'
Editie: 1913, pagina 20
Europa staatkundig: Marokko is een Frans protectoraat geworden in 1911, waarbij Spanje het Rifgebied innam en een deel van de Atlantische kust (bij Seguia al-Hamra). Italië verklaarde Turkije de oorlog; in de Italiaans-Turkse oorlog van 1912 verwierf het Cyrenaica, Tripoli en Fezzan (nu samen Libië) en de Dodekanesos, dat wil zeggen een deel van de Griekssprekende eilanden voor de Turkse kust. Al die eilanden zijn op deze kaart wit gelaten om de onzekere status ervan aan te geven. Turkije was door deze oorlog met Italië zó verzwakt dat Albanië zijn onafhankelijkheid uitriep in 1912, en dat Griekenland, Bulgarije, Montenegro en Servië hun kans schoon zagen en eind 1912 gezamenlijk Turkije aanvielen. Na de vrede van mei 1913 in Londen – waarbij Bulgarije Thracië tot dicht bij Constantinopel en een groot deel van Macedonië verwierf – vonden Montenegro, Servië, Griekenland, Turkije en Roemenië dat Bulgarije te groot geworden was. Daarom vielen ze dat land gezamenlijk aan, zodat eind 1913 de situatie weer helemaal veranderd was. Op de kaart, die de situatie van begin mei 1913 aangeeft, is Macedonië wit gelaten omdat niet zeker was hoe de grens daar lopen zou. Libië heeft nu de kleur van Italië, de status van de Sporaden is nog onzeker. De Grote Mogendheden hebben ingestemd met overdracht van Kreta aan Griekenland; de naam ‘Kandia’ is weer verdwenen. Het ontstaan van Albanië is te zien aan het gebied met een afwijkende rode kleur; de Sandzjak van Nowipazar is tussen Montenegro en Servië opgedeeld.