/q^^i -fi-hfl
f
BI
mu
7 éo ()
-ocr page 2-loy
7
t -
MET FIGUR Ε K,
-ocr page 4-DER
ί,
■'I^Ie zou nu twyflen die de Dichtkunft, dus uitftekent,
** Gedoft in blaeu gewaet vol , hel geftamt, befchout,
Dy zy heur. af komffc uit den hogen hemel rekent,
Λη liefll Godts heerlykheit op hai-e harp ontvout?
Wie zou 't gclauwért hooft d' onfterflykheit ontzeggen!
Haer onvermoeide hant de lier en fleuit verbiên,
En brave boeken die voor hare voeten leggen!
Of mag de Zedekunft die bczigheên niet zien?
O Ja; zy drinkt heur galm, eri vergt hacr zuivrc noten,
Daer ze aen de linker zy die Hemelmaegt verzelt:
Des wil myn Zangeres den friflchen lof vergroten
Van deze eerwaerde Vrouw, die al heur treden telt
En met haei·' pailèr meet: zy roemt haer ftil geweten
En nedrigheit, hier door 't gebogen hooft verbeelt: ·
Zy wil heur matigheit en kuisheit niet vergeten,
Waer op heur wit gewaet en gouden gordel ipeelt.
De ryxftaf, op wiens punt een oog ftaet, ryk van ftralen.
Ziet op de toezicht van haer' geeft en zslfgczag:
Ook weet die tamme Leeu ons geeftig af te malen
Hoe veel een breidel by d\iitiporigheit vermag.
De zuivre Godtsdienft wil 't geheiligt reukwerk branden:
De Hemel fteekt het aen, met dit gefchenk te vreên:
Dit zinfpeelt op den geur der geeftlyke ofeanden,
En gulde gaven der godtvruchtige
De Kerkzuil fchvnt een ichets van hei
^ebeên.
igheit te geven;
Ψ
fel
baduw van het zalig buitenleven.
'ε Verfchiet een
Hendrik Schim.
—
-ocr page 5- -ocr page 6-'ec
BESTAENDE IN
Zinnebeelden, Het Zalige lantr·
leven, Eerkroon der volmaekte
Overheden , Harpgezangen,
en Gebeden enz.
ü'
Μύ zeer kmfiigê ko^m Platm vi^pert.
TE DELFT
-ocr page 7-ΑΕΝ DE WELEDELE VROUWE;
MEVROUWE
VROUWE VAN DEN TEMPEL,
BERKEL EN RODENRYS:
ge malin van den
WELEDELEN GROOTACHTBAREN HEERE,
HEERE VAN DEN TEMPEL, BERKEL
EN RODENRYS,
RAET EN REGERENT BURGERMEESTER
DER STAT ROTTERDAM.
Ε ν Ζ. Ε Ν Ζ.
\Κ heb de bloemen van myn hyheipoëzy,
® ^ORIANA·, in den hloeffem myner dagen^^
Oeiyk een fri^che krans gcflre?igeit, en ai hly,
•^mtiixi' Qemael·, wvf lufi en eerkroonopgedragen y
Die
-ocr page 8-Bk f ham tm merdemmlalsBurgervoogt-en Heer,
In V machtig RoHerdam ϋρ V Raethms zit verheven;
; ian'yd£rwort begroet met lof en eer^
En efuwig in het hart der hurgery zal leven.
TJjamzwaeiikU^ MevroUy 'die d'e die deugt bemint ^
Uaen den Godtsdienfi én de Godisvrueht hebtgeheiligt',
Om dat tm geefl vermaek in myne dichthunfl vint^
Enmv. gezag.my voor den tant desnyts beveiligt^
Hifmdrig maetgedicht eerbiedig toe. ontfang
Dit off'er des geklanks, tm zedig aengeboden,
En drïnh de noten van myη heilig kerkgezang-,
Waev op ik uw gehoor al juichende uit durf noden.
Ik zing den gouden lof der hagelblanke Deugt,
Gehult met lauwerloof^ beflraelt met hemelluifler 3
Ik voer haer in triomf in V ryk der ware vreugt,
En gyzel d* ondeugt in het nimmer dagent duifter.
Dan
t.-.r".
.i.
' I
ï-,
I
Dan mvde ih mder op het ^euwiglachent gvoeü
Genodigt^ daer iki in de koek mirtedreven i
De bruine fchaduw zoehe-^ of onder Η paviljoen
Der palmen-i vrolyk zing van V zalig buitenleven·.
Gelufi u andre ftof^ hoor na den bladen toon
Der Harpgezangen en gewyde Zededichteni
En hoe 'h mynfiem verhef naer Godts gènadetroon,
Op dat hy over ons zyn heerlykheit doe lichten.
Nu laet ih ine op den Dank- en Vafl-en Bededag
Weer plechtig horen j om de vreugt in V licht te hef en 5
Of doe op V zivaer verzuim der zonde myn beklag,
Om het verfieende hart van Nederlant te trejfen.
Dat is V gefleente dat ik in de krone brei
Der zuivre Dichtkunfi^fWaert in gloeient gout begrepen.
Dat heb ik voor denhals van Sionsmaegdenrei^
En voor haer zuivre borfl als een karkant geflepen.
^ ^ Al
-ocr page 10-Al mangelt Vr iet aen myn lage poezyl
De godtgewyde β of kan al V gebrek volmaken,
En WW goetgunflig oog belonkt de fchildery
Van myn verbloemde tael·, en doet myn yver blaken.
Al fchont de fchele nyt my nu al razende aen^
Al green my d'αfgunfl toe met flimme trony trekken,
Al wou de zwarte haetmy met zynklaeuwen flaen-^
Het fchilt, degunfi van myn Mevrou, zalmy bedekken.
Ik βap thans ivelgemoet op uw befcherming heen,
Enwenjch^ in lommer van uw voorzorg neergezeten-,
Dat Gy vernoegt en bly ten voorbeelt van ''t gemeen,
Tot luifler van Godts kerk, met een Jpierwit geweten,
Tot roem van uw geflacht, tenfpiegelvan de deugt^
Gezaligt en geruft uw leven flyten meugt.
Hendrik Schim.
-ocr page 11-Α Ε Ν DEN
Ε gunftige goetkeuring die d'eerftelin-
gen myner Bybclpoëzy by geen one-
dele vernuften heeft wechgedragen,
prikkelde myne ingefchapen neiging
tot de Dichtkunde weder aen, om den Dicht-
kunftenaren, in't letterperk, met ongelyke flap-
pen van verre naer te ftrevm, en is oorzaek dat
dezen bondel myner Bybel- en Zededichten tot
Zulk ene grootte is uitgedegen.
Neen Lezer, hier zal geen heidenfche Zang-
godin met een geblanket gelaet ^ pracht van kle-
^si'en, dertle zwier, en ene vleiende tonge uwe
oogen en ooreh betoveren, maer een zedige en
^ 2 gehei-
-ocr page 12-i
geheiligde Zangeres, die in 't gewyde zangkoor
van Sion, de goude deugden Godts met feeft-
muzyk verheerlykt, die dikwiis zoo hoog opge-
trokken is in hemelfche befpiegelingen, dat zy
geen befef meer heeft vandeaertfcheydelheden ;
en men zou dienen te geloven als men hare vleu-
gelen, dikwyls noch nat van den paradysdou,
befchoude, dat zy onder de lommer van Edens
eeuwiggroene balfem- en kaneeldreven met de
zangzieke luchtkoralen om ftryt zong. Dikwyls
zet zy de Deugt, die heldre ftrael der Godtheit
en oneindige vonk der onfterflyke fchoonheit
een kroon van ftarren op, en wringt haren roem
door 't bochtig gout van haer heldre trompet,
om de gemoederen der ftervelingen tot deze he-
meknaegt te ontfonken; terwyl zy aen den an^
deren kant de zwarte Ondeugt als enelosgebroke
helfche razerny, met de Iclykfte en afzichtigft^
trekken afmaelt, om yder een affchrik voor
deze wanfchape en regelloze boosheit in te bos^
zemen. Nu vermaekt zy zich ia ene zagte en
diepe ililte ? daer zy de gelukftaet van een vroom
€n wys Bouheer affchildert, terwyl haer'truifcheii
der frlifche watervallen, 'c gehang der vogelen,
cn
-ocr page 13-en de Verflaeuwende verfchieten opwekken, om de
zoetigheden van het zalige Lantleven te zingen.
vyzelt zy de ioflyke eigenfchappen van de
eerwaerdc en volraaekte Overhelt, Godts Stede-
houderes op aerde, zoo hoog op, dat zy als ene
zichtbare en ilerffelyke Godtheit wort aenge-
tnerkt, die waerdig is van hare onderdanen
offerhande van liefde , gehoorzaemheït, en
hoogachting f ontfangen. Dan verqoikt zy zich
in Koningk Davids heilige Harpgezangenj en
haelt dan eerft recht het nart op, alszy haerWa-
kende yver aen de godtgewyde Lampe des heilig·'
doms mag ontfteken, en ruim en breet uitweien
Om de fchoonheit van de gezalfde Vredevorft,
en de hevalligheit zyner zalige Ryxprinfeflê uit
Davids 45fte Snaerlied door den tempel als ene
andere bruiloftzael te 4oen weergalmen. En ter-
"W'yl zy den geheiligden wierook, meeft geplukt
uit den Kruithof van P. de Moulyns godtvmcaitige
Gebeden, de Godtheit eerbiedig toezwaeit, en
^are zonden voor't oneindig Opperwezen, in
gelove en nedrigheit belyt, ichildert de fchaem-
een mei van rozen op hare wangen 3 die we-
met een zÜvren dou van hete tranen befproeit
Α Ε Ν DEN LEZE R;
worden, die tot paerlen ftremmen om haren
blanken hals en boezem te verfieren. Dus uit-
geftrekén komt ze onder 't oog der begaefde Ne-
derlanderen te voorfchyn.
Zoo UE, gunftige Lezer, enige gebreken
mogten voorkomen , gelieft die ten goede te
duiden.
In 'i hit flam geeft fomtjts een fnaer wel andre tonen y
Als hart, en hant begeert-, mengrypt by aventmr.
Al denkt men in Β mol te grypen, in Β duur:
Ook treft de pyl niet fieets daer oog en boog op mikken.
Zegt Pels niet onaertig. Voor al hope ikj dat
UÉ. de drukfeilen, die zich meeft in de zinfehei-
dingen opdoen, al lezende zult verbeteren; ik
zal UE. voor deze weldaet gaerne het befte gun-
nen.
Maeffluys 31 OHo^. 1725.
O Ρ
-ocr page 15-OP DE
VAN MYNEN ZONE
Choon ik myη nederduitfche lier,
Op geeftverrukkende gezangen
Niet afgeregt, nog Zangbergzvvier,
Ontfnaert heb aen den want gehangen ^
En my den toegang wort ontzeit
Door eene wolk van bezigheden.
Om met welvoeglyk zangbeleitj
In 's Dichters heiligdom te treden,
Gy vergt nogtans, beminde Zoon,
Myn doffe fnaren laeg v^n toon .
O Sions kuifch en koftlyk krooft!
Begaefde bloem der jongelingen.
En maegden, die naer wenfch getrooft.
Al juichende aan den rei mengt zingen j
Die
Die by gelööf de goude deugt
En wysheit wilt bevallig paren j
o Diergekogte, fchept ge vreugC
In godtgewyde citerfnaren.
Wel aen: wel aen: verheug u vry^
in deze Bybelpoëzy.
Hier wort de Matigheit, die fris
Doet gryzen ouderdom beleven.
Met regt aen Pithagoras difcli.
Ver boven d' overdaet verheven.
De Wysheit die, door 't redelieht,
Poógt al 't natuurgeheim t' ontvóuweö,
Leert redenerende yders plicht
In huis , de kerk en 't hof befchouwen,
En maekt ons van de heerfchappy
Der tomeloze togten vry.
De Rede die Godts heerlyk beek
Kan in heur adeldom vertonen
Als zy Voor deugt en wysheit fpeelt.
Ziet gy met friifchen lof ook kronen:
De Deugt, die door 't vernieuwt gemoet
Kan Godts volmaekte wet befragten.
Doet, ο vergode maegdeftoet.
Op uw geloof en liefdefchagten
U zweven boven zon en maen,
Hoe glansryk zy ten reie gaen.
De heilftaet, lang voor ubereit^
Ziet ge op een' ftarrenliemel pralen,
Daer Godt zyn liefdeftralen fpreit
Op 't feefl; des Lams in vreugdezalen
Grootmoedigheit, fchoon zelf 't heelal
Ind' eerfte onorde mogt verkeren,
Vreeft ala haer leeuw geen ongeval.
En doet u 't vry gemoet regeerenj
Een beeldefpraek cn woordenprint
Doen zien hoe d' Eendragt ftedea wint.
In *t zinnebeeldig dichttafreei
Ziet gy alleen geen deugden maeleHi
Neen: tekenkunft, en dichtpenceel,
Doen deugt by d'ondeugt fchoonderpralen;
Gelyk de goude zon haer glans
Van 't ilraelryk aenzigt beft vol luifter
Verfpreit van 's hemels blaeuwen trans.
Na akeligen zwarten duifter.
Dies is 't niet nodig dat ik zing
Voor u van dèugtverbaftering.
Nu node ik u op 's Dichters trant,
Op 't zalig Lant- en Buitenleven,
Om afgezondert, met verftant,
In hof en lommerryke dreven
Vaer wel te zeggen aen 't gewoel
^ ^ ^
Van
Van aertsgezinde wereldlingen,
Aen icepter, kroon cn eereftoel,
Waer naer den adeldom durft dingen:
'tLantleven, 't paradysverfchiet.
Toont waer men ruft en vreugt geniet.
Befchouw in 't beeldryk Dichttapyt,
Met bybelbloemiieraet doorweven,
't Apoftelfchap, in volheits tyt,
Coor Chriftus in het vleefch gegeven.
Zelfkennis leert u zonder waen
In uwe leeme wooning dalen.
En naer uw hoogfte goed te ftaen.
De prikkel van Godts liefdeftralen
Maekt door verwondering uw blint,
Terwyl ge u opgetogen vint.
Godts lof. . maer zagt, waer vinde ik my
Vervoert door deze Zededichten,
Die u, ο Salems burgery,
In uwen hemelwandel ftichten
En ftrelen in uw' levensloop j
O Heil vreugde in gewenfchte dingen,
Die eene levendige Hoop
Doet zien in geeftbefpiegelingen,
Nu Godts gezalfde gunftgenoot
Niet meer beheerfcht wort van de doot»
r Ι ·ί
ji:;
Neig
Neig ook j b Koningks Dogtéf^ h oM
Aen Koningklyke Harpgezangen,
Die in Godts heilig tempelkoor
De godtverzakers kunnen vangen.
Door zoet en leerzaem heilgeklank,
Daer Memfis wysheit voor moet Zwichten:
Geef Gode en onzen Dichter dank,
Kan u zyn zuivre lier verplichten j
Daer zyne zangluft fpeelt en weit
In 't veld van Davids dichtbeleit.
Schoon Chriffeus voor Godts aengezigt
Bidt voor den welftant van de vromen,
Nogtans blyft alle vleefch verplicht
Om welbereit tot Godt te komen.
Dies wort dc Kerkpoëet u mont.
Om rein, met reukwerk der gebeden.
Als priefters op een bedeftont
Voor Godts genadetroon te treden j
Nu alle volkeren alom
Godt zoeken in'zyn heiligdom.
Dus heb ik, ο beminde Zoon,
Een dichtfchets van uw werk geweven:
Indien u op een' hooger toon
AVort eene lauwerkrans gegeven,
^ ^ ^ 7
Waer
Waër mer uwe eedle ^angluiï ftaet^
Door beeldefpraekj verheve vonden,
Leenfpreuken, bloem- en taelfieraet,
Naer 'tlofgerugt uit Dichters monden.
Die niet misdeelt van lauwerblaên,
Nogtans naer uwe vriendfcliap ftaenj
Laet echter nooit de hovaerdy
Uw vry gemoet door waen doen zwellen,
Maer laet de nedrigheit u bly
Godts lof en deugden doen vertellen:
Dan zal den ftaf der zedigheit
Uw wandel en uw pen beftieren:
't Zy ge in Godts wyzc wegen weit.
Of Chriftus Bruit met deugt helpt iieren.
Stryt door de kunfl: om lauwerloon.
En door 't gelove om 's levens kroon.
VAN'
[Ooit fteektde lente, met het eerfte groen gehultj
pHet hooft ter kimmen uit, met licht en glans
verguit 3
Of 't vrolyk vogeltje begint te tureluuren:
De bloeflemryke Mei komt nooit de beemt borduuren
Met bloemen, als zy 't bofchen lieilyk wout herfchept
In zangprielen} of de leeurik roert en rept
Zyn orgelkeel, en blyft, van gulle vreiigt bevangen.
Al zingent boven 't wout en blyde beemden hangen:
Zoo ftrooit uw Zangnimf nooit een geurig jaargety
^en mei van rozen in uw Duitfche Poëzy j
^ * * Zoo
-ocr page 22-Zoo wordt het vale velt op 't klinken van uw fnaren
Nooit groen en jeugdig, en het wout verfiert met blaren,
ó Schrandre Hendrik, of myn dichtgeeft, door 't geluit
Van uwen Zedetoon gelokt ten boezem uit.
Wil zich al zingende op de waflche wieken wagen.
Zoo ver uw lof met uw gedichten wordt gedragen.
Maar is dat wonder? daar wy evenzeer geraakt
Door 't vuur dat in 't gezicht der heiige Dichtkunft blaakt.
En, van een zelve drift en yver aangeftoken.
Den geurgen wierook op heur kunftaltaren rooken.
En daar de vrintfchap ons, als waarze een priefterin
Dier Godtheit, hant aan hant geleidt ten tempel in.
En legt ons open haar gewyde heiligdommen
En dichtgeheimen, die de onwetenheit verilommen.
En toont den lauwer, die de kruin der helden drukt.
Nooit van de ileilte door de ledigheit geplukt j
Maar dien de vlugge vlyt u in den bloem der jaren
Heeft tot een eerekrans gevlochten om uw haren.
Hoe
-ocr page 23-Hoe ftötit de Godtsdienft niet verwondert, toen hy zag
De fchoone Diehtkunft, die zich op te tooijen plag.
Met fabelkennis, en vernuftige ydelhedenj
In uwe vaerzcn met de zuivre waarheit treden.
En 't voorhooft hullen in den glans van 't zonnelicht.
Dat van haar borft afdraait 5 toen ge in uwbybeldicht
Het Kruisfeeft vierde met Godts heilige gemeente!
Maar hoe zal 't kerkgebouw van levendig gefteente
Niet juichen, daar het weer van uwe Poëzy
Op nieuw wort opgeiiert met beelt en fchilderyj
Niet wedergalmen van 't gezang, zoo onbedwongen
Den grooten Harpenaar van Sion naargezongen.
En lieflyk ridcen naar het reukwerk der gebeên!
Hoe vrolyk zal de Deugt in witte broosjes treên.
Als zy de Matigheit, haar dochter, heen ziet flappen
Met Wysheit, Reden, en de heerlyke eigenfchappen
Van zuivre Godtvrucht: alsze u ziet den zwarten Nyt,
Leugen, Lafter, ende Gramfchap, dolvanfpyt,
En
-ocr page 24-EnandremonilerSj door uw teifteren en zweepen
Ten fchiiilhoek uitgejaagt, voor't helder daglicht flepen!
Hoe zal de Zedekunft, die leeuwen houdt in bant.
Het zalig leven van uw' Vroomaart op het laat j
De Kroon derOverheên, die naar heur wetten levenj
't Apoftelfchap, zoo grootfch en luifterryk befchreven^
En Zelfbefchowing j niet niet vreugt en luft bezien!
Ja zelfs dè Godtvrucht zal haar wierookvat miflchien
Ontfteken aan het vuur der Goddelyke liefde.
Die uwe Zangeres den kuifchen boezem griefde ^
En zingen met u, door een zelve hemelmin
Godts lof, en 't vroomgeflacht de ware blytfchap in.
Maar magze uw trooftgezang in dees bedrukte dagea
In 't oor der dochter van 't vervolgde Sion dragen 3
Daar die bedroefde maagt, te derelyk gefleurt,
Gelyk een tortel in de kloof der fteenrots treurt:
Hoe wil die balfem, als van Gilead gezonden,
Niet heilzaam kleven in de verfchgeilage wonden!
Hoe
r-'
li:
f
1·
t.'
■1
'fi·:
li:
ν,
ί';:·
Hoe werdt het Barte niet in al den ibart verlicht!
,Wie weet het, of ze niet, gemoedigt door uw dicht
Haar ftem zal naar den klank van uwe fnaren dwingen,
Om 't heiltriumfliet van haar' Koning op te zingen f
Zoo vloeije uw kunil aliinrs van heilzame artfeny.
ó Groot Vermogen der vergode Poezyl
ÓPoëzy, geteeltin Paradyswaranden!
ó Heerlyke oefening voor edele Verftanden!
Braaf Vernuft, dat dus door uwe naerftigheit
ïn vrome harten zulk een gloet van ftralen fpreit!
Hoe zal ik mynen toon op uwe glory paffen ?
Zy is de palen van myη eng gedicht ontwaffchenj
En ik verlies my in befpiegeUng dier ilof.
Maargy, Maasiluis, verhoog den roem, verhef den lof
Van uwen Dichterj voer zyn' naam en kunfttafreelen
Zoo ver de winden met de vlag en wimpel fpelen
Van uwe Scheepvaardy: op dat de Maasftrooni nooit,
Wen gy uw lokken in zyn' fpiegel fchikt en tooit.
Zelf
* *
-ocr page 26-Zelf op ïiw glory en uw' aanwas zoo zorgvuldigj
U al te onwaerdig van ondankbaarlieit befchuldig}
Want liet is zeker (zoo 't gerucht ooit waarheit fprak)
Dat hy al dikwerf't hooft uit riet en biezen ftak.
De winden zwygen deedt, en 't ruifchen van zyn baren,
En trager vloeide, om dus te luiilren naar de fnaren
Van deze fikfe Lier} en dat liy zelf, nu meer
Te vreên in 't fterflot van zyn Dichters dan weleer.
De Rotte troofte, en roemde, al kwam't de nyt begrimmen^
Op 't dichterlyk geflacht van zyn MaasfluiiTche Schimmen.
ki; I
li- !
' ilüi
OP DE
VAN
Erlieve Dichtkunft, ryk van zwier.
Gezet op godtgewyde tonen,
Is waert met dubbelde eer te kronen.
En 's Dichters kruin met lauwerier.
o Neef, ο Schim, by brave geeften.
Door 't kruisfeeft, 't groote feeft der fteften.
En keur van Bybelpoëzy,
Geëert als Sions Opperzanger:
Uw geeft, door pinxtervonken zwanger,
Baert ons ons weêr letterlekkerny.
* * # ^ 2
Kon
Kon Baek, der dichtren baekenbronj
Door bybelzaHgen, ^root en edel,
Gins uit het donkre graf zyn fchedel
Verheffen, als de morgenzon
Van dag tot dag haer goude ftralen
Beurt uit de zee om fchoon te pralen j
Hy zou gewis een lofgezang,
Uw kunft en geeft ter eere zingen,
Thans^eunt hy by de hemellingen
Uw roem in 't feeftelyk gedrang.
Waerbenik ? opgevoert om hoog!
Zyn hemeltoon bekoort myne ooren.
Ik liiifter fcherp, 't is waert te hooreq,
Dus zingt hy door de hemelboog;
Myn Schim zweeft vlug op goude wieken,
Die naer den dou van Hermon rieken,
Drie kreitzen door; wie volgt zyn vlucht®
Daer ftrykt hy door de parelpoorte;
Maesiluisj verhoogt door 's Mans geboorte^
Ryft op zyn veder naer de lucht.
Het
ïl·;
Het heugt het feeftlyk kerkgezinj
Hoe hy bezweet op Sion ftapten,
En als een zwaen zyn vlogels klapten,
Bazuinende Meffias min.
Hy bout, noit moede, aen Salems vefteni
En geeft de werelt weêr ten beften
Een bondei Dichten, zoet van reuk,
Wéch ongodift, en gy kruiskettersj
Wykt wat ter zy j dees gulde letters
Zyn voor de kerkbruit vry van kreuk,
Zyn geeft, verliefc op poêzy
En aengenanic wetenfchappen.
Volgt my met mannelyke ftappen ι
Hy plant voor Salems burgery
Veel Zinnebloemen^ fris van reuken j
Geboort met koningklyke fpreuken;
Hy ^waeit het reukwerk der gebcêoj
En fpeclt en weit in Davids Pfalraen^
En komt met godtgewyde galmen
Eerbiedig voor Godts altaer treên.
Wat
Wat ftroom van goiit vloeit langs zyn blaên!
Daer fyne parels zyn te duiken.
Als hy zich zet op groene ftruiken, '
In Lantheers netgeichoore laen!
Daer hy in koele en iriffche lommer,
Bevryt van aerds gewoel en kommer,
't Lantleven looft met lief geliüt.
Wech iladt en dorp, gy kunt niet halen
By Lantmans groenbewaffche zalen:
Hy neemt een ilaepje op bloem en kruit.
Hoe ryft zyn onnavolgbre toon,
Daer hy Meilias, 't licht der volken.
Als Koning vyzelt door de wolken.
Wat ftaet de fchoone kerkbruit fchoon
Ia 't gout gedoft met pronkgewaden!
Gefiert met deugt en puikileraden.
Op 't Vorftelyke Bruiloftsfeeft,
Omringt van priniTelykejoiFeren,
Terwyl de eilanden gaven offeren.
Voor 't heilryk paer, verheugt van geeil.
r!
lï ,'i
,ii
ί i!
Myn
<v
Myn Schim ontiluit een vollen hof
Van mengelbloemen, fchoon en keurigj
Elk biaedje riekt naer Eden geurig.
Men zal 's mans groote naem met lof
Eeu uit eeu in op Sion zingen ^
Zyn fchedel met een krans omringen
Van twalef ftarren, ryk van glans!
Hy zal met palmen in zyn handen,
In eeuwiggroenende waranden
Ten rei gaen, op des hemels trans.
ο Ja, hy zal in 't Tempelkoor,
In rang met Zede- en Bybelzangers,
Al nachtbeftormers, zielenvangers,
Neerzitten op gedraeit yvoor.
Zoo zong myn Baek der dichtren heilig,
In 't zangkoor by Godts troonwacht veilig.
Daer ik op vleugels van 't geloof
Gevlogen was, of opgeheven.
Ik dael van daer weêr in dit leven :
Wat is al 't aerds by 't hemels doof!
Ik
Ik hang het zegel met myn naem
Beftempelt aen uw Zang, ο Stichter
Van Sion, Maeszwaen, geeilig Dichter!
Zing meer en meer: de vlugge faem
Bazuint uw naem door dorp en fteden:
U dichtwerkj door geen nyt beftreden.
Bekoort en fticht. Kom kerkgezin.
En gy, ο Dichters, hoog te roemen,
DoorfnuiFclt meê dees byheibloemen ^
Daer fchuilt veel geur en honig in.
Ρί.' '1
i, ii
i' i
ÏT 11·
Ihii
ZINNE-
11
-ocr page 33-ZINNEBEELDEN.
-ocr page 34-t- » -
, I'
IÉ'
11'
Wt
-ocr page 35-^DIe en goude Matigheitj,
Marmre pyler van het leven.
Die de doot zyn prooi ontzeit,
En ten hemel zyt verheven.
Keurlyk voorbeelt voor de jeugtj.
Spiegel der bedaegde lieden j
Sulde
-ocr page 36-Gulde leiftar van de deugt
Die uw luiten moogt gebieden.
Vyandin der overdaet,
Fiere dochter van de reden,
Vaftigheit van ftat en ilaet.
Teugel der bcgeerlykhedenj
Ryxvoogd^s van 't eêl geraoet.
Opgepronkt met heillaurieren.
Die op uw gebreken woet,
En uw driften kunt beftieren.
Eer cn luiiler der natuur,
Maegdenfierfel, blont van wezen.
Geurig Bloempje, lang van duur j
Dat geen onweér hebt te vrezen j
De gezontheitj, d' eelfte fchat,
Zynwe uw gouderegelsfchuldigj ,
En, wie naer den welluft vat,
Gy vermytze ganfch zorgvuldig.
Door uw orde en goet beleit
Zien wy fraje kunften bloeien.
Dorp en fteden uitgebreit.
Al de huisgezinnen groeien.
ft''
Ί
|<
|l
Nimmer
ZINNEBEELDEN. Zt'
Nimmer leeft gy in gefchil.
In Uw vandel zytge zedig,
In uw overdenking ftil
En in ledigheit minft ledig.
D' ongefronfte blyfchap fpeelt
In uw ganfch eerwaerdig wezen.
Dat de ftatigheit verheelt,
Waer men vrientfchap in kan lezen.
D'Elefant verzelt uw zy.
Toom en teugels houdt ge in handen.
Wie 'er leeft in ilaverny 3
Gy leeft vry en buiten banden.
Gy, (door't eten noit bezwaert,
AVant gy eet Hechts om te leven}
Wort al dikwils hemelwaert,
In verrukking opgeheven,
Daer gy, aen den blaeuwen boog,
Onder 't drajen van de kringen
Wort verbyftert, en uw oog
Wechfmelt in verwonderingen.
Nimmer ryft een quade damp
Naeruw harflens: neen, uw oordeel,
A3
Neen
ZINNEBEELDEN.
Neen, uw geeft, die heldrelamp.
Licht u allefins ten voordeeL
Des kont gy des Scheppers macht,
(Van geen fchepfel klaer te ontvouwen,}
In de fchepfels, in zyn kracht
Aengewezen, fïx aenfchouwen.
Gy doorziet al 't ydle fchoon·.
Hoont de dartele vermaken
Daer de gulzigheit ten troon
Zit in gout en root fcharlaken
Met haér langen zwanenhals.
Al 't geftoei der wynpapinnen,.
Acht gy ydelheit, en valfch
En met waerdig te beminnen.
D'edle deugt, uw gezellin,,
Breit u eeuwig lauwerlover.
Reikt, met hare zuivre min,
TeiFens u een eerkrans over,
Zy befchikt u 's hemels gunft,
D'achting der befchaefde menfchen^,
Die naer uw wellevens kunil
Met een fterk verlangen wenfchen.
9
■li·'
l'i'..
li':
bi. Ι^ί
ίί'Ι,ίΙ
< i'
ir!
Laet
ZIN NE beelden.
Laet een ander zee en ft room.
Lucht en boffchen ledig vangen ,
Om zyn Teven aen den toom
Van de weelde te verhangen.
Gy verkieft een fobren difch,
Als den difch der Pitagoren,
Weinig voetfel, goetenfrifch,
Kan uw fyne finaek bekoren.
w y s-
8 Ζ I Ν Ν Ε Β Ε Ε L D Ε Ν.
Ε Wyslieit, d'eer en 't Tierfel van de volken,
De zon der ziel, de ilar van 't fyn verilant.
ί
II
Η
iijl
D
Steekt met haer kruin door 't dunne floers der wolken.
En blinkt, gelyk een heldre diamant.
Zy is befchanil met veelderhande boeken ,
En wort beftraelt met enkel hemellicht.
Om d'eigenfehap der fcheps'len te onderzoeken
Die zy doorziet met onbewolkt gezicht.
Uit alles wat ze nafpeurt haelt ze voordeel;
m ,1
> lil
ί i'l
Geen
ZINNEBEELDEN.
Geen blinde waen bezielt haer fclierp vernuftj
Ze ftrykt alfins een ganfcli rechtmatig oordeel,
En vint geen zaek waer voor ze zwicht of fuft·
Daer is 'er, die heur aengezicht ontmoeten
Met ftatigheit, om datze ftatig is.
Daer zit een Jfleep leerlingen aen heur voeteri
Die zy ontheft Van alle diiifternis.
Zy doet alfins de waerheit Zegevieren >
De dwaling laetze als balling henen gaen.
Wie leert als zy de driften net beilieren
En hoe wy ons van d^ ydelheèn ontflaen?
Ze geeft goe raet in ongelegenthedeft,
Verrykt ons met een hagelblank gemoet.
Dat nimmer wykt, hoe fel het wort beftreden.
En trooft ons in de zwaerfte tegenfpoet.
Zy weet elx nut en voordeel te beramen,
Is vyandin der laffe vleiefy ί
Haer woorden en heur daden ilemmen t'famen,
Want d'edle deugt bekleet haer rechte zy.
Zy is een ftrael der Godtheit, ryk van luifter.
Een gulde vonk van 't eeuwig licht gefpatj
Die fterker gloeit en flikkert in het duifter.
Een esmerout in gloeient geut gevat.
Β
-ocr page 42-io ZINNEBEELDEN,
Zy is een boom des levens, onbederflyk.
Die overvloet van lekkre vruchten draegt.
Zy is en blyft eeu in eeu uit onllerflyk,
En wort vergeefs van zwaert en vuur belaegt.
Zy overwint de boosheit der tirannen
Vokt deugden voort: queekt brave kunften aen;
En wint de gunft der wereltwyze mannen
Die bly van zin naer deze vraegbaek gaen.
Zy zat voorheen, by d'oude Egiptenaren
In teek'nenfchuil, en in verbloemde taeL
De fyne Griek, in wetenfchap ervaren.
Bezocht haer koor en hooggewyde zaeL
Te Rome wertze eerbiedig aengebeden.
En ooft en weft gewierookt en bemint.
Ze leeft geruft, vernoegt en wel te vreden j
Enrydt in zege, op vleugels van den wintj.
In eene koets van witte hemelwolken.
En wort alfuis yerheerlykt van de volken.
II
ji -is
i ï
i; fi:.
r' V
' I' i
"'Si!
Μ ï
ZINNEBEELDEN. Zt'
O Rede, goude ftrael der ongefchape zon j
O trek van 't godtlyk wezen.
Uw fchoonte is uitgelezen:
Gy zyt een zilvre vliet der onafineetbre bron»
O ziel j en zout ^ en zuil van 's werelts koningkryken!
Wie op uw grontflag bout ,
Sticht op een rots van gout,
Den roeft des tyts ten trots, om nimnier te bezwyken.
Β j
O gro^
-ocr page 44-ZINNEBEELDEN. Zt'
ÏZ.
O grote Staetvoogdes, vat vry den fcepter aen. :
Uw wysJheit maekt u edel.
En kroont uw frisfchen fchedel.
Met eeuwige eer, en wydt u groene gloriblaên,
Gy kunt de dingen in hun wezen net befeiFenj
i Endryftj en yliegt gezwint,,
' Dem vluggewiekten wint
Voorby, en weet u in den hemel te verheiFen.
Gy fchuift het zwarte floers der duiftre za^en wcch^
4 En weet ia 't pit der dingen
Onzichtbaer in te dringen.
Met een doorzichtig oog en fchrander overleg.
Gy weet den feilen leeu, met zacht gewelt, te tom,en-5
Hoe fier en wreet van aert.
Gy maekt de zee bedaerti '
En ketent met uw tong de losgebroke ftromen.
Gy maekt de huilende woeftynen flux gedwee.
Doorluchte ilaetbedry ven
Beloont ge rt\et otyven
En laureOa want gy houdt uw' arm met kranien ree.,
Q Levendige Wet der oabefproke waerh^itl,
Godts eeuwige natuur
Heeft met onfterflyk vuur
Uw· ziel doortintelt, eu verlicht met hemclklaerheit.
O Leiftar
τ
ί
ί ■ :
•·\ I
ί ' 1
•ί
1 JI ι . '
k i^r
' » ilijr
"fe
ZINNEBEELDEN. Zt'
O Leiftar van 't verftant, Kompas van ons gemoet ^
O Richtfnoer onzer zeden,
Beftierfter onzer leden,
Begaefde Leermeeftres, wat zyn uw lesfen goet!
Qy raet ons, tegen 't vleefch te worftelenen ftryden.
De fno begeerlykheit,
Die ons bedrieglyk vleit.
Met onverfchrokken moet de hartaêr af te fnyden. '
Als ge ons de heiligheit en onbevlekte deugt
Met kracht beftaet te pryzen y
Begint nw toon te ryzen,
Druipt uwe tong van wyn, en zwelt uw borft van vreugt.
GyftaetdeGodtsdienfl; voor,alftontzeomringtmetrampen^
En ftapt bedaert van zin
Voor d' edle vryheit in,
Om, tot den bloede toe, voor haer belang tfe kampen.
En als d' onnozele inmetale boejen fchreit,
Vaegt gy, in 't ha.rt bewogen.
De tranen van hare oogeri.
En trooft haer met de kroon der ware oofterflykheit.
O Rede,, parel van de ziel, gy fpreit uw glanfen
In 't hart van Godts geflachti
En zult, (wie u veracht)
Eens blinken als een ftar aen 's hemels blaeuwe tranfen.
Β 5 DEUGll
-ocr page 46-ZINNEBEELDEN,
D' OnfteriFelyke Deugt, ganfch wars van yzre teugels.
Vliegt met haer witte vleugels,
In 'tonbeweeglyk ryk, by Godts gewiekten reij
Daerze op de koorfchalmei
De goude deugden Godts verkondigt, naer heur Waerde.
Haer wandel is op aerde
Verhemelt j heur gewaet met vlek noch fmet bemorft.
Haer hagelblanke borft
Pronkt met een Aedlyk merk j de heiligheit des Heren»
Zy
1 i
I
14
;iN!!·
V ■
ii)
Zy fticht den Vorft der Eren
Een tempel in haer ziel, en zwaeit hem, bly te moe,
Daer d' offerande toe.
Zy ftapt, kloekmoedig, door de grootfte dootsgevaren.
En blyft op Jezus ftaren.
Of fchoon de hemel, fchoon't heelal in duigen viel,
Haer koningklyke ziel
Bleef echter even groot, en ongedeerty en heilig..
En was het lyf noch veilig.
Dan flapte 't over de gebroke ftukken heên.
Met mannelyke fchreên.
Zy Qverwint zich zelf. haer edele bedryven
Vergeit men met olyven
Goude appels, leger- muur- en fcheep- en burgerkrooi^
ïf
Godts ryxgezalfde Zoon
Zal haer, ter goeder uur, naeft zyne zy verhogeng,
In top der hemelbogen.
ι6 ZINNEBEELDEN.
ΙΚ fchets het heil van 't onbepaeldc leven:
En fchaduw ilechts dat eeuwigblinkent fchoon.
De Zaligheit, ten ftarrentroon verheven,
Draegt op haer hooft een groene lauwerkroon.
Zy veil haer oog en 2;ielbeφiegelingen
Op Godt, dien zy een zuiver reukwerk brant.
Zy voelt zich van een hemelvlam omringen.
En zwiert verheugt een palmtak met haer hant.
Wie kan naer eifch dees zegeftaet ontleden,
ψ
η
Die
ZINNEBEELDEN. Zt'
Die zich van ver flechts opdoet in 't verfchietj
En niemant, dan door eene duiftre reden
En eene wolk van zifinebeelden ziet?
2y ziet zich blint iti 't eeuwig ryk der dagen ,
Alwaer Godts heil en deugden zyn te zien.
En nimmer valt te kermen noch te klagen
Of naer een rots Uit 's vyants oog te vliên.
Zy leit niet bloot voor rampen en ge Vaten j
Noch vreeft geen ilang of vreeslyk drakefteft.
Ze krygt een krafis Van zuivre olyveblaren,
Want zulk een gift voegt haren fchedel beft.
AVat ftrykt zy, met hoogftatelyke paflen,
Vol blyfchap, door het zalig feeftgewoel,
Met kledren, in het bloet des Lams gewaiTcheUj
Eerbiedig heen naer Godts genadeftoel.
Daer heerfcht in haer geen hartstocht, uitgezonderC
Een driegefpan van driften, ryk van vuur:
Zy mint'er Godt, is vrolyk , en verwondert.
Wanneer ze ziet zyn heilige natuur.
Het hoogfte Goet, in't eeuwig mirtelover
Gezeten, waer de heilbron vliet en fpeelt,
Reikt zyn genade en min haer gunftig over,
Terwyl het haer verzadigt met zyn beek.
G
Zy
ι6 ZINNEBEELDEN.
Zy fterft 'er niet, noch heeft 'er iets van noden.
(De zonde maekt geen ilaven in dat ryk.)
De Godtheit wil haer op een troon vergoden
Naeft hare zy, is dat niet koningklyk ?
Haer ziel, begaeft met zuivre hemelklaerheit,
Verfmelt fchier in den gloet der liefde Godts,
Verlieft zich in den Godt der trouwe en waerheit^
En leunt op hem, dien onverwrikbren rots.
Geen quade geeft zal oit haer vreugde ftoren.
O neen 3 daer koomt niets onreins in dat huis.
Zy drinkt 'er niet dan blyfchap met hare ooren
En hemelval: zy weet 'er van geen kruis:
Doch zoo zy van iet wichtigs heeft te klagen j
Hef is, omdat zy 't eeuwig heil moet dragen.
ι:
iilH:
V
GROOT.
-ocr page 51-ZINNEBEELDEN. Zt'
/ ^ Rootmoedigheit, bezielt met geeft en leven,
\„ÏZit diep in't gout, als Ry χ voogdes verheven j
Zy is gekroont met gout en diamant.
En zwaeit den ftaf met oordeel en vcrftant.
Ze ontbloot den arm, om fyne borftjuwelen
En dicht metael haer lantaert uit te delen:
De fiere leeu, die hare zy verzelt,
Betoomt ze met een mannelyk gewelt:
Ze gaet geruft door vuur en water ftryken:
De tegenfpoet zou zy geen voetftap wykenj
Noit ging myn Vrou, al wert ze fel gedrukt,
Uit nedrigheit neerflachtig neergebukt.
ι6 ZINNEBEELDEN.
Ο Neenj ze ziet het onheil onder d' oogen,
En ftaet, gelyk een fteenrots, onbewogen.
Of fteektj gelyk een palm, of ruim zoo fier,
Haer friiTche kruin om hoog, vol geeft cn vier.
Belacht de fmaet, hoe fel zy aen mocht fchennenr
Zy fchroomt geen nacht gewiekt met zwarte pennen.
Of zyn geipuis dat in het duifter woet.
Noch velt, bezaeit met lillent brein en bloet:
Al worftelde het woedent zwarte onweder
Den afgront los, den hogen hemel nederj
Λ1 tuimelde 't heel Al in 't wilt daer heên j
Geen angft zou oit haer réchte zy bekleen.
Geen bleke vrees zou haer gelaet verbleken.i
By koningen durft zy de waerheit fprekenj
Want niemant vleit ze om eer of ligte gunftj
De vryheit is haer wapen: d' edle kunft
Beloont ze met gefchenkenj ze is tevreden
Met haer gezag en eigen waerdigheden.
En over al zich zelf volmaekt gelyk.
t Is herelyk al wat ze in 't koningkryk
Van haer gemoet behandelt, en verheven^
En, klopt de doot, hooftvyant van het Ie ven ^
Aen heur paleis, zy treurt niet, ftil noch ftom,
Maer juicht van vreugde en kuft hem wcllekom.
ίΙ/'
'é :
EEN"
ZINNEBEELDEN. Zt'
Ε,
iErwaerdige Eendracht, fchoon uw ongefronftgelaeÊ
De Huisgezinnen doet ontluiken, welig tieienj
Ge zyt verfdiriklyk ais flagordens met banieren.
Als ge aen uw' vyant wil, als't op een ftryden gaet.
Ge koomt, ge ziet en wint, ο Steun van ftat en ftaet!
't Granaetooft gloeit in 't groen van uwe veltlaurieren.
De zege koomt uw hair met vredeolyven fleren.
Gy houdt uw zwaert gereet, en waekt vcor 't nadrent
quaet.
C 3 Me®
-ocr page 54-Men laet voor u alfms de witte vendels wajen:
Men fticht u zuil op zuil^ gy moogt den fcepter ζ wajen.
En voeren heerfchappy in eenen fchonen oort.
'»1
r
i
iiï ï
22
ZINNEBEELDEN.
Maer liefft wilt ge in uw ziel een troon van vrede bouwen.
En eenen tempel, daer de Godtheit feeft wil houwen,
Waerin geen hamerflag van tweedragt wort gehoort.
M'
ipt! 1
i!'
NYT
-ocr page 55-ZINNEBEELDEN. Zt'
D)
Έ wrevelige en uitgeteerde Nyt,
Vertoont zich zwart met in gevalle wangen ^
Hy fpiiwtvenynj zietfcheel, enfcheurt en ryt
Zyn' boezem op, en draegt een pruik van ilangenr
Hy eetzynhart: verbyt de fchone deugt.
En brult, gelyk een felle leeu, vol toren:
Hy zucht en treurt, om 's naeftens heil en vreugtj
En barft van fpyt als hy zyn' lof moet horen:
Noit lluipt de flaep in 't ongeriift geraoet,
Dat
ι6 ZINNEBEELDEN.
Dat als een bladt wort heen en weêr gedreven ^
Hy verft zyn muil in rein en weerloos bloet,
Sterft in den ftrop, tot ftraf van 't heilloos leven.
Ditgruwlyk quaet, dat yder ding vernielt,
Godts ryk bevecht, zyn bloetvrient durft beiloken,
Heeft Kaïns hart met broedermoort bezielt.
En 't nydig bloet in Jakobs krooft doen koken,
Om Jozef te beroeren} 't werkte fel
In Sauls ziel, om David naer te jagen.
Als of het, door het vuur der zwarte helj
Was aengeftookt, om dezen vorft te plagen.
Ja Kriilus was het doelwit zyner wraek.
Dien helt, in wien geen vlek oit is gevonden.
De zuivre Kerk, wort van den feilen Draek
Gelaftert, en bloetdorilig aengefchonden.
Dus wroet dat zwyn Godts ak|cer omj dus knaegt
Dien worm elkeen aen 't ingewant j dees adder
Doorboort den buik zyns moeders, en hy plaegt
De zuivre ziel met zyn vergiften zwadder.
De maetfchappy der kriftnen ftoot het om.
Dien bloethont durft een fleren helt aenbaflen,
Verftoort op zyn doorluchtige eer kolom,
En fcharpe knots ten oorlog opgewaflen.
Zoo wort de deugt gefchoten naer de hiel.
ι:-:
En
ZINNEBEELDEN. Zt'
En gaet nochtans met al de glory prykenj
't Is eigenfchap van een verheve ziel.
Te ftaen gelyk een rots, en noit te wyken.
Een groot gemoet blyft altyd even groot.
En wie het zich tot eer of fchande rekent,
Dat hem den nyt met zyne prikkels ftoot.
Ik acht dien man gelukkig en uitftekenti
Want hy valt ftaeg op voorfpoet en gebietj
De tegenfpoet zal hem niet gaende maken:
De wint treft meer de cedren, dan het riefr:
Een ftorm verfchoont de nederige daken.
Laet Neroos nyt, op eer en lof begaen,
Vry fmalen op Lukaniis puikgedichten.
Wat baethem dit? Lukanus blyft Lukaen,
En Nero moet voof myn Lukanus zwichten.
Themiftokles is om zyn deugt belaegt.
Het zelve lot heeft Kato ondervonden.
En Sokrates, dien vroomaert, is geplaegt,
En Ariftiet als balling weggezonden.
D
Doch
w
3f
z6· ZINNEBEELDER
Doch dit geilacht is als het kopren beelt
Der Wysheit, by d' Atheners, waer de raven
Ganfch vruchteloos op pikten, neen ^ 't verfcheeit
Geen eerlyk man, eerwaerdig om zyn gaven.
Ofhy vervolgt, verdrukt wort ofgehaetj
Hy kent zich zelfs, en , wie hem aenzien weigert,
Hy volgt de deugt met een ftantvaft gelaet,
Terwyl hy als de maen naer boven fteigert,
Alwaer hy, wie zyn grote geeft bevecht,
Zyn wysheit en zyn godtsvrucht wil verminken ^
Gelyk een ftar, aen blaeugewelf gehechtj
In weerwil van den magren nyt zal blinken»
m
lil
! Nlit'
1
im; i
ί
1(1
GRAM-
Jm
-ocr page 59-if
GEIuft het u de Gramfchap te befchouwen ?
Hier ilaet zy met een brandent fel gezicht.
Een fcharpe neus, een voorhooft ryk van vouwen;
Heur hair ryft op, de lippen fluitze digtj
Zy knarft verwoed op haer gefpitfte tanden j
Het zever loopt al fchuimende uit den montj
't Gelaet verfchiet van verf, en met haer handen
Omhelft zy 't zwaert daer zy zich zelf mee wont;
D 2
He«ï
ZINNEBEELDEN. Zt'
28
Heur adren zyn gezwollen, barften ftukken j
Het hart cntftelt, de gal beroert het bloeti
En kift het haer de hel eens leeg te rukken
Van boos gefpuis, zy ftampt ilechts met den voet j
En preft het flux met een' verkorten aeflemj '
Zy vloekt en zweert die boosheên op de been.
De hel barft op, en eene wolk van waeiTem
En fulferrook vloeit daetlyk om haer heen,
Dees dulle tocht benevelt 't hcht der reden.
Bevecht den wil, en voert den zegeftafi
Zy doet de ziel in ongeregeltheden
Uitbarften^ en mat 's lichaems krachten afj
Zy huilt φη bruift met vreeiTelyk gefchater.
En woed als een fchuimbekkent everzwyn:
Zy ftorc gelyk een ftormwint op het water.
En wil alfms de ryxvoogdefle zyn :
Zy wreekt den hoon, doch ftraft zich, midlerwylen^
Vry zwaerder door de wraekj zy zwelt van waen.
Om andren te beftoken, doopt haer pylen
In helfch venyn en fchiet het harnas aen:
D'onnozelheit vermoort ze, en dekt de velden
Met lyken, wroetdefchoonfteftedenomj
Vertreet in 't ftof de koningklyke helden,
Ontwydt de kerk en 't heilig heiligdom^
Hiii
,i
i'fi
Zy
2y fcheurt den bant van 't lieve famenleven,
Veracht Godts wet en d' Opperheerfchappy,
En maekt zich zelf, door wraek en fpyt gedreven j
Als een ontzinde en helfche razerny j
2y roeit de deugt met ftam en tak en wortel
Uit hare ziel, verfchopt de nedrigheit.
En ilaet al wat haer wederftaet te mortel:
'Wie haer omarmt, en zoet en teder vleit.
Ze leent geen oor, wort nimmermeer bewogen,
Λ1 gaf de min haer zelf de rechte hant.
Al fchreide het vermogent mededogen.
Dit was j voorwaer, Hechts oly in den brant:
Zy woelt, en zal zich zelf te barften lopen j
Haer ondergang bedoelt ze elk ogenblik:
Ze is bezig om haer leemgebou te ilopen.
En breit zich zelf den fchrikkelyken ftrik,
VVaer in zy, voor de raven opgehangen,
Verflonden wort, en door de lucht verteert:
Dus wort zy in haer eigen net gevangen.
En met een radt op 't galgenyelt vereert.
29
ON«
D 3
D Ε toomloze Ongehoorzaemheit,
Die met een loflen drift de boosheit wil hantteren.
En deugt en godtsvrucht lagen leit,
Pronkt op haer trotfche kruin met weidfche paeuweveren.
Zy heft haer ftoute hant om hoog.
Zegt Godt den oorlog aen, en durft zyn wet vertreden.
Verwerpt met een verguizent oogj
De goude teugels van de koftelyke reden.
Zy heeft al, zoo'kmy niet bedrieg,
In 's waerelts blonde jeugt, de moorttrompet geftoken,
Enmetgewelt, in's levens wieg
De blanke deugt verkracht, en 't heilig recht gebroken.
ζ INNNE BEELDEN. 3Σ
De hemel fchoot ter goeder uur
't Metalen harnas aen, en liet zyn ilagzwaert fcherpen,
Om deze ontaerde, met het vuur
Van zyn verbolge wraek, ten kifthof uit te werpen.
Voorts moeftze door 't vervloekte velt
Op fcharpe dorens gaen^ en als een balling zwerven.
Zydorft, daer't hart yan boosheit zwelt,
Haer handen in het bloet van een' onnoilen verven.
Om zoo veel vreeilyke euveldaên,
Met eene fcharpe roe op 't allerfelft te wreken.
Schoot fluks 't Heelal zyn wapens aen.
Om haren Ilyyeii.hals en yzren nek te breken.
Daer zag men allerlei geweer
En aerde zee en lucht, tot haer verderf vereenigt j
De hemel klonk zyn blixems neer.
Nu wert ze wêer van 't volk naer, d' oude wet, geftenigt.
En zworf ze eens op de ruime zee,
Zy waer het fpeeltuig van de worftelende winden.
En lande ze aen een goede ree,
Dan gaepte 't aerdryk om haer levcnt te verflinden.
Flus wert zy in een zoutpilaer
Herfchapen, omdat zy de Godtheit dorft weérftrevea.
De moetwil helpt zich in gevaer,
En is een baek voor hen die ongehoorzaem leven.
ZINNEBEELDEN. Zt'
'Mdat d' ontrouwe Ondankbaerlieit
Aile eer en vrientfchap durft verimaden.
En haren naeften lagen leit,
Wort zy te regt verheelt met fcharpe klimopbladen
En fcheurzieke adders in haer hant.
Ik zie heur laeuwe vingers roken
Van 't bloet van haren bloetverwant,
Die zy, ganfch fchendig, met een moortpriem heeft door-
ftoken.
O wfeet
-ocr page 65-Ο wreet J en vuilvemcht gemoet!
Ï3at dienft noch hulpe wil erkennen ,
En 't oude en versgenote goet
Verfmaet, om onbefuift de deugt voor by te rennen.
Staeftil: ondankbre, itae: waerheen?
Ontloopt ge dus de redetomen,
Om yder op den nek te treeö ?
Moet dan 't onfchuldig bloet üwe enklen overftromen ?
Vint ge in die wreetheit uw vermaek ?
Maer och! wat of ik daer magh horen!
d' Onnooile bloetilem roept om v/raek,
En ruifcht gelyk een zee in un^ gemoet, door u.' ooreB.
Ai my! waer zult 'ge henen vliên ?
Het aertryk wil uw kft niet dragen;
De 1ΖΟΠ magh uwe fchim niet zien.
Spoci voort: verkies, beklim den zwartberookten wag-en
Des helvoogts, want gy durft zyn ryk
Metfcharp gewet geweer verweren;
Duikj fchrikdier, of gy zyt een lyk;
^odt zal uw ondergang ter kwader uur bezweren;
Hy zwenkt zyn yzren ilaf alree,
■ vaft als hy zyn zwaert zal hefi^n-,
Al (leekt het heden in de fchee
Zyn verdraegzaemheit, het kan umorgen trefen.
St:
54 ZINNEBEELDEN.
Leer, biddeik, vandebeeften, leer^
Maeroch! gy wort in't kwaet verhitter.
Buig dan voor os en ezel neer,
Maer naek de kribbe noit van hunnen ertbezitter.
* Wech, weeh, ge zyt geen voeder waertj
Of fmeekt ge om luttel mededogen!
Zie wat het zwyn u heeft gefpaert,
O Snode, die van een wolvin zyt opgetogen.
Daer isin 't Libiaenfche wout
Geen feller moniler oit geboren,
Dan een ondankbre, die ,.ganfch ftout.
Met tant en klaeuwen vecht en fcharp gefpitfte horen;
Zy fchent heur naefte vrienden aenj
En mannen om hun deugt te pryzen.
Die met hun dappre zegedaên.
De fteden Herken, durft zy uit haer iladt verwyzen.
Lukurgus, Lacedemons hant.
En oog, om zyn verftant verhevea,
Is in 't ondankbaer vaderlant
Van 't volk geftenigt en als balling wechi gedreven.
Ook heeft men Solons dienft yerfmaet,
Zyn trou en wetten los vergeten.
En Ariftides is gehaet,
Hoe edel van gemoet en zuiver van geweten.
Myn
i
-ocr page 67-ZINNEBEELDEN. 39
MynFocion, die met een krans
Van deugden pronkte en goude zeden,
Is mee gefloten van zyn' trans,
En dóot noch levent by d' Atheners niet geleden.
Welfprekentheit wort niet geloont.
Men vlecht de deugt geen lauwerbladen.
Hier wort de godtsvrucht fcharp gehoont:
Daer durft men 't heilig recht aenbaflen en verfmadea.
Gints wort d' onnozelheit verfcheurt.
Moeft Rome op Romulus niet ft re ven,
Die haer uit niets heeft opgebeurt,
't ver verfchoven volk ten eertrap heeft verheven.^
O ja; maer zyn ondankbre Raet,
Wel meeft aen zyne trou verbonden,
Deet hem het allergrootfte kwaet
En heeft hem als een beeft op 't Raethuis fel verilonden.
Verdiende Scipioos beleit
En weergaloze krygsbedryven,
Dat u zyn lykafch wert ontzeit
O Rome ? en dat hy dus op zyne zark liedt fchryven:
Ondankbaer vaderlmt ^ gy mifi
Myn kom en levenloos gebeente.
Wat hebt ge u jammerlyk vergift
Ε 2
Aen
34 ZINNEBEELDEN.
Aen uwen Lentulus, de kroon van uw gemeente·,,
Die Gracchus krygsmaght vluchten deet,
En voor uw' vrede en edle wetten
En ongefchonde vryheit ftreet.
Pat gy zyn zuivren naem met lafter dorft befmetten.
Maer Lentul ging, om dezen hoon
Van 't ongekreukt gemoet te weren,
ZiGh-nedrig keren tot de Goqn,
En fmeekte, om nimmer tot d' ondankbre weer te keren j
Gelyk hem gu uilig wert vergunt.
Dus krygt een man, om laeg verfchoven.
Zoo hy in deugt en trou uitmunt.
Den hemel tot zyn vrient, en onderftant van bovert;
Het gae dan hier beneên zoo 't wil,
O Fiere en onbezweke Helden,!;
Betrout de Godίheit, houdt u ilit:
Zy zal u zegenen, fchoon u de menfchen fchelden-3
AI doril men naer uw weerloos bloet,
AI moet gy onder't ftael u buigen :
Geen noot: een vry en groot gemoet,
Biyft altyt vry en groot,, al vilt zyn huis aen diiigem
Ε trotfche Hovaerdy, die noit de kerkaltaren
Met offerbloet befprengt, noch zuivreii wierook zwaeitj
Pronkt met een purper kleed met gout geftarnt bezaeitj
En draegt een paerelkroon op haer vergulde hairen,
Waerin lieur gloryzucht en eigeliefde fpeelt,
ï^ie mee door hare paeuw en ipiegel wort verbeelt..
Dees winderige tocht van hoogmoet opgeblaezen.
En overydlen waen tot barftens toe gevult,
" El
-ocr page 70-Streeft op de vederen des vogels weits verguit.
Om met dit leenfieraet de werelt te verbazen.
Wiens eer zy zoekt, en by 't veragtfte volkje vint.
Het welk zy d' oogen met haer fchitterglans verblint.
Zy laet heur lokken met ftofpoedergout beftrojen,
Daer zy heur nagelen en borften mee verilertj
En zoo haer niemant met een eerkrans lauweriert.
Zal zy 't gezalfde hair met mirtetakjes tojen,
Gelyk zy zelf't gelaet geleenden glans byzet.
Als zy 't met lely wit en rozeroot blanket.
Zy laet cipreflen en doorluchte cedren houwen:
Hier zaegt men marmer en helfchittrent elpenbeen,
Daer wort het gout genet, en naer de kunft befneên,
Tot dienft en heerlykheit van hare praelgebouwen,
Gints ryft'er een aen't zwerk, enzy, ganfchblytemoêj
Stygt hoger dan 't gefticht naer d' opperftarren toe.
Zy kleed de wanden met befaemde kunfttafrelen.
Die koftlyk met fafïier en jafpis zyn bezet.
Zy treet op kryzolyt: haer zinlyk ilaepzalet
Daer 's winters bloemen zyn die neus en oogen ilrelen,
Wort overfchaduwt met een wyngaert van fyn gout.
Die druivetroffen draegt van dierbaer efmerout.
Zy
38
ZINNEBEELDEN. 39
Zy ftoft op hare koets en paerden weirs behangen,
Op duizent knechten, die, zoo dikwils als de mei
Het vaele velt verkleet, verandren van Ih^reij
Wie tot iet heerelyks en godtlyks wort bevangen :
Zy zoekt, oydelheit! verbyftert door den fchyn,
Haer Allerhoogfte Goed, in 't diepfte van de myn.
Zy rydt in zegeprael door 's werelds tweepaer delen,
Daer zy begroet wort van het wispelturig rot,
Doch van 't befchaefde volk gelaftert en befpot:
Zy ofFert aen 't gebergte om fyne halsjuwelen
En bidt om paerlen en korael en zachte zy,
't Afgodifchooftenaen, ο fnode Afgodery.
Zy heft de boosheit en de ilaetzucht op het outer:
Vertrapt de nedrigheit, en pleit voor d' overdaet:
Zy hoont haer evenmenfch en brout hemkwaetopkwaetj
Befmet de blanke deugt, en wort geftadig ftouter,
Zy haet de Godtheidt die ze alle eer en dienil ontzeit.
En knielt voor d' Afgodin der blinkende ydelheit.
ζ I Ν Ν Ε Β Ε Ε L D Ε R
LASTER.
IK kek den zwartn der zwarte lafterfcliiclitenj
En fchuw het helfch gebroet,
Dat anders niet dan leugens kan verdichten j
En met zyn tonge woet.
Ik haet dien man die met dien vuilen zwaddei'
Zyn' evenmenfch befpat.
En met zyn tong, gefpitft gelyk een adder,
Zyn goeden naem beklat.
Hy
Hy zwiert een tak met netelen en doornen,
En quetft fchier yder een j
. *t Geen dieren doen met tanden klaeu ea hoornen.
Doet zyne tong alleen.
Geen bazilisk hoeft iemant zoo te fchuwen :
Geen vreeilyk drakeneft,
Noch kolken, die ftaeg vuur en zwavel fpuwcn.
Dan zulk een helfche peft.
Een Heiden kan zyn fchaduw niet verdragen j
Ηy vlucht als hy ze ziet;
Waerom ? omdat hy een fiool vol pkgeii
Op 't hooft der onfchult giet.
Hy ziet niet om naer Vorften noch Profeten.
Nu is 't op Job gemunt,
Dan is hy weêr op Daniël gebeten.
Hy ilypt zyn fcherpepunt.
Om Stefanus en Paulus te doorwonden,
En grypt Godts Zoon by 't hair,
Enbythemtoe: gyzyt een vraetbevonden,
En een Godtslafteraer.
De Kerk, Godts Bruit, wort mee ontfmt beledigt,
Befinet met kindermoort:
Dus wort de deugt die ftil zich zelf verdedigt,
In hare ruft geftoort.
F Maer
-ocr page 74-Maer neen, ο neen j de deugt wort niet bewogen ^
Haer nacm blinkt even fchoon :
Haer glans v/ort met geen lafterwolk betogen :
Zy juicht om al den hoon.
Ariftofaen, magSokrates, betichten, '
Hy trekt het zich niet aen ,
Maer lacht en. fpot met al zyn fchimpgedichten^
En netelige blaên.
De lafteraer van eer en deugt verbaftert j
Is naer Charondes wet j
Met alle fmaet in 't openbaer gelaftert.
Een fpotkroon opgezet.
Egipte gaf hem felle geeffelilagen.
Athenen iloeg hem doot.
Zyn voorhooft moeft te Rome een brantmerk dragen;
Dat 's de eer dien hy genoot.
Maer allerbeft zou hy zyn ftraf ontfangen.
Indien hy aen zyn tong wiert opgehangen.
W
Ie wort 'er van geen fchrik bevangen J
En deift niet fchichtig wech en vliet,
Die flechts van ver de Zonde ziet,
Omilingert met een trits van ilangen ?
Heur hart wort van een worm doorboort :
Zeisblint, en gaet op fteile wegen,
45
Ζ I Ν Ν Ε Β Ε Ε L D E K.
Verwoet de heldre waerheit tegen,
En blaeft verderf en bloet en moort.
Zy treet doldriftig en uitzinnig
De Wet des Heren met den voet.
En verft haer hant in 's naeften bloet^
En hoont de deugt ontzint en vinnig.
Zy is melaets van top tot teen,
Alfins befmet met vuilen zwadder,
Zy byt en ileekt gelyk een adder.
En fchreeut de boosheit op de beeno
Wie zou heur adem dan niet fchuwen.
En huis, dat vreeflyk drakeneft.
Op 't punt des afgronts vaftgeveft: ?
Wie niet voor heure fchaduw gruwen?
Zy heeft den menfch van zyn iieraet
Berooft, zyn heerlykheit verduiftertj
En al dat iyne gout ontluiftert,
En hem omringt met fchande en toaet^
44
ZINNEBEELD EN. 45
Zy heeft, ο eeuwig wee en fchennis ί
De driften, aen Godts wil gefnoert,
In ongercgeltheit vervoert j
En 't fyn verftant, verguit met kennis.
Met bruine nevelen bedekt j
De vrye wil geboeit, gebonden j
Godts beek verdonkert en gefchondenj
En met een zwarten rook bevlekt.
Ze ontrooft ons van Godts lieflyk wezen.
Omringt ons yder ogenblik
Met eene wolk van angft en fchrik.
En doet ons onophoudelyk vrezen.
Zy fpoort Godts felle gramfchap aen.
En drukt en geeflelt vroeg en fpade.
Ons met zyn eeuwige ongenade j
Waer van geen menfch zich kan ontflaen.
LEU^
f 3
Ζ I Ν Ν Ε Β É Ε L D Ε Ν.
Ie zich vermaekt met kunftig liegen.
En zynen naeften te bedriegen.
Breekt d' ordere der maetfchappy.
Van alle redelyke menfchen,
Die hem uit haren ring verwenfchen,
In een metale flaverny.
De
ZINNEBEELD Ε Ν. 47
De fpraekj een tolk van ons gedachten.
Behoorde zich altyt te wachten.
Het vers bedachte met een gryns
En glimp van waerheit te bekleden.
Wie oit de waerheit wil herfmeden,
Verheft het weZen voor wat fchyns.
De leugen heeft twee valfche lippen,
En laet veel ydle tael ontglippen,
En heeft veel tongen in haer' mont. '
Zy geeft aen elk haer fpraek ten beften
En vliegt van ooften naer het weftèn
En voorts den ganfchen aertbol ront.
%
Zy ftróoit haer brieven en papieren ^
En laetze in ieders handen zwieren,
En loktj daer ze op een hoogte zit ^
Een grote zwarm van blint gepeupel.
Zy gaet aen bei de zyden kreupel.
En ftaroogt op een avrechs wit.
Zy nadertGodt en, geeft hem eere.
En roept al dikmael, Heere, Heere,
Maer 't harte is vrcemt en ver van hem:
Zy
48 ZINNEBEELDEN.
Zy wil haer bloetvriendin verfchalken.
En haren goede nacm bezwalken,
Met haer bedrieggelyke ftem.
Terwyl ze een ander zoekt te vleien,
Is ze uit om hem, een net te fpreien.
De waen beheerfcht haer ingewant.
Zy hoort haer met verwondring fpreken.
Haer fakkel in de hel ontfteken,
Steekt fteên en landen in den brant.
Wie zou een Leugenaer verichonen.
Die zelf een Griek beftaet te honen.
En by den Romer is gehaet?
Die by de Perzers wiert verfchoven
En zwygen moeft, en daer en boven,
Geweert is uitdeMagiftraet.
HE f
Zing, vanedleii luft gedreven,
Watit myn nimf wil aen den dans ^
't Zoet en zalig büiteftleven
Des geruilen akkermans.
Eeuwiggroenent luftboiTchaedje,
Netgefchildert rozedal,
G
li
fci H E τ ζ Α L I G E
Altytlachend boomplumaedje,
FriiTche en lieldre waterval.
Onverlepte maegdereien,
Veltiieraet, vol geeft en zwier^
Welige akkers j lantlivreien,
AVekt de fnaren van myn lier.
Wie fmaekte oit meer vergenoegen
Dan een Lantlieer die met vlyt
's Vaders akkers ziet beploegen
In het quikfte van den tyt!
Die geruft en buiten kommer,
Met een ongekreukt gemoet,
In de lieve lindelommer
Van den wiltzang wort begroet.
Nu ziet hy het dachlicht krieken.
En den nuchtren morgenftont
Met zyn goutgepluimde wieken
Roosjes fchildren op den gronty
Die de veltjeugt weet te vlechten,
Indefriflchejeugt van 'tjaer.
En met goutdraed vaft te hechtea
Op het maegdelyke hair.
Dan komt, op bebloemde wegen>
■il-'r
Md
Met een eêl en groen gewaed,
Hem de lieve Lente tegen.
Op wiens ongefronft gelaet
Lelien en rozen bloeien.
Die men op den boezem drukt,
Aen wier lippen kerfen groeien
Die de blonde zomer plukt.
Hy is al 't gewoel ontweken,
Hoort de ichelle moorttrompet
Nimmer op den akker fteken j
Hier wort noit het zwaert gewet.
Wel een zeis om graen te majen.
Hooi, en ander veltgewas.
Als de zomerwinden wajen.
En het graen jookt naer den tas.
Laet de zee vry, dol van toren.
Schuimen, geeflen 't hoog geftarnt.
Schip en bootflui bei verfmoren.
Als zy vreeilyk bruifcht en barntj
Zy zal noit myn Lantman treifen,
Daer hy in zyn lage ftulp,
Gene baren ziet verheffen,
Noch den drekgoón fmeekt om hulp.
Wie de vierfchaer na wil lopen,
G 2
5ϊ
Daer
HET ZALIGE
Daer het onrecht hout de fchael^
Zich de rechter om laet kopen.
Voor een luttel fyn metaelj
Deze haet die ilinxze ftreken,
En het redenloze pleit.
Dat de boosheit voor durft ipreken,..
En de godtsvrucht lagen leit:
Om dit boosgeflacht te fchuwen.
Wil hy liever, wel te vreên,
Olm en wyngert 't famen huwen,.
Om hie? na de pers te treên.
Vat en fles ea kroes, te vullen.
Als de herft, met ooft gelaen,.
'^t Hooft met peren weet te hullen
Of met vale wyngertblaen.
Acht een ander, vry hovaerdig,
Op de rad'ren der fortuin
Zich de waerdigfte eerplaets waerdig.
Wil hy zyn verheve kruin
Stoten aen de hemelkringen j
Laet zyn eerzucht zich vry fpoên,
Lantheer zal zoo hoog niet fpringenj^
Noch zoo laeg een val niet doen.
Hy veracht de hoge hoornen
Ea
■hfWSpB
L Α Ν τ L Ε ν Ε Ν. 5-3
Εη het weiflelent geluk.
Kent geen rozen zonder doornen.
Zag noit zegen, vry van druk.
Hy verfmaet de befte ftaten,
En 't verheven eergeftoelt,
Daer de ftaetzucht ganfch verwatea
Op een anders leven doelt.
Hy kan 't zwierig Hof wel miffen,
Daer een wolk van vleient volk^,
Braekt een ftroom van groeteniffen j
Daer men met een' fcharpen dolk
Tracht zyn, evenmenfch te treffen „
Onder fchyn van eerbewys
Daer men d' ondeugt durft verheffen
d' Edle deugt op lagen prys
Stelt, en in een' naren kerker
Opiluit, boeit en deerlyk hoonti
Daer deboosheit, langs hoe fterker.
Met laurieren wort gekroontj
Daer 't geluk wort aengebeden j
d' Eerzucht tot de wolken ftygt j
d' Overdaet met trage treden
Vetgemeft ter aerde zygt.
Wil een ander zich verkloeken j,
03
TSOJGSU
HET Ζ Α LI GE'
Trojes puin en afch te zien,
'tOude Delfos op te zoeken,
Zyn geheimen te befpien,
't Overfchot eens gaen begluren
Van 't KoloiTuSj of het gruis
Van de Babilonfche muren,
Lantman blyft veel liever t'huis j
Daer hy vrolyk is en zedig,
Alles heeft naer zynen wil,
In zyn ledigheit minft ledig,
In de ftilte is nimmer ftil.
Geen Ceilon hoeft hem te vergen
Daer men zich aen 't gout vergaept,
Noch de kroon van al zyn bergen
Daer men zegt dat Adam ilaept.
Zou hy ooft en weft doorreizen
Om der volkren zeltzaemheén.
En hun prachtige paleizen
Net ge voegt te zien by een ?
Liever wil hy in zyn boeken,
Eene woordenfchildery,
's Werelds pracht en fchoonheit zoeken.
En als een bezielde by
't Eélftc zoet· by een vergaren
In
L Α Ν τ L Ε V Ε Ν. ff
Ιη zyn' lufthof, op 't gebloemt
Van de netbefchreve blaren,
Daer de wysheit zelf op roemt.
Goutgeftikte itaetfykleders,
Met juwelen opgefiert,
En gevlamde vreemde veders
Van het koftlyk pluimgediert,
Net met armelyn gevoedert,
't Hair ganfch zwierig opgekrult,,.
En met ftof van gout gepoedert,
Duim en vingers ryk verguit
Met een fchat van fyne ringen ^
Purpre fehoenen , zachte zy,
Acht hy ydle beuzelingen
En vernifte hovaerdy.
Maer hy wil 't gemoet bekleden
Met inwendig feeftfieraet.
Witte wol van zuivre zeden j
't Lichaem flechs met grqf gewaed
Voor de kou der lucht bedekken:
Rome plag j in vroeger tyt,
Noit iet beters aen te trekken,.
Eer de pracht wert ingewyt.
Laet zich Suzan vry vernaaken .
Ecbi·»-
f6 HET ZALIGE
In de goiide en zilvre daken
Hunner huizen, die de zon
Met verwondring koft befchouwen^
't Lant kent die fieraden niet :
's Mans voornaemfte hooftgebouwen
Zyn gebrcit van ilro en riet.
Maer zyn wandelgaleryen
Rieken geurig waer hy treet,
Konnen zyn gezicht verblyen,
Daer hy op een groen tapeet
Keuiert van ontloke kruiden,
In de fchaduw van 't geboomt,
Daer het lenteblazent zuiden
Eeuwig fpeelt, en 't beekje ilroomC.
Wie de zegekar wil rydeHj
En in eene wolk van ilof
Fix den perkpael weet te myden.
Om een luttel lauwerlof}
Of met grofgefpierde leden,
Vet van oly, vlug en fterk,
In het worftelperk wil treden,
Bouheer weet wel nutter werk:
Hy bevecht zyn boze tochten,
I
Werpt
L Α Ν Τ L Ε V Ε Ν. 57
Werpt ze moede en overmant, · - "
Door zynfierheit afgevochten, -
Neder in het ftuivent zant:
Dat's den muil der keuwen fnoerenj
't Allergrootile ryxgezag
In het groot gemoet te voeren j
Daer de rede voert de vlag.
Wie zyn Adeldom wil tonen
Uit zyη titel 3 ofgeflacht,
Steven-muur-en legerkronen.
Schilderyen j ryk van pracht.
Die zyn marmer voorhuis iieren,
Uit zyn arm, en halsfieraet.
En bevochte veltlaurieren,
Schilt en ring en goutgewaed:
Myn verwinnaer heeft wat anders,
Roemt op ftar, noch helm, noch lans,
Of verkrege zegeftanders
Maer op een' doorluchten krans,
Die de deugt hem heeft gegeven,
Om dat hy met mannenmoet
d'Edle heirbaen op kanftreven,
d'Ondeugt neerdrukt met den voet,
En den kanker der gebreken
Η Uit
': -β·
58 HET ZALIGE
Uit het dartle lichaem fnytj
Dat 's in adel uit te fteken:
Zeg, wat baet de gryze tyt,
Daer ge uw adeldom uit rekent
Snoodaert! zoo gy heilloos leeft.
En, inlyfnoch ziel uitftekent.
Voor de fchim uws grootvaêrs beeft?
't Klinkent geit, hoe ryk van luifter,
By den vrekken gierigaert
Aengebeden in het duifter.
Acht hy niets, of luttel waert.
't Welig ooften door te draven,
Diep te wroeten naer het gout,
't Hart des aertryks door te graven
Om een heldren efmerout.
Kan myn Lantheers oog niet ftrelen:
Hy verkieft een beter goet.
Dat geen dieven kunnen ileleni
Ja zyn vergenoegt gemoet
Weet al 's werelds grootfte fchatten
Met een ongefronft gelaet
En een dankbaer hart te omvatten:
Dus bezit hy d'eélfte ftaet.
AVeegt den groten Alexander
En
19
En Diogeües, hoe kléen,
In de fchalen met elkander >
d'Eene is arm, en wel te vreên,
d'Ander Vorft der aertfche ryken,
Onvernoegt, enonverzaetj
Zeg my, moet de Prins niet wyken
Voor den Wysgeer, hoe gehaet?
Zit men by zyn Paros marmer,
Ofirs gout en chalcedon.
Op zyn' gouden troon wel warmer
Dan in eene kleine ton?
Des hoeft Bouheer met zyn woning.
Met zyn ftaét è'n lëvétiswys
Niet te wyken voor een' koning,.
Want hy woont in 't paradys ,
En geniet door 's hemels zegen
't Eêlfte zoet van elx faizoen ,
Zyn prielen, hoven, wegen,
Zyn gewelft met lagchent groen.
Maer ik moet myn geeft bepalen j
Want ik kan in een tafreel
Al het lantvermaek niet malen.
Daer ontvalt my 't dichtpenfeel.
Einde van 't Eerfie Boek^
HET
Ν" υ. 's mans vreugde cn zalig leven
Eens verheelt met kracht van verf.
En de fchoonte net befchreven
Van zyn. eigen erflyk erf.
Nu aen't diepen en verhogen,
Scha.diiw fchilderea en licht.,
Mae^
L ANTLEVEN. S3
Maer wie ftyft myn zwak vermogen.
En bezielt myn liergedicht ?
Wie zag oit het jeugdig Eden
Bet herleven, dan myn man,
Als hy door zyn tuin gaet treden
Dat welluftig Kanaan ?
Neen, de gront is noit verwildert.
Want de kunftige natuur
Heeft dien zinnelyk befchildert
Met gebloemte, en geeftig vuur
Net gefpreit op al de bladen.
Als het ftof van blinkent gout
Die het fyn gezicht verzaden ^
Yder bloempje is fraei bedout
Met een friilchen morgenaeffem ,
Zuivre traentjes uit de locht.
Met een zilvren hemelwaeflem,,
Of doorfchynent parelvocht.
Hier ftaen aertige violen
Onder 't jeugdig mirtegroen
Om haer nedrigheit verfcholen.
't Altydlachende faizoen
Weet het bloemperk op te fleren ^
Met narfis en tydeloos,
. Η ,
Tulp
6z HET ZALIGE
Tulp en keurlyke eglantieren.
En met een doorlachte roos,
Welker reuk, als 't licht komt dagea,
En de zon ter kimme opryt.
Met vermaeklyke ademvlagen
Lieflyk in zyn harfens glyt.
S choon het bloemperk is te roemen,
't Wykt nochtans met zyn fieraet
Voor 't geboomt, dat met zyn bloemen.
Als een fchone ruiker ftaetj
Yder fcheütje looft hier kerfen,
Yder telgje5 fchoon van bloos.
Bruine krieken, ruige perfen,
Yder bloem een abrikoos,
d' Appelaer ontiluit zyn knoppen.
Bloeit gelyk een rozelaer.
En zyn bloeffemryke toppen
Spellen hem een vruchtbaar jaer.
Als de lente, blont van verven.
Met gebloemte en palm bepruikt
Zat van dagen fchynt te fterven,
In de groente nedérdüikt;
Ryfl: de zomer, blond van tuiten.
Uit haer afch, en ftooft: de lucht.
lil
lil';
En
L ANTLEVEN. S3
Eji vervult met fap de fruiten}
Zegent d' aengename vrucht.
Die in groenende tapy ten
Hangt geweven , en den mont
Vriendlyk uitnood om te byten ;
Dat heet op zyn' eigen gront
Al wat lekker is en heerlyk,
Al wat oog en mont bekoort,
Al wat zoet is en begeerlyk
Te genieten, dat'seen oort
Daer de bomen balfem zweten,
Goude vruchten dragen, daer
Lantman zonder fchroom mag eten,
Vry van aklig dootsgevaer.
Als hy in 't vermaek wil delen
Vande veltjeugt, blytemoe.
Heet op aengename fpelen,
Vloeit hy met dien feeftrei toe i
Daer ziet hy dan yder fpringen
Met een' losgelaten toom.
Hoort hy't liefdelietje zingen.
Onder eenen appelboom.
Die de liefde is toegeheiligti
Daer men in het lieffaizoenj
Voor den zomergloet beveiligt
Groen wort onder 't loddrig groen;
Hier valt elk aen't lieven, kozen,
Applen werpen naer liet hooft.
Die van zuivre fchaemte blozen.
Door de zon zyn gaer geftooft.
Nu drinkt liy met bei zyn ooren, ·
Als hy in de fchaduw ruft '
Van de bladerryke koren,
Daer de wint de blaetjes kuil,
Aengename woutgezangen.
Van 't veelftemmig pluimgediert.
Dat, van enkle vreugt bevangen,
In de groente tiereliert.
Daer het zielverrukkend orgel.
Van den nachtegael, het wout
Leit by d' ooren, en zyn gorgel
't Onweêr in den teugel houdt.
Dat aen zyn gezang gekluiftert,
Naulyx ftaert noch manen krult,
In den afgront naer hem luiilert,
Hoe verwoet het anders brult.
Wil hy zich in 't groen vermeien,
Hy verkieft het graftapeet.
i. . '
Giiet
m
Gaet in friffche weien weien,
Daer zyn vee op klavers treeC,
Daer zyn welgelade koejen.
Groot van uiers, ftyf van room,
Staeg van room en boter vloejen,
Daer zyn fchapen , donder fchroom
Voorliet wilt gedierte, grazen,
Enzynlamren, wel te pas ,
Op de ziiivre topjes azen
Van het versontioken gras,
Daer zyn hafdef, zonder kommer,
Op een heuveltje van zoon,
In de bruine en koele lommer
Speelt een' aengenamen toon.
Van zyn lieve harderinne,
Blank van inborft, bruin van vel,
't Eenigft voorwerp zyner minne.
Die hy by een' waterwel
Gaet begroeten en vereeren
Met een' tenen korf vol fruit,
En gebloosde koningksperen.
Of een krans van geurig kruit j
En een tros bewaesde druiven,
Of een neftje, vefs geiloortj
I
Van
HET ZALIGE
Van piepjonge tortelduiven,
't Geen een tédre niiaegt bekoort.
Om de ileile zon te ontduiken,
Keuiert hy door't groene wout,
Daer in heg of dichte ftruiken
Nimmer Sater zich onthout,,
Daer geen Pan wort aengebeden,,
Pallas, Ceres, nochDiaen,
Noch Apollo is beleden,
Daer geen bloemryke outers ftaen,.
Daer de bomen, groen van kuiven.
Niet verfiert zyn, als wel eer.
Met ganfch koftelyke huiven.
Want die boomdienft duurt niet meer:
Maer daer 't eemvig Opperwezen,
Schepper der gefchapenheên,
Is te vinden en te lezen
En te taften: Godt alleen
Woont en zweeft hier in de dingen,
In de fchepzels, des wil hy
Door de fchepzels henen dringen ^^^
Want dan is hy Godt naby.
Hy vifcht vaèk met luft en y ver.
Hengelt met de hengelroe,.
I'S
:
IL Α Ν τ L Ε ν Ε Ν.
Werpt zyn viflchen in den vyver
Stukjes voedzaem koren toe,
Schiet de fchakels, fyn van garen ,
Uit in 't water, jaegt den vifch
In het vifchtuig, bergt ze in karen .
En bewaert ze voor den difch:
Nero plag zyn goiide netten.
Op de viffchery beluft,
In het water uit te zetten.
De Muraneii^ tn Auguft,
Op de vifchvangft fix bedreven j
Vifchten, in een fraje ftreek.
Tot vermaek van 't buitenleven,
Dikwils mee in vliet of beek.
Als de zon de nachtgordynen
Van haer hemels aenfchyn fchuift.
Zich met paerlen en robynen
Op gaet tojen, net gekuift
En met feeftgewaed omhangen,
Gaet myn Bouheer, blont van kruirtj
Jonge en lekkre knynen vangen
In de natbedoude duin.
Wie kan al de vreugde iheldenj
Die's mans welgeftelt gemoet
I 2
Kittelt
Kittelt op de ruime velden ?
Hier vloeit allerhande zoet
In zyn middelpunt te gader.
Hier zyn ftromen van kriftal.
Daer ontfpringt een heilzame ader
En befproeit het rozedal.
Hier zyn melk en honigbeken,
't Groengeboomte ilert zyn pruik,.
En men ziet den balfem leken
Uit den vruchtbren balièmftruik
Hier ftaen groene oranje dreven
Met goude appels, fchoon van kleur
Die een fraje fchaduw weven.
Bloemen, aengenaem van geuE
Staen in hof en beemt te pralen.
't Gras groeit dat het piept, het vee
Dygter dat het fchud. de dalen
Gloeien als een goude zee
Van gezwolle korenairen.
Daer wafcht boekweit, ginder vlas.
Die een oogft? van kruit wil garen
Zamel 't nuttige gewas.
Alles groeit ea groent 'er tierig.
Lonkt en lacht hem aertig aen,.
68
Hangt
Hangt 'er loddrig los ei;i zwierig.
Alles is 'er wel gedaen.
Vink en Leeuwerk doen zich horen
In de ruime vogelvhicht,.
En de bladerryke koren
Opgehangen in de lucht.
Wie 'er in een ftadt wil leven,
't Velt houdt by myn man zyn prys^
Godt, met enkel licht omgeven.
Heeft wel' eer het paradys^,
In het ooft,, met eigen handen.
Voor den eerftenmenfch geplant:.
Daer hy, ia die luftwaranden.
Al den welluft van het lant
Van den hemel heeft genoten.
Tot hy , van Godts beelt ontaert,^
Uit het Edea is verftoten,
Zulk een heilprieël niet waert..
Abel woonde by zyn fchapen.
Mozes hoede 's Vaders vee..
Jakob lag op 't velt te llapen
Ineen ongeftoorde vree,
Toenhy, met zyn fluimrende oogen j.
In den droom een ladder zag.
h
Godt
HET ZALIGE
Godt die op de hemelixDgen,
In een' fcfaadunlozen dag
Ryk van luifter is gezeten ^
Sprak met Abraham op 'tveltj
Heeft aldaer met hem gegeten
En zyn ryxgeheim vertelt.
Izak hielt zich by zyn'akker.
Jakob in zyn lage ftulp.
Jozef altyt frifch en wakker.
Die de Godtheit hadt te hulpj
Konde al mee met vergenoegen,
Als zyn Vaders, in de wei.
Zich by 't wollig vee vervoegen
Op een groen geflikte fprei.
Jezus, Herder van zyn fchapen,
Is geboren in een Hal,
Stierf aen 't kruis, en lag te ilapen
In een' hof, en rozedal,
Reedt met een' doorluchten wagen
Van een' berg naer 't paradys,
Daer hy 't glorygroen moet dragen
's Vaders heerlykheit ten prys.
Menfchen van verfcheide ftaten.
Hebbend' eenzaemheit gekufcht^
7Ö
Velt
L ANTLEVEN. S3
Velt- enryxbewint verlaten.
En in ftilte zacht geruft.
Seipio, betaemt in't ftryden^.
Kon zich naer veel zegedaên
In Kampanie verblyden.
Keizer Diokletiaen
Koos voor kroon en diamanten
d'Eer en luifter van zyn kruin,,
Slechts op 't lant: wat kool te planten^
En te wandlen in zyn tuin.
Epikuur zocht by de bloemem
Al zyn wetenfchap by een.
Kato dorft het raethuis doemen^
En trok naer zyn lanthuis heên>
Oude orakel heeft dit leven
Met zyn zegenfpraek beloont
Myzon d' uiterfte eer gegeven ,
Die op d' akkers heeft gewoont.
Maer ik mocht hier wel wat ruften:
'k Zou, dan flus me in 't ruime velt
Der bedryven bet verluften.
Van myn' weergalozen helt.
Einde vm hst Tmdc J^teks
>
HET
-ocr page 104-HET ZALIGE
Wie zal nu myn toon beilieren?
Ik gevoel een nieuwe luft
Door myn dartele adren zwieren
Nu myn geeft wat heeft geruft.
lANTLEVEN. 73
Ik befpeur een trek tot zingen.
Laet een ander onder 't groen .
Luchtig om den wynkuip fpringen.
Als men outtyts plag te doen.
Als de Herfft, bedaegt van jaren,
Met een jagthont aen zyn zy,
Opgetoit met wyiigaertblaren.
Bol van nieuwen moft , en bly,
Zich myn Lantman komt vertonen,
Gaethy naer zyn boomgaerts heen^
Daer zyn bomen, ront van kronen.
Met hun vruchten, ongemeen
Naer het aertryk nederbukken.
En zich gunftig bieden aen
Om hun vruchten af te plukken
Nu ze fchoon en iierlyk ftaen.
Als hy nieuwe wyn wil drinken.
Neemt hy zich een druiventros.
En wanneer't hem kift te vinken.
Legt hy by het naefte bofch
't Kunftig vinketoutje neder ^
't Vinkje, dat geen lift gelooft,
Haelt hy, by het moie weder,
't Netje fchielyk over 't hooft.
Κ
Nu
Nu jaegt hy met vlugge winden
Over 't vale velt, beluft
Om een' rappen haes te vindea
Die vaek in zyn leger ruft:
Of bekommert voor zyn leven
Als een fchim zweeft over 't lant„
Alles fchynt voorby te ftreven.
Tot hy entlyk overmant.
Van de honden wort befprongen:
Remus Broeder reet weleer
Tot hetjagenaengedrongen.
Als een jager heen en weer.
Nu gaet hy weêr ftrikken hangen:
Aen de takjes van 't geboomt,
Om 'er lyfters in te vangen.
En wanneer de Winter koomt,,
Als een grysaert zonder tanden
Met de kegels aen den baert
Hunkren met verkleumde handen
Als een druipneus naer den haert j.
Yalt hy flux aen 't bomen poten:
Of verwerpt weer, heufch en bly,,
Al de dartle waterloten.
In zyn' hof en entery.
• i ü'''
En.
L ANTLEVEN. S3
En als 't water in de bronnen.
Door de koude en felle vorft
Isverftyft, en't faemgeronnen.
Tot een kriftalyne korft,
Hecht hy, om zyn luft te boeten j
Op de glaze fpiegelbrug.
Kromme fcliaetien aen zyn voeten ^
Yzre wieken, die hem vlug
Als een vogel voort doen fnellen j
Daer hy vrolyk wort verzelt
Van de kleppers met hun bellen.
En de knapen van het velt.
Keert hy 's avonts, moe gereden,
Naer zyn huis, hy vint zyn vrou,
Die hem met veel vriendlykheden.
Liefde, en ongeveinsde trou.
Welkom kuft, en komt omarmen.
En in 't hoekje van den haert
Wil verkwikken en verwarmen j
Daer zynkinders, lief van aert,
Om den hals des vaders hangen,
Enderffioeder, nimmer moe.
Die van enkle vreugt bevangen,
Staeg elkander lonken toei
Κ 2
Onder
HET ZALIGE
Onder een aenminnig praetje
Tapt de huisvrou voor haer' man,
Lekkre moft uit 't verfche vaetjei
Braet kaftanjes in de pan.
Dan begint zyn krooft te fpringen,
Braef te danfen om het vuur.
En gulhartig op te zingen
'tLietjej flus, byAlbertbuur
Vers uit eigen mont onthouwen :
Dit verwekt in Lantmans geeft
Zuivre vreugde, zonder vouwen.
En een eeuwigdurent feeft.
'dOverdaet, mismaekt van leden.
Vet van lichaem, dik, en ront.
Welig, vol brootdronkentheden.
Lang van hals, en fyn van mont,
Difcht myn Bouheer geen patryzen.
Geitjes van Ambracia,
Die Apicius zou pryzen,
Kleneus en kleopatra j
Want hy haet heur valfche gangen,
Wil niet dat zy voor zyn' difch
Zee en bosfchen leeg zou vangen:
Echter eet hy lekkre vifch.
Malfchc
L ANTLEVEN. S3
Malfche hoenders , jonge duiven,
Jeugdig moes, en vetten room,
Eiers, en gedroogde druiven i
Doch hy houdt altyt den toom
Van de matigheit in handen :
Dees vorllinne des gemoets,
Knelt hem in vergulde banden.
En voorfpelt hem alles goets.
Wacht geen zwarm van hondert knechten
Die de fchotels brengen aen
Vol doorluchte difchgerechten j
Hy heeft ilechts een knaepje ilaen.
Dat hem dient, doch niet hovaerdig,
Met wat mirtegroen gehult,
Wiens gefchoren hair, ganfch aerdig.
Net als een pont kerflen krult.
Neen, hier zal geen wynkop blinken
Van gefteente en gloeient gout,
Daer men Beliis uit zag drinken;
Want zyn kroezen zyn van hout.
En de glazen die 'er zweven
Geven juift geen fyn geluit j
Dochdewyn, vol geeft en leven,
Smaekt 'er niet te minder uit.
Κ 5 Zulk
-ocr page 110-Zulk een maekyt plag voor dezen
In Out Romes dageraet.
Wel een bruiloftsmael te wezen:
D'eerfte lieden uit den raet,
Hadden op geboortedagen
Nimmer zwynenvleefch gebrek:
En wat andren mocht behagen.
Hun behaegden bry en fpek.
Wech dan met Trojaeniche zwynen.
Vogeltongen eêlenfyn,
Ganzelevers en tonynen,
En met Kalidoonfchen wyn.
Geen Hyrkaenfche lekkernyen.
Noch de welluft, hoe ze ook vleit,
Zal myn lantgezel hier lyenj
Wani hy kufcht de foberheit.
Dikwils zit hy in zyn boeken
Dicht bebolwerkt, om het pit ]
Van de zaken op te zoeken,
Als het diep verborgen zit.
D'edle Wysheit, fnel Van fchreden,
Die de glorykrans verkrygt.
Om dat zy met fiere treden
Naer den hogen hemel ftygt,
Poogt
L ANTLEVEN. S3
Poogt hy telkens naer te ftreven:
Hy verlieft op deze maegt.
Die, met enkel licht omgeven.
Geeft en oordeel met zich dTaegt;
Als hy haer ten rei ziet ftryken
Op den blaeuwen hemelboog,
Moet hy fchier van vreugt bezwyken,.
Roept hy: was ik enkel oog!
'k Zou dan al de fyne trekken
Van haer welgefchape ziel
Trachten in haer' aert te ontdekkem
Kon ik my op 't zonnewiel
Heften, 'k zou haer gouden tempel
Dan begluren, en myn voet
Zetten op den marmren drempel,.
Om een' gulden redenvloet
Met myne ooren in te drinken,
'k zou haer heerlykheit befpiênJ^
Die ik nu, hoe zy mag blinken.
Slechts in fchets van ver kan zien.
Hy zoekt d' opperftarrekringen
Met een onverdraeit gezicht;
Heet van y ver in te dringen,
Om 't gezwinde hemellicht
HET ZALIGE
In zyn orde iix te ontdekken.
Als de Wiskunft, waert gekroont.
Hem haer kromme en rechte trekken
En metalen grontfteen toont,
Daer zy veilig op durft bouwen j,
. Dan wort Iiy haer kunftgenoot.
Wil hy haer geheim ontvouwen,
En grypt pailer aen en kloot,
d' Edle Dichtkunft, wars van teugels.
Die naer 's hemels blaeuwen trans
Vliegt met haer gezwinde vleugels.
Moedig op haer' lauwerkrans.
Snelt hy naer met al zyn krachten.
Met een fier en groot gemoet.
En verheve zielgedachten
Vol verbeelding, vuur en gloet.
Onder andere oeiFeningen
Die hy vlytig gade flaet.
En hem allefms omringen
Met haer wezentlyk fieraet.
Dry ft de Godtsdienft, waert te loven,
Die hy mint, en hoogft waerdeert,
Altyt in zyn' boezem boven.
Laet een ander, fchoon verkeert.
Plutoet
Plutoos felle gramfchap pajen,
En bedeeft ten tempel vliên ^
Mars een bloedig dier toezwajen,
Jupiter alle eere biên,
En de Koorts, hoe langs hoe llouter j
Op dat zy geen quaet zou doen,
OiFren op 't afgodifch oiiter^
Ofj in'tfombrefchaduwgroen,
Beek-en Boomgodinnen pryzen y
Met de gryze Egiptenaers,
Kruiden Godlyke eer bewyzen,
Boom en ftroom en geit en vaers>
Of, in'tlantderfpeceryen.
Voor 't gezag van Mahomet
En zyn hemelwetten ftryen.
Om op een welluftig bedt
In zyn paradys te iiapen.
Of, met d'aerdsgezinde Joon,
Zich aen ydelheên vergapen:
Lantman laet zich van die goón
Niet bezitten, noch belezen j
Want hy mint in zyn gemoet
't Eenig eeuwig Opperwezen
Godt de Bron van 't hoogfte goet,
L
Schep-
HET ZALIGE
Schepper der gefchape dingen,
Kufcht zyn' zoon, den Middelaer,
Die voor zyne keurelingen.
Met een dorenkroon op 't hair,
Aen het kruishout is geftorven.
Uit het graf is opgewekt,
Hen een heilkrans heeft verworven,
En een kleet ganfch onbevlekt,
't Geen myn vroomaert brengt ten oiFer
Aen de Godtheit, is geen beeft.
Geurig reukwerk, duif noch doiFerj
Maer een nederige geeft,
Ganfch verbryzelt en verflagen.
En een dankbaer hart, een gift.
Om zyn naeften te onderfchragen
Met den ftaf des broöts ^ een drift
Om zyn Heilant aen te kleven
Met een' heten liefdebrant.
En des noots zyn lieve leven.
Te bevelen in zynhant^
Wetende dat Godt die leden
Van dit lyf, tot ftof vergaen,
Met meer fchoonheit zal bekleden
En verheerlykt op doen ftae»,
82
Om
L ANTLEVEN. S3
Om een' zegeftaet te erlangen
Die uit 's hemels volheit daelt.
En een leven aen te vangen
Door geen eeuw noch tyt bepaelt.
Om den godtsdienft te onderzoeken
En den regel van zyn' plicht,
Kieft hy Godts orakelboeken
Tot zyn Leiftar en zyn licht:
Deze kerkkronyk, vol klaerheit.
Zet zyn ziel tot blyfchap aen
Om den Godt der liefde en waerheit,
In zyn deugden naer tegaenj
Zy doet zyn geloof verfterken,
Maekt hem wys tot zaligheit,
Spoort hem aen tot goede werken,
Daer Godts Geeft den weg toe leit.
Neen, hy is alleen geen hoorder;
Maer een dader van het woort.
Nimmer ruft noch vreeverftoorderj
Want de hefde trekt hem voort,
d' Ondeugt, fcheel en krom van leden,
Ganfch melaets van top tot teên,
Wars van deugt en eerbre zeden,
Haet hy als een vleiiireen:
L 2
Wil
Wilde welluftj mals van wangen,
Meteen' vriendelyken lach,
Hem in hare netten vangen,
Hy ziet door dat fpinnerach
Kunftig hcên, en fchuwt heur pafsen
En heur' aengenamen hof,
Daer vergiftige appels waiTchen
Onder 't eeuwiggroene lof.
Waer de fchele nyt komt waren.
Met zyn bleek en fcheef gelaet.
Zwarte flangen in de hairen,
Afgerecht op heilloos quaet,
By myn Bouheer, waert te loven.
Sluipt hy nimmer in 't gemoet j
Want hy wort altyt verfchoven
Als een heilloos flanggebroet.
Hy kan twift noch twedracht lyen,
Die ftaeg dvvarlen onder een.
Als ontiinde razernyen j
Want hy leeft altyt te vreén.
Hetegramfchap, felontftoken.
Wrede wraek, met bloet befmet,
Haet, ten pekpoel uitgebroken.
En wat meer zyn treden zet
liniij.
3|
Ι
Naer
Jilll
iiii
Naer het ryk der goddeloosheit,
Daer men d' ondeugt kroont, en groet.
Op den zwarten ftoel der boosheit.
Wonen niet in 't wit gemoet
Van myn' vromen deugtbezorger.
Die een ander wit bedoelt.
En, gelyk een hemelborger,
In 't eerwaerdige geftoelt
• d' Edle en goude deugt wil eren,
Milt begaeft met hemelvier,
Die in fyn geflikte kleren
Praelt met eenen heillaurier:
Dees vorftin, uit Godt geboren,
En met hemellicht omftraelt.
Heeft hy hulde en trou gezworen.
En haer beeltenis gemaelt
In zyn hart met fchone trekken,
Om dat hy, op 't zoet gezicht
Dezer fchone, zich zou wekken
Tot zyn' kriftelyken plicht.
Zyn gedrag vertoont den ftempel
Van godtsheiligheit: hybout
In zyn borft voor Godt een tempel j
Daer men 't helderblinkent gout
L 3
V'an
HET ZALIGE
Van zyn' yver in ziet blaken,
't Zilver van zyn blank gemoet
Schittert op het root fcharlaken
Van zyns Heilants ofFerbloet^
Daer hy uit geen kruik noch koiFer
Wyn, noch wierook, zout noch graen,
Aen de Godtheit brengt ten offer j
Maer een zucht en hete traen
Vol geloof en vaft vertrouwen j
Een gebed, vol gloetj een ziel
Daer de Geeft wil feeftdag hoiuveni
Die Godts Zoon al lang beviel >
Die hy met zyn kracht wil ftcrken >
Daer die grote Hemelprins
Liever woont, dan in de vlerken
Des aelouden Cherubins.
Ηy weet, zonder te vertragen,
Voort te gaen van deugt tot deugt,
Zuivre godtsvrucht naer te jagen
Met een kriftelyke vreugt,
Zich in kriftus te verblyden,
Zynen wandel naer te gaen,
En den goeden ftryt teftryden
Onder zyne liefdevaên.
86
■ i ü ■
Hy
L ANTLEVEN. S3
Hy bezwykt in geen gevaren j
Want zyn onverfchrokt gemoet
Blyft op 's hemels heilkroon ftaren.
Godc is zyn beftendig goet.
Hy fchynt wel beneên te leven,
Maer zyn wandel is nochtans
Boven zon en maen verheven,
In den hoogften hemeltrans,
Daer hy, in dien hof der hoven,
In dat onbeweeglyk ryk,
Eeuwig wenfcht zyn' Godt te loven
Met eenftemmig koormuzyk.
EER-
DER VOLMAEKTE
-ocr page 122-k - "
^.τ
eerkroon der volmaekte
over heden.
κ zing den onverflenfchten lof
IDer Godtgeheiligde Overheden,
p"'Die hun aenzknlyk ampt bekleden
Naer hunnen laft uit 's hemels hof.
Geen Zanggodin op Helikon,
Geen Febus zoon of Hengftebron
Behoeven thans myn geeft te wekken:
Het heilig recht en blank gemoeü
En andre koningklyke trekken.
Die 'k in myn Staetfliên kan ontdekken.
Bezielen my met geeft en gloet.
Μ 2 Wie
91
Wie weigert een doorluchte kroon
Van groene palmen en laurieren,
Om d' onverlepte kruin te fieren
Van myne fteriFelyke Goón ?
Godt, die zich in zyn licht vermeit,
Beftraelt hen met zyn heerlykheit.
Bekroont en zegent al hun pogen:
Zy zyn 't fieraet der burgery,
In wetenfchappen opgetogen,
De rad'ren van den ftaet, en d' oogen
Verkoren tot de heerfchappy.
"Dewysheit, hun verkregen goet,
Speelt geeftig in hun handelingen,
Weet door de zaken heen te dringen.
En iiert hun eêl en groot gemoet,
Zy blaefl: hen tot verheve daên
En koningklyke dingen aen.
Verheft hun eer en waerdigheden
I Al hoger, bout op eer en deugt,
ρίΠΐ'^^Γ Enopdegoddelykereden,
jl!; :l;!' i: Ter liefde van de zuivre Zeden,
^ ^ ■ ■ En tot der onderdanen vreugt.
Hun
k
VOLMAEKTE OVERHEDEN
Hun fyn en net befchaeft verftant
Befeft met kracht de goude rechten
Om twiftgefchillen te beflechten j
Zy nemen 't wetboek in de hant,
Slaen 's lants gewoonten vlytig gaé ,
En zien het recht der volk'ren na.
En-willen voor hun outheit waken;
Zy ftaen voor hunne vryheit in.
Die zy bekleen met root fcharlaken,
En om haer' hoet een' eerkrans maken
En eeren als een koningin.
Zy plegen by de boeken raetj
En trachten in gefchiecieniflen
De zuivre waerheit op te viflen
Tot heil en welftant voor den ftaet j
Al fpiegels zonder vleiery :
Leerbeelden die de heerfchappy
Affchetfen involmaekte grade η,
Die 't fier en dapper ftaetsbeleit,
De deugt en wakkre zegedaden
Met heillaurieren overladen
En kronen met onfterfiykheit.
Zy binden yders hart en oor
Aen hunne welbefchaefde fpreuken,
En rede door geen tyt te kreuken.
En overmeefteren 't gehoor ^
De bye op honigdauw begaen
Vliegt van hun lippen af en aen 5
Zy hebben lelyen gegeten.
En worden, daer zy om 't belang
Van hunne burgers vierig zweten,
Gehoorzaemt met een rein geweten.
En ftaeg verheerlykt met gezang.
Zy zyn pilaren van het lant.
En torflen onvermóeit de zwaerte
Van het groflyvig ftaetsgevaerte:
Zy blinken als een diamant,
En zitten hoog en diep in 't gout}
Godt heeft hen 't goude recht vertrout
Het geen zy ongekreukt bewaren
Hun weegfchael reikt elk 't zyne toe.
Hun zwaert, voor generlei gevaren
Angftvaliig, zal geen booswicht fparen,
Maer ilaet en velt hem nimmer moê.
94
li
Hun
Hun lufl: ten levenj evenwel,
Staet vaek het ftrenge recht wel tegen
En pleit en worftelt om den zegen ^
Al blinkt het ilagzwaert noch zoo helj
Zy, in wiens wandel 't zichtbre beelt
Der Oppergodtheit zwiert en fpeelt,
Voldoen Godts heilig voorbeelt garen j
Godt flaet met weerzin, als hy flaet,
Hy wil den armen menfch bewaren.
En om het bloet des Kruislams fparen
En aenzien met een bly gelaet.
Het heidendom heeft zelf weleer
Den fmact en d' euveldaen vergeven,
En 't ongelyk gegunt te leven:
Helt Cezar lei zyn wraekpyl neer:
De gunftige Vefpaziaen
Kon niemant dan met weêrzin flaen:
Jupyn wou iioit een menfch verdoemen
Dan op den raet van al de Goón ^
Dan kon hy d' ondaet noch verbloemen,
Op datze zyn genade roemen
En eeren op gelyken toon.
Elk
-ocr page 128-φ EERKROON Dti
Elk noemt myn goedertierne liên.
Vervult met vaderlyk meedogen,
Βegaefde Rechtersj zonder oogcn.
Om geen perzonen aen te zien:
Zy hebben ooren voor 't geklag
Der onderdrukten al den dag 5
Maer heure handen zyn gefloten j
Zy hebben nimmer van hun' vrient
Gefchenken noch metael genoten j
Noch, om gezag of gunft der groten.
De zuivre waerheit flinx bedient.
Zy haten 't geit dat Stratokles
Vaek in de vierfchaer heeft ontfangen,
ijji En doem^ï d'ongetrouwe gangen
En goutzucht van Demoklides:
Geen Demoftheens welfprekentheit
Geen liefde die aenminnig vleit
Verftrikt hun ziel oit in haer netten j
De waerheit is hun koningin j
Haer ilafydochters, d'edle wetten.
Die willenze op den zetel zetten
Ten kofte van haer vyandin.
ΐΐίίί
Μ ρ
De wetten zy η het vuur en zour j
Bezielde en godtgewyde regels.
Bekrachtigt met vergulde zegels,
En op de zuivre deugt gebout:
Zy achten ze als een helder licht j
En marm're pylers van 't gefticht
Van hun regering, naer de reden
Gefchikt tot heil van ftat en ftaet:
In fyn en dicht metael gefneden.
Om door alle eeuwen d'edle zeden
Te pryzen met haer' ftommen raet.
Zy volgen zelf in hun gedrag
De wetten , andre voorgefchrevenj
Als heldre fpiegels. A^an hun leven.
En zetten ze in een' vollen dag:
Dus wort de heiligheit geëert.
Het fchennis allerbeft ge weert.
En 'tvolk tot zynen plicht verbonden:
Een levende en bezielde wet
In 't hart der Oppermacht bevonden,
Heerfcht op onwankelbare gronden,
Wort noit in haer gezag belet.
Ν
Ε Ε R Κ R O O N DER
Myn Overhelt onthoudt geen loon
Voor fiere en wakkre zegedaden,
Maer ftrooit een mei met dadel bladen ^
En fchenkt een muur- en legerkroon:.
Of recht, indien 't den helden paft,,
Eerbeelden op van wit albaft.
En gloryzuilen, waert te pryzen
Op dat d'onfteriFelyke deugt
Mogt aen den hogen hemel ryzen.
En andre door die eerbewyzen
Aenprikklen in hun blonde jeugt.
Wat andire dóen} myn Oppermacht
Wil op den godtsdienft zich vertrouwen
En daer heur heerlykheit op bouwen :
De Godtheit, die zy heilig acht ^
Bemint en vreeft zy allermeeft:
Met eenen nederigen geeft :
Zy waekt voor haer gewyde zalen i
Veriiertze met des v.yants roofi
Eerteefc'nen harer zegepralen:
En, wie der waerheit af wil dwalen j.
Zy ftryt voor 't heilig kruisgeloof.
Éï;·
:!ΐΐί!!
jllil·! ifii
Γ 'i
ii
Dus ilerkt zy het gemenebeft.
En maekt dat al de grote menigt
Der menfchen^ in Godts kerk verenigt.
Het hart op deugt en godtsvrucht veft.
En, door de heiligheit bekoort,
Zich nimmer van verbont noch woort
Ontilaet, maer blyde laet regeren:
Die 't volk zoo kriftelyk beftiert .
En het zyn rechten plicht wil leren,
Bekleet met recht den ïloel der eerenj
En wort gehoorzaemt en geviert.
't Be-
Wie zou myn fchrandre Heerfcheriiij
Begaeft met zoo veél deftigheden .
En welgemaekt van lyf en leden .
Niet aenzien voor een ryxvorftin ?
Ze is ftatig van gelaet, bedaegtj
Ze pronkt met zilver hair, en draegt
Een goude kroon en ryxgewaden.
Een bos met roeden, en eefi hoet,
Een helm, en andre byfieraden,
En is ook met een byl beladen.
En goude ketens, ryk van gloet.
Ν 2
99
iQQ EERKROON öer
't Bedaegde wezen leert, dat zy
Is uitgeleert in ftaetbedryven;
De kroon, die haer gezag moet ftyven,
Verbeek hare edle heerichappy :
Het purper toont haer majeileit:.
De roeden zyn d' eendrachtigheit
Om buitenlants ge welt te keeren:
De byl ipeelt op de ftraf van 't quaet:
Het gout om 's vyants macht te weren:
De helm om dapperheit te leren ;
De hoet fQhetft af den vryen ftaet..
ri
ïfi'i
li'-' ί
Ή
Waer 't grys vernuft het roer beftiert
Als een der fierfte Palinurena
Blyft flat en ftaet gezegent duren ^
Wort d' Overhelt bemint geviert::
Achillis ichilt vol oude lién
Bebeeltwerkt, die de zaek doorzien
Vertoont een raet met fchrandre leden.
Wie zich de zonnekoets betrout
Te mennen j dient ervarenthedeni
De jeugt ontglipt den toom der reden^^
En is veïmetel, los en ftout..
liill! ιίϊ j
ΙίίΙφΙΐ,Ε.Π
piiill.
MI'i'i ϋΙ,ίίΙΙΐ
■I ;li Κί I:
*
En wie kan het gemenebeft.
Uit ileên en volkren vaft gebonden j
Bezorgen, en zyn heil doorgronden,
Dan die 'er zyn verftant op veil ?
De vryheit heeft den gront gelegt:
En d' eendracht, bülikheit, en 't recht
Verenigt, hielpen 't krachtig ftyven j
De godtsdienft gaf'er leven aeaj
De grote en dappre krygsbedryven ^
Verkregen lauwers en oly ven,
E« doen het noch gezegent ftaen.
Hcfe
Dient dan het lant met wys beleitj,
Met geeft en oordeel niet gefteven ^
Zal 't in dien bloeiftaet blyven leven,.
En ftreven naer d' onfterflykheit?
Nu leit het voor gevaren bloof 3
Dan dingt men naer zyn eer en dootj;
Nu zinken zyn befchaefde zeden j
Dan groeit zyn ramp en onheil aen j
Nu ichynt het op zyn dapperheden
^erwaent, gelykeen paeu te treden^,
En in zyn voorfpoet te vérgaen.
Ν a:
-ocr page 134-am EERKROON der
Het volk, datlosen wuftbeftaet,
Wort voortgeftuwt van dolle driften.
Weet echt van onecht niet te fchiften,
En pleegt by 't los geruchte raet j
't Is doorgacns arm en laeg van geeft j
't Wort op de minfte ramp bevreeft j
't Misduit de koningklykfte daden
Zoo 't ongeluk 't gevolg verzeltj
De Welluil kan zyn hart verzaden j
Hetjookt geftaeg naer nieuwe raden j
En veinil de v/aerheit om het geit.
'liil:!'
ïi
Doch
Voorzichtigheitj verfiert de zy
Myns Raets j en weet met fraje zwieres
En orden alles te beftieren j
Zy is de ziel der heerfchappy j
't Kompas, en anker voor den ftaetj
Een licht dat glansryk onder gaetj
Zy raetpleegt by d' aaloude tyden
En by den tyt die zy bezit,
Hoe zy het onheil beft zal myden.
En zich in 't goede werk verblyden
Elaer enig uitzicht en haer wit.
: ii!
illiijii!
VOLMAEKTE OVERHEDEN. 103
Doch zoo 't voorzichtig ftaetbeftier
Myn Overheden mogt miflukken
En hen geen goude vrucht doet plukken
Zyn ze echter als een leeu vol vier:
Hunltatig wezen en gemoet.
Hun fier-en edelaerdig bloet
Wort door geen tegenfpoet bewogen :
De voorfpoet maekt hen nimmer trots.
Dat heet met mannelyk vermogen
Het vreeflyk onheil onder d' oogen,
Te zien, te ftaen gelyk een rots.
Be:
Geen korte en helfche Razerny^.
Die alles met den voet durft treden,
Gegront op waerheit noch op reden
Speelt onder hunne heerfchappy:
Doch zoo de gramfchap hen beroert.
En tot een groot bedryf aenvoert.
Steunt ze op godtvruchte en edle gronden,,
Ontftaet 'er vreze in yder een ,
Woet ze op ontmenfchte en helfche vonden;
Slaet zy de boosheit diepe wonden
Verwekt zy bloet en naer geween.
104 EERKROON Β ER
De nyt woont in hun' boezem niet^
En echter durft hy hen verrailen ,
Hunne eer en waerdigheên aenbaffen
En hun rechtmatig volkgebiet:
Doch hoe hy brieft, en blaeft en brult.
En raeft, en ftaert en manen krult.
Hun eerzon zal niet vroeger zinken:
Hunne achtbaerheit blyft even groot:
Hy kan hun' luifter niet verminken :
Die blyft met duizcnt ftralen blinken.
En gloeit gelyk het morgenroot.
De welluft zal hen niet verraên.
Noch hun ftantvafte ziel befmettenj
Zy kennen zyn verborge netten.
Geweven van vergulde draén :
Zy haten 't friiTche mirtegroen,
, W aer onder geile duiven broén,
En wenfchen noit met vacht noch veren
Gedekt te zyn, noch in een ftier
Of zwaen en arent te verkeren j
Een kuifcher drift kan hen beheren
Dan 't kriele en dartel minnevier.
f'ï
firi
i li
Η '
li
! '11
■ 'if
'f'
|ii,!l·:; ■
Ze ,
ii'· ·
.'iiii
i!
ii»;
-ocr page 137-Ze zyn zachtmoedig en gedwee j
Om met een ftil vernoegt geweten
Den lafter gunftig te vergeten,
Gelyk de Vorft des vredes dee.
Ze zien van alie wréetheit af:
En fchöon aen hen den gouden ftaf
Vertrout is om het volk te leiden ^
Het is een ftaf der lieflykheit,
Waer meê zy hunne burgers weiden :
"t Zyn Harders die noit van hen fcheiden,
Ten zy den voorraet is bereit.
^t Zyn brave Vaders van den ftaetj
Die d'onderdanen als'er kinderen,
'er nimmer quaet mag hinderen ^
Befchermen, en met bly gelaat
Aenlagchen, en't gewenfchte goet
Als met een' hoorn van overvlóet
Toedienen, met een gunftig wezen.
't Zyn Voogden zonder zelfbelang:
En Artzen die het lant genezen:
Ja aertfche Goden, waert geprezen,
Met koormuzyk en feeftgezang.
106 EERKROON ® Ε R
Zy geven met een milde hant
Gefchenken , om door deze blyken
De milde Godtheit te gelyken.
Toen Alexander Griekenknt
Verliet, fchonk hy zyn goetelk een^,
En hielt de Hoop voor zich alleen:
Dat 's koningklyk en edelmoedig:
Dat heet zich van het blinkent gout
Ontdoen, miltdadig zyn en goedig j
't Verkregen goet weer overvloedig
Weclifchenken, ons ter leen ve itroiit.
i' i.
Zy houden "t wichtig ftaetbefliiit.
Hun handelingen en verbonden.
Op dat ze niemant mogt doorgronden,.
Geheim, of voerenze aenftonts uit:
Out Romes raethuis ftont voorheen
Diep onder d'aerde, op dat elk een
Hun raetsbeiluiten niet zou horen :
't Geheim vergroot gezag: en kracht.
Spreekt nimmer voor nieusgierigc ooren;
Helt Simfons kracht was haeft verloren
Zoo ras ze was aen 't licht gebracht.
Ipf?
i'iü'illil ki
l'vlï::!
i :··': ρ !"■:!
mm
'ïFiiS ^i'l·!;
η iii'ii
Pe
-ocr page 139-yOLMAEKTE OVERHEDEN. lo;
De koopmanfchap, het duurzaem zout.
De zenuw van de vrye ftaeten.
De kracht der noeftige onderzaten,
Wort door myn Overheén gebout:
De fcheepvaert hebben ze aengequeekt j
Om 't goet 't geen aenhun' ftaet ontbreekt
Uit andre landen af te halen:
Hun vloten vliegen ooft en weftj
En brengen allerlei metalen
En goedren, naeulyx te bepalen j
Ten nut van hun gemenebeft.
Geen laffe en zachte vleiery.
Die met een dubbel hart en wezen
De grote vorften kan belezen.
Zit immer aen hun rechte zy :
Ze dryven dat vernift gelaet.
Die opgefinukte en loze praet
Ver van hunne ooren af en oogen j
Ze zien door 't kunftig veinzen heeni
En ftoppen 't oor voor al 't vermogen
Der ydelheit, en lift en logen,
Van dees verleidende Sireen.
O 2 Veel
-ocr page 140-xoa Ε Ε R κ R O O Ν i>er
ί wm
!,hul!,ijl·:; ,
sjiii
min,
lil
Veel liever laten ze in hun zael
De goiide waerheit binnen treden,
Verfiert met eehte koftlykheden,
En luiftren naer heur hemeltaeh
Ze wyen vlytig dees Godin
Hun hart tot haer vexblyfplaets ir^i
Om, door haer' edlcn geeft gedreven,
Te fpreken 't geen de ziel gebiet j
Om dus in dit kortftondig leven
Den Godt der waerheit naer te ftreven,
Die yders hart doorzoekt doorziet.
Zy waken voor 't belang van lant j
En werken met bezielde krachten
Van geeft en oordeel en gedachten ,
En houden dus hun' ftaet in ftant.
De ledigheit verfchaft hen werk :
Nu maken zy hun fterkten fterk .
Doen kerk- en watertorens ftichten::
Zy plegen by de byen raet.
Die al den tyt iet nuts verrichten,
Waer door zy hun geflacht verplichten ,.
Ea hunnen welgefchikten ftaet.
Iliiii'
li li
lilü f!
Indiea
VOL MAE KT Ε OVERHEDEN 109
Indien, tot welftant van't gemeen,
'Er eerie fchatting dient geheven,
Is 't volk altyt gereet te geven
Aen zyn welmenende Overheen:
Het weet, dat naer den tyt en nood,
Somwyl 's, lants fchatkift dient vergroot
Om 't lant met voordeel te bewaken,
En dat men door 't vermogent geit
Kan tot een heilzaem oogmerk raken.
En 's vyants macht te fchande maken,,
Al fcheen men in zyn vuift beknelt.
Myn Machten haten 't oorlogszwaert,
't Geen Godt, Natuur, en d'edle reden.
Met weerzin, fchrik en tegenheden
Aenfchouwen, «n met angft vervaert.
Geen hant met weerloos bloet bevlekt
Is tot Godts tempel oit verilrekt:
De Godtheit haet het bloetvergieten :
Zy fchiep den menfche naer heur beelt.
Op dat hy vrede mogt genieten y
Niet om de wapens aen te fchietenj,
Een woede die haer oog verveelt.
O
Hes
110 eerkroon oer
Hét Oorlog rooft en brant en moort.
En doet de befte wetten zwygen,
En alles naer zyn'adem hygen:
De vrientichap wort in 't ftof verfmoort:
Men trapt den godtsdienft met den voet:
De heiligheit met brein en bloet
Beklat, wortderelyk gefchon^en:
De lantbou treurt: de koopman zucht:
d' Onnozelheit krygt duizent wonden:
En wie kan al het leet doorgronden
Waer mee dit ondier is bevrucht!
Doch zoo eene andere Oppermacht
Myn Overheden wil belagen.
En hen uit huHne fterkten jagen j
Om hunne vryheit, hoog geacht.
Te kneuzen, grypen ze onvervaert,
Als dappre helden, 't oorlogszwaert,
En gaen den vyant moedig tegen >
Verwinnen hem met krygsbeleit j
En keren met den glorydegenj
Want Godt gebict'veeltyts zyn zegen
Op waerheit, recht en billykheit.
iili'
||
iiii
V- <
Dan
s\ltT
ïi iv;
...........
lii:
I
-ocr page 143-VOLMAEKTE OVERHEDEN. iii
Dan zwygt het yflyk moortgefchreeii :
't Bebloede zwaert raekt in de fchede.
De blonde en wellekome Vrede
Vint honig in den doden leeu r
De wynftok en den vygeboom
Ontluiken aen den zoeten ilröomj
Ε η kunnen ydereen bekoren:
De koopmanfchap brengt welvaert aen:
De kunften bloejen als te voren :
De blyfchap laet zich vrolyk horen,,
En ftrengelt vette olyveblaên.
Dan waeit de witte vredevlag
Door 't wys bellier der fiere Staten j
Die hun gehoorzame onderzaten
Doen duiken onder hun gezag.
Zy maken dat den vruchtbren gront
Des aertryks met een' dankbren mont
Hun dienft en deugden hoog waerderea::
Het volk krygt een gezegent jaerj
En zyne fchatkift aen 't vermeren.
Groeit telkens aen door 't goet regeren,
En weet van oorlog nog gevaer.
η Dus.
-ocr page 144-112 EERKROON DÊR
Dus wort d' eerwaerdige Overheit
Gevreeft, en d' uitterfte eer bewezen.
Bemint, verheerlykt en geprezen.
En haren luifter uitgebreit:
Elk noemt haer 't oog van 't vaderkntj
De tong der wysheit, en de hant
Der dapperheit^ het licht der zeden}
Het zout der waerheit; d' eer der deugt j
Den fchrik der bozen; 't heil der fteden 5
De zuil des rechts, desraets, der redenj
Geluk van ouderdom en jeugt.
fi'SÏlli".
lüf'iilïi
lilKipi
mf:
piiü
:"ί·ι·ι "li
ffe";
■·! .;■ I
ϊΐ'Ίι
l'ihl
liïM
iifi I
ipi
Hiil'iiii'.
.'lil'
ll.r;:
iiijiiii
liiS
ZEDE-
ZEDEDIGHTEN.
Ε-
feil
■i \
Ml
-ocr page 147-ZEDEDICHTEN. Hf
LUISTER
DES
In
O
Rykbegaeft Apoftelfchap,
Befneên van harte en ook van ooren.
Van Godt geheiligt en verkoren,
En tot den grootften eretrap,
Iiê ζ Ε D Ε D I C Η τ Ε Ν.
IftKriftus Kerk verhoogt , verheven i
Daer ge als een ftar en diamant
Aen 's Opperkoningks rechtehant
Uw glans en luifter hebt gegeven :
Gy hebt, 'tgecn elk niet mogt gefchiên^
Den Kriftus zelf in 't vleefch gezien.
Gy zaegt die Heilzon, ryk van gloet,
Gekroont met fyne hemelftralen
Vol licht en leven nederdalen,
En duiken in zyn eigen bloet:
Gy hebt haer weder op de kimmen
Verhoogt met meer ileraet en pracht.
Toen'theillicht was aeh 't licht gebracht^
Als een zeeghaftig Vorft zien klimmen ^
Dat heet van achtren, ilechts geen deel
Van Godt te zien, maer Godt geheel.
Gy hebt hem met uw hant getaft.
Uw hart raekte aen zyn goude woorden
Die u als fiilpe en zyde koorcfen ^
Bekoorden als aen fchakels vaft.
Wat dronkt gy hemellekkernyen
Door d'ooren,. wat al zaligheen ï
Hy leerde u 't reukwerk der gebeên
: r'i ■
.iiiü:
ΐίϋ!
Ί!|
ïiii'i
Toe-
f
-ocr page 149-Toezwajen j voor Godts deugden ftryen j
En noemde u met zyn'eigen naem, *
En maekte u .in uw ampt bequaem.
Gy zyt met een byzondre maet
Van 's hemels licht en geeft verwaerdigt.
En door alle oorden afgevaerdigt,
Daer ge als een goude dageraet
Van Godts genade en heil quaemt krieken,
Om 't volk, verduiftert in 't verftant.
Uit zyn verblint ftikdonker lant
Te lokken onder 's Heilants wieken,
Daer 't balfem voor zyne oogén kreeg.
En voor uw licht eerbiedig neeg.
Gy zelf, met Kriftus Geeft vervult^ /:
En van uw'Leeraer onderwezen, . '
Behoefde voor geen* vorft te vrezen.
Al waert ge in kennis fchaers doorziilt:
Godt lei een koningklyke reden, >..: ι
De woorden van zyn heilverbont, )
Bevallig neder in uw' montj ' r, '1
En toonde zyn verborgentheden,
^»· Apofiel der Belydems.
Ρ 3 Deii
-ocr page 150-De ftralen van zyn heerlykheit
In uw godtvruchtig leerbeleit
Gy naemt al ftaeg in kennis aen}
Poorkroopt de zienders, Godts Profeten,
Om alles uit hun rol te weten,
En zaeide zelf Godts bybelblaên
Met paerlen en gewyde fpreuken,
In enkel honigdauw gezult
En met den adem Godts vervult.
Door eeu noch tytverloop te kreuken j
Daer yder woort, geweekt in wyn,
Zyn luifter ipreit als een robyn. J
U was de fleutel toevertrout
Der kennis, om den blinden heiden.
Tot Godts gemeenfchap in te leiden:
Of hem, als een onfmaeklyk zout.
Uit Godts verkore kerk te weren j
De deugt zat aen uw rechte zy
Om Sions lieve burgery
Een vriendlyk aenfchyn toe te keren j
Maer d' ondeugt weeft ge uw fcharpe roê
En uw' verftoorden rugge toe.
■!Ι.· ■''] li'! ,
ltflM[!l.:·.,
iij
I l'l Γ
ι!': ί
ïl'
iiir
ZEDEDICHTEN. 119
Ja 't heiigt d' aeloude Godtftadt wel,
Hoe gy de zieken langs de ftraten
Niet in hun fmarte hebt gelaten:
Gy 3 door den Godt van liraël
Bekrachtigt, koft de quael genezen
Met uwe fchaduw en uw ftem,
Waer door ge u in Jeruzalem
Hebt doen beminnenj eren, vrezen,
En uw genadeleer gewis
Als op een rots geveftigt is.
Gy gaeft aen hen, op wien ge uw hant
In vrede nederlaegt, altevens
Den Geeft des raets, des lichts, des levens.
O zichtbaer wonder! wat verftant
Kan Godts geheimen recht befeiFen ?
't Apoftelfchap maekt met zyn mont ^
Het krankfte lichaem flux gezont.
En weet het van zyn fchult te ontheiFen:
Ook reikt het met zyn hant, noit moe,
't Gelovig volk den Troofter toe.
Gy predikte met geeft en kracht j
Godts Geeft, waer voor het al moet knielen.
Won op uw lere een' oogft van zielen.
1
Die in Godts fchaepskooi wert gebracht.
Hoe rezen Salems brede vellen.
Op 't klinken van uw vreêtrompet!
^Yat trokt ge in 't Evangelinec
Al viiTchen op uit ooft en weften!
Wat bracht ge uit 't zuiden en het noorC
Al godtgewyde vruchten voort!
Al wiert uw preek befpot, onteert
Gehaetj vervolgt en aengefchonneni
Gy hebt uw haters overwonnen.
En met Godts kruis getriomfeert
Hoe droop uw gulde hemelreden
Van melk en nektar! wat gedruis
Verwekte gy met Jezus kruis!
Godts deugden en zyn heerlykheden.
Hebt gy aen uwe tong gefnoert.
En ai de werelt omgevoert.
Gy zaegt al 't plechtige gewoel.
Al d' uitgediende kerkgebaren
Van Mozes ftoel en tempel varen j
En zwichten voor Godts vredeftoel.
Gy hielt van ram noch olybeken,
Vanaltaer, vuur, ofoiferbloeti
Gy
ζ Ε D Ε D I C Η τ Ε Ν. tii
Gy kufchte een nederig gemoet.
En wift de godtsvrucht aen te queken
Het oiFer van een dankbaer hart,
't Geen Levys eêlfte reukwerk tart.
O uitgekipt Apoftelfchap!
O Heilbazuin yan 'tEvangelyj
Spierwit j gelyk een zuivre lely.
Verhoogt op een* doorluchten trap!
Gy zult noch eens op twalef tronen
Neêrzitten, om met uwen Heer,
Die u verwaerdigt met deze eer.
Het quaet te ftraiFen, 't goet te lonen,
Als Godt met fterk bazuingefchal
De doón ten oordeel wekken zal.
α
122 Z E D Ε D I C Η Τ Ε Ν.
O Menfch! die opgevult met waen^
En moedig op uw hooftgebreken.
De Godtheit naer de kroon durft fteken ^
Om fchendig achter uit te ilaen5
Hoe kunt gy u zoo trots verheffen,
Daergy, uit leem en ftof bereit.
Niets omdraegt dan uw fterflykheiti
Och! mogt gy eens te recht befeffen
De gront van uw argliftig hart.
En 't net waer in gy zyt verwart ί
Nu loopt gy als een kemelin.
Door vuile boosheit omgedreven,
Verlieft op uw afgodifch leven,
til <
Al d' afgodtsboifchen uit en in^
En zwaeit die drekgoón d'oifergeuren
Van ziel en lichaem toe, tentrots
Van 't ganfch aenbidlyk wezen Gods
Gy doet d' onnoos'le fchepfels treuren
En wie uw wangedrag beweent.
Uw nek blyft hart, en 't hart verfteent.
Z E D Ε D I C Η Τ Ε Ν. 125
Wie zag oit redelozer dier
Dan 11, omenfch, begaeftme£ reden j
Bezielt met ongeregeltheden.
Vervult met onuitblulïyk vier,
Waer meê gy fel wort aengevochten,
, Omdat ge.uw zeiven niet beftiert j
Maer al te los den breidel viert
Aen uwe fterkc en dolle tochten.
Die met een' wrcden overmoet
U los vertrappen met den voet.
Nu durft ge uit grypende eigebaet,
Uw ziel met weerloos bloet bevlekken
En met een' eedt die fmet bedekken j
Dan weet gy met een ftreng gelaet
Voor ^t oyerheilig recht te fpreken.
Schoon 't onder uwen laft verzucht:
De goude waerheit vlied en vlucht
Voor 't fchyngout van uw helfche ftreken,
En voor hacr kreuple vyandin.
De leugen, 't voorwerp van uw min.
Och! mogt gy eens ter goeder uur^
Uw zelf, en uwe elende kennen.
En u aen uwen Godt gewennen j
q_ 2 Mogt
-ocr page 156-124 ZEDEDICHTEN.
Mogt ge uw verleidende natuur
In haren vuilen aert befeiFen,
Met een verlicht en rein gemoetj
Hoe zoudt ge u tot het Hoogfte Goet
Door al de heem'len heen verheffen ί
Nu kleeft uw ziel, door 't vleefch vermaft,,
Acn 't nietig ftof der aerde vaft.
Op! op ! doorzoek al d'innigheen
UwshartCi peil, doorpeil uw nieren
Om uwe daden te beftieren.
En toets u aen den gouden fteen
Per wet, de regel van uw leven.
Die fchone fpiegel die niet viert,,
Zal u uw zonde en nietigheit
Doen zien, en enen indruk geven ,
Hoe gy, verheft opfchendig quaet,.
Godt en uw zeiven hebt gehaet.
Doorziet ge uw gruwlyke euveldaên ::
Bely, betreur verfoei ze vaerdigj
Acht u des hemels wrake waerdig.
En loop Godt met gebeden aen:.
Verbid, en lenig zynen toren:
Klop op uw borft: fcheur 't hart aen iïuk,
E'-iii·
En
i 'Ρ'^ίι
ίΐ:
ζ Ε D Ε D I C Η τ Ε Ν.
Ε η bÏoos van fchaemte; buig en buk
U voor hem néér: gryp d' altaerhoren,
Befprengt met Jezus oiFerbloet,
Flux aen met een verlieft gemoet.
Wantrou u zei ven, fteun op Godt^
En dank hem voor zyn milde giften:
Befnoeij beteugel uwe driften j
Kus Godts volmaekt en rein gebodt j,
Veriier uw ziel met heiljuwelen,
Gelovej hope en zuivre min,
Zoo neemt gy 't hart uws Heilants in ^
Die deze hemelfche gelpelen
Met zyn genade en gunft vervult^^
En met zyn liefdeglans vergult.
Zet in tiw* wandel en gedrag,
Godts grootheit en zyn heerlykheden ^
Uw deugden en uw goude zeden,
Met luifter in den heldren dag.
Denk om uw broos en fterftyk leven ^
En dat gy tot d'onfterftykheit
( Wie uwe ziel oit lagen leit}
Van uwen Schepper zyt verheven:
Zoo dient ge noit de zonde meer:
Dus kent ge u zelf en uw-en Heer.
Menfch! wat moogt ge du^ ontzint
Uw huis op enen zantgront bouwen,
En al uw hoop zoo los betrouwen
Aen 't weiflent fpeeltuig van den wint?
Hoe durft uwe opgeblaze ziel
Zich zetten op het zonnewiel,
Om d' opperkringen door te rennen ?
Ge zyt voorwaer te ver misleitj
Ai fnuik uw zwakke en waiTche pennen,
Verzaek u, hebt ge u Ieren kennen.
En breidel uwe dartellieit.
V erlaet uw ydle levenszwier.
De fleep van uw bedorve zeden:
Verlochen uw begeerlykheden :
Demp uit het kriele onkuifche vier.
Lacht u de poeile welluft aen,
Op hare friifche rozepaên,
Laet u haer fchoonheit niet bevangen >
Wantrou heur aengenaem geweft
En haer verleidende gezangen j
Want daer heur goude vruchten hangen.
Schuilt een verfchriklyk drakeneft.
Jj
Rljr'JiL
1|!"'··? ■■■
VeriiBa
126
ZEDEDICHTEN. 127
Verfma de grypende afgodin
Der gierigheit, voor wieii ge op 't-outer
Van uv/ gemoet, hoe langs hoe ftoiiter.
Het vuur laet branden van uw min 3
Schrik van haer bleek en doots gelaet j
Roei uit dien wortel van het quaetj
Verbyt haer gieren en harpyen,
Die, dorftig naer onfchiildig bleet,
Den vromen om haer beurs beftryen,
En zich in 't fyn metael verblyen,
Als in hun allerhoogfte goet.
Wat eert ge uw blinde en ydle waen,
Bezielt met een bedrieglyk oordeel.
Die niets bedoelt dan eigen voordeel?
Gy moet die zelfsmin tegenilaen,
Doch echter zoo niet, ofgymeugt
Verlieven op de fchone deugt.
De luifter van het blank geweten j
Maer alle uwe eigen waerdigheen j
Die ganfch hovaerdig en vermeten
XJ vleien, en uw' Godt vergeten.
Moet gy met uwen voet vertreên.
Beilier den toom van uw gemoet)
Beftry uw tochten ^ doot uw leden;
Weerhoii uw ftruikelende fchredenj
Hou af; kap af uw hant en voet3
Kruis 't lichaemj draeg uw wichtig kruis
ZEDEDICHTEN. 163
Gewilligj vrolyk^ houii kuifch.
En volg uw Heilant als Mattheus^
Verlaer uw mantel, en zwyg ftil,
Gelyk de blinde Bartimeus j
Wees mededeelzaem als SacheuS;,
En onderwerp u 's hemels wil.
Wiltgy, gelyk't een kriften paft.
En als een vogel op zyn pennen
Gezwint in 't heilig renperk rennen^
Onthef u dan van allen laft.
Bezwaert u 't zware gout^ leg 't afj
Verwerp uw kroon en gouden ftaf
Indien ze u hemelloop beletten ^
Ontila uw hant van ploeg en fpaj
Begeef uw fchip j verlaet uw netten ^
Gehoorzaem Gode en kus zyn wetten.
En loop uw' Here en Leitsman na.
Zet uw gelove en zuivrc min.
Des Bruigoms waertfte puikgefpelen
Toch in zyn goude ryxgarelenj
Zy horen tot zyn hofgezin.
En moeten hem in lief of leet,
't Zy hy op icharpe dorens treet,
Oflelibladen, noit begeven ^
Zyn kruispadt leit u tot zyn kroon.
Hy wort ten leven aengefchreven
In 't boek des levens, die zyn leven,
Als 't naeut, opoffert aen Godts Zoon.
II
ZEDEDICHTEN. 164
^Oude ik, O Bronaêr alles goets!
O eeiiwigdurent Godtlyk wezen!
O Zegenhoorn des overvloets!
Uniet beminnen, eren, vrezen?
Volmaekfte Schoonheit ^ altyt groot!
O Hoogfte Goetheit! Licht vol ftralen!
Zoude ik u niet tot in den doot
Omhelzen, en myn hart ophalen
ïn uwen lof! ο ja^ zoo lang ik 't licht aenfchou,
2iweer ik u myné liefde en onbezweke trou.
Ik oog alleen op u, oGodt,
En onderwerp u myne reden :
Ik kus u goddelyk gebodt,
En regel myn genegentheden
Naer uw aenbiddelyk bevel j
Ik buig my neder voor uw voeten ^
R
'k Verhef
165 ZEDEDICHTEN.
'k Verhef uw hoog en wys beftel.
En tracht u, daergezyt, te ontmoeten 5
Want niets verheugt my meer, dan uw volzalig licht.
Dat afftraelt uit uw rein en heilryk aengezicht.
Ik lieve u om uw zelf, om dat
Uw wezen, al wat fchoon kan heten.
Op een volmaekte wys bevat :
'k Verlies my in de goude keten
Van uwe deugden, welker glans
Het aerderyk met fyne llralen
Verguit, en 's hemels oppertrans,
En 't koor der kunftige koralen,
Daer uwe heiligheit met eerbiet en ontzag.
Op een doorluchte wys gezet wort in den dag.
'k Bemin u met een teêr gemoet.
Als d' enige oorzaek van myn wezen 3
'k Aenbidde u als myn hoogfte goet.
En wil u met vertrouwen vrezen:
Uw weldaên op'nen mynen mont:
De liefde die uw boezem griefde
Eer 't 't wichtig aertryk was gegront,
Ontfonkt myn borfl; in wederliefde :
Gy gaeft ons, toen we uw haet verdienden, en uw' hoon,
Uit enkle liefde, ο Godt, uw'welgeliefden Zoon.
O enigfte
-ocr page 163-166 ZEDEDICHTEN.
O enigfte uitzicht myner hoop,
O toevlucht des geloofs, ο qneker
Der liefde, ο kroon om welke ik loop.
Wat gaen uw heilbeloften zeker!
Gy hebt me uw liefde toegezeit.
Nu wil ik u myn levenskrachten
Toewyen, en met dankbaerheit
Myn harte opoffi-en en gedachten j
lieven zonder ent, om dat ge iny bemint,
■'^IsEfraim, uw'zoon, en teder troetelkint.
'k Verzucht naer uw gemeenfchap, Heefj
'k Wenfch niont aen mont met u te fpreken^
Ik dorft naer uw genot, veel meer
Dan 't hert naer friffche waterbeken!
Waerzytge, oGodtheit? kom, ai kom!
Waer zet ik myn gewyde treden ?
Ik ga naer 't heilig heiligdom.
En fteek daer 't reukwerk der gebeden
Godtvruchtigaen; ai fteek myn rein vernieut gemoet
^et d' edle vlammen aen van uwen liefdegloet!
Ik voel den brant al van dat vuur.
Hoe tracht ik my met kracht te omgorden.
Om uwe hemelfche natuur
R 2
En
:g
"filli
^itii'i ■
i'liür
iii
132
En heiligheit gelyk te worden!
Bezoekt ge my, als ik misdoe.
Om myn gebreken te beftormen,
O Godt, met uw verliefde roê!
Dan kryg ik eeril de rechte vormen
Van uw gelykenis, die in myn ziele fpeeltj
Want gy polyft my naeruwfchoonenheerlykbeelt.
Om dat de fchoonheit die gy geeft
Met weergaloze hemeltrekken
In d' edle ziel myns naeften zweeft.
Zal ik hem myne liefde ontdekken j
Doch zoo dit uw bevel verbiet.
Buig ik daer onder myne fchoudcrs :
Ik weet dat ge op de zulke ziet,
Die broeders, kinders, wyf en ouders
Verlaten 3, u alleen navolgen waer gy gaet.
Al wort men om uw' naem gelailert en gefinaet.
Die u bemint, bemint ge mê^
En alles werkt dien man ten goede;.
Al buldert dan de felle zeei
Al ilaet hem Godt met zyne roede j
Al fchent de vuile nyt hem aen^
Al brult de boosheit dol van toren 3
1!
ili
iJÏi:
I «li
jijl!É:J;·
iM
i|i ■
ζ Ε D Ε D I C Η τ Ε Ν. m
ΑΙ komt dc doot hem tegen gaen.
Nochtans is 't leven hem befchoren:
Hy blyft in Godt die hem heeft kunftig gebootzeert,
Ên in de palmen van zyn handen gegraveert.
'k Voorfpel hem zegen, zonder druk.
Een heilzaem en voorfpoedig leven j
Een glorykrans voor 't harde juk:
Godt heeft zyn naem al aengefchreven :
Hyzal, ontheft van alle fchult,
In 't noitbedroefde Godtsryk wonen,
En, met dc zon des heils verguit,
Zyne onbevlekte liefde tonen,
Tot dat hy entlyk , met Godts volheit overftort,
^Vechfmelt in zyne liefde en ganfch yerflonden wort»
D Ε
R 3
-ocr page 166-. (
Β
d ε
Η.
Oe! zou ik met keur van wyzen,
En eenftemmig lofgefchal.
Uwen groten naem niet pryzen,
Grote Schepper van 't Heelal!
Zou 'k uw heerlykheit befeifen.
Uwe werken yder uur.
En die niet met kracht verheffen
In den tempel der natuur!
Zal de boril des hemels zwellen.
En het uitgefpanne ront
Al uw wonderen vertellen.
Stil en ftom en zonder mont:
Zullen zy met trek en teken,
Blinkent beeltwerk, merk en ftip.
Van uw macht en wysheit fpreken
Met een levendig begrip 5
En zoude ik U niet verhogen
Of gehoorzaem hulde biênj
Nimmer
ZEDEDICHTEN. 135
Nimmer op uw daden bogen:
Ik, met tong en mont voorzien!
'k Zou my van myn' plicht niet quyten}
Ydre ftar zou vroeg en fpa
Mymyn los verzuim verwyien^
Yder fpruitje wees my na.
Zweet een wolk van hemellingen
In het nieu Jeruzalem
Om uw heiligheit te zingen.
En zal ik myn mont en ftem
Aen myn blyde lier niet trouwen!
Al 't gevogelt zingt my voor,
't Luft my dan Godts lof te ontvouwen:
Hemel, luifter, leen me uw oor!
Allerheerlykft Opperwezen!
Eeuwig en zelfftandig licht.
Dat, eer berg en heuvels rezen,
Aerde en hemel hebt gefticht!
Moet ik my om hoog verheiFen,
En naer 't ryk des hemels vliên.
Om zyn fchoonlieit te befeiFen,
En uw wonderen te zien ?
Daer
136 ZEDEDICHTEN.
Daer de zon, gehultmet ilralen.
Voort zien rukken aen den trans.
Om ais verft des lichts te pralen
Met een' diamanten krans j
Of de ryxprinfes der vieren,
Op een koets van elpenbeen
Om den hemelkloot zien zwieren,
Daer de ftarren, een voor een.
Net geregelt om zien rollen ^
Of omwent'len aen 't gewelf.
Zonder oit te fuizebollen?
Dan verlies ik fchier my zelf.
En zou my byna verilingren
Op het heerlyk famenftel.
En het kunftwerk van uw vingren.
Ik gevoel myn fnarenfpel
Reets vol blyfchap aen 't bewegen.
Om uw wysheit en uw macht
Zoo veel lois en eer te geven
gy van myn lier verwacht.
Gy gaeft my het zoet vermogen
Door uw vaderlyke gunft.
Om met onbenevelde oogen
Aen te fchouwen uwe kunft:
iU''
Ik
ZEDEDICHTEN. 137
Ik moeft met uw heelmis pronken
Op dat ik u kennen zou :
Gy hebt my uw' wil geichonken,
Om myn liefde en frisfche te trou
U gulhartig te bewyzen:
Maer waerom gaeft gy me een mont?
Op dat ik uw' naem zou pryzen
Uit een' ongeveinsden gront.
Stryken myn befpiegelingen,
Schier verbyftert van 't fieraet.
Neder uit de hemelkringen.
Om het welgevormt gelaet
Van het aertryk te zien pronken:
Dan zie ik het wys beleit
Met doorluchte fchittervonken
Van Uw macht en godtlykheit,
In de kleenfte fchepfels pralen:
Yder trek, en ftip, en merk,
Toont den fchilder, die 't wou malen j
Wyft den fchepper van het werk.
d'Aerde is een toneel vol wonderen,
YderS vreugt en boezemwenfch.
Die ge, oGodtheitl af woudt zonderen
Voor
138 ZEDEDICHTEN.
Voor den redelyken menfch:
Ze is een fpiegel van uw grootlieit.
Die uw heerlykheit vertoont,
Daer uw macht en goetheit bloot leit,
En uw tedre liefde woont.
Over allerhande dieren
Die men in de weiden vint,
Die door fombre boflchen zwieren,
Gaeft ge my het hooftbewint ;
Gy fchiept in de ruime ftromen
Overvloet van lekkre vifch^
Gulde vruchten aen de bomen}
Friflche kruiden voor den difch!
Wat ben ik aen u verbonden,
Door de wet der dankbaerheit.
Om uw goetheit te verkonden!
Hoe zal ik uw majefteit
Beft verheiFen en vereren!
'k Zie een grote zee vol ftof
Om uw deugden te waerderen
En te weiden in uw' lof.
Als ik d' onnafpeurbre wegen
Zie van uwen wyzen raetj
ίίΪ!
Hoe
ζ Ε D Ε D I C Η τ Ε Ν. ϊ39
Hoe vaek yder fchepfel tegen
Uwen wil in 't harnas ftaetj
En dat al dees ilrydiglieden
Dienen, om uw raetbeiluitj
Naer uw oogmerk, en de reden,
Heerlyker te voeren uit:
Als ik u den ftaf zie zwajen,
(J, die alles naeu beperkt,
Aerde en hemelen doet drajen.
En in 's koningks harte werkt j
En een luttel tyts blyf oogen
Hoe gy ryken iloopt en ilichtj
Wilt vernedren en verhogen^
Dezen zet in 't helder licht,
En den andren zeer vermetel,
Om zyn waen en hovaerdy,
Schriklyk neêrbonft uit den zetel.
En vervoert in ilaverny:
Als ik zie dat ge al die dingen,
Die gy kunftig hebt gebout,
In de fioogfte of laegfte kringen
Van de lucht, noch onderhoudt,
Spaert, bezorgt, en wilt bewaren j
S a Al
-ocr page 172-140 ZEDEDICHTEN.
Als gy onze treên verzeltj
En het groot getal der hairen
Op een yders fchedel telt;
Dan roep ik: wie kan doorgronden
Al uwe onnafpeurbre macht,
Of den rykdom net verkonden
Van uw wysheit, waert bedacht!
Zal ik nu uw zuivre liefde
Pryzen, die voor eeu en tyt
Al uwe ingewanden griefde,
Die ge ons flus hebt toegewyt,
Toen uw Zoon, uw welbehagen,
Henen gong uit 's vaders huis^,
Om onze euveldaên te dragen.
En te naglen aen het kruis!
Dan zou ik my wis vergeten j
Want wat reedlyk fchepiel zou
Zulk een lengte en breette metén
Van uw vaderlyke trou I
Wie zou oit de diepte peilen
Van die grondeloze zee!
Die hier is beluft te zeilen
Vint geen oever, ftrant noch reé.
M\
Zoo
ZEDEDICHTE Ν. 141
Zoo uw Geeft ons aen wil blazen .
Met den adem van zyvC mont,
Mogen wy ons wat verbazen ^
Nederduikcn, om den gront
Dezer liefde te befchouwen ^
Maer de bodem zinkt te zeer.
Om haèr wonderen te ontvouwen:
Echter wil ik u, ο Fleer!
Schoon ge onendig zit verheven
Boven allen lof en prys,
U myn dankbaer harte geven:
Op, mynftem, verhefu, rys3
Loof de liefde en trou uws vaders j
Span uw geeft en krachten in j
Dat het bloet in al myn aders
Ruifche en ipringe^ ziel en zin.
Wil en oordeel, en gewifle,
Looft de Godtheit j zegent haer:
Zwaeituw dankgedachteniflei
Dat de klanken van uw fnaer
Naerden trans des hemels zwemmen.
En met zinnelyk muzyk
Met al d' Englen t'iïimen ftemmen,
3
in
142 ζ Ε D Ε D I C Η τ Ε Ν.
Ιη het onbeweeglyk, ryk !
Doch indien myn lage wyzen,
By gebrek van geeft en vier,
Niet ten hogen hemel ryzen,
Nochtans looft u myne lier
Met haer nederige tonen ,
Voor het ongehoude goet
Daer gy ons mê wondt bekronen :
Gy quaemt ons bezwaert gemoet'
Door uw' goeden Geeft vertrooften.
En befcheent ons met het licht
Uit het morgebarende ooften
Van uw vriendelyk gezicht,
Gy verlengt ons tytlyk leven.
En vermoeit u om een' krans
Van onfterilyk heil te weven
In des hemels hogen trans.
Zou ik dan u lof niet zingen,
Die uw liefde in 't hart ontfteekt.
En de godtsvrucht door helpt dringen.
En een trits van deugden queekt!
Die myn evenmenfch helpt ftichten,
Al myn driften fix beftiert.
Ί
Haet '
ZEDE DICHTE Ν. 143
Haet en afgunft flux doet zwichten,
En met blyfchap zegeviert!
d'Engien liüftren naer de noten
Van een kriftelyk geluitj
Helpen zelf de vreugt vergroten,
Barften in een' lofzang uit:
En gy zelfj ο grote Koning!
Mint de blyfchap in den geeft.
Neemt in 't vrolyk harte uw woning,
En houdt daer gedurig feeft.
Och ! zag ik nu al myn leden
Eens hervormt in klank en ftem ,
'k Zou dan van uw heerlykheden
Met veel nadruk, kracht en klem.
Al myn levensdagen zingen!
Hemel! hoe wou dan myn toon
Door de lucht en wolken dringen
Voor uw' ongenaekbren troon!
DE
Doch
'k ^^ Al in een levendig tafreel
't Gedrag eens waren Kiiftens malen
En dat aenminnig kerkjuweel.
Dat zoo veel goddelyke ilralen
Van heiligheit alom verfpreit,
In zyne waerde en deugt vertonen.
Wie my zyn oor en oog ontzeit^
En rayne zedeprint durft honen.
Geen noodt: indien ik, bly te moè.
Slechts aen dat vroom geflacht voldoe.
Myn Kriften hoont het heilloos quaet}
Hy wïl zyn' wilden aert befnoejen >
En tracht dat diepgezonken zaeC
Tot aen den wortel uit te roejen.
Om, met eene ongeftoorde vreugt
Den weg des levens in te rennen,
Alwaer d' onfterffelyke deugt
Met hare vluggewiekte pennen
In't zalig onbenevelt licht,
De Godtheit vliegt in 't aengezicht.
ZEDEDICHTEN. 180
Doch wort Iiy eens ter kwader uur
Tot euveldaden aengeprikkelt
Dooi zyn verleidende natuur j
Die hem in hare ilrikken wikkelt}
Flux ziet en voelt hy zyne fmart.
Die hy belyt met wenende oogen,
Met een gekneuft en nedrig hart,
Tot Godt, door ^yn geklag bewogen j
De tranen van zyne oogen vaegt.
En al de nevelen verjaegt.
Zoo ras d* oranje dageraet
Van Godts geni begint te krieken,
Ontfronft hy zyn bedrukt gelaet.
En klapt, gelyk een zwaen, zyn wieken
Van vreugde in 't zielverkwikkent licht:
Zyn geeft ontvlamt in heter yver,
Tot Godts aenbidlyk aengezicht.
En zyne krachten worden ftyver^
Hy daegt de zonde, al is ze fterk,
Manmoedig uit in 't worftelperk.
Zoo hy, bekranft met lauwerblaên,
In zegeprael mag wederkeren,
Wydt hy zyn dappre zegedaên
Godts zoon, den vorft van 't heir des Heren ^
Τ
i ί
I :: ·
;ii·
f
Hl;
Hy
_J y,
146 ζ Ε D Ε D I C Η τ Ε Ν.
Hy zwaeit in Kriftus naem de vlag
Des heils om hoog, en kuil zyn wetten:
Ηy onderwerpt zich zyn gezag,
En wil zyn heerlykheit trompetten:
Hy houdt zich kleen , en duikt in ftof.
Al ryft zyn eer aen 't ftarrenhof.
Schoon hy der Godtheit wierook zwaeit
In haer verheve tempelwelven,
En vaek haer felle gramfchap paeit
Met wel te doen, en hy zich zeiven
Leert kennen, en zyn vleefch verwint,
Godt lieft met lyfs- en zielsvermogen,
Zyn naeften, als zich zelfs bemint,
De tranen droogt van 's vyants oogen:
Noch meent hy dat hy zynen plicht
Niet naer den eifch der wet verricht.
Hy bout de hagelblanke deugt
Een tempel in zyn rein geweten:
De godtsvrucht die zyn ziel verheugt,
Verfiert hem als een goude keten:
Hy ftelt zyn roem in Jezus kruis,
En zal 't in weerwil van zyn ouders.
Ter liefde van hem, en zyn huis.
Met blyfchap toriTchen op zyn fchouders.
■ "ί
ii)
'lil, .
Eii
ZEDEDICHTEN. 147
En hem, waer Iiy zyn fchreden zet.
Navolgen met een fieren tret.
Hy fchuwt den weg van 't heilloos rot,
Al leit ze vers bezaeit met rozen ^
Want al zyn' welluft is in Godtj
Dien heeft hy tot zyn deel verkozen ;
Ontfangt hy iet uit zyne hant,
Hy zal hem danken voor zyn gaven.
En noit het toevertroude pant
In een vergeet'le ziel begraven,
Maer 't in zyn' wandel en gedrag
Gedurig zetten in den dagh.
Zoo Godt zyn zilverblank gemoet
In zynen fmeltkroes wil beproeven,
En hem bezoekt met tegenfpoet,
Ziilx kan myn' Kriften niet bedroevenj
Hy kuil de roede die hem ilaet.
En wil ze met gedult verdragen.
En roemt zelfs met een bly gelaet
In 's Vaders nutte liefdeilagenj
Hy hangt hem des te ilerker aen.
En wacht zich meer voor euveldaên.
Schoon hem de fnode werelt vleit,
Τ 2
hr
En
Εη d' al te ligt bekoorde zinnen
Verleiden wil tot dartelheit,
Zy zal myn krygshelt niet verwinnen:
Hy weet al hoe men d' ondeugt weert,
En hoe men d' ongetoomde tochten
Beftiert > hoe 't lichaem dient .beheert.
Wanneer het fterk wort aengevochten.
En hoe men in een' bozen tyt
Zyn kriele en dartle leên beftrydt.
Geen ydle waen befmet zyn ziel :
Hy kan de hoogmoet fix beteug'len.
Schoon deze naer het zonnewiel
Wil vliegen met zyn wafle vleug'Ien,
De nedrigheit met hemelglans
Verguit, verfiert het rein geweten
En d' elpe borft myns vromen mans ^
Hy kan alle ongelyk vergeten.
Vergeven, wel te vreên en ftil.
Alleen om dat het Jezus wil,
Al kleeft hy eens aen d' aerde vaft.
Vermoeit door zoo veel worftelingen,
Zyn geeft, hoe zeer door 't vleefch vermaft.
Weet noch ten hemel in te dringen 3
In'i
lil
ζ Ε D E D I c Η τ Ε Ν.
Ιη 't zielopluikent heilfaizocHj
Dat kan men aen zyn liefdewiekenj
Bedropen met onilerflyk groen
Van Edens balfemdreven, rieken ,
Als hy met hemelslicht omftraeit,
Wéér in zyn' duiftren kerker daelt.
Als hy de fchelle kerkbazuin
En evangeliftem mag horen
Van Gerizims en Ε bals kruin.
Dan leent hy garen hart en ooren.
En noopt daer toe zyn broedren aen,
Die hy gedurig voor wil lichten
Op d' ongehaende ftruikelpaên,
En met zyn heilig ν oorbeek ilichten:
Hy onderzoekt zyn daden ftreng.
Op 's levens padt, ganfch naeu en eng.
Hy ftaroogt op den friflchen krans.
En loopt 'er om met fnelle fchreden:
Hy fpreekt de tale Kanaans,
En ftopt zyne ooren voor de reden
Der vleiers} zyne linkerharit
Staet altyt open voor den armen:
Mee d' andre zal hy 't vaderlant.
De kerk en 't heilig recht befchermen:
Zyn ziel, die haer in Godt vermeit,
Verlangt en haekt naer d' eeuwigheit,
y
ί
I'
D Ε
Τ3
ï5o ZEDEDICHTEN.
DE j
jt^Eg niet, dartle wereltlingen.
Dat een Kriften altyt treurt,
Noit het hooft ten hemel beiirti
Daer hy vrolyk op kan ipringen.
En zich in zyn' Godt verheugt.
Als de bronaêr van de deugt.
Godt, de Ryxmonarch der wereït.
Die in 't goutgeftarnt gefticht.
Zich bekleet met enkel licht.
En met deugden is bepcrelt,
Is zyn^ Vader die hem vleit,
En op 't padt des levens leit.
Kriftus, d' eer der englekoren,
In wien 't uitgedrukte beelt
Van zyn' vader blinkt en fpeelt,
Is om zynent wil geboren:
Spreekt hem moedt en hart in 't lyf,
Kroont zyn kriftelyk bedryf.
Jezus,
-ocr page 183-Jezus, 't echte krooft des vaders.
Die Godts tuchtroê heeft gekuft.
En zyn torenviiur geblufcht.
Met zyn bloedende oiFeraders,
Reikt myn Kriften, bly te moê,
Een' olyf- en palmtak toe.
Godt omringt hem met de ilralen
Van zyn liefde en zuivre trou j
Hy befproeit hem met dendou
Van zyn' Geeft uit s' hemels zalen.
En belooft hem in zyn' Zoon
d' Eelfte ryx- en levenskroon.
Zou myn Kriften dan noch wenen,
Daer zyn hope zeker gaet?
Neen, zyn versgezalft gelaet
Dryft die nare droefheit henen.
En de vreugt houdt open hof
In zyn ziel, en zingt Gods lof.
't Eenig eeuwig Opperwezen,
Dat hy in zyn deugden kent.
Schaft hem blyfchap zonder endtj
Dat te dienen en te vrezen,
1
(Wie
,66 ZEDEDICHTEN.
(Wie dit fchat voor ilaverny)
Maekt hem waerlyk vry en bly.
Moet hy 't broot der tranen etenj
Dingt men naer zyn goet en eer
En zyn leiden j kruis en fpeer .
Ziethy, met een itil geweten.
Voor een kroon en fcepter aen:
Dat heet bly ten gravc gaen.
Wie nu dul en uitgelaten,
Vol van wyn en geile mirt.
Als een dartle wynpapin.
Loopt rinkinken langs de ftrateii.
Dat's een vreugt, die, kort van duur,
Leeft en ilerft in yder uur.
Maer de zuivre vrolykheden
Die myn vrome man bezit.
Doelen op een düurzaem witj
Zyn gegrontveft op de reden:
Zulk een vreugt blyft altyt groen,
Want ze ontfpruit uit 'wel te doen.
D Ε
Z E D Ε Ι) I C Η τ Ε Ν.
Ιί:
153
Ij; Μ
tli
Ο Vroom en eêl GeÜacht, fieraet van Jezus Leden,
Die met een' zwarten haet, en fmaet en bitterheden
Van uwen vyant, die zyn ziel met wreetheit voedt.
Vervolgt wort, op een' weg met lillent brein en bloet
En fcliarpe dorenen bedekt^ daer angft en naerheit
Enfchrik, en ach, en wee, de heilzon, ryk van klaerheit
Met ene zwarte wolk benevlen} dag en nacht,
^ol rook en duifternis, uw droeve boezemklacht
^erzwaeren, daer ge alfms, van vrienden en van erven
Verlaten , balling 's lants , fchier langs den weg gaet
fterven ,
En wechdruipt van verdriet) hoe deert me uw ongeval?
^ie elders huilt en weent, gy zit in 't tranendal,
V En
-ocr page 186-xf4 Ζ Ε D Ε D I C tl Τ Ε Ν.
En kirt geÏyk een duif, van angft en fchrik benepen.
Eer zy in hare vlucht verwoet wort aengegrepen.
Van enen havik, die, beluft op weerloos bloet,
d'Onnozelheit vervolgt met onbezweken moet
En fnellen vlucht, om haer noch eens van een te fcheurea:
Gy zit, in ene rots verlaten, droef te treuren,
En hangt uw harp, waer mê gy flus Godts lof ten top
Verhefte, al zuchtende aen de groene wilgen op:
Ja klaegt, in diepen rou gedompelt, droef te moede:
Gy voelt, armzalige, om Godts naem, Godts taje roede^
En wort gramftorig van 't verbyilert kerkgezin
Gehoont, gelaftert, en gelyk een hoederin
Des wyngaerts, van de zon der tegenfpoet befchenenj
En moet uwe ooren aen 't gekras der ravens lenen ^
En door een woefteny vol felle ilangen gaen.
Ai my! ilrak fchent u een verwoede tiger aen!
Waer zult, waer zult gy u in dezen noodt verfchuilen!
My dunkt, ik hoor 't geiïacht der wolven, om u huilens
De leeuwen brullen, en het boszwyn wet zyn' tant:
Dat fteekt vol moet en vier zyn borftels op, en fptót
Met al den bloetraet in de fchorre woeftenyen
Te famen, om uw hoop en leven af te fnyen!
De bleke en magre doot verzelt alfins «w treên!
Doch fchoon de diepe poel des afgronts borft van een,
En niets dan fiilfer, vuur en rook, en wrede draken
XTitfpuwdej om, tegen u ontfmt, zicliop te makenj
Geef noch den moet niet op, ge ftryt voor 's hemels eer.
Voor d' edle waerdigheit van uw' gekruiften Heer,
En voor de waerheit van het zalig evangeli.
Laet vry den dorentuin , ο onbefmette Leli!
U fteken, d' edle geur van uwe lytzaemheit
Riekt lieflyk in den neus der Oppermajefteit.
Blyf met gebogen wil het kruis uws Heilants dragen:
Hou moet; al wou men u in ftukken laten zagen,
Of naglen aen een kruis, of delven onder d' aerd.
Of koken in den pek, of vellen met het zwaert.
Leer, door Godts Geeft gefterkt, de zwaerfte pyn uit-
harden :
Al fcheurden 't dol geipuis der ftieren u aen flarden j
■Al ileepte een hollent paert u langs den vuilen grontj
Al wiert gy roet een aep, een adder én een hont
In eenen zak genaeit, en in de zee gefmeten.
Of levendig gevilt, en van een raef gegeten j
Of't lichaem vaftgeboeit, met honig dik befmeert,
Allengs van horzel en van wefp, vernielt, verteert,
Of van een grote fchaer van wreedaerts aengefchonden.
Geen noodt; wort 't lyf gewent, de ziel ontfangt geen
wonden,
V 2 Maer
155
156 Ζ Ε D Ε D I C Η Τ Ε Ν.
Maer wort met eeuwige eer en heerlykheit gekroont.
En met een koningkryk en gouden ftaf beloont.
Zelf'tlyf door 's hemels gunftkomt vaek zyn leette boven,.
En zit3 ganfch ongezengt, in enen heten oven,
Alwaer 't Godcs wondren roemt in 't gloeienft van de vlam..
Godt maekt voor Daniël de felle leeuwen tam:
Bergt Jonas in den vifch, en gunt hem 't lieve leven-
Hoe zalig is 't u dan de Godtheit aen te kleven j.
En haer te minnen met een onbezweken hart 1
Zy, die uw'lail verlicht, neemt deel in uwe fmart;
Hoe zalig zyt ge, die uw wonden en littekenen.
Als trekken van Godts beclt, voor uw iieraet wilt rekenen j.
En al de ketenen waer mê ge zyt beknelt, ,
Voor halskarkanten en voor armfieraden telt!
Hoé zalig zyt ge, die de doornen acht als bloemen,
En 't kruis in 't vendel voert, en in het kruis durft roemen :
Ja uwen Heilant volgt op 't water en in 't vuur.
En het geloofsfchilt aen den arm hangt i yder uur
Gereet ftaet op den draek en. wreden leeu te treden ^
Enaldepylen^ die Godt dopt in bitterheden ,
En op den taje® boog ten uwen nutte fpant,.
Slechts aenziet als een roê in 's Vaders lieve hant,.
Om u te tuchtigen, en tot uw' plicht te brengen!
Kruis
-ocr page 189-ζ Έ D Ε D I C Η τ Ε Ν.
157
fy
i·'
Kruis dan uw' ouden menfch: leer liefdetranen plengen :
Verlochen uw verftant en uw' verdorven wil,
Uw rykdom en uw eer: zit nederig en ftil.
En kufch de hant die u uit liefde heeft geilagen:
Hou u gelaten, en leer lyden en verdragen j
Gehoorzaem s' hemels wil: zie op de grote wolk
Der kruisbelyderen j al Godts vrywillig volk,
En weet dat, als gy wort geplaegt in zware tyden,
't Profetendom al mê die fmart heeft moeten lyden ^
En Kriftus, die om u zyn Vaders fchoot verliet,
Ontquam der Joden wrok, noch't zwaertder heid'nenniet j
Hy ftorf om uwent wil: wat zoudt ge dan op 't baiTen
E^es grootften bloethonts en zyn foltertuigen paffen?
Neen,^ Kriftus heeft voor u geleden, ly met hem.
En oog met blyfchap op het nieuw Jeruzalem,
t Gezicht des vredes, daerge, naer uw wettig ftryden.
Eerlang in zegeprael verheerlykt in zult ryden.
ζ Ε D Ε D I c Η τ Ε Ν. 193
αενμυνεν vader
ο Vader ^ die met 'Vréugde en lufi,
In uwen hof u moogt vermeien^
Daer ge in 't gezicht der bloemlivreien ^
In koele enfrijfche fchaduwrufi;
En in het velt der fraje boeken^
' O^ bloempjes van de jjoëzj
ZE D Ε D I C Η Τ Ε Ν.
Gelyk een nyvre honigbye
Den fynfien honig weet te zoeken.
'I ?!
( ·
At leen ww aendacht m gezicht
Op dit tafreelj myn Tuingedicht.
Hj
"Eliikkig ilyt die man zyn leven.
Die vrolyk is en vergenoegt.
En zicli naer al de zaken voegt
Die telkens om hem henen zweven:
Die zich in zyn beroep wel quyt.
En naer zyn werk wat uit mag ruften,
Zich in zyn lufthof wil verluften.
En daer zyn ledige uren ilyt.
Daer ftil en eenzaem neêrgezeten,
Befchout hy 's werelds ydelheitj
Die menig fterveling verleit.
En kluiftert aen een goude keten:
En hoe 't verfoeilyk zelfbelang.
Thans groot geworden en vermetel.
Zich durft verheffen op den zetel.
En helder zingt den bovenzang.
i6o MEDEDICHTEN.
Hy ziet het heilig recht fteets dwalen j
En hoe zyn' fynen evenaer
Daer gout, gezag en gunft, zoo zwaer^
De fchael neêrdrukken, néér moet dalen:
Daer d' ondeugt wort om hoog getik:
De deugt, verlaten van hare erven,
Haer' friffchen rozekrans moet derven,
Die flus zoo gretig wiert gewilt.
De waerheit kan naeu fchermheer vinden :
De leugen leit men d' ooren in :
De welluft wort als zielvrindin
Geftreelt van vreemden en van vrinden.
Hier bidt men goude en zyde draên.
De weelde, en hondert dartelheden,
Zyn buik, in weerwil van de reden.
Als zyn geliefde Goden aen.
Men zoekt naer d' onftantvafte dingen.
En zweert der werelt hulde en trou,
Als waer ze een koningklyke vrou.
Mén tracht door alles heen te dringen.
Men grypt in kerk en ilaet al fier.
Het roer den andren uit de handen.
Men neemt het alles op de tanden.
En baft en brult gelyk een dier.
De
2 Ε D Ε D I C Η τ Ε Ν. ι6τ
De broedermin wort fchaers gevonden:
De liefde wort byna gehaet,
En door de grypende eigenbaetj
<ielyk een duiQe fel verilonden.
De veinzery heeft d' overhant.
't Oprecht en onbefmet geweten
Wort van het woeft gefptüs verbeten j
En vint naeu fchuilplaets in het lant.
Hoe veel gerufter zyn de dagen
Myns mans, die beter leven leitj
Als hy zich in zyn' hof vermeit,
Niet meer beducht voor onweêrvlagen!
De groente lacht hem minlyk toe.
De wint loopt met de groente fpelen.
En kufcht de dartele priëelen>
En alles werkt hem mê tén goê.
Hy ziet zyn fraje lufthof blcejen.
Wanneer de blonde jeugt van 't jaer.
De bomen kuift met zwierig hair,
En zyne vruchten telkens groejen:
Hierqiieekthy deugt en godtsvruchtaen^
Weet echt en onecht fix te fchiften,
Befnoeit zyn bomen en zyn driften,
En plukt viole- en rozeblaên.
X
K'
ζ Ε D Ε D I C Η τ Ε Ν.
Hy ziet een regenboog van kleuren
Op zyn gebloemt j ivoir en gout.
En purper^ met een waes bedout.
En weet niet wat hy uit zal keuren j
De vorm bekoort, de glans en gloetj.
De bloemen, fprak oit fabel waerheit,
Zyn met haer' luifter en haer klaerheit,^
Gefproten uit der Goden bloet.
Haer geur, die ongevoelig binnen
Zyn harffens inglyt, en hem bly
Beleeft met zoete tovery.
Bewierookt teiFens hart en zinnen.
Met geeftig reukwerk, eêlenfyn}
Hy wenfcht, om op 't gebloemt te ftareii:
En zyne geeften te bewaren,
In oog en neus vervormt te zyn.
Nu zit hy vry van allen kommer
Aen zyn gebloemde νyverkant.
Met groen en frifch geboomt beplant^
in d' aengename en koele lommer,
Alwaer zyn uitgebreide geeft,
Gelyk een vogel op zyn pannen.
De werelt doorreift en leert kennen.
En in Godts grcx)t natuurboek leeft.
Hy
Z E D Ε D I C Η τ È Ν. i6%
Hy fchryft niet om iiitheemfche zaden j
Alwaer de zon de menfchen verft ^
Noch fteekt zich als zyn vifchje ilerft
In zwartgekleurde reu gewaden :
Die aengename uitzinnigheit
Bekruipt hem niet, die malligheden
Verwint hy enkel door de reden,
Die in zyn ziel verborgen leit.
Wie op die zeltzaemheên wil paffen j
Myn man ftelt dat vermaek aeii zy,
En fchat de dingen naer waerdy.
Wat zyn de kunftigfte gewaffen ?
De vreemtile iierfels van een roos ?
Een fchadtiw die niet lang kan duren:
Een ydle vreugt van weinig uren:
Een kiene fchoonheit, ligt en broos.
De zon verguit zyn wyngaertrankeHj
En vult de troffen op met wyn:
De lucht zweet enkel ambrozyn:
't Gevogelt zent zyn blyde klanken
Ten hemel: alle ding ontluikt:
De hemel druipt: het warme zuiden
Blaefl: geeft en leven in zyn kruiden,
Waer van den ganfchen hof doorruikt.
X ζ
Όί
164 ZEDEDICHTE Ν.
De zomer fchudt hem fuikerperen.
En plukt hem allerhande vrucht,
Gerypt, gefchildert door de lucht ,,
En komt ze in korQes hem vereren:
Hy plant en eet op eigen gront:
Telt by 't gebloemt zyn levensdagen.
Leert vruchten by de vruchten dragen
En dankt zyn Godt met hart en mont._
Nu zie ik waerom d' oude wyzen
Bewoonden dees volkmaekte ftêj.
Dat hier als in een' diepe vrê
De wyslieit en de deugt verryzen-j.
Dat hier veel godtgewyde blaên
In 'tloof der bladren zyn befehreveni
Dat hier de zedekunft wou leven·
En met natuur ten reie gaen.
Nu ben ik langer niet verwondert,
Waerom myn man in eenzaemheit^
In zagte ftilte zich vermeit.
En zich der bezigheit afzondert:
Hy tracht, met een' verheven ftap,-
Ganfch onvermoeit van onderzoeken.
Langs 't brede velt der brave boekea
Te treên in 't huis der wetenfchap.
r
Hy
ζ Ε D Ε D I c Η τ Ε Ν. 165
Hy kmifigt hier zyn acrdfche leden.
En buigt, te vreden in zyn lot.
Zich altyt vrolyk onder Godt,
En 't eêl gebruik der rechte reden j
Maer zet nochtans gezwint zyn voet
Op d' ydelheên die hem omringen^
Dus buigen d'onftantvafte dingen.
Weêr aertig onder zyn gemoet.
Wie zou die aengename tyden.
Die aerdfche vreugde en zaligheit,..
Die in de groente fpelemeit,
Myn braven Tuinman niet benyden?'
Hy fchikt zyn ganfche tevenswys.
Om zynen Heilant na te treden j
En ziet in dit voorbeeldig Eden
Een fchets van 't hemels Paradys.
YDELHEIT
X 3
,66 ZEDEDICHTEN.
X TAtveft ge^ O Menfch, op 's werelts ydle dingen
V* Uw'aandacht noch en uw befpiegelingen?
't Bedrieglyk goet blyft zelden lang in ftaat:
Het klinkent goiit wort ilechts ter leen gegeven:
Gezag en eer zyn goedren van dit leven.
En 's werelts min verkeert in zwarten haet.
De ftaetzücht mag op 't hoog gebergte wonen.
En oogen op verfcheide koningkskronen,
Naer 's vaders ryk en 's broeders leven ftaen i
Zy zal nochtans, hoe hoog en opgeblazen,
Neêrtuimeln, en in 't ftof op voetfél azen,
En, ryk van fchande en oneer, haaft vergaan.
Of fchoon 't vermaek met opgefteken ooren,
Naer 't zoet gefpeel van luit en flèuit mag horen,
Daer 't in den rei der dartlen henen ftrykt,
Gekleet in 't groen, gekranft met rode rozen,
Die aertig by 't ontfronfte wezen blozen,
Die vreugt verdwynt, die dartelheit bezwykt.
Al fchynt het licht van uw geluk te krieken
In 't gloeient ooft 3 het maakt zich aanilonts wieken ί
Al
ZE DEDICHTEN. 167
Al's werelts heil, daer menig man op loert,
Is ydeli en het geen ons mogt verqiiikken,
Wort door een ftroom van vloeiende ogenblikken
Al voortgerolt, beroert en wechgevoert.
't Bezielde blos en blank der malfche fehoonheit,
't Geen op 't gelaat der blonde jeugt ten toon leit,
Zweemt naar een roos en lely kort van duur,
Naer mift en rook in weinig tyts verdwenen:
De fehoonheit glipt in luttel jaren henen,
En fmelt gelyk de fehoonheit der Natuur.
De werelt tracht door lift en kunftig liegen,
Haer' evenmenfch fchynheilig te bedriegen j
Haer vrientfchap fteunt op louter zelfbelang j
Haer vryheit ilaet en kluiftert ons in boeien:
Ziy doet het hart van kriele kiften gloeien.
En woelt en wroet naer onzen ondergang.
Al 's werelts glans ea allerbefte luifter
^^ort haeft verdooft,, en duikt in 't nare duifter ^
Haer eêlfte fchat is maar een ydle droom:
Haer liiftpriëel de vreugt der dartle menfcheir^.
Kan
in een' dag ter quader uur verflenfen,
En zweemt voorwaer naer j onas wonderboom..
Di
i6o MEDEDICHTEN.
De werek draegt een vale krans met bloemen:
Wat mag zy dan op hare frifcheit roemen ?
Zy fteekt haer hooft diep in een' glazen kloot,
Een teken van de kortheit harer dagen j
De beurs vol goutSj die ze altyt plag te dragen,
Is ledig j en nu eet ze leugenbroot.
Wat is 'er toch beneên de maen beftendig ?
Men zoek vry ront: men vint het al elendig :
En 't zekre, dat hier noch gegrontveft leit.
En oog en hart betovert van de volken,
ZynfchaduWj damp, en dunne morgenwolken.
En lichte wint, en ongeftadigheit.
Zie dan, omenfch, zie af, van d'ydelheden j
Verzaek u zelf en doot uwe aerdfche leden.
En ilreef door al de zichtbre fchepfels heênj
Gebruik ze voor uw ladder, om by trappen
Den Godt uws heils verheugt te moet te flappen
Met lofgezang en reukwerk der gebeên.
Wilt ge op iet fchoons uw hart en zinnen zetten?
Befchou Godts beelt: omhels zyn zuivre wetten:
En doe zyn wilj dan zal het wiffellot
Ganfch vruchteloos rontom u henen zweven,
En gy zult ftil gezegent blyven leven.
En uw volmaekt verluftigen in Godt.
-ocr page 201-ZEDEDICHTEN.
buigt zich noch voor 's werelts Eer,
Als waer ze een AfgodeiTej neer.
En durft haer hulde bieden ?
Wie fteunt 'er op bedrieglyk goet.
Een drifzantj louter eb en vloet.
Die fchielyk zullen vlieden?
Wie in dit ydle iet zekers vint,
Zoeke in de maen en loiTen wint
Naer een beftendig wezen j
Maer laet dit vleient zuikerriet,
Dees lichte fchaduw, dit verfchiet,
U niet te zeer belezen.
Neen, laet haer geblanket gelaet,
Haer helm en fpies en ryxgewaet.
Of wat gy meer mogt vinden,
't Zy friflche lauwren van haer' krans.
Of troonjuwelen, ryk van glans,
U d' oogen niet verblinden.
Maer denk : dees groente en dit gefteenc
2yn*my een uurtje Hechts geleent,
Waer mag ik dan op brallen:
Y Op
-ocr page 202-J70 Ζ Ε D Ε D I C Η Τ Ε Ν.
Ορ ene winterzonnefchyn ?
Hoe hoger 's werelts ftaten zyn,
Hoe eer ze nedervallen.
Zaegt gy des trotfchen Hamans eer
Oit fchielyk tuimelen ter neêr.
En Babiion bezwykeni
Nebukadnezar als een dier
Gras eten, daer hy flus zoo fier
En moedig ftont te pryken :
En wenfcht gy dan noch dat uw naeni;
Op vlugge wieken van de faem
Den aertkloot om mag zwieren.
En dat ge uw lokken zaegt belaên
Met ras verwelkte rozeblaên
En krakende laurieren ?
Och! d' eer is niet dan valfche muntj
Een final en fteilgevaerlyk punt.
Al fchyntze fchoon te krieken,.
Gelyk de blonde dageraet:
Hacr befte heerlykheit vergaet
En maekt zich fpoedig wieken,
Wantrou haer ydle loftrompet.
De goude draden van haer netj.
Waer
ZEDEi>ICHTËN. 171
Waer in ze u zoekt te vangen.
Laet, als gy haren hof befchout,
Haer blinkende appelen van geut
Toch aen 't geboomte hangen.
Men wou Godts armgeboren zooii
Vereren met een goude kroon.
En hem eeli ryk opdragen j
Maer Jezus, wakker van gemoet,
Vertrat den fcepter met den voet:
Zoo koft hem d' eer mishagen.
Om d' eer noch ftaetzucht niet te voênj
Wou hy gering zyn intrê doen^
En op een' ezel ryden,
En op den grootften zegedag
Die immer aerde of hemel zag
Aen 't kruishout ftervent ftryden.
Zie dan van purper kroon en ftaf,
d'Aelouderyxfieraden, af.
En ilreef naer hoger dingen:
De weg, die daer wel beft toe leit^
Is 't padt der ware nedrigheit,
Zyn godtsbefpiegelingen.
Zoo d' eerzucht u naer boven voert ,
En van al d' ydelheên ontfnoert.
Durf ik uw keuze pryzen.
En zeggen, dat uwe eerkolom
In 't onbeweeglyk heiligdom
Begint om hoog te ryzen.
Ifi
t .1 '1
L
WW
til·
m
liixi. ?
'1
m ZEDEDICHTEN.
At kieft ge u zoo veel bezigheden ^
O menfch! hoe geeft gy uw verilant.
Uw oor en oog, uw voet en hant.
En al de welgefchikte leden
Uws friflchen lichaems zoo veel werk?
Nu loopt en worftek ge in het perk 5
Dan ftryt en kampt ge met de pennen j
Nu zift gy over 'tkunftig pleitj
Dan leert gy lant en volken kennen ^
Nu oeiFent ge u in 't ftaetbeleit.
Dan delft ge om gout in 't hart der aerde.
Een fyn en wichtig bergmetael.
De rypfte vrucht der zonneftrael.
En houdt het als uw fchat in waarde:
Nu hebt ge uw' fnelgewiekten tyt
Geheel der koopmanfchap gewyt>
Dan zet ge u op uitheemfche talen j
'tis goeti indien ge teffens weet
Met
ζ Ε D Ε D I C Η τ Ε Ν. ΐ73
Met vreugde uw' boezem in te dalen.
En uw verplichting met vergeet.
Uw ziel een red'lyk denkent ^yezeπJ
Onfterflyk geeftlyk van natuur,
Een goude ftrael vol hemelvuur.
Moeit ge immers van heur quael genezen :
Ze wort van 't vleeich vermaft, bezwaert.
Op! op! verhef haer hemelwaertj
Doe haer geloofsbefpiegelingen, 1
Vol godcsvrucht en vol pifixtcrgloet^
Door 's hemels opperkreitfen dringen,
By Godt, haer eer, en hoogfte goet.
Wat lelt ze op 't aerdfche goet te malen,
Bedekt met ene wolk van ilof ?
Op! op? ze moet naer 'themelhof}
Ze woont hier in al te enge palen j
De hemel is haer vaderlant;
Ze pronkt met kennis en verftant.
En moet zich in Godts heil vermaken:
Gcdt fchonk zyn heelt haer tot een giftj
Hoe paft het haer tot hem te blaken
In een volmaekte liefdedrift.
Yj O ziel.
-ocr page 206-ZEDEDICHTEN.
O ziel! tot 's hemels lof bevangen,
Zwaei ii bekoorlyk koormuzyk
De Godtheit toe in 't eeuwig ryk,
En fpaer uw dartle minnezangen:
Verzaek al 's werelts ydle vreugt:
Vermaek u in de goude deugt.
En koop de waerheit, ryk van luifter:
Dring door 'tvernifte fchynfchoon heên,
Dan zult ge vry van boei en kluifter.
Hier naer op lucht en wolken treên.
m
ζ Ε D Ε D I c Η τ Ε Ν. 175
WIeGodtj en Belial, op twe byzondre altaren
In een gewyde kerk
Den wierook zwaeit, en hen verwaent durft famen paren^
Beftaet een heilloos werk.
Wie d' onbevlekte deugt, en d' ondeugt, vol van rimpel.
Met zuivre vrientfchap dient,
Is warelyk ontaert, verftandeloos en fimpel,
En heeft noit Godt ten vrient.
Wie zich in d^Arke Godts, en Dagon kan verblyden^
Het onrecht en het recht
^elyk tenkanfcl voert, hinkt zeker op twe zyden.
En handelt veel te ilecht.
^e dikke diüfternis moet voor Godts licht bezwyken
En zwymen voor zyn' gloet:
^n wie twe Heren dient, de boze Heer moet wyken,
Want Godt is 't Hoogfte Goet.
Doe
-ocr page 208-Doe dan, ofterveling, doe wech uw vreemde goden,
En dien uw' Godt alleen^
Verheug ii in zyn heilj gehoorzaem zyn geboden,
En wy hem uw gebeén.
Keer al de fchaduwen der wereltfche ydelheden^
(Nu 't heillicht, bly te moê
Van Godts genade fchynt, in 't eeuwigbloeient Eden}
Gezwint den rugs-e toe.
DO
Laet Faraöos paleis uw ziel niet meer vermaken j
Waer op den hel voegt bralt:
Egiptes vleefch moet nu uw tong niet langer fmaken.
Nu 't hemelmanna valt.
Verima de nietigheên beneên de hemelkringen j
Bewolkt met duifternisj
Het paft uw vlugge ziel door't hemeldak te dringen ^
Daer 't heil beitendig is.
i| i;
Μ !
'ί ι
f'
ZEDE-
MEDEDICHTEN. ^77
VAN EEN
Ττ γ is een Huichelaer, een ander dan hy fchyntj
-*-Met leugens geblanket, een rook die ligt verdwyntj
ï^enquade ftar der kerke, een helder valfch gefteeHte;
Een witgeplaeftert graf, vervult met doot gebeente j
Een onecht Kriften, die met een gefronft gelaet
En neergebogen hooft altyt ter kerke gaet.
En diep verzucht naer 't zoet van Godts genadelere:
Hyblaekt vanyver, en roept telkens: Here! Here!
Met ene fymeltael in zynen neus gefmeet:
^y draegt Godts heil wet op de randen van zyn kleetj
Niet in een nedrig hart: zyn hart is opgeblazen:
Hy tracht de menfchen door zyn godtsvrucht te verbazen:
Hv ziet den hemel aen > neemt deel aen Jezus fmart,
Vertreet de werelt, en wydt zyn fchynheilig hart
Ζ Der
ίν,'ί.;
Γ'ι! '
f-
I^Fh ,
f
TUI
»1
i
1 |ll
i6o MEDEDICHTEN.
Der Godtheit toe, en naekt Iiaer met onreine lippen:
Noit laet hy zyne tong een eerloos woort ontilippen>
Dochj zoo 't den veinsaert van zyn' medebroeder hoort,
Wort hy flux gemelyk en in 't gelaet verftoort.
Verdoemt hem, en voorfpelt hem een fiool vol plagen.
Hy rekt zyn fmeekgebeên, en vail geheele dagen.
En laet trompetten, als zyn liefdeloos gemoet
't Behoeftig volk bedeelt van zyn geleende goet.
Hy wykt van 't eergeftoelte om 't vaerdiger te krygen:
Hy fchynt vol aendacht vaek ten hemel op te ftygen
En hecht zyn vlugge ziel twe waiTche vleugels aen:
Hy zwaeit voor Kriftus ryk d' önbloedige oorlogsvaên:
Werft krygsvolk; wet het zwaert j ontbloot zyn arm, om
fterker
Te ftryden voor 't geloof 3 maer fchroomt voor boei en
kerker.
En voor de kaken van het onbarmhartig graf;
Des als hem niemant ziet, druipt hy van achtren af:
En echter meent hy dat hy Sions goude muren
En heilburgt door zyn' arm en dapperhcit doet duren.
ζ Ε D Ε D I c Η τ Ε Ν. 179
Εη dat de kerk, indien Iiy in het ftof neêrviel,
Haer grontfteenmiflen zouj haer leven, glans en ziel.
Neen, Schyndeugt, neen, ge zyt geheel der kerk ver-
baftert,
En maekt dat zy om u gehoont wort en gelaftert^
Want fchoon gy ganfch vermomt uw helfche rolle fpeelt,
Wy zien door 't grynzen heen't vernis van'tfchurfdebeelt.
tTw hovaerdy blinkt uit uw nederige paiTen.
^we eêlfte vruchten zyn in Sodoms tuin gewaflchen.
't Is ons bekent hoe gy munte en komyn vertient,
Godt uitterlyk, doch noit in geeft en waerheit dient]j
öe ware godtsvrucht in haer fchoonheit wilt verdelgen.
En ene mugge uitzygt om kemels in te zwelgen,
Terwyl uw dubbel hart en uw geveinft gelaet
^odt en zyn wet veracht, en uwen naeften haet.
ζ 2
't LiGT.
-ocr page 212-i8o Ζ Ε D Ε D I C Η Τ Ε Ν.
VEROORDEELT.
^ Jt Eg fymelaerj trekt gy ook enig nut en voordeel,
JLu Van uw verfoeielyk en ganfch ligtvaerdig oordeel^
Dat ge over menig menfch met een verwaent gemoet
Uit enkle glory doet?
Of velt gy 't vonnis om uw geemlykheit te voeden.
En om 't wanfchepfel van uwe afgunft uit te broeden^
En vleit gy in uw' fchoot een krooft vaa 't ilangezaet^
De zwartgezengde liaet?
Zult gy, wanneer ge naeu uws broeders wanbedryven
Befeft, ganfch liefdeloos zyn doemfchult onderfchryven,!
En zeggen, als Godts Geeft zyn tong doet vrolyk zyn:
Ge zyt vol zoeten wyn.
Heet dat de godtsdienft op Godts ruftdag onderdrukken.
Wat korenairen voor den honger af te plukken?
Dan ftaet d' Apoftelfchaer, die zuivre kriilenheit.
Mé fchuldig in dat pleit.
ZEDEDICHTEN.
Durft gy uw' naeften aen Godts linkerhant verwyzen.
Dien Godt met droefheit als met tranenbroot wil ipyzen,.
En meent ge dar hy hen met enen weerzin haet
E>ien hy uit liefde ilaet ?
Wanneer ge een' adder om u\v& broeders hant ziet krullen
Zegt gy dat Godt alrê zyn wraekfiool gaet vullen
Om hem te ftraiFen: neen, hy is zyn lieveling,
Zyn kroon en fynfte ring.
Ëen zelve lot wcêrvaert den bozen, en den vromen:
De Zee doet vroomaerts en godtlozen ommekomen:
Valt Achabin den kryg ineen bebloede.zee}
Jozias fneuvelt mê.
^egj wat gevolg is nu uit 's hemels roê te trekken
O Fynman dat ge uw ziel zoo fchendig durft bevlekken,
Ën d' ongekreukte nacm uws naeften vaek onteert.:
^eeft Kriftus zulks geleert?
^y voert de meefterfchap in 's aerdryks hoge kringen,
Ên durft u in 't gericht der Godtheit innedringen,
ï^aer matigt ge u 't gezag der hoogfte vierfchasr aen.:
O Reukeloos beftaen!
^y durft u op den iloel des Hemelrechters zetten,
Om 't fteriFelyk geflacht naer Godts volmaekte wetten
Ζ 3
igi
ZEDEDICHTEN.
Te vonniffen; fchoon gy u zelf tot quaet gewent.
En hart noch nieren kent.
Gy fpreekt hen vry, die voor Godts aengczichte vluchten
Indien ze uwe ooren met gemaekte en diepe zuchten
Vervullen, en gy doemt Godts ongeveinsden vrient,
Die hem in waerheit dient.
Die zulk een oordeel veld leit bloot voor 's hemels plagen,
En om Godts oordeel in zyn' boezem om te dragen >
De wet veroordeelt hem, om dat hy d' edle wet.
Zelf pael en richtfnoer zet.
Wat legt gy op 'tbedryf der menfchen dus te mikken.
Bedoel uw eigen wit, en leer uw daden wikken^
Veroordeel uwe ziel ze krielt van gruvveldaén,
En bidt Godts oordeel aen.
Gy zondigt tegen 't recht, dat wil dat gy uw' broeder
Zult handelen gelyk gy wilt van uwe moeder
Gehandelt worden: zie dan toe, datgy Godts recht
Niet meer zoo ilout bevecht.
Ook duit de liefd.e niet die flinkfle handelingen j
Want die gelooft, verdraegt en hoopt toch alle dingen,
En d' edle nedrigheit ftygt denkende aen zich zelf
Aen 't blaeiiwe ftargewelf.
GIE-
i2z
m
ZEDEDICHTEN. 183
Een, Glerigaert, gy hebt in't koningkryk van Godt
Geen deel npch lot.
Gy hebt het vreemde vuur den Geltgodt aengeftoken.
Dien wilt gy roken.
Gy kreukt het goude recht om luttel klinkent gout,
Daer gy op bout.
Gy duikelt gretig om getakte bloetkoralen
Uit zee te halen,
ziet ge een oellervrucht, die fchoon is in de zee,
Gy vifcht ze mê.
Gy kruift gants ooilen door j doorploegt de ryke ftranden
Der morgenlanden j
I^oordelft het ingewant des aerdryks, onvermoeit.
Uw geltzucht gloeit,
^00 dra de dagbodin des morgens aen de kimmen
In't gout komt glimmen,
En Zengt uw borft noch wen de zon haer vlammeii bluft
In 't water ruft.
Gy durft gelyk een wolf een tere kudde aenfchennen}
De kuifche pennen
I>a'
G I Ε
Der wereloze diiive uitplukken ganfch verwoet,
Om geit of goet:
Maer gy bezit het niet> gy worC '.er van bezeten.
Een goude keten
Sleept ge achter na> dat is een zoete fchildery
Der ilavernyv
Noit wort ge uit liefde voor den armen teer bewogen.
Peil in Godts oogen.
ο Wortel van het quaet, wat zyt ge een bittre well
Voor Ifrael!
Het fchrikt yan uwe fchim en van tiw zwarte hairen
Als gy komt waren.
Uw uitgeklove lyf, melaets van top tot teen,
Schuwt yder een.
Wech, Hydra, uit den poel des afgronts losgebroken.
En aengeiloken
Met een' onkuifchen gloet, vertrek, eer gy al 'tlant
Zet in den brant.
Gy dorft, ο fnoot misdryf! om dertig zilverlingen
Uw' Heer befpringen,
En hem verraden met een' opgefmukten kus.
'k Weet hoe gy flus
't Onnozle Lam aenvielt, 'k zie noch in gintfe heggen
Zyn vlokken leggen,
ζ Ε D Ε D I C Η τ Ε Ν. ΐ73
Gy liebt het, wreetaert, meteen' prys des bloets gekogt
En omgebrogt.
Oy geeft den loffen toom aen d' ongeregeltheden.
't Gezicht der reden
Bedekt ge met een floers, een gier, die rooft en byt.
Bemint ge altyt.
Komt uw berou te fpij een ftrop zal u verilrikken.
Een rave u pikken,
En 't graf van Judas zal voorwaer naer allen fchyn
Uw toevlucht zyn.
dat gy d' aerde kuil , en wars zyt van den hemel
Zal eer een Kemel
ï^oor 't oog gaen van een naelde, eer gy vol waen
Tot Godt zult gaen.
't Heelal is waerlyk met dat oogmerk niet gefchapen.
Om dus te fchrapen :
Godt fchiep tot ons gebruik dat leeft en zwiert en zweeft
En fchubben heeftj
En heeft hy d' ene met meer gout en fyne ilenen
Verrykt, befchenen,
Waer leengoet, op dat elk zou geven van zyn' fchat.
Die minder hadt.
Het is grootmoedig, en voortreflyk en uitilekent
Ζ Ε D Ε D I G Η Τ Ε Ν.
Het gout en zilver te verachten, om dat het
De ziel belet.
Om op het fpoor der deugt naer enen krans te ftreven
En flux te zweven,
Door a:i de ronden van den hemel, want dee^ laft
Hielt hen te vafl:.
Elk leg dees ballaft af. doch wilt ge fchatten zoeken,
d' Orakelboeken,
De gout en zilvermyn, Godts zuivre kerkkronyk
Is waerlyk ryk:
Daervint men wysheit, die zeer fchoonin d' oogen flonkert^
En 't gout verdonkert,
De rykdom, eer, en ftaet heeft ze in haer linkerhant:
Een dierbaer pant.
Bevat d€ rechte, daer is; kogkheit in van dagen.
Geen motten knagen.
Geen roeft -verteert dieniehat, geen diefiteelt dit kleinoot.
Dat ons vergood
Het maekt ons ryk in Godfe, en in 't gelove, en edel>
ï8ó
m
En kranft den fchedel
Met eeiie goude kroon, en geeft ons welgemoet
Het hoogile goct.
HET
-ocr page 219-HET
GEESTLYK BRUILOFTSLIED
tusschen
Of ene uitvoerige VERHANDELING over
KONINGK DAVIDS
-ocr page 220-Λ
-ocr page 221-κ ο Ν I Ν G κ D Α ν I D S 189
KONING Κ DAVIDS
vyfenveertigste
Μ Yn hart, van heilig vuur aen 't gloeiett.
En van een Godtheit aengefpoort.
Spreekt door myn' mont een heilzaem woort,
En laet een goede reden vloeien.
Myn ziel fpringt fchier ten boezem uit:
Α a 3 De
-ocr page 222-iïT
De blyfchap fpoort my aen tot danfen j
Ik moet een Ryxmonarch bekranfen
Met letterloof. waek op, mynluit>
Barftlos, myn tong, in echtgedichten :
Zeg op, verilrek me een pen, die ftout
Met gouden inkt gezwint ontvout
De herelyke ryxgefchichten.
O Vorft! in wien't zelfftandig heelt,
De fchoonheit en het Godtlyk wezen
Uws vaders, rein en uitgelezen.
Met vollen glans en luifter fpeeltj
Gy hebt een leliwit geweten.
Uwe onbevlekte heiligheit.
Die hare fionkerftralen fpreit .
Hangt aen de koftelyke keten
Van uwe deugdenj uwe macht,
Alwetenheit en hemelwysheit,
Uwe onverwelkte en friflche grysheit
Verduren 't outft-e nageflacht.
O Godt, in heerlykheit verheven!
Ge zyt met majefteit bekleet>
Het aertryk is uw voettapeet,
Waer op uw beeltgenoten: leven.
a<>o
Schoon
Xiv. Harpgezang.
Schooti 't o«be?>reeglyk koningkryk
U voor alle eeu.\wa koft bekoren.
Ge zyt tiGchtaiis als raeHfeh geboreH j
En uwen broeder-en gelyk j
Docb öflisevlekt en ronder monden:
Onnozisï zyt ge en onbefmer:
Uw ingewant draegt 's· vaders wet,
Aen wien uw wit zich heeft verbonden;
Uw Godrheit woonc i-nf- 't lecrögÊ&öivw
Uw ziel blinkt uit in hcmelgiWerf :
Gy weet den doriÜgcn te laven:
Uw lere dVnipr, gel'yl: de douw
Op 't kruit in heetgerootfte landen:
Uw wondren j waerdig aengebeén,.
Vertonen zich by yder een::
De goetheit breit uw milde handeiï
Gedurig uit: gy munt alom
In fchoonbeit uit gelyk een feli',
O Heilbazuin van 't evangeli.
En roem van 't lteiirg heiligdoiirl
O Eerfieraet van die u Baerde!'
O Spiegel van de goude deugt!
Ge zyt de heerlykheit en Vreugt,,
De kroon van heoiel en van aerde.
iil''
iiJi' i>
Uw
t.
192 Κ O Ν I Ν G Κ D Α V I D S
Uw vader acht en fchat uw hoog:
Ge zyt zyn zoon en welbehagen :
Hy wil 11 pp zyn fchoiidren dragen,
Ehj als den appel van zyn oog,
Beininneni want gy mint zyn wetten.
En maekt zyn deugden openbaerj
Geen pyn noch arbeit valt u zwaer
Om die in heldren dag te zetten.
O Engel van Godts aengezicht!
Die d' Engelen ter ere zingen.
O Hemelfpruit! de ftervelingen
Aenbidden uw volzalig licht.
O Schilt, en zaligheit des Heren!
O Godt met ons! ο Vrouwezaet!
O Parel van den hemelraedtj
Die elk den rechten weg wilt leren!
O Hoorn des heils! en Morgeftar!
Fontein des levens! Licht vol ftralea!
O Wortel Jeffe! Bloem der dalen!
Uw reuk verfpreit zich wyt en ver.
O Herder der verlore fchapen!
Die gy met uwen ftaf behoed.
En in uw vette weiden voed,
Daer ze op uw tedre voorzorg flapen.
|i >
|i ..
Hoe
xly. harpgezang:
Hoe aertig fpeelt het blank en root
Öp uwe welbefneden kaken 3
Uw kuifclie duivenoogen blaken
Van liefde naer uw' echtgenoot :
Uw zwartgekrulde hairen vloeien
Langs üwen nek: uw hooft is goutj,
En blinkt gelyk een efmerout j
Aen uwe purpre lippen gloeien
Een mei van rozen j uwe hant
Weegt van de fyne ringen neder j
Uw lyfsgeftake is als een ceder
Op Libanons gebergt geplant.
Een nette maet verfraeit uw leden:
Uw buik is blank als elpenbeen·:
Ge zyt volmaekt van top tot teen,
En rontom vol bekoorlykheden :
Uw wedergade is noit gezien
By al de kinderen der menfchenj
Die als een morgenroos verilenfchenj
En als een fook daer henen vliêft.
Gy torft, ter liefde van uw leden.
Een eeuwig heerlyk heiige wicht,
En gy bekleet u met het licht j
De menfchen zyn ilechts duifterheden,
Β b
'm
Wat
KONING κ DAVIDS
Wat levende afch, beweeglyk ftofj
Een enkel niet, ganfch onbeftendig:
Gy zyt de volheit, die onendig
Verheerlykt zit in 't ftarrenhof.
Gy zyt een Godt der aertfche goden.
De fchoonfte Spruit uit uwen ftam'; .
Gy overtreft helt Abraham ^
En uw begaefde fpeelgenoden.
Dat Mozes wyke, en Salomon.
De kerk mag als de maen vry pryken;
Zy moet voor uwen luifter wyken,
O ongefchape Hemelzon!
Of fchoon uw Bruitj ten troon verheven.
Om hoog zit in haer praelgewaet,
En blinkt gelyk de dageraetj
U moet zy d' overwinning geven :
. Gy draegt de fchoonfte krygsbanicr.
En Zyt, als d' eer van uwe dagen.
Gekozen om die vlag te dragen.
Ontfang met een de veltlaurieri
Gy hebt gelyk een helt geftreden
Ter liefde van uw lieve kerk:
Gy kreegt de zege in 't worftelperk;
Gy hebt de wynpersbak getreden j
m
ij ji
lèi
De
XLV. Η A R Ρ G Ε Ζ Α Ν G.
De blaeugefchubde draek gedooti
De felle doot den fteek gegeven j
Op dat ge onfterifelyk zoudt leven,
En heerfchen als Godts gunftgenoott
Gy hebt de fchulden weggedragen,
O rein en zuiver Offerlam!
O fiere Leeu uit Judaes ftam!
Uw ryxrebelien los verflagen j
Het heilig recht aen 't licht gebragtj
En *t wraekvuur uws vergramden vaders
Met uwe bloedende offeraders
Geblufcht, wanneer ge zyt geflacht.
Wie zou myn' Bruigom dan niet wyken.
Die fchoeit op zulk een hoge leeft :
Elk moet voor uw' verheven geeft
Eerbiedig duiken en bezwyken:
Ja al wat leeft buigt voor u neêr:
Gezalfde Priefters en Profeten,
En die op tronen zyn gezeten.
Erkennen u als Opperheer.
Gy zyt ten hemel opgevaren,
O allergrootfte Godtsgezant!
Verhoogt aen 's vaders rechtehailtj
Als Vorft van al de hemelfcharen:
Β b 2
» α·:Ι
''l^i'fll
tl
1
Daer
156 κ ο Ν I Ν G Κ D Α V I D S
Daer juicht UW vader, bly te moê,.
En ziet zich blint op d' edle trekken.
Die in uw wezen zyn te ontdekken,
En reikt uw zelf de zege toe.
O Opperleeraer! d' edle woorden.
De heilleer van het nieuverbont
Vloeit uit uw' welbefpraekten mont j
Die ketenen en goude koorden
Verbinden 't aÜerfynft gehoor,
Ea ilepen met een' zoeten vrede
En zacht ge welt de menfchen mede,
Eri öopnen teiFen$;r hart en oor.
Van uwe lieve lelylippen
Laetge, op den aengenaemften dag
Die u verkore kerk oit zag.
Een beek van melk en honig glippen.
Gy predikt ilaeg: zyt wclgemoet
O zoon! uw zonden zyn vergeven:
• Ik wys u 't heilrecht toe ten leven:
Omhels, omhels hethoogfte goet:
Went u mer my j ifc zal uw wonden
Genezen met myn' zuivren wyn.
En ftillen uwe fmarte en pyn: .
Ik ben als Heilgezant gezonden,
1 : κ.)
ί;!
I
i
En
l. 'l
'i 'll
XLV. HARPGEZANG. 197
En ileek de zilvre vrêtrompet:
Rivier, en, eilant, leent uwe ooren:
Gy ziilt een blyde bootfchap horen.
Het vuur der donderende wet
Is met myn aenkomft wechgeweken.
Thans is 'er vrede en geen gevaer:
Myn lieve en godtgewyde fchaer!
Ik zal van heil en vrede fpreken:
Myn rede vloei als dou op 't kruit.:
't Genadelicht begint te krieken:
De Heilzon fpreit haer goude wieken
Thans over al den aertboóm uit:
Myn ftem, verhef, verhef u fterker.
En open 't onbefneden oor:
Maek dat het den gevangen hoor:
Barft op, ο vaftgefloten kerker!
Breekt los, geketenden, gaet heen:
Verlaet obruit uw duiftre ilede:
Ik roep uw vryheit toe en vrede:
Vlie als de yliiggebeende rheen i
Verwiflel uwe zware fmarte
In blyfchap: klim met my ten top
Van 't godtgeheiligt Sion op:
Ik zal uw fpreken naer het harte j
Bb3
En.
En, in het zalig meifaizoen.
Het jaer van 's vaders welbehagen.
De lamren op myn fchoudren dragen j
En teder queken in het groen:
Ik zal myn harders en myn knapen,
Op een gewenfchte legerftê.
Doen fpelen voor 't onnozel vee.
Om Ifraels verftrooide fchapen
Te lokken in de zelve wei:
Daer zal ik, als een goude regen,
Neêrdalenj en myn' zuivren zegen
Op 't miltbedoude veltlivrei
Gebieden 5 hof en beemt doen bloeien >
De fchorre en huilende woeftyn
Zal ftrak een vruchtbaer Eden zyn,
Daer palm en cederbomen groeien.
Des heeft Godt in den vrederaet
De bron van zyne zegeningen
Voor u, ο Hemelvoril! doen fpringenj
Op dat gy uw gezegent zaet
Zoudt zegenen i in later dagen
Heeft hy u met zyn' Geeft vervult,
Uw hooft met ene kroon verguit,
En u, zyn 2öon en welbehagen
Uit'lW
II!
iili
^iiiS'iii
Genoenit-
J
XLV.. HARPGEZANG. sai
Genoemt: en in den gulden tyt
Uw kruin gezalft, en 't lieve leven
Een bly en frifch gelaet gegeven,
En tot Profeet u ingewyt.
Die zegen zal den tyt verduren.
'k Voorfpel u dien, zoo lang de maen
En zon aen 't blaeugewelffel ftaen;
Zoo lang de diamante muren
Van uwe kerk in wezen zyn:
Uw naem is eeuwig en onendig :
Uw dierbaer koningkryk beftendig.
Moet gy, naer luttel leets en pyn.
Ten nutte uws volx denkruisdoot fterven!
Dan zult gy uit dien ilaep voorwaer.
Een grote en godtgewyde fchaer
Tot uwe hemelgoedren erven.
My dunkt, ik hoor de velttrompet
Alfteken, en het llagzwaert fcherpen:
Strak zal uw vyant pylen werpen ^
Hy heeft zich tot den ilryt gezet.
Gefp 't harnas aen, ο Helt! te wapen.
En gord, voor uwe burgery.
Uw fcharp en blinkent zwaert op zy :
Zou Judaês fiere krygsleeu ilapen ?
Stac
Sta op, ο Vorft! verllrooi het rot:
Ontbloot uw' arm, en val aen't ftrydenj
En tref hen die u fel benyden.
En 't volk dat uw gezag befpot:
Schiet aen uw purpre praelgewaden:
Vertoon uw' glans en majefteiti
Uw' luifter en uw heerlykheit,
En uw verheve zielfieradenj
Uw groot en koningklyk gemoet.
Uw goude gaven, uwe zeden
En deugden, waerdig aengebeden j
De helm des heils^ veriier uw'hoedj
En draeg, ten blyk der heerfchappye,
Den fcepter op uw fchouder : ruft
U tot den kryg, en wort beluft.
Ter liefde van uw burgerye.
Het volk te dempen, dat u hoont.
Op! op! watmoogtge langer dralen?
Verfprei uw koningklyke ftralenj
Ge zyt met heerlykheit gekroont.
Uw kloekheit fchroom geen krygsgevaren;
Ge zyt van vuur noch wapens fchuw:
De Geeft der fterkte ruft op u:
Niets kan uw fierheit evenaren.
200
lii··
Ρ Ι|·
Lact
-ocr page 233-XLV.. HARPGEZANG. sai
Laet flang en liftig flangezaet
Uw vreeflyk fchieten naer de hielen ^
U met hun blaeu fenyn ontzielen,
En uw doorluchtig krygsgewaet
Met brein en lillent bloet befpatten >
Gy zult ftochtans zyn' kop en ftiacht
Verbreken, en zyn nageflacht
Tot uwe krygsgevangens vatten.
Uw woort is een fcharpfnydent zwaert,
Waer voor de fcharpfte wapentuigen
Van 't dartle vleefch zich moeten buigen: ·
Uw woort, met uwen Geeft gepaert.
Verbreekt de hoogftgetopte cedren.
En kan het allerhartfte hart
Met naberou en droeve fmart
Verbryzelen, en diep vernederen
Voor 's koningks voeten 5 't wederftreefc
Den bozen, die u wederftreven.
En doet de ftcrkfte helden fnevent
En wat 'er voor den vyant beeft.
Dit woort ftaet op onwrikbre zuilen,
Het oude-en heilzaem nieuvei'bont,
Τ we goude rotzenj vaft gegront:
Schoon zee en felle winden huilen
Cc En
-ocr page 234-Κ O Ν I Ν G Κ DA V I D S
En riüfchenj fchoon de helhont baft,
En d' ongodift het durft beftoken,
JNoit wort zyn fterke macht gebroken,
Maer ftaet onwrikbaer altyt vaft.
Op! op! gy moet een velttocht wagen, ~
O wakkreHek! trek voort, breek door3
De witte zege ftapt uw voor:
Beklim den gouden ftafywagen:
Op! op! ry in uw heerlykheit.
Niets zal uw hindren noch beletten
Uw' voet op 's vyants erf te zetten :
En wie uw' optocht lagen leit
Gy zult, in weerwil van de bozen,
Op 't woort der waerheit, weft en ooft.
Ter liefde van 't gezegent Rrooft,
Langs enen weg, beftrooit met rozen,
Voorüryden, en die hemelleer
Zal uw grootmogentheit vertonen:
Het vorftendom zal zyne kroneri
Voor uwe voeten werpen neêr,
Door uwe deugden overwonnen.
En braef en edeiaeFdig bloet:
Uw heilig Fecht eia zacht gemoet.
Die als twe heMre hemelzonnen
'1
;ί!.,
(ll'iJ
XLV. Η Α R Ρ G Ε Ζ Α Ν G.
υ·ίν ziel met ongemeen fieraet
Verfrajen, zullen flus den heiden,
Hoe verre van u afgefcheiden,
Bekoren, als de dageraet
Van uw genade zal ontluiken.
En zy aenuwen welluilftroom,
Befcliaduwt van den Levensboom,
In friiTche koelte nederduiken.
Doch vint ge 'er onder 't heilloos rot,
Die uw'zachtmocdigheit verzaken.
En uw rechtvaerdig oordeel wraken >
Dan zal uw gladgeflepe dolk.
Uw kromme fpeer, hen flux ontzielen.
Of hen, in heten overmoet,
Gelyk men den gevangen doet.
Ter koetfe infpannen, om de wielen
Te trekken van uw glorykoets:
Dan zullen zy, hoe wangelaten.
Gewis als willige onderzaten
Uw hulde zweren, en goets moets
Uw rechtehant eerbiedig kuflen^
Die hant, die fix den fabel zwaeit,
En vaek een' oogft van lyken maeit.
Wie 't hete krygsvuur tracht te bluflcheni
C c 2
Uw
Κ O Ν I Ν G Κ D Α V I D S
Uw hant, in krygskunde uitgeleert.
Zal midden in het vuur aen 't ftryden^
Niet eer den gulden vrede inwydenj
Ten zy ze dapper triomfeert.
Uw woorden zyn als fcharpe pyleOj
Die met een oiigemene vlucht
Heenfnorren door de dunne lucht^
En nacr hun rechte doelwit ylen:
Zy vliegen als een blixemfchichtj
En durven als uw luchtgczanten
Zich tegen alle hoogten kanten ^
Die uwe hoogheit ftaen in 't licht.,
O Godi der wrske! uw felle toren ^
Op recht en reden vaft gegront.
Uw oordeel, blaeft gy uit uw' mont^^
Erf doet het den weêrftrever horen:
Uw woorden gaen door alles heen^
Gelyk een ingeilagen nageli
Verbryzlen als een feilen hagel
De harten 3 harder dan een fteen^
En doen de volken nederbuigen
Met diepen eerbiet en ontzachj
Oni in den aengenamen dag
Yoor uwe voeten te betuigen
2.Q4
Dat
ίΐ-·
XLV.. HARPGEZANG. sai
rsa
20J
Dat ze u erkennen als hun' Heer,
Voor wien zy garen willen ftryden.
En noit iets meer, in kruis en lydenj
Bedoelen 5 dan uw' lof en eer.
Dit volk heeft voor geen quaet te vrezen.
Schoon 't uit den boom, pas afgeknot.
Zag fpruiten een afvallig rotj
De vorft, ten oordeel opgerezen.
Zal 't dempen i en in aller yl
Zich met zyn krygsgeweer omringen,
En door het hart zyns vyants dringen
Met enen vreeifelyken pyl:
Hy zal dat ftangezaet verbreken
Uitroeien, en het altemael
Omvoeren in zyn zegeprael^^
En zyne gloryvlag opfteken.
Uw troon, uw heerlyk ryxgebiet,
Gaet noit,, wie hiei: rnag tegen fchreeuwen,
Door enen ring van rollende eeuwen,
O grote Ryxmonarch! te niet:
Die zetel is u voor de tyden.
Belooft in 't eeuwig vrêverdragr
Gy hebt dien in den groten dag
Van Godts genade, door uw ilryden
l!
!*f
■•1
'3.
Ve r-
κ ο NI Ν G Κ D Α V I D S
Verkregen, als uw eigen goet:
Nu ftaet Iiy vaft op deugt en waerheit,
En heilighcit, vol hemelklaerheir.
En uw vrywillig oiFerbloet.
Gy weet uw fcepter fix te zwieren,
O Herder van uw volk! en het
Of door uw vreeffelyke wet
Of heilbelofte te beftieren.
Gy ilaetenkneuftj gy zalft en bindtj
Gy wondt, maer uwe handen helen j
Uw goude en heilige bevelen.
En uw rechtmatig ryxbewint,
Zyn uwe fchoonile ryxfieradenj
Gy heerfcht met oordeel en verftaiit j
Gy zyt der vromen rechtehantj
De fchnk voor die uw volk verraden.
De zuilen van uw' gouden troon
Zyn enkele gerechtigheden,
Gegront op 't heldre licht der reden j
Des blinkt uw ryxgeftoelte fchoon.
Ge fchryft uw koningklyke wetten
Door uwen Geeft in ons gemoetj
Gy wafcht ons in uw heilzaem bloet3
En zuivert ons van d' oude fmettenj
Gy
Gy liefkooit de gerechtigheit.
Uw lieffte en waertfte gezellinne.
En ongekreukte zielvriendinnei
Gy troetelt, kufcht, omarmt en vleit
Dees maegt, met wit gewaet omhangen,
Verzelt met al heur eerfieraetj
Gy hebt al in den vrederaet,
Die liefde en vrientfchap aengevangen,
- Toen gy als Borge en Middelaer,
Het heilig recht iiws lieven vaders
Beminde, en uwe bloedende aders
Aenboodt voor d' uitveikore fchaer.
Naeu waert ge op aerde neergekomen,
O Leeraer der gerechtigheit!
Of gy waert vaerdig en bereit
Uw oiFerbloet te laten ftromen,
Waer door uw diergekochte kerk.
Nu haer dat recht is toegerekent.
Als Eruit des Heilants, ganfch uitftekent,
Verheerlyktzitj numoogt ge uw werk
En uw gerechtigheit aenfchouwen
In uw roemwaerde keurvoritin.
Die, met uw beek en zuivre min
Verfiert, uw rechtehant mogt trouwen ^
•t' l'
208 KONING'K DAVIDS
Maer 't boze en godtvergeten rot,
Dat uwe hoogheit heef? beftreden.
En u met alle bitterheden
Vervolgt, en uw gezag befpot^
Zult gy ten afgront nederiloten}
Dat draegt ge een' onverzoenbren haet.
Gy doemt en haet het heerfchent quaetj
Zelf in uw lieve gunftgenoten:
Züo eigen is uw 't heilig recht:
Daerom heeft Godt, ο Godt des levens.
Der eeuwen, en des heils al tevens
U 't eeuwig godtsryk toegezegt.
Uw Godt zyt gy deze eer verfchuldigt ί
Hy heeft (wie uwe zalving laekt}
Op Sion u tot vorft gemaekt.
En in uw heilryk ingehuldigt:
Hy heeft de kroon u opgezet j
U heerfchappy en eer gegeven.
En in een koningkryk verheven,
Dat wyt en brcet zyn palen zet.
Ge zyt tot deze waerdigheden
Gczalft, in 't eeuwig vrêverbont:
Eer 't wichtig aertryk was gegront,
^y^ gyj o Godt! als Godt beleden
Vao
Van uwen Vader, en den Geeft.
De Geeft wou toen al ganfche vlieten
Van vreugdenoly nedeigieten
Om u te zalven op de leeft.
Naeu waert gy in der tyt geboren.
Of gy wiert fluks, ο Middelaer!
De zalving van Godts Geeft gewaerj
Maer allermeeft is deze horen
Vol vreugdenoly op uw kruin
Gegoten, toen gy, naer uw ftryden.
Verhoogt, ten hemel in gingt ryden.
En zegepraelde in Edens tuin.
Als Godt, enmenfch, en Opperkoning,
Die voor uw uitgekeurt geflacht
Het heilig recht hebt aengebragt.
En nu in uwe hemelwoning.
Ver boven al de grote wolk
Van uw gezalfde mêgenoten
Verheven zit als 't Hooft der groten,
En Schermheer van 'tverlofte volk:
Alwaer men u, ο Vorft der eren.
En Godtbevrediger! befchoutj
Gy blinkt aliins van louter gout:
Uw koftelyke koningksklêren,
D d Be-
-ocr page 242-KONINGK DAVIDS
l^edropen van uw zalving, zyn
Ganfcli geurig, rieken naer de kruidenj,
Gegroeit in 't balfcmzwetent zuiden.
En naer den fpeccryev/yn.
Uw vader ziet uw puikgcwaden.
Met zulk een pracht en geur belaên
Met aendacht en verwondringe aenj.
En kan 'er zich naeu in yerzadeaj.
Zyn eige lüifter blinkt 'erin.
En uw verkrege heerlykheden^
Uw deugden, koningklyke zeden.
En 't heil van 't heilig kerkgezin.
Uw Kerk mag ook 't gebloemt wel rieken»
Van uw verdienften, fraei geflikt
Op uw gewaet, dat elk verquiktj
Zoo ras de dag begint te krieken
Van uw genade, kykt ze om hoogj.
Of ze ook de koningklyke ftralen
En heilfieraden, niet te malen.
Kan zien met een gelovig oogi
Uw Briüï fchynt fchier te rug te deizei^.
Als gy met uw gezalft gelaet,.
Uw wit en geurig praelgewaet,
Koiit ftryken uit uw ryxpaieizen
^IO-
If
lil
, ii ί
Uiïi
}ι· i
Viin
-ocr page 243-XLV.. HARPGEZANG. sai
Van gout en glinftrent elpenbeen
Gefticht, met pracht van boufieraden
Verrykt, en kunftig overladen^
En vaft gegrontveft op een' ίΐεεη^
Waer op al meer dan zeven pogen
Staen gluren j al dees heerlykheit,
Die in uw bleet geveiligt leit.
Doet uw verheffen en verhogen.
Gy, die u in uw Kerk verheugtj
En hare gaven wilt waerderen,
Wilt haer met uwe gunfl: vereren}
Want in d' onopgepronkte deugt
Wilt ge u, ο Bron der deugt! vermaken·:
Dat is het elpenbeen en 't gout,
't Geen ge in uw erfdeel liefft befchouti
Dat zyn de koftelyke daken,
Waer onder gy thans gaerne woont j
Of fchoon gy in 't volzalig leven
Zit op een' ftarrentroon verheven ^
En met een glorykroon gekroont.
Wie kan uw heerlykheit ontleden?
Een ftoet van maegden, frifch en fchoon^
Zyn 't eèlfte fierfel aen uw kroon j
Hebt ge onder uwe koftlykheden:
212 Κ O Ν I Ν G Κ DA V I D S
't Zyn RyxprinfeiTenuit het bloet
Der grgotfte Vorften voortgefproten^
Al echte en welgeichape loten,
In wetenfchappen opgevoedr:
Ze zullen, noit voor u verfchynen,.
Dan met een ongefronft gelaet,
En met een fpierwit praelgewaet,
Gehult met, paerlen en robynea>
Noch fchoonder pronkt de Ryxvorftin
Die ge op uw' zetel woiidt verhogen,
Uw Bruitj de welluft van uwe oogen.
Uw fiere hals- en bedvricndin.
De kroon en luifter van, uw leven j.
De fpiegel uwer blonde jeugt
Die lieldre leiilar van de deugt ^
Die gy uw friffche trou woudt geven:
Uw Bruit, ganfch rein en onbefmetg.
Voor wie ge uit liefde zyt geftorven,.
Hebt gy een ftarrenkroon verworven >
En aea uw reehtehant geset:
Gy hebt. uw fchone heiljuwelen
Door uwen Geeft haer mêgedeelt.
En haer verandert naer uw beeltj
Nu ziet gy al die gaven fpelen
I
XLV.. HARPGEZANG. sai
In 't koningklyk en groot gemoct,
Waer in het geut der zuivre zeden,.
Der deugt en der gerechtigheden
Haer 's Heilants blinkt met fchonen gloet.
Uit zulk een' glans en hemelluifter.
Die in haer' wandel blaekt en viert^.
En haer fpierwit geweten fiert.
Ontdekt elk een, ο Vorft! niet duifter
Uw roem en hecrlykheit en deugt.
Vaer dus al voort uw Β ruit te tojen
Uw goude gaven uit te ftroj-en,.
Tot uwer bontgenoten vreugt..
En gy, ο Dochter! blont van liairen>
En in uw levens dageraet,
Befef uw hoogverheven ftaet.
En tracht die glbry te bewaren j
Hoor naer de koningklyke wet.
Het woort des levens, u gegeven,.
En met een diamant gefchreven,.
Op dat ge 'er uwe treêh· naer zet:
Span toeh uwe aendacht telkens ftyver:
't Geloof wort door 't gehoor gequeekt:
Breng, als dc Godtheit tot u fpreekt.
Toch toe uw godtvrucht en uw yver. j
D d 3 Zie
-ocr page 246-249. KONINGK DAVIDS
Zie met het oog van uw verftant
Godts heilgeheimen tot uw voordeel 5
Wort iioit door een benevelt oordeel
Verduiftert , om dien diamant
En parel van een grote waerde
Uw'Heilani ganfch voorby te zien:
Neen, blyf hem eeuwig hulde bien ,
Hy is de Ryxmonarch der aerde:
Neig ftaeg uwe oorea, hoor na hem j
Gehoorzaem uw' getrouwen herder,
Al fchynt hy vaek van u wat verder.
Leen echter 't oor na zyne Hem:
Vergeet uwe oude nageburenj
Zie van uw maegfchap af en goet,
En 't huis daer gy zyt opgevoetj
Wat moogt ge op ydelheden gluren ?
Breek, hoe uw vader fmeekt en vleit,
Toch uit den vaftgefloten kerkef
Der zonde los : u trekt een fterker:
Stop, hoe uw dartle moeder fchreit,
Uwe ooren voor haer klaeglyk kermen.
Nu u de Flemelkoning vrytj
Op! op! ga heen: 't is meer dan tyt,
En val·uw Bruidegom in d'armen:
i
XLV. Η Α R Ρ G Ε Ζ Α Ν G. 215
Hy is uwe onvervalfchte min
En echte trou driedubbelt waerdig:
Verfier zyn huis en kroon toch vaerdig,
O parel van zyn huisgezin!
Dan zal de Heilvorft zich verluften
In 't zuiver onvernift fieraet
Van zyn gekogt gezegent zaet.
En in uw poezele armen ruften.
O fiere en miltbegaefde Cpruitj
Dan zal hy al de fchone trekken
Der welgefchape ziel ontdekken
Van u, zyn koningklyke Bruit.
Dan zal hy uit uw minlyk wezen,
De fpiegel van uw blank gemoetj
- Uw heil en onverderflyk goet.
En onverlepte liefde lezen.
Hoe wil hy dan in 't zoet gezicht
Van uwe deugden zich vermaken ,
En naer uw minlyk byzyn haken!
En zich verliezen in het licht
Van uwe veelvermogende oogen !
Buig u dan voor uw' Heilant neêr^
Hy immers is uw Godt en Heer:
Gy kent zyn godtlyk alvermogen,
Geef
216. KONINGK DAVIDS
Geef aen uw' man de heerfchappy:
Noit zullen u zyn huisbevelen.
Die hy gewoon is uit te delen.
Vervelen j hou zyn wetten vry :
Zyn juk is zacht j de zwaerfte laften
Die hy op zyn beminde leit,
Zyn zacht, en vol van lieflykheit.
Dees huisheer mint zyn lieve gaften.
De Bruigom was aen u verlooft.
En troude u uit genegentheden.
Uwe onderwerping heeft zyn reden:
Kom, buig dan neder voor iiw Hooft.
De fiere Dochter, voortgefproten
Uit Tirus, die befaemde ilat,
Die al wat heerlyk is bevat.
Zal mê uw huisgezin vergroten :
Zy, die weleer uw naem weêrftont.
Zal nu uw deugden uittrompetten.
En zich gedragen naer uw wetten.
En mê tot uw genaverbont
Genodigt worden van de Ryken,
Aen wien Godts woorden zyn vertrout,
Hoe wil dan Tirus wichtig gout
Voor 's hemels goederen bezwyken!
11.
kn:,:
Λ
-ocr page 249-XLV, HARPGEZANG. 323·
De dochter, en haer ganfch geflacht.
Een grote wolk van edellieden
Zal u j O Bruigom! ere aenbieden j
Ja uwe oneindige oppermachc
Erkennen j en uw huis veriiercn
Met diamant en koftlykheênj
En u den wierook der gebeén
Met alle plechtigheit toezwieren:
Zy zal u een gebroken hart
En een verflage ziel opdragen,
En, als uw heil begint te dagen.
Van al haer ydelheen ontwart,
U brengen allerlei gefchenken.
Om uwen naem, eeu in, eeu uit,
Gelyk de koningklyke bruit,
By alle volken tè gedenken.
O krooft van Tirus! aerzel niet:
Ga uit, ge zult wat fchoons befchouwin;
De Bruit des Lams, 't fieraet der vrouwen.
Het fteunfel van zyn ryxgebiet,
Die Prinfendochter, waert te roemen.
Pronkt met geen uiterlyk fieraet,
Maer met een zuiver praelgewaet.
Geflikt met goude en zilvre bloemen;
Ε e Zy
-ocr page 250-4I8 Κ O Ν I Ν G Κ D Α V Ι D S
Zy pronkt met 's vaders heerlykheit.
De wcerilrael zyner beelteniiïe.
En draegt een ongekreukt gewiffej
In 'twelk Godts beelt verborgen leit:.
De Geeft verheerlykt haer bedryven:
Haer deugden zyn vol hemelvuur:
Ze is deelgenoot aen Godts natuur.
De pyler, die zyn kerk moet ftyven:
Ze is zonder rimpel, vlek offmet: "
Zy, die uit Godt haer afkomft rekent,
(Wat is haer heerlykhcit uitftekent!}
Is in het bloet des Lams genet :
Godt deelt aen haer zyn fchatten mede.
En reikt haer zyne goetheit uit,
Verfiert en trout 'er tot zyn bruit,
En kroont haer met een' krans van vrede:
Ze is 't Koningklyke Priefterdom,.
Gekocht, geheiligt en verkregen>
Deelachtig aen zyn hemelzegen.
En aea zyn heildifch wellekom:
Haer wil en driften zyn beteugelti
Zy treet de werelt met den voet.
En haer vernieut verlicht gemoet
Stygt yaek omhoog, als was'tgevleugeltj
lp!
I ■
!l ■
Godt
XLV, HARPGEZANG. 323·
Godt kieft haer ziel tot zyn paleis:
Godts Geeft verfiert de binnenzalen.
Op dat zy heerlyk zouden pralen
Met deugt en godtsvrucht naer den eifch.
Verwacht 'er gene Cherubynen,
Geen altaer noch genadeftoelj
Dat fchaduwachtige gewoel
Van 't oude huis moet thans verdwynen :
Gelove en liefde fpreiden hier
Haer witte vleuglen voor den Koning
In zyn bezielde en zuivre woning j
Daer is zyn haert j daer brant zyn vierj
Daer gloeit de deugt als root icharlakenj
Daer fchittert niet dan heiligheitj
De waerheitj die heur ftralen fpreit,
Houdt nimmer op met hel te blaken:
Daer is het ware hemelbrootj
Hier brengt men Godt, uit kruik noch koffer
Geen oly noch vocit beeldig offer j
Maer kruift de leen en ilaetze doot:
Hier wort het bloet des Lams gevonden.
En op de zuivre ziel gefprengtj
Al wat men hier den Hcilant brengt
Is ware boete voor de zonden,
Ε e 2 Haer
-ocr page 252-Κ Ο Ν I Ν G Κ D Α V I D S
Haer blinkcnt fpierwit feeftgewaed.
Met gout en zilver naer het leven
En konftig beeltwerk net geweven,
Verfraeit haer heil en zegeftaet.
Dus overdeftig lütgeftreken,
Gelyk 't een Priefterinne paft.
Die zich in 't bloet des Kruislams wafcht,
Vertoont zy 't eêlft genadeteken
Verheelt zy de gerechtigheit
Haers bruigoms, rein en zonder vlekken.
Die ze als een kleet zelf aen gaet trekken.
Om dus, door zynen Geeft geleit.
Met een gelovig zielvertrouwen.
Op een gewyde en eftb baen,
Nacr Godts genadetroon te gaen.
En zyn barmhartigheit te aenfchouwen,
Maer om dat deze fchone Bruit,
Veriiert met hondert deftigheden,
En een gevolg van goedé zeden.
Niet ftruikle uit fchaemte, als zy eens uit
Haer vaderlant en huis moet fcheidea^
C)m haren Bruidegom en Heer
Te naderen met d* uiterfte eer.
Zal haer de feeftgenootfchap leiden.
Dc
XLV, HARPGEZANG. 323·
De fpeelgenoten ftaen gereet:
Godts Geeft j de braeffte feeftbereider^
En allerbefte bruitgeleider
Zal haer verzeilen, waer zy treet:
Hy zent zyn licht en waerheit tevens.
Op dat zy op de levenspaên,
Beftroit met mirte en rozeblaên,
Mogt uitzien naer den Vorft des levens.
Gewis is thans de Bruidegom
Zyn ilaepfalet al uitgeftrekenj
De dag begint al door te breken r
Het heillicht kriekt j de nacht is om.
Neen, neen, hy zal niet langer dralenj
Hy heeft den gouden tabbaert aen.
En is wilvaerdig om te gaen.
Om d' eêlfte Schoonheit in jte halen.
De fiere maegden, die de Bruit
Eerbiedig volgen , zyn genegen
Des Bruigoms deugden t' overwegen j
En barften in verwondring uit,
Gelyk de ftoet der gezellinnen,
In 't quikfte en bloeijen van zyn jeugt.
Die mê uw majefteit en deugt
Erkennen, en uw trou beminnen.
Ε e 5
Zoo,
Zoo ras de Bruit en deze rei
Beginnen vrolyk op te fpringen.
En 'theerlyk bruiloftlied te zingen.
Te fpelen op de heilfchalmei,
Hoe wil dan yder een zyne ooren
Opfteken, om dat nieuwe lied.
Dat op de Kerk en Kriftus ziet,
Te drinken, en zich onder 't horen
Verliezen! ja de Bruidegom,
Verrukt op zulk een galm van ftemmen.
Zal op een lucht van klanken zwemmen.
En yder heten wellekom.
Hoe wil die vreugt ook 't hart bevangen
Van deze Bruit, die allermeeft
Gevoelt de blyfchap van Godts Geeft,
En 't zuiver zoet der heilgezangen!
Zy zal met een' gepaften zwier
Met haer gevolg, geilert metkranflen.
Een netbefchaefde maetdans danflen.
En met de reien, vol van vier.
Het koningklyk paleis inftryken:
Dan zal 't vefwyderde gemoet
Wechfmelten in een' liefdegloet.
En fchier van ware vreugt bezwyken.
Μ
Zy
XLV, HARPGEZANG. 323·
Zy zullen daer den Bruigom zien,
Verherelykt in zyne heil'gen:
Hy zal haer van het quaet beveil'gen,.
En zyne liefde en gunfte acnbiên:
Zy zullen eeuwig met hem wonen.
En erven 't heil van zyn verbont:
Hy zal hen kuflen met zyn mont,.
En met zyn milde goetheit kronen:
Zy zullen namaels 't nietig flyk ·
Verheugt affchudden van hun voeten,
Om hem ter goeder uur te ontmoeten
In 't onbeweeglyk koningkryk.
Elk fchyntj door zyn befpiegelingenj.
Die eerftelingen van het feeft
Alrê te fmaken in den geeft.
En 's Koningks ryxhof in te dringen.
Geluk, ο Bruigom! met uw Vrou:
Dat alle heil en zegeningen
Gedurig uw paleis omringen:
'k Voorfpel u vruchten uit uw trou>
Schoon d' oude vaders zyn ontflapen,,
Die naer. het huwlyk zagen uit,
Om heilig zaet uit Kriftus Bruit
Te mogen zien^ dat ganfch rechtfchapen
't Sieract
224 Κ O Ν I Ν G Κ D Α V I D S
't Sieraec zou zyn van zynen troon:
Gy moogt een ander erfdeel wachten
Uit hoge aenzienlyke geflachtenj
Gerechtigt tot een goude kroon:
Gy zult veel wakkre zonen krygen.
Tot pylers van uw koningkryk,
In alle ding den Vorft gelyk.
Die op een' eertrap zullen ilygen:
Gy zult het langbeloofde zaet.
Dat niemant van uw fchoot zal rukken
Aen uwe lieve lippen drukken.
Als vruchten van uw' echten ftaet:
Gy zult het op uwe armen dragen.
En uw verheugen als het beelt
Des vaders in zyn aenfchyn fpeeltj
En als 't om zyne hulp komt vragen.
Dees teelt van zonen zal u mê
Omhelzen en haer' vader eren ,
Zyn liefde en tedre gunft waerderen.
En in een' ongeftoorden vrê
U roemen, als de bron van 't leven.
Uw dienen met een zuivre vreugt,
Staeg oogen op de blanke deugt,
En uwen wandel naer gaen ftreven.
Η
S
ϊ
Eii
XLV.. Η Α R Ρ G Ε Ζ Α Ν G. 225
En gy, ο Prinfelyke Vrou!
Wat wacht gy mê doorluchte dagen
Gy zult uw kinderen zien dragen
In uw doorluchtig ryxgebou!
Wel aen, zet al uw poorten open,
Jeruzalemj op dat het volk
Ineengedrongen als een wolk,
Met blyfchap in uw ftat mach lopen.
En gy, O Vorft! gy zult uw krooft.
Ten fpyt van uwe ryxrebellen,
Tot Vorften over d' aerde ilellen,
En doen regeren weft en ooft:
Uw krooft, van hogen geeft gedreven,
Gezalft van U en uwen Geeft,
Voor duivel, hel, noch doot bevreeft.
Zal naer zyn ftaet grootmoedig leven.
En heerfchen met gerechtigheitj
Dan zal elk een uw hoogheit vrezen,
Het aertryk vol van kennis wezen.
Uw ryk volmaekt zyn uitgebreit.
Ik zal uw heilnaem doen gedenken
By al 't gelovig nageflacht j
Uw waerheit zetten in zyn kracht j
Uw deugden, door geen' tyt te krenken,
ïl!
t'liij
liU'
■
i
F f
Gedu-
261. KONINGK DAVIDS
Gedurig leggen in zyn' mont^
Uw werken, woorden en uw zeden.
En uw hoogwaerde heerlykhcden,
Gevloeit uit 't eeuwig vrêverbont:
Het zal, met een vernieut gewiffe.
Niet meer befchroomt voor uwen toomj,
Aengrypen uwen altaerhoorn.
En houden in gedachteniffe.
Dat gy, ter liefde van uw zaet,
Uw vaders gramfchap hebt bevredigt^
Uw bloedende aders ganfch geledigtj,
Om het tot koningklyken ftaet,
In uw gemeenfchap op te leiden:
Het zal uw' groten naem alom^,
By al 't gezaligt heidendom,
Met keurlyk koormuzyk verbreiden.
Zoo lang de zon haer ftralen fchiet
Zal toch uw naem in ere blyven.
Dien ik in 't hart uws volks zal fchryveni,
Dan zal uw heilig ryxgebiet
In Salems uitgebreide vellen,
Vol luifter blinken, en het zal
U roemen met volmaekt gefchal
Poor al de wereltfche geweften:
Β*
Ie
226
Oe
HARPGEZANG. %1'f
De volkren zullen ii al t'faem
Belyden, uw genade roemen.
En u hun' waren Bondtgodt noemen,
En, uit de liefde tot uw' naem,
U, als hun Koningk hulde zweren,
En eeuwig loven bly van geeft :
Zy zullen uw genadefeeft
Met tempelliederen vereren j
U danken voor het werk, dat gy
Gewrocht hebt voor uw gunftgenoteni
Uw naem verhogen en vergroten j
Uw eeuwig ryk en heerfc.happy
Door alle d' eeuwen uittrompetten,
Zoo lang hun hart en mont een toon^
Tot heerlykheit van Godt den Zoon
En zyn Beminden konnen zetten.
F fa
263. KONINGK DAVIDS
228
iiU'i
l:i,. h
li Γ
Verricht
El driemael zalig is de man.
Die altyt wikt en weegt zyn treden.
De deugt, en 't hemels Kanaan
Bedoelt met godtgewyde fchreden >
Of fchoon het godtvergeten zaet
Hem langs een padt, met verfche rozen
Beilrooit, wil lokken in zyn' raet:
Hy hact de gangen van de bozen,
Den weg des zondaers, en de ryksiloel en het rot
Dat met den Oppervorft en zyn' gezalfden fpot.
Hy drukt en draegt des Heren wet
In d' ope borft en ingewanden.
Om, als Godts gulde kerktrompet.
Vol yver in zyn huis, te branden j
Terwyl het aldoorftralent licht,
Gezetelt in een' gouden wagen,
Zyn dagelykfen ren verricht.
I. HARPGEZANG. 21^
Verricht hy, zonder te vertragen,
Zyn godtsdienft, waer in hy ook 's nachts zyn' tyt verflyt,
Wanneer de zilvre maen haer elpe koets beryt.
Als ik een boom, in 't lief faizoen
Geplant aen friffche waterbeken,
Gehult zie met onfterflyk groen,
AViens vruchten, onder 't loof verfteken,
My zoet en vrolyk lagchen aenj
Durf ik de deugt myns mans gelyken
Met zyne dadels en zyn blaén:
Hy hoeft geen pallemboom te wyken.
"^ie hem verdelgen wil: hy ryft in tegenfpoet,
Want Godt bekroont zyn werk in alles wat hy doet.
Maer 't geen men aen de bozen ziet
Is dor, onvruchtbaer en bedorven-
't Zyn wilde bomen, anders niet.
Die een- en tweemael zyn verfl-orven:
Zy vallen in verzoeking af.
En worden in hun leer en leven,
Gelyk het onftantvafte kaf
Op 't blazen van den wint verdreven;
Zy zullen niet bsilaen, als Godt zyn vierfchaer fpant,
^aer ganfch verwezen ilaen aen zyne linkerhant.
F. f 3 Gewis
ü pil
Ml'
.■iflii
KONINGÏC DAVÏDS
w
Aerom roert het Heidendom
Dus ontiint en uitgelaten
Overal de legertrom?
Hoe krioelt 'er op de ftraeten
Zulk een menigt ? waerom woên
Joon en Onjoon? yder prevelt:
Ei! wat is 'er toch te doen,
Dat men hier dus raeft en revelt ?
Gewis de reingeoogde Godt
Gedoogt geen ryxweeripannelingen:
Hy .wil niet dat het fchendig rot
Met zyn verkore kerk zal zingen
Op d' edle bruiloft van het Lam,
Dog midlerwyl wil hy zyn zonen.
Die afgeftamt zyn uit zyn ftam,
Met een verdubbelt heil bekronen:
Maer 't wrevelig gefpuis (waer of het heen mag vlien)
Zal ftaeg Godts neus vol rook, zyn oog vol vlammen zien.
ii. harpgezang.
Zou
II. .HARPGEZANG.
Zou de faemgedronge wolk
Der verwate bloettiranneii
Met het fcepterzwaeient volk
In hun' raetilag famenfpannen?
Ja, zy werpen vol gefchals
's Hemels billyke bevelen,
's Koningks heiljuk van hun hals,
En zyn goude ryxgarelen.
Hoe! zou de allervorften Vorftj
Op een' Jafpistroon verheven,
Noit met vlek of fmet bemorft,
Ryxweerftrevers niet weerftreven ?
Ja hy zal hen, (hoe ze woên,}
In hun' overleg beipotten,
En de rotten ganfch verdoen
Die zoo vreeslyk t' famenrotten.
Dan zal Godt de fchrikbazuin.
Door zyn boden flux doen blazen,
Om van Ebals dorre kruin
'tBoos geilachte te verbazen:
Hy zal als een fiere leeu
Fel vergrimmen, vreeflyk brullen:
Hoe wil elk met naer gefchreeii
't Hart met angft en fchrik vervullen f
'k Heb
Wilt
koningk davids
'k Heb nws ondanks, Ïioe gy mort
Mynen Vorft, dien gy dorft honen,
Met myn oly overftorti
En hem plechtig willen kronen : ^
Hy zal aityt heufch en bly
Zynen gouden ryxftaf zwajen
Over Sions burgery,
Daer de vredevendels wajj^.
Ik, de Godtsgezalfde^riiit,
Zal myn kroonrecht nu verhalen.
En het goude raetbeiluit
In een tafereel afmalen.
Godt heeft al van eeuwigheit.
Eer de hoge bergen rezen,
Myne ryxgrens uitgebreit:
My een Godtsryk toegewezen.
't Heugt me dat hy zei: myn Zoon!
Eeuwige eer ! myn Uitverkoren!
Steun en luifter van myn kroon!
Heden zyt ge uit my geboren.
Uitgedrukt zelfftandig beek
Vanmyn fchoonheit, dat myne oogen.
Als gy voor myn aenfchyn fpeelt,
Streelt in d' opperhemelbogen!
Wilt ge dat uw ryxgebiet
Dat uw fleuierkrone bloeicj
En dat uw genadevliec
Door de wyde werelt vloeie^
Eifch van my, myn Zoon! ik zalj
Op dat gy u moogt vermeien,
Met een talleloos getal
Volkeren uw ryk uitbreien!
't Zuiden zal u komen zien>
't Ooften zal uw licht waerderen j
't Noorden zal u hulde biên >
't Weften zal u trouwe zweren:
Gy zult met uwe yzre roê
Uw gehoorzame onderdanen
Trou befchermen, nimmer moê,
Hen den weg des levens banen.
Maer het onverbuigzaem rot,
Onverbetert door de ilagen.
Zal het onverdraeglyk lot
TreiFen^ met verwoede plagen.
Die vermetel durft beftaen
U te lafteren en honen.
Zult ge als aerde vaten ilaen.
En hen u vermogen tonen.
234. KONINGK DAVIDS
_____
Schaer der Vorilen, keer, bekeer!
Pas geen klaeuwen meer te fcherpen.
Leg uw kronen voor hem neer.
Leer 11 aen hem onderwerpen.
Roem zyn roede: draeg zyn kruis.
Aertfche Rechters! houdt u ftille,
Dient hem, pryft hem in zyn huis^
Vreeft hem en volbreng zyn' wille.
/ Kufcht den Zone met ontzag.
I; Bint u met zyn liefdebanden
Op den aengenamen dag:
Dan zal noit zyn toren branden j
Maer zyn liefde vuur: indien
Gy zyn wil en wet leert treffen^
Zal al 't volk u hulde biên,
Godt, u op zyn handen heffen.
f
I'
il,
-ocr page 267-IV. Η Α R ρ G Ε ζ Α Ν G. 257
Aernugevlucht? mynGodt! waerheen?
Ik zie myn weêrpartyders krielen:
Hun manfchap is al op de been
Om my uw' armen knecht te ontzielen.
Zy, heet op myn onfchuldig bloetj
Staen, als ontaerde ryxrebellen,
My tegen, om my ganfch verwoet
Met hun metale vuift te knellen j
Zy fchreemven, juichen, roepen tot
Myn ziel: hy vint geen heil by Godt!
Maer, gy ο Heer! gy zyt myn fchilt^
Ik vrees geen harde llingerilenen,
Noch pylen, die myn' vyant fpilt:
Gy zult my uwen krygsarm lenen.
Nu zie 'k de zegeprael te moet.
Gy heft myn hooft, en tooit myn hairen
Met lauwren, laeu van 's vyants bloet.
Ik liet het reukwerk opwaerts varen
Van myn gebet, ik liep hem aen
En fmeekte hem met heet getraen.
Hy
3,36 KONING κ DAVIDS
Hy hoorde en hy verhoorde my,
Hy zag myn wierookwolken dryven
Om Sions heilig fpits, daer hy,
Als opzyn' Godtsberg, wil verblyven:
Hy nam 't gelovig offer aen.
En toonde my zyn gunftbewyzen:
Hy deet me op'saertryx hoogten gaen
Langs zoete en friflche paradyzen.
En heeft, in weerwil van 't gewelt,
^ My een driedubbelt heil beftelt.
Ik lag my neder wel te vreèn.
De ilaep bekroop me en floot zyn vlerken
Om myn vermoeide leden heen .
Om myne krachten te verfterken:
'k Ontwaekte frifch en wel gedaen,
En voelde een Godtlyk krygsvuur blaken:
Al viel my nu myn vyant aen.
Ik zou, met onverbleekte kaken.
Hem, met zyn dappre legerliên.
Kloekmoedig onder d' oogen zien.
Sta op, O Heer! vertoef niet, kom,
't Is tyt om u met kracht te omgorden j
Ontwaek, zie 's vyants legerdrom j
Of is uw' krygsarm kort geworden?
ι»'
i,;
ί >1
lil
Myn
-ocr page 269-IV. Η Α R ρ G Ε ζ Α Ν G. 257
Myn Bontgodt! help my als wel eer.
Flus hebt gy 't heilloos rot verflagen,
Zyn veltmacht los gevelt ter neêr:
Ei voer my op een' zegewagen!
Bekroon me, ο Heer, en maek me bly.
En zegen Sions burgery !
Godt! als ik de dunne lucht
Vervul met klagen en gezucht.
En ik uw oor
Te leen verg , hoor
Myn bede dan, neem 't reukwerk waer,
En leg het op uw' reukaltaer.
In engte hebt ge my geret,
Myn voet op ruime paên gezet;
Daerom, ο Heer!
Smeke ik u weêr
Om uwe gunft die my uw' knecht
Van eeuwigheit is toegezegt.
G g 3
O
Is't
238 Κ Ó Ν ï Ν G Κ D AVI D S
Is 't waerheit ? ftygt myn eer aen 't zwerk.
En blinkt haer luifter u te fterk
In 't boos gezicht,
O Mannen! zwicht
Enzwygt, en tygt myn goede daên
My tot geen ichande of ondeugt aen.
Hoe! mint gy windrige ydelheit,
En rookt ge uw netten ? eert en vleit,
En heft ge u zelf
Aen 't blaeugewelf ?
Alwaer 't eerzuchtig oog op ziet,
Is wint en rook, en anders niet.
Beurt gy de kreuple vyandin
Der waerheit boven 's hemels tin ?
De leugen doet
Ge een' groenen hoet
Van lauw'ren dragenj mannen, och!
Hoe lange zoekt gy 't onrecht noch ?
Ja weeft vry in uwe oogen groot ^
Ik echter ben Godts gunftgenoot:
Ik overfchry
De burgery
Der werelt in gezag j want Godt
Kroont my ten fpyt van 't heilloos rot.
Als
IV. Η Α R ρ G Ε ζ Α Ν G. 257
Als ik den Here uit fchultbefef
Aenroepe en myne ftem verhef.
Leent hy zyn kint
Het oor gezwint:
Dan vinde ik, hoe myn vyant boogt,
My op een' gloryftoel verhoogt.
Als d' ene en d'andre tocht verwoet
U aenfchent, u ontftelt, uw bloet
Doet zieden, ei
Vat flux de lei
Der goude reden; zondig niet
Of ziel of 't lyf raekt in 't verdriet.
Wanneer gy op uw leger ruft.
En van uw zwakheit zyt bewuft.
Dan is 't uw tyt
Een zellefftryt
Te wagen, teugel en beftier
In 't geil gemoet 't onkuifche vier.
Eer Godt, en vrees hem, doe uw plicht^
Al offert ge in het Godtsgefticht
Geen jeugdig lam,
Hy wil geen ram,
Maer 't offer der gerechtigheit
Behaegt de hoogfte Majefteit..
Ver-
2^0 Κ O Ν I Ν G Κ D Α V I D S
Veroordeel "t ingekankert quaet,
De werken die uw Koningk haet.
Kneus 't hart van ileen.
En doot uw leen,
En ilaet, wanneer gy oifren moet,
't Gelovig oog op 's Heilants bloet.
Veel zeggen in hun angft mifichien:
Wie zal het goede ons toch doen zien ?
ο Heer! bedou,
Befchyn, befchou
Ons met uw aenfchyn, kroon ons werk.
En heilig uw verkore kerk.
Wat welluft ondervinde ik thans!
Myn zwierende aders aen den dans
Zyn blyder dan
Een akkerman.
Die, als hy moil en goutgeel graen
Inoogft, zyn fchuur ziet volgelaén.
Op zulk een blyfchap ftygt myn ziel
Vry hoger dan het zonnewiel j
Zy ziet, ο Heer!
Dat gy ze meer
Met uwen zegen overlaed.
Dan 't heilloos en onvruchtbaer zaet.
'Cr
ί·
I
'k Zal
-ocr page 273-IV. HARPGEZANG. 24.3
'k Zal ilapen in het heilfaizoen,
Befchaduwt van het wyngaertgroen :
Hoe frifch en zoet
Zalmyn gemoet,
In Godt bevredigt, vel van luft,
Reikhalzen naer yolmaekter ruft!
Uw liefde a u trouw en uw gena
O Heilant! zullen vroeg en fpa
My volgen} gy
Alleen zult my
Doen zeker wonen} daerom zal
'k U loven niet triomfgefchal. ''
Hh
Aer vliede ik , Here, dan tot U!
Noit waert ge van myn reden fchuw:
Dat geeft myn fmeekbê ziel en leven.
Ai hoor myn klachten, vat en vang
De klanken van myn treurgezang:
Merk op ·, ik Keb myn ftem verheven!
Zoudt
-ocr page 274-κ ο Ν I Ν G κ D Α V ϊ D S
Zoiidt gy ορ uw'geiiadetroon,
Gezalfde Ryksvorft 5 naer myntoon^
De zuchten van myn ziel, niet horen?
O ja: ik ftort u uit myn fmartj
'k Verlaet my op uw teder hart, '
Uw gunft én itwe opmerkende oorefi t
Ik zal, als't jeugdig morgenlicht
Ontluikt, uw heilryk aengezicht
Met ene welgefchikte reden
Aenfprekenj ik zal waken tot
Ik antwoort kryge van myn' Godt,.
En uitfpraek op myn fmeekgebeden.
Uw' vyant, daer ge uw vierfchaer fpantj
Die altyt tegen u gekant
Uw wetten wraekt, en u durft honen
O llerke Godt! zult gy verilaen:
. Geen boosaert, om zyn euveldaên^^
Kan in uw heilig Godtshuis wonen.
Noit kan het zinneloos gebroet.
Dat tegen 't zuiver Godtsryk woet^
Uw feilen torengloet verdragen:
Wie ilechts van ver de fchichten ziet
Die ge uit uw wrekende oogen fchiet,
Leit flux op dat gez,icht verflagen.
2+4
Kant-
ν. Η Α R ρ G Ε ζ Α Ν G.
Hanthaver yan uw heiligheit,
Gy kant u tegen 't flinx beleit
Der onrecfatwerkers, hunne pade» ,
Omtuint met doornen, haet ge, ο Heei!
Gy doet al hunne windrige eer '
Verftuiven, en vervloekte daden.
Gy zult het leugenachtig volk,
Hoe weits getabbert, met uw'dolk
Verderven, derclyk doen fneveUi '
De goude waerheit, uwe deugt.
Die Sions blank gcmoet verheugt.
Zult gy haer glans en luifter geven.
O neen : de wrede bloettiran
Zal nimiiier voordeel trekken van
Zyn' hogen ftaet en rykvermogen:
Godts ongekreukt en heilig recht
Ziet Prins noch Koning aen, noch knecht:
Geen menfch ontduikt zyn veerziende oogen.
Φ
Hy gruwt van al 't vernift bedrog :
Geveinsde wyk wat, wyk, och, och!
Gy doet Godts neus van gramfchap roken ί
Maer waer ge vliedt, ge ontvlucht hem niet:
Ge zult met knaging en verdriet
In 't helfche vuur uw vuur aenftoken.
Η h 2 Maer
KONING K D A ΛΜ D S
Maer ik die altyt op u bouj
En uwe heerlykheit ontvou.
Zal in uw fceilig huis verfchynen.
En ilatig naer u henen vliên^
Om u in ene wolk te zien,
Befchaduwt van de Cherubynen.
Ik zal, die luifter op uw' boog^
Met een gelovig hart en oog
My nedrig voor u nederbuigen.
En uw aenbidlyk aengezicht
Eerbieden, ο eerwaerdig Licht ί
En u myn nietigheit betuigen.
O Heer! beilier, gelei my in
De paden van uw kerkgezin,
Myn gangen zyn uw oog bevolen j
Laet noit myn vyant zeggen. Heer,
Dat ik in leven en in leer
Van uw gemeenfchap af ga dolen.
O neen: neem al de hoogten wech,
Vervlak de ftruikelftenen, flech
De wegen, baen de kromme paden:
Dan zal ik , wie my lagen leit.
De loze ftrikken, die hy breit j
Ontkomen, altyt welberaden.
Myn
Myn haters fmeden my, alwéér ί
In 't harte een dootlyk zielgeweerj
'k Zie 't door hun fcharpe tanden blinken:
Ze zyn met vuiligheit bevrucht:
Ai my ! hun aém befmet de luchti
Want al hun ingewanden ftinken.
Hun tongen j vers gedopt in wyn,
Vergiften met verguit fenyit
De zielen, die zy liftig vleien:
Zy ftrelen ftaeg uw volk en erf j
Maer doden met dat zoet verderf
Uw godtgewyde tempelreien.
Verklaer henfchuldig, llrafhen, laet
Hen zelf vervallen in hun' raet,
Bedek'hen ganfch met fchande en plagen^
En fchop hen uit hun' gloryiloel
Fluks-neder in den zwavelpoel,
Daer noit het levenslicht zal dagen. ;
Verbiy het uitgelcipt geflacht,
Dat trooil' op uwen hulpe wachtj,
Met een gelovig zielvertrouwen;
Stort het een vloet van blyfchap in^
Dan zal 't van Sions oppertin
Uw lof en heerlykheit ontvouweik
Η h 5
347
!1 !.(·
Β
!lrtf(;
El
■ i ν« II
■i! ·ι
KÖNINGK DAVIDS
Ei, laetuwvolk, eeuineeuiiit.
Met zegepralent feeftgeluit
Zyn ftem verliefFeni laet het zingen.
En doe het in dien gloryftaet
Met een gezalft en bly gelaét
In U, zyn Godt, van vreugde opfpringen.
Want gy zult uw rechtveerdig volk,
(Wie 't ook met vuur en zwaert en dolk
Vervolgen wil} ο Heer ! bewaren.
En zegeoen met overvloet:
Gy zult al 't wenfchelyke goet
Voor uwe gunftgenoten fparen.
Uw liefde uw eeuwige gend
Zal hen verzeilen vroeg en fpa.
En als een veltrondas omringen j
Uw gunft bedekt hen als een fcliilt,
Waer op de pylen^ die men fpilt,
Ganfch vruchteloos aen ftukken fpringen.
VI. HARPGEZANG. H9
Ν "Een, Here! ai ftraf my niet in uwen toren,
'k Hoor tot uw yolkj 'k ben Sions ingeborenj
'k Verdien, 'tis waer, uwe eeuwigeongenij
Maer ila.
Noch plaeg my niet om myne zwaere zonden.
Schoon ik uw beek en wetten heb gefchondenj.
Kafty my niet in uwe grimmigheen;
O neen:
Maer, kan uw oog het quade niet verdragen.
Verbeter my met zachte liefdeflagen:
Dan doet, ο Godtl uw vaderlyke tucht
My vrucht .
Gena, gena! verfchoon myn wanbedryven,
Genees my toch, help myne krachten ftyven,,
ïierftel my met inv heilzame artzeny:
Ai myl^
Ik ben verfchrikt, en al myn benen beven j
Myn zwakke ziel dient wel wat opgeheven,
^y is verfchrikt, en fmeekt tot onderftant,
Uw hant.
Ai
-ocr page 280-283. KONINGK DAVIDS
Αί help, en beur haer toch wat op, ze is bange5
d' Onfteltenis bezwaert haer nochj hoe lange
Zal haer verdriet noch duren? red ze toch.
Och! och!
Waer berge ik my met niyn benauwt gewiffe!
Ik zit alleen in dikke duifternifle.
En Godt, wel eer myn trooft, en overleg,
Is wech!
Keer weder. Heer! waer zyt ge heen geweken?
Uv/ liefde en gunft, voorheen aen my gebleken,
Befchouwe ik niet, ik mis uw aengezicht
En licht!
Keer weder met uw trouwe en uw genade!
Vertoef niet! kom, maer kom toch niet te fpade!
Ai! red my uit de ftrikken en 't gevaerj
En fpaer
My in uw gunft! my luft noch't lieve leven!
Verlos my! wil me uw vreugde wedergeven!
-A-is leg uw roede, uw fcharpe roê, toch neer,
O Heer!
Kon ik, kon ik, üw feilen toren ftülen,
Myn leven wilde ik graeg ten oiFer fpilien ^
Maer v/ie vertelt uw onverflenften lof
In 't Hof!
Of
VI. HARPGEZANG.
249
Of zal de doot uw deugden mê herdenken?
Zal't hongrig graf uw offerhanden fchenken,
Daer 't alles wat het in zyn' kerker vint
Verilint?
Behou mv dan, verlosj verlicht myn rampen,
'k Ben zuchtens moede3 een ilroom van zilte dampen,
Door angfl: en pyn ten^ ligchame uitgevloeit,
Vermoeit
My 's nachts, en doet me in brakke beken baden.
O neen, ik kan den ζ waren laft niet laden,
Dien ik, ο Godt! moet torlTchen, hoe ik fteen
En ween.
t Gefronfl: gelaet vertoont myn droefheit: d' oogen,
Doorknaegt van fmart, verbeelden het vermogen
Myns vyantsj maer ik hoop, in 't zinkent lot.
Op Godt.
'tGaet wel: ik voel alrê zyn hulp ontwaken,
^y fcherpt niyn ilael:. mi zal 'tmyn' vyant raken:
Sta vaft. Of flux velt u myn kromme fpeer
Ter neêr.
De Heer heeft my naergeeftig horen wenen.
En ^vilde 't oor aen mype fnieekbê lenen :
Hy nam'tgebedt, doorzult met heet getraen,
Mêaen. .
I 1 Ter
'Mij:
η κ ο Ν I Ν G κ D Α ν I D S
Ter goeder uur zal Godt my heil beftellen.
Hoe zullen dan d' ontaerde ryksrebellen
Verblekenj als ik, op iiiyn' zegedagli.
De vlag,
De witte vlag, tot haren fpyt, zal dragen f
Elk Zal verbaeft zyn toeleg wis beklagen.
En deizeni eia naer zyne hielen zien.
En vlién.
De Hemelen, met hun doorluchte en weidfche bogcfla
Vertonen 't groot vermogen
Des groten Bouheers, en vertellen wyt en breet
Dat hy almachtig heet 5
En dat zyn luifter, in de hoogfte ftarrezalen.
Met duizent duizent ftralen,
Uitfchittert, om dat hy dat groot gevaert beftiert
En al de kringen zwiert:
Zy melden zynen lof door al de hemelftreken
Met een ftilzwygent fprèken.
En tonen elk, die op die fchepflen acht wil flaen.
Den waren Schepper aen.
In vdren dageraer, die aen de kim komt krieken,
/ Of
-ocr page 283-XIX. HARPGEZANG. 251
Of nacht, die met z)ii wieken
't Heelal bedekt, wort, om zyn juifte wiiTelbeort,.
Een wyze hant befpeurC>
Die geeft den fterveling veel itef tot nutte dingen.
En godtsbefpiegelingen,
Om den cnzichtbren Geeft, die zich niet laet befpiên,
In zyne kunft te zien.
I^öor alle hoeken en de vergelegen öorden.
Verftaet men zyne woorden
En tale, die hy met een' diamanten Öift
In 't boek des hemels sfift:
1-'
t^an leit hy yder, die het rechte fpeor wil wetea.
Met ene goude keten
En richtfnoer tot Godt op, en redrrreert e^ pleit
\''oor zyn aenv/ezentheit.
E^us is de wysheit Godts in tekenen en trekken
Van beeltwedi kber te ontdekken,
Gelyk een bruidegom die uit zyn flaepfalet,
Gezalft en rein genet,·
En heerlyk uitgedoft, met pracht tan fta^ykledeit
Zyn bruit met fiere· treden
.Gaet halen, en begroet, en al zyn vreiigt en litfl:
Voor hare kaken kuftj
2oo komt de gulde zon, voor wie het al moet wyken,
I i 2 Uit
-ocr page 284-287. KONINGK DAVIDS
Uit hare liofrent ftryken, .
Met glans en heerlykheit, en ichitrrent praelgewaet
Om met een bly gelaet
'tGelaet des aertryks te vernieuwen, te doen blozen.
Met vers ontloke rozen.
Zy rent met reuzefchreên, gelyk een dapper helt
Op 't glatgebaende velt
Van 't morgenbarende ooft naer 't fchemerige weften,
En geeft haer glans ten beften.
En kleet naer eifch des ty ts, met vael of tierig groen
't Vierledig jaerfaizocn.
Doch fchoon de ware Godt uit deze hemelmerlcen
En overdierbre werken
Gekent wort: wy doorzien zya grootlieit ruim zoo net,
In zyn volmaekte wet.
Daer ondervinden wy, dat hy met gloet en luifter
Ons voorlicht in het duifter,
En 't rechte pat vertoont, op 't welk wy door zyn' zoon
Naer zyn' genadetroon
Heenfpoeden, om van hem genade en gunft te erlangen
En enkel af te hangen
Van zyn' begaefden mont, die onze ziel bekeert
En alle dingen leert.
Dus kan men uit de bron, der godtsgeheimeniiTen
:|t
!i
XIX. HARP G Ε Ζ Α Ν G.
Genade en waerheit viiTchen j
En d' allerilechtfte die ztdi aen dit water leit
Worc wys ter zaligheit, *
Qodts heilig ryksgebodt en billyke bevelen
Verblyden 't harte, en ftrelen
Den neérgebogen rei van Sion, die al ftil
Opvolgt des hemels wil^
^V'aer doorzyn zielsoog, met meer glansen lichts omgeven,
Naby zyn Godt kan leven,
t)ie hy op zynen troon, op 't bloet zyns zoons geboiit.
Door 'twaer geloof befchout.
I^es heren vreze is rein, zy zuivert onze leden
En zielbegeerlykhedenj
Weerhoudt ons van het kwaet, en beurt ons blank gemoet
Om hoog naer 't hoogfte goetj
En wie 'er tegen haer den kam oit op mogt fteken
Om hare macht te breken,
zal in weerwil van heur haters niet vergaen!
Maer eeuwig blyven ftaen.
Öe waerheit blinkt alfms door's Heren rechten henen:
Die worden ilaeg omfchenen
^et loutre billikheit, en yders wanbedryf
Krygt ene roede op 't lyf.
Godts wet, zyn vreze, en recht, verdoven met hun ftralen
I i 3 De
'1
é'
254 Κ O Ν I Ν G Κ D Α V I D S
De dichtfte ftiOommewIen,
En 't fynfte berggefteentj die dit naer eifch bevat
Bezit den rykften fchat.
Die 's Heren v/ille doet, zyn woort heeft opgegeten.
Zal hemelman na etenj
Waer by geen honig haeit noch d' eelfte honigraet.
Uw knecht, die dit verilaet.
Wil zyne gangen naer die zuivre hemellichten
Tot 's hemels ere richten,
AVel wetende dat Godt zyn eigen werk bekroont
En uit genade loont^
Maer als ik overweeg myn machteloze krachten,
Myn werken, en gedachten,
Hoe vaek zy dwalen van het heilfpoor uwer wetj
Dan ftorte ik myn gebet,
Met kinderlyk ontzag, in 't zielopluikent weder.
Dus voor uw' heiltroon neder:
O Heer vergeef my doch myn onbekent misdryf.
En wafch 't bezoedelt lyf,
Ei, zuiver myn gemoet van zyn verborge vlekken,
En wil myn fchuk bedekken, ·"
Gedoog nietdat ik oit verdulftert in 't verftant,
Met opgeheven hant,
Myn trotfchen aert doe 2;ϊςη> of dat ik ganfch vermetel
Een'
Ι
XIX. HARPGEZANG.
Een' glory^ken zetel ^
In 't goutgeftarnt begere, om naeruv; ryk te ftaen, -
Dan ZOU 't my flechc vergaen!
Neen,j hou uw' knecht te rug, beftierzyn ftruikelfchreden.
Demp zyn laetdunkentheden, f
En hecrfchzucht; maer heerfch gy, ο Here! in myn gemoet
Uw fcepter is my goet!
Ei, laten uw genade en Geeft myn ziel regeren!
Ik zal hen hulde zweren.
En, zonder flinx bedrog, oprecht zyn in myndoea,
Geen hooftgebreken voênj
Maer pal ftaen als men my onnozel aeii zal randen
Met horenen en tanden!
indien uw dezefpraek, vers uit myn' mont gehocwt,
O Bloetverwanti bekoort,
En d'overdenking van myn liarte u kan behagen;
Zal ik myn levensdagen,
Afzondren tot uw' dienft, en uw volmaekt gebodt
Beminnen, ο myn Godt!
255
XXII.
-ocr page 288-, .i
Yn Godc, myn Godt, oneindig alvermogen,
■Aen wien ik my verbindein mynen nood,
Terwyl ik vaft, met half bezweken oogen
En krachten, leg te worftlen met de doot!
Hoe treft my 't zwaert van uw verbolgentheden!
Hoe drukt me uw' toorn! hoe fchent uwwraek my ae»!
Wat lyden thans myn leden, om myn Leden!
Hoe duur komt my myn borgtocht niet te ftaen!
Myn fterke Godt, op wien ik blyf vertrouwen,
Waerom verbergt ge uw lieflyk aengezicht!
Wel mag ik dan geen ene ftrael aenfchouwen
Van uwe gunft en alverquikkent licht!
Gy haet me niet, al fchynt ge my te haten,
O: neen 'k ben van uw liefde ên trou bewuft.
Gy weet waeroip gy 't Kruiflam hebt verlaten,
En u zyn' fmarte en vlekloos offer luft.
Doch fchoon gy 't weet, gy zwenkt my noch de plagen
En 't zwaer gewicht, van «we gramfchap toe.
Dus voel ik, die een anders fmart wou dragen,
Den feilen flag van uw verbolgê roê
Al 't fchepfel fteent om dat het my hoort ftenen,
En
-ocr page 289-XXII. Η Α R ρ G Ε ζ Α Ν G." 257
En hoort ge, ο Godt! myn diepe zuchten niet?
Hoe komt het, daer ge my zoo droef ziet wenen.
Dat gy dien wyn niet in uw fleflchen giet?
Ik roepe nacht en dag of ik u mogt bewegen.
Noch zwygt ge, ο Godt! noch houdt ge uw ftil en doof!
Wel waerom loopt ge uw enig kint niet tegen j
Ontbreekt het aen de liefde of aen 't gelóóf?
't Verdriet my hier dus eenzaem om te zwerven.
Aenzie my toch in 't nypen van myn' nood :
Maer neen het kint moet 's vaders wezen derven,
Of fchoon het llus noch fpeelde in zynen fchoot.
Neen 't kint mag thans om 's vaders hals niet hangen:
""tls uit voor my ; doch niet voor Sions krooft:
Gy vat den galm van zyne lofgezangen
En trooft het; doch gy weigert my uw trooft.
Gy hebt wel eer de Vaders horen klagen
In hun gevaer en zielverlegentheên.
En hen uw licht in uwe gunft doen dagen:
2y wiften u met vierige gebeên
Ootmoedig en gelovig aen te lopen j
Zy riepen, en gy antwoorde op hun ftem.
En zette uw hart'en 's hemels poorten open.
En fpraekt van vrede uit uw Jerufalem.
Maer ik, och arm! ik, leg hier midlerwylen
Κ k Gelyk
-ocr page 290-Ιί-min
258 KONINGK DAVIDS
Gelyk een fteen in 't nietig ftof vergruift.
Daer flingert gy^ dagr werpt ge my de pyle.i
Uws blixems toe met uw gevreesde vuift!
Ai my! ik leg fchier als een doot geraemtc
Op't vlakke velt te wentlen in myn bloet!
Ik kruip gelyk een worm, en bloos van fchaemte.
En beef van fchrik nu ik u miflen moet!
Neen, neen, ik ben geen man gelyk voor dezen>
Myn fchoonheit is ontluiftert en vergaen!
Dat blank en root van myn aenminnig wezen
Smelt als een roos verdwynt als Icliblaên!
Ik ben een fmaet, een guichelfpel der bozen.
Alom verachtj de zwartgezengde hoon
Drukt op myn hair geen krans van purpre rozen;
Maer ene fcharpgefpitfte doornekroon!
Men fpot met my: men lacht om myne fmarte :
Men kwetft myn oor met fchamper helfch geluit:
Die fchut zyn kopj dees fteekt my naer het harte 3
En berft verwoet met felle lippen uit:
Hy heeft het flus op zynen Godt ge wentelt.
Die help hem nu in zyn' verlegen ftaetj
Doch 'k zie zyn hoop zyns ondanx omgekentelt.
En Godt draegt hem een' onverzoenbren haet.
Neen, wreedaerts, neen, Godt zal my niet begeven.
Gy
Ν'
Pii
XXIL. HARPGEZANG. 259
Oy hebt, ο Godt! mya levensloop bepaeltj
'k Vertroude op u, gy fchonkt my 't lieve leven.
En hebt my met uw vaderliefde omilraclt.
'k Heb van myn jeugr uw akyr aengehangen.
Zelf toen ik noch aen 's moeders borften lag}
Gy waert myn hoop en enig zielverlangen
Van dien tyt af tot heden dezen dag.
Waer zyt ge nu ? waer zyt ge heen gevloden ?
Waerzytgy? och! waer zyt gy? zyt ge wech?
Nu heb ik trooft, nu heb ik hulp van noden:
Och! ila me by, myn Raet, en overleg!
Hoe treft de pyn myne afgematte leden!
Hoe droevig ftaet myn droeven jammerftaet!
Ik moet alleen de zware wynpeis treden:
Och! fta m.e by! ai my! ik weet geen raet.
Nu worde ik van ontzinde empelg'roten
Omiingelt, en geworpen in èen' kuil:
Zy komen my met hunne horens ftoten.
En bulken met een opgefpalkten muil.
Als varren, of verwoede Bazans ftiereii;
I^an fchent my weer een felle bosleeu aen,
aen zyn drift den loiTen toom wil vieren,
Zyn klaeuwen fcherpt, om fcherper toe te iïaen.
Ai my! 'klDezwyk. myn geeften zyn vervlogen.
Κ k 2 'k Ben
-ocr page 292-295. KONINGK DAVIDS
'k Ben afgemat: 'k heb enkel bloet gezweet:
Myne aderen zyn uitgebloet, myne oogen
Zyn uitgeweent van 't onverdraeglyk leet:
Myn beendren zyn gefcheidenj myne fpieren
En zenuwen zyn ilapj myn hart verfmelt'
Als wafch voor't vier i het zwaertdat ik zie zwieren
Heeft Godt gewet voor Judaés vegen Helt!
Myn kracht is als e?n potfcherf los bezweken.
Verdroogt door 't vuur: ο alverterent vuur!
Myn tongkleeft aen 'tgehemelt, kan niet iprcken!
My dorft: en myn bouvallige natuur
Zal korteling de laetfte levensfnikken
Uitademen: de doot ftaet achter my:
't Graf gaept: ik zie alrê de valfche ftrikken
Gefpannen3 och! ftrak raek ik in de ly:
Ik ben omringt van wrevelige honden^
Een bloetwacht, die gedurig byt en baftj
De bloetraet ilaet myn hant en voet vol wonden.
En fpykert my aen enen kruispael vaft:
Daer hange ik dan ter woede der rebellen.
Der bitfe wraek , met uitgerekte leén:
Daer luft het hen myn beenderen te tellen >
Maer tellen noit myn wederwaerdigheên!
Noch moet ik zien dat zy myn kledren delen.
Eb
ΧΧΙΙ. HARPGEZANG.
En hun krakkeel beilift wort door het lot:
l^och 'k zou my noch dit woeden en dit ftelen
Getrooftcn, had ik ilechts uw trooft, oGodt!
Nu wees, ai wees met mynefmart bewogen!
Verfterk mytoch, ei biemeuw rechrchant,
En geef dat ik uit innig mededogen
't Gerommel hoor van 's vaders ingewant!
ïk fchrik voor 't zvvaert, reeds'voor my η kruin geflepen.
I^aerkomtdeHont! waerheen? aimy! waerfchuil,
Wacr berge ik my ? ftrak worde ik aengegrepen,
^erfcheurt van een' bebloeden leeuwenmuil!
■Ai! help my toch! wat moogt ge u meer vertoornen ί
Verlos my uit de klaeuwen van de doot!
Verhoor my van het dier, dat met zyn hoornen
My fel bevecht, en in den grafkuil iloot!
^an zal 'k uw' naem en deugden uittronipetten
in 't Godtsgefticht, by Sions feeftgcdrang,
En uwen lof en weergaloze wetten
Elk pryzen aen, met heilig koorgezang.
^Yj die Godt vreeft, u paft het hem te pryzen:
^ J^kobs zaetl erken zyn mogenthcén:
Aenbid zyn macht, en roem, met keui; van wyzen,
t^Aenminnig heil verkregen voor zyn leên,
Sy 3 O ν olk! dat uit Godts ilam geboren,
Κ k 3 Zyn
-ocr page 294-297. KONINGK DAVIDS
Zyn gunit geniet, en zyn genade fmaektj
Ai, pas doch naer zyn' wil en wet te horen.
En kus zyn roê, wanneer zyn zwaert ontwaekt.
Ik hebbe zelf veel fmarten moeten dragen,
Als een bereit en willig Offerlam,
Doch, als ik riep, verhoorde Godtmyn klageH
In 't midden van zyn felfte torenvlam.
Hy heeft my uit myn lyden doen herleven,
En 't is my noch, na zoo veel fmaet en druk,
Gegunt, verheugt op 's aertryks kruin te treden,
In zegeprael, bevryt van kruis en juk.
Des zal ik uw genade en goetheit zingen
By 't godtgewyde en vers verkregen volk.
Thans luft het my het Godtshuis in te dringen
By deze fcharc en grote hemelwolk.
Het kerkgezin, ten heildifch aengezeten.
Schier uitgevaft naer .myn gerechtigheit,
Zal d' oiFeripys en 't gceillyk manna eten:
Ik heb het zelf een avondmael bereit.
Daer zal het, van tiiyn liefdewyn aen 't fprcken.
De deugden Godts verkonden by elk een.
En vrolyk van zyn grote daden preken,
En leven door een' ring van eeuwen heen.
Hoe zullen Jood en Heiden zich niet reppen
Naer
|i
Nacr's Levensbron, al zyn ze wyt en ver,
Om water uit de Heilfontein te fcheppen!
Hoe zullen zy de gulde Morgenftar
Aenbidden, cn zich in zyn' glans verblyden!
I^en Ryxmonarch alle eer en hulde biênj
Alfins getroüw in 't allerzwaerfte lyden
Hem kuOen, en hem eren en ontzien!
't Gekroonde volk zal mê zyn gunft erlangen ^
En eten, om gezwint, na zulk een eer.
Al 'tryxgezag, flus uit zyn hant ontfangen,
Met diep ontzag te werpen voor hem néér.
Ja, alle die zich diep in 'r ftof verfteken,
En bukken voor zyn heilryk aengezicht,
Vooripel ik heil en friiiche welluftbeken,
En leven, in het onbefchaduwt licht,
^iun zaet zal hem in geeft en waerheit eren
En dienen , en op 't eeuwig parkement
I^en naemlyft van den Vorft van 't heir des Heren
Gefchrevèn ftaen tot 's werelts uitterfte ent.
^ie weldaet zal 'tden volkren uitbazuinen,
^ie noch vervreemt omzwerven zonder Godc,
ï^n hen Godts heil, van'saeitryks opperkruinen,
Vertellen , en het eeuwige genot
^ an zyne gunft en goedertierenheden.
263
Hoe wil dat volk, herboren door die item.
Met volle vreugt en trippelende treden
Toevlcejen naer het nieuw Jeruzalem !
h!
I Et aertryk met zyn pracht en zichtbre heerlykheit.
En 't geen in 't diep geheim zyns buiks verborgen leitj
Ook al de redelyke en redenloze dieren,
Die 't lant bevolken, of door fombre boilchen zwieren,
En alles dat hy met zyn' ronden ring beiluit,
Is 't koftlyk eigendom van Godt eeu in eeu uit.
Hy heeft het als een bol rontom met licht omvangen,
Juift in het middelpunt der luchtvloet opgehangen,
En 't aertryk aen den zoom der brede zee gelegt j
Daer 't zonder zakken^ noch volwezig, fterk en hecht.
Tot een toneel verftrekt dat hy zich af wou zonderen
^: Tot een aenzienelyk vertoog van zyne wonderen,
; 1 En weergaloze min zyns zeer geliefden Zoons,
i ii Die zyn verkore kerk wat heilryx en wat fchoons
' Belooft had, en aen wien hy zich wilde openbaren.
Maer wie wort d'eer gegunt de godtgewyde altaren
Te naderen in Godts geheiligt heiligdom?
Tervvvl 'er 't heilloos volk, die godtvergete drom,
XXIV. Η Α ρ. ρ G Ε ζ Α Ν G. 26f
E)at onbefneên geflaclit geweert wort: wie zal klimmen
Op't afgezondert fpits van Sion, en daer glimmen
In fpierwit feeftgewaet, gelyk 'teen' Priefterpaft?
Öie zyn godtvruchte ziel in 't bloet des Kruiskms wafcht j
Zyn handen zuiver houdt, en alle onnutte dingen
Veracht, onwaerdig keurt voor zyn befpiegelingen,
En nimmer zyn gemoet tot ydelheit verheft;
't Verbont des Heren , en zyn' eedt te recht befefti
Bedrog en leugen haet, en waerheit aen wil hangen:
I^ie zal den zegen Godts in zyne gunft ontfangen,
En 't overzoet gevoel van zyn genade en Geeft:
I^atis 'tgeflachte, dat 't voorbeeldig hemelfeeft
ïn Uw nabyheit viert, in's hemels voorportalen:
t^at 's Jakobs krooft, in wiens gemoet gy in wilt dalen,
Als in uw huis, waer in een weêrftrael van uw beelt
En heilig acngezicht met vollen luifter fpeelt:
I^at zyn ze die naer u en uw gemeenfchap vragen >
I^e heiligmakinge en de vrede Godts naerjagen,
En naer de hoornen van uw' reinen altaer vliên,
Om u door 't waer gelove, ο Godt des heils! te zien.
O Poorten! heft omhoog uw hoogverheve fchedels:
Schuift uwe fchotdeur op, daer komt wat fchoons en edels:
E^e Ryxgezalfde komt j d' aenbiddelyke Vorft,
I^ie d' Opperheerfchappy op zyne fchoudren toril!
L 1 Zet
-ocr page 298-η κ ο Ν I Ν G κ D Α ν I D S
Zet d'eeiiwge deuren op : wind opj verheft uw bogen.
Op dat de Prins , alrê ten eertrap opgetogen,
In yder ryk en hart zyns bondvolks d' intrê doe!
Onthaelt hem: grypt den palm: roept hem Hozanna! toe.
Wat Koningk is 't? zeg op. Wat Koningk is 't der eren ?
Des hemels eeuwige eer j de Vorft van 't heir des Heren:
d'Onoverwinbre Helt, die magt op magt vergruift.
En alle fterkten ilecht met zyn gevreesde vuift}
De kop der flang vertreet met zyne ftrytbre hielen.
Die doot en hel verwint, en op de zegewislen
Met onverwelkbare eer gekranft: is, en verblyt
Door ftarrebogen rent, en 's hemels hof inryt.
O Poorten! heft omhoog uw hoogverheve fchedels:
Schuift uwe fchotdeur op: daer komt wat fchoons en edels;
De Ryxgezalfde komt: d' aenbiddelyke Vorft,
Die d'Opperheerfchappy op zyne fchoudren torft !
Zet d'eeuwge deuren op: wind op^ A'erheft uw bogen.
Op dat de Prins, alrê ten eertrap opgetogen,
In yder ryk en hart zyns bondvolks d' intrê doe!
Onthaelt hem i grypt den palm} roept hem Hozanna! toe.
Wat Koningk is 't ? zeg op. Wat Koningk is 't der eren ?
Des Hemels eeuwige eer-, de Vorft van 't heir des Heren:
D'onoverwinbre Helt, die magt op magt vergruift,
En alle fterkten flecht met zyn gevreesde vuift^
Den
-ocr page 299-XXIV._ HARPGEZANG.
Den kop der flang vertreet met zyne ftrytbre hielen -j
Die doot en hel verwint, en op de zegewielen
Met onverwelkbare eer gekranft is, en verbiyt
Door ilarrebogen rent, en 's hemels hof inryt.
"^at Koningk is 't? zeg op, die met gezalfde liairen
En lauwerlover pronkt? de Heer der heierfcharen,
Die in het hemelryk zyn' gouden fcepter zwaei'tj
^Viens zegevendel hier beneden zwierig zwaeit,
Daer alle Machten hem ontzien en hulde zweren:
Die is de Heilant, en de Vorft van 't heir des Heren.
Al zou 't me op aerde qualyk gaen,
Verkieft myn ziel de hemelbaenj
Niets kan haer drift beteugelen:
Zy klimt met een' gezwinden tret
De ladder op van haer gebet.
En vliegt op d' edle vleugelen
Van haer gelove en hope en min,
Met fnellen vlucht ten hemel in,
En laet al d'afgoón varen:
Zy zweert alle ydle lieden afj
Om dat gy haer voor doot en graf,
O Bontgodt! kunt bewaren.
Xxv. harpgezang
Biet my uw hulpe ea onderftantj
Ik leun op uwe rechterban ε
Met nederig vertroawenj
Op dat ik overwinnen mag,
Eu myne witte zegevlag
Met blyfchap mag aenfchouweii.
illf Of ichoon myn vyantmy beipringt,,
En naer myn bloet en leven dingt,
Laet hy me niet'doen blozen j
Gedoog niet dat hy over my
Oit opfpring, zoo verheugt en bly
Gelyk 't gebroet der bozen j
Doch 'k heb ter goeder uur gezien ^
Dat die naer uwe byftant vliên
En u geduldig wachten^
Noit fchaemroot worden, maer altyt
Verwinnaers keren uit den ftryty
Doch zy, die u verachten,
Veracht, befchaemt, verdelgt ge, ο Heer Γ
En fmyt hun hoop in 't zant ter neer:
Gy haet 'de bloettirannen,
En zult dat wrevelig gefpuis.
Dat trouloos handelt, uit uw huiS
En uw gemeenfchap bannen.
.iJ:
-ocr page 301-XXV. HARPGEZANG. 269
Eij maek my mven weg bekent.
De heirbaen daer uw Sion ren ε
Om heil en zegebladen ;
Op dat ik met een blyden tret.
Langs 'c riehtfnoer lope van uw wet:
Leer my uw levenspaden j
Dan ilreef ik flux met fiere fchreên.
Door 's werelts woeftenyen heen.
En zie noit achterommen
Op dat ik u op wien ik boog
Mogt zien met een gelovig oog,
O vuur en Wolkkolomme!.
Flus.hebbe ik mê op u verbeit,
O Godt van myne zaligheitl
Gelyk ik in myn' handel
Staeg toonde: thans zy u myn fpoor
Weêr toegewyt. doorpriem myn oor^
En itier myn levenswandel.
Uw waerheit is myn luft en vreugtj
Myn hoogfte doelwit d^ edle deugt,.
En u alleen te vrezen.
Bewoon., en heerfch in myn gemoet 1
Ai kom tochj want het is my goet
Naby myn Godt te wezen.
l 1 3, Gedenk
-ocr page 302-305. KONINGK DAVIDS
Gedenlo^aen myne zonden niet.
Die my doorwonden, neen: of giet
Weer oly van genade:
Herdenk uw tedre liefde en trou:
Beiproei my met den friiTcIien dou
Uws Iieils, op dat ik bade
In uwe fchone welliiftbeek:
Geef dat my nimmer ftof ontbreek
Om uw barmhartigheden
Te roemen, die gy 't vroomgeflacht
Van eeuwigheit hebt toegedacht.
En gaeft ^en uwe leden.
Hoe! zoudt gy aen al d' ydle vreugt.
Van myne licht verleide jeugt
In uwen toorn gedenken?
Neen, neen: maer fchrapmynerflchultuit;
Denk aen uw eeuwig raetsbeiluit,
Dan zal me uw ftraf niet krenken.
Beftrael my uit den oppertrans
Des hemels met uw liefdeglans
En doe myn ziele leven;
Gedenk uw goetheitj fpaer uw roé;
Vergeet myn ondaênj roep my toe:
Uw zonden zyn vergeven.
1
1 m
ïi
. ,Ί
:1·| ■
il' ί
Ik
XXV. HARPGEZANG. 271
Ik ken des Heren goethèit wel.
Zoo vaek betoont aen Ifraël,
Die bron blyft altyt vloeien :
En, 'bf 'tileraet der Majeitcic
Zyn heilig recht hier tegen pleit,
't Is vruchteloos vermoeien j
Zyn goetheit overwint veelfms,
Ζ y brengt de zondaers, die nu gins.
Dan herwa'erts ommedolen.
Te regt in een welluftig dal.
En laet ze als fchapen van heur ftal,
Hacr herders aenbevolen.
Kom dring u als in ene wolk
Te famcn, ο zachtmoedig volk !
Dat alles kunt verdragen
Met een bedaert en ftil gemoet.
Ter liefde van het hoogfte goet
Naer 't welk gy fchynt te jagen :
Godt zal u leiden op de baen
Zyns rechts om veilig heen te gaen,
En u met heil veriieren:
Hy zal u in het worftelperk.
Al is u weêrpartyder fterk.
Verheugt doen zegevieren.
Laet
307. KONINGK DAVIDS
Laet hy^ die zyne treden zet
In 'tcifen fpoor van's Heren wet,
Zyn ziel in weelde baden;
Want 's hemels goedertierenheit
Heeft alleiins gebloemt gefpreit
Op zyne levenspaden:
Godts overheilge waerheit treet
Voor uit, en maekt den weg gereet,
En wacht ii met verlangen:
Dus ziet gCj O godtgewyde drom
Van Sion! in Godts Heiligdom
Zyn koningklyke gangen.
Maek Here^ om 't wichtig overwicht
Van uwe goetheit, dat het licht
Uws heils my mag ontluiken ·
En doet me in 't heilzaem heilfaizoen,
In fchaduw van het mirtegroen
Van uwe liefde duiken;
Op dat ik dus door uw gena
Verkwikt, uw heren toorn ontga.
Dien ik om myne zonden
Verdiende: ο zielarts'· ftilmynpyn,
En giet uw blyfchap met uw' wyn
Al tefFens in myn wonden.
J
ξ
■Φ
Ι·
:
I
Neen;
XXV. HARPGEZANG. 273
Neen, neen: 'k heb nimmer noch gehoort
Dat gy u over hen verftoort.
Die uwen name vrezen.
En met een kinderlyk ontzag
ύ dienen i en den ganfchen dag
Uw hoog 'aenbidlyk wezen
Toezwajen't geurig wierookvat j
Maer wel, dat gy hen 't regté padt
Met uwe hant zult wyzen.
En hen, al raekten ze onverwacht
Aen 't dolen in een' donkren nacht.
De zon des heils doen ryzen.
Om dat zyn wakkre ziel altyt
Voor 't onverwinlyk godtsryk ftryt.
Zal Godt zyn ziel bewaren.
En haer een eeuwigdurent goet.
Een horen vol van overvloei
Doen in zyn gunft ervaren.
'k Voorfpel hem een godtvruchtig zaet.
Dat om zyn groten zegenftaet
Het aertryk zal be-erven.
En heerfchen over 't wrevle rot.
Wiens heilloos en rampzalig lot
Beftaet in Godt te derven.
Μ m
Plag
Κ O Ν 1 Ν G Κ D Α V I D S
Plag Godtj met Abraham gemeen.
Te ontvouwen de verborgentlieén
Der GodtsgeheimeniiTen i
Met de zc vricntfchap troii en vrê
Zal hy het reingeilachte mê
Volkomen vergewiflen :
Hy zal het met zyn' wyzen mont
Vcrtrooften, en het heil verbont
In zyn natuur beichryven.
En het, als 't nimmer zou vermoênj
Getrou berichten wat te doen
Om in zyn gunft te blyven.
Quelt my myn hater met zyn net
Of met de ftrikken, die hy zet.
Om myne ziel te vangen,
Geen noodt: ik vrees zyn liften nietj
Want Godt, die me altyt hulpe biedt j
Beveel ik myne gangen:
y I Al raek ik in zyn wand verwart,
li Myn helper zal my zonder fmart
Uitvoeren uit zyn garen.
Om dat ik op hem ilare en boog
|i| Met myn godtvruchtig hart en oog
Schroom ik geen zielgevaren.
274
iiüi
■ίΙ
Ruk
I;
-ocr page 307-χχγ. Η Α R ρ G È ζ Α Ν G. 275
Ruk my uit 's vyants ilerke klaeu.
Die keten is my veel te nacu;
Ontboeit my uit die banden j
'k Heb altyt op uw hulp gebout
En nimmer heeft het my beroutj
My heugt, hoe gy de tandeii
Gebroken hebt van 't wiltgediertj
'k Heb vaek uw gloryfeeft geviert,
Uw daên in top geheven j
Went u na my, ontbloot uw' arm,
'k Beneenzaem, ei befcherm, befcherm,
Wil my de zege geven.
Strek uwe hant uit over my.
Of anders raek ik wis in ly,
't Onzinnig volk wort fterker j
De duifternis omringt myn' geeft ^
Te voren waer ik onbevreeft.
Nu vreze ik voor .den kerker:
Ik ben van alle hulp ontbloot.
Hoe lelyk grimt de bleke doot
My aen van alle zyden!
Ai help! ai help me! ο Helt! of woit
Uw' onverwinbren krygsarm kortj
Verzacht myn bitter lyden.
Μ m 2 Tre
fl
M\
wm
311. KONINGK DAVIDS
Tre toCj zie myne elende eens aen-j
Of zyn 't myn zonden, die my ilaen!
Sla dan haer macht aen ftukken j
Werp ze achter uwen rugge in zeej
Dan zal ik onder 'tach, en wee.
Niet raeer zoo zwaer gaen bukken .,
Beteugel myn weerfpannig vleefch.
Befnoei myn driften, en genees.
Myn onbekende kwalen j
Op dat ik weder vrank en vry,
Ontflagen van myn weerparty.
Mag ruimer adem. halen.
Uw fchilt bedekt my voor 't gevaer:
Dat my, ο Heer', uw beukelaer
Befcherme voor dc pylen
Myns vyants, die methelfch venyii^
En bittre gal beftreken zyn-,
Aenzjet toch, midlerwylen-
Hun groot en 't iaem gerot getal,
Dat telkens aengröeit en myn val
Bedoelt met valfche ftreken,
Om onder een verbloemt gelaet,.,
Yerzek met enen wrevlen haet,,
Myn hartaêr af te fteken.
άί!
isl
k!'
i; li
liJ.
Vang
tl ü
; ■· 1 ■
XXV. HARPGEZANG. 277
Vang zelf myn vangerS] fchut myn leetj
Bewaer, bedek my; want ik weet
Uit uw weldadigheden,
Dat gy me niet verlaten zult
Hoe fel den trotfchen woutleeu brult^
Om dat ge myae treden
En wandel met een koftlyk ftift
Hebt in'uw levensboek gegrift :
Wie op het vleefch wil bouwen
Ik zoek myn heil by it, ο Heer!
Ai red en help ray dan, om d' eer
Uws naems in dit benouwert;.
Went u naer my, hoort myn gebedtj
Er^toets eens naer uw reine wet
Den regel van myn leven:
'k Heb een onergerlyk gemoet:
Want nimmer heb ik mynen voet
Op ilimme paên begeven..·
U heb ik om= u. zelf bemint.
Ilc gaf myn opperzielbewint
De goude deugt in handen:
Vermag d' oprechtheit iet by u,.
Behoe my dan, ai wees niet fchii
Ontllrikt myn vafte banden.
Μ m 3 Zoudt
tl' I
•ii'l
..ii
II
27B Κ O Ν ί Ν G Κ D Α V I D S
Zoudt gy, ο heilige Ifraël!
υ Ifraël van zyn geqiiel
Niet helpen en bevryden
Van zulk een zwaer en laftig lot.
Als 'tvan het godtvergeten rot
Ter quader uur moet lydeii ?
Uw ingewant beweegt te fterk:
Verlos dan uw verdrukte kerkj
Hare eer blyve ongefchonden:
Wafch en herwafch haer ziele rein
In d' onbefmette Heilfontein,
Geopent voor de zonden!
HiW
iiir
ΐ;|:!
-ocr page 311-_Einoogde Rechter! doemy recht.
Nu ge in uw vierfchaer zyt gezeten:
Gy kent myn hagelwit geweten ^
Waer op geen vlek van valsheit legt.
Myn vroom gedrag wort flinks mishandelt.
De boosheit kant zich tegen my.
Beticht my fel van veinzery,
Schoon ik onfchuldig heb gewandeltj
^ Heer! 'k vertrouwc op u: fpreek in myn ziel van vrêj
^Ifpreekt myn geeft me vry, 'k verwacht uw vryfpraek mê.
Gemoetbeproever! proef myn hart.
Doorzoek myn binnenfte gedachten:
Doorlouter, wik en weeg myn krachten.
Die in geen valftrik zyn verwart j
Doorzie myn ziel en toets myn nieren, ,
Kyk in den oven, of myn gout
Zyn rechte zwaerte en proef behoudt.
Op dat ik bly mag zegevieren j
^ant nu ik in my zelf geen quaets nog leets gevoel^
beroep ik my te meer op uwen, rechtérftoel.
Ik
-ocr page 312-[|i Ik hact de zonde, hoe ze vleit:
Doch vaek moet ik myn onvermogen
Belyden met bekreten oogen j
Maer uwe goedertierenheit.
Die 'k akyt om my heen zie zweven.
En myn bedrukt geanoet verheugt,
Leit me op de heirbaen van de deugt.
Verzorgt, vernieut myn geeftlyk levenj
Zy ftookt de godtsvrucht aen, en maekt dat ik myn trei
Op 't godtgeheihgt fpoor van uwe waèrheit zet.
Noit quam ik daer de breede raet
Der ydle lieden was gefpannen.
Om dat ze deugt en godtsvrucht bannei j
Of fchoon ze my met lief gelaet
En kunft van uitgekipte woorden
Verzochten i neen, ik hadt akyt
My aen de Godtheit toegewyt:
Zy trokken my met zachte koorden ^
Doch ik weerilont hen, en ik fchuwde als 'X fnootfte ding?
tlun heilloze ommegang en vloekvergadering.
Om dat myn vyaiit my befmet,
^ En. als een bloethont aen durft baficn,
ΖλΙ ik, O Heer! myn handen waffen,
En
-ocr page 313-XXVI. HARPGEZANG. aSi
En dan, na lyf en ziel genet,
Gedoft in fyne feeftgewaden,
Op ene gladde en efFe baen
Als Priefter om uw' altaer gaen.
Om uw doorluchte glorydaden
Te melden, en aldaer, tot luifter van uw ryk.
Te horen hoe men u vereert met lofmuzyk.
Hoe lief hebik uw heiligdom,
Daer ik uw vrêbazuin mag horen !
Hoe luifter ik met hart en ooren.
Wanneer ik d' evangelitrom.
Om een vrywillig volk te werven.
Hoor roeren! en hoe gaet myn' geeft
Op hemellekkerny te feeft.
Als zy, vermoeit van om te zwerven.
Op d' aerde 't Icemgebou voor luttel tyts vcrlaet.
En bly ten hemel ftygt, en zich in Godt verzaed.
Neem myne ziel niet wech, ο Heer!
Metd'allerwreetfte bloettirannen.
Laet my niet fterven als die mannen.
Die uwen luifter en uwe eer
Bezwalken met hun wanbedryven.
Die 't heilig recht met helfch gewelt
Ν η V er-
II,''
' Sij; '
311. KONINGK DAVIDS
Verkrommen3 en met klinkenc gek
Omkopen om hun macht te ftyven
Op dr - ze my uw' knecht niet ftellen onder 't rot
Dat Godt om gout verkoopt, en met de waerheic fpot.
Maer trouxyens ik vertrou op u,
En blyf op uwe hulpe bogen j
Sla dan goetgunftiglyk uwe oogen
Eens op myn onfchult: help me nu!
Myn wandel is noch als voor dezen.
Oprecht en vroom : ik wacht alleen
Op uw genade, en zet myn treên
Daer geen gevaren zyn te vrezen.
Dan zal ik u, ο Heer! in Sions blyden rei
Verherelyken met een heldre loffchalmei.
XLIl. 'HARPGEZANG. 28J
G
[Elyk een hinde, droog van beril,
In fchaduw van de hoge bomen,
Aemmechtig fchreeüt naer waterftromen
Tot lafenis van haren dorftj
Zoo hygt myn ziel, ο ongefchape Zon,
Naer 't frifch genot van uw genadebron.
Myn geeft ziet uit, verfmelt, verfmacht
Naer Godt, met teder zielverlangen:
Ik wenfch myn levensvorft te ontfangeni
Maer 'k heb al lang vergeefs gewacht:
Wanneer zal ik, in 't heilig godtsgefticht.
Eens nadren voor zyn vriendlykaengezicht?
Ik zwaei myn bé naer 't hemelhof.
En roep: wie zal ray 't heilfpoor banen!
Myn fpyze en drank zyn brakke tranen j
Ik duik van droefïieit neêr in 't ftof.
Om dat het boos en wifpelturig rot
My telkens vraegt: zeg, waer is nu uw Godt ?
Herdenk ik aen den ouden tyt,
Ν η 2
Toen
311. KONINGK DAVIDS
Toen ik met d' uitverkore leden
Godts zuivren tempel in mogt treden,
Alwaer myn hart myn tong verblyt
De Godtheit prees met zinlyk feeftgeluitj
'k Stort dan myn ziel in bittre droefheit uit.
Maer hoe, myn neêrgeilage ziel,
Hoe buigt gy u zoo droevig neder?
Verhef u als een hoge ceder:
Verhoog u boven 't zonnewiel:
Werp 't anker van uw hoop, in uw gevaer,
In d' ope zy van uwen Middelaer,
Wat zyt gy noch onruftig? kom
Ontdoe u van bekommeringen,
Godt zal u 't zegeliet doen zingen
In zyn doorluchtig heiligdom:
Hy is uw fchilt en uw genadeloon.
En hecht alré de paerlen aen uw kroon.
Hoewel ik thans 't volzalig licht
Uw giinfl: en zuivre trou moet derven,
Terwyl ik balling 's lants ga zwerven 5
Ik hef nochtans myn zielgezicht
Van Mirfar, en van Hermons fieren top
ι
Er:
-ocr page 317-XLIL HARPGEZANG. 285
En Kanaiin, ο Bontgodt! tot u op.
d' Een afgront gaept, en fchreeut en tiert
Den andren afgront toe, onzinnigj
Zy fteken ftaert en vinnen, vinnig.
Om hoogj de zee holt onbeftiert:
'rOnwederichokt, enfchentmy vreellykaen.
En wil zyn klaeu in ene onnoozle flaen.
In zoo veel angfl: en barensween;
Zal my des daegs Godts heil verquikken.
Des nachts, geen zwarte wolk verfchrikken:
'k Zal Godt het reukwerk der gebeên
Toezwajen, en zyn heerlykheit tenprys.
Verhogen, op een ongemene wys.
"^k Zal zingen in dees aklen ftaet:
O Rotsfteen, daer ik op wil bouwen,
O Vreugt, en enig zielvertrouwen.
Vertoon my een verzoent gelaet?
Gedoog niet dat mynvyant, heel verwoet^
Me in 't zwart doe gaen en loere op weerloos bloet!
Wat onderga 'k al pyn: hoe fteekt
Die moortpriem in myn treurig harte j
Eji wat verwekt my zulks al fmarte,
Ν η 3 Wan-
ciJl
li
311. KONINGK DAVIDS
Wanneer het volk, dat booshcit queekt,
My roebyt: waer is nu uwe eeuwige Eer,
O fynman, waer is nu uw Godt en Heer?
Maer hoe! myn neêrgeilage ziel,
Hoe buigt gy u zoo droevig neder?
Verhef u als een hoge ceder j
Verhoog u boven 't zonnewiel,
En hoop op Godr: dan zult ge ontheft van'tkruis3
Een nieugezang opheffen in Godts huis.
Uw onverlepte hüOp zal bly
De tranen van uwe oogen vagen j
Uw rein geloof zal lauwren dragen.
En ik zal, uit de flaverny
Verloft, altytaen 's hemels gunft verplicht,
Haer loven met een kunftig feeftgedicht.
Xi.Vl. HARP'
-ocr page 319-XLVII. HARPGEZANG. 287
'J !
,ι·'!
:, i!i ■ l|
(jOdt, die in zynen Zoon een eeuwig heil verbont
Met ons wou fluiten, is ons enig zielvcitroiiwen j
De toevlucht des geloofs, waer op wy mogen bouwen^
Een vryilat, op een rots van diamant gegront.
In een ftikdonkren nacht van wederwaerdigheden,
Vertrooft hy onze ziel, verlicht hy ons gemoet:
Hy red ons uit een zee van ramp en tegenfpoet,
En doet ons in triomf op 's aertryks hoogten treden.
Des zyn wy onbevreeft, en vry van angft en fchroom.
Het losgeborile en ganfch onftuimig zwarte onweder
Schende ons geloof vry aen^ het ftaet gelyk een ceder
En ryft, hoe meer verdrukt, gelyk een dadelboom.
■A.1 wiert het aertryk van zyn vaftheit afgereten.
Het hooggebergte van zyn wortel losgerukt,
En op den wyden muil des afgronts vaftgedrukt,
Of in het herte van de zee daer heen gefmeten:
Al wiert het ftargewelf geiloopt door 's hemels mac'ht^
Al zagen wy eensklaps de grote hemeliluizen
Opbarften
I
ii'.ll
If
i!»
I
311. KONINGK DAVIDS
Opbarften, en de zee tot aen de wolken bruiden.
En al de bergen zich verheffen uit hun kracht,
Wy zullen door 'c geruifch van Godts genadebeken
Verquikt en opgebeurt, verheugt zyn in den geeft:
Godt zelf zal in zyn ilat op een doorluchtig feeft
In 't heilig heiligdom van vrede tot ons fpreken.
De Godtheit is by ons , en in ons : zouden wy
Dan wanklen? neen j zy zal den vyant doen vertfagen.
En ons, als 't morgenroot des heils.begint te dagen,
Verloffen, en ontflaen van al de ilaverny.
Wanneer de Heidenen aen 't woeden ilaen, en razen,
En het gepurpert volk ons aenvalt, fchiet Godts macht
Haer donderkloten uit op 't menfchelyk geilachtj
Dan breekt hy hun gewelt en doet het al verbazen.
Godt, die zyn fchepfels in het kopren harnas zet
En aenvoert, om 't gewelt der wrevele rebellen
Te kneuzen, en in 't zant als boosaerts neer te vellen,
Is met ons i Jakobs Godt heeft ons alleen geret.
Koomt volkren, licht doch eens defchellenvanuweoogenj
Aenfchout de daden Godts, die om uwe euveldaên,
--------------^
Uw machtig rysgebiet en kuiler doet vergaen:
Ziet van uw zeiven afj kus 's Heren alvermogen.
De
-ocr page 321-XLYl. HARPGEZANG. 2S9
De fchorre krygstrompet moet zwygen als hy fpreekt j
Hy breekt den boog en fpies met zyn geduchte handen j
Hy doet dc wagens en al 't krygsgeweer verbranden.
En biedt den vrede onsaen, die zoo veel vruchten queekt,
iaet af, ο heilloos rot! ik ben een Heer der Herenj
Neen, tergmyn krachten nietj 'k zal ilechts niet byden
joon
Verheven worden, maer ook myn' doorluchten troon
Verhogen over al, en 'tganich heelal regeren.
m^i
L'e Godtheit is by ons en in ons in den druk,
Verfterkt ons in den noodt, en is ons als een toren
Ên hoogvertrek, daer zy ons alles goets doet horen,
En wil Λ''erheίFen op den ftoel van ons geluk.
O O
XL VIL HARP-
-ocr page 322-29° κ ο Ν I Ν G κ D Α V I D S
Τ Χ T Akker, kiapt nu in de handen,
* * Toont ene uitgelate vreugCj
En ontflaet u uit de banden,
Gryze lieden, friiTche jeugt :
Joón en Onjoón, roert uw fnaren,
Steekt de zilvre heikrompet,
Laet de fchaduwdienften varen,
Mozes ftoel en harde wetj
Wydt, met kunft en kracht van tonen,
't Jubeljaer der vryheit in: .,
■ Lullig, versgezalfde zonen
Van het nieuwe huisgezin,
Heilgezanten, Hemeltolken,
Roemt üw' Voril van Sions kruin,
Pryil de Herder van de volken,
Blaeft de heldre vrêbazuin ^
Want de grootfte Hemelkoning,
Wort , in 't glinftrent hof van gout,
- " Is
XLVII. HARPGEZANG. 291
Op den dag van zyne kroning,
Aengebeên van jong en out.
Paft hem nederig te groeten;
Knielt en buigt u voor hem neêrj
Onder onze en zyne voeten
Brengt hy al 'tfieraet en d'eer
Van de volkren en geilachten.
En doet velen, met ontzag,
Die zyn ryxhewint verachten.
Uitzien naer den blyden dag,
Die al helder is ontloken.
Hy verkieft ons 't befte deel,
Even voor zyn' doot befproken,
't Onwaerdeerlyfc heiljuweel,
Jakobs glans en heerlykheden j
En verfiert ons vuil gemoet
Met een' rei van eerbre zeden,.
AfgewaiTchen in zyn bloet.
Godt, bekranft met zegepalmen,
Rydt in 't hemelheiligdom
Op een' vloed van blyde galmen,
O ο 2
ï
On-
292 Κ O Ν I Ν G Κ D Α V I D S
Onder 't roeren van dc trom
En het blazen der trompetten.
Wie helpt nu een' heldren toon
Op de harp en citer zetten.
Om Godts ryxgezalfden Zoon
Zingende op den troon te voeren .
Zingt u uit den adem ^ wilt
Luit en fluit en iimbel roeren.
Want Godts gramfchap is geftilt f
Zingt nu pfalmen, laet u horen.
Zingt nu pfalmen zonder endt.
Zingt nu pfalmen in de koren,
Maekt de vreugde alom bekent. "
Godt is Koningk op der aerde:
't Jodendom aenbid zyn ftafi
Houdt zyn luifter hoog in waerde
Niemant wykt 'er van hem af:
't Heidendom komt hem vereren
Met een diep en hoog ontzag:
Aerdfche Goden, Opperheren,
Stryken voor myn' Vorft de vlag,
i
ii
Willen
-ocr page 325-Willen 't kruis in 't vendei voeren.
En in 't harte, om 'z boos geilachr.
Als het ilechts den kam durft roeren.
Te verpletten met hun macht;
De gezalfde troongenoten
Komen met een ganfche wolk
's Heilants koningkryk vergroten.
Willen met het vrye volk
Al zyn wetten onderfchryven.
Alles liiiftert naer zyn ftem.
Helpt zyn troon en heilryk ftyven.
■1
I
d' Eervorft van Jeruzalem,
Voor wien al de vorilen beven.
Zit zeer hoog in 't gout verheven!
Tot
^E Godt der Goden laet zich horen.
De Godtheit roept met fterkte en kracht
Al 't broze fteriFelyk geilacht
Der menfchen naer zyn beek geboren,
Van daer de zon, met gout gepruikt.
Ten bedde uitryft aen de ooftertranilen,
O O 3
294 Κ Ο Ν I Ν G Κ D Α V I D S
Tot daer zy met haer gloec en glanflen
In 't lenteblazent weften duikt.
Uit Sion, 't oog en zout der fGhoonlieit,
Alwaer de godtsdienft in 't gewoel
Der godtgewyden op den ftoel
Verhoogt zit, en haer' glans ten toon leitj
Spreit Godt, omringt met eeuwig licht.
Als met een kleet van diamanten,
Zyn luifter uit aen allen kanten,
In yders teêr en zwak gezicht.
Gewis de Rechter zal eens komen,
Zyn ftem verheffen met beleit:
Door 't zwaert van zyne grimmigheit.
Het bloet der bozen laten Aromen.
't Vuur zal voor zyn geducht gelaet
Wechfmelten, als zyn neus zal roken.
Een felle ftormwint losgebroken
Zal woeden op het heilloos zaet,
Hy zal den hemel tot getuigen
Opeiffchen, en den aertklootmê.
Wanneer hy eens ten oordeel rc
Zal ftaen, en yder een doen buigen
\H
Voor
LXVIII. HARPGEZANG. 295
Voor zyne voeten ^ hemel! hoe
λ¥ί1 't fchepfel dan zyn kruin opfteken,'
En van Godts grote daden fpreken!
En Godt ons zelf dus roepen toe:
Verzamel my myn gunftgenoten,
Trompetters van myn vrêverbont >
Verkondig hen den vrede in'trontj
En help myn heerlykheit vergroten j
Om dat ze in 't bloet van mynen Zoon,
Toen hun geloof en liefde blaekten,
't Verbont des vredes met my maekten,
Acht ik ze als paerlen aen myn kroon.
O Godt! de blyde hemelfcharen,
Verhoogt in 't onbenevelt licht,
Staen altyt vaerdig als gy richt.
Om uwe deugden te openbaren:
Gy zelf zyt Richter, Vorft en Heer,
Wetgever, waert alle eer bewezen:
Voor wien de kieenfte fchepfels vrezen
En knielen ganfch gehoorzacm neer.
Myn volk, ai luifter na myn reden;
O Ifraëlj-verfta, en let j
'kZal
311. KONINGK DAVIDS
'k Zal u 't geheim zeer klaer en net
Van myn genaverbont ontleden:
Ik ben inv Godt, en fta gereet
U al de goederen te geven,
Indien gy na myn raet wilt leven.
En myn gehoon niet overtreet.
Neen, neen, ik zal u niet kaftyden.
Om dat gy luttel rundren brengt,
Geen bleet genoeg op 't outer plengt
Maer om dat ge in de fchaduwtyden
Niet uitziet naer 't volzalig licht.
Noch naer de geeftlyke offeranden
Van reine harten, reine handen.
Die 't Vorftlyk Priefterdom verricht.
'k Heb over d' oiiers niet te klagen
Die ge aenfteekt in myn heilig huis j
Ik hoor 't gereutel en geruifch
Van uwe fchapen alle dagen j
Ik eifch geen varren j neen, oneen:
Gy hoeft geen wierookfchael te zwajen
Om myne grimmigheit te pajen:
Ik haet uw bokken groot en kleen. ^
k
■k
Zoude ik uw kojen ledig halen ?
't Is alles myn wat in het wout
In dichte ftruiken zich onthoudt}
't Gedierte op bergen en in dalen
ïs zelf myn eigendom al mê:
'k Hoef naer geen vogels te verlangen,
Ik kan al 't pluimgedierre vangen
Als Heer en eigenaer van 't vee.
't Gevogeltj dat op fpitfe bergen
In 't koele loof der bomen zwiert.
En 't ruime vak der lucht verilert.
Zoude ik van u vergeefs afvergen:
Ik ken al 't luchtvee j al het wildt
Des wouts komt om my henen zweven j
Ik gaf't, en hou het noch in 't leven,
Waerom dan zoo veel vee gefpilt?
Ik heb geen ipys. noch drank van noden,
'k Ben vergenoegt^ 'k heb geen gebrek:
En kreeg ik tot uw vee eens trek,
'k Zou 't laten ilachten braden, zoden.
'k Heb macht en recht tot al wat leeft:
Ik ben der vorften Opperkoning,
Pp De
11 I
ι ,
De werelt is myn eige woning:
't Is myn 't geen in haer omtrek zweeft.
Hoe zou ik ftierenvleefch begeren?
Neen: 'k eet geen vleefch, ik drink geen bleet.
Ik min de godtsdienft in 'tgemoet:
Die zal ik met myn gunft vereeren.
Ik haet al 'tuitterlyk vertoog j
Die weidfche en plechtige gebaren
Vervelen my op myne altaren:
Veil elders Keen uw hart en oog.
Zoo gy myn felle wraek wilt ftillenj.
Zie dan het heilig Kruislam aen.
Beladen met uwe euveldaên}
Datj uten nut, zyn bloet wou fpillen:
En ftem de blymaer, bly te moê.
Dat uwen Heilant is geilorven,
En uw verloffing heeft verworven.
Met een gelovig harte toe.
Kom j offer Godt een rein gewiffe.
Uw ziel en uw genegenthecn>
Verbrei zyn roem by yder een
Met lof en dankerkentenifle j
Zwem in zyn' onverilenfchten lof.
Laet
-ocr page 331-Laet zonder vreugt geen uur doorflippen.
Betael de varren van uw lippen
Aen Godt den Vorft van 't hemelhof.
Roep, met gelovig ziel vertrouwen,
My aen, als ge in den naren dag
Schier onder'taklig wee, en ach
Verfmelt: blyf op myn byftant bouwen:
Ik zal u helpen uit het flyk,
Uw naem en eer in hoogte ftellen :
Dan zal uw borft van blyfchap zwellen,
En my verheften met muzyk.
Maer 't rot, dat tegens my durft wryten,
Zal ik met droevige angft en fchrik
Vervolgen yder ogenblik,
En het op deze wys· toebyten :
Zeg, waerom durft ge myn verbont,
Myn goude en ongekreukte wetten
Met uwen wandel zoo befmetten,
En nemen in uw' vuilen mont?
Daer gy omringt met wanbedryven
Myn woort en ryxgeboden haet,
En myn gevreefde roê verfmaetj
Om uwe boosheit bet te ftyven:
Ρ ρ 2 Daer
ïj:
iM
Ψ
i'iir
f'l!
■t'i
,(lS
■i;: "i
i'ii i|t
300 Κ O Ν I Ν G Κ D Α V I D S
Daer gy myn koningklyke ftem.
Zoo vaek geklonken in uwe ooren,
Verwerpt, en naer geen raet wilt horen
Uit Sion noch Jeruzalem ?
Ziet gy een dief Godts huis beftelen.
En naet een ongewaiFchen hant.
Een boos vernuft, en bitfen tant
Behandelen myn ryxbevelenj
Gy loopt met hem in 't zelfde quaet.
En tracht uw treden te verhaeften.
Tot nadeel van uw' evennaeften,,
Dien gy vervolgt met wrevlen haet.
Gy durft van myn verbont afwyken j
Vint fmaek in geeftclyke overfpel,
Verhart en vleefchlyk Ifraël,
En geeft alfins doorflaende blyken
Van boosheiti als uw mont zich roert
Vermaekt hy zich in quade reden.
En is 'er wat bedrogs te fmeden,
Dan is uw tonge niet gefnoert.
Gy, van de ware deugt verbaftert.
Beklad uw' broeder, en den zoon
Uws moeders met vervloekten hoon.
En
301
L, HARPGEZANG.
En hebt d' onnozelheit gelaftert:
Ik zie in myn verdraegzaemheit
Dees ontrou aen, maer denk, ο fnoden!
Dat gy, al zwygt den Godt der goden.
Met hem gelyk ftaet in uw pleit.
Neen zeker: 'k zal u fel kaftyden.
En u eens ftellen in 't gezicht.
Het groot verzuim van uwen plicht t
Gy zult om uw verbontsbreuk lyden:
Verbontontheiligent geilacht.
Wil,, bidde ik myne reden horen.
Op dat ik u niet, in myn' toren,
Verfcheure, enwechftormmetmyn maeht-
Maer gy, die uw gewyde klanken
My toezwaeit, ο myn gunftgenoot!
Maek gy voof al uw Bontgodt groot.
En wil my in- uw hart bedanken:
Pas naer de waerheit heen te vliên.
Te wandelen in myn geboden:
Dan zal ik u hier na vergoden,
Ea al myn heerlykheit doen zien.
Ρ ρ 3
311. KONINGK DAVIDS
^/\^Anneer het morgenroot komt zweven
Door witte wolken, zoek ik u
O Godt! ο Leiftar van myn leven!
Ai, Jiou u van uw knecht niet fchuw !
Myn ziel en myn begeerlykheden
En vleefch verfmachten fchier van dorft
Naer uw gemeenfchap: al myn leden
Slaen aen het quyneni en myn borft
Wenfcht dat gy haer eens milt woudt laven
Met dat verquiklyk levensnat.
De wyn van uw genadegaven
Die uit uw' hemelzetel fpat.
'k Heb eenSj op 't ipoor van myne vaderen,
U in uw heiligdom gezien:
Och! mogt ik nu weêr plechtig naderen.
En naer uw' heilftroom henen vliên:
Mogt ik, door al die offerwolken.
Door dat voorbeeldig fchaduwwerk,
't Waerachtig licht, met al die volken.
Zien blinken, die gy tot uw kerk
Zult
-ocr page 335-LXIIL HARPGEZANa J03
Zult brengen in dc latre tyden :
Dan zoude ik, ο myn Godt! en Heer!
My in uw heiligheit verblyden.
En uwe fterkte zien en eer.
Niets kan my oit meer gaende maken,
Dan uwe goedertierenheit.
Die ik voor dezen plag te fmaken.
Zoudt gy, ο hoogite Majefteit!
My die in uwe gunft niet geven!
'k Waerdeer ze in myn verlicht gemoet
Al vry wat hoger dan het leven.
Stort toch den hoorn van overvloei
Eens uitj dan zal ik u verhogen.
En, van een ware hemelvreugt
Geraekt, op uwe liefde bogen.
En pryzen uw genade en deugt Γ
'k Zal u, in geeft en wacrheit, eren:
Uw naem met eerbiet en ontzach
Gedurig ftatig hulde zweren,
En vlytig dienen nacht en dag :
'k Zou 11 het reukwerk der gebeden
Met hart en handen bieden aenj
Myn ziel, van zulke vettigheden
Verzadigt, zouaen 't juichen flaen:
'k Zou
311. KONINGK DAVIDS
'k Zou versgediclite heilgezangen
Opzingen, op de bruilofsfeeitj
En gy zoiidt al myn klanken vangen
En vatten, die ik in den geeft.
En by befpiegling my verbeeldej
Want zeker, 'k zie door 't zichtbre heên
En heb de voorfmaek van die weelde:
My dunkt ik die door ziel en leên
Al vrolyk heen en weêr voel zweven.
Zou ik, die al dat heil verwacht.
Niet in Godts zuivre liefde levenj
Aen Godt gedenken in den nacht?
Zou ik u, ο myn Godt! vergeten,
In al myn rampen en verdriet?
O neenj myn naeugeprangt geweten.
Dat gy zoo vaek uw hulpe aenbiet.
Wil in de friflche lommer duiken
Van uwe voorzorg} nu ge my
Uw gunft en liefde laet ontluiken
Gelyk een licht. Ik wil nu bly,
Befchaduwt van uw liefde vleugelen.
Een liedt opheffen, u ter eer>
Geen menfchkan thans myn drift beteugelen.
Hoe
LXIIL HARPGEZANG.
Hoe kleeft myn ziel, ο Opperheer!
U achter aenj zy zal u volgen,
In weêrwil van den bleken nyt.
Die ganfch doldriftig en verbolgen.
Op zyne zwarte tanden byt.
En, zou ik voor myn haters beven,
Daer gy me ftut met uwe hant,
My telkens inblaeft ziel en leven?
O neen: ik zal den bitfen tant
Des volks door u te boven komen :
Maer 't rot, dat naer myn leven zoekt,
Is wis, tot vreugde van de vromen
In 's aertryks diepften kuil vervloekt.
Gy zult myn' vyant nedervellen,
O Godt! met uw ontzachlyk zwaert.
De felle voiTen fpys beftellenj
En ik, manmoedig, onvervaert.
Zal in myn' Bontgodt my verblydeni
Ik, die met zalf ben overftort.
Zal op des aertryks tinnen ryden,
Hoe myn geboeide vyant mort.
Wie immermeer beftaet te zweren.
Zweer in den waren Godt alleen.
Beroem zich in den Heer der Heren j
li,
I
Is
3^5
3O6 Κ Ο Ν Ι Ν G Κ D Α V Ι D S
Want, wie oit leugentael durft fmeên.
Zal voor de waerheit moeten zwygen.
En fchaemroot zyne ftraf verkrygen.
G
Odt, die wel eer in 't vleefch verfcheen,
Godt, met den Geeft en Vader een,
Godt, die om onzent wil wou fterven, zal verryzen
Als overwinnaer van den doot.
En met zyn krygsgeweer, noch root
Van't versgeplengde bloet, zyn dapperheit bewyzen.
Hy zal zyn vyant ganfch verilaen,
Verftrojen uit de legerbaen.
En al zyn haters voor zyn aengezicht doen vlieden.
Gy zult, in hun' ontzinden loop,
Hen fchielyk werpen overhoop.
Wanneer uw gramichap als een vreeflyk vuur zal zieden.
Gy zult hen, ο zeeghaftig Helt!
Verdry ven uit het oorlogsvelt.
En met den aêm uws monts verwoet daer henen ftormen
Als ligte rook zeer kort van duurj
Zy zullen als het wafch voor 't vuur
Verfmelten, en in'tftof verdwynen by de wormen,
Hoe
-ocr page 339-LXVIIi. Η Α R G Ε ζ Α Ν ο. 307
Hoe wil dan 't heilig godtsgeflacht.
Dat op het goet zyns Heilants wacht.
Niet juichen, als het in verwondring opgetogen.
De zegeprael zyns Heks aenfchout.
Die op een' troon van zonnegout.
Eerlang zal zitten op de blaeuwe hemelbogen.
Hoe wil *t zich voor Godts aengezicht
Verluften, bakren in zyn licht.
Met eeuwig groen gehult, van enkle blyfchap fpringen
En juichen! wakker roer uw ftem,
O ftêjeugt van Jeruzaletti!
En wil een zegeliedt in Sions koren zingen?
Steek, waer uw Helt zyn treden zet.
De zilvre heil- en vrêtrompetj
Godt heeft in Kriftus zyn beloften al voltrokken:
Kom , huldig nu uw Ryxvoril in!
Verhef uw vreugde aen 's hemels tin.
En zet een krans van gout op zyn gekrulde lokken.
Uw nieuwe godtsdienft, in den geeft,
Zy een gedurig bruilofsfeeft
Vol blyfchap i hoog de weg uws harte voor uw' Koning j
Roei uit uw zonde en ydlen waen.
Op
311. KONINGK DAVIDS
Óp dat hy langs een gladde baen
Mogt ryden in uw ziel, zyn herelykfte woning.
Verkondig al zyn heerlykheitj
Zyn naem en luifter dien hy fpreit5
Aenbid hem, prys hem, roem zyn wakkre zegedaden j
Vergeet den tempel, Mozes ftoel.
En Levys ftatelyk gewoel j
Uw Heilant kan uw oog en hart geheel verzaden.
Hy ftrykt de fronfen uit 't gelaet
Van 't ouderloos verlaten zaet,
En wil die ichaer altyt geen weezen laten wezen5
Hy neemt haer in zyn huisgezinj
Befchermt haer met zyn zuivre min,
En helpt haer pyn en finart verzachten en genezen.
Wanneer zyn bruit als weduwvrou,
Zit diep gedompelt in dsn rou.
Zal hy op zynen troon, in 't eeuwig ryk der dage»,
Haer onfchult roemen, en haer pleit
Hanthavenj en indien ze fchreit
De brakke tranen van 't neerflachtig wezen vagen..
Of fchoon zyn vrou heel zoet van aert
Hem weinig kinders heeft gebaertj
Godt
-ocr page 341-LXVIII. HARPGEZANG. 309
Godt zal het huis van deze onvriichtbre eens zoo verfieren
Met kindren, als 'er ftarren aen
't Befchildert dak des hemels ftaen.
En 't huisgezin gelyk een andre tuin doen tieren.
Al raekt ze eens in de boejen vaft
Godt zal, hoe of de helhont baft,
De kluifters breken en haer ruimte en vryheit geven.
En roepen: myn verloile fchaer!
Ga Viit op 't heuglyk jubeljaer,
Verlaet de dienftbaerheit voor 't ongebonden leveri!
Zy, door Godts vrede en vreugt bekoort.
Zal een veel aengenamer oort.
Dan het afvallig rot van 't Jodendom, bewonen;
Zy woont in Sarons rozery,
Haer vyant in de woefteny
Aen 't zwerven, kan niet meer dan 't rietenhutje tonen.
Ü
Flus hebt ge, ο Godti uw volk geleit
Met teeknen uwer grimmigheitj
Het aerdryk loeide en beefde, en gaepte naer en yilykj
De hemel fchoot in 't felle weer
Zyn fchorre en fcharpe donders neêr,
Wierpt blixems met zyn vuift, en ftormde zeer afgryilyk.
De
KONING κ DAVIDS
De wilde woefteny zag toen
Haer frifcb. en vers ontloken groen
Verwelken, liet bedroeft de vale lokken hangen:
En Sinaï, hoe trots en fier,
Smolt wech voor Godts ontzachlyk vier,
En wiert met angft en fchrik benepen en bevangen.
Maer nu die ftrenge en harde wet-
Van Levy is aen zy gezet.
En gy, O Godt! en menfch op aerde zyt gekomen.
De zonde door uw eigen bloet
Verzoent hebt, laet ge een' hemelvloet
Van uwen milden Geeft op uw gemeente ftromen.
Uw heilleer druipt als dou op 't kruit.
En lokt ons hart ten boezem uit:
Uw rede vloeit gelyk een vruchtbre zomerregen:
Uw zaet mag op 't genadefeeft
Die blyichap foaken van uw' Geeft,
En zich verluftigen in uwen milden zegen.
De grote en uitgebreide wolk
Van uw verkregen heilig volk
Flus door de dienftbaerheit der oude wet bevangen,
Hebt gy van zynen laft ontfnoert.
En in de vryheit opgevoert.
Op
LXVIII. HARPGEZANG.
Op dat het uwen naem zou pryzen met gezangen.
Gy hebt, door 't klinken van uw ftem.
De ftêjeiigr van Jeruzalem,
Uw hoop en geeillyk zaet, den welluil van uwe oogen
Gelokt naer 't zegepraelent kruis.
En haer, door 't zalige geruifch
Uws bloets, tot uwen dienft en uwe min bewogen.
Die zaligheit maekt gy alleen
Aen den elendigen gemeen.
Die dorften naer uw heil en op uw goetheit hopen:
Nu mag de godtgewyde fchaer,
In 't aengename jubeljacr.
Met een' verheugden tret in 's vaders armen lopen.
O Godt! gy opende den mont
Der heierfchare, om het verbont
Des heils aen 't Heidendom al juichende te ontdekken;
De rykdom uwer heerlykheit
Wiert door alle oorden uitgebreit.
Om yder tot den dienft des Heilants op te wekken.
Elx tong, bezielt met hemelmoet,
Ontfteken van een' pinxtergloet.
En in den wyn geweekt, wiert vanGodtswysheitzwanger.
Sprak
, i
311. KONINGK DAVIDS
Sprak niet dan enkle hemeltael.
En van Meilias zcgeprael,
Dien onverfacgden Helt en wakkren zielevanger.
«
De grootfte Vorftenj op 't geluit
Der vreemde blymaer, keken uit.
En dorften tegen dit gerucht hun krachten zetten;
Maer luttel gold hun tegenftantj
Alwaer Godts ftandert wiert geplant,
Mogt Godts gezantendom Godts grote daén trompetten.
Daer mogt men met verwondring zien
Een zwarm gezalfde Prinfen vliên.
Die dees bazuin, die nu wat harder klonk dan zachter,
Vervarelyk in d' ooren fcheen:
Och ja! de Vorften vloden heen.
En lieten al hun' beuit den werelozen achter.
De kerk, die zich in diepe ruft
Van Godts gemeenfchap bly verluft,
Vermogt dien vetten roof en milden beuit te delen.
Zy, d' eer van 's Heilants huisgezin.
Reed met veel voordeel en gewin
Door 't ryk van 't Heidendom, op 't woort der waerheit
fpelen.
Doch
-ocr page 345-LXVIII. HARPGEZANG. 348
Doch ichoon de zon van haer geluk
In enen zwarten nacht van drulc
Mogt duiken, hare vreugt herfchapen wiert in wenen.
En zy, met angfl: en fchrik belaên.
Eens midden door het vuur moeft gaen.
Of in twe rygen fteen beknelt, benaut mogt ftenen.
Gy zult nochtans, ο zuivre Duif,
Met witte fchachten, goude kuif
En zilvre vlerken, rein geloutert in den oven,
Heenvliegen met een fnelle vlucht.
En bly klapwieken in de lucht,
Orn dat gy uw gevaer en rampen zyt te boven.
Hoe wil dan uwe'onnozelheit
Die zulke zuivre ftralen fpreit,
En't gout van uw geloof in 'toog uws Koningks fchitteren!
Hoe wil het kleet van uw gemoet,
Gewaflchen in het purper bloet
Des Kruislams, 't nydig oog des vyants niet verbitteren!
Wanneer d' Almachtige de wolk
Verftrooit van het gepurpert volk,
Dat zyne kerk met rook en dampen wil omringden,
Dan zal zé als Tfalmon, onbevlekt
R r Met
Piïl
Ifii
311. KONINGK DAVIDS
Met hagelwitte fneeu bedekt
Van lieiligheit, het liedt van haer verloffing zingen.
Zy zalj als Bazans vriichtbre ftreek.
Bewatert met een zilvre beek
Van Godts genade en Geeft, zy η liefde engunft ervaren:
En in het zalig heilfaizoen,
Hoe out, noch blyven vet en groen,
En als die hoge berg ftaeg naer den hemel ftarc».
Gebulte bergen, hoe zyt gy
Zoo trots op uwe heerfchappy!
Hoe durft ge Sions recht en heerlykheit bevechten ί
O Roofgebergt, hoe durft ge alom
By 't Joden- en het Heidendom
In vloekverwantfchap treén, om 't ryzig fpits te flechteni
Hoe fpringt gy zoo verwaent en fier.
Met zulk een toeftel en gezwierd
Voorwaer de grontflag van uwe opperheerfchappyen,
Leit diep gedoken onder 'tilyk:
Zie toe: ik zie uw koningkryk
Al wagglen, en den ftaf des ryx u reets ontglyen.
Maer Salem, met een yzre muur
i Omtrokken, is van langer duur:
't Is
-ocr page 347-LXVIII. HARPGEZANG. 350
't Is op een' rots van geut voor d' eeuwen vaft geklonken j
't Blyft ruftig op zyn' wortel ftaen:
Komtj Vorften, rolt uwe oorlogsvaen
Vry op,· en laet de kerk met heillauricren pronken.
Godt heeft den berg, zyn vreugt en luft.
Ook uitverkoren tot zyn ruft,
Daer wil hy al zyn' glans en majefteit vertonen :
Duikt, bergen duikt voor Sion neêr^
Verbreekt uw glinftrcnt kryg^geweer^
,Want Godt blyft op dat fpits als een Befchermheer 'wonen.
Godt heeft een talleloos getal
Van heierfcharen, die uw val
Voorfpellen, vlucht, ai vlucht met al uw wapentuigen:
Vlucht wech: daer komt de Heirvorft aen.
Met zwaert, en dolk, en fpies belaén.
Nu moet ge uw fchedels voor Godts feilen blixem buigen.
m
I
Neen, Judaes leeu is bu geen lam,
Zyn neus blaeft enkel vuur en vlam,
2yn oogen blinken als de fcherpfte zonneftralen,
Zyn kopere armen en gelaet,
Zyn toorn en aengehitfte haet
E>oen al de toppen der verwaende bergen dalen.
De
R r 2
-ocr page 348-Κ O Ν I Ν G Κ D Α V I D S
De heilkrans die ge u Sion breit
Ontfpruit uit uw gehoorzaemlieit.
En om dat gy, ο Godt! om hoog zyt opgevaren.
Na dat gy eerft waert neêrgedaelt. ·
Nu hebt gy braef gezegepraelt
Op 't witte wolkgefpan met kraniTen om uw hairen.
Ge 2yt, op 't roeren van de trom,
Gereên in 't hemelheiligdom :
Ge ontzei de wet haer' eifch, de doot zyn fcharpe prikkel ^
De hel haer prooi, de draek zyn macht^
Gy vingt het koningklyk geflacht.
Of wierpt het in het Hof met uw gevreefde iikkeL
Wat fchonkt gy op uw gloryfeeft
Al milde gaven van uw' Geeft!
Daer vloeide een zilvre ftroom van uwen. hemelz;egenj
Gy reikte aen uw geliefde bruit
Een' trits van edle deugden uit,
En daelde in haer gemoet als met een' gouden regen.
Ja, zelf 't weêrhorig huisgezin
Hebt gy verwaerdigt met uw min,,
En zal het mê totuin'tryk der heemlen trekken,
Zyn hooft in 't eeuwig meifaizoen
Verfieren met onfterflyk groen.
En
-ocr page 349-LXVIII. HARPGEZANG. 317
En met een goude kroon van twalef ftarren dekken.
Des wil ik u myn lofgezang
Opdragen al myn leven lang,
O Heer! om dat ge ons met uw heil wilt overladen.
Kom, Salems friffche maegdenrei,
Speel met my op de loffchalmei.
En dofch u rtiftig uit in witte feeftgewaden!
Kom! laet ons toch met koormuzyk
De goedren van Godts koningkryk,
Gerechtigheit en vrede en blyfchap, ons gegeven,
Verbreiden, nu wy vroeg en ipa
Genade ontfangen voor gena.
En vrolyk in de fchaeu des Allerhoogften levea.
Gy, die u in u zelf vermeit,
O Godt! zyt onze zaligheit:
Gy hebt de fchult betaelt, wanneer ge zyt geflorven.
En door uw goddelyke kracht
'd Onfterflykheit hebt aengebragt,
En ons de vrientfchap Godts verkregen en verworven.
Gy waekt voor ons in tyt van nood ;
By u is uitkomft in den doot;
Want gy hebt zelf de doot de hartaêr toegenepen,
R r 3 Dc
-ocr page 350-353 Κ Ο Ν I Ν G Κ D Α V I D S
De hel, en wie u heeft beroert.
Al zegepralende omgevoert.
En ons, ο blyk van min! uit's vyantsklaeu gegrepen.
Al worden wy 2oo nu en dan
Omiingelt van een' bloettiran.
Die ons met al zyn macht, ten afgront uitgebroken,
Bevecht, met horen, klaeu en tant,
Gy zult dat Hooft van 't grote lant
Met uw' metalen ftaf in uwen toorn beftoken.
Gy zult het om zyn euvcldaên
In uwe grimmigheit verflaen,
Zyn ruigen fchedel met uw glinftrent zwaert afhöuwen.
En met zyn goddeloos gebroet,
Befmet met brein en weerloos bloet,
Een troon in 't middelpunt der helfche vlammen bouwen.
Godt zeide: ik heb dat Hooft al lang
Gedreigt den zwaerften ondergang;
Het durft zich tegen myn gezag en almacht zetten >
En, kofthet, 't zou met fnellen loop
Myn heilryk werpen overhoop.
En in het zant vertreên myn koningklyke wetten.
Ik zal het fchoppen van zyn' troon.
-ocr page 351-LXVIII. HARPGEZANG. 319
En dan myn «fgedwaeWe Joon
Uit Bazans vette wey vergadren in myne armen:
'k Zal uit het diepe pekelnat
De blinde Heid'nen in myn ftat
Verzaemlen, en haer met myn yzre vuift befehermen.
Hoe wil uw volk zyn' ftrytbren voet
Dan waflchen in des vyants bloet,
En juichen, als Godts wraek het rot heeft aengefchondcn.
De vuilfte honden zullen mê
Hun dorft in deze rode zee
Verzaden, en verwoet aanvallen op zyn wonden.
Uw kerk , met uw gena gekroont,
Hebt gy een fchoon gezicht vertoont
Van uw' doorluchten ftryt en grote zegepralen :
Zy fpoorde op 't klinken van de trom
Uw gangen na in 't heiligdom,
Daer uw verliefde Bruit w plechtig in quam halen.
De blyde zangers gingen voor
Naer Sions hoge tempelkoor,
©m daer het liedt des Lams voor'sKoningks oor te quelea.
Een trommelende maegdenrei .
Bevont men midden in 't gelei:
Van achtren quam een fleep met brave fpeelders fpelen.
Met
.111
'i
.iflH
'1 ^
320 κ ON INGK DAVIDS
Met zulk een' ftatelyken ftoet
Ging u uw twede ziel te moet,
O Heirvoril! om uw' naem en deugden uit te meten!
Zy maekte uw dapperheit bekent
Zong zegezangen zonder endt,
En boude u tempels in het hagelwit geweten.
Kom! loofmynGodtj met ilem en fpel,
Die uit de bron van Ifraël
Zyn oorfprongk rekent, en uit Juda is gefproten:
Kom! zing uw ftem nufchor en heefchi
Want Godt, geopenbaert in 't vleefch,
Is als een friflche fpriüt uit Davids ftam gefchoten.
Erken hem, ο verlofte fchaer!
Voor uwen Vorft en Middelaer:
Bemin uw bloetverwant, die voor zyn kerk wou fterven:
Verhef hem , die om uwent wilj
Gehoorzaem, welgemoet en ftil,
Godts wet voldeet, en u het hemelryk doet erven.
En zoudt ge niet met hart en zin
De Godtheit loven I Benjamin
De kleine, die wel eer de volkrcn mogt gebieden,
En Judaes purperdragent volk^
Met
-ocr page 353-LXVIII. HARPGEZANG. 321
Met noch een herelyke wolk (^den.
!Van Vorften, komt met vreugt naer uw Befchermheer vlic-
Gy maakte, oKrygshelt! uwe kerk
Aenzienlyk, heerlyk, machtig, fterk
Om uit te trekken, en uw heilryk voort te planten.
Volmaek 't begonnen werk, ο Heer!
Bou Salems muren meer en meer.
En zent een wakkren oogfl: van fiere kruisgezanten.
Dan zie 'k een' koftelyken iloet
Van Prinfen in uw kerk te moet j
2y Zullen u alleen als Ryxmonarch begroeten j
Zelf paerlen zyn aen uwe kroon.
En nedrig knielen voor uw' troon j
Ja al hun heerlykheit neerleggen voor uw voeten.
Maer och! ik zie van verre alrê
Veel monfterdieren uit de zee
Van 't woefte Heidendom uw koningkryk inrukken ^
De leeuwen lopen uit het bofchj
De wrede ftieren breken los j
I^e havik wil 't gewaet van uwe duive uitplukkea.
Ver-
Beftraf en fchelt dat wilt gediert.
Dat fchriklyk brult en loeit en tiert ^
311. KONINGK DAVIDS
Verfchrik, beteugel al zyn vloekvergaderingen :
Kneus Babels Prins die u verfinaetj
En fleclits uit enkele eigenbaet
En loze veinzery uw kruiskerk by wil fpringen.
Verila toch dit bloetdorftig rot,
Dat u beftryt, reinöogde Godt!
En zyn' verwoeden luft in bloet en brant wil koelen:
Roei uit dat goddeloos geilacht.
En laat het eens de felle kracht
Van uwen kopren arm en yzre roê gevoelen.
Dan zal Egiptes Prinflyk volk
Dat onder Babels zwaert en dolk.
En harde heerfchappy bedroeft en naer mocft zuchten,
Ontflagen uit de ilaverny,
Zyn Vorft verlaten, en albly (ten.
Naer 't geeftlyk koningkryk des grootften Koningks vluch-
Hoe wil den zwartgezengden Moor,
Noch onbefneên van hart en oor,
Zich doen befnyden, en zich zelf geheel verzaken >
Aenbidden uwe ryxgeboón,
Λ^οΛείΤεη uw geduchten troon
En naerftig voor 't belang van uwen zetel waken.
LXVIII. HARPGEZANG. 323
Hy zal u 't eêlfte dat zyn lant
Uitlevert, met een milde hant
Aenbieden, en den lof van uwen naem vermelden:
Wil dan 't gediert, dat zich in 't wout
Of in het ruige riet onthoudt,
Verplettren met uw' ftaf, en met uw oordeel fchelden.
O Koningen, die hier beneên
Als aerdfche Goón wort aengebeên!
Aenbid uw Opperheer, de godtsgezalfde Koning!
Verbrei zyi^ eeuwge heerfchappy:
Denk dat hy hoger zit dan gy:
De ftarren zyn de vloer van zyn verheven woning.
Trompet zyn onverilenfchten lof:
Hy ryt in 't diamanten hofj
Êeftiert het groot heelal op 't wenken van zyne oogenj
Hy geeft de Vorften kroon en ftaf:
Wanneer hy dondert, gaept het graf,
Ontroert de onftuime zee, wort al 't gebergt bewogen.
Loopt dan, ο Prins en ondcrdaen!
UwRyxvorft met gebeden acn:
Vernedert u, en leert zyn hoogontzachlyk wezen
Ontzien: erkent heinvooruw' Heer
S s 2 En
-ocr page 356-KONING κ DAVIDS
En Heilvorft j geeft hem lof en eer i
Bemint hemi kuil zyn ftaf en wilt zyn oordeel vrezen.
Hy wou zyn Ifraè'1 voorheen,
Toen 't van zyn haters wiert beftrecn,
Met zyne hecrlykheit omiinglen, en bewaren:
Hy was de Schutsheer van zyn volk,
Die nu te pryk zit op een wolk.
En noch zyn lieve kerk beveiligt voor gevaren.
Toen gy in 't heiligdom, ο Heer!
Verhoogt zat op 't geftoelt van eer.
Schoot uwe heiligheit ontzachelyke ftralen :
Thans trooft en ftreclt gy 't out geflacht,
Dat op uw fterkte en vrientfchap wacht.
Des wil 't in uwen lof, ο Godt! zyn hart ophalen.
In
VErlosmy, omynGodt! ai wil myn ziel behoeden,
Die ia de fterke vloeden
Zoo fel wort neergedrukt, dat ze in de diepte zinkt,
Daer noit uw heillicht blinkt!
Gy hebt uw' toren op myn' fchedel uitgegoten.
En my om laeg verftoten
'I
In vullen modder, daer myn' voet geen fteunfcl vint.
Den ftroom my ichier verflint:
Ik kan niet roepen noch om uwe byftant fmeken,
Zoo is myn keel ontileken
Van 't endeloos geklag j ook mift myn flaeu gezicht
Uw zielverquikkent licht,
Naer 't welke ik in myn' nood gedurig plag te ftareOi
Doch fchoon ge myn gevaren
Niet aeaziet, en de zee al telkens hoger waft.
Ik hou me aen 't anker vaft
Der uitgeftelde hoop: al worden dan myn leden
Gedrukt en fel beftreden.
Ik boog en fteun op Godt met ongekreukt gemoet,
In 't midden van den vloet..
De boze menfchen, die ontfint en uitgelaten
My in myn onfchult haten,
Zyn meer dan het getal der hairen op myn hooft.
't Rot dat myn blyfchap rooft.
En my gelyk een leeu gramftorig aen durft randen
Met horenen en tanden,
Is machtigs en durft my, die nimmer heb misdaeji,
Naer 't lieve leven ftaen^
En wil (3at ik, die noit geen diefftal heb bedreven.
De goedren weêr zal geven:
S s 3 Doch
-ocr page 358-Κ O Ν I Ν G Κ D Α V I-D S
Doch fclioon ik nimmermeer myns naeilens have nam.
Zal ik, onnozel Lam,
Hun fchulden dragen, en hun vuile ziel afwaiTchen
In d' onbefmette plaiTen
Van myne heiligheit: dus geef ik 's vadereer
En hen den zoenprys weer.
Zyn u d' aenvalligheên van myn beproeft geweten>
O Godt! noch niet vergeten.
Zoo is u zekerlyk myn dwaeslieit mê bewuft.
Zoo ze in myn' boezem ruft:
Ook zyn myn fchulden voor uwe oogen, root als kolen.
Zoo diep noch niet verholen,
Dat gy ze niet zoudt zien : ο neen, gy ftraft ze in my.
En fpreekt uw Sion vry.
Neen, maek hen niet befchaemt, die met verliefde klachten
Uw heil en hulp verwachten,
O Voril van 't hemelheir! wiens woort en wyzen raet
In eeuwigheit beftaet.
Verzorg, dat die door my naer uw gemeenfchap vragen,
Noit fchande tref noch plagen:
Maer toon hen door 't geloof, de zuivre levensbaen,
Het ware heilfpoor aen j
Want ik tors fchuldeloos d' onlydelykile fmarte
In myn gewillig harte.
Ter
-ocr page 359-LXVIII. HARPGEZANG. 327
Ter liefde van myn volk, dus ere ik zacht en ftil,
Gehoorzaem 's vaders wil :
Dus pleit ik voor zyn eer, en buig my laeg en teder
Voor zyne voeten neder.
De felle fchande, die op myn geblooft gelaet
Gedrukt, getekent ftaet,
Tracht ik om my, ο Godt! uw rein gezicht te onttrekken.
Met treurig floers te dekken.
Aiaer neen: ik wil dat gy myn fchande en zielverdriet
Ganfch zonder dekzel ziet.
Ik draeg om uwent wil de flrraffe van de zonden.
Zulks ziet gy uit myn wonden.
Ai! draeg dan zorg voor my, op dat myn zaet met luft
In die verwachting ruft.
Myn broeders fchamen zich my immer te gedenken,
Zou dat myn ziel niet krenken ?
Myn naeftbeftaenden ftaen van verre, ichoon ik ftry
En om hun boosheit ly.
'k Verzaek myn zeiven om Godts tuchtroé te onderwerpen.
Schoon ik hst zwaert zie fcherpen
Voor mynen vegen hals 3 ik wacht doch zonder fchult
Den flag af met gedult.
Dus heeft my d' yver van uw huis geheel verflonden :
Dat hebt gy ondervonden,
O vader!
-ocr page 360-311. KONINGK DAVIDS
O vader! toen ik my wierp voor uw' voetbank neer.
Ter liefde van uw eer.
Het was myn fpyze altyt, de vreugt myns lieven vaders,
Myn hart en bloedende aders
Op te oiFren, om het vuur van zyn ontfteken gloet
Met dit gewillig bloet
TebluiTchen. al den fmaet, waer mede u 'trot dorft fmaden.
Heb ik op my geladen:
'k Heb om myn' euvelmoet gezugt, gekermt, geileent,
Myne oogen uitgeweent j
Myn ziel ganfch uitgevaft j doch fchoon myn duivenoogeB
Vervult met mededogen,
Die daet betreurden, 'twas flechts oly in het vuurj
Zyn wrevele natuur.
Vereelt in boosheit, wert noch harder dan voorhenen j
Dit doet my fterker wenen.
En in myn rouwe een' zak aentrekken tot een kleet.
Noch bleef zyn fpraeklit wreet:
Het dorft my fcharp en bits verguizen, feltoebyten.
Als hooftman derbandyten.
't Gerecht, dat op de poort zyn ilinxfe vierfchaer fpant.
Zet mê zyn fcharpen tant
In myn onnozelheit. Die fterke dranken drinken.
En zinneloos rinkinken,
Zyn
-ocr page 361-LXVIII. HARPGEZANG. 364
Zyn blyde, en lachen in myn aHerzwaerft verdriet,.
En zingen my een lied.
Doch fchoon men my verdrukt, ik beur gelyk een ceder
In 't zielopluikent weder,
^yn kruin om hoog, en rys aen Godts genadeftroom
Gelyk een pallemboom.
Ik laet myn wierookwolk op Godts gewyde altaren
Als rechte rookpilaren
Opftygen, omynGodt! ai zie dit offer aen.
En kom my tegen gaen
Met uw goetdadigheit, wil me in üw hemelkorefi
Doch horen en verhoren.
Ik ftaroog op uw heil, en fteun op uw geni:
Verlos my, help me dra.
Och! ruk my uit het llyk: ik zink: ai vat myne armen.
En wil myn ziel befchermen!
Gedoog niet, dat den vloet met losgelaten toom
My fchrylings overftroom!
Ligt ZOU hy, fel gezweept van losgeborfte winden,
My levendig verilinden!
Neen, laet de put zyn' mont niet fluiten over my:
Maer red me, en maek me vry!
O Godt! verhoor my, naer uw goedertierenheden!
Myn moede en love leden.
Τ t
Schier
-ocr page 362-κ ο Ν I Ν G κ D Α V I D ^
Schier afgemartelt, zien met een bezweken oog
Naer uwe gun ft om hoog!
Vertoef niet kom toch met aw gulde liefiieftraleEb
In mynen boezem dalen l
Verberg uw aengezicht nu niet van uwea knecht,,
Die hier te woritlen legtl
Wat ben ik bang! aimy! ikzwym: ai, vat me, o Vaderi
'k Heb immers niemant nader,
DanU} verquik myn zielen ftort my met uw min
Wat wyn en oly in!
Myn vyant knelt my vaft in zyn metale boeien:
Hy tracht my uit te roeien,
Als een' onnutten boom: verlos my uit zyn klaeu j
Die engte is my te naeu !
Al zyn myn haters fterk, ο Godt! gy zyt noch fterker :
Ai! trek my uit den kerker,
Myn vyant heeft de fchaemte en fchande, die ik draeg,
Gelyk een felle vlaeg
Van hagelftenen op myn lichaem uitgegoten.
En wrevlig wechgeftooten!
De versgelede fmaet, dat ganfch ondraeglyk juk.
Breekt my het harte aen ftuk.
En doet myn flaeuwe ziel bezwyken onder "t ftrydeflï
Ik zag naer medelyden,
Naei
-ocr page 363-LXIIL HARPGEZANG.
Naer hulpentrooftersom: maeroch! ik vont'er geen :
Myn vrienden waren heen!
In zulk een barrening van fmarte en bitterheden,
Wert myne fmaek beftreden
Met gal en edik} ο verfoeilyk onbefcheit!
Ontaerde onmenfchlykheit!
Laet nimmer fpys noch drank hun mager lyf verquikken:
Dat ze aen hun difch verflikken,
Tot weêrvergelding, dat een'valftrik hen verniel
En 't wrede lyf ontziel:
Hun oog zy blint. Dat angft en fchrik hun ilibberpngeii
En lendenen omvangen.
Ontfluitde fluizen van uw gramfchap: giet uw toorn
Op hun vermeetlen hoorn,
En harde koppen uit: uw felle wraek aen 't barnen,
Gryp met haer yzere armen
Hen razende aen ! hun llroom en bergmetael verroeft:
Hun tempel zy verweeft ,
Hun tenten onbewoont, om dat ze hem vervolgen
Op wien gy zyt verbolgen.
Om (Jat ze hem, die voor zy η volk ter brefle indrong, "
Verwonden met hun tong.
Laet plaeg op plage hen den ondergang worfpellen :
Noit komen dees rebellen
Τ t 2 Daet
-ocr page 364-311. KONINGK DAVIDS
Daer uw gerechtigheit» daer 't lang verloren bcelt
Op nieu wort uitgedeelt!
Wilt hunjBe namen uit het boek des levens wiflen:
Doet hen het voorrecht miiTen,
't Geen gy vergunt aen uw rechtvaerdig burgerfchap ;
Uw bleke gramfchap ftap
Met reuzefchreden aen, om deze bozen buiten
Uw nieuwverbont te fluiten. ,
Wat my belangt, ο Godt! ik ben vol pyn en imarti
Doch 't uitgemergelt haft '
Verwacht, naer zoo veel ftryts, in d' opperftarrezalen
Noch eens te zegepralen.
Ver boven alle kracht en macht en ©verheit.
Ik zal Godts majefteit,
Zyn naem, de luifter van zyn goude deugden, pryzen^;
Met keur van hemelwyzen·.
Ik zal hem danken by 't gevleugelt koorgezin
Voor zyne trouwe min:
Dit zal der Godtheit meer dan, os of vaers bevallen
Uit Levys.ofFerftallen.
Hoe wil't zachtmoedig volk, inzynen geeft verheugt,
Zyn ongefronfte vreugt
Betuigen ,, ea vol vuur en hemelyver leven.
Als 't zynen, Vorft ziet ftreven
In
LXVIII. HARPGEZANG. 333
In wit triomfgewaet, met kranflen om zyn hair!
Godt zal de vrome fchaer
Gedenken in haer nood} en nimmer hen vergeten
Die met een yzre keten
Om zynen zuivren wil en naem gebonden zyn,.
Om alle fmarte en pyn
Te dragen: neen hy 2:al hen uit het ftof opbeuren
En voor de zyne keuren. '
Laet hemel, aerde en zee, en alles wat 'eris^,.
Tot Godts gedachtenis j
Een endeloos gezang aenheiFen: dat de koren
In tongen en in ooren
Veranderen i want Godt zal Sion, alzynluft,
In wiens gemoet hy ruft,
Verloflen 3 en vol vreugt de diamante muren
Die nyt en tyt verduren,
Opbouwen j Judaes Steen voltoien voor 't geilacht.
Dat naer dien opbou wacat.
Daer zal het heilig zaet, geruft en zonder kommer,
In Godts genadelommer,
Ganfch vreedzaem wonen j en al 't volk dat hem bemint.
Als een reclitaertig kint,
Zal't daer ter goeder uur in zyne gunft gelukken
Godts eeuwig heil te plukken.
Τ t 5 LXXII.Hx\RP-
-ocr page 366-334 Κ O Ν I Ν G Κ D Α V I D S
Godt! geet aen den Oppervorftj
Die, met een onbepaelt vermogen,
't Gezag op zyne fchoudren torft,
In top van 's hemels blaeuwe bogen.
Uw rechten en uw ryksbeleit:
Geef aen den Ryksgczalfden Zone
Des Koningks uw gerechtigheitj
Dan zal zyn goude ileuierkrone
Vol luiilers blinken, en zyn volk, aan hem verplichts
Zich bly verluftigen in zyn aenbidlyk licht.
Dan zal hy uw gezegent zaet
Een goet en heilzaem vonnis vellen.
En met een ongefronft gelaet
d' Elendige eeuwig heil beftelleni
Hy zal zyn' vyant uit het lant,
Zyn zegevierent ryk, verdryvenj
De rotten kluift'ren aen een bant.
Hoe zullen dan de vredeolyven
Ontluiken, km en fchaep , niet meer ten roof gevefgt,
In 't nieuwe heilfaizoen gaen grazen op 't gebergt!
LXXII. HARPGEZANG.
Hoe zal 't dan op de heuvels niet
Van allerhande volk krioelen!
Elk zal, uit Godts genadevliet ^
Gedrenkt, een nieuwe vreugt gevoelen.
Men zal in kommerloze ruft,
In wyngaertlommer neêrgez3ten,
Naer 't aengebragte goet beluft.
Verborgen hemelmanna eten^
Terwyl den feeftrei, met laurieren om zyn kruin.
Verheugt zal blazen op de fcbelle yre-bazuin.
Hy zal zyn onderdrukte fchaer.
De vromen, die om nooddruft zuchten,
In 't lang gewenfchte vredejaer,
Verzaden met de goude vruchten
Van zynen Geeft, gelove, en vrê.
De droevige ouderloze wezen
Zal hy, in al hun ach, en wee,
Vertrooftenj hunne fmart genezen:
^aer die hen ftenigen, zal hy met naer geween
I^oen zinken in de zee^ gelyk een. molenfteen.
't Rechtvaerdig volk zal u alfins
Eerbieden, nedrig voor u zwichten,
Als zyn gedachten Hemelprins,
m
Zoo
Zoo lang de gulde hemellichten
Om hunne kringen draienj ja,
T^fo lang 'er ftammen zyn te vinden.
Zal elk, verlieft op uw gen4.
Zich aen uw goude wetten binden.
Uw voeten kuilen, en gehoorzaem zacht en ftil.
Uitvoeren uw bevel en koningklyken wil.
Hoe wil de Vorft dan met zyn' Geeft
En onuitputtelyken zegen.
Op het voorbeeldig hemelfeeft
Neêrdalen als een' zomerregen.
Of friffchen dauw, op 't jeugdig gras,
En, met zyn milde en' goude gaven.
Het jonge en malfche veltgewas
Verkwikken, en zyn' wortel lavenj
Op dat het over al voorfpoedig bloeie en tier.
En het gewenfchte graen den akker Godts verfier.
Wanneer de Vorft zyn fcepter zwaeit.
De wolf komt by de kudde fpelenj
De heilwint door de telgen waeit
Van Koningks koele Hofpriëlen>
Zal 't bontvolk, aen den levensftroom
Geplant, hoe magereerft en teder.
Op-
LXXII. Η Α R Ρ G Ε Ζ Α Ν G.
Opryzen als een dadelboom.
En waflen als een hogen ceder j
Ook zal de vrê, zoo lang de maen ftrykt aen den dans,
Zyn onverlepte kruin bedekken met een' krans.
De Koningk zal van zee tot zee
Gebieden 3 wyt en ver de palen
Zyns ryks, in een gewenfchten vrê.
Uitzetten, en zyn volk beftraleni
d' Inwoonders van de woeftenyj
Genegen voor zyn' troon te knielen.
Zal hy, vol blyfchap, vrank en vry,
Omvoeren op zyn zegewielen:
Hoe wil de moor, den Vorft ter eer, van 's hemels hof^
t^an d' aerde kuflen, en neervallen in het ftof!
't Gekroont geilacht van Tharziis zal
Zich naer myn' Ryksgezalfden keren j
Hem zullen eilant, berg, en dal.
Met hun fchenkaediëii vereren.
't Gepurpert volk vao Scheba heeft
Al gout en wierook rede om 't oiferen.
De Prins, die op de rykskroon ftreeft.
Van Seba opent zyne koferen.
En brengt den Voril:, ten blyk van trouwe, een onderpant
't cêlfte dat 'er waft op zyn onvruchtbaer lant.
KONING Κ DAVIDS
Ja al 't ontzachlyk vorftendom.
Verheven tot de bruine wolken
Ziet naer den wenk en d' oogen om
Van dezen Herder van de Volken.
De Heid'nen zullen voor zyn' troon
In later dagen nedervallen,
En op zyn' ftaf en goude kroon.
Die edle ryksjuwelen, brallen,
En met een nedrig hart, voor zyn gezag bevreeft.
Hem eren met ontzag, en dienen in den geeft .
Geen wonder want de Heilvorft zet^
Wanneer zyn Volk komt aengelopen
Om hulpe en nooddruft, voor 't gebedt
Des armen, hart en ooren open.
d' Elendigen, hoe laeg gebukt.
Indien ze hem uit liefde vrezen,
Laet hy, al zyn ze fel verdrukt.
Verwezen , nimmer weezen wezen;
Want als de werelt hen haer hulpe weigert, dan
Wort hy hen zelve tot een' vader en een man.
Als zyn behoeftig kerkgezin
Van droevige arremoê moet vaften.
Zal hy 't, uit enkle trouwe en min.
LXVIII. HARPGEZANG. 339
Gelukkig van dat kruis ontlaften:
Hy zal zyn leet en fcharpe pyn
Met vreugdenoly wéér verzachten.
En met zyn fpeferyewyn
Verdryven zyne boezemkiachten,
En doen gevoelen welk een troeft en liefdezee
Het eens te wachten hebbe, in 't eeuwig ryk van vrè.
Hy zal zyn ziel van 't helfch gewelt
En 's vyands loze lift bevryden.
Het luft hem ais een oorlogshelt
In 't perk voor d' eer zyns volks te ftryden.
Hy heeft het zwaert op zy gegort,
En zwenkt den triomfanten degen.
Hem, die nu 't bloet der vromen ftort,
Voorfpel ik enen feilen regen,
En fcharpen hagel i want haer bloetftroom ruift verwoet,
En roept en fchreeut om wraek en 's hemels toornegloet.
De Koningk zal vol vreugt en luft
Zyn lievelingen lang doen leven,
En hen, die hy uit liefde kuft.
Het fynfte geut uit Scheba geven;
En voor hen op zyn' reukaltaer
Gedurig zuivren wierook branden,
V V 2 Als
-ocr page 372-340 KONING Κ DAVIDS
Als hun verliefden Middelaar,
Die altyt hare en reine handen
Tot zynen vader heft, die naer dit offer ziet.
En fluks zyn zegenhoorn op Sions fchedel giet.
Indien men flechts een hant vol graen
In 'tlant ziet op de bergen bloeien.
Straks zullen de akkers, miltgelaên
Met zware halmen, welig groeien.
Indien de Geeft, die flus het gras
Bedoude, door dit graen quam zweven j
Hoe zou dat goude veltgewas
Op zyncn friifchen adem leven,
En ruifchen als 't geboomt geplant by ene bron^
Of als de cedren op den hogen Libanon!
'k Voorzie dat Salems biirgery
Haer groenen vetgezalfden fchedel,
In weerwil van haer weêrparty.
Door 't bloet des Lams verhoogt en edel.
Om hoog zal fteken als een boom.
O ja: zyzal, van Godts rivieren
Bewatert, aen dien frilTchen zoom.
Als 't geurig kruit der aerde tieren,
En
LXXXIX. HARPGEZANG. 341
En haer gewenfchten ftuk verfpreiden hier en daer,
Gelyk de nardus in het priefterlyke hair.
De naem des koningks blyv' gewis.
Langs ene ring van rollende eeuwen,
By yder in gedachtenis.
Wie tegen zyn bewint durft fchreeuwen,
Of zyn' vermeetlen kam opfteekt.
Zal als een nevel fluks verdwynen.
Godts heiiryk, daer de waerheit fpreekt .
En 't zuiver recht met glans blyft fchynen.
Zal zyne heerlykheit verfpreiden wyt en zydt.
Zoo lang de gulde zon om 't blaeugewelffel rydc.
Zyn heilig en verkregen krooft.
Gewoon zyn deugden uit te breiden.
Zal zyne grootheit weft en ooft
In 't harte van den blinden heiden
Vertonen, en deze arme fchaer.
Verdook op ongebaende wegen,
Zal hem voor haren Middelaer
Erkennen, en in hem den zegen
Ontfangen, om hem met een blyde zegetoon
Te groeten als Monarch met zyn doorluchte kroon
KONINGK DAVIDS
De Godt van Ifraël zy d' èer.
Die zoo veel vreemde en wondre dingen
Verricht heeft. Loof en prys dien Heer
Voor d' onverdiende zegeningen:
Hy heeft zyn uitverkore kerk
Verzamelt uit de boze werelt,
En haer beilempelt met zyn merk,
Bewaert, en met zyn beelt beperelt.
En zyn geliefde Zoon, bekleet met vleefch en been.
Ter liefde van zyn krooft, gezonden hier beneén.
Den naem van d' Oppermajeileit,
Blinkt eeuwig in het hof der hoven:
De naem van zyne heerlykheit.
Zal Sion zonder einde loven:
Laetyder een dat koormuzyk.
Die goddelyke tempelzangen,
342
Gequeelt van 't onbeweeglyk ryk
Des allergrootftcn Koningks vangen.
En d' aerde dreune en fplyt van 't ilerke^ lofgeluit
En barft, Godts ryk ter eer, mé in een lofzang lut.
LXXXIV. Η Α R Ρ G Ε Ζ Α Ν G. 343
J At al de vorilenhoven zwichten^
Hoe trots van marmer opgebout.
En opgepronkt met louter goiit,
Voor 's Heren heilige geftichten.
Gy wilt in 't plechtige gewoel,
Befchaduwt van uw Cherubynen,
In uw doorluchtig huis, verfchynen,
En zitten op uw' liefdeftoel:
Zou me uw paleis dan niet verrukken?
O Godt! daer ge in een wolke woont.
En uw genade en gunft vertoont?
Maer och! wanneer zal 't my gelukken
Uw tabernakel in te gacn!
Myn ziel, van enkle liefde dronken.
En aen Godts liefde vaiigeklonken,
Zucht u van verre om byftant aen ?
Myn hart en vleefch, fchier t' enden adem
Geroepen, zwymen neêr van rou.
En druipen wech van tranendoul
Als ik uw gunft eens blyde omvadem,
Hoe wil myn ziel dan in haer' ichik,
I»
-ocr page 376-Ιη 11 haer levenslicht herleven,
En door het godtshuis henen zweven!
Maer och! dat zalig ogenblik.
Dat heiluiir fchynt noch niet te komen!
Waerom mag ik 't verquiklyk licht,
De ftralen van uw aengezicht.
Zoo wel niet zien ais al de vromen?
Ge ontzegt geen kiene muiTche een huis
By uw gewyde heilgebouwen :
Een zwaluw durft 'er't neft: betrouwen.
En hoort 't gereutel en geruifch
Van 't offervee by uwe altaren :
En weert ge uw tortelduive ο ftraf!
Alleen van uwe woning af!
Moet zy, van allerlei gevaren
Omilngelt, zwerven in het wout!
Gy plagt een teder lam te weiden j
Een kleengelovige te leideUi
Of is die eeuw van klinkklaer gout
Al lang uit myn gezicht vervlogen?
Zyt gy de zelve Godt niet meer ?
Wel toon u dan gelyk wel eer.
En vaeg de tranen van myne oogenf
Hoe zalig is de ganfche fchaer
κ ο Ν I Ν G κ D Λ V I D S
LXXXIV. Η Α R Ρ G Ε Ζ Α Ν G;
Der reine Priefters en Levyten
Die in uw huis hun dagen ilytenj
En daer uw lof met keel en fnaer
Altyt verheiFen en verhogen!
Hoe zalig is 't bezielt geilacht.
Dat 's menfchen ydle hulp veracht.
En op Godts heerlykheit blyft bogen!
Het ftaroogt naer de levenskroofl.
En ftiert, om zulk een gift te ontfangen j
Op aerde zyn godtvruchte gangen
Na 's Heren wet: geen fchimp noch höon.
Geen werelt noch begeerlykhedett,
Verleit het van het hemelfpoorj
Het geeft Godts Geeft alleen gehoor,
Wanneer het door het dal moet treden
Van angft en zwarte tegenfpoet:
Het vreeft geen dieren, hoe ontzinnig:
En fchoon de magre doot het vinnig
En hongrig 'aenvalt, 't wykt geen voet:
Al moeft het zelfs vaii dorft verfmachten.
Het zou, getrooft in al die fmart,
En bly met een grootmoedig hart
Alle aertfche zwarigheên verachten.
Godt is zyn Leidsman en zyn luft:
Hy
346 Κ O Ν I Ν G Κ D Λ V I D S
Hy zal het met zyn gimft omriugen,
En zyne heilfooteia doe» fpringenj,
En als het op zyn voorzorg ruft,
Zal hy een' aengenamen regca
Doen vloejen, en een' zilvrendou.
Hy zal zyn' diepgedoken rou
Verandren in een' hemelzegen.
Wat zyn de vromen fier van tfct!
Zy lopen met gehele fcharen
En benden naer Godts beilaltarenj
.En, wie haer hemeldrift belet,
Zy ftryken echter even moedig
Nacr Sion heen, daer Godt regeert j
En haer met zyne gunft vereert j
Al was de wêg dan noch zoo bloedig.
Ze ontzien geen fcharpe dorenpaên.
Geen hoge en fteilgerotile trappen,
Om Sions heuvel op te ftappen.
En naer Godts heiltroon heen te gacH.
O Jakobs Godt! kom leen uwe ooren
Naer myn gebed, en luifter toe,
Hoe thans uw bidder is te moê!
Ai! wil hem horen en verhoren!
O Godt! gy zyt in tyt van nood
Gerect
LXXXIV. HARPGEZANG. ^f
Gcreet om voor ons heen te trekkeiii
Een veilig fchiltj om ons te dekken^
En te verloiTen van den doot!
Aenfchou uit uw verheve woning,
Daer gy verhoogt zit in het licht.
Het helderblinkent aengezicht
Van n?y, van uw' gezalfden Koning!
Och! mogt ik enen dag by U
Verkeren in de voorportalen
Uws heiligdoms en daer de ftralen
Uws heils zien glinilren, die ik nu
Moet derven ! 'k zou 'er duizent dagen
Voor willen miilenj ja ik wou
Aen Godts ontzachelyk gebou,
Veel liever ongemak verdragen,
En een der kleenfte dienaers zynj
Dan by de bozen in te wonen.
Die Godts oneindig wezen honen >
Want Godt wil met den zonnefchyn
Van zyn genade ons hart vermaken:
Hy is een zon en fcbilt, en geeft
Aen yder, die zyn wet beleeft,
Zyn onverdiende troii té fmaken.
Hoe zalig is de menfch, ο Heer!
Die in zyn angil en zwarigheden
^ Xx2 Met
-ocr page 380-348 KONINGK DAVIDS
Met u mag worftlen in gebeden!
Gy zult hem met onfterflyke eer
En heerlykheitj gelyk uw zonen,
In 't noitbedroefde ryk, bekronen.
IK zal eeu uit eeu in de goedertierenheden
Des Heren zingen, en zyn min
In Sions geeftlyk huisgezin
Verkondigen: och! zag ik al myn lichaemsleden.
De krachten van myn ziel hervormt in enkel item!
Hoe zoude ik dan uw hemelwaerheit.
Met geeft en kunft en kracht en klaerheit
Trompetten op den muur van uw Jeruzalem!
Wat zoude ik van uw trou, wel eer aen my gebleken.
Vertellen by al 't nageflacht, "
Dat op uw trou en hulpe wacht j
Wat zoude ik, omynGodt! van uwe deugden ipreken t
Door uw goetgunftigheit, gegront op louter gout,
Woudt gy een kruisgemeente ftichten.
Een zuivre kerk die noit zal zwichten.
Om dat ze op 't oiFerbloet haers Heilai?ts is gebout:
En
-ocr page 381-LXXXIX. HARPGEZANG. 349 ïl
En om dit groot beftek te beter uit te voeren.
Hebt ge in het hemelfche geweil
De waerheit op een' ileen geveft.
Op dat geen ilerveling die immer mogt beroeren.
Gy hebt voorheen gezegt met uw' gewyden mont:
'Ic Heb flus myn vrêverdrag gefloten
Met d' eer van myne gunf!:genoten j
Ik zwoer by mynen knecht, by 't fluiten van 't verbont,
Enfprak: gezalfde Vorft, mynDavid! waert tc pryzen,
Bou my geen' tempel j neen, maer laet
Dat over voor uw heilig zaet.
Dat uit uw iend'nen als een ceder ftaet te ryzen.
Ik zal den zetel van uw ryk by elk geflacht.
Door enen ring van eeuwen bouwen.
En Davids Zoon, wel waert te aenfchonwen.
Dien yder uit den ilam des groten Davids wacht.
Als Levys avont valt, zal 's Heren tempel ftichtenj,
En Godt zal 't heilig zaec zyns Zoons,
De vaftigheit zyns gouden troons,
Beveiligen , en *t huis met heerlykheit verlichten:
Des ftaen de hemelen verwondert van dit werkl
En al zyn heiren flaen aen 't zingen:
Een ganfche fchaer met keurelmgen
Roemt uw getrouwigheit in uw verkore kerk J
X X 3 Uw
-ocr page 382-385 KONINGK DAVIDS
Uw vrétrompetters en doorluchte boetgezanten
Bazuinen zich fchier uit den aêm.
Om uwen zegenryken naem
By al de Heidenen en Joden voort te planten.
Neen, niemantis 'er in den hemel ia gelyk:
Ald'Englen, als ze uw licht zien krieken
Van verre, duiken in hunn' wieken.
En zwymen op 't gezicht van 't eeuwig koningkryk.
Op d'aerde woont geen man, hoe moedig. Herken edel.
Die naer u zweemt in majefteit.
En onbczwalkte heerlykheiti
Voorwaer, al 't fchepfel buigt voor uwen ftaf zyn' fchedel.
Wat zyt ge, ο Godt! geducht in uwen hemelraet!
Elk een, om u vohiiaekt te vrezen.
Dekt uit eerbiedigheit zyn wezen.
En valt ootmoedig neêr, uit fchaemte, op 't bleek gelact.
Hoe groot zyt ge in het licht op uwen ftoel verheven!
Als ge in den ring der grootften zit.
En al het heir uw glans aenbid.
Of wegfmelt voor dien gloet en angftig legt te beven!
Wie is zoo groot als gy, ο zalige Opperheer!
O Godt, en Vorft der heierfcharen!
Wie kan uw grootheit net verklaren?
Gy doet dit zelf volmaekft op uw geftoelt van ccr:
LXXXIX. HARPGEZANG. 351
Daer blinkt uw heldre trou met diamante ftralea
Uw gunftgenoten in het oogj
Daer laet ge uw liefde van den boog
Des hemels in het hart van uwe kindren dalen.
Dan heerfcht gy met uw' ftaf in't midden van de zee:
Wanneer zy dol en opgeblazen,
Verwoet aen 't bruifchen ilaet en razen,
Kemt gy haer golven glad en maekt haer flux gedwé.
Uw macht heeft Rahab eens ontzenuwt en verbryzelt
Als een verflagen legervoogt.
Die zich uit hovaerdy verhoogt,
En uit laetdunkentheit zyn ftoel ten hemel vyzelt.
Als gy het volk verftrooit met uwe grimmigheit.
Wat fterfling blyft 'er dan vermetel!
Dc hemel is uw eige zetel,
Daer gy alleen regeert en uwen luifter fpreit.
Het aertryk houdt ge voor den voetbank uwer voeten:
De werelt, met uw volk bevolkt.
En uw goetgunftigheit bewolkt
Is uw. het Noorden komt u plechtiglyk ontmoeten.
Gy hebt het Zuiden zelfs gefchapen. Thabor juicht
En laet zyn fpits in 't weften ryzen .
De berg van Hermon wil u pryzen,
Daer hy in 't ooft zyn kruin voor uwe hoogheit buigt.
352 KONINGK DAVIDS
Ja, yder luchtgewcft brengt allerhande zielen
Voor uwen troon, geveftop 'tbloet
Uws Zoons, en wil thans welgemoet
Eerbiedig voor den glans van uwen name knielen.
Gy hebt een arm mee machte geen menfch weerftaet uvr
Uw rechtehant is hoog verheven: (hant.
Schoon al de koningkryken beven
Der aerde, uw eeuwig ryk houdt onbeweeglyk ftant:
Het ruft op 't heilig recht en op uw rein gerichte,
Τ we diamante rotfen, die
Den gryzen tyt verduren j wie
Verfmelt niet op het zien van uw gevreeft gezichte!
Maer 't wrekent oog fchiet juift altyt geen blixemsi
Uw trou waekt mê met hon^lert oogen,
Zy kan die wreetheit niet gedogen j
En uwe liefde heeft uw oordeel wel verbeên.
Wanneer ge zyt beluft, ο Godt! ten ilryt te trekken.
Heeft uwe waerheit, u in 't velt
En uw goetgunftigheit verzelt.
Dat zyn twe fchilden die uw heilig volk bedekken.
Hoe zalig zyn ze die met een befneden oor
Uw vrébazuinen horen klinken.
En haer gewyde klanken drinken,
Ü ftatig toegezwaeit in Sions hoge koor!
Hoe zalig zyn ze die in 't licht uws acnfchyns wandelen
Op 't herelyk geBadefeeft^
En daer met blyfchap in den geeil
Van uwe heerlykheit en goude deugden handelen!
Hoe zalig zyn ze die, met een begaefde ftem^
Den ganfchen dag de heldre galmen
Der uitgeleze vrciigdepfalmen
Doen zweven door 'tgefticht van uw Jeruzalem ^
En zich al juichende in uw' groten naem verblyden!
Door uw gerechtigheit zult gy
Ze, ontbonden van de ilaverny-j
Verheffen, en verheugt op 'saerdryx kruin doen ryden.
Gy zyt haex zon enfchilt, ο trouwe Hemelvoogt!
Zy willen op uw fterkte bouwen j
En noit op haren arm vertrouwen j
t>es zien wy onzen hoorn met eerfieraét verhoogt.
Want onze grote Helt, de Voril van 't heir des Herens
Is daer toe al voor eeu en tyt
Van zynen vader ingewyt,
En voorbefchikt om ons een' heilkrans te fchakeren.
Gy hebt tot onzen trooft in een gezicht gezegt:
'k Heb een Verloffer uitgevonden.
Om Sions heilighuis te gronden.
En zelf dien hoekfteen in myn David lang gelegt.
J54 Κ Ο Ν Ι Ν G Κ D Α V Ι D S
Ik heb dien v.roomaert uit de zondaers uitverkoren.
En in zyn ampten iiigehult :
Ik heb de kruin myns knechts vergulr.
En dien Rechtvaerdigen gezalft uit mynen horen.
Dien onverbreekbren bant, die 'k met hem heb gemaekt.
Verduurt (wie hier mag tegen fchreeuwen}
Den ronden ring der rollende eeuwen.
Wanneer de vyant naer zyn lieve leven haekt.
Zal ik hem met myn' arm opbeuren en verftejkeni
Ik zal hem met een' kopren muur
Omheinen} 't aengeiloken vuur
Uitbluflchen, en alfms verydelen zyn werken,
'k Zal zorgen dat de zoon d^r ongerechtigheit
Hem nimmermeer zal onderdrukken:
Ik zal myn knecht de vrucht doen plukken
Van zyn verdienilen, hem van outs al toegezeit.
Hoe willen hem myn troa en goerheic niet omringen.
Omarmen, vrolyk lonken toe!
'k Zal in myn' naem zyn' hoorn, noit moê,"
Verhogen, en hem zelf het zegelied doen zingen.
Jk zal zyn blonde kruin vergulden met een krooHi
De fcepter in zyn handen geven:
Hoe wil de zee dan voor hem beven
£n trillen, als hy zit op zyn' gevreesden troon!
LXXXIX. HARPGEZANG. 355
Hy zal zyn ryxgrens in de kringklende rivieren
Uitbreiden, en een ganfche wolk
Verkrygen van vrywillig volk,
Dat hy rechtmatig zal befchermen en beftieren.
Hoe hoog en diep hy ook mag zitten in het gouC,
Hyzalmyzynen vader noemen.
En op myn gimft en liefde roemen, ,
Die 'k hem bewees, eer noch de wcrelt was gebout.
Het eerftgeboorterecht zal hy alleen genieten.
En d'enigile Opperkoningfc zyn.
Ik zal een beek van melk en wyn
Door 't vreedzaem koninglcryk myns lieven Zoons doen
Myn goedertiérenheit, myn vriendlyk aengezicht
Zal eindeloos zyn zy verzeilen j
'k Zal hem 't geheim myns racts vertellen.
En 't heilzaem vrêverbont dat nimmer feilt noch zwicht.
Ik zal in eeuwigheit zyn geeillyk zaet verhogeni
Zyn ryxitoel nimmer doen vergaen,
Maer in zyn' luifter doen beilaen,
Gelyk het groots gefticht der blaeuwe hemelbogen.
Indien zyn kinderen myne onbeiinette wet
Verlaten, en myn reine rechten
Uit enkle gloryziicht bevechten,
En die doorluchte fchaer myn eél gebod befmetj
Y y 2 Zal
ί.<ί
-
356 Κ O Ν I Ν G Κ D Λ V I D S
Zal ik haer met de roê van mync wraek kaftyden.
En dubbel plagen, om dien hoon^
Maer nimmer zal ik u, myn Zoon ,
Myn goedertierenheit betwiften noch benyden.
Myn trou feilt nimmermeer, en myn verbont ftaet vaft.
Zou ik myn David ook bedriegen?
Of kan de mont der waerheit liegen ?
O neen j myn eedt ftaet als een rots van wit albaft.
'k Voorfpel zyn vrome ziel, in 't eeuwig ryk der dagen
Ene onverlepte onfterflykheit.
De zetel zyner Majefteit
Is vry, gelyk de zon van alle wiiTelvIagen.
Ik zal zyn heerlykheit doen fchynen als de maenj
Zyn huis zal zeker zyn en veilig j
Geloof my, die dit zegt, is heiligj
Neem dan de woorden van myn reine lippen aen.
'tis waer, ο Godt! gy hebt vorft David wel verheven,
Zyn echt en geeftlyk hofgezin
Verhoogt aen 's hemels blaeuwe tinj
Maer hebt zyn' aerdfchen troon een' groten knak gegeven.'
Gy hebt hem om zyn zonde en ongerechtighcên
Gehaet, verworpen en verftoten^
Gy hebt uw oordeel uitgegoten
Op zyn gezalfde kruin, uw vrientfchap afgefneên
LXXXIX. HARPGEZANG. -
't Verbont uws knechts, voorheen voor overlaft beveiligt
Hebt gy vernietigt, en zyn' troon
Doen wagglen, en zyn goude kroon
Geworpen op den gront, en al haer eer ontheiligt.
Gy wierpt zyn muren om, verbrakt zyn fterkte en machte
Gy iloopte zyn befaemde wallen,
En liet zyn heerlykheit vervallen:
Hy, die noch korts van Godt bemint wiert, en geacht,
Is op den weg berooft van allerhande lieden.
En van zyn' nabuur zelf verfinaet:
Hy, die het oog was van den raet,
Moeft voor de reehtekant des weêrpartyders vlieden
Gy hebt zyn' vyant, in het midden van den ftryt.
Een groene krans met gloryblaren
O Godt! gevlochten om de hairen.
En met de zegeprael zyn hart en ziel verblyt.
Hetzwaert uws knechts voorheen met voordeel uitgetogen,
Hebt gy zeer haeftig omgekeert:
Zyn gloeient krygsvuur is verteert:
't Sieraet van Ifraël en Juda is vervlogen.
Gy hebt zyn fchoonheit doen verdwynen en vcrgaenj
Zyn ryxftoel op den gront gefmeteni
Zyn tyt verkort, zyn vreugt verlietenj
En hem een' fleuier der bcfchaemtheit omgedaen.
Κ O Ν I Ν G Κ D Α V I D S .
Hoe kngo Heer! hoe lang zult gy u dan verfchuilen?
Hoe lang zal u'ive grimtnigheit,
Die als een vuur haer vonken fpreit
Noch röken? open ti, ο diepgezonken kuilen!
Verberg my voor 't gezicht des Hemelrechters: löaer
Waer zoude iifc dcch uw oog ontwyken.
Die door de rotfcn heew kunt kyken!
Ik vhicht niet, fchoon ik ben omringt met dootsgevaer.
Ik wil veel liever tnet beroa en hete tranen
Uw'toom verbidden: hemel, hoorf
En neig naer myn gek lag uw oor,
MiiTchien zal dit gebed my 't padt des levens banen.
Verfchoon en fpaer my toch, ik ben een bloem gdlyk^
En rook en damp, zeer haeft vervlogenj
Gy immers kent myn onvermogen,
ik ben Hechts levende afch en wat beweeglyk ilyk.
Qf naemt gy voor, ο Godt! den menfch vergeefs te fchep-
Dan is 'tmet Juda los gedaen, CP^ni
Dan moet de hoop geheel vergaen,
Om levent water uit de bron des heils te leppen.
Indien gy aen uw trou wilt denken, noch uw' eedt
Dien gy eens plechtig hebt gezworen.
Uw liefde en goetheit zyn verloren.
Zoo ge uw weldadigheit verzuimt, of ganfch vergeet.
Dan
-ocr page 391-ί19
Dan kan geen David oit den pyl des doots ontvluchten j
Dan leit hy met zyn nageflacht
Geketent in den naerften nacht
Der helfche duifternis, om eeuwig daer te zuchten.
Maer uw gerechtigheit in Kriftus kan alleen
Die droeve ramp te boven komen!
Laet dan de vreugt der ware vromen
Niet fmeltenj noch haer hoop niet worden afgefneên.
Gedenk eens aen den fmaet van uw gewyde knechteni
Neem wech die pyn^ vcrdwyn die plaeg,
Die ik in mynen boezem draeg,
Men komt de ziel van uw' gezalfden ilaeg bevechten.
En roept: waer blyft de Vorft van Davids huis zoo langi
Maer \vy, die in Godts woort geloven,
Wy komen dat verdriet te boven ^
Ên zingen welgemoet, een plechtig feeftgezang.
Gelooft zyt gy ο Heer! ο Prins der Englekoren!
Wy zien u door 't geloof te moet :
Is 't waerheit ? horen wy het Moet
Des Lams al ruifchen ? ja, wy horen't met onze ooren.
jéo κ ο Ν I Ν G κ D Α V I D S
Ie wil 'er mê met hart en ftem
Den Oppervorft van 't hof hier boven.
Den naem des Allerhoogften, loven?
O Sion j O Jerufalem!
Ik wil Godts lof en heerlykheden
Verheffen met een bly gemoet.
En met een' godgewyden vloet
Van galmen, hem te moet gaen treden;
Ik wy' dit plechtig tempellied
Der Godtheit toej en waerom niet?
Hoe paft het ons met hemeltael.
Met kerkmuzyk en edle wyzen
Uw goedertierenheit te pryzen,
O Godt! als 't licht met glans en prael
Des morgens aen de lucht komt krieken!
En dat men van uw trouwe zingt.
Als ons de ftille nacht omringt
Met zyne zwartgeverfde wieken >
Want dan is onze geeft wel beft
Op uwe heerlykheit geveft.
XCn, HARÏ^CÊZANG.
Gy haet geen varren van den mont
Met plechtigheit u opgedragen :
Gy liiiftert naer de fixe (lagen
Der luit, zoo ilechts lut 's harten groüt
Den klank verwekt wortj aldenoten^
Die fpeien varen door de lucht.
Doen dan voorwaer de befte vrucht.
Wanneer ze uw' friflchen lof vergroten:
Des fpeel ik bly op harp en fluit,
En barft in enen lofzang uit.
Wantgy, ο Heer! hebt my verblyt
Met uw doorluchte zegedaden j
Uw zegen quam my overladen
En kronen midden in den ftrytj'
Zoude ik de werken uwer vingeren
Dan niet, aen 's hemels oppertin
Verheffen, en eeu uit eeu in
Op uwe liefde en trou verilingeren ?
O ja: 'k verlies my in 't genot
Van uwe goetheit, ο myn Godt!
Wat fterflyk menfch is oit in ftaet,
Hoe naerftig hy ook op mag merken, .
Om uwe weergaloze werken,
Ζ ζ
En
397 KONINGK DAVIDS
En 't diep geheim van uwen raet
Volmaekt te kennen en doorgronden!
Een onvernuftig man doorziet
Uw heilige gedachten niet:
Geen dwaes heeft immer die gevonden:
Uit 's hemels eeuwig raetbeiluit.
Sluit Godt voor al de dwazen uit.
Dat al de goddelozen vry
Gelyk het kruit der aerde groejen:
De bozen mogen welig bloejen .
En zwellen vol van hovaerdy:
Hun groente zal wel haaft verblekenj
De wortel zal met al de blaên
Verdorren, en door 't vuur vergaen.
Godt zal hun fterkte ganfch verbreken:
Want d' allerhoogfte Vorft en Heer 5.
Slaet d'ondeugt van haer' zetel neer.
Al wie uw heiligheit bevecht,
Leit bloot voor uw' getergden toren.
Gy zult uw haters los verfmoren,
Verftrojen, als uw heilig recht
Het blinkent harnas aen zal fchieten.
Maer gy, gy zult myn hoorn vol moet,
Gelyk
XCIÏ. Η A R Ρ G Ε Ζ Α Ν C.
Gelyk gy des eenhorens doet
Verhogen, en myn kruin begieten
Met oly, op 't genadefeeft,
Met goude gaven van uw' Geeft.
'k Zal zelf, wanneer ik zegeprael
Door groengevlochte lauwerbogen,
Myn' vyant aenzien voor myne oogen,
En al zyn gladgeilepen ftael
Omvoeren tot myn zegeteken}
En horen dat Godt over al
Myn boosaerts heeft gebragt ten val .·
Hoe wil ik dan myn hooft opfteken!
Myn hooft, gehult met lauwerier,
En juichen op myn harp en lier.
Gelyk een friiTche dadelboom,
Met bloeffems, onvervvelkbre bladen,
En edle vruchten is beladen.
En, van een' zilvren waterftroom
Bevochtigt, zyn gekranften fchedel
Grootmoedig opfteekt in de lucht.
En onder gene zwaerte zucht,]
Zoo fier, zoo vruchtbaer, frifch en edel
Is Godts rechtvaerdig volk altyt, ,
Als 't met zyn weêrpartyder ftryt.
Ζ ζ 2
Dit
'tl
Κ O Ν I Ν G Κ D Α V I D S .
Dit volk bezit een heldenmoet.
Een cederboom, om hoog gewaiTchen,
Die op géén feilen ftorm zal paffen,
Hoe wreet hy op zyn takken woet,
Wort door de worftelende winden
In 't endt vermeeilert ^ maer Godts zaet
Verduurt de boosheit, hoe ze ilaet j
Geen keten kan Godts erfdeel binden ^
't Is vry, en wort, wanneer het treurt,
Met 's hemels armen opgebeurt.
Die eens geplant in 's Heren huis.
Beveiligt met den Geeft al tevens,.
Geënt is in den boom des levens.
Zal met een lieffelyk geruifch
Den voorhof van Godts kerk vervullen,!
En bloejen als een dadellaer.
Zelfs als het gryze en zilvre hair
Zal om zyn magre fchoudren krullen,
Zal hy, wie zyn geluk benyt.
Noch vruchten dragen op zyn' tyt..
Hy zal volftandig blyven ftaen
Als een der edelfte pilaren
Des tempels, en zyn loof bewaren^
Noit zal zyn heerlykheit vergaen..
Hy
XCIL HARPGEZANG. 36^
Hy zal gewenfchte deugden dragen,
Hoe oiitj hoe kreupel, krom en ftyf.
En groenen als een vrede-olyf^
Hy zal Godts deugden alle dagen
Vermelden, en voor al in 't pleit,
Rechtvaerdigen zyn heiligheit.
Α
__^I, luifter, omynGodt! naer myn bedrukt gebet.
Laet myn benaut geklag toch in uwe ooren komen:'
Ik ben met rook en damp van tegenfpoet omzet j
En 't zoet gevoel word my van uwe gunft ontnomen.
Ai, trekt de ftralen van uw vriendlyk aengezicht
Niet in; maer wil myn bê nu horen en verhoren:
Ontfluit de deuren van het goutgeftarntgefticht
Des hemels, fchoonuwoor, in't hoogfte koor der koren^
Op zinlyker muzyk verzaed wort: hoor myn ftem.
De zuchten myner ziel, d' onzichtbare afgezanten
Myns boezems, die ge noit in uw Jeruzalem
Gehoor ontzegt, in 't hof, gebout van diamanten^
Myn dagen zyn gelyk een' dunnen rook vergacn.
'k Heb weinig tyt in vrede en ware vreugt gefleten:
Op korte blyichap volgde een vloet van brak getraen,^
En d' onruft huisde zich in myn beklemt geweten.
Ζ ζ 3 Mya
-ocr page 398-366 KONINGK DAVIDS
.Myn beenders zyn van fmarte en knaging uitgebrant.
En iiitgeteert als vuur: myn hart is ganfch verilagen.
En quynt niet ongelyk een frifch gewas op 't lant,
Dat door den feilen ftorm en fcharpe hagelvlagen
Verwoet gekneuil wort en gefraeten op den gront.
Myn luifter flaeut: myn kracht en fterkte zyn bezweken.
'k Heb honger, en 'k ontzeg het broot aen mynen mont.
Door 't endeloos gezucht en zieluitftortend fmeken
Is 't uiügeteert gebeente aen 't mager vleefch gekleeft.
'k Heb als een roerdomp, die in't wouc niet doet dan ftenen,
In akiige eenzaemheit myn'jammerilaet beleeft:
Nu vluchtte ik op hec lant, dan in het wilt daer henen,
Gelyk een fteenuil die geen vafte woning hout:
Dan ileet ik onverzelt myn nachten en myn dagen,
Gelyk een mufch die zich op 't eenzaem dak betrout.
En zeker, wie zoude ik myn zwarte rampen klagen!
Myn haters fmaden en begraeuwen my, ontiint.
Misbruiken in hunn' eedt Godts heilige eigenfchappcn^
En Godtmet wien ik flus verkeerde, en fcheen bevrint,
Laet nu die vriendfchap ganfch verflaeuwen en verflappen .·
't Is uit voor my! 't is uit! 'k eet afch in itê van broot:
'k Vermeng, wanneer ik drink, myn drank met zilte tranen.
Waer ben ik ? nadert my de bleke en magre doot ?
Springt d afgront los, om my een yflyk pad te banen
Naer
-ocr page 399-LXXXIX. HARPGEZANG. 367
Naer 't diepgezonken hol der geeften ? och! waer heen!
Waerloop ik! 'k zie het vuur van 's hemels toren brandenj
Zyn kromme blixem zengt myn halfbezweke leên.
En zyne wraek grypt my met haer metale handen.
Fhis zat ik hoog en diep als een prinfes in 't gout:
Thans legt myn heerlykheit, gelyk een bloem ter neder.
Gy had my, ο myn Godt! met uw gena bedout:
Nu is dat heiluur om: nu valt die hoge ceder,
Gelyk een fchaduw die allenx verflaeut en finelt,
Gelyk het friflche gras verzengt door zomerdroögte.
Of als een bloem die op den gront legt neêrgevelt,
Die korts nog ryzig op haer fteel ftont in de hoogte:
Zoo zyn de krachten van myn leven mê verfpreit.
Wat onderga ik j Heer, al ftaet veranderingen 1
'k Ben enkel ftof en afch en onbeftendigheit.
Maer gy, ver boven zon en maen en ilarrekringeii
Verhoogt in't zalig lichtj ο Godt! gyblyftaltyt
E)e zelfde, uw koningkryk is duurzaem en beftendig^,
En uwe naem is aen d' onfterfiykheit gewyt:
Öes hoop ik op uw heil, al leg ik hier-elendig
Te worftlen j want gy zult met een vergramt gemoet
Eens opftaen, en uw volk met uwen arm bejfchermeni
En Sion zal de vrucht haeft van uw oiFerbloet
Genieten, als ge u zult ter goeder uur ontfermen..
403 KONINGK DAVIDS
De dag des heils genaekt: de blonde dageraeC
Van Godts genade ontluikt tot vreugde van de vromen:
'tBeftemde tytftip, vaftgeftelt in 's hemels raet.
Het ziel verzoenende uur, is endelyk gekomen.
JBou Salems muren op, en 't langvervallen huisj
Uw knechten zien voorwaer de verfch verftrooide ftenen
Met medelyden aen, en treuren met hun gruis:
O Hemel! wil uw hant tot hun herftelling lenen!
Breng d' oude heerlykheit in 't nieuwe godtsgefticht:
Verbeter 't oude, en doe 't den rooft des tyts verduren,
En iluit de ftralen van uw eeuwigfchynent licht
En gunft toch binnen in zyn diamante muren:
Dan zal het Heidendom neêrvallen voor uw' troon ^
En uw' doorluchten naem met diepen eerbiet vrezen i
Ja, alle Koningen, beluft om 's Koningkszoon
't Aenfchouwen, zullen dan zyn ganfch ontzachlyk wezen
Aenbidden: en wanneer de Heilvorft Sion bout
En in zyn Majefteit, omringt met Cherubynen,
Op zynen jafpiftroon gekroont met gloeient gout,
Bekleet met zonneglans, eerwaerdig wil verfchynen.
En luiftren naer 't gebet van zyn bedrukt geilacht.
Dat thans in kluiiters zit, nu hier, dan daer loopt dwalen.
En telkens op de hulp des Hemelrechters wacht.
Dan zal men deze gunft op een tafreel afmalen j
Met
-ocr page 401-Met letteren van gout graveren in een' fteenj
En voor het nageflacht in een gedenkboek fchryven.'
Hoe wil 't lierfchapen volk, met 's Heren hant befncén^
Zich dan verluften in de hemelfche bedryven
Van den drieênen Godt! en met een volle vreiigt
De Godtheit roemen voor die nieuwe heilbewyzen ^
En zich verliezen in den bloeflem van zyn jeiigt,
.Wanneer 't Jeruzalem ziet naer den Hemel ryzen.
't Zal juichen, om dat Godt met een verlieft gezicht
De zuivre ftralen van zyn teder medelyden
Wou nederkyken uit het goutgeftarntgefticht.
Om zyn benaeude ichaer te trooilen en verblyden.
't Zal juichen, om dat Godt naer 't angftig zielgeklag
Van zyn gevangen volk met aendacht heeft geluiftert,
En in een' blyden rei zyn droevig wee, en ach.
Verandert heeft, en uit de ilaverny ontkluiftert.
't Zal juichen, om dat elk naer Sion op wil gaen.
En naer Jeruzalem, om 's Heren lof te zingen 3
Daer Jood en Heiden, op een' weg met rozeblaên
Beftrooit, het koningkryk des Heilants innedringen:
Daer d' Opperryxvorft zit verheven op een ftoel,
Omfingelt met een ftoet van Vorften, bloetgetuigen
En kruisgezanten, die, in't midden van 't gewoel
Hem oiFren, cn befchaemt voor zynen zetel buigen.
369'
370 KONINGK DAVIDS
Maer och! terwyl ik my met Sions maegdenrei
Verheiige, en bezig ben naer Salem heen te treden.
Klinkt my een naer geklag, een treurig veltgefchrei
In d' ooren i zie ik my omiluwt met zwarighedeB:
Godt heeft myn krachten door zyn almacht neergedrukt.
Jeruzalem! ik zag van verre uw poorten open^
Toen dacht ik, (maer och! och! myn poging is mislukt}
Nu kan ik regelrecht dc heilftat innelopen.
Zoo wort de blyfchap vaek geftremt door tegenfpoet.
'k Beloofde my een oogft van hemelzegeningen.
Een ecu van vrede en vreugde, een hoorn vanovervloet:
Maer och! een bruine nacht van rou quam my omringen!
Myn dagen wierden by gebrek van levenskracht
Verkort myn ziel verfmolt in ene zee van tranen.
Toen fmeekte ik: ο myn Godt! gy hebt my zelfs gebragC
Op dezen weg, en woudt my 't padt des levens banen i
Zoudt gy u nu van my ontheffen en ontflaen ?
Och! laet het werk toch nu niet varen van uw handen!
Maer fterk en help my j want myn hoop zal noitvergaenj
Al grimt de doot my aen^ al wet de hel haer tanden.
Uw onveranderlyk befluit en eedt ftaen pal.
'k Betrou op uwe trou, die nimmer zal bezwyken.
Gy zyt de Bouheer van het netgevormt heelal.
Het aerdryk, dat ge met uw' zegen woudt verryken,
XCIL HARPGEZANG. 36^
Hebt ge op het middelpunt der luchtvloet vaftgegront.
Gy hebt de heèmlen door uwe almacht uitgeftrekeni
Maer door den tant des tyts, den adem van uw' mont
Zal dit volmaekt gebou bezwyken, ftukken breken.
En miffen al zyn glans en zinlyk leenfieraet:
Het zal, gelyk een kleet, verouden en verminderen.
Veranderen van vorm: maer gy, gy blyft in ftaet,
O Heilant! Godt met ons! ο hoop van uwe kinderen!
Gy zyt eeu uit eeu in de zelfde, die ge zyt:
Uw jaren weten van begin noch endt: uw leven
Is aen d' onfterflykheit geheiligt en gewyt. ^
Uw koningkryk zal voor geen poort der helle beven j
Dat ruft op 't eeuwig en onwrikbaer raetbeiluitj
Dat 's op een diamant met hamers vaftgeilagen j
Des is de droeve zorg voor 's Heilants kerk nu uit.
Want zy heeft aendeel in uw jaren en uw dagen j
Zy fteunt op Gods natuur en onbeweeglykheit.
Triomf! de kindren van Godts knechten zullen wonen
In 't onvergangklyk huis door Kriftus bloet bereit.
Hacr kruiflen zullen zy verwiiTelen in kronen.
Hun heilig zaet zal voor uw lieflyk aengezicht
Een diepen vrede, ruft en zaligheit erlangen;
En voor dien zegen, u in Sions heilgefticht
Verherelyken met doorluchte reigezangen.
Α a a 2 CIX. HARP-
-ocr page 404-372 KONINGK DAVIDS
O Godt myns lieils! die my in tyt van nood
Met uwe gunft en liefde plagt te kronen}
Hoe komt nu uw verdraegzaemheit zoo groot
Omtrent het rot dat myne ziel durft honen ί
Gy immers zyt van myn bedryf bewufti
Gy weet dat ik uw groten naem wil loven,,
En dat ik in uw' wil volmaekt beruil.
't Verdriet my niet dat ik hier ver verfchoven
Verftoten worde in een' ftikdonkren nacht.
Om fchuldeloos eens anders fchult te dragen ^
Maer dat gy noch op 't hooft van 't boos geflacht
Uw wraekfiool, gevult met felle plagen.
Niet uitgiet, dunkt my wonderj want de maet.
Der boosheit loopt by dit gcbroet lang overj
Het baft my aen gelyk een hont op ilraet.
Bedriegt, en liegt, en maekt het telkens groverj
Het dopt zyn tong in giftig ilangfenyn.
En fpuwt my toe met dien onnutten zwadderj
Ja zelf wanneer het fchynt myn vrient te zyn
CIX. HAREGEZANG. J73
Dan ileekt liet my vry feller als een adderj
Het tracht my ftaeg te vangen op myn woort ·,
En fchoon ik noit iet onrechts heb geiproken.
Dit volk nochtans op myn gedrag verftoort.
Heeft zyne tong aen 't helvuiir aengeftokenj
Het lailert my, die nimmer heb misdaen;
't Omfingelt my met loos bedachte vonden,
En valt verwoet op 't weerloos kruislam aen^
Gelyk een neit met aengehitfte honden.
Voor myne liefde ontfang ik enklen haet^
Myn goet doen wort met boosheit wéér vergolden:
Ja toen ik noch voor dit onzalig zaet
Om hulpe badt, heeft het my felft gefcholden:
Des zal ik zelf vergramt ter vierfchaer gaen.
Myn vader wou my 't oordeel overgeven j
Ik nam dat ampt als Rechter vlytig aen^
En zei: nu zal, nu zal myn vyant kleven.
De Satan ila aen zyne rechtehant.
En fchryf hem voor ondraeggelyke wetten.
De boosheit zy zyn andre bloetverwant,.
En vang hem in. haer uitgefpreide netten.
Hy ga van voor myn aenfchyn fchuldig uiti
En zyn gebet, hoe plechtig en uitftekent,
Om dat het uit een valfch geweten fpruit,.
Α a a 3
Zy
374 KONINGK DAVIDS
Zy Iiem tot zonde en zware ftraf gerekent.
Godt fny in 't kort den draet zyns levens af,
En wil hem van zyn' zetel nederilotenj
Vertrap zyn eer, verwerp zyn herdersftaf.
En ilel hem in 't gedrang der vloekgenoten.
Zyn ouderloos en ganfch verlaten zaet^
Ontmoet geen menfch als 't langs den weg loopt ftenen
En beed'len, dan de zwartgezengde haet.
Zyn wyf verflyt haer levenstyt in wenen,
Zit zonder hulp, gelyk een weduwvrou
In eenzaemheit en duifternis verfchoven.
En zonder trooil gedorapelt in den rou.
De vreemdeling kome al zyn' arbeit roven.
De Lantvoogt ila vry aen al wat hy heeft.
Dat niemant oit dien bloertiran ontmoette.
Die d' armoê, die hy zuchtende beleeft,
Verfterke, of met den ilaf des broots verzoette.
Dat hy met zyn behoeftig krooft verga.
De wraekzucht koom hem allefins aenranden.
Dat Godt al zyn nakomelingen ila,
Uitroeje, en als een ftoppel doe verbranden.
Hun boze naem zy eeuwig uitgevaegt.
En noit bekent by late nageilachten.
Zyn vaders, by d' Aertsrichter aengeklaegt.
Be-
-ocr page 407-Behoeven niet dan 's hemels wraek te wachten:
Godt hou de roê voor hun misdryf gereetj
Die wil ook op de rug zyns moeders kleven ^
Heur euveldaet die naeulux weêrga weet
Worde in den tyt noch eeuwigheit vergeven.
Godt zie hem ftaeg met grimmige oogen aen,
In 'tyflyk hol der diepfte duifternifle.
Hy doe zyn eer en waerdigheit vergaen.
En zende een beul in 't fchuldige gewifle.
Om dat hy noit met een verlieft gemoet
't Behoeftig volk, Godts lieve huisgenoten,
Vertrooft, gekleet, gedrenkt heeft noch ge voet j
Maer wrevelig vervolgt heeft en veriloten.
En toeleg had om deze vrome fchaer.
Die Kriftus zelf aen zynen difch zou noden.
Te brengen in het uitterfte gevaer.
Om haer in 'tend' gelyk een dier te doden >
Baril nu de vloek ten zwarten afgront uit,
Omfmgelt met verwoede razernyen,
Hy gryp hem vry al razende aen, en fluit
Zyn klaeuwen in zyn lichaem, fcheur zyn dyea
Zyn armen en zyn benen los van een:
De vloek was flus zyn blyfchap ziel en leven,
Laet hy hem nu gelyk een kieet bekleen,
m
37f
tr
Η
ïil'
376 KONINGK DAVIDS
En voeclfel in zyn dorre beendren geven.
Hy vloei' door al zyn merg en ingewantj
En wil hy iet tot vaftheit om zyn lenden,
Hy dien' hem tot een' gordel en een' bant.
Godt wil van hem den zegen wyt verzenden.
Dit zy het loon van dat verwaent gebroet.
Dat mj gelyk een leeu heeft aengefchonden,
Zyn hete liift wou koelen in myn bloet,
En lafterde om myn ziele te doorwonden.
Maer gy, ο Godt! myn vreugt en toeverlaet.
Wil toch myn zy met uwe gunft omringen^
En help my, als de boosheit en de haet
My komen uit hun holen fel befpringén:
Ik heb voorheen de blyken wel gezien
Van uwe trou en goedertierenheden,
Des durve ik naer deze altaerhorens vliên.
En oiFren u het reukwerk der gebeden.
Ai my! ik ben een ganfch nooddruftig man^
Myn lichaem en myn ziel vol duizent wonden.
Gevoelen dat ge als in een eedtgelpan
Getreden zyt tot itraf van 's menfchen zonden.
Of die 'k och arm! moet dragen en voldoen.
'k Worde als een fchaeu en fprinkhaen omgedreven,
In 't woefie wout, daer Hangen onder 't groen
Ver-
CXXXIX. HARPGEZANG. 1·'· 39 ί
Verbofgen zyn en loeren op myn leven i
Hoe ftruikelen myn krachteloze kniên!
Wat wort myn vlcefch niet mager van dat vaften!
Noch wil de haet het Kruiilam niet ontfien,
Maer naer zyn vacht en ingewanden taften»
Ik ben een fraaet, van alle hulp berooft}
Myn vrienden, en bekende zyn geweken;
En wie my ziet fchud over my zyn hooft.
En roept: nu ftraft d' Aertsrechter zyn gebreken:
Och! help my, ο goethartig Opperheer!
Verlos my, en doe dit myn vyant weten>
Giet, als hy vloekt, uw zegen op my néér.
En wil uw Zoon, ο Vader! niet vergeten.
Befchaem het volk wanneer 't myn ziel bevechtj
Maer doe toch noit myn aengezichte blozen.
O Heer! bevry uw' nederigen knecht,
ftrooi hem eens een padt met veriche rozen.
Ai, trek den rok der fmaet myn vyant aen j
^ekleet hem met den mantel zyner fchande j
. En laet het hem naer zyn mifdryf vergaen,
^P dat hy zy ten fpiegel in den lande.
Het ga zoo 't wil 'k zie 's hemels roê te moet.
^^e wraek is al op weg om hem te treiFen.
En Godt zal my haeft uit dien diepen vloet
Β b b
Op-
378 KONINGK DAVIDS
Opbeuren, en aen 't ftarredak verheiFen.
'kZal door de poort heendringen van den dooti
Ja, zelf de doot ontweldigen zyn fikkelj
En hoe hy my met zynen prikkel ftoot.
Ik zal gezwint veritompen dezen prikkel,
En zingen dan een vrolyk feeftgezang,
IkzalmynGodt, mynhulp en Schutsheer loven:
ο Kunftig koor vol Englen! vat en vang
Dan myn iaiuzyk in 't hoogfte hof der hoven.
In 't midden van zyn uitverkore kerk
Zal ik Godts lof en heerlykheit vergroten:
Hoe wil myn ftem, nu zwak en flaeu, dan fterk
Doorzingea, en Godts lieve gunftgenoten
Opwekken tot een ftaetlyk zegelied!
Gewis, Godt zal de rechte zy verzeilen
Van 't vroom geilacht, dat hem naer d' oogen ziat ,
Zyn friflchen lof en deugden wil vertellen.
Hy zal zyn Zoon opwekken uit het ftof.
En hem een krans in 't noitbedroefde leven
Schakeren van doorluchtig lauwerlof.
En hem het recht tot zynen zetel geven.
CXXX. HARP-
-ocr page 411-D
Aer'k in de diepten van den afgront neergezonken j
In een' ftikdonkren nacht, de felle blixemvonken
Zie vliegenj en 't gewicht der zee myn fchouders druktj
Daer gaet myn ziel gebukt:
Dochfchoonikuituwkelk, oHeilant! mê moet drinken,
Geen nood: nu ik van ver het fchemerlicht zie blinken
Vanuwe heilkroon, fchep ik moet, en ryft myn ilem
Naer 't nieuw Jeruzalem!
Daer gy verheerlykt in het eeuwig ryk der dagen,
De diepfte zuchten hoort, en naer het angftigklagen
En kirren uwer duive, als ze uit'er ileenrots fteent.
Uw hart en ooren leent.
Ik roepe u uit den kuil, ai luifter! heel myn fmarte!
Verhoor my, ο myn Godt! neem myn gefchrei ter harte;
Verdryf de wolken van myn angft en zwarigheên:
Dan loop ik vlug ter been,
Gelyk een moedig hart op uw gewyde wegen!
'k Ben Jakobs nageflacht, ik worftel om den zegen >
Laet my niet varen, want gy hebt my lang gekent
En in uw ftam geënt!
Β b b 2 Ik
-ocr page 412-415 KONINGK DAVIDS
ik zie den viiilen ftroom, wacr uit myn plagen vloejenj
Myn zonden zyn 't, ο Godc! die lyf cn ziel vermoejcH,
De worteloorzaek dat uw roé my zwaer kaftyt.
En gy myn' vyant zyt.
Doch zoo gy met uw' knecht wilt in uw vierfchaer treden,
En hem vergelden naer zyne ongerechtigheden,
Is 't ganfch met my gedaen! dan vreze ik uwe vuift
Die 't wrevlig rot vergruift.
Wie zou het roken van uw neus, de fcharpe flagen
Uws fcharpgewetten zwaerts ter kwader uur verdragen?·
Geen fterveling: daerom vlucht ik van uwen toorn
Naer uwen altaerhoorn,
Gena! ο Heer! gena! verfchoonmyj fpaer myn leven!
'k Weet dat gy in uw' Zoon myn zonden kunt vergeven:
By U is heil en trooft, en ipeceryewyn,
Voor die gebroken zyn. : ^
Doorzie myn feilen niet met uwe vlammende oogenj
Maer laet uw ingewant met teder mededogen
Toch rommelen, en ila een gunftig oog op myj
En fpreek myn ziele vry!
Daer komt het Kruislam aen, op gintfe icharpe paden,
Met uwe gramfchap en myn zware fchult beladen j
CXXXIX. HARPGEZANG. 1·'· 39 ί
Het offert zich, en wort ten onzen nut geflachti
Neem zyn fpierwitte vacht.
Die blank van onfchult is, en vry van alle vlekken,
En laet die myn misdryf en zonden ganfch bedekken}
Dop zé in zyn ofFerbloet, en zie myn euveldaêa
Dan in dien Kruishelt aen!
Dan zou me uw heilig recht in 't minfte niet doen beven:
O neetti gy zoudt me zelfs den witten keurfteen gevea :
Ik val, al wenende, en al biddende om die eer.
Voor uwe voeten neer ί
Zyn bloet pleit om gend: hy heeft de ftraf gedragen.
Verfchoon me om zynent wil, dan zal ik u myn dagea
Toeheiligen, en u veel beter dan ik plag.
Ontzien met diep ontzag.
Ik wacht op u, oGodt! met nederig vertrouwen:
Ik hoop op u, en durf op uw belofte bouwen:
'k Verfmelt in myn gedult, vervul myn leeg gemoet
Met uw volzalig goet.
Verlos myn ziel uit haer verwarde dorenftruiken!
2y wacht op U: ei, laetheuruw genade ontluiken!
Ze ziet vry fterker uit, in heuren jammerftaet,
Naer uw verzoent gelact^
Als
Bbb 3
-ocr page 414-583 Κ O Ν I N G Κ D Α V I D S
Als oit de wachters naer het krieken van den morgen!
Verdryf haer duifternisj verftrooi henr angft en zorgen:
Zy ziet naer 't heillicht uit, in haren donkren nacht,
Gelyk de tempelwacht!
Nu is 'er hoop voor my, en u, ο Godtsgezinden!
Godt zal zich in zyn gunft, in vindenstyt doen vinden:
Al fchynt hy ver, dan ftaet hy vaek ter goeder uur,
Regt achter onzen muur.
Hy houdt zich fomtyts doof, al hoort hy onze klachten j
En toeft hy luttel tyts, wanneer wy hem verwachten,
Hy komt nochtans gewis, en red ons uit den nood.
Al is die noch zoo groot.
Uit hem vloeit ene bron van goedertierenheden.
Ten nutte van zyn volk, verlieft op goude zeden:
Zyne algenoegfaemheit reikt hy het, bly te moê,
In zyne liefde toe.
Hy zal zyn Ifraël, ten leven aengefchreven,
VerlofTeni al zyn fchult vergeten en vergeven.
En maken, wie het oit bevecht met klaeu en tant.
Dat het den ftandert plant.
CXXXI. Η AR ρ G Ε ζ Α Ν G. 383
Een, myn hart is niet verheven :
'k Ben niet trots, noch hoog van moet.
Schoon ik in myn nedrig leven
Altyt doel naer 't hoogfte Goet.
Wie zyn gloriryken zetel
In de ftarren bouwen wil,
O myn Godt! 'k ben niet vermetel j
Maer ik hou my laeg en ftil.
Zoude ik oit op menfchen bouwen ^
Of op zelfgerechtigheit?
Zoude ik op het vleefch betrouwen
Als het my bekoorlyk vleit?
Neenj oneen, myn nedrige oogen
Schoeien op een lager leeft j
Kunnen ampt noch ftaet gedogen j
ΚμίΓεη een verflagen geeft j
Eren een gebroken hartej
Zyn met hunnen ftaet te vreênj
Roemen in hun leet en fmartej
En in wederwaerdigheên.
'k Streef.
-ocr page 416-'k Streefde niet naer hoge dingen,
Van het aertryk hemelwaert.
Om in 't Godts geheim te dringen,
't Geen hy voor zich zelf bewaert^
Ja, myn ziel was altyt ftillc}
Voerde 't opperile bewintj
Hielt den teugel van myn' wille:
Droeg haer als een teder kint.
Dat gefpeent van 's moeders borften
Van geen drift noch kiften weetj
Ophoudt naer heur zog te dorften.
En die melkfontein vergeet.
'k Wilde op uwe byftant bogen.
Even als een wichtje doet.
Met verliefde en vriendlyke oogen
Op zyn voedfter die het voed.
Ifraël wat u gebeure
In dit wiffelvallig ront.
Dat het noit uw blyfchap fteure:
Hoop op Godt en zyn verbont:
't Zal u altyt wel gelukken:
' Gy zult d'eêlfte vrucht verheugt
Van den boom des Levens plukken.
En vervult zyn met Godts vreugt.
CXXXIX, HARP-
-ocr page 417-CXXXIX. Η Α κ. ρ G Ε ζ Α Ν Ó.
O Godt ? gy kunt myn börit doorgronden ^
En zien in 't binnenil van inyn hart
Hoe 't in de werelt is verwart
En legt gebakert in de zonden.
O Hartekenner! die den aerc
Van uwe fchepilen kunt befeffen.
Hun vorm en werking weet te treiïen j
My hebe ge (uw onderzoek niet waert}
Gekent in myn natuur en wezen,
Eer's aerdryks hoge heuvels rezen.
In U bewegen wy en leven.
Gy weet wanneer ik zit of ftaj
Slaet myn gedachten vlytig g^.
En hebt my op den weg omgeven:
Gy hebt een klaer en net gezicht
Van myn beroep en bezigheden,
Myn burgerwandel en myn zeden
Ontdekt ge door het helder licht
Van uwe goddelyke ftralen.
Die in myn ingewanden dalen.
C c c Zelf
-ocr page 418-421 Κ O Ν I Ν G Κ D Λ V I D S
Zelf eer myn mont noch denkt te fpreken,
Myn tong noch roerloos zit enilil,
Verftaet ge myn' verborgen wil j
'k Heb nimmer uwe hant ontweken,
Want die weerhoudt niy in myn' tret:
Ge omftuwt my ftaeg, ο Hemelwachter!
Door uwe voorzorg, voor en achterj
En alhoewel ik dit niet net
Begryp, ο Vorft! van 't hof hier boven,
Ik wil het evenwel geloven.
Waer zoude ik oit in vreemde luchten,
Daer nimmer llerfling is geweeft,
Het alziende oog van uwen Geeft,
En uw alwetenheit ontvluchten ?
Waer zou, waer zoude ik henen vlien?
Zou ik 't de fpitfe heuvels vergen!
En roepen: bergen, wllc my bergen!
Maer och ! gy zoudt myn borft doorzien·
Men zoekt vergeefs in diepe kuilen
En holen, uw gezicht te ontfchuilen.
Indien ik wou ten hemel klimmen,
Daer gy verhoogt zit op uw' troon, .
Verzelt met uw' gezalfden Zoon,
Daer
CXXXIX. Η Α RP G Ë ζ Α Ν G.
Daer zou 'k uw aengezicht zien glimmen,
't Affchynfel van uw lieerlyk beek.
Dat met doorluchte fchittervonken
Van uw zelfftandigheit befchonken
In 's Heilants godtlyk wezen fpeelt:
Hoe zou hoe zoude ik daer ftaen kyken.
En voor uw eeuwig licht bezwyken!
Zoo 'k in de helle neêr wou zinken,
Hoe wou my uw gerechtigheit
Die daer heur blixemftralen fpreiü.
Niet vreeflelyk in d' oogen blinken.
En fchoon de blonde dageraat.
Gewoon in 't gloeient ooft te krieken,
My zyne goutgepluimde wieken
^ Wou lenen, om uw hel gelaet
Aen 's werelts uitterfte bort te-ontvliegen}
Die toeleg zou my mê bedriegen.
Want daer zou my uw hant geleiden,
Uw voorzorg zich geenfms ontflaen.
Uw trou en liefde met my gaen,
En uw voorzienigheit noit fcheiden.
En fchoon ik zeg, de duifternis
Zal my en myn verhole werken
Met
C C 2
-ocr page 420-KONINGK DAVIDS
Met hare zwartgeverfde vlerken .
Bedekken, taft ik deerlyk misj
Want in Godts oog heeft licht en duiiier
Een zelve gloet en glans en luifter.
Gy, gy alleen bezit myn nieren^
Gy heiligt my door uwen Geeftj
Gy trooft my als ik ben bevreeft,.
En weet myn driften te bellieren j
Gy hebt me in 's moeders buik bedekt,
En in een teder vel gewonden:
Wie kan, o Godt! uw kunft doorgronden
Die over my was uitgeftrekt.
Toen gy me, ο heerlyk werk vol wonderenl
In 's moeders lichaem af woudt zonderen!
Of fchoon ik dit niet kan befeiFcn,
Ik loof u echter, want ik weet
Dat gy my kunftig hebt gekneet.
Zou ik uw grootheit niet verheffen,
Daer ge in 't bezielde leemgefticht,
O Godt ! myn beendren geeft en leven,.
Hun vorm en fterkte hebt gegeven,,
In 't netbepaelde tytgewricht Γ
O ja, ik zal uw roem verbreien ^
Eu ia uw wonderwerken weien.
Wat
1''
-ocr page 421-CXXXIX. HARPGEZANG.
Wat zwier ontdek ik in myn wezen!
Wie heeft myn liebaenisvorm beftuurt.
Gevlochten, geeftig geborduurt.
De leden overal met pezen
En zenuwen aen een gehecht,
Gebreitj, geilingert en. geftrengeltj,
Het bloet in d' aderen gemengelt.
En 't lyf ten hemel opgerecht!
Dan Godt, dc Bouheer aller dingen?
Die ons wil met zyn guniï omringen;
Hoe koftlyk zyn my uw gedachten!
'k Verluft my in uw wys beftier.
En in den voegchelyken zwier
Van uwe daden: al myn krachten
Bezwyken, als ik eens herdenk
Aen al de herelykë dingen
Die hun gedaente uit u ontfiiigen !
'k Verlies my in 't gezicht: ik krenk
Myn zinnen i des wil ik in 't midden
Der fchepfelen uw' naem aenbiddeni
Zou ik uw kunitgewroehten tellen!.
Ik telde liever al het zant j
De groene fpruitjes op het lant^,
II::.;
y^f
li
425 KONINGK DAVIDS
Voorwaer myn borft begint te zwellen
Van uwen onvei ilenfchten lof;
Wanneer ik 's morgens, aen de kimmen.
De goude morgeftont zie klimmen.
Al zit gy hoog in 't ilarrenliof,
'K weet dan, met myn befpiegelingen.
Het huis des hemels in te dringen.
O Opperregter ! dempt de bozen.
En grypt hen in uw gramichap aen:
Gy mannen, die de grmveldaên
Tot uw bedryf hebt uitgekozen,
\V}kt van my: 'k ys van al dat bleet.
Van dat geveinft en ydel fpreken:
Ik haet uw fchendige gebreken;
Gy ilaet uw tant in 't hoogile goet.
En tracht uw naeften op te wekken
Om mede in uw gareel te trekken.
Zou ik hen minnen die u haten f
Ik oeiFen geen verdraegzaemheit
Voor 't volk dat zich in 't quaet vermeit.
En zyn verloffer heeft verlaten:
Ik zweer die bloetrebellen af:
Ik paer geen licht en duifterniiTe:
Ik
CXXXIX. HARPGEZANG. 1·'· 39 ί
Ik min de deugt in 't rein gewiiTcj
Vertrap der bozen kroon en ftaf:
Ik baet hen die uw naem verzaken,
En uw ontzachlyk wezen wraken.
Doorgront myn hart en myn gedachten,
OGodt! beproef my, weeg myn tret^.
Zie of ik uw volmaekte wet
Met al myn ingefpanne krachten
Wel navolg: zoo gy iets ontdekt
Het geen uw toets niet kan verdragen,
Verbeter dat met liefdeflagen.
En nu myn hart ten hemel trekt.
Wil myne ziel van 't ydle fcheiden,
En op uw eeuwig heilfpoor kiden.
IK zal u^;^ naem3 ο Godt! acn's hemels blaeuwe bogen.
Verheffen en verhogen.
Ik zalj eeir uit ceu in^ ontzachlyk Opperheer,
'Üw gevcTi lof en eer.
ik zal, ^oö lang ik 't Ikhf op zya' robyne wagen,
In't'glocient ooil zie dagen
Uw loven: al myn eer, myn ftaf en goude kroon
Neérleggen voor uw' troon:
U voor myn Middelaer erkennen en begroeten.
En ilatiglyk ontmoeten
Met oiFeren des lofs, de varren van den mont.
Die ge onder 't nieuverbont
Van uw verlofte kerk, begeert, enwenfcht te ontfangen·
'k Heb reets myn kerkgezangen.
Om niet te zwymen, noch te ftruiklen in myn plicht^
Tot uwen lof gedicht.
Wat zyt ge groot, ο Godt! wie zoude uw heilig wezen^
Waer voor al d' Englen vrezen,
Befchouwen, en met een niet fmelten voor dien glans!
Als ge aen den oppertrans
Des hemels flechts een vonk laet van uw grootheit kyken
Moet al uw heir bezwykenj
Des bid het, onder 'tloof van Edens lauwerblaên,
Liefft uwe grootheit aen.
De late naneef, zoo hy naerftig op wil merken.
Zal uwe grote werken
Waerderen, en met een, aen 't latre nageflacht.
Verkonden uwe macht.
Uw macht die over al wat machtig is kan richten,
Mag vry een eerzuil (lichtenj
zy
-ocr page 425-Zy heeft den trotfchen kop ïïes feilen draeks verplet.
Den mont gefooert der wet.
De zondeaen 'tkruis gehecht, den doot den fteek gegeven^
De poort der hel doen beven.
En bly gezegepraelt, op 't roeren van de trom,
In 't hemelheiligdom.
'k Zal van uw heerlykheit wel eer aen my gebleken
En heldedaden fpreken^
De heldre luifter van uw hemelmajefteit
Die zoo veel ftralen fpreit
Zal ik affchilderen by allerlei geflachten,
Die naer hun Koningk wachten^
Hoe willen zy dan niet met een verbaeft gemoet,
Staen kyken voor dien gloet.
Uw vreeflelyke daên met diep ontzach verbreien.
En in uw wondren weien,
Uw oordeel vrezen, en neerknielen voor uw licht.
Als gc in uw vierfchaer richt.
Maer zullen zy alleen van uw gezag gewagen?
O neen: als 't licht komt dagen
Van uwe goctheit in het zalig jubeljaer.
»ίΙ
ίΐ
39:
Zal deze vrome fchaer,
De grootheit uwer liefde uitftorten onder 't fpreken.
En melk- en honigbeken
Doen
D d d
-ocr page 426-Κ O Ν I Ν G Κ D Α V I D S
Doen vloeien van haer tong j zy zal met koórmuzyk,"
Ter eren van het ryk
Haers Koningks zingen, en de waerdigheit ontleden
Van zyn gerechtigheden, -
En juichen, bly van zin, met een ontfronft gelaet^
Op dezen trant en maet:
Hoe gunftig is my uw genade voorgekomen,
Aen uwe welluftftromen!
Zy lachte me aen, en fprak: myn zoon, zyt wel gemoet.
Een hemellicht en gloet
Omfcheen haer, en zy deed d' onfterifelyke ftraleii
In mynen boezem dalen. -
Maer fchoon my uw gena genoeg was, evenwel
Woudt gy uw Ifrael,
Met uw barmhartigheit vertrooften en befchermenj
Zy quam my teêr omarmen.
Schonk my d' olyftak van den goddelyken vrê.
Toen wou uw goetheit md
Aen my heur' zachten aert en tederhcit vertonen y
Zy droeg een trits met kronen
Aen haren arm, en had een goude zon op 't hooft.
Die allen glans verdooft:
Zy fcheen, om my haer trou en goetheit te betuigen,
't Eerwaerdig hooft te buigen 5
En
-ocr page 427-CXLV. HARPGEZANG.
En goot haer gaven uit een' hoorn van overvloet,
In myn verheugt gemoet.
Maer uw langkmoedigheit, die uwe felle plagen
Weêrhoudt, of doet vertragen.
Vertoonde zich van verre, als in een diep verfchiet,
Doch naderde my niet.
Zy zat op enen ftoel, en iloeg heur wakende oogen
Naer d' opperftarrebogen.
En hielt als een heldin Godts gramfchap^ zonder fchroomj
Aen een'metalen toom. . -
Maer wie kan immer uw doorluchte deugden malen.
Uw goddelyke ftralen.
De trekken van uw beelt, dien glans, dat glinftrent vuur
Uw heilige natuur
Affchetfen op 't paneel! wie kan UW gunftbewyzen
Naer hunne waerde pryzen!
Uw goetheit breit zich uit op uw' genadetroon
Aen Onjoón en aen Joon.
Ja, al UW werken doet gy uwe gunfl: erlangen.
En tekenen ontfangen . .
Van uw barftihartigheiti des loven ze op hun wys j
^ Uw grote naem ten prys.
Maer beter zullen u uw lieve gunftgenoten
Met hoogverheven noten
D d d 2 Vc^
-ocr page 428-583 Κ O Ν I N G Κ D Α V I D S
Verhogen, als zy al hun kunflig lofmiizyk
Afzondreiij omhetryk
Des grootften Koningks, in't gedrang der maegdereien,
Te roemen en verbreien.
Dit onbeweeglyk ryk op 's Heilants bloet gefticht.
Dat voor geen vyant zwicht.
En braef omfingelt is met diaman te muren.
Om d' eeuwen te verduren.
Verdient wel dat men 't looft: zyn onderdanen zyn
Gedoft in wit fatyn:
't Zyn niet dan Koningen en Priefters, uitverkoren.
En uit Godts bloet geboren,
O Heiltrompetters ! blaeft de goude vrêbazuin
Van Sions opperkruin.
En laet al 't volk de Maer van 't nieuwe heilryk weten j
Op dat het d' yzre keten
Der flaverny verwerpe, en toevloei naer den troon
Van Godts gezalfden Zoon.
UwkoningkrykjoGodt! (wie hier durft tegenfchreeuwen)
Heugt van 't begin der eeuwen j
En uwe heerfchappy, die noit vergaet noch flyti
Verduurt den gryiten tyt.
Hoe hoog gy zyt, nochtans wilt gy die op u leunen,
O Koningk! onderileunen:
En
-ocr page 429-CXLV. HARPGEZANG.
En die al nedervalt,, gewont aen lyf en geeft,
Vertrooft gy allermeeft.
Die onder 't zware kruis en tegenfpoeden bukken.
Zult gy niet onderdrukken:
Gy zorgt j oRyxvorft! voor uw teder hofgezin.
En kroont het met uw min.
Des komt ai 't fchepfel naer uw goetheit heengevlogen^
En ziet met duizent oogen
Uw tedre voorzorg aen, en bid u op zyn wys:
Gy geeft het drank en fpys.
Uw uitgebreide gunft komt dikwils toegelopen.
En doet haer handen open.
Verzadigt menfch en vee> ja, met uw eigen bloet
Hebt gy uw kerk gevoet.
Gy zyt rechtvaerdig, ο myn Godt! in al uw wegen:
Wie ftaet uw tuchtroe tegen.
Als ge ons uit liefde ilaet, nu uwe goetheit lyt.
Dat ge ons ten nut kaftyt!
Gy hoort ons als \vy u in geeft en waerheit bidden.
En daelt foratyts in midden
Van uwe lieve kerk, of ftaet ter goeder uur,
Regt achter haren muur.
Hoe dikmael geeft gy hen, die uwe hoogheit eren;
Vry meer dan zy begeren:
D d d 3 Gy
ί
398 KONINGK DAVIDS
Gy reikc hen toe uw hant, en helpt hen uit den nood,
Bevryt hen van den doot.
Die u bemint zult gy b^fchermen en bewaren^
En in uw liefde iparen.
Maer 't volk, dat uw gezag en heerlykheit verinaet.
Verdelgt ge uit enklen haet.
Zo« dan myn hart, myn ment niet van uw' lof weêrgalmen?
Zou ik geen vreugdepfalmen *
Opdeunen in uw koor? och ja: myn levenstyt
Zy u alleen gewyt.
Hoe wil die grote ftoet van Heidenen en Joden,
Als gy hen uit zult noden
In uw gemeenfchap, met een uitgelate vreugt,
Uw majefteit en deugt
Trompetten, u een oogft van zuivren wierook branden.
Niet klappen in hun handen.
En mengen ziel en zin, en hart en mont te faem.
Om uw' verheven naem.
Die nimmer Serafin, dan met ontzach , durft noemen,
Eeu in eeu uit te roemen!
CXXXIX. HARPGEZANG. 1·'· 39 ί
YLuggewiekte Cherubynen j
Die den hemeltroon omringt.
Als gy met de Serafynen
Van Godts grote daden zingt.
Wilt Godts wonderen Verbreien.
Galmt zyn groten naem ten prys!
Vrolyk juichende Englereien,
Die in 't eeuwig parad ys
Door Godts eeuwige prielen.
Onder 't palmryk paviljoen ,
Heen vliegt, roert uw heldre kelen
In het zalig heilfaizoen!
Wakker, zangryk kunftgenootfchap
Geef de Godtheit lof en eer^
Want de vreugde en vredebootfchap
Daelde eerft uit den hemel neêr.
Zoudt ge in 't hoogfte koor der koren,
\ Verfchgedichte heilgezang.
Uw muzyk niet laten horen.
Onder Sions feeftgedrangi,
i?!
435 KONINGK DAVIDS
Ja, gy moet aen d' oppertinnen
Van Godts diamant gebou
Van den waren Godt beginnen
Op te deunen^ ryk van troii.
Dat de redenloze dingen,
's Hemels heiren, fchel van tael.
Van huns Scheppers grootheit zingen
In de grote ftarrezael.
Zoiidt ge, O zon! die om de bogen
Van het blaeugewelffel rent.
En met duizent duizent oogeu
Uit uw fchitterende tent
Opziet naer het hof der hoven,
Met een goude kroon omringt,
's Hemels Oppervoogt niet loven
Van wien gy uw glans ontfingt!
Ja, die ryxvorftin der dagen
Looft de Godtheit op haer trant.
Prys hem, op uw' elpe wagen,
Zilvre maen, die hant aen hant
Met de glinfterende ftarren
Vrolyk heenftrykt aen den rei.
Nee» 't is thans geen tyt van marren^
Want de heldere fchalmei
Klinkt
Λ
CXLVIII. HARPGEZANG.
Klinkt door al de hemelronden
Om Godts onbepaelde macht
En zyn wysheit te verkonden.
Dat de heemlen uit hun kracht
Zich verheffen met gefchaterj
Daer de Godtheit zit in 't gout.
Dat het lioogverheve water,
't Zy zich in de laegte onthoudt,
'C Zy het d'opperhemelkringen
Met zyn kriftalyn bevloeit,
Ruifchende Godts lof help zingen.
Heemlen zingt vry onvermoeiti
Looft de grote naem des Heren,
Want gy kreegt door 's Boiiheers wil,
Die u kunilig wou fchakeren
Uw gedaente, zit niet ftilj
Want van dezen Godt der Goden,
Die u vormde door zyn macht.
Hebt gy onderhoudt van noden;
Want hy zorgt voor zyn geilacht.
d' Orde die hy heeft gegeven,
Zal geen fchepfel wederilaenj
Hy bewaert het in het leven,
En zal 't nimmer doen vergaenj
m.
Ε
e e
4,02 κ ο Ν I Ν G κ D Α V I D S
Zelfs wanneer al d'elementen
Met al 't hemelfche fieraet,
Zon en maen door 't vuur verfmelten^
Zal 't veranderlyk gelaet
Van de fchepflen wéér herleven,
Slechts geloutert van hun fmet.
Veel volmaekter luifter geven;
Om dan endlyk, onbelet.
Met ene onbezwalkte klaerheit,
In den allerjongften dag,
U, O grote Godt der Waerheit!
Aen te bidden met ontzach.
En, gy die in lager kringen
Op het aertryk woont en zweeft.
Wilt van 's Heren daden zingen.
Tot den adem u begeeft.
Dat de diepftgezonke gronden
Gapen, om Godts heerlykheit
En zyn wysheit te verkonden
Die om laeg verborgen leit.
Laet de glaze zee nu bruiflchen^i
Met haer viffchen, klein en groot,
Lieflyk in Godts ooren ruiflchen.
Dat het vuur een fixe noot
Zette
Zette op *s hemels wonderwerken.
Laet de hagel, damp en kou
Op de wiiTelftonden merke»
Der faizoeneni dat de dou.
Die de verich ontloke kruiden
Zegent j mede uw roem verbrei.
Ooften, wéften, noorden, zuiden,
Voegt u aertig aen den rei.
Dat de worilelende winden,
Losgeborilen van hun' toom,
Zich aen 's Heren almacht binden.
Laet de palm- en cederboom
Om den Opperprins te pryzen
Van het netgefchikt heelal.
Door de bruine wolken ryzen,
Hoge heuvels, rozedal,
Breet gebergt, rontom bewaflchen
Met een oogft van goutgeel graen3
't Paft u met verheugde paffen
Naer de Godtheit heen te gaen,
Haer een offer toe te zwieren.
Dat de tiger, beer en Iceu,
En de fcharpgeklaeude dieren,
Godt verheffen met gefchreeu!
Dat
Ε e e 2
-ocr page 436-439 KONINGK DAVIDS
Dat de \'Ogeis, onder 't krieken
Van den blonden dageraet,
Vrolyk klappen met hun wieken,
En het welgevormt fieraet
Der Natuur, met fchelle gorgels
Roemen, en het tamme vee
Wekken met hun levende orgels.
Kleine dieren, koomt al mê.
Schoon gy nedrig kruipt langs d' aerde.
Dankt uw Schepper die u voedt ^
Houdt hem altyt hoog in waerde
Voor het goede dat hy doet.
En gy die als aerdfche Goden,
Zit verheven op een' troon !
*k Durf u mede in 't koor uitnoden.
Om het ryk van Godc den Zoon
In zyn' luifter uit te meten.
Dat de Rechters, in hun zael.
Met een ongekreukt geweten,
't Recht u -in een goude fchael
Rein toewegeu, en met enen
Juichen over deze gunft.
Dat de ryken, en gemenen
Onder 't volk, met kracht en kunft
Uw
CXLVIIL HARPGEZANG. 405
Uw eerwaerdig wezen roemen.
Kom, O onbevlekte jeiigt!
Tedre telgen, frifiche bloemen,
Heldre fpiegels van de deugt.
Wilt zyn deugden uittrompetten!
En gy maegden, blont en blank,
Die uw ziel niet wilt befmetten
Alet de boosheit, zvvaeit den klank
Uwer zuivre hemelzangen
Naer de Godtheit. Ouderdom,
Zoudt ge thans uw veêl ophangen
Aen den want? gy moet, hoe krom.
Met uw gryze en zilvre hairen,
Eii uw lulfbezweken ftem.
Stem en vedel t'famen paren.
Godt kent niemant nevens hem.
En zyn Zoon, om hoog verheven.
Boven ftarren, zon en maen.
Doet de fchaer der Heidnen beven,
Als hy met zyn roê wil ilaen.
Aerde en hemel zien naer d' oogen
myn' Opperkoningk om.
Wis zoude u dan niet verhogen ?
Laet het gaafch^ fchepfeldom
Ε e e 5
Zich
Zich in uwen naem verluften:
Laet heCj welgerrioet enilii.
Onder uw bevel beruilen,
En opvolgen 's hemels wilj
Want gy woudt uw gunilgenoten
Kronen met een' krans van vrê,
Hunne heerlykheit vergroten ^
Ja ik zie hun hoorn alrê
Door uw gunft ten hemel ryzen:
Zou het krooft van Ifraël,
Zyn VerloOer dan niet pryzen
Met zyn harte ftem en fpel!
Zeker 't bloet ruifcht in zyn aderen,
En zyn hart fpringt op van vreugt
Als het 's Koningks troon zal naderen.
Koomt dan ouderdom, en jeugt.
Koningen en minder volken.
Aerde, en zee, ja 't ganfch heelal,
Zent uw lofzang door de wolken j
Want de Hemelkoningk zal
Zelf in 't midden van uw koren,
Naer uw reigezangen horen.
DANK-
Ie leert ons 3 met vereifcht ontzach,
En diepen eerbiet, rol betrouwen,
Deez' Dank- en Vaft- en Bededag
in onze ziel godtvruchtig houwen ?
O Heilant! zuiver ons gemocti
Vergeef onze ongerechtigheden.
En blaes ons aen met geeft en gloett
Dan zullen onze kerkgebeden
Opklimmen voor uw' troon, en wy u bly te moêj
Op onzen dankaltaer 't lofoffer zwajen toe.
Wy
40$ DANK- VAST- en BEDEDAG.'
Wy danken Uy Alzegenacr,
Voor d'ongehoiide zegeningen,
Waer mede uw goetheit, jaer op jaer.
Ons milde en vriendlyk quacmt omringen.
Gy hebt met een verlieft gezicht
Van outs dit lant al ga geilagen.
En ons uw zieloplinkent iichr,
O Godt! ter goeder uur doen dagen.
Den hals van 't Spaanfche juk ontilagen, en'tgenioet.
En onze kruin gedekt met enen vryen hoet.
Gy naemt ons iievc vaderlant.
Als waer 't uw kroofl:, met mededogen,
O Vader, teder by der hant,
En hebt het "heerlyk opgetogen^
Ge ontblootte uw' arm, en greep het zwaert
Om wakker voor zyne eer te ilryden.
En dect het fier en onvervaert
Door 's yants yzre fberkten ryden,
Op 't weidichc gloriradtj en naer 't geleên gevaer.
Een lofzang zingen met laurieren om het hair.
Toen moeil de dwinglant op de,'vlucht,
Of met de boeien aen de benen,
Gefmecen in een vuil gehucht,
DANK- VAST- EN BEDEDAG. 409
Hoe trots j gyii heerfchappy bewenen.
De vryheit, blyde van gelaet,
Vertrapte zyn metale teugelsj
Zy pronkte met een wit gewaet,
En fnuikte zync fterke vleugels j
Zy greep den fcepter die ze zwaeide als heerfcherin.
En nam elx harte met haer goude zeden in.
. En raekte 't zwaert weer in de fchê.
Fluks zag men alles fraei ontluiken;
Den vrede, wars van oorlogswee,
In fchaduw der olyven duiken.
De ruft vermaekte zich alom:
De godsdienft ftak zyn friffchen fchedel
Om hoog, €n dankte in 't heiligdom
De Godtheit, met zyn hart en vedel,
En naekte heur, daer zy op haer genadetroon
.Van vrede fprak, in 'tbloetvan haer' gekruiften Zoon,
Gy hebt u federt al dien tyt
Aen ons niet onbetuigt gelaten,
Maer telkens lyf en ziel verblyt:
Hoe dikwils liepen onze vaten,
In'tmiltgezegende oogftfaizoen.
Van moft en vetten oly over?
Fff Gy
Ih
Gy deet ons, onder 't zwierig groea
Des wynftoks, en van 't vygelovcr
Verheugt neerzitten in het gras, daer quaet noch léet.
Of een verborge ilang ons naer de hielen beet.
En, hebt gy ons al eens ontruft,
De fchelle krygstrompet doen ileken,
Gy hebt het twiftvuur weer gebluft
En uw genade door doen breken;
Zoo komt de purpre dageraet,
Als hy de zwarte nachtgordynen
Verfchuift, met een geblooft gelaet.
Des aerdryks fier gelaet belchynen
En zegenen, waer op het ooftgeboomte ontfpruitj
En hof en akker tiert met verfch ontloken kruit.
Gy doet den opgezwollen ftroom
Zoo fel niet in ons lant inrukken
Als flus, met losgelaten toom,
Om 't welig Nederlant te drukken:
ο Neen, gy ftremt den overmoet
Der zee, en lluit haer fterke iluizen.
Op dat de breidelloze vloet
Niet wechfpoel menfchen, vee en huizen :
Dus houdt ge, ο grote Godt! voor uw bezielt geilacht.
Wanneer het luttel waekt, met hondert oogen wacht.
Ι|·ί
Wy
\
-ocr page 443-Wy willen uwen naem hier voor
Met een verwydert hart bedanken j
En in het godtgeheiligt koor
Met harp én fchelle citerklanken
U roemen 3 fchoon ge in 't ftarrenhof
Zeer diep en hoog in 't gout verheven.
Zit boven allen prys en lof:
Doch kunnen we u geen grootheit geven
O Godt, dio alle ding bezit in 't eeuwig licht!
Wy quyten ons nochtans van onzen zwakken phcht.
En ftonden wy noit fchuldig aen
Dit fchendig plichtverzuim, ο Here!
En hondert andre gruweldaên,
Waer mè we uw heiligheit en ere
Vaek quetftenj nimmer hoefden wy
Befchaemt en treurig u te ontmoeten:
Nu valt de ganfche burgery
Van Neêrlant neder voor uw ^Oeten,
Met een vernedert hart: het klopt op heup en borft.
Want ziel en hchaem bei, zyn derelyk bemorft.
Hoe dikwils hebt gy ons gtkroout
Met uwe goedertierenheden,
En van uw felle roê verfchcont, '
Die
40$ DANK- VAST- en BEDEDAG.'
Die gy gelegt hebt op de leden
\''an onzen nabuur j daer men vaek
Een üogft van menfchen wech zag ftervenr
Maer om dat uw getergde wraek,
O Heer! ons noch niet quam verderven,
Zyn we ongevoelig van die dodelyke fmart,
En 't onverbuigzaem hart blyft als een Heen verhart,
Hoe zeer de veepeft heeft gewoet.
Die ons ontzint heeft aengegrepen.
En met een dollen overmoet
De hartaêr fchier heeft toegenepen
Van 't zuivelryke Nederlant,
Noch leerden \vy niet door die ilagen,
Wy, tegen uw gezag gekant,
Verhardden in die droeve plagen ,
En liepen in 't gedrang der pylen, die gy fpilt,
U tegen, met een dik en hoogverhèven fchilt.
Wy hebben uw volmaekte wet.
Die heldre fpiegel van ons leven
Bezwalkt, en onze ziel befmet,
Als wy, door boosheit aengedreven,
Gelyk een fneüe kemelin
Den voorgeftelden weg verdraeiden.
ι
Gy
-ocr page 445-DANK- VAST- EN BEDEDAG. 413
Gy weet hoe wy, verdoolt van zin.
Ons onkruit onder 't koren zaeiden.
Op dat het goede zaet, dat gy met uwen dou
Verfrift en zegent, in den gront verflikken zou.
De wereli j die in 't boze.leitj
Heeft ons met haer twevoudig wezen
Verlokt tot loffe dartelheit:
Wy ilopten, als ze ons quam belezen.
Onze ooren noit voor die Sireen,
Maer lieten ons door haer gezangen
Beguichelt, blyde en wel te vreên
In haer verborge ftrikken vangen.
En hieven, dus geboeit, met een verwaten kop,
In weerwil van Godts ryk, de rode bloetvlag op.
Qiiam ons de zonde tegen gaen.
Met haer mismaekte en dartle leden,
Bekleet met brede vygeblaên.
Bezielt met ongeregeltheden,
Omilingert met een draek, voorzien
Met fruit, waer mê ze ons wou vergoden,
Die ze ons gulhartig aen komt biênj
Doch die de Godtheit had verboden j
"VVe omhelsden deze hoer, en boden haer de hant,
En floegen ia haer vrucht den dodslyken tant.
Fff 3 Toen
-ocr page 446-40$ DANK- VAST- en BEDEDAG.'
Toen lieerfchte zy in ons geraoet j.
Zy heeft ons fchendig aengegrepen,
Fluks neêrgefnieten in ons bloet,
En met veel pynelyke nepen
't Verftant bevochten en verkracht;
Den zuivren wil geheel verdorven:
Nu zyn wy onder hare macht
Gebonden, geeftelyk geftorven,
Vervreemt van 't leven Godrs, van top tot tee befinet.
En walglyk in zyn oog, erffchenders van zyn wet.
Hoe vaek dorft d' ongeregelrheit
Haer goddelozen tret vcrhaeften,
Om, met een heilloos zielbeleit,
't Verderf te zoeken van heur' naeften.
Het quaet hitfte ons tot boosheit aen:
De twedragt quam verdeeltheit ftoken.
De gierigheit met gout belaén,
Begon den geltgod toe te roken.
En d' eigeliefde ftak haer glorikruin om hoog.
En wilde dat men voor haer nedrig nederboog.
Nu zyn we elendig en mismaekt,
En aen de gruvvlen vaftgeketent,
Doorwont, behoeftig, blint en naekt.
Onheilig
-ocr page 447-DANK- VAST- EN BEDEDAG. 450
Onheilig, wrevlig en onwetend:
De vroomheit houdt zich elders fchuil:
De leugen woont in ons geweten:
De AvaerheiÉ zit in eehen kuil
Verborgen, v/ant zy wort verbeten,
En, wie 'er naer zyne eerfte en heilige orde leeft,
Den menfch onteert uw wet, waer voor al't fchepielbeeft.
Gy moet, zoo gy het quaet befchout.
Van 't zelve als een wanfchepfel yzen:
't Is vuil en walglyk, krom en oudt, ■
En kan nochtans ten hemel ryzenj
'tGaet mank, en grypt het onrecht aen:
Zyn voeten lopen ftaeg ten quade:
't Hoereert en lacht om d' euveldaênj
Leit bloot voor 's Rechters ongenade 5
't Is als een beeft vOor u, dat vreeilyk woet en brult.
Het hemelryk bevecht, 't heelal met fmart vervult.
Dat ondier woont in ons gemoet^
En werkt in onze boze driften j
Het verft zyn' muil in weerloos bloetj
Verfiiiaet al d' aengeboden giften;
De werelt is zyn element :
De duifternis kan 't beft bekoren:
Het
-ocr page 448-Het wroet uw' wyngacrt om, en fchent
> Zyn naeftenj wil naer niemant horen,
't Zinkt dikwils neder in den zwarten jammerkolfc.
En klimt 'er uit, omftiiwt met ene fulferwolk
De welluft dartel van gewaet,
Gekranft met rozen om den fchedel.
Heeft met haer geblanket gelaet
Haer luit en fix gefnaerde vedel
Ons hart tot overdaet verleit:
Wy hebben fchendig en vermeten
Verlieft op d' ongerechtigheit
Uw hoog gevreesden uaem vergeten.
Wy rOokten, dus zaegt gy uw heiligheit getergt.
Den vreemddn Goden op 't afgodifche gebergt.
De trotsheit heeft ons ilaeg bekoort}
Wy wilden mede in purper glimmen.
En door de ftaetzucht aengefpoort.
Een hoge gloryftoel beklimmen:
Wy pronkten altyt zeer parmant
Met fchapenwol en paeuwevederen.
En wilden onder 's hemels hant
Ons nimmer nederig vernederen,
Maer dorftcn tegen u, met opgeileken kam.
Vergrimmen als een leeu, ο vreedzaem Oiterlam!
Wy
»
Wy hebben met vernift gelaetj
En afgerecht op loze ftreken.
Een fchrikdier onder 'tfchaepsgewaet
Verborgen, om uw volk te fteken.
Dus fpant men ftrikken voor'r gemoet:
Dus ftreelt en vecht men met de horens:
Dus vlecht men enen rozenhoet.
Om fcherp te quetfen met de dorens.
Dat heet den evenmenfch, wanneer hy 'tmiqft verwacht?
Vermomt door ydlen fchyn te leiden in de gragt.
Hoe dikwils is de ichele nytj
Geiiert met ilangen in de hairen.
Die d'edle deugt en trou verbyt,
O Godt! in onze ziel gevaren.
Wy fpuwden blaeu fenyn en gal
Op hen die we onze broeders heten.
En juichten om zyn ongeval.
Of klonken hen aen ene keten.
En reten zelf, toen wy die pylen op zyn kop
Affchoten, onze ziel en eigen lichaem op.
De waen heeft ons met wint vervult.
De twift quam ons verwoet beftoken.
De wraek, bezielt met ongedult,
dank- vast- en bededag.
Deet al ons bloet in d' adren koken.
En blies ten neiize uit vuur en gloet,
Wy waren trouloos in onze eden :
En zogten vaek het hoogfte goet
In ligtvervlogen nietigheden.
Wy kuften 't onrecht, dat verlieft op glimpent goutj
Zyn vierfchaer op ge welt en zelfbelangen bout,
De fiere en hagelblanke deugt.
Gewoon met palmen en laurieren
In hare blonde en friffche jeugt
Op 'tgloryradt te zegevieren,
Bekoorden noit ons blint vernuft^
Dat door haer zuivren hemelluifter
Verbyftert, altyt dwaelt en fuft.
Wy hadden 't akelige duifter (zwicht,
Waer d'ond'eugt zich verfchuilt , en voor heur fchaduw
Veel liever dan den glans van 't vreugdebarent licht.
De godtsvrucht die des Heren wet
Meer in het hart dan op de randen
Der kledren draegt, en 'treingebed
Als wierook met gewyde handen
Der Godtheit aenbiet, hebben wy,
O Godt! lüt ons gemoet verbeten.
I
DANK- VAST- Εϊί BEDEDAC. 41$
Wy noemden Salerns burgefy J
^ Verfiert met een fpierwit geweten,
f Geveinsde hiüchelaers, en een verwaentgeijacht,
Dat Godt uitwendig dient , en in 't gemoet veracht.
De heiligheit, die 't aengezicht
Altyt ten hemel heeft verheven, -
En naer het onbefchaduwt licht
Ontbrant in haer godvruchtig leven.
Bekoorde nimmer onze ziel. , '
Zy fcheen wel naer wat hoogs te haken 3.
Haer ydel neft by 't zonnewiel
Gelyk ene adelaer te maken:
Maer dit ontfproot alleen uit enkle gloryzucht^
Die van de deugt ontaert^ de heiligheit ontvlucht.
Het ongekreukt en heilig recht,
Door gunil noch fyn metael bedrogen.
Dat alles in de weegfchael legt,
i En doorziet met naeukeurige oogen j
Is, fchoon het flus in ons gemoet
Zyn goude vierrchaer plag te fpannen,
O Godt! vertreden met den voet.
En ds een balling wechgebanneUi
Des moeft dees edle telg, die 't onrecht niet kan zien,
Mê met de heiligheit naer 't ryk des hemels vliên.
G g g 2 Wy
-ocr page 452-40$ DANK- VAST- en BEDEDAG.'
Wy dorilen vaek de matigheitj
Die teugels draegt^ en heillaurieren^
En door de reden wort geleit.
Verpikken als verwoede gieren.
Wy, wars van leizeel en gebit,
Zyn door de giilzigheit betovert,
Die ons, gelyk êen zwyn, verhit,
In 't velt der welluft heeft verovert.
Dat is den zelven weg met reiger, ftruis en kraen,.
Op een ontraenfchte wys lafhartig in te ilaen.
Wy zyn in 't heilloos quaet vereelt^
En van de goude deugt verbaftertj
We ontfierden uw doorluchtig beelt.
En hebben uwen naem gelaftert:
Het vleefch weerftont den geeft altyt:
Een zwarm van tomeloze tochten
In ons gemoet gedaegt ten ftryt.
Heeft ons gedurig aengevoehten.
Wy zynmelaets, oGodt! en yder, groot en klein.
Verlegen, ftaet van verre, en roept: onrein! onrein!
Ja, d'edelen van Nederlant,
Gewoon met ftar en fchilt te pralen,
Slaen ganfch ootmoedig met de Iiant
Op
DANK- VAST- EN BEDEDAG.
Op hunne heup en borft, en raaien
Een fprekent fcliult- en boettafreel.
Ze erkennen, dat zy, te vermetel.
De boosheit trokken met een zeel.
En baekrcn naer doorluchter zetel:
De heilgezanten ftaen befchaerat en treuren, want
Zy ftaen mê fchiildig aen de fchulden van het lant.
Hoe v/einig ftemt hun hemelleer
Te faraen met hun zondig leven !
Zy hunkren vaek naer menfchlyke eer,.
Door ydie glory aengedreven:
Hoe luttel ftaen ze in 't heiligdom
Om vrede en godtsvrucht vaft tc fnoeren j.
Men durft om 't vrêverbont, de trom
Des oorlogs, in Godts tempel roeren.
Ai dempt d'at cwiftvuur, dat de ware kerke ontraft.
En 's hemels pinxtervuur op· 't heilig outer bluft·.
Wat is er onder 'tvolkj ο Godt,,
Een groot verval der goede dingen!
Hier fchent m.en uw gewyt gebodt:
Daer komt men Jezus ryk befpringen
Met fcharp en liftig zielgeweer.
Gints diiift men zynen Schepper haten,
Zva
40$ DANK- VAST- en BEDEDAG.'
Zyn naeften doden met een fpeer.
En zynen echtgenoot verlaten.
En, onder fchyn van recht, ο goddeloos gemoet!
Zich Zélf verryken met een anders erflyk goet.
O Nederlant, uw zonden ftaen
Getekent op uw trotiche lioornen!
Ik zie uw gruwlyke euveldaen
Veel hoger ryzen dan uw toornen!
My dunkt ik onder dit gewicht
Uw grontveft van zyn plaets zie fchokken.
Thans fchynt het heldre zonnelicht
Met dikke nevelen betrokken,
Befcliaemt om u te zien: al 't fchepfel voelt de fmart
Van uw doorwonde kruin , en ingekankert hart.
Och! och! d' Aertsrichter ruft zich toCj
Om vreeilyk tegens ons te roken.
Hy heft zyn felle geeflelroê
En heeft het vuur al aengeftoken
Van zyne gramfchapj zwicht, ai zwicht,
O Nederlant! dat hem dorft tergen,
Om voor zyn blixement gezicht
U in een bergfpelonk te bergen.
Neen, loop veel liever naer den heilburgt uwes Godts,
Die fterke toren heen, ik ken geen beter rots.
Hebt
-ocr page 455-Wel aen, ο Godt! wy zyn bereit
Ons harte, en niet ons kleet te fcheuren
En met een diepe eerbiedigheit
Uw troon te nadren, en te treuren
Om onze zonden^ om den brant
Uws torens met dit nat te bluflchen^
De roê te nemen uit uw hant:.
Wy zullen uwen Zone kuffen^
Hem hulde biên , en met een kinderlyk beroii^
Zyn voeten waiTchen met dien zilten traiiendoo
O Godt! wil dat boetvaerdig nat
In uv/e liefdefleiTchen vangen j.
En Liet liet op het geurig blat
DANK- VAST- BEDEDAG.
Hebt gy den goeden weg verdraeitj .
Godts recht en wetten overtreden :
Wel aen de Godtheit nu gepaeit
Met zuivren wierook der gebeden.
Zy wil geen graen noch oiFerbeeft;
Ζ γ walgt van 't fmeer der vette rammen;
Maer ziet een' nederigen geeft
Ontvonkt in godtverliefde vlammen
Goetgunftig aen, en kieft: een onbefmet gemoet
Voor olybeken en voorbeeldig oiFerbloet.
1' 9'ί'%ΐ'·<·
ii
i
Va.0
-ocr page 456-Van Sarons purpre Roze hangen j
Het ftrem tot louter diamant
En parelen en bloetrobynen;
Dan zullen wy, gelykerhant
Dus opgeiiert, voor u verfchynenj
U heilig dwingen tot genade, heil en vrê.
Ai! deel ons dan uw Geeiè en zyne gaven mê.
We zyn van ons fieraet berooft:
Wat is ons zwierig hair verwildert I
Ai zie, hoe droevig hangt ons hooft?
De fchaemte is op 'tgelaet gefchildert:
De handen leggen op de borft:
Wy durven d' ingezonken oogen
Vol overfpel, en vuil bemorft.
Niet opllaen naer de hemelbogen j
Maer onze item komt ons in dezen nood te Άί^
ün roept: wee onzer ! ó myn Godt! gena! gena!
Wy hebben 't hooft in dezen nood
En 't aengezicht bedekt ^ en eten
Thans ftof en ailche tot ons broot.
En mengen deze bittre beten
Met tranen, dat 's de fpys en drank
Die wy in onze droef heit nutten^
Ons
ί!?··
ίΐ' ^
j
l·'!
1.
φι
'i
' ij
I ;; 5
m
■ r 'v ^^
is
Ons harte is èat, ett 't J
Om dat \νγ d'eêlfte levensftutten
Ontberen, want de ftaf des broots is ons ontzeitj
Ook miiTen wy, ο Godt! den ftok der lieflykheit.
Wy hebben 't fchepfel los misbruikt.
En dorften ons, ο wee en fchennis!
In Eden, daer uw heil ontluikt,
Ver taften aen den boom der kennis.
Des willen wy niet als voorheen,
Het lyf met overdaet vermaften,
Maer liever onze boze leên
En kiften kruifigen, en vaften:
Op dat de vlugge ziel mogt ftygen H'emelwaert,
Niet meer door ^t logge vleefch verhindert noch bezwaertr
Wy Vaften dan met fmarte en pyn.
Om dat wy 't dierelyke leven,
O'Godt! geheel onwaerdig zyn:
Wy willen onzen fmaek weêrftrevenj
Den fcharpen honger tegen ftaen,
Die ons affchuwelyk komt naderen.
Zeer bleek, met fpys noch drank belaénj
Ganfch mager en met bloetloze aderen.
Met een doorluchte huit, verflenfchte en droge borft,'
Gefronft van voorhooft, én van top tot teên bemorft.
425
Maer 't rechte vafteii dat gy kieflr,
Is niet het lerne huis te ilopen.
Of dat ons lyf zyn glans verlieft,
Maer om de goddeloze knopen
Te ontknopen met een blank gemoet,
Een zuiver hart, en reine handenj
En 't heilloos juk met onzen voet
Aen ftuk te treênj de fterke banden
Van een te fcheuren, en om uit medogentheit
't Behoeftig volk te kleên, en trooften als het fchreit.
Wie zich op zyn gerechtigheên
Verlaeti wy zuchten om de zonden.
En lopen met gewyde treên.
Al quynende met open wonden
Naer 't kruitinoogftend Gilead.
ο Heilarts, wil ons toch genezen !
Gy hebt een bloet- en waterbad.
Een hof daer kruiden zyn te lezen,
Een kruik met oly, en eea fles met wyn^ air giet
Die onze wonden in, verzagt ons zielverdriet!
Geef ons den rechten luifter weêr,
Wy zullen 't kriele vleefch beteugelen.
En waken voor uw ryk en eer:
Bedek
-ocr page 459-aiiÊ^
Bedek ons dan met uwe vleugelen,
o Zon van Godts gerechtigheit!
O Vader! fpreek tot ons van vrede j
Of fchoon uw wraek hier tegen pleit.
Steek 't glinftrent zwaert weer in de fchede.
Werp onze zonden in de zee , en lach ons aen.
En laet uw eeuwig heil toch voor ons henen gaen.
Wy weten immers wel dat gy
Genadig zyt en goet^ maer echter
Vertoont ge u by uw weerparty
Als. een verftoort en wrekent Rechter,
In wiens gezicht de gramfchap glimt.
Wiens fcharpe neus verwoet kan roken.
Die als een felle lecu vergrimt
Die Van zyn keten is gebroken.
Des vrezen wy, die u onteerden, voor den flag.
En bukken ons voor η met kinderlyk ontzach.
Gena! ο Godt! gena! gy zyt
Barmhartig, en zeer traeg tot toren.
Uw lytzaemheit vergunt ons tyt
Om veilig uwen altaerhoren
Te grypen, leg uw zwaert dan neêr.
Och! mogt het u in 't end geluilen
Hhha
-ocr page 460-Uw blaak en fchriklyk wfaekgeweeï ^
In diepen nacht te laten ruften:
Gedenk aen iiwe liefde en onbezweke trou,
't Berouwe u ons te ilaen, wy tonen diep berou.
O Godt! verfchoon en fpacr uw volk,.
Wil zyn geklag gehoor verlenen:
Verdryf de dikke en zwarte wolk
En gaet eens voor zyn aenzicht henen:
Schiet toch ene aengename ftrael
Van uw genade en vriendfchap neder.
Op dat het vrolyk adem hael,
En in de fchaduw van een' ceder
En vruchtbren vygeboom met een verheven toon.
Uw deugden pryze, en die van uw' gezalfden Zoon..
Aenzie onze onmacht^ fla ons niet.
Herinner uw goetdadigheden^
Zoudt ge aen een broos en wankel riet
Uw kracht en fterken arm hefteden! -
Neen, weer uw toren van ons af^
Behoe ons met uw alvermogen: ^
Befcherm ons met uw' liefdeftaf^
Befchou ons met medogende oogen,
Laet uw barmhartigheit die tegen 't oordeel roemt,^
Ons trooften, want wy zyn naer uwen naem genoemt.
Al
-ocr page 461-ίίάά
Aihöor, verhoor, vergeef, merk op^
En help ons, want wy ftaen verlegen3.
Schenk ons van Sions heuveltop
Uw goddelyken hemelzegen.
Uw Zoon, om onzent wil gekruift,,
Zwaeit, ons ten nutte, zyn gebedenj
Zyn heldre bloetftem roept, enruifcht:
o Vader! ipaert myn lieve leden :
'k Heb aen uw recht voldaen, en voor haer fchult geboet j.
Met myn onnozel en onfchuldig oiFerbloet.
Laet doch ons knielent zielgeweer,
't Gebed, door 's hemels poorten breken,,
U overwinnen: gun ons d' eer
Dat wy de zegevaên opfteken.
En U bewegen in uw' Zoon,
Tot vrede en teder medelyden :
Wat moogt gy uw geleden hoon
Meer wreken en uw volk kaftyden!
Gy immers hebt geen luft in 's zondaers doot, maer νν<2ίν
Dat hy bekere en leve,. o Godt van IfraëU
Zoudt gy ons lant, hoe vuil befmet^).
Als een' onnutten boom uitroeien?
Daer gy ManaiTe hebt gered,
Η h h 3 . Ont-
-ocr page 462-Ontflagen uit zyne yzre boeien, . ^
Wanneer zyn ilem ten hemel ileeg,
Zyn tranen langs zyn kaken rolden.
Die voor zyn ryxkroon, onderweeg.
Tot fyne diamanten ftolden:
Neen Heer, wy weten dat ge uw gramfchap fpa vertoont,
En dat een enkle traen van boete ons bloet verfchoont.
Zoudt gy ons lant met angft en fchrik
Omringen? menfch en vee doen huilen?
Daer flechts een kleinen ogenblik
Uw heiiryk aenfchyn plag te fchuilen?
Neen Heer, al hebben wy verwoet
Gedoot en overfpel bedreven.
Vergeef ons dit om Jezus bloet,
Gy hebt het David wel vergeven j
Gy blyft de zelfde noch, daerom blyft Jakobs huis
Beftendig, want gy hebt een weêrzin in zyn gruis.
Zoudt gy het vrye Nederlant
Verdelgen, van elkander ryten,
En flux zyn welvercenden bant
Verfcheuren? neen, de Ninivyten
Hebt ge immers in uw gunft gefpaert,
Hoe fel met uw verichriklyk oordeel
Ge-
-ocr page 463-0ANK- VAST- EN BEDEDAG.
Gedreigtj zyn we ook uw vrientfchap waert,
Zy fchenke ons dan een luttel voordeel.
En bou ten nutte van den ftaet en 't heiligdom,
Een heerlyke eerzuil en gekroonde fteenkolom.
Laet ons toch uw weldadigheit,
Die in de hemelfche prielen
Haer handen ftaeg houdt uitgebreit,
Om zich gulhartig mê te delen,
Verryken met den milden fchat
Van hare goude zaligheden j
Zy lave ons uit haer welluftbad.
En wil onze arme ziel bekleden
Meteenfynblinkentkleetj zy node ons, afgevaft
Naer Godts gerechtigheit, op hemelbroot te gaft.
Gy immers doet aen allen goetj
Schiet dan een ftraeltje van uw wezen
Een vonkje van uw hemelgloet.
Op ons die uwen name vrezen.
Gy fchiept ons naer uw heilig beelt,
Maer wy bemorften het met vlekken:
Hebt ge u in 't fcheppen mêgedeelt,
Hcrfchep in ons ook al de trekken
Van uw gelykenis, en maek ter goeder uur,
Ons deelgenoten van uw hemelfche natuur.
431
i
Als
jl
40$ DANK- VAST- en BEDEDAG.'
Als ge uw barmhartigheit vertoont
Schynt gy van vreugde als op te fpringeni
En als ge uw volk met goetheit kroont
Beginnen d'Engelen te zingen.
En Ipelen op de loffchalmei.
Dan juichen al de Hemelkoren,
En Salems godtgewyde rei.
Vangt deze klanken met zyne ooren.
Bekroon ons dan met uw genade, uw zuivre deugt.
En wek u zeiven en uw koorzang op tot vreugt.
Uw goedertierenheit is groot,
Zy fteekt haer fchedel door de wolkea
Ten hemel, in den tyt van nood.
Breit zy zich uit tot alle volken:
Zy heeft het aerderyk vervult.
En met haer heldren hemelluifter
Al 't meïifchelyk geilacht verguit.
Dat droef omzworf in 't nare duifter ^
Haer heerfchappy ftrekt door de volgende eeuwen heeui
Ai! maek ons dan haer goet en heerlykheit gemeen.
Zoudt ge Efraim, uw eeriieraet.
De bloem van uw verliefde telgen.
Dat heilig en gezegent zaet.
Met tak en wortel ganfch verdelgen?
O Neen
-ocr page 465-O Neen, zoo lang uw liefde brant^
Uw heil in 't zielherbarent ooften
Ontluikt, zult gy dat koftlyk pant
Met uw goetgunftigheit vertrooften.
Dit voed noch hoop in ons, die in de zonnefchyn
Van uw geni, wel eer tnê lief getroetelt Zyn.
Kan ook een vrou haer enig kint
Dat ze onder 't harte heeft gedragen.
En baerde en zoogde, en teêr bemint.
Vergeten ? doof zyn voor zyn klagen
En fchreien ? neen, wie denkt dit oitj
En fchoon dit echter mogt gebeuren,
By u, oGodt! gebeurt 4it noit.
Want als uw lieve kinders treuren,
Wifcht gy de tranen af van hun bewolkt gezicht.
En lonkt hen vriendlyk toe met uw volzalig licht.
Ontferm u onzer! kom, ai kom !
Ontfêrm u onzer, ο myn vader!
Wy nadren u in't heiligdom:
Genaek ons mê, wien hebt gy nader
Dan ons? we zyn uw teder krooft.
Om 't welk uw' eigen Zoon wou fterven.
Ai zie hoe 't van zyn bloet noch blooft:
I i i
m
ί
I
i
[3,
é
Hy
Hy wou het met dat purper verven,
Op dat het zonder bloet mogt nadren voor uw' troon,,
Ennamaels heerfchenmetuw' ryxgezalfden Zoon.
Wel hoei zoiidt gy uw zuivre min.
Voor ons ter goeder uur niet wekken,
Daer zy het heilig kerkgezin
Tot wederliefde weet te trekken?
O ja, zy is de fpil en d' as,
Waer op zyn liefde ^wenfeht te drajen j
Zy is zyn noortftar, en kompas}
En fchoon de felle windisn wajen.
De zee ten hemel ilyg, de liefde vreeft geen laft}.,
Zy houdt zich aen de hoop, als aen,een anker vait..
Wy zullen, zoo ge ons gunftig zyt,.
De zielgebreken wilt genezen,,
U onzen ganfchen levenstyt
Met kinderlyken eerbiet vrezen.
En u, met een verheft gemoet.
Van waen noch hovaerdy bezeten,.
Erkennen als ons hoogfte goetj;
Uw wetten; in een blank geweten
Graveren, en alfins gehoorzaem, zacht en iïil.
Ons fchikken naer uw wenk en koningklyken wil.
Och'
DANK- VAST- EN BEDEDAG.
Ochi ging ons uwe goetheit voor !
Hoe vaardig zouden wy haer fchreden
Navolgen, en in 't edel fpoor
Van uwe ryxgeboden treden:
Wy zouden ons geheel ontïlaen
Van zonden , die ons ligt omringen.
En in die enge hemelbaen
Naer eer en glorygroeute 4ingen.
Al toeft ze , nochtans heeft ze aeft ons haer komfl: belooftj
En d' onverwelkbre krans des hemels voor ons hooft.
Of zou ze om d' ongerechtigheên
Waer mê wy hare liefde tergen,
Haer vette en aengename treên
Vertragen, en haer* glans verbergen?
Jaegt dan die öevlen op de vlucht ^
ο Godt! op dat haer hemelluifter
Zyn ftraleö ift eeïi heldre lucht
Verfpreide, eü fchyne ia 't nare duifter.
Wech zonde! hoe wy u Voorheen liefkoosden, nu
Zyn wy van uw gelaet en helfche ichaduw fchuw.
Hoe zeer ons flus het heilloos quaet,
Ό Godt! vermaekte, en kon bekoren.
Thans dragen wy 't een' diepen haet.
En breken zynen fterken horen.
I i i X
-ocr page 468-Wy haten zelfden rok, die met
Het vleefch- bevlekt is: wy verfoejen.
In onze ziel dé minfte iinet.
En trachten alles uit te roejen,
Geen uw genade met een hoorn vol ooft gelaén.
Ia hare gunft belet, of in het licht durft ilaen.
Wech zonde', die Gödts beek onteert,,
Zyn hoogheit quetft, zyn oog verbittert j
Zyn hart beroert} zyn liefde weert}
Zyn heillicht, dat met luifter fchittert.
Bewolkt} zyn. deugden ganfch verzaekt,
Ea zyn geduchten toorn doet branden,^
En hem, gedurig moede maekty.
Zyn zoon bevecht met klacu en tanden^
Hemkruift: zyn Geeft bedroeft, en van zyn vreugtberooft: ;
Wechihode! vlucht, vertrek, duik,, fchrikdier! berg uw-
(hooft;
De nachtis al voorby} ded%
Des heils is helder doorgebroken}
Het licht fchynt fchoonder dan het plagi
Wat leggen wy dan neêrgedoken
In enen diepen flaep} welaen :
, i-aet ons met een vernieuwt gewiiTe,
Van 't zagtgepluimde dons opftaeni.
De helm op 't hooft j het zwaert op zy i
't Geloofs-fchilt aen den arm j het wapen
Der waerheit voor de borft , omby
Geen bed, noch legertent te flapea
Daer onze Hemelkoningk ruft.
Wie ook zyn kledren wil bevlekken
Met vuiligheitj wy zyn beluft,
U zelf, ο Jezus! aen te trekken
En uw gerechtigheit 5 het kleet dat uw verheugt,
Is 't reine feeftgewaet der hagelwitte deugt.
Wy teren 't quaet den rugge toe 3
En willen tot U wederkeren r
Wy zyn de valfche paden moê.
De deugt zal by ons triomferen j
Wy veftea haer. ia ons g^ensDeta,
En luiftren naer heur hemek^dÈm^,
Verryken ons met a! haer goet,.
Dat ze ons ten mitte wil beftedena
En kuflen haer gelaet, op welk het echte beeft
Der Godtheit zwierig en met vollen luifter fpeelt.'
I i i 3
Ι>ΑΝΚ·. VAST- ΕΝ EEDEDAG,
De werken van de duifferniffe
Afleggen, om ons als een man, die dapper heet.
Te dekken met het licht, als met een wapenkleet
I!
DANK- \^AST- EN BEDEDAG.
Wy werpen ons godtvruchtig zaet.
Om onzen naeften t' onderfchragen
Op 't Λναϋ€Γ van 't betraent gelaet.
En kleden hen voor d'onweervlagen
En ongemakken van de lucht.
Wy willen, fchoon zy 'tons niet vergen,
GetroiFen door hun diep gezucht,
Hen gaeme by ons herrebergen.
En trooften in den druk, en met een bly gemoet
Hun zakken vullen met een milden overvloet.
Ons oog ziet naer Jeruzalem :
Het oor wil 's Vaders wetten horen:
En 't hart zy hem gewyt: de ftem
Bazuint zyn lof in Sions koren.
Het voorhooft draegt de heiligheit
Des Heren, 't echte hemel wapen:
De handen zyn itaeg uitgebreit
Om goet te doen: zyn wy gefchapen
Om U te dienen en te loven, ο myn Godt!
Wel aen, wy fchikken ons naer uw volmaekt gebod.
Maer och! al is de geeft: gereet
Dees goede dingen uit te voeren.
Het kriele vleefch, verwaent en wreet.
Wil vaek het vreedzaem hart beroeren.
Des
-ocr page 471-BANK- VAST- EN BEDEDAG.
Des bidden wy dat ge uwe kracht
In onze zwakheit moogt volbrengen.
o Geeft! betoon hier uwe macht.
En laet uw hemelvlam ons zengen:
Op dat wy door uw gloet ontvonkt, vofmoet en fterk
Ons lant verbidden om Godts diergekochte kerk.
Dat alles dan ter goeder uur
Gedye om Jezus lieve panden.
Omhein, gelyk een yzre muur
o Godt! de zeve vrye landen.
d'Ontfronfchte welvaert zit altyt
Hier op haer' troon geruft en zeker.
Zy drink in weérwil van den nyt
In 't loof des wyngaerts uit haer beker
Den aengenamen wynj en d' oogft voldoe haer' hoop
Op dat haer kuip van moit en, oly overloop.
Waek voor de poorten van ons lant:
Verfterk zyn veften, ftyf zyn muren^x
En leg aen ons te koft uw. hant.-
Laet vrede en vryheit lange duren.
De godtsdienft wone in 't heilig huis|;.
Voor al in yders blank geweten:
De waerheit bloei: dat ramp noch kruis
Dé»·
Den akker met verwoede beten
Verfcheure, en 't vee verdelge, of uw bezielt geiïacht
Ontfint wechilepe, ο Godt! in enen yzren nacht.
Dan zullen we uwen naem, ο Heer !
Met vreugde en fchelle loffclialmeien
Ter liefde van U j en uw eer
By 't heilig kerkgezin verbreien.
Wy haken naer dien gulden tyt.
O Hemel! leen opmerkende ooren!
4-fo
O Vader! die daer boven zyt^
Ai hoor, en wil ons toch verhoren!
Verander in een rei ons angftig zielgeklag,
En zegen dezen Dank- en Vaft- en Bededag.
REUKWERK
DER
-ocr page 474-HM
^ ... ι
.1
|.Oen gy my om myn zonde in zee wierpt, ganfch
verbolgenj
iReinoogde Godt! heeft my een zeevifch inge-
zwolgen,
En ik heb in zyn' buik myn ongehoorzaemheit
Met diep berou befchreit.
Ik riep in 't zwemment graf, van angft en fchrik benepen'^
Almachtig Godt! die in geen tempel wort begrepen.
Hou u niet doof voor my, maer antwoort op myn bê.
En fpreek tot my van vrê!.
Gy hoorde myn gezucht, en zaegt myn tratien rolleis,
En deetze op myn gelaet tot fyne paerlen ftollen,
En fpraekt: al dorft de doot naer uw onruftig bloet,
Myn Jonas, hou toch moet.
Gy wierpt my toornig in de grondeloze gronden
Der worftelende zee : daer wiert ik aengefchonden
Van een' verwoeden ftroom, die in myn waterweeu
Fel barrende cm my heen.
Ge ontfloot op mynen kop uw grote waterfluizen:
Daer zag ik toen de zee aen 't bulderen en bruizen j
Maer had de zee alleen haer mont flechts opgefpert
En my geknaegt aen 't hert:
-ocr page 476-Maer 'k moêll u^sr wraekfiool de fcharpe blixemiïagea
Uws opgeruiden toorns in myne ziel verdragen :
Dat was de zwarte zee van ramp en tegenfpoet, .
De kerker van 't gemoet.
Toen fprak ik: fchoon uw plage enongunftaen hetwoeIe%
My 't aengeftoken vuur der gramfchap doen gevoelen,
En ik veriloten ben van uw aenminnig licht
En vriendelyk gezicht ,
Zal ik nochtans het oog der wereldfche gebouwen.
Dat Godtsjuweel, het huis der heiligheit, aenfchouweiïj.
Want ik bevoel ray noch als flus, gezont en frifch
In 't niidden van den vifch.
Myn hope groent en groeit j myn ziel fchept ruimer adem-::
De dgot deift achter uit, nu ik Godts gunft omvadem.
Thans leve ik door 't gelorc, ea't ismyn vreugt en luil>,
Nu 't op myn Beilant ruft.
Ik zal Jeruzalem betreên met deze voeten.
En u, ο Qodt des lieils! met dankbaerheit ontmoeten^
Dan dringt dees eige ftem, waer mede ik klaeg en fteen^
Door ilat en tempel heen.
De watren hadden my geheel' en al omgeven.
Vervulden, my met fchrik, en loerden op myn levenj
Toen droop myn ziel fchier wech in 't vochtige elementj
Myn dwftbre glaze tent,.
De
-ocr page 477-Uf
De vlfcfl dook met my in den afgront niet te peilen.
Ook moeil" ik in zyn' buik verfcheide zéén doorzeilen j
Myn hooft was in een bos van ilibbig wier verwart.
En 't hart omringt met fmart,
'K was tot de wort'len van de bergen neêrgezonken.
En d' yzre grendels, aen myn kerker vaft geklonken^
Befloten my, als of voor my in eeuwigheit.
Geen uitkomft waer bereit.
In zulk ene engte hoopte ik op uw gunftbewyzen:
Godts almagt, dacht ik, kan me uit dit verderf doen ryzen:
Myn ziel is wel gemoet, de zinnen zyn gezont, .
En 't lichaem ongewont:
Al ben ik van het licht berooft in dezen kerker.
Het licht van 's hemels gunft befchynt niy telkens fterker^
De Godtheit is getrouj. zy helpt ons uit den nood
En red ons van den doot.
Neen, nimmer is. myn ziel zoo naeu geperit, genepen^
Of heeft, door Godt getrooft, gedurig moet gegrepen:.
Al fmolt zy wech. van rou, zy boogde in. 't zinkent Ioê
Op uw genade ο Godt I
Myn zuchten zweefden door de ruims tempelkoren
Te Salem} daet woudt gy my horen en verhoren;
Daer dronkt gy myn gebed en nacmt myn heet getraeii
Ycor heilig reukwerk aen.
Κ k k "Zf
Η
J'i
!i
I;
4i6 R Ε υ Κ W Ε Pv Κ DER
Zy, die op valfche goón in hun gevaer betrouwen,
Op bygelovigheên en ydelheden bouwen j
Vergeten 't geen ze flus beloofden in 'c gebed
Wanneer ze zyn gered:
Maer ik zal myn belofte, aen u gedaen betalen:
Ik zal geen var noch lam uit Levys (lallen halenj
Maer met een eerbre fchaemt myn heilloos wangedrag
Eens zetten in den dag:
Ik zal voor uwen troon belyden myne zonden:
Ik zal uw deugden en uw eeuwig heil verkonden:
Ik zal uw weldaên diep graveren in myn borft.
Die naer dat heilmerk dor ft.
'k Zal u dit ofFer in den Heilanc bly toezwieren,
Myn daden naer uw wet en zuivren wil beftieren,
En 't heil dat gy me, ο Godt! hebt gunftig aengeboón.
Neerleggen voor uw troon.
Gy
O
Grote Godt! onmeetbre Majefteit!
Wiens heiligheit volmaekt is, en wiens oogen
't Heelal doorzien, voor wiens gerechtigheit
't Geftarnt verbleekt en 's hemels blaeuwe bogen.
Ik bloos van fchaemte, als ik het hagelwit.
En zuiver fchoon van uw volzalig wezen
Befchouwe, en zie dat ik bezwaddert zit
Met vuilighcit den pekpoel uitgerezen.
Gy had me, ο Godt! gefchapen naer uw beelt,
En met een ftrael van uw verftant befchenen,
En in uw' Zoon, my als uw kint geftreelt,
Op dat ik 'toor aen 's vaders ftem zou lenen:
Gy fchreeft my uw doorluchte wetten voor.
En fchonkt my lieufch den ftaf des broots en levens j
Gy fpraekt van vrede in 't verfchbefneden oor.
En gaeft me uw trooft en uw belofte al tevens i
Maer 'k heb uw wet, dien fpiegel van uw deugt
Veracht, en durfde uw goederen misbruiken:
Ik zag uw gunft met luttel blyk van vreugt
Spade in myn ziel herleven en ontluiken.
Ik dong altyt naer windrige eer en lof.
Myn voordeel wift ik vlytig te bejagen.
Ik kroop langs d' aerde, en dook in 's werelts ftof,
Dat my belette om naer uw heil te vragen.
De werelt was myn Delila, myn lufti
Haer liefde trok my af van uwe liefde.
En, fchoonik van uw liefde was bewuft,
Ene andre was 't die ;ny den boezem griefde.
In ftê dat ik in mynen zwaerften nood,
My op uw gunft en toezicht zou vertrouwen,
En ruilen in myns vaders arm en fchoot,
En enkel op uw tedre voorzorg bouwen,
Hebbc
REUKWERK üèr
Hcbbe ik my ganfch met kommer ο veriaën.
En ilaeffclie vrees, die myn onzalig leven
Met angft en fchrik op myne wandelpaên
Heeft voortgerukt, en fchendig omgedreven.
Hoe vaek heb ik uit hovaerdy gedwaelt.
En van het fpoor des levens afgeweken;
Maer uw gezicht, 't geen alles achterhaelt,
Doorgronde en zag myn binnenfte gebreken.
O Heilige en Rechtveerdige! gy weet
Myn fchultbedryf in woorden en in daden.
De heiligheit eens kriftens , die 'k beleet.
En die myn borfl: met zuivere iieraden
Bezielen moeft, bewees ik luttel eer.
Gy die, ο Godt! myn nieren en gedachten
Beproeft, ik buig my ftatig voor u neêr:
Ai! hoor myn ftem, verhoor myn boezemklachten!
Ik heb misdaen; waer mê verzoen ik U?
Behoeder van de menfchen, ik veroordeel
My voor den ftoel mvs rechts, waer voor ik gruw,'
En wacht de trooft en voorfpraek tot myn voordeel.
Van uw genade en uw barmhartigheit,
Naer welkers burch ik my gezwint begeve.
Op dat het pad, dat naer uw heiltroon leit,
My opbeure, cn ik door uw liefde leve.
GEBEDEN-
o Vader der bamihertigheit! ik voel
Een luft en trek door myn gebeente zieden!
Om u een gift op uw genadeftoel,
Eéh nedrig hart ten oiFer aen te bieden >
Een hart j gekneuft door pynlyk zielberou
En door uw' Geeft verbryzelt en gebroken.
Geweekt in 't nat Van Züivrert tranendou,
En uit gelove aen uwe liefde ontftoken,
Geheiligt, en godtvruchtig toegewyt.
Nu mag ik met gelovig zielvertrouwen,
U, ο myn Godt! die al myn hope zyt,
Uit d' aflche van myn liefdevlam aenfchouwen.
Uw licht ontluikt i de dag des heils verfchynt.
En uw gena beftraelt myn ziel van binnen:
De zwarte wolk van 't zondig vleefch verdwynt,
Op dat ik u zou eren en beminnen:
Uw Geeft blaeft my die hemelvonken in >
Hy trekt my, en zal my het goede leren,
En hoe ik met Godts heilig kerkgezin
Van 't dwaelfpoor op uw heilpad weer zal keren.
Al doolt men eens, gy brengt ons weêr te regtj
En hadden wy, ο Vader! niet gezondigt.
Onnodig waer uw Zoon aen 't kruis gehecht.
En vruchteloos ons zyn gena verkondigt.
LU De
-ocr page 482-De grootheit van onze euveldaet verwekt
De grootheit weer van uw barmhertigheden.
En 't grootfte quaet wort met de vacht bedekt
Des Kruislams, die ons met zyn gimft wil kleden.
'k Heb lang genoeg verhoogt myn trotfchen hoorn j
Uw eer geqiietft j inv majeftcit gefchonden:
Neen, neen, ik terg niet meer uw heten toorn.
Noch ik verzwaer met ongeloof myn zonden :
'k Wil uw belofte omhelzen j want ik weet.
Dat, wie gelooft in den gekruiften Here,
Al was hy doot, 5;al leven, en noit leet
Ervaren, maer veel heerlykheit en ere.
'k Gelove, ο Heer ! ai kom myn ongeloof
Te hulpe, en doe my vreugde en blyfchap horen:
Verberg u voor myn zonden j hou u doof
Als ik u terg, maer leen aen my uwe ooren:
Delg uit, roei uit myne ongerechtigheén.
En geef my toch, terwyl ik*my verneder.
Uw goeden Geeft, zoo lang ik leef, te leen,
En uw genade in mynen boezem weder.
't Is waer, ik draeg de boosheit in myn borft.
Een fnoder doot dan 't iichaem oit kan fmaken j
Maer, dooruw gunft, sil is de ziel bemorft.
Voel ik ook 't vuur van uwe liefde blaken.
Het leven van de ziel3 vermeer dit vuur,
b Geeft ! op dat ik door 't gelove leve.
En vlug, naer U verbetert van natuur.
Op vleuglen van gelove en liefde zweve.
Schep, en herfchep in my een zuiver hartj
Verfier my met een vaften geeft inwendig j
De ftraf van 't quaet naemt gy met uwe fmart,
oHeilant! wech, maerzalmyn heil beftendig
En zeker zyn, wifch ook de fmetten uit
Van myn misdryf en fchendige euveldaden j
Want al de fchrik die uit myn zonden fpruit,'
Ontftaet niet uit uw oordeels neen, de zaden
Der zonden zelf vervullen my met fchriiri
De zonde maekt mj met haer lelyk wezen
Vervaert, en doét my yder ogenblik
Befchamen, en voor hare ftraiFe vrezen ^
Ze klimt en ftygt me telkens over 't hooft.
En is my als een laft te zwaer geworden
Zy heeft my van myn heerlykheit ontrooft,
Waer mê ge my voorhenen pleegt te omgorden:
Vrymaker der geketende! gy hebt
\V"el eer gezegt: kom herwaerts gy vermoeide ^
Gevangene, en verdrukte, komt, enfchept
Nu uit de bron, die flus voor Sion vloeide.
L 1 1 2
Ik
REUKWERK DER
Ik kom, o Heer! ik kom, vermoeit, belaft.
En draeg het jok der ongerechtigheden}
Ei doe my, als een waerdig bruiloftsgaft.
Nu ruften met uwe uitvcrkore leden.
Maek my toch vry van al de ilaverny
Der zonden, die my lichtlyk komt omringenj
Op dat ik met uw lieve burgery,
In 't renperk naer een glorykrans mag dingen j
Op dat ik ftaeg mag ftaren in myn loop.
Op U O Heer! de Leidsman van myn leven,
II
VoleindQr myns geloofs en myner hoop!
En u daer van den lof en eer mag geven:
U die ik met den Vader en den Geeft ,
Den lof toezwaje, en eeuwig zal verhogen.
Wanneer ge my, op 't eeuwig hemeifeeft,
Verhoêen zult in top der hemelbogen.
ALmachtige Oppergodt, en Vader! die myn voordeel
En heil bezorgt, en my door uw' Apoftel zegt,
Dat de barmhartigheit zal roemen tegen 't oordeel j
Ik leve u, om dat gy een kennis in my legt.
Die deze godtfpraek in heur waerde kan betogen j
Want zoo ik myn gezicht eens over 't oordeel fla
Der boze werelt, die met heetvertorende oogen
Uw eer bevecht^ waer aen ik dikmael fchiildig fta.
En echter zie dat gy niet tegen my wilt ftryden,
Maer my een ziele vrede inluiftert, en myn fchuit
Vergeeft, en door't geloof verzegelt, aen de ty den
Van uw verdraegfaemheit gedenkt, en gedultj
Zoo worde ik wechgerukt in veel verwonderingen.
En krachtig aengedaen met nedrigheit en vreugt.
Om, met gebogen hooft, in 't diep geheim te dringen
Van uw barmhartigheit, die weérgalozq deugt.
En roep: wie kan de zee van uw gena doorgronden!
Gy zondt uw eige Zoon, ο Vader! uit uw' fchootj
Om my te ontheffen van de heerfchappy der zonden j
En my te maken tot uw min- en gunftgenoot!
Wie wort 'er niet als in verrukking opgeheven ?
De Hemelkoningk nam zyn vleefch gewillig aen^
Om my zyn liefde en gunft en zynen Geeft te geven:
Hy ftierf, en doet my op het pad des levens gaenl
Wie fmelt niet wech van liefde! uw Zoon, uwwelbehagèS
Droeg uwen zwaren toorn op 't afgemartelt lyf:
Hy moeft de dorenkrooni ik zal de heilkroon dragen.^
Wat fcha kan 't, of ik zelf myn doemfchultonderfchryf?
L 1 1 3 De
453
ilfi
454 REUKWERK der
De Koningk fpreekt me vry, en wil myn ftaet verheffen.
o Vader', mogt ik nu eens uw barmhartigheit
Om uw te minnen, in liaer waerdigheit befeffen,
Die al te diep voor myn gezicht verborgen leit!
O Godt van onzen Heer en Hcilant! grote Vader
Der heerlykbeit! geef my den Geeft der wysheit, en
Der openbaringe in uw kenniiTci open nader "
^ 't Gezicht A^an myn verftant, op dat ik wete, en ken
De hoop der roepinge, en der weergaloze fchatten
Uws beiis, en d'eriFenis van uw gekochte fchaer,
En welk de grootheit van uw kracht zy, niet te omvatten:
Maeroch! hoe zal ik nu, ο lieve Middelaer {
d'Uitnementheden van uw tedre min waerderen.
En uwe w^eldaên met een vergenoegt gemoct?
Ik ben met eu veldaên befmet en vuile zweren ·,
Maer gy hebt my genet met uw onfchuldig bloet.
Myn zonden, my te zwaer, hebt gy voor my gedragen j
Ik fchaem my, koom ik eens alwaer d'Aertsrechter zitj
Ïj ί ji' Maer gy hebt myne ziel van deze ichult ontilagen,
Om datgeuwreukwerkzwaeit, en voor myn zonden bid.
'k Ben onrechtvaerdig,-maer gy hebt my willen kleden
Met uw verdienften, en wat zeg ik ? neen ik ben
Niet onrechtvaerdig, maer rechtvaerdig, en met reden
Om dat ik niets dan uw gerechtigheit erken^
Nu
^ ίί
Ti:
i:
ί ' : f
GEBEDEN. 455
Nu ik, O Vader! door 't geloof my mag vermaken
In uw' gekruiften Zoon, ziet gy geen onrecht meer
In myn verlofte ziel, gefchikt tot hoger zaken,
Maer niet dan heiligheit en heerlykheit en eer:
'k Ben onberifplyk in uwe oogen, en aenminnig,
Dewyl ik met de wol des Kruislams ben bedekt :
'k Vrees geen befchuldiging, al was ze noch zoo vinnig,
Al was ze noch zoo loos en kunftig uitgerekt j
Uw Zoon rechtvaerdigt my, en gy zult my bekronen
Met geen vergangklyke eer, een bloem en droom gelyk,
Maer met een koningksftaf en twalef goude tronen,
En 't hemels eeuwig en volzalig koningkryk.
Hoe zalig is hy, die dees vrucht eens zal genieten"!
Deze oogft is my belooft in't heilzaem heilfaizoen y
Hy rypt al, en ik voel hem in,myn ziel opfchieten :
Myn hoop verlangt'er na, al is 't gewas nocli groen j
Want de verborge raet van uwe vreze en vrede.
Die 'k in geen kienen maet door uw gena geniet.
Zweemt naer uw heilryk beft, dat totmynaekt, waermede
Gy in myn ziel ontfangt het opperfte gebiet:
Dees goede en zuivre vrê verzekert my inwendig
Dat gy fnyn Vader zyt, myn enige Al in Al,
En dat myn zegeftaet in Kriftus is beftendig,
En 't onbeweeglyk ryk myn erfdeel wezen zal.
Maei
-ocr page 488-456 REUKWERK der
IiiaerHeer! mitsdien de zonde en'tvleefclinochinmylevên^
De hofdraek telkens loert > de werelt my verleit.
En yder hunner tracht den vrê te wederftreven,
Spoede ik my naer de troon van uw barmhartigheit.
En imeek u, Vredevorft! dat gy de lange tomen
Van myn genegenheên in eigen handen vat^
Op dat de heerfchappy uw' Geeft niet worde ontnomen.
En 't vleefch gehoorzaem zy, en nergens uit en fpatj
Maer, door het zaligent gelove, gerechtvaerdigt.
Ook eens geheiligt worde, en al zyn euveldaên
Affterve^ en met het heil uws lieven Zoons verwaerdigt
Mag duiken onder 't loof der friffche olyveblaênj
Daer uw gerechtigheit en vrede elkander kuflen.
En gy van vrede fpreekt met een verzoent gelaetj
Al 't vuur der ^ yantfchap genegen zyt te bluiTchen,
En my vervrolykt met den gouden dageraet
Van uw genade, die 'k al in myn ziel voel ryzen.
Ei, doe het om uw* Zoon, ο Godt! den vrégezant
Die 'k met den goeden Geeft met mont en hart wil pryzen
Zoo lang ik omzwerf in dit wilTelvallig lant.
GEBEDEN.
, Y hebt twy lief gehad, en in de piirpi'e plaiTen
Uws bloetsj oHeilant! al myn zonden afgewaflen j
En doet my, dus bekleet met goiide en zyde draên
Van uw gereclitigheit, naer uwen vader gaen.
Hoe wonderlyk zyn uw aenbiddelyke wegen!
Hoe groot is uw gena ! wat maekt ze my verlegen,
Befchaemt, bedroeft, om dat 'er noch veel overfchiet
In myne ziel, 't geen gy met ongenoegen ziet!
't Herdenken van myne oude en langvoorlede zonden,
Vci'wekt een tranenvioet, ja ilaet my diepe wonden^
En 'c overwegen van 't aenhoudent wanbedryf,
Maekt my noch treuriger, en treft myn ziel en lyf.
'k Ben krachtig aengedaen, dat ik met trotfche hoornen
Van opgeblazen waen uw hoogheit dorfl: vertoornen;
Maer zwaerder treft het, dat myn daeglykfe euveldaén
Uw aengeftoken vuur der wrake blazen aen.
Och! mogt de volle dag van myn verloffing komen!
Die al de banden van de zonden en de tomen
Der ongerechtigheit geheel verbreken zal.
Met al de wolken, die noch in dit tranendal,
Regt tuflchen Godt en my, in 't vak des hemels hangen^
Die d'offergeuren van myn zielgebeden vangen^
Μ m m Ea
G
En maken, dat myn geeft , door 't zondig vleefch geboeitj
Zich niet verheiFe, daer den boom des levens bloeit!
o Leeu uit Judaes ftam! voor wien de dootmoeft bukken,
Gy dorft my uit den muil des zwarten afgronts rukken:
Volvoer de winfte van myn diergekochte ziel,
En voer me eêns in triomf op 't heerlyk zegewiel:
Verlos my van de macht der zonden, want de dagen
Van myn verloiling, ο myn Middelaer! vertragen.
Zoo lang de zonde heerfcht, en ik de zonde dienj
Maer 't einde wacrom ge u liet aen de werelt zien,
Was om de zaligheit te fchenken aen den Heiden j
En Ifraël, van uw gemeenfchap afgefcheiden ,
Te loffen van zynfchult: verlos my dan, wel aenj
'k Ben niet té vreên, zoo lang ik van myn euveldaén
Niet ben ontilagen: ei! doe my uw heil genietenj
Want anders kan voor my geen vryheit overfchieten!
Ontbint, ontketen my van rayne iliverny !
Voltooi begonnen werk, en maek me waerlyk vry!
Ontfteek myn pogen en begeerte, doe my blaken
In heilig yvervuur, en naer de vryheit haken.
Die in uw' dienft alleen volmaekt te vinden is!
Geef dat ik uwe wet en uw getuigenis
Mag zoeken, om my in de ruimte te verquikken.
o Vryheit 1 die niet weet van banden noch van ftrikken,
G E B Ε D E Ν.
AVatzytge zoet! gy Iieerfclit, als ge n\v Gods goeden Geeft
WiltOiiderwerpen, die uw vleefch dan allermeeft
Weêr onder uwen Geeft gehoorzaem neer doet bukken.
En uw ter goeder uur gewenfchte vruchten plukken.
Λ1 ben ik vry, 'k verzoek de vryheit niet tot een
Bedekfel van myn fchult, neen zekerj neen, ο neen:
'k Wil üw genade in geen ontuchtigheit verkeren,
Maer wil de flaverny der zonden uit my weren.
En met de diènftbaerheit van uw gerechtigheit
Verwiilen, die thans in myn ziel verborgen leit:
paer toe beftede ik ganfch vrywiliig myn gedachten.
En de vermogens van myn ziel, hoe ryk van krachten.
En biede en oifere U myn rein en heilig hart,
't Geen Levys reukwerk en zyn oiFerrundren tart.
o Godt, en Vader van myn Heilant, en myn Here!
Gy hebt my door uw' Zoon gekocht, en my met d' ere
Derheiligingyerrykt vanuwen Geeft i maer ik
Verlang naer groter heil, en ben niet in myn ichik.
Voor ik volmaekter ftaet en heiligheit verwerve,
I)ie ik myns ondanx, en met ongenoegen, <5erve:
En vraegt ge wat ik bly verrichte en gaerne doe ?
'k Vergeet dat achter is, en loop my nimmer moê,
Om naer het wit, den prys der roeping Godts, te doelen5
Een kroon die niemant, dan met lopen en met woelen
' ~ " Μ m m 2 Ver»
R Ε Ü κ W
Verkrygt: ai geef, dat ik der roeping waerdig, renj
Met welke ik door uw Geeft' voorheen geroepen ben j
Dan kryg ik wis den prys, en raet den prys al tevens
Uw heil, en in dat heil de goude kroon des levens.
Uw ruftdag zy myn liiftj uw woort niyn zielsvermaeki
Uw wil myn regel j en , daer ik v/el meeft naer haek,
Is, dat ge my toch van myn qualen mogt genezen j
Om recht geheiligt en verherelykt te wezen :
'k Wenfch om de heerlykheit, om heiliger te zynj
'k Verwacht dit heil van u, oGodt! beftrael, befchyn
My met het licht van uw vertrooftende genade!
Ai! trek me: ik volge U naer: bekeer my, 'k zal niet fpade
Bekeert zyn^ en leer my uw welbehagen doen:
Gy immers zyt myn Godt: uw Geeft wil my bshoên.
En in een eiFen lant ter goeder uur geleiden :
o Vader! hou my vaft, en wil niet van my fcheiden,,
Voor dat gy 't willen en het werken in my werkt.
En gy my in uw' Zoon en door uw' Geeft verfterkt»
li;
I
iJ
O
Vader der barmhertigheden!
Zet ik uw weldaên in den dag.
En zie ik myn onheufch gedrag,
Myn wanbedryf en boze zeden.
Dan komen teiFens uit myn hart
De fchaemte en dankbaerheit opryzen.
Verlegen om die gunftbewyzen
Te erkennen, daer het zit verwart,
Gelyk een hert in dichte ftruiken:
Ik mis de fchoonheit van uw beeltj
Ik ben in zonden voortgeteeltj
Ik blyf noch in de zonde duiken;
En midlerwylen zie'k, ο Heer!
Dat, naer de grootheit van myn zonden.
Uw liefde groter wort bevonden.
Gy hebt my uw genadeleer.
Toen ik U haette, liefft doen horen:
Wie ben ik, Voril van 't hemelryki
Dat gy my opbeurt uit het ilyk,
En tot uw Zufter hebt verkoren !
Μ m m 3
4Sf
Wie
Wie ben ik? Schepper van 't heelalL.
Dat gy, ten ftarrentroon verheven, -
Met eeuwige eer en licht omgeven,
Wilt neêrzien op dit aertfche dal!
Om my in 't goude ryk der dagen
Te nemen voor uw troetelkintj
Dat gy het opperfte bewint^
Een kroon en fcepter op wilt dragen!
Wie beft ik j ο getrouwe Godt!
Dat gy uw Geeft my hebt gezonden.
Die myne fnoeren heeft ontbonden.
En my verzekert van myn lot!
Gy laet de vrétrompet al fteken.
En roept: myn kint^ zyt wel gemoet
Ik ben uw heil en hoogfte goet.
En zal van vrede tot u fpreken.
ο Wondren van barmhertigheit!
Hoe zeltzaem hebbe ik dezen zegen,
ο Godt! van uw gena verkregen!
Uw Zoon, in wien gy u vermeitj
Kon naer het zwakke vleefch noch haken.
En nam, om myne fmart begaen,
Door zynen Geeft, een lichaem aen.
Om my zieh zelf gelyk te maken,
Eh liet, als een vrywillig knecht.
,11
ë
Zyn harte en heilig oor doorboren,"
Om 's vaders wille en wet te horen!
Hy is in 'c ftof des doots gelegt.
Op dat ik in zyn' doot zou leven!
Hy riep, eer hem den geeft begaf,
Myn fterke Godt! myn trooft en ftaf!
Waerom hebt gy my zoo begeven?
Dus heeft hy myne fchult betaelt!
Hy wou zich in de vlamme zengen
Om my, ο Godt! tot u te brengen.
Van wien ik ver was afgedwaelt!
Hy moeft de kerkers open breken
Van graf en doot, om als een hek.
Die zonde en doot had neérgevelt.
Het witte vendel op tc fteken!
Hy moeft, gekroont met diamant.
Door eigen kracht ten hemel ftygen.
Den ftaf uit 's vaders hant verkrygen,
En zitten aen zyn rcchtehant.
Om dat hy van 't gewelt der zonden
My wilde ontflaen en mê met hem
Opnemen in Jeruzalem,
Waer rou noch droefheit wort gevonden.
De vader der barmherrigheit.
De goede en grote fpeclt hier onderi
4*53
Voegt
464 reukwerk dek
Voegt by die wondren noch een wonder,
Om dat hy in myn ziele leit
1; Een net gevoel dier gunR'bewyzen j
Om, naer de grootheit van 't genot,
Myn goeden, groten, trouwenGodt,
ρ t Met hart en ziel en tong te pryzeil!
Gy fterkt me inwendig door uw' Geeft,
Op dat myn luft en eer en krone,
Myn lieven Heilant in ffiy -wonCj
Want die beminhe ik allermeefti
En ik met ecri re recht befeiFe, .
Met uw g'eheiügt kerkgezin,
De breette en lengte van zyn min.
En diepte, en my om hoog verheiFe,
Om dus met alle volheit Godts
Bezielt te zyn, en in myn leven
Godts goude deugden naer te ftreven.
En ftaeg te ruften op dien rots!
O Godt! op wien ik blyf vertrouwen,
'k Verwacht in 't onbcnevelt licht,
Wanneer ik eens uw aengezicht
Zal in gerechtigheit aenfchouwen.
De volle ftromen van gena!
Och! mogt ik uit die balfemvheten
Nu Jlechts wat druppeltjes genieten.
Op
C Ε Β Ε D Ε Ν:
Ορ dat myn harte, waer ik ga,
Vervult met goddelyke liefde
En dankbaerheit, uw pryze en eer.
Voor uwe goetheit, die, ο Heer!
Myn ingewanden lang doorgriefde.
En, daer 'k in alles wat ik zie.
Uw ziiivre liefde kan ontdekken)
Laet alles ook myn plicht opwekken
Om U, naer wien ik henen vliê.
Te erkennen, en U aen te hangen,
O Godt, die enkel liefde zyt!
En my, al lang voor eeu en tyt.
Met uwe liefde woudt omvangen.
't Is waer, door uwe goetheit ziet
Uw vyant mê het daglicht krieken j
De zon met goutgepluimde wieken
Ten bedde uitftygen, en geniet
Haer licht en warme levensftralen.
En heeft het recht tot al wat leeft.
En 'taertryk uit zyn' boezem geeft:
Hy mag met blyfchap adem halen.
En heeft het wezen uit uw hant.
Zoo wel als 't leven en bewegen j
Maer ik geniet een groter zegen:
'k Heb tot de vruchten van het lant
Ν η η
i'
Een
Een groter voorrecht: als ik adem.
Zweeft uwe liefde door de lucht,
Waer mê nxyn ziele wort bevrucht j
En ak ife eet en drink, omvadem
Ik uwe liefdi; in uwen Zoonj
Want gy, die door den Vorft des levens.
Myn ziel en lichaem kogt al tevens,
Behout ze door zyn arbeitsloon.
En wilt ze om; zyncnt wil verryken
Met allerhande tydlyk goet
En eeuwig heil en overvloet,
Daer 's werelds fchatten voor bezwyken:.;
Wat zal ik Ü vergelden, voor
Een oogft van weldaên vers genoten ?
Hoe zal ik beft het goet vergroten ?
Al had ik in het englekoor
Godt& lof geleert met kunft van wyzen,,
Ik fchoot aen geeft en ftem te kort.
Om U, die my hebt overftort
Met goedren, naer waerdy te pryzeni,
Gygaeft my't wezen, engy hebt
My opgequeekt,. en. op uwe armen
GedTagen, om my te: befdiermeni
En alles, wat zich- roert of rept,!
HeÊI
4δ7
G Ε Β Ε D Ë Ν.
Hebt gy om mynent wil gefchapen:
Gy hebt de ziel en 't lyf vereent,;
En viui uw licht han glans geleent:
Ik mogt óp voorzorg flapen :
De hulp van uw voorzienigheit
Verzelde my door al myn leven ί
Gy hebt my met uw' raet omgeven j
En doet myn ziel met goet beleit
Het grootft gevaer te boven komen;
Gy keerde zelf den vyant afs
Vertrooftte my met tiwen ftaf
O Zielbehouder van de vromen!
Toen ik aen 't vallen was, hielt gy
My ftaende i met wat mededogen
Waert ge over myften ftaet bewogen!
Gy hielpt my uit de ïlaverny.
En deet my tAn myft zonden treuren,
Getroffen dooi uw goeden Geeft,
En op u-s*^ groot genadefeeft,
Myn teder hart aen ft ukken fcheuren.
Gy hielt my af van 't heilloos quaet,
En lokte me onder uwe wieken,
Daer ik myn eeuwig heil zag krieken:
O Aengename dageraet!
Ν η η 3
Ik
REUKWERK
Ik denk niet blyfchap aen de ftralen,
Waer mê de goede Godt voorheen
Myn ziel door zyncn Geeft befcheen·
Die Geeft komt my noch ftaeg onthalen
Op druiven en verborgen mann*:
Hy wil my trooften in dit leven.
En my een* zuivren voorfmaek geven
Van 't geen *er wafcht in Kanaan.
En voor uwe andre zegeningen
Bedank ik U, om dat ge my
Beriiptj beftraft hebt, waer doorgy
Myn ziel naer wakkerheit deet dingen,
En myn geloof hebt aengequeektj
Myn liefde en yver doen ontbranden.
Om u te vallen in de handen,
Die altyt voor myn welzyn fpreekt.
En my kaftyt met liefdeilagen:
Myn wenfchen, ryk met ongedult
Bezielt, zyn nimmermeer vervult
Dewyl zcop ydelheden zagen:
Dit deet ge om myn genegentheit
Van 's werelts goedren af te trekken.
En om de godtsvrucht op te wekken.
Die ge in myn ziele hebt geleit.
i:
i ■ ,ί
ia
O Opper-arts! myn outfte qualen
Genezen onder uwe hant:
'k Ben noit zoo vinnig aengerant
Dat ik geen vaderlyke ilralen
Van teder mededogen zag:
Uw ftraf veranderde in een zegen,
En, op myn nare en duiftre wegen,
Verfcheen me een aengename dag:
Al waer ik myn gezicht heen wende
Gy geeft, in voor- en tegenfpoet
In hemels of in werelts goet,
In kommer, droefheit en elende,
My altyt reden om uw' lof
Met hart en zinnen te vermelden.
Maer wat zal ik U toch vergelden
Ik, nietig afch en zondig ftof!
'k Ben zulk een reex van gunilbewyzen
Onwaerdig, waer betael ik mc !
Gy walgt van levys offervee.
En ziet geen rookpilaer meer ryzen
Van heilig reukwerk als wel eer:
Wat zult ge dan van my erlangen!
Al wat ik heb, heb ik ontfangen
Van U, wel aen: ik geef't U weer,
Ν η η 3
-ocr page 502-REUKWERK DEit
'k Zal, uit een vry gemoet, ii wyen
Myn lichaeiïij kunftig gebootzeerCi
Door U met ene ziel vereert.
Die gy verlofte en woudt befnyen:
En zal altyt met myn verftant
Gedenken aen uw milde giften,
En U met myn befnoeide driften^
Geleg't aen erteft h^nt,
Gehoorzaem zyö 3 ëft U behagen:
Ik zal U pryzen met myn' mont j
Myn hart, door uwe mifi gewont,
Zal U zyn Wedermin toedragen.
Dewyl myn goet niet tot U raekt,
" Maer tot de heiligen op aerde,
Zal ik ze houden in heur waerde,
Als myne zufters j zyn ze naekt.
Ik zal myn Heilant in haer kleden.
Die my bekleet heeft: zyn ze in nood,
Ik zal ze fpyzen met myn broot.
Dus voede ik «we lieve leden,
ο Heilig eft verheèrlykt Hooft!
Geef dat ik dcÈe liefdeplichten
Mag met een dankbaer hart verriehteiij
Gelyk ik heilig heb belooft!
i
En
471
gebeden.
£n wit myn lyf en ziel verfterken.
Op dat ik bly den ganfchen dag
Uw zegenen en danken mag.
Zoo wel in woorden als in werken t
Myn ziel, verhef uw Oppervoogt!
Myn geeft, wil op uw Heilant bouwen!
Hy heeft zyn dienftmaegt willen trouwen 3
Eri om haer nedrigheit verhoogt F
Hy heeft ons in de purpre plaiTen
Zya Woets, waer van hy is befpatj^
Gezuivert,. en ons lief gehad.
En vm dc zonden afgewaflchenï
Gy gaeft ons fcepters in de hantj^
Om als Vorftinnen te regeren,j
Gy wilde ons met een kleet vereren,,
Gefiert met gout en diamant,^
Om voer uw' Vader te verfchynen^
Die heerlykheit ea eer en kracht
Eeu in eeu uit zy toegebracht
Van zyn volmaekte Cherubynen f
GEBED
En
GEBED.
GYzyt, O Godt! alleen volmaekt en goet.
En waerdig om met een verlieft gemoet.
Bemint te zyn 5 want 's werelts befte dingen
Zyn wint cn rook, en ydle beuzelingenj
Haer rykdom is een glans die licht verdwynt:
't Geftoelt van eer veel minder dan het fchynt:
De blyfchap fterft, zoo ras ze wort geboren.
En alles is een korten duur befchoren.
Het leven zweemt naer 't gras, en gaet zeer fnel
Voorby, en fchynt my een bedrieglyk fpel.
Dat bly begint, en eindigt in elende :
't Was ydelheit waer ik myn oog oit wende j
'k Heb nergens iet gevonden hier beneên,
Myn aendacht waert, noch myn genegenthecn.
In ftê dat zich myn ziele zou vermaken
In 't weits gefticht van haer vergulde daken,'
En in 't gedruis verwekt om groot gewin,
Bevont ze 'er niet dan enkele onluft in.
Maer gaet een menfch oit ongezengt op kolen ?
Dus hebbe ik ook, myns ondanks, moeten dolen,:
'k Ben door den ftroom der boosheit mêgevoert j
'k Heb nu en dan op windrige eer geloert.
gebeden; 473
En had de Geeft, de leidsman van myn levenj
My op dat pad, waer op ik liep, begeven.
Ik waer al lang van 't heilfpoor afgedwaelt :
Nu worde ik noch met inv gena beft-raelt.
En 'tluft U my vol tederheit te minnen.
"Waer mê zal ik uw' friffchen lof beginnen?
Verhef ik U, o Heer! om dat ge my
De hant bood in de wilde Avoefteny?
Of wil ik u eerft oib vergeving iineken.
Om dat ik in de liefde was ontfteken
Der zonde, die myn ziele niet kon voên?
Wel aen, myn Godt, ik zal het teffens doen:
In nedrigheit zal ik uw' lof verkonden
Erkennende myn gruwelyke zonden.
En dat de min der werelt, toen myn luft.
De liefde noit myns vaders heeft geblufchtj
Helaes! hoe ligt iluipt d' aertfche liefde binnen
In myn gemoet! hoe fchielik zyn myn zinnen
Betovert door den luft tot klinkent gout,
AVaer op ik al te dikwerf heb vertroiit!
Nu worde ik eens door huisbeilommeringen
Belet, om u een lofgezang te zingen^
Can quetfte ik weêr uw yver, als ik hen
Niet minde, dien ik voor myn nacften ken,
O O ο En
JA<I-· ilMLJU?!
-ocr page 506-REUKWERK ber
En dien ge my te lieven had bevolen.
^k Viel in 't gebruik der fcheps'len aen het dolen ^
Die gy my met uw hant liad toegedient:
Ik maekte my by 't fchepfcl zoo bevrient,
Dat het my vanuw liefde wift te lokken:
Schoon ik door man of kint wiert afgetrokken^
Van uwe min, ik was niet buiten ichult:
Myn blyfchap was met dartelheit vervult:
'k Zocht buiten u myn ruft en myn vertrouwen j,
En dorft zoo op 't bezielde fchepfel bouwen.
Dat, als het my door 't fterflot wiert ontrukt,^
Ik treurig, als een weduwj ging gebukt j
En toonde me in myn droefheit wangelatig,
En in 't verlies der goederen onmatig:
Zoo zeer nam my de boze werelt in.
Maer Heer! gelyk uwe eindeloze min
Me omhelsde, eer ik myn liefde u kon doen blyken^
Zoo blyf, indien myn liefde mogt bezwyken,
My lieven om de liefde van uw' Zoon!
Wifch uit myn fchult, dan bloeit uw liefde fchoonï
Dan zal zy in myn' boezem vruchten dragen:
Dan zal my niets bekoren, noch behagen
Dan U alleen! en fchoon my 't fchepfel vleit
En ftreelt, (aen 't welk ik ook uit dankbaerheit
Ver-
GEBEDEN,
Verbonden ben) zal ik 't om U beminnen
In mindren rangi want al myn hart en zinnen j
Zyn u, oGodt! zynu alleen gewyt!
De liefde, die met uwe liefde ftryt.
Verbergt zich noit in myn genegentheden.
Dan ilechts ter vlucht > op dat als gy myn tredenj
Wel eer op 't pad van uw geboón geveft.
Eens uit het ryk der ftervelingen preft,
Zy zonder fmart van d' aerdfche dingen fcheien
Öm endeloos uw liefde te verbreien.
En overmits de fchoonfte fchildery
Der werelt als een fchaduw gaet voorby.
En gy niet lang den levensdraet mogt rekken j
Zoo doe, eer we uit het dal der tranen trekken,
Myn liefde in tyts verhuizen, daer gy zytj
Op dat ze zich van haer verplichting quyt! ·
Sny af 't geen my aen d' aerde vaft doet kleven^
Ai', maek myn tret verhemelt en verheven.
En doe my noit, beneên de loiTe maen^
Naer dingen zien, die nimmer ilille ftaeni
Op dat myn vreugt op genen zantgront rufte,
Maer zich alleen in uw genot verlufte!
Dan zal ik, wie op ftof en flyk betrout,
Zelf op den rots van uwe min gebout,
O ο O 2
in
47^ R Ε ü K W E R Κ DEK
In uwen Zoon geruft en veilig wezen:
Daer zal my noit een wereltling belezen:
Daer raekt my niet uw hete fulfergioet·'
Daer loop ik vry den aengefchonnen vloet
Uws torens, die de bozen zal doorwonden.
Die hun gefticht op ydelheden gronden.
Neen, geef my noit het onbeftendig lot,
't Geen ge in den fclioot werpt van het boze rot,.
Het welk zyn geeft in welluft doet ontblaken,
Naer meerder gouts en goederen doet haken ^
En noit de ziel verloft, noch in den noodt
Bevryden kan voor 't ilagzwaert van den doot^
Maer doe my naer de ware hemelfchatten
Ontbrandeo; die in bei myne armen vatte»:
Dan hebbe ik geen kleinodiën gebrek.
Wanneer ik fterf, en uit den tyt vertrek!
Verryk myn ziel met uwe liefde en vreze.
Op dat ge myn behoeftigheit genezc \
Stort in myn ziel deu rykdöm der gena!
Ryk Godt! woon in myn hart, ai kom toch dra!'
Vervult, vervult al myn genegentheden.
En ftel my met uw trouw en gunft te vreden.
Ge zyt myn deel, myn erffenis, myn lot,
Myninkomftj, myn bezit, myn goet, mynGodcj
Mea
477
Men roepe vry: wie zal ons 't goede tonen!
Gy zult ons met het licht uws, aenfchyns kronen.
Want in uw licht zien wy het ecu wig licht.
Ontlaft myn geeft, die vaek t'angftvaliig zwicht
Voor ilaeffche zorg, die lyf en ziel kan quellen,,
En doe my nacr uw zalig heilryk fnelleni
Want, die dit ν int, en uw gerechtigheit
Wort alles op den aertkloot toegezeit.
En daer ik zit in uw genadelover.
Geef U, ο Godt! geef ü daer aen my overj
Gelyk ik my zoo lang ik ben, en leef
Van harte aen uwe ontferming' overgeef^
Want niets houde ik in hemel of op aerde,
Behalven U of nefFens U in waerde.
O Heer ! gy zult my leiden naer uw' •raet.
En my hier naer, ver boven allen fmaet,
In heerlykheit verhogen en verryken.
Met goedren, die noit fraelten noch bezwyken!
GE-
O o o 3
-ocr page 510-'^Yquaemtmy, omynGodt! al menigmael omringen
Met uwe hemelfche en uwe aertfche zegeningen j
En matigde die vaek met druk en tegenipoet,
Die 'k.onder het getal van myn genoten goet
Erken j, maer ik beken j dat ik'er naer behoren
Myn voordeel niet mê deet, en dat ik U myne ooreö
Zoo vry niet onderwierp, als ik wel waer verplicht:
Ik vefte op 's werelts goet te vierig myn gezicht.
Eer ik befefte of ge in myn' wil zoudt t'famen ftemmen,
Dan of ge myn begeerte en ydlen luft zoudt ftremmen.
Veei dingen torfchte ik ook uit enkel ongedult:
Ik ben verftomt, en zwyg, en draeg myn eigen fchult.
O Heilant! die zelf in uw grootfte zwarigheden,
In enen zwarten nacht van rampen, hebt gebeden:
O Vader! uwe wil gefchiedej niet myn wil!
Strek over my, daer ik ootmoedig zit en ftil,
Nu uw verdienften uit, en uw gehoorzaem harte,
Dat alles onderwint, in weerwil van de fmartej
T^-^ant in die goude Ipreuk, en uw' bereiden geeft,
Beftaet de zware prys van myn verloffing meeft.
G
ο Vader van myn Heer! myn luft en zielverlangen!
Wil tot een quytbrief dees gehoorzaemheit ontfangen,
En reken ze my toe, als hadde ik zelf voldaen
Voor myne zonden, die op Jezus liepen aen;
Rechtvaerdig my, door zyn gerechtigheit, ο vader!
Dewyl zyn voorbeelt en geboge wil my nader
Doen bukken onder U, en dus myn wil zoo bly,
Als Kriftus wil, aen U ook onderworpen zy:
Geef dat hy my altyt behage en mag bekoren.
En ik verzekert zy, dat gy naer my wilt horenj
En dat ge my veelmeer, dan ik myn zelf, bemirii
Datgy, zoo goet als wys, uw heilig huisgezin
Niet zult verdrukken, maer veel eer uw taje roede
Verandren zult in heil en zegen, ons ten goede!
Geef dat ik me onderwerpe aen 's vaders wys beleit.
En vrolyk overgeve aen uw voorzienigheit,
Gelyk een kint dat zich gehoorzaem laet regeren.
Laet ik uw trouwe hant, al tuchtigt zy, noit weren!
Maer doe my die, met een gelaten ftil gemoet.
Verdragen en u bly toejuichen in den gloet!
Gy zyt de Heer en doet dat goet is in uwe oogen.
Maer wie heeft op zyn geeft dat uitterfte vermogen-
Dat hy zich fpene van zich zeiven , en zyn waen.
En eigenliefde zich volkomen zou ontflaeni,
4/9
Ea
En alles minnen wat ge ons toezent, en verdragen.
Al goot gy op ons vleefch een vloekfiool vol plagen!
Ik weet wel dat, die 't kan, bedoelt een hemelwit.
En dat hy zyne ziel in lytzaemheit bezit,
En dat de lytzaemheit geheel ons kan volmaken:
REUKWERK de£
Maer Here! ik iloeg myn hant vergeefs aen zulke Zaken!
Indien uw Geeit niet in my werkte, om my geheel
Te onttrekken van my zelf, en van het lieffte deel
Dat in ons overblyft, al ichynt men zich te onttrekken.
Zoo 'k myn genegentheên tot haren plicht zal wekken
En fchikken naer uw'wil3 ai! regel eer ft myn wil,
Dan zal hy wel gemoet en vreedzaem zyn en ftiL
Gy Ipraekt wel eer: indien uw wysheit mogt ontbreken.
Kom in 't geloof tot my, ik zal uw vierig fmeken
Verhoren: geef my het gelove, 'k zal myn item
Om deze wysheit naer het hoog Jeruzalem
Opzenden, en van U af bidden dezen zegen ^
Op dat, wanneer gy eens uw vuur- en zwavelregen
Op mynen fchedel ftort, ik met die deugt vergulr,
My ganfch gehoorzaem quyte, en lyde met gedult.
En ilil zy, als een kint, gefpeent van 's moeders borileni
Myn driften zullen dan, die flus myn ziel bemorilen,
Ganfch overwonnen zyn^ en lopen in 't gareel
Met myne reden, fluks genegen, om geheel.
\V
G Ε Β Ε D Ε NJ 481
Wanneer gy roept, zich. aen uw wille te onderwerpen.
Wil dees verheve leer my in den boezem fcherpen.
Dat als uw zuivre wil ook d'onze werd, dat dan
Ook uwe licerlykheit ons nimmer miflen kan,
- En dat wy in't genot van uwe goedren delen j
Want gy bemint hen, die uw goude ryxbevelen
Opvolgen, én gereetomhelzehuwgebod.
Och! was'er in myn ziel geen andre wil, ο Godt!
Dan uwe wil, hoe bly zou ze uw geboón betrachten.
En altyt wel te vreên op uw beiluiten wachten!.
Der Englen zaligheit, in Edens eeuwig groen
En hunne vreugt, beftaet in uv/en wil te doen.
Ai! geef my deel in hun gèlukftaet, om al ftille
Met luft en wakkerheit uw'ongekreukten wille
Snel uit te voeren, ik ben tot uw' wil bereit.
En heb geen meer belang dan in uw heerlykheit.
Maer om dat myne ziel noch is met vleefch omgeven,
En 't vleefch te zwak is om myn' wandel zoo verheven
Te ilellen, fmeek ik U, ο Vader! datmy geen " '
Verzoeking tref, dan die ik met myn zwakke leén
Kan torflcheni want gy zult in genen deel gedogen,
Dat iemant lyden zou, ver boven zyn vermogen!
Ν een, gy geeft uitkomit die een yder dragen kan.
Paer nimmer plage en ilraiFe in 't heilloos vloekgeipan,
Ρ ρ ρ Op
liJ.ilgi
■s^.Wv: χ. j» * 'Ύ
Op dat^é myneö wil vefhindreïi, noch beroefeii .
Om uwen teinen wil gehoorzaem irit te voeren! . ;
Doemyde flralen van uw aengenaem geket
Befchouweni maek uw wil zoo ftreng niet, dat ge een iia(?t
Zoudt drageni neen, hy koom my anders noit voor oogen
Dan dat hy tekens geeft van vaderlyk mêdogen:
Vermeerder myn geloof, en geef in tyt van nood
My die genade, dat noch leven, hel, noch doot.
Verdrukking noch gevaer, die is, of noch mogt komenj.
Den gloet uitdove van uw liefde, daer de ftromen
Van wederwaerdigheên naer trachten; neen ο neen:
Uw gunft blyve over my, en uw genegentheen.
Die gy my in uw' zoon, zoo rein en uitgelezen.
Uit gadeloze min betoont hebt en bewezen.
GY hebt rtiy, ο myn Godt, en teêr bewogen Vadert i
Voor eeu en tyt bemint, en mint my telkens naderj.
En ftrekt die liefde, my voor d' eeuwen toegezcit.
Al uit in d* eeuwigheit 1
Wie ben ik! dat ge aen my zoo veel barmhartighedenj.
Belofte „ trouwe en gunft, en liefde wilt beftedcn!
Wat is uw goetheit groot en dierbaer, ο myn Godt!
Verlies my in 't genot I
GEBEDEN.
Gy woudt my niet alleen naer uw gedaente raaien.
En my veriieren met de goddelyke ftralen
Van WW doGrluchtig beeltj maer hebt myn ziel gevoéd
Met uw beftendig goet.
En zelf, toen ik uw beelt door een onheilig leven
Misvormde j hebt ge uw' Zoon ten oiFer willen geveii|
Ook heeft uw Zoon, niet min van goddelyken aertj
Zyn leven niet gefpaertj
Om my te veiligen uit d' opgefperde kaken
Des doóts, en erfgenaem zyns köningkryks te maken j
Te ïienieri Voor zyn Bhüt, die hy heeft ondertrouw
En opgetooit met gout.
Wie kan de diepte van uw trouwe en wysheit peilen f
De grote zee van uw genade oit overzeilen!
O Liefde zonder end! met welk een liefdedrift
Betael ik deze gift!
Maer dit is zelf een blyk van uw doorluchteJiefde j
Dat gy de liefde die my n' ζ wakken boezem griefde,
Als by erkentenis voor uwe liefde pntfangtj _ ; -
En daer aen't zegel hangt!
"Wel zou ik U dan niet beminnen, ο myn Leven!
Daer gy myn zonden hebt vergeten en vergeven,
Daer gy myn ziele van haer vuile q.uael geneeft.
Op't groot genadefeeit!
Gy
484 REUKWERK DER
Gy kroont my met uw heil, en fpyfl: my met het goede.
En voelt de Hagen van Godrs lang getergde roede,
o Heilant! en gy laet uw kruifigen, al ftil.
Alleen om mynent wil ί
Uw zyde is met een lans doorboort j doorboor myn harte
Eens met het punt van uwe liefde, zulk een fmarte
Is heilzaem, want die diepe en aengèname wond
Maekt myne ziel gezont!
Gelyk wy in uw licht het heillicht aen zien breken j
Zoo worden wy door 't vuur van uwe liefde ontfteken.
Die ons met wederliefde ontfonkt, en ons gemoet
Zet in een' vollen gloet.
Volmaektc Alwezenaer! ο cerile en zuivre Schoonheit!
In wien de ware deugt alleen volmaekt ten toon leit.
En waerdig is, dat ik door 't liefdevuur myn zin
Opoffer aen uw min ί
Ai my! hoe haek ik om uw deugden bet te kennen.
En my, ο Godt! aen uw volmaektheên te gewennen ^
En ftonde ik in uw min gewortelt en gegront,
Hoe vrolyk zou myn'mont
Uw liefde zingen! hoe zou myn verftant zich reppen
Om water uit de bron van uwe min te fcheppen!
Myn hart uit liefde wechgerukt, liep dan al bly.
Zich zelf gewis voorby. '
Wat is de heerlykheit des hemels hoog te fchatten ^
Om dat men U daer kent, en minzaem mag omvatten!
En omdat ik u niet regt ken, noch lief, ο Heer!
Mishaegt my 't vleefch te meer.
Doch fchoon ik zwanger ga met allerlei gebreken,
Zyn echter myn begeerte en ziel tot U ontfteken,
En tot uw' naem, myn geeft, die naer uw fterkte vraegt,
Ziet of uw heil al daegt.
Ik zal U zoeken: maer gy moet myn ziel eerft zoeken
En vinden, eer ik my zoo verre zou verkloeken:
Kom breng my dan tot U, en doe myn euveldaên
Ver van my henen gaen!
Dewyl ik Ü bemin, zal ik U ook behagen j
En om dit bet te doen, wenfch ik uw beek te dragen
En uw gelyk te zyn, ο Bruidegom! wanneer
Schenkt gy my zulk een eer ?
Wanneer zult gy my met den nieuwen menfch verderen.
Die met het dichte gout en heldre gloorfaffieren
Van uwe heiligheit in aller oogen pronkt,
En uwe liefde ontvonkt ?
Wanneer zal eens die drift door al myn adren ipelen^
Om my te tojen met de fyne borftjuwelen
Der liefde en des geloofs, en van een ililien geeft ?
Wanneer zal ik ter feeft
Verfchynen met een blank en opgepronkt geweten.
En met die halskarkant en koftelyke keten
Der deugden ? wanneer zal ik dus volmaekt en fchoon
Eens nadren voor uw' troon ?
Maer trouwens myn gewaet ftaèt thans al vry uitftekentj
Want uw gerechtigheit hebt gy my toegerekent,
Waer mede ik nu voor Godt volmaekt verfchyne, en net
Myn kriftenwandel zet.
Nu juichik, want ik ben zeer vrolyk in den Here,
Die my A'erwaerdigt met dit heil, en met deze ere !
Myn ziel fpringt op in Godt, om dat hy dit ileraet
Weefde in myn heilgewaet! ^
Gy hangt den mantel om myn fchoudren, ryk beperelc
Met uw gerechtigheit, en trekt my van de werelt
Der boosheit af, en doet my als een reine bruit \
Gaen tot myn bruigom uit!
Gy hebt my reets met uw verdieniïen willen tojen j
Wou nu uw goede Geeft zyn goude gave ftrojen
In myne ziel, dan drong zy door al 't feeftgewoel
Voor uw' genadeftoel!
Laet uw gerechtigheit niet flechts, ο Heilant! ilrekken
Tot myn rechtvaerdigheit, maer laet zy ook de vlekken
AfwaiTchen door uw' Geeft, van myn befmet gemoet
In uwen liefdevloet!
Dc
j
4S7
De keuriykfte ommetrek der geeftelyke ichoonheit
Is liefde, die in uw verliefde, borft ten toon leit;
Uw liefde is myn banier, waer mê ge my voi prael
Leit in de; bruiloftzael!
Mogt dit kenteken van uw min zoo helder blaken
Dat het my U geHeel ο Godt!; gelyk mogt makenj
Dan riep ik, milt bezielt met heilig y vervuur:
Heb deel aen Godts natuur!
Hoe zpu ik juichen, als ik aen uw liefde kleve:
Ik ben met Kriftus thans gekruifigt, en ik leve:
Doch niet meer ik, ο neen j maer Kriftus leeft in my,,
En maekt myn ziele vry ί
En 't geen ik in het vleefch nu leve, is door de liefde
En door het waer geloof myns Heilants, dat my griefde r
Hy lei om mynent wil geruft zyn leven af.
En rufte in 't nare grafi
Myn grootfte hoop is, dat ik haeft met U zal wonen
In 't onbeweeglyk ryk, vervult met goude tronen,
Maer, och! wie weet hoe lang ge, ο Heer! noch wel verbeit
Eer gy me in 't wynhuis leit.
Mogt ik U midlerwyl in dl' opperzael ontfangen,
Myns harte, door uw' Geeft met feefttapyt behangent
^kBeken de woning is te flecht voor zulk een gaft
Die beter praelzael paft!
Kom·.
m
Kom echter my met inv inwoning toch vereren,
En help het huis met uw genade en heil ftoiFeren:
Uw tegenwoordigheit is enkel vuur en gloet
En 't fierfel van 't gemoet!
Dat ik in U zy , gy in my^ gelyk gy, Vader ^
In uwen Zone zyt, en gy ο Zoon! te gader
In uwen Vader, en ik dus met U gepaert
Eens met U zy van aert.
En met uw' Geeft die myn verwarde ziele regelt,
En in myn ziel 't verbond van uwe min verzegelt,
Drieëne Godt! U zy, in tyt en eeuwighcit.
Alle ere toegezeit !
d.
Wel
WAnneer ik myn befpiegelingen
Veft op uw lyfftaffiers,
o Godt! die uwen troon omringen :
Ze zyn vol vlammen viers
Om uw bevelen uit te voeren.
Als damp, als hagel hoort.
En wint, dat gy hen wilt beroeren.
Ze luiftren naer uw woort.
4δ8
GEBEDEN. 4§9
Hoe! zullen fneeii en ryp en regen
Zich quyten van hun' plicht!
En ftaet 'tbezielt geflacht u tegen,
Beftraelt met redenlicht!
ά Schande! 'k laet my overtreiFen
Van fcheps'len, zonder geeft
En oordeel, die noit regt befefFen
Waerom ze zyn geweeft!
Doch fchoon zc 't van me in yver winnen,
Myn min blyft echter groen:
Ik lief U met myn hart en zinnen;
Die kunnen zy niet doen.
Maer 'k ben begaeft met liefde en reden,
Des moeft ik ook uw' wil
Met fneller en volmaekter fchreden.
Volbrengen bly en ftil.
Gebrek van liefde is hiervan d'oorzaek:
Vergeef my dit misdryf.
En blyf myn hulp en trooft en voorfpraek,
En fpreek my moet in 't lyf.
Dek dit verzuim der liefde, ο Vader!
Met uw goetgunftigheit.
En treet met my in 't recht niet nader.
Want dan verlies ik 't pleit.
aqq Ver-
-ocr page 522-REUKWERK BMs
Vcrfchoon myn traegheit onder 't Korea,
Uws woortSj en koele min.
En geef myn' yver toch de fporen,
En wekt myn' geeft en zin!
Ik kan myne ondaet niet befefFen
Die uwe deugden hoont:
Noch minder kan ik my verheffen
Daer uwe goetheit woont i
Want dicfteekt't hooft door's hemels tinneiö
Uw waerheit volgt 'er iier>
Want zy zyn lieve gezellinnen
Der Godtheit, êel van zwier.
Uw grote goedertierenheden
Bedekken 't wanbedryf.
En doen de purpre wollekleden
Des Kruislams ons om 't lyf.
Uw waerheit ftaet op goude zuilen:
Vervul 't beloofde woort .
En doe me in Jezus wonden fchuilens.
Daer wort geen vloek gehoort!
Laet ik uw woort altyt bewaren.
En open my den zin^
Om door uw Geeft ojp 't wit tc ftaren
Yan uw' volmaekte min!
Όο&
gebeden.
Doe me om dit woort vol liefde ontbranden
Met enklen hemelgloet.
En laet ik 't met de reine tanden
Herkaeuwen van 't gemoet!
Dit krachtig woort is fcharp van fnede.
Als een tweefnedig zwaert.
Het leert ons waerheit, deugt en vrede.
En leit ons hemelwaert:
Het wederlegt de valfche grónden
Der menfchen, vreemt van min,
En brengt ons van het pad der zonden
In Kriftus huisgezin:
Het ruft ons toe tot goede werken,
En fteekt den yver aen.
Om onzen naeften te verfterken
Met moft en voedzaem graen:
Indien uw Geeft my met zyn klaerheit
Verlicht, gelyk ik wenfchj
Dan minne ik U, ο Godt der waerheit!
En ook myn evenmenfch:
Dan ryzen myn befpiegelingen
Door lucht en wolken heen:
Dan zie ik af van d' aertfche dingen
En wil ze los vertreên.
Q^q q 2 Ik
-ocr page 524-Ik moet de werelt eens verlaten j
Ook is ze my een laft:
Ze kan myn eeuwig heil niet vaten j
Wat houde ik haer dan vaft ?
Laet los, myn ziel, een beter zegen
Zie 'k door Godts gunft te moetj
De Heilant heeft dien my verkregen,
Door 'tftorten van zyn bloet:
Dus groeit myn fchat uit Jezus fmarte ^
Myn hart is by zyn fchat:
Heer! maek uw tempel in myn harte.
En doe my 't wierookvat
Van heilige genegentheden
U oifren, en de fchael
Van 't geurig reukwerk der gebeden
In dees gewyde zael!
Zit tuffchen uwe Cherubynen,
Gelove en liefde, en woon
En koom daer ryk van glans verfchynen
Als op uw' liefdetroon;
Dat daer uw wil myn goude regel.
Uw vrees myn leitsvrou zyj
En Zet my zelf daer als een zegel
Op uw gemoet al bly.
Laet
GEBEDEN. 493
Laet uw belofte my vertrooften:
Uw wysheit zy myn raet:
Uw heil krieke uk het blinkent ooilen,
Gelyk de dageraet.
O Goüt! wil naer de reden horen
Die myne ziele fpreekt
In haer gewyde tempelkoren,
En voor uwe ooren preekt:
Dat daer uw naem worde aengebedenj
Uw lof de zael doorklink' j
En ik met onbefproke zeden
In 'toog der Godcheit blink'.
Ai! open hen de duiftere oogen
Die U niet kennen^ noch
Beminnen, en wort eens bewogen,
ο Vader, help ze toch!
En heilig hen, in wien ge uw gaven
Der kennis hebt geleit.
En met het bloet uws Zoons w^oudt laven
Tot uwe lieerlykheit!
Bevry uw kerk van ketteryen
En fcheuring, want die maegt
Moogt gy om hare deugt wel lyen.
Om dat ze uw' name draegt:
Verfterk uw machteloze kinderen
En koeftert ze in uw' fchoot}
Laet hen ook geen verzoeking hinderen
In enen nacht van nood.
Neem weg den finaet van 't evangely.
Die 't door geveinsden krygt^
Op dat uw Bruit gelyk een lely,
Regt naer den hemel ftygt :
Gedoog niet dat hun heilloos leven.
Met overdaet bevlekt,
Uw heilig woort wort toegefchreven.
Noch tot zyn nadeel ftrekt:
Doe uwe waerheit helder klinken.
En fchynen als het licht.
En uw gerechtigheden blinken
In Sions hel gezicht!
Bou op de ver vervalle muren
Van uw Jeruzalem,
En doe zyn heil beftendig duren!
Weerhou, ο Godt! en ftrem
Het volk van uw gena verbaftert.
Dat met zyn tong verwoet
U en uw lieve kinders laftert.
En Kriftus zuiver bloet!
Ver-
Verpletter, onder uwe voeten
Den duizentkonftenaer.
En wil met uwe gun ft ontmoeten
De godtgewyde fchaer'.
Wanneer zult gy uw ryk vervullen.
En uwe kerk met glans ^
En onverwelkbre groente hullen
En met een ftarrekrans!
Wanneer zal haer verloflïng komen»
Begin van nu af aen
Üw koningkryk in 't hart der vromen
Als op een rots te llaen!
Heur waerdigheit blyve ongefchonden."
Verlos haer van het juk,
^e zware dienftbaerheit der zonden
Dat breekt haer hart aen ftuk!
Dat valt heur zwaerder dan de boejea
Der felfte tirany:
Laet dan die laft haer niet vermoejen
Neen helpt ze en maekt ze vry!
Wy kunnen niet elendig wezen
Indien we heilig zynj
En zoo we U lieven eren vrezen.
Gevoelen we geen pyn.
Verhef ons op de hemeldaken j,
Daes
•r
i'i.
-ocr page 528-r
Daer wort ge beft bemintj
Daer wilt gy onzen ftaet volmaken j
Daer geeft ge ons 't ryxbewint.
Help' ons den goeden ftryt hier ftryden-j
Want 't uur is noch niet om.
Om in den hemel in te ryden
By 't zalig geeftendom.
Snel aen, ο naderende ftonden!
Spoei voort, ο grote vrê!
My dunkt ik zie de doot verflonden:
De glory ftapt alrê
Van ver met witte ftafyklederen
En palmen in de hant.
Ryk Godt, hoe wil ik my vernederen
Als ik in 't heilig lant
en uw' Zone zal ontmoeten!
Ik zal myn glans en eer
En kronen leggen voor uw voeten j
En U, myn Godt en Heer'·
Eeu in eeu uit den lof toezingen,
En me in 't volmaekt gefticht
Verliezen in befpiegelingen.
En in uw zalig licht!
KORTE
m
Op het Volmaekfte
O Vader! die in't eeuwigblinkent licht.
Uw ryxpaleis ter woning hebt geftichtj
Ik hef tot U myn nederig gezicht
Door's hemels bogen,
En bidde, dat uw naem alfins geëert, '
Gevrccft, geroemtj en in zyn kracht geleert,
Geheiligt wordej en dat elk een bekeert,
U mag verhogen.
Als hunnen Vorft: üwheilrykkoom gezwint j
Uw krone bloei: elk eer uw hoog bewint.
En zweer uw hulde, als een regtaertig kint.
En kus uw wetten!
De zege ftap ftaeg voor uw glorykoets!
De Koningk leve! ai ftort öp ons goets moets
Den hoorn des heils, den geeft des overvloéts.
En fpan uw netten,
Rrr En
-ocr page 530-R E υ κ W Ε R Κ BER
En vang 'er fluks een' oogft van zielen in j
Ontfonk ons met een zuivre hemelmin,
Op dat we als uw gevleugelt hofgezin
Uw' wil volbrengen.
Uw boog beftier, en uw voorzienigheit
Aenbidden, en uw koningklyk beleit
Erkennen j om gewillig en bereit
Ons bloet te plengen,!
Indien uw wil 't gewillig offer wil >
Maek ons altyt gehoorzaem, zagc en ftil.
Om nimmer met de Godtheit in 'tgefchil
En perk te treden!
Geef heden ons 't vereifchte daeglyks broot,
't Befcheiden deel, yoor 't nypen vai? den noodj
En wil (want wy zyn arm en naekt en bloot}
Ons lyf bekleden!
Maer om dat wy met zoo veel fcliult belaên,
Onwaerdig zyn uw wolle eji vQetz^em graen^"
Verzoeken wy dat gy onze euveldaên
Ons wilt vergeven;
Gelyk wy doen, of immers moeiten doen
Deaevenmenfch; ü wil ons toch behoén
^Wanneer de draek op onze ziel wil woên
i En op ons leven!
Bewaer
G Ε Β Ε D Ê Ν. 499
Bewaer ons voor de ftrikken die hy fpantj
Bed^ving oiis vleefchj befcherm ons met uw haflt J
En geef dat wy hem werpen in het zant.
Op dat wy t' famen
Uw eren en verheffen, en uw macht
En heerlykheir, uw koningkryk en kracht^
Eeu in eeu uit j aen 't uitgekipt geflacht
Verkonden. Amea.
GEBED
Grote uitdelér uwer gaven,
Die d' onbezielde fchepfels Voed,
En met uw eigen vleeich en bloet
Uw kerke fpyft en milt wilt laven!
Verftcrk ons zwakke leemgcbou
Met uwen ftaf des broots en levens!
Dat ons uw züivre liefde altevens
Omring' met vaderlyke trou:
Laet ons het fchepfel noic misbruiken:
Geef niet te luttel noch te veel,
Maer 't broot van ons befcheiden deel
ï)aer we onder onzen wynilok duiken.
R r Γ a
DANK-
OM dat gy ons behoeftig leven.
Uw zorg en toezicht toevertrout,
O Vader! ryklyk onderhoudt,
Wort U een dankbaer hart gegeven:
Wy zeeg'nen U, Alzegenaer!
Voor d' onverdiende difchgerechten :
Nu willenwe als getrouwe knechten
U dienen, tot het jubeljaer
Van uw aenminnig welbehagen
In 't eeuwig licht begint te dagen.
REGJSTER
-ocr page 533-|
IkMAtigheit. ' |
Pag. i |
Gramfchap. |
27 |
|
^APFyshett. |
8 |
Ongehoorzaemheit. |
31 |
|
Rede. |
ii |
Ondankbaerheit. |
32 |
|
Deugt. |
14 |
I'Iovaerdy. |
- 37 |
|
Gehkzaligheit. |
- 16 |
Lafier. |
40 |
|
Grootmotdigheit. |
19 |
Zonde. |
- 43 |
|
Eendragt. - |
21 |
Lengen. |
46 |
|
Nyt. |
" 23 |
Het Zalige Lanthven, eerfle boek. - -
Het Zalige Lantlevm^ twede boek. - - 60
Het Zalige Lantleven^ derde boek. - - 72
Eerkroon der 'volmaekte Overheden. - - 51
Luifier des Apofielfchaps. - - - 115
Prikkel der Goddelyke Liefde. ~ - ' - 129
De Godvruchtige Krifien. - « 144
De befiendigfie blyfcha]}. - - - 150
Fêrvolgden om Krtfius naem, &c. - 153
Tmnzang^ aen mjn Vader P. Schim. - - 158
Tdelheit
-ocr page 534-TMheit der Ere. -
Tdk bezigheden.
Godt en' Belid.
i^ag'. 169
172
175
177
180
183
REGISTER.
2.edepri?it van een fchynheilig Kriften.
Η Lichwaerdtg oordelen 'veroordeelt.
Gterighat. Berij'pdichu
|
licningk Dawds 45ƒe |
50 Harpgezang. |
293 | |
|
Harpgezang. |
189 |
63 Harpgezang. |
302 |
|
I harpgezang. |
228 |
68 Harpgezang. |
3oé |
|
■2 harpgezang4 |
230 |
. 69 Harpgezang. |
324 |
|
3 harpgezang. |
235 |
72 Harpgezang. |
334 |
|
4 Harpgezang. ■ |
237 |
84 Harpgezang. |
343 |
|
5 H-arpgezang. |
243 |
89 Harpgezang. |
348 |
|
6 iiarpgezang. |
249 |
92 Harpgezang. |
3Ó0 |
|
19 Η arfgezang, |
250 |
102 Harpgezang. |
365 |
|
22 Harpgezang. |
256 |
109 Harpgezang. |
372 |
|
24 harpgezang. |
264 |
130 Harpg ezang. |
379 |
|
harpgezang. |
267 |
131 Harpgezang. |
383. |
|
Harpgezang^ |
279 |
139 Harpgezang. |
385 |
|
4,2 Harpgezmg. |
283 |
145 Harpgezang. |
391 |
|
,φό Harpgezang. |
287 |
148 Harpgezang. |
399 |
|
i^y -Harpgezang. |
290 |
|
■Pag. |
Pag. | ||
|
Vank'Fafi-en Bededag. 407 |
Gebed. - ï |
478 | |
|
yonas Gebed in den bnk |
Gebed. « | ||
|
n)an den vifch. |
434 |
Gebed. |
48S: |
|
Gebed. |
44Ó |
korte Uitbreiding op het, | |
|
Gebed. |
452 |
Gebed des Heer en. |
497 |
|
Gebed. |
4f7 |
Gebed voor den eeten. |
499 |
|
Gebed. |
461 |
■Oankfegging na den eten. |
500 |
|
Gebed. |
472 | ||
|
't is eigenfchap dien dien goede fchadunlozeB te trou ik zal die luider op vt üu troofl: op iiwcii ik roepe empelgroteii naer naeuiitx en Zinhinderende Drukfeilen dus te verheteren^ ftaet |
't is d* ejgenfchapi die die goeden fchaduwlozen trou neêrtuimien ik zal die op uw' Miïef 'k roep Derapeigroten ke$ |
•ΎΤΊΙΡ.