τ-——i^^wpgi·
HET
van
JOANNES ANTONIDES
VANDER GOES.
Μία
-ocr page 2-HET
LEVEN
JoANNtts Antonides vandcf Goes.
Oewel het van weinig belang is tc weeten, dc
geboorteplaets en opvoeding van een Schrijv^cr,
die door zijne gaven zich een naem heeft ver-
kfeegen 5 zoo fchijnt de nieusgeerige niet vol-
daen te zijn voor dat hy hier van eenig bericht
ontfange. Ik zal dan zeggen , om deeze tc
vergenoegen 3 dat Joannes Antonides in het Zeftien-
hondèrt zeevenenveertigfte Jaer > den darden^ van Bloeimaent,
Ter G O Ε k in Zeelant is gebooren , en ontrent vier Jaren
daer na^ niet zijne Ouders , Antoni Janfen en Magdalcena
Steenaerts in Amfterdam quam woonen 5 daer hy na verloop
van eenige Jaren , in de Latijnfche fchool, onder de opper-
toezicht van den vermaerden Adrianus Jiinius wierd beitelt.
Deeze beginzelen , onderfteunt ^ door eene byzonderc · on-
derrechting in de Latijnfche en Griekfche tael, van den ge-
leerden Jakobus Coccëus, voor deczen Konrektor in de La-
tijnfche fchooje te Haerlem wierden , om het jonge vcrilant
tot alle weetenfchappén bequamer te maken, noch meer ver-
ilerkt met de vijf eerftc Boeken van Euklides te leeren ver-
ilaen, daer d'uitneemcnde Wiskunilenaer Abraham de Graef,
hem in onderwees.
Hiertuflchen fchikten en kneedcn deeze oiFeningen zij-
nen geeft, die'uit eigen aert gewillig «n vaerdig was, tor
verfcheide heblykheeden, waeronder zijn geneegentheit tot
de Poëzie , boven andere uitftak: want zijne leerbeurt niet
verzuimende i 'gaf hy aen zijne Latijnfche gedichten aireede
cenigen luiiler. ^ · ^
* Dc
-ocr page 3-i HETLEVEN van
De fclioolen dus hebbende doörgegaenhield hy zieh in
zijne oeiFeningen, die het leeren der taelen hem aen de hand
gaven , beezig. doch de Iiifl: tot de Latijnfche Poëzie ver-
anderde , door het leezen der werken van de heeren Hooft
en Vondel, in eene geneegentlieit en yver tot de Nederland»
fche dichtkunft i om ., naden trant van den iiitfteekenden
Jooft vanden Vondel dèn Zangberg op te klimmen. Onder dc
eerfte proeven daer van zijn te tellen ecnige vertalingen uit
Horatius, en zommige andere gedichten dat eigen vindin-
gen waren, hierop volgde het voltojen van^zijn Treurfpel»
Τ R Α ζ I L, of Overrompelt Sina^ dat zo^aïgen^ die het
geleezen hadden, oorzaek gaf den Heer Vóndel te beweegen'
dat hy de eerftehngen zijner dichtkunil opname , om hem ,
ontrent achtien Jaren oud, moed in te fpreeken. Ook quam
hy hem daernae, om zijnen yver tc voeden ^ zeggen , dathy
uit zijn Treurfpel eene fpreekwyze ontleent, en in zijnZun-
chin 5 dat ook eeft Sineefch Treurfpel is , had overgebragt,
't welk breeder in het Leeven van den Heere Vondel,, in het
tweede deel zijner Poëzie, wert verhaelt.
De liiil:, geduurig opwakkerende, gaf hy verfcheide ge-
dichten, niet veel verfchillende in tijt, aen het licht: gelijk
aen Gêorge Hoyer öp het verhend der Oeenfihe Majefleit en hare
Hoögtnoogende , De Neederlaeg der Turken , het tweede Burgerrnu*
flerfchap uan den Heere Lamhert Remft , en andi'e 5 daer na B&
Teems in Brmt: welk gevolgt wiert van het gedicht in 't Jaer
ZeftieiihOndei?tzeev>enênze;ftig op de vreedc met Engelant)
genaeftit ^lloüne ^tn hand. dit was eene aenzienelijke fchcts
van des jongelings bequaemheit in de dichtkunll) 't geen'
ook van den Heer Vondel wie-rd gepreezen , met te zeggen
aen-de Vader, die hem een van die gedichten had gezonden ^
dat hy van verwonderinge , als voor het hooft geflagen,
openhartig beleed noit beeter te hebben ui-tgegeeven, en dat
hy het met tijhcn name wilde-onderteikenen: hem verfcheide-^
maieii noemende zijnen zoon in de kunib.
Dus
j
-ocr page 4-J. ANTONIPES vandêr GO ES. ^^
Pus VQOitvarendo , en overweqgende zijne kr^hten, be-
gon hy op te ftellen zijnen rfimmM vier boeken begr^epen: zich
Ipoeiende, om het werk volflagen en uitgevoert: tq ^ien, eer
het Jaer van eenenzeeventig ten einde was j om datnien by^
itere donkere wolken zag opkoomen voor welker neederilOr-
tinge 3 alzoo die over de vereenigde Nederlanden fcheenen
te hangen 5 men met reeden beduchc was , en die aen zijn
werk een geheel ander aenzien zou kunnen geven ^ gelijk de
uitkomft dat naderhant heeft geleert. In de^s tjj t quamen ver-
fcheiden tooneelfpeelen in druk, zamen geftelt dgor' zeeker
kunflgenootfchap, daer Antonïhes^ toen meede een lit van was,
en aen .zommige van de zelve eenige d^den had gedicht >
als in vm Alba yOmndittes en Smmydegel^ke Τwee-
lïnge uit Plautus en het pokend Weeutje maerom eenigerceden
daer van afgefcheiden, maekte hy dat de rflroom, volgens
zijn voorneemen op de behoorlijke rijt uitquam.
Geduurende den oorlog met Vrankrijk nam hy voor zich
meer te oeffenen in de kennifle der Medeiijnej terwijl hy
daeglijks, van veele naemruchige beminnaers der dichtkunft»
door het werk van den Tfiroom opgewekt, bezocht wierd i onder
welke geeniints de minfte was den weleedelen Heere Diederijk
Buizerojgelijk ook hunnebyzondcregeneegenheit lieten blijken
de achtbare Heer Joan Six, deProfefforFrancius, Mr.Lau-
rens Bake van Wulvenhorft3 Joan van Broekhuizen, Joan
Pluimcr en meer andre, bencevens den ouden Heer Vondel>
die naiilijx eenendaghlietvoorbygaen, zonder Antónides
dc eer van zijn.bezoek te geevenj inzonderheit als hy ziek
was 5 \ welk hem, om zijn teedere geilalte, by wijlen ten dee-
le vielj doende vlijt om hem zijnen moed'frifch en wakker
te houden : gelijk hy hem 5 in zulk een ftand vindende^
door eenigc genuchelijke vertellingen, wat minder aen zijn
ongemak deed gedenken. . . >
\
Toen Uitrecht van dcFranfche troepen bevrijd was, begaf
hy zich aldaer in de hooge fchool, om zijne kennifle in de
geneeskunde wijder voort te zetten ^ ttot hy met den tijtel van
Dok.
-ocr page 5-4 HET LEVEN van
Dokter inde Medccijne wierd vereert, op welke bevorderingc ^
de meergemelde Heer Jooft vanden Vondel, hem dit volgende
gedicht toezond: "
Verweert
Oêor den geleerden Jongeling
J O Α Ν Α Ν Τ O Ν I G Ο Ε Ζ Ε Ν Α Ε R:
Toen hy ter Artfenye wierf ingewijt in de doorluchtige
hooge fchoole t'U υ τ r ε c η τ.
De fchrandre Goezenaer komt hier op floel verw teren
De draej/ifig van het hooft , die brein en zjnnen plae^t.
Hy toont hoe ydele verbeeldingen ons deeren.
Wanneer d'^ontfielde maegh de dampen opwaert \aegt;
En d'oogen fchrikhsn voor de fpooken cn grtmmajfen,
uils ryXends uit den poel des afgronts dootfch en naert
Maer nu een wijfer eeuw dees dwaling is οηί^αβεη.
En wekken ^t gantfche Sticht, z.00 wijt het is bekent: » >
Waerom^ al d^aertkioot fchijnt ro?}dom de Ton te draeiem ■ ] --
De geeβ van Kartes leeft nu in ζ,ψα element: ,
Want fchoon newwifX^n dit; bekswmerlijk^ geloofden,
En lang weirflreefden dat hy elk^onmooghjk^fcheen:
Nu bhjkt het openbUer aen 't draeien van de hoofden,-'
De wij fl en β (ten verbaefi, en als verkeert in fieen.
Het rechte'middelpunt der werrelt ii gevonden, i j ; .
Koor zMlk^ een hieuwen vont verflommen "^swerrelts ronden. , .
• . j» ^'i'i.yoN^^i''·
Hy keerde, dit verricht hebbende wederom na Amfterdamj
jia dat hy kenniiTe had. gemaekt en namaels gcmeenzacm on-
derhouden', met den vo9rtreiFelijken Joannis Georgius Gre-
viiis, en Doktor Henrik van Zohngen , gelijk aen twee ge-
dichten, daér'hy in het eene, dm Lof der geieerthe.it ^qxï in het
andere éieêvm dieenzaemheit öphaelt, te zienas. het is waer
dat hy zicli al cenigen tijt van te Vooren had bereit tot een
■ " ' ^...... werk
J. ANTONIDES vander GOES. " 5
werk van langen adem, waeraen hy fcheen al zy η overige tijt te
willen befteeden 5 betrelFende het Iceven van den heiligen Paii-
lus 5 dien grooten. Leeraer der heidenen, ^t geen hy in twaelf
boeken wilde verdeelen, om te proeven hoedanigen Foeerifchen
toon men die heiligeftofkondetoepafleni maer door veele tuf-
fchenkomende verhinderingen, wierd eeril het beginzel geftuit j
en j eindelij k, wachtende op ryper Jaren en vafter gedachten,
om ontrent geene der vereifchtenoodzaekelijkheeden^ in zulk
een werk ^ te miiTen, verder iiytgeftelt. Dat hy eevcnw^l zyne
dichtaeder, zuiver en nergens in bez weeken, heeft behouden ^
en geen onvermoogen d'oorzaak van deeze opfchortinge zy ge-
weeft, kan het Lijkgedicht, op de dood van wijlen den Heer
Vondel, daer zijnen eedlen geeft niet min fchoon en leevendig in
voorkomt^ als ineenigedervoorgaendewerken, toteenzeeker
bewys vefftrekken. Ook is 't den kunftbeminners overvloedig ge-
bleeken welk een rijkdom van gaven in de Foëzye hem was
meedegedeelt ^ en hoe ver zijn magt hem had kunnen brengen,
indien zijne beletzelen minder hadden ge weeft.
Den Ed:Heere Diederijk Buizero, van Vliflïngen, daerhy
Sekretaris en Raet was, in de Admirahteit op de Maze tot Rot-
terdam geroepen i diende zich van de eerfte gekegentheit om
Antonides aldaar met een ampt te begunftigen, om, on-
der eene eerlijke inkomfte zijnen dichtyver een fpoor te gee-
ven. Gelijk hy hem vorderde, met Dokter, en daer na ëerfte
Klerk te zijn ter Sekretarye aen dat Hof, met toezegging van
hem, in tijt en wijle, meer voordeden toe te voegen. In deeze
waerneeming onleedig, begaf hy zich in houwelijk met Suzanna
Bormans, Zufter van den Predikant Petrus Bormans latende
bywijlen eenige vruchten van zijnen geeft te voorfchijn komen,
gelijk in zijne werken is na te fpeuren: altijt vergezelichapt met
dat voorneemen, zoo hy dé handen mogt ruimer krijgen, het
leeven van den Heiligen P/i///^ onder den name van Ρ α υ l ί-
να d ε , uit te brengen. Den ouden Heer Vondel zeide eens,
zoetelijk fchertzende, na de wijs van fpreeken by de Roomsge-
* 3 zin den
-ocr page 7-w^mmmm
6 HET LEVEN van &c. ■
zinden gebruiklijkj K_yintomdes j, gy moet met uwen Faiilus
voortvarenjgy Julfer veel by verdienen: want hy is een^ groot en
Heilig. Doch zijn leeven^ vol geeft en vier, beilooten in een zwak
lichaem, gaf blijken na allen fchijnvan geen hoogen ouderdom
te zullen bereiken. Hy wierde meermalen vermaent zijn werken
in ordre te fchikken j, en zelf, onder zijn opzicht, uit te geeven 3
maer hy weigerde zulks altijt, zoo uit andere inzichten, * als om
dat hy dezelve met eenig nieuw werk, van geen minder waerdc
alsdeYftroom, voornam te vergrooten.
Eindelijk ishy 3 na een ζwaer overval van bloeden, doorilerk
hoeften, zoo het fcheen, veroorzaekt, in eene ziekte gevallen
die hem met een doodelijke pijn ^ zijne keel zeer fel ontfteeken-
de, aengreepi maer na weinige dagen lijdens verminderende 5
belootde men zich wederom eenige hoop van herftelling. Hy be-
tuigde aen zijne Vrienden, echter, die hem quamen bezoeken,
dat hy zich lang van te vooren tot zijne verhuizinge, na een
beeterj hadgereet gemaekt. waerop een koorts, die hier korts
navolgde, en zeedert nimmer af ging, van zijne weederopkomfte
deê wanhoopen: gelijk hy, ten laetften geduurig afneemende,
met vol verilant, op den ' achtienden van Herfftmaent, in 't
Jaer Zeftienhondertvierentachtig, quam te overlijden.
Hy was van aert en natuur vroolijk; In reedeneeringklaeren
lieflijk, een yegelijk geerneverplichtende,
Verfcheide Liefhebbers en begunftigers zijner Poëzye hebben
hem met Lijk-en-Grafdichten willen vereeren, gelijk dezelve
den Leezer, hieraen volgende, werden meegedeelt.
* Zie p. 205. .
iuV-'r Vi i"
Op
ΐίΜίίΗΜΜΙ
-ocr page 8-t
, ....
V a. n/ .
D ie op Α N. τ O ΝID Ε s gébeait nier oiider treedt,
En oyt ontijdigh Lijck met oogh en^^ bekreet}
Ghy hebt "
Och! cdeP
r» . . »·-',* · -K
Ier ruit Anto^x^ es^ t ojjtijmg^ weg^gerukt.
Η
De liefile van Άρ^^^
. j· βφ^' t ■ ' t' Λ vi^ ^ _ Ik,
Die al de Lauwren van' Parnas ïiieeft afgeplukt,
Op dat men naderhand zyn,graf daer meè zou kroonem.
Over deji Heer .„
JOANNES ANtONiDE'S vander GOïS
Dokter der Geneeskunil en doorluchtig Foëer.
-.... .. ,' ...... ■ .■ ' ^
. ; W 1 Λ ν- ^ -ί
Ttimulum facite y é'-tfif^ukfapraddite camem^
Α
Ντον ι d ε έ vCTfcheien ?
Ο Dichtwvalt aan 't fchreien.
lar."
/ -
LYK: en grafdichten van
ParnaiTus heeft geen maar.
Met al zijn feeftgewyden, C"^ ^
Na Heins en Vondels tijden
' Beroert met zulk misbaar.
Deésv d'eigen zoon yan Vondel ^
, Wiens dichtpapier een' bondel
Van Vondels kunft, (^zijn' Tchat
En erfgoet, minft gefchonden)
Ëen tweden Vondels vonden ' _ : .
-•c:-. Behelii va^ bladt tot bladtV ' ' ƒ
Holp Neêrlants pen verfnyen,
En lamfiie rymeryen
Beitraiïen met een'toon,'
Waarom van outs Poëten , , .
' zorg'-des h'eiiiets heten ''
' En 't h^Iig bldcfcdef Gbón.
Hem liifte met zijn vlerken
In grote heldenwerken
Onze Agrippijnfchc zwaan
Als zy aan zy te zweven,
En altyt hoog. te itreveh .
Als Febus op zijn baan.
Het onverbidzaam fterfiot,
Och! aller menfchen erilot,,
Verrafcht hem in zijn vlucht.
,ΑροΙΙο dreigt in 't treuren
Zijn feeftkleedt zelf te fcheuren
Zijn pruik bp dit gerucht. ^
Dc zangberg ftort^ gefchonnen,
Geen hoef- maar tranebronnen.
Ν -
En
J. ANTONIDES vander GCES,
En meer dan ene ftroom,
Weleer och! met verlangen
Verrukt door 's mans gezangen.
Viert klagte en rou den toom.
De Maasvliet fchreit in 't fchuuren
Der Rotterdamfchemuurenj
De Lek, die hier van zwolj
Ook Merwe - en Yffelvlieten,
Daarze in den Maasftroom gieten
Hun ftroomvat, ruim zo voL
En d'Yftroom kermt, niet langer
Zoo moedig op zijn' zanger,
Wiens lofbazuin hem zet
Voor Donau,'Fo en Iberj
Gelijk Virgyl den Tiber
En Xanthus lof trompet,
De dootfchicht, nicttekeren
Van'Maroos, noch Homeren»
Rooft Febus kunft veel glans.
Dreigt Febus lauwertelgen ,
En afkomft te verdelgen j
Maar fchent geen Febus krans.
I ■
Dat Y en Maas, vol rouwe,
In marmer't graffchrift houwe:
S/aari hier uvo kkgten vry,
Ceen grafz>erk fmoort in't duifler
K^NroNïBnSy Aeniuifier
Van T^érknts foéz>y» ^
É-'ï.
Ovcrden Heldtndigtefc
JOANNES ANTONIDES vander GOES,
Herfftmaandt, die zoo giuir, zoo barfch, zooftraf.
Zoo meenigmaal de lijken bragt naar 't graf,
Gy die weleer doorluchtige verftanden,
Van eeuw tot eeuw,, wegrukte uit alle Landen,
Als 'c fterflot op een van uw dagen viel j
Gy waart het die den Mantuaan Virgiel,
Terwijl hy op Parnas voor Voril verftrekte^
Naar 't lijkvier voerde en d'afch met aarde dekte®.
Gy waart het die ook Daates hielpt van kant ^.
Die Florentijn, die buiten't vader landt
Zijn dichten fchreef, m balling 's lands moft zwerven,
Moft ook op een van uwe dagen ilerven.
Politiaan, vermaardt door taal en zang
In fchoon Latijn,^ ging ook den zeiyen gang
Sekundus, diein;· zyne4entejaareh,
'T aaloude Room' leerde omzien naar zijn fnaaren,
Raakte in uw Herfft ^ ontijdig uit der tijdt:
En Buchanaan, die 't aardtrijk had vctblijdt
Met hemelzang van pfalmen, rijk van maaten,
Moft in uw eind ® het licht en 't levcn^laaten.
Gy wierpt daarna ^ den grooten Bruggenaar,
Lcrnutius, dien dichter, op de baar.
a DenZZSepKmher in't j^jaarvoorGhrifimgehmtti .
^ Den i<\Septemberi%ie.
^'Oen i%ScpteinheY
II I
J; Α Ν Τ O NJ DES vinder. G O Ε S. , t χ
Maar deeze rou werd door de tijd gefleet^n; , . t
En door 't verloop der jaaren ^Ig vergeetcn,j ^ . ν -
Nu baardt gy weèr op nieu een droef geklag. ? / · ' ■
Uw tweemaal vijfdeen achtfte Herrefftdagli
Staat Hollandt dier, en fluit twee geeftrijke oogen.
Antonides, ons door de dood, onttoogen.
Gaf dan den geeft: 'die Dichtei: ^ giOOt van naam,
Wiens wieg, der Goes, haar roeiïl· trekt uit zijn faamj
Dien Vondel met den naam van zoon vereerde j *
Wiens draavend dicht het Y zijn glory leerde.
Antonides, die door zijn heldentoon
Met d'Oudtheit ftreé om d'eer der lauwerkroon,
En Hollandts taal ten top voerde in zijn dichten,
Zal nu het Y. en Maas niet meer verlichten.
Al wat zijn dicht kon hooren of verftaan
Ziet met zijn lijk zijn vlugge pen vergaan :
Zijn dichtpen, die Bellona ley aan banden.
En 't nut der vreê, tot heil der vrye Landen
Ontvoude, en (^als de krifgftorm weêr ontftak^ -; .
'S lands Zeeheldt volgde, en ruftig moedt infprak,
In 't midden van het onwêer dat de. baaren
Ten hemel joeg, in d'uiterfte gevaaren
Van 't vaderlandt, toen 't bloedige papier
Van 't heldendicht in vlam ftondten in vier.
Nu zal die pen de Ruiters heldendaaden,
Noch lijk, met zijn lauriercypres beladen.
Vereeren j noch geleiden naar het Y.
De Maas verlieft haar heldenpoëzy,
Haar Maro, in de Zeeufche lucht geboren.
De doodt kon op een' dagh dat Licht verfmooren.
Die groote geeft, dat eedele verftandt,
Dat Paulus, den getrouwen Kruisgezant, "
Den Leeraar,, door Gods woiidergeeft gedreven, '
En hemelhoog in't Paradijs verheven i
2 Wd
-ocr page 13-12 LYK - en GRAFDICHTEN op
Weleer verkoor tot ftof vaa zijn gedicht >
En toeley om zijn Leven, in het licht
Van zijn bedrijf, ten dienlt der kerk te melden,
In 't martelperk van Jefus en zijn Helden,
Wordt in den loop van zijn beftaan bekt.
De droeve Maas, door dit verlies verzet,
Verzaamel nu zijn dichten in een bondel,
En jbreng op nieu in 't licht den tweeden VondeL
Op de D O O D
VAN.
J O Η Α Ν Ν Ε S Α Ν Τ Ο ΝID Ε S vander G Ο Ε S,
Der O^tdicijnen OoBor.
α ntonIDe's
oMniIs In,tir Capüx eXiULIt UnÜS,
QUANTUM LENTA solent
INTER riBÜRNA GUPRESSï.
DAar ftort de veege Zwaan in 't midden van zijn vlucht.
Waar met Hy roeyde en fteeg tot boven in de lucht :
Wat draywind, met een drift van wolken t'faam te pakken. 3
Drukt dus zijn krachten neer , en doet zijn vlerken, zakken ?
Α Ν τ aN I D E s, dien 't lukte om met verheve boril.
Te ftijgen opwaarts aan, eer 't iemand denken doril.
Brak dus de wolken door ; maar plots, en niet by drachten
Gevordert, ik>nd hem weer een zelve lot te wachten,
Dewijl het eygen is aan 't geen in korten wijl
Al ftey gerende rijit,. te vallen in der yl: \ /
Gelijk 't hem niet' gebeurt by drachten neer te dalen.
Die 't hoofd gelijk de Zon moet fchielijk onderhalen,
Waw-^
-ocr page 14-Wanneer een donk're wolk, gerezen onverwacht.
Zoo fchoonen dag herfchept ia't voorfpel van dé nacht::
O eed'k Jongeling, uw' eerfte ontloke jaren,
Die 't manUjk Meefterwcrk der Ouden machtig waren >,
In geen volkomenheyd der manlijk ouderdom.
Verlaten, van het vuur dat in uw' aad'ren glom y
Zien 't al te vroeg, helaas I in d'aflche toegerekent:
De Gaven uwer Ziel, zoo heerlijk, en uytftekend'
En in verwachting van een alvolmaakt Geheel,
Ontrukten niet genoeg haar wezentlijke deel
h Belemmerende pak der ilaaffche bezigheden».
Om 't aan den dierbaren fchat der Wijsheyd te befteden'5.
Waar door den meefter fehijnt als onder zijne hand
Het werk 't ontvallen 't leem is 't werkelijk Verftand ,
Gefchikt om zoo volmaakt een pronkftuk uyt te vormen jc
Maar voelt zich dat te zeer van overlaft beftormen,
'tBezwijkty en kan zich niet van 't rijk behulp voorzien,-
Die 't nieuwen-onderftand, en voedfel, aan: moet bien :
O eed'le Jongeling f 'k zal· 't andermaal herhalen)
De vlugheyd van viw' Geeft vond breydel, maat, nochpalenj.
Maar diende een bezigheyd van lydelijken aart
Te hebben, tot behulp, 't geen, aliTe hemdwaart
Zich ophief, haar verquikte, en onderfteunde in 't ryzen,.
Indien z' haar ftandVre kracht, na waarde zal bewijzen :
Bellona^ 't vreeslijk fpook des·afgronds, aen den band,,
Gaf d*on ver wacht© proef van't zegenrijk verftandi
KonftlcennerS' ftaan; verzet, en als voor- 't lioofd geflagen,
Om d'óngemeene kracht der Wond'ren ,^ die zy zagen ^
Zoo hier , als in het Werk der Yftroom> als geheel
Gehandelt na;den aart van zulk een ftout pinceel:
Maar hier me t'ende ftreeks,. ten zy in mind're zwieren,.
Blijft onvolmaakt de glans der eeuwige papieren;
Of die U d'eeuwighéyd beloofden: daar uw Naam,
Niet flechs om her gevoert op vlerken-van^de faam.
ϊφ LYK: en GRAFDICHTEN op
Maar op de rijzigheyd van heyliger gedachten,.
Onfterff'lijk eerenprijs, en welftand, van kon wachten:
Waar ichort het ? 't zwaar, gewicht van 't overlaftend pak.
Veroorzaakt aan den Geeft te grooten ongemak ^
En 't wijl haar niet gebeurt by poozen uyt te ruften
Geniet ie 't voedfel niet 't geen beft haar zouw geliiftcn.
Een jongen Adelaar, die 't hooge neft verlaat.
Betoont op d'eerfte proef dat hy de konft verftaat,
In zijn verhevenheyd gevoert op lucht, en winden,
Wanneer hy nederzakt, om zijn bejag te vindenj
Maar vallend op een veld daar hy zich necderzet .
Blijft in zijn zwak geftel belemmert, en verlet,
Nadien hem kracht gebreekt om opwaarts aan te roeyen,.
Zoo ras 't gewicht en 't zwerk der .wolken hem vermoeyen.
Antonidës, nog eens, begaafde Jongeling,
Men eyfcht U af het pand, tot elks verwondering 7
Zoo rijk'lijk u vertrouwd, en dierbaer opgedrageni
Waar blijft de Zegekroon, grootmoedig op geilagen,
Voor uwen KruysGezant? waar blijft de Veldbanier,
De ftanderd van het Kruys, die,, met een and re zwier,- ,
Dan d'Aardfche machten , welk hun legerftanders planten,
Hy dapp'fen Yveraar, en groot'fte der Gezanten,
In 't hert van 't Heydendom, en in hun herten, plant?
Die 't zaad van 'tGodd'lij k woord verfpreyt van land tot land:
Uw Paulus hebt gy lang belooft, en opgegeven:
Waar blijft hy .? eyfcht gy borg of tijd van langer leven ?.
Wie kon dit waarpand u verzeek'ren ? onderwijl
Verwacht men 't Godd'lijk Werk, van uw verhcveftijij
Waar vanwe reeds een proef van 't heerlijk Voorwerp zagen,
Dat al wat kunft bemint oneyndlijk zouw behagen,"
In Twalef Boeken, als een koft'Hjk pronk^tapijt
Van onverwelkb're verf, dien Kruysheld toegewijd ,
Die met zijn lout're Deugd, en Arbeyd, te vertoonen.
Dus konden Hem, en U, en 't heerlijk Werk, bekfoonen >
Daar
-ocr page 16-J, ANTONIDES vander GOES.
Daar 't Goud , van zijn Geloof , dat geen gelijk en heeft»
Zich onder 'c Hemelsblauw van 't reyn geweten weeft.
Waar tuflchen't Purper gloeytj dat, uyt zij η bloed geronnen»
Een dierbaar loofwerk maakt van kranflen en feitonnen:
'tZy dat men zie, wat ernft en welke omzichtigheyd
Hy op zijn pas gebruykt., daar elk hem lagen leyt:
't Zy dat men let, wat kracht teLyftren word bewezeny ]
Daar z' op een enkel woord den kreup'len zien genezen,
"Waar uyt den ftorm ontftond van 't plechtig oiFerwerk
Met ftieren, en 't cieraad van kranflen 3 voor de kerk .
Van Jupiter , om dat de goden,, zoo ze meenen,
In menichelijken fchijn dus onder hen verfchenenj
Daar Paulus onder fpringt> die zijne kleed'ren fcheurt,.
Ed ftut hen nauw'lijks dat het oft'ren niet gebeurt j
Tot dat, na dat gety, gekomen tot bedaren.
En 't beeld van Jupiter geblixemt van d'alraren ,
Door 't Goddelijk geweld der ,Evangely-kracht,
Hem word een' Mgclbuy van ft^nen toegebracht:
Of 't zy men zie wat kracht van wysheyd hy t'Athenen;
Inboezemt, die zijn woord €cn lijdzaam oor verkenen,
Die d'onbekendeniGod hen predikt by de ilraat.
Waar op hy vcyüg door hun heyligdommen gaat ra
Of hoe hy d'Eng'len en de. menfchen , tpt,,Efezen,
Een fchouwfpel ftrekken moet, als tot de dood verwezen,·
Terwijl hy 't oproer ftilt, of met de beeften ilrijd :
Of wat voor beeldwerk dient in 't opgezet Tapijt.
Maar had het U gelukt dit Konilweb af te weven.
Voorzeker zouw men zich verbêelden te beleven
'tGeluk, het geen de wenfch van Heylig Auguilijn,
Dat 's Paulus prekende te hooren, plach te zijn:
Dan vloeyd'er eene ftröom' van:honig uyt zijn lippen ^
Daar hy de Fclix«nen Feftetr, «n Aprippen
Beroert, en overtuygtj de Sergicn bekeert.
En onder 't dwaaze in fdiijn, volmaakte wysheyd leert r
Nu mift ons dit: waarom ? Gy zelf, in moed bezweken ^
Zijt die het Werk vertraagde, en iluksgewijslietfteken:
Terwyle fnijd de dood 11 't web des levens af,
Dies werpt men 't heerlijk Werk aan ftoUen op uw' graf 5
Doch laat het ftuliwerk zijn, en ongeneeslijk wefen,
Noch luft ons, ftuk voor ftuk, die ftollen op te lézen,
Om uw' geheuchenis t'^rkennen, in al 't geen
Dat, waardig om de ftof, uw Name waardig fcheen;
Want al het and'rc gaat, als van geringer waarde,
Ganfch ongeacht voorby, cn met de romp ter aerde.
Over de DOOD van den Heer
Β
JOHANNES ANTONIDES vander GOES.
Ε ween, beldaeg, met-droeve toonen.
Den eerfteling van uwe zoonen.
En dichtren, Y en Amftelftroom!
En gy, OMaeflands vruchtbre zoomf
Gy groen fluweele klaverweien !
Val aan het zuchten, kermen, fchreienj
En legt al uw iieraaden afj
Naardien ge uw zangheld ziet in 't graf,
In ^t alverflindend graf gezonken j
En uitgedoofd die heldre vonken,
Dat licht van Neerlands Poëzy,'
Noch nooit volpreezen naar waardy.
O Zangberg ! laat geheele beeken
Van traanen langs uw toppen leekeoi
Dat Kaftalis, ó Helikon
Verander in een zoute bron:
Uw
-ocr page 18-Γ7
Uw brave Voefterzoon is heenen ·,
Dar licht in Schicland uitgefcheenen,
Beftraelt niet meer ons Amftelboord,
En Yftroom, door zijn dicht bekoord,
Τ welk hoog op Maroos trant verheeven,
ïn onverfterflijke eer zal leeven
Zoo lang de zon aen hemels zael,
In hare kreitze ryze , en dael.
Och! moft de dood uw draad affnyden ?
Ons dat kleinood zoo vroeg benyden?
Antonides, mijn waerdfte vriendί
Uw deugd had wel meer tijds verdiend.
Om met uw vriend in vreugd te leeven;
Maar 't noodlot j nooit te wederftreeven,
Ontziet geen hoogheid , Iterkte, jeugd >
Geen fchoonheid, wetenfchap noch deugd
Wat heeft verganklij k vlees te roemen:
Dat afgemaaid , gelijk de bloemen.
Verdort, vergaet in aard en afch,
In aatd, als het te voren was.
Wat ftort ik dan vergeeffche klagtenl -
Die mijn verlies noch druk verzachten.
Mijn Halsvriend, och! Antonides,
Moet ik gehate lijkfipres
Met uw geheiligde Laurieren
Door ftrenglen en uw uitvaert vieren?
Ik vier die treurig met mijn dicht,
En heete traanen, naar mijn pligt.
i8 LYK- en GRAFDICHTEN op
GRAFSCHRIFT.
De Grafzerk dekt het lijkjmaar hout geen deugd in duifterj
Zoo ilrekt Antonides, zich zelf zijn licht en luifter j
En leeft vermaard, geëerd aan Merwe, Maas en 't Y,
Onfterflijk, na zijn dood, door Neerlands Poëzy.
G
Hier leit Antonides, een Zoon
Uit Vondels geeftrijk brein geboren.
Die 't Y deê luiileren naar zijn toon.
De Maas zijn heldenzang liet hooren.
Helpt, Dichters, 'tjonge lijk vercieren.
En kroont dees graffteê met laurieren.
Kaspar Brandt.
Overleden dm 18. van Septemher·
MDCLXXXIV.
Ν
Ter gedachtqnifle van den Η ε ere
JOANNES ANTONIDES vander GOES,
Arts en Fenix der Neederduitfche Digtkonft.
Oigmm Uude 'vlrum Muf λ vet at mort,
Τ U is de Hoefbron uitgedroogt,
SI En al de zanggodinnen fchreyen
Op het beklaechelijk verfcheyen
Des Digters in zijn* lof verhoogt.
En zal ik zelf van rou bezweken,
En fiddrende op dien zwaren ilag.
Op dezen jammerlijken dag
Een tael der zanggodinnen fpreken ?
Maer zijn'e vrxendfchap, en zijn gonil
....... ...........En
-ocr page 20-En liefde- mild aeri my gefchonkeh '
Komt op dees tijd mijn haft ontvorrkên.
Om zijne gadelooze konfl:
Voor 't laetft eens in het ligt te zetten,
Terwijl zijn geeft zoo rijk,' zóo fchoon,
Verdient een onverwelkbre kroon
En glorie, eeuwig te trompettend -
Dat weet het magtig Amfterdam,
Vereeuwigt door zijn ftroomgedigten,
Die al de konftbeminnaers ftigfeni ' '
En zetten hen in vier en vlam' ' -
Om zulk een glory na te ftreveri. ^
Die zoo volmaekt, zoo onbevlekt.
De harten der geleerden trekt.
Om hem eene eeuwige eer te geven·
Dat toont zijne andre Poezy / · ·
Zoo rijk in haer verfcheidenheden ,
Gefterkt door uitgeleze reden,
Voortvloeiende zoo los eii vry,
Dat hy Virgijl kan e\^enaren
In zijnen goddelijken toon,. ^ '
En, als een regte Apolloos zoon,
Niet ftroit dan gout op .zijne blaren j
En tart de Venuzijnfche zwaen
In 't quelen van zijn minnezangen.
En boet der lezerën verlangèn ■ ; .
In zulk een rijken Ictterbaen. - ' ^
Τ R Α ζ I Lf van vrees om 't hart benepen>
Befprongen door Lykungzus hand,
Verhangt zig met zijn kouiTebandj
Het hoi ziet zig in rampen flepen.'
De vrede op haren rijken tróön '
Vcrfchuift de donkere oorlogswolken
t Een Tnurfpel det Digters noit uitgegeven,
ΛΤ^ ^
^ ^ ^ ^ 2
En
Ζ4. LYK - en GRAFDICHTEN op
En ilerkt het hart der veege volken ^
Gemartelt met veel fmaet en hoon.
Maer d'oorelogen voeren helden
Op wieken van zijn maetgedigt
Ten hemel in het eeuwig hgt,
Daer nog de nazaet van zal melden..
De zeebarbaren, wilt van aert,
En d'onbefuifde waterhonden,
Die d'ongekreukte vryheid fchonden,
Vernielt hy door het bloedig zwaerd
Daer φ Michaël word heengedragen
Op 't briefchend waterpaerd in zee,
En koopt met dierbaer bloed den vree
Tot dat hy in het ead geilagen
Ontfangen word in 't Vaderland,
Dat door zijn deugden opgetogen
Zijn lijk befchreit met bloedige oogen>.
En fchrijft in eewig diamant
Den grooten roem der Batavieren ,
Die, midden in het zeegevaer^;
Geftorven op het krijgsaltaer
Verdienen eeuwige laurieren.
Maer ach! hoe word mijn hart ontroert
In 't lezen van zijn liergezangen,
Die yder een by d'ooren vangen:
Als hy door yycr aengevoert
De fchoonheid opzingt van de dingen,.
En al de wondren van Gods hand:
Of kroont den lieven huwlijxband
Met eenen oogft van zegeningen.
En voert,het mingeheilgt paer
Langs 't pad van lelien en rozen ,
Daer alle vreugde is uitgekozen
t Michaël dt Rniffr»
-Tl
2^1
J. ANtONIDES vander GOES.
Naer Hymens heilig zoenaltaer.
Quam nu eens d'eer der kruisgezanten
Vertoont in zulk een hemels digt,.
Dat al het kriftendom verpligt >,
De kruisbanier met ftaetiie planten ·,
Wat waer 't een vreugd voor Nederland^
Dat lang gedreven door verlangen
Eens hoopte van zijn hand tbntfangen
Dat allerkoftelijkfte pand.
Nu heeft de wreede dood haer fchigten-
Gewet op zulk een jongen bloem,
Die reeds een onvergangbren roem
Verkregen had door zijn gedigten,
Die zelf de Duitfche Hoofdpoëet,
Befchouwende daer in zijn wezen,.
Met luft en yver plagt te lezen,
En agtte d'uuren wel bedeed'.
Die hy met hem plagt door te brengen :;
Toen hy het jeudige gemoed
Zag overwonnen door een gloet
Die al zijn ingewand quam zengen.
Quaemt gy ^ ó V ο ν d ε l-, eens in 't ligt
Gy floegt vol druk met my aen ^t fchreien,,
Nu hy van d'aerde is afgefcheien.
Gy» zongt vol rou een lijkgedigt,
Dat alle harten zou bewegen;
O Rotte i ó Maesftroom · duik, ai duik,
En fchend bedroeft uw zilvre pruik,
Nu gy berooft zijt van-dien zegen.
Antonides kon uwen naem
Tot aen de hooge ftarren heffen,
Daer geene nijd dien oit zou treffen ,
Die. 't hart' zou knagen op uw faem.
Maer gy, ó.eer der Aertspoëten,
Ih^
Indien gy de gemeenzaemheid,
Die gy voor my ileeds had bereid
Nog in uw graf niet hebt vergeten >
Indien ik brandende van vier >
Door uw vermaning aengedreven
Na Helikon dorft henenftreven
Indien gy oit of ilijl of zwier
Gevonden hebt in mijn' gezangen 5
Verfchoon my, dat ik in dees fmart
Den wil van mijn genegen hart
Niet volgen kan, en hier blijf hangen,
Belet door eenen tranenvloed,
Een teken van mijn droef gemoed.
D. vanHooostratek.
TergedachteniiTe van den grooten Dichter
den Heer
D. ]ΟΛΝ ANTONIDES vandcr GOES.
-1. Hicflumme largo
Vkms Vierio dijfmdit fectore verba,
Τ Ε wijl al 't dichterdom , behangen
Met rouwkleên, op zoo zwaar een val,
Died'ed'le kunfl: treft bovenal,
Verfchijnt met tranen op de wangen j
Schijnt my ook 'tleed aan 't hart te gaan.
Om 't zelve dichtfpoor in te flaan.
Α Ν τ O ΝID Ε s ƒ zijn dan de gaven,
En panden van uw' groote ziel.
Waar op het vuur der godheid viel,
Dus teffens met het lijk begraven? -
^ O ramp 3
J. ANTONIDES vandcr GOES.
O ramp, en trooftelooze noodi
Wech is de dichtkunft met uw' dood.
Die kiinfl:, by anderen mét leden
Allenx ten hoogften top gegroeit.
Of als een zachte ftroom gevloeit
Ten eind der voorgeftelde fchreden.
Vond in uw' brein noch paal, noch perk.
En ftelde aan u haar rechte merk.
Des vloog uw' doorgeleerde veder
Gelijk een moedige Adelaar,
Wien 't vliegen nimmer valt te zwaar.
En houd de inind'ren altijd neder:
Of ftreefde al 't dichterdom voorheen
Op 't fpoor dat niemand na - durf treén.
't Zy dat men 't flikk'ren van de jonkheid
In drift van dichtery befchouwt.
Waar vind m' een proefftuk, dat zoo (lout.
En heerelijk in glans te pronk Icit,
Als 't onvergankelijk papier.
Dat eeuwig gloeit van Hemelsvier ?
De kracht der Nederduitfche tongen
Scheen in Α Ν τ O ΝID Ε s vergaert,
En aan zijn trotfen zang gepaartj
Waar meé ze teiFens los gefprongen
Vervulde al 't aardrijk met een toon,
Die boven alles fpant de kroon.
Belloon, gebonden door zij η dichten,
Gaf teekenen van zulk een kracht,
Als nimmer Neêrland had verwacht:
En fchoon zijn pen haer moed deed zwichten,
Zy rekent zig dien band tot praal
En buigt gewillig voor zijn taal.
^ Lands Heldendom, door hem verheven,
Vliegt teiFens wakker op de been,
Uit
Ζ4. LYK - en GRAFDICHTEN op
Uit luft tot d'eer der krijgftrofeen,
En door zijn heldenzang geileven
Rukt 's vyands ketenen aan twee.
En dwingt hem door het ftaal tot vrêe.
Daar rijft dan weer de blijde hope
Voor 't vaderland, dat afgeftreên
Haar adem fchept, gelijk voorheen.
Dan kan een dichter ganfch Europe
Afichilderen in nieuwe vreugd
Waar in de Hemel zig verheugd.
Of zoekt men keur van trotfe vaarzen ·,
Antonides fchaft ons den bron
Der Neederduitfche Helikon.
Hy ftapt met Sofokleefche laarzen
Ten Treurtooneel. hy fchreit, en weent.
En kneed een hart, hoe hard verfteent.
Hy volgt de lijkbaar met zijn zangen.
En fchrijft de ziel ten hemel in.
Ten trooft van vrind of huisgezin,
Dat aan zijn Fenixtrant blijft hangen:
Of leid een wyzen Letterheld
Om hoog, in 't zalig zielenveld.
Dan is 't weer tijd van zoetigheden,
Waarin dc Bruiloftsveder praalt.
En 't cchte paar, met wenfch beftraalt.
Dwingt na de troukoets toe te treden,
Om daar vernoegt, en wel te vrcen
Te fmelten ziel en ziel in een.
Dat 's niet genoeg voor zijn gedachten.
Hy vat in ^t brein een heeter vlam,
En weid tot lof van Amftcrdam,
Daar d'rflroom bruift met volle krachten 5
Om aan dien rijken waterkant
Tc toonen 't merg van zijn verftand.
Hier
Hier ftaat de kunft ten top gevyzelt,
Waar voor de grijze aaloudheid zwicht.
Zy voelt zig voor dien trant te ligt,
En al haar dichtfieraad verbrijzelt
Door 't werk 5 dat d^Yilrooiiis niajefteit
Bekleed heeft met d'onfterfïlijkheid.
Dat bromt aan alle vier de winden .
En vliegt op wieken van de faam,
Tot eeuwige eer van 's dichters naam.
Hier is een ruime zee te vinden
Vol hemelval, en dichtersftof,
Daar niets ontbreekt tot d'Yftrooms lof.
De groote Vondel ftaat verflagen
Voor zulk een wonderftuk van kunft.
Hy kuft hem voor zijn zoon met gunft.
Die als een zon fcheen op te dagen >
Toen d'Agrippijners licht bezweek,
En voor dien zoon de vlagge ftreek.
Maar nu vervliegt die groote zegen ,
En Neêrlands Hoofdpoëet verdwijnt;
Τ Vijl d'ed'le dichtkunft teert, en quijnt.
De grootfte blijdfchap valt haar tegen,
Antonides, haar eer en roem
Te vroeg gefmoort in 's levens bloem.
Doorluchte^ziel, om hoog gevaren.
Wat waar 't een vreugd voor Nederland,
Indien men 't lang verwachte pand
Van Patdtts in uw guide blaeren
Voltooit zag 5 dat, vergeefs gewacht,
Nu in 't vergeten word gebracht!
Dat miflen we, en met u, 't verlangen
Der brave dichtkunft, die voortaan
Antonides, en Vondels blaen
Alleen waardeert voor duitfe zangen,
Die
Ζ4. LYK - en GRAFDICHTEN op
Die waardig zijn door haren toon
Den toets van vader > en van zoon.
Dat troeft ons in zoo groote fchaden:
En fchoon men wachte meer en meer j
Deez' dichter had reeds eeuwige eer 5
Waar in hy kon zijn geeft verzaden,
ΛΙ wat hy fchreef is louter goud,
Op dia^manten grond gebouwt.
Kon Sannazaar in weinig blaeren,
Zijn werk3 ile Baring van de Maagdj
Dat elk3 wie Rooms kent, zoo behaagt^
Een onvergank'lijke eer vergaeren:
Antonides, fchaft ruimer ftof,
Om uit te weiden in zijn lof.
Men acht' zijn nagelaten' dichten
Als dierb're paarlen. yder vaars
Als Godfpraak die na hem zeer fchaars
Te vinden zy by mind're lichten:
Elk woord een zinfpreuk, en zijn taal
Vol Zenuwreden , nimmer fchraal.
Men houd' den grijzen Vader Vondel
Om zijne ftapels dichtery.
Waar in de duitfe Poëzy
Is opgepropt als in een bondel,
Met groote Antonides alleen
lïi Neerland waardig aangebeeni
F. Rabu&.
Op
J. ANTONIDES vander GO ES,
Op 't Affterven
Van den Diilirchen Nazo,
yOHANNES ANTONIDES vander GOES,
OMUSA FnTAT'MORl,\
'tis
GY meê Antonides geïlagen,
Stont u ook 'c weereltlot te dragen,
En afgefolt door pijnlijkhéen,
Nae 't droeve ledekant te tréen i ,. ■ '
Terwijl uw geeft, die nimmer palen '' '
Erkende, in enge hiüfportalen
In 't ziekbed zich ^ekerkert ziet, · .
En als begraven in verdriet '
Reeds by uw leven fchijnt geftorveni ^ "
Uw fchelie toon eilaes bedorven,
Uw fnaren in den brant .geraekt.
Door 't vier der koorts die ""t lichaem blaekï!
Uw vlugge veder neergedreven,
De Dichtkonft in gevaer van 't leveii,
En haer befchermer in de noot,
In 't worft'len met de wreede doot,
Wie ziet ó wee die ramp ten ende l
Dus overdacht ik ^s Mans ellende,
En 't onheil dat te volgen ftont
Op 't fluiten van die goude mont j
Wanneer een nare ftem > geboren
Uit 's Dichters fterven, dus mijnooren
Vervult, en billikt,.mijne vrees,
' C Dewijl my 't haer te bergen rees,
En zy gelijk met natte wangen,
En trooftloos aen't gehoor blijft hangen}
Ζ4. LYK - en GRAFDICHTEN op
't Is uit (dus klaegtze) en't is gedaen,
Ik heb de zon z^ieü ondergaen
Die Hollands Rijmkonft hield in 'c leven.
Hy fcheen dat lot te vvederftreven ^
En leed niet dat in 't middelpunt
Der glans hem 't fchijnen wiert misguntj
Dan lufte 't hem öp dondervlagen
Of regenluim een kans te wagen,
De donkre wolken voor hem heen
Te jagen, en in 't Hdht te treên.
Tot dat in 't ende d'ónweêrbiiyen
Zijn uitvaert door gewelt beluyen^
En al het zaet der Poëzy,
Dat onlanx heuchlijk ry aen ry
Op welige akkers itheen te bloeyen j:
De hoop ontweldigen Van groey'en.
Antonides (dus zuchtze voort)
Α Ν τ O ΝID ji s ( is 't ander woort)
Is heen en uit ons oog gevaren,
In 't opgaen van zijn friile jaren,
En Neerlant zijnefï Nazo quyt,
In 't bloeyen van zijfl léntetijt!
Zie daer het koffer van dien grooten ^^
Zie daer de waerde mont gefloten,
Waer uit, wanneer ze zich ontiloot.
Een milde daéuw van Vaerzen vloot,
Die eens ten vloeybren itóf gedegen
Den grooten Vondel kon bewegen 3
(Dit was de vaderlijke kroon
Wel eer gefchonken aen den zoon)
t'Erkennen, Zom houw óp φαη roeyeti^
Wy draven daer utp Vaér&en tjlóepn'.
Wat was die Vader onvernoegt,
Zag hy 's Mans llcrilot dus vervroegt,
Hoé
f9
χ. A'N τ ο ΝID Ε S - vander GO" Ε S. ·
Hoe zou hy 't zicE te laet beklagèn,^ ra 5.14
Zijn geeft te hebben opge;dragen;'5|]:^a3rri}
Ten erfdeel aen zooigrbdteri geeft ^ 7(1 ii.^I !
Die 5 even of zoo ruimen leeft ' ;
Hem noch te naeuw viel en gewrongen,!
Zoo jong' haer banden is ontfprongenu - r?
Weg is nu 't.hooftgelt met zijn rei|t, i: -
En 's yaders'geeft'i' u toegekèntw '
O Zoon om noch by later neven r r
In u haer weêrglans te zien leven. > ν
Of had gy haer te yeel: vergroot,"^ jfii ii aoll - [
Dat zy dieni't eertijts nauwiverdroat r:u.i -ί :
Een eeuw te zijn in 'slichaems'boeyen·^ κ f k
Zoo haeft dien kerker kon ontgroeyenj «l·
En hondert jaren fcheurt aen drién, ·
Om zich: in ivrye lucht te zien ?οολ
Wat koft dieivryheyt. flavernyeii ii^b
Voor hen die zich ter ? Didhtkonft ivlyeri jl
Watmaekt nu d'Yftroom eenmisbaer> 1
Op zoo.beklaeehdlijken maer. r. j . ίΐ^^ /: :
Zy fchijnt, i^an traiien'öpgezwolle'n |o ii)
Langs dam en dijken ïaènrfietjholktti füLvüO
En d'Ygod weigetfycalsijWiileerj-aYiio
Ζ ij η waterroiïen op^ eh 'néér 'l ' ' b ·: ' 1
Met vrolij^heit ise wed te.^ drijven i . , -ι iC
En Hollands zée^^ain-dy te dfty ven..l i ς > i^^ïW
Hy zinktv verflagen in het lot ί ol r -ni n J
DesiiAertspoëets, na'twaterilot ' f^oihE
Korts door VManstonft aeneengeklonken,
Nu zij nen laifter ver icmtzonken. ^ ?
De briiit ■ en. blijJe .bruigom fehreyt > π fli
Die hy tèrbiOifoftihadigeleydi'i ο ir'n
Op't zoet getrambél zijner fnaren. ■
De droeve'Wces fcbroomt voor't verjaren ^
riJ
T-r^
Nu
50 Κ - en GRAFDICHTEN op
Nu in die harp .zijii bedeftem, ΐ
En fmeekgeluit verlopr dc kiem. r
Heeft hy Qttiieldenlofgezongen,' ■
De vaerzen zijn de maet ontiprongen.
De blyftof kleet zich in den rouw.
De treurilof 3 4ie .'t zich belgentzDUW /
HaerjA^yandip J:ein3Deteniwyken>:Ji; : : .
Wilgaerne zoaderppfchrift prijken. r
Zy brengt wat droevig'is en nacr .. . : , i
Op 's vaders grafzerk by.elkaer. u- .. ?
Bellone metj^haer bloetharpyen,- ^ · L i .: :
Kon hun -d'alouden ■hoonoptglyeh', lO , ^
En zagen /ze'door fs Dichters' hant, "
Zich niet geklonken in een bant.,
Die onverbreekhjk eeuwen tarte,
Ging zelf zoo .grooten fmert iter 4iarte.
Zy zag den Zanger nauw geveit, J
Of fcheenvmetynelijkgewelt
Haer boey ααι tween te willen rukken.
Men twijfelt, zag;.zy ft zich gelukken-,
Of zy opr't',lijk.5:i£h \\ireken wou, .
Of hem betfeuren iii; den rouw,
Wiens onvergankelijke zangen
Haer deed d'onfterflijkheyt erlangen.
De Maes, indien hy fchreyen kon-,
Wiert op die ramp 6en tranenbron i
En treurde llaeg om 's Mans bntbeeren,
Schoon hy door hem zijn naem ziet eeren.
De Vader klaegt. De Weduwvrouw
Zucht om verlies van konil en trouw.
Hun ket erlangt een dubbel pandfchap,
Elk miil en bloet-en kbnilverwantfchap.'
Daer hun voortaenin man'of zoon , -
Geen maet ontmoet of heldentoon ,
Die?
ρ ANTÖNIDES U
Die, op dien/trant hem liageiJageiVa
Hun naèm ten ftafren in zouw ïragen.
Zy ilaen, (daer anders hunne plicht
Zich uitgoot in een lijkgedicht, )
Als buiten 't fpoor der konft^getjbgen Α
Die' maet alleen met fchreyende oogen,
En jammren, elk— maer aeh detijtr ï
Dat elk de laetfte rouwplieht quyt'.
En 't groote lijk nae 't gaf help' leyen·.
Nu reeds geboren moet ons fchèyen l·
Dus fpreektze, en rukt van voor my heen
Daer ik^ die 't zelve fpoor wil treen,' ■ ^
En naefpeur of ik wiert bedroogen,
De baer ftrax nader met mijn oogen.
Ik volge, en leg mijn plicht op''t graf '
Dus met mijn pen eerbiedig af:
Hier legt Α ν τ ο ν i d e s hegraVem.
Natuur is Voefier fijner gaVen y
En moeder Van des Dichters geefl- y..
Maer fiiefmoèr yan het l'tjf geweefl: -
Dat deed ^y in den bloejfem fne^en;
Pe geeji ^ζαΐ eeuwich Vruchten geven,
O
F. d^e Ha.es!.
TER
Overleden den i%van
Herfflmaend «684»-
Qe haalt de zpn zijn blinkend hooft
Zoo moedeloos en treurig onder,
Nu allen dicht'ren licht , en wonder
Zo onverwagt is uitgedooft I
Die zangheld, wiens, dGorluchte gaaven
En blijken van zijn ed'le geeft,
De roem van Neerland zijn ge weeft.
Ligt onder 't zwarte zand begra^ven! .
Helaas, Α ν τ ο ν i d ε s is dood!
O zilvre Maas, gy z^agt hem fnèeven,
Maar voelt alleen uw hart niet beeven >
Onze Ygods rouw is ruim zo groot.
Scamander, door Homeers gezangen
Vermaart, noch 's trotzen Tybers vliet,
Genooten zoo veel luiftec niet y
Als d'Yftroom heeft van hem ontfangen.
Dies heft hy 't hooft tai golven uit,
Niet, als wel eer, met vrolijke oogen,
Maar ijiet een traanenwolk omtoogen.
En geeft flechs klaaggelijk geluit.
Ach.' zucht hy, is die Man geftorven,
In 't befte van zijn leevens tijd.?
Die man, waardoor, ter buuren fpijt,
Ik heb een eeuw'ge roem verworven ι
Zijn mond verftijft: meer fpreekt hyniet,
Maar laat het hoofd ter fchoud'ren daalen,
Wijl 't fnikkendhart naauw aam kan haaien:
Dus zinkt hy neder, van verdriet.
Η
Maar,
J. ANTONIDES vander GOES, ji
Maar, welk een droom heeft my bedroogeni®
Wat glans! ο welk een heerlijk licht.
Vertoont zich thans aan myn gezigt i
Wat 's dit 5 verleiden my myn oogen ?
Ik zie, ο weelde! ο welk een vreugd!
Die mift van treurigheid verdweenen.
En door die naare nevels heenen,,
Α Ν τ O ΝID Ε s, geheel verheugd,
Verzeldt van God Apolloos reijen i
Door Vader Vondel, als zyn zoon,
Na 's blyden Dichtgods goude troon >
Al juichend, by de hand geleijen;
Daer treen de dichters hem te moet.
Ik zie en Grieken en Latynen
Rondom hem in gedrang verfchynen,
Terwyl myn waerde F ε ls hem groet.
Hun zalig lot maakt hen tot vrinden,
Elk reikt, vol vreugd, omftryd de handj
Hen fcheid voortaan geen misverftand.
Geen nyd kan meer hun oog verblinden.
Daar kroont hem Febus, zelf vol vier 3
Ter bede van de zanggodinnen.
Die hem als haaren helt beminnen,
Met onvergankelijk Laurier.
Laat ons voortaan dan niet meer treuren,
Ozoonen van dien ed'len geeft.
Wiens dicht noch tijd, noch afgunft vreeft
Maar 't lachend oog ten zangberg beuren:
Daar ftrekke zijne lauwerkrans 5
Aan uwe geeft een vuurig baaken
En doe uw dichtluft eeuwig blaaken,
Na zulk een lot, en zulk een glans.
T. Arends.
-ocr page 35-LYK - en GRAFDICHTEN op
Op de D O O D
Van
Den grootilen Dichter.
JOANNES ANTONIDES vander GOES,^
jllHm aget penm metuente folvi
Fama fiperfies,
Ε lieffelijkfte tong)
Die zielen ftreelde en dwong 5
En zelfs Apolloos oor
Deé luiilren na haar zang^ in zijn doorluchtig koor^,
Slaat langer geen geliüc.
Helaas! 't is met ons uit,.
Nadien de dood dien Held
Der Heldendichtren, dus ontijdig nederveid»
óGroote Dichterzoni
Wat lijd uw Heiikon,
Door dit verlies, verdriet!
Al uw geilernt verflaauwt nu deze iler verfchieL
Uw klare Hippokreen,
Gezwollen door 't geween,
Geeft 5 voor een zoet geruifch
Door 't nederftorten, niet dan vreefchelijk gedruifch.
ó Dichtheid Sofokles ,
Verfterk my door een les,
Dat ik met droeve toon,
De vroege dood befchrey; van Febus grootile zoon..
Ach! ach i waar 3 en wanneer
Komt zulk een Dichter weêr ?
Die zoo volmaakt en net,
Ji.! wat hy rijmt, op zulke onwxikbre voeten zet j
..i·®
-ocr page 36-J. ANTONIDES vander GOES. 35-
Wiens zang zoo lieflijk vloeit,
Dat zy noit oor vermoeit 5
Doordringend klaar en kort.
Van onverkrachte ilijl, die nergens ftoot, of hort s
Zoo rpier-en zenuwrijk.
En Hemelfch te gelijk.
Dat z'yders geeft doordrong,
Als hy die ruftig met verheve toonen zong.
Maar Hy houd op: ach ! ach!
Doch waar toe, met geklag.
De doove lucht gevuld,
Al 't geen men lijden moet verlicht men door gedult.
Gy dichterhelden komt,
Terwijl zijn luifter bromt,
Geleyt dat groote licht
In zegepraal ter ruft; vangt aan, voldoet uw plicht.
Den grooten Konftantijn,
Hoe hoog zijn jaren zijn,
De Branden, en Oudaan,
Hoogftraatens, en de Haas zijn rects u voorgegaan.
Dus wie van 't Hengftenat
Oit heeft zijn deel gehad
Heif zijne vleuglen ,op.
En Voer Antonides op d'allerhoogfte top.
Terwijl ik 't fcheeprijk Y .
De fchoonfte fchildery.
De zeeheld Michaël,
En zijn Belloon op 't graf tot eerenbeeldenftel:
Met wenfch dat, die weleer -
Die landplaag ging te keer,
De vreê, het fchoonfte in 't oogh.
Hier naaulijks vindbaar, fteeds genieten mag om hoogh»
En gy betuig uw leed,
ó 's Weerelds koopftad, kleed
^ ^ Uin
•I
U in den grooten rouwj
Behang de zalen van uw keizerlijk gebouw 3
Uw koopilot en uw muur:
Want haar volftrekte duur
Geniet gy door de pen
Van onze Α ν τ ο ν i d ε s, die 'k voor uw ilichter ken,:
Wat ge ook van Gijsbrecht zegt.
Diens wallen zijn geflecht.
En door den brand vergaan ;
Maar zijne zullen tot den allcrlaatilen ilaaii;
ó Groote dichtergeeft!
Wat waar 't een vreugd geweeil: >
Dat gy met Gods gezant,
Die in uw heldendicht des Heilands ftaiider plant j,
Op aarde een ruimer tijd
Geilredeo had zijn ftrijd j
Als ze ons uw pen verbeeld 5
En zoo uw levensrol ten einde had gefjpeelt:
Dat by uw eerenkroon.
De naam van Vondels Zoon,
In goud ook deze blonk >
Die aan Timotheus wei eertijts Pauius fchonk.
Doch 't geen gy hier in 't perk
Te kort fchict, met uw werk.
Vervult die 't al vermag,
Door zijn genade aan u^ in zijnen grooten dag.
J. van Geel.
OP
-ocr page 38-J. ANTONIDES vander GOES
Ruft hier An toni des, der dichtren praal, die 't Υ
Deê ftilftaan op de galm van zijne Poëzy,
Daar de Amftd, door 't geklit van zijne fnaar bevangen.
Verbaaft, aan vonden, taal, en geeftigheên bleef hangen ?
Neen, Wandelaar, hier ruft hy nietj het doode lijf
Des grooten mans heeft flechs dees grafftec-tot verblijf;
Hy leeft aan de Yftroom , daar hy zweevende op de baren,
Qnfterftelijk in roem,, den aardkloot om zal varen.
JA χ Β red en burg.
JOANNIS Α NT O NI D^ vandei GOES,
DA VIDE Μ van HOOGSTRATEN.
Β L Ε G I A.
Ugubrcs gemitus munus lacrymabile, iietus,,
Et data fupremo debita dona rogo,.
L
Inter
FercuiTum parili, pedtus coelefte, dolore
Accipe, inftabiles currere cerne dies
Atra dies , Stygiis lux non indigna tenebris.
Qua data funt fati nuncia tanta feri,
Siccine grande decus vatum mors dira trucidas>
Heu poteras capiti confiiloiiTe pio i
111 e quidem ooftros non auditurus amores
Exceilit terris aflfiduifqwe malis.
Sed pater , & certo vates fuut foedere jundi^.
^ Λί, ^ ^ JJ^
^ Φ ^ ^ ^
-ocr page 39-i^^fspp
Inter quos primo dignus adeiTe loco
Η O O G s τ R Α τ Α Ν11 s ent, noilros cui dedimus a;fl:us ^
Defundoque datum mimus inane viro.
Inftant infernse, teterrima turba, forores.
Omnibus 5 & iinis ftat fua cuique brevis.
Qiieis tarnen ingenium placuit coluiiTe perenne^
EfFugiunt avidos poft fua fata rogos.
Scd domui fupereife diu cum conjuge laite.
Molliter ad longos confenuiiTe dies.
Et multo patrios fruólu decorare penates,
Et dare divinos, carmina multa, fonos,
Eft magnum trepidamque ukro expeétare fenedanij»
Ipfafque in fati pene volare manus.
SiEpius obfcuris hoe cum concedis iniqua,
Cur rumpis claris fors fua iila viris?
An quia, cum coeca es, nullum temeraria cernisj
Et niittis dubia gaudia quxque manu ?
An quia nulla tenes in noilras ilamina vitar
Jura 5 fcd incertis curris adadla rotis ?
Ergo nulla patet tanta: pia caufa ruinse,
. Et tarnen interea, magne poeta, jaces.
Sic cum fulmineo vifus perftringitur idu
Et fragor, & tonitru te£la domofque quatit,
Caufa latet coeli, fuperifque inclufa tenebris.
Et tamen interea culmina fra£la jacent.
lila tamen Batvos Afparfa eft jadura per omnes,
Et debet jufto queifque dolore queri.
Praecipue fanftas tangit pia flamma fororesj
Tangit & ad mceftas provocat exequias.
Ite pii vates, va tem lugete freqiientes,
Confpergat cineres flebilis unda pios.
Noftra fepukrali nimium mens vulnere preiTa,
Atque eft officii lenta miniftra fui.
Pum memori fenfu vatis monumenta revolvo,
J. ANTONIDES vander GOES. 35-
Deficio 5 &c lacrymis obriior & gemitu.
Et modo fatiferas, fera niimina culpo forroes.
^ Et nimis excelfis invida fata viris.
QLiid juvat in facris Plioebi vigilaiTe? qnid altiim
^therii montis fic tetigiiTe jiigiim ?
Confumptie nimio no^lefquej diefque labore
Qiiid proiiint fummi cum vocat hora rogii'
Si tanien hand fingnnt vetcruni commenta, perennis
Pafcitur timbra piiim perfruiturqiie bonisi
Tu quoque, dofte p'ias inter mifceberis umbras,
Securé nullis contemerande malis.
Et licet apreptus longë iis corpore nobis,
Hic meliore tarnen parte fuperftes eris.
Vivis & inilantis derides ftamina fati.
Et quodcunque tuo Inmini obefle potéft.
Dum vagus imperio terras fuperabit &undas
Amftela, dum lymphis eiFeret Ya caput,
yives, ceternumqumque tuos mirabimur ignes,
Mixtaque divino carmina melle fluent.
J o α c η i μ u s Τ α r g i ε r.
GRAFSCHRIFT
Voor
OA.NNES ANTONIDES vander GOES,,
Hoofddigter van Holland.
^mdo ultum invetJient f arem^
ier legt Α ν τ ο ν ι b> ε s , helaes! die na de dood
Van Vondel noch alleen in Holland fcheen gebleven j
Om d'edle Digtkunde, op haer einde en ftervens nood,·
Een jaer of vier met kracht te koefteren in 't leven*
Dat Rotte en-Yilroom treure op 't lijk van zulk een Held,'
Dat alle dichters van de werrelt ftof beilelt.
barth. van gent,
-ocr page 41-40 LYK- en GRAFDICHTEN op
Van den Η ε ε r ε
JOANNES ANTONIDES vander GOES,
Arts > en doorluchtig Poëet.
OPindus fchaer, Apolloos zaet,
Beftroomt met tranen uwe wangen.
Volgt nu dit lijk met treurgezangen I
O Yftroom! fteek in dezen ftaet
Uw lijktrompet met kromme bochten.
Zoo ver gy uwe horens kromt:
Want zoo uw lof langs'taertrijk bromt,
Hy heeft uw glorikrans gevlochten.
Klaeg 5 dat de galm op Pampus ftuit,
Dat Stroomgodinnen en Najaden
En Zuiderzee met druk beladen
AVeergalmen op uw treurgeluit.
De bleeke dootj wiens dorre handen
De ilaef of Vorft niet kan ontvlien ρ
Heeft woedende zich niet ontzien
Uw' Fenixdichter aen te randen.
Die fchelle en weergaloofe keel
Waer door uw lof zal eeuwig leven,
Op heilig parkement gefchreven,
Valt aen den grafworm nu ten deel
Ze zal 3 ó Yftroom, niet meer zingen
Uwe outheit en uw edel bloet,
Wat koopkafteelen van uw vloet
De wijde werreltkringh omringen.
Nog fpeelt zijn ^ Vrebaznin in 't oor
* Antonides Belkne aen han^^
w
J. ANTONIDES vander GOES. 35-
Van veel doorftralende verftanden,
Als Mars de moortdolk iiyt zijn handen ^
Laet vallen voor het vredekoor.
Bellone rammelt aen de boeyen
Ze qiietft haer eyge leen en hooft,
Haer bloedtoorts is nu uytgedoofr.
Sy ftoort geen flaep met ftale roeyen.
Antonikes, ÓVqmdels zoonj
Hoe wel gelijkt gy uwen Vader
In geeft, als uyt een zelvige ader I
Naeft hem komt u de lauwerkroon.
Uw vaerzen geven wiiTe blijken.
En volgen Vondels vaften tret.
Die nimmermeer van Pallas wet
Uyt onvermogentheyt bezwijken.
Gy giet uw drift als vrou natuur
Veranderlijk in alle vormen,
En zingt van dondrende oorlogftormen,
Van onweerbuy, orkaen en vuur,
Verfchrikkelijk voor yders ooren:
Gelijk Virgijl zijn fnaren dringt
Wanneer hy van Eiieas zingt
Vervolgt door Junoos wraek en toren:
Of geeft den hemel lenteweer,
Soo vloeyt uw zang, gelijk de droppen
Van honigdau langs rozeknoppen
. Afrollen op de kruyden neer.
Gy zongt met onbezweke kragten.
Gy wiert noyt van een vrient geftoort,
Maer queelde in fijn gefelfchap voort
Met fchrand're en hemelfche gedagten:
Als Nafo met een vluggen fwier
En klaerder geeft, als fakkelligten.
Voor onrijm vloeyende gedichten,
ƒ·**##** Uyt-
-ocr page 43-J
LYK - en GRAFDICHTEN op
Uytilortte op glat gewijt papier.
Hoe treiFen ons de noodlotilagen!
De Neerlandfche Orfeus ftort in 't graf.
Der digtren tempel dreiint'er af.
Wie zal Apolioos koor nu fchragen ?
Help, Vollenhoven \ help, ο Brand \
'T zal op OMiken en Mke, leunen.
Böogfiraten zal het onderfteunen,
Zoo blijft dat pronktoneel in ilando
Α Ν τ O ΝID Ε s I gy zij t in 't bloeyen
In 't graf geftort, maer niet geheel.
Uw Ichrandre geeft en befte deel
Zal alle nijt te boven groeyen.
K. r α η Β r α c η κ
α. JOHANNES ANTONIDES vander GOE&
Ier ruft Antonides, de digter van hetY,
__Ontijdig neergeveld in 't bloeiens 't van zijn dagen,
Van Vondel waard geagt den naam van zoon te dragen ^
Als jonge Fenix van de Duitfche Poëzy.
't Aaloude Egypte mag op b^re naalden brommen,
Dit graf gewelf bevat meer als haar heiligdommen,
Η
V
-λ;
benignei
-ocr page 44-J. ANTONIDES vander GOÊS.
EPITAPHIUM
In
J. Α Ν Τ O Ν I D Ε Μ vander G Ο Ε S,
Toefios rh<^nicem,
TOta fLib exigiio tumiilatur marmore fuada,
Bellerophontiese verna perennis aqu;^.
Α Ν τ O ΝID Ε s ne jacet furreptus flore juvent^ ,
Cujus apollinea peitora voce madent?
Pierides miferis fingultibus aftra laceiTunt
Ob tam prceclari funera msefta viri.
Amilelides plangunt Nympha. gemit Ya celebris:»
Ac mofa confpcrfus rore tepente genas.
At tu, qiiitranfis 5 dicj Molliter oiïa quiescant,
Terraqiie fit cineri non onerofa tiio,
C O R H Ε LI u s van Α R c κ ε l.
Op de D O O D
van den Heer
]OANNES ANTONIDES vander GOES.
Perque omnu fecuL· famk^
Si quid hahent veri vatum pmfigiat njivet.
Η Et zanggodinnendom met fchrikvooor't hooft geiïagen.
Toen groote Vondel wiert ten ftarrcn ingedragen,
Vond trooft genoeg in zulk een deerelijken ftant:
Nadien Antonides met een gelijken trant
De digtkunft , al gewoon op 't heaxlijkft te groejen >
^ Hand-
-ocr page 45-ii
Handhaafde op dat ze niét geftuyt wiert in haar bloejeo.
InIu lege hy mee ter neergeilagen van het lot.
En Nederlandt verlieft in taal het zoet genoc
Uyt zijne Poëzy zoo menigmaal verkregen.
Dat voelt vergeefs dien flag, en 't miiTen van haar zegen.
'Wie fla voortaan de hant aan Nederduyts gedigt;
Daar al de wetenfchap cn \ aangename ligt
Gewoon den leerlingen, nog ruw en onervaren,
Te leyden na den toon van zijn vergode fnaren
Met hem verdurven is, ten waar zijn letterkas
Als die van Vondel na zijn doot te vinden was ?
Hier zou de jeugt na zijn verlies zig nog verblyen
Wanneer zy zig verzade in zijne digteryen.
'tZy dat zijn zangheldin in 't bloedig oorlogsvelt
Een deel triomfen van de werrelcdwingerts meld:
't Zy groote Ruiter van het waterpaart geflagen
Word na de lugt gevoert op zijnen heldenv/agen.
Of dat hy na de vree gemaekt met Brittenlandt
Den dollen oorlogsgod vol yver legt aan band:
Dan weer wat lugtiger zijn geefren heen laat weyen
Alwaar hy d'Amfteljeugt op 't Y laat ipelemeyen.
Hier fchaft hy puik van digt in zijnen zilvren ftroonij
Daar zoo veel goden, en godinnen, als in droom
Verfehijnen, die geilaag op zijn geluyt verftommen.
Wanneer zijn zeetrompet komt langs haar vloeden brommen-
Hier volgt hy Vondel, als men hem de trom hoort flaan
Tot lof van d'Ygod, en van Vader Oceaan.
Al wat de werrelt in haar ommevang kan houwen
Kont ge in de groote van vier boeken hier beichouwen,
Hy zeilt het aartrijk om van daar de zonne ftraalt.
Tot daar ze moe gereên in Thetis armen daalt.
Maar wat beweegt my dus zijn werk in top te heften?
't Is meer verheven als mijn yver kan bezefen
En trotil het godlijk werk, door zijn veranderijig,
Van
τ'
/ J. ANTONIDES vander GOhS. 45
Van Naio , daar hy praalt in vórmverwiiTeling.
't Roemrugtig Amfterdam, zoo lang de kiinft blijft leven i
En Y en Amitel door zijn dicht zoo hoog verheven,
Verblijven3 daar het Y de kroon der vloeden ilrijkt
Gedagtig aan zijn naam, die geene digters wijkt.
Want fchoon men hier en daar zijn werk zoekt te ondermijnen
En zegt3 't zijn fablen, die als droomen weer verdwijnen,
Hy volgt Homeer in al zijn fateringen naer.
't Is ydel. zijne faam zal met Apol, van daar
Hy rijzende iiyt het ooft komt moedig aangeronnen,
En in het weften daalt opklimmen onverwonnen.
J. van Hoogstraten.
Op de D O O D
Van den Uitmuntenden Dichter
JOANNES ANTONIDES vander GOES,
y O gaan vaft een voor een de heldre lichten onder,
JF / Gevolgt van eene nacht der droefheid en geween:
Ons heugd het fterfuur van dat grote werreldswonder
Dat aan den Rijn verrees, en aan het Y verdweenj
Van-dien tijd floeg den geeft der dichteren aan 't quyncn
En is op zulk een flag verbaaft te rug gedeift,
Men zag de dichtkunft voorts of niet,"offchraalverfchijnen5
Geen wonder was'et,. want: den Vader was verreift.
Oi luftelofen eeuw, zo klagen d'Amfteldammers,
Wy zijn helaes! wy zijn ons leiTengever quijt,
Maar zacht: wat naar geluid des droefheids en des jammers
Verheft zich aan de Maaze? ο klaaglijk rougekrijt,
Hoe! koomtge ons weer op nieuw het herteen d'ingewanden
Beroeren.'' wat 's 'er gaans? fpreek uit, gy fnel gerucht.
Of isANTONiDES! de pronk der Nederlanden,
GetroiFen door de dood ? 0 't is gewis: ζγ zucht,
φ LYK - en GRAFDICHTEN op
Terwijl 't kriiialievocht langs heiir beiliirve wangen
Ν eer biggelende toont, hoe dit verlies beur drukt.
Is dit, ójongeling, het end van ons verlangen!
Moeftge in uw zomertijd dus worden Aveggeriikt J.
Ach:, 't is beklaaglijk.' als door bulderende vlagen.
Den uitgelaten wind vol vreefelijk geweld.
De vrugtbre boomen treft, met zijne geefelflagen.
Waar door het rijpile, en beft, ter neder word geveld.
A^ntönides.' wxleer by d'Agrippijnfchen Grijzen
Zo hertelijk bemind, om zijn doorluchte geeftj
Wy zagen uwen glans al vroeg ten kimme uytrijzen..
Wijl ge uwe vaerzen fehoeide op een Virgieliche leeil:
Dit tuigt den Yftroom, door uw wakkre pen befchreven,
Wiens hoogverheven ilijl, op 't kuniligft toebereid.
Ons groote Gysbrechtsilad verheerlijkt heeft doen leven :
Want ge hebtheur hoofd gekroontmeteeneonilerflijkheid.
Dus quam uw Lentetijd, een rijken oogft beloven
Aan 't heir der dichtren, dat in fcha'uw der bladren leeft.
Maar ach! wy zien dit vuur te vroeg in d'aiTche doven,
Nochtans: dit trooil ons datge in uwe vaerzen zweeft:
Dewijl ge onilerfiijk blijft, door uwe Heldendichten,
En Echtsgezangen, met een Roze-en Lelygeur
Doorwaaflemt j des uw naam voor niemand hoeft te zwichten:
.Want uwe loftoon klinkt de gantfche werreld deur.
Gy vruchtbaar Zeeland met uw rijke waterftormen,
Laat dit, uw Lijkrouw doen verwiiTelen in vreugd.
Gy zaagt hem in Der Goes wel eer te voorfchijn koomen,
Dogh d'YStad was de School van zijn leergierge jeugd:
En nu is Rotterdam het ruilgraf zijner leeden;
Éi
Maar zijn verheven geeft vereifchte een ruimer plaats;
I^uft dan, óeedle ziele in 't rijk der Eeuwighedeo.
Wie deze Ruft geniet, is vry van alles quaads.
U I T.
K. Ver lov e,