|
V;
|
|||||||||||||||||||||
|
* 10
|
|||||||||||||||||||||
|
Ul
|
|||||||||||||||||||||
|
D E
|
|||||||||||||||||||||
|
••
|
|||||||||||||||||||||
|
MENGELPOEZY
|
|||||||||||||||||||||
|
VAN
|
|||||||||||||||||||||
|
KATHARYNE LESCAILJE.
|
|||||||||||||||||||||
|
TWEEDE DEEL.
|
|||||||||||||||||||||
|
j9Hu. . w/i EJh
|
|||||||||||||||||||||
|
"9&A&
|
|||||||||||||||||||||
|
B7TJIJOTHKCA
COiWENTUI 'M KG EN SI» |
|||||||||||||||||||||
|
TE AMSTELDAM,
By pe Erfgenaamek van J. Lescailje ek D. Rajcxj op ce Beurssluis, mdccxxxi.
Jtf JE T PKiyiLEGlE,
|
|||||||||||||||||||||
|
1 VJ------m W ■-----------
|
||||||
|
HUWELYKSZANGEN.
|
||||||
|
Pag. J
|
|||||
|
OP HET HUWELYK
VAN DEN HEERE
ABRAHAM van KOPPENOL,
EN JONGKVROUWE
SUZANNE ENGELBREGHT.
My lull nu op een zoeten toon
De kracht der min in top te zetten. Een ander volgj die 't is gewoon,
Het dreunen van de moordtrompetten: Een maagdepen is veel te teen
Zy zoekt zo fchor een klank te myden, En fchrikt voor 't knarsfen van 't geweer.
De mannen zingen van het ftryden, Maar ik, hoe Koppenol verlieft
Op Engelbreghts uitmuntend zingen$ Welk zoet geluid hem heeft doorgrieft,
En diep tot in zyn borft kon dringen: A 2 Hoe
|
|||||
|
HUWELYKSZANGEN.
Hoe dat haar fchoonheid, hoe haar deugd,
En and're zoete aanminnigheden, Bekoorlyk in die Bloem der jeugd,
Zyn harte weeker konden kneeden Als buigzaam maagdewafch. Zyn zin.
Met al de inwendige gepeinzen, Staroogen hier door op de min:
Hy kan ze langer niet ontveinzen. Schoon hy beklom den eeretrap
Met fier te rennen by de benden Van het vrywillig jonglingfchap}
Noch kon dat lot zich fchielyk wenden, Hoe heerlyk het voor yder fcheen:
Want is hy nu te paard gefteegen, Hy ftreeft in moed niet als voorheen,
En vat met minder luft den degen. De Liefde fpot met de oorlogsfpeer:
Men dwingt daar mee1 geen maagdezinnen, Al zyn ze noch zo zwak en teer:
Ze zyn door ftreelen bell te winnen. Hy laat dan 't fcherpgewette ftaal
Voor deezen tyd zyn hand ontglyden, En, tot verlichting van zyn kwaal,
(Hy was verwonnen van het lyden_) Gaat hy zyn overwinfter aan
Met zoet gevley en geeftig fmeeken: Hy kermt, van fmarten overlain,
En fmoort zyn vroorden onder 't fpreeken, Door
|
||||
|
HUWELYKSZANGEN.
Door zuchten van de Min geleend.
Maar 't is vergeefs: zy ftopt haar ooren, En 't hart is al te zeer verfteend:
Zy wil niet naar zyn klagten hooren. Had hy zyn zin ook afgekeert
Toen zy, met kracht van toverzangen, Heeft over hem getriomfeert,
Hy was noch vry en ongevangen Van de eng'leftem van Engelbreght.
Nu meent hy van zich zelf te wezen $ Dan fchynt zyn trooft weer opgerecht,
Nu gantfch ter nee'rgeftort door vreezen. Doch evenwel verflaauwt hy niet:
Noch kan zyn min op weermin hoopen, Men eert, dat nooit als met verdriet,
En lange mceiten is te koopen. Gegeeven ooft fmaakt nooit zo zoet
Als 't geen men zelf, door veel gevaaren, Bcrexken en beklimmen moetj
Dan kan het eerft vernoeging baaren. Wie trouwlyk aanhoud, overwint.
Hoe ongezien, het kan gefchieden. Hy wykt niet lieht die yv'rig mint.
Dies komt dees Minnaar noch eens bieden Suzanne, een Lenteroos, zyn trouw,
Hoewel zy gruwde voor het huwen, En voor den bynaam vlood van Vrouw.
Maar hoe zy 't juk van d'echt wil fchuwen, ^3
|
||||
|
£ HUWELYKSZANGE N.
Hy brengt door zyn getrouwen dienft
Haar aan het wagg'len, om te waagen. De Liefde komt op 't onvoorzienft,
Somtyds zo fnellyk, als de vlaagea Der zomerbuijen, in het hart.
Een neveldamp kan haaft verdwynen, Die 't oog in 't fchemerlicht verwart,
Wanneer de zonne komt verfchynen. Men ziet dat van haar heene dryft
Die donk're wolk van 't huwlykshaaten, Terwyl hy haar noch fmeeken blyft,
Dat zy de ftrengheid wil verlaaten, En buigen zich tot wederminj
Hoewel zyn heil al is begonnen: Want liefde heeft haar fieren zin
Reeds ingenomen en verwonnen. Zy voelt in haar verftand een ftryd,
En wil, 't geen zy niet kan, ontvlieden Met uitvlucht op den oorlogstyd,
Als of die 't niinnen kon verbieden. In 't eind befloot ze dan haar hand
Aan Koppenol op trouw te geeven, En ftraks met een het waardfte pand,
Haar hart, de bronaar van het leeven. Toen fprong zyn ziel van blydfchap op
Die fchier door droefheid was verlooren, De vreugde haalde \ zeil in top,
En fcheen in hem op nieuw lierbooren, Door
|
||||||
|
HtJWELYKSZANGEM
Door 't aanzien van zyn fchoone Bruid,
2o ryk van geeft, a!s fchoon van ledten, Waar in men alle deugden ult
Ziet blinken onder braave zeden} Waar door hy zyne fmart vergect.
Een vriendlyk woord kan 't alles boeten* Men denkt aan geen geleeden leed,
Als winft den arbeid mag verzoeten. Nu is 't dat hy met zege praalt.
De prys is hem, om weg te draagen* 't Genoegen is hier onbepaald
In vrienden en verbonden maagen. Terwyl 't vereende Paar nu in
Het trouwkoor treed door drang van menfehen,, Volgt hen myn blyde zangheldin
Van verre na met zegenwenfchen: Dat 's Hemels gunft hun echtverbond
Befproeije mildelyk van boven Met voorfpoed, en hen t'allen ftond
Een ryke ftoffe geef tot looven. Een morgendauw van vre£ en vreugdi
Hou zelf hun ouderdom in jeugd.
Den XVIIIJw van Grasmaandt
MDCLXXIII, inAmfterdam. |
||||||
|
8 HUWELYKSZANGEN:
TER BRUILOFTE
VAN DEN E. BRUIDEGOM
MATTHIAS de WREEDT,
EN DE E. BRUID
BARBARA LESCAILJE.
In al 'c oorelogsgetief
Zwaait de Mint de vreebanier
Voor vereende en eensgezinde>
Voor de Wreedt en zijn Beminde:
Zy draagt willig lief en leed:
En den bynaam zelfs van Wreedt
Kon het maagdehart bekooren,
Schoon zo te£r als goed gebooren:
"Want zy haat geen kwaaden naam.
Echter mint ze een goede faam
Met haar Bruigom, die, vol liefde,
(Sints het maagdefchoon hem griefde)
]Nu verheugd is met zyn Bruid.
Deugd llraalt haar ten oogen uit,
Hei-
|
||||
|
HUWELYKSZANGEN. 9
Helder fchitterende in lonken,
Die vermengeld zyn met vonken,
Daar de Kuisheid zetel heeft,
En de Zedigheid herleeft.
Licht en glans der zonneftraalen ,
Moeten op den middag daalen,
Zwichtende voor 't zongezicht
Dat de Bruiloftszaal verlicht,
En door glans en wee'rglansvlaagen
*s Bruigoms hart by nacht doet daagen,
En de mift trekt van zyn ziel,
Die hem als in wanhoop hiel,
Sints had hy drie jaargetyen
Hoop en vrees gevoed in 't vryen:
Dies hy nu de vrucht geniet
Van zoo lang een minverdriet,
En vergeet haar afkeerbuyen;
Wyl de voorfpoed uit het zuyen
Blaaft met liefelyker wind.
En de liefde weermin vind:
Want de Wreedt heeft, na veel jaagen,
*t Fiere hart noch weggedraagen,
Dat hy ftadg vervolgde op 't fpoorj
't Gaf hem eindelyk gehoor,
Hoewel bloode en fchuw voor 't minnen:
Echter bond de Min haar zinnen,
En de Schaamte, een kroon der Deugd,
Sierde toen haar lentejeugd,
B Hielp
|
||||
|
io HUWELYKSZANGEN.
Hielp de bleekbefturven kaaken,
Als haar boezem, aan het blaaken,
Kleurde ze als Auroraas glans.
Venus fchoone roozekrans,
Floraas aangenaamfte blocmen,
Daar Natuur en Goon op roemen,
Zag men op haar aanfchyn ftaan,
Als de Min haar kreeg gevadn.
Vryheid kan zy nimmer hoopen:
Liefdes lift is niet te ontloopen.
Zelfs de loopfter Atalant'
Vond zich eindlyk in dien band:
Want voor Min is nimmer wapen
Van het Godendom gefchaapen.
Zie hoe hem haar magt verheert,
Die nu heerlyk triomfeert
Door haar zege en vredevonden,
Die dit Paar tot een verbonden.
Dus kreeg Wreedt zyn Barbara
Tot een -trouwe wedergaa.
Pafte 't ooit vereende menfchen
Heil en voovfpoed toe te wenfchen,
't Voegt en vlocit nu in myn dicht,
Scherp genoopt door zuftcrpligt.
Zufter, die my in het paaren
Voortreed, als in tal van jaarcn,
En om d'Echt, den Maagdcftaat,
My, en 's Vaders huis vcrlaati
Het
|
||||
|
HUWELYKSZANGEN. 11
Het geluk moet ftaag u volgen:
't Keer zyn aanfchyn nooit verbolgen Van uw huis, u\v haart en bed. Zegen zegel' 3s huwlykswet. Verr' blyf van uw Echt verbannen Al wat ooit was aangefpannen Tegens Prognes ledekant: Liefde wierook' kuifchen brand Om het uwe, en weer den alfem, 't Bitter fap, met geur en balfem Waar door vriendfchap groent en groeit, Hart- en huisvreugd eeuwig bloeiti Waar in zulke vruchten zweeven Daar uw gaaven in herleeven, Die met lieven lagch op lagch, Uwen blyden bruiloftsdag Staag vernienwen en verjeugden. Xeef dan met uw Gade in vreugden: Eene wet, een wil, en zin, Vefte uw Trouw, en Huwlyksmin. In Amfleldam, den T| van Winter*
mtand, MDCLXX1V. |
|||||||||
|
OP
|
|||||||||
|
B i
|
|||||||||
|
u HUWELYKSZANGEN.
OP HET HUWELYK
VAN DEN H E E R E
JOAN GEERKENS,
EN JONGKVROUWE
LOUIZE JAKOBE BLAEU.
D efchoone Blaeu, zo blank van deugd, alsrykvangeeft
En gaaven, (daar een zon van eed'len glans de leeft
Van 't ligchaam door de ziel als goddelyk doet lichtcn)
Leefde als een Pallas, daar het alles voor moeft zwichten
Dat haar van grootfche deugd en oefeningen ried.
Maar ach! terwyl de Maagd haar luft in ruft geniet,
En met haar fnel vernuft in 't diepft geheim der dingen
En weetenfchappen zoekt kloekhartig in te dringen,
Belaagt vrouw Venus haar, om dat zy met de Nyd
Minerve de eer misgunt, uit oude wrok en fpyt,
Dat ze in Jacobe word geduurig aangebeeden,
Schoon zy haar fchoonheid mcefl:,doch minft haar wufte zeden,
In
|
||||||
|
HUWELYKSZANGEN. 15
In 't lieflyk aanfchyn draagt, daar de eerb're vriendlykheid
Zich heeft vermengeld met een held're majefteit.
Om zckerder te gaan , zoekt zy haar eerft te toonen
Hoe dat de min 00k in grootmoedigen wil woonen.
En wyl zy weet, hoe fel Louize liefde haat,
JPaart zy haar magt met lift, ea veinft een fier gelaat,
Als zy Gezelligheid voor zalig weet te roemen,
En de Eenzaamheid verfmaad, die zy, uit haat, durft noemen
Een flille fuffter en bedriegfter van het hart}
Die 't flechts, door vryheids fchyn, in flaaverny verwart.
Zy zegt haar, hoe Diane, een ftrenge Bofchgodinne,
Niet als op 't wild verliefd, in 't eind zich liet verwinnen*
En minde Endimion: hoe Dido, (die haar Stad,
Het oud Kartaag', zo trots, met muuren heeft omvat,
En haar verbannen) aan Eneas, de eer der helden,
Haar heimelyken brand in 't einde vry moeft melden:
Hoe zy te moet ziet, dat zelf Pallas word bekoort.
Maar Blaeu hoort zulk een rede als of zy die niet hoort •
Haar ooren zyn geftopt, zy paft op geen gebeeden;
En Venus ziet met leed haar moogendheid vertreeden,
Ja, in dien voortgang, aan haar Tern pels de eer ontzeid,
Haar beelden afgerukt: dies zy geweld bereid,
Om, in een voorbeeld flechts, aan alien te betuigen,
Dat wie haar magt braveert zyn hoogmoed ne£r moet buigen:
B J Dat
|
||||
|
14 HUWELYKSZANGEN.
Dat zy den wasdom gceft aan vee, aan plant, en kruid,
Geflachren aan een band en reeks van eeuwen floit:
Hierom brengt zy de Maagd een Minnaar onder de oogen ,
Een Minnaar dien zy zo heeft tot haar dienft geboogen,
Dat hy eer fterven wil als leeven zonder haar.
't Gaat Venus reeds naar wenfch; zy neerat haar voordeel waar.
Terwyl hy bezig is met fmeeken en met vleijen,
Weet zy haar zinnen en gedachten te geleye'n
Daar zyn heldhafte zwier en gaaven, elk om 't meeft,
Haar noon tot wedermin, die hy nu hoopt, dan yreeft,
Om dat hy heeft gehoopt: zyn fmart maakt hem verleegen,
De zon van zyne min is hooger opgefteegen:
Hy voelt in kouder lucht aan 't Y een heeter brand
Als hy ooit wierd gewaar aan de Indiaanfche ftrand,
En klaagt, zo't fchynt vergeefs, aan't leeven van zyn leeven.
Nu wenfcht hy dat hy had in 't Ooften moogen fneeven,
Om niet, na zo veel ftryd en nood op d'Oceaan,
In 't Weften op de zee van liefdc te vergaan,
Daar hy in wanhoop vaart. Het mag hem niet gebeuren
De minfte ftraal van hoop op weermin te befpeuren.
Hy geeit het bykans op. Maar Geerkens hoe! wat's dit?
Standvaftigheid brengt meeft den minnaar tot het wit
Daar hy naar doelt. Hou moed, gy zulthaarzekerwinne«,
De Leevenwekfter lagcht u toe, en buigt haar zinnen:
|
||||
|
H U W E L Y K SZ A N G E N. 15
Kupido geeft u hoop, en alles gaat voor wind,
Spaar maar gcen moeite: want zy 't waard is die gy mint,
Ja meer als dubbeld waard, al had gy doorgeftreeden
't Gevaar dat Grieken om Helene heeft geleeden.
Hou moed, de donk're wolk verdwynt van uwen druk.
De Hemel draagt u gunft: uw heil en uw geluk
Breekt door, daar zy voorzeiddatgyhaaft wegzultdraagen
Den prys der fchoonheid die al't aardryk kan behaagen,
Door d'eed'len trek en lonk van haar volmaakt gezicht,
Dat alle harten tot gehoorzaamheid verpligt.
Zie daar: uw trouwe min behaalt nu reeds den zegen,
En maakt haar ys, tot vuur: zy laat haar wil bewecgen,
En bied haar hert en hand. Taft toe, terwyl zy toont
Dat een recht eed'le ziel de gunft met weergunft kroont.
NuGEERKENSjZingtriomf.'tGaatwel:zywierdverwonnen.
In *t einde van uw vrees is uwe vreugd begonnen, Waar me£ gy krygt de Spruit van een doorluchten Stam, Die eeuwig blyft de glans van 't magtig Amfteldam, Daar'tlof der Blaeu wen blinkt, enzyn beroemde ftraalen Langs aarde en hemel voert, om als de zon te praalen. Den XVIlAt* van Shchtmaand,
MDCLXXVL O P
|
|||||
|
-
|
|||||
|
i<5 HUWELYKSZANGEN.
OP HET HUWELYK
VAN DEN E. BRUIDEGOM
NICOLAAS BUITENDOOR,
EN DE E. BRUID
SARA de CANJONCLE.
JT iere Sara, fchoone Bruid,
Heefc de Liefde uw hart gebuit? Zult gy 't maagdelyke leeven Voor den naam van Vrouw nu geeven, Om een Man uw gunft te bien ? Is het mooglyk, kan 't gefchien ? En uw afkeer dus verkeeren? Kon de Min u zo verheeren? Acht gy dan uw Vryheid niet? Vryheid, vryer van verdriet Dan het Huwlyk, daar 't verbinden Vaak doet moeite en zorgen vinden? Doch
|
||||
|
HUWELYKSZANGEN.
Doch ik lees uw antwoord licht
Uit uw vriendelyk gezicht:
Hoe de Liefde wierd verwinnaar,
Als de trouwheid van uw Minnaar
Uwe fierheid had verkracht,
En tot deernis u gebragt:
Hoe gy, op zyn dienft en klaagen,
't Zoet en 't zuur van d'Echt wilt draagen:
Dat uw Bruigom is verheugt
In uw gaaven, in uw deugd
Nu vernoegd en opgetoogen,
Daar de klaarheid van uwe oogen
Hem tot zulk een fpiegel ftrekt,
Die hem zyn geluk ontdekt,
Dat u keurde en kon bekooren,
Sehoon zyn moed vaak fcheen verlooren,
Van zyn ongeduld vervoert.
Zorgen hielden hem beroerd
Tusfchen hoopen, tusfchen vreezen,
Of gy zoud zyn fmart geneezen.
Voer hy over 't ruime vlak,
Door gevaar en ongemak,
Op de tuimelende baaren, *
Hy kon 't Y, geen Min ontvaaren:
Hier ftond hem uw liefde dier,
't Water ftookte flechts zyn vier:
Venus wierd uit zee gebooren:
Hier kwaamt gy hem ftaag te voorcn^
|
||||
|
i8 HUWELYKSZANGEN.
In een aangenaamcr fchyn,
Doch tot meerd'ring van zyn pyn,
Heclde en hielp hy 's lyders wonden,
Zyne bleeven onverbonden,
Buitendoor vond trooft noch raad
Voor 't inkankerende kwaad}
Tot de Min, met hem verleegen,
Onder Vorft Neptunus zegen,
Hem we£r bragt aan d'Amftelvloed,
Daar gy nu zyn leed verzoet,
En al 't bitterlyke karmen,
Door het minnelyk ontfarmen.
Dus wierd dan uw hart gebuit,
O bekoorelyke Bruid!
Leef nu zonder tegenheden
Staag in liefde, vreugde, en vrcdeo*
Hemel die dit huwlyk floot!
Zegen myne Speelgenoot.
Dm 'XlVdtn van Sprokkelmaand'-
MDCI+XXV1L |
|||||
|
TER
|
|||||
|
HUWELYKSZANGEN. ij
TER BRUILOFTE
VAN DEN HEERE
JOANNES ANTONIDES
VAN DER GOES,
DER MEDICYNEN DOCTOR,
EN MEJUFFROUW SUZANNA BORMANS.
Zo is dan eindelyk gebooren,
O Hoofdpoect! uw Bruiloftsfeeft, Die vaak met uw doorluchten geeft De gantfche waereld kon bckooren,
En luift'ren doen naar uwen toon, Zo groot een Zanger ongewoon. Apollo komt uw Echt bekroonen,
En noopt de Dichters tot uw lof>
Zy zwemmen in een zee van ftof,
Nu de alhrwaardfte van zyn Zoonen,
C 2 Naar
|
||||||
|
ao HUWELYKSZANGEN.
Naar zyne godheid belt geaard,
Met een der Zanggodinnen paart, Die zelf uw Bruiloft kan verfieren. Haar adem baart een Lentfaizoen, En zy doorvlecht met mirtegroen Uw onverwelkb're kuwerieren. Ik hoor hoe 't kraaken van die blaan
De maat fchynt van het lied te flaan, Dat uwe Bruid begint te dichten Tot lof van haaren Bruidegom. Zy rymt, en fchynt by beurten ftom, Ora voor uw fchel geluid te zwichten. Gy zingtj zy volgt u keer om keer, En geeft uw dicht een eeuwige eer. Dan juigchen uwe Bruiloftzaalen j Wyl uw bekoorelyke luit, Gepaard met zangen van uw Bruid, Gelyk een vlucht van Nachtegaalen, Die 't bofch met klank op klank braveert,, Den zang van yder overheert. Nu ftraalt uw lief met lodd'rige oogen, En vonken van dat fchittrend licht, Daar zelf de goude zon voor zwicht, Met zulk een wonderlyk vermogen, |
|||||
|
In*t
|
|||||
|
HUWELYKSZANGEN.
In 't allerdiepfte van uw ziel,
Die zulk een groote glans gevielj Glans die u kan verkwikking geeven,
Gelyk de zon, als zy bedekt Haar hoofd het lamferkleed ontrekc, Het hart van 't aardryk doet herleeven,
Dat fmydig fmelt in zulk een gloed, Die al haar bitter leed verzoet. Zo braaf een Braid fcheen U beichooren,
Die Sappho is gelyk in geeft: In fchoonheid fchynt zy Venus meeft: Geen wonder dat ze u kon bekooren.
Nu ftrooit het kunftenkweekend Y Een vruchtb're lent' van Poezy, En fchynt dus weer betaald te zetten,
Uw moeite en arbeid, tot een loon Dat gy, zo wonderlyk en fchoon, Zyn luifter en zyn roem trompette,
Zo wyd de onmeetbaare Oceaan Met zyne vlooten is belaan:. Dies zingt dan de Yvorft op uw paaren
De glory van uw huwlyksbed,
Terwyl gy volgt de minnewet.
Hoe fehaat'ren Amftels Waterfchaaren.
C3.
|
||||||
|
HUWELYKSZANGEN.
Van vreugde, op haaren zilv'ren vliet,
Nu gy uv wenfch en min geniet*!
De Maasftroom fchynt verheugd te dansfen, En mengt zyn ftem met dit geluid,
Tot lof van Bruidegora en Bruid,
Die by zyn ryke waterglansfen, Staan zo beminnelyk ten toon
Als fchoone Venus en Adoon:
Zy kan voor Pallas mee verfchynen -, Gy voor Apol, wiens heerlyk licht
Zo krachtig doorftraalt in uw Dicht j
Dat gy de nevels doet verdwynen, En voert de Dichtkunft aan den dag
Veel klaarder als ooit Ne£rland zag.
De Zangberg is reeds in verlangen, En ziet uit uwen Echt te moet
Een Vrucht, die volg' zyn Vaders voet,
En 't fpoor van uwe Heldezangen. Uw beider geeft, en toon, en trant,
Herleeve dan in zyn verftand.
MDChXXVlll.
O P
|
||||
|
HUWELYKSZANGEN. i%
OP HET HUWELYK
VAN DEN HEERE
OAN BLAEU,
DER BEIDE RECHTEN DOCTOR,
EN MEJUFFROUW EVA van NECK.
Jjlet Y, cfat lang ter harte nam
't Geluk en wasdom van de looten , Uit d'onverderffelyken Stam
Van Blaeu, zo lofFelyk gefprootenj Sloeg de oogen op den jongften Zoon „
Die, met op 's Vaders fpoor te ftappen „ Zet zynen geeft volmaakt ten toon
In alle wyze weetenfchappen: En fprak, 6 braave Jongeling I
Met zo veel wonderbaare gaaven* Die teffens geeft en glans ontfingj
Zult gy dan eeuwig wroeten, flaaven , En ftaig doorgronden kunft op kunfli ?
En denkt gy niet aan 't heilig trouwen, Noch aan de Min en haare gunft,
Waar door ik moet myn ftaat behouwen ?- J*
|
||||
|
HUWELYKSZANGEN.
Ja de eed'le naam van uw geflacht
Zal zynen luifter, door het paaren, Zo lang beroemd, bemind, geacht,
Voor nyd en tyd en dood bewaaren. O heerelyke Naamgenoot
Van hem, die blyft onfterflyk leeven, In 't hart van Holland, na zyn dood,
Zo lang myn vryheid blyft verheeven ! Die hy, kloekmoedig, met zyn raad
Hielp hoeden in zo veel gevaaren, Tot welftand van myn Stad en Staat.
Op, op ! begeef u om te paaren : Terwyl de luifter van uw jeugd
Zo roemryk, als de zon in 't daagen, Belooft een huwlyksvrucht en vreugd,
Die Venus zelve zou behaagen. Zy kwam voor u de fchoonfte Maagd,
En voor uw rain alleen, te fpaaren, Die alien glans in 't aanfchyn draagt.
Op, op, begeef u om te paaren. Kupido zal u haar doen zien,
Doch met zyn lift en mogenheden Van boog en pyl geen byftand bie"n.
't Waar ook vergeefs. Door uw gebeden, Door eigen deugd en waardigheid,
En met ftandvaftig haar te minnen, Zult gy, die met dat voordeel pleit,
AHengs haar fierheid overwinnen.
Doch
|
||||
|
HUWELYKSZANGEN. 25
Doch treft een ftorm van tegenfpoed
Uw fchip van hoop op liefdens baarenj Vaar voort flechts j Venus fterkt uw moed.
Op, op! begeef u om te paaren. Hicr zweeg hy, en liet Blaeu ontroerd
Door zulke diepgegronde reden. Nu fcheen hy reeds van min vervoerd,
En zag in een der Nabuurfteden, Op 't fpoor dat hem de Liefde wees,
De Schoonheid die hem was befchooren: Met wierden min, en hoop, en vrees
Op eenen ftond in hem gebooren. Hy zag haar, de oorzaak van zyn wond,
En in haar duizenden van zwieren, Die, als de blonde morgenftond,
Met duizend lieflykheden fieren Het blank en bloozende aangezichtj
Waar in Natuur haar lieve lonkjes, En lagchjes geeftig heeft gefticht,
Waar door ftaag nieuwe flag van vonkjes Den Minnaar floegen om het hart.
Doch Eva, met een fchrander oordeel, Ontdekt wel haaft zyn minnefmart,
En dong verftandig tot zyn voordeel: Want zy, die met doorluchten geeft
Den fchyn kan fchiften van het wezen, Zag op zyn waardigheden meeft,
En bragt hem buiten 't moeilyk vreezen; 2> Hem
|
||||
|
26 HUWELYKSZANGEN.
Hem fchenkende haar hart en zin,
En op een nieuw fact lieve leeven. O Blaeu! hoe heerlyk is uw min,
Uw wenfch, met uw geluk verheeven! Hoe dier zyt ge aan van Neck verplfgt!
Dat voor een tyd uw luft zal fmooren, Om 's nachts de Maan en 't Starrelicht,
De Zon in d'opgang naar te fpooren, Tot daar zy daalt in Thetis plas.
De Min doet nu uw hand verwennen Van pasfer, graadboog en kompas:
Zy leert u and're tekens kennen In 't hemelfch voorhoofd van uw Bruid ,
Daar twee volmaakte zonnen lichten, Daar blinken ze om het heerlyk ft uit,
Wyl zy een dag op d'avond ftichtcn, "En fcheppen op een wond're wys,
Met haar bekoorelyke ftraalen, In uwe ziel een paradys,
Om uwe vreugd in top te haalen, Daar Eva loont uw trouwe min.
De Hemel zegene uw begin.
Veretnd den XXIIIftv van Hoti-
maand> MDCLXXIX. |
|||||||
|
O P
|
|||||||
|
HUWELYKSZANGEN. 2,7
OP HET HUWELYK
VAN DEN HEERE
REINIER GYSBERTSZ.
F O N T E I N, EN JONGKVROUWE
YBELTJE HERMANS
N A U T A.
Z A N G.
1 rekt Font e in, om 't moeilyk minnen
Dan zo fnel van *t zeilryk Y, Daar hy in de Poezy OefFende zyn fchrand're zinnen, En het nut der Koopmanfchap,
Met de fchipvaart, mogt doorgronden, En, door haar doorfleepen vonden, Yv'rig klom van trap tot trap? 2) 2 Daar
|
||||
|
HUWELYKSZANGEN.
Daar hy zag om voordeel vaaren,
Naar een and're waerelds end', Om 't bekoorlyk goud bekend, Door 't gevaar der veege baaren,
Tot de vreeSj van winft verzacht, Ziet de ryke kielen landen,
En den koopman waterranden
Naar de diepgelaaden vracht? Kan hy dan een Stad verlaaten,
Daar hy zo veel oeffening, Voor zyn geeft en kunft ontflng, En om een alle and're haaten ?
Die zyn fierheid maakt zo teer, Dat hy in geleerde boeken
Geen meer weetenfchap gaat zoeken,
Op 't doorluchtig fpoor van eer, En zyn yver doet verkouwen>
Wyl hy brand in 't vuur der min,
Zettende zyn hart en zin Op de Liefde en 't flaaffche trouwen.
Trekt hy dan van Amftels boord, Om een Maagd, die hem bekoort? TEGENZANG.
JLiefde is al te vaft van banden,
Al te aanlokkende in haar gunftj Dat om koopmanfchap en kunft Hy nict naar zyn Lief zou branden.
|
||||
|
HUWELYKSZANGEN.
Neen, de Min heeft meerder magt:
Zy ontziet geen onweerbuyen. 't Noorden, 't Ooften, 'c Weften,'t Zuyen, Met hun ongeftuime kracht,
Konden nooit zyn vaart vertraagen: En hy zeilt van Amfteldam
Naar het vuurflag van zyn vlam,
Naar het licht van zyne daagen, En de Noordftar van zyn ziel,
Daar hy hevig op verliefde, Als de Min zyn harte griefde, En haar oog zyn oog geviel.
Wat kan dan zyn drift weeVhouwen, Als hy 't aangenaame Beeld,
Daar zyn hoop en heil op fpeelt,
Poogt in haare Stad te aanfchouwen. Amftels zilv're watervloed,
Die met zyn bekoorlyke oogen Houd de waereld opgetoogen, Heeft geen water voor zyn gloed.
Hy gaat door gevaaren ftreeven, Als Leander nimmer mod,
Naar zyn Friefehe Hero toe.
Venus} fpaar hem 't lieve leeven! Is zyn moedig hart geftrand?
Wil ten minften 't lyf bewaaren, Red, ai, red hem in gevaaren. Zie hoe hy op 't water brand,
T> 3 |
||||
|
HUWELYKSZANGEN.
Doe zyn liefde veilig landen
In de haaven, daar zyn Bruid Steekt verlangende armpjes uit, Daar hy u, tot offerhanden,
Al zyn kusjes wyden zal, In een eindeloos getal. T 0 E Z A N G.
llandlyk land gy in de Haaven,
O F o n t e i n ! daar d'eerb're Maagd
Uw volmaakte keur behaagt,
Met zo veel beroemde gaaven. Hier is 't eind' van uw geklagh,
Van uw zorg, 6 trouwe Minnaar! Zie u zelf nu overwinnaar, Daar uw zon, by nacht en dag,
Straalen fchiet uit fchitt'rende oogcn, En op nieuw uw Trouwverbond,
Vaft verzegeld aan uw mond,
Door het minzaam mededoogen. Zo kwam Venus, vol van luft,
Door haar fchoone Adoon gevangen, Aan zyn blanke hals te hangen, Danr zy, nimmer zat gekuft,
Vleit den jongman onder 't vryen , En zich fpiegelt in het licht
Van dat aangenaam gezicht.
Dus zal zy uw ziel verblyen. |
||||
|
HUWELYKSZANGEN. 31
Met wat gloed van dankbaarheid,
O Fontein! zult gy haar naaken? Zie de roozen op haar kaaken, Door het lelywit verfpreid,
Schooner van de fchaamte fchynen, Als Diones roozekrans,
Ryk van aangenaamen glans.
Bruigom, doe haar vrees verdwynenj Pluk ze met uw lippen} pluk:
Zy zal we£r de haare reppen, C)m u nieuwe vreugd te fcheppen. Heerlyk bloei uw Echtgeluk,
Met den wasdom van uw jaaren, O Bekoorelyke Twee!
Roemryk groei uw vreugd en vred.
*t Zy in uw gezegend paaren Eeuwig dag, en nimmer nacht.
Gaat, vermeerdert uw Geflacht.
Den IF*» van Gra$mamd>
MDCLXXX, |
|||||
|
O P
|
|||||
|
>z HUWELYKSZANGEN.
OP HET HUWELYK
VAN DEN HEERE
SIMON VAN DER CRUYSSEN,
EN MEJUFFROUWE
SUSANNE SNOEK.
Vander Gruyssen, lang beneepen,
Lang bekommerdj wyl zyn hart,
Tusfchen hoop en vrees, de fmart
Van de liefde na moeft fleepen, Ziet in 't eind' zyn wenfch volbragt,
En Susanne in zyne mage.
't Snoekje, 't wit van zyn verlangen, 'r Waare beeld van vriendlykheid,
Daar de deugd haar glans in fpreid,
Dat eerft ving, is nu gevangen; Al haar zinnen zyn bekneld
Van het aangenaam geweld.
Kon zy langer wel verachten Al de fmeekende gebe£n,
Met zo veel gedienftigheen,
Als de trouwe Minnaar klagten Van
|
|||||
|
a
|
|||||
|
HUWELYKSZANGEN. 3$
Van zyn lyden en verdriet,
Reis op reis, haar hooren liet?
Neen: zy laat de fierheid vaaren, En de liefde haalt zy in,
Met een welvernoegden zin,
In de lente van haar jaaren, Nu haar leevens dageraad
Op het aangenaamfte ftaat,
En de glans der goude draaden Van haar hair en 't zacht albaft
Allerbeft het paaren paft:
Nu die waardige fieraaden Van haar handen hals en mond
Trotfen 't fchoon der Morgenfrond.
Zou die Schoonheid zo verdooven, En die nooitvolprezen lee'n,
Zonder in den Echt te treen?
Zou de Tyd de bloefem rooven, Van zo koftelyk een hoop?
En verflinden in zyn loop?
Neen: al die bevalligheden, Die de minnelykfte Maagd
In 't aanminnig aanfchyn draagt,
Wil zy aan een Vriend befteeden. Die, door zyn beproefde trouw,
Heeft verdient zo fchoon een Vrouw.
AI de roozen van haar kaaken, Gefchakeert iH 't lelywit,
£ Daaar
|
|||||
|
"* **\
|
|||||
|
34, HUWELYKSZANGEN.
Daar de zuiv're gkns in zit
Van Vroiiw Venus, als ze aan 't blaaken,
Haar fieraaden ftelt ten toon, En belonkt haar Lief Adoon, Zyn, 6 Simon! u gefchonkenj
En het aangenaame licht, Van dat hemelfche gezicht, Schiet voor u alleen haar lonken,
Dag op dag, met ftraal op ftraalj Onder 't vriendelyke onthaal. Zie nu uw geluk aan 't daagen,
Bruigom, en uw Brailoftsdag, Schooner als men immer zag, Uwe vreugde op 't voorhoofd draagen,
Met een zegen in den mond, Voor uw Huwelyksverbond. Dat nooit ramp uw welvaart fteurej
Noch het twiftvuur haat of nyd Uwe liefde fchende of flyt'; Maar dat ze eeuwig 't hoofd opbeure,
In vernoegde ruft en vred, O bekoorelyke Twee! Etn VHJfi*" van Hooimaand,
MDCLXXXI. |
|||||||
|
*
|
|||||||
|
O P
|
|||||||
|
HUWELYKSZANGEN. 3?
OP HET HUWELYK
VAN JONGKVROUWE
ANNA REBEKKA AMIA,
MET DEN HEERE
CAREL HARTSINGH.
X~let is dan Bruiloft 3 en de blydfchap uitgelaaten ?
En zy bemint, die ftaag de liefde plag te haaten ?
Kan 't moogtyk zyn ? is dan haar fierheid omgekeerd ?
Die koude boezem van 't Idaliefch vuur verheerd ?
Oja! Rebekka mint. Zy mint! en laat haar zinnen,
Door 't krachtig Noodbefchik des Hemels, overwinnen:
Want al de waereld had groot ongelyk geleen,
Indien zy buiten Echt zo veel bekoorlykheen
De hoop en bloefem, moeft zien flyten door de jaaren.
O neen! de Aanminnige is gebooren om te paaren,
Die met vergooden glans, zo vol van majefteit,
Elk overwon en bond aan haar bevalligheid.
Welk een geluk is u, 6 Bruidegom! befchooren,
Die voor veel anderen alleen haar kunt bekooren.
E 2 ' ;." Uxr
|
|||||
|
-
|
|||||
|
36 HUWELYKSZANGEN.
Uw wanhoop, hoop en vrees zyn nu al tevens uit.
Gy triomfeert, gy wint die hoogberoemde Bruid. Vergun me, 6 Min! dat ik, bedekt voor uwe ftraalen,
De liefde van die Paar eerbiedig af mag maalen; Hun zuiv're harten, door de trouw elkaar verpligt, U toe help wyden op 't Altaar van myn gedicht. Wat viel 't Heer C a re l bang ! wat onruft I welke plaagen I
Als hy zyn bede vond geduurig afgeflaagen ,
Door 't fmartelyke Neen -, toen hy, uit ongeduld ,
In eenzaamheid de lucht met klaagen heeft vervult.
Nu wenfcht hy dat zy mogt zyn minnewond geneezen*
Of meer meedoogender, of minder waardig wezen}
Dan hoopt hy weer, terwyl de wanhoop van zyn gloed
Hem beeven doet van vrees in 't treurige gemoed:
Gelyk een fchip in zee, gefokerd van de baaren,
Geffingerd heen en weer door 't barnen der gevaaren ,
Bevreefd voor de uitkomft van het wankelbaar geval t
Niet weet waar 't eindelyk noch eens belanden zal.
By beurten vleit hy zich, vcrrukt in zyn gedachten,
Dat ze eens zyn lyden iTiet haar liefde zal verzachten}
Maar weder peinzende op dit gantfeh volmaakte Beeld,
(Dat godlyk maakfel, daar de deugd in leeft en fpeeltj
Dat yder een houd in haar fchoonheid opgetoogen,
En alle harten dwingt door twee zielroovende oogen.,
Een
|
||||||
|
HUWELYKSZANGEN. 3/
Een liefde baart, die elk, behalven haar, verflind,
En flaaven maakt, tervvyl zy zelf haar vryheid mind,
Een yder branden doet, maar weigert te verkoelen,
En zonder deernis elk zyn fmarten laat gevoelen >)
Ziet hy, op nieuw in zyn verbeelding afgepynd,
Hoe al die zoete hoop in rook en wind verdwynt:
Gelyk als een in zyn gedachten opgenomen,
Van 't peinzen raakt in flaap, van't flaapenaan het droomen,
Die pas omhelft daar hy zo lang heefc na gezucht,
Of vind, ontwaakt, ilechts in zyn armen de ydle lucht.
De Liefde kreeg in 't eind' meMoogen met zyn klaagen,
Enheeft de Onwinb're mee in haar gareel geflaagen, Haar zin verandert, fchoon 't by na onmooglyk fcheen. 't Gaat wel5 zy luiftert naar zyn fmeeken en gebeen. Zo moet de naarheid van de bruine nacht verdwynen, Wanneer de dageraad de hemelfche gordynen Ontfchuift met held'ren glans, en, door een blyden lagch En roozegeur, verfpreid noch aangenaamer dag. Hy ftreek hy vleit en kuft, waar door zyraakt aan'tblaakew, Men ziet hem 't marmer van haar borft gevoelig maaken; Dat blanke marmer! 't geen de prys der fchoonheid won'.- Hy kuft en wederkuft; gelyk Pigmalion, Die zyn geliefde beeld daikt minlyk in zyne armen, En. bid dat Venus zich wil over hem erbarmenj, ^ 3 Wm
|
|||||
|
■
|
|||||
|
3$ HUWELYKSZANGEN.
Waar door zyn heete min de Yskoude blaaken doet,
Het bloed door de aad'ren jaagt metonwe£rftaanb'rengloed.
Zo valt noch eindelyk een hooggetopte ccder,
Hoe wederftaanelyk, door flag op flag ter neder.
Zyn trouwe min behoud in haar gedachten 't veld.
Zy, overwonnen van een aangenaam geweld,
Voek door het edel bloed, en fchrand're zinnen waaren
Een trek die ftammen voor 't verderven kan bewaaren,
Geflachten faamen mengt, en door een Hemelvuur,
De min vereeuwigt met de alteelende Natuur.
Haare oogen, daar wel eer een era ft heeft uit gefcheenen,
Met vriendelyk ontzagh, zyn nu, gelyk voorheenen,
Niet op de min vergramdj dat flonkerend gezicht,
Daar de onwaardeerb're ftraal des Diamants voor zwicht,
En 't zonnelicht braveert, verwekt nu geene lonken,
Als die vermengeld en gefmydigd zyn met vonken,
Waar in haar liefde ftaat vrymoedig afgemaald.
Het hemelfch aanfchyn, daar een zaligheid uit ftraalt,
Dat zuiv're melk en bloed vertoonde, is nu aan 't bloozen
Van min, en Venus fpreid op 't blanke vel de roozen,
Zo vcegchelyk als fchoon, van haar gewyden krans,
Waar door zy Venus zelf voorby ftrecft met haar glans.
Die minnelyke mond, eer zy de lieve lippen
Het levendmaakend ja 3 uit deernis, liet or.tflippen,
Blonk
|
||||||
|
■
|
||||||
|
■
|
||||||
|
HUWELYKSZANGEN. 39
Blonk uit in defcigheid van redenj 't zy haar geeft,
Die zo uttmuntende is als 's ligchaams braave leeft, In haare Moederfpraak een hemelval liet hooren, Of met Uitheemfche taal verwonderde yders ooren j Doch fpreekt mer zuchjes nu flechts woordjes uit, waar in Zy 's Minnaars braaven zwier verbeeld en zyne min. De minnewysjes, die zy fchroomend' plag te kweelen, Of onverfchillende op de cyterfnaar te fpeelen 3 En klavercimbelklank, zyn niet meer bloode of fchuw, *
Zy toont met haar gezicht dat zy ze paft op u,
Op u, Heer Bruidegom, daar zy de Nachtegaalen,
Met haare ftem, in het verheffen en in 't daalen,
In 't geeftig wenden en het draaijen, overtreft,
Maar, als haar fchelle keel uw deugd en trouw verheft,
Dan fchynt het of men hoort een koor van hemelfche Eng'len >
Die hunne keelen op het aangenaamft vermeng'leni
Of bovenaardfch muzyk, dat op een voegb're maat,
Den blyden we^rgalm van uw bruiloftstoonen flaat.
Zo ziet men deugd en trouw, en geeft met fchoonheid paaren
In een gelyken Hand van jeugd en lentejaaren. Verliefde Twee, nu een, 't deelt alles in uw vreugd.
Al 't aardryk ftaat met u in een gelyke jeugd, En blaakt zo wel als gy, geliefkoofd van de ftraalen Der Zonne, die haar gloed laat ruimer adem haalen, |
||||
|
4o HUWELYKSZANGEN.
En voerc op 't voorhoofd van dea dag atom ten toon,
Uw onbepaald geluk en min, zo trouw als fchoon. De Mey luikt vroeger op, en vlecht uw bruiloftskransfen ■, Zy mengt de blydfte verf met de allerfchoonfte glansfen, En op een veldtapyt wyd zy uw Trouwdag in Met bloemen, die alom vermaard zyn door de min, Met geuren van jafmyn, viool en mirtheblaaden. Het nieuw herbooren groen, met frisfen dauw belaaden, Vermeerdert uwe vreugd. Het Weftewindje zucht, Van lieve weelde, en vult het bruidsbed met een lucht, Waar in het zoet der Liefde en Lente al tevens zweeven. Het toov'rend Nachtegaaltje ontfangt op nieuw hetleeven, Daar 't alien Wildzang met zyn leut'rig keeltje tart. Het zingt hoe gy vernoegd vergeet geleeden fmartj Wat heil de Waereld uit uw Huwlyk is befchooren j Hoe in de Telgen, uit uw kuifchen gloed gebooren, Uw beider luifter, geeft en edelmoedige aart Uitmunten zal, tot roem der Stammen die gy paart. Maar 'k zie de Bruiloftsgoon gereed om u te leiden,
Daar Blydfchap, Weelde en Min naaruwekomftverbeiden. Gaat heen, Gelieven, gaat, daar Liefde fchildwacht houd. Leeft zo gelukkig, en zo zalig als gy trouwt. Deft XXVIllfl** van Grasmaatd,
MDCLXXXIII. I O P
|
|||||
|
i
|
|||||
|
HUWELYKSZANGEN. 41
OP HET H UWEL Y K
VAN DEN HEERE
HARMANNUS AMYA,
EN JONGKVROUWE
CATHARINA M VOGELAAR.
Jblemel! welk een wenfchlyk paaren!
Welk een heerlyk meefterftuk
Van de Liefde, en van 't Geluk,
Dat zo groot een vreugd kan baaren, Ak men heden ziet alom
In de Bruidj en Braidegom!
Bruidegom! zo waard geprezen, Bruid! zo vol bevalligheid,
Deugd, verftand en majefteit,
Die in d' omtrek van haar wezen Al het aangenaamfte draagt,
Daar de waereld van gewaagt.
F Wie
|
|||||
|
♦
|
|||||
|
+2 HUWELYKSZANGEN.
Wie zou zien en niet beminnen Zulk een waardig Beeld, zo fchoon,
Dat het kan alleen de kroon, En den prys der fchoonheid winnen!
Zulk een proefftuk van Natuur, 't Geen haar alvermoogend vuur Schiep bekoorelyk van leden,
Met een flonkerend gezichc, Daar de goude Zon voor zwichti Met zo veel volmaakte zeden,
Als op 't hoogft te roemen zyn In de aanminnige Katryn. Deeze Schoone kon de zinnen
Van Heer Amya alleen, En zyn hart, dat fchootvry fcheen Voor de Liefde, zoo verwinnen
Dat hy daadlyk om genaa De Overwinfter, vroeg en fpai, Vleit met bidden, kiaagen, kermen}
Of zy eindlyk, minder wreed, Met meer gunft, zyn bitter leed Mogt verzoeten door 't ontfermen.
Liefde geeft hem woorden in Van een ongemeenen zin. Goon! met welk een welbehaagen,
Met wat geeftigheid en kunft Vryd de Minnaar om haar gunft! Niet om weer te zyn ontflaagen
|
||||||
|
Van
|
||||||
|
'_
|
||||||
|
HUWELYKSZANGEN.
Van het minnelyk geweld,
't Geen zyn vryheid wetten ftelt:
Neenj hy is te zoet beneepen: Maar, om, zoo het mooglyk waar,
Naar zyn zin den Vogelaar.
In het zelfde net te fleepen, Daar de Min hem, door haar lift,
In verward had eer hy 't wift.
Zie, de Schoone leent haare ooren: De edelmoedige Amya
Krygt haar tot zyn Wedergaa,
Van den Hemel hem befchoorenj En haar trouw, haar hart en hand
Tot een waardig onderpand,
Ja, op nieuw het lieve leeven^ Nu haar minnelyke mond,
Die geduurig wond op wond
In zyn boezem heeft gegeeven, Heelt van pas zyn leed en fmart,
Met een toegeneegen hart.
Zie de lelyen en roozen, In 't bevallige gelaat,
Als de fchoonfte daageraad,
Geeftig gloeijen, blaaken, bloozen, Nu van fchaamte, dan van min.
Liefde neemt haar zinnen in.
't Onwaardeerbaar git der oogen, Held're fpiegel van 't gemoed,
F z
|
||||
|
HUWELYKSZANGEN.
Geeft getuig'nis van haar gloed,
Daar de Bruigom, opgetoogen In haar glans, van yder lonk Krygt een nieuwe minnevonk. Zy hielp hem, hy haar aan 't branden: Beide zyn ze, wel vernoegd, Van de Min tot een gevoegd, Door gewyde huwlyksbanden. Hemel! welk een vreugd op aard',
Nu Verftand met Schoonheid paart! Leeft, roemwaardfge Echtgenooten t In een zegen zonder maat, Die het al te boven gaat. Teelt beminnelyke Looten, Tot veel heil van Amfteldam, Daar de glans van d'achtb'ren Stam Mag van Amya in zweeven, Daar men Spiegels edel bloed, 's Burgermeefters deugd en moed, Zo doorluchtig in zie leeven, Dat ze, alom, gee'erd, geacht, Zyn de roem van \ braaf Geflacht. |
||||
|
HUWELYKSZANGEN.
Z A N G
J. riomf! triomf! zingt nu de Mirty
De Bruilofc is begonnen,
't Afkeerig hart, de koele zin Der fchoonfte Maagd verwonnen.
Zy voor de Min ftaag even fier,
En fchuw voor haar germchjes, Gloeit nu mee' van 't Idalifch vier,
En looft verliefde zuchjes. De Schoone word in 't eind de Bruid.
Van haare lieve lippen
Laat zy, met aangenaam geluid, Het zoete jawoord flippen.
De V o g e l a a r is nu in 't net,
Die zelf eerffi ving, ge van gen, En buigt zich onder liefdens wet,:
Met minnelyk verlangen. Zo zag men Venus om Adoon
Wei eer in liefde blaaken,
Wanneer als zyn behaaglyk fchooro Haare oogen kon vermaaken.
Zie nu in 't eind' vaa al uw druk,
O edelmoedig Minnaar!
't Begin van 't lang verwaclit geluk, Het geen. u maakt Verwinnaar.
^3 |
||||
|
HUWELYKSZANGEN.
Verwinnaar van dat fchoone Beeld,
'tWelk uk zyn lieve lichjes, Daar alle glans gelyk in fpeelt,
Schiet duizend minnefchichjes. Wie zou om haar bevalligheen,
Die harten kan beroeren,
Gelyk als eertyds om Heleen, Geen tien jaar oorlogs voeren!
Gy zyt alleen dat PuMchoon waard,
En, om uw braave deugden, Een hemelfch paradys op aard,
Vol eindelooze vreugden. Nu is ze in uw volmaakten zwier,
Heer, Bruigom, opgetoogen, Terwyl ge u fpiegelt, vol van vier,
In haar bekoorelyke oogen. Zie, Venus vlecht een mirthekroon,
Vol glans, om uwe hairen, Daar duizenden van Minnego6n
Inwyen 't vrolyk paaren. Dus ziet men hoe de Min verwint
Al dat haar magt durft tarten. Gaat, waarde Twee, nu eensgezind,
Geneeft, geneeft uw fmarten. In Amfleldam 3 den XIX*'" van Wyn-
maand, MDCLXXX1II. |
|||||
|
TER
|
|||||
|
HUWELYKSZANGEN. 47
TER BRUILOFTE
V A N D*.
LUDOLPH SMIDS,
EN JUFFROUW
ANNAde GROOT.
N u kunt gy in dc Liefde, 6 Smids! uw adem haalen,
Die door een tweede keur vind de eerfte fchaa vergoed , En eind'lyk al uw fmart en bitter leed verzoet In Anna , die uw hart verkwikt met zuiv're ftraalen.
Nu moogt ge, Apollo, van uw Dafne zegepraalen,
Zy vlucht, zy vlucht niet meenden wedrfchyn van den gloed
Dien gy om haar alleen gevoelde in uw gemoed, Voelt zy, van min verrukt, in haaren boezem daalen.
't Is Anna, die nu zoekt verkoeling voor haar vier
In de eed'le fchaduw van den fchoonen lauwerier, Dien gy verkreegt door uw Geneeskunft, en Gedichten. Dus kunt ge, op Nafoos fpoor, vereeuwigen uw min,
En wyden met uw zang uw blyde bruiloft in, Waar door haar Groote naam in d' uwen ftaag zal lichten. Echtelyk ver'eenigd te Groeningen ,
in Grasmatmdi MDCLXXXIF. g TER
|
||||
|
4.S HUWELYKSZANGEN.
TER BRUILOFTE
VAN DEN HEERE
LAURENS vander STRAATEN,
EN MEJUFFROUWE
SARA HOBBEN.
jrlcmel! ftort uw milden zegen,
Naar het ligchaam, naar 't gemoed,
A1s een aangenaame regen, Op dit Paar in overvloed,
Meng de zielen, fmek de zinnen Der Gelievcn onder een,
Die, door onderling beminnen, In het heilig huwlyk treen.
Trouwe min kan alles tarten> Liefde is fterker als de dood,
Streevende door alle fmarten, Moeite, tegenfpoed en nood.
Vryheid, waarder als hec leeven, Schatten, dierbaar voor 't gezicht,
Alles om zyn Lief te geeven Vale een trouwen Minnaar lichc.
Van.-
|
|||||||
|
■
|
|||||||
|
H U WELYKSZANGEN. 4y
Vander Straaten laat zyn zinnen,
Van de Liefde en van haar vuur,
Me£ ontfonken en verwinnen, Naar de wetten der natuur.
Zou hy nu geen liefde draagen, Zoeken naar een wederpaar,
In den maytyd van zyn dagen, In den maytyd van het jaar?
Nu de bloesfem van zyn leeven, En de bloesfem van 't faizoen
Hier toe fpoor en prikkels geeven, Nu het jeugdig lentegroen,
Reeds van min om 't hart geflaagen, Kuft den blankenmorgendouw-,
Met een aangenaam behaagen, En de 'Leeurik 't zoet der trouw,
Met zyn minziek kwinkeleeren s Wyd, op bruiloftstoonen, in,
Onder 't gloeijen van zyn ve£ren-, Daar het alles kwynt van min ?
Daar de beemden, bosfchen, boomen, Blaaken, branden overal,
Van de min me^ ingenomen, Als 't verliefde Idaliefch dal?
Ja, Heer Laurens voelt zich prangen Van een zoete zorg en laftj
Oog en hart blyft tevens hangen Aan bezield en blank albaft >
G Aan
|
|||||
|
■
|
|||||
|
HUWELYKSZANGEN.
Aan het leevend fneeuw der kaaken,
Aan de lipjes, die zo vars,
Die zo zoet, zo minlyk blaaken , Als het purper van een kars.
Alles kweekt zyn gloed en liefde} S a r a a s zeden, geeft en deugd,
Die met zo veel fchoons hem griefde, Daar ze in de uchtend van haar jeugd,
Alles ftreeft in glans te bovenj Even als de roos, vol geur, Al 't gebloemt' der vruchtb're hovcn Overwint in knop en kleur.
Wat heeft Va nder Straaten voordeel I Wclk een wenfchelyken ftand,
Zyne min, nu hy met oordeel Vryt een Schoone, wiens verftand
*s Minnaars gaaven kan waardeeren! Sara word, zy word verlieft, Op het hemelfche begeeren, Och! zy voelt haar hart gegriefd
In 't befpieg'len van zyn deugden, Trouw en edelmoedige aart,
En zy ziet, zy ziet vol vreugden Aan zyn ziel haar ziel gepaard j Hy, na zo veel zorg en wachten, Al zyn hoop en vrees verkeerd In den wenfch van zyn gedachten* Zy mint hem: hy triomfeert: O rocra-
|
|||||
|
«
|
|||||
|
HUWELYKSZANGEN. 5
O roemwaardige Echtgenoten ,
Nu in alles lotgemeen!
Elk wacht uit uw liefde looten Vol van uw bekoorlykhe£n; Looten, nooit van 't lot verlaaten, Zegels van uw Echteband>
Die, als Grootvaar Vander Straatin, Schraagen zullen Kerk en Land >
Daar gy eeuwig door zult leeven, Daar men Hobbens eerlyk bloed
In zal kennen, en zien zweeven. Nu, Gelieven, proeft al 't zoet,
't Geen vereende en eensgezinden, Aan elkander lief en waard,
Kunnen wenfchen, kunnen vinden, Om een Paradys op aard,
Met geen fchatten op te weegen, In een zalige echteftaat
Te genieten, door Gods zegen, Met een vreugde zonder maat,
Vry van zorg en ongelukken. Nimmer moet u rampfpoed drukken. DfM Wen van Bloeintaandf
JMDCLXXXIK |
|||||
|
G 2 TER.
|
|||||
|
ft H U W E L YKSZA NGE N.
TER BRUILOFTE
VAN DEN HEERE
FIETER DORVILLE,
EN MEJUFFROUWE
INGENA ROTTERDAM.:
1 n g e n A, die 't eenzaam leeven
Wei behaagde, fleet verheugd, ,
Met het hart om hoog geheeven, In Godvruchtigheid en deugd,
■
En uitmuntenheid van zeden,
Roemenswaardig haaren tyd,
Naar 't volmaakte fpoor der reden3 ,
Daar haar.ongemeene vlyt,.
In 't befpiegelen der dingen,
Door het ongenaakbaar licht
Weet kloekrnoedig heen te dringen, .
Heel gelouterd van gezicht.
Zedelesfen, goude Spreuken,
Van het oud en nieuw Verbond,
Door geen eeuw noch tyd de kreuken,
Vloeijen uit haar wyzen mond,,
Daar s
|
||||
|
HUWELYKSZANGENi
Daar zy fchift den fchyn van 't wezen,
En aan haaren Schepper laat
Wat zyn goedheid, hooggeprezen, ■. Schikken wil van haaren ftaat:
Want haar ziel, in God gelaaten, Ecu wig met haar lot te vre£n $
Smaakt geduurig honigraaten,-,. Streevende door de ydelhedn^
Der vergangkelyke lichten, Door het grimmen van den nyd j
Die voor haaren lof moet zwichten, . Hoe hy ook haar roem beftryd',
Spillende vergeefs zyn krachten- Op 't ftandvaftig hart der Maagd,
Steeds grootmoedig van gedachten, - Die de deugd in 't aanfchyn draagt.
Maar, terwyl haar fchrnnd're zinnen Overleggen, wat waardy
Dat men ziet de vryheid winnen, . Buiten dwang der heerfchappVj..
Op' 't gebonden huwlyksleeven; Wat het inheeft, buiten druk,
't Spoor der wysheid op te ftreeven, .- Vry van geeft, en 't flaaffche jukj .
<?3 |
||||
|
54 HUWELYKSZANGEN.
Komt Dorville voor haare oogen,
Om te ontdekken zyne min,
Daar zy zit heel opgetoogen, Van gedachterij hart en zin.
Och! hy durfc ze pas genaaken, Schoon dat hy alleen is waard,
Om de fiere Maagd te blaaken, Al zyn wenfch en luft op aard.
Nu wil hy zyn lyden klaagen: Maar, 't ontzagh breekt, al te ftraf,
Daar hy wil, en niets durft waagen, Zyn verliefde woorden af.
Zy, ontwaakt van haar gepeinzen, Ziet den Minnaar voor haar ftaan,
Die wel wilde, en niet kon veinzen, Schier van wanhoop overlaani
En zy word met hem verleegen, Die door gaaven, deugd en trouw,
Met geen fchatten op te weegen, Wel verdient zo fchoon een Vrouw.
Maar, wat zal zy nu beginnen? Reden, wet, natuur en pligt,
Voeren in haar borft van binnen,
In een zaak van dat gewicht,
Stryd
|
||||
|
HUWEtYKSZANGEN.
Stryd op ftryd, by beurt en vlaagen,
En de deernis komt haar ziel,
Om haars Minnaars lyden, knaagen> Daar hy zegt: Och! of 't geviel,
Dat ik noch met u mogt paaren! Schoone, nu zo lang gebeen!
Wat zou 't my al vreugde baaren I Welk een reeks van zalighee'n,
Vol van hemelfch vergenoegen, Zoude ik fmaaken hier op aard'I
Zie de waereld zaamenvoegen 't Geen met zyns gelyken paart.
Zie, door honderden van tyden, In het blyde Paradys,
't Heilig huwlyk innewyden, Daar, op aangenaame wys,
En met duizenden koraalen, 't Eerfte Paar word heen geleid
In een vreugd, niet af te maalen ; Daar het Bruidsbed is gefpreid
Van vioole- en roozeblaaren, En des grooten Scheppers hand
't Menfchdom zegent in het paaren, Kweekende een onlesb'ren brand:
|
||||
|
HUWELYKSZANGEN.
Volg die hen zyn nagetreeden,
En u gingen vrolyk voor:
Volg de Liefde, volg hun fchreeden, Langs dit Godgewyde fpoor,
Op hec Hemelfche behaagen, Dat uw huwelyksverbond,
Lang voor de eeuwen, tyden, dagen., Heefc .geveftigt met zyn mond.
Eindlyk ziet zy zich verwonnen, Buigende voor 't huwlykslot,
Hy zyn vreugd in haar begonnenj Vreugdt hem toegefchikt van God.
Zy verlaat dan 't eenzaam leeven,, Naar het Goddelyk befluit,
Wyslyk, zonder tegenftreeven. Hy word Bruigom, zy de Bruid,
Onder 's Hemels milden zegen, Die dit edelmoedig Paar
Eeuwig byblyve, en geneegen Kroon' hun huwlyk jaar op jaar,
Met bekoorelyke looten, Die hun :naam en flam vergrooten. Dtn Wl*. van Wynnaani,
MDCLXXXJV. |
||||
|
HUWELYKSZANGEN. tf
TER BRUILOFTE
VAN DEN HEERE
PIETER BLAAUPOT,
EN MEJUFFROUWE
HELENA de BRUIN.
irly is dan Bruigom, die van trouwe min aan 't kwynen
Schynt als de fneeuw voor 't vuur der zonne te verdwynen ? Zyn hart verteert zich zelf in d' aangenaamen gloed Van zyn Beminde, die verovert zyn gemoed, Ja, in haar geeft en deugd en vriendelyk vermoogen Van haar gezicht, hem houd geftaadig opgeroogen. De fchoone Helene fpeelt, als 't voorwerp van zyn min, Geduurig nacht en dag in zyn verliefden zin, Daar hy, befpieg'lende al haar glans en zyne fmarte, 't Geliefd en fchoone Beeld maak dieper in zyn harte: De Min fchaakeert de verf, daar hy 't bekoorlyk fchoon Van aanfchyn, mond en hals en boezem ftelt ten toon; De lonken van haar oog verflrekken voor penfeelen. Deez' harsfenfchildery, die zyne min kan ftreelen, Braveert Apelles kunft} hier maalt hy, door natuur, Daar hem de liefde noopt, het voorwerp van zyn vuur. Wat is de Minnaar ook hardnekkig in 't verbeelden! Hy, opgetoogen in een zee van minneweelden, H Aan-
|
||||||||
|
5 8 HUWELYKSZANGEN.
Aanfchouwt zyn Schoone, die de weerftraal van zyn gloed
Ontfing, eer zy het wift, in 't maagddyke bleed y Waardeerende zyn kunft, zyn trouw en fchrand're zinnen, En zo veel gaaven, daar hy zich door doer beminncn In d'opgang van zyn jeugd, in 't blaakenft van zyn tyd Zy voelc nu mee een zoece, een aangenaamen ftryd. Zy zucht, en in die ziuht kan hy haar we^rmin hooren. Haar hare dat fier en koud voor eeuwig fcheen bevrooren, Is nu gewenfcht ontdooid gelyk het winterwee'r: 't Wierd buigzaam,'t wierd gedwee Ja, gantfeh verliefd en tedr. Zy valt den Bruidegom, door 't minnelyk ontfarmen, Zo vriend'lyk als verliefd in zyn verlangende armen > En hy ontfangt met vreugd de langgehoopte Bruid, In wie de blydfchap ftraalt ten oog en aanfchyn uit: En zo haar vriendlyk hart nu zou noch iets mishaagen, 't Moet zyn om dat zy heeft te lang hem afgeflaagen> Tervvyl hy 't zyne voelt ontfteldvan minnepyn. Nu heeft hy 't wezen, dat hy eerft bezat in fchyn; Dat wezen, dat zyn echt zal vreugd op vreugd bereiden. Gaat heen, Gelieven, daar de Liefde u zal geleiden > De dageraad verfchynt met een verliefden lagch, Om uwe vreugd te zien y veel vroeger als hy plag. Gaat heen, daar u de Min zal koeft'ren in de weeldcn. \ Gaat wel. Verfiert u\v huis met leevendige beelden. Voor N. K
J>tn XIII<I*» van Sprtkhlmaand> MDCLXXXK
i
TER.
|
||||
|
HUWELYKSZANGEN.
|
|||||||
|
59
|
|||||||
|
T E R BRUILOFTE
VAN DEN HEERE
DR. DAVID van HOOGSTRATEN,
EN MEJUFFROUWE
MARIA van NISPEN.
J a, 't was Maria, die alleen
Had luft in deftige oeiFeningen, Met hemelfche befpiegelingen Het fpoor der wysheid naar te treen.
Maar Liefde laat zich niet braveeren O neen! zy overwint altyd.
Haar Liefde, aan Pallas toegewyd,
Moet eind'lyk mee* het minnen leeren: Zy leert het, en zy voelt haar hart
In liefde, eer zy het weet, verward.
Maar gy alleen kunt haar bekooren, O Bruidegom! zoo hoog verlicht,
Met uw betoverend gedicht.
Hoe ftreelt gy haar het hart door de ooren! Met welk een liefelyk geluid,
En keur van vloeijende gedachten, Weet gy haar fierheid te verzachten, Daar zy blyft hangen aan uw luit!
Hi Wat
|
|||||||
|
HUWELYKSZANGEN.
Wat hart, wat ziel wierd niet bewoogen?
Gy komt haar als Apol voor oogen. Zy vind in Dicht, en Artzeny
U uitgeleerd, en waard te kroonen. Zy hoort naar uw verliefde toonen. Zy kent de kracht der Poezy,
En wat het inheeft op te ftreeven Naar 't hoog geftarnt, met heilig vuur
Te bootzen 't weezen der natuur,
Te din gen naar 't onfterf'lyk leeven. Zy weet met welk een lieven gloed
De Dichtkunft veld wint op 't gemoed.
Och ja! zy weet het; en haar zinnen (Na dat haar Dicht het uwe heeft
Al lang grootmoedig naargeftreeft,
Als tiende van de Zanggodinnen) Ontvonken me6 van uwen brand,
't Gaat wel, haar boezem is aan 't blaaken. Uw minnezang kan haar vermaaken. Zy voelt, vervoerd door uw verftand,
Haar hart, lang bloode en fchuw beweegen: 't Is uwe liefde en kunft geneegen. Marie is nu alleen de ftof
Daar uw Gedichten van gewagen. En zy, zy zingt met welbehagen, Nu keer op keer, uw liefde en lof,
Hoogstraten is alleen het leeven, De ziel, 't fieraad van haarea toon.
|
||||
|
HUWELYKSZANCEN. 6t
Daar duizenden van minnegoon
Den zoeten wederklank van geeven. De Zangberg is met u verheugd,
En flaat de maat van uwe vreugd.
Apollo zelve ftelt zyn fnaaren, Nu hy zyn voedfterlingen ziet
Vereenigd, om het Bruiloftslied
Te zingen op uw vrolyk paaren. De blanke Merwe beurt het hoofd
Ten flroom uit, nu het fchel gefchater Van 't aangenaam muzyk het water Beroert, en alle klanken dooft,
By 't licht van uwe bruiloftsglansfen > 7j^ luiftert, en haar Nimphen dansfen. Lieft, leeft tot glory van uw ftam:
De min geneeze u die u griefde: Blaakt, bloeit en blufcht het vuur der liefde: Teelt Phenikfen uit uwe vlam,
Roemwaarde Kunft- en Mingenooten, Die me£, die mee1 ten reye gaan,
En op uw fpoor de dichtmaat flaan,
Daar gy, en zy uw naam vergrooten. Zo zing men lang, eeuw uir eeuw in,
Hoogstratens en van Nispens min.
Te Dcrdregt, den XXVUlfa van Lente-
maand, MDCLXXXV. |
|||||||
|
**l
|
|||||||
|
ter;
|
|||||||
|
6% HUWELYKSZANGEN.
TER BRUILOFTE
VAN DEN HEERE
PIETER de CLERCa
EN MEJUFFROUWE
CORNELIA BLOK.
't_Ls fchoone Blok dan, die uw hart,
O Clercq,! met haar bevalligheden, En duizend aangemaame zeden Verkwynen doet in minnefmart,
En met betoverende lonken Uw koele zinnen kan ontvonken. Zy fchynt, gelyk 't bevallig beeld}
*t Welk eer Pigmalion deed blaaken, Door 't lelyblank van haare kaaken, En boezem zo volmaakt geteeld,
Gevoelleloos van hart gebooren, Schoon ze is gefchaapen tot bekooren.
Och
|
|||||
|
A
|
|||||
|
•
|
|||||||
|
HUWELYKSZANGEN.
Och ja! zy btaakt, en voelt geen vuur.
Ze is koud, vervreemd van 't huw'lyks lecvcn, Daar Liefde voedfel toe moet geeven, Genoopt door prikkels der Natuur:
Doch echrer blyft gy haar genegen, In hoop en wanhoop gantfeh verlegen: Maar gy weet, als Pigmalion,
Die in zyn beeld, door kunftig fmeeken,, Het vuur der liefde wift te ontfteeken, En met geween vermurwen kon s
Uw beeld, uw minlyk B l o k , de zinnen; Te fmydigen tot wederminnen. Hoe ftreeft uw liefde nu voor wind,
O braave Minnaar ! daar geen vlaagen Van af keersbuyen u meer plaagen: Want gy bemint, en word bemint j
En. uw geluk in top gereezen Hoeft niets te honpen, niets te vreezen; Zo ziet men vaak, aan 's hemels trans,
Na bulderenden wind en regen, De zon verfchynen met vcel zegen, Verkwikkende, door haaren glans,
Daar alle nachten voor verdwynen, *t Beneveld aardryk in het kwynen. |
|||||||
|
•
|
|||||||
|
^ HUWELYKSZANGEN.
Wat fchynt uw min, met fchooner zwier,
Nu over alles vrolyk heenen! Het droevig onwe£r is verdweenen. Cornelia, niet meer zo fier,
Laat gunftig in uw hart de ftraalen Van haar bekoorlyke oogen daalen. Heer Bruigom, uw beproefde trouw,
Uw deugd en uw ftandvaftig minnen Verdienden dat gy zoud verwinnen Zo fchoon, zo vriendelyk een Vrouw,
In 't kwikfte van haar lentejaaren, Om met uw blonde jeugd te paaren. De Liefde, die verwinfter is,
En nimmermeer zich laat verachten, Maalt, tot triomf, in haar gedachten Op "t fierlykft uwe beeldtenis;
Daar zy voor eeuwig u zal eeren En onophoudelyk waardeeren. ]||r o k hoort naar uw verliefde re£n,
In uwe gaaven opgetoogen, En is, nu teder en bewoogen, Gevoelleloos van naam alleen.
Zy wenfcht uw minnevuur te blusfchen, Daar 't haar geoorloft is te kusfen. Gaat
|
|||||||
|
•
|
|||||||
|
•
|
|||||||
|
HUWELYKSZANGEN.
Gaat heen, Gelieven, gaat dan heen,
Daar ge eindelyk, na lang verlangen, De hoop zult van uw min ontfangen. De Liefde is u reeds voorgetreen,
En heeft geopend de echtgordynen. Gaat, gaat, verzacht uw minnepynen. Wyd uwe blyde Bruiloft in,
Met eindelooze zaligheden, Als 't eerfte Paar in 't vrolykEden. Zo groei, zo bloei, zo blaak uw min
In vrede en allerlei genuchten, En aangenaame huw'lyksvruchten. Den XVlit* van Herfflmaandy
MDCLXXXK |
|||||
|
I
|
|||||
|
i6 HUWELYKSZANGEN.
OP HET HUWELYK
VAN DEN HEERE
VILLEM van ZON,
DOMHEER VAN OUD MUNSTER,
EN MEJUFFROUWE HELENA vanderHEK.
N
u 't hemelfche befluit is eindelyk aan 't baaren,
O Bruidegom en Bruid! daar gy, genoopt tot paareft Op 't eerlyk echtaltaar uw zuiv'ren minnebrand De Godheid toewyd , als een heilige oiFerhand, Ten hemel vliegende met wenfchen en gebeden j Zdu myne Zangmeeftres, in zo veel plechtigheden; En uitgelaaten vreugd, niet meeten reye gaan? En in uw bruiloftspalm y laurier en mirtheblaan Haar vaerzen mengen, om door uwe min te leeven ? O ja! zy voelt haar van uw vriendfchap aangedreeven,, En, door uw huwlykstoorts befcheenen en verlicht, Zingt zy, in fchaduw van uw liefde, haar gedicht. ■
|
||||
|
HUWELYKSZANGEN. 6?
Zyzingt: Wat wonder dat van Zon me£ kan beminnen!
Dat hy beheerfchen laat de vryheid van zyn zinnen
En onverfchillend hart! dat hart gewoon voorheen,
In letterdefFening, de wysheid naar te tre£n,
En, onvertnoeid van haar eerwaardig vuur aan 't blaaken,
Zich in zyn bockvertrek alleenlyk kon vermaaken,
Om haar vcrborgenhcid te zetten in den dag •,
Of door al 't geen hy in uitheemfche landen zag,
Ver van den Amftel, zyn geboortftroom, heen te dringen.
Maar, bezig wezende in zo veel befpiegelingen,
Verwinnende alles wat zyn yver tegenftaat,
Bcftryd de Min hem, die zich nooit braveeren laat,
Ja, overwint hem daar hy fchynt te triomfeeren:
En op dat hy terftond zou volgen zyn begeeren,
De kracht van alles, dat om hoog en hier bene£n
Zyn weezen heeft, in hem erkennen maar alleen,
Treft zy zyn boezem door de zielberoerende oogen
Van een Helene, in wie Na'tuur al haar vermoogen,
Om grootfe zielen te bekooren, fchiep volmaakt
Haar ^roefftuk toonende nu zy de Zon zelfs blaakt,
Die, het bezield albaft haar 's boezems van ter zyden
Belonkend', blyken geeft van zyn inwcndig lyden,
Zyn zinnen ftreelende op een aangenaame wys.
Zo kon Klimene, haar v( rgooden glans ten prys,
/ 2 Haar
|
||||
|
68 HUWELYKSZANGEN.
Haars minnaars Febus borft, met haar gezicht, ontvonken,
Zyn vuur aankweekende met duizend lieve lonken,
Tot dat hy eind'lyk zyn geliefde vyandin
Moeft need'rig fmeeken om genade en wedermin.
Nu voelt van Zon me£, hoe flandvaftigzyn gedachten
Gewapend fcheenen om de liefde te verachten,
Een ongewoonen, ja een onweerftaanb'ren gloed
Zyn vonken fpreijen door zyn edelmoedig bloed :
Dies geeft hy 't op; gelyk een hart, dat mo£ geronnen
Langs berg en dal, in 't eind' door'sjaagers pyl verwonnen,
Ploft ademloos in ' t zand voor 's winnaars voeten neeY.
Nu zoekt hy zich, niet fchuw van't minnen als wel eer,
Aan 't vuur, waar aan hy zich gebrand heeft, tcgeneezen,
Zyn vlam teblusfchcn, daar Helenaas vriend'lyk wezen>
En 't bios der wangen nooit zyn graag gezicht verzaad
Hem 't zoet verbeeldende dat hem te wachten ftaaf,
Als zy voor haaren Zon een daag'raad zal verftrekken ,
Om zyn volmaaktheid aan haar minnegloed te ontdekken j
En voor een Thetis, als 't aanminnige avondrood
Van haar bevalligheid hem trekt in haaren fchoot:
Waar dat hy ongeftoord met luft zal adem haalen,
En vrolyk ruften na 't grootmoedig ommedwaalen
Dcr waereld, die hy zag naauwkeurig in haar loop,
Befchietende, in haar glans, de noordftar van zyn hoop,
En
|
|||||
|
•
|
|||||
|
—•
|
||||||
|
HUWELYKSZANGEN. 69
En d'aangenaamen prys van zyn verliefd verlangen.
Maar, zie wie dat gy in uwe armen zult ontfangen,
Schoonoogde Bruid , daar elk ftaat van verwond'ring ftom ? Gy krygt een Zon tot uw verkooren Bruidegom. Doch vrees geenilns hem in zyn vollen gloed te naaken, Terwyl zyn zuiv're borft het vuur, dat hem doet blaaken, Gelyk de zeilfteen, uit uw lonkende oogen trekt; Dies moogt ge uw Febus vry aanfchouwen ongedekt, Die fteeds aan de oofterkim van uwe ziel zal daagcn, Daar eeuvvig blinken ora uw liefde te behaagen; Terwyl gy, aan zyn gloed en waarden glans verpligt, Den dag veel liever zult verwenfchen als dat licht. Roemwaardig Paar, die voor elkander fchynt gebooren!
O welk een groot geluk is uwe trouw befchooren , Nu alles u van zelf toevloeit, en kroont uw min! De jeugd van 't jaar neemt met uw bruiloft een begin, Die op het voorhoofd ftaat der Lentezon gefchreeven, Daar zy, van min mee, op uw voorbeeld, aangedreeven Haar gloed fmelt in den fchoot der guile en vrolyke aard'. 't Vermaak'lyk Doorneburg, verheeven en vermaard
Na dat een nieuwe Z o n 't verkwikte met zyn ftraalen Barft nu van blydfchap uit zyn uitgebreide paalen, En treed al juichende en verlangende u te moet, Daar zy, vereenigd met den weelderigen vloed I 3 Der
|
||||||
|
.
|
||||||
|
70 HUWELYKSZAN- GEN.
Der zilv're Vecht, omhelft en kuft zyn fchoone baaren,
Als of gy haar het fpoor geweezen had tot paaren. Dus praalt ze, als Koningin der daalen, in het licht, Haar kruin verheffende veel hooger als myn dichtj Hovaardig nu ze uw Echt, met duizend zaligheden, Verftrekken kan op aarde een hemelfch lufthof Ederij Terwyl ze door uw liefde, als Gions waterval Op 't vrolykft eeuwig haar volmaakt doen bloeijen zal, Daar gy, als't eerfte Paar, aanfchouwt, verrukt van weelde} Hoe voor uw huw'lyksvreugd de Schepper alles teelde. Dies bloeit dejongkvrouw May nu vroeger als ze plag, En, voelende de vreugd van uwen bruiloftsdag, Spreit zy een bloemtapyt waar dat gy zet uw voeten; Terwyl ze uw min komt met een veldmuzyk begroeten, Op een verliefden toon, en ftort een morgendouw Van allerley geluk op uw gewenfchte trouw. Zo geeve u zegenryk de Bronaar aller dingen,
Uw naam ten prys, een recks van fchoone zonnelingen, Waar door uw ftam fteeds blinkt, en uwe liefde blaakt In zulk een huw'lyk dat een eeuwig vryen maakt. Ver.'end in 's Gravenha&e , den X Vdtn
van Grasmaandr MDCLXXXVU. O P
|
|||||||
|
-
|
|||||||
|
HUWELYKSZANGEN. 7%
O P
HET ZELFDE H U W E L Y K.
VJy die alleen maar in uw vryheid fchiep behaagen,
O fchrandere van Z o n ! gewoon in deezen ftand De min te haaten, en de flaaffche huw'lyksband Belagchende yder die van liefde kwam te klaagen:
Geen voorwerp, hoe volmaakt, kon u.ooit min doen draagen,
't Zy ge aande Seine, en Teems,of aan 't Toskaanfche ftrand Volmaakte fchoonheen zaagt, of weer aan 't Y beland, Gezind waart eenzaam daar te flyten uwe daagen.
Tot eind'lyk 's Gravenhage, uit zo veel goelykhe^n,
Uw borft blaaktdoor'tverftandenfchoonheid van Heleen, Aan wie Natuur niets van haar gaaven wilde fpaaren. O Bruidegom! die met uw glans haar glans verwon ,
Zy zal, gelyk de Maan, het licht van u, haar Zon,, Verkrygen, en uw Echt glansryke ftarren baaren. Voor M. Barnsteen:
|
|||||
|
TER
|
|||||
|
7* HUWELYKSZANGEN.
TER BRUILOFTE
VAN DEN HEER.E
JACOBUS BLOCK,
EN ME J UFFROU WE
JOHANNA STEENMEY.
Z A N G.
Word Johanna, teer van leden,
In het bloeijen van haar jeugd,
Zo vol fchoonheid, geeft, als deugd,
En beminnelyke zeden, Reeds gedwongen onder 't jok,
En gebonden aan een Block?
Moet zy mee" haar vryheid derven.
En zo vroeg den fchoonen gloed,
'c Lelymelk en 't roozebloed
Op haar kaakjes zien befterven, Steeds gedrukt in flaaverny,
Eeuwig vaft, en nirnmer vry?
Zal
|
|||||
|
i
|
|||||
|
HUWELYKSZANGEN. 75
Zal die morgenzon in 't daagen,
Nu zy met het flonk'rend licht
Van haar vriendelyk gezicht
Alle harten kan behaagen, Vleijende met zoete hoop,
Dus geftuit zyn in haar loop?
Zal zy dan de maagdereijen,
Met haar zang die alles ftreelt,
En by beurten kwetft en heelt,
Nimmermeer ten dans geleijen? Zal het huwelyksgareel
Smooren 't orgel van haar keel?
Mag men haar dan niet beklaagen, Daar ze een B l o c k aan 't been moet draagen ? TEGENZANG.
JNeen! 6 neen! zy is gebonden
Aan een Block, dat over al
Haar gedienftig wezen zalj
Buigzaam door zyn minnewonden. Van een eed'ler aart en ftofj
Aller Blokken eer en lof.
K Block
|
|||||
|
•
|
|||||
|
74, HUWELYKSZANGEN.
Block die, om haar te bekooren,
Laft noch arbeid fchat te duur,
Zich opoff'rende aan het vuur
Uit haar lieven glans gebooren, Daar zyn min, gelyk het goud,
Fyn gelouterd, proef behoud.
Block, alleenig waard te leezen,
De eed'le bloemen, fchoon van kleur,
Van fchakeerfel, glans en geur,
Uit Johannaas vriend'lyk wezen, En het aangenaame groen
Van haar leevens lentfaizoen.
Block! die haar getrouw zal ftrekken >
Door een liefde zonder maat,
Een gezegend toeverlaat,
En haar yt zoet geheim ontdekken Van 't geheiligd huw'lykslot,
Door het minnelyk genot,
Streevende alle heil te boven; Wie zou haar geluk niet looven? SLOT-
|
||||
|
\
|
||||||||||
|
HUWELYKSZANGEN, 7%
SLOTZANG.
|
||||||||||
|
Ze
|
||||||||||
|
gent, zegent dan den ftond,
|
||||||||||
|
Die u beiden heeft gewond,
O gelukkigfte aller menfchen! Na lang hoopen, na lang wenfchen, Ziet gy al uw leed verzachtj En uw blyden bruiloftsnacht j Schoonen nacht, welke u de weelden, Die ge u mogt al lang verbeelden, In een paradyslucht brengt, Daar ze uw zielen fmelt en mengt Gnder een! Ai zie ze daalen Met veel aangenaamer ftraalen Voor uw liefde, als ooit de zon Op den middag blinken kon! Nacht, die een maakt van u beiden, En u gunltlg zal geleiden Daar ge in eindelooze luft Van uw minnezorgen ruft. Eeuwig moet u die gebeuren, Van geen haat noch nyd te fteuren, Buiten tegenfpoed en druk, In een onbepaald geluk, Zingende fteeds bruiloftstoonen. Zo moet God uw huwlyk kroonen. Den XXlllft'i van Lentemaand,
MDCLXXXVIII. K 1 OP
|
||||||||||
|
75 HUWELYKSZANGEN.
OP HET HUWELYK
VAN DEN HEERE
MR. SIMON MUIS van HOLY,
HEERENARENTSZOONj
EN JONGKVROUWE ANNA ELISABETH de WITT,
HEEREN CORNELIS DOCHTER.
D e Vryheid, die al lang, met zo veel leeds en hoons,,
Zag 't ongelyk van haar getrouwe Voedfterzoons, En, door de fcheemering van onze byft're dagen, De groote Lichten van deeze eeuw vergeefs beklaagen, 't Zy 't heilige gebeent', daar 't vry van ftaatzorg ruft, Van onverbafterde Hollanders word gekuft, Of daar de Deugd is, om haar trouw, nit ampt en flaaten Gcfchokt, van hen bemind, ten trots van die haar haaten, Hoort eind'lyk, in haar hart vernoegd, ter goeder uura Hoe dat de Liefde, door 't gewyde huwlyksvuur, Twee eed'le Stammen 3 van het al te bitter woeden Der helfche twift vervolgd, zal voor 't verderf behoeden, |
||||
|
HUWELYKSZANGEN. 77
En rukken uit de magt van d'alverflindb'ren tyd;
Op dat zy naamaals, met het waardig krooft verblyd, Mogt, in'tgrootmoedigbloed, aanwyzen de Amptenaaren, Die voor het recht, gelyk onwrikb're ftaatspylaaren, Vaft ftonden, en eerlang, vry van het drieft geweld t Zich door dit Huw'lyk zien op nieuw ten troon her field. Zy y die haar vreugd pas in dit overleg kan uitten,
Vliegt, met zo groot een hoop} niet in haar vaart te fluiten , Om 't onwaardeerlyk Paar te zeeg'nen met haar mond. Zy vind Heer Simon door de zuiv're Witt gewond,
Daar hy de gaaven van zyn Schoone in zyn gedachten Afmaalt, en peinft wat vreugd zyn liefde heeft te wachten Van haar ontlooke jeugd, in 's leevens dageraad, Van zo veel luifter als, in 't voegchelyk gelaat Gedommeld onder een} flraalt in zyn hart door de oogen T Daar uit erkennende dat goddelyk vermoogen Van haar doorluchten Stam, waar in de majefteit En heufche zedigheid, by beurten, twift en pleit Met haare fchoonheid, die alle oogen kan behaagen. Hy vind den dapp'ren Witt, de waereld omgedraagert Op vleugels van zyn deugd, ten toon in haar gezicht : En meent nog in haar glans te aanfchouwen 't Heldenlicht In zulk een ftaat, als hy, bewaard in lyfsgevaaren, Atom begroet wierd voor beveiliger der baaren, En, triomfeerende van Chattam, in dien ftand, Voor de Eer en Vader van het waarde Vaderland: Of zo gelyk hy liet zyn ftaatorakels hooren, Tot Burgermeefter van het vrye volk verkooren, K 3 Het
|
||||
|
78 HUWELYKSZANGEN.
Het byl en bundelrecht, met Dordrechts burgery,
Verdedigde met lof, van alien lafter vry: Of zo als toen hem, van de Nyd te fel verbeeten, Het loon der dapperheid, het onbevlekt geweeten, Zo zuiver als zyn naam, blonk klaar in zyn gelaat, Tot overtuiging zelfsvan d'opgeruiden haat. Terwylhem 't bleed op zulkeendenkbeeld kooktindeaders,
Erkennende in zyn Braid het eerlyk Beeld haar 's Vaders, En tot verwondering van zyn getrouwen gloed, Al de edele fieraan van ligchaam en gemoed Der wakk're Ruwaardin, wiens onwaardeerb're gaaven , Geacht, geroemd, gee'erd by alle waereldbraaven , In haar ftandvaftig hart uitblinken even fchoon, De Nyd verwinnende als een moedige Amazoon: Zo ziet hy eindelyk de Vryheid van ter zyden Hem groeten , kennende, door het verloop der tyden, De Eerwaarde naauwelyks , gemarteld en vertreen, Als door 't vergoodde licht der oogen, en haar re£n. Zy zegt :'t gaat wel,HeerM u i s/t gaat wel,dat gy door't paaren
My, in uw Stamhuis, voor 't verderven wilt bewaaren -, Dat Stamhuis, daar al lang myn welvaart in beftond, Van zo veel eeuwen af op onverwikb'ren grond Van eer en dapperheid geveft, daar 's Lands Kronyken Voor eeuwig mce tot lof van uwen Nazaat pryken. Zo fproot gy uit een reeks van Helden, hoog geacht, Die tot een fteun van Staat en uw beroemd Geflacht Verftrekten, trachtende, fteeds fchuw voor tierannyen, Den Landgenooten te behoen voor dwinglandyen. Zo
|
||||
|
HUWELYKSZANGEN. f§
Zo blonk Heer Jacob uit, die 't onbetoomd geweld
Der Spaanfche Monarchy, gelyk een moedig Held, Te keer ging, en, het heil van 't Vaderland geneegen, 't Gewigt dier fchennis heeft gewoogen met zyn degen, Zynde av'rechts om zyn deugd voor muitenaar verklaard. Hoe zedig blinkc die moed, Hcer Simon, in uw' aart,
Van vrienden hoog geroemd, van vyand onbelafterd, En van de oprechte trouw uw 's Vaders onverbafterd j Wiens edelmoedigheid, wiens zorg voor Stad en Staat De ondankb're Dortenaars met fchand voor't voorhoofd flaat. Maar 't Staatvernuft, gewoon de zon voorby te zweeven, Gelyk een Arend op zyn wieken voortgedreeven, Zal, aangebeen in 't hart der dankb'ren, voor altoos, Doorlugtig leeven in uw telgen eindeloosj Wier deugden onvervolgd in Neerland moogen frraalen: Zo zal ik uit hun licht myn luifter we£r herhaalen, Daarze op het fpoorvan Muis, envande Witt, myn ftaat Handhaaven zullen in een zegen zonder maat. Uit had zy, toen zy zag dat in het deftig wezen
Des braaven Bruidegoms de weerfchyn was te leezen Van haare fchoone hoop. De Minnaar wacht de vrucht Dier ryke zegening, terwyl zy in een lucht Vol paradysgeur, die de zielen en de zinnen Vervrolykt van de geen die haar oprecht beminnen, Allengs vertrekt, om ruimte aan zyn verliefd gemoed Te geeven, blaakende in een zuiv'ren minnegloed. Hy ftelt de ftaatzorg, die zyn ziel is aangebooren,
Om 't nut der liefde, dat zyn Huw'lyk is befchooren, |
||||
|
80 HUWELYKSZANGEN.
Ter zyden, en hy geeft zich over aan zyn vlam,
Tot heil van zyn aaloude en heerelyke Stam: Hy geeft zich over! en hy tracht die vlam te blusfchen, Terwyl dat Anna noopt den Halsvriend om te kusfchen, Daar hy in 't vrtend'lyk en het vrolyk kriftalyn Der oogen, fchitt'rende als een lentezonnefchyn, Zich fpiegelt onvermoeid met eindeloos behaagen, En in die tolken van haar hart aanfchouwt de vlaagen Van 't minnelyk geweld, dat haare ziel beftryd. Gelei, 6 Bruidegom! gelei de Bruid('t is tyd) Daar u de Liefde wacht, en ftrengelt mirthekransfen}' Daar Hymens fakkellicht, met zyn gewyde glansfen, Herfchept u\v Bruiloftsnacht, uit Goddelyk ontzach, Voor de uitverkooren Bruid, in d'aangenaamften dag Waar van zy is de zon, die met haar fchoone ftraalen Ryft blyde en blinkende in u\v ziel op, zonder daalen, Waar van dat gy ontfangt het eeuwige bezit, Befchietende in dien glans uw lang gewenfchte Witt. Zo moet's Lands Mogendheidmetuwewelvaartgroeijenj,
De Merwe, uw voedfterftroom, in alien zegen bloeijen, Dat zy eerlang haar wenfch uit uwe Trouw geniet: Waar op de Vryheid hoopt, waar op ons Holland ziet. Ver'eenigdin Dordrecht, den XXIlP"* van
ZmemiaandyMDCLXXXrill. |
||||||
|
TER
|
||||||
|
%
|
||||||
|
H U WE LY.KSZ ANGER 8«
TER BRUILOFTE
VAN DEN HEERE
NICOLAAS MEYER OTTO,
EN MEJUFFROUWE
MARIA WIEBOUTS.
ills Wi ebouts aan het Y moeft derven
't Gezelfchap van haar Echtgenoot,
En eenzaam als een duifje zwerven, Dat van zyn gaaitje ftaat ontblootj
Vertrok zy naar het luftig Sparen, Verlaatende Amftels zilv'ren vliet,
Om donk're droefheid op te klaaren, En min te denken aan 't verdriet:
Hicrom trad zy langs beemden, boomen, (Haar geeft had lang genoeg gezucht)
En fchiep, by 't ruifchen van de ftroomen, Een fterker moed, en frisfcher lucht:
** Haars
|
|||||
|
•
|
|||||
|
HUWELYKSZANGEN.
Haars levens lent' paft ander leeven.
Zy ley dan 't floerfche tooifel neer:
De vreugde, uic hart en geeft gedreeven, Verfcheen toen in haar aanfchyn weer,
En fchitterde nit haar heldere oogen, Waar uit de zon haar luifter haalt,
Als zy met neveldamp omtoogen, Door 't droevig lamfer vrolyk ftraalt.
Dit kon de fiere borft doen branden Van Meyer Otto, en zyn zin
Vaft knevelen in boei en banden, Als lyfsgevangen van de Min.
Hy geeft haar kundfchap van zynkwaalen, En noemt haar de oorzaak van zyn gloed
Zoekt van het vuur noch hulp te haalen, Schoon 't hem dus hevig branden doet.
Maar zy, van 't echte juk ontflaagen, Weet beft dat elk, die zich verbind,
Het lief en leed van beids moet draagen} Waar door zy de oude vryheid mint.
Hierom zo bar ft hy uit in klagten, Tot mindering van zo veel fmartj
Zucht heele dagen, gantfche nachten,
Om tot ontferming dus haar hart,
Indien
|
||||
|
HUWELYKSZANGEN. 8*
Indicn het mooglyk was, te buigen:
Maar wat hy deed, 't was al om met.
Hy riep dan 't aardryk tot getuigen En byftand aan in zyn verdriet.
Dies kon hy tot zyn hulp verwekken « De Liefde, kundig van zyn kwaal,
Die zich, om haar in 't net te trekken, Veranderde in een Nachtegaal,
En vloog op takken, en op blaaren, Van 't luftverwekkende geboomt,
Alwaar 't aan de oevers van het Sparen 't Gebruifch der dart'le golfjes toomt.
Hier kwam zich Nicolaas verluften, Verzeld met haar die hy ftaag vryt,
Zyn ztelzon, die hy nood te ruften Daar 't Minnewichtje zong om ftryd,
En aller keeltjes klank kon fmooren: Nu zong het met veel fchooner zwier,
De fchoone Wiebouts aan haare ooren, De krachten van het liefdevierj
En hoe Karthagoos Koninginne Verliefd op den Trojaanfchen Held,
Heeft, om dien Vorft, en zyne minne, Sicheus uit Kaar hart gefteld.
L 2 Dus
|
||||
|
HUWELYKSZANGEN.
Dus heeft 'c hervormde Nachtegaaltje
Maria, wyl zy yvrig hoort,
Met ziilk een liftig tovertaaltje Verwonnen, en op nieuw bekoort:
Het geeft den Minnaar dan een teken Hoe 't Lief verliefd was en gewond,
Terwyl haar oogen klaarder fpreeken, Is Meyer Otto, om den vond
Van Venus fchrand'ren zoon, vol vreugden*} Waar door hy krygt zowaardeeen Vrouvv,
Metfchoonheid, braaf verftand, endeugden* Dies worden ze eindlyk door de trouw
Voor *t echtaltaar, aan een verbonden. Nu wenfcht myn Zangfter deeze Twee,
Dat nooit Sun liefde werd gefchonden, Maar dat hen ftaag een voile zee
Van alle zegen toe mag vloeijen. Hun eeht voor eeuwig fta te bloeijen* Gtvitrd'm Haarlem, den XXIf™ van
Qefjlmasxd, MDCLXX1V. TER
|
||||||
|
HUWELYKSZANGEN. 85
TER BRUILOFTE
VAN DEN H E E 11 E
NICOLA AS HARRE W YN,
EN JONGKVROUWE
JOANNE OPPYN.
Wanneer de Liefde lag in haar gewoone laagen,
Geraakte Oppyn , eer zy het dacht, haar vryheid kwyt, Na dat haar Hareewyn had lang gebeen, gevryt, Op hoop van zonnefchyn verdraagende af keersvlaagen.
Dus is de licfdc haar om 't fiere hart geflaagen
In 't aangenaamfte van haar's leevens lentetyd, Waar door de droeve geeft haar's Minnaars wierd gevlyd, Wyl zy,in plaats van-Maagd,den naam van Vrouw wil draagen.
Dies fchonk zy hem haar hart, daar alle deugd in fpeek,
Daar hy, door liefdens kunft enkracht, ftondafgebeeld,. En, triomfeerende, zyn zitplaats had ge-kreegen, Nu wenfch ik deeze Twee, vereend door d'ecbteband,
Dat voorfpoed,vredeen vreugd aankweek'haar kuifchtn brand. En 's Hemels gunft hen mild befproei met alle zegen. Den VIlh* man Oegflmaand,
MDCLXX1K Lx TER
|
|||||
|
-
|
|||||
|
86 HUWELYKSZANGEN.
TER BRUILOFTE
VAN DEN HEERE
PAULUSBROUWER,
COMMISSARIS;
EN MEJUFFROUWE
PETRONELLA de GRUYTER.
N u h'ebt ge, 6 Bruidegom! uw zin
En wil, na uwen wenfch, verkreegeni Uw lieve Bruid is tot dc Min,
En uwe gaaven, zo geneegen, Dat zy van kuifche liefde brand,
En al uw angft, uw leed, en lyden, Verzacht, oramee, in d'Echteband,
Haar hert, by 't uwe, te verblyden} Dat, in het eelfte van haar jeugd,
Bekoort wierd, door uw trouw en deugd.
Gy ziet uw arbeid wel betaald,
Uw zorg, en vlyt, die gy befteedde: Terwyl uw Liefde zegepraalt,
En ovcrwon, door uw gebeden, Uw Petronelle , uw waardften fchat,
Den roem, en luifter van dc Maagden, Den glans der Bisfchoplyke Srad,
Aan wiens fchoone oogen gy behaagde: En, boven and'ren uitgekeurt,
Viel u zo fchoon een lot te beurt.
|
|||||||
|
De
|
|||||||
|
•
|
|||||||
|
HUWELYKSZANGEN.
De Liefde wift, door haare kunft,
Haar wil, haar hart, en fiere zinnen, Te fmydigen tot uwe gunft,
Schoon zy een haat droeg tot net minnen, Tot Venus, en haar vluggen zoon.
Nu bragt de Min u, voor haar oogen, In 't wezen van den fchoon' Adoon,
Dan, met Narcisfus fchyn omtoogen, (Wei eer van de Echo trouw gelieft)
Tot dat zy eindlyk wierd doorgrieft.
Nu fchep, uit de oogen van uw Bruid,
Een reeks van zoete zaligheden. Hoe munten, in haar aanzicht, uit,
By haare fchoonheid, zulke zeden, Waar in de Deugd haar woonplaats heeftj
Daar gy in haar verliefde lonken Op nieuw uw ademhaalt, en leeft,
En gy dien we£rglans van die vonken Haar kaatft in 't lieflyk aangezicht,
Wiens glans u fchept een eeuwig licht.
Elk roemt het voorwerp van uw vlam -,
En uw geluk zo waardig te achten, Waar uit de wasdom van uw Stam,
Met zeek're hoop, is af te wachten. Hoe zal uw Vader, die, aan 't Y,
Het Zeehof helpt zo trouw beftieren, De Neefjes kweeken, waar hy, bly,
Zal zien zyn naam, en deugd in zwieren Van uw, noch zyn verftand, ontaard}
Zo heerlyk ziet hy u gepaard.
|
||||
|
HUWELYKSZANGEN.
Het VhV, dat, van uw minnewond,
Geduurig, kennis heeft gedraagen, Wanneer hct hoorde, ftond op ftond,
Het zuchten, en 't qerliefde klaagenj Is nu verheugd om uw geluk:
Het ziet, hoe dat, naar uw behaagen, Uit zulk een donk're wolk van druk,
Uw vreugdezon begint te daagea, En, door de ftraalen die zy fchiet,
De mift optrekt van uw verdriet.
Dus is uw bitter leed verzoet.
De Vechtftroom, in kriftal herbooren Smelt nu van uw' en haaren gloed^
Gelyk haar Hart, onlangs bevrooren Zo hart gelyk een Diamant.
Leeft dan, gelukkige Eensgezinden, Voorfpoedig in uw huwlyksband,
Waar in gy nooit moogt rampfpoed vinden: En nimmer werd' uw min geftuit,
O braave Bruidegom en Bruid!
|
||||||
|
Qetrouvid in Utrecht den XXX IP* <vm
Ltmms**Ja MDCLXXIX. |
||||||
|
HUWELYKSZANGEN. 89
TER BRUILOFTE
VAN DEN HEERE
ALEXANDER van KUFFELER,
EN MEJ UFFROU WE
JOHANNA VERZYL.
JN u 't uur gebooren is, dat ge uw verliefde harten,
O blyde Bruidegom, en braave Bruid! van fmarten En minnezorg ontflaat, en vrolyk mond aan mond, En hand aan hand, inwyd uw huwelyksverbond, Gezind, in lief en leed, elkanders lot te draagen> Is uwe vreugd op 't hoogft, en uw geluk volflagen, Wyl gy elkaar behaagt, en, beyde wel te vre£n, Smelt uwe zielen en uw zinnen onder een. Bekoorelyke Bruid! die van uw lieye lippen
Liet, tot uw 's Minnaars trooft, in'teind'hetjaontflippen, Dat wenfchelyke Ja, dat zo lang tegenhiel, Tot gy zyn Beeldtenis afprentte in uwe ziel, M E«
|
||||
|
9o HUWELYKSZANGEN.
En alles woeg, eer gy het waagde, naar de reden,
Zie uwen Bruidegom in uw bevalligheden
Zo opgetogen, dat hy zich verlieft, en vind
Zich nergens weer, dan in het voorwerp dat hy mint j
Dat lieve voorwerp, 't geen alleen hem kan vermaaken,
En leerdezyne ziel het minnen en het blaaken,
Daar hy van d'uchtentflond tot aan het avondlicht,
Zich vrolyk fpiegelt in uw minlyk aangezichtj
En, als de Zonnebloem de Zon volgt, en haar ftraalen,
Van daar zy prachtig ryft in 't Ooften, tot ze aan't daalen
In't Weft, door't dundoek van de wolken, flaauwer fchynt,
En met een roozegloed in Thetis fchoot verdwyntj
Zo volgt hy ftaag uw licht, waaraanzynoogblyfthangen,
Offl van uw glans voortaan zyn achtbaarheid te ontfangen.
Koemwaardc Bruidegom! wat munt ge in gaaven uit,
Waar door ge u waardigmaaktzofchoon, zo lief een BruK' Uit wiens aanminnigheen, en deftigheid van wezen, Zyn braave zeden, deugd, en vriendlykheid, te leezenj Aan wien de lelymelk, en 't zuiv're roozebloed Van 't aangezicht, • recht pad by 't zuivere gemoed, Dat, met een fchoonen glans, blinkt heerlyk uit haar oogen a En, door uw deugden en verdienften, wierd bewoogen, Beklaagende uwe fmart, tot datze_, uit eed'len aart, Keurde uwe trouwe min haar wederminne waard! Zo ziet gy eind'lyk dan, na zo veel hoop en vreezen, En doorgeftreefden ftorm op ftorm, zo fchoon verreezen De Zon van uw Geluk, en, na geleeden leed, Uw moeijclyk gevry en zorgen wel befteed. |
||||
|
HUWELYKSZANGEN. 91
Zo komt, na 't \vinterwe£r, en guure noordervlaagen,
De lieffelyke Lente en Zomerlucht, te daagen,
Daar 't wefte windje, met zyn zoet, al 't zuur verzacht.
Dus volgt een blyde dag vaak op een droeven nacht.
Zo ziet gy fchip op fchip, voor u ora winft gevaaren,
Na 't hevig worft'len met de winden, en de baaren,
Noch, vreugdig landen aan een welbehouden ree1,
En brengen u dien buit, gewoekerd over zee.
Nu krygt ge uw waardfte hoop, en zulkeengrootenzegen,,
Als gy noch immer hebt door koopmanfchap verkreegen,
In uw J o h a n n a > in zo aangenaam een Maagd,
Om wien gy over zee, geen fchipbreuk hebt gewaagt,
Maar die u zelf ontfangt, door 'c minnelyk ontfarmen,
In 't leevendige fneeuw van haar bekoorlyke armen,
Daar gy haar teder kuft, en zy u wederkuft,
Tot ge op 't bezield albaft van haaren boezem ruft >
Tervvyl gy t'zaam, in zo veel dertelende weelden
Kunt Venus en Adoon op 't leevendigft verbeelden,
Daar zy dien Schoone omhelft, en lefcht en kweekt den gloed
En met Idalifch vuur, zyn hart en zinnen voed,
Daar hy van min verrukt, door lonk op lonk gevangen ,
Blyft in de fchoonheid van haar lieflyke oogen hangen.
Maar, wclk een licht en glans, vcrfchynt met ftraal op ftraal,
Zo fchoon in 't midden van de blyde Bruiloftszaal! Het is de Liefde, die Johanna maakt aan 't bloozen, En op het lelywit der wangen, roode roozen, Van zyne Moeders kroon, al dartelende fpreid, En wenkt den Bruidegom, dat hy haar vaardig Ieid M 2 Naat
|
||||
|
92 HUWELYKSZANGEN.
Naar 't Huwlyksledekant, daar hy met mirtekransfen,
En geuren van jasmyn, en fchitterende glansfen, Van Venus heiligdom, en het Idalifch dal, Haar kuifche liefde, en Echt, op 't heerlykft kroonen zal. Zy gaan dan blyde heen, van eenen zucht gedreeven. De Hemel wil dit Paar vernoegde vreugde geeven, Waar door het brande en blaake in zulk een lieven lull, Die ftadig word gelefcht, en nimmer uitgeblufcht. Men wacht dan van uw liefde, 6 bloeijende Echtgenooten!
En van uw lentejeugd zo welgeaarde looten, Waar in uw minnevlam ftaat fierlyk afgebeeld, Waar in uw geeft en glans bevallig leeft en fpeelt. Geen bui van tegenfpoed doe ooit die hoop verdwynen. De Zon van voorfpoed moet uw Huwlyk ftaag befchynen, Waar door 't oneindig zy, na de eerfte wet en wys, Op aarde een hemelfch en gezegend Paradys! Getrowwt den XlWtn van Grasmaand,
MDCLXXXJI. |
|||||||
|
TER
|
|||||||
|
HUWELYKSZANGEN. ?}
TER BRUILOFTE'"
VAN DEN HEERE
PIETER SPRANGER,
EN MEJUFFROUWE
JOHANNA TOORTS.
H et luft myn Zangeres uw Huwlyksfeeft tc zingen,
O Spr anger ! en hoe Liefde in't eind uw hart kon dwingen.
De milde Venus, die gefprooten is uit zee,
Kwam te Amfteldam, en brengt een tweede Venus mee*,
Een Toorts, wiens lichtisaandeZeeuwfchekuftgebooren
Die, met haar held'ren glans een yder kan bekooren,
Daar kuisheid, zedigheid, verliefd op eer en deugd,
Verfieren d'eed'len roem van haare groene jeugd.
Dees fchooneTo o rts verlichtHeerS pr a ng e r s hart en oogen,
En ftraks, verwonnen door haar goddelyk vermoogen,
Wenfcht hy het zoet bezit van haar bekoorlykheen.
Hy fmeekt haar ftraks om 't Ja, en echter zegt ze Neen.
Maar 't weig'ren fchynt zyn minnoch ruimerveldtegeeven,
En tusfchen hoop en vrees wacht hy de dood of't leeven.
Hy fmeekt haar andermaal, geen moeite hem belet.
Zo fluit de vogelaar eer 't vinkje wil in 't net.
Hy zegt: Myn Zielzon! doe tot lichting van myn pynen
De duifterheid van uw afkeerigheid verdwynen,
En laat met meerder gunft, met minder fierheid, 't licht
Van uw volmaakten glans en aangenaam gezicht,
M 3 Myn
|
||||
|
94 HUWELYKSZANGEN.
Myn trouwe min tot loon, toch eenmaal op my daalen,
Op dat myn hart zich deeds mag koeft'ren in uw ftraalen.
Johanna, eindelyk, begunftigt zyne trouw,
En krygt in 't eind' van haar afkeerigheid berouw :
Zy voelt hoe dat de min mee kon haar hart ontvonken.
Hy leeft alreeds het Ja uit haar verliefde lonken:
Ze aanfchouwt zyn deugd, zyn trouw eneerelykefaam,
Zy is verliefd: haar hart blaakt nu gelyk haar Naam.
Daar krygt hy 't Ja} en, in zyn blydfchap opgetoogen,
Geniet hy met een Toorts 'er duizend uit haar oogeni ■
Al toortzen, die in hem nankweeken zynen brand,
En lichten hem verheugd naar 't bruiloftsledekant.
Zo heeft uw trouwe min, 6 Spranger ! 't veld behouwen,
De Schoone wil noch met haar Overwinnaar trouwen.
De zege lacht u toe: uw Bruid fchenkt u haar hart.
Vergeet nu in de vreugd al uw geleeden fmart.
Nu kunt ge u fpiegelen in 't aangenaame wezen,
"Waar in men niet als zoet, als vriendlykheid kan leezen,
Daar roos en lelyen in blinken, even fchoon,
Gelyk de morgenftond in 't opgaan is gewoon.
Ik zie de Bruidegom verlangt die af te plukken.
De Liefde kan hem in 't verbeelde zoet verrukken,
Daar hy zich zelf verlieft, en dan eens wedervind,
In 't lieve Voorwerp dat zyn hart zo teder mint.
Zomoct uw Bruiloftsbedveel fchrand're Sprangers geeveni
Waar in uw beider ftam onfterfelyk mag leeven,
Daar's Vaders wakk're geeft, en's Moeders deugd uit ftraalt.
De Hemel maake uw vreugd en voorfpoed onbepaald.
VefJeitd dtn XXIXftin van Oogflmaand,
MDCLXXXIV. |
|||||
|
O P
|
|||||
|
huwelykszangen; jht
OP HET HUWELYK VAN DEN HEERE
JOAN van VOLLENHOVE,
D E J O N G E,
EN MEJUFFROUWE
MARIA PALM.
|
|||||||||
|
Zo
|
|||||||||
|
hebt gy cind'lyk dan de zege weg gedraagen,
|
|||||||||
|
Heer Vollenhove? Ja ten trots der oorlogsvlaagen ,
Geniet gy vrede, daar uw hart in voile ruft
Weid zorg'loos in een beemd van eindelooze luft.
Nu is het al verheugd op uw gezegend paaren.
't Juicht al wat juichen kan aan't Yen't vruchtbaar Spaaren*
De Stroomgoon dansfen mee*, met een verliefden zwiery
En voelen in hun kil de vonken van uw vier.
Apol fchynt vroeger, en met heerelyker ftraalen
Als naar gewoonte, om met een blyden dag t'onthaalen
Uw Huw'lyksfeeft j maar zal we£r vroeger onder gaan,
Op dat hy niet te lang uw liefde in 't licht zou ftaan,
Als
|
|||||||||
|
P HUWELYKSZANGEN.
Als gy verlangende om zyn blaakend vuur te blusfchen,
Daar blanke Thetis hem yerwelkomt met haar kusfen, En zyne Bruiloft nam een eindeloos begin : Hoor hoe de Nachtegaal wyd de uwe vrolyk in, Langs groene fchaduwen van uw gewyd Boffchaadje, Dat Haarlems Tempe, daar 't alom van Uw vryaadje, Uw eerelyke min, uw lof en deugd gewaagt, En elk uw huw'lyksband en fchoone keur behaagt. Zy kweelt uw min> terwyl een godd'lyk vuur haar deaaren Bezielt, en haare keel herfchept in duizend fnaaren. Pan zingt uw Bruiloftslied dus op een minnegalm : 't Is Vollenhove die verkrygt de fchoone Palm.
En wie kon anders ook de aanvallige verwinnen Als hy, als hy, die fchynt gefchaapen om te minnenj Zo braaf gefchaapen, dat hy waardig is alleen, Uit zo veel anderen, met haar in d' Echt te treen. Maria zag hem lang om haar, om haar verkwynen > Gelyk men't wafch ziet voor de kracht van't vuur verdwynen Hardnekkig voedende de vlam die hem verflind. Maar zy, die, na zo lang een tegenftand, bevind Dat zy onmoog'lyk kan zo dicht het vuur genaaken, En blyven zonder zich te kwetfen of te blaaken, Word eindlyk mede van zo fchocn een vlam geraakt, En voelt, eer zy het denkt, dat haare boezem blaakt: |
||||
|
HUWELYKSZANGEN. 97
O ja zy blaakt, en leert de Liefde en haar vermoogen
Mu kennen, en zy ftraalt uit haar bekoorlyke oogen
En zedig aanfchyn zo beminnelyk als fchoon.
Dione blaakte dus voorheen om haar Adoon ,
Haar fchoone Adoon, dien ze, op een vrolyk bed van roozen,
Haar min te ontdekken plag door zwygen en door bloozen.
Maria veinft niet meer: zy ziet haar liefde ontdekt,
Daar Vollenhove haar vcor een Adoon verftrekt,
Hem evenaarende; daar zy, alom gepreezen,
Zal zyn Dione, en hy haar eeuwig waardig wezen,
Gelukkig mengende hun zielen door elkaar.
Hier zwygt de Bofchgod. 't Is 00k tyd, 6 jeugdig Paar J
Naar 't Bruiloftsbed te gaan, daar duizend Minnegoden
Hun vreugd betoonen, die u mild word aangebooden.
Boet uw verlangen, dat uw beider harten pynt.
Gaat heen, Gelieven, gaat. De Huw'lykshymen fchynt
Met zyn gewyde toorts, en licht u voor. Gaat heenen,
En plukt de vruchten van uw wenfchelyk vereenen.
Zo moetge uw deugd, uw geeft, en uwaanvalligheAn
Eerlang zien in uw Krooft gedommeld onder een, Daar beider Stammen in onfterflyk moogen bloeijen, De vruchtb're en fchoone Palm in Vollen hove groeijen En groenen eeuwig, met een onbepaald geluk. Zo zy uw Huw'lyksvreugd volmaakt, en vry van druk. N BRUI-
|
|||||
|
*
|
|||||
|
H U W E L V K S Z A N G E N.
BRUILOFTSZANG.
|
|||||||
|
vingt dit Paar, 6 Speelgenooden!
Nu het van verlangen brand.
Zingt het daar de Minnebooden Het verwachten hand aan hand,
En haar op de vreugde nooden Van het bruiloftsledekant.
Maar de Bruid begint te bloozen:
Schaamte verft het fchoon gelaat Met zo aangenaame roozen,
Als de blonde Dageraad Op uw Trouwdag heeft gekoozen
Tot een prachtig hoofdiieraad. Bruigom, pluk die van haar kaaken,
Van haar lippen, van haar mond: Wreek de fmarten van uw blaaken:
Smcor het leed der minnewond In een eindeloos vermaaken:
Ga, en kus uw hart gezond. Ziet hen eind'lyk heencn treeden,
Schoone Speelnoods, volgt hen draa. Volgt, ja volgt hun minnefchreeden,
Volgt hun vrolyk voorbeeld naa, Dat beveftigd is in Eden:
Volgt hen, eer het word te fpaA.
Vtr'iendte Haarlem den XVIitni'an
Hooimaand, MDCXC. |
|||||||
|
O P
|
|||||||
|
HUWELYKSZANGEN. 99
OP HET HUWELYK
VAN DEN ED: HEERE
MR. PIETER BLAEU,
GEHEIMSCHRTFER DER STAD AMSfELDAM,
EN JONGKVROUWE GEERTRUID ALEWYN.
I. Z A N G.
Moeft de Liefde dan de zinnen
Van Heer Blaeu, zo hoog geacht3
Doen verlieven, en verwinnen, Buigen onder haare magt?
Andermaal hem leeren klaagen, Zuchten van zyn minnefmart,
En verand'ren 't welbehaagen Van zyn edelmoedig hartj
Dat alleen befloot te leeven Voor het nut van Stad en Staat,
Van den Hemel hun gcgeeven. Tot een trooft en toeverlaat?
AT 2 Moeft
|
|||||
|
•
|
|||||
|
ioo HUWELYKSZANGEN.
Moeft zy hem, die 't recht der Weezen En der Wcduwen, met vlyt
Trouw'lyk handhaaft, en gepreezen Als een wonder van zyn tyd,
En de vroomfte zyner daagen, Wenfch en liefde van 't Gemeen*
Dus op 't onverzienftr belaagen? Kwetfen in zyn bezigheen?
Van zyn arbeid zegevieren, Schoon hy was verfchanft, en zat
In een bolwerk van papieren, Brieven, zegelen, en wat
Hem noch meerder voor haar krachten Scheutvry maakte, en kon behoeni
Wie kan dit verlies verzachten? Wie verhind'ren? wie vergodn?
En verzoenen 's Hemels tooren? Schvnt hct alles niet verlooren ? /. TEGEHGANG.
Neen: maar driemaal zy gezegend
't Uur, waar in hy wierd van pas-
Van de Min met gunft bejegent, En verkwikt, als 't veldgewas Door gewenfehte zomervlaagen : Daar een nieuwe zon, vol licht,
Vrolyk, vriend'lyk op komt daagen,. Schynende in zyn aangezicht
Sehoon
|
||||
|
HUWELYKSZANGEN. Idi
Schooner dan de zonneftraalen;
Voedende in zyn hart een vlam,
Die van boven ne£r komt daalen Tot een zegen van zyn Stam}
Stam, daar Waerelden uit fprooten, Die, gekend aan 't eind' der aard'',
Hoog geroemd by Waereldgrooten, Zo lang wezen zal vermaard,
Als men langs dc pekelplasfen Van den woeften Oceaan,
Streeft, op Graadboog en Kompasfen,, A lie Scranden af en aan.
Neerland word van hoop gedreeven, Om noch eenmaal in zyn Krooft
Zich op nieuw te zien herleeven, Dat van 't Weften tot het Ooft,,
Met het licht der zonneftraalen, Op zal ryzen, zonder daalen. 11. Z A N G.
Die verflyten wil zyn dagen
Buiten eenzaamheid en druk,
Vrolyk 't lot der tyden draagen, Keur 't gezegend huw'lyksjuk,
Naar Gods wil, beiluit en wetten,- Die het eerfte Paar de wys
Leerde op bruiioftstoonen zetten, Hem, en 't Echtebed ten prys.
N 3 Welk
|
||||
|
«oz HUWELYKSZANGEN.
Welk een heil is hem befchoorenj
Welk een onwaardeerbaar zoet,
Dien een We£rgaa kan bekooren, Schoon van ligchaam en gemoed;
In wiens aanfchyn, in wiens oogen Glans en majefteit door een
Blinken, met een groot vermoogen, Die met aardfch niet heeft gemeen;
Maar, van eed'ler drift gedreeven, Boven ftarren, zon en maan,
Kan met haar gedachten zweeven, En om hoog ten reijc gaan;
Daar ze om laag word aangebeden, Als een licht vol hemelvuur,
Zo volmaakt van geeft als zeden! Zulk een Proefftuk van Natuur,
Met geen fchatten op te weegen, Heeft Heer Blaeu van God verkreegen. //. TEGENZANG.
Ja, dit is zy, waard te looven,
AlewvNj die, kuifch en fchoon,
Als de bloem van Amftels hoven, Spant van 't JufFerfchap de kroonj
Die zyn eed'le ziel kan blaaken, Daar geen fchoonheid hem op aard',
Buiten haare, kan vermaakenj En zy hem alleen keurt waard
Haa«
|
|||||||
|
)
|
|||||||
|
HUWELYKSZANGEN. 103
Haare gaaven aan te fchouwen, Hem, verrukt van minnevreugd,
Aan haar rechtehand te trouwenj En de bloefem van haar jeugd,
In den maityd van haar leeven, Frisfcher als de morgendouw,
Hem te fchenken, hem te geeven Voor het loon van zyne trouw.
'k Zie haar hem eerlang ontmoeteni Met een kuifchen minnebrand,
Haar geliefden Halsvriend groeteni Zyne zorg voor Stad en Land
Aan haar zachten hals verpoozen> Hem vergunnen van haar mond
Af te plukken de eelfte roozen. Hoor hem wenfchen naar dien frond,
Met het uiterfte verlangen, Om dit groot geluk te ontfangen. S L O T Z A N G. ,
't Vrolyk uur is nu gebooren,
En de blyde bruiloftsgalm
Laat in minnedicht zich hooren1, Daar de groene maagdepalm,
Rooze-mirthe- en lauwerbladen Sieren hunne zaal alom.
Gaat, met hemelgeur belaaden, Braave Bruid en Bruidegom!
Smaa-
|
||||
|
j©4 HUWELYKSZANGEN.
Smaaken al de.lekkernyen,
Die aan de aardfche goon alleen
Zyn vergund wanneer zy vryen. Duizenden van zalighe£n
Komen uwe liefde tegen. 's Hemels goedheid kroone uw min.
Met den Goddelyke zegen, Neemt uw bruiloft haar begin:
Met een vrede, die volflaagen, Zonder onruft, u bereid
Goude tyden, goude daagen, Nachten zonder duifterheid,
Weelde die niet is te gisfen. Ga dan heen, doorluchtig Paar,
Leer Natuurs Geheimenisfen Onverhinderd aan elkaar.
Zo moet gy onfterflyk leeven In uw Kinderen en Neeven. |
|||||||
|
D«* XVIf1* van Herfjtmaana',
MDCXC. |
|||||||
|
TER
|
|||||||
|
HUWELYKSZANGEN. 105
TER, BRUILOFTE VAN DEN HEERE
CORNELIS van LEEUWAARDEN,
EN MEJUFFROUWE
KATHARINA SNOEK.
V_) braave Bmidegom! wat heil ziet gy te moet,
Nu 'tK.ATHAR.iNA luft uw minncklagt te hooren! Haar hart dat onlangs, als het water was bevrooren, Ontlaat, gelyk het we£r, en fmelt voor uwen gloed.
Zo zag Pigmalion zyn bitt're fmart verzoet,
Als in zyn yskoud Beeld wierd leevensvuur gebooren. Zo kanhetaardryk 't leed der wintervlaagen fmooren, Daar 't op een nieuw word van de Lentezon begroet.
Gelukkig Paar, gy hoeft geen onwe£r meer te vreezen j
Uw Minnezon, reeds aan den hemel opgereezen , Ontfteekt op 't Echtaltaar uw zuivere offervlam > Waar uit dat gy eerlang een Fenix moogt verwachten,
Daar in gc u zelven, met de hoop van uw gedachten Zult blinken zien, tot eer van uw beroemdea Starn. O AN-
|
||||
|
Io6 HUWELYKSZANGEN.
ANDERS.
±Je Morgenftond blinkt nook met aangenaamer licht,
Wanneer ze ontvonkende 't Heelal in 't vriendlyk daagen, De zon uitlokt op 't fpoor van haaren Roozewaagen > Als fchoone Katharyn, die duizend vlammen fticht.
■
't Aanvallig aanfchyn 3 't vuur van haar vergood gezicht
Trof't hart haar's Minnaars, dat zy kwetft en heelt by vlaagen, Paar hy alleen kan haar volmaakte keur behaagen, Zy voor zyn trouwe min, gebeen, en deugden zwicht.
Van Leeuwaarden, watftaatgeinblydfchapopgetoogen.
Ga, volg den glans en 't licht der Leidftar van uwe oogen,
Waar mee ze u, als haar Zon, verftrektvooreen Auroor.
De bloemen met haar waas, van hals, van mondenwangen
Zyn u gegund: ga, pluk ze, en blufch uw heet verlangen. Zy baant, met lonken, u 't gewyde minnefpoor. "Den XI12*" van Lenttmaand,
MDCXCL |
||||
|
HUWELYKSZANGEN. 107
OP HET HUWELYK
VAN DEN HEERE
JOANvanNORDEN,
EN MEJUFFROUWE
ARLANDYNE vAN HOORN.
JTleer van Norden, die met (mart
Onlangs de aangebeden ftraalen Van zyn Minnezon zag daalen, En een nevel op zyn hart,
Ziet die duifterheid verdweenen, En voor zyn verliefd gezicht,
't Alleraangenaamfte licht
Weer verreezen en verfcheenen, Tot verzachting van zyn pyn,
In de aanminnige Arlandyn.
Orpheus mag in duift're hoeken,
Diep en wyd van 's aardryks dag,
Met een vruchteloos geklagh,
Zyn Euridice gaan zoeken: Gy, roemwaarde Bruidegom,
Zoekt en vind, naar uw behaagen, In het blyde licht der daagen, De uwe in Arlandyn wee'roni;
A r l a n d y n ! die, uit me^doogen, Is met uw verlies bevvoogen. |
|||||||
|
Zy,
|
|||||||
|
O 2
|
|||||||
|
108 HUWELYKSZANGEN.
Zy, zo fchoon als ryk van geeft,
Mint in 't braaf en ruftig wezen Van haar Lief, atom gepreezen, D'eed'Ien trek der ziel het meeft.
Laat de goude Boomgaardvruchten De overfchoone Jageres
Neigen tot Hippomenes,
En van min haar leeren zuchten: By uw Bruid is maar alleen
't Goud der deugden aangebee'n.
"Wat kan uw geluk bepaalen,
Bruigom, nu ge uw huwlyksvreugd,
Ziet herleeven in haar jeugd, En de fchitterende ftraalen Van haare oogen en gelaat,
In de lelyen en roozen, Die in 't vriend'lyk wezen bloozen, Als een lentedageraad,
Die, op haar vergulde wagen, Gloeit, van liefde ora 't hart geflagen? Niets geeft aan uw min belet,
Om in ruft en vree te bloeijen.
Schoon de krygsorkaanen loeijen,
Op de kreet der moordtrompet, En het dond'ren der kartouwen.
Mars vervoerd van razerny, Schuwt zyn Venus, en 't gevryj Gy moogt veylig bruiloft houwen.
Liefde, vrolyk van gemoed, Zwicht, noch fuft voor tegenfpoed. |
||||
|
HUWELYKSZANGEN. 109
Alles komt op nieuw u tegen
In een aangenaamen ftand,
Kroonende nw verliefden brand -t
Nu de Lentezon met zegen Vloeit van nucht'ren hemeldouw,
Om de jeugd van 't jaar te ftreelen, En haar minnefmart te heelen, Op den voorgang van uw Trouw,
Die u, door geoorlofd kusfen, Noopt uw eerb'ren gloed te blusfchen. Ga, gy zyt reeds 't wachten mo^
't Wenfchlyk uur is 00k gebooren, Daar u uit een vollen Hooren Vloeit een fchat van weelde toe.
Ga, op 't hemelfche behaagen, Nu de Liefde u gunftig wacht,
En uw kuifchen bruiloitsnacht
Schoonder fchept als 't licht der dagen: Blyde Hymen treed voor uit,
Volg hem met uw fchoone Bruid.
Den llli" van Cramamdy
MDCXCL |
|||||||
|
OP
|
|||||||
|
o%
|
|||||||
|
U2 HUWELYKSZANGEN.
OPHETHU WELYK ,
VAN DEN HEERE
HENDRIK DE ROO,
EN MEJUFFROUWE
JOANNA KATHARINA ARCQ^
Myn Zangheldin, verheugd om uw gelukkfg paaren,
Groet, 6 De Roo! van ver u met uw Gezellin, Wiens onbefproken deugd verwon uw hart en zin, Daar niets uw gaaven s noch haar glans kan evenaaren.
De Koopfortuin mag u doen zwerven door de baaren,
En kroonen met geluk; maar echter 't is de Min Die al uw hoop voert ter gewenfchter haven in, En zulk een fchoonen Schat voor u alleen kwam fpaaren.
Nu fmaakt ge, aankweekende haar' en uw kuifchen brand,
In haar genooftchap, we^r het zoet van 't Vaderland, Daar ze u, van handelzorg vermoeid, verkwikt bypoozen. Zo vind ge uw eigene dan op een vreemde kuft.
Uw Echt zy fteeds op Aard een Hemel vol van luft, En, zonder doorenen, een bed van zachte roozen. MDCXCIII.
OP
|
||||
|
HUWELYKSZANGEN. in
OP'HET HUWELYK
VAN DEN HEERE
PHILIPPE de la FONTAINE,
EN MEJUFVROUWE
ANNA WOLFGANG.
|
|||||
|
£jo treed Fontein dan mee1 in 't heilig Echtverbond,
Die nooic zyn ziel zo diep, zo te£r getroffen vond,
Van 't Vrouwenbeeld en haar bekoorelyke lonken,
En al de aantreklykheen zo mild aan haar gefchonken,
In Paradyslucht, van den grooten Zegenaar,
Die de eerftc Bruiloftswys aanhief voor 't eerfte Paar,
Den Bruigom maakte van verbaasdheid opgetoogen i
Hy zag, en twyfelde, mistrouwende zyne oogen,
De Schoone voor hem ftaan, die ftraks, door kracht van min ,
's Mans hert vermeeft'ren konj en d'eernaam van Mannin
Hier door verkrygende, aan haar Erfnakomelingen
De heirbaan toonde, om me^ naar dien triomf te dingen.
Dc
|
|||||
|
kit HUWELYKSZANGEN.
•
De aanminnige Anna, noch in 's leevens dageraad,
Zo voegchelyk van leeft, van zeden als gelaat, Waar in haar goedheid, geeft en deugd is klaar te leezen, En al wat ooit wierd in een kuifche Maagd gepreezen, Behaalt die zegepraal mee1 op haar Bruigoms hert. Daar 's niets in haar, waar van hy niet verwonnen werd. En niets in hem, waar mee* hy kan zich zelf verweeren. Hy, die zo fterk fcheen, laat zich van een Maagd verheeren > En, zich noch vleijende in zyn nederlaag, ftneekt hy Als 't overwonnen paft, om gunft en medely Zyn Overwinfter, die zich fier houd voor zyn klaagen. Maar Anna, vreeft gy niet de heimelyke laagen
Van u\v Vcrwonneling, daar ge op uw zege ftout En zorg'loos, licht te veel uw eigen kracht vertrouwt ? Och! vrees vryj 't los geluk kan voor en tegen looped En alles is door zweet en goed beleid te koopen * Terwyl de hoopende hardnekkig alles waagt, Den kans doet keeren, en de zege met zich draagt. 't Gelukt hem, en gy moet u eind'lyk overgceven Op uwe beurt: wat baart het vrucht'loos tegenftreeven ? Hoe noode dat gy yan uw waarden Vader fcheid, Die op u ruften liet de zorg van 't huisbeleid, Hoe zeer gy hem wenfcht tot een levensfteun te ftrekkcn} Hem, die u 't leeven gafj ncch voelt ge u zelve trekken Van ftcrker magt, die tot het Huw'lyk u beriep, En volgt de Man na, dien de Hemel voor u fchiep. Ja, volg hem na, (hy 's waard van u te zyn verkooren) Hem, die als gy wierd uit zo braaven Stam gebooren:
Hy
|
||||||
|
HUWELYKSZANGEN. 113
Hy is uw we£rmin waardj ja hy, die van zyn jeugd
God leerde kennen, en zyn fchepf'len, uit de deugd, En 't billyk oogmerk van den Schepper te beminnen, Om nooit, als in zyn Naam, het Huw'lyk te beginnen > Het heilig Huwelyk, dat, van Hem ingewyd, Al 't menfchdom en 't heelal voor ondergang bevryd, Geflachten, ftammen fmelt in een, en aan doet groeijen. Wat zegeftroomen ftaan van zelf 11 toe te vloeijen
Uit uw F o n t e 1 n , terwyl gy met hem maar alleen Hoopt op de Heilfontein des leevens, die verfcheen Op 't Galileefche feeft, met duizend vruchtb're ftraalen Van hartverkvvikkend nat, en vreugde zonder paalen; Zo moet uw Bruiloft van dit Euangelylicht, Waar voor 't verzierde licht van Hymens fakkel zwicht, O Eensgezinde! zyn gezegend en omfcheenen, De vrucht verwachtende van uw volmaakt vereenen. Uw blydfchap, vrede en ruft zy ongeftoord; uw min Beftendig, en in 't eind zo fchoon als in 't begin. Zo moet nooit leevens laft te zwaar uw Huw'lyk drukken.. Zo moet u alles, wat gy onderneemt, gelukken. Gctrouti'd den XXIHIfte* van Zomet*
maand, MDCXCIIL |
|||||||||
|
<P
|
|||||||||
|
OP
|
|||||||||
|
U4 HUWELYKSZANGEN,
OP HET HUWELYK
VAN DEN HE ERE
PIETER KOOLAERT,
EN MEJUFFROUWE
ELISABETH HOOFMAN.
JL erwyl de Huwlyksgoon, en hun gewyde Reijen
Den braaven Koolaert en zyn fiere Bruid geleijen:,, Met bruiloftszangen, naar 't geheiligd Echtaltaar, Pas in een enkelde eeuw zo hoogbegaafd een Paar Te zaamen voegendej is myn Zangfter opgetoogen, En van verwond'ring ftom, noch.twyfelende of 't loogcn,. Of waarheid zy, of droom 'c geen haar de Faam trompet: 't Dunkt haar niet moog'lyk dat defchrand'reElizabeth,. Die op Parnas reeds is zo ver, zo hoog geflegen, Der Zanggodinnen Eer, die tegens alle Negen Alleen zo onvermoeid durft dingen naar de kroon, De Griekfche SafTo, en haar toverende toon, In eeuwig Liergedicht, aan 't Spaaren fcheen teboven Tczullen.flreeven, en nochmeerder te belooven, |
||||
|
HUWELYKSZANGEN. nf
Zo haaft die groote hoop veryd'len zou, en 't oor
Den Minnaar leenende, me&tree'n op 't minnefpoor! Moet ik met lafFe palm en mirth dan zien verfieren
Haar hairlok in de plaats van kraakcnde lauwrieren ? Wat baat het of men dicht in veelerleye taal, En doorbreekt, als de Zon, met fchoone flraal op ftraal,, Die 't kwynende heelal groet met een blyden morgen, En houd noch fchoonder dag voor ons gezicht verborgen? Wat baat het of men op gedachten vliegt om hoog, En maakt zich zelf een fpoor ver boven 't fterf'lyk oog, Om langs die heirbaan fteeds den zangprys weg te draagen ? Wat baat het of men aan Apollo kan behaagen, Of onophoud'lyk word met Hippokreen gevoed, En voor de laagen van de domme Nyd behoed ? Wat baat het of men zict zyn dichtaar eeuvvig vloeijen Van leevend fap, zyn lof gelyk zyn glory bloeijen, En zynen naam langs de aarde omzweeven op zyn Dicht, Van daar de Zon in 't ooft verryft, tot dat ze 't licht In 't weften doovende, haar ruftplaats heeft genoomen? Wanneer 't de Liefde luft is 't alles omgekoomen. Dit valt Elizabeth te beurt, die, van de Min
Steeds fchuw, van 't Huw'lyk was zo groot een vyandin. Zo ziet men 't bloode Hart vaak voor den Jaager fchrikken : Schoon 't vhegt den wind voorby/t valt echter in zyn ftrikken, Of't loopt al hygende de jachtfpriet in den mond, Tot dat het nederzygt, doorboord met wond op wond. Moeft dus Kupido van haar hart mee" triomfeeren ?
Kon zy dan tegens hem zich zelve niet verweeren ? P 2 Hem,
|
||||
|
n6 HUWELYKSZANGEN.
Hem, die noch onlangs haar zo zeer te vreezen plag ?
Verfchrikte hy, hoe onbedacht, niet voor 't ontzagh Dat in haar wezen fpeelt met zulk een fier vermoogen, Noch voor 't vergoode vuur, dat fchittert uit haar oogen ? Zo zy met Pallas heeft de wapenen gemeen, Waarom of zy hem niet verandert heeft in fteen ? Zo waar hy ftraks geftraft om zyn vermeetelheden: Of is zy, die in geeft, verftand, en braave zeden, Minerve alleen gelykt, met haare hand, de veer Op 't glory veld van haar papier, en niet de fpeer Gewoon te voeren, met geleerde en fnelle trekken ? Waarom of Pallas zelf haar dan niet kwam bedekken, Voor 't flout geweld der Min, met haar fcheutvrye fchild ? Zo had die licht haar kracht daar vrucht'loos op verfpilt: Of kon hy meer met lift, als magt, haar ziel verheeren? Och ja! my dunkt ik zie hier door hem triomfeeren> Ik zie! hoe hy haar hart betovert, en verblind Haar de oogcn tot dat zy getrofFen is, en mint. Kupido, die haar wis wd raaken, en verwinnen,
Doet, door zyn Moeder, eerft een aanval op haar zinnen; Zyn Moeder, die hy had al overlang geklaagt Dat zyne en haare magt getrotft wierd van een Maagd, Die, als een andere Minerve, ai haar gedachten Aanfpande, om haar vvaardy voor eeuwig te verachten. Doch Venus op zyn raad, vermomt zich zelf, en hy Maakt zich onzichtbaar, en bekleed zyn Moeders zys Die, wylze, als Protheus, zich in allerleije vormen Herfcheppen kan, komt, om ze beter te beftormen, Haar
|
||||
|
HUWELYKSZANGEN. 117
Haar in Minerves fchyn, te vooren, daar ze op 't land
In eenzaemheid navolgt, op Nederduitfchen trant, Den grooten Flakkus, en gezeeten onder 't lommer Van Spaarens bladerryk geboomte, zonder kommer, Geen achterdenken heefc van 't geen men haar bereid. Nu pryft ze, op 's Dichters wys, al de bekoorlykheid Der lieve Lente, en maalt met duizenden van kleuren 't Sieraad dier Schoone, en al haar aangenaame geuren: Dan, voor 't gewoel der Stad, 't Landleeven, om het zoet Dat fteeds de maatigheid geeft aan 't geruft gemoed Des blyden Akkermans, die ruft op groene zooden: Of volgt hem na, waar dat zyn Klio 't lof der Goden En Helden opfpeelt, met ecn ongemeenen zwierj Terwyl al 't vee vaft ftaat te luift'ren naar haar Lier, De boomen naar haar toon zich fchynen te beweegen, En 't vrolyk Spaaren, tot haar Dichteres gcnegen, Zo onbedwongen vloeit, en dartelt als haar maat. Zy ziet haar dan, en meent dat Pallas voor haar ftaat} Zo wel gelykt zy haar. De Maagd is opgetoogen Van Pallas zo naby te aanfchouwen met haar oogen, En groet eerbiedig haar met eene wellekom. Ze omhelft haar, en Dione omhelfl haar wederom, En zoekt 't vergiftig vuur hier door in haar te kweeken. Maar Hoofman zietgeenszinsdeflangin'tkruidverfleeken. Zo draagt hct bloozend ooft, dat, meteen fchoonenfchyn, Van buiten 't goud braveert, van binnen boos venyn. De Liftige valt ftraks haar vryheid aan met vraagen,
En zegt: 6 Maagd! die u alleen op 't land durft waagen, T 3 Vreeft
|
||||
|
n8 HUWELYKSZANGEN.
Vreefl: gy de Saters niet, die hier, in duin en dal,
In bos en heggen, zich verfchuilen over al ?
't Is al te veel gewaagd, zo gy 't gevaar wilt my en.
Zie hoe Pomone op't land, geduurig fchuw voor 't vryen,
Word van Vertumnus, als een oude Vrouw vermomd,
Bclaagt, en eindelyk hem in zyn armen komt:
Hoe Sirinx, wyd vermaard by al de Boomgodinnen
Van't groot Arkadifch woud,ruim zo vervaard voor *t minnen,
Die zo veel Saters had haar trouw geweigert, ziet
Zich fnel van bofchgod Pan vervolgd, verkeerd in riet.
Zy trekt, dus vraagende, de Schrand're wat ter zyden j
Zy, die het voorbeeld van Arachne poogt te myden^ Eert Pallas godheid, en poogt nederig en ftil, Op 't wenken van haar oog, te draaven naar haar wil. Zy volgt, en Venus ftreek haar oor met Minnezangen; Der Goden vryery ontdekkende, en 't verlangen Van blonden Febus, daar hy om zyn Dafne blaakt: Hoe vader Jupiter de fchoone Europe fchaakti De fiere Jagtgodin gevoelt de minnefmarte Van haar Endymion te deerlyk diep in 't harte: Hoe fchoone Klitie om haar Fcbus liefde fterft, En, in een Zonneblcem verkeerd, te noode derft 't Geliefde Licht, en volgt, fchoon nimmer tc achterhaalen, Hem na, en fpicgelt zich geduurig in zyn ftraalen: En, even of zy haar wou dreigen, maalt zy af, Hoe Anaxaretcs, haar wrced gemoed ten ftraf, Om Ifis, die nook kon haar wedermin verwerven, In ftecn verkecrt, als zy hem ziet uit wanhoop fterven: En .
|
||||
|
HUWELY1CS Z ANG'E N. 119
En honderd andere voorbeelden zonder end. Zy, zulk een dart'len toon van Pallas ongewend,
Begint te twyf'len of zy Pallas wel mogt hoorerij Maar alte laat, reeds zynde in't hart gekwetft door deooren. De Minnemoeder zegt, terwyl de Maagd bedeeft Van een verborgen kracht verov'ren voelt haar geeft: 'k Ben Venus, en myn Zoon heeft u, hoe onbezonnen Gy ons veracht, door my, in Pallas fchyn, verwonnen: Schoon zyne magt had lang vergeefs op u gedoelt, 't Gelukt hem nu, en ik ben in myn wraak verkoelt. Hy, die u heeft gekwetft j zal u 00k weer geneezen. Leer my nu meerder als de fluurfche Pallas vrcezen. Zy zwygt. WaaropdeMinHeerKooLAERT (welkershart, Gm haar, zo lang bedekt kwynde aan zyn minnefmart, En tot wiens voordeel hy had alles ondernoomen,) Te voorfchyn brengt van daar hy achter 't loof der boomen Zich fchuil hield, in zyn hart met hoop en vrees belaan, Of naar zyn wenfch de lift der Liefde zou beflaan. De Minnaar ziet haar aan, en durfde naauWlyks denken , Uit diep ontzagh, wat hem Kupido wilde fchenken* Hy zucht van min : zy blooft van fchaamte in haar gelaat, Dat even zich vertoont zo als de Dageraad, Met roozen opgetooid, haar blonden Minnaars waagen Ontmoetende, zyn oog noch meer poogt te behaagen. Zy buigt dan eindlyk voor het noodlot haaren zin, En leert nu, op haar beurt, alleen de taal der Min> Om, als haar Bruidegom, van vryery te fpreeken, Zyn gloed te blusfchen, en weer tevens aan te kweeken > Dien
|
||||
|
i2o HUWELYKSZANGEN.
Dien fchoonen gloed, welke al de laffc minnery Der Goon braveert, en uit haar fchrand're Poezy, Haar taalgelecrdheid, geeft en wysheid was gebooren, Die'sligchaamsfchoonheidvervoorby ftreeft in 't bekooren. Gy, gy j zult nu voortaan zyn haar Apol, en 't licht,
O Bruigom! geeven aan haar toverend Gedicht, En fteeds een dubb'le vreugd genieten van uw blaaken: Haar fchoonheid zal uw oog, haar zang uw oor vermaakcn: Gy zyt een Voedfterheer van dat geleerde vier: Terwyl ze u en haar min zal, op haar fchelle Lier, Vereeuwigen, en met bekoorelyke toonen Uw lof verheifen 3 als uw hand haar vlyt zal kroonen, Met mirth en lauwerier gemengeld door elkaar. Ga heen, gelci uw Bruid naar 't heilig Echtaltaar^
Uw Bruid, die onvermoeid uw liefde zal waardeeren, Als 't eenig voorwerp van haar wenfchen en begeeren: En fchoon de Zangberg haar liefft zien zou ongepaard, Ze acht u haar Dichteres, en de Eer van 't Spaaren waard. Vtf'end in Haarlem , den XXUItlt* van
Oegjtmaand, MDCXCIlh |
|||||||
|
OP
|
|||||||
|
HUWELYKSZANGEN. 121
OP HET HUWELYK
VAN DEN HEERE
ABRAHAM BLAAUPOT,
EN MEJUFFROUWE
ELISABETH BRUIN.
JLf> valt Heer Blaaupot me& het Huwlykslot te beurt,
En zulk een fchoone Braid, gelukkig uitgekeurdj Van zo veel and're alleen zyn eenigfte behaagen, Om haar zyn hart, zyn trouw en vryheid op te draagen Al tevens, zuchtende in de zachte fkaverny Der Liefde, die alom voert de opperheerfchappy j Terwyl zyn voorbeeld aan de waereld klaar laat blyken, Dat niets, wanneer 't haar luft, haar liften kan ontwyken. Dushielp het Blaaupot niet, dathy, metzorgenvlyt,
In nutte bezighe£n fleet onvermoeid zyn tyd, Zyn zinnen fcherpende, in het Beursbedryf ervaaren, Op rekenboeken, en het ruim vertier der waaren, En, fchuw voor d'Echt, en al 't verlokkend zoet der min, Alleenlyk ftreelde met de Koopfortuin zyn zin} De Koopfortuin, die lang zyn Stam, in zuiv-'ren wandel Geroemd, vermaard maakte in een uitgebreiden Handel. Dit was zyn lieffte luft., en lag hem naaft aan 't hart^ Tot fpyt der Liefde, al lang van hem te veel gefart, £ Die
|
||||
|
122 HUWELYKSZANGEN.
Die op haar voordeel legt om eens hem zo te treffen,
Dat hy nook weer zich op zyn vryheid zal verheffen. Hier toe had zy geenzins haar kracht, maar lift van doen, Om, in zyn fchrand'ren geeft, eer hy iets kon vermo£n, Een trek tot huwen en beminnen in te drukken. Op dat haar toeleg dan te beter mogt gelukken, Hervormt de fchrand're zich voorzichtig in Merkuur, Den Koopgod fchynende van wezen en natuur, En voor Diones zoon onmogelyk te kennen: Hy bond, in plaats van op zyn rug, de vlugge pennen Am zyne voeten: boog en pyl, waar op hy ftout Elk trot ft, veranderde in een flangeroe1, daar'tgoud Op af blonk in een gloed van zuiv're minneftraalen: Zo blinkt de zon, wanneer zy in het ncderdaalen, Door een robynen gloed, verft met een blyden lagch De kimmen, en belooft een aangenaamen dag. 't Was nanacht; menfchen, vee en vogelen getoogen
In diepe ftilheid, als de fchaduwen aan de oogen Veel grooter fchynen dan by 't voile middaglicht, Als hy met ernft verfcheen voor 's jongelings gezicht, Die tusfchcn fliiimeren en waaken, vry van zorgen, En 't Beursgevvoel, verwachtte een zegenryken morgen. Hy roept: Heer B l a a u pot , op! (terwyl hy't minnevier
Kweekt onuitbluflyk in zyn hart 5} hoe! legt gy hier Dus ledig, fteeds gewoon met een voorzichtig oordeel, Voor'tkraaijen van den haan, vanwinft, verlies en voordeel, Verftandig d'evenaar te houden op zyn maat, WeL weetende hoe dat de kloeke Dageraada Die
|
||||||
|
HUWELYKSZANGEN. 123
Die in een nis van goud verfchynt, flcchts is genegen
Den vlytigen, terwyl de traage mift haar zegen. Op, op! geniet 't geluk dat ik u heb bereid. Ik zal de grootfte proef van myn genegenheid U deezen dag doen zien. Ik heb voor u befchooren Een Schat, wiens waarde en deugd alle oogen kanbekooreni Een Schat, dien gy alleen, ja gy alleen zyt waard; Een lieve Lentebloem, die, haaren geur langs de aard' Verfpreidende, uitfteekt, als de lelyen der daalen, Met haar fieraad, van al 't gebloemt' mag zegepraalen. 'k Heb ze uit mee'dogendheid u toegelegt, alleen Om dat gy in myn dienft u kwytende als voorheen, Mogt, moede en afgefloofd, hier by uw zorg verpoozen, En, zonder doornen, op een bed van zachte roozen, D' opgaanden dageraad van haar ontlooken jeugd Genieten, fmeltende in geooreloofde vreugd. Waak op, eer 't word te laat: zie de ecrelyke ftammen Voor eeuwig aangekweekt in kuifche minnevlammen. En, fchoon u deeze taal te vreemd luid in uw zin, De koopmanfchap heeft met vryaadje en eerb're min Altoos geen vyandfchap: zy kunnen zaamen paarenj En Telgen winncn daar zy alles voor vergaaren, Waar in zy zien zich zelf onfterf'lyk afgemaald, En al haar arbeid, zorg en yver ruim betaald. Op, volg het voetfpoor na dat ik u zal bereiden, Waar langs 't Geluk u zal naar zo veel voordeel leiden ■, 't Geluk! dat u draagt in zyn armen onvermoeid; Terwyl dat alles u zo mild is toegevloeit. ^2 Dus
|
||||
|
124 HUWELYKSZANGEN.
Dus fpreekende drukt hy hem in zyn hart en zinnen
*t Beeld van Elizabeth, wel waardig om te minnen> Met al de gaaven van haar ligchaam en gemoed. Hy, van zyn fluimering ontflaagen, voelt een gloed,
Die onweerftaanlyk is, door al zyn aad'ren heenenj En, meenende dat hem de Koopgod was verfcheenen, Niet denkende op bedrog, befluit hy, in dien ftaat, Gelyk hy was gewoon, met diep ontzagh, zyn raad En hem te volgen, waar dat hy hem heen zal trekken. Dus kan de Liefde in hem een nieuwe drift verwekken. De zon verdreef wel, met haar alverkwikkend licht,
De bruine fchaaduwen van 's aardryks aangezicht i Maar zyne keur fchept flechts in B r u i n alleen behaagen; Bruin die veel fchooner als de zon voor hemkomtdaagen. Een heimelyke trek jaagt hem naar 't voorwerp toe, Op 't fpoor der Liefde,, die zyn Leidsvrouw is, nooit mo£ Om haar zyn wenfchea en verlangen te openbaaren. Hoe fchuw, hoe koel de Maagd is voor deminen'tpaaren, Hy ruft niet eerder, na lang fmeeken en gebe^n, Voor hy bezitter van zo veel bekoorlykheen, Waar me£ Natuur befchonk die Schoone, (hoog gepreezen Omhaarwelleevendheiden fchrand'rcn geeft,) magweezen: Hier in ftelt hy voortaan al zyn geluk en eer. Doch Liefde, die hem heeft gekwctft, geneeft hem we^r. 't Is hem genoeg dat zy de zege heeft bekoomen, En zyne fierheid, door haar lift, wift in te toomen} Terwyl Elizabeth, van 's Mtnnaars fmart geraakt* Noch eindelyk,, om zyn verdienften, zedig blaakt, Erken-
|
|||||
|
i
|
|||||
|
HUWELYKSZANGEN. izf
Erkennende zyn deugd, oprechte trouw en liefde,
Die haar allengs het hart, hoe ongevoelig, griefde. Zo word de winter, hoe geftreng, hoe fler van aart, En onbewoogen, door een lentelucht, bedaart, En weggedreeven al de wreede noorder buijen, Daar 't ifpeelziek windetje, geteeld in warme zuijen, Verzacht het aardryk, dat gered uit zynen nood, De jeugd der zon ontvangt in zynen vruchtb'ren fchoot. O Bruidegom! die nu alleen zyt opgetoogen
In 't zuiver blank van Bruin, en haar bekoorlyke oogen, Daar zo veel teed're min, zo lief een glans uitftraalt, Steeds maakende uw geluk en blydfchap onbepaald, En uwen Bruiloftsnacht zo fchoon als 't licht der daagen, Om eindeloos uw min en oogen te behaagen! Gy moogt de vmchten nu genieten van uw trouw, Met dubb'len woeker, en den frisfchen morgendouw Des minnelyken monds, de bloemen van haar wangert Afplukkende, voldoen uw wenfehen en verlangen. De blyde Hymen baant u beiden 't minnefpoor. Gelieven, gaat dan daar hy u treed gunftig voor. Zo vloeije uw Huw'lykslot,van 'sHemels gunft verkreegen ,
Geduurig toe een ftroom van allerleijen zegen. Zo groei, zo Woei uw liefde in eindelooze luft, Die fteeds word aangekweekt, en nimmer uitgeblufh Zo moet ge u eigen zelf en gaaven zien herleeven, Tot heil van uwen Stam, in Kinderen en Neeven. Vtr'eend dtn XXIfim van Sprokkel-
nttumdy MDCXCIV. |
|||||||
|
g,3
|
|||||||
|
TER
|
|||||||
|
n6 HUWELYKSZANGEN.
TER BRUILOFTE
VAN DEN HEERE
ANTONI RUTGERS,
EN MEJUFF R O U W E
MARIA RUTGERS.
Vond ooic de Liefdc, die de Waereld houd in Hand,
En 't leeven koeftert met een aangenaamen brand, Geflachten, Stammen houd in wezen, door hct trouwen, Om 't Schepfel eindeloos in 't Schepfel te onderhouwen, Voor haaren toeleg iets volmaakter als dit Paar? O neen! zy, die het voert naar 't heilig Echtaltaar, Kon voor haar glory niets van meerder waarde keuren, Noch grooter zege haar in eeuwigheid gebeuren. Maria word dan mee de Min ten doel geftelt,
En haare vryheid, door een minnelyk geweld, Verkracht, hoe zeer zy poogde ook buiten dwang te leeven Van trouwverbintenis} hier baat geen tegcnftreeven. Hoe onvermoeid ze op 't recht der vrygeboornen ftaat, Bevind zy dat de Min zich niet verachten laat. En
|
||||
|
HUWELYKSZANGEN. 127
En zelden dat Natiiur een Maagd zo veel fieraaden
Van geeft en fchoonheid geeft, om dat zy onberaaden, Steeds eenzaam, ftil en koel, ver buiten huwlyksvreugd, De fchoone bloefem van haar opgelooken jeugd, Die 't zedig aanfchyn fiert met lelyen en roozen, Aan niemand gunnende, zou fier verwaareloozen. Neen, de allerfchoonfte zyn vaak 't eerft verflaafd aan Mini Dit toont Maria, die zy fluipt ten boezem in } Terwyl Heer Rutgers, die alleen van haar fchooneoogen Het licht ontfangt, door haar bekoorelyk vermoogen Te deerelyk geraakt, en kwynende aan zyn leed En minnefmarten, al zyn vlyt en zorg befteed, Of't hem gebeuren mogt zyn Schoone te behaagen. Hy, die by elk den roem van 't Maatfpel weg kan draagen, Zo ver de Fluit van Pan zwicht voor Apolloos Lier, Speelt voor haar ooren met een aangenaamen zwier^ Terwyl de Liefde zelve, om 's Minnaars trouw te kroonen , Stelt op zyn fnaaren de beweegelykfte toonen, Welke op zyn lyden, liefde en hoop bevallig flaan , En dwingt de Jongkvrouw tot gehoor. Dus vangt hy aan: O Schoone, die myn hart al lang zo teder griefde,
En ongevoelig vlucht hartnekkig voor de Liefde! Leer, leer eens hoe het al moet minnen op zyn beurt: Hoe al 't gefchaapene zich zelf een we^rgaa kernt^. E»
|
|||||
|
►
|
|||||
|
128 HUWELYKSZANGEN.
En yder met verftand zyn jeugd gebruikt in 't bloeijen}
Hoe 't at van liefde zucht. De Here roozen gloeijen Van liefde, wenfchende, in d'opgaanden daageraad, Geplukt te zyn, eer dat in d'avondftond vergaat Haar glans en fchoonheid, die alle oogen moeten minnen. Hoe zeer gy vlied , ik hoop nochtans u te overwinnen, Door trouwe dienftbaarheid, door f meek en en gebe£n. Dus fpeelende trekt hy haar hart door de ooren heen ,
Dat zyne gaaven en verdienften word geneegen. Zo wift Amphion eer de fteenen tc beweegen;
En Orpheus alles te bedwingen door zyn fpel, Hoe onbeweegelyk, onbuigzaam, fchuw en fel. Zo bragt Arion zee en winden aan 't bedaaren, Wanneer hy, langs het Vlak, op zyn Dolfyn gevaaren, De blanke Meeremins en Tritons fchoone Bruid Verlieven dee" op zyn bekoorelyk geluid. O Bruidegom! nu zal Maria, als voor deezen,
Niet ongevoelig voor uw trouwe liefde wezen. Gy zyt Verwinnaar van zo veel bekoorlykhe£n. Gy leeft voor haar, en zy leeft nu voor u alleen. Speel nu 't triomflied op uw toverende fnaaren: Uw vriendelyke Bruid zal met uw klanken paaren Haar ftem, in Maatzang hoog geroemd, uw min ten prys, Elkander leerende de toonen en de wys, Om
|
||||
|
HUWELYKSZANGEN. u?
Om met vergooden klank, in 't ryzen en in 't daalen,
Uw zielsverlangen, en haar tederheen te maalen, En 't lot van 't Echtverbond, van haar al te onbedacht Voorheen gefchuwd, daar ze uw geleeden fmart verzacht. En 'tu, na zulk een lang verlangen, mag gelukken De goude vruchten van uw fchoone hoop te plukken: Gelyk de Zeeman, die , na 't doorgeftreen verdriet, 't Genot van zyne zorg met dubb'le winft geniet, En aan een ftille reede bulderende vlaagen Vergeetende, geruft de zon ziet vrolyk daagen. 't Vloeit alles u van zelf nu toe in voile vreugd.
't Is al met u, en met uw lieve Bruid verheugd, Uw lieve Bruid, met u uit eenen Stam gefprooteni Dien braaven Stam, die van u wacht roemwaarde Looten, Met uw bevalligheen, uw geeft en deugd verfierd. De Huw'lykshymen, die uw blyde Bruiloft viert,
Voorfpelt uw paaren, by zyn toortslieht, alien zegen, En vergenoeging met geen fchatten op te weegen. Nu fmelt de Min, die haar geheim u maakt gemeen,
Uw zielen, zinnen, en uw naamen onder een. Getrowwddtn III*" van Lexte-
m*and% MDCXCIK R TER
|
||||
|
130 HUWELYKSZANGEN.
TER BRUILOFTE
VAN DEN HEERE
JACOB dE FLINES,
EN JONGKVROUWE
AGATHA vahder VULT.
Wat is doch eenzaamheid> die't menfchdom moet vcrdrietcn y
En 's leevens laft verzwaart, by 't aangenaam genieten Van de allervriendelykfte en fchoonfte halsvriendin a Die met vergoode vreugd gedachten, hart en zin Doorftraalende, eindeloos, in lief en leed, kan baaren Een vergenoegen, met geen fchatten te evenaaren ? Zo waard een huw'lykslot vloeit nu D e Flin.es tee:.
Hy vind het eindelyk, van zyn verlangen moe\ De fchoone Vander Vult, vervult zyn zielsbegeerenr En 't keurig oog kon nooit volmaakter triomfeeren. Gy, Huw'lyksgoden, die geplaatft in hooger licht,
De bruiloftsreijen, op den klank van 't maatgedicht, In blyde fchaduwen van palm en mirthekroonen, Ten dans leid op dit Feeft, begunftigt nu myn toonen. Wat minnaar zag ooit zyn geluk dus onbepaald,
Als Heer De Flines, van Diones gunft beftraald,
Die
|
||||
|
HUWELYKSZANGEN. 131
Die voor zyn Huw'lyk„ tot zyn glory heeft verkooren
Eea Bruid, die haar gelykt, hoe fchoon ze 00k wierd gebooren? 't Was eindlyk tyd dat zy hem eenmaal, door haar magt, De hand boodj hem, die nooit haar luifter heeft veracht, Maar zuiver toegewyd, met alle plegtigheden, Zyn eerften huw'lyksband, van 't Noodlot afgefneeden. Zy acht zyn ongeveinsde en zyn grootmoedige aart, En hem de Schoonfte, die ooit Ne£rland kende, waard. Terwyl zy dit voor hem befluit, ligt hy te maalen
Op 't eenzaam ledekant, daar zyn gedachten dwaalen En fpeelen op de liefde en 't huwenj met verdriet Zich ziende alleen, daar 't al een wedergaa geniet, Om naamen, ftammen en geflachten te bewaaren, Wyl alles bloeit en blyft in. wezen door het paaren : Hy ftreelt zich zelven met een aangenaam bedrog, En meent dat hy omhelft een fchoone Bruid: maar, och! Dat zoet verdwynt, zo haaft en vlug, als zyn gedachten. Zo vond zich Pan voorheen bedroogen, en zyn klagten, Met zyn Beminde, die hy, uit een teed're zucht, Te omhelzen dacht, terftond in yd'len wind en lucht, Eer hy de lieve maagd eens rept, te fnel vervloogen. De Flikes, zynde van dit denkbeeld opgetoogen, De Liefde opofferende al tevens hart en zin, Zo nadert hem gezwind de Moeder van de Min. Haar oogen fchooten vuur en niet als minneftraalen: Zo kwam zy eertyds, in de Phrygiaanfche daalen, Verfchynen voor 't gezicht van Priams fchoonften Zoon, Daar zy hem mild heeft, voor zyn oordeel, aangeboon R z De
|
||||
|
ft* HUWELYKSZANGEN.
De Griekfche Helena, de vaereld door gepreezen.
De zon blonk nooit zo klaar, noch prachtig, als haar wezen. Zy fpreid, door 't flaapvertrek, alom waar dat zy ftaat, Een roozegeur: hy kent ze ftraks aan haar gelaat, En flonkercnd gezicht, dat nimmer hem tc vooren Zo gunftig aanzag. Dus liet zy zich eind lyk hooren: Schep moed, gy zult haaft met de Schoonfte zyn getrouwd- Wat goelykhe£n, die ooiteen minnaar heeft befchouwt, En welverdienden dat zy wierden aangebeden> *t Zyn fchaduwen alleen van haar bekoorlykheden, Waarom dat duizenden vergaan van minnepyn, Te fchoon gefchaapen om een fterflyk mcnfch te zyn. Wat glans zich Paris mogt in zyn Griekin belooven, Zy ftreeft haar meerder, als de dag den nacht, te boven: En, zo ge een fchets van haar eifcht op dit oogenblik, Zy is zo fchoon van zwier en aangezicht, als ik. Maar zy, in *t bloeijenft van haar frisfche lentejaaren, Leefde altoos eenzaam, fchuw voor *t minnen en voor 't paaren. Doch ik, ik zal dat koet en zedige gemoed Haaft toonen hoe *t Heel al beftaat door mynen glocd. *k Zal haar uw deugdcn en verdienften, waardig te achten, Uw edelmoedigheid en trouw in haar gedachten Afmaaten, en uw beeld diep drukken in haar hart; Op dat het kwyne, als 't uw', van teed're minnefmart. Zy leer mee, op haar beurt, van liefdevlaagen karmen, En valle in uwe, als ik in myn Adonis armen. Ga. naar de Gouwe, die zo mild haar zilver nat Vermengt met de Yffel, en bevloeit de vruchtb're Stad, Wans
|
||||
|
HUWELYKSZANGEN. 1-33
Wiens weelige akkers en gezegende landouwen Van honig vloeijen: daar zult gy die Schoone aanfchouwen i Daar, in dit Hollandfch Tempe, en tweede Idalifch dal , Blinkt zy, gelyk de zon; zy, die u minnen zal. 'k Wil zelf u derwaarts heen geleiden: volg myn fchreeden, Zyzwygt, engaat: hyvolgt, verliefd reeds door haar reden, Hy ziet de fchoon lie Maagd, en vind in haar alom Een fchat van gaaven: zyn verwond'ring maakt hem ftoitij En, van dit licht verblind, gelooft hy dac zyn oogen Niet zlen al 't geen zy zien te klaar^ en, opgetoogen, Kan hy zich echter van 't aanfchouwen niet verzaan, En durft, uit eerbied, zyn-gezicht pas op haar flaan* Veel minder van naaby den glans van *t hemelfch wezen Genaaken: hy begint dat goddlyk vuur te vreezen, 't Welk alles blaakt, en hem, met fnellen fchicht op fchkht, Uit haar aanbiddelyk en deftig aangezicht, Te diep in 't harte treft: hy mag met reden fchroomen: 't Is hem bewuft hoe 't aan Prometheus is bskoomen, Die 't hemelfch vuur voorheen dorft naad'ren al te ftout, Maar Venus, op wiens woord hy moed grypt, en vertrouwt Om, zonder vrees voor ilraf der Goon, met haar te fpreeken Komt in den boezem van fchoone Agatha ontiteekea Een zelfde drift als zy gevoelde, toen ze Adoon Eerft aanzag, en verliefde op dat beminlyk fchoon. Zy opent haar 't gezicht, vertoonende aan Iiaar zinnea Wie dat het is die haar zweert eeuwig te beminnen} Wat vreugd, wat heil haar uit zyn echt te wachten ftaat, Die om haar deugd zo wel haar vryd als fchoon gelaat> R 3 En,
|
|||||
|
•
|
|||||
|
i34 HUWELYKSZANGEN.
En, met zyn hand, haar ook zyn hart komt op te draagen,
Dat eind'loos trachten zal haar oogen te behaagen. De Schoone ziet reeds wat zy doen of laten moet3
En, niet me£r twyfelende aan zyn getrouwen gloed, Zal ze onuitblusfchelyk die poogen te onderhouwen, En eeuwig op zyn deugd en liefde zich vertrouwen. Nil kent Heer J a c o b pas zich zelf, in deezen ftandj
Zyn vreugd is onbepaald: hy trouwt ze aan zyne hand, En zwaait aan zyn Pandore, op 't altaar van Aftarte, 't Gewyde wierook toe van zyn ontfteeken harte; En zegent duizendmaal en duizendmaal het uur Waar in hy heefc bekoort dat Proefftuk fan Natuur, 't Welk met haar glans vcrdooft het licht der zonneftraalen, Door vlugge pennen, noch penfeelen af te maalen; Wyl zy is enkcl geeft en fchoonheid, zonder kunft. Die fchat valt hem te beurt, door Cithereaas gunft, En al 't vernoegen dat ooit minnaar heeft ontfangen. Ga, overfchoone Bruid, voldoe het te£r verlangen
Van uwen Bruigom, die verdient te zyn gepaard Aan u, hem meerder als een gantfche waereld waard. Gerrouwd den XXXfl'» <van Lente-
f/:*an*} MDCXC1K |
||||||
|
i
|
||||||
|
TER
|
||||||
|
HUWELYKSZANGEN. 135
TER BRUILOFT'E
VAN DEN HEERE
DR. LUDOVICUS DE DIEU,
EN JONGKVROUWE
ADRIANA SIX.
D e blyde Bruiloftsrei, fleeds fchuw voor krygsbedryvenr
Zingt nu, in fchaduwen van Palmen en Olyven, Daar Hymens toortslicht met een fchooner luifter ftraalt, Hoe Heer D e D i e u van zyn Beminde zegepraalc, Zyn Adriane, alleen al 't voorwerp van zyn wenfchen> Zieh zelven ziende de gelukkigfte aller mcnfchen ■, Terwyl de Schoone, die het daglicht zelfs verheugt, Erkent zyn wysheid,, trouw, welleevendheid en deugd, Daar niets zyn liefde noch zyn vreugd kan evenaaren, Nu hunne harten en hun zinnen zaamen paarcn, En zyne ichoone hoop gekroont word door haar gunft. Zo ziet ge, 6 Bruigom! hoe volmaakt 00k in de kunft
Der Kiuideryen, om hun aart en kracht te ontleedenj (Hoe zeer gy 't voetfpoor van uw Vader na komt treeden,. Dien fchrand'ren Eskulaap, die zo lang aan hct Y Was hoog geacht, en ftrekte een Licht der Artzeny,) Hoe weinig dat uw kunft weet raad tot minnepynen : Terwyl gy yders laft verlicht, blyft gy zelfs kwynen, Zo
|
||||
|
136 HUWELYKSZANGEN.
Zo diep in 't hart gekwetft, daar niets uw fmart verzacbt,
En Venus zoon, te trots op zyn vermoogen, lagcht
Met een Gencesheer, die zich zelf niet kan bevryden,
Maar hem allccn om hulp meet fmeeken in zyn lyden.
De weetenfehap, aan elk zo heilzaam, baat u niet >
Terwyl gy zclfs verkwynt van hartzeer en verdriet.
Hoc zcer gy door Natuur en haar geheimenisfen
Dringt, met een arendsoog, hier kan uw wiskunft misfen:
En zclve word gy nu een leerkind van de Mint,
Vaft ondervindende met welk een klein begin
De minnevlam floeg fnel door alle uw aders heenen,
Ontfteekcnde in uw ziel een trek om te vereenen.
Zo kwynde Apol, die eerft de kracht der kruiden vond,
Te deerlyk in zyn horft van Dafnes glans gewond,
Daar de al te fchuwe Maagd is fnel vooruit gevloogen :
En, fchoon hy volgt haar fpoor, op't licht der blinkende oogen,
Hy zoekt nochtans vergeefs verkoeling van zyn vier,
In koele fchaduw van d'onwelkb'ren lauwerier,
\Vaar in zy word verkeert, verachtende zyn b'efde.
Maar de onweerftaanb're Min, die u de borft doorgriefde,
Ziet u vernederd voor haar krachten, en met een
Meedoogend aan: zy leert, door fmeeken en gebe£n,
U de overfchoone Six, waar door zy boeide uw zinnen,
Ten einde van uw hoop en wenfehen, overwinnen,
U toonende hce zy, door een verborgen brand,
Het leeven koeftert en de Waereld houd in ftandj
En dat haar hand alleen kan kwetfen en geneezen.
Gy hoeft nu geenszins haar af keerigheid te vreezen,
Uw
|
||||||
|
HUWELYKSZANGEN. 13/
Uw jonge Dafne vlucht niet meer: gy wint het veld:
Zy is verwonnen door een aangenaam geweld: Haar teder hart noch in het vryen onbedreeven, Kwynt, eer zy't denkt, vanmin, enmoet zich overgeeven* En wezende reeds met haar minnekwaal belaan, Neemt zy voor eeuwig u tot haar Geneesheer aan. Terwyl ze u ongeveinfd haar lyden wil ontdekken, Befpeurt gy in het zoet der vriendelyke trekken Van 't zedig wezen, me£ verlichting voor uw wond, Op nieuw ontvangende aan haar minnelyken mond Het lieve leeven} en gy leeft nu uit de lonken Van haar verliefd gezicht, waar van gy voelt de vonken, Wat achting dat zy heeft voor uw getrouwen gloed. Gedienftigheid wint gunft: gy heerfcht in haar gemoed. 't Is u geoorlooft, van haar lippen, hals en wangen, De bloemen met haar waas, na zulk een lang verlangen , Te plukken, daar zy in haar leevensdageraad Verfchynt, als een Aurore in frisheid van gelaat, Waar in uw oogen fteeds zich onverzaad'lyk weiden. Zy geeft u, met haar hand, haar hart: gy moogt ze leiden, Op"t licht van Hymens toorts, daar u de Liefde wacht, Ert 't al vol vreugd is ora zo fchoon een bruiloftsnacht} Eennacht, wiens zuiv'ren glans braveert het licht der dagen, Zo gunftig aan uw wenfch en eenigfte behaagen. Men wacht dan Telgen, uit zo waard een huwlyksvlam, Tot vreugd van uw Geflacht, u zelf, en Amfteldam. t Vtfftnd dtn J^« van Heti-
maenJ> MDCXCIV. S OP
|
||||
|
?38 HUWELYKSZANGEN.
OP HEX HUWELYK
VAN DEN HEERE
MR.JOAN VANDEN BEMPDEN,
GEHEIMSCHRTFER PER STAD JMSTELDJM;
EN JONGKVROUWE ESTER ELISABETH TULP.
N ooit blonk de Liefde met meer luifter te Amfteldami.
Die, door een langgewenfchte en zuiv're Huwlyksvlam, Doorluchte Stammen zal befchermen en bevryden Voor alle omkeeringen en 't hevig woen der tyden. O Zanggodinnen! die de Bruiloftsrei, by 't licht
Der eed'le Huw'lykstoorts, bezielt met vloeijend dicht* Geefc dat myn Duitfche Lier een hoogen toon laat hooreii Op 't heilryk Paar, zo zeer geroemd als welgebooren. Heer vanmn Bempden, die geheel te leeven fcheen
Om al zyn zorgen te befleeden voor 't Gemeen, En, by het Stadsgeheim, in Staatsbedryf ervaaren, Zyn vryheid, buiten dwang van 't Huw'lyk, te bewaarcn, Voelt zich gctxoffen en verwonnen van de Alin. Zy fluipt, door 't fchrander brein, allengs ten boezeni in, Hen>
|
||||||
|
.V
|
||||||
|
■
|
||||||
|
HUWELYKSZAN'GEN. 139
Hem dwingende om 00k haar geheimen mce te leeren, En, fchoon hy zelve fchynt gebooren tot regeeren , Tot onderdaanigheid het edele gemced. Hy blaakt dan, maar hy blaakt van een verlieven gloed. Stads willekeuren en handveften zyn zyn zinnen Voortaan een laft: hy geefc zich over om te minnen ■, En, reeds verlegen in zyn kwaal om trooft en hulp, Verkwikt de Min hem met een eerft ontlooken Tolp, Uit duizenden alleen, met duizende fieraaden, Begunftigd van Natuur en tevens overlaaden, Verdoovende, met haar gewyden zonneglans, De bloemen van de Mei, en Venus roozekrans, Of liever Venus zelf. Waar dat zy komt verfchynen, Heer vandek Bempden voeltterftontzynzorgverdwynen. De Zon fchuw vry de Bloem, door haaren naam bekend, Die op haar fpoor treed van 't begin tot 's waerelds end; Hy volgt zyn fchoone Tulp fteedsna, of t haar mogt luften Dat zy hem eenmaal in haar fchaduwe liet ruften. Waar hy zich wend of keert, zy fpeelt voor zyn gezicht, En,zyne ziel erkent geen ander leevenslicht Als haar- fchooneoogen: hy fchynt deeds haar ftem te hooren 3 Als hy haar wezen derft, zo krachtig in 't bekooren: ■!Nu vangt hy in zyn hart dat goddelyk geluid, Daar de Echo nook hem in zyn zoet verbeelden ftuit: Pan roemt hy by zich zelf haar onwaardeerb're zeden, Haar edelmoedigheid, zo vol aanvalligheden, En goedheid van haar hart, die, door 't vermoogendlicht Van 't aldoordringend en aanbiddelyk gezicht,
Sz By
|
||||
|
i4o HUWELYKSZANGEN.
By beurten blinkt en blaakt. Dus poogt hy te verzachten
Zyn te^r verlangcn: maar hoe voelt hy zyn gedachten Verwonderd en verrukt als hy zich zelf vertoont, By 's ligchaams glans, wat geeft en wysheid in haar woont, Als hebbende onvermoeid die goddelyke toogen, Die nooit verwelken noch verand'ren, ingezoogen Van haar Vrouw Moeder} die by 't adelyke bloed, Waar uit zy fproot, ook heeft in 't ruftige gemoed Alle eed'le gaaven, die zo groot, zo hoog verheven , De vrouwelyke kunne atom te boven ftreeven. Van zo veel flhichten voelt hy innerlyk de pyn.
Hy kan onmooglyk van haar afgefcheiden zyn: Nochrans durft hy haar pas, uit diep ontzagh, genaaken. Een minnaars hert, hoefier, wordbloodein'theevigblaaken. Hy ziet wat eed'le trek door 't vriendlyk aanfchyn fpeeltj Maar denkt met een dat ze is uit hemelzaad geteeld, Of aardfche goden, die tot groot bedryf gefchapen, Om hunne deugd zo wel als 't ridderlyke wapen Uitmunten, zynde alom in Amfteldam geacht, Daar 't heilig bundelrecht in 't wydvermaard Geflacht, Ka Grootvaar Tulp, is in den Grooten Six verheven, Voor eeuwig ftaande in 't hart der Burgeren gefchrcevcn. Hoe zeer de Schoone voor hem vlucht, hy volgt haar treen
Noch fneller, flierende aan vrouw Venus zyn gebecn 5 Vrouw Venus, die voorheen ftuitte Atalante in 't loopen, Als zy Hippomenes, na zyn verdrietig hoopen, Befchonk met haare gunft, waar op hy had vertrouwt. Miiar vanden Bempden, dien gcen appels rood van goud One-
|
||||
|
HUWELYKSZANGEN. 141
Ontbreeken, eifcht geenszins die vrucht om te achterhaalen
Zyn Zielzon, reeds gewoon den glans van zulke ftraalen: Hy fmeekt alleenlyk om te zien haar hart en zin, Veel koeler als de fneeuw, ontfteeken tot zyn min. De Minnemoeder maakt haar dan tot hem genegen > Haar, die zyn deugd waardeert, ten top van eer gefteegenj Terwyl het Scheepryk Y erkent zyn kloek verftand j Van de eed'le Witfen, fteun en roem van 't Vaderland, Die zyn verdienften wou erkennen en zyn gaaven, Gevorderd, daar hy 't fpoor der Nederlandfche Braaven, Opvolgende, 00k voor 't heil zal waaken van den Staat. Zy mint dan, en hy leeft die min uit haar gelaat, Onmoog'lyk kunnende zyn blydfchap meer bepaalen. Hy ziet zyn trouwe min met wedermin onthaalen, En maar alleen voor hem haar leevens morgenftond Bekoorlyk blinken met den bloefem in den mond. Zo moet de Schoonfte Tulp, terwyl hy haar ziet gloeijen
Van minnevreugden en verlangen, eind'loos bloeijen In eed'le Afzetfels, die zo waard een Huvv'lyksvlam Verftrekken tot iieraad, en heil van Amfteldam; Die op der Vad'ren fpoor, in 't loffelyk regeeren, Meer zullen 't algemeene als eigen nut waardeeren. Vtnend den Xtt"> van Oogjl*
maundy MDCXC1V. |
|||||
|
Si GP
|
|||||
|
i42 HUWELYKSZANGEN.
OP HET HUWELYK
VAN DEN HEERE
HERMANNUS KONING,
EN MEJUFFROUYVE
JOANNA MEDOU.
/_ao maakt gyuw Joanne uwSchoone, uw Uitverkooren,
Die opgetoogen in uw gaaven, trouw en min,
In 't heil verheugd is, dat uw Echt haar fpek te vooren, Heer Koning, eindelyk tot uwe Koningin.
De Wacreld zie vry d'op- en ondergang der Grooten, En welk een rol de Min fpeelt op haar Schouwtooneel
In beurtverwisf 'ling: 't geen voor de eeuwen is beflooren Staat pal$ elk krygt het zyne, en gy zo waard een Deel.
jSchoon 't u gelukt dat ge al de Waereld kunt behaagen, Vernoegd zynde in het heil dat u de Hemel gunt,
En nimmerzich uw hart door geldzucht liet belaagen, N och hebt ge uw grootften wenfch en blydfchap in de*MuNT.
En uw J o a n n a a s lot is nooit zo hoog gefteegen, Als nu ze een Koning heeft tot Echtgenoot verkreegen. T O E G I F T.
\jd\xk y vernoegen, weelde en vre'ugd volg' deeds uw paaren.
Wat afgunft u ooit heeft Joannaas min misgunt,
Nu hoeft ge uw wenfehen noch verlangen meer te ipaaren, O Bruigom! want uwhaankraait Koning inde Munt.
yer'eend den Vlli"> van Slachtmaand, MDCXCIV.
* Zinjpeeling op de Herberg vandiennaam, tvaar in de BruidKafieleinesfe was.
I ' HAR-
|
||||
|
HUWELYKSZANGEN. 143
'"HARDERSZANG
TER BRUILOFTE
VAN DEN HEERE
JACOB ALEWYN GHYZEN,
EN JONGKVROUWE
, JULIANA vander SCHELLING.
^ R T K L O F.
vJp, Doris! laat ons nu met maatzang, bly van zin,
En onberoerden geeft, eens zingen van de min,
Die fchrand're Maagderoem, weleer van minneklagten
En liefde af keerig, nu gevoelt in haar gedachten.
Kom, help my; laat ons in dit aangenaame dal,
By 't vrolyk ruisfchen van deez' zilv'ren waterval,
Die reeds u voorzingt, en de maat wyft aan uw fnaaren ,
De vreugd gevoelende van haar gelukkig paaren,
AanherTen dat het klinkt. 't Is lang genoeg getreurd.
Den roem van Albion liet ge immers op zyn beurt,
In fchmve fchaduwen van lykcypresfen hooren?
Gedoodverfd in uw Dicht, toen alles fcheen verlooren
Met Heldenharts verlies, die vrucht'loos zucht en klaagt,
Om zyne Deugdbaak, van wiens lof al 't Aardryk waagt T
En eeuwig heugen zal. Laat deeze blyde lommer,
En nieuwe maar, uw luit en hart ontflaan van kommer.
Onze akkers, ons geboomt', zo lang van hun fieraad
Oatbloot x verand'ren nu allengs wecr ?an gelaat;
Dc
|
||||
|
144 HUWELYKSZANGEN.
De Zon vertoont zich , met meer gkns aan onze kimmen,
De doodfche fchaduwen en bleekbefturven fchimmen Verdryvende, als den nacht, van 's waerelds aangezicht, Verkwikkende, vol vreugd, al 't menfchdommetdatlicht, En 't hart van 't aardryk met haar nieuwherbooren ftraalen, Dat, reedsontvonkt, haar vuur aan weiden, duinen, daalen Gulhartig meedeelt, en de winterkouw verzoet. Op, Doris! Maagderoem gevoelt dien zelfden gloed. Vergeefs, vergeefs dronk ze uiteenBronderZanggodinnenf Dat heilig water blufcht den gloed niet van haar zinnen. 'DORIS.
O Ryklof! die, met uvv bekoorelyk geluid,
Altoos den zangprys wint door uw beroemde fluk, 't Is alles luifterziek daar gy uw toon laat hooren, De bosfchen, beemden en de boomen krygen ooren} Die wekt voor douw, voor dag, den Leeurik uit den flaap. Gy hebt my lang vertelt, hoe die verliefde Knaap, De wakkere Eerryk, hier plag meenigmaal tc waaren, Zyq eigen haardfteen, ftulp en ftallingen liet vaaren, Om fqhoone Maagderoem, indit gezegend oord, Te volgen, van haar deugd, haar glans en geeft bekoord : Hoe gy, met decrnis toen dien braaven Borftzaagtkwynen3 Van dat de blonde Apol de donk're nachtgordyncn In 't ooften opfchoof, en dit landfchap overblonk, Tot hy aan d' avondftond, in 't weften nederzonk, Om zyn verliefden gloed in Thetis fchoot te blusfchen; Hoe dikmaals gy hem't kruid, waar op zy trad, zaa'gt kusfen, - De
-
|
||||
|
HUWELYKSZANGEN. 145
De Godhe^n van dit Woud aanroepen in zyn fmartj
Hoe onbeweeglyk dat de fiere bleef van hart ■, Gelyk Anaxareet, die, zonder medelyen, De Mia braveerde, fchuw voor paaren en voor vryen. Zing op, terwyl al 't veld, en 't vee hier met ons ruft, En 't Bofchgodinnendom zich nederzet met luft, Al me& nieuwsgierig om te hooren hoe de Liefde Haar, met Minervaas fpeer en {child gewapend, griefde, Die onvermoeid trad op Dianaas ftaatig fpoor, Geen vryers geevende in ons Leenwendaal gehoor; Zelfs wyzen Damon niet, misdeeld van vee noch haaven, Die, uit een diep ontzagh, voor haar verftand en gaaven, Haar wydde kuifch, als aan een godheid, nimmer moe, Al de eerftelingen van zyn ftal en vruchten toe; Terwyl haar eed'Ie geeft, op hemelfche gedachten Verheven, al het laffe op 't aardryk kon verachten, En nooit op 't jongfpel by den maanefchyn verfcheen j Die nu van Woudheer voor Pomone is aangebeen, Dan voor Diana, haar gelyk in zwier en zeden, Wanneer die ryzige van leeft door 't veld kwam treeden t Den morgen groetende en het aangenaame licht, Door 't orgel van haar keel, en glans van haar gezicht, De Bofchgoon dankende voor hunnen milden zegen} En, meeft tot eenzaamheid, minft tot gewoel genegen, Gaf, afgezonderd, aan haar geeft den ruimen toom, 't Zy dat ze met haar hand, veel blanker als de room, Op boomfchors dichten fchreef, van Febus zelfs te roemen, Q£ teelde een gantfche Lent' van onverwelkb're bloemea, T Dc
|
||||
|
i46 HUWELYKSZANGEN.
De Lely, Hyacinth, de Roos, Narcis, Adoon,
De Maagdelief, de Tulp, en Tyloos, even fchoon, Van Bloemmaagd met zo veel verw^ndering gepreezen Als zy verdwaald den fchyn aanfchouwde voor het wezen > Waar in de wakk're Bie zich meer als eens bedroog, En meer als eens daar op om lekk'ren honig vloog. Zy ftrekte een voorbeeld aan de Nimfen en de Knaapen, Wier zinnen verder niet gaan weiden als haar fchaapen i En, in te ontdekken of Menalkas Duiije vryd, Of Haasje Bofchman mint, verflyten hunnen tyd, En 't licht der reden in een mift van traagheid fmooren. Zy, zy fcheen maar alleen ons Vlek tot eer gebooren , "Van wyzen Waarmond, hier alom geroemd op 't Land, Van wien zy, met de melk, ook inzoog het verftand. Myn oor plag veeltyds aan haar wyzen mond te hangen , Of goudefnaaren} 't zy dat ze, in haar fchelle zangen, En zuiv're klanken, bragt de vryheid, naar waardyj Op 't eeraltaar, of fier de huwlyksllaaverny En min verachtende, waardeerde 't eenzaam leeven: Als of Natuur haar al die gaaven had gegeeven, Dat zy ze alleenlyk zou verflyten, zonder vnnd, Terwyl al 't vryerfchap haar, en zy niemand mint. Voldoe dan, Ryklof, ons verlangen en begeeren, En zing wie Maagderoem zal eind'lyk minnen leeren. R T K L O F.
Zy heeft het reeds geleert: 6 ja, haar boezem blaakt :
De Min heeft zich reeds voogd van haare ziel gemaakt. Wie
|
||||
|
HU.WELYKSZANGEN. 147
Wie kon zyn Noodlot, dat hemnatreed, ooitontvluchten? Zy ftrekt reeds de Echo van haar Eerryks minnezuchten. Haar hart, onlangs zo koud als ys, ontdooit en fmelt, Gelyk de winterfneeuw, by lentewe£r, op 't veld. Haar onverfchillendheid is, als een mift, verdweenen: Zo fchielyk breekt de Zon door donk're wolken heenen: Zo fchielyk brengt Natuur het leeven in het kruid, Dat, minziek wordende, barft tevens weelig uit. Gedienftige Eerryk, die ten einde was van hoopcn,
En moe* van vruchteloos de Lieffte na te loopen, Gelyk de fchaduw 't lyf -, ging, naar der vad'ren zeen, Zo dra de wakk're haan al 't land opkraaide, tre£n In onze Landkapel, om Juno, in het midden Der Huwlyksgo6n, voor 't laatft, zyn Vryfterafte bidden. Hy brengt twee Duiven, wit als melk, op hun altaar, En wacht van haare gunft en hand zyn Wederpaar. Zy knikt hem toe: zo word zyn blyde hoop herbooren, 't Orakel laat hem dus 't befluit van 't Noodlot hooren: Uw MAAGDEROEMis, door een heimelyk gebied, Getroffen, en zy zal uw kwynend zielsverdriet, Eer dat Aurore op nieuw we£r doorbreekt in het ooften, De Zon den daauw oplekt, geneezen en vertrooften. Zo fpreekt het 5 en hy ziet de waarheid van 't befluit. Zy is, eer de avond komt, en 't vee op ftal, zyn Bruid. Dat nu de Zangberg vry verheffe zyne fnaaren, Nu Maagderoem zal met ftandvaften Eerryk paaren. 't Is alles nu voor hem, voor hem a 11 een gefpaardj
Zy acht hem, voor zyn trouw en dienil, zichzelvewaard, T 2 En
|
||||
|
i43 HUWELYKSZANGEN.
En fchuwt niet meer, maarzoekt de fchaduwen derelzen,
Waar onder Venus haar Adonis plag te omhelzen j En, necrgezeten op een bed van mirtheblaan, Kan zy haar oogen, in zyn gaaven, pas verzaan* En, als of't voorbeeld van Diones jammerklagten, Om fchoone Adonis ramp, verfcheen in haar gedachten, Beveelt hem teder aan de voorzorg van de Goon, En fiert zyn hairen met een frisfche roozekroon. Dat al de Zangberg vry verheffe zyne fnaaren, Nu Maagderoem zal met ftandvaften Eerryk paarer*. Zy fpeelt zelf yder voor, en ftelt op haare Litit
Een minnetoon, die haar verliefd verlangen uit. Zy, die in Neerduitfch Dicht bragt Nazoos Treurgezangen, Blyft, mee verliefd, nu aan zyn Minnedeunen hangen, En llreelt haar Bruigoms oor met ongewoone vreugd > Daar alles is op 't land herfteld in nieuwe jeugd, Om in een voile zee van welluft zich te baaden. De koeijen zyn met melk en vetten room belaaden, Met wol de fchaapen, die vaft graazen ongeteld. De gryze Melker zingt een bruiloftslied langs 't veld} En Pan, die lang vergeefs om zyn Sirinx ging kwynen, Gevoelt een nieuwe vreugd, en nieuwe minnepynen : Hy fpeelt op kunftig riet met wafch aan een gekleefd. De Saters dansfen mee': de vrolykhcid herkeft. Dat nu de Zangberg vry verhcfTe zyne fnaaren, Nu Maagderoem zal met ftandvaften Eerryk paaren. De fchelle Filomeel zingt, met een blyden zin,
Haar zuftcr Prognes leed, en Thereus dolle mia Vcr-
|
||||
|
HUWELYKSZANGEN. 10
Vergeetende, 't geluk dat hen nu ftaat te wachten, Niet uit te drukken met gedichten, noch gedachten. Zic, Cithereaas glans verguld ons Leeuwendal. De blende Flora beurt, op zulk een bly gefchal, Het hoofd ten bedde uit, die in onderaardfche hoolen, Met Ceres, haar Vriendin, om Proferpyn liep doolen, En ftrooit een bloemtapyt, waar langs het heilryk Paas Treed vrolyk heenen naar \ geheiligd Echtaltaar} Daar Pan, behoeder van het veld, hem komt voorfpellen, Dat hunne Boomgaard fteeds van- pruimen en moerellen Zal overweegen, en de koorenfchuur van graan > Hun wyngaardranken jaar op jaar zyn overlaan Met rype Muskadel; het bloozend ooft zal groeijen Van zelf hen in den mond, hun akker weelig bloeijen j Hun vee, tot aan den hals, in 't vruchtbaar klaver treen, En zy fteeds wezen met ons huwlykslot te vreen ■, \ Zy dat ze in 't zomerweer elka^r in 't veld verzellen, Of aan de winterhaart hun minnevreugd vertelle», Of in 't geliefde Krooft, in zeden y in gelaat En deugden hen gelyk, zich fpieg'len onverzaad. Dat al de Zangbcrg vry verheffe zyne fnaaren, Nu Maagderoem zal met flandvaften Eerryk. paarenk 't Is bruiloft: bruiloft is 't op 't land en in de ftal.
De blydfchap vliegt vaft voort langs bofch, langs duin en dal. O Doris,. de avond daalt: laat ons by tyds geleijen Het vee te ruft, en ons vervoegen by de Reijen, Daar elk 't verliefde Paar naar 't bruidsbed dan ft en fpeelt,. En alles in de vreugd van hunne bruiloft dcelt. Vcteexd den X<li» van Grasmaand, MDCXCV.
T 3 TER
|
||||
|
150 HUWELYKSZANGEN.
TER BRUILOFTE
VAN DEN HEERE
JOAN TEYLER,
EN JONGKVROUWE
MARIA van GELEYN.
Zo triomfcert gydan, Heer Teyler, vanuw wenfchcn.
De Liefde maakt u nu den blydften aller menfchenj Zy kroont uw fchoone hoop: 't gelukt uw minnegloed, Om, in een voile zee van onnadenklyk zoet, Haar vlam te blusfchen, en op nieuw we& aantekweeken, Daar niets uw liefde noch verlangen kan ontbreeken. Maria, blinkende in een aangenaame jeugd,
Gelyk een lenteroos, met zo veel glans als deugd Bcfchonken van Natuur, welke al de keurigfte oogen En harten trok, door een bekoorelyk vermoogen, Scheen onverwinlyk voor de Liefde en haare krachtj Te fler van geeft, om 't oor te leenen aan de klagt Eens M innaars, welkers hart zy heeft gewond door de ooren j Als of ze alleen maar om te blaaken was gebooren, En
|
||||||
|
HUWELYKSZANGER 151
En zelf zo koud als ys te blyven, daar 't faizoen Van haare leevenslente en 't jaar, beide even groen, Haar boezem moeft van zelf ontdooijen en ontvonken. Heer Teylers hart leeft door haar vriendelyke lonken. Nu pryft hy haar gelaat, dan haaren wakk'ren geeft, Die fchoon gehuisveft is in 's ligchaams braave leeft, Zo ryzig en volmaakt gefchaapen, waard te minneni Geduurig drukkende in zyn hart en teed're zinnen Dit waardig Voorwerp, dat hem al 't genoegen teelt. Maar als zy met haar zang zyn ooren bind en ftreelt, En 't orgel van haar keel, in 't ryzen en in 't daalen, Laat duizend orgelen en duizend nachtegaalen, Met beurtverwisfeling van toon en maat, gelyk Bekoorlyk hooren op een goddelyk muzyk, Is zyne vreugd met geen gedachten na te fpooren, Die in haar fchelle keel hoort klinken hemelkooren, En, meer als ooit geboeid, haar wenfcht tot zyne Bruid. Zo bleef Ulysfes , door het aangenaam geluid Van Circes fchellen toon, betoverd en gevangen, En, zynen fchrand'ren geeft ten trots, al tevens hangen In haare boeijens en verkwikkend minnezoet. Nu vind zich T e y l e r , gantfch verheerd van zynen gloed}
Daar hy Maria door geen dienften kan beweegen, Maar onverzetlyk ziet} te deerelyk verlegen En buiten raad, terwyl zyn hoop, met zucht op zucht, Gelyk een rook, fchynt te verydelen in lucht. Geleerdheid, die hy had tot nu toe aangebeden, En fteeds, gewapend met het heilig licht der reden, |
||||
|
H* HU WELYKSZANGEN.
Gevolgd op 't deftig fpoor der Griekfche en Roomfche taal,
Verftrekt hem tot een laft:: ze is vrucht'loos voor zyn kwaal, Daar hy is bezig met de minnetaal te leeren. Maar Liefde, die zich van Maria ziet braveeren, Beloofc den Minnaar, die haar aanbid in zyn hart, Haar magt en byftand aan, meedogend met zyn fmart, Om haar 3 van 't Lot hem voor een wedergaa befchooren, Mee, onder 't zingen, tot zyn wedrmin te bekooren. Hy, in een Nachtegaal hervormd, lokt haar gehoor In fchaduw van 't geboomte, en zingt haar geeftig voor. Zy, deeds gewoon, als zy haar kunft in top wil heffen, Om alle toonen met de haare te overtreffen, Zingt} voor geen lift beducht, op liefelyke maat, Het lof der vryheid, 't nut van d' ongehuwden ftaat, En 't onverfchillend hart, van zorgen onbeflommerd, 't Geluk afmaalende in een leeven onbekommerd} En meent dat zy dit lot voor zich heeft uitgekeurt. Maar Liefde zingt haar toe, en antwoort op haar beurt, Wat aardfche zaligbeid in 't huw'lyk is gelegen, En welk een blydfchap, met geen fchatten op te weegen, Wanneer 't gehuwde Paar, in alles lotgemeen, Smelt ziel, lmelt zinnen en gedachten onder een, Onfterflyk leevende in gewydc minnevlammen, Uitbreidende 't Heelal in d' aanwas van de ftammen > Daar de onverfchillende zichzelven altoos pynt, En, zonder vreugd en hoop van 't zoet genot, verkwynt. Dus zingende, kon zy de fchrand're Maagd bekooren. Nuisze, 6 Teyler! me6,alsgy3ge\vonddoordeooren, |
||||
|
. H U WE LYKSZANGEN. 155
En geenzins meer zo koel, noch fier, gelyk voorheen:
Zy ziet in 't eind wie haar zo lang heeft aangebeen, Reeds in u\v gaaven en uw deugden opgetoogen. Dank, dank de Liefde, die, met deooren, 00khaaroogen Geopend heeft. Ze erkent uw min, zo trouw als teer. Gy mint haar, en zy mint, op haare beurt, u weer. Nu zal zy onbefchroomd uw hart en ooren ftreelen,
En, mee als gy yerliefd, fleeds minnewysjes kweelen, Herhaalen duizendmaal een duizendmaal het woord Van liefde, en al wat meer een minziek hart bekoort: Zeontdektu reeds haar gloed, haar vreugd en teer verlangen Op aangenaam muzyk en toverende zangenj Terwyl gy haar geleid daar Hymen u verwacht, En zyn gewyde toorts verlicht uw bruilofts nacht; Nacht, die veel meerder aan uw oogen kan behaagen, Als 't blinkend morgenlicht van al uw leevens daagen -t Nacht, die u toelaat, na veel hoop en zielsverdriet, Dat gy de vrucht van uw triomf en min geniet. Cetrouwd den XlU*" van Zomer-
viaand> MDCXCK |
|||||||
|
TER
|
|||||||
|
V
|
|||||||
|
154 HUWELYKSZANGEN.
TER BRUILOFTE
VAN DEN HEERE
REINIER SCHAAP,
EN JONGKVROUWE
KATHARINA MARIA BLAEU.
jchaap vind voor zich, na lang hoopen,
Daar de Licfde zegepraalt,
Nu een beemd van welluft open, Om te weiden onbepaald.
Laat vry and're minnaars vreezen, Voor een blaauwtje, of blaauwe fcheen,
Blaeutje zal zyn fmart geneezen■> Blaeutje is nu de vreugd alleen
Van zyn zinnen, van zyn oogen, Zynde in zulk een fchoonen gloed,
En geluk reeds opgetoogen, Zwemmende in een zee vol zoeti
Nu 't zyn liefde mag gelukkenj Van haar fchoonen hals en mond,
D' eerften bloefem af te plukken, In haars leevens lenteftond,
|
|||||||
|
■
|
|||||||
|
HUWELYKSZANGEN. 15*
Als een frisfche roos ontlooken.
Zie den daag'raad van haar jeugd,
Zo bekoorlyk doorgebrooken, Met een onnafpoorb're vreugd,
Zynen minnewenfch beftraalen, Schooner als een zonnefchyn,
Met geen dichten af te maalen. 't Luft de fchoone Kathahyn,
Zyne gaaven te waardeeren, En zy acht zichzelf hem waard,
Daar zy hem laat triomfeer-n, En aan zyne deugden paarc.
Gaat, Gelieven, met uw beiden, In zo blyd een bruiloftsnacht,
Daar de Liefde u zal geleiden, En vrouw Venus u verwacht,
Ora uw teed're fmart te heelen. Wilt dan voor uw braaven Stam
Aangenaame Schaapjes teelen; Schaapjes, die uw minnevlam
Zullen eeuwig aan doen groeijen. Zo moet fteeds uw welvaart bloeijen. Voor N. N.
Vtr'eend din XVI&* van H^tt-
maand, MDCXCK |
||||||
|
ttf HUWELYKSZANGEN,
OP HET HUWELYK
VAN DEN HEERE
DAVID AMOURY,
EN JONGKVROUWE
MARIA van LENNEP.
PSooit muntte oprcchte liefde en trouw, voor'techtaltaar,
Volmaakter uit, noch blaakte in een volmaakter Paar, Dat, door geheiligde en onlesb're minnevlammen, Zichzelf vereeuwigt en zyn wydgeroemde Stammen, Die fchooner bloeijen door zo waard een huwlyksmin. Maria word in 't eind gewaar, hoe fier van zin,
Wat haar verheven geeft, en 't licht van haar fchoone oogen Op een gemoed, 't welk al haar waarde kent, vermoogenj En eind'Jyk dat zy niet vergeefs is aangebeSn. De fchoone Maagd, al wat bekoorlyk is alleen Bezittende, onderhield fteeds zedig haare zinnen Met nutte bezigheen, niet denkende om het rainnen, De vryheid kiezende voor 's huw'lyks flaaverny; Terwyl zy echter brengt in haare heerfchappy Alle oogen die haar glans aanfchouwen, en alle ooren En zinnen, die het mag gelukken om te hooren, In zielverrukkende muzyk, haar fchel geluid. Hcer Amoury wenfcht mede om zo begaafdeen Bruid,
En
|
||||||
|
HUWELYKSZANGEN. ttf
En blyft, ftandvaftig in zyn min, eerhiedig hangen Aan de aangenaame Item, en zoete toverzangen Van zyn Sirene, die door 't oor hem kwetfte in 't hart. Hoe menigmaal zoekt hy, by 't Voorwerp van zynfmart, Verlichting voor zyn kwaal, om zyne trouw te kroonen. Maar, och! hoe fnel vervliegt zyn hoop, gelyk de toonen Die haare fchelle keel op nooten vormt, in lucht. Schoon hy, daar zy geruft kweelt vrolyk, droevig zucht Om we^rmin} echter kan 't hem noch watblydfchapbaaren Dat hy met haaren galm den zynen noch mag paaren, Terwyl zy dag op dag zyn minnewond vergroot. Maar Min, die eind'lyk de Verliefden helpt in nood,
Begeert niet dat zy , met haar fierheid, hem noch langer Braveeren zal. Zy, zich herfcheppende in een Zanger, Genaakt haar in dien fchyn daar hy een Wysje keurt, En nood haar om met hem te zingen beurt om beurtj Terwyl Heer Amoury, lang meefterlyk ervaaren, Gelyk een Orpheus, in hct Maatfpel, zyne fnaaren Op 's Mingods toonen ftelt, en volgt hem na vol kunft, Op zyn bevel, om eens te winnen haare gun ft, En van haar afkeer, in het ryzen, in het daalen Der galmen, eindelyk naar wenfch te zegepraalen.' De Min acht ze al bekoord zo dra zy leent het oor. • Zy hoort. Men fpeelt en zingt haar dus bekoorlyk voor: Laat, 6 Schoone! u eens verwinncn.
Leer gebruiken uwe jeugd: Leer eens paaren, en beminnen
De aangenaame huwlyksvreugd.
V 3 \ Menfch-
|
||||
|
HUWELYKSZANGEN.
*t Menfchdom moet beftaan door trouwen,
En de waercld onderhouwen. Liefde is de allereerfte regel,
Sterker dan de tyd en doodj
Krachtiger dan eenig zegel, Voor de halsvriendin, in nood:
Zy, zo trouw verliefd als teder, Trooft den lieven halsvriend weder. Min trotft allerlei gevaaren.
Zie Leander hoe hy ftreeft,
Om zyn Hero, door de baaren, Die veel fterker lieft als leeft.
Zie hoe Hippomeen, na 't hoopen, . Krygt zyn Atalant door 't loopen. Liefde laat zich niet verachten.
Yder leer haar wet en les,
En erkennen haare krachten. Zie haar Anaxaretes,
Die haar magt dorft trots braveeren, Al te ftraf in fteen verkeeren. De eed'le roos, alom gepreezen,
Groeit om 't groenen van haar jeugd $ Bloeit om eens geplukt te wezen,
Daar zy gloeit van minnevreugd. Laat, 6 Schoohe! u dan verwinnen:
Leer eens paaren, en beminnen.
|
||||
|
HUWELYKSZANGEN. 159
Zo zong de Liefde, en is, zo dra als zy haar de oogen
Geop'end, en het hart gewond had, fnel vervloogen, Haar zinnen laatende vervuld van deezen toon. Zy word haar kwaal gewaar, en, wezende ongewoon Het minnen, gantfch ontfteld. Het vuur blinkt uit haar wezen. Vergeefs poogt zy zichzelf met zingen te geneezen: De Nooten fchynen voor haar oog te ftaan in brand, Daar het Muzykboek valt uit haar verbaasde hand, En zy, die onlangs wift van vryen noch ontfarmen, Hem, welke is zo verliefd van hart als naam, in de armen, Ze erkent de gaaven van dien Minnaar op haar beurt. Niets is 'er meer op aard, dat zy zo waardig keurt Als u, 6 Bruidegom! als u. Gy hebt verkreegen Uw wenfch, uw hoop, en niets ftaat uw verlangen tegen. Pluk nu de vruchten van uw liefde en haare jeugd. Leef, met uw fchoone Braid, in eindelooze vreugd. Herleef, gezegend Paar , in Dochteren en Zoonen, Die uw volmaakte min en echt met glory kroonen. T O E Z A N G
OP HET ZELFDE HUWELYK.
kJ Bruiloftsreijen! wilt nu fpeelen:
Stelt maat en fnaaren: maakt geluid: Wilt blyde minnedeuntjes kweelen:
Roemt 's Bruigoms waarde,en't fchoon der Braid*
En zegen 't uur, waar in haar zinnen
Geneeen wierden om te minnen.
|
||||
|
HUWELYKSZANGEN.
|
|||||
|
't Begaafde Bruidje, waard te kroonen,
Slaat zelf de maat, en treed u voor, Met haar bekoorelyke toonen:
Zy ftreelt haar 's Minnaars hart en oor,
Die, op zyn toverende fnaaren,
De vreugd laat klinken van zyn paaren.
Heer Amourvs verliefd verlangen,
Wenfcht om de karsfen van haar mond, De roos en lely van haar wangen,
In haares leevens morgenftond, Zo fchoon, zo blinkend opgereezen,
Met zyne Hppen af te leezen.
Gy ziet reeds hoe de Huwlyksgoden
De twee Gelieven, alles waard, Op minneweelde en vreugde nooden,
Waarom zelfs Jupiter op de aard* Daalt neder in een goude regen,
Tot fchoone Danae genegen.
Terwyl ze elkander vriend'lyk kusfen,
Op maat en klanken, keer op keer, Om hun verliefde vlam te blusfchen,
Zo zuiver, zo volmaakt als te£r; Moogt gy, 6 blyde Bruiloftsreijen!
Hen zingende naar 't Bruidsbed leijen.
Ver'knd den X !<&» van IVintcr-
maavd, MDCXCK |
|||||
|
HUWELYKSZANGEN. 161
TER BRUILOFTE
VAN DEN HEERE
DAVID RUTGERS
I S A AT K Z, EN JONGKVROUWE
DEBORA BRUIN.
Wv zienHeer Rutgers, op zynbeurt, dan mee" beminnen.
Een jonge Schoonheid blaakt den braaven Borft van binnen, Hy, die zyn dagen, vry van minnezorgen, fleet, Ziet haar, en zuchtj en is verliefd eer dat hy 't weet. Wie brand zich niet die 't vuur te na komt aan de vonken? Hy leert de kracht van twee fchoone oogen en haarlonken Erkennen, en wat glans in 't geeftig vrouwebeeld, En \ hemelfch aangezicht van zyn Pandore fpeelt. Terwyt hy wenfcht om, als Prometheus, in haar harte Te ontftecken 't minnevuur -, en, voelende zyn fmarte, Trooft hy zichzelf, geruft in 't algemeene Lot. Hy ziet hoe yder wenfcht naar 't minnelyk genot, De kuifche Weergaa kuft met vreugde, en hoe het vryen Veekyds de zorg verzacht der kommerlyken tyen, X Den
|
||||
|
i6i HUWELYKSZANGEN.
Den bloei aankweekende van vruchtb'ren flam by flam.
Dus kwynt hy zorgeloos aan zyn geliefde vlam,
Die alles wat wel eer zyn oordeel kon behaagen
Uit zyn gedachten en zyn zinnen kan verjaagen.
Hy is die Rutgers nu niet meer, die kort voorheen
Het Huwlyk haatende, zyn vryheid minde alleen.
Zyn yver, die fteeds fcheen in 't Beursgewoel te leeven,
In 't heil der Koopmanfchap en Wiflelwinft bedreeven,
Verflaauwt gevoeleloos •, en, voor een ander vuur
Verwisfeld, denkt hy niet als aan zyn hartkwetfimr.
De fchoone Debora is nu alleen zyn poogen:
Daar wenfcht hy na: ze is 'tlicht en't leeven van zyn oogen,
De blydfchap van zyn hart, waar in zy leeft als ftraalt,
Met al haar gaaven en volmaakthee'n afgemaald.
Nu komt zy aan zyn liefde eens vriendelyk verfchynen
In zyn gedachten: dan ziet hy dien glans verdwynen , Beneveld van de vrees: zo ziet men't zonnelicht Door duift're wolken vaak verdreeven voor 't gezicht. Dan neemt hy, heel verrukt, de fchaduw voor het wezen, En, 't zy zyn hoop zinkt in't verfchiet, of, we£r verreezen, Zich grooter toont aan zyn verbeelding van naby, Hy vleit zichzelven met deez' harsfenfchildery. Tot dat de Liefde, die zo diep hem niet in 't harte Gewond heeft, om dat hy vergaan zou aan zyn fmarte, Zyn min verzekert dat zyn zuchten zyn verhoord, En hy genieten zal de Maagd, die hem bekoort. Wat kan een Minnaar, als hy wanhoopt, meer vertrooften ? De Dageraad blinkt nooit zo klaar in 't bloozende Ooften, Daar
|
||||||
|
HUWELYKSZANGEN. 163
Daar zy al 't aardryk met een held'ren dag begroet, Als deeze ftraal ran hoop in zyn verliefd gemoed * Terwyl hy, voor zyn min, ziet, na een nacht van fchroomen, Dien dag van vreugd,dat licht door B r u i n te voorfchyn koomenj Door dat bekoorlyk Bruin, fchoon zy fteeds ftil en koel, Zo vriendelyk als kuifch, van 't dartele gewoel Der jeugd af keerig, dacht om vryen noch om paaren , Zynde in de liften van de Liefde niet ervaaren Zy kent geen Nafo, of zyn minnekunft: haar jeugd Munt uit, gelyk een baak van zeden, glans als deugd, Daar ze onder 't JufFerfchap verwondert yders oogen : Zoklaar fchynt Venus Star, met fchoonheid overtoogen, Ver boven al het Heir des Hemels, met haar licht En fchitterenden glans in 's waerelds aangczicht. Nu laat hy teder haar zyn minneklagten hooren.
De Liefde, die haar voor zyn huwlyk heeft verkooren , En nimmermeer geluk aan bloode minnaars geeft, Maakt hem vrymoedig, daar zy vruchtloos wederftreeft Zyn trouw ■, terwyl ze in hem ziet blinken, tot zyn voordcel, Een edelmoedige aart, een fchranderheid van oordeel, Oprechte deugd, die hem in 't hart door 'taanfchynftraalt, En zulk een braaven zwier, gelyk men Paris maalt, Wanneer hy Helena zyn min poogt op te draagen. Zo kan hy eindelyk aan haar gezicht behaagen, Daar zy hem heufch ontfangt en toelagcht, mede ontvonkt. Dus heeft Dione haar Adonis toegelonkt; De fchoone Adonis, al 't vermaak van haare zinnen, De Liefde, daar ze elkaar om 't hevigfte beminnen,
Xz Ver-
|
||||
|
164 HUWELYKSZANGEN.
Vervoert hen bciden reeds in duizend tederhee"n,
En zelden trouwt zy zo volmaakte Twee aan een. O Bruidegom! die van uw hoop moogt triomfeeren,
Wie kan uw huwlyksheil ontvouwen of waardeeren, Nu gy zo groot een Schat verkrygt in uw bezit? Waar blonkooitBauiN zofchoon,wiens blankheid'tzuiver wit Der fneeuw tart, of den glans der lely, welkers ftraalen, By zomerzonnefchyn, in hofwaranden praalen? Nu mengt de Min het bios in 't blank van haar gelaat, Daar ze in uw oogen fchynt een nucht're dageraad. Haar leevenszon, pas in haar lente doorgebrooken, Is, als een roozeknop, voor uwe liefde ontlooken. De Wintervorit. kleed' vry ai de aard' met zyn lievrei j Dat ftremt uw liefde niet: uw Bruid gelykt de Meij De blonde Mei, als zy, verfierd met nieuwe glansfen, Verfchynt, en alles blaaktj terwyl de JMimfen dansfen, De bruilott houdende daar zy met Veldknaap trouwt, En door haar vruchtbaarheid de waereld onderhoud. Nu is 'C, Heer David, u geoorloft, na lang blaaken,
Met vreugd de vruchten van uw trouwe min te fmaaken j En fchoon de Wysfel heeft uw Voefterwieg bereid, *C Gelukt nu d' Amftel dat ze u 't blyde Bruidsbed fpreid, Uw Huw'lyk zegent, en te moet ziet fchoone Looten, Die u gelyken, en uw Naam en Stam vergrooten. Verliefde Twee, die met genoegen zaamen paart,
't Geluk dat reeds u volgt, verlaate u nooit op aard.. Ytnend den 111*» van SprokkeU
vtaand% MDQXCV1L |
||||
|
H U W ELYKSZANGEN. 16$
OP HET HUWELYK
VAN DEN HEERE
MICHIEL ELIAS,
EN JONGKVROUWE
MARIA MARGARETA
WILTS CHUT. D e Liefde op nieuw gezind, tot heil van Amfteldam,
Door 't heilig Huwelyk, uit een doorluchten Stam, Te teelen Telgen, die, met onbeneveld oordeel, Grootmoedig en oprecht, het algemeene voordeel Bezorgen moogen voor him eigene belang, Trof Heer Michiel in'thart, datzolang, bukendwang Van huwlyksflaaverny, fleet zonder min zyn leeven -t Dat hart, waar in de deugd ten top van eer verheven , Blmkt zo inwendig als uitwendig van gelaat, Op 't edclmoedig fpoor zyns Vaders, die den Raad Van 't magtig Amfteldam een Kato kon verftrekken, Terwyl hy 't heilig tiecht handhaafdc, zonder vlekkerrj Noch by de Burgery in 't leeven na zyn dood: JEji, waard de deugden van 't Geflacht waar van hyfproot, X 3 En
|
||||
|
i6S HUWELYKSZANGEN.
En nooit ontaarde, fpeelt hem 't zuiver bloed in deaad'ren,
Van Grootvaar Pancras, de eer van Amftels Burgervaad'ren, Daar 't Kapitool zyn naam in eeuwige achting houd. De Liefde, ziende hem, met we£rzin, ongetrouwd,
Tot fchaa des eed'len Stams, opofferen zyn dagen Aan 't algemeen, en zorg voor Amftels Weezen draagen, In hunnen noodgevoed, en armoe1 niet veracht, Poogt hem met wys beleidaan Wiltschuts braaf Geflacht Te huwen} doende hem ftraks om Maria kwynen Van minnezorgen, en de Aanvallige verfchynen In zyn bntruften geeft, waar hy zich ook bevind. Hy voelt, geloovende zichzelfpas, dat hy mint > En, ongewoon van liefde om eene maagd te zuchten, Een ingebeeld vermaak, en duizend ongenuchten, Die, tusfchen hoop en vrees, hem pynen, daar hy haakt Naar 't minlyk Voorwerp, daar deoprechteborftomblaakt. Wat raad ? Niets kan zyn fmart geneezen of vertrooften;
*t Zy dat de Dageraad doorbreekt in 't bloozende ooften, En d' angft op nieuw verdryft van 's aardryks aangezicht, En menfehen, vee en plant, in 't alverkwikkend licht, Zichzelf verheugen, daar, met aangenaame klanken, 't Gevogelt lieflyk zingt3 en leert zyn Schepper danken, Voor 't zoet genot, waar mee de alteelende Natuur Hen paart, en kweekt door een verborgen trek hun vuiir^ Gf dat de zorg voor het gemeen hem brengt voor oogen Een ander denkbeeld: och! vergeefs is al zyn poogen, Gevoelende, hoe koel hy zich alom vertoont, Een onuitlesb're vlam die in zyn boezem woont: En
|
||||
|
V
|
|||||
|
HUWELYKSZANGEN. 167
En zo hy noch cen trek heeft tot de Zanggodinnen,
Die, met een heilig vuur, vervulden zyne zinnen. Als hy van de aard' gevoerd, met zyne fchelle Lier, Zyn zorg uitfpannende, verwon den lauwerierj Het is alleen om 't met zyn liefde te evenaaren. Hy denkt hoe Febus zelfs met Daphne zoekt te paarcn, En vryd, met godlyk Dicht, haar volgende ophaar fpoor} Maar leert hier uit hoe zwaar een minnaar krygt gehoorj Terwyl zyn Daphne, fteeds beducht voor minnelaagen, Zichzelf, om's Minnaars klagt te hooren, niet durft waagen. Ze is fchuw voor hem, en toont zyn liefde cen fier gelaat, Daar zy haar Kunne in kloek vernuft te boven gaat, Zo veel de Morgenftar verfcheelt by mind're Lichren, En voor de goude Zon de zilv're Maan moet zwichten. Zy fchynt een andere Minerve als haare naald, Of vlugge tekenpen Natuur naar 't leeven maalt, En maakt verbaafdj daar zy, door 't kunftige bootfeeren, Vormt beelden, welke alleen de fpraak en geeft ontbeeren* En ftreeft Pigmalion in kloek vernuft voorby, Die op zyn eigen werk verliefde uit hovaardy. Haar nedrig hart kon zich aan trotsheid nooit vergaapen y Hoe fchoon ze is van Natuur op voegb're leeft gefchapen, En Pallas zelf zo wel van ftand als geeft gelykt, Zynde in 't fchoon lichaam noch met fchooner ziel verrykt, Die uitmunt in verftand, in deugd en eed'le zeden. W at minnaar keurde haar niet waard om aangebeden Te worden, en haar heel op te off'ren dienft en ziel ? Geen wonder dan3 dat zo veel gaaven Heer MiCHiEr, Bo-
|
|||||
|
168 HUWELYKSZANGEN.
Behaagen, noopende zyn zinnen en gcdachten,
Om naar de weermin der vergoode Maagd te trachten. Hy volgt Maria na, gelyk de fchaduw 't beeld. En fchoon de Fiere zich aan zyn gezicht ontfteelt > De Min, fcherpzinnig, weet haar echter na te fpooren, En toont haar dat zy voor Elias is gebooren j Dat hy, dat hy alleen is haar bezttting waard, Om onaffcheidelyk met haar te zyn gepaard} Dat dit geluk, hem, door een hooger magt, gegeeven, Haar is onmoogelyk om meer te wederftreeven. Zo dat zy eindelyk, van min verrukt, befpeurt Wat fchooner huwlykslot en heil haar valt te beurt. O braave Bruidegom! nu mag 't uw wenfch gelukken
De lieve vruchten van uw minnehoop te plukken, Gelyk den Bouwheer, die, na 't uitgeftaan verdriet Van vrees en hoop, een fchat van goudgeel graan geniet. Dank, dank de Min, die u, ter goeder uure, griefde, NU fchoone Wiltschut, mee niet fchootvry voor de Liefde, Schoon zy met Pallas fchild bedekt fcheen, u\yen druk Verlicht, en ftelt in u haar eenigfte geluk. De Liefde fchildert reeds haar teder zielsverlangen, Met eenen minnegloed, op 't leevend bios der wangen* Gelyk de morgenftraal het aanfchyn van den dag. Met welk een vriendlykheid, en aangenaamen lagch Deelt ze in uw vreugd! daar ge in een goude nis van ftraalen, De Huw'lyksgoon ziet op uw bruiloft nederdaalen, Tot glory van uw Trouw, met mirth, lauwrier en palm, Uw Liefde kroonende -} waar op een blyde galm |
||||
|
HUWELYKSZANGEN. 16,
Uit Febus Heiligdom 3 en zyn gewyde Kooren,
Ora uw geluk verheugd, klinkt in uw minzieke oorenj Daar alles gaat ten rei, en Hymen treed voor uit, Die, met de Min, danft op de maat van dat geluid; Terwyl de Vredezon beftraalt uw Bruiloftskroonen, En de Yftroom, hoorende den weergalm van die toonen, (Daar hy de lieve Vrede ontfangt in zyn paleis Van blinkend paerlemoer, de Schoone reis op reis Omhelft met kus op kus, en 't licht dier vriendlykeoogen Trekt d' oorlogsdamp op, daar zyn glans me£ was betoogen^) Verfchynt uit zyne kil: de olyf kroon fiert zyn hoofd, Daar hy u met uw Bruid, zo hoog van hem geloofd, Gelyk uw wyze keur, toejuichen komt zyn zegcn, En uw Geflacht, dat lang zyn welvaart was genegen, In yver nooit verflaauwd, van weldoen nooit verzaad, *t Geluk voorfpelt, dat uit uw Trouw te wachten ftaat : Tot de eed'le Grysaart, door de vreugd heel opgetoogen, Vcrftomt,en 't hart,uit pligt genoopt,noch fpreekt door de oogen; Terwyl hy Telgen uit uw liefde ziet te moet, Tot heil van u, en zyn doorluchten waereldvloed. Vtr'eend den 1/^" van Wyrnntamt)
> MDCXCVII. |
|||||||
|
T
|
|||||||
|
OP
|
|||||||
|
i;o HUWELYKSZANGEN.
OP HE T HUWELYK
VAN DEN HE ERE
JOANNES VANDER MERSCH,
[EN JONGKVROUWE
PETRONELLA van OOSTERWYK.
JL40 ziet men hoe de Min de Waereld wetten ftelt,
En alles overwint en dwingt met zoet geweld, Daar zy de harten, door gewyde minnevlammen, In een (melt, en bewaart een reeks van braave Stammen Voor 't algemeen verderf van d' onverzaadb'ren Tyd. De fchoone Petronelle, al lang bemind, gevryd,
Als de eer van 't Jufferfchap van yder aangebeden, Scheen fchootvry voor de Liefde en haar aanloklykheden, Schuw zynde voor de klagt eens Minnaars, die geraakt Van haar bevalligheid en gaaven, hevig blaakt. Wat fpoor een ander houd met boerten, jokken, fpeelen, Het tydverdryf der jeugd -, niets kan haar meer verveelen, En niets dat minder op haar eed'le ziel vermag: De Fiere rekent dus verlooren haaren dag, Daar 't heil der koopmanfchap alleen bepaalt haar zorgen In nutte bezigheid, die met den vroegen morgen Be-
|
||||
|
HUWELYKSZANGEN. 171
Begint, en eindigt op den laaten avondftondj Nadien ze, op't fpoor van haar Vrouw Moeder, ondervond Dat voor de traagen en flaphattigen geen zegen Gebooren word, maar door de vlytigen verkreegen j Die fchrand're Moeder, die in Zydeweevery, Gelyk een Pallas, ftreeft met kloeker geeft voorby Beroemde Handelaars, en hun Vernuftelingen -, Scherpzinnig weetende door alles heen te dringen ; Verftrekkende een Sieraad der Beurs van Amfteldam. Doch dit dient maar alleen tot voedfel aan de vlam Van Vander Mersch, die, medeinkoopmanfehap ervaaren, In zyne vroege jeugd reeds, boven zyne jaaren, Is ryp van oordeel: dit tuig 't koopryk Engeland, 't Geen zynen Handel op een wenfchelyken ftand Eerft veftigde, eer de Min een drift voedde in zyn zinncn , Door een geheime kracht, om Oosterwyk te minnen, Hem trekkende naar 't Y, de uitheemfche luchtftreek mo^, Leander ftreefde dus naar fchoone Hero toe, Om door de onftuime zee te Seftos aan te landen. En fchoon zyn Handel aan de vaderlandfche ftranden Vermeerdert, wezende fteeds van 't geluk verzeld, Noch fchynt hem winft verlies, zo langzynziel, bekneld In minneketenen, zyn Schoone niet kan winnen. Wat al verand'ring baart de Liefde in zyne zinnen! De Beurs en 't Rekenboek, zyn grootfte luft voorheen, Zyn hem een laft: de Liefde is meefter nu alleen Van zyn bedryven, en 't Beminde van zyn harte j Tervvyl hy dag op dag vermeerdert zyne fmarte, X" 2 Zico
|
||||
|
■
|
|||||
|
17* HUWELYKSZANGEN.
Zich zelfs verkroppende van vrees en yd'le hoop.
Wanneer de blonde Apol, die elk trooft in zyn loop, In Thetis armen wenfcht zyn heeten gloed te blusfchen, En zy den Halsvriend, met omhelzen, ftreelen, kusfen, Voor eene welkomgroete, in 't kriftalyn paleis Verheugd te ontvangen van zyn moeijelyke reis, Vaft daalende in haar fchoot; dan ryzen zyne zorgen, Die flaapeloos den nacht doorbrengt tot aan den morgen, En gecnen dag erkent als daar zyn Zon verfchynt, En geenen nacht dan als de Aanvallige verdwynt Voor zyn gezicht, met haar bekoorelyke ftraalen: En zo ze een lonkje van ter zyde op hem laat daalen, Meent hy dat zyn geluk geen ander evenaart» En acht haar meerder als alle aardfche fchatten waard. Hy, opgetoogen in zyn kwynende gedachten, Stort aan de Huwlyksgodn zyn bcde, en zyne klagten Voor 't oor van zyn Beminde, in zyne wanhoop, uit. De droevige Echo kaatft den galm van dat geluid Meedoogend na > terwyl ze aan haare minnepynen Gedenkende, helaas! te ontydig floeg aan 't kwynen, Haar ligchaam fmeltende in een yd'len klank en lucht. Maar Pitronella, hoe zy 't minnelot ontvlucht, Gevoeit allengs dat haar Natuur niet heeft gegeeven Zo veele gaaven, om in eenzaamheid het leeven Te fly ten buiten Echt, en eindlyk in haar hart, Van hooger magt beftierd, de weerpyn van zyn fmart. Het worft'len is vergeefs in haare fiere zinnen. Zy geeft zich over om te leeren wederminnen, |
|||||
|
HUWELYKSZANGEN. ffl
En buigt eerbiedig voor het hcmelfche befluit -y
Terwyl de Min haar ftraalt ten ooge en aanfchyn uit. Heer Vander Mersch, nu mag uw liefde zegepraaleii. Met welk een vriendlykheid ziet gy uzelf onthaalen! Hoc ongeveinfd fchenkt zy u met haar hart haar hand! Hoe edelmoedig kroont ze uw zuiv'ren minnebrand I En, door uw deugd verrukt, omhelft en kuft ze u weder. En gy, 6 Bruid, die zo volmaakt bemint als teder!
Wat dubb'le vreugd beftraalt uw blyden Bruiloftsdag! Dag, daar uw Moeder eerft het lieve licht op zag, Nu haar Geboortezon, met fchooner glans verfcheenen, Blinkt door uw Bruiloftskroon van mirth en palmen heenert, Dat lieve licht fcheen nooit in haar gezicht zo fchoon} En, drie en vyftig jaar nu zynde, ontvangt ze een Zoon In uwe Weerhelft, daar zy ziet haar Stam vergrooten. Roemwaarde Twee, zo moet ge eerlang, infchooneLooten, Zien haar grootmoedigheid en gaaven afgebeeld, Daar tevens haar verftand, en uwe deugd in fpeelt. Zo daale op uwe Min en Echt Gods milde zegen! Zo blyf de Koopfortuin u, en uw Stam genegen. Ver'etnd den XXIlfl'" van Merffi-
maa**, MDCXCV1I. |
|||||
|
Tl TEH
|
|||||
|
»74 HUWELYKSZANGEN.
TER BRUILOFTE
VAN DEN HEERE*
JOANNES VOORDAAG,
EN MEJUFFROUWE
LEONORA VERZYL. .
V/ braave Braid! gy, die zo lang den maagdeftaat,
Ver boven 'c huwelyk en 't minnen, dorft waardeeren, De Liefde menigmaal in 't aangezicht braveeren, Vind dat men eens verliefd moet wezen, vroeg of laat.
De Liefde wreekt zichj en hoe lang van u verfmaad,
Zy laat Voordaag uw hart en zinnen overheeren En zyne liefde van uw fierheid triomfeeren. Hoe zoet aanfchouwt gy hem tot boeting van zyn fmaad!
Uw trouwe Minnaar fchynt, door dit geluk, herbooren
Verheugd in 't lot, hem van des Hemels gunft befchooren, Daar, voor alle eeuwen, wierd geftaaft uw beider min. Roemwaardig Paar, nu moogtgeuwminnezorgverzachten
En welk een voorfpoed niet van uwe Trouw verwachten!
Die, nook te laat, van God gezcgend, neemt begin.
r
TER
|
||||
|
HUWELYKSZANGEN* 175
TER ZELFDEH
BRUILOFTE,
ijry mint, na lang beraad, in uwc rype Jaaren,
Noch pas Voordaag , en leent zobraaf een Minnaar 't oor.
Daar alles ftremt tot ys, fchoonoogde Leonoor, Ontlaat uw koude borft, en voed een vlam in de aaren.
Heer Bruidegom, wat kan de Min al wond'ren baaren!
't Gelukt u, die, zo wys, haar tot uw Lief verkoor, Daar uw ftandvaftigheid nook wankelde van 't fpoor, Met haar, die zo veel deugd en gaaven heeft, te paaren.
De Grieken voerden wel tien Jaaren oorlogs uit
Om eene Maagd, maar gy wint door geduld een Bruid, Die achtien Jaar uw liefde en hoop kon wederftreeven. Nu ziet gy 't uur, zo lang van ugewenfcht, metvreugd,
En Leonoor, verliefd op uw verftanden deugd, Inu, Voordaag haar Licht, en'tLeevenvanhaarleeven. JER
|
|||||
|
■
|
|||||
|
jtjrfi HllWELYKSZANGEN.
TER BRUILOFTE
VAN DEN HEERE
JACOB FEITAMA,
EN JONGKVROUWE
SARA van LENNEP.
De Liefde, van den hemel afgedaald,
Waar door al de aard' beftaat en adem haalt, Verheugt, verkwikt, gelyk een blyde morgen, Het Menfchdom van bekommerlyke zorgcn. Wat viel de laft van 't leeven zuur en zwaar, Indien het, door een vriend'lyk Wederpaar, Door 't lieve licht van twee aanminnige oogen, Waar in een ftraal van 't goddelyk vermoogen Blinkt door en door, met eenen hemelgloed, Niet wierd vertrooft, verlicht en bly verzoet 1 Gezelligheid doet aarde en hemel bloeijen, En, ftam op ftam geent, in wasdom groeijen, Daar
|
|||||
|
■
|
|||||
|
HUWELYKSZANGEN. 177
Daar zy de hoop bekroont met vrucht op vrucht, Waarom toch lang in eenzaamheid gezucht, En 't vuur, 't geen 'c hart zo diep is ingcbooren, Door fierheid fteeds te ontkennen en te fmooren ? Die overdacht Heer Jacob, vroeg en fpai}
Terwyl hy vryde om eene Wedergaa, Een Bruid, die hem een Paradys op aarde Verftrekken mogt, eenNoodhulp grootvanwaarde, Door welkers fchoon en aangenaam gezicht Hy wierd van zorg en 't beursgewoel verlicht. Wat baat hem 't groot vertier der ryke waaren, En de aardkloot met zyn handel om te vaaren, Die veeltyds, met geluk, zyn arbeid kroont, Blyft zyne min, met we£rmin, onbeloond? Wat fchat kan zyn verliefde ziel verblyen? Wat zegen, daar 't hem tegenftroomt in 't vryen? Schoon alles gaat op zee voor wind en ftroom, 't Ontlaft hem niet van harteleed noch fchroom, Zo lang zyn min blyft fukk'len op de baarcn Der minnezee, gedreigd in veel gevaaren Met fchipbreuk, vaak geflingerd heen en weer. De oprechte Borft, waar in de deugd en eer
Gegrondveft is, begaafd met braave zeden, Een kloek verftand, en edelmoedigheden, Hoopt echter noch, in deez' gefteltenis, Hoe fier, hoe fchuw zyn fchrand're Sare 00k is, Hoe zeer zy vliede en lagch' met zyne kwaalen, Door trouwen dienft haar eenmaal te achterhaalcn. Z Hy
|
||||
|
HUWELYKSZANGEN.
Hy volgt haar na s gelyk een Jaager 't fpoor,
Die 't vluchtig hart uit zyn gezicht verloor, En niet eer ruft, verhit in zyn verlangen, Voor hy 't op nieuw ontdekt heeft en gevangen. Waar fnelc gy heen? roept hy zyn Sara toe: Zyt gy noch niet van my te ontvluchten mod? Houftand, myn Lief j en leen uw minnaar de ooren , En weiger niet zyn minneklagt te hooreni Daar elk gaat heen met zyn verliefde buit, En ik zo lang moet zuchten om een Bruid. Of meent gy fteeds te blyven onbewoogen? En dat u't licht, dieglansdiervriend'lykeoogen, Dat blank en bios van wangen, hals en mond, Die frisfche jeugd, in 's leevens morgenftond , Ontlooken als een bloem der lentehoven, Waar van myn min zich eindloos mag belooven Zo groot een vreugd als vrucht} die eed'le geefi: Noch fchooner in een fchoone ligchaams leeft Uitblinkende, u alleenlyk is gegeeven, Om zonder min en huwelyk te leeven? O neen! Natuur is nimmermeer zo wreed. Och! dat gy eens, meelydend met myn leed, Op 't voorbeeld mogt van and're minnen leeren. Elk, buiten u, voelt zich van min verheeren; En, zonder liefde, is 't leeven weinig waard. Zie, alles blaakt in hemel en op aard'. De Zon, de Maan en al der Starren reijen Op haare beiirt, beminnen, ftreelen, vleijen |
||||
|
HUWELYKSZANGEN. ij9
En munten me£ in licfde en teeVheid uit}
Daar Febus vaak, met zorg, om eene Bruid, De lokken tooit en fpiegelt in de baaren* Daar 't Aardryk op verliefd, mee" wenfcht te paaren. Het water blaaktj Neptuin, uit minnewee, Belonkt en kufcht zyn Amphitrite uit zee: En is 't fomtyds met hard kriftal omtoogen, *t Smelt licht, en word van teerheid we£r bewoogen j Terwyl uw hart, tot ys geftremd, alleen Blyft onbeweegd en doof voor myn gebe£n. Och! of gy eens myn be£, mogt gunftig wezen! Dus klaagt zyn min, noch tusfchen hoop en vrcezen.
De Aanvallige, zo fchrander van beleid Als oordeel, ftaat in opgetoogenheid, En overweegt zyn trouw aan haar gebleeken^ Noch nooit in zyn ftandvaftigheid bezweeken, Pal ftaande op zyne deugd, gelyk een rots Voor't zeegeweld, de haat en nyd ten trots, 't Gaat wel: de Liefde in't eind verlicht haar oogen *t , Die met geen wolk van af keer meer betoogen , Verkwikken zyn verlangen met een licht Van lieve hoop, daar alle glans voor zwicht. Zo breekt het licht door duift're nevels heenen, Zo ftilt de lucht als 't onwe^r is verdweenen. En hy, die noch geen eind zag in zyn leed, Voelt zich gered, geheeld eer dat hy 't weet. Zo kan fomtyds een Zeeman, door de winden En baaren diep in nood, met vreugde vinden,
Z z Eet
|
||||
|
HUWELYKSZANGEN.
Eer hy 't vcrwacht, een zegenryke ree,
Vergcetende aan het land 't gevaar der zee. Geen blydfchap is zo groot, noch op te weegen
Met de uwcj nu ge uw wenfchen hebtverkreegen, Heer Feitama, daar gy uw S ara kuft, En vind by haar de haven van uw ruftj Waar in uw min, verwelkomd, aam mag haalen, Door oogen vol van zoete minneftraalen, Daar zy u, als een lieve Hartvrindin, Omhelft, verkwikt, en trooft met wedermini Terwyl het vuur van haar verliefd verlangen Aanminnig blinkt in *t leevend bios der wangen j Daar zy een lente, in dit verdord faizoen, Verftrekt, en maakt den barren winter groen. Vblmaakte Twee, wier harten zuiver gloeijen ,
De Liefde, welke uw Echt doe eeuwig bloeijen, En voor u is van 's Hemels troon gedaald, Maake uw geluk en blydfchap onbepaald. Vtr'eena den V&* van Louivmaandt
MDCXCFI1L |
|||||
|
TER
|
|||||
|
HUWELYKSZANGEN. iti
TER BRUILOFTE
VAN DEN HEERE
PIETER van SOMERDYK,
EN MEJUFFROUWE
HESTER APOSTOOL.
N ooit blonk de Liefde met bekoorelyker ftraalen,
Die op een nieuw fchynt van den hemel af te daalen
Op 't vrolyk aardryk, dat alom ontvonkt en vryd,
Daar alles deelt in 't heil van deez' herbooren tyd>
En *t uw oprechte trouw mag eindlyk mei gelukken,
De lieve vruchten van uw minnehoop te plukken,
Heer Somekdyk, terwyl uw lieve Hester., mod
Van weig'ren, valt verliefd uw zielsverlangen toe,
Om uwe min met palm en mirtheblaan te kroonen.
Hy, die geneigd was u zyn gunft en hulp te toonen,
Zag met meedoogen u, en uwe lenrejeugd
Vaft bloeijen, zonder 't zoet der kuifche huwlyksvreugd:
En fchoon gy, Jong, noch ziet uw leevenszon ecrftdaagen;
Een ongehuwde ftaat kon nimmer u behaagen,
Gy overdacht hoe dat een leeven ongepaard,
O Bruidegom? geen ruft maar alle zorgen baart,
Z 3 Ho»
|
|||||
|
■
|
|||||
|
itz HUWELYKSZANGEN.
Hoe dat gezelligheid, een fchets van 't zalig leeven,
Is, voor alle eeuwen, aan den menfch tot trooft gegeevcnj
Terwyl de Man leeft door de hulp van zyn Mannin,
Hem ftrekkende tot een getrouwe Halsvriendin,
In Edens Luftprieel begonnen, onder 't lommer
Van 't luftverwekkende geboomte, zonder kommer
In 't zalige genot > door 's Hoogftens gulden mond
Zo dier beveftigd in des waerelds morgenftond.
Doch welke Goelykheen u wierden opgedraagen,
Wat Schoonheid dat gy preeft -y niets kon uw hart behaagen,
Door hooger magt beftierd, als Hester: zy alleen
Is 't voedfel van uw vlam, door haar aanminnighee'n >
Die Hester, om haar deugd en gaaven waard gepreezen,
Zo vriendelyk van taal, van oogen als van wezen}
Zo fchrander van vernuft, als vlug en ryk van geeft,
Die voeglyk uitblinkt in een fchoone ligchaams leeft.
Geen wonder dan dat zy uw zinnen kan ontfteeken,
En gy gedienftig haar om wederliefde fmeeken.
Gy blyft ftandvaftig, hoe ze uw bede en min ontvlucht',
En roept: Myn Schoone! ei! zie hoe 't al van liefde zucht
En blaakt, als myne borfl > hoe Aarde en Hemel vrye'n,
Die in de minnevreugd zich koeft'ren en verblyen:
Zie, hoedeZon, die gloeit van liefde om'thoofd, belonkt
Het minziek Aardryk, dat, van haare warmte ontvonkt,
Niet
|
|||||
|
*
|
|||||
|
HUWELYKSZANGEN. 185
Niet aflaat, om die zucht tot paaren en tot teclen
Aan Boomen, Planten, Vee en Bronnen mee" te deelen, Daar 't al van minneweelde en blydfchap is vervuld: Terwyl de Lente zich met groene loovers hult, Voordansfende aan den Rei der nimphen en der knaapen t En Amarillis zich aan Tyter kan vergaapen, Blyft gy alleen te koel van zinnen en van hart. Dit treft de Fiere, die gevoelig van u\v (mart, En van een zelfden gloed beheerfcht word in haar zinnen, Met eene zuiv're trek tot paaren en beminnen j Erkennende in uw min het hemelfche befluit. De liefde ftraalt haar reeds ten ooge en aanfchyn uit, Daar uwe blydfchap is ten hoogften top gereezen: Uw lieve Hester zal uw hartewond geneezen , En gy de vruchten van de bloefem uwer hoop Afplukken onverlet. Zo zy uw huwlyksknoop Van God gezegend, die u zaamen komt te voegen. Zo bloeije uw liefde in een geduurig vergenoegen. Nooit worde uw minnevreugd geftoort door ramp ofdrak» Zo vind ge in 't Huwelyk een onbepaald geluk. Vtr'eend den XIIV'* Han Gr*t±
maand, MDCXCVUI. ' |
|||||
|
TER
|
|||||
|
i84 HUWELYKSZANGEN.
TER BRUILOFTE
VAN DEN HEERE
■
JACOBUS de VOS,
EN MEJUFFROUWE
CATHARINA vANDE RYP.
DeVo. , begaafd met overfnel vcrnuft,
Wiens wys beleid hem alles doec gelukken, Die nergens voor verzet ftaat noch verfuft,
Tracht voor zyn min een fchoone vrucht te plukken. Hy zoekt alom een voorwerp naar zyn zin.
Wat Goelykhe£n aan zyn gezicht verfchynen, Niets fmaakt zynkeur, noch prikkelt zyne minj
Terwyl hy om een Weergaa fchynt te kwynen, Te zuchten om zyn uitverkooren Deel,
Een Schat althans verborgen voor zyn oogen > En zoekende in het Spaarens Luftprieel,
Getrokken door een bovenaardfeh vermoogen, Ziet hy en vind het Denkbeeld van zyn hart:
De aanvallige Katryn kan hem behaagen: Zo komt zyn Zon, die alien luifter tart,
Als 't Lentelicht, voor zyne min te daagenj Die
|
|||||
|
i
|
|||||
|
huwelykszangen: x$?
Die fchoone Telg, uit onbefprooken Starn^
Gebooren, en gekweekt in braave zeden, Naar 't eerlyk bloed ge&ard, van waar zy kwam,
In't bloeijen van haar jeugd, reeds Ryp van reden. Nu trekt be Vos al zyn vernuft by een,
OmdeezeMaagd, zo fchoon, voorzichtewinnenj Of't mooglyk waar, met zyn gedienftigheen,
Tot zyne gunft te neigen haare zinnen. Hy 's onvermoeidj terwyl hy, dag op dag,
Zyn hoop trekt uit de aanbiddelyke lonken Van haar gezicht, haar vriendelyken lagch,
En heufch onthaal, zo gunftig hem gefchonken} 'tZy dat haar hand zo gunftig'tSpeeltuig roert,
Of zyne ziel, door haare fchelle zangen, En 't orgel van haar keel om hoog gevoerd,
Aan 't fchoon muzyk blyft van haar fnaaren hangen. Maar dit verftrekt tot voedfel van zyn gloed*
Die zuiv're gloed, gelouterd aan de reden, Gekweekt in een oprecht en trouw gemoed,
En duizenden van haar aanvalligheden. 't Luft nu zyn ziel, verrukt reeds in de vreugd,
Jlem noch verboon, te weiden zyn gedachten In 't fchoon fieraad van haare lentejeugd,
En al wat ooit een minnaar mag verwachten. Dan ziet hy we£r hoe verre dat verfcheelt
De inbeeldmg en de fchyn van 't waare wezen, De fchaduw van 't aanbiddelyke Beeld,
't Geen maar alleen zyn fmarte kan geneezen. De Vo s, hoe loos van zin, leert echter hier,
Hoe zwaar 't vaak is aan 't minnewit te raaken, Wanneer een Maagd, van zinnen koel en fier,
Wei vlammen fticht,doch zelve is fchuw voor 't blaaken. Aa Maac
|
||||
|
186 HUWELYKSZANGEN.
|
||||||
|
Maar wat vermag oprechte en trouwe min
Doch* eindlyk niet? Zy kan de minnelaagen Niet langer van de Vos ontgaan, daar ze in
Zyn gaaven vind alleen haar welbehaagen. Zy acht hem haar genegenheden waard,
Daar ze uit verwacht, door's Hemels milden zegen, Een Paradys, vol hemelvreugd, op aard',
Met geen geluk noch fchatten op te weegen. De Schoone draagt zich billyk naar den Tyd,
Die op een nieuw ontlluit zyn groene deuren: De lieve Lente, aan Venus toegewyd,
Mag heden min en wedermiri gebeuren. Al de aard' verzacht gelyk het fiere hart
Der Bruid, die, van de Ryp lang overlaaden, Als 'c winterwee'r, voor eeuwig fcheen verhard.
Nu fmaakt de Vos haar weMiefde en genaadenj Nu fmelt haar ziel in zynen minnegloed,
Steeds aangeftookt, en nimmer uit tedooven> Die eeuwig haar verliefd verlangen voed.
Wat vreu§&, wat heil moogt gy u niet belooven, Volmaakte Twee, uit zulk een Echtverbond!
Des Hemels gunft: beftraale uw wenfchlyk paaren, En vloeijfc u toe, geduurig ftond op ftond,
Tot heil van u, en 't zegenryke Spaaren, - Dat, heel verheugd, om uw gewenfchte min, Wyd, met gejuich, uw blyde bruiloft in.
Ytr'eendtn Haarlem , den XIIIfi'» van
Grasmaaud, MDCXCVlll. |
||||||
|
\ TE
|
||||||
|
HUWELYKSZANGEN. 187
TER BRUILOFTE
VAN DEN HEERE
DAVID van MOLLEM,
EN JONGKVROUWE
JACOBA van OOSTERWYK.
D e Min zocht lang, door een verborgen kracht,
Van Mollems Stam, aan d' Amftel hoog geacht,
Door een oprechte en eerelyken wandel,
En van 't Geluk gezegend in zyn Handel,
In naam en braaf bedryf zo wyd vermaard
Als 't zeilryk Y de waereld ommevaart,
Voor d'ondergang der tyden te bewaaren,
Gelyk 't Heelal, door vrye'n en door paaren.
Hy treft dan eerft Heer David in de borfl;,
Die, ongeveinsd, van fchynfchoon nooit bemOrft;,
De deugd bezit in onbefprooken zeden,
In ryk vernuft, gegrondveft op de reden,
Z© heufch als groot en edel van gemoed.
Maar hy, die voelt zo ongewoon een gloed,
Aa z Poogt "
|
|||||
|
'\,
|
|||||
|
HUWELYKSZANGEN.
Poogt dien terftond in zyn geboort' te fmooren,
Schoon hy reeds half zyn vryheid acht verlooren. Doch wie kan van de Liefde zich ontflaan? Hy, met zyn kwaal en hartewond belaan, Te groot om die voor yder een te ontveinzen, Raakt, zittende in zyn eenzaamheid, aan 't peinzen, Terwyl zyn geeft gaat weiden zonder toom, Aan 't fluimeren, en half in zoeten droom : Het daglicht was op 't aardryk aan 't verdwynen Als hy voor zich de Liefde zag verfchynen, Zo hagelwit van vlerken als gelaat, Daar de avondftond geleek een dageraad In zyn Vertrek, dat blonk van zo veel luifter: Een diamant gloeit even zo in 't duifter Als haar gezicht met zuiv'ren ftraal op ftraalj Van haaren mond vloeide eene minnetaal, Die hem in 't eind klonk luid genoeg in de ooren. O Jongeling (fprak zy) tot deugd gebooren! Ziet gy niet dat uw Stam verlooren gaat? Daar ailes leeft in weelde nooit verzaad, En groeit, door liefde en weerliefde aan te kweeken, Blyft gy van zo veel heil en vreugd verfteekenj Terwyl ge uw jeugd dus buiten d' Echt verflyt. 't Is nooit te vroeg, als 't wel is dat men vryt. |
||||
|
■
HUWELYKSZANGEN. 189
De Tyd komt als een blikiem voort te vaaren.
De groene jeugd paft allerbeft het paaren, En u het meeft, als d'oudften van uw Stam, Wat baat het dat gy, zonder minnevlam, Uws Vaders Huis en Koopmanfchap helpt fchr aagen 3 En reukeloos u eigenzelf durft waagen Langs de Alpes, wit befneeuwd en grys van hair, Wiens fteilte fchynt een afgrond van gevaar} Den Tyberftroom, en Napelfche Landsdouwen Reift om en om -, zo gy't niet fchraagt door trouwen -3 Verrykt en kroont met duurzaam Krooft op Krooft , Dat Grootvaars fpoor opvolgt, en zyt ten trooft? SchooneOosTERWYK,eenRoemderiiereMaagden, Die aan uw oog en hart zo lang behaagden, Uit achting voor haar deugd en geeft alleen, En waardig om te worden aangebeen, Is u, van 't Lot, tot eene Braid befchooren: Gy zult haar hart verzachten en bekooren. Gy, gy alleen uit veele waard gekeurd, Zult haar wel haaft doen zuchten op haar beurt. Wil my en 't Lot niet langer wederftreeven. Hier zweeg zy ftil, en fchiep een ander leeven In zyne ziel, die nu veel fterker blaakt. Terwyl hy van zyn fluiraering ontwaakt, d« 3 En
|
||||
|
•
|
|||||
|
190 HUWELYKSZANGEN.
En vind de Liefde, als zynen droom, verdweenen,
Volgt hy het Licht, dat klaar hem is verfcheenen, 't Geen hem reeds ging in Paradyslucht voor, En baande naar Jacoba 't minnefpoor: Die ftaat verbaafd, zo dra zy hoort ontdekken De reden die hem derwaarts komt te trekken, Met zyne min, zo teer, zo trouw als groot, En wat het Lot reeds over hen befloot. Jacoba, die, als Pallas, koel van zinnen,
Te lang veracht het huwelyk en 't minnea, Haar tyd verflyt in eed'le bezigheen, Die 's Moeders vlyt zorgvuldig na komt treen, En haare deugd inzuigt met zo veel voordeel > In fhel vernuft, in wakkerheid van oordeel Uitmuntende, en, met aangenaamen zwier, In mannelyk bedryfj zo fchoon als fierj Kan kwaalyk zich tot minnen overgeeven: Maar, wordende van hooger magt gedreeven, Die niemand hier beneen kan wederftaan, Hoort zy zyn klagt en teed're zuchten aan. Welfpreekens kunft, die alles kan bekooren, En van natuur den Minnaar aangebooren, Komt nu te pas, en dringt door haar gemoed. De Vogelaar fluit vaak zo zacht, zo zoet, |
|||||
|
HUWELYKSZANGEN. 15,1
Om 't Vogeltje, tot zyn vermaak, te vangen.
Zo blyft ze 00k in zyn minneftrikken hangen, Daar hy ze in 't eind, door zyne deugd, verwint, En door al wat een wyze Maagd bemint. Ze erkent althans het onbepaald vermoogen Der Liefde , heel verrukt en te£r bewoogen, Met 's Minnaars kwaal tot in haar hart begaan j En, kunnende niet meer hem wederftaan, Valt zy, door een beminnelyk ontfarmen, VanMoLLEM, van verlangen moe*, indearmenj En hy verkrygt zo aangenaam een Bruid, Die hem verkwikt, gelyk de daauw het kruid, Nu mag hy vry zich onbepaald vermaaken, De zoete vrucht van zyn gezegend blaaken Afplukken, en zyn Bruiloft wyden in. Zo moct ge eerlang het oogwit van de Min ,
Roemwaarde Twee, in reehtgeaarde Looten, Beveftigen, en uwen Stam vergrooten. Zo blyve uw naam, uw roem en deugd bekend, Zo zy uw liefde een Bruiloft zonder end. Vtnend den XXFIITfi" van Winter-
meajtdj MDCXCFIIL |
|||||
|
OP
|
|||||
|
i92 HUWELYKSZANGEN.
OP HET HUWELYK
VAN DEN HEERE
JOHANNES VISSCHER,
EN JONG KVRO U WE
KUNIRA van HOEK.
D e braave Visscher zal nu nimmer Hoek ontbeeren,
In zyne minnevangft en blydfchap onverlet.
Wat wonder dat het al toevloeit naar zyn begeeren ? Een wyze Visscher vifcht heel zelden achter 't net.
Geen plaats in 's waereldsrond voldeed ooit zyn verlangen, Niets fcheen aan zyne keur zo aangenaam, zo vry
Als deeze fchoone Hoek, waar in hy blyft gevangen, En wiens bekoorlykheid verzacht zyn flaaverny.
Van zo volmaakt een Hoek voelthy zyn borftdoorfteeken Met wond op wond; terwyl haar lieve lentejeugd,
Verfierd met zo veel glans, zyn minnedrift kan kweeken, En voeden zyne ziel met eindelooze vreugd.
Hier vind hy nu alleen zyn eenigfte behaagen. Geen Nieuwer Hoek, waar op de Vecht roemt en al't Land,
Zal ooit, hoe mild het bloeij', zo fchoone vruchten draagen, Als Visschers Hoek, waar in de Liefde weeligplant.
Gelukkig Visscher, om uw deugd alom verheven, Kweekjonge Visschers en van Hoeken, door uw vlam,
Waar in, voor eeuwig, met uw gaaven, zullen leeven Twee Stammen, lang vermaard in't koopryk Amfteldam.
Nu juicht de Vecht en't Y: niets ftroomt hun blydfchap tegen. Zywenfchen Visscher, met zyn Hoek, eendubb'lenZegen. Ver tend den XVII*»vsh S^tohkelmMsnd, MDCXC1X.
TER
|
||||
|
HUWELYKSZANGEN. 19$
TER BRUILOFTE
V AN DEN HEERE
ABRAHAM HOORENS,
EN JONGKVROUWE
KATHARINA LINNICH.
D e braave Ho or ens, die in vryheid fleet zyn jcugd
Aan de aangenaame Vecht, daar ze aan haar groene boorden, Bewaakt van Uitrechts Dom, de harten noopt rot vreugd j
Of fchoon als noch de Min en Echt hem met bekoorden, Voek in zyn ziel, door een verborgen kracht, verwekt
Een minnezucht, die hem tot vryen noopt en paaren^ Terwyl hy kwynende zyn minnekwaal bedekt,
Niet weetende waar hy die veilig zal verklaaren, En klaagen daar hy mag verwachten hulp en tropft.
Niets geeft vernoegen aan zyn ruftelooze zinnenj 't Zy hem de ftille nacht, die yders zorg verpooft,
Geen ruft gunne, of de dag doorbreeke aan's hemels tinnen, Hy teUxtrecht zoekt vergeefs na d'Oorfprongk van zyn vlam:
Want haar, die voor zyn liefde en Echtisuitgekooren Ter goeder uure, moet hy vinden te Amfteldani}
Ze is van het Noodlot hem tot eene Braid befchooren. Een hooger magt trekt hem dan derwaarts; en de Vecht,
Die zilverklaare Vecht, wiens fchoonheid meenig griefde, Volgt Hoorens tot aan haar Gebuurftroom, omzynEcht
Van ver te zien, als een Getuige van zyn liefde •, Bb En
|
||||
|
x94 HUWELYKSZANGEN.
En hem waardeerende, hem, die eerft aan haar boord
Kreeg 't leeven, met zo veel verdicnften hoog gepreezen, Wenfcht zy dat hem aan 't YeenfchooneMaagdbekoort,
Nu 't haar miflukt is om zyn wonden te geneezen. Dit eifcht de Liefde van de heufche Katharyn,
Wiens fchoonheid is gepaard met noch veel fchoonerzedenj Wiens morgenjeugd blinkt als een lentezonnefchyn,
Zo vrolyk van natuur als vol aanvalligheden. Hy ziet die Schoone pas, of voelt door al zyn bloed,
Dat zy, dat zy het is die hem de ziel doet blaaken} En blusfchen kan alleen zyn zuiv'ren minnegloed,
En door haar weermin hem op aard' gelukkig maaken. Hy vryt de Maagd: en zy, die onlangs, even fier
De Min braveerende, het ongehuwde leeven Ter eere kransfen vlocht beloovende zo dier
Dat zy zou nimmermeer haar vryheid overgeeven, Vind dit befluit wel haaft verydeld, daar de Min
Haar te Uitrecht lokt, en maakt bewoogen met de klagten Des Minnaars, wiens verftand en deugd hy in haarzin
Afmaalt, en't heil dat ze uit zyn liefde en trouw mag wachten. Hier worftelt zy vergeefs: haar weerftand is om niet:
Zy kan geenszins zich voor die magt der Min befchermenj Terwyl hy over haar gemoed reeds voert 't gebied,
En leert de Fiere in 't eind zich over hem erbarmen, Om zyn getrouwe min, die zo lang ftand behiel.
Hier krygt hy 't heilryk Ja, en op een nieuw het leeven Met zyn befchooren Deel, zyn Bruid, zyn tweede Ziel,
Die, van een zelfden trek en kuifche drift gedreeven, Hem, door haar vriendlykheid en deugden, ruim zo waard ,
Goedaardigheid, verftand, en huiszorg, naar de reden, Geduurig wezen zal een Paradys op aard',
Dat bloeijen zal in vreugd, in voorfpoed, heil en vreden. |
||||
|
HUWELYKSZANGEN. r9<
Zie nu, Heer Hoorens, wat geluk u valt te beurt:
Het vloeit u toe, als uit een overftroomende ader. Uw lieve Linnich, die u tot een Weerhelft keurt,
Verlaat, uit liefde, ora u haar Vaderftad en Vader. Zo blyft uw blydfchap en genoegen onbepaald.
Zo kent gy geenen dag als 't licht der zuiv're lonken Van haar fchoone oogen, in uw boezem diep gedaald $
Terwyl 't u is gelukt den haaren mee te ontvonken. Zo deelt de Lentezon haar vuur aan 't Aardryk mee,
Dat hard en onbeweegd, niet denkende om te paaren, Word, door het ftreelen van datblaakendvuur, gedwee,
Waar voor 't onmooglyk is zich zelven te bewaaren. Bekoorelyke Braid, zo treed u alles voor;
De onnozele Natuur leert u van liefde bloozen. Uw Bruidegom geleye u langs 't geliefde fpoor,
Dat van de Minnegoon reeds is beftrooid met roozen. 't Word tyd,Gelieven,blufcht en kweekt uw kuifchen gloed:
't Gelukkig uur is van uw bruiloftsvreugd verfcheenen, Daar 't u bereid een ftroom van weelde en huwlykszoet:
Gaat, fmaakt de vruchten van uw wenfchelyk vereenenj Terwyl dat alles juicht om d'aangenaamen brand
En 't heilryk Huwelyk van Linnich en van Hoo r ens. Onze Amftel danft nu met den V'echtftroom hand aan hand.
De Biffchoplyke Stad met haar verheven toorens Bekroont het waardtg Paar met zegengroet op groet,
Veel fchoone Telgen ziende uit hunne min te most.
Ver'cend den X Xlftf van Zomer-.
maundy MDCXCIX. |
|||||||
|
OP
|
|||||||
|
Bb 2
|
|||||||
|
%
|
|||||
|
196 HUWELYKSZANGEN.
OP HET HUWELYK
VANDENHEERE
ABRAHAM VERHAMME,
EN JONGKVROUWE
KATHARINA de NEUFVILLE.
D e Min, die door zyn vuur de waereld houd in ft and,
Verwekte zelden ecn bekoorelyker brand,
Om aangenaam van liefde en zoete hoop te kwynen,
Noch deed ooit Huw'lykszon met grooter glory fchynen,
Als in uw harten, 6 Gelieven! die zo bly
U\v min hoort toegejuicht van 't Spaaren en het Y j
Die beide belt hun ftand en handel onderhouwen,
Als ze onderling hun Zoons en Dochters zaamen trouwen.
Gy, Huw'lyksgoden, die de onnozele Natuur
Befchermt, en de eed'le drift van haar voortteelend vuur Met zegen overftroomt > gy, die de braave Stammen Van dit roemwaardig Paar, door zuiv're minnevlammen, Zo heilryk onderhield, dat ze, op een dankb're wys, Hun Zilv're Bruiloften reeds vierden, u ten prys^ Vergunt dat ik, op 't fpoor van uwe zegegalmen, In blyde fchaduwen van groene maagdepalmen, Lauwrier en mirtheblaan, by 't blaakend bruiloftslicht, Met u, haar liefde mag inwyden door myn Dicht. Verhamme, in d' eelften bloei van zyne lentejaaren ,
In minnekwellingen en zuchten onervaaren, |
|||||
|
■0
|
|||||
|
HUWELYKSZANGEN. 197
Die zynen tyd verfleet in nutte bezighee'n, En leerde al vroeg, tot heil van Haarlem en 't gemeen, De waarde Koopfortuin omhelzen j voelt zyn ztnnen N U van de Min, die hy braveerde, mee" verwinnen. Maar 't is geen wonder dat zyn hart van liefde kwynt, En zuchten leert, zo dra voor zyn gezicht verfchynt De fchoone Katharyni, aan d' Amftel aangebeden, Om haar bevalligheid, haar zuiv're ziel en zeden, Haar minlyke ommcgang, die alle harten trekt, Haar leevendig verftand, dat zich van pas ontdekt, En blinkt, met vriendelyk ontzagh, in 't geeftig wezen, Daar ze, als een dageraad, is vrolyk opgereezen In 's leevens blyde lente en lieve morgenjeugd. Zo pronkt een nucht're roos, die zelfs den dag verheugt, En, door haar geur en bios, ver boven elk te roemen, Den prys der fchoonheid ftrykt als koningin der bloemen. Zy 1 die de Zedigheid en Wysheid volgt op 't fpoor Met yver, leende nooit aan minneklagten 't oor: Haar onverfchillend hart bemint, noch haat het vryen} Terwyl dat hy verteert aan zyn verborgen lyen En vuur3 dat, fmeulende in zyn boril, breekt eind'lyk uif, Van heufche blooheid en ontzagh niet meer geftuit, Den teugel vierende aan zyn vlam en minnekwaalen. Zo barft een fnelle ftroom, die binnen zyne paalen Om aamtocht zwoegde, met een onvcrwacht geweld Ten kerker uit, en bruifcht al fchuimende door 't veld. Vermaaklyk Spaaren, gy, die met uw groene dreeven, Gerufte fchaduwen en geurea, voed het leeven
Bb 3 Der
|
|||||
|
i98 HUWELYKSZANGEN.
Der droeve en kwynenden van liefde, mo£ gezucht, Hen fpeelevoerende in een lieffelyke luchtj Gy zyt getuige van Verhammes minneklagten, Als een die graag zyn leed en lyden woud verzachten: Maar al het heilzaam nat van uwen zilv'ren vloed Heeft geen vermoogen tot verkoeling van zyn gloed. Gy moogt uw Voedfterzoon, aan uwe borft gezoogen, Gekoefterd en gekweekt, uit hart'lyk mededoogen, Een echo ftrekken op zyn zuchten > maar zyn vlam Verwacht van d' Amftelftroom, waar aan zy oorfprongk nam, Alleen verkoeling, daar de Liefde op haare wieken, Zo dra de dag begint te bloozen en te krieken, Hem heene voert, om in zyn lieve Katharyn Zyn dag, zyn licht, zyn vreugd en leevenszonnefchyn, Met veel verkwikkender en aangenaamer ftraalen, Te zien verryzen voor zyn liefde, zonder daalen. De Beurs van 't koopryk Y, die noch zo onlangs fcheen
Al zyn vermaak, en hem trok dikwils derwaarts heen, Om 's Vaders Handel, al de waereld omgedraagen, Op 's Vaders voorbeeld, met zyn yver te onderfchraagen, Vergeet hy nu aan 't Y. Geen dierb're fchat op aard', Noch Koopfortuin is iets hem by haar weermin waard. Haar tegenwoordigheid alleen kan hem vermaaken* De Aanminnige verkwikt ter goeder uur zyn blaaken}
Daar zyn oprechte liefde en zyn gedienftigheid, Reeds plaats wint in haar hart, en voor den Minnaar pleit. Gelukkige Verhamme, uw Lief, van u verkooren, Streeft, by de gaaven van natuur haar aangebooren, Haar
|
|||||
|
•
|
|||||
|
HUWELYKSZANGEN. i99
Haar Kunne in oordeel en verhevenheid voorby,
Zich niet vergaapende aan een laffe vleyery j
Terwyl uw Trouw aan haar verdienften opgedraagen ,
Met een ftandvaftig hart, haar zinnen kan behaagen.
Wat kan uw hoop, uw wenfch en min meer tegenftaan,
Nu haar fneeuwitte hand u kroont met mirtheblaan,
En 'tu gelukt om in triomf met haar te paaren ?
Nu fpeelt zy, bly van geeft , op haare fchelle fnaaren,
Voor uw verliefde ziel} voor u, terwyl uw zin,
Heel opgetoogen, door haar trouwe wedermin,
Aan 't zielvervoerende geluid blyft lief'lyk hangen j
Gelyk Ulysfes aan zyn Circes toverzangen.
Haar fchoon muzyk heeft nooit zo zoet, zo zacht geftreelt,
Hoe zeer geroemd, als nu ze uw min ter eere fpeelt.
Gelieven, welk een vreugd mag u voortaan gebeuren!
Wat lot, wat zaligheen zoud gy voor de uwe keuren ? Gy ziet uw Bruiloftsdag verwelkomt en ontbaald, Met zegenwenfch op wenfch: uw weelde is onbepaald. Plukt, plukt de vruchten van uw hoop en zuiv're liefde, Tot glory van de Min, die u zo teder griefde, Om aan te kweeken uw bekoorelyke vlam, Tot heil van Haarlem en 't vermoogend Amfteldamj Die, zaamenfmeltende hun vreugden en gedachten, Met open armen, uit zo waard een Echt verwachten Gewenfchte Telgen, die van uw bevalligheen, Verftand en deugden nooit verbafterd, voor 't gemeen, Op hun Grootvaad'ren fpoor, grootmoedig moogen leeven. Zo moet de Liefde, noch 't Geluk u ooit begeeven. Vtreend cUu XXlFPm van Lovwmatiud, MDCC.
TER.
|
||||
|
too HUWELYKSZANGEN.
TER BRUILOFTE
VAN DEN HEERE
JOAN van LENNEP,
EN JONGKVROUWE
ANNA HUGAERT.
XJe Licfde, deed al lang de waereld zien,
Dat niemand haar vermoogen kan ontvli£n. Van Lennep mag, gepreezen in zyn wandel, Vry, ongehuwd, aanvaarden 's Vaders Handel j Zyn yver zien met winit op winft beloond, Zich gunftig van de Koopfortuin gekroond: Wat is 't ? indien hy, buiten hoop van Erven, Leeft zonder min, en wedermin moet derven Van eene Gaa, die, weergaaloos, zyn jeugd Leid in een beemd van zoete weelde, en vreugd, Daar hy mag, op een bed van zachte roozen, Van doornen vry, al 's leevens zorg verpoozen; Gelyk Apol, die 's avonds in den fchoot Van Thetis zinkt, zyn lieve Mingenoot, By vvie zyn licht, verflaauwd, kan adem haalen, Om 's morgens weer met grooter glans te praalen. Dit overdenkt de braave Jongeling, Die zo veel gunft van 's Hemels gunft: ontfing, Ter goeder uur, metzulk een wenfchlyk voordeel, Een ryk vernuft, en fchranderheid van oordeel, Een
|
||||
|
HUWELYKSZANGEN. 201
Een hart, dat nooit fcheen van de deugd ontaard, En alles wat hem maakt een Schoone waard. Men zktt met recht, hem ernftig hier oppeinzen, En wyl hy is een haater van het veinzen^ Zo fchynt hem ftraks ten ooge en aanfchyn uit Een wenfch, en hoop op zo volmaakteeenBruid. Wat ooit voorheen hem kon vernoeging geeven, Nu poogt hy niets, als om getrouwd te leeven. Maar Amfteldam, dat zo veel Goelykhe^n
Voed in zyn fchoot, is voor zyn keur te kleen. Een heimelyk gebied, noch nooit begreepen Van 't fcherpfle brein, hoe klaarenfyngefleepeni Een fterke drift, door onnaafpoorlyk vuur In 't Paradys gefprooten van Natuur, Die d'eerften Man en Minnaar zweefde in de aaren, Trekt hem, van't Y, naar 't zielverkwikkend Spaaren, Waar aan hy zyn verlangen vind gevoed. Die fchoone Stroom, zo aangenaam, zo zoet, Waar uit de Min haar ocrfprongk heeft genoomen, Ontdekt wel haaft zyn liefde, hoop enfchroomenj En, kennende in zyn blinkend kriftalyn, Wel eer op 't Y verliefd, de minnepyn, Begunftigt hy zyn wenfch. Wat heil, wat zegen Voorfpelt hy niet den Minnaar, zo verlegen! En, eindelyk, zyn heilryk Echtverbond! Hy, hangende aan de orakels van zyn mond, Streelt bly hier mee zyn zinnen en gedachten. Wat mag hy niet verhoopen, niet verwachten, Cf Daar
|
||||
|
soi HUWELYKSZANGEN.
Daar die hem tot een trouwe Noodhulp ftrekt,
En, met veel gunft, zynSchooneaanhemontdekt? Nu ftaat hy ftom, verbaasd en opgetocgen, Aanfchouwende de kracht van Annaas oogenj Die oogen, daar een glans en gloed in Ipeelt, Niet van een aardfch, maar hemelfch vuur geteeld, Die zelfs den dag verheugen met haar lonken -t Daar ze alles kan verlieven en ontvonken, Gelyk de Lentezon de minzieke Aard'. Maar ze acht geenszins haar weerliefdc iemand waard, Als of haar 't lot nooit huw'lyk had befchooren, En zy zo fchoon was om zichzelf gebooren. • Dies kreunt zy zich aan 's Minnaars klagt, noch fmart j Terwyl dat hy haar aanbid in zyn hartj Haar, zo volmaakt van geeft, verftand en zeden, Welleevenskunft, verbonden aan de reden, En deugd, die uit haar voeglyk aangezicht Straalt vriendelyk, met een bekoorlyk licht. Wat doet hy niet, om haare fiere zinnen, Door zyne trouw en dienften, te overwinnen ? Hoe meer dat zy voor zyn gebeden vlucht, Hoe meer dat hy haar volgt, met zucht op zuchtj Gelyk de fchaduw 't licht der zonneftraalen, Om eemmaal van haar hart te zegepraalen. 't Gelukt hem: hy gaat ftryken met den buit, Verkrygende zo fchoon, zo lief een Braid; Een Bruid, die vol van vuur, vol geeft en leevens, Voed al zyn luft en zyn verlangen tevens$ Een
|
|||||
|
«
|
|||||
|
HUWELYKSZANGEN. 203,
Een Bruid, recht zo, gelyk hy met verftand
Heeft afgebeen van 's Hemels gunft en hand. Heer Bruidegom, wat Zangnimf kan waardeerea
Uw heilryk lot? Nu moogt gy triomfeeren, En kusfA, aan den rainnelyken mond Van uw Pandore, uw kwynend hart gezond. De morgen van haar jeugd, pas doorgebrooken, Ziet gy voor u zo aangenaam ontlookenj Voor u alleen, gelyk een Lentezon; Terwyl een gloed, ontfonkt aan 's leevens Bron, Haar zinnen noopt, om uwe min tc onthaalen, Te omhelzen met een vreugd, niet af te maalen, Nu juicht het Y en 't Spaaren, hand aan hand,
Die, voelende den weerfchyn van uw brand In hunne kil, op 't zoch van 't water danslen , Waar in de glans fpeelt van uw bruiloftskransfen, Terwyl dat zy, met zegengroet op groet, Uw Echtverbond zacht ftroomen te gemoet. Roemwaardig Paar, van eene vlam ontfteeken,
Nooit moet u min, noch wedermin ontbreeken, Noch alles wat een heilryk huw'lyk maakt! Zie, hoe voor u het licht van Hymen blaakt, Zo zegenryk , als 't immer heeft gefcheenen. Ga, pluk de vrucht van uw volmaakt vereenen. Kweek Telgen aan, die, op haar beurt en tyd, Den roem der Beurs verftrekken onbenyd-, Waar in uw Naam, uw Echt en Stam mag bloeijen , Zo lang de Zee zal om den Aardkloot vloeijen. Vtr'hnddm XIVi<* van Lsntemaand, MDCC.
Cc 2 TEK
|
||||
|
304 HUWELYKSZANGEN.
TER BRUILOFTE
VAN DEN HEERE
JOAN DE RUUSSCHER,
* EN JONGKVROUWE
MARIA T E Y LER.
Zo u de Min niet triomfeeren,
In zo fchoon een lentetyd,
En de jeugd het minnen leeren, Daar zelfs Aarde en Hemel vryd;
Yder binden, yder leiden, Aan een aangenaamen band,
Niet te fcheuren, noch te fcheidenj Hart in hart, en hand aan hand
Zaamen fmelten, zaamen voegen, Met een onbepaald genoegen? Recht: zy is 1 alleen, ja zy,
Die de Waereld, door het paaren, Door zo lief een ilaaverny,
In het Menfchdom moet bewaarenj Zy, die 't zegenryke vuur,
Dat eer de ongewyde handen Van Prometheus ftond zo duur,
Onophoudelyk doet branden, En in eeuwig wezen houd,
Van Natuur haar toevertrouwd.
Heer
|
||||
|
HUWELYKSZANGEN. 105
Heer de Ruusscher voelt zyn zinnen,
Emdelyk door deezen gloed
Me£ ontfteeken en verwinnen, Zweevende door al zyn bloed,
Klaarder ftraalende door de oogen En zyn wezen, als de dag,
Als het licht aan 's hemels boogenj Eerende, met diep ontzagh,
Het vermoogen van de liefde, Die zyn hart gevoelig griefde. Ja zy trof hem zo gewis,
Dat nu zyn gedachten ftrekken, Om al Mins geheimenis
In haar oorfprongk klaar te ontdekken, Die eerft, met het Vrouwebeeld,
In een nis van goude ftraalen, Daar een hemelgloed in fpeelt,
Kwam op 't aardryk nederdaalen: En dit goddelyke licht
Opent zyn verliefd gezicht.
Laat Narcisfus zyn gepreezen,
Om zyn fchoonheid, als de zon,
En 't bekoorelyke wezen Spieg'len in een waterbron,
Van Nimf Echo niet te grieven* Laat hy, zonder hoop, en roem,
Op zich zelven dwaas verlieven, En verand'ren in een Bloem,
Die, by bronnen, en by beeken, Noch idiynt eige min te kweeken: Cc 3 Heer
|
||||
|
HUWELYKSZANGEN.
Heer de Ruusscher, wiens verftand,
Deugd en gaaven elk bekooren, Schoon in zo volmaakt een ftand,
Als Narcisfus was, gebooren, Niet op eige min verzot,
Kwynt, van eed'ler drift gedreeven, Teder, om 't geliefd genot
Van een Beeld, alom verheeven. Maar, wie is die fchoone Maagd,
Die hem boven elk behaagt?
Teyler, is 't die hem doet blaakeni
Teyler, die zyn ziel alleen
Kan bekooren en vermaaken* Teyler, vol bevallighee'n,
Ryp van oordeel, ryk van zeden, Van vernuft, van deugd en geeft,
Vaft gegrondveft op de reden, Schoon van leeden, fchoon van leeft,
Heufch, en, boven haare jaaren, Reeds in huisbewind ervaaren. Zulk een Schoonheid, alles waard,
Met geen fchatten op te weegen, Noch te wisflen met al de aard',
Krygt zyn min met zo veel zegen} Uaar zy, mee1 in 't hart gewond,
't Lang gebeden Ja laat flippen Van haar minnelyken mond,
En bekoorelyke lippen} 't Ja, dat als een hemeldouvir
Vloeit, en veftigt zyne trouw.
|
||||
|
HUWELYKSZANGEN. 207
Nu kan niets uw min we^rftreevcn,
Noch uw vreugd, 6 heilryk Paar!
In de lente van uw leeven, In de Lente van het Jaar>
Die uw Bruiloft in komt wyen, Met haar eerfte jeugd en groen,
Dat alle oogen kan verblyen, In dit minnende faizoen,
Waar in Venus wierd gebooren, Die uw liefde noopt met fpooren. Blyde Bruidegom en Bruid,
Mild met 's Hemels gunft belaaden, Voor uw voeten groent het kruid,
Mirthe- palm- en roozebladen. Alles fchynt een Paradys.
Hoor den Leeurik kwinkeleeren, Zingende, op een minnewys,
Uw gezegende Echt ter eeren> En de blonde Mei verfcheen
Nooit zo vroeg, noch fchoon voorhecn.
Ziet de Zon mee1 bruiloft houwen,
Die het teelzieke aardrvk kuft. 4
Plukt de vrucht dan van uw trouwen -,
Leeft in eindelooze luft}
Wilt uw braaven Stam vergrooten, (Stam, om zyne deugd vermaard,
Daar gy beide uit zyt gefprooten,) Met een Zoon, van eed'len aart,
Eer de Zon, met vruchtb're ftraalen, We£r in 't Lentekleed zal praalen. |
||||||
|
Vtfitnd den XI*» van Grasmaand, MDCC.
|
||||||
|
TER
|
||||||
|
io8 HUWELYKSZANGEN.
TER BRUILOFTE
VAN DEN HEERE
DANIEL HOORENS
CORNELISZ. EN JONGKVROUWE
MARGARETA BLOK.
Men ziet de Min veelmaal ten troon van 't hart geraakt,
Met welk een ernft ook van een fiere maagd gewraakt,
Die, als een B l o k , fchynt ongevoelig voor de klagten
Eens minnaars, weetende van decrnis noch verzachtenj
Tot dat zy eind'lyk, om te paaren van Natuur
Gefchapen, voelt de kracht van haar alvoedend vuur :
Gelyk de moeder de Aard' genoopt word tot vereenen,
Als Febus lentezon dringt door haar aad'ren heenen
De harde boezem zacht ontlaat van lieverlee',
Tot zy gevoelig haar gezicht, uit minnewee,
Ten hemel flaat, om zich te baak'ren in de ftraalen
Van zynen gloedy en hem met wedermin tc onthaalen.
Zo
|
||||
|
HUWELYKSZANGEN. to9
Zo fchoon een lotvaltu, Heer Ho or ens, me^tebeurtj
U, die een Voorwerp, zo volmaakt, hebt uitgekeurt, En, zo verftandig als ftandvaftig in uw vryen, 't Gewenfchte loon geniet van uw verborgen lyen. Uw edele inborft, vlyt, oprechte trouw en deugd, Die fteeds het licht was en de leidftar uwer jeugd, Geduurig blinkende in uw eerlyken wandel, Geroemd, bemind, geacht, gezegend in uw Handel, Is waardig zulk een Schac en roemenswaarde Braid, Waar in de huiszorg munt, met zo veel deugden, uit: Een aangenaam gezichc, een voeglykheid van wezen, Dat klaar de defcigheid geeft van haar ziel te leezen, Gehuisveft even fchoon in 's ligchaams fchooneleeft, Zo ryzig van geftalte als zacht van aart en geeft. Met welk een vriendlykheid, met welk een groot vermoogen , Houd zy uw zinnen door die gaaven opgetoogen! Gy denkt niet meer aan uw geleden minneleed. O neen! zo trouw een dienft, zo onvermoeid befteed, Acht gy een oogenblikj terwyl 't u mag gelukken, Met zulk een wederzyds genoegen, af te plukken De lieve vrucht van uw verlangen, hoop en vreugd> En, door uw fmeeken, in den zomer van uw jeugd , Op geene losfe min gegrondveft, ryp van reden, Uw Blok , weleer verhard, te buigen en te kneeden, <Dd Als
|
||||
|
2io HUWELYKSZANGEN.
Als leenig wafch, waar in ecn gloed van we£rmin fpeelt.
Pigmalion kon zyn yvoore Blok, zyn Beeld,
Zo koud als ys , dus door gebeden, en 't ontfarmen
Der Huwlyksgoden, met zyn minnevuur verwarmen,
Bezielen, blaaken, doen verlieven, en verblyd
Zyn bruiloft vieren met een welluft onbenyd.
Zo zegenryk een vlam weid vrolyk door al de airen
Van uw ontvonkte Blok, genegen om te paaren: Nu vind ze in uwe trouw een aangenaame ruft, En in uw liefde haar vermaak, haar zoetfte lull} Uw liefde, die zich als een Ceder op mag beuren, Van zynen wortel niet te fcheiden noch te fcheuren. O eensgezinde Twee! zo bloei, zo groei uw vlam
In Telgen, tot lieraad van uw geroemden Stam, Die eeuwig moogen, ryk begaafd met deugd en zeden, Als hunne Vader, en Grootvader Blok, befteden Haar vlyt en yver voor het heil der Koopvaardy, En 't algemeene nut, der Koorenbeurs aan 't Y. Zo zy uw Trouwverbond gezegend naar zyn waarde! Leeft lang, leeft vrolyk in een Paradys op aarde -, Daar alles juiche, en wyde uw blyde Bruiloft in, En 's Hemels Rechterhand beveftige uwe min. |
|||||||
|
Vtr'eend den Vlllfi'" van Oogjt-
matmd, MDCC. |
|||||||
|
TER
|
|||||||
|
HUWELYKSZANGEN. 211
TER BRUILOFTE
VAN DEN HEERE
ABRAHAM de CRAAMER,
EN MEJUFFROUWE
JOHANNA van VREDENBURG.
xleer De Chaamer, heel verlegea
Om een Huiskleinood, zoekt vail,
Onder 's Hemels milden zegen, Als 't een fchrander Craamer Paft>
By zyn kennisfen en vrinden, Of hy 't eind'lyk naar zyn zin>
Van 't geluk geleid, mogt vinden, Diep getroflen van de min.
Maar wat lot is hem befchooren! Hy vind aan het koopryk Y
Niets dat kan zyn hart bekooren: Welke waaren van waardy
Zich 00k opdoen voor zyne oogen> Niets ftaat hier De Craamer aan,
Die niet gaerne was bedroogen,
Als van oordeel wel beraan,
"Dd 2 Om
|
||||
|
/
|
|||||
|
HUWELYKSZANGEN.
Om zyn heusheid, waard gepreezen,
Van oprechte trouw en deugd,
Die fteeds uitblonk in zyn wezen Van zyn allereerfte jcugd.
Hy, die geene hoop laat vaaren, Trekt in 't eind van Amfteldara
Naar het Haarelemmer Spaaren, Of hy daar zyn wenfch bekwam.
Na veel onruft, na veel zorgen, Na veel oorlogs in zyn ziel,
Van den avond toe den morgen, Die zyn zinnen onderhiel,
Mag hy zyn gewenfcht verlangen, En dat onwaardeerlyk goed,
In een Vredenburg ontfangen, En de ruft van zyn gemoed.
Vredenburg, waar uit al tevens Glory, glans en luifter ftraalr,
Vol van deugd, vol geeft en leevens, Naar waardy nooit afgemaald,
Laat De Craamer vrolyk binnen3 Die hier vind al 't geen hy zocht,
En geduurig zal beminnen, En waardeeren, nooit bekocht.
Na veel fmeeken en gebeden, Gaat hy ftryken met den buit}
Buit zo vol bevalligheden. Raad wat is 't? een fchoone Bruid,
|
|||||
|
HUWELYKSZANGEN.
In zyn hart reeds hoog verheven.
Zulk een fchat dient in de kraam
Van De Craamer, die het leeven Geenszins is zo aangenaam
Als het vriendelyk vermoogen Van haar aanfchyn en gelaat,
Lippen, boezem, hals en oogen, Frisfcher als de dageraad,
Blyder als de zonneftraalen $ Daar zy hem met wedermin,
En met kusjes komt onthaalen, Eens van liefde, ziel en zin.
Gaat, elkanders fmart dan heelen, Braave Twee, en voor uw Stam,
Wyze en wakk're Craamers teelen, Zegetekens van uw vlam*
Daar uw gaaven in herbooren, Blinken moogen, u ten prys.
Niets moet uw geluk verftooren. Gaat, om 't Liefdeparadys
Van uw huw'lyks lekkernyen, Mild gezegend, in te wyen. Vtfeend den VIl^* va* Htrfjt-
wiaana, MDCC. |
|||||
|
7)4$ TER
|
|||||
|
»i4 HUWELYKSZANGEN.
TER BRUILOFTE
VAN DEN HEERE
JACOB van VOLLENHOVEN,
EN JONGKVROUWE
ENGELTJE PALM.
Jjruigom, zie den dag verfcheenen;
Dag, meer waard voor uw gezicfot
Als uw eerfte leevenslicht -,
Dag, waar op gy zult vereenen Met een Engel van een maagd,
Die de deugd in 't aanfchyn draagr.
Dag, die u doet triomfeeren$
Dag, die, lang van u verwacht,
Zal, voor noch veel fchooner nacht,
Naar uw wenfchen en begeeren, Om uw min ten dienft te flaan,
Nu veel vroeger onder gaan.
Zie, Apol daalt ondertusfchen:
Hy verlangt zo wel, als gy,
Naar de minnelekkerny,
Om in Thetis fchoot te blusfchen *t Minnevuur, hem ingeplant,
Nu op 't hevigft van zyn brand.
|
||||
|
HUWELYKSZANGEN.
Gy, gy moogt mi, zonder fchroomen,
Uwen Bruiloftsnacht verheugd, Als den Voorboo van uw vreugd, Juichende verwellekoomenj
En, fchoon donker van gelaat, Zy hy u een Dageraad. Ga dan uwe Bruiloft vieren
Op het kuifche Bruiloftsbed,
In uw welluft onverlet:
Venus hoeft het niet te fieren: Hier 's een Engel, die het zal
Glans byzetten overal.
Laat de Maagderei vry roozen,
Mirth en lauw'ren, hand aan hand,
Strooijen om uw Ledekant, Daar ze elkanderen verpoozen,
In de Beurtzang, bly van galm: 't Is op 't fchoonft verfierd met Palm. Palm zal nu uw hart vermaaken,
Meerder als de daauw Jiet kruid. Koele Palm is zelfs de Bruid, En door uwe vlam aan 't blaaken.
Ga, en kus uw hart gezond Aan uw Palms verliefden mond. |
||||||
|
Vtr'emd den V^n van Zomermaand',
MDCCI. |
||||||
|
216 HUWELYKSZANGEN.
TER BRUILOFTE
VAN DEN HEERE
NICOLAUS BIDLOO,
DER MEDlCTNEN DOCTOR,
EN JONGKVROUWE CLASINA CLOES.
D e fchrand're Bidloo, die, ver boven zyne jaaren,
Blinkt, als een Feniks van zyn braaven Stam, aan 'tY-, Dat licht, uitmuntende in 't geheim der Artzeny, Tot heil der kranken, zo gelukkig als ervaaren -t
Die nutte kunften met geleerdheid weet te paaren,
't Penfeel en Snaarenfpel aan zyne Poezyj Blaakt om zyn Daphnes min als een Apol, daar zy, Van vluchten moe 5 verfiert met mirth zyn lauwerblaaren.
Beroemde Bidloo, zulk een fchoone Bruid vvel waard,
Met u gelyk van naam, van zeden, geeft en aard} Haar vriendlykheid zal fteeds uw liefde voedfel geeven. Zo' wacht ge eerlang een Zoon van uw Cl asina a s jeugd,
DaarGrootvaarBiDLOOs naam,geleerdheid,kunft en daigd, Uwe, en haar gaaven, hoog geroemd , in zullen leeven. Vereend den XX?*" van Slagt-
maand-, MDCC1. TER
|
||||
|
HUWELYKSZANGEN.
|
|||||||
|
217
|
|||||||
|
TER BRUILOFTE
VAN DEN HEERE
HENRICUS RUYSCH,
DER MEDlcrNEN DOCTOR;
EN JONGKVROUWE ZIBRECHTAvahNECK.
D e Liefde, bindende 't Heelal aan haare wetten ,
Bezwykt niet voor 't geluid van naare moordtrompetten.
Of fchoon een krygsorkaan woed over zee en land,
En de oorlogstoorts in 't hart van 't fchoone Europa brand}
Zy laat zich echter nooit in haar gezagh bepaalen,
Om over alles, waar 't haar luft, te zegepraalen,
Den fterkften dwingende om in haar gareel te gaan.
Mars zelfs, hoe trots van zin, bid zyne Venus aan}
Geleerdheid moet mee" voor haar alvermoogen zwichren,
En de allerfchranderfte ten doel ftaan voor haar fchichten.
Heer Ru ysch draagt thans het juk van haare heerfchappy.
Diejeugdige Eskulaap, doorleerd in artfeny,
Ee 'tGeen
|
|||||||
|
2i8 HUWELYKSZANGEN.
't Geroemde fpoor van zyn Heer Vader, in 't geneezen,
Verftandig volgendc, om zyn yver hoog gepreezen,
Voelt zyne vrye ziel met fchielyk overheerd,
Die, aan een minnekoorts, al zuchtende, verteert.
Wat baat zyn kennis nu, en duizend fchrand're vonden,
Om door 't verborgenft: van de Kunft, op vafte gronden,
Te dringen, en Natuur in 't diepft van 't ingewand
Te aanfchouwenP't Zwak geftel van's menfchen broozen ftand,
Dat, door een noodgeval, moet tot zyn oorfprong keeren,
Te fterken, of daar van veel onheil af te weeren ?
Terwyl hy zelve zucht, en mift in zyne pyn
Een tegengift voor 't fterk inkankerend venyn.
Ga heen, Geneesheer: ga, voorfchryf vry aan de kranken
Een leevenswyze, fap, en hartverkwikb're dranken:
Voel pols, voel aderflag, verlicht een anders fmart,
Die zelve, buiten raad, uw kwaal gevoelt in 't hart.
Zo word gy dan gewaar, dat voor het minnelyen}
Gelyk als voor de dood, geen kruid noch artzenyen
Te vinden zyn ■, terwyl de Kunft hier zelve fuft,
En liefde liftig vormt in 't edele vernuft
Alleen denkbeelden, die uw zinnen voeren fpeelen
Op 't Lieve Voorwerp, dat uw minnewond moet heelen.
Die Meefteres is uw Zibrechta, groot van geeft,
Zo vriend'lyk van gelaat als oogen, fchoon van leeft,
En
|
||||
|
HUWELYKSZANGEN. 219
En zeden, die alom voorbeelden moogen ftrekken, Gelyk haar heusheid, trouw en deugden, zonder vlekkenj By elk in achting om de gaaven van haar ziel, En al wat immermeer aan 't manlyk oog geviel In 't geeftig vrouwebeeld, waar mee gy poogt, gedreeven Door een verborgen drift en trek, gepaard te leeven. Geen wonder dan, dat gy om haar u zelf verkwynt, En hoopt op we£rmin, van verlangen afgepynd, Hoe zeer de fchoone Maagd vlucht voor uw minneklagten* Geduurig weigerende uw lyden te verzachten. Zo treurde Apol, die eerft de kracht der kruiden vond, Van Daphnes fchoonheid in zyn hart te zwaar gewondt Die fneller, als de wind, ontvluchtte zyne liefde. Maar de onwe£rftaanb're Min, die u de borft doorgriefde, Ziende u vernederd voor zyn trotfche moogenhee'n, Helpt u dan, eindelyk, door fraeekende gebedn, En een ftandvaftige gedienftigheid, de zinnen Van uw Zibrechta, na veel tegenftand, verwinnen$ Die, al te fchuw voor uw oprechte liefde en trouw, Krygt van haar minnehaat, ter goeder uur, berouwj Terwyl die D winger van aide Aard, door zyn vermoogen, Haar uw verdienften doet erkennen, en haar de oogen Verlichtende, klaar zien, dat ze, al te fier van zin, Te lang af keerig was van 't paaren en de min. Ee 2 Hy
|
||||
|
220 HUWELYKSZANGEN.
Hy fchept in haare ziel een ander vuur en leeven,
Om tevens 'c vriend'lyk Ja u, met haar trouw, te geeven. Gy dankt de Liefde, die al 't menfehdofn houd in (land, En 't lieve leeven kweekt door een geheimen brand, Bekennende dat hy kan kwetzen en geneezen. 't Gaat wel: uw min is nu verloft van hoop en vreezen:
U\v Daphne vlucht niet meer,HeerRu y scurgy wint het veld, Daar zy houd (land, en valt in de armen van haar Held, En ondcr uw lauwrier mengt palm en mirthebladen. Zy, reeds met haare kwaal en minnefmart belaaden, Smeekt u om hulp > en, van uw raad geheel voldaan, Neemt ze u in de eyge fmart tot haar Geneesheer aan. Dit was uw hoop, uw wenfeh: gy hebt ze nu verkreegen. , Ga, oeffen nu uw kunft: niets houd u meerder tegen.
Verlicht haar lyden: kus aan haaren zachten mond, Uw minnewonden, en haar kwynend hart gezond. De Hemel doe een ftroom van voorfpoed eeuwig vloeijen
InuwgelukkigeEcht, en, door veel Ruyschen, groeijen Uw liefde, uw lull en vreugd, waar door uw braave Stam Blyft vaft gegrondveft, en in achting te Amfteldam. Vcfeend den Vlllft— van Zener-
maand, MDCCII. TER
|
||||
|
HUWELYKSZANGEN. 321
TERBRUILOFTE
VAN DEN HEERE
JAN VANDEN BERG,
EN JONGKVROUWE MARIA NIEUWPOORT.
D c Min, ten trots van Mars, kan alles overheeren.
Die Held doed wonderen de heele Waereld door.
Hy baant thans door een Berg zichzelfeenzekerfpoor,
Om van een Sterkte, lang tc fier, te triomfeeren. SchoonNiEU wpoort durft zich kloek,met wys beleid, verweeren,
't Is noch vergeefs: hy komt haar met zyn wapensvoor, Enkrygt, doorvandenBerg, dieliftigvleid, gehoor, Daar 'tNiEUWPOORT opgeeft, met verdrag,aan zyn begeeren.
Zo plant de Liefde dan in Nieuwpoort zyn banier;
In Nieuwpoort, diemetpalm, met mirth en lauwerier, Haar Overwinnaar kroont, tot zyne dengd genegen. Zo gaat dan vanden Berg heen ftryken met den buitj
Daar elk hem wenfcht geluk met zulk een fchoone Bruid.
Zo bloei zyn Stamhuis fteeds in NiEUWPOORT,doorGods zegen.
Vtrtend den XXIF/>'» van Hooi-
piaandy MDCCII. Ee3 TER
|
||||
|
222 HUWELYKSZANGEN.
TER BRUILOFTE
VAN DEN HEERE
JAN MARCELIS,
EN JONGKVROUWE
ELIZABET van LENNEP.
Cjy ziet, Heer Bruidegom, uwHuwlyksdagverfcheeneni
Dag, d'allerwaardigften van uwen leerenstydj Dag, die u zal met fchoone Elizabet vereenen
Voor 't heilig Echtaltaar, de afgunftigheid ten fpyt. Minerve en Junoos wrok kan Paris niet beletten,
Dat hy met Helena, de fchoonfte uit Grieken, paart.
De Liefde laat zich niet bepaalen noch verzetten;
Zymaakt,doordienften>zichzogrooteenSchoonheidwaard.
Wat kunftig dichtpenfeel is 't mooglyk af te maalen 't Geluk, dat uwe min voert boven alles heen ?
De goude Zon fchynt nu voor u alleen te ftraalen, En heel het aardryk voor uw groote vreugd te kleen.
Geen wonder, daar uw min, zo trouw, oprecht en teder, Verwon het fierfte hart, dat lang u tegenftond.
Zo valt een eikeboom, door flag op flag, ter neder, Hoe hoog verheven, en hoe diep in de aard' gegrond.
Elk
|
||||
|
HUWELYKSZANGEN. 223
Elk mecnt, om 't Bruiloftslot, dat voor u is befchooren,
Waar uit een milde ftroom van zegen voor u fpruit,
Dat ge onder het Geftarnt' van Venus zyt gebooren, Terwyl ge een Maagd,zo fchoon als Venus,krygt tot Bruidj
Een Maagd, die lang zo koel en fchuw voor min bleef leeven, Om dat Kupied', als hy haar borft, met vlam op vlam,
Te ontfteeken dacht, fteeds door ontzagh te rug gedreeven, Haar, vol vergooden glans, voor zyn vrouw Moeder nam.
Op zulk een dooling mogt die Fiere zich verheffen -t Tot dat Dione zelf haar Zoon hier in verlicht,
Hem leerende haar hart, met voordeel, recht te treffen} Haar hart, dat voor gebe£n, noch trouwe dienften zwicht.
Noch ftond Kupido lang verward en opgetoogen In al den luifter van 't aanminnige gelaat,
De verf van mond en hals, het licht der blinkende oogen, Den zwier van 's ligchaams leeft, op voegchelyke maatj
Als of op nieuw ontvonkte in zyn verbaasde zinnen De gloed, die hy wele'er om Pfyche heeft gevoeld:
Doch poogt, in 't eind, voor u alleen haar te overwinnen, En kwetft haar boezem, daar hy lang op heeft gedoelt.
Zo moet een vlugtig Hart 3 vermoeid van wederftreeven, In 't groene mirthebofch beneepen en bezet,
Zich, kwynende aan zyn wond, den Jaager overgeeven, Die op een veldklaroen zyn zegepraal trompet.
Uw Lief, uw Leevensluft, die onlangs uwe khgten, En minnezuchten heeft geflaagen in den wind,
Verhoort uw bede, en is veranderd van gedachten, Daar zy uw liefde kroont, uw trouw en deugd bemind.
Zo
|
||||
|
224 HUWELYKSZANGEN,
Zo word een Stuurman, die het alles gaf verlooren,
Na dat een zwaare Orkaan zyn fchip ramrneide op zee,
Den bulderenden wind bedaarde, op nieuw herbooren, Daar zyn gefchokte kiel land op een zachte ree.
Al wat de vreugde, weelde, en welluft aan kan kweeken, Verfchynt nu aan den rei der blyde Minnegoon.
De blonde Hymen heeft de Bruiloftstoorts ontfteeken, En nimmermeer blonk hy zo fierlyk, noch zo fchoon.
Hy komt, uw Echt, uw min ten dienft, voor u bereyen Het langgehoopte zoet, en baant u 't vrolyk fpoor,
Waar langs ge uw lieve Bruid naar 't ledekant moogt leyen: Ga, volg hem: zie, hy licht en treed u luchtig voor.
Uw Huwlyksdag, die thans zo heilryk heeft geblonken, Is reeds geweeken voor veel aangenaamer nacht.
Uw Schoone noopt u zelf door vriendelyke lonken. Ga, Heer Marcelis, en vermeerder uw Geflacht.
Wie kan uw aardfeh geluk en weelde recht waardeeren, Daar't alles juicht uw liefde en bruiloftsvrcugd ter eeren! Ver'eend den VII IP™ van Wj/n-
maand, MDCCII. |
|||||
|
GP
|
|||||
|
HUWELYSKZANGEN. «j
OP HET HUWELYK
VAN DEN HEERE
DIONYS OORTMAN,
EN JONGKVROUWE
MARIA NOORTDYK.
D e groote Bouwheer, om 't Heelal in ftand te houwen,
Wyde, op het fchel muzyk dcr Eng'len, 't heilig trouwen Van 't allereerfte Paar, met zegenwenfchen, mj En op den blyden galm van mm en wedermin Ging 't gantfche Paradys ten dans •> en al wat leeven Ontfing is ftraks gezind die bruilofr na te ftreeven: Wyl 't leevenlooze zelfs van minneweelde gloeit, De kruiden en 't geboomt', van't ztiver Jiat befproeid, Daar 't vruchtbaar vloeit en fpruit uit twee paar heihge aad'ren , En Leevenwekker fpeelt door telgen en door blaad'ren, Haar kruincn buigen naar de weergade, eens geaard. Wat manlyke inborft wenfcht dan niet te zyn gepaard, Ff Ter-
|
||||
|
** HUWELYKSZANGEN.
4
Terwyl dit zuiver vuur, in eeuwigheid gepreezen,
Afftraalt yan God, en noch al 't Aardryk houd in wezen ? De fterkfte is krachtelooos, zo dra het Vrouwebeeld, Met haar geliefden glans, door al zyn aad'ren fpeelt, En, opgetrokken door een wonderlyk vermoogen, Een Paradys ontdekt in twee bekoorlyke oogen. Heer Oortman, heel ontvonkt van dit gewyde vuur,
Volgt mee de wetten der alteelende Natuur, Zyn boezem voelende, om een trouwe Weergaa, blaaken. Isjiets kan hem, buiten dit, verwond'ren, noch vermaaken, Hy fchuwt al wat voorheen zyn zinnen wel geviel. Zyn min doelt op Noortdyjc, de Noordftarvanzynziel. Niets kan zyn driften, noch zyn wenfchen mecr bepaalen. Zo i>rengt de Lentetyd, met zyn vergode ftraalen, De warmte en 't leeven in de borft der jeugdige aard\ De oprechte Minnaar, om zyn deugden, dubbel waard Zp fchoon een Bruid, verlaat, van zyn geluk gedreeven, De BuTchoplyke Stad, om 't Voorwerp van zyn leeven Aao 't Y te vinden, daar ze, om haaren glans en deugd, Vernuft en zedigheid, een voorbeeld ftrekt der jeugd. Al wat Natuur ooit in een maagd fchiep, met veel voordeel, Schonk ze aan Maria, daar een fchranderheid vanoordeel, Geaard naar haaren Stam, in uitblinkt door het licht Van haar bekoorelyk en vriendelyk gezicht. Geen wonder dan dat hy, op zo veel ryke gaaven Verliefd, ftandvaftig blyft om haare weeVmin flaaven, En zucht van dat de Zon aan de Oofterkimme blinkt, Tot dat, in 't Weft, haar glans en gloed in zee verzinkt. |
||||
|
HUWELYKSZANGEN. fiT
Zo kwynt het lcntekruid in weiden en in dalen,
Als 't, van het zomervuur gezengd, poogt aam te haalen.
Hy fmeekt den Hemel, en zyn Schoone om wedermin.
Zyn bede word verhoort: zyn lieve Zielsvrindin Geeft hem haar hart en hand, in 't eind met hem bewoogen, Getrokken zynde door de kracht yan 't Alvermoogen. Ze erkend zyn gaaven, trouw en dienften, liefde en vlyt; Terwyl haar huwlyksmin word plegtig ingewyd. Gelieven, mengt dan t'zaam uw zielen en uw zinnen,
Door een gelyken trek tot paaren en beminnenj Door eene liefde, die, fpyt afgunft, ramp en nood, Geduurig groeijende, is veel fterker als de dood : Zo zy uw Huw'lyksband te fcheurcn, noch te fcheiden. De Alzegenaar, die thans maar een maakt van u beiden,
Stort', op uw wenfch'lyke Edit, zo milden hemeldouw Van vruchtb'ren zegen, als hy gaf aan de eerfte trouw. Zo moet uw liefde in vreugd, geluk, en vrede bloeijen, Geveiligd voor gevaar, fchoon de oorlogswinden loeijerij En gy elkander zyn tot blydfchap, hulp en trooft, En, wezende afgeleefd, herleeven in uw Krooft. Ver'&nd deti XXlVflt" van Gras-
maand, MDC CIII. |
|||||||
|
Ff 1
|
|||||||
|
OP
|
|||||||
|
HUWELYKSZANGEN.
|
|||||||
|
'228
|
|||||||
|
OP HET HUWELYK
VAN DEN HEERE
ISAAC COOLBRANT,
EN JONGKVROUWE
KLARA van HARN.
VJy hebt uw Klara dan, uw Hartvriendin verkreegen,
Zo lang van u gewenfcht^, zo lang van u verwacht,
Heer Coo lb rant? niets ftaat uw verlangen meerder tegen, Sints ge edelmocdig weer hervatte uw minneklagt •>
Als of gy vaft befloot in uw verliefde zinnen, Dat Gods befluit haar voor Uw huw'lyk fchiep op aardj
Voor u, ftandvaftig in het paaren en beminnen, Nooit voor een onweervlaag van weigering vervaard.
Gy mogt uw minnehoop met liefelyke (traalen, Nu eens aan 't ryzen, dan, door 't grimmen vandenyd,
Een vyandinne van de deugd, zien kwynend daalen, Gy, echter, zegepraalt gelukkig, door den tyd.
Zo blyfc de goude zon bevryd voor damp eh vlekken, Schoon dat een duift're wolk, op 't midden van den dag,
Haar onbefmetten glans komt voor een poos bedekken; Zy breekt 'er door, en blinkt veel fchoonder als ze plag.
Uw
|
|||||||
|
HUWELYKSZANGEN. 2i9
Uw Klaare Minnezon, nu gloryryk gereezen,
Ten toppunt van geluk, fpreid haare ftraalen uit
In hec aanvallige, in het vriendelyke wezen, O braave Bruidegom, van uw fchoonoogde Bruid;
Uw zuiv're Klare , om haar geflacht en deugd verheven, Zo heufch, oprecht en trouw, als ongeveinsd van aartj
Uw zuiv're Klara, die van God u is gegeeven, Uw minnezorgen en uw moeite dubbel waard.
Eenvrucht, hoe fchoon voor't oog, zal walgen aan het harte Als zy van zelve rolt den minnaar in den mond.
Men houd in achting 't geen men krygt met moeite en fmarte. 't Goud had geen waarde als't niet geploegt wierd uit den grond.
Dit kunt gy thans zo klaar ats 't daglicht ondervinden, Daar gy, na zo veel laft, geniet zo groot een luftj
Gelyk de zee, die, lang beroerd van felle winden We^r zacht en effen vloeit in ongeftoorde mil.
Wat fchynt uw bruiloftsdag u aangenaam in de oogen, Van yder toegejuicht, en u zo wellekoom!
't Is al met u verheugd: de blydfchap, voorrgevloogen, Roemt op uw huw'lykslot aan uw Geboorteftroom,
Daar zy om Rotterdam zo weelderig komt vloeijen, En kaatft een briuloftstoon te rug aan 't vrolyk Y,
Uw Kl araas Voedfterwieg, die uwe min dee1 groeijen. De Purmer was noch nook zo grocn, zo fnfch, noch bly,
Daar uwe weelde al 't land tot guile vreugd kan trekken; Een vreugd, die klinkt door't veld,doorbofch,door berg en dsfj
Daar Melkert heel de buurt,voor dau w,voor dag komt wekken, En bruiloft, bcuiloft! roeptj *t is bruiloft over al!
Ff 3 Als
|
||||
|
2^o HUWELYKSZANGEN.
Als of hy elk wou, op uw voorbeeld, minnen leeren.
De Veldknaap Tyter fpeelt op zyne riete fluit,
Hec Heerfchap Coolbrant, en zyn mintriomf ter eeren^ Ter eeren van zyn Lief, zyn rykbegaafde Bruid.
't Gevogelt' zingt, en 't vee fpringt luchtig op die galmenj De nxmfen dansfen met de knaapen, paar aan paar,
Zy vlechten kroonen, en zy ftrooijen groene palmen -, Terwyl ge uw Klara leid naar 't heilig echtaltaar,
En wyze Zegemond, Gods Tolk, wyd met gebeden, In zyne Landkapel, uw heilryk huw'lyk in.
Zo daalen hemelfche en alle aardfclie zaligheden Op u en op uw Bruid, tot glory van uw min.
Uw teed're liefdegloed aan 't godlyk vuur ontfteeken, Daar 't Paradys van blaakte in 's Aardryks morgenjeugd,
Zy nooit gelefcht, als om met luft weer aan te kweeken; Steeds weidende in een beemd van eindelooze vreugd.
Geniet de vrucht dan van uw min, naar wenfch verkreegen. Uw Hartvriendin ftaat uw verlangen niet meer tegen. Vefeend den VIfa> van Hooi-
maandj MDCCIlt. |
||||||
|
■
* '■
i *
TER
|
||||||
|
HUWELYKSZANGEN. 231
TER BRUILOFTE
VAN DEN HE ERE
OLIVIER SCHAAK,
EN MEJUFFROUWE
CORNELIA BEUKELMAN.
Wat word, begaafde Bruid, uw wyze keur gepreezen,
Nugydenbraaven Schaak, geroemdomzynverftand, Om zyn verdienften 3 trouw en deugd, fchenkc hart en hand, En hem, lang kwynende om uw we&rmin, wilr geneezen!
Wat Huw'lykszon is ooit volmaakter opgereezen,
Als de uwe, fpruitende uit een onweerftaanb'ren brand
Van Olivier; terwyl de Min de Olyfboom plant, En voedfel trekt uit uw fchoone oogen en uw wezen ?
't Gaat wel, Heer Schaak ! gy wyd , op een vergoode wys,
En hemelfch fnaarenfpel, uw Echtin, God ten prys, Die u zo waard een Braid heeft, naar uw wenfch, gegeeven. 't Geluk verlaate u nooit: teel Zoonen, elk ten baak,
Uw deugd gelyk, waar in de groote Grootvaar Schaak, Dat Kerkorakel, en zyn gaaven moogen leeven. Getrowwd den Vllfi"" van Oeg£t~
maand) MDCCllh OP
|
|||||
|
■
|
|||||
|
j32 HUWELYKSZANGEN.
OP HET HUWELYK
VAN DEN H E ERE
-
CHRISTIAAN van HEULE,
EN MEJUFFROUWE
MARIA van KUYK.
/a ) moet het alles voor de magt der Liefde wyken,
En de allerfterkfte zelfs, wanneer 't haarluft, bezwyken. De Leeuwentemmer zwicht voor haar geducht geweld, Die, tnomfeerende op het Askalonfche veld, Word een triomf der Min, en ofFert zyn vermoogen En krachten tevens op aan twee bekoorlyke oogen. De blikfem treft zo fnel geen bofcheik, op zyn ftani Hoogmoedig, als dc Min de yskoude met haar vlam. Wie wys is tart haar nooit. Narcisfus mag elk leeren, Dat zy zich nimmermeer laat ongeftraft braveeren :
En
|
|||||
|
1
|
|||||
|
HUWELYKSZANGEN. 233
En fiere Anaxareet, die, vruchc'Ioos trots van zin,
Haar haatende, haar wraak gevoelt, en fterft van min. Natuur volgt met ontzagh de prikkels van haar fpooren -, En zonder haar was at het menfchdom haaft verlooren. Ditwill van HEULE,enftekzynborftenboezembloot
Ten doelwit van de Liefde; en om een Echtgenoot Geduurig wenfchende, met hoopen en verlangen, Laat hy vrywillig zich in minneboeijens prangenj. Geliefde boeijens, die hy welkoom heet en kuft , In zyn gevangenis gelukkig en geruft. Hy laat zyn hart niet om zyn veege vryheid zuchten , Maar weiden in een beemd van allerlei genuchten, Verbeeldende zich 't zoet der welluft onverzaad, Die uit zo lieve een vlam voor hem te wachten ftaat. Zo ziet de Lente, in 't fchoon der bloefem opgetoogena De rype Zomervrucht te moet met mond en oogen. Elk keurt Maria zulk een zuiv're liefde waardj Maria, die volmaakt zyn wenfchen evenaart -t Maria, die zyn min toetft met een fchranderoordeel, Daar alles pleit en dingt in 's braaven Minnaarsvoordeel, Gepreezen om zyn trouw, zyn wakkeiheid, zyn deugd En edelmoedig hart, in 't blaakenft van zyn jeugd. 't Gaat welj zy overpeinft, reeds van de Min gedreeven.
Hoe veel gezelligheid verfchilt van *t eenzaam leeveni Cg De
|
||||
|
254 HUWELYKSZANGEN.
De Schoone kent ze beide, en weet op welk een wys 'tGewyde huw'lyk maakt van de aarde een Paradys. Het fmeulend vuur begint in haare borfl: te ontvonken, Van Heulen niet mecr fchuuw,noch van hem. toe te lonken -, Va n H e it l e , daar ze alleen haar heul en heil van wacht, En, Heulende ongeveinsd, haar we£rmin waardig acht, Ziende in zyn liefde op nieuw haar bruiloftsvreugd verreezen, En hy, in 't blank en bios van haar bevallig wezen, En vrolyke oogen, een betoverenden gloed Van minne uitblinken, die zyn vlam onlesbaar voed. Vernoegde Bruidegom, terwyl 't u mag gelukken
De zoete vruchten van uw hoop, met luft, te plukken, Volg gy, verrukt van vreugde, endankbaar, 't hoog befluit, En val in de armen van uw vriendelyke Bruid. Gelieven, zo moet uw geluk geduurig groeijen j
Uw gaaven, u ten prys, in Zoons en Dochters bloeijen > Tot dat uw leevenszon, op de avondkim gedaald, Verryze in fchooner dag en bruiloft onbepaald. Vifeend den XXIXfin van Slagt-
maatid, MDCCUL |
|||||
|
TER
|
|||||
|
HUWELYKSZANGEN. 235
TER BRUILOFTE
VAN DEN HEERE
JURRIAAN WILLINK,
EN MEJUFFROUWE
HELENA van LOGHEM.
Welk een licht, vol blyde ftraalen,
Welk een aangenaame glans,
Komt op 't aardryk nederdaalen, Van des hemels hoogen trans,
Daar de nevelen voor vluchten, Baarende allerlei genuchten? Zou thans Febus, op zyn waagen,
Om een andere Klimeen,
Of een Daphne na te jaagen, Of de Lent' te moet te treen,
Om op nieuw al de aard' te ontvonken, Wcl met zo veel luifter pronken? Neen, cteez' dag, dien gy ziet fchynen,
Is uw Huw'lyk toegewyd,
Bruidegom, die, na lang kwynen, En vermoeiden minneftryd,
Moogt volkomen triomfeeren, Naar uw wenfchen en begeeren. Gg i Uv
|
|||||
|
-
|
|||||
|
HUWELYKSZANGEN.
Uw Helena, fchuw gebooren
Voor gevlei en minneklagt,
Hoe verhard van hart en ooren, Hebt gy eindelyk verzacht,
Daar zy, op haar beurt, leert zwichten Voor de Liefde en haare fchichten. Met wat vreugd ziet gy beloonen
Uwe moeite en trouwe min,
En uw deugd en gaaven kroonen, Daar de fchoone Halsvriendin,
Voor haar Whlink, 'c Ja laat flippen Van haar lieve en lekk're lippen! Zo veel heufche aanvalligheden,
Zulk een fnflche lentejeugd,
En bekoorelyke zeden, Schoonheid, goedheid, geeft en deugd,
Heeft Natuur aan haar gegeeven, Om voor u alieen te lecven. Laat de Nyd vry knarfetanden,
Nu ge uw liefdenskiel voor ftroom,
En voor wind, ziet veilig landen,
Aan 't Beminde wellekoom, Daar gy, in behoude haven,
"\7eilig ruft van 't rninneflaaven.
|
||||
|
HUWELYKSZANGEN. 237
Zie uw heil in top gereezen,
Nu ge, aan haaren blanken hals,
Geen meer fchipbreuk hebt te vreezen; Nu zy, niet geveinfd, noch vals,
U, door een verliefd ontfarmen, Teer oatfangt met opene armen. Ga, voldoe uw zielsverlangen,
Aan haar minnelyken mond.
Pluk de roozen van haar wangen. Kus uw kwynend hart gezond,
In de vreugd der bruiloftsreijen, Die de bloode Braid geleijen. Ga uw blyde bruiloft vieren.
Min bereidde u 't vrolyk ipoor,
En ftrooit palm en lauwerieren. Hymen licht en treed u voor,
U voorfpellende alle zegen, Tot uw Echtverbond genegen. Zo moet lang uw liefde bloeijen,
Door 't gewyde huw'lykszoet -,
Steeds u 's Hemels heil toevloeijea In een wenfchelyke overvloedj
En gy beide, oneindig, leeven In begaafde Zoons en Neeven. Vtfiend dm XXI IP" van Sprok-
kehaaand) MDCCK Ggl OP
|
||||
|
a38 HUWELYKSZANGEN.
OP HET HUWELYK
VAN DEN HEERE
DIRK BRUININK,
* EN MEJUFFROUWE
KATHARINA INSES.
W ie kan de Liefde, en haar vermoogen wederftreeven,
Daar ze, onbezweeken , door alle eeuwen, dood en leeven , Als 't heil van't menfchdom, en de grondveft van 't Heelal, Hoe 't oorlogsonweer loei', ftaat even ruftig pal, En, vol van hemelglans, verfpreid haar vruchtb're ftraalen, In haar geheimenis, noch fchikking te achterhaalen, Als zy den minnaar noopt naar 't minlyk voorwerp heen, De zielen, zinnen, en de ftammen onder een Geduurig mengt, en fmelt in duizend zielsvermaaken ? Heer Bruidegom, gy voelde in uwen boezem blaaken Deeze onwe^rftaanb're vlam, diege, inhaaropgang, dacht Te fmooren, doch vergeefs, hoe zeer gy 't hebt getracht} Die
|
||||
|
HUWELYKSZANGEN. 239
Die lieve vuurvloed, gaande allengs door uwe zinnen
En aad'ren weiden om een ruimer veld te winnen, Barft, feller blaakende, met kracht al tevens uit, Van Beurs, van wiflelwinft, noch koopbelang geftuit: Gelyk een Stroom, die, opgezwollen van de winden, Om aamtocht zwoegende, geen uitkomft weet te vinden, In 't eind, te hard geparfl, breekt alles door en door, En vloeit langs akkeren en velden, zonder fpoor. Wat zorg u\v handel aan den Teemsftroom na mag fleepen ,
Daar 't roofzieke oorlogslot verzeek'ring eifcht van fcheepen, Of waaren van veel waarde ; en wat de Zeevaardy Meer fteunt, zo zy 't geluk wil houden op haar zy} Kan uwe minnedrift vermind'ren, noch beletten: En alles dat uw zorg voorheene kon verzetten, Door eed'le uitfpanningen> 't zy, dat uw fnel vernuft, In geene vindingen verlegen, noch verfuft, Befpiegelde Natuur en haar verborgen krachten, Of, wikkende alles aan de reden, uw gedachten En geeft vernoegende, de wysheid zag in 't licht Van haar vergooden glans, verklaarende uw gezicht; Niets had op uw verftand meer werking of vermoogen, Als Liefde, Liefde alleen: die hield u opgetoogen, En vaft geveftigd op 't bekoorlyk Vrouwebeeld, De aanminnige 1 n-s es, die fteeds in uw zinnen fpeelt, Daar gy ze u zelf afmaalt met duizend fchoone kleuren. Wie had ge 00k waarder als uw Inses konnenkeuren? Waar fchiep Natuur ooit vrouw volmaakter, haar tenprys? Waar zo bevallig, waar zo vriend'lyk, fchoon en wys?
Wiens
|
||||
|
tip HUWELYKSZANGEN.
Wiens fchrander huisbeftier, gegrondveft op de reden, Welleevendheid, verzeld van keurelyke zcden, Bcproefde huwlykstrouw, en deugden, alles waard, Verwekken diep ontzagh en achting langs al de aard. Gecn wonder dat ze uw borft met zo veel gaaven griefde, En gy, ftandvaftig, wenfchte om haare wederliefde} En van verlangen kwynde; als 't dorftig Aardryk, dat, By zomerzonnefchyn, zucht om 't verkwikkend nat. De frisfche bronnen van uw Bleek en Hofwaranden, Waar naar de nimfen en de knaapen watertanden, Als 't heete hondsgeftarnt de minnekoortfen voed, Waar by zelfs Febus zoekc te maatigen zyn gloed, Die konden aan uw vuur geenszins verkoeling baaren, Noch 't leevenvoedend Tap van 't zegenryke Spaaren. Dies vloogc ge, om ademtocht te vinden voor uw vlam, Daar u gantfch Haarlem is te naauw, naar Amfteldam -, Verlichting hoopende in uw Katharinaas lonken, Schoon zy u zengde, en baarde alle uwe minnevonken. Zo zoekt de Lyder, in zyn (mart, vaak hulp aan 't vuur, Hoe fel 't hem brande, voor zyn bytende kwetfuur. De Liefde, vol vernuft en vonden, heel t geen fmarte, Als door het voorwerp, dat de wond hem bragt in 't harte« Dit wift uw Schoone, die 't ook dagklaar ondervond, Wanneer de Liefde floot haar eerfte trouwverbond : Zy leerde, dat de Liefde is nimmer te overwinnen, Als zy, van hooger magt gewapend, dwingt de zinnen. En, of't geluk voor u gebooren was alken, Van zo veel Minnaars als zy lang is aangebeen,
Ge-
|
|||||
|
•
|
|||||
|
HUWELYKSZANGEN. Hi
Gevoelde zy voor u alleen een teer meedoogen: Die lieve hartstocht ftraalde utt haare vriend'lyke oogen, Wier blinkend licht trok van uw hart en uw gelaat De nevelen van vrees: gelyk de Dageraad, Verdryvende den nacht, de blydfchap op komt wekken, En alle dampen van 't verlangend Aardryk trekken, Dat eind'loos is verliefd op 't aangenaame licht. H eerB r u i nin K,welk een vreugd ftraalt thans uit uw gezicht,
Nu I n s e s heelt uw wond, zo zoet, zo zacht en teder! Wat zegening daalt van den Hemel op u neder, In 't allerwenfchlykft en volmaaktfte huw'lykslot, Gegrond op zulk een min, wiens glans afftraalt van God! O blyde Bruidegom en Bruid, wie kan bepaalen
Uw bruiloftsweelde, en welkeen dichtpenfeel afmaalea *t Geluk, dat u verzelt, en noch te wachten ftaat ? Daar ge, in 't genieten van uw liefde nooit verzaad, Uw onbevlekten gloed, aan 't heilig vuur ontfteeken, Moogt onuitblusfchelyk in fchoone Telgen kweeken j Waar in dat eind'loos blink' de roem van uwGeflacht., Gelyk uw deugd, aan 'c Y en Spaarcn hoog geachti Vtreendden VlTIfim van Ltnte*
maand, MDCCK |
|||||||
|
OP
|
|||||||
|
m
|
|||||||
|
i4J H U W E L Y K S Z A N G E N.
OP HET HUWELYK
VAN DEN HEERE
ABRAHAM VERHAMME,
DEN JONGEN,
EN JONGKV RO U WE
JOHANNA MARIA
SLACHREGEN. (jrezelligheid alleen is 't hoogfte goed op aarde
Naaft God, die aan den Man fchonk eene halsvriendim
Wie immer 't Vrouwebeeld hoog achtte, en hield inwaarde, 't Was Heer Verhamme, zo ftandvaftiginzynminj,
Hy, die zyn hart verkwynde om 't miflen van zyn Gade, 'tZy dat dedagtoorts fcheen, of'tftarrelichcby nacht,,
Ging met verftand, met deugd, en God alleen te raade j En zoekende naar troofr, vond hy die onverwacht.
't\Vas nanacht, en 't Heelal in dicpe ruft begraaven, De wiflelbaare maan had flaauw haar licht verfpreid j
De flaap verkwikte alom natuur van 't moeilyk flaaven, Van 't ruftloos daggewoel, in zachte zorgloosheid >
Als Heer Verhamme, alleen op't eenzaam bed, van binnen Zuchtte om zyn huwlykswond in 't beflre van zyn jeugdj
Op 't eenzaam bed, dat hem de vruchten van 't beminnen Erinnerde, en. met een al zyn verlooren vreugd.
Maar?,
|
||||
|
HUWELYK'SZANGEN. 243
Maar, als de lieve hoop in 't harte fchynt verlooren, Herleeft en blinkt ze met een trooft'lyk aangezicht:
Gelyk de dag, die, na een droeven nacht, herbooren, Al 't menfcbdom zegent, en verkwikt met vrolyk licht.
Dit ondervond hy klaar: want voelende zyn oogen, In 't morgenfchemerlicht, met eene fluimering
Van zorgverzachtb'ren llaap bevangen en omtoogen, Valt hy in zoeten droom. Hem dacht hy zag een kring
Van fchitterenden glans verfpreiden haare ftraalen, Die 't ftille flaapvertrek verlichtte door en door,
En in een luchte wolk de Liefde nederdaalen: Een rei van hemellien bereidde haar het fpoor :
Een kleed van wit fatyn plooide om haar zuiv're leden: Zy muntte boven elk in leeft en fchoonheid uit:
Een zoete hemelgeur verzelde haare fchreeden, En van haar lippen kwam dit aangenaam geluid:
Op, op, Verhamme! ikzalu, in uwluftlooskwynen, Verlichten; op! verlaat het treurig ledekant :
Een nieuwe Huw'lykshulp zal voor uw oog verfchynen, En baaren in uw borft een aangenaamen brand.
Uw trouw, uw deugd verdient, dat ik u koom ontdekken 'tGelukkig Bruiloftslot, dat u te wachten ftaatj
Een Schoone, die uwhuis, uw krooft tot heil zal ftrekken , Bekoorlyk blinkende van zeden en gelaat ■,
Een Maagd (om haar verftand en gaaven hoog gepreezen, Om haar welleevendheid, haar vriend'lykheid en deugd,
Om 't zuiver blank en bios van haar bevallig wezen, Waar in zo klaar, zofchoon blinkt, door haar lentejeugd,
Hh 2 Al
|
||||
|
*44 HUWELYKSZANGEN.
Al 't gcen de opvoeding en natuur te zaamen bragten ,, Om een volmaakte Vrouw te vormen,) zal op aard'
Al uw geleede leed en hartewond verzachten: Zo fchoon een Echtgenoot ache u de Hemel waard.
Maar gymoet, om dien fchat te winnen, gaan aan 't Spaarem Uw eige Voedfterwieg heeft haar voor u alleen
G ekweekt en opgevoed: ik zal haar met u paaren: ("heen-. Schu w geenSL ac hue g EN,noch geen florm:fpoed derwaarts
*tIs een Slachregen, die u moet gelukkig maaken. Door een. S lachregen- moogt ge uw zielzon zien te moet.
Door een Slag h r e g e n zal uw boezem hevig blaaken1, Die weder, op haar beurt, zal blusfchen uwen gloed.
Hier zweeg zy, als hy haar dacht, met een dankbaar poogen a Te omhelzen voor haar zorg, nu vergenoegd en bly,
Doch zy was hem, gelyk zyn fluimering, ontvloogenj Maar niet het denkbeeld-van zyn-harsfenfchilderyv
Hy ftaat verbaasd", en kan zich zelven pasgelooven: En fchoon de reden zich aan geene droomen bind,,
Hy vind iets in zich dat de reden ftreeft te bovenj, En al de kracht van zyn gedachten ovcrwint.
Hy mint de Schoone dan, die Liefde aan zyne zinnen Afmaaldej en hy, die trok weleer naar Amfteldam
Van Haarlem,, om een Bruid, gaat om 'er een te winnen,, N u we£r aan't Spaaren, en zoekt de oorfprong van zyn vlam;
Hy vind ze, als hem de Liefde en't nachtgezicht voorfpelde. De Lentezon is nooit zo waardig, door haar licht,
Aan 'toogder blonde Mei, aan akkers, bofch en velden, AJs haar volmaakte glans voor zyn verliefd gezicht.
|
||||
|
HUWELYKSZANGEN. *tf
Hy leid de Aanvallige door hofwaranderyen, In koele fchaduw van het bladerryk geboomt'.
De Liefde hclpt hem, en begunftigt fteeds zyn vryen', Ontdekkende zyn hart en wenfchen onbefchroomd.
Johanna, koel van zin en aart, poogt hemte ontvluchten,, Gelyk nimf Dafne voor Apolloos minnevuur.
Hy wederhoud haar met gebe£n en teed're zuchten} Terwyl de Liefde haar de grondwet der Natuur
Leert kennen, en al 't zoet van een gezellig leeven; Zy poogt vergeefs den band van't huwelyk te ontgaam
Niets kan op-aard' den wil des Hemels wederftreeven* Ze is in den minneftrik, eer dat zy 't denkt, gevaan.
Zy laat Verhamme van haar vryheid zegepraalen -t En hy, befeffende zyn heerlyk huw'lykslot,
Niet kunnende zyn min, noch blydfchap meerbepaalen, Erkent zo aangenaam een. Bruid alleen van God.
Nu fmoorthy zyne zorg in haar verliefde lonken, Aan haaren blanken hals en zachten fchoot geruft j
Daar duizend kusjes, van Ma r i a hem gefchonken, Hem fpeelen voeren in een beemd van zoete luft.
Zo moet nooit. tegenfpoed ,, noch nyd zyn ruft verftooren. Zyn liefde blaak' tot eer en glory van zyn Stam.
Zo worden Zoonen mt zyn trouwe mingebooren, Die Haarlem zeeg'nen in het koopryk Amfteldam.
En waar kan huw*lyksmin met meerder voorfpoed bloeijen,. Die alle heilin een Slachregen toekomt vloeijen? Vtrcendin Haarlem den XXVIlfii»van
Hirfitmaaita, MDCCV. Hh 1 OP
|
||||
|
tjfi HUWELYKSZANGEN.
OP HET HUWELYK
VAN DEN HE ERE
CORNELIS van MEEKEREN,
EN MEJUFFROUWE
MARIA VERHAMME.
D e Liefde, die 't Heelal, door een verborgen kracht,
In wezen houd, gebied met onbepaalde magt. De Vryheid mag zich zelf hoog achten en waardeeren, Maar kan niet ongeftraft dat groots gezagh braaveeren* Wie was ooit meefter van zich zelf en van zyn ruft, Terwyl haar onvermoeid het oorelogen luft, Daar zy de harten pynt door wreede dwinglandye, Of fchenkt hen, uit genade^ een zachte flaavernye? Maria, fier van zin, om haar bevalligheen,
Volmaakte zeden, geeft en deugden, aangebe£n Van veele Minnaars, moet nu eindlyk me^ gevoelen, Dat Liefde niet vergeefs komt op haar vryheid doelen, Door Heer van Meekeren, die diep in 't hart gegriefd, Op al de gaaven, die Natuur haar fchonk, verlieft. |
|||
|
HUWELYKSZANGEN. 247
Enfchoon het Spaarcn haar van d'Amftel houd gefcheiden,
Min weet wel haaft hem by de fchoone Maagd te leiden:
En, even of zy hem haar vlerken gaf te leen,
Spoed hy, veel fneller als de wind, zich derwaarts heen,,
Geen moeite, geen verdriet ontzicnde, noch gevaaren.
Leander zwerf en zwem, om Hero, door dc baaren
Naar Seftos, daar hy vind zyn liefde wel onthaald,
En al zyn arbeid in haar zoet genot betaald:
Maar, och! van Meek.ek.en moet zyn Maria fmeeken,.
Of't hem gelukken mogt een gloed in haar te ontfteeken $
En hoe hy naderhaar bekoorlykheen genaakt,
Hoe zyn ontfonkte borft te feller brand en blaakt.
Hy zucht geduurig van den avond tot den morgen,
En volgt zyn Ziclzon na, genoopt van minnezorgen,
Waar zy zich wende of keer,. met zyn verliefd gezicht::
Gelyk de Zonnebloem, de Zon, haar eenig licht,
Van daar zy blinkend komt in 't bloozende ooften daagen?
Den teugel van den dag beftierende op haar wagen,
Tot dat ze in 't weften, met haar luifter, ondergaat,
En zy van haar te zien blyft eeuwig onverzaad.
De jonge Minnaar heeft geen ruft in zyne zinnen;
(Maar zonder onruft laat de Min nooit luft gewinnen)
En, van zyn drift verrukt, beklaagt zich dat Natuur
Van ys de vrouwen, en de mannen fchiep van vuur.
En, wyl zy voor zyn klagt noch zuchten heeft ontfarmen,:
Bid hy de Goden, dat ze zyner zich erbarmen,
Of zy haar harte, dat veel harder is als fteen,
Yermurwen mogten, op zyn wenfchen en gebe£n.
Pig-
|
||||
|
248 HUWELYKSZANGEN.
Pigmalion lean aan zyn liefde een voorbeeld geeven,
Die voor hct Beeld, van hem gevormd, verkreeg het leeven *
't Yvoor wierd zacht, en blaakte om hem, verlicht van druk.
De fmeekende hoopt voor zyn fchoone op dit geluk,
Wiens leeven zonder min geen leeven is te noemen:
En mogthy eenmaa! op zo groot een weldaad roemen,
Hy ruilde het genot van haar bezit voor geen
Geduchte ftaaten, noch alle aardfche zaligheen.
Maar, eindlyk, word zyn hoop, nadatzyfcheenverlooren,
Tot zyn geluk verhoort in zyn gebe&n , herbooren.
*t Ys van haar hart fmelt, door zyn gloed, van licverle&,
En 't manner van haar borft word voor zyn min gedwee.
Zo zwichten, op haar beurt f de fiere noorder buijen
Voor 't zachte windeke, geteeld in 't zwoele zuijen.
Zo brengt de zomertyd, na ftrenge winterlucht,
Een gloed in 't Aardryk, dat terftond van liefde zucht.
Nh voelt Maria dat de Min zich niet laat tergen
Zy kan de vlam, die haar verheert, niet meer verbergen. 't Gezicht verftrekt veeltyds een fpiegel van 't gemoed, Dat geen meer meefter is van d'uitgeborften gloed. Haar zinnen zyn fleeds in zyn gaaven opgetoogen," En niets heeft thans op haar gedachten meer vermoogen, Als zyne deugden, trouw en edelmoedigheid, Waar mee de Liefde heeft voor zyne min gepleit. Wie kan nu zyn geluk en blydfchap evenaaren,
Daar hy met zyne Bruid ter goeder uur mag paaren j Zyn Bruid, verwonnen van een zoet geweld, daar zy De banden kufcht van haar geliefde flaaverny! Be-
|
||||
|
HUWELYKSZANGEN. 24*
Bekoorlyk Paar, wat goed, wat heil moogt gy niet hoopen!
Nu ftaat een heele zee van weelden voor u oopen, Toevloeijende uwe trouw, oprechte en zuiv're min. Wyd dan, van 's Hemels gunft beftraald, uwBruiloft in, Daar, met onlesb'ren gloed, uw minnevlammen blaaken, En gy al 't zoet van een gezegende Echt moogt fmaaken. Z A N G.
Toon: Als ik mytt Fillis kusfcbm mag.
INu juicht de blyde Bruiloftsreij
Daar met vernoegen 't Y en 't Spaaren, Vermoeid van 't fchorre krygsgefchrei,
Van Meekeren verheugd zien paaren. Zy vieren 't heilryk huwlyksfeeft,
Daar in het licht der Bruiloftsglansfen, De Waternimfen, bly van geeft,
Op 't zoch der dart'le golven dansfen. De golven flaan, met zacht geluid,
Aan 't lieflyk ruifchen, en verhaalen
Zyn liefde, dat de weergalm ftuit,
En rolt en klinkt door bofch en daalen.
// Pan,
|
||||
|
HUWELYKSZANGEN.
Pan, zittende onder 't vrolyk riet,
Befpieg'lende in den vloed zyn wezen, Speelt een bekoorlyk Bruiloftslied
Op zyne fluit, alom gepreezen. Hy word gevolgt van bofch en wei.
*t Groen fchynt, ten trots des herffts, te groeijen. De fchoone Bruid gelykt de mei,
Daar ze alle weelde en luft doet bloeijen. De Bruigom, onbepaald in vreugd,
Wyd zyne groene lentejaaren Aan 't zoet van haar ontlooken jeugd,
Verftand en deugd, niet te evenaaren. Zy reikt hem bei haar armpjes toe,
Daar hy, in welluft opgetoogen, Nooit is van zich te fpieglen mod
In 't blinkend licht van haar fchoone oogen. Genoopt van haare liefde en trouw,
Plukt hy, van mond, van hals en wangen, De bloempjes met hun morgendouw,
Zyn liefften wenfch en zielsverlangen. Zy kuft den Halsvriend wederom.
Zo plag, in fchaduwen van elzen, Vrouw Venus haren brnidegom,
De fchoone Adonis mee te omhelzen. Gelic*
|
||||||
|
»
|
||||||||
|
HUWELYSKZANGEN. 15
Gelieven, kweekt en blufcht uw brand.
Gaat, volgt het fpoor der bruiloftsreijen, Die u naar 't huwlyksledekant,
Uw min toejuigchende, geleijen. Niets floor uw weelde, vreugd, noch raft.
Schept in elkanders trouw en zeden, En tedre min, fteeds nieuwe luft.
Geniet alle aardfche zaligheden. Teelt Zoons, tot glory van uw Stam,
Tot heil van alle koopvaardyen, Van Haarlem en van Amfteldam,
Die zich in uw geluk verblyen. Vertend den XXVP«> van Wjn~
maand, MDCCV. |
||||||||
|
TER
|
||||||||
|
*
|
||||||||
|
I
|
|||||
|
%%% HUWELYKSZANGEN.
TER BRUILOFTE
VAN DEN HEERE
PIETER vAnde POEL,
SEKRETAR1SVAN DEN LEUANTSCHEN HANDEL;
EN MEJUFFR.OUWE MARGARETA de CANJONCLE.
D e Lkfde, in 't Paradys, al 't menfcfrdbm aangepreezen,
Blaakt uwe borft, zo vol grootmoedigheid en deugd: Gy ziet uw Bruiloftslicht, dat daalde in ongeneugt, Begaafde Bruidegom, voor uw gezicht verreezen.
Een nieuwe Huwlykzon ftraak, door baar vriendlyk wezen
En vrolyke oogen, die een onvergangb're jeugd Verkreegen van Naruur in uwe ziel, met vreugd, Daar ge, in haar min geruft, de Nyd niet hoefc tevreezen.
Gy vind in Margareeteuu: duizend eene vrouw ,,
Die voor geen Saraas noch Abigels zwicht in trouw, Noch vroome Dorkas, in weldaadigheid te pleegen. Zo wys een Bedgenoot, daar u Gods gunft mee paart^
Heer van de Poel, isuw oprechte liefde waard. Zo zy ze uw Huis, en gy het haare tot veel zegen, Getrouwd den XXfXfc* van Bloii-
naand, MDCCIV. OP
|
|||||
|
HUWELYKSZANGEN. 253
OP H E T HUW ELY K
VAN DEN BEER. E
FRANS SCHROOTERS,
EN MEJUFFROUWE
MARGARETA DUPPER.
|
||||||
|
Zo zien we uw huwlykslicht, met nieuwherbooren ffraalen*,
Gelyk een held're zon op 't midden van den dag,
Bevryd van fchaduwen en nevels, adem haalen, Heer Schroote r s 3 daar 't uw min op nieuw gebeurenmag
Met ecne fchoone Bruid voor 't echtaltaar te paaren, En in haar fchrand'ren gecft, haar onbefprookendeugd,
Volmaakte zcden, met geen fchatten te evenaaren, En vriendelyk gelaat te fcheppen vreugd op vreugd.
Dat's een geluk, u van des Hemels gunft befchooren: Die fchenkt aan u, aan u dit heilryk huwlykslot,
Daar Margareta, voor uw min alleen gebooren ,, Yergpeduw echtverlies 3 door 't minnelyk genot,
|
||||||
|
254 HUWELYKSZANGEN.
U voerende in een ftroom van aardfche zaligheden.
Zo komt, na noorderftorm, die boom en akkervrucht
Te deerlyk drukte en dreigde, op's landmans noodgebeden, Verfchynen onverwacht een liefelyker lucht,
Bezwangerd met een geur van vruchtb'ren dauw en zegen, Verkwikkende al het land van kommer, zorg en druk.
Zo ftrekt de ramp, die vaak het zwaarfte fchynt te vveegen, Den treurigen, in plaats van wanhoop, tot geluk.
Gy triomfeert in 't eind van haare fiere zinnen, Schoon dat ze u langontvluchttejen gy,vol minnebrand,(nen,
Volgde op haar fpoor, en riep: Wees niet zo fchuw voor 't min- Vlucht niet zo fnel voor my, noch myn gebeen j hou ftand,
Schoonoogde Margareet, 6 paerel aller vrouwen! Die zo veel gaaven van de fnedige Natuur
Niet hebt ontvangen, om dat gy die zonder trouwen, En halsvriend flyten zoud, en 't kwynend minnevuur
Onwederftaanlyk, met betoverende lonken, Geduurig kweeken, en nooit blusfchenj neen, o neen!
Dat was haar meening niet: zy heeft ze u wel gefchonken, Door een byzond're gunft, maar niet voor u alleen.
De wyze Schepper heeft, by 't vreugdevoedend leeven, Aan 't fchepfel meegedeelt een eeuwigdaurend zout
Van min en wedermin, door eene drift gedreeven, • Waar med 't zich zelve, en al het aardryk onderhoud. Dies poogt een yder zyns gelyke voort te kweeken. Maar gy veracht de min, fchoon't minnen is een deugd,
Wanneer het hart blaakt, van een hemelgloed ontfteeken > Een hemelgloed, geteeld in Vaardryks nucht're jeugd,
Toen
|
|||||
|
»
|
|||||
|
HUWELYKSZANGEN. 255
Toen, met den dig, de trouw en zuiv'rc liefde daagden,
Die *t blyde Paradys beftraalden om en om,
Aankweekende eene vlam in *t Morgenlicht der maagdcn, Die 't hart doortintelde van haaren Bruidegom.
Dus wierd het trouwverbond van 't eerfte paar bezegeld In 't eerfte bruiloftsfeeft, van God zclfs ingewyd ,
En tot aan 's waerelds eind voor eene wet geregeld, Die eeuwig nieuw blyft, nooit verouderd, noch verflyt.
Myn Schoone, ei! wil van my dan eindlyk minnen leeren: Ik ken het huwlyksheil, en zeg 't u toe op trouw.
Och! mogt ik 't ys eens van uw hart in vuur verkeeren, En zuigen van uw mond den zoeten honigdouw!
Dan zoude ik wezen de gelukkigfte aller menfchen. Geef, geef u over aan het hemelfche befluit,
Aan myn oprechte min, gebeden, zuchten, wenfchen , En trouwe dienften: dan groete ik u als myn Bruid.
Dus bragt gy eindelyk haar zinnen tot ontfarmen. Zy voelde in haare ziel een drift haar ongewoon *
Een drift, waar doorzeuviel, tergoederuur, indearmen, Terwyl ze u vriendlyk fchonk haar hand en hart tot loon
Van uw ftandvaftigheid, die geenszins was te breeken, En pal ftond, als een dyk, waar op een ysdrift fchuurt,
Daar hy, hoe zeer geparft , zyn ftand houd onbezweeken, En alle zwaarigheid, en ftorm op ftorm verduurt.
HeerS c h ro o t e r s,gy zy t waard zo liefeenBruid te ontfangen, En zy, alom geroemd in haare wyze keur,
Zo braaf een Bruidegom, nu al haar zielsverlangen j
Daar uwe deugden, trouw en liefde een eed'le geur
Ver-
|
|||||
|
-
|
|||||
|
i56 HUWELYKSZANGEN.
Verfpreijen in haar hart, waar door zy opgctoogen,
Zich 't zoet verbeeld, dat zy mag wachten van uw min.
Terwyl gc u fpiegelt in het licht van haar fchoone oogen, En zy haar Halsvriend kuft, en gy uw Halsvriendin.
Gy denkt nu geenzins aan 't verdrietig minneflaaven •, Gelyk een fcheepsvoogd, die, in 't zeegevaar te wreed
Geflingerd van den wind, zeik in behouden haven, En op een oogenblik, al zyne zorg vergeet.
Nu leid ge uw Margareet langs palm en mirtebladen, Daar ge in den luifter van haar aangenaame jeugd,
In 's leevcns meityd, uw verlangen moogt verzaaden} Daar zelfs de Hemel wyd uw Huwlyk in met vreugd.
Zo moet uw zuiv're min en koopfortuin fteeds bloeijen; En, in uw Margareet, uw en Heer Duppers Stam,
Door wakk're Telgen, die u zelf verbeelden, groeijen, Die, tyd en dood ten trots, getuigen van uw vlam.
Wat zegening moogt gy u zelven niet belooven Van zulk een Trouw, die al uw wenfchen ftreeft teboven? Vtr'itnd den XVh'™ van Sprokktl-
maaiid, MDCCV1. |
|||||||
|
o p
|
|||||||
|
t
|
|||||||
|
-
|
|||||||
|
HUWELYKSZANGEN. 257
OP HE T H UWELYK
VAN DEN HEERE
DAVID LEEUW van LENNEP,
EN JONGKVROUWE
CHRISTINA RUTGERS.
-j
I. ZANG.
De eed'le Vryheid, waard te looven,
Is een hemelgaaf van God,
Voor den menfch gedaald van boven* Wiens behaagelyk genot,
Vol vernoegen, ryk van zegen, Voor het ligchaam en 't gemoed,
Met geen fchatten op te weegen, Baart een onbegryplyk zoet
Aan doorluchtige gedachten, Die kloekmoedig, onbevreefd,
Alle dwinglandy verachten, Vry van ligchaam en van geeft.
Wie zou dan, met ziel en zinnen, Haar niet ftreelen onverzaad,
Kloek befchermen, trouw beminnen, Nu ze, in onverflaafden ftaat,
Kk Mag
|
||||
|
258 HUWELYKSZANGEN.
Mag op nieuw het hoofd opbeuren,
lily verwelkomd en onthaald
Met gewyde wierookgeuren, Daar ze op 't gaftvry alraar praalt,
En in haar vergoode ftraalen Yder mag zyn adem haalen? /. TEGENZANG.
Kan Heer David, vol van moed,
Ryp van oordeel, ryk van reden, VYygebooren, opgevoed
Naar de vaderlyke zeden, Zich verflaaven ? daar hy fier
Uit een Leeuwenllam gelprooten, JNiet misdeeld van edel vier,
Een van Grootvaars eelfte looten, Die, op 't deftig deugdenfpoor
Treedende, gelyk een vrye, Voor zyn harteluft verkoor
De onbepaalde Koopvaardye 3 Trouw gekoefterd van zyn Stam,
Hoe ook de oorlogsmonfters fchreeuwenj Daar de Beurs van Amfteldam
Aan van Lennepen en Leeuwen, Blyven zal zo lang verpligt,
Als haar koopkafteelen bruifchen, Onvermoeid, op 't ftarrelicht,
Met een trits van zilv're kruisfen, Door het hart van alle zeen,
En, om 't guide vlies te haalen, Om en om den Aardkloot heen,
Reizen met de zonneftraalen ? Kan
|
||||
|
HUWELYKSZANGEN. 2<j9
Kan een Leeuw dan, fier van zin,
Zich verilaaven aan de min? //, Z A N G.
Wie laat zich niet overwinnen
Van d'ontzagchelyken Held,
Die de harten, die de zinnen, Door een aangenaam geweld,
Met aantrekkelyke zeelen Boeit, en grieft met wond op wond,
Bed te ftooven, en te heelen Aan een fchoonen roozemond,
Kweekende eenen gloed door 't kusfen? Och! geen vloed, geen watersnood,
Kan dat vuur, die vlammen blusfchen. Liefde is fterker als de dood,
Krachtiger als eenig zegel, Harder als een Diamant;
Voor Natuur de grootfte regel, Haar, voor de eeuwen, ingeplant.
Leeuw, ftreelt hier mee zyn gedachten, Zich verbeeldende al het zoet
Dat hy van een Bruid mag wachten, Blaakende van minnegloed.
Liefde is al zyn welbehaagen, Daar 't zyn wenfch gebeuren mag,
Dat zyn minnezon aan t daagen Hem belooft noch fchooner dag,
Van een krachtiger vermoogen, In Christinaas blinkende oogen. Kk i II. TE-
|
|||||
|
■
|
|||||
|
26o HUWELYKSZANGEN.
II. TEGENZANG.
Rccht: dat is het lieve beeld
Daar de braave Leeuw om blaakte: En door al zyn aad'ren fpeelt
De onbefmette, die volmaakte, Pas in 's leevens lentejeugd,
Daar zy, als de morgenftraalen, Met haar licht den dag verheugt,
In haar glans niet aftemaalen: 't Is Heer Rutgers eed'le Spruit,
Ruim zo blank van ziel als wezen, Muntende in veel gaaven uitj
Boven and'ren hoog gepreezen, Als een eerftontlooken roos,
Die, in geur en glans, ver boven Koorenbloem en tydeloos,
Word geroemt in alle hoven. Ze is alleen zyn licht, zyn zonj
't Voedfel van zyn kracht en leevenj Al zyn vreugd, zyn weeldebron,
Van den Hemel hem gegeeven. Zy, hoc zacht en teer van aart,
Van de min reeds ingenoomen, Is voor geenen Leeuw vervaard$
Streelt en kuft hem zonder fchroomen, Daar hy in het minnejuk,
Stelt zyn uiterfte geluk.
|
|||||
|
SLOT.
|
|||||
|
HUWELYKSZANGEN. 261
SLOTZANG. Yder vlecht nu mirth en palmen
Voor 't verliefde en 't heilryk Paar,
Toegejuicht met zegengalmen; Bly geleid naar 't echtaltaar
Van de fchelle Bruiloftsreijen, Daar zy dansfen om de Bruid,
En de vreugd alom verfpreijen, Van geen flroom, noch vloed geftuit.
De Amftel, in zyn kil ontlooken, Viert zo fchoon een bruiloftsgloed,
En me§ van die vlam ontftooken, Treed de lentezon te moet,
Om haar vrolyk in te haalen, Daar zy, fierende deez' dag
Met de Bruids geboorteftraalen, Vroeger doorfchynt als zy plag.
Bruigom, vier uw Bruids verjaarenj Vier dien dag zo lang verwacht,
Die voor uwe min zal baaren Noch veel aangenaamer nacht,
Schooner als al.'t licht der dagen: Eeuwig blyv' ze uw welbehaagen. Ytfiend den XXVIIIfim van Sprok-
ktlmaand) MDCCVI. |
|||||||
|
OP
|
|||||||
|
Kk 5
|
|||||||
|
z6z HUWELYKSZANGEN.
|
|||||
|
OP HET HUWELYK
i VANDENHEERE
JOHANNES deHAAN,
EN MEJUFFROUWE
SIBILLA vande SAND.
jLjou de Mfn geen harten blaakcn
Aan den blyden rei der jeugd?
Zou zy yder niet doen haaken Naar de zoete huwlyksvreugd ?
Alles moeft in droefheid fmooren, "i~ En Natuur zich zelf verraan.
Zag men 't menfchdom niet verlooren, En de Waereld ondergaan?
Ja: dies toont zy we£r haar krachten, Voedende in De H a a n een vlam,
Die, zyn zinnen en gedachten Overmeeft'rende, oorfprong nam,
Met zo veel bekoorlykheden, Uit een jonge fchoone Maagdj
Maagd, geroemd om haare zeden En verftand, dat elk behaagt!
Hy
|
|||||
|
HUWELYKSZANGEN. 263
Hy vergeet nu beurs en boeken,
En het arbeidfaame fpoor
Van vernuftigen en kloeken, Daar hy elk trad vlytig voor.
Niets heeft op zyn geeft vermoogen: Liefde boeit al zyn verftand
Aan Sibillaas blinkende oogen$ Oogen, klaar als diamant,
Schoonder dan de zonneftraalen, Als ze, om hoog van 's Hemels trans,
Weiden, bloemen, duin en daalen, Met een nieuwherbooren glans
Groeten, zegenen en blaakenj Daar de minzieke Aard' de vrucht
Van haar hoop mag veilig fmaaken, Door een aangenaamer lucht.
Maar De Ha an, in 't kwynend treuren, Wenfcht om hulp > en, voor zyn wond ,
Minnehonig, vol van geuren, Groeijende op haar roozemondj
En, met zynen vlam verleegen, Om verkoeling, als op 't veld
't Jeugdig kruid, daar 't zucht om regen, En door zonnegloed verfmelt.
Hy poogt, met gedienflig fmeeken, Plaats te winnen in haar gunft.
}let verliefd vernuft leert fpreeken
Woorden, naar de minnekunft,
Daar
|
||||
|
HUWELYKSZANGEN.
Daar geleerden nooit om dachten,
Die de eenvouwdige Natuur
Mengt in zyn gebe£n en klagten, Zo vol tederheid als vuur.
Och! hoe zou zy weig'ren kunnen, En, voor zyn oprechte trouw,
Hem haar wedermin misgunnen? Zou zy niet de lentedouw,
Van haar lippen, van haar wangen, 't Blank en bios van haar gelaat
Schenken aan zyn zielverlangen ? Haaren leevensdageraad,
Straalende uit haar vriendlyk wezen, Is voor hem, voor hem alleen,
Zo bekoorlyk opgereezen. Zy, door zyn ftandvaftigheen
Overwonnen om te minnen, Treed met hem naar 't echtaltaarj
En de Liefde fmelt hun zinnen En hun harten door elkaer.
Laat De Ha an nu vry doen hooren 't Schel triomflied van zyn min,
Dat het klink' door yders ooreni Dat zyn Luit zich, ryk van zin,
Menge met de Bruiloftstoonen, Zyne Liefde toegewyd,
Om zyn huwlyksfeeft te krooneh, Daar hy, blyde en onbenyd,
|
||||
|
HUWELYKSZANGEN. 265
Zonder zorg, zyn Bruid mag kusfen, En zyn zuiv're minnevlam
Kweeken, voeden, en weer blusfen. Zo moet zyn geroemde Stam
Lang in braave Telgen groeijen, En zyn echt voorfpoedig bloeijen. OP HET ZELFDE HUWELYK.
D e Zon, in 't lentekleed, ftraalt blyde uw min te moet,
O wakk're Ha an! die vroeg laat een triomf kreet hooren, Uw fchoone bruiloftsdag verkondigende aan de ooren Van uwe Bruid, ontvonkt door uw getrouwen gloed!
Nu ziet ge uw liefften wenfch, zo lang met hoop gevoed,
Vervuld in haar, die u van boven is befchooren, En u tot heil, met zo veel gaaven, wierd gebooren, Nu ge aan haar blanken hals uw minnezorg verzoet.
Uw huwlykslot is met geen fchatten op te weegen,
Daar uw Sibille, uw trouw voorfpellende alle zegen, Wyd uwe Bruiloft met verliefde orakels in. Ga, Bruigom, teel en kweek een reeks vanjongeHAANEN.
Volg hem,6 fchoone Bruid!daar Liefde u 't fpoor komt baanen.
'tlstyd; terwyl De Ha an mooi weer kraait voor uw min.
Ver'eend den XXVIIlffm van Lente-
maandy MDCCVI. LI TER
|
||||
|
266 HUWELYKSZANGEN.
TER BRUILOFTE
VAN DEN WEL ED. GESTRENGEN HEERE
MR. CORNELIS BACKER,
REGEEREND SCHEPEN, ONTFANGER VAN DES GEMEE-
NE-N LANDS MIDDELEN OVER AMSTELDAM, enz,. EN JONGKVROUWE
JACOBA GRAAFLAND.
D e braave Backer, tot het Scheepensampt verheven ,
En 's Lands Ontfangerfcbap, ten dienft van 'talgemeen^ Ziet, of dit was voor zyn verdienften veel te kleen, Op vleugels van de Min, zyn heil noch hooger zweeven.
De fchoone Gra a f l AND,hem meer waard als Ampt en leeven,
Een Telg van hem die, om zyn deugden aangebeen, Op Amftels Kapitool als Burgerheer komt trcen, Word hem, ten prys van zyn beproefde trouw, gegeeven,
Doorluchte Twee, die, door een'aangenaam geweld
Der Liefde, uw zielen en uw zinnen zaamen fmelt, W;at ftaat uw Echt al heil voor 't algemeen te baaren! Zo bloei uw zuiv're min en gloryryke Stam
In eed'le Telgcn, die, tot roem van Amfteldam, Uw fchoonheid, uw verftand en deugden evenaaren. I* Lentcmaand■> MDCCV1. »
TER
|
||||
|
HUWELYKSZANGEN. 267
TER BRUILOFTE
VAN DEN HEERE
ISAAC SNEP,
DEN JONGEN,
EN MEJUFFROUWE
CORNELIA SLAGREGEN.
/LiO ziet ge u\v Huwlykszon dan eindlyk glansryk daagen
Uit eeri Slagregen, al uw vreugd en wenfch opaard, O braave Bruidegom, alom geroemdj en waard Den fchoonen Frys van uw verdienften weg tedraagen!
Laat vry de Aaloudheid van Pigmalibn gewaagen,
Die warmte en minnegloed in 't koude marmer baart} Nu gy, fchoon nimmer vuur en water faamen paart, Blaakt een Slag REGEN3niet befchroomd voor af keersvlaagen.
Al 't nat van 't Spaaren had geen laafnis voor uw vlam,
Die een Slagregen blufcht en voed in Amfteldam, Daar zich de Min, gelyk Jupyn, herfchept in regen. Zo moet uw Huwlykszon op aard nooit cndergaan,
Maar deeds in Telgen, naar uw deugd geiard, beftaan, En blinken, onbenyd, in overvloed van zegen. Vrr'iend dt» IFtltuvan Grasmaand, MDCCVL
LI 2 OP
|
||||
|
268 HUWELYKSZANGEN.
OP HET HUWELYK
VAN DEN HE ERE
JACOB vanLENNEP,
EN JONGKVROUWE
SUZANNA RUTGERS.
Xleer Jacob blaakt, door't vuur van zyn SuzANNAAsoogen*
Die tweelingzonnen, al zyn luft en leevensvreugd, Die, vriendlyk ftraalende, door haare l'entejeugd, Zyn zinnen houden in verwondring opgetoogen!
Geen zangkunft}koopfortuin,noch beurs heeft meer vermoogen
Op 't edelmoedig hart, dat zich alleen verheugt Met zyn Pandore, in 't eind, door zyn beproefdedeugd, Standvafte liefde en trouv, tot wedermin bewoogen.
Suzanne, een Roos in Naam en glans, wiens kunft Natuur,
In't maalen van't gebloemt, braveert, voed zulk een vuur , Als 't Paradys voorheen ontvonkte, vry van vlekken. Blaak, fchoone Bruid > leef, met uw Bruigom, onbenyd:
De Liefde, aan wie ge u zelf zo vroeg hebt toegewyd a Kroont uwe trouw, en zal u met haar ylerken dekken. |
|||||||
|
Yen end din VIden van Bloei-
ViuanUj MDCCFI. |
|||||||
|
O P
|
|||||||
|
HUWELYKSZANGEN. 269
OP HET HUWELYK
VAN DEN HEERE
ARNOLD van OUD,
EN JONGKVROUWE
GEERTRUID HAAK.
JNI u ziet ge uw min, van Oud, in top van glory zweeven,
Op vlerken van uw trouw, ftandvaftigheid en deugd, Daar gy den morgendaauw kuft van uwGeertrui d s jeugd, En in haar fchoonheid vind een tweede ziel en leeven.
Uw minnekeur zo wys, uw echt zo hoog verheven,
Baart aan den Amftel, uw geboorteftroom, veel vreugd.
't Y rolt in Zuiderzee, om dit geluk verheugd, Met myne Zangnimf naar Enkhuizen heen gedreeven.
De Min blaakt bofch en wei, ja 00k het barre ftrand y
Terwyl Neptuin, in 't nat, om Amphitrite brand. Vrouw Venus wierd uit zee, uw Bruid aan zee geboorem De Hemel zegene zo fchoon een huwlyksvlam r
Waardoor van Ouds Geflacht,en Haaks doorluchte Stara Mag eindloos leeven, en geen Nyd hun glory finooreo. Vefe'end te Enkhuizen den Iflen van
Zotaermaana, MDCCVl. Lli TER.
-
|
||||
|
2/o huwelykszangen;
TER BRUILOFTE VAN DEN HEERE
JAN DAEMS,
EN MEJUFFROUWE
LUCIA KORNELIA HONDIUS.
D e Huwlyks Hymen, die zyn haardftede en altaar
In'tzegenryke HuisheeftvanHeerDaems genomenj(men, Wiens braaf Geflacht noch nyd, noch afgunft hoeft ce fchroo- Zwaait weel de Bruiloftstoorts, die zelden blinkt zo klaar.
Hy vlecht de Stammen en de harten door elkaar
\ran Hondius en Daems, daar hy geheele ftroomen Van onbepaalde weelde en vreugd hen toe laat koomen, Voorfpellende alle heil aan 't hccggeroemde Paar.
DeRyn, aan Daems verpligt, gehuldmetwyngaardbladen,
Viert met de Vecht dit feeft, van blydfchap overladen. Zy vloeijen langs Ooftwaard den Amftelftroom te moet. 't Y fiert zyn wimpelen met palm en mirthekransfen -,
• Terwyl de Nimfen op het zoch van 't water dansfen, En Hymen roemt op zulk een zuiv'ren minnegloed. Ver'eend den Vden van Oogfl-
viaand, MDCCVI. O P
|
||||||
|
HUWELYKSZANGEN. 271
OP HET HUWELYK
VAN DEN HEERE
JAN HONDIUS,
EN MEJUFVROUWE
ELIZABETH VISSCHER.
JL/Lis zegepraalt getrouwe Min,
Na veele wederwaardigheden, Zo lang geproefd, zo lang geleden, Standvaftig van gemoed en xin;
Terwyl haar word, door alle tongen, Een bly triomflied toegezongen. Heer Hondi us, geprangd in 't hart
Van liefde, in d'eerften bloei der jaaren, Streed* lang, en worftelde op de baaren Der minnezee, vol zorg en fmart,
En, hoe gefold van on\ve£rvlaagen,
Niets kan den jongen Held vertfaagen.
Hy
|
||||
|
i7i H U WE LYKSZANGEN.
Hy vaart nu voor, dan tegen ftroom,
Ten trots der nyd, om naar te fpooren Een Visschers eenig Kind, gebooren Voor hem alleen, daar ze aan den zoom
Van 't Y haar glinfterende ftraalen, Gelyk de middagzon, laat daalen. Dit is dat ongemeene Licht,
Daar hy, vol moed en onbezweeken, Naar fteevent, dat op alle ftreeken Geduurig houdende in 't gezicht.
Hy doelt op 't zachte ftrand der lippen, Daar hy zyn minnekiel laat glippen. Een wakk're Palinuur vaar vry
Langs alle kuften veilig heenen, Van Venus Avondftar befcheenen: Die, fchoon zy uitblinkt aan de ry
Van duizend tintelende Lichten, Moet voor de held're Noordftar zwichten Van Hondius, die trouw ter wacht,
Zeilt op dat hemelvuur der oogen, Van duift're wolken nooit omtoogen, Ontvangende fteeds nieuwe kracht,
Daar 't in zyn ziel verfpreid haar vonken, Door de alleraangenaamfte lonken. Maar, ach! wat baat hem zyne vlyt,
Zyn moeiten, noodgebeen en waaken, Om eenmaal aan zyn wenfch te raaken? 't Is flechts verlooren zorg en tyd}
Tot
|
|||||
|
.
|
|||||
|
HUWELYKSZANGEN. 273
Tot dat de Liefde, uit medelyden,
Hem 'c wreev'lig onwee'r helpt beftryden: Zo dra ze haar vergoode hand
Aan 'c roer ilaat, op die kuft ervaaren, Raakt ftraks die ftormwind aan 't bedaaren, En H o n d 1 u s verheugd te land,
In de allerwenfchelykfte haven, Waar aan Natuur fchonk al haar gaaven. Dit heeft voorheen een Strandfibil
Hem, noch in zyne wieg gelegen, Beftraald van 's Hemels milden zegen, Voorfpelt door godfpraak, die den wil
Van 't Noodlot, zyne min befchooren, In maatgedicht, dus klaar liet hooren: Gy zult verkrygen tot uw Bruid
Een Maagd, zo fier als heufch van zeden, Welleevend, vol bevalligheden, Een Visschers fchoone Lentefpruit,
Die vroeg een ryken glans zal geeven In d' opgang van haar morgenleeven. Maar al dat voordeel van haar jeugd,
Dat blank en bios van 't vriendlyk wezen, Hoe aangenaam, hoe hoog gepreezen, Zal zwichten voor de zuiv're deugd,
Die met haar fchoonheid op zal groeijen, En vruchtbaar tot haar glory bloeijen. Begaafd met geeft en kloek verftand,
Ver boven het gemeen verheven, Mm Zal
|
||||
|
HUWELYKSZANGEN.
Zal zy op Fenikswieken zweeven,
En, door haar zachten toon en trant,
Als tiende van de Zanggodinnen, De lauwerkroon der Dichtkunft winnen. Dan zal haar Lier, uw min ten prys,
I)w fchrand'ren geeft en gaaven eeren, Uw edele inborft hoog waardeerenj En gy, op eene bruiloftswys,
Als de Echo van die fchelle klanken, Haar kunft en teed're liefde danken. Dus zult gy, blyde en ongeftoord,
In beurtgezang uw ooren ftreelen, En beide uw minnewonden heelen, Van eene luft gelyk bckoord.
Doch, na een reeks van zielsverdrieten, Zult ge eerft dit heilryk lot genieten. Dit, dunkt my, heugt myn Zangheldin,
Dat hem de Strandfibil ontvouwde. Thans is de orakelfpraak dier Oude Vervuld, nu hy de wedermin
Van fchoone Elizabeth mag fmiaken, Hun zielen wisflende onder 't blaaken. Zo fchonk haar eed'le Naamgenootj
Elize, Eneas mee haar harte, Genoopt van een verliefde fmarte, Na 't bergen der Trojaanfche vloot;
Daar hy, fpyt Junoos wrok en laagen, Zyn minnezon zag vrolyk daagen. |
||||
|
HUWELYKSZANGEN.
Nu moogt ge in onbepaalde vreugd,
Bekoorlyk Paar, uw zorg verpoozen, En weiden in een beemd van roozen, Daar geene doornen uwe jeugd,
Noch liefde kwetfen in haar bloeijen, Maar 's Hemels gunft u toe koom vloeijen, Zo wacht men d' aanwas van uw Stam,
Door nutte weetenfchap verheven, Wiens roem zal in den Naneef leeven, Zo lang de Zeevaart te Amfteldam,
Aan alle vier de waerelddeelen, Den wind laat in haar vlaggen fpeelenj En blyven, tot aan 's Waerelds end,
Door Aard en Hemelkloot bekend.
Vtt'iend den XVII Ifl'» van Slagt-
maand, MDCCVI. |
|||||
|
Mm x
|
|||||
|
*7<j HUWELYKSZANGEN.
OP HEX HUWELYK
VAN DEN HEERE
MICHIEL BLOK,
EN JONG K V RO U W E
MARIA van BEEK.
Z A N G.
w ie kon ooit een Blok verzachten.
En verand'ren doen van aart, Schoon men vlyt, noch moeite fpaart?
Geene kunften, geeft of krachten Maakten 't immer zacht noch week.
't Is vergeefs naar iets te poogen, Dat een bovenaardfeh vermoogen Smelt en leenigt door een Beek.
Nooit laat zich Natuur verheeren y Van wat reukelooze hand
Zy voorheen wierd aangcrand,
Door 't vernuftige bootfeeren> 'els
|
||||
|
HUWELYKSZANGEN. 277
't Is hem, die 't heefc ftout beftaan^
Met wat lift, wat fchrand're zinnen, Hy zyn proefftuk dorfl: beginnen* Geenfins ongeftrafc vergaan.
Hoor Prometheus deerlyk zuchten, Om zo zwaar een euveldaad,
Overtuigd, maar al te laat,
In zyn boeijens, niet te ontvluchten, Dat hem zyne waan bedroog.
Wie poogde ooit de Zon te maalen, Die niet blind wierd door haar ftraalen, Vliegt een Ikarus te hoog,
's Hemels vuur verzengt zyn fchachten. Niemand kan een Blok verzachten. TEGENZANG.
Recht. Natuur vermag alleen,
Om, uit Blokken, en uit Beeken, Menfchenbeelden aan te kweeken, En met leenig vleefch te omklee'n,
Die, als buigzaam wafch, te kneeden, Schoon van wezen, fchoon van leeft,
Hen inblaazende eenen geeft,
Die haar wetten volgt en reden: Daar zy 't fchepfel, door het ftuur
Van haar aldoorzichtige oogen, .
Van haar flaapdamp ooit omtoogen^
|
|||||||
|
Mm 3
|
Wy»
|
||||||
|
HUWELYKSZANGEN.
Wys regeert, en 't eeuwig vuur
Steeds bewaakt, in 't onderhouwen, Door wiens warmte en lieven gloed,
Zy her al beziek en voed,
Om haar fchoonheid aan te fchouwen, Die 't begrip te boven gaati
Daar ze, oneindig mild in 't geeven, Schiep de Liefde met het leeven, In des Waerelds dageraad,
Om den menfch tot vreugd te ftrekken, Als een goddelyke fpruit,
En volmaakte Hemelbruid,
Vry van driften, vry van vlekken, Die, gevolmagt van haar hand,
Kweekt alom een zuiv'ren brand.
r O E Z A H G.
Zie de Liefde vrolyk tieren
In gezelligheid op Aard.
Zie, hoe yder vryt en paart,
En zyn bruiloft bly mag vieren, Met een aangenaame luft,
Die de harten kan verwinnen, Door een vuur, dat onder 't minnen, Word gelefcht, en nooit geblufcht:
Daar 't genoegen veft de vreden, En des ouders eigen beeld
|
||||
|
HUWELYKSZANGEN.
In het krooft bekoorlyk fpeelt,
En alle aardfche zaligheden, Door een Hemeldauw gevoed, Stroomen 't juichend Paar te moet. T W E ET> E Z A KG.
Heeft de Liefde zo veel krachten,
En gedoogt zy , koel van zin,
Dat haar Blok zal fier verachten, En, het Huw'lyksjuk en min
Haatende, zich wreev'lig toonen Voor *t geftreel van alle vlam,
En haar zorgen dus beloonen, Die zy droeg voor zynen Stam}
Stam, die zy in roem de£ bloeijen, Nooit in zyn geluk bepaaldj
Stam, die ze eeuwig wil doen groeijen, Zo lang 't licht om d'Aardklcot ftraalt?
Durft hy haar dus wederftreeven ? Kan een Blok haar vuur we£rftaan >
Vuur, gevierd en hoog verheven Boven Starren, Zon, en Maan,
Door geen wegen naar te fpoorern, Zo is alles haaft verlooren. |
|||||
|
TWEE.
|
|||||
|
HUWELYKSZANGEK
rWEET>E TEGENZANG.
Neen, de Liefde is nooit verleegeni
Haar gezagh houd eeuwig ftand.
Blok ontvlie, door alle wegen, Vry dien onwedrftaanbren brand,
Zonder zorgen, zonder fchroomen, Nooit verlaatende zyn ftreekj
Hy zal ze echter niet ontkomen, Maar ontvonken door ecn Beekj
BeeKj alom gcacht, gepreezenj Klaarder als het kriftalyn,
Friflcher als de dauw van wezen, Schooner als de zonnefchyn>
Nooit ontroerd, maar zacht en teder$ Koel, als de aangenaame Mei,
Daar zy alle hoven weder Siert, op nieuw, met haar livrei.
Och! hy komt ze pas genaaken, Of gevoelt aanftonds zyn borft
Hevig om haar fchoonheid blaaken, Zuchtende van minnedorft,
Van zo fel een vlam vcrwonnen. Hy zoek, voor zyn hygend hart,
Nu by ftroomen, beeken, bronnen, Naar verkwikking in zyn fmartj
|
||||
|
HUWELYKSZANGEN.
Niets kan hem verkoeling geeven,
Voor zyn minnehitte en leed,
Noch behoen 't verliefde \eever\y Zonder hoop hem veel te wreed,
Als zyn B e e k , zyn zielsverlangen •, Maardie, bloode en fchuw van aart,
Hem ontvlied, van vrees bevangen, Voor een blaakend Blok vervaard,
Vuur en water mogen ftryden: Maar de Liefde, die hem ziet
Dus verteeren in zyn lyden, Maakt dat hy zyn wenfch geniet,
Met haar koelheid te overwinnen, Die allengs haar aart verzaakt,
Leerende eind'lyk mee beminnen, Tot haar kille boezem blaakt.
Blok, verkwikt en opgetoogen, Eert de Liefde en haar vermoogen. TfTEETiE 70EZANG.
Alle nevel is verdweenen,
Braave Blok, en 't licht der dag,
Dat uw Trouw beftraalt, verfcheenen, Klaarder, vroeger als het plag,
Om dus eerder aan te fchouwen Uwe mintriomf en vreugd j
Nu gy met den roem der Vrouwen Paart in 't bloeijen van uw jeugd,
|
||||
|
282 HUWELYKSZANGEN.
Maakende uw gcluk volkoomen.
Alles komt van zelf u toe
Uit een zuiv're Beek te ftroomen} Beek, waar in ge u , nimmer moe,
Spiegelt, en verkoelt het blaaken Van uw boezem, van uw hart,
Daar gy 't zoet der min moogt fmaaken, Onbekommerd, onbenard,
Zonder haat noch nyd te vreezen. Laat NarcifTus, in een bron,
Of een Beek, zyn eigen wezen, Dat den prys der fchoonheid won,
Vry befpieg'len, en verfling'ren Op zyn fchynbeeld, te onbedachtj
Dat zyn handen, dat zyn ving'ren, Als hy, 't vriend'lyk, teer en zacht,
Poogt te omhelzen , komt te ontglippen: Nu 't u, fpieg'lende, is gegond
Van uw Schoones hals en lippen, Van haar minnelyken mond,
'tWaas te zuigen; en te omarmen 't Waare wezen voor het beeld,
Daar ze u, uit een teer ontfarmen, Ooren , hart en zinnen ftreelt,
Met geen vreugden te evenaaren> Daar ze, in konft zo hoog verlichtj
Roemt uw deugden op haar fnaaren,
En de toonen van myn dicht.
Maarj
|
||||||
|
HUWELYKSZANGEN. 283
Maar, Heer Bruigom, zie de ftraalen Van uw huwlyksdag alree,
Langs de kimmen, nederdaalen Over 't vlak der Zuiderzee j
Om een veilig fpoor te geeven Aan uw bruiloftsnacht, die thans,
Op zyn vlerken voortgedreeven, Voorgelichr. van Hymens glans,
Spoedig doorbreekt, zonder marren, Met een ongewoone pracht,
Voerende al het heir der ftarren, Dat op zyne wenken wacht,
Mee ten rei, daar 't komt verfieren Zyne fchaduw, en uw min.
Ga, wil dan uw bruiloft vieren: Wyd ze met een blydfchap in,
Daar geen fchat by op kan weegen. VZo word de aanwas van uw Stam,
Mild beftraald van 's Hemels zegen, Haaft geviert in Amfteldam,
Met een vrolyk welbehaagen: Zo blyf uw geluk volflaagen. Ver'eeitd den Vli'" van Lente-
maznd, MDCCVII. |
|||||
|
Nn * TER.
|
|||||
|
284 HUWELYKSZANGEN.
TER BRUILOFTE
VAN DEN HEERE
\ JANvanMEEKEREN,
EN JONGK.VROUWE
MARGARETA RUTGERS.
een heil is u befchooren,
Heer van Meeker en? Wat vreugd,
Nu ge, in 't eelfte van u\v jeugd,
Margareta kunt bekooren! Nu Heer Rutgers fchoonfte Krooft
U\v verlangend hart vertrooft_,
En van haare lieve lippen, Even glimpig, even varich,
Als een eerllgerypte kars,
't Langgewenfchte J a laat ilippen, Schenkende u haar hart en hand,
Tot een eeuwig onderpand
Van
|
||||
|
HUWELYKSZANGEN.
Van haar minnelyk ontfarmen!
Nu die frisfche Lentefpruit U, als een vergoode Bruid, Valt zo zacht, zo teer in de armen,
Daar ze in uw verftand, uw deugd, Trouw en gaaven zich verheugt. Koft ge op aarde iets meer begeeren
Van den Hemel, als 't genot Van zo fchoon een minnelot ? Wie kan uw geluk waardeeren ?
Wie den glans van haar gezicht, U veel dierder als het licht? Gy moogt blyde en zonder vreezen*
In haar liefde, kunft en geeft, Zwier, en welgemaakte leefl, Zeden, fchoon gelaat en wezen,
Daar noch fchooner ziel uit ftraalt, U vermaaken onbepaald. Nu roemt gy met roinnezangen,
Als een Orpheus in de kunft, Margaretaas liefde en gunft, Drukkende uit uw zielsverlangen,
Op een aangenaame wys, De overfchoone Bruid ten prys-y Die, met toverende toonen,
Van de Min zelf uitgekeurd,
Schel u toezingt op haar beurt,
Om uw tederheid tc kroonen>
Nn z
|
||||
|
286 HUWELYKSZANGEN.
Daar Natuur en Kunft gelyk
Klinken in haar zacht muzyk.
Alles fchynt met u te blaaken, Daar de prille lentetyd,
Aan uw trouwfeeft toegewyd,
Min en weermin poogt te fmaakenj En de alteelende Natuur
Gloeit mee van 't Idalifch vuur.
't Nachtegaaltje, aan 't kwinkeleeren, Vryt, zo dra het morgenrood
Doorbreekt, zyne mingenoot,
Die, in 't draaijen, wenden, keeren Van haar ftem, met zoet geluid,
't Aangenaam verlangcn uit.
Met wat hartverkwikb're ftraalen, Met wat ongemeenen gloed,
Komt de Zon, die alles voed,
In den fchoot der Aarde daalen, Die, met onweerftaanb'ren luft,
Haar verliefden bruigom kuft,
Om hem, ftreelende, te danken Voor haar nieuwherbooren jeugd,
Mengende haar weelde en vreugd
Onder uwe minneklanken, Juichende, met bly gefchal:
't Is nu bruiloft over al.
Zie de Mei haar hoofd verfieren,
Vroeger komende als ze plag,
Om
|
||||
|
HUWELYKSZANGEN. 287
Om 20 blyden huwlyksdag
. Aan den Amftelftroom te vieren, Voerende, vol geur en glans,
Knaap en Veldnimf mee ten dans
Op den toon der fchelle reijen, Die u vrolyk, hand aan hand,
Leiden naar het ledekant,
Daar zy langs uw voetfpoor fpreijen Mirth, en al het jeugdig groen
Van 't bekoorelyk faizoen.
Pluk en fmaak nu de eed'le vruchten Van uw jeugd, 6 heilryk Paar!
Vaft verbonden aan elkaer.
Leef in allerlei genuchten. 't Zy geduurig lentetyd
Voor uw min, daar ze, onbenyd,
Van Gods gunft beftraald, zal bloeijen, En, met onbepaald geluk,
Vry van onruft, vry van druk,
In volmaakte Telgen groeijenj Waar door 't wederzydfch geflacht
Eeuwig blink en blyf geacht.
Vmendden XVII<U»van Gras-
maand, MDCCVIL |
|||||
|
TER
|
|||||
|
288 HUWELYKSZANGEN.
TER BRUILOFTE
VAN DEN HEERE
JAN SWAAN,
EN MEJUFVROUWE
MARIA MEES.
D e Swaan, op eene Mees verliefd aan de Amftelvliet,
Kwynt krank van min, en poogt tot zynen wenfch te raaken -, Terwyl Dione, aan wie de Swaan gewyd is, 't blaaken Van zyne borft verkwikt, tot trooft in zyn verdriet.
't Bevallig Meesje, datzich, fchuwvoorhem, in't/iec
Zo lang verfchool, durft hem nu onbefchroomd genaaken, Daar 't zich geruft mag met haar trouwen Swaan vermaaken, Wiens zuiv're deugd verdient dat hy haar min geniet.
Nu mag de Swaan zich in een ftroom van weelde baaden,
Heen ftreevende, met heil en blydfchap overlaaden, Voor wind voor ftroom , terwyl hy wyd zyn bruiloft in. Hoor de Amflelnimfen, met de Huwlyksreijen, kweelen:
Zy fpellen dat zyn Mees zal jonge Swaanen teelen, Tot glory van zyn Stam, tot heil van zyne min. Veriend den XlXin van Grasmaand, MVCCVll,
|
|||||
|
TER
|
|||||
|
HUWELYKSZANGEN. z%9
TER BRUILOFTE
VAN DEN HEERE
MR. GEORGE CLIFFORD,
EN JONGKVROUWE
JOHANNA BOUWENS.
Wat Dichtpenfeel kan uw gejuk, uw vreugd afmaalen ,
Meer Clifford, nu gymetdefchoone BouwENspaart? Zy is uw deugd, uw trouw,en eedle gaaven waard, En gy, om van haar liefde en hart te zegepraalen.
De Mei roemt, met een vlugt van fchelle nachtegaalen,
Uwmin, uw Bruid, wiens glans alom verwond'ring baartj Die Venus, die de Mei in luifter evenaart, Daar ze, als een Lentezon, u ftreelt met held're ftraalen.
O blyde Bruidegom! zuig nu den hemeldouw
Van Bouwens roozemond, gewyd aan uwe trouw: Pluk nu de bloemen van haar jeugd en vriendlyk wezen. KweekuwvermaardgeflachtjkweekBouwENsbraavenStam,
Tot glory van uw Edit, tot heil van Amfteldam, Daar uwe minnezon zo fchoon is opgereezen. Cttroifwd den XXVIIP'* van Gras-
maend) MDCCVll. Oo TER,
|
|||||
|
II
|
|||||
|
t$o HUWELYKSZANGEN.
TER BRUILOFTE
VAN DEN HEERE
ANDRIES DORP,
EN MEJUFFROUWE
ADRIANA STYVERS.
JL#e Min kan in een Dorp 7,0 gloryryk regeeren
Als in een Stad; dies houd zy haardftede en altaar In 't hart van Dorp, die zyn geluk thans word gewaar > Nu alles toevloeit naar zyn wenfchen en begeeren.
De flere Styvers, diegeen Dorp fcheen tewaardeeren,
Ziet nu de waarde en deugd daar van heel zonneklaar j. Terwyl de Liefde hen vereenigd met elka£r, En alles, aan den rei s hen fpeelt en zingt ter eeren.
Waarwasooitbraaver Dorp, waaraandatvrouwNatuur
Schonk zo veel gaaven, en de Min, ter goeder uur, Een fchoone Maagd, om haar verftand en deugd gepreezen? Ga, Bruidegom, reeds van verlangen afgemat:
Kweek en vergroot u\v Stam: zo word een Dor p een Stad „ Waar in Gods gunft, Gods heil u tot een muur zal wezen. Vtr'eend den XlJen van Oogjl*
maandy MDCCV1I. |
|||||||
|
TER
|
|||||||
|
HUWELYKSZANGEN. 291
TERBRUILOFTE
VAN DEN HE ERE
ABRAHAM van HEULE,
EN JONGKVROUWE
EMILIA PERLING.
We zag de Liefde ooit met meer glory zegepraalen,
Nu zuiv're Perling, volvanglans, dendauwen'tzoet Van haare morgenjeugd u fchenkt, en ftreelt uwgloed, O Bruigom ! daar gy leeft door 't licht van haare ftraalen ?
Zo heelde Aurora mee haar Tithons minnekwaalen:
Zo plag Vrouw Venus, die het vuur der liefde voed, In blinkend Paerlemoer geteeld op Nereus vloed, Haar fchoone Adonis blyde en vriendelyk te onthaalen.
O Bruid! zo ryk van geeft, zofchoonalsheufchvanaart,
Heul met u\v Minnaar, Heul: hy is u\v liefde waardj Hy, ora zyn yver, deugd en trouw alom gepreezen. Teel braave Telgen voor het wederzyds Geflacht,
Waar in van Heule leevej en Perling, hoog geachC Om zyne Feniksveer, fleeds mag gelukkig wezen. Vmend den XVIII&n van Oogft-
maand, MDCCV1I. Oo 2 Ol?
|
||||
|
*92 HUWELYKSZANGEN.
OP HET HUWELYK
VAN DEN HEERE
MATTHYS WESTENDORP,
EN JONGKVROUWE
ELIZABETH HARTSEN.
D e braave WestendorpjIii 't bloeijen van zyn jaaren
En lentejeugd, in 't nut der koopmanfchap ervaaren, In yver onvermoeid, in zorg ncoit afgemat, Daar 't zeilryk Y bruifcht om de Beurs der Waereldftad, 't Roemruchtig Amfteldam, niet denkende om te minnen, Terwyl de Koopfortuin geduurig ftreelt zyn zinnen, En zyne wakk're vly| met win ft op winft verzoet, En alien morgen met een nieuwcn zegen greet> "Word eindelyk gewaar de Licfde en haar vermcogen, En in zyn borft gekwetft door 't vuur der blinkende oogen Van fchoone Elizabeth, die alle harten blaakt. Geen Bofcheik word zo fnel van 't blikfemvuur geraakt, Ala hy, getrofFen e&r hy 't denkt. Dies moet hy zwichten, Aanbiddende die twee bekoorelyke lichten, E£r
|
||||
|
HUWELYKSZANGEN. 293
Eer dat de vlam zyn hart en aderen verteert,
Hoe lang hy 00k zich zelf hier tegen had verweert, Het poogende in zyn borft te ontveinzen of te fmooren: Maar zonder vrucht: hy vind zyn mocite en vlyt verlooren. De brand, te naauw geparft, barft eind'lyk feller uit. Zo bruifcht een fterke vloed, van geen geweld geftuit, Van een verwoeden wind gedreeven, door de daalen En koorenakkers, in zyn vaart niet te achterhaalen. Al wat op 't Aardryk ooit zyn geeft vermaaklyk fcheen t
Is geenszins hem nu zo gevallig als voorheen. Wat is 't, in rykdom en verftand te zyn verheven, Indien men eenzaam moet verflyten jengd en leevcn ? Indien men 't zoet genot derft van een mingenoot, In wiens gezelligheid, in welkers zachten fchoot Men 's lcevens laft verlicht, begroet met lieve lonken? Wat is een Huis, met wat fieraaden 00k befchonken, Als 't mift het vrolyk licht van 't fehoone vrouwebeeld ? Een droevig nachtvertrek daar alles- liaaft verveelt. Dit dacht Heer W e s t e n d o k p , met zynekwaal verlegen: Maar Liefdc, die hem is, gelyk 't Gcluk, genegen, Geleid hem by de Maagd, wiens flonkerend gezicht Het Huis te Kroonenburg met zonneglans verlicht Aan 't Stichtfche Tempe, daar ze in hofwaranderyen, Als een Pomone, ontfchuilt de minnaars en het vryc'n, Alleen verftrekkende de hulp, de hoop en trooft Der waardige Ouders> die, verheugd in 't eenig Krooft, Dat hun de Hemel fchonk met zo veel ryke gaaven, Van 't laftig ftadsgcwoel bevryd en 't moeilyk flaaven, Oa 3 Zich
|
|||||
|
»
|
|||||
|
z94. HUf ELYKSZANGEN.
Zich zelven koeft'ren in een aangenaame ruft.
Hier vind de Minnaar al zyn leevensvreugd, zyn lull
In 't vricnd'lyk voorwerp van zyn wenfch en minnezorgea,
Die nimmermeer zyn ziel verlaaten ; 't zy de morgen
Zyn liefde een held'ren dag beloove, of dat de nacht
Bezwalk' die ftraal van hoop, en luifter' naar zyn klagt.
Hy durft dc Schoone pas uit dtep ontzagh genaaken,
Terwyl zyn oogen zich gaan weiden en vermaaken In haar bekoorlykhe£n j daar ze aan een zuiv'rebron, In koele fchaduwen voor 't blaaken van dc zon Gezecen, alles brand, en met vergoode lonken, Als Daphne, Febus doet verlieven en ontvonken, Zelf blyvende even koel en koud, als killig ys. Hy ziet haar dan in dit vermaaklyk Paradys, Daar alles fchynt zyn liefde en wenfchen aan te kweeken, En, van verwond'ring Horn, geen eenig woord kan fpreeken ? Tot hem de Liefde, die zich nooit verlegen vond, Zyn lippen opbreekt, en in zyn verliefden mond De woorden legt, en noopt de Maagd om hem te hooren. MynSchoone, (vangthyaan ) zokrachtigin'tbekooren,
Zult gy noch langer myn getrouwe min weerftaan, En myn gebeden, en myn dienften fler verfmaen? Och! gy fchynt myne klagt te ontvlien hoe langs hoe wreeder. Schiep u Natuur daarom zo zacht, zo malfch, zo teder? Laat vry Anaxareet veranderen in fteen, Die, als een harde rots, voor 's minnaars noodgebeen Bleef onbeweegelyk en zonder mededoogen; Tot ze eindlyk wierd te laat met zyn verdriet bewoogen. Och!
|
|||||
|
•
|
|||||
|
HUWELYKSZANGEN. 295
Oeh! volg dat voorbeeld niet; maar zie hoe alles paart;
Hoe flam op flam zich zelf vereeuwigt en bewaarc;
Hoe boom, hoe bloem en plant elk hunne \ve£rgae ftreelen
De bofch en veldgoon hun verliefde wonden heelenj
Ja, hoe Diana zelf, in \ve£rwil van dc Zon ,
Verleert haar fierheid, en bemint Endimion. f hoolen
Verlaat toch de eenzaamheid} fchroom voor de onzichtb're
Waar in de Saters, tuk op 't minnen, zyn verfchoolen,
Die vaak een fchoone maagd belaagen eer zy 't weet.
Denk, denk aan Sirinx, die, van Pan te fnel, te wreed
Vervolgd, hoe luid zy riep en kermde, ging verlooren :
Men kan den nagalm in het piepend riet noch hooren :
En of hy, fpeelende, haar naam, haar fchoonheid eerc,
En maakt onfterfelyk, zy blyft in riet verkeerd.
Wat baat het of ge al > met verheevene gedachten,
Ten Hemel opftygt, en zyn werken leert betrachten,
Zo wonderbaar in al de fchepfelen verfpreid j
En, als een vyandin van traage ledigheid,
Matuur in haare kunft weet vlytig te achterhaalen ,
Door allerlei gebloemt' bekoorlyk af te maalen,
Met keur van kleuren, naar het leeven gefchaakeerd,
Waar aan zelfs Zeuxis, hoe in Schilderkonft volleerd,
Zich licht vergreep, den fchyn aanfchouwende voor't vvezen -,
Zo gy de bloemen, zo volmaakt, zo uitgeleezen,
Van u\v bevallige gelaat, dus onberaen,
Laat, zonder zorge voor afzetfels, fier vergaan,
En onverfchillende, uw getrouwen minnaar kwynen,
Schoon gy hem ziet,als't fheeaw voor't aorinevuur,verdwynen?
Wat
|
||||
|
i96 HUWELYKSZANGEN.
Wat baat het dat ge uw jeugd en glans , geroemd atom,
Slyt zonder minnevreugd, flyt zonder bruidegom, Die u een fcherm en fchild voor allcrlei gevaaren Mogt veilig ftrekken, en voor overlaft bewaaren, Bezorgd dat geene doorne uw voetzool ooit verzeer'} Noch wind, noch regenvlaag, noch zomerhitte u deer' $ Dat geene honigby uw lipjes kwetfe in 't daalen, Ora daar den roozendauw, viool en tym te haalen; Of dat de fchorre lier van eenen boerfchen knaap Uw oor geweld doe, en verftoore uw zachten flaap. Leer, leer toch eenmaal eens veranderen van zinnen, En, ee"r uw lentetyd. glipt hcene, 't vrolyk minnen; Op dit uw Stamhuis leeve, en bloeije in vrucht op vrucht. Hier zwecg hy, wordende geftuit door zucht op zucht
Van zyne Elizabeth, met zyn verdriet bewoogen. Zy antwoord hem, door zyn verdienften opgetoogen, Door zyn oprechte trouw verrukt, met haar gezicht, Dat, van de.Liefde in 't eind geopend en verlicht, Zyn gaaven en zyn deugd in vollen dag ziet blinken. Nu fchynt hy in een zee van welluft weg te zinkem
Daar hy, begnnftigd van 't Geluk en van de Min, Zyn Huwelyksverbond fluit met zyn Zielsvriendin, Die, hem omhelzende, laat zacht haar mond ontflippen: 'k Bemin} terwyl hy 't vaft vetzegek aan haar lippen. Zo geeft een oogenblik, zo geeft een wenfchlyk uur, Waarom dat vaak zo lang geftreen word al te zuur. Nu fchynt het alles mee in zyn geluk te dcelen,
Men hoort thans anders niets als minnezangen kweelen. Elk
|
||||||
|
HUWELYKSZANGEN, 297
Elk is met lauwerier, met palm en mirth verfiert, Daar 't aad'lyk Kroonenburg, verheugd, de bruiloft vierf, Het hoofd verheffendc veel hooger als voorheenen, En alles toevloeit op dit zegenryk vereenen, Nooit zynde van zo fchoon een glans, noch dag beftraald. De vrede en vriendfehap gaan hier weiden onbepaald j En Amalthea ftort hier uit haar vollen hooren Van Overvloed, als of de Goudeeuw was herbooren$ En, alles in zyn bloei, op nieuw een Lentetyd, Aan Bruidegom en Bruid zo gloryryk gewyd; Daar de Amllel en de Vecht met al de Stroomnajaaden Toejuichen hunne Trouw, van blydfchap overlaaden. De Huwlyks Hymen voert den rei, van zynen glans Veel prachtiger als ooit befcheenen, bly ten dans Op 't klinken van de fluit, van bom en veldfchalmeijen , Om Bruidegom en Bruid, naar 't bruiloftsbed te leijen. Gelkven, fpoed u; gaat, en offert uwe jeugd
Op 't altaar van de Liefde, in onbepaalde vreugd. Ver'cendop 't Huh te Kroonenburg, den XXFIl(l'»
van Oogfimaandy MDCCV11.,, |
|||||||||
|
Tp
|
|||||||||
|
OP
|
|||||||||
|
»
|
|||||||||
|
j98 HUWELYKSZANGEN.
OP HET HUWELYK
VAN DEN HEERE
JAN SWART,
EN MEJUFVROUWE
SARA van HEULE.
D* minnekeur is cen betovering der zinnen,
Blykt klaar in Sara, die, fchoon ze is alom geacht
Voor fchrander van vernuft en oordeel, onverwacht Haar hart,hoe fier't ook fcheen,laat van eenSwART verwinnen.
Zy, op zyn trouw geruft, zweert eeuwig hem te minnen}
En fchoon elk treurt met Swart, en Swart verbeeld denachf, Beftaat haar vreugd in Swart, die zyne zorg verzacht,, En, met zyn bruiloft, ziet zyn leevensheil beginnen.
Zo gaan zy, toegejuicht met zegegalm op galm,
Langs 't minnefpoor, beflrooid met mirth en maagdepalm, Hun minncwonden in elkaers omhelzing heelen. Uw keur, 6 Bruid! blcci fteeds gelukkiginuw Swart,
Zo zuiver in zyn trouw als blank van deugd en hart. Leef lang, en wil met hem veel blanke Swartjes teelen. Vtr'etnd den XX Tl Iff'" van Herfft-
maand, MDCCV11. Of
|
|||||
|
■
|
|||||
|
HUWELYKSZANGEN. 299
OP HET HUWELYK
VAN DEN HEERE
GERRIT FORTGENS,
EN JONGKVROCJWE
ANNA GRYSPEERT.
JL/e Min, 6 Fortgens! bragt gelukkig u aan'tSpaaren,
Om eene Bruid, zo fchoon van zeden als gelaat, Die, als een Morgenzon, in 's leevens dageraad, Verwond'ring en ontzagh, waar dat zy blinkt, kan baarem
Uw A n n a a s hemelglans komt vriend'lyk op te klaaren,
De nevels, die uw min deed kwynen buiten raad, Daar op uw eed'le deugd en trouw haar liefde ftaat Gegrondveft, om met u onfcheidelyk te paaren.
't Juicht alies om uw Echt: 't Y vloeitmetlosfentoom,
En mengt zyn blydfchap met uw Bruids Geboorteftroom, Wiens Veldpoeet uw lof zingt op vergoode toonen. Bekoorlyk Paar, elk wacht uit uw geachte vlam,
Tot roem van Haarlem, tot geluk van Amfteldam, Beftraald van 's Hemels gunft, een reeks van braave Zoonen. Ver'eenJ den XXXfl*> van Wyit-
maand, MDCCVLI. <PJ> 2 OP
|
||||
|
;oo HUWELYKS2ANGEN.
OP HET HUWELYK
VAN DEN HEERE
DAVID MATHEUS
deNEUFVILLE, en jongk;vrouwe
JACOBA van GELDER.
IN ooit heeft de Liefde zo volmaakt gezegepraalt
Als in Heer David, om zyn gaavcn hoog gepreezen, Daar zyne Minnezon is heerlyk opgcreezen, A\ tevens van haar glans en van't geluk beftraald.
Hoe mild, hoe ruim word zyn verlicfde zorg betaalt,
Nu hyde bloefem van Jacobaas vriendlyk wezen, De lenteroozen van haar lieven rnond mag leezen, En weiden in een beemd van welluft onbepaald.
Bekoorlyk Paar, de Mei poogt in uw vreugd te deelen:
Zy viert uw Huvvlyksfeeft met duizend orgelkeelen Van Nachtegaalen, die zich zengen aan uw vlam. Dione flert uw Echt met mirthe-en roozekransfen,
Daar Hymen uwe min, by 't licht der bruiloftsglansien, Voorfpelt den wasdom van uw gloryryken Stam. Ver'eend dtn XVIII tn van Gras-
maand, MDCCV11L. OP
|
||||
|
HUWELYKSZANGEN.
|
|||||||
|
301
|
|||||||
|
OP HET HUfELTK
VAN DEN HEER.E
JACOB HENNEBO
ADRIAANSZ. EN JONGKVROUWE
MAGDALENA BARNAARD.
Wie zag de Liefde ooit van des Hemels trans,
Met meerder vrucht, met vn'endelyker glans, In eene nis van diamante ftraalen, En zonnegoud, op 't Aardryk nederdaalen ? Terwyl zc een geur, en dauw, vol godlyk zoct, Verfpreijende, verwekt een zuiv'ren gloeds Daar zy door haar gewyde minnevlammen, Te zaamen paart twee zegenryke ftammen, Aan 't Spaaren en aan d'Amftelftroom vermaardj Om hunne trouw en deugden dubbelwaard, Dat Liefde hen poogt eincHoos te onderhouwen , En hun geluk, door *t onderlinge trouwen Der Telgen, deeds te kweeken onbepaald, . Zo lang de Zon den waereldkloot beftraalt : Zo moogen zy zich, als een ejk, verhefFen, Van geenen ramp noch on\ve£rvlaag te treften. Tf 3 Bit
|
|||||||
|
■
|
|||||
|
t HUWELYKSZANGEN.
Dit heilryk Paar, gezengd van zulk een vuur,
Geleid op 't fpoor, dat de edele Naruur Voorheen bereidde en baande in 't minzieke Ecden, Gevolgd, verzeld van duizend.zaligheden, Ziet eindetyk, met zyn verliefd gezicht, Dien blyden dag, dat wellekoome licht, Waar op de Min het zal door d'echt vereenen , Zo aangenaam, zo gloryryk verfcheenenj Als of het Febus lufte, om, aangedaan Met al zyn pracht, het bly ten dien ft te ftaan; Terwyl hy de Aard hoort om zyn liefde zuchten, Bezwangerd van zyn gloed met goude vruchten, En Klitie hem, in haar trooftloos lot, Volgt, buiten hoop van 't zoet en 't lief genot. Dus mild beftraald, verkwikt van 's Hemels zegen,
Als 't dorftig kruid door vruchtb'ren lenteregen, Gaan zy, gekroond met groene mirth en palm, Alom begroet met blyden galm op galm, Naar 't echtaltaar, om 't offervuur te ontfteeken, Daar hunne trouw, van tyd noch dood te breeken, Geftaaft word, en in eeuvvig diamant Geklonken, door des Almagts fterke hand. Zo vaft een trouw zal de Echtgenooten geeven Volmaakte weelde, in een gezellig leeven, Dat hier op Aarde een Paradys verbeeld; Waar in zy, van 't geluk gevleid, geftreeld, Zich zullen, vry van ongeval, verblye'n, En fteeds elkaer beminnen, kusfen, vryen, En blaaken, door een onderlinge luft, Die fteeds gelefcht, en nooit word uitgeblufcht. Dan fpiegelt zich Hcer Hennebo in de oogen Van zyne Bruid: dan pryfthy, opgetoogen, Haar
|
|||||
|
HUWELYKSZANGEN.
Haar prille jeugd, haar vriendelyk gelaat,
Dat, blinkende, als een lentedaageraad, Pronkt fchooner als de blonde Mai, met bloemen Van frisfcher glans en kleuren, waard te roemen j Haar zeden, die een baak zyn voor de jeugd, Haar fchrand'ren geeft, welleevendheid en deugd, En al 't fieraad, waar mee" zyn Uitverkooren Is van Natuur voor hem alleen gebooren} Voor hem alleen, daar hy, van min verrukt, De karsfen van haar lieve lipjes plukt, Met eene vreugd, onmooglyk af te maalen. Maar wie, wie kan zyn minnevreugd bepaalen ? Als Barnaards eenig Krooft, zyn Magdaleen, Op haare beurt, zo vol bevallighee'n, Zo zoet, zo te&r, op haare fchelle fnaaren, Met geene kunft noch klanken te evenaaren, Verheft zyn trouw, haar wederliefde waard, Zyn kloek vernuft, zyn edelmoedige aart, Zyn groot geduld, gerekt met zo veel imarte, Waar mee, waar door hy eindlyk van haar harte, Noch nooit van liefde of minneklagt verheerd, Ter goeder uur, gelukkig triomfeertj Terwyl hy voelt zyn borft noch meer ontvonken, Geftreeld door 't zoet geluid, en haare lonken. Dan gaat het al op haar muzyk ten rei: Dan fpeelt de fluit, dan klinkt de veldfchalmei, En 's dichters lier , haar kunft en min ter eeren: De wildzang fchynt op maat te kwinkeleeren : En Filomeel, die thans haar hoon, haar leed, Van Thereus min en wraak vervolgd te wreed, Eer zy wierd in een Nachtegaal herbooren, Laat op dit feeft haar orgelkeeltie hooren: |
||||
|
j, HUWELYKSZANGEN.
En 't Haarlemfch Bofch, Kupido toegewyd >
Daar Venus haar Adoon belonkt en vryd,
Verheft verheugd zyn bladerryke kruinen,
Op dit gefchal, veel hooger als de duinen,
Die blinken door de bruine fchaduw heen.
Hier is't dat eerft de fchoone Bruid verfcheen
Aan 's Bruigoms oog: hier is het dat de Liefde,
Door haar gezicht, zyn borft zo diep doorgriefde;
Hier hoorde 't ftil geboomt' me£doogende aan
Zyn klaaggebeen, als hy, met zorg belaSn,
Vol hoop en vrees, om trooft kwam eenzaam waaren.
Nu juicht met hem al 't Woud•, nu juicht het Spaaren,
En rolt en ftroomt 't nabuurig Y te moet,
Dat, met een zacht geruifch, hem vrolyk groet,
Om onder een hun guile vreugd te mengen.
De Nimphen, die in 't koele nat zich zengen,
Gevoelende den weerfchyn en den glaus
Der huwlykstoorts 3 gaan op het zoch ten dans
Daar zy den galm der bruiloftsreijen hooren.
Gelieven, niets moet uwe blydfchap flooren:
Niets kwetfe uw min. Ruft op een roozebed Vol geuren, van geen doorenen bezet. Des Hemels gunft zy deeds uw echt geneegen. Zo groeije, en bloeije, in allerleijen zcgen, Tot Haarlems nut, tot heil van Amfteldam 3 Heer Henneboos, met Barnaards braave Stam. Zo moogen bei de Grootvaars in de Neeven , 't Vereende Paar ten prys, onfterrlyk leeven. Vifeend te Haarlem den XIII'» van
BloeimaanUy MDCCVIIl. |
|||||
|
OP
|
|||||
|
HUWELYKSZANGEN. 305
OP HET HUW EL YK
VAN DEN HEERE
CORNELIS MARCH ANT,
EN MEJUFVROUWE
CHRISTINA UILENBERG.
JTJ.eer Marchant ziet, na veel klaagen,
't Vrolyk einde van zyn druk,
En den dag van zyn geluk,
Door een nacht van zorgen, daagenj Dag, die vol van hemeldouw,
Zegent zyn geroemde trouw.
Dag, die hem doet adem haalen,
En, met leevend goud gehuld,
Al zyn wenfch en hoop vervultj
Dag, die, met vergoode ftraalen, 't Wierook, van de Min gekweekt,
Op het echtaltaar ontfteekc.
Wat kan hy nu meer begeeren,
Voor zyn liefde, voor zyn vreugd,
In het blaakenft van zyn jeugd,
Daar hy bly mag triomfeererij Daar zyn trouw word mild beloont,
En met mirtheblaan gekroont?
Qq Niets
|
||||
|
HUWELYKSZANGEN.
Niets behoeft hy meer te vreezen,
Gaande ftryken met den buit,
Met Christine, een fchoone Bruid,
Om haar gaaven hoog gepreezen, Wiens bekoorelyk gezicht
Zelfs den dag verheugt en 't licht.
Liefde maalde, in haar gedachten,
De eed'le deugden van March ant, Zyne trouw, zyn kloek verftand, En al wat een maagd mag achten
In een minnaar, die volmaakt. Die ftandvaftig vryt en blaakt. Zy moet eindelyk me£ leeren,
Hoe ze ook 't huwen heeft gehaat,
Dat de Liefde zich nooit laat Van een fiere maagd braaveeren,
Buigende voor 't zoet geweld, Dat al 't Aardryk wetten ftelt. Laat vry Atalante vluchten
Voor Hippomenes, die 't fpoor
Van haar voeten nooit verloor: Laat zy loopen, laat hem zuchten$
Eind'lyk heeft hy ze achterhaalt, En zyn min gezegepraalt. Nu ziet hy in 't licht der oogen,
Van zyn leevens zonnefchyn,
Van de aanvallige Christyn,
Straalen 't minlyk mededoogen, En vol vreugd, ter goeder uur,
Vonkjes van 't Idalifch vuur.
|
||||
|
HUWELYKSZANGEN. §07
Hy gedenkt met meer aan 't lyen,
Zacht geftreeld van 't bruiloftslied,
Noch het doorgeftreen verdriet
Van zyn blaaken, van zyn vryen, Nu Christina, 't weig'ren mo£»
Hem reikt bei haar armpjes toe.
Even als des Hemels zegen,
Boomen, bloemen, kruid en plant,
Na een heeten zonnebrand,
Opluikt, door een frisfchen regen, Laaft haar weermin zynen gloed,
Ziedende door al zyn bloed.
Zy, die kwam zyn vlam te ontfteeken,
Zal ze 00k blusfchen, ftond op ftond,
Met de kusjes van haar mond>
Mond, vol tym en honigbeekeni Lipjes, om en om bezet
Met de geuren van Hymet.
Al de lelyen en roozen,
Die in 't vriendelyk gelaat,
Schooner als de dageraad
Vrolyk bloeijen, vrolyk bloozen, Met zo veel aanminnigheen,
Gunt ze aan haar Marchant alleen.
Ga dan, Bruidegom, ga heenen:
Wyd uw heilryk huwlyk in:
Pluk de vruchten van de min.
Venus Star is reeds verfcheenen, Om mee bly ten rei te gaan,
En uw vreugd ten dienft te ftaan.
<gj 2 'kHoor
|
||||
|
HUWELYKSZANGEN.
*k Hoor de dart'le Minneboden,
B- nkende van hemelglans,
Gaandc, op Hymens fpoor, ten dans,
Uwe min ter bruiloft noden, Met een goddelyk geluid:
Ga, en kus uw fchoone Bruid.
Het geluk blyve u genegen.
Eeuwig bloeije uw liefde en luft.
Geen verdriet verftoore uw raft;
En uw echt zy, door Gods zegen, Steeds een fchoone bruiloftsdag,
Dien nook glans ontbeeren mag.
Teel bekoorelyke Looten, Die uw liefde en ftam vergrooten. |
||||||||
|
Vtr'etnd den IL^van Herffi-
maand, MDCCVIll. |
||||||||
|
HUWELYKSZANGEN. 309
OP HET HUWELYK
VAN DEN EDELEN MANHAFTEN HEERE,
DEN HEERE JOAN OFZE,
CAPITEINFAN HET EDELE MOGENDE COLLEGIE
TER ADMIRALITEIT TE AMSTELDAM} EN JONGKVROUWE
CATHARINAMARIADOMMER.
Jrleer Ofze buigtdanvoordeMin, wiens heldenmoed
Voor 't oorelogsgeweld nooit zwichtte op N ereus baaren. Zo ftrengelt Venus mirth in Mavors lauwerblaaren, Daar ze in zyn ftaale borft de liefde ontfteekt en voed.
Hy blaakt vanfchooner vlam als Paris, door wiens gloed
In Troje en Grieken brandde een krygsvuur van tien jaaren* Wyl Helena 't gelaat, noch glans kan evenaaren, Van C a t h a r 1 n a , die het al verlieven doet.
Boet j overfchoone Bruid, uw Bruidcgoms verlangen :
Schroom niet den braaven Held in uwen fchoot te ontvangen, Dus ftreelde een teeil'rc Maagd Alcides minnebrand. Hy zal zyn krygslauwrier fteeds ofF'ren aan uw voeten,
En aan uw blanken hals alle oorlogszorg verzoeten. Zo wacht men uit uw Echt een Held tot heil van't Land.
Gttrouvidden VlitnvanLouitmaand, MDCC1X,
Sa 3 ov
|
|||||||
|
*
|
|||||||
|
3io HUWELYKSZANGEN.
OP HET HUWELYK
VAN DEN HEERE
GERRIT WESSENS,
EN MEJUFFROUWE
JOHANNA TARWE.
VJezelligheid, die, als de Zon vol blyde ftraalen,
De treurige eenzaamheid verdryft, en al wat leeft Verkwikkende, Natuureenvrolyk wezengeeft, Kwam van den Hemel, met de Liefde, op't Aardryk daalen.
Dit wift Heer Wessens zo verftandig af te maalen
Aan Tarwe, uit wie zyn liefde en leeven voedfel heefr, Datzy, zo wys als fchoon, zynwenfchnietwederftreeft, Maar hem, verwonnen van zyn trouw, laat zegepraalen.
O nooitvolpreezen Twee! fmaakt al het heilryk zoet
Der mee'genoodfchap, in zo groot een overvloed, Als ooit vereenigd paar kreeg van Gods welbehaagen. Dus zy uw Echt, op deugd gegrond, een fpieg'lend licht,
Daar gy ten tweedemaalde Liefde een tempel fticht, Waar in ge, als Baucis en Filemon, flyt uw dagen. Vtfe'end den XX III dm vax Lente-
maand, MDCCX. O P
|
||||||
|
#
|
||||||
|
ti
|
||||||
|
H U W E L Y K S Z A N G E N. 311
OP HET HDWELYK
VAN DEN HEERE
JACOB COESAART,
EN JONGKVROUWE
IDA ARNOLD.
D e Huwlykshymen, die gewyde vlammen fticht,
Verkwikt en onderhoud al 't menfchdom met zyn licht, Dat onuitblufchlyk blaakt , aan 't eeuwig vuur ontfteeken, Waar met Prometheus in zyn kleibeeld wift te kweeken 't Zielvoedend leeven, aan natuur zo wellekom. Het luft hem, die u blaakte, 6 braave Bruidegom ! Door zyn vergooden gloed, u, met uw Bruid, te leijen, Naar 'tAltaar, toegejuicht van fchelle bruiloftsreijen, Daar hy uw Echt, alom geroemd, wyd plegtig in -, Voorfpellende u, de nyd ten trots, dat owe min, Door overvloed van vreugd, door overvloed van zegen En vergenoegen, met geen fchatten op te weegen, Zal bloeijen, en zyn licht fteeds blaaken, ongefchend, Om uwe trouwkoets tot uw laatfte leevensend, O
|
||||
|
3i* HUWELYKSZANGEN.
O nooitvolpreezen Bruid! wat 's uw gcluk volflaagen,
Bevallige Ida, die uw lieve lentedaagen, Uw pas ontlooken jeugd, in's leevens morgenftond, Aan eenen Minnaar , zo volmaaktvandeugden, gont, Wiens edelmoedig hart, geprikkeld van zyn lyden, Moeft in het veld der Liefde, om 't uwe, zo lang ftryden ; Nu tusfchen vrees en hoop, nu droef, dan bly te moe1, Tot gy 't hem legt, ten prys van overwinning, toe : Daar gy zyn fmart, waar in gy reeds zo diep komt deelen, Met lonkjes, lagchjes, en met kusjes poogt te heelenj En hy zo teder, van uw we£rmin overtuigd, Den zoeten honig van uw lekk're lipjes zuigt ? Terwyl hy, door uw glans en gaaven opgetoogen, In 't vriendelyke licht van uw bekoorlyke oogen, In 't aangenaame blank en bios van uw gelaat, Veel fchooner blinkende als een lentedageraad, Zich zelven fpiegelt, en verkwikt zyn hart in 't blaaken. Zo kan zich Febus met de blonde Mei vermaaken, Wanneer hy, gloeijende van liefde om 't hoofd, belonkt 't Minkweekende gelaat, haar koele borft ontvonkt, En zy een roozegeur vermengt met zyne ftraalen, Verwelkomt en begroet van duizend nachtegaalen. Zo ftreelt ookPeleus, nooit verzaad noch moe gekuft, De blanke Thetis in een zee van minneluft:; Terwyl de jeugdige Najaaden vrolyk kweelen, De jonge Tritons op kinkhoorens dartel fpeelen, Vrouw Doris voert den rei ten dans op deezen toon, En 'tZeehof fchatert, zulk een blydfchap ongewoon. Maar
|
||||||
|
HUWELYKSZANGEN. 31$
Maar kan Coesaart wcl zyn verwondering betooment
Nu tevens hem 't geluk en weelde toe komt ftroomen,
Als hy uitmunten ziet in 's ligchaams fchoone leeft,
Van zyne Mingenoot, noch fchooner ziel en geeft,
En zuiv're zeden , van natuur haar aangebooren ?
Dan pryft hy 't huwlykslot, hem van om hoog befchooren:
Dan roemt hy zyne Braid, en van zyn edel vier
Genoopt, haar ryk verauft, en deugden op zyn lier,
Die eindeloos haar zal verhefFen en waardeeren.
De Reijen zingen, op dien toon, zyn min ter eeren,
En Y en Amftelftroom met aangenaam geluid:
Hun klanken rollen, van de winden niet geftuit,
Langs zachce golfjes heen: de Waternimphen dansfen,
Op't ruifchend zoch^beftraald van't licht der bruiloftsglansfen:
Haar boezems blaaken mee, ontvonkt van zulk eengloed,
Waar uit de Zeevaardy ziet alle heil te moetj
Terwyl de Koopfortuin, den Bruidegom genegen,
Zyn Echt een ftut zal zyn door allerleyen zegen,
Tot roem, tot glory van de Beurs van Amfteldam.
ZobloeifteedsHeerCoESAARTs,zobloeiHeerARNOLDsStam,
Die eeuwig zullen in hun Telgen zich verheffen,
Als eikenboomen, van geen blikfemen te treiFen}
In welkers fchaduwen 't vereende Paar, geruft,
De goude Bruiloft viere in onbepaalde luft.
Zo moet dit huwlykslicht, met zulke fchoone ftraalen
Als 't oprees, fpade, en als de Zon, vol glory, daalen.
yer'ccndden XXXflm van Lente-
7»aa?id, MDCCX. Rr OP
|
|||||
|
-
|
|||||
|
$14, HUWELYKSZANGEN.
OP HET HUWELYK
VAN DEN HE ERE
VICTOR DE HAAN,
EN JONGKVROUWE
ANNA van GESSER.
D e wakk're Ha an juicht, na een nacht van minnekwaalen,
Islu voor zyn oog verfchynt zyn Liefdens dageraad, Met zulk een vriend'lyk licht, met zulk een fchoon gelaat, Gelyk Aurora blinkt om Cephalus te onthaalen.
De Bruiloftsrei verdooft den klank der nachtegaalen:
't Juicht alles met De H a a n } terwyl de Min de maat Van 't bly triomflied met zyn dart'le wieken flaat > De Min, waar door zyn deugd mag moedig zegepraalen.
Bekoorlyke Anna, kroon uw Victor: roem uwHeld,
Daar elk uw fchoonheid, en zyn eed'le gaaven meld. En wat Verwinning is meer waard te zyn gepreezen? Dus moet De Ha an noch lang zyn Liefdens morgenftond
Zo fchoon zien blinken als de Zon; zyn Trouwverbond, Zyn Handel, Stam en Naam van God gezegend wezen. Vtreend den VUn van Gras-
maand, MDCCX. LYK-
|
|||||
|
•
|
|||||
|
L Y K- en
GRAFDICHTEN. |
||||
|
fc»g- m
LYK- en GRAFDICHTEN.
|
||||||
|
AMSTELDAM IN ROUW
OVER DEDOOD VAN DEN GROOT-
ACHTBAAREN HEERE DR. JOAN BLAEU,
OUD-SCHEPEN EN RAAD, enz.
JTloe treurig klaagt nu 't magtig Amfteldam \
Het laat het hooft van groote fmarren hangen : Een traanenvloed ftroomt droevig langs de wangen, Om Blaeu, het hooft van zyn doorluchten Stam,
Door doods geweld (ach, ach!) ter neergeflaagen^ Om zulk een zuil van deeze Stad, en Staat.
Dit tuigt aan 't Y de Rechtbank en de llaad,
Wier laft hy met zyn fchouderen holp fchraagen. Hoe blonk hy uit in arbeid, moeite en zorg,
Om voor het Land en vryheid flaag te waakenF De burgerliefde in 't aanfchyn ftond te blaaken; Hy was voor hen een vafte wagenborg.
Geen wonder dan, dat dankbaare Amftelaarea In hem den roem van hurme wapenkroon
Befchreijen, met een jammerenden toon>
En zucht op iiicht met bitt're traanen paaren, Rr $ Mass
|
||||||
|
3i8 L Y K- en G R A F D I C H T E N.
Maar 't leeven van dat Licht is uitgeblufchtj
Die Zon zo ryk van heerclyke ftraalen, Ora boven zon, met grooter glans te praalen, Daar hy eerft recht, bevryd van Staatzorg, ruft.
La at vry de nyd aan zyn gebeente knaagen: Zyn wysheit, trouw , en gloriryke naam,
Zyn overlang op vleugels van de Faam,
Langs land en zee, aan 's Waerelds eind gedraagen. Dies zal de deugd des treffelyken Mans,
Die 't Aardryk zelf een Waereld heeft gegeeven* Onfterflyk na zyn dood voor eeuwig leeven, Zo lang het licht ftraalt van des hemels trans.
Hy fterve ook nooit in zyn beroemde looten, Wier deugden lang aan Amftels burgery
Betoonden klaar uit welk een Stam dat zy,
Tot yders heil, vergeefs niet zyn gefproten. Dit zy tot trooft van Gysbrechts Stad, die fchreit,
En nevens my in rouw begraven leit.
GRAFSCHRIFT.
H ier ruft de braave Blaeu, een wonder van zyn tydj
Wiens trouw, van deugd bemind, van de afgunft wierd benyd: De roem van 't Y, wiens ziel ten hemel is verheeven, Te waardig om hier in de ondankbaare eeuw te leeven. Overkden den XXVI Ilfim van Winter-
maaud, MDCLXXIIL |
||||||||
|
OP
|
||||||||
|
■
|
||||||||
|
■
|
|||||||
|
LYKi inGRAFDICHTEN. $i9
OP DE DOOD
VAN MEVROUWE
GEERTRUID VERMEUL
B L A E U, WEDUWE VAN DEN VOORGEMELDEN
GROOTACHTBAAREN HEERE. /io legt gy dan ter ne£r, en onder 's doods geweld
O Geertruid! die hem vaak uitdaagde in 't open veld,
Maar naauwelyks, helaas! hebt gy den ftryd begonnen,
Of hy verwint uw hart als gy hem had verwonnen.
Nu ruft gy eind'lyk dan van doorgeftredn verdriet,
Mevrouw, daar gy in vree1 de zoetfte vreugd geniet
En vruchten van uw deugd, die met haar fchoone ftraalen
Onfterflyk lichten zal. Gy moogt ten graave daalen*
Maar zy blyft eeuwig als het waardigfte fieraad
Van 't aardryk, daar uw roem zo klaar te leezen ftaat:
't Zy gy de Waereld en haar ydelheid met voeten
Vertreed, oft bitter leed der rampfpoed kunt verzoeten,
Met
|
|||||||
|
■
|
||||||||
|
pto LYK-enGRAFDICHTEN.
Met een ftandvaftigheid die alle kwaalen tartj Wanneer gy zonder pyn geneefc de zwaarfte fmart, En 't wankelend geval geduldig kunt verdraagen. Als u de ondankbaarheid floeg de allerfelfte flaagen, Dan ftont gy pal, en nooit van raad en trooft ontbloot, En volgde 't fpoor van uw doorluchten Echtgenoot, Die, als hy van de nyd wierd onverdiend vertreeden, Hec Staatsgezagli , dat hy onkreukbaar fteeds bekleedde, Kloekmoedig, aflei en met taai geduld en vreugd, Den lafter duldde, als 't loon van zyne trouwe deugd Gy leeft met hem, Mevrouw, daar heerelyker kroonen Van onverwelkb'ren lof uw glans volmaakt vertoonen. Nu ruft, nu triomfeert ge; en uw Godvruchtigheid, Die zelfs in 's hemels zaal een zoete geur verfpreid, Verwon al 's Waerelds lull: het fterven was uw leeven} Terwyl uw zuiv're ziel wierd om haar deugd verheeven. MDCLXXVIL
|
||||||||
|
•
|
||||||||
|
OF
|
||||||||
|
■
|
||||||||
|
LYK- en GRAFDICHTEN. 321
OP DE DOOD
VAN DEN ED. MANHAFTEN HEERE
MICHIELd.RUITER,
HARTOG, R I DOER, enz.
V. ADMIRAAL GENERAAL VAN HOL-
LAND EN WESTVRIESLAND. |
|||||||
|
JVlen help met klaagen, zuchten, fchreijen,
Voor 't dierbaar ligchaam van den Held,
Hoe oud, helaas! te jong geveld,
Het graf van zyn triomf bereijcn •, Tcrwyl zyn kracht, nooit overheerd,
Den gantfchen Aardkloot oni braveert,
Die zwarren Moor en Indiaanen Noch doodverft, naa zyn dood, met fchrik,
En fchud op yder oogenblik
De trotfche Turkfche halvemaanen, p Wier glans deez' held're heldenzori,
Als Vrankryks zeemagt, overwon.
Zo heeft die Michael gevochten Gelyk een Herkules van 't Land,
Van 't welk hy was de rechtehand,
Op meer als dertig oorlogstogten a Ss En
|
|||||||
|
-.
|
|||||||
|
322 LYK- in GR AFDICHTEN.
En met het Element van 't vier
Verdaadigt Hollands zeebanier.
Hy fleepte moedig met zyn kielen, Waar dat by heenftreefde over zee,
De zege en overwinning mee,
Daar hy de vyandlyke zielen Deed vallen, vluchten voor Zyn vuift,
Zo dikwils met hun bloed begruifd-
De gantfche Waereld kan getuigen Van zulk een Mars, ran zulk een moed,
En 't willig waagen van zyn bloed,
Daar 't al moeft voor zyn wapcns buigen. Hy was in zee gelyk een rots,
Al 's vyands krygsgeweld ten trots >
Die hun vermeetelheid beklaagenj Een fterke rots, waar Vloot op Vloot,
Gefchonden van zyn ftaal en lood,
Zich op tc barften heeft geflaagen, Zo pal ftond de onverfchrikte borlt,
Nooit met gevcinsde deugd bemorft.
O Held! tot heil van 't Land gebooren! Manhafte Ruiter, al te fier!
Wat ftaat uw laatfte winft ons dier!
Men won niet, toen gy gingt verlooren. Heel Vrankryk was uw dood niet waard,
Te haaft gefpild, te traag gefpaard.
Hoe heerlyk hebt gy onder 't ftryden Den allerlaatften ftryd volend,
Die u, maar aan een voet gefchend,
Doorluchtig doet ten hemel ryden! Paar hangt uw fchoone zegekroon
By Mars aan 't hoog geftarnt' ten toon;
Daar
|
||||||
|
LYK-en GRAFDICHTEN.
Daar zal men met triomfgezangen,
Naar uwc waarde, u tegengaan, En aan uwe onbevlekte da£n Staag varfche palm en lovers hangenj
Terwyl uw gloryryke naam Zich zelf ftrekt voor trompet en faam. Men zal dus hoog uw yver loonen,
Offchoon de Lafter in oris Land, Vaak tegens uwen lof gekant, Noch by de ondankbaaren mogt woonen,
Die, los gegrond op valfchen fchyn, Geen deugden fchatten als ze zyn. Doch gy, trouwhartige onderdaanen
Waar dat de Vryheid moed op draagt, Die Ruiier nooit genoeg beklaagt, Ei, balfemt hem met uwe traanen.
AI koft gy ftorten paarlenat, Noch werd uw druk gcring gefchat, Om zulk een fchat, vcor u verflaagen,
Die voor uw leeven, voor uw goed, Geftort heeft 't onwaardeerlyk bloed. Men vier', men eer' zyn zegedagen,
Die eeuwig lichten als zyn ziel, Waar door hy 't Land, naaft God, behiel, In 't gruwzaam barnen der gevaaren;
Als hy het groote Schip van Staat, Naby de wanhoop, verr' van raad, Voor 't deerlyk ftranden ken bewaaren.
Noch dunkt my, dat hy uit de lucht Om uwe welvaart wenfcht en zucht. Terwyl onze Yvorft 't hoofd laat hangen,
Van hem zo lang befchermd, befchut. Ss 2
|
||||
|
LYK- en GRAF DICH TEN.
Nu mifl hy zulk een ftcrke ftut,
En, moed- en hooploos, zyn vcrlangen, Waar in hy zag den kryg verftoord,
En Ruitek weder aan zyn boord,
Met d'ouden luifter, wind en zegen. JNu ftorc hy aan zyn lykprachtzaal,
Getroffen van zo fel een kwaal,
Niet zonder reen een traanenregen, En offert, voor den laatften pligt,
Met klaagen 't uitgefchreid gezichtj
Waar by de fleenen zelfs befteenen 't Vcrlies des treffelyken Mans,
En aller Helden heil en glans.
My dunkr, ik zic, ik hoor hen vreenen. Zy ftaap'len zich van zelf in top,
En bouwen dus zyn eertombe op,
Waar in de rocm der Admiraalen, De grootfte dien ooit Holland zag,
Krygt ruft, naa winft van flag op flag.
Men laat dus op zyn grafzerk maalen: Held Ruitbr , V krygslicht van onze Eeuw3
Lett hier, en in dien Waterleewjo Een heerlyk wonder van Europe, En Neer lands dapfierheid en hoo£e. Cverleden binnen zyn Scheepsloord, in d* baay
van Siragosfa , den XXIXfl<» van Gras- maand, desjaars MDCLXXFI. |
|||||
|
«
|
|||||
|
LYK- in GRAF DIG H TEN. 325
OP D E UITVAART
>VAN DEN ZELFDEN EDELEN
MANHAFTEN ZEEHELD.
A1 d'Aarde en Hemel treure op't lyk des grooten Mans.
Dat nu de zon, uit rouw, met flaau wer licht en glans, Zyn ftraalen fchiete, als met een lamferkleed omtoogen: Gantfch N eerland zy bedroeft, en fchrei met bloedige oogen j "Want Ruiters uitvaart wordnooitdier genoegbetreurt: En Amfteldam, dat zich heeft hooger opgebcurt Op de eer van zyn verblyf, moete in zyn traanen fmooren. Wat heil heeft nietde Staat aan zulk een Held verlooren! Die met zyn leeven mift de deugd en dapperheid, Den fchrik van alle zeen, dc trouw en 't wys beleid, Waar me£ hy in een jaar driemaal twee fterke vlooten , Met onvermoeide vlyt, heeft uit de zee gefchooten. Zyn heldenoog zag nooit zyn vyand, of verwon. Hoe krachtig fcheen dit licht! hoeheerlykblonkdiezon, Als hy met zyn gezicht de zege weg kon dragen, En met een wenk de kracht van Vrankryks vloot verjaagen I Hy ging niet ondcr, voor de doodwond van zyn voet Was afgewafTchen in een ftroom van 's vyands bloed. Hy viel, maar viel niet eer, voor hy met negen feheepen, Kwam mceft al d' endergang van veertig mee te fleepen. De Kroon van Spanje fcheen te vallen toen hy viel. Maar, N ederland, ach! ach! u treft het in de ziel, Met zulk een diepen wond, die nimmer is te heelen> Nadien uw Water-Mars, die u in zeekrakkeelen Zoo fier verdaadigt heeft, en veftte uw moogendheid, Zoo ver men zeevaart kent, helaas! verflaagen leid , Ss 3 Geen
|
|||||
|
<
|
|||||
|
326 LYK- en GRAF DIC H TEN.
Geen oogen zyn te waard' ora die niet uit te fchreijen,
En d'afgeftreeden Held naar 't graf van ccr te leijen. Het oog der Vrybeid legt nu op de ftaatfybaar. Zy zelfftaat by het lyk, en trekt, beangft en naar, De hairen uit -, om hem den laatften pligt te toonen, En, waar het moogelyk, zyn dienft naar eifch te loonen: Zy ziet, doch zieleloos, en in zo droeven ftand, Haar trouwften Vader, en de fterkfte Zuil van 't land} En valt, als hoopeloos, wyl 't hart haar fchynt te breeken, Op 't koftlyk ligchaam ne£r$ daar zy, van trooft verfteeken, Noch naauwlyks dit geluid door zucht op zucht kan flaan: O groote Veiliger van all' den Oceaan!
O dierbaar Landskleinood! 6 dapperfte aller Helden! Wie kan, naar zyn waardy, myn fchade en droef heid melden ? Want met uw dood is al myn leevensvreugd geroofd; Gy waart de fchoonfte glans en glory van myn hoofd, Dat gy in 't Schrikkeljaar zo trots weer op dorft beuren Wanneer men'touderecht fcheen van myn hals te fcheuren, Als 't Land lag ademloos, ontzenuwd van zyn magt, En gy 't verkwikte met uw hulp, geluk, en kracht, Die gy zo meenigmaal liet zien in vyftigh flagen. Ach! draagt men u in 't graf, ik word 'er mee gedragen. Terwyl ze in diepen druk zo jammert, kermt en fleent,
Ontfonkt zy 't heldenvuur noch in zyn koudgebcent': Hy fchynt met haar, en 't fchipdesvryenStaatsbewoogen: Zyn lierde en trouw blinkt noch door zyn geflootene oogen, En zweeft in vollen zwier door 't ftrydbaar aaiifchyn heen, Waar in zyn oude zorg noch even krachtig fcheen, Daar hy, hoe laat, helaas! ging al te vroeg verlooren. Maar fprak zyn mond hier noch,my dunkt,men zou dit hooren: Ik heb geltreen, volbragt, en ben geruft.' Myn dood
Befloot myn dienft voor 't Land: nu leeve ik, buiten nood, |
||||
|
LYK- en GRAFDIGHTEN. 327
In alle heerlykheid, 6 braaffte Batavieren !
Die ongeveinsd uit rouw myn uitvaart helpt verfieren. Waar 't in myn magt, zo was het oorlogsvuur geblufcht : 'k Sturf voor uw vryheid, voor uw welvaart, vreugde en mfc, Noch meer als eens > ja 'k zou u duizend levens geeven: Men zag de voorfpoed in het Vaderland herleeven Met de oude trouw, die noch vertreen leit van de nyd: Maar 'k heb in vreemde lucht geftreen den laatfren ftryd, En ach! ik kon niet meer 3 niet min, als voor u plengen Den laatften druppel bloeds. Zie wie gy nu moet brengen, O Amfteldam! naar 't graf in drceve zegepraal, Dien Hartog, Ridder, en den grcotften Admiraal, Befchermheid Michael, wiens dappere oorlogsdeugden, Den ruimen fchoot van't Y met fchat op fchat verbeugden: Een Zee-Alcides, die den roem van Hollands Leeuw Onfterflyk heeft gemaakt in 't gruwzaam krygsgefchreeuw, En door zyn leeuwenmoed liet zege op zege ontfangen. Volg dan het Heldenlyk met lykcypres behangen, Schoon zyne lauwerkrans groent eeuwig om zyn hoofd, En zyne fteevenkroon den glans der zon verdooft: Volg nu met traagen tred, daar dankbaare onderdaanen De ftraat befproeijen en doorweeken met hun traanen. Belet de rouw u 't gaan, voldoe uw minften pligt, Slaa op uw borft, en volg hem na met uw gezicht, Daar 't hooge koor nu fchynt op zyne komft te fchrikken, Hier klinkt Jaet kerkgewelt' 't gefteen, en 't heevig hikken Benaauwden treurig na: nu klemt noch eerft de fmart, En ftuit den traanenvloed: men ziet (hoe barft my't hart!) Nu 's Lands Verlofler in den fchoot van 't aardryk fluiten. Myn zangfter zwymt van fmart, en kan geen woord meer uiteru Ter aarde befieldte Amfteldam, den XVllUm
nanLentemaand) MDC1*XXV11X GRAF-
|
||||
|
328 LYK-en GRAFDICHTEN.
GRAFSCHRIFT
VOOR DEN ZELFDEN ED. MANHAFTEN HELD
MICHIEL DE RUITER.
JLJaer raft De RuiTER,'t oog,het roer en't heil van 'tLand,
De Schrik der Koningen, en 't Wonder onzer dagen; Die driemaal in 66a jaar twee Vlooten heef t verilagen, En zyn doorluchte dood gewroken met zyn hand.
GRAFSCHRIFT
VOOR DEN MANHAFTEN JONGKHEER.
GERRIT HOOFT;
ALS KAPITEIN, TEN DIENST DER VEREENIGDE NE*
DERLANDEN, IN EEN ZEEGEVECHT GEBLEVEN. Wat held're Zon daalt hier op zee voor d'avond onder,
In 's leevens morgen reeds ter middag van zyn moed ? 'tlsHoo f T,wiens eed'le glans blinkt fchooner door zyn bloed, Zyn vyand tot een fchrik, de waereld tot een wonder.
|
|||||
|
OP
|
|||||
|
LYK-enGRAFDICHTEN. 329
OP DE DOOD
VAN DEN HEERE
MR. HENRIKHOOFT,
BURGERMEESTER en RAAD der. STAD AMSTELDAM, enz.
V_/ Holland! ween, en wafch u in een zee van traanen.
De Vredevader Hooft , uw Hoofdftut, leit, ach! ach!
Gevallen, en gy fchud van d'onverwachten flag}
Een flag, die u den weg tot nieuw verdriet moet baanen! Nu gy dien Katoos mond, en zyn orakels mift,
"Waar toe zelfs de afgunft nooit zyns deugdsgelyken wift.
Zo rukt vaak de ongenae* der toomelooze winden
Den fchoonften ceder met zyn wortel uit den grond , Die met zyn breede kruin tot aan de wolken ftond, En in wiens fchaduw elk verkwikking wift te vinden.
Zo ziet een akkerman, met een befturven hoofd, Zyn veld de koorenair, zyn hart de hoop ontroofd. Dus is de groote Hooft ontydig neergeflaagen.
Een felle ontfteltenis ryd Neerland door de leen.
De haat der Vryheid mint dit groot verlies alleen,
Waaromdezon, uitrouw, metflaauwerlichtkomtdaagen. Het goud befterft, door fchrik, aan Amftels Wapenkroon,
't Gekruifte fchild ftaat van een Leeuw ontbloot ten toon.
Nu fchynen de oogen van het Staatenhof geflooten
Met de oogen van dien Held, den luifter van zyn Sram,
De zon der Vryheid, en den roem van Amfteldam! Wiens welbefpraakte tong, die 't nimmer heeft verdrooten,
Tt Gelyk
|
||||
|
3^0 LYK- en GRAFDICHTEN.
Gelyk een Cicero, in 't barnen van den nood,
Te (try den voor's Lands Recht,leit fpraakloos door deDoocL
't Gezegend Y wierd nooit zo groot een heil gegeeven,
Als toen hy 't Schip van Staat, in de ongeltuime zee Van 't oorlogsonweer, heeft behouden door de Vred} En 't leed nooit grooter leed als nu 't verlieft zyn leeven.
Gud Rome roem vry op Befchermers van 't gemeenj Men eer'dit Hooft, die hun met moed heeft naagetre£n. Schreit, Amfterdamm'ren, fchreit, en houd niet op van weenera.
U\v prachtig Raadhius, Beurs en yder Hofgebouw Kle£n zich voor eeuwig in een onverflytb'ren rouw. De Vader van uw Stad, en 't Vaderland is heenen.
Verkeerde Niobe, door fmart, in marmerfteen, Nu fmelt al 't marmer door een maateloos geween. Het Y ftaat in een wolk van 't bruine floers verflaagen ,
Waar door hy zyn gezicht ter nood noch op kan flaan , En zien zyn Hurgerhoofd in 't hel geftarnte ftaan. Daar fchynt zyn trouvv noch zorg voor Amfteldam te dragen^
Terwyl de Hemel roemt zyn deugden door de Faam, En 't Aardryk eert den glans van zyn doorluchtenNaam, Ruftdan, 6 eed'le Ziel! van uw onruftig flaaven,
Daar al uw braaf bcdryf het grimmen van de Nyd Niet meer gevoelt; wiens kracht zich op uw glory flyt: En nu gy in het hart der dankb'ren word begraayen,
Zo blyft gy eeuwig in onfterfelyken ftand, O groote Fenix van 't herflelde Vaderland! Otserleden den XI l>Un 'van Winter-
mamd, MDCLXXV11L. |
|||||
|
OP
|
|||||
|
LYK-en GRAFDICHTEN. 351
OP DE DOOD
VAN DEN
FENIX der DICHTEREN
JOOST vanden VONDEL.
D e Zon der Dichtkunft heeft op 't Aardrykuitgefcheenen:
Dat deftig Licht der taal is met zyn glans verdweenenj De groote Vondel, die met zyn bezield gedicht, En toverenden toon, gantfch Neerland heeft verpligt, En yders oor by beurt nu droef dan dertel ftreelde, Den geeft deed weiden in een beemd van waare weelde, En 't hart ten dans voerde op de maat van zyn geluid. Maar ach! hy is niet meer: 't heeft alles met hem uit. Die Rynzwaan heeft zich dood, maar nimmer moe gezongen, Doch leeft in eeuwigheid op duizenden van tongen, Daar elk zyn deugd en dicht eerbiedig kuft en eert, En de afgunft, tyd en dood met zyn geweld braveert. Overkden den V^"> van Sfrokkelmaand} MDCLXXIX.
GRAFSCHRIFT
VOOR DEN WELED. GROOTACHTBA-UIEN HEERE
DR. GILLIS VALKEN1ER,
BURGERMEESTER en RAAD der. ST AD AMSTELDAM, enz.
tlier raft de Vader van de Stad en 't Vaderland,
De wyze Valkenier, der Staaten oog en hand, De Vreeher(teller van de zeven vrye Landen, Die 't Byl- en Bundelrecht had negenmaal in handen. De Zon der Vryheid en de glans van Amftels Raad Jieeft uitgefcheenen met dit groote Licht van Staat. mdclxxx. jt i A AN
|
||||
|
3J2 LYK-en GRAFDICHTE N.
AAN <D E N HE ERE D\ LUDOLPH SMID S;
OP HEX OVERLYDEN
VAN ZYN E. GEMAALIN
MARIA MARGARETA SMIDS,
GEBOOREN ATINGA.
Zo is uw waarde Bedgenoot
Beroofd, myn Vriend, van 't lieve leeveiij. En gy zyt van haar hulp ontbloot?
Een hulp, u van Gods hand gegeeven In uw geheiligd Trouwverbond,
Die, op het galmen van uw fnaaren, Door hand aan hand, en mond aan mondj.
Heeft ingewyd uw vreugdig paaren. Hy bond en brak uw Echteftaat,
En gy, van rouw om *t hart gelTaagen^ Ten einde hulp, ten einde raad,
Schreit, onder \ jammerlyke klaagen, By
|
||||
|
LYK-en GRAFDICHTEN.
By 't koude Lyk ccn heeten vloed
Van traanen, of gy 't koft verwarmen. Gy kuft haar met een liefdegloed,
En drukt vergeefs haar in uw armen, Uw marmer beeld blyft leevenloos,
En uw Pandore heeft geen ooren. Haar wyze mond zwygt voor altoos.
*t Gezicht, dat u zo kon bekooren, Uw ziel met fchoone ftraal op ftraal
Verlichten, is van de aard verdweenen, En blinkt in 's Hemels hoogfte zaal.
Uw zielzon heeft hier uitgefcheenen. Helaas! ach! ach! zy is niet meer.
Nu zult gy haar gehoor niet ftreelen, Met uw gedichten, keer op keer,
En zy uw lieve wysjes kweelen, Op 't Cimbaalfpel zo net, zo ras.
Zy was alleen uw hartsverlangen r En, als Corinne aan Nafo was,
De ziel van uw geleerde zangen. 6 Orpheus, 't is vergeefs gefchreid:
Uw Euridice is gantfch verdweenen, En toegewyd aan de eeuwigheid.
Wat blyft gy klaagen, zuchten, fteenen^ Op 't leevenloos en 't lieve Lyk,
Dat door de dood wierd doof voor klagten? Zy leeft op nieuw in 't Hemelryk.
Wil dan uw droeven druk verzachten. Tt 3
|
||||
|
LYK-e* GRAF DICH TEN.
Het is hier alles kort van duur,
En at wat leeven heefc verkreegen Betaalt het fterflot aan Matuur:
En door vergankelyke wegen Streeft elk naar 't onvergank'lyk heeft.
Uw Egade is u voorgetreeden, En vloog allcen van hier bene^n.
Op wieken van haar deugd en zeden* Om, boven Starren, Maan en Zon,
Te zingen, onder 't triomfeeren, Hoe zy de Waereld overwon,
Om nimmer wederom te keeren. Zy lagcht, wanneer gy om haar treurt,
En wenfcht, dat gy haaft moogt genieten Dat lot het geen haar viel te beurt,
Daar ftroomen van vermaaken vlieten $ Om op een nieuw, ais in 't begin,
Met uwe rechterhand te paaren, En te vereeuwigen uw min.
Laat uwe droefheid dan bedaarert3 En onderwerp u 's Hemels lot.
Haar deugd leeft hier, haar ziel by God*
Q>Vtrleden den I levari Hooimaand)
MDCLXXXll. |
|||||
|
1
|
|||||
|
LYK- en GRAFDICHTEN. 335
. ■
OP HET AFSTERVEN
VAN DEN EERWAARDEN
EN HOOGGELEERDEN HEERE GUALTERUS BOUDAAN,
BEDIENAAR des GODDELYKEN WOORDS
te AMSTELDAM. Jblef aan met jamm'ren, klaagen 3 weenen.
De Zon der Godgeleerdheid is,
Helaas! te vroeg van de aard' verdweenen^ Dat Licht verkeerd in duifternis,
Gelyk een fchaduw der gedachten. Die Godgewyde Guldemond,
Begaafd met zo veel Hemelkrachten, Die 't merg van 't oud en nieuw Verbond,
En Gods geheimen openbaarde, En Moiies Wetboek, dcor zyn lieht.
Tot in den diepften grond verklaarde, En openlei voor elks gezicht,
Is fpraakeloos, en zonder leeven. Wy misfen dat volmaakt Verftand
Het geen zo vaak den Dood dee beeven. Hoe klonk die trouwe Boetgezant,,
AIs
|
||||
|
•
|
|||||
|
j36 LYK- en GRAFDICHTEN,
Als Gods bazuin in 't hart, door de ooren,
Als hy de zondaars heeft bekeert,
En door zyn yver hen liet hooren De ftraf der -Wet, die 't goeddoen leert!
Of als hy heilzaam van zyn lippen, Tot trooft van 't hoopelooze hart,
Den balfem der Genad liet flippen, En heelde de opgekrabde fmart.
Zo kon die Zielarts elk geneezen. Als Moifes heeft hy 't volk geleid,
En 't Hemelfch Kanaan geweezen In Jefus goedertierenheid.
Maar ach! dat voorbeeld aller vroomen, Dat hier met God gewandelt heeft,
Is ook als Henoch opgenoomen: Hy is niet meer: hy heeft geleeft:
Wat is 'er al in hem verlooren, Wy zien, helaas! en zien hem niet,
Wy hooren zonder hem te hooren. O ongeneefelyk verdriet!
O flag! 6 droevigftc aller flaagen! God rukt zyn Helden in het graf,
Als hy zyn Kerk en volk wil plaagen*. En dreigt met zyn gevreesde ftraf.
Nu zal hy nooit meer uit het midden Van Gods gemeente op Horeb gaan,
De welverdiende ftraf verbidden, En voor ons in de bresfe ftaan,
Noch
|
|||||
|
LYK- en GRAFDICHTEN.
Noch 't Neerlandfch Ninive bekeeren
In Amfteldam: hy zal niet meer
Het licht, den weg, de waarheid leeren, En yv'ren voor Gods heilige eer.
Hy is ten einde van zyn daagen, Hy heeft volbragt, hy heeft volftre£n.
Door 's Vaders eeuwig welbehaagen Is hy om hoog ons voorgetreen:
Wy zien hem naa met fchreijende oogen, En blyven in zyn deugd en licht,
In zyn geleerdheid opgetoogen, Die elk noch naa zyn fterven fticht,
En van den Dood kon zegepraalen. Hy leeft hier eeuwig in zyn werk.
Men laat data op zyn grafzark maalen: Het Wonder van onze Eeuw, en Kerk,
Boudaan, dot Licht met zo veel gaaven, Lett hier, en in elks hart begraaven. Qverleden den XVi<« van Sprokkei-
maand, MDGLXXXIf, |
|||||
|
F*
|
|||||
|
338 LYK- en GRAFDICHTEN.
OP DE DOOD
VAN DEN EERWAARDIGEN
EN HOOGGELEERDEN HEERE BERNARDUS SOMER,
BEDIENAAR DES GODDELYKEN WOORD&
TE AMSTELDAM. Vjods Volk, tot over *t hoofd in (mart
Begraven, en met rouw behangen, Voelt, met de traanen op de wangen, Op nieuw een diepe wond in 't hart.
Och! och! wat vreefelyke flaagen! Met welk een onverwachten druk,
En onherftelbaar ongeluk,
Belieft het God zyn Kerk te plaagen! Daar leit nu Sions hoop om veer!
O Amfteldam! nu moogt gy weenen,
Uw Somerzon heeft uit gefcheeneni
*c Godvruchtig voorbeeld is niet meerV
Dat
|
||||
|
LYK- en GRAFDICHTEN.
Dat elk kon tot de deugd ontvonken}
In 't welk men heerlyk 't heilig licht, 't Geen klaar op Moifes aangezicht Door Godlyke yver heeft geblonken,
Herbooren zag met zo veel glans, Wanneer het zyne vruchtb're ftraalen
In 't diepfte van den geeft liet daalen,
En voerde dien van trans tot trans, Op vleugelen van zyn gebeden,
In Paradyslucht, daar de gloed Van Chriftus uitgeftorte bloed Getuigt van Gods barmhartigheden.
Met welk een yver zocht die Held Het zaad van 's Heeren Woord te kweeken!
Te wieden 't onkruid der gebreken!
Te zuiveren het Zieleveld, Door zyn gebeden en zyn zuchten!
Door ftaadig arbeid zonder ruft, Om God op te offeren, met luft, Een ryken oegft van dierb're vruchten,
't Geloof en hun bekeering waard. Terwyl hy met zyn leer en leeven,
Een fpoor baande om hem naa te ftreeven,
Daar hy gewandelt heeft op Aard, Gelyk een vreemd'ling, om liier boven^
In een verheerelykten ftand,
Zyn God in 't Hemelfch Vaderland
Volmaakt te lieven en te looven.
Vv 2
|
||||
|
£4o L Y K- en G R A F D I C H TEN.
Daar proeft hy nu 'c gehoopte 2oet.
En 't geen hy fterflyk kwam te zaaijen, Zal hy met vreugd onfeerflyk maaijen, En zien 't voorheen verbeelde goed
Verheerlykt aan met zalige oogen* Daar zyn geloof hem heenen droeg.
Maar ach! maar ach! hy is te vroeg,
Te ontydig Gods Gemeente onttoogen. Die groote Veldheer van Gods kerk,
Verwon den Heme! met zyn ftryden, Door 's Waerelds rampen, druk en lyden,, En ruft van zyn Godsdienftig werk.
Zo ftort die aangenaame Ceder, Wiens fchaduw 't heilig Libanon,.
Verkwikken en vertrooften kooy
In 't fchoonfte van zyn bloeijen nedeiv. Die Eng'letong is fpraakeloos.
Men ziet zyn Godgewyde lippen, Die melk en honig Jieten flippen, Helaas! geflooten voor altoos!
Zyn ftem, die Sion klonk door de ooren In 't. hart y als een bazuin, en klaar
Wees naar God Jefus Zoenaltaar,,
Heeft eeuwig zyn geluid verlooren. Die Hemelfche oogen, daar voorheen.
Het licht van alle profecyen,
\ Geen dringt door eeuwen, ramp en tyen,
Zo helder blonk, 20 dagklaar fcheen*
Zya
|
||||
|
EYK- £N GRAFDICHTEN.
Zyn in een droeven nacht gedompeld;
Een nacht, die ongeneesbaar fmart;
Zyn fnelle dood heeft yders hart
Meer als zyn eigen overrompelt: Dat leefde ftaag zo 't fterven zou.
Treur nu, 6 trooftelooze Schaapen! U> wakk're Harder is ontflaapen. Vergeet nooit zyne liefde en trouw.
Vermogt zyn doode mond te fpreeken,, Die vaak u heeft aan 't hart geraakt,
En dag en nacht voor u gewaakt;
Hy zou, hy zou noch boete preeken^ En vvenden u\v verdiende ftraf,
Ja, u by God, waar 't mooglyk, draagen; Waar vond men ooit meer ftofs tot klaagen? Uw vruchtb're Somer daalt in 't graf j
Terwyl hy leeft op alle tongen, Zo lang Gods glory, word gezongen. Qverleden den 1I jif van Zomer-
maand^MDCLXXXir. |
||||||
|
•
|
||||||
|
Vv i
|
||||||
|
i
342 LYK- en GRAF DIC H TEN. OP HET OVERLYDEN
VAN
SARA MARIA AMIA,
DOCHTERTJE VAN DEN HEERE
M\ HARMANNUS AMIA,
RECHTSGELEERDEN,
EN MEJUFFROUWE KATHARINA de VOGELA AR.
Jl& zyt gy dan ter neergeflaagen,
O kleine Sara! Vaders vreugd,
En Moeders grootfte welbehaagen, In d' eerften dageraad der jeugd!
Uvv glans fchynt pas, of ze is verlooreru Waarom maait dan de tyd, zo ftraf,
Een bloempje, dat elk kon bekooren, Zo groot van hoop, ontydig af?
|
|||||
|
•
|
|||||
|
LYK- en GRAF DICH TEN.
Of mpeft uw licht, uw luifter daalen,
O Morgenzon! zo vroeg op de aard;
Wyl God voor 't Paradys uw ftraalen En dierb're gaaven had bewaart?
Ja, daar ontfangt gy 't eeuwig leeven: Daar blaakt en blinkt uw glans by God:
Daar 's reeds uw teer verftand gegeeven Volmaakte kennis van uw lot;
Dat lot met zo veel heil begonnen, Daar gy, voor 't kennen van de Dood,
De Dood zo kloek door hebt verwonnen, En doorgeftreeden alien noodi
Gy ziet van boven naar beneden Uw dood beklaagen zonder vrucht,
Terwyl ge, in 's hemels zaligheden, Lagcht als uw Moeder fchreit en zucht.
Och ja! zy fchreit om u, haar waarde, Haar eenigfte en beminde krooft,
Haar tydverdryf, haar vreugd op aarde^ Haar eige beeld, en zoete trooft.
Zy ziet uw oogjes zonder lonkjes, Die onlangs ftraalden in het hart
Met duizend vriendelyke vonkjes: Zy ziet de roosjes, welk een fmart!'
Op 't minlyk mondje niet meer bloeijen,, Maar bleek, verwelkt en ongedaan,
Haar fchoonheid, die ze in u zag groeijen*, Gedoodverfd in. uw aanfchyn ftaan.
|
||||
|
L Y K- en GRAFDICHTEM.
Gy roept haar toe, in 't eind bewoogen
Met al haar troofteloozen rouw:
Och! Moeder! Moeder! droog uwe oogen., Terwyl ik druip van hemeldouw:
Zoud gy, gy bitt're traanen weenen, Nu dat ik alle zoetheid fmaak?
Ei! dring, dring door de wolken heenenj Aanfchouw myn eindeloos vermaak.
Ik leef nu, buiten alle kwaalen, In 't eeuwig, eeuwig hemelryk,;
In 't licht onmooglyk af te maalen. Schrci dan niet langer op myn lyk,
Maar, zing met my Gods zegezangen. Dit trooft de Moeder in haar drukj
Zy droogt van haare fchoone wangea De traanen, kennende uw geluk.
Den XVIJI An van Wwmaand,
MDQhXXXVl. |
||||||
|
tYK- bk GRAFDICHTEN, 34?
OP D E t> O O D
VAN MEJUFFROUWE
AGATHA SCHIPPERS,
GEMALINNE VAN DEN HEERE
JAN BAPTISTA SWANEN.
dan de Bloefmand zien zo ftraf
De aanvallige Agatha verflagen, In 't bloeijcnft van haar lentedagen ? HaarglanSj, zofchoon, verfmoordin'tGraf?
Helaas! wie kan nu zonder weenen, Aanfchouwen *t lecvenlooze lyk,
Die fchoone bloem, vertrapt in 't flyk,
Vergaan , en als een fchim verdweenen ? Zo valt een roos, die, frifch en eel,
Eerft 's morgens oplook in haar blaaden, Van bemelgeuren overlaaden, Voor d' avondftond van haare fteel.
Ach! kon men 't koud gebeent' verwarmen, Met heete traanen! en haar geeft
Herfcheppen! elk zou ora het meeft
De lucht vervullen met zyn karmen. Xx O
|
||||
|
LYK-en GRAFDICHTEN.
O ja! men fchreide nacht en dag;
Tot dat cp nieuw in 't zedig wezen De roos en lely was verreezenj Tot dat met vriendelyk gelagch,
*t Gczicht zich opende, om met lonken Het trouw en edelmoedig hart
Van haaren Swaan, verkropt in fmart,
Gelyk voorheenen we£r te ontvonken. Zy, als zyn licve Gezellin,
Zou haaft, op zynen voorzang, kweelen,. Zyne ooren zacht met beurrgalm ftreelen, Verrukt van zyn getrouwe min.
Dan zou zy weer Natuur braveeren> Haar onwaardeerelyk verftand
Een Lente baaren door haar hand,
En 't leevend groen in wafch bootfeeren* Hoe zag men., vol van edel vier,
Haar ftout penfeel met haar herleeven, En, door de kunft, aan alles geeven Beweeging, verwen, ftal en zwier!
Maar, ach! het noodlot heeft geen ooren. Hoe minnelyk zy was van aard,
Hoe roemenswaerdig en vermaard,
Helaas! zy is, en blyft vcrlooren. Zo ziet, by ongeftuimig weer,
De landman vaak zyn hoop vervloogen, En troofteloos, met fchreijende oogen, Al zyn geluk gerukt om veer.
Koft ge u onmoog'lyk niet erbarmen, Meldoogenlooze en wreede Dood!
Als ge Agathaas fchoone oogen floot,
Haar wegrukte uit haar Egaas armen, |
||||
|
LYK-enGRAFDICHTEN. 347
En Moeders deerniswaard gezichtj
Daar ze aan haar hals bleef trooft'loos hangen, En, kusfende haar blceke wangen, Godvrugtig, voor den laatftcn pligt,
De vcege zieJ ving met haar lippenj Die ziel welke, in haar God geruft,
Voor 't laatft heefc Jefus Kru is gekuft5
Toen haar her. leeven moeft ontflippen, En zy, voor 't fterfFelyke lot,
Voor d'aarfchen glans, in 't ftof vertreeden, OnfterfFelyke Heerlykheden, In 't zalig Paradys by God
Verwiffelde, van fmart ontflaagen, Op witte vleugels van haar deugd,
In onnaarfpoorelyke vreugd
Door alle Hemelen gedraagen. Daar treed zy nu op roozeblaan,
Die, zonder doornen, eeuwig bloeijen, Daar alle keur van bloemen groeijen, Met onvergangb're feeftfieraan,
Die 't zalig hart volmaakt bekooren, Geheel vervuld van haar geluk
En blydfchap, die haar Moeders druk5
En 's Egaas droefheid moet verfmooren, Daar zy fteeds, tot hun aardfchen trooft,
De Moeder kusfen in haar Krooft.
Overkden den XlII<ltn van Ekei-
maandy MDCLXXXFII. |
||||||||
|
•
|
||||||||
|
Xx %
|
GRAF.
|
|||||||
|
348 LYLen GRAFDICHTEN,
GRAFSCHRIFT
, OP. DEN E DEL EN HE ERE
JACOB E L I A S,
R A AD en OUDSCHEPEN.
H ier ruft Elia«, die met ongekreukt geweeten,
Oprechte trouw, en lof, van alien lafter vry, Hec nut van 't Vaderland, en Amftels Burgery Handhaafde, aan 't rcerdes Raads en't heilig Recht gezecten.
Nu blinkt by God dat Licht, dat zo veel luifter gaf; Terwyl gantfch Amfteldam ftort traanen op zynGraf. A N <D E R S.
Xlier ruft Elias, die met onvermoeide vlyt
Het Raads- en Rechters ampt met zo veel lof bekleedde* , Die voor den Staat en Stad en Kerk zyn zorg befteedde, En 't recht der weezen trouw handhaafde en onbenyd.,
X)us leeft hy na de dood op aller vroomen tongen, Terwyl dat elk de rouw is tot in 't hart gedrongen. Overhden den XXIX9'» van Hooi-
mumd) MDCX-Q.IL; RO U W-
|
|||||
|
*
|
|||||
|
LYK- en GRAFDICHTEN,
|
|||||||
|
349
|
|||||||
|
ROUWKLAGT
OVER
D E D O O D
VAN DE
KONING I N N E
VAN
GROOT BRITTANJE.
De Waereld fmoore en fmelte in traanen!
Vorft Willems lieffte Leevenshoop,
De glory van zyn Onderdaanen, Die Rykszon is, in haaren loop,
Op 's leevens Middagftond, verdweenenj Dit Licht, dat nimmer weergaa vond,
Noch vinden zal, heefc uitgefcheenen. Wie fchrikt niet voor den Morgenftond,
Die, na zo naar een nacht, kwam daagcn, Waar in Vorftin Mariaas kracht,
Gewoon- Europe te onderfchraagen, Bczweek, en ne£rftortte onverwacht!
Xx 3 Zo
|
|||||||
|
LYK-enGRAFDICHTEN.
Zo word het al in rouw gedompelt,
En vaak de fchoonfte dag en lucht
Van duift're wolken overrompelt, Terwyl al 't Menfchdom fteent en zucht,
Door 't fchielyk naad'ren van den donder, En blikfem, die, in zyne vaart,
Werpt ongenadig 't opperfte onder, En Toorens noch Paleizen fpaart.
Wat Rouwkreet komt den M<3rgen naaken, Te treffen 't hart met angft en fchrik,
En, na een bangen flaap, te ontwaaken, Vervullende, op een oogenblik,
Den Hemel, de Aarde en Lucht met klagten ? Natuur fchynt zelfs in baarensnood,
En van dien droefften aller nachten In arbeid, zwanger van den Doodj
Ja, met Mariaas dierbaar leeven, De heele Wacreld te vergaan.
Apol, van bitt'ren druk gedrecven, Trekt beevende het treurkleed aan,
Met rouwfloers dekkende zyn ftraalen, Die onlangs noch zyn blinkend licht
Plag, met een diep ontzagh, te haalen Van dit aanbiddelyk gezicht.
Maar, ach! deeze alverkwikkende oogen, Waar in des Hemels Majefteit
Blonk uitj met goddelyk vermoogen, Vol deugd, vol goedertierenheid,
Zyn door een yz'ren flaap gelooken: Hy ziet, met haaren leevensdraad,
Elks Stut, elks Hoop en Heil gebrooken, De roozen op haar fchoon gelaat
|
||||
|
LY K- en GRAFDICHTEN.
Vcrwelkt; haar gouden rnond geflooten,
Die fteeds een ftroom van wysheid heeft
Tot heil dcr Volken uirgegooten: Hy treurt, daar allcs zucht en beeft,
Vergeetende op een nieuw het daagen., Als of hy zag in d' Eridiaan,
Zyn Fae'ton, zyn welbehaagen, Te vroeg verzinken en vergaan.
Nu gaat hy in een zee van traanen, * Als in een tweeden Waereldvloed, Te wed, om zich een weg te baanen, Waar langs hy, in zyn tegenfpoed,
Beweend ziet, aan al 's waerelds deelen, Zo wys en goddelyk een Vrouw
Als ooit de Waercld kwam te teelen. De Teems, verftikkende in zyn rouw3
Nu hy zyn Heilbron ziet verfcheijen, Daar al het Withals Marnier fmelt
En zweet van angft, de Beelden fchreijen j Is met den Donau, Ryn en Belt,
De Schelde, Maas en Y, van fmarte,. Hervormd in roereloos kriftal.
Zo zag men Niobe, aan 't harte, Om haarer Kind'ren dood en val,
Van rouw verkropt, in fteen verkeeren. Maar al wat immer was verfteend
Van droefheid, moet nu fchreijen leeren, Om, waar het moog'lyk, 't koud gebeent'.
Met heete traanen te verwarmenj Ja, in zo bitt'ren overmoed,
Indien zich 't Noodlot wilde erbarmen, Elk fchreide, in plaats van traanen, bloed.
|
||||||
|
tf* LYK-ekGRAFDICHTE N.
Nu krimpt de Maan haar zilv're hoorensj
Een doodvcrf vlekt haar klaar gelaat:
Zy vind uw Bisfchoplyke Toorens, Uw Hof, uw Tempels van 't fieraad,
O Londen! daar ge op plagt te brallen, Veel meer als op uw magt, ontbloot.
De Kroon is van uw Hoofd gevallen. Helaas! uw Koningin is dood.
O Grootbrittanje! uw ruime muuren Zyn voor zo we§rgaloos een fmart
Te naauw: uw rouw zal eeuwig duuren. Schud uit uw krop, klop op uw hart,
Beftrooi met ftof en afch uw kruinen; Scheur, fcheur uw hart, gelyk uw kleedj
Verkeer in zwarte uw witte Duinen, Al mee gevoelig van dit leed.
Uw Roos, de koningin der bloemen, Vol geur, vol geeft, vol glans, zo e£l,
Waar op uw Wapenfchild mogt roemen, Is afgemaaid van haare fteel,
En, als een wind, voorby gedreeven. U voegt voortaan de Lykcypres,
In welkers fchaduw gy om 't leeven Moogt zuchten van uw Ryksvoogdes.
En gy, 6 Nederlandl verflaagen, Bezweeken van zo zwaar een drukj
Op! help uw grooten Veldheer klaagen. Betreur, befchrei zyn ongeluk.
Hef aan, hef aan met Lykgezangen. Wie heeft de weerpyn van zyn wond
Zo diep, als gy, in 't hart ontvangen! Sehreeuw uit, met een befturven mond,
Zyn
|
|||||
|
■
|
|||||
|
LYK- en GRAFDICHTEN.
|
||||||
|
Zyn groot verlies, nooit te overwinnen,
Met duizend YVaerelden in een,
En duizenden van Ryksvorftinnen: Hy mill het al in haar alleen.
Maar, ach! men weent, met bloedige oogen, Vergeefs op haar doorluchtig Lyk:
Die Zon, in fchooner dag getoogen, Blinkc in volmaakter Koningryk,
Met al haar goddelyke glansfen, Ver boven Starren, Zon en Maan,
Die nu alleen aan 's Hemels transfen, Op haaren wenk, ten reye gaan:
Van waar dat zy, hoe hoog verheeven^ Spyt Seine en Loir, ja zelfs de Dood,
Noch zorgt voor 't onwaardeerbaar leeven Van haaren grooten Troongenoot,
In eeuwigheid haar Welbehaagen. Zy zal voor 't Heldenaangezicht
Steeds zweeven, zynen Zegewaagen Een fpoor verftrekken, en haar Licht
Zyn onverwinlyke Oorlogsvaanen Den weg tot Zege en Vrede baanen. Ovtrkdeii den VI I<lm van Louivmaandy
MDCXCV. 0. S. |
||||||
|
Ty OP
|
||||||
|
LYK-en GRAFDICHTEN.
|
|||||||
|
354
|
|||||||
|
OP DE DOOD
VAN DEN HEERE
JACOBUS WINTER,
DER MED ICYNEN DOCTOR,
EN PROPONENT DER HE I LICE THE0L0G1E. Moeft dan dit Licht, zo ryk van ftraalen,
Op 's leevens morgen ondergaan?
In 't duifter Graf ontydig daalen, Om nook hier weder op te ftaan?
Och! och! hoe fnel is hy verdweenen, Die, als een jonge Mofes, blonk
Op Thabor, pas Gods volk verfcheenen,, En als een Boetorakel klonk!
Helaas! dat fchoon, dat bloeijend leeven> Eerft in den Meityd van zyn loopj
Is, als een fchaduw weggedreeven. Daar legt die dierb're fchat van hoop^
Gelyk een Lentebloem vertreeden, Die, 's morgens, om haar gloed, haar geur
En Paradyslucht, aangebeden, Voor d'Avond iss in glans en kleur,
Ge-
|
|||||||
|
LYK-en GRAFDICHTEN. 355
Gedoodverwd, en verflenft van blaaren!
Zo maait het blikfemvuur, te ftraf, '
Een Oegft van vruchtb're Koorenairen, Voor 's bouwmans hoop en oogen, af,
Die zyne fchuuren vuk met zuchten. Nu raakc men, in een Winter, kwyC
Ontelb're rype zomervruchten, Alle Eerftelingen, toegewyd
Aan God, en voor zyn Kerk verkoorem Wat baat hem 't priefterlyke kleed?
Wat Arons borftfchild? en gebooren Van Gods geheiligden Propheet
Te wezen? en zich vroeg te wennen, Om, uit den wyzen Guldemond
Van dien Gamaliel, te kennen De Wet van 't oud en nieuw Verbond?
Wat baat het of 'er van zyn wezen De Deugd afftraal', beide even fchoon?
En God word in zyn Beeld gepreezen? En 's Vaders gaaven in dien Zoon,
Zyn Eenigften, zyn Welbehaagen, De Vrucht, de Vreugd van zyne Trouw,
De Steun, en Stut van zyne dagen? Wat baat een diepe en bitt're rouw!
7y 2 Geen
|
||||
|
356 LYK- en GRAFDICHTEN.
Geen kennisfe van Artzenyen,
Geen Taalgeleerdheid , noch Verftand
Kon hem van 't Sterflot hier bevrye'n, Wanneer de Dood zyn ftandaard plantj
De Dood, die ooren heeft noch oogen, Naar 's Hemels eeuwig Raadsbefluit,
Gelyk een rotsfteen, onbewoogen, Waar af dat klagt, dat kermen ftuit,
En ztichten, die in rook verdwynen: Terwyl dat onwaardeerbaar Licht
Volmaakt blinkt by de Serafynen, Verheerelykt van aangezicht,
Met onuitblusfchelyke ftraalen, Veel fchooner als de Zon en Maan,
Met pen noch verwen af te maalen, Die eeuwig op-, nooit ondergaan.
Hier liet hy 't fpoor na van zyn Deugden. Wy zuchten, en hy juicht vol vreugden. Overkden den XXIIIfcn van Wyn-
maand, MDCXCV. |
|||||
|
HAR-
|
|||||
|
LYK- en GRAFDICHTEN. 3*7
HARDERSZANG,
OP DE DOOD
VAN MEJUFFROUWE
JULIANA VANDER SCHELLING.
GEMAALINNE VAN DEN HEERE
JACOB ALEWYN GHYZEN.
KVNSTL1EF.
;£_£> uit de verwen en de trekken van uw wezen >
Die dikwils 't hart verraan, iers zekers is te leezen,
Zoude ik befluiten dat gy zyt verkropc van druk.
Voorfpelde Waarmond u 00k eenig ongeluk ?
Spreek, Vryborft, wat u deert: cf voek gy noch de fmarte
Van't haatlyk Buurtgewoel y dat Goedaart drukt op't harte j
En Eerryk nooit vergeet, hoe Volkerts drieft geweld
Zich tegen Heerman ftout verhief in 't open Veld;
Daar Eelhart, vroom van borft s en eeuwig waard te looven,
Zyn Boomgaard fchenden zag, zyn goudgeele Appels rooven.j
En Landzaads deugd en trouw x in dit vervloekt misbaar >
Niet meer ontzien wierd, als de glans van 't zilver hairj
Terwyl myn Vreelief zuchtte, en Trouwhart voor de Altaareu
En Haartfteen moedig waakte, om't Buurrecht te bev/aaren.
Dit denk ik, dat u noch, als my, bedroeft en fpyt.
Wie kan 'er voor ? Beveel uw zorgen aan den tyd.
Ty 1 Een
|
|||||
|
•
|
|||||
|
358 LYK- en GRAFDICHTEN.
Een lieve Lentelucht, geteeld in 't ftille Zuyen,
Volgt op 't gebulder der muitzieke Noorderbuyen. VRTBORST.
Neen, Kunftlief, neen! my fpeclt wat anders in den zin,
Dat u mee fmarten zal: de fchrand're Hartvriendin, Och jammer! heeft geleeft: ik fchrik van het verhaalen. 't Was in den morgen, op 't doorbreeken van de ftraalen Der Zon, wiens glans zich flaauw vertoonde aan myn gezicht, 't Verlies'ontdekkende van dit roemwaardig Lichtj Dat ik myn Schaapen dreef ter Stat uit, en met eenen Een rouwkreet hoorde, dien de wind dreef herwaarts heenen. Op deezen Heuvel kunt ge aanfchouwen, langs dien kant, De bruine fchaduwen der Lykcypres, geplant Om Haartfte£, Stulp en Stal van Bofchman, die zal ftervcn Van ongeduld, nu hy zyn Hartvriendin moet derven} Die Hartvriendin met hem naar wenfch volmaakt gepaard, En, om haar gaaven, wel een langer leeven waard. Wat fchielyke ommekeer! 't is juift een jaar geleeden,
Wanneer de Lente, pas in de eerfte jeugd getreeden, Zag haare teed're min, en toegejuichte Trouvn*, Met vreugd gevierdj en nu op d'eigen ftond vol rouw Haar Uitvaart houden, met geen droefheid te evenaaren. Na dat zy Schoonknaap, zo gelukkig, kwam te baaren, En 't leeven gaf, daar 't al was om dit heil verblyd, Sterft zy, en Schoonknaap is zo waard een Moeder kwyt. Gy, die de veege Bruid, op Sirakuzer toonen,
Zong 't blyde Bruiloftslied, en haar vlocht mirthekroonen, Met
|
|||||
|
•
|
|||||
|
LYK- enGRAFDICHTEN. 359
Met my, gaande op hec fpoor der fchelle Huwlyksrei, Laat ons nu, beurt om beurt, navolgen 't naar gefchrei Van 't droef Gezin, daar elk het harte fchynt te fcheuren. Ziet neer, en laaten wy hier Hartvriendin betreuren. KVNSTLIEF.
Oeh! Hart vri endin,is dan uw vlugge en fchrand're Geeft,
Zo vroeg, om hoog verhuift ? Zyt gy op de Aard geweeft ? En word my, die pas heb uw minnevreugd gezongen, Nu van 't ontftelde hart, uw lykklagt afgewrongen? Dit had ik niet verwacht, myn Hartvriendin, 6 neen! Was 't ryzig ligchaam dan den geeft noch al te kleen? Kon dat onmoogelyk dien ryken fchat bevatten ? Dee dit, ontydig, haar uit d'engen kerker fpatten? Och! al te ontydig, in het bloeijen van uw jeugd, In 't vruchtbaar groenen van uw eerfte huwlyksvreugd. En, fchoon gy waart volleerd in kennis, kunlt en zeden, Uw Leevensdraad is, ats een driuftros, afgefneden. Dit is dan 't leed, dat my zo zwaar op 't harte kg?
Een bange nacht voorzei my reeds deez' droeven dag: Myfpeelde iets wonderlyks, in mynen droom, te vooren; En, lang voor middernacht, voelde ik myn flaap verilooren Van Buurtmans zwarten haan, die niet als onweer kraait. Apols gewyde Boom is uit den grond gewaaitj Die groene Boom, wiens kruin flond boven elk verheven» Ik had my naauwlyks op, en voor de deur begeeven, Of vond een Zwaan, dicht by den Vyver, dood m'tgras, Daar onze Melkmaagd van om 't hoofd beiturven was. Zo
|
||||||
|
36o LYK-enGRAFDICHTEN.
Zo zal het Noodlot, als 't op 't punt flaat van te baarcn,
Aan onze zinnen, zich veeltyds voor af verklaaren. Och! Hartvriendin ! 'tbetrofuwleeven, Bofchmans luft, En dat vergoode vuur is tevens uitgeblufcht. Komt, Zanggodinnen, komt; beklaagt het droevig fterven
Van fchrand're Hartvriendin, die wy voor eeuwig derven. VRTBORST.
Gelukkige, die, in dit bitter ongeluk,
Zyn hart met fchreijen noch verlichten kan van druk.
N een, treur vry eindeloes: de glans van haar fchoone oogen,
Dat helder licht, is met een duift're wolk omtoogen.
De droeve Bofchman is byna een leevend lyk.
Zyn fchoone Lenteroos is neergeploft in 't flykj
Daar Broershart vult de lucht vergeefs met zyne klagten,
En 't gceftig brein verfmelt in treurige gedachten.
Maar, och ! wie word niet diep getroffen van de fmart,
Die wyze Moederzucht voelt in haar trooftloos hart,
Waar onder zy, met fmart, heeft Hartvrien din gedraagen,
En nu, met zo veel druk, ziet eindigen haar daagen ?
Ze is {torn van rouw, en fchynt een and're Niobe,
By 't doode Krooft, verkropt van angrt en hartewee.
Komt, Zanggodinnen, komt > beklaagt het droevig iterven
Van fchrand're Hartvriendin , die wy voor eeuwig derven. KVNSTLIEF.
Och! alles kwynt en treurt, ora haar bedroefde docd j
Een dood die Flora brengt byna in flervens nood,
Die
|
||||
|
LYK- en GRAF DICHTEN. 361
Die haare glory zag, door Haktvriendin, verheven.
De roode roos, die van haar hand verkreeg het leeven, Verfchiet van verw, en word zo bleekgelyk haar mond, De we£rpyn voelende van de ongeneesb're wond. De vruchtb're Lente kwam zo droevig nooit verfchynen. 't Gebloemte en jeugdig kruid flaan tevens aan het kwynen: De Schaapen blaaten naar, en derven 't voedend kruid: Zo geeven 't jonge Lam, en 'tGeitje een flaauw geluid, En moeten 's Moeders melk, als te£re Schoonknaap, misfea. Elk ftaat verwonderd, en 't gaat yder uit zyn gisfen. Vlei u, met vruchten van uw bloefem, en mooiwe£r: Een donderflag werpt al uw hoop gelyk om veer. Komt, Zanggodinnen, komt ■, beklaagt het droevig fterven
Van fchrand're Hartvriendin , die wyvooreeuwig derven. VRTBORST.
Hoe zeer is Melkerbuur, van dit verlies, ontfteld!
Och! ongemolken gaan zyn Koeijen over \ veld> Daar Zaaiman weigert met zyn arbeid voort te vaaren: En, in de fchaduwen van lykcypresfeblaaren, Zit Bouwkloek, en vergeet zich zelven en zyn ploeg. Men fchrei vry onvermoeid, en zucht', van's morgens vroeg Tot's avonds laat, daar Beemd en Boomen krygen ooren$ Terwyl de Nachtegaal een Treurgezang laat hooren, Als of zy klaagde om haar, en Itis bitter leed. Wat valt het Sterflot, aan het Menfchdom, wrang en wreed ? Komt, Zanggodinnen, komt} beklaagt het droevig fterven Van fchrand're Hartvriendin , die wy vooreeuwig derven. Zz KUMST-
|
||||
|
362 LYK- en GRAFDICHTEN.
KVNSTLIEF. Nu zal haar zachte Lier niet meer ten reye gaan,
Noch de overfchelle Keel't Arkadifch veldlied flaan. Nooit zal lk mecr het zoet van haar gezelfchap fmaaken> Noch haare Snaaren my verwond'ren, of vermaaken. Haar vlugge Ving'ren, zo vol kunft, zyn roereloosj 't Sap van haar Dichtaar is vervloogen voor altoos: En de Oude Landkappel zal deeze waarde fchatten, A\ tevens, in een graf, belluiten en bevattenj Terwyl haar Deugd, die hier cen zuiv'ren geur verfpreid> De plaats verfiert, waar in 't ontzielde Ligchaam leid. Komt, Zanggodinnen, komt -, beklaagt hct droevig ftervert
Vanfchrand're Hartvriendin, diewy vooreeuwig derven. FRYBORST.
Zie j hoe *t verbaasde Vee is van ons afgedwaalt,
O Kunftlief, en de Zon reeds op de kim gedaalt.
De tyd is even fnel, als Hartvriendin, vervloogen.
't Word duifter. Maar war. Licht verfchynt'er voor onze oogen^
Om hoog? 't Is Hartvriendin, die, in een klaare Ster
Veranderd, ons vertrooft, en toeknikc noch van verj
Zy is 't. Kom, gaan wy van deez' Heuvel. Laat ons ftellen
Het Vee op Stal, en dit aan al de Buurt vertellen.
Overleeden den IVdn gn begraven den X**
yawLenkemaand, MDCXCFI. |
|||||
|
ROUW-
|
|||||
|
L Y K- en G R A F D I C H T E N. 363
ROUWKLAGT
OVER DE DOOD
VAN MEVROUWE
KATHARINA d e VOGELAAR,
GEMAALINNE VAN DEN HEERE
MR. HERMANNUS AMIA.
Moet dan myn Zangeres, met fchreijen,
Uw fchoone, uw trouwe Gemaalin,
Zo vaft vereenigd aan uw min,
Heer A m i a , naar 't Graf geleijen, En zien haar uit uw arm gefcheurd,
Daar gy uw droevig lot betreurt?
Uw Huwlykszon, die, als een wonder,
Zo fchoon verrees, zo vrolyk fcheen, Met duizenden bevalligheen) Gaat in een vloed van traanen onder,
Geftort, uit hartewee en pligt, Om 't derven van dat lieve Licht, Zz 2 Hoe
|
||||||
|
LYK-en GRAFDICHTEN,
|
|||||||
|
3*4
|
|||||||
|
Hoe is dat blinkend vuur der oogen,
Dat uwen gloed fteeds onderhiel,
Die Luft en 't Leeven van uw ziel,
Ontbloot van ftraalen en vermoogen! % *t Is uitgeblufcht, vergaan, verteert,
En in een killend ys verkeert!
Nu zyn die leevendige roozen,
Die, als een lentedageraad,
Verfierden 't vriendelyk gelaat,
Gedoodverfd, om nooit meer te bloozen. Hoe teer is ook een fchoone bloem!
Hoe haaft vergaat haar geur en roem!
Heb, boven elk, op 't Aardryk voordeel,
Munt uit in rykdom, geeft en glans,
Blink, als de Zon aan 's Hemels trans:
Wat is 't, als zonder gunft of oordeel, De Tyd, te ontydig en te ftraf,
Maait al die gaaven tevens af ?
Wie zou om uw verlies niet klaagen,
Noch deelen in uw diepen rouw,
Om 't fterven van zo fchoon een Vrouw,
Daar gy, tot in uw Ziel verflaagen, Uw Huis voelt fchudden van dien flag,
En, troofteloos, verwenfcht den dag!
Men
|
|||||||
|
LYK-iN GRAFDICHTEN.
Men ziet alom de vreugd verdwynen,
De Lente, voelende dit leed, Werpt van haar hals het groene klced, Wclks verw verflaauwt en flaat aan 't kwynen.
De pas ontlookene Aarde fteent En zucht, met u, terwyl gy weent. De Mei, met haare frisfche geuren,
Zich reeds vertoonende in 't verfchiet, Befterft nu zy haar fterven ziet. 't Gebloemte fchynt om haar te treuren.
Hoe hangt het hoofd nu van den Rei3 Gewoon te dansfen met de Mei! Och! de Amftelnimf kan pas bedaaren.
Zy voelt de nawe&n van haar dood, Om d'eed'len Stam waar uit zy fproot, Zo trouw voor Haartfte£n en Altaaren;
Die Stam, een Spiegel van de deugd, Der Amftellaaren heii en vreugd. Hoe haaft, helaas! is zy verdweenen f
Men ziet ze naauw'lyks meer van ver, Zo fnel verfchiet een fchroone fter; Zo vliegt de pyl een's Jaagers heenen,
Geloft van d'opgefpannen boog, Gelyk een blikfemfchicht voor 't oog. Zx 3
|
||||
|
LYK- en GRAFDICHTEN.
Maar 't is vergeefs, hoe ge ook moogt klaagen
By 't dierbaar Lyk, fchoon't hier op Aard* Wei was eea langer leeven waard. Uw Huw'lykszon, uw Welbehaagen,
Ging onder, ora, met fchooner licht, Te blinken voor Gods aangezicht. Wil uwe droefheid dan bepaalen.
Uw Katharina triomfeert: Zy heeft de Dood reeds overheert, En fiert den Hemel met haar ftraalea,
Veel klaarder als de Zon en Maan, Daar ze eeuwig zal ten reye gaan. Overleeden den XIIU** van Gras-
maand, MDCXCIX. |
||||||
|
■
|
||||||
|
GRAF*.
|
||||||
|
LYK- en GRAF DIC H TEN. 367
GRAFSCHRIFT
VAN MEJUF FR.OU WE
SUSANNA VESELAER,
WEDUWE VAN DEN HEERE
JAN JACOBZ. SCHIPPERS.
D e Weeuw van Schi ppe RS.al deWaereld door vermaard.
Zo ver men Boeken vind; om haare deugd verheven; Uitmuntende in verftand} ruft hter. Hoe hoog bejaard,.
Noch trof de Dood, helaas! te ontydig't dierbaar leeven. Gun haar gebeente raft. Men fchreit vergeefs op't Graf.
Zy lei het fterflvk, om 't onfterflyk leeven, af.
A N T> E R S,
Susannaas Leevenszon, geblonken, als eenWonder
Van haare Kunne en Tyd, bezield van Godlyk vuur> Dat onuitblufchlyk fcheen gefchaapen van Natuur,, Ging wel op Bleyendaal, in voile glory, onderj
Maar om, verheerelykt, ver boven Zon en Maan,. In't Hemelfch Bleyendaal, veel fchooner op te gaan. Overleeden op haar E. Lufibove Ely'f'ndaal, den
XVltf**-, en Begraaven teSoefi, am XXlfc* van Slagtmaand XMDCXC1X. |
|||||
|
OP
|
|||||
|
368 LYK- en GRAFDICHTEN.
OPDEDOOD
VAN MYN ZUSTER
BARBERA LESCAILJE.
Ik zag het Zufterlyke hart;
Maar zag het met betraande wangen, Met oogen vol van fchrik en (mart,
Door een benaauwden doodwond prangen$ Daar zy, van ramp en pyn gemat,
Gedrukt van ongeneesb're kwaalen, Haar Zaligmaaker tegen trad.
Men zag de goddelyke ftraalen, De zaligheid met fchittrend licht,
In halfgefloote en ftervende oogen, In 't aangenaame zongezicht,
Nu met een duift'ren damp omtoogen. Zy floeg, verzeld van Liefde en Hoop,
Geloof, Geduld, Godvruchtigheden, Die Lichten, in haar laatften loop,
Noch naar den hemel met gebeeden, Tot d'allerjongften oogenblik.
Toen fcheen ze al boven 't zwerk te zweeven. Zy gaf, helaas! den laatften fnik:
Maar onder het vrywillig geeven,
(Gc-
|
||||
|
LYK~ en GRAFDICHTEN.
(Gefterkt door Goddelyke kracht)
Zo fcheen die van haar zuiv're lippen, Ik Jterf met lufi, ik heb volbragt,
Noch in een flaauw geluid te ontflippen: Dus wierd haar leevenslicht gedooft.
Nu praalt die nooitvolprezen Zufter, Wyl de aarde is van haar glans berooft
In 's hemels zaal met vreugd gerufter. O Moeder! die bean^ft befchreit
Uw Docbter, en met heete traanen Het koude ligchaam overfpreidj
Ik kom uw rouw tot vreugde maanen. Zy leeft, zy leeft nu buiten nood,
Van alle kweUingen ontflaagen. Wat treurt uw hart dan om haar dood,
Daar gy haar onder hebt gedraagen? Zy is cm hoog volmaakt vereend,
Verloft van 't onvolmaakte paaren: Gy hebt ook fmartelyk geweent
Als gy haar moeft met fmarte baaren. Ontllaa u, nu zy fturf, van druk.
De reden zal uw droefheid dwingen. Verheug u lieflt in haar geluk,
En wil met my 't triomflied zingen. Zy zweeft, zy zweeft in voile vreugd,
En is zo gloryryk gereezen,
Op witte wolken van haar deugd,
Daar zy het onbegryplyk Wezen
A aa
|
||||
|
LYK- en GRAFD ICHTE N.
Van aangezicht tot aangezicht,
Volmaakt en klaarder mag aanfchouwen. Zy ftreed met angft. 't Genadelicht
Heeft haar met glory 't veld doen houwen. Z' heeft voor haar dood de Dood vermant,
Dien fterken vyand neergeflaagen. Bezweek haar lyf, de geeft hield ftand.
Haar ziel word in triomf gedraagen. Ze ontfangt nu de onverwelkb're kroon,
Haar voor alle eeuwigheid befchooren, En pronkt nu met het Godlyk fchoon,
In alle heerlykheid herbooren. Nu zingt zy eeuwig 's Heeren lied.
De Paradyslucht geeft haar weelde, Voor kommer, hartzeer en verdriet,
En 't heil dat zy zich hier verbeeldde. Nu word haar vroomheid niet verdrukt,
Daar haare leevenslent' zal bloeijen, Schoon hier te ontydig afgeplukt,
Met vruchten die onfterflyk groeijen. Myn Zufter! leef om hoog by God.
Uw Zufter zong dit hier beneeden, En wenfcht in dit gelukkig lor,
Is 't 's Hoogftens wil, u na te treeden; Dat Lot, daar de uitgang van uw Geeft
Is de ingang van uw heil geweeft.
|
||||
|
LYK-en G RAF DIC H TEN.
|
||||||||
|
37*
|
||||||||
|
OP DE DOOD
VAN DEN HEERE
DIRK PLUIMER.
A AN ZYNE MO E DER.
Zo heeft de Dood u\v Zoon, uw Liefde, uw Welbehaagen,
Rechtfchapen inborft niet ontziende, in 't beftderjeugd, Gevelt, ondanks uw bede en bittere ongeneugt, Gelyk een boom, die door den wind word neergeflaagen.
Had niet zyn leevenszon, zo heerlyk in het daagen,
Door een vergiften damp gekwynd; zyn heldendeugd, Van wiens beproefde trouw 's Lands waterfaam noch heugt, Zou thans geen lykcipres, maar krygslauwrieren draagen.
Neem in uw lot geduld, en maatig uw geween.
Laat Niobe, door druk verkeerd in marmerfteen, Om 't misfen van haar krooft, in wanhoop gaan verlooren: Gy, van een hooger licht beftraald, weet dat uw Zoon,
Dien gy hier baarde in fmart, opvoer naar 's Hemels troon, Daar hy in voile vreugd onfterflyk is herbooren. |
||||||||
|
t Jaa 2 LYK-
|
||||||||
|
l72 LYK-en GRAFDICHTENv
LYKTRAANEN
|
||||||||
|
O P
|
||||||||
|
MEVROUW SLICHERS.
|
||||||||
|
vj Meimaand, weelde en luft van *t jaar!
Bcdck met Lykcipres u\v hair: U voegc geen krans met Lentebloemen. Elisabeth, zo waard te roemen, Die ichoone puykbloem van uw lent' Zo vroeg geraakt aan 's levens end, In 't prilfte van haar zomerdagen, Gebied u eeuwig rouw te draagen; Hoe zwygt de fchelle Nachtegaal,
Die flus met zyn verliefde taal Al 't veld noch fchiep vol jeugdige ooren, Zo fchielyk, door deez* maar te hooren! Zie hoe het al van druk befterft, Verbleekt, verkwynt, en vreugde derft Wat zich in 't boomryk bofch laat v in den,. Hoe kan de Dood het al verflinden! Wat balfem heelt dees diepe wond?
Wie fterkt, wie zalft met pen of mond Den Raadsheer, om hem kracht te geeven,. JNu hy de Heilzon van zyn leeven, Gewooa-
|
||||||||
|
1Y K- e n G R A F D I C H T E N. 373
Gewoon vol luifter op te ftaan,
Ziet op haar middag ondergaan?
De Dood, met niemands leed bewoogen,
Sluit al te vroeg die glansryke oogen.
De Dood, gewoon noch jeugd, noch deugd,
Nocb fchoonheid, die elks hart vcrheugt, Noch vrolyk bloeijen van de jaaren, Noch afkomft, noch verftand te fpaaren, Zo dra ze in dollen overmoed Met haar gevreesde feifen woed> Zal 't ongeachtfte liefft verfchoonen, En aan de Deugd haar wreedheid toonen. Zo dooft, zo blufcht zy *t koft'lyk licht
Van Slichers aangenaam gezicht. O onverwacht, 6 bitter fchreijen, Daar twee paar telgen 't lyk geleijen! O Haage! 6 Hollands Luilprieel !■ Gy draagt in dit verlies uw deel, En voelt den doodfchrik door uw leden, Daar deeze bloem legt afgefneeden. O Ysfelftrooml 6 Zilv're vlocdy
Die haare jeugd hebt opgevoed!
Wat laaft gy uw bcgraasde weyen ?
Weerhou uw plas, en val aan 't fchreijen;
Betreur die weergalooze vrouw,
^Het noodlot fchaft hier llof tot rouw)
Dewaardite van haar 's Vaders Erven
Die heel uw Stad drukt door uw ikrven.-
|
|||||||
|
Ma 3
|
Hoe
|
||||||
|
374 LYK- en GRAFDICHTEN.
Hoe treft deeze onvoorziene flag
Den Burgervader, wiens gezagh, Vol roem en eer in top gefleegen, Uw Naam vergroot met glans en zegenj Daar hy zyn tee'rbeminde krooft, De vreugdfzyns ouderdoms en trooft, Zo fchoon van leeft, als welgebooren, Hier zo ontydig ziet verlooren! Maar trooft u, ziet gy haar niet weer:
Zy leeft in gloryryker eer
Als daar gy zaagt haar zonne zinken.
Het Starrenhof, gcwoon te blinken
In glans, daar 't Aardryk valt te kleen,
Blonk meer, zo dra zy hier verdween,
Om met onfterfelyke ftraalen,
In 't onverganklyk hof te praalen.
Zo worde op 's Hemels wil en wet,
Eerlang de rouw van 't hart gezet, Die 't Stamhuis drukt van Vander cDusfetti Verjieerlykt door 't geftarnde kusfen. Zo moet Heer Slickers druk vergaan, Daar hy , verr' boven zon en maan, Zyn waarde Gemalin, verheeven, In 't hart der borg'ren noch ziet leeven. |
||||
|
{LYK-en GRAFDICHTEN. 375
L Y K K L A G T
OVER DEN HEERE
PIETER BERNAGIE,
ARTS, en HOOGLEERAAR der GENEESKUNDE.
A AN DEN HEERE PIETER N U Y T S,
OFFICIER DER VRYHE1D EJl^EN, LEUR EN SPRUNDEL.
Heer NOTTS, om mo geleerd Gedlcht,
Grootmoedigheid, en deugd verbeven, Gy,die BERNAGIE acht a/seen Licit
Tier Kunji, en waard een langer leeven ; Tevsoyl zyn dood uw hart doorwond:
Vergun myn Zangjler, in haar I)'en, TJat zy, met een bejiurven mond,
*D haare Lykklagt toe mag is/yen. En de wwe, met een droeve groet,
Van V T naar d'/laftroom roll' te moet.
M oet ik Bernagie zien befchreijen?
Dat onwaardeerb're leevensvuur
Geblufcht, zo groot een Gceft verfcheijen ? Zo groot een Geeft. als ooit Natuur
Gewoon is in een eeuw te geeven? Het lyf en de aard' was hem te kleen:
|
||||
|
LYK-en GRAFDICHTEN.
Hy poogde in ruimer lucht te zweeven.
Och! och! deeze ecd'le Geeft verdween!
En kan ik noch myn adem haalen, Daar ik hem zic ten graave daalen? Komt Zanggodinnen, op uw beurt:
Helpt my myn laatften pligt volbrengen By 't Lyk, wel waard van u betreurd:
Wik uwe met myn traanen mengen, Getroffen van zo zwaar een flag.
Zo komt de Donder aangeronnen, En werpt, voor 't opgaan van den dag,
Daar alles is van fchrik verwonnen, Een diepgewortelde Eik om veer.,
Of ilaat een hoogen Ceder nedr!
Och! de Eer van Febus grootfte Zoonen,
Ja Febus zelf gelyk, als hy,
Vol kunft, op doorgeleerde toonen, By elk uitmuntte in Poezy>
Of, daar zyn yver in 't geneezen, Alom geroemd, bemind, geacht,
Een Hulp, een Toevlucht plag te wezen: Die Held, die 't fterfelyk geflacht
Den Dood ontrukte, en zyne plaagen, Legt zelf nu van den Dood verflaagen! Apol' had gaarne, in zulk een leed,
Zyn Eskulaap te hulp gekoomen, Zo 't ftrenge Noodlot niet te wreed
De kruiden had hun kracht benoomen. Hy zalft, hy koeftert 't kwynend hart
Vergeefs, en heeft zyn droevige oogen, De
|
||||
|
IYK- en GRAFDIC^FTE N.
De weerpyn voelende dier fmart,
Met eene donk're wolk omtoogen, Om niet te aanfchouwen 't oogenblik, Dat reeds verwacht den laatften fnik. Ja, Febus, wyk vry met uw ftraalen.
Verberg, verberg uw gouden glans.
Uw blonde kruin, gewoon te praalen Met een gewyden lauwerkrans,
Dekk' thans met lykcypres zyn hairen, Vervul met treurgezangen 't oor,
Nu, op den middag van zyn jaaren, Dien Guldemond, die, in uw Koor,
Liet zo vecl wyze Orakels ilippen, De veege ziel zweeft op de lippen. De naare en duift're Nacht genaakt,
Die zulk een Licht zal doen verdwynen. Hy, fchoon van Febus rouw geraakt,
Kwam nooit noodlottiger verfchynen: Hy voert in zyn lievrei den Dood:
Die treft Bernagie, en ftopt zyn ooren Voor 't kermen in dien bangen nood.
O Nacht! och! waart gy nooit gebooren! Bedroefde N acht! gy zult voortaan
Niet meer ten rei treen met de Maan.
Maar, welk een aangenaame klaarheid,
Wat ongewoon en blinkend licht Verfchynt, in deeze duift're naarheid,
Voor 's waerelds treurig aangezicht? Het is Bernagie, om hoog verheven,
Die, reeds veranderd in een Ster3 Ebb |
||||
|
LYK-in GRAFDICHTEN.
Ora ceuwig na zyn dood te leeven,
Heelt 's lyders weedom noch van ver.
Men kan, uit d'eed'len zwier en trekken, *t Vergoode Wezen klaar ontdekken. Doorluchte Geeft, die, om uw deugd,
In ruimer lucht moogt adem haalen, En, eindeloos, in ruft en vreugd,
Van Dood en Droefheid zegepraalen! My dunkt dat gy myn Lykklagt hoort^
En met uw Hcht beftraalt van boven. Blink, fchoone Ziel, blink ongeftoord!.
Myn Zangfter zal uw Gaaven looven, En uwe gloryryke Faam
Al de Aard vervullen met uw Naam.
|
||||||
|
Qverleeden den XXFIIIfttn van Slagt*
maand, MDCXCIX. |
||||||
|
LYK-en GRAFDICHTEN. 379
OPDEDOOD
VAN DEN
WELEDELENGROOTACHTBAAREN HEERE,
DEN HEERE
JOAN SI X,
HEERE VAN WIMMENUM EN VROMADE;
BURGERMEESTER en RAAD
DER STAD AMSTELDAM. |
||||||
|
jo zyt gy dan ter ftarren ingevaaren!
Zo ziet men 't lyf verlaaten van de ziel J
Die groote ziel, zo ryk van deugd als jaaren, Die 't fterflot mee in 't eind te beurte viel!
U\v leevenslicht, hoe laat, hoe fchoon 't mogt daalen , Verdween te vroeg; nadien 't zo fnel verdween,
Terwyl 't al de aard' verfierde met zyn ftraalen, Bemind, geacht, geroemd en aangebeen,
Doorluchte Six, ver boven elk verheven, Uit wiens gezicht Vorft Neftors wysheid blonk,
En dubbel waard een Neftors duurzaam leeven, Of langer als hem 't nydig noodlot fchonk!
Ebb 2 Wie5
|
||||||
|
380 LYK- en GRAFDICHTEN.
Wie, wie moet nu geen hcete traanen fchreijen ,
Als hy, helaas! uw koud gebecnte zict? Dat eerlyke gebeente ontydig leijen
Naar 't aaklig graf ? wie fmek niet van verdriet?, Onze Amftelftad, zo dier aan u verbonden,
■
Aan uwe zorg, oprechte trouw, en deugd,
Wiens recht en ruft gy handhaafde ongefchonden , Zo lang elks liefde, elks toevlucht, hoop en vreugd,
Barft uit, en ftort haar ingekropte traanen j Geparft, gelyk een opgezwollen ftroom,
Die, al te bang, zich poogt een weg te baanen, En uit/pat, rent met losgelaaten toom.
Hoe treurig ruifcht het kriftallyne water Van haaren Vliet! heel anders als voorheen,
Toen 't rolde u in 't gemoet, met bly gefchater, En u zag 't ampt van Burgerheer bekle£n,
En fleeds gelyk een Burgerhart regeeren. Haar Kapitool, gedenkende aan dien dag,
Om ze eeuwig met uw wyze orakels te eeren, Treurt om uw dood, en beeft van zulk een flag.
Het kroonegoud, haar wapenfehild gefchonken, Dat pronkjuweel van 's Keizers gunfl: en trouw,
Dat lang zo bly, zo hecrlyk heeft geblonken, Wordbleek, gelyk uwmond, uitbittVen rouw.
Het Y, verkropt, zou in zyn zuchten fmooren, Zo hy zc niet loosde in de Zuiderzee,
Die aarzelt van zo naar een galm te hooren,
En deelt ze aan al des waerelds oordea mc£.
Ge-
|
||||||
|
LYK-en GRAFDICHTEN. 381
Geleerdhcid ziet in u haar glans verdweenen,
O Letterheld! 6 allerKunften Bron,
Daar op uw Lyk de Zanggodinnen weenen, En roemen noch haar uitgefcheenen Zon!
Apollo zal zich orh uw dood verkwynen: Hy komt niet me£r zo blyde, als in de Mei,
Maar droeviger, met flaauwer licht 5 verfchynenj Terwyl hy treurt aan zyner zoonen rei:
Maar, ymchtloos helpt myn Zangeres hen klaagen: Zy fcheurt vergeefs haar lauw'ren op uw graf,
Uw eed'le ziel is gloryryk gedraagen Van de aard', daar gy getrooil lei 't leeven af.
Nu mag uw geeft die lieve vryheid fmaakeni Die zoete ruft! waar in uw wyze Lier
Zo vaak zich in gedachten kon vermaaken, En deftig klonk, bezield van godlyk vier.
Daar is uw Zon, uw Licht zo fchoon verreezen: Daar blinkt in louter goud uw groote naam,
Die eeuwig hier, in uw Geflacht, gepreezena 'c Heelal vervult met uw doorluchte faaai.
Overleeden den XVllI*** van
Bkeimaand) MDCC. |
|||||
|
Bbh 3 -AAN
|
|||||
|
38» LYK-en GRAF DIC H TEN,
A AN
NEDERLAND;
OP DE DOOD VAN ZYNE
MAJESTEI.T.
O Ncderland! gy treurt vergeefs op 't Heldenlyk
Van Koning Willem, Wie kan Gods befluit bepaalen? Hy wisfelde voor 't aardfeh een hemelfch Koningryk:
Schep moed} denk op uw heil, en wil eens adem haalen. Draag u geduldig in dit onvermydlyk lot.
Zcg, met den wyzen Job: De Toeverlaat der vroomen, De Heer bJSft, tot zyn roem, gegeeven en genoomen. Steun op 's Lands Vaderen, en uwer Vaad'ren God,
Die hen voorhecn verloftte, in al hun nood en lyen, Van 't koninglyke juk en flaaffche dwinglandyen, Qverfecden den XI X<lt» van Lentt-
maantt, MDCCII. |
|||||
|
OP
|
|||||
|
LYK- en GRAF DIC H TEN. 383
OP HET OVERLYDEN
VAN DEN HEERE
MICHIEL ELI AS.
ik het uur, 't noodlottig uur betreuren,
Dat mynen Vriend rukt van de Waereld af,
En tevens van myn teder hart komt fcheuren ? Zyn leevenszon zien onder gaan in 't graf?
Zyn leevenszon, wiens heugchelyke flraalen, Wiens zuiver licht, wiens deugd blonk ongemeen -r
Die yder met zyn vriendfehap plag te onthaalen,. Den Zangberg kweekte, en gloryryk befcheen f
Helaas! zeis, als een fchaduw, reeds verdweenen,, Pas op de helft geklommen van haar tyd.
Wie kan te veel dit groot verlics beweenen? Elk is zyn trooft, zyn trouwen noodhulp kwyt.-
Wie klaagt niet, als hy hoort zo bitter klaagen Zyn Gemaalin, terwyl haar waardig Krooft,
Welks leevenslicht noch eerft begint te daagen,. > Mill's Vaders liefdej en zy haar hulp en trooft?-'
Wie beeft niet, die 't doorluchtig huis ziet beeven,, Door Stads- en Staatsbeftier in Amfteldam
Geveftigd, en beproefde trouw verheven; Terwyl het mift- dien ftut diet braave Stam ?
Wie
|
||||
|
LYK- en GRAFDICHTEN.
Wie fchreit niet, die zo hoopeloos ziet fchreijen,
By 's Broeders Lyk, de Zufter, hem zo waard,
En alle die naar 't aaklig graf hem leijen, Hoewel zyn roem niet mee ten graave vaart ?
Myn Zangfter, die nooit*trof zo zwaareenfmarte, Zou, daarze op 't graf van haar Apollo zucht,
En 't lykgedicht wringt van 't benaauwde harte, Als Echo, haaft vergaan in dunne lucht;
Zag zy hem vol van glory niet getoogen, Bevryd van zorg, van weedom en geklag,
Door 's Hemels Kreits en ftarrelichte Boogen, In fchooner en nooitondergaanden dag.
Ja, Michael heeft hier zyn ftryd volftreeden > Die Chriften Held verwon, met moed, den Dood.
Elias voer, op wolken van gebeden, Om hoog, gelyk wele'er zyn Naamgenoot.
Daar treed hy nu den ftarrentroon met voeten, Langs eenen weg van blinkend diamant,
Om heilryk God in vollen glans te ontmoeten j Die aan hem fchenkt, met zyn genadehand,
Een Hemelkroon van palm en vredeolyven. Men trooft' zich dan met zyn gelukkig lot.
Daar \vy noch in een zee van droefheid dryven, Leeft en herleeft hy vrolyk by zyn God.
Hier blyve 's Mans gedachtenis in waarde, Zo lang men deugd en trouw bemint op Aarde. Qverkeden den XXVfit* van Lcntt-
maandi MDCCI1. |
||||
|
LYK-en GRAFDICHTEN. 385
O P H E T OVERLYDEN
VAN DEN HEERE
MR. ELIAS DES POMMARE,
RECHTSGELEERDEN.
|
||||||
|
JYloeftdan, zovroeg, uwzuiver levenslicht,
Verfierd, gelyk de zon, met fchoone ftraalen, Verduifteren voor 's Waerclds aangezicht?
Moet ik het voor den avond neer zien daalen, En ondergaan in 't alverflindend graf,
Door 't fterrlot, voor u\v Stam te ftreng en ftraf ?
Wat mogt men zich van u niet al belooven?
Van u, wiens geeft, wfens oordeel en verftand,
In kloekheid, ver uw jaaren ging te boven} 't Zy Themis u toejuichte en bood de hand,
Of Febus u befchonk met lauwerieren, En, van zyn gunft beftraald, deed zegevieren. Ccc Maar
|
||||||
|
386 LYK-en GRAFDICHT.EN.
Maar, ach! nu is die hoop, zo groot, zo eel, j
In dunne lucht, gelyk een droom, vervloogen. De fchoonfte bloem kwynt vroegft op haaren fteeL
Wat mag Natuur op geeft en luifter boogen ? Terwyl de Dood haar roem en kracht braveert,
En zich aan glans, aan jeugd nochwysheidkeert.
Zo gaat die hoop eens akkermans verlooren,
Als 't blikfemvuur, gedreeven door den wind, Langs 't vruchtbaar veld het leevenvoedend koorea"
Afmaait, en op een oogenblik verflind. Zo word een boom, wiens vrucht elk kon behaagen s
In 't bloeijen, van den donder neergeflaagen.
Myn Zangheldin zou> u, met naar geklagh >
Uit achting voor u\v gaaven, teer beweenen j Ten waar zy wift dat gy in fchooner dag,
Boorluchtiger, van Godenglans omfcheenen, Ten reye gingt op keur van maat en ftof,
En lagchtc om aardfche, om yd'len roem en loll
Gy ziet de zon, de maan en ftarren fchynen
Beneden u, van 't weften tot het ooft, En, in 't verfchiet, uw droevige Ouders kwynen^
Van 't eenigfte, van 't eerfrgebooren Krooft, Hun dierb'rer als 't gezegend licht der oogen,
Te vroeg beroofd, wel waard elks mededoogen.
Niets
|
||||
|
LYK- en GRAF DIC H TEN. 387
Niets, niets kon hen verkwikken, moSgezucht,
Niets hunne wond, zodiep, zozwaar, geneezen, Zo gy zc zelf geen trooft gaaft uit de lucht.
My dunkt, 'k zie u verheerelykt van wezen, En hoor u\v mond, van hemelval vervuld,
De treurenden dus noopen tot geduld:
Myn Ouders, och! te veel tot my genegenj
Myn Onders, die 'k op aard' heb teer bemind! Wat klaagt en fteent ge, om uw verlics verlegen,
Misgunt gy 't heil des Hemels aan uw kind? De dood verftrekt me een doorgang tot het leeven,
Van God my, met de onfterflykheid, gegeeven,
Gy poogt vergeefsj met weenen op myn lyk,"
Het koud gebeente, op nieuw, door heetetraanen Te ontvonken, daar de ziel, van't aardfche flyk
Ontlaft, zich zelf den heilweg door mogt baanen , Waar langs ze, ontmoet door blyden galm op galma
Ten Hemel voer, gekroond met zegepalm.
Indien gy koft begrypen met gedachten
Dit aangenaam, dit onwaardeerlyk goed, Dat ik reeds fmaak j gy eindigde uwe klagten ,
En vloogt my, waar 't in uwe magt, te moet; Ja, liet, in plaats van droeven treurtoon, zingen
Triomfgezang, op 't fpoor der Hemellingen.
Ccc 1 Schreic
|
||||
|
338 LYK- en GR AFDICHTEN.
Schreit dan niet meer; terwyl ik juich by God,
Braveerende den dood, op nieuw herbooren, Daar my van zelfs toevloeit een zalig lot,
Dat over my voor de eeuwen was befchooren: En, fchoon gy fchreide uw treurende oogen uit,
Het fterflot volgt Gods eeuwig raadsbefluit.
Dit vloeide zacht van zyn vergoode lippenj,
Waar op hy in een nis van hemelgoud, Kwam myn gezicht, op *t aardryk, fnel te ontflipperij
Daar elk zyn kunft en deugd in waarde houdi En deOuders, vol van bitt'ren rouw en fmarten,
Een ftraal van vreugd gevoelen in hun harten.
Hoe wreed de Zoon van hun zy afgefcheurd, Hen trooft het heil, dat vroeg hem viel te beiirt. {Werheden den XV<len, en hegraaven dtn
Will** van Oegftmaand, MDCCVI. |
|||||
|
OP
|
|||||
|
LYK- en GRAFDICHTEN. 389
OP H E T ZELFDE OVERLYDEN.
D e Doodharpy gaat haaren gang in 't maaijen
Van 's waerelds oogft, hoe zeer men kermt en klaagt.
De Hemelheer, die 't gantfche fchepfel draagt, Heeft vaft beftemt hoe 't waerelds lot zal draaijen.
Dies moet het al naar zynen wille zwaaijen,
Waar door hy 't werk volvoert dat hem behaagt, Zo daar de zon verzinkt, als daar ze daagt, Om 't aardfche zaad in aardfchen grand te zaaijen.
Was weetenfchap het bolwerk voor de dood,
En zuiv're deugdi Pom ma re had den fchoot Van haaren boog zo vroeg. niet konnen deeren. Maar wat Iufl hier Elias aardfche vreugd?
Hy ftygt om hoog, en erft den loon der deugd,, Om eeuwiglyk by God te triomfeeren. |
||||||
|
Cec 5 OP
|
||||||
|
\
|
||||||
|
393 L Y K- en G Ft A F D I C H T E N.
O P D E D O O D
VAN JONGKVROUWE
IZABELLA JACOBA van ZON.
A AN <D E N HE ERE
WI LL E M van Z 0 N,
DOMHEER VAN OUD MUtfSTER.
|
||||||
|
Wat droever maar vervult myn ooren?
En welk een jammed yk geklag
Rolt langs de Vecht, en laat zich hooren Aan d'Amftel, als een donderflag,
En treft myn teergevoelig harte, Dat deelt in uw verdriet en fmarte? Is dan dat aangenaame Licht,
Een van uw fchoone Tweelingzonnen, Die, met haar vriendelyk gezicht,
De bosfchen, beemden, beeken, bronnen, Gelyk de lente, 't leeven gaf,
Zo vroeg gedaald in 't donker graf ?
Wi«
|
||||||
|
LYK-en GRAFDICHTEN,
Wie kan op jeugd of luifter boogen ?
Wat is een fchoone roos ook teer?
Hoe haaft is al haar glans vervloogen! Een onwe£rvIaag rukt haar ter ne£r,
Daar zy, als Koningin der dalen, Den dag verkwikte in 't heerlyk praalen. Wat hielp 't uw lieve Lentebloem,
Dat zy de Hofvvaranderyen Van Doorneburg, vol glans en roem,
In 't oog des Vechtftrooms, kon verblyen, Nu zy, in 's leevens morgenftond,
Sterft met den bloefem in den mond?
rt Scheen of de Dood was zelf bewoogen,,
Haar jeugd ziende, als de dageraad, In 't blinkend licht der lieflyke oogen,
In 't blank en bios van haar gelaaty Zo fchoon en zo bevallig fchynen,
Eer hy haar deed gevaarlyk kvvynen..*
De veege zucht op 't ruftloos bed.
Allengs vergaan die fchoone verven Van mond en hals, daar ze onverzet
Getrooft in leeven en in fterven, Bezielt van Goddelyke magt,
Den Dood in 't aangezichc veracht.
Kon dan geen Eskulaap, in 't lyden,.
De kranke helpen? 't jeugdig hart?
Door kracht van artfeny, bevryden Van de al te jammerlyke fmart?
Noch kon 't Natuur, noch kunft gelukken Haar de armen van den Dood te ontrukken ? |
||||
|
39a LYK- en GR AFD ICHTEN.
Neen, *t Hcmelfche befluit ftaat pal,
Bepaalende den fterv'ling 't leeven* En niets gebcurt 'er by geval.
Wie kan 'c onrgaan? wie wederftreeven? Daar 't aan een diamante flot
Geklonken, word beftiert van God.
Uw Zonling is om hoog gereezen,
Langs een gewyde hemelbaan, En blinkt, met een verheerlykt wezen,
Ver boven ftarren, zon en maan, Omringd van Gods genadeftraalen,
Om eindeioos te zegepraalen.
Het zy uw droefheid dan ten trooft,
Dat, fchoon *t natuurlyk is te treuren, Wanneer de Dood het lieve krooft,
Zo wreed van 's Ouders hart komt fcheuren, Uw Izabelle, ontlaft van druk,
Geniet een onbepaald geluk.
Terwyl ik in uw fmart kom deelen, Door God, en door den tyd, te heelen. Overleeden den XW»« van Sprohkel-
maand, MDCCXI, |
|||||
|
STICH-
|
|||||
|
STICHTELYKE
GEDICHTEN.
|
||||
|
39f
STICHTELYKE
GEDICHTEN.
|
|||||||||
|
D E
GODDELYKE
WET. VJeloof in eenen God. Wil in zyn Naam niet zweeren,
En vier den Sabbatdag. Wil fleeds uwe Ouders eeren. Steel nimmer. Smet met kwaa Getuigen nooit 't gemoed. Begeer geen anders Vrouw, noch min een's anders goed. ANDERS,
NOCH KORTER.
Bid God alleen, geenbeeld. Spaar Gods naam. Vier zyn ruft,
Eer Ouders. Moord, boeleer, noch fteel, noch lieg: fchuw luft. |
|||||||||
|
CHRIS-
|
|||||||||
|
Ddd z
|
|||||||||
|
396 STICHTELYKE GEDICHTEN.
CHRISTELYKE
GELOOFSBELYDENIS. Myn ziel gelooft in God den Vader, die zo fchoon
Al de Aarde en Hemel fchiep, en in zyn lieven Zoon Den Heere Chriftus, voor alle eeuwen uitverkooren; Die uit de Maagd Marye, is, door den Geeft, gebooren, En onder Pontius Pilatus heeft geleenj Gekruilt, geftorven is, begraaven* naar benee'n In 't diepil der Hel gedaald; den derden dag verreezcn >, Die opvoer hemelwaards > van waar hy, hoog geprcezen, Eens weder koomen zal, om leevenden en doon Te oordeelen naar de wet, voor zyn geduchten troon. 'k Geloove in God den Geell •, in de algemeine Leere Der Chriftelyke Kerk, gezuiverd hem tereerej Kwytfcheldinge van fchuld, des vleefchs verryzenis, En 't eeuwig leeven, dat al myn verlangen is. |
|||||
|
HET
|
|||||
|
STICHTELYKE GEDICHTEN. ^7
H E T G E B E D
O N Z E S
H E E R E N.
O onze Vader, die de Hemelen bewoont,
En alles, vroeg en fpaa, met daauw en zegen kroont,
Geheiligd werde uw Naam alom by alle volken.
Uw Koningkryk koome eens verfchynen in de Wolken:
En uwc Wily terwyl gy alles moogc gebien,
Moet hier op Aarde, als in den Hemel, zelfs gefchien.
Gy, die de raavens en hun jongen fpyft, geef heden
Ons daaglykfch brood, en dat wy 't nuttigen in vreden.
Vergeef ons onze fchuld, gelyk wy fchelden k\vyc
Alle onze fchuldenaars. Gelei ons niet in ftryd
.Noch mod bekooring, maar verbs ons van den kwaaden.
U is de kracht, de magt, de glory en genaden.
**ti'i GE.
|
||||
|
STICHTELYKE GEDICHTEN.
G E B E D
O M WEL T E
BIDDEN.
JTloe zyn uw Goedertierenheden
Voor d'armen menfch zo ryk, zo groot,
Dat hy, met zuchten en gebeden,
U naad'ren mag in zynen nood, O Vader! daar gy leent uw ooren,
Om zyne klagten aan te hooren?
Tot wien zou hy ook anders gaan?
Tot wien, dan die, by 't brood des leevens, Wilt met al 't goede ons overlaan,
En duizend zegeningen tcvens Den nederigen fmeeker geeft,
Die hoop op uw genade heeft?
Ach! wil my, 6 myn God ! verlecnen,
Om 't bitter lyden van uw Zoon,
Die voor ons is in 't vleefch verfcheenen, En my den weg baant tot uw troon,
Uw goeden Geeft, om in het midden
Van al myn zwakheid^ wel te bidden.
Geef
|
||||
|
STICHTELYKE GEDICHTEN. 399
Geef dat ik, door hem, in myn fmart
En 's Waerelds bittere ongenuchten, Tot u roep, door den mond van 't hart,
Met onuitfpreekelyke zuchten. Hy leer my wat ik eisfchen moet
Van u, in voor- en tegenfpoed.
Laat hy myn traagen yver wekken,
Myn zinnen houden onverlet
Van aardfche zorg, die my kan trekken Van het aandachtige Gebed.
Hy ftutt* myn wankelende krachten, En geef my hemelfche gedachten. Dat hy myn mond en tong beftier,
En zuiv're myn onzuiv're lippen Met zyn geheiligd Altaaivier}
Dat me in 't Gebed niers koom te ontflippen, Ah 't geen, in 's Waereld woclleny,
U eerlyk, en my zalig zy.
Hy leer my meefl om 't hemelfch fmeeken,
En 't onvergankelyke goed:
Zo zal my 't aardfche nict ontbreekcn, Maar in een ryken overvlocd,
Daar ik heb geen gebrck te fchroomen, Van zelve fteeds my tegenftroomen, Doe
|
||||
|
4oo STICHTELYKE GEDICHTEN.
Doe my, met need'righeid, voortaan
Alle eigewysheid in my teug'len, Daar 'k roep u\v wyze Godheid aan$
En geef aan myn gedachten vleug'len. Dat myn Gebed,van trans tot trans,
Opklim tot aller Heem'len glans.
Zo zal ik, aan dit licht ontfteeken,
Door u\v genaa, zyn nimmer moe Van bidden, Iooven, danken, fmeeken.
Zo vloei u\v goede Gee ft my toe, Waar door ik vry tot u mag trceden,
Myn Gad en Vader, met Gebeden.
|
||||||
|
EER-
|
||||||
|
.
|
||||||
|
STICHTELYKE GEDICHTEN. 40*
E E R S T E MORGEN Z ANG.
De Zon, met haare zuiv're klaarheid,
Vcrdryft den duift'ren nacht en naarheid Van 's Waerelds angftig aangezicht,
Dat in die zegenryke ftraalen, Op nieuw verkwikt, mag adem haalen, . £n God toejuichen in Gedicht.
Terwyl die glans ftraalt door myne oogen
In 't hart, 't welk kent uw Alvermoogea En 't heil dat gy, 6 Scheppcrf geeft
Aan 't Schepfel, vliegt myn geeft naar boven, Genoopt om mynen God te looven, Die 't al uit niets gefchaapen heeft.
Niets kon my, als uw fchild, bewaaren
Voor fchrikkelyke Nachtgevaaren, Voor onfpoed, vuur en watersnood.
Door vaderlyke zorg gedreeven, Behoedde gy myn dierbaar JeeA^en Voor hartkwetzuur en fnellen dood.
Wat fmart, wat ramp zoude ik ook fchroomen,
Als ik myn toevlucht heb genoomen Tot u, den leevendigen God?
Wat kwaad zal immer my genaaken, Het zy in 't flaapen of in 't waaken, Terwyl uw gunit beitiert myn lot? » Eee Be- |
||||
|
STICHTELYKE GEDICHTEN*
Beflier ook heden myne zinnen;
Laat my niets denken, niets beginnen Als 't geen dat uwe wysheid mag
Verheerelyken en behaagen, Om nu, en al myn leevensdagen Te wandelen, als in den dag.
Laat my niet ftruik'len in myn wegen,
Maar veilig fmaaken uwen zegen, En eeuwig wyden, nimmer mo^,
Een hart vol waare dankbaarheden, En 't heilig reukwerk van gebeden, Aan uw alziende Godheid toe.
' *
Wie zoude uw grooten Naam niet pryzen!
Daar u de Heem'len eer bewyzen, En de Aarde is de Echo van dien klank.
De dag verkondigt uwe daaden, De nacht uw wond'ren en genaden, En 't Schepfel zeid den Schepper danks
Daar ik, door uwe gunft gedreeven, Wenfch tot uw eer alleen te leeven. |
||||||
|
•
|
||||||
|
TWEE.
|
||||||
|
STICHTELYKE GEDICHTEN. 403
T W E E D E MORGENZANG,
Jrloe heerlyk komt de Zon verfchynen!
Zo fchoon, zo prachrig opgekleed,
Gelyk een Bruidegom die treed,
Verlatende de nachtgordynen, Met vrolykheid de flaapzaat uit,
Naar zyn bekoorelyke Bruid.
Hy komt in 't gloeijend Ooflen bloozen,
Verlichtende alles door en door: De Alzegenaar bereid hem 't fpoor, Bezaaid met hemeldouw, met roozen
En witte lely, welkers mond Het goud draagt van den Morgenftond. 't Heelal, aanfchouwende het wezen
Der Zon, is op een oogenblik
Ontlaft van duifternis en fchrik,
En al wat ooit den nacht doet vreezenj Om in dit alverkwikkend Licht
Te fpieg'len 't vrolyk aangezicht.
Zo blinkt het alles door die ftraalen}
Daar alles God ter eere kweelt,
En Leevenwekker vrolyk lpeelt
Door boomen, weiden, duin en daalen. .Natuur, verrukt, ilaat zelfs de maat
Ter eere van den Dageraad.
Eee 2 Zo
|
||||
|
STICHTELYKE GEDICHTEN.
Zo laaten bron en beek zich hooren,
Al juichende, langs 't leutrig riet, Tot God het dankbaar Morgenlietj Terwyl een galm van Hemelkooren
Den dag groet op een hooger wys, Den Schepper en het Licht ten prys. Ontwaak, myn ziel, eens na 't lang flaapen ,
Nil 't ligchaam, weer op nieuw ontwaakt, De vruchten van het daglicht fmaakt, Waarom het "Zichtbaare is gefchaapen:
En tracht eens naar 't ontzichtbaar Licht, Daar alle waereldglans voor zwicht. Op, op! uw Heilzon is verfcheenen.
Aaobid en loof die Majefteit,
Te pryzen in alle eeuwigheid.
Ga voor zyn aangezichte heenen; Op dat uw ziel verfchynen mag
Daar 't nimmer nacht is, eeuwig dag,
En 't heilig Licht is opgereezen Van 't eind'loos fchoon, en blinkend Wezea |
|||||
|
DER-
|
|||||
|
STICHTELYKE GEDICHTEN. 40?
D E R D E MORGENZANG.
.Darmhartig God en Vader! eeuwig Wezen!
Die 't licht fcheid van de duifternisj
Uw groote Naam zy eindeloos gepreezen,. En uw Genaa, die ondcorgrondlyk is!
Ik dank u voor uw onverdiende zorgen, N u 't Licht ryft, daar de N acht daalt in den Morgen. Wie ben ik? ik onwaardige! dat Gy,
Terwyl dat geeft en ligchaam ruft mogt fmaaken , Hield zo getrouw die nachtwaake over my,
Voor alien ramp en nood befchermd in 't flaapen? Gy hebt my met uw vleugelen bedekt,
En, van de raft verkwikt, we£r opgewekt.
'k Ontfang, op nieuw ontwaakende, het leeven *
Schoongy, metrecht, om myn ondankbaarheid ^ Voor uw Genade en reukloos wederftreeven
Van uwe wet, uw wil en Majefteit, Uw hulp en hand had moogen van my wenden,
My ftortende in een zee van nachtelcnden,
Had ge in uw toorn door een verdiende ftraf,
My in den flaap het leeven afgenoomen, Pat uw Genaa zo onverdiend my gaf;
En, van uw wraak genoopt, metrechttefchroomen, My, als een bloem op 't vlakke veld vertreeii;
Wie roemde uw recht, 6 Rechter! niet met reen ?
Eee \ Laat |
||||
|
STICHTELYKE GEDICHTEN.
Laat deezc dag, en al myn leevensdagen,
Uw heilig Licht verlichten myn gemoed, Uw Weg, uw Wet en Woord me alleen behaagen,
De zonde vli£nde en haar vergiftig zoet, En de oude Slang, die, onder 't loof gefchookn,
Het Menfchdom hielp aan 't ftriukelen en doolen.
Laat de aardfche zorg my niet te veel belaan $
En, daar ik zie den nacht, van de aard' verdryven, My niet in 't pad der duifternisi'e gaan,
Noch blind in 't Licht van uwe waarheid blyven; Maar van den flaap der zonde ontwaakt,door 't Licht
Van uwen Geeft, erkennen mynen pligt.
Laat my vernoegd deeds leeven t'uwer eeren;
Dat ook myn wil in d'uwen rufl: geheel;
En, buiten dit, niets van.u mag begeeren Als 't daaglykich brood, en myn befcheiden deel.
Laat trotsheid my in voorfpoed nooit verzellen, Noch wanhoop my in tegenfpoeden kwellen. Zo zal ik zyn, door uwe gunft, bekwaam,
Ora alle uw daan en wonderen te looven. Dan zal ik fteeds grootmaaken uwen Naam,
Op Hemeltoon die de aardfche ftreeft te boven, Van daar het Licht verfchynt tot daar't vergaat,
Terwyl gy Heer zyt van den Dageraad.
|
||||
|
STICHTELYKE GEDICHTEN. 407
E E R S T E AVONDZANG.
|
|||||||
|
.Lie Dag, die voor ons heeft verklaart
Al 't zichtb're, 't gcen gy fchiept op Aard',
O God! en roemde u\v wonderwerken, Verdwynt -, de Zon zwicht voor de Maan.
De Nacht, met angften overlaan,
Komt fnorrende op zyn zwarte vlerken. Natuur, vermoeid en afgeiioofd^,
Legt in die bruine fchaduw 't hoofd Te ruft, en luikt haar doorziende oogen,
Terwyl zy word met nieuwe kra,cht Verfterkt, in 't midden van den hachts. Door uw Genade en alvermoogen.
Ik nader u, met myn gebee'n,
Eer dat myn afgematte lein
Zich tot het flaapen overgeevenj Tot u, myn Heer, myn Toeverlaat,
In wien alleen myn hoop beftaat
Van die en van 't aajiftaande leeven* Schooa
|
|||||||
|
•
|
|||||||
|
STICHTELYKE GEDICHTEN.
Schoon dat ik dwaalde by het Licht,
En deezen dag vergac myn pligt* Wil echter my een Zon verftrekken
la 's Aardryks dikke duifternis En Nacht, die tegenwoordig is-, En uw befcherrning niet onttrekken.
Laat my geruft in u, 6 God!
Het hoogfte Goed, het hoogfte Lot,
De ruft, voor 's leevens zorgen, fmaaken, Bevrydvoornachtfchrik, fchade en nood,
Voor water, vuur, en fnellen dood,
Die my nook treffe voor 't ontwaaken. Zo zal myn ligchaam, uitgeruft
Door zachten flaap, in nieuwe luft
We^r met de Morgenzon verryzen, Myn ziel uw glans en Majeftek,
Voor uwe goedertierenheid,
Zo lang myn oogen 't Licht zien, pryzen. |
||||||
|
TWEE-
|
||||||
|
>
|
||||||
|
STICHTELYKE GEDICHTEN.
|
|||||||
|
T W E E D E
AVONDZAN
|
|||||||
|
JTleilryke Schepper! milde Bron
Van onuitputtelyke fchatten! Hoe blinkt uw wyshcid in de Zon!
Hoe kah men in dat Schepfel vacten Den glans van uwe JMajefteit,
En uit alle and're zichtb're dingen De diepten van uw heerlykheid!
't Luft my een Avondlied te zingen, En, in de fchaduw van den nacht,
De fchoonheid van uw Licht te maalen, Dat leed, dat kit en zorg verzacht,
De vreugde ontfteekt, en blufcht de kwaalen. De Zonne daalt voor myn gezicht:
Maar 'k wil haar ftraalen eeuwig misfen, Als ik uw alverkwikkend Licht
Mag zien door 's waerelds duifternisfen; Dat Licht, 't geen op een wond're wys,
Kan, door zyn ftraalen, warmte geeven Aan harten, die, zo koud als ys,
De liefde van Gods Zoon we£rftreeven j Dat Licht, dat zonder einde ftraalt,
Het leeven geeft, en doet de blinden, Van M/)zes Wetboek afgedwaald,
Den rechten weg in 't Bloedrecht vinden: Fff
|
|||||||
|
4io STICHTELYKE GEDICHTEN.
Dit is het Licht dat Gods Propheet
Door nevels zag, en kwam belooven. Nu is dit fchaduwachtig kleed,
Die dikke voorhang opgefchooven. Wy zien de klaarheid van Gods Beeld
Van aangezicht tot aangezichte, Daar alle zaligheid in fpeelt;
Dat Priefter Aaron dier verpligtte Van 't nimmer ongedckt te zien.
Wat komt die glans my, in 't befchouwen, A\ heilj al hulp en trooft te bien!
Waar op ik eeuwig mag vertrouwen, Of fchoon, op yder oogenblik,
De nacht, met zyn angftvalligheden, Verwekk' langs 't aardryk fchrik op fchrik j
Myn ziel, beveftigd in Gods vreden, Ruft in den fchoot van zyn Genaa,
Daar 'k, in 't geloof gevoerd naar boven, Gevoel een blydfehap vroeg en fpaa,
Van geene droef heid uit te dooven. Myn oogj nu flaap vry: 's Hemels Oog,
Dat nimmer flaapt, zal u bewaaken, En fteeds befchermen van om hoog,
Daar 'k zie, om nieuwen trooil; te fmaaken, Den Vorfl: der duifternis geveld.
AVat kwaad, wat onheil zoude ik vreezen , Nu 's Heeren arm my veilig ftelt,
En 't Licht van 't Goddelyke Wezen Beftraalt myn ziel en aangezicht,
Dat my tot zynen dienft verpligt?
|
|||||
|
BOE
|
|||||
|
STICHTELYKE GEDICHTEN. 4u
|
|||||||||
|
BOETBEEDE.
|
|||||||||
|
vJntferm, 6 God en Vader! uit genadens
U over my; ach my! fchoon ik beken, Belaft, belaan met duizend euveldaaden,
Dat ik uw gunit geheel onwaardig ben. Ontferm, ontferm u, 6 myn God en Vader!
Daar 'k beevende u van verr' boetvaardig nader,1
Een doodfchrik trefc my in 'c verflagen hart,
Dat, aangeklaagd van 't rufteloos geweeten, De prikkelen der zonden voelt met finart,
En my verwyt hoe zeer ik heb vergeeten Het goed waar in ik ben door u geleid,
En 't geen ik fchond door fnoode ondankbaarheid.
Myn God, wil toch op my u\v toornige oogenj
Niet wenden, in uw ongenade en ftraf. Hoor my, en wees met myn ellend' bewoogen.
Keer, keer uw toorn genadig van my af. Wil my van uw rechtvaardigheid bevrydenj
Terwyl dat ik myn zonden zal belyden.
|
|||||||||
|
Ik
|
|||||||||
|
Fff*
|
|||||||||
|
n STICHTELYKE GEDICHTEN.
Ik heb uw weg, uw waarheid, woord en wet,
Die gy, zo wys ten richtfnoer van myn leeven En wandel, op de waereld had gezet,
Gefchonden, en een zydweg uitgetreeden. 'k Heb op den weg der ydelheid gegaafi,
Uw Geeft bedroeft, en fmaadheid aangedaan.
Uw heilig recht beftond ik vaak te farren,
Daar ik, zelfs in uw aangezicht, misdee. Myn euveldaan, Heer, kunnen 't heir der ftarren,
En 't zand, 't geen legt aan de oevers van de zee, In meenigte zo verr' te boven ftreeven
Als 's hemels trans van 't aardryk is verheven.
Gy riept, Keer weer, tot de ooren van myn ziel}
Maar die was doof, en fchandig ingenoomen Met de ydelheid, die beter haar geviel.
Dies, wat gy riept, ik weigerde te koomen, En fmoorde 't Licht dat gy in my ontflak,
Hoe zeer uw Geeft ook tot den mynen fprak.
Dus overtuigd, myn God! leg ik geboogen
Eerbiedig voor uw Majefteit op de aard', Van waar ik pas, uit fchaamt', mynzondigeoogen
Al fchreijende durf opflaan hcmelwaart, Die, echter, fchoon ze al fchreiden heele plasfen,
Niet magtig zyn myn vlekken af tc wasfen.
|
|||||
|
Neen,
|
|||||
|
STICHTELYKE GED1CHTEN. 415
Neen, 'k weet te wel, niyn Rechter! dat de gloed
Van uwen toorn, die wraak roept aan myn ooren, Geen water eifcht, niaar Chriftus dierbaar bloed,
Om dien naar recht te blusfchen en te fmoorenj Dat bloed, 't geen beter dingen voor ons fpreekt
Als Abels bloed, dat uwe gramfchap kweekt.
Ach! reinig my, in 't wafchbad der Genaden,
Van Zielefmet, om 't lyden van uw Zoon, Die vocr my bid, en ons, met fchuld belaaden,
Zelfs roept, en leid tot uw Genadetroon; Terwyl hy heeft d'aanklaager van de zonden
Den kop gekneuft, en in triomf verflonden.
Zo zal myn ziel met alle dankbaarheid,
Geloovende myn fchuld te zyn vergeeven, Grootmaaken, Heer, uw N aam en Majefteit,
Zo lang als gy my fchenken zult het leeven; Verfoeijen 't pad waar langs ik heb gedwaalt,
En zyn op nieuw van uwen Geeft beftraald.
|
|||||||
|
Fffl OP
|
|||||||
|
4i+ STICHTELYKE GEDICttTEN.
O P DE S
H E I L A N D S
GEBOORTE. duiftemisfe is nu verdweenen*
't Genadelicht in plaats verfcheenen, De Zonne der Gerechtigheid,
Daar de oude Vaders op vertrouwden, En hunne zaligheid op bouwden Voor 's waerelds grond hen toebereid.
Nu ziet men 't eind van alle rampen -,
De fchaduwen, met dikke dampen Van Mozes Wet, en oud Verbond,
Verdwynen door Genadeftraalen, Die van den hemel nederdaalen, Gelyk ecn heilryke ochtendftond.
Het langbeloofde is nu gekoomen.
Weg dan met beuzelen en droomen
Van 't blinde en domme Jodendom,
Die, fpooreloos met hun gedachten,
Een waereldfch Koningk noch verwachten.
Doch 't heilig Wetboek maakt hen ftom.
Daar
|
||||
|
STICHTELYKE GEDICHTEN. 415
Daar uit is klaar voor ons te hooren,
Dat hunne Chriftus niet gebooren Moeft zyn met fcepter, ftaf en kroon.
God had hun immers laaten weeten, Door Mozes boe'ken, en Profeeten, De needrigheid van zynen Zoon.
Hy moeft met aardfche heerlykheden,
Het ampt van Midd'laar niet bekleeden-, Maar arm, en naakt zyn, vol gebrek,
En op een ezellinne rydenj Ja 't zondekruis, met fmart en Jyden, Onfchuldig draagen op zyn nek.
Och! wouden zy toch eens gelooven!
En zelf zich niet van 't licht berooven! Want meer als Mozes is nu hier,
En meer als Schrift- en Wctgeleerden, Die Schrift en Wet zo vaak verkeerden, Met zonden in 't zondoffervier.
Myn ziel laat dees verftokten vaaren.
Wees liefft by 's Hemels legerfchaaren, Den grooten Cherubynenrei:
Roem nevens hen Gods groote daaden, Zyn wond're liefde, zyn genaden: Ja paar met hen uw vreugdgefchrei.
Zing
|
||||
|
•
|
|||||||
|
4i6 STICHTELYKE GEDICHTEN.
Zing op: De vrede is nu op aarde.
Eer zy de Godheid, die ze baarde, En 't nietig menfchdom niet veracht!
Want heden, heden is gebooren Die voor alle eeuwen is verkooren, Tot zoen van 't menfchelyk geflacht.
Een Kind, een Zoon is ons gegeeven.
Dees zal den Dood den doodfteek geevea. Hy heeft de hel zyn magt ontzeit.
Al knarft de Duivel op zyn tanden: Die Menfchenhaater is in banden En boeijen, tot in eeuwigheid.
|
|||||||
|
ElNDE des TfTEEDEN DEELS.
|
|||||||
|
BLAD-
|
|||||||
|
■
|
|||||||
|
4*7
BLADf YZER
DES TWEEDEN DEELS.
|
|||||||
|
HUWELYKSZANGEN.
In den Jaare mdclxxiii.
Op Abraham van Koppenol,en Suzanne Engelbrecht, Bladz.3. MDCLXXIV.
m Matthias de Wreedt, en Barbera Lescailje. 11", 8.
—JoanCeerkens, enLouizeJacobeBlaeu. . . . I2»
— NicolaasMeijer Otto, en Maria Wiebouts. . . If.
•^-JSucolaasHarrewyn, en Joanne Oppyn. . . • 8f. mdclxxvii.
—.NicolaasBuitendoor,enSaradeCanjoncle. *:«,'• t6. MDCLXXVIII.
—- Joannes Antonides vander Goes, en Suzanna Bormans, 19.
MDCLXXIX.
— PaulusBrouwer, enPetronelladeGruyter. . .. . 86.
•—JoanBlaeu, en Eva van Neck.......23. MDCLXXX.
_ Reinier Gysbertfz. Fontein,en Ybeltje Hermans Nauta^jr.
MDCLXXXL
•— Simon vander Cruysfen, en Suzanne Snoek. . . . 32.
• * mdclxxxii. — Alexander van Kuffeler, en Johanna Verzyl. . . 89.
Ggg Hu-
|
|||||||
|
418 BLADWYZER
Huwelykszangen, in den Jaare mdclxxxiii.
OpAnnaRebekkaAmia, metKarelHartfingh. . Bladz 35.
— Harmannus Amya, enCatharinade Vogelaar. . . 41.
MDCLXXXIV.
— LudoIphSmfds, en Anna deGroot...... 47.
— Laurens vander Straaten, en Sara Hobben. . . . 48.
— Pieter Spranger, en Johanna Toorrs...... 9 J.
— Pieter Dor vilie, en Ingena Rotterdam..... 52.
MDCLXXXV.
^—Pieter Blaaupot, en Helena de Bruin.....57.
— David van Hoogftraten, en Maria van Nifpen. . 59.
■—Pieterde Clercq, en Cornelia Blok......62. MDCLXXXV II.
»—WillernvanZon, en Helena vander Hek. . 66 en 71.
MDCLXXXVIII.
— Jacobus Block, en Johanna Steenmey.....Ji.
m— MX Simon Muis van Holy, en Anna Elizabeth de Witt. 76*
MDCXC.
_ Joan van Vollenhove, denjongen, en Maria Palm. . 95".
— Mr. Pieter Blaeu, enGeertruidAlewyn.....99.
MDCXCI.
— CornelisvanLeeu\vaarden,enKatharinaSnoek. 105 en 106,
•— Joan van Norden, en Arlandyne van Hoorn. . . J07. MDCXCIII.
•— HendrikdeRoo, en Joanna Katharina Arcq. . . no.
•—Philippe de la Fontaine, en Anna Wolfgang. . . 111. — PieterKoolaert, en Elizabeth Hoofman. . . . 114.
Hu,
|
||||
|
DESTWEEDENDEELS. 419
Huwelykszangen, in den Jaare mdcxciv. Op Abraham Blaauwpot, en Elizabeth Bruin. . Bladz. 121. •—Antoni Rutgers, en Maria Rutgers. $ 126.
— JacobdeFlines, en Agatha vander Vult. .. . . 130.
—. Ludovicusde Dieu, en AdrianaSix..... I3f. — Mr. Joan van den Bempden, en Efter Elizabeth Tulp. 138.
— HermannusKoning, en Joanna Medou. . « . 142.
MDCXCV.
— Jacob Alewyn Ghyzen, en Juliana vander Schelling. 143.
—- Joan Teyler, en Maria van Geleyn...... 15°. — Reinier Schaap, en Katharina Maria Blaeu. . . 154.
——David Amoury, en Maria van Lennep. . . . . 156. * +
MDCXCVII.
— David Rutgers Izaaksz. en Debora Bruin. '. ". '. 161.
— Michiel Elias, en Maria Margareta Wiltfchut. . i6f.
— Joannes vander Merfch, en Petronella van Oofterwy k. 170.
— J oannes Voordaag, en Leonora Verzyl. . . 174 en 17 5.
MDCXCVIII.
•—J acob Feitama, en Sara van Lennep. . '. . . 176.
—— PietervanSomerdyk, en Hefter Apoftool. . . 181.
—v- Jacobus deVos, enCatharinavandeRyp. . » 184.
— David van Mollem, en Jacoba van Oofterwyk.. . 187.
MDCXCIX.
«—JohannesVisfcher, enKuniravanHoek. . . . 192.
— Abraham Hoorens, en Katharina Linnich. . . 193,
MDCC.
mmm Abraham Verhamme, en KatharinadeNeufville. . 196.
— Joan van Lennep, en Anna Hugaeit. .... 200.
— JoandeRuusfcher, en Maria Teyler..... 204.
— Daniel Hoorens, Cornelifz. en Margareta Blok. . 208.
— Abraham de Craamer, en Johanna van Vredenburg. .211.
Ggg 2 Hu-
|
||||
|
42o BLADWYZER.
Huwelykszangen, in den Jaare mdcci.
Op Jacob van Vollenhoven, en Engeltje Palm. . ". 214.
—. iSicolausBidloo, en Clafina Cloes,..... 216.
MDCCII.
— Henricus Ruyfch, enZibrechtavanNeck. . . 217.
—Janvanden Berg, en Maria Nieuwpoort. . . . 221. — JanMaVcelis, en Elizabet van Lennep..... 222.
MDCCIII.
— Dionys Oortman, en Maria Noortdyk. . . . 225.
— Izaac Coolbrant, en Klaravan Harn..... 228.
— Olivier Schaak, en Cornelia Beukelman. . .. . 231.
— ChriftiaahvanHeule, en Maria van Kuyk. . . 232.
MDCCIV.
pmm PietervandePoel, enMargaretadeCanjoncle. . 252.
MDCCV.
•— Jurriaan Willink, en Helena van Loghem. . . 237.
«—Dirk Bruinink, en Katharina Infes...... 238.
•—Abraham Verhamme, den Jongen,' en Johanna
Maria Slachregen.......... 242.
— Cornelis van Meekeren, en Maria Verhamme. . 246.
MDCCVI.
— Frans Schrooters, en Margareta Dupper. . . . 253.
vm« David Leeuw van Lennep, en Chriftina Rutgers. . 257. •—Johannes de Haan, en Sibilla van de Sand. . 262 en 265. .— Mr. Cornelis Backer, en JacobaGraafland. . . 266. — IzaakSnep, denjongen, en Cornelia Slachregen, 267.
— Jacob van Lennep, en Suzanna Rutgers. . . . 268.
— Arnold van Oud, en Geertruid Haak..... 269.
— JanDaems, en Lucia KorneliaHondius. . . . 270.
— JanHondius, en Elizabeth Visfcher..... 271.
Hu-
|
||||
|
DES TWEEDENDEELS. 4,21
Huwlykszangen, in den Jaare mdccvii. OpMichiel Blok, en Maria van Beek. . . • 276.
Tin van Meekeren. en Margareta Rutgers. . . 284.
— JanSwaan, en MariaMees...... 288.
_ George Clifford, en Johanna Bouwens. ♦ . 289.
— Andries van Dorp, en Adriana Styvers. . . 290.
— Abraham van Heule, en Emilia Perling. . . 29 r.
— Matthys Weftendorp, en Elizabeth Hartfen. . 292.
— Jan Swart, en Sara van Heule..... 298.
— GerritFortgens, en Anna Gryspeert. • . . 299.
mdccviii.
, . DavidMattheusdeNeufville, en Jacoba van Gelder. 300.
m TaCobHcnnebo, Adriaanfz. en Magdalena Barnaard. 301. _—CornelisMarchant, en Chriftina Uilenberg. . 305. MDCCIX.
; Joan Ofze, en Catharina Maria Dommer. ; : 309.
MDCCX.
^GerritWe'sfens, en Johanna Tarwe. I '. '. 310.
— Jacob Coefaart, en Ida Arnold.....3IX«
— ViftordeHaan, enAnnavanGesfer. » . . 3r4-
LYK-en GRAFDICHTEN.
Amfleldam in rouw, over deDoodvan den Grootachtb:
Heere Dr. Joan Blaeu, Oud-fchepen en Raad, enz. 3 ij.
Opde Doodvan Mevrotiwe Geertruid Vermeul Blaeu, Weduwe van den voorgemeldenGrootachtb: Heere,319.
, van den Ed. Manhaften Heere Michiel de Riuter, Hartogj Ridder, enz. \ . ♦ . 321.
Gg$ 3 Op
|
||||
|
422 BLADWYZER
Op de Uitvaart van den zelfden M. de Ruiter. Bladz. 325.
Graffchrifc voor den zelfden......, ". . 328.
■ ■• voor den Manhaften Jongkheer Gerrit Hooft. 328.
Op de Dood van den Heere Mr. Henrik Hooft, Burger- meefterenRaadderftad Amfteldam, enz. . 329.
■ "Vondel............. 331.
Graffchrift voor den Weledelen Grootachtbaaren Heere
'Dr. Giltis Valkenier, Burgermeefter, enz. . 331,
Aan Dr. Ludolph Smids, op het overlyden van zyne Gem'aalin Maria Margareta Smids, Geb: Atinga. 332.
Op het affterven van den Eerw: en hooggeleerden Heere Gualterus Boudaan, Bedtenaar des G: Woords. 3 3 f.
Op de Dood van den Eerw: en hooggel: Heere Bernardus Somer3BedienaardesGoddelyken Woords. . 338.
Op het overlyden van Sara Maria Amia, Dochtertje van den Heere Mr. Harmannus Amia.....343.
Op de Dood van Mejuff. Agatha Schippers, Gemalinne
vanden Heere Jan Baptifta Swanen. . . . 34^.
Graffchrift op den Edelen Heere Jacob Elias, Raad en Oud-fchepen...........348.
Rouwklagt over de Dood van de Koninginne van Groot
Brittanje............349.
Op de Dood van den Heere Jacobus Winter, der Medicy-
nenDoftor, en Proponent der H:Thcologie. . 354.
Harderszang, op de Dood van Mejuff. Juliana vander Schelling, Gemalinne van den Heere J. A Ghyzen^ 5 7.
Rouwklagt over de Dood van Mevr: Katharina de Voge- laar, Gemalinne vanden Heere Mr. Herm: Amia, 363.
Graffchrift van Mejuff. Sufanna Vefelaar, Weduwe van den Heere Jan Jacobz. Scrapper.....367.
Op dc Dood van myn Zufter Barbera Eescailje. . . 368.
Op
|
||||
|
DES TWEEDEN DEELS. 42$
Op de Dood van den Heere Dirk Pluimer . . Bladz. 371.
Lyktraanen op Meyrouw blichers.......372.
Lykklagt over den Hr.Pieter Bernagie,Arts enHoogl.-enz:3 75.
Op de Dood van den Weled: Grootachtb: Heere Joan Six, Heere van Wimmenum en Vromade> Burgerm:enz:37o.
A an Nederland, op de Dood van zyne Majefteit Wilhem denDerden............ 382.
Op het overlyden van den Heere Michiel Elias. . .383.
■ 11 ■ Rechtsgeleerden..........385.
Klinkdicht op het zelfde overlyden.......389.
Op de dood van Jongkvr: lzabella Jacoba van Zon. . 390.
STICHTELYKE GEDICHTEN.
DeGoddelykeWetjtweemaal. ....... 3^,
ChnftelykeGeloofsbelydenis........ 39<S,
HetGebedonzesHeeren.......... 3^
Gebed om wel te bidden. . . ,...... ^8,
Eerfte Morgenzang.......... ... . 40 r.
Tweede
Derde 1 ■------............ 405.
Eerfte Avondzang............ 407.
1 weede -• • »•........ 409.
Boetbede............... 411.
OpdesHeilandsGeboorte........ . . 414.
|
|||||
|
DRUK-
|
|||||
|
4*4
|
||||||||||||||||||
|
DRUKFEI.LEN
DES TWEEDEN DEELS.
|
||||||||||||||||||
|
BlaJz: fi,Regel ivanond:ft*at de Lees w -
|
||||||||||||||||||
|
no, — %v.o. ■ i. genooftchap -----genootfchap-
u;, — 6 ——----- in ■ -----in't ■ ■
i p , ----- 9-------------ecn--------- -----«n
|
||||||||||||||||||
|
347, ___io-------• — aarfchen ——-----aardfchen —
|
||||||||||||||||||
|
399, ——to ——--------
|
?
|
waereld------------waerelds—
|
||||||||||||||||
|
i * »
|
||||||||||||||||||
|
* %
|
||||||||||||||||||
|
» - » -- • * t
|
||||||||||||||||||
|
* »
|
||||||||||||||||||
|
v *
|
||||||||||||||||||
|
4 *
|
||||||||||||||||||