|
•
|
||||||||||
|
225588
|
||||||||||
|
ARNHEM, O. A. THIEME.1873.
|
||||||||||
|
•
|
||||||||||
|
i
|
||||||||||
|
\'-JK
|
c
|
|||||||||
|
.
|
||||||||||
|
* EX-LIBRIS X
DR C.FA.VAN DAM |
|||||||
|
PLUS ULTRA
|
|||||||
|
ijy>3.3
|
|||||||||||||||||||||
|
v».-
|
|||||||||||||||||||||
|
1
|
|||||||||||||||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||||||||||||||
|
BIBLIOTHEEK
RIJKSUNIVERSITEIT
UTRECHT
|
|||||||||||||||||||||
|
RIJKSUNIVERSITEIT UTRECHT
l| HUI II lf III
|
|||||||||||||||||||||
|
0306 0955
|
|||||||||||||||||||||
|
i
|
||||
|
•\'
|
||||
|
MABY HOLLIS.
|
|||||||
|
dwars overgaat, hot ergsto wat oen reiziger ovcr-
komen kan." Do andor hield op on keerde om, hoewel lijj spot-
tend zoido: »I)ick, jo bent oen dwaas." Men sloeg dus den weg ter rechter zjjdo in. Het
was oon lange baan door iepen gevormd, die \'s zomers het daglicht slechts weinig doorlieten, thands echter, hoo ook ontdaan van alle lover het karige schemer- licht van den Novemberavond nog schenen to on- derscheppen; want het was zoo donker, dat do ruiter nauw den kop van het paard meer kon onderscheiden. Hij, dio de dienaar scheen, vergat altoos meer
den afstand te behouden, dio hem van zijn meester behoorde te scheiden. Hjj drong voort en op don andor aan, zoodat beiden weldra op éene ljjn reden. Wat de oorzaak daarvan was kon men weldra gissen. De dienaar toch liet geen oogenblik voorbij- gaan, zouder schichtig om te zien en zijn stem te doen hooren, of den ander to noodzaken, de zjjne te doen klinken. •Uwe Genade spotte niet mot voorteckencn Ge
herinnert u Mylord Goring, den dappersten man, die ooit voor Zjjno Majesteit vocht en oen liefhebber van het schoonc..... nu, daarin is hjj overtroffen." —
I De ander lachte spottend, maar vulde den zin niet
! aan. — Do spreker haastte zich voort te gaan. »Ik
zag hem bjj Xaseby met een band vol knechten zich
zoo geducht weeren tegen de zoogenoemde jjzer-
| vreters van Olivier, dat, als de duivel niet zelf er
i naar toegerend was, niet een van die rondkoppen
er heelhuids waro afgekomen. Het was een dappere
kacrcl! Het vuur sprong hem de oogen uit als hjj
| oen roudkop zag, en de neusgaten sperden zich wjjd
! op, oven als van een strjjdhengst die het kruit
• ruikt."
Indien wo don ander in het gezicht hadden kunnen
zien, we zouden weder den ironischen glimlach van straks om do fijne lippen hebben bespeurd, terwjjl \' wo hem hooren zeggen: •\'VVist hjj dan, dat hjj on- kwetsbaar was en nooit zou worden geraakt?"\' |
|||||||
|
KKRSTK nuKK.
1 Het was op een donkeren avond van de maand
November des jaara zestien honderd zeventig, dat er in de wouden, welke Hallam-Castte omgaven, twee ruiters hadden kunnen bespeurd worden, zoo slechts de duisternis het niet had belet. Voorzeker zouden beiden zich bljjde hebben betoond, indien het beletsel opgeheven waro en do blik van een of ander bewoner dier streek hen had opgemerkt. In de meening van zich op den rechten weg te bc- vinden, die vau de stad York naar het vlek Leeds leidde, hadden zij zich in de bosschen gewaagd, die zij tegen hot vallen van den avond voor zich zagen uitgestrekt, en het spoor gevolgd, dat een tjjd lang hun den weg wees, maar eensklaps zich in tweeën verdeeldo en hun do keuze liet van ter rechter of ter slinker te gaan. Het was toen blijkbaar, dat zjj van de gewone postrowte waren afgeweken, die in die dagen van Schotland over York naar Londen voerde. Xa een oogenblik pozens, en terwjjl de regen bjj stroomen begon neer to storten, word do weg ter rechter ingeslagen, minder uit over- tuiging dat naar die zijdo het eerst op den rechten weg was terug te komen, dan wel op dringend aanhouden vau den een, die altijd een weinig achter bleef en door den ander met een soort van gezach werd behaudeld, maar ditmaal hem, die schijnbaar zjjn meerdere was, had behcerscht. Deze toch was reeds het pad ter linker ingeslagen, in den waan dat bet naar den kant leidde waar de uit het oog verloren postweg langs moest loopen, toen de ander hom plotseling terug hield door do medc- deeling, dat hjj er zeker van was, een haas hot pad dwars to hebben zien overgaan. «En l\'wo Genade zoude niet weten wat dat beteckent!" riep hjj uit, toen h}j zag dat zjjn mcdgezel bleef voortstappen; »zoo waar als een raaf den dood mjjner moeder voorspelde, zoo zeker meldt een haas, dio den weg |
|||||||
|
MAIIY HOLLIS.
|
|||||||||
|
80
|
|||||||||
|
Dick begreep den zin dezer opmerking niet recht
on verdiepte zich ook niet in gissingen. Hjj voer liover voort: »En die zelfde Lord. die om hel noch diiivol gaf, heb ik zien vcrbleokeu als een nagezet juffertjen. Ik hield do wacht voor do tent waar hy, en een menigte andero ofticieren, aan het werp- bord zaten. Het ging er vrolijk en lustig toe. Er was er een, een jonge gans uit Kent, die deerlijk geplukt was, en dien zjj zeker, om hem het leed wat te doen verzetten, do maag met goeden klaret hadden gevuld. De arme jongen! Ik moet er nog om lachen als ik er aan denk.....hoort Uwe Genade
niets?" vroeg hij eensklaps terwijl hjj zich tot zijn
mcdgezel overboog. • Ik geloof een vleermuis, Dick! Om liet hooron,
jongen! geef ik echter niet veel, vooral nu niet; ik zou liever watz ie n, want ik ben door en door nat." Hij schudde zich even en trok de schouders op,
die steeds moeieljjker den altijd zwaarder wordenden mantel torschten. »Ik dacht dat ik ginds een geritsel hoorde...."
>Het kan wel zijn. Er vallen regendroppels ge-
noeg. — Maar ga voort met uw verhaal: het kort den tijd, dio mij wel wat lang valt..... Kunt gij er
ook al niet voor zorgen datje meester niet verdwaalt,
jo kunt ten minste je best doen hem te doen vor- geten, dat jo op dit oogenblik je loon al heel slecht verdient." De schertsende toon, waarop deze woorden werden
uilgesproken, ontnamen er het scherpe aan, dat er anders in had kunnen schuilen. Dick was er dan ook niet door beleedigd: integendeel vond hij door dien uitval zich nog meer tot vertrouwelijkheid aangespoord. »Nu, als Uwo Gonado geen vrees hoeft, bohocf
ik dio waarljjk ook niet to hebben." •Onbeschofto vlegel!" hernam de ander lachend,
maar eenigzins meer bevelend, klonk het Dick tegen: •Vertel!" »Ik was gebleven aan den jongen gans dio zich
plukken liet.... Hjj zat recht tegenover Lord (ioring, dio hem aanzag even als een valk een drjjvendcn reiger. Nog eens! hoorde ik den jongen zeggeu. Nog eens, nog eens en nog eens, en telkens ging er een brok van het erfgoed heen. Daar hoordo men eensklaps iets vallen..... Het was glas dat in
scherven spatte; het was do spiegel van Mylord,
dio losgeschoten en neer was gevallen op Mylords borstplaat..... Mylord stond op..... Ik vergeet nooit
de doodeljjke bleekheid..... het was het voorteeken
van zyn dood en hij sneuvelde ook den volgenden
dag..... •Wel dat is treffend.....
>En als ik Uwo Genade nu vertel, dat het eerste
wat ik van morgen hoordo toen ik wakker werd, het krassen van een raaf was, dan zal Uwo Genade toch ook wel aan voorteekenen golooven; want hoe eindigt deze dajf....?" >De avond is tot dusverre zeker niet zeer gc-
noegelyk." »En hoe zal die nog eindigen.....? Als roode
|
Jack er eens do lucht van had, dat I/>rd....."
•Noem geen namen I" prevelde de ander, onwillc-
kourig in het rond ziende. »\\Vie weet hoeveel de roovorbendo zoude doelen,
als sommigen der Lomlensche vrienden U hier wisten,
alleen met Dick Wharton in dit vervloekte bosch,
; waar geen uitgang aan schijnt te zijn.... Jezus!
Hoera!" schreeuwde hjj eensklaps.
»\\Vat is \'t?" vroeg do ander gesmoord, terwyl
; hij van top tot teen trilde en de hand sloeg aan het l gevest van het zwaard, dut onder den mantel ver- [ borgen was. «Wat is \'t?" vroeg hij driftiger. «Och, de knol reed mjj tegen een boom aan. Hot
I is dan ook oen Egyptische duisternis." •Eend, om daarover zooveel geweld to maken!"
i hernam do andere. Dick had de opmerking op do lippen, dat \'s
meesters drift wel wat ongewoon en onverklaarbaar moest boeten voor een man, die werkelijk kalm was, maar hjj hield haar nog wijselijk binnen. Waar was hot, dat de dienaar zichzelveii en zijn meester beangst had, daar het verhaal en de daarmee go- paardo opmerkingen, uit tijdkorting begonnen, een diepen indruk hadden gemaakt en dat in den jaro zostien honderd zeventig ook moesten maken, toen het geloof aan voorteekenen on heksen zich nog in den hoogsteu bloei verheugen mocht. Een oogenblik gingen zjj zwijgend naast elkander
godrongen voort. Niets dan het kletteren van den regen en het lekken der druppels van de boom- takken op den grond werd er vernomen. Dieks hart bonsdo bijna hoorbaar en dat ook van den reisgenoot klopte niet kalm. Toch waren beiden geeno lafaarts, en had do een
zelfs met eoro togen den grooten Olivior Cromwell gediend en waagdo do ander — maar vau diens heldendaden hopen wij dezo geschiedenis to doen getiiigen. Daar stokte plotseling de adem in Dicks gorgel
en trok zijn arm zoo hevig aan de teugels, dat het medo schichtig geworden ros steigerde. Het paard des anderen stond stil. •Hoort Uwo Gcnado het mi?" vroeg Dick gc-
smoord. >lloodo Jack loert op ons.... ik heb straks twoo vlammende oogen door het krcupelbosch gezien. — Vervloekto Schotscho reis! Ik heb hot wol gedacht! De raaf krast nooit to vorgeefs.\' •Stil dan, ezel!" beval do ander, dio begon to
luisteren. Het gcdruisch, dat beider aandacht trok, werd
heviger en heviger; zjj boorden een geluid alsof icmant zwaar ademhaalde, en tevens het schudden van cenige boomen in het krcupelbosch. •Mylord! laat ons voortgaan : wat daar gebeurt,
gaat ons niets aan," fluisterde Dick. Do ander schoon hem niet to verstaan en bleef
naar do plok staren, waar iets vrcescljjks moest voorvallen. In het laatste oogenblik waren er meu- schciistcmmcu vernomen en had men duidelijk kunnen liooren zeggen: »Snjjd hem den kop af" Do raad of het bevel scheen gehoorzaamd to zijn, want het |
||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
87
|
|||||||||
|
•Go zjjt voorzichtig als do slang, en niet ten on-
rechte. — Ik zal u een eind weegs brengen; geef mjj den toom van het paard!" •Ja..... neen..... voor den Satan! wie zjjt go?"
•Wie den 1kx>zo aanroept, moet diens rjjk wel
liefhebben. Hoe ik heet? Jacob Hollis. Zjjt gjj tevreden ?\'\' Do vreemde strekte do hand uit en lciddo het paard een eind voort, zonder dat do ruiter er zich tegen verzette. Dick zocht zoo goed mogelijk to volgen. Weldra merkten zjj, dat zjj links af werden geleid. •Gij kunt nu recht uit gaan en zult dan Hallam-
Castle bereiken, waar men u wol een nachtverblijf zal willen geven. Wees gegroet!" •Hier, vriendlief! de heiligen moeten hun waslicht
hebben. Do eene dienst is do andoro waard; maak n hier een vroljjken avond meê en drink op de gc- zondheid Zijner Majesteit, wie gij de grootste dienst bewezen hebt, welke een trouw onderdaan wellicht bewijzen kan." •Goud of zilver wordt niet gevraagd, Heer! waar
de broeder den broeder helpt. Wat ge voor mjj bestemdet, kunt ge straks op het kasteel geven, met verzoek er do armen wel van to doen." •Ge zjjt ecu vreemd schepsel," zeide de ander
lachend, want alle achterdocht was nu verdwenen. »Gc kont. mij niet en bewijst me ceno dienst zonder belooning. — Bjj de rozenlippen van mijn liefste I ik wenschto je terug te zien en dan bij daglicht.....
Maar vreest ge zelf dan niet in dit roovershol ? Wo
zijn straks getuigen geweest van een misdaad...." •Een misdaad? En go hebt die niet voorkomen,
niet kunnen voorkomen, gij en uw dienaar?" Waro het licht geweest, mou zou op het gelaat
van hem tot wien do woorden gericht werden, voor een oogenblik een blos hebben kunnen bespeuren; slechts voor eon oogenblik, want het klonk sarkas- tiesch als andwoord op de gedano vraag: »Ik ben bier niet zoo <rood bekend als gjj het bljjkt to zjjn. En ik heb misschien voor het menschelijk geslacht niet zooveel over als gij." •Jonkman! — ge moet naar uwo woorden te j
oordeelen, nog zeer jong wezen — ik bemerk dat gjj er zeker van zjjt op den rechten weg naar het kasteel te zjjn gebracht. Ik meen uit alles to be- spouren, dat niet alleen uw weg door dit bosch een dwaalweg is; moge er een gids zjjn, die u ook op dien anderen dwaalweg opvangt en to recht brengt. Waar deukt ge, dat de misdaad of wat ge er voor houdt, is gepleegd?" • Waarom?" •Daar zal misschien meer en beter te helpen zjjn
dan hier." •Het was iu do laan waar go mij ontmoet hebt. I
Maar — wacht nog een oogenblik. — Ga met ons mei naar het kasteel en vraag daar een geleide." •Een rustig gewcteu is het beste geleide, jonkman! Vaarwel." Do ruiters zwegen eu hoorden den voetstap van
den vreemde allengs flauwer worden eu eindelijk geheel weg sterven. |
|||||||||
|
eerst gehoord gedruisch, dat een worsteling aan
duidde, had opgehouden, en men hoorde een zwaar lichaam over den grond voortslepen. •Laat ons voortgaan, Mylord! Het leven van Uwe
Genade is zoo kostbaarI" fluisterde Dick, terwijl hij het paard van zjjn reisgenoot tot voortgaan aanspoor- de. Dozo bood geen weerstand, en voort ging het nu in een galop, waar de woeke grond van dreunde. Hunne aanwezigheid scheen daardoor verraden te woidon. want verschillende schelle lluitjens klonken hen achterna. «Ik geloof dat roodc Jack aan den arbeid is, Dick!"
zeido de meester, ditmaal mot eenige beving in zijn stem. »\\Vo zullen er den Sheriff voor doen lioeten! Je vrees doet me denken, dat je deze bende niet kent, Dick Wharton! Ik geloofde een oogenblik, dat je in het Noorden oven goed met het edele gild bekend waart, als vroeger in het Zuiden. Het had jo leven gekost, man! want ik had je geveld, eer de vrienden het mij konden doen."\' •Maar l\'we Genade gelooft hot toch niet meer?"
vroeg Dick met wegstervende stem, daar hij zich nu als tusschen twee vuren zag geplaatst. Do opgewekte verbeelding deed hem overal schelle
fluitjens hooren en allerlei vreemde gedaanten voor do oogen oprijzen, en het toeval wilde, dat er telkens aanleiding bestond om der verbeelding ge- ljjk te treven. Weinig tijds toch hadden zjj in galop voortgereden, of het paard van den nog on- genoemde steigerde, en een stem, die hem grof en barsch in do ooren klonk, riep: «Wees dan toch voorzichtig, terug!" »Wie daar ?" riep do toegesprokene, terwijl hij
hot zwaard uit do schee toog en Dick, gedachtig aan \'s meesters laatste gezegde, zijn paard plotseling een zijsprong liet doen, om te beter buiten het be- reik van \'s medgezels wapen te blijven. Do vreemde andwoorddo minder barsch dan zijn
eerste uitroep luid doen vermoeden, maar in een sterken neustoon en drukkende op ieder uitgesproken woord: »Ik zou u met moer recht misschien dezelfde vraag kunnen doen. Gij zjjt zeker een vreemdeling eu ik behoor hier ... • Dat doet me genoegon: dan zult go me wel uit
dit verdoemde doolhof kunnen voeren. Do duivel halo den eigenaar van dit bosch!" »Do vervloeking kan achterwege bljjven en de
hulp zou dan zeker niet minder bereidwillig verleend worden. Waar (iaat ge heen?" • Dat weet ik juist niet," hernam de ander, die,
waarom wist hij zelf nog niet recht, wat minder op zijno hoedo was en het wezeu, dat voor hem stond meer begon te vertrouwen. •Ge zjjt thands in hot bosch van Hallam-Castlo
en niet zeer verro van \'s eigenaars woning. Zjjt go alleen ?" •Noen, oen mijner bedienden volgt mjj."
• Kan ik u kennen? hoe is uw naam?"
•Wel verplicht voor do belangstelling, maar ik
beu gewoon dien naam alleen te zeggen, als ik zien kan tegen wien ik spreek.\'\' |
|||||||||
|
MAItY HOLLIS.
|
|||||||||
|
•Kon flesch klaret tegen een glas porter «lat het
een houd van een puritein is!" zeide Dick. >Maar dan toch een hond van een goedaardig
soort,\'\' hernam de ander, »\\vant hij heeft ons waar- achtig te recht gewezen; daar schemert een licht." Hij had zich niet bedrogen, en weldra reden beiden
de valbrug over en klopten aan de eikenhouten deur van Hallam-Castle, waar zij, na eenigeoogenblikken wachten*, werden binnengelaten. |
in allerijl naar Hallam-Castle terug, waar hjj wei-
dra een bezoek van de overwinnaars — de Indepen- denten — ontving. Hjj, de loyale onderdaan, mocht niet bukken dan voor het geweld, zoodat, toen de toegang tot het kasteel werd geéischt, de |>oort dicht werd gesperd. Het geschut opende dezo echter weldra en de verbitterde vijand drong binnen. Het mocht aan de matiging, welke de Independenten vooral op politiek terrein kenmerkte, toegeschreven worden, dat Sir Henry niet aan een koord van hennep het hoogste venster werd uitgestoken. Hij behield het leven, zolfs hot kasteel met bosschen, moerassen en heiden, en — dit vooral niet te vergeten! — mot de daarop klevende hypotheken, maar al het andere, dat zjjn broeder had bezeten, werd verbeurd verklaard en aan de opvolgers van den overweldiger gegeven. Het is geeno overdrijving indien we ver- zekeren, dat het verlies dior goederen hem minder trof, dan dat zij aan zulke vagebonden, zondaars en gruwelijke ketters werden weggeschonken. Ge- durende C\'romwells protektoraat volgdo Sir Henry het voorbeeld van grootvader en overgrootvader; hij hield zich afgescheiden van de waereld, nadat hij Lucy Morton, uit een zijtak der Northumbcr- lands, tot vrouw had genomen, en zoude, niettegen- staande de grootste spaarzaamheid, slechts kom- merlijk en behoeftig, ongeëigend aan zjjn stand, hebben moeten leven, indien hjj niet een vreemdeling, een Hollander, Dirk Jansz. genaamd, op zjjn weg had ontmoet. Dezo was op verzoek van een dergroote landbe-
zitters, een Pair van Engeland, uit Noord-Holland overgekomen, om in den landbouw, die in Engeland op veel lager trap stond, de verbeteringen in to voeren, welko Holland kende. Hot was niet vreemd, dat men der kleine Republiek, die men bonjjdde en bestreed, maar niet overwinnen kon, hulp en voor- lichting vroeg. Men had van haar het verwen van wollen stoffen geloerd, men had van haar oen ver- beterden wcefstoel ontvangen, men zou ook door haar do cêlste tuinvruchten en do groenten loeren teelen, welke den disch der aanzicnlijksten voortaan zouden verrijken. De opstand, welke ten nadeelo der meeste Engelsche Pairs, die voor Karel party hadden getrokken, uitviel, deed Dirk Jansz. te midden der algemeene verwarring verlegen «taan. De overwinnaars, die den buit deelden, konden nog niet denken aan do verbetering der hun ten deel gevallen gronden, en daarom had onze Dirk reeds besloten, na rjjpeljjk gewikt en gewogen te hebben, maar weer naar het lieve vaderland terug to trekkou, toen hij Sir Henry ontmoette, den armen Sir Henry, to midden van heiden en moerassen. De ovcroonkomst was spoedig gesloten Dirk had besten grond ge- vonden in den omtrek en aangenomen do drassigo derrie in welig weiland to herscheppen. Do stijve droogo man, dio niets veranderd was,
hoewel hjj een levcnslustigo Engelscho deerne go- lmwil had, hield zjjuc belofte. Het moeras werd drooggelegd, de heiden omgeploegd: de eerste begon de melkkoo te voeden, de tweede roggo en weit |
||||||||
|
II.
Sir Henry Digby van Ilallam-Castlo bevond zich
in do grooto zaal van zjjn voorvaderlijk huis. dat j echter betere dagen gekend had. Verzwa.erd aan do oude geslachten van Beauvoir en de Neville, die Willem den Veroveraar hij diens inval in Engeland vergezelden, beroemde hij er zich op, tot de aauzien- lijkste pairs van Oud-Kngeland te behooren en zou dit ook geweest zjjn, indien niet het kwaadaardig noodlot aan al de leden van het oud en doorluchtig geslacht, het bezit van een fijnen politieken reuk had onthouden; zoodat zij altijd veroordeeld schenen, om de partij, welke het onderspit delfde, te steunen. Zoo had een Digby, juist in een tjjdvak dat het geslacht door aauhuweljjking de geërfde bezitting verrijkt zag, de partjj van Lankaster gekozen, toen het huis York overwon, terwijl een latere zoon van dat geslacht voor het laatste Koningshuis streed toen een Hendrik Tudor zegepraalde. Voor de Digby\'s, was het een bange tjjd, en van al de Iconen die zjj bezaten, behielden zjj weinig meer dan het oude stamslot met do daarom hoon liggendo bosschen, heiden en moerassen. Gelukkig dat de Digby\'s zeer afgezonderd leefden
onder Hendrik VIII, Elisabeth en Jakob I; terwijl hunne zuinigheid, gopaard aan de gunst, door Karel I hun van tyd tot tjjd bewezen, hen onder de rcgceiing des laatsten weder ecnigcimato in glans deed toenemen, Maar het was of op een korten tijd van bloei
altjjd een lange, periodo van verval volgen moest. Do burgeroorlog begon. Bjj de bekende loyauteit dor Digby\'s kon het niet twijfelachtig zjjn, aan welko zijde onze Sir Henry zich zoude scharen. De wettige, de gezalfde Koning, de vertegenwoordiger van God op aarde, het hoofd der éene ware Kerk werd door muitende onderdanen bestreden en het werd do plicht van iedor Engelsch edelman, ja ieder rechtzinnig Christen, den Koning te schragen en goed en bloed to offeren. Sir Henry en zjjn oudere broeder, die het hoofd der familie was en in dio hoedanigheid ook het stamslot niet toobc- hooreu bozat, ijlden naar Oxford, verpandden con goed deel van het hunno om don ledigen koffer Zijner Majesteit to stijven en verdedigde met de kracht hunner armen het Goddelijk recht der Ko- ningen. De oudere broeder liet het loven bjj Nascby, waar do ijzeren mannen van Olivier Cromwcll hot Koninklijk leger uiteen sloegen, en Sii Henry vlood |
|||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||
|
opvingen en nimmer den koninklijken troon deden
naderen. Behalve dit verdriet loofde hij kalm voort, naast
zijne Lucy en zijn Charles, dien hjj dus naar Zjjno Majesteit genoemd had. Kalm on toch werkzaam was zjjn leven; want hij ging met Dirk Jansz. (spoedig in den engelschcn mond Dirkens) het ploegen, het zaaien en maaien of hot verzorgen van koo en schaap na. Zeker was de dag, aan den avond waarin wjj hom
in de grooto zaal zien neergezeten, vermoeiend geweest, want Sir Henry is ter zijde van den grooton schoorsteen, waarvan de vooruitstekende mantel op twee stecnen pijlers rust, ingeslapen. Wjj hebben dus do gelegenheid hem even to beschouwen. Zoo als wij kunnen denken, moet hjj niet verre van do zestig jaar zjjn, en hoezeer ook een blos van go- zondheid do gevulde wangen, en een bruine kleur — gevolg van het veelvuldig verkeer in de lucht — zijn gantsche gelaat dekt, toch is men wel geneigd hem dien leeftijd toe te kennen. Het dik on oenigzins stug hair begint reeds te grjjzen, hetgeen het gelaat, dat goedheid en openheid maar weinig fijnheid en schranderheid te kennen geeft, deftigheid en zelfs waardigheid bijzet. Wisten wij hot reeds niet, wjj zouden het toch dadelijk bij het beschouwen zjjner kleeding vermoeden, dat hij behoudend van natuur was en het verleden liever had dan het heden. Zjjn kort wambuis van zwart bombazjjn, de liggende kan- ten halskraag, do laag neerhangende broek, ovenzeer van bombazijn, waarvan de pijpen bjjna do wjjdo schachten der hooggehakte laarzen ontmoetten: do mantel, dien hjj bij deftige gelegenheden zich achtc- loos omsloeg, de breedgerando vlaamscho hoed met do liggende roode veer, alles getuigde van \'s mans voorliefde voor den tjjd van Karel den Eersten. Deze was zjjn afgod ; de tegenwoordige Koning slechts do zoon van zjjn afgod. Het groot vierkaut vertrek, waarin Sir Ilonry
zich thands bevond, had vior ramen, waarvoor op dit oogenblik dikke groen saaien gordijnen waron geschoven. Op den dag, als zjj een karig licht door de ruiten doorlieten, gaven zjj aan don cenen kant het uitzicht op het voorplein, aan den anderen in den tuin, waar het oog echter to vergeefs oen en» kele bloem zou zooken. Van elk plekjen gronds was party getrokken voor moesgroenten of ooft. Als iemant bloemen wil hebben, had Dirk Jansz. dikwijls gezegd dan moest hjj maar zien dat hij oen pot krijgt en wat aard on er oen plaatsjcn voor inruimen in zijn vensterbank. ïusschon do vensterkozjjns en ook aan do beido
zijden, waar geen vonsters waren, zag men do wanden beschoten mot eikenhout, dat hier en daar wel een spleet maar in de hoeken geen enkele spin- rag vertoonde. Aan weêrzjjdcn van den schoor- stecn hing een portret; hot eeno stolde Karel I, het andere Lucy Morton voor, Sir Honry\'s dierbro wederhelft op achttienjarigeu leeftijd. De vloer was wit geschuurd, waarop sierlijk de spijskast afstak, welko van eikenhout was, belegd met obbenhout en |
|||||||
|
voort to brengen. Sir Honry was gelukkig, voor
zoo verre hjj zich dat kon heetcn, onder het bestuur van een overweldiger, van wicn hij wol niets anders vernam, dan dat hij soldaten had gezonden om do roovers, die de wegen rondom Leeds sinds jaren onveilig maakten, te tuchtigen, maar dio toch nog altijd in Whitc-hall nestelde, de woning van den rechtmatigen eigenaar, den gezegenden maar zwer- venden zoon van don onthoofden Koning. Wij kunnen ons derhalve voorstellen welke zaligheid het hart van Sir Henry doortintelen moest, toen hij vernam dat de overweldiger gestorven was; toon hij vernam, dat den 25ston Mei des jaars 1660 de jonge Koning te Dover was geland en Engeland alzoo, na achttien jaren gedoold en gezondigd to lmbben, op het pad der deugd was teruggekeerd. Met vrouw en kind — een zoon van oven dertien jaren — reisde hij naar Londen. Op don weg deiwaards zag hjj bjjkans ieder huis met groen versierd, in bijna iedere stad \'s avonds pikkransen branden, hoorde hij den lof verkondigen van den goeden Karel, den armen zwcrvcling, den door den onspoed gelouterdcn: en toen hjj te Londen aankwam, Whitc-hall en de aloude troonzaal betrad, kon hjj van aandoening geen woord spreken. Hij dacht er aan, om zich to Londen in do nabijheid van zjjn Koning te vestigen, dio hem zeker zjjno goederen zonde terug geven, maar men dood hem verstaan — het was Lord Clarendon, de kanselier — dat daaraan eerst later kon worden gedacht. Door zjjno vrouw, die een goedo huis- houdster was, overgehaald om niet te lang in de dure stad te bljjvon, trok hij, oenigzins koeler ge- stemd ten aanzien van \'s Konings dienaren, terug on kwam zelfs zeer toornig op Hallam-Castlo aan, daar hjj, bij Leeds, door een partij roovers omsingeld, al het geld had moeten afgeven dat hij bij zich had. Hjj zwoer den onverlaten bloedige wraak, en besloot hot ongeval aan Zjjno Majesteit te doen melden, waarna hjj niet twjjfeldo of de strengste straf zoude volgen. Hjj hoordo echter niets; liet nogmaals schrjjven on ontving toon eeno aanstelling als vrcde- rochter. Waro Sir Henry minder loyaal geweest, dan had hjj in dio benoeming ecne fijne ironie kunnen zien. Thands zag hij er alleen een bljjk in van het hoogste vertrouwen Zjjner Majesteit, die niemant anders dan hem tot het zuiveren van het Graafschap in staat dacht, terwjjl Zjjne Majesteit hem bovendien do cere aandeed van hem zoo on- baatzuchtig in zjjno loyaliteit te gelooven, dat een geldelijke bolooning overbodig was en alzoo ook niet werd aangeboden. In do laatste zes jaren had hjj do hoogo betrekking
naar eisch waargenomen; want hjj was telkens onder do vloiendsto betuigingen van genegenheid — nltjjd zonder jaarwedde — herbenoemd. Alloen had het hem verdroten, dat hjj op zjjno aanzoeken om in het bezit van do vroeger vcrbeur.dvcrklaarde goedoren zjjns gesluchts gestold te worden, geenorlei andwoord ontving, en vooral, dat hjj do overweldigers in het genot van het buitgemaakte zag bljjvon, hetgeen hjj toeschreef aan \'s Koning dienaren, die zjjno wenschen |
|||||||
|
MAUY HOLLIS.
|
|||||||||
|
\'.III
|
|||||||||
|
voorzien vim liet schoonste en weelderigste smj-
werk; ecnigo potten van Delfsch aardewerk prijkten daarop, even als bij do uieuwcrwetsche lieden dier eeuw de pas bekend geworden vazen van Chinecseh porselein. Ken spiegel van Venetiaanseli glas, in een ljjst van gepolijst metaal, een massive langwer- pig vierkante eikenhouten tafel op vier pooten, en waarvan het blad aan de beide uiteinden kon wor- den uitgeslagen, benevens een zestal stoelen met hooge ruggen, welke, oven als de zittingen, mot leder waren bekleed, voltooiden de degelijke, maar niot weelderige stoffeering. Toch zouden wij haast het bijzonderste nog vcr-
geten, het eenige wat werkelijk weelde te kennen gaf. Het was hot Smyrnaaseh kleed, dat over de ta- fel was gespreid en daar altijd tusschen den mid- dag- en den avondmaaltijd kon worden opgemerkt, als Sir Henry met Lady Dighy en Charles in de grooto zaal bijeen waren. Dit kleed was een rijk geschenk bij zijn huwelijk geweest en in plaats van het voor feestelijke gelegenheden to bewaren, zoo als zoo menig parvenu zoudo doen, noemde hij het bijeenzijn der familie Digby voldoendo om het pracht" stuk to doen gebruiken. Uit do laatste regelen mag worden afgeleid dat,
hoewol er tot dus verre slechts van Sir Henry sprake was, ook de andere leden van het geslacht zich hjj hem bevonden. Wij hebben tot dus verre nog niet van hen gesproken omdat zij door geen eukol woord, ja zelfs door geen enkel gebaar, de aandacht tot zich trokken. Lady Digby zat to- gen over haar gemaal aan het spinnewiel, en hoe- wol dit snorde, hetgeen ondersteld moest worden van haar uit te gaan, zou men bij eeno oppervlak- kige beschouwing haar dezelfde rust als haar ccht- genoot hebben toegeschreven. Eone deftige matrone was zij, zoo als zjj daar neerzat met dat ernstig gelaat, waarop echter ook de blos van gezondheid gloeide, welke tevens do hoogheid en de tierheid. die het gelaat anders zoo licht had kunnen uit- drukken, temporde; zoo als zij daar neerzat in haar hoepeliok van donker groene floretzijde, van voren en van onderen met zwart satjjn lint geboord, in haar jak van dezelfde stott\'aadjo, stjjf om haar niid» den geregen, met mouwen, gesloten aan den elle- boog, maar daar de ondermouw van batist vrjj latend om zelven in lange slippen te eindigen: den boezem door het laag uitgesneden juk halverwege vrijgelaten, indien geen fijne doek dien zediglijk bedekt had, den hals omgeven door een stijf op- 8taandcn kraag, en het grijze hair ten halve ver- borgen door de naar het voorhoofd toeloopeudo en van do slapen afwijkend kanten muts. En als zij hare oogen opsloeg, hare kleine heldere blauwe oogen, dan zou men dien wel wat to purperen blos der wang, dieu fieren trek om de lippen — het een, kenteekcu soms van gemeens burgerlijkheid, het ander, van te afstuitenden adeltrots — verge- tcn, eu geneigd zijn haar een eerbicdwaarde, niis- schien wol edclo vrouwe to hecteu. Aan do andere zijde dor tafel vlak over den
|
|||||||||
|
schoorsteen zat Charles, naar het kleed to oordco-
len een kopjj zjjns vadcis, maar naar het gelaat wellicht oen samenvoeging van hot edelste dat beide echtolingen bezaten. Hij had de kracht zijns vaders, maar veredeld door do uitdrukking van schranderheid zijner moeder: hij had den fioron trek van deze, maar verzacht door het helder en goedaardig oog van genen. Het voorhoofd was hoog, do lippen dun, en overschaduwd door oen neus, wien oen Komein hem benijd zoudo hebben: in een woord, hij was een waardig vertegenwoordig ger van den schoonheidstypo van don Angcl-Saksi- schen volksstam. Links van hem en dus naast zijn vader zat nog
een ander, een vreemde, een bediende, zoo als hot
I moest scheen en toch weder meer dan een bc-
diende. zoo als het soms ook bleek. Hij was ge-
| heel in het zwart laken gestoken, dat door het \'
: gebruik zeker draadsohijnend was geworden, en
I scheen door do natuur als oen model van alle
uitersten bestemd. Hij zat op dat oogenblik te
schrijven, waarbij de uitgerektheid en dorheid dor
vingeren in het oog viel. Hij hief van tijd tot tjjd
schichtig het hoofd op. on dan werd men don lau-
gen vooruitstekenden broeden neus, de borstelige
wenkbrauwen, do buiten alle verhouding groote
en ver vooruitstekende kin gewaar; terwjjl het oog
niet kon worden afgewend van de kale kruin, waar
eonigo lange verwarde hairen om heen hingen, en
van do verre van het hoofd afwijkendo noren, zoo
dikwijls hij zich voorover boog om de hem opgo-
lcgdo taak af to werken.
Want een taak was het, waaraan do eerwaarde
King, do kapollaan, do sokrotaris, de goeverneur, de bode, de boomsnoeier, do erwtenpootor enz. van de familie Digby thands bozig was. Velerlei was in die dagen de roeping van do lagere geestolijk- lieid der Engelsche Kerk, ja tot allerlei werd zjj gebezigd. Do verstandelijke ontwikkeling van do meeste geestelijken ten platten lande liet veel te wenschen over, en al ware zoodanige ontwikkeling in hooger mate aanwezig geweest, zij zou weinig invloed hebben gehad bij de geringschatting dor leeken van alles wat niet dadelijk nuttig in het werkelijk loven was. Waren do omstandigheden, om tot eer en aanzien
to geraken, voor die geestelijkheid sinds de Refor- matio niot gunstig geweest, die, waaronder de eer- waarde Kobert King bijkans van der jeugd af ver- koerd had, waren het nog minder. Toen hjj gc- ordend was, brak de burgeroorlog uit, die eindigde mot een nederlaag voor de Kpiskopalo of Hisschops- Kork, zoodat Kobert King, dio van kindsbeen af eeno hoogo mate van zachtmoedigheid, maar ook van onbeholpenheid, van schuchterheid en gebrek aan zelfsvcrtrouwen deed blijken, en daarom dan ook door vader eu moeder voor niets boter dan voor don geestelijken stand in staat word gerekend, zich gelukkig prees in do familie Digby to mogen wcgschuileu voor deu modder, dien het punteiusch j gepeupel hom hier en daar naar hot hoofd smeet l |
|||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
||||||||||||||
|
Dl
|
||||||||||||||
|
I schc Kerk, de pedante Koning, schreef do viering
van de heilige dagen gebiedend voor en stelde een boek saam, waarbij den Iwmindeu onderdanen werd voorgeschreven, vooral op zondag na do voormid- dagdienst, zich aan oenige uitspanningen, als: dan- sen, kaatsen, boogschieten enz. over to goven. Voor Sir Henry was dit boek onfeilbaar en volgens den inhoud daarvan wilde hij zijne onderhoorigen doen genieten. Hij prees de lezing zijn huisgenooten ten sterkste aan, en had hot dezen avond zjjn zoon en erfgenaam, Charles weder voorgelegd, waarna hij zelf, zoo als we weten, in slaap was geraakt. Hoewel de wind door den wijden schoorsteen gierde
en de regendroppels tegen de vensterruiten klet- terden, had Charles, niettegenstaande hij het schoouo gewrocht Zijner Majesteit voor zich had, do oogeu maar niet kunnen openhouden. Het stilzwijgen was algemeen, daar de spinuende Lady noch de schrij- veudo eerwaarde een klank deden hooren. De laat- ste waagde echter eindeljjk even van zjjn werk op to zien, toen Charles zich gereed maakte het hoofd op het bewuste boek, als op een kussen, neer to vljjen. Do goedo mau hemdo oven, om den on- voorzichtige van dio wandaad terug to houden eu stiet hem, toen dit niet baatte, voorzichtig aan. •Charles!" klonk het bedeesd, »dat boek___go
moet lezen."
•Wat? lezen? het verveelt me gruwelijk. Dan
nog liever het boek der martelaren, dat ik bjj Hollis zag....!" •St..... go weet wel dat dio naam niet genoemd
mag worden;" hernam do kapellaan, don slapenden
meester bevreesd aanziende. •Waarom niet? Als ik ook zoo bang ware als
een zeker iemaut, dio heelo lange ooren en een hoeleu grooten nous heeft...., on" voegde hjj er bjj, toen hjj zag dat Robert Kiug den grooten mond en de doffe oogen wijd opende, en oen roode kleur over het verweerdo aangezicht heenvloog, »eu.... dio een heel goed mensch is, waar ik veel van houd....." Do kapcllaan scheen do eerste om do laatsto
woorden te vergeten. »Goed, goed, mjjn jongen! maar bedenk, als Sir Henry wakker wordt en gjj leest niet, dat ik, ik....." Hot bock vloog van do tafel en op den vloer.
•Ik wil niot lezen: hoort ge, ik wil niet." De Kapcllaan sperde do oogen weder wjj tl open,
terwjjl hjj in zjjn schrik het hoofd als tusschen do schouders trok, en do oogen slechts Ier sluiks ophief. Wat het fluisterend gevoerd gesprek niet ver-
mocht, werkte de doffe val van het boek op den vloer uit. Lady Digby kook op, als uit haro mjj- meriug wakker geschrikt. «Charles, raap dat boek op!" zeido zij koud, terwjjl do uitdrukking van haar gelaat strenger was dan ooit. Raap het op!" herhaalde zjj, en toen hjj met do hand onder hot hoofd bleef zitten en de Kapellaan haastig opstond en do hand naar het govallcn hcilligdom uitstrekte, hief Lady Digby zich op, nam den bovenden man het opgeraapto voorwerp uit do hand, en gaf den |
||||||||||||||
|
en waarin soms een keisteen verscholen was. Voor
een wezen, anders bewerktuigd dan Robert Kmjr. zou de schuilplaats onhoudbaar zijn geweest. Hjj was een speelpop voor Sir Henry. met wien hij kaatsen moest bjj mooi weer en dobbelen bij regen en wind: hij moest de Lady helpen bij hare gewich- tigc bemoeiingen in het huishouden, en was de on- derwjjzer van den wilden, dartelen Charles. En als hij eens met den moed der wanhoop een zucht slaakte en het zweet zich van het voorhoofd wischte, dan vroeg hom Sir Henry op zijn knorrigsten toon en met zijn krachtigsten vloek: of\'s morgens, \'s middags en \'s avonds een gebed op te zeggen, dan zooveel arbeids was voor een stel nieuwe kleo- ren, drie pond salaris in het jaar on icderen dag \\\'rjj eten en drinken? Toch zouden wij verkeerd doeu te onderstellen,
dat de lagero geestelijkheid, waartoo Robert be- hoorde, geenerlei invloed op het volk bezat. Ro- bert, hoo zwak en hoe hulpeloos hij ook scheen, genoot de liefdo van niet weinigen, hoe wonderlijk on vroemd die zich ook uitte, van den Heer van Ilallam-Cnstle af tot den kleinsten boer in den omtrek too en daartoo had, wat deze laatsten betrof, een charaktertrek van onzen Robert niet weinig bjjgodragcn. Hoo gewillig ook, om alles to verrichten, wat zijn heer en meester hem oplei, \\vei- gerdo hij toch do handlanger van den vrederechter to wezen, waar hot do vervolging der Nron-konfor- misten \') betrof, waarvan hij de heimelijke bjjeen- komsten door zijn veelvuldig verkeer met do lagero standen wel vermoedde, maar niet wilde verraden, hoezeer hjj als geestelijke der Staatskerk daartoe verplicht ware geweest. Wjj gelooven onzen lezer met do hoofdbewonors
van het kasteel cenigzins bekend te hebben ge- maakt en vatten nu den lang afgebrukeu draad van ons verhaal weder op. |
||||||||||||||
|
III.
|
||||||||||||||
|
Do bibliotheek van Sir Henry was niet groot.
Zjj bestond uit den Bjjbel, het algemeen Gebcden- boek der Kngelsche Kerk, de Lotgevallen van Ro- bin Hood en het Boek der Spelen. Do beide laat- ston worden van allen nog het meest gebruikt. Do «Lotgevallen," omdat men zo zeer amuzant vond, het «bock der spelen," omdat men, als recht- zinnig lid der Kerk en loyaal onderdaan, zich tot do lezing er van verplicht achtte. Toen het strenge Kalvinismc, waaruit het Puritanisme ontsproot, hot hoofd begon op te stoken, wildo Jneob I, uit den huizo Staart, do gehato sekto niet alleen op kerkeljjk terrein, maar ook op ieder ander bekampen. De Puriteinen gruwden van heilige dagen en van cene schending van den Sabbath, zoo als do zondag in do talo Kanaiins heette, en het hoofd der Kugcl- |
||||||||||||||
|
\') IcU»r illo button do 8t«at»- of Btaohopi kork Mond wc-t!
<lu» wnormil; nlioo: Prosh.Morl«nin, R<Mimi«hgc.zlniti\'ii, rat. |
||||||||||||||
|
92 MAltY HOLLIS.
|
|||||||
|
1 aangeduid, die hjj om den hals droeg on die op
; zijn borst neerhing. •Twee reizigers, Sir, die voorgeven verdwaald to
zijn, vragen voor éen nacht gastvrijheid," zoido do Steward ecnigzins gehaast, alsof hij van het onvcr- wachte bezoek verschrokken ware. »Zjj zijn mij welkom!" hernam Sir Henry, dio eerst
den ridderlijken plicht der gastvrijheid betracht- te en toen aan het meer modern gevoel van voor- ziehtigheid toegaf door te vragen: »Hoc hecton zjj?" •Het schijnt hoer en dienaar te zijn. Hjj, dio het woord voerde, zeide zooveel vertrouwen te stellen I in de ridderlijkheid van Sir Henry Digby van Hal- I lam-Castle, dat hij, zonder zijn naam te noemen en i alleen om het ongeluk dat hem trof van verdwaald | te zjjn, zich verzekerd hield door Uwe Edelheid to worden toegelaten." •En hij heeft mij recht laten weêrvaren!" riep
Sir Henry, »laat den heer boven komen en verzorg den dienaar goed in de keuken." Weldra werd do deur geopend; de Steward ratte
ter zijde van den ingang post tot do gast binncu- trad, waarna hij op een wenk zjjns moesters ver- trok. De gast mocht een man hoeten van oven veertig
jaren, hoewel bij eigenlijk slechts even in de der- tig was. Zjjn gelaat, dat men eens voorzeker schoon had mogen noemen, had daarop wellicht nóg kunnen bogen, indien het minder matheid uitdrukte, waar- toe do fletsheid der oogen en de roode kringen, daar om heengetrokken, niet weinig bjjdrocgen. Hoo teer en vrouwelijk zwak dat gelaat ook scheen, toch lag er een waas van stoutheid of liever van ouhe- schaamdheid over heen gespreid. Hot hoofd was gedekt duor een dikken hairbos, zoo als Sir Henry hot in stilte noemde, en dien hij met den ocrctitel van pruik zou hebben betiteld, indien hjj beter op de hoogte ware geweest van hetgeen smaak on modo was aan het hof in Whitc-hall. Ken kastoren hoed, thands doorweekt van den regen, met lagen bol en liggende veer op den aan éen kant opgeslagen rand, hield hjj in de hand. Den druipenden mantel had hjj beneden gelaten zoodat thans een zwart laken wambuis te voorschijn kwam en een wjjde broek van dezelfde stof, vastgemaakt boven do knieën, ter- wjjl de hooge kappen der laarzen zoover reikten, dat slechts een klein gedeelte van de zwart zijden kous to zien was. Om den hals lag een eenvoudige kraag. Die kleeding moest op Hallam-Castlc vreemd schijnen, en tevens niet kostbaar, zoodat zjj hem, dio haar droeg, niet als o\';n voornaam heer zou heb- ben doen beschouwen, daar het bekend was hoe hoog de woelde onder de hoogere klassen was gc- stegen, indien niet een ring met kostbaren juweel aan een der vingeren van de linkerhand prjjkte en het eerst opgevatte vermoeden woder een weinig verdwjjnen deed. Maar ook de wijze, waarop hjj de groote /aal op Hallam-Castle binnentrad, deed hein kennen als een, die gewoon was onder voorname I personen te verkeeren. Met zulk eene gemakkeljjk- heid trad hij nader en groette lijj, dat hjj dengasU |
|||||||
|
weerspannigon Charles daaimcó oouc kast[jdiiig om
het oor, waarna zij hom mot klem beval: »(iij zult lezen: Sir Henry hoeft het gezegd: en wat Mr. King betreft, dio zal schrijven zoo als Sir Henry gelast heeft." «Moeder!" riep de drie en twintigjarige op drci-
genden toon, <n op het punt den kinderlijken eer- bied na zulk eene bejegening te vergeten. Kon blik echter zijner moeder toomde zjjn drift en deed hem het hoofd buigen. Een hevige windvlaag gierde door don schoor-
steen ca deed de vensterruiten in de looden kassen rinkinken. »\\Vel, wat is dat? riep Sir Henry, plotseling ont-
waakt en zich de oogen wrijvende. »Dc wind!" prevelde de Kapellaan, die bevreesd
was dat Lady Digby een ander andwoord op dio vraag zou kunnen on willen geven. >Ja, dat hoor ik. Hoe staat het mot de rckc-
ning? Wc waren aan: een quarter weit verkocht. — Hola, Charles! wat doo jo daar ? Heb ik jo niet gezegd___V »Ja, vader! ik ben gebleven aan den raad Zijner
Majesteit, om den boog goed to loeren hanteoren, en nu stond daar juist mjjn kruisboog.....\'\' Hjj was bij de eerste woorden, dio zjjn vader met
den Kapellaan wisselde, overtuigd dat het een lang gesprek over verschillende zaken zoude worden, opgesprongen, had den boog, dio in oen hoek van het vertrek stond, in do hand genomen, en do pees beproefd. Sir Henry scheen den jjver van zjjn zoon goed te keuren, hetgeen dezen meer moed gaf. •Hut zou juist good zjjn, om eenigo strikken to
zotten; dat zou morgen ochtend wat kunnen geven." •Charles wil in do laatsto tijden \'s avond dikwijls
strikken gaan zetten," merkte Lady Digby aan. Waarom kleurdo do knaap tot achter do ooren
en wendde hij het hoofd af? Toch herhaalde hij na eenigo oogenblikken zjjno woorden. •Zjjt ge dwaas, jongen?" riep Sir Henry met zjjno
ba8stem uit. «Deukt ge dat ge op een kavalier lijkt? Wjj hebben wel menigon nacht met zoo\'n storm en regen op den grond geslapen, met een vod van een mantel over ons heen, en de hand aan het zwaard. Maar het tegenwoordig geslacht — God heter \'t — sneouwmannetjens, zeg ik.....pronkers..... Wel,
vervloekt, wat een storm! Ga eens zien," voer hjj
voort tot den Kapellaau, »of de brakken wel goed verzorgd zijn; je weet wel, vooral Diana, hoor, en stuur me den Steward eens lxivcn." •Vader, het stortregent en Mr. King...."
• Zoo als Sir Henry zegt, het vorige geslacht kan
er tegen," merkte Robert aan, die met een glimlach op het gelaat zijn zwaron gang aanving; de gang was werkelijk zwaar, vooral voor hem, die niets van wind hield, als een kat het water schuwde en als een kind de duisternis. Maar hij zou dien gang niet behoeven to doen.
Juist toen )ijj voornemens was heen te gaan werd de deur geopend en trad de Steward binnen, wiens waardigheid door de verguld zilveren keten weid |
|||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
93
|
|||||||||
|
heor zelven zich niot geheel op zjjn gemak deoil
gevoelen. •Had ik het reeds niet sinds lang geweten, dat
de bezitter van Hallam-Castte de riddorljjkste rid- der van Yorkshire wns, ik zou hot nu bespeurd hebben. Redenen van gewicht verplichten nijj mijn naam voor het oogenblik te verzwjjgcn....." »En uw geheim zal geëerbiedigd worden," haastte
Sir Henry zich te zeggen. •Noem mij slechts George."
•Een naam die Oud-Engeland lief is."
•En die hier past, omdat alles wat Oud-Enge-
laud goeds beeft hier voorzeker bjj een is" zeide Sir George in het rond ziende en de aanwezigen groetende. •Mylady," vervolgde hjj, «nederig vraag ik ver-
schooning, dat ik niet in voegzamer kleedij u na- deren kan, maar een verdwaald reiziger....." Lady Digby neeg diep enandwoorddedat d^gas»
ten van haar gemaal haar wolkom waren, in welk kleed zij zich ook voorstelden. Charles boog eenig- zins bedremmeld, want tot dus verre had hij nie- mant ontmoet, die zich aldus gedroeg; voor hem was het de ontdekking van een nieuw waerelddeel. Het gesprek werd spoedig levendig. De gast voelde
zich genoopt, zoo goed mogcljjk zjjnc afdwaling te beschrjjven en poosde oven na zijne schildering van de plaats gehad hebbende misdaad. Charles, dio spoedig zjjne schroomvalligheid over-
wonnen had en vau nature en ook door zyn ver- keer met landlieden en jagers eer geneigd was tot vrijmoedigheid dan tot bedeesdheid, brak thands het verhaal eensklaps af met den uitroep: >Ze zullen een reebok gestrikt hebben." Het gelaat van don gast bloosde even: dat jonks»
ken verlaagde in een oogonblik het gedreigd heb- bend gevaar tot eon jjdel spookbeeld en maakte hem voor zich zelven bespottelijk. «Spookt dan de roode Jack en zjjn bende niet in den omtrek?" vroeg hjj. •Helaas, ja! Voor den landman is hjj echter zoo\'n
groote schrik niet," hernam Sir Henry, «maar voor ons edelen in den omtrek is hjj een duivel. Ik ge- loof, dat hjj nog afkomstig is van de sattcllieten en de beulen van don overweldiger, en de boeren hier zijn het meestal ook, of hadden hot willen we- zen. Als ik dien vervloekten kacrel eens machtig kon worden, zoo waar ik vrederechter ben, ik zou hem doen hangen. Ik heb de militie van het land- schap al eens saamgeroepen, maar al het zooken was vergeefs." •Wie weet of de schoelje zelf niet onder de mi-
litie schuilt," morkte de gast, op een goheel anderen toon dan hjj tot dus verro aangeslagen had, aau. Het was of hjj den landedelman beter begreep. Deze begon dan ook op zjjn gemak te komen, en te bo- grjjpen dat zjjn gast nog meer dorst zou hebbon dan hjj, en zjjn keel was reeds zoo droog. •Robort!" riep hjj daarom met zjjne basstem tot
den Kapellaan, »zoek met den Steward eens den besten porter uit. Pak die vodden maar op," ver- volgde hjj, op \'s mans papieren wjjzend, »dio kunt |
|||||||||
|
ge morgon wel volkrabbcn. Lucy zal wel voor eon
goed avondeten willen zorgen." •Zoo het Mylady buitengewone zorgen moet ver-
oorzaken, dan zou ik mij do oorzaak achten......" •De Digbys on de Mortons, Sir, rekenen alle moei-
ten voor een wolkom geheten gast gering." zeide Mylady deftig en afgemeten. •Vervloekt, wat eon wjjf!" prevelde de gast. Hjj
boog echter beleefd. Weldra was do porter op tafel, spoedig gevolgd
vun het avondeten. De eikenhouten tafel werd uit- geslagon; het Smirnaasch klood er afgenomen, en vervangen door een grof garen ammelaken, aan het hoofdeind echter door een fijn damast overdekt. Daar- op werd aan den Steward medegedeeld dat er ge- diond kon worden. Een dampende reebout en een stuk wild zwjjnvlcosch met tarwebrood en grove weit word opgedragen, terwjjl, tusschen de hoofd- schotels in, een keurige Hollandsche haring stond, geflankeerd door een echt Engelsche pudding. George word tusschen Sir Henry en diens wedor-
helft in geplaatst; daar naast ging Charles zitten. Aan weerszijdden der tafel bleef er toen eena plaats open, als grensscheiding tusschen meesteis en die- naren. Vervolgens namen aan don eenen kant de Steward, aan den anderen de Kapcllaan plaats, naast genen de bediende van den gast, dien we nu eerst in het gelaat kunnen zien, waarbij wjj echter de late kennismaking ons niet beklagen. Er was iets terugstootends in zyn aanblik. Of het veroorzaakt werd door het cenigzins scheel zien der oogen, of door de wel wat gedwongen en daarom overdreven boleefdheid. hetgoen de dorporheid van houding en gebaren nog meer deed uitkomen, moeten wjj in twijfel laten. Zeker is het, dat zulk een dienaar niet voor den hoogen rang van don meester kon ge- tuigen, vooral waar de laatste slechts met éen bc- dionde, die dus zjjn vertrouwde moest zjjn, op reis toog. Wjj gelooven dat Lady Digby dergelijke ge- dachten bjj zich voelde opkomen en daarom haar aangezicht allengs in een minder vriendeljjke plooi zette, ja er reeds bjj zich zelve van sprak Sir Henry tot voorzichtigheid bjj het verleenen van nachtver» bljjf aan te sporen. Zjj zou echter niet lang in die stemming bljjven. De Kapellaan stond op een wenk van den mees-
ter op, nadat al de overige bedienden van het huis gezeten waren, en zeide het gel>ed op volgens het ritueel der Engelsche Kerk. Vervolgens roes de gast- hcer, gevolgd door allen, van zjjne zitplaats op, en de kroes met schuimende porter in de hand hou- donde, zcido hjj met zjjne krachtige basstem: »Het lang leven Zjjnor Majesteit, do vernietiging zjjner vijanden, do verwjjdering van hen die hem slecht dienen, het weren van de non-konformisten, de g!o- rie der Kerk, den bloei van het oude, vrolijke En- geland..... Leve de Koning I" •Hjj leve!" riepen allen.
•Gjj kent hem, Sir Henry?" vroog Sir George.
•Ik heb hem eens gezien. Zjjne Majesteit was
toon zeer voorkomend, — maar ik wjjt het aan zjjn |
|||||||||
|
94 MARY
|
|||||||||
|
,LIS.
|
|||||||||
|
dienaren, Jat lij\' mjjn rechtmatig verzoek niet in-
willigde...." »Ik hel» de eer Zijne Majesteit te kennen; zou ik
weten mogen welk verzoek u geweigerd werd....?" Lady Digby werd aandachtiger, en begon naar
do woorden haar* buurmans te luisteren, ofschoon de Steward het vlecsch voorsneed en rond diende, waarover zij anders gewoon was haar scherpen blik I te laten gaan. •Kent ge Zijne Majesteit waarlijk V" vroeg Sir Dig-
by, die werkelijk eenigen eerbied voor zijn gast be- gon op te vatten. »Laat ik uw kroes nog eens vullen! Goede krachtige polier, he! Ofschoon Uwe Edel- heid, die met Zjjne Majesteit bekend is, wel meestal klaret of Spaanschcn wijn drinken zal." «Zal Uwe Edelheid niet van dit zwjjnbraad proe-
ven?" vroeg Lady Digby. «Gaarne, Mylady!"
»Ik was met den vader Zijner Majesteit beter be-
kend," viel Sir Henry in. »De heilige martelaar! Op den jaardag van zjjn vermoorden vasten wij al- len en doe ik mijn Kapellaan dienst houden." •Dezen, die daar zit, niet waar?" vroeg Sir George
eenigzins spottend; en of Robert King de vraag hoorde of alleen door een soort van magnetische kracht haar bewust werd, hjj kleurde en wendde, terwijl z}jn groote mond opgevuld was met een groot stuk rcelKHit, het hoofd in verwarring af, waardoor hjj juist den blik ontmoette van \'s vreemden dienaar, Dick Wharton. Dit bracht hem nog meer in ver- warring en deed hein hot hoofd weder omdraaien, zoodat het recht op den romp kwam te staan, en do eigenaar, om zich zooveel mogeljjk te herstellen, do hand naar zjjn kroes uitstrekte en hot gcrste- bier dat or zich in bevond, in éen teug Daarbinnen sloeg. Aan het hoofdeinde van de tafel was het gesprok
inmiddels levendiger voortgezet. • Ik had de eer in don slag hjj Nowbury naast
Zjjne Majesteit te strjjden," vervolgde Sir Henry. • Het gevecht bleef lang onbeslist. Ken troep Lon- donsche villoynen, beurzensnjjders, goochelaars en ambachtslui, waar het leger van het lange Parlement uit l>estond was nog niet op do vlucht gejaagd. Toen s*rekto Zjjne Majesteit in hare hoogo genade hare hand uit, had de genade iny op den hoop muite- lingen te wjjzcn en te zeggen tcrwjjl do hand Zijner Majesteit mjj op den schouder klopte; »Digby, dat is een jacht voor u; stel je ditmaal te vredon met de quantiteit, een anderen keer krjjgt go doquali- teit er bjj! Er op in, mjjn jongens! Niet waar, Lucy? Dit zeide Zjjne Majesteit, nietwaar?" Lady Digby, die natuurlijk alleen bevestigen kon, dat haar gemaal het voorgevallene vertelde zoo als hij het meermalen gedaan had, knikte toestemmend. »En ik riep mijn ruiters bjj een, en het ging er op in met den kreet: voor God enden Koning! en ik joeg ze uit een en sabelde ze neer. Een van de schurken gaf me nog een stoot in de ribben, voel maar, hier is nog do gleuf," en hjj bragt de hand van zjjn gast in «jjn «iJJ^j waarna hjj vervolgde »cn toen ik te- |
|||||||||
|
rugkwam, bloedend als een reebok, toen reikte mjj
Zjjne Majesteit met eigen hand een kroes met water: zjjn eigen kroes, want het wapen van Engeland stond er op. — Dat waren tjjdcn! Maar we hebben dan toch overwonnen! De zoon zit op den troon zijns vaders." •Men kon dat niet voorzien," hervatte George,
•toen hij als een vagebond rondzwierf na den slag bij Worcestcr, vervolgd door de speurhonden van Olivier (\'romwell. Ik zal het nooit vergeten, dat Karel Stuart en ik in een schoorsteen verlwrgen waren, terwijl de rondkoppen van Noll benedeu za- ten te bidden en een, als door den boozen geest aangeblazen, er van begon te spreken, om vuur aan te maken op de h:\\ardsteeplaat." »Kn waart ge daarbij?" vroeg Sir Henry. «Dan
is het mij cene hooge eer u aan onzen disch te ont- moeten. — Ik hoop, dat het u beter gegaan moge zijn dan mjj, en de schurkachtigo gunstelingen u niet zoo als mij van den troon terug hebben ge- drongen. Mjjn goede Koning! Hij had wel gohol- pen, maar die anderen—! Hjj zou Oud-Engeland wel groot en gelukkig willen maken, maar die gal- genazen, die villeynigc bloedegels beletten het en zuigen het land uit en doen ons door de Holland- sche kaaslwcron op zee slaan en door de Spaansche papen bespotten en door de Fransche kleermakers een narrenkap aanpassen...." Hoe krachtig Sir Hcnry\'s longen ook waren, tegen zulk cene reden waren zjj niet bestand, zoodat hjj eensklaps ophield en den vollen kroes met portor weder leegde. •Mag ik u van do echt Hollandsche haring die-
uen?" vroeg Mylady, die den gast, welko in do laat- ste oogenblikkon ernstig voor zich had gezien, mid- delerwyi eenige afleiding wilde geven. •Met genoegen, Mylady! Waarljjk zo smaakt goed,
bjjna zoo goed als zo in White-hall wordt gegeten. Het is aan de Koninklijke keuken eigen om oen ha- ringpastei te maken, zoo als ik zelfs aan hot Fran- sche Hof nooit heb geproefd." Hjj do medodeeling, waar het in doorschemerde dat do spreker ook te Parjjs geweest was, zagen do beido echtgenoten elkander aan. »Ik kan voor het oogenblik, Mylady, mijne dankbaarheid voor dit onthaal en de kennis- making niet anders bewijzen, dan door u in staat te stellen White-hall daarin op zü te streven. Ik herinner mjj het recept, (ie noemt gezouten harin- gon en legt zo in water; ge wascht ze dan tusschen de vingeren en stroopt het vel dat van de visch zal loslaten er geheel af; vervolgens legt ge de harin- gen in een pan, en vermengt zo met fijn gestamp- te amandelen, een paar hommen, vjjf of zes appelen, geraspte beschuit, nakar, wjjn, rozewater en saffraan; ge moet vervolgens alles omrooren tot het beslag stijf wordt, en legt dan een kluit boter in het mid- den der pastei, en daarop appelen, aalbeziën, kren- ten, barbarissen en boter; de pan wordt dan dicht- gedekt en op het vuur gezet; is het goed doorbakken, dan bedruppelt ge het met boter, verjuis en suiker." •Het is de klerk der koninklijke keuken." dacht
Mylady, die, hoewel zij haar dank betuigde voor de |
|||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
!>.".
|
|||||||||
|
ontvangen modedeeling, zich toch een weinig be-
risjite over haar te ver gedreven gemeenzaamheid. Sir Henry vermoedde hetzelfde en gaf het niet on- duidelijk te kennen, door de vraag: «lloovele knechts zijn er \'s middags wel in de keukens Zijner Majes- teit?" >lk weet dat niet juist," was het andwoord, »ik
geloof ook niet, dat liet uwer aandacht waard zou wezen. Het zou voor Mylady belangrijk geweest zijn, indien zjj met mij den tocht naar Lissabon had kunnen maken, om de Prinses van liraganza, onze tegenwoordige genadige Koningin in ontvangst te nemen. Toen z(j met Zijne Majesteit, door een En- gelsch edelman vertegenwoordigd, in den kathedraal te Lissabon werd getrouwd, verscheen zij daar met een „guard infanta", waarbij de vertugadjjn \') van Mylady weinig beteekent. Het gantsehe kleed was van parelkleurig fluweel, met gouddraad doorwerkt, en de kanten van don kraag waren zooveel waard als de diamanten van den diadeem. Toen zij in ons land kwam werd zij door de life guards Zijner Mn- jesteit ontvangen. Ik weet niet of gij ze kent, Sir Ilcnry, in hun gepolyst stalen harnas, in hun wit laken wapenrokken met goud galon geboord, en hun hoeden met witte en roode vederen." Charles was ongemerkt nader geschoven. Zjjne
oogen schitterden en doden het nog meer, toen de vreemde een omstandig verslag gaf van den geheo- len optocht en van do verschijning der Koningin in de grootsche eetzaal van White-hall. De verha- lcr moest ooggetuige van beiden geweest zijn. Hjj moest dus meer zyu dan opperkok, maar wie was hy dan? Charles was in een geheel vreemde waereld verplaatst; hy duizelde van al die weelde, van al die grootheid, waaraan hjj zou kunnen deelnemen, want hij was de zoon van Digby van Hallam-t\'astle. Hjj werd in deze overdenkingen gestoord door do stom zjjns vaders, die de onderhoorigen en zyn zoon Charles beval zich ter ruste te begeven. Toon do Kapcllaau, de cenigc, die in de laatste oogenblik- ken reeds gedut had, mede opstond, wenkte Sir Hen- ry hem echter te blijven, en toen de minderen ver- trokken waren riep zyn meester, wiens gelaat gloeide, hetgeen wel eens meer plaats had na het avondeten en den avonddronk, terwijl hjj zich van genot de handen wreef, den trouwen omnix homo toe: «Gauw, in den kelder gedoken! Ik zal met Mylord nog eens Oud-Engeland gedenken; breng me den oudsten kla- rct dien ge vinden kunt, en mcê zult ge proeven, oude, hoor!" „Ik weii8ch den lieeren een vrolijken nachtdronk,"
zeide Lady Digby. «Slechts verzoek ik Sir Henry te bedenken, dat zyn gust wel wat afgemat kan ijjn van de reize. Charles I" vervolgde zjj, zich tot haar zoon wendende, dio het liodtjen van verlangen zocht en gaarne nog cenigo oogenblikken het gezelschap van den gast had willen genieten. «Charles! ge hebt gehoord wat Sir Henry u gezegd hoeft ? Het is op uwen leeftijd niet goed zoo laat op te bljjven." \') Veel ftol(ikonrl op ante nwderno nthoUtM,
|
«Arm schaap!" provelde do gast, terwjjl hjj Char-
les nazag, die heen ging als een slachtoll\'er, maar a.U een dat morde en rebelleerde, en niet meer zon- der wrevel het gezach erkende, dat hij van kindsbeen af als liet hoogste had leeren gehoorzamen. «Een ge- zonde knaap! Waarachtig Ma\'am Carwell weer- stond dien niet!" De kapellaan slofte weldra, gevolgd van den Stew-
ard, eenige kruiken met klaret onder don arm dra- gende, naar boven. Ook hjj was een slachtoll\'er, maar een geduldig. »Steward!" zeide Sir Henry tot den Hofmeester,
•als wc nog iets noodig hebbeu zullen wy jo roepen, (ja ondertusschen de rondo eens doen, en zie of al- les goed gesloten is. Kom aan, Sir! nu eens geproefd! Hij zjjt een halve waereld door gereisd, maar zog me of je ergens beter wijn hebt gedronken. Hier, Kapellaan! hier, zog ik je, oude heilige! Jo lust het óok wel," en terwijl hij schaterlachte, maar de arme Kobert eenc diepe zucht slaakte, schonk hjj hem een vollen roemer in. «Ik geloof dat de eerwaardige heer den nektar
op prijs weet te stellen," merkte Sir George tergeud aan. Deze woorden vermeerderden de pijniging van den half duttenden, moeden en bevrecsdeu Kapellaan. •Of hy. Alleen op den kansel preekt bjj matig-
heid," hernam Sir Henry. Dit was te veel. De grooto oogen on de grootc
mond sperden zich wyd open, on hy zeide minder bedeesd dan hy den gautschen avond geweest was: «Wat geeft het preeken op andere plaatsen als er.... toch geen___hoorders zyn?" «Juist, eerwaarde heer!"\' zei George, »eu dat is
gelukkig ook voor de vroiykheid in Engeland—" «Maar om dat ware woord van myn Kapellaan zul-
len we een volion roemer driuken op onze kerk, onze echte, ware Engelsche Kerk, en op den dood van papisten on puriteinen!" riep Sir Henry, die hoe langer hoe vroiykcr werd. «Van gantscher harte! Eerwaarde, stoot aan! En
nu, Sir Henry, mag ik u beljjden, zelden loyaler edelman ontmoet te hebben. Ik deel volkomen in uw haat jegens de roudkoppen. Toch geloof ik niet dat ze hier nog uitgeroeid zyu. In het duister ont- moetto ik een man die zich Jakob Hollis noemde....." •Wol bekend, wel bekend! Ik loer al sedert ja-
ren op dien kaorel. Het is een verstokte puritein. Iiy zat ouder Cromwoll in de pustory van het na- burig dorp en werd er bjj de gezegende restauratie uitgezet, met het gehccle afvallige broedsel. Toch is hy in de nabijheid gebleven en vermoed ik, dat de boeren met hem bycenkomstcu houden, llobert, je moet de eerste keer de beate in de kapel er over preoken. Niet zoo flauw als anders, hoor! Maar krachtige woorden — vervloekt zo, die koningmoor- dors, dio huilebalken...! Drink er eens op—hier je glas, man! ik wil het!" Eu de Kapellaan hield nog eens bij, schoon zijn
kniën begonnen te knikken en zyn hoofd te duizelen.
«Bjj Parlomentsakte is do vervolging bevolen,"
zeide George, «en Zync Majesteit zou het u nis
|
||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
||||||||||||
|
o.;
|
||||||||||||
|
magistraat niet goed afnemen, als de wet niet werd
toegepast...." »Ja, als Zijne Majesteit, voor den duivel! mij dan
maar een vendel voetknechteii zond: maar ik krijg niets. Toch is dat niet de schuld Zijner Majesteit maar wel die van zijne dienaren ..... Als ik daar-
aan deuk begint my het Moed te schuimen. Wat
Cromwell aan zijn gunstelingen heeft verkocht, hebhen z\'y\' behouden, hoewel het goed van de Dig- bies was. Opbrengen moeten we, meer dan ooit Dat vervloekte sehoorst\'engeld! Ze komen maar in huis vallen om te tellen — een vreemdeling komt ongeroepen in het huis van een vrijen man. Bü God! het is erg; en al dat geld wordt gestolen door lage en vileynigo gunstelingen...." »Ja, gij hebt geljjk. Maar het wordt u misschien
door vijanden van het hof overgubriefd. — Claren- don deed veel kwaad, maar die is weggejaagd." •Maar Buckingham, do grootste schoelje, is er nog. En dan die lichtekooicn.....! Dat Zjjne Ma-
jesteit van schoonc vrouwen houdt, ik begrip dat
heel goed; ik hou er ook van, in alle stilte; maar dat Zijne Majesteit, die een eigen vrouw heeft.... zie je, dat is de raad dier schurkachtige gunste- lingen." •Goede vriend! het is laster. Ik kan het u ver-
zekeren. Zjjne Majesteit leeft wel niet als een klui- zenaar of een rondkop maar als oen echt Engelsch- man. Wie heeft u dat alles toch verteld, Sir Henry?" •Wel, denkt ge dat we zonder nieuws zjju? We
hebben onze vrienden in het Parlement, die het heele Graafschap op de hoogte houden." •En als die eens logen, of zelven het niet goed
wisten. Hoor eens, Sir Henry! gjj zjjt te loyaal om daaraan te gelooven, — gjj zjjt verbitterd op Cla- rendon, on te recht; maar laatje zoon met mij naar het hof gaan, hjj kan hier toch zyn geheele leven niet blyven; ook gy hebt de wereld gezien. Ik zal hem Zijne Majesteit voorstellen en dan kan hij zelf het belang vau zyn geslacht bepleiten. Nu, kamc- raad! wat zegt ge?" •Daar moet ik me op bedenken. Dat heeft je
een engel ingegeven." •Ja, der duisternis," zeide de Kapellaan niet eene
eenigzins dubbelslaande tong. •Wat? wat zeg je?" •Charles.... is... .beter___hier."
•Onder opzicht van zyn eerwaarden leermeester,"
merkte Gcorge spottend aan. •Ik kon hem dien medegeven, hel"
•Om Gods wil, noen — dat niet!" riep de Kapel- aan met zulk ccd schrik, dat de beide anderen het uitschaterden. •Ik geloof dat Zyn Eerwaarde een man naar
\'s Konings hart zou zyn. Alleen de matigheid pre- diken op den kansel!" zeide Sir George, to:n hy\' zichzelven weder meester was. Daar sloeg do Fricsche klok, die in een naburig
vertrek hing, tien slagen. Do oogen van den gast glinsterden, maar de roode kringen daarom heen |
||||||||||||
|
getrokken waren nog rooder; het gelaat van Sir
Henry was purpor; dat van den Kapellaan teekmde uitputting, ja halve bewusteloodieid. Toch had do laatste nog begrip om de slagen te tellen en bjj den laatst>n te prevelen: »Tien!*\' •Juist en over een uur zullen het er elf zyn,"
zeide Sir George. «Edele gastheer! uit den mond der zuigelingen verneemt men soms de diepzinnigste waarheden. Zyn Eerwaarde herinnert mjj dat het reeds zeer laat is voor den reiziger, die morgen vroeg weder vertrokken moet." • Wat? vertrekken dat verbied ik je. Ik moet
me bedenken; ik moet Lady Digby raadplegen, die ook haar wil heeft, een wil zeg ik; wis en waar- achtig een wil! Charles zal met je meê gaan, indien zij het wil. — Blijf morgen nog. Dan vierikmyn verjaardag.... Een vrolyke dag, niet waar, Kapel- laan ? Kerst een moi gendienst, dio niet lang duurt... Holla, dut je, oude?" De laatste vraag ging vergezeld van een duchti-
gen stomp in de ribben des Eerwaarden, die wak- ker schrikte. •Je moogt gaan slapen, Eerwaarde! maar eerst
moet ge ons uwen priesterlijken zegen geven." zeide George. •Hoor je niet ?" vroeg Sir Henry.
Robert was opgerezen en staarde nu zyn moester
dan den gast aan. Allengs verloren de oogen het fletsche en zwervende, dat zy een oogenblik te vo- ren nog hadden; het gelaat verloor de uitdrukking van simpelheid eu drukte afschuw uit: >God de Heer zal nooit vergeven... de zonde tegen den Hei- ügen Geest I" George lachte. «Bravo! wat volgt er nog? Een
vollen roemer voor dio woorden.....Do zegen, de
zegen, Eerwaarde!"
•Sir! doe my heengaan, opdat ik niet vloeke!"
smeekte Robert, de handen vouwende, maar in den toon der bede lag zooveel kracht, dat het beiden verbaasde en Sir Henry bovendien trof. •Ga, Robert! ga, oude! Rust wel; het was slechts
kortswyl." Hij reikte hem zyno hand toe, hetgeen Robert niet scheen op te merken, want hjj nam haar niet aan. Dit ergerde den meester, waarom hy hem achterna riep: «Je hand, Robert! Ik geloof waarachtig dat jij je in je dronkenschap een Bisschop denkt. — Hier, oude," En de oude keerde terug en reikte Sir Henry zyno hand maar met een traan in het oog. Henry zag het en zyno vrolijkheid was verdwenen. De Steward werd geroepen en de gast werd naar het voor hem bestemde vertrek voorgelicht. |
||||||||||||
|
IV.
|
||||||||||||
|
Dick Wharton had reeds herhaaldelijk de pruik
zyns meesters uitgekamd, over den met matten l>e- legden vloer heen en weer goloopen, en eindelijk don tip van de saaion gordynen der vierkante bed- stede opgeslagen, IIy\' verstoutte zich den snorken- den meester te roepen, telkens luider te roepen, tot |
||||||||||||
|
MAltY
|
||||||||||
|
i)7
|
||||||||||
|
dat dczo ton laatste te kennen gaf dat hij iets hoorde.
Nog een roep van zjjn dienaar deed hem in zoo verro tot bewustzijn komen, dat hij het hoofd op- hief en Dick met slaperige oogen aanstaarde. •Het is elf uur. Ik moet Uwe Genade mededoo-
len, dat alles in dit rottenest al op de heen is." •Loop naar don duivel!"
•Dan gaat 1\'we Genade mcê?"\'
•Nog éen woord, en ik laat je doodknuppelen,
prengell Vervloekte porterl" prevelde hij, nadat hjj het hoofd even opgelicht en weer neergelegd had. »Het zijn hier wol venmagen..." •Die toch meest half leeg zijn, want do mijne,
dié uog maar ceu gewoon monsch toebehoort, is op lang na niet gevuld, na een ontbijt zoo als ze hier geven. Dat lange wijf, ze wordt Lady Digby genoemd, deelt de spijzen uit, en geen kruimel glipt haar door de vingers. Ik kreeg iets dat grauw was; ze heten het weit on ik kon er oen glas melk bij nemen, als ik verkoos, maar liever zag zij dat ik een glas water nam. Toch hebben zij ander voc- dor genoeg, want op het plein zag ik in een der schuren, die daar staan, tarwe liggen, on geen klei- nigheid ook. De oude zag ik al uitgaan met een vreemden snoeshaan: Dirkons noemen ze hem, een llollandscho kikvorsch. Sir Henry schijnt beter te- gen eon goeden dronk te kunnen dan Uwc Genade, hetgeen men in White-hall wel niet zal willen gc- loovon. Als do waard in Springgardon \') naar do ouderwaereld duikt, zou Sir Henry geschikt voor het baantjen zijn. Maar ik geloof dat I\'wo Genado weer insnorkt." En do bescheiden Dick had gelijk. Hij gaf do
hoop op van zyu meester te doen opstaan en vor- volgous te doen vertrekken, waarom hij do gordij- nen maar weder liet dicht gljjden. Wij hebben och- tor kunnen opmerken, dat het profnwl négligé des sluimerendon van hot lijnste linnen was, dat de Ver- oenigdo Provinciën invoerden on zich tegen goud lietou betalen, en dat het lynwaad bovendien aan den hals en aan do mouwen van kostbaren kant was voorzien, terwijl bjj den boord met gouddraad een hortogolyke kroon was geborduurd, waaronder het naaincyfor 15. stond gestikt. Dick vond het vervelend om nog langer in het
muffe slaapvertrok to vortoovon, en besloot daarom naar buiten te gaan, Ilallam-Castle eons op to nc- mon, of op andero wjjze zich te verzetten. Hjj had geen blik over voor do beeltenissen, dio aan den wand dor slaapkamer hingen en dio den vador on den grootvader van het tegenwoordig hoofd van het geslacht Digby moesten voorstellen; evenmin ver- waardigdc hjj zich, don buftbl-leèren kolder, het zwaard en den helm to zien, dio tusschon dio por- trotten als een trofee waren opgehangen en nog wel in het leger vau Karol I door eon Digby waren gedragen. Hjj hief do klink van do zwaro deur op, trad in den met aarden bakken bovloerdcn gang, M Kon riVr finilnto rendeK-VOUl der fusliinnaWo WAOrotd, fn liot
midden dor Keventleiido oeuw. |
||||||||||
|
steeg don stoilen trap af, schreed het voorhuis door,
wat met eunige meerdere weelde ruitsgcwjjze door blauwe en loodo bakken bevloerd was, en ijlde den buitentrap van tufsteen af dio naar den binnenhof geleidde. Hij zag alles bozig om zich hoen. Hier was een knecht bozig oen paar ossou te koppelen, ginds werd een kar met zakken graan beladen, ver- der eenige houden gevoederd, of hooi van de zolders naar de stallen gevoerd, waar hij een bulken on halkeu en loeien hoorde, wat hem het bestaan van ezels en koeien herinnerde. Hij trad do donkere poort door en de neergelaten valbrug over, en had toon een vrij gezicht over het weiland, waar hij gister avond langs* en op do dichte bosschcu dio hij toon cloorgedwimld was. Do rook zag hij hier en daar omhoog dwarrelen, hetgeen hot aanwezig zjjn van woningen deed onderstellen, en toen hij zich om- koerde had hij liet gezicht op hot oud Normandiesch kasteel, dat zoo geducht scheen dooi- den dikken ringmuur, op do flanken gedekt door torens en om- geven van eon broedo en zeker diepe gracht. Do toren, die zich hot hoogste voordeed, verhief zich tusscheu do leien daken van bet slot zelf, en droog op de tinnen de banier der Digbys. Maar goon wap- perende vedordos werd gezien, geen gellikker van do helmen der vazallen, geen lansspits of zwaard flikkerde in do morgenzon van don schoonen No- vemberdag. Duidde dit reeds aan, dat de ridder- tijd was voorbijgegaan, dat, mocht de vorm ook nog bestaan, het wezen was verdwenen, do zegepraal door den modernen geest behaald, werd vooral ge- predikt door hetgeen er op het voorhof plaats had, waar alles het verkondigde, dat ook de edelman door arbeid het brood zjjns bescheiden deels ver- dienen moest, en dit ook wilde. Dick mocht bjj zijne beschouwingen niet tot zulko gevolgtrckkin- gen geraken, hij kwam echter tot eene, dio met do <>nze iii het nauwste verband stond. Toen hij verder wandelde en den hoek omsloeg,
zag hjj oen deel van den ringmuur verdwenen, on in do nabjjheid dier bres eenige kanonkogels. Het woos zekor heen op den tijd van den burgeroorlog, en wellicht bad Fairfax, Iroton of l\'romwoll zelf dat kasteel als zoo velo andero berend. Dat do bres echter niet geboet, maar hot puin was weggeruimd on mon voor de open plok geen andere verdediging had noodig gekeurd dan de gracht, toonde genoeg- zaam aan, dut men, öf geene belegering meer duchtte, of do middelen van tcgenweor van den ouden tjjd toch niet moer voldoende achtte, hetgeen Dick, iü wicn de oude soldaat nog niet geheel verstorven was, op dat oogonblik beaamde. Maar niet lang dacht hjj hierover na, want andero voorworpen lok- ten andere gedachten uit. Dicht bjj do gracht, maar toch aan do buitenzijde, zag hjj eon houten schut- ting, wolke des zomers voorzeker verborgen lag achter do buiteuheg die er omheen was geplant, maar op dit oogonblik, nu do heg ontbladerd was, hot samenlapscl van do oude planken bloot gaf, waar- uit die omheining was gemaakt. Aan een dor vier hoekon stond eon huisjen, dat, vreemd in deze tjjdon |
||||||||||
|
H.
|
||||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||||||
|
\'.\'*
|
|||||||||||||
|
on in deze strook, geheel van steen was opgetrok*
kon, en, hoe klein do raampjes ook waren, er tooi) verscheidene tolde, zoudat er naar binnen betrok- kelijk veel liclit kon vallen. Naast dat liuisjen was in de schutting een deur, die half open stond on los in haar hengsel hing, en in den ingang stonden twee personen, con jonge deerne en een man van een goede vijftig. J)ezc droeg de kleeding van den weigestelden hoer ten platten lande, een beverhocd met ronden hol on broeden rand, een wambuis van grof laken on een korte? broek waarvan do pijpen tot op do knieën hingen, en daar waren vastge- knoopt, een paar garen kouzen, en dik gezoolde schoenen. Het hair van den boer was kort geknipt, waardoor het rond en bol gelaat nog meer uitkwam. Dat het verkeer in de lucht en de herhaalde spier- beweging de gezondheid verhoogde en de kracht van het lichaam had doen toenemen, daarvan getuigden èngelaatskleur en lichaamsbouw. Hoewel de uitditik- king van het gelaat geeno scherpzinnigheid verried en nog minder fijnheid, toch gaf het van tijd tot tjjd toekuippen van het eene oog terwjjl hjj sprak iets slims te kennen, dat men van dat gelaat, indien de lippen zich niet bewogen, in gecnen deele zou heb- ben verwacht. Hij was op het oogenblik dat Dick hem beschouwde, in druk gesprek, en had de eene hand in de zjjde, de andere in eene der wjjde broek- zakken verborgen. Het mocht van zyne bedaardheid eu rustigheid getuigen, dat hjj zelfs bjj het vertrou» wel\'y\'k onderhoud geen behoefte had om de door hem gesproken woorden van gebaren te doen ver- zeld gaan. Dick schoon hjj het zich op dat oogen- blik niet afvroeg, zou voorzeker levendiger het ge- sprek hebben gevoerd met zulk een meisje, als hij thauds tegenover Dirk Jansz zag staan; want het was de Hollander »die Sir Henry tot boer had ge- maakt" zoo als de Steward of hofmeester met min- achting had gezegd. Dick Wharton vond haar een zeer aardig kopjeu, en vond het zelfs vreemd, dat zulk een inaagdeljjn in zulk een land van woestenjj en ruwheid kon geboren en opgevoed zjjn. Indien wjj, negentiende eeuwen, op zjjne plaats hadden gestaan, wo zouden den vorm, waarin die schoon- heid, welke ook wjj gehuldigd hadden, zich aan het oog voordeed,minstens vreemd hebben geheten Indien de deerne zich had voorbereid op eene wandeling, dan zou zy in plaats van den doek, die het licht blonde hair, naar boven opgestreken en van achter vcreenigd en vastgehouden door een zilveren hair- naald, dekt, een hoogpuntigon kastoren hoed met breeden rand hebben gedragen, wat liet voorkomen |
schoonheid, die konde wedijveren met het marineren
beeld des kunstenaars, maar bezield, on vol uit- drukking. Wat den hals niet zou hebben doen ver- moeden, zoo niet de halsdoek, geel gesteven volgens het jaren lang en in Londen reeds half vergeten gebruik, de malschc vormen en de blankheid niet verborgen had! Het geregen Ijjfjen was even als de rok, die niet zoo als bij de ouderwotsche dames uit den hoogeren stand monsterachtig wijd uit stond, van goedkoope stof en van donkere kleur. •Vriend!" zoo klonk het met een zilveren stem,
»ik bid God den Hoor alle dagen, dat hjj mijn vader wat meer opgeruimdheid geve. Gaf de Heer ons tranen, Hij gaf ons toch ook een lach.r\' »Ja, ja, kind" zcide de ander het hoofd schud-
dend, »dat denkt men zoo op uwe jaren Als de kwikstaartjens vlug en vrolijk by mooi weert Maar Zijue Eerwaarde heeft dat niet altijd gehad. — Nu, je begrjjpt me!" en hjj knipte weder veelbeteeke- nend met het rechter oog. »Ik weet het, Dirkens! O, als ik niet wist dat
ons geen hair van het hoofd valt zonder den wil van onzon homelschen Vader, ik zou vertwijfelen, ik zou kunnen haten, en mjjn binnenst zoude opstaan tegen de menschen en ik zou moeten getuigen: het gedichtsel huns harten is boos. Maar neen, dat is toch zoo niet. Neen, ze zijn niet allen zoo als zjj, die hem vervolgd hebben." >£n \'t nog doen zullen, als ze de kans maar
schoon zien, vat je?" »Zou Sir Henry...?" «Dat is oen goed man." »0f de kapellaan....?" • Dat is een vogelverschrikker, anders niet." •Maar wie dan?" •Ja, vat je, de omstandigheden... Zie eens, dio
geranium, die staat mooi, hé? welnu, als ik het raam van de brooikas openschuif dan verkwjjnt die, vat je? De omstandigheden.... maken den dief, Mary 1" Mary, dus scheen zjj te heeten, vatte hot niet volkomen en bleef hem met de blauwe kijkers dan ook vragend aanzien. «Zou er dan werkeljjk gevaar voor hem z\'yn?" »Ja, wie zal dat zeggen ? ... maar de wet sluit
ons maar uit; en als zjj het eens ontdekken, vat je..." hjj zag behoedzaam rond en bemerkte Dick, die den bast van een eikenboom in de nabjjheid zeer opmerkzaam scheen te bezichtigen, maar cigcn- ljjk zich niet verzadigen kon aan de beschouwing van »hct snoeperige bekjen," en de ooren sperde bjj den «zalvendcn puriteinscheu onzin" en bjj do vrees voor iets wat zeer geheimzinnig behandeld en niet duideljjk aangewezen werd. Dirk Jansz. bleef Dick een oogenblik bedaard aan zien, keerde toon zcor kalm zich weder tot Mary en eindigde heel onnoo- zel het gesprek..... geljjk het voor een half uur
begonnen was: »zoo als gezegd is, ik kom by vader
of stuur hem mjjn oudsteu kleuter, die het eveu zoo goed kan als ik. De knollen zijn goed gezaaid, en moeten goed opkomen. — Dag, kind!" zeidc hjj haastig, toen hjj Dick nader zag treden, eu op ru- |
||||||||||||
|
1
|
|||||||||||||
|
voorzeker iets manueljjks zou hebben gegeven, het-
geen vooral hier to bejammeren ware geweest, want het schoon van dit kind, — jong scheen zjj nog — was juist echt vrouwelijk. Een teint, blank als zwa- nendons en toch gezond eu doorzichtig, zoodat een zacht blosjen zich op de konen teekende; zachte blauwe oogen en toch glanzend en flikkerend; een neusjen, dat met het zacht gewelfd voorhoofd een zuivere ly\'u vormde, een mond, die onberispelijk was eveu als de ronding der kin, in één woord: een |
|||||||||||||
|
99
|
||||||||||
|
MA1SY HOLLIS.
|
||||||||||
|
lukkig ook,"\' on een blik schuins op Dick geworpen
gaf het adres aan die woorden. •Dom uilskuiken, als jo wist tot wien jo spreekt,
dan zou je op jo kniën vallen en vergiffenis vragen..." •Om Cods wil, heer! geen twist!.. Ooede Dir-
kens, ga gij maar in den tuin... Mijnheer wil mij naar huis brengen, ga gij maar naar binnen!" Hoe bevreesd zij ook ware, om met dien ruwen vreem- deliug alloen to zijn, zjj verkoos dat boven oen mis- liandeling waaraan de andere zich blootstelde bjj ; langer verwjjl. Deze begreep het echter anders en schudde even met het hoofd, terwjjl lijj met het oog knippend zeide: »Geen nood, geen nood!" Maar degecn die het veld dacht te behouden,
moest hot juist het eerst, en niet met zeer veel glo-
rio, verlaten. Men hoorde haastig iemant naderen;
het bleek Charles te zijn, die roods in do verte Dick
wenkte om bjj hem te komen, hetgeen deze echter
I besloot zoo lang mogelijk uit te stollen. Charles
moest dus tot hem komen en begon, na Mary on
Dirk Jansz. oven gegroet to hebben, met cenigen
\' wrevel en op bevelenden toon Dick to vertellen, dat
•zjjn meester" reeds herhaalde malen naar hem ge-
! vraagd had en zeer vertoornd was over zjjn weg-
: bljjven. «Ik zou je dus raden spoedig terug te gaan
en Sir Gcorgc in hot kleeden behulpzaam to zjjn."
Dieper vernedering na onbescheiden aanmatiging
kon wol niet worden aangedaan. Het scheen echter Dick niot te treffen, die na cene buiging, welke hoofsch moest heten, voor Mary zich omkeerde en langzaam, ten minste zoo lang de andoren hem zien konden, heen ging. •Dat wil ook een pond sterling zijn en is nog niet
eens een penny," zeide Dick, waarna hjj met een enkel woord het gedrag van den onbeschaamde vertelde. Wat deed echter Mary? Zjj had bij de verschjj-
ning van den jonker een kreet van blijdschap niet kunnen onderdrukken, maar stond nu moor vorle- gen en beschaamd dan straks, hoo vrolijk en vrien- delijk ook do begroeting van Charles ware, die hare hand nam en mot zoo voel belangstelling naar hare gezondheid en die baars vaders vroeg. •Vader is wel, Sir! en ik ook."
•Wat duivel! waarom zoo deftig? Ben ik de
oude Charles niet meer? Heb ik iets godaan wat in uw oog niet goed is? Zeg het mjj ronduit, Mary! Och, zeg het mjj!" •Goê dag, kindoren!" viel Dirk Jansz. ia, dio
meteen in den moestuin achter zijne broeibakken verdween. Mary wilde hem nog terugroepen maar het was te laat. •Kom aan, Mary! vertel me nu eens, wat go tegen
mjj hebt. Het is niet goed, dat ge op een Novem- berdag zoo lang stil staat... Zjjt go op weg gegaan om Dirkens to spreken, en keert go nu terug, dan breng ik u thuis." •Maar, jonker... Charles," verbeterde zjj, »ik kan
den weg waarlijk wel alleen vinden..." •Ge zjjt boos op mjj; vroeger stondt ge \'t mjj al-
tjjd toe. Gjj zjjt veranderd, ik niot." |
||||||||||
|
won toou voerde hij deaen toe, terwijl liij net de
hand op een bord wees, dat bjj do deur aan de schutting hing vastgespijkerd: •Wacht jo voor den hond!"
Dick stoorde zieli weinig aan die vermaning, Iocn-
de sterk met liet cene oog, toen hjj don lagen lx>er
, even met een blik verwaardigde, en trad Mary, die
heen wilde gaan, in den weg. «Een oogenblik, Hof
kind!"
•Het is hier een eigen erf, man!" zeide Dirk
Jansz. •Ik hen te gast op... dit kasteel," voegde hij er
\' smadeljjk glimlachend bjj. •Sinds kort.....Mijn.....heer?" vroeg Mary, die
in het onzekere verkeerde hoe zij hom eigenlijk noe-
men zou en alleen door hare vrees om iemant te kunnen kwetsen, genoopt werd hem dien titel to geven. •Ja sinds gister avond!"
•Dan zjjt ge niet alleen gekomen, maar met nog
iemant." •Waarachtig, als ge minder lief er uitzaagt, zou
ik gelooven dat jo een heks waart; nu houd ik u voor een fee." •Mary!" zei Dirk Jansz., »ik zal je een eind brcn-
gen, of liever, ik ga nu bjj jo vader doen, wat ik hem beloofd heb. Ik ga meê, vat je." •Uljjf maar gerust aan het graven en wroeten,
mol!" zeide Dick smadelijk. »Ik zal de feo wel to huis brengen ten minsto als zjj in het ondermaan- scho verbljjf houdt." •Ja, vliegeu kunt ge geloof ik niet," zeide Dirk,
een spade opnemend en op den schouder leggend. •Ik dacht dat gij alleen begrip hadt van kruipen,"
riep Dick toornig uit. De ander volgde het voor- beeld niet, maar bleef uiterst kalm, en stelde Mary gerust die hem angstig begon aan te zien: »Hou je maar kalm, kind! brandnetels zjjn het, onkruid; al- leen als je zo aanraakt branden ze; vat jo!" •Wat bedoelt ge, lompert!" bulderde Dick, die
uitdagend op den oude toetrad. Mary vermando zich en trad een stap vooruit.
•Mynheer 1" zoido zjj, »als gjj een gast zjjt op het kasteel dan... dan moeten de vrienden van den gast- heer ook de uwe wezen. Deze man is do vriend van Sir Henry." •Ik vergeef het hem dan," hernam Dick. die inzag
veel to ver to zjjn gegaan, en verheugd was zoo roemvol nog terug te kunnen koeren. »Maar laat hjj zich niet mengen in het gesprek dat anderen voeren. Om terug te komen op uwe alwetendheid, mijn kind! Ik zou haast zeggen hoe kan het u bo- kend zjjn, dat ik met nog iemant gisteren avond hier ben aangekomen? Het was stikdonker in den omtrek en men had zelfs u niet kunnen zien, ofschoon men daarvoor nog al moeite zou willen doen." •Mjjn vader was de vreemde, dio u den weg naar
het kasteel heeft gewezen," merkte Mary hoo langer hoe beschroomder aan. •Ja, ja, in het donker zjjn allo katten grauw,"
mompeldo Dirk Jansz., »dat is vtxir sommigen ge- |
||||||||||
|
••
|
||||||||||
|
loo MARY
|
HOLLIS.
___________\\_________________________
een steun noodig; maar, ziet ge, wij willen op
ons zelven staan en door eigen oogen zien wat do waereld geeft. Wat heb ik daarvan nog gozien? Hallam-Castle, en op een grooten feestdag eens naar Loods! En ik word vier en twintig jaarl Anderen van mijn lceftjjd hebben al oen huishou- den, een eigen vrouwtjen....."
•Welnu, hebt ge al een keuze gedaan ?" vroeg
Mary schalks, door de goede luim van Charles modo opgewekt. «Waarom zou mijn speelnoot mjjn vrouwtjen niet
kunnen zijn ?" vroeg Charles haar schertsend aan-
1 ziende. Zjj kleurde en sloeg do oogen neer. Toon
hij voortging, ongedwongen in het rond ziende en
hier een dooden tak afbrekende, ginds een nog
groenen knakkend, zag zjj hem ter sluiks aan, maar
do uitdrukking van haar gelaat was geheel ver-
j dwenen en een mat bleek had den blos van zoo
I even vervangen.
• Begrijp eens dat wc beiden dan naar Londen
konden gaan," voer Charles voort. «Naar Londen! Het moet ecne stad zijn zoo groot als do goheelo landstreek tnsschen Leeds en York. Het moet er wemelen van menschen en rjjtnigen. En dan kon- den we in White-hall Zjjne Majesteit onze hulde gaan betuigen, en Zjjne Majesteit zou ons welkom heeten, want het huis Sttiart heeft groote verplich- ting aan het huis Digby! We zouden gemaskerde bals bijwonen en zinnespelnn, ik in het gevolg Zjj- nor Majestoit, gjj in dat der Koningin! Maar dat is waar ook.... gij zoudt geenc kwartieren op het familiewapen kunnen aantoonen, ja zelfs geen wa- ! pen.... Nu, de naam van Digby verborg den uwen, en onze kwartieren hebben geenc vermeerdering noodig." Mary hield altjjd nog het hoofd op haar borst
gebogen; het was of zij niet hoordo wat de jonker zeide; toch hoorde zjj het maar al to goed en zjj begreep de woorden nog beter dan hjj, dio zo sprak. •Mary! waar zwerft go toch met uwo gedachten heen?" riep hjj eindelijk wat ongeduldig uit. »Bo- valt u dat tafereeltjen niet? Go zoudt toch niet liever hier willen bljjven? Hier, to midden van do boeren, onder toezicht van vader en moeder, aan den leiband van den ouderdom; voor arbeid: zaaien on maaien; voor uitspanning: do vossenjacht, do zalmvisschorjj on vooral den drabbigon porter, waar ge u stramme becnen en een draaiend hoofd aan drinkt. Daar ginder is het beter, Mary! Daar laat men den porter voor het gemeen; daar drinkt men geurige Franscho en Duitschc wjjncn...." „Hoe woet gjj dat alles toch?" •Gjj weet immers dat wjj gisteravond laat nog oen gast hebben gekregen. Ik dacht eerst dat het een gemeene kwant was, maar later merkten wjj allen, dat het iemant moest zjjn, die in Whito-liall zelfs zeer goed te huis is. Wjj gelooven, dat het oen zeer hoogc persoon is, dio door Zjjne Majesteit is gezonden, om in den omtrok do stemming van den adel to komen opnemen, betreffende het schoor- steengeld, hetgeen vader wel van de vaderljjke zorg |
|||||||
|
«Xeen neen, dat l>on ik niet.... Maar... is de
omgang met mij wel die, dien gjj zoeken moest?" vroeg zij met neergeslagen oogen naast hom voort- wandelend. «De zoon vau Sir Henry en de dochter van een landbouwer... van een armen landbouwer..." Charles zag haar aan: lang on strak aan. iDat mag zoo zijn," zeide hij, na eenige oogenltlikken peinzens. «Misschien is er veel onderscheid tnsschen een jonker, die nog een kind zon zijn onder het toezicht van Sir Henry en Lady I>ighy..." «Charles, uwe ouders! heb er eerbied voor.\'\' •Eerbied? Dien heb ik in do hoogste mate: misschien wel te veel, misschien wel zooveel, dat de liefde geen plaats meer kan vinden. Als ik n niet gekend had, wat zon ik dan zijn? In manie- ren een stalknecht, in kennis een koemeid, in go- hoorzaamheid een lijfeigene van de oude tjjden... Wien heb ik hier aan wie ik mijn hart eens kan uitstorten dan u; wie kan ik klagen dat Lady Digby mij vrees inboezemt en fiobert King min- achting, dan aan u alleen? Eu dit alles zou voorbjj moeten zjjn, omdat er zulk een onderscheid is tus- schen een dommen landjonker on een meisjen dat meer weet dan allo kapellaans en bisschoppen saam." Charles was warm geworden: toch was hjj meer weemoedig dan treurig gestemd, want de tranen parelden in zijn oogen. Mary, die begonnen was zich van hem verwjjderd
te houden, trad hem op zjjde en boog haar hoofd naar het zijne en zag hem schalk lachend in do oogen, zoo als vroeger, hetgeen ook thands den ouden invloed uitoefende en den storm in zjjn bin- nenstc aan band lei. «Als al hetgeen ge daar verteldet werkelijk waar
was, dan zou liet immers niet goed zyn dat ik langer zulk een macht over u bleef behouden... een macht, Charles, die dan toch niet zoo heilrjjk gewerkt heeft, daar ik er nog niet in mocht sla- gen, de vrees van een kind voor zijn moeder in liefde te doen verkoeren...." «0, gij kent haar niet, Mory! Ik geloof, dat zjj
goed is, dat zjj Sir Henry innig vereert, en mjj ook... als Charles Digby van Hallam-Castle; maar ik wilde alleen als Charles geliefd worden. En dat doet gjj, on daarom heb ik ook u lief en doet écn woord van u, Mary, meer dan de scherpste ka- stjjding van Lady Digby, die mjj tot opstand dwingt, zoo als gister avond toen ze mo nog als een jon- gen strafte, als een jongen..." «Ge zjjt dan ook nog geen groote heer!" her-
nam Mary schertsend. «Hoo gjj, jongens, toch oordcelen kunt! Het is dunkt mjj zoo zalig, den kinderlijken leeftijd verlengd te zien, te steunen op anderen, te steunen op vader en moeder. De tjjd dat men op eigen vooten alleen moot voort- wandelcn komt zoo spoedig, bjj menigeen to spoe- dig, Charles!" Zjj was luchtig begonnen en eindigdo zoo ernstig. «Daarvoor zjjt gjj ook van het schoonc moor zwakke geslacht 1" riep Charles, in zjjn gewone : vrolijke stemming terug gebracht, uit. Gjj hebt |
||||||||
|
MARY HOLLIS. 101
|
|||||||
|
voorstellen, die me haast zou doen gclooveu wat gij
gelooft, en toch is het zoo uiet. Ik hei haal, dat gij hier de eenige zjjt aan wie ik mjj kan uitstorten... gjj zjjt mjj lief, Mary!" •Charles, Charles!... Neen, ik weet het. gjj be-
\'. doelt niet mij verdriet aan te doen." • Ik begrijp u waarachtig niet," riep Charles
thands waarljjk verschrokken uit. «Verklaar tl toch. Mag ik u dan niet lief hebben ? En gjj hebt het mjj zelve zoo dikwjjls gevraagd. Maar dat is jaren geleden: in de laatste tijden hebt ge dat niet meer gedaan." Mary greep zjjn arm hartstochtelijk vast. >Char-
les!" fluisterde zjj, «begrijpt go niet, dat het on- kiesch zoude zijn, indien ik wenschte dat ge om mijnentwille hier bleeft... en indien gjj... doet ou- derstellen dat ik het wensch? Maar geen woord meer daarover! Ik kan mij voorstellen dat ge naar eene verandering haakt. Voor iemant zoo als gjj moet het leven hier eentoning zijn. Gij moet de waereld zien en uw hart leeren kennen....."
Zy hield op, eu Charles, die gereed stond te and-
woorden, dat hij haar nog nooit zoo droevig had i gezien, terwjjl hjj zoo vroljjk gestemd was, bloven de woorden aau de lippen kleven. Bjj het omslaan van de bocht, die do weg daar maakte, reden hem twee ruiters te gemoet, in wie Charles zijn vader en diens gast herkende. Beide hielden de \\vande- lendcn staande. «Charles I" riep Sir Henry hem toe. «Ge loopt daar je tijd te verpraten, en op het kasteel is zoo veel te doeu. De Kapellaau is alleen bezig om den vogel op te zetten, en hjj zucht er onder als een barbarijsche merrie voor deu ploeg. Ga wat helpen f Charles kuikto toestemmend: hjj hoorde maar
half naar zijn vader, want het hoofd was naar Sir George gewend, wiens gemakkelijkheid in den za- del hij bewonderde. Had hjj daarvoor oog of oor gehad, hjj zou nog meer do bevallige manieren hebben gehuldigd, de aangename losheid waarmee do gast een gesprek met Mary had aangeknoopt, met Mary, die óok overheerscht scheen door den vreemde, op diens vele en velerlei woorden slechts weinig en dan nog zóo onbeduidend andwoordde — zü, die anders voor éen verstandig wooul er dade- lyk twee terug gaf — dat hot Charles voor haar leed deed en hij zich voor haar schaamde. •Sir Heury wil, met al wie hem genegen zjjn,
zyu verjaardag vieren," zeide Sir George, »en allen rondom zich vereeuigen.... Ik hoor dat er oen prjjskamp zal plaats hebben. Als uwc hand den overwinnaar zal kroonen, dan zullen er velen zijn, dio het onmogelijke zullen beproeven." •Ik weet uiet, of ik zal kunnen," klonk hot and-
woord bedeesd. • Wjj rekenen er bepaald op, Mary!" riep Sir
Henry uit, terwijl hjj z*y\'u ros do sporen gaf eu wegreed. Iiy zag nog eeus om en wenkte Charles naar het
kasteel. Mary uam dan ook haastig afscheid van hem. Hy sloeg links en zy rechts af, in welke rich- \' |
|||||||
|
Zjjncr Majesteit verwachtte. En dan----Mary!"
voegde Charles er geheimzinnig aan toe, igelooft va-
der ook, dat Zijne Majesteit, uu de Kanselier is weggejaagd die ons geslacht vjjandig was. ons onze goederen terug wil geven; en als dat gebeurt, be- hooren wjj tot de ryksto edelen van Engeland." •Wat zoudt ge u gelukkig gevoeleu!" merkte
Mary met gesmoorde stem aan, hoewel zjj er bii poogde te glimlachen. »En om dat spoedig te doen gebeuren, heeft de
vreemdeling er van gesproken, mjj naar Londen mede to nemen en aau Zjjne Majesteit voor te stellen.\'\' • Gjj zoudt naar Londen gaan? G(j?"
•Waarom bevreemdt u dat, Mary ?" vroeg Char- les eenigzins gebelgd. «Zijl ge bevreesd, dat ik ver-
dwalen zal? Maar ik ga niet alleen, want Sir George — zoo laat de vreemde zich voor het oogen- blik noemen — gaat met mjj." • Dus die vreemde heeft nog niet eens zjjn wa-
ren naam genoemd, en Sir Henry en Lady Digby vertrouwen hem hun cenig kind!" »Er zjjn onbedriegeiyko kcuteekenen, waaraan
men den edelman herkent, zegt vader," hernam Charles, wel wat in drift. «En bovendien, ik ben toch geen kind meer, Mary!" zoo besloot hij zach- ter, »ik zou al een zeer slecht gebruik van uwe lessen hebben gemaakt, als ik nog altyd een voogd behoefde." •Vergeef mij, Sir! het was uiet dus gemeend!"
hernam Mary, die iu de laatste woorden een scherp vorwjjt meende to hooren; zij was in een gemoeds- tocstand om zulk een verwjjt iu elk woord van Charles\' lippen te verwachten; en toch, do goede jongen was er verre van en bleef zijn speelnoot nog als vroeger beschouwen. Daarom stond hjj bij do laatste woorden zijner gezelliiiDe stil, en riep hjj half bedroefd en half gebelgd uit: •Mary, ik begrijp u niet langer. Waarmee kan
ik u beleedigd hebben?" •Nergens, nergens mcê, Charles! Och ik liegrjjp
| mjj zelve uiet. Toch, Charles! toch bid ik u, ga uiet naar Londen." •En waarom uiet? Straks hebt go er zelfs over
gesproken, dat wc elkaudor niet meer moesten zien. — Dat zou immers niet gaan zoo lang gij en ik hier blijven. Van kindsbeen af zjjn we bjj en met elkander geweest, en we zouden uu elkaar ontwijken. Het is een gewoonte, het is eon natuur geworden." •Ja, juist, het is alleen oen gewoonte," prevelde
Mary. •Waarom wilt ge dan dat ik hier bljjf?"
•Niet omdat ik zelfzuchtig genoeg zoude zijn. om ii hier to houden uit gewoonto, Charles! Ik heb straks van scheiding gesproken, cu ze was mjj ernst. Gy hebt er niet van willen hooren: gy hebt mjj als uwc speelnoot uoodig verklaard, en ge wist op dat oogenblik reeds, dat go naar Londen zoudt gaan. Waarom deedt go dat?" •Ik veinsde toch niet..! Gjj hebt eeno wjjze van
|
|||||||
|
102 MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
ting zjj weldra het uit hout en leem opgetrokken
hnisjen zag liggen waarin haar vader en zij woonden. «Woont zjj op een kasteel in de nabijheid ?" vroeg
Gcorge aan Sir Henry. «Wie? Dat kind! Ha, ha, ha! Een kasteel!
Zjj woont bij ongeluk in een hut." «Misschien is dat wel niet een ongeluk voor haar,\'\'
merkte George aan, terwijl hij nog eens omkeek. •Hoe heet zo dan\'?" «Mary Hollis. De dochter van den halstarrigston
rondkop hier uit den omtrek." «Mary Hollis! waarachtig, Sir! ze lijkt de kuische
Diana wel met den gordel van Vcnus." |
spelen te storen, die voor zijn Mary znlk oen groot
genoegen waren. Daarbij zag hij, dat zijn kind den jonker loiddo en bestuurde, zoo als een oudere zuster het den broeder vermag. En hij had juist gezien. Tussehen die beiden ontstond een vriend- schap, waarbij dezelfde verhouding als broeder on zuster bleef bestaan. Maar voor het harto der vrouw is do vriendschap gevaarlijker dan voor dat van den man, en het bleek dat Jakob dit niet had vermoed. Juist dat zich vertrouwelijk leunen, dio openbaring van zijne geheimste aandoeningen en gevoelens aan haar, deed in haar binnenste een gevoel ontstaan, dat zij niet wederkeorig aan hom vermocht to openbaren, dat zij zichzelve schier niet waagde to bekennen. Zij was een wezen, rijker begaafd dan hij; zjj had zelfbewustzijn: waar hjj bijkans nog niet moer dan bewustzijn had; had zjj reeds do kracht om gevoelens to onderdrukken en zich plichten op to leggen; hij daarentegen had niets to verbergen en had slechts te klagen over de zwaarte dor lasten, die anderen, vooral zijne ouders, hem oplegden. Ware ze niet altijd do gids geweest aan wier leiding hij zich overgaf, waro zij niet de vertrouwde geweest, dio meer had aan to hooren en te raden dan zelve to spreken en te openbaren, zij zou het geheim, dat in hot diepste diep haars harten school niet verborgen hebben kunnen houden: hadde zij minder fijn vrouwelijk gevoeld, zij zou weillcht nog niet hebbeu gewoton, dat zij beminde, en niet... bemind werd! 0, do smart van dat gebroken hart was groot. Zij bc- minde hem zoo innig en zij moest hem ontwijken, want, zij wist het, de klove, dio den stamhouder van Digby van Hallam-C\'astlo van de dochter des armen Hollis scheidde, was diep en breed, was niet te dempen. Soms was het haar of het nog zalig zoude zjjn, bij do scheiding, dio noodzakelijk was, te weten dat zij bemind werd, en scheen het haar nog de grootste smart, dat hij slechts een broeder van haar kondo zijn. Soms weder wilde zij het zichzelve diets maken, dat haar genegenheid voor hom altijd nog een zusterlijko was, maar zoodra hij verschoon, zoodra zjj zijne stem hoorde, zich in zjjn oog spiegelde, ging haar waan voorbjj. Nim- mer was het haar zoo gegaan als dozen ochtend. De meest tegenstrijdige aandoeningen hadden haar bestormd. Zij had voor het eerst van scheiding gesproken en do noodzakelijkheid daarvan niet zóo betoogd, als zjj anders ceno waarheid verdedigde, want zjj kou do werkeljjko oorzaak van haar wensch niet bekennen, ja het was eigenlijk haar wensch ook niet. En dan... zjj had duidelijker dan ooit in dat hart gelezen! Charles hield van haar om zichzelvon. Het was hem behoefto uit gewoonte goworden, om met haar te verkeeron; overal olders vorveolde hjj zich; bij allen vond hjj tegenstand, waar de levenslust van don jongeling zich gelden deed; overal waar hjj zich vooldo in de kracht dor jeugd en dartelde als het voulcn dat zjjn krachten beproeft, werd er aan uitspatting go- dacht, dio to keer moest worden gegaan, word er |
||||||||
|
V.
Mary trad binnen en vond er goode moeder Anno
bezig om het noodige voor het middageten klaar to maken. Do oude was zeer ijverig geweest; zij had den stcenen vloer met versch zand bestrooid, do vierkante greenenhoutcn tafel geschuurd, en de stoel mot matten zitting, dio voor don meestor des huizes bestemd was, vlak bij den schoorsteen neergezet. Over het vuur hing een soort van kool- soep te bobbelen, waarbij van tijd tot tijd een stuk spek op do oppervlakte verscheen. «Mary, kind! wat zijt go lang uit geweest!" zeide
Anno. «Ik zal mijn schade inhalen, moeder!" andwoordde
zij, en zij nam een kroes van de kast, vulde die met gerstebier, en repto zich in het daaraan gren- zend kamortjon, om den drank aan haar vader te brengen, dien zij dacht daar binnen to zijn. Zij vergiste zich en toch koorde zij niet terug naar hot vertrek waar do oude Anno haar wachtte! Door het vensterken dat open stond zag zij naar buiten, over de akkers en boschaadjes hoen, in hot verschiet, waar do toron van Hallam-Castlo zich verhief. Zij peinsde, zij staarde, en do ge- dachten, dio in haar binnenst oprezen, waren pijn- lijk. Een wolk van droefheid voer over het albasten voorhoofd heen; eene uitdrukking van weemoed lag or op het rein gelaat gespreid. Zij dacht mis- schion op dit oogenblik aan do blijde doorleefde dagen. Ja blijdo waren zjj, want toen was haar veroorloofd geweest wat haar nu door do stem in haar binnensto verboden, en door eene andere in datzelfde binnenst zoo dikwijls geboden word. Sinds haar vader uit het zuiden hoeugetrokken, zich hier neder zotto, met haar, als kind van ruim twaalf jaren, en met de oude Anne, do weduwe van een broeder in don goloovo door oen vonnis van de Sterrckamor onder Karel I gemarteld en aan do govolgen overleden, had zij met Charlos gespeeld en gedarteld. Sir Henry, dio geen tjjd had aan do opvoeding van zijn zoon to denken, maar deze geheel aan den Kapellaan overliet, had gcon hin- dcrpaal opgoworpon, en Jakob, dio zijn ocnigo lief- had als den appel zijner oogen, ja lief, zoo als hij niets en nicmant op aardo had, waagdo het niet do |
|||||||||
|
MAItY HOLLIS. 103
|
|||||||
|
staat in het zwart laken wambuis tot den hals dicht
geknoopt, do zwarte aan do knieën vastgesloten broek, do zwarto garen kousen, en niots wat de somberheid dier kleur brak dan alloen do liggende halskraag, denken we ons dien man in een butt\'el- leeren kolder, den helm op het hoofd, een sabel aan do linkerzijde, een muskot in de rechter hand on een bijbel in den zak van het wambuis, en we hebben voor ons den schrik der kavaliers, do volders van Koning Karel I, den soldaat van Cromwell, den dappersten en meest geoefenden krijger van Europa. •Mary!" hooren we hem zeggen, en toen zij opdat woord omzag en hij haar blik ontmoette, was het of de trekken van zijn gelaat zich verzachtten, of de scherpten van zijn wezen zich verdeelden. «Waar zwerven de gedachten heen?" Zij zweeg en wilde door het aanbieden van de kroes bier een andwoord ontwijken, maar Jakob was er de man niet naar, om dat to gcdoogen en berekende zijno woorden te zeer, om zo als ydel te laten voorbijgaan. «Denkt gij aan het heden of het verleden, Mary?" «Aan beiden, vader!" »En geen van beiden is een vrolijke gedachte,
kind!" •Neen, neen, niet alzoo, vader! Dezelfde God en
Vader die ons vroeger bystond, waakt ook thands voor ons. Hebben wij niet het noodigo?" •Ja het noodigo, God de Heere zij gedankt! En
dat wij het hebben, hot strekt tot ergernis aan do ongeloovigen en den antichrist. Herinnert pij u wat er eens op dezen dag gebeurde?" •Is het iets droefs, vader! dat we \'t als beproeving
Gods dragen, is het iets blijds dat wy \'t als Zijn zegen herdenken!" •Toen zjj voor \'t eerst den geest Gods wcder-
stonden, toen zijn zij met schorpioenen gegeeseld. Zij verhieven zicli weder en zongen het triomflied der zege, de onbesnedenen van harte! en nóg is de . kastyding niet daar!.... Maar de hand des Hoeren ; Zebaoth is niet verkort. Ik ben een wreker van allo ongerechtigheid, zegt de Hecro, en Hy zal komen als rechter in vuur en iu vlamme." •Vader, vader! och, of go mij lief hadt zoo als
ik u, dan zoudt go God nog dank zeggen voor al ! wat Hij u liet," riep Mary uit, den arm om den hals baars vaders slaande. •Dat doe ik ook, lief kind!" hernam Jakob, en
! zijn stem was zoo week. dat het Mary door het
hart sneed. >I)at doe ik ook: maar daarom juist is
| het mij zoo bang. Ik moet maaien waar ik niet go-
zaaid heb, waar ik niet heb kunnen zaaien. De Hecro
had mij geroepen tot iets edelen en hoogere, kind!\'"
•Zie de goedheid des Hoeren, lieve vader! Hij
zond ons een helper iu Dirk Jansz, den schrandersten
landbouwer en het trouwste schaap uwer verstrooide
kudde. Hjj bebouwt den akker en geeft u den tjjd
om do zielen der getrouwen te stichten en op te
bouwen in den geloove."
•Dus maai ik toch wat ik niet heb gezaaid,"
zeido Jakob, on iu dio woordon lag hjj do fierheid zijner gantsche ziel. Hjj trad naar het venster en |
|||||||
|
gehoorzaamheid gepredikt aan de machten buiten
hem. Slechts bij haar, bij Mary Hollis, voelde hy\' zich vry: aan haar deelde hjj moê wat hij anderen verzwjjgen moest, maar nooit had hij behoefte om ook haar to hooren, of kwam het iu hem op, dat er hjj haar behoefte kon bestaan, om zich ook inede te deelen. Zij, do meerdere in kennis, de gids die hem leidde, bloosdo bij zoo menigen blik van zijn argeloos oog, moest het hoofd afwenden bij zoo menige vraag van zijne lippen, was zoo schuch- ter, terwijl hij onbeschroomd iedere zijner neigingen beleed en zoo vaak haar zijn vrouwtjen noemde, even lachend, even luchtig, als sprak hjj over zijn hit of hot nieuwe Barbarijsehc paard, dat zijn va- der voor hem te York eerstdaags zoude koopen. Neen, hjj beminde niet; hij wist zelfs niet wat dat was. Mary daarentegen kende er nu reeds niet alleen de angsten van, maar ook de zelfverloochening. Zij had zich voorgenomen hem to ontwijken; dat haar dat ernst was, weten we: of zij haar voorno men had kunnen opvolgen betwijfelen we, hoewel we daartoo nog geen grond hebben in haren schrik bjj hot vernemen zjjner reize naar Londen. Xeen, mocht do gedachte aan eene werkeljjko scheiding haar nu ook ter neder drukken, op het oogenblik dat zy met hem sprak was dat niet de reden waarom zij hem terug hield. Hij, die haar raad zoo zeer behoefde, die kracht ontving door havo kracht, die dacht zoo als zy dacht, misto de zelfstandigheid wolke uoodig was om aan do grooto verleiding weerstand te bieden die ginder, zoo als haar vader vertelde, bestond. Londen, het was het Dabei der ongerechtigheid, het was het Gomorrha, waar geen tien rechtvaardigen woonden. Kn derwaards zou die onbedorven jongeling gaan! Zeker op den raad van den vreemdeling, dien zjj straks had ontmoet, die haar zoo... strak, zoo onbeschaamd, zoo spot- teud had aangestaard, haar zoo vrij had bejegend, al schenen do manieren ook hotfeljjk, zij vreesde dien man. Kn hoe zou zy Charles pogen te redden\'? Wat
hy ook op haar raad verrichten wilde of nalaten, do voorgenomen reize strookte te zeer met zijne innigste begeerten, met den grondtoon van zjjn charakter, dan dat hjj op dat punt niet weerstand bieden en zijne meerderheid als man tegenover de zwak- en teerheid der vrouw zou gaan plaatsen. Zoo zy haar vader eens vroeg te doen, wat zy niet doen mocht! •Mary!" klonk het eensklaps op den zalvouden
door den neus gesproken toon, dien de verdwaalde reizigers den vorigen avond in de duisternis hadden vernomen. Het was do stem van Jacob Hollis, dien we thands in het aangezicht kunnen zien. Het was een bleek beenig gelaat met scherpe lyncu. Do oogen hadden iets oubestemds en zwervends: zjj kouden bjj wyle zich aan een voorwerp hechten en alsdan glinsteren en vonkelen. Het geheelo wezen had iets scherps, iets bitters, iets wrcveligs, maar iets krachtigs. Denken wo ons dien man, dio thands voor ons |
|||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
K\'l
|
|||||||||
|
achtte don kooien wind niet, <lio nnar binnen woei
j on do woinigO grijzo haircn, dio van \'onder den hoed mot broeden rund zigthaar worden, hoon on weer dood golven. Hij nam zelfs don hoed af en liet toon «rissen wat hij eenmaal in het verleden moest hebben verduurd. De oorou waren hem af- posnoden. De vonnissen van de Sterrekamer, een ongrondwettigc rechtbank onder do ongrondwet tigre regoering van Karel I, door don Parlemonts- opstnnd opgeheven en bij do herstelling van Rare] II niet weder in het leven geroepen, waren altijd bloeddorstig geweest, maar door den invloed van Aartsbisschop Laud, den Primaat of liever den Paus van Engeland, hot bloeddorstig*\' waar het do bestraffing der strenge Knlvinisten Puriteinen genaamd, betrof. De geringste overtreding der met bloed geschreven plakkaten werd geboet door liet verlies van ooren of neus en het te pronk staan op het schavot; en die bestraffing gold meest de voortreffelijkste, do onafhankelijkste, do scherp* zinnigste Christenen en inwoners van Engeland. Ook den jeugdigen Jakob Hollis had zoodanige straf getroffen. Het fiere hoofd van dien man werd er niet door gebogen, do heldenmoed vanden scherpen geest er niet door gebreideld: veel meer werd do jjver er door tot oen verterend vuur, de moed ver- motclheid, de ernst bitterheid, de schranderheid scherpte. Wee der tegenpartij toon zij het onder- spit delfde en van verdrukker verdrukte werd! Toch moet het van den overwinnaar getuigd worden dat hij in zijne vervolging mcnsehelijker was dan de vroegere heerschers, hetgeen te meer voor den i overwinnaar pleit, daar hij de zege door de zwaard- spits verkregen had. Do geestelijke, dio de nieuwe richting niet volgen wilde, moest de pastorjj ver- laten, maar verkreeg toeh ceno, zjj het ook geringe, toelage. Hoe geheel anders handelden de Episko- palen bij do restauratie van het huis Stuart. Hooren wij het uit den mond van don thands roods grijzenden Jakob, en van die lippen klinkt het \'t roerendat. Do gedachte daaraan boheersohto h«m. toen hij een wijle in gepeins voor hot venstor stond. »Ja,\'\' ver- nemen we eindelijk, als dacht hij zich alloen, »v6or negen jaar — het was ook november... maar de zon scheen niet, want do eeno sneeuwbui wisselde do andere af... Ik zat daar aan den haard door don Heer gezegend: en in do nabijheid verhief zich de spits van de zalige plaats waar ik zoo menig zondig en verdord hart laafde aan de fonteinen dos eeuwigen levens. Ik dankte den goeden herder, dat hjj mij een deel zijner kudde had toevertrouwd. Maar het mocht zoo niet bljjven. Gog on Magog zouden de dienst van Jehova voor een wjjl te niet doen: de Haiils priesters kwamen en Aarons huis moest smaadheid lijden om der waarheid wil. — Zij moest mij volgen in de woestijn, en alles wat ik nevens haar het liefst heette op aarde: do beide kleinen, ook het jongste nog aan de borst van de moeder..! Wij hadden geen steen om het hoofd op noêr te leggen... Wjj worden weggejaagd als droegen wjj het Kaïnsmerk: ouders en kinderen, do vader |
|||||||||
|
met de dochter, do moedor met haren zuigeling.,.
Dat hoeft het jonkskon hot leven gekost, en do moeder ook; de knop verwelkte en do stengel ver- dorde... Hoere God! uw hand was zwaar op mij I" Het oog schemerde; een dikke traandruppel biggelde langs de bleeke magere wang. Mary kon hetnie: langer verduren : zij ijlde op hem
toe. Vleiend drong zij hem van hot venster terug: hare hand poogde het van haar afgekeerd gelaat tot haar heen te buigen, opdat haar oog het zijne ontmoeten mocht, en zacht bracht zij de woorden uit: «Waarom weder die herinnering, vader? Moeder en het broórtjen leven immers bij God?" •Waarom, waarom?... Kind, het is heden juist
negen jaar geleden\' en van avond als de wind giert en snerpt, en de sneenwjacht de dwalenden zonder dak, zonder toevlucht, overvalt, dan herdenken wij onzon uittocht, kind! Maar," en do stem werd krachtig on snijdend, de slappe hand werd geheven, de dwalende blik staarde op een vast punt, «maar het lijden zal voeren tot heerlijkheid, en de nek van den vijand zal worden tot een voetbank voor den voet der vernederden, en de wonde des ge- slagenen zal geheeld worden, en er zal licht stralen in de duisternis, hoe zwart die ook thands zij! Gy weet het nog niet, Mary! wat do Baaisdienaren weder hebben gewaagd. Wij, het afgejaagd woud- gediorto gelijk, wij vonden oen schuilplaats, oen schamele schuilplaats, wij krookten hot gekreukte riet, wij bluschton de brandende vlaswiek niet. Toch zijn we ook daar niet veilig; toch dringt de speurhond er door, en verscheurt hjj de weerlozen. Mary, ge kont Thomas Weistan vnnSheffieldmoore ? De dagen zijns levens zijn bij de zeventig; toch verkondigde hij het woord in de afgelegen schure of inliet mor- genuur des zomers op de heide Do samenkomst word door den Sheriff verstoord, Mary, en hjj ge grepen, gebonden en te York veroordeeld... •Veroordeeld?" vroeg zij in doodsangst. De hoogste
vrees toekende zich bij de laatste woorden haars vaders op haar gelaat... •Veroordeeld?" herhaalde zij. •Tot deportatie naar elke plaats, behalve Nieuw
Engeland, waar hij broeders zoude kunnen vinden, dio hom het doodsbod nog zacht zouden kunnen schudden. Zij weten te pijnigen!" •Is dat de straf die lederen prediker wacht?
Vader, dus ook u? O spaar u toch, zoo niet om uwent, dan toch om mijnent wil! Vader, zoo ik ii moest missen!" •Lief, liof kind!\'\' on hij klemde haar vaster aan
het hart, en hij kuste haar teder. •Dus gjj zult hot niet meer doen? Gjj zult niet
moor tegen \'s Konings wil vergaderen...?\'\' •En hot onkruid laten wassen en de tarwe doen
verstikken? de ongerechtigheid zien heersenen en haar niet liestrijden? Xeen, al de kracht mijner ziel getuigt er tegen, cu zal er tcgeu bljjven ge- tuigen. Mijne stem moge worden als het ba- xuingcschnl van Jerioho. Kind, niets meer! wie mü niet liof heeft boven vrouw en kind is mjjns niet waardig! Hjj heeft mjj vcrordlnccrd tot Zjjn die- |
|||||||||
|
MARY HOLLIS. 105
|
|||||||
|
hier heen wandelen, zoo langzaam, dat do een dacht,
dat de dag vier en twintig uur duurde, on do an- dere, dat er thuis niets te doen viel." «De zoon zal zijn als zijn vader: lichtvaardig en
oen kind der waoreld, ongevoelig voor het leed van andoren, en spelend met het geluk van zijn naaste," viel Jakob in. •Neon, vader, waarlijk niet!" hernam Mary le-
vendig. «Ik ken Sir Henry niet genoeg, om zulk oen oordeel over hem te vellen, maar zijn zoon is niet zoo als gij hom afschildert, waarlijk niet. Ten minste nu is hij anders dan gij hem denkt. Vader!" vervolgde zij, zijne hand grijpend en drukkend, »is het niet de plicht van do zustor don broeder in Christus te hoeden voor het verderf? Sir Henry wil zijn zoon naar Londen doen gaan, naar Londen... «Den poel der ongerechtigheid! Eens was \'t het
herboren Jorusalem!" riep Jakob uit. •En do jongeling die do zonde niet kent zal der-
waards vertrekken! Mogen wij hem verloren doen gaan ?" •Indien do vader den afgrond uict ziot uit on-
achtzaamheid, en do moeder niet uit hoovaardig- heid, en de zoon niet uit verblindheid, wat zullen wij dan daartegen, kind?" •Indien gij uwe stem verhieft, gij, een dienaar
des Hoeren?" •Hij is niet van mjjno kudde, kind! Hij is mjj
oen heiden en een tollenaar: ik schuddo eens op don drempel diens mans het stof van mijn kleed. Zij hebben hun eigen leidsman, dat zij dien hooren." •Vader! de barmhartige Samaritaan vroeg naar
landaard noch naam, toen hij wondon zalfde on tra- non droogde," hernam Mary met eenigen nadruk. «Gij spreekt woorden die gij niet verstaat, kind!"
andwoorddo Jakoh, terwjjl hij het voorhoofd plooide. •Wie niet voor mij is, is tegen mij, spreekt do Heoro. Met den vijand mijns Heeron mijnes Gods heb ik niets gemeens. En weet ge, kortzichtige, of het niet de wil des Almachtigen is, dat het trotscho, weer* barstig geslacht, dat daar ginder woont on zondigt, door oeno kastijding Zijner liefde, gelouterd en ge- red moet wordon ?" Mary zweeg, niet overtuigd, niet bemoedigd, maar gewond en ter neer gedrukt; want de woorden die zij hoordo waren niet die dor liefde, al heetten zjj die ook van het geloof. Anno vond do kans gunstig om het onderhoud
oen andore wonding te geven. «Hoe oud zou hij wol zjjn, die verdwaasde aanhanger der IJisschop- pen?" •Ik donk reeds vijftig jaren. Do dagen van den
ernst moesten reeds zijn aangebroken j maar hij dien God verblindt is blind." •Hij viert heden zjjn geboortedag. Do pachters
in den omtrok gaan allo, naar ik hoor, naar het kasteol, om foost te vieren; weiuigou wellicht uit liefde, velen zeker uit vrees." «Zwak riet, door den wind her on der bewogen,
is hjj, dio zich door mensehoiivrccs laat regoeren," zoido Jakob met, kracht. «Neon, bcsto Vader! noen! O ik vroezo, dat gij
|
|||||||
|
naar, on ik moot zijne verordineering gehoorzamen.
Maar God zij u pfonadijy, mijn kind!\'\' Fierheid on teerhoid, zachtheid on ruwheid wis-
solden elkaar hij dien man af. De vaderliefde tem- porde den ijver van don geestdrjjver, hciligdo dik- worf hot vvnir zijns tooms en veredelde zijno kracht, die zoo vaak overspanning; schoen. Hij trad in het vertrok waar de dampende soep
hom wachtte, en moeder Anno alles had bezorgd on geschikt. Jakoh was streng voor zichzelven on ook voor anderen; de tucht, in Oomwells leger onderhouden, onderhield hij ook In zijn huis, en daarom eischte hij opvolging van don eens aange- nomen regel zonder oenigerlij afwijking. Mary mocht daarin soms falen, moedor Anno nooit. Het was haar lust, welhehagelijk te zijn aan hem, die haar als een broeder verzorgde, en dien zij als een waar- dig dienaar van den Heoro vereerde. Ook thands was alles ingericht zoo als Jakoh het wenschte: hij merkte het op, on was er dankbaar voor. Dat toonde de blik, dien hij op haar wierp, de glimlach, die zich oven op dat gelaat vertoonde en hot verhelderde even als do schcmorschijn van de zon, dio door de dikko wolken cvon doorstraalt. Zelfs gaf hij dor goede oude do hand, en zcido hij: «Gij waart er ook bij, niet waar? Op don avond van den tien- den November van hot jaar een en zestig? Gij hebt mot ons geleden, zuster! Ik dank u voor al die zorg..." «Dankt gij mij? Gij verzorgdet do weduwe mot
de aardsche spjjze en do hemelsche. Jakoh Hollis, God, do Almachtige, vcrgelde het u!" Mary hoorde het aan en schreide. Het was of
hier woorden van afscheid gesproken werden: het hart word haar beklemd en do schamele spijze bleef onaangeroerd op het grof aarden bord staan. Vader Hollis merkte het niet, en moeder Anna wilde niets zoggen, want de oorzaak van do treurigheid harer pleegdochter was, zoo als zij vermoedde, niet hier, maar ginder op hot groote huis. Na het nagehed even als hot voorgebed lang, zal-
vend on op prekenden toon door Jakoh uitgesproken, stond deze op. Terwjjl lip zich naar zjjn gewoonte tot Mary hoen boog om haar het voorhoofd te kussen, trad moeder Anne tusschon heiden in, en vroeg zij: •Wat is er gebeurd, Jakoh! dat gij ernstiger zjjt dan ooit? Zijn do rechtvaardigen scherper vervolgd dan vroeger, want ik\'woet dat hun leed hot uwcis?" »Gc zult hot vroeg genoeg hooren, zuster! Maar
laat deze den dag in het harte opgaan," zoido hij op Mary wijzende. »Zjj is somber, to droef voor haar leeftijd, en ik bon do oorzaak, niet waar? Ware ik in Kanaiin, het land overvloeiende van melk en ho- nig, ik geloof dat het door mjj do dorste woestenij zoudo worden." «Neon, beste vader! de dorste woestenij wiord mjj
een Kanaiin in uwe tegenwoordigheid," zoidc Mary hartstochtelijk. »Ik geloof in dat hart te lozen," zcide moeder
Anno, oen schijn van vrolijkheid aannemend. «Zij heeft getwist mot haar speolnoot. Ik zag zo beiden |
|||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
10(1
|
|||||||||
|
] ker. Ik zag altijd gaaruo dat go speelnoten waart;
i zoo lang go dat bleeft was er geen gevaar voor zjjn | Eerwaarde." •Zondt go dan denken....? Neen... neen, maar
al ware dat zoo... toch niet altoos kunnen wjj spoel- noten blijvcu." Anne bleef haar vragend aanzien als wilde zjj
vragen: waarom niet? en Mary bleek het niet te kunnen zeggen, want zij zweeg een wijle: eindelijk zeido zij: «Charles blijft toch niet altijd Charles; I hjj is do zoon van Digby van Hallam-Castlo." •Heeft hjj u dat dan doen gevoelen, Mary?" •Moeder, ge gelooft toch wel. dat ik hot niet zóo ; ver zou laten komen?" vroeg zjj fier. »Dat ik thands onze betrekking, zoo niet afbreken dan toch liever losser wil maken, het is omdat ik voorkomen wil dat hjj het eenmaal doe." Daar gleed eene grooto gestalte het vensterken
voorbij, en tastte een hand naar de klink der deur.
Moeder Anne moest gaau helpen om die te openen,
want de onbekende gast bleek onhandig en in de
; herhaaldelijk aangewende poging niet te slagen.
De bezoeker was vreemd genoeg, Robcrt King,
\' dio nog nooit den weg naar den presbyteriaanschen
• prediker was ingeslagen. Hij durfde het niet doon
! als broeder en hjj wilde het niet. hoe dikwerf ook
daartoe aangezet, als vervolger. Waarom kwam hjj
dan thands? Uit eigen begeerto zeker niet, want
zjjne manieren waren hoekiger, zjjn gang lompcr,
zjjno houding verlegener dan ooit. Hjj stond daar,
en zjjne vingeren kreukten den rand van zijn hoed;
de grooto mond met de dikke lippen trok zenuw-
( achtig open en dicht. Mary moest hom vragen wat
j hjj doon kwam, want andors had zjj het in do eerste
! minuten nog niet gehoord en zjj was, waarom wist
zjj zelve niet, verlangend do reden zijner komst to
vernemen.
•Moet gij vader spreken, Sir?" vroeg zij hem
haastig. •Neen, Mary, neen!" Zjj kon niet weten dat hjj
reeds voor een kwnrtior in don omtrok rondgedwaald
| en niet had aangeklopt voor hjj den puritein, dien
hjj vreesde, maar niet haatte — do haat was eeno
I aandoening onbekend aan zjjn hart — had zien
vordwjjnen.
•Ik kom met oen boodschap Van Charles. Hjj
, vroog of gjj hot feest niet kwaamt bijwonen. Hjj had al lang mot schieten doen wachten; hij zou het even- wel niet langer kunnen ophouden. Ook Sir Henry heeft gezegd dat go komen moot" •Neen, Mr. King! waarljjk, ik ben niet gestemd
I tot vrolijkheid." •Doo het maar, Mary! anders denkt men, dat ik
er niet genoeg op aandrong." •Mary past niet bjj die vrolijkheid; zjj heeft mjj
straks nog gezegd toen ik haar daartoe aanspoorde, dat zjj er geen genoegen in had," zeide Anne. Hobert scheen thands eerst do aanwezigheid van
dezo op te merken, on gaf er bljjk van, door van ds eerste tot aau do laatste woorden haar too te j knikken. |
|||||||||
|
ie weinig do stem der wjjze voorzichtigheid wilt
hooron en te veel die van den mannelijken moed. De mensch mag toch niet spelen mot zijn leven, dat hem van Ood word gegeven: ik spreek nog maar alleen van den mensch, en niet van den vader, van den leidsman der Gemeente." •Wie zjjn leven wil behouden, hij zal het verlie-
zen, kind! Maar ik erken, dat het soms wijs is, het gevaar niet te zoeken, indien het vermeden kan worden. In do Republiek der heiligen vierden wij ook feest, met vasten en bidden, met beproeving van do wapenen des geestes en dos vleesches. Wei- licht is het den broederen nut den argwaan nog niet meer op te wekken, en een spel bij te wonen, dat. naar ik vermeen, den arm kracht en het mik- kend oog wisheid geeft." Mary en Anno boiden zasren den oudo bjj die
woorden aan. den prediker, die nog altoos den ma- liënkolder scheen te dragen. Dacht hij aan weer- stand, dacht hij aan een nieuwen opstand tegen het geweld, dat weder do vrjjheid belaagde? Zou er weder bloed moeten gestort worden ter vcrhoerljj- king van Hom, wiens naam en gedachte liefde zijn? Het mocht ondersteld worden dat moedor Anne
van het te vieren feest had willen spreken, want niet lang dacht zij na over hetgeen Jaeob daaraan verbond, maar vroeg zij, hoewol thands eenigzins schoorvoetend: «Broeder, zoude onze Mary zich bij dat onschuldige spel onder mjjne leiding niet mogen verlustigen? Het zoude eene heilzame afleiding zijn." »Is het haar een vreugde, hoe zoude ik het haar
kunnen weigeren? Do reine vindt overal eene plaats!" andwoorddo Jakob. •Neen, vader! Ik walg van zoodanig feest. Do
luidruchtigheid beangst mij, en het gewoel leidt mjj af van nuttiger dingen!" zeide zij levendig, tor- wijl hare wangen een licht blosjen aannamen. •Doe wat u goeddunkt, mijn kind! De stilte dor
binnenkamer is den godvreezonden ook beter dan do chaos dor waerold... Vaarwel, Mary, tot van avond!" •Verlaat go ons, vader?" vroeg zjj met cenigon
angst. •Ja, voor ecnlgo uren. Ik moet een kranken
brooder en zuster bezoeken on..." •En...?" waagde zjj te vragen, daarbjj do oogen
echter ncdcrslaande. •Met de ouderlingen en diakenen eene vergade-
ring beramen. De ziel smacht er naar als het hert naar do waterbeke. Vaarwel, zuster!" Anno was reeds aan do deur en had do klink
opgeheven. »Ik hoop er bjj te zijn, broeder, als do Hcere wil on ik leef," had zij hem nog toegeruc- pen, terwijl hjj den drempel overschreed. Toen zjj do deur achter hem had gesloten, trad zij weder op Mary too en zeide, haar in de oogen starende: •Gjj hebt toch wel twist mot hem gehad." •Neen, moeder Anne, waarlijk niet! Maar ik maak
mjj zoo ongerust om vader, die de overheid tergt." •Er is tóch iets gebeurd tusschen u en den jon-
|
|||||||||
|
MABY HOLLIS.
|
||||||||||
|
Hi7
|
||||||||||
|
•Ik begrip nc* volkomen," riep Sir Georgo uit,
terwijl hy hem lachend op den schouder klopte. «Vriendlief! je porter is goed maar sterk." •Hebt go dan straks nog iets gevonden? Go
moogt er Lady Digby dan wel dankbaar voor zijn." •Neen, God beter \'t! ik spreek nog van gistera-
vond.... Holla, Eerwaarde!\'\' riep hjj den schuwen Kapellaan, dio het voorplein poogde over to sluipen, toe. »Hebt ge van morgen een dubbelen zeijen uit- : gesproken? Go weet, wij hadden er gisteravond oen to goed." •Ja Heer! ja Heer!... Goed geslapen?" en dio
vraag kwam zeker uit zijn binnenste voort, want hij had niet goed geslapen eu voelde zijn voorhoofd bonzen, telkens als hij zich met eeuige haast bewoog. •Best, oude! en gij rustto zeker ook alleen? Of
hebt go een engel, dio u de aarde tot een hemel maakt ?" Do Kapellaan wist niot wat hjj hoorde; hy
kleurdo als eeno schuchtere maagd, en wendde het hoofd heen en weer, wat onaangenaam gevoel hem dio beweging ook veroorzaakte. Sir Ilenry sprak voor hem, en al waren do woorden en de sehollo lach dio zo verzelden, ook verre van vleiend voor \'s mans eigenliefde, toch werd hjj er uit zijne ver- legonheid door gered. «Hy, oen engel, ecu vrouw hebben, Sir! zijt ge dol? De man heeft een schrik voor do vrouwen als do Paus en hij heeft genoeg aan de tegenwoordigheid van Lady Digby. Zeg eens, Robert! je hebt do dienst van morgen zoo vroeg laten alloopen, omdat je wist dat er veel was to doen, niet? Dat \'s goed, man! maar dan ook niet hier gebeuzeld, oude! Ga eens voor me naar John Kiddy...." • Dat... is... bij... Hallammoore," zuchtte do
Kapellaan, die op den vroegen morgen de oudo beeneu reeds voelde, en er op gehoopt had, op Sir Heury\'s geboortedag eens feest to mogen vieren, dat wil zeggeu: stil in do bibliotheek te zitten eu •het leven der zeven kampioenen van het Christen- dom," voor do tiende maal te lezen, daar het geen jaargotyde moer was om uit hengelen to gaan...! En nu moest hy naar John Kiddy! Sir Ilenry zag zjjn gelaat betrekken en vermoedde
er do oorzaak van. Eenigzius knorrig hernam hy dan ook: »Ja, naar John Kiddy! Ik kan hot nu toch zelf niet doen, want ik heb gasten, en je kunt immers den hit nemen van Charles." De Kapellaan vouwdo zync handen bij do gedachte aan den hit. •Welnu, loop dan, dat \'s gezonder ook eu zal je roes wat spoediger doen overgaan, oude! ja, jo roes zeg ik, drinkebroer, voorman van het gilde! John Kiddy heeft zoo geklaagd over zyu schuur. Jo moest die eens op gaan nemen, maar zorg voor den pryskamp thuis to zjjn, hoor!" Robert knikte toestemmend en sloop, als een
trouwe maar gekastijde hond, met den staart tus- schen de poten heen. •Do stakkert!" riep Georgo vroljjk uit, >hct spjjt
mo dat ik de oorzaak bon, dat dio tweo slaken, in den omtrek en op het kasteel boenen genoemd, |
||||||||||
|
«Hot is waar, Mr. King, men zal het wel aau u
wijten," zeide Mary cenigzins verlopen. »En ik ge- loof, moeder, dat ook gjj er too neigdet." »0m uwentwil, kind! (ie weet dat ik u dien gang
niet vergen zoude." •Uur misseliien, moeder," zeide Mary fluisterend,
•zijn wij hot wel aan vader verplicht. Zou Sir Ilenry het niet ten kwade kunnen duiden als er niemant van ons kwam? Het is zijn feest." En er volgde een reeks van bewijzen voor het plichtmatige en het noodzakelijko van den gang, die echter zwaar bleef hceten! Arme Mary, die zich zelve dus bedroog! •Ja, wc zullen wel moeten, na de uitnoodiging welke veel op een aansporing gelijkt. Maar we blijven er slechts een oogenblik, moeder Anne, en dan lijdt Mr. Kiug ook geen last," zeido zij ten slotte. •En Charles krijgt zijn wensch, de goede jongen!"
merkte Robert aau, de lange magere handen over de djjen, door de kale broek gedekt, heen en weder strjjkende. >Ja, ja, hij krijgt zijn zin! eu die vreem- do ook!" |
||||||||||
|
VI.
•Goode morgen, luiaard!" had Sir Ilenry rond
genoeg tot zijn gast uitgeroepen, dio eindelijk ge- kleed en gereed den buitentrap geeuwend afsteeg en op hot binnenplein door den bezigen gastheer begroet werd. De rechten van den gast waren Sir Ilenry en Lady Digby heilig, zoodat de een niet moer dan een krachtige vloek uitstiet, de ander de lip smadclijkor dan ooit optrok, toen hun gebood- schapt werd dat Sir George nog altijd onzichtbaar bleef. Beiden stoorden er zich verder niet aan, en begonnen na het krachtig ontbijt, dat uit een scha- penbout, ham en ongebuild tarwebrood met stevigen porter bestond, den dagelijkschen arbeid. Toen do achterblijver echter eindelijk zichtbaar
werd, was do kwade luim van den gastheer, dio bezig was zjjn honden to beschouwen wel geweken, maar moost toch do begroeting volgen die wjj straks vornamon. •Vorschooning, Sir Hcuryl Maar hot dons is op
Hallam-Castlo zoo zacht en do droomen zjjn er zoo liefelijk, dat men moeito heoft eon en ander vaarwel to zeggen." Gelukkig dat Sir Henry zoo fijn niet hoorde, want
do uitgesproken woorden, mochten vleiend zijn voor het rii8tbed dat in het kasteel werd gespreid, zjj waren het weinig voor do bewoners. •Gy\' hebt dan ook de eer gehad," hernam Sir
Heury, »om te rusten waar Zjjuo Majesteit eens ge- slapen hoeft." •Wat, zou de oude Rowloy.... ik meen, onze gc-
uadigo soeverein, daar hebben geslapen....?" •Diens zalige vader, bedoel ik. ünzo tegenwoor-
digo Koning deed mij nooit do oer hier to komen; en ik ben bljjdo dat hij het niet deed, want hij had misschien zjjn gunstelingen, do landuitzuigers, me- dogebracht, hetgeen een echt Engolsch edelman...." |
||||||||||
|
MAItY HOLLIS.
|
|||||||||
|
108
|
|||||||||
|
zoo vroeg op Jen dag iu beweging komen. Sir
Henry, het doet mij denken dat een gast dikwijls lastig kan zjjn en daar ik bovendien nog een on- gcnoodc ben..." «St, st, man! We staan onzen tijd te verbeuzolen.
Wel, verdoemd! het is al tien... en over twee uren hebben wij hot schot al... Hier... Kapel- laan...!" schreeuwde hij in de buitenpoort den wandelaar achter na, die juist den weg langs do tegenoverliggende weide, was ingeslagen. Roberl stond stil en keerde terug op den wenk van Sir Henry. «Blijf pij maar hier, oude! om alles voor het prijsschot klaar te maken. Als ge lust hebt. Sir George," zeido hij. «dan zullen wjj naar Kiddy gaan: ik kan u dan meteen wijzen wat de Digby\'s van Hallam C\'astle eenmaal bezaten." «En weder eenmaal bezitten zullen," viel George
in, «ik twijfel er niet aan, als uw zoon zich aange- nnam bij Zijne Majesteit weet te maken. Maar het prijsschot waarop gij doeldet herinnert mij het feest, dat ik van daag hier bijwoon, en mij bier doet ophouden. Wees van harte geluk gewenscht, Sir! door den gast, dien ge zoo echt ridderlijk van zijn druipnatten mantel on misschien ook van roo- den Jack hebt verlost, en die u hoopt te toonen dat hij dankbaar kan zijn. Misschien ontvangt uw zoon wel een beteren dunk van de gunstelingen Zjjner Majesteit, dan gij voor het oogenblik toont te bezitten." •Zjjt gij er dan een van, Sir?" vroeg de ander
strak. George andwoordde niet, want hjj zag Lady Dig-
by — het dikke wjjf volgens Dick — op den drem- pel. Hij keerde zich om, en zijn hoed mot ecne sierljjke beweging van het hoofd nemend, maakte hjj eene hofïeljjke buiging, die Sir Henry, een ken- ner, — want was hjj zelf niet aan het hof Zjjner Majesteit geweest? — onberispelijk vond. «Ik hoop niet," zoo ving George aan, «dat Lady Digby het den vreemden gast euvel zal duiden, dat hij tegen do zoo goed gestelde regelen van haar huis heeft gehandeld, terwijl hjj het eerst van allen had moe ten gehoorzamen. Waarlijk de gast heeft zichzelven het strengst gestraft, en zich het genoegen van haar bijzijn en dat van haar waardigen echtgenoot, mjjn ridderlijken vriend, daardoor ontzegd." »Dc wet van Ilallam-Castle, Sir! is gemaakt voor
de onderhoorigen, niet voor den gast, die ons de eer aan doet, in ons nederig huis te verblijven," zeido Mylady stjjf buigend. Dlecf er ook nog altijd eenige afstand tusschen de gastvrouwe en den onbekenden gast, dat zy hem echter zoo vele woorden toevoegde, bewees wel, dat hjj in hare schatting was gerezen. Werkeljjk was dat het geval, on dat hjj gewaagd had, niettegenstaande het herhaald wekken, zjjn rust zoo lang te verlengen, bewees, volgens haar inzien, voor rang en adel. Daarhjj kwam de mc- dedecling, van haar ega ontvangen, betreffende Charles\' rein naar Londen, waarvan het voorstel door den gast met een soort van bescherming ge- daan was. Na nog eenige plichtplegingen kwam |
het gesprek op die reis, waarmede Lady Digby wel
scheen ingenomen, hoewel de bezwaren, die er bü haar tegen lwstonden, nog niet waren uit den weg geruimd. «Sir Henry had de goedheid mij te raad- plegen, Sir!" zeide Mylady, «en hoewel ik geloof dat het geslacht Digby er bij winnen moet, als de erfgenaam met den erfgenaam der Stuarts samen- komt, en den een den ander het verleden herinne- ren kan: hoewel ik tevens geloof, dat dio reis onzen Charles tot een echt edelman zal kunnen vormen, en genezen vau zekere zotte gewoonten, zoo als: zijne gemeenzaamheid met landvolk en gemeenc deernen, zoo vermeen ik, Sir! onder welmeenen van Sir Henry, dat er nog vele hinderpalen bestaan." «Welke, Mylady? Het zal mij gelukkig maken
ze uit den weg te ruimen," zeide George. • Ik geloof niet, dat gjj \'t zult kunnen, Sir! Voor-
eerst zal Sir Henry moeten eischen, dat de erfge- naam der naam Digby\'s zjjner waardig optrede." •Ja dat verlang ik," haastte Sir Henry zich te
zoggen. «En dat zal ook gebeuren." »Sir Henry vergeet op dat oogenblik, dat eon
penny op Ilallam-Castle zooveel is als cou pond sterling in White-hall," merkte Mylady aan. De terechtwijzing werd op bescheiden loon uitgebracht; niettemin bleef het eene terechtwijzing, hetgeen George een glimlach om do lippen plooide; want bjj begon nu het wezen van den schjjn te leeren onderscheiden, en de onderlinge verhouding der beide echtelingen beter te begrijpen. •Verplicht uijj, door mij te veroorlooven den jonker
te mijnent te mogen blijven ontvangen, tot Zijne Majesteit hem eene plaats in de hofhouding aan- wjjst, hetgeen op mjjn woord van edolman spoedig gebeuren zal." «Gjj zult bogrjjpen, Sir! dat wjj, hoe overtuigd
ook van uwen stand als edolman, goeno.... g u n- sten van een vreemde kunnen aannemen," zeide Lady Digby. «Juist, zij heeft gelijk; ik zou mjj verdoemd
schamen als dat gebeurde." «Do vreemde zou eon gunst ontvangen, niet
gjj," hernam George. «Hoewel redenen van ge- wicht mjj noodzaken tot aan do poort der city mjjn naam te vcrzwjjgen, kan ik u toch wel den kring aanduiden waarin ik nijj beweeg. Gy kent den Hertog van Buckingham voorzeker bij naam?" «Ja bij naam, en dat is waarachtig ook vol-
doende! Bah! Ik wou dat do vileyn hier was, om hem op do vossenjacht den hals te zion breken," riep Sir Henry uit. George kleurde oven; do fijne lippen trilden bjj-
kans onmerkbaar: het duurde oohtcr slechts een oogenblik. De gewone glimlach keerde om den mond terug en hjj zeide, schoon ocuigzins sarkas- tiesch: «Welnu, in dien kring zal de jonker niet worden gevoerd, want niemant kan den Hertog van Buckingham dikwjjls meer haten dan ik." «Dat geeft U God in, vriend!" riep Sir Henry vro~
ljjk uit, «ik dacht het wel, dat ge niet vau zoo\'n laft\'e wyvenpop kondet houden als die...." |
||||||||
|
MATtY HOLLIS.
|
|||||||||
|
109
|
|||||||||
|
i
Engeland weer aan!" prevelde hij, toon hij Sir Henry, dio in do laatste oogenblikken zich met een paar staljongons bozig had gehouden om twoe paar- don to laten voorbrengen, zag naderen. «Opstjjgen, Mylord!" riep Sir Henry hem toe.
Eonigzins wrevolig wenkte de gast hem to zwij-
gen. «Vergeet niot, Sir! dat hot mijn wensch is Sir Georgo te zijn, zoo lang ik op Hallam-Cautie vertoef." «Dan hoop ik u no<* lang Sir Georgo te noemen.
Kom aan, in den zadel! Holla, John, ezel! holla, hier! Twee glazen porter, dagdief!" riep hij den dienaar toe, die eindelijk verscheen. Spoedig werd . liet verlangde aangebracht, hetgeen Sir Henry zoo goed beviel, dut hij de kroos, waar zijn gast voor bedankte, aan John reikte, die hem in éen teug leegde. Z\'ijn meester vond dat zoo groot, dat hij hem met zijn rijzweep een slag op den rug gaf; wat eene loutere kwispeling heette, zoo als hjj slechts in een goed humeur schonk. In een draf ging het nu den modderigen weg op,
aan wiens einde zijn de beide wandelenden uit ons vorig hoofdstuk ontmoetten. Was Georgo stil ge- worden na het laatste gehouden gesprek, wat tnooi- te Sir Henry ook deed, om hem in dezelfde goede luim van don vorigon avond terug to doen keoren, na den blik op «do kuiseho Diana mot den gordel van Venus", welke uitdrukking Sir Henry als oono herinnering aan don gelukkigen ouden tijd in de ooron klonk, word George spraakzamer dan ooit. »IIet zou jammer zijn, dat zulk een parel in don mesthoop verborgen bleef!" riep hjj in geestdrift uit, en hot was goed dat hij niot verder aanduidde, wat hy onder dien mesthoop verstond. Henry dacht dat George daarmede do hut van Hollis meendo, en hy was het met zijn vriend volkomen eens. Hot ging sneller en sneller hot bosch door, hct-
zelfdo zeker, waar de beide reizigers gister avond verdwaald waren geweest; het vermoeden werd zo- korheid, toon z\'ü aan oono plaats kwamen, waar het eiken hakhout geknakt en de grond omgewoeld was on alles van oono worsteling blyk gaf; zelfs zag men den grond rood doorweekt, een toeken dat hier bloed had gevloeid. «Sir, hier is de plek," riep Gc- orge, dio een lichto huivering niet onderdrukken kon. «Sir Henry! daar moet onderzoek naar godaan worden. Er is een moord geschied... on ik reed er juist voorbjj." «Ik mag oen rondkop wozon, als het niet, oen
strooperü is geweest," hernam Sir Henry, van het paard spingeud en hot hout onderzoekend. »Zio!" riop hij zegevierend uit, iets in do hand omhoog houdend, wat naar do staart van een hert geleek. «Wel verdoemd, dio brutale jakhalzen! We ssiil-
len ze vervolgen! Zo strikken mo al het wild weg! Wo zullen het onderzoeken, daar geef ik u hot woord van een Digby op!" riep Sir Henry, die hoo langer hoe driftiger werd. Koel had hy wei- licht kunnen bleven, indien de vrees van zyn gast bewaarheid ware geworden: maar nu hot een dief» stal gold in k|}ii jacht gepleegd, ontwaakte al wat |
|||||||||
|
«Wy zijn nog niet vool vorder gekomen dan we
aanvankelijk waren, Sir!" zoido Mylady, haar echt- genoot vrij oneerbiedig in do rede vallend. »Er is slechts éen middel, Mylady! Ge zijt niet
rjjk..." «Ik hoop toch, dat wij het onzon gast aan niets
hebben laten ontbreken?" vroeg Mylady op sner- peudcn toon, terwijl hot hoofd zich lier omhoog hief. «Volstrekt niet, Mylady! maar vergun mij de op-
merking, dat de vervulling van de? plichten dor gastvryheid niet in dadelijk verband staan met don rjjkdom; gtd is toch ieder gastheer, zelfs de schraal* sto, want hij geeft onverplicht; dankbaar is iedere gast, zelfs do moeielijksto, want hij ontvangt altijd een gunst.\'\' Na (lozo woorden, welke Lady Digby die zelden verlegen stond, toch verlegen deed staan, wendde Georgo zich tot Sir Henry en vervolgde: «Gij zjjt voor het oogenblik niet bemiddeld, en het zal u dus niot schikken, uw zoon in Londen ovorccn- komstig zijn geboorte te doen optreden; evenmin kan hjj dat op een voet, die hem benedon zijn rang zou doen loven; een gunst wilt go van oen vreemde, die zjjn naam nog wel verzwijgen moet, niet ont- vangen; toch zoudt go gaarne don jonker aan het hof doen verschijnen. Schijnbaar maken al deze bedenkingen do zaak zelve onmogelijk en leidt er geen wog door dit doolhof. Kvcnwel geloof ik u er een te knnnen wijzon. Ik goof u mijn woord van eer dat ik een edelman bon, een pair van En- geland, en lid van den bijzonderen raad Zjjnor Ma- jesteit. Wilt gij uwen zoon in mijne dienst doen overgaan? Hjj kan mijn paadje worden; het is geene oneer voor do Digbys, Mylady!" dus besloot hy eonigzins hooghartig. •Niet waar? hernam Sir Henry, zijne vrouw aan-
ziende; «niet waar? dat nomen wc aan, dat kunnen wo nu doen." Lady Digby knikto en had zelfs do genade hare
hand uit te steken on Georgo too te reiken. «My- lord!" zeide zjj neigend, »Ik heb van den eersten oogenblik den edelman in u erkend, toch lei ik mij don plicht op, niet rnüno oogen alleen te vcr- trouwon, want tegenwoordig, nu zoo monig avon- turier de goudon sporen ontvangt voor oen dionst, waarover Sir Honry\'s varkenshoeder zich schamen zoude, on in goede kringen opgenomen de vormen van den edelman loert aannemen, moot mon dubbel voorzichtig zyn: er is thands evenwel geen grond meer voor den twjjfel Ik vertrouw den erfgenaam der Dighy\'s u volkomen toe." »Uwe wjjzo van handelen on beschouwen zou uwe
schranderheid bewezen, Mylady, ware mü die niet reeds voor lang bewezen," zeide George met cenc buiging on haar met do hand een sieriyk vaarwel toewuivend. Toen hjj haar den trap weder zag op- klimmen, veranderde echter zyn gelaat; de tanden klemden zich oen wyle op elkaar; de tecro blanke hand balde zich: «Vinnige feeks! boeten zult ge vnor dio woorden. Het heelo micronnest zal ik doou uitbranden... Daar komt de lompsto boor uit heel |
|||||||||
|
MAHY HOLLIS.
|
|||||||||
|
lil)
|
|||||||||
|
er aan wraakzucht in zijn hart sluimerde. Wee
dengenen, dio als schuldig mocht ontdekt worden!
AVij, negentiende-eeuwen, wij zouden geglimlacht hebben om de bedreiging \\an 8ir Henry, maar zijn tijdgenoot deed het voorzeker niet, want het was misschien minder govaarljjk een meiisch dan een hert te dooden. Do .jacht was dan ook meer bijzonder een der rechten en der eigendommen van de kroon en van den adel: hij eene overtreding der jachtwet werd er tegen beiden gezondigd, hetgeen bjj man- slag minder het geval was; en bovendien: er wa- ren minder herten dan menschen, en de laatsten maakten het der kroon en den adel in die dagen soms bang genoeg. Mocht Sir George anders ook al geheel in overcen-
stemming met Sir Ilenry hebben geoordeeld, thands evenwel was hij blijde dat het een hert had gegol- den. Het geschiedde niet uit zuivere menschen- liefde, maar veeleer uit loutere liefde jegens zich zelven, want het schoen hem toe, dat, als Roodc Jack do horton uit Sir Honrys jacht wist to strik- ken, hjj vooreerst minder aanleiding zou hebben, om de veel gevaarlijker menschenjaeht te beginnen. liet bosch was ten einde en men kwam aan oene
onafzienbare vlakte, op den voorgrond bebouwd, op den achtergrond echter nog heide. Hier vooral had zich de werkzaamheid van Dirk Jansz. getoond, want toen deze het eerst in deze landstreek kwam, was alles nog heide: en nu hieven reeds verschil- lende welvarende boerderjjen de rieten daken uit de groene dennon en sparren omhoog, die de akkers omgaven en omheinden. Zy kwamen aan de boer- derjj van Kiddy, die hen met een soort van angst ontving en mot eene eigenaardige welsprekendheid buiten oen poos aan de praat hield, hetgeen George bemerkto en hem aandreef naar binnen to gaan. Kiddy durfde niet langer weerstand biodon on ein- digde met hen, maar op zeer luiden toon, uit te noodigon in huis te komen. Toen zy de buitendeur in kwamen, werd er een binnendeur daartegenover met kracht dicht geslagen: zy zagen ïn het vertrek drie of vier stoelen om een tafel, en een vreemde man, geheel in het zwart gekleed voor het raam staan. Deze scheen hunne tegenwoordigheid niet op te morken, en bleef in gepeins verdiept naar buiten staren. «Heb je bezoek gehad, John?" vroeg Sir Henry.
«Ik heb hot nog, Sir!\' hernam deze, dio schoon
to herademen. «Hollis kwam mo raadplegen ovor do knollen, woot u." «Goede morgen, Jakob Hollis!" zoide Sir Ilenry
strak en streng. «Goedo morgen," klonk het andwoord.
«Gjj hebt met dezen zeker nog veel to sprekon,
broeder?" vervolgde Hollis zich tot John wendende. «Mjjne tegenwoordigheid mocht storen...." «In \'t geheel niet.... Ik heb u nog te dankon....."
begon George, maar Hollis vertrok.
«De brutale schoft! Ik wil niet hebhen dat je
hem meer ontvangt, Kiddy!" riep Sir Henry, die nu eerst hot recht gebruik van zyn tong schoon |
|||||||||
|
I terug gekregen te hebben «Hoor je, Kiddy 1 Ik
wil het niet meer hebben." «Ja, Sir!"
«Ik heb je in geen drie weken de dienst zien bij-
wonen. Ik hoop niet, dat je tot die vervloekte non* | conformisten behoort... Kiddy, ik zou korte met- ten met je maken, verdoemd korte, hoor je..." «Ja Sir! maar mjjn vrouw is ziek geweest, Sir!
\' en dan heb ik ook gesukkeld met mijn bles, dien koldert het een heetjen, Sir! En pas heb ik het beest gekocht." «De bles! ja ik weet wol. Ik moet het beest
gaan zien... Dat \'s een slag voor je, man! \'t was een kostelijk paard." «Moet go de schmirook niet gaan zien, Sir Henry V"
vroeg George, wien het verdroot langer in de hut to vertoeven. «Dat \'s waar ook! Maar je bent een luie kork-
gangor, Kiddy! en dat bevalt me niet, man! Ken boor moet godsdienst bobben, hoor je!" «Ja, Sir! Dirkens weet er van, Sir! Dio hooft mo
gezeid dat ik bjj \'t beest moest bljjvon, Sir! on ik had gedacht, dat hjj het wel aan o gezeid zou hebben..." «Zoo, zoo! wist hjj er van ? Maar ieder het zjjno!
Hjj weet verdoemd veel van zaaien en maaien, maar kerksch is de kaerel ook niet... Nu, hij is een vreem- ! deling, een Hollandsche kikvorsch, — half water- half landdier, begrijp je. Hjj heeft mo gesproken van de schuur en die kom ik nu eens zien." «\'t Is bjjna een puinhoop, Sir! en dan du stal
waar de bles in staat ook. Ik geloof, Sir! dat het beest het daar beet gekregen hooft, weet u." «Daar hooft Dirkons mo niets van gezeid," morkto
Sir Henry aan, don olyken boer kwaad aankijkend, in wien George bljjkbaar behagen had. Om hom evenwel den mond wat te snoeren on to doen ver- moeden, dat hjj niet ieder als den landheer om don tuin kon leiden, begon George onder het opwandelen naar do schuur, den stal en ctteljjke plaatsen moer waar gebreken moesten zjjn, te vragen: «Wiewaren toch die drie anderen, die voor Hollis waren ver- trokken?" «Ik heb zo niet gezien, Sir!"
«Dat is zonderling. Je waart toch in het vertrek
met Hollis, en Hollis was er met de drie anderen; dus, naar allo monscheljjke rekoning, moet gij er ook zjjn geweest. «Ja, Sir!"
«Gjj hebt zo dus gezien, en straks zeidet gjj van
neen." Ja, Sir!"
«Dat verdoemde «ja Sirl" riep Sir Henry driftig
uit. «Je maakt iemant dol." John zwoeg.
«Zult ge mo and woorden?" vroeg George, die
den kaerel gevangen dacht to hebben. «Ja Sir! U hebt gelyk, als u zoo spreekt, maar
toch heb ik niemant gezien. Hoe zagen zjj er wel uit, Sir! dio drie vrienden, dio in mjjn huis geweest moeten zjjn?" |
|||||||||
|
MAIIY HOLLIS.
|
|||||||||||||
|
111
|
|||||||||||||
|
l»>t meestal puriteinseli landvolk •aankleefden, de
goedheid van zijn hart, de gulheid van zijn lach deed bijkans alles vergoten, en daarom had schier iedereen zich gehaast, om het feest te komen bijwonen dat de landheer gaf. Mochten er ook al conigen onder zijn, wier streng kalvioistischc beginselen de deelneming aan dergelijke vermaken veroordeelden, en die dus alleen waren opgekomen om don argwaan van den magistraat te ontgaan, de moesten echter huldigden de stijfheid van de oude puriteinen niet meer, en wilden vrolijk zjjn met don vrolijken landheer. Het zoude voor ons, uit de negentiende eeuw, eene
zonderlinge mengeling van kleuren, een zonderlinge verzameling van kleedingen geweest zjjn. Zoowel de mannen als de vrouwen droegen hoeden met hooge eenigzins spits toeloopende bollen en breede randen: de meeste vrouwen hadden als sieraad den geel gesteven duek om den hals geplooid, en droegen een jakjen van karsaai of baai of grof laken dat van voren met een veter was toegeregen, terwijl de rok, bjj eonigen dor welvarendsten van floretzijde on geboord met veterband, bij anderen van fijn of grol saai was. Wij mogen niet getuigen dat hot schoeisel — een schoen met linten van voren dicht gemaakt en op hooge hakken — een sierljjko voet deed gissen, maar wagon tevens te beweren, dat al had de natuur ook schoono vormen geschonken, de schoenmaker ze toch volkomen zou hebben verminkt. Do mannen droegen allen eon klooding weinig verschillend van die van Dirk Jansz., dien wjj in het midden eencr groep bejaarden bezig zien de vragen van oenige nieuwsgierigen to beandwoorden. Hunne vragengol- den een man, die eon t jjd lang eenige jonge mcisjons vruchteloos, maar met oone hoffelijkheid ecu boteren uitslag waardig, het hof had gemaakt en thands oen oogenblik alleen rondliep met fier opgeheven hoofd, hooghartigen blik en de hand geslagen aan de greep van zjjn zwaard. Hoewel zijn kleedy don reiziger toekende, was toch do stofTaadje veel fijner on de snedo ook geheel andors dan die van al degenen, die hem omringden. •Dirkens, wie is dio snoeshaan?" »Die pronker?"
•Die lompert ?" «Laten we hem zeggen, dat hjj zjjn oogen neerslaat!" »Kn zjjn narrewapen aflegt!" »l!ob, hjj wou je zuster kussen!" »Kn hjj deed hot jo vrouw!\' was het andwoord van Hob. Aan al die vragen, aan- on opmerkingen, wildo Dirk Jansz. in oens oen eind maken, door hen toe to roepen: »\'t Is een gast van het kasteel, vat je! Of liever do knecht nog maar van den gast! vergist jo niet: \'t zou licht kunnen gebeuren; want hjj doet er zjjn best toe om te schjjuen wat hjj niot is." De laatste woorden, ver- gezeld van het lecpe ooggeknip, lokten luide kreten van bjjval uit. Aan weerszijden van de plaats, waar om don prjjs
geschoten zoude worden, waren door do zorg van den Kapellaan, geholpen door eonige bedienden van het kastcol, wien do hofmeester of Stewart in de verte zijne bevelen gaf lange tafels en banken ge- plaatst, waar do gasten, voor zoo verre zjj niet ge- |
|||||||||||||
|
>Iioop naar de bel, kaorel!" riop Goorgc, terwijl
hjj driftig naar zijn paard stapte. •Kan ik u ook met iets dienen, Sir?\'\' vroeg Jolm
even voor dat de beide heoren weer wilden wegrhden. •Denk aan hetgeen ik jo gezegd heb. John! Aan-
staande Zondag in de kerk, hoor! Kom straks bij het prijsschot." Jolm boog diep en zeide ondanks zich zei ven: «Ja.
Sir!\'\' Do beide Edellieden reden weg. •Ik zou er mijn bosten brak onder willen ver-
wedden, dat zo daar konsistorie hadden gehouden. Do jbroeders" hebben zeker iets groots voor; inis- schien wel een samenkomst... Die John speelde den onnoozele, maar..." •Zoo zjjn ze allen/\' hernam Sir Henry. »Het is
veo al wat hier woont; ontrouw aan God en den Koning! maar wat is er aan te doen ? Jaag er oen weg, en er komen er twee voor terug." Indien z[j op dit oogenblik plotseling in do hut
van Kiddy hadden kunnen vallen, ze zouden de laatste woorden bewaarheid hebben gevonden. Uil het naaste vertrekjen kwamen de drie broeders, die zich bjj do aankomst dor boido bezoekers daar verstoken hadden, weder te voorschijn. John trad kalm als altjjd op hen toe. Zijn gelaat had echter den onnoozclcn trek verloren, zijn stom do bedeosd- heid van straks; want zelfs op eenigzins galmcnden toon, even als Hollis dat deed, werden de woorden vernomen: »Gog en Magog hebben zich verwijderd, broeders! hunne neusgaten zjjii verstopt, hunne oogen geblinddoekt, en, hoewel hoorendo, verstaan ze niet. Broeder Hollis blijft er bij! Dat we ons dus voorbereiden voor den dag van morgen... De Hoero zjj ons genadig, broeders!" •Amen, broeders;" andwoordden do anderen,
waarna zjj vertrokken, ieder naar verschillcndo zijden. |
|||||||||||||
|
VII.
|
|||||||||||||
|
Gelukkig dat do Novemberdag zoo liefoljjk was.
Na don storm van don vorigen dag scheen do natuur uit te rusten on in hare ruste was zij schoon. Waren de eiken en beuken van het woud, dat den gezicht- einder bczoomde, ook van lover beroofd, de dorre twjjgon, zicli mengondo aan het donker groen der den non, die er tusschen stonden, maakten do tinton rjjker, nu do zon haar bleek goud licht er over goot. De weide van het kasteel mocht in den zomer een schoon tapeot geljjken, op welks smaragdgroen het veo in den bouten tooi zich zoo schilderachtig teekendc, thands was do tint een Hotsen gecle, maar te beter afstekend bij hot donkergroene loof van het winterzaaisel op do omliggende akkers. Maar van dien fletsch geelen tint werd thands weinig bespeurd. In het midden der weide stond een lange staak, en daaraan was een vogel met uitgespreide vleugels bevestigd. Om den staak krioelde een monigte landlieden met vrouwen en kinderen wier vroljjk gesprek en gelach do ruimte doorklonk. Hoe vele gebreken ook Sir Henry in do oogen van |
|||||||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
L12
|
|||||||||
|
negen waren in do schuur op hot binnenplein zich
te vereenigon om den schuimenden porter te driu- kou, zich konden nederzetten. Hoe frisch liet ook in do Novemberlucht ware, verkozen allen tot dus- verro buiten te blyven, waar zjj, heen en weer wandelden, onder vriendschappelijk fjekout en ge- snap, zich don tijd aangenaam kortten, terwijl zelfs oenigen, zeker bet drentelen moede, zich aan een der tafels hadden nedergezet. Het waren een viertal mannen, zwaar gebouwd
on forsch gespierd, niet gedeukten lederen hoed met breeden rand, waarop by een hunner een roode haneuveder stond, welke, blykens den blik dien menigeen er op wierp, zeer do aandacht trok. Hun gelaat was gebronsd, hetgeen van een veelvuldig Verkeer in de lucht getuigde, terwijl do een met de hanonveer flikkerende oogen had, waarvan de kleur inoeielijk te onderscheiden viel, daar ze bijna overschaduwd werden door een paar borstelige wenkbrauwen, en de oogleden bijna altjjd half waren dichtgeknepen. Allen zouden deelnemen aan den wedstrijd, want zjj hadden hun boog mcdoge- braebt op welken hjj met do haueuveerde kin leunde, terwijl hij do oogen hoen en weer liet gaan en de aangenomen houding niet veranderde, schoon do anderen zich met hem onderhielden. Kick Wharton, die met een uittartendo houding
de verschillende groepen was voorbijgegaan, on zelfs nog achterom zag, hier, om tu doen zien hoe weinig hij om aller spotternij gaf\', ginder, om een aardig meisken met do loeuseho oogen een blik toe te werpen, dio haar blozend deed neerkijken, was zonder het te merken, do vier manueu genaderd. Jack, zoo werd hij met de hanenveer door zyu medgezellon genoemd, stak, zouder eenigzius van houding te ver- anderen, zijn boog oen halven voet vooruit, zoodat de boenen van Dick Wharton, wiens oogen een gants anderen weg opdwaaldeu, daarmede in aanraking kwamen en liy oen oogeublik waggelde, wat reeds een hoerah onder de menigte deed opgaan. Jack stak echter de gespierde vuist vooruit, greep don waggelende vast en behoedde hom voor een val. «Yerschoomiig, Sir!" zeide Jack.
Dick zag hem verbolgen aan en sloeg dreigend
do hand aan het zwaard, terwijl hjj het woord: lomport stamerde. «(ijj zegt, Sir V" vroeg do andere, beleefd, maar
zóo vast on kalm, dat Dicks toorn plotseling be- daarde en hjj zelfs mot een hoofdknik voorbij wilde gaan. Do andor wenschte dit echter niet; hjj had kennis willen maken en hij zou — hy had hot zich voorgenomen — zyn oogmerk bereiken. «Hoort go wel, Sir, hoo dat volk juichte, toen gjj waggeldet? go kunt n voorstellen wat zjj gedaan zouden hebben, als ge werkelyk govallen waart." «Wel mogelyk; maar dat had hun duur te staan
kunnen komen." »Gy zijt zeker oen vreemdeling?"
•Waarom V"
«Omdat gjj do kracht Van do mannen uit York-
shiro niet kont. Ik raad u dio niet te loeren kennen." |
«Verplicht voor dien raad, maar ik had er woi-
nig behoefte aan. Wie mjj een hair krenkte, zou aan do galg eindigen." Jack stiet even een der naastbjj zittonden aan,
die ten andwoord ter sluiks met bet oone oog knipte. «ik dacht liet wel, dat gij een groot heer waart,
Sir! Ik versta me er wel op, op het gezicht af to zeggen: dat is een Sheriff, on dat is er een, die een- maal mot hem kennis zal maken. Ik wed, Sir! dat or bloed van do Digbys in u zit." • Mis geraden, man! Het begin is al niet, om voel
eerbied voor je kennis te doen krygen...." hernam Dick cenigzins gestreeld, hoewel hij niet veel lust gevoelde oir. het gesprek voort to zetten. «Heb ik me waarachtig bedrogen, Sir! ik kan het
niet donken; maar is hot niet, zoo als ik dacht dat het was, dan moest het toch zijn. Er is iets in uwe houding, Sir! wat 1110 zou doen denken, dat go van hooge geboorte zijt on gewoon met groote lui 10 verkeeren, en daar gjj, naar ik hoor, hier te gast zijt on Sir Henry zelden vreemden ontvangt, dacht ik dat go waart wat gjj niet zijt, als go ten minste voor my u niet wilt verbergen. Wy zullon toch do eer hebbon u mee to zien dingen?" «Ik geloof het niet; ik beu meer gewoon met het
musket om to gaan." «Do boog is toch Oud-Engelands trots. Maar dan
toch aan do vossenjacht van overmorgen zult gij deelnemen, Sir?" «Dan zal ik misschien niet meer hier zyn."
«Vertrekt go dan roods zoo spoedig, Sir?"
«Ik word ergens anders verwacht; on dan, goedo
vriend, — ik zonder u uit, met wien men zich kan onderhouden — welk gezelschap kan iomaut, dio iu Londen zyn weg zeer goed weet, hier behagen?" «Zeker zeer weinig, vooral als men in Londen
zoo goed bekend is. Ik zou dio stad ook wel oons willou zien, maar wat zou ik er eigenlijk doen? Ik beu meer bekend met do boeren dan met do stoê- lui. Hot is zeker hier ver van daan, Sir! Kan men do reis in twee dagen doen?" «Met do post in tweo cu een halveu dag; maar
wy rijden als kavaliers." «Gaat Sir Henry dan ook mee naar Londen?"
»\\Vio spreekt or van Sir Henry?" vroeg Dick
eenigzius kort af, daar hot gesprok hem begon te vervelen en de man niet ophield to vragen. Boven- dion beviel hom dat gelaat hoo langer hoo minder en viel hem de roode hanenveer in het oog, dio hem op ecu onaangename onderstelling bracht. «Verschoon mjj, Sir, dat ik lastig word, maar ik
kon het bykans ook niet gelooven, dat Sir Houry zulk oene reis zoude ondernemen. De wegen zyn altoos slecht, aan de borders by voorbeeld zeer slecht; en die van llichmoud naar York, en vooral van Leeds naar Doncaster..." «Dat weet ik by ondervinding. Is er geen betere?"
«Den weg over Sheffield kon ik tot aan Maus-
neld, en die is veel botor. Ik zou u on.... uw die- naar" — hier poosdo hy oven, maar Dick vond het niet uoodig iets to zeggen — «wel kunnen aanra- |
||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
||||||||||||||
|
li:>
|
||||||||||||||
|
hjj zeer bevriend wa3 met Itooden Jack on diens
bende; men had het hem zelfs eens verweten, maar toon lachend ton andwoord gekregen, dat het hom, die altjjil met nog al veel waarde en nog wel \'s avonds en to ontijde op weg was, niet euvel kon geduid worden, als hij don duivel wat te vriend hield. De man, die altyd in een goed humeur was, wildo
zijne vrolijkheid zeker ook in zijne kleeding te ken- nen geven. Zijn hoed was zoo gedeukt en gebogen, dat hy veel geleek op een zotskaproon, terwijl zijn seharltJcenrood wambuis, grasgroene broek, witte of grü/.e garen kouzcu — hetgeen alles zichtbaar werd toen hy zjjn mantel aflei — de aandacht trok door het bonte en schreeuwende der kleuren. Op het gelaat lag cene uitdrukking van simpelheid, waartoe het gedurig lachen niet weinig bijdroeg; toch drukten de oogen sluwheid uit, wat echter door de uitdrukking van het gcheele wezen zoodanig werd getemperd, dat de sluwheid niet meer dan schulde- looze en schalke olijkheid scheen. Zoo als wij straks reeds lieten gissen, had hy een trompet hjj zich, die misschien voor een dertigtal jaren de luchtige en ver- metele kavaliors van Koning Karel I of wel do rus- tigo on ernstige rondkoppen van Olivier Cromwell ten strjjdo had geroepen, maar thands de vreedzame boeren on boerinnen rondom zich scharen deed. •Willie is aangekomen, Willio met zyn schatten!
Al komt hij niet uit den Oost, toch heeft hij het beste uit den Oost; al heeft hy nooit de goudkust ge- zien, toch heeft hy meer dan goud. Een penny maar is het lot, een penny maar do gooi, voor dat paar zilveren hairnaaldcn! Ja, bekijk ze maar, Ntmphl Hier, Kate! bekijk ze maar van ouder en van boven, echt zilver zoo waar ik Willie ben. Een, twee, drie../\' en zoo ging het voort, terwyl hy loodeu penning- jons uitdeelde, waarop een nummer stond, dat de volgorde aanduidde in welke ieder die deelnam voor hot bord kwam, waai de worp met do vier dobbcl- stoouen geschieden moest. De man was al tot vyftien geklommen, maar,
schoon zyne uituoodiging en aansporing dringender en dringender werd, en hjj herhaalde dat hjj twin- tig loten moest slyton, er word geen hand meer uitgestoken, hoewel de kring hoe langer hoe broo- dor en dichter werd. Diek stond in het midden en vermaakte zich met do buitelingen van Willics vernuft en met don indruk na to gaan, dien de man op een paar meisjens maakte, welke blozend van gc- zondheid en vrolykheid, vol begeerte do blauwe glinsterende oogon op do schitterende zilveren hair- naalden vestigden, en met elkander raadpleegden of zy nu reeds een penny zoudon besteden. «Lieve kinderen!" fluisterde hy haar in het oor, »mag ik voor elk van u beiden een lot nemen? Het zou je wat goed staan in hot blonde haii •!" en zonder haar andwoord af te wachten, wat dan ook wel bevesti- gond zou geweest zijn, beproefdo hjj zjjn hand naar boven to brengen en togen het geschreeuw van den marskramer in te schreeuwen: »Voor my de loten dio er nog zijn!" •Tot uw dienst, Sir! zes, zeven, Sirt"
|
||||||||||||||
|
don, dion to gaan. Indien ge van mij als gids ge-
bruik wonscht tu makon... Ik loop voor oen shilling al een heel eind weegs." • Dank je, dank je," zeide Diek, die beweging
onder de verschillende groepen zag en naar de oor- zaak vernemen wilde. De gedienstige vreemde zonde hom nog niet hebhen prijs gegeven, indien er geen trompet — het scheen wel een gebroken instru- ment — in de nabijheid geschetterd had. •Willie, de kramer, is er ook bij!" zeide Jack half
tegen Dick en half tegen zijne medgezellen. «Nu zult go de meiskens eens zien loopon, Sir! Nu, het is goed dat er wat te dojn komt, daar Sir Ilenry lang op zicli laat wachten. Misschien duurt de maaltijd wat lang. Maar die is zeker afgeloopen, anders zoudt gjj niet hier z[jn, Sir!"\' •Juist.\'\'
•Gaat gij Willie geen bezoek geven, Sir? Laat
den armen stakker wat verdienen. Tot straks, Sir!" Dick knikte even met het hoofd en wandelde
hoon. Hjj kon niet zien hoe een van Jacks med- gczellon hem achterna sloop met de vlugheid der kat, terwijl Jack zelf zich oven tot de anderen om- wendde en fluisterde: »IIy kan het niet wezen, maar hjj gaat er mot nóg een op weg. Hjj is de dienaar. Do andere zal nog binnon wezen. Een fijn, toer en verlept gelaat, handen als een vrouw, waaraan hij gewoon is oen ring te dragon. Jongens, let op!" Willie de kramer had zich de moeite getroost,
een paar uur ver met zijn snuistcrjjkast naar Hal- lam-t\'astle .te Ioopcn waar hot feest was, en er wel- licht voor hem wat te verdienen zoude zijn. Hij had van alles voor allen, zoo gaf hjj altjjd voor, en ook ditmaal aan don Steward, wien hij om een plaats- jen op hot plein of de weide verzocht, hetgeen do machthebbendo ovenwei weigerde, daar er geen rondselaars of dobbelaars op Hallam-Castle worden toegelaten. De man bad echter zoo innig en zoo lang, in het belang van zjjno vrouw en zjjn tien kin- deren, waarvan er een lam, oen 1.1 hul en de acht overigen te zwak waren om to werken, dat hot den Kapel laan trof. Hoezeer dezo het nooit waagde, het gezach van wio ook to botwistou, on den Steward alzoo niet dadeljjk durfde tegenspreken, spoorde hij toch Dirk Jansz. aan, om voor den armen oen goed woord to doen. Dit had liet gunstig gevolg, dat Willio in een hoek van de weide een plaatsjeu kreeg, ondor voorwaarde echter dat hjj zich weg zou pak- ken mot al zjjn «rommel" zoodra Sir Ilenry en de cdelo familie op den trap van het kasteel zicht- baar werden. Willio was zeer bekend In do buurt, en mocht
ook dezo of gene eons bedenkelijk hot hoofd schud- don, als men van zijne eerlijkheid en zjjn ijver sprak, hy was l>y de vrouwen in den omtrek zeer gezien, want hy was een wandelend nieuwsblad. Altyd by don weg, altijd spraakzaam, wist hy iedereen wat to vortollou en van iedoroeu wat te hooren: vooral het laatsto wist hy zoo behendig, dat men, zonder dat men het merkte, moest vertellen wat men zolfs niet vertellen wilde. Kr werd gemompeld dat |
||||||||||||||
|
6
|
||||||||||||||
|
II
|
||||||||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
||||||||||||
|
111
|
||||||||||||
|
Willie maakte van do omstandigheden, zoo als
bljjkt, gebruik, om het aantal loten eene uitbrei» ding to geven, welke misschien l>jj hem zoo spoedig geen grens zon hebben gevonden, als Dirkens, die alles spotachtig aanzag, niet vrjj luid had aange- morkt: «veel varkens dunne spoeling, vat je!" en Dick niet geroepen had: «zeven! geef maar hier! Of liever, geef er manr acht! anders kan ik ze niet onder mijn twee kinderkens verdeden!\'\' waarna hij met veel moeite de beide handen uitstrekte en de loten ontving. Ter zelfder tijd word echter de aan- drang om hem heen zoo groot, dat hjj een oogenblik meende naar den grond geperst te zullen worden. »Ik dank u, Sir! Ik rekommandeer me, Sir! De arme Willie met zijn tien kinderen is u zeer dank- baar." En begeerig naar nog moer buit begon hij nogmaals: «Niemant, die een penny wagen wil om vjjf shillings te winnen ?" «Begin, Willie! begin, melk niet langer!" riepen
de boeren eenstemmig. Willie gehoorzaamde; num- mer een werkte zich door den hoop heen en wierp, na zjjn geld geofferd to hebben; do tweede volgde en eindelijk kwam de beurt aan Dick, of liever aan zijne lieve gezellinnen; met do elbogen maakte hjj ruimte, wat hier en daar een krachtig woord ont- lokte. Toen hij voor het bord bjj den marskramer was gekomen, nam deze zeor deemoedig den hoed af en stak lijj de hand uit. Maar, o wonder, die hand bleef uitgestoken en het zoo deemoedig en zoo tevreden onnoozol glimlachend gelaat van Willie veranderde en liep de verschillende en talrijke pha- ses door van de blijde verwachting af tot aan de meest bitse nijdigheid. «Geld, Sir! als het u blieft! Geld, Sir! Gij zjjt toch niet doof, of wilt me toch niet bedriegenP Ik zeg: geld!" Maar Dick, de fiere trotschc Dick, die al dal
boerenvolk als van een koningstroon had beschouwd, Dick had geen geld; en hoe hij ook voelde in den zak, waar de geldbuidel was geborgen geweest, hjj vond niets wat naar zoodanig voorwerp zweemde. Een oogenblik bekroop hem een gevoel van schaam- te, maar dit duurde niet lang; want het maakte plaats voor toorn. »Gold ? Als mjj do buidel niet geronseld ware! Ongesnooide, wichtige, nieuwe guinjes zoo als je er nog nooit hebt gezien \'). Die- ven, beurzensnjjders, tot op Hallam-Ca9tle, tot op dezo kale hei! Maar ik zal weten wie mjj heeft durven bestelen, en de galg zal kennis met hem maken. Vervloekt tuig!" •Ik zou den grooten mond wat snoeren I" riep
een der boeren. •Vuile leugenaar!" riep een ander.
«Holle vaten klinken het meest, vat je," hoorde
men verder. «Maar ik moet mjjn geld hebben, man 1" riep Wil-
lie uit, zich tot hem overbuigend en de vermetel- heid zoo verre uitstrekkend, dat hjj de hand aan Dicks schouder sloeg. Dat was te veel. Dick stootte rechts en links de boeren van zich af — de boerin* |
notjoiis hadden reeds mot roode aangezichten don
aftocht geblazen — en poogde zjjn zwaard te trek» ken, om het eerst Willie to ljjf to gaan. Dozo was hom echter voor en trok oen breed mes van ondor i zjjn wambuis te voorschijn.
«Halt I" riep een stem, dio bekend en geëerd scheen
to zijn, want toen zij vernomen werd, wendden zich \' de hoofden om en maakten de meestcn een beweging
, als om ruimte te maken. Het was dan ook de Jon-
ker, die in de verte reeds iets van een twist had \' vermoed, maar bij het flikkeren van het mes zich
gehaast had er bjj te zjjn. «Halt, mannen! Geen : gevecht op den grond van Sir Ilcnry! Wie gaf je
den moed om dezen man te bedriegen?" vroeg hjj aan Willie, wiens gelaat weder in de gewone plooi van simpelheid stond en die den hoed uit eerbied had afgenomen. •Hjj kan \'t niet holpen, maar de vreemde.... dio
landlooper in heerenkleêren!" riepen er oenigen. Toen Charles echter de aanleiding van den twist
had gehoord, liet hjj in toorn do oogen over do vorzamelden rond gaan, als zocht hjj den man, die hier op deze plaats een dief kon zjjn. «Wee don schuldige! Sir Henry is beleedigd en beroofd, omdat de dienaar van zijn gast het is geworden. Stewart, geef dien man hot geld wat hom toekomt en laat hem dadelijk vertrekken." •Acht pence, Mr. Charles! weet ge wel dat het
er acht zjjn!" fluisterde de Steicart, »en Mylady weet er niets van." •Volg don Stewart dan naar hot kasteel, en laat
je daar het geld geven," bromde Charles, die nauw een traan van spüt onderdrukken kon; hjj voelde weder hoe hjj aan band lag; hjj kon niet eens de eer van zjjn huis ophouden en zich doen gelden in het afzjjn zijner ouders. Hjj wist niet meer wat te doen. Hjj was als een Digby begonnen en moest nu als een knaap eindigen met stil te zwjjgcn, want zoo hjj iets deod, hot mocht door vader en moedor j gewraakt kunnen worden, hetgeen hem in aller oog
beschamen zou. Gelukkig dat Lady Digby, aan den arm van Sir Georgo en gevolgd door den koning van het feest, op den trap van het binnenplein ver- scheen, werwaards allen heen stroomden, ondor hot wuiven der hoeden en het hoorah roepen voor den jarigen edelman. •Het ijju toch goede kinderen!" zeido Sir Henry
geroerd bjj die bljjken van gehechtheid. •Zorg, dat zij het altijd blijven!" merkte Gcorge
koeltjens aan. |
|||||||||||
|
VIII.
Diek was schoorvoetend zjjn meester op zijde ge-
komen, terwjjl rondom hom do boeren Sir Henry geluk wenschten en opgetogen weder naar hun kring terugtraden, omdat zjj de hand van een Digby hadden gedrukt. Hjj vertelde George het gebeurde wat dezen in lachen deed uitbarsten. «Hebben ze je waarachtig boetl Vetter vogel konden ze niet |
||||||||||||
|
•) Do corêto anlnjo «wil In 1WU ge»l«gon.
|
||||||||||||
|
MA11V HOLLIS.
|
|||||||||
|
11B
|
|||||||||
|
•Ik zal kounu, K tam ird.:!" Na eenige schreden
gedaan to hebben hield hij echter bij Charles, wions ganlscho aandacht door den strijd werd inge- nonien, op. «Vriend! gij zijt zeker oen goed schutter, maar ge zoudt dunkt mij nog wisser treffen als oen paar lieve oogon u aanmoedigen. Wat zoudt ge or van denkon, als wij uwe vriendin tot koningin van het foost verhieven on haar verzochten don prjjs uit to reikon?" •Uitmuntend, Sir! maar ik zie Mary niot."
Hij had haar nog niet gezocht, on haar dus ook niet gemist. Zelfs voelde bjj bij zich zolven, — waarom wist hjj zolf niet — don wensch opkomen, dat zij niet verschijnen mocht. Hij was echter be- leefd genoeg om dien niet to uiten jegens den vreemde, die reeds oen soort van heerschappij over hem uit- j oofondo. Al had hy het echter gewild, toch zou
i het hom onmogelijk zijn geweest, want Sir Georgo
wenkte reeds don Kapellaan, die een tweetal schreden \' achter hem stond en gereed was om hem naar do
aangewezen eere-plaats te leiden, en beval Zijne Eerwaarde naar do woning van Hollis to gaan en Mary namens Mr. Charles uit to noodigen horwaards te komen. »Zeg," dus besloot hij: »dat Mr. Digby haar stellig verwacht." De Kapellaan bleef een oogonblik mot open mond
Charles vragend aanzien, waarop deze hem bewoog to gaan mot do woorden; «Verzoek Mary, indien zo geon hoofdpijn meer heeft, hot feest van Sir Henry bj) te wonen." Juist ontstond er eenigo bewoging onder do schut*
ters en toeschouwers. Op twee na haddon al do medodingondon reeds oen beurt gehad, en een van dio tweo drong thands naar voren. Het was de vreemde, dio Diek zoo lastig had bezig gehouden. Hij had tot dus verre weinig deel genomen aan de \' gesprokken rondom hem en was meestal in dezelfde
houding, geleund op zjjn boog, een stil toeschouwer geweest. Do hom omringendon deden dan ook weinig moeite om hem of zyne vier medgezellon tot spreken \' aan te zooken, want ieder, hoewel niemaut oen
woord sprak dat van afkeer jegens hen getuigde, liet echter do stem dalen, als hy in do nabijheid van het viertal kwam. De vreemden weidon mot onderscheiding... uit vrees, naar het schoen, behnn- dcld. Mot de mistigheid en knhnto ,dio hem tot dus- verre kenmerkte, trad da man nu naar voren, spnn- de hjj den boog en mikte. Vast was de hand. Eenige sekonden verliepen er oer do pijl wegsnordo. p]en doodscho stilte had het gowool van ocnigo oogen- blikken to voren vervangen. Het bleek dat ieder dien man als oen scherpen schutter kende, on het was ook niet ten onrechte. Daar trilde het peeskoord en schoot de gewiekte pijl naar don kop van den vogel, dien hy in tweeen spleet. Het gejuich was uitbundig, en zelfs Sir Henry klapte er by in de handen. •Een mecsterschot, by St. Hubortl" riep hy in
vervoering, tcrwyi hy opstond en even met de hand wuifde. Daar do eisen echter was: hot laatste stuk van |
|||||||||
|
plukken. Je moot mij ilcn man wijzen dien ge
(lonkt (lilt het dood." «Uwe Genade! twintig guinjes I" • Dat is do kennismaking wel waard mot een
meester in hot vak. Hot gold Kult pro spoedig genoeg uit mijn buidel doen dansen. Maar hot komt mij voor, dat go oen vermogend man moot zijn om als reiziger zulko schatten bjj u to dragon, of dat go overtugd zjjt van do voortdurend broederlijke gc- zindheid van Oud-Engolands struikroovers jegens u. Daarom kan ik mij uw wanhoop denken nu gij in UW edel vertrouwen zijt teleurgesteld: oen wanhoop, die oen weinig overdrjjft en hot cijfer van het ver- lorono vertiondubbelt. Diek Wharton, gewezen koning van White-friars \') Kx-monareh van do straat, zoudt go mij werkelijk twintig guinjes terug willen laten betalen, terwijl gij er maar twoo mis- sehien hebt kunnen verliezen ?"\' • Ik bezwoer Uwc Genade!"slanierde Diek, wiens
gorustheid verdwenen was on die angstige blikken om zich heen wierp. Het was hem of Willie het gehoord had, want bij hot voorbjjgaan grootte hij nederig, maar zag daarbjj Diek mot zulk oen spottend gelaat aan, dat dezen het bloed naar hot hoofd steeg.... >Uwe Genade! ik ben er zeker van, dat roode Jack de dader en die bedelaar ginds do medeplichtige is." »Ik twijfel in het geheel niet aan je schorpen on
gcoofendon blik in die zaken; maar niets moer daarvan!" •Toch moet ik Uwe Genade tot voorzichtigheid aan-
sporen. Mjjn verlies kan Uwc Genade oen winst zjjn en in dat geval beklaag ik mjj niot langer. Hij, dien ik nu voor het hoofd dor bende houd, hooft mij willen uithooren, wat mü zóozoer verdacht voorkomt, dat ik Uwe Genade smeek mot spoed to vertrekken en wel langs een anderen weg dan den gewonen..." •Genoeg voor het oogonblik. Ik kan don tijd
boter bosteden dan verhalen aan to hooren over je ridderlijke verwanten. Diek! ik heb straks deselfde schoonheid gezien waarvan go mij van morgen vor- teldet. Zie eens of go haar vindt. Sir Henry heeft haar uitgonoodigd te komen." Do wedstrijd had een aanvang genomen. De
volgorde waarin do schutters zoudon optreden was door het lot bepaald, en don prijs, bestaande in een keurig gesneden boog van Weat-Indieeeh hout, aan do punten met zilver beslagen, had de Stewart onder het gejuich der aanwozigon, die zich aan don porter wakker to goed deden, rond gedragen ton einde door allen bezigtigd te worden. Op een ver- hevonheid, vlak tegenover den vogel en aan drie zijden tegen don wind gedokt, haddon Mylady en Sir Henry plaats gonomen, tcrwjjl Charles verlof had ontvangen aan den wedstrjjd deel to nemen. Een stoel was ledig gebleven en bestemd voor Sir George, die dan ook een plechtige uitnoodiging door tusschenkomst van den Kapellaan ontving om by Sir Honry zich to komen nederzetten. \') Een vrij|ilimls vnor l>niikri»-li>TN en /.uklct.roller».
|
|||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
110
|
|||||||||
|
; roovorbendo zich niet alleen op het kasteel van een
, magistraatpersoon waagde, maar in aller tcgenwoor-
digheid niet onduidelijk te kennen gaf, zonder zelfs
daartoe gedwongen te zijn, dat hij werkelijk degeen
was, dion do wet vervolgde.
Het trotscho woord door Gcorge gesproken had
Charles gehoord on begrepen. Zijn boog zou weder tot eere worden gebracht, maar... door een ander! Do Jonker had lust om dien boog op dat fijne, schier vrouwelijk aangezicht stuk te slaan, en do gedachte dat hij niets tegen dien man, die in alles hom voor- : bij streefde, vermocht, maakte hem nog toorniger. Hij keerde zich af, zonder iets te zeggen en ging I met loome schreden, zichzclven en het gausche feest, Ilallam-Castle en den gast verwenschend, naar de plaats waar zijne ouders zaten, die reeds van de nederlaag huns zoons hadden gehoord. Lady Digby vond den ramp minder groot dan hjj zelf en oor- doelde, dat men een zeer goede Digby koude zjjn \\ zonder zich nog uitstekend boogschutter te tooncn, I en deze beschouwing temperde dan ook hot oordeel van Sir Henry, die er zich too bepaalde hom mot den naam van droomor to bestempelen, dio langs do velden sloop met do oone of andorc deern. Zij, die zjjn vader vooral bedoelde, kwam daar | juist aan, begeleid door moeder Anne en den Ka- pellaan. Charles vergat den schimp zijns vaders, en wilde, zonder iets te andwoorden, weder teruggaan, [ maar Lady Digby weerhield hem door hem too to : voogen: «Het is nu juist good, Charles! dat gjj j blijft." Ongemerkt gelukte het Mary om onder de me-
nigtc, eerst achteraan, later wat meer naar voron, oen plaats to bekomen en den wedstrijd aan te sta- ron. Toen zjj begreep door niemant bespied te kun- non worden, nam zjj de vrjjheid oen blik in het rond to werpen. Hare zachte en toch heldero blauwo oogen zochten iets, terwijl hare bleoko wangen door oen zacht blosjon werden getint en haar boezem zich in het keursljjfjon golvend bewoog. Werkelijk, zjj verdiende de koningin van het feest te zjjn, en die waardigheid zou haar zoo hoog ve. heffen boven de deernen van den omtrek, als zjj er door hare schoonheid en ontwikkeling reeds boven stond. Terwjjl zjj zocht en het hoofdjen voorover boog,
om de gelaatstrekken van wie in de voorste rjjen stonden op te nemen, hoorde zjj eeno stem haar toefluisteren: «Welkom hier, schoono Mary, waar menig hart roods naar u verlangde." •Sir!" stamerdo zjj, don vreemdeling herkonncn-
de, dien zjj aan Sir Ilenrys zjjdo voor het eerst had opgemerkt. •Gun mjj het genoegen, aan mjjn arm het kamp*
veld om te wandelen. Zjjn Herwaarde zal uwe.... moeder, naar ik meen, wel begeleiden." •Sir Henry___ heeft mjj gewenkt," stamerdo do
Kapellaan, die beangst was met een vrouw aan den
arm en nog wel een puriteinsche gezien te worden. •Sir Henry zal wel geduid oefenen als hjj weet van welken aard het nut is dat ge hier sticht." Terwijl hjj dit zeido had hjj reeds den arm van de |
|||||||||
|
hot wit van den stang te (loon vallen, hetgeen dik-
werf moer geluk dan beleid wat, kon de wedstrijd, ho:wol het moeiolijkst te bereiken deel van den vogel weggeschoten was, in goonen deele nog als geëindigd worden beschouwd. Charles maakte zich dan ook gereed en spande den boog. Hij was koortsig bewogen. Driftig bewoog hij zijn wapen, terwijl de wangen gloeiden. • Het wild goed aangekeken, nndors loopt het weg!"
klonk het. naast hom uit Dirken» mond. •Siil! geen raad geven, leder moet gelijke kans
hebben!" riepen verscheidenen, die in hun gevoel van billijkheid aan niemant, zelfs niet den zoon des gastheers, eenig voorrecht wilden gunnen. Charles had blijkbaar ook weinig naar den gegeven raad geluisterd, want eer nog het protest was uitgesproken, had hij reeds den pijl doen afgaan, din met kracht wegsnorde, maar... zelfs de uitgespreide vleugels van den vogel niet raakte. Het was een slecht schot, te slechter naarmate het vorige beter was geweest. Charles was een van de eersten, die het erkenden; want hjj wierp den boog driftig van zich af, terwijl er tranen van spijt in zijn oogen paerelden. «Laat mij gaan!" snauwde hij Dirkens too, die
hem eenige woorden van troost wilde toespreken. Hij drong door den volkshoop heen, die niet eens de bescheidenheid had van stil te zijn, maar in een gemompel, dat hoe luider en bestemder werd, zijne afkeuring te kennen gaf. Charles was woedend en wierp knarsetandend een afgunstigen blik op den vreemdeling, die hem vooraf was gegaan. «Ik zou het misschien insgelijks kunnen loeren, indien een wis schot m jj op gemakkelijke wjjze brood moest verschaffen Hot is de grootste wildstroopcr uit den omtrek," zeido hjj tot C.eorge, do laatste woorden merkeljjk zachter dan do voorafgaande uitsprekende. Do vreemde wionao golden bleef oven rustig; slechts kwam er een glimlach op het gelaat, dat in dit oogenblik iets sai\'ronds had. •Ja een strooper on misschien nog wel iets anders!"
vervolgde Charles luider. Georgo deed of hjj hot niet hoorde on klopte den vreemde op de schouders. •Vriend,\'\' zeido hjj, >hoe is uw naam ?"
•Jack Kemble, on zoo nis eonigon zeggen, geljjk
ik voel op don bekenden Rooden Jack." Georgo had misschien grooto onbeschaamdheid
verwacht, maar niet in zulke mate; toch zou zjj nog stjjgon, want de vreemde vervolgdo: «Maar hoe is uw naam, Sir?" •Gast van Sir Henry, dat zal wol genoog zijn,
niet waar? Welnu, Jack Kemble, bijgenaamd Itoodo Jack, als go wilt en go zjjt niet to vormoeid, dan zullen wjj ons straks eens moten... Ik moet toch den boog van Mr. Digby wcêr tot eere brengen." •Tot uwe dienst, Sir I*\'
Zoo woordcnrjjk als de man straks tegenover den
bediende geweest was, zoo karig was hjj nu. Wist hjj dan wat hjj weten moest en had do ring, dien hjj aan Georges hand had zien schitteren, hem de zekerheid gegeven? Wij laten het in het midden; slechts w}jzeu wjj op hot feit, dat het hoofd cenor |
|||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
117
|
|||||||||
|
blozende Mary genomen, dio hjj weldra uit den hoop
in het vryo voerde. »Sir, indien het nwc meening was m|j de 8chut-
tan te doen zien, dan zoude hot beter zijn te bljj- ven waar wij waren!" merkte Mary aau. »Gjj hebt gelijk, zeker zoo als altjjd: maar ge
Kult toeh geen genoegen vinden in die erbarmelijke schutters. Het moet u aangenaam zjju de vreugd van dit volk van verre te zien, en dat ge dat aan mjjn arm kunt doen, daarvoor zorgt immers het bevallig paartjen, dat ons volgt." Ily zag even \' om, maar vond tot zijne bevreemding, hoewel niet j tot zijn spijt, dat de Kapellaan, die het wel niet gewaagd had geheel ongehoorzaam te zijn aan \'s vreemden gebod, het evenwel niet van zich had kunnen verkrijgen, om met moeder Anne aan den arm op te wandelen. Hij was naast deze aehter in den volkshoop blijven staan. Mary, die werkelijk na \'s vreemdelinge woorden
dacht gevolgd te worden, voelde zich wat minder | ongerust en wat vrijer en ongedwongenor jegens den geleider, die haar dan ook den tjjd Het om tot j zich zelve te komen; want liy was onuitputtelijk j in zyno opmerkingen en mededeelingen, welke alle door zijne goede luim, soms wel door eeue goedige \' spotternij, werden gekruid. »Gy kunt toeh niet altijd op het land zijn geweest,"
zeido bjj na zijn gants niet gunstig gevoelen over J het laudleven te hebben medegedeeld. «Een Godin wordt niet geboren onder de scliaaphocders." »Ik geloof dat ge mij iets aangenaams wilt zog-
gen, Sir!" hernam zjj na cenigo oogenblikken, »hoe- wel ik u niet geheel begrijp cn daardoor misschien bewijs, dat ik wel tot het land behoor.\'\' »Gjj zijt hier toch niet geboren?"
»Ik moot twee jaar zijn geweest toen ik hier kwam:
maar voelt men ook niet iets, Sir, voor do plaats waar do geest is ontwikkeld? Ik geloof ja, en daar- om behoor ik tot Hallam, waaraan mjj zoo vele her- | inneringeu binden." «Zeker zeer aangename, ofschoon ge voorzeker
geleerd zjjt uwe wenschen tot het geringste to bo- palen. Anders kan ik mij niet voorstellen, lief kind! hoc gjj te midden van zooveel grofheid, van zoo veel ellende, aangename herinneringen bezitten kunt.\'\' Georgo was by de laatste woorden oprecht ge-
worden en had do vleiende taal, do bescheiden hou- ding, dio hem Marys bedeesdheid hadden doen aannemen, afgelegd. Zjjno aanmerking was dan ook minder fijn, dan die hjj tot dusverro gemaakt bad, cn verdiende dus ook bet andwoord, zoo kinderlijk eenvoudig gegeven in de vraag: »\\Vaar is dio grof- bcid en dio ellende, Sir?" •Waar? Zeker niet by u, lief kind! dat mij
Londch en hare lwkoorlijkheden voor oogen toovert. Daar hcerschen Godinnen, die niet waardig zyn u te dienen; daar wonen zjj in paleizen on rusten zjj op dons en baden zjj in glans; cn gij. lief kind! Inwoont een huisken, dat juist gceu paleis is en hebt tot aanbidders het wild van do bosscheu of het wild van het kastoel." |
|||||||||
|
»Ik hob oen vader, Sir! dien ik lief heb cn ik
heb moeder Anne... Kan men meer begeeren? De liefde tot den Heere, de liefde jogem de ouders maakt, dunkt me, ieder leven rijk." •En ook do liefde jegens den naaste, vergeet dat
vooral niet!" riep Gcorge lachend uit. »Is er niet ergens een bijbeltcxt die daarvan spreekt? Als bjj er niet is, dan zullen wc dien maken." >Sir!" zoide Mary haar arm los makende van den
zjjneu. »Ik heb van kindsbeen leeren eeren wat gij schijnt te bespotten." Hjj zag haar een oogenblik vreemd aan. De vcr-
ontwaardiging deed hare oogen helder glinsteren, de fijne neusvleugels zich sneller bewegen, den maagdelijken boezem onstuimiger zwoegen; hij vond haar zinnelijk schooner dan hjj nog wel dacht. Dij vatte hare hand eer zjj die terug kon trekken, drukte die vurig en zeide, haar in de oogen starend met een stem, die haar als ceno van aandoening tril- lende voorkwam: «Mary, wilt go dat ik u op mijne knieën vergiffenis afsmeek ?\'" •Sir...l De woorden werden zeker niet gewogen
eer gij ze spraakt. Niet alzoo, Sir!" zeide het meis- ken, dio werkelijk berouw gevoelde over hetgeen zy gezegd had en hem gunstiger begon te beschouwen. Hjj had weder haren arm genomen, dien hij teder \'
waagde te drukken. iGjj hebt het mij dus ver- geven?" vroeg hij op een toon, die een meer gcoe- fend hoorder theatraal zoude hebben geheeten. »U to kwetsen zou ik een doodzonde noemen. Ik zou mijn leven willen offeren om u gelukkig to maken! Mary! kan ik iets voor u doen? ÜW vader is, zoo als ik hoor, naar het hart geen landbouwer; zon hy in Londen of bjj Londen ook willen wonen?" »Sir, dio belangstelling...! En ge kent mo nog
zoo kort!" •Die belangstelling vindt voldoende verklaring
in u zelve; maar er is nog meer. Zonder het to weten misschien heeft uw vader mij het leven ge- I red. Hjj was de gids, die mjj gisteravond naar Hallam-Castle voerde, en mjj redde van de bende, dio den omtrek onveilig maakt en naar ik reden heb te onderstelleu tegenover mjj meer dan een rooverbende zoude willen zijn. Ik weet dankbaar te zijn, Mary! cn daarom zou ik u en uwen vader gaarne een boter lot willen verzekeren." •Sir!" bracht Mary alloen in het eerste oogen-
blik uit. Het duizelde haar. Zou die vreemdeling werkelijk meenen wat hjj zeide, en haar vader uit erkentelijkheid uit den kring, waarin hij zich zoo moeicljjk bewoog, naar een anderen overvoeren? Maar het voorstel was zoo algemeen, dat zij het niet ernstig gemeend kotido hoeten. Wio zou haar vader do middelen geven om ginder to leven? De laatste vraag uitte zjj schoorvoetend, waarop Georgo haar veel betcekenend to gemoct voerde: •Waar gjj rjjk zjjt zal uw vader niet arm blijven." • Ik rjjk? Hoe zou ik dat kunnen worden?"
•Gjj zjjt het reeds, lief kind! Maar uw schatten
zyn nog niet aan het licht gebracht; gjj zjjt even als do myn, dio nog niet ontgonnen is." |
|||||||||
|
MAttY HOLLIS.
|
|||||||||
|
118
|
|||||||||
|
•Sir! ik begrijp u niot. IIoo zou ik rijk kunnen
zijn in geld?" •Xecn, lieve Mary! dat zijt pro misschien nog niet,
maar ge zijt rijk in schoonheid en die rijkdom voert ook tot den anderen. Indien ik zoo gelukkig mocht zijn u dat te doen ondervinden... Spreek er uw vader over!... Gij behoeft tegen hem niet te zog- gen, dat hij leven zal van en door u, maar kunt hem doen opmerken, dat een non-konformist veili- ger is in of om Londen dan hier, en dat een dank- boar edelman, die oonigen invloed hoeft, hem voi- ligheid waarborgt, zoolang hij zich zei ven niet in do waagschaal stelt, door bijvoorbeeld openlijk te gaan prediken..." »Kn waarom, Sir! zoude ik tegen hom niet zeg-
gen wat gij tegen mij hebt gezegd?" vroeg Mary. >IIet zoude voor mij het hoogste geluk zijn, mijn lieven zwaarmoedigen vader van het mijne te geven, hem te omringen met allerlei gemakken, zonder dat hij daarvoor zich weder iu gevaar behoefde to stel- len, hetgeen toch het geval zoude zijn als hij. hoe geheim ook, in Londen de Gemeente voorging?" •Ja, Mary! ik kan u die vraag nog niet ten volle
beandwoorden___ Gij moet vertrouwen in mij stol-
len; later zal alles duidelijk worden... Gij. I\'res-
byterianen, zijt toch allen daarin gelijk, dat ge al- tijd naar het waarom vraagt, altijd redencoren wilt .. allen, van den vervelondsten prediker af tot hot aanbiddelijksto maagdelijn, altjjd waarom en van waar? Wilt ge iets van mjj loeren? Geniet zonder dat ge vraagt: waarom en van waar? Gij on uw vador zult er mij voor dankon als ge dien raad op- volgt. Door al wat edel heet aangebeden, van al wat bevallig en schoon heet omgeven, zult gjj het paradjjs van Mohammed op aarde zien neergedaald... In Londen zult ge heorsehon.. !" Mary was bjj die donkere voorspiegelingen van
geluk, bij de opening van het prachtig verschiet medegcsleept.. Zjj dacht er aan, dat Charles óok in Londen zoude komen, dat zjj dan met hem daar gelukkig kondo zijn, dat zjj, zoo verheven ge\\vor- den als haar kavalier het haar afmaaide, Charles dan veel nader zoude staan, ja boven hem misschien wel geplaatst zjjn, en wat hjj om harentwille niet zou willen, zou zjj om zjjnontwillo gaamo doon — zich vernederen en hem tot zich opheffen. Ousehul- dig kind, dat do hand zoo gerust uitstrekt naar een bloem, daar zij den adder niet bemerkt, dio er on- der verscholen ligt! Mary voelde zich reeds erkentelijk jegens den man.
die bet ideaal, dat hij in haar had opgewekt, ver- werkolijkou wilde. Zij gaf er blijk van, door hem met baar minnelijke oogen zoo warm aan te sta- ren, zoo warm, dat George er zich iu bedroog en den arm om haar taille slaande, zich tot haar over- boog, om zich in die oogen te beter te kunnen spic- gclen, en wellicht het verbond der vriendschap met een kus te bezegelen. Mary wrong zich echter uit zijno omhelzing los: en toen bet haar gelukt was bloosde zjj minder om \'s vreemden vermetelheid, dan wel om hare kinderachtige schuchterheid, die |
|||||||||
|
oeno betuiging van vriendschap voor eon to groote
vertrouwelijkheid had aangezien. Zij trad hem Jaar- om na eene wijle weder nader en lei zelve haar arm op den zijnen, waarbij hij oen houding als overwin- naar aannam. Hij zou voorzeker ontwaard hebben dat hjj, do
roiié, zich door haar eenvoud bedroog, indien in do verte niet zijn of haar naam ware geroepen gewor- den. Lomi>er kon de storing niet zijn dan in dozon oogenblik. »Sir! Mary!" klonk het dichter bjj on weldra
sloeg Dirk Jausz. den hoek van den weg om, waar zij zich bevonden. »Sir! de prijs wordt uitgedeeld, laat Sir Henry u weten," zoido hjj hijgend, zoo als de bedaarde man schier nog nooit had gedaan. •Naar den Satan, kinkel!" bromde George, hem
met gefronsde wenkbrauw aanstarende. «Mag ik u den kortsten weg wijzen, Sir? Go
schijnt dien straks niet gegaan to zijn... Mary vergat zeker u dat te zeggen..." »Ik kan begrijpen, dat gij altijd naar den grond
kijkt en u in den weg dus nooit zult vergissen," zeide George wrevelig. •Juist. Sir! on ik struikel daarom ook zelden,"
zeide Dirk Jansz. nuchter. Midderwijl waren zij den kortsten wog iugosla-
gen, waar zij Charles in do verto zagen aankomen. Toen dezo hen bemerkte, bleef hjj een oogenblik stilstaan, vervolgens ging hjj hen te gemoot, einde- lijk keerde hij terug. Do weifeling teekendo do on- gerustheid van zijn binnenste. Hij had ten laatste verlof ontvangen, zich van zjjno ouders to verwjj- deren. Hij had toen Mary on Georgo gezocht, dio arm in arm zich hadden vorwijdord, zoo als Anno en do Kapellaan hem zeiden, dio stokstijf naast elkaar stonden alsof zo elkander bewaakten. Char- los voelde bjj dio mededecling oene ongokondo aan- dooniug. Het was een gevoel van afgunst jegens George, dio dadelijk vertrouwelijk was mot Mary waartoe hij jaren had noodig gehad. Maar Georgo moest ook meer zjjn in haar oog! IIoo hooger do vroemdo steeg, hoe dieper h jj daalde. Toch woog de bowoudering voor den gast zwaarder dan zjjno afgunst. Iets wonschte slechts zyno ijdelheid: dat lijj óok in Londen waro opgevoed, dan zoude hjj ook kunnen zjju zoo als dio vreemde, die alles schoon to kunnen en te kennen... Zoo zwierf hjj een tijd lang om, tot dat Dirk Jausz. hem in het oog kreeg en met hem een praatjen aanknoopte, eerst over den wedstrijd, dio meer en meer ter gunste van Jack neigde, toen over Mary, dio hjj nergens meer zag. Het gaf Charles lucht dat hjj met bitsboid van haar verdwijnen kondo vertellen, waarop Dirk Jansz. hein voorstelde het paartjen terug to gaan halen, hetgeen, zoo als we zagen, geschiedde. • Arme bloeden!" mompelde de koude Hollander,
toon hij Charles eindelijk met Mary, die altjjd nog door Georgo werd vastgehouden, zag voortwando- len, «Arme bloeden! het is maar goed dat zjj van elkaar gaan!" •Waar is Mylady?" vroeg George, toen hjj cen
|
|||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
ir.»
|
|||||||||
|
•Goed, Sir!"
•En hoe zal de strijd plaats hebben?"
•Als het u goed dunkt zullen wjj doen wat onder
ons, die geen kinderen zjjn, een goeden naam heeft. Kol!" zeido hjj tot een zjjnor mcdgezellen, »de shil- ling op stoltenl" Een stok van een halven duim in doorsnede werd
stevig in den grond geplant; op het boveneinde werd eeu shilling bevestigd, vast genoeg ora niet weg to vallen bjj een stoot tegen den stok en tevens los genoeg, om door de pjjlspits in haar vaart te kunnen worden medegenomen. •Het gemakkelijkst, Sir! is de shilling er af te
schieten, het moeieljjkst dat voor de tweede maal te doen door den pjjl in hetzelfde gat te drijven, dat do eerste schieter gemaakt heeft," zeide Jack, Sir George zjjn hoed aanbiedende waarin twee loten lagen. •Het laatste zal wel onmogeljjk wezen, man!"
hernam do ander het getrokken lot beschouwend, dat hem het eerste schot toewees. De afstand word op dertig schreden bepaald;
beidon begaven zich naar de aangewezen plaats. Stelden allen belang in den wedstrijd, niet het minst Charles en Mary; deze beidou echter met geheel ver- schillende gewaarwordingen. Gene wenschte den gast een volkomen nederlaag toe, en maakte zich beangst dat de blinde fortuin den onbeschaamden indringor begunstigen zoude; deze gundo den courtoisen ge- leidcr van straks een volslagen overwinning togen over den oubeschoften eu ruwen Jack van wienzjj als bjj instinkt een afkeer voelde. George scheen er zich weinig om to bekreunen hoe en wat men van hem dacht: hjj was allen en alles vergeten, en spande mot den meesteu ernst den boog van Charles j hjj doelde, doelde lang eu schoot. Toen de pjjl wegsnordo kon de menigte, en Sir Henry het minst van allen, geen kreet onderdrukken; spoedig werd die ecl.ter achtervolgd door een luid gejubel, zoo als men den gantschen dag nog niet gehoord had, want de pjjl had de shilling medegenomen. Georgo boog zich bevallig voor do verzamelden, wierp een handkus toe aan eenige der naast bijstaande mcisjens en een driewerf herhaalde aan Mary. De bevalligheid zjjner manieren bleef zelfs bjj die onbeschaafden niet onopgemerkt. «Dat is een meester in hot vak!" lispelde Mary, die bjj Georges tedere begroeting zich half achter Charles verborg. Deze andwoorddo niet; hij wendde het hoofd af, om haar de tranen in zijne oogen niet te doen zien, de tranen, die hij niet terug kondc houden, hoezeer hij er zich ook, en terecht, over schaamde. Jack, dio mot do grootsto kalmte den uitslag had
afgewacht en van tjjd tot tjjd als om zjjno onver- schilligheid te toonen, luidde had gegeeuwd, veran- derde van houding toen het schot was gedaan. Hjj wisselde eenige woorden met een van zjjne medgo- zcllcn, dio naast hem stonden en trad toen op Georgo toe, voor wien hjj even zjjn hoed aflichtto. »Sir!" zeido hij, >daar was tot nog toe in Engeland maar een buiten mjj die dat kon.... dat was de Hertog van |
|||||||||
|
oogenblik later bjj Sir Henry aankwam, dio in het
midden van den schutterskriug stond en den prijs aan Jack uitreikte. »Zjj achtte het feest afgeloopen, al heeft z|j er
u niet gezien, Sir!" riep do gastheer eouigzins ver- bolgen uit. Weldra echter was de drift van den goedgestem-
den landheer onderdrukt. •Wel verdoemd, Sir! had zij weinig geduld, gjj
hadt weinig haast. Maar wie hebt ge daar? Dag, Mary! Hebt gjj onzen gast zoover doen afdwalen ? Nu, beste meid, kleur maar niet!" zeido h}j, haar zeer gemeenzaam op do wang tikkend. »Sir! hebt ge moeder Anne ook gezien?" vroeg
zü bedeesd en angstig om zich heen ziende. •Ja, die is bezig mijn Kapellaan ten val te bren-
gen... Hier, Eerwaarde!" riep hjj, en Zijn Eer- waarde haastte zich te komen, en dat wel met zoo- veel spoed, dat moeder Anne den wedloop, waartoe hjj haar verplichtte, moest opgeven. «Moeder! zullen wjj teruggaan?" vroeg Mary.
Sir Henry, die de vraag hoorde, wilde daarvan
niets weten. Zjjn gast wilde hjj zoo veel genoegen aandoen als hjj kon, en hot grootste genoegen voor dezen was, dat wist hij, het bijzijn dier deerne. •Gij heb het ver gebracht, Mary!" fluisterde Char-
les haar in het oor; scherp was de stem haars speel- noots. Waarom ontstelde zjj niet, of raakte haar \'sjongclings toorn niet? Waarom kwam zelfs een govoel van vreugdo in haar binnenste op? »Hjj heeft mjj dan toch lief!" Die gedachte was bij haar opgerezen, bjj de bitsheid van \'s jongelings gezegde. De kroes was lustig rondgegaan en de vrolijkheid
tot den hoogsten top gestogen. Eenige paren waren den nationalen rondedans bogonnon — oen andere mocht er op het gebied van Sir Henry niet worden ingevoerd, daar het bewuste boek van Koning Ja- kob slechts van dien dans gewag maakte. George sprak er van tot Mary, om er aan deel te nemen, hetgeen echter door haar met eenige heftigheid werd geweigerd, waarbjj Sir Henry prevelde van puri- teinsche huichelarij on Charles den tot dusver go- lukkigen mededinger met een zegevierenden blik aanzag. Het onderhoud werd echter afgebroken door de komst van Jack, die Sir George de afspraak kwam herinneren. »üjj wildet u met mjj meton, Sir! Hier bon ik!" •Dat is ook waar. Lief kind, gjj blijft toch hier?
Do schoonheid kroonc de dapperheid." In een oog- wenk lagen hoed en mantel op het gras. Dick, die eiken volkshoop schuwde on zich alleen nog maar to midden der vrouwen waagde, haastte zich dit- inaal op \'s meesters wonk do noodigo diensten te verrichten. Weldra stonden do meeste der aanwo- zigen weer om het kampveld gestaard. In ieders oog lus men spanning en verwachting. • Wat zal do prjjs zjjn?\'\' vroeg Jack.
•Die boog."
•Dat is goed, als gjj overwint, Sir! maar wat,
indien ik het doe?" •Kies dan wat ge wilt en ik geven kan."
|
|||||||||
|
120 MAItY HOLLIS.
|
|||||||
|
over en fluisterde hem toe: «Gjj hebt daarmee een
bedoeling." «\'t Kan zijn dat ik oen aandenken van u wensch,
Sir!" hernam Jack koel, die daarop oven grootte, een korte dankbetuiging tot Sir Ilenry richtto on heenging. •Het spijt me een quartor tarwe, dat ge den prijs
niet haaldot," riep deze do band op den schouder van don gast leggend, «maar toch blijft het eerste schot een mcesterschot.... Heter leermeester on voorganger kan ik voor mijn jongen niet weuschen....! Maar je gorgel zal wol droog wezen, vriend ! Zullon we den Kapel laan nog eens in den kelder doen duiken? Jo verdient, bij me ziel, een hartigen dronk!" Beiden verlieten onder algemeen gejuich do weide,
en dat gejuich, dat vooral Georgo gold, getuigdo hoo gaarne men hem de zege gegund had. Charles had zich gehaast do blijde mare van Jacks
overwinning aan Mary modo to doelen. Sir George had cen moester govonden: «hij muntte toch niet boven lillen uit!" zeido do jonkman triomfeorend. «Toch is hij een ridder, die juist niet met den
boog overwinnaar behoeft to zjjn om dat te blijven, Charles!" zoide Mary. «fic zjjt van avond zoo zou- dorling!" voegde zij er bij, voorbijziende dat zij het zelve mede was. «Zoo ik het ware, wie zou daarvan do schuld zjjn I"
zeido do jongeling heftig. «Ik ben zeker wel een nietige knaap geworden, sedert ge met dien pronker gesproken hebt. Vroeger zocht go mjj altijd met de oogen bij het oen of ander spel..." «Charles! dio opmerking....! Indien ik het ooit
deed, het geschiedde tot uw best," was het wol wat waanwijs andwoord, dat echter in verwarring gegeven werd. Boos was zij niet, hoe hard \'s jongelings woor- den ook klonken: boos kon zjj niet worden. Altoos zachter werd baar toon, hoo moor hjj zich tegen do meerderheid van Georgo verzette: eene meerderheid, dio hij in zijn hart erkende, maar die hem in hare oogen nog moer verkleinen moest. Moeder Anno was met beiden opgewandeld, den
weg langs nnar Hollis\' woning. Zij hoorde den twist conigen tijd aan, maar begreep eindelijk tusschen beiden te mooten komen. Het bleek echter onnoodig: want toen Mary Charles, dio haar beschuldigde van lichtvaardigheid, zoo duideljjk gebleken bij hare afdwaling mot den vreemde, te gomoet voordo dat hij had kunnen voorkomen wat zoo sterk door hom gelaakt word, zoo hij slechts vroeger haar genaderd ware: toen zij hem op hare beurt al de kleine grieven mededeelde, die zjj jegens hem had en tevons to kennen gaf, dat zij dien vreemde, hoe ridderlijk en hofleljjk hij ook ware, toch niet boven don vriend harer jeugd stolde, dio vcol meer goeds had, ja zelfs dat zy dien vreemde niet kende en ook niet begeerde to loeren kennen, toen was zijn kwade luim geweken, toen drukte hij haar do hand en bekende dat zjjn neerlang bij den prijskamp do schuld van alles was, dat die hem jaloersch had doen zjjn op Sir George, wiens partij hij nu zelfs tegenover Mary nam, don vreemdeling, dien hjj nu zelfs verdedigde, ja als zjjn |
|||||||
|
Buckingham, Sir!" Hij ilc laatste woorden zag hij
Goorgo veolbotookcnond aan. >Dus sta ik volgens u thands gelijk met den Hertog
van Buekingliam en mot Jack Kemblc, bijgenaamd Roodon Jack!" hernam George lachend. «Maar mi, moester! doe je bost als do boog je lief is! Wat zal het zijn als ge doet wat ik deed ?" •Dan zullen we een nieuwe proef moeten afleggon
en don stok tien schreden verder plaatsen en zoo vervolgens. Maar hot is nog zoo ver niet, Sir! Ik zeido n bij het begin reeds, dat de shilling nog eens vallen kon. MJjn pijl zoekt het door u geschoten gat op." «Po verdoemdo blaaskaak!" boorde men met do
basstem van Sir Honry uitbrengen, on een luid ge- lach werd gehoord ten bljjkc van instemming met het gesprokene. «Geeft go mij de overwining, indien een der aan-
wezigen op veertig schreden de shilling in de hand houdt en ik dien wegschiet ? Sir Ilenry zal mij mis- schien wel do eer willen aandoen om het geldstuk vast to houden," zeido Jack. «Ben je dol, man!" riep do verontwaardigde gast-
hoer uit. »Ik noem het ook niet aan," viel Georgo in. «Ik
ben veel to begoerig om to weten, hoo do duivels- kunstenaarhetgat in de shilling zal weton to treffen." «Zoo als go wilt, Sir!"
Jack spande don ouden onoogoljjken boog, waar-
mode hij gekomen was en den sierljjkon had ge- wonnen. De hoofden bogen allo voorover en staken naast elkaar. Geen geluid werd vernomen dan het popeion der dorre bladen, die hier en daar aan de eiken takken door het zich verheffend windtjen zacht werden bewogen. Eer mon het nog verwachtte ging de pijl af. Hij was met een geweldige kracht van het poeskoord gedreven en nam de shilling meê. Het schoen in den aanvang hetzelfde kunststuk dat George had gedaan en wckto geene verbazing op. Charles was echter don pijl achter na gesneld en hief dien, onder het wuiven van zijn hoed in de hoogte, en toen hjj in den kring kwam, liet hij Sir Henry en allen zion, dat Jack werkelijk het schier onmogelijke bereikt on zjjn pijl in het gat gedreven had, door het vorige schot gemaakt. «Gjj zjjt mijn meester, man! Weinige kunnen er
roem op dragen dat to zijn!" zeido Georgo koeltjens. »Gjj behoudt den boog on moogt kiezen volgens af- spraak. Bedenk u goed." «Ik behoef nijj niet te bedenkon. Ik heb straks al
gekozen. Sir! Ik wenschto dien ring." •Hoe!" riop Georgo in verbazing uit. «Waarom
juist dien ring? Honderd pond is moer, en ik kan jo die geven. Of denkt jo mo arm, man?" «Ik goloof, dat ge zeer vermogend zjjt, Sir! Maar
ik bon niet geldzuehtig. Ik heb uw woord, Sir! wat ik vroeg zoudt go mjj geven." «En ik geef jo wat jo vraagt," zeido George den
ring, met kostbaren diamant en van binnen me\' zijn naamcijfer voorzien, van zjjn vinger nemend. Toon hjj het kleinood overgaf boog hjj zich tot hem |
|||||||
|
MAItY HOLLIS.
|
|||||||||||
|
121
|
|||||||||||
|
overmeesteren. Bij de vatbaarheid, haar door do
natuur geschonken, ontwikkelde do studio des bjj- bels, waartoo haar vader haar aanspoorde, haar ook nog langs andore zijdon dan baar vader zelfs 1100- dig bad geoordeeld. Haar oordeel was gescherpt door het te slijpen op de twistvragen der eeuw, en bet werd weldra toegepast op nog andere vragen dan deze. Do adelijko familie, die op Hallam-Castle woonde,
de trouwe volgster en dienares der Engelsebe Kerk, in wie zij do volmaaktheid Gods op aarde necrge- daald aanschouwde, had den eenigen telg anders opgevoed. Zij bad eigenlijk, schoon den knaap in den persoon van den Kapollaan een opvoeder was gegeven, aan de natuur het voornaamste beleid toe- vertrouwd en er alleen voor gezorgd, dat Digbys erfgenaam kennis ontving van twee wetten, onver- amlerljjk als die dor Perzen, namelijk: het goddo- ljjk recht der Stuarts en do volstrekte waarheid der Engelscho Kerk. Vorder wenschto Sir Honry dat zjjn zoon een man zou worden, die des gevorderd do kracht zjjns arms aan zjjn Koning zoude kunnen Iconen, en, indien do klassieke leeftijd van zos en twintig jaren was bereikt, waarop ieder Digby ge- woon was geweest te huwen, zich een vrouw zoudo kiezen, die hem gezonde telgen schenken kon. Daar- om ging bjj zjjn zoon voor in hot hanteeren van musket en zwaard, in jacht en visseberij, in paard- rjjden en rennen. Mylady, die daarin volkomen mot haar gemaal overeenstemde, of liever, die haar ge- maal op dit punt, oven als op alle andere, met haar had doeu overeenstemmen, wilde bovendien, dat Charles zich niet to vroeg in zjjno waardigheid ge- voelen, zich niet to vroeg onafhankelijk mocht don- ken, hetgeen licht het gevolg zoude kunnen zjjn van de richting, die Sir Honry in zjjn opvoeding volgde. Zjj leidde hem daarom in eene strenge gehoorzaamheid op. Nog meer overtuigd dan haar geniaal van do voortreffelijkheid van den adol togen- ovor do altoos trotscher on krachtiger wordende Gemeenten, on vooral overtuigd van do ontzacheljjke hoogte, die do Digbys verdienden in te nemen, had zü langzamerhand zicli met liaro begrippen zoo zoor vereenzelvigd, dat zjj geëindigd was to geloovon, dat do voortreffelijkheid van den adol in do Dig- bys, on do hoogc waarde van deze zich in haar had saamgetrokken. Het had haar, van nature zoo edel on rechtschapen, eon seh\'nn van kilheid gogc- vcn, dio zelfs haar oeniggeboren, dien zij lief bad als zich zelve, van haar verwijderde Zjj moest van hem blinde gehoorzaamheid eischen,
want alleen door een slaafsche opvolging van hare wenschen kon hij worden wat hij in haro oogen worden moest. Indien Charles niet het heorschzuebtige van haar
charaktor had gehad, dan zou hjj wellicht als het riet voor den wind gelwgen en geknakt zijn; indien hjj daarbij niet tevens een deel van het levenslustige, hot sanguinische temperament zjjns vaders bad ontvangen, dat plotseling kon opbruischen, maar om oven snel weder nodcr to slaan, hij zou in ver- |
|||||||||||
|
voorbeeld voortaan zon gaan beschouwen. En bot
was vreemd! Toen do verzoening opdezo wijze had plaats gehad, werd Mary moer In zich zelve gokeerd dan zij den gantschen avond geweest was. Moeielijk word hot haar, dio zjjno bitse woorden zoo geduldig had aangehoord, zjjno teruggekeerde vrolijkheid te verduren; en nauwelijks beandwoorddc zij don hartelijken groet, waarmee bij aan den drempel harer woning afscheid nam. Toen zij binnentrad en zich alleen wist in het
hokjen, dat haar slaapkamer heette, drukte zij het gloeiend voorhoofd tegen de ijskoude vensterruit jeus on prevelde zij: «Zelfs verkondigde bij den lof van dien vreemde tegenover mij! Noen, ik moet Charles niet meer zien." |
|||||||||||
|
IX.
Charles wandelde don weg in beter luim terug,
dan hij dien op gegaan was. Mary had veel in- vlood op hem, meer dan eenig ander, want bij bad haar Hof. Iljj zou bet ieder verzekeren, aan Sir Honry en Lady Digby, zoo wel als aan allen, die hot maar hooren wildon: en zoo bij hot aan de beide eersten nog niet gezegd had dan was het alleen uit vreoze, dat de eon hem bespotten, en de ander hem laken zou om zijn omgang met een lage deerne. Hij had haar lief! Beteekonde dit. dat het hem behoefte was zich in haar oogen to spiegelen, zich zolven to verliezen in haar, de innigste gedachten zjjner ziel over to storten in de hare, zich verlaten to gevoelen als hij niet met haar was, in wie on door wie hij eerst recht do waereld rondom zich loerdo kennen en waardeeren? Indien wjj het hem konden vragen, hij zou tot
zelfs do vraag niet verstaan en ons ten andwoord geven, dat bij haar lief had en het toonen wilde door op don oorsten zonnigen dag met haar do gc- liefkoosdo plokjens in den omtrok to gaan bezoeken, voor haar onder don hevigsten regen met den beu- gel gewapend uit to staan, om baar do geliefkoosde visch to bezorgen, of onder een snecuwjaebt met hot jaebtroer gowapend baas en konijn te gaan ver- rassen, en boido aan haar vooten neer to leggen. Charles, hoe ontwikkeld ook nnar het lichaam, was naar den geest nog een kind. Hij zoude het nog meer zjjn geweest, indien hjj Mary niet op zijn wog had ontmoet, Mary, die, zoo als wij weten, hem van den rijkdom harer konnis, van de ontwikkeling baars goestes, bad pogen af to staan. Do strenge kalvinistiscbo prediker mocht do aarde ook veroor- deelen als in de zonde te liggen en haar beschouwen als het tranendal, dat naar het echte vaderland daar l>oven leidde, hjj had praktischen blik genoeg gehad, om te weten, dat geloof zonder kennis wel een vast, maar een dom geloof was, en wist — bet- geen misschien nog zwaarder bjj hem woog — b{j ondervinding, dat, bjj gebrek aan kennis van de eenig waro leer, do ketterij van do Kerk van En- geland al licht het hart zijns kinds zoude kunnen |
|||||||||||
|
122 MARY HOLLIS.
|
|||||||
|
zet zijn gekomen tegen de ouderlijke macht. Thands
onderging hjj, hoewel onwillig, den invloed dier ouderen, te onwilliger naarmate hij meer iret Mary verkeerde, door wie hij het eerst leerde begrijpen, dat do kennis die hjj opdeed niet voldoende was, om hem edelman te doen zijn. door wie hjj tevens leerde inzien, dat vader noch moeder hem die ken- nis konden doen verkrijgen. Hoe meer hjj dit be- greep, des te moer hechtte hjj zich aan Mary met eene liefde, zoo als slechts de weetgierige leerling voor den wijzen leermeester voeden kan. Vandaar dat zjjne liefde dikwijls zulk oen bepaald charaktcr van zelfzucht aannam. Zij zou hem loeren wat hjj niets wist; zij zou hem leiden waar hjj niet alleen kon gaan; en, zooals hjj dacht, was er dan in al zijne lwhoeften voorzien, waren dan al zijne wensehen be- vredigd. Hjj bemerkte niet, dat zjjne gids nog iets anders voor hem wilde zijn; hjj gevoelde en dacht niet, dat ook hij dit zoude kunnen wensehen. Het eenig echtpaar dat hjj kende waren zijne ouders, en beider verhouding was veel minder innig dan de zjjne nu reeds tot Mary was. Of hij haar niet zoude kunnen beminnen, zoo als zij het deed ? Of er geeuorlei kiem, hoewel thands nog onzichtbaar, in zijn hart bestond, die zich eenmaal zoude kunnen doen kennen. Hij had behoefte zich in het prismavormig glas, dat men wacreld noemt, te spiegelen en zich daar in de meest verschillende vormen weerkaatst te zien; en dan, dan zoude hjj zichzelven misschien kunnen leeren kennen. De schemering viel reeds, toen hij de ouderlijke
woning bereikte. Bij den terugkeer had hij zich allerlei luchtkasteelen gebouwd en zich aan do hand van Georgo to midden oener groote onbekende \\vae- rcld gedroomd. Er was echter iets, dat hom het geluk, hetwelk hij zich voorstelde, minder aanlok- kend, het verschiet dat hjj zich opende minder bljjde maakte. Het was de gedachte aan de daar- mcè verbonden scheiding van Mary. Ten langen laatsten trad echter haar beeld voor al do andere, dio zjjuo fantazic schiep, op den achtergrond: en mocht haro beeltenis nu en dan in zjjne droomcrijen weder naar voren treden, het was met den glim- lach der goedkeuring en den blik van bewondering, waarmede zjj hem zoude aanzien, als hij uit Londen gants veranderd en ontwikkeld was weer gekeerd. Toen hjj den toren van Hallam-Castle weder in
het oog kreeg, ontstond er echter nog een ander denkbeeld. Hjj zou ook daarvan afscheid nemen, ook van hen die daarin woonden en aan wie hjj — nooit had hjj hot als nu gevoeld — zich toch gehecht gevoelde. Hjj was weck gestemd, toen hij binnen kwam en door de half openstaande deur der benedenkamer zjjne moeder bezig zag uit een kast, welke bjjna nimmer open kwam, eenigo kleeding- stukken te voorschijn to brengen. Een geheime stem in zjjn binnenste riep hem toe, dat de arbeid zjjnor moeder voor hem werd verricht. Hij kwam binnen en verwelkomde haar dan ook buitengewoon harte* ljjk. Zjj zag even op en grootte hem op haar ge- wonen toon. »Ik had gewild. Charles, dat ge to gelijk met
|
|||||||
|
Sir Henry waart terug gekomen. Sir Gcorge heeft
herhaaldelijk naar u gevraagd. Ook hadt ge mjj kunnen helpen in het ordenen van hetgeen go moot medencmen." Die taal en die toon deden Charles terugschrikken;
hjj ondervond een gevoel alsof de warmgestoofde hand eensklaps in versch gevallen sneeuw werd begraven. »Ik kon niet eer!\'\' hernam hjj wrevelig.
»De Kapellaan zag u wegdwalen met het kind
van dien Hollis. Zeg de waarheid, Charles! lieg nooit: dat past geen edelman." •De Kapellaan zal het nog zóo ver brengen, dat
ik hem den hals breek," viel Charles heftig in. •Zoo lang deze oogon open staan zult gij dit
niet doen, kind! Maar het is een opwelling van drift die voorbij za\' fr^an, hoewel ik gewenscht had, dat gjj haar hier hadt onderdrukt, hier, waar zjj niet voegt. Ik moet u nog zeggen, Charles, dat de Kapellaan mot u medegaat." •Moeder! Hjj? Dan ga ik niet op reis! Ik wil
niet bespot worden, ik wil niet..." •Wjj willen het zoo."
• Moeder, ik bid u, zet het niet door, neen, om
don wille van den Kapellaan zelven... het is een goed man, waar ik veel van houd..." •Daarom gaat hjj ook medo. Verzet u niet meer;
het zou vergeefs wezon: uw vader en ik hebbon hot besloten." •Maar go wilt dan toch niet dat ik verwelkomd
worde met een schaterlach? Dat de naam van Digby..." •Dio staat to hoog dan dat hjj door een trouwen
dienaar iets zoude kunnen ljjdcn. Wjj willen dat OOI kind niet alléén de wjjdo waereld inga..." Dio zjjde van het vraagstuk had hü nog niet bc-
schouwd. De laatste woorden, schoon op denzelf- den toon van gozach uitgesproken, maakten toch indruk op hem en stemden zjjn toon lager. •Moeder, als gij \'t voor uw kind doet, geef hem
dau werkelijk steun, en zet uw plan niet tegen zjjn wil door." »Sir Henry on ik weten het best wat uw wil
moet zijn." •Xecn, dat is niet waar!" riep hjj weder heftiger. ;
•Misschien weet ge wat Mr. Charles Digby, maar niet wat uw kind past." •Zwijg; dio woorden voegen u niet togen uwe
moeder. Leert go dat van do deerne, die go na- licpt en die ik u liet naloopcn, omdat ik dacht, dat het een goed tjjdverdrjjf voor u kondc zjjn...?" •Moeder! zog alles wat ge wilt, wat go bcgrjjpt,
dat mij pjjn kan doen en vernederen, maar geen enkel woord van haar, dio zoo vorro boven u staat..." Hij voleindigde niet; hjj hield op bjj den straffen
blik zijner moeder, die echter thands getemperd werd, zoo als hjj dacht, door iets weemoedigs. Hjj keerde zich om en wilde do kamer verlaten; hjj bo- woog zich langzaam voort in do hoop, dat zijne moeder hem terug zoude roepen, of hem oen enkel |
|||||||
|
MARY HOLLIS. 123
|
|||||||
|
poogde to wekken, deed hem opschrikken. Min- ]
der de ruwe berisping van Sir Henry dan wel het sarkasmo, dat uit de oogen des vreemden straalde, deed don arme pijn; maar hot ergste, iets vroeseljjks, wachtte hom nog. Nadat do veelbesproken reize woder tor sprake kwam en Mylady had medegedeeld, dat zij zich gehaast had het noodige to regelen, om den wensch van Sir fieorge tot spoedig vertrek te gemoet to komen, verklaardo deze verrukt to zjjn door hot onthaal hem te Hallam-Castle ton deel gevallen, on zeor gaarne nog eenigo woinigo dagen de gulle gastvrijheid to willen geuieton, voor het minst, indien hem die gastvrijheid nog langer kon worden verleend. Sir Henry zag daarop zijue echt- ! genoto aan, die statig neeg en hare verrassing betuigde en ook hare vreugde; evenwel, hoewol zy\' hot niet uitsprak, bleek <le eerste grootor dan do tweede. Sir Henry gaf hem echtor do vollo hand en verzekerde hem met een kraehtigen vloek, dat niets hem zooveel genoegen kou doen. Slechts Charles toonde zich uedergeslagen: hjj
verlangde zoo met koortsig ongeduld naar do ver- wozcnljjking van hot plan, dat hem reeds godurendo een etmaal goheol had vervuld. Do Kapollaan had het ongeluk zich glimlachend in de handen to wrijven, waarbij do lange magere vingers kraak- ten. •Sir, onzo eerwaarde vriend doet het óok genoo-
gou dat ik nog hior bljjf," zeide George. Do eerwaarde vriend knikte eenigzins verlegen
en noemde half binnen \'s monds don naam van zjjn pupil, zoodat het wel bleek, dat hij waarlijk zijn plaaggccst niet bedoeld had. •Nu, bjj Charles zult ge lang genoeg blijven,"
viel Sir Henry in, «want go gaat met hom moê." •Mag ik hem brengen tot Leeds?"
•Verder nog, zooals ik je gister avond reeds ver-
telde: gjj gaat zelfs naar Londen en bljjft er." Do Kapellaan sperde do oogen en den mond weder
wyd open, hetgeen, zoo als we weten, meer zjjne gewoonte was by het vernemen van verschrikkelijke dingen. Hy schudde met het hoofd en bracht eindelijk
met moeite uit: •Neen... dat... kan niet!"
•Het is zoo besloten!" zeide Mylady vast, dio
daaimêo den storm hoopte to bezworen, welke, naar hot golaat van Sir Henry te oordooien, dreigde los te barsten. De bui scheen wel eenigzins af te drijven, toch,
kon zjj ondersteld worden nog niet geheel verwjj- derd te zijn bjj de bitso vraag van Sir Henry: • Waarom kan dat niet?" •Het zou niet aangenaam zyn aan... Sir Cieorgol"
stamerde hy: hy meende eigenlijk Charles, maar wilde dien niet iu den twist mengen, en hem tot eeue gehoorzaamheid hooreu vermanen en dwingen, die, hij wist het maur al to goed, den jonkman zoo zwaar viel. Had hy ook gedacht dat de af- leiding hem weinig zoude baten, tot zjjne groote vreugdo bleek het spoedig, dat hy zich ditmaal |
|||||||
|
woord toespreken, en dan zou hij in hare armen
zijn gevlogen. Zy deed dit echter niet en hij was reeds op den drempel. Toch kon hij niet scheidon en daarom bleef hij daar een oogenblik staan. Hij zag haar, mot hetzelfde gelaat als altijd, een groen fluweel wambuis opvouwen en met zorg inpakkon, maar — was het schijn of werkelijkheid? — hare vingers daarbij trillen. •Moeder, wie droeg dat prachtig kleed ? Ik zag
het nog nooit," zeide hjj schoorvoetend haar nader tredend. •Uw vader droog het toon hij trouwdo."
»Eu waarom komt het nu eerst te voorschjjn?"
•Het was voor uwe bruiloft bestemd; maar de
reis, dio ge thands gaat ondernomen, kan voor u zyn wat anders hot huwelijk ware geweest: cono goheele verandering. Daarom voeg ik het bjj al hetgeen gjj moet modencmon. Ik hoop, zoo dikwijls gij het draagt, dat gij u te binnen brengt, wie het \'t eerst hoeft gedragen en wanneer hij het deed." •Moeder!" zeide hij, naast haar tredend en zjjne
hand op do hare leggend. «Moedor dat beloof ik u." Hjj nam do broek die er bjj behoorde oven op, on vooldo eeno ongowono zwaarte. In den zjj- zak stak een wichtig rollentjeu, dat er uitviel en daarbjj toonde wat het inhield: gerande, onge- snoeido kroonen. Charles begreep wat dit beduidde; het was gold, door zijne moeder zeker sedert jaren, want zoo veel zilver was er niet dikwjjls in do schatkamer der familie, bespaard voor hem. Dit onverwacht blijk van liefde en moederlijke zorg trof hem: de oogen schemerden; in de vervoering sloeg hjj den arm om haar hals en kuste hjj haar harteljjk: •Lieve, besto moeder I gjj hebt my dan toch wél
lief!" En zü, do altijd strakke deftige vrouw, liet thands
ook die strakheid en deftigheid glippen, drukte hem aan haar borst, maar voegde er toch op den toon des verwijts bjj: «Hebt go er ooit aan getwjj- fold, Charles, mijn kind!" Samen kwamen zy eenigo oogenblikken later bo-
ven, waar Sir Heury en zyn gast bezig waren de geucuchten van do jacht te bespreken, en zich van tijd tot tjjd verpoosden, on» den roemer met tinte- lenden klaret, die door don Kapollaan uit den kelder was opgedoken, to lcdigcu. Dezo had zich eerbiedig iu een hoek van hot vertrek in het don- ker teruggetrokken, misschien wel uit vrees om weder tot drinken te worden uitgenoodigd, waar- van hjj thands echter geen gevaar had geloopen, daar Sir Henry een maar al te kraehtigen mede- helper in zjjn gast vond. Op do plek, waar zjjne bescheidenheid hem heen had gedreven, had de slaap hem overmand. Do veelvuldige bemoeiingen van het feest hadden hem afgemat en luide gaf zÜ\'n gesnork to kennen, dat do natuur bezig was hot afgoloopcn raderwerk woder op to winden. Juist had hjj daarvan oen maar al to luid bewjjs gegeven, toen moeder en zoon binnentraden. Dit, gevoegd bjj de grove stem vau Sir Heury, die hem |
|||||||
|
121 MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
Weldra lag do moester in oon diepe rust, en
droomde Dick van een stapel nieuw gemunte guin- jes, die hij na vele gevaren en belemmeringen oin- delijk uit den buidel van zjjn meester in don zijnen had weten to tooveren... De golukkigo trouwo dienaar 1 |
|||||||||
|
vergist on in Sir Georgo een landgenoot gevonden
had. »Do Kapollaan hoeft gcljjk!" zeide hij hoffelijk
togen Mvlady buigende. »Ik zon hem (reene plaats weten nan te wijzen die hem paste. Zijt ge er op gestold dat Charles onder do leiding van een geos- ; tolijke blijft, dan zal hij de mijne kunnen Ontberen, Mvlady!" De laatste woorden werden met oen hoog- heid uitgesproken die haar belcedigdo. Zij klemde ochtcr de lippen op elkander, om het woord dat er op zweefde niet to laten doorgaan. Dit kleine voorval gaf den gantschen avond eeno gedwongen- heid aan het verkeer. Lady Dijrby was strakker dan ooit en bejegende haar gast met beleefdheid, maar die zij zoo koud mogelijk maakte door gce- nerlei voorschrift der etikette to verzuimen. Zij vertrok spoedig na don avondmaaltijd met
Charles, weldra gcvolcd door den Kapellaan, die hij lancer vertoeven eene herhaling van het tooncel des vorigen avonds vreesde, i Toen Sir Ilenry en Oeorge alleen achterbleven, werd het onderhoud weder levendiger; de oogen van heiden begonnen te glinsteren, de wangen van Sir Ilenry purper, die van Sir Oeorge hoe langer hoe hloekor te worden, tot dat ten laatste, even als den vorigen avond on zoo vele andere avonden, do Steirard werd geroepen, om Sir Henry en toen i Sir (ioorgo ter slaapkamer heen te leiden. De laatste vond daar zijn dienaar, dio hem gants
niet vrolijk verwelkomde «mi wrevelig vroeg, wan- neer zjj dit nest toeh verlaten zouden. «Misschien nooit," klonk hot andwoord. «Zeker
nog in lang niet Dick, go hoht waarachtig cen goede smaak! De deerne is heerlijk...." «Ik wou dat ze hier allen leeljjk waren als de
heksen.... Hot is hier om je dood to treuren, als je niet vóór dien tijd goeden nacht moot zeggen door het mes van Rooden Jack: want dat die iets in den zin heeft is zeker...." «Dat geloof ik ook. Welnu, zoek goede vrien-
den met hom to worden on hem uit te hooron. — Hot zou mij niet verwonderen dat zijn bioortjens in Londen hem den bal tookaatson___ Niet waar?
toon jij nojr mcê doodt had de bendo immers ovcr-
al vertakkingen en deeldo men een rijken buit al- tjjd broederlijk van Wales tot aan York ... Bedaar, man! go hebt immers hot pardon van Zjjno Majo* steit? Maar dat hebt go door mjj en indien ik het wil, dan bestaat het niet meer, en blijkt het von- nis alleen gesehorst to wezen om later to worden uitgevoerd. Die herinnering is noodi-j, Dick! zij zal je boenen wat leniger maken als ik wil dat ge zo bewegen zult — Dus Ronden Jack opgezocht, hoor! on goen twist meer gemaakt in den omtrek..! Na deze vaderlijke\' vermaning kunt ge je avond- gebed gaan doen...!" Dick waagde het niet oon onkol woord moor to
spreken; hij stak de pit aan. die in cen klomp was zich bevond, dijjvende op het water van een glazen vaas, waarna hij dieper lxwg dan ge\\voon- Ijjk en zijn slaapstede opzocht. |
|||||||||
|
• X.
Het was oen droeve voormiddag. Even als op
den dag, dat wjj het eerst kennis mot de twee rei- zigers maakten, viel er een dichte aanhoudende rc- gon, die de zandwegen onbegaanbaar maakto en necrdrnpto uit dikko grauwe on grjjze wolken, welke de sehuinscho stralen der novemberzon onder- schepten. Eentonig lekten de dikke regendroppels van tak tot tak, tot zo eindelijk zich vereonigden mot do plassen, die zich gevormd hadden op do verdorde bladeren aan den voet van het eikcu kreu- pelbosch, waar langs de weg naar Hallam-Castlo heen voerde. Sir Oeorge scheen, in zijn Mantel ge- doken, den regen niet to achten, en zelfs met luch- tigon sta]> over den wecken grond heen te glijden. Waarom zich in dit weder naar buiten in het som- her landschap gewaagd, terwijl do uren daar bin- nen hjj don wijden schouw en het knappend vunr- tjen, voor het worpbord tegenover Sir Henry, zoo aangenaam konden worden doorgebracht? Yoorze- kcr zou Sir Henry, die mot zulk een dag jagen noch visschon kon, zich erkentelijk hebben betoond jegeni den gast, dio hem gezelschap hield en stellig cen dubbele shilling tegen hem aan het worpbord zou durven houden: en die erkentelijkheid zou geblo- ken zijn bij het ontkurken van oen groen glazen flesch, die slechts bij zeer bijzondere gelegenheden geopend werd en echten Hollandschen «sterken drank" inhield, door Dirkons, waartoe hjj echter maar zelden kans zag, uit do Gounicordo Provin- eien ingosloken. En niet alleen Sir Henry, maar al do huisgenoten, van do nog altijd wrokkende Lady Digby en den nog altjjd bevreesden Kapellaan tot aan de jongste meid van do keuken zoudon blijde zijn want dan zou Sir Henry voorzeker niet in zulk een kwado luim zijn geraakt. Hij had zelfs de hei- ligschennis begaan van de kavaliors — do trouwo tochtgenoten van Zjjno Majesteit Karel I — dommo eenden te noemen, dio zich hadden laten verschal- ken en hun bloed hadden gestort, om later daarom uitgelachen te worden door do burgers on burgcres- son van Londen, dio het slimmer hadden overlegd; hjj was zelfs zoo verro gegaan, van do non-konfor- misten geljjk te geven tegenover do hccrschendc Kerk in verschillende leerstellingen, waaronder hjj bijv. de litanie verstond, die hjj vorvolend vond en nooit meer wou hooren; hjj had den Stcwart mot zjjn stok gedreigd, omdat tweo van zjjn hazowinden losliepen, on zjjn jager evenzeer, omdat er in do kouken zulk een geweld werd gemaakt, en was ein- delijk, zijn eigen toorn moede, in den grooten leun- |
|||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
I2S
|
|||||||||
|
fluisterend tot moedor Anne, die hom daarop streng
\' en strak aanzag. »Ik doo immers geen belot?\'\' vroeg George diep
buigende nader tredend, en een stoel nemend, op wiens rug hjj den oenen arm lei, terwijl hij met den anderen den zwaren druipiiattcn mantel los- i maakte en op don grond neêrwierp. De bevallige ; gestalte kwam in de houding, dio hjj had aange- nomen, zeer voordcelig uit. Miste hy ook don prach- tigeu ring aan den vinger, toch word de blik op de blanke on fraai gevormde hand gevestigd; was do kleedjj ook van zeer gewone stof en had de rei- ziger zijn goeden smaak bowozen door zich met geen pracht of praal te beladen, welke overbodig mocht geacht worden, de wijze waarop hij hot allodaugsche droog, deed dit moer dun alledaagse!) worden. Dat j gelaat mocht niet schoon zijn, het mocht een schyn i van uitputting vertoonen, het had toch zulk oen ! uitdrukking van rustig zelfvertrouwen en voornaam - heid, dat het boeide en vooral den eenvoudige uit den omtrek van Hallam-t\'astlo, dio tot dusverre ! do boersche gezondheid op de wangen van den edel- man had gezien, met ontzach vervulde. Ook de beide vrouwen in Hollis\' woning ondergingen den alge- meen ondervonden invloed en ontvingen hem met eerbied, hoewel zij te oprecht wareu om niet to laten doorschemeren, dat het bozook zelf haar onwolkom was. George scheen daarvan niets te merken. Hofïelyk
hoog hy zich, na de oude Anna even te hebben toegoknikt waarmee hjj mot haar dacht to hebben afgerekend, voor Mary, tot wie hij op vleicudcn toon zeido: •Heeft mjjne schoone gezellin goed gorust?"
•Voortreffelijk, Sir!" audwoordde moedor Anne. •Bet is waar, ook gjj waart gister by het feest, als gezellin van den Kapellaan. Hot doet me ge- noegen, dat gu voortreffelijk gerust hebt, en geen droomen u hebben ontrust, zoo als my." George had vermoed, dat wellicht tot hem een
vraag zou gericht worden, maar geen der beiden vroeg iets. «Vergunt mij u in de houding te zien waarmee go gewoon zjjt een goed vriend to ontvau- gen. Go staat zoo deftig tegenover mij, alsof ge mij vonnissen moest." Reidon zaten neder, waarna hij haar voorbeeld volgde. »Kn wellicht," ging hy voort, »moet ik u wel verzoeken de viorschaur to spannen, zij hot ook niet over myu persoon, dan toch over myne droomen. Verbeeld u, lief kind, dat ik my op eene donkere vlakte bevond, waar het alleen licht was op de plek waar ik stond. Om nijj hoen bloeiden heerlykc geraniums."\' •Wat zyn dat, SirV" vroeg moedor Anne, dio
togen haar voornemen in begonnen was to luistoren. •Rloemen uit het verre Zuiden, dio heerlijk geu- rcn. Welnu, die bloeiden rondom my, terwyl een straal van rozowater uit een fontein, onder do bloe- men verborgen, alles besproeide." •Rozewater, dat is immers een van do middelen
waarmee do verloren vrouwen der wacreld te Londeu do zondo aanlokken?" vroeg moeder Anno. |
|||||||||
|
stoel bjj het vuur neergevallen, waar hjj den Kapel-
laan mede deed ncdcrzitton, om hem uit Robin Ilood, den galanten middeleeuwKhen struikruover, die den rjjke boroofdo om hot don arme to geven, voor te
lozen. Liever deed do Kapellaan dit nog, dun do lasteringen tegen de rechtzinnige Engelsehe Kerk aan te booren. Voor het grootste doel was Sir George aan dit
alles schuld, die bjj het ontbijt had aangekondigd. dat by in de iiabjjheid oon bezoek had af te log- gen en daarop, schoon Sir Ilenry hem do eore van zijn gezelschap had toegedacht, in alle stilte was vertrokken. Sir Ilenry was beleedigd en wreekte zich op de onschuldigen. George wist niet hoezeer hij misdreven had, maar
w[j betwijfelen het of het hem gedeerd zoudo heb- ben, indien hy het hadde geweten. Hy was blijde ontslagen te zjjn van hot hyzjjn zyns gasthcers, dat hy dan ook op dezen tocht zeer good konde ont- beren. Het bleek toch weldra, dat hy don weg in- sloeg naar Hollis woning die hij, hoe naaowkeurig zy hem ook ware aangeduid, niet dan na aan oon paar huisjens aangeklopt en aldaar inlichting to hebben bekomen, wist te vinden. De woning lag dan ook nog al achteraf in het gehucht, dat zocr onregelmatig was aangelegd. Hy kwam door het kreupele hek, dat by de ten
doelo omgevallen omheining voegde, op het erf, dat, zindoljjker dau dat van al de andere boeren, den rijkdom van dezo misto en de armoede van Jacob Hollis bowees. Do mesthoop, dio op andere erven, als of men er trotsch op ware die to bezitten, vlak onder de vensters lag, werd hier niet aangetroffen; de hooiberg was zoo hoog als oon kleine heuvel, en in den met plaggen gedekten koestal lag maar éene koe. Jacob Hollis was verre van rjjk, dat wist ieder- een, maar dat hy niet nog veol armer was dan hy scheen, veroorzaakte op het kasteel algomeono ver- baziug. Daar buiten echter in al dio hutten ver- baasde men er zich niet over, want daar wist men, dat deze een schepel graan, die oen ham, gene een half tiende van zyn schaponwol aan den trouwon herder der ware Gemeente onder het kruis bracht, oin hom te doen bljjven arbeiden in den wjjngaard des Hoeren. George verbaasde er zich modo niet over. Hij zag
om zich heen on vond het eene armoedige verza- meling en een ellendige voddenmarkt. Zoo om- zichtig mogelijk vermeed hij do met water gevulde kuilen, en trad op de lage deur toe, die hy zonder te kloppen opende. •Met recht een paorei op een mesthoop!" prevel-
de hy, toen lijj een blik naar binnen had geworpen en daar, to midden van den hoogsten eenvoud — George noemde liet do grootste ellende — Mary ontwaarde, dio naast moeder Anno zat, en, even als zy, bezig was, eenig oud lynwaad te herstellen. Mary herkende den vreemden bezoeker het eorst
en stond blozend op, terwyl zy hem stamereud wcl- kom heette, •Don Hoor waarvan ik vader sprak," zeido zy
|
|||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
126
|
|||||||||
|
»I)ü vrouwen, altijd beneden de dertig jaar!"
hernam George met oen glimlachjen. »Maar Mary luistert geloof ik niet. Zij denkt aan geheel an- dore dingen en daar men niet denken en spreken kan te gelijk, ontzegt zij mij het genoegen haar te hooron. Gister was hot geheel anders!" Deze uitdrukking was boos; zij deed Mary ge-
heel purper worden, terwijl moeder Anne haar met onderzoekende!! blik aanzag. »Ik ben te verlangend de uitlegging van mijn
droom van u beidon te vernemen, om niet voort te gaan. Buiten den kring van licht en geuren schoen het mij ondoordringbaar donker; plotseling echter kwam uit die duisternis iets te voorschijn; het was een wandelende bloem, een heerlijke lelie, dio zeker het licht opzocht en door het licht was aangetrok- kon; al de bloemen om r^jj heen bogen voor de lelie, en ik hoog mjj ook, en een regen van rozewater druppelde op haar neder; het licht Hikkerde hoe langer hoe helderder, en drong langzamerhand een gedeelte van het nog omringende duister weg; het deed mij nog een paar andere bloemen zien, die zich ook neerbogen voor do lelie... en toen werd ik plotseling wakker. Wat denkt go van dien droom ?\'" »In de dagen, waarvan de Heilige Schrift mei-
ding maakt, zou er gewis een beduidonis aan te geven zijn, Sir!\'- hernam moeder Anne. «Maarnoen, in do droomen dor Godsmannen kwamen geen bloe- raen voor... Dio kan men alleen vinden in het Babylon dezer dagen." •Gjj meent Amsterdam, waar Jood en Christen
samen huizon?" vroeg George. «Neen, Sirl ik meen Londen, dat zich bevlekt
heeft met martelaarsbloed..." •Do Heer zy\' Zijner Zalige Majestoit gonadig!"
zuchtto George. •Als ik van martelaars spreek, bedoel ik niet
den Antichrist," zeido moeder Anne heftig. Mary kon niet langer zwjjgen. Het gesprek nam
een keer, dien zjj govaarljjk achtte. Zjj had den droom zeer goed begrepon, en kon dit ook, daar het gesprek, den voiïgen dag gehouden, haar tot sleutel diende. »Hct doet mij leed, Sir! dat ge va- der, dien go zeker hier hadt verwacht, niet thuis treft; ik heb hom ovenwol reeds van uwo crkente- ljjkheid doen kennis dragen..." •Waarlijk? En wilde hjj den raad vaneen vriend
volgen?" •Hy hoopt het u zelf te kunnen mededeelen."
•Gjj vergeeft my toch do scherts van straks?"
vroeg George zich tot moeder Anno kecronde. Hy nam haar de hand die hy kuste, nog wel met een soort van ontzach, misschien omdat zjj ruw en ge- rimpeld was. «Ik denk geheel eenstemmig met u, zustor! Ik schjjn soms lichtvaardig voor wie my niet goed kennou, maar opgevoed by het waro Woord en gedrenkt met het levend water, voel ikmydik- wjjls gekwetst door de aanraking der waereld, wier invloed ik maar al te dikwerf onderga; want men kan haar niet altjjd weerstaan als men in haar mid- den woont. Had ik hier mijn tente opgeslagen, |
|||||||||
|
do geest, zou het vleesch kunnen kruisigen, maar
nu... Ik weet waarachtig geen texten meer!" pre- velde hjj. Moeder Anne zag hem verwonderd aan. >Dus
zoudt ge waarljjk een lid der Gemeente zijn...?" vroeg zij argwanend. •Ken lid ben ik zeker. Of ik het echter altijd
verdien te zijn, zuster! daaraan twjjfel ik zeer." •Maar, als go zoo ver u beproefd hebt en dor
zonde deelachtig hebt bevonden, waarom strjjdt go dan niet om haar af te sterven?" •Omdat ik zwak ben, te zwak ben, goode zuster!
En dat ik niet vcrtwyfel, het is omdat ik hoop op de genade... Gij hebt u straks voorzeker verwon- derd, dat ik op dit uur en in zulk weder hier een bezoek kwam afleggen..." •Ja, Sir!"
•Dank voor uwe oprechtheid. Weet dan, dat er
op dit oogenblik in de kapel van Ilallam-Castlo dienst wordt gedaan, en ik, op hot kasteel blyvende, daaraan had moeten deel nemen." •Werkelyk!" zeido moeder Anno, die hem een
weinig meer begon te vertrouwen. •En zou het dan zulk eon grooto zondo zyn ge-
weest, om dio dienst bij to wonen?" vroeg Mary schroomvallig, want zy\' was niet zeker of zy ook eene zondige opmerking maakte. Bij den knorrigon blik van moeder Anno voegde zij er nog bedeesder bjj: «De Heere ziet toch alleen op het hart on niet op do offcrando..." •Kind! is dat een gevolg van uw omgang mot
die Bisschopsdieuaars ? Kan dat woord komen van de lippen van eene voor wie het ware manna ne- dcrdaaldc? Zelfs hy, die ik dacht als zoo vele uu- deren, dio zelfs erkent in de zonde te leven, maar met een berouwvol hart, hy gruwt er van 1 Indien gjj niot to Jeruzalem kondot opgaan om to bidden, dan zou ik nog kunnen begrypoii dat gij \'t to Ge- rizim doodt... maar or is voor u eon Jeruzalem..! Misschien dat gij, te elfder uur, als go wordt op- geroepen tot den gebode, door vreeze wordt terug- gehouden on liever opgaat met do Bisschopsdieuaars, waar ge naar do wjjze der Heidenen..." •Moeder! dus meende ik het niot," viel Mary
eindelijk iu. »Ik bedoelde geen kwaad, waarlijk niet." •Maar moeder Anno hcoft toch golyk, u oven
een strafpredikatio te houden," merkte George aan, wien het moeielyk viel zich te bedwingon. •Sir! het maakt my bljjde dat ge zoo denkt. Hebt
go sedert uw vertrek uit Londen gelegenheid gehad eene samenkomst bjj te wonen?" •Helaas! neen, zuster! Maar ik verlang er naar...
Ook daarom kom ik hier, om met Hollis daarover te raadplegen... Ik dacht eerst slochts weinige uren hier te vertoeven; thands nu ik ettelyko dagen hier blyve... •Hebt ge behoefte aan geestelyke voeding...?
Welnu, heden avond.." •Moeder!... or is doodsgevaar bjj ontdekkiug..."
zeide Mary angstig. |
|||||||||
|
127
|
|||||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||||
|
George vergat eon wijl de rol, die hij had opgc-
nomen. Anne zou er hem echter spoedig aan hcr- inneren. «Ik volg u niet op de wegen, die do Hoero u heeft doen kiezen," zeide zij. «Ik bid alleen, dat gij het doel inoogt bereiken. Maar, broeder! nu gij u zoo lang moot onthouden van de spjjzo des levens, on ge op uwen weg zelden gelegenheid zult heb- ben, het woord te hooren verkondigen, zal ik ti een preek geven van mijn echtgenoot, die do mar- telaarskroon verwierf. Het is een dierbaar woord en passend op uwe omstandigheden.\'\' • Moeder ik zal het halen: zeg mij waar ik het
vindon kan!" zeide Mary, die roeds was opge- \' staan. •Neen, gjj kunt hot niet vinden. Ik ben dadelijk
terug." Zjj klom mot drift don stellen ladder op, die
naar boven leidde, waar haar slaapkamer was. Toen zij uit het gezicht was, trad Oeorge op Mary toe, nam haar hand, eer zij dit verhinderen kon en duisterde haar toe, zich over haar heen buigende: •Mary, het is wel om uwentwil dat ik hier blijf. [Iet is m|j onmogeljjk van Hallam to scheiden... on do landstreek is toch niet zoo aanlokkend, en mijn gastheer is niet zoo boeiend." •Sir George!" prevelde Mary, terwjjl zjj oen stap
terug deinsde. »Ik vroeg niet zooveel vriendschap van u." Het woord was bits, toch werd er de bitsheid van getemperd, door den zachten toon waar- op hot werd uitgesproken. •Gy vraagt niets van mjj, en ik moet zooveel van
u vragen!" zeido hjj bedrukt. »Mary! kondet gjj in dit hart lezen, hoe go mcdeljjden mot mjj zoudt hebbon; want, Mary! ik bemin u, en ik bespeur, helaas! dat go mjj haat." •Sir! haten... heb ik u dat doen denken?" Moor
kon zjj niet uitbrengen; angstig staarde zjj naar bovon, naar do plaats waar moeder Anno vor- dwenen was. •Dus gjj haat mij niet? Dus zoudt ge misschien
wel vriendschap voor mjj kunnen bezitten, indien go mjj beter kendet ? — O, dat denkbeeld zou mjj ge- lukkig maken! 0 dikwerf to mogen zien, u te om- ringen met al wat de rjjkdom heorljjks hoeft te geven, u te doen genieten wat het leven schenken kan, elk verdriet van u af to weeren, elke vreugde te vcr- hoogen, Mary ! en u dan eindelijk te mogen toofluis- teren: kunt go mjj beminnen zoo als ik u bemin?... Vergeef mij: het vermetel woord is mjj weder ont- snapt. Ja ik bemin u, zooals ik nimmer beminde.... Gjj kunt mjj gelukkig en zalig maken als een God! Wat ik bezit leg ik als offer voor uwe voeten. And- woord mjj, lieve Mary! Zeg mjj wat gjj begeert, en zoo stout kan uwe fantazie niet zjjn, dat ik haar niet voldoe." Hjj had den arm om haar heengeslagen, en boog het hoofd tot haar over, altjjd meer tot haar over, en drukte, hoezeer zjj ook van hem terug week, een kus op hare lippen. Dat was to veel; zjj spande alle krachten in, stiet hem van zich, en plaatste de tafel tusschen zich en hem. Haar boezem zwoegdo; de blanke koon was gloeiend |
|||||||||||
|
• Dus gjj wantrouwt mij, dat grieft mjj. Ach, ik
scheen jegens u anders dan ik werkelijk was. Ja, gij moet mij wantrouwen. Zuster, zog mij niets meer! Ik wil Mary niet beangst maken, ik, die mjju leven voor haar zoude willen zetten." Mary geloofdo bijkans oog noch oor. Do man.
dien zjj wantrouwde, hoewel zij hem geen vernuft konde ontzeggen on hem gaarne hoorde spreken, die het ideaal van man, voor zoo verre zij hot nog had kunnen vormen, meer dan iemant verwezenlijkt had, die man zou een broeder der Gemeente zjjn. zou dus werkelijk haar vader kunnen en willen hei- pen. .! Zjj trad op hem too en reikte hem de hand, die hjj in de zjjue vatte en drukte, en wel zoo warm en teder, dat zij even als den vorigen dag bloosde en ondanks zich zelve uit de geesteljjke sfeer op de aarde nederdaalde. •Neen, zuster! ik verlang niets meer te weten...
het mocht mijne Mary beangstigen." Hij zeide mune Mary; de kennis was snol gemaakt, on zij dreigde nog sneller vertrouwelijk te worden... »Ge moet weten," vervolgde hjj, toon Mary dn hand, die hjj nog altjjd in de zjjnc wilde houden, terug had ge- trokken en zich een weinig verwijderd had: Ge moet weten, dat ik om do goede zaak een reis naar Schotland heb gedaan om den moed van do oude covenanters \') weder te doen herleven. Dit moest echter in hot diepste geheim geschieden, en daar- om heet ik nu voor ieder, ja zelfs voor u nog, George alleen. (ijj begrijpt hoe ik van het verbljjf op Hallam-Castte gruwo..." >Maar waarom het dan verlengd?" vroeg Mary
eenvoudig. «Mary, Mary, wolk een vraag! Voor do goede
xaak zal dat noodig zijn. Do Heer zal onze gebe- den verhooren en ons uit onze Babylonische bal- lingschap eindelijk verlossen!" zeido moeder Anno. •Mary is wel wreed jegens m|j. Misschien bl|jl\'
ik wel om harentwille, en leg ik mij om haar den omgang met de ruwe kavaliers van het kasteel zoo lang op." •En is het ook om mijnentwil, Sir! dat ge Mr.
Charles, den zoon van Sir Henry onder uw geleide naar Londen medencemt?" vroeg Mary, torwjjl zjj de ongeu neersloeg en het stuk katoen, dat voor haar lag, losrafeldo. •Mary! Maryl" herhaalde moeder Anne verwon-
derd. •Misschien doe ik dat óok om uwentwil, hoewel
ik dit niet aanvankelijk bedoelde. Ik meende er . onze zaak dienst mede te doon door een Digby modo tot de onzen to doon overgaan; maar om u dat alles uit te leggen, zou ik over staatkunde moeten gaan spreken, en tegenover u beiden noem ik dat oen doodzonde." |
|||||||||||
|
\') Hot Coronant, duur het Schotacho volk In 103» ptegtig
beEworen, had ton duel, do horvurindo loor naar Katvtyn unge- echunden en vrij van de Arminltohe richting, die In de EngoUcho koik veld wen, te bewarou. Hot Cuvenaut bereidde de Bepn- bliek voor. |
|||||||||||
|
MART HOLLIS.
|
|||||||||
|
128
|
|||||||||
|
purper geworden; de zachte blauwe oogon hadden
zich bjjkans verdonkerd tot ravenzwart. «Sirf bracht zij nogmaals uit, »gij beloedigt mjj."
Goorgc begreep blijkbaar do vrouw niet, dio hjj
tegenover zich zag. Zij was slechts een kind der natuur, en zelfs do kindoren dor beschaving hadden hem niet lang weerstand geboden. Deze zelfs was minder kind der natuur dan hij iu den aanvang vermoedde, daar zij de schuchtere speelde, maar toch niet angstig genoeg was, om den bijstand in te roepen die zoo nabjj was. Mary deed dit niet, omdat /.ij zich zelfs tegenover moeder Anne schaamde. Zoo zjj dien vreemdeling eens onrecht aandeed, zoo de stem van haar binnenste, die haar tegen hem tot opstand aanzette, eens onbillijk ware? Zij had zich nooit nog in zulk een toestand bevonden, zjj had nog nooit gevoeld, wat zij thands gevoelde.... en de tranen druppelden haar eensklaps langs do wangen. Georgo zag thands dat hij zich bedrogen had.
•Vergeef mij, Mary! O ik bon een ellendige! Droog die tranen! Ik kan zo niet zien vloeien, liefste!" sprak hy op zoeten toon. «Neon, ik had nog niet dat woord moeten uitspreken.... ik had u eerst moeten overtuigen van mijne liefde, en misschien dat ge u dan tot mij, die aan uwe knieën behoort, hadt noder- gobogen om mij op te heffen... Een enkel woord, Mary een enkel woord van vergiffenis!" Hij liet zich op een knie voor haar nedervallen,
en zorgde daarbjj de bevalligheid, waarmee hij het wist te doen, to doen opmerken. Eene, dio de waoreld meer kende, zou terstond hebben bespeurd dat hij voorzeker meermalen dio houding had aan- genomon. •Sta op, Sirl sta op! Wat zoude moeder Anno
denken als zjj u zoo zag? Ik heb u niets to vergeven. Ik wil geloovcn dat gij meendet wat gij hebt uit* gesproken... Ik moet eerljjk zjjn. Sir ! vergoot mij want... ik... kan niet voor u zijn wat go weuscht." iDus bemint ge een ander?\'\' vroeg hij snel.
»Sir! welk recht hebt go tot deze vraag?" hernam
zij mot eene waardigheid, dio bljjk gaf dat zjj zich zelve geheel meester was geworden. •Mot hot recht dat mjjnc liefde mjj geeft. Gij bo-
mint en het valt niet moeioljjk to gissen wien. Het zal wel geou boer van achter don ploogzjjn, cnwio anders dan...? «Sir! laat hot hart van oen arm meisjea voor u
to nietig zjjn, om er een blik in te werpen. Het zou de moeite niet loonen..." Doze woorden, mot convoud uitgesproken, hadden moer indruk op hem dan de scherpste aanmerking; zo hadden echter niet den invloed, dien Mary wenschte, want zo doden haar, dio ze zoo zacht on schuchter uitsprak, schooner zjjn in zjjn oog dan ooit. Wellicht had hjj nogmaals eeno poging gewaagd, om haar van zjjn liefde to spreken, indien Anno niet eindelijk op den ladder weder zichtbaar ware geworden. Zjj bracht na vool zoekens eindeljjk het dierbare booksken medo, dat zjj Goorgo overreikte. Dozo betuigde zjjno orkento- lijkheid voor hare zorg; het geschenk was hom to |
welkomer, omdat hij behoefte had zich hier op aarde
te vergeten, en verstrooiing te zoeken, in do dingen die niet van dozo waereld waren. «Verstrooiing? Het zal wel vertroosting
zijn wat ge bedoelt, broeder! Eu wat het vergoten van zich zelvcn aangaat, dat werkt de wedergeboorte on eene waarachtige bekeering nooit. Juist loert inou zich gevoelen, en wel verbrijzeld gevoelen," merkte Anno met heiligen ernst aan. »Gij kunt geluk hebben, zuster! En wellicht beoft
uw geschenk dan ook hot uitwerksel dat gjj bedoelt. Voor hot oogonblik echter kan ik slechts weuschen do waoreld en mjj zelveu te mogen vergoten." Het gesprek werd pjjnbjk voor Mary. Er scheen
zoo veel natuurlijks in dieu wensch, er schoon zoo veel waarheid in de wijze, waarop hij zich jegens moeder Anne gedroeg, dat het denkbeeld, in do laatste oogonblikkon weder bij haar opgekomen, dat do lichtzinnige maar bevallige kavalior van gister tegenover haar beiden de rol van huichelaar spoelde, verdween. Zij begon to golooven aan de opreeht- lioid zjjner liefde, dio zjj had versmaad, dio zjj nimmer had weuschen to vernemen; zjj verlangde hem niet meer te behoeven aan te zien, hem, dien zjj had moeten tertigstooten. Up onverwachte wjjzo zou er een einde komen aan hun gesprek. Do deur ging open, en Jakob Hollis trad binnen. Hij fronsdo do wenkbrauw, toon hjj Goorgo zag, bcandwoorddo even diens groet en trad toen op Mary en Anno toe. «Broeder!" zeidc do laatste lot Jakob, «ook dozo
is een van de onzen." «Een lid der Gemeente, hoewel oen onwaardige,"
merkte Goorgo aan, dio zich zelven niet kon ver- klaren, waarom hjj don blik van dien man niot Icon verdragon on zich beklemd gevoelde in diens l>jjzijn. •Sir, gelooft go waarlijkaan uwe onwaardigheid?\'\'
vroeg Jakob scherp. «Moor dan ooit. Hoc zou men zich niot gering
loeren schatten in dozo waoreld van reinheid on eenvoud." «Wjj zjjn allon vloosch, on wat uit vleesch geboren
is, is onrein... Eenvoudig! Ja ik vermoed, dat gij aan onze e e n v o u d i g h o i d gelooft," hernam Jakob. «Ik geloof niets wat u beloedigon kan," zoido Goorge,
die waarlijk niot wist wat hjj zeggen zoude. »Eon oprecht goloof richt zich daarnaar niot.
Maar mag ik do aanleiding weten van uw bozook in doze hut?" •Mijn verlangen om u mijn dank te betuigen voor
don mjj vorlccndon bjjstand. Zondor u had ik aan de grootste govaren kunnen blootgesteld zjjn. Ik heb u wellicht mijn loven to danken, en mijne or- keutelijkheid...\'\' «Spaar dio, Sir I Hot was duister! Dus kon ik
niet weten wien ik op hot rechte pad wildo brengen. Ik vervulde alzoo alleen oen plicht als monseh....\'\' «Laat ik mjj dau als mensen jegens u verplicht
gevoelen, on u mogen vragen of ik u oen wederdienst bewyzen kan." «Misschien." Hjj wondde zich tot Mary on Anno
|
||||||||
|
• MARY HOLLIS.
|
||||||||||||
|
lL\'ll
|
||||||||||||
|
wie hy ceuigo bezigheden opdroeg; de eerste zelfs
sloeg een mantel om, en haastte zich met eenig brood on melk naar een der verst afliggeudo hutten, waar armen woonden, nog armer dau z[j. Toen zjj heen ging waagde üeorgo het niet ceu enkel woord te spreken, zoozeer was hy onder den invloed van dien starren, bitsen, scherpen man. Toen beiden alleen waren, bleef dio man hem
eeuige oogeublikken aanstaren; het gelaat werd strakkor en strakker, do blik scherper eu scliorper, zoo dat George zich gedrongen gevoelde te spreken en de stilte te breken. >lk kan u misschien een wederdienst bewijzen, zeidet gjj. Welke verlangt ge van my?" •Niet de dieast die ge myu kind wildot bewijzen.
Ik geloof, dat de Heere niet voor u het woord sprak: •wees oprecht gelyk do Juivo," en gü naar Zyne opvatting het adderengebroedsol meer geiyken zondt. Myne dochter begreep niet de woorden, die gü tot haar richttet, en die zy my niet mocht mededeelen. Ik kan die woorden begrijpen, maar niet, dat gü my zoo onnoozel dacht, naar het gefluit des vogelaars te luisteren ou my te doen bewegen, myu lief kind in uw strikuet te doen vaugeu. Gelukkig voor u, dat zy u niet kondc begrypen, want had zy begrepen hoe Satan haar verzocht, zij zou in iedcreu boer van den jongsten tot den oudsten een verdediger, en gy een aanvaller hebbeu gevonden." • Wat heb ik gezegd, dat my veroordeelt, zulk
een boetpredikatie te oudergaaul" rifjf George on- geduldig en oeuigermate hooghartig uit. »lk wilde uwe dochter uit dit moeras redden, eu u in een kring verplaatsen waar do arbeid minder gevaarlijk en »eker genoegelyker zoude Ego," •Sinds wanneer vergat George Yilliers, Hertog
van BucUingham, de reinheid te bezoedelen en het ongeluk te beschimpen?" zeido Hollis met kracht. George verbleekte ; onwillekeurig voelde de rech-
terhand in do linkerzijde, waar hy gewoon was het zwaard of het nog sicrlyker en oven scherp dolkmes te voeren. •Gy doet wel, de hand te doen zoeken naar eeu
wapen, zoodra gy uw naam hoort noemcu; een naam, dio een veivlooking is voorgants Engeland, eu by het vernemen waarvan Gods heiligen zich ufkcereu met afschuw," zeido Hollis met krucht, maar zouder dut de toorn hem bleek te overheereu. •Het is meer dan genoeg, meester!" hernam de
ander, wiens lippen beefden eu wiens bleek geluat nog bleokor scheen te worden. »lk bevroed niet, welko kunsten de vroomheid on kwozelary hebbeu gebezigd, om te ontdekken wat ik geheim wilde doen blijven. Ik dacht, man, dat gij misschien grof en onbeschoft tegen een nedcrigeu onbekende hadt durven zyu, maar dat ge eeu anderen toon zoudt hebben aangeslagen tegen den Hertog vau Uuckiug- ham, die u het hoofd voor de voeten kan doen leggen, als hy wil, en, by Godl indien ge niet nederig verschooning vraagt, dan zal hij willen..." •Verontreinig den naam des Heorcn niet door
dien aan te roepen anders dan tot aanbidding. Ik |
||||||||||||
|
vrees uw tooru niet, al weet ik ook dat uwer de macht
is, ginder in het broeinest van alle ongerechtig- heid. Ik heb uwen vader niet gevreesd, die nog machtiger was dan gy, daar hij de geliefkoosde slaaf was van eeu machtiger tyrau nog dau uw meester is. Zie, welk een herinnering die man my heeft nagelaten." dit zeggende nam hij het mutsjeu af, dat gewoonlijk het hoofd dekte, zocdat de ouder- vonden afschuwclyke verminking zichtbaar werd. •l)e Sterrekamer luisterde uaar het bevel uws vaders, zoo als zij luisterde uaar de stem van ioderen Ama- lekiet. God de Heer verlaat de zijnen niet, en de laatste der rechters zag ik vallen in oueere... En nu..! De vader verminkte deu vader, de zoon vervolgt de dochter; gene kou alleen het lichaam deren, deze wil teveus de ziel verderven. Vreest gij het lot niet uws vaders? Myu kind te willen heeuvoerou naar Loudeu; zondige begeerten in huur hart te doen ontstaan; haar uit het 1\'aradijs te doen ver- jagen waar zy nog mocht wonen? Gy ndderenge- broedseis, gij geveinsden! Is het nog niet genoeg, dat gy de Geiueeute des Heereu vervolgt eu verdrukt, dut gy het volk Gods vertrapt eu de dienaren des tempels opjaagt als het sohadolyk veldgedierte ? Is het niet genoeg, dat ik ticu jaren lang als een vogelvry-verklaarde rondzwerf, huis eu hof moest verlaten? Moet mij uu nog ouk mijn eeuig eigendom worden ontroofd, mijn kiud, tusscheu wie eu de zondige waereld ik eeu klove zocht te graven, zóo wyd, dat niemaut huur zou kannen overschryden, uiemaut dau allecu de overste der duivelen, dun alleen een Buekingkuin... 1" Hollis hield de vuisten krampachtig gesloten; al de zenuwen van dien man bewogen zich; het anders koude eu strakke gelaat werd vreeselyk iu zyne uitdrukkingen, afschuwelyk zelfs door de verminking die het had oudergaan. Iiuckingham hud deu tyd gehad om te berekenen met wie hy te doeu had; had tyd geluid om te ontwaren, dat eeu der oud-gedieudeu vau Cromwell tegen over hem stoud, eeu der muuueu vau staal, omhangen met het pantser der dogmaas, gewapend met het tweesnijdend zwaard der dweeperg. Toch voelde hy zich het bloed koken al beving hem ook de vrees; toch wist hy, dat dio man iu zyne hand was, en dut hy dien trotschen bedelaar vernietigen kon. Zyu opzet met Mary wus ten deele ontdekt; zachtheid en vloiory kouden niet meer helpen, alleen kracht kou dien dolzinnige misschien nog tot staan brengen en hem eerbied inboezemen. Duurom deed hy oen stap vooruit op Hollis toe, dio echter niet deinsde, eu zeide hy hem zoo koud mogelyk, maar toch met ceu van aaudoening trillende stem\' «gy zyt minder dau een wilde, die iu zyu eigen huis deu I gast niet zoude wagen te deren; maar ik wil mij
dwingen te gelooveu, dat ik my vergis en dat go eeu krank/innige zyt, dieu men schudeloos maakt door hem te ketenen, of... dien men verschoont indien hy bedaard is. (j y\'hebt deu Hertog van lluc- kingham beleedigd, maar hy zal u vergeven; hy staat te hoog om het jegens u niet gemakkelijk te . kunnen."\' Het lag niet in het charakter vau dien
|
||||||||||||
|
II.
|
||||||||||||
|
"
|
||||||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
130
|
|||||||||
|
van het oog was ongewoon zacht on de stem klonk
zelfs week toen hij haar influisterde: «Mary! ont- wyk den vreemde! Ontvang hem niet meer iu deze teute, waar Jaël met nagel en hamer op den hoofd- man der oubcsnedeneu wacht." Hy kuste haar op het voorhoofd on trad iu het aangrenzend vertrek. Daar bad hy of God de Heer zijn geest wilde ver- lichten, waarna hy zyn bybel deed openvallen. Hy las Richteren V: 12. Waak op, waak op, Delwra, waak op, spreek een lied! maak u op, Barak, en leid uwe gevangenen gevangen, gij zone Abiuoams." God de Heer had gesproken on hem gezegd, waar- over hy dien avoud tot de Gemeouto spreken zou. XI.
Toen George op het kasteel was terug gekeerd,
vond hij Sir Ilcnry uog altijd in dezelfde slechto luim. Bij zijn verschynen echter klaarde de be- wolkte hemel op en scheen de zou te zullen door- breken. Het was nog vroeg genoeg om naar de kaatsbaan te gaan of het werpbord door deu Ka- pollaan to doen halen, en reeds was Sir Ilenry ge- reed het bevel daartoe te geven, toen George hem even wenkte naar een ander vertrek te volgen, waar beiden lang en zeer heftig spraken, eu Dick Wharton na eenige oogeublikken mode opontboden werd. Het gold dan ook niet minder dan een on- derstelde samenkomst van nou-konformistcu, waarop de onlaugs uitgevaardigde wet de scherpste en strengste straffen had gesteld. Sir Ilenry, die hen haatte met een vrecselykon haat, maar dit altijd meer met het woord dan met de daad toonde, had dikwijls vermoed, dat er dergelyke samenkomsten gehouden werden, dio hy, als magistraat, geroopon ware geweest to verstoren. Maar had zich ook al in dat binnenste niet eene stem verheven dio voor die uverdoemde afvalligen" sprak, had hij ook al niet van nature een afkeer gehad van dogma- tischc geschillen, hy zou toch met zyn weinig diplo- matischeu takt deu vyand nooit hebben verrast, daar deze, zoo als wy woteu, wel geen bondgenoot, maar toch een holper had iu don persoon des Kapcllaans. George, dio dit wol niet vermoedde, maar er toch van overtuigd was, dat de nou-konformisten nooit op heeterdaad waren betrapt door de zachtziunig* heid van Sir Ilenry, maakte daarvan een niet on- handig gebruik door zyn gastheer, wiens lippen overvloeiden van gehechtheid aan do Bisschopskerk en Zyne Majesteit, te doen begrypen, dat zyne zachtheid en nalatigheid op dat punt hem minstens verdacht zouden maken, eu hot doel, dat de Digby\'s voor oogeu hielden, niet zouden doen bereiken. Iljj vorderde hom als vrederechter op, om de wetten des lands to doou naleven, en eischte, ja beval, toen Sir Ilenry hom verzekerde dat hjj op uieuiant van zyn onderhoorigen en slechts op don adel in den omtrek, mot wiou hij uict te doen wildo hob- ben, kondo rekenen, naar liet nahyliggeude York te schrijven en van daar eenige dragonders te out* |
|||||||||
|
man, om lang oen hoogou eu waardigea toon te
kunnen voeren en zich te onthouden van dat sar- kasme, dat zijn Heer en Meester zoo gaarne on z[jne pairs zoo noode verdroegen ; hier was ziju sarkasme snydeud eu marteleud. «bovendien, oude! is uw dochter te lief on te rjjk ia bekoorlijkheden, om niet uwe grofheid on ellendigheid te doen vergeten." Hollis sprong op hem toe en lei de beenigc en
nog altoos krachtige hand op zjjn schouder. «On- besnedene van harte, gü zjjt in de tent van Jaël en gjj waagt te slapen..! Indien God de Heer eens wilde, dat de vijand Zjjner uitverkorenen door mijne handen viel en IIjj u daarom op mijn weg plaat- ste...!" Hy staarde Buckingham aan, die werkelijk verschrokken zich van de greep dier hand, maar to vergeefs, zocht to ontslaan. De blik dier zwer- veude oogeu hadden zich op éen punt gevestigd, en staarde strak en star, terwyl de bleek geworden lippen prevelden: «Indien do Heore God bet wilde.... Indien Hij wilde en ik den Kanuaniet doodde! Heere God! geef my een toeken van Uwen heiligen wil!... Noen," zeido hjj ten laatste, terwijl bjj hem met kracht van zich afstiet, «nóg wil do Heere het niet.. Ga van my en overschrijd dozen drempel nimmer weder: zoo ik u hier woder ontmoet, dan zal dat njy een teeken zjjn dat de Heere wil dat gij valt. Ga, zeg ik u I" Buckingham waagde geen woord meer te uiten;
hjj, ongewapende, had werkelijk voor zyn leven ge- vreesd, en haastte zich dan ook den razenden te ontsnappen. Toen hü zich in veiligheid wist eu bekoeld was door den altjjd nog necrvallendon regen, voelde hjj den wrok levendiger dan straks in zyn hart. Hjj was als een vagebond weggejaagd eu als een houd bedreigd eu beschimpt, Wraak, felle wraak zou lijj nemen, en by dio wraak tevens de begeerte bevredigen, dio vuriger dan ooit in zjjn binnenste ontbrandde. Mury, de schooue Mary, nog verleide» lyker in hare reinheid, nog bevalliger in hare maag- dcljjkc schuchterheid, nog aantrekkelijker door hare verstandelijke ontwikkeling, schoon deze den strijd zwaar en do zogc ïnocieljjk maakte, dio Mary zou hem toebebooreu zoolang hot hem goed dacht. Hollis bleef uog een poos alleen achter; hoo lang,
dat wist liij zelf niet, daar hjj, in het gebed verdiept eu geheel van bet aardsche afgedwaald, door moeder Anne gevonden werd, die zich wel wachtte hem te storen. Toen hy tot het ondermaanschc weder neer- daalde, was hjj kalm als altijd; hjj sprak geen woord van het gebeurde of van de ontdekking van den naam des onbekenden, eene ontdekking, die hy ge- maakt had alleen door zjjn ambt, dat hem iu aan- rakiug bracht met al de hutten in deu omtrek, meest bewoond door geloofsverwanten die hem als horder erkenden, eu dio bekend waren met Willie, deu marskramer, wiens verhouding tot Jack» bende reeds daaruit afgeleid kon worden, dat hy den buit gemaaktcu ring met het naamcyfer der Buckinghams had gezien. Toen Mary thuis kwam, keerde hij zich tot haar
eu deed hy haar naast zich ucderzitten. Du blik |
|||||||||
|
181
|
|||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
bieden. Sir Henry zocht weder een uitvlucht, toen
hjj verzekerde, niets van de plaats der bijeenkomst te weten, zoodat hjj vreezen moest het krijgsvolk voor niets te zullen laten overkomen, hetgeen de Lord-Luitenant hem niet alleen euvel zou duiden, maar ook zou doen betalen, en hij, vrederechter, die nooit nog een shilling van zijne Majesteit gezien had, was daar niet op gesteld. Dick, die dat hoorde, stelde hem echter gorust en verzekerde hem dat de plaats bekend was. Hij bad dien morgen voor Sir George eenigo boodschappen moeten doen: hy was by Hallam-moore uitgekomen achter de schuur van zekeren Kiddy en had daar »een stekelvarken" in de gedaante van een man ontmoet, die, naar hem gezegd werd, Hollis heette en algemeen door- ging voor een prediker. George kon zich niet weerhouden te glimlachen
en maakte de opmerking, — waarbij zjjn gast\'jeer grimmig werd, — dat de schuur, tot do preek bo- stemd, waarschijnlijk dio was, waarvoor reparatie gevraagd en door den landheer toegezegd was. Het tochtte er don rondkoppen zeker to veel, en daarom wilden zy\', voor rekening van de tegenpartij, de ga- ten laten dichtstoppen, om don reeds zoo stuggen nek niet nog styver en stugger te doen worden. Sir Henry werd geprikkeld en gaf toe. Hy schreef de requizitie in den vereischten vorm en wilde die door een zyuor bedienden doen bezorgen, maar voor hy zjjn voornemen konde uitvoeren, ontnam George hem het papier on gaf het aan Dick, dien hjj beval het bcSto paard uit te zooken, dadelyk op te stygon en naar York te rennen. Sir Henry, do alleen- heerscher, voor zoo ver hy zelf wist, in zyn eigen buis, zag zyn gast, die over zyn eigendom beschikte, j vreemd aan. »\\Yel verdoemd, Sir! ik ben een vrjj ] man, en een vrjj man is meester in zyn huis, en al kwam zelfs Zjjnc Majesteit..." »Gjj hebt gelyk!" zeido George, die bier bewees
dat hjj zyn volk kende en eerbiedigde, want hy nam het papier uit Dicks handen en gaf het Sir Heury terug. «Beschik er zelf over; maar de re- quizitio moet tjjdig to York en door een vertrouwd persoon worden aangebracht." »Als gy, uit Londen, onze rechten maar erkent!"
hernam Sir Henry in de beste luim en het papier Dick \\Yharton ter hand stellend, «daar, kacrel! hebt ge het terug; ik belast je met do tyding; noem \' Nelly van stal; het is do beste, hoor!" Dick wierp een wanhopigen blik op de keukon,
die hjj voorby giug, on waar hy een heerlijk ree- bout aan hot spit zag. Hy zou er niets of weinig van genieten, want terwy\'1 zyn heer en meester zicli to goed deed, zou hy door Nelly naar York wor- dn gedragen, ouder het genot van den meer dan [ kooien regen, hetgeen zeer wysgeerige overdenkin- gen over de onrechtvaardige lotsbcdeeling der ver- schillende nieuselien bjj hem doed ontstaan, daar hy de plaats van zyn meester en dozo do zyno zeor goed, zouder dat iemaut het merkeu zoude, had kunnen innemen. ^Vat i» er toch gaande, Sir?-\' vroeg Charles na
|
|||||||||
|
het middagmaal aan George. «Yader is zoo noêr-
gedrukt of bij mot loêgo weitascb van de jacht terug kwam. Toon ik vroeg wat hem deerde word ik afgewezen met de woorden, »dat bet staatszaken waren!" «Dat zijn bet ook, Charles! \\Vc gaan morgen
ochtend waarschijnlijk heen. Laat alles gereed zjjn." «Zoo spoedig? En gy hadt gisteren in het ge-
heel geen haast? Hebt gij Mary dan niets meer to vertellen, Sir?" •Hoe nu, knaap?" riep bij toornig uit. Hy dacht
bespot te worden door den jonkman, dien hij als zijn gelukkigen medeminnaar begon te haten, maar het gelaat van den knaap vertoonde geene uitdruk- king van spotternij: «Gy kent die deerne goed, zeer goed? Biecht eens op, mjjn jongen! Gy zjjt dikwyls bij haar?" «Zeker! sedert jaren ken ik haar. Ik heb baar
lief, Sir!" «Zoo\'n boerendeerne!" riep hjj schamper lachcn-
do uit. «Het wordt tjjd dat gij dit land verlaat, waut gjj zoudt in staat zyn, om ook holsblokken aan to doen, zoo als zy zo by haar werk draagt. Arme jongen! moot dio boerin Lady Digby wor- den?" «Daaraan heb ik nooit gedacht. Toch is het een
lief meisjen. Jammer dat ze zoo laag geboren is, Sirl Evenwel zoude niemant hot vermoeden, want zo is gants anders als de anderen... Zjj is tier als koningin Bossy \'), ja nog voornamer dan mjjue moe- der. Zy weet zeer goed wat een edelman is en wees my daarom ook op u ... Zjj heeft u gister van nabjj gagcslagen." «Zoo, mjjn vriend? Hot kind schynt nog al opon-
hartig___ Zjj heeft zeker dikwyls van my ge- sproken ?\'\' Charles zweeg. Hy kon de waarheid niet zcg-
gen, en hy waagdo hot niet een leugen uit te spre- ken en de vraag ontkennend te beandwoorden. «Och, die hoerenkinderen brengt men nog al ver
met een lintjen voor het keursljjf of met een ver- gulden naald in het kapsel," zeide George. Hjj keerdo zich af en liet Charles achter, bedroefd
en vertoornd tevens. George sprak van Mary op een toon dio hom griefde; toch kon hy niet ont- keunen, dat er veel waarheid in die woorden school. Het beeld van Mary was door dien overmoedigen vreemde verminkt, en hy kon of wilde zelfs niet den schuldige er voor straffen. Een boerendeern, ja dat was zjj! Een boorendoerno Lady Digby! Het was to grof.... Toch scheen George zolf niet ongevoelig voor die boerendeerne, dio — hjj go- voelde er wrevel over — hem maar te veel aan- dacht schonk. Wat hem deerde, wat hy wilde, de jonkman wist het niet; maar or was droefheid in zyn binnenste en wrevel in zyn hart. Het was ecu ongelukkige dag voor Sir Henry I
Bezwaard met do zorg die wij konnen en dio hem immer zwaarder en zwaarder begon te wegen, hoe I) Elluboth.
|
|||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
||||||||||
|
183
|
||||||||||
|
moor do avond naderde; door Lady Digby getroost
op eeno wjjzo dio hem de plichtsvci vulling nog zwaarder maakte, had hij gehoopt hulp en bijstand te zullen vinden bij zijn gast, die de oorzaak van alles was. En de gast was weder verdwenen! Eer hjj het wist was George de valbrug weder overgc- gaan, zonder tegen iemant iets te zeggen. Lady Digby deed hem daarbjj opmeiken, dat dit reeds de tweede maal op een dag was, dat de gast, dien zij liefderijk hadden opgenomen, van hen afdwaalde, en dat ook zjjn dienaar, de zonderlinge kwant, die altijd dubbel zag, dien morgen mede in alle stilte was heen geslopen en bjj zijne terugkomst dadelijk naar zijn heer had gevraagd. De eerwaardige Lady gaf verder niet onduidelijk te kennen dat, indien zjj niet zoo zeker van het tegendeel overtuigd was, zj beide vreemden voor struikroovers zoude houden, en iu ieder geval maar wilde, dat het vertrek spoe- dig plaats had. Waarheen ging George thands? Zeker verdor
dan van morgen, want hjj liet zijn paard zadelen eu spoedde zich in galop voort. 11 y kon nog niet lang gereden hebben, toen hij Charles inhaalde, die op den weg naar het huis van Hollis seheeu te zjjn; want tieorge groette hem met de hand en riep hem lachend toe; tVeel geluk bij do deerne. Groet Mylady Digby aan de waschtobbo!\' Bjj het draaien van den weg zag hjj even om eu bemerkte hjj tot zijne bljjdwhap, dat de woorden den noodigeu in- druk hadden gemaakt, daar Charles terugkeerde. De jonkman was op weg gegaan om van Mary af- scheid to nemen, maar op dit oogenbiik was het hem onmogeljjk geworden. Vreemd was het! Als zjjno moeder Mary beschimpte, dan steeg hem het bloed naar het aangezicht, dan verdedigde hij haar, dan werd haar beeld te schooucr eu reiner; en als die vreemde het deed, dau waagde hij g.;eue vnr- dediging. De schimp van Georges lippen veroor- zaakte eene gemengde aaudoening van vreugde en droefheid beide. Hjj zou niets liever willen vor- uemen, dan dat Mary door George niet geacht werd, zoo slechts niet te gcljjkcr tjjd diens minachting haar iu zyue oogen verkleinde. Lady Digby stond uiet hooger dan Mary, maar Sir George was een edelman van hot hof Zjjuer Majesteit. Dezo reed altijd door. liet was dezelfdo weg
dien hjj dien morgen met Sir Henry had afgelegd. Toen hjj bij Kiddys woning aankwam, wendde hn even het hoofd naar de bouwvallige schuur, waar naar alle waarschijnlijkheid de geheime godsdienst* oefeningen plaats hadden. »Onverbeterlijke dwazen 1" prevelde hjj, on Georgo
Villiers, Hertog van Buekingham, had gelijk. Met zjjuc denkbeelden aangaande God en gods-
dieust, aangaande zedelijkheid eu geweten, of liever 1\'Ü zjjn gemis aau bepaalde denkbeelden ten dien aanzien, moest hem do hardnekkigheid der ellen- digen, die leven en vrjjheid op het spel zetten, om God naar hunne overtuiging te dienen, wel als dwaasheid eu onzinnigheid voorkomen. Hjj was de schuur echter reeds lang voorbjj cu bevond zich op |
do onafzienbare hoide. IIjj poosdo een oogenbiik
eu staarde in het rond. Diek had hem gesproken van een hut, uit plaggen gebouwd, die tot toevlucht diende voor do schaaphoeders b\'ij storm of onweer. Iiy zag haar eiudelijk in de verte en reed er heen. Bij de opening stond een man; misschien waren er nog meer daar binnen, en orn dat te weten reed hjj om de hut heen eer hjj er naar toe stapte. Zjjn achterdocht bleek echter ongegrond eu weldra stond hjj voor een wachtende, iu wien wjj Jack Keinble, bijgenaamd Roodeu Jack, herkennen. Deze groette even en wenkte hem binnen te komen. • Nergens kan ik mjjn paard vastbinden, ik zal
er dus op bljjven. Wjj kunnen hier samen spreken. Mjjn dienaar verzocht u hier te komen." •Ja."
•Heeft hjj ii gezegd waarom ?"
• Wist hjj het dau\'r"
•Gedeelteljjk. Gjj hebt iu last gekregen nadere
kennis met nijj te maken." •Niemant heeft het recht nijj een last te geven,
zelfs niet do Hertog van Duekingham." •Ik weet, dat gjj mij kent eu ook dat ge mij
zoekt. Ge wildot zekerheid eu maaktet u door een behendigheid van mjjn ring meester. Waarom zoekt ge mjjV" • Dat is miju geheim."
•Gjj hebt uijju dienaar uitgehoord, niet alleen
naar deu weg dien ik gegaan beu — dien koudet go alleen willen kennen, om u te verzekeren dat ik de bedoelde persoon was — maar ook naar den weg dien ik nog gaan moet. Ge hebt zekere voor- uemens, die go uiet uit u zolven hebt opgevat: want, wat zou iu dat geval mjjn naam cu rang u aangaanV Een reiziger is altijd een eend, dio bjj het veerenplukken eerst vet of mager blijkt. Bovendien niemant dau de Loudcusche vrienden weten van mijn reis en zelfs weinige hunner van mijn reisweg. Gjj hebt dus uauwjjziugeu ontvangen." •Misschien."
• Van wien of liever van wieV"
•Zoo, is er een vrouw iu het spel?" eu by dio
vraag kwam er oven een glimlach op dat gezicht eu lichtte hjj de oogleden wat hooger op, zoodat de slimme oogblik duidelijker werd. •Waarom niet?" vroeg Buckiiighain luchtig. «De
vrouwen regeereu do mannen eu de mannen de waoreld. Ik heb er zoo menig een gehad, wier liefde iu haat is verkoord. Maar, vriend! go doet u zoo geheimzinnig voor, dat ik haast geloof dat ge niets weet. Toch zou het uw belang zjjn mij het tegendeel te doen onderstellen, want dau zou ik het iu m jj u belang achten u óok iets te ver- trouwen, wat u geld iu den zak zoude tooveren. Gjj kunt nijj met uwe bende overvallen, altjjd ou- dorsteld dut ik, uu ik iets van uwe gojdo voorue- meus gemerkt heb, nijj niet door ecuige vau de •Blaauwe Oxibrdors" \') laat begeleiden; muur zoo |
|||||||||
|
xj £.ii j\'-jjiwtui vuuiictiu dcieu tyü ujigeiiclii.
|
||||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||||
|
13?
|
|||||||||||
|
ik u het genoegen gunde mij uit te schudden of
wel te vermoorden, dan zoudt pe niet meer ver- dienen dan de weinipe puinjes, die ik bij mij heb en den prijs dien men u in Londen heeft beloofd. Dien prijs kunt «o toch verdienen, daar po in het bezit van mjjn rinp zjjt en dien aan uw lastgever of geefster, vóór dut ik te Londen aankom, kunt vertoonen..." •Goed bedacht Go zoudt waard wezen een der
onzen to zijn. Maar ge vergeet iets... ik kan dat alles doen en u tóch niets vertellen." •Ik geloof dat pij iets verpeet, slimme kameraad!
Ik op mjjne beurt zou dan zwjjgen en u geen peuny laten verdienen." •Wat ik verdien is zeker; wat ik nop verdienen
moet is het niet. Goedo reis en behouden aat- komst." •Gjj wilt mjj vrees aanjagen, maar dat paat niet
zoo spoedip, vriendlief! Prie honderd pond zijn er meê «remoeid." •Welnu, als pc die besteden wilt, dan zal ik ze
wol krjjgcn. want... gij lu\'bt mij noodig." •Vervloekt pnlgenaas!" bromde Buckinpham. »Ik
geloof dat gjj mij meer noodig hebt dan ik u. Een letter schrift van mij en de dragonders Zjjner Ma- jesteit komen uit York op do bende van Rooden Jack af." •Gij begint te dreigen?... Als ik mij niet tot u
aangetrokken voelde, zeker door een groote over- eenkomst van hoedanigheden, dan zou ik u den rug toekeeren. Po dragonders Zijner Majesteit! Misschien hebben ze wel een halfjaar soldjj te goed. die ze van ons zouden kunnen krjjgen, maar van Zjine Majesteit niet. Ze liepen tot ons over! Gjj dreigt? Po Hertog van Buckingham is misschien machtig in zjjn slaapkamer, maar daar buiten be- tcekent hij juist niet veel!" • Onbeschaamde vileyn!" riep Buckingham, zijn
drift niet langer meester, uit. •Uwo Oenado beware dio woorden voor de edel-
lieden Zijner Majesteit," hernam Jack. »Wjj, mees- terg van \'s Konings wegen, hcblxm óok ons punt van eer. Maar laat ons eindigen. Gjj hebt mjj noodig en wilt mij. onder do noodipo waarborgen voor de stipte voldoening van uwen wensch. drie honderd pond geven... Het is goed betaald, maar zeker ook halsbrekend werk. Voor den dag er mede; want hot begint te schemeren, hetgeen wil zopgen dat onze dag aanbreekt." Buckingham wei- feldc. Jack bemerkte het, keerde zich zonder een woord meer te spreken om en verwijderde zich. Buckingham liet hom oen wjjlo gaan, in do zekere verwachting dat Jack terug zoude komen, voor het minst het hoofd omwenden, maar niets van hetgeen hjj hoopte pebeurdo; Jack bleef bedaard voortgaan. Peze bleek gelijk gehad te hebben zich noodig te gelooven, want do ander gaf zijn paard de sporen en was hem weder op zjjde. »Gjj zjjt een koele, vast- beraden, verstandige schurk en daarom bruikbaar." Jack lichtte even zyn hoed af en andwoordde
spottend • |
|||||||||||
|
•Ik sprak straks van overeenkomst in hoodanig-
heden, dus..." •Ge maakt duchtig gebruik van uw macht, vle-
gel! het Is thands wél zoo. Gjj kent mijn dienaar...?" •Pien slimmert, waar men niets uit kan krijgen?"
vroeg Jack schertsend. •Ik merk dat gjj hem kent: hjj geljikt u echter
meer dan gij denkt. Welaan, die man. Piek Whnrton, zal morgen of overmorgen iemant aanwijzen, die orjj ongemerkt, zoo zachtzinnig mogelijk naar Londen moet begeleiden. Er zal weinig weêr- stand worden golioden. en van wapenen map er geen gebruik worden gemaakt. Het geld voor het huren van een rijtuig zal Piek u geven." •Ik kan haar — want gjj bedoelt een deerne —
niet verder dan tot Leicester brengen; daar eindigt mjjn gebied." •Maar daar begint gewis liet gebied van een ander,
van een broeder: aan dezen doet go Piek en de schoone, die men als man moet vermommen, over." •En de drie honderd pond ?"
•Wordt u bij de levering te Londen uitbetaald.
Ojj hebt daar immers uwe agenten even als de heeren ginder zo hier hebben ? Zoo is het ook trepaan wat mjjn persoon betreft, zoodat pij eipenljjk niet weet voor wie gjj werkt, wanneer go mjj straks in het zand doet bjjten. Heb ik het niet geraden, meester? Gij woudt straks niets zeggen, maar gjj weet ook niets." •Wie geeft mij to Leicester zekerheid van mjjn
geld?" •Op welke wijzo zjjt ge zeker dat go den op mjjn
hoofd gestelden prijs krijgt?" •Vraagt go weder naar don weg, dien ik toch
niet zal wijzen? Want ik gaf mjjn woord on dat is heilig. Het staat niet gelijk, als I\'we Genade zich maar eens bedenkt. Ik ben zeker van mijne broeders, maar nog niet van u." •Wol verplicht voor do onderscheiding. Po waar
behoeft niet geleverd to worden dan tegen betaling. Piek geeft u te Leicester veertig pond op rekeninp, en hjj overkomst der schoone, in den omtrek van Londen, worden do overige twee honderd zestig uitbotaald." •Ik neem hot aan, want alles wel bedacht, zjjt
gjj in mjjne handen!" zeide Jack, na eenig nadenken. •Uw dienaar kan mjj hier vinden, morgen middag. Goede reis!" Hjj stak Buckingham do hand toe; dezo weifelde die aan to nomen. «Vat haar," ver- volpde Jack, «Wie mijn hand heeft gedrukt is veilig, en do reis is nog lang." Po Hertog van Buckingham gaf Rooden Jack do
fijne en blanko hand. |
|||||||||||
|
XIII.
|
|||||||||||
|
Po morgen was aangebroken, schoon hctooggo-
neigd zou zjjn to ontkennen wat het gehoor door de Fricsche klok in den gang van het kasteel Hallara • Castlo werd aangekondigd. Met moeite drongen do |
|||||||||||
|
131 MARY HOLLIS.
|
|||||||
|
sciniinsclie stralen der winterzon door do dikke wolken
en den nog dikkeren mist, die over de akkers walmde, en het uitzicht op vier of vjjf schreden belemmerde. Alles was vochtig en kil, somber en dof. Toch had de natuur het hare zelfs niet behoeven toe te brengen, om de bewoners van Hallam-Castle en niet alleen hen, maar ook die van de gantsche omstreek somber te stemmen. Er was iu den vorigen avond zóo veel gebeurd wat do meesten met ontzetting vervulde, er zou dezen morgen op het kasteel nog zóo veel voorvallen wat de gemoederen met smarten droefheid vervullen zou! Tot groote bevreemding toch van Sir Henry en Lady Digby had Georgc den vorigen avond verklaard, dat hij van voornemen veranderd was, en reeds den volgenden morgen wilde vertrek- ken. Het kwam Charles alleen niet onverwacht, slechts betreurde hij het, dat hij den voorgenomen gang naar Marys woning had uitgesteld, en verweet hy het zich zelfs, dat hjj het gedaan had om den bitteren spot van Sir George. Zijn vader was dien avond uitgereden aan het hoofd van een troop dragonders, die, toen de avond reeds gevallen was, in vollen ren het voorplein waren genaderd en zich daar onder het bevel van den Magistraat Zjjner Majesteit hadden gesteld. Met welk doel zjj geko- men waren, had hij nog niet vornomen; het waren staatszaken, zoo als hem by vernieuwing verzekerd werd. Sir George, als had hy bemerkt dat Lady Digby rechtmatig grieven tegen hem koesterde, kuoopte met haar een gesprek aan over de adeliyke huizen in den omtrek, waarby hy tot Myladys ver- on bewondering een kennis van de geslachts-historie en goslachts-boomen ontwikkelde, welko de hare zoo niet voorbystreefde, dan toch evenaarde. Niets belette Charles dus, om zyn geweten tot
zwjjgen te brengen, door weg te sluipenen het uit- gestelde afscheidbezoek aan Mary te gaan brengen. Het was wel een ongewoon uur, maar hij mocht zich verzekerd houden haar thuis to zullen vinden, en in het byzjjn van moeder Anne haar te spreken, hotgeen hy verkoos boven een onderhoud mot haar alleen. Mary toch was in het bjjzyn van anderen in den laatsten tyd altyd vrolyker geweest dan met hem alleen, en hy was nog niet de laatste wandeling vergeten, die hy met haar gedaan had, toi\'u de reis naar Londen voor het eerst met haar ter sprake gekomen was. Zonder dat icmant hem bemerkte, trad hy naar buiten, waar hjj den Kapellaan vond. die angstig op en neer ging, by zjjn naderen als uit een droom wakker schrikte, en hem onsamcn- hangend zyn angst en zyn vrees vertelde over het voornomen van Sir Henry, een voornemen, dat hjj wel niet kende, maar toch vermoedde, en dat door »deu liberteyn die boven zat," Sir Henry in het hoofd was gepraat. Charles, die er niets van lx\'grerp. keordo zich driftig af; grommende over de eeuwig- durende vrocs van Zjjn Eorwaarde, en sloeg in haast den donkeren maar hem welbekenden weg in. Vreemd was het, dat in de verte het lichtjen door hei venster hem niet tegen flikkerde; nog vreemder was het, dat hy, nader gekomen, nergens licht bespeurde. |
|||||||
|
hoewel de kleine luiken niet gesloten waren. Hy
hief de klink der deur op, maar deze was dicht. Er was dus nicmant thuis. AVerwaards zou het gantscho gezin getogen zjjn? Geheel afgescheiden van de wereld loefde Hollis met do zjjnen, zoodat er geen sprake kon zjjn van oen pleiziertoeht. Hjj besloot naar een der naastbjjliggende hutten te gaan en daar eenige berichten in te winnen; maar ook deze was ledig en gesloten. Slechts eeno van do velen, waar hjj aanklopte, toonde een lichtjen, en herbergde een klein meisjen, dat thuis was geblevon, om een broertjon in de wieg op to passen. Toen hij het kind, dat verlegen wegsehool.door vriende- lijke woordjens tot spreken verlokte en naar vader en moeder vroeg, ontving hjj ton andwoord dat zjj uit waren gegaan, en dat zjj mocht gaan slapen als ze weer thuis kwamen. Meer kon hij niet uit haar krygen, zoodat hij, zich voornemende den volgenden morgen naar de oplossing van het raadsel to trachten, besloot terug te koeren. Misschien zou hy Mary morgen by het voorbijrijden nog wel zien en vaarwel kunnen zeggen; dat wilde en moest hjj; want zoo hy het niet deed, zou hjj baar immers bedroeven, en zou zij zich gaan verbeelden, dat hy haar reeds vergeten had? Eer hy het vermoedde, zou hjj de oplossing
van het raadsel vernemen. Toen hy terug kwam vond hy den Kapellaan in den gang. Groote tranen biggelden hem langs do wangen, en bykans in wan- hoop wrong hjj zich do handen. //Het was onmensche- lyk!... Dat was niet, wat do Goede Meester had geleerd," mompelde, preveldo en zuchtte hy zonder dat Charles, die daarbij stampvoette van ongeduld, er iets van begreep. Daar binnen vond hy Sir Henry met do armen over elkander in het vuur ziende, en nu het rechterbeen over het linker, dan weder het linker over het rechter werpend, hetgeen nooit een gunstig teeken was. Sir Henry was dan ook in dozen oogenblik bjj een vulkaan te vergclyken, dio wel geen vuur spuwde, maar inwendig kookte en zioddo. Hy was reeds verbolgen, bits en bitter teruggc»
keerd, niettegenstaande de ondernomen tocht met hot gunstigst gevolg was bekroond. Hy had tegenspraak gezocht, om zich boos to kunnen makon; hy wilde een wryfpaal, dien hjj by het wryven omver kon werpen, en Mylady wenschto hem geluk en Sir Georgo gewaagde er van, dat Zyue Majesteit zou weten te beloonen! Daar kwam echter de ongelukkige Kapellaau binnen, die geroepen scheen om van zyn meester altyd do overlooponde galbuis iu ontvang to nemen. Do nou-konformisten waren op heotor daad betrapt; do schuur was omsingeld; de »aarts- ketter, de dikste roudkop, de yzervreter, do verstokte oproorling een der beulen van den koninklijken martelaar\'\' Jakob Hollis, was gevat en naar Leeds gebracht, waar hem het vonnis van deportatie wachtte. Zoo als altyd werden de groote oogen en de groote mond wyd opengesperd, zonder dat er een woord op do lippen kwam, en Henry dacht reeds weder een gclukwensch te hooron, waarby bjj voor- |
|||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
185
|
|||||||||
|
vrolijk over do lange gezichten der cdolc familie
en schreef hjj zjjn vertrouwde do te volgen ge- dragsljjn voor. Ook do overigo bewoners waren spoedig in de rust, maar de droomen dor moesten waren benauwd. Hadden wjj geen recht te getuigen, dat do na-
tuur den volgenden morgen het hare tot de algc- mecne somberheid niet had behoeven toe te voogen ? Het valies van Sir George was door Dick gepakt en op het paard vastgegespt, dat op het voorplein wachtte. Nevens dit stonden er nog twee andere. In het gewone zit vertrek stond hot hartig ontbjjt gereed. De ham was rooder en eólor dan ooit; de eieren versch gelegd en heerlijk gekookt; het eigen gebakken brood dampte; de tinnen kan met porter even van het vat getapt en toch, Sir Henry, Mylady noch Charles kondon iets gebruiken. Waar was de eetlust des laatsten, die anders de bewondering van de beide eersten wel eens opwekte? De Kapellaan, dio nimmer het uur van hot ontbjjt voorbjj liet gaan, was ditmaal afwezig gebleven. Gelukkig dat do komst van George eenigo verandering to weeg bracht. Er werd ten minste gegeten en gesproken. Do gast scheen in de beste luim. Hjj prees al-
les en hief ten langen laatste, toen de Steward binnen kwam om te zeggen dat alles gereed was, de volle kroes omhoog. >Sir Henry en Mylady, als loyale onderdanen Zjjner Majesteit hebt gjj een vriend Zjjner Majesteit de gulste gastvrijheid ver- leend. Ik voel mjj aan u verplicht en hoop mjjno erkentelijkheid te zullen toonen door uwen zoon op de plaats to brengen waar een echte Digby hoort." •Verdoemd mag ik wezen, als het me niet spjjt dat ge vertrekt!" zeide Sir Henry hem de hand reikende, «Draag zorg voor don jongen, hoor! Hjj is wild, draag zorg voor hem. Charles! jongen, wees gehoorzaam, en trouw aan Zjjno Majesteit, wiens wil jo een wet moet zijn: want zoo wil het God, de Koning daarboven. Maak me den naam van Digby niet to schande. Je moogt wel door het kreupelbosch heen, en bljjft er ook soms een stuk van je wambuis aan hangen, het heeft niets te bc- teekenen, zoo jo je vlecsch er maar niet bjj op- scheurt... Dag, jongen!" Charles had de preek maar half aangehoord, want
zijne moeder had zijne beide handen in do hare genomen en hem toen in do oogen gestaard en hem toen gekust; terwijl de traneu haar in de oogen kwamcu en do bevende lippen stamerden: »Lief kind!" »Lucy, mensch, wat deert je?" riep Sir Henry
bijna geschrokken uit. »Ze schreit waarachtig, zo schreit, en ik had dat, hjj me ziel, nog eer van de beeltenis van mjjn Koning zaliger, dio boven hangt, \' verwacht..! Het zjjn geen zeeen die ons van hem scheiden, en als de oogst goed is dan komen wjj hot volgend jaar over en halen wo hem terug! Lincoln Inn, daar stap jo af en daar zal do Kapel- laan mjjn brieven heenzenden. — Maar, Charles, éen ding vergeet je me niet: je kiest me geen vrouw, want ik en je moeder hebben hier al een keuze ge- |
|||||||||
|
ncmcns was op te springen en den Kapellaan toe
te voegen dat hü. gecsteljjke, anders had behooren te oordeelen en met den gevangene eenigo deernis te gevoelen, toen hjj tol zjjno groote bevreemding do armen van den Kapellaan in heftige bewoging zag komen, en weldra, toen de woorden verstaanbaar werden, vernam, dnt hjj, Sir IIonry,een onehristeljjk werk had godaan, dat de liefderijke Meestor ver- oordeelde wat hjj, Sir Henry, had durven verrichten en dat hjj, Sir Henry, werd aangemaand, om te hor- stellen wat hjj misdreven had. Sneller en sneller vloeiden en stroomden de woorden den verontwaar- digden Christen, don zoogenaamden armen van geest, maar werkelijk reinen van hart van de lippen, en wellicht zou de reden van Robert King in lengte een puriteinschc preek zjjn geworden, zoo niet Sir Henry in woedo hem bevolen had te zwjjgen en, toen dit niet hielp, de kamer te verlaten. Een oogen- blik nadat dit gebeurd was trad Charles binnen. Voor een nauwkeurig opmerker zou het duidelijk
zjjn geweest, dat Sir Henry zich zclven even sterk voroordceldo als de Kapellaan hot deed. Hjj was een vjjand van de vjjanden zjjner Kerk, die de ver- dienste had de Engelsche Staatskerk te zjjn; hjj haatte dan ook wat zich niet naar dien naam heette: hjj wist dat hjj ingevolge de wet van Koning, Lords en Gemeenten gehandeld had. en toch... altjjd trad hem de weenende Mary voor den geest; die voor hem neer was gevallen en om vergiffenis voor haar vader had gebeden; altjjd zag hjj do bleeke gelaats- trekken van al do aanwezigen, do meest stugge grove boeren, die allen baden voor hun leeraar tot zelfs Dirkcns, zjjn besten vriend, wiens blaam hjj schuwde en dio met zjjn eigenaardig flegma hem bestraffend had aangezien. O hjj zou misschien erkend hebbon dat hjj spjjt had van hetgeen hjj deed, indien Sir George niet tegenover hem had gezeten met dien glimlach op de lippen, en den spot had gedreven met dat hoenderhok, waarin de vos ge- slopen was, met den verminkten goochelaar, die altjjd op dcnzelfdcn noustoon do texten opdreundo van Genesis tot aan de Openbaring en vice versa. Charles hoorde dit alles met beklemde borst aan. Hjj schaamde zich in het eerst, naar het lot van Mary en moeder Anne te vragen, maar eindelijk zegevierde zjjn botor gevoel en hjj dood de vraag. Knorrig was \'s vaders ontwijkend andwoord: do man wist niet waar zjj gebleven was. Charles haastte zich den hoed op te nemen, maar Mylady had hem bevolen to bljjven. De zoon behoorde niet te gaan troosten, waar vader zoo to recht had gekastjjd. Hjj moest bljjven en vermeerderde do gedwongen stemming, waartegen Goorgo te vergeefs een tjjd lang kampte. Hjj gaf het echter weldra op, on vroeg verlof zich naar zjjn kamer te mogen begeven, waar hjj nog een en ander voor de rcizo to ordenen had en gaf tevens in den beleufdsten vorm te kennen, dat zjjn dienaar Dick Wharton nog weinige dagen do gastvrijheid der Digbys zoude bljjven behoeven, daar hjj nog cenigo berichten uit York in te winnen had. Weldra maakte hjj zich, mot Dick alleen gelaten, |
|||||||||
|
136
|
MARY HOLLIS.
|
||||||||
|
daan: we hebben ons woord gegeven en geen Dig-
by breekt dat." •Vader! denk om Hollis en Mary," zeide Charles,
die naar de geopende deur trad. •Dat lieloof ik .je, jongen! Ja. ik heb er tot in
mijn ziel leed van. dat do aardige meid zoo alleen staat." zeide Sir Henry. en Mylady, die zich\' \\ver- kelijk week gevoelde hij het vertrek haars eenigen, voegde er aan toe: «Wij zullen het meisken tot ons nemen en uithuwelijken en haar man een woning doen houwen en grond geven..." Charles knikte zijne moeder toe. hoewel het hem
wonderlijk to moedo werd hjj die woorden. Hoe bang en verlaten zou het hem zijn als hjj terug- keerde en Mary als boerin terugzag, getrouwd. ire- ketend aan een ander en dus niet meer met hem wandelend on schertsend... Wie zou hij dan heb- ben die met hem dacht en sprak? •Komt. ouden! werpt het .jong het nest uit: het
is tijd!" riep Gcorge, die reeds naar do voordeur was troweest en terug kwam. Men trad naar buiten, waar al de bedienden van
het huis stonden, met den Kapellaan en Dirkens aan het hoofd. De laatste deed mede een kind uitgeleide, want eon zjjnor zonen zou als Charles\' bediende meê naar Londen gaan. De Kapellaan, die voor do bagaje had gezorgd, stond naast het paard, voor zjjn kwoekoling bestemd, met iets, dat in een toegeknoopten doek verborgen was, in de hand... «Charles,"\' zeida hij met trillende stem, »zult ge
den ouden... stumpert niet vergoten?" «Ra haar zien en zeg dat ik haar niet vergeten
zal..." fluisterde de jonkman haastijr. «En onthoud dit: doe anderen..."
«Zeg haar. dat ik niet kon komen, maar dat ik
sehrjjven zal en aan Zjjn Majesteit gratie voor haar vader zal vragen..." «Ja Charles!., doe anderen wat go wilt dat u..."
«Juist, mijn goede vriend!" zeide Charles hem
warm de hand vattend, «maar wat hebt cc daar toch? Dacr, goede vrienden!" riep hjj tot de ande- ren die hem omringden. •Maar wat hebt go daar toch, Kapellaan?" vroeg
Sir Henry nader bjjkomend en de doek hem uit do hand nemend, juist op het oogenblik, dat King die aan John, Dirkcns\'zoon, wilde geven, dio echter mot tecrenzin het pak aannemen ging. De Kapcllaan kleurde als een schooljongen tot
achter do ooren, toen do doek geopend werd en oen pudding bleek to bevatten, dio hjj in stilte had doen klaar maken om zijn kwcekeling een versna- pering op reis to gunnen Georgc en Charles bor- sten in ecu luid gelach uit: deze echter reikte daarop den armen stumpert de hand en zeide hnr- telijk: «Ik dank u, ik dank u." Gene kittchle hem oven met den rijzweep in den nek en zeide: «Waarom geeft ge ons de meid ook niet mede, die haar gebakken hooft? Nu, oude, bljjf je kudde nog lang weiden... Je juk is licht en je last niet zwaar of hoe staat er oo\'.c geschreven?" |
|||||||||
|
Hij wilde voortvaren, maar do blik des Kapel-
laans, waar geen toom of vorontwaardiging in lag, maar wel droefheid, deed hem ophouden. Middeler- wijl was Dirkens bij Charles gekomen, had hij hem gewenkt het hoofd tot hem neer te buigen, en toen toegefluisterd: «Als zü heenging zou zo vaar- wel hebben gezegd, vat je?" «Weet ge waar ze is ? Dirkens. ik kon niet ko-
men. zeg haar dat... maar waar is ze?" •Hij mij en daar zal ze blijven..."
«Ons weerzien zal blijder zijn dan het vaarwel..."
«net vaarwel hebt g ij niet gezegd, het welkom hoop
ik dnt zjj niet zal zegeen... begrjjp je ?" vroeg hij, en. hoe langzaam en bedaard do woorden ook wer- den uitgesproken, toch waren ze scherp en puntig. «Vaarwel, Sir Henry! vang dezen winter vele
vossen, maar bewaar er een voor mij: in het voor- jaar kom ik die vangen. Mylady! onthoud de ha- rinarpastei. want ik kom u die weldra vragen..." Hjj boog bevallig in den zadel tor rechter on lin- kerzjide, maar ceendiehet opmerkte: allen omring» den den zoon huns meesters, den jonker, onder hen, met hen opgevoed, een der hunnen in spel en vro- liikheid, in winter en zomer... Het vivat klonk luide, achtervolgde de drie ruiters nog lang en verhief zich nogmaals, toen Charles en John bij het omslaan van den weg het hoofd nog eens wend- den. Lady Dighv was naar binnen gegaan, waar zjj, voor de boeltenissen der Digbys neergeknield, voor haar kind had: Sir Henry was tot het einde buiten gebleven, schreeuwde het luidst vivat, wuifde het meest met den hoed alsof hjj daardoor de tra- nen droog wilde waaien, die hem in de ooeen paerelden. Dirkens trad op hem toe en lei hem, — do oude Hollander was een rechte burgerman — de hand op den schouder, en zeide: «Ik heb er toch ook een die weggaat..." «Gij hebt er zeven, oude. ik maar een..."
«Dat\'s krek hetzelfde. Al hebt go er twaalf,
niet éen kan er af." «Ik zou het n.mit aan je zeegen. Maar jjj bent
altijd, kalm en taai als een kattendarm..." «\'t Kan wol zjjn; maar waar hot oog gauw
nat is, is het hart niet altijd week en omgekeerd ook, vat je? Maar in uwe plaats, Sir, zou ik me misschien óok niet eoed kunnen houden..." «In mjjno plaats? Maar. verdoemd, ge zjjt toch
vader even als ik." zeide Sir Henry driftig. «Dat is waar. Goed gerust, Sir?"
«Zjjt ge dol, Dirkens? Als go niet waart dio
go waart, dan zoudt go misschien óok achter do tralies zitten. Ik zag je wtl bjj den preêkstool... Bjj rondkoppon en republikeinen, beulen van den martelaar, Godloochenaars, Arminiancn, Domini- kanen..." •Een mensch is wat God hem gemaakt heeft,
Sir! Goed gerust?" «Nog oons, zjjt go dol?"
«Ik hoop hot niet, Sir! Maar omdat ik weet,
dat ge niet goed hebt kunnen rusten, daar ge een slechte daad hobt gedaan, vraag ik u..." |
|||||||||
|
MART HOLLIS. 137
|
|||||||||
|
stede werd haar naast moeder Anne gespreid, en
daar in de eenzaamheid ten gebede neergebogen, verhief zjj zich tot den Alvader. die haar nabjj bleek te zjjn: want gesterkt rees zij op. drukte zjj een kus op het brandend voorhoofd harer gezellinne en zocht zjj ook haar troost en hoop toe te spreken, beido gesproten uit het onwrikbaar en kinderlijk geloof, dat de Vader in de Hemelen uitkomst zoude geven ter zijner tijd en geen kruis gaf lioven kracht. De uitputting na zooveel overspanning deed haar
woldra insluimeren, en indien een lichtjen het dnis- ter van dat vertrekjen schemering had doen wor- den, dan zoude het wakend oog van tijd tot tijd op dat schoon gelaat, door den slaap weder met een blos getint, eene uitdrukking van verrukking hebben kunnen waarnemen: want haar droom was zoet en schoon. Zij had haar vader uit den kerker verlost met medehulp van Charles en alle drie waren in een ver en vreemd, maar heerlijk schoon land bjj- een. altijd bjjeen! Het was reeds laat toen zjj ontwaakte en tot de
wreede werkelijkheid terug kwam. Dirkens bleek uit te zijn geweest, want toen zij het voorvertrek binnen trad verscheen hjj op den drempol van de buitendeur. Hjj had den jonker en zjjn zoon nitge- leide gedaan, maar bji wachtte zich er wel voor, dit te zeggen. Zjj had met Dirkens en diens vrouw vroeger over de reis van Charles gesproken: zjj was met beiden te rade gecraan, had den eersten verzocht zijn invloed op Sir Henry aan te wendon, ten einde dezen van zjjn voornemen af te doen staan, maar het bericht ontvangen dat het onmogelijk bleek, omdat Mylady het plan had goedgekeurd. Sir Henry van gedachten te doen veranderen, het was den kouden en bedaarden Dirk .Tansz dikwerf gelukt, zoo slecht» Lady Digby niet in het spel kwam: had deze echter eenmaal een plan beraamd, dan kon Sir Henry er niet van afeebraeht worden, want de goede driftige man, die hoerschor wilde zjjn in zijn huis, begreep dat hjj tegen zjjno echtgenote niet volharden kon en een verzet alzoo zoude eindi- gen met een nederlaag. Mary zag dus hare hoop verijdeld. Wat er in de laatste dagen gebeurd was deed het haar minder betreuren, want er waren vaak oogenblikken dat zjj zelve \'s jonkers afreize verlangde. Iets anders was het echter, het govaar, waaraan
zjj hem nog altjjd blootgesteld dacht in die woelige zondige stad aan do hand van den lichtzinnigon en zoo vcrleideljjken man, zoo voel mogeljjk to doen verminderen, door don jonker oen vertrouwden die- naar te doen medogeven, en zjj wist Dirkens en diens echtgenote te bewegen een hunner zonen af to staan. Zjj bezigdo daartoe redenen die zij. toen Charles zo togen haar deed golden, niot billijkte; maar zjj was or ook van overtuigd, dat een zoon van Dirkens in den lagoren en gezonder kring waarin hjj verkeerde minder gevaar zoude loopen dan de jonker. Zy vorkreeg haren wensch en zoo als wy zagen
was John mot Charles en Gcorgo op reis gegaan. |
|||||||||
|
»Wel, vervloekte langton?! wat durft ge zeggen!"
•Dat ge peen goeie daad hebt gedaan, en daar
binnen zegt do echte Sir Henry het zelf," zeldo Dirkens met den wijsvinger op het hart van den landheer wjjzende. •Maar ik moest het doen. Ben ik geen gezwo-
ren magistraatspersoon? Zegt de wet het niet, door Koning, Lords en Gemeenten gemaakt?" • En zei die man het óok niet, die daar ginder
weg reed? En waart gij niet bang dat die man u voor een lauwen koningsvriend zoude houden? Zeg het maar, Sir Henry! Die man heeft er u too aangezet, en aan dien man hebt gij uw zoon toevertrouwd; ik begrijp, dat ge u niet goed kon- det houden, veel minder dan ik... en dat go vreest, dat die vreemde voor uw zoon zal zijn, wat hjj voor u was... Maar wees gerust, Sir! mjjn jon- gen is mcê, en die zal op onzen Charles helpen passen, en op die half uitgebloeide stokroos ook. Dat wilde ik u maar komen vertellen, en nu, ge- dane dingen nemen geen keer; wal ge niet meer voor den vader kunt doen, doe het dan dubbel voor de dochter." Hjj ging en Het Sir Henry geheel ter neêrgesla-
gen achter. De oude Dirkens wist toch altyd do rechte snaar aau te raken en te doen trillen. |
|||||||||
|
Xlll.
Arme Mary! Had de schok haar niet verpletterd,
toen zjj de ruwe krijgers bjj het rosse licht der flambouwen de schuur zag binnen dringen en op haar vader afstormen? Toen zn zich tussohon hem en de aanvallers wierp en door dezen met ruwe hand en nog ruwer scherts werd teruggewoi pen ? Gelukkig dat Sir Henry zelf tusschen beiden kwam en haar beschermd had. Gelukkig dat Dirkens haar had opgevangen en met zich genomen, daar zjj anders in hare radeloosheid wellicht de dragon- ders ware gevolgd, do barre heide over tot aan Leeds toe. Toen de sidderende Gemeente verstrooid was en Dirkens haar en moeder Anne langs om- wegen en binnenpaden naar zijn huis had gebracht en beiden daar welkom heette en beschouwde als een geschenk en zegening des Heeren, toen zeeg zjj in de armen der huisvrouw en verloor zjj haar bewustzjjn, terwjjl moeder Anne in dofte wanhoop nederzat en mot do oogen starend op éen punt, her- haaldeljjk do woorden uitbracht; »Dio galg... dat rad!" Do oude vrouw zag in hare verbijstering wat eens haar man, ceu andere martelaar, had geleden en bleef dat zien, den gantschen langen nacht door. tot zjj eindeljjk tegen den morgenstond in slaap viel. Met Mary ging het anders. Zelfs in die diepe droefheid, zelfs b[j dien hardstcn en felsten der sla- geu bleek de veerkracht van het rein gemoed, van don opgeklaarden geest. Uit hare bczwjjming ont- waakt kon haar de liefde, waarmede dit huisgezin haar omringdo, reeds een troost zijn, kou zjj reeds danken voor hetgeen zjj ontving. Eone reine leger- |
|||||||||
|
i 188 MARY l
•_______________________________________,____________ Zoo hij het al niet vermoed had, do bemoeiing™
van Mary, die zulk een tedere bezorgdheid te ken- nen paven, zouden het Dirkens hebben doen ver- moeden dnt Mary den jonker beminde. Hjj hield van do deerne, al uitto hij het slechts zelden; hjj stelde haar hoop. en daarom was hjj verbolgen op den ander, dien bij ook lief had, zjjn jonker, zoo als hjj hem dikwijls noemde. Deze toch had haar, die zoo liefelijk voor hem
zorgde en altjjd voor hom gezorgd had. geen vaar- wel gezogd, on zoo hij reeds in Hallam-Castle daar- aan geono behoefte had, hoe spoedig zou hjj zijne lieve speelnoto dan niet ginder zijn vergeten! Het zoude wreedheid zjjn geweest, haar. die reeds zoo zwaar was beproefd, het vertrek van den jonker mede to doelen en daarom zette hij eon onverschil- lior gezicht en droogde zjjne vrouw hare tranon toen zjj Mary terug zagen. •Hoe is \'t, Mary?" vroeg hjj. »Wees bedaard,
kind! alles kan zich nog ten beste koeren." Mary knikte even met het hoofd. Veel geloof
kon zjj niet hechten aan eon giinstigon omkeer: toch wilde zij haar gastheer niet bedroeven door hem haar weinige hoop te verraden. • Maar, Dirkons!" zeide zjj zelfs deelnemend, »cr
is u toch niets overkomen ? Uw gezicht spelt wel geen onheil, maar gjj kunt u altjjd bedaard houden. Zeg mjj, lieve vrouw Dirkens, is er iets wat ü smart?" • Mary, de zegening is boven de beproeving, laat
ik niet treuren, kind! Spreek niet over ons, Mary! Spreken wjj over u, over onzen geliefden en eer- waardigen leeraar, die als oen tweede Paulus in banden zucht." Mary bedwong de tranen die in hare oogen sche-
merden. «Ja, in banden!" prevelde zjj, terwjjl zjj de handen vouwde. »Dirkens," vervolgde zjj luider, •ik heb den Heer om kracht en om licht in deze duisternis gebeden. Er is oen stem in mjjn bin- nensto die mjj zegt, dat ik vader moet gaan bezoc- ken en hem vragen wat hjj wil dat ik doe— Ik ga naar Leeds." •Kind, waarom zoo haastig? Lnat ons goed over-
leggen, on bezinnen eer wij beginnen! Hoe bedaar- der men deze zaak behandelt hoe beter de afloop kan zjjn. Het geeft ruchtbaarheid aan de vervol- ging, indien gjj u te Leeds laat zien; het zal het modelijden en den wrok van niet weinigen opwek- ken en de tegenpartij, die op het oogen blik het sterkst is, nog meer verbitteren. De gnntschc zaak zal misschien vergeten of op de lange baan gcscho- ven worden, indien wjj golven er goenc ruchthaar- heid aan geven en do regeering noodzaken de wet toe te passen,.. Zwjjgon wjj stil dan gaat alles in den doofpot, vat je, zoo als ze bjj ons in Holland zeggen. Niet dat ik u weerhouden wil uw vader te gaan bezoeken, dat niet; integendeel) ik wil u zelfs naar hem toe brengen, maar uict nu... na ecuigen tjjd .." •Dirkens, ik ben besloten, ik ga nog van daag
naar Leeds!" hernam het nicisjen niet vastheid. |
||||||
|
»\\Vat Dirkens zegt is toch waar," merkte zjjne
vrouw aan. •Het moge zoo zijn, maar mjjn lieve vader in
een gevangenis te weten, alleen, geheel alleen, on | zolvo hier to bljjven, dat kan ik niet! Ik moot \' deelen in hetgeen hij ljjdt; het is mjjn plicht en mjjn recht... ik moet naar Leeds!" Hoewol Dirkons zjjno beschouwing in het geheel \' ; niet prijs gaf on ook nooit gewoon was dit zoo spoedig to doen, was hjj echter to schrander om • nog tegon te spreken. Hij had besloten haar niet I naar Leeds to doen gaan, maar voegde haar na de \', laatste woorden alleen toe: »In ieder geval moet ge tot morgen wachten, want van daag kunnen ik, : noch een van mjjn jongens, met u gaan." Mary andwoordde daarop niet; zjj Hét hare blik-
ken om zich been dwalen en onwillekeurig rusten bjj een slecht uitgevoerde koperplaat in cene zwarte lijst, vlak tegenover den ingang, onder don cenigen spiegel en boven een vierkant tafeltjon waarop een bjjbel lag. Dirkens, die haar gadesloeg en het ge- sprek gaarne eeno andere wending zag nemen, maak- te van deze gelegenheid gebruik. »Gij kent dien man niet, die daar is afgebeeld," zeide hjj. »Dat is de vader van onzo Republiek; Willem-vaar zog- gen wjj. Dat is de man die ons vrjj heeft gemaakt," j vervolgde hjj zelfs met levendigheid, »de Prins van Oranje, bjjgenaamd de Zwjjger; die wist óok te I wachten als het nog zjjn tjjd niet was en te dralen tot het rechte tjj kwam..." •Gjj verveelt haar. Dirkens," zeide zjjne vrouw
glimlachend. »Wat weet zij van de Hollandscho Potentaten 1" •Jammer genoog," hernam hjj tot de gewoue kalm-
to teruggekeerd. »Ecn Engelschman heeft in do laatste jaren toch gelegenheid zo te loeren kennen, vat je? Chatham is door Hollandsch kruit verbrand, vrouw! En ik gaf een quarter van de zwaarste tarwe als ik op dit oogenblik in Londen was..." •In Londen? waarom?" vroeg Mary wier gelaat
plotseling bloosde. •Wel, daar is op dit oogenblik, zoo als Sir Henry
mjj vertelde, een achterkleinzoon van Willem-va&r... Dien zoudt ge juist niet met minachting behoeven aan te zien, vrouw! want die heeft Engelsch ko- ningsbloed in zjjn ljjf. Had hjj \'t maarniet!" voeg- de hjj er zachter aan toe. . Mary was met haro gedachten elders; zjj be-
morktc niet hoo vrouw Dirkens zich gereed maakte haar man to bestrijden, zooals dikwjjls over dezelfde zaak gebeurde en waarbjj zjj altijd eeno bloedelooze zegepraal behaalde, want Dirkens eindigdo altjjd met to glimlachen, het oog sneller to knippen en weg to loopen. Voor dat de kamp echter ditmaal beginnen kon, kwam er cene afleiding in den per- 80on van Robert King, die het hoofd naar binnen stak, om liet terrein to vorkcuueu eer hjj er zich op waagde. •Dag, Mary!" zeido hjj van verre mot het hoofd
knikkend. Dirkens en zjjno vrouw, hoezeer overtuigd van |
||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
109
|
|||||||||
|
«Ik zal van hen niet zóo veel vergen! Dio do
wonde slaat behoeft haar niet to zalven. Slechts dat verlof, Sir!" zeide zy oenigzins fier. »Ik ga het voor u verzockeu."
Dirkens ging den Kapellaan achterna toen hjj
vertrok en fluisterde hem toe: «Het heeft geen haast, vat je! Morgen is ook goed." Maar Mary had l>eslotcn niet tot morgen te wach-
ten. Toen moeder Anne verzorgd, en vrouw Dirkens op haar zolder en haar man hjj zjine planten bezig was, sloop zjj het huis uit en betrad zy Hallam Cast- le. Zy was nooit daar binnen geweest en voelde zich altyd bang te moedo bij do gedachte reeds van er te zyu. Zjj luid zich altijd voorgesteld, dat hare knién zouden knikken en hare lippen beven zoo zy in die vertrokken zich bevond, welke haar zoo hoog en zoo grootsch voorkwamen. En nu was zij er, en haar hoofd werd ficrer geheven en haar houding was niet gebogen, hoewel zy togen over de deftige Lady Digby stond. •Mary Hollis, men kan mcdeljjden hebben met
den misdadiger al straft men ook de misdaad!" zeide zy, het meisjen met ncderbuigende vriende- lijkheid toesprekend. »Wjj hoorden wat uw bede was en Sir Henry doet gereed maken wat gjj wenscht. Wy zullen u niet beletten hem te zien die uw va- der is en voorzeker gehoorzamer onderdaan ware geweest indien hy zich werkelyk vader had go- voeld." Een enkel zacht woord had hier zulk een vrucht-
baren grond gevonden, maar Lady Digby was de vrouw niet, om door zachtmoedigheid te verkrjjgcn wat zy door kracht konde eischen. Bovendien, zon- dor het zich to willen bekennen, zjj haatte dat kind, dat Charles voor haar zoo dikwerf ontembaar bad gemaakt en hem als zouder moeite scheen te kun- nen leiden. Mary werd gegriefd door de woorden dio zy hoorde. «De beste vader is de beste Christen, Mylady! en
de ware Christen dient den Meester met woord en daad. Ik heb er mijn vader liever om, dat hy deed wat hy deed." Lady Digby zag haar met eenige verbazing aan.
Do zachtheid van uitdrukking, waartoe zjj haar ge- laat had gedwongen, vordweon, en do strakheid, dio er meest op zetelde, werd alleen merkbaar. «Waarlyk, ge zyt de dochter van Jakob Hollis," zeide zy\\ «Indien gy het in dien zin bljjft, dan zullen de goode voor- nemens van my en Sir Henry met u wel niet ver- wezcnljjkt kunnen worden. Mjj dunkt, wat minder fierheid voegde u beter, kind!" «Ik hoop dat do Hemclscho Vader my dio fierheid
zal laten behouden, overal waar de tranen der ver- drukten een zegepraal te. meer zjjn voor den ver- drukker !\'\' zeido Mary. Lady Digby stond op en schelde: (S\'<cifart.\'"zoide
zy toen dezo binnen kwam, «houd dezo gezelschap tot Sir Henry haar verzoek heeft ingewilligd." Zonder groet verliet zy het vertrek. Mary had haar
willen najjlon en vergiffenis vragen; zjj had niet willen kwetsen, zy, de diop gekwetste, zjj, dio zoo |
|||||||||
|
do onschuld van den Anglikaanschon geestelijke nan
de vervolging in den naam der Anglikaansche kerk ondernomen, konden toch op dit oogenblik niet ver- geten dat Itobcrt King tot de geestelijkheid dier Kerk behoorde en spraken hem geen enkel woord toe. De niet zeer stoute Kapellaan scheen het dit- maal niet te deoren, want zonder de anderen op te merken ging lijj naar haar toe, nam hare hand in de zijnen en zeide deelnemend: «Arme Mary!" Do deerne dankte met de oogen, meer om den
toon waarop die woorden gesproken worden dan om do woorden zelven. «Vertrouw op den liefde- rijken Vader daarboven!" voegde hjj er aan toe. Mary vergat de leeljjkheid, do hoekigheid, het be- lachelijkc van dien man. «Ik moet u de groeten van hém overbrengen," dus besloot hjj, daarmee te kennen gevende, dat hjj warmer van gemoed dan rijk in menschenkenuis was. Dirken» beklaagde zich, maar te laat, dat hjj Ro-
bert te lang had laten spreken en niet voorkomen had wat thands gebeurde, want toen Mary vroeg van wicn zjj dien groet ontving en de Kapellaan de waarheid zeide, werd zjj bleek en lei zjj de hand op het hart als voelde zjj er pjjn. Na eenige oogcnblikken van inwendigen strjjd
gelukte het haar bedaard te schijnen en te zeggen: •Dus is hjj vertrokken?" «Wist gjj het dan niet....? en Dirkens... och,
vergeef het mjj..." hernam de Knpellaan. «Wat heb ik u te vergeven, Sir?" vroeg Mary
kalm: «De zoon van Sir Henry is vertrokken; wel- i)u. waarom moogt ge mij dat niet mededeelcn? En hy heeft mij laten groeten, dat is goed van hem." «En lijj zal u niet vergeten I" zoido de Kapellaan,
die den strjjd in dat vrouwelijke harte in het ge- hcel niet begreep. Dirkens begreep het cchtor beter en voegde aan
de laatste woorden van den Kapellaau toe: >En hjj vroeg u of gy hom ook niet vergeten wildet... begrjjp je?" «Ja ik begrjjp "> Roede Dirkens!" zeide zjj in
tranen uitbarstend. Zjj begreep dat hjj haar troos- tcn wilde, en door de wjjze waarop hjj het deed, schoen het dat hjj vermoedde welken troost zjj be- hoefde. Zij schaamde zich. Had zjj dan zoo de schuilhocken van haar binnenste prijs gegeven, dat dio man kon gissen wat daar gebeurde ? De troost van Dirk Jansz. wondde haar na cenig nadenken. Zjj wischte de oogen droog, maar waagde ze niet op to slaan. «Ik ben toch nog een kind!" zeide z*ü eindelijk, «en ecu zwak kind bovendien, waar ge mcdoiydcn voor moet hebben. Als het vader wol ging zou ik niets to wenschen hebben. Sir! zoudt go Sir Henry willen vragen m|j een verlof te geven om myn vader te Leeds te gaan bezoc- ken?" «Dat geeft hjj zeker. Hy heeft zidk 3on berouw
van hetgeen hy deed en hjj wil voor u zorgen en Mylady zal u een bruidschat geven en beiden zul* len .. een knappen man voor u kiezen..!" |
|||||||||
|
MART HOLLIS.
|
|||||||||
|
110
|
|||||||||
|
\', op zjj kwam. Zij verhaastte haar tred, maar hjj
verhaastte den zjjne, zoodat het haar ontnogeljjk was het ongewenscht gezelschap te ontvlieden. Misschien was het ook beter dat zij niet langer alleen ging en zich. dooronderstellingop onderstelling te bouwen, kwelde en pijnigde. «Zoo alleen op de wandeling, Mary?" begon do
marskramer, die bekend stond voor ieder een praatjen I te hebben. «Maar ik begrjjp het waar de tocht heengaat. Ik heb er van vernomen. Heel Yorkshire weet het en trilt er van. Dat is nu al de tweede, , die geknipt werd en naar het verste land zal ge- «tuurd worden. Er is geen pardon voor een non- konformistiesch prediker..." «Zoudt ge dan denken dat do wreedheid zoo ver
zoude gaan. Willie?" «Wel zeker. Er zit in mjj ook nog van dat bloed
en daarom doet het me leed. dat het gebeurd is. Ik had eerbied voor uw vader. Mary! meer dan voor mijn besten klant. Ik had het van hém op Hallam-Oastle nooit gedacht.., maar hjj heeft het ook niet gedaan. Marv! De andere was het. Dat\'s een groote schurk. Mary!" «Wie dan toch. Willie?\'\'
«Wel hji, die den kostbaren ring droeg. Het is een
heele groote. In den ring stond het naamcjjfer van den Hertog van Buekingham." • Die Sir George zou.... ?"
«Ja. wanrom niet? Het is altoos een schurk: draagt
hjj zijn eigen ring niet, dan heeft hjj dien gestolen; draagt hij zijn eigendom, dan is hjj de Hertog van Buekingham: in beide gevallen is hjj oen schurk.. Ik heb uw vader mjjn gevoelen nog medogedoold, en ik geloof dat het meer dan een vermoeden was, Mary. want Roode Jack sprak er ook al van..." «Het is waar, ge kent dien man,\'" zeide zij, hem
met eenige minachting aanziende. «Uit waarachtige vriendschap voor uw vader zeide
ik het hem. Met zulk een snoeshaan in do buurt kan men altjjd een ongeluk onderstellen, maar hoe hot in elkaar hangt, dat weet ik niet: want ik ver- nam dat hjj u veel bezocht... Nu, ik hoop niet, dat ik wat al te erg .jegens u over hem gesproken heb... maar waarheid is waarheid...." •Zou hjj werkelijk dio man zjjn!" zeido Mary
peinzende. «IIjj is nu vertrokken,\'\' viel Willie in, die de
woorden van het meisjen verkeerd opvatte. «.Misschien jammer, hol" • Waarom,Willie ? ik gaf u toch geenc aanleiding...!"
•Word niet boos, de lieve God hoort liet me zeg- gen! liever had ik, dat gjj dien hans niet kendet
dan wol, ofschoon het laatste mjj misschien voor- deeliger zou kannen zjju, want er worden aardig- lieden gekocht als een paar lieve oogen ze verlangt.." •Willie, meent ge dun alles tegen nijj te kunnen
zeggen nu ik alleen op de waereld sta?" vroeg Mary op zulk ecu weemoedigou toon, dat het den mars- kramer zelfs trof. •Xeen, zoo waar als ik eenmaal zalig hoop te
worden en niet moer met een marskruam te loopen, |
|||||||||
|
vernederd, zoo rampzalig, zoo nlleen wan. O had
zjj slechts een enkel woord gehoord, een enkelen hlik opgevangen die van deelneming getuigde! De tegcn- woordigheid van den dienaar weerhield haar thands te doen wat haar hart begeerde. Tegenover hem wilde zjj zich niet vernederen, op het gevaar af van weggestooten te worden. Zij Meef dus en zweeg, en wachtte tot de Kapellaan haar eindelijk, eindeljjk. het lang verwachtte papier overhandigde. De oogen van dien man schitterden van vreugde, dnar hij haar een dienst had kunnen doen. «Sir Henrv had het u zelf willen komen brengen, maar... Mvlady kwam hem in den gang tegen en vond het beter van niet... Wil ik met u gaan, Mary? Ik ken den weg... en... als ge niet praten wilt... dan zal ik zwijgen..." «Dat zou zeker nog het best zjjn." riep een grove
stem. en een schelle lach volgde. Zij waren opliet voorplein zonder het te vermoeden door DiokWharton achtervolgd: hij had het voorstel van den Kapellaan vernomen en maakte er zich vroljjk mede. «Oude hoenderdief," vervolgde Dick toen de lachbui voorbii was. «Pas gij op de ganzen, maar let niet op de lieve hennetjens zoo als deze er een is. Waar gaat de reis heen, lief kind?\'\' Mary drong zich tegen den Kapellaan aan, maar
deze voeldezich onmachtig tegen zulk een tegenpartij. Hjj stamerde. zocht naar woorden en vond ze niet. «Bewaar ze maar, je woorden, ze schijnen kostbaar
te zjin!" riep Dick. terwjjl hjj Mary het papier, dat zij in de handen hield, vrijpostig afnam. «Dat is braaf, zoet kiud! Als ik van daag niet vertrekken moest, zou ik met u naar Leeds gaan. Goede reis! Ver is hot niet en veel wandelaars zult ge niet ont- moeten." Mary viel een steen van het hart; de ruwe ge-
meenheid, die zij zoo zeer vreesde en dio in Dick verpersoonlijkt scheen, gewaagde er van te vertrekken en dreigde niet haar te volgen, hetgeen alleen in staat ware geweest om Dirkens te doen zegevieren. Van den Kapellaan nam zjj een haastig afscheid toon Dick verdwenen was, en weldra was zij den weg naar Leeds ingeslagen. Zij was alleen. Op do onafzienbare naakte heide
voelde zjj het dubbel. Haar vader gevangen, C harlcs vertrokken ! Die beide gedachten doorkruisten haar brein en bekampten elkaar en hielden elkaar in evenwicht, zoodat gocne dier beiden zich geheel van haar meester konden maken. Xu was zjj geneigd dankbaar er voor te zjjn, dat de spcolnoot harcr jeugd vertrokken was, dan weer dreigde zij in tranen uit te barsten en zijn gemis te beweenen. Hjj was immers voor haar niets? Hij had wellicht bjj het afscheid nemen van zijne ouders over haar toekomst gesproken en met hen haren bruidschat bepaald. Hjj wilde haar gelukkig gehuwd zien bjj zijn terug- keer! Hij begreep niets, hjj wilde niets begrijpen! O had zjj hem nooit gekend! Hare sombere gedachten werden afgeleid door de
naderende voetstappen van een wandelaar achter haar. liet was Willie, de marskramer, die haar weldra |
|||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
lil
|
|||||||||
|
ik meen het wel mot u. Ik wou maar liet lijn.\' eens
woton, Maryl Dat die vreemde al het kwaad gesticht heeft is zeker, maar waarom deed hij dat? Omdat ge hem terug gesteraten hebt, Mary? Ja, niet waar V" •Men behoeft niets te weigoren waar niets gevraagd
wordt." •Zoo dus is het dat ook niet. Hoor eent^Bary,
ik moet links af; maai eer we scheiden moet ik u iets in het oor duisteren." Zjj week ter egde. «Hebt go my iets te zeggen
wam 1 .ij g[j het geluid van uwe eigen stem niet ver- dragen kunt, zoo zwijg. Spreek luid, nicmant dan ik zal u hooren." Willie schudde het iioofd en zag om zich heen.
•Mary," zeide hjj. «Ik mag hot u niet zeggen, en toch doe ik het; ik moet uw gangen nagaan..." •Wie heeft u dat gelast?" vroeg-zy met de hoogste
verbazing. •Ja, dat mag ik niet vertellen, eu het doet er
ook niets toe." •Maar waarom moet gjj dat doen?"
•Ik weet het niet; ik heb wel eens meer zulk
een last ontvangen eu dan liep het nooit heel goed af," zeido Willio mot neergeslagen oogen. »Wces dus op uw hoede... Vaarwel, Mary!" • Maar waarom moet ik op mijn hocdo zijnV
VVulk gevaar dreigt mjj?" •Ik weet het uiet. Als het u later eens goed gaat en
ge rjjk wordt, deuk er dan aan, dat ik u een goeden raad heb gegeven. Ik beu van alles voorzien, Mary !" "Ü g"ig heen. Zij vroeg niets meer, want
de laatste woorden schenen haar weder een ziu- speling, zoo als hij er straks eene maakte. Die man had misschien in zijne dorperheid een logen bedacht om zich by haar in te dringen; zijne laag- heid dacht het laagste van haar, eu zoo zjj rijk werd dan kou bij voordeel van haar trekken, zoo als hij straks reeds met een enkel woord te kennen had gegeven... Toch had het gesnap van deu marskramer haar eenige verademing geschonken en buiten den kring harer gedachten gebracht. Zjj peinsde na over hetgeen hij haar aangaande dien vreemde had verteld, over deu vormoedoiykeu sa- meuhang der gebeurtenissen, maar die samenhang bleet* haar duister even als Willie. >./.ij had \'ïml.\'lijk het doel van haren tocht bereikt
en klopte aan het somber gebouw aan, dat te Leeds als gevangenis diende. Het was vroeger de wo ning geweest van oen trotscheu baron, wiens naam gevonden werd ouder de 1\'uirs van het ryk, die Jan zonder land de Magna Charta, het fondament der Dritsche vryheid, afpersten. in de eerste tijden der Tudors werd hel geslacht
vernietigd eu de burcht vernield, maar de gowel- ven waren te ruim en te donker, de muren te hecht en te dik, om deu puinhoop piys te geven aan gantscho verwoesting. Als kerker kon het gebouw goede diensten verrichten en het beandwoordde ten volle aan die verwachting. Vele eu velerlei waren de misdaden, die daar in
al de vormen, waarin de wanhoop en de verlwjjfc- |
|||||||||
|
ling zich hullen kunnen, de laatste kastjjdiug ver-
beidden; eene kastijding, die maar te dikwyls eene foltering was en waarbij de slag, die den dood schonk, te recht den genadeslag mocht heeten. Maar het waren dan ook rampzaligen, die zich vergrepen hadden aan de wetten der zedolykheid. Sedert het huis Stunrt echter ten troon zat werd dat gebouw oen verblijf ook nog voor anderen. De grootc str[jd tusschen volk en vorst, toetenen vrijheid en dwang begon. Nergens kon zulk ecu 8trjjd zich tot het staatkundig leveu alleen bepalen; want waar de gedachte zich vrij wil uiten in de raad/aal, moet z(j dat ook iu het bedehuis, en waar het l\'rotestan- tisme heette geworteld te zjjn, was vrjjheid een behoefte eu tevens eene noodzakelijkheid. De over- wouucuen in den aangevangen strijd waren marte- laars van het een of het ander beginsel in de oogen der partygenoten, waren misdadigers in die van deu bestrjyder. Hoe vele van zulko misdadigers lieten de Stuarts niet ketenen, eer éen hunner zelfs als misdadiger werd vermoord! Na de herstelling der dynastie en onder de regeering van den tegcn- woordigen Koning bleek het bedeu de spruit van hot gister te zyn, en openden zich weder de korker- holeu voor wie anders dachten dan de hcerschor. Wy zagen hel, hoe een vreedzame kudde uit een gejaagd eu de herder gevat werd, en iudieu we die sombere poortc doorgaan, beschermd door de hooge torens aan weerszoden, over het binnenhof, omgeven eu afgesloten door den hoogen gekanteeldeu muur, naar biuuen treden, deu langen gaug, waar de niet Üzer beslagen deuren het aantal hokken aanwijzen, ten einde gaan, deu steeueu wenteltrap afdalen tot op eene diepte gelijk met de oppervlakte van het water in do gracht, die alles omgeeft, dair kunnen wy ontwaren hoe zulk een misdadiger niet alleen het ellendigst hok, maar ook de uitgezochtste ziele- pyu werd waard gekeurd. Hoe groot ook het aau- tal vertrekken was, toch stond het uiet altoos iu verhouding tot het aantal gevangenen, zoodat dik- werf meer dan oen van deze iu éeu hol moesten opgesloten worden. Jakob Hollis ondervond dit eu moest do enge ruimte nog met een ander doelen, en do wreedheid had gewild dat de prediker, »de verstokte rondkop," uiet zoude samen zijn met een geiyko of oeu schuldige van dezelfde soort, maar met den ruwsten, oubeschoftstju, den meest goddo- loozcu booswicht. Op het rad zou de moordenaar sterven, die deu
armen Hollis den gantscheu nacht had gepijnigd met zijne godslastering en vuile spotternij. Eu Ja- kol) Hollis, de oude soldaat van Ulivier Cromwell, had het lijden verduurd eu toonde deu Meester dezelfde gehoorzaamheid als eenmaal den generaal. Iiy had de hand gevouwen ten gebede; hy had de lippen bewogen, maar de bede kon uiet worden gestamerd door bet getier van den razende, eu Jakob Hollis zweeg. Hij had hooren lasteren wat hem bet dierbaarst, spotten met wat hem het I101- ligst was, eu Jakob Hollis zweeg, schoon de spieren zyns arms zich bewogen en de banden zich kromden, |
|||||||||
|
149
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||||||
|
•En ik heb dezen nacht zoo gorust kunnen sla-
pon: ik heb een zacht leger gehad, terwjjl gü... Vader, vader! het verscheurt mjj het hart." HÜ zocht haar op zync beurt to troosten on vroeg
haar waar zjj en moeder Anne waren gehuisvest, en toen lijj vernam hoe Dirkens voor beiden had gezorgd en Sir Henry berouw had over hetgeen hy deed, maar niet had willen doen, bleef Jakob een oogenblik in gepeinzen verdiept. »Die de laagste is zal de hoogste wezen! De koude onverschilligo Dirkens! En hij van Hallam-Castle, do mclaatsche hand van den wulpschen Antichrist..! Het kan hem wellicht niet toegerekend worden... Ik doorzie de strikken door den booze gespannen...! Mary, ik beken het voor God en u, mijn kind, dat ik zelf de pijlen der ongeloovigen op my deed richten. Wat ik lyd en nog lijden moet, ik zal het dragen met kracht, zoo de Almachtige het wil, maar dat ik u doe lyden, het breekt mün kracht, mjjn kind!" Ily weende; de man, dien de zwaarste smart kon ver- kroppen, kon dat thands niet, en door de tranen heen snikte hij, haar aan zijn hart drukkend on haar in de liefderijke oogen starend; »Ik had zoo vurig gebeden om u gelukkig te zien. Wat God ons beiden aan beproevingen had toegeleid, ik bad Hem, het alleen my te geven opdat gü gelukkig mocht zyu... Ik had wel niet gedacht, ooit het kind mijns kinds op de knién te mogen wiegelen: dat ware te groote vreugde geweest, maar wol, dat ik u een boter steun zou kunnen nalaten dan i k ben... Ken Abraham voor deze Sara heb ik afgebeden, mijn God! En nu is alles voorbij ... Was het dan een misdaad, het zondig gebod des menschen te overtreden en L\' te verheeriyken in geest en in waarheid?" •Vader! niet zoo twyfelmoedig. — Vader, ben ik
dan niet bij u? Heeft uwe dochter u dan niet nog meer lief, omdat go een gehoorzaam dienaar zyt van den ecnigen Meester? Wy zullen niet ge- scheiden worden, vader!" Met wellust dronk hij de tonon dier stem in; hy
kon zich niet verzadigen ze to hoorou, on nog eeu poos, nadat zo niet meer vernomen werden, klonken ze nog na in zijne ziel. Ja, do wonde werd gezalfd; ja do lyder werd
|
||||||||||||||
|
als om den gorgel van don booswicht te omspannen
en diclit te wringen. Zoo was de lange, lange nacht eindelijk voorbjj gegaan en viel er een schemerlicht door het kleine ronde venster. Iljj hoopte op uit- I putting van de kracht zijns medgezels, die dat bc- merkte en alle krachten inspande om hom te bc- lettcn het gebed uit te spreken, waaraan hjj blijk- baar zoo grooto behoefte had. Lang duurde het nog eer hjj het vermocht; want
toen Mary bang te moede, huiverend en sidderend, door den wachter in het hol werd gestooten, zag zy haar lieven, ellendigen vader voor het venster enalzoo in bet licht, dat daardoor naar biunen viel, en eene ineen gezonken menschengestalte, hygend en snor- kend naast hem in den boek. Zy bleef by de deur staan want zjj hoorde hem met half luide stem en eene innigheid, zoo als slechts de beuauwd- heid dor ziele geven kan, de woorden aanheffen: • Mijne stem is tot God; en ik roep: mijne stem
is tot God en Hij zal het oor tot mij neigen. •Ten dage mijner benauwdheid zocht ik den Heer:
mjjn hand was des nachts uitgestrekt en liet niet afj mjjne ziel weigerde getroost to worden. •Dacht ik aan God, zoo maakte ik misbaar; peinsde
ik, zoo werd mijne ziele overstelpt, Sela! •Gy hieldt mijneoogon wakende; ik was verslagen
en sprak niet. •Zal dan de Heore in oeuwigheden verstooten, eu
voortaan niet meer goedgunstig zyn? •Houdt Zijne goedertierenheid in eeuwigheid opV
Heeft de toezegging een einde van geslachte tot geslacht?" Hjj poosde een oogenblik; dikke tranen druppel-
d^\'u langs de bleeke wangen,en de gevouwen beenige hand hief hij in de hoogte. Mary kon zich niet langer bedwingen; zij had in haar binnenste den 7\'steu Psalm met hem gebeden; maar thands viel zjj in, waar de klaagzang een geloofszang werd en zeide met vuur: •Ik zal do daden des Heereu gedenken; ik zal
gedenken uwer wonderen van oudsher. »0 God! uw weg is in hot Heiligdom: wie is een
groot God, gelyk God?" •Mary, uiyn kind! mün liof, lief kind!" riep
Jakob uit, do armen uitbreidende en haar aan zijn harto drukkend, «geloofd zij God in de hoogste hemolen! Maar., stil., wek dien... man niet!\'\' besloot hij, met schrik en afschuw op den roukenden mensch in gindschou hoek wijzende. "Zijt gü dan niet alleen? Heeft men u oen med-
gczel gegund. Dus was de nacht dan toch niet zoo somber V" •De nacht, Mary?... Kind, de Heere heeft nijj
vastgehouden, anders had ik mijn hoofd tegen den muur willen te bersten stootvu," zeidc hij, tcrwjjl het zweet hem 1 >ij de herinnering alleen reeds uitbrak. •Doe dien verworpeliug niet ontwaken: hjj is een dienaar van hem, die een zielemoordeuaar was van den beginne. Maar heb ik geleden, ik word verblijd, werd ik verwond, ik word gezalfd door uwe komst, liof kind!" |
||||||||||||||
|
verb
|
6
|
lijd I Toch waren het niet do woorden, dio hem
|
||||||||||||
|
troostten; want hare hope had zoo weinig grond.
»lk zal worden uitgestooten in de woestyn," zeide
hij mot gesmoorde stem, maar toch kalmer. •Neen, vader! Ik heb gedacht, laug gedacht;
ik heb mot mijn Heer geraadpleegd en ilij schonk Zyne goedkeuring Ik voel dat in myn binnenste, on daarom ben ik vastelyk besloten. Ik ga naar Londen, vader! om den Kouiug genade voor u te vragen..." Zij kou niet voortgaan, want driftig greep Hollis hare hand; zijn oogen tintolden en met een stem, bevende van toorn riep hij uit: «Genade vragen? Voor wien? aan wien? Ben ik dan schuldig? Is hy geen Achab, dio met zyu Izébel de heiligen Gods belacht en bespot? Gy zoudt naar Londen gaan? Ik verbied het u, hoort go, ik wil hot niet." |
||||||||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
||||||||||||
|
ll.\'l
|
||||||||||||
|
•Vader, waarom niet?" Dio vraag werd stame-
rend gedaan en cun vluclitigo blos vertoonde zich daarbij op haar gelaat. Zou haar vader misschien denken dat nog een andere reden haar naar loonden dreofV «Waarom niet, vader ? De Koning, hoe groot zondaar hy zjj, kan n verlossen. Wees niet trotschor dan de Apostel Paulus, die zich op den heidenschen Keizer beriep: zjjn leven was kostbaar als het uwe. Gelooft ge misschien, dat de poging boven mijne krachten gaat ? Vreest ge voor de ge- varen, die ginder een onervaren, een zwak kind omringen. Bekommer u daarover niet! God zal het kind beschermen waar het voor haar vader arbeidt en zal zich verheerlijken in mijne zwakheid. En, vader, het zou zjjn den Heore verzoeken, indien ik een wonder vroeg; maar ginder zou ik niet gants alleen staan, zou er iemant zijn die mij hielp..." •Do Hertog van Buckingham wellicht? Mary, gy\'
zoudt toch niet...? Neen, neen, die man is niet almachtig in het kwade..!" Hy zag haar donker aan. »Gjj denkt toch niet aan dien vreemde, die tot u is doorgedrongen ? Mary, by\' den alwetenden God daar boven, zeg de waarheid!" •Aan dien man heb ik nooit gedacht, vader! Char-
les Digby is naar Londen vertrokken en diens hulp wilde ik vragen...\'\' >Ook diens hulp niet. Ik herhaal het, ik wil
geenc genade... ik wil haar niet tot zulk een prys. Neen, niet voor do oneer mjjner dochter I Mary, het vonnis is verbanning. Vlei u niet met eenige hoop, maar ik ljjd met do zekere verwachting, dat de heilige zaak daardoor zal worden bevorderd. Ik weet dat de dag van verlossing voor Sion zal komen... Kenigen denken, dat die komen zal als vrooger mot geruchten van kryg en onrust, maar ik geloof vooleer, dat het thands zal zjjn met vuur en met vlammen uit den poel van den afgrond..." Hy poosde, de prediker had den vader vergeten, maar deze deed zich toch gelden boven genen, want mat en bevreesd besloot hij met de woorden:... •maar wij zullen scheiden... wij zullen scheiden!" •Scheiden? Eu kan ik dan niet medegaau? Wie
zal dat beletten? Vader ik ga met u..." •Dank, Hemelsche Vader!" prevelde Hollis. Hy
zou het haar nooit hebben gevraagd; hy zou nooit zulk een opoffering, en het was er eeue, als zij zelve haar niet bracht, van haar hebben begeerd. Hoewel zjj het zelve aanbood, bleef het een offer, zwaarder dan hij, zelfs dan zjj het in den aanvang dacht. De vonk harer liefde was niet uitgedoofd maar glom onder de assche der teleurstelling. Zy\' zou Engeland verlaten, en Charles voor eeuwig... Een doodelyk bleek «vertoog haar gelaat. Het duur- do slechts een oogeublik. Weldra was zjj weder kalm; het otter zou zjj brengen; nog dikwijls mocht het haar zwaar vallen, maar wankelen zou zjj niet meer. Hollis was gelukkig. Hy\' begon haar eenige voor-
schriften te geven hoe te handelen: hjj zeide haar Dirkeus in alles te raadplegen, voor Moeder Anne te zorgen... toen de slaap van don medegevangene |
werd gestoord door het binnentreden van de boul
en diens knechten. De laatste ure was voor den moordenaar gekomen. Hollis vatte Mary by de hand, drukte die, leidde haar naar de deur on bad den wachter haar door te laten. »Ga heen, dadeljjk !" zeide hjj, haar haastig een kus op de lippen druk- kend ... • Indien hjj geweten had wat aanstaande was, hy zou het afscheid niet hebben kunnen uit- sprekeu, hjj zou haar in de armen geklemd hebben gehouden tot de wachter beiden met geweld had gescheiden— Mary verliet het sombere gebouw, verliet met luchten tred het opbloeiend Leeds: maar zy kwam niet in Dirkeus\' woning terug. De avond was gevallen; de vader was met zijn zonen in verschillende richtingen uitgegaan, maar terugge- keerd zonder de verdoolde. Het spoor van Mary Hollis kon zelfs by het licht van den volgenden dag niet worden gevonden. |
|||||||||||
|
TWEEDE DOEK.
|
||||||||||||
|
Hoe woelig het ook in de straat ware, waarin
het huis van Falconbridge stond, met zjjn nieuwe facade van steen sedert den grooten brand, die een tweetal jaren geleden half Londen verteerde en dit huis teisterde, hoo luide de vloeken werden gehoord van de koetsiers der huurrjjtuigen, waarvan het getal thands reeds in Londen tot zeshonderd ge- klommen was, en die den gantschen dag de onge- plaveide straten der wordendo waercldstad omwoel- den; hoe de wielen der tallooze karren met allerlei artikelen beladen ook knarsten en knetterden on tot schrik der voorbijgangers telkens uit het eens gemaakte spoor draaiden en en zigzag zich voort bewogen, de man, dien we in het ruime vertrek, dat het uitzicht op de straat schonk, alleen aantrof- fen, merkt van al het rumoer en gedruisch niets. Hjj zit verdiept in de lezing der papieren, welke voor hem liggen op de vierkante tafel, met een fijn groen laken overdekt. Het is eeu deftig uiun, wien men het kan aanzien, dat hjj het recht had de def- tige stoffeoring te vorderen, welke dat vertrek ken- merkte. De wanden waren in vakken verdeeld, waarvan glad gewreven uotenboomhout do omlys- ting was, en ieder vak was eene schilderjj, welke in het nauwste verband stond met hare gebure. De vloer was van ingelegd eikenhout, waarvan het gedeelte, waar de tafel en de stoel van den tegeu- woordigen bewoner stonden met een Smirnaasch karpet, welks echtheid herkenbaar was aan don gloed der kleuren, bedekt was. Do stoelen met kunstig gedraaide poten en hooge sierlyk besneden rug, hadden een groen damast zyden en mollig op- gevulde zitting, terwjjl de schoorsteenmantel op twee wit marmeren zuilen rustte. Een buffet van noteuboomhout op- en ingelegd met obbenhout droog een zilveren scheukkan en eenige iluiten en roor- |
||||||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
111
|
|||||||||
|
machtige ltcpubliok hebben gehuldigd, die hy in
Europa het grootste dool zyns levens, zoo waardig vertegenwoordigde. En de Republiek der Voreenigde Nederlanden bezat vele tolken zoo als Mr. Kocnraud van Bcuningen, Burgemeester en Rund van Ainster» dam, tolken, die het, in houding en gebaar, in lcef- wijze en styl bewezen, dat hunne wieg geplaatst was in een land, droog en vruchtbaar gemaakt door eigen arbeid, door stalen volhardeude vlyt; dat hun vaderland, een stip op de waereldkaart, zyne grenzen verzette door den ouwrikbaren moed der bc- woners, geschoord door taai geduld en een door streveu eu stryden geoefende kracht; de grenzen verzette, zoodat de Statcnvlag wooi van het Noorden tot het Zuiden, van het Westen tot het Oosten, en de schrik was vau velen on de nijd en de afgunst van allen, /ij droegen namen, die tolken, in het gouden boek van den Europeeschen adel onbekend; namen, voor eeue halve eeuw nog het eigendom van ruwe poorters: alleen binnen de enge veste eener stille stad genoemd.... En thauds! Vraag Kopenha- gon of zy de donderende stem van Koeuraad vau Bcuningen zich noch herinnert: vraag het Stokholm of er de Konsul vau het moderne Homo is vergeten die kort eu beslissend audwoord vroeg, \'t welk niet ontkenueud moest zyn, daar anders de metalen moudeu der zeven Provinciën zouden aanvaugente spreken, zoodra de gezant zich om had gekeerd; vraag het Parys, waar de halfgod Lodewjjk wordt aangebeden, of zy den breedgoschouderdeu boer niet meer gedenken, die zoo plomp over de mollige tapyton heen stapte, het oog niet ueêrsloeg voor de ullorhoogste majesteit vau den alleenheerscher, met ronde, dikwerf ruwe taal de rechten zijner meesteresse verdedigde on haar boudgeuoot de aangegane ver- plicht ing, zoo klemmeud herinnerde; vraag het Londen... maar hy is er voor weinig tyds terrug- gekeerd; naar Londen, waar volk eu vorst slechts iets gemeens hebbeu met elkaar, namelijk: afgunst op den kleinen Staat, die in vrijheid, in kracht, in handel, in rijkdom hen verre overtreft; naar Londen, waar, by elke handelsonderneming niotte* geustaande dien uyd, steelsgewyzo naar de nabuur het oog wordt gericht om waar to nomen, hoe een dergelijke daar reeds vroeger werd aangevangen en volvoerd; naar Londen, waar men ecu Bank op- richtte, thands de reusachtigste en even als het gant- sche volk ontwikkeld tot de grootste instelling der waereld, maar waarvan men het model had gevraagd aan het Amsterdam der 17* eeuw l Ondanks zich zelf huldigde Engeland de Republiek der Vereenigdo Nederlanden Deze wns de eenige mogendheid die door haar gezant voor den ter dood veroordeelden Kiirel I liet pleiten. Het doodvounis luidde in hot Engelsch, Frausch cu Uollandsch; eu by de opening van het eerste parlement van Olivior Cromwell had de Lord Protector don Nederlaudschon afgezant aan zijne rechterhand. De Nederlanden der PJe eeuw gelijken wel weinig op die der 17M Maar de kiemen van den kanker, die in het krachtig lichaam der Republiek rondwoelde on weldra zoude uitbreken, |
|||||||||
|
mors vau echt Venetiaanseh glas; daar tegenover
stond een sofa of divan, waarvan do oostersche zucht tot weelderige durameling don vorm bepaald had en waarvan het bekleedsel overeenkwam met dat der stoelen. Deftig noemden wy de stoll\'eeriiig eu niets meer; want in een tijd, als waarin wjj ons zoeken te verplaatsen, was zij, indien wij den divan alleen uitzonderen, weinig weelderig en zelfs eenvoudig te noemen. Hetzelfde mogen wjj van den bewoner getuigen. Eeue bruine pruik, waarvan de uiteinden aan weerszijden in krullen tot op do borst neder- hingen, dekt het hoofd, eu hoe groot zy ook zjjn moge, zjj doet nochtans het gevulde gezonde ge- laat goed uitkomen; ja we zouden zelfs mogen bc- weren, dat zonder die pruik het gelaat wellicht te welgevuld eu te blozend schijnen zou. De donker blauwe oogen zjjn groot eu blikken open en vry; de neus, in juiste evenredigheid tot het geheele wezen, is recht eu vleczig, terwjjl de moud, waarvan de bovenlip met een sehyn vau knevel is voorzien, wel- gevormd is. Het geheel duidt groote fyzieke kracht, voor het minst eeue weinig en zeker op dit oogen- blik niet gestoorde gezondheid aan. en indien het oog minder verstand uitdrukte, zou men geneigd zjjn te gelooven, dat de opgemerkte kracht de eenige was, waarop die man zich verhoovaardigen kon. Een kraag vau de fijnste kant, die hem schier tot midden op de borst neder hing en toch nog even twee wit zjjden kwastjeus liet zien, een zwart Hu- weel wambuis, dat tot op de heup kwam en daar do broek van dezelfde e tof ontmoette, die, ccuigzius wyd op do hoogte der dy, even beneden de knie met een rood zjjden lint word dicht gebonden; zwart zijden kouzou en schoenen, die den broeden voet eer uit deden komen dan verbergen, gesloten met een lint van dezelfde kleur, ziedaar het deftig maar gauts niet opzichtig gewaad. De deftigheid van don persoon wordt verhinderd tot voornaamheid te sty- gen, door het wat al to gezette dier houding, het wat al to forsche dier schouderen. Beschouwen wjj hem naderbij, dan zien wo nog een andere reden waarom wjj er aan twjjfeleu, dat hjj ooit den trot- scheu edoluiau van het hof van Lodewjjk XIV even- aron kon. Er is iets hookigs, iets driftigs in de wijze waarop
hjj hot eoue papier opneemt on het andere wegwerpt, en het trillen van de lippen stemt daarmede overeen en geeft den opmerker het recht te vermoeden, dat er in dat sanguinische temperameut dikwerf stormen en vreeseljjke onweders kunnen woeden. Half Europa zou de waarheid dier opmerking kunnen staven, maar tevens dat, mocht de hoveling van Lodewjjk XIV ook altijd dou burger in hem gezien en hebben pogen te minachten, die poging hom altijd mislukt, het woord vau minachting altijd op de lippen bestorven en in eoue soort vuu outzach verkeerd was, dat alleen wrevel was geworden zoo- dra de burger — want dat was hy — den rug had go- keerd. ludien het ons gegund ware een tydgenoot vau dien man geweest te zijn, we zouden voor hem ons hoofd hebben ontbloot eu in hein die krachtige en |
|||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
||||||||||||
|
113
|
||||||||||||
|
des te meer op de hier boven medegedeelde regelen
en ook op het naschrift dat van den volgenden inhoud was: »Uwe Edelheid gelieve voor Zijne Hoog- heid zorg to dragen waar dit vereischt mocht worden, liet zoude dunne (ïroot Edel Mogenden zonderling aangenaam zijn, van don 1\'rins duor Uwc Edelheid van tijd tot tijd het een of\' ander te mogen vernemen. Uw ootmoedige dienaar, J. de Witt." De lwvenliptrok cenigzins smadelijk omhoog, tcr-
wjjl hij den brief nederlei en in gepeins verdiept bleef. Daar viel de klopper op de deur neder en hoordo
hjj oen haastigen voetstap op den trap. Do deur werd geopend en een der schrijvers Zijner Edelheid trad den hellebardier in den gang voorbjj en het vertrek binnen. •Zjjne Excellentie Mylord Arlington vraagt voor
een oogenblik belet." •Verzoek Zijne Excellentie boven te komen.\'\'
Van Beuningen trad langzaam naar den drempel
der kamerdeur en bleef daar wachten, hoewel hem de tijd werd gelaten, den trap af en den beneden- gang door te gaan, indien hjj den bezoeker te gemoet had willen treden. Langzaam klom Arlington naar boven; slechts verhaastte hjj cenigzins zjjn stap, toen hjj, naar den bovengang aangekomen, den wachtenden gezant ontwaarde. Na do gewone plichtplegingen werd Arlington
een zetel aangewezen en gingen beiden nederzitten. Bjj de begroetingen toonde zich reeds het onderscheid tusschen die beide personen. De zware gestalte van van Beuningen, die zich langzaam en stjjfvoort- lnswoog en zich moeielijk boog, vormde een scherpe tegenstelling met de bevallige gedaanto van den Engelschen minister, die den donker blauw duw celen mantel zoo los en bevallig wist to dragen, den hoed met witto veder met zooveel zwier als ten groet bewoog. Was het gewaad des eeneu eenvoudig, schoon kostbaar, dat des anderen, sluitend om het slanke lijf was prachtig en smaakvol. De kanten van den kraag en die van de broek, waar deze aan de knie met een gouden gesp werd gesloten, waren ! kostbaar; de linten, tot den reusachtigen strik gc- vormd, waarmee de kleine brodequini) met rooden hak werden dichtgehouden, waren sierljjk en rjjk, terwijl het sneeuwwit satjjn van de voering smaakvol afstak bjj hetjMuceatt fluweel van het loshangend buis- jen. Een degen mot verguld zilveren greop sierde de linker heup, en word hjj het nederzitten als niet aan- wezig beschouwd, daar men als edelman gewoon was, met dat wapen om te gaan, zelfs in die voor een gewapenden burgerman zeker moeieljjke houding, Henry Bennet, I.ord Arlington, Sekretaris van
Staat,ilic niet Clifford,Buckingham, Ashlyen Lauder* dale — de voorletters dier mannen saarnf enomen vormden het woord Cabal — het bewind voerde, was dan ook een schier volmaakt edelman. Het fijn besneden gelaat, de slanke gestalte, de tedere blanke hand, alles werkte er toe mede om hem bc- hageljjk bjj zjjn Koning, en wat nog meer zogt, geëerd te maken bjj do hehcerschercuscn Zijner Majesteit, tïeeno buitengewone schranderheid tee- |
||||||||||||
|
koudon reeds in do 17\'\' eeuw voor een fijn opmer-
ker en een schrander denker niet meer verborgen zjjn. De tweedracht woelde in de machtige Repu- bliek, die juist tliands al hare kracht zoude be- hoeven om een dreigenden vjjand het lioofd te bieden. Van Beuningen kon dien vjjand nog niet zien; slechts zijn vriend — nóg zjjn vriend hoewel de banden reeds cenigzins losser waren geworden — slechts zyn vriend de Witt, de schranderste der sohrauderen vermoedde iets, en — het teekent beider afstand en verhouding — waar de Witt slechts duister on slechts flauw kon zien, kon vnn Beu- ningen niet meer dan tastend ronddolen en gissen. Vrees voor verraad van de zijde eens bondgenoots, van Engeland, door de Witt nog niet lang gele- den tot do beroemde triple alliantie bewogen, deed van Beuningen dan ook niet op dit oogenblik de wenkbrauw fronsen. Neen, de onlangs ontvangen brief van den Raadpensionaris was er de oorzaak van, en die brief deelde alleen mede, dat men de woelingen der Oranjepartjj wedor te 1>ovcn was go- komen en deze voor langen tjjd weder gefnuikt had. Door een behendig schijnbaar toegeven waren do Gewesten tot harmonie gekomen. liet Stnd- houderschap was voortaan onvereenigbaar verklaard met de waardigheid van Kapitein en Admiraal-ge- neraal, en de jongo Prins van Oranje, het gewezen Kind van Staat, dat onder de hoede Hunner IIoog- mogenden was opgewassen en thands twintig jaren bereikt had, was lid van den Raad van State geworden zonder eenigo vooraanzitting; want men had er zorg voor gedragen den stoel te verwjjderen, waarop zjjnc voorvaderen eenmaal gezeten hadden, zoo dat zelfs de schijn van macht, reeds meer dan voldoende om het gepeupel op to winden, den jongeling ont- nomen was. »En de Witt wil Engeland tot bondgenoothoudcn!"
mompelde van licuningcn. >Z[jne Majesteit zal er niet handelbaarder door worden, hetgeen mjjn zen- ding een schoone kans van slagen geeft," voegde lijj er eenigzins bitter aan toe. IIjj voer voort met lezen en vond in de volgende
regelen eenig andwoord op de gemaakte opmerking. Men scheen, door den 1\'rins tot lid van den Raad van State te verheffen, den Koning van Engeland te willo te zjjn en zou daarvan nog een meer door- slaand blyk geven, door Zyne Hoogheid naar Oom te doen afreizen. Het verlof werd daartoe gegeven, zoo luidde de
brief in substantie, omdat men begreep op den duur het niet te zullen kunnen weigeren; het was thands gegeven, omdat men inzag dat er geen gunstiger tijdstip ooit zoude komen, daar juist een Ambassadeur van de bekwaamheid Zijner Edelheid (van Beuningen) naar het hof van Engeland was afgevaardigd. Van Beuningen poosde even en las werktuigelijk het slot van den konfidentieclen brief die eindigde met het gewone »Uw ootmoedige dienaar: J. de Witt." Van Beuningen ging nooit zoover; hjj noemde zich in officieolen stjjl slechts: dienstwillige dienaar. Maar op de onderteekening lette hij thands niet; |
||||||||||||
|
10
|
||||||||||||
|
II.
|
||||||||||||
|
140 MARY HOLLIS.
|
|||||||
|
kondon dio oogen, poon buitengewone denkkracht
zotoldo achter dat blanke voorhoofd; maar bij zijn binnentrodon in hot staatsievortrok of do raadzaal bjj de woorden, dio bolmgelijk on welklinkond diens lippen ontvloeiden, bij do menschenkonnis waarvan hij bij beschouwingen van menschen on zakon dikwerf blijk gaf. on bjj do moor dan liberale begrippen aangaando rodclijkbcid on zodoljjkhoid word hij een zoer geschikt dienaar Zijner Majesteit Karol II ge- acht en bevonden. »l_\'we Edelheid beroofde mij to lang van hare
tegenwoordigheid, dan dat ik niet don oonigen weg zoude inslaan, langs welken ik zeker ben die to kunnen genieten,\'\' zeido Arlington buigend. •Mijne bezoeken bij den Sokrctaris van Staat waren
ook zóo onvruchtbaar, dat ik besloot ze vooreerst te sta- ken," was liet andwoord zoo beleefd mogelijk gegeven. «Dat is toch r.iet het rechte middel om volgende
bezoeken, zoo zjj te eenigor t jjd mochten noodig worden gekeurd, vruchtbaarder te doen zijn." «Nadenken brengt dikwjjls op den rechten weg.
Ik wilde den tijd tot nadenken geven, Excellentie!" «Er is dus sprake van een verdwaalden Se-
kretaris van Staat?" vroeg Arlington niet do kant van zjjn kraag spelend. •De waarheidsliefde verbiedt het to ontkennen."
«Hot is een strjjd waaraan moeilijk con einde kan
worden gemaakt. Ik kan natuurlijk niet toogoven dat ik dwaal en door Uwe Edelheid op den rechten weg zou gebracht moeten worden. Het loon, dat do Hollandschc gids wel eens vraagt, is voor me- nigen Engelschen minister soms zeer hoog geweest, zonder dat deze zag dat er niet meer gedwaald werd." «Zjjno Majesteit heeft vaak bewezen dat het heden
hem liever was dan het verleden; het mocht Zijne dienaren misschien even zoo gaan/\' merkte van Beuningen eenigzins heftig aan. Do uitval mocht stout hecten, want hjj bedoelde niets minder dan" Karel II te verwijten, dat hjj ondankbaar was en genoten weldaden spoedig kon vergoten. Do bal- ling, die gastvrijheid in do Republiek had genoten, had haar herhaaldelijk beoorloogd. ( Van Beuningen was dan ook geprikkeld door de
uiterst langzame behandeling van zaken, ocno lang- zaamheid welke wol berekening scheen. Il|j diende een memorie in, en men vroeg eene adstruktie; lijj gaf er eene en men stelde er eeno andere tegen, waarbjj do memorie, om wie het eigenlijk to doen was, op den achtergrond trad. Wilde\' de gezant persoonlijk inlichtingen geven of ontvangen, dan was de Sokretaris van Staat in den bjjzonderen Raad of was hjj ziek: en liet hü eindelijk den gezant bij zich toe, dan stond hjj op het punt naar Zijne Ma- jesteit te gaan die hem opontbodeii had. Begon de driftige van Beuningen dit te ergeren en brak lijj voor een poos alle betrekkingen af, dan werd hem eene memorie gezonden, waarin een deel der zijne werd beandwoord, of werd hem eet) bezoek gebracht om hem weder in een goede luim te brengen zoo als thands. Maar de laatste uitval, hoe verklaarbaar ook, was onvoorzichtig. |
«Gij brengt oone zwaro beschuldiging togen mijn
verheven gebieder in," merkte Arlington plotseling ernstig geworden aan. «Als Zijne Majesteit zoo spoedig hot gister voor hot heden vergat, dan zou hij nooit do triplo Alliantie gesloten, of, zoo hij haar al sloot, niet gehouden hebben zoo als lijj doet." «Zoo als hij doetV De Republiek wordt toch niet
meer behandeld als oone bondgenote, sedert Ma- dame d\'Orlóans hier is geweest." •Ab, is het dat weer? Hunne Hoogmogonden
schijnen zich /eer te l>okommeren over een familie- bezoek, een bezoek door ecu zuster aan baron broe- der gebracht. Wat moot do Koning van Frankrijk zich dan wel niet beangst maken over bet aanstaand bezoek Zijner Hoogheid, don Prins van Oranje." •Hot geval staat niet golyk, Mylord!" zoide van
Beuningen zich op zijn stoel te reent schikkend en zich gereed makend van deze gelegenheid tot spre- ken en onderhandelen partij te trekken. «De \'Koning van Frankrijk is een machtig monarch, die eer doet vreezon dan behoeft te vreezen. De Koning van Frankrijk is niet de bondgenoot van Engeland en kan zich niet bezorgd maken, meer dan hjj het nu reeds is, over de vriendschappelijke betrokkingen der Republiek mot Engeland, betrekkingen, die niet begonnen, maar alleen worden voortgezet. De Ko- ning van Frankrijk heeft zich niet te beklagen over de belemmering van do visscherjj, over tegonwer- king in don handel, over vijandigheid in Oost- en West-Indië." •Dat wil ik wel geloovon," riep Arlington lovcn-
dig uit, «want Frankrijk heeft visscherjj, handel noch koloniën." «Maar al heeft do Republiek die, toch wenscht
ze daar niet in gedeerd to worden, Mylord 1" hornam van Beuningen scherp. »Het zou nog bewezen moeten worden of ze er
in gedeerd wordt. Maar dit punt maakt oen doel uwer laatste memorie uit. Men is bezig de ver- meende bezwaren der Republiek to beantwoorden door... hot aanvoeren van de o n z o. Zjjno Maje- stoit is een trouw bondgenoot, maar wil ook recht- vaardig en trouw Koning zijn. Do Republiek — Uwe Edelheid veroorlove mjj hot te zeggen — is er in Europa voor bekend, slechts écn belang te kennen on dat is haar eigen. Zijne Majesteit wil zich bljjvon gedragen als een trouw bondgenoot, en, als hare grieven zyn weggenomen, zich niet de Re- publiek verstaan, wat de tuchtiging der Algcrjjnsche zeeroovers aangaat, ofschoon zjj niet inziet, dat daar- door juist de veiligheid ter zee verzekerd zal wor- den, daar er nog zoo vele roevers overbljjven, die men niet tuchtigen kan." Arlington staarde, hoewel lachend, van Beuningen daarbij veclbeteekencnd aan, die den blik niet alleen doorstond, maar de kracht had zich bedaard te houden en hem tocknikkend te andwoorden: «Zeer waar, Mylord! En als de Republiek eiken
roof aan haar gepleegd met geweld zou willen te keer gaan, dan mochten hare kruitmolens wel dag |
||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
147
|
|||||||||
|
beweren, dat Zijne Hoogheid ooits iets tégen die
vrjjheid zal ondernemen, golooven de Heeren Staten met Gods hulp do Provinciën voor als nog ljeter te kunnen besturen, dan een onervaren jonkman van nauwelijks twintig jaren." •Dien men bovendien bij voordacht onkundig
van regeeringzaken laat," viel Arlington in. • Dien men eerst do nuttige kundigheden als Chris-
ton en burger wil doon verkrijgen, opdat hy later als Magistraat zjjne rechten en plichten zoude kon- nen, Mylord! Het is een lasterlijk gerucht, dat mon Zijne Hoogheid veronachtzaamt. Uwe Excellentie zal wol beter leeren oordeelen als zy den Prins hier ontmoet; en moot zy ook erkennen, dat Zyno Hoog- heid zwak en gebogen is vóór den tijd, zjj zal het toch wel niet aan de opvoeding willen toeschrijven. ; Reeds nu is men genegen om Zijne Hoogheid, uit
aanmerking van de diensten zyuer voorvaderen, het aandeel in het bewind te geven, dat hem afgestaan kan worden zonder nadeel voor\'s Lands zaken. Hij is lid van den Raad van State geworden. En dat men Zyne Majesteit zoo veel mogclyk te wille ; wenscht te zyn blijkt daaruit, dat men den jongen
zwakken Prins verlof geeft zyn verheven Oom te
gaan bezoeken. Indien men klachten vreesdo van
zyne lippen, indien men zich verongelyking bewust
was, mon zou hem immers terug hebben gehouden ?"\'
•Zoo, begrjipt Uwe Edelheid do reize alzoo?"
•Begrypt Uwe Excellentie haar dan anders?"
•Men zou door den Neef op den Oom kunn \'n
werken, ten einde grooter inwilligingen te erlangen
dan door een Ambassadeur, zelfs van de bekwaam-
heid Uwer Edelheid..."
•Uwe Excellentie spreekt zich zelve niet weinig
tegen. Straks was het, dat hy in onkunde van alle , regeeringzaken was groot gebracht en thands acht
zy Hunne Hoogmogenden in staat, om Zyne Hoog- heid met eeno geheime zending te belasten...\'\' ! »Het een en het ander kan zeer wel gepaard gaan,"
hernam Arlington zich tot van Reuningen overbui- gende. Do Engelsche diplomaat had allo scherpte verloren en was beleefd, ja zelfs vleiend geworden ! wat den toon zyner stem betrof. •Mijnheer de Witt
weet dat zeer goed te vercenigen. De hond krygt op het laatst den halsband lief, zoo ook de pupil zyne voogden; vergeef de vergelijking. En als men dan niet in staat is alle zijden van een vraagstuk te overzien en de voogd wjjst maar éeno zjjde aan, dan wordt die door den pupil voor de eenige ge- houden. Mynheer van Beuningen, ik wil openhartig zyn! Ik gelonf, dat Mynheer de Witt een geheim doel met dat bezoek heeft. Welnu, ik wil het be- vorderen als het is wat ik denk. Ik ben der Re» ! publiek geenszins vijandig, maar het belang Zyner
Majesteit gaat voor alles. Wil men Zyne Majesteit overhalen tot het sluiten van een nieuw traktaat tegen Frankryk, ik zal het niet tegenwerken, mids Zyne Hoogheid Stadhouder worde, onze grieven, waaraan ik niet twjjfel, opgeheven worden en... de schatkist van... Engeland conig voordeel geniete...\'\' Van Beuningen zweeg een oogenblik; hy fronsde |
|||||||||
|
en nacht malen. Om dat te voorkomen kiest zjj
den weg der onderhandeling." •Die altijd lil jj ken zal de besto te zyn, zoo men
dien mot goedo trouw bewandelt." »IIet verheugt mjj zeer Uwe Excellentie dat te
hooren zeggen!" hernam van Beuningen, terwijl de gespierde hand zich om den stoel klemde en dien met kracht verschoof. »Wanueer die niet ter goeder trouw wordt bewandeld dan is die weg geen rechte maar een bochtige. Ik geloof er de onder- vinding van opgedaan te hebben... aan dit hof." »Pe scherts is wat grof," andwoordde Arlington,
die zich op zjjne beurt gebelgd wilde toonen. »Jam- mer is het voor den vrede, dat de Hoogmogemle Hoeren, Uwe lastgevers, maar al te veel op Uwe Edelheid gelijken. Altijd klaagt mon van Uwe zjjde over verongelijking, en dat op eene wjjze, welke uwe scherts van zoo even herinnert. Deukt ge, dat de klachten van Zijner Majesteit! onderdanen uit den Indischen Archipel niet tot ons komen? Waant ge zelfs, dat wij te hardhoorend zyn, om don wrevel van de bewoners onzer eigen kusten te vernemen, dio de Hollandscho visschers in hun vaar- water zien en verstomd zouden staan indien zjj hoor- den, dat do Republiek eene tuchtiging der Alge- rijnsche zeeroovers voornam en daartoe de... edel- moedigheid had de hulp van Engeland in te roepen? Gelooft ge, dat Zjjne Majesteit, dio ge weinig liefde schyut toe te kennen voor zjjno onder- danen, ovenmin deel neemt in het lot zjjner blocd- verwanten, en zouder toorn of liever zonder droef- heid kan aanzien, dat men zyn neef, den zoon van zyn zuster, de waardigheden zijner voorvaderen ontzegt, hem tot onmacht veroordeelt en hem, naar de lessen van de sluwste staatkunde, eon opvoeding geeft, die hem tot altijddurende onderdanigheid en afhankelijkheid veroordeelen zoude, indien het bloed der Stuarts, met dat der Oranjes vermengd, hom niet in zich zelven do middelen had doen vin- den, welke het sluwe plan moeten doen mislukken ?" »Ik dank Uwe Excellentie voor deze aanklacht.
Men strijdt liever tegen vleesch en been dan tegen de onzichtbare overheden in de lucht, en tot dus- verre hoordo ik weinig meer dan onbestemde klach- ten. Do aanklacht is nog wel wat onbestemd, maar zjj is toch te l>egrypen. Uwe Excellentie gewaagt van hetgeen er in den Indischen Archipel voorvalt. Het is de stryd tusschen kompanjic en kompanjic, waar Zyne Majesteit en de Republiek zich geruste- ljjk buiten kunnen houden. Heidon strijden met ge- lyke wapenen en wie de slimste is wint het. Dit zal met de visscherjj ook wel het geval zyn. De visschen, geloof ik, zullen geen party trekken en bjj voorkeur de Hollandsche netten inloopen. Ook is het nog niet bewezen, dat de onzen de gienzen, hun by de Navigatie-akte gesteld, hebben overschre- den. En wat het derde punt aangaat, \'er gebeuren in een huishouden dingen, die men daarbuiten niet goed kan beoordeelen. Wy wenschen gaarne onze vryheid te behouden, hetgeen menigeen in Engeland reeds zonderling zal noemen. En zonder te willen |
|||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||||
|
MS
|
|||||||||||
|
kon overladen en do zitting van karmozijn rood
fluweel met goud passement was afgezet. Het was een groot en weelderig gestoffeerd vertrek in het paleis van Engeland» koningen: White-hall. Eou half licht viel in het vertrek en spreidde een mol- ligen toon over al het omringende. Zware rood zijden damasten gordjjnen, door koorden, van roode zyde en gouddraad gevlochten, in golvende plooien opgehouden, vcilwrgen de veusterruiten, in het mid- den prijkende met het koninklijke fcngelsche wapen, en weerden ten doele de stralen der zon af. Bet behangsel was van roode zjjde, omboord met goud passement en geborduurd met gouden bjjeu en ka- pclleu. In een hoek stond eeii divan of rustbed, dat in harmonie was niet do kleur der gordjjnen en behangsels. Het prachtig uitgesneden buffet, waarop thands een zilveren lampetkan met Chi- neesch porseleinen kom, fijno borsteltjens en wei- riekende zeepen bespeurd konden worden, de tafel op vier kunstig gedraaide poten van mahoniehout als een nieuwe proeve nog niet lang geleden uit Suriname aangebracht, met marmeren blad, do hoog- rnggige stoelen mqt mollige zittingen, de voetbank* jens, waarvan het bckleedsel even als de divan en de stoelen met goud passement was omboord, het tafeltjen, onder den Venetiaanschen spiegel in ver- gulden Ijjst, waarop een servies van echt Chinccsch porselein op zilveren blad prjjkte, alles mocht ge- tuigen van de pracht, die in dit vertrek heerschte en bjj den eersten oogopslag wel eenigzins overla- den scheen. Maar vergeten wjj niet het kostbaar Smirnaasch karpet, dat voor don divan lag uitge- spreid, den mozaïek ingelegdcn vloer van mahonie- hout en vooral de kaptafel mot ovalen spiegel in rijk gesneden mahoniehouten ljjat en met marmoren blad, waarop thands oen zilveren doos staat, welke geopend is en alles bevat wat voor oen damestoi- lot van die dagen noodig was en zelfs voor oene van den tegen woord igen tjjd ovcrlwdig zoude zjjn. Van de fijnste haarspeld, die, in het kapsel ver- borgen, toch medewerkte om dit saam te houden en te bevestigen tot aan de gourigsto pommades en parfunierién, tot zelfs do blanketdoos waarin het sneeuwwit en hot liefelijkst rood geborgen was, alles vond er zjjne plaats. Naast die doos stond nog eon andere, die hoewel eenvoudiger van buiten, van binnen des te kostbarcr schat bevatte. Hot waren do bjjouterien: snoeren paerelen, die door het blonde hair werden gevlochten; gouden halsketcnen, dia* manten spelden en booten, kortom het rijkste, het heerljjkst wat Engeland bezat. En dat alles behoorde aan Lady Castlemaine,
Lady van de koninklijke slaapkamer, een goede vriendin Zjjner Majesteit, eene vrouw >van het ras der Villiers, de Hertogen van Buckingham" die de eer had gehad te Oxford Zijne Majesteit te loeren kennen en hem te behagen. Zjj werd toen uitgehuwelijkt aan een zekeren Mr. Falmer, die een geduldig echt- genoot was en om die goede hoedanigheid — in Karels oogen een groote hoedanigheid zelfs — ver- heven werd tot den Ierschon adelstand onder den |
|||||||||||
|
nauw merkbaar do wenkbrauw» »Ik weet het niet,
Mylord! Bestaat er iets zoo als gjj denkt, dan zal ik er onderzoek naar doen, en ... de ecne konfidentie is de andere waard." Arlington was door dat andwoord niet geheel be-
vredigd, ofschoon hjj geloofde een stap nader aan het doel van zjjn bezoek gekomen te zijn. Van Beuningen was te rond om niet bepaalde* te ont- kennen dan hjj deed, indien hij er reden voor meende te hebben. Wellicht zou Arlington meer hebl>en gepolsd, zelfs meer dan de voorzichtigheid toeliet, zoo niet een vervaarlijk gejoel en gedruisch beider onderhoud plotseling had doen staken en do def ti- ge diplomaten opspringen en naar het venster gaan. Een ontzacheljjke menigte was op de been. Do meesten bleeken nieuwsgierigen, maar toch altjjd deelnemende nieuwsgierigen te zjjn, want hier en daar zag men uit de massa er een met het hoofd goedkeurend knikkend tegen de leerjongens, die de eigenlijke helden schenen te zjjn. Men herkende er do slagers en de wevers onder, gene aan hunne blauwe of groene voorschoten, deze aan hunne mou- wen. Zjj hieven, op lange stokken, stukken van vrouweukleederen omhoog, hetgeen vooral toejui- ching uitlokte. Juist waren zjj in de nabjjheid van van Beuningens woning, toen een edelman te paard hen tegen kwam. Het scheen, naar zijne kleeding te oordeelen, een landedelman te zjjn. Nieuwsgierig naar hetgeen voorviel, vroeg hjj de oorzaak van den oploop en vernam dat zjj eonigo slechte huizen hjj Moorfields omver gehaald hadden, waarop een rous- achtigo slagersknecht met stentorstem uitgalmde, dat zjj verkeerd deden door zich met de kleine te vergenoegen en niet naar Whitc-hall te gaan, om er het groote neer te halen. Ken uitbundig gejuich en gejoel volgde, en do landedelman nam zijn hoed af en zeide: >daar geov\' God zjjn zegen toe," welko woorden hem onder daverend handgeklap een brce- den doortocht verschafte. Van Beuningon nnm den schijn aan niets gehoord te hebben, maar gewaagde er van, twee zijner hellebardiers met het wapen van Staat op de borst naast den karos Zjjner Ex- colleutic te doen post vatten. »IIct gepeupel mocht zich eens vergissen!" zeidc hjj ditmaal argeloos, en misschien daarom juist wel zoo koud en scherp. »Ik geloof, dat do beste bescherming voor den
karos van Lord Arlington Lord Arlington zelf is. Niettemin wordt Uwe Edelheid bedankt voor do intentie." Met een diepe buiging, die zoo goed mogelijk door van Beuningen werd nagevolgd, ver- liet Arlington het vertrek. |
|||||||||||
|
II.
«Neem die mouche weg, Katol Go schijnt geen
smaak meer te hebben of denkt go, dat ik tot den tweeden rang ben afgedaald en dat nicmant mjj meer zal aanzien? Ik wil hot anders!\'\' De vrouw, die dus sprak, lag in een leunstoel van
ebbonhout, waarvan do rug als met grillige arabes- |
|||||||||||
|
MARY HOLLIS. 149
|
|||||||
|
titel van Earl van Castlcmaino. Mylady was toen
cono schoonheid. Rjjko blonde lokken golfden haar om den blanken1 hals en boezem, dien zy° gecno moeite deed aan het oog des bewonderaars te ont- trekken. Het licht-blauwc oog kon zoo minach- tend staren, zoo verleidelijk lonken, zoo aantrekken en schalk terugwijzen; de rozenroode lippen, die zoo ongezocht een rij van paerelen lieten zien, kon- den zoo vleien dat do geliefde, wanneer do blanke mollige arm hem aan den zwoegenden boezem klem- do, meer of minder dan mensch moest geweest zijn, om niet vuur in de aderen te voelen tintolen, om zich niet oen half-God te droomen, waardig gekeurd om deel to nemen nan de festijnen der Goden op den Olympus. Maar, helaas! alle schoonheid is als oen bloem: de knop belooft, de bloem schenkt veel, maar, geheel ontplooid en ontzwachteld, dreigt de geur te vervliegen, do kleur te verwelken. Lady Castlemaino had haren gemaal, dio zich in Ierland ophield, verscheidene telgen geschonken, telgen, die het geluk hadden dikwerf door Zijne Majesteit, door Gods Genade Koning van Engeland, te worden ge- lief koosd; de moederweelde scheen haar echter slechts eene geringo vergoeding voor haar vormin- derendo schoonheid. Nog mocht zjj wel schoon heeten, maar do ronding van Iwezem en arm, van koon en hals, hoc blank altijd nog, getuigde er toch van, dat do zomer reeds voor een goed deel was voorbijgegaan. Indien zy \'s morgens zich op- hief uit hot donzen bed en het zachte kussen, half nog verborgen door do kanten dio er van afhingen, als zij de doorstikte deken van karmozijn, overtrok- ken met taf, gevuld met wol, gevoerd met zijde, wegwierp, dan vroeg zjj in do laatste maanden aan Kate Danson, haar kamenier en vertrouwde, niet meer om den spiegel. Slechts na eene poze voor de kaptafel gepoosd en uit de blanketdoos eenige frischheid te hebben geput, waagde zij het oog op te heffen, on bewonderde zjj zich nog. Pan ont- waakton woder in haar boezem de stoutste ver- wachtingen, dan kon zjj weder gelooven dat haar vermetelo wensch eenmaal, misschien weldra, kon worden vervuld. Wel waren die verwachtingen stout, dio wensch vermetel, en oogenschijnlijk do kansen gering. Mnry Parris on Nell Gwyn, do danseres en de tooncclspeelster, die den Koning van de zor- gen des daags verpozing en vergoeding schonken, waren «iet gevaarlijk. Zij had ze zelve voor Zijne Majesteit uitgekozen en Zjjne Majesteit was haar er zeer dankbaar voor geweest en had het haar dan ook niet euvel geduid, dat zij het verdriet over \'s Konings wispelturigheid in het gezelschap van een tooueelspeler en een koordedanser, de twee lic- velingon van Londens fanhionable waereld, trachtte te vergeten. Maar een ander en grootcr govaar dreigde. Vier of vjjf manden geleden waren er pronte feesten gevierd ter cere van Henrictte van Orléans, de zuster des Konings. Zjj kwam haar geliefdon broeder bezoeken en... wat zjj nog meer uitrichtte wist Mylady niet. Er word veel gefluisterd, veel over politiek ge- |
mompeld, vele geheime bijeenkomsten gehouden,
waarover Karol — hjj had hot voor een drietal ja- ren zeker niet gedaan — zich niet jegens haar uit» liot, hoo dikwerf hjj ook word gepolsd, gevleid, gestreeld en geliefkoosd! Mylady schreef dio achterhoudendheid niet aan
don gooden vriend, niet aan de trouwhartige zuster toe, ofschoon ook die niets liet gissen, maar wel aan den invloed van dio schijnbaar zachtzinnige, zwakke, onbeduidende, stille do Quérouaille, dio in het gevolg van Henriette d\'Orléans was mede- gereisd en de edele zelfopoffering had het hof van Versailles, het hof van Lodewijk XIV, een poos voor White-hall te verlaten. Van het oogenblik dat dio gehato met Karel Stuart had gesproken was deze veranderd. Hjj durfde het Mylady niet bekennen dat hjj Ma\'am Carwell — dus noemde gants Londen haar weldra — dikwerf bezocht, en dat hjj dit niet durfde was een gevaarlijk teeken. Hjj schert- ste met Mylady over Nell Gwyn en do overige go- dinnen, die in den koninklijken hemel een tijdelijke plaats innamen, maar hij sprak nooit met haar over Ma\'am Carwell. Het was om krankzinnig te wor- don van spijt en ergernis! Nog meer: van het oogenblik dat hij de Fransche
vrouw zag en dikwerf zag, zij hoorde het altjjd van de trouwe Kate Danson — hoorde hjj Mylady met meer ongeduld over de zaken van Staat aan, ja kwam zelfs do ondankbaro Arlington, dio door haar was wat hjj was, minder bjj haar, om over de gewichtigste punten te raadplegen. Hoe zjj verlangde naar het vertrek van Mevrouw
van Orléans! Die dag brak eindelijk aan, maar had Mylady dien oen gelukkigen gedacht, hjj bleek de rampzaligste to zjjn, want... Mevrouw van Orléans met hare gantsche hofhouding keerde wel terug, maar Ma\'am Carwell bleef en werd zelfs aan het Engelsche hof als Lady van de garderobe Harer Majesteit een eereplaats ingeruimd. Welk een nacht bracht zjj door, toon Buckingham,
de valsche, dubbelhartigo Huckingham, aan haar salon te middernacht nog kwam aankloppen, om haar dio tijding nog vóór haar nachtrust te komen mededeelen, Huckingham. de gunsteling des Konings en diens verrader; Huckingham, nü de verdediger van het goddelijk recht van het Koningschap, en dan de aanvaller van dat zelfde recht in het huis der Lords. Zjj was het niet vergeten, hoe hjj, toen do Hollandschc vloot de Theems opvoer en de gantsche koninklijke Marine dreigde te vernielen, toen het Parlement woedend rekenschap afvroeg van de gel- den voor de Marine bestemd, maar verkwist in do koninklijke slaapkamer, party had gekozen tegen het hof, tegen Zijne Majesteit, tegen Mylady, dio toen voor haar leren een oogenblik had gevreesd. Maar diezolfdo Huckingham word weder door Karel in genade aangenomen toen de storm voorbjj was, en zelfs Sekretaris van Staat gemaakt. Mylady kon wel niet strenger zjjn; zjj verzoende zich met hem; maar daar in haar binnenste, in de diepst e schuilhoekcu van hot wraakgierig hart riop |
||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
160
|
|||||||||
|
eene stem om wraak en vergelding. Al haar kracht
behoefde zjj dan ook, om zich kalm to vciu- zen, toen lijj met een gewaande dienstvaardigheid haar het vreoselijk nieuws kwam melden zoo spoe- ilig hjj kon, opdat de nacht, die rustig had kunnen zijn, toeh vooral haar geen rust mocht brengen. Eu zij moest zich nog dankbaar veinzen. Zeker was zjj wel niet. dat Buckingham haar had willen kwetsen, want die man handelde zoo zelden naar een plan, volgde altoos impulziën van het oogenblik, diiariu gelijk aan het bedorven kind, met hetwelk hjj do grillige luimen gemeen had, maar hon dit ook ware, zij voelde zich gekwetst en mjnder dau ooit genegen om zjjn vroegere ontrouw te vergeven. Zjj zwoer hem te doen vallen, of hem to beletten ooit weder haar in den weg te treden. Hij daar- entegen vermoedde niets kwaads, sprak van toena- dering, van een wederzijdsch bondgenootschap, om Ma\'am Carwell, die ook hem gevaarlijk werd, te doen vallen. Zjj scheen daaraan gehoor te leenen, en nam van hem een teerhartig afscheid met vriendeljjken aandrang, om toch spoedig terug te keeren, toen hjj, door den plotselingen dood van een bloedverwant in het Noorden, erfgenaam was geworden van een aanzienlijk grondbezit, waarvan hot beheer sedert jaren in do hand van een schclmschcn intendant was geweest. liuckingham had als altoos geld noodig en verlangde niet, dat zijne pachter» beter behan- deld, maar wel dat de boerderijen meer opbrengen en de pachten trouwer vcrandwoord zouden worden. Wio onder de zjjnon echter zulk een last toe te vertrouwen? Hjj had vele geestige, vela vrolijke, maar weinigo trouwe en cerljjkc vrienden. Wellicht zou hij toch nog besloten hebben den minst hcb- zuchtigeu en oneerlijken den last op to dragen en naai\' do Schotscho borders af te vaardigen, als zjjn vriendin, Lady Castlemaine, hem niet boido handen gevat en toegeroepen had op den toon van gemaakte bewondering: »GJj waagt naar de borders te gaan, waar geen edelman in de laatsto zestig jaren zich heeft durven vertoonen? ik kan het niet gelooven, üeorge! Ja, al maakt go u voor cenigo weken onzichtbaar, dan nog geloof ik veeleer dat ge een van \'s konings lusthuizen als de borders zult bcschou- wen, en daar do terugkomst van eon uwer dienaren afwachten." Buckingham voelde eensklaps lust om zelf te gaan; niemant anders dan hjj zou den tocht doen, en toen Mylady altjjd do ongoloovige specldo vroeg hij eenigzius gclwlgd hoe hjj haar zou kunnen overtuigen. ••Indien gjj mij een boicie-knife en een volledige
klceding, zoo als die docr de fcorrfm-bewoners ge- dragen wordt, over de post toezendt. Het adres moet van uwe hand zjjn, George, en do post Zijner Majesteit moet niet vergeten haar stempel er op to drukken, anders... geloof ik u nóg niet..." Buckingham, dio behagen begon to schoppen in deze luim, nam lachend de uitdaging aan, en reeds zes uren daarna zaten hjj en Dick AVharton in den zadel. Toen Kate aan haro mecsteresso het bericht zijner afreizo bracht, zag zy tot haro bevreemding |
|||||||||
|
Mylady\'s oogen vonkelen, hetgeen altijd in oogen-
blikken van groote vreugde of hevige woede werd opgemorkt: zjj balde de mollige hand en prevelde: «Goedo reis, George 1\'\' Met meer ijver dan in do laatste dagen voor
\'sllertogs vertrek, was zjj bezig met haar grootsche plannen: het omverwerpen vanden zetel harer mcdc- dingster en misschien van nog ecuhooger gestoelte; . want tot hare groote bljjdschap zag zü dat Karel, hoe hjj het ook wilde, zich niet van het juk, dat zjj hem had opgelegd, koude ontslaan. Hjj beminde haar misschien niet meer maar hjj gehoorzaamde haar toch • het eerste had hij sedert lang niet meer gedaan, ja verlangde zjj zolfs ook niet, zoo hot laatste slechts plaats had. Het lynxoog der sluwo vrouw had Karcls zwakste
plaats zeer goed leeren kennen. Voor een vasten wil moest hjj buigen: voor een straften blik deinsde, voor een stug woord gehoorzaamde hjj tegenover een wezen, waaraan de kracht der gewoonte hem verbond. Zjj wist het en geloofde te hebben op- gemerkt, dat zjj meesterlijk partij trok van de voor- doelen doorde natuur haar verzekerd. Ma\'am Carwell, hoe bemind ook door den heer van don harem, zou vernederd worden on weggezonden, en dan zou zjj nog éene schrede moeten zetten, om do verhcvcn- hcid te bereiken, dio in het verschiet voor haar lag. In het openbaar lag er een glimlach op haar gelaat, zweefde er een scherts op haar lippen, zocht zjj allen, die zjj vroeger van haar vervreemd mocht hebben, met zich te verzoenen, had zy vooral vele beleefdheden voor Ma\'am Carwell, overlaadde zy do arme Koningin met bewijzen van eerbied en hulde. Maar in hare vertrekken teruggekeerd, moest Kate boeten voor de kwelling door haro meestcresso ver duurd, voor den dwang dien zjj zich had opgelegd, en in dubbelen zin lei Mylady in haro tegenwoor- dighcid het galakleed en blanketscl af, om ziehen profond négligé te vertoonen. Er konden oogenblikken zyn, dat die vrouw, in
do eenzaamheid neergezeten, verrast kon worden met een van tranen schemerend oog. Dan dacht zy aan het verleden, toen zy scheen zoo als zy was, en wol reeds vcrlangdo to zjjn zoo als aiidero rijkere en voornamero dan zy waren, maar toch oogen- blikken kende van geluk, oogenblikken, waarin dio zoo pozitivo geest, toen reeds gehecht aan wat do waereld bood, soms verwijlen kon in ideale sfeer aan den arm van den jongeling, dien zij lwven alles, ja bijna boven zich zelve l>emiude. Toen was zy wat zjj scheen, vrolijk en levendig
mot een open oog voor de schoonheid der natuur, mot een hart, ontvankelijk voor alle indrukken en voor do edele, de reinsto het eerst. Hare liefde was als de bron, die de woestenij bevochtigt, en eeno oasis schopt; maar dio liefde werd bedrogen, dio bron woigerdo do bevruchtendo pacrelon te schen- ken, en do oasis werd weder woestcny, woester en onvmehtbarer dan vroeger, want do planten en heesters, er vroeger gekoesterd en ontwikkeld, ont- aardden in onkruid en giftig gewas. Zij was eens |
|||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
161
|
|||||||||
|
zjj wierp zich in den rug van haar stool en liot
zich door Kate afdroegen, terwijl zjj onachtzaam zeide: «Geef mij den ring eens, Kato!" «Mylady meent__?"
«Ik zou u kunnen vertellen dat White-hall in
was gestort en dan zoudt ge mjj zeker ook vra- gen: Mylady meent___? De ring, dien gjj mjj
gebracht hebt...."
Kate verschoot even van kleur, boog zich over
do doos met bjjoutericn en zocht het verlangde kleinood uit. «Mylady herinnert zich zeker wel, dat ik dien
kostbaren ring niet gevonden zou hebben als My- lady mij niet de plaats had aangewezen waar hij lag..." «Hetgeen wil zeggen, dat ik er toch vooral aan
moet bljjven denken dat ik het hoofd ben en gjj slechts do hand. Bekommer u danrover niet dat vergeet ik nooit en ik zal zorgen dat gjj het ook niet doet." Zij beschouwde den ring mot zelfvol- doening. «Gij hebt trouw woord gehouden, besto Iiuckingham!" mompelde zjj, «ik heb uijjn kostuum ontvangen... Weeg er dankbaar voor dat ik u do gelegenheid ontnam, om ooit weer uw woord te breken. Leg hem nu maar weer weg, Kate! maar op dezelfde plaats. Het zal mjj goed doen hem van tijd tot tijd eens to zien. Daar is nog menigeen onschadelijk te maken..! Het zou een aardige ver- zanieling kunnen worden ala ik van ieder een aan- denkcu bewaarde." Zij lachte schamper en do uitdrukking van haar gelaat had zulk een hardheid, dat het Kate zelfs koud om het hart word. «Wie zjjn er van morgen geweest, Kato?"
•Do Hertog van York..."
«Ma\'am Carwell wil niets van hem weten: on
zjjn vrouw nog minder, die te sterven ligt en lang- zamerhand een engel wordt." «Do Hertog van Monmouth."
«Heb ik den knaap niet verboden mjjn slaap to
komen storen? Het is of de narren on do kinderen mijn deur belegeren... Monmouth ! Als zijn vader minder van hem hield zou hjj te slecht voor oen i staljongen zijn ..." «Indien Zjjne Majesteit dit eens hoordo, Mylady!"
riep Kate verschrikt uit. «Zoudt ge denken, dat ik hem dit van zjjn lio-
veling niet zou durven zeggen ? Maar wie nog meer ?" «Mistress Howard, die uit naam Harer Majesteit
nnar uwe gezondheid vragen kwam. Hare Majesteit begeerde u spoedig eens to zien." «Goed! Morgen, of als wjj dan geen tjjd hcb-
beii overmorgen ... hot heeft geen haast." •Maar Hare Majesteit liet boodschappen, dat het
zeer veel haast had." «Zoo, des to minder zullen wjj ons spoeden; het
is goed dat men nnar zich doet verlangen. Wio maakte nog meer zjjne opwachting?" •Niemant, Mylady!"
«Hoe ? Is Lord Arliugton niet hier goweest, of
CliHbrd?" |
|||||||||
|
getrouw geweest on werd met ontrouw beloond; zjj
nam blocdigo wraak; nimmer stelde zij zich weder bloot aan het gevaar van bedrogen te worden, want nltjjd kwam zij don bedrieger voor. Haar loven ontving eeno andore richting: waar de liefde had gegeurd, bloeide thands do eerzucht, niet bevredigd, ja altoos aanwassend, hoo meer voedsel hjj ontving. Kon zij niet moor geliefd worden, zij zou ten minste gehuldigd zijn: kon zjj niet gelukkig zijn, ze zou voor het minste groot wezen; en daar zjj zich nog niet het meest gehuldigd en niet het grootste konde heoten, woelde do onvoldane begeerte altjjd in haar binnenste rond, werd zij, eerzuchtige, door haar eerzucht zelven gestraft. Oogenhlikken van weekheid als waarop wij straks
doelden, kende zij zelden slechts: oogenhlikken van onvoldane begeerten echter vaak, en de woorden, waarmede wjj ons hoofdstuk openden, waren er weder oen bewijs van. Vooral tegenover Kato gaf zij zich zoo als zjj werkelijk was- vervuld met hare grootschc plannen, met de keuzen der middelen, welko zjj tot bereiking van haar doel Koude nan- wenden, uitgelaten hjj oen behaalde zegepraal, wre- vclig, ondankbaar, onbillijk bij do geringste neder- laag. Reeds twoo uren had het toilet geduurd en nog
was het Kato niet gelukt do eisenen harer mecs- teresso te begrjjpen. Met oen geduld, oener l>etere zaak waardig, had zij losgobondcn wat zjj vastgc- bonden, verschikt en veranderd wat zij hcrhaal- doljjk geordend had. »Xecm die mouche weg!" klonk het eensklaps
weder. «Maar go hebt me gister avond bevolen van och-
tend er daar juist oene te plaatsen." •Gister avond wilde ik het dus, van morgen an-
dors. Wat zou er van worden als ik altijd het- zelfdo wilde? Gjj zoudt don langsten tijd om mij hoen hebben getalmd en gedrenteld, tot grr»ot voor- doel van een zekere geldbeurs, en misschien ook van een zekere Lady. Gecne mouche» meer, hoort go. Geef mjj een handbad van rozenwater.... Hoort go niet, wat ik u zeg? Van rozenwater en wel van dat, hetwelk Ma\'am Carwell uit zustcrljjko gc- negenheid mij geschonken heoft." »En vreest Mylady niet dat...\'\'
•Wat?"
»Er kort vergift in gemengd zjjn... Ma\'am Car-
well acht ik tot alles in staat." •Zoo, Kate! Dat klinkt nog al verstandig," her-
nam Barbara I\'almer op zachter toon. «Maar vrees uiot; wat zjj ook waagt, dit zeker niet... daarvoor heeft zjj te weinig moed. Ik ken haar; ze is vro- ljjk, vernuftig zoo als do domme Monmouth zegt, bevallig zoo als de rookeloosto man van geheel En- geland haar noemt, maar moed heeft zjj niet, en daarom..." Zjj voloinddo den volzin niet, maar do smadelijke glimlach om hare lippen deed gissen wat zjj meende. Kate bood haar een porceleineu kom en goot het rozenwater over de blanke poezele handen. Do frisscho geur was Mylady aangenaam: |
|||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
152
|
|||||||||
|
het zal andwoorden: een fraai aangekleede pop,
dio allerlei kunsten maakt als wjj, Lords en Ge- meenten, aan de draden trekken... En hier in mijn eigen huis? Oude Rowley weet dat hjj er niets te zeggen heeft ; maar dat deert hem niet, want voor de schoonheid buigt hij zich gaarne! Goed geslapen, Sara?" • Bijna zoo goed als l\'wo Majesteit!" hernam My-
lady, die in den mg van haar stoel bleef geleund en haar Heer en Koning geen zetel aanbood. • Bijna? Maar gij moest beter dan ik geslapen
hebben. Is Tom ontrouw, of hebt ge met Noll ge- twist? Die ezels, dio zoo hun geluk verschoppen!" Tom en Noll waren de beide bevoorrechten, dio
Lady (\'astlemaine heetten to troosten over de wis- pclturigheid van den koninklijken minnaar. Was er ook meermalen op gedoeld zonder dat Zjjne Majes- teit of Mylady het euvel duiddo, de laatste begreep de zinspeling thnnds anders te moeten opvatten. •Ik kan hegrijpen, dat l\'wo Majesteit wenschte
dat ik oude verbintenissen verbroken had en nieuwe vrienden zocht om een vroegeron maar verloren vriend te vergeten. Zjj zoude wenschen dat ik han- dclde als Karel Stuart. Maar den man, dien ik eens lief had, bljjf ik getrouw, al vergeet, al ver- stoot hü mjj."\' •Stil, mijn lief! Ik u vergeten, ik u verstooten!
Maar waarachtig ge vergt to veel van u zelve door u tot do eenzaamheid to veroordeelen. Kate, zorg dat uw meesteres haar fraaiste kleedjj aantrekke! deuk, dat go mjjn neef van middag onder de oogen komt, on die is een kenuer van vrouwelijke schoon- heid! Ha, ha, ha!" IIjj schudde van het lachen en droogde zync
tranen af. •L\'wo Majesteit is zeer vroljjk. MademoiscUe was
zeker zeer lieftallig?" Zü strekte haren molligen arm naar hem uit, waarop hy een kus drukte, nam zyn hand en trok hem tot zich. »Gy weet wel," , zeidc zjj op zoeten toon, »dat ik niets clan uw ge- luk wil en u nooit de inwilliging van een luim of gril heb geweigerd. De schoonsten deed ik Whitc- hall kennen; zy konden u niet schaden, daarvoor leefden zy te kort." Bjj die woorden krulde een glimlachjcn hare lippen. »Deze echter," en haar stem werd luider en eindigde met dreigend te wor- den, «deze echter kan gevaarlyk worden. Zy is eene vreemdelinge, ceno Franschc... Het Parlement mocht eens rekenschap vragen van zekere sommen... Er mocht weder eens een oorlog uitbreken, en weder eens een neorlaag worden geleden___MademoiseUe
zou dan Karel Stuart niet dekken..."
•Gy zyt een engel... en négligé!" riep Karel la-
chend uit. >Hcbt ge daarom slechts b ij n a zoo goed als ik gerust, Sara? Denk er liover aan, hoe wy het onzen ncof naar den zin zullen maken. En wilt ge mij waarlijk gelukkig zien? Sluit dan vriend- schap met Louize, dio u recht laat wedervaren, dio u do schranderste vrouw vindt die zjj ooit ont- moette..." •En dat zal /ij zeggen als ik haar maar \'de
|
|||||||||
|
»De Sekrctarissen vnn Staat zijn niet Lier ge-
wecst." •Waarom drukt pc zoo op die qualitciten, Kato?
Wat nipont ge daarmee? OpgebiechtI ik wil het." •Mylady weet wel dat ik er niets mcê meen.
Mylady weet, dat do Staatslieden niet meer hier komen." •Waarom drukt pc op dat woord: hier? Waar
komen zij dan, Kute? Hij Ma\'ani Carwel misschien? Ik woet dat. Waarom druft po mjj dat niet zeg- gen? Denkt pe dat het mij beangst? Nog regeer ik, nog... verpcet mjj de Heer en de Koning van Engeland niet." Zij bleek een volmaakte afctlice. Bij de laatste
woorden zap zij, door den spicpel vóór haar de geheime deur naast dun divan opengaan en een man binnentreden, wiens vorschyning zij wel met gejuich had willen begroeten, maar tevens een geheel an- deren toon noodzakeljjk maakte. lljj, die daar binnen trad, was toch Karcl, de
Kouing der drie Veroenigde Koningrijken, haar heer en gebieder. Werkeljjk, dat gelaat had iets voornaams, wellicht
iets koninklijks. De matbleokc kleur, de fijne lijnen sloot iedere gedachte aan dorpere gezondheid, aan ruwe kracht buiten. De groote donkere oogen zou- den zelfs schranderheid hebben kunnen uitdrukken en deden het ook bij wijlen, indien de vermoeid- heid of afgematheid zo niet ten halve had doen luiken of ze met een nevelig waas overtogen had. Die man had niets schooDs; daarvoor waren de neus, hoe dun hjj ook ware, en de mond te groot; daar- voor was het geheelo golaat voor het schildersoog onregelmatig en • de afstand tusschen den neus en de breede eenigzins omgebogen kin te klein, in verpolijkinp met die van het bovendeel des golaats. De uitdrukking van het geheel had iets vricnde- lijks, iets goedips, waartoe de glimlach om de lip— pen en de dofheid der oopen niet weinig mocht boeten bjj te drapon. Ken onberispelijke pruik dekte hem het hoofd en doorgeurde de sfeer waarin hij zich bevond. Zijn kostuum ontlokte Barbara Pal- mer een kreet — of het er een van afkeuring of bewondering was, viol niet to onderscheiden Het scheen geheel nieuw te zijn: een nauw sluitend vest van ponceau fluweel, afgezet met wit satijn, waar- ovor in weelderige plooien een wjjd overklecd of tuniok van een eonigzins oostersch charakter viel. Uit dat overkleed kwamen slechts even do blaauw fluwelen hozen, ciudigendo beneden do knie, te voorschjjn, tcYwjjl de wit floret zjjdcn kousen aan den voet schuil gingen in de sierlijke hrodequins met een ponden gesp gesloten. •Neon, dat doet de Heer en Koning niet, dio
trouwens niets minder is dan dat, Sara!" riep Ka- rel lachend uit. De naam waarmee hy haar aan- sprak had bjj haar gepeven, toen het getal licve- lingcn, waarmede zjj haar echtgenoot verraste on verbaasde, tot zes geklommen was. »Heer en Koning!" vervolgde bjj. «Vraag het aan ons goed Parlement, wat dio woorden boteckenen, on |
|||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
153
|
||||||||
|
den rug van haar stoel geleund en boog het hoofd
: voorover; zy strekte de hand uit om het kleinood
\' te vatten, beschouwde het en sloeg toen de vonke-
lende oogen omhoog, terwijl zjj hem ecu vriende-
lyken blik toewierp.
•Goede vriend!" zeide zij byna teder. »Gjj zyt
toch nog niet gants en al veranderd.... Als het my blykt, dat go nog geheel dezelfde zyt, zal ik deu diadeem dragen. Kate, berg hem tot dien tijd wog, goed weg, hoort ge, het is een kostbaar ge- schenk, maar do grootste waarde moot de gever er aan schenken." Karel glimlachte en dreigde met den vinger. Hy
was reeds te bljjdc haar kwade luim overwonnen te
i hebben, om ernstig do gesproken woorden te wegen.
! »Als gij er die voorwaarde aan verbindt, zult ge de
: diamanten zeer spoedig dragen___ Kate, zorg dat
j ge kokend water krjjgt. Begryp, Sara! dat een on-
| zer Londensche geldbuidels mij gister met twee pond en twee ons van dien beroemden Sineeschen drank kwam verrassen. Ik geloof nimmer het gewicht te zullen vergeten, want de scheutige man herhaalde telkens hoeveel thee hy gaf. Zie, ik heb wat meê- gebracht: ge kunt haar zoo heorlyk zetten... Wy hebben die meer gedronken, weet go wol ? toen de Hollandsche Ambassadeur ons oen kleinigheid bracht, dio we echter duur moesten betalen." Hy deed het mogelyke om beider verleden haar
te herinneren, om haar to overtuigen dat hy als vroeger was. Hij gaf haar het medegebrachte pak- jen, dat zy op de hand woog. »Gy hebt twee pond twee ons ontvangen? Dat is... twee ons voor my, en twee pond voor Mademoiselle? Ontken het maar niet!" voegde zy\' er glimlachend by. •Zeker niet; alles is voor u bestemd. Ik zal het
u doen brengen." Hy had een stoel genomen en zich voor de tafel
geplaatst, waar Kate een kostbaar porcelein servies
neerzette. Mylady deed Zyner Majesteit de eer aan,
tegenover hem te gaan zitten. Bij de eerste teug van
den saamtrekkenden drank begon Mylady zich wat
behagelyker te gevoelen en zich gunstiger gestemd
tegenover Zyno Majesteit te toonen. Zy luisterde
met een glimlach naar zy\'ne verhalen uit beider
I verleden en wilde er niet aan denken, dat het nooit
! een zeer gunstig teeken mag heten voor liefde of
i vriendschap, als men van weerszijden elkaar zoekt
j te overtuigen van den reeds zoo langen duur der
bestaande betrekking en daardoor bewyst in het
verleden een kracht te zoeken, dio men in het heden
niet vinden kan. Mylady werd werkelyk zeer be-
minnelyk en de blik Zyner Majesteit word tecrer
en teêrer.
•Weet go wel wat or gister in Moorfiolds is ge-
beurd?" vroeg zjj eensklaps zich over de leuning van haar stoel heenbuigend. >Het losbandig gemeen heeft daar een huis geplunderd, waar eenige arme vrouwen woonden, dio niets hadden dan hare schoonheid." •Ja, tot zelfs het gepeupel is oproerig. Het zal
anders worden, Sara, als ons voornemen gelukt! Ik |
|||||||||
|
schoonste vind, niet waar? Zjj eisclit niet veel,
gelooft g\\j wel?" vroeg Mylady schijnbaar bedaard, maar het trillen harer vingertoppen op de leuning van haar stoel deed vermoeden, dat hare kalmte slechts was voorgewend. I>at hij party voor haar trok tegenover haar, dat hij dit waagdo te doen, bewees wel dat zjj begonnen was hem te beheer- schen, overtuigde Lady Castlemaine er van, dat zjj op hare hocdo moest zijn, dat de tjjd van worsteling gekomen was. »Do schoonsto!" vervolgde zjj schamper, »do
schoonsto, zoodra do negcrkleur eene schoonc tint, zoodia een dwerjf een schoone gestalte is...!" •Stil, stil! Men mocht u hooren!\'\' hernam K»-
rel gehaast en haar den vinger op don mond leg- gend... «Vervolg haar niet met uw spot. Wio heeft ook een teint zoo blank, wie een gestalte zoo vorstcljjk, wie een blik zoo scherp als gij___?" >lk dank u; maar pas op, men mocht ü eens
hooren,\'\' zeide zjj bits. Op een gants anderen toon vervolgde zij: »De kapitein der Li/e guards, Raleigh Morton,
is een schoon .jonkman. Ik merkte hem gisteravond op bjj Hare Majesteit. Hjj is geestig, wel wat scherp, en niet zeer galant. Ik knoopto een gesprek met hem aan, dat hij dadelijk afbrak, toen een zeker icmant het vertrek verliet...." •Xeem revanche, Sara! Ge weet die van den
scherpsten te nemen." »En wie was die zek«r iemant, denkt ge? De
blikken Harer Majesteit ontmoetten de mijne... Ik moet bekennen dat de voortvarendheid een charak- tertrek der Franschen is. De jonkman was kort geleden benoemd; het was de eersto reize, dat ik hom zag, en nu reeds zóo goed bekend met Made- moineUe, want hjj volgde haar naar haro vertrekken..." •Zy is niet beter dan een andere," hernam Ka-
rel, dio met mooite den onverschilligen toon be- waarde. •Gelooft go dat? Neen, dat doet ge niet." Zy
glimlachte terwyl zy hem doordringend aanstaarde. Hy wendde het hoofd af en trad naar haar toilet, aan welks schatten hy schynbaar zync aandacht wyddo. Zy volgde hem met do oogen; zy peilde dat hart en meende er een genegenheid te ontdek- ken, die zij daar niet gedacht had te zullen vinden. Zy wist tot dusverre dat hy slechts ernstig dacht op écn punt, namelijk: de toekomst van zijn ge- slacht; nu bespeurde zy echter, dat hy werkelyk hechtte aan nog oen ander, waarmee hjj vroeger altyd het meest had gespot: do eer cener vrouw, en wol slechts van ecno. Een gevoel van bitter- heid sneed haar door de ziel, en tevens een gevoel van leedvermaak: hy was dus kwetsbaar. •Welke diamanten deukt ge aan to doen, Sara?"
vroeg hij naar den kleinodiën-koflcr grijpend. •Geene, Sir!" zeide zjj bits.
•Ook deze uiot, Sara?" vroeg hy vleiend, een kost-
baren diadeem uit een zijner zakkon te voorschijn brengend en haar dien aanbiedend. »Verdien ik nu geen enkel goed woord. Sara?" Hy stond op |
|||||||||
|
154 MARY
|
|||||||
|
•Gjj zjjt weder mijn goede oude vriend! Ik zal
den diadeem dragen, Rowley ! Maar van morgen wacht ik Cliflord nog, met een door u in blanko getcekende volmacht. Laat mij voor uw eer zorgen; laat het mij altijd doen als zij gevaar loopt... Uwo oer is de mijne... on hot gemeen zal het ondervinden!" De laatste woorden werden op een toon geuit, dio het gemeen, indien het dien had kunnen vernemen, zou hebben doen huiveren. Karcl was geheel oudor haren invloed on waagde gecne enkele tegeuwcr- ping meer. In den aanvang had hij nog cenigen wederstand
geboden, daar hjj Shaftsbury, den bekwaamsten van liet C\'abal-ministorio, dien morgen nog beloofd had aangeene vervolging dor schuldigen te zullen denken, daar do ontevredenheid onder do burgers groot was on do loyaalste koningsgezinden begonnen te wanke- leu. Men behoefde den schuldigen do straf niet kwjjt to schelden, maar slechts eenig uitstel te verleenen tot er een gunstiger oogonblik kwam. Karcl boog voor den invloed des Ministers, maar dood het nog meer voor dien van Lady Castlemaine. Do vervolging zoude wél plaats hebben, maar thands door eon anderen Sekretaris van Staat. Cliflbrd zou er medo belast worden; misschien dat Shaftsbury het nimmer vernam en er zijn Meester alzoo nimmer over zoude onderhouden. Maar hot moelelijkst was bereikt. Sara was bo-
vrodigd. Sara was weder de tedero goede vriendin, dio hij nu misschien zoude durven medcdeeleu wat zjj in den loop van den dag toch zoude moeten vernemen. Hij was gereed den mond to openen... maar de woorden bestierven hem op de lippen... Hij waagdo de mededeeling nog niet. Toch vreesde hjj weder van staatszaken to zullen hooren, en daarom begon hjj over dingen, dio hem veol nader aan het hart gingen en zjjne belangstelling in hoogcr mate opwekte, nameljjk: do nieuwe klecdjj, die hjj wenschto in te voeren, dio zjjn naam zou dragon en als zoodanig bekend zoude worden door gantsch Europa... Hjj had dagen lang met Henry Valler, don kleermaker van den Londenschc/iiti/iioii geraadpleogd, en uit hot gemeon overleg was hot kostuum geboren, dat hij dezen morgen droeg en aan de goedkeuring van Mylady onderwierp, eer hjj den Bjjzonderen Raad van Engclaud mededeelde, dat hjj tot dezo nieuwig- heid, dio hot aanzicht der gantschobeschaafdowao- reld zou kunnen veranderen, bosloteu had. Mylady was wel zoo goed en lieftallig, om\'s Mees-
ters plan goed to keuren en toe to juichen, ja zelf ! diens smaak te huldigen. Het gesprek was juist hot levendigst, on zoo even was door Mylady een aan- morking gemaakt op de snede van do tuniek, toen een der Kamerdienaren den Hertog van Buckingham aandiende. Hot deed Mylady plotseling in die mate ontstellen, dat Kate naar don flacon met eau de la reine greep om de meesterosse, die ccuo bezwjjming nab}j was, tot zich zelvo to doen komen. •Hot is niots... waarlijk niets, lievo vriend !" lluis-
terdo zjj Karcl toe, dio verschrikt was opgestaan. •Ecu flauwte, zoo als ik er in den laatstcu tijd wel |
|||||||
|
zal ii ilan niets behoeven te weigeren, niets... Rijk
zal ik u maken als de rijkste...." •Maar reeds nu kunnen wjj do machtigsten zijn.
Ik weet niet of het op hevel Uwer Majesteit gc- schiedt, dat mij niets meer wordt medegedeeld van wat do Kroon betreft. Ik vermeen dat de tegen- woordigo Sekretarisson wat overmoedig ziju als ze gelooven do ondervinding van allen to kunnen missen." »Ik heb hun niets gezegd. Hebt ge behagen om
den baaiert te beschouwen P Ik heb er niots tegen. Maar spreken we over iets anders! Doe mij hier ten minste vergeten dat het vervelend is Koning te wezen." >Ik wildo u juist doon gevoelen, hoe heerlijk het
ie do macht te hebben rechtvaardig te zijn. Ik wilde juist een l>eroop doen op den Koning. Het gepeupel hoeft zich vergrepen aan Uwer Majesteits onderdanen, en heeft daarbij l\'we Majesteit beschimpt. •Dat vergeef ik zo. Kate, schenk mij nog een
kopjen in." »Ik zal l\'we Majesteit helpen. Het is mij een
genot den Koning van Engeland to mogen dienon: laat hot hém een plicht zijn de zwakken to bc- schermen." •Niet zoo deftig, Sara! Gij rangschikt u zelve toch
niet onder de zwakken? Dat zou koddig zijn. Do Koning, dat weet ge, is uw eerste onderdaan." • Indien hjj dat werkelijk ware, dan zou mijn ood-
moedig verzoek om recht, een bevel voor hem gc- weest zjja. Maar ik mag zelfs niet ondervinden dat mjjn verzoek wordt aangehoord. Do Koning zou m}jn eerste onderdaan zijn? Neen, ik ben do vcr- uoderde onderdane van eene andere onderdane, die op onwettige wijze den Koning boheerscht. Ik vorder recht. Oude puriteinen en jonge oproerlingeu hebben u beschimpt." •Maar ik vergeef zo dat. Mijn God, waar zou
hot straffen eindigen, als ik ieder die mjj bcsohimp- to...?" •Maar ik vergeef zo dat niet. Mij is de eer van
muil Koning to lief, dan dat ik die wil zien ver- guizcu. Het wordt tjjd, dat men het volk doe gc- voolon dat het een meestor hoeft. Ik oisch een onderzoek en de straf der belhamels. Ik eisch, dat zjj voor \'s Konings eerc te Tyburn worden gehan- gon... Kate, wjj zullen bij de terechtstelling togcn- woordig zjjn." «Vorder het niet, Sara! Vorder het niet. Laat
zo schimpen en joelen. We zitten rustig hier en wo zitten nog zacht." • Indien we rustig blijven bij het gejoel daar buiten,
dan zal onze rust niet lang duren.... Heden plunderen zjj oen huis oen Moorfields, morgen slopen zjj White- hall. Hot moet goschicdon, Karel! Het moet!\'\'zjj lei haar hand op zjjn arm en staarde hem strak in de «ogen. • Als gjj \'t dan wilt! Maar laat mjj er buiten...
Ik wil er niets van weten... Ik zal Cliflord bij u zenden; zeg dien wat gij wilt dat geschiede.... Is het nu goed, Sara?" |
|||||||
|
MARY HOLLIS. 155
|
|||||||
|
«GewildV Zyt go dol? Nog een stap eu ze is
Koningin." «Dien stap zal zjj niet doen... Ga, George, Row-
ley roept U ... Van avond wil ik u alleen spro- ken .. .\'* Ihickinghaui knikte toestemmend cu volgde den
Koning. Barbare Palmers, Lady van Castlemaine was
alleen. Zij viel op de divan neder, staarde een oogoublik strak voor zich heen, maar zeeg toen on- der hevige stuiptrekkingen in ceu. III.
Onafzienbaar was de menigte, die zich op de
oevers der Theems had suanigeschoold. Hier en daar weid ouder de wemelende massa do schitterende uniform van \'s koninga Lift ijiuirtU zichtbaar. Aller oog was gevest op een tiental barken eu jachten, welke statig de rivier langs gleden, en uit don mist van den Novemberdag als opdoemden, bewimpeld eu bevlagd, eu beladen mot eeue schare, glinsterend en flikkerend van het goud, dat om wambuis on mantel wua geboord, en van het staal van monigen degen eu borstplaat. Yroljjk wiegden de bonte vo- deren op den hoed, vroljjk en sierlijk mengden zich do onderscheidene kleuren van het gewaad der prachtige hofhouding ondereen, welke thands in de koninklijke vaartuigen koers zette naar White- hall, waar do Lord Kamerheer aan de Waterpoort reeds speurde en staarde naar do komst der lang verwachtten. Do eerste bark was mogelijk de praeh- tig.He. Zij droeg de grooto koninklijke vlag van Engeland, en zoo het windtjou het dundoek had doen uitgolvcn, dan zou op de banen het roodo kruis onder do vergulden letters C. K. (Charles Rex) zichtbaar zjjn geweest. Rjjk verguldsel prijkte waar hot oog zich ook vestte, en iu do kampanjes van alle zijden van venetiaansch glas voorzien, za- tcu ceu tiental personen op do rood tluweelen kus- seus, allo mot do letters C. R., in goud er op gestikt, neder. Do blikken van do toeschouwers op do oevers richtten zich vooral daarheen, maar indien er do nieuwsgierigheid hadde kunnen binncndriu- gen, zjj zou zich, zoo als wjj gelooven, woinig bo- vredigd hebben gevonden. De pracht, dio er heersch- to, had zjj wellicht meermalen aangestaard; do flttweelen mantels, do satjjuen vesten on hozen, do met gouddraad doorwerkto kousen, de netto hoog- gehaktu brodenuiits, met linten of gouden gespen, had zjj misschien dikwijls aangegaapt; maar zekor zou zo zich teleurgesteld hebben afgewend, bjj de stilte, dio er onder do aanzienlijken heerschto, an- ders zoo vroljjk, zoo los, zoo vrjj en bjj wjjlon zoo geestig. Allen zaten met ongodektou hoofdo opeen na: allen zwegen eu spraken alleen, als die eene tot hen hot woord mocht richten en dat bij het aan boord gaan te Qravesond plaats gehad en se- dert slechts weinig. Dio eeue, voor wieu allen zich bogen, het hoofd ontblootten en zich zulk een dwang |
|||||||
|
meer had na groote onrust... (hands wijt ik het aan
de vreugde, die gij mij hebt bereid..." •Het zou wel eens een beroerte kunnen worden!"
klonk het heel zaeht in het diepste diep van Karels hart, dat er niet sneller of langzamer om begon te kloppen. Onze bekende, George VilIIcrs, Hertog vanBucking-
ham trad binnen, en werd door Karel met open armen ontvangen. »\\Vill, dolle Will!" klonk het. •Wat hebt go ons hier lang op u doen waehten..! Wc moeten wat dwaasheden hebben, man, we hebben inuw afzijn geleefd als rondkoppen. niet waar,Sara?" «Wees hartelijk welkom, Georgel Gij licht goed
woord gehouden. Wanneer zijt gij terug gekeerd?" «Dezen nacht. Mijn eerste bezoek was voor de
goddelijk Juno, mijn tweede voor Jupitcr geweest. Hoe gelukkig voor nijj, dat ik den God en de Go- din bij elkander vind. Op mijn weg naar don Olymp hoorde ik een gewichtig nieuws." «Dat ge mij moet vertellen, Will!" riep Karel
levendig uit. «Sara moet haar toilet nog ten einde brengen. Zorg toch bjj tjjds gereed te zijn, lieve, want ik wilde u niet gaarne in de receptiezaal missen! Kom aan, Will, volg mjj. Ik zal C\'lirtbrd bjj u zenden, sehoono Juno!" zeide hjj Mylady har- teljjk omhelzende en haar een kus op den boezem drukkend. Op den drempel van de deur keerde hjj zich nogmaals om en wierp haar cenigo kus- handen toe, torwjjl hij Buckinghaui bjj herhaling wenkte hem te volgen. Deze scheen aan de uit- noodiging te voldoen, liet Karel voorgaan, maar keerde zich, toen deze buiten het vertrek was, snel tot Lady Castlemaine. «Ik heb met u to spreken, ik heb voor u gezorgd... Heeft hjj u verteld, dat Ma\'am Carwell van morgen verhoven is tot Herto- gin van Portsmouth P" Er ging een rilling door het gobeento van My-
lady. Karel had het haar niet durven zeggen. Was dat do reden geweest van zijn bezoek, van zjjn kruipende vriendelijkheid, van zijn kostbaar ge- schenk ? Hjj had do franscho vrouw wagen te ver- heffen tot een rang, dio do naaste was nan den troon; hjj had haar wagen te verheffen boven haar, en Buckiiigliam moest haar dat mededeelcn, Buc- kingham, dio juist van oen lange roize tcrugkeorde, waarvan hij nooit had behooron terug te keerou; Buekingham, die er behagen in scheen te scheppen, haar to wonden! Het bloed ziedde haar in de aderen. Waro Whitc-hall van stroo gebouwd, on stond zjj in aller midden met een brandendeu fak- kel in de hand....! Vreeseljjk was do storm in haar binnenste, to vrocsoljjkcr omdat hjj niet los mocht barsten, en iu dien engen boezem tcruggo- houden werd. Want de zegepraal van haar vcme- derd te zien, gunde zjj Buckingham niet. Haar gelaat bleef do kalmte behouden, zelfs den glim- lach waarmcdo zij hem tegen was getreden. «Welnu, is dat het nieuws, dat go u zoo haast mjj modo to deelen ? Karel behoefde het mjj niet te vertellen, i k heb alles zoo gewild!" zeidc zjj on- verechillig. |
|||||||
|
%
|
||||||||||
|
156
|
||||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
||||||||||
|
oplegdon, was oon jonkman van oven twintig jaron;
7.Ó0 mager, zóo zwak, zóo nietig, dat men hem nauw dien leeftijd geven kon. Alleen zijn hoofd was gedekt door den hoed, waarvan do breedo rnnd het mager en beenig gelaat nog magerder schijnen deed, en het breed en hooge voorhoofd verlwrg, dat zooveel ernst en waardigheid zelfs aau het an- ders weinig bevallig gelaat bijzette. Hy hield het hoofd een weinig gebogen, het oog
meest nedergoslagen; hot oog altijd helder en flik- kerend, en soms bliksemend als dat van het arends- jong, speurend naar buit. De neus was, buiten alle verhouding tot dat kleine gelaat, groot en gebogen, als de bek van den gier. Wie hem daar zag ne- derzitten in het eenvoudig donker blauw gewaad, waarvan de eentonigheid slechts werd afgebroken door den bandelier van oranje zijde, die hem schuins over de borst hing: wie hem daar zag nedorzitten, meest zwjjgend, kuchend, met moeite ademhalend en, wanneer hij eeu enkel woord sprak, dat alleen deed, om te verzoeken een der glazen deuren een tyd lang open te zetten, daar het hem daar binnen zoo benauwd was; wie hom had gageslagen, in een gedoken, slechts zelden het oog opheffend, en zoo hy het deed den blik van dezen of genen, die den zijnen ontmoette, schuchter ontwijkend, hij zou het koninklijke jacht hebben beschouwd, als het voer- tuig te zjjn van een doodeiyk kranke, van een in alle opzichten zwakken jongeling, die voor het laatst oen spelevaart waagde, welke hem verdroot of van een armen gevangene, dio naar zjjn laatste rustplaats word overgebracht. Met verschillende gewaarwordingen werd hjj door
de hom omringenden beschouwd en gadegeslagen. Jonkhr. Boreel naast hom, do Graaf van Dona, de Graaf van Styrum met den heer van Brederode, tegenover hem gezeten, staarden hem bjj wijlen met eenige onrust aan, lettedeu op zijne minste bewegingen en voorkwamen zijne geringste wcn- schen, terwyl de Graaf d\'Ossory benevens de andere Kngelsche edellieden, dio den gast Zynor Majesteit hadden afgedaald, hunne teleurstelling, hun wrevel ter nauwornood verbergen konden en gebelgd wa- ron over de lompheid en boerschhoid van den knaap, wiens bijzijn hen echter, waarom wisten zy niet, zelfs weerhield een fluisterend gesprek aan te knoopen. Welk een verschil tusschen dozen gast en die
van weinige maanden, in hetzelfde jacht met de- zelfdo praal en deftigheid af- en ingehaald, voor wie even als voor dezen knaap het geschut van den Tower gebulderd, de bazuinen en de trompetten der Life guarils by het doorvaren der I,ondon- Bridgc hadden geschetterd! Hcnriëtte van Orléans, do zuster zijner Majesteit, was con geestige vrouw, in wie men niet wist wat meer te bewonderen, den toon waarop zy met ieder wist to verkeeren of haar houding on manieren welke volmaakt waren! En indien zy al niet geweest ware wat zjj bleek te zjjn, dan zou men reeds ecne ruime vergoeding bobben ont- vangen door do tegenwoordigheid dier aanbiddcljjkc MadevioiseUe do Querouaillo (dezen morgen zoo als |
||||||||||
|
wy weten hertoginjvan Portsmouth goworden), van do
Gravin do Grammont en een stoet van odellieden, allen gevormd aan het hof van den gróotcn Lode- wjjk. En by den stuggen schuchteren knaap vond men in den stoet, dio hom omringde, gcenc of niet die vergoeding, welke de weinig sprekende en weinig hoofsche hoofdpersoon zoo noodig maakten. Toch moesten zy do vergelijking tusschen toen en nu in hun binnenste bewaren en door geen blik of ge- baar verraden dat zij gemaakt was, want do kranke of zwakke dien zy overvoerden was de neef huns Ge- bieders, was do telg van oen der oudste vorstenge- slachten in Europa, een der weinige geslachten, waar gantscho volken van gewaagden, als een ze- gen Gods op aarde, — was Willem Hendrik, Prins van Oranje. Was het in het koninklijke jacht, toen Hare Ko-
ninkljjke Hoogheid Hcnriëtte van Orléans naar Whi- te-hall werd overgebracht, een spiegelgevechtgoweest met do vergulde maar dikwijls zoo puntige wapenen van geest en vernuft, had do reizc van Gravesend naar hot koninklijk paleis, die thands zoo lang viel, con oogenblik geschenen, de bevolking, mede langs do oevers geschaard, had toen de rol gespeeld, wolko den Edellieden thands was opgelegd, tcrwjjl haar thands de plaats, welke deze toen innamen, scheen ingeruimd. Toen toch werd geen gejoel vernomen; ieder
schouwde uit nieuwsgierigheid, niemant uit belang- stelling. Geen hoed werd gezwaaid, geen welkomst- groet gehoord, on thands___ Het kon niet den persoon van don Prins gelden, daar men dien niet
kon zien en nooit nog gezien had, maar het gold den naam dien hjj droeg. Het Engclsche volk was nayverig op het Hollandscho. In vredestijd kibbelde en twistte men; maar werd, vooral door do intriges der hofparty welke de Republiek haatte, daaruit een oorlog geboren, dan streed men in de hoop van weder spoedig vrede te kunnen sluiten. Het Engelsche volk had zijne nationaliteit lief, maar misschien het Protestantisme nog liever, en dit had het met de Republiek der Vereenigde Provinciën gemeen. De Republiek had éen verleden met En- geland: beiden hadden voor denzelfdon vyand go- sidderd, en moosten nog, zy gevoelden het nu, den- zelfden vyand bestrijden. Onder de vele kloven, die Karcl van zijn volk scheidden, was deze niet de minst wijde. Hij haatte de Republiek, omdat... ja om een reden die niemant nog vermoeden kon en dio het ons nog niet voegt aan te duiden. Het Engelsche volk wist van dien haat — het waarom echter evenmin — en liet dan ook niet na by elke gunstige gelegenheid van zyno zucht voor een bond- genootschap mot do Republiek te doen blykcn. Ka- rel, die van zijn vndur de lusten van het Absolu- tismo geërfd had, die hoo apathiesch hy ook ware, altjjd do warmste sympathie toonde voor de allccn- heersching en daaraan toegeven konde zoo lang er nog cenige duizendo ponden sterling in con kof- fer was, moest wel naar zyn Parlement hooren, zoo- dra de geldnood zich gevoelen deed en er subsi- |
||||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
157
|
|||||||||
|
heid wellicht een langen tijd toeschijnen, daar zjj
zoo zeer verlangen zal naar Zjjne Majesteit." •Ook dat, maar toch ook wel een weinig om uit
deze engto verlost to worden... Do deur is woêr dicht geslngen. Wilt go die openzetten___?" •Is Uwe Hoogheid benauwd, erg benauwd?"
vroeg Uorecl deelnemend zich naar hem over- buigend. •Het is hier ook niet do lucht van Honselaars-
dyk,*\' zuchtte do Prins, hetgeen de Engelsche Heo- ren elkaar weder veclbeteckenend deed aauzien. Hjj zweeg en allen zwegen, zoodat de vjjf minuten, waarvan do Graaf d\'Ossory had gewaagd, werkeljjk lang, zeer lang, schenen to duren. De Lord Kamerheer zag eindelijk zjjn hoop ver-
vuld en den hoogen gast op don met tapjjten be- legden steiger aan wal stappen Een rij van hove- lingen stond op den marmeren trap geschaard. De edelste namen van Engeland hadden daar hunne vertegenwoordigers. Naast den Lord Kamerheer, herkenbaar aan den grooten gouden sleutel die aan zijne zijde hing. stond Mylord Arlington, een der ministers, die den Prins bjj het uitstjjgen behulp* zaam was en hem namens Zjjne Majesteit wolkom heette in haar huis, dat hjj dikwerf do eer toewensch- te door den voortreffcljjksten der Prinsen betreden to worden. Willem boog bjj dio woorden, nam den arm van Horeel en steeg de trappen op, terwjjl de Sundcrlands, de Hydcs — verzwagerd aan den Her- tog van York — de Norfolks on Shrewsbury\'s zich voor hem ter aarde bogen. Willem had de opmer- king kunnen makeu hoc groot het verschil was tus- schen zjjne hofhouding en die zijns ooms, tusschen de Edellieden, die hom omringden en mot mooite slechts het hoofd bogen, en do bevallige gestalten, schitterend van goud en edelgesteenten, dio in staat waren te buigen alsof de ledematen de buigzaamheid der buigzaamsto stoffc bezaten. Langzaam werd de lange gang doorwandeld. De vergulde vleugel- deuren werden opengeworpen; de Lord Stoward met den witten staf boog dezen ter aarde. Er werd een gezuis en gedruisch gehoord, veroorzaakt door het kreuken en plooien van de goudstof en het iluweel der tulrijke schare, welke in de grooto eetzaal van White-hall vercenigd was en bjj het • verschjjnen van Willem en diens stoet opstond. Het was een werkeljjk schoonc aanblik. De eetzaal was beroemd als liet meesterstuk van den architekt Inigo Jones. Was White-hall ook een groot, maar onregelmatig gebouw, dat dczolfde kunstenaar had willen om- scheppen tot een palcis, Engolands Koningen waar» dig, maar waarin hjj was teleurgesteld door den geldnood der Engelsche Majesteit, wat hjj zoude hebben kunnen doen, had hjj toch in eene der zalen van het uitgestrekte gebouw getoond. >IIare uf- metingen," zoo zegt een tijdgenoot, «geven haar het charakter van grootheid, terwjjl de eenvoudige ma« jesteit der ljjnen, de schilderachtige kombinaties der deelen, de smaakvolle verdeeling der versierselen haar onder de schoonste kunstgewrochten oen plaats vorzekoron." |
|||||||||
|
dies van zjjn volk moesten gevraagd worden. En
wanneer dat gebeurde, dan verhief zich do oude republikeinsehc geest in het huis der Gemeenten; dan sloop do lang gesluimerd hebbende de dicht bezette banken langs en (luisterde sommige woorden in de ooren der loyale onderdanen, woorden, die het bloed sneller door de aderen vlieten, woorden, die de tong rapper bewegen, woorden, die den IV[jzonderen Raad zijner Majesteit op de donzen kussens dikwerf deden trillen van angst en do gunstelingen der Kroon met de snelheid der vrees ten lande uitdreven. Zoo was het geweest na den laatsten oorlog, die den Hollandschcn Admiraal de Ruiter op de Theems bracht. Karel had zich gehaast vrede te sluiten en was wel gedwongen geworden den vijand tot vriend te maken, ja met hem een bondgenootschap aan te gaan. De grootede Witt trok partij van de omstan- digheden en de zoo beroemde Triplo Alliantie ont- stond,eene alliantie, die drie ProtestantschoMogend- heden nauw aan een sloot, en den vjjand van den een tot dien der beide andere maakte. Het streven van het Engelsche volk naar Protostantscho vcrbin- tenissen was niet verminderd, sinds den oponljjken overgang van den broeder des Konings, en diens vermoedeljjken erfgenaam, tot het Katholicisme. Die stap, zoo nadeclig voor de populariteit van den Hertog van York en zelfs voor die des Konings, wiens gehechtheid aan de Staatskerk minstens twjj- felachtig was, gedijde tot voordeel van dio leden van hot koninklijk geslacht, die men opgegroeid en opgewassen wist in do godsdienst, welke men zelf lief had en als het palladium van het volksbestaan en van de volksvrijheid vereerde. Geen wonder, dat do Prins van Oranje een ont-
haal van de zjjde der bevolking ten deel viel, waar- over al de Edellieden en misschien ook de jonge Prins zelf zich verbaasden. Toen men de brug voorbjj was, waar het gejoel en gejubel trompet en pauk had overstemd on het kanongebulder ver- doofd, had Willem het hoofd even opgeheven en tot den graaf d\'Ossory gezegd: >Myn koninklijke oom moet wel bemind zjjn, daar men zjjn onbeken- den neef zoo verwelkomt." Zou hjj de ware oorzaak van het gejubel niet
begrepen hebben? Wjj hebben allo reden de vraag bevestigend te beandwoorden, en in dat geval mocht het gevat heeten, dat hij zijn oom vleide met dat geen wat hem juist beleedigde. d\'Ossory dacht echter niet bjj die woorden aan een verborgen meening te moeten gelooven; hjj dacht het reeds zeer voldoende, indien dio knaap ecne me en ing toonde te bezitten. Hjj boog beleefd en hernam: •Uwe Hoogheid zal, ik twjjfel daaraan niet, aange- name dagen onder ons doorbrengen.\'\' Het woord was niet veel heteekenend en scheen
den Prins niet tot een repliek te nopen. Had hjj het slechts gedaan, hij zou nieuwe ergernis hebben voorkomen, want het meest onbeteekenend woord zou welkomer zyn geweest dan do wel wat op kor- ten toon gedane vraag: »Zjjn wjj er haast?" •Binnen vijf minuten denk ik. Het zal Uwe Hoog-
|
|||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
158
|
|||||||||
|
De koepel prijkte met eene fresko van Rubens\'
band, voorstellende; de apotheoze van Jaeob I. De wanden paven voorstellingeh, welke van liet talent van van Dijk of diens beste leerlingen getuigden ; de vloer was van het kostolijkste West-Indische hout, met smaak tot allerlei arabesken ingelegd. Togen- over do vleugeldeur, door welke Willem was binnen- getreden, stond de troonstoel van Kngelands Koning onder liet dak van rood fluweel, welke stof men in dezelfde kleur op de beide leunstoelen, waarboven de kroon was uitgebeiteld, terug vond. Een prachtig Perzieseh tapeet dekte het gedeelte van den vloer dat door den troonstoel werd ingenomen. Aan weêrs- zjjden zaten de edellieden en de dame» van het hof op taboeretten met het wapen van Engeland voor- zien neder. Karel, de linkerhand gevend aan de rechter zjjner
vrouw, Catharina van Hraganza. die met moeite haar kleed van goudstof torste en het wicht der gouden ketens, zwoegende op den ingevallen boezem, kwa- men Willem halver wege te gemoet. »\\Yjj heeten onzen neef welkom in ons rjjk en heb-
l>en vernomen hoo ons volk ons voorbeeld reeds heeft gevolgd " »Ik zeg Uwc Majesteit dank voor hare vriendelijke
woorden," hernam Willem bedeesd. «Omhels ons, Neef!\'\' zeido Karel eenigzins strak.
De Prins gehoorzaamde het bevel, hetgeen hjj had bohooren te voorkomen. »Wjj hebben zeer verlangd u te zien.. De cenigo zoon onzer beminde zuster lag ons immer na aan het hart. Wij zullen u met de cdclsto onzer onderdanen doen kennis maken, waaronder er zjjn wien wjj de eer toedenken van U gcdurendo Uw vcrbljjf alhier als geleide te dienen. Mylord Huckingham..." Verschillende namen noemde hjj op, terwijl hjj do buigende rijen langs ging. Willem, wiens blik cenige meerdere vastheid had gekregen en die het begon te wagen in het rond to zien, sloeg echter in verwarring het oog neder voor cene Lady, die hem onder den naam van Her- togin van Portsmouth werd voorgesteld. Was deze dan zoo verschikkciyk ? Hjj, die dit had wagen te verzekeren zou men in het faxhionahle Londen een wildo hebben geheeten, die weinig meer verdiende dnn met den woudbeer te leven. Maar nicmant verzekerde dit ook. Ieder boog zich voor dit ovaal rond gelaat, waarvan de donkere teint de brunette aanduidde, zoo reeds de ravenzwarte lokken — zjj had de vermetelheid gehad met eigen haar te ver- schijnen en ditmaal de pruik te verbannen — haar niet reeds als zoodanig kenmerkte; en éen lnchjen van dio zuiver en fijn gevormde lippen bleek reeds een meer dan ruime vergoeding voor de bewezen hulde. Het geheelc wezen, do gansche gestalte naderde het ideaal der bevalligheid. Feilloos schoon naar de regelen van het schildersmodcl kon zjj niet heeten, reeds omdat zij elke gedachte van een beeld bjj den eersten aanblik verwijderde. Alles leefde, alles ademde, nlles bewoog, vnn hot glimlachjen van hare lippen tot den lijnen schier doorschijnenden vingor- top. Schoon was zij niet, maar zjj was wellicht |
meer dan dit bjj den blik van dat zwarte oog, zoo
vriendelijk lokkend, zoo teder dikwerf, zoo smachtend ; menigmaal en toch ook zoo, niet to omschrijven ; niet uit te drukken soms, maar zoo tintelend van j vuur, waarbjj de aanschouwer zich van vrees bjjna afwendde. Als een Nymf zweefde zjj over de gras- sprietjens heen van het park, als een snelgewiekte vogel sneed zjj, een met haar telganger, door de lucht, altijd vroljjk, altijd dartelend, sporend tot scherts, lokkend tot vreugde. Geest en vernuft straalden haar dan do oogen uit en tintelden in de woorden, die er stroomden van hare lippen. Echt vrouwelijk bjj al haren overmoed en dartelheid bleef zij altjjd binnen do sfeeren van het intime leven, scheen zjj nooit een uitstap op het politiek gebied to wagen; wol lei zjj iederen Staatsman haar juk op, maar het was er een onder rozen verborgen en nimmer maakte zjj het hem bezwaarlijk haar de dienst to bcwjjzen die zjj vroeg, ofschoon, zoo als eenigen fluisterden, haar onbegrijpelijke takt daar- van de oorzaak mocht heten; een takt, die nooit iets scheen te vragen, maar toch eigenlijk tot het ver- richten van elke zelfs zware dienst verplichtte. De glimlach, die om hare lippen speelde, konde
nooit een grove beleediging zijn; hij gaf echter bjj do fijnheid en tederheid der ljjnen en het eenigzins opgewipt neiisjen soms een fijnen en daarom juist niet minder scherpen ironischen schyn aanhetge» heelo gelaat. Zulk een glimlachjen ontmoette het oog van den Prins toen hjj het tot haar ophief, om het dadcljjk weder neder te slaan. »Ik heb er lang naar verlangd de eerste persoon
van de Republiek der Vereenigde Provinciën te ont- moeten!" fluisterde zy, met oen zilveren stem en daarbjj bevallig buigend. Willem ging verder en nam den schijn aan niets
gehoord te hebben. Lady Castlemaine werd aan hem voorgesteld. Deze had hooghartig den schouder opgetrokken, met een eenigzins smadeljjken blik hare gebure van ter zijde aangezien, en daarop even gelachen, toen de Prins haar geen woord gunde, hetgeen door den jongen Hertog van Monmouth dadelijk den Graaf d\'Ossory onder belofte van ge- hcimhouding werd medegedeeld, en door dezen met zoo veel gevolgtrekkingen en met zoo gloeiend koloriet werd rond gefluisterd, dat allerlei onheil- spcllendo teekenen van cene aanstaande botsingder twee grootste sterren van het firmament bespeurd werden. Mylady had zich voorgenomen van den Prins cenige woorden te ontvangen, en daardoor op do andere te zegevieren voor do oogen van het gantsche hof. »Ik heb de eer gehad de moeder Uwer Hoogheid
to mogen helpen verplegen, toen zjj Zyno Majesteit, haren verheven broeder, een liezoek bracht...." »Ik hoop dat ik gelukkiger zal zyn, Mylady,"
zeide Willem kort af. Do toon waarop hjj deze woorden uitbracht maakte ze zoo lomp. De her- innering aan zjjno moeder, die bjj het bezoek, dat zjj Engelaud bracht, gestorven was, mocht wel niet fijn aangebracht zijn, kvjj verdiende echter nog niet |
||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
160
|
||||||||
|
zulk cene strafte terechtwijzing als \'s Prinsen and-
woord bevatte; want moor nog dan hy bedoelde word daaruit begrepen, on algemeen Buisterdo men, dat do Prins hot oon ongeluk voor zjjn moedor had genoemd door Mylady Castlemaine verpleegd te zjjn. Met de tanden op elkaar geklemd en de kramp-
achtig saamgetrokken hand in do plooien van haar kloed verborgen, staarde zjj den jonkman na, en andwoorddc zij niets op doop zoeten\'oon gemaakte aanmerking harer geburo: «Het is dan nog beter dat do boer zwjjgt." Do rjj der dames was ten einde gewandeld en ook
van die der Hoeren was de uiterste grens bereikt. •Vreesden we niet, dat de reis u te zeer vermoeid
had, we zouden u na het bezoek aan onzen broeder uitnoodigen ten onzent te middagmalen!" zeide Karel, met moeite een luiden geeuw onderdrukkend. »Ik hoop later hot genoegen te mogen hebben
aan Uwe Majestoits tafel...." . »Niet zoo deftig Xeef! Het gaat goed voor ecnige
oogenblikken.... Xoem mjj oom! Ik ben het toch, dat heb ik u meermalen bewezen tegenover de hol- landsche ossen." ».Ia, oom! dat deedt ge. Met recht ossen! En ze
hadden hoorns niet waar?" Karel zag hem even verbaasd aan; hjj dacht iets
te hooren wat hjj van die lippen niet zon hebben verwacht; maar een blik op dat strakke gelaat, die onderworpene en schuchtere houding deed hem gc- looven, dat de knaap zelf niet juist begreep wat hy zeide. «Het doet me genoegen dat ge erkent wat ik
voor u deed. Och, mjjn jongen, als ge eens wat ouder zjjt, zult ge op alles behalve dankbaarheid lecren rekenen. Ik heb het goed met u voor... ge zult er spoedig moer van hooren .." Hij geeuwde. «Kom morgen ochtend vroeg mijn patrjjshonden zien. Als go om tien uur komt, zullen wjj zo samen voeren. Buckingliam, geleid Zjjno Hoogheid naar Yorks-honse! Tot morgen, neef! Zeg my dau hoe Cockpit-house je bevalt. Ik heb het voor o in ge- rcedheid doen brengen, omdat het aan Whitc- hall paalt." Toen Buckingliam hem door do gaanderijen hoen
leidde naar den karos, wilde hjj beproeven, hij, die met allo edellieden wist om te gaan en allen wist te behagen, of hjj bjj dozen niet beter dan de anderen zon kunnen slagen. Er was hem bovendien veel aan gelogen om dien
knaap ter zijner gunste te stemmen. De jongen beteckende niet veel, maar hjj was neef van Karel: hjj scheen bjj dezen in hooge gunst te staan, en Buckingham, die wel niet alles maar toch veel wist van hetgeen er in do laatste maanden was omgegaan, begreep ook wel waarom. Bjj do verhevene plannen die hjj voor had, kon de vriendschap zelfs van dien zwakken knaap hem van nut zyn: en tegenover het gepeupel, dat h(j haatte met een echt aristokratischen haat maar nochtans ontzag, daar het hem bjj zjjn «bascule-systeem" dikwerf to stade kondc komen, |
was zulk een vriendschap uitermate geschikt om
hem aanhang te verschaften. «Zonder onbeleefd te zjjn jegens uw vaderland dat
beroemd is om zijne schoone vrouwen, wang ik toch i te beweren, dat White-hall Uwe Hoogheid eeno vor- rassing heeft geschonken," zeide Buckingliam, toen do prins even stilstond, om door oen venster to zien dat hot uitzicht gaf op het park. «Ja, vorschillonde verrassingen zelfs!"
«Zijne Majesteit weet do schoonheid dan ook to
waardeeren. De uitstekendste kunstenaren zoeken hier hunne modellen." «Aan hot hof? Laten do vrouwen zich hier uit-
schilderonV" klonk het cenigzins verbaasd. «Soms, on zij geven zich— in beeld natuurlijk,
ten geschenke aan de edelaten en verhevensten in Europa, die öf bevriend öf vermaagschapt zijn aan Zjjno Majesteit,\' hernam Buckingliam met eeno diepe buiging. Er volgde geen andwoord. De Prins zette de
gestaakte wandeling voort. «Ik heb op myne reizen op het vaste land ver-
schillende typen van schoonheid ontmoet on al dezen vind ik in White-hall vertegenwoordigd. Denkt Uwe Hoogheid niot eenstemming met mij op dit punt ?" «Och, Mylord! ik weet er zoo weinig van. Ik
ben nu voor het eerst op reis, en Uwe Genade zegt dat zjj het dikwjjls deod. Kan men van hier het Parlementshuis zien ?" «Neen, Uwe Hoogheid!" Daar Uwc Hoogheid er
belang in schijnt te stellen, verzoek ik de eer om haar gids to zjjn, als zjj er heen wenscht to gaan. Ik twjjfel er niet aan of Uwe Hoogheid zal binnen een week lievor in White-hall dan in West-min- 6ter zijn, en zjj zal dan met haren bekenden schor • pen blik en fijnen smaak wel hebben uitgemaakt welko type haar het schoonst voorkomt." «Do Hertogin van Portsmouth is een Franscho
vrouw, niet waar?" «Zjj is bckoorlyk. Uwe Hoogheid ziet op haro
eerste reizo reeds zeer goed." «Zy kwam met müno tante uit Parijs hier, niet
waar?" Buckingliam boog. Zjj waren bij den karos aangekomen, dien do Prins instcog, terwijl hjj Buc- kingham vaarwel knikto en toeriep: «Groet vooral Hare Majesteit. Ik heb zoo weinig gelegenheid gehad met haar te spreken..." Buckingham boog weder, maar was thands ecnig-
zins gebelgd. Do Koning had hem hot cercambt van \'s Prinsen geleider opgedragen, en deze liet hem staan en gaf niet onduidelijk to kennen, dat hy den geleider ontberen koude. Welke moeite hy ook gedaan had, hy was geen stap nader ge- komen aan zijn doel. Hij had zoo menigen knaap onder zyno heerschappy gebracht door middel der schoone sekse, die hy soms zeer goed als middel wist te gebruiken, maar by dezen knaap scheen de prikkel der zinnelijkheid onmachtig. «Groet vooral Haro Majesteit 1" Het woord klonk Bucking- ham als eeno bespotting in do ooren. Catharina |
||||||||
|
1G0 MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
herinnerde, den Oranjetelg mot schijnbaar liefde-
rijke zorg, met schijnbaar vorsteljjko eer omringde, maar hem te geljjkertjjd afsloot van de waereld rondom hem, hem liet opwassen in de eenzaamheid en alzoo onschadeljjk maakte voor de toekomst. Zjjne opvoeding scheen er op ingericht, om hem altjjd kind en afhankeljjk te doon zjjn! En tegen- over een minder schrandere zelfs dun de Witt was, zou hjj dat wel altoos blijven. In gezelschap was hjj hoekig in zijne bewegingen, een gevolg van de volstrekte afzondering, waartoe hjj aanvankeljjk veroordeeld was en waaraan hjj later was gewend; in het openbaar of in het bjjzjjn vau eenige vreem- den sprak hjj zelden meer dan een enkel kleureloos woord, een gevolg van zjjne opvoeding, dio weinig meer dan eene voeding van staatswege was ge- weest. Dus had men reeds sedert jaren in White-hall
gefluisterd, en als Arlington daarbij soms het hoofd schudde, en een enkele reize eene tegenwerping maakte, had men de schranderheid van den diplo- maat in twjjfol getrokken. Arlington beweerde in de gelegenheid to zjjn geweest, den jongen Prins van eene gants andere zjjde te hebben leeren ken- nen dan de oppervlakkige bezoekers van den Haag. Zjjn beweren maakte echter weinig indruk, daar hjj nimmer bepaald aanwees wanneer hjj het kind had ontmoet, en in welke omstandigheden het ge- zond verstand was gebleken... Kenige feiten, hoe- wel niet behoorljjk gestaafd, deden vermoeden, dat Arlington tijdens den laatsten oorlog mot do Re- publiek zich in \'s Hage had gewaagd, maar, had dit werkeljjk plaats gehad, dan kou do uitslag vau den gevaarlijken, ja dolzinnige», tocht niet gunstig zjjn geweest, daar Arlington, wel verre van er op to stollen, altjjd daarover het stilzwijgen be- waarde. Men zou na het vertrek van den gast hebben
weten te veinzen en met eerbied voor Zjjne Majes» teit den stuggon bloedverwant hebben verheven tot het ideaal van mcnscheljjke volmaaktheid, zoo Zjjne Majesteit niet zelve het sein tot do meest mogelijke oprechtheid gegeven had. •Myladies," zoide hjj, zich tot de Lady van do
slaapkamer — I>ady Castlemaine — en de Lady van de Garderobe Harer Majesteit — de Hertogin van Portsraouth — wendende, «Myladies, go zoudt de engelen tot afval kunnen brengen, maar ik ver- wed er mjjno goede stad Londen onder, dat go op mjjn hooggeschatten neof niets vermoogt. Bjj Jupiter, ik moet zeggen, dat mijnheer de Witt een knappe kaerel is, dut hjj een meesterstuk met dezen heeft verricht, want de aanleg was toch zoo goed. Zjjn moeder zou haar eigen bloed niet herkennen... Waarachtig, een meesterstuk!" >En hoe lang zal Uwe Majesteit dit meesterstuk
hier doen verbljjven?" vroeg Lady Castlemaine. •Zoo lang hjj voor ons eeu nieuwheid bljjft. Niet
waar Mylords, zelfs geest en vernuft behoeven soms eenige rust, en als die sluimeren moeten do tegen* overgestelde uitersten op het tooneel. Het is als |
|||||||||
|
van Braganza wa9 eer een marionet dan oen men-
Bchel|jk organisme. Zjj woonde de openbare plech- tigbeden bjj, uit kraebte van den rang dien zij in- nam; zy mocht zetelen op een troon, maar zjj mocht niet deuken, niet voelen, niet spreken, niet bande* len en naar het algemeen gevoelen, kon zjj dat dan ook niet, zoodat het verbod haar juist geene groote opoffering oplei. En deze vrouw liet hjj juist groeten, en Iijj droeg
dit Buckintjham op, die, hjj kon het weten, te veel smaak, te veel kennis had van wat werkeljjk schoon was, om de oubeduidendo Koningin niet zeer onbe- duidend te vinden. Arlington had er nog wel van gesproken, dat de
knaap niet ontbloot was van verstand! iDe goede Arlington, de beleefde, diplomatische Arlington! dat is de beleefdheid on de diplomatie toch wat ver getrokken!" mompelde hjj, terwjjl hjj den terug- tocht naar de groote zaal weder aannam. »Toch kan de ltoer ons van dienst zijn en hjj zal het." Van zijn eigenwaarde en van den invloed dien
hjj kon uitoefenen overtuigd, stapte hjj stevig voort. Moeieljjk vinden wij den bekenden Gcorge in den Hertog van Iiuckingham terug. Maar ook welke verandering onderging deze! Een nieuwe paruik, uaar do laatste uitvinding van den perruquier Zjj- ner Allerchristeljjke Majesteit dekto thands zjjn hoofd; het gelaat, dat wij kenden als met een vaal bloek bedekt, had een vernis ontvangen van het fijnst\'\' blanketsel; het grove wambuis, de onaan- zienljjke boze, do hoogo laarzen waren vervangen door een vest van goudlaken met een rij paerclen afgezet, door een karmozjjn rood (luweelen tuniek, wit satijnen hozen, witte met gouddraad geborduur- de kousen, en marokjjn lederen sclioentjeus, die den schoon gevormde n voet gunstig deden uitkomen, hetgeen vooral werd opgemerkt, omdat een schitte- rende diamant de brodequins boven op den voet sloot. Een rijk gestikte bandelier, schuins van den rechter schouder naar de linker heup afhangend, droeg den degen, waarvan do verguld zilveren greep vau edelsteenen schitterde. Waarljjk, Georgo Vil- liers, Hertog vau Iiuckingham verdiende den ecre- titel van de eerste pronker aati het hof van Karel Stuart te zijn! |
|||||||||
|
IV.
In de eetzaal te White-hall begon men vrjjer to
ademen na het vertrek van den gast. Ieder scheen zich van een last ontheven en gerechtigd te ach- ten het vrolijk gesprek te hervatten, dat bij het binnentreden van den Prins noode was gestaakt. Hoe voorbereid ook de mecsten waren, toch bleek do kennismaking voor velen nog cene teleurstelling. Slechts een enkele der aanwezigen was te \'s Hage geweest, en had or den Prins van Oranje ontmoet of liever gezien. Dat hjj was zoo als hjj bleek te zjjn, weet men aan de Regeringspartij, die met ecne staatkunde, welke aan de Republiek van Venetië |
|||||||||
|
MARY HOLLIS. lül
|
|||||||||
|
by do maskes van onzen Will: tasseben do bedry-
veu komt de clown." Algemoene bijval oogstte Zijne Majesteit bjj deze
geestige vergelijking. Karel was in een goede luim en bemerkte Arlington, die in gesprek was met Monmouth en d\'Ossory. »llarry," dus was de naam, waarmede hy altjjd zyn lieveling Monmouth aan- sprak. «Harry, ge zijt niet opgewassen tegen Mylord Arlington. Waagt ge \'t weer van hem in gevoelen te verschillen? Zeg mij waarover gy handelt, ten minste indien het geen staatszaken zijn!" »Het was wol over iets wat met de Staatkunde
in verband staat," schertste Harry, «namelyk met uw neef, Sirl" »En wat heeft die neef met de Staatkunde te
maken ?" •Meer dan Uwe Majesteit denkt, zegt Mylord
Arlington en ik ook; maar wij zjjn het niet eens over de redenen. Ik meen dat onze neef alleen in zooverre met de Staatkunde in verband staat, dat de Staatkundo hem ons doet verdragen." Er was een oogenblik van stilte veroorzaakt door
verbazing. Monmouth werd hoe langer hoe stou- ter; hjj noemde den Prins van Oranje neef en sprak van hem op eeno wyze als menige werkelijke neef het niet zoude wagon, maar... den zoon van Lucy Walters en Karel Stuart werd nooit iots ten kwade geduid, en dus ook thands niet. Zelfs werd hjj in zijne vermetelheid gesterkt door Zijne Majesteit, die hem mot den wolriokenden handschoen, dien hy in de hand hield, een tikjen op den wang gaf. Harry, hoe jong nog, had werkeljjk in de laatste maanden reeds een politieke beteekenis ontvangen, Sedert den overgang van den Hertog van York tot do lloomsche kerk, ontkiemde reeds bjj eenigen het denkbeeld, den Hertog van de erfopvolging uit te sluiten en den natuurlijken zoon Zjjnor Majesteit te doen kroonen. Het was dus niet alleen toe te schrijven aau de vroljjk- en dartelhoid, aan de gocdo inborst van den knaap, dat hjj door alle rangen in Londen ontzien werd, maar tevens ook aan de plaats die hjj in do koninklijke familie in- nam. Wat de Engelsche burgor zoo gaarne zag, stoutheid en wilskracht in het handelen, merkte hy by den gezonden knaap op en hy stond te verre, om de oorzaken van het bestaan dier beide by zyn lieveling opgemerkte hoedanigheden, nauwkeurig te kunnen nagaan. Voor den burger was het cha- raktcr, wat voor den scherper ziende slecht ba 1- dadigheid en onmatig zelfvertrouwen was: beiden een gevolg van oene opvoeding die alleen toegevend wist te zyn. Wy weten hoe Mylady Castlemaine over hom denkt; hare gebure oordeelt misschien niet anders, maar is te luchtig en to dartel of misschien te voorzichtig om daarvan te doen blyken Zy heeft dan ook by het stoute woord geglimlacht en goedkeurend geknikt, welk voor- beeld, vooral nu het ook door Zyne Majesteit gc- steund werd, door al wie nabjjstoudon werd gevolgd. Wy vergissen ons. Een stemt in die vrolykheid niet in. Het is Mylord Arlington, die Monmouth |
|||||||||
|
strak aanziet on do stoutheid heeft to zeggen, dat
de Hertog van Monmouth in staat zoude zyn, in éene minuut een gebouw omver te werpen dat do schranderste diplomaat in geen jaren weder zoude kunnen opbouwen... •Dat getuigt alleen... tegen den schrandereten
diplomaat," hernam Harry lachende. •Stil, Harry, Mylord Arlington mocht eens geloo-
ven dat gjj ernstig waart." «Uwe Majesteit beoordeelt m y verkeerd en naar
myne overtuiging ook nog een ander," merkte My- j lord aan. «Goed, goed! Wy hebben reeds genoeg van hem
gehoord. Het zou toch boter zyn, Arlington, als i k gelijk had en onze neef was zoo als ik hem be- schouw. Wy zouden een bondgeuoot te meer heb- ben, wij zouden Lodewyk...." do volgende woorden konden niet meer gehoord worden, daar Zijne Ma- jesteit Arlington onder den arm had genomen en met hem naar een der vensterbanken was gewan- deld waar beiden zich nederzetten. Of het alleen de politiek gold durven wij niet verzekeren. Het gesprek werd thands verdeeld tnsschon de
verschillende groepen welke zich vormden. Slechts twee der aanwezigen spraken niet of werden niet aangesproken. De eene heette in rang na Zyne Majesteit de eerste, heette Koningin van de Ver- eenigdc Koninkrykcii. Zij had den gantschen tyd voor zich heen gestaard en nog tevreden geglim- lacht wanneer Mylady Castlemaine haar een woord toevoegde. Toch kon op haar kalm on eenigzius strak gelaat geene verveling, geen wrevel of erger- nis gelezen worden; een marionet moest zy zyn en ze scheen het ook gewillig te wezen. De ander, dien wy bedoelden, was een jonkman, d>e een scherpe tegenstelling vormde met de kalme vorstin. Wie hy was weten nog zeor weinigen, en die hot gehoord hadden waron het reeds weder vergeten. Hy bekommerde zich echter niet over zyne ver- latenheid ; hy verveelde zich niet in zyne cenzaam* heid: dat getuigden de verbaasde blikken, dio hy niet ophield om zich heen to werpen, het hoofd, dat hy telkens voor over boog om goed te zion wat er by den troon gebeurde en do kreet, dien hjj niot geheel had kunnen onderdrukken, toen Hunne Majesteiten en Mylady Castlemaine ei» de Hertogin van Portsmouth binnentraden. Hy was verblind van al de pracht en al de schoonheid; hy bewonderde de juweelen, schitterend en vonke- lend aan het kleed van Mylady, de diamanten knoopon en gespen aan de kleedy Zyner Majesteit en van den jongen Hertog; hy wilde zo tellen, maar hy vermocht het niet; hy wilde zo schatten, maar hjj wist geen cyfer groot genoeg om er de waarde meê aan te duiden. Hoe ryk moest de Koning der Vereenigde Koninkrijken niet zyn 1 Hoe gelukkig moest do onderdaan zich heeten, hem to mogen naderen en door zyn gunst te leven. Naïve Charles Digby van Hullam-Castlc! — want zoo noem- de zich de jonkman — zoo go do zaal in hare breedte doorschryden en achter de beide mauneu 11
|
|||||||||
|
II.
|
|||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
1G2
|
|||||||||
|
\'oopeu nu Ixmize Hertogin is. Thands is het volle
vrede... Zie, hoe druk zjj mat elkaar spreken. Ik moet hooren waarover zjj handelen." Zjjue Majesteit haastte zich aan zjjn voornemon
gevolg te geven en vergat spoedig die vervelende politiek. Onze Charles kon niet hooren ; hy zag alleen. Hoc hy zich thands schaamde over de woniug zyner ouderen, over de lompheid hun nor manieren! Hoe hy thands het leven dat hij geleid had reeds eentonig vond en zijnen ouders er bykans reeds een verwyt van maakte, hem niet eer naar het hof te hebben gezonden. Er was genoeg van vaders en moeders aard in Charles, om datgeen voor hem reeds een genot te doen zyn, wat voor anderen, door de natuur met gruoter bedeesdheid beschonken, eerst later een genieting kon worden, maar het bjj de oerste intrede in de niouwo waereld nog niet was. Hy had eene groote mate van vrymoedigheid, maar misschien was het bjj hem minder do vrymoedig- heid, die het zelfvertrouwen, dan wel die welke de eenvoudigheid geeft. Neen, hjj had zich de werkelijkheid niet zoodanig
kunnen voorspiegelen. Toen hy in het gevolg van George wegreed en met kleine dagreizen Londen naderde, zag hy met zyn medgezel tevens alles om zich heen veranderen. George nam af in vricnde- lykheid en gemeenzaamheid; alles wat hem omringde werd echter vrolijker, welvarender, lachender in zyn oog. Toen Dick Wharton hen den vierden dag had ingehaald was George reeds de meester ge- worden van Charles Digby, die nooit een meester had erkend en slechts als gids de lieve Mar)-, en dan soms nog onwillig genoeg, had geduld. De jonkman boog voor de meerderheid van George, die, hoe meer men Londen naderde, steeds- met grooter eerbied en ontzach werd bejegend. Zy reden Londen binnen, Londen, dat voor hom
een nieuw leven was; Londen, waar hem niets dan edellieden schenen tegen te komen die hy alle begon te groeten, waarmee hy ware voortgegaan zoo de vermoeidheid en ook de spot van Sir George — Zijne Genade, zoo als Dick Wharton hem gestadig noemde, — hem dit niet hadden belet. Zy hielden voor een prachtig gebouw stil: het heette Ducking- ham-paleis, zoo als een der buigendo lakeien hem op zyn vraag mededeelde, maar hem daarbij vor- baasd aanzag en dat nog meer deed, toen hy vroeg wie hier daii wol woonde en of Sir George een bloedverwant van den bewoner was. Zyne Genade was op het oogenblik van de reize teruggekomen, had het andwoord geluid, en toen Charles er nog aan twyfelde, dat George zulk een hoogen rang be- zat, werd hy door den meester geroepen, die hem zelf met naam en titel bekend mankte en er bij- voegde, dat hy de belofte, als George gedaan, zich als Hertog van Buckingham herinneren zou, op voor- waarde echter dat hy blinde gehoorzaamheid onder- vond. Als een blyk daarvan vorderde hy, dat Charles de eerste\' drie dagen onzichtbaar zoude blyven, daar de boer, die nog in hem stak, moest worden uitgeschud en de hertogelyke artiste-tailleur daartoe |
|||||||||
|
ginder in de vensterbank mocht luisteren, hoe zeer
zoudt ge geloof weigeren aan hetgeen uwe ooren liooren of liever wantrouwen wat thands uwe oogen zien! Mylord Arlingtou toch fluisterde, dat het hem
niet langer mogelijk was Mijnheer van fteuningen te vrcden te stellen of met zoete woorden op te houden, waarom hij dus Zijne Majesteit voorstelde Benige Knepen te doen uitrusten onder voorgeven van de Hollanden te willen bjjstnau tegen de Al- gerijuen, terwijl men alsdan met meer schijn van i-echt de oude grieven ophalen en do onderhande- ling koude doen slepen. Zijne Majesteit had meermalen gegeeuwd en met
do vingers op de vensterruiten getrommeld en zeido eindelyk na het herhaald betoog van zjjn Secretaris van Staat, dat hij alles goed vond wat Arlingtou deed of wilde doen. »Ik ben van daag te goed ge- luimd, mijn vriend!" dus besloot de kroondrager van Engeland, >om mjj lang met politiek bezig te houden: zoo als gezegd is, doe zoo als ge wilt..." »Uwe Majesteit zjj gedankt voor dat biyk van
vertrouwen; maar Zjj gelieve mij in staat te stellen tot de uitvoering van het plan." »Ik? Wat weet ik van de uitrusting van een
schip ?" •Zulke nietigheden zou ik niet onder de aandacht
Uwer Majesteit durven brengen; maar ik wenschte haar to raadplegen over de gelden... Zoo als Uwe Majesteit weet hebben we geen matrozen meerj.de soldy is de laatste tien maanden niet betaald." •Arme kaerels! ik beklaag ze: maar zeg dat da-
dciyk aan de Lords van de Admiraliteit. Waarom spreekt ge daar mjj over? Is het mjjn schuld ? Spreek over dergeljjke zaken later. Wees van daag eens amuzant, Arlingtou! Vergeet Mijnheer van Ueuningen en de Hollanders. Het is waar ik zou het belang- rjjksto nog vergeten.... Toon u een bekwaam diplo- maat tegenover den Franschen gezant en doe mjj ten spoedigste honderd duizend kroouen uitbetalen... Ik heb ze noodig, heeft my d\'Ossory gezegd, dringend uoodig..." •Dus is het waar wat Lord Clifford mjj straks
verzekerde, dat de laatste subsidie van het Par- lement.. ?" «Weg, man! geheel en al! Wat beteokende die
subsidie ook? Kr is in zoo veel te voorzien... Bjj den titel behoorde de Hertogin van Portsinouth toch een dotatie te ontvangen... Zjj is allerliefst, zie Ar- lington! wat bevalligheid !" «Mylady van Portsmout verdient zulk een be-
wonderaar!" hernam Arlingtou met eene diepe buiging; en alsof hjj na dit dubbelzinnig gezegde het gansche terrein wilde verkennen voegde hjj er h|j: «Zelfs de Majesteit van Mylady van Castlemaine overschaduwt de gratie harer gebure niet... Welk een prachtigo diadeem siert gene van daagl •Vindt ge niet? Op hoeveel schat ge dien wel?"
>0p drie dviizend pond."
»Leg er nog vijftien honderd op. Zjj verdiende
ook iets goede... Ik had andera den storm niet ont- |
|||||||||
|
MAUY HOLLIS. 103
|
|||||||
|
van de breode rjj hovelingen geplaatst, omdat hij nog
niet aan Zjjne Majesteit kondo worden voorgesteld.
Zoo als wjj weten had hij geduld, en had hjj zóo veel te beschouwen, dat het uur, hetwelk hij roods werkeloos had doorgebracht, hem slechts een oogen- blik had toegeschenen. Na het vertrek dos l\'riii- son, die hjj om zich heen op zulk een wjjze hoorde afmaten, dat hij God dankte Mr. Digby te zjju, was het gesprek levendiger en intimer geworden voor allen behalve voor hein. Hij zag thands echter \' de gelegenheid schoon, om ongemerkt voort te drin-
gen en in do nabijheid te komen der beide schoone vrouwen, die hij bijkans goddelijke eer zag bewjj- zen, en die hij dat bijkans waardig keurde. Had hjj tot dusverre slechts gezien, thauds gelukte hot hem ook te hooreu; maar verstond hij wer- keljjk wat hjj vernam, en begreep hij wat tii9schen Lady Castlemaine en de Hertoginne van Portamouth j voorviel\'?
•Ik moet erkennen," zeide de laatste, »dat Zjjne
Majesteit zelden gelukkiger is geweest iu de keuze vau eon nieuw kleed... Het is geen wjjziging, j maar dit maal een gantscho verandering. Vindt
! ge dat ook niet ?"
•Zeker!" hernam Mylady Castlemaine op zooten
toon. >Ik vind de snode zóo bevallig, dat ik haast zoude denken, dat Mademoisello do Quérouaille ! Zjjne Majesteit in do keuze had ter zijde gestaan."
•Ge zoudt mij waarlijk trotsch maken. Als mjj | door u goede smaak wordt toegekend, dan zou ik
1 bjjna in den rei der Gratiën een plaatsjeu durveu
\' vragen en de vaak herhaalde verzekeringen van
het hof geloovon." De woorden werden schertsend geuit . maar wa-
ren misschien niet geheel als scherts gemeend. Lady Castlemaine ten miuste vatte zo niet als zoo- dauig op. •Waart ge waarlijk zoo geduldig, om daarmede
tot zoo lang te wachten?" •Werkelijk, ik was zoo geduldig. Dat is het
woord; want ik wist dat ik lang zou moeten wachten." •Omdat er geen plaatsjon open was in dou rei
dor Gratiën? vroeg Lady Castlemaine. •Omdat zjj, die ik voor rochtor erkende, uiet
gemakkelijk een krans uitreikt...." •Daar zjj er zoo weinig hoeft te geven?"
• Dat zoker niet; spaarzaamheid is bjj haargeene
dochter vau de armoede 1" •Dan van den rjjkdom, Madomoisello ?"
•De beleefdheid doet mjj ja zeggen. Ik ben
anders bevreesd voor de gevolgtrekkingen." •Zo zoudeu toch niet anders dan liefelijk zjjn!"
hernam l.ady C\'hastlemaine, wier stem nauw hoor- baar trilde. >De bevallligheid paart zich immers altjjd aan de zachtheid..." •Dat is even waar, als dat de verwelkte schoon-
heid immer verbonden is aan de meest bitse scherpte." • Het verheugt mjj, dat uwe luatste opmerking,
Mademoisello! de mijne zoozeer bevestigt... Maar, vergeef mjj, Hevel dat ik u altjjd nog betitel zoo |
|||||||
|
hut eerst moest behulpzaam zjjn. Charles wii3 ge-
hoorzaam; hjj, die uren lang gewoon was rond te zwieren en in de vrije natuur poen anderen hand kende dan zijn eigen wil, sloot zich drie dagen in een eng vertrek op. lij) kortte zich dien tijd met het schrijven van een brief aan zijne ouderen, wien hij poogde te schilderen wat hjj reeds gezien had. Langer dan drie dagen had echter de opsluiting niet moeten aanhouden, want dan ware hij wellicht onder de proef bosweken. De Hertog had hem vóór dien tjjd een bezoek gebracht, zjjne gedruktheid en de hleeklieid van zjju gelaat bespeurd en toen last gegeven den karos in te spannen. Ken zijner kamer- dienaren liet hij met Charles er in stappen met bepaalden last dezen in het St. James-park te doen wandelen. »Gc moet uw gezonde kleur uiet ver- liezen," had hij hem gezegd en hem daarbij vrien- delijk toegekuikt. Kiudelijk was het lang verbeidt! gewaad gereed
gekomen. liet was prachtig en stond hem uitnemend. Zijne Genade had de goedheid hem hjj zich te roepen on aanmerkingen te maken, aanmerkingen, welke getuigen mochten van zjjne ingenomenheid met \'s jonkmans persoon. »Ik wil oen groot man van u maken!\'\' had hjj hem gezegd. > Bezie u van tjjd tot tijd in den spiegel; dit leert u opmerkzaamheid en doet u goede manieren aannemen. Zie niets voorbjj wat ge denkt dat de harmonie der kleuren storen of de bevalligheid der gestalte verminderen kan. Vergeet vooral niet, dat de fathion geuren vraagt die u als in oen tooversfeer verplaatsen; vergeet gjj dat vooral niet, daar gjj nog veel hebt te doen om den omgang met rund en paard te doeu vergeten." ClMrles had hjj die woorden gebloosd; hjj had een
zweem van ergernis gevoeld bjj zulk eene kwetsende veroordeeling van het leven dat hjj leidde... maar hjj zelf zag reeds laag op het verleden ueer; en zoo hjj het nog niet gedaan had, de volgende woor- den zijns beschermers zouden er hem voorzeker toe geleid hebbeu: »Uwe opvoeding zal nu beginnen, Mr. Digby! Ik heb groote voornemens! Het har- teljjk onthaal bjj uw vader heeft mjj gunstig voor hem gestemd, en dat zal ik toonen door zjju erf- genaam te beschermen. Ik zul u aan Zjjne Maje- steit voorstellen, maar gcon woord nog over het ougoljjk waarover uw vader, — een goed edelman, maar van den ouden stempel! — wel wat al te heftig klaagt. Gjj heb uog nooit hemiud ? Bloos maar niet, mjjn jonksken! De liaison met die dorps- heilige beteckende toch niets! Nu, ge zult andere vrouwen loeren kennen! Eu als ge u niet spoedig onderscheidt en al de vlashaarden niet op zij schuift, dan zal het wel uwe schuld, maar niet de mjjn e zjjn!" Zjjn vader werd een edelman van den ouden
stempel genoemd! Ma ry een dorpsheilige! Er kon toch wel eenige waarheid in de woorden Zjjuer Genade schuilen, Zjjue Genade, die het zoo goed met hem voor had. Korten tjjd na dit gesprek waren beiden naar
White-hall gereden, en was hjj in de achterhoede |
|||||||
|
1G4 KA
|
|||||||||
|
HOLLIS.
|
|||||||||
|
als ik gister dood. En gij hebt mij daarover niet
berispt, Hertogin van 1\'ortsmontli! Waarlyk, ik had wol geljjk toen ik bevalligheid met zachtheid deed paren ..." «Denk er niet over, Myladyl Do gewoonte
alleen zal u aan dien titel doen wonnen. Geloof mij toch niet zoo kinderachtig, dat ik er aan hech- ton zon Hertogin te worden genoemd. Gij kunt er zeker van zjjn dat Mistress Palmer mij even , lief zou geweest zijn als Lady Castlcmaino... Maar nu gij dit punt aanroert, moet ik u een vermoeden niededeclon. Andwoord mij niet als ik onbescheiden word. Gij hebt mij straks naast Zijne Majesteit geplaatst b(j de keuze der nieuwe kleedij, moet ik u niet dezelfde plaats aanwijzen bjj de keuze van myu titel ? Het denkbeeld zou uwer waardig zijn." Lady t\'astlemaiue dreigde los te barsten. Het
venijnig woord harer gebure kon zjj niet beand- woorden, zoo als het dat verdiende, zoo als, en dat griefde haar nog het meest, hare tegenpartij in hare plaats het voorzeker zoude hebben kunnen doen. •Gy vergist u, en het doet mij leed dat gy u
vergist... ik ware zoo gaarne uwe weldoenster geweest. Misschien heeft Hare Majesteit meer recht op uwe dankbaarheid." Zy boog zich naar Catharina van Braganza over
en had den moed deze te vragen of zjj bjj baren Koniukljjken Gemaal ten behoeve van Mademoiselle de Quérouaillo had gesproken. De blik, die deze woorden vergezelde, gaf Hare Majesteit genoegzaam te kennen met welke bedoeling zjj dio vraag deed. Toch haperde de stem der Koningin, toen zjj out- kennend wildo andwoorden. In het donker zwart oog was het of er iets flikkerde, maar het was spoedig voorbjj, en de vroegere kalmte was weder terug gekomen. «Neen, Myladyl ik heb van niets geweten. Ik mag alzoo de erkentelijkheid van do Lady onzer garderobe niet aannemen." »IIet was Mylady Castlemaine, die in haren ijver
en goedheid die erkentelijkheid aan Uwe Majesteit wilde opdringen!" hernam de Hertogin, een inne- mend gliuilachjon aan dio woorden toevoegend. Dat was juist het oogenblik, dat Zijne Majesteit
den blik op haar vestte, en zijne hulde op zulk eeno ondubbelzinnige wjjze jegens Arlington uitte. Hy trad op beide Ladies toe en was weldra in een levendig gesprek met beiden gewikkeld. Charles was zoo gelukkig thands Zijne Majesteit
te mogen hooren spreken, even als hy straks het onderhoud der beide Ladies had aangehoord. Hij hoorde, maar hy begreep weinig. Hy kon de harts- tochten niet zien woelen, hij kon den zin der ge- sprokeu woorden niet begrypen, en zag aanminnige tederheid en innemende goedhartigheid waar het bitterste sarkasme snerpte en de haat ieder woord met veuyn bezwangerde. De taal was logen even als de blankheid en het blosjeu op voorhoofd en wang. Buckingham trad tot bevreemding van niet wei<
nigen weder binnen. |
|||||||||
|
• Reeds terug, WillV" riep do Koning hem in do
verte toe «Gy zyt de vlugste renner in myn ko- ninkryk. Hoo hield zich Mylord van York?" •Zeker als uw broeder, Sir!" hernam Bucking-
ham oenigzins haastig. >Maar ik ben er niet by geweest. Onze gast had zich, geloof ik, roods van te veel menschen omringd gezien om niet te wenschen, al ware het ook maar gedurende den rid van \\Vhite- hall naar Vork-house, aan eigen overdenkingen te worden overgelaten. Kort on goed, Zijne Hoogheid weuschte mijn geleide niet." •Dat is zeker de eerste reize dat do Hertog van
Buckingham zoo iets ondervindt..." merkte de Her- togin van 1\'ortsmouth aan. Buckingham verschoot van kleur, torwyl zyn
lippen beefden; het eerste kon niet opgemerkt worden, het tweede, schoon ter nauwernood merk- baar, werd spoedig algemeen bekend. •Zoo als gij te recht aanmerkt. Tegenover een
Prins van den bloede wordt evenwel zulk eeno weigering gauts anders opgevat dan tegenover... een van lageren rang..." •Ik wist, dat gy fijn waart in het onderscheiden,"
hernam de Hertogin van Portsmouth eenigzins spot- tend. »My zyt gy te fijn. Ik hoop toch niet dat ik u boloedigd heb door de opmerking: dat zou my leed doen. Was deze tocht ook niet zeer ge- lukkig, al uwe andere zyn evenwel — het is ge- uoeg bekend — des te beter geslaagd." Buckingham keerde zich af, want het was hem
oumogelyk langer bedaard te blyven. Lady Cast- lemaine had den gantschen dag niet zooveel ge- noegen gekend als op het oogenblik, dat Louize de Quérouaille Buckingham begon te trotseeren. Zy had haar nooit zoo puntig, zoo stoutmoedig als heden gezien: wellicht, dat do hoovaardy haar ten val bracht, en het bewustzyn harer almacht haar allo voorzichtigheid uit het oog deed verliezen. Hoe meer Buckingham door de Fransche vrouw werd vervolgd, hoe meer hy zich aan Barbara Pal- mers zoude moeten aansluiten. De laatste aan- merking echter harer medediugster, doelende op de laatste reize des Hertogs, bevreemdde, ja joeg haar schrik aan. Karel, die aan hot spiegelgevecht een einde wildo
maken, voegde Buckingham toe. »Will, wees met die lofspraak te vreden I Al uwe tochten zjjn goed geslaagd, zegt ze! Zij rankschikt daar uw laat- sten ook onder, waar wy nog niets van gehoord hebben. Ge zyt onbegrypelyk stilzwygend gowor- den. Reeds drio dagen hier, en het halve Konink- ryk weet nog niet waar Will gedurende drio weken zich hield verscholen." »0 het zou een verhaal zyn, waardoor het inede-
lydend gemoed Uwer Majesteit te zeer zou worden aangedaan," hernam Buckingham met kluehtigon ernst. •Maar waarby Uwe Genade toch altyd zoude
bhjken een cliemlier te zyn, san» peur et sans re- proche. Spreek ik niet goed Fransch, Hertogin V" vroeg Monmouth. |
|||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
ir,:,
|
|||||||||
|
• Aan het hof Zijner Majesteit te Versailles wordt
het nog betor gesproken, zoodat ik n wel zou kun- nen aanraden derwaardi te gaan." »Do Hertogin van Portamouth zon al onze En-
gclsche Edellieden naar Parijs willen zenden, mids de ledige plaatsen in Whitc-IIall van daar worden aangevuld, niet waar?" vroeg Buekingham. •Geen politiek, Will! Geen politiek, I,ouize! Ge
hobt u daaraan nog nooit bezondigd," zeide Karel. •Hetgeen zeer politiek kan zijn," vulde Lady
Castlemaino aan. • Ik vergat wat Zijne Hoogheid mjj bjj het schei-
don hooft opgedragen. Zjjnc Hooghoid verzocht mij Hare Majesteit te groeten; lijj had, naar bjj geloofde, vergeten bot bjj zijn vertrek te doen," zeidc Buckin?ham. •Hare Majesteit is waarachtig de eenige niet die
hij vergat," riep Karel uit. «Mevrouw," zeide hij zich even tot Catharina wendende, «tracht toch vooral die eer te waardoeren en do hooge gunst van onzen neef te verdienen. Be Oranjes zijn zeer galant zoo als men weet." De Koningin andwoordde niet. Zelden richtte
haar gomaal tot haar het woord, on zoo hij het deed viel het haar moeiclijk te andwoorden. •Indien Uwe Majesteit het mjj veroorlooft, zou
ik haar toch iets van de vruchten mijner reis doen lwschouwen. Ik ben een exemplaar machtig ge- worden van een species, die hoe langer hoe zeld- zamer wordt. Of Hare Majesteit zich daarover al of niet beklagen moet, beoordeele zjj zelve. Op mijn reize ontmoette ik een edelman, die geen grooter genot kent dan aan Dwe Majesteit te denken en aan Uwen persoon het hoogste on hecrljjkste wat een sterveling bezit te verbinden. In zjjne bescbou- wingen mag hij geslaagd heten, voor ieder die hot voorrecht mist, den geheiligdcn persoon onzes Soe- vereins te kennen." •Goed, Will!" viel Karel lachend in. »Ge kunt
ons die opmerkingen schenken. Hebt ge dat exem- plaar medegebracht ? Waarachtig, het is zeld- zaam." •Ik heb eerbied gekregen voor het verleden, dat
die edelman mjj herinnerde, en helaas! voor altjjd dreigt verloren te zijn gegaan. En dan de eon- voud en de zedigheid dor edelvrouw, die het mjj vergund was te naderen! Maar het is waar, die hoedanigheden worden in het heden ook aange- troffen....." •Ware het ook maar alleen bjj bon, die het Noord-
scho Paradjjs van Engeland hebbon mogen loeren kennen, niet waar?" merkte Louize aan. •Maar hot exemplaar... ga dat terstond halen!
Ik ben nieuwsgierig er mcê kennis te maken," riep Zjjno Majesteit. •De oude was niot moer vervoerbaar, daarom
heb ik mjj met den welp vergenoegd. Hjj is hier, Sir!" Buekingham zocht met de oogen en vond Charles eindeljjk, die met een vuurrood gelaat luis- terde. »Mr. Digby, Sir!" vervolgde hjj, toen de jonkman naar voren was getreden, en, volgens het |
|||||||||
|
bevel zijns vaders, dio deze plechtigheid voorge-
voeld on zijn zoon de nnodige voorschriften had medegedeeld, op ceno knie voor zijn Koning ne- derboog. »Mr. Digby, zoon van Sir Henry Digby van Hallam-Caatle, een der oudste, zoo niet het Oudste van Engelands edele geslachten en een der grootste grondbezitters uit het Noorden, hoewel niet zoo groot als hij zelf wel wenschte." Karel had zijn gelaat in oen vriendelijk ernstige
plooi gezet, vatte de hand dos jonkmans en deed hom oprjjzcn. »Wees welkom, Mr. Dig... hoo is uw naam ook?" •Charlos Digby." zeide de jonkman, bjj wien do
illuzic, door zijn vader zoo zeer gevoed, dat Zjjno Majesteit hun geslacht van nabij kende, op het punt stond van verstoord te worden. •Welnu, Mr. Digby, wees welkom... Dat onze
vriend Buekingham u voorstelt is reeds eene goode aanbeveling. Uw vader leeft nog zoo als ik hoor. Een Edelman van den ouden stempel! Het doet mij genoegen zijn zoon te ontmoeten." •Uwe Majesteit zal zich mijn vader wellicht nog
herinneren," waagde Charles bescheiden aan to nier- ken. Hjj voelde dat aller blik op hom gevost was. •Uw vader? Kan ik hem ontmoet hebben, Will?" •Sir Henry vocht bjj Naseby en Worcester, ge- loof ik." •Zoo, zoo\' Een loyaal onderdaan dus, en zjjn
zoon schjjnt mjj niet ontaard. God ze<rone u, Mr. Digby! Denkt ge hier lang te vertoeven?" •Hij hoopt" zeide Buekingham, «genade te vinden
in Uwer Majesteits oogen en opgenomen te worden onder de bevoorrechten, die het geluk hebben U te omringen." •Zoo, zoo! — Will, is hjj rjjk?" vroeg hjj zacht.
•Zeer rjjk." •Wie zouden wjj liever om ons zien dan de edel-
lieden, die van hunne liefde voor ons geslacht zulke overtuigende bljjkon hebben gegeven! Bjj Naseby en Worcester streed uw vader dus..." •Bij Naseby...." Charles wilde er aan toevoc-
gen: niot bjj Worcester, maar de Koning liet er hem den tjjd niet toe, want hjj vervolgde; «Ja, wjj herinneren ons... in beide veldslagen streed hjj als een leouw. Had ieder zich maar zoo dapper ge- kweten ! Het was geloof ik een Digby, die een tjjd lang tegon acht streed. Een dapper geslacht..." •Uwe Majesteit geeft weder bljjk van baar bc-
wonderenswaardig geheugen!"\' merkte Buekingham buigend aan. •Reken er op, mjjn vriend! dat zoodra er een
plaats aan mjjn hof open is, u dio gegeven zal worden... Onze vriend Buekingham kan zich ver- zekerd houden dat wjj zjjn gast bedoelon bjj al onze uitnoodigingen tot hom gericht. Tot woêr- ziens, Mr. Digby!" Hjj wenkte hem met de hand het afscheid toe. Zjjne bewegingen konden inno- mend en waardig zjjn en zo schenen het Charles in hooge mate; toch bad hjj zich den Koning anders, gants anders gedacht; hjj wist zich zelven wel niet ijuidolijk to kennen te geven wat hjj verwacht, |
|||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
160
|
|||||||||
|
had, maar het Heiligenbeeld) bjj welks bcschou-
wing en vereering hij was opgewassen, liad den straalkrans vorloren, hoewel het altijd nog een schoon beeld bleef. IIjj kwam ocnigzins toleurge- steld terug, het minst echter voldaan over zijn l>e- schernier, die op zulk een zonderlinge wijze hem had voorgesteld. V.
•Kate! er zijn acht van de hoeven gevat!" zcido
Mylady, die een tijd lang onrustig het vertrek op en neer had gewandeld, en eindelijk zieh op don weelderigen divan had uitgestrekt. «Welke, Mylady?"
•Welke? Gij zjjt toch zoo oud nog niet, dat go
alle geheugen vorloren kunt hebhen. Welke? Wilt go mij tergen? Wilt ge mij de oogenblikken, die my ter herademing overblijven, vergallen? Welke? Ge stelt geen belang moer in hetgeen mij betreft? Vroeger was dat anders: vroeger wist men ook niet, hoo men gevoed on gedekt zou kunnen worden, zon- der dat men er iets voor deed. Gij vondt in mij de dwaze, dio u opnam en opvoedde! Ik ben er goed voor beloond!" •Ik kan zwjjgon, Mylady! en dat is voor ons bei-
den goed." •Maar ik wil dat ge spreekt! Zwjjgon, .ja dat kunt
go, maar ik wil niet dat ge zwjjgt... Ik moot u hooren... ik wil mjj zelve niet altjjd alleen hooren. O, mjjn hoofd! Spoedig wat eau de Pari*! Spoedig!" Kato gaf haar het gouden doosjen, waarin de spons met welriekend vocht zich bevond. Bedaarder ging zij voort: »Ik bedoelde de acht boeven, die het huis in Moorfields geplunderd en don Koning beleedigd hebben. Slechts acht zjjn er nog gevangen: er zijn er meer aan schuldig, maar voor een begin is hot niet kwaad. Lady (\'astlemaino heeft nog niet alle macht verloren. Cliflbrd verontschuldigde zich, dat hy in zulk een geruimen tjjd niets van zich had doen hooren. Arlington zal ook torugkeeren, zoo als Buckingham terug gekeerd is." •Tot genoegen van Mylady?\'
•Zwijg. Zoo gjj van dezo zaak rept...1"
•Ik kan zwijgen, Mylady! Als go echter wilt dat
ik spreek..." •Hebt go nu geheel on al het verstand verloren ?
Geen woord meer daarover! Kate, kom eens hier; ge zjjt oen goed en een getrouw schepsel: go woet ook dat hot u alloen goed kan gaan, als het.mjj wél gaat. Hobt go mjj niets nieuws te meidon?" •Ma\'am Carwell..."
•Voorzichtig. Moer eerbied voor \'s Konings kouzc:
do Hertogin van Portsmouth meent ge," zeide zij vriondoljjkor. »Wat weet go van haar?" •Ontvangt Zijno Majesteit van avond on spreekt
op het oogenbhk met den Franschen gezant." •Dus Karot gaat van avond weder bjj haar?"
•En hjj heeft van middag, na de receptie bjj haar,
hot middagmaal gebruikt." |
|||||||||
|
•En wat is er gesprokon?"
•Over beider liefde en eeuwige, gehechtheid."
Mylady schaterlachte. «Vervolgens ?"
•Ovor u. Haro Genade do Hertogin van Ports-
motith maakto zich vrolijk over de vracht van ju- weelen, dio do oude Rowley u gegeven had, om u in een goed humeur te houden." •Ha! zeido zjj dat?" Krampachtig plantte zij do
hand in do donzen kussens van den divan. «Nog meer, Kate! nog meer?" •Ja, nog iets werd mij door haar lakei verteld.
Er werd gelachen ovor uw wordend embonpoint, zoo als men het noemde. De negerinnen moeten zoo iets óok hebben, als do zomertijd voorbij is, zeido Hare Genade de Hertogin..." •Revel mij niet langer aan hot oor van Hare Ge-
nado de Hertogin. Ma\'am Carwell, dio wo, nederig als oeno dienstmaagd van Henrictto van Orlcans, hier zagen komen, die we hebben zien buigen, dio wo hobbon hooren vleien... en dio we weder, na oen korten tjjd van bloei, in denzelfden staat zullen zien wegjagen! Liovo Louize, de spot zal u duur komen te staan!" Zij was van den divan afgesprongen en liep weder
het vortrek op on neder Sinds do recoptie, waar wjj haar verlaten hebben, had zij nog geen rust gekend. Na liet spiogelgevecht tussehen haar en do gehato geleverd, broedde zij wraak en thands snelle wraak. Haar geduld was ten eindo; vooral na de mededeeling van Kato, scheen haar alles, wat de verwijdering van Louize de Quérouaillo zou kunnen doen vertragen, onduldbaar. Was zjj in den aanvang voornemens geweest mot beleid en alzoo met voor- ziohtigheid aan het werk te gaan, thans achtte zjj alle verwjjl, allo matiging noodlottig en zoo Bucking- ham niet beloofd had te komen en haar niet goheim- zinnig genoeg, had toegefluisterd, voor haar gezorgd te hebbent dan zou ze reeds nu tot het uitersto hebben besloten. In haro opgewondenheid zag zjj niet met wolk
een blik Kate haar gade sloeg, en hoo de scherpo groeve langs nous en mond nog dieper werd en het golaat iets grijnzend spottends gaf. Vermeide do bediende, de vaak mishandelde zich in do nederlaag harer meesteresse? •Kate!" on zjj wenkte haar tot zich to komen, >Katc,
geof mjj den bcwusten ring!" •Den ring? Den ring van Buckingham?"
•Spreok zachter.., Gij wordt hoo langer hoe minder
te gebruiken; dat komt van mjjne to grooto lank- moedigheid. Wo hebben dan ook reeds zoo vole jaren samen doorleefd en gij hebt mjj soms zoo goed gediend, dat ik veel vergeef. Zoek den ring op, Kato!" •Mylady heeft gelijk dat zy dien vernietigen wil.
Ik kon my bijna niet bedwingen toon ik van ochtend den Hertog zag binnentreden... Ik dacht eerst dat het zjjn schim was. Maar neen, ik zag hom met Mylady zoo vertrouwelijk fluisteren, zoo geheel als iu vroeger dagen..." •Gy hobt hom bjj myno juwcolcn geborgen," riep
Mylady haar too. |
|||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
107
|
|||||||||
|
Kate ging met zoeken voort on zotto mitldelerwjjl
do mededeeling harer opmerkingen voort. «Jammer maar dat Tom Buddie niet verwjjderd kan worden. Ik geloof dat de koning der bankroetiers iets ver- moedt..." •Maak u maar niet beangst; or is voor gezorgd,
Kato! Gelooft ge mjj dan zoo veranderd, dat ik hen, dio schaden kunnen, niet meer onschadelijk zou wotcn te maken? Bovendien heeft do ellendeling mij bedrogen." Het kistjen mot kleinodiën scheen door Kate
mooie] ijk gevonden te kunnen worden, hoe ijverig zjj ook scheen te zooken. Bij do laatste woorden harer meestoresso staakte zij haar onderzoek een oogenblik en zag zij Mylady vragend aan. »Zou Tom Buddie belet worden...?" »U in gevaar to brengen, Kate!"
•Maar, hoe ware dat mogelijk, Mylady?Gij hebt
Whito-hall van daag niet verlaten en dezen ochtend wist gij nog niet dat het plan mislukt was... Mylady geeft dan ook maar iets voor, om mij gerust te stollen.... Toch maak ik mij nog beangst..." •Gjj kunt gorust zjjn; stel nu mjjn geduld niet
op do proef," zeido do meesteresso op haren gewonen gebiedenden toon, torwjjl de wenkbrauw dreigend fronsdo. Maar Kate had zich voorgenomen zekerheid te
ontvangen betreffende een punt, wat haar na aan het hart lag. Zjj trad op haro meesteresse toe met gevouwen hand en vroeg zoo deemoedig: »Bc zou Mylady zoo dankbaar zijn, indien zjj mjj wilde zeggen, hoe zjj den man, dien ik op haren last opzocht. on- schadeljjk wist to maken. De vrees voor ontdekking hooft mjj den gantschon dag achtervolgd. Ik weet niot wat ik doe of deuk. Mylady hooft wel geljjk mjj bjjna onbruikbaar te noemen, maar indien ik zekerheid had, dan zou ik woder worden wat ik was: oene trouwe dienaresse, dio niets vuriger wenscht dan D goed to dienen." Mylady staarde haar met eonige minachting aan:
•Welnu, ik zal uw geschokt zenuwgestel eenige rust geven. Onder de acht booven, die ik gevangen liet nemen, is Tom Buddie. Hjj zal gestraft worden wogens rebellie.. Of hjj te Tyburn hangt voor die misdaad of een ander is hetzelfde; het wezen der zaak is dat hjj hangt." •Gjj zjjt eene grooto vrouw!" riep Kate bewon-
derend uit. »Gjj waart waardig Koningin van En- goland to zjjn." •Botoom uw tong, manster!" hernam Mylady op
zoor genadigen toon. >Maar ik heb u nu, hoop ik, gerustgesteld. Zook uu met schorpon blik. Wjj hebben haast, Kate, waut te negen ure zullen wo bezoek ontvangen." Na nog eenig oogenblikken gezocht to hebben,
bracht Kate eindeljjk het l>egeerdc kistjen van achter eenige fleschjens met reukwater te voorschijn. My- lady strekte reeds do hand uit, maar Kate bleef na een uitroep van ontzetting als versteend staan. •Wat deert u? Kate, wat is u overkomen?"
•(iestolen. Mylady! Gestolen?"
|
|||||||||
|
•Wat is gestolen? Mijn nieuwe diadeem? Maak niet
zulk een misbaar... Do oudo Rowley is er nog wol een rijk...." •Den ring, Mylady!"
•Die van... Onmogelijk! En do andere kleinodiën
zjjn gebleven....?" •Neen, alles is weg, behalve den diadeem, dio
Mylady van middag droeg en dien ik ergens anders borg." Mylady rukte haar het kistjen uit de hand en speur-
do met vlammenden blik in al de laden der toilet- tafel. Zjj vatte eindeljjk den arm der verschrikte Kato
en voegde haar met heesche stemme toe: «Gjjweet niet wie de dief is? Gij weet er niets van, Kate? Beken, en lever uit wat gjj mjj ontnaamt of ik lever u over, en dezelfde, die Tom Buddio kan doen straffen, doet het ook u." •Mylady! om Gods wil... laat mjj! Gjj zoudt zoo
iets onderstellen! Als ik mij wildo verrjjken.zou ik dan niet reeds vroeger u hebben beroofd ? Zou dan de prachtige diadeem in uw bezit zjjn gebleven ? Ik zou zoo ondankbaar en tevens zoo dom wezen?" •Ondankbaar! Of men iets anders van u verwachten
kan!" zeide Mylady nog altijd met heesche stem, die de oude Kato vreeseljjk in de ooren klonk. •Maar tevens zoo dom!" stamerdo zjj. «Wie wordt
hot eerst bjj een diefstal in uwe vertrekken beticht? Immers ik. Wierd ik al niet overtuigd, ik zou toch worden weggejaagd, verstooten uit eene plaats, die mjj zoo veel voordeel aanbrengt..." •Dat is waar. Dom zou het zjjn, en daarom alleen,
daarom geloof ik niet, dat gjj het zjjt. Hebt ge geenerlei vermoeden? Gjj hebt deze vertrekken den gantschen dag niet verlaten?" •Ja, Mylady! Ik heb uw toorn verdiend. Ik heb
uw gebod niet opgevolgd. Maar de verleiding was ook zoo groot, Mylady! Zjjno Hoogheid zoude aan- komen. Uit de vertrekken Harer Majesteit zou men don stoet kunnen zien aankomen ! Het was verkeerd van mjj, Mylady! maar oudo vrouwen zjjn nieuws- gierig." •Genoeg! gjj gingt den stoet zien, en gaaft alles
prijs.... En ik kan haar niet tuchtigen zoo als zjj \' verdient!" zeide Mylady in zich zelve, terwijl zjj , met driftige schreden het verttek op on neerging. ; •Ik ben aan haar gebonden zoo lang ik Buckingham behoef, en de feeks weet dit maar al te goed...! Kate!" vervolgde zjj luid, »gjj hebt schuld; maar ik zal weten te vergeven, indion mjj teruggebracht wordt wat mjj is ontnomen.... of noen.... ik zal uw jjvur prikkelen... Als mjj do ring door u wordt teruggobracht kuut gjj al de andere juwoelen bo- houden..." •Mylady, dat is to veel!" riep Kato in geestver-
vocring uit. »Zoo veel grootmoedighoid heb ik niet verdiend! Indien ik slechts hoop haddc het gestolene weder machtig to worden..." •Dan zoudt ge nog blijder zjjn, niet waar? en
dat om een zeer goede reden... edele ziel! Ik heb u van avond niet voor tien uur noodig... Gjj kunt |
|||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
168
|
|||||||||
|
paan." Katc zag haar daarbij vragend aan, maar
indien zij gewild had <lc reden te vernemen waarom zjj paan kon, waarom zij don gantschen avond niet noodig "was, dan word baar wensch niet bevredigd. Mylady herhaalde haar bevel en voegde er aan toe, dat zij wel de stad zoude kunnen ingaan en niet behoefde binnen te komen vóór zij gescheld werd. Toen Mylady alleen was wierp zij zich onrustig on den divan neer. Hot was vreemd dat die ring ver- dwenen was: het denkbeeld echter dat met dezen al de andere juweelen waren ontroofd, gaf haar eenige kalmte. Nog liet hot aangekondigde bezoek o]) zich wachten.. Zjj verlangde er naar, en beefde toch ook weder voor do ontmoeting... Zoo er iets van ware uitgelekt, en hij in stede van bondgenoot thands haar vijand werd zoo als vroeger! Zjj kende dat wispelturig gemoed, dat telkens wisselde, daar het behoefte had aan verandering, om de verveling to verdrijven, en do verveling was zijne grootste vijandin. En van dien man zou zjj eene afdoende hulp ver-
wachten? Geenszins. Wellicht berouwdo het haar een oogenblik niet, dat do aanslag was mislukt: wellicht geloofde zij hom to kunnen gebruiken. En als zü dat had gedaan, als hij alles gegeven had wat hij to geven had en hjj verbruikt was, dan zou zij, even als hare kinderen dat zoo vlug en gestadig wisten te doen met het kostbare speelgoed door de moederliefde hun geschonken, hom breken en vor- nield wogwerpon! Nog altijd was do rekening tus- schon hem en haar niet vereffend en vorderde het verleden wraak. Zjj was opgestaan en voor haar toiletspiegel ge-
treden. Het onderzoek dat daar plaats had scheen oeno bevredigende uitkomst to hebben opgeleverd, want zjj glimlachte, hetgeen de paerolwitte tanden zichtbaar doed worden. Werkelijk zjj was dat oogenblik schoon, schoon
zoo als Karel II dat het moest begeerde. Wat de natuur begon te weigeren had de kunst aangebracht: do koon vertoonde do frischhoid dor lente, terwjjl haro vormen de weelderige on mollige rondheid van don zomer bezaten, en het oog eene wulpschheid uit- etraalde, dio Karel nog boeien, nog medesiepen, ja overheerschen moest. Er werd getikt, on by haro toestemming trad met
oen nauw hoorbaren voetstap do lang verwachte binnen. «Wo kom, welkom, George I" riep zjj Buc- kingham toe! maar deze let den vinger op de lip- pen, sloot, na voorzichtig om zich heen gezien te hebben, de deur en voegde haar toen nog op fluis— terenden toon toe: »Wy kunnen niet te voorzich- tig zjjn, Sara!" «George, zjjt ge \'t waarlyk, of is \'t uw schim?
Zoo onvoorzichtig als ge vroeger waart, zoo voor- zichtig wilt ge nu zjjn. Vriend, waarom hebt ge die Schotscho reis niet reeds etteljjko jaren vroe- ger gedaan?" riep zjj lachende uit. •Waarom? Omdat ik u vroogor nooit zulk oen
bljjk van gotrouwheid schuldig was. Heb ik geen woord gehouden, Sara? Is het u niet in orde toe- |
|||||||||
|
gekomen? En wilt ge mij nu belooven, als cenigo
bclooning voor mijn moeitcvollen tocht, het gezonden kostuum het eerst op mijn gemaskerd bal te dragen? Ik 1>oii voornemens aan don Prins van Oranje een feest to geven, dat zelfs hém den slaap uit do vako- rigo oogen zal jagen.\'1 • Als u dat mogelijk is, geloof ik aan uw almacht.
Do oude Rowley heeft mjj het een en ander van zjjn hoopvollen neef verteld wat werkelijk zeer iu- teressant was, en geschikt om ons zelfs hjj een lecer hjj Hare Majesteit te doen lachen." Zjj waren beiden op den divan nedergezeton.
Huckingham had hare hand gevat, die in goonen dooie terug werd getrokken, en staarde haar eenige oogenblikkcn aan. »Ik wist toch nog niet, dat ge zoo schoon waart." »I)an kon George Villiers nog iots loeren wat hjj
niet wist? Maar go zijt immers niet hjj mjj gcko- men, om mij dat to vertellen?" •Neen, maar do kracht der waarheid dreef mjj
tot bewondering en de liewondering tot het uiten dier woorden. Ik wenschte dat ik niets of weinig te bewonderen had, want dan zou ik met meer ze- kerheid aan hot gelukken van mijn plan geloovon." •Een plan? George Villiers heeft een plan?"
• Ik dank n, Sara, voor uwe verwondering! Ik
heb n trouw gezworen en daarvan reeds een blijk gegeven. Sara," zeide hjj fluisterend en zich tot haar overbuigend, »dio Carwoll moet van hier.... zjj wordt u gevaarlijk..." •Mg?... U niet?"
•Misschien ook mij."
•Ik heb reden haar niet "onder mjjno vriendinnen
te rangschikken, daar ik weet dat zjj my haat, dat zjj mjj by Rowley belastort. Maar gü..." •Ik haat haar niet minder."
•Heeft zü u dan beleedigd op politiek terrein?
Maar zy waagt zich op dat gebied nooit, en daar- voor bestaat een zeer goede reden, want de stap zou eon struikoling zijn. En nochtans zou zjj u verschalkt hebbon? George zou zij u verschalkt hebben, u, den vluggen, den zwovenden staatsman, die sneller kan zyn dan de wind?" •Eene ondeugende vergeiyking, Sara! Ge weet
wel betor dat myn haat een andore oorzaak moet hébben. In de politiek zou ze mü overwonnen hobben, en daarom zou ik haar haten? Ik ben niet zoo kinderlijk om het haar euvel te duiden, als zo dat had godaan! Politiek! De müno hoeft wel iets van die van den ouden Rowley, of staat met de zjjne in het nauwste verband. De fijnste politiek vind ik nog altijd, dio mjj aan het meest mogeiyk gold helpt, en derhalve aan het meest mogeiyk genot. Zyno Majesteit on ik zyn roeds sinds lang eenig op dat punt." * •Ik geloof het gaarne. Gy gelijkt elkaar in veel:
in iets zjjt go echter zeer van hom onderscheidon; hy aanbidt Carwcll en gy haat haar, omdat, om- dat ...." •Ik u aanbid... Nicmant kan twee godinnen
dienen en daarom zal ik do cene den Olymp afja- |
|||||||||
|
MARY IK
gen. Do andere — ik weet het — was nooit on-
dankbaar, en zal het ook nu niet zjjn. fljj twjj- feldot straks aan myno politieke bekwaamheden, | maar luister en aanbid. 0ij hebt van morgen den jongen Digby gezien ?" «Ja, een schoon jonkman."
«Schoon? Nu ,ja, oen frisch en gezond gelaat.
Ma\'am (\'arwoll mist hot een on ander, en daar men in anderen het meest bewondert, wat men zelf het moest mist, kan het niet anders of de jongen moet Carwell bevallen, hetgeen den oude jaloorsch moet maken..." «De oude is niet jaloorsch."
«Wel op haar; geloof rnjj, hij is jaloorsch als een
Turk. Do juiste roden van dat raadsel heb ik nog niet kunnen gissen." «Arme George, die nog gelooven kunt dat Row-
lcy op dat punt mooiel\\jk kan zjjn!" zeido Castlo- maine, die het denkbeeld niet verdragen kon. hoe overtuigd zjj ook van do waarheid ware, dat do Koning voor Louizo do Quérouaille een hartstocht kon vocdon, zoo als hij jegens haar nooit had ge- kond. «Hij was het nooit, Sara, hij is het nu..."
«En hoc zult gjj, fijne on scherpzinnige diplomaat,
het dan wol aanloggon, om do vrouw te vcrschal- kon die zulk een grooto overwinning wist to be- halon ?" «Schrandere Sara! hoe kunt gij dat vragen, gjj,
die zoo menig mannenhart wist te veroveren en to boeien, al was het nog zoo weerbarstig of ver- andcrljjk! Do jeugd van mjjn beschermeling zal vormogon wat uwe schoonheid vermocht. Do jon- gen heeft nog veel van oen vogol zonder voeren, maar met den tjjd zal hij wel krijgen wat hem ont- breekt, en ik mag met cenig vertrouwen zoggon dat mijne leiding zjjno ontwikkeling verhaasten zal." «Maar hoo wilt gjj het kieken onder haar bereik
brengen... ?" «Dat zult gij doen. Ik meen daar niet meê, dat
gjj hem in uwe dienst moet nomen, want — ver- geef mjj, aanbiddelijko Sara! — dan sprong mis- gchien de mjjn verkeerd; ik meen alleen, dat gjj uwen invloed zult aanwenden bjj de Koningin, om hem daar onder \'s Konings goedkeuring to plaatsen. In de dionst van Rowloy zou hjj te veel met de schoone sekse in betrekking komen en zou het on- noozel hart van het kiekon in een warreling van aandoeningen geraken; bjj Ma\'am Carwol zal Row- loy hom nooit willen plaatsen; bjj de Koningin zal hjj er niets togen hebben, (\'arwoll huist in de na- bjjhoid of is een groot gedeelte van den dag bjj Hare Majestoit en dus..." •En dus... zou ik de schuldigo zjjn, indien de
roino en heiligo Louize eens van hot pad dor deugd afweek ? ik, die haar niet zoovool kwaad toowgnsch als gjj, hoewol ik or moor reden voor heb; want wat ik tot dus verro van u hoorde, geeft nog geen aanleiding om aan een ernstig gemeenden haat te gelooven... Misschien zou ik niet ongonoigd zjjn |
|||||||
|
109
|
|||||||
|
ii in het fijn overlegd plan, dat waarlijk uwe sehran-
dorhoid eor aandoet, t<i ondersteunen, indien ik eenigen waarborg had voor de hechtheid uwer ge- zindhoid ten mijnen opzichte... Duid liet mjj niet ouvel, mijn goode vriend! maar ik ben te dikwerf !>e\'drogen, om bij het helpen mjjner vrienden niet wat voorzichtig te worden." •Wel, bij Venus, mijn patronesse! dat is om alle
geduld te verliezen! Wat ik u voorstel geschiedt toch niet alleen om mijnentwil. Zoudt ge mij niet willen doen gelooven. dat gij do barmhartige zuster zjjt. dio oen zieltogende verzorgt on verwarmt..?" «Welnu, George!" hernam Mylady, den molligen
arm op zijn schouder neerleggend, «ik wil ditmaal niets anders zijn dan een bondgenote of een barm- hartigo zuster... Do Hertogin van Portsmouth is mjj zoo onvordragelijk niet..." «Maar sinds wanneer zjjt gij dan zoo veranderd ?"
«Sinds ik leerdo inzien, dat zij m ij niet gevaar-
ljjk kan zjjn. Zjj is hot voor u ook niet, George: want daarvoor acht zjj u, — mag ik openhartig zjjn? — van te weinig belang..." «Heoft zij u dat gezegd?"
«Met halve woorden."
«En is de reden waarom zjj u niet gevaarlijk kan zjjn
misschien ook dezelfde ?" vroeg Buckingham bits. «Ik wil bevestigend andwoorden, als ik daardoor
uwe gekwetste eigenliefde eonige verzachting kan aanbrengen. Maar, George, wees verstandig en minacht haar zoo als zjj u.. I" «Dat doet zjj niet. Ik heb er een overtuigend
bljjk van ontvangen, want mjjn vermoeden is bij- kans zekerheid. Op mjjne reis naar het Noorden ben ik als door een wonder aan Roodon Jack ont- snapt. Er was een prijs op mijn hoofd gesteld; wie kon dit anders dan zjj hebben gedaan? wie anders had er belang bjj, mjj niet terug te zien koeren? Maar ik ben do hinderlaag ontkomen! Ik moet toch ook lachen als ik er om denk! Ik heb haar den bloedprjjs laten betalen, zeker een hoogon prijs, want het hoofd van een Buckingham koopt men niet voor weinig, en ik stond in levenden lijve voor haar. Vindt gij \'t niet koddig? Hé. Sara?" »Ja, ja." Zjj hield even op en ging toen haas-
tig voort: «Gjj moet mjj dat alles eens later ver- halen... Zou zjj u een praalgraf in Westminster- abbey hebben willen doen bouwen? Dat hadt ge zeker als laatste gunst van Rowley gekregen..." •Als hjj ten minste gold had gehad," viel Bucking-
ham lachend in. «Nu wordt mjj uw wrok eenigzins verklaarbaar.
Gjj hebt dan toch eenige roden! Do stoutmoodigo! Zjj doelde van morgen nog op uwen Noordschen tocht! Zij beschimpte u nog... Zjj moot toch wci- nig gevoel in zich omdragen, om met een gewezen slachtoffer in dio mate te spotten." «Ik zag n zelden in zulk een goode luim," zeido
Buckingham, tcrwjjl hjj de kanten zjjner onder- mouwen verscheurde. «Ik hoorde het dezen mor- gen ook, en gjj toont u de barmhartige zuster van straks door mjj dat to herinneren. Zjj zal or voor |
|||||||
|
170 MARY HOLLIS.
|
|||||||
|
\' werkelijk zoo melodieseh ware of dat hot hem zoo
: tocscheon na het gejoel in de billardkamor en de I ruwheid der fijn beschaafde! edellieden, wat hij hoOr- | 1 de was hem muziek. Mylady had zich op den i divan zoodanig geplaatst, dat de waskaarsen op de j sierlijke vergulde kandelabrea haar met haar zacht licht bestraaldon. Zij had, volleerde coqiiettc, zich , een rosr gazen met gouddraad doorwerkten sluier I bevallig over het hoofd geslagen, in dier voege, dat het gelaat onbedekt bleef, maar toch zacht rood I er door getint werd. Het was Charles of hij in een feëntuin was over-
gebracht, en de Koningin der tooveressen hem
, wenkte te naderen. Hij erkende de Lady niet, hoe-
j wel hjj haar dien morgen in do receptiezaal had
I gezien. Buckingham noemdo haren naam niet; al-
i leen had hij hem gesproken van een hoog geplaat-
ito Lady, die hem eens gezien had en hem wilde
beschermen »Uw fortuin is gemaakt, Digby!\'\' had
hjj hem op weg naar Castlemaines vertrok nog
toegefluisterd. ȆW fortuin is gemaakt, sinds gij
den beerenhuid uittrokt. Overigens behoeft ge niets
te veranderen. Stel u voor, dat go op de vossen-
jacht zjjt. Hot wild springt greppels en heiningen,
zwemt vaarten en sloten over, maar de jager doet
insgelijks. Hebt ge mij begrepen, Digby? Stout-
moedigheid, mijn vriend! maar in een zjjden kleed,
hoort ge, en do weg tot het hoogsto geluk staat
u open...."
Onder deze vaderlijke onderwijzing was Bucking-
ham met Charles het heiligdom van Barbara Pal- mers genaderd waar de hoog verheven dame woonde, die Charles eens gezien had en hom wilde boscher- men, dio schier als een Godinne neergezweefd ! was op den prachtigen divan, en hem uitnoodigde naast haar zich neder to zetten. Hjj bloosde bjj de uitnoodiging en aarzelde, maar Buckinghams \\voor- den: Stoutmoedigheid en do weg staat u open, deden hem een kloek besluit nemen en hjj zeeg naast do schoone neder in het mollig fluweel. Buckingham nam tegenover dio beiden plaats:
hjj kon nauw zijn lachtlust hjj Charles\' schuchter- heid bedwingen en zocht een blik van Mylady op te vangen, om te ontwaren wat zjj van hetjonks- ken dacht; maar het was vergeefs. Mylady wendde hot oog van den blozenden knaap niet af. Hoewel hjj den mannuljjken leeftijd genaderd was, scheen hjj echter haar niet meer dan een knaap. In de heidevelden van Hallam mocht hjj do stoutste en levendigste ruiter zjjn, hier was hjj een knaap, dio zich zolven niet begreep in zijne verhouding tot hen die hem omringden. Het gelaat werd roodor en rooder, do oogleden steeds zwaarder, do tong stjjver, daar hjj altjjd nog het oog der Godinne op zich gevestigd gevoelde. In het eerste oogen- blik had hij gemeend in dio vrouw eenige geljjke- nis met Mary te bespeuren, maar weldra was hjj er van overtuigd, dat hij nimmer zooveel Rchoons zooveel goddelijks, voor het minst ongelachtigs, had aanschouwd. En dio blik op hem gevest! Toen hij het waagde zjjn oog ter sluik oven tot haar |
|||||||
|
boeten, zoo waar ik oen Buckingham bon. Ma\'am
(\'arwcll waagde oon Buckingham, don pair van zijn Koning» to beloodigcn! Zij zal hem loeren kennen dien zjj durfde trotseeren. "Wilt gjj mijn bondgenoot zijn. maar niet alleon om mijnent, ook om u zelfs wil.. ?" «Maar voor ge nog naar het Noorden vertrokt,
on dus vóór don moordaanslag, scheent «e reeds op haar verbitterd, spraakt ge or van mijn l>ond- genoot te willen zijn. Toon moest er reeds een oorzaak bostaan hebbeu... Boste George! wil ik eens gissen... ? Zij waagde u to trotseeren. Gjj hebt uwen Heer en Meester zoo als dikwijls op zijde willen streven, gij hebt..." •Zwijg, Sara! De ellendige, die, weggejaagd uit
Kiigoland, in oen klooster hare verwelkte bevallig\' lieden eerlang zal moeten zoeken te verbergen!" • Ik ben er... Gij hebt de andere Godin, waar
ge straks van spraakt, aangeboden, en toen de ecne, die ge nu bewierookt, van den Olymp willen jagen; maar die andere Godin heeft u, misschien wel toen ge juist een knieval voor haar deedt. met den voet woggesehopt.... en nu zal een landjonker u wre- kcu. Goed overlegd, Georgo! Ik beu uw boudge- noot, want thands ben ik er van overtuigd, dat ge eenigen tjjd zult bljjven haten..." Buckingham zweeg een oogenblik; niet aldus
had hjj de zegepraal gewild: in plaats van helper on redder bleek hjj de geholpene en geredde, en liehalve de nederige rol, die zij hem spelen liet, had zjj hem nog tot bekentenissen gedwongen die hij niet had gewild. Sara nam hem onder den arm en wandelde het
vertrok op en neder, zeer vertrouwelijk, zeer vriend- schappelijk. •\\Yanneer kan ik nadere kennis maken met uw
kieken?\'\' zeide zjj. •Terstond. Ik heb hem in do billardkairer ge-
laten in zeer goed gezelschap. Misschieu is er reeds menige deuk in de bolster geslagen." •Breng hem hjj mij."
Buckingham gehoorzaamde. Mylady bleef hem
nastaren; het gelaat, dat hjj zijn vertrek eene drei- gende uitdrukking aannam, verhelderde. «Dieper kun hjj niet gewond worden dan in zjjue ijdelheid! Zjj heeft hom dus van zich afgestooten, welnu, men zal niet lang kunnen zeggen dat de Castlcmaine opraapt wat de Quérouaille weggeworpen heeft." Buckingham kwam met Charles binnen, dien hjj
in slechte luim op do plaats waar hij hem achter- liet, terug had gevonden. Workeljjk had deze en gono der jonge dartele edellieden de noot pogen te ontbolsteren en juist niet op do meest boschci- den wjjzo. De schimp, dien hjj ondervond, had hom hot bloed doen zieden: maar hoo driftiger hjj werd, hoe koeler en bitser en scherpe]1 en kwot- sender de spot, zoodat hij bijkans gebogen ja ge- broken zich in oen hoek van hot vertrek had terug getrokken. •Nader, mijn jonge vriend!" klonk het hem van
Mylady\'s lippen toe, en of de toon harcr stem |
|||||||
|
MARY HOLLIS. 171
|
|||||||
|
bevindt, als men poost in hot woud, zich verkwikt
in do koele schaduw on aêmechtig luistert naar de tonen dor zangers, wiegelend on dartelend en kozend op do geurige twjjgon___\'\' • Waarachtig. Mylady, Nell Gwyn speelt niet be-
tcr!" riep Buckingham schaterlachend uit. Geluk- kig dat Charles niet wist, dat Nell Gwyn een too- noolspcelster was, en alzoo den zin van Buekinghams uitroep niet goed begreep. Hjj word dan ook niet in zijne verrukking gestoord en behoefde de woor- den van bewondering, die hem op de lippen beef- den, niet terug to houden. •Mylady! om op het land dus te genieten moot
men zjjn als gij of als Mary..." Het gelaat van Mylady drukte eensklaps do
grootste verbazing uit •Als Mary? Wie is die Mary met wie gjj mjj
do eer bewijst mjj te vergeljjken...?" Charles begreep eene dwaasheid gezegd to heb-
ben ; gelukkig dat Buckingham voor hem andwoord- do ; «Een aardige deerne, die werkeljjk or allerliefst uitzag, zoodia men haar beschouwdo naast do ma- gore koo, die zij en haar vader hun eigendom moch • ton heten." •Zjj is arm, ja, maar wio dat niet bij haar koude
vergeten... I" zeide Charles met vuur. •Zjj was arm, dat zou misschien veel juister zjjn,"
hernam Buckingham. »Bcgrjjp Mylady! op een gooden dag is zjj verdwenen... Zjj wist, dat ze een aardig gezichtjen had en dat daarmee wonde- reu zjjn te doen... Zjj is op reis getogen; mot welk dool valt niet moeieljjk te gissen; dom is ze nooit geweest." •Uwe Genade schijnt Mary niette kennen\'."her-
nam Charles met trillende stomme. «Hut is een edel meisjen, dat den bruidschat on den man, die Sir Henry voor haar bestemd had, wel verdiende." •Gij moet mjj later meer van die deerno vertel-
len, mjjn vriend! Gjj begrjjpt dat myne deelneming in haar lot niet zoo groot kan zijn als die van u beiden, welke haar gekend hebben. Toch schjjnt ge beiden niet zeer eenstemming op dat punt; ik hoop dat gij \'t meer zult zjjn in White-hall, anders, mjjn jonge vriend! voorzie ik dat gjj den doolhof niet ge- makkeljjk zult doorwandelen." Mylady wilde zeer bescheiden haar jongen vriend
doen opmerken, dat hjj zijne beschouwingen to plooien en te richten had naar die zjjns beschermers. Aan de wijze, waarop zjj zich begon uit te drukken, kon wurdon afgeleid, dat zjj zich bekneld gevoelde in hel keursljjf waarin zjj zich eon poos gewrongen had. •Het kan zjjn, Mylady!"\' hernam Charles, die
door Buckinghams schimpwoorden van straks on diens laatste spotternijen over Mary geprikkeld was en allo bedeesdheid verloren had. »Ik vrees, den weg zelfs aan de hand Zjjner Genade niet te zullen vinden, ten minste als dio weg nogmaals loopt door de billardkamer Zijner Majesteit..." •Het ros begint to steigeren," prevelde Bucking-
ham, «het belooft een goedo renner te worden." • Wat viel daar dan voor, Mr. Digby? Verlel |
|||||||
|
op te hoffon on hot hare to ontmoeton, toen voeldo
hjj zich het hart sneller bonzen, de polsen kloppen, maar do woorden op de lippen besterven... en hjj schreef dit aan het bijzijn van Buckingham toe, daar hjj, alloon met dio vrouw, wellicht zoude dur- ven sproken on haar bekennen, dat hij haar voel schooncr vond dan Mary Hollis. »Ge zjjt zeker nog niet lang hier," zeide Mylad ^J
met eenigo ironie, hoewel do vriendelijkhoid, die tot vertrouwen uitlokt, de grondtoon was. •Nog maar eenigo dagen... Mylady!"
•Dan zult ge nog veel te zien hebben, mjjn
vriend! Gij hebt echter oen gids, zooals er geen tweede in Londen bestaat." •Mylady is zeer vleiend voor baron onderdanigon
dienaar!" zoide Buckingham diep buigend. «Ik geloof ook wol zulk eon gids to behoeven,"
merkte Charles eonigzins aarzelend aan. »Voor mij is do Londensche waereld nog een doolhof, waarin ik telkens vrees te zullen verdwalen." »Ku dat zou jammer zjjn," zeide Mylady, zoo
ernstig mogelijk, ja voor Buckingham uu zelf to ernstig. »Maar waarom schijnt zjj u oen doolhof toe, mijn vriend?" •Omdat zjj zoo geheel anders is dan de waoreld
waarin ik bon opgevoed." •Ja, op het land is het gohocl anders!" zoido
Mylady oenigzins smachtend. •Daar loert men omgaan met hot voo, ofschoon
men dat hier ook — vooral het go hoorn do — in overvloed vindt," zeide Buckingham lachend. •Maar do omgang is niet zoo intiem. Op het land staat men mot hot gedierto op den vortrou\\veljjk- sten voet, omdat men er zich oenigzins afhankelijk van weet on in zoo velo opzichten daaraan verwant gevoelt Een goode oude wolf van Yorkshire in zjjn hol, en een goede oude landedelmau uit die- zelfde streek op zjjn kasteel, hebben dunkt me veel overeenkomst..." Charles\' oogen vonkelden. Reeds meermalen had
hem de schimp zijns beschermers gekwetst. Het is waar, er was grond voor dien schimp, en hij zelf, hu h.jj bekend word mot Londen, zou dien wellicht hebben kunnen en willen uitspreken, toch kon hjj niet dulden dat Buckingham dien hooren liet. Hjj had oen scherp en ruw woord op de lip- pen, maar weder beheerschto do eerbied hem voor den man, dio zooveel moer was dan hjj. Of Mylady begreep wat er in zijn binnensto omging? Lovondig hief zjj het hoofd, torwijl bij die beweging de sluier eon weinig meer naar achter viel en den blanken hals iets verder bloot gaf. «Mylordl gij lastert wat gy niet kent, ofschoon gjj in de gelegenheid zjjt geweost hot te kennen, daar gjj, zoo als ge mjj mcdedoeldet, otteljjke weken op het land hebt ver- toefd. Ik heb jaren to midden der natuur ge- woond. Mr. Digby, en nijjno ervaring is eene gants andere als dio van Zijuo Genade. Do natuur! Do wondere stemmen dio zjj laat hooren, verneemt men niet in do steden, niet waar? Het is of men in het palcis van eon grooten tooverkoning zich |
|||||||
|
172 MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
hot mjj nis uwc vriendin die Zjjno Ma.jcstoit vcrzoc-
kon znl u te beschermen..." »Ik meende hen niet aan to kingen, Mylady!
Het, zijn laffe mclkmuilon, die op oen afstand met vergiftige pijlen schieten en daartegen ben ik niet bestand. Hun grootste wrok tegen mij had, geloof ik, tot oorzaak dat ik mijn wangen niet verwdo, geen valsclie moitstachrs droeg en me niet met valsch hair en met allerlei reukwateren overlaadde." Mylady had herhaaldelijk de wenkbrauw ge-
fronsd; zij scheen echter de woorden meer als een dwaasheid van den spreker dan als een beleediging voor wie ze aanhoorden aan te merken: zij tikte hem dan ook met den rosé geverwden en met par- fumerién overstroomden vingertop op de wang, en zeide daarbij glimlachend tot Buckingham: «Hoe naïef nog, niet waar?" Charles voer een trilling door de leden en een
purperen blos dekte weder zjjn gelaat. Had hij een dwaasheid gezegd of juichte Mylady, die zoo voor- komend, ja vertrouwelijk met hem begon te worden, hem toe? •Alles wat gjj gezien, gehoord en ondervonden
hebt, Digby!" hernam Buckingham, »zal tot uwe ontwikkeling bjjdragen... Ik wil een volmaakt edelman van u maken: do stof is bjj n aanwezig. Mylady zal mjj dat toestemmen en dan ook een genadig oor leenen aan Mr. Digby\'s verzoek om in White-hall een plaats to mogen erlangen." •Wjj zullen het verzoek van onzen vriend in-
dnchtig zjjn... Er is geloof ik bjj de life guards Harer Majesteit een officiersplnats open. Dunkt Uwe Genade niet, dat zulk eene plaats onzen jon- gen vriend voegen zou." •Volkomen, Mylady! Het kostuum kleedt goed...
ik heb het zelf nog uitgekozen..." •Het waren immers de life guards, waarvan Uwe
Genade vertelde?" riep Charles levendig uit. »Zjj hebben wit laken wapenrokken met goud galon geboord en een opgetoomden hoed met witte en roodo vederen.. " •Goed onthouden, Digby!" zeide Buckingham.
•Wjj meenen te zien dat gjj er behagen in schept,
aldus gekleed te worden; welnu, beschouw u als benoemd." •Waarljjk, Mylady!... Waaraan heb ik toch zóo-
voel goedheid te danken?" Ik heb nog éen ver- zoek, Mylady!" •Zeg het mjj openhartig... Ik kan het gissen. Ge
wenscht vaak in de gelegenheid to worden gesteld mjj uwe verzoeken voor te dragen...?" •Ook dat," stamerde Charles in verwarring, >maar
ik wilde u, die zooveel vermoogt bjj Zijne Majesteit, namens Sir Henry Digby van Hallam-Castle, ver- zoeken, mjjne bede om teruggave van de goederen, dio ons geslacht bjj de Revolutie verloren heeft, te ondersteunen. Het zjjn Montonficld en..." • Daar sproken wij later over.... Zjjne Majestoit
zal het zeker niet weigeren." Zjj rees op en had mocito achter den zakdoek, dien zjj voor de mond hield, een glimlach to verborgen. |
|||||||||
|
•Vaarwel. Mr. Digby, aanstaand officier van do
life guards Harer Majestoit!" en zij tikte hom weder op do wang. Buckingham maakte een diepe buiging; torwjjl zjj die beandwoordde, zeide zij: »Uwe Gonado holpo mij de verloren goederen van het geslacht Digby herinneren. Werkelijk, gjj hebt een goed stuk wild opgejaagd. George, hot is oer een hertebok dan een vos!" fluistei\'de zij hem in het oor. Nauwelijks waren zij in de gaanderjj of Charles
was zjjner verrukking niet moer meester. Het was een engel dio hij ontmoet had! Hij dankte Zjjno Genade dat zij hem bjj zulk eeno Lady bad ingeleid. En Buckingham lachte en andwoordde, dat de Lady, die zjj bezocht hadden, zijne eigenljjke beschermster nog niet was; dat eeno andere, veel schooner, veel lieftalliger nog, maar door de banden der teerste vriendschap aan Mylady verbonden, hem zéor goed gezind was, dat die Lady Hertogin van Portsmouth heette en hem later wel van hare vriendschap over- tuigen zoude. Midden in zjjno mededeelingen hield Zjjno Gonade echter op, waarvan do persoon zeker de oorzaak was die Charles aan hot eind der gaan- derjj zag aankomen. •Zoo, Will! waar hebt go den avond doorgebracht?
Ik en Louize ook hebbon u gewacht." •Bjj Sara, bjj wie ik dezen heb ingeleid," hernam
Buckingham. •Zoo, mjjn jongen! dan hebt ge onder de Goden
geleefd! Morgen moet iku zien, Will! ik heb tijding van Versailles. Slaap wel!" •Wie was dat?" vroeg Charles, die geloofde hem
te kennen, maar niet den naam zich herinneren kon. •De koning van Engeland, Schotland en Ierland,
die bovendien nog den titel van Koningvan Frank- rjjk voert." Beiden kwamen in de beste luim te huis. Ook Zjjne Majesteit had vrolijk zjjne wandeling ver- volgd en verraste zijn kamerdienaar door zjjne goede stemming. Zjjne Majesteit had er reden toe. De dag, waarop bjj een onweder te gemoot had gezien, was voorbjj en de hemel was onbewolkter dan ooit. Louize Quérouaille was Hortogin geworden en Bar- bara Palmers had White-hall niet doen daveren op haro grondvesten! Workeljjk, hot was een bljjde dag geweest. |
|||||||||
|
VI.
Do receptie in Yorkhouso was statiger, korter
en toch nog afmattender voor don Prins van Oranje geweest dan die in White-hall. Met welwillendheid, met voorkomendheid was hjj door den jongsten oom ontvangen en door diens bjjna half stervende echt- genoto. Maar de opmerker l>ehoefde zelfs niet een ongewoon rijnen blik te bezitten om waar te nemen, dat de welwillendheid en voorkomendheid hier niets anders waren dan vormen. Er lag kilheid op \'sHor- togs gelaat even als in do door hem gewisselde woorden en in do officiéelo omhelzing. De Prins van Oranje, die den Koning met kalmto tegen was getreden, on bjj diens aanblik hot beold, uit do |
|||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
178
|
|||||||||
|
de neef zich in het bereik van zijn armen plaatste,
ten einde hem to omhelzen; de Hertogin stamelde een Haauw wolkom; do weinige heereu van het Her- togeljjke huis bogen zich zwijgend, bogen zelfs diep; maar er was geene hartelijkheid, geene ingeuomen- beid met de komst van den gast te bespeuren. Eenige onboteekeuende woorden werden er ge\\vis- seld; mot de meest beleedigcnde kilheid werd den Prins verzekerd, dat het Zijner Koninklijke Hoog- hcid een groot genoegen zoude zijn hem dikwjjls te zien, waarna een stijve buiging Zijne Hoogheid een wenk gaf te vertrekken. De Prius haalde diep adem toen lijj weder in den
karos stapte, die hem eindelijk naar de voor hom gereedgemaakte woning— t\'ockpit-house — bracht. Zijn talrjjke hofstoet, meer dan honderd personen sterk, zoo als een Haagsen nieuwsblad van dien tjjd ons meldt, was daar reeds bjjeen. Het wemelde van lakeien in de kleuren vau het
huis van Oranje. De opperhofmeester, de Heer de Bie, stond, toen de karos stil hield, met vier lakeien in de vestibule hem op te wachten. In de beneden- zaal waren de hoogere Edellieden, aan wie Zjjne Majesteit nog verscheidene Engelscheu had toege- voegd, bjjeeu. Slechts oen oogenblik vertoefde hjj in hun midden. «Iieeren!" zeidc hij hun kuchend en met moeite adem halend, »do reis heeft my zoo aangetast, dat ik mij vroeg te bedde zal leggen. Mjjuheer de Bie, heb de goedheid te zorgen dat myn middagmaal boven worde gebracht!\'\' Hjj wenkte oen in het zwart laken gedosteu man vau middelbaren leeftyd, die de muts of barret van het hoofd nam, toen hjj Zy\'ne Hoogheid uader trad; het was Widerts, \'s Prinsen raad en schrjjver. «Goede Widerts," tluis- terdo hjj hem in het oor, «wilt gy wel naar Myn- hoer van Beuningen voor mjj gaan, en Zjjne Edelheid uit myn naam verzoeken mjj de eer te willen aan- doeu zich hier te vervoegen? Ik vrees dat men Zyne Edelheid niet officieel van mjjne komst zal hebben verwittigd, in welk geval men eene lompheid beging, welke wjj ons haasten moeten uit te wisschen." Hjj giug naar boven waar voor hem on voor nog
een gedekt werd. Wie was die tweede? Mjjuheer Boreel, \'s Prinsen vertrouwde politieke vriend? Maar die was mede verzocht beneden to bly ven. Misschien wel .Mijnheer van Beuningen; maar indien dat zoo ware en Zyuo Hoogheid verwacht had dat de Am- bassadeur Hunner Hooguiogeuden zich zou spoeden aan de ontvangen uituoodiging te voldoen, dan had Zjjne Hoogheid zich inisrukeud. Deze liet echter niet merken of hij iemant verwachtte, en zoo ja, dat het wegblyven van den gast hom teleurstelde. Hjj had zich noèrgevleid in den gemakkeljjksten leun- stoel die gevonden was, dank zij het nauwlettend onderzoek van Widerts en de Bio; eoa koperen stoof met heet water gevuld — gants zoo warm niet als de kool, die in het lieve vaderland zoodanig voorwerp doorglocido — werd onder de kille voeten gezet, en de maaltyd nam een aanvang. Zjjne Majesteit had eenige flesschen Portugesche wjjn, de Hertog vau Buckingham, wiens keuken door gautsch Londen |
|||||||||
|
herinneringen zyner kindsheid hem bjjgebleven, l>e-
waarheid had gevonden, voelde een gevoel van afkeer bjj do ontmoeting van dezen oom, dien lijj sodort nooit had gezien, die altjjd in Frankrijk was gebleven, toen de Stuarts Engeland ontweken waren, en daar door Lodewjjk XIV was opgekweekt en opgevoed. Er lag iets kouds en straks en ook iets droefgecstigs op het gelaat, dat de middel- matigheid of liever ile bekrompenheid met haar merk gestempeld had. De bijkans vierkante vorm van het voorhoofd en de afgeplatte slapen mochten van wilskracht getuigen, deze moest ontaarden in hardnekkigheid en halstarrigheid, omdat de rede, welke die kracht leiden en vruchtbaar maken moest, zich weldra als niet hoog outwikkeld deed kennen. De oogen van- een matblauw waren meest neerge- slagen en staarden, zoo de oogleden werden opge- heven, flauw voor zich uit. De lijn van neus en mond was in de hoogste mate berispel[jk en gaf het geheel werkely\'k dat inkorrekte en misvormde, wat afstiet en afkeer wekte. Wellicht giug het den meesten der tijdgenoten en was h[j bevooroordeeld. Van nature streng Kalvinist, hoewel in de hoogste mate verdraagzaam jegens audersdenkcuden, of He- ver de eerlijke overtuiging van ieder eerbiedigeude waar lijj die ook aantrof, trad hjj zy\'n win, die de Godsdienst verlaten had waarin hjj was opgevoed, de Godsdienst van den Staat, dien hjj willicht ge- roepen kon zijn te besturen, met eeuigen argwaan tegen. Het was misschien overtuiging geweest, die den Hertog van York tot dien stap bewoog, maar het kon ook staatkunde zijn, en zoo het al over- tuiging ware dan gaf zij blijk van de neiging tot de alleenheerschappij tot welke, naar het oordeel dos Protestantschen tjjdgeuoots, het Katholicismo alléén voedsel koude go ven. Zoo dacht ook de En- gelschman van 1C70 en daarom werd ieder stap van den Hertog van York met achterdocht gade- geslagen, ieder woord in den ergsten zin uitgelegd, elke afdwaling ten scherpste beoordeeld en veroor- doeld. En dit mocht den van nature reeds somber, norsch en hard gestemden vorst, wieu de balliugschap verbitterd had en de tegenwoordige achterdocht be- leedigde en kweste, misschien nog somberder en kil- lor hebben doon worden. Zoo als wy- reeds met een en- kel woord aanstipten, word er gemompeld van eene veranderde erfopvolging, en de enkele gedachte daar- aan deed reeds de vuist van den belcedigde ballen. Was Monmouth hem reeds als voorwerp van \'s volks liefde en \'s Konings gunst een gruwel, ook de Prins van Oranje wekte in hem de onaangenaamste voor- stellingen op, daar hjj, na \'s Konings broederen, de naaste was tot den troon. De aanblik van den stuggen knaap droeg er bovendien niet toe bjj, om de bestaande stemming to wijzigen, zoodat bjj do ontmoeting de meest hoofsche vormen in acht werden genomen. Mr. Vaughan, \'s Hertogs kamer- heer, gevolgd door het vereischt aantal lakeien, wachtte den Prins op en leidde hem voort; de Hertog trad twee schreden voorwaards bjj \'s Prin- sen binnentreden, en wachtte toen bedaard af dat |
|||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
174
|
|||||||||
|
wisseling van gedachten. Er was een oogenblik
van stilte, welke Arlington pijnlijk was, maar die hij als volleerde salondiplomaat, spoedig zou weten te doen eindigen. «Uwe Hoogheid kan begrijpen dat ik de gelegen»
heid door Zyne Majesteit mij geschonken, om u spoedig te bezoeken gretig heb aangegrepen." »\\een, dat kan ik juist niet begrijpen, Mylord!
Ik dacht dat gij altijd nog boos op mij waart over hotgeun bij uwe geheime reizo naar \'s Hage in het jaar zes en zestig is gebeurd... Ik kon het echter waarlijk niet helpen, dat de reis, die zeker van cou- rage getuigde, niet geheel slaagde..." • Het was een tijd, waarvan de herinnering l\'we
Hoogheid pijnlijk moet zijn en zoo ik had kunnen onderstellen, dat het terugzien van mjjn persoon dergeljjke herinneringen hjj l\'we Hoogheid moest opwekken, ik zou mjj — hoe zwaar het nijj ook zoude vallen — het genoegen van l.\'we Hoogheid terug to zien, hebben ontzegd." •Dat zou jammer voor mij geweest zjjn. Maar gij
vergist u; ik doe mij gaarne die tijden heriuneren; het is noodig dat zjj mjj telkens herinnerd worden..." Arlington, die den Prins had willen doen gevoelen,
dat het onheusch ware om op de reis te zinspelen, die zóo zeer te vergeefs was geweest, dat hjj zich gelukkig had geprezen in Londen terug te zjjn ge- keerd, verlangde na \'s Prinsen laatste woorden dat hij voortging: maar do bleeke vermoeide jonkman bleef weder zwjjgen. • Waarom wenscht l\'we Hoogheid daaraan hor-
innerd te worden?" vroeg Arlington eindeljjk. »Oin nooit te vergeten wie mjjue vrienden en wie
mjjnc vjjanden zijn." • l\'wo Hoogheid zal dat toch wel kunnen geleerd
hebben. Evenwel kan ik getuigen, dat zjj zich bewon- derenswaardig in haar lot wist te schikken, toen ik de eer had haar te ontmoeten, waarvan zekerde Heeren Staten zelfs nu nog niets zullen vernomen hebben." Do Prins gaf geenorlei toeken, en Arlington wenschtfl
zoo vurig op dat punt juist te zjjn ingelicht. Welke fouten hjj als staatsman ook mocht begaan, hjj zou ze, zoo zjj niet konden bedekt worden, erkennen zonder schaamrood te worden, maar buluchcljjk to zjjn als edelman was hem de grootste marteling; en hjj zoude het worden, zoo het bekend werd, dat hy vier en twintig uren in den Haag was geweest, maar drie en twintig uren van dien tjjd opgesloten in het huis van een zoogenaamdeu vriend. •Ik herhaal dat Uwe Hoogheid zich bewondcrens-
waardigin die mooiolyke omstandigheden heeft weten" te schikken." •Ik moest Mylord! en daarom kou ik."
«Niet ieder kan wat hy moet," merkte Arling-
ton aan. «Thands zal Uwe Hoogheid toch wel ont- slagcn zjjn van die lastige voogdjj?" •Men meende het goed met mjj, en liet mjj leeren wat ik noodig had te weten." •Vooral, dat, na de afzwering van Koning Filips,
de Heeren Staten in de macht en de rechten traden van den onttroonden Koning, niet waar ? Men heeft |
|||||||||
|
beroemd was. en ilie in de edele kookkunst nog
honger dan zijn Franscho opperkok stond aange- sclireven, had hem een faizauten pastei gezonden, benevens een Olympus, met «roden en godinnen be- volkt — alles uit suiker en noga gebakken. «Doe Z()Qe Majesteit wel mjjn hartelijken dank i
betuigen! /eg aan Zijne Genade dat ik hemvrien- delijk liedank!" had Zijne Hoogheid bij dezo ge- schenken gezegd en zieh toen gewend tot een stuk gebraden rundvleesch, tot den mand met tarwebrood | en den zilveren schenkkan, die in plaats van wijn slechts zuiver water bevatte. Het rundvleesch nut- tigde hij met smaak, liet brood werd daarbij in het vleeschnat gedoopt en gebruikt, en het water daarna met graagte gedronken. l>e maaltijd Zijner Hoogheid was geëindigd. •Mylord Arlington vraagt hij l\'we Hoogheid een
oogenblik gehoor,\'\' zeide Boreel geheimzinnig aan , \'s Prinsen oor. • Best, Hendrik!-\' •Zou l\'we Hoogheid niet beter vinden Mylord
te verzoeken morgen terug te komen?" •Waarom ?" »I)e vermoeidheid en... •Die zal morgen wol even groot wezen en over-
morgen ook, ja zal wel blijven tot aan het laatste oogenblik... Maak u maar niet beangst, goede vriend!" j vervolgde hjj glimlachend tot lioreel, toen hij den I schrik op diens gelaat waarnam. >Maak u maar i niet beangst, niemaut sterft voor dat zijn tijd ge- komen is, zoo wel de zwakke als de sterke; en mjjn I tijd is nog niet gekomen, dat weet ik óok..." onver- schillig liet hjj er op volgen: «Het is zoer vriendelijk van Mylord mij hier te komen opzoeken en ik zal , hem gaarne spreken... Is het vuur aangelegd in do kamer hiernaast? Verzoek dan Mylord daar te wachten... Maar een goed vuur moet er aangelegd worden, hoor, Hendrik! want ik beu koud door en door." Weldra waren beiden tegenover elkander gezeten
in het warme vertrek met goud lederen behangsel en blaauw damasten gordjjnon met oranje-zyden draperiën — eene beleefdheid jegens den tegen- woordigen bewoner, — Zijne Hoogheid bjjkaus onder den marmeren schoorsteenmantel verscholen,om te beter zich aan den gloed van het glimmend vmirtjen | to kunnen verkwikken, Arlington zoo dicht by hem als slechts de etikette het gedoogde. Zjjne Majesteit had gevreesd, dat Zjjn doorluchtige
neef te vermoeid zoude zjjn om dezen avond te ver-
j schjjnen en had Lord Arlington, zoo heette het, af-
\' gevaardigd om te vernemen of de reis en de daarop
afgelegde bezoeken hem niet al te zeer hadden uit-
geput.
»Ik betuig mijn verheven oom wel mjjn dank voor
zijne belangstelling I" hernam de Prins, «zoo als ge ziet ben ik wel wat moê, maar als ik van nacht rusten kan, zal het morgen wel beter gaan." »W}j hopen het allen." De Prins knikte, maar zeide daarop geen woord,
I ja scheen geeue behoefte te hebben aan verdere |
|||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
175
|
|||||||||
|
1.
ige zaken te spreken, en open tot hem sprak, ja
zich zelven soms bloot gaf, dan werd er wederom-
gezwenkt en het gesprek op andere onbeduidende zaken geleid, zoodat weder een geweldadige sprong noodig was om op den vorigen weg terug te komen. | De Prins was dus alleen herwaards gereisd om j
zijne gelden terug te erlangen, en tevens omdat hij verplichting had aan zijne ooms! Het een en het ander had den Prins van Oranje hier gebracht, geene derde reden deed zich nog op: en deze be- stond, ja moest bestaan, en was gewis de gewicli- tigste van allen. Arliugton moest die weten, voor het minst die met meer grond kunnen gissen dan nu. ! •Gevoelt Uwe Hoogheid verplichting te hebben
aan hare ooms, ik geloof te mogen verzekeren dat Zjjne Majesteit zich gelukkig zoude rekenen in staat te zijn, die verplichting nog grooter te doen worden. Mocht Uwe Hoogheid weuscheu, dat nog- maals eene krachtige memorie tot de Heercn Sta- ten wierd gericht, ter gunste Harer verheffing..." j • Terwijl ik hier ben? Dat zou niet passen."
• Dus wel later?"
•Zulk ecno memorie thands zou den schijn geven
alsof ik samenzwoer tegen de bovendrijvende party... mjjne gewezen voogden, en zou hot vertrouwen, door Mijnheer de Witt iu mij gesteld, beschamen." Dit was ten minste duidelijker. Hij wilde het in
hem gestelde vertrouwen van Mijnhoeer de Witt niet beschamen: er was dus een vertrouwen ge- schonken. Zou Arlington toch werkeljjk goed heb- ben geoordeeld, toen hy meende dat er nog iets anders achter "s Prinsen komst school ? • Uwe Hoogheid zal toch wel niet hebben behoeven
te belooven, dat zy geenerlei gebruik zoude maken van hare pozitic aan dit hof?" vroeg Arlington, en hjj luisterde met open ooreu naar het andwoord. • Wel neen, Mylord! Maar Mijnheer de Witt
heeft mjj genoegen willen doen. Zjjne Edelheid wist hoe ik naar mjjn oom verlangde, en hoo mijn oom ook mjj begeerde te zien: zou ik uit erken* telijkheid eene memorie doen inzenden, welke hem onaangenaam moet zjjn?" •Mynheer de Witt wordt door Uwe Hoogheid
dan wel voor haar vriend gehouden?" •Ik zou hem niet gaarne tot vijand willen hebbeu." !
•En daarom...?" • Mjjne promotie hangt grootendeels van hem af."
• Dat behoefde toch niet zoo te zjjn als Uwe
Hoogheid bet niet weusehte. Maar hoe kan een patiënt geholpen worden als hy niet verhaalt wat hy gevoelt!" zeido Arlington vermetel genoeg. •De patiënt zwijgt als hjj weet toch niet gehol-
pen te kunnen wordeu," andwoorddo do Prins aam- echtig na een hevige kuchbui. •Gelooft Uwe Hoogheid zich in zoodanigen toe\'
stand?" •Ik dacht, dat mjjn kouinklyke oom sedert de
triple alliantie, die hem zoo nauw aan de Repu- bliek der Vereenigde Provinciën verbindt, ver- Hauwd was in de verdediging mijner belangen.... Eene memorie als Uwe Excellentie thands tot de |
|||||||||
|
het Uwe Hoogheid zeker zoo dikwijls herhaald, dat
zjj het wel nooit vergoten zal." • En men heeft mijne leermeotersaltijd ruimbe-
j zohligd; al de kosten mijner opvoeding zijn door : de Meeren Staten gedragen, hetgeen ik mede wel ; indachtig mag bljjven. Indien ik het zelf had moeten j bekostigen, dan zoude mijn goede Widertanog\\van- hopiger zijn dan nu ., Ja, Mylord! ik moet u open-
hartig bekennen, dat ik hoop door mijn oom niet te- leurgesteld te zullen worden... Mjjne nredde als lid van den Raad van Stato is gering, en het zoude mij zeer te stade komen, als eenige der voorschotten, door mjjn grootvader en vader aan miju oom verstrekt, mjj werden temgbetaald...." • Uwe Hoogheid kan zich verzekerd houden, dat
Zjjne Majesteit niets vuriger wenscbt. Uwe Hoogheid weet hoe mijn meester haar gezind is. Zijne Majes- teit volhardt altjjd nog bij haar wensch, om U ver- heven te zien tot de waardigheden harer voor- vaderen." »Ja, ik geloof dat wel, maar er zyn zoo vele
hoofden..." •Juist, en er moest slechts éen eminent hoofd zjju,
niet waar?" viel Arlingtoa in. >In Engeland zeker. Dus ik kan mjj van de mede-
werking Uwer Excellentie overtuigd houden?" •Volkomen. Er zullen altijd nog eenige vormen
in acht zijn te nemen, zoodat deze taak niet onver- wyld ten einde kan worden gebracht: dat zal echter geene teleurstelling zy\'n, daar Uwe Hoogheid voor- zekor niet zoo spoedig zal denken te vertrekken." •Ik kan evenwel niet lang blijven " •Dus Uwe Hoogheid kwam speciaal om deze zaken to vereffenen?" •En mijne ooms te zien, vergeet dat vooral niet.
I Ik heb te groote verplichting aan beiden, om niet
verlangd te hebben heu te zien." Arlington voelde hot bloed sneller door de aderen
jagen. Hjj wist, dat de jonge Prins van Oranje kon veinzen, dat hjj zich zelven beheerschte, en, door : den zedelijkcn dwang dien hij jaren ondergaan had
! daarin geoefend, zich geheel verbergen kon. Hij wist,
dat do Prins een doordringend oog en een veel om- 1 vattend verstand bezat, hjj wist dit beter dan een
zyner landgenoten, beter misschien dan Mynheer de Witt zelfs en diens partij. Hij kon vermoeden, dat die knaap in zjjn binnenste opstond jegens hen, die hem in zjjn vaderland verwjjderd hielden van alle ; gezach. Hy wilde daarvan gebruik maken, ten voor-
, deele van plannen die nog in het duister scholen:
maar daarvoor was het noodig, dat hy den tegon- woordigen toestand klaar begreep, dat do Prins zich I verklaarde, voor het minst, iudien hy, die de voor-
zichtigheid zelve was, het niet luide en open wilde doen, dan toch fluisterend en bedektelyk. Hy had hem daarin behulpzaam willen zjjn; hy had tclkenreize \' daarop gezinspeeld, hetgeen een andere zinspeling
van \'s Prinsen zjjde ten gevolge had kunnen hebben, en wat was het tot dusverre geweest? Onbeduidende opmerkingen, zoo hy al een woord sprak; en indien Arliugton hem nopen wilde over minder onversehiI- |
|||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
i7i;
|
|||||||||
|
Majesteit wil nog meer voor mjj doen dan zjj tot
dusverre deed. zeidet gjj. Wat wil zjj dan doen? Ik zal niet ondankbaar wezen.\'\' voegde hjj er on- schuldig aan toe. Juist die toon deed Arlington in die woorden meer opmerken dan er wellicht meê bedoeld werd. Iljj stond op en boog zich naar Zjjne Hoogheid en zeide zeer konfidentiëel: »YVat zoudt ge zeggen van Int Graafschap van Zeeland, vergroot mot oen deel van Zuid-Holland?" •Maar wilt ge de Geünieerde Provinciën dan
verdeelen?" vroeg hij verbaasd. Arlington staarde hem even onderzoekend aan.
Als of hjj het wilde doen voorkomen slechts een plotseling opgekomen denkbeeld, waarvan hjj de dwaasheid zelf thands inzag, te hebben uitgespro- ken, zeide hjj: «Het is waar; men zou op moeie- lijkheden stuiten. De overige Provinciën moesten toestemmen en dit zouden zjj niet, al bood men haar ook vergrooting van grondgebied." • Waar? In de Spaansehc Nederlanden? Stelt
men zich eene verdeeling voor? Myuheer de Witt heeft dat wel weten geheim te houden. Als gy \'t goed vindt zal ik Myuheer van Beuningen op dat punt eens polsen. •Volstrekt niet," viel Arlington in. Hy zag in
zeer verre te zyn gegaan en niet gevolgd te wor- den. Hij stond alleen en moest terug koeren. •Myuheer van Beuningeu weet hier even veel
vau als myuheer de Witt of Zyne Majesteit of eenig sterveliug, want het is niet meer dan eene zeepbel, die ik vormde en die reeds geborsten is." •Dat is jammer, Mylord .... voor my." Een paadje kwam binnen en diende mynheor van Beuningen aan. Arlington keerde zich haastig tot den Prins. •Wantrouw hem," beet hy hem in het oor. »Ik
heb reden te onderstellen dat hy u vyandig is." •Ik dank u voor uwen goeden raad, Mylord!" Iljj had dit juist gezegd, toen de Ambassadeur binnen trad. Hy was verwonderd bezoek by Zyne Hoogheid
te ontmoeten en dan nog wel zulk een bezoek; hy was verwonderd en had geeno zelfbehcersching ge- noeg, om het te ontveinzen. De Prins was opgestaan en ging hem te gemoet.
•Uwe Edelheid doet my veel genoegen, my nog op den laten avond te bezoeken!" zeide hy hom. De toon jegens den Ambassadeur was geheel anders, veel onschuldiger, ja kindorlyker dan tegen Mylord Arlington. Ak had u vroeger bezocht, indien ik tydig
van uwe aankomst ware onderricht," zeide van Beu- ningen, terwijl hy Arlington aanzag en voor dezen boog. •Zyne Majesteit heeft uwe afwezigheid by de rc-
ceptie dezen morgen met verwondering opgemerkt." •Eene uitnoodiging om ten hove te komen, had die verwondering kunnen voorkomen, Mylord!" her- nam van Beuningen. • Mijnheer van (leuningen had ditmaal de beschoi-
denheid niet behoeven te overdryven. Niemant had |
|||||||||
|
Hecreu Staten wil richten is in de laatste jaren
niet ingediend.\' — • Maar zij kan nóg ingediend worden....
• Uwe Excellentie vaart thands al te snel," her-
nam de Print glimlachend. >Later misschien. Kn als ik dan de voorschotten terug hekomen heb, kan ik om mjj heen ook krachtiger werken... Go kunt begrjjpen, hoezeer het mjj verheugt dut mjj daarop het uitzicht geopend wordt, vooral, omdat ik er zoo weinig hoop op had." •Waarom?"
•liet nauw verbond, door Zjjne Majesteit met
de Hoeren State» gesloten, moet mij en al wat mijne partjj versterken kan afbreuk doen." >Uwe Hoogheid schijnt die alliantie misschien een
al te gewichtige werking toe te kennen." •Meer dan l\'we Kxelleutie, meer dan Zijne Ma-
jesteit ?*\' •Dus meen ik het niet," hernam Arlington in
eeuige verwarring. «Ik breng die alliantie alleen in verband met de belangen Uwer Hoogheid en die kannen er niet door gedeerd worden." •Ik hoop het," hernam de Prins mot een zucht.
iWaa die alliantie de eenigo reden van uwe
vrees voor de niet terugbetaling der voorschotten, | dan neem ik do vrjjheid die ongegrond te heeten." , •Er is nog eene. Ik dacht de schatkist Zijner
Majesteit niet zóo gevuld, dat er gedacht kon worden aan aHossing van oude schulden." •Het Parlement moge karig zjjn, de wjjsheid
Zjjner Majesteit weet hare geldzaken wel in zulk eene orde te houden, dat aan wezeuljjke verplich- tingen stipt kan worden voldaan," zeide Arlington eenigzins scherp. »Ik geloof liet nu ook. Mylord! By al de pracht,
die ik aanschouwd heb, ben ik er workeljjk over- tuigd van. Mjj dunkt het Parlement kan toch zoo karig niet zjjn, anders.,.." »I)e Lords der Schatkist zouden U daarvan meer
kunnen verhalen voor zoo verre hun eed dit toeliet," zeide Arlington, die blykbaar even ontwijkend werd in zyne andwoorden als de Prins het vroeger was geweest. •Och, ik ben niet nieuwsgierig, Mylord! Ik heb
u openhartig mjjn vrees en mjju hoop medegedeeld, i De tweede is nu grooter dan de eerste. Gjj wildet I mjj straks vragen of ik lang hier zou blijven: ik denk het niet, want indien de rekening is verenend wilde ik Versailles óok bezoeken.,. Frankrijk moet ik óok te vriend houden, Arlington 1" •Het is do vriend van Mijnheer de Witt."
•De triple alliantie toont wel iets anders. Zjj is
immers tégen Frankrijk. Indien ik nu niet van Myuheer de Witt en van Zjjne Majesteit verkrijgen kan, wat ik bet recht heb te wenscheu, dan zal Zjjne Allerchristelykste Majesteit my misschien dat geven." •Uwe Hoogheid wordt duidelijker. Zjj wenscht
dus iets van Zyne Majesteit?" •Dat heb ik toch niet verbloemd, Mylord!" her-
nam de Prins eenigzins levendiger. ..Muur Zjjne |
|||||||||
|
1
|
||||||||||||
|
MAUY HOLLIS.
|
||||||||||||
|
• Mylord waagt veel te zeggen!" merkte de Prins
aan, toen Arlington na zjjn uitval tegen de Heeren Staten vertrokken was. •Indien hjj slechts toestemde hetgeen billjjk was,
zou hjj wat mij aangaat nog meer kunnen zeggen; maar die zaken zullen Uwe hoogheid vervelen. Hebt ge een goede reis gehad ?" •Zeer goed. Het speet mjj echter Uwe Edelheid
niet eer ontmoet te hebben." •Ik verklaarde reeds mjjn wegblijven. Het is een
onachtzaamheid, die in de eerste dagen na het si ui- ten van de triplo alliantie niet gebeurd zoude zjjn." •Uwe Edelheid denkt dus \'don toestand veran-
derd?" •Ja, maar Uwe Hoogheid zal wel geen behagen
scheppen in de overwegingen der Staatkunde." •Kan ik daar buiten, zoo spaar ze mjj!"
• Kn zjjne Majesteit was zeker zoer voorkomend ?
Ik kan het mjj voorstellen. Men zal in de komst Uwer Hoogheid een politieke bcteekenis zien." •Hoe zou dat mogelijk zjjn. mijnheer? Men weet
toch wel, dat ik in do politiek niots beteeken." •Toch zal men zoeken. Evenwel ben ik bljjde,
dat mjjnheer de Witt aan de Heeren Staten verlof voor deze reis heeft aangevraagd en de zorg voor uwe gezondheid minder zwaar heeft doen wegen. Het is goed, dunkt mjj, dat Uwe Hoogheid ook an- dere landen bezoekt, en vooral dit hof van uabjj beschouwt; misschien valt dan het Binnenhof in den vervolge minder tegen." •Mjjnheer van Beuuingen, beklaagde ik mjj ooit ?"
vroeg de Prins eenigzins verwjjtend. •Daarop doelde ik dan ook niet. Niettemin kan
oen te vroeg op zich zelf staan ook govaarljjk zjjn, Mjjnheer de Witt logenstraft door deze reize al de lasteringen der vjjanden, maar zou toch niet gaarno wenschen, dat uw vorbljjf aan het losbandig hof van Engeland u nadeelig werd.\'\' •Waarom hjj u verzocht heeft mjj met raad en
daad bjj te staan?" •Indien gij dat noodig hadt. Ons is een zoon
van Oranje te dierbaar, dan dat wjj hem niet overal, waar hij zich ook begaf, zouden omringen met de zorgen onzer verknochtheid." •Ik kon van de Heeren Staten niets anders ver-
wachten en zal niet nalaten er gebruik van te maken, indien het noodig bljjkt. Zonderling is het toch, dat mjjnheer de Witt mjj bij het afscheid geene instruktie heeft mede gegeven." Indien de woorden minder kalm ja onderworpen
waren uitgesproken, ze zouden aan ironie hebben doen gelooven. Van Bcuningcn vatte ze echter niet als zoodanig op, maar vond wel, dat de Prins do bedoeling der Staten en vooral van Mjjnheer de Witt maar al to good vatte. Hjj moest echter trachten aan \'s Prinsen opvatting ooue andere wending to geven, op dat de zaak zelve — het toezicht — wel bleef bestaan, maar do Prins daarvan minder bo- wust, ook daarvan minder jegens anderen zou kunnen doen bljjken. Hjj zeidc hem dan ook, dat hjj en Mjjnheer de Witt gants iets anders wilden: dat hjj |
||||||||||||
|
ditmaal Jeu Ambaamd Hir djr (ieüuieerde Provin-
ciën van te groote stoutmoedigheid kunnen beschul- digen." •Hij is daar nog niet zeker van, Mylord, en liever
d<iet hjj géén stap dan een gewaagden." •Dat is eene overgrootc voorzichtigheid, Mijnheer!"
•Waartoe ik hier behoorlijk word gedresseerd, Mylord! Maar zullen wjj niet gaan zitten ? Zjjne Hoogheid de Prins wordt veroordeeld te bljjven staan, en wjj mogen niet zoo veel van onzen wel wat vermoeiden gast vergen." »Ik zal van uwe uitiioodiging geen gebruik ma-
ken, want mjjne tegenwoordigheid wordt elders ge- wenscht. Als Uwe Hoogheid mij vergunt dat in hare tegenwoordigheid staatszaken worden bohan- deld....?" •Wel zeker, Mylord!"
• Dan kan ik Uwe Kdelheid mededoelen, dat zjj
morgen bjj secrete missive van het besluit Zjjner Majesteit, om drie schepen van oorlog te doen uit— rusten, zal worden verwittigd.\'\' •Drie? De Hoeren Stalen vroegen er acht, Mylord!"
•De Heeren Staten zjjn uitstekende kooplieden en.... overvragen wel eens, Mijnheer van Beuuingen!" Zonder den Ambassadeur, wien het bloed naar het aangezicht steeg, tjjd tot andwoorden te geven, vertrok hjj na eene koude diplomatieke buiging je- gens Zijne Hoogheid en mijnheer den Ambassadeur. Of hjj tevreden terug keerde? Hjj wist het zelf niet. Nu kwam hem weder een woord in do her- innering terug, dat hein de hoop gaf dat do Prins hem in zjjne plannen zoude volgen on bruikbaar zoude zjjn, dan gedacht hjj weder eene andere uit- drukking, die hem deed onderstellen, dat de knaap werkelijk niets anders wilde dan de voorgeschoten golden te inuen Er was zoo veel slepends in dat onderhoud geweest, zoo voel onbestemds, zoo veel dat elkaar tegensprak, dat lijj niet wist wat te ge- looven. Slechts herinnerde hjj zich duidelijk, en, holaas! tot zjjn spjjt, dat lijj verleid was geworden een voorstel te doen, zonder dat hjj den knaap te- genover »ich gedwongen had het door een tegen - voorstel te doen beandwoorden. Hjj woelde onrus- tig in de kussens van zjjn karos! De Prins wilde naar Frankrijk. Zoude het hem ernst z\\jn? Hjj sprak over de fiinanciën Zjjner Majesteit in een zin, die Arlington deed vermoeden dat de Prins iets ver- moedde. Maar hoe zou hjj dat kunnen, waar zelfs mijnheer do Witt nog in hot duister ronddoolde? Met het voornemen, om scherper dan ooit den loo- zen knaap te bespieden, tweedracht te zaaien tus- schen hem en mjjnhecr den Ambassadeur, Zjjue Ma- Jestcit tot het diepste stilzwijgen over te halen tot er licht begon te stralen in de tegenwoordige duis- ternis, steeg lijj zjjn karos uit, trad hjj zjjn kabinet binnen, waar de brief aan mijnheer van Bouningen word geresumeord, in welke de uitrusting van drie schepen werd besproken, mids de kosten daarvan door de Geünieerde Provinciën gedragen werden. Keeren wjj echter tot de twee terug, die in (\'ook*
pithouse zjjn achter gebleven. |
||||||||||||
|
12
|
||||||||||||
|
II.
|
||||||||||||
|
178 MAKT HOLLIS.
|
|||||||
|
van de Heeren Staten geenerlei instruktie, Zijne
Hoogheid betreffende, ontvangen had, maar slechts een weuk, om waar Zijne Hoogheid, uit onervaren- hoiel of om welke oorzaken ook, hulp behoeven mocht, die dadeljjk te verlcenen. Was het zelfs noodig, dat Zjjne Hoogheid den bijstand der Heeren Staten in hare private zaken noodig had, dan behoefde daarvan slechts met oen enkel woord gerept te worden. Hij die woorden kon de Prins het denkbeeld niet onder- drukken, dat deze zorgendo liefde hare belooning zoude zoeken en vinden in hetgeen zjjne private zakeu mocht opleveren. Zou mijnheer do Witt, schijn- baar zooveel gevend tegenover zijn pupil, zoo ver- langend om Europa te toonen, dat het Kind van Staat niet met Veiiotiaanscho jaloezy bewaakt en zedeljjk onderdrukt werd, ook wenschon, dat die pupil spion werd en de geheimste zaken, die voor een scherpziendon ambassadeur verborgen bleven, maar door een Prins van den bloede, al ware hij juist niet de schranderste, konden gegist worden, zoude nasporen en aan den meestor openbaren ? Het gelaat van den Prins verried niet, dat er
dergelijke overleggingen in zjjn binnenste rondwaar- den. Het was en bleef strak, bleek en vermoeid. Het laatste werd vooral bewezen door zjjne toene- mendo kortademigheid. Van Heuningen maakte er zjjn reden niet korter om, hetzjj hij aan een dergeljjken toestand van den Prins gewend was, hetzij hjj door de belangrijkheid van zjjn gesprek er geen oog voor had. Hjj was dan ook bezig hem de ge- varen te schilderen, waaraan hjj aan dit hof was blootgesteld, aan de klippen die hij te mijden had. »Ik ondervind," dus besloot hjj: »met hoeveel
dubbelzinnigheid ik te strijden heb. Ik ben het gewoon, maar Uwo Hoogheid..." • Ik kom pas van onder het toezicht der Heeren
Staten van daan..." •Zal wellicht daardoor in mooieljjkheden geraken,
indien zjj te licht het gesprokene veitrouwt en te gunstig over de menschen oordeelt. Wantrouw vooral Mylord Arlington: hjj is een dubbelhartig man, die talent heeft en daarom te gevaarljjker is. Hjj heeft slechts een prikkel en dit is de gewone hier aan dat hof: die van het geld." •Hjj is dus te koop."
•Even als do Koning, even als Buckingham..."
•Maar mjj dunkt, dan is het voor een ambassadeur
met veel geld zeer gemakkcljjk." »Als men zich dikwijls reeds verkocht heeft tot
altijd hoogeren prjjs dan... maar Uwo Hoogheid zal geen behagen scheppen, indien ik met haar over de Engelsche Staatkunde ging redekavelen... Ik vermoed dat Engeland zich weder te koop aanbiedt; hoeveel het vraagt weet ik echter niet..." • Ik zou het Zjjne Majesteit kunnen vragen, ik,
zyn neef?" •Vooral niet, vooral niet, dat zou onze zwik be-
derven. Ik begin duidelijker te zien; men begint iets toe te g even, morgen evenwel zal men wellicht weer iets terug nemen. Do schepen worden uitge- rust, drie slechts van de acht: men zal op meer |
punten handelbaar worden, en eindigen met alles
toe te staan en tegen eene somme gelds... Uwo Hoogheid vergeve mjj deze afdwaling." • Ik moet Mylord Arlington wantrouwen, zoidot
gjj, en ik zal dat doen zoo gjj dat zegt; maar ik zou dat met meer recht kunnen, als ikwistboegjj met hom staat en hoe ver uwe onderhandeling, of hoe het heeten moge, gevorderd is." Mijnheer van Heuningen begon plotseling te be-
merken hoe droog de kuch, hoe moeielijk do adem- haliug Zijner Hoogheid werd. Hij sprak er van, het onderhoud niet langer te willen voortzetten, manr beloofde spoedig het te komen hervatten. »Uwe Hoogheid beschouwo mjj als den vertegouwoordigor Hunner Hoog Edel Mogeaden ook bjj uwen persoon. Ik vorder het niet alleen als een gunst, maar ook als een rocht: op de hoogte te bljjvcn van hetgeen u betreft. Lord Arlington schjjnt u lang en ver- moeiend te hebben bezig gehouden, daar gjj, toon ik binnen trad, reeds afgemat zaagt." • Ach neen! hjj had nauwelijks plaats genomen..."
• Ik zal ii voorzeker niet behoeven te zeggon, dat
Clifford, Lord van de Schatkist is en deze alzoo met u over uwe rechtmatige aanspraak zal kunnen handelen..." •Arlington sprak er toch ook over. Hjj roerde
zelfs even do politiek aan." Van Bouningen boog onwillekeurig hot hoofd, ten einde to betor to kunnen luisteren. »Hjj sprak als ik mjj niet bedrieg, over de uitrusting dier schepen met een lichtvaardig- heid..." •Zoo... Maar hoe kwam dat te pas?" vroeg van
Heuningen de wenkbrauwen fronsend. •Ja, dat herinner ik mij niet meer."
• Ik dacht hot wel. De spottornjj Zjjner Excellentio
moet een einde nemon. Wat zeido hjj nog meer?" • Eigcnljjk het zelfde wat Uwe Edelheid mij van
het hof vertelde. Hjj ried mjj omniomant, uiemaut te vertrouwen.. •Ook mij niet?"
•Uwe Edelheid is immers niet van dit hof? Heeft
Uwe Edelheid mjj nog iets mede te deelen?" •Xiets. dan dat ik Uwo Hoogheid dringend verzoek
hier met ieder en vooral met Arlingtou, voorzichtig to zjjn. Hooft zjj mjj ook iets te belasten ," •Als Uwe Edelheid mjj oen groo* genoegen wilde
doen, geheel in \'t geheim...?" Van Heuningen knikte toestemmend en kwam naast hem staan. >UweEdel- heid houdt dagelijks gemeenschap met de Repu- bliek?" •Twee maal in elke week, maar indien Uwe Uoog-
heid iets dringends had..." •Ik zou het wel door de Heeren van mjjn huis
kunnen bekomen, maar het is gemakkelijker en goed- kooper en vooral spoediger, wat in dit geval zeer gewenscht zou zijn, wanneer ik door Uwe Edelheid..." •Beschik over mjj."
•Ik denk nog eenigen tjjd hier te zullen moeten
vertoeven... ik wilde mjjn schaatsen, die ik vergeten heb mede to nemen, en die van eenige mjjner edel- lieden doen overzenden... Ik voor.rie vorst." |
||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
17!)
|
|||||||||
|
»Is dat alles wat Uwe Hoogheid mjj te vragen
heeft? Nu, dat is niet onbescheiden," merkte van
Beuningen lachend, maar toch wat schamper aan. Hij stond op en vertrok, nadat Zijne Hoogheid
hem nogmaals met tien meesten nadruk verzocht had, het Verlangde geheel in \'t geheim te doen overkomen, daar hij niet gaarne bespot wenschto te worden en dit bij de Bdellieden, die, zooals Zjjne Edelheid en Mylord Arlington hem verzekerd hadden, niet te vertrouwen waren, licht het geval zoude kunnen zyn, met welken eerbied zjj hem ook schenen te na- deren en te bejegenen. Van Beuningen ging minder teleurgesteld heen dan
Arlington, want hjj had veel minder dan deze ge- eischt on verwacht. De jongeling zou als machine en misschien wel als zuiver werkend machine te gc- bruiken zjjn, en dat was zeer gelukkig in de bc- staantle omstandigheden, nu er iets omging of was omgegaan wat het scherpe oog van Mijnheer de Witt of van Beuningen nog maar niet ontdekken kon. De verhouding van den Prins tot den Koning van Engeland maakte zjjn hierzijn op dit oogenblik van voel nut, en dit had Mijnheer de Witt, zoo oordeelde van Beuningen, dan ook zeer goed begrepen, al word het zelfs in geen cjjferschrift aangeduid. Wjj mogen den tijdgenoot niet van kortzichtig-
heid of verblindheid betichten, omdat wij weten dat hij verkeerd oordeelde. Do I/Oevensteinsche faktie — Mijnheer de Witt en de zijnen — had zich voorgenomen het gezach, haar in handen ge- komen, zoo lang niogeljjk te behouden en den in- vloed van het Oranje-Stamhuis te knakken. De eenige telg van dit huis was een zwakke knaap, wiens leven niet vele jaren scheen to zullen tellen. In dat teder en tenger lichaam woonde echter een vurige en voerkrachtige geest, te eer en te meer gescherpt en ontwikkeld, naar mate de zwakheid van dat lichaam hem tot werkeloosheid op het ge- bied des dageljjkschen levens veroordeelde. Het verlies van beide zjjn ouders deed hem, schijnbaar van ieder afhankelijk, juist onafhankelijk worden, zich in zich zelven afsluiten, zich zelven genoeg zjjn. Hjj was nooit kind geweest, maar reeds op een leeftijd, dat anderen in de zorgeloosheid der jeugd dartelen en genieten, het lioofd eener partjj geworden. Hy was omringd door vreemden, in dienst van vjjanden, voor het minst van aanhangers van een tegenovergesteld beginsel: wat wonder, dat hjj ieder woord woog, ieder gebaar bjjkans bero- kende, het zwjjgeu leerde beoefenen als de hoogste deugd en onderworpen te zjjn aan eeue macht, die niet te vernietigen scheen, als ocue noodzakeljjk- heidV De tegenstolling van de wacreld buiten hem en de waereld in hem oefende de kracht vau zijn wil, omdat zjj juist eeue groote inspanning, een heftigen strjjd vorderde. Als knaap beperkt tot een engen kring uu tot de nietigste zaken en feiten, moet hjj een huichelaar zjjn geweest voor ieder, die het voorrecht miste hem vau nahjj te kennen, voor ieder, die, hoewel hem dagelijks omringende, hem toch nlljjd een vreemde bleef. Voor wie hem |
|||||||||
|
echter koude, voor wie dat koninklijk h.irt toen
roods vermocht te peilen, voor wio roods den jon- geling in zijne zedelijke waarde loordc kennen, hem bij zjjne scherpzinnige opmerkingen on boro- keningen volgen, hom in zijne goedhartige en bc- miimelijke trouw aan oen eens gegeven woord, aan oen eens gesloten vriendschap, eeren mocht, voor diegenen was hjj toen roods do afgod, wien het hart het gourigsto offer van hulde en liefde ont- stak. Mijnheer de Witt, hoe schrander hij ook ware,
kon don pupil niet doorzien. Hjj vermocht slechts te oordeelon over hetgeen hij opmerkte of door anderen liet opmerken, en dat was juist wat do jongo Willem niet was, maar veinsde te zjjn. Hot heeft voorzeker nooit in do bedoeling des grooton staatsmans gelogen, don Oranjetelg to vernietigen. zedoljjk te vermoorden en ongeschikt to maken voor • het bewind. Noen, daarvoor was do opvoeding dor
Hoeren Staten to degelijk, te gezond, hoe veel kleins en bekrompens — marteling voor oen goost als die van Willem van Oranje! — er ook aan toegevoegd werd. De Hoeren Staten wilden echter het door hen aangenomen kind vormen naar hun boeld, op- kweeken in hunne school, maar d) pupil had reeds een doel, een richting, afwijkend van de hunne, en ondergiug slechts schijnbaar hun invloed: het , boomken boog en daarom brak hot niet.
Verwijderd van al wat staatkunde heette, moest
hjj zich bemoeien met hetgeen rondom hem voor- | viel; en hjj, met zjjn stierfmoederlijk bedoeld lichaam
i was zoo geheel vreemd in hot gewone leven: hjj,
met zjjn schorpen blik, juist zoo good te huis in hot leven der hoven en volken! Hij mocht niet zijn wat hjj was, on moest daarom schijnen te zijn wat hij niet was. Hoe enger do kring was om hem heen getrokken, hoe meer zjjne onderwerping, zjjne voorzichtigheid en tevens schranderheid den schjjn aannamen van looze veinzerij : naarmate zich zjjn horizon echter verbreedde, naarmate hij vrijer werd in zjjne bewegingen, wijzigden zich ook do vormen, waarin hjj zich in zjjne jeugd had gehuld. Wat vroeger intrige was word later kombinatio: wat vroeger veinzerij heette werd diplomatische takt. Zjjn ongelukkig binnentreden In de groote zaal
van White-hall kan ons alzoo geeno verwondering baren. Behalve nog do afzondering waarin hjj ge- leefd had, en dio hem eenigzins schuchter maakte, doed do voorzichtigheid tegenover vreemden hem nog linkscher nog hoekiger worden, dan hjj bjj zijne gants niet bevallige vormen van nature reeds was. r Maar keeren wjj tot hem terug. Hij bleef nog
eenige oogenblikkcn na van Beuningen* vertrek in elkaar gedoken, dicht bjj het vuur geschoven, in de blauwachtige vlam der spattende kolen staren. Hij overdacht het besprokene. Zyne komst aan dit hof moest vruchten voor hem dragen, niet alleen zjjn verwarde geldmiddelen herstellen, maar hem ook tot nieuwe en krachtige pogingen in staat stel- |
|||||||||
|
: 180
|
MARY HOLLIS.
|
||||||||||
|
len, om te verkrijgen waarnaar lijj zoo aümochtig
verlangde: de macht. Hij moest, om zyn doel te bereiken, echter vrjj zyn in zjjne bewegingen, en... het was of hjj den Haag niet verlaten had: hjj stond weder onder opzicht. Mijnheer de Witt had er voor gezorgd. Was het vreemd, dat de magere hand zich een oogenblik samentrok, dat de tanden op elkaar werden geklemd, en een hevige hoest- bui — gevolg van inwendige aandoening — zich hooren deed? Voorzichtig werd de deur geopend ea trad de goede Widerts binnen met de vraag, niet meer dan Huisterend gedaan, of Zjjne Hoogheid niet naar rust verlangde. »Ja, Widerts!" klonk het andwoord, terwijl het
gelaat des sprekenden geen spoor meer vertoonde van den hartstocht, die een oogenblik vroeger nog woedde. »Ja, ik ga naar bed; er is niets beters te doen. Zeg aan de Hoeren dat ik mjj van avond hun bjjzjjn ontzeggen moet. . Help mjj te bedde, Widerts! ik heb u nog wat te vragen!" Eu die vraag was, terwyl het groote gliustercnd oog on- dcr/.ockend op den vriend gevestigd was, die hem hielp ontkleeden en met zorg wambuis en broek op den stoel nedervljjde, wat de Eugelsohe edel- lieden wel van hem hadden gezegd. Het was een moeieljjk oogenblik voor Widerts, die zoo veel had gehoord wat hem nog van toorn deed beven, ja bjjkans de tranen in de oogen dreef. «Welnu, Widerts! wat hebben zy gezegd?"
•Dat Uwe Hoogheid een verstandig..."
»Ik wil waarheid hooren, Widerts!"
•Het is alles logen wat zy verteld hebben. Ze
zyn niet waard...*\' •Ze zyn mjj veel waard, Widerts .. Ik zal u
helpen. Ik was een lompe boer, die slecht sprak, slecht liep, slecht groette. Is het zoo niet?" •Ja, Uwe Hoogheid! En zjj stelden zich voor,
zjj met de valscho kleuren op het gezicht en de valschc kuiten aan de beenen, met het goud op buis en mantel, en de geeuwhonger in de beurs..!" •Spot niet, Widerts! Dwaal niet af en maak u
niet boos, want dan begint go te overdrjjven..." •Welnu, zjj stolden zich voor menig geuoegeljjk
oogenblk met u te hebben als..: • Hofnar, zeg het maar, Widerts!"
• De Koning had zeer veel behagen in u, en
proes uwe goedaardigheid, en een jonge bastert, do Hertog van Monmouth gaf te kennen, zoo als ik eeu der Engelschen hier hoorde vertellen, dat Uwe Hoogheid alleen om den wille der politiek te verdragen was." •Dat geloof ik óok wel." De Prins was in bed
gestapt en strekte de leden bchagclyk in het mul- lig dons uit Het gewone verschijnsel deed zich weder op; een herhaalde kuch dwong hem weder een zittende houding aan te nemen en dus eenige oogeublikken te bljjven. »De rest hoor ik morgen wel, Widerts! Ge hebt immers een goede tafel gehad beneden, en de bediouing is immers goed ?" Widerts knikte toestemmend, terwyl hjj bozig
was do kussens iu den rug Zjjiier Hoogheid te |
|||||||||||
|
schikken, die nog altijd kuchte, en nu to hoog en
dun weder te laag lag. Toen alles voor do ligging in don rug geordend was, werd hot hoofd neerge- vljjd on onder een klein zacht kussen half opgelicht; want nu eerst bleek het, dat Zijne Hoogheid dien dag door zijn gewone vroeseljjko kwaal gekweld was geweest, namelijk: zware hoofdpijn. |
|||||||||||
|
VII.
Catharina van Braganza, Koningin van Engeland,
stond in diep gepeins, den arm geleund op een der vergulde patents, waaraan de goud-zijdeu koor- den waren bevestigd, welke do damasten gordijnen iu schuinsche plooien ophielden. Er was iets kils in het groote vertrek, dat toch mot de hoogste j weelde gestoffeerd was Perzische en Smyruasche tapijten dekten don ingologdeu vloer, waar de sier- lyk en rjjk besneden tafels en sofaas stouden: een kostbaar dressoor, waarop echter hot zilveren ser- viei ontbrak, prjjkte onder een grooten spiegel met vergulden rand. Het behangsel was van goud le- dor, hetgeen don rjjkdom van het geheel verhoogen moest, maar de vrolijkheid niet bevorderde. Met bevreemding had do beschouwer tevens kunnen opmerken, dat het hier en daar had losgelaten on by den muur neerhing, hetgeen soms zichtbaar was, daar niet op alle punten een of ander meu- belstuk de scheur of breuk kondc bedekken on verbergen. Mochten de meubels ook even rjjk en kostbaar
zyn als veertig jaren geleden, de tapjjten, hoewel van latere dagteekening, kouden zich niet daarop beroemen. Het gebruik vorderde dan ook meer van hen, en de zorgende hand, die hen by tjjds nog door andere had liehoorcn te doen vervangen, scheen ontbroken te hebben. Hoe schitterend ook de kleuren, hoe echt Oostersch ook de patronen nog waren, toch gaf alles slechts do waardo te kennen, wclko die stoffen in hot verleden hadden bezeten. Hier en daar zag men do rafels, ja zelfs eenige gaten, zoo de beide voetenbankjes, welke schijnbaar willekeurig waren nedergezet, zo niet hadden bedekt. Maar dat verklaart nog niet ten vollo den niet
aangcnaincn indruk, welke het geheel op den bezoc- ker maakte. Vrolijk was het vertrek niet: iets pijn]ijks moest
do aanblik te weeg brengen, daar er zulk een on- evenredigheid bestond tusschen wezen en schjjn; en dit pynly\'ke werd nog verhoogd by de beide bewoneressou. Een trek van diepen weemoed lag op het gelaat
der Koningin. Ze was een dochter van hot Zui- den: haar teint bewees het: hare groote kastanje* bruine oogen evenzeer. De gloed der Zuiderzon had er oenmaal in gevonkt, \'maar de nevelen van het Noorden, de koude vochtige mistdampen had- den hot vuur gcbluscht Zjj had wellicht schoon gaiioeten te midden van de docht \'ion baars vadct*- |
|||||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
1*1
|
|||||||||
|
kap, aan het golwgen hoofd vastgebondon, moest
die oogon beschutten voor de lichtsprank, dio nog binnon moeht vallen on do gozichtszenuwon prlk- keldo en pijnlijk aandeed. In het warme zonnige vaderland had do kwaal zioh reeds geopenbaard: toch voorspelde de aanvang niot zulk osn vervolg, en misschien had do ziekto bezworen kuunon wor- den, indien do ljjdore.«se in het Zuiden gebleven waro. Maar dan zou zjj Catharina hebben moeten bogevon, do trourondo f\'atliarina, die haar snikkend mededeelde, dat zjj Portugal moest verlaten, on aan Karel II, uit den huizo Stuart, was verkocht. Verkocht, dat was het woord! Dj toestand van Europa on van Portugal dood dun Koning van Engoland oene bogeerljjko partij zjjn. Wat mon ook wist te verhalen van zijne loszinnigheid, van zjjn schandcljjk ontuchtig lovon, van zijne uitspattingen, dio het peil van dio dagen — on toch was het niet laag — zelfs te Iwven gingen, tooh was hjj cene bogeerljjko party, omdat hjj het bondgonoot- schap mot Engclund moest nanbrengon en daarvoor wag Catharina van Draganza nog een te nietige waarde, zoo dat aan hare hand nog iet9, nog veel, moest worden toegevoegd, Karol behoefde to veel geld, om niet to trachten zjjn porsoon zoo duur mogeljjk to verkoopen. Hij bracht zich by do Eu- ropesche vorstenhoven in voiling, on Braganza bood het moest: Tanger, Bombay, eon half milioen pond sterling tot bruidschat! hetgeen ten gevolge had dat het huis Braganza een Stuart onder zyn maag- schap macht tollen. De tranon van het slachtoffer mochten niet baten. Prachtig werd het huwelyk voltrokken in Lissabon, en toen de nieuwe Koningin van Engeland haro speelnoto nogmaals weenend om den hals viel, en haar vroeg, of ook zy haar ver- laten zon en haar alleen zou laten staan in dat onbekende vroeindo land, toen had de Gravin de Penalva haro hand gedrukt on mot hare zachte welluidendo stom gefluisterd. »Ik ga met u." Gelukkig was Catharina dat haar zuster dit be-
sluit had genomen. Zoo zy geweigerd had, hoe zou zjj dan hebben geduld wat zy duldde? Den twintigsten Mei van het jaar zestien honderd
oen en zostig landdo do Koningin met een broeden stoet van odelliedon en eeredames te Portsmouth. Karel trof haar daar aan, nadat zjj cenigen tyd op zync komst bad gewacht: want hjj had dien mor- gon nog ontbeten met Lady Castlomaine, met wie hjj den vorigon nacht een luisterrijk feest had ge- vierd, terwjjl er buiten piktonnen brandden ter ver- heerlyking van zjjn huwelijk met Catharina. Met grooto plechtigheid weid do Koningin door haar gemaal naar Hampton-court gevoert, en daar... had hij de onbeschaamdheid haar onder de cdclvrou- won Lady Castlemaino voor to stellen, dio in de nieuwe hofhouding den hoogen rang van Lady der slaapkamer zoude innemen. Catharina wist in den eorsten oogonblik niot wio
haar werd voorgesteld, maar toen een gedienstig hoveling het haar influisterde, veranderdo zij vau kleur en viel zy in haar staatsies)ocl in zwijm. |
|||||||||
|
lands, te midden van den eeuwig groenen mirth,
in do schaduw van don citroon- on oranje- boom, welks gouden vruchten wiegden on wiogoldon op het lied van donker groen fluweel — het welige lover van den prachtignn boom. Zjj was wellicht schoon geweest to midden dier weelderige natuur, zich stovende in den glood dor nooit verbleekte zon, wier hel lioht het donker groen van het loof verholderen, zelfs hot roodgoud der vrucht moest doen golon. opdat do blik zieh er met wel- bohagen op vestigen kon. Ravenzwart waren do lokken, dio eens vrjj lang* hare slapen hadden gegolfd; ravenzwart was do zuiver goteokondo wenk- brauwboog, waren do lango wimpers: donker was do blik dier donkere oogon! 0 een lach — een aftchjjnsel van Portugals zonno! — en do somber- heid waro verdwenen, en de fluweelen tint der govuldo wang, der geronde kin, van den malschen en ontwikkelden boezem waro opgemerkt en ge- htildigdl Maar dit zoude slechts een lach vormo- gen, welko op dat gelaat verscheen, niet door do hofwet, niet door eenig staats- of hofbelang, maar door den vrede, door de rust, die daar binnen in het gemoed hcersehtej en dio lach plooido zich daar nooit; hjj was verdwenen met Portugals zon, verdwenen voor altoos! Prachtig mocht haar kleed zjjn van donker roodo
zjido, sierlijk haar keurslijf, dat even als de wjjdo mouwen overal door do openingen, met gouddraad geboord, do wit zijden voering te zien gaf: rjjk de kanten dio boven aan het kleed vastgehecht, don molligen hals, den ten deele ontblooton boezem en rug, als omlijstten: kostbaar de paerelcn, door het hair govlocliton en om don hals gesnoord! Zjj zou des gevorderd dit alles gaarne prjjs goven voor dat eenvoudige lint om haar hals, waaraan eon médaillon hing: want dit bevatte het portret harer moeder, en hare moeder herinnerde haar het geluk! Maar dat zjj in hare sombere stemming niet
onrechtvaardig worde! Niet alleen hare moeder, dio verre is, horinnert haar dit, ook hare gezelle, die haar nabjj is, die op gindscho sofa dicht hjj het raam geschoven, en door do zachtste kussens gesteund, in olkaiir gedoken noderzit. Hot is do Gravin van PenaWa met wie zjj is opgewassen, met wie zjj heeft gedarteld on gespeeld, die thands mrt haar Ijjdten als oen rechtaardo zuster de helft torst. Zjj moest evon jong zjjn als hare koninklijke moes- teressc, maar ziekten hebben haar doen verbleeken. de wangen doen schrompelen en rimpelen, de schou- dors doen krommen, do oogen verduisteren. Zjj kan nauwelijks een oogonblik staan; in het laatste jaar was er geen sprake; van zich voort to bewegen. De pijnen begaven haar nimmer en roofden des nachts den verkwikkonden slaap, des daags de zoo noodige rust. In welke waerold van genot en van weelde zjj zich ook mocht bewegen, wat de hoogc rang dien zjj innam haar ook mocht aanbieden, zjj moest altjjd alleen zjjn, alleen met haar gefolterd lichaam, met hare gemartelde vriendin: want het licht was bjjkans lieiden oogen ontweken, en eono groene |
|||||||||
|
[62
|
|||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
I liet haar daarom toe, te leven zoo als zjj verkoos
in de ui on dat zij. Lady Castlameine, haar niet be- hoofdo. Maar niet lang duurde dat eentonige leven. In don zomer van het jaar zestien honderd zeventig kwam er uit Frankrijk eeno vrouw, op wie nio- mant in den aanvang lotte on die na verloop van oenige weken het gezach zelfs van Lady Casle- maine, betwistte. Het schokte Catharina op nieuw. Zjj was gewoon geraakt aan de eene gebiodster, hoe zou zjj zich kunnen buigen voor de tweede zonder de eerste te boleedigen? Het altijd fiere hart had altjjd nog denzelfden af keer van de zedeloze vrouw, die als Mylady Castlemaino haar ter zjjde stond, maar zij moest haar ontzien, want bjj het geringste bljjk van zelfstandigheid door haar gegoven werd er op de vorwjjdoring van de gravin de Penalva gedoold. Hoo zou hot haar echter nu zjjn, nu do nieuwe minnaresse haro heerschappij aanving? Zjj bleef zoo lang mogelijk onzjjdig, maar de toestand was onhoudbaar. Mademoiselle de Quérouaille boe- zomde haar meer vertrouwen in dan do andere, maar zjj had geleerd juist het verachteljjkste, het gemeenste het meest te moeten ontzien, omdat zij daarvan de grootste vijandschap had te vreezen. Zjj bleef zich dus aan Mylady aansluiten en hoorde zelfs met geduld de uitingen aan van Myladies wrok en jaloezy. Zij mocht dus vreezen door Ma- demoisello do Quérouaille als vjjandin beschouwd to worden, en toen deze hare almacht bewees door den titel van Hertogin van Portsmouth te verkrjj- gen. had Catharina Mylady verzocht haar te komen bezoeken. Wjj weten, dat dezo do boodschap ontvangen,
maar het liozoek als niet dringend noodzakelijk had uitgesteld. Lator was het echter yobracht en wjj weten ook waarom. Hare Majesteit word doelgonote in het komplot, door Mylady en den Hertog van Huckingham gesmoed. Of zij thands in de eonzaam- heid tegenover Maria ook bewust was geworden van , do laagte waartoe zjj gedaald was? Droevige ge-
dachten moeten haar brein doorkruisen, want somber staart het donker oog en een pijnlijke trok ligt or op het bleok gelaat. Is het nu niet verklaard wat do oorzaak mag zjjn
vnn do kilheid waarop wjj straks doeldon? Het stilzwijgen had voorzeker roods oenigon tjjd
geduurd, zoodat Maria van Penalva rodon had aan Catharinaas tegenwoordigheid te twijfelen. Wjj zien haar dan ook het hoofd oprichten alsof zij luisterde, de eone haud in het rond om zich heen bewegen alsof zjj tastte en zocht, en hooreu haar eindeljjk zacht maar liefelijk vragen: »Zjjt ge er nog, Catharina?" j Deze schrok uit haar gepeinzen wakker, trad naar
haar toe, knielde neder, drukte haar hoofd op deu schoot haror vriendin. Zjj sprak niot, maar Maria voelde haar schoot trillen ouder hot snikkou harer zustor. »W«t is er gebeurd? Zou mjino Catharina, die zoo
sterk was, weder zwak worden?-\' vroeg zij hoorbaar voor ïiicmant, dau voor die Cathariua over wie zjj |
|||||||||
|
Anno vreemde, die Lady Castlcmaine schier lnj
den oorsten voetstap reeds zoo grievend Moedigde! Arme vreemde, die van liaar echtgenoot liefde vroeg, on, daarbjj hoojrhartigf, krachtig in hot bewustzijn i van haar goed recht, met koninklijke waardigheid de terugzending eischon dorst der minnaresse! Karol die met alles kun spotten en lachen, spotte on lachte thands niet. Hij gebood zjjner echtgenote te zwijgen on te gehoorzamen, en toen zij weigerde en hem verbaasd deed staan door hare waardigheid en ver- hovenheid, wist Mylady de Castlemaino do zwakke plaats van hot trotseho hart te treffen. Catharina werd geboodschapt, dat al hare edel-
liedon on edelvrouwen, haar gantscho gevolg, ver- trekken moesten en zjj voortaan alleen van Kngel- schon omringd zoude zjjn. Flet fiere hoofd werd gebogen, zoo als de schran-
dere Lady Casflemaine wel vermoed had: zjj snikte, maar niets baatte: slechts als gunst, en onder belofte tlch die voortaan waardig te toonon, werd haar toe- gestaan de toen reeds waggelende en ziekelijke Gra- vin van Penalva bjj zich te behouden. De zware taak deze opgelegd werd nu eerst merkbaar. Hoe- wel zjj zich sedert de eerste receptie niet meer aan den hofstoot had aangesloten, vernam zij in het een- zamo vortrok, waarin zjj zich bevond, genoeg, om te bevroeden wat er in Catharinaas hart, wat er daar buiten omging. Zjj troostte hare zuster; zjj wist dat fiere en gewonde hart tot kalmte te bren- gen, ja zelfs hare lijdende zuster te bewegen, om met een lachend gelaat den nietswaardigen gemaal en diens wrokkende minnaresse tegen te treden. In- dien Catharina, in haro vertiekken teruggekeerd, niet den zacht-ernstigen, den ehristoiyk-moedigen, den rcdelijk-verstandigen toon harer zuster had ver- nomen, zjj zou niet in staat zjjn geweest tot zulk eeno zelfverloochening. Zjj werd vrolijk, zjj zocht hot gezelschap der almachtige minnaresse en ver- droeg hot in stilte, als deze haar met hoogheid behandelde en terug stiet. O dagen van schande, van verkropto spijt, van bloedige tranen! Do lach plooide zich op hare lippen bjj don eersten trod in de receptiezaal en verdween bij don laatsten, om dan plaats te maken voor do zenuwtrekking van het felste zioleljjden; on slechts als hot hoofd der anno noorlag in den schoot der zuster on deze do altjjd duisterder wordondo oogen op haar vestte en het hoofd over haar hoon boog en mot zachte ziekelijk bleeke hand langs de slapen 9trcek en haar dan toelispeldo: «Zie op do Moeder der smarte, die verhoogd is in heerlijkheid daarlioven bidt voor allen die lijden als zji,*\' dan daalde do vrede in het gewonde hart, do kracht om te ljjden in de ziel neder! Jaren waren alzoo voorbij gegaan. Catharina do
Braganza vroeg gecne liefde moer aan haar echt- gonoot, eischto niet meer gehandhaafd to wordou iu den rang waarop zjj recht had. Zjj was gowoou Lady Castlcmaino te gehoorzamen en dezo scheen er door verzoend, want zjj vervolgde haar niet meer: zij beschouwde haar meer als een pop, waarmede zjj als het noodig was konde spelen, en |
|||||||||
|
MAHY HOLLIS. 183
|
|||||||
|
zioh heenboog. »Do Castlemaine is hier geweest
mot nog iomant. Kan zij u nog beloedigen, mijne rustor ?" •Neen. neen, dal is het niet!" gaf de ander snikkend
ten audwoord. •Gjj spraakt lang met beiden. Mag ik weten wat
ga spraakt?" »0 ware ik werkelijk koningin!" zeide Catharina
het hoofd uit Mariaas schoot opheffend. De oogen vonkten, de tanden waren op elkaar geklemd. •Gjj zjjt meor dan dat: gjj zjjt oen Christin, eene,
die onzen God en Zaligmaker zoekt na te volgen... Moet ik de slagen van het bonzend hart weder gaan tollen?" vroeg zij met een mat glimlachjen. •Dat dit harte niet meer sloeg, Maria!" vervolgde
z[j hartstochtelijk de hand harer vriendin drukkende, •Maria! zij zyn hier gekomen om mjj een dienst te vragen. Die vrouw moet ik een dienst bewijzen! Zy behoeft mijne hulp om zich te handhaven en de andero te doen vallen..." Maria trilde; haar gelaat verried een oogenblik
walging, maar woldra had het de gewone uitdrukking van bljjmoedige gelatenheid. • Dat was veel gevraagd, niet waar Catharina? Dat
men n vernedert, dat is te dragon, dat men u in do vernedering beschimpt, valt evenwel moeielijk te dulden, niet waar?" Een donkere blos dekte het gelaat van Catharina.
•Ik heb toegestemd." fluisterde zjj. •Toegestemd?" Er lag verwjjt indien toon. >Maar
daarvoor zult ge goede redenen hebben gehad. Zeg my die, Catharina, want anders...." •Anders?..
•Zou deze daad uwe eerste daad Tan schuldige
zwakheid zjjn." •Dat is zjj toch, geloof ik, niet. Indien ik hier alleen
moest wonen in dit kille noordon, waar elke adem koud is als do dood, dan zoude ik niet kunnen leven en misschien tot een misdaad besluiten. Ken misdaad I Heb ik die niet roods bedreven ?" vroeg zjj zich zelve huiverend af. •Ge zjjt overspannen. Hoe komt go op het dcnk-
becld van alleen te staan ? En wat doet u daaraan het plegen eener misdaad verbinden?" •Vraagt gij het eerste nog? Indion ik haar niet
te wille ben, dan zal zjj u doen wegzenden, zjj weet waar ik te treffen bon." Maria zweeg en vroeg niet meor. Zjj scheen van
do waarheid van Cathariuaas vrees overtuigd. De blcoke magoro hand streek over do ravenzwarte lukken harer vriendin mot ceno liefde on innigheid ulx slechts do moedor vermag. •Op wolko misdaad dooldot gjj straks?" vroeg zjj
zacht. De ander trilde, maar gaf geen andwoord; slechts
bjj de herhaling der vraag klonk hot kort: «Vraag mjj niets." Eonige minuten verliepen zonder dat er een
woord werd gesproken. Catharina bleef voor hare vriendin geknield on rustte met haar hoofd op den schoot van deze. Eindeljjk hief zjj het op en, de |
armen op de borst kruisende, liegon zjj eerst zacht,
maar immer hartstochtelijker te vorhalen. »Ik vrees den invloed der Fransche vrouw, die tot den hoog- sten rang werd verheven. Zij is mjj nog vreemder dan Mrs. Palmer. Het is waar. zjj heeft mij nog nooit vernederd zoo als de andere; maar die an- dero is een vrouw, wier zwakheden ik ken en heb leeren verdragen, en de Fransche heeft nog geeno zwakheid doen bljjken. Toen de andere dus tot mjj kwam en zich met mij wilde verstaan om de Fransche te doen verwijderen, toen sloeg ik het niet af: toon zij eu Buckingham mij voorhielden, dat ik nimmer gevaar konde loopen on zjj alle vorantwoor* delijkheid op zich namen, toen trad ik tot hun bondgenootschap toe. Mjj werd ook niets anders gevraagd dan den Koning als gunst te verzoeken een jong edelman, Charles Digby genaamd, tot luitenant bjj de Life (juardx aan \'te stellen, eeno guust die mjj ditmaal niet zou geweigerd worden, hetgeen mjjn aanzien zoude moeten doen rjjzon. Ik beloofdo alles. Ik vroeg het den Koning..." »Hjj weigerde. Kon dat do oorzaak nog zjjn van
uwe smart?" •Neon, neen, hjj stemde het zoor vriendelijk too.
HU was zelfs genadiger dan gewoonlijk en hoorde alles aan wat ik sprak, eu zeide zelfs dat het hem genoegen deed, dat ik zulk eeno gunst vroeg." •Zonderling, zonderling!\'\'
•En sinds een paar dagen is de jonkman uaar
ik hoor wat hjj begeerde te zijn." •Wat kan het doel van Mrs. Palmer en Bucking-
ham zün?" vroeg zich Maria af, maar het andwoord kon zij niet geren. >Kent gjj dion edelman, Ca- tharina?" vroeg zjj nadenkend. •Ik zag hem eens," klonk het andwoord, torwyl
do oogen werden nodergcslagen. •Is hjj jong?"
•Ik geloof ja."
•Is hjj schoon?"
Catharina knikto toestemmend, maar daar haar
vriendin dit gebaar niot bemerken kon, herhaalde zij hare vraag. •Eonige vinden hem zoo," klonk het toen.
•Dan zal het eeno intrige zijn. zoo als er hier
reeds zoo vele zjjn gesponnen, Catharina, zóo schan- delyk en onrein dat gy die niet begrijpen kunt en moogt! Gelukkig dat gy nog niet wist wat het doel dier beide geveinsden was, tuen gij hunne be- geerto opvolgdet en dus zondigdet zonder het te weten... God zal hot u vergeven indien gjj hem vurig daarom bidt... Breng dezen avond in dovo- tio door, zuster, on laten wjj do moeder Gods aan- roopon die het zuivere hart kent en proeft.." Gedurende deze woorden hiold Catharina eerst
haar gelaat mot do handen bedekt; later had zij zo weggetrokken en hare oogen naar boven willen slaan om God vergiffenis te vragen voor veel, waar- van hare lieve reine zuster Maria zelve nog niets vermoeden kou; maar terwyl zy haro oogen wilde opheffen viel de blik door het venster naar buiten en bleef starend gevest op de voorby gaande me- |
||||||
|
184
|
|||||||||
|
MAHY HOLLIS.
|
|||||||||
|
nigto. Plotseling stond zy op, naderde het venster
1 en bleef er voor zich uitzien, het gloeiend voor- hoofd togen de killo vensterruiten geleund, niet zwoegenden liopzom en een zucht op do lippen! fCatharina, C\'atlmrina, waar zjjt ge?" riep Maria
do Penalva, onrustig om zich heen tastend; maar zij ontving geen andwoord. Slechts etteljjke oogen. blikken lator bemerkte zjj weder de tegenwoordig" beid liaror vriendin door het geluid, dat de voort- geschovon kralon van hot bidsnoer maakto on het zaoht fluisteren der biddondo lippen. Het vertrek is nog killer geworden; de dampkring
is er beklemmend; haasten wij ons naar buiten, te midden dier vrolijke, bezige, wriemelende menigte, die do droefheid van de gekroonde, dio wij ver» lieton, zolfs bjj name niet kent. Daar wandelden of liepen scharen van ambachts-
lieden, van kooplieden en edellieden door elkan- der. In aantal maakten do laatste verre de min- dorhoid uit, niet alleen omdat zjj dat in Londen tegenover do groote menigto burgers ook waren, maar ook omdat do moesten van don adel óf te paard óf minstens in een huurkoets zich van de eono naar de andere plaats begaven en zich ont- trokken aan het onwellevend en hinderlijk gedrang van het gepeupel. Slechts zjj, dio mot grootor titel dan gevulder beurs waren begiftigd of slechts oen korten weg haddon af te leggen getroostten zich eeno wandeling. Aan cene dier redenen of wel aan lyeidc mag het worden tocgesohroven, dat wy onzen jongen luitenant der Life guarda mcdo ondor do wandelenden aantreffen. Al had hy echter don praohtigstcn karos bozetcn, hij zou ditmaal den gang to voet hebben verkoren, want slechts, zooals hy daar langzaam voortstapte in zijn prachtige kleedjj, kon hjj don indruk genioten, dien hjj op zoo menigeen dor voorbijgaan den to weog braoht. Het was nauw oen week na zjjno oorste ont-
vangst ton hove on zjjn avondbezoek bij zjjne hooge beschermster, dat hjj door Zijne Majesteit tot lui- tenant bjj de Life guanls, hot prachtigste wapen der gehoclo monarchie en waarbjj alleen edellieden van don hoogsten rang diendon, benoemd werd. Weinig had hjj dien avond op Hallam-Chastlo kun- nen donken, to.m do gast van het stalen harnas en do wit laken wapenrokken dier gtiards verhaaU do, dat li)j zolf zoo spoedig daarin prijken zou, dat hy, de onbekende knaap, dio als kind door vader en moedor was gokastjjd, weinige weken later aan het hof niot alloon toegelaten, maar or als op de handon godragen zoude worden. Want dit werd hjj; hy had er do blijken van ontvangen. Zyno Majesteit had hem zelve de benoeming tot luitc- nant aangekondigd, en hem daarby zoo vriondelyk aangezien on de hand gedrukt, torwyl hy de woor- don, door een Digby nimmer te vergeten, had uit- gesproken: »Mr. Digby, wees overtuigd dat ik uw geslacht niet vergeet en dat ik naar de gelegenheid verlang O van dienst te zyn." Hy had die woorden trouw aan zyuc ouders ge-
schreven. Hjj had sedert zjjne komst in Londen |
j reeds twee brieven van Hallam-Cast Ie ontvangen;
! do een hield het bericht in van het plotseling vcr-
dwyneu van Mary, de tweodo een half hevel, om : terug to keoren, nu het bleek dat de vreemde nic-
mant anders was dan do grootste vileyn van heel J Engeland, tenzij die vileyn zyn gedrag verbeteren
en, gedachtig aan do groote weldaden op het kas- tecl genoten, hut geslacht Digby wilde dienen en alzoo horstellen wat misdreven was. Het andwoord van Charles op don ecnen was in
overspanning geschreven en handelde geheel over Mary, die misschien nog wel in Leeds zou govou- don worden en dio hij in do hoede zyner ouders met warmte aanbeval. Tevens sprong hy nog in de j bres voor don ouden Hollis, verzocht zijn groet aan
Pirkons. vooral aan Mr. King, gedacht hij zijn hit on zyn brak, waarna hy nogmaals met Mary oin- I digde, dio hij zoo gaarne, zoo recht gaarne, geluk-
j kig terug zoudo non en van wier terugkeer vader
of moeder hem dadelyk moesten onderrichten. Het andwoord op don tweeden verschilde veel van dat op den oorsten. Do toon was opgewonden vrolyk. Do Hertog van Buckingham was /jju bosto vriend of lievor de beste vriend der Digbys. Door do be- scliorming van Zyno Genade stond hy reeds in do hoogste gunst hy Zyno Majesteit, die hy om zyno groote en goedo hoedanigheden had loeren liefheb- bon on ecren, on werd hy mot eerbied bejegend door allen, dio hem omringden. Kr kon dus gocn sprake moor van terugkeeren zijn. Slechts verzocht hy vriendelyk om de toezending van twintig pond, daar de leefwyzo zoo duur was en zyn wedde eerst over twee maanden werd uitbetaald. Ten slotte hoopto hy, dat vader on moeder hem eens in zyne niouwo kloeding mochten zien en allen, ook Mary, die zokor teruggevonden was, gezond mochten zyn. Wrcof Sir Henry by de ontvangst van dien brief zich ook in do handen, terwijl hy met oen krachtigen vlook verzokordo dat de jongen hot ver zou brengen als do helft maar waar was van hetgeen daar stond, hy zou gewis reeds verzekerd hebben, dat de jongo het ver had gebracht, indien Charles zich minder bescheiden geveinsd had. Hy had don Hertog van Ihickingham do oorzaak genoemd van al do eer, die hem woêrvoer, maar had in do laatste dagen reeds meermalen eeu bljjk ontvangen, dat, mocht do Hertog ook de aanlcidcndc oorzaak zyn, zyn eigen persoon do werkelyke en voortdurende rcdon was van hot geluk dat hem te beurt viel. Had niet nog don vorigou avond een dame, zeker vau hoogen raug, — hjj meendo zelfs, dat het Lady Castlomaino was, maar zy was naar do hoerschende mode gemas- kerd — bjj den uitgang van Whito-hall hom oen tikjon met haar vingertop op do wang gegeven en hem toegefluisterd: of hy wel wist dat hij do schoonste officier uit Londen was ? Er was hom toen een licht opgegaan en de lessen en voorschriften, die de Hertog hem niet spaarde, hadden toen eorst hunne rechte l>eteokenis voor hem gekregen. De bedeesdheid, die hem soms nog in de kringen der edellieden aankleefde, veidween; hy gold wat hy |
||||||||
|
MARY HOLLIS. 185
|
|||||||
|
een zedoproekstcr, voor oogon stond. Toch gedacht
hjj haar soms, vooral in de eenzaamheid: in vriend- schap gedacht hjj haar als zijne gczelle in de bos- schon en de vlakten van Hallam... Daar was zjj zjjne gids geweest, hier zou zjj het echter niet kunnen zjjn, zoodat hjj ook wat dat betrof gcener- lei aanrakingspunt met het verleden moor had. ; Misschien zou het gister, met Mary doorleefd, reeds ia een nevelig verschiet zjjn weggedommeld, indien j zjj slechts, even als vroeger, stil met haar vader | en moedor Anno haro dagen gesleten had. Wjj zijn hem straks op do straat ontmoet, in
hot sierlijk kleed der Li/e quanh uitgedoscht, en
: mogen vermoeden, dat hij, godurende onzo beschou-
; wingen, een goed eind weegs gevorderd zal zijn.
Het dool zjjner wandeling wordt aangeduid door
! hot groen zjjden lint, dat hjj nevens den vederbos
j op zjjn hoed droeg en hem kenmerkte als lid van
\' King\'headi club, ook wel genaamd den groenen
i linten club, daar allen, die daartoe behoorden, als
[ herkenningsteokon zoodanig lint droegen. Alles wat
i in die dagon vereoniging hoetto had behoefte om
, van het bondgenootschap ook naar buiten te doen
\' blijken. Ieder gild had zjjn merk en vaandel, ieder
I club zjjn kleur, en dit verzekerde ieder lid de zoo
I noodigo bescherming op do straten, waar zoo vaak
werd geschimpt en uitgetart, en bijstand en ver-
oeniging van krachten zoo dikwjjls een eerst vcr-
eischto blook. Do club, waar Buckingham Char-
los had ingeleid, was de aanzienlijkste in den lande
on gaf een tegenwicht aau do talrijke voreenigingen
der Parlementsleden. Bovendien muntte dio ver-
ocniging uit in zoogenaamden Protestantschen gc-
loofsjjver, daar de Graaf van Shaftesbury, dio reeds
van de uitsluiting van den katholijkon Hortog van
York begon te mompelen, er de stichter van was.
Schoon hjj meermalen den weg dorwaards had
afgelegd, moest hjj goed om zich heen blijven zien
om niet af to dwalen, hetgeen dikwerf moeilijk
was bjj het godruisch en gejojl on geschreeuw om
hem hoen. Hot meost ergerden hem do Londenscho
winkeliers, dio onder de luifel — bjj den opbouw
dor huizen na den grooten brand, een opbouw, dio
bowonderiugswaardig snel plaats had, word do
bouwst.jjl weinig veranderd — do uitgestalde waren
aanprezen en de voorbijgangers tot koopen uitnoo-
digden. Eindeljjk was hjj het doel nabjj, en zag
hjj in do nabijheid hot grooto uit steen opgetrok-
ken huis met twee balcons — eene bijzonderheid
in dio dagon, zoodat do kroniekschrijver van dien
tijd het afzonderlijk vermeldt — waar de club zjjno
bijeenkomsten hield. Dat men bijeen was merkten
eenigen des voorbijgangers tot hun schade; de
maagdeljjns gingen or met oon blos voorbjj, en do
mannen vonden zich soms verrast door een straal
wator, oen glasscherf of eonig ander voorwerp, dat
de dartelheid der klubbisten naar buiton smeet.
Toen Charles binnen kwam kon hjj niet zien en
bijkans niet ademen. Het vertrek, rjjk voor dio dagen gestoffeerd, hoewel de grond met zand be- strooid en de tafels en de van leèren zittingen voor» |
|||||||
|
gold door zich zelven; hjj behoefde voor niemant
to wijken en zich niot to beklagen als de andere hem van hunne liefdesintriges en avonturen ge- waagden: hij zou ze allen voorbjj streven... Was hjj alzoo niet bescheiden geweest togen over zijne ouders? En scheen het niet, alsof de gedachte aan Hallam-Castlo hem een oogenblik weder ver- plaatsto in oono waereld, waarin hjj zelf zoo klein zich had gevoeld, eene waereld die hij, en zjjne goodo Genius was hjj or dank voor schuldig, ont- vlucht was? Wel was hot hem nog vreemd to moede bij de
gesprekken der jonge edellieden. Hij kon nog niot zoo los en vrij on aangenaam zijn als zij waren, welke moeite hjj or ook toe dood. Het werd wol- licht veroorzaakt door zijn schroom, om do vormen over to nomon, waarin zij alles hulden. In den aanvang had zijn wang gebloosd bij het doelen op omstandigheden, die hom ter nauwernood bc- kend waren, on had hij zelfs veel vernomen waar- van hij ton oenen male onkundig was. Zijn ze- deljjk gevoel was in opstand gekomen en kon dikwijls zich nog doen geldon. De spotternjj cch- ter van Buckingham, die zijn geheimste gewaar- wordingen als ried, do vrees van ook door anderen bespot te worden, bewoog hem, om, uiterlijk al- thands, zich minder gokwost te gevoelen. Toon lijj voor hot eorst van zjjne beschermster Lady Casle- maino en van zjjne tweede door hom nog niet aan- schouwde schuts-godesse met minachting hoorde sproken, word hjj toornig en had hij bijna... een kinderachtige dwaasheid begaan zoo als Bucking- ham hom had toegefluisterd. Hij had gezwegon on zelfs gepoogd te glimlachon. Woinigo dagen waren nog slechts vorloopon sinds
hij Hallam-C\'astlc had verlaten on do verandering aan en in hem was reeds groot. Dio verandering behoeven we niet alleon toe to schrijven aan den grootcn invloed van Buckingham, maar ook aan zjjne opvoeding bij zjjno ouders. Gewelddadig waren do kiemen in hem onder-
drukt. Zoodra do omstandigheden slechts ecnig- zins gunstiger waren, werkte do lang bedwongen grooikracht des to sneller. Hjj had naar vrijheid verlangd, terwjjl zjjno ouderwotscho ouders hem opvoedden zoo als zjj zolven waren opgovoed: in heilzame tucht; on eensklaps was de dag dor vrjj- hoid, der algehoole vrjjhuid, on dat wel in eeno ruimte dio hem grenzoloos toescheen, aangebroken. Was het wonder dat hjj zjjne krachten proefde, dat hjj do ruimte doorrende? Mocht soms hot beeld van Mary voor zjjn geest
treden dan verwijderde hjj hot mot gewold. Was hot, omdat hij zich to midden zjjner nieuwe gezellen haar niet anders dan met een verwjjt op do lippen konde voorstellen, en dat hjj van uiemant, het minst van een deerne, eigonljjk een boerendeerne, een verwjjt, eene bestraffing wildo hooren ? Waar is het, dat hjj in geene der vrouwen die hjj had leeren kennen Mary herkende, zoo dat deze hem meer en meer als do dochter van een rondkop, al» |
|||||||
|
zieno stoelen van eikenhout waren, was mot don
damp van hot voor weinigo jaron slechts ontdekte kruid — tabak gonoemd — gevuld. Xiuttegcn- staaudc al de verbodsbepalingen der onderscheidene regecriugeu had hot rookeu van tabak de bovenhand gekregen, en behoorde een pijp tot de genietingen van de mannen, die op beschaving on rang aau- spraak wilden maken. Toen het oog zich eindelijk aan den damp eoni-
germate had gewend, ontwaarde de nieuwe bezoe- ker een vrjj talrijk gezelschap. Hu zag den Hertog van Monmonth en den Graaf van Sunderland oen party billard spelen, waarbjj onze eeuw haro ver- bazing niet had kunnen onderdrukken, daar de bal met een korten, aan de punt breed iiitloopendcn, staf word voortgesiagen als in de kolfbaan. Ver- der zag hjj verscheidene groepen aan het werpbord, en rook hjj, nader tredende, do geuren vau don brandenwjjn, den rum en den Ilollandscheu jeuc- ver. De jonge Monmouth had hem het eerst in het oog en haastte zich, met zijn billardstaf in de hand hem te naderen. Charles had altijd een zekeren schroom te overwinnen, wanneer hjj dieuonbesehaam- don jongen, die de lieveling Zijner Majesteit was, out- moette. Hij ondervond het ook thands on kon geen andwoord vinden op de luide en wel wat spottend gedane mededeeling: «Hoeren\'. inag ik u den nieuwen officier voorstellen! Het is een versch gebak; dat ziet men aan de korst." De laatste woorden gin- gen vergezeld van gebaren, welke op do nog nieuwe kleeding doelden. Er vormde zich een groep om Charles, die niet wist hoe hij er zich door heen zoude slaan, en zjjn moed, weinige oogenblikken te. voren in zijuo verbeelding tot vermetelheid ge- klommen, thands tot oodmoed dalen zag. De Sun- dcrlands, de Sidncys, de Northumberlands omring- den hem en betuigden op de meest overdreven wjjze hunne bewondering, waarin wellicht eenigo afgunst school. Het hoogst toch wat die kring kende was zinne-
ljjko schoonheid. Charles had er zjjne spoedige be- vordoring aan te danken, Charles, «do moorasrei- ger," zoo als een der Suudeilauds hem tegen zjjn buurman noemde. De spreker en de hoorder dier woorden waren beiden door de natuur sticfmoeder- ljjk bedeeld, want zjj waren niet sehoou van gelaat of gestalte. «Hoe heeft Mylady Castlemaino gorust?" vroeg
Monmouth. Een algemeen gelach werd gehoord en Charles
word purperrood, misschien wel zonder to weten waarom. •Wie hoeft u toch geleerd zoo good te kiezen,
bjj uwe intrede in do waoreld ?" vroeg Lord Sidney. "(lij hebt onder al de rozen van den hof dadelijk de grootste opgemerkt" »Dc meest ontwikkelde bloem..! Er zjjn er die
van rypheid houden," viel een ander in. \'Mijn hoeren!" zeide Charles eiudeljjk, wion do
herhaalde speldeprikkcn tot toorn hadden aange- hitst; -ik ken Mylady Castlemaino niet genoegzaam |
||||||
|
om al die schoonc woorden te begrijpen. Zjj heoft
zich jegens mjj vriendelijk betoond on welwillend..." «Juist, dat heeft ze, mjjn jeugdige vriend!"
zeide Lord Sidney pedant. »Dat heeft zo en zal ze nog meer doen. Helaas! ge zjjt de eerste niet of zult do laatste niot zjjn, die in hare vriendschap deelt." »Ik hoop dio vriendschap nooit door eene grof-
heid te verliezen, Mylord!" hernam Charles, wien» lippen beefden. «Wat bedoelt ge daarmede Mr.... Digby?" vroeg
Sidney. «Hot meest beleedigendo wat Uwe Lordschap or
maar uit af kan leiden," klonk het andwoord, ter- wjjl de spreker de vuist balde. Lord Sidney wilde op den vermetelen luitenant
der Life guards afgaan, maar zijne vriondou weer- hioldon hem; zijne vrienden, wien do laatste woor- don vau don moorasreiger onverwacht, maar toch niet onbehagelijk, in de ooren klonken. «Laat het hem af drinken, Sidney!\'\' riepen allen.
«Nog kan hjj den knoppel alleen hanteerenj wacht tot hjj geloerd heoft met het zwaard om te gaan.." «Dat behoefde nog nimmer van oen Digby ge-
zegd te worden!" zeide Charles luide en met be- vende stem. «En dat behoeft nóg niet gezegd to worden..! Wie van u maar durft! met zwaard of met dolkmes, met musket of met boog..! Wie maar durft! Xiemant...?" Het laatste woord zeide hü in zjjn toorn zóo sarrend, zóo uitdagend, zóo ver- nietigend, dat de meeste jongelieden, die in alle» slechts een spel hadden gezien en den jongen lui- tenaut thands met een gunstiger oordeel vereerden, bevreesd waren hem te ver te zien gaan. Ook Sid- noy was mocicljjk te weerhouden. Monmouth trad echter tusschen beiden. «Laten we onze kracht voor beter tjjd bewaren, Mylords! In don klub van den Graaf van Shaf tsbury wordt ons dat tel- kens toegeroepen. Hij minnelijke schikking kan deze gewichtige zaak worden uitgemaakt. Geeft beiden mjj uwe rechter hand, en laat do God des vrodes en dor liefde u beiden zegenen, zegonen tot overstelpens toe, amen!" Monmouth had overwonnen, misschien omdat
Sidney de tegenpartij wel wat klein en nietig vond. Een oogenblik later waren allen om de groote
tafel geschaard, ieder met een glas met geurigen rum voor zich. Het werd een algemeen gesprok, waarin Charles telkens geroepen werd te declen; zoozeer wilde men hem toonen dat men zyn straks gehouden gedrag op prijs stelde. Men besprak de politicko vraagstukken van den dag mot al de diepte en al de keunis, een negentiende-eeuwsch kofiijhuispubliok kenmerkend, on voer niet weinig over den Hertog van York en diens aanhangers, du gruwelijkste en vet doemde papisten, uit. Charles luisterde, om den draad dier redeneringen en uitboe- zemingen te volgen en op de hoogte te komen van zjjn tijd, maar voeldo zich toch niot bijzonder door de be- handelde stoffe aangetrokken. Meer trok het zijne aandacht, toen hjj in zijne nabijheid den naam van |
||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||||
|
187
|
|||||||||||
|
»Ik ken dat spel...!\'\' Hjj schaamde zich en
! verzweeg het woordtien: niet. •Zeker zeer goed. zoo als alles! Indien de Goden
het willen zal ik de geslagene zjjn... Het is eer genoeg voor een Sidney door een Digby overwonnen te worden... Het werpbord!"\' riep hij tot een lakei, die weldra met het verlangde voorwerp kwam aandragen. Charles voelde zich ongerust: hjj had willen weigc-
ren, maar hjj durfde niet: men zou denken dat hjj I bevreesd was. dat hjj het spel niot kende, hot spel i dat ieder edelman konnon moest. »Om hoeveel zal het zjjn? Do gewone prjjs?"
I vroeg Sidney. Charles knikte toestemmend «Tien ; Louis d\'or \') dus do partij!" •Dat is in Engelsche munt...?" vroeg Charles.
•Tien guinjes ongeveer." Charles boog het hoofd als slachtoffer. Gelukkig
dat er onverwacht hulp opdaagde. Bnckingham, die 1 zich schijnbaar buiten alles had gehouden en een druk gesprok met een der andere Lords over po- litiok gevoerd had, was evenwel niets ontgaan. Hjj achtte het oogenblik gekomen, om het jonksken, dat hjj tot oefening zjjner krachten oen oogenblik alleen had luten kaatsen, te naderen en van nabjj gade te slaan, Hjj drong door do groep door, dio zich om de spclenden gevormd had, on leunde niet • de armen op den rug van Charles\' stoel. •Noem maar aan." fluisterde hjj, toen er van geld
. sprake was. >Buckinghams beurs is er goed voor."
De bekers, waarin de dobbelsteenen zich bevonden,
, weiden ter hand genomen en de worp begon. Het
| werd Charles bang om het hart, daar het hier eon
j spel gold, dat gants anders dan in Hallam-Castlo
! gespeeld werd. De schijven vlogen door do bak.
! De tegenpartij won veld, en mot angst zag Charles
het oogenblik naderen dat zijne neerlnag zeker was
en het verlies door een ander, door nuckingliam
betaald moest worden. Maar of do fortuin hem
begon toe to lachen en do worpen voordecliger voor
hem werden of dat hjj zich tot kalmto dwingendo
i ook kalmer werd en daardoor beter partij begon
to trekken van zjjne worpen, hjj begon niet alleen
,\' het verloren terrein te herwinnen, maar zelfs zjjno
. tegenpartij voorbjj to streven.
•Vindt gjj \'t goed, dat wjj den prjjs verdubbelen ?"
vroeg Sidney hem glimlachend aanziende. Charles voelde zich verbleeken. De stem zjjns bc-
( schermers klonk weder achter hem en fluisterde, half bevelend: »Aannemen." Charles gehoorzaamdo en knikte toestemmend.
Do kansen keerden zich hoe langer hoo meer
: tegen den vermetelen Lord, dio, even tevreden als
- altoos, tot dezen en genen het woord voerde en
daarbij zonder bevende hand zjju glas met dam-
ponden rum aanvatte... Charles volgde dat voorbeeld,
ofschoon mot minder vaste hand. Do tegenpartij
|
|||||||||||
|
zijne beschermster hoorde noemen. De edelman, dio
het deed, keek echter schuchter om naar Charles, hetgeen dezen, als een vernieuwd blijk dat men hem niet meer voorbij zag. een tevreden glimlach on de lippen plooide. Hij hield zich echter of lijf niets had gehoord en vernam toen een gedeelte der hofpraatjens van den dag. Lady C\'astlemaine was in ongenade on do Hertogin van Portsmouth in blakende gunst. Lady Kcnsloy was plotseling ver- trokken naar Kent., do monsterachtige vertugadijn kon niet meer verbergen wat zjj verbergen wilde; Dryden had eon nieuw vaers gemaakt, waarbij Zijne Majesteit op een gants nieuwe wijze bij ,Tu- piter vergeleken werd: de Hertog van Bnckingham was laatst gezien, een huis in St. James straat ver- latende: hij scheen een nieuw stuk wild gestrikt to hebben.... De alcohol begon reeds wonderen te verrichten.
Hoc matig Charles ook ware geweest, toch voelde \' hjj ook de uitwerkselen Het bloed gudste hem sneller door de aderen: hjj voelde zich levenslus- tiger on opgeruimder dan ooit. Hjj had zich straks zjjner afkomst waardig gedragen, zoo als zjjn wol- willende huurman Lord Venion hem verzekerde. Deze begon hoe langer hoe vertrouwelijker met hom to spreken, zelfs gemoedelijk te worden en hem te waarschuwen voor... zijne beschermster, dio op het punt stond van te vallen. Toen Charles daarop weder haar verdedigen wilde en zjjne be- vreemding betuigde, dat men dio schoone vrouw zoo hard viel, kon de ander geen lachjen onder- drukken : »Mjjn lieve vriend!" zeide hji, »zjj heeft gegeven alles wat zjj had. ,ja eigenlijk meer dan zjj had: ieder weet nu dat zjj arm is: de reden, die ons haar deed dulden, bestaat dus niet meer... Gjj verdedigt haar omdat zjj u... wèl wil... Weet gjj dan waarljjk nog zoo weinig? Als ik haar niet te veel haatto zou ik haar een bezoek kunnen gaan : brengen, om haar mijn huldo to betuigen! Een dorrondo zonnebloem, waar do worm in huist, woot zich nog door een jongen tuinier lo doen kweken!" Het gesprek, dat Charles begon to wonden, kon
niot worden voortgezet door do woorden zoo luide om hem heen gesproken. »Kr is van middag diner ten hovo. Mijn neef
Oranje is genoodigd," riep Monmouth. »Zjjne Ma- jestcit heeft mjj beloofd hem van avond to doen dansen: het zal zjjn om to barsten van lachen." «Hjj is een paar dagen ziek geweest," schreeuwde
eon ander. »Ik hoorde het van Arlington, dio twee maal belet ontving... Toch vernam ik dat do Hollandsche Ambassadeur word toegelaten..." »Hjj zal Mylord Arlington niet mogen ontvan-
gen; de Hollandscho Ambassadeur zal het verbo- den heblwn. Hjj moet als een kind aan dien Bur- gemeestcr onderworpen zjjn." •Mr. Digby!\'\' klonk het eensklaps achter hem.
Het was Sidney, die hem vriendschappelijk op den schouder klopte. «Willen we vechten..? op het werpbord altijd!\'\' |
|||||||||||
|
1 Onder den «del waren de Franiche munten in zwans\' even
hIn de KiaiiHClif taal en xedeii. |
|||||||||||
|
MAItY HOLLIS.
|
|||||||||
|
1"
|
|||||||||
|
dood eon hoorlijko worp, getuige ilo uitrosp dor
omstanders! Charles heotto weder in het nauw go- bracht. Tliands was het echter zjjno beurt, en. zelden geëvenaard geluk! in twee worpen was liet spel ten voordcolo van den luitenant beslist. Twintig guinjes werden hem onder do gohikwenschingen dor aanwezigen ter hand gesteld, twintig wichtige guinjes! Het was of Poru hare mynen voor Charles had geopend. »Gjj hebt uw spel goed weten te maskeeren on
daardoor uw tegenpartij hooi lijn in verwarring ge- bracht," merkte er een uit don kring aan. »Gjj speelt uitmuntend," zcido oen ander.
«Gaarne zal ook ik een party mot u maken,"
voegde een derde er bjj. Sidney glimlachte oenigzins schamper bjj dio
woorden. •Mr. Digliy hooft zeker volo qualiteiton dio hjj
maskeert. Het is heden een gelukkige dag. Profiteer er van. Zullen we ook een kaart koeren?" • Daar hot mjjn gelukkige dag is, Mylord! zou het
beter zijn dat uit to stellon tot hot do uwe wordt," hernam Charles. Sidaey word rood. «Denkt Mr. Digby ook, dat
mjjn beurs daarnaar wacht? Om n toonen dat go te medelijdend zjjt vorder ik thands revanche. Geef een spel kaarten!" riep hij een dor lakeien toe. •Mylord! ik spoel..."
• Aannemen!" fluisterdo Buckingham.
De aangevangen zinsnede werd door Charles niet
geëindigd: hjj boog alleen ton teeken van toostem- ming, maar werkelijk was do gedachte aan het mogeljjk verlies der verworven schatten hom pjjnljjk. Sidney nam do kaarten en lei ze omgekeerd voor
zich nocr. »0m den prjjs van straks!" zeidc hjj. •Schikt u dat?\', •Ja," hernam Charles wien do vraag bcloedigend
voorkwam. •Wat zal het zjjn? onder of boven do acht?"
•Boven!"
Twintig guinjes had hjj gewonnen. Het domme
spel werd ettelijke reizon herhaald on wol mot af- wissclend goluk, hoowol Charlos oon winst van zo- vontig guinjes verbloof. Sidney vermocht zjjn verdriet bijkans niet meer
to verkroppen. Ily l>oet zich op do lippen on werd immer scherper in zjjno aanmerkingen. Nog gaf hjj de worsteling niet op. Hjj wilde een uiterste poging wagen en zoido daarom: \'Quitte on doublé"?" Charlos verstond daar niots van, maar volgde het bevel dat hjj weder van Buckingham ontving. Hot kostto hem minder moeite dan straks om to gehoorzamen, daar hjj or zich tot dus verro zoo wel bjj bevonden had. Hjj had met tegenzin plaats genomen, maar hjj begon thands al de wellusten van den winnendon spolor to genieten, on zjjn oog vonkelde, toen hjj in de laatste worsteling weder overwinnaar bleek en zjjn schat tot hondord veertig guinjes zag aangegroeid. •Waart ge niet zulk een goedig jonkman, ik zou
haast golooven aan een verbond tusschen u en de |
|||||||||
|
zwarte kunst. Voor alsnog geloof ik dan ook nog
alloon, dat gjj wordt goprotogeord door les femmes perducs" zcido Sidney, terwijl hjj Charles een schuld- orkentonis van zovontig guinjos toewierp. Een dof gemompel werd in hot vertrok gehoord.
Allen drongen naar de beido kampioenen en zagen vol verwachting Charlos aan, wiens gelaat purper werd. Do laatste aanmerking had hjj uiet begrepon, de eerste echter zoo veol te botor. •Liever oon goedige dan een laffe knaap!\'» riep
hjj uit, Mylord Sidney met flikkerend oog aanstarend. •Voortreffelijk!" fluisterdo Buckingham.
In plaats van bjj dat woord, dat nog belecdigendei\'
was dan hot zijno, in drift uit to barsten, boog Siduey zich koud beloofd en zoido: »In St. James Park morgen ochtend ten negen uro wonscht Lord Sidney to bewijzen dat hij geono laffe knaap is.\' •Ik zal er zjjn, Mylord !\'* hernam do andere, wion»
drift reeds bekoald was en die reeds spjjt gcvoeldo in een twist te zijn gewikkeld. Do toejuiching cohtor, dio hem van allen ten doel viol, de verzekering van allor achting — zelfs de ondeugendo Monmouth kwam ernstig op hom toe en drukto hem de hand — deden hom zich zolvon toejuichen. Hjj werd tovrodcu over zich zolvon zoo als do anderen het over hom waren. Weder sloeg hjj den inhoud van zjjn glas met geestrjjk vocht naar binnon. Buckingham schoen met welgevallen do vorderingen van zijn bcsehor- mcling in allos wat van een goeden klubbist go- vorderd werd — voornamelijk het drinken — op te merken. Hjj klopte hem op den schouder on zei- dc: «Mylord Sidney had wel gelijk gehad dezen dag oen gelukkige dag voor onzen vriend to hoeten. Mr. Digby zal niots liever wenschen dan zich een waardig lid van onzon klub to betoonen, en alzoo ons, en zjjn odelen vjjand voorzekor het eerst, nog conigo aangename oogenblikkon to doen doorbrongon. — Fluisterend vervolgde hjj: «Onthaal allon op hot eêlste dat er to krijgen is. Do gouden poppen moeten even gauw uit do beurs dansen als or in.\' Charles liet vragen wat hot beste was en deed
daarop gourigon portugeschen wjjn schonken. Hjj klonk en dronk mot iedereen, oogstte den bjjval van allen en niet het minst van Lord Sidney in, die hem thands eerst als edelman scheen te erkennon. Hot was laat op don middag, toen men scheidde onder wederzjjdsche beloften van elkaar spoedig terug to zien, zoo het duel van don volgenden mor- gen goono wettigo en afdoende verhindering te woeg bracht. Toon Charlos mot Buckingham in de lucht kwam
was het of gantsch Londen mot huizen en kerkon met hem draaide. Men sprak er van een huurkoets to bestellen, maar Zjjno Genade verbood dat, daar de buitenlucht voor den kandidaat-priester van Bacchus eon heilzaam geneesmiddel zoudo zjjn. Het boweron bleok waar te zjjn. Do gang van den kandidaat-priester werd vaster, en toen hjj den arm van zjjn beschermer had gegrepen, dio dit in deze oogenblikkon toeliet, was er aan Mr. Digby niets meer te bespeuren. Slechts toonden de woor- |
|||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||||||
|
189
|
|||||||||||||
|
don die hy sprak, dat al do zenuwen gespannen [
waren en bet bloed hem nog verhit was. Hij sprak veel on luid: hjj schertste en dartelde en wierp soms oen voorbijgaande deerne een kusliand toe. •Dat is anders dan knollen zaaien met Dirkens i
en hengelen met den heiligen kapellaan, of schaap* ] jens wjjdon met do boerendeerne uit die hut... hoe heet zy ook?" «Dat ik dat ooit heb kunnen doen!" riep Char-
les uit. «Morgen hol) ik een ander werk." •Het is uw doop in de heilige Gemeente der En-
gelsche edellieden. — Zorg dat je hand vast is, want Mylord Sidney hanteert het zwaard uitmun- tend. Als ge er gojd afkomt, dat wil zeggen: als ge Sidney voor drie maanden op het bed gooit, dan maakt ge opgang ouder de Lords, en als ge bovendien u zolven nog een duchtigen stoot kunt bezorgen, dan maakt ge furore onder dè Ladies er bij. Ik heb mjjn honderdste duel gestreden, ka- mcraad! Mjju eerste vergeet ik nooit Ik had ge- nade gevonden" iu de oogeu van een Lady, en haar gemaal was dwaas genoeg om het mjj euvel te duiden \'). Wjj moesten vechten op leven eu dood. Do Lady wilde er bjj zjjn on stak zich in het kleed van een paadje, volgde mjj naar de uitgekozen plaats en hield daar bjj mijn paard de wacht. Toen de zaak was afgodaan, voordo ik mijn paadje in triomf weder mede. Zie mg niet zoo verbjjsterd aan. Ik had toen volle rocht om haar mede te nemen; zjj was we duw o.\'\' •Dus hadt gy hem vermoord ?" vroeg Charles met
huivering. •Beminnelijke huichelaar! gjj zoudt zeker gaarne
in mjjuc plaats zjjn geweest...! Begrjjp eens wat I myne belooning was...."\' Daar word boven hunne hoofden een zonderling
gedruild) vernomen. Hot werd luider en bestom- dor on schoen een zwakko menschenstem te zjjn. Het kwam van de niet zeer hooge verdieping van j een onaanzienlijk huis in de onaanzienlijke straat, die Duckingham als den kortsten weg naar zjjn i paleis had ingeslagen. Toen Charles naar boven j zag, ontwaarde hy geen aangezicht, maar slechts een kleine hand, die een witteu doek bowoog, en hoorde hjj een kreet, die «Charles, Charles!" I>e- duiden kon, maar niet duidelijk was, daar te geljj- ker tijd het venster word dichtgeslagen. Hueking- ham spotto met de onderstelling, door zjjn kamc- raad uitgesproken, alsof hij zjjn naam had gehoord. IIü lachte en sjtotte te meer, toen hy de doodelyke bleekheid op Charles\' wang opmerkte en het ont- I zetten, dat dieus kuiën knikken deed. Het was een stem uit zijne kindsheid, die lijj had
meenen te hooren, uit zijne kindsheid, die hem hedeu reeds zoo verre verwijderd voorkwam... Het was Mary\'s stem, die hem als uit den hemel toeklouk; Mury, die altjjd zyu gelei-engel geweest was! «Mary Hollis bedoelt ge? vroeg Buckingham,
|
|||||||||||||
|
waarna hjj het uitsehaterdo. ».Ia dio verdient in
den hemel te wonen of... bjj den mesthoop baars vaders..! Arm kind, zyt ge nog niet wyzer?" In Huckitigham-paleis gekomen liet hij Charles
naar zyii kamer brengen, \'s Hertogs vrolijkheid was verdwenen toen hjj zich alleen bevond. «De gans wordt my tot last!" mompelde hij, na eenige oogen* blikken te hebben nagedacht. Weldra echter was hy in zjjn boudoir, waar hy
gekleurd en geparfumeerd werd, waar het rozen- on amandelwater hem besproeide het boudoir, dat hij verliet als de volmaakste fat van zyn tjjd. De karos met vier barbarjjsche rossen stond voor en bracht hom naar White-hall, waar Zijne Majesteit een diner gaf aan «den Hollandsehen boer." |
|||||||||||||
|
IlKliDK BOEK.
I. Mary gevoelde zich krachtig toon zij do gevan-
genis te Leeds verliet. Het offer, dat zy gereed was te brengen, verhief haar in eigen oog, verhoog- de haar zedelyken moed, terwyl het van dezen tevens zulk eene inspanning vorderde. Zy zou maag en vriend, zij zou het vaderland verlaten, en aan gena zjjde van den oceaan eou nieuw loven aanvangen. Een nieuw leven? Alsof hot oude met zyne herinneringen ooit verstorven kon! Weldadig werkte de frissche buitenlucht op hare
kracht. Het verbljjf der verschrikking, waar haar vader nog ettelyke woken zoude moeten vertoeven, zou zjj spoedig weder bezoeken, on alsdan zou by het opengaan dier poort en het doorgaan der kille gangen de vrees haar niet weder doen trillen en huiveren zoo als by haar eerste bezoek, \'s Vaders verblyf in dio gevangenis zou slechts voor korten tjjd zyn, en dan zou z\'rj den dierbare in zorg vcr- goedcu, wat hy om des Geloofs wille geloden had. De hoofdstraat van Leeds werd leêger en leêger,
en de schemering van den avond viel reeds, toen het nog namiddag mocht heten. Een dikke mist steeg plotseling als uit den grond op en omwalmde de kloeke wandelarcsse, die, zeker om het doel dat zjj voor oogeu had, haar stap nog verhaastte en er niet by dacht hoc eenzaam het haar straks op de onbewoonde heide zoude zyn. De woningen werden zeldzamer en slechts hier
en daar lag nug oen huis. Zy had Leeds reeds achter zich. Vreemd was het, dat er meer gestal- teu om haar heueu dwarrelden of haar voorbygle- den dan een kwartier geleden, toen ze nog binnen Leeds was. Een dier gedaanten was zóo gemeen* ztuun, dat hot hoofd bykaus het hare aanraakte, waarna het haar toescheen eenig gemompel te ver- nemen Het begon haar eenige onrust te baren zoodat
zjj een oogenblik aan terug keeren dacht. Voor haar uit echter zag zy een lichtjen, wat haar een ïKiltijzijuih\' woning voorspelde. Daar zou zjj nan- |
|||||||||||||
|
\'i Wiit Rticklnglmm verlmnlt luul pliint» mot fjord WI l.mly
titircw«bur>\'. |
|||||||||||||
|
100
|
MARY HOLLIS.
|
||||||||
|
kloppen en ruston on wellicht eenig geleide ver-
zoeken, want zjj kon do waarschuwing, dien mor- gen van VVillie ontvangen, niet meer uit hare gedachten verbannen. Maar het kon geene woning zijn, waar dat lichtjon, zoo rood door den mist ge- tint, flikkerde. Het scheen midden op den weg te staan. Het kon geen lantaren zjjn van dezen of genen voetganger, want het licht bevond zich daar» voor ti\' hoog en liewoog zich ook niet voort. Te spoedig zou liet haar duidelijk worden wat dat alles lieteekende. Uit dien grijzen mist kwam een hand te voorschijn, die zeer voorzichtig en zacht een der haren zocht, terwjjl eene stem haar toe- fluisterde: »Kom met mij!\'\' »Ik dank u, Sir!\'\' zeide zjj met moeite, want de
schrik deed haar de woorden stikken in de keel. »(ijj zult verdwalen! Volg mjj, ik breng u op
den rechten weg.\' >Ik weet den weg," stamerde zjj, terwjjl zjj om
wilde koeren, maar de arm des onbekenden om- vatte haar en dwong haar bjjna voort te gaan. Zjj bood wederstand, maar de kracht, die haar
voortvoerde, was grooter dan de hare. Zij begon luidkeels om hulp te roepen, maar eveu zacht als straks fluisterde haar dezelfde stem toe: »I)e beste hulp staat u reeds ter dienste." Die voorkomenheid en beleefdheid verontrustten
haar het moest. Men had goen eenvoudigen dief- stal voor, want alsdan zou de l>ejegeiiing ruwer en de aanhouding korter zjjn geweest. Zoo zjj nog eeu oogeublik aan een opzet tot diefstal denken kon, dan werd die waan weldra verstoord, want nabij het lichtjen gekomen zag zjj verschillende gedaanten zich her- en derwaards bewegen, zag zjj dat liet licht bevestigd was aan een rjjtuig, waar- van het portier open stond. Waarom het open stond zou haar weldra blijken. »Wy hebben voor uw gemak gezorgd," fluisterde
dezelfde stem, die haar thands eenigormate bekend voorkwam. »Wo zullen u in een karos naar huis brengen. Het is gevaarlek alleen de heide over te steken!" Zou er misschien een vriend kunnen zjjn, die
haar wilde beveiligen, en, wellicht bekend met het haar dreigend gevaar waar Willie op doelde, haar naar huis wilde doeu geleiden ? Maar waarom dan die geheimzinnigheid V waarom dan die maskers voor het gelaat? waarom namen dan twee der mannen, in hun mantels gedoken, tegenover haar plaats? Zy begon weder het ergste te vreezen en sloeg de hand aan het dichtgeslagen portier en poogde do gordynen weg te schuiven, die voor het glas hingen en alle uitzicht onmogclyk maakten. Een der geleiders boog zich tot haar voorover,
nam hare hand in de zijne, welke in een zacht-le- deren handschoen was gehuld — een handschoen, zoo als in Hallam zelfs niet door Sir Henry werd : gedragen — en zeide fluisterend: «Het is voor uwe veiligheid beter dat niemant u ziet... Een groot govaar dreigt ut Wjj zullen u redden..." Dut was niet de stem van den onbekende, die
|
|||||||||
|
| haar het eerst ter zijde was gekomen: dat was de
stem van... Zjj kon het zich nog niet herinneren; zy wist echter zeker dat geluid meermalen te heb- ben gehoord, en daaraan paarde zich een donker bewustzjjn van iets onaangenaams, dat daarmee ver- bonden was. Haar angst vermeerderde en in plaats van zich
aan de ontvangen waarschuwing te storen,herbaal- de zij de poging om het portier te openen, terwyl I zjj, met al den moed en de kracht die zjj nog be-
zat, de beide gemaskerdon tegenover zich vroeg: «Waar voert ge my heen?" • N\'aar eeue plaats waar ge veilig zult zyn," zeide
dezelfde stem, die zy in don aanvang gehoord \' had, en die \'veel minder barsch dan do andere
klonk. • Maar wat en wie bedreigt mij?"
»\\Vy mogen hot u niet zoggen." • Wie heeft u dit verboden?"
»Uw vriend." »\\Yie is dat?"
•YVy mogen don naam niet noemen."
Zjj gaven voor op last van een onbekenden vriend
te handelen. Wie kon die vriend zyn, ondersteld dat al hot gesprokene geen logen en bedrog ware? Sir Henry? Hjj was de man niet, om zoo geheim- zinnig te handelen. En al ware hij het ook, wat zou dan de aanleiding zijn? De vreemde waaraan zich zooveel geheimzinnigs verbond ? Maar hjj was met Charles vertrokken.. Het duizelde haar en minder dan ooit kon zjj zich onderwerpen. »lk verlang geene redding van onbekenden f\'
zeide zy vast. >Ik behoef geene andere redding dan uit uwe handen... Ik wil dat gy den karos doet stilhouden of ik roep luide om hulp..." >Noch het eeu, noch het ander..." klonk het,
en het scheen Mary of er achter het masker gelachen werd. Het was weder die barsche stem, welke zjj nog maar niet herkennen kon. De daad werd by het woord gevoegd: een kraeh-
tige hand stiet haar achter in den karos. Er was geen twyfol meer aan, dat hot haar dreigend ge- vaar werkeljjk over haar was gekomen en dat de zoogenaamde redders juist do ljodreigers waren. Do laatste daad van geweld bracht haar in opstand en verdubbelde do kracht van haar verzet. Het duister om haar heen duidde aan dat het nacht was, I maar do weg, die in snelle vaart — het hotsen en botsen van het voertuig getuigde van die suelheid — langs werd gerend, kou wel door oen stad of een dorp gaan, of door een enkelen voetganger bewan- deld worden, die haar geroep zoude kunnen hooren i en haar bystaan. Maar toen zy haar voornomen ten uitvoer zoude loggen, werd het onmogelijk of overbodig, want de karos stond stil. •Sta mjj toe," klonk het weder zeer beleefd, »u
uit den karos te doen stappen. Vooraf moet ge u onkenbaar maken voor uwe vervolgers. Hier is een masker, bind dat voor!" Hy — het was degeon die begonnen was geweld
te plegen — sprak weder van vervolgers. \'Zou er |
|||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
191
|
|||||||||
|
naar hem toetredend. De deur werd geopend en
de tweede gemaskerde stak hot hoofd naar binnen en vroeg op barschen toon of alles klaar was. Do ander knikte toestemmend en weos Mary op de ge- reed liggende kleederon en de gereed staande spjjze en drank, waarna beiden het vertrek verlieten. Het was Mary duidelijk, dat een harer schakers
menscheljjkcr was dan de andere, en op dit ver- schil bouwde zij hare hoop van ontvluchting. Deze toch wenschte zij niettegenstaande de herhaalde verzekering, dat alles tot haar best en tot voordeel haars vaders geschiedde; voor het oogenbiIk echter bleef haar niets over dan te gehoorzamen, zoodat zij van kleederen wisselde, hetgeen onder de be- staando omstandigheden haar zelfs niet onwelkom , kon zjjn. Zij begreep zeer goed, dat men daardoor
de vervolging of de herkenning bemoeicljjken wilde, maar nu zjj eenmaal in de macht der vreemden was, zou zjj als vrouw in het kleed eens mans vei- liger zjjn. Hoe het zij, zjj gehoorzaamde. Wellicht dat zjj zelve niet in een toestand was, om kalm te kunnen overleggen. Ware zij dat geweest, ze zou zich misschien weerhouden hebben, iets van die spjjzo en dien drank te nuttigen. Thands gaf zij der behoefte gehoor, die zich zoo dringend bij haar openbaarde. Zy voelde zich zoo afgemat en uitgeput, dat zij reikhalsde naar eenige verster- king. Het brood en vleesch was haar eene versna- pering en verlangend greep zjj de schenkkan, die zeker water bevatte. Welk eene teleurstelling! het was wjjn, wijn, dien zjj nooit proefde. Zjj zocht om zich heen, maar nergens vond zjj wat zjj be- georde, zoodat zjj de lippen aan de kroes zette en dien gretig leeg dronk. Toen vleide zjj zich naast het vuur op den stoel neder. Hare geprikkelde zenuwen kwamen tot rust en zjj begon teoverden» ken wat haar te doen stond. Zy trad naar het gesloten venster. Indien het haar gelukte dit te openen, dan zou zjj daaruit kunnen ontkomen. Zjj duwde voorzichtig de wervels van het raampjen los, maar, vreemd! het scheen als begon het gant- scho vertrek zich te bewegen, te dansen en te zwaaien, als begon het in haar brein te spoken, als werden hare oogleden, als door een centenaars- last, dichtgedrukt. Zjj had nog besef om do greu- dels van de luikjens te schuiven en deze open te stooton. Zjj voelde de koude lucht haar tegen- stroomen, zag nog even dat de dag aanlichtte over het bosch, in welks midden de hut zich bevond, en dat oen der vreemden, die zjjn masker had af- gelegd en in wien zij Dick Wharton herkende, op haar afschoot en de luikjens weder dichtwierp; daarna zeeg zjj neder met de woorden op de lippen: I »Mjjn God! myn God!"
Het was de werking van den wjjn, die een slaap*
i drank bevatte.
Zelve kon zjj niet weten, hoeveel ty\'d er in hare
bezwijming of in haren slaap was voorbijgegaan; welke wegen zy langs, welke streken zy door waren t gehold. Toen zy tot bewustzyn terugkeerde, zat
I zy in datzelfde rytutg, met slechts éen persoon
|
|||||||||
|
dan toch eenige «rond voor zjjn? Haar \\vantrou-
wen week oen wijl, en zelfs vertrouwelijk lei zij don vreemde de hand op den arm, on vroeg zij met innigheid: »Zijt gij waarljjk niet mjjn vijand? Zoo gjj het niet zijt, waarom mjj dan verwijderd, van hem, dien ik liefheb, van mjjn vader...? •Wat wjj doen is tot zjjn heil. Doe wat ik u
zeg; wjj hebben geen tijd te verliezen." Zij was overwonnen en gehoorzaamde. Z[j bond
zich een masker voor, dat zelfs de oogen bedekte, waardoor liet geleide, dat men haar bood, zeer noodig word. Zij voelde eenige schreden over het zand te doen, toen op een steenen vloer te staan, on, aan de warmte om haar heen, zich in een huis en een verwarmd vertrek te bevinden. Het mas- ker viel af, en hoewel het niet meer dan schemer- donker was, kon zjj zich van de waarheid harer onderstelling overtuigen. Het vuur in de open haard verlichtte het haar omringende slechts in die mate, dat zjj ter nauwernood de gedaante kon be- spcuron, die bij de deur stond en haar weder met I gedempte stem toesprak: >Op gindschen stoel , liggen manskleêren. Trek die aan. Hier staat brood I en vleesch en wjjn: gebruik daarvan." •Manskleêren? Wat wilt ge dan toch?" vroeg
Marr- in tranen uitbarstend. Do behandeling, die
zjj ondervond, was wel berekend om haar af te
! matten en haar neder te drukken. De zachtheid
I der woorden, de stoutheid der daad, wekten tegen-
, strijdigi! aandoeningen op, deden twijfel bij haar
j ontstaan, belemmerden haar in het vormen en uit-
voeren van een kloek besluit.
>\\Vat wilt ge toch van mjj?" riep ze nogmaals.
•Gehoorzaamheid."
•Ik kan die niet geven, daar ik hém, die haar
vordert, niet ken." •Wat hjj verricht doet hem als een vriend ken-
nen, en een vriend gehoorzaamt men gaarne." •Ken vriend? Is hjj dat, die mjj gewelddadig
wegvoert, die mjj scheidt van mijn armen onge- lukkigen vader, die nu alleen is, alleen in zjjn ker- ker? Indien niet alle gevoel bjj u is uitgedoofd, heb dan medelijden met mjj en voer mjj terug naar Hallam... Ik moet bjj mjjn vader zjjn, mijn ar- men vader!" Het snikken belette haar voort te gaan. Zjj had
hare handen gevouwen als ten gebede. Nimmer had zjj nog dus voor een mensen van geljjke be» weging als zjj gestaan; wel mocht het een blijk zjjn, dat zjj zich harer zwakheid bewust was. De vreemde zweeg, maar hjj ging niet heen; het was of hjj weifelde. Zjj meende dit te bespeuren en herhaalde hare bede nog oodmoediger en tevens dringender; maar het andwoord klonk vaster dan zij gemeend had het te zullen hooren: >Het is onmogelijk." Na eenige oogenblikken zwjjgens vervolgde hij: •Wees bedaard! Uit het kwade kan het goede voortkomen. Gjj gaat uw vader redden!" •Op welke wjjze? Spreek nog een enkel woord
en ontdek uw gelaat, indien gjj een eerlijke daad verricht, indien gjj waarheid spreekt!" riep Mary, |
|||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
102
|
|||||||||
|
karos terwijl hy haar de hand op d.\'n mond lei.
Zjjn herhaald bevel aan den koetsier om door te jageu, verried zjjn angst, en de onrustige blik, dien hy uaar buiten wierp, bevestigde dat die angst niet geheel ongegroud was. Er was dan ook een woor- denwineling ontstaan tutsoben don koetsier en ver- schillende personen daar buiten, oen woordenwis- seling, die hoe langer hoe heviger werd. Word Mary het roepen ook belet, toch bemerkte zy, dat hare kreten vau straks evenwel gehoord waren, zoodat zy, toon Dick, bemerkend dat de karos lang- zamor en langzamer voortrolde, het portier liet vallen en naar de reden daarvan vroog, zich uit de groep zijner hand losmaakte en hare stem weder verhief. Do samenscholing om don karos, die nu geheel stil stond, vermeerderde, en een grove stem riep den koet- sier td •• dat hij af moast klimmen, daar men kennis wilde maken met degenen die er in zaten. Dick was mot óju sprong don wagon uit on terwjjl hy deu koetsier beval aan het eene portier wacht te houden, bleef hy op de tredo van hot audere staan. •Wien hebt gij daar?" vroegen er velen, en som-
migen drongen in dreigende houding op hem in. •Stil, goede vrienden 1" hernam Dick, den wys-
vingor geheimzinnig op den moud loggend, »stil! Het is oen krankzinnige.... mjjn eenig kiud, dat mjjn huis heeft verlaten en dat ik, na twee dagen zoekens, op den oever van de Theems terug vond. Maak het my niet nog zwaarder wat ik als vader moet doen. De eene aanval vau razorny volgt op den anderen. De ongelukkige moont eon vrouw te zyn en wegge- voerd te worden... hoor maar." Hy opende het portier om de stem van Mary duidelyk te doen klinken en men hoorde toen werkelijk onder wanhopig handenwringen de klacht over een gewelddadige ontvoering en dat zjj eon vrouw was, dio hulp af- smeekte. •Hoort gy nu wel?" vroog Dick zegevierend.
•Tom, klim weder op den bok!" •Met je verlof, vriend-lief!" riep dezelfde grove
stem van zoo even, »we zyn nog niet overtuigd." •Wat denkt gy dan? Zoudt go gelooven, dat ik
de wet...?" •De wet, de wet! Die is ecu doodc letter als
ieder vrjj man er niet voor zorgt. Ik wil gelooven, dat ge waarheid spreekt, maar in geen geval schaadt een onderzoek. Heb de goedheid af to klimmen..." •Zoo aanstonds, maar ik stel u aansprakelijk voor
de gevolgen." Hy wisselde eenige woorden met den koetsier, dook toen snel in den wagen, en toen hij, op de trede staande zich omkeerde, had hy in iedere hand een pistool. »De Hertog van Banking» ham beveelt n te wjjkon, vuil gespuis, of ik schiet I" Instinktmatig deinsde de menigte een oogeublik,
en daarvan maakte Tom gebruik, om de zweep over de paarden te leggen en in vollen ren weg te ylon. Een vervaarlijk gejoel en geschreeuw volgde hen; men poogde de paarden tot staan te brengen of zo te doen schrikken, maar het baatte niet, en het geroep on geschreeuw werd flauwer en llauwer |
|||||||||
|
tegenover zich, en was het nóg of misschien weder
duister. Zy voor met do hand over het voorhoofd, om hare verwarde gedachten te zamelen. Het hoofd bomde, de leden waren als verdoofd. Eindeljjk stond de werkelijkheid haar voor den (feest, keerde do herinnering van bet gebeurde weer; de loomheid van haar lichaam scheen terug te werken op do gesteldheid harcr ziel. Zjj betastte zich, zij be- schouwde zich zoo goed zjj dat kon: zij voelde zich zoo vreemd in dat vreemde gewaad; zjj hief tnr sluiks hare oogen op naar hem, die zwjjgcnd tegenover haar zat, bedekte toen het schaamrood gelaat mot beido handen en borst in tranen uit. Maar het waren niet alleen tranon van droefheid, maar ook van toorn. Zjj sloeg de hand aan het gordijn, dat het portierglas verborg, maar kon slechts ontwaren dat h ?t dag was en de duisternis in den karos slechts kunstmatig door het sluiten der gor- djjnen was verkregen; waut eer zjj het landschap dat zjj doorreed kondc opnemen, had de bewaker, tegenover haar, hare hand terug geduwd, en klonk het ruw, al werd ook de toon na de eerste woorden reeds verzacht: »Het is verboden uit te zien Ge- hoorzaaui: het is u meer gezegd.\'\' Thands herkende zjj de stem; zjj had Dick Whar-
ton gezien en hij was hot die thands sprak. •Thands begrjjp ik alles!" zeidc zjj do tranen
droogend en haar snikken met geweld bedwingend. •Het is uw meester, die mjjn vader in den kerker bracht; het is uw meester, dio mjj met geweld ontvoerde... Maar er is nog recht in het land! Gij denkt misschien, nu mijn vader machteloos is, dat niemant zich om mjj bekreunen zal. Maar gy deukt verkeerd. Zoolang gij mjj het leven laat, zal ik het geploegde geweld u verwijten, zal ik het luidkeels klagen en niet altjjd zal ik ongehoord blijven. Ge zyt een booswicht..." Dick nam zjjn masker van het gelaat. >Nu go
my toch kent, is verder veinzen overbodig... Wo kunnen nu veel vertrouwelijker spreken, lief kind! Waarom zucht go er zoo over? Het benadeelt uwe gezondheid en baat u toch niets. Ik handel volgens ontvangen bevel, en, zoet kind! ge zult nog eindigen met mjj dankbaar te zijn!" »U ?" De verontwaardiging kon haargeenc woorden
doen vinden sterk genoeg ora uit te drukken wat zjj meende. Tegen eene dergelijke tergende onbo- schaamdheid vermocht zjj niets. Zjj begreep het en gedurende uren bewaarde zjj een halstarrig stil— zwjjgen. Zjj viol in een soort van verdooving of dommeling, waaruit zy gewekt werd door een ge- druisch van voetstappen en een gejoel van stemmen. Zij leidde daaruit af, dat de karos een dorp of stad doorreed, en dat, zoo zy\' beproeven wilde zich te redden, de kans nu gunstig was. Eer Dick het ver- hinderen kon had zy het gordyn weggeschoven en poogde zy het glas van het portier te doen vallen. Dit .voorkwam hy echter, en haar bleef niets anders over dan door eon luid hulpgeroep de aandacht der voorbijgangers tot zich te trekken. Dick dreef haur vau h \'t portier en hield haar achter in den |
|||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
||||||||||||
|
103
|
||||||||||||
|
hof, en ecnige edellieden worden zolfs bij name aan-
geduid. Het teekont den tjjd, als wjj van den kroniekschrijver vernemen, dat eon dor Parlements- leden, dio tot de oppozitie bchoordo, door Blood en Wharton, op last van een beleedigd edelman, van zyn paard gesleurd, gekastijd en voor dood werd achtergelaten. De daad niet alleen, maar ook de daders werden spoedig bekend. Het Parlement eischte do vervolging, maar het Hof haastte zich niet daaraan gevolg te geven. Blood en Wharton werden er trotscher door en begrepen, dat hun niets meer onmogelijk was, zoodat zjj het plan beraamden, de Kroonjuweelen, in den Tower bewaard en be- waakt, buit te maken. De poging mislukte en bjj die poging werden beiden gegrepen. Eene veroor- deeling volgde; maar toen zjj dachten, dat de laatste ure gekomen was, werden zij door Zjjne Genade den Hertog van Buckingham bjj Zjjne Majesteit iuge- leid, dio »de moedige kaerels"\' wilde zien. en hun niet alleen genade schonk, maar hen tusschen zich en zjjne gunsteling verdeelde, Blood in zjjn eigen dienst en Wharton in die van «dollen Will" deed overgaan. Zjjne Majesteit hield den eerbiedwaarden dienaar niet lang, want in een der volksoproeren bokste hjj zich dood tegen een reusachtigen slagers- knecht. «Dolle Will" daarentegen had meer genot van Dick, dien hjj voor alles kon gebruiken, en wiens beenen, hoe moede ze ook soms zijn mochten, hjj altjjd in beweging wist te houden. Wij hebben het gezien van welken aard do werkzaamheden soms waren, den ex-soldaat opgelegd, en op welke wjjze hjj zifch van de hem opgelegde plichten kweet. Hjj had ook den grootsteu weerzin gevoeld tegen het grootsche plan van zjjn meester, om Mary te ontvoeren. Ontveinsde hjj het zich ook niet, dat hij, met dat te doen, in opstand kwam tegen een onlangs uitgevaardigde wet, waaraan ieder Engelschman zjjn zegel hing: habeas corpus net, waarbjj ieder in- dividueele vrjjheid werd verzekerd, hjj had het toch niet gewaagd te weigeren, daar de galg hem altoos by de minste weifeling door zjjn meester zoo liefdevol voor het oog werd getooverd. Toon hjj don manhaftig verkregen buit mot
medehulp van Jack en diens Londcnsehe bondge» noten tot het gebied der hoofdstnd had gebracht, wachtte Zjjne üenado hem zeer genadig op, werd hem eene heerlijke toekomst, gevolgd van de dank- baarbeid Zijner Genade, voorgespiegeld en tevens aangekondigd, dat er een hui*, vroljjk in St. James- street gelegen en rjjk gestoffeerd, voor hem en zjjne gevangene in gereedheid was gebracht. Zjjn taak was dus nog niet ten einde en het gevaarljjk ambt van schaker zoude voor het niet minder gevaarljjke van cipier verwisseld worden. Buckingham had het huis als vroljjk gelegen en
rjjk gestoffeerd afgeschetst. Mary had de gelegen- huid van het tweede meer dan van het eerste zich te overtuigen. De laatste uren van den tocht had zjj in een staat van verdoving, gevolg van te groote inspanning, doorgebracht, eu in dien zelfden staat werd zjj \'s avonds, toen het roeds donker was en |
||||||||||||
|
en stiurf oiatlolijk geheel weg. Miiry was verslagen
en zonk uitgeput in con; do wanhoop had hare trekken verwrongen en haar werkelijk den sch[jn gegovon van een krankzinnige to zjjn. Dick voegde zich het zweet van hol voorhoofd en
vloekte krachtig op zijn moester, die hem al die moeiten en die angsten betalen zon. Hjj herinnerde zich, dat hjj weinig aanspraak op belooning zou kunnen maken, indien hij den schoonen buit in zieken staat medebracht, en daarom boog hjj zich over de bezwijmende heen en goot hjj haar eeuige druppels brandewijn in den mond. «Had Jack den slaapdrank nog maar wat sterker
gemaakt, dan hadden wc al dat gejank gemist," mompelde hij, waarna hij zelf een hartige teug nam en uitzag naar buiten, waar hij in de verte de torens van Londen zag oprijzen. II.
Dick Wharton was een typo, zoo als er slechts
in de maatschappij van hot Kngeland der Stuarts en slechts in een land, waar de burgeroorlog gewoed heeft, gevonden kon wordon. Hjj was een dapper soldaat geweest in het leger van den eersten Karel, maar zoo als ieder, van den bevelhebber tot den minsten knecht, een soldaat zonder orde of tucht. Pluudoren en rooven was een middel om zich te voeden en tevens om zich te verrijken; spel en zwieren het middel om te verliezen wat zij hadden buit gemaakt. Toen do strijd beslist was ten voor- deele van de orde en do tucht, was er in de geor- dendo maatschappij van Cromwel! geene plaats voor dergelijke soldaten, die alzoo ledigloopers werden. Dick Wharton en zjjns gelijken begonnen toen een oorlog voor eigene rekening, een ware guerilla-oorlog in de bosschen en de half woeste streken van Engeland. Do ijzeren hand van den Protector liet zich echter ook in do versto verte gevoelen, en het werd ge- vaarljjk do reizigers uit te schuddeu of een gehucht op brandschatting te stellen. Dick zag, dat hjj van zjjne veelvuldige gaven veel boter on veel minder gevaarljjk party\' konde trekken,als lijj zich in White- friars — het toevluchtsoord van bankroetiers en auder gespuis — vostigdo on het edele ambt van vorvalschor der munt bekleedde. Toon ook dit door te groote mededinging minder voordeel afwierp, nam hjj proeven met nog andere ondernemingen, dreef hjj als overman van het zakkenrollersgild binnen Londen groote zaken, en verbond hij zich met een broeder van den gilde, avanturier als hy, een zoogenaamden Kolonel Blood, die het voorrecht had met ecnige edellieden in verstandhouding te staan en togen ruime betaling gebruikt werd voor alle diensten, welke de edellieden dier dagen ge- raden vonden zelven niet to verrichten. Toen Cromwoll gestorven was en Karel II ten troon steeg, begon de gouden eeuw voor White-friars. Het parlement, hoe loyaal en koningsgezind ook in den aanvang, werd stouter en stouter, verhief hoc langer «co meer zjjn stem tegen do bandeloosheid van het |
||||||||||||
|
II.
|
||||||||||||
|
19
|
||||||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
194
|
|||||||||
|
het lichtjon, dat aan den hoek der straat was op- I
gehangen slechts een Hauwen scheinerschjjn op drie voeten afstauds in liet rond verspreidde, uit den karos en naar de donzen legerstede in het éle- gante boudoir gedragen. Een oude vrouw, die zeker geruimen tjjd reeds
in dienst van Zijne Genade was geweest, en voor wie het toevertrouwde ambt niets vreemds scheen te hebben, wachtte haar met een glimlach op do dorre lippen op, en ontkleedde haar onder het uiten van eenige suikerzoete woordokens, die echtorniet werden beandwoord. «Het lam is door en door ge- schrokken en moet rust hebben!" verzekerde zjj Buc- kingham, die door oen roet der deur het otter gadesloeg, dat geen weerstand bood, geen woord sprak, geen traan schreide. 11 y was onthutst en wendde zich toornig tot Dick, dien hjj rekenschap vroeg van zijn jegens de ontvoerde gehouden gedrag, en dien hy bedreigde met zjjn hoogste ongenade, indien de deerne, de liefste van het gansche rijk, die hem I reeds zooveel moeite en geld had gekost, ziek mocht worden of verkwjjnen. »Ze schuilt al wel tien jaar ouder en als dat zoo voort gaat dan zult ge, zoo waar Tyburn nog op je wacht, die deerne naar den mesthoop terug kunnen brengen." Met moeite werden haar door I.100, zooals de
kamenier heette, eenige droppelen versterkend vocht tusschen de op elkaar geklemde lippen ingegoten. De vermoeidheid echter en de donzen legerstede hadden wellicht meer aandeel aan den genisten slaap, welke spoedig volgde, dan het toegediende geneesmiddel. Laat op den dag werd Mary gants verkwikt wakker: zjj wreef zich de oogleden on staarde verbaasd om zich heen; zjj bracht do hand aan het voorhoofd, en wreef zich weder do oogen, want zjj kon niet als werkeljjk aannemen wat die oogen haar deden zien. Het was een pracht welks bestaan zij nimmer had kunnen gissen, ja waarvan zjj de hoegrootheid nog niet koude waar- deeren. Zjj kon niet begrijpen hoeveel die damas- ten gordijnen, met gouden passement afgezet, dat behangsel van dezelfde stottaadje, dat dressoor, die sofa van West-Indicsch hout, dio kaptafel met al hare geheimen, den eigenaar hadden gekost. Uo- ; vendien was het een vroljjke Novemberdag en goot | de zon haar licht door de vensters heen en tintte het rijke nog rijker, en wierp zulk een toon van weelde ovor alles wat Mary omringde! Neen, zjj droomde niet. Haar vinger zonk weg
in de zachte sprei, met witte taf gevoerd; haar hoofdtjen ging bjjna schuil in de mollige kussens, waarvan de sloopen met zacht rooden floret zijden veterband waren dicht geregen. Haar blik scheen vermoeid van de waarneming van al dat vreemde en vestte zich op hare legerstede: een vierkant le- dikant met vier stjjlen van donker bruin hout, op ieder van welke een beeld stond van albast, een der Godinnen of Nymfeu uit de Grieksche Mytholo- gie voorstellende; de gordijnen waren van licht goeie zjjde en voelden als dons, toen Mary ze met < de blanke hand aanraakte. |
|||||||||
|
Weinig vermoedde zy echter, dat velen vóór haar
daar gesluimerd hadden, waaronder er zich ook hadden bevonden wie al die weelde vreemd en verbazingwekkend was geweest en die thands ver- stooten en vergeten een leven leidden, dat alleen de verstomping van den zedelyken zin drageljjk deed zjjn. Maar hoe velen Mary daar ook waren voorafgegaan, zjj bleek op niet velen van haar te geljjken. De moesten, ja bijkans allen, hadden gedarteld
en gedommeld in de weelde, hadden gezwelgd van de overdaad en genoten; zjj waren aangevangen zich bohagcljjk te vinden te midden van die weel- derige pracht en den Sultan, wien deze harem be- hoorde, dankbaar te zjjn. Mary daarentegen ge- voelde zich ellendiger dun ooit Die pracht, die rjjkdom, die mollige toetsen en tinten van do zijde en het fluweel der stotteering beleedigden haar; zjj wist in wiens macht zjj was en vermoedde terwjjl de konen zich purperden van heiligen toorn, waar- om zjj van haar lijdenden vader was afgerukt. Zjj bedekte zich hit gelaat met d) handen, als vreesde zij het daglicht, als had zij een afschuw van het haar omringende dat haar den vcrfoeielyken bela- ger en vervolger herinnerde. •Lieve!" klonk het houigzoet nevens haar ledi-
kant, >wilt ge ook opstaan ? En waarmede zult ge ontbyten? Met een kip en wat Cyprischen wyn?" »\\Vie zyt gy?" vroeg Mary, de oogen achter-
dochtig op dat getaande gelaat vestigend. •Uwe gedienstige dienaresse zoolang gy het be-
veelt. Uw machtige beschermer heeft mjj aange- wezen, u, myn lief lammetje, te weiden." •Dus zyt gy in dienst van hem...? Laat mij
alleen, vrouw I ik heb uwe diensten niet noodig." •Ik mag niet toelaten dat go u vermoeit, mjjn
ongel! Weet go wel, dat go een half koninkrijk in uwe oogen draagt? Ik moet zeggen dat ik er weinigen gehad heb, zoo aardig on lief als gy, myn schat!" Ma<*y wendde zich met walging van die vrouw
ai en dook weder in de kussens. •Het is tjjd tot opstaan, myn engel!" voer de
vrouw voort. >I)oor te lang in hot dons te liggen kan men zijn blos verliezen, en dat zou jammer zijn. Zie eens wat u wacht. Zulk een kleed als dit, droogt ge zeker nog nimmer! En ik heb u nog meer aan te wyzen. Zie dit paerelsnoer eens!" De oude boog zich over haar heen, met het snoer
in haar hand. Mary moest geen vrouw zjjn geweest indien zy niet verlokt ware geworden, even een blik op die kleinodiën te werpen, een enkelen blik slechts, dien zy zich in het volgend oogenblik bjjna niet vergeven kon. De oude had dien eonen blik echter opgemerkt en grinnikte even. Zjj twjjfclde er niet aan, dat ook deze wederspannige volgzaam* heid en gehoorzaamheid loeren zou. Zjj herlmuldo hare vraag of Mary niet zou willen opstaan, waarop haar echter bitser nog dan straks werd geandwoord, dat zy heen moest gaan en dat hare hulp niot werd verlangde |
|||||||||
|
MART HOLLIS. 195
|
|||||||
|
• Wilt go dun ook do hulp van den liefderijken
Diok Wharton ? Het is eveneens oen goedo vriend, en uw zorgende reisgezel." Er volgde geen andwoord, schoon het hart van
Mary bjj (He woorden sneller klopte, en de konen purper werden! De oude begreep, dat er voor het OOgenblik niets viel uit te richten, on vertrok. Toen Mary alleen was waagde zij het weder een
blik om zich heen te slaan. Van die prachtige kleedercn had zij een afschuw; en toch, zij vond geeno andere dan deze: het nederig gewaad dat zy te Hallam gedragen had en dat Dick bjj hare aan- komst vcrachteljjk in haar vertrek had geworpen, was verdwenen. Het was dus eene noodzakelijkheid, om aan den
dwang zich te onderwerpen. Was het ook het kleed der oneer dat zij moest aantrekken, zij be- greep ook in dat hulsel rein en zuiver te kunnen zjjn, zoo slechts haar hart dit was. Weinige oogen- blikken later drukte do blanke voet dan ook het mollige tapeet dat voor hare legerstede lag, en den stoel voorbijgaande waar het zjjden kleed met al zjjn versierselen, kanten en linten Ing uitgespreid, verschikte zjj even met do vingeren de kostbare stofl\'o, slechts even en zoo voorzichtig, alsof zij vreesde de zjjde te kreuken on al die pracht te bederven. Zjj kon niet zien hoo de oude door een reet der deur haar begluurde en haar lachend toe- knikte. Mary schrikte dan ook toen haar bewaak- ster binnen trad, en, als ware het tegenbovel in het geheel niet gegeven, haar in het kleeden be- gon behulpzaam te zijn, waartegen Mary zich niet meer verzette. Deze vergat zelfs een wjjle aan* haar leed te denken, terwjjl al de toebureidselen j voor hot kapsel werden gemaakt, waarvan zij gee- narlai denkbeeld had kunnen vormen, toen zjj al de middelen, welke de modo had uitgedacht om de natuur door de kunst te doen to hulp komen, zag : aanwenden. Iets verbood zy\' echter ton strengste on met vol-
harding. Zjj duldde geen verw op haar gelaat en geen reukwateren op boezem on hand. Do oude begreep de angstvalligheid der deerne verkeerd en achtte den grond er van zelfs ijdelheid to zjjn, zoo dat zjj haar te gemoet voordo; «Uw kleur zal er niet onder lijden en uw boezem zal er niet minder satjjn om zijn, terwijl het de hand, die wel wat geleden heeft van de lucht en het ruwe werken, zachter en als die van een Lady zal maken." Maar het mocht niet haten: Mary volhardde.
Zy\' zag er niettemin bekoorljjk uit in haar nieuw
toilet. Het is het hart, het is de ziel, die edel of onedel doet zien in praalkleed of schamel gewaad, had zij zich zelve toegeroepen, en het mocht vol- mondig toegestemd worden door ieder, die haar I thands zag en de opmerking zinnelijk toepaste. Het edel gelaat, waarop de eenvoud haar stempel had gedrukt, behield zjjue uitdrukking; die zwe- vende en bevallige gestalte behield hare vlugheid — het aetherische dat haar altjjd kenmerkte, en won, wat ze ook in eenvoudigheid verliezen mocht, in |
|||||||
|
waardigheid, ja in datgeen wat zelfs majesteit mocht
worden genoemd. Overladen was dan ook geens- zins do pracht, die zjj zoo zeer bewonderd had. Haar, die in schamelheid was opgevoed, voor wie Mylady in Hallam C\'astlo altijd een koningin ge- leek, viel do bewondering niet zwaar, en Bucking- ham had dat zeer goed begrepen. Minder juist oordeelde hjj echter toen hij het
paorclsnoer voor haar bestemde, on or op rekende, dat dergelijke kostbaarheden hare ijdelheid streelen en prikkelen zouden. De oude Loo vond dus nogmaals tegenkanting
en wel eene, die weder niet to overwinnen viel. >Mary," fluisterde plotseling een zachte stem
achter haar, zoo zacht, dat do luchtstroom het ge- luid slechts even aan haar gehoor overbracht. Zjj schrikte. Het was of dat zijn, of dat Charles\'
stem was! Maar welk een teleurstelling, toen zjj zich ontwendde en tegenover baar, op den drem- pel der kamerdeur, Sir (ieorge, of liever — zij wist dat hjj het was — den Hertog van Iiuckingham ontwaarde! De aanblik van dien man deed haar plotseling terugkeeren in do sfeer der werkelyk- heid, waar het kind der natuur zich eonigeoogen- lilikkeu tuiten gedroomd had. Zjj trilde; zjj wierp een blik van afschuw op hot kleed dat zy droog; zy wendde het hoofd, om hem niet meer te zien en ontmoette zich toen zelve in den spiegel, die haar trek voor trek, lijn voor lijn. plooi voor plooi en iedere glinstering van hare kostbare kleedjj te- rugkaat8te; en terwijl zy het hoofd schudde als overviel haar een gevoel van walging, bedekte zij het gelaat met de handen by het gesmoord uit- snikken van de woorden: «O vader, vader!" •Mary, hoor my!" klonk het van dezelfde plaats,
op smeekenden toon, maar of do deemoed wel zoo gants het hart van den spreker vervulde mocht betwjjfeld worden, daar op hetzelfde oogenblik de wenk aan de oude vrouw om het vertrek te verla- tcn van een geheel andere aandoening getuigde. •Mary," ging hy voort, «oordeel my niet onge-
hoord. Gy\' moet my verachten, my haten... maar neen, niet haten, want daarvoor veracht ge my te voel. Mary! geloof my, ik heb uwe verachting niet verdiend. Ik bodoeldo uw geluk, en bedoel dat nog! Oeorge zweert u dat op zyn woord van edelman en nog nimmer heeft hjj dat verbroken." •AfschuwelijkI" prevelde do deerne, terwy\'1 zy
ter sluiks een blik waagde to werpen naar den smeekenden, die een stap nader had gedaan, waar- op zy terugdeinsde zoo ver zy het vermocht, zoo verre zelfs, dut zy zich tegen den wand hield ge- drukt. •Afschuwelijk, zegt ge? Ja het is afschuwelijk,
indien gy alleen den schjjn raadpleegt. Uw vader is gevangen genomen en gy zyt hem ontvoerd, en de oorzaak van dat alles waant ge my, niet waar?" Hij poosde een oogenblik; hij wachtte; hij wilde
andwoord, want, indien zjj in haar zwijgen, vol- hardde, zon hjj haar niet kunnen overtuigen of liever overreden. Hjj wachtte, maar het was te |
|||||||
|
19C MARY
|
HOLLIS.
|
||||||||
|
vergeefs, want de laatste vraag werd niet heaud-
woord. »Ku als het gebeurde, hoe slecht het ook in
injjno oogen is, eens hot goede voortbracht! Als het gebeurde, dat ik niet gewild heb, eens door mjj tot uw geluk kon worden geleid? Het gedane kan ik niet oiigedaaiwmakcn, maar de gevolgen heb ik in mijne hand." •God de Heere zoude my doen sterven indien
dat waarheid ware!" zeide zjj met kracht, de oogen ten hemel hellend en de handen biddend vouwend. »\\Yat is ze schoon!" klonk het in ituckinghams
binnenste. »Ik begrijp die klacht," zeide hjj luid, maar op denzelfden decmoedigen toon. «Ik begrjjp haar, ik billjjk haar, al drjjft ze mjj ook een dolk in het hart. Ja beschimp mij, vertrap my, verplet- tor mij: want dan mag ik hopen, dat ge medelijden met mij zult hebben, en eindelijk zeggen: Neen, dat heeft hy niet verdiend; ik was onbillijk, ja wreed tegen hem." Mary hief niet meer hare oogen omhoog, maar
vestte ze thands op den smeekenden, maar die oogen vonkelden en flikkerden. «Niet die toon voegt u, Mylord! Geen spot
tegenover haar die ge onteert..! tegonover de doch- ter van hem, die in dezen oogenblik wellicht God om den dood bidt, nu hij het eenige mist wat hem aan de aarde nog hechtte..! Mylord, ge zyt een ellendige!" Onwillekeurig boog Buckiugham het hoofd; de
tanden klemden zich echter op elkaar, en de rand vau den bcpluimden hoed werd gekreukt door de trillende vingeren. Van waar had die deerne dien moed, die kracht, die majesteit? Wie had de schamele, de laaggeboreno, de half woeste de \\voor- deu geleerd, die hem een oogenblik deden weifelen, in verwarring brengen, ja die hem troffen? lly be- greep het niet; hjj verdiepto er zich ook thands niet in, en de bctoovering duurde dan ook slechts kort, zoo als alles by dien man. Had hij zich in zjjue ware gedaante vertoond, hy zou een sehater- lach hebbeu doen hooren of voor het minst daar naar hebben getracht; thands, nu hy een rul had te spelen, die hij zoo vaak met goed gevolg had vervuld, thands was hjj, na van den eersten schrik bekomen te zjjn, zelfs blydo, dat hjj haar stilzwjj- geu overwouueu, ja haar tot toorn geprikkeld had. Op haar vernietigende uitspraak liet hjj dan ook
alleen met gebroken stem volgen: >lk ben het." Dat had zjj niet verwacht. Ware hy in woede
opgesprongen om schimp tegen over schimp te stellen, zy had woorden gehad, woorden, krachtig en puutig, onder de inblazing van heiligen toorn en afschuw, maar na deze schuldbelijdenis, na deze deemoedige bekentenis vermocht zjj niets. Buckiug- h\'.iiu luid zich op eene knie ter aaide gokten eu bleef in die houding. Zy dacht er niet aan, om de vormen van den odelman te bewonderen, om den stempel vau voornaamheid, op alles afgedrukt, te huldigen, toch ging er eene gewaarwording, onbewust, onbestemd, iu haar binnenste om, die |
haar het sierlyke, het behageljjke van dien man
deed gevoelen... zij was oen beleedigdc vrouw, maar toch altjjd vrouw. Alsof zy zich aaneen vyaudigen invloed, die vau dien man uitging, ont- trekken wilde, koerde zjj zich vau hem af eu ver- borg haar gelaat in de plooien der venstergordjj- nen. liuckingham stond op, maar om, een paar schreden naderbij gekomen, nogmaals neder te knielen, en op nog deemoediger toon, te kunnen stameren: »Ja, Mary! ik ben een ellendige! Er zijn oogciiblikkeu dat ik mjj vervloek... Ik kan den weg niet vinden, dien uwe gebeden langs gaan... Mary! de machtigsto man in Engeland na den Koning beljjdt u dat hjj ecu ellendige, dat hjj zich zelveu een raadsel is, dat hy niemant heeft waar hjj hulp kan vragen! Hy dacht eene gevon- den te hebben, die dat vermocht; eene, een maagd, die hem voor het eerst deed gelooveu aan het be- staan vau Engelen, die hjj vroeger altjjd als een sprookjen had beschouwd: die eene zyt gjj, Mary! gy kunt my redden en gjj wilt niet." •Sta op, Mylord! en vervolg mjj niet met uwe
logeus... In de woning mjjus vaders hebt gy reeds bewezen hoe goed gjj de tale der Paradysslang hadt van buiteu geleerd. Toen waart gjj echter listiger dan thands. Gy wacht hulp van my? Gy gelooft my...? Ik zal de woorden niet herhalen, die gy hebt uitgesproken, want ik acht zo daarvoor te zondig en ook... te laf." De kalmte, waarmede zij was aangevangen, dreigde haar te zullen bego- veu, en sinadcljjk vervolgde zy: »Gjj wacht vau mij hulp, van my, die gy rampzalig hebt gemaakt, wier geluk ge verstoord hebt? En was het nog dat slechts, maar wier vader gy in den kerker hebt gebracht, een heilige, indien er éen meusch heilig kan zjjn voor het aangezichte Gods! Wat spreekt ge u zelven togen, en verliest go u in wartaal!" Buckiugham rekende al eenig terrein gewonnen.
Zij begon hem aan te klagen en dus ook reken- schap te vragen en deze zou hy geven. »Ja, de schy\'u getuigt tegen.mjj, Mary! Ik er-
ken het, maar het is ook niets meer dan schjjn." i\'Zijt ge dan niet degeeu, die mjjn vader deed
gevangen nemen, tegen wieu mijn lieve vader mij waarschuwde als tegen den engel dos verderft, die onheil stichtte in Hallam-Castle en iu ons huis, die my, dochter van een prediker des heiligen Evan- gcliuins, deed wegvoeren als... ja, als een nüsdadi- ge?" vroeg zy met klimmende verontwaardiging, daar alle ontkennen niet baten kou en de schuld diens mans zoo zeer bewezen was als het bestaan der zon. >Ik schijn de oorzaak van alles, ik ben het
niet. Ik ben slechts daarin schuldig, dat ik u lief heb, dat ik u zal blijven beminnen tot aan nijju klutsten ademtocht. Ik erken het, dat, hadde ik u nooit gezien, gjj wellicht nog in Hallam zoudt wonen, eu toch heb ik geenu schuld uau de inhech\' tenisnemiug uws vaders ol uwe ontvoering. Mary, mag ik een eukel woord spreken tot mijne verde- diging? Dat staat ge mjj toch toe, niet waar?" Zy audwoordde niet eu hy vatte haar zwijgen als eene |
||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
197
|
|||||||||
|
tooHtomming op. Do goknicldo houding word liom
ochtor op don duur to mociolijk, 7.00 dat hij zich langzaam ophief en neer ging zitten op don stoel I dio haar het naast stond. •Sir Honry, Mary! is oen goed maar oon bekrom-
pen man: gjj zïjt te verstandig om hot niet be- merkt te hebhen. Hij verlangt de teruggave van de goederen voor jaren en jaren aan anderen weg- geschonken, on hoopt door de gunst dos Konings dat to verkrijgen. Hij beschouwde mij als een vriend Zijner Majesteit en wilde dus in mijne te- genwoordigheid bewijzen, hoe gereed hij was do bevelen Zijner Majesteit op te volgen. Wat hij voor jaren reeds had kunnen doen deed hij nu: hij deed uw vader gevangen nemen. Ik kon niets daar- tegen doen, want do man deed de wet uitvoeren, on bovendien, gij weet dat Mylady Digby niet van een eenmaal opgevat voornemen is terug te bren- gen. Ik zweer het n, dat het do waarheid is, Mary! Hob ik onder die omstandigheden schuld? Ik doe een beroep op 11 zelve?" Hij poosde om te rusten on ook om den indruk
ïjjner woorden ga te slaan. Zelden nog had hij zoo lang zulk een zware rol gespeeld, maar ook zelden had hjj mot zoo veel goed gevolg zijn ta- lent doen werken. Mary toch wendde even het hoofd en zag hem in het gelaat, dat de ernstigste plooi had aangenomen en haar blik zonder to ver- anderen doorstond. •Het kan zijn dat ge waarheid spreekt. Mylord!
en dat gjj alzoo niet do onmiddellijke oorzaak zijt van mijns vadors gevangenneming. Loochenen kunt ge echter niet, dat ik ben weggeroofd op uwen last, door uw knecht, en dezo daad is niet dio van een edelman, die daad..." •Spreek het woord uit. Mary ! want ik zou het
verdienen als ik die daad had verricht." »Ojj loochent ook dat?"
•Ja, ik weet er mjj onschuldig aan. Wee den
hooggeplaatste! Meer kracht moet hij ontvangen hebben dan de nederige, want velerlei is de aan- loiding en do verzoeking. Ik werd te goed gediend door mjjn dienaar. — Ik mag niet te streng tegen hem zijn, want het geschiedde uit erkentelijkheid: ik redde dien man eens van den dood. Sinds dien tjjd, zint hjj zich stomp om mij aangonaam te zjjn. Ik kon mijne liefde voor 11 niet verbergen: wie vermag dat, indien hij werkelijk bemint? Hjj ver- raste mjj in mijne wanhoop: hjj was getuige van mijno slapoloozo nachten en toon ging hij mot zync genegenheid voor mjj alleen te rade. Hjj kon weten, dat ik hem strengelijk zou hebben verboden wat hjj voornemens was te doon, en daarom be- reiddo hjj alles in stilte voor on verrichtte hy do schandelijke daad buiten mjjn weten." •Duiten uw weten?\'\' vroeg zjj en koorde zich
geheel tot hem. Als bjj instinkt keerdo hjj het gelaat ditmaal echter van haar af. •Eerst bjj het binnenrijden van Londen vernam
ik wat hjj deed. Ik spaar u het tooncel wat toen volgde. Toen ik kalmer word moest ik erkennen, |
|||||||||
|
dat hij allos om mjjncntwil had willen doon, en
niets rostte mjj dus dan om het door hem misdre- veno zoo veel mogelijk goed te maken. Ik laat u huisvesten bjj een mjjner bekenden, die verplich- ting aan mij heeft, en de oude vrouw, die zjjn huishouden bestuurt, staat ter uwer dienst." •Ik zou dio vrouw niet meer willen zien indien
ik hier langer bleef: maar ik behoef hier niet lan- ger te bljjven. Uw dienaar, zegt ge, liet mjj weg- voeren zonder uw woten: welnu, niets verhindert u geheel te herstellen wat misdreven is. Doe mjj dadelijk torug brongen, Mylord! en ik zal vergoten wat gjj togen mij gesproken hebt." •Maar dat is juist, Mary! wat ik niet kan dulden.
Gy zoudt mjj vergeten en daardoor mij rampzalig maken." •Mylord. ik geloof geen woord van hetgeen ge
mij hebt verteld." •Mary! bjj al wat heilig is, zweer ik 11, dat het
de waarheid is. Hoor mjj. Ik zou het onmogeljjko bijkans willen beproeven meer zelfs dan eenig hci- lige vermocht! Ik, die zonder dat ik de zondo beging die mjj alleen dat voortdurende bjjzjjn kan doen genieten, ik zou mij misschien dat ontzeggen, ik zou afstand van 11 doen en my tot wanhoop kunnen veroordeelen indien..." •Gij weet to wel, Lord Buckingham, dat ik ge-
vangen ben, anders zoudt gij het niet wagen der- geljjke woorden tot mij te spreken. Mylord, gjj speelt een gruwzaam spel mot een zwakke deerne!" Zij weende en vouwde do handen. Haar drift was
voorby; hare kracht was gebroken. •Mary! spreek niet aldus: gij verscheurt mjj het
hart," hernam de andere weder, zich werkelijk be- wogen veinzende. »Ik zal niet meer van mjjne liefde spreken, ofschoon het \'t laatste, het kostbaar- ste is wat ik bezit. Ik zeide u straks reeds, dat ik zou willen beproeven alles op te offeren, indien gjj het werkelijk wilt, maar, Mary, moogt gjj \'t willen? Onderstel dat gy terstond wordt terugge- voerd naar Hallam, wat, wien zoudt gy er vinden? Uw vader is in de gevangenis en uwe vrienden..." •Doe mjj terugvoeren, dadelijk — ik smeek het
u, Mylord!" •Uedenk, Mary! vóór gy terug wilt keeren. Gy
zyt niet alleen op reis gegaan... gy hebt twee dagen en twee nachten doorgebracht met oen vreemden man. Mary! uw goede naam..." •Mjjn (iod! Mjjn God!... Ik ben rein voor den
Heero mijnen God...." •Maar niet voor de menschen. Wat zou een zc-
ker jongeling wel zeggen indien hjj u terug zag ?" •God en mjjn vader, Mylord! zjjn deecnigen, die
mij mogou oordoolon!" hernam zy fier. •Maar, uw vader zelf, Mary! wat zou die zeggen?
Hij, die mjj voor den lxwzen geest houdt rn in staat gelooft tot do snoodste daden? Zou hy ge- looven aan uwo reinheid?" •Dat is tusschen hem en my, Mylord! lndion
gjj wilt, dat ik 11 niet beschouw zoo alt mjjn vader u beschouwt, doe my dan heen gaan." |
|||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
198
|
|||||||||
|
•Dat is zeker, maar de Koning kan genade
schenken." •Neen, neen. Mijn vadei wil geene genade... en
toch, dat was niet goed van hem. Als hjj daardoor bevrijd konde worden, mijn goede, lieve, oude vader! Mylord! vraagt gij die genade en ik zal u dank* baar zjjn." •Ik heb dio gevraagd, en zij is mij geweigerd,
Mary! Gij zelve moet die vragen. De koning heeft een medelijdend hart, als men de rechte snaar maar weet to doen trillen. Maar om hem op het goode oogenblik te naderen, daarvoor moet dat worden afgewacht, daarvoor moet veel worden voorbereid. Ik ben reeds werkzaam voor u geweest. Daarom klonken mij uwe woorden van straks zoo streng, zoo wreed in het oor, maar ik wist ook, dat do schjjn tegen mij getuigde; daarom zweeg ik en zocht ik ii te overtuigen; dat mijne tederheid misschien een ander loon verdiende dan haar word weggelegd. Wilt ge nu nog terstond terugkeeren, Mary?" Deze stond oen wjjle besluiteloos.
•Verlicht de oogen mijns verstauds, mijn God!
opdat ik logen onderscheido van waarheid!" bad zjj innig. Wat te gelooven? Zou hjj werkeljjk zulk een booswicht zijn, hjj. die voor haar stond mot de kalmte op het gelaat, in oen houding, zoo deemoedig als of hjj de dienaar was en niet de heer: hjj, die smeekte waar hjj gebieden kon, daar zjjnor do macht was? Do loop, dio het gevoerde gesprek had genomen, de innigheid van den toon, waarop Buckingham zjjnc verzekeringen uitbracht, alles bracht er haar toe hem te gelooven. Toch wildo zji alle mogelijke waarborgen voor de oprocht- heid der gesproken woorden, en daarom: vroeg zij, terwjjl zjj in verwarring do zjjdo van haar kleod tusscheu de vingeren plooide en kreukte: »Ik zal mijn vader raadplegen: ik zal hem mededeelen wat er is gebeurd. Dien brief wenschto ik door mijn vroegeron speolnoot te doen bezorgen... Misschien zou ik ook zijn raad kunnen inwinnen." • Zjjn raad, Mary? Ik dacht dat hjj er altjjd een
to nomou, nooit to go ven had? Maar ik begrijp u: ieder meont go dut u raad kan geven, ieder, behalve ik. Het zjj zoo. Ik zal hem nogmaals vorzooken naar n too te gaan." Mary kleurde, maar zjj vroeg niets, zjj durfde
niets vragen. Buckingham had thands zoo gaarne wat minder schroom gowenscht, want uu moest hjj zelf duidelijker maken, wat hij verlangde door haar verduidelijkt te zien. •Ik zeg nogmaals. Het is een goede jongen,
die veel van zjjn vader heeft, maar nog meer van zjjn moeder. Gjj zult mjj begrijpen. En nu hjj hier in Londen is on niet zeer ongelukkig het hof maakt aan de Ladies Iluier Majesteit de Koningin ...." Mary hield de kleine fijne hand krampachtig ge-
sloten : zjj verzamelde al hare kracht, om zich staande to houden. Ja, dat was geon logen. Zon- der vaarwel was hjj heengegaan: toen reeds had hij geen behoefte meer aan haar en toen kon do odclman nog zoo niet als thands in hem leven! |
|||||||||
|
#Het is wel, Mary! Ik wilde herstelleu wat ik
onwetend heb misdreven; ik wilde u doen terug gaan, maar niet voor dat de ure daarvoor sloeg. Gjj zult terugkeeren en uwen vader mogen vaar- wel zeggen voor altijd, want hij gaat heen in bal- lingschap en___" »lk zal hem volgen."
•Gjj zoudt dit land verlaten en allen dio u lief
zjjn? üy zoudt Insloten zijn om in een wildernis te leven en hem prjjs te geven dien gij liefhebt?" •Mylord!... dat woord hebt ge reeds zoo dik-
werf herhaald. Er is slechts MD wezen, waar de plicht en de liefde mjj aan binden, dat is mijn va- der, en dien zal ik volgen." «Mary! hoo verstandig gjj ook zijt, toch is de
waereld u vreemd." >Ik hoop dat ze mjj vreemd moge blijven. Het
rjjk mijns Heilands was niet van deze waereld." »Gjj verstaat mij verkeerd," merkte Buckingham
even glimlachend aan. »Zoo lang ge u op deze aarde beweegt is het toch goed, dat gij do wegen die er op liggen eenigermatc leert kennen. Ik be- doel dat gij do omstandigheden, de meuschen en de zaken verkeerd beoorleelt. Gij wilt uw vader volgen; maar gij kunt niet. De wet gebiedt, dat de prediker, die do wet overtrad, alleen zal worden gedeporteerd." »En wie zal mjj beletten mijn vader op een an-
der schip te volgen ?" >Maar Mary, weder zoo onkundig! Hebt go gold
om den duren overvoer te bekostigen? En dan alleen zulk een rcize te aanvaarden!" Mary bleef een oogenblik zwjjgcu; hare lippen
beefden en lieten een diepe zucht ontglippen. Was het een teeken, dat zjj de opgesomde bezwaren erkende? Eindelijk hernam zij, terwijl de oogen bleven nedergeslagen: »Zeidet gjj niet, Mylord, dat gÜ herstellen wildet wat gjj jegens mij hadt mis- drevcn? Mylord, gjj zoudt dat kunnen, door mjj tot die reis in staat te stellen. De reize zelve bc- angst mjj niet." De kiescho en bescheidene! Was hot niet als of
zjj een groote gunst vroeg? En zjj vroeg slechts van hem, die haar lijden deed, lijden, meer dan zjj kon, dan zjj wilde uitsproken wat zjj recht had to cischen. Buckingham vatte de vraag gants anders op en
vond het zeer naïef deze juist tot hem te richten. Hjj kon nauw een sarkastischen glimlach bed win* gen en zjjn gelaat een ernst igo plooi doen behou- den, toen hjj andwoordde: >Ik zal gaarno doen wat gjj verlangt, Mary! Gjj zult door mjj tot die reize in staat worden gesteld..." •Ik dank u, ik dank u, Mylord! Ik heb thands
uw woord!" riep zjj in vervoering uit. •Indien het bljjkt, dat geen ander middel over-
bljjft om u mot uwen vader to hereenigen. Of zoudt go Engeland toch willen verlaten, zelfs indien gjj er met uw vader leven kondet?" •Maar dat is immers onmogelijk? Mjjn vader
wordt immers veroordeeld?" |
|||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
190
|
|||||||||
|
Het is goed, Mylord! Dan zal ik hem schrijven.
Iljj zal tooh wel een brief willen insluiten in den zijnen, niet waar?" Do toon harer stem verried zulk een ingehouden smart, dat zelfs in Bucking- hnms binnonste do stom des verwijts zich begon to doen hooren. »Laat mij nu, Mylord! doe mjj wat papier geven en dan Gods woord, Mylord! en doe mijn eigene kleederen weder brengen, want dozo passen mij niet." Buckingham knikte toestemmend. • Vaarwel!" sta-
merdo hjj, moor bowogen dan hjj nog wol schijnen wilde. tAls ik mag, keer ik spoedig terug." •Hot is een engel, zjj is eenig," mompelde hjj.
toen hij vertrok: maar do uitroep mocht tevens be- wjjzon, dat zij hem dierbarer was dan ooit. en de woorden tot de oude bowaakster gesproken bewezen bovendien, dat hü minder dan ooit zich aan hot go- vaar wildo blootstellen van don schat, die steeds kostbaror en kostbarer werd, te verliezen. Mary was alleen! Wat zjj leed had zy in die
mato nog nooit geleden. Haar goede naam was verloren, zoo had Buckingham haar gozegd, en, hoe zjj hot ook bestreden en zich boven den blaam der menschon verhoven had geveinsd, toch zeide haar verstand, dat er waarheid lag in de opmerking, en dat in haar toestand de minachting van wie haar ginder nabjj stonden pijnlijk zoude zyn. Zjj was van haren vader afgerukt en mocht nu niet terug- keoren. Weder had die man gelijk, dat zjj hier den dierbaron beter zoude kunnen dienen dan gindor. Maar wie kon berekenen, hoe lang zjj hier zou moeten blij ven en wachten op het gunstig oogenblik ? Zoo zij Buckingham kondo vertrouwen; zoo zij diens woord kondo gelooven, dan zou zjj in staat zjjn te wachten en haar vader door Dirkons tijding van zich te doen toekomen. Zoo zjj hem kondo gelooven! Maar waarom zou zjj dat niet? De boosheid van dien man was haar alleen door haar vader bekend gemaakt, maar het oordeel van dezen kende zjj immers als zoo streng? Voor \'s vadors vierschaar kou niomant bestaan, hot minst oen dienaar on gunste- ling van een Stuart. Wat Buckingham haar met zoo veel berouw en spijt had gezegd, zoude toch waar kunnen zjjn en de oorzaak van alles was dan zjjno genegenheid, cene schuldige gonegenhcid, waarvan zjj gruwde, maar toch altjjdceno genegen- heid voor haar. Nog moer: do Heer deed zoo dik- werf hot goede uit het kwade voortkomen. Indien het Zjjn heilige wil eens ware, dat zjj haar vader redde en Iljj daarom toegelaten had dat zjj naar Londen was gevoerd? Was een gedeelte waar van hotgeen Buckingham zoide, dan had zij geen recht om al hot overige geloof to weigeren, dan had zjj geen recht hom te wantrouwen, waar hy van zjjno goede voornemens tot redding haars vaders sprak en evenmin waar hjj gewaagde van Charles\'ontrouw. Ontrouw ? Had hy haar dan trouw gezworen en had hjj geene vrjjhoid to doen wat hjj begeerde? Helaas, ja. Maar hjj liad haar geheel vergeten! Was dat dankbaar? Had hjj haar niet kunnen hljjven geden- ken, ware het ook slechts als ecne herinnering van |
|||||||||
|
vervlogen dagen, als eene herinnering in de ure van
eenzaamheid, als hjj de schoonen van het hof niet moer zag, als hjj do bedwelmende geuren van de pracht on de woehlo niet meer inademde ? Zy bedekte zich bot gelaat mot de handen en bc-
merkto het niet, dat haar het begeerde schryfgereed- schap gebracht werd. De oude. die het nederzette, waagde haar niet in haar gepeins to storen en sloop weg even stil als zjj gekomen was. Kindelijk waakte Mary weder op. Do veerkrachtige
goest kon niet lang gebogen hljjven; het goloovigo hart kon niet lang zonder troost zijn. iHeere, ver- heerlijk u in mjjne zwakheid en leer mjj hem ver- geten! Ja, ik zal hem vergeten." Xa dezo woorden zette zjj zich tot schrijven aan haren vader neder, maar het was haar telkens of zjj aan Charles schreef en zjj wierp in wanhoop do pen weg. Wat haar nu onmogelijk viel gelukte haar later,
en toen Ruckingham haar den volgenden dag weder kwam bezoeken werd de brief hem ter hand gesteld. Xog was er geene gelegenheid om den Koning to naderen. Gewichtige zaken hielden Zjjno Ma- jestoit bozig, maar spoedig hoopte hy Mary eene audiëntie te kunnen bezorgen. Hy was schuchter en eerbiedig, en dat gaf Mary moed om hem ver- trouwelijker te naderen en do achterdocht, die nog zoo dikwyls by haar opkwam, to doen verdwyncn. Buckingham speelde don verslagene van harte, don wanhopige, het slachtoffer van zjjno liofde, en Mary begon medeljjden te gevoelen. Ieder harer wenschen werd ingewilligd. Hare eenvoudige kleederen werden haar teruggegeven; de oude, dio haar verwelkomd had en van wie zjj eon afkeer had opgevat, was vervangen door een andere, medo een bedaagde, ruwer van vormen, maar toch niet zoo walgend als gene. Do onrust en het ongeduld gunde Mary echter geen oogenblik van kalmte; het verdriet verteerde haar, en de rozen op hare konen verwelkten. Dit was niet wat Buckingham verlangde. Hy, wien geene vrouw, of het moest Ma\'am C\'arwoll zjjn, had weer- staan, had gezworen ook op Mary te zegepralen. Hy was zelfs zoovele gomakkeljjko overwinningen gowoon, dat de tegenstand hem prikkelde, dat de rol, die hjj spelen moest, hem een aangenaam tyd- verdryf werd. Maar elke dwang moest niet lang aanhouden. Mary moest zich spoedig overgeven of hy zou door andoro middelen zjjn dool bereiken. Middelerwjjl moest do bloem, dio hy wildo plukken, niet verwelken. Hij stelde haar daarom voor, een vertrek, dat het uitzicht op do straat gaf, des daags to bewonen en haar eenige andoro lektuur to ver- schaffen dan zjj tot dus verre had. Zjj nam het dankbaar aan en liet zelfs toe, dat hjj by hot ;if- scheid nemen haro hand vatto en kuste, maar hij liet die lieve fijne vingertoppen in de zjjnc zóo lang rusten, dat zjj ze blozend, bij den blik dien hjj op haar vestte, terugtrok. Hot boek, dat hjj haar toezond, riep dien/elfden blos op het golaat. Het was uit hot Fransch vertaald on bevatto do liefdesavonturen van den grooten Cyrus. Welk eon waerold werd zjj ingeleid! Geheel onbekend was die haar niet, voor |
|||||||||
|
200 MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
plaats genomen, en met elkaar, over dlon zetel
heongebogon, (luisterend cenigo woordon spraken. Beiden schenen tot vrolijkheid gestemd on alzoo, volgens Clintons opvatting, niet den ernst to bowa- ren, dio dezo vergadering behoorde te kenmerken liet was con scherp en schrander gelaat, en de scherpte mocht nog wel grooter schijnen te zijn dan de schranderheid. Als do wenkbrauwen zich fronsden, dan was men gewoon te sidderen, niet alleen zij, die van den Lord der Schatkamer afhan- kelijk waren, maar ook zijns gelijken, dio voor het meerendcel het klare en logische zjjner betoogen schewden, daar zjj or altijd tot zwijgen door werden gebracht. Bovendien zetto do reuk, waarin hjj stond, van eerlijkheid, van vastheid van beginselen, zetto de betrekkelijke gunst waarin hjj by het Parlement stond, eene gunst, te grooter naarmate do ongunst der anderen steeds meer en meer bleek, kracht aan zjjne meestal karige, maar op snijden- den toon geuite, woorden bjj. Slechts éen was er, die hem wist te weerstaan, die een wederpartij durfde en kon zjjn, en toch nog meer gesteund mocht heten door den bjjval van het Parlement en vooral van het huis der Gemeenten. Hot was Ashley Coopor, Lord Shaftsbury. Hjj was eon lid van het tegenwoordig kabinet, zoo als hjj lid was geweest van bjjkans allo vroegere. Uit den burgerstand voortgekomen, had hjj vredo gemaakt met elke par- tjj, dio gezegepraald had en die hem steunen kon en steunen wilde, was hjj van stap tot stap nader gekomen aan het dool, dat zjjne eerzucht zich ge- stold had. Vriend en vjjand verhieven om strijd zijn goluk, maar wat zjj slechts geluk of toeval noemde, was in do moeste gevallen wel hot govolg van schrandere berekening geweest. Voorkomend zonder kruipend, vleiend zonder laag te zjjn tegen- over de leiders eener partij, die hij winnen wilde en moest, was hjj terugtrekkend zonder afstootend te zyn tegen eene party\', die hem gediend had. Hy had don takt, om van elke omstandigheid, van elke partij gebruik te maken zonder zich ooit aan haar levensbeginsel zoodanig aan te sluiten, dat hjj met dat beginsel en do party die het aankleefde behoefde te vergaan. Zoo had hy Cromwell, zoo : had hy Monk, onder de Stuarts, den kanselier . Clarendon gediend, en was hy, na tot den val van dezen te hebben medegewerkt, lid van het bewind geworden, dat de heerschappij des Kanseliers ver- ving. Niet tegenstaande al dio wisselingen mocht men hem niet begiiiselloos noemen. Het bleek dik- | werf dat hy een beginsel ten grond lei van zjjn politiek streven, bleek het, dat al zjjne veranderin- gen niet verder gingen dan tot eene wisseling van i tint, niet eeno van kleur. Hjj had zyn vaderland lief en zag met zyn doordringend verstand hoe I vele olementou van grootheid or aanwezig waren, elementen, dio door een slecht bestuur, dio door de bekrompenheid van partjj- en sektehaat bjj- 1 kans stelselmatig werden verstikt. Hy wist, dat do eenige voorwaarde tot ontwikkeling de handba- ving en uitbreiding van do vrijheid was en stond |
|||||||||
|
zooverre er do liefde in heersehte en leed, maar do
vormen, waarin de personen liaar verschenen, 7.0 kwetsten haar maagdelyk gevoel, en, hoc dikwerf haar toch geprikkelde verbeelding er zich ook togen vorzettc, zjj wierp ton laatste dat hoek weg. Vroemd was het. hij had haar nimmer aangeboden
do vrije lucht te gaan genieten en zij had er ook nooit om govraagd; want zij schaamdo zich voor do monschen; zóo zeer hadden zijne woordon doel getroffen, in die mate had hjj haar weten alleen te doen staan. Maar aan zijn voorstel, om ongezien door het zien van menschen eenige afleiding te ont- vangon, het heimwee, dat in haar binnenste smachtto on dat do plicht haar verhood gehoor to geven, een oogenblik to ontvlieden, aan dat voorstel gaf zij gaarne gehoor, en sedert bracht zij uren door, om als een gevangeno door do kleine ruiten naar het gewoel beneden in de straat te staren. Zochten die oogen iets in dat voortdurend gewemel? Waarom flikkerden zjj soms, als een edelman onder de burgers zichtbaar werd, en zonk zij als teleurgesteld terug in haar stoel, zoodra zij hem in het gelaat had gezien ? Etteljjke dagen waren reeds vorloopen. Eens, dat
zjj weder daar nedorzat en staarde en schouwde, trilde eensklaps haar hand, schrikte zjj op, on als ware zjj allen en alles vergeten, rukto zij het raam open...! maar zjj wist niet dat zjj altoos bewaakt werd. Hare bediende, altijd zoo eorbiedig, altijd zoo lKJscheiden, was het thands minder, want met ge- weld trok zjj de hand terug, die met een doek wuifde, drong zjj haar gebiedster op zijdo en\'sloot het venster, Zjj kon den kreet, dien Mary uitbracht, niet voorkomen, maar hjj was nauw hoorbaar ge- maakt door het spoedig toeslaan van hot raam. Mary had zich niet kunnen bedwingen; haar speol- noot was voorbijgegaan, zoo als wjj weten: Charles met Buckingham. |
|||||||||
|
III
In een der vertrokken van White-hall en wel in
den vleugel, waar do Koning verblijf hield, was de Bijzondere Raad van Engeland bijeen. Aan een langwerpige tafel, bedekt met een groon fluweel kleed, aan do vier slippen mot een goudon kroon, waaronder de initialen C. R., geborduurd, zaten de raadsleden der Kroon. In hot midden van hen was het verheven gestoelte. op welks rug mede de kenmerken van het Koningschap aanwezig waren, do plaats voor aller hoofd: Zijne Majesteit den Koning. Die plaats bleef dikwerf ledig; zij was het ook nu. De andore zetels waren echter, op weinige uitzonderingen na, alle ingenomen, en wie er ook gemist werden, do ministers — het Cabaalministerio — was bjjecn. Sir Clinton, wicn het bestier der finantiön was toevertrouwd, trok hot eerst do aandacht. Hjj was tegenover het le- dig goblevon gestoelte Zijner Majesteit nedergeze- ten, on vestte van tjjd tot tjjd do levendige oogen op Buckingham en Arlington, dio tegenover hem aan weerszijden van den Koninklijken zetel hadden |
|||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
201
|
|||||||||
|
die dan ook voor. Hot Tolk, hot Parlement i>egrc-
pen het en steunden hom, hetgeen hem bjj de ei- gonljjko hofpartjj niet in gunst deed toenemen, hoewel zijn invloed bij haar or toch door vermoor- dordo. Evenwol was die invloed moor schijnbaar en officieel dan werkelijk. In oogenblikken van angst en benauwdheid word zijne stem mot eer- biedigo stilte door do hofpartjj aangehoord, maar zoodra het govaar was geweken, zoodra er een sub- sidio door hot Parlement was toegestaan of hot goud, langs den gewonon gohoimzinnigen weg verkregen, op de speeltafels in White-hall wederom lag opgo- stapold, dan ontweek men hem. Hjj begreep hot on boklaagdo er zich niet over; want to vertrouwelijk moest hij niet met een bewind zijn. dat weldra vallen moest. Hij begreep dit, hoewel er moor voor hem verborgen werd gehouden dan hij nog wel dacht, en hjj, bjj de geheime mondgesprokken van den Koning met zijno zuster Henrictto van Orleans, dio weinige maanden geleden, zoo als wij weten, aan Engeland een bezoek had gebracht, niet altijd tegen- woordig was geweest. Het was een man in do kracht van zijn leven. Zjjn
golaat was edel, de trokken fijn; zjjno manieren waren behagoljjk on een geboren edelman waardig; zjjn blanke teint gaf iets reins aan het geheele wezen, en het werd nog verhoogd door het helder blauwe oog, dat echter niet altijd hem, tot wien hot woord werd gericht, gewoon was aan te staren. Wjj gewaagden straks van de eenheid en de vast-
heid van zjjn politiek streven, en dat streven ver- klaarde do spanning, die or zoo vaak tusschon hem en Clinton bestond. Deze ontveinsde nooit zjjne minachting voor het droombeold: individueoio vrjj- heid, voor de kracht van volkswonschen en volkswil, evenmin als zijno tedere liofdo en manmoedige trouw voor de Kerk van Rome, die hij voor de eenig ware erkende. Shaftsbury daarentegen stond aan het tegenovergesteld uiterste, on, ofschoon wjj niet zouden durven beweren, dat zijno liefde voor do Engelsche Kerk tot op de folterbank onvorwrikt ware gebleven, toch was hjj niet minder trouw en jjverig voor de belangen dier Kerk, welke hot voer- tuig was van zjjno politieke ideen, dan Clinton het voor de zjjne was uit innige overtuiging. Genen was de kerk echter slechts middel, dezen was zjj dool. Doch wjj vreezon door al die uitstapjens op een
gebied, dat velen zoo dor toeschijnt, door onzen lezer verlaten to worden en schuiven liever de gordijn weg, om het taforool, dat wjj hopen voorbereid te hebben, to doen aanschouwen. Vlak tegenover Lord Shaftsbury zat een man, dio
terstond de aandacht trok. De uitdrukking van zjjn gelaat was duister en somber; zjjno kleed ij van donkore kleur maar kostbaro stof, torwjjl do zware goudon koten, waaraan het gulden vlies bevestigd was, op zjjno borst oen sterk sprekend bcwjjs was van den verheven rang dien hjj innam. Velen uit Londen zouden bjj den eersten aanblik weten te zeggen, dat het do broeder dos Konings en de ver- moedcljjko erfgenaam dos troons was, de Hertog |
|||||||||
|
van York, dien wij roods vroeger den lezer voor-
stelden on wiens gelaatstrekken, eens aangestaard, niet licht weder vergoten worden. Op dit oogonblik doet hij weinig, om do aandacht tot zich te trokken en toch is zjj op hem gevestigd. Hij zwijgt en slaat do oogen neder bij don arendsblik dien Shaftsbury op hem slaat; hjj heeft een p^n van het papier ge- nomen, dat voor hem zoo als voor allo lodon van den Bijzonderen Raad ligt, hoeft dio in den mond ge- stoken en bjjt schjjnbaar onverschillig op do schacht. De Hertogen van Ormond en Stiffbld. die altjjd
aan zijne zijde plaats namen, zjjn ditmaal aan de zjjdon van Shaftsbury gaan nederzitton on zij, dio door de desertie dier Lords de buren van den vcr- moedeljjken troonsopvolger waren geworden, hadden hunne zetels zoover mogoljjk weggeschoven, ten einde niet tot do omgeving Zijner Hoogheid gere- kend te kunnen worden. Do Hertog van York scheen wol een paria en
zou wellicht mot nog moor bcleedigcnde koude ge- schuwd zjjn geworden, indien niet Clinton en Ar- lington zich tot zjjne bondgenoten verklaard en hem met beleefdheden hadden overladen, voor welke hjj ochter even ongovoolig scheen als voor de on- belecfdheden der anderen. Nog hield het fluisteren van Arlington met Buc-
kingham niet op, en niemant dan Clinton ergerde zich er over, want ieder wist, dat die beiden niet over politiek zouden spreken, of deden z\\j het ook, tot geene samenspanning in staat waren. •Hoe gedroeg hij zich op het diner bjj den Ko-
ning?" vroeg Arlington. •Het was jammer dat go er niet bij waart; ge
hadt uwen lieveling van eeno voor u geheel nieuwo zijde kunnen leeren kennen. Hij at niet, hjj dronk niet, hjj sprak niet; alleen mag er gezegd worden, dat hij andwoordde als de Koning iets vroeg, en hjj boog als de Hollandschen ambassadeur iets tot hem zeide. Zoudt ge nóg donken dat hjj te ge- bruiken was?" •Meer dan ooit: maar we moeten hem tot spre-
ken zien te dwingen," hernam Arlington. •En daar gij het niet kunt, wenscht ge zeker dat
ik het beproeve. De diplomatie bekent hare on- macht: welnu, men zal het eens met een paar lieve vrouwenoogen moeten beproeven." •Als u dat gelukt, verklaar ik u de meester van
dien zwjjger te zjjn. De poging zal echter jjdel zjjn. Ik goef echter de hoop nog niet op; wjj moe- ton hem den onze noomon of hem zoo kompromit- teren, dat hjj zich wol in onze armen zal moeten werpen... Maar laat mjj uw plan hooren. Wie zoudt ge belaston met de zorg om uwe grootscho plannen uit te voeren? Wie is de gelukkige, die go tot do uitvorkoreno van onzen jeugdigen vriend bestemt? Londen heeft dat eigenaardige, dat elko bloem in haren dampkring dadelijk hare frischheid verliest. De Hertog van Buckingham zal misschien de oorzaak wel kunnen opsporen!" merkte Arlington spottend aan. •Het zou Uwo Lordschap minder belang inboeze-
|
|||||||||
|
202 MARY HOLLIS.
|
|||||||
|
men dan te weten wat er tnsschen den knaap on
den Hertog van York is gesproken." »Op de receptie? Het beteekendo niet voel."
•Noen later; hot schijnt dat go daarvan geeno
kennis draagt." Arlington boog zich nog meer voorover. •Hjj is gister bij don Hortog geweest. Geheel
alleen. Ik hoorde het van don Ambassadeur, dien ik knorrig ontmoette, daar hjj Zjjnc Hoogheid niet te huis had gevonden, en nog wel om zulk een reden...! Op het verweerde burger-aangezicht lag nog meer onrust dan toorn... Ik moot erkennen dat or wol grond voor die onrust bestond. De personen, dio elkander in hot geheim ontmoetten, zjjn wel gevaarlijk!" zeide Buokingham smadelijk. »\\iot zoo snel voortgegaan, üoorgo!" hernam do
ander. «Er kan wel iets gowichtigs zjjn besproken; iets zeer gowichtigs." •Wat dan?" vroeg Buckingham.
Arlington was niet voornemens to andwoorden
wat hjj dacht: hij wilde wol Buekingshams gedachte vernemen, maar liefst tegenover dezo do zjjno zoo- voel mogeljjk vorbergen. Het praatzieke van den Hertog was het eenige wat Arlington aan hem hechtte, on vooral thands nu hjj duizend oogen wildo hebben om don jongen Prins van Oranje ovor- al to bespieden. Was zjjno belangstelling in dien persoon, dio
thands overal roods, zolfs ondor do burgorij in Lon- den, als eon zwakhoofd, als een nul was bekend geworden, een manie geworden of ceno soort van neiging, om zich van al degenen dio hem omring- den te ondorschoiden ? Het gedurig gefluister had den Lord der schat-
kist, Sir Cliuton, ten laatste in die mate vordroten, dat hjj er een einde aan maakte. Gewichtige zaken waren er reeds bosproken. Men had eon voorstel overwogen, om aan hot Parlement weder een sub- sidie to vragen van eon millioon pond sterling, welk voorstel door Shaftsbury krachtig bestreden werd. In oorlogstijden, zoo hootto het, buitengewone sub- sidio aan te vragen kon noodzakelijk zjjn, maar in vredestijden moost mon het rjjk weten te bosturen met hetzolfde geld als vroegere regeringen het vermochten. Het had niet mogen baten, dat Clinton zinspeelde op een feit, hetwelk Shaftsbury bekend moest zjjn, zinspecldo op een aanstaanden oorlog waarop men zich moost voorbereiden, Saftsbury blcof zich verzetten. »Gjj zinspeelt op den oorlog mot do Algorjjnen?"
zoido hjj. «Welnu, zoover zal hot onder hot bo- stuur van mjjn edelen vriend, den Lord dor Schat- kamer, niet gekomen zjjn, dat de uitrusting van drie schepen niet zonder een uieuwo subsidie mo- geljjk zoude wezon." »Mylords!" viel Clinton in, terwijl hjj do wenk-
brauw fronsde en de trillende hand het papier dat voor hem lag krenkte. «Mylords Arlington en Buc- kingham, wat is uwe zienswjjzo?" »Ik ben altijd voor do mcening van den Lord
van do Schatkamer," zeide Buckingham luchtig. |
|||||||
|
»Ik zon voor do aanvrage oonor" subsidie zjjn,
indion or uitzicht bestond dat men zich aan gcene weigering bjj hot Parlement blootstelde," hernam Arlington, dio blijk gaf, niettegenstaande zjjn go» sprek met Buckingham, zeer goed naar don woordcn- strjjd dor andoren te hebben geluisterd. Er werd een krassend geluid geboord aan do
zijde waar de Hertog van York zat; het was het ber- sten van do penncschacht,\'dio Zjjno Hoogheid zoo ge- ruimen tjjd reeds tusschendo tanden had doen kraken. »\\Vil Uwo Hoogheid iets in hot midden brengen ?"
vroeg Clinton. •Alleen, dat Zjjne Majesteit zich niet moet bloot-
stellen aan ocno weigering van de zydo Zjjner on- derdanen, terwijl or andere middelen bestaan om in de behoeften to voorzien." Clinton kleurde even: hjj boog zich voorover on I
fluisterde: »Zo zjjn uitgeput." •Do subsidiën van Frankrijk, Sir ?" vroog Shafts-
bury scherp. Het mocht ondersteld worden, dat dio subsidiën
oens vreemden monarchs den echt Engelschen Clin- ton eon doren in hot vleesoh waren en de ruwo vraag van Shaftsbury hem daardoor vooral tot toorn vervoerde, zoo zichtbaar in do woorden welko hjj hem toesnauwde: >Ik herinner u den gedanon eed als Sekretaris van Staat!" •Waaraan ik, God lof! door niemant uwer be-
hoef herinnerd to worden; ik twjjfel eraan ofeene vermaning van dien aard, in den Bjjzondercn raad Zjjner Majesteit gegoven, wel de mirakuleuzo kracht zoude hobben om eon meineed te doon voorkomon. Ik wil mjjn goëerdon vriend niot volgen op het go- | biod van personaliteiten waarop hjj als Koniug ge- biedt, maar terugkomen op do behandelde quaestie. Zoolang do beschermer der vjjf havens dertig dui- zend pond en de opperjagermeester twintig duizend en do opporstalmoester vijftien duizend pond \'s jaars als weddo ontvangt, en al dio betrokkingen van zoo geringen omvang zjjn, dat zjj allen door éen per- soou kunnen worden vervuld, dio bovendien nog tjjd genoeg overhoudt om zich al do geneuchton dos levens te laten welgevallen, zoo lang stem ik tegen het aanvragen van subsidiën." Aller blikken, behalve die van den Hortog van
Y\'ork, vestten zich op Buckingham die echter lachend andwoordde: »Ge hebt volkomen gelijk, Ashloyl Ik hob zóo
veel tjjd over, dat ik Zjjno Majesteit nog oon paar van zulko ambten verzoeken ga, om mij het vra- gen van subsidiën, waar ik anders ook toe zou moeten overgaan, te besparen." Do luchtigo onbeschaamdheid wckto een gemom-
pol ondor de leden op. Shaftsbury stond op. »Ik hob weinig aan do
woorden Zjjner Genade too to voegen. In het bo- laug Zijner Majesteit wensch ik voor to stellen onzen Koninklijken meestor in ovorwoging to goven, Zjjno Geuado nog eenige ambten van hetzelfde ge- wicht too to vertrouwen, maar geeno jaarweddo, aan wclko ook, to verbindon." |
|||||||
|
MARY HOLLIS. 203
|
|||||||
|
{ den vau den Raad hun Koning aanschouwen moch>
t<\'ti. Hij wenkte hen te gaan zitten en nam mede : plaats, na Diana rechts en Juno links van zijn stoel te hebben doen neerleggen. •Uwe Majesteit maakt zijn onderdanen altijd ge-
lukkig, maar zelden in de mate als thands, door hare I tegenwoordigheid,\'\' zeide Buckingham. »Door haar binnentreden mag ik hopen gered to zjjn! Men stond gorecd mij uit to plunderen en mjj de fijnste klee- deren het eerst af to nemen." •Gelukkig, dat gjj u goed hebt voorzien, Will,
en er warm in zit!" hernam do Koning lachend. •Maar ga voort, mijne hoeren, doe als of ik er niet was." •Dat laten zij zich geen tweemaal zeggen," mom-
pelde Buckingham, voor Karel alleen verstaanbaar. •Men is tegen de aanvrage vau een nieuwe sub-
sidic, Sire!" zeide Clinton. De Koning verschoot van kleur. »Maar geld
hebben we noodig, Heeren! Wc moeten onze bond- genote, de Republiek, bjjstaan. Ik bid u, spaar mjj al die bezwaron; geld moot er zjjn; zorg er voor, Clinton, dat het er komt!" •Wil Vcrsaillos niet meor...?" vroeg Bucking-
ham zacht. Do Koning schudde ontkennend.
• Ik moet Zijne Majesteit eerbiedig doen opmer-
ken," zeide Shaftsbury, «dat do bezwaren wel over- wogen dienen to worden.. Het Parlement zal bjj het vragen eener nieuwe subsidie verandwoording vragen van de vroegere. Eu zoude zulk eene ver- audwoording gemakkelijk gegeven kunnen wor- den?" Zijne Majesteit hoorde niet meer: hjj speelde
mot zjjno patrijshonden. die een noergevallen Sinaas- appel gevonden en naar den Koninklijken zetol haddon meegedragen. •Mylord Shaftsbury makc zich niet ongerust waar
ik hot niet doe. Ik zal do vroegere subsidie vor- audwoorden," zeide Clinton. •Daaraan twijfel ik niet," vervolgde Shaftsbury.
•Iemant met den mood van Sir Clinton kan alles verandwoorden. Ik geloof echter, dat het verstan- dig zoude zjjn niet alloen op den moed te rekenen. Sire! de omstandigheden acht ik gewichtig en van dien aard, dat het gevaarljjk wordt het Parlement thands gelegenheid to geven tot onderzoek. Kau men het overtujgen, dat de aan to vragen gelden werkelijk besteed zullen worden om mot do Repu- bliek do zeeroovors to tuchtigen..." •Los, Diana! Hou haar tegon, James!" riep do
Koning tot zjjn broeder; toon wendde hjj zich tot don laatsten spreker, en knikte hem too en zeido hem: »Ik hoor u wel, ga maar voort." Shaftsbury voeldo zich gekwetst. Iljj gehoorzaam-
do echter en vervolgde, met meer vuur echter dan straks: >Maar men zal de dienaren Zjjner Majes- ti\'it niet gcloovcn; men zal denken aan het tegen- overgcstelde van hetgeen wordt voorgegeven, zoo als .... wel eens meer plaats had. Kn bovendien" hier verhief hij zjjno stem, »het Parlement zal, naar ik j |
|||||||
|
•Zjjt ge dwaas?" riep Buckingham uit. »Wic
geeft, u het recht, nmn! zulk een voorstel te doen? Drink porter met de goede burgers van T/jnden op de uitsluiting Zijner Hoogheid, den Hertog van York, maar..." • Ik verzoek IT\\ve Genade eerbiedig zich te ma-
tigen!" zeide Olinton met verheffing van stom. «Er worden hier woorden gesproken, dio op Landvor- raad en Majesteitsuhcnnis gelijken." • Kr is verwarring van denkbeelden, Sir! zeide
Shaftsbury hoog. iLandverraad on Majestcitschcn- nis konden in de tegenwoordige oogonblikken in dit land wol eens niet gepaard gaan." Weder was het de pcnneschacht Zjjner Hoog-
heid, dio tusschen de twistenden gehoord werd en hetzelfde krakend geluid van vroeger te weeg bracht. Daar sprongen een paar prachtige patrijshonden
de kamer in en besnuffelden al do leden van den Raad en krabden met allo blijken van blijdschap Buckingham aan, dio de ontvangen bewijzen van genegenheid hartoljjk beandwoorddon en blykbaar do dieren amuzanter on bominnenswaardiger vond dan zjjn natuurgenoten. Do aanwezigheid dier honden spelde do nabijheid van Zjjno Majesteit, zoodat niemant, bohalvo do Hertog van York, met onverschilligheid do laatst binnen gekomenen aan- zag. De honden waren van achter de portière in den hoek der kamer te voorschjjn gekomen, en daar vormoeddo men dat ook Zijno Majesteit zich bevond. Men had zich niet vergist. Men zag een blanke
hand, waarvan de vingers met juweelen ringen prjjkten, om het damast geslagen; men zag de groon fluwelen tuniek en eindeljjk do reusachtige pruik Zijner Majesteit, dio voor alsnog met den rug naar zjjn Bjjzonderen Raad was gekeerd, en mot hot gelaat naar hot vertrok, dat hjj gereed stond te verlaten en waaraan hem zeker iets zeer liefs en aangenaams bond. Hjj bleef toch etteljjko oogcn- blikken in dio houding staan, terwijl al de leden van den Raad eerbiedig waren opgerezen en het voor- recht hadden den koninklijken rug te bewonderen. Men hoorde Zijno Majesteit schateren van lachen on eensklaps ter zjjde springen. De reden daarvan kon weldra vermoed worden, daar een Sinaasappel, van de schil ontdaan, naar binnen vloog; hjj was zeker op Zjjno Majesteit gedoeld geworden, die, dank zjj zijner behendigheid, het gevaar van do kostbare klocding gedeerd te zien nog tjjdig was ontkomen. Hij stikto schier van lachen on tartte, toen hjj het gebruik zjjner stem torug ontvangen had, do verborgene vjjandin uit. Dat de aanval door een vrouw was gedaan bleek spoedig uit s\'Konings woorden. »Ik zet u dat betaald! Waar- achtig! Mjjn kostelijk ontbijt! Wacht mjj straks in hot paviljoen.... Wat ik doen ga? Regeeren, Louize! men wacht mij al met ongeduld... Vaar- wel!" De deur werd eindeljjk dichtgeslagen en de rug
Zjjner Majesteit omgowend, zoodat do buigende le- |
|||||||
|
201
|
|||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
I ovonwol myn volk eon blijk to moeten govon van
I mijn zucht, om onafhankolijk to zjjn van Frankrijk in oen tijd. dat ons goed volk moor afkoerig van dat rijk schijnt to zjjn, en besloot daarom eon nieuwen mode in to voeren. Na rijp beraad koos ik het gewaad wat gjj mij heden ziet dragen on geef ik u als mijne begeerte te kennen, dat gij door uw voorbeeld voor do spoedige navolging van deze kleeding zorgt. Wat ik draag, Mylord! is mode in Engeland, zoo begeer ik het!" Hoe hjj zich to goed dood op zjjne koninkljjko
macht, die zich zonder beporking, ten minste in het rijk der modes, kondc uiten. •Wees gedankt, dat ge ons van dio subsidie af-
brengt: \'iet werd te vervelend," prevelde Boeking- ham tot zjjn vriend. •En van het lastig gesprek over uwo verdiensten
on ambten, he?" vroeg Karel spottend. Middelerwjjl bogen aller hoofden ten tceken van
gehoorzaamheid. •Ik zie eon diepon politieken zin in het bevel
Uwer Majesteit," zeido Shaftsbury, terwijl echter een flauw glimlaehjen zich om zjjne 1\'ppen ver- toonde. lUwe Majesteit wil ons en onze kleodjj van Frankrjjk losmaken. Ik hoop, dat ons volk maar niet van meouing zal zijn, dat éen schalm van den koten wordt losgemaakt, om hot klemmen van zoovele andere te doen vergeten." Er liep bij deze woorden bijkans cene rilling door
de gantsche vergadering met uitzondering van Ka- rel en den Hertog van York. Arlington, die reeds meermalen het woord had willen nemen, maar daar- in telkens weerhouden werd door zjjne voorzichtig- heid, kon zich niet langer bedwingen. •Het schijnt dat het tegenwoordig kabinet ziek
on wol hopeloos is in do schatting van Lord Shafts- bury, daar lijj zulko woorden waagt to spreken; woorden, die er op berekend schijnen, om cene aan- klacbt tegen het tegenwoordig en eene aanbeveling voor een toekomstig kabinet to zpn." •Ik ben bljjde Mylord Arlington eindelijk te mo«
gen hooren" hornam Shaftsbury. »Ik weet dat mjjn edelo vriend zich geljjk blijft zoo wel in de biütenlandsehe politiek; altijd fijn, maar onbegrü- pelijk!" •Moge Mylord Arlington onbegrijpelijk voor u
zjjn, ik zal trachton hot tegenovergestelde te worden, al moest ik daardoor ook de vleiende betuiging van fijn te zjjn ontgaan," zcide Clinton met kracht. De vuist baldo zich en de voet stampte op den vloer. »Sire! wjj mogen niet dulden dat er ver- deeldheid rondom u besta; ik verzook dus mjjn ontslag of het zjjne." •Daar zit ik nu, Will!" fluisterde Karel. Mjjn
besto doggen met elkaar aan \'t vechten!" •Als ge kiezen moet, houd dan voor een poos den
! dog Shaftsbury, die blaft op het oogenblik hot hardat," hernam Buekingham. •Stil, mjjnc Hoeren! ge gaat mjj veel to driftig
voort, en ik kan u waarachtig niot bjjhouden!"
| riep Karel uit. >Ik wil u geen van beiden missen,
|
|||||||||
|
vrees, maar al t.e {rereede aanleiding tot het aan-
heffon van klachten vinden in hetjreen er voorvalt." Zijne Majesteit (reeuwde, boog liet hoofd in den
rug van zijn stoel zoo ver aehterover als hij hot vermocht, zoo dat hij Buekingham half in het oog kreeg en fluisterde: iWill, wanneer hot hal tms- que dat ge holoofd hoht? Oo wacht toch niet op mijn subsidie?\'\' »I>an zou ik twijfelen of het hal WUUqui ooit
werd gegeven!" hernam Buekingham vrij luid. >Ja in hetgeen er voorvalt!" herhaalde Shaftsbury.
•Er is toch een wet geschonden waar ieder En- golschman aan hangt. Wie ook de schuldige z\\j, iijj dient gestraft, in het belang der Kroon. Gants Yorkshire verkeert in opschudding door het ver- dwjjnen van een deerne, een dochter van een non- konformist. Zjj is weggevoerd en van hare vrjjhoid beroofd door een onwettige macht. Do habcas corpus-akte is geschonden." >Vermoedt men wie dit deed?" vroeg do Hertog
van York. •Men mompelt van papisten: men wil zelfs, dat
er Jezuiten in het spel zjju, Koninklijke Hoogheid!" hernam Shaftsbury, York strak aanziende. ȕk verklaar mij thans de aanklacht uit uwen
mond!" zeido de Hertog kort, wnarna hij weder dezelfde houding aannam en in hetzelfdo stilzwjj- gon verviel. »Ik laat mij de achterdocht Uwer Koninklijke
Hoogheid welgevallen," hernam Shaftsbury. »Ik gevoel mjj verplicht te wjjzen op den koortsigen toostand, waarin gants Pingeland zich bevindt. Er is overal gemompel, dat luider en luider wordt en voedsel ontvangt door gewelddadigheden als waar- van ik straks gewaagde. Welke vrije man zal zich nog veilig achten in zjjn eigen huis als het hoog- gozach toelaat, dat men op \'s Konings weg worde aangegrepen en weggesleept? Welke vrjje man zal dat verdragen in een land, dat reeds eeuwen voor de uitbreiding van rechtmatige vrijheden, zoo als de persoonlijke is, heeft gekampt?" >De zaak zal onderzocht worden," zeido Clinton
•ton minste zoo Uwe Majesteit niet het tegendeel beveelt,\'\' vervolgde hjj zich tot den Koning heen buigende. •Onderzoek wat ge verkiest; straf of geef gratie,
zoo ge \'t gepeupel maar rustig houdt," zeide Karel. •Ik heb mjjn Bjjzonderen Raad óok nog eone me- dedeeling to doen " De meesten staken het hoofd vooruit en wachtten
schier ademloos de woorden Zijner Majesteit af. •Ik zag mot leedwezen, mjjnc heoren!" begon
Karel, torwjjl hjj den bruinkop van Juno, die op ijjn knie lag en met haar donkere oogen don mees- ter aanstaarde alsof ook zjj luisterde, streelde en strookte, >ik zag met lcedwe7.cn dat onze adel al- tjjd nog offerde aan den wansmaak van voor den opstand, terwjjl men overal in Frankrijk, tot her- zieningen en verbeteringen was overgegaan. Een deel van onzen adel begreep dit en volgde dan ook den smaak en de mode van Yersailles na. Ik meende |
|||||||||
|
MARY
|
|||||||||
|
205
|
|||||||||
|
doorgelezen, dan zoude men wellicht een naam noe-
men en van een traktaat spreken....." Karel, die bjj de eerste woorden van Shaftsbury
zich iu zjju stoel had geworpen en de gem.ikeljjksto houding had gekozen, ten einde zich gelegenheid tot eene dommoliug te geven indien een lange redevoering hem daartoe verlokken mocht, had zich telkens meer opgericht, stak bjj de laatste woorden zijne rechterhand dreigend uit en sprak, met al de teokenen van toorn op het gelaat, den naam van den vermetelon dienaar uit. Deze hield op en zag Zijne Majesteit aan • Weet lijj alles?" vroeg Karel zacht aan Ar-
lington. •Neen, maar naar ik vrees toch te veel," hernam
deze ernstig. •Gij meent het goed, Shaftsbury I" zoido do Ko-
niug weder bodaard en schijnbaar in de zelfde goede luim. De peunesebacht van den Hertog van York spleet
bjj die woorden tot boven top, hetgeen echter bjj de bestaande spanning de aandacht slechts van weinigen trok. Zjj echter, die het opmerkte en hem aanstaarden, zagen dat bleek gelaat nog blceker geworden en een zoudorlingen trek om zjjne lippen, die minachting aanduidde. •Ge meent het goed, Shaftsbury!" had de Koning
gezegd en hij voegde er bjj: >maar eene subsidie behoeven wjj; ziet go geen kans die te krjjgen?" •Ja, Sire! die is te krjjgen. Zelfs durf ik Uwe
Majesteit belooven het dubbele vau het geen Zjj wenscht." •Duivelskunstenaar, voor den dag met uw mira-
kelen! Ge hebt ons straks voorzeker de bezwaren wat sterk gekleurd om uwe macht te meer te doen bewonderen... Welnu, ik zal bewonderen zoo dra gjj uwe macht toont." •Aan het verlangen van don Hollandschen Am-
bassadeur moet toegegeven worden wat de tuch- tiging der Algerjjnen betreft..." .Goed; de Turken kunnen er, wat mjj betreft,
nog bjj genomen worden." •Tegenover Frankrijk behoort eene koele houding
to worden aangenomen..." •De koelste, die ik aan kan nemen ," zeide Ko-
rel, en fluisterend voegde bjj er tot Buckiugham bij: •Al was het maar om dit oogenblik, dat Lodewjjk mü verschaft." •Vervolgens..." begon Shaftsbury.
•Nog meer?"
•Zou Uwe Majesteit een kreot van dankbaarheid
hooron opgaan, indien zij haar vaderljjk gevoel voor haar volk boven hare liefde jegens hare bloedver- wanten stelde... Het volk zou bereid zijn goed en bloed te ulieren, indien Zjjne Koninklijke Hoogheid voor eenigen tjjd geen Admiraal-generaal der vloot meer heette, indien Zjjne Koninklijke Hoogheid zich Voor eenigen tjjd naar het vaste land be- gaf....l •Uwe Majesteit verdraagt, dat een onderdaan...."
net werd Clitford niet vergund den volzin te eiu- |
|||||||||
|
en daar ge beiden schuld hebt, leg ik u tot straf
op: U, Shaftsbury, dat gjj een nieuwe subsidie aan het Parlement aanvraagt, en U, Clinton, dat ge voraudwoordiug doet vau het vroegere..." »Ik smeek L\'we Majesteit deze zaak met ernst te
beschouwen!\'\' hernam Clinton, oji wiens gelaat de toom had plaats gemaakt voor den diepsten weemoed, bjj de lichtzinnige woorden vau den monarch, die misschien op een vulkaan huppelde. •Denkt ge dan, dat ik niet ernstig bon?" vroeg
Karel. »\\Yel, man, ik beu het zelfs in die mate, dat ik er vau geeuwen moet." »Uwo Majesteit vergeve het mjj, maar ik moet
op mu\'n gezegde van straks terug komen. Ik bc- doelde niet zoozeer alleen het ontslag van Shafts- bury, maar ook zijne inhechtenisneming weg mis landverraad." •Sire, zend my naar den Tower!" zeide Shafts-
bury opstaande, de armen over de borst kruisend en den Kouing stoutmoedig aanziende. >Doe mij te recht staan, Sire, en ik zal mij verdedigen tegeu- over gants Engeland. Ik ben beschuldigd vau fclo- nie, van verraad! Als of ik niet de trouwste die- naar van Uwe Majesteit ware! Als of ik U niet behoeden wilde voor den opkomenden storm! Als of ik, zoo ik werkelijk verrader ware, L\'we Maje- steit niet zoude aansporen nieuwe subsidiën te vragen; want nooit is het Parlement machtiger dan wanneer Uwe Majesteit geld behoeft. Wie van ons beiden is dus verrader, hu\', die Uwe Majesteit naar den afgrond dwingt, of hij die er u van terug- houdt? Want weet uwe Majesteit wat men haar vergen, ja eischen zal, als ik voor het huis der Gemeenten verschijn? Men zal het wagen te wn"- zen op den Ambassadeur der Republiek, die we- ken lang wachtend en morrend is rondgegaan en geklaagd heeft over de doolwegen, die Mylord Ar- lingtou hem deed inslaan; en wio der Parlement** leden zal er do fijnheid van Uwer Majesteit dienaar, Ix>rd Arlington. in billijken en bewonderen? Men zal het wagen schatten verspild te noemen, omdat zij niet besteed zijn voor het doel waarvoor zjj zjjn gegeven, en het andwoord van Sir Clinton, dat de wysheid Uwer Majesteit ze nog boter heeft weten te besteden, zal een storm doen ontstaan, die Sir Cliuton, in plaats vau mjj, wel eeus opnemen en naar den Tower zou kunnen doeu slingeren. Men zou hot wageu te wijzen op de ellende der vloot, op de ellende van den handel, op de ellende van het binnenland en op Engeland* ellende daar buiten, en tevens, bjj wyze van tegenstelling, wijzen op de weelde vau oeuigen, op do dartel* heid van sommigen, op de talrjjke schoonheden, waarop Engeland trotsuh zoude zjj.i, indien zij minder kostbaar waren. Men zoude misschien nog verder willen gaan en beslag leggen op de geheime papieren vau Mylord Arlington, om te zien of daaruit ook zoude kunnen blijken, waarom de Koning van Engeland, Schotland en Ierland op het vaste land wordt nangomerkt als een nietig Duitsch vorst; en indien men die papieren had |
|||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
2<M!
|
|||||||||
|
digeu, WMit de Koning was opgestaan on viel in,
terwijl liet hoofd fier was (relieven en de voroiit- waardiging de gelaatzenuwen spando en hot geh\'ielo wezen oone uitdrukking van waardigheid gaf: »N\'im- mer, Shaftsbury! Wanneer wij oordcelen, dat het belang onzer onderdanen zulk oon offer mocht vorde- ren, dan zouden wij daartoe overgaan zonder klacht I of murniereering. Zoolang wij daarvan echter niet overtuigd zijn, zal geene party in ons rijk, zal geen onderdaan ons daartoe dwingen... Mylords, de zitting is opgeheven!" Al de leden rezen op. Clinton, Lauderdale, Or-
mond, allen, behalve Shaftsbury en den Hertog van York, omringden den Koning. Clinton waagde het zelfs de hand Zijner Majesteit te nemen en die te kussen, terwijl de tranen hem in de oogen stonden. • Ik dank u, Sire! voor die woorden... Wil en durf, Sire! en hot volk ligt aan uwo voeten," zeide de trouwe, maar niet scherpziende dienaar. •Zijt ge zeker, vriend, dat er geen N\'oll (\'romwell
onder ons rondwandelt?" vroeg Karel, do hand zijns dienaars nogmaals drukkend. •Vaartwei! Lord Shaftsbury, vaarwel, wjj hopen
later elkaar nog te ontmoeten!" riep Karel hem achterna, toen do volksman zich met een diope buiging verwjjderde. De dubbelhartigheid Zijner Majesteit was bekend,
zoo dat Shaftsbury zich niet aan den waan overgaf van in hooge gunst bjj Zjjno Majesteit to staan. Wel mocht hij in dozen oogenblik het Parlement krachtiger heten dan den Koning, daar hjj zonder eenige vrees huiswaards koerde. •Wil en durf\' had Clinton Karel toegefluisterd.
Die woorden trilden hem nog in de ooren. Hjj was nog overspannen, en voelde zich in zjjne overspan» ning krachtig. «Clinton, het proces der acht op- roermakers, dio dat huis in Moordfiold plunderden, moet eindigen... Zij moeten hangen. Ik wil too- nen dat wie mjj beleedigt gestraft zal worden.\'\' Clinton boog, hoewel hjj in zjjn binnenste een
andere openbaring van de Koninklijke macht had gewild dan de terechstelling van de boosdocuers, dio meer de maitresse dan den moester hadden beleodigd. •George!" vervolgde Karel tot Duckingham, »Ik
wenschte dat ge niet meer naar Shafishurys club gingt. Men mocht u weer eens belasteren en het er voor houden, dat gjj in tweo kampen uwe tenten wildot opslaan."\' (iauts anders liet hjj er op vol- gen. »Nu Wilt, niet zoo ernstig! Wanneer het bal? Wjj hebben waarachtig behoefte aan verstrooiing." Het oogenblik van overspanning was voorbjj. Do Koning van Engeland was weder Karel Stuart ge- worden. Hjj wenkte allen te vertrekkeu en bleef met zjjn
broeder York alleen, die, op den rug van zjjn stoel
geleund, do laatsten met dezelfde onverschilligheid,
waarvan hjj gedurende den gantsche zitting blijk
: bad gegeven, zag vertrekken.
•James I" riep Karel, »zjjt ge stom van ontzetten?
| Ik heb het geluid van uw stem nog niet gehoord. |
|||||||||
|
I Ziedaar het gevolg van een onberadeu stap! Hadt
| gjj ook maar de dispensatie van den I\'aus gevraagd, j om lid van de Engelscho Kerk te bl|jven." • Waarom? Om het geschreeuw van het gepeupel?
i Het zal inslapen als Uwe Majesteit slechts niet in- slaapt. Ik wil sclijjncn wat ik bon, Sirel Het stijjdt tegen mjjne inborst om anders to handelen." •Bjj den heiligen Ocorge! dat valt u licht, daar
een ander al den last van uwe eerljjkheid draagt!" •Zeg er mjj dank voor, Karel, dat ik u dieu
last dragen doe. Het houdt u wakker." • Al zijn wij alleen, James! toch wensch ik die
woorden niet te hooren. Hjj God! wat hen ik on- gelukkig, Koning to zjjn van zulk een volk!" •En wat is dat volk gelukkig zulk een Koning
te bezitten! Het begint te eischen mjj to vorwjj- deren; hot zal eindigen met u te verjagen, tenzjj gij genoegen kunt nemen met de plaats, dio men u bereidt: een slaapkamer in Wl.ite-hall." •James!" Hij had weder de hand dreigend in
de hoogte geheven, maar zjjn toorn was niet lang bestand tegenover don kalmon blik zijns broeders. Van het cene uiterste sloeg hjj over tot het andere, en, scheen hot ook dat hjj de woorden meer tot zich zelven sprak dan tot zijn broeder, toch oor- i deelde deze do vraag als tot hem gericht, toon Ka- rel zeide: Wat moet ik doen?" •Het Parlement uit een jagen on regecren als
Koning door (iods genade." •En belastingen heften op mjjn naam? Het zou
mjj het hoofd kosten zoo als onzon vader." •Onze vader had geen boudgouoot zoo als gjj."
•Maar Lodewjjk draalt en geeft geene subsidie."
•Hjj wil zeker het traktaat van Dover zien uit-
voeren, en hjj heeft gelijk." •Spreek niet zoo luide. Ik wilde dat het vcr-
scheurd kon worden! Zoo men wist, James... 1 Ik geloof, dat wjj beiden nog van avond in den Towor woonden." •Als Uwe Majesteit zoo weinig zeker is van hare
soldaten, dan wordt het tjjd, dat wjj er eenige uit Fraukrijk ontbieden. Het tijdstip is gunstig. Straks komt oen onverwachte bondgenoot u bezoe- ken. Het is onze neef, Karel! dio in het geheim mot mjj gesproken heeft, dien ik heb laten spre- ken. De jonge Willem is ons." •Gjj hebt hem toch niets ontdekt....?"
•Neen, ik niets, hjj mjj echter veel. Wilt ge den
stouten stap wagen ? •Ik zal er over denken."
•Dat hebt ge reeds maanden lang kunnen doen.
Ik zeil met de vloot uit, die gereed word gemaakt, zoo kan het heten, om de Hollandsche Republiek te helpen, en ik haal de Fransche hulpbcuden van Calais af." >Ik zal er over denken. Laat mjj. Nog ben ik
Koning en laat ik mjj het gezach niet ontnemen. Ik wil over geen politiek meer hooren; ten minste in geen weck meer." Ily ging en liet York in sombere stemming ach»
ter, York, die vertoornd do woorden over de lippen |
|||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||||
|
207
|
|||||||||||
|
liet komen: «Ware ik in zjjne plaats! Mocht ik
eens op die plaats komen 1" IV.
|
|||||||||||
|
lachjcn te plooien, stond thands ernstig, bij het le-
zen van den brief, welke haar uit Frankrijk was toegekomen. »D«s men laat mij geheel vrjj in de middelen,
als ze maar dienen om het doel te bereiken. Aller* liefst!" mompeldo zjj, terwjjl zjj den doorgelezen brief van zich afwierp op den giiérulon, maar dit zoo onachtzaam deed, dat het papier het doel voor- bij vloog en op don grond nederdwarrelde. Vlug als een hinde sprong zjj er naar toe. vouwde den brief met veel zorg op on verborg dien toen in een ver- borgen kastjen van haar 6i<raii<tafel. Zij huppelde vervolgens naar het venster, om een blik op Jack te werpen, die juist een zjjner bespotteljjkste buite- lingen verrichte en schaterlachte niet, maar mom- poldo alleen: »gjj zijt vrjj in de middelen, maar Ka- rel moet zich overgeven!" Zjj ging naar hare bloe- men; zjj boog er zich^niot over heen om er de geu- ron van in te ademen, maar bleef er op staren en prevelde: »eou landgoed in Pikardyë als ge Karel zóo ver weet te brengen." Zij wierp zich op do sofa neder, die vlak over den grooten spiegel met breede vergulden ljjst was geplaatst en dacht er niet aan zich zelve te beschouwen, maar fluisterde: «Pal- men houdt hem terug! Die slagerin heeft nog in- vloed, nog veel invloed, en hield ik niet do koorden van de beurs...! Bah, zjj zal weg als ik het ver- kies." •Ha, ha, ha!" schaterde het eensklaps van hare
lippen, hoewel zjj in do aangenomen houding op de sofa liggen bleef. «Ziedaar de Ridder van de droe- vige figuur!" Met dien uitroep werd Zjjne Majes- teit verwelkomd die, zoo als ons bekend is, de ver- velende politiek ontvluchten on bjj z}jne Louize zjjn Bjjzouderen Raad kwam vergoten. Do gedrukte stemming, waarin bjj verkeerde, en die een oogen* blik te voren nog naar wrevel gezweemd had, deed de ontvangst, door het dartel kind hom bereid, verre van aangenaam zjjn. IIjj rimpelde dan ook even het voorhoofd, torwjjl bjj een buiging maakte en mot een lichten tint van ironie zeide: «Is Jack we- der aardig geweest? De Jacks, die ik verliet, waren het waarachtig niet!" Louize klapte in de kleine handen.
•Bravo Sire! De bijnaam is zeker heel goed ge-
kozen voor uwe ministers! Eenige hebben zeker ge- grjjnsd, maar de moesten zullen toch wel geduikeld en gebuiteld hebben! En dat go daarbjj zoo ernstig kunt bljjven, Sire! Weet ge wel dat ik reden heb ernstig ontevreden op Uwo Majesteit to zjjn ? Ha, ha, ha!" lachte zjj weder, waarbij do paerelwitte tanden zichtbaar werden en de roode lippen zich zoo mollig plooiden. «Ha, ha, ha!" en do kleiuo hand wees op de tuniek Zjjner Majesteit, dio vlek op vlek vertoonde. »Wio zich met mjjne wraak bc- last heoft weet ik niet, maar gewroken ben ik." Do Sinaas appel, waarmee Louize hem dien och»
tend had aangevallen, maar die den Koning niet had geraakt, was zoo als wjj weten door de beide patrjjshonden vermeosterd: zjj hadden daarover met elkaar slag geleverd on schenen dit op do knie des |
|||||||||||
|
Louize de Quérouaillc, Hertogin van Portsmouth,
was alleen in hare weelderige vertrekken. Het verguldsel aan al de meubelen, aan stoelen en so- faas aangebracht, was eeno nieuwheid, waarvan Mylady do (\'astlemaine zelfs nog niets vernomen had. Het was een nieuwheid, waar zelfs in Vcr- sailles nog slechts do vertrekken van de maitrense tn Utre mêo prijkte, en nochtans had de nieuwe mode reeds ten behoeve van Louize de Quérouaille de reize naar Londen gemaakt En die reize was nog wel ondernomen op bevel van Zjjne Majesteit Lodewjjk XIV! Het mocht getuigen voorde blaken- do gunst waarin Louize bjj hem moest staan. Daar zjj etteljjke uren van hem verwijderd leefde, kon- den hare bekoorlijkheden de oorzaak niet heten dier blijvende gunst, maar moest daarvoor een an- dere bestaan. Nog had Fraukrjjks Koning het woord wel niet uitgesproken: »de Staat ben ik" maar hjj had het toch op dit oogenblik reeds kun- non doon met evenveel recht als later. Do Staat was reeds in zjjn persoon vertegenwoordigd en daarom mocht hjj de diensten, aan den Staat bewe zen, aanmerken als aan hem geschied. Zou daar- | in de oorzaak van de erkentelijkheid Zjjner Majes-
teit «(•huilen en Mudemoiselle de Quérouaille ge- wichtige diensten aan Frankrjjk bewezen hebben of misschien nog bewjjzen ? Maar van welken aard waren dan dio diensten? Zjj was een dartel kind, dat van genieten, van ongestoord genieten hield, dat speelde met de monsterpruik van den Lord Kanselier, met do kanten lubben Zjjner Majesteit, even als met Jack den vroljjken aap, die in den tuin, waarop do vensters harer vertrekken het uit* zicht gaven, op den langen staak zat te wiegelen en te grijnzen! Zij was tot niets nut dan om als een bloem, door Zijne Majesteit den Koning van Engeland op zjjn levenspad ontmoet, bewonderd en ... geplukt te worden, zoo fluisterde, zoo zeide, zoo riep men. Op dit oogenblik scheen zjj echter niet dat dar-
tel kind; mocht zij ook nog kind zjjn, van dartel- hi;id bestond er echter geen zweem. In haar smaak- vol grjjsklcurig kleod, waaraan slechts de noodza- keljjku sieraden waren aangebracht, terwjjl als eenig kleinood een roos in haar ceinture prijkte, lag zjj als een paerel in haar schulp, op een dier sofaas neder, Do roos, waarop wjj doelden, was vorsch geplukt van het boomken, dat, noveus andere zeld- zame bloemen, bevallig was gerangschikt in den mand, die bjj de sofa stond waarop zjj nederlag, ! en half in het groen der bladen, tusscheu de pur-
perroode, gouden of zilveren klokjens en kelkjens ! der bloemen en knoppen, een marmeren Cupido*
beeldtjen met vergulden pjjl verborg. Het bevallig gcziclitjen, waarop do schalkheid gewoon was een |
|||||||||||
|
208
|
MARY HOLLIS.
|
||||||||
|
toekende om een oogenblik aan uwe belangstelling
in hetgeen daar voorviel te golooven? Het vorvc- lendstc wat ik keudo voor ik Koning werd, was een preek van een Puritein, maar nu ken ik nóg iets ergers: het zijn de redevoeringen van mjjn loft\'eljjken Raad." •Ik wou dat ik ze eens hooren mocht!" riep
Louize uit. •Kind! Wat hebt ge in mijne afwezigheid ge-
daan ?" •Geschreid."
•Om Jack?"
•Xeen, om mijn vriend Karel Stuart, die zich zoo
vervelen ging en dat niet behoefde als hjj mjjn raad had gevolgd." •Geen woord over Versailles, Louize! Ik wil er
niets van hooren. . Liever den eersten edelman van Engeland, dan een gekroonden dienaar vau uwen Koning," zeido Karel in drift. •Mjjn Kouing? Ik heb slechts u als gebieder,
en die gebieder heerseht als ecu despoot over mü," zeide zy schertsend. «Maar in ernst, Karel, gy hebt gelijk, en iu uwe plaats handelde ik niet anders. Verbeeld u, dat Lodewyk bevolen heeft, dat al de lakeien van Versailles zich in uwe nieuw uitgevon- den kleedjj moolon vertoonen." Karel beet zich op do lippen, en dat bleeko ver-
magerdo gelaat, met blanketsel overdekt, kleurde nog waar do roodo kunstverw niet aanwezig was. Toch voelde hjj do beleediging niet diep en zou hy haar kunnen vergeten, indien Lodewyk slechts voor hem werd wat hij geweest was: een beschermer, die hem op gezette ty\'don altjjd hooger subsidiën uitkeerde. Dat bewees de vraag met zooveel haast gedaan: >Gjj hebt tyding uit Versailles?" •Ja, de post is eindelijk aangekomen." Zjj zeide
niets meer; was het ook, om het ongeduld van haar minnaar to prikkelen en hem gedweër en on- derworpener te maken? •Wat schrijft men?" vroeg Karel.
•Dat Zijne Majesteit op de jacht is geweest en
drie hazen geschoten heeft. Hy zou zelfs een hert machtig zjjn geworden, als een Prins van den bloede het kust bare wild niet had laten ontsnappen; men zegt uit medely, anderen...." , •Goed, goed; en wat meer?"
•Begrjjpt go do beeldspraak niot? Met do drie
hazen kan ik zelve niet te recht komen. Misschien worden er wel de drio vereenigde koninkrijken: Engeland, Schotlaud en Ierland meè aangeduid. Met het hert evenwel wordt zeker de Hollandsche Republiek bedoeld, en met den Prins van den bloede Zijne Majesteit Karol II. Wat zegt ge vau mijne schranderheid ?" •Daarvan hebt ge wel eens grootere bewijzen ge-
geven dan nu, daar ik vermoed, dat in den brief de verklaring by hot raadsel zal gegeven zyn." •Stellig niet."
• Dus men gelooft dat ik do kaashoeren zal hei-
pon, dat ik...?" • Van het gehoorzaam Parlement eenigo toelagen
|
|||||||||
|
koninklijken meesters gedaan te hebben. Karel, die
de viugerwjjziug was gevolgd, kwam thands eerst tot do wetenschap van liet gebeurde. Door het ge- suap van het kind in cenigzins betere luim gebracht, zeide hjj luchtig: •Welnu, de kleur stond mij ook niet meer aan! Mjjn spaarzaamheid zou mij mis- schien verleid hebben nog lang dat kleed te dra- geu, maar nu moet ik wel veranderen! Een Koning van Engeland met vlekken! Wat zou zjjn liofParlc- ment wel zeggen? Zoo het nog bloedvlekken waren!" »Ge doet my rillen!" hernam Louize. »Ge zjjt
toch niet vourneineus om roode wjjnvlekken voort- aan in uw kanten te maken en daardoor uw Par- lement tot bewondering te dwingen?" Karel zette zich op het voetenbankjen neder dat
voor de sofa stond. De Koning van Engeland lag aan de voeten van Mademoiselle de Quérouaillc. »Ue zjjt ondeugend als altijd, maar ga voort; plaag
my, bespot mij, maar geestig, hoor! pikant! Want ik moet lachen, en om mij thands daartoe te bron- gen moet ge zéér pikant zijn. Als ik met Will en de auderen den Bourgonjcr heb geproefd, dan vraagt de maag den volgeuden morgen een goed gepe per- de suis!" •Dus uw Bijzondere Raad oefent denzelfden invloed
uit als den Bourgoujer en ik als de peper... Uwe Majesteit is zeer galant!" iNn.\'iii het den hoogsten lof dien ik u geven kan.
Peper doet den Soeverein vau Engeland alleen nog maar eten en Louize de Quèrouaille doet hem dus alleen nug maar leven." Karel Stuurt draagt zijn loed
Even «la /.iin atautali\'kierd. doklameerdc Louize.
«Ik begrjjp d° schoone vaarzen niet," hernam Karel.
•Ik zie ii zelden meer dan eens hetzelfde kleed
dragen... dus..." •Thauds begrjjp ik u." riep Karel lachende uit.
•En dat is goed ook, niet waar, Louize? We be- wyzen de Hecren te veel eer als we, een oogenblik zelfs, om hen in een kwade luim zijn! Wie mij opvolgt moge boêlhuis houden. Het is niet meer dan billjjk dat hjj ook iets vinde om zich boos te maken I Mjjn tijd zal \'t wel duren, en James gun ik van harlo een verwarde erfenis I" •Die arme James! Hjj kan mjj met zjjn glazen
oogen zoo smeekend aanzien. Ik geloof dat hjj mjj aanbidt I" •Laat die scherts, Louize!" zeide Karel eensklaps
ernstig. Het kind zag hem verbaasd aau; het duurde slechts
een oogenblik, maar de uitdrukking van haar ge* laat was eer. geheel andere: do schalkheid had plaats gemaakt voor scherpte. Karel, die haar niet aan- zag, had daarvan niets gemerkt en de woorden die zjj tot hem richtte verrieden niets. «Als ik van James niet spreken mag, vertel mij dan iets van den Bjjzonderen Raadl Wat ging er om?" iZoudt ge denken, dat ik u zoo Weinig smaak
|
|||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
||||||||||||
|
209
|
||||||||||||
|
zich aan haren priester. Berust zij er ook in, dat
zjj de Novemhermaand en de drie volgende in dezen tempel doorbrenge, zoodra de Engelsche zon weder door de nevelen dringen wil, dan waagt de Godin nog een anderen tempel van haren aanbidder af te smeken. Eou kleene woulng,
En «I niiin wcnsclien zijn vold&au! •Bijvoorbeeld: Hatfield-manor. Het is allerliefst
1 gelegen !" •Hebt ge \'t verstand verloren ?" riep Karel lachen-
do uit. >Hatfield-manor? Buckingham kocht het voor dertig duizend pond." •En gjj koopt het hem af\' voor veertig duizend.
Als Uwe Majesteit naar goeden raad wilde luiste- ren, dan zou de tjjd reeds aangebroken zyn, dat de Koning in Engeland slechts te bevelen had om zich door zijne onderdanen van het hunne gediend te zien. Als Uwe Majesteit wilde..." Karel was opgestaan alsof de nabijheid van Louize
hem gevaarljjk werd en liep het vertrek op en neder. •Veertig duizend pond!... En in zulke oogen-
blikkenl Louize, als ik niet lachen moest om uwe luimen, dan zou ik er om gaan schreien." •Voorzichtig! Uwe Majesteit scheurt hare tu-
niek," riep Louize, die hare houding op de sofa niet veranderde en van daar had gezien, dat Karel in drift het aangeduide kleedingstuk had pogen dicht te knoopen. Hare waarschuwing bleek olie in het aangeblazen vuur te zjjn, want zjj herinner- de hem, dat al de lakeien Zjjner Allerehristehjkste Majesteit op dit oogenblik door Versailles wandol- den, uitgedoseht zoo als do behcerscher der drio voreonigde koninkrijken. Hjj voelde zich van allo zijden geslagen. Alsof hjj plotseling een besluit had genomen,
staakte hij zijne wandeling en bleef hjj voor de sofa staan. •Wie stookt er toch tweedracht tusschen Lodewjjk
en mjjV" vroeg hjj haar scherp aanstarend. •Do Koning van Engeland. Als gjj er meer van
weten wilt, moet ge Lodewjjks gezant maar eens raadplegen, die vele grieven tegen zjjne Engelsche Majesteit schijnt te hebbon. Maar denk aan Hat- field-manor! Ik wilde hot met Mei betrekken; en dan gaat ge met mjj mcê en gaan we ïedoren mor- gen de zon zien opgaan! Karel, welk een zaligheid!" •Onmogeljjk!\'\'
•Spreek den gezant!"
• Ik weet wat die zeggen zal. Een Fransen le-
ger op Engelschen grond! Zoo het eens mislukte! Noen, eerst moet de Hollandsche Republiek verdeeld; dat zal den Londcnschen sluikers en eerlijken die- ven genoegen doen." „Eer moog nic oon (j/.ren keten uruugeu.
Ja, liever veertien dagen ziek,
Dan éen xfkoade lea te ontvangen In politiek!" deklameerde Louize. «Spreek den gezant."
|
||||||||||||
|
zal afsmeken en daarmede eenige eereschulden af-
doen. Karel, Karel, hoe zal dat gaan! Als Zjjne Allerchristeljjkste Majesteit opdaagt met de reeks zijner liefdebowjjzen, waarvoor hij tegenbewijzen verlangt 1" Zü iachte, terwijl zij met do kanten lubben van
Zjjne Majesteit speelde. Karel bleef zwjjgen: zelden had hem het onna-
iuurlijk bondgenootschap met dien nabuur zoo zwaar gewogen; zelden voelde hij zich zoo afhankeljjk, hij, wiens eenige eerzucht het was, onafhankelijk mo- narch, absoluut gebieder te zijn. »Ge zijt niet vrolijk," zeido zjj na oen oogenblik
zwjjgeus. «Geloof mij, Uwe Majesteit laat de staats- zorg te zwaar drukken! Mjjn God, wat moet het toch verdrietig wezen Koning te zijn!" riep zjj uit met kluchtigeu ernst. Karel hief even het hoofd van ter zjjde omboog,
zag haar ter sluik aan en kon zich niet bedwingen van mede in lachen uit te barsten. »\\Vel verdrietig, onnoozel lam! als er zoo velen
zjjn, die altjjd onbevredigde wenschen koesteren—" • Dat zal Uwe Majesteit tocli niet van mjj zeggen. Ik
toon mjj toch waarlijk altjjd gelukkig; luister maar: Een heldre beek, na kleene woning.
Wat ro/.engeur I>ij \'t lielit der maan. Naast mi\', on de godenbank, inijti Koning, Eu ui mijn weusclien zijn voldaan. •Juist, mids die Koning niet vergete wat goud-
poeder mede te brengen van de kust van Guinea," hernam Karel. •Ik vraag toch geene diadeemen zoo als zeker
ander, die, hoewel ze het schoonste van een pauw mist — wat evenwel de pauwiuncn nooit hebben — van die dioronsoort toch wonder wél het pronken geleerd heeft. Toch blyf ik er bij dat zjj schoou moet geweest zjjn in haar jeugd. Ik doe u toch geen leed, beste vriend? Ik spreek wel vrij mijne meeniug uit over eene, die ge altijd nog bemint." • Ik bemin u alleen, scherpe, geestige, schrandere
Godin!" zeide Karel, maar hoewel hjj opgewektheid aan die woorden wou geven, mislukte dat geheel; het scheen dat liy afgetrokken was en dat de woor- den zoudor bewustzijn schier werden uitgesproken. •Als dat waar is, Karel! als ge mij alleen bemint
en ik een Godin ben, toon dat dan door mjj te ge- hoorzamen." •Ik gaf u in dat opzicht wel nimmer reden van
klagen," zeide hjj. •Wees dan vrolijk en denk niet om Lodewjjks
Utres, terwijl ik met u spreek; vervolgens: schenk die Godin dan een tempel, waar gjj haar waardig aanbidden kunt." Karel liet de oogeu in het rond dwalen en zag
haar toen veclbetcekenend aan. •Gjj meent dat deze tempel reeds schoon genoeg
is? Het is niet zeer beleefd om dat te laten 1)1 ij- keu, mjjn vriend! Lodewjjk, uw koninklijke neef, zou het nooit hebben gedaan, al ware hjj het ook met u eens. Maar het zjj zoo; de Godin onderwerpt |
||||||||||||
|
II
|
||||||||||||
|
14
|
||||||||||||
|
MART HOLLIS.
|
|||||||||
|
210
|
|||||||||
|
•En als <lt> Republiek eens wilde doen wat Lode-
wijk weigerde? Zij «rade trouwer hare verplichtin- gen nakomen."
• Bravo, bravo. gij rijt gered, en ik ontvang Hatlield-
maitor," riep zij in de handen klappend en met de vlugheid van een vogel, naar ben toeijlend. Zij liin<f "i"1 zij» u,\'nl °" lachte hom met de schalke oogcn toe. nKn dan nog iets wat u geen veertig (luizend pond zal kosten. Er zijn, naar mij verteld werd, acht oproermakers in hechtenis genomen. Men zegt. dat gjj ze moet straffen." ».la. ik gaf don Raad straks mijn hevelen. De
muiterij wil ik streng straffen. Men zal ondervinden dat ik nou Koning ben," zeide Karel op vasten toon. Hij wilde die kleine, luchtige, spottende Louize mede aan zijn macht doen gelooven en aan den ernst van zijn voornemen. Het waa echter of zij van zijne lippen nooit iets ernstigs dacht te kunnen hooren, want even luchtig als vroeger gat\' zij hem na zijne verzekering tot andwoord: »(ïjj moest een dier op- roermakers sparen... Ik zie zoo gaarne een oproer- maker en ik zie ze zoo weinig. Er moet er een onder zijn, die Tom üuddie heet. (ie moet dien man genade schenken." "Onmogelijk, Louize! Weet ge wel wat hij waagde
te doen?" •Ja, zijn misdaad is groot, maar ik bewonder toch
zijn moed: hij waagde Mrs. Palmer te dienen." »Te honen."
•Neen te dienen: maar dat kimt gij niet begrijpen.
Mijn vriend, doe mij dat genoegen en spaar dien man. Ik rrssa " «l*cbts Tom BuddlM tevrn.
<iet»f mij t-r *m*ii, n\'\\i hoii.lt it üi-vt-n! • Neen, neen," riep Karel uit, die haar niet meer
wilde aanzien uit vrees van alsdan te zullen moeten toegeven »Ik zal n Hattield-manor koopen zoodra ik geld heb; maar dring op dat. andere niet verder aan." •Spreek niet meer van HaUiehl-manor, want dat
rekende ik al to bezitten. Die Tom Bnddic is mij echter even lief. Ik beloof n, Karel, dat Mrs. Palmer er niets van merken zal." »(>ij denkt dus dat ik haar vrees? dat ik om
harentwille...?" 1 lij kon de zinsnede niet voleindigen, want I/Ouizc
had hem hij de ooren gevat en dwong hem haar in het gezicht te zien. •Hoe smaakte Uwe Majesteit het kopjen thee, dat
zjj bij de beheerscheres van Engeland dronk? On- trouwe minnaar! (Jjj hebt mjj straks tot (iodinne verheven. Zoo ik eens vorderde, dat ik alleen de hulde ontving die mjj behoort en dat andere afgods- beelden uit den tempel verwjjderd werden? Maar ik wil u dat verdriet niet berokkenen; Mrs. Palmer is ii onmisbaar: Mrs. Palmer is een sehoone bevallige vrouw, vooral wanneer hare schoonheid en bevallig- lieid bij het gewicht worden berekend..." •(tij zijt toch waardig op den Olympus te wonen,"
riep Karel lachend uit, maar de lach klonk gedwon- gen. »Ik heb Clinton bepaalden last gegeven, om |
het proces der booswichten te doen eindigen en allen
to doen hangen." •Op éen na. Als go een l>evel geeft, kunt ge ook
een tegenbevel geven." • Maar. mijn God! Louize, wat gaat u toch die
eene booswicht aan? Ik zal u, als ge wilt, een paar dozijn van dat soort dadelijk ter uwer heschik- king stellen... er is geen gebrek hier te lande aan." • Ik geloof Uwe Majesteit gaarne, maar er is geen
tweede Tom liudilie. Hoe kunt ge zoo wreed zjjn mij juist te weigeren wat een reeds lang gekoesterde wensen is geworden? Beste vriend, ik vraag u zoo zelden iets, en als ik iets vraag mij dat te weigeren...! •God en al zijne Heiligen \'." riep Karel uit. de
ooren met zijn handen bedekkende, «zij vraagt zoo zelden iets. Al hoorde het Heelal mij toe. toch zou ik genoodzaakt zijn, telkens nieuwe waerelden te scheppen om aan uwe eischen te voldoen. Maar hoor mij, beste, wees uu eens matig." hij troonde haar weder naar de sofa toe, waar hij thands naast haar ging plaats nemen. »Ik zal bij Hattield-manor nog een geschenk voegen van vijf duizend pond..." •En mijn Tom Buddie zou niet meer waard wezen
dan vijf duizend pond? Weet ge voor hoeveel ik hem prijs geef... V" •Voor hoeveel dan?" vroeg Karel die reeds ver-
heugd was, dat. er een middel bestond om aan de vrouwengril zjjner maitrease te voldoen. «Voor hoe- veel dan...?" •Voor de waarde, die g|j aan Mrs. Palmer toekent...
Als ge die uit Engeland zendt, kunt ge met mjjn Tom Buddie doen wat gij wilt." Zij speurde met scherpen blik den indruk na, dien deze woorden op hem maakten: zij bedwong het hijgen van haar boezem en wilde dartel en speelziek schijnen als gewoonlijk. Karel had dien nieuwen eisch niet verwacht. Mylady (\'astlemaine kon hjj niet opgeven : toch wildo hjj Louize niet te veel doen bljjken, dat het hem on- mogelijk was. Hem werd de keuze gelaten tussehen (\'astlemaine en den boosdoener, wiens straf door gene. wiens genade door Louize geëischt werd. Had hij slechts eer toegegeven, en Tom Buddies
vergiffenis uitgesproken, want door dat nu te doen, toonde hij aan Mylady gehecht to zjjn, meer dan de Hertogin van Portsmouth toe konde laten. »De keuze schjjnt u al zeer moeielijk," schertste
Louize. «Mrs. Palmer moest het weten, dat de schaal niet dadeljjk naar hare zijde oversloeg!" • Ik moet lachen om uwe dwaze opvattingen. Wees
gelukkig met uwen Tom Buddie." • Dus ge schenkt hem het leven!" riep Louize,
terwyl zij van vreugde opsprong en in de handen klapte. •Maar zeg het aan niemant; wo zullen de acht
wel voltallig weten te maken... zeg het aan niemant, Louize!" \' •Vooral niet aan Mrs. Palmer, niet waar ? Zij gold
toch nog meer dan mijn Tom bij n... Nu, met ter tjjd zou dat kunnen veranderen..." Zjj sprak die woorden met eenig zelfvertrouwen uit en gants niet kinderlyk eenvoudig, zoodat het Karel werkelijk be- |
||||||||
|
MART HOLLIS. 211
|
|||||||
|
angstte. Zou zjj nog meer vragen ? Kn lijj kou niets j
weigeren aan haar die — zjj liad het hem nooit gezegd, zij had er nooit op gezinspeeld ; zjj, de dartele vlinder, had er zieh nooit iets op laten voorstaan — eigenlijk Lodewjjk XIV bij hem vertegenwoordigde en de koorden der Frontene geldbeiirs vasthield. Sedert zjj in White-hall was gekomen, was er de
weelde, was er de spilzucht verdubbeld. KarelStuart scheen zonder medehulp van zjjn Parlement over grootere fondsen sedert haar verblijf aan het hof te kunnen beschikken, maar wat baatte hem dit, daar zjjne uitgaven in verhouding nog veel meer waren toegenomen? Op \'s konings financiën oefende Louize \' alzoo een allerverderfeljjksten invloed uit. Kn als de Kuanciën in verwarring waren dan was de Koning van Engeland het zwakst: dan was hij het nederigst tegenover zijn neef, den Koning van Frankrijk, daar hjj zieh nog liever voor dezen dan voor zijn Parle- ment vernederde. Lodewjjk verzekerde hem van , zjjne hulp, maar hoe hooger en dringender de nood was, des te trager werd de helper, des te ongunstiger j werden de voorwaarden, waaraan die hulp verbonden was; en als dan eindeljjk de hulp verleend werd, I dan droeg Louize de Quérouaille er toe bjj, om de ontvangen gelden niet lang te doeu strekken. Kerel begreep wellicht het spel, dat er met hem gespeeld j werd, maar hij was eenmaal in het gareel geslagen en moest thands voort, tenzij hjj worden wilde wat zjjn volk wensehte, en dit zoude hjj, zelfs al wilde ; hij het, niet kunnen, dan na cene inspanning, welke verre boven zijne krachten ging. Hij onderging alzoo den invloed waaraan hjj gewoon j
was geraakt; hjj l)oog omdat hjj door dit niet te doen j eeu storm vreesde te zien uitbarsten; hjj genoot zoo ! veel hjj nog genioton kon en bekommerde zieh niet om den dag van morgon. Als een parasiet, die het leven leidt van de plant of het dier waarop zij zich geplaatst heeft, met welks beste sappen zjj zich voedt, met wie zjj als saaingroeit, zoo greep Louize de Quérouaille in het leven en het bestaan vau Karel Stuart in. Of hjj op deu grond zjjns harten liefde voor haar peilde? Wij hebbeu hem kunnen gadeslaan tegenover Mylady (\'astlemaine, die nog j bjj machte was die aandoeningen bjj hem op te ; wekken, welke bjj Karel Stuart liefde heetten: wjj hebben hem thands gezien tegenover Louize de Qué- rouaille, en do aandoeningen, welke gene opwekte, blokeu in het bijzijn van deze te sluimeren. Zjjne woorden mochten soms getuigen van tederheid, zjjne houding was daarmede vaak in strijd. Toch weer- klonken de hofgowelven van de lof der cenigo Louize, die door Zijne Majesteit sterk genoeg boven allen verheven werd, en men hoorde het gefluister van de ongenade van Mylady luider en luider worden. Wie was de scherpzieudc die hier de waarheid van don schjjn wist te schiften ? Wie was de schrandere, die Karels genegenheid voor een wezen, dat niets zinnelijk schoons en slechts geest bezat, — een geest, dien hjj toch niet wist te waardeeren en die hem slechts van tjjd tottjjd aantrok — als gehuicheld te beschouwen en Karels jaloezy niet to min te vor- |
|||||||
|
klareu wist? Die dit laatste vermocht had moeten
weten, dat Louize in Karels oog de mijn was waaruit het Fransche goud voortkwam, eene mijn, die hij voor zich alleen wensehte te behouden. Liefde kon hjj overal bekomen, geld niet. Wjj zagen het: Louize had haar wenseh ver-
kregeu en verborg hare vreugde niet. Karel daar- entogeu zat verslagen neder. Welk een dag! Hjj had een mode gekozen, die door Lodewijk bespot- telijk was gemaakt, eu die aan zijn Raad als wet voorgeschreven: hjj had een man moeten sparen, dien hij had beloofd niet te zullen «paren, na eerst aan een der Sekretarissen van Staat te hebben 1h>- loofd van te zulleu doen waartoe hij nu gedwongen was. Kn bij al die verdrietelijkheden dreigde zich nog de grootste te voegen: een geldgebrek, zoo als hjj nog nooit op den troon van Engeland gevoeld had, een geldgebrek, dat hem weerhield den trot- sehen muiteudon Shaftsbury naar don Tower te zen- den eu den nog trotscher, nog kwetsender Lodewjjk, die hem als vazal bejegende, te trotsceren. Karel Stuart bracht thands een van de weinige
oogenblikken van ernst door, die hjj in zijn leven kende. Maar die ernst was de voorbode niet van een koon en vast besluit, maar wel van eene of andere zwakheid: hjj walgde er reeds vanen wensehte dien hoe eer hoe boter verwisseld te zien tegen luchtige scherts en luidruchtige vreugde. Daarom heette hij dan ook de vrolijke tonen welkom, die Louize aan het klavier ontlokte. Als een tweeden David wist zjj do luimen van haren gekrooiiden dienaar te leiden en te besturen: zjj wist. dat hjj in deze oogenblikken afleiding behoefde en — on- dankbaar was zjj niet. — ook verdiende. Daar kwam een paadje het bezoek van Zijne
Hoogheid don Prins van Oranje aandienen. Louize sprong bij hot hooren vau dien naam van haar vouwstoel op on riep Zjjne Majesteit toe: >Laat hem binnen komen, Sire! Gun tujj dat genoegen!" eu Sire had de zwakheid haar dat genoegen te gunnen. De meeuiug, aangaande den Prins, was oer be-
vestigd dan gewjjzigd, sinds het oogenblik dat wjj hom het laatst ontmoetten. Welk eene eere hem ook weêrvoer, hoe talrijk ook de feest maaltijden waren, welke voor hom waren aangericht en waarop de Hollandsche tijdgenoot, tot \'s Prinsen partij bo- hoorende, zich niet weinig verhoovaardigde, de schatting van \'s Prinsen persoon bleef dezelfde, ja word in vele gevallen nog ongunstiger. Men had hem dan ook bij al die maaltijden ver-
gezeld gezien van Mijnheer den Ilollandsehon Am- bassadeur, wiens bjjzjjn den Prins, den gewezen pupil van de Hoeren Staten, van wie die ambassadeur de vertegenwoordiger was, zulk een ontzacb scheen in to lwezcmen, dat bjj de lippen nauw waagde te openen. Toch weten wjj, dat hjj zonder dien Ambassadeur een bezoek had wagen af te leggen en dat hjj toen vrjjer dan gewoonlijk zich moest hebben geuit, daar de man — de Hertog van York — die dat liezoek ontving en tegen hem vooringe- |
|||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
212
|
|||||||||
|
•Ik geloot niet dat de mensch zeer spoedig te
veranderen is, tenzij door gewichtige omstandig- heden," hervatte Willem op dien eenigzins lom- pen toon, die hem soms eigen kou zjjn. «Uwe Hoogheid denke niet, dat ik zoo hoogmoe-
dig ben te goloovon. dat het leven in mjjne nabjj- heid voor haar een gewichtige omstandigheid zou kunnen zjjn," zeide Louize levendig, terwijl zelfs haar voorhoofd even rood werd. «Ik kan daar niet over oordeelen; ik heb zoo
zelden het gezelschap van vrouwen genoten. Mjjn grootmoeder was do eenige." «En daar het onderscheid tusschen haar en mij
zeker groot genoog zal zijn, mist Uwe Hoogheid ieder punt van vergelijking," merkte zjj scherp aan. «Zie Jack eens klauteren !\'• riep de Koning, die
zich in de laatste oogeublikken naar het raam had gekeerd, op den aap wjjzend, uit. «Zie, nu heeft hjj de deftigheid van Shaftsbury. Zie, Louize! Zie, Neef! Waarachtig do buitelingen van Jack zijn veel vroljjker dan menige woordenschermutseling."\' «Houdt Uwe Hoogheid veel van apen?" vroeg
Louize naar het raam tredend. «Als die beesten maar geene kunsten zjjn geleerd,
en zjj zich vertoonen zooals ze werkeljjk zjjn," klonk het andwoord. Lastig was het voor het ge- sprek, dat een droogo kuch de woorden van den Prins telkens deed afbreken. «In den Haag zullen er zeker vele van die die-
ren zijn?\'* vroeg Louize, terwjjl zjj haar best deed om daarbij zeer naïef te zijn. •Hjj mij op het Binnenhof zag ik er geen. Op
de Haagschc kermis evenwel heb ik ze wel gezien. White-hall is de eerste plaats waar ik zoo\'n dier ontmoet zonder dat een bijzondere gelegenheid er aanleiding toe geeft. Is die aap het eigeudom van Uwe Genade?" •Waarom, Uwe Hoogheid? Zoudt gjj hem bjj het
bouquet wenschen gevoegd te zien als een tweede hulde?" «Volstrekt niet. Ik vraag het alleen, om te ver-
nemen of Uwo Genade hem ook uit Versailles had medegebracht, en voornemens is hem weder mede te nemen als zij terugkeert ?"\' «Wjj zijn niet voornemens Hare Genade te ver-
gunnen haar nieuw vaderland te verlaten. Wie heeft u die dwaasheid in het oor gefluisterd, Neef?" zeide Karel gemeljjk. «Zijne Hoogheid heeft oorspronkelijkheid genoeg,
Sire! on het zou ouvoogzaam zijn hier aan navol- ging te denken!" merkte Louize aan, die haar waaier van ivoor met goud ingelegd open on dicht sloeg. «Ik dacht, Sire! dat haro Genade slechts tijdelijk
haar verbljjf alhier had gekozen, en geloofde haar vertoeven alhier, na den terugkeer mjjner tante, alleen daaraan te moeten toeschrijven, dat mjjne taute, die naar ik vernam, toen reeds lijdende was en naar Versailles terug verlangde, eene vriendin had willeu achterlaten om datgeen nog te bespreken wat door haar spoedig vertrek nog hangende bleef. Zoo ten minste hoorde ik het in den Haag vertellen." |
|||||||||
|
nomen was, hem daarna vertrouwen scheen te
schenken. Ook thands had hjj zich van zijn geleider weten
te ontslaan, en kwam hjj vooreerst Zjjn Koninklij- ken Oom geheel vertrouwelijk ontmoeten Het scheen dat de tegenwoordigheid van de Hertogin van Ports- mouth niet door hem werd gewacht. Misschien had hij den Hertog van York van zjjn voornemen, om den Koning te bezoeken, gesproken, ten einde dezen een wenk te doen geven dat de bezoeker een vertrouwelijk gesprek wenschto, maar al had Zjjue Majesteit den wenk begrepen, dan nog had hij misschien in het bijzijn van Louize geen bezwaar gezien. De Prins kwam schoorvoetend binnen, en hoe
buitel ijk Karel hem ook ontving, de statigheid waar- meê Louize boog, de ernstige houding, die zij aan- nam en die, blijkens het spotzieke glimlachjen om hare lippen, slechts voorgewend was, bracht hem wel niet in verwarring, maar deed hem toch niet geheel genist zijn. •En hoe bevalt het u hier, neef?" vroeg Karel,
nadat de begroetingen geëindigd waren en Willem zich had nedergezet. «Men overlaadt mij met beleefdheden, zelfs in
die mate, dat mijne gezondheid er onder lijden zou zoo ik die lang daaraan blootstelde." «Men weet in Engeland geest en verstand te
huldigen," zeide Louize buigeud. Willem zweeg. «Zeg dan toch, Neef! dat bare
genade de Hertogin daar een sprekend bewijs van is! De eenc vleiorjj is toch do andere waard!" «Uwe Majesteit zal ook hierin een beter rechter
zijn dan ik," hernam Willem kortademig. Louizes glimlach verdween voor een oogeublik.
Zjj stond op en bleef voor de bloemenmand staan en plukte ennige der schoonste bloemen af, die zjj tot een bouquet bevallig en met kunst ordende. «Wil Uwe Hoogheid dit als eene hulde van mij
aannemen, als eene hulde gebracht aan hare.... voorzichtigheid ?" •Neem het geschenk aan, neef! al schuilen er
ook dorens aan die bloemen..." Hjj dreigde haar mot don vinger, als vond hij do scherts tegen iemant, die zich niet verdedigen kon, wat scherp. «Het gevaar is niet groot, Sire, als men or op
voorbereid is. Er zjju immers slechts weinig bloe- men zonder dorens?" «Dus, Uwc Hoogheid meent dat de mijne ook wel
die kwetsende spitsen zullen dragen, want Uwe Hoogheid schijnt, wel niet gezind, om voor m jj u bouquet eene uitzondering te willen maken." «Na ouderzoek, waarom niet?" hernam de Prins
droog. •Zeer voorzichtig maar... niet zeer galant," zeide
zij buigend. «Zoo mjjn neef hot voorrecht had, slechts eenige
dagen in uwe nabijheid te ademen, hy zou het laatste voorzeker leeren," viel Karel in. «Ik ben er toch van overtuigd, dat Zjjne Hoog-
heid het eerste zou blijven." |
|||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||||
|
213
|
|||||||||||
|
De indruk, dien de Prins op haar gemaakt had,
kou worden afgeleid uit het briefjen dat zy, na
een oogenblik in de eenzaamheid nagedacht te heb-
] ben, aan den Fransehen Uczant schreef en door
een harer meest vertrouwden liet bezorgen.
Wij doelen er slechts eenigo zinsneden uit mede.
• Karel is in de engte gedreven. Zooveel ik kan mer- ken was er tegenstand in do raadsvergadering, do zen morgen gehouden. Ik geloof dat het de rechte tijd is eenigo subsidio te geven. Het is de intentie Zijner Allerchristoljjkste Majesteit, dat de hulp niet zoo krachtig zjj, om er zelfstandigheid uit geboren to doen worden. Ik deed dan ook mjjn bost om over de gelden, die nog niet verstrokt zjjn, reeds voor een goed deel te doen beschikken. Zich rui- terlijk te verklaren, zoo als Zijno Majesteit wil, daar- too is Karel niet te bewegen. Hjj wil eerst de Re- publiek verdeeld zien on dan, maar ook eerst dan, het Parlempnt door onze soldaten doen uiteen jagen, terwijl Zijne Majesteit eeue omgekeerde verhouding wenseht. Evenwel zou het gevaarlijk zjjn alle hulp te weigeren, daar Karel, door wanhoop gedreven, zich wel eens in de armen der Hollanders zou kun- neu werpen, als hjj zag, dat daar hulp te verkrijgen was, vooral nu zjjn neef hier is. Deze is de onbe- schoftstc mensch, dien ik ooit aantrof en geheel ge- lijkend aan het portret dat ik mij altijd van zulk een rcpublikeiuschen Hollander had gemaakt; maar ik geloof toch niet, dat hij zoo dom is als hjj schjjnt. Het zou Zijner Majesteit wellicht nuttig kunnen zjjn, indien wij dien knaap in het oog hielden..." |
|||||||||||
|
Louize zag hem l>jj deze redcneering, de laugsto
die zy hem nog had hooren voeren, doordringeud aan. Het was of zjj in die woorden een geheimen zin zocht, die haar echter nog niet helder werd. Zijne Majesteit had tcekenen van ongeduld gegeven en maakte zich gereed, om het gesprek weder een andere wending to geven, toen Louize hem daarin verhinderde door den Prins te vragen • • En vertelde men ook in den Haag wat mjj nog
te bespreken overbleef?\'1 • Louize, Louize!" zoide Karel op een toon, die aan»
duidde dat hij het gesprek verre van genoegeljjk vond. •Wenseht Uwe Majesteit over die zaak liever niet
te hooron spreken?" vroeg de Prins. •Och, het waren hof kwesties, waarin gij geen
belang zult stellen, Neef!" •Maar do behandeling van welke kwesties Uwc
Majesteit toch zeer voordeolig geweest is." Karel trilde en zag zijn Neef, wiens gelaat geo-
nerlci verandering onderging, vreemd aan. Toen hjj het afwendde, ontmoette hjj dat van Louize. Karel scheen te onthutst om de vraag die hem op de lippen zweefde to uiten, en Het Louize daartoe de gelegenheid. • En welk voordeel, zeidc men in den Haag,
vloeide voor Zync Majesteit daaruit dan wel voort?" •Het voordeel van u aldaar te hebben leeren
kennen, Hertogin \'.• Sedert dat oogenblik toch ver- meen ik, dat het hof van mjjn oom veel vrolijker, veel levendiger, veel prachtiger is geworden. Se- dert dat oogenblik, zoo zeide men, toonde de Ko- ning van Engeland corst recht hoe machtig en hoe... rjjk hjj was." „God beter\'t!" zuchtte Karel hij het laatste woord.
Om echter alle verdere vragen en opmerkingen, door dezon uitroep wellicht uitgelokt, te voorkomen wendde hjj zich eensklaps tot Willem, nam hem onder den arm en zeide: »Ik heb u beloofd mjjn patrjjshonden en luizewinden eens to laten zien: ze zullen juist gevoerd worden. Louize, hebt go lust meê te gaan?" • De lust, om Uwe Majesteit en Zyue Hoogheid
to volgen moet wel ten allen tijde bjj ieder bc- staan, maar de onderdaue behoort haren lust onder het beheer der bescheidenheid to stellen. Ik moet dus afzien van het genot van u beider bjjzjjn bjj do beschouwing en l>owoudering der viervoetige Koninkljjke lievelingen." Zjj boog en Karel wilde zich met zjjn neef verwijderen, toen hjj zich nog even door haar teruggehouden voelde. Zij verhief zich op de teenen, gaf den kleinen bevalligen voet aan Willem te bewonderen, die er echter geen oog voor had, en fluisterdo Karel in: >Ik zou bijna vergeten u een vriend aan te hevelen. Den jongen Digby! Help hem voort! Het is een echt ridder un hjj is verlegen om eenigo guinjes, naar ik hoor, zoo als wel moer andere ridderlijke helden." De laatste woorden gingen vergezeld van een zacht tikjen van den vingertop op het gelaat Zijner Ma- jesteit en een schalken blik, die de rechte beteeke- nis van de laatste woorden deed gissen. |
|||||||||||
|
V.
Hoewel de Novcmbermuand blijk gaf ten einde
te loopen en do wintermaand te naderen, hoewel de regen had plaats gemaakt voor sneeuw, deinsden de beide hooge verwanten, aan do liefelijke en sto~ vende koestering der kuustwarmte in hunne woning gewoon, voor de hen tegensnerpende koude, niet terug. Geen Lord Steward, geen Lord Chaml>crlain, geen der andere Groot-waardigheidsl>eklecders was gewaarschuwd, om den Koning en diens gast to begeleiden of te omstuwen, want de wandeling, die ondernomen werd, was van den meest vertrouwe- ljjken aard. De oom wilde den neef, deze wilde genen eens van aangezichte zien, wilde met eigen oog zich overtuigen wat er in het binnenste van den ander omging. Had November tot dus verre weinig anders dan
novel geschonken, nu de wind, sedert de twee laatsto dagen van hot Westen naar het Noord-Oosten was uitgeschoten, waren de nevelen weggevaagd on straalde do zon de oogen dor wandelaars op het blinkend wit van het sncouwveld bijkans blind. Aan de zijde van den tuin, waar de koninkljjke stallen en de koninkljjke hazewinden en patryshondeu zich bevonden, was men beschut voor het snerpen van den altijd meer aanwakkerenden wind, zoo dat de mantel, dien beiden zich hadden omgeslagen, hen |
|||||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
2U
|
|||||||||
|
•Mijn oom is te rijk om eenig genoegen te duur
te heten. Ik zonde met meer recht kunnen spre- ken dan l\'we Majesteit, daar voor mjj al zoor spoe- dig iets te duur zoude zjjn." •Gij zoudt anders toch niet voornemens zijn....?"
Karel kon zich niet weerhouden even te glimlachen hjj de gedachte, dat de jonkman naast hem zich zoude gaan verbeelden een vrouw te kunnen beminnen. •Ja. juist wat l\'we Majesteit meent: ik zoude
anders voornemens en iu staat zijn mijn invloed iu de Republiek te vergrooten." • Laat die titels weg, neef! en vergeet niet, dat
wij bloedverwanten zijn" zeide Karel. »Ik zoude gaarne uwen invloed vergroot zien; ik heb, zoo als go weten zult, verschillende pogingen aangewend, maar stijf koppiger volk zag ik nooit. Toch heb ik hoop, dat ge wel zult slagen, en, zjj het ook niet I al de waardigheden van uwen vader, dan toch oen
doel zult bekomen." Willem bleef zwijgen, maar do oogen openden
zich hoc langer hoe meer on schenen in glans toe te nemen. Hij luisterde, hjj luisterde met zjjne gc- hcele ziel, al bleet zijn gelaat ook kalm en koud. »(iij begrjjpt, dat ik als hun bondgenoot mjj niet
te sterk togen hen kan aankanten. Ik moet u dus raden, zoo bedaard mogelijk voort te gaan zoo als ge begonnen zijt, en van de Ileoren Staten datgoen uit liefde te verkrijgen, wat gij hen niet dwingen kunt te geven." — •Uit liefde]? uit deernis misschien wel?"\' vroeg
Willem gesmoord. Zijn oom vernam den kreet van beleedigde trotschheid, van ingehouden toorn niet: merkte den blik niot op, waarin thands do hoogste bevreemding was te lezen. •Willem, ik meen het goed met u! Gjj boezemt
mjj bovendien vertrouwen in. Gjj zijt geen dip!o-- maat, zoo dat Mjjnheer de Witt uwc woorden eer zal gelooven dan die van menig ander. Ik wil een nog krachtiger verbond met de Republiek sluiten, (üj kunt al de voordeden niet beseften, die er voor deze uit kunnen voortspruiten, maar Mijnheer de Witt wel. Er dreigt uit Frankrijk gevaar!" • Hoe nu?" vroeg Willem, die werkeljjk zijn ver-
bazen niet meer ontveinzen kon. Hij kon niet be- grjjpen, dat Karol iu zjjne verlegenheid den vriend vati gister begeven wilde, om den vjjand van heden tot bondgenoot te maken, mids de laatste hem slechts goud verstrekte en het niet euvel duidde, om op zjjne beurt overmorgen weer verlaten te worden. Hij dacht, en moest ook denkon, dat Karel hem polsen of wel hem verschalken wilde en daar- om vervolgde hij: «Mijnheer de Witt zou het mjj zeer kwalijk nomen, als ik met zulk een gewichtige zending werd belast; hjj zou er eene beleediging in zien. Daarenboven heb ik zooveel mot mjjno eigono zaken te doen, voor welker bostior mjj geono zulke schrandere staatslieden als Arlington en Clin- ton tor dienste staan. (>jj weet, oom, van welken aard die zakeu zjjn. Mijn oom York heeft mjj hoop gegeven dat mjjno vorderingen erkend zullen wor- den." |
|||||||||
|
voldoendo dokte on in staat was het warmtc-ver-
schil tusschon liet buiten on liet binnen niet al te voelbaar te doen zijn. Mocht de Prins van Oranje ook later in de gelegenheid gesteld worden de stallen Zijner Majesteit te bezoeken en te bo\\von- deren, thands gold het. alleen de bezichtiging van \'s Konings uitverkorenen: do patrijshonden. Zoo Willem ooit in staat waro zijne geringheid naast zijn oom te gevoelen dan zoude zoodanig gevoel thands bij hem opgekomen zijn. Met welk oen smaak en tevens een pracht waren die hekken groen met goud geschilderd en allen, van het Koninklijk wapen voorzien, gebouwd! Van hoeveel zorg ge- tuigde niet de inrichting! Ieder hok droeg van voren een geslacht si jjst van den bewoner, was van binnen met tnpijtwerk voorzien en werd bij strenge, vorst door kokend water verwarmd. Was er een jacht bepaald dan had de koninklijke
opziener dezer gunstelingen een gewichtige taak. namelijk: om de leden zijner viervoetige leerlingen of onderdanen met olie in te wrijven. Hem was iKivendien de zorg aanbevolen voor do gezondheid van het hondengezin, en, hetzij dat dit hem iu de oogen van den tijdgenoot een man van gewicht deed worden, hetzij dat het menigvuldig verkeer met Zijne Majesteit, die door zjjne liefde voor Diana, .Tiiuo, Jovc en anderen dikwerf naar de hokken gedreven werd, Hugh N\'orth werd zeer gezocht door allen die iets te verzoeken hadden van de konink- lijke gunst, en niet verheven genoeg waren om zich bij Mylady (\'astlomainc of de Hertogin van Portsmooth om bijstand en voorspraak aan te mei- den. Iets, en dat was onafhankelijk van den wil van den hondenopvoeder en opzichter, deed diens invloed vooral zoo hoog schatten. Als Zjjne Ma- jesteit Hugh North verlaten had, dan was hij altijd in goede luim, en wat men vooral aan de honden had moeten wijten weet men aan den opzichter. Zoo was het ook nu weder. Toen de Koning de gangen van Whitc-hall met
zijn neef doorwandelde, hing er een wolk op zjju voorhoofd, hetgeen de aandacht trok van een dor dienaren, die \'s ochtends diezelfde wolk daar ook gezien had, hetgeen bij Zijne Majesteit niet weinig bevreemding mocht baron. Hjj had een poos zwjj- gend naast zjjn neef voortgestapt, zoo dat deze dit* maal het woord moest nemen. • Het schijnt een schrandere vrouw te zjjn."
►Wie meent ge?" vroeg Karel als uit een droom
ontwakend. »Is I\'we Majesteit ook ongesteld?" vroeg Willem
deelnemend. «Straks was zjj nog zoo vrolijk en thands ziet zij zoo bedrukt! Willen wjj ook tcrug- kooron naar de Hertogin van Portsmouth ?" •Neen, neon! Men is niet altjjd vroljjk al schjjnt
men dat," merkte de Koning luchtig aan. •Het schjjnt eon schrandoro vrouw te zjjn," hor-
haalde Willem als om het gesprek, dat weder dreig- do te slopen, levendiger te doen worden. •Louizc? Ja zeer schrander, maar neef! zeer
duur." |
|||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
215
|
|||||||||
|
•Ten volle! — Hugh!" riep Karel in do verte
den opzichter toe, «nog niet voeren. Wjj komen er l»Ü !" •Clinton verzekerde eehtor mjjn sokrotaris, dat er
op dit oogenblik aan weinig meer dan erkenning dier VOfderingon te denken viel." •Clintons woorden zijn te vertrouwen; liij is de
eerlykstc Lord der Schatkamer dien ik ooit zag. Wat selieelt Juno, Hugh? Zij schijnt zieli den voetvcr- stuikl te hebben..... Hoe komt dat?" •Hinkend kwam zij straks het pavel.joen uit. Ik
weet, dat een edelman haar een kastijding had toe- gezegd, daar z[j voor een paar dagen de vrijheid had genomen zieh zelve tot het middagmaal van den Jonker uit te uoodigeu, en, zoo als l\'we Majesteit weet, doet Juno niets ten halve, vooral als \'t op \'t eten aankomt." •Dat weet ik, Hugh! Zie die ooren, neef. en dien
bek. Het is eeht ras. De vader van dezo was in den «lag bij Woreester bij mij en waarschuwde mij, toen ik dreigde gevangen genomen te worden. Een landjonker nam hem mcê en verzorgde hem zoolang ik balling was. Het beest onderhield zeker de her- innering aan mjj! Ken volmaakt, edelman! niet waar? En zoo als Will zegt, sterft het ras uit. Toen ik bjj de restauratie aan wal stapte, stond de jonker met den bond mij op te wachten. IIjj was blind geworden. De arme! Toch kende hij mij nog. Tot aan zijn dood liet ik hem verzorgen." • Waarlijk een edelman! Eu I\'we Majesteit toonde
zieh zulke onderdanen waardig door dien eenendós te bclooneii," hernam Willem. Had hij niet begrepen, dal niet de edelman, maar wel de hond door zijn oom werd bedoeld, of wilde hij het doen gevoelen, dat. de Koning had behooren te handelen, zoo als Willem voorgaf te onderstellen dat gehandeld was? Hoe het zij, Karel voelde zieh niet aangespoord dit gesprek voort to zetten en zweeg een oogenblik. waarna zijn neef de kans gunstig zag. om op het eigenlijke punt van hun onderhoud terug te keeren. •Ik ben voor Sir Clinton verheugd, dat Uwe Ma-
jesteit zulk een voreerend getuigenis van hem geeft ofschoon het mijne wenselien vernietigt. Ik had toeh vast op de ontvangst van eenigc gelden gere- kend, oom !" •Als ik het met de Staten over een nauwer bond-
genootschap eens kan worden, dan wordt u het vor- sehuldigdc in guldens uitbetaald. Mjjn Parlement wenscht een nauwere aansluiting aan de ltepuhliek en ik leef gaarne op goeden voet met mjjn Parlement." •Mjjn oom York gaf niet onduidelijk te kennen,
dat het moeielijk was op goeden voet daar mcé te leven." •Heeft hjj dat gezegd? James is een oud wjjf!
Maar ge schjjnt veel en velerlei met hem gesproken te hebben.\'\' •Zijne Koninklijke Hoogheid had de goedheid mij,
toon ik verzekerde nimmer vergeten te hebben en ook nooit te zullen vergeten een Stuart te zjju, aan- gaatido den tegenwoordigen toestand van Engeland in to lichtou..." |
|||||||||
|
• En hij zeide tt zeker, dat hij mjj op den troon
doet beven door zjjno dwaasheid, om openlijk de Engelsche Kerk te verlaten....?" • Ik vind het ecrljjk, Sire! ook te schijnen wat
men is," hernam Willem zijn oom aanziende, die het hoofd afwendde, en. to plotseling om niet to doen vermoeden dat het uit verlegenheid geschiedde, met Hugh het gesprek voortzette, terwijl deze bezig was den belecdigdeu poot der lievelinge Juuo met olie in to wrijven. •Weet ge ook wie de onbeschaamde is die het
arme dier zoo heeft mishandeld..?" Hugh schudde het hoofd ontkennend. «Lieg niet, Hugh! ik wil het weten." hernam Karel toornig. • De schuldige schuilt, geloof ik onder de Life
ijtuuds.\'" • Dan weet ge ook wel hoc hjj heet. Opgebiecht,
Hugh! Hij zal nooit hooien dat gij het mij gezegd hebt!" •Ja, dat kan (\'we Majesteit toeh niet zwijgen!" —
zeide Hugh, met al do vermetele openhartigheid van ecu dienaar, die zieh noodig en bovendien guns- teling weet. • Als L\'we Majesteit het veroorlooft zoude ik gaarne
eeuige beweging wensehen. Het ia mjj hier zoo kil, en buitengewone koude maakt mij dagen ongesteld.." Karel kon wel niets anders dan dat verlangen in- willigen; hjj deed het niet door woorden maar door daden bljjkeu, want hij koerde zich om zouder eeu woord te sproken. Willem was hem dadelijk op zijde. • Het verwondert mij, oom! dat oom York het
Parlement zoo licht telde, terwijl gjj er zoo gaarne op goeden voet mcê staat." •James is ook geen Koning! Maar in uw eigen
belang, Willem, raad ik u aan niets te doen wat Mijnheer de Witt verbitteren kan. Ik ben niet in staat u te helpen; een vloot heb ik niet, ecu leger evenmin. • Mijn oom kan niet anders dan mij in mijn belang
raden... Maar ik denk er niet aan om een vloot of eeu leger tegen de Republiek te verzoeken. Ik zou slechts ondersteund willen worden door do betaling van eonigo gelden.\'\' •Goede Neef, op dit oogenblik heb ik geen penny."
•Ja, dat zeide Sir Clinton mjj ook. Maar mijn oom
York verhaalde van al do pracht, die aan uw hof wordt, gevonden, en zoo afsteekt bij mijn burger- huishouden, van al de feesten, die hier gevierd worden en het leven hier tot een paradjjs maken; en hjj sprak tevens van de schraalheid en de gierig- heid van het Parlement, dat geene nieuw subsidicii toestaat. Van daar dat ik geloofde aan l\'wen bjj- zonderen rijkdom, en ik mjjn oom York gelijk moest geven, *dat l\'we Majesteit zeer goed zonder het Parlement regerqn kan." •Uw oom York is een..." Karel hield do schimp-
naam in, dien hjj in zijn wrevel voor zjjn broeder had uitgedacht. •Maar niet alleen mijn oom York bracht mjj op
den dwaalweg, maar ook Mylord Arlington, die er |
|||||||||
|
MAÖY HOLLIS.
|
|||||||||
|
216
|
|||||||||
|
vau sprak — maar niet duidelijk, zoodat ik hot niet
recht vatten kon — dat men de Republiek verdcelcn wilde..." •Neef, het is al te dwaas," zeide Karcl die zijne
schreden verhaastte. »Gy zult u hier te lande wei- licht overvoeden en dan zijn benauwde droomen het gevolg." »Zoo, Oom. Maar ik meen mij toch te herinneren,
dat Mylord Zeeland voor mij bestemd had, ten minste indien ik mij de bescherming Uwer Majesteit en misschien ook van Zijne Allerehristclijkste Majesteit waardig maakte. Mylord heette hot later oen aar- digheid, maai\' Uwc Majesteit heeft liet straks be- vcstigd.\'\' •Ik?"
•Toen zü mij in liet belang der Republiek toe-
fluisterde, dat er voor haar uit Frankrijk gevaren , dreigden." •Nu ja... ik geloof dat nog...-\'
»Kn Uwe Majesteit zal daar wel grond voor hebben:
want zij is een te grootmachtig Monarch, om, als het evenwicht van Europa vorstoord wordt, de schaal ! niet door haar gewicht te doen overslaan." •Neef, uwc gevolgtrekkingen zjjn vleiend... zeer..
treffend... en ook onverwacht!" zeide Karel, terwijl hij den jonkman, die thands met eenige levendigheid sprak en wiens woorden minder door een hinderlijk gekuch werden afgebroken, met werkelijke verbazing aanzag. •Uwe Majesteit kan zich derhalve voorstellen hoe
zeer het nijj verbaasde te vernemen, dat zij een bondgenootschap met de Republiek wilde..." •Maar ik wil het nog," riep Karel uit. »De Re-
publiek is rijk, Willem! we moeten haar dus te vriend houden." •En haar beschermen tegen Frankrijk, dio haar
verdeden wil? Want Mylord Arlingtons woorden stemmen toch wonder wel met die Uwer Majesteit overeen..." •Arlington is een uil..."
I »Men heeft mjj geleerd dat zoo\'n beest zeer goed | in hot doukor ziet!" • Bravo, Neef, dat is het eerste geestig woord dat
ik van u hoor! Openhartig gesproken, ik had niet gedacht hot te hooreu." •Geest geloof ik ook niet dat ik bezit, OomI Ik
heb er aan dit hof reeds leeren kennen die een Hertogdom voor oou geestig woord zouden willen wegschenken. Indien ik Graaf van Zeeland ware, ik zou geene enkele duin willen geven, zelfs voor een dozijn vau zulke woorden... Oom, zoudt ge mjj ook een tennjju kunnen bepalen binnen welken onze rekening voreffend kan worden? Ik zou or mijn afreis naar in willen richten." »Uy wilt vertrekken? Volstrekt niet. Laat de
zaken thands rusten of spreek er t\'lintou over." • Ik wilde van hier naar Versailles gaan."
•Wat zoudt ge daar willen doen?" vroeg Karel, die thands eerst begon te begrijpen wat zjjn broeder,
de Hertog vau York, bedoeld had toon hjj hem mede- deelde, dat de jonge Neef niet te vertrouwen was. |
|||||||||
|
•De reis daar heen zou in mijn belang kunuen
zijn." •Maar blijf dan ten miustc zoo lang hier, dat
gÜ den Hollander geheel hebt afgelegd." •Ik vergat nimmer, Sire! dat ik van moedors
zjjdc een Stuart ben." •Bjj St. üeorge, goed geandwoord! Ge bevalt
me! Hadt ge uwe tante Hcnriëttc slechts te Dover ontmoet! Misschien kan ik iets voor u doen, als de Republiek..." Een doffe plomp werd gehoord en Zjjne Majes-
toit greep instinktmatig naar zjjn hoed, die op haar hoofd een oogcnblik huppelde en op don broeden rand ecu groote sneeuwbal ontvangen had. Ka- rels gelaat werd vuurrood en do matte oogen glans- den een oogenblik, terwijl hij zich omkeerde en den j misdadiger met do blikken opzocht. Een viertal i jongelieden, waaronder er een was in den uuiform van officier der Life gaard", waren bezig elkaar \' met sneeuwkogels te bevechten. Het kon moedwil geweest zjjn, maar ook ecu ongelukkig toeval, die een der ballen op het koninklijke hoofd had doen nederkomen. Zjjne Majesteit dacht aan het eerste ! on riep Hugh toe, die het dichtst bjj stond, naar do Edellieden te gaan om hun te bevelen nader te ) komen. Pe dienaar begon het ontvangen bevel uit te voeren, toen er een sneeuwbal op hem neer kwam gonzen, dio hij nog gelukkig ontweek, maar die, ongelukkig genoeg, met vollo vaart in een der hondenhokken vloog, en nog wel de voel beminde Juno deed janken. • Ik verzoek dat spel dadelijk te staken • het kon
gevaarlijk voor u allen worden!" riep Karel, terwijl hij langzaam naderde, niettegenstaande Willem hem ried, de knapen aan hun spel te latcu. • Wie wierp den bal tegen mjj?" vroeg hjj reeds
op veel zachteren toon, want hjj had onder de spelenden den jongen Moumouth herkend. »Zal ik andwoord outvangen ?" •Niemant, Sire! Een ongeluk dood haar afdwa-
lou," zeide (\'harlos Digby mot neergeslagen oogen. •Sire! dat is de schuldige," zeide Hugh, uog niet
van zijn verontwaardiging bekomen. »Hij deed Juno hinken!" »I.all\'e verklikker!" riep Monmouth, terwijl hjj
hem een vast in elkaar gekneden bal in het ge- zicht wierp. • Honry!" klonk liet driftig van \'skoniugs lip—
pen, maar de getroffen Hngh kende zjjn meester en diens zwakheid tegenover den aanvaller, zoodat hij thands den mond niet tot eeuige klacht opende. Had Harry zjjn vriend Digby van dienst willen
zjjn, hjj bleek al zeer slecht geslaagd, want Zjjuo Majesteit richtte zich, ten hoogste gebelgd ou nog meer geprikkeld, omdat hjj zich tegenover Harry , inhield, tot Charles: >Onze luitenant der Life gaardx acht ons hof wel een groote speelplaats te zijn, waar hij al de kunsten op het land geleerd komt uitvoeren; wjj zjjn niet vergeten, Mr. Digby, dat gjj edel bloed deedt stroomen en te dikwerf in onze goede stad den stillen nacht in een woeli- |
|||||||||
|
!
|
||||||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
||||||||||||
|
217
|
||||||||||||
|
gen dag verkeert. Men weet dat ge gelukkig zjjt
in alle spelen, Mr, Digby! dat ia een ongeluk, want men wordt allicht vermetel, zet alles op écn kaart en mot éen ongelukkigen wori» zj)\'n soms kasteel en dame verdwenen, en zjjt ge weer geworden wat ge waart. Breng een dag op uwe kamer in do eenzaamheid door en denk over dezo woorden na. Oij kunt gaan.\'\' Do Prins han den jongen edelman, dio met ver-
beten woede de scherpe les aanhoorde en hoeten moest voor hetgeen hij Juno had doen lijden, of voor hetgeen de Hertog van Monmouth had verricht, niet zonder welgevallen aangezien. Kr lag zooveel levenslust, zooveel vroljjkhcid
en tevens openheid op het gelaat, dat thands door het snerpen van den scherpen wind frisch en ge- \' zond zag als dat van een hoer; Charles was in dezen oogenblik zoo zeer knaap en wel gezonde knaap, dat de jonge prins, die nooit, knaap had mogen zijn en het eigenlijk naar den leeftjjd nog was, zich tot hem aangetrokken gevoeldo. Toch zou hjj zich niet geroepen hebben geacht te doen wat Harry Monmouth deed. Deze greep Charles hjj do hand, toen hij zich naar \'s Konings hevel wilde verwijderen, en bewoog hem to blijven, tcr- wjjl hjj den Koning met koddigen deemoed naderde en toevoegde: »Sirc, ik acht mjj verplicht den kcr- ker met hem te doelen, daar ik mjj even schuldig gevoel. En wat wordt er dan van het hof Uwer Majesteit, als wjj beiden in do stok zitten, juist op het oogenblik, dat Uwe Majesteit zoozeer oen paar onbezorgde harten en vroljjke gezichten l>choeft?" De laatste woorden gingen verzeld van een blik op den Prins van Oranje, zoo dat zjj beleedigcnd voor dezen werden. •Nu, Hcnry ! ik zou niet voor de zelfopoffering spe-
len: de rol is niet voor u geschikt,"\' zeide de Ko- ning geheel bedaard. «Deze daar verdient uwe \' bescherming niet." «Sire! ik noem het een ramp voor ieder dio be-
schorming behoeft," zoido Charles fier. »Uwc Ma- josteil oordeelt, dat ik straf heb verdiend, ik zal die ondergaan, waarna de schuld is vereffend." •Dat is een jonkman, waarvan misschien een
goed soldaat zou to maken zijn," fluisterde do Prins. •Sire ! verbied Digby naar zijne kamer te gaan,
want dan moet ik mede. Juno hinkt immers niet veel en zal spoedig weder op Uwer Majesteit troon- stoel kunnen springen. Ik moet o openhartig me- dcdeelen, dat, als Mr. Digby door de onverbiddo- ljjke gestrengheid Uwer Majesteit zulk een zware kastjjding ontvangt, do goede; Juno door m ij n e goede zorgen morgen aan alle vier poten zal hinken." •Uwe Genade l)espare mjj hare verdere verde-
i diging. Zjj wil den toorn Xjjner Majesteit op haar eigen hoofd doen dalen en van het mjjne afwenden. Ik dank haar voor hare vriendschap, maar wensch aansprakelijk te blijven voor mijne eigene daden," zeide Charles. •By St. George!" riep de Koning vMtJf «genoeg
van die groote woorden) Harry, pruil\' maar niet |
||||||||||||
|
meer! Mr. Digby is van de straf ontheven, üjj
allen wordt echter veroordeeld, om den kamp op
nieuw te beginnen en ons en onzen neef daarvan
getuigen to doen zijn. Kom aan, lustig ton strijd!"
De Koning was werkelijk blijde uit het dilemma
waarin hjj zich i>evond gered te zjjn. Hjj had den
jongen Digby, wiens naam hjj in do laatste dagen
door het gantsche hof en voor luttel uren nog door
Louize hoorde noemen, gaarne straf opgelegd : hjj
was in een luim om ieder te straffen wien hij het
durfde doen, maar zoodra Harry zich er mede be-
moeide, s|K>ct het hem zoo ver te zjjn gegaan en
zocht hjj naar eene gelegenheid om zich terug to
I trokken. Wij mogen niot beweren dat hjj het op
l handige wjjze deed, want de gratie door hom vor-
i leeud werd zelfs door den begenadigde niet begeerd
\\ en zelfs met onwil verdragen. Met loome schreden
toch volgde Charles Harry en de anderen, dio zich
op weinigen afstand in twee kampen verdeelde. Hjj
vooldo zich vernederd in aller bijzijn en dacht den
spot te hebben gelezen in den oogblik van dien
t »leelijken, grootneuzigen" Hollander, die stokstjjf
alles had aangestaard, en die zich verveion moest
hjj ieder spel, zoo als hjj ieder daarhjj vorvoeldc.
•Stoor u niot aan den oude!" had Harry hem la-
chend toegeroeiien. «IIjj heeft misschien twist gehad met uw lief. Wellicht, dat Carwell u eens heeft aan- gezien! Waarachtig, nauw noemt ge den naam des Boozeu of hjj verschjjnt!" riep hij uit, naareonder ramen van het paleis duidend. »Daar staat Carwell! Uw fortuin is gemaakt, Charles! want nu begint het Lonis d\'or voor u te regenen en die zjjn wich- tiger dan de gesnoeide guinjes van Barbara Palmers. Jongens, eerbied voor de godin der gratie!" Ken luid hoerrah onder het wuiven der hocdon
volgde. Charles alleen wendde zich kleurend af; zjjn hart bonsde; zjjne lippen beefden! Gelukkig, dat Harry noch een der anderen het had opgemerkt. •Maar wie staat daar ginds aan hare zijde?" vroeg Harry. »Bjj al de Heiligen van het oude Testament, ik geloof, dat een der boeven heimelijk tot do kui- scho Susanna is doorgedrongen! Zeg eens, Charles, springt uw hart niet op van jaloezy?" Charles bloosde nog meer en gaf daardoor eene
bevestiging aan Hiirrys los daarheen geworpen woor- den. »Het is mijnheer vau Bcuningen!" zeide hjj zon- der bijkans te weten wat hjj uitbracht. Die naam gaf allor gedachten eene andere richting.
•Dat zal de luim van den oude niet verbetoren;" merkte Harry aan. »Zjju wrevel van straks schrjjf ik ook toe, niet aan dieu Hollander, maar wel aan dien jongen daar! Let op, hoo we ons wreken zul- W" De kam]» had een aanvang genomen en de sneouw-
ballon zwiorden door elkaar en ploften en spattcden uit oen. hier op don rug, ginder op den nek, elders op de borst en het gelaat van aanvaller en verde- diger. Zjjne Majesteit was al het onaangename van dien dag vergeten en nam een levendig deel aan de kansen van het gevecht. • Er zit geest bij de jongens, Neef 1" voegdo Karel
|
||||||||||||
|
\'
|
||||||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
||||||||||
|
21*
|
||||||||||
|
die onbeteekenende vraag, een uittartendc houding
aan te nemen. »Gjj weet zelfs niet hoo oud ge zijtV Het is waar.
l\'wc moeder heeft 11 voorzeker dat nimmer wagen te zeggen!" heet do l\'rius hem toe. Ken donkerrood vloog over het gelaat van den
bastert, die zeer goed het kwetsende van \'s Prinsen woorden begreep. •Naar uwe handelwijze te oordoolon moet ge nog
zeer jong zijn, zóo jong zelfs. dat. indien i k uw voogd ware, er voor gezorgd zoude worden dat gij nooit zonder opzicht uitgingt." De Koning vond het geraden zich niet in den
strijd te mengen, hoewel het hem pijn deed te be- I speuren, dat zjjn Xeef zulk een loon waagde te voe- ren en zijn geliefden Hcnry vernederde. Werkelijk was deze vernederd. Hij wist geene woorden te vinden, evenmin als een der aanwezigen, en eerst nadat Zijne Majesteit 011 de Prins verdwenen waren, gaf hij aan zijn wrevel lucht. Hij overlaadde den gast met schimp, en allen stemden met hem in; maar niet het schertsend vernuft, slechts de eigen- liefde liet zich hooren. die zich gekwetst, die zieh vertrapt gevoelde door dien mageren, schijnbaar zoo koelen, zoo dutteuden, zoo onnoo/.elen jonkman, voor wiens blik hjj evenwel een oogenblik had gesidderd en wiens houding was als die eens machtigen ino- narchs. Ken oogenlilik later reed de Prins met Mijnheer
van Beoningen weg. In het rijtuig werden de vra- gen, door den Mentor gedaan, met moeite boand- wonrd. daar een herhaald kuchen den Prins bijkans het spreken belette. Mijnheer de Ambassadeur werd ongeduldig en sprak er van, Zjjue Hoogheid in den achtermiddag te komen be;.oeken, wanneer hij hoop- te, dat Zijne Hoogheid van hare vermoeienissen zou zijn uitgerust, ten minste zoo zij niet gevoeliger gestraft werd voor de buitensporigheid, om zoo lang zieh aan den scherpen Oostenwind bloot te stellen, alleen om den wille Zijner Kngelsche Majes- teit, die misschien do muren van zijn palcis niet vertrouwde, zoodra zij zich met haren neef konfiden- tieel wilde onderhouden. •Eene verkoudheid acht ik geen te duren prjjs,
als ik daarvoor iets kan vernemen wat den Hoeren Staten nuttig kan zjjn," zeide Willem eindelijk. •Eene verkoudheid kan voor Uwe Hoogheid zeer
gevaarlijk worden, en dan zou zjj wél een te duren prjjs blijken te zjjn. Is er door 1\'wo Hoogheid iots vernomen wat z|j deukt, dat ik zou behooren te weten?\'\' • Ik heb weinig hoop mijne rekeningen vereffend
te zien," fluisterde Willem. • Dus is do Schatkamer weder in desolaten staat!"
zi-ide van Bcunhigcn, niet zonder innerlijke vreugde. •Men zal misschien handelbaar worden... men
za\' der Republiek sehoonc voorstellen doen," zeide de Prins nog zachter. Het rijtuig stond stil. •Dim zou men nog hechter verbond willen slui-
ten?" hernam van Beuningon, don Prins even to- rughoudende om het portier uit te stijgen. |
||||||||||
|
den Prins toe. »Ik mag hot wel. dat zij blijk geven
van veel te durven. Zij hebben moed, en een moed die voor hun Koning alles /oude wagen: het tegen* woord ig geslacht /.on weten te strijden als het vo- rigo. Ons goed Parlement mocht heven, indien ik eens lust kreeg te willen. Maar. mijn God, ik hol) er geen tijd en geen lust toe." • Zij hobbeu moed, Sire, maar I\'we Majesteit zor-
ge, dat het geene vermetelheid worde!" andwoordde de Prins. • Ali! Onze Neef houdt er niet van, dat men ver-
metel wordeV Hebt gij in den Haag geleerd daar tegen te wakenV" vroeg Karel niet ironie. >Men behoeft dat gewoonlijk niet te loeren, Sire!"
•Gij /ijt voorzeker een streng heer voor uwe ou-
derdanen." klonk het nog hijtender dan «traks. •Uwc Majesteit weet wel dat ik geene onderdanen
heb. Zij, die mij gehoorzamen, zijn slechts mijne bedienden, die niets hebben van den moed en den geest van Uwer Majesteits edellieden. Nochtans dunkt mij, Sire, dat zoo ik te straffen had, ik liet niet spoedig zoude doen, maai, zoo ik er toe over* ging, d • straf\' ook niet licht zoude kwijtscholden." Karel beet zieh op de lippen. Het was echter het
oogenblik, dat het hoorrah uit den kring der jonge edellieden opging, hetgeen beiden deed omzien naar de venstor» achter hen. De beide personen, die zieh daar een oogenblik vertoonden, wekten blijkbaar on- aangenaaino vermoedens bij den Koning en diens Neef op Gene zag er niet schrik eene toenadering in van don gebclgden Hollandschou Ambassadeur tot het Fransche hot\', en juist op het oogenblik, dat bij zich met de ltcpuliüek wilde verbinden: Willem vermoedde, dat de achterdocht Mijnheer van Bou- iiingen daar had geplaatst en hij wandelde juist zoo vertrouwelijk met zijn Oom. Hij wilde die wande, ling daarom zoo spoedig mogelijk afbreken, en sprak er van, dat een langer vertoeven in de buitenlucht hein aan een ernstige verkoudheid zoude blootstellen. Karel stond er niet op, hem langer bij zich te I1011- din zoodat zij den terugtocht aanvingen. Zij gin- geu de kampeiiden, die hoe langer hoe luidruchti- ger waren geworden, voorbij, en op dat oogenblik snoidc een sneeuwbal den l\'rius in het gezicht, tor- wijl er een jubel oprees uit de rijen der edellieden en 1 r een schel laehjen klonk van de zijde van bet paleis, waar de Hertogin van 1\'ortsnioiith stond. lint oog des Prinsen bliksemde: de zenuwen zjjns golaats spanden zich: luit hall\'gebogen hoofd werd geheven; de ademtocht gierde een oogenblik door den gorgel. Hjj wendde zieh om en trad op de edel- lieden toe, zocht den schuldige met de oogon, don schuldige, die zich gants niet wilde verbergen on dan uok spoedig gevonden werd: het was Harry, de vermetele Hertog van Monniouth! De Prins stond vlak tegenover hem en staarde
hem met dat groote, thands zoo bezielde oog schor)) aan, zelfs zóo scherp en doordringend, dat do onbe- schaamc!" Harry moeite had hem te blijven aanzien. •Hoc oud zyt gijl1" klonk het gebiedend.
Er volgde geen andwoord. Zelfs begon Harry liy
|
||||||||||
|
^
|
||||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
||||||||||||||
|
219
|
||||||||||||||
|
•Wol zeker. Dit hoeft l\'wc Kdelheid immers po-
durende vier weken om den andoren dag met geduld moeten aauhooron ?"\' Er was ecnigo ironie in die woorden, nene ironie, die van Hetiningen het on- mogelijk maakte ze anders op te vatten dun hij i deed. De zwaro wenkbrauw word gofronsd, en i toen hij alleon naar Falconbridge rood mompelde. [ hij meer dan eens: «Ik hen er op gewapend! Het- zelfde liedt jen zal nog weder gezongen worden!" Thands echter hadden zij hem voorzeker noodig: den geldnood Zijner Majesteit had hij vermoed, maar de mededeeliug Zijner Hoogheid gat\' hem ze- keiheid. Hij zoude thands een hooger toon kunnen voeren en waarborgen kunnen vorderen tegen de vernieuwde ontduiking eencr eens gegeven belofte, want... de Koning heho-fde geld! Of hij de gant- sche rcdeneering niet gewijzigd zoude hebben, in- dien hij na het diner op (\'oekpit-house bij Zijne Hoogheid ware geweest, die, in den gemakkelijken |
des Konings, maar eigenlijk op bevel van Mylady,
door Hare Majesteit de Koningin ten middagmaal was iiitgenoodigd. Mylady wist voor het oogenblik geen fijner speldeprik te geven en Wkommerde er zich weinig om, of der Koningin ook op nieuw eene wonde werd toegebracht, daar haar bijzijn geacht werd een heleediging voor eene iiittitresse haars ge- maals te zijn! De Hertogin van l\'ortsmouth had alle krachten ingespannen, om Hare Majesteit de toegebrachte kwetsuur te doen vergeten: zij was op- geruimd en nam eene houding aan, zoo als der ou- derdane tegenover hare Soeverein voegde. Geen rimpel kreukte haar voorhoofd, geen trek van wrevel ontsierde haar gelaat. Zjj toonde zich zoo als zij was in hare schitterendste oogenblikken: slechts dwong zij zich van tijd tot tijd tot ernst, en lei het zich als verplichting op, om niet geestig te zjjn, ten einde do verleiding om scherp te worden te voor- komen, liuekingham, die bjj het nagerecht binnen* trad, onder voorgeven van een of anderen last Zijner Majesteit te moeten vervullen, zag en hoorde alles met verbazing aan, en boodschapte het Mylady, die zich niet weerhouden kon in haar binnenst do reeds halfverslagen mededingster te bewonderen. Juist, terwijl zij den Koning bet strengst geketend
dacht, juist, toen hij zijne Sara weder de vroegere oeden van getrouw- en gehechtheid liet hooren en do bekentenis hem op de lippen zweefde, dat hjj do andere nooit bad bemind, trad er een kamerdienaar binnen, die Zijne Majesteit mededeelde, dat de Fran- sche Ambassadeur dringend een geheim gehoor ver- zocht. Allen had Karel kunnen terugzenden, maar dezen moest bij spreken, al kostte het hem ook een zucht, bij den blik op haar, naast\'wie hij neder zat en de gedachte aan bet geelblooke gelaat Zijner Fransche Excellentie. Maar de zelfopoffering, waar- toe hij zich veroordeelde, werd beloond. Van welk een onrust werd hij verlost! Fit de woestijn werd hij in het Beloofde Land geleid, want hij vernam, dat Zijne Allerchrisleljjkste Majesteit haren Ambas- sadeur had gemachtigd, oen krediet van twee milli- oen livres aan Zijne Majesteit to openen. Wel bleef gene het wenschen, dat Zjjne Majesteit de Koning van Engeland tot het rechtmatig verlangen van het Kabinet van Veisailles toetreden mocht en doen blijken de uitvoering der gesloten traktaten te willen, wel werd er bij de blijde boodschap eene bittere pil gevoegd, namelijk de mededeeliug, dat Lodowjjk XIV alleen er toe was overgegaan om zjjnen Neef eene nieuwe subsidie te verstrekken, omdat hij vernomen had, hoezeer de hulp gewenscht word en ook nood- zakeljjk was wilde men niet bukken voor de onbc- schaamde eischen van het gepeupel: toch was Karel Stuart in de hoogste hemelen en slikte hjj do pil zondor vertrekking des gelaats; want was zjj niet rjjk verguld? Hjj beloofde alles wat Lodowjjk eicchte, gewaagde van eeno eerlange sluiting vau het Parlo- ment en licloofdu zjjn Kouiukljjken Neef en diens regcerwjjze te zullen navolgen. Karel Stuart was ge- red. Hij was reeds vergeten, dat hjj der Republiek der Vereenigde Nederlanden voorstcllon wilde doen, |
|||||||||||||
|
4
|
||||||||||||||
|
leunstoel voor het raam, in de eenzaamheid het
aangenaamste uur van den gantschen dag door- bracht? Na al het gesprokene van dien dag als in recue voor zijn oordeelend verstand te hebben laten voorbij trekken; na de woorden van Arliug- ton en van Hertog van York met die van den Ko- ning en de Hertogin van l\'ortsmouth in verband te hebben gebracht, on hot gesprokene met het niet gesprokene, maar wat gesproken had moeten worden, te hebben vergeleken, kwam hij tot de overtuiging, dat er iets voor hem verborgen werd gehouden: dat zijne tante daarin betrokken was: dat de samenkomst te Dover aan het gebeurde doel had en hij van het plaats gehad hebbende, dat ook bljjkbaar zjjne belangen betrof, deelgenoot zoude kunnen worden, indien hij slechts bet vertrouwen zjjns ooms en van diens raadslieden koude verwer- ven. De overpeinzing werd besloten door het op- vatten van het vaste voornemen, Mijnheer van Beu- ningen, die zeer lastig was en hem belemmerde, te verwijderen. Aan dat voornemen was reeds bo- gin van uitvoering gegeven, toen hij in het rijtuig Zjjne Kdelheid do bewuste mededeeliug deed en de opmerking maakte, dat Zijne Kdelheid roods ge- ruiinen tijd logens had aangehoord en zich daar- medo te vrede liet stellen. Karel Stuart bracht den dag minder eenzaam
door dan zijn neef. De wijze, waarop hij het deed, bracht het gantsche hof in beweging, deed Shafts- bury glimlachen van tevredenheid, daar hij de op- gemerkte verandering aan den invloed zijner woor- den mocht toeschrijven, deed Kina\'s head Cliih dave- ren van do bijvals-betuigingen, welke de versehil- londe toasten op de verwijdering des Hertogs van York uitlokten. Zijne Majesteit bleek zich van den invloed der Hertogin van l\'ortsmouth te ontslaan en voornemens te zjjn eene meer Kngelsche staat- kundo to volgen, want Zijne Majesteit had het mid- dagmaal gebruikt bij Malydy de t\'astlemaiuo/ had in haar lujziju de vrolijkheid terug gekregen, bad met haar en Buckingham gedarteld als In .den ouden tijd, terwijl do Hortogin van l\'ortsmouth, op last |
||||||||||||||
|
I
|
||||||||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
||||||||||||||
|
220
|
||||||||||||||
|
ming toenemen In den loop van den vroljjken avond
en van den niet minder vroljjken nacht, doorgebracht in het gezelschap van do meest gevierde aktrice en van twee der meest aangebeden danscrossen, voor wier corsto lonken Charles reeds bezweken was, had hjj al het wee, dat hij een oogenblik gevoeld had, vergeten. Het was half drie ure toen hij te huis kwam na
een lichte schermutseling met de Londensche kon- stabels gehad te hebben. De natuur gaf rust aan het afgetobde lijf, en het was roods laat, toen hjj | den volgenden morgen, wel verkwikt, maar mot een kloppend hoofd, ontwaakte. Buckingham wachtte hem beneden en kondigde hem aan, dat hjj nu veeren begon to krijgen, cu alzoo hot nest van do ouden verlaten moest om op eigen wieken te gaan drjjven. Hij had echter in het vol gevoel van zijne vaderljjko teerheid voor de inrichting van het nieuwe nest gezorgd, dat te vinden was in White-hall zelve, in het kwartier voor de officioren der Life-guards bestemd, waar hjj het voorrecht zoude hebben, hot afdruksel van do heilige moeder Gods op aarde, do sohoono zwartgelokto Koningin van Engeland to zien, daar hij in denzelfden vleugel met dezo en zjjno nog onbekonde beschermster, do Hertogin van Ports- mouth, zoude wonen. • En nu, mijn zoon I" zoo besloot hij, «ontvang
mijnen zegen, eer ge vertrekt en Mylord Sidney gaat aderlaten. Een glas brandewijn en mjjn zegen zullen u de noodige kalmte geven! En dat niet alleen, maar de gedachte dat uw lief, Mylady Digby op klompen, van verre u gadeslaat, zal u wonderen doen verrichten I" •Mylord!" hernam Charles toornig, iik verzoek
u die herinnering te laten rusten, tot dat het u blijken zal dat ik haar ter verhooging van mjjn gc- luk behoef." Hij had zich toen omgowond en zich gelukkig geprezen, dat hjj dit nest word uitgoworpon en van cone voogdij, die hem onverdragclijk werd, zou ontslagen worden. Op de aangewezen plaats wachtte Lord Sidney
reeds. Xa do beleefde begrootingcu werd het staal getrokken en reeds bjj het ontblooten van het wapon bleek Sidney een meester, maar ook Charles geen nieuweling. De getuigen hielden zich van een lang- durigeu kamp overtuigd waarin belden wonderen van behendigheid zouden verrichteu. Hunne vcr- wachting werd teleurgesteld. Lord Sidney was do oenige, die Charles nog en bagatelle bleef behandelen. Prikkelde dit den jonkman en vuurde het hem aan, om bijkans het onmogelijke te doen, ten einde don trotschen Lord diens ongeljjk te doen bekennen, het deed tevens den trotschen Lord niet genoog op zjjne hoede zjjn. Van daar dat hij zich bloot gaf, dat Charles meesterlijk van de feil partij trok on hem eeji diope wond toebracht aan den arm. Sidney knarsdo de tanden en stampvoette van drift toen (\'barkas voorstelde te eindigen. Hjj wilde doorvechten, teuzjj \\le wederpartij te vermoeid mocht zjjn. Deze beledigende woorden deden alle hoop op minnelijke schikking verdwijnen on het gevecht be- |
||||||||||||||
|
zoo als h[j vergat naar Mylady de Castlemaine terug
Ie keeren. Ily bracht daarentegen een bezoek aan de Hertogiu van Portsmouth, die hem zonder cenig verwijt, zonder cenige vraag naar het gebeurde, ont- ving, die hem hare liefste woorden schonk, en aan wier knie hjj den ganschen doorleefden dag uit zjjne herinnering verdreef. Slechts scheen hot beeld van zijn Xeef Willem hem te zjjn bijgebleven, want op een vraag der Hertoginnc andwoorddc hij, dat de knaap verstand had, meer misschien dan dio knaap zelf nog wel dacht, on dat hjj zeer goed te gebrui- ken zoude zijn. Toen hjj in den morgenstond van haar scheidde!, was Hatlield-mauor voor veertig dui- zend pond sterling ten behoeve van do Hertoginnc van Portsmouth aangekocht. |
||||||||||||||
|
VI.
|
||||||||||||||
|
Ettelijke dagen reeds verloren wij Charles Digby
uit hot oog en dio dagen beteokenden voel in zijn jeugdig leven. Wjj begeleidden hem op zijn tocht naar den Club van Lord Shaftsbury en op den terug- keer, toen de stem uit het verleden tot hem geklonken had. Te huis gekomen was het of de koorts in zjjn leden trilde. Gedachtig aan hetgeen den volgouden morgen moest plaats hebben, spande hij allo krachten in, om zich kalm te toonen, uit vrees dat de spottornjj voor zijn ziektetoestand een reden zou zoeken, die kwetsend was voor den moed van den eenigen telg der Digbys. Zoo als wij weten was Uuckingham dien middag naar White-hall gereden, zoodat hjj van dien lastigen opmerker voor het minst ontslagen was. Het was vreemd, maar hjj kon maar niet don
klank der gehoorde stem vergeten. Hij schreef het toe aan het medelijden, dat hem voor de arme bo- zielde, dio zoo ongelukkig was geworden, die mis- schicn .. Er rees een denkbeeld bjj hem op dat hij alle moeito deed om te verwjjderen, daar het zjjn beschermer in een al te hateljjk licht verschijnen deed. Een volgend oogenblik echter gaf hjj hot prijs en wilde hij zich zelven overtuigen, dat de Hertog van Huckingham geljjk had gehad en hij aan oeue zinsbcgoocheling had toegegeven. Liever wilde hjj zich bereiden voor don aanstaanden kamp. Hij zat alleen en behoefde dus niet te veinzen. Hij beefde; hjj was gereed het oogonbik te vervloeken, dat hjj met Buckingham op reis was gegaan, maar een blik in den spiegel, de voorspelling van Buckingham, indien hij in het tweegevecht gelukkig mocht zijn, doed hem glimlachen over zjjne wanhoop van een oogenblik te voren. Hjj was voornemens geweest aan Sir Henry en Mylady, aan Mr. King on Dirken?, ja aan den Steward zelf te schrjjvon, recht roerend te schrijven, maar ook dit liet hjj na. Naden kamp on na de zegepraal zou hjj het doen en tevens van de gewonnen guinjes voor elk hunner iets liefs koo- pon. De komst van een paar jonge vrolijke edel- lieden, die hem kwamen afhalen om naar het thea- ter te gaan, waar een stuk van William Shakspeare vertoond zoude worden, deed zjjne opgeruimde stem- |
||||||||||||||
|
s
|
||||||||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
||||||||||
|
221
|
||||||||||
|
had zoo vroeg op te staan. Hij gaf voor, dringende
zaken te mooten verrichten welke geen uitstel duld- den, en loon men hem lachend vroeg, of hjj zo hjj Mayenne of hjj Clichy — twee franscho modewinkels waar de miunendeu elkaar vaak ontmoetten — te i verrichten had, noemde hij, bluffend genoeg! den
laatsten. Hij schaamde zich te erkennen, dat hij , gewond was en naar hulp omzag, hoe vaak hij ook
de tanden op elkaar klemde, om den kreet van pijn terug te houden. De wondheeler, dien hij raadpleegde, • verklaarde de kwetsuur weinig beduidend, maar ont-
; stoken. Hij beval hem rust te nemen daar hjj koortsig
was, zoodat Charles weldra iu zijn vertrek in \\Vhite- hall met een omzwachtelden arm, eerst op een sofa, toon op zjjn bed nederlag. Hoe krachtig hij ook ware, de leefwjjze der laatste veertien dagen, vooral der laatste vierentwintig uren, de overprikkeling door geestryk vocht, de overspanning bij zingenot, deed hem eeuige dagen het bed houden, waar hij een etmaal lang, half bewusteloos, iu een brandende koorts nederlag. Toen hjj als uit een slaap ontwaakte, was het of hjj benauwde, maar soms ook liefelyke droomen had gehad. Hij herinnerde zich, dat een beklemmend gevoel hem het ledikant, ja het geheele vertrok, te eng had doen schjjnen, maar ook, dat een zachte hand hem gestreeld en een zoete stem tot rust hadden gemaand, dat een liefelyke verschijning, eene vrouw, een engel, hem de peluw zacht had geschud en zich tot hem had overgeltogen en met haren adem het brandend voorhoofd had afgekoeld. Hy ondervroeg John Dirkens, den trouwen John, die al twee brieven had geschreven aan Sir Henry, om hem de ziekte van Charles mede te deelen, maar met voorzichtigheid telkens de verzending had ver- schoven, daar de ziekte, waarin de dokter geen ge- vaar zag, eensklaps ten kwade zich kon wenden, en zjjne brieven in dat geval Sir Harry de waarheid niet melden zouden. Hjj was dus bljjven wachten tot de verzending geheel achterwege kon bljjven en hij den derde brief, dien hy l>egounen had, tegeljjk met de beide anderen kon verscheuren. John ver- klaarde bfj Charles\' vraag, dat alles een droom zou geweest zjjn, daar hy \'s meesters legerstede des daags nooit verlaten had en des nachts in het aangrenzend vertrok, waarvan de deur wjjd was open gebleven, slechts een enkel uur geslapen had. Onder hen, die den zieke hadden bezocht was geeno dame geweest. Charles zuchtte bij die woorden. Hjj had een oogen- blik aan Barbara, zjjne Barlmra, zooals hjj Mylady Castlemaine reeds mocht noemen, gedacht, maar het bleek thands, dat zy wel tweemaal door Kate had laten vragen, maar zelve hem niet bezocht had. Zync vrienden uit den Club waren hem echter trouwer geweest. Niet een was achter gebleven. Harry was zelfs tweemaal op éen dag by hem go- weest. •Geljjkt wol Benjamin in vader Jakobs huis, jonge
heer... Mr. Digby!" verboterde John. Hy kon zich maar niet aan dien deftigen titel gewennen en hjj moest het toch, daar zjjn jouge meester hem altijd zoo toornig aanzag by de beleedigende benaming, die |
||||||||||
|
gou op nieuw. Charles voolde de degenspits zijns
vjjands Iang9 zjjn arm heen schrampen; het veroor- zaakte een pijnlijke, maar slechts lichte wonde. Hjj wilde op zjjne beurt weder aanvaller worden, toen hy de lubhen hjj den handpalm zijner tegenpartij purperrood zag worden en den degen, te zwaar voor de krachteloze hand, zag nederzinken. De kamp moest eindigen Sidney was overwonnen. Charles had de eer, op den tweeden duellist van zjju tijd gezegevierd te hebben. Hij gunde zich geen tijd om zijn zegepraal te genieten, hoorde niet naar de gelukwensehen der vrienden die hem omringden, maar sloeg don arm om het lijf des gewonden, die door bloedverlies en pijn bleeker en bleeker werd. »Ik dank u," stainerde Siduey hem de Iiukerhand
gevend. »Doo een karos hier komen." • Dat voertuig bleek noodzakelijk en bracht den
gewonde met een chirurgijn naar huis. Charles zag zich half in triomf medegevoerd. In den club was de eerste halt. Harry Monmouth en Buckingham wachtten hem daar: de eerste drukte hem hartelijk de hand en noemde hem waardig den edelen naam te dragen dien hjj voerde, do tweede fluisterde hem toe: >L\'w fortuin is gemaakt." Charles verkeerde in een opgewonden stemming; het verschiet was rozenkleuriger dan ooit. Hij voelde zich het hart sneller bonzen, toen hem namens Harry een glas portugesche wjjn werd aangeboden, en iedereen het zich een eer rekende dat voorbeeld te volgen. Zjjn zelfvertrouwen nam toe. Had hjj nog de oogeu soms nedergeslagen, had nog soms een blos van be- schroomdheid zjjn gelaat bopurperd, wanneer hjj aau denmolligeu arm dacht vanMylady Castlemaine, die hem hoo langer hoe meer onderscheidde en met bewjjzen van vriendschap, — zelfs meer dan dat, zoo als hjj alleen zich zelven wilde bekennen — overlaadde, hjj zou haar thands in de vaaksmach- tende, vaak vonkelende, oogcn, kunnen staren en van haar nog meer durven eischeu en des noods nemen, dan zij wellicht genegen was hem te geven. IIÜ zou tegenover haar durven zjjn, zoo als hij den vorigen avond geweest was tegenover de schoone Nymfen, die hem den hemel hadden ingevoerd. Welk eou verkeerd denkbeeld had hjj zich tot dus- verre toch van do vrouwen gevormd! Hjj had ze lec-. ren eeren als heiligen, boven hom verheven, en wat waren zy"? Zondaressen zooals hij een zondaar was, maar lieve, aanminnige, aanlokkende, verleidende zondaressen! De gemakkeljjkheid van verkeer, de bevalligheid van manieren, die hem zoozeer bij de edellieden aangetrokken had, waren hem niet meer zoo vreemd, vooral dezen morgen niet, nu hij als den eersten onder allen bejegend werd. De voorslag, om elkaar op het werplwrd to bevechten, ondervond niet meer zulk een afkeer, wekte niet meer zulk een vrees hjj hem op. Hjj had gewonnen cu zou weder winnenI Werkeljjk, het was zoo; hjj won : het >vas om zich den gunsteling der Uoden te heteo\'. Hjj was honderd guinjes rijker geworden en zou wellicht nog grooter schatten hebben buitgemaakt, zooniet da pijn, die hy in den arm voelde, hem gedwongen |
||||||||||
|
\'
|
||||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
222
|
|||||||||
|
nader aan de ontdekking van het geheim gekomen,
(lij vermoedde echter dat het Barbara geweest was, die in de stilte van den nacht, als ieder hem ver- liet, voor hem had gewaakt. Dij dankte haar in zjju binnenste: hij beloofde haar eeuwige trouw, en voelde er berouw over, dat hij haai\' hij de ver- ! leidelijke danseressen ontrouw was geweest. Toen hij zijn kamer mocht verlaten, was zijn eerste be- zoek aan Mylady. die hem teèrer dan ooit ontving, die hem beklaagde, dat de koorts zooveel nadeel aan den vroeger, zoo frisscheu blos zijner wangen had toegebracht, maar het tevens voor zeker hield, dat hij de verlorene krachten spoedig zoude hei- winnen. Zijn naam, zoo deelde zij hem mede, was van mond tot mond gegaan, en tot Zjjno Majesteit bjj herhaling doorgedrongen. De Hertog van Mon- mouth, had hein eeuwige vriendschap gezworen en de Hertogen van Norfolk en Xorthiimhcrhiml had- den hem geroemd als een echt edelman, Charles hoonde dat alles slechts ten halve aan : hij had er behoefte aan. haar zijne erkentelijkheid te betuigen, haar eeuwige gehechtheid te zwoeren: maar, hoe groot was .zjjne verbazing! — teleurstelling mogen wjj het niet noemen, als we een blik in zjju hart wagen te slaan, — toen zjj hem verzekerde de eere en het geluk zich te moeten ontzeggen van zijn engel geweest te zijn! Zij zeido het hem zoo koel- bloedig: zjj vroeg met zoo veel belangstelling, bij- kans met zooveel vreugde in het oog, of hij ver- moeden kon wie het geweest kon zjju nu zij het niet was; zij voegde hem met zooveel openhartig* heid toe, dat hare liefde niet zelfzuchtig was, omdat zij hem werkelijk beminde en het geluk van haren minnaar alzoo boven alles stelde — een soiisme. dat hij niet dadelijk als zoodanig brandmerkte — zjj wees hem zelve met zooveel bereidwilligheid den weg in den doolhof, door hem te doen denken aan zjjne hooge beschermster, die hjj nog nimmer had ontmoet, aan de lieve, schoone Hertogin van I\'ortsmouth, dat het hem vreemd te moede werd. liarbara kou zoo gelaten van hem afstand doen! Barbara was een engel... of nog minder dan een gewoon inensch. Maar Barbara, hoe vreemd het hem ook ware, bleek in het volgend oogenblik nog in het geheel geen afstand van hem to willen doen. Hot ti\'te ii iïte werd van hare zijde teèrer dan het ooit was geweest. Hij kon echter niet zjju zoo als vroeger; hjj was beleedigd, hij, wiens naam door het gantsche hof werd genoemd, die onderde rozen, die er rondom hem bloeiden, slechts had te kiezen, was door Barbara zelf aangespoord, het geluk dat hem door de onbekende wachtte niet te veronacht- zamen. Hjj nam ceuigzins haastig afscheid en ver- \'rok. Hij had zich minder beleedigd behoeven te achten, zoo hjj Mylady in de eenzaamheid had kunnen gaslaan. Zoo als zjj gowoon was te doen I in^oogonblikkcn van hevigen hartstocht, liep zjj I met haastige schreden het vertrek op en neder, en de afgebroken woorden deden vermoeden, wat er in dat binnenste omging. >Het marmeren is dan toch een wassenbeeld geworden! Maar zjj zal |
|||||||||
|
Jolm Dirkens, als eene herinnering uit de dagen der
jeugd, zoo menigmaal op de lippen zweefde. •Maar, John, ik heb haar Kenen... Ik zal het
nooit vergeten; zij heeft mjj heter doen worden: zjj heeft mjj opgepast." • Met verlof, dat heb ik gedaan," hernam John,
die den lof van anderen niet benijdde, maar toch den hem rechtmatig toekomenden ook niet wilde afstaan. »Maar wacht!" vervolgde hij met de grootste verbazing, «lieer in den Hemel, dat lijkt wel tooverjj!" • Wat, wat V" vroeg Charles zich halverwege op-
hell\'ende, en, de richting van Johna blikken volgen* de, bespeurde lijj een Imuquet van de geurigste bloe- men in een poreeleinen vaas. • Ik heli mij dan niet bedrogen!" riep Charles. |
•Die bloemen zult gij er wel niet gebracht hebben!" •Neen, dat zon ik kunnen bezweren, als een eeil
geen zonde ware!"\' Ken oogwenk later had Charles de bloemen in
de hand. Hij tocht en zocht, alsof hij tiisschen de ] tedere stengels de oplossing van het geheim dacht j te tullen vinden: maar hij vond geen enkele letter scbrifts. •Raadpleeg je geheugen on als het niet al teel-
lendig is, dan zal het mjj wel eenig licht kunnen geven!" riep Charles, bevend van aandoening, uit. • Waarlijk, jonge heer...!"
• Loop naar den duivel!" snauwde Charles hem
toe. »Hoe dikwijls moet ik je leggen, dal we niet meer iu het moeras zijn, waar de kikvorsch broer zegt tegen de zwaan? Zijt ge altijd bij mij geweest? : Altijd?\'- •Dat had ik niet kunnen uithouden!" hernam
John, die zich gereed maakte zich te verdedigen daar hij een verwijt meende te hooren. »lk ben ook niet van ijzer en staal en kan deoogen \'s nachts , niet altijd open houden, maar dat behoefde ook niet, zooall de dokter zeidc, want er was geen gevaar. Was er dat maar geweest, dan had ik mijn brief wel verzonden, die kant en klaar was." • Daar vraag ik niet naar. Dus "s nachts hebt
ge geslapen? Dat was goed, John, want. toen is de engel hier geweest-" • Wacht, daar herinner ik mjj iets. Gister avond
had ik do pit in de was opgestoken en er voor gezorgd, — ik bon er zeker van — dat het water er niet bjj kon. Toen lei ik mij oven ter ruste. Ik kou van vermoeidheid eerst niet slapen, ofschoon ik mijn oogen sloot. Na verloop van Benige» tijd deed ik ze opeu en merkte dat alles donker was in uw kamer. Neem het mjj niet kwaljjk, maar toen ik u niet hoorde bewegen, dacht ik, dat ge juist geen behoefte aan licht zoudt hebben; ook zag ik er wel wat tegon op het bed uit te gaan. Ik ben weder ingeslapen en toen ik tegen den mor- gen wakker werd on bjj u kwam toen brandde het uachtlicht, ja, zoo waar ik zalig hoop te worden, het brandde." Charles verkreeg de vaste overtuiging, dat bjj
zich niet vergist had, maar hij was geen schrede |
|||||||||
|
«
|
|||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
2-n
|
|||||||||
|
hein niet. houden! Dat ik Buckiugham ooit heb
toegegeven! Zoo het middel ook niet spoedig baat, dan kies ik een ander... Ken vrouw, eene sehoone vrouw te vinden! Dat zou meer haten, spoediger werken! Zoo ik haar aanbracht, bleef ik toch do meostorosse ..!" Toen zij Zijne Majesteit dien dag ontmoette, liet
/ij niet na op het plaats geliad hebbende te zinspo- len. Ma\'am Carwell had een minnaar, en die min- naar was Digby. Was het wonder, dat Zijne Majesteit bjj het sneeuw-
spel, dat zjj in het vorig hoofdstuk bijwoonde, ver- \' holgen was op den jonkman en hem ongewoon hard bejegende? Maar was het tevens wonder, dat Dig- by het hoofd lier verhief tegenover den monarch en zich te veel botoekonond vond, om als een knaap gekastijd te worden? Wij weten, dat de uitbundige vrolijkheid der ;
stoeiende edellieden eensklaps verkeerde, en Charles Digby zijn vriend llenry bij de ondergane verne- | dering zoo niet te troosten, dan toch tot bedaard- heid aan te sporen had. l>e dolzinnigste plannen van wraak werden er gesmeed: maar de opgewon- denheid eindigde door uitputting van krachten, j welke de anderen zich voornamen in den (\'lub en Charles ditmaal op zijne kamer te gaan herwinnen. | Met een vloek, zoo als hij er nog slechts zelden I
éen had uitgesproken, verwelkomde bij John, die I met een lluwcch-n broek zijns jongen meesters in de eene hand en een zachten borstel in de andere | zich over de tafel boog en liezig was het adres van een briefjen te lezen, dat daar nederlag. Hij had Charles niet hooren aankomen, zoo dat het | plotseling binnentreden hem reeds verraste en diens j vloek de verrassing bijkans tot ontzetten klimmen deed. •Wat is dat? wat begluurt ge daar met de
nieuwsgierigheid van een tandeloos oud wijf?" vroeg de jonge edelman, die het In-st vond zich zelven : het verlangde andwoord te geven door het briefjen te openen. Cieene oiiderteekening droeg het: \\vei- nige woorden slechts bevatte het, maar die weini- ge waren rijk in zin. Iljj las: »1* wacht een goede raad. Nieuwe beurs, winkel No. 8fi". Het schrift was van een vrouw, met een bevende j
of een haastige hand geschreven. Charles kon zich I nauwelijks weerhouden liet papier te kussen, en stelde zich de schoouc schrijfster voor. De wolken, die er zich dien dag aan zijn hemel vertoond had- den, waren verdwenen; de zon brak door. John, ondervond het, John, wien de dienst soms begon ! te verdrieten en die er zeker over gedacht zoude , hebhen naar Hallam terug te koeren, zoo er geen j Alice had bestaan, een kamenier in dienst van do Koningin, Alice, die eens zjju eerbiedigen groet had schynen te boandwoorden. John had vergeton zjjh meester kennis to geven, dat er brieven van Sir Henry waren gekomen, en kwam er thands meê aandragen. Hij had zich reeds voorbereid op een duchtige kastijding, maar kwam thands met den ! schrik vrij. ^ 1-----------f .....—
I
|
|||||||||
|
• Mooi weertje!" prevelde hij in zich zelven met
een glimlach op het briefjen, dat Charles opvouwde en in zijn borstzak verborg. «John, daar hebt ge twee guinjes! ik ben over
u tevreden!" zcide Charles. «Die komen uit de lucht vallen. Mr. Charles 1\'\'
andwoordde de gelukkige. Het was een dik paket, dat de post had aange-
bracht. Vooreerst: een brief van Dirkens voor zijn zoon: verder: een van don kapellaan, en eindelijk een lange brief, maar blijkbaar op verschillende dagen en niet groote tusschenpozen geschreven, van Sir llenry aan Charles. De laatste werd het eerst gelezen; het slechte schrift on de nog slechtere spelling wekte geene ergonis; veelmeer voelde Char- los eene ongekende aandoening van tederheid voor zijn vader en al de zijnen, schoon het niet bjj hem opkwam te wensehen, dat zij dit oogenblik naast hem mochten gezeten zijn. • Charles, jongen!
Ik heb niets niemendal van je gehoord in de
laatste tien dagen, zoodat ik wel geloof dat je ge- zond on sterk zult wezen. Je moeder denkt er ook zoo over, maar vindt hot verdoemd lui van onzen jongen, dat hjj niet eer schrijft. Je hebt mjj om geld geschreven, maar is het leven in Londen dau ziM) duur, of is Zijne Majesteit — met eerbied ge- zegd — zoo weiuig scheutig? Het zal misschien wel weer haperen aan den omloop. Ik heb gisteren vijftig quartera tarwe verkocht voor twee shilliugs zes, wat, zoo als Dirkens zegt, een goede prjjs is. Ik ben betaald met een vodtjen papier, waar ge in Londen zilver voor krijgen kunt. Ik zend het je hier bij. Dat is om je honger en je dorst to stillen, jongen! Nieuws is er niet veel. Ecrgixldr waren Lord Nugont met zjjn dochter bjj ous. We hebben nadere keunis gemaakt, dat wil zeggen, je moeder heeft het gedaan, en zoo als ze zegt, is Bessie allerliefst. Het is dan ook een snoeperig bekjen ; ik zon haast zeggen wat te fijn voor oen echten Digby, zoo als jij wel worden zult. Nu, dat is een zaak buiten mjj. Ik kan je evenwel meèdeelen, dat alles nagenoeg klaar is en dat wo een stevige tien morgen land, zooals Dirkens zegt, er bjj krjjgen zoodra Bessie Lady Digby is. Je moeder is sedert in het beste humeur van do waereld en laatje we- ten, dat het goed zou zijn Bessie eens te schrijven. Je kunt veilig jo brief beginnen met «lieve Bessie!" want het is een lief kind! «We hebben nare dagen doorgebrncht. Kr is
zooveel sneeuw gevallen, dat ik mjjn brakkeu er niet aan wagen dorst. Toch was ik er half blij om, dat or maar sneeuw lag, anders had ik er nog meer verdriet van gehad ; want, verbeeldje! niemant van de pachters praat moer met me, en ieder gaat aan den haal, zoodra hjj mjj ziet, alsof ik een vo- gelversehrikker ware. Het is altijd nog over die vervloekte historie met den rondkop! Als de honds- votton mjj nog maar stonden en mij aandurfden, |
|||||||||
|
224 MARY HOLLIS.
|
||||||||||
|
dat gij den goeden weg bewaudelt, én als Charles
én als Digby. Wees gegroet van Uw liefh. moeder,
Lady Digby-Morton. |
||||||||||
|
zoo als Dirkens, dan kon ik een hartig woord meé
spreken, maar nauwelijks zie ik zoo\'n slungel en ziet zoo\'n vlegel mjj, of om draait hij zich, het bosch in of de wei op, en dat nog wel na mij ne- derig gegroet te hebben..• Onder ons gezegd,,jongen, ik wou dat ik het nooit begonnen was. En dan dat andere gevalletjen ! Mary blijft weg en ik ge- loof dat zo mij daar ook al op aanzien... God beter \'t, ik zou de meid geschaakt hebben, i k, de man van je moeder! Algemeen loopt het gerucht, dat er in Londen al over geklaagd is en dat roode Jack. — ik won dat de kaerel zich als Absalom verhing — haar weggevoerd heeft. Om toch wat te doen, heb ik dagen op de loer gelegen; ik, Tom, Bob, de Steward en de kapellaan, en we snapten hem eindelijk. Zjju Eerwaarde stopte zijn hoofd in de bladen, toen de roover er aan kwam: het was om te stikken van lachen en hij bleef voor dood liggen, toen we met het wild weggingen... Ik vergeet nooit den valsehen blik van dien Judas, toen we hem bonden. Ik geloof waarachtig, dat het Satanskind on» uitlachte! O hoe hij nu zal scha- teren! Het is om des duivels te worden! Want begrijp, we hadden hem in het bekende hok ge- sloten, waar mijn grootvader, de rjjke en zalige Sir Henry, zjjn onwillige vazallen in sloot; dat ge- schiedde \'s avonds en \'s morgens lag de deur in tweén, was het touw, waarmee de roover stevig gebonden was geweest, aan den klopper van onze deur gel>onden en daaraan een verrotte kraai vast- grmaakt... do schoelje was weg! Het ergert me, en toch moet ik zeggen, dat de kaerel leep is en hij mjj vau een hoop moeite verlost heeft door weg te loopen. Nu eindig ik, want ik weet niets meer. Hou je goed, jongen! Als men je te na komt, sla dan va.ii je af. Je moest me eens opgeven waar al je geld gebleven is, dau schrijft de Kapellaau dat op. Je moet langzamerhand uu wel gelegen- heid hebben gekregen, om Zjjne Majesteit onze rechten voor te houden. Je kunt gerust zeggen,* dat onze naaste buur llobert Stowc heet, een be- rucht nou-konformist, die er naar snakt om Zijne Majesteit, Karel den tweeden, het hoofd al\' te hak- ken, zoo als het Zijne Majesteit Karel den eersten, hoog loft\'elyker gedachtenisse! heeft willen doen... Zoodra gjj Zijne Majesteit spreekt, doe hem dan de eerbiedige groeten vau l.\'w liefhebbenden vader,
Henry Digby van Hallam-Castle. Onderaan had Lady Digby eenige regelen gè-,
schreven. Ze waren kort maar kernig, en die kort- heid en kernighcid klonk lievelend. 9 Wjj hebben een keuze voor u gedaan, beste Charles! Gij kunt, Bessie Nugent schrijven en zij zal u andwoorden. In April e. k. kunt gjj ons en haar komen bczoe- ken! Behoeft gjj den Hertog van Buckingham nog als beschermer of kunt gjj zijn steun ontberen? Ik zou het laatste wenschen, mijn zoon! U zijn te goede beginselen geleerd, om er aan te twijfelen, |
||||||||||
|
Charles was den brief ten einde; liy had eenige
oogenblikken weder in Hallam-Castle geademd, maar ditmaal geglimlacht om de uitvallen en de opmer- kingen zijns vaders, zelfs geglimlacht om de huwe- lijksplanncn van vader en moeder. Een maand geleden, en hij zou in toorn zijn losgebarsten in de eenzaamheid, vervolgens hebben geweeklaagd over den dwang en misschien geëindigd hebben met te gehoorzamen: thands glimlachte hij bij de gedachte van te zijn uitgehuwelijkt en kwam het zelfs niet bij hem op. dat het beraamde plan zou kunnen uit- gevoerd worden. Bjj de regels zjjner moeder over Buckingham prevelde hij: iGod lof! ik heb hem niet meer noodig!" Thands lag de brief van den Kapellaan aan de
beurt. Daar de inhoud een trouw verslag gaf van het gebeurde, sedert hij het laatst schreef, en Sir Henry reeds een eu ander heeft aangestipt, kunnen wjj ons van de mededeeling onthouden. Slechts stippen wjj aan, dat Zjjne Eerwaarde hem waar- schuwde voor den duivel der hoovaardigheid, die zoo licht zich van hem meester kon maken, omdat hjj van Sir Henry en ook vooral van Mylady gehoord had, welk een groot edelman hjj geworden was; dat hjj vooral de vrouwen moest schuwen, want dat hij zich telkens herinneren moest, hoe de sterke Simson, die met een ezelskinnebakken het halve Fi- listjinsche volk versloeg, door Delilah was ten onder gebracht. Hij vroeg hem tevens ernstig af, of hij nog wel het Algemeen Gebedenboek en den Byhel las on of hjj zorgde vóór elf ure te bed te liggeu. Ook voor portcr en ale moest hy zich wachten eu zich zóo blijven gedragen dat hy, Robert King, hem eens met blijdschap belijden mocht voor God en Zjjne Heiligen. Het naschrift was zeer geheimzin- nig eu luidde als volgt: «Ik hoor van Dirkcus op het oogcublik iets vreeselyks... maar mijn papier is op..." De goede Kapellaau! Waar Sir Henry en My-
lady het meest van zicli zelven gewaagden, sprak hy met geen enkel woord van zjjn uietigen persoon, hy, die geleerd had niets meer te wenschen dan hem gegeven was. Charles dacht daaraan niet, maar alleen aan de
aanvulling der onleesbare regelen, onleesbaar, omdat Zyn Eerwaarde geen papier meer had en aan My- lady, die het bewaarde, zeker niet had durven vra- gcu. Dirkens\' brief zou hem de oplossing brengen en daarom opende hy dien haastig. >Mr. Charles!" «•on begon hjj te lezen, en ditmaal deed de ernstige aanhef van den vriend zjjns vaders hem pijn. iVan mjjn zoon John zult ge wol het een eu ander hoo- ren. JI ii zal het wel vertellen als gy ten minste lust hebt het te hooren. Een goede verstaander behoeft maar ceu half woord. Maar ik wou u, en u alleen, schrijven, d«t Marys vader, by het vernemen van |
||||||||||
|
"*
|
||||||||||
|
John kroeg een toornigen blik, toen hij met zjjns
vaders brief in de hand zyn jongen meester nader- de en hem mededeelde, dat zyn vader Mr. Charles verzocht hem eens te beschrijven hoe de Prins van Oranje er uit zag en of dio op de beeltenis van Willem-vnür geleek. •Teeken hem den eersten vlegel den besten,"
bromde Charles, terwjjl hjj zich gereed maakte naar den klub te gaan, waar verstrooiing te vinden zou zijn. |
||||||||||||
|
haar vordwynen, gestorven is. Ik dacht wel, dat
hij spoedig vrij zou zjjn, maar ik dacht daarbij aan de vr[jheid, die gij hem loodt bezorgen door uw voorspraak bjj den Koning. Het is misschien beter zoo...; hjj heeft nu geen mensen er voor te be- dankeu en hij is toch vrij van alle banden, van alle pijn! Het was een man naar \'s Heeren hart — een Elia, die Achab en Izébel aan durfde zien. Nu rust de vader onder de aarde en zwerft de dochter er j misschien over rond...! Do laatste bede is zeker i voor haar geweest; de cipier, die hem do wegvoe- ring van Mary vertelde, vond hem \'s morgens met gevouwen hand en oen half opgedroogden traan in den hoek van het oog... Als gjj haar nu kondet ontmoeten, dan zoudt gij haar kunnen troosten, zoo , als zy het n wel eens deed, niet waar, Mr. Charles? Bjj al de goudsbloemen zult ge de lelie toch niet vergeten zijn, wél Mr. Charles....? Charles liet den brief naast zich op tafel neder-
vallen: hij kon niet verder, hij voolde zich zöo pijnlijk aangedaan! De vader van de goede Mary was gestorven; nu stond zij alleen op de waereld! Was zij nog wel op do waereld ? Wio wist het hem te zeggen? Neen, hjj was haar niet vergeten, zoo als Dirkens het hem zoo scherp, zoo vinnig verweet, Dirkens, eigenlijk niet meer dan een knecht van zyn vader...! Hjj zou haar wel hebben nagespoord als hjj maar
had kunnen gclooven, dat lijj zich dien middag in , Jamesstreet niet bedrogen had! Die goede Mary, [ die zoo arm, maar toch ook zoo schoon, hoewel al- tjjd wat koud, zoo schuchter en bleek was; want thands eerst kou hjj het zich zelvon verzekeren dat zy schoon mocht heten. Hjj wist thands boter de vrouw te waardeeren en kon het zich bijkans niet vergeven, dat hjj, die haar bjjkans iederen dag had ontmoet en alleen met haar geweest was, dat schoon niet eer opgemerkt, niet beter gewaardeerd had. Maar neen, die deerne was toch geheel anders dan do Godinnen, die hier dou hemel bewoonden! t Andere, ja... maar... als hjj naar haar heenging dan voelde hij zulk euu vrede in zijn binnenste, dan kon liy dikwerf, als bjj \'s avonds terugkeerde, naar den gestarnden hemel Imven hem opzien en uitroe- pen: »Heere, j zjjt groot niet alleen, maar ook goed;" zou hjj het ook hier kunnen, als hjj den arm verliet van Mylady, van de kunstenaressen daar gin- der...? Misschien: maar hij had in Londen nog geen gestarnden hemel gezien. En ook welk eene grootheid omringde zjjne schoonen niet, welk een armoede en ellende niet haar, die hy als zjjne zus- ter liexchouwd had! En al droeg ook zjj de prach- tigo kleedcrcn van Mylady, al heette zjj Gravin, toch zou zy nooit Ilarhara 1\'almers voor hem zyn, nooit wellicht de geheimzinnige onbekende, die hem beminde, die hem aanzocht en hém wist te waar- deeren. Evenwel die goede, verstandigo Mary! Kwellend was de gedachte aan haar, en Dirkens had die gedachte hy hem opgewekt. Die verwenschte Dirkens! |
||||||||||||
|
VII.
|
||||||||||||
|
Sinds de »St. Pauls wandeling" niet meer bestond,
welke, by den grootcn brand vernietigd werd, maar vóór die gebeurtenis, in de eerste dagen der Restau- ratie van het huis Stuart, de verzamelplaats was van den beau monde, van de galants dier dagen, had Springgarden zich te verheugen in een dnik bezoek van I.adies on Gentlemen, die daar in het diepste geheim elkaar naderden, eeden van eeuwige trouw zwoeren, die vóór het uitspreken van de laatste zin- snede reeds waren Tergeten. Maar Springgarden, hoe ruim, hoe talrijk zjjne ver-
trekken ook waren, hoe weelderig ook de stoffeering, welke Versailles in alles nabootste, kon niet het eenig Eden bljjven, dat zich de galanterie dier dagen ver- koos. Van lieverlede was de nieuwe beurs, die van weêrzydon eene ry der Fransche modewinkels bezat, de mededingster geworden en had zy zich zelf over drukker bezoek dan Springgarden te verblijden. Do winkels hadden, behalve de bescheidenheid van in- on uitgangen, die het incognito beter waarborgde, nog het voorrecht, dat zy door schoone Fvancaixes wer- den bewoond. Derwaards dus wendde zich do stroom van de mode, dio zich vooral in de vereering der schoone sekse onderscheidde. Die vereering was echter grootelyks ondorschei-
den van die der ridderlijke Midden-eeuwen, toen de godsdienst haar edeldo en heiligde. Veeleer was zy niets meer dan een offeren aan do zinnelijkheid en koos zij hot naakte boven het gesluierde bcold. Te minnen was te leven, en wee dengeen, dio in do fanhionable waereld te huis dacht te zyn on do voorschriften der mode op dat punt voronacht- zaamde. Zulke zondorlingen waren dan ook uit- zonderingen, en de niet minder zonderlingen, die in het tegenovergestelde uiterste vervielen en de wet van den bon ton zelfs voorbjj wilden streven, werden in veel grooter getale aangetroffen. Het gebruik van linten, dat in een later tjjdperk
zoo algemeen werd, nam nu reeds een aanvang, en de kleuren werden niet willekeurig gekozen, maar waren die der I^ady, aan wie het hof werd gemaakt. Duizenden briefjes, geparfumeerd, droegen de warm- ste betuigingen van tederheid en liefde door gants Londen hoon, waar zjj in reuk- of knpdoos, in klei- nodiën-koffor of op hot hart rustten, tot zjj, na het leven van een zomerinsekt geleid te hebben, spoor- loos in de vlam van een waskaars verdwenen. |
||||||||||||
|
l.\'i
|
||||||||||||
|
II.
|
||||||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
||||||||||||||||||
|
298
|
||||||||||||||||||
|
een woord te spreken, las slechts wat de onbekende
op een kaartjen had neergeschreven, en ging haar voor naar het achtergedeolte van het huis, naar een vertrok met den fijnsten smaak gestoffeerd. Het was niet vreemd, dat een dergelijk bezoek werd gebracht, maar wel, dat een vrees, een ontsteltenis zich voordeed als bij deze gemaskerde. Met hovende hand had zij het kaartjen, dat het verzoek inhield i om een afgelegen vertrek, vertoond: met knikkende kniën en wankelenden tred was zij Madame gevolgd ! en met zenuwachtige gejaagdheid had zij Madame, die juist om die bljjken van angst bijzonder nieuws- 1 gierig was geworden en eenigo woorden had willen wisselen, hij herhaling gewenkt hoen te gaan, na- dat zjj haar schrijvende had te kennen gegeven dat een jonkman, die met de woorden >u wacht een goede raad" zich aanmeldde, tot haar kon worden toegelaten. Hoe de nieuwsgierigheid van Madame i zou gestegen zijn indien zij door een reet der deur , de gemaskerde in do eenzaamheid had kunnen be- j spieden! Deze toch viel als uitgeput op eeu stoel : neder en bedekte, als vergeten, dat oen masker het bedekte, zich het gelaat met de handen. De boezem zwoegde on hot was of zij woonde. Ver- volgens roes zjj gehaast op en trad naar do deur alsof zij vertrokken wilde, maar zij keerde, terwjjl zij do hand vouwde en hot hoofd omhoog hief en het ontkennend schudde, waarna zjj twee der vier kandolahrcs, waarop de geparfumeerde bougies vro- lijk vlamden, uitsnoot en do helheid, die in het vertrek heerschte, in een schemerig halflicht ver- keeren deed. Hot was of zjj, hoe onkenbaar ook, hoe bedekt
door het fluweolen masker, dat slechts het donker hair, do zuiver geboogde wenkbrauwen, do tedere lluweolzachte lippen bespeuren liot, hot holle licht niet verdragen kon on zich voor zich zelve schaamde. Do vrouw moest er zich van bewust zjjn, dat de stap dien zjj deed een misstap was, dat zjj daar niet alleen was gekomon om een goeden raad te geven; maar zjj toonde tevens dat zjj streed met eene kracht in haar binnenste, die echter onweer- staanbaar hleek. Want toen eenigo minuten ver- loopen waren na het aangewezen uur, kon zjj het hoofd niet afwenden van do deur der kamer, lei zjj do hand aan het hart, als om het onrustig klop- pen or van te matigen, stond zij eindelijk op en luisterde of er ook een voetstap in den gang klonk; en toen die eindelijk werd vernomen huiverde zjj en vluchtte zjj naar den achtergrond waar de sofa stond, terwjjl zjj zich op den rand van deze bleef |
||||||||||||||||||
|
De zucht naar intrige, het verlangen om zich be-
mind te tooncn, werd tot zulk een uiterste gedro- ven, dat do praatgrage kroniekschrijver dier dagen van eenigen gewag maakt, die zelven de geparfu- meerde minnenbriofkens aan hen gericht, vcrvaar- digden. (Jeen wonder dus, dat Charles, die door de fas-
hionabk waereld zoo vol genade was anngenomen, menige spotternij moest ondergaan, eer hij zoo ge- lukkig hleek te zijn om zich ook in een galant avontuur te mogen wagen. In den kluit had hij het voorbeeld zijner gelijken gevolgd, die gants niet de kieschhcid zoo ver dreven om van het geluk dat hun weervoer te zwijgen, maar veeleer gewoon wa- ron er op te doelen, niet terughouding alleen van den naam; hetgeen niet uit bescheidenheid ge- schiedde, maar alleen uit, vrees van door dezen of genen vriend hij het voorwerp hunner genegenheid verschalkt te worden. Charles, die tot dusverre slechts op do vriendschap van Malady lx>gon kon, eene vriendschap, die hem juist niet in de oogen der anderen verhief «daar de waar reeds zoo dik- werf geveild was" zoo als zich Harry uitdrukte, kon thands zeer geheimzinnig van zijn gelieiniziu- nige schoone gewagen; een schoone, die hij nog nooit gezien had, maar die voorzeker oen paerel zoude zjjn van het zuiverste water. Of het spreek- woord «ongelukkig in het spel, gelukkig in de lief- de," ditmaal liewaarheid werd? Charles speelde naar gewoonte, spoelde met al dien hartstocht, die de kansen van winst en verlies in dat bewegelijk gemoed telkens opwekten, en hij... verloor. Vijftig gninjes was hij minder rijk toen hij opstond dan toen hij zich nederzette, maar voor de ruime wins- ten der vorige dagen was het verlies nog zoo go- voelig niet. Niet om do som dus voelde hij zich wrevelig, maar wol om hot feit, dat hij, de winner, van wien zulk een roep van fijn spelen uitging, thands was geslagen. Met zjjn inborst was de ne- derlaag eer een prikkel om voort te strijden dan om den kamp te schuwen, en zeker ware hjj ook thands voortgevaren, zoo niet Harry do opmerking maakte, dat de oogen van de dobbelstecnen op som- migen meer invloed uitoefenden dan do smachtende blikken eenor schoone, terwijl hij, Charles op den schouder kloppond, lachend met de vraag besloot, of hjj ook in do plaats van zoker iomant een onbe- kendo to voet zou gaan vallen? Hot andwoord dat men geen knaap verwachtte, beefde Charles op do lippen, maar werd gelukkig niet uitgesproken. Hij stond op, wierp zich den mantel om en ging, zon- der iomant te groeten, heen- Wy kennen de plaats werwaards hem een htmr-
rjjtnig voerde en jjlen hem vooruit. Het uur, voor de samenkomst bepaald, had reeds geslagen, en toon de klok sloeg, had mon in de aangewezen straat een gemaskerde vrouw uit een eenvoudig rjjtuig, zonder eenig wapen, stappen en den modewinkel, nummer zes en tachtig, kunnen zien binnengaan. Madame (iérard,- die dergeljjke verschijningen ge- woon was, heette haar onderdanig welkom zondea |
||||||||||||||||||
|
57
|
||||||||||||||||||
|
steunen. Charles trad binnen. Hjj, de nieuweling,
had vergeten wat geen zjjner tjjdgenooton in de- |
||||||||||||||||||
|
zelfde omstandigheden als hjj zou
|
1
|
hebben vergeten.
|
||||||||||||||||
|
Do krullen zjjner pruik waren in wanorde on geen
bedwelmende geur steeg er uit op. Hjj droeg, wel is waar, hot schitterende kleed der liife-guards, maar dit kleod droog goen sporen van do nauwlet- tendo zorg, die do galanterie dier dagen hjj zulk eene samenkomst niet zou hebben veronachtzaamd. Het is ons bekend wat er de oorzaak van was, en wij |
||||||||||||||||||
|
MARY HOLLIS. 227
|
|||||||||||
|
mogen onderstollon, dat de gemaskerde in hare zicht-
bare angst en verwarring het verzuim niet opmerkte. Van hare gemoedsbeweging werd Charles niets ge- waar, daar ook hjj onthutst was. Misschien werkte dat zwarte masker en da* halfdonker vertrek dit uit, want in de laatste dagen had hij bewezen niet schuchter en beschroomd te zijn tegenover de aan- lokkende schoonheid. Maar deze hier was niet aanlok- kend; zij bleef onliewegelijk staan, zoodat Charles naar haar toetreden moest, en haar met een stem, die, hoe hij het ook voorkomen wilde, toch trilde, uitnoodigde op de sofa plaats te nomen. Zij gaf aan zjjne uitnoodiging gehoor, maar trok de hand terug die hij gevat had, terwijl hij meende te be- speuren dat haar voorhoofd bloosde. •Op de vleugelen van het verlangen, kwam ik
herwaarde, schoon masker, om den raad te verne- men, dien gjj mjj te geven hebt. Hij kan niet anders dan goed zijn. Omdat ik daarvan overtuigd ben, zult eg mij wel veroorlooven u in de oogen te staren, terwgl ge mij den raad geeft?" Uil strekte de hand uit, om het masker los te
strikken, maar zij weerde hem haastig, ja ecnigzins heftig af. •Neen, neen. Ik wil mij uwe vriendin toon en
door mijne daden; mijn gelaat behoeft gij dus niet te zien om mijne woorden geloof te schenken." H}j hoorde eeno stem, die hjj zich niet herin-
nerdo ooit gehoord te hebben; hjj hoorde zjjn moedertaal met een vreemden tongval spreken. •Onlx-scheiden zou het zjjn, nogmaals te bidden
om vervulling van mjjn vurigen wensch. Mag ik weten, vriendin, welk een raad gjj my te geven hebt?" De onbekende boog zich tot hem voorover, zoo
verre, dat hg bijkans het zwoegen van haar boe- zem gewaar werd. »Ge zjjt nog jong en onerva- ren... Oe zijt vrolijk, en het leven lacht u nog toe." •Dat is waar," knikte Charles. .Maar is dat dan
een zonde ? De t\\jd van het kluizenaarsleven en van hot watordrinkon is immers voorbjj? Dat deed men immers in de domme middeleeuwen en nog wel als men zeer vroom of dom wilde zijn?" Do vrolijkheid, waarmedo hjj deze woorden uit-
bracht, was gedwongen. Hjj had er behoefte aan in dezen dampkring, die hem benauwend en boklcm- ui end voorkwam, zjjn eigen stem te hooren, zich zelven te overtuigen, dat hjj niet benauwd on be- klemd was. Do vertrouwelijkheid dor onbekende lokte hem niet aan. Hij wist immers nu, dat zij slechts een vriendin wilde zjjn, en hjj kwam meer on meer tot do overtuiging, dat zij don ouderdom van oen eerzame vriendin lioroikt had. •Gjj zjjt wel zooals ik dacht dat ge waart," her-
nam do onbekende. >Ik vernam, dat gij op het land waart opgevoed, geheel anders als ge nu blijkt te zyn." Charles kleurde, en met den wrevel, dio altjjd
|
•O ik geloof gaarno dat gij het laatste zijt,"
riep de ouliekende, zelfs met eenigen hartstocht uit, •Maar goüerde en geachte voogdesse" hernam
Charles niet zonder eenigen spot, »van waar toch uwe lielangstclling in mijne nietigheid. ..V Hebt ge u tot taak gesteld verloren schapen op te zoeken V Een pryseljjk werk waarvoor men zich voorzeker niet behoeft te schamen en waarhjj men zich niet behoeft te... maskeren." Der onbekende ging een trilling door do leden.
Zij zweeg een oogenblik en bracht den rjjk gobor- duurdeu, sterk geparfumeerden zakdoek aan de lippen. By die bewegiug viel de kleine hand, in den fynen leêren handschoen verborgen, hem in het oog. •Misschien zal u alles eenmaal duidelijker wor-
den ," andwoordde zjj eiudeljjk fluisterend . »Mis- schicn!" •Waarom niet zeker, lieve vriendin?" vroeg
Charles, die zich van die hand had meester gemaakt, en haar thands behield, want de oigenaresso trok haar niet torug. •Waarom ? Het zal u later blyken, Mr. Digby!
Gij plaatst mij te hoog, indien ge mij do kracht toekent om verdoolden te redden!" Zij poosde een oogenblik, alsof zij naar hare woorden wilde zoeken. •Maar u ten minste kan ik den weg wyzon, dien ge betreden moet..." Haar stem daalde nog meer. •Gjj zjjt zeer vertrouweiyk niet... Mylady do Castlemaine?" Zg poosde, maar Charles liet lang op eenig woord wachten; eindelijk was hjj wel ge- noodzaakt te vragen: »Welnu?*\' •Breek die betrekking af, zoo spoedig gg kunt."
•Waarom, onbekende vriendin?"
•Omdat die betrekking u onteert; omdat zg u
aan de voeten werpt van een lichtzinnige, van een onwaardige, die alles wat zg aanroert bevlekt, dio u gebruikt als haar speelbal zooals zjj vroeger an- deren gebruikte." •Dat oordeel is hard van do lippen cenor zoo
vrome voogdesse als gg zgt!" riep Charles uit, met kwalijk verborgen toom. «Mylady de Castle- maine was de eerste, die mg, onvervaren knaap, zoo als gg zelve mg noemt, beschermde, die mg van haar vriendschap verzekerde en dit deed... zonder masker." • Ik heb dat verdiend! Mgn God, mgn God!"
zuchtte zg. Do gedachte van bg Mylady te worden vergeleken en daarbij do nederlaag te lijden scheen haar onverdragelyk. »Ja, zg deed het zonder masker!" zeido zjj met
kracht. «Zg is niet gewoon zich to verbergen, want do schaamte is haar vreemd." Do onbekende was ten hoogste onvoorzichtig en
een jonkman, meer ontwikkeld dan Charles, had haar kunnen vragen, of het masker dat zg droeg , dan uit schaamte was gekozen. Charles maakte do j gevolgtrekking niet. »Zg verbergt zich alleen, als zy denkt er haar \'
doel beter door te kunnen bereiken; zg verbergt \' |
||||||||||
|
A0B
|
|||||||||||
|
door dezo herinneringen en altjjd hjj do eeno of
andero les word opgewekt, gaf lig ton andwoord: •ik was een boer, ik ben een edelman." |
|||||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
228
|
|||||||||
|
Zij had getrild bjj zijne omarmiug. Daar scheen
een stem in haar binnenste zich te doen hooren, die den schoenen droorn dien zij droomde verstoor- de, die haar woorden van verwjjt deed hooren. Zy wrong zich uit \'s jonkmans arm los en vluchtte naar het ander einde van liet vertrek. • Heb ik u heleedigd?" vroeg Charles, «vergeef het
mjj!" Hij trad op haar toe: zij deinsde niet, maar bleef onbewegelijk als in zieh \'zelve gekeerd staan. Hij knielde voor haar neer en vatte hare hand. • Vergeef het mjj als ik u heleedigd heb! Gy zyt mijn schutsengel. Doe den njjdigen scheidsmuur wegvallen tusschen uw oog en het mijne! Laat mij daarin lezen wat liefde is, reine, innige liefde, liefde voor het leven!" • Weldra ... misschien! Ik moet vertrekken. Spreek
uiemant van deze sanieukomst en,wacht hier een kwartier uur na myn vertrek. Vaarwel, Charles Digby!" Zij boog zich naar hem toe en drukte eeu gloeienden kus op \'s jougelings lippen. Snel ver- wijdeide zy zich en voorkwam daardoor den groep vuil zijne hand, die de hare wilde vatten. Hij bleef in de meest opgewonden stemming achter: hy staar de haar na met onbevredigde wenschen en begeer- teu; hy aaubad haar; hjj had reeds een beeltenis van haar gemaald, want het oog der ziel scheen door het masker te zijn heen gedrongen en daar eene schoonheid te hebbeu aanschouwd, bjj welke de bevalligheden van Uarbara en van de andere Godinnen geheel verdwenen Zelfs was hjj zóo zeer in zyne beschouwingen veranderd, dal hjj het dier vrouwe tot eene verdienste begon toe te rekenen, dat zjj zieh het gelaat had verborgen, dat zij zedig en schuchter zich telkens aan zijne omhelzingen ont- rukte. Barbara Palmers was gauts anders en lokte die uit en dwong hem tot tederheid en aanbidding. Hjj kwam gelukkig in zyne vertrekken terug; hy wilde dieu avond alleen doorbrengen met naar Hal- lam-Castle te schrijven of liever met aan de schoone onbekende te denken. Iets slechts temperde zyne zaligheid; het was de onmogelijkheid, waarin hij zich bevond, om de heerlyke vorschyning te ontbie- den. Er was geene tweede samenkomst bepaald en hy wist zelfs niet of er ooit eene tweede zoude plaats hebbeu. Hij had er zelfs niet aan gedacht eene poging aan te wenden haar naam te vernemen, of zich te overtuigen, dat zy de Hertogin van Ports- mouth was. Juist zat hij met een maagdelijk vel papier voor
zich en was hij bezig zyne gedachten te zamelen, toen Knte binnen kwam en hem uitnoodigde bij Mylady te komen. Mylady bad van het geluk ge- hoord, dat Mr. Digby te beurt was gevallen en nam er te veel deel aan, om niet to verlangen Mr. Digby te zien. Kate kon soms zoo zonderling een liericht uitbrengen, zoo zonderling een boodschap doen. Haar toon was altoos zoo deemoedig, hare houding zoo onderworpen, en hare woorden konden soms zoo kwetsen. Zoo had zy eeu oogeublik te voren hare meesteresse, die haar dien middag naar de vertrekken der Koniugiu had gezonden, geboodschapt, datMa\'am |
|||||||||
|
zich alleen, om het offer dat zij zich uitkiest meer
onder haar bereik te doen komen .." zeide de on- bekende met altyd klimmenden hartstocht. »Mjj kwam zjj altijd zonder masker tegen!"
hernam Charles meêdoogenloos. »Mr. Digby! en zij nam thans zelve de hand die
de hare eeuige oogenblikken vroeger had losgelaten. Mr. Digby als ik van verbergen spreek, bedoel ik niet het uitwendige. Waarom zou zij da t verbergen ? Het is immers het eeltige waardoor zij heerscheu kan V" ï\'hands maakte Charles eene gevolgtrekkng. Het masker tegenover hem verborg voorzeker een ge- laat, hetwelk door een masker kon worden dienst gedaan. Het maakte hem niet gedweër om aan te nemen wat do vreemde hem zeide; het versterkte hem veeleer in de straks opgevatte meening aan- gaande den ouderdom dier vrouw en het deed hem deze geheele intrige, die hem m aller oogen be- spottelyk koude maken, verwenschen. »Neen," vervolgde zjj, en de jonkman liet haar
voortvaren, zonder het der moeite waardig te achten, haar in de rede te vallen. «Neen, ik spreek van haar hart; dat hart is als de meest bezochte straat in Londen... Van alle rangen en standen gaat die straat door, jeugd en ouderdom, alles...! Dus is het hart van Barbara Palmers! Gjj gelooft mij niet? Mr. Digby, gjj denkt nog dat zjj u lief heeft?" »Zoo als andere vrouwen mij liefhebben, waarom
niet? Ik behaagde haar, zy mjj! Haar hart vcrge- Ijjkt gij bjj een straat? Welnu, ik ga die straat óok door, en zoo lang mjjn medewandeluars mjj niet hinderen, verheug ik mjj zelfs in hun gezelschap..." •Noemt ge dat 1 i e f d e ?" vroeg de onbekende op een toon, die Ch arles trof en hem naar haar deed opzien. »Noen, gjj spot met mjj. Neen, dat kunt ge geen liefde noemeu, liefde, die naur het Paradijs voert,innige, eeuwige liefde! Neen,o neen!" Zy lioog het hoofd; zjj schreide. Charles schikte haar nader. Het was of hij nu eerst dat rijke git- zwarte hair opmerkte, of hjj nu eerst begreep dat do lijnen van boezem en schouder niet don herfst, maar de lente of den zomer des levens konden kentekenen. Hare opvatting van liefde, met zooveel hartstocht geuit, met zooveel innigheid gevoeld, deed hem zijne koelheid verliezen, deed hem den arm om haar heen slaan en haar toelispelen: »Zyt ge niet de liefelijke verschijning, die aan mjjn ziek- bed stond en mij laafde? Toeu hadt ge u geeu masker voor het gelaat gebonden. Indien ik toen niet geijld had, dan zou ik mij thands uwe schooue gelaatstrekken geheel kunnen herinneren! Heb dank voor uwe zorg, heb dank voor uwen raad, die goed is gemeend en dieu ge mij geeft uit liefde! Ja uit liefde!" Ily boog zich uog meer tot haar over en kon zich niet meer bedwingen, toeu de vermetele vinger het beweegbaar deel van het masker, dat de lippen bedekte, had opgeheven en hy do tluwee- len lippen en den wel govormdeu mond beschouwde. Il ij klemde haar in de armen, en lispelde haar toe: «leer mij lief hebben als gy!" |
|||||||||
|
MARY HOLLIS. 229
|
|||||||
|
| manier van te schrijven, Charles! Ik zal u stof
I geven: kom eens bij mij zitten!" Zij wierp zich in een der stoelen en zag den jonk-
man eonigzins vreemd aan, daar hjj geen gehoor scheen te willen geven nan hare uitnoodiging en heen en wéér bleef gaan. Myladies oogen flikkerden een oogonblik en namen
; een ongewoon scherpe uitdrukking aan. Weldra echter vertoonde het gelaat weder een glimlach. Op deklamcerenden toon vervolgde zjj tot hem: »Ongo- 1 lukkige! die zich gevleid had het paradjjs to worden ; binnengevoerd en slechts mot de buitenste duister- nis zich heeft moeten vergenoegen.\'\' •Wat meent ge?" vroeg Charles kort. • Dat uw lief een marmeren hart bezit en oen
doof oor, eu zij uwc plechtige oeden met geen enkele heilige bolofte heeft beandwoord. Arme jongen, het doet mij leed!" • Kr is goen reden om mjj te beklagen... Ik ben
gelukkig... ik weet thands wat liefde is." •Arm kind!" zcide Mylady, luid genoog om door
hem verstaan te worden, en zjj werd het ook. Charlos voelde het bloed bruischon. Hjj ontving echter wat hij verdiende, want een kind moest hij zjjn, daar hij aan een minnares kon vertellen oeno auderc to j hebben leeren beminnen. •Arm kind! dat zich grooter wil voordoen dau
het is!" •Hoc weet gij, Barbara," riep hjj uit, zich met
heftigheid voor haar plaatsend; >dat ik, ik...?"
•Een onbekende op eene onbekende plaats moest
. liezoeken? Alsof anderen zwijgen waar men zelf,
, door het geluk als beneveld van verstand, niet go-
j zwegen heeft. Ik kan het mjj denken, mjjn jongen,
I hoe uw hart moest bloeden, daar gjj zoovcol vorwacht
en zoo weinig ontvangen hebt..."
• Ik verwachtte wat ik ontving," hernam hjj bits.
• En ik zoude u dan in zulk een luim aantreffen?
1 Het is mjjn lot om altijd gebroken harten te heelen; i van middag de oude Rowley, en van avond mjjn lieve jonge vriend. Zeg mjj, indien uwe smart het
toelaat, op welke wjjzc zjj u verstouten heeft en of haro schoonheid hare wreedheid evenaart." • Barbara. laat uw sj>ot eindigon!" riep hjj heftig.
Er was een oogonblik »an stilte. Als of hjj vreesde voor haren toorn, die in haar blik begon te vonkolou, sloeg hjj de oogen neder, en vervolgde hjj op bc- daardor toon: «Indien ik bedrogen ware geworden en l>espot door eene, die zelve gewild heeft mjj te ontmoeten, dan zoudt gjj niets daarvan hebben ver- nomen. Ueloof, dat er nog zoo veel gevoel van eigenwaarde woont in do borst van een Digby." •Dus maakt de vreugde u zoo radeloos en rodoloos?
Beste jongen, dan wenschte ik om u zelf wille dat ge maar altoos bedroefd waart." Do toon van min- achting, waarop zjj deze woorden sprak, viel niet te miskennen. «Dus gelooft ge inderdaad bemind te worden, en maakt dit u zoo pruilend? Ik wensch u geluk met de gonegenhoid van Madcmoiselle de Quérouaillc!" Charles vorloor alle bezinning, vergat alle voor-
|
|||||||
|
Carwell vertrouwelijk praatte met Hare Majesteit eu
zoo geestig en vroljjk »a«, dat <le diepe plooien in het voorhoofd van de (iravin do Penalva zich ont- plooid hadden, dat Hare Majesteit Ma\'ara Carwell op een gegeven oogcnWik had gekust on Ma\'nm Carwell een boeiend verhaal ha<l gedaan van oen dichter, die een eerste aktriee ontrouw was gewor- den voor een figuninte uit het Mallet. Mylady had al hare opgeruimdheid nuodig om hij die woorden niet in toorn los te harsten; zj] moost zich wel over- tuigd honden van hare werkelijke zegepraal op do medcdingster, die weldra in ballingschap zonde vertrekken, om Kate niet met smaad te bejegenen. Zjj had alleen schamper geglimlacht, hare dienst- bare nog wel bedankt voor den ijver, bij het onder- zoek betoond, en haar de boodschap, die wjj kennen, opgodragen. Charles stond verslagen. Hij had zich wel de
boete willen opleggen, om in twee dagen niet naar den klub te gaan, indien hij de daar door hem ge- sproken woorden had kunnen intrekken! Hij had gestoft op zijn geluk, op de samenkomst, die hem wachtte, en dat was Mylady oververteld. Juist nu noodigde zjj hem uit! Hjj was nog onderden indruk van de waarschuwing der onbokende, eene waar- schuwing, die meer en meer schijn van gegrondheid ontving, nu hij zich de laatste houding van Mylady herinnerde. Zij was toch zelfs verheugd geweest toen zjj vernam, dat een andere vrouw hom bewjjzon van genegenheid had bewezen. En nu juist moest zjj hom ontbieden! Zeker om van hem te hooren, wat hjj gehoord en gesproken had! Was hij dan haar gehoorzame dienaar, haar speelbal? • Zeg aan Mylady,\'\' voegde hjj de wachtende Kate
toe, »dat ik van avond verhinderd ben te komen." Mylady was een te getrouwe en teêre vriendin, om met zulk een l>oodsehap genoegen te nemen. Slechts weinige oogenblikken na Katos vertrek, trad zij zelve de kamer van den jeugdigen luitenant bin- nen, die te vergeefs zich nogmaals voor het blad papier had nedergezet en geëindigd was met in het vertrek onrustig heen en weder te stappen. Aan wie hjj ook dacht, zeker niet aan Mylady. Bij haro verschijning kon hij zich niet weerhouden op eenig- zins wreveligen toon zijne verrassing uit te drukken. Mylady ochtor was in eene te bljjde stemming, om hem dat euvel te duiden. Zjj had den ouden Howley weder aan hare voeten gezien; zjj had, zoo als wij weten, dien middag Ijouize naar de Koningin kunnen verbannen; zjj had van haren koninklijken minnaar zooveel vernomen, wat haar aan haren nooit ver- zwakten invloed geloovcn docd, dat zjj den afgeloopcn dag al zeer gelukkig konde noemen. >Mjjn jonksken!" riep y.jj hem dan ook vroljjk toe,
terwjjl zjj hare armen naar hera uitbreidde ; «ween al uwc l>ekommcmissen en smarten aan den l>oezem uwer getrouwe uit!" De spotternij prikkelde Charles, en knorrig gaf hjj ten andwoord: «Ik was .bezig te schrijven, Mylady!" •Hetgeen een niet zeer beleefd verzoek is, om
heen te gaan, niet waar? Gjj hebt een zonderlinge |
|||||||
|
230 MARY HOLLIS.
|
|||||||
|
I zichtighcid. »Ik kon liaar naam niot, maar is zy
degeen die gij bedoelt, dan vormt zij wol eene scherpe tegenstelling met u, dio niy met hare kennismaking geluk wenscht!" • Pus was ?.jj gemaskerd en lei gjj dat masker niet
af? Dus wist do onbekende van onze tedere vriend- schap, en is zjj begonnen met eene poging om die te doen verbreken ? Dat is innige, vurige liefde, want dat is jaloezy! Ongelukkige, die uwe zaligheid niet weet te waardeeren!" Zij wist nu alles; Charles gevoelde zelf de dwaas-
hoid zijner hauddelwjjze, maar wist haar niet te vergoelijken. Mylady Castlemaine zag hein uitvor- schend aan, en hij waagde het niet haar blik te | weerstaan. Zjj scheen genoeg te begrijpen. «Dus
! gij woct nog niet met zekerheid wie u lief heeft?
I k zal het u zeggen. Zjj is de beschermster, dio tot dusverre in het verborgene voor u werkte. Zjj schijnt il innig lief te hebben, en daarom kan ik haar de woorden vergeven, die zjj over mjj heeft gesproken. Ik wil haar niet tegenover u beleedigen, zooals zij het mij deed, hoewel ook ik u liefheb; ja j Charles! ik scherts niet, ik schonk u eens mjjne
i liefde en do Castlemaino verloochent zich nooit."
•Barbara!" riep hij getroffen door zoo veel edel- aardigheid en waardigheid uit. Hij wierp zich aan • hare voeten en overlaadde hare handen met kussen.
»Ik wil haar nooit wederzien!" riep hjj hartstochtelijk, >haar, die u veracht, die 11 verguisd heeft, kan mij niet hekooren!" •Deed zij dat?" de vraag werd met gesmoorde
i stem uitgebracht; de hand trok krampachtig samen,
en het gelaat nam eene afschuwelijke uitdrukking aan. Charles hield het hoofd gebogen, maar toen hjj het ophief en hjj haar in de oogen staarde, was haar gelaat weder in de gewone plooi, en het ver- toonde zelfs een vrieudeljjkcn glimlach, terwjjl zjj hem deed opstaan, en tot zich trok. »Herkcndet gij hare stem ?\'\' »Dio van de Hertogin vau Portsmouth hoorde
ik nimmer. Ik merkte echter op, dat zjj met ecu vreemden tongval sprak." »Zii is het, lieve vriend! Gjj moet haar dikwjjls
zien. Het kan tot uw geluk dienen. Ik blijf u ter zjjdu staan eu er voor waken, dat zy u niet gcvaar- ljjk worde. Ik beu niet jaloersch; ik wensch niets dan uw geluk!" Het was reeds laat, toen Mylady het vertrek vau
den jongen ofticier verliet, die, in de eenzaamheid . teruggekeerd, bijkans niet wist of hjj waakte of
droomde. Toen hjj niet meer onder don invloed was dior wulpsche vrouw, die hem in hare omhelzing als met een ijzeren boei ketende, die hem betooverde i door haar vlammeuden blik, hoewel zjj hem vernie-
tigdc bjj hare spotternij, die hem zoo vaak het \' bloed deed bruischcu en do wangen purperen; toen
hjj alleen was, had hjj oen gevoel van walging van zjjno Barbara, keerde het verlangen weder vuriger bjj hem terug, om de onbekende wcêr te zien, wier stem zoo zacht was, en zoo teder, zoo gevoelig en innig bjj wjjlen. |
Mylady ging met minder kalmte dan zjj voorgaf
de gangen door. Zjj beandwoordde ter nauweruood de oerbicdige groeten der lijfwachten eu der hove- lingen, die zjj of dio haar voorbijgingen. Bjj do vertrekken vau Ma\'am Carwell gekomen, stond zy een oogenblik stil. Zjj meende gejuich en gejubel to vernemen, en hoorde het duidelijk, omdat juist een kamerdeur openging en Buckingham, met een scherts op de lippen, de gaanderij betrad. IIjj was dus bij haar geweest! Buckingham kwam haar op zijde. Was hjj ook
verrast haar te ontmoeten, hg deed het niet blijken eu toonde zich jegens haar dezelfde als altoos. My- lady scheen hem in zjjno zelfbcheersching echter niet te kunnen navolgen, want zij voegde hem scherp genoeg toe: «zulk een trooster moet wel olk lijden verzachten! Gij zijt toch mededoogeud vau natuur. George!" •Mededoogeud en mededeelend, Sara, in de hoop
dat men het tegen mjj ook moge zijn! Eu ik ben in die hoop niet bedrogen. Ik heb veel gezien eu gehoord, Sara! Maar dat ik uict altjjd over mij zclveu spreke en u, die de welsprekendheid zelve zyt, tot stilzwijgen dwinge! Uo weg, waarop ik u aantref, heeft dunkt nijj tot ons kickon gevoerd 1 Zyt gy tu vroden met zjjno ontwikkeling?\'\' Huckingham lachte vreemd bjj die woorden.
•Gij hebt zeker óok vernomen, dat het aas een
sehoone visch heeft gelokt. Maar ik wil hem niet blootstellen aan hare arglistigheid, George! Ik denk bster over uw beschermeling dan gij!" •Beter? anders, dat kan zijn!"
Mylady fronsdo de wenkbrauw. Zjj was hoogcr
dan gewoonljjk tegenover Buckingham: zjj begon te begrijpen dat zjj hem ontbcreu kon, en zjj zoude hem geene sokonde langer gebruiken dan noodig was. • Ik herhaal u, dat ik niet wil, dat hjj zich in
hare netten verstrikke! Ik zal hem alleen zoo verre doen gaau als uoodig is, om argwaan jegens haar te doen ontstaan. Ik wil een audcr middel zien aaugewend, een middel, dat sneller en meer afdoende werkt. Wjj moeten Ma\'am Carwell doen vervangen door eene andere, die jonger en schooner eu geos- tiger is." •Ik begryp u. Mylord uw echtgenoot heeft altyd
bewezen geen I\'otiphar te zyn, maar al ware hy het, onze Jozef zou niet in de gevangenis worden ge- worpen. Zoo als ik vreesde, sprong de myn verkeerd." Mylady beet zich op de lippen. »Ge schijnt al uw :
vernuft in het vertrek vau Ma\'am Carwell te hebben achtergelaten, George! Gjj hebt gehoord wat ik wenschte ? Ik heb daarbij gerekend op uwe hulp, die mij niet zal ontbreken, daar de zon my immers weer bestraalt, eu — het is bekend — Buckingham houdt veel van het licht!" »Ecn vleiend woord, Sara! maar dat ik niet ver-
dicu, want ik kan u ditmaal niet volgen..." •Niet? Buckingham! gy zoudt weigeren? Hoort
gy den lach reeds niet meer, waarmede zjj u van zich stiet? Maar weet ge wel, dat gij juist niet het gunstigst oogenblik gekozen hebt om haar te hul- |
||||||
|
MARY HOLLIS. 231
|
|||||||||
|
heid on don wellust, en waar schranderheid zonder
zedeljjkheid, kennis zouder geweten te dikwerf hare krachten verspeelden en verspilden? Zjj kon niets vermoeden van hetgeen rondom haar voorviel, want de wanden van hot achtervertrek, dat zij by hare aankomst het eerst had betreden, waren do onver- zetbare grenzen harer waoreld geworden. Sedert deu kreet, dien zij aanhief bjj het voorbijgaan van Charles, sedert het geweld haar van liet raam had verwijderd, begreep zij beter dan ooit ecu govangene to zijn, en het verraste haar daarom niet dat de woelige straat voortaan aan haar blik werd ontto- gen. Wa» de eenzaamheid haar pijnlijk geweest, zij werd het sedert dat oogenblik nog meer, want klaarder dan ooit te voreu werd haar de logen en het bedrog van Buckiugham. Dus ook do reden, die haar vroeger gelaten dood zjjn, was vernietigd Aan haar vader zou hij niet denken, had hjj nooit gedacht! Het vortrek word haar to eng en de brandende adem gierde haar door den beklemden gorgel! Eu dan Charles! Zjj had nog gehoopt door hem te worden gorcd! Hjj moest haar stom hebben gehoord, on nochtans kwam lijj niet. Ten zijnen aanzien had Buckiugham voorzeker niet go- logeu! Aangebeden door de gehoond en voorname Ladics van het hof, mot roem en oor overladen, dacht hjj niet moor aan haar. Du arme! Hetwaro haar een vertroosting geweest te weten, dat de jougo edelman nog etteljjke malen voorbij was gc- gaan, dat hij eenmaal zolfs aau de deur harer wo- ning gevraagd had wie daar woonde op de tweedo verdiopiug, waarop hjj echter tot andwoord had bekomen, dat daar een krankzinnige werd verpleegd. Zjj wist daarvan niets; zjj kon daarvan niets we- ton; want haar blik mocht zich alleen vesten op de hooge muren, die de binnenplaats omgaven waarop do vensters vau haar vertrek uitzagen. Zjj mocht alleen de diepto peilen die haar scheidde van de roodo bakken, waarmede die binnenplaats was bcvloord; eene diepte, bjj welker beschouwing zjj terug huiverde zoo dikwerf de zondige gedachto in haar oprees om daarin zich neer te storten! Alsof men mot diiivelcnbooshcid en slimheid het er op toj had gelegd, om de veorkracht van haar geest to breken, liet men haar dagen ulloen zouder het boek der vertroosting, dat zjj zoo innig begeerd had, maar met de romans, zoo als wjj or reeds een hebben loeren kennen. Hoe zjj ook besloten waro die boeken niet te openen, de behoefte om do kwel- liug harer eigene gedachten te ontvlieden, dwong haar toch te doen wat zjj niet wilde, — zjj las. De reine gocst werd door de onreinheid niet bezoedeld, on voor zoo verre do ziel eens menschen in die weelderige en vaak wulpscho kunstschèppingen zich uitsprak, word haar geest, word haar gemoed aau- gedaau en geroerd. Zij had nooit in de sfeeren verkeerd, waarvan die boeken gewaagden; zjj had zelfs niet kunnen denken, dat die sfeeren beston- den, maar zjj leerde ze kennen en wellicht omdat zjj altijd iets, hoe weinig dan ook, poëtisch en fantastisch gekleurd en getint waien, overheerschte |
|||||||||
|
digen? Het zou wol voor het eerst zjju dat Buc-
! kingham zich aan oeue slruikolende vastklemde!" »Ik meen het heter niet u cu onze zaak," her-
I nam haar vriend «indien ik u ditmaal niet hulp, indien ik n zelf tot voorzichtigheid aanspoor." Beiden waren hjj de vertrekken van Mylady aangekomen. Achter hen dreundo een voetstap, en dat hleek op de haast en de geheimzinnigheid, waarvan Buckiugham biyk gaf, van invlo-d te zijn, want hij boog zicli snel tot haar over en fluisterde: »Ik heb u gezegd veel gezien cu gehoord te hebben! Zij is machtiger dan ooit. De oude Kowley is op dit oogenblik bij haar." •Onmogelijk!"
•Hatfield-manor heeft hij op het oogenblik voor haar
gekocht. Tom Buddieisgenadegeschonken! Vaarwel!" Hij ijlde zonder om te zien heen en liet haar al-
leen achter. Zij stond een oogenblik als bewuste- loos; slechts had zij hot besef om hare vertrokkon binnen te treden en do naderenden te ontvluchten. Toen zjj zich onbespied wist en hare gedachten
had gezameld, ving do worstoling in haar binneu- ste aan. Zoo nabij de overwinning en weder ver- slagen ! Zoo zeor verslagen, dat Buckiugham, do door Louise vernederde, haar verliet, on aan do voeteu van do vrouw, die hem verschopte, tranen van booto en berouw ging wcenen! Hot was om krankzinnig te worden! Slechts écu
flauw lichtjen schemerde van verre in het haar omriu- gendc donker! Ma\'am Carwoll beminde dien knaap; zjj zou voor hem eeno dwaasheid kunnen begaan, dio Karel haar niet vergeven zou... Maar aan dien knaap was zij voor het oogenblik gehecht met al den gloed, dien de zinnoljjkhoid in haar binnenste deed ontstaan. Het wapen, dat zij gebezigd had en nog bezigen wilde, werd tegen haar zelve gekeerd! Bang was de nacht dien zjj doorbracht! Do starre
oogon brandden in de roode kassen, toen het vale schemerlicht van den morgen door do vensterrui- ten heen drong. Kate had mede niet kunnen sla- peu, daar zij elk oogenblik was geroepen, om mi het hoofdkussen goed te schudden, dan de satijnen sprei dio to zwaar werd weg te nemen. Slechts tegen don morgoustond kroeg de dienstbare rust, en wel na de woorden, dio zjj harer meesteres, zeker als troost, toevoegde: «Mylady! do dag die aan- brookt is een bljjde voor u en mjj. Van avond zal ik uijj verlicht gevoelen, want dan is do mond van Tom Buddio voor goed gesloten. Van daag moet hjj immers sterven V" Mylady wierp zich om op hare sponde: zjj riep
hare trouwe Kate niet meer, die zeker met de gc- dachte aan de blijde toekomst weldra als de on- schuld van zelve insliep. |
|||||||||
|
VIII.
Wat was er van Mary geworden, zoo nabjj de
sfeer, alwaar de laagste hartstochten gistten en kampten, waar de eer en de oucor van een ko- ninkrijk afhingen van de luimen, van de wulpsch- I______________________________________________
|
|||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
232
|
|||||||||
|
do afschuw hare stijgende nieuwsgierigheid en bo-
langstelling niet. Ken deel zelfs harer opvoeding als vrouw werd voltooid en juist dat deel, dal haar vader nooit als noodzakelijk had weten te bcschou- wen en dat hij toch, bij meer gezonden zin, beter had kunnen ontwikkelen dan do romanliteratuur dier dagen vermocht. Reeds bjj het doorbladeren van den roman »de groote Cyrus" wezen wij er op. Scheen de lezing haar toen zonde toe, zij nam thanda deel aan do lotgevallen der personen en onderwierp hen aan den toets van hetgeen zij als het goede erkende; zij veroordeelde hunne ondeugden, zij huldigde wat haar deugd toescheen en zij las voort. Zjj had gegeten van den boom der kennisso des goeds en des kwaads en het goede werd haar te dierbarer en het kwade kwam haar te afsehuwc- jjker voor. Dat had degeen, die over hare vrjj- lieid beschikte, echter zeker niet bedoeld, en zjj zelve had ook niet kunnen vermoeden toen zij de ezing aanving, dat dio boeken haar eenige aflei- ding zouden kunnen geven. I>ie afleiding kon oven- wel niet bljjvend zijn, en als zij \'s nachts soms uren lang slapeloos nederlag, dan wrong de hand zich in wanhoop en bad zij tot den Almachtige omhoog om sterkte voor haar vader, om kracht voor zich zelve. Kens dat. zij weder had gebeden, maar do bede de wanhoop haars harten niet in gelatenheid had kunnen doen vorkeeren, rees de gedachte aan ocne ontvluchting plotseling bij haar op. De kalmte, do lijdzaamheid, die zij in do laatste
dagen had doon blijken, had haro bewaakster weder doen worden wat zij in den aanvang scheen: oeno ncderigo bediende die op hare wenken vloog. Alles was stil in het huis dat zjj bewoonde. Om
don gang te bereiken, die naar den trap voerde, moest zjj do kamer door gaan waar die bediende thands in diepe rust lag. Zij rees ter halverwege van haar bed op, maar de winterkoude deed het verhitte bloed bekoelen. Zjj vroeg het zich zelve af, wat zij zoude aanvangen in dio groote stad, waar zij niemand kendeV Eenzaam zoude zij rondzwerven en haar wonsch — de genade haars vaders — waar- van de verwezenlijking nu nog mogelijk, hoewel niet waarschijnlijk scheen, zeker niet bereiken. Zjj viel weder in hare kussens terug en gelukkig dat de slaap hare oogleden bezwaarde en haar bewust- y.ijn voor eenige uren verdonkerdo. 1\'itgeputtor dan ooit ontwaakte zij don volgenden morgen. Het was of alle hoop voor haar vervlogen was en oen doffo onverschilligheid zich vau haar moester had gemaakt. Zij merkte het niet op, dat hare bedien- do haar de fijne en prachtige kleederen aantrok, dio zjj eens met afschuw van zich verwijderd had, dat haar mood en vertrouwen ingesproken en haar vcr- zekerd word, dat het slechts van haar zelve afhing om gelukkig te zjjn, waarom haar werd aangera- don vrolijk to wezen en niet zoo droefgeestig rond to zien alsof zjj reed9 gestorven ware. Zjj hoorde niets en bleof in zich zelve gekoerd nederzitton op den prachtigen divan, die haar voor een tweetal dagen door haren trouwen vriend, zoo als hot heette, |
|||||||||
|
werd toegezonden. Werktuigolijk dronk zij den
kop met sterke koffi leeg, die de oude vrouw haar met een glimlach aanbood, en merkte niet dat do oude, door een glas rum er in te gieten, de kracht er van niet weinig vermeerderd had. De werking vau dat middel bleef niet achter. De bleeke wang toonde een blosjeu: het matte oog werd bezield; het gevoel van afmatting verkeerde in een gevoel vau kracht. Het donker verschiet verkreog roos- kleurige verwen en de moed scheen in haar hart te herleven. Het zoude haar goed zjjn, indien die mood meer
ware dan slechts eene voorbijgaande flikkering eener kunstmatige opwekking: want de deur werd ge- opend on bjj, die haar sedert etteljjko dagen niet had bezocht, bjj, wiens lwelteuis voor haar telkens misvormder trekken aannam, de Hertog van Buc- kingham trad binnen. Hjj had zich in z(jn prach- tigst gewaad gedoscht; hjj had zich met welrie- kende wateren als overgoten: hjj had de fijnste verwen uitgekozen, om den natuurlijkst mogeljjkcu blos op de anders fietsene wangen te doen to voor- schjjn komen. •Indien ik niet iedereu dag tjjding had ontvan-
gen van mijn bomiuueljjko vriendin, ik zou hot langdurig gemis harer tegenwoordigheid niet hebbon kunnen verdragen" zoo begon hy op zoet vleiendon toon, terwyl hjj haar naderde en zich gereed maakte zich naast haar neder te zetten. Mary, die bjj zjjn aanblik een rilliug door de lo-
den voolde, maar weldra bjj de herinnering aan al hetgeen zij geleden en verdragen had en in de opge- wonden stemming waarin zjj verkeerde, zich herstelde en de heerschappij over zich zelve hervond, stond op en trad naar eene andere zjjde van het vertrek. • Mylord!\'\' zeide zjj bedaard, maar met klem ihet
spel moet een \'einde nemen. Gjj hebt mjj tjjd tot nadenken gelaten en nevens de verontwaardiging over het mjj aangedaan gewold heeft mij in mjjne uren en dagen vau eenzaamheid het gevoel van spijt en ergernis over mjjne lichtgeloovigheid be- zield. Ik wil, Mylord! mjjne vrjjhoid terug." •Lieve Mary! De toorn mocht uwe gezondheid
schade doen! Ik houd niet u, maar gjj houdt mjj gevangen." . »Dc taal, die gij tot mjj voert, wordt, misschien
in uwe kringen galant goheeten, ik vind haar laf. Mylord! er is nog recht in Kugeland, en recht zal ik vinden, even als genade voor mjjn vader." »(tocd, dat ge dien naam noemt, mjjn lief! Valt
u hot bewonen dezer vertrekken zoo hard, zoo bo- denk dat gjj er het leven uws vaders mede wint. — Me dunkt dat het u beschoren lot juist zoo on- duldhaar niet is. Velen zouden met u willen ruilen." •Ik geloof, dat er in Londen vele verlorenen zjjn,
en de Hertog van Buckingham op dozo doolt," zoidc zjj met kalme waardigheid. >Mjjn vader zal niet door u gered worden, want grooter vjjand heb- ben hjj en zjjnc dochter niet dan u. Ik weet wat gjj zoggen wilt, Mylord" ging zij voort, toon zjj bo- merkto dat hy haar in de rede wilden vallen. |
|||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
233
|
|||||||||
|
ken over den omvang van een wanbedrijf, van eenc
laagheid, die mij Lord Ruckingham doet kennen zoo als mjjn vader mij hem vaak heeft afgeschilderd, wanneer hij gewaagde van de Kaïnioteu, die door den zondvloed van de aarde zijn verdelgd." • Zij is wel het jong van een rondkop!" prevelde
Ruckingham, terwjjl hjj zich op de lippen beet. Zjj was zoo schoon in haren toorn, dat het hem bjjna speet haar niot nog eonige oogenblikken te kunnen hooron. Hij was als geketend aan den blik van het verdonkerd oog, zoo prachtig flikkcreud onder de fijne saamgetrokken wenkbrauw, en in plaats vat] door haren smaad gekwetst to worden, voelde : hij den hartstocht, dien hjj liefde heette, to hcfti-
: ger woeden. «Lieve Mary, gjj zjjt ourechtvaar- | dig. Uw vader is gevangen en hot staat hom dus i niet vrij uwe brieven te beandwoorden. Gjj spreekt . van opsluiting? Zoudt gjj u, onervarene en onbe- I kende, in do straten van Londen durven wagen? Moest uwe bediende het toelaten dat gij u gedroegt | zoo als toen? Edellieden op straat aan te roepen voegt geen vrouw; ten minste in Londen is het geen gebruik. Eu dan___ gij beklaagt u over de
eenzaamheid ? Radde ik hot kunnen bevroeden,
dat gjj mijne tegenwoordigheid niet zoudt versmaad hebben, dat gij er naar verlangdet, ik ware op do vleugelen der liefde naar u tocgejjld.... ik liet het uit bescheidenheid. Ik had mij, na het laatste bc- zoek, tot boete opgelegd u niet terug te zien, voor ik ii eenige tijding koude brengen. O, ik ben reeds genoeg gestraft! Thands te vernemen, dat die boete waartoe ik mjj zelven noodzaakte, zelfs niet gewenscht werd, en gij mij hattt willen ontmoeten! Heb dunk voor dat woord, Mary! ik zou er u op mjjno kniën voor willen danken." Hij trad op baar toe, maar zjj deinsde met de hoogste bevroorn* ding op haar gelaat, maar tevens niet denzolfden want rouwenden blik, terug. Zjj bleef hem eon oogenblik aanzien en zeide toen: >Ik herhaal het, Mylord! het spel heeft thands lang genoeg geduurd. En is het geen spel, zoo geef mjj er een bewjjs van, door terstond met mjj naar den Koning te gaan." •Mary!" heruam lluckingham met gemaakte ver- wondering. «Hoe kunt ge dit in ernst meencn? Maar ik vergeet, dat go eon vreemdelinge in deze waereld zijt. Ik, die \'sKonings vertrouwde ben, ik moot de gelegenheid afwachten om met hom ecue zaak te behandelen, die zjjn toorn kau up- wekken ..." »De Koning is niet zoo verschrikkelijk als gjj
hem afschildert. Zwak is hjj, zwak als een riet- halm, ruw is hjj niet." •Wie heeft u dat gezegd?" vroeg Ruckingham
haastig. • Mjjn vader, dio nimmer loog. Maar al ware
do Koning, zoo als gjj mjj hem afschildert, dan nog zou ik voor hem willen treden, en, gaf hjj geen gehoor aan mjjno bede en klachten, hjj zou toch modelijden hebben met mjjne tranon. De dochter kan welsprekender voor haar vader pleiten, dan \'sKo- nings vertrouwde het kan of wil doen voor oen, |
|||||||||
|
•Gjj wilt herhalen wat gij mij reeds eens hebt
verhaald." »En wat do waarheid was, Mary! Waarom zoo
verbolgen op mij, die niets liever dan uw geluk wil, die, met dezelfdo genegenheid bezield, door denzolfden hartstocht gekweld, aan uwe voeten zoude willeu sterven, indien ik bij mijn laatsten adem- tocht dat koude hart mocht zien smelten bij den warmen straal van de zon der liefde!" «Ik dank u thands, Mylord! voor de boeken die
ge mij gedwongen hebt te lezen, want daaraan heb ik het toe to schrijven, dat ik weet waar gij die woor- den gelezon bobt. Zet het spol niet langer voort. Mylord! Ik veracht u." Ruckingham sprong b[j die woorden op, maar sloeg de oogen neer bij dien blik van hoogheid en waardigheid. Waar had zij dat geleerd? vroeg hij zich weer af. Had de oen- zaamheid, waartoe hij haar had veroordeeld, de prikkeling haror verbeelding, dan tot niets anders geleid, dan om haar te doen toenemen in kracht? Hij was zieli zelven nauw meester, en het gevoel van meerderheid, dat hem tot dus verre tegenover die deerne immer bezield had, dieigde thands te wijken. Toch geloofde hjj van zjjue overmacht nog geen gebruik te behoeven te maken, want onge- rijmd bleef hem de gedachte, dat zjj hem, den ou- wcderstaanbare, op den duur zoude kunnen weer- staan. >Gjj veracht mij? dat is oen hard woord, Mary!
Gelooft ge dan nog niet aan mijne liefde? Ge- looft go nog aan die des anderen ? Hjj weet dat gjj hier woont: hjj heeft u gezien. Heeft hjj iets van zich doen hooren? Heeft hij, de vriend uwer jeugd, de zoon van hem, die uw vader in den kerker stiet, een enkel woord van opbeuring doen hooren, of u gezegd zoo als ik, dat hij hjj zjjne Majesteit voor uw vader zoude spreken, hetgeen hem niet moeieljjk zoudo vallen, daar hjj meer dan iemant op dit oogenblik zich in de gunst van de liefste vriendinnen Zjjner Majesteit verheugt?\'\' Hoc sterk zjj zich ook gewaand had, Mary gaf
hare zwakheid weder bloot, want zjj verbleokte en trilde bjj de laatste woorden. Zjj wendde het hoofd af en knipto met de wimpers \'den traan weg, die haar in do oogen was geweld. Ruckingham dacht zich weder op den gooden weg en voer voort: »Ik daarentegen heb lederen dag naar het juiste oogcn- blik gewacht, om Zjjno Majesteit van uwen vader te spreken; mot voorzichtigheid ben ik het doel nader on nader gekomen en weldra zal ik het heb- bon bereikt." »lk geloof u niet," hernam zjj eensklaps zich in
hare volle lengte opheffende. >lk ontving op al mjjno brieven aan mjjn armen vader geen andwoord, zoo dat go ze hebt teruggehouden. Eindelijk zjjn mjj de schellen van de oogen gevallen. Gjj spreekt nog van uwc liefde on het eerste bewijs, dat gjj er mjj van geeft, is oeno opsluiting. Of loochent gjj, dat, Mylord? Werd ik niet met geweld van het venster gedrongen? Werd ik niet dagen achtereen veroordeeld, om hier in do eenzaamheid na te den- |
|||||||||
|
234
|
|||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
dien hjj zelf in don kerker stiet. Want, ja, Mylord,
de duisternis rondom mjj is verdwenen en ik kan helder zien in hot verleden. O de tjjd, dien gij mjj tot nadenken hebt gegeven, heeft vrucht gedragen. (•ij zjjt mijns vaders vervolger en gjj alleen. Sir Henry was slechts ecu werktuig in uwe hand; Sir Heury was tot zulk eeue laagheid niet in staat." »lk vergeef u al die honende woorden, omdat,
ja omdat ge een Venus zjjt, oen gesluierde Vonus die onwederstaaubaar zal zjjn als de sluier haar wordt ontrukt," zeide hjj op een gautsch anderen toon dan hij tot dusverre jegens haar had gebezigd. Het verdroot hem dan ook langer het masker te dragen, en zich het spelen van oen rol op te leggen die hem moeilijk viel en hem blijkbaar zoo weinig het doel nabij bracht. «Mjjn kind!" vervolgde hij 8arkastieseh lachende, «gij verlangt dat ik u naar den Koning brengc? zeker naar den Koning te mid- den van het gantsche hof? Go zoudt er recht ver- heven en groot verschijnen als... het liefjou van den Hertog van Buckingham!" Mary klomde zich aan den stoel vast tegen wiens
rug zij leunde; zjj rilde on boog het hoofd. Buc- kingham gaf zich thands te konnon zooals hjj was; zijno zoete vloierijen waren voorbij, en de bittere spot vloot hem van de lippen. Maar dit ontzette haar niet. Hit had zij kunnen voorzien van het oogon- blik dat zjj begrepen had wat lijj voor haar vader geweest en alzoo ook voor haar zoude willen zjjn. Maar wat haar deed huiveren, het was het be-
wustzijn, dat wat die man van hare schande sprak waarheid was; dat zjj onteerd was in het oog der waereld, en er een hand bestond, die haar aan dien man vasthechtte, een band veel hechtor dan die der liefde: de band der schande. Zij bad (iod om do vrijheid haars vaders, maar indien hare bode verhoord werd en die vader haar togentrad, hoe zou zij hem ontmoeteu? Zjj huiverde. Kon andere deerne zou wellicht ouder den last zjjn bezweken en zicli den verleider, die de prooi in zjjuo netten had verstrikt en verward, hebben overgegeven, Mary had te veel van do inborst haars vaders, Maiy had te veol moed en kracht, droeg te zeer do overtui- giug in zich, dat de schjjubare zonde voor de waereld vlokkelooze reinheid bij God kou zjjn, dan dat z[j den veraehteljjken, den nictswaardigeu man, die niet door do krachten van hot verstand, niet door de toovermiddelou oeuer hoogere beschaving, maar door het ruwe geweld haar overmeesterd had, to voet zoude vallen. Zij zoude niot buigen; zjj zoude zich juist verheffen on de vorachting jegens dien ellendige zou hare kracht verhoogen. •Het is waar, Mylord!\'\' zeide zjj, »dat iodcro
vrouw, die gjj een hand geeft, besmet is. Maar ik vroeg ook niet, dat gjj mjj geleiden zoudt. Ik cisch, dat gjj do deur dezer woning voor mjj doet opengaan, dat gjj mjj de vrijheid hergeeft, die gjj mjj niet hadt mogon ontnemen, en dan wil ik u bclooven, dat mjjn vader u niet zal vervolgen voor de rechtbanken Zjjucr Majesteit." Er werd een schelle lach van Buckinghams lip-
|
|||||||||
|
pen gehoord! «Wat zjjt go goed, mijn engel! om
mij do straf kwjjt te schelden, om mjj te behoe- den voor het dreigend gevaar, van door uwen va- dor vorvolgd te worden, uw vader, die misschien op dit oogenblik roods wordt ingescheept naar... wellicht naar het nieuwo eiland der menscheu- eters." •Mylord! neen... dat kan niet zijn!" riep zjj wer-
keljjk in doodsangst uit. »IIjj kan immers nog go- red worden?" «Wel zeker, maar gjj moot u haasten. Kom, mjjn
engel! kom tot mij! In mijne armen vindt gjj de redding uws vaders!" Mary\'s koon werd glooiend rood. Zjj waagde het
den uitgeputten, zedelijk en lichamelijk verdorven edelman, die haar mot oen duivelen glimlach op de lippen toeloukte, aan te staren ; haar oog vlam- do, du tedere neusvleugelen bewogen zich sneller, do schooue hand hief zich naar boven, en met kalme waardigheid, schoon do verontwaardiging in don toon haror stom trilde, riep zjj uit: «Ge- vloekt zij de dochter mijns vaders, indien zjj tot dien prjjs wilde redden!" De storm in haar bin- nenste nam toe in hevigheid. «Wol had mjjn vader goljjk, toen hij mij verbood naar Londen te gaan en genade voor hem to vragen aan de machten, die over hem gestold zijn! Hcero God, vergeef mij dat ik geen geloof sloeg aan zijne woordon, dat ik zo beschouwde als do uittingen van somberheid oous tor dood toe bedroefden! O mjjn God! Mijn God!" «Als de berg niet tot Mahomet wil komen, komt
Mahomet tot den berg!" zeido Buckingham, die hare woorden koel had aangehoord. Hjj hief zich op en trad op haar toe. »Go zjjt
oen schrander kind. De toorn maakt u nog schoo- ner, dat weet go ook wel, en daarom wordt go toor- nig! Laat mjj uw traantjes afwisschen en sta toe, dat ik zo als kostbare pacrelen beware." Hij was haar genaderd en had zijn arm om haar heen go- slagon. Het was of het bewustzijn haar zoude begeven of do kracht haar ontzonk! Maar daar was hot, of zjj haar vader zag in den donkeren kerker, staande aan hot kleine venster, naast hot half vergane stroo, waarop oen misdadiger zjjno godslasteringen uit— braakte; hjj had het gelaat naar haar gewend en het strenge en straffe oog was op haar geslagen, en zjj hoorde het vrcesoljjko woord van zjjnc lippen: Wees gevloekt! Zjj rukte zich los, maar wat baatte haar de vlucht; het vertrek was zoo eng on de deur was gesloten! Zjj plaatste de tafel tusschon zich en den vervolger; toen sprong zij op een stoel, rukte het venster open, vouwde even de hand als voor oen laatst gebed on maakte zich goreed in de diepte neor te springen. Buckingham stond als ver- steend en mot moeite bracht hjj de woorden uit: «Blijf . Mary!" «God heeft mjj niet de macht gegeven om het
lichaam dezes aardsenen tabernakels to verbreken, maar Hij zal mjj genade schenken, Hjj, de Alwetende!" «Mary... Geen zelfmoord!" riep Buckingham.
«Verlaat m}j dan... want, zoo waar ik geloof aan
|
|||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
235
|
|||||||||
|
een barmhartig maar rechtvaardig Vader iu den
hemel, zoo waar zal ik noderspringeu, indien ge eeu voetstap nader treedt." Waar was thauds het sarkasmc van dien overmoe-
digon edelman? Waar school thands zijn ovormoad? Hjj was verslagen. Het was wel gecne tederheid, dat hij haar weerhield den dood to zoeken; het was misschien niet meer dan het instinkt, dat hem den dood van een natuurgenoot deed wenschcu te voorkomen; het was misschien ook, toen hjj iets be- daardor was geworden, de vrees voor opschudding, voor gevaarlijke aantijgingen, indien er een lijk ter deure werd uitgedragen. Toch kon hij, hij den op- wellendcn wrevel over zijne nederlaag, geen gevoel van bewondering bedwingen, terwijl hij gchoorzaam- de en schoorvoetend terug trad en het vertrek vor- \'iot. Eer hjj echter beneden was, had dat laatste gevoel veel van zjjn kracht en invloed verloren, en had het plaats gemaakt voor het gevoel van belco- digden trots! Hot lag iu de natuur der Bucking- hams, die bedorven gunstelingen der Stuarts, om hardnekkiger te willen verkrijgen, naarmate iets mooicljjkor te bereiken was. Hjj was weder gesla- gen, maar hij zou den strjjd niet opgeven voor lijj overwonnen had. De middelen, die hjj thands be- raamde, zouden onfeilbaar zijn, maar ze waren ook laag, zóo laag als slechts do verdorvenstc hoveling van het verdorven hof ze kondo uitdenken. Hij gaf der oudo bcdiendo bevel om hare sehoono meesto- resso een heerlijken avonddrank gereed to maken, een drank, die een goeden slaap en schoonc droo- meu schonk. Lachend werd hjj aangehoord en op geheimzinnige wjjzc werd hem eenc stipte opvolging zjjuer bevelen beloofd, waarvan zijne Lordsohap, zoo als zjj zeide, zich zoude kunnen overtuigen, daar hjj zeker wel voornemens was om de sehoone in hare liefelijke rust te komen aanbidden. Mary kon niets van dat alles vermoeden. Zjj lag
geknield, dankte God voor de kracht haar verleend on bad om Zijnen zegen op liet voornemen, dat bjj haar meer on meor rjjpto. Wat haar ook daar bui- teu wachten mocht, zjj zou het trotseeren, liever dan nog langer iu dit huis der oneer te loven eu te ljjden. Met geweld kon zij natuurlijk niet vcr- krjjgcn wat zjj wilde; zjj moest voorzichtig zjjn als do slaugo. Vermoeid van de inspanning, uitgeput naar lichaam ou geest, viel zjj iu een diepen on gorusten slaap, die ctteljjke uren had moeten gc- duurd hebben, want het daglicht was iu haar ver- trek schemering geworden. Het was wintermaand en de dagen waren alzoo slechts kort; daarbjj was do lucht bowolkt en dwarrelden vlokken sneeuw do kleine vensterruiten voorbij, hetgeen alles er too bij moest dragen om do schemering vroeg te doen in- vallen. Toch moest zij erkennen dat de genoten rust langdurig was geweest, toen de oude haar wok- to en mededeelde, dat het reeds vier uur in jden namiddag was, en hot middagmaal reeds lang ge- recd had gestaan. >Go schijnt u niet geheel wel to govoelou. Ik zal u van avond een drank gereed maken, die u spoedig weder op do been zal helpen." |
|||||||||
|
Na het middagmaal voelde Mary zich gesterkt.
Zij gaf liet hare bewaakster niet to kennen; iutcgcn- deel gaf zij voor, zich niet wel te gevoelen, zoo dat zjj gaarne zich vroeg te bedde zou willen bege- ven. Zoo onverschillig mogelijk vroeg zjj, terwjjl do oudo haar ontkleedde, waar hare gewone klee- deren waren, daar zij niet ieder dag niet de prach- tigc, die zij thands uittrok, wilde prijken. Zij had echter moeite zich bedaard te houden toen zjj ver- nam, dat haar vorig gewaad op bevel van Mylord was weggebracht on Mylord wenschte, dat zjj icde- ren dag als een Lady gekleed zoude zijn. Do tijd, dien zjj wakend te bed liggend doorbracht,
scheen om te kruipen. Zij lag met open oor te luis- tereu naar het slaan der welbekende klok, waarvan zjj do slagen reeds zoo dikwerf had nagegaan, en \' toldo eindelijk acht. Daar werd de kamerdeur zacht-
kens geopend en trad de oude met een zwak lieh- ! tjen en een roemer vol van een purper vocht in de
hand binnen. «Drink dat op, Miss Mary! en ge zjjt morgen een heel ander mensch." •Zet daar maar neer, en ga met het licht heen,
want dat hindert mjj.\'\' «Drink dan maar eerst — het is goed."
Mary zag haar even aan; zjj, die voor hot eerst
\', oen kronkelweg betrad en daartoe genoodzaakt was,
kon niet moer zoo als vroeger aan de eenvoudigheid en trouw van anderen gelooveu. Do aandrang, dien de oudo bezigde, was ook zoo sterk en kwam haar verdacht voor. »Zct daar maar neer: ik ben zoo slaperig! Ik gevoel mjj gants niet goed!" De oude kon haar niet van gedachte doen veran-
deren en moest dus eindigen met te gehoorzamen. Zjj zette den roemer op een tafoltjen. dat zij voor het rustbod schoof, neer en vertrok mot het licht. Toch bleef zjj nog eenigo oogeublikken in de nabjj- heid, bleef zij luisteren. Zjj vergat echter dat haar liehtjen, hoe zwak ook, toch krachtig genoeg was, om door Mary, die in donker lag, bemerkt te wor- den. Deze verroerde zich niet tot dat elke schemer- scliijn verdwenen was; toen echtor richtte zjj zich op, nam den roemer op on zette er oven de lippen aan. De drauk was geen zuivere wiju, ton minste bevatte hjj geen soort die zij kende. Hoc heerlijk de smaak ook ware, onthield zjj er zich van en goot zjj den inhoud uit op den vloer naar de zjjdo van den wand, tegen welken het ledekant was aange- schovou, zoo dat de purperen stroom daaronder weg- vloot. Ken tweetal uren waren weder vorloopen, toen de deur van het vertrek nogmaals open ging en hetzelfde lichtjeu van straks wederom zichtbaar werd. Betsy naderde behoedzaam, boog zich over do schijnbaar sluimerende heen, hield haar lampjen by hot gelaat, waarop de slaap oen blosjen scheen gemaald te hebben, nam den ledigen roemer op, knikte toen tevreden, en ging, zonder de stilte waar- ïnede zjj binnen was gekomen meer noodig te reke- uou, mot haren gewonen zwaren stap weder terug. Vreemd kwam het Mary evenwel voor, dat Betsy in het naaste vertrek bleef zitten; want dat zjj bet deed toonde het liehtjen dat er bleef flikkeren. Mary |
|||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
23fi
|
|||||||||
|
of zjj licht mocht gaan ontsteken. Beiden gingen
zacht den trap op. waarna Mary hare schuilplaats verliet, den gang doorsnelde, den grendel wegschoof, de klink omdraaide en de koude buitenlucht op liet voorhoofd voelde spelen, waarop het angstzweet i paerelde. Zij was vrij. Vrij! Zij ademde den kouden wind in, als ware die een zacht streelend zomer- windtjen ; zjj tipte met hare voeten over de gladde en met sneeuw bevloerde straat,, als werd zjj op vleugels gedragen; zjj lachte en schreide onder-een, herhaaldeljjk jubelend : vrij! Wel had hare gevangenis onduldbaar moeten zijn, wel moest zij zich den laat- sten dag gefolterd hebben gevoeld, dat het haar een jubeltoon uitlokte wat gister haar nog deed huiveren. Maar ook thands duurde haar uitgelaten blijdschap niet lang en kwam de gedachte, met altoos vermeerderende klaarheid in haar op: Alleen, in Londen alleen, in den guren winternacht, zonder een penny, alleen! Do wind snerpte on zjj vooldo zjjn killen verstjjvendon adem op haar ontbloot hoofd, langs haar licht gedekten hals: de wind snerpte en deed het prachtig blonde hair den in der haast zoo los toegeknoopten band ontspringen, zoo dat de rjjke lokkcu haar langs de slapen golfden. Zij knoopte een doek om het hoofd en school een oogenblik achter den hoek van oen vooruitspringend huis weg, om het tintelen van do fijne vingertoppen on do tedere voeten te doen bedaren, en to overleggen wat zij doen zoude. Oeen oogenblik kwam het in haar op om terug te koeren. Zij had het besluit ge- nomen: zjj had het uitgevoerd; en voorwaards zoudo zij thands gaan met de rust van een rein geweten in haar binnenste, met den liefderijken Vader in de Hemelen boven haar, op Wicn zjj hoopte, hoopto met een onkreukbaar vertrouwen! Als uit instinkt was zjj de straat ingerend naar de zijde, van waar zij eenmaal Charles had zien voorbijkomen. Zjj or- kende het zich zelve niet, dat zjj er aan dacht, en er door aangespoord werd om langs die zijde voort te gaan; zjj zag er veeleer fïods besturing in, die haar den weg had doe» kennen die de beste was Zjj waagde het niet langer to toeven, daar Bucking- ham de vcrloronde prooi wellicht mocht doen achter- volgen en haar verrassen. Zjj jjlde daarom voort, do enge straat uit, en poosde op den hook, een oogen- blik in beraad of zij de breedo straat, die thands voor haar lag, ter rechter of tor linker zijde zoude inslaan. De groote stad scheen uitgestorven. Het was reeds laat, dicht bjj middernacht, en het guro weder deed nicmant zich naar buiten wagen, die het niet dringend behoefde. Daar klonk haar echter oon gejoel van stommen in het oor. Zjj had reods tweemaal, al huiverend, een vreemde, dio haar nan- sproken wilde, ontweken: zjj zou ook ditmaal do naderenden ]>ogcn te ontvluchten. Het gejoel kwam van de rechterzijde, hetgeen haar
den tegenovergestelden kant deed inslaan. Zjj scheen echter bemerkt te zjjn, want een zeer verdacht ge- roep van verschillendo stemmen, afgebroken door uitbundig gelach, werd vernomen. Do straatvcrlich- ting van het Iiondon der 17o eeuw liet voel te |
|||||||||
|
wachtte on wachtte, maar het licht verdwoen niet.
Zou di\' uitvoering van haar voornemen werler moe- ten verschoven worden: zou zij nog langer een gc- vangenc moeten zijn iti dat huis? Ken nameloozc angst overviel haar! Maar hoor, dien snorkenden adem! Betsy was in slaap gevallen: zou zij zich misschien ook te hed hebben gelegd ? Zij rees Op en naderde het naburig vertrek: zij gluurde door de reet der deur welke open stond en zag hare be- waaltster geheel geklocd, maar met het hoofd voor- over op de tafel liggend, in een diepe rust. Zjj waagde het nader te treden lot aan de tafel waar het lampjen stond en Mies het uit; toen keerde zjj terug, zocht hare kleederen op, die alle als naar gewomte waren gerangschikt. Hoewel het slechts minuten waren, toch schenen het haar uren eer zjj gereed was. Hare verbeelding deed haar ieder oogenhlik een beweging hooren, deed haar telkens het kraken van den vloer vernomen onder den log- gen voetstap harer bewaakster! Eindelijk was zij gereed! Met bonzend hart verliet zjj haar vertrek en trad het daarop volgende door, dat naar een gang leidde. Zóo ver was zij meer geweest in den aanvang, toen haar meer vrijheid dan in de laatste dagen gegund werd, maar altijd had zij daar gestuit op een gesloten deur, en die deur gaf toegang tot den trap, die naar beneden voerde. Cioddank! zjj was open. Zjj daalde naar beneden en kwam in den sinallen donkeren gang en naderde de voordeur. Daar daalde de klopper driemaal neder, en het was haar of met iederen klop haar hart doorpriemd werd. Zoo veel te hebben verduurd en dat alles vergeefs! Zjj drong tegen den gangmuur aan als wilde zij dien doordringen, en voelde dien dan ook plotseling wjjkcn en zich bijkans achterover neer- slaan. De deur eoner kamer, die op dien gang uit- kwam, was open gesprongen en zjj tuimelde tegen een der stoelen aan. Het geklop der deur werd met heftigheid herhaald, en boven haar hoordo zij aan het kraken en stommelen, dat de in slaap geval- lcne met schrik ontwaakt was. Zij hoorde haar den trap afkomen, maar in donker, want het herhaald nodervallen van den klopper scheen haar niet den tjjd te laten, om de lamp weder aan te steken. Maar een nieuwe schrik wachtte Mary. De late bezoeker was de Hertog van Buckingham. «Ver- vloekte heks!" hoorde zjj hem heftig uitroepen. • waart ge op den bloksbcrg? Wat is het hier helsch donker! Ik laat je knuppelen als een bctoo- vordc kat zoo hot weer gebeurt!" «Alles is in orde. Mylord! Val mji niet zoo hard,
Mylord! maar alles moet stil zjjn! Allos wat maar geluid kon goven heb ik vanhetduifjon verwjjderd! Mylord zal te vrodon zijn! De lieve engel slaapt als een roos en zal nu niet uit het venster springen." Mary l>cgroep veel, hoewel nog niet alles. Zjj bc -
greep genoeg, om God te danken voor de aanvan- keljjkc redding, en van Hem te smcoken, haar uit dezen leeuwenkuil te redden. «Laat het maar donker bljjvon!" hoorde zjj Buc-
kingham wedor zoggen als oon andwoord op do vraag |
|||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
237
|
|||||||||
|
wenschen over, eu slechts sinds korten tjjd was de
verplichting van den bewoner op eiken hoek eener straat, om een kaars voor zjjn raam te zetten, op- geheveu en bad de verlichting met eenige hangende lantaarns van wege de stedelijke overheid plaats. Toch voorkwam een dorgeljjke verlichting de halve Egyptische duisternis niet, welke op Londen hij het invallen van eiken nacht nederzeeg. Die halve duisternis was geheel ten uadeele der
vluchtende, die nauw wist waar zij haar voeten zette, terwjjl hare vervolgers, want dat bleek de beude achter haar geworden te zijn, zich verheugden in het bezit van een lantaren. Het eeuig voordeel van Mary was, dat zjj niet in het oog kon worden gehouden : maar hare vervolgers kenden de straat te goed om niet te weten dat er in het eerste kwartier uurs geuite zijstraat lag. Mary verloor grond eu snakte naar haren adem; het duizelde haar; zjj moest een oogeublik stilstaan. •Ik zie haar, Robert! Het wild is onder schot!
Harry, Robert, Will, waar bljjft ge?\'\' „Geef mi| een kus, o liefste lollOone !" —
Do liefste schuinte K»f er twee ! zoo zong of liever joelde dezelfde stem, die Mary
als aan deu grond ketende. Zjj kou niet voort. Die stemt Was het eene begoocheling? »Ik verwed tien guiujes dat ze mooi is."
>Top Harry\'. Het is een oud wjjf, dat iu stik donker haar zaken doet,\'* riep weder dezelfde van straks, die telkeus zijn eigene uitvallen met een luid geschater begroette, hetgeen door de anderen ge- volgd werd. „Uu met mij, allerliefste tohoón* t" —
Kil lle allerliefste, /ij f ili^ 1111 -. - !
zong hij weder, terwjjl hij de hand sloeg aan het
kleed vau de sidderende Mary, die zich aan de leu- ning vau een stoep steunde. «Ja, zjj gaat gewillig meel Zjj stond ons te wachten, jongens! Will, licht eens bjj om het bekjen te zien I" Wat overkwam den vrolijken jonkman, die het
licht ophief uu het op liet marmeren bleek gelaat deed afstralen V »Is zjj hut moê nemen waard,?" klonk het uit aller
mond. Ieder had zich gehaast hun voorsten makker te volgen en mede een blik te slaan op het gelaat der verdachte schoonc, maar tot hunne bevreemding zagen zjj de lantaarn uit Charles Digbys handen vallen, waardoor allen in donker stonden. •Mary, zjjt gjj hut?" fluisterde Charles, by wiou
de uitbundigste vrolijkheid plotseling iu du diepste neerslachtigheid was verkeerd. De uevuleu van du brandy weken; hij was het paradjjs, waarin li ij zich bevonden had, uitgedreven, en stond op de dorre droeve aarde. •Mary, zjjt gjj het waarljjk?" stamerde hjj nog-
itmuls, terwjjl hjj hare hand poogde te vatten... •Laat mij 1" klonk het heesch en snjjdeud van haar
|
|||||||||
|
lippen, en met buitengewone kracht stiet zij hem
vau zich eu holde zij voort... • Is het een oude kennisV" vroegen eenigen.
>.lit, laat mij: ik moet haar na!" hernam hij haastig, terwjjl hem de tanden klapperden.
»We gaan meê, Charles I" •Neen; ik heb alleen recht op haar. Blijf allen..." • Het is wild dat hém behoort! Kerhied voor het
jachtrecht\'." riep Harry Monmouth. \'Komt, om- gekeerd ! Ue wuereld is grtiut Mi ons stelt /.ij Keen greoft;
Wie \'t Huilers Keltinft is een kwe/el.
Met Kllilljes vervullen wc dlls lederen wrllst\'ll. Eu die ie niet lieefl i« een ezel. Zoo ging het in chorus voort, terwjjl erop Harrys
vermaan gezwenkt, en Charles de baan werd vrjj- gelaten. Deze jjlde altoos nog voort, om het verloren spoor
te hervinden. Een pijn, zoo als hij nimmer had ge- voeld, beet hem iu het hart. Was het zoo ver met haar gekomen, mul haar, diu hjj een heilige had genoemd, dat zjj als de verlorenen vau de laagste klassen iu Londen rouddoolde? Hoe had zjj zoo diep kunnen dalen? IV ongelukkige! de rampzalige! Hjj stond stil. Op de stoep vau een wiukelhuis scheen iets te liggeu wat geluid gaf. In weinige stappen was hjj genaderd en zag hjj zjjn vroeseljjk vermoeden bewaarheid. Daar lag zjj en slechts een zucht ge- kreun gal\' te kennen, dat zjj nog leefde. Driftig deed hjj den klopper nedervallen op de deur. Lang duurde het, eer erin het stille huis la-wegiug kwam, eu de meester het hoofd uit het r.tam stak om te zien, wie de vermetele was, die een vrijen Engelsch- man iu zjjn slaap waagde te storen. Charles moest veul spreken, krachtig lietoogen, eer Wilkuus, de jjzerwiukelier, zjjn deur openstoot, en de deerne niet meer voor een lage ellendige vagebond hield. • Ik betaal alles, Sir, alles!"
• Dat heelt niet noodig, als het werkeljjk een on-
uoozel lam is, zooals zjj schjjnt. Ik heb geen be- stcdelingeiihtiis!" zeide de welgedane meester, wieus vluezigheid iu het profund négligé zoo treffend uit- kwum, toen hjj het marmerbleek gelaat der vrouw bjj het licht zijner lamp bezag. Het was laat, toen Charles in zjjn kamer terug-
keerde, droever, somherder nog gestemd dan toeu hjj diu verliet. Xa het vertrek van Mylady was hjj, wrevelig op zich zelveu, naar deu klub getogen, ; waar hjj bjj het spel eu den vollen roemer verpo- zing zocht. Het spul was hem weder ongunstig geweest en I twee honderd guinjus had hjj aan Buckingham ver- j luren. De brandy moest hem het leed doen ver- | kroppen; hjj werd vroljjker eu vroljjker, aaugevuurd j door deu bjjval van al de aanwezigen; maar zoo als wjj zagen was het outwakeu uit dieu roes vreeseljjk geweest. |
|||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
238
|
|||||||||
|
geslagen. Mr. Wilkins was altoos de voorganger.
Gedurende zijn huwelijk was hjj slechts eens ziek geweest, en toen had hij zijn oudsten zoon aange- wezen, om hem bij de huiselijke godsdienstoefening te vervangen. Toen hij beter werd was die mach- tiging weder ingetrokken, en volgde hij de oude gewoonte. Hij las dus ook dezen morgen op de gewone een-
voudige wijze, maar klaar en duideljjk. Het was de Bergrede, en of de woorden hem tot in het. harte drongen, bjj las haar, niettegenstaande zijn lompen tongval, zijn weinige kennis van de lijnheden zijner taal, zóo goed. zóo indrukwekkend, dat men slechts den ademtocht der aanwezigen hooreu kon. Ook buiten het vertrek werd hij gehoord, en de indruk was daar niet minder. De deur, die den toegang tot een ander vertrek gaf, stond open, en op den drempel verscheen een in morgengewaad gekleed meisjen, met bleek en edel gelaat. Dikke tranen paerelden haar in de oogen, terwijl zjj op den naast b\'jj de deur staanden stoel ging nederziften en de handen vouwde. Bjj de woorden: «Zalig zjjn zij die treuren, want
zjj gullen vertroost worden;\'\' sloeg zjj den matten blik ten hoogen. Toen de lezing en het gebed ge- cindigd waren, trad een der dochters naar haar toe, en vroeg hoe het haar ging, terwjjl Mistress Wilkins haar vriendelijk berispend te gemoet voerde: «Mnry, ge zijt nog te zwak, om zoo vroeg op te staan en het hoofd is nog niet sterk genoeg om te hooren en te verstaan." «Laat haar, moeder!" hernam Wilkins, >het is een
goed teekon, dnt zjj er behoefte aan heeft dat te hooren." »Ja, ik had er wel behoefte aan, Sir! Zalig zijn de
barmhartigen want hun zal barmhartigheid geschio- don. God de Hoer zal u loonen wat gjj voor mjj deedt, want ik heb niets dan mjjn dank." «üeen woord meer daarvan! Go zoudt me toch
niet willen betalen al hadt ge geld? Het heteckent niets, hoor, vooral niet nu go zjjt zoo als ge zjjt, en berouw toont, diep en waar berouw." De bleeke wangen werden even met een mat blos-
jen overtogen. «Berouw voegt iedere zondaresse," zeide zij met bewogen stem on op zilveren toon. «Ik bon oene zondaresse zoo waar als ik vleesch ben. Het maakt uwe weldaad te schooncr, Sir, nu gy haar bewezen hebt aan eeno, dio ge zoo diep meendet gevallen te zjjn." Mistress Wilkins wierp haar echtgenoot een beris-
penden blik toe, terwjjl zjj tiuisterde: «waarom het haar gezegd? Ik heb het nooit kunnen gelooven." Dit was niet ten volle waar; want in de veertien
dagen, welke Mnry te harent had doorgebracht, had zjj wel even als haar man getwijfeld en dezen zelfs over zjjne wat over jjlde. liefdadigheid berispt ener van gesproken, de hulp der Parochie in te roepen. Maar de jjlcndc koorts, welke zich terstond opon- baarde, maakte het vervoer der zieke onmogeljjk en aan het ziekbed sprak het vrouwclyk gemoed zich spoedig uit Het medelijden met de arme kranke |
|||||||||
|
IX.
Mr. Wilkins was een weigezeten burger te Londen,
dio in zjjne jeugd deel had uitgemaakt van hot l\'arle- mentsleger, dat tegen Koning Karel I te velde was getrokken. Hjj, als zoo menigeen van zijn gelijken, had de partij, die het Parlement van lieverlede he- heersehte en zich ten slotte van de tengels van het Hoogbewiml had meester gemaakt, leeren wanlrou- wen, en had de terugkomst vau den zoon des ont- troonden Konings van harte toegejuicht. Trouw aanhanger van de Engelsche kerk, had hg gejubeld bjj de wederinvoering van do vormen der oude eere- dienst, die door t\'romwell en de zijnen was geschorst. Maar al was Mr. Wilkins ook een loyaal onderdaan van Karel II geworden, hij kon toch den ouden mensch niet geheel uitschudden en bleef dm een verweerder van \'s volks vrijheden, een verweerder, die te driftiger en heftiger werd, naarmate het streven van de hofpartjj zichtliarer werd, om den weg, door Karel I bewandeld, in te slaan. Mr. en Misstress Wilkins waren zeer godsdienstig, voor het minst zij verzuimden uitwendig geenerlei voorschrift der Kerk. Zjj leefden stil en matig en vernamen dan ook met ergernis hoe het soms toeging aan het hof Zijner Majesteit. Op den morgen, dat wjj bij hen binnentreden, zien
wij het gantsche gezin, aan het voedzaam ontbijt, bestaande uit : wit tarwebrood, kond schapenvleesch en ale. Het vertrek had slechts kale met kalk l>estre- ken muren, een houten met verach zand bestrooiden vloer, een tafel van nnkostbanr hout en stoelen met matten zittingen. Er viel geen weelde op te merken, en toch lag
er een waas van vrolijkheid en gulheid over alles heengespreid. Het was niet alloen het vuurtjen, dat knapte en
knetterde in den open haard; het was niet alleen het daglicht dat zoo hel door de vele vensterruitjes naar binnen viel, wat alleen de oorzaak er van heeten mocht; — het waren ook do bewoners, dio den gnnstigen indruk te weeg brachten. Toch valt er weinig van allen, van vader en moeder, van de drie zonen en de twee dochters te zeggen. Vader en moeder waren als uit éeno stof gemaakt, en de kinderen hadden van beiden. De gezondheid lag op het vlcezig blozend gelaat, straalde uit de licht- blauweoogen, grinnikte of schaterde in den schcl- lon lach. Er heorschte de meest volkomen har- monie, on als die soms voor oen oogenblik verstoord wa9, dan werd die altijd weer hersteld door [het oppergezach van Mr. Wilkins, die altijd oordeelde in het hoogste ressort, zonder hooger beroep, maar — en dat charakterizeerde den Engclschman — nooit oordeelde zonder partijen gehoord te hebben, en ieder de wijheid gaf zijne meening openhartig te uiten. Eer vader naar zjjn winkel ging met de tweo
oudste zonen, was bet iederen morgen de gewoonte bet algemeen gebedenboek dor Engelsche Kerk ter hand te nemen, na vooraf den Bjjbel te hebben open. |
|||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||
|
verkoos, en dat, als hjj dien nacht alles wel overdacht
had en do koude hom niet belet had er lang over na te denken, hjj de deerne buiten zou hebben ge- sloten, omdat er een van\'s Kon ings officieren naast haar stond. Mr. Digby van Hallam-Castle ging met een verpletterend trotschen blik heen, een blik, die hem hot genoegen verschafte van Mr. Wilkins achter zich schamper te hooren lachen. Beleedigd ging Charles verder; meer beleedigd
dan teleurgesteld. Wel had hij innig mededoogen met de ongelukkige, die zoo arm en zoo ellendig was: wel had hij in het oogeuhlik, dat hij de lantaren haar voor het bleek gelaat hield, meer opgemerkt dan in al de: jaren welke hjj buiten met haar ver- keerde, want hjj had gevonden dat zij er goed uitzag, hoe bleek on bestorven de koon ook ware, toch zag hij tegen eene ontmoeting op. Was het vrees, dat zij vragen zoude hoe het hem in de laatste tweo maanden was gegaan, dat zjj hem met die reine blauwe oogen weder bestraffend zoude aanzien? Was het vrees, dat zij hem laken zou over de door hem aangeknoopte betrekkingen, welke hij, nu hij aan haar en aan het verleden dacht, niet dan blozend gedenken kon? Misschien school ook die vrees onder degowaarwordingen, welke hem van eene ontmoeting terughielden, maar het kon dit niet alleen zijn, daar het denkbeeld tevens bjj hem opkwam, dat zjj het recht had verloren hem te berispen, omdat zij zelve diep, veel dieper dan hij, een edelman, gevallen was. Vreemd was het, wat hij zich zelven zoo licht vergaf, wat hjj zich zelven bijna toerekende als een nood- zakeljjk vereischte om een goed edelman en een waardig officier Zjjnor Majesteit te zjjn, kon hij baar niet vergeven. Het deed hem pjjn haar beeld verminkt voor zich
to zien en toen hjj zich in de eenzaamheid afvroeg, waarom hjj juist in haar berispte wat Mylady Cast- lemainc in zjjn oogen nimmer vernederd had, maakte hij zich diets, dat hij Mary altijd als een zuster had beschouwd, haar als een soort van heilige had ver- eerd. Hjj begon het haar roods als een misdaad aan te rekenen, dat zij hem door hare vernedering zoo veel droefheid veroorzaakte en hjj zocht in den glans die hem omringde haar te vergeten. Toch vervolgde hem haar beeld onophoudeljjk, zelfs toen hjj tegenover Mylady noderzat, voor wier scherp- ziend oog zjjno afgetrokkenheid niet verborgen bleef, dio zonder dat hjj het zelf morkto hem dwoug zich te openbaren, die hem, plagend met het schoone gelaat der gemaskerde onbekende, zoo verre bracht, dat hij haar cenige guinjes vroeg voor eene onge- lukkige deerne die — hjj moest ten slotte haar naam noemen — Mary Hollis heette. Mylady scheen tor nauwernood acht te geven, schertste met zijne nieuwe overwinning, welke eigenljjk eene oude was, daar zjj zich horinnerde hem vroeger reeds over dio doerne to hebben hooren spreken en gaf hem eonige goudstukken, die hjj beloofde weldra te zul- len teruggeven. »Als ge eens fortuinljjk spoelt!" had Mylady glimlachend geandwoord. Dat woord sneed hem door de ziel, want het was oen scherp |
|||||||
|
die zoo lief en zucht er uitzag »als een lam dat ter
elaclithank ging," zooals zij zich uitdrukte, deed de Rtem van de achterdocht zwjjgon en was machtig genoeg om haar wantrouwen, zoo dikwerf zich dat weder verhief, te overstemmen. Dat wantrouwen scheen ook niet ongegrond. Als een vagebond was de vreemde gevonden, in prachtige, maar door sneeuw en sljjk bevlekte kleederen, te middernacht, wanneer allen, die (tod dienden en vreesden, zich ter ruste hadden begeven en slechts de losbandige edellieden en ontuchtige vrouwen rondzwierven. Zij was ge- vonden naast een edelman, een officier der lustige Life guarda, wiens adem, blijkens het getuigenis van Mr. Wilkins, aan den geur van geestrjjk vocht deed denken, en die wel met medelijden, maar toch hoofdschuddend en met een soort van schrik, op haar had neergezien. Zjj had in haar ijlen van Buo kingham g»sproken, van Buckingliam, bij wiens naam Mistress Wilkins een huivering door de leden ging en haar dochters het verlangen in zich voelden op- rijzen om den man, van wien die vrouw droomde, eens van verre, heel van verre, maar toch eens te zien. Zij was den eersten dag door dienzelfden officier bezocht, die aan haar ziekbed gezeten, aandachtig naar de onsamenhangende en verwarde klanken der ylende had gehoord, on Mistress Wilkins toen had verzocht toch goed toe te luisteren naar de woorden, die de kranke spreken mocht, en vervolgens tot tweemaal toe, het hoofd bedenkelijk schuddend, gepreveld had: iwat is zij ellendig !" Toen, dank zij de rust en do vrede om haar heen, haar jeugdig gestel de aanvallen der ziekte was te boven gekomen en het geschokte lichaam tot kalmte maar ook tot bewustzijn was teruggekeerd,toen had zij, ter halver- wege van het kussen opgerezen, in het rond gestaard, do hand aan het voorhoofd gebracht, als om do voorstellingen, die in hare herinnering verward terug- keerden, to ordenen, en had zjj hare tranen, hare wanhoop niet kunnen bedwingen. De officier, tiisschen wiens bezoeken telkens meer tijd verliep, was wel tevreden bjj de tjjding dat de zieke in beterschap toenam, maar drong niet stork aan om bjj haar toegelaten te worden, toen Mr. Wilkins hom op juist niet fijnen toon verklaarde, do ongelukkige wel, zoo als een Christen voegde, to willen doen oppassen en verplegen, maar or niet op gesteld te zjjn hare vrienden bjj zich to ontvangen, waarop hom op eenigzius hoogen toon werd geandwoord, dat Mr. Digby van Hallam-Castlo óok een christenplicht be- trachtte door naar de zioke te komen omzien, de zieke, die hjj in vroeger dagen, maar in gants andere om stand igh eden, gekond had, en dat Mr. Wilkins niet moest denken, nu hjj éen zijner plichten vervuld had, het recht te hebben gekregen, om ieder, van welken rang ook, met grofheid to mogen behandelen. Wilkins had toon korte wetten gemankt, den goponmdeerden en voornamen officier streng in de oogen gezien en hem toegeduwd, dat hij, en hij alleen, meester was in zjjn eigen huis en dat niemant, van don Koning af tot zjjn geringsten ofticier toe, in zjjn huis zon komen als hij het niet |
|||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
240
|
|||||||||
|
woord on een verdiend ook. f Iij had reeda ee "
groote schuld hjj Bttckingham aangegaan, een schuld, die alleen door het spel kou worden gedelgd. Hij bestrafte zich er over. dat hij Myhuly die kleine dienst liad gevraagd; Mylady, die hem ah een soort van speelpop behandelde, nu een gevoelige knstjj- ding dan een liefkozing schonk, en de laatste begon hem lastiger te worden dan zelfs de eerste was. In zijn kamer teruggekomen, rolde hij het ontvangen goud iu een stuk papier, waarna hij rich tot schrij- ven nederzette. Xooit had een brief hem zoo moeie- ljjk toegeschenen. Eindelijk was hij gereed en liet hjj hem door John aan het aangewezen huis hozor- gen. Deze kou zijn oogeu nauw gelooven toen hij het adres had gelezen. »Dus is zij teruggevonden, onze Mary!" riep hij bijna juichend uit. »Dus zal Uwe Edelheid haar weldra thuis brengen en weet Uwe Edelheid wie haar ontvoerd heeft?" • Breng den brief weg zonder meer" bromde (\'har-
les. »fiij kunt haar niet spreken, want zij is ziek." •Toch niet erg, want dan zou Uwe Edelheid niet
zoo rustig hier zitten." •(ie kunt uwe opmerkingen voor u zelven houden.
Kom spoedig terug, want ik moet uit." •Zeker weder naar den kluli!\'\' zuchtte John, ter-
wijl hij heen ging met het vaste voornemen, om in zjjn eersten brief aan vader Dirken nogmaals op dien kluh te zinspelen. Hij had het reeds moer gedaan, maar tut zijne verwondering daarop nooit andwoord ontvangen. Toen de brief met het wichtig rolletjen ten huize
van Mr. Wilkins aankwam weid ecu en ander naar het ziekvertrek gebracht. Mary sliep en vond het eerst den volgenden dag, toen Wilkins haar liet. inededeelen, dat de man, die het gebracht had, met veel belangstelling naar haar gevraagd eu zon veel goeds van haar verteld had, dat hij, Wilkins, blijde was haar verpleegd te hebben. Eindelijk had hij gezegd, dat hij zich over de goede daad die hij ver- richt had niet beklaagde ; maar de kieschhcid van zijne vrouw verzachtte de boodschap. Mary opende den briefen las • »(ijj zult van den vriend uwer jeugd wel den bijstand willen aannemen, Mary, dien hij ii hjj dezen biedt. Als gjj sterker wordt zal hij gaarne van u hooren wat u in dien staat heeft ge- bracht waarin hij u vond. Mary! bet verleden nl- leen doet mij de vrijheid nemen in uwe geheimen te dringen, en u oen raad te geven; die raad is: verlaat zoo spoedig gij kunt Londen. Voor gij dat echter doet weusch ik u te spieken. Ik heb u bc- treffendo uw vader nog veel mede te declen. Hij is ziek naar ik hoor: misschien wel ten gevolge van uw plotseling verdwijnen, dat gjj zeker zelve niet hebt gewild. Maar omdat gjj dat niet gewild hebt, zult gjj wel genegen zijn zoo spoedig mogelijk deze stad te verlaten, waar een braaf meisjen zoo vele gevaren dreigen, Bljjf in mjj uw vriend zien, die ii gaarne weder gelukkig zag in den kring, waarin gjj eens gelukkig waart." Mary had slechts met moeite ton einde gelezen.
Het papier had getrild in hare vingeren! Zjj viel |
|||||||||
|
achterover in hare kussens neder, terwjjl de brief
klaterend langs de bedstede nederviel. >Eu zoo kon hij schrijven!" zuchtte zij met gebroken stem. Mistress Wilkins schoot op haar toe en vroeg wat
haar deerde. •\\iets, niets!" gaf zjj eindeljjk ton andwoord. »Ik
zal het te boven komen, lieve Mistress Wilkins! Zoo menige hoop is reeds verijdeld en deze was uiet de liefste.... zij mocht dat niet zjjn! O ik ben weer kalm, lieve Mistress Wilkins!" • En dat goud, is dat voor u?\'
•Het is voor de armen uwer Parochie! 1\'we liefde
en de moeite, die gij en de uwen u oplegt, zjjn toch niet niet goud te betalen, l\'we lielooning is bij den Heer weggelegd, want gjj hebt een zjjner armen gespijsd en gedrenkt, («oede lieve Mistress Wilkins, ik ben zoo ongelukkig!" Zjj kon zich niet meer bedwingen. Zij had behoefte aan het hart eener vrouw uit te weenen en dat mocht zij thaiids, want Mistress Wilkins liet Murys hoofd aan hare borst rusten. Haar vader was ziek, ziek geworden van angst en rouw over haar plotseling verdwjjnen, en Charles voegde er hjj — zoo koud en onver- scliillig, en het was een vreesoljjk woord! — dat zjj zeker niet vrijwillig haar ouden vader verlaten zou hebben. Neen, dat had zij niet verdiend, en dat mocht hij voorzeker het minst van allen neerschrijven, hij, die den verkeerden weg opgedwaahl en geworden was wat zjj gemeend had dat hjj worden zou, toen ze hem de reize naar Londen ontried. Pe fierheid ontwaakte iu haar hart en deed zich in al hare kracht gevoelen. Zjj zou geene weldaad, geene hulp van hein aannemen: zij zou zjjne onverdiende min- achting, de minachting van een jonkman, die langs \'s Meeren straten ïibaudeerde, met koude onver- scliillighoid bojegeneu; zjj zou hem niet meer zien; zjj zou hem vergeten. John was zeker de bediende geweest, die den brief had gebracht: John zoude haar al de inlichtingen geven waarnaar zjj wat baar vader betrof zoo vurig verlangde: John zou haar wel in de gelegenheid kunnen stellen om het palcis van den Koning binnen te treden, ten einde in een der gangen, ware het ook iu het voorportaal, als eenc hedelvrOUW, de verschijning van den Koning af te wachten en van dezen de lang liegeerde ge- nadc af te smeken. Do twee laatste dagen brachton geene wijziging
in haar voornemen. Slechts betrapte zjj zich zolve er eens op, dat zjj luisterde naar een voetstap in den gnng, en de verschijning van een der liuisgc- noten haar eenn teleurstelling was. Zjj had zich voorgenomen Mr. Digby niet weer te ontmoeten en toch kwotsto het haar, dnt hjj geene poging aan- wenddc om haar te naderen. Zjj voelde zich zoo zeer toenemen in kracht, dat zjj uitvoering zou kun- nen geven aan hetgeen zjj zich had voorgenomen. Zjj was dien morgen vroegtijdig opgestaan en in het huisvertrek verschenen en had daar de huiselijke godsdienstoefening bijgewoond. •Wat is uw voornemen, Mary?" vroeg de vrouw
van den winkelier, toen de herstellende mededeelde, |
|||||||||
|
241
|
||||||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
||||||||||||
|
dat zij thands moest verrichten wat haar hand vond
om te doen. •Gij hebt tot dusverre naar niets gevraagd, on ik
dank u voor eeno kicschhoid, die alleen wonen kan in oen rein en godvruehtig gemoed,"\' zoide zjj, terwijl zij do hand van Mistress Wilkins in de hare nam. De kindoren verlieten op een wenk der moe- dor het vertrek. Toen verhaalde zy wie zij was: de dochter van een nou-konformist, dio zonder de genade des Kouiugs naar vreemde gewesten zoude worden overgevoerd; dat zjj door den Hertog van Buckingham was geroofd. Bjj dut gedeelte van haar verhaal kon Wilkins zich niet langer bedwin- gen. Het was of zijn gevuld gelaut zich nog meer uitzette, of zjjn roodo wangen nog rooder werden, toen hij do gebaldo vuist op do tafel deed ueder- dalcn bij deu uitroep: «En do habeas corpus akte dan! Hot is of die niet bestaat voor do gunstelin- gen van deu Koning! Ik beloof jo, Mary! wo zul- len het vuurtjen stoken; we zullen dat in onzen klub bespreken. Een vrije Kngolsche vrouw op te lichten! Dat zullen Nat Surgey en Nicol Ilatshin en Joe Trusty vernemen, en als zjj hot liuckingham niet m het Parlement zoo warm maken als het kruis van do St. Paulus werd bjj den grooten brand, dan heot ik niet Ned Wilkins! De godvergeten schurk ! En was do officier die hier kwam ook een vau de bondo? Zeg het mjj, kind, zeg het mjj, voor bjj hier terugkomt, want dan zal ik hem een ontvangst bcroidon als Satan Judas Iskariot deed." Do man was, wat mooito zjjn wederhelft ook
oanwenddo, bijkans niet tot bedaren to brongon, en borst telkens weer los. Om oen wonding aan zjjno go- dachtcn to geven, voegde zjj Mary toe: >Vorgoof Wil- kins zjjn wantrouwen jegens u, Maryl De schijn was togen u. Gjj hebt ons nu verhaald wat gjj verduurd hobt, wilt ge ons nu ook toevertrouwen wat go doen wilt? Misschien kunnen wij u van dienst, zjjn.\'\' »Mr. Digby van Hallam-l\'astlo heotto do kwant?"
riep Wilkins als ton vervolge op zjjn uitval van straks, >Laat hem hier komen ! Laat hij den moed hebbon!" •Noon, Sir! Noen, bejegen hèm niot hard; maar
hjj zal ook wel niet hior komon," zeido Mary. »Ojj vraagt my wat ik doen wil? Ik moot naar Whito- hall en den Koning te voet vallen..." • Kent ge daar dan iemant. dio u voor kan stollen?\'\'
vroeg Wilkins mot eonigo bevreemding. •Slechts een dienaar, dio uit het zclfdo gehucht
is. Maar eer ik dat doe, zou ik zoo gaarne vau klcederen verwisselen. Misschien dat ik nog ecnige dagen zal moeten wachten, oer ik Zijne Majesteit zal kunnen ontmoeten, en <lus op uwe liefdadigheid nog langer moet steunen.., zoo gij voor mjj cenigen arbeid hadt...! Mijn vader noemde de ledigheid altoos \'s duivels oorkussen, en liet mjj dus loeren wat de vrouw nut is te konnen..., Zoo ik u mocht helpen en ergens vau dienst zou kunnen zijn... O ik zal vlijtig wezen, lieve Mistress Wilkins!" • Dat is braaf van u. kind I Blijf zoo lang ge
wilt... Voor do kleedcren zal ik zorgen." |
||||||||||||
|
•Sehandelijkor tyraunio zag ik toch nimmer,"
viel Wilkins in. »U zelfs to dwingen het kleed van de scliaudo to dragen. Hebben wij reeds niet ge- noeg last van dio gunstelingen Zijner Majesteit ? Zuigen zij het land niet uit, zij en dio bijzitten! Hoe vele zijn het er wel? Als Cromwoll eens kon opzien! Hij zou een regenten! laten opmarcheoren, ieder soldaat met een gard in do hand, on dan liuks on rechts tot het vel van den rug vloog! Tien duizend pond hooft de Lord Steward en nog eens tien duizend pond..." •Vader, daar is een Lady in den winkel, die
Mary wenscht to spreken. Een groote Lady, vader, I : die er prachtig uitziet, hoor!" riep een der zonen
gejaagd, het hoofd door oen reet der deur stokend. j «Kom dan toch, vader! Het is geen Lady om te
i laten wachten."
• Is zij ongeduldig? Welnu, dan zal ik haar tijd
| geven om geduld te leoron. Een grooto Lady, die
j naar u vraagt, Mary? En gjj hadt gocne kennissen \'
hier?" Mary betuigde dat zjj do waarheid had ge- j sproken on niet wist wio daar beidde.\' Do niouws-
I gierigheid meer nog dan de beleefdheid dreef Wil-
kins naar voren, waar hjj vond wat zijn zoon hom j had aangeduid. Hjj was geneigd het gowaad dor vreemde prachtig te noemen, ofschoou hot niet meer dan deftig heten mocht, eu do kleuren zedig donker waron. Er was iets in do houding dier vrouw, dat haar als oon geljjke der Wilkinsfamillo \'• deed beschouwen, haar ve\'ol moer dan do armo Mary, die, hjj wist zelf niot waarom, hoe arm on ellendig zjj ook waro, hom toch een soort van j eerbied dwong. Do vreemde maakte zich bekend als een Mistress Palmer, dio van Mary Hollis ge- hoord had en door modedoogon geleid haar kwam i bezoeken. Zjj werd toegelaten en was weldra tegon- ovcr Mary in het ziekvertrek — het oonige dat vrjj was — neergezeten. Wjj hebben in Mistress Pal mor Mylady do Castlemaine herkond. Mary had don eersten naam nooit hooren noenen en zag dus do vreemde mot Benige bevreemding aan, torwjjl oen zacht blosjeu het matbleek vau do koon voor oen oogenblik verjoeg bjj den onderzoekonden blik, dien het schorpo oog van die vrouw op haar wierp. •Werkelijk niet kwaad," prevoldo Mylady. »Ik
heb gevonden wat ik zocht. »Mjjn kind," vervolgde zjj luid, >laat ik niet to veel van uwe krachten vergen! Gjj zjjt ziek geweest, zoo uls ik uit uwe bleekheid moet afleiden, ofschoon ik met genoegen de roode kleur op uw gelaat zie terug koeren. Neem plaats en sta mü too het eveneens te doen." Zwjjgend voldeed Mary aan de uituoodiging, welke zjj opvatte als een bevel, dat zjj niet waagde onge- hoorzaam te zjjn. •Go zult verwonderd zjjn door eeu vreemde to
worden bezocht. Ik bon echter niet zoo zeer eeu vreemde als gjj wol vermoedt, Mary Hollis! Ik woet wat uw vader is overkomen, en dat ge dion wilt redden. Dat is braaf, mjjn kind! Ik geloof echter niet, dat gjj don koristen weg zjjt ingeslagen. Bloos daarover niet! Ik behoor niet tot do vrouwen, die |
||||||||||||
|
II.
|
||||||||||||
|
ir,
|
||||||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
||||||||||||
|
212
|
||||||||||||
|
altijd cono veroordeoling op do lippen dragen en
dat zoo licht kunnen doen, omdat zij nooit zjjn verzocht geworden. Ik weet wat het is, mijn kind, om als zwakke vrouw alleen te staan, met oen hart, dat behoefte heeft aan lief\'do en tederheid, onervaren en niet in staat om schijn van wezen te kunnen onderscheidon. Ik veroordeel niet, maar beklaag en steek de hand uit om ieder gestruikelde op to heffen, of ieder waggelende voor vallen te behoeden." Marys wangen werden nu rood en dan weder
bleek bij die woorden, op zulk een zoeten en vlei- endeu toon geuit. «Laat ik mogen denken... Mis- tress... Mylady... dat de persoon, die u over mjj ge- sproken heeft, mij niet kent en u op een dwaal- spoor bracht. Hot zoude anders to kwetsend zijn !" Zij boog liet hoofd en bleef voor zich staren. »Mjjn kind, mijn kind, gij verstaat mjj voorzeker
verkeerd! Kom, plooi die rimpels weg, en begin te gelooven aan een betere toekomst. Ik beu in dienst van Hare Majesteit de Koningin, en\' heb eenigen invloed aan het hof. Ik zal u Hare Majesteit voor- stellen, en deze zal u den Koning nader brengen. Ik wil u gelukkig maken, mijn kind! en gij zult het zijn." »lk twijfel niet aan uwen goeden wil, Mylady!
maar... het bleek dat ik mijn huis op een zandgrond bouwde toen ik op menscheu rekende." «Dat is eene zwarte beschouwing, waartoe éenige
menscheu misschien aanleiding geven. Kr zijn toch ook gocdo menschen: anders, mijn kind, zoudt gjj niet meer kunnen hopen en zoudt gjj moeten ver- twjjfelen." »Ik vertrouw op God, die de harten der meu-
sehen leidt als waterbeken, en op Hem alleen!" Mylady zweeg een oogenblik en wist niet wat te
zeggen. Zij had zulken woorden nimmer gehoord; zij was geneigd te glimlachen en toch waagde zij het niet. •Go zjjt de dochter van een geestelijke ?" zeide
zij eindelijk. •Geestelyken zijn er bjj ons niet, Mylady! De
Heer heeft ons allen tot priesters gemaakt." «Vergeet mjj, dat ik het niet wist," hernam do
andero niet eeuige ironie. Zou die kwezelende hare plannen kunnen dienen? Misschien. Het zou eene nieuwigheid aan hot hof zjjn, en voor het verwend gehemelte kan een geheel nieuwe spjjze, zij ook de smaak niet bijzonder, 0011 prikkel zijn. »Duid het mij niet ten kwade, indien ik weder mjjno onkun- de belijd. Heeft het vertrouwen op God don Heer u naar Londen gevoerd?" Mary zag haar scherp aan, als om te ontdekken,
of er ook oen spottend glimlachje» op dat nog schoon golaat zichtbaar werd. Mylady beheerschto echter do zenuwen haars gelaats en stond dien blik zege vierend door. »Ik geloof, Mylady, dat er geen hair van ons hoofd
valt zonder don wil van onzen Hemolscheu Vader, en daarom geloof ik ook, dat hg gewild heeft dat ik naar Londen werd gevoerd. Ja, Mylady! ik werd |
daarheen gevoerd door den Hertog van Buckingham,
die mij opsloot on... spaar mij do herinnering, Mylady! van al do beleedigingeu, "die ik er ondervond." •Deed Buckingham!... de Hertog van Buckingham
dat? Kunt go dat bewijzen, Mary?" vroeg Mylady, terwijl zij zich naar haar over boog en hare oogon een ongokenden glans aannamen. nik kau getuigen dat hij mjj gevangen hield; ik
kau het getuigen voor God don Alwetende!" •Maar kunt gij daaraan ook het getuigenis van eeu
paar menscheu toevoegen? Wjj leven op deze aarde, mijn kind, eu moeten meuschen bestrijden met menschen." •God zal ter zijner tijde menschen doeu opstaan
als Hij hot noodig keurt..." •Uw k i n d e r 1 ij k geloof schenkt u wel eene groote
mate van gelatenheid!" hernam Mylady, eenigzins heftig. »Mijn gevoel als vrouw kiest echter met zóo veel warmte uwe zijde, dat ik in die gelatenheid niet doelen kan. Het kan echter verstandig zjjn, om geduld to oefenen, en dan heeft uwe gelatenheid een gegronde oorzaak. Maar zeker is hot goed, dat iemant u ter zijde staat, die er voor zorgt, dat de kalmte niet ontaarde in onverschilligheid. Ik voelde mij reeds bij den eerston aanblik tot u aangetrokken, maar thands neem ik hartelijk deel in uw lot. Wjj zullen elkaar op vele punten ontmoeten; wjj doen het reeds in onzen haat jegens dien nietswaardigou man.\'\' •Ik haat hem niet, Mylady! Slechts hoop ik hem
nimmer te ontmoeten... Hatou mag ik niot." Mylady bewoog zich driftig op haar stool. Zij was
geneigd aan huichelarij te gelooven, maar het gelaat waarop zij staarde gedoogde niet lang zulk eene onderstelling. • Mary! met zulke beginselen zjjt gjj ongeschikt
voor do waereld, en moest gjj die in een eenzaam klooster, en nog wel een klooster van do strengste orde, outvliedon. Armo duif, die den havik nog liefkozen zoude, terwjjl hij u verscheurde!" •Ik weet niet hoo gjj daarover oordeelt, Mylady,
eu zou u niet gaarne willen kwetsen. Ik geloof echter, dat men in do waereld moet bljjven eu in do waereld strijden en overwinnen. Do duif, Mylady heeft vleugelen van den Schepper ontvangen even good als de havik; zij kan den vjjand ontvluchten indien zjj voorzichtig is." •Gjj zjjt een engel, eeu heilige 1" riep Mylady met
bewondering uit. Deze was minder geveinsd dau men van eene de Castlemaino verwachten kon. Het zedeljjk beginsel, bjj geen redeljjk wezeu te vernieti- gen, was in dien boezem sedert jaren geen heerscher meer, maar het was toch aanwezig eu deed zich thands eeu oogenblik gelden. Het was dan ook niet meer dan een koude bewondering, die weldra voorbij was, want zjj voor voort: >Maar, mjju lieve heilige 1 ge zoudt mij met u naar den Hemel voeren en doen vergeten dat wjj op do aarde behooren, en dat de havik altijd nog bezig is u als zjjn prooi te bespieden. Ik ken den Hertog van Buckingham, al is het dan ook van verre." |
|||||||||||
|
J
|
||||||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
248
|
|||||||||
|
•Gjj zoudt doiikon. Mylady...?\'\' vroeg Mary, in
angst. «Voorzeker, en zoo u geen krachtige bijstand ge-
wonlt, valt ge weder in zijne macht, en die macht is groot, mijn kind! Die der Koningin is echtor grooter: daarom raad ik u in uw eigen belang u onder hare hoede te plaatsen, tot dat gjj het beoogde doel bereikt licht en Londen onder een veilig geleide kunt verlaten." Mary zweeg: zjj sloeg do oogen neder en hief ze dan weder ter sluik op naar de vrouw, die tegenover haar zat. Daar voer, bjj Marys weifeling, een andere gedachte door het brein van Mylady. Zou de schrik voor eene hernieuwde ont- moeting van Buckingham, dien de deerne zoo als zij zeide niet haten mocht, ook geveinsd zijn? Zou dat schijnbaar onnoozel kind ook met haar spelen? Zij zou er de proef van nemen. »Gjj moet het een of het ander willen, Mary! I\' blijft geen keuze. Ik dacht u in het eerst cone berouwhebbende Magdalena toen eeue vlekkeloze heilige... Gij zult toch geene Magdalena zijn, die er over rouwt dat zij ooit he- rouw had ?" •Mylady!" riep Mary uit, terwjjl al hare leden
beefden. «Neen, neen gij beoordeelt mij verkeerd. Och, dat God do oogen mijns verstand* verlichtte en IIjj mij deed kiezen wat hot beste was! Ik voel mij zoo zwak! Ik wensch zoo gaarne naar mijn dorpjeu terug: ik vrees zoo voor de aanraking van het hof waar ik nicmant ken, dien ik zou begeeren te kennen..." • Ik dank u, Miss Hollis!" zeide Mylady hoog.
«Vergeef mjj; ik was belecdigend en ik bcdoeldo
dnt niet. Gjj hebt mjj bewjjzen gegeven van wel- willondhoid maar — och, duid het mjj niet euvel! — ik leerde mijn naaste wantrouwen en ik heb do oer niet u te kennen; ik sprak u slechts weinige oogen- blikken en anderen, met wie ik jaren omging, bleken anders te zijn dan zjj schonen. Vergun mij de vraag, Mylady! wat is de oorzaak uwor welwillendheid jegens mjj?\'\' •Thands kies ik als vrouw voor de vrouw partij:
ik voel mjj in u beleodigd. Toen ik hier kwam was het alleen medelijden\'met uw ongeluk." »Kn wio sprak u van mjj ?"
»Mr. Digby." Mylady wendde haar oog niet van
Mary af on dezo voelde dien blik op haar rusten, ja, als een zwaren last op haar drukken. «Zjj bemint hem!" mompelde Mylady. Luide vervolgde zjj: »Mr. Digby, uw speelgenoot. Ik heb hem leeren kennen toen hjj pas van het land kwam. Ik heb mjj zjjner aangetrokken... maar hjj heeft... niet altjjd gewild zoo als ik het wilde!" Terwjjl zjj die woorden uit- sprak peilde zy dat hart, en Mary, do zwakke Mary, kon zich tegenover die vrouw niet verbergen. »Hjj was altjjd vroljjk van nature: door zijn rang
on verstand is hij bovendien geroepen om in hooge kringen te schitteren; de verleiding zal groot zjjn on als men dan jong is .!" •Goed kind! wjj spreken niet van Mr. Digby, maar
van u. Indien gjj belang stolt in het lot des jongen odolmans, dan zal het verbljjf, dnt ik u l>ereiden |
|||||||||
|
kan ii in staat stellen hem van nabij gade te slaan.
I Misschien dat uw raad meer vermag dan de mijne
en hem aan den rand van den afgrond nog stann- de houdt." Mary had bjj de terechtwijzing van Mylady gc-
| bloosd en zich daardoor nog meer bloot gegeven.
Bij de laatste woorden kon zij zich echter niet weer- ! houden nogmaals bljjk te geven van hare belang*
I stelling in Charles\' lot. >Aan den rand van den af-
, grond zegt gij? Is het zoo ver met hem gekomen?...
Maai gij hebt gelijk, Mylady! gij zjjt niet hier ge- ! komen om over hem te spreken, maar over mij.
(üj spreekt er van, mij een verblijf aan het hof te willen geven. ^Ynarvoor zou dat noodig zijn, daar 1 ik slechts de gelegenheid zocht den Koning te voet
te vallen, om daarna naar mijn armen vader af te reizen. Mr. Digby schreef mij dat hij ziek was. Ziek en gevangen, ziek en zonder zjjn kind! •Maar, Mary! om den Koning te voet te vallen,
moet men de gelegenheid daartoe vinden en zoo men die al gevonden heeft, daarvan bij herhaling gebruik maken. Zelfs bij do guustigste gezindheid Zijner Majesteit zal de zaak uw» vaders onderzocht belmoren te worden, en gedurende dat onderzoek moet do aandacht op u gevestigd bljjven, want Zijne Majesteit hoeft zoo vele zaken te overwegen! En indien gjj eens door uw verbljjf aan het hof twee plaatsen tegelijk vervullen koudot! 1\'w plicht als dochter on die als., zuster!" •Ik heb geen broeder, Mylady!"
• Toch een speelnoot, dio misschien nog voel moor
voor u is." •Neen, gantschcljjk niet. Mr. Digby is een edelman
van hoogen rang...." •Waarvoor heeft de liefde haar wieken, zoo zjj
niet elke hoogte overstijgen kan ? Maar, mjjn kind, ik zou hot voor u niet wensehen, indien in dat reine, hart zulk een hartstocht woonde. Mr. Digby ver- dient uwe liefde niet. Hem evenwel terug te brengen van den dwaalweg, waarop jeugdige onbezonnenheid gevoed door de aanblazingen van den Hertog van Bnc- kingham hem gevoerd heeft ware wellicht eene roeping die, eener zuster en alzoo uwer waardig zoude zjjn." •Gjj stelt veel belang in de toekomst van Mr.
Digby, Mistress Palmer!" zeide Mary gehaast. »Ver- zwjjg mij niets. Dreigt hem ook eenig gevanr?" • Misschien, zoo geene zusterlijke vriendin hem ter
zijde staat. Uw binnenste moet do vraag, of gjj dnt kunt zjjn, beandwoorden." • Ik ga met u," zeide Mary besloten.
•Eindelijk, eindelijk!"prevelde Mylady, die tevens liogon te berekenen welke kleuren het best in staat
zouden zijn, het ziekcljjk bleek van dat gelaat to doen verdwjjnen, welk gewaad der slanke en waardige gestalte het best zoudo kunnen doen uitkomen. Zij werd in hnreoverleggingen gestoord door eene nieuwe vrang, die Mary schoorvoetend deed. • Is het verlangen om Mr. Digby to behouden en
de gedachte, dnt ik daartoe zou kunnen medewerken, ook de oorzaak dat mjj do oor van uw liczock te beurt viel?" |
|||||||||
|
!>44 MARY HOLLIS.
|
|||||||
|
>Is nog uw wantrouwen niet ovorwonncn, Mary ?
Indien dit, nevens den weusch om u to helpen, de beweegredenen van mijn verzoek eens waren, wat dan? Zjjt gij zóo /.eer gebelgd op den ouden vriend, die met zooveel ijver uwe belangen jegens mjj be- pleitteV" — Mary\'s hart klopte sneller bij die woor- ,1,.ii — >die zich haastte u te steunen, zooveel in zijn vermogen was, en mij daarom bad hem met mijne beurs bij to staan?" Mocht Mary nog een oogenblik getwijfeld hebben
aan de waarheid van Myladys beweren, mocht zjj ook vermoed bobben, dat Huckingham haar een val- strik spreidde en de vrouw tegenover haar, die hem heette te haten, zjjne zendelinge was, thauds moest zij die gedachte prijs geven: thauds had zij een bewijs ontvangen dat Charles werkelijk over haar gesproken had. Toch was de strijd in haar binnenste niet be- daard. Zou zij den jonkman nadereu en daardoor nieuw voedsel geven aau eene aandoening, altijd be- dwongen, maar nooit onderdrukt? Maar zij kon hem nuttig zijn; de vreemde vrouw verklaardo het; en mocht haar lijden er door vermeerderen, zjj zou niet terug deinzen waar het zijn geluk lietrof. Kn l»oven- dien, Mylady achtte hare hulp noodig en dat kon zij niet doen zonder bespeurd te hebben, dat Charles nog aan zijne speelnoto dacht. •Mylady, ik ben besloten u te volgen. Vergun mjj
nog éeno vraag. Kunt ge mjj de gelegenheid geven om door arbeid in mijne behoeften te voorzien zoo lang ik bij u zal zjjn? Ik wilde do edele niensehen, die mij zoo liefderijk hebben verzorgd, een blijk geven mijner erkentelijkheid. Ook zal ik oenige shilling* noodig hebben voor mjjno torugreizo naar Hallam." •Bekommer u daar niet over, mijn kind! wat ik
bezit is tot uwe dienst." • Verschoon mij, Mylady! maar mjjne bekendheid
met u is te kort, oin zulk een woldaad to kunnen ontvangen zonder dat zij pjjn doet." •<üj zijt lier, Mary! Gjj zult het ver brengen."
•Niet verder, Mylady, dan de vrjjheid mjjns va-
ders, als God de Heer mjjno pogingen ondersteunt." •Zoo meen ik het," haastte Mylady te andwoordon.
•Oe zult dezen dag misschien liever nog in deu
schoot dezer edele familie willen doorbrengen. Gjj kunt dat zonder schade doen," vervolgde zjj haastig, toen zij bemerkte dat Mary zich gereed maakte haar in do reden te vallen, >daar Zjjne Majesteit heden geene audieutio verleent. Dezen avond kom ik u afhalen: verzoek dan iemant van de bewoners van dit huis ii te geleiden. Alle reden van wantrouwen is ii dan wel ontnomen, niet waar, mjjn kind?" •O vergeef het mij dat ik ooit eenig wantrouwen
heb kunnen koesteren," hernam Mary, door dat be- wijs van zich nederbuigende goedheid overwonnen. Toen Mistress Wilkins vernam, dat Mary eenc
machtige beschermster had gevonden, jjlde zjj naar haren echtgenoot om hem het goode nieuws mede te deelen. In hare vreugde werd echter niet door dezen gedeeld. •Mary, het was mjj een goed gerande guinje
|
|||||||
|
waard, dat gjj gewoigord hadt. Wjj hadden ook
wel eeu gelegenheid kunnen zoeken om u den Ko- ning te doen naderen, on misschien was het wel beter, dat gjj hem in het geheel niet zaagt. Lord Shaftsbury is onze man en dio weet meer van do zaken dan Zijne Majesteit en zyn goheele Raad. Go zjjt hier in een burgermaushuis hersteld, Mary, ge mocht ginder weder eens ziek worden.\'\' • Ik kan niet terug en, al kou ik, toch zou ik
niet willen,*\' andwoordde Mary. »Ik ben besloten, God helpe mjj!" Hoe hij haar voornemon ook afkeurde, dit bewijs
van vastheid van wil boviel Mr. Wilkins toch. Hij sprak niet meer tegen en deed Mary dien avond uitge- leide aan het hoofd van zyn gezin tot aan het neer- geslagen portier van het rytuig, waarin Mistress 1\'al mor zich bevond. Toen zij de vertrekken van Mylady de Castlo-
maiue in White-hall betrad kende hare verwonde- ring over de pracht die zjj zag geene grenzen. Het vertrek, dat haar als verbljjf werd aangewe-
zen, paalde aau hot boudoir van Mylady en was, hoewel het minst kostbaar gestoffeerd, in bare oogen toch zóo weelderig, dat zjj zich een oogenblik in het verblijf der Koningin dacht verplaatst. Mistress Palmer liet haar in dien waan, spoorde haar drin- gend aan haar vertrek niet te verlaten, dozen avond vroegtijdig te bed te gaan, om van hare zwakke gezondheid niet to veel to vergen en haro krachten zoo spoedig doenlijk terug te doen koeren. •Slechts moet ik u de moeite vergen van u door
mijne kamenier de maat voor een nieuw kleed to doen nemen," zeide Mylady ten slotte, waarna zjj haar een kus op het blanke voorhoofd gaf. Toen zjj een oogenblik later haar oigen vertrok
binnentrad, zeido zjj tot haar vortrouwdo, dio in do laatste oogenblikkcn nieuwsgierige blikken om zich heen wierp: «Wjj hebben hier naast een nieuwor- wotscho heilige gehuisvest. Ga straks bjj haar on neem de maat van baar taille, vervolgens gaat ge naar Madame Tellier, eu bestel baar hot bewuste kostuum. Gjj weet het immors zeker, dat Ma\'am Carwell zich zóo zal maskeren?" •Ja, Mylady, als eeno Paysanne van Katalonie.
Rood sat ij ii vest met goud passement; zwart fluweclen rok; zijden kousen en rood murokyneu muiltjens; op het hoofd een rood \'luwcolen baret met gouden kwastjen." •Een zeer schoone Vayitanne, Kate! Meer schoon
dan juist, geloof ik! Hoe bevallig zal het haar staan, en hoe voordeelig zal het welgevormde magere been uit den korten rok te voorschijn komen! ga nu naar onze gast, maar vergeet vooral den vromen toon niet, die jegens onze heilige past." •Wat heeft Mylady met haar voor?" waagde Kate
te vragen, daartoe aangemoedigd door do opgeruimd- heid barer meesteresse. »Ik weet het nog niet, goede Kate!" hernam Mylady.
•Maar nu gjj aanvangt te vragen, zult gy mjj óok de vrjjheid tot eene vraag geven. Is het u eindelijk gelukt don gestolen ring weder machtig te worden?*\' |
|||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||||
|
245
|
|||||||||||
|
don aanvang af had hjj hem wol bij herhaling bij
zich ten middagmaal gonoodigd of bij zijn broeder of bij don hoogen adel doen ititnoodigen, maar hij bad hom tovons slechts te dikwerf tot het dool zijner niet altijd fijno spotternij gekozen of toegelaten, dat zjjn neef bet doel der spotternij van anderen word. Die neef had nimmer doen hljjkcn, dat hjj de spelde- prikken of de naaldonsteken bemerkte on voelde; hjj was voortgegaan zwijgend neer te zitten en bodaard te andwoorden, waarbij hot andwoord niet ontwijken kon. In do laatsto dagen — on niemant, die er aan- teekening van gehouden had wanneer Zijne Majos- toit mot haren neef alleen gewandeld had, zou kunnen zoggen sinds wolkon tijd —• in de laatsto dagen had Zijno Majesteit haren neef niet moor zoo vervolgd met zjjn spot, had zjj hem zelfs dikwjjls naar eeno of andore zijde der zaal geleid, waar geen der aan- wczigon zich bevond, en ettelijke oogenblikkon daar fluisterend met hem doorgebracht. Evenmin als Zijne Hoogheid vroeger deed bemerken dat hjj iets begreep, deed hij het ook thands. Hjj bleef afgetrok- ken en wat Zijno Majesteit thands het meest, van allen scheen to verdrieten, hjj bleef het ook bij do (luis. terend gevoerde mondgesprekken, waartoe de Koning hom verplichtte. Zijne Majesteit was dikwerf torug- gekomon op hetgoon Zijne Hoogheid in den tuin had gezegd van het voornomen, om ook Versailles te gaan bezoeken en met Zijno Allerchristelijksto Majesteit gocdo vrienden to worden, maar do Prins had met eenige onbetoekenende volzinnen daarop geandwoord en eindoljjk verklaard, dat hjj van do reis waarsehjjn- ljjk zoude afzien, daar hjj dacht bespeurd to hob- ben, dat Zjjno Majesteit thands minder dan vroeger er aan dacht, om zich nauwer aan do Republiek of liever aan de partjj, dio thands daar hot roer van staat in handen had, to verbinden. De Koning had daarop gezwegen. Was bet ook, omdat hij geloofde geen andwoord to kunnen geven zonder zich bloot te geven en oen geheim to verraden aan welks bedekt bljjven hotn zooveel gelegen was ? In dat geval zou het and- woord, dat Zjjne Hoogheid had gegeven, wel eens tot doel gehad kunnen hebben om Zijne Majesteit tot konfidentios, waarmee men zolf niet wilde beginnen, to vorlokken. Hoe dit echter zij, do Hortog van Buckingham,
dio den Prins niet hot minst van allen met zijn spot, maar met fijnen spot, achtervolgd en tevens oogou- schjjnljjk mot bowjjzon van diepen eerbied overladen had, was scherpziendo gonoeg geweest, om dio wjj- ziging in \'s Konings houding op to merken en to waardeoren. Wjj hebben kunnen opmerken hoo snol do Hertog soms wisselde van taktiek; hoo hjj, reden hebbende om do Hertogin van Portsmouth to ha- ton, oen verbond met Mylady do Castlomaino sloot, maar hoo hjj, toon gono to sterk word bevonden dadeljjk voor de overmacht besloton was te zwich- ton on zich gedwongen had om aan do voeten der machtigo Hertogin nodor to zitten. Hoo veel eer kon hjj alzoo besluit on een vereerder van do opgnan- do maan to zjjn, dio voor hom terstond oene zon werd; hoe veel oor kon hjj zich con trouw dionaar |
|||||||||||
|
•Helaas, neon, Mylady! Ik heb reeds allos beproefd.
Die ring herinnert mü oen voorval, dat mij altjjd nop doet huiveren..." »En dat voorval moge u tolkens te binnon brengen,
dat ik uwe meestoresso ben, dio gehoorzaamd wil zjjn zonder ondervraagd te worden. Ga thands, goede Kato! on doo wat ik u boval." Toen Mylady alleen was kon zij zich niet weer-
houden oen oogonblik te trillen; hot was toon dn gestalte van Tom Buddie voor haren goost trad, Tom Buddie, die, — zij had het scdort uit Karols mond vcr- nomen wien zij het geheim ontlokt had, —op verzoek van Ma\'am Carwoll gespaard was. Waarom had deze voor dien man gesproken? Waarom? Zij had zich dio vraag reeds herhaaldelijk gedaan, maar nooit het andwoord daarop kunnen geven. In hare gepeinzen werd zy gestoord door de uitnoodiging van wege Zjjne Majesteit, om dien avond den ver- trouweljjken raad bij te wonen, waarvan zij en Ma\'am Carwell, «Buckingham en andere van do grootste lichtmissen, bonovens do godinnon, die op dat oogen- blik door do koninklijke gunst worden bestraald, de leden waren. Zij vond oen uitgelezen kring bijeen; zjj vond er allen, behalvo Ma\'am Carwoll, die zich had laten verontschuldigen hetgoon den Koning niet scheen te leur to stollen, daar hjj veel vrolijker en doller was dan bij do vorige bijeenkomsten, toen do Hertogin van Portsmouth tegenwoordig was. Hot was laat in den nacht, toen do oude Rowloy met do Castlomaino vertrok on Buckingham met con bonzend hoofd zijn palcis botrad. |
|||||||||||
|
X.
Het lang toegezegde gomaskordo bal zou eindeljik
plaats hebben. Do Hortog van Buckingham had do uitnoodigingon rondgezonden in zulke getale, dat hjj roden had te onderstellon do ruimo zalen van Bue- kingham-palois overvuld te zien. Hij had lang vooruit het uitzicht op dit feest geopend on aller verwachting gespannen, daar do vorstelijke mildheid Zjjnor Go- nado to zeer bekend was, om niet op iets buitengo- woons to zjjn voorbereid. Hoe groot do inkomsten Zijner Genade ook waren, toch ondervond de Hortog oogenblikkcn van spanning in zijno geldmiddelen, daar do uitgaven moest in enne ongunstigo vorhonding stonden tot zijne zelfs koninklijke inkomsten. Zoo dus niet oen onverwachte bijstand waro opgedaagd, zou het feest wellicht uog langer verschovon zjjn; maar do verkoop van Hatfiold-manor on de betaling van den koopprjjs in klinkondo munt of goode wissels op Parjjs, had hom thands in staat gestold aan het lang gekoesterde voornemen gevolg to govon. Een der oersto gonoodigdon was Z{jne Hoogheid,
do Prins van Oranje, dio reeds meermalen bjj hem of mot hom gospijsd had. Voor don opmerkzamon beschouwer — en Karols hovelingen hadden voor dorgeljjko belangrijke aangelegenheden do oogen van den lynx — was er oene grooto wijziging gekomen in de houding Zijner Majesteit jegens zjjn neef. Van |
|||||||||||
|
2-Ki MARY HOLLIS.
|
|||||||
|
heid verstaan te hebben, dat Mijnheer van Beuuin-
gen zich niet meer ten hovo zoude vertoonen, en gceiie gemeenschap meer onderhouden wilde mot do ministers Zijner Majesteit.\'\' • En ligt daarin opgesloten, dat Zjjno Edelheid
goen bul masqué meer zou willen bijwonen? Men komt daar toch niet, om over politiek te spreken, wel, Mylord?" • Ik zie in, de woorden Uwer Hoogheid verkeerd
opgevat te hebben..." • Liever de woorden van Lord Arlington, Mylord!
ik twijfel er niet aan of Lord Arlington zal reeds met de verkeerde opvatting begonnen zijn." Huckingham boog. «Ik zal pogen te herstellen
wat ik misdreven heb, en mijnheer van Penningen zolf gaan uitnoodigen." •Zou dat wel goed zijn? Zjjno Edelheid mocht
eens in een slechte lnim zijn... Mag ik over uwe uitnoodiging beschikken ?" •Te veel eer, Uwe Hoogheid!-\' ,
Huckingham zette zich neder en schreef eeuigo
hoffelijke regels, die hjj den Prins ter hand stelde. • Uwe Genade heeft voorzeker meer gemaskerde
bals gegeven?" Huckingham boog. »Tcr eere mjj- ner tante ook?" Dezelfde buiging volgde. »Dat was een gast zoo als Uwe Edelheid zich er een moest wenscheu! Vrolijk, verstandig, geestig... Al die feesten hebbon welligt haar dood verhaast." •Wol mogelijk," klonk het andwoord, terwjjl
\'s Hertogs gelaat daarbij 860 veel bctcekeneude uit- drukking aannam. • Ik begrijp u... Gij gelooft zeker ook, dat zjj
door vergif is omgekomen. Daar bljjft veel duisters in die zaak." • Die herinneringen moeten Uwe Hoogheid pijnlijk
aandoen. Hare Hoogheid, de Hertogin van Orleans was eene schoone vrouw: en weinig kou ik denken, toen ik haar aan boord bracht op de roede van Dover en zij, op mijn schouder geleund, den scheepstrap opklom..." • Dus deed Uwe Genade haar uitgeleide?"
• Met Mylord Arlington I"
•Juist, dat heeft hij mjj verhaald. Maar vertoonde
zich toen al geen spoor van verzwakking bjj mijne tante ? Zoo als Mylord Arlington mjj vertelde, verliet men den 21ston Londen, en vertrok ntjjne tante eerst don Sisten van Dover. Zeven dagen was zij dus op reis!" • Uwe Hoogheid veroorlovo mij eene terechtwijzing;
dat is niet juist. Hare Hoogheid was vrolijk en geestig als altijd! zjj kwam dan ook reeds den 25sten te Dover. Maar... de tegenwind vertraagde het ver- trek, en men duidde het den wind niet euvel dat hjj tegen was." • Was het dan niet vervelend zoo lang in Dover
to moeten blijven? Daar is toch geen jacht naar ik hoor." Waarom glimlachte Huckingham tliands niet over
do onnoozele opmerking? Waarom verloor hjj tliands de heerschappij over do radde en rappe tong? |
|||||||
|
botoonon van een Prins, dio hom nimmer beleedigd
had en dien hy, om volo politioko redenen reeds, aan zich wilde verbinden. Liet hij dus do of\'lieieele uitnoodigingskaartcn
door zjjn Steward in groot kostuum, in de gele koets gezeten, eu vergezeld door een viertal lakeien in de Ituckinghamsche kleuren rond brengen, hij bc- sloot Zjjno Hoogheid den l\'rins, die even als al do anderen, reeds eene voorloopige invitatie ontvangen had, zelf op ofticieele wijze te gaan verzoeken. Dat was de reden, dat wij hem op het middag-
\' uur in Cockpit -house verschijnen en hem tegenover
den l\'rins bij het wanne haardvuur zien nederzitten.
• Ik zal zooals gewoonlijk een stille gast zijn, My-
\'ord!\'\' hooren wij Zijne Hoogheid zeggen. »Ik voel i mij zoo weinig te huis bij die feesten... Ken bul masqué heb ik nog nooit bijgewoond." •Uwe Hoogheid zal het met het verstand, dat haar
zoo zeer kenmerkt, eene dwaasheid heeten, maar als Uwe Hoogheid in aanmerking neemt, dat de onge- maakorde mensen zoo vaak niet is wat hij sehjjnt, terwjjl hij den schijn aanneemt van zich te geven zoo als hjj is en dat de gemaskerde misschien is wat hij schijnt, terwijl hjj alle moeite heeft godaan om zich te verbergen, dan zou in do dwaasheid voor een bedaard beschouwer nog wol ernst kunnen schuilen." • Ken bedaard Iwschouwer zal ik wel zijn, maar
of ik zoo veel zal kunnen zien als Uwe Genade ver- meeut, moet ik betwijfelen. Zal Uwe Genade ook de gastheer zijn van den Hollandschen Ambassa- dcur?" •Lord Arlington had mjj in vertrouwen mede- i
gedeeld dat ik eene weigering zoude ondervinden." j • Dus nog niet uitgeuoodigd? Ik weet niet, My- i
lord! of het mij dan wel voegen zoude van uwe uit- noodiging gebruik te maken." • Uwe Hoogheid zal dat toch niet in ernst moe-
uenV" riep Huckingham schijnbaar verschrokken uit. «Ik zou de eer van haar bijzijn moeten derven, omdat Mjinhecr do Ambassadeur niet kwam?" • Vindt Uwe Genade dat zoo vreemd V Ik ben de
pupil geweest van do Hoeren Staten, die mijnheer van Penningen hier vertegenwoordigt." •Juist, Uwe Hoogheid, geweest."
• De dankbaarheid, Mylord, duurt bij mij ook na
de ontvangst van de weldaad voort," klonk het eenigzius hoog van \'s Prinsen lippen. •Wie zou er aan twjjfolen dio het voorrecht had
Uwe Hoogheid te mogen naderen\'!1 Maar zij ver- gunne mjj di\' opmerking, die thans noodzakelijk wordt om mij in do oogen Uwer Hoogheid zelve te rechtvaardigen, dat ik meende volgens haar verlan- gon te bundelen, door Mijnheer van Hcuuingcn niet uit te nooiligen.\'\' De Prins rimpelde het voorhoofd, en scheen tliands
een oogenblik blijk te geven van drift. • Volgens mijn verlangen, Mylord V Den landge- |
noot, wiens grieven ik dagelijks vernam, zou ik won- I schou te beloedigeu?" •Lord Arlington deelde mjj mede van Uwe Hoog*
|
|||||||
|
MARY nOLLIS.
|
|||||||||
|
247
|
|||||||||
|
over familiezaken geraadpleegd. Bovendien was
mjjno tante immers door den Koning van Frankrijk naar dit hof afgevaardigd...?" • Zij was te geestig en to interessant voor cene
diplomate," andwoordde Buckingham. »Ik meen toch, dat Mylord Arlington hctmijge-
zegd heeft. Ik begrijp niet wat hjj ermee bedoelde, als het niet waar is." •Het is verre van mij Mylords waarheidsliefde to
doen in twijfel trekken. Het kan zoo zijn, al weet ik daarvan niets. Zijne Lordschap heeft het bestier der Buitenlaudscho Zaken..." •Kn gij wilt u daarmede niet bemoeien. Gij hebt
zeker aan de Binnenlaiulschegenoeg !\'\'zeide Willem, terwijl hij met den tang het kolenvuur wat oppookte. •Hot komt mij voor, dat gjj niot ingenomen zijt gc- weest met de te Dover behandelde Biuncnlatidschc Zaken, daar gij alle moeite deedt om er buiten to bljjven." Huckingham wist niet moer of hjj sproken dan of
hij zwjjgen moest. Het een en ander was even ge- vaarlijk on kon hem in do engto drijven. Hij ver- wonsehto don vraagal, die een groot kind of een groot intrigant kondo wezen. Hjj vond \'t best om eon geheel kleurloos andwoord to geven en zeide: • Ik verzuim nooit er buiten to bljjven..." •Toch wil ik wel wedden, dat gij er zelden buiten
kunt blijven. Mjjn oom schat uwe scherpzinnigheid en uwe monscheukennis daarvoor te hoog..." De Hollandsche boer verloor veel van zijne stugheid;
hjj verkreeg zelfs bevalligheid in de schatting van Buckingham, dio zich nederig boog, en, doordrongen van de waarheid van \'s Prinseu gezegde, andwoordde: •Uet was altoos mjjn streven mijn Koning te dienen." •Kn gij dieudet hem zeker te Dover ook. Wat heeft men daar dan toch gekontrakteerd ?" Het gelaat Zijner Hoogheid bleef zoo strak bij die
vraag, dat dezo eer onnoozol en argeloos dan vermetel schoon. Buckingham, die zich eerst onthutst gevoelde, herkreeg dan ook spoedig zjjno bedaardheid en voordo Zijner Hoogheid beleefd toe: •Mylord Arlington zou dienaangaande Uwe Hoog-
hoid kunnen inlichten." • Dat is ook waar, gij bestiert alleen de Binnon-
landscho Zaken. Zeg mjj, Mylord, als de vraag niet onbescheiden is, komt de Hertogin van Portsmouth morgen avond ook op hot bal?" •Ik hoop het, Uwc Hoogheid! Ik heb u wol voor-
speld, dat gij weldra de schoonste zoudt weten uit te kiezen. Ik weet dat do Hertogin er naar verlangt, Uwe Hoogheid nader te toeren kennen." • Ik sprak haar eens. Zij is verstandig, maar scherp."
»Zjj zal tegenover Uwc Hoogheid het eerste voor- zeker alleen willen blijven." •Ik hoop het!"
Zijne Hoogheid stond op cu brak het onderhoud
af, juist nu het voor Buukingham zoo belangrijk zoude worden. Slechts verzocht lijj nog ofdoller- tog hem behulpzaam wildo zjjn in de keuze van eeu kostuum. Als goode vrienden scheidden zij; do Prins dankte hartelijk voor het vriendschappelijke besoek, |
|||||||||
|
•Waar brachten Zjjnc Majesteit on mjjno tante toch
hun tijd mee door?" •Mijnheer llovigny is een uitmuntend billard-
speler!" viel Buckingham snol in. •De Fransohc Gezant ? Was hjj dus ook mee ge-
gaan? Ken edel gezelschap, on dat alles te Dover, zes dagen lang! Hoe vernuftig mjjno tante ook is geweest, toch zal mijn koniukljjko oom wol eens gegeeuwd hebben." »lk kan Uwe Hoogheid niet verzekeren dat dit
zoo is." •Dan hebt gij mijn oom niet van nabij gadcge-
slagcn..." •Juist, I\'we Hoogheid!"
• Kn wist de Hertog van Biickingham\'dan, dat zijn
vriend hem missen koude?anders zou hij. die de ziel is van het hof zich zeker niet hebben verwijderd!" •Ik zeg Uwe Hoogheid dank. voor hare vcreerendo
onderstelling!"hernam Buckingham in zijne ijdelheid gestreeld. «Ik wist Zijne Majesteit ook in zulk een goed gezelschap.." • Dat men het uwe ontberen kou ? Maar me dunkt,
al waren mjjn oom, mijn tante en de Franschego- zant ook bjjeen, dan kon men toch uw gezelschap niet zoo licht ontberen. Hot was ook hard, dunkt me, dat gij ze ontvluchttet en hot duidt juist niet aan, dat het gezelschap mijner tante werkelijk zoo hoog stond aangeschreven als ge straks verzekerdet." Buckingham wierp die onderstelling verre van
zich en verzekerde dat hij beneden de waarheid was gebleven hjj zjjn verzekering van do volkomenheid der koninklijke Prinscsse. Hjj had dan ook zich mogen verblijden in een veelvuldig verkeer met Hare Hoogheid, want ieder avond was zij vrij, terwijl de ochtenden besteed worden aan do behandeling van zaken, welke buiten hem lagen, zaken misschien van huisolijkon aard. • Kn gij bezocht dan de omstreken van Dover,
zeker vergezeld van Mylord Arlington en den Fran- schen gezant. Maar neon, ik herinner mij, go zoidet mjj dat beiden mede die vertrouwelijke samenkomsten bijwoonden." Buckingham kon zich niet herinneren dat gezegd
te bobben; daar het echter wcrkeljjk gebeurd was kon hjj niet mot zokorhoid betuigen, hot niet te hohben gezegd, al had do wellevendheid hem vor- oorloofd Zjjno Hoogheid die thands zoo luchtig aan het praten was, tegen te sproken. Hij kon echtor niet bovrocdon tot welke onderstellingen Zijne Hoog- heid kwnm, nu zij niet werd tegengesproken. • Maar had mijn oom dan zulke belangrijke zaken
mot den Koning van Frankrijk to bespreken?\'\' Buckingham begreep niet recht hoe do Prins op
zulk oen gevolgtrekking was gekomen, en was bc- vreesd weder te zullen hooren, dat hjj het straks gezegd had, zoodat hjj Zijne Hoogheid ditmaal zjjno bevreemding niet ontveinsde. •Gjj zeidet mij toch," hernam de Prins, dat er
vertrouwelijke samenkomsten plaats hadden, welke bygowoond werden door den Franschcn Ambassadeur en Mylord Arlington. Kr werd dus zeker niet alloen |
|||||||||
|
MART HOLLIS.
|
|||||||||
|
248
|
|||||||||
|
voor de herhaling waarvan hij zich aanbeval, terwijl
Ruckingham, werkelijk opgetogen over \'s Prinsen goedheid en gezelligheid, te verrassender naarmate zjj minder verwacht werd. huiswaards keerde. Hij zap reeds in het verschiet den Prins van Oranje zich in do rij zijner vrienden plaatsen, en den aanvanke- lijk >:oo stuggon, zoo bloodcn knaap geheel veran- deren hij den Mik van een paar liefelijke vrouwen- oogen. Do ijle hand, die hem aan Mylady de Castlemaine
hechtte, werd nog jjler on vertoonde reeds eenigo rafels. Po Prins bleef niet lang alleen. Lord Arlingtnn
kwam hem mode een bezoek brengen. Deze was, kort na \'s Prinsen onderhoud met den Koning, meer teruggetrokken dan vroeger geworden. Hjj had dan ook van Zijne Majesteit vernomen, dat de Trins had oververteld wat hij hem in scherts—Arlington ver- zekerde den Koning dat hij het als zoodanig had doen voorkomen — had medegedeeld, en de Sokrc- taris van Staat, die den jongen knaap nimmer ver- trouwd had, nam zich sedert voor. hem nog min- der te vertrouwen. Na de onverwachte redding uit den geldnood, had Zijne Majesteit het voor het oogenhlik opgevatte denkbeeld van een bondgenoot- schap met de Republiek opgegeven, on had Arling- ton, die niet meer geloofde en behoefde te geloovcn aan eene geheime bedoeling der Republiek, de l>e- zoeken aan don Prins zoo niet gestaakt, dan toch verminderd. Zijne Hoogheid liet niet blijken dat hij iets bespeurde, was altijd zeer beleefd jecrens My- lord, en had zelfs eens do openhartigheid, tegen Mylord over Mjjnhoer van Reuningen to spreken, dien hij afschilderdo als con edelman, die het wel met zijn vaderland meende, die echter, plns rnt/alhtt\' q\\ie Ie mi, altijd nog meer wilde verkrijgen dan zjjno meesters zelfs eischten, maar... zoo als allo driftigo menschen. na de drift wel eens zwak kon zijn. Sinds die mededeeling begon Arlington zjjno bezoeken wo- der te hervatten, overtuigd dat hij, dio den Holland" schen gezant weinig meer sprak en alleen ellenlange memoriën met hem wisselde, van den Prins het een of ander van vriend van Beuningon vernemen kon. Het tegenwoordig bezoek was dan ook niet geheel onvruchtbaar. Hij vernam, dat er bij den Ambassa- denr brieven, zeker nieuwe instruktiën inhouden- de, uit don Haag waren aangekomen, waaruit Ar- lington, gedachtig aan de wolkome mededeeling, door den Prins aangaande van Pouningens vorhou- ding tegenover zjjno meesters gedaan, afleidde, dat do niouwo instruktiën do eischen van den halstu- rigen Amsterdamschon burgemeester oer lager dan hooger stemmen zouden en hjj de zaken niet tot het uiterste zoude willen drjjvon, zoo als hij den schjjn aannam van te zullen doen. Zjjno Hoogheid zinspeelde vorder nogmaals op
het schjinbaar bij haar zoo gelief koosdo onderwerp: do verrekening der golden, hot huis van Oranje toekomende, on bcspourdo tot haar innige blijdschap eenigo meordoro goneigdhoid om tot eeno godoel- tcljjko voldoening over to gaan. Slechts word er |
|||||||||
|
weder door Arlington gesproken van de groote ge-
negenheid Zijner Majesteit, die naar eenc gelegen- hcid zocht om zich to toonon, en zich voorzeker toonen zou, zoo Zijne Majesteit slechts de overtui- ging erlangde, dat de persoon, dien dat alles gold, werkelijk de ondersteuning verlangde en er toe wilde medewerken do gelegenheid te vinden. Dat alles was nu wel duidcljjker dan vroeger, maar bljjkbaar den Prins nog niet duidelijk genoeg, daar hjj op al dio uitnoodigingen en aanlokkingcn om zich to openbaren, zweeg, en zo aanhoorde als kwamen zjj in de Griekschc taal tot hom. Arlington voor ook niet voort, daar hjj besloten had, niet wodor do oersto to zijn in het maken van konfidentios. Hjj maakte zich gereed te vertrekken. Willem goleiddo hem tot aan de deur, gaf hom vriendschappelijk do hand en vroeg op den drempel staande: »Is Uwe Excellentie altjjd nog ann het korrospondecren met Zjjno Edelheid?" •Wij schrijven elkander lange memories waarbij
Zijne Edelheid niet altijd in het oog houdt, dat zjj het woord richt tot Zijne Majesteit. Uwe Hoogheid kan, zoo zij dat noodig keurt. Zjjno Edelheid van deze mjjno opinie doen kennis dragen." »Om twist to stoken? Ik heb belang hjj den
vrede. Uwe Excellentie vergevc hot Mjjnheer van Penningen, en bcdenko dat do veldheer to meer liehoefte heeft aan vertoon van kracht, naarmate zjjn leger zwakker en dat zjjner tegenpartij sterker is. Ik heb dat wel eens gelezen." Arlington dacht do laatste woorden gewichtig
genoeg om or over na to denkon. De kracht van Mjjnheer van Reuningen zoude dus wel eens moor schijn dan werkelijkheid kunnen zjjn! Na het vertrok van Arlington deed do Prins zjjn
karos voorkomen, on rood hjj, hoewol door Widerts tegen do felle koude gewaarschuwd, van twee II00- ron uit zijn gevolg vergezeld, naar do woning van Mjjnheer van Beuningon. Hjj vond dezen, wicn het bozoek cenigzins onverwacht scheen, niet in do beste luim. Er waren brieven uit den Haag aangekomen,
waarbjj sterker dan ooit werd aangedrongen om do loopende zaken to regelen, om do onderhandelingen ten einde to brengen, en herstel to verkrijgen van de bestaande en telkens vermeerderende grieven. Mijnheer do Witt was onderricht, dat Lodewjjk
XIV troepen bjjeen trok en tocbercidsolen maakte als voor een veldtocht, en daarop grondde zich zjjn verlangen om te weten, wat de geheime bedoeling van het Engelscho kabinet was. De brief in qjfor- schrift, door van Beuningon hot laatst geopend, lichtte reeds het bevreemdende van de eorsto mis- sivo oenigormato too, daar hjj de machtiging in- hield om iets, zelfs veel, too to goven, zoo een vor- bond op do daarhjj aangoduido grondslagen tot stand konde komen. Mijnheor do Witt wildo licht in hot duister. Word do voorslag tot hot sluiten van con nieuw bondgenootschap goweigord, dan ging er aan het Engelscho hof iets om wat togen do triplo al- liantic aandruischte, on, bij do tocbercidsolen van |
|||||||||
|
HAKT HOLLIS. 049
|
|||||||
|
Frankrijk, aan ocno samenwerking van beide rjjken
kon doen denkon. Do pozitio van Mijnheer don Ambassadeur was niot van de aangenaamste, maar had voor iomant van zijne politieke bekwaamheden veel belangrijks en aantrekkelijks. Hjj wist hoo de geldnood als een kanker door het lichaam van het Vorcenigd Koninkrijk hcenwoeldo. en dat lichaam als tot onmacht veroordeelde, maar hij had nictte- min met eenigen schrik het bericht vernomen van do Koninklijke gift, door Zijne Majesteit nan de Hertogin van Portsmouth gedaan, oen gift, die den Koninklijken goldkoffer niot als gants uitgeput kon doen beschouwen. Op dien geldnood had hij echter zijn plan van aanval gebouwd, en, wanneer die niet aanwezig was, misto de ervaren generaal zjjn krachtigsten steun. Hoo goed toch zou hij de Republiek hebben gediend als hij, partij trekkend van de ongunstige omstandigheden waarin het En- golschc hof verkeerde, alles zocht te verkrijgen wat zjjno lastgevers begeerden, zonder de opoffering, waartoe zij bereid waren on hem hadden gomach- tigd. Nog vervuld van zijne l>erekeningen on ovcr- wegingen, ontving hij den jongen Prins afgetrokken en verstrooid. Het brein lïeheorseht door vraag- stukken van den belangrijksten aard, moest hjj ook wel cenigen wrevel toonen, toen Zijne Hoogheid, dio nog wol eenig gewicht aan zijne boodschap scheen to hechten, hom do uitnoodiging van den nortog van Buckingham voor een Iml masqué over- handigdo. »Tk zal zien of ik geen l«<lot heb. Men is wel
zoo beloofd mij twoo dagen tjjd tot bedenkon te geven; als het slechts twee uren waren, hetgeen het geval had kunnen zijn zonder uwe tussehon- komst voorzeker, dan zou ik dadelijk kunnen weigeren," zeido hjj verbolgen. »I)o lato uitnoodiging berust op een misverstand,"
hernam de Prins. «T,ord Arlington, door een ver- keerde opvatting van eenige opgevangen woorden misleid, ried af 11 uit to noodigen. Ik ben zooge- lukkig cono lompheid to voorkomen." »Ik zog Uwe Hoogheid dank; ik voel mjj f»e1uk-
kig zulk eon bondgenoot te bezitten. Dus Lord Arlington wonschto mjj dio boleediging niot to bo- sparen? Ik zeg u dank voor do medcdeeling. Ik zal niot komen." »En het hof gelegenheid geven om kennis te be-
komen van uwe... geraaktheid, hot hof, dat er zich weder vroljjk moê zal maken?" •Het hof is zeer vroljjk. Ieder op zjjne beurt moot
de stof or too lovoron. Ik getroost hot mjj ook oons." •Mijnheer vnn Beuningen dood hot, goloof ik,
reeds dikwerf," hernam do Prins stout. Van Beuningen wenddo snel hot hoofd om en zag
den knaap aan. «Het staat aan mjj te woten wat de Ambassadeur Hunner Hoogmogenden behoort te doen of to laten," zoido hjj scherp. •Dat is zoo, Mijnheer! stond hot aan mjj, dan
znudt gjj niot weigeren to komon. Ik durf raad geven, Mijnheer! omdat ik van lieverlede dit bof |
|||||||
|
van nabij heb leoren kennen, omdat ik veel hob
hooren mompelen wat mjj als Hollander pjjn deed, Mijnheer!"\' • Wat hoorde Uwe Hoogheid?"
• Onder anderen, dat Uwe Edelheid te vorgeljjken
was bij een Generaal, die, in een vesting opgesloten, j altijd sprak van in hot open veld te zullen nanval-
•en en die, zoo dra hij zich in het open veld ver- toonde, altijd beleefd terugtrok. Ik hoop niet, dat Uwe Edelheid het mij kwalijk zal nemen dat ik zoo trouw overbreng wat ik hoorde " Van Beuningen liep driftig het vertrek op en no-
der. Het rond gelaat was hjjkans blauwachtig pur- per geworden; en do aderen, als overladen met het ziedende bloed, waren opgezwollen. •Zij bobben geljjk, ik verdraag te veel; ik was
to geduldig!" prevelde hg. »l*wc Hoogheid heeft mjj zoo overstelpt mot politieke zaken geacht, dat zjj mjj niet hooft willen bomoeioljjkcn met hare pri- vate. dio ik toch zoo gaarne had helpen bevorderen. Mag ik wel do vrijheid nemen to vragen of zjj hare wenschen voldaan on hare vorderingen ingewilligd ziet?" •Mijnheer, ik ben nog oven ver als toon ik hier
voet aan wnl zette. Men heeft mjj honderd duizend pond beloofd zoodra eonigo gohlon, waarop men het uitzicht heeft, geïnd zijn, maar... ik vrees dat die gelden nooit geïnd zullen worden. Wat de sohat- kist bezit is in vast goed belegd... zoo als H.itfield- manor..." •Hooft Uwe Hoogheid dat kunnen merken ?" vroeg
van Beuningen, vriendelijker dan hjj nog geweest was. • Ik weet het door het niet betalen mjjner vordc-
ring. Mijnheer van Beuningen!" •Heeft men in do laatste dagen mot u ovor do
zaken der Republiek gesproken?" vroeg do gezant zelfs beleefd. •Nu ik gevraagd word mag ik andwoorden, Mijn-
heer ! Men heeft mjj wel nimmer verboden daarvan to spreken, maar ik begreep toch. dat die inededee- ling vertrouwelijk was. Toen ik met den Koning in den tuin wandeldo — hot wns dien morgen dat Uwe Edelheid in do vertrekken van do Hertogin van Portsmouth stond... •Ja wol. ik herinner mjj."
•Deed Zjjnc Majesteit mij den voorslag mjj mot
eene zonding voor Mijnheer de Witt te belasten. Hjj handelde buiten zijne ministers om." •En wat wilde hjj?\'\' ^
•Eon bondgenootschap met do Republiek."
•Tot welken prjjs?"
•Dat kon ik niot recht begrjjpon. Ik goloof ovon -
wel, dat men geld zoude vragen." •En wat andwoordde I\'we Hoogheid?"
•Dat ik mjj niot bemoeide met politiek: dat het
mjj niet voegde." •Uwe Hoogheid andwoorddo zeor goed; ik had
echter gewenscht, dat zjj mij daarvan medcdeeling had gelieven to doen." •Ik had godacht, dat mijn oom hot zou gedaan
hebben on dan bloef ik or geheel buiten. Nu Uwo |
|||||||
|
250
|
|||||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||||
|
Edelheid daarvan echter spreekt, mag ik niet langer
zwijgen. Zou (Jwe Edelheid na dit alles nog bij haar besluit blgven, om niet naar het hal van don Hertog j van liitckiiighnm Ie gaan?1\' Mijnheer van Penningen was reeds besloten wél
te gaan, maar vond het onnoodig den knaap van zijne plotselinge verandering, die hij maar al te spoe- diir aan zijn invloed zou toeschrijven, te doen blijken. Hij gaf daarom alleen to kennen dat hij er over denken zou en don Hertog van Ruekingham nog wel vóór den aanvang van hot bal van zijn besluit zou doen konnis dragen. »Ik zeg Uwe Hoogheid in- tusschon dank voor de betoonde dienstvaardigheid, on ik hoop hanr spoedig tcbewijzon dat ik orkentoljjk weet te zijn. Mjjnheor de Witt heeft mij verzocht u zjjn groeten over te brengen. Hij roomt zeer de voorzichtige houding, door u aan dit hof aangenomen en ltect uw gedrag boven uwe jaren verstandig." • Dat mijnheer de Witt dit schrijven kon heb ik
gewis aan l\'we Edelheid te danken, die aangaande mijn persoon goedgunstig rapporteerde! Ik zog tl hartelijk dank Mjjnheor van Heuningen! Is er ook nieuws uit don Haag of uit Amsterdam?" •Hoeft Uwe Hoogheid mot do laatsto post zelve
goono brieven ontvangen?" •Ja wel; maar er stond geen nieuws in."
• Het zal or dan ook niet zjjn. Jonkheer van Orsoy
is gestorven: lijj laat oen vrouw met zeven kinderen doodarm na. Do man hoeft alles verspeeld." •Dat is verschrikkelijk: maar liü hoort tot ecne
goede familie: do Hoeren Staten zullen toch wel wat voor weduwe on kinderen doen." Nog oenigon tijd bleef hot gesprok OVOT dergelijke
onderwerpen voortslepen. Eindelijk roos Zjjne Hoog- hoid op, on de Ambassadeur dood hom uitgeleide tot aan don benedentrap, waar de beide edellieden dos Prinsen hun jongen moester verbeidden. Mijnheer van Heuningen zette zich aan zijn sehrijf-
bureau en stolde zelf oeuo memorie, waarin hij zich weder kennen dood als don veldheer, die oen aan- vul wildo, ditmaal echter met het vaste voornemen om bij do eerste gelegenheid ook aanvaller te z ij n. |
|||||||||||
|
Nog altijd was hij de vriend van Monmouth en de
zijnen: nog altjjd ondervond hij de bewijzen van den opgang dien hjj maakte onder do schoone Ladios van hot hof, van do achting, waarin hjj stond bij do edellieden van den fa-ihion. Hij kon niet bovroedon dat er éon was, dio hem moor en moer met ergernis gadesloeg, een, dio roods eenmaal oen bewijs had gegeven van zijne weinige ingenomenheid met Charles hetgeen echter door dezon als voorbijgaande word aangemerkt. Dio oon was de Koning, die bijkans iederon dag van Mylady Castlemaino oen nieuw bljjk vernam van de genegenheid der Hertogin van 1\'ortsmouth voor oen zeker iomant, dio geen ander kon zijn dan Charles Digby van Hallam-Castlc Wrevelig in do hoogsto mate was hij dan ook zijno
vertrekken ingetreden. Niet alleen do plagerijen van don bcvelvoorondon officier hadden hom gehinderd, maar ook zoo vele andore omstandigheden nog, dio zijn toestand op dat oogenblik verre van benjjdens- waardig doden zijn. Hij was reeds voor een aanzienlijk liedrag de schuldenaar van den Hertog van Bucking- liam: hij had roods bij herhaling geld geleend van Mylndy de Castlemaino, wier toon altoos spottender, losser en bcleedigonder word. Hjj was Zijno Majestoit genaderd on had, gedachtig aan do herhaalde vor- maning zijns vaders, de grieven van zijn geslacht opgesomd on do teruggave van do goederen zijns gedachte, bij de rebellie verloren gegaan, verzocht. En Zijne Majesteit had trotsch geglimlacht on hem geandwoord, dat hij hem even goed oen of ander stamslot uit do maan zou kunnen verzoeken, want dat do tegenwoordige bezitters de eigenaars waren geworden en hij do Koning van allen en niet alleen van de Dighvs was. In don maalstroom van ver- makon en verstrooiingen had hij haar vergeten, aan wie hij iu oen oogenblik van somberheid on neor- slachtigheid dacht en wel mot wroeging dacht. Mary had hij vrgeton te bezoeken, voor Mary had hjj vergeten to zorgen, Mary, dio zooveel bjjstand be- hoefde, om niet nog dieper te zinken. M aar was Bij wel zoo diep gezonken als hij dacht? Haarplot- soling verdwijnen was nog niet verklaard; zoo hjj haar bezocht had, dan zou hij wellicht alles weten on overtuigd zjjn geworden, dat zij niet zoo verandord was als hjj. Do gestalte van Mary trad hem bjj dio gedachte weder voor zijn goost, on tolkcns schoonor. Hjj kon het verlangen om haar te zien gcon weerstand bieden on drong zich nogmaals naar Mr Wilkins to gaan. Do korte boodschap, door don winkoljongen namens zijn meester gegeven, dat Mary daar niet meer was, deed hom verschrikken. Hoe hjj ook vroeg waar zij zich bevond, hot andwoord bleef men schul- dig, daar do jongen niets wist en do baas niet te voorschijn kwam. Alles, alles keerde zich tegen hem. Alles? Daar lag op zijn tafel weder een geparfumeerd briofjeu van de welbokondo hand. Do onbekende vrouw, dio hom lief had, maar hem in tien dagen geen toeken had gegeven van haar bestaan, die door haar stilzwijgen zijn verlangen naar oen tweodo samenkomst op don folter deed spannen, had eindelijk weder geschreven. Buckingham, Castlemaino, Mary |
|||||||||||
|
Charles Digby was juist teruggekomen van oeno
exercitie, die in do laatsto dagen dikwerf gehouden werd en waarbij hein do zwaarste taak werdopgo- logd, zonder dat lijj ooit aan zjjuo superieuren, die toch voor een tiental dagen zoo zeer met hem ingo- nomen schonen, kon voldoen. Hot schoon, dat er oen geheime toeleg bestond om hom te plagen en te kwetsen, on zoo verre hem liewust was gaf hij daartoo toch geen rodeo, Hat hij, na oen avond in den klidj gespeeld en gedronken of oen halven nacht iu den foyer van (\'oventgarden doorgebracht to hebben, den volgendon morgen dof van hoofd en traag van voet bleek te zijn, was toch goono voldoende reden voor don smaad zjjncr superieuren, dio immers moestal zjjno feestgenoton waren goweest? |
|||||||||||
|
MARY HOLLIS. 251
|
|||||||
|
•Mylady!" zoide Charles met van toorn trillende
stem, «ik zal mjj kleeden zooals ik het verkies, en nicmant anders dan ik zelf behoef voor mij verand- woording af te leggen." •Bedaar! Zoekt ge werkelijk twist? Ik meen het
goid met u, weerspannige! Dat gij mij niet begrjjpt en doorziet! Dat ge niet hebt kunnen opmerken, dat mijn hart geheel anders gevoelt dan mjjn woor- den doen vermoeden. Of gelooft ge, dat ik niets andera wensch te zijn. dan de speelbal van anderen en ik mij reeds tevreden moet stellen een oogenblik bemind te zijn ?" De toon was geheel gewijzigd: hnar oog was weder smachtend op hom gericht, en Charles sloeg het zijne neder. «Gjj kent het vrouwenhart niot, Charles, als \'ge niet gelooft dat het bloeden kan, terwijl de lach op de lippen klinkt. Ik ben tot U gekomen, — vroeger kwaamt gij tot mij. Charles! — om ernstig mot u te spreken. Ik heb geleden. Charles! Ik heb mij te sterk gevoeld toen ik in uw eigen belang en om uwe bevordering niet in den weg to staan, u aanmoedigde de onbekende, die u liefheeft, to aanbidden. Mijne liefde was zonder zelfzucht dacht ik, maar neen, alle liefde is zelfzuchtig, hoe zou do mijne voor u het dan niet zijn? Charles, ik bemin u oven als altijd: bemint go ook mij? Andwoordt go ja, verdrijf dan het beeld van de onbekende uit uw hart." •Het is slechts een vriendschap, Harbara! die onze
genegenheid geeno schade kon doen," zoido Charles bijkans zonder te weten wat hjj zoide, zoo zeer was hij vernist. •Gij bedrieurt mij. Op dit oogenblik zelfs hebt gij
een nieuw onderpand harer genegenheid in de hand. Er zal weder een samenkomst zijn, en die vrouw zal u weder bidden mij te schuwen en mij belasteren, zonder dat ik mij verdedigen kan." De walging, die zich soms van Charles meester
maakte bij de gedachte aan die wulpscho vrouw, do onverschilligheid, waarvan hij straks een blijk meende gegeven te hebben, verdween. Voor een oharakter als van Charles was het zoo moeiolijk zich niet gestreeld to gevoelen bij zulk eene ja- loezjj! Hij kon bovendien do overleggingen van het harte dier vrouw niet volgen. Het was hem nog niet duidelijk geworden, dat hjj tot dusverro oen werktuig in de hand van Huckingham en do Castlomaino geweest was, en dat, hij voor dezen was geworden wat vroeger de schoonste nkteur van Lmden was geweest. Zij had hem toegestaan, do onbekende lief to hebben, zoo lang zjj hoopte daar- door Ma\'am Carwell een strik te spannen; zjj had echter thands een ander middel gevonden, dat on- eindig krachtiger koude werken en daarom gunde zjj hare mededingster den knaap zelfs oen oogeu- blik als lokaas niet. Toen zjj op het briefjeu duidde, dat hjj in do
hand hield, was zijne eerste beweging het to ver- bergon. Hoc volmaakt edelman hjj ook geworden waro, hij had den ouden Charles nog niet kuuiien uitschudden, want die beweging gaf juist bjj die vrouw voedsel aan do gedachte, die hjj wildo doen |
|||||||
|
allen waren vergoten toen hij het briefjeu opende.
Hü las: «morgen zal ik in Buekingham-palcis zijn gekleod als een paytanne vanKatalouië: roodsatjjn vest met goud passement; zwart, (luweelen rok, zij- don kousen on rood marokijnen muiltjons; op liet hoofd een rood lluweelen baret mot gouden kwast. Om gants bijzondere redenen verzoek ik u vooral to letten op een wit zijden lint, dat ik als armband aan de rechterhand zal dragen. Vergeet vooral niet daarnaar te zien: veel hangt daarvan af; vor- goot dit alzoo niet. Ik hoop u lang to spreken en 11, zoo go twijfelen mocht, te verzekeren van mijne liefde. Tot morgen, mijn vriend! Geheimhouding en voorzichtigheid, want de achterdocht is opgewekt. Vaarwel, vaarwel 1" Charles was zijne vervoering geen meester; hij
drukte het briefjen aan do\' lippen, maar er stonden nog eenigo regelen. »Ik zou bijna vergeten, dat ik moet weten hoe gij gekleed zult zijn. Kies liet kostuum van den bandiet. Donker groen vest en broek: een zwarten hoed met puntig oploopende bol, waaraan een roodo veder moet gehecht worden. Tot morgen, mjjn vriend!" In zijne lezing vordiept had hij niet gehoord, dat
do kamerdeur zachtkens was opengegaan. Aan den zwareu voetstap .die den vloer deed trillen, bespeurde hy echter de stoornis, en voorzeker zou de ontvangst van den ongenooden gast niet zeer beleefd zijn ge- wecst, wanncor een andere dan Mylady de Castlo- maine hom genaderd ware. En ook dozo word slechts gedwongen vriendelijk verwelkomd. •Zoo, mijn jongen! ik ben blijde dat ik u in leven-
deu ljjve voor mij zie; staak uwe overdreven beleefde begroetingen en geef mij een stoel. Ik ducht dat gij in allo stilte u luidt laten begraven en mij er niets van hadt laten weten, om mij zoo laat mogelijk wan* hopig to maken. Dus zijt ge al dien tijd gezond ge- weest, mjjn dappere ridder?\'\' •Zoo als Mylady zien kan, ben ik nu ten minste
gezond." •Dat is zeer voorzichtig gozegd. Dus hebt ge geen
verkoudheid opgedaan bij uwe nachtelijke tochten? Loochen maar niet, dat go een der dapperste ridders zijt zoodra de nacht invalt, dapper en zeker goluk- kiger dan in den klub. Hebt go ook geld uoodig, mjjn beste? Ik geloof hot haast niet, want ge zjjt zoo innemend bescheiden op dit oogenblik." . •Mylady! het geld dat gij leeudet zal het eerst
worden terug gegeven. Ik wil zoo edelmoedig zijn om niet to beweren, dat die enkele guinjes het loon zjju van bewezen dieustou." Charles was voortreffelijk bij deze sarkastischo
woorden; do eerste wellicht, die hy nog ooit had gebezigd. Mylady voelde do naaldpunt tot in haar gebeente: daar zjj zich echter in hare ironie het sterkst achtte, bleef zij zich behcerschen en drong zjj den opkomenden toorn terug. •Gjj zijt wol edelmoedig mijn jongen! en ik zal het
ook zjjn door al do strikken mijner geldbours los te maken Hebt ge ook geld uoodig voor morgen? Go moot er goed uitzien; mjjn oer is er mede gemoeid." |
|||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
252
|
|||||||||
|
•Voelt go u ongelukkig?" vroeg zjj mot oenigen
Jpot. »Go zjjt toch een wellevend ridder. Jammer dat de onbekende uwe klacht niet hooren kan! Go zjjt ong;lukkig. Nauwelijks cenige weken zjjt go alhier en go zjjt reeds opgemerkt. In dubbel zoo- veol tjjd zet zich de vrucht gewoonlijk eerst aan den notenboom, en gjj zjjt in de helft van den tijd roods een noot, die ontbolstord is." •Mylady, ik heb thands lang genoog uwen schimp
verdragon! Hot is of gij woot waar ik het zwakst bon, om mij daar to grieven. Is dat uwe liefde? Is dat liefde? Gave God dat ik u nimmer had ont- moet, want ik zou alsdan minder to blozon hebben over mij zolvon. Gjj zjjt voor mij geweest, wat gister avond Ellon Danson voor iodor wildo zijn!" De toespeling was grof, toch deed zjj Mylady
niet blozen. Slechts do vlammende blik, dio altijd zoo onheilspellend was, lichtto wcdor uit die oogen en daarbjj werd thands een glimlach zichtbaar, dio aan hot golaat eono ijzingwekkende uitdruk- king gaf. •Mjjn lievo Charles! op straffe van u nogmaals
op do zwaksto plaats to wonden, moot ik u berin- noren, dat ik mij over con zokero noot ontfermd heb, en ik do goedheid had haar niet alloen to ontbolstoron, maar ook to kraken. Go beloofdet een noot to zijn, zoet van smaak; maar mocht het blijken — ik ben wel zoo bescheiden van te wil- len zeggen dat het nog niet gebleken i s — dat zjj de moeite van het ontbolsteron niet boloonde, dan werpt men haar weg, zoo men haar al niet ver- trapt. Toch zal men niet kiinnen zoggen, dat do Castlcmaino spoedig hare gonegenhoid vorgoet on aan hare? vooton nederwerpt wat eenmaal aan haar hart rustte. — Vrees dus niet, mijn schoone jonker! Uwo harde woorden ben ik reeds wcdor vergoten." »I)at ik dat moot vordragon!" mompelde Charles,
dio do tanden op elkaar klemde en zich met do vuist voor het voorhoofd sloeg. Mylady wondde geen oog van hom af. Hij had
gewaagd haar to wonden; zjj vorgaf het hom niet, maar do band dor zinnelijkheid dio haar aan hem hechtte, was daarom nog niet geheel stuk gereten; zij vergaf hem do beleedigendo woorden niet, maar toch gaf zij hom nog uict prjjs, zou zjj niet toola- tcn dat hare mededingstor hem bemachtigdo. Bo- vondion kon hjj haro plannen dienen, betor dan ooit dienon, want hot gevaar waaraan de uitvoering van haar wil hom blootstoldo on waaraan zjj hem vroeger niet zou hebben willon wagen, duchtte zjj thands niet meer voor hem. Hij mocht vallen in haro dienst, zoo slechts do andere hom dan tevens verloor. «Charles, hoo gaat hot uwe boschormolingo?"
vroeg zjj na oen oogonblik zwjjgetis. Do afleiding was heilzaam, al wekte zjj een
nieuwo bittoro gedachte op. »Ik weot het niet!" klonk hot kort.
•Weet gjj \'t niet? Hebt gjj haar dan niet sinds
kort bezocht?" |
|||||||||
|
verdwjjnon. Zij strekte er dan ook de hand naar
uit, maar Charles ontweek hare greep en bracht zijn kleinood in veiligheid. •Kunt go voor mij geheimen hebben. Charles ? O
dan bemint gjj mij niet meer!" Flet kwam hem plotseling, bij den schuinsehen
blik op haar geworpen, voor, als of zij tien jaren verouderd was, als of do jonge lieden die van liaar- annstamiden herfst spraken, welke alleen van een gewonen herfst daarin onderscheiden was, dat er bij haar niets te oogsten viel, gelijk haddon. De tederheid dier vrouw werd hem lastig; toch had hij de zelfbeheersching te zwijgon en door geen woord van zijne innerlijko gezindheid te doen blij- kon. Myladys oogon vlamden, terwijl zij zich op de lippen beet. Ook deze dreigde haar te ontsnap- pen, maar toch niet vóór hij haar ten volle ge- diond had. »Ik wil niet in uw geheimen dringen, mijn vriend!
en dit te minder omdat het gcene geheimen voor mij zijn," zeide zij op haren gewonen toon, welke met eonige ironio was gemengd en geen zweem van de zoetheid had, die Charles straks zoo had verdroten. "Gij zult uwc schoone onbekende, die uwo vriendin alleen achter een masker wil zijn, morgen op het gemaskerd bal ontmoeten; zjj geeft ii daar kennis van. Hoe lief zal zjj er uitzien als een payssanne van Katalonië!\'1 «Hoe komt ge daaraan?" riep Charles verrast uit.
«Niet waar, ik weet veel, ik weet soms te veel."
Charles kon niet vermoeden dat Mylady van hare
trouwe Kate vernomen had, hoe Ma\'am Carwell zich maskeren zoude. Po verwondering van Charles gaf haar zekerheid, dat zij goed had gegist, en tevens dat Ma\'am Carwell en de onbekendo dezelfde waren. »(iij ziet dus dat ik alles weet, en dat ik, toon
ik straks voorgaf niets te weten, uwe vriendschap voor mjj slechts op do proef wilde stellen. Ik ken ihands don omvang der vriendschap on genegenheid, maar gcene verwjjten moor, die mij te klein in uwe oogon zouden maken on u zolvon wellicht al te groot!" Deze spoldeprik bleek betor invloed to hebben
dan de zoete vleierij van oen oogenblik to voren, want Charles bleef thands niet zwjjgen, maar and- woorddo: «Barbara, gij moest overtuigd zijn van mijno gevoelens: maar or is zoovcol wat mij afleidt, wat mij mij zolvon doet vergoten. Barbara, ik voel mij ongelukkig!" Hij kende do vrouw, dio tcgonovor hem zat, al
zeer weinig, indien hij vermoondo dat zjj hom troost, dat zjj hem vrede zoude kunnen aanbrengen. In haro armen bracht zij bedwelming on oen vorge- ton van zich zolvon aan: maar om vredo to bieden waar wroeging, voor het minst onrust, door zolf- verwjjt, door onvoldaanheid met zich zolvon, gevoeld werd, daarvoor moest zij do zedelijke oorzaken van het zieleleed dat daar geloden word kunnon naspo- ren, daarvoor moest haar hart roiner en heiliger indrukken ontvangen en dan ook govcn kunnen dan waartoe het in staat was. |
|||||||||
|
2.\'»3
|
|||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
den mijnen: zeg haar dat zij dadelijk terugkeert
en niet hier vertoeft, Waar hebt ge haar gebuis- vest, Mylady?" • Waarom, mjjn vriend? Is het u niet genoeg to
weten dat zjj veilig is, veilig zelfs voor u en uwe uitstekende vrienden V" •Maar waarom haar langer bier to doen blijven,
nu de reden van baar verblijf il vervallen? Zij is alleen naar Londen gegaan voor haar vader, niet waar? Eu hier is zij verdoold, zjj, in hare ceu- \'voudigbeid. Zjj is mishandeld uidet gij; door wien ?" • t\'w geduld heeft dagen gewacht om baartebe-
zoeken, en uw ongeduld laat mjj thands bijkans geeno sekondo tjjd tot spreken. <ijj zijt beminne- ljjk in uw lierouw, Charles! Zij is niet vrijwillig naar Londen gereisd; zij is ontvoerd; zjj is weken gevangen gehouden; zjj is mishandeld." • Door wien dan toch?" riep hij in de hevigste
drift. • Door uw vriend BuckinghamI"
Even als do opkomende donderwolk eensklaps
het landschap van toon doet veranderen, deed bet vernemen van dien naam de uitdrukking van zjjn ge- laat verkeeren. Waren do zenuwen gespannen, was het bloed hem naar do wang gestegen, flikkerde het oog, thands scheen de zenuw haar veerkracht verloren to hebben, was bet gelaat doodsbleek, stond het oog mat. •Buckingham!" herhaalde lijj gesmoord.
• Ik begrijp uwe smart, mjjn vriend! Het onscbul-
digo kind is mishandeld, zoo als slechts zelden do ruwste kracht bet waagt, en gjj kunt do belee- digdo niet wrokon. Gjj durft den Hertog van Huo- kingbam toch niet doen boeten; bij is zulk een hoog edelman!" . .Niet durvou? Waro hjj ook de Koning, ik
zou hem doen boeten! Mijn goede Mary, mijn liovo zuster! Mishandeld! Onteerd? Iljj den almach- tigen God, boeten zal hjj, boeten voor dis euveldaad! Verhaal mjj wat er gcl>eurde! Neen, voer mij tot haar, opdat ik het van haar hoore!" •Het laatste niet, mjjn vriend! want zij wil U
niet meer zien!" •Mjj niet meer zien?... Maar zjj beeft geljjk...
zjj kan mjj ook niet zien! Haar lichtblauw oog blikte altjjd zoo klaar en vriendelijk, on thands zou zjj het moeten nederslaan! Die gevloekte booswicht!" •O die mannelijke ijdelheid!" prevelde do Cast-
lemaine, toen zjj Charles zulk een rcdou zag geven aan Mary» afkeer om hem to zien. Zjj voldeed aan zjjn verzoek, verzuimdo niet het gebeurde zoo gloeiend mogeljjk te kleuren, en aan do feiten niouwo toe te voegen, die zij in staat dacht, zjjn toorn nog meer te prikkelen en hem zoo verro te vervoeren, dat hjj tot geen nadenken meer in staat zoude zjjn en er geeno plaats meer was voor de berekeningen van het koudo gezond verstand. Toon zjj geëindigd had en van hem scheidde, toen hjj haar geen kus, zoo als gewoonljjk, maar oen warmen handdruk gaf, en haar dankte voor het verrichten van oen daad, |
|||||||||
|
»Ik kon geen oogenblik vindon!"
•Ora een zieke te bezoeken; maar wel om naar
Ellen Danson of naar deu klub te gaan." Indien Mylady er prys op gesteld bad, om Char-
les weder aan bare voeten te zien, dan bad zij o]> dien toon van ernstige vormanitig moeten voortva- ivn. Daar zou oen stem in zijn binnenste geboord zjjn, dio hare woorden bovcstigd en haar zelvo, zoo niet met den naam van eeno heilige, dan toch van eeno edele vrouw zou hebbon gestempeld. •Gjj weet, Barbara! dat ik voor baar gezorgd heb.
Ik had nog meer voor haar willen doen, maar de velerlei afleiding heeft het mjj belet, en ook de lompert die haar huisvestte. Hij zou waard zijn. dat we party maakten om hein al do vensterruiten stuk te slaan met de brokken van zjjti eigen lui- fel." Het scheen hem cene verademing te z[jn, zjjn toorn op Wilkins\' hoofd te doen nederdalen: het gaf hem lucht en smoorde do stem van het zelfverwijt, door dien burger de oorzaak to heten, dat hij do arme Mary niet terug had gezien. •Straks," vervolgde hjj, «wilde ik baar bezoeken;
zij was daar niet meer gehuisvest.\'\' •En heeft men u niet gezegd waarheen zjj ge-
gaan is?" •Dat heeft de ellendige winkelier niet willen of
niet kunnen zeggen: ja, ik vrees het laatste; ik vrees dat zjj verder is gedwaald." • Wees gerust: zij is onder mjjno hoede."
•Ouder de uwe? Waarom, Harlmra, waarom?"
De onrust, welke do vraag toekende, was niet
zoor vleiend voor haar, en schetsto wolsprekendcr dan woorden het vermochten, hoe hij haar had loeren beschouwen. •Het waro zeker boter geweest, indien zjj onder
uwc hoedo was gebleven!" zei zjj bits. »Ik meen hot wel met het kind, dat door den oen vergoten en door den ander mishandeld werd. Hot is een lief onschuldig kind. Charles I hebt go dat ook niet gevonden?" Waarom voelde hjj bjj dio eenvoudige vraag den
wrevel heftiger nog dan een oogenblik te voren bjj zich opkomen? Waarom kwetste het hem reeds, dat die vrouw over Mary sprak, en wel op een toon van medeljjdcn en bescherming. Indien zjj dat kind thands met baar spot had achtervolgd, dan zou hjj do deerne hebben verdedigd, en een deel van hetgeen hjj haar schuldig was hebben afbotaald... Maar nu t Hjj veinsdo goheel onverschillig te
zjjn en zcido: >Ja, het was oen goed kind..." Maar dit veinzen was hem niet lang inogeljjk, want haastig vervolgde hjj: >Gjj hecttot haar mishnn- deld. Door wien werd zjj dat ?\'\' •Ik zeido: vergeten en mishandeld. Wilt
ge ook weten, wie het eerste deed? Maar genoeg, ik wil u sparen." •Maar waarom lil ijlt zij in landen?"
•Zij wil genade voor haar vader aan den Koning
vragen t" •Die vader is dood. Laat haar tcrugkeeren naar
|
|||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
2f.4
|
|||||||||
|
dio haar vau eou ongekende zjjdo had leeren zien,
was zjj meer geschokt dan zij hot zich zelve bo- kenueii wilde,, Wat was het dat dien knaap aan die deerne bond V
Zuivere zich zelve verloochenende vriendschap? Nimmer had zij die gekend, en zoo z[j die ge- kend had ...! Maar zij had daaraan ook «reene be- hoefte. mompelde de trotschheid in haar binnenste: zij had slechts behoefte aan werktuigen, die haar dienden: zij had sleehls een doel, en dat trad zij. schoon onmerkbaar, nader, maar toch altijd nader. Do grootste hinderpaal om dat te bereiken, was slechts een vrouw, maar een vrouw als Louice de Quérouaille. Toch bedroog zij zich zelve: want in dat eerzuchtig hart was de troost, dien de eer- zucht haar trachtte te geven, reeds een voldoend blijk, dat haar iets ontbrak wat de eerzucht haar niet geven kon. en wat haar ontbrak, zij voelde dat het pijnlijkst, toen zij eenige oogenblikken later zich tegenover Mary bevond. Charles had zijn hoed opgenomen en rende de ,
straten van Londen door, zonder zich een doel be- wust te zijn. Hij had er behoefte aan, het gloeiend hoofd in den kouden wind te bekoelen: hij had er liehoefte aan zijn lichaam af te matten en uit te putten, ten einde het straks tot de rust van den slaap te dwingen. Mary was mishandeld, was ont- eerd door buckinghani ! O hoe kinderljjk dom was I hij geweest, dat hjj niets van dat alles begrepen \' had, en hij zich door den ellendige had laten blinddoeken, zich had laten verwjjderen van de deerne, die van zjjne zijde zulk eene behandeling niet had verdiend! Mary was rampzalig gemaakt, en zij had gelukkig kunnen zjjn. Zjjne verbeelding tooverde hem een nette boerenwoning voor het oog, die zjjn vader haar had laten bouwen, en waarin zjj met haar mau huisde...! Neen, zóo verre ging zjjne verbeelding niet. IIjj zag linar gelukkig met haar vader, en zich zelven onder den<reusachtigon kastanjeboom, met beiden sprekend en schertsend...! En nu! Zij was voor altoos geschandvlekt. Zjj zou door het kleinste kind in het dorp met sljjk worden geworpen en liet moeten dulden. Maar zjj zou nim- mer in Hallam terugkeeren; zjj zou het niet wagen: zjj zou hier toeven en door anderen, oven niets- waardig als (Jcorge Yilliers, verder belaagden over- wonncn worden... O, liet was om naar het zwaard to grijpen en te wenschen dat de grootsche Lon- densche adel slechts éen hoofd luidde om het te kunnen afhou wen! IIjj zou Uuckinghams-paleis den volgenden avond
niet betreden. IIjj zou de gastvrjjheid niet willen genieten van den man, wiens dood hjj gezworen had. Als of hjj jegens dien man reeds geene vcr- plichtingen had aangegaan, die hjj niet koude af- losscn! Het was of er een dolk door het trotRchc hart ging! Hjj was in de macht van dien man; hjj kon zich niet wreken, zoo als hjj het wenschte. llovendien, hjj moest morgen avond verschjjnen, want daar wachtte hem eene, dio op hem hoopte, op hem bouwde, dio elk gevaar trotseerde om hem te zien. |
|||||||||
|
Ook hij had behoefte haar te zien, aan een edel
vrouwenhart zijne smart over een vrouw te kla- gen. Hij voelde zich in dat onmeteljjke Londen thands zoo alleen, zoo zonder steun, en hjj had thands zoo zeer behoefte aan iemant, aan wien hij zich zoude kunnen uitstorten. Afgemat naar ziel en naar lichaam kwam hij op zjjn kamer terug, waar hjj onmachtig uederviel. Het laatste woord dat hij stamerde eer hij insluimerde, en het eerste bij zijn ontwaken was de uitroep: «Arme zuster!" Hjj bevond zich in een krizis. waaruit hjj tot een nieuw leveu ontwaken, of die zjjne zedelijke ver- niet iging ten gevolge kon hebben. Middelerwjjl had Mylady haar tijd nuttiger bc-
steed. Zjj had Mary gevonden, nedergezeten in een hook van het vertrek, geheel in het duister, als of zjj zich schaamde gezien te worden. Haar vertrouwen op de nieuwe gids, zoo aarze-
lend geschonken, was geschokt, en dreigde in wan- trouwen te verkoeren want nog. en zij was reeds vier en twintig uren daar geweest, had hare be- schermster haar niet naar Zijne Majesteit gebracht. Vreemde kloederen waren haar aangepast, kloede- ren, zoo als zjj ze. wat den opschik betrof, alleen door de goochelaars en hansworsten op het platte- land had zien dragen. Toen zij herstellende was bad zij haren vader,
Dirkens en moeder Anne geschreven en allen ge- meld, dat zjj gezond was en in Londen zich bevond, vanwaar zij spoedig dacht terug te koeren, om alles wat haar wedervaren was to verhalen, en haar vader, zoo God wilde, uit do gevangenis to verlos- son. Zjj had dringend om oenig andwoord verzocht, en tot dusverre had zjj nog geen letter sehrifts ontvangen. Do uren waren omgekropon on zjj be- gon zich zelve af te vragen of het niet boter ware het opzet prjjs to geven. Maar eindelijk, oindeljjk liet hare beschermster zich zion. «Waar schuilt ge, mjjn kind?" vroeg Mylady,
toen zjj binnentrad en in het eerst haar niet be- merkto. «Vreest gjj het zonlicht, hoe zult go dan wel het flikkeren der talloze waslichton verdragen, waar go morgen in zult staren on die. zich weer- kaatsen zullen in de talloze juwoelon van de Ko- ninklijko Majesteit." •Wat bedoelt gjj, Mylady?"
«Ik zal u morgen avond in gezelschap brengen van den Koning." «Eerst morgen avond, waarom niet terstond?"
«Omdat Zijne Majesteit straks gaat spijzen." «Mot de Koningin?" .Neen." «Spjjst hij dan alleen?"
•Misschien met zijne vriendin, MyladyJ de (\'ast-
lemaine. Maar waarom vraagt gjj dit? Ojj zwijgt. Kunt gjj dit niet zeggen? Waarom vraagt gij of do Koningin met Zjjne Majesteit spjjzcu zou?" «O ik zou zoo gaarne naast dien Koning een
vrouw zien nederzitten, als ik hem mjjn verzoek voordroeg..,. Ik zou bijna zekor zijn dat hetver- hoord werd. Een vrouw zou mjj zoogoed liegrjjpon! |
|||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
255
|
|||||||||
|
dan ik, zijn gestruikeld? Ik mag niet bet kwade
deuken van mijn naaste, en daarom geloof ik, dat do schitterendstcn van dit hof, de machtIgsteu, waarvan hot gantsche land gewaagt, onbedorven van hart waren, toen zij dit hof betraden, maar door de lucht die zij er inademden zijn ontaard. Ik ben niet beter dan mijne zusteren, Mylady. maar ik voel mij misschien zwakker dan zij en wonsch de verleiding niet tegen te treden. O ik geloof zelfs, dat de vrouw wier naam gij straks noemdet, dat Mylady do t\'astlemaiue gants anders is geweest toen zij hier de eerste schrede zette...\'\' • Kind!" hernam Mylady met trillende stem en
het hoofd afwendende bjj den blik ,dier blauwe oogon, «hoeft, men u dio vrouw dan als zóo ver- achtolijk afgeschilderd? Word zij dus bij u bolas- terd? Gij gelooft haar dan wel rampzalig, en zij beheersoht Engeland!" • Is dat eene reden om gelukkig te zjjn, Mylady?
Macht te bezitten op aarde, ik geloof dat het eene zaligheid kan zijn. Indien ik macht haddc, ik zou mijn dierbaren vader verlossen, ik zou.... maar om daarbij gelukkig te zjjn, moeten de middelen, waardoor de macht verkregen is, ook rein zjjn, niet waar? Vergeef mjj, dat eene zoo eenvoudige deerne over zulke zaken hamlelt! Ik waag hot, in uwe tegenwoordigheid, overluid to deuken en te uiten wat ik zoo dikwerf heb overdacht." Mylady moedigde haar niet aan voort te varen,
maar zou haar ook niet belet hebben dat to doen, zoo zeer was zjj onder den invloed van dat kind, mot hare zonderlinge en idcalo waereldbeschouwing, met hare onbruikbare grondbeginselen. Zij hoorde dat kind aan eu voelde geen toorn in haar binnen» sto opwellen, ofschoon zjj gekwetst werd zoo als nog niemaut het ooit had wagon te doen. De wolvinne was een lam geworden en verdroog
van dat zwakke kind den scherpen gooselslag dio • haar werd toegebracht. Kr kwam zelfs een oogenblik de gedachte bjj
haar op, of dat kind uiet gespaard koude blijven \' van de verleiding die haar wachtte, of er niet een ander werktuig te vindon zou zjjn. Kon rosse gloed verlichtte eensklaps het vertrok. Zjj wondde snel \' het hoofd om on zag oen der koninklijke rijtuigen, • van eonige Life-guards on cenige lakeien mot fak- \' kels omgeven, voorbjj rjjden. Het was de Hertogin van Portsmouth, die Co-
ventgarden ging bezoeken. Hjj het portier reed een edelman, in schitterenden dosch, op een prachtigen Uarbai\'ijschen hengst: hot was do Hertog van Uuc- I langham. Zeker had hjj vrede gesloten met zijno vijandin, wier schimp hij blijkbaar vergeten had. Zjj had hem nog te krachtig geloofd, tocu zjj onder- stelde, dat de hoon door hem geleden een onovor- komoljjke klove zoude gegraven hebben tusschen hem en dio Kransche vrouw. De ontrouwe had haar verlaten en maakte zich wellicht vroljjk mot de nieuwe vriendin over do oude, dio hy verlaten had en wier plannen hjj t hands zoudo helpen vor- jjdolcn. Wellicht hadden beidon mot opzet dozen |
|||||||||
|
Maar nu verlang ik zelfs te wachten tot later, want
zij, wier naam gjj strak» noemdet, zou mij liet spre- ken onmogelijk maken." •Welk een bloöheidl Mylady de (\'astlemaino is
toch óok eene vrouw...." • Xecu, neen, ik ken liaar l»ij geruehte! Ik zou
vreezen, dat zij spotten zoude met mijne droef heid. Zjj moet immers niets van de vrouw hebben als de gedaante. Mylady, ik smeek u, doe mij die vrouw nimmer ontmoeten!" Mylady trad in verwarring naar het raam en
schouwde naar buiten en zag daar de dienstmaag- den, met een juk beladen, emmers met water tor- sende met een schellen lach of een grove scherts op de lippen: en Mylady scheen haar te benijden... Het was slechts een oogeublik; geheel dezelfde wendde zij hot hoofd weder om. Geen zweem van toorn vertoonde zich op haar gelaat, toen zij het afgebroken gesprek voortzette eu zeide: «Morgen, dan zult gjj den Koning sproken. Hjj verschijnt op de plaats waar ik u brengen zal met zijn gantsche hof...." «Maar ik wenschte hom alleen te spreken."
•Zacht wat, ongeduldig kind! Weet ge dan zoo
zeker, dat de Koning niet het moest alleen is als hij zich te midden van zijn hof bevindt? Gij zult hem ontmoeten op eene plaats, waar alle ctikette is opgeheven, waar gjj tot hom spreken kunt als gelijke tot gelijke." •Maar ik heb niet dus met hem to spreken!"
zeide Mary ongerust. >Ik moet mij voor hem als Koning nedorbniguu." •Dat zult ge kunnen als gjj wilt. Ik wist gceno
betere plaats te kiezen dan dio ik op het oog heb. Als gjj Zjjno Majesteit morgen avond ontmoet, zal hij met gceno staatszorgen vervuld zijn en zal do daus-muziek hem tot vrolijkheid stemmen.\'\' •Dans-muzick? (lij zult mij toch niet naar een
bal voeren?" •Wol zeker, en nog wol naar oen \'gemaskerd
bal." • Mylady! In wolk eene sfeer van zonde ben ik
nedergedaald Eu gij stelt mü dat voor, Mylady?" •Wat meer is, ik zal er u zelve brengen. Wat
puriteinscho dwaasheid, Mary! Gjj veroordeelt de kloosters en wilt overwinnen in de waerold, hebt gjj mjj laatst gezegd. Ge moet u dan toch wel zeer zwak voelen, dat gjj in alles wat de vrolyk- heid opwekken kan verleiding ziet." •Neen, Mylady! Ik vrees de verleiding niet,
maar haar op te zooken waro eene dwaasheid. Die sta zie toe dat hjj uiet valle, leert mij de Schrift en het leven. Ook wilde ik niet gaarne kennis maken met het hof Zjjner Majesteit. Ik ben op het land in eenvoud opgevoed en ik voeg niet bjj de grooten der waoreld." •Ook niet, als gjj er nut kondet stichten, als gjj
er boosheid verhinderen en het goede bevorderen kunt?" •Hoe zou ik daartoe in staat zijn, Mylady, waar
zoo velen, hooger dan ik begaafd en veel sterker |
|||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||||
|
250
|
|||||||||||
|
Mary, het ernstige kind, goeds van haar moeht
denken. Mylady do Costlcmaine, de bcheersohe- res van Engclands Koning, voelde zich kleiner en nietiger dan dat zwakke naïeve kind vau den steileu en bekrompen Puritein. |
|||||||||||
|
weg gekozen, om haar te trollen, en was de stoet,
dio daar onder haar venster voorbij rende, bestemd om voor haar een scherpe spotternij te zjjn! Het lam was weder wolvinne geworden. Het kind, dat naast haar stond en zoo nieuwsgierig den hals rekte, om het schouwspel, dat zich aan haar blik— kou had opgedaan, zoo lang mogeljjk te genieten, sprak tot haar niet langer een taal, die het hart week maakte en ongekende ot\' sedert jaren niet ge- kende aandoeningen te voorschjjn riep. • Weet ge wie daar voorbij reden, MaryV vroeg
zij met banohe stem. Eu toen Mary ontkennend andwoordde, hernam zij: »Dat was de Hertog van Huekingham, uw vervolger, met zijne vriendin, Ma\'am Carwell. Zoo gjj de macht eens hadt om die beide te doen boeten voor hetgeen zjj misdroven! Do macht schjjnt ook u begeerljjk toe; gjj hebt dat straks verzekerd." • Ik wenschte niet daartoe de macht, Myladyl"
•Cienocg, ik heb voldoend onderricht genoten," viel Mylady hooghartig in. De trotsche toon boe-
zemde Mary zóo veel ontzach in, dat zij een stap terug deed als was zjj er zich van bewust straks lo vrjjmoedig naar voren te zjjn getreden. »Kate zal u morgen komen helpen klceden. Hestrij mjj \'anger niet. liedenk, dat de redding uws vaders daarvan afhangt, en, luister goed, ook do redding wellicht van nog iemant, die u na aan hot hart ligt en den afgrond hoe langer hoe meer nadert. Uwe begrippen van zonde en deugd zjjn bekrompen; evenmin als go God een gevallig werk doet, om naar do Kerk te gaan en er to bidden, evenmin beleedigt gjj Hem door eene plaats to bezoeken waar men niet bidden kan. In uw eigen belang raad ik u echter, door niemant uwe tegenwoordig- heid alhier te doen gissen. Het mocht liuckingham ter ooro komen on dan zou ik u niet langer kun- nen beschermen." Mary boog het hoofd on zweeg. Mylady naderde haar en vervolgde: »Geef mjj uw hand; weos niet bedrukt, mijn kind! Al is het hier to donker om de lijnon in uwe hand te zien, toch kan ik u voorspellen dat een bigde toekomst u wacht. Gjj zjjt geon gowoou kind, Mary! en dat bevalt mjj. Rust wel. Wilt go ook wat lezen om den tjjd te verkorten?" »0, Mylady doo mij een stichtelijk boek govon."
»Ik zal er oen zoeken. Vaarwel!"
Mylady wist echter zeer goed, dat zulk een boek
in hare bibliotheek niet aanwezig was; dat het in gants White-hall niet to vinden zou zjjn, en zjj had den moed niet om liet to bekounon. Zjj vond den wensch bekrompen en kinderlijk, toch waagde zy niet er modo te spotten; zjj gaf zich zelfs de moeite, om haro boekorjj to gaan onderzoekon, in nooit bezochto on vuil bestofto boeken te speuron en na een langdurig rondtasten een door de mui- zon half vernield exemplaar van Iiisschop Douncrs leerredenen to vindon. Hot verminkt aanzien van het liook deed haar zelfs genoegen, want Mary zou hot tondeelo kunnen tocschrjjvon aan het vce\'.- vuldig gebruik. Zjj stelde er dus prjjs op, dat |
|||||||||||
|
XII.
Groot was do monigto, die reeds bij het vallen
van de schemering zich voor het paleis van den Hertog van liuckingham had vereenigd. Het was een groot en grootsch gebouw, waarin de rjjke guns- teling des Konings woonde, en als het hem goed dacht kon ronddoolen. Een breede stoenen trap, met ijzeren leuningen in den vorm van oen slang gegoten, voorde naar de broede vleugeldeur, aan weerszijden vau welko oen metalen klimmende loeuw had post gevat, dio in do uitgestrekto voor- klauwen het wapeubord der Villors govat hield. Een broedo vestibule, even als do lango gang met mozaïeken vloer, wekte bij het binnentreden het ontzach van den bezoeker en verkondigde hem, zoo hjj het reeds niet mocht weten, dat hjj de hui- zing eens machtigen betrad. Een marnieren trap met koperen leuningen voerde naar boven, waar dezelfde pracht als beneden hoerschto, hoewel daar slechts do vertrekken vau \'s Hertogs dienende edel- lieden lagen. In den broeden benedeugang prykton aan weèrs-
zijdeu marmoren beelden, waaronder slechts oonigo weinige van groote kunstwaarde. Do eigenaar blook ochtcr niet do berisping to verdienen van slechts geringen kunstsmaak te bezitten, daar het op dit feest, zeker oven als op volo audcre, openbaar word, dat oanigo dier boelden — on het waren juist do gebrekkigst uitgevoerdo — mot eon ander doel daar waren geplaatst, dan om de zuiverheid der lijnen en der omtrekken to doen bewonderen. Een tuiu van de fijnste bloemen omgaf on omringde zo thamls, terwjjl de heorljjko marmeren beelden en groopon, wien onder Itaaljcns hemel door don kunstonaar het loven waren ingegoten, vrjj van allo aango- brachto praal het oog dos kunstkenners verrukten. Sommige, half verscholen in het blad en do bloem der Rhododcndra on andere der oèlsto bloemou, in de broeikassen van Hatfield-manor weelderig ont- wikkcld, verrasten schier nog meer dan de gewroch- ton der grooto meesters, daar hot licht dor vorbor- gen bougie* bjjkaus oen magischen tint, gewyzigd maar vorrjjkt door do kleurenpracht van do bloo- mon on bladeren, over het marmer heenspreiddo. Werd hot oog reeds verrukt bij het doorwandelen van den gang, het word slechts voorbereid op do nog grootero pracht, dio do rocks van zalen zoude doen aanstaren. Wanneer men zo betrad, niet op oen feestavond zoo als dezo, maar alleen wanneor Zyno Genado daar poosde, on do bezoeken van En- gi\'lands adol ontving, dan mocht do rjjkdom van don ingologdon vloer, van de voorstollingen, door de hand van een van Djjck of dions bcsto leerlin- |
|||||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
||||||||||||
|
257
|
||||||||||||
|
onaangename uitwerking deden de weinige, die
ongemaskerd on in het gewoon kostuum dier da- gen, op de zilveren bladen do gebakken en sorbets in do verschillende berceaii\'s nodorzottedon of hier en daar kleine diensten verrichtten, op don wenk, daartoe ontvangen van don Steward, dio, getuige zijn witten staf eu den verguld zilveren koten om don hals, in do gantsche uitgestrektheid der zalen gebied voordo. Waarom mengden die koud ho- daardc, die werkelijke mensehen, zich onder dio lachende, springende, buitelende, onmogoljjkc we- ZOII8 V
De Steward had benoden zijne hoogo funktiën
verricht, om, als plaatsvervanger zjjus meesters, die mede misschien in don kring, maar alsdan on- herkenbaar, rondzwierde, de gasten te ontvangen en to zorgen, dat nicmant word toegelaten, dan gewapend met de uitnoodfgingskaart Zijner (ionade. j Deze had als volmaakt (rcntleman do strengste 1 bevelen aan zijn plaatsvervanger gegeven, om naar geen naam te vragen of niemant der bezoekers te vergen het masker op to hellen, zelfs waar hjj twij- felen mocht aan de identiteit van hem of haar, die de kaart vertoonde on den naam, dio daarop ver- meld stond. De verleiding om aan het gebod on- \' gehoorzaam to zijn was voor den anders trouwen j bediende groot, toon uit een der huurkoetsen een koopvrouw met een mand met Sinaas appelen stapte, benevens eene paymnne dio zich als achter haro gezellin poogde to verschuilen, terwijl de kaart, die den Steward werd vertoond, slechts éen naam aanduidde. Die naam behoorde wol oen Lady van voel, ja van zeer veel invloed toe, zoodat hjj aanvankelijk diep boog, maar hjj waagde hot toch niet, om der wille der koopvrouw, hoe hoog ver- hoven zij ook ware, een ander gebod des moestors ongehoorzaam to zijn, om niemant dan wie er recht op had too te laten. Hjj stamerde dan ook eonige woorden, wolko eene beloofde opmerking inhielden, waarop vrij hoog word geandwoord dat men alles op zich nam eu do vermetelheid, die men ln\'ging zou weten to vorandwoorden. Do toe- stand was mooieljjk voor don dienaar. Hjj wist niet waar zijn moestor was en of, zoo hjj hem al vond, zjjn loon niet \'eene berisping zoude zijn. In ieder geval was de naam der eene gemaskerde, die alles voor haro rekening nam gewichtig genoeg ook tegenover zjjn gebieder, om hom tot toegefo- Ijjkhcid to doen besluiten, zoodat Mylady (\'astle- maino mot Mnry — wjj hebben beiden toch hor- kond — verder konden gaan. Gedurende het gesprok met don Steward, knikten
bjjna Marys kniën. Met tegenzin had zjj zich do iiitmonstering dor zondige dwaasheid laten wolgo- vallon; zjj had zich daaraan alleen onderworpen hjj de verklaring haror beschermster dat zjj hot alzoo wilde; oone verklaring, dio gespaard ging met de uitdrukking van dreigende drift op haar gelaat, waarvoor Mary roods eens van angst was terug gedeinsd. Toen zjj in do huurkocts stapte, vermeerderde hare
|
||||||||||||
|
gen on navolgen, als (reorge .lamieson on William
Dopson, op hot doek aan den wand in de breede vergulde lysten getoovord; de rykdom van de reus- aohtige spiegels, welke don bezoeker ton vooten uit weerkaatsten, van do mahoniehouten tafels en dressooren met grillige arabesken als overladen, van do stoelen en sofaas mot fluweel beklood, van do zijden damast gordijnen mot gouddraad door- werkt, dan mocht dat alles on nog veel moer dat hot oog niet dadelijk omvamen kon, maar, later opgemerkt on ontleed eu gehuldigd word, don uitroep van bewondering noode doen terughouden, thands zou die bezoeker misschien nog moer stofl\'o van bewondoring vindon, hoewel — en misschien wol juist daarom! — het charakter dier zalen geheel was gowjj/igd. Hot scheen slechts een tuin te zijn. maar oen tuin, zoo als Somersot-houso, oon der ko- niukljjke lusthiiizon, of Hatfiold-manor er alleen te beschouwen kondon geven. Do schoonste dennen waren don hof ontschaakt on sierden nu de zaal en vormden gaanderijen van groen, waar tusschon de rozen, leliën en geraniums kwistig waren aan- gebraoht. Hier en daar, maar vooral niet willeken» rig on dus op gelijke afstanden als had het moet- Bnoer zo gemeten, waren kunstige bloemperken gevormd, in welker midden zich vijvers bevonden, welke bij hot zacht-hello licht dor waskaarsen spar- telendc en vonkebndc goudvisschen deden opmer- ken. In hot groen der sparren waren ettelijke liercetttt\'s uitgebracht, in welke mollige divans — over deze onevonredigheid, welke don aesthotisehon smaak beleedigde, bekommerde zich de tjjdgeost niet — waren geplaatst, terwjjl, half besohauwd door hot groen, de geijkte zinnebeelden der liefde — (\'upidoos, maar geono I\'syohos — door al de zalen verspreid waren, on een onzichtbaar orkest de woel- dorigsto melodiën deed hoorou. Hot was of men zich in oen feën-paleis bevond.
Do schaar, dio daarin rond wandelde, zou don koc- len beschouwer nog moer doen twijfelen aan de werkelijkheid. De bontste kleuren zwierden daar door een; do moest verschillende kleedingen wa- ren grillig onderoen gemengd, on alles was te zonderlinger, to raadselachtiger, omdat datgoen wat den monsoh hot moest kenmerkt, wat de indivï- duus doot onderkennen van elkander: hot gelaat, door zwart of rood. of wol zwart met rood, of ge- heel wit of geel tluwcolen maskers was bedekt. Hier zag meu do odaliske uit hot verro oosten, ginds de moor uit het zuiden, vorder de middol- ecuwscho ridder in bliaut en rjjk gekleurde hozen, of herders on herdcrinnen, zoo als slechts een ide- alo waerold zo geven kan. Do polichinels, zoo wanstaltig als do natuur gelukkig maar zelden zich in hare afdwalingen vortoont, de bekende typo dor Piorrots, goono van dio allen werden gemist; maar vreomd was het, dat slechts éen Harlekjjn onder de grooto menigte werd a zwierden en woelden en drongen on warrelden dooreen, en lxigen en fluisterden, on spraken door gebaren en teekenen. Een vreemde, ja zelfs eene |
||||||||||||
|
II.
|
||||||||||||
|
17
|
||||||||||||
|
258 MARY HOLLIS.
|
|||||||
|
waartoe hjj zich zoo gaarne veroordeelde, ondeugend
tot onbeschaamd wordens toe, daar hij op den grond duikend de iutrigeerende paartjens beleedigde. Ten laatste gehikte het. hem den appel machtig te worden, dien hij als een roemrijk verkregen buit in de hoogte hief en naar de koopvrouw heenbracht, wie hjj met een diepe en groteske buiging den gevonden schat scheen aan te bieden. Getrouw echter aan alle over- levoringen aangaande een Pierrot-eharakter, stiet hjj de hand der eigenaresse, die uitgestoken werd om haar appel in ontvangst te nemen, terug, en begon met de bekende vraatzucht den appel te schillen. Hjj had er echter niet op gerekend, dat de wreker in de gestalte van Harlekijn nabij was. Reeds lang had deze, die met den houten sabel op meuigen Pierrotsrug ge- voelige slagen had doen nederdalen, den Pierrot, die naar den appel had geduikeld, pogen te bereiken. Hjj naderde hem juist op het beslissend oogenblik, gee- selde hem met de eene hand. terwijl hjj hem met de andere den buit ontnam, en bood toen dea appel met eene diepe en bevallige buiging der koopvrouw- aan. waarna hij met een even vlugge als verrassende beweging een kus drukte op de mollige hand. • Rowley doet zich altijd kennen!" mompelde de
koopvrouw. •Waarom is Sara altijd verlokkend als Venus?"
hernam Harlekijn of liever Zijne Majesteit. •Wie is die man in saamgelapte kleèren V" vroeg
Mary. • Kind ! hebt ge nog niet begrepen dat men ge-
maskerd is en zich verbergen wil ? Volg mij; we zullen de rjjen eens doorgaan." •Met moeite drongen zjj door. Mary sidderde van
top tot teen, toen oen Pierrot zich tot haar overboog en haar met een stem, die men moeite deed te verande- ren, maar die haar niet geheel onbekend voorkwam, toefluisterde. »Is Juno en Venus verzoend? Zal er eindeljjk vrede komen op den Olympus? Venus had altjjd op de markt te Athene moeten verblijven... Zjj toont van avond het waard te zjjn, niet waar, goddelijke Juno. De koopvrouw hoorde ongemerkt; aan het zwoegen van haar boezem was het merkbaar dat zjj had begrepen wat Mary onzin was. Zij wilde weten wie daar sprak en of hare gissing waar was, en fluisterde Mary in: «Vraag hem stotterend of Jack ook reeds verteld heeft wie hem betaalde." Mary deed het en Pierrot trok even het hoofd,
dat hij luisterend voorover gebogen hield, als ware hij geschrikt terug. «Wat meent ge?" vroeg hjj haastig. De koopvrouw
wendde zich plotseling tot hem, en wierp hem een Sinaasappel in hot aangezicht, waarna zjj lachend zich mot Mary verwijderde. Harlekjjn was beiden spoedig op zjjdo, nam Marys
hand en schreef er eenigo letters, waaruit zjj niets begreep. «Knik bevestigend," fluisterde Mylady. Toen zjj gehoorzaamde, nam Harlekijn haar onder den arm, torwjjl hjj met do vrjj gebleven hand de hare teder drukte en haar toefluisterde; »Gjj voorkomt myne wenschen, Louize 1 Barhara meent het waarlijk goed met u. |
|||||||
|
onrust, daar zij niet gedacht had Whito-hall te zullen
moeten verlaten. Zij durfdo echter niets vragen, maar toen zij voor het hel verlichte paleis stil hield, de tonen der muziok in de verte vernam, de talrijke lakeien in de roode met goud geborduurde livereien in de gangen zag heen en weder loopen, een wacht van de life-yuards zag post gevat hij den toegang nevens de opeengepakte menigte, waaruit menige ruwe kreet opsteeg en die door de Giiards nauw in toom werd gehouden, toen werd het haar zoo bang te moede, dat zij den arm haror geleidster vatte. «Laat u het masker voorbinden," zeide deze voor
zij het rijtuig uitstapte. «Vergeet niet wat ik u ge- zegd heb: houd mij altijd in het oog en laat wat er ook gebeure uw masker niet vallen. Andwoord niets zoo u iets gevraagd mocht worden; en nu voorwaards, Mary! Deze avond beslist misschien over uw geheele leven. Wees bedaard! Gij trilt en siddert of ge ter slachtbank wordt gevoerd. Ik meeu het wel met tl." • Die verzekeringen, reeds zoo menigmalen uit dien
mond gehoord, hadden echter haren invloed bij Mary verloren, vooral sedert zij hare beschermster in het door haar gekozen kostuum had gezien. Zij wilde eene koopvrouw voorstellen, maar zij had in geenen deele naar waarheid gestreefd. Do snede van de kleedij was het eenige, wat haar aan een dergelijke vrouw uit de laagste klasse nabij deed komen. De stoffaadje was echter zoo prachtig, dat de Koningin zich niet zou behoeven te schamen daarvan een kleed te dragen. Wat echter de vrouw uit de volksklasse, die mede het jak laag uitgesneden zoude dragen, zedigljjk door den katoenen doek zou hebben bedekt, gaf Marys beschermster bloot aan het oog van den bewnnderenden beschouwer. Zjj wist waardoor zjj boven allen uitschitterde en dat de natuur haar eene huste had gegeven, welk een model kon zijn voor den uitnemendsten beeldenden kunstenaar. Maar Mary met hare bekrompen be- grippeu aangaande het achoone, dat. zij altjjd onder- geschikt deed zijn aan het zedelijk reine, had geene bewondering voor hetgeen zij als schaamteloos en strijdig met de zedelijkheid veroordeelde; naast die vrouw gezeten bloosde zij voor en over haar. Maar niet lang zou zjj daarbjj hare gedachten
kunnen bepalen. Hij het geschil met don Steward had zij bijkans gebeden terug te mogen gaan; maar toen eindelijk het verlof tot doorgaan was gegeven, waardoor zjj zich verdiepte in gissingen over den vermoedeljjken rang haror gids, die met zooveel eerbied bejegend werd, toen zjj den feëntuin be- trad en zich omdwarreld zag door al die gemaskerden, toen greep haar eene duizeling aan. Zjj vatte den arm van Mylady, die bij den onverwacliten schok • eenige Sinaasappelen uit het kleine mot rood zjjdo bekleede mandtjen liet vallen. • Dat is de eerste dwaasheid," bromde haar deze,
gants niet vriendelijk, met gesmoorde stem toe. Een der Pierrots schoot toe, on grabbelde naar den
appel, die door verschillende dartele vootjens word voortgoschofl\'eld. Pierrot word bjj de buitelingen, |
|||||||
|
MARY HOLLIS. 250
|
|||||||
|
zich plotseling omvat gevoeld door een der dansen-
den, en was in aller midden onder aller gejuich mede getogen. De lnjerin van Katalonië, die met den Bandito was binnen gekomen, had slechts even den tijd gehad, om dezen het beschreven stukjen papier in de hand te drukken en de koopvrouw had. toen zij het overgeven van dat briefjen bemerkte, zich bescheiden teruggetrokken tot dat de woedendo hoop voorbij was en de jonkman het briefjen ging lezen. Toen was zjj in een paar stappen weder achter hem, gluurde over zijn schouder en las: «Worden wij verwjjderd: dan te 10 ure, als ande- ren zich demaskeeren in het goud lederen kabinet- jen !" »(ielukkigc!v werd er naast hem geduisterd, maar
toen hij verschrokken zich ontwendde, zag hij een tweetal maskers, die hem voorttrokken. Mary hoorde noch zag iets meer. Zij dwaalde
rond en voelde dat zij beefde bijna wankelde als er een masker op haar afkwam, die zich tot haar boog en haar soms vragen deed waarbij hare wangen begonnen te blozen. Plotseling stond zij als geheel ontzet stil, want weder kwam haar een wezen, ge- heel als zjj gekleed, tegen. Het masker, dat zij straks ontmoet had, was het
andere eind van de zaalopgedwaald,en desejMjnjMMM kwam van de tegenovergestelde zijde. Was er dus nog een derde gekleed even als zij V Of was het eene zinsbegoocheling? Niet lang zon do twijfel duren, want het evenbeeld reikte haar den arm en voerde haar naar een der Onbezette pricelen, waar zij, na haar met een diepe buiging een glas limo- nade aangeboden en daarna zelve er een genomen to hebben, verlof verzocht om een oogenblik met haar te mogen pozen. >Dus zijt ge toch van uw voornemen om niet to
verschijnen teruggekomen en hebt gij mij de eer aangedaan mij in de keuze van mijn masker na te volgen V" klonk liet ceuigzins bits. Er volgde geen andwoord, zoodat zjj vervolgde,
maar op anderen toon: «liet is geen verwjjt, wer- keljjk niet! Gjj zijt ontsteld. Ik l>egrjjp waarom. Hebt ge haar gezien, de onbeschaamde? De (\'ast- i lemaine is walgend en de Koning huppelt haar achterna. Ik begrjjp wat het u kosten moet hier te zjjn en nochtans is het goed, dat gij Mylord de eere aandoet te versc.hjjnen. liuckiugham mocht het als eene beleediging hebben aangemerkt als go \'t niet hadt gedaan, en hjj is thands een van de onzen..." • Huckingham!" riep Mary met gesmoorde stem uit.
• Wel zeker! Niet dat de hulp zoo krachtig is
of dat wjj die behoeven! Ik bezit altjjd een mid- del om den edelen Oeorgo van (\'astlemaino te schei- den; maar voor u, die niet zulke middelen bezit kan zjjn vriendschap van nut zjjn..." »(ijj vergist u... in mjj... ik ben..."
Do ander bemerkte mede, dat er eeno vergissing plaats had; zjj boog zich snel tot Mary over, strik- te het masker van deze los en zag haar in het blozende aangezicht. |
|||||||
|
Mylady had zich ongemerkt meester weten te.
maken van liet kouten zwaard en sloeg Harlekijn met zijn eigen wapen, terwijl zij uitriep: »De groeto van (\'olombmos moeder."
Ken algemeen gemompel word in do zaal gehoord.
Er mocht uit afgeleid worden, dat ieder reeds l>e- grepen had wie Harlekjjn dezen avond zoo treffend voorstelde, en dat men verschrokken was door de begane vermetelheid. Mary was middelerwyl het angstzweet uitgebroken en kon ter nauwornood een kreet van ontzetten onderdrukken, toen zij haar even- beeld voor zich zag. Tot in de kleinste bijzonderheden gag zij zich zelve, en niet weerkaatst in den spiegel, maar in de werkelijkheid daar ginder voortwandelen aan den arm eens bevallig geklceden gemaskerden. Het gewaad van dezen —het was dat eens Italiaan- genen bandito — sloot nauw om de wol gevormde gestalte en deed de bevallige vormen van het lichaam scherp uitkomen. Harlekijn was zelt\'eenigzins in verwarring: hij sprong op den bandito toe drong met veel beleefde buigingen tussehen hem en diens dame in en begon vrjj hard te redekavelen. »/.jjt gij uit het Rchooue Katalonië aangesneld, om
ons in verwarring te brengen,schoone onbekende V De aangesprokene knikte ontkennend en nam de
vrijheid geene der haar gedane vragen meer te bennd- woordon, zoo dat de gedienstige Harlekijn bet woord alleen voerdo. Hjj stelde zich daarmede to Treden en was vol verwachting diun zij een klein zukbookjen te voorsehyn haalde en met. eenigsin* bevende hand daarop eenige woorden neerschreel, waarna zij het beschreven blad er uitschciirdo en... weg borg. Middelerwyl was de bandito door Mylady opgo-
hoiidcu door de vraag, welke hem blijkbaar onnan- genaam aandeed, of Sir Henry wid zoo veel van zjjn vrouw als van zijne houden hield V Het and- woord, in bitterheid gegeven, hield in. «lat koop- vrouwen, zoo als er ecne voor hem stond, door Sir Henry zeker niet zoo veel als zijne honden zouden worden geliefkoosd; overigens konde hij mededeo- len dat sir Henrys echtgenote niets op haar geleek. De spreker was zóo zeer in drift geraakt, dat hjj
vergat zjjn natuurlijk geluid te veranderen, zoo dat Mary Charles\' stem herkende. Een oogenblik kwam hot verlangen in haar op, om hem te vorzoe- ken haar heen te leiden, en naar Hallam te bren- gon lot Sir Henry en Mylady, maar zij zag het volgend oogenblik de dwaasheid van haren wensch in. Daar hoorde zjj eensklaps een overdoovend ge- joel, dat nader en nader kwam en veroorzaakt werd door een hcxip van Lankasterscho boeren en l»oerin- nen, dio een ronde-dans uitvoerden. Zjj holden haar voorbij en stieten haar ter zijde en namen anderen, die in hun weg stonden mede en daaron* der ook Mylady, hare gids en eenige bekenden: want toen zjj om zich heen zag, stond zjj omringd van geheel andere personen en zag zjj de koopvrouw, Harlekjjn, haar evenbeeld en den Bandito, (\'harles Digby, den vriend harcr jeugd, den eenigen, wiou zjj een die\'ist zoude willen vergen, niet meer! Ook die groep »as gescheiden geworden. Harlekjjn had |
|||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
2C.II
|
|||||||||
|
do oorzaak ben, dat Uwe Edelheid zich hier vor-
veelt," on hij besloot mot aan te merken: «maar verveelt Uwe Edelheid zich hier, ik heb reden om mij te ergeren, want hier worden schatten ver- kwist, die mijne vorderingen zouden hebbon kun- non voldoen." Dat troost mij," bromde de ander. Hij meende,
maar het was niot zeer duidelijk, dat do voortdu- rendo geldnood des Konings, zoo blijkbaar in het niet voldoon van de vorderingen Zijner Hoogheid, hom genoegen dood. Het gants niet opwekkend onderhoud werd afge-
broken door het binnentreden van een idylliesch herder, geureud van amber en myrrhe, schitereud van zydo on fluweel, huppelend, schier zwevend, op de wel gevormde voeten. Hij maakte eeno diepe buiging voor die beiden, terwjjl hjj, na de deur gesloten te hebben, het masker aflichtte en zich als Mylord Arlington deed kennen. • Uwe Edelheid kan zelfs geen masker op een
gemaskerd bal dragen!" zeide hij zich op de sofa naast Zijne Hoogheid neervlijend, die daardoor tusschen de diplomaten in zat geklemd. •Het bevreemdt mij niet, dat Uwe Excellentie
daarop aanmerking maakt." •Uwe Hoogheid vindt het hier toch niet be-
nauwd?\'\' vroeg Arlington, daar hij den Prins diep adem hoorde halen. Deze schudde ontkennend en andwoordde eerst
na eenige oogenblikken. »Ik heb zware hoofdpijn en die verdwijnt meestal zoo ik eeuigen tijd stil kan blijven zitton." Arlington boog ten teeken, dat hjj den wenk be-
greep en wondde zich toen tot den Ambassadeur. • Ik had niet kunnen rekenen op de eer uwer tegeu- woordigheid, Mijnheer van Beuningen 1" • Dat kan ik mjj voorstellen, Mylord! Ik wist
echter Uwe Excellentie hier zeker te zullen aantref- fen en daarom maakte ik van do ontvangen uit- noodigiug gebruik." •En dat Uwe Edelheid mij wilde aantreffen, had
gewis de laatstelijk door u ingediende memorie tot oorzaak, eeno memorie, waarvan do inhoud wel eenige verklaring, het best in woorden te geven, behoeft." • Ik zeg Zijne Genade den Hertog van Hucking-
ham dan wel dank, dat hjj door zjjn gemaskerd bal mij do gelegenheid geeft tot zoodanige verkla- ring... Uwe Excellentie is toch op allo andere plaatsen voor mjj zoo onzichtbaar. Onze omgang geleek tot dusverre voel op die der Romeinon en Scythen... Altijd vluchtende en deu vjjand ont- vliedonde, schoten deze hunne pylon af." • En wie van ons beiden zal het voorrecht heb-
beu don Scyth te verbeelden?" vroeg Arlington. • Ik heb myiio party nimmer ontweken, Mylord!"
hernam van Hcuniugeu tier. >Nict mij is het te wjjteu, dat ik ettelijke weken hier ronddool, zon- der dat het verdrag gesloten of eigonljjk zonder dat ik mijne tegenpartij zelfs heb zien stand- houden." |
|||||||||
|
»\\Vio zjjt gij ? En wie deed u dit kleed aantrek-
ken?" • Ik weet liet niet; ik weet, ik begrijp "\'ets- Help
mij dat masker weder voorbinden, want ik schaam mjj. Van wie is dit paleis?" • Weet gij dat niet, torwjjl gij hier zjjt? Het is
het paleis van den Hertog van Buckingham." •Om Gods wille, wie ge ook zijn moogt, ik be-
zweer n, leid mjj heen! Zoo die man mij ontmoet- te!" En zjj voeldo aan haar masker of het wel stevig genoeg bevestigd was. Daar verschenen een tiental andere maskers, waar-
onder do bozige Harlekijn zich bevond, die beiden als éeno persouc in zijne armen wilde sluiten. Mary echter ontglipte hem e:i jjldo de zaal in waar zjj zich onder de menigte verloor. Weinig tijds na haar verschjjnen waren twee do-
minoos het paleis binnen gestapt, voor wie de Steward nog dieper had gebogen dan voor de koopvrouw. Een dier beidon was een man van forsclio gestalte; do ander een mager jonkman, die slechts met moeite zijn medgezel scheen te kunnen bijhouden. Zij waren zonder veel vragen ondergaan te heb-
ben door den drom van maskers gedrongen. Nie- mant scheen hen te kennen of het der moeite waar- dig te achten een poging aan te wenden om hen te leeren kennen. Na hier en daar de dansenden ver- stoord en den uitroep aan een Noorman ontlokt te hebben, dien zij op do teeneu hadden getreden, •dat men op geen ossenmarkt was," haddon beiden aan het eind der zaal hot kabinet bereikt, dat de Steward bezig was schijnbaar voor een talrjjk bezoek te ordenen. Verschillende kleine tafeltjens werden gereed gemaakt en omringd van stoelen; waskaarsen werden ontstoken en spellen kaarten op ieder tafel- tjen nedergelegd. Toen alles gereed was, liet hij do beide dominoos alleen, hoewel hij vergat de deur achter zich te sluiten, die dan ook even open bleef staan. Heide gemaskerden dachten zich echter vol- doende verborgen en.ontdekten zich het gelaat, dat reeds te lang, ten minste voor den jongsten dier beiden, het benauwende masker gedragen had. Het was de Prins van Oranje met Mijnheer den Ambas- sadeur. •Uwe Hoogheid wilde eens een gemaskerd bal
bjjwonen. Is zjj voldaan?" vroeg van Beuningen. •Ten volle. Wat is het hier benauwd! Welk een pracht! Voor hetgeen dit feest kost, hadden de acht schepen van oorlog kunnen uitgerust wor- den," hernam de Prins. Zjj bemerkten bjj het voorzetten van hun ge-
sprek niet, dat vele gemaskerden reeds de deur waren voorbijgegaan en er telkens nieuwsgierig in hadden gegluurd. De opmerking Zjjnor Hoogheid was door don Ambassadeur knorrig beandwoord, want de waarheid er van moest door hem erkend worden. Mjjuhoer van Beuningen toonde hoe lan- ger luie meer, dat het in zyn binnenste kookte, en Zijne Hoogheid scheen het niot te begrijpen, want hij goot telkens olie in het vuur. •Het spjjt mjj," zeido hij onder anderen, >dat ik
|
|||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
261
|
|||||||||
|
deel had uiterlijk bedaard to bljjven, niet meer
bodwingen. «Zonder dat dit alles geschiedt, be- hoort hot verdrag gesloten te worden of het komt niet tot stand. Wat wij in ruil aanbieden vraagt llwo Excellentie?" Hot verdrag is dor Republiek oven zooveel waard als Zijner Majesteit, on dat is veel, Mylord! do geringheid van \'s Parlemonts sub- sidiërj in aanmerking genomen! En zoo deze grond- slagen door Zijne. Majesteit mochten verworpen worden, dan is mijne taak afgedaan en vraag ik mijn paspoort..." »Ik zal u dat doen geworden!" liet Mylord or
dadcljjk op volgen. Toon die woorden gesproken waren zagen beidon
elkaar vreemd aan. Beidon hadden zich oen woord laten ontvallen, dat zij gemeend hadden to kunnen uitspreken zonder ernstige gevolgen en alloen om elkaar to overvleugelen. Beiden toch vertrouwden op do zwakheid van don ander en dat oen vertoon van kracht de wederpartij tot toegefelijkheid zoude stemmen; maar nu die woorden over de lippen waren gevloeid, zagen zjj plotseling in, door een klove gescheiden to zjjn. Toch wilde geen hunner haar weder overspringen on daardoor oen blijk ge- vcn van zwakheid. Misschien zou hot na het eer- sto oogenblik van verbazing en schrik nog moge- ljjk zijn geweest dat beiden elkaar halverwege wa- ren to gomoet gegaan, zoo do oen niot van don ander verwacht had, dat op do to ver gewaagdo schrodo zou wordon torug gekomen. •Wil Uwe Hoogheid nog langer hior vortoeven?
Men is bozig zich te domaskeeren!" zoido van Bouningen den Prins op don schouder tikkend. Dezo scheen gesluimerd te hebben, want hjj sloeg eenigzins vreemd de oogen op. «Dat hoeft mjj goed gedaan, Mijnheer van Beuningon! Mylord, gaat go met ons in de zaal terug?" Deze boog zwjjgend, on hot drietal mengde zich
ouder do menigte, do lachende, de jubelende, do schertsende menigte, die niet vermoeden kon welk oen treurig-eindend blijspel in gindsch kabinet was gospeold. In oon vor verwjjdorden vleugel van hot grootscho
paleis was oon ander intrige aangesponncn. \'k Hortogs dus genoemd goud lederen kabinet ge-
loidde naar een serre, waar do vreomdste bloe- mon ontloken, zachtgestoofd door de kunstwarmte, welke het barro Noordon in het malsche klimaat van hot verro Zuiden had omgetoovord. Daar het dozen avond niet werd gebruikt, was or geen was- licht ontstoken on straalde alleen oon schemer- schjjn uit do gangen en zalon, dio op do andere zjjdo van den tuin uitzagen, op hot donkero be- hangsol. Toch was het afgelegen kabinet thands niot onbezocht. Eor het sein word gegeven, dat do maskers moesten wegvallen on menig raadsel en monigo niet altijd aangename verrassing word op- golo8t, was een gemaskerde on wol éone dor Kata- lonische jMymnnex, op wie moer en moor do aandacht was gevostigd geworden, do zaal uitgeslopen en had zich naar hot kabinet heengospood. Zjj word |
|||||||||
|
»T)o memorio, dio Uwc FMclhcid heden indiende,
is zeker door haar ook heden geschreven en in dezelfde stemming, als waarin ik haar thands zie. liet bewustzijn, dat men Romein is en tegen don Scyth optrekt, doet trotsch zijn, zeer trotsch: maar trotschheid heeft den meest ervaren generaal den strijd wel eens doen verliezen." >Uwe Excellentie miskent do gewaarwording,
dio bij hot schrijven der memorio heeft voorgeze- ton. Wat zij trotschheid heet kondc wel eens niets andors dan teleurgestelde lankmoedigheid zijn, on eene lankmoedigheid die er zich van bewust is, dat zij het juist niet behoeft te wezen." »Dc schepen van oorlog wordon uitgerust, Mjjn-
hcer van Bouningen!" •Drie van do acht, Mylord! en do zaak van
Suriname is nog altijd slepend, en Zijne Majesteit blijft nog altijd ongezind, om in de oorlogstoorus- tingon van Frankrijk iets dreigends te zien voor het drievoudig verbond. Die memorie, waarvan de toon door Uwe Excellentie schijnt gewraakt te worden, vroeg daarom kathegoriesch andwoord en behoeft alzoo geene nadere verklaring dan ik roeds gegeven heb. De onzen behooron in het ongestoord bezit van Suriname te blijven. Geene verdero vor- goedingen behoeven ons meer gevorderd te \\vor- den. Do ridder Templc keere terug naar den Haag, ten einde Europa te toonon dat, Zijne Majesteit op den meest vriondsehappoljjken voet met do Repu- bliek vorkeert. Een nieuw defensief on offensief verbond wordo tusschon de beide rijken gesloten..." «Mijnheer van Beuningenl" riep Arlington oprij-
zond met geveinsden toorn. »IJwe Edelheid zou den kalmsten en koelstcn tot drift vervoeren!" voegde hij er bedaarder aan toe. »(ïij somt al uwe vermeende grieven op, maar wij hebbon er ook, behalve nog de u reeds bekende dio Zijne Majesteit in hare onuitputtelijke goedheid dor Re- publiek niet te zwaar zal aanrekenen. Zijno Ma- jesteit is niet afkeorig van oen nieuw verdrag op hechte grondslagen, maar zij wil zoodanige voor- waarden bodingen als zij voor zich zelve en haar volk verandwoorden kan." Van Bouningen glim- lachtc eenigzins hooghartig, hetgeen Arlington met minder kalmte deed voortvaren: »Voor onze vlag wordt niet moer gestreken zoo als hot uwer Re- publiek voogde. Ons gevoel van eigenwaarde wordt bolcedigd door hot pronken dor Republiek mot oen oud schip bjj C\'hatham buitgemaakt, door hot ten toon stellen eener erbarmelijke en leugenach- tigc schilderij to Dordrecht. Dat schip moet ge- sloopt worden, Mijnheer van Bouningen! Hot hout mag de Republiek cvonwol behouden. Dio sehil- dorjj moet vernietigd worden; het afbeeldsel van Kornolis de Witt, dat er op prijkt, mag er des vor- kiezondo worden uitgesneden, om in de familie to blijven. En als dit is geschied, dan zullen w(j vragen wat do Republiek aanbiedt in ruil voor het to sluiten verdrag." Van Bouningen was roeds sinds gcruimon tjjd opgevlogen. Hjj kon zjjn toorn by do snjjdendo taal van Arlington, dio het voor- |
|||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
2(i2
|
|||||||||
|
er opgewacht door don bruidito, die zijn masker
had afgologd on mot driftige schreden het ver- trek op en neder liep. •Eindelijk ma» ik n dan torag zien na dagen
van afwezigheid, welke mij een eeuwigheid toe- schenen. Kindel ijk mag ik u dan alleen ontmoe- ten on niet meer te midden van de menigte, die irij den gantselien avond heeft geërgerd, daar zij mij tot dit uur van u scheidde." fluisterde Charles, I terwijl hij de teêre vrouwenhand drukte die in de zijne bleef rusten. Do gemaskerde was mogelijk nog meer onthutst
dan de eerste reize. Zij zag schuchter om zich heen als vreesde zij achtervolgd te worden, maar Charles, hetzjj door do vrolijkheid, die hem omge- ven hetzij door de keurige wijnen die hij geproefd had. was stoutmoediger dan bjj de eerste ontmoc- ting en had haar masker losgestrikt. Hjj lwog zich tot haar om het gelaat te aanschouwen, dat zjjno verbeelding alloen tot dus verre hem had doon aanstaren on als de heerlijkste schoonheid had voorgespiegeld. Zij stond echter met den rug naar het schemerlicht, dat door het venster naar binnen drong. Toch scheen het hem of er een zon straalde uit dio oogon en was het hem, of hij hij dat licht het beeld zjjner fantazie herkende. Do warme adem, die er heenstroomde langs zijn wang, deed zijne polzen bonzen, en de kus, dien hij op do donzen lippen drukte, joeg hem het vuur in het bloed. Maar zijne zaligheid mocht niot lang duren. De onbekende wikkelde zich uit zijne om- helzing los en zuchtte bijna in wanhoop: »0 gij zult j mij verachten, zoo als ik mij zelve veracht." •Verachten ? Neen aanbidden, heerlijke verschijning j
door wie ik liet eerst leer kennen wat liefde is!.. Ver- achten? De gedachte aan u doet mij moed houden waar ik anders vertwijfelen zoude, daar ik zoo veel | heb loeren verachten wat ik eens in mijne dwaasheid geacht heb. Ik zweer u eeuwige liefde. Dat ik tl daaraan kon doen geloovcn, want wat weerhoudt 11 anders de mjjne te zijn, mijn goede engel, mjjn ge- leigeest, die mij nabij blijft, nu ik ZOO zeer do trouw en den steun der liefde behoef? Noem mij uw naam !" •Ciij zoudt boven... ik mag u niet lief hebben en
ik... doe het toch!" luidde het zacht. Charles lag bjj dat woord aan hare voeten en be-
dekte hare hand met vurige kussen. •Zeg mij uw naam! Laat ik u in de oogon staren!
Wees de mijne!" bad bjj altijd inniger en haar aan zijn hart drukkend. Daar voor oen rilling door hare Icdon. Nogmaals
wikkelde zjj zich los uit zijne omarming, maar dit* maal was het niet uit vrees voor den verleider alleen. Zij had het kraken van een voetstap gehoord en deelde dat Charles mede, terwjjl zij zich haar masker weder voor haar gelaat bond. Charles lachte mot hare vrees en poogde in luchtige
scherts het gevoel van wrevel te onderdrukken, dat bjj hem opkwam, daar die vrouw, hoewel de harts- tocht in haar binnenste heette te branden, tevens zoo weinig zich zelve vergeten kon. Do vrees der |
|||||||||
|
onbekende scheen niet gewettigd, on beider ondor-
hottd werd weder inniger, hoewel de toon, dit; straks werd aangeslagen, zich niet weder hooren deed. Schoon do arm van Charles haar omgaf, schoon hjj het zwoegen van haar boezem aan zijne borst voelde, schoon zij hare betuiging van liefde herhaalde, toch scheen do\' vervoering van straks verdwenen. Do onbekende vroeg hem, of hij haren raad had opgevolgd en alle betrekking met de Castlemaine had afgebroken, en toen hij bevestigend andwoordde en haar bekende goene liefde voor haar te gevoelen, toen dankte zü hem vurig en verzekerde hem dat alle bezwaren, die hem drukten, wel uit den weg zouden worden ge- ruimd: toen vroeg zjj hom, nauw hoorbaar, of hij de Hertogin van l\'ortsmouth kende. Dij andwoordde ontkennend. «Ik zag haar eens en
hoorde nog nooit hare 9tem voor het minst zoo ver ik weet. Men prijst, men verheft haar, en zeker te recht, want zij zal u gelijken! Niet waar, Louizo ?" vroeg hij teder. Daar viel plotseling een helle straal van licht in hot
kabinet. De deur, door welke beide gelieven waren binnengetreden, werd niet geopend, maar wel die, door welke men de serre van de andere zijde binnen trad.. Daarop waren zjj niot verdacht gewei 4. Zü hadden — en vooral de onbekende — g\' ,*ig het oog op de deur gevest, ten einde indien zij verrast mochten worden door de deur daar tegenover to kim- nen ontvlieden; maar nu was goone vlucht moer mogelijk on verraste hen de lichtstraal bij het tedere onderhoud. En wie waren de ongenoodo. de ongc- wenschte bezoekers? Op den drempel stonden Mylady Castlemaine met een kandelabre in de hand. in haar kostuum van koopvrouw, thands evenwel ongemas- kerd, naast haar, do vlugge Harlekijn, mede niet ont- bloot gelaat en alzoo *o herkennen als Zijne Maje- steit den Koning. •Verschooniug, Digby, voor de stoornis!" riep do
Koning uit. In het geluid zijner stem lag iets onge- woons. «Dappere ridder! is uw zegepraal volkomen?" Do beide gelieven waren opgesprongen. Do onbe-
kende trilde zichtbaar en plaatste zich achter haar kavalier. >Ora Gods wille, red mjj!" bad zjj. «Bc- scherm mjjn masker, anders ben ik verloren!" •Mr. Digby en zjjno schoono weten nog niot, Siro!
dat hot uur van hot demasqué is geslagen. Zou Uwe Majesteit hun dat niet herinneren?" vroeg Mylady, met kwalijk verholen vreugde. Hareoogen tintelden van verwachting: do zegepraal zetelde op haar geheel wezen en gaf het thands de uitdrukking van oone majesteit, als Lucifer haar had kunnen benijden. •Mr. Digby, stel mij in staat uwe dapperheid vol-
kumcu recht to doen wcervaren door ons de schoono to doen kennen, die gjj hebt mogen overwinnen." •Sire, dat masker was mjj tot dusverre heilig: dat
bljjve hut ook voor Uwo Majesteit!" hornam Charlos onderworpen, maar vast. •Sire, verhoor Mr. Digbys bode! Wie weet welk
een groot ongeluk er achter den zijden muur van dat masker schuilt. Voor uwo eigen rust, Sire ! laat dat masker niot opheffen," zoido Mylady, dio zoor |
|||||||||
|
MARY HOLLIS. 263
|
|||||||
|
Zij merkte voor het eerst, dat hare schalkc spot-
ternij geen indruk maakte, dat haar minnaar haar liet blijken onder de heerschappij van eene andero aandoening dan die van bewondering voor haar te zijn. Zij had oen oogonblik de zwakheid het aan den invloed van Mylady te wijten, die zij naderde en toevoegde, terwijl een innemend glimlachje» zich om hare lippen plooide: »l\' komt mijno rechtmatige hulde toe, Mylady! voor hot volkomene van uw spel. (iij waart dezen avond wéér wat ge wildet schijnen; do rol werd zoo goed gespeeld dat het spel natuur schoon. Maar wie hebben wij daar? Sire! wie is die gemaskerde on die jonkman?" • Kent ge hem niet?"\' vroeg Karel weder iu vro-
lijko stemming gebracht. »Het is uw protégé: Mr. Digby. • De mijne? Wel neen, die van Mylady, om wier
wille alleen ik l\'we Majesteit zijn naam eens uocm- de. Niet waar, Mylady? L\'we vrienden zijn door- gaands de mijne. Een voorbeeld daarvan is Zijne tïenade, de Hertog van Buekiiigham." Dat Mylady het suel doodendst venijn had kunnen
uitademen, dat do blik dier oogen mocht kunnen wonden als do spits eens dolks! Zij had zich be- drogen! Zij had den Koning met bewonderenswaar- dig beleid weten heen to leiden; zij had hem moe- ten bewegen om de bochtigste wegen in te slaan en hem telkenreize geprikkeld door de belofte, dat hij beloond zoude worden voor zjjno moeite door een schitterend bljjk van getrouwheid, dat de Her- togin van Portsmouth hem geven zoude. En die gemaskerde bleek thands do gehate niet te zjjn. Wie was zij dan ? Had do jonkman niot bekend, dat zijne geliefde als eene payaanne verkleed zoude zijn? En do onbekende, die wegschoot achter Char- les, was toch zoo gekleed, maar Ma\'am Carwcll was het ook on stond voor haar. Zou gindseho gomas- kerdo ook het kind zijn, dat zjj mode genomen en uit hot oog verloren had, on door do sluwheid der l\'ransche vrouw, toen deze Mylady met don Koning liad zien verdwijnen en de reden daarvan misschien gegist had, iu hare, plaats had geschoven ? Zij had iu de zaal niet meer dan tweo patfMnna ontmoet — Mary was don moesten tjjd in een der prióeleu ver- scholen geweest — en de eene daarvan was Ma\'am Carwell en do andero moest hare beschermelinge zjjn. De onbekende ginder kun dus niemant anders dan Mary wezen, Mary, die zy den Koning voor geen prjjs thands wilde laten zieu, uu zjj een geheim onderhoud met haar lief had gehad. Daarom ver- anderde zij geheel van taktiek, en trad zjj uu als de beschermster van het geheim der onbekende op. De Koning had vriendelijker dan hij iu do laatste dagen gewoon was Charles aangezien en hem de straf kwijtgescholden. «Wjj hebben in overijling woordeu gesproken dio ons lood doen." zeide hjj, en hjj ging in zijn verontschuldiging evenzeer te ver als vroeger in zjjn toorn. >Ujj hebt moed, Mr. Digby, laat die zich nooit weder tegen uwen Koning 11ionen! Maar gun ons, het gelaat uwer schoone te aanschouwen." |
|||||||
|
goed wist, dat deze woorden voor hom oen prikkel
te meer moesten zijn, om to bljjven eischon wat hij gecischt had. • Ik begrijp n\'ot wat PÜ hedoclt, Sara!" hernam
do Koning dan ook toornijr. »Mr. Digby, we zullen alle beeldspraak laten varen. Het paleis van den Hertour van Buekiiigham is geene plaats voor galante avanttiren, en wie het dus hebben beschouwd moeten er de straf voor ondergaan. Wie hier toegelaten is, heeft tijd genoeg gehad, om, veilig achter het masker, een galant spel to spelen, en weet, dat er eene ontmaskering op eene maskerade volgt. Ik beveel u: ontdek dat gelaat!" •Charles, boscherm mij! (irooto God, welk een
straf!\'* fluisterde de onbekende, die achter Charles als weg kromp. •Neen, Sire " hernam deze als andwoord op het
ontvangen bevel. • Bij het bloed onzes Hoeren!" riep do Koning zelfs
in woede uit. »Wie is hier de Heer! Het kost u hot hoofd, jonkman, zoo ge mjj langer weerstreeft. Treed op zijde, man! ik zal dat masker los strikken.\'\' •Dat zult ge niet d<x\'n dan over mijn lijk," riep
Charles besloten, die den Koning vermetel bleef aan- staren, en wiens schoon gelaat bij dio stoutmoedige taal aan het beeld van don vertoornden Jupitor denkeu deed. De Koning had liet houten zwaard van Harlokjjn
in de hand. Het washotoenigc wapen dat hij bezat; hjj hief hot in de hoogte. • Indien Uwe Majesteit nóg de rol van Harlekijn
wil spelen, dan zal ik de Band ito wezen riepChar- lcs zich zolven vergetend. • Terug, Harlekijn!" De oogen Zijtier Majesteit puilden uit do kassen.
Het Koningschap was dikwerf beleedigd, het Koning- schap, dat Karel zeil\' wel door het sljjk sleurde, maar de Koning zelden zoo als thands door zulk eon slechten knaap! •Mylady!" zeide hij mot waardigheid, 011 zjjno
houding nam zulk een majesteit aan, dat hot gelapte harlckjjus kleed schier verdween en als schuil ging onder den Koninklijken mantel: «Mylady, roep den Hertog van Buekiiigham, den Lord High Steward van Engeland! Dozen hebben wjj eon plaats toege- dacht in den Tower, waar hij zjjn roes zal kunnen uitslapen..." Mylady behoefde niet to gehoorzamen, want de
deur word opengeworpen, en de Lord High Steward van het Koninkrijk trad lachend en schertsend binnen met.... de ontmaskerde Louizo de Quéroiiaille. Do Koning trad een schrede terug, en in Myladys
hand schudde de zilveren luchter, zoodat het was op den vloer nederdroop. • Ixmizc, Louizo! zjjt gjj \'t waarlijk?" vroeg de
Koning naar haar toosnellend. •In welk een koortsigen toestand hervind ik Uwe
Majesteit! In plaats van rust te nemen na zulk eene inspanning vind ik u in zulk een gezelschap! De beste clown iu Londen late. zich van nacht maar begraven. Ik wenschte den Harlekijn van dozen avond wel eens op het slappe koord te zien!" |
|||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
26.
|
|||||||||
|
•Sirol Uwc Majesteit is do eerste edelman van
liaar rijk on kan zij dat dan vragen?" »Mr. Digby heeft gelijk." zeido Mylady. »Ik waag-
de het straks niet Uwe Majesteit te weerstreven, maar nu de toorn bedaard is en or moer hoop bo- staat om gehoord te worden verhef ik mijne stom. Ook Ilaro Genade van Portsmouth zal haar almacht ter gunste van do onbokendo doen golden." • Nu. Sara! het is wel! lTw woord is reeds go-
noejr. Ik erken dat de eiseh onbehoorlijk is. Zijl po voldaan. Mr. DighyV Charles hoog en leidde of liever droeg de sidde-
rende wol\', terwijl hij zorgde haar gelaat nog met oen slip van zijn mantel to bedekken. In den gang gekomen fluisterde de geredde: «Verlaat mij! God, (iod! ik dank u !" on zij snelde hoen. In een oogenblik was zij uit zijn gezicht. Zjj
rende do gangen door. maar hield plotseling op : want vorscliolen in liet bossehaad.je, dat oon der marmeren hoedden omgaf, zat eone gemaskerde en wol haar evenbeeld neder. De gedachte, die haar door hot brein voer, werd snel uitgevoerd. Zij maakte het witto lint, dat om haar rechter pols was vast gehecht, los. bond het om dien der vreemde en ijlde toen heen. do vestibule door, den buitentrap af waar zjj een der huurkoetsen aanriep en er zich inwiorp. Charles wilde echter niet dus scheiden en poogde
haar te volgen. Hij werd echter een oogenblik door \'s Hcrtogs Steward tegengehouden, die hom meldde dat in de zaal juist de sarabande zoude beginnen: »Hjj zoude or dadelijk bij zijn," voegde hij den Steward haastig toe, waarna hij voort» schreed. Hij sloeg don hoek om on zag in den langen gang geen spoor moor van do vluchtelinge. Ken zachte kroot deed hem echter ter zijde blik- kon en daar vond hij de verdwenen geliefde. Nim- mcr had hij zich zoo groot en sterk gevoeld als thands: Hij had don Koning weerstaan, en Zijne Majesteit was voor hem teruggedeinsd en had ach- ting voor hem opgevat. Hij had — en het was waar — zich als een edelman gedragen on het dreigondst gevaar voor zijne liefde getrotseerd. En zij, die hij redde, had geen enkel woord van dank frostnmo.ld, had hom zelfs de hand niet gedrukt. Kón denkbeeld scheen haar slechts hoheerscht te hebben, hot was dat van gered to zijn. Maar zjj vorkeerde ook in den hooglten angst en had wol- licht berouw over hare ondankbaarheid en wachtte hem daarom misschien in dat l>ossehaadje op. Die gedachte verdreef alle andere on verhief weder hare liefde in zijn oog. In een oogwenk zat hjj naast haar neder, de hand om haar heen geslagen : hij boog zich over haar heen en fluisterde: >Ik wist het wel, dat gij mij niet zoudt ontvluchten, mijn geleigeest! mjjn schutsengel!" maar— vreesoljjk ontwaken uit dien schooncn droom! — do onbekende stiet hem van zich af, en een stem, een bekende Btoni, maar niet die van straks, cono, waarin de toorn trilde, voegde hem toe: «Laaghartige!" •Laaghartige!" h erhaaldc Charles ontzot.
|
|||||||||
|
•Hebt gjj dan a 11 o s vergeten wat n vroeger
| rein en heilig voorkwam?" vroeg zij terwijl zij
haar masker dood vallen. •Mary! Mary! Mijn C.od! Waart gij....? Neen,
i dat kan niet.. Hoe komt gij hier? licht gij een
! spel met mij gespoeld ?"
•Ken dienaar der zonden bovendien... oon hui»
chelaar!" zeido zjj met hoosche stom, terwijl de tranen in haro oogen paereldon •Mary! Hij God! ik bon dut niet... Maar gij...
in hot paleis van den Hertog van Buckingham... in hot paleis van hem, die u___ O, het is om
krankzinnig te worden!\'\' riep hij uit, zich met do
vuist voor het voorhoofd slaande. Geen hunner had don behoedzamen stap verno-
men van hom, die or naderde. Wij vorlioton Zijne Majesteit en do anderen in het bewuste kabinet, waar men zich verdiepte in gissingen over do on- bekende. De Hertogin van Portsmouth deelde mede, dat zij in den loop van den avond een zonderlinge verschijning in dat zelfde kleed had aangetroffen. Zij had naast een onbekende in een der prieölen neergezeten, dio geheel als zij was gekleed en in don grootsten angst verkeerde, oen angst die aan wanhoop grensde. Wellicht dat het schoone mas- kor toen aan de ontrouw haars minnaars dacht, oen waan. dien do minnaar later in dat kabinet zeker schitterend had weten to verstoren. Die mc- dodoeling gaf licht in hot donker. Haro Genade word bestormd mot vragen of do schoone haar masker had afgelegd, on toon zij bevestigend and- woordde. klonk do vraag als uit oen mond, hoe zjj or uitzag. »Het was in hot prieel niet helder licht" zeido zij »maar op mij maakte zjj don indruk van oon Mndonna-kopjon onder oon zwarten sluier." A1- lor nieuwsgierigheid behalve die van Mylady klom. Men zou en moest de oplossing van hot raadsol verkrijgen. Men zou zich langs verschillende we- gen verdeden en op die wijze het spoor der vor- loreno zookon to hervinden, of liever het spoor zou zoor gemakkeljjk in de zaal to vindon zjjn, daar ieder het masker had mooton laten vallen. Maar zoo zij eens liet paleis verlaten had ? De Steward word geroepen, dio zijn meoster mededeelde, dat werkelijk een masker, als paysatme gekleed don gang door was geijld, achtervolgd door Mr. Digby, dien hij nog oen oogenblik had zoeken op te hou- don, omdat hij dor achtorvolgdo onbekende oenig , voordeel had willen gunnen. Do armo dienaar,
dio lof van zijn meester had donken in to oogsten, I word mot oen straffen blik en oen scherp woord
I bejegend!
•Gaat allon naar do zaal!" zoido Zjjne Majesteit
•mij die hot meest bedrogen is, komt hot toe, do ! schoone, to vinden..."
• Als dat voorrecht aan do moest bedrogene l>c-
hoort, dan dient Mylady I\'we Majesteit te vorge- zellen," hernam de Hertogin van Portsmouth. •Dat was ook mjjn voornomen!" andwoorddo
Mylady. »Ik volg Uwc Majesteit." Zjj vrcosde werkcljjk, dat Mary het paleis was |
|||||||||
|
MART HOLLIS.
|
||||||||||
|
2i-..-,
|
||||||||||
|
ontvlucht, waar zij door do sluwheid der Franschcvrouw zulke pijnlijke oogonblikken had doorgebracht.
Golukkiger dan heiden dachten te zullen zijn, trof- fon zij het paar in den gang aan en kon Zijno Majesteit zijno nieuwsgierigheid, zonder dat het hem eenige moeite kostte, bevredigen. De onbe- kendo had nu toch haar masker afgelegd. Hjj zag een «relaat, dat hij verrukkelijk zoude heten, zoo het slechts minder op albast geleek. •Digby, prjj hadt geljjk met dit masker te ver-
dedigen; pij zo\\idt anders voor een half uur roods den nijd opgewekt hebben! Maar ik geloof waar- ljjk, dat de strijd niet ton einde is gebracht. Sehoone. is do ridder ook te vool eisenend? Straf hom daarvoor door mij het geluk to (runnen u naar do zaal to gcleidou cu voor con dans uw cavalier te zijn...." •Zeg ja— het is de Koning!\'\' fluisterde Mylady
haar in. Do Koning! De Koning van Engeland, dien zij
zoo lang roods had gowenscht to ontmoeten, wan- doldo naast baar in bet pak van don Harlekijn! Mylady nam don arm van Charles en trad de
zaal met hom binnen, waar do dansreion immer nog deinden on golfden, en hot genot sinds luttel oogonblikken zichtbaar was geworden, daar aan aller gelaat thands bet masker ontvallen was. • Hebt gij mot Mary aangename oogonblikken
doorgebracht?" vroeg Mylady, aan Charles\' arm hangend en hom dwingend de oogen van don Ko- ning af te wenden, die met zijne dame in een der priëelon had plaats genomen. •Kr gaan dingen om, die mij verrassen, pijnlijk
verrassen," hernam de jonkman openhartiger dan voorzichtig— «Vraag mij niets, want ik begrjjp niets.... Barbara, is zjj met u hier gekomen?" •Ja."
Het was of dat korte andwoord hem eenigzins ge-
rust stolde. Zij was dus niet uit vrije beweging naar het paleis van nuckingbam gegaan. »Maar waarom bracht gij haar bier?" vroeg hij haar verder. •Omdat het liovo kind oonige afleiding behoefde.
Nu gjj zoo voel vraagt mag ik toch ook iets vragen ? Was do onbekende van hot kabinet en dat kind do zelfde?" • Ik weet bet niet...Neen, neon! Ofschoon bet kos-
tuum, zelfs bet wit zijden lint om den arm, hetzelfde was. Hoe kwam zij aan dat kostuum? Dat hebt gij voor haar gekozen. Waarom?" •Omdat uw lief, de Hertogin van 1\'ortsmoutb,
hot ook gekozen had. Zijt gjj nu tevreden? (teen woord meer daarover! Ik herhaal 11 voor het laatst, dat ik niet wil dat gij dio vrouw meer opzoekt." Zjj verliet hem en zocht Mary op, die met sidderen
en beven don Koning te woord had gestaan. Hoe schuchter zjj ook ware, toch was baar bjjzjjn Zijner Majesteit niet onaangenaam. Hot was oeno verrassende nieuwheid, zulk cone schoonheid in zulk oen vorm te ontmoeten. Do andwoorden der deerne waren niet dom en toch ook niet geestig, maar waren zoo ernstig getint, terwijl de zacht zilveren stem zich |
j daaraan zoo harmonieseh paarde, dat Zjjno Majesteit
wel gedwongen was, er naar te luisteren. Zjj had nog nooit oen bal masqué bijgewoond, maar
wilde, na dezen avond, er ook geen meer bijwonen. Op de vraag waarom, andwoordde zij dat do schepping van den Hoere God to verheven was, om te worden bespot en belachelijk gemaakt Op de herhaalde uit- noodiging tot dansen gaf zij eenvoudig ten andwoord, dat zij het nimmer geleerd had, daar haar vader het een zondig vermaak heette, on toen haar gevraagd word wie die vader was, vernam Zijne Majesteit, dat hij met een dochter van een prediker sprak, dio ge- vangen was genomen en om wiens vrjjhoid hjj ge- bcden werd. »IIjj heeft zijne overtuiging gevolgd, en kan dat een misdaad zijn? Ik kan hier te midden van hot gejoel en gejubel niet de woorden spreken, dio ik wilde doen hooren om het hart van mijnKo- ning te troffen. Mag ik op eenc betere plaats mijne l>ede herhalen ?" vroeg zij innig, de zachte oogen tot Zijne Majesteit opheffend. Dezo nam hare hand, bracht dio aan de lippen en zoide toen vriendelijk: •Dat moogt ge, mijn kind! En zoo het niet onmoge- ljjk is en boven mijne krachten gaat, zal uw vader in vrjjhoid worden gesteld." •Ik dank u, ik dank n, Heer Koning!" Bjj die
uitstorting harer dankbaarheid kwam Mylady het prieel binnen. Zij gaf to kennen, dat zij Zijne Ma- josteit in baar aangenaam onderhoud moest komen storen, daar haar beschermelinge zeker wel naar rust zoude verlangen. •Ja, Mylady. .Ta .. Voor mij heen. Nu ik mijn Ko-
ning gesproken heb, bon ik voldaan. Ik vergeet al den doorgestanen angst en zeg u er zelfs dank voor, dat ge mij hier heen hebt gebracht." • Een lief kind, niet waar, Sire?\'\' zeide Mylady.
•Eenvoudig of... misschien het tegendeel," hernam Zijne Majesteit, die nimmer geneigd was het reinst
van zijn naasten te golooven en de blijdschap van het kind over het onderhoud mol hem. nadat hij haar verrast bad in een tfle a li\'te niet een ander, voor het minst wel wat verdacht voorkwam. Ook de vriendschap, die bij tnssehen die deerne en Mylady opmerkte, droog er niet toe hjj, aan do getoonde ccn- voudigheid oen onbeperkt geloof te slaan. • Wij zullen elkaar spoedig terug zien on alsdan
kunt gjj awvonsoek nader aandringen Mylady Cast- lemaino, ik sta u niet dan ongaarne uwe gunste- lingo af." •Mylady do Castlemaine?" vroeg Mary verbaasd.
Zjj bad geene gelegenheid iets meer te zeggen, want de Hertog van Hiickingham en de Hertogin van Ports- niimili traden binnen. Do eerste, boe volmaakt hove- ling hij ook ware, kon bjj Murys aanblik zjjnc ver- warring niet ontveinzen; do tweede zag haar scherp aan, mat haar mot de oogen en scheen den blos, dio toen op haro konen verscheen, in haar nadeel uit to leggen, want oon spotziek glimlachje!! vertoonde zich op hot gelaat Harer Genade. Mylady voerde haar mede en vond het vreemd,
dat de deerne aan haar arm als met wcor/.in volgde. •Is uw afkeer ook veranderd in genegenheid, en
|
|||||||||
|
MAKY HOLLIS.
|
||||||||||||||
|
verlaat prij deze zaal ongaarne ?" vroeg zij eindelijk.
Mary schudde heftig ontkenuend.
•Mylady de Castlemaine!" herhaalde zij in zich
zelve, toen heiden in den karos waren nodergezeten, en hij die woorden bedekte zij het gelaat niet de handen. Mylady keerde zich verlegen af. Hoe klein voelde zij zich weder tegenover dat kind, dat haar niets verweet, dat haar geene strafpredikatie hield en toch met zulk eene vergiftige pijlspits wondde. • Kont gij die Lady, Biickingham V\' vroeg de IIerto-
gin van I\'ortsmouth. •Ik heb het geluk. Het is een kind van liet land
met een warm hart!" klonk het kwaadaardig and- woord. »Ik vermoedde het," riep de Koning. >Maar het
is toch oen schoonheid, zooals Engeland slechts kan voortbrengen. Het zij gezegd zonder iets te kort te doen aan de volmaakte schoonheden van het vaste land!" dus besloot hij met een hlik op Louize. •Juist. Sire! Uwe Majesteit zal daarbij wel niet ver-
geten, dat Portugal tot het vaste land behoortI" hernam zjj lachend. •Dat schijnt heden avond niet vertegenwoordigd,"
zeide Zjjne Majesteit, die do bitse aanmerking der Hertogin zeer goedig opvatte. • Uwe Majesteit houdt niet van voo rharigc op-
merkingen," riep Buckingham lachende uit. Het feest was bijkans ten einde en nu scheen de Koning de af- wezigheid zjjner gemalin eerst te bemerken. •Hare Majesteit wilde bij hare vriendin de Petialva
hljjven, die weder vreesolijk lijdt," viel de de Horto- giu in. • Maar die Penalva is de verveling zelve. Zo is de
onheilsvogel van White-hall." •Zeker zou Hare Majesteit meer tijd aan haren
gemaal kunnen schenken, zoo do (iravin eens tot rust kwam. Die rust zou dus zeer gewenscht zijn," zeide de Hertogin met een schalken hlik op den Koning. •Genoeg, genoeg!" riep deze. »\\Vill, wij danken u
plechtig voor uwe gastvrijheid en zullen onzen nard- schen tabernakel gaan verplaatsen. Wij stellen ons voor, op Hatfield-manor reranche te geven, en u daar voorbij te streven. Het zou onmogelijk zijn indien |
||||||||||||||
|
bleau had het wildzwjjnvl ?osch, de Schotscho hoog-
landen de hertenbouten geleverd: Parijs was op cijns gesteld voor de geurige pasteien, Lissalion en Ore- nada voor de keur der fijnste vruchten en wjjnen. Het was verre over middernacht, toen Zijne Ma-
jestoit on do m\'iostc gasten vortrokken. \'Poch duurde hot feest nog voort, en voor eenigen zou het beste en belangrijkste deel nu eerst beginnen. De gastheer gaf het voorhield, dat door de mees- ten gevolgd werd, en begaf zich naar het kabinet, waar wij den Prins met zjjne politicko vrienden verlieten. Dezo waren reeds geruimen tijd vortrok- ken en mochten gerekend worden reeds in het land der droomen te verwijlen. Maar wat daar tijdens hun verblijf werd gereed gemaakt zoude thands dienst doen. De kaarten werden ter hand geno- men en het goud roldo over do tafels. Ken bo- nauwende stilto verving weldra het luidruchtig gewoel: men hoorde hij het lanscpienetspel nauw de stem van de spelers; maar welk een wacreld van gewaarwordingen werd niet in die enkele to- nen uitgedrukt! Onder do aanwezigen word vooral een blinde opgemerkt. Het was de Hertog do St. Albans. De arme, hij miste éene genietiug: hjj kon de kaarten niet meer zien. Hij moest dus op de oogen van anderen vertrouwen, die hem ter zijde stonden. Wie daar ook gemist werd, Charles Digby niet.
Po oogen des jonkmans vonkelden, de .kleur van zijn gelaat was hoogrood. Hjj had bij het gebruik dor opwekkende wijnen do bittere aandoeningen, in de laatste uren opgerezen, willen vergeten. Dat woord: laaghartige, overstemde do hartstochtelijke betuigingen van liefde der onbekende, die, hij was er zokor van, niet Mary kon zijn, al had hij ook aan de hand van deze het zijden lint herkend. Hij had, hij zijn gang naar het feest, zijn wraak op den gastheer kunnen vergeten, voor het minst on- derdrukken. maar de ontmoeting van Mary, met wie het zóo verre gekomen was, dat zij door do Castlemaine werd beschermd en door haar iu het paleis baars verleiders was gebracht, deed zjjn toom weder heviger ontbranden. Toch had hjj de verzoeking niet kunnen weerstaan, om deel aan het spel te nemen. Hij zou misschien lenig kunnen winnen wat hij aan Buckingham en Barhara schul- dig was, en dan zou hij vrjj zjjn jegens beiden. Buckinghain had juistf zijn partner verloren, daar
deze het spel met verhoogden inzet niet hornieu- wen wilde. »Ik houd het tegen u!" klonk het. eensklaps van
Charles\' lippen. »<)in honderd guinjes, Hertog!" Buckingham staarde hom con oogonblik aan on
lachle t<ien vreemd. • Weigert ge, Mylord?" vroeg Charles met hee-
sche stem. •Wel neen. Ik verdien gaarne eenige guinjes,
zij het ook op tjjd." Charles knarste mot do tanden. >Hot is waar,
ik heb geen Hatlield-mauor te verkoopen, maar ik besit nog Hallam Castle," hernam hjj gesmoord. |
||||||||||||||
|
wij niet de zekerheid h
|
9
|
adden de Hertogin van
|
||||||||||||
|
Portsmouth als gastvrouw to bezitten. Maar waar
is mjjn neef?" •Hjj heeft een tjjd lang in een hoek der zaal naar
het dansen gezien en is daar, zeker door het liefelijk ruischen der muziek, in slaap gevallen. Waarschijii- lijk is hij gowekt door Mijnheer van Beimingen, die straks met een onweer op de dikke wenkbrauwen de zaal met een stormpas door liep. Ze zijn gewis samen vertrokken. Uwe Majesteit zal mij echter veroor- looven haar on onze aanstaande gastvrouw naar do eetzaal te geleiden, waar haar oodmoodige onder- daan een nederig souper heeft doen gereed maken, waarop zjj een genadigen blik goliove te slaan." Het nederig souper waarvan hjj gewaagde was
koninklijk. Hei y.Mvor der schotels on dor luchters blikkerde door het honderdvoudig waslicht. Fontaine- |
||||||||||||||
|
MARY HOLLIS. 267
|
|||||||
|
•Noorn plaats I" on l)ij die woorden trok de IIer-
tog even de schouders op. Honderd, driehonderd, vijfhonderd, duizend guin-
jes gold ten laatste hot spel. dat telkens Charl«s vjjandig was. Volon der spelenden hadden zich om dat tafeltjen vereenigd en zagen eonigzins on- gonist op het gelaat des verliezenden jonkmans. In do oogen sparkeldo de hartstocht. De stuip- trekkende vingeren, die do gouden van het damas- ten tafelkleed afhangende kwasten verwrongen en omwoelden, spelden den telkens stjjgcnden wrevel. •Ik speel niet moor," zeido de Hertog van Buo-
kingham opstaande. •Zijt gij bevreesd voor uwe guinjes, Mvlord?"
•Zoo ik dat ware, dan had ik in het geheel niet
met u gespeeld, want gij weet dat de kansen niet gelijk staan." •Waarom niet?"
•Onder vier oogen zou ik u dat kunnen zeg-
gen." •Zou men niet moeten gelooven, dat do reden al
een zeer onteerende ware, daar de Hertog van Buckinghara haar niet waagt te zoggen? Sinds wanneer is Uwe Genade zoo zedig?" •Sedert gij onbeschaamd wordt, knaap!"
•Onbeschaamd!\'\' herhaalde hij ziedende van drift
en daardoor onmachtig meer te zeggen. •Vergeeft het hem, Mylords! wat bij de ploeg
gelioren is blijft lomp! De poedel hing zich een wolfshuid om!" hernam de onmeêdoogende B110- kingham. Charlos\' woodo was tot zulk een hoogte geklom-
mon, dat elke zenuw gespannen was en hij eene bovenmcnschcljjke kracht in zich gevoelde. Hij vooldo do striemen van \'s Hertogs sarkasmo en wilde zich wreken, en die wil deed hem de heer- schappij over zich zclven hernemen, terwijl de op- gewekte organen krachtiger voertuigen werden van zijn wil. .Ik veracht 11 te veel, om in die woorden een
schimp te zien." andwoordde Charles met een heescho stem op de laatste aanmerking des Hertogs. •Charlosl Charles!.... Hij weet niet wat hij zegt!"
riep Moumouth. terwijl hij zich meester zocht to maken van don arm zijns vriends om hom weg te voeren. •Steward, geef dien knaap een glas water!"
zeido de Hertog kool. •(ie zjjt wel vereelt, dat ge zulk een beleediging
nog met kalmte verdragen kunt!" riep Charles uit, zich van Monmouth losrukkend. Hij snelde op Buckingham af en bleef stampvoetend voor hem staan. •Mylords! kan ik hem sparen?" vroeg do Hor-
tog koud, de armen gekruist en do oogen in het rond slaande. •Laat hem zijn roes uitslapen-en dan vergiffenis
vragen!" riepen oonigen. •Kiest ge zjjno partjj? Gelooft ge mjj niet in
staat, to woten wat ik doo?" riep Charles »Zoo hij er slechts van overtuigd zjj en ik zal hem |
|||||||
|
daarvan overtuigen. IIjj koordo zich daarop weder
naar Buckingham en voegde hem half luid toe: •Gij hebt Mary Hollis geroofd en onteerd! George Villiers. met uw bloed zult gij do onvelo daad boeten!" •Een edele kampioen voor zulk een veronge-
lukte onschuld!" zeido Buckingham smadelijk. De handschoen, die in de laatste oogonblikkon in Char- les\' handen was gekreukt en gewrongen, word na die woorden den Hertog in het aangezicht geslagen. Een kreet van ontzetten rees uit aller midden op. De Hertog werd doodsbleek: de lippen trokken zich op en lieten de saamgeklemde tanden zien. •Mylords," zeide hij eindelijk uiterlijk bedaard.
•Mr. Digby doet deze plaats niet langer eene van uitspanning zijn, en daar de Hertog van Bucking- ham alleen daar gastheer wil wezen, waar hij ge- not en vreugde bereiden kan, is hjj wel gcdwon- gen thands afstand te doen van de hem vercerendo waardigheid." Ditmaal fijn. zoo als het een edelman betaamde,
verweet hij Charles, die zijn gast was geweest, het onbehoorlijke van den gevoerden twist. Fjjn, zoo als bij slechts zelden zich betoonde, verzocht hjj de aanwezigen zich to verwijderen, die dan ook weldra vertrokken. Slechts vier edellieden ont- vingen een wenk om to bljjvon. Er werd woinig gesproken. De Hertog verliet hen een oogenblik, na enkele woorden een der aehterbljjvenden in het oor te hebben gefluisterd. Daarop werden Mr. Digby en de anderen uitgenoodigd hem to volgen. Zij gingen do zalen door, straks nog zoo ge-
vuld, zoo warm, zoo geurend, zoo tintelend van het zachtste licht en thands zoo ledig, zoo kil, zoo schemerend, daar waslioht bij waslicht werd uitge- doofd. Charles trilde onwillekeurig, terwijl hp do zwijgende rij volgde in de gekreukte mnskerade- kleederen. Zjj stegen ettelijke trappen af en kwa- men in den tuin. Do maan verlichtte helder bleok het sneouwvold. dat ongerept voor hen lag on wei- licht spoedig purperen vlekken zoude dragen. Enntastiosoh spoelde het licht op die maskerade-
kleederen. Ken onzijdig toeschouwer zou wnarschijn- ljjk geen schaterlach hebben kunnen weerhouden bij het koddige der vertooning. maar vervolvons gecne beklemdheid hebben kunnen ontveinzen, nu de ernst bij al dat kontrasteerende den l>oveiitoon hield. Daar ginder dood de knmlo wind de wjjdo (lippen van het I\'ioi\'rot-kleed wapperen, maar tevens dood het maanlicht het strakke gelaat nog strakker, ja bijna verglaasd schijnen, en do figuur, welke ein- digde met te doen ijzen, hield in do witte hand tweo glinsterendo degens. •Charles, vraag nog vergiffenis! gij hebt nngeljjk,"
lluisterdo Harry. •Dat heb ik niet," hernam de andero, dio met
wellust do zuivere lucht als indronk. Het was hem wonderljjk to moede. Wel verre, dat de stem in zjjn binnenst»! dio van zijn vriend zoudo liovestigen, zeide zjj hem goed te hobliou gehandeld. Wol verre van zich zwak to gevoelen, wist hij zich sterk, want |
|||||||
|
2fiS KART HOLLIS.
|
|||||||||||
|
geschied zijn, want Charles waggelde niet! Hoor
hunne aandacht te vestigen op het punt, dat bjj Charles bedreigd werd, merkten zij niet, dat do degenspits van dezen de rechter hand van Buckin- ham moest getroffen hebben, want de Hertog wierp bliksemsnel bet gevest in de linkerhand over, eene handigheid, die bij ieder ander reeds bewondering zoude hebben gewekt. He reden, die hem daar- toe verplichtte, wekte evenwel de lx>kommering zijner getuigen op. Zij deelden het hem met een enkel woord mede en gewaagden van een staking van bet gevecht. »He kansen zijn minder ongelijk; het zal den
knaap moed geven." zeido Buckingham koud en hoog, waarna do kamp met vernieuwde kracht werd voortgezet. Maar de kansen waren niet langer gelijk, vooral
niet nu Charles, wat een geoefend duellist wellicht gedaan zou hebl>en, zich niet tot verdediging bc- paalde met bet doel om zijn tegenpartij af te mat- ten en alzoo door list zijne mindere behendigheid te vergoeden, m aar heftiger dan ooit zijne aanval- tcn voortzette. Hij gaf zich daardoor wel meer bloot, maar vorderde ook meer krachtsinspanning van de band des .vijand», oen e hand, die hoe geoe- fend ook, de rechter niet evenaren kon. Toch zou de strijd zonder een onverwacht voorval ton zjjnen nadeele beslist zijn geworden, want het scherpe oog des Hertog» had reeds de plaats uitgekozen waar de degenspits een doodeljjken stoot zoude" kunnen toebrengen, en dood\'-lijk zou do wonde ditmaal zjjn, dat had hjj zich voorgenomen. He oogcnblikken van Charles waren geteld. Daar sijpelden echter eonige bloeddruppels langs de rechterhand des Hertogs en vestte zich zjjn oog naar do wonde, die wellicht grooter was dan hij zich verbeeld had. Het duurde slechts een oogenblik, maar dat oogen-
blik was onbewaakt en deed Buekiiigham de altjjd in de nabijheid zwevende spits van \'s vjjands staal een dolsslag slechts oorbijzien. Toen de Hertog den oog- appel wendde, had hij nog even den tjjd de spits van het midden zijner borst te keeren, maar het staaldrong toch onder het schouderblad diep door. Ken pur- peren stroom vloot over de sneeuw: de degen zonk neder: de knieën knikten; en Pierrot lag bewusteloos, misschien ontzield, voor de voeten van den Bandito! >(iij hebt hem gedood! Vlucht naar hot vaste
land! Niemant kan 11 beschermen," riepen Harry en Sidney. Charles staarde als ljowusteloos voor zich op den
gevallene, die daar neerlag met gesloten oog, met do loodkleur op het gelaat, met saamgeklemdo lippen en in het kleed van den potsenmaker. Zjjn haat scheen plotseling verdwenen en verkcord iu modo- |
|||||||||||
|
hij streed voor oono goede zaak ; hij 7.011, zoo God
hot «rilde, zijne speelnoto wreken. Misschien school er onder zijn wrok wel oenigo gekwetste ijdelheid; misschien had de bejegening, die hij van Bueking- ham van den aanvang hunner kennismaking onder- vonden had, eone bejegening, waarvan hij den kwet- •onden aard ho* langer hoe meer had leeren ken- nen, de brandstof in zijn binnenste helpen ver- meerderen: op dit oogenblik echter was bij zich dit niet bewust. Slechts êen oogenblik van strijd ondervond hij.
Het was toen do gedachte aan de onbekende en te- vens aan de mogelijkheid eener nederlaag bij hem geboren werd. Maar vreemd was het: hij kon die gedachte terug dringen, toen zijne verbeelding het beeld van Marv, zijne gczollo, en van Mary, de be- zwijmdo, op den drempel van Wilkins\' woning hem voor oogen tooverde. (oen hij den toon harer stem in zijne ooren hoorde suizen bij het woord: >L*iag- hartige." Neen dat was hij niet. Hij deed een goede daad: bij wist het, en zij. die hem lief had, zou hem er te meer om lief hebben. • Pigby, reik de hand ter verzoening!" fluisterde
Sidney die met Harry hem ter zjjde stond. »Gjj hebt ongelijk." Nogmaals klonk het andwoord dat hij llarry ge-
geven had van zijne lippen. •Hebt gij ons niets te zeggen?" vroeg Harry ge-
smoord. «Gij kunt vallen.\'\' Charles trilde. Hoe schoon, hoe heerlijk kwam
hem eensklaps het leven voor! Hoe vele genietin- gen konden hem nog wachten! Haar stond zijn goode vader.\' zijne fiere moeder. Hij kon zo nóg niet vaarwel zeggen: bij kon niet sterven. »Ts hij gereed?" hoorde men op snerpende» toon
vragen en bet was of een grijnslnch die woorden vorzolde. Dat klonk weder als eene spotternij.
Alle sombere gedachten verdwenen, even als het
ontzaeh voor de waarschijnlijke meerderheid zijner tegenpartij. He degens kruisten zich: de vonken spattcden
uit het staal. De getuigen der knmpcndcn hadden zich aan weêrszjjden teruggetrokken, twee aan deze, twee aan gono zijde, 011 beidden schier ademloos do beslissing, die bloedig moest zjjn. Schoon de jonkman tegen alle vormen in zijn gastheer gro- vcljjk had belecdigd, en tot zijn dolzinnige uittar- ting blijkbaar door het verlies van zijn goud was vervoerd, toch had hij eene vastberadenheid getoond, welke zij nooit van hem verwacht hadden en welke hen eerbied inboezemde. Heiden streden met beleid en met kalmte, maar
voor geen der toeschouwers was do uitslag onbe- kend. Huckinghani was de eerste duellist van zijn tjjd en Dighy kon nog op dien eerenaam niet bogen. Monmouth en Sidney sidderden; want zjjzagen hun vriend eensklaps een stap ter zjjde springen, en Buckingbams degen bjj OharW linkcrlwrst sc\'iit- ren. Of hjj die doorboord bad of voorhjj was p.e- glcdcn wns hun onlmkend. Het laatste echter moest |
|||||||||||
|
0
|
|||||||||||
|
1 Vlucht! Nog is hot tjjd!"riepen hemzjjne vrienden
toe, tcrwjjl <,c" hunner hem met geweld wogvoordo. |
|||||||||||
|
MART HOLLIS. 200
|
||||||||||||||
|
eigene gevolgtrekkingen, prevelde zij ook soms ten
besluite van al hare zwarte vermoedens: »die sta zie toe dat hjj niet vallei1\' zjj was toch soniwjjlen niet verre van den uitroep des Fanzoors. »0 Heere, ik dank II, dat ik niet ben geljjk deze!" Poogde vrouw Dirkeus soms ook hare sombere stemming te verdrijven, haar het lieve verdwenen kind voor te stellen in al haren eenvoud en rein- heid, verzekerde zij haar ook, dat zij eer iu hare jongens bourzonsiiijdors en moordenaars zoude kun- nen zien dan iu Mary een verlorene, het mocht voor een oogenblik baten en hare starre droefheid verminderen, in het volgende zat zij echter weder even strak neder als wij haar thands zien. Maar ook Dirkeus was niet wel te moede en
mocht voor een doel de. oorzaak zijn van moedor Annaas stemming. De anders stille maar opge- ruimde man, wiens niet. diopgrijpciid maar gezond verstand de dingen om hein heen iu hunne juiste verhouding wist te schatten, Dirkeus was in de laatste dogen stiller en meer dan ooit terug ge- trokken geworden en liet daarbij dikwjjls eene nonehheid bljjken, die zijne vrouw op het denk- beeld bracht, dat hij een ziekte onder de leden had, en moeder Anne, dat er iets vreeseljjks ge- beurd was, dat te vreeselijk was om nog verteld te worden. Dirkeus, de vriend van het kasteel, kwam niet verder moer dan den moestuin, kon soms et- teljjke sekonden door het kleine venster naar den toren van Hallam-Castle turen met do diepe rim- |
||||||||||||||
|
V1KKMC IIOKK.
I. Kon dik sneeuwkleed dokte do bonehen en de
weiden van Halhun-Castlo. De grauwe luclit en [ de kille winti voorspelde nog menige jacht dier tijne vlokken, die hier en daar als tot een heu- vel waren opgestoven, fleen der bewoners waagde zich naar hui|tcii waar geen levend wezen zich be- j wogen zonde hebben, geen geluid zonde zjjn ge- , hoord dan het fluiten en gieren van den wind door do hladerlozc boonitoppen, zoo niet een enkele lwnte kraai met de vale vlerken langs liet sneeuw* veld getipt en in zijn schel en BOmbe\'r gekras zijn honger te kennen had gegeven. Was het buiten kil en kond, droef en somber,
in de kleine maar nette woning van onzen ouden vriend Dirkeus was het warm en vrolijk, dank zij het knappend vuiirtjen in de breede schouw en de luidruchtige bezigheid der huismoeder, die hier iets ordende, ginds iets verzette en ten laatste het %uoodigo voor het stevige en overvloedige middag- maal gereed maakte. Eon scherpe tegenstelling met de tevredenheid
en blijmoedigheid, welke alles in het klein ver- trekjen ademde, vormde de bedaagde en in stom- mig zwart gekleedo vrouw, die ltozig was eeltige kleedingstukkeii na te zien, maar van haar arlwid dikwjjls opzag, de oogen ten hoogen sloeg en dan diep zuchtte. Het was moeder Anne, die altjjd nog steun en
bescherming bij den goeden Dirkeus gevonden had, die haar nog meer dan dat, die haar ook troost en opbeuring had willen scheuken. Dit was echter den bedaarden man evenmin als
zjjne gulhartige en opgeruimde huisvrouw gelukt. Wij hebben moeder Anne loeren kennen als eene, voor wie deze aarde een tranendal heette, voor wie zij het dan ook werkelijk was. De steun haars ouderdoms, de eenige, dien z[j eerde als een uit- verkoren vat, Jakob Hollis, was haar door de boos- beid der menschen ontrukt, en het kind van dezen, do deerne die zjj zoo gaarne iu zorgende liefde had willen vergoeden, wat de oude Hollis voor haar was geweest, liet niets van zich hooren, bleef\' spoorloos verdwenen Bij hare sombere geanrilheitl moest zjj het ergste onderstellen, begon 7.jj te ge- looven aan een roof\', ondernomen door den ouden Kilist ijit van het kasteel, die daarin geholpen was door zijn jong en door den niet minder kwaadaardige!) vreemdeling die — en dat vergaf zjj den Ainalekiet niet — haar als een wachter Sions eens was tegen- getreden en dio inethet heiligste had wagen to spot- ton. Maar of dit reeds niet genoog ware, eindigde zjj met zelfs do onschuld van Mary iu twjjfol te trokken, met aan do halsstarrigheid van het kind om dien dag naar Leeds te gaan eene uitlegging to geven, dio Mary zelve als schuldig aan do uitvoering deed voorstellou. Schrok zij ook terug voor hare |
||||||||||||||
|
48
|
||||||||||||||
|
pels op het voorhoofd en een trek van wrevel op
liet gelaat, en dat Sir Ilenry en Charles in dien wrevel deelden, bleek van tjjd tot tijd overtuigend. Zoo grooten invloed oefende zjjn voorbeeld, dat ieder der huisgenoten de vroegere gezindheid je- gens Hallam-Castle vergeten scheen en slechts mokkend den Landheer naderden, als hun plicht |
||||||||||||||
|
72
|
||||||||||||||
|
dat gebood, 1\'n zoo als ons bewust is ergerde dat
den Landheer niet weinig. Zelfs was hjj eens verschrikt teruggedeinsd, toen hij van de vossen- jacht terugkeerde, vrolijk fluitend en spelend met zijn jachthonden, en van achter een der ltoomen een zwarte gedaante had zien te voorschijn komen, die hom zonder te groeten, maar hem strak aan- starend, VOOrbjj was getreden. Hjj had eerst ge- dacht een tooverkol te zien en grooten lust ge- had, om er zjjn jachthonden op aan to hitsen, maar was van dut voornemen teruggekomen, toen hjj zich herinnerde die trekken meer, en nog laatst op zijn verjariiigsfoost, gezien te hebben toen zjj aan de huishoudster van den rondkop behoorden Dirkeus was iu den laatsten tjjd slechts eens
bljjdo thuis gekomen. Reeds op den drempel had hjj toon oen brief iu tlo hoogte gehouden en geroe- pen: »(ioedo tjjding!" Het was in do laatste wc- ken reeds meermalen gebeurd, dat hjj met \'s Ko- nings post zulk een papier ontving, dat hjj dan met den moesten ernst en hot geduld cener kat, zoo als Moedor.Ynne in haar ongeduld het noemde, zat te ontcjjfercn, hetgeen altjjd gevolgd werd door een bedenkelijk hoofdschudden. Het bericht was |
||||||||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
270
|
|||||||||
|
Marys brief, het hoofd van het vroeger zoo tevreden
huisgezin. Hij was op den morgen, waarmede wjj ons hoofdstuk openden, met looinen tred aan deu gewonen arbeid gegaan, maar lang voor het etens- uur sloeg, stormde hij op de besneeuwde holsblok- keu het vertrek weder binnen met een open brief in de hand. •Wat is er?-\' vroegen beide vrouwen fe gelijk,
verschrokken over het witbestorvene van \'s mans gelaat »Ik heb het wel gedacht, dat het zoo met hem
eindigen zou! Dat vervloekte hof!\'\' borst Dirkeus eindelijk in werkelijke woede los. Na vele dergelijke uitroepen kon de man ten
laatste bewogen worden voor te lezen hetgeen hij in een pas ontvangen brief van zijn zoon gelezen had. Wij mimen eenige zinsneden over. »Kr is iets gebeurd wat huig verwacht was. I>e jonge heer liep druk in deu klub, zoo heten zij een plaats waar gerookt, gedronken en gespeeld wordt en de- geen, die het meest rookt eu drinkt en speelt en zwetst het grootst is." •Afschuwelijk) Dal \'s \'\'\'\' plaats, waarvau in de
Openbaring..." Moeder Anna had geen tijd om te eindigen want Dirkeus voer voort. »Nu, de jonge heer was oen van de eersten." • Hij is ook van het krom eu verdraaid geslachte;
hjj is ook de zoon des Ivanailuiets Barar, des zoons Tiglath.." •Neen, dat zou Job zelfs niet uitgehouden heblieii !"
riep Dirkeus, wiens geduld ten einde was, uit. «Waar ben ik nu gebleven? Het ergste komt nog en zal u de hall-en te berge doen rjjzcn. •!)« jonge heer was een van de eersten. Hij verloor in de laatste dagen veel geld: wel honderd guinjes geloof ik.." •Ilcere iu den hemel! wat zal Mylady wel zog-
gen!" riep vrouw Dirkeus uit. • Wel honderd guinjes geloof\' ik" vervolgde Dir-
kens. >Het scheen hem niet veel te deren, want hij werd door een onbekende vrouw, die hem hei- melijk bezocht, getroost." •Wat onreine filistjjn! Kn zulk een verdorven
wezen heeft de zalige Jakob meermalen iu zjjn huis ontvangen! Mary, Mary, gij zjjt zeker óok het bres- de pad van het verderf opgedwaald." •Als de hemel valt zijn wjj allen dood!" merkte
Dirkcns grimmig aan. »Jolm zal er toch wel niet bjj gestaan hebben als die onbekende kwam. Maar hoor dan toch verder, want al wat gij hoordet be- duidt nog niets. •Behalve niet de onbekende hield hjj nog do konnis aan met die Mylady, waarover ik u vroeger schreef en nog met een paar buiten\'t huis." Moeder Anna zcido thands niets, maar zuchtte
diep en schudde het hoofd, terwjjl zjj liet oog smeo- keiid teu hemel hief. Dirkeus ging voort: »Ik zag den jongen heer
altjjd somberder worden. Hjj had alleen een goede bui toen hjj zich klaar maakte voor het gemaskerd bal, dat de Hertog van Huckingham gaf, do groot- sto lichtmis van het lieolo Koninkrijk on do vorlei- der wel van honderd zoo moeders als dochters." |
|||||||||
|
altjjd ook vim John en betrof meestal diens jeug-
digon meester. Moeder Anne luid dus reden voor de onderstelling, dat de toen medegebrachte brief\' weder van denselfden schrijver was. Zij werd ech- ter bljjde verrast, want liet was Mary. de verloren gewaande Mary, die schreef eu meldde, dat zij aai; het geweld van den Hertog van Biickingham ontkomen en in het godvrezend huisgezin van een Londenseh koopman was opgenomen en ver- pleegd. Dirkeus en Moeder Anne — de laatste met iets
wat naar berouw zweemde iu het hart — zetten zieh dadelijk neder en krabden, zooveel de vinge- ren, aan dien arbeid ongewoon, het toelieten, een vel napier vol! l>e blijdschap verkeerde echter weldra in bitteren angst. Sir llenry, wien Marys lot werd medegedeeld niet de noodige opincrkiu- gen over de handelingen van den hooggesehatten Sir (ieorge, had eindelijk alle geduld verloren en zich laten ontvallen, dat de deerne het misschien zelve wel gewild had, en er ook verdoemd weinig aan had, om hier in een achterhoek weg te teren, naast dien omgekeerden luiwagen, vroeger tooverkol eu laatst huisvrouw van deu rondkop. Zoo zij het niet goed had waar zij thands was, dan had zij niet alleen geschreven, maar zou tegeljjk met haar brief teruggekeerd zijn. Dirkeus had daarop zegevierend geandwoord, dat .Mary uit plichtsgevoel bleef, dat zij deu Koning hoopte te ontmoeten. «Alsof Zijne Majesteit niets beters en hoogers Ie doen heeft dan de klachten van een deerne aan te hooren, kluchten, die nu toch al overbodig zijn, daar de uartsketter immers dood is?"\' had Sir llenry uitge- roepen, maar verder dat onderwerp niet aangeroerd. Scheen het niet of de ruwe edelman gelijk kreeg, toen er niets meer van Mary vernomen werd, schoon Dirkeus huur de treurige tjjding had medegedeeld van het overljjden liaars vaders? Soms kwam de gedachte aan iets vrccselijks in hem op, eene ge- duchte, die veel geleek op die, welke moeder Anna iu haar zwarte luim had gekoesterd. Hij bestreed die echter en hield het veeleer voor zeker, dat er uiet Mary weder iets moest voorgevallen zjjn wat haar belette te schrjjveii. Nogmaals kon zjj in de handen van den ellendeling zijn gevallen. II ij schreef er over aan John, die beloofde flink uit zjjn oogen te zullen zien en als hij maar een slip van het kleed van de Lady zag (zoo werd zij altijd in het gehucht genoemd) dan zou hij beide handen er naar uitsteken. Tot dusverre echter wist hij niets anders te melden, dan dut zjj niet meer bjj Wïlkona woonde. Tot zijne bevreemding en niet geringe blijdschap bemerkte Dirkeus echter, dat er van wngo de regering onderzoek werd gedaan naar het wegvoeren eener deerne. Sir llenry en hjj, bene- ven» Willie de marskramer, werden gehoord; het was echter of men alles daarbij liet bljjven, want niots werd meer daarvan vernomen. In anstige eu ongeduldige verwachting was de
holft van Louwmaand voorbjjgegaan en altjjd stil- lor en wroveligor werd, sedert hot ontvangen van |
|||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||
|
•Jolin moot terug komen, vader!" geide vrouw
Dirkons, die in haro verbeelding haar zoon modo door zulk een voorbeeld roods zag weggesleept. •Zoo\'n bal*\' vervolgde Dirkons, die besloten had
zich door geene aanmerking moor to laten storon •zoo \'n bal is een danspartij, waar iedor er uitziet als in hot goooholspol van Guy /onder nok op do laatsto kormis van Leed*. Het iuoet or ruw zijn toegegaan, ruwer nog dan bij bet laatsto hanenge- vooht, tocu Ned en Len zich een j>aar ribben hru- ken on Joe zonder nous thuis kwam. Ik zat op don jongen heer to wachten zoo als ik gewoon ben on was uit verveling juist ingedut, even ingedut, toon or op do deur werd geklopt en Alice, een allerliefst meisjen in dienst van do Koningin, zoo blook als de dood mij kwam verzoeken een doktor te gaan balen. Ik begreep hooi goed, dat het voor de Koningin was die er# ongesteld was geworden. Toen «lat was afgeloopou dacht ik wedor even in te dutton, maat- de deur werd nogmaals opengedraaid on — het bloed stolt mij nog als ik or aan donk — daar trad do jonge hoor binnen, oen schim gelijk, on bevend on huiverend als oen hazewind op do sneeuw bjj een Oostenwind! Ik kon het mij later denkenl Hjj was met den Hertog van Bnekingham slaags geweest en had dien overhoop gestoken. Do Hertog is nog wel niot dood, maar moot toch heel erg wezen: hot leven is in hem verroest, zeggen zijne lakeien, terwijl zij eerbiedig don hoed afnemen, want als zjjn naam maar genoemd wordt, dan groeten zo hom al, zoo\'n groote sinjeur is die Hertog! Gij kunt begrijpen wat er voor don jongen hoor op zit. Zij bobben hom gesmookt te vluchten, daar do Koning hot bevel, zoo als zij zeggen, reeds geteekend hooft, om hem naar don Tower te zonden; maar het hielp niet, de jonge
heor geeft om Diets. Ik verwacht hot ergste, of Sir Henry, dio zich immers oen goode maat van den Koning boot, moet tiisschouhoiden komen. Naar ik hoor is de twist bij hot spel begonnen en moet de jonge heer duchtig hebben oppgespeold." Dirkens staakta hier do lozing, vouwde don brief
langzaam dicht en zag do vrouwen daarbjj aan nis vroeg hjj: Welnu P •Hot is do Hoer dor wrake die dat Kaalhiiis gin-
der bezoekt!" zeido Moeder Anne, die echter <>n- verzoenljjker on onnieêdoogendor schoon dan zjj was, want inwendig voelde zij iets voor don speel- noot van Mary. Vrouw Dirkens zat verslagen on keek haar man aan, die op was gestaan en zich gereed maakte to vertrekken. Op de vraag waar- heen hij zoo plotseling ging, andwoordde hij da- deljjk naar hot »huis" to willen gaan. Op don weg derwaards zou hij wol overleggen hoe hjj al- les het best zoude aanvatten. >Maar naar Luiden moet hjj en wel spoedig ook," mompelde hij bjj het heengaan. Onze oude kennis, Mr. King, in de welbekende
kaal geschaafde en doorgesloten kleeding, was juist bozig nenige gaten te boeten in het net, dat hjj in verooniging met Sir Honry ten verdorve van de wilde duiven in de omliggende lmsschen |
sedert vier weken reeds hier on daar had ge-
spannou. Het was in al die weken zjjne cciiigc uitspanning geweest, om \'s morgens to gaan on- derzoeken wolk gedierte zich \'s nachts had laten verschalken. Zoo lang zijne gedachten zich bepaal- den bij de vangst, welke aanstaande was, kon hij de andere, welke meestal tusschon Charles on Mary verdeeld waren, vergeten, maar bij don terugkoor, vooral als ile vangst niot groot was geweest, liep hij zwijgend naast Sir Honry, die meestal luide in zich zelvon bromde. In den afgeloopou nacht had | oen uil, die in plaats van oen vette, malschc duif \' het net was ingevlogen, dit bjj zijne pogingen tot ontvluchting hier on daar verscheurd, on daarom vond Dirkens Zijn Herwaarde zoo druk met kuoo- pen bezig. • Zoo, Mr. King!" klonk do morgongroet van
don ouden Hollander, die zijn gezicht weder in de\'gewone plooi had weten te zetten. «Tuk ge- had, hé!" •Een uil. een groote katuil, Dirkens! anders
niets... Do wind liep van nacht om... Ik had hot net anders moeten zetten, zei Sir Henry." •Ja, do wind liep om on dan vangt men uilen
in plaats van duiven. Het laat zioh hooren. Hoor eens, oude! daar ginder liep de wind ook om. Maar verdord, wat is hot hier koud!" Bjj die woor- ilen wierp Dirkens een medelijdenden blik op de dunne, met garen kousen gedekte boenen, en de blaauwroode en trillende vingoren van den knoo- penden Eerwaarde. • Vindt go, DirkonsV" vroeg do oude als of hjj
over de opmerking zioh verbaasde. «Daar binnen mag ik niot knoopon." «Zoo, dat is misschien goed ook, want je zult
hier minder gestoord worden door oen vloek of oen of andere kastijding. Nu daar zal hij ginder ook genoeg van krijgen." • Maar wion bedoelt go, DirkonsV"
• Heb je in kort van je leerling gehoord. Man,
als ik wist, dat hot hier ook waar is: /."" til* ilf .ui.!.\' K.ilig
/..... piept lli:m.|> lift J..I.K\'.
dan wou ik je wel eens in mjjn hrooikasseu heb-
ben, onder hot bereik van mijn groote rotteval." Robort King maakte zich gereed een lang uit-
gerekto vraag te doen hooren, maar Dirkons weêr- hield hem daarvan door de lezing van den briefte beginnen. Iljj viel den ouden zoo zouder voorbo- reiding op het ljjf, den ouden, die, welke bcrich- tiui Dirkons ook soms in vertrouwen mededeelde, altjjd van Charles het beste dacht en maar al te gereed was om Dirkens of diens zoon van over- drjjving te beschuldigen. Hjj moest dat te eer dom, daar de tijdingen, die Sir Henry ontving, altjjd van een geheel anderen aard waren. Men liegrjjpe dus het ontzetten van den man, toen hjj de waarheid — en het moest t hands wel waarheid |
||||||
|
272 MAUY HOLLIS.
|
|||||||
|
zjjn, daar hot werkoljjk geschreven stond — ver-
nam. Het net viel hom uit do handen on hij staarde voor zich heen zonder oen woord te kunnen uit- l> rongen. »Xu, wat zegt ge? Ik heb altjjd wel gedacht,
dat er oen slecht hart in den jongen zat. Van Mary weg te gaan zonder goè dag te zeggen!\'\' | zoido Dirken*. •Neen, dat is niet zoo ["bracht de kapellaan cin-
delijk uit. tCharlea heeft een goed hart en zulk een oordeel is dat van een heiden en van een tol- lenaar, Dirkons!" •St, »t, man, niet zoo driftig! Het eindtjen
draagt den last. Het staat hier zwart op wit." •Overdreven!" mompelde King.
•Johu overdrijft nooit. KonU liet niet uit zoo
al* ik je vroeger al mededeelde? Toen kreeg ik ook het zelfde andwoord, maar je ziet het nu. De jongen heeft gespeeld, misschien wel zjjn gantsche erfdeel verloren; want voor een bagatel gaat men niet vechten. De jongen heeft iemant overhoop gestoken, want je kunt er op aan dat do andere dood is; daarvoor heeft de jongen te goed hot ge- liruik van den degen van den oude geleerd." Dirkens, de koude, bedaarde Hollander, was aan het overdrjjven als of hjj Sir Ilenry was, en hjj deed het niet, omdat hij den jonkman haatte zoo als hij voorgaf, maar omdat hij In-m zoo innig lief had en den wrevel over diens wangedrag hem zoo diep bedroefde. «Dat moest naar Londen, als of het veulen niet even goed, ja beter, een paard kon worden in de groene wei dan op stal! Dat moest naar Londen met dien deugniet! Mr. King, weet ge wat ik geloof? Onze jongen zit uu al in de boeien, maar ik wil wel wedden dat hjj er op den dood zit." Dirkens gedroeg zich als de llegmati- kus die enthousiast wordt. •Neen, zóo ver zal het niet komen!" riep King
uit; maar het verwrongen gelaat, waarop de angst, ja de wanhoop te lezen stond, duidde aan, dat hjj geloofde het wel zoo ver te zullen zien komen. In j plaats dat Dirkens hem moed inboezemde, sloeg hjj hem neer en maakte hem tot allen arbeid on- bekwaam. Qene bemerkte zjjn misslag, toen hij zich met hem benden wilde over hetgeen zij zouden doen. King kon niet denken, kon niet spreken. •Sir Henry moet naar Londen!" zei Dirkens
eiudelijk: en de kapcllaan knikte toestemmend. • Maar het moot hem voorzichtig worden mede-
gedeeld, drop voor drop moot hij het vergif inne- men, anders mocht de man het besterven." De ka- pellaan knikte weder toestemmend. •Maar, verdord! Kapcllaan! knik niet, maar ga
naar binnen en spreek." •Ik? Neen, dat kan ik niet! Dat van Charles
to moeten vertellen! Hem den dood van Charles te moeten aankondigen! Och, Ciod!" • Kom, kom! /ie het licht niet voorbij dat in
het donker is. Ik was straks maar wat slecht ge< muist, toen ik de brug over stapte waar die deug- |
niet met onzen Charles ook over ging. Loontje
komt om zijn boontje, on dio kwaad doet kwaad ontmoet, dacht ik toen, de vensters van het heeren- huis opziende. Maar het is toch nog zoo erg niet, en de jongen kan nog wel goed worden, als Sir Ilenry spoedig tusschen beiden komt. Moed ver- I loren, al verloren. Kapellaau!" •\'t Is vreeseljjk!" zuchtte deze, die nog goone
beweging maakte om naar binnen te gaan. »I>aar is die brief!" Neem dien meê!" King
vatte dien aan, maar bewoog zich nog niet. •Ha dan nu, Kapellaan!\'
•Morgen."
• Neen, dadelijk!"
•Ga dan met mjj! Ik zal mij niet goed kunnen houden als Sir Ilenry begint! Hjj is toch vader!
Dirkens, doe gij het." Deze bewees hem, dat het niet. passen zou, dat
hij zich in zulke zaken mengde, dat hij ook van een ander geloof dan Sir Ilenry en Lady Digby was, en dat het geloof in zulke oogenblikken, waarin getroost moet worden, Bon groote rol speelde. Do Kapellaan bleef echter overzetteljjk en liet eenige dat hjj toegeven wilde was, dat. hij het eerst naar binnen zou gaan, om Sir Ilenry voor te be- reiden, on dan Dirkens SOllde roepen om do oigen- lijke mededeeling te doen. Niets was er in het groote vierkante vertrek ver-
anderd! Sir Henry zat bezijden den schoorsteen eenige hertsvangers te slijpen: Lady Digby op hare gewone plaat* aan het spinnewiel. De weerschjjn der haardvlammen speelde op het donker houten beschot der wanden; anders was alles deftig en stil. Langzaam en voorzichtig draaide de Kamerdeur
op hare hengels, zóo langzaam on voorzichtig, dat zjj een piepend geluid maakte hetgeen Sir Henry ergerde. • Dat \'s zeker de Kapellaan," riep hjj, »die nooit
weet of hjj er in of er uit wil!" Hij had goed geraden, want Mr. Kings hoofd
werd naar binnen gestoken. • Kr in of or uit!" schreeuwde Sir Ilenry, «denk
je dat wjj het llerecjjn willen krjjgen? Het tocht hier als in een kerk. Wat heb je? Is het net af, dan moeten we \'t gaan Eetten. Zult ge andwoor- den, Kapellaan? Heb jo do spraak verloren? Mjjn (iod! Lucy, de Kapellaan is gek geworden!" en Sir Henry schaterlachte by die woorden, terwjjl hjj den verlegen Knpellaan, die zuchtte en slikte, als zat er iets beklem meuds of iet* prikkelends in de keel, Lady Digby met den vinger aanwees. • Heb ge ons iets te zeggen, Mr. King?" vroeg
Sir Hcnrys echtgenote. •Neen... of___ja!"
•Neen, ja; daar hebt go nu den gehcelon man!
Sermoen houden, hoor! Neon, ja. Duiven strikken! Neen, ja. Rondkoppen najagen! Neen, ja. Myn jongen goed leeron! Neen, ja. Alles ten halve; hot is het con niet on het ander niet." •Mjj dunkt, Sir! dat do zoon dor Digbys niet
|
||||||
|
MARY HOLLIS.
|
||||||||||||
|
273
|
||||||||||||
|
Mjjn jongen? Charlos op don dood zitten? Ver-
vloekte lasteraar, ik laat je ophangen, want ik mag mot jou doen wat mo lust." Lady Digby word bleek on wenkte Dirkons to spreken, dio don brief voorlas. Sir Honry zat op zjjn stoel heen en weer te schuiven; z|jn gohoelo lichaam beefde; toch wierp hjj nog van tijd tot tjjd een grimmigon blik op den kapellaan, dio hjj het voorlezen weder zjjn ontzetten en zjjn angst niet verbergen kon. Lady Digby hing aan Dirkons\' lippen; zjj werd bleeker en bleekor, maar hare oogen glansden ongewoon. •Welnu?\'\' vroeg Dirkens, toen de lezing geöin-
digd was. •Mjjn goojo jongon! In do gevangenis! Maar
je hebt het toch gelogen, kapcllaan, dat hjj op don dood zit! Dat zullen ze daar in Iiouden ook wel laten! Maar ik zal tusschen Ixuden komen... Ik zal het Zjjno Majesteit beduiden, dat Charles zeker goljjk had mot dien schoeljo van een Huckingham te vcchton. Eu dion hondsvot heb ik nog in mjjn huis doen eten, drinken, on slapen! Kapellaan, Dirkens. maakt, dat jo klaar komt; we gaan naar Londen!\'\' •Maar onze zoon zit nog niet in de gevangenis,
Sir!" begon Mylady. »Ook dat hoeft do kapollaan gelogen. Hjj heeft mjj een oogenblik doen vreezen en ik begrjjp niet wat do aanleiding daartoo was. Als ik toch alles wel beschouw, dan hebben wo stof tot bljjdschap, Sir Henry! Do zoon van Dir- kons oordeelt zoo als hjj oordoelen kan en moet, maar wjj weten, dat, waar oen edclmanu valt in een ridderlijken kamp, de overwinnaar wel toege- juicht, maar niot gestraft zal worden!" •Ze hooft waarachtig geljjk! Je zult mo dat
oogenblik van angst betaleu, hoor jo, kapcllaan!" • Maar... Sir! —
•Zwijgen..."
•Dat deze twist zou aangekomen zjjn door het
spel kan ik niet gelooven. De Hertog van Buc- kingham, Sir! dion wjj kennen voor een onbeschaamd mensch, hoewel altoos een edelman, zal zich ver- grepen hebben aan eeno of andere wet van eer, en ik vind het groot van onzon Charles dat hjj, zon- der dat wjj, Sir! het hem behoefden to zeggen, den handschoen heeft opgenomen. Mr. Digby speelt en gaat dikwerf naar een klub, zoo schrjjft do zoon van Dirkens, maar ieder edelman doet dat, en dat de zoon van Dirkens zich daarover verwondert, verwondert mjj niet. Wo dienen dus af to wachten, Sir! wat Charles zelf ons schrjjft en ons niot be- angst te maken door oen dienaar, dio zjjn meostcr durft iicoordeelen!" •Ge hebt gelijk, Lucy! Charles zal wel schrjjven
of ik zal schrijven." •Met jo verlof, Mylady! do dienaar, dio zjjn
meester booordoolt, doet niet altjjd verkeerd, want nii\'mant kout den meostcr zoo als de dienaar; dat weet ik bjj ondervinding, vat je? En past het een edelman om te spelen en te vechten, do bur- gerjongen houdt het recht, om het niet edel te noemen oti to moeneu dat èn het geld èn do han- |
||||||||||||
|
aan do zorg van dien man alleen werd overgcla-
ten!" hernam zijne vrouw. • Daar hebt go geljjk in, Luey! Maar wat h ü
hoeft moeten lceron, lo<!rdo hjj hem maar ten lialvo. De jongen zou anders wel meer hebben geschreven." •Dat kou hij niet helpen. Hij kon niot schrjj-
ven; hy zit in do gevangenis!" stamerde de kapel- laan, die de voorbereiding vergeten was on do ge- heelo dozis vergif, zoo als Dirkens het uitdrukto, beiden in eens to verduwen gaf. De hertsvangers vielen Sir Honry uit do handen on het spinnewiel van Lady Digby stond stil. >Dat is een zonderlinge scherts!" zcide de laatste
mot een toornigon blik, die don kapcllaan do oogen als oen schuldige deed neerslaan, •Do vuilo leugenaar!" riep Sir Heury. >Maar
de leugen heb jo zelf niet bedacht, daar ben je to dom toe! Dat hoeft een ander je in het oor gofluis- tord. Opgebiecht, man! wie is hot?" «Dirkons!" stamorde do Kapcllaan. Hjj wilde
or nog bjjvoegen dat hot geen logen was, dat hjj den brief waarin alles stond zelf had hooreu lezen, maar Sir Honry en zjjnc echtgenote lieten hom den tjjd er niet toe. >Laat hom dadoljjk hier komen. Al is hjj aau
het uiterst oind van Hallam, jo gaat hom opzoc- ken, midden door de snoouw, hoor je, en je zegt dat hjj hier komt, mét je hier komt," beval Sir Henry. «Hot hoeft zulk een haast niot. Als do man zoo
vor wog is dan zou hjj te veel verzuimen. Niet waar, Sir Henry ?r\' »Jo hebt geljjk, Lucy, daar dacht ik niet aan;
maar hier zal hjj komou, do lasteraar! dio maar allos donkt to mogon zoggen on dio al do booren- ozols togen mjj aanhitst. Ik zal oen exempel stel- len, dat beloof ik je. Waar wacht jo nu nog op?" «Dirkens wacht hier; hjj hooft mjj beloofd to
zullen wachten." •En dat zegt go nu eerst? Hem dadoljjk ge-
haald! Dadoljjk, hoor!" Een oogenblik lator traden beiden weder binnen!
Dirkens als een rechter, Mr. King als een ver- oordeelde. •Goede morgen, man! Een glas portor, Dirkons?
Neem hot maar als hartsversterking, want daar zal me een bui over je hoofd losbreken!" Dirkens wist niet hoe hij het had en keek nu
Sir Henry en dan weer don Kapcllaan aau. •Goedo morgen!" zeido hjj, als om tjjd to winnen
on hot onbekend terrein to verkennen. •Ik hoop, Dirkens! dat ge u zult kunnen rccht-
vaardigen," zeide Lady Digby hoog. »De kapel- laan vertelde ons een logen en erkende die van u gehoord to hebben. Van wien bobt gjj die vorno- men, daar wjj niot kunnen donken, dat gjj die be- dacht hebt." •Een logen ? Hoeft z jjn Eerwaarde niet gezegd... ?"
•Dat Charles gevangen en op den dood zat!"
zei de kapellaan zoo snel mogeljjk. •Wat, op den dood? Dat \'s weer wat niouws.
|
||||||||||||
|
II.
|
||||||||||||
|
18
|
||||||||||||
|
\'.\'74
|
MAKY HOLLIS.
|
||||||||
|
dou boter gebruikt kunnen worden. Maar wat zal
ik je zeggen van Mr. Charles? Een bok, die lang vast heeft gezeten, slaat wel eens aan het sprin- geu en stooten als hij los komt." • Het is genoeg!" viel Lady Digby hoog in.
•Maar zeg dan toch, Dirkeus dat gij ook.. niet gerust zijt!" stamelde do kapellaan.
•Mylady kan gelijk hebben, dat het verstaudi-
ger is aog nader bericht af te wachten," hernam Dirkens. • Daar sta je uu met je eeuwige vrees en je
zucht om alles te verdraaien," riep Sir Henry, die den werkelijk geleden angst aan den kapellaan weet. »Z>vijg, ik wil niets meer hooren! De kaerel bracht me in den vroegen morgen al een uil meê. in plaats van een eêle houtdnif." «Neem de pony, Mr. King, eu rjjd naar York
om to hooren of er ook brieven zjjn," zeide Mylady. De kapellaau droop stil af en toog onder een felle sneeuw naar de aangewezen stad. Het was vinnig koud eu do wegen wareu slecht, zoo dat hij heen en weer hobbelde op het /.aal, maar de man was toch eenigzins gerust gesteld en dankte er God voor, dat Mylady zulk eeu klaar inzicht in de zaak had gehad. |
|||||||||
|
voor anderen getroost. De stem in zijn binnenste
veroordeelde hem niet, hoewel do verbeelding hem op zijn rustbed hot afgrijselijk gelaat van den 8ter- veude, zoo ijzingwekkend door het bleeke maanlicht getint, voor oogon bracht. Op zjjn kamer tcrugge- gokoerd, waar Harry hem verliet bij do herhaatdo verzekering dat er een onweer boveu zyu hoofd zou los barsten, was hjj spoedig de kussens ingedo- ken en daar de dringende vragen van John out- vloden, die uit het door Harry en zijn moester ge- voord gesprek genoeg had begrepen om uieuws- gierig to worden. Toon hij den volgenden morgen ontwaakte, en
toon de opwekking had plaats gemaakt voor afge- mathcid overzag hij zjjn toestand beter. Hij ont- veinsdo het gevaar niet waarin hij zweefde en waar- van hij nog to betor overtuigd werd door den schrik op hot gelaat van John, die in don vroegen morgen reeds eenigen in Whithe-hall had ontmoet en vernomen had, dat zjju meester den Hertog van Buckingham had vermoord en dat half Londen op do been was. Do raad door Harry hom gegeven kwam hem
voor den goost, maar nogmaals verwierp hij dien, Zijn besluit was genomen. Eenige oogenblikken later trad hij zijn kamer uit en begaf hij zich naar Myladys vertrekken. Was de mare van het gebeurde ook daar vernomen, en had zij zulk een invloed op zjjuo beschermster geoefend? Deze toch reikte hom wol do blecko hand on liet hem toe die to kussen, maar zag hem vreemd aan en noo- digde hem niet uit om to gaan zitten. Hij scheen dio ontvangst in dadelijk verband te brengen met het voorgevallene, want hjj vroeg haar terstond: •Hoordet gjj van het gebourdo?" •Gjj zjjt onhandig geweest," hernam zjj scherp.
•Onhandig? Ik begrijp ° n\'et> Barbara! Het
berouwt mij niet wat ik deed, en moest het nog gedaan worden, ik zou het weder doen. Het be- rouwt mij dus niet, maar het berouwt mij wel dat gij dus tot mij spreokt. Onhandig ? Waart gjj het niet, die mij tot dien kamp in staat stelde? Ik zeg dat niet, om mij to verontschuldigen; want de daad was eeu vrijwillige, was cou goede, maar ik zog het alleen om u te doen inzien dat uw ver- wijt, op zjjn zachtst genomen ongepast is," •Ga zitten en laat ons zien," klonk het van hare
lippon, terwjjl zjj hem een stool aanwees en zelve zich op do sofa nederzette. »Is hjj dood?" »Ik weet het niet."
»Mijii laatste berichten waren, dat hjj ernstig, zeer
ernstig, maar niet doodoiyk gewond was. Begrijpt go niet, dat dit juist do onhandigheid is? Gjj moest geen twist met hem gezocht hebben of u hebben voorgenomen zelf te vallen of hem to doen vallen. Wat kinderachtige strijd! Men trekt de degens, die men do moeite genomen heeft scherp te slijpen en men gebruikt zo niet of weet zo niet te gebrui- ken, Een gekwetste vijand is gevaarlijker dan oeno dood o vijand." •Barbaral Mij dunkt dat alleen een moordenaar
|
|||||||||
|
II.
Hoe Harry zjju vriend Charles ook gedrongen had
om voor eenigen tijd Engeland te verlaten, Charles had met kracht en volstandig geweigerd. »\\Vat ik deed was goed; het middel was deu edelman waardig en valt niet onder het bereik van de straf- wet der menschen," audwoorddo hjj op ieders ver- maan. Hoe men hem ook voorhield, dat do versla- geuo de machtigste man van het Koninkrijk was door de gunst Zijner Majesteit; dat wat hém kwijt- gescholdcu werd een ander streng zou worden toe- gerekend, hot mocht niet baten. Hot was of hot do eer dor Digbys gold; geen hunner vluchtte ooit of poogde de gevolgen oener door hen ver- richte daad te ontkomen. Hoe dwaas Charles\' halstarrige weigering ook geheten werd, in welken moeieljjkcn toestand zjj do vrienden, die niet lan- ger vrienden durfden schijnen, ook bracht, toch dwong zü achting af en gaf zjj een gehcol ongo- kendc zijde van dat tot dus verre zoo licht ont- vlambaar en voor allerlei indrukken ontvankelijk gemoed bloot. Er was zedeljjko moed in dien jonkman. Het verlangen, door de geheimzinnig- heid dor verschijning geprikkeld, om do onbekende terug to zien, mocht voor een deol de oorzaak wc- zen van zijn besluit, do afkeer van alles wat naar lafhartigheid zweemde werkte echter voor hot groot- ste gedeelte er toe meê. Hy had gestreden en ge- zegcpraald; hy had den strijd niet lichtvaardig aangegaan, maar om eono to wreken wie hjj zoo voel had te vergoeden; hjj had dus niet zich zel- ven gezocht, maar had veeleer zich het gevaar |
|||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||||
|
275
|
|||||||||||
|
>Ik weet dieu niet eu al wist ik dieu ook, g|j
zoudt hem niot veruemeu." «Bedaar, myu balsturigo kavalier! Ik geloof aan
uw medelijden met de arme Mury I Hoewel zjj door de sluwheid van Ma\'am Carwoll in den strik gelokt eu u in den arm werd gedrongen, laat gij haar verdeuken om de andere te redden. Hot gant- sehe hof houdt Ma\'am Carwell voor eene gelukkige bien-aimée, vooral gelukkig, omdat zij ten koste van een ander het gevaar is ontsnapt." >Het was niet de Hertogin van Portsmoufh,
wier stem ik gister avond in uw bijzijn voor het eerst vernam." Mylady zag hem bij die woorden doordringend
aan. Zij kon niet twijfoleu aan de waarheid van \'s jonkmans verzekering. Waartoo hij ook in staat ware tot veinzen zeker niot. Zij had geen oogeu- biik, na het laatst gehouden gesprek mot Mary, het vermoeden vastgehouden, dat deze de gemaskerde was geweest, die in Charles\' armen was verrast. Mary had haar toch verhaald, dat eeno onbekende, geheel gekleed als zij, haar een lint om den pols had gebonden, hetwelk zeker als hcrkenuingsteeken had gediend; die onbekende was toen weggesueld, en de Hertogin van Portsmouth, dio zulk een lint niet had gedragen, was bovendien den gantscheu avond l>jj zyno Majesteit gebleven. Eu al had zij nog een oogenblik er aan kunnen gelooven en Louize do kracht dor toovery toegeschreven, na Charles\' verzekering kon zij dat niet langer. Noen, het kou do Hertogin van Portsmouth niet zyn, maar wie was het dan? Zij zon zicli stomp, maar kon geen licht in dat duister scheppen. Eu waarom zou zy ook hot onmogoljjke beproeven ? Nu Ma\'am Carwell niet getroffen kon worden, zou hot haar weinig ver- schelcu of de eouo of audcro miuzieko Lady zich al of niet prjjs gaf. Zij was met hare gedachten afgezworveu en vergat bijkans do tegenwoordigheid van haar vriend, die ditmaal zich niet to beklagen had over hot ovordroveue harer liefkozingen. Hij riep haar tot het tegenwoordige terug door de woor- den: «Indien gij niet wilt dat ik Mary ontmoete, indien gy waarlijk haar beschermster wilt zijn, zeg haar dan, dat zij dadelijk van hier vertrekke en naar Hallam terug keere." «Oy wenscht dus dat do schat zich voor u bo-
ware ? Weet gij zoo zeker, dat hy het nog waard is ?" •Mylady! Al ware het zoo, dan nog hadt gy
het recht niet het haar to verwaten!" Barbara Palmers hief zich op eu zag hem drei-
geud aan. »Wat bedoelt go met dio woorden?" •Zoo ze u kwetsen kunnen, dan waren zij niet
tot u gericht.\'\' Hy trad op haar too en vatte haro hand «Doe haar vertrokken, Barbara! en gy zult waarlyk haar beschermster wezen, eene betere, dan ge u voor my betoont to zyn." •Is cindclyk het verwijt over uwc lippen? Hadt
ge gewild, dat ik u ouder myuo vleugelen had ge- nomen nu do onweersbui begint op to komen, nu |
|||||||||||
|
met voorbedachten rade zoodauig oordeelen kan.
Ik heb het geluk dat niot to zyn en alleen gostre- den to hebben oin oen ongelukkige to wreken." • Boste jongen, wat hebt ge u een moeite gege-
ven! Die ongelukkige zou zich zelve wol gewroken hebbeu. Het spijt mij waarlyk voor u, datgemyno woorden zoo slecht hebt opgevat. Ik kou ook niet vermoeden, dat een ridder, zoo dapper als myn vriend Charles, op de aansporing oener vrouw wachtte om den degen to trekken. Ik kon dat te minder denken, daar mijn vriend Charles reeds zoo laug zich do niot zeer aangename eu verhott\'eude voogdij van Zijne Genado liet welgevallen on dus juist niet zoo spoodig geprikkeld schoon." Charlos balde de vuist, Was dat Barbara Palmers
dio daar sprak, zij, dio hem werkoljjk had aange- hitst en hem nu verloochende, zonder dat hij nog oenige hulp, eonig offer van haar vroog? Hij zou zyne verontwaardiging geen meestor zyn
gebleven zoo zy niet eensklaps van toon en onder- werp ware vorandord. •De ongelukkige, voor wie gy hoot gestreden to
hebben, heeft als de heiligo onschuld geslapen." • Voer my tot haar, Barbara! Ik ben hier ge-
komen .. ." •Om baar te zien, en, welk eeno teleurstelling!
ge zaagt my. Zacht wat, mijn ridder! ge hebt my nog niot overwonnen zoo als myu vriend Bucking- ham. Wat zoudt gy haar to zeggen hebben, dat gy haar gister avond in het donker kabinetjeu niet hadt kunnen toelispolen?" •Ik heb u gisteren reeds gezegd, dat zy daar niet
was. Neen, zy zou in vroeger dagen zulk een on- dorhoud hobbon geschuwd als de grootste zonde on ik hoop dat zy daarin niet vorandord moge zyn; want het zou my overtuigen dat zy nog is wie zy was." •Vreost gy spoodig te zullen sterven, myn vriend?"
Charles verkleurde. «Waarom?"
«Gy begint zoo vroom to spreken, on dat is eou
voog teokou... Wat doet u vreezen, dat do lieve onschuld van het land in ontwikkeling niet met u gelijken tred heeft gehouden? Naar hot uitorlyke te oordeelon geeft go elkaar niet veel toe. Gy houdt veel van to middernacht jager to zyn in Londcns straten on zy om het wild te wezon dat gejaagd wordt." «Barbara! gy kunt my bolcedigen, maar koer uwen
spot niet jegens haar. Zy heeft niemaut op aarde meer om haar te beschermen dan my." •Een kranke beschermer! Maar gy vergeet, dat
er nog óone is, dio haar ondersteunen wil en haar werkolyk ondersteunt. Dio eouo beu ik on dio oeno wil niot, dat gy, die alle vrouwen hot hof maakt, haar weder zult ontmoeten, om haar uit zuiver mo- delyden nogmaals tot oen téte d téte over te halon of misschien wel to dwingen." •Maar ik zeg u, dat niet zij het was. Een an-
dere, hoewel geheel als zy gekleed, wachtte my." «Zoo go wilt dat ik u geloof, zoo noom mij dan
den naam!" |
|||||||||||
|
hot govaar dreigt, dat gy wol hebt weten op te
roepen, maar niet te bezweren? Vergeet go dan, |
|||||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
27G
|
|||||||||
|
wilde er nog een enkel woord aan toevoegen, maar
de drift liet het niet toe. Hjj was ook bevreesd niet dat to kunnen zeggen wat hij wilde en zoo als hjj het wilde. «Vaarwel,"\' het was het afscheid dat hjj voor altjjd van haar nam. Hjj verwijderde zich, maar bij het heengaan meende hjj nog do woorden te vernemen: »IIet arme, kaal geschoren lam!" Toen zjj alleen was bleek het voorgevallene haar
weinig te hebben getroffen. Do jonkman verliet haar om nooit terug to koeren, zoo als hjj zelf dacht, maar om, zoo als zjj meende, door haar te- rug gelokt te worden wanneer de tjjd daarvoor gunstig was en zjj het alsdan nog wilde. Wat zjj van Charles nog eischen mocht zou hjj haar geven zoodra zij het begeerde. De overeenstemming des harten, het leven der ziol had niets met hare ge- negenheid voor hem gemeen. Thands was haar belang met haro zinnelijke neiging in strjjd en zjj vond de kracht, zonder veel strijd, om do laatste aan het eerste te onderwerpen. Hij had haar als middel, om zich van Buckingham te ontdoen ge- diend, nu hot middel niet afdoende bleek was bet noodig het to verloochenen. Buckingham kon her- stellen en daarom moest Charles, dio bovendien do gantsche hofpartjj tegen zich in het harnas moest hebben gejaagd, niet door haar beschermd, maar het eerst van nllon door haar vernederd worden. Er was nóg iets wat haar aan hem verbonden had: het was de liefde dier onbekende, die haar echter thands bjjna onverschillig was geworden en van wie hij bovendien, bij eeno waarschjjnljjkc gevan- genneming, toch gescheiden zou zijn, ten minste voor zóo lang als zjj, de Castlemaino, begreep zich ovor haar jongen Adonis niet to moeten ontfermen. En als hjj weder in genade mocht worden aange- nomen na eenige kastjjding, dan zou zjj wel zorgen dat de vergiffenis van haar scheen uit to gaan. Voor het oogenblik echter was dio zaak niet be- langrjjk genoeg, om er zich lang mede bezig to houden. Kato was binnen gekomen, Kate, die zjj onder-
vroeg naar haro beschermelinge en die haar met alle tcekenen van gewicht en geheimzinnigheid ver- tellen kwam, dat Haro Majesteit den afgoloopen nacht ernstig ongesteld was geworden, dat er oen goneesheer was gehaald, die, vreemd genoog, Hare Majesteit na middernacht nog op do sofa had ge- vonden. •Welnu, zjj zal in hare devotie met haro heilige
vriendin door een vertrekking van zinnen gestoord zjjn! Wat is daar vreemds in? Of heeft de lief- dorjjke en meuschlicvende Kate een ander ver- moeden ? •Och neen, Mylady!"
•Kate, gjj weet meer dan ge zeggen wilt."
•Zekor niot, Mylady!" ik weet niets; maar men
hoeft wat ondervinding opgedaan, men hooft daar- door wat leerou zien wat een gewoon oog zoo licht ontgaat..." •Voor den dag er mede, Kate! Och, vertel mjj
|
|||||||||
|
dat ge in don Hortog van Buckingham mjjn vriend
hebt getroffen?" •Hoor ik wel? Barbara, is dat ernst?"
•Gjj zoudt mjj bescherming vragen, en dus modo
aansprakelijk doen zjjn voor 00M euvele daad, die tevons een domheid is. Don Hertog van Hueking- luim te willen vermoorden, omdat hij u eeuige guin- jes heeft afgewonnon, eenige guinjes, die gjj hem niet kunt terug betalen...!" •Dat is gruwelijk gelogen... Dat is..."
»\\Vat het gantscho hof bekend is en op dit oogen-
blik vau mond tot mond gaat. Wat wilt ge toch, dat ik voor u doo bij al hetgeen ik reeds voor u gedaan heb ? Men kan alleen dat redden wat te redden is!" »Ik begrjjp u thauds! Uwe tedere woorden wa-
reu gehuicheld; uwe lief do was een logon, een luim vau een oogenblik! En ik, die haar voor ernstig ge- ineend heb kunnen houden, ik. die er aan geloof kou slaan... 1" •En nochtans gister avond een andere in do ar-
men drukte, niettegenstaande ik u dat verbood! Gjj behoort tot het geslacht der hoovaardige zelf- zuchtigen, die zelven geloovcn zich alles te mogen voroorloven, maar vau anderen de grootsto opoffe- ringcn verlangen. Of neen, gü volgt nog maar eon soort vau instinkt; het bewustzijn zal echter wel volgen, mjjn jongen!" •Zyt gij er de oorzaak niet van, dat ik do on-
111 \'kende volgde ? Z ij wondde mij niet bij hare liefkozingen, /.ij stiet mij niet terug, terwijl zij mij tot zich trok." Arme Charles, die, hoe ontwikkeld edelman ook,
nochtans dikwijls zoo naïef zich kon uiten! Hij begreep niet, dat zjjno woordeu iets zóo kwetsende inhielden, dat zelfs Mylady do Castlemaino zich pijnlijk getroffen mocht gevoelen. Deze liet niets blijken. Het rood, dat haar gelaat
bedekte, verborg deu blos, die anders zich vertoond zoude hebben. Slechts was de glimlach, die om haar lippen speelde, duidelijker, on klonk de toon moer spottend dan anders. •Dus heb ik u in de armen dier onbekende ge-
droven? Dus zjjt gij aan haren boezem don ver- derfoljjkon invloed van Mylady do Castlemaino ont- vlucht? Waarom zoekt gjj dan ook thands daar geen troost, en komt go mjj het hart vorscheuren door mjj den aanblik uwer smarten te schonken? Dus eon martelaar mijner genegenheid zie ik mal Het Bpjjt mjj, dat ik u do martclkroon nog dieper op het hoofd moet drukken, want ik kan u niet helpen, mijn waarde! Ik vergeet mijne v rienden niet, al zjjn zjj ook doodeljjk gewond, en druk niet gaarne do hand van wie mjjno vrienden hebben gedimd. Ik geloof, dat gjj mjj begrepen zult heb- ben. Vaarwel." Charles, wion straks do tranen in do oogen waren
goweld, voeldo zo bjj de laatste woorden plotseling opgedroogd. Do verontwaardiging en haat, de minachting on wrok streden in zjjn binnenste om don voorrang. «Vaarwel!" zeide hjj gesmoord. Hij |
|||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
277
|
|||||||||
|
iets bijzonders, iets zoor bijzonders, waar ik om
moot schreien, want ik heb van morgen reeds zoo- veel moeten lachen. (Je zjjt nijj ook nog vool schul- dig, Kate! Nog hebt go niet teruggebracht wat gestolen werd, of hebt ge dat reeds vergoten P\'\' •Neen, Mylady! hoe zou ik dat kunnen, vooral
sedert do genade aan dien Tom Huddio bewezen. Maar bij dien roof lijd ik nog meer dan Mylady, want ik mis den prijs, dien zjj op hot terugvinden heeft gesteld." •Listige feeks! begrijpt gij dat alzoo ? Maar wij
zullen daarover later nog eens spreken. Nu mij verteld wat gij gehoord of opgemerkt hebt! Heeft de Gravin de Penalva oen minnaar? Die is zeker een engel, of wel een gevallen ongel: een mensch van vlcesch on bloed stellig niot." •Ik heb, in de verwachting dat het Mylady gc-
noegen zoude doen, moeite noch kosten gespaard om den draad te vatten." •Zoo, moet ik betalen, Kate, lieftallige Kate?
Maar, ik zal u geen penny geven, inhalige hoeve!" •Dan stelt Mylady ook geen belang in mijn ver- haal. Ik moot u den groot overbrongen van hot jufferken hier naast; zij begeert u to zion! Hot Ijjkt wel oen betoovordo prinses Zjj spreokt alsof zjj Mylady zelve, eigenljjk of zjj nog moor dan My- lady ware, on zij beveelt zonder dat er cenig schimp- woord bjj het lwvel wordt gevoegd om do oude beenen der dienende wat vlugger to maken." •Het is wel: misschien laat ik do deerne straks
hier komen. Maar ik kan nog niet over haarden- ken," zcido Mylady op een toon, dio hoog en waar- dig moest zijn. In haar binnenste moest zij echter Kato gelijk geven. Juist dat wekte haar wrevel jegens dat kind op, jegens die deerne, die haar zoo zonderling te moede deed worden, toon haar naam zulk een schrik, zulk een afkeer had doen ontstaan. Wat was zij klein geweest in dat oogenblik tegen- over dio vagobonde! •Moot zjj hier nog lang bljjven?" vroeg Kato zoo
argeloos mogelijk. •Ge schijnt thands óok bozig om geene moeito
to sparen, ton oindo iets to woton to komen. Thands kan hot niet m jj ten govallo zjjn. Zou uwo inha- lighoid u ook twoo meesters of meestorosson doen dienen? Zoo mjj dit bljjkt, zeg dan hot zonlicht vaarwel." •Mylady! hoc komt gjj op die gedachte? Waar-
ljjk niet. Trouwer dicnaresso dan ik ben...!" •Al genoeg. Op uwo trouw verlaat ik mij niet,
op uw belang echter wol. Nu, waarom gij mjj dient gaat my niet aan, zoo gjj het maar doet. Waar- om vroegt gjj mij straks of zjj nog lang hier bleef?" •Uit zondige nieuwsgierigheid, Mylady! Ik noemde het kind straks oen betooverde prinses on, bjj mjjno ziel! ik geloof soms dat zjj het is en dat er nog veel meer raadselachtigs gebeuren zal dan er reeds ia gebeurd. Als ik niet met m\\jn eigen oogen haar van nacht to bed had zion liggen, dan zou ik er wel op willen sterven, dat zjj do gedaante is die... Maar Mylady stelt er geen belang in." |
•Daar, gjj zjjt waardig mjj to dienen," riep My-
lady uit, torwijl zij haar een paar guinjes toewierp. •Is hot genoeg?" •Zjj zjjn do moeito waard om opgeraapt te wor-
den!" hornam Kate, die do oudo stramme knicn boog, om do rollende goudstukken to bemachtigen, maar het beschimpendo van do wjjzc, waarop de gift gegeven word, zeer goed voelde. •Vertel nu." Maar Mylady zou nog eenige oogenblikken, eenigo
uren zelfs, hare nieuwsgierigheid moeten betoomen, want Zjjno Majesteit trad binnen. Kr hing een wolk op zijn voorhoofd en zijn gelaat had een ernst en cene strakheid, die bijkans strengheid geleek. My- lady vermocht niot do rimpelen weg te vagen of den wrok Zjjner Majesteit to temperen. Zij wendde er dan ook niet al haar krachten toe aan en deed niots, om don toorn Zijner Majesteit jegens den schuldigen Digby to matigen. •Als Will er den adem door uitblaast, dan, bjj
den heiligen Ooorgo! zal do jongen óok stervon. Zulk een Yorkscho boor, dio hot hoirlegor armo edellieden nog kwam vorgrooton, waagt hot hom aan to randen! Maar dat is oon aanval togon mjj! Wio den Hortog van Ruckingham waagt to bovcch- ten zal hot ook mij durven doen. Wees goed ge- luimd, wees lankmoedig on zjj zotten uden voet op den nek. Bjj het kruis onzes Heoron! dat zal een oindo nomen. Barhara, gjj behoort óok tot het geslacht der Villicrs! nobt go mjj niets to zeggen ? Klaagt go de Yorkscho gans niet aan of kiest gjj zijne partjj?" •En zoo ik het eens deed, Sire?"
•Dan zou ik u moeten toevoegen, dat ik een luim, die ik verdroeg als zoo velo anderen, omdat zjj u genoegen verschafte, zou beschouwen als een on- trouw dio ik niot zou verdragon. Bjj den heiligen Gcorgo! neen, zeg ik u." •Heeft Louizo do Quérouaillo n zoo vroeg in den
morgen reeds een sermoen doen hooren?" •Barhara, het is thands geon tjjd van schertson.
Beschermt gij dien jongen?" •Noen, Sire! Hjj is straks hier geweest, en ik
hob hem do deur gowezon." Do Koning horadomdo; hjj was workoljjk geneigd
om strong to straffen en bovreosd goweest in Bar- bara oon hinderpaal daarvoor to zullen vinden. •Ik kon niots anders van mjjne Barhara rerwach-
ten. Maar hjj is hier geweest, zegt ge. Do dwaas! Waarom is hjj niet gevlucht? Dacht ook hjj, dat mjjno lankmoedigheid niet uit to putten was? Zoo ik eens wilde..." •Juist, Sire! zoo Uwe Majesteit eens wilde, dan
zou hier veol veranderen: dan zouden de drie ko- ninkrjjkcn, die Uwe Majesteit toobehooren, niot moor geregeerd worden door een vreemde, een spl« onne van den Franschen Koning!" •Barhara, zjjt ge dwaas ? Is Shaftsbury bjj u ge-
wcest? Hebben de eksters uit het Parlement van u hun evenbeeld gemaakt? •Sedert Louize de Quérouaillo hare grooto staats-
|
||||||||
|
MART HOLLIS.
|
|||||||||
|
278
|
|||||||||
|
druk van het Mariabeeld in de kapol Harcr Majes-
toit: altjjd behalve hot marmer." •Hetgeen beteekent. dat Uwe Majesteit baar wer-
kelijk voor een stervelinge van vleosch en bloed houdt, en haar dus nog wel eens zou willen ont- moeten." •Is zij hier?"
•Uwe Majesteit gelieve mij te volgen. Zij zotte
echter haar gelaat in ernstiger plooi, want de ernst is daar gewild! Stel u t\'crust, Karel! men kan al- tijd boete doen om ... altijd to kunnen zondigen," voegde zij er half fluisterend bij, terwjjl zij den Koning naar het vertrek"bracht, dat Mary als ver- bljjf was aangewezen. Mylady had gespot met den ernst van die deerne,
maar zou zij hot ook hebben kunnen doen als zij getuige was geweest van den zielostrijd, die er dien ochtend in dat binnenste gestreden was? Het vertrouwen, dat Mary had meenen to kunnen schen- ken aan de vrouw die haar herbergde, was niet weinig geschokt toen zij haar naam bad vernomen; de onrust, waaraan zij den vorigen avond ten prooi was geweest, was werkelijke angst geworden na de ontmoeting van den vriend harer jeugd, die haar had bejegend met eenc vrjjhcid, welke haar een gloeijenden blos op do koon had gejaagd. Zjj had later voor die handelwijze eene verontschuldiging kunnen vinden, toen zij, uit alles wat Mylady do Castlemaine haar verhaalde, konde afleiden dat hij een andere bedoeld had. Die gedachte echter gaf haar geen rust. TTij had h:iar wel niot willon be- leedigen, maar hij was daar gowcest om oeno an- dere, die hij lief had, on hjj had lief op eono wjjze die haar pijn deod. Al dozo gedachten hadden haar vermoeid eer zjj den slaap koude vatten. Toen zij weder ontwaakte werd haar door Kato een brief overhandigd, die haar door John, den dienaar van Mr. Digby, was gebracht. Do trouwe jongen had hem reeds oen paar dagen hjj zich gedragen. Hjj was in alle stilte naar de woning van Mr. Wil- kins gegaan, waar hom do brief, juist met do post aangekomen, was toevertrouwd met do boodschap, dat hij, die toch ook in White-hall woonde, den brief aan Mary wel zou kunnen doon toekomen. Door een toeval vernam hjj van Myladys nieuwe lwschermelingc, in wie hij de goodo Mary meende te herkennen, zoo dat Kato in hot bezit kwam van den brief door Moedor Anne, in andwoord op ceno van Mary geschreven, en het bericht inhoudende van Jakob Hollis\' dood. Hjj was dood I Haar lieve, arme vader was dood! Misschien wel gestorven uit smart over haar! Ja, Moeder Anne had het niet verbloemd. Mary viel op do kniën; zjj wilde, maar kon niet bidden. Geen enkele traan welde in de brandende oogen op en bracht ontspanning aan. •Dood!" zeide zjj met holle stem en met ver-
glaasdcn blik, starende op écn punt. »Dood! ter- wij 1 ik verre was, on omdat ik verre was! Waarom was zjj verre geweest? De gedachte aan dien booze, die haar vader had vermoord en haar |
|||||||||
|
kennis ten nutte van dit rijk aanwendt heb ik mij
bescheiden terug getrokken. Het is niet meer dan billijk, dat de Engelscho vrouw wijkc voor de Fran- sche." •Maar ik verzeker u. Sara! dat er niets van dat
alles gebeurt. Louize is een goed, geestig, lustig kind. dat werkelijk geen kwaad doet." »Ik hoop, dat Mylord Arlington beter over haar
denkt dan Uwe Majesteit, want anders kan ik mij niet begrijpen, waarvoor de veelvuldige samenkom- sten dienen van den Sokretaris van Staat met... dat goede kind!\'\' • Dat is zijne zaak! Misschien neemt Arlington
wel les in het Fransch," riep Karel luchtig uit. »En dat zal noodig zijn geworden.\'"
•Oij zijt onbillijk jegens beiden, Sara! Sluit vrede
met beiden, om mijnentwille, mijn lieve! (Jij hebt Louiz.e veel stof tot klachten gegeven, naar van een geheimen minnehandel te doen verdenken? Hebt gij, die alles weet, ook vernomen wie do on- bekende was, die door den deugniet zoo ridderlijk verdedigd werd? Want ridderlijk was het en zoo hij niet Wil] had aangerand..." >Dan zou hij nog genade in Uwer Majcstcits oogen
vinden, vooral omdat hij Louizes minnaar niet blijkt te zijn. Ik erken: zijn gedrag was zoor ridderlijk, ook tegenover onzen Ruckingham, dien hjj om het verlies van eenige guinjes beloedigdc. Te recht noemdet ge mjj een van de Villiers\' Niet licht laat ik mjj tot wrok vervoeren, maar zoo ik dien koestor, dan heb ik er reden voor on laat ik mij niet door een enkel woord daarvan terug brengen, zoo als vele, zelfs zéor verheven personen doen. Sire, ik eisch, dat mjjn bloedverwant gewroken worde." »En dat zal hjj; ik geef u mjjn koninkljjk woord."
«Hetgeen even zoo hecht is als... uwe ocdon
van lief do...?" •Welke toch niet zoo vclo ongelnkkigon maakten
als uwe tedere omhelzingen ; men donko aan hot nieuwe slachtoffer, Charles Digby! Willen we nu onze rekening maar sluiten, Sara?" •Ik erkon, dat ik mjj meer dan voldaan moet bo-
schouwen ook na dozo nieuwe nederlaag, daar ik hot geluk heb gehad Uwe Majesteit van hot top- punt der droefheid weder terug te brengen tot de vlakte der kalmte," zeide zjj in den gezwollen hof- toon dier dagen. »Maar," vervolgde zij, >ik mag nog niet ophouden recht en vergelding te vragen. Er is nóg een slachtoffer door Mr. Digby gemaakt, en dat is een zwakke deerne. Zjj is door hom gis- ter avond verrast en, om de onbekende te redden, in de plaats van deze aangebeden." •Dat is waar! Onze blauw-oogige, van gister
avond! Kunt ge dat bcgrjjpen, Sara! ik heb nog twee uren na mjjn vertrok om haar gedacht." •Dus in hot bjjzjjn van do licvo Louizo nog om
haar gedacht ? Het kind is toch niet geestig zoo als de lieve Louize." Neen, dat is zoo, maar er is iets.... ik woct
niet wat het is... maar zjj maakt op mjj den in- |
|||||||||
|
MART nOIXTS.
|
|||||||||||
|
27!>
|
|||||||||||
|
had vervolgd en verpletterd, rees in haar op. Zjj
haatte hem thands! Had hij voor haar gestaan on ware zjj gewapend, zij zou hem wellicht het staal in het hart hehben gedreven! Een nieuwe, eene ongekende zijde van haar charakter openbaarde zich. De hartstocht sluimerde in dien boezem, maar als hjj ontwaakto dan was hjj krachtig en machtig, diep ingrijpend en moeieljjk te toornen, zoo als alles in dien vrouwelijken boezem van sterkte getuigde. Toch gelukte hot haar den storm daar binnen aan band te leggen en het gebod van den eenigen meester gehoor te geven. In de eenzaam- hoid was de ontzachelijke strijd gestreden en do kreet der mishandelde mensehheid overheerscht door het geloof dor Christin. De overwinning was bc- haald en kalm stond zij op bjj het bezoek dat haar gebracht werd; maar even als bij de kalmte na don storm, als over do gantscho schepping eon waas van uitputting ligt hoongospreid, zoo droog ook haar gelaat, in do uitdrukking van zachte droef- geestigheid die tot deelneming opwekte, de sporen van den doorworstelden strijd. ïMjjn kind! ik haast mjj mijno belofte te ver-
vullen. Gister bob u reeds in do gelegenheid go- stold Zijne Majesteit te naderen on voor te be- reiden op uw verzoek; thands kunt gij alles opon- baren wat u op hot hart ligt, want Zijne Ma- jesteit heeft mij l>cloofd u aan te hooren," zeido Mylady. >Wat deert u, mijn kind! heb gij geweend?"
vroeg de Koning werkelijk bowogon. Karol Stuart kon geone tranen zien; altijd wekton zij zijne deel- neming; soms lokten zij mede het vocht in zijne oogen en meest droogde hij ze, zonder dat hij zich den tjjd gunde te onderzoeken of zij ook geveinsd waren. Even als allo zwakke monschen was zjjn mcdedoogen spoedig te verworven. Daarbjj was zjjn aanleg werkelijk die van een goed mensch; maar de zwakheid van charakter had belet, dat de beproevingen zjjner jeugd hem louterden, en had hem, bjj de ondervonden tegenspoeden en teleur- stollingen, niets anders geloord, dan dat de mcn- schon voor het grootsto dool uit egoïsten bestonden, terwjjl de verleiding, waaraan hij later blootstond en die hjj geljjk alles Ijjdzaam onderging, de goede kie- men verstikt of verhinderd had zich to ontwikkelen. •Hebt gjj geweend?" vroeg hji, vriendelijk dcel-
nemend, terwjjl hjj hare hand vatte... «Kan ik u holpon, mjjn kind!" •Neen, dat kan mjjn aardscho Koning niet," her-
nam zij met een zachte trillende stem. •Waarom niet? De Koning van Engeland heeft
nog de macht om volen te helpen, en hjj heeft den wil ook. Gjj hebt mjj gister van uwen vader ge- sproken." »Hjj herinnert het zich nog!" zeido Mylady in
zich zelve, en zjj scheen er zich over te vorbazen.. »Ja, Sire!" vervolgde zjj luid »zjj vraagt de vrjj- heid van haren vader, dio alleen om godsdienstge- schillen gevangen werd genomen. »Uw vader is vrjj, Mary!"
|
•Neen, Heer Koning, horroep dat woord! Zeg
mjj, dat hij veroordeeld is on dat moet blijven: dat hij naar het vreemde land moet worden over- gobraoht en daar alleen wonen, geheel alleen met hot gedierte des velds... Zeg mij dat; hot zou mjj oen troost zijn! O mjjn Ood! het andere is te bitter! Te hooren dat de dierbare in vrijheid wordt gestold nu hij__ gestorven is." Do Koning en Mylady, die in den aanvang niet
wisten wat to donken, begrepen haar thands beter, begrepen do smart, die uit dio woorden sprak. Zjj ondervroegen haar, zjj licton haar vertellen, zoo klaar en duidelijk on mot hare welluidende stem vertellen, en do Koning zag haar aan als eene verschjining uit eene onbekende waereld. Glimlachte hjj ook soms bjj enkoio uitdrukkingen aan de tale Kanaans ontleend, dio hem altjjd aan veinzerij en huichelarij dood denken, bjj eindigde mot dio taal in harmonio te vinden met het wezon dat voor hem stond, in harmonio mot de reinheid on tevens het bezielde van dien oogblik, met de on- berispeljjke schoonheid van dat gelaat, en het aetherischo van die gestalte. »Dc reden van mün verblijf is dus vervallen, en
daarom verzoek\'ik naar mijn dorpjen terug te mo- gen gaan," zeido zjj ton slotte, het oog thands ne- derslaande voor dat des Konings." •Waarom zoudt gjj o daar ginder gaan begraven?
Gij zegt zelve\'alléen in de waereld te staan." •Ginder wonen mijne vrienden en dio zullen mjj
wel herbergen, tot God mjj een werkkring doet kiezen waarin ik nuttig zal kunnen zijn." •Ook hier hebt gjj vrienden. Mylady de Castle-
mainc bewees u roods een dienst en ook ik wil u die bowjjzen. Laat mij een goode daad vcrrich- ten, Mary! en u gelukkig maken; laat mij uw vriend zjjn !" •Mijn Koning kan wol mijn beschermer, maar
niet mijn vriend zjjn. Bescherming echter vcr- ncdert, en vriendschap kan slechts daar aanwezig zjjn waar gelijkheid en wederkoerig dienstlx>toon bestaat." •En woot gjj dan zoo zeker, dat gjj niot wedor-
koerig diensten kunt bowjjzen als ge zoo verstan- dig zjjt als uwe laatste woorden het aanduiden?" vroeg do Koning. •Uitmuntend!" juichte Mylady in haar bin-
nensto. Mary schudde het hoofdtjen ontkennend.
•Neon, ik mag hier niet blijven. Misschien is
het een schuldige fierheid, Ileor Koning! maar ik kan niet op eene plaats vertoeven, waar mijne hand niets vindt om te doen en ik van gunsten zoude loven, dio in mjjn oog aalmoezen moeten zjjn. Noen, het leven is to kostbaar om het vorbouzelen.. Ik moet heen." •En als gjj hier eens de erkenning vondt, dio
gjj elders niet kunt vinden? Als men hier eens alleen in staat was om verstand en schoonheid to waardeeren ? •Daar ginder in het stil gehucht, neer Koning!
|
||||||||||
|
2P0 HART HOLLIS.
|
|||||||
|
ongewoons in hot binnensto Zijner Majesteit omging,
en wclko andere oorzaak kon daarvoor zijn dan het gebeurde mot don Hertog van Buckingham? Zijne Majesteit moest dien vriend toch wel lief- hebben ! Mylady was na \'s Konings vertrek Mary nog
oven nader getreden. Het lieve kind was reeds bezig een en ander te ordenon on was kinderljjk blijde bij het vooruitzicht, weldra in de stilte van Hallam to zullen terugkoeren. Mylady nam haar vriendelijk bij de hand en voerde haar naar de sofa en dood haar naast zich neder zitten. Zij vertelde haar van Charles Digby, den armen, ongelukkigcn Charles Digby, dio den Hertog van Buckingham had bevochten, gewond, misschien wel godood on thands reeds in hochtonis zou genomen zijn. •Gij kunt hem redden en gij alleen, Mary! Zio
mij niet meer zoo twijfelend aan; 1/brinner u wat Zjjne Majesteit u vroeg. lederen wonsch zou hy willen vervullen voor zooverre hij dat vermocht, en uwen vriend vermag hjj te redden. Wolnu, mijn kind! gij, die altijd zoo strong met uw geweten te werk gaat, zegt dat u niet, dat gjj niet vertrekken, dat gij den verdoolden broeder niet begeven moogt, dat gjj hom eerst uit don donkeren kerker en vorvolgons van zijne vrienden verlossen moet, en daarna oorst naar de eenzaam licid terug kunt keoren?" •Ik bljjf!" lispelde Mary.
•Gjj verricht een goed werk, dat God u daar-
bovon eenmaal zal toerokenon." •Mylady, niot alzoo! Als hot monschenkind hot
zwaarste verricht wat zjjne hand vindt om to doen wat is het nog anders dan con onnutte dienstknecht van God, want hjj hooft immers nog niets moer ge- daan dan hjj schuldig was?" Mylady hogroep niet het grooto vorschil tusschon
hare zienswijze en die van dat kind. Zij had dan ook maar gedachteloos uitgesproken wat zij wel eens van andoren vernomen had, terwijl dat kind eeno innige overtuiging uitsprak, gereed om dio te verdedigen en zoo mogelijk to verbreidon. Mylady kondo slechts éone Godheid, het was hot menscho- lijk ik; dat kind had als ideaal: den Godmensen, dio al de begeerten van het menschelijkc in zich had overwonnen en navolging vroeg van wie zich naar Zynon naam noomdo. Wolk vorschil tusschen dio beide vrouwen on in wolke omgekoerdo ver- houding stond beider zcdeljjke waarde tot Iwidor invloed en macht op aarde! Mylady verliet haar, aanvankelijk reeds to vreden
met do vrucht van haar arbeid Toch botmpto zy zich zelve oen oogonblik op do gedachte, of dat kind niot to goed on te rein was om to dienen waartoe zjj het bestemde? Dergeljjko »zcdeljjko oprispingen," zoo als zjj ze zelve een oogenblik la- ter noemde, duurden gowoonlyk niet lang, on ook thands niot. •Bah, zjj is vlecsch en bloed oven als ieder onzer.
De eene is wat oprechter dan de andere. De oude Rowlcy! Wat do geur, dio er van do nieuwe spyze uitgaat, hem reeds doet watertanden!" |
|||||||
|
kent men méér waarde toe aan het stille godvree-
zonde hart, en dat is toch meer dan hot klaarste verstand en de schoonheid dos lichaams, niet waar ?" Dat eenvoudig: niet waar? deed Zijne Majesteit
bjjkans blozen, De vraag was nog nooit tot hom gericht en hij had ook niet vermood, dat zij ooit tot hem gericht zoude kunnen worden. •Maar gij zult mij toch vóór uw vertrek vergun-
nen u een blijk mijner vriendschap to geven? Opcn- baar mij uw liefsten wonsch, on, zoo het onder hot bereik ligt der Koninklijke macht, dan zal hij ver- vuld worden,\'\' zeido Karel met vuur. »Ik heb geene wenschon meer, die vervuld kun-
nen worden," stamordo Mary. »IIeb dank, mijn Koning! voor uwe goedheid.. Mocht gjj voor an- deren even goed zijn, on mijne arme broeders on zusters in den Heer genadig wezen, lieer Koning!" en zij vouwde haro handen en hief het oog smcc- kend tot hem op «geef den lecranr vrijheid tot prediken, on geef ieder God to beljjdon naar zijne ovortuiging! Onze predikers worden vervolgd, onzo gemeenten verstrooid.. Laat dat niet moor zoo zjjn Heer Koning! Die wonsch wordt mij door mjjn zaligen vader toegefluisterd, door don martelaar." »\\Vij zullen zien; als al de non-konformistcn zoo
waren als gij, Mary! dan zou ik togen den vor- klaarden wil in van mijn Parlement dadelijk vrjj- hcid voor allen afkondigen. Lief kind! ik heb het reeds lang gewild; laat ioder gcloovon wat hy wil.." •Neon, niet wat hy wil; er is maar con waar-
heid" hernam Mary met kracht. Mylady was bevreesd, dat het gesprek eene wen-
ding zonde nemon, wolko Zijne Majesteit ongcvallig moest zijn. Zy nam daarom hot \'.woord. «Mary, hebt gij nog geen anderen wonsch dan don straks gcuiten? Is er niemant, die u onrecht aandeed on tegen wion gij recht wilt vorderen ?" Mary schudde het hoofd ontkennend. >Ik heb
hem vorgovcn" fluisterde zy. «Ook hom, die do oorzaak was van uws vaders
dood?" lispolde Mylady. Mary groep haro hand en knolde die in do hare:
•Stil, stil!" riep zij uit, of zij bevreesd ware de hartstochten in haar binnenste weder to wekken. Schoon mot woorzin nam do Koning oindoljjk
afscheid. Toen hjj mot Mylady vertrok, vroeg hij dozo of
zy geen invloed op dat vreemde zonderlinge kind kondo oefenen. •Waarom, Siro?"
»Ik wildo haar nador loeren konnon."
»Zjj zal hier bljjven."
•Maar niet door dwang, Barbara!"
•Uit vrjjo beweging, Sire!"
•Go zyt altoos mync goode, lieve Barbara! Vaar
wol." Do Koning vcrwyderdo zich zonder haar een kus
te geven; hy verwydordc zich met golwgcn hoofd en een rimpol op het voorhoofd. Ieder, die hem dien morgen nadordo, moest erkennen, dat er iets |
|||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||||
|
2P1
|
|||||||||||
|
Nu het niouwo offer al hare aandacht vorderde
had zjj het oude reeds gohoel vergoten. Aan Char- les Digby had zij niet meer gedacht. Deze wa9 hij- kans vernietigd in zijn kamer teruggekeerd, Woeker on meer ontroerd dan toen hij den vorigen nacht van zjjn tweegevecht terugkeerde. Hij had die vrouw sedert lang niet meer bemind; het verlies hater liefde kon hem dus niet in die mate neder slaan. Maar to bemerken, dat die vrouw hem niet had bc- mind zelfs toen hij baar vereerde en meende lief to hebben: dat die vrouw met hem gespeeld en ge- dartold bad uit tjjdvordrjjf of uit grove zinnelijk- hoid; dat hjj niet moer was geweest dan een mid- del in hare hand, een werktuig, dat zij wegwierp naar welgevallen of naar de berekening van haar eigenbelang, dat bracht alles in zijn binnenste in opstand, dat deed hom die vrouw baten met een vreoseljjkcn baat, dat deed hem die vrouw vloeken als do oorzaak van al zjjn afdwalingen. Mylady zou mot zijne woede hebben geschertst, zoo zij te- genwoordig ware geweest. TTad zjj niet straks nog in do eenzaamheid gefluisterd: »Hij komt terug als ik hem roep?" Neen, hij zou niet terugkomen. Mylady wist niots vnn do krizis waarin dat zieke hart zich bevond. Zo begreep niet dat zjj, toen ze Charles Digby prikkeldo om Mary to wreken en Buckingham tegen te treden, hem den moed had gegeven om met het verleden te breken. Hjj had een goede daad verricht, fluisterde zijn geweten, dat gehoorzaamd was en thands ltiidor en luider riep, dat er nog meer te verrichten viel. Charles had zjjno zedelijke vryheid terug gevonden en het stond thands aan hem of hij er gebruik van maken zou. Hjj had zich in een stoel neergeworpen voor de
tafel on bleef er zitton, in gepeins verdiept, het hoofd op do handen gesteund. Daar viel zjjn blik op oon brief, half onder andere papieren als weg- gescholen. Hij herkende die hand en trillend van verlangen en met een kreet van bljjde verrassing had hjj hem opengebroken. Hij verslond den in- hond en kuste do letters koor op koer. Hij bad ook gelezen: «Lieve, dierbare vriond! Ik heb do vreesolijke tijding vernomen en ik loof nog! Waar- om uw kostbaar leven gewaagd, een leven dat mij behoort ? Denkt go dan zoo weinig om mjj, dat ge zoo lichtvaardig op het spel zette wat mjjn oonigc schat is ? Gjj moot u verborgen. Ik heb do kracht niet u do vlucht aan te raden en mjj zclvo het ge- luk te ontzeggen u dagoljjks to zion, want, mjjn Charles! dat dood ik, hoewel het u niot hekend was. Toch moet go u verbergen tot do storm hooft nit- gewoed. Kom zoo spoedig gjj kunt in het Pavil- jocn: daar wacht ik u." Hjj groep zjjn hoed on jjlde naar de deur. Maar,
hoe groot was niet zjjn vorbazcn.\'on schrik, toon hjj den schildwacht bemerkte, die er voor had post gevat en hem het uitgaan verbood. Op bevel Zy- nor Majesteit was hjj gevangen. Hjj mocht echter schrjjven. Hjj zou daarvan gebruik maken, om Harry to vorzookon Zjjno Majesteit to bidden, hom slechts tot den avond van dien dag de vryheid to |
|||||||||||
|
laten. Hjj gaf zijn woord van edelman, dat hij geen
poging zoude aanwenden om to vluchten. John werd geroepen, die met de bezorging van den brief werd belast, en hom tevens mededeelde, dat Mary bij My- lady de Castlemaino woonde en een bezoek van den Koning ontvangen had. Hjj beefde : ook dit nog! Waarom was zij niet vertrokken, of word zij verhinderd door die gehate vrouw? Moest ook zij oen werktuig zijn, zoo als hij het geweest was? Het koude angstzweet brak hem uit. Mary deelde in hetzelfde govaar met hem; hjj moest haar waar- schuwen, zoo zij ten minste door hem, dien zjj een laaghartige genoemd had, gewaarschuwd wildo zjjn. Zoo hij slechts voor eenige uren zich nog vrij konde heten! • Daar ijlde John terug met een brief van zijn trouwen Harry in de hand. Zou Harry nu roods zijn Koninklijken vader gosproken hebben? Hjj haastte zich om zjjno nieuwsgierigheid to voldoen. Do oogen schemerden na do lezing; want wat had hij vernomen? »Beste jongen!" dus was de aanhef, «iets te laat
is veel te laat. Van nacht was de redding nog mogcljjk, nu niet meer. Ik heb den moed niet om den Koning voor u to spreken daar ik zelf niet zeker ben buiten schot to blijven. Ik was uw go- tuigo en dat is reeds eene misdaad in do oogen Zjjnor Majesteit. Begrjjp dus hoe hij uwe daad 1k>- schouwt. Ik vrees waarachtig het ergste. Toch maar moed gehouden, Digby! Misschion brengt gjj het er nog af mot vorlios van uw degon en eon paar maanden gevangenisstraf." Dus ook hij, de warme vroljjke vriend, verliet
hem in den nood! Teder begaf hem. Flij stond al- leon! Neen, hij was niet door ieder verlaten! Eene dacht er nog aan hom: het was do onbo- kende, dio hom zoo innig lief had en wior beolto- nis zoo als hjj het zich vormde, hom weerhield te vertwijfelen. Toen do avond liegon te vallen word hem zjjn
degen afgevraagd en voordon hem ecnigo Li/e pitards naar don Towor, waar hjj bleef, in afwachting van de nadero bevelen Zjjnor Majcstoit. |
|||||||||||
|
III.
Mjjnhocr van Bouningen had zjjnc passen govraagd.
Geschiedde hot ook in eon oogonblik van drift, toch waren do omstandigheden van dien aard, dat do Ambassadeur noch de Sokretaris van staat, hoewel beide het wilden, een schrede terug konden zetten zonder zich to kompromittecren. Zjjno Majesteit had het mot schrik vernomen, want oen breuk met do Republiek zou Lodewyk XIV nog stouter en vor- meteler, zou diens gebiedende toon nog onvordra- geljjkcr doen worden. Arlington had hem echtor gerust gesteld door de verzekering, dat van Beu- ningen zich slechts krachtig veinsde om veel te kunnen bedingen, on dat hjj, hjj eene courageuse houding van Engeland, het trotscho hoofd nederig zoude buigen. Van Bcuuingcn daarentegen bleef |
|||||||||||
|
2R2
|
||||||||||
|
MARY
|
HOLLIS.
|
|||||||||
|
wachten op excuses van wege Z}jne Majesteit, waar-
op Zjjno Hoogheid zeide stellig te hopen. Om ze des te eer uit te lokken en nog meer klem hij te zetten door hot vertoon van kracht, sprak Zijne Hoogheid er mot een woord van, of het niet in do diplomatie gebruikelijk was, indien er bij het ver- trok van den Ambassadeur nog zaken aanhangig waren, een ander voorloopig mot do regeling daar- van te belasten. Was dit zoo, dan zou dit thands met ecnigen ophef kunnen geschieden. Mjjnheer van Penningen dacht er over na, en
vond \'s Prinsen denkbeeld blijkbaar niet kwaad, daar hij don Sekretaris van Staat kennis gaf, dat Jonkheer Borccl, een uit het gevolg Zijner Hoogheid, belast was met do vorofibning dor zakon. floleef- doljjk werd daarop geandwoord, dat men kennis had eronomen van deze schikking, waaruit bleek dat de Republiek het afbreken dor onderhandelingen niet wilde, en dat men hoopte tegenover Jonkheer Borcol erolukkigor te zullon zijn dan men tegenover Zjjno Edelheid geweest was. Bjj die beleefde lette- ren waren de passon gevoegd. Do worp was alzoo oredaan; de klove kon niet meer worden gedempt. Arlington was te minder geneigd geweest hot eerst de hand tor verzoening te biodon, nu er slechts oen wisseling van personen plaats had on do diplomaat, die den Amsterdamschen burgemeester verving, voldoenden naam en rang bezat, om als oen wcrko- lijkcn plaatsvervanger, on dus meer dan als zaak- gelastigde, op te treden. Men verloor een persoon, en dio persoon was
juist niet door hom geliefd. Zijne nietswaardige politiek werd door het schrandor oog van do togen- partjj, die aan zijn schorpon blik zulk een kwetsen- de openhartigheid paarde, to dikwijls doorschouwd. Wjj kunnen ons dus voorstellen met hoe weinig lecdgovoel bjj in zijn brief van den 22 December 1670 aan een der Engelscho gezanten noorschreof: »VanI Beuningon vortrekt plotseling, njj had ver- schillende twisten met ons." Of mijnheer van Beuningon ochtor niet meer lood
govooldc? Niemant kon daarvan mot zekerhoid iots zeggen, want dezelfde fiere taal, dio bjj het eerste ploojrereboor vernomen was, word ook bij hot af- schoidsbezook van zjjno lippen gehoord. Toen Zijne Majostoit er van gewaagde, dat hot haar spoot door eon misverstand het verblijf Zijner Edolhoid ver- kort to zien, had hij geandwoord, dat hot hem niet minder voor Engeland dan voor do Republiek ge- noegon zoudo doen, indien hot misverstand, waarvan Zjjno Majostoit sprak, niets anders mocht blyken to zijn. Met do meeste cerbewjjzon werd do Ambassa-
deur uitgeleide gedaan. Tot. aan zoo bogeloiddon hem Zjjno Hoogheid on Jonkheer Borool. Dezen voegde hjj nog op het laatste oogenblik too: »Meu zal na mjjn vertrok misschien handelbaarder worden, nu men bemerkt dat hot ernst wordt. Het kan zjjn, dat men eerst afkoerig is van oon nauwor verbond met de Republiek, maar zeker is hot, dat mon noigt naar Frankrijk. Wie het meeste biedt kan do koop |
||||||||||
|
sluiten. Het zou behendig zjjn, Stuart te koopen
voor den middenprjjs. Tb voor mij echter zie de toekomst donker in." Den Prins zag hjj bjj het afscheid scherp aan. »Ik twijfel er niet aan, of Uwe Hoogheid zal wol slagen in hetgeen zjj zich heeft voorgenomen. Zjj gaf bij herhaling bewjjzen van veel takt." Had Mjjnheer van Beuningen eenigen argwaan?
Indien het zoo ware, dan mocht de misleide Ara- bassadeur zich er thands over gokwetst gevoelen. Po kwade luim ging echter eerlangs voorbjj, maar do erkenning van \'s Prinsen scherpzinnigheid of behondigheid bloef; on die erkonning droeg er toe bij, om don Amsterdamschen Burgomeostor, een vurig voorvechter van do Loevensteinscho Faktie, to doen verkeeren, wol niet in oon verweerder der Oranjepartij, maar toch later in oen aanhanger van don persoon van Willem Hendrik. Zijne Hoogheid dankte voor do gunstige opinie
door Zjjno Edelheid van hem opgevat en vorzocht do rokommandatiön van Zjjno Edelheid bjj Mijn- heer de Witt, in wiens aandenken hjj zich bleef aanbevolen. Toen hij Zjjno Edelheid aan boord zag gaan, voel-
do hjj zijn adom snolier en vrijer gaan, nam hij den arm van zijn vriend Boroel, en zcide hij gehaast: •Thands naar Londen terug!" In do eerste dagen na van Bouningens vertrok
hield Zijne Hoogheid haro kamer. Zij heette ver- koudon en koortsig; zij was echter krachtig en ge- zond, maar wilde de vormen in acht nomon en eono gevoeligheid toonon tegenover hot Engelsen kabinet, welke werkelijk niet bestond.. Zoodra do Prins vermoeden mocht, dat zjjno houding bogrepon kon zjjn, rekende bjj ochtor aan zijne verplichting voldaan to bobben. Hjj was thands vrij; hij werd niet langer bespied;
geen zjjnor gangen word thands meer opgeteekond. Zonder omwegon dan ook volvoerde hjj eon lang gekoesterd opzet, rood hjj naar Whito-hall en vroeg gehoor bij Haro Genado do Hertogin van Ports- mouth. Dezo was verrast on wol blijde verrast. Woten wjj ook, dat de vormen van dien Hollander haar kwetsten, het is ons tovens bekend, dat zjj hem moor aandacht had waardig gerekend dan den meest volkomen edelman aan Karels hof. Sodort zij hem hot laatste ontmoetto was haro moening niet gowjjzigd, was haar verlangen, om hom terug to zion, nog verhoogd door hot toenemend belang, dat de Koning van Engeland bljjkbaar in zijn neef begon to stollen. Daarbjj was dio Koning in de laatste tien dagen wedorspannigor of liever onver- schilligor dan ooit to voren jegens haar geworden. Zjj had zolfs tot haar schrik gohoord, dat er in don Geheimen Raad sprake was geweest van het invooren van bezuinigingen, dat do Koning niet do intimo zwolgpartjjen meer hjjwoondc, maar gantsche ochtenden doorbracht in den vleugel vanhotpalois door Mylady bewoond. «IIjj zal wol terugkomen en zich nedorvljjon op mjjn voetonbank" had zjj telkens gezegd; maar hjj was nog niet teruggekomen. |
||||||||||
|
MARY HOLLIS. 283
|
|||||||
|
Zoo zjj hot groote doel langs andere wegen slechts
konde bereiken, dan zou zij zich weten te troosten. Zjjne Hoogheid de Prins van Oranje liet zich aan- dienen! Hjj, die nog nooit hij Mylady de Castle- maine of de Koningin was geweest, kwam haar bezoeken. Zoo zij dien jonkman voor haar eigen- lijken Koning, Lodewijk XIV, eens winnen kon, door dien jonkman haren Koning vasten voet bezorgde in do Republiek en tevens don Engolschen Koning eens schaakmat zotte! Het plan was oonor volleer- do diplomato waardig en bij wolslagon zou do or- konteiykhoid van haren Koning geenc grenzen kennen. Zij heette don stijfbuigendcn Prins welkom on
bood hem een zetel tegenover zich aan. Hij schoen verlegen met zjjne houding on bracht do eerste woorden, hoe onbeteekenond zij ook waren, slechts stamerend uit. Zjj was de voorkomenheid zelve, ned bijkans do helft der niet gesproken, maar aan- geduide woorden, en gaf dadelijk levendigheid aan hot gesprek, dat van zijne zijde reeds bij hot be- gin dreigde te bljjvon steken. Het was hot eerste tête a tête, dat Zijner Hoog-
hoid in zijn loven met oono vrouw to beurt viol. Raakte hjj ook wonder wel in do hofwaorold bekend, hjj miste nog don fijnen takt om zich gemakkelijk onder vrouwen to kunnen bewegen. IIjj voelde dat, zonder hot te kunnen verhelpen, en dit maakte hem nog linkscher en hoekiger, noo lieftallig moest hem dus de bevallige vrouw niet voorkomen, die, zonder dat zij don schijn gaf van iets te bemerken, hem meer dan halverwege te gemoet kwam en dit zonder zich schuldig te maken aan oeno kruipende vlcierjj, welke, bij don toon van haar vroeger mot hem gevoerd onderhoud, te scherp zoude afsteken om niet zjjn argwaan op te wokkon. Hoe erkentelijk moest hjj jegens haar niet zjjn, on hoe gaarne zou hjj niot, door haro geestige en levendige en toch ook weder niet to vernuftige opmerkingen voortgeleid, haar volgen wcrwaards zij hom brengen wildo. Elko blik op dien strakken, droomerigen jonkman, dio haar zoo gaarne het woord gunde, overtuigde haar van den indruk dien zij maakte, van de overwinning, die zjj behalen moest. •En Uwe Hoogheid heeft zeker do treurigo af-
loop van het prachtige bal Zjjnor Genade evenzeer verschrikt als ieder onzer? Heeft zjj in kort ook conige berichten ontvangen nopens den toestand des gewonden. Gister vreesde men voor verheffing van do koorts." ïEon mjjnor Edollicden is van ochtond aan het
paleis van den Hertog geweest on vernam daar dat do koorts is weggebleven. Zjjno Majesteit zal wol verheugd zjjn. Zjjne Majesteit zou in don Hertog een... >___waren en trouwen vriend verliezen."
«Die, naar ik geloof, meer dan icmant in Zjjnor
Majesteit* vertrouwen deelt," merkte de Prins schuchter aan. •Meer dan velen ten minste," verlicterde zjj in
het voorbijgaan. »Wjj mogen dus de hoop voeden |
|||||||
|
Zjjne Genade te zullen behouden. Indien het ver-
trek Uwer Hoogheid nog niet aanstaande is, dan zal de indruk, dio Uwe Hoogheid van het Engelscho hof met zich zal nemen, niet ongunstig zijn." «Zou dio dan anders wezen als ik mi vertrok?"
«Misschien wel. Zjjne Majesteit en de gantsche
adel zouden toch bij het herstel Zjjnor Genade wed- jjveren in hot geven van bljjkon hunner vreugde, en wio zou, bij do feesten welke de uitingen daar- van zullen wezen, wclkomer gast\'zijn dan Uwe Hoog- heid ?" Zoo de voorzichtige Prins ooit mocht kunnen ver-
geten op zjjno hoede te zjjn, de vriendelijke en hoogst vleiende onderstellingen, welko hjj thands hoorde uiten, zoudon hem dadelijk het verzuim herinneren. Zijn oog blikte onwillekeurig naar don bloemenmand, waar do bouquet voor hem geplukt werd, naar het venster, door hetwelk men don aap, den koddigen Jack, konde bewonderen, en de on- wellevende en 8tuursche jonkman maakte stilzwjj- gend ceno vergelijking tusschen do bevallige dame tegenover zich en do buitelingen van den aap daar buiten. «Maar ik hob roods zoo menig foest bjjgewoond
en moest dus reeds een gunstigon indruk aan het hof van mijn oom mot mij nomen, ten minste als dat van een feest afhankelijk is." «Ik nam do vrjjhoid hot te beweren; vergeef mjj
zoo ik weder dwaalde," De roos liet oven haar doorn voelen. «Maar Uwe Hoogheid heeft mjj niet ten volle begrepen en, naar mijne bescheiden mec- ning, het verschil in hare pozitie niet in aanracr- king genomen. Vóór dat Zjjno Genade gewond werd had zij immers altjjd de eer om door Mijnheer den Ambassadeur begeleid te worden." «Ik hoop in don vervolge evenzeer, hoewel de
Ambasadeur dan cone andere persoon zal zjjn." •Juist, Uwe Hoogheid! En dat kon in vele op-
zichten geheel iets anders zjjn " Zjjne Hooghoid zag voor zich, en zjj vervolgde. «Ik heb wol eens gehoord, dat men u in don Haag ook altijd begc- leidde zoo als mjjnheer van Bcuningen hot hier deed. Dat moet lastig zjjn geweest." • Ja in den aanvang, maar het wende. Toch bon
ik bljj, dat Mijnheer van Beuningcn vertrokken is." «Beminnelijke openhartigheid!" dacht Hare Go-
nado do Hertogin van Portsmouth, die oven glimlachte on toon zeer belangstellend vroeg of Zjjne Edelheid niet zoor oploopcnd was en tevens zoor ergdonkond, daar Zjjno Edolhuid, zoo als zjj vernomen had, al do gangon Zjjnor Hoogheid be- spieddc. «Bespiedde? dat is wat kras; naging misschien.
Ik heb het hem niet euvel geluid; hjj was altjjd goed voor mjj, en als hjj het niet was, dan volgde hjj zeker zjjne instruktiën." «Zou men dan daar ginder werkelijk gelooven,
dat Uwe Hoogheid woorden zoudo kunnen spreken, die hun schaden konden?" «Wel neen, Hertogin! men wildo juist van mjj
|
|||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
28-1
|
|||||||||
|
woorden vernomen, die hun voordeel konden aan-
brengen." •Uwe Hoogheid geeft thands voorzeker oen zeer
diepen zin aan hare woorden, want ik begrijp haar niet." «Och, dio kleingeestige berekeningen van poü-
ticko partjjen zullen Uwe Genade doen geeuwen.\'\' •Volstrekt niet. Uwe HoDgheid zal wel weten
te boeien waar anderen zouden doen sterven van verveling." Zijne Hoogheid aehtto het verstandigst de. \\voor-
den, als niet gehoord of begrijpen, oubeandwoord voorbij te gaan. «Ik meende straks," zeide de Prins, »dat men gaarne door mij vernemen wilde, wat men zelf niet opsporen kon en hoopte, dat mij, door mjjne bloedverwantschap, zoude bekend zijn geworden. • En dio hoop was ijdel... Uwe Hoogheid wilde
wel, maar kon niet aan do verwachting bcand- woorden? Eone interessante pozitie!" riep zij la- chend uit. >Dc strenge, stijve Mijnheer de Ambas- sadeur zich de zweetdroppels van het voorhoofd wisschend om Uwc Hoogheid te achtervolgen en dan nog van haar te vernemen dat zij niets wist. Want wat zou er ook na te sporen zijn? noe dik- wjjls Mylady do Castlemaino de wenkbrauw go- fronsd en de Engclsche edellieden een lompe dwaas- heid hadden begaan? Och, om dat op te sporen behoeft men do scherpzinnigheid Uwer Hoogheid niet te bezitten. Mag ik u eenigo druppels fleur de la rosé geven?" vroeg zjj plotseling opspringend en weg huppelend naar het dressoor of buffet, van waar zjj met een albasten flakon met uit goud- draad gevlochten «top terugkeerde. Zijne Hoogheid moest wel de blanke fijne hand, de teedcre schoon gevormde vingoren opmerken, moest wel de satijn- zachtheid er van huldigen, want zij liet zo in aan- raking komen met de zijne. De zjjne, wat waren dio vuurrood en hard! Toch trok hij ze niet terug, en dat liet hjj niet na, om nog ecnigen tyd het donzige van hare hand in de zjjne te voelen, want, de boer! hjj scheen, wel verre van iets govocld, zelfs niets gezien te hebben. Zjjne eenigo opmer- king toch was: «Wal een fraaie flacon, Hertogin! Zou die hier gemaakt zijn?" •Uwc Hoogheid denkt zoor gunstig over de Lon-
densche fabrikanten. Misschien zjjn zij in staat een veel dcgeljjker en zwaarder sieraad te maken, maar.... dit kwam nit Versailles." •Eon geschenk dus van Zjjno Allorchristeljjkste
Majesteit. Het moet orkend worden: Frankrijk munt in onze dagen in alles uit. liet is do cersto macht van Europa on hot voert Spanje en Engc- land tegenwoordig als vazallen met zich mede. Waart ge er ook hjj, Hertogin! toen men te Dover het bewuste verbond sloot?" •Uw Hoogheid meent... ?" vroeg zjj; on, schoon
zjj hare verbazing zocht te verbergen, vermocht zjj het niet volkomen. Wat was die jonkman tcgcn- over haar gezeten? njj sprak zoo kool on onvor- schillig ovor eene zaak, dio slechts aan zoo weini- |
gen bekend was; eene zaak, dio slechts Arlington
en misschien voor oen doel Buckingham was gco- penbaard: eene zaak, die den Koning altijd deed ontstellen zoo vaak zij in do verte zelfs werd aan- govoerd. Wie had hem dat gehoim medegedeeld, hem, den Hollander, den telg der Republiek, voor wie alles juist eon diep geheim moest blijven? Had de Koning hem zjjn vertrouwen geschon-
ken? Maar dan moest hjj, die zoo wantrouwend en anstig was op dat punt, wel blijken hebben ontvangen van de gohochthoid zijns Neefs; dan moest dezo wel overtuigende blijken hebbeu goge- ven van zijn toetreden tot een plan, dat — hot is waar — hom eenig persoonlijk voordeel beloofde, maar hem toch deed afdalen tot oen vorst in mi- niatuur. Zij vroeg zich dat alles on nog veol meer af en wist er niet op te andwoordon, en vergat bijna, dat er iets gezegd moest worden op do go- dane vraag. Het voorzichtigst schoen haar, te voin- zen van niets te weten, en daarom zoido zjj ook met allo teekenen van bevreemding: »Hot bewust verbond? Wat meent Uwe Hoogheid? •Gij weet er niets van? Ik meende toch laatst
to bespeuren, dat gjj er wol iets van wist. net spjjt mij nu, dat ik or van gosproken hob. Ik was tegenover Mijnheer van Beuningcn voorzichtigor." •Dus heeft Uwe Hoogheid er Mjjnhoer don Am-
bassiideur onkundig van doen bljjvon. Waarom ? Mocht hij hot dan niet weton? Vorgeef het mij, indien de vraag dwaas is." •Wel neen... Mijn oom heeft mij wel zóo veel
medegedeeld, dat ik begreep Mijnheer van Beu- ningen er niets van to mogen zeggen." •En vertrouwt Uwe Hoogheid oen geheim dat
zoo zeer bewaard schijnt to moeten worden, dan aan mij, een vrouw?" •Ja, vrouwen hebben den naam van niet voel te
kunnen zwjjgen maar ik lwschouwde u, en ik be- schouw u nog, als een dor opstellers van het ver- bond." •Ik? Uwc Hoogheid schertst! Ik heb een veel
nederiger werk to verrichten, maar toch niet min- dcr nuttig en zeker voor mjj niet minder aangc- naam, dan om traktaten op te stellen! Ik zou dat doen? Ik ben wel eens vergelokon bjj oen half gotemdo Zigeunerin! Indien ik do levensdagen Zijner Majesteit, die mjj lief is geworden, mag vervrolijkcn, dan is mjjn hoogsto eerzucht vol- daan." •Zou ik dan toch verkeerd geoordoold hebben!"
zcido do Prins voor zich, maar toch luid genoeg om door do andere verstaan te worden. »En ik dacht nog wol, dat do subsidiën, door Zjjno Aller- christeljjksto Majesteit aan mjjn oom toegelegd, door uwc handen gingen?" Do jonkman schoon trouw op to biechten wat
hjj wist; hjj wist misschien nog meer en zou haar dus ook nog moor kunnen vertellen. •Subsidiën? Ik kost Zjjne Majejesteit wel
geld, maar ik verschaf het hom niot. Uwo Hoog- heid kan mjj golooven!" |
||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
285
|
|||||||||
|
Do glimlach, die deze woorden vergezelde, drukte
zoo zeer het merk van openhartige waarheid op dozo woorden, dat Zjjne Hoogheid waarlijk niet moer twijfelen kon. • Dan heli ik mij geheel on al vergist en spijt
het mjj u zoo lang te hebben opgehouden hij pene zaak, die u droog en vervelend moest zjjn. Ver- geef het mij; gij zult uwen tijd zeker beter kunnen gebruiken." •En l\'we Hoogheid ook, niet waar?"\' vroeg zjj
scherp, want de boer had bij zijne reeds zoo lompe woorden de nog lomper beweging gemaakt van op te staan en alzoo te. venrekken. De lompheid zou nog stygen, want zij hoorde hem zeggen: »Ja, dat is zoo. Ik had gehoopt dat gij mij hadt kunnen helpen. De tijd van mijn vertrek nadert en ik heb nog zoo veel af te doen juist in dio zaak___" »Die haast schjjnt vooral ontstaan te zijn na het
vertrek van den Ambassadeur ?" •Juist, want dio mocht van niets merken. Ik
had er u ook niet van moeten spreken, maar gij zult er geen misbruik van maken daar gjj dat niet kunt... als Eranschc onderdane." Do Prins boog en maakte zich gereed te vertrok-
kon. Wat was hij openhartig geweest I Hij had zjjne verhouding jegens den Hollandsclien Ambas- sadcur niet verbloemd! En nu nog de openhartigo lompheid, om dadelijk te willen vertrekken nu hjj dacht zich tot een vorkeerde persone te heblicn gewend! Wat zou hij dan toch wel van haar ge- vraagd willen hebben? Zij wilde en moest het vernemen. Zjjne Hoogheid werd dus wel gedwon- gen te blijven om haar de eigenljjke reden van zjjn bezoek te openbaren. »Ik wenschte van u te vernemen, hoe Zjjne A1-
lerchristelijke Majesteit over mjj dacht, ten einde daarvan mijn reis naar Versailles te doen afhangen. Ik bespeurde vroeger wel, dat men mij verdacht en mjjno tegenpartij steunde, daar ik een bloed- verwant van de Stuarts ben, maar dit zou nu toch eeno aanbeveling moeten zjjn... Nu gjj echter buiten deze zaak staat, moet ik anderen raadple- gen, en zoo ik die niet vinden dan ga ik nnar Versailles." •Lodewjjk do Grooto is edelmoedig, zelfs jegens
zjjno vjjanden; hoe zal hjj dan wol niet jegens zjjne vrionden zjjn ?" Een vluchtig rood vertoonde zich op \'s jonkmans
golaat. »Ik wenschte een zekerder waarlwrg dan do
edelmoedigheid van den Koning van Frankrjjk," zoido hjj heftiger dan bjj nog tot haar had gespro- ken. «Edelmoedig? Zjjne Majesteit heeft het te- genover mjj, zoo als mjj gezegd werd en ik ben goed onderricht, niet betoond." »Ia Uwe Hoogheid werkeljjk wel goed onderricht?
Ik zou haar aanraden, de reis naar Versailles te ondernemen." •Ik zal zien."
•Maar wat heeft men Uwe Hoogheid dan wel
verteld, daar zjj zoo vertoornd is op een boudge- |
noot, dio zulk oen trouw en veelgovend vriend
wensebt te zijn ?" •Hoe weet gij dat, Hertogin?" vroeg do Prins,
dio zich halfverwege had afgewend en zich bjj dio vraag eensklaps omkeerde. • Ik vernam het van den Ambassadeur zjjnerAl-
lerchristeljjkste Majesteit. Na hetgeen door Uwe Hoogheid is gesproken, begrijp ik eerst recht de bedoeling van de door Zijne Excellentie gesproken woorden. Uwe Hoogheid werd geljjk gesteld met den Koning van Engeland." De Prins schudde ontkennend. »Dat was spot-
ternij." • Maar wat heeft men Uwe Hoogheid dan pogen
diets te maken? Misschien dat ik de dwaling ver- storen kan." • Dat zou u toch moeielijk vallen, als gy van de
zaak niets weet." • Ik weet er niets van... als opsteller van hot
traktaat, l\'we Hoogheid! Zou men waardig zjjn ooren te bezitten, als men er niot meè hoorde?" • Eu gij hoordet dus iets, Hertogin? Hjj wachtte
een oogonblik en zag haar strak aan. «Waarom hebt go mjj straks gewantrouwd en mjj de waar- heid verzwegen?" • Uwe Hoogheid maakte onjuiste onderstellingen
en maakt ze nog.. Ik onthoud mjj van politieke intriges" zeide zjj scherp. «Daar ik mij verlKinden gevoel aan het geslacht der Stuarts\', daar ik hunne grootheid wensch, zou ik ook u daarin zoo gaarna zien deelen. Ik weet, dat gij het kunt indien gjj het wilt. Zijne Allerchristoljjkstc Majesteit is u t hands zeer goed gezind en wenscht u veel aan te bieden en weinig te vragen." • Dus even als mjjn oom, want ik werd met hem
geljjk gesteld, zoo als ge zeidet. Maar ik zie niet in, dat men hem meer biedt dan vraagt. De subsidien vloeien niet te ruim en in het gevaar der ondorncming zal ieder toch wel voor de helft deelen." • Als de oeno lwndgenoot honderd duizend solda-
ten levert en van den ander er slechts weinige duizenden vraagt.." Dat wist ik niet. Dat hoeft mjjn oom mü niet
gozegd. Maar dat kan ik ook niot golooven, want dan zou mjjn oom niet weifelon en .... dat doot hÜ" • Hij weifelt niet."
• En in Oktober is alles te Dover reeds afgo-
sproken en tot nu is er nog niets geschied! Bo- vendien, Hertogin! vind ik, dat Zjjne Allerchriste- ljjkste Majesteit een onvoorzichtig spel speelt. Myn oom is, geloof ik zeer slim en zal Zjjne Majesteit wel als middel weten te gebruiken. De belangen van de beide landen zjjn immers geheel verschil- lend. Zoodra mijn oom de kans schoon ziet om een voordeel ig verlxmd met de Mogendheden, aan wie hjj door godsdienst en ondero banden verbon- den is, aan te gaan, dan verlaat hjj weder de zijde, Zjjner Allerchristelijkste Majesteit. Ik vind niet dat Versailles voorzichtig heeft gehandeld." |
||||||||
|
MART HOLLIS.
|
|||||||||
|
280
|
|||||||||
|
Republiek niet, zoo lang mjjn oom zich niet open-
Ijjk verklaard had." Er was een oogenblik van stilte. De Hertogin
van Portsmouth dacht een oogenblik na. »U\\ve Hoogheid kan geljjk hebben... maar als eens Zjjne Allerehristel4Jksto Majesteit reeds zoo gedacht en ge- handeld had...!" • Dan zou ik hare voorzichtigheid prjjzen."
• Dus moet Uwe Hoogheid het eene onvoorzichtig»
heid noemen, om zouder zulk oen waarliorgeen over- eenkomst aan te gaan...?" vroeg zjj langzaam en met klem do woorden uitsprekend. • Altjjd tegenover mjjn oom!" viel de Prins in.
• Alzoo niet... tegenover Uwc Hoogheid?"
, Ik beteeken alleen iets, zoo lang ik blijf wat ik
ben. En, Hertogin! Zjjne Allerchristeljjkste Majesteit moet tegenover mij beginnen niet met waarlwrgen te vragen, maar te gevon." • Dat is een stout woord, Prins!"
•Zoo ik dus naar Versailles ga, mag ik rekenen
daar door u ingeleid te worden...?" • Ik zal u gaarne mjjne bekenden aanwijzen. Van
aanbeveling behoeft natuurlijk geene sprake te zjjn. Uwe Hoogheid beveelt zich zelve aan." •Dat zou ik juist niet zeggen, Hertogin! want het
heeft mjj moeite gekost uw vertrouwen te winnen," gaf hij op den gewonen lompen toon ten audwoord. Ditmaal scheen zu hem den uitval niet euvel te
duiden, want met een beminneljjk glimlachjen voer- do zjj hom to gemoet: «Maar dat vertrouwen moet Uwer Hoogheid wel door ieder geschonken worden, die het geluk had zoo aangenaam en zoo leerzaam zich met haar te mogen onderhouden als ik in de laatste oogenblikken deed." Zij stond op en zweefde naar hare bloemen heen,
on plukto er oenige en bood ze Zjjnor Hoogheid aan. •Zal de bonquet nu misschien minder wantrouwen opwekken ?" Zjjne Hoogheid zag haar verbaasd aan. •Wan-
trouwen ?" •Mijne bloemen hadden immers zulko kwetsende
dorens, herinnert Uwo Ilooghoid zich dat niet?" •Maar dat hebbon zo nog, Hortogin! Zie maar
eens: ik prikte mjj al aan een doren." •Onverbeterlijk!" mompelde de Hertogin verbit-
terd. >Maar hij begrjjpt geene fijnheid," dacht zjj een oogenblik later, en was toen weder in staat, hem do laatste grofheid oven als do eerste to ver- geven. Het gesprek werd nu cenigen tjjd voortgezet en liep over verschillende, maar voor beiden bljjk- baar minder aantrekkeljjke, zaken. Zjjne Hoogheid moest menige fijne scherts verduren, want de vrouw kon do zwakke zjjde van den Hollander maar niet voorbjj zien. De jonkman was zeker niet van schran- dorheid ontbloot, maar verwjjderdc alle denkbeeld van ridderlijkheid. Hij had al de fijne aanslagen eener berekenende coquetterie, waarvan zjj in het begin van beider gesprek bljjk had gegeven, niet alleen weerstaan — dat zou te vergeven zjjn — maar zelfs niet begrepen. Zjjne opvoeding was ver- waarloosd, en zoo er nog aan cenige verbetering te |
|||||||||
|
•Uwe Hoogheid vreeze daarvoor niet. Zjjne A1-
lerchristeljjke Majesteit nam hare maatregelen van voorzorg." • Ik geloof tocli niet, dat zjj voldoende zjjn: want
ik weet, Hertogin! dat mijn oom voorslagen aan de Republiek heeft gedaan..." •Die dan toch niet veel beteekend hebben, want
Mijnheer de Ambassadeur is in hevigen toorn ver- trokken. Ik geloof, dat Uwe Hoogheid te veel waar- de heeft gehecht aan den persoon, die het u mede- deelde." >Dat geloof ik wel, Hertogin I want het was mjjn
oom zelf, die het mjj mededeelde en mjj tot onder* handelaar had uitgekozen." •Wanneer?" vroeg do Hertogin snel, terwijl zjj
eene belangstelling verried, die haar tot dus verre vreemd scheen gebleven te zijn. •Toen wjj samen onder uwe vensters in het park
wandelden. Ojj begrijpt, dat ik juist geen langen duur aan het bondgenootschap met Versailles kan toeschrijven, als ik mijn oom zulk een spel zie spe- len. En dit maakt het zoo moeieljjk voor mjj, open- ljjk een partij te kiezen en naar Versailles te gaan." •Uwe Hoogheid ga gerust derwaards. De Koning
van Engeland kan Frankrjjk niet ontrouw worden. Zjjne Allerchristeljjkste Majesteit zorgde daarvoor," zeide zij eenigzins schamper lachende. •Ik wil wel gelooven, dat go dat denkt," viel
de Prins lomp in, maar ik zie niet in, dat het zoo is. Myn oom Karel is niet mjjn oom Jakob!" •Uwe Hoogheid meent... ?" vroeg zjj, hot hoofd
even voorover buigend en met een smadeljjk glim- lachjen op de lippen. • Dat mjjn oom York als een generaal, die over-
winnon of sterven wil, de bruggen achter zich heeft verbrand. II jj kan niet meer terug." •Juist, en uw oom Karcl óok niet."
•Dus is mijn oom Karel, die het hoofd is der
Engelsche kerk...?1, >Ja wel, Uwe Hoogheid! spreek het woord slechts
uit: Katholiek geworden." •Dat is zeer behendig bedacht van Zjjne Allcr-
christeljjkste Majesteit." •Uwe Hoogheid kent dus den weg, dio den Ko-
ning van Engeland tot eere en macht zal voeren. Wat denkt de Graaf van Holland en Zeeland daar- van?" •Maar ik zie niet in, dat het Zjjne Allerchristc-
ljjkste Majesteit iets baten zal. Mjjn oom zal voor zjjn belang Katholiek zjjn geworden en dat in het geheim bljjven zoo lang het zjjn belang bljjft. Bjj andere belangen kan men anders worden." •Uwe Hoogheid schjjnt niet veel aan de overtui-
ging Zjjnor Majesteit to hechten," hernam zjj bit?. •Welken maatstaf bezigt Uwe Hoogeid wel, om de menschen te meten? Toch niet... zich zelve?" •Daar heb ik nog niet over nagedacht. Maar
werkeljjk, Hertogin! indien ik Zjjne Allerchristeljjkste Majesteit ware, dan gaf ik geene subsidiën en gecno legers, dan ondernam ik den veldtocht tegen de |
|||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
287
|
|||||||||
|
vorkoer hooger dood stellen dan do eenzaamheid,
Zijne Hoogheid had zich woiuigo uren later weder te midden der waoreld gewaagd en ditmaal zelfs op hot gladde ijs van do Serpentine. Het was of do spiogelvlakto hom minder gevaarljjk scheen en hem alzoo tot mindere voorzichtigheid aanspoorde dan hot gebied dor staatkunde; want, betrad hjj dat slechts schoorvoetend, over het jjs zwierde hjj heen met de vlughoid eens vogels of liever met de schier ondenkbare snelheid van den wind. Het was een schooue winterdag. Du zon scheen
vrolijk en schitterde verblindend op het witte kleed, dat woido en gaard, dat bosch en struweel was omgeslagen. Sicrljjko narrensleden zwierden over het sneouwveld on worden bestierd door al wat Engeland edels en groots had. De rjjkdom en de pracht hadden de burgers en burgerossen van Lon- den mede tot oen wandeling verlokt, zoo dat het park een feestelijk aanzien had. En ook op de rivier, die het gcheele park door-
kronkelde, wemelde het van Heeren en vooral vreemde Heeren. Het spel, dat daar vertoond werd, wekte de nieuwsgierigheid van niet weinigen op. Het schaatsenrjjden mocht al geene ongekende ver- tooning in Engeland zjjn, het vond niet zulke vol- leerde beoefenaars als in de Hollandsche Rapubliek, en zjj, die daar ginder heenzwierden on heengleden en hot eene gevleugelde been over het andere wierpen, op de smalle ijzers voortgestuwd en voortgezweept, zjj behoorden tot do bewoners dier Republiek. Langs de oevers drong zich dan ook oen bonte monigto saam, die het spel aanzag onder het uiten van opmerkingen, die soms bewondering aanduidden, maar telkens achtervolgd worden door een of ander woord, dat boleedigond was voor het volk, waartoe die scbaatsourjjdors behoorden. De geest van hot Volk, ducd or zich ill kennen.
•Zie dien eens! Die zwiert op zjjn holsblokkon
over do baan heen!" riep er een uit den hoop, die zich vorzameld had bjj hot kraampjou of tentjen, dat als uitgangspunt voor do schaatsenrjjders mocht gelden. •Holsblokken? Dat zjjn echto Hollandsche voe-
ten 1" andwoordde een ander, die voor dien snedigen uitval door algemoenen bijval werd beloond. Het was de reusachtige en breedgeschouderde heer van Valkenburgh, die voorbijreed en wien de opmer- king alzoo gold. •Het is toch kunstig om op zulke jjzertjens voort
te schuiven!" zei een ander. •Eu met zulk een gewicht," viel een tweede
spottend in. •Ik zal het mijn vetsten os ook nog loeren eer
hjj gedold wordt," viel met een stentorstem een derde in, die zoo vierkant en log gebouwd was, dat hjj de aanmerking wel terug had mogen hou- den. De straf volgde dan ook op het misdrijf, want een pieperig stemmetjen liet de woorden hooren: •En niemant zal het den vetsten os ook beter kunnen voordoen." Een luid gelach begroette en beloonde deze woorden.
|
|||||||||
|
denken viel, dan zou zjj die beproeven, maar alles
stuitte af als op een ondoordringbaar barnas. Zjj sprak hem over de tragediên van Corneille en hjj andwoordde, dat hjj er geeno kende, maar altjjd het moeste genoegen smaakte bjj do masques, zoo als hjj er in het jaar zeven en zestig in don Maag oen gezien had, toen hjj wel twee honderd personen, ieder een charakter, voorstellende, voor zich had voorbij zien trekken en Graaf van Dona en meer Edelen van zijn hof, de eendracht, de vrede en don oorlog vorbeel- den. Zij onderhield hem over de schooue Ladios van het Engelscho hof, en als andwoord deed hij haar de vraag, of zjj ook dat jonge meisjcn kende, dat onlangs in White-hall was aangekomen. »Die beschermelinge van Mylady de Castlemaine V
Hel moet een natiiurwonder zjjii. Eeu zwaan met zwarte veeren." • Dus dat zal mijn oom zoo aantrekken. Mijn
oom bezoekt haar trouw, dus heeft men mjj gezegd." •Gjj schijnt zeer goed onderricht; ik dacht niet,
dat men u bemoeieljjken zoude met over een vrouw met u te spreken." •Maar als het een zwaan is met zwarte veê-
ren...l" •Dus alleen het buitengewone trekt Uwo Hoog-
heid aan? Eeu dwerg met het hoofd van oen reus is echter iets nog meer buitengewoons," Het gesprek verloor thands alle levendigheid.
De Prins bemerkte, dat hjj haar boos had gemaakt en wist niet hoe haar weder te verzoenen, want het middel dat hij aanwendde was erger dan de kwaal. •Ge neemt het mjj toch niet kwalijk dat ik
zoo\'n natnurwonder óok eens wil zien?" had hjj haar gevraagd. • Wol neen, Uwe Hoogheid 1 Maar zjj nomo zich
in acht; zjj zal or Zjjno Majesteit ook ontmoeten en hoe volkomen clievalier gjj ook zjjt, gjj zoudt wel eens geslagen kunnen worden." Hjj achtte hut nu het veiligst, om geen woord
meer daarover to spreken on afscheid te nemen. Hjj dankte haar voor hare ontvangst, zjj hem voor de kennismaking. Hjj boog even, maar stjjf; zjj neeg diep on bevallig en goleidde hom tot aan dcu drempel van haar vertrok, waar zjj zich gereed maakte nogmaals to nijgen, zoodra de Prins, wat de wellevendheid gevorderd had, zich nogmaals had omgewend, maar hjj deed dat niet, zeker om- dat hjj het reeds zeer beleefd had govonden eens gegroet te hebben. •Hjj heeft dan toch gepraat en veel gepraat,
de stugge boer!" prevelde zjj, toon zjj zich alleen wist; en het vermoeden was verro van haar, dat zjj wel eens veel en to voel had kunnen gepraat hebben. Zjj dacht hem te hebben uitgehoord, en, het is waar, hjj had ook veel gesproken, meer misschien dan anders in tien dagen, maar wellicht had Zijne Hoogheid nog meer van Hare Genade gehoord, dan Hare Genade van Zijne Hoogheid. Als of het onderhoud met de geestige Hertogin zjjn doffen geest had opgewekt en hem het gezellig |
|||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||||
|
288
|
|||||||||||
|
worden, want hjj sloeg or geen acht op on reed
zonder te groeten verder. •\'t Is een lompert I" waagde or een te zoggen, on
er was uiemant die het tegensprak. Och, do jonkman daar ginder hechtte zoo weinig
aan de goed- of afkeuring eener menigte, dat hjj deze bijna niet eens bespeurd had en haar alzoo niet in bare bewegingen gadesloeg. Hjj was thands zoo vroljjk, zoo vrjj! vrolijker en vrijer dan op het Binnenhof of op den huize Honsolaarsdjjk. Wat Hare Genade, de Hertogin van 1\'ortsmouth, wol ge- dacht zoude hebbon, zoo zjj het grooto kind hier had gadegeslagen? |
|||||||||||
|
•Wie zegt dat?" riop de reus uit, zich toornig
omkeorende. «Waart gjj dat?" vroeg hjj oen klein manneken af, op wien hjj met do grootste minach- ting neerkeek. •Ja, dat was ik," klonk het audwoord vrij bru-
taal. .Kalf!"
>Os!"
Do reus kon het niet langer uitstaan en pakte
hot manueken boot. • Laat hom los, man !\'\' riop een burger uit do
menigte. »Hjj maakt van zijn vrjjheid gebruik om to spreken ; g|| hebt dezelfde vrjjheid. Vocht mot geljjke wapenen!" Het was onze \\Vilkin9, die met vrouw en twee
dochters een feest van dezen dag had gemaakt en zjjn winkel aan de zorg van zjjn jongens had toe- vertrouwd. Het woord bloek gehoord on begrepen to zjjn,
want verscheidene stemmen herhaalden of onder- steunden hot. Misschien, dat do reus had bljjven goedvinden om de wapens to gebruiken, dio hjj het best te hantecren wist, zoo or geen heilzame atlciding zich had opgedaan door do verschijning van ecu nieuwo groep schantsenrijders. Ken bleok mager jonkman, die zich don bonten doek om do ooreu en don hals had gebonden, en een klein haakjon in de hand hield, rood voorop, on do Hoeren, dio hom volgden, konden of wildon hem niet voorbjjstrcven of zelfs naderen, daar er altijd dezelfde tusschen- ruimte overbleef. Do jonkman schoen hen zelfs uit te tarten om hem in te halen en vertraagde zijne vaart om hen to laten naderen, maar versnelde die weder , zoodra zij hem bijna bereikt hadden. •Langorak!-\' zeido oen van de vier Hollandschc
edellieden en wel do hoer van Goudriaan, «laten wjj langzamer rijden, en dus Zjjno Hoogheid ver- plichten hetzelfde te doen. Ik vrees dat hjj zich te veel zal vermoeien." Maar Zjjno Hoogheid, voor wie die vrees gekoes-
terd werd, bleok van geone vermoeidheid te we- ton, al paerolde hem ook het zweet op het voor- hoofd. Een bljjdo lach vorholderdo hot anders zoo
strak gelaat on gaf het gehcclo wezen oen schijn van gulle goedhartigheid, die zich zoo duidelijk uitsprak in do enkelo kinderlijk vrolijke woorden. »Wie mjj lief heeft volgt mjj( Heercn! Goudri-
aan, wilt gjj achter bljjven? riep hjj, terwjjl hjj weder onjzwenkte en zich voortroptc. •Uwe Hoogheid neme zich toch in acht ... Daar
gindor is or pas gebijt.. Er ligt maar ecu dun vlies!" •Waar do hoor van Valkenburgh gedragen wordt,
daar kunnen er een half dozijn van mijn zwaarte over!" gaf do Prins lachend ten andwoord. «Het is de Prins van Oranje!" riepen eeuigou
uit den hoop, die op den vasten wal het groepjen reeds eenigen tijd van verre had gadegeslagen en den snel naar hen toe zwierenden jonkman telkens beter te zien kreeg. Eenigen namen do hoeden af hetgeen door den Prins niet bomerkt schoon te |
|||||||||||
|
IV.
Lady Castlcmaine had gelegenheid gevonden,
don draad van hot gesprok met hare trouwe Kato, door do komst van Zjjno Majesteit afgebroken, we- der aan to knoopen. Kato had Myladys nieuwsgie- righeid opgewekt en haro eigene geldzucht bevre- digd gezien; thands moest zij haro belofte vervul- len on word zjj, zoo zij die vergeten mocht zijn, daaraan tjjdig door haro moosterosse herinnerd. Kato, dio overal haro bekenden schoon to hebben, had don oenvoudigon John Dirkons in hot verhoor genomen. Do jongen verheugde zich in do tedero vriendschap van Alice, oen der kameniers Harer Majesteit. Dio tedere vriendschap, in den aanvang zich bepalende tot oen enkelen hoofdknik elkan- dcr bij het voorbijgaau geschonken, was in ver- trouwelijkheid allengs toegenomen en had zich se- dort etteljjke dagen in menig onderhoud weten uit to spreken. Do innigsto vriondschap was sedert den nacht van hot l>ol masqué ontstaan, toen zjj als hjj toeval elkaar in den vleugel, door haro Ma- estcit bewoond, hadden ontmoet, zich op oen der sofaas in een der vertrekken bjj oon vrolijk knap- pend en knetterend haardvuurtjen haddeu neder- gezet, en, geheel verzonken in eikaars aanblik, niets van do koude waercld vernamen on alzoo ook niets van de Gravinno do Paualva, dio iets van Alice behoofdo en dien nacht zich zondor do hulp van doze had mooton redden. Do uren krompen bjj dio zalige mjjmerjjen en
kozerjjen tot minuten in, zoo dat het reeds nabij middernacht was, tocu zjj zich ter nauwernood meenden nedergezet to hebl>en. Maar hun schoo- non droomou beidde een plotseling en een onzacht ontwaken. John was voor de twintigsto maal met do verzekering begonnen, dat hjj Alice Hof had, ja zon liof had als hjj uiemant lief had, Alice had herhaald wat zjj reeds etteljjko reizen had aange- merkt, dat zjj het niet geloofde en dat alle »hee- reu" hetzelfde zeiden, hetgeen weder eene innige en plechtige verzekering uitlokte van do zjjdo van John, dat hjj slechts eens oen boeren deerne had ge- kust dio hom nog wol daartoe verlokt had, en dat hjj na dien tjjd naar goon vrouwenrok meer had omgekeken, tot dat hjj in haar, Alice, had govon» |
|||||||||||
|
•
|
||||||||||||
|
t -----------------S.------- , ,
MARY
|
||||||||||||
|
HOLLIS. 289
|
||||||||||||
|
te zien. Het was verbeelding; hy wist het. Noch-
tans hield hy de hand voor de oogen om de ver- schyning niet weder te zien oprjjzen. Het middel was echter weinig afdoende, want diezelfde ge- daante zag hy weder, maar thands veel verschrik- keiyker) en hy hoorde nu zelfs hot kraken van een voetstap. Dat was te erg. Hy rees op, zocht den uitgang, snelde heen en dacht zich niet eer veilig, dan in den makkelyken leunstoel zyns jongen meesters. Maar weder zou zyn hart van angst in z{jn binnenst opspringen. Nauw was hy neerge- ! vallen of hij hoorde een zacht kloppen aan de ka- [• merdour. Hy stopte zyn ooren dicht om het niet to hooren, maar hy kon te geiykertyd niet zyn oogen bedekken en beletten te zien; derhalve zag j hy, en daar stond tegenover hem... Alice. Deze j sprak gejaagd en verzocht, of liever beval, hem dadeiyk do stad in te gaan en den eersten genees- hoer, dien hy vinden kon, naar White-hall te bren- ! gen, daar Hare Majesteit ernstig ongesteld was ge- worden .. Dus ook Hare Majesteit was verschrok- ken, dacht John. En dat spook, waar was dat ge- bleven ? Was het in do lucht of in den schoor- steon verdwenen of was het veranderd in een zwar- ten kater met een witte vlek, vlak op de borst ? Die vragen en meer dergelyke werden John niet beandwoord, want Alice had hom vrü onzacht de deur uitgeduwd en hem nog berispt over zyn ver- dwynen, terwyl zy hem inscherpte, in beider be- lang, niets van hetgeen hy gehoord had te vertel- len. John beloofde het en had zich van den hem opgedragen last met den meest loffelyken ijver ge- kweton. Dit had echter niet geheel onopgemerkt kunnen geschieden, zoodat zyn uitgaan en terug- keeren met den geneesheer door de wacht van het paleis den volgenden morgen ruchtbaar werd gemaakt. Kate had daarvan iets bemerkt en met hare bewonderenswaardige gave, die zy het fret zeker had afgezien, wist zij in het binnenste van den eeriykon John te dringen en het daar verborgen ge- liciin er uit te verjagen. En daar /.ij wist, dat niemant dergeiyke behendigheden milder beloonde dan My- lady, werd aan deze het belangrijke nieuws verkocht. Kate had natuurlijk niet al do plianes, die Johns gemoedsbeweging doorloopen had, kunnen verne- men, zij kon Mylady alzoo niet in alle byzonder- heden laten afdalen, zoodat het voorgevallene haar weinig belangryk voorkwam. Zij had zich dan ook reeds by de ontvangst der guinjes er op gewapend, een van de gewone liefelijke kastydingen te ont- vangen, welke Mylady, on zy alleen, by teleur- stellingon wist uit te deelen, maar hoezeer was zjj verbaasd, toen zjj ondervond dat haar verhaal een zeer genegen oor had gevonden en een zeer goed- gunstige en welwillende waardeering. Mylady had haar zelfs op de puntige schouderen geklopt eri haar toegevoegd, dat zij het verhaal wel niet zeer pikant vond, maar er toch den goeden wil van Kate in waardeerde, om haar verslag te geven van alles wat er rondom haar voorviel. «Misschien, Kate!" had zjj haar ten slotte nog toegevoegd >is ~~Ï9
|
||||||||||||
|
den, wat hij nooit geloofd had te zullen vinden.
Het verschil van beider meening werd vereffend door een kus, die John niet behoefde te rooven, al zorgde Alice ook, dat hij er den schijn van moest aannemen. Daarop had John blozend van een hu- weljjk gewaagd en had Alice haar best gedaan mede oen blosjou op hare konen te lokken en ge- stiimiTil van de weinige bekendheid met olkander en hare onkunde omtrent de gezindheid zjjner ou- ders. Hij had zich toen aan eeno schildering gc- waagd van de goede ouden, die, hoewel zjj haar niet kenden, eigeniyk reeds lang naar haar sche- nen uitgezien te hebben. En dun het huisjon, dat zjj zamen zouden bewonen! Het was verscholen on- der bloemhout en welriekend kruid; het lag op het zuiden en had dus altjjd zou; en voor de deur zouden zjj een notenboom planten, die groot zou worden, zoo groot zelfs, dat zjj en al hunne kinde- ren... Daar ontsnapte Alice een kreet van ontzet- ten. De arme John dacht, dat hij haar beleedigd had en wilde op zijn laatste woorden terugkomen en zeggen dat zij er plaats zouden nemen zonder kin- deren, toen hjj de rechte oorzaak van Alices schrik leerde kennen en in don spiegel, op den schoor- stecnrand steunend, een gedaante weerkaatst zag, die onhoorbaar de kamer doorsloop en in de ver- trekken Harer Majesteit verdween. • Ik heb twee vurige kolen in plaats van oogen
gezien!" had John gepreveld. »Ze droeg een masker," had Alice huiverend ge-
stamerd. Alice waagde liet niet naar binnen te gaan. Schoon
zij zich spoedig genoeg van haar schrik hersteld had en de heorsehappü over zich zelve herkreeg, kon zjj de vragen, die by haar oprezen, niet beandwoor- den. Die gedaante was in de vertrekken der Ko- ningin verdwenen en zij scheen daar te worden toegelaten en dus bekend te zijn. Maar Hare Ma- jesteit, die dien avond ziek was en de Gravin de Penalva, die altijd zich ziek gevoelde, zoudon toch te middernacht geon bezoek ontvangen. Weinig tjjds zou Alice echter gegund worden om gevolg- trekkingen te maken, waarin John, maar ongeluk- kig meestal, haar poogde te helpen; want daar klonk een herhaald geschel. Alice beefde toen in die mate, dat de voeten zich niet konden bewegen. De geheimzinnige gedaante had daar binnen zeker ook den grootsten schrik veroorzaakt, en er werd om bystand geroepen en wel den bijstand van haar. die zelve zoo verschrokken was. Zij stond op het punt, om John te verzoeken mede te gaan, maar zag nog bij tijds het onbehooriyko, het onmogeiyko van zulk een daad in. Zjj besloot dus alleen te gaan, maar verzocht John, toch om baar te wach- ten en hij het eerste geschel naar binnen te stor- men. John knikte toestemmend. Hij werd echter zyne belofte ontrouw, toen hij zich alleen zag in dat vreemde vertrek, half verlicht door de kaars, die op tafel stond, en door den weerschijn van het kolenvuur. Hij meende die gedaante weer te be- speuren en de vurige kolen in de plaats van oogen |
||||||||||||
|
\'
|
||||||||||||
|
!K
|
||||||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
290
|
|||||||||
|
het oogenblik nabij, dat ik u belooneu zal zoo als
ik het wensch te doen, zoodra ik de macht l«?zit, die mij nog ontbreekt." Mylady was zeer genadig en de dienaresse on-
gewoon verlegen, alsof de haar toegezwaaide lof en de haar voorgespiegelde belootiing hare hescheiden- heid kwetsten, /ij verliet het vertrek en ging dat van Mary niet binnen, zoo als zij dageljjks oj> dat en op menig ander uur gewoon was te doen. Mylady bleef nog eenige oogenblikken alleen in
haar boudoir achter. Zij gaf door geen enkel woord do gedachten te kennen, die in dat brein oprezen, die weer anderen deden ontstaan eu haar verre uit het heden in de toekomst verplaatsten en wel in eene blijde toekomst, want zij hief het hoofd trotsch omhoog en prevelde als gold het eene be- lofte aan zich zelve afgelegd: »Ik zal slagen." 2Ü t?\'>ig eenige gangen en zalen van White-hall
door en hield stil voor de vortrekken, door Hare Majesteit bewoond, waar zij door Alice met eene diepe nijging, gepaard met de grootsto verbazing, werd bejegend. >Hare Majesteit is nog oenigzins ongesteld," ver-
zekerde haar de kamenier. »Ik vreesde het, maar juist daarom te eer wensch
ik mijne opwachting te maken en Hare Majesteit een blijk mjjner belangstelling te geven." Mocht Alice ook bevroeden, dat zidk een bezoek \'
verre van aangenaam zoude zijn en Mylady daarom I willen terughouden, hare bescheiden tegenwerpin- gen mochton haar weinig baten, want Mylady trad binnen met de woorden, die eene aandiening over- bodig maakten: >I)e Lady der slaapkamer zal Hare gebiedster wel zonder eenige etikette kunnen naderen." Mochten er ook reeds ettelijke dagen sedert den
avond van het bal mtugtli verloopen zjjn, en het toeval, dat Hare Majesteit dien avond overvallen was, zich niet hebben herhaald, nog altijd scheen j de ziektetoestand te blijven bestaan. In welke verschijnselen die zich openbaarde werd daar bui- ten niet bekend, daar de Gravin de Penalva de eenige verzorgstor was en het ziekbed haror zus- terljjke vriendin niet verliet. Had do (iravin het echter noodig gerekend verslag te geven van het- geen zij had opgemerkt, dan zou zij gewis hebben bericht, dat do koorts de lijdende bjjna geene rust gunde, dat do zieke soms verrast kondo worden, haar slaapvertrek haastig heen on weder gaande, onder het slaken van korte, afgebroken uitroepin- gen, of, op haar bidstoel neergezegen, het kruis- beeld aan hare lippen gekneld, biddend tot de Moedermaagd, wier ontfermen zjj afsmeekte voor eene diep gevallen zondaresso. Vorgeofs had de zachte, tcedcre stemme der vricn-
din geklonken; vergeefs had de schranderheid der zusterlijke liefde in dat blijkbaar gewonde hart gepeild; de stem had geen echo gehoord, het peillood geen grond gevonden. De nachtwaken on de inspanning hadden het wegterend lichaam dor Gravin zoodanig afgemat, dat zy de tweo laatste |
dagen zieker dan Hare Majesteit, die te bed lag,
op haar leunstoel was neergezegen. Ging de adeui- tocht ook zwaar, werd de bloedstroom ook naar het brein gestuwd, waar hjj iedere gedachte byna be- lommerde, knaagde de pijn ook in het gebeente, de arme ljjdeude schoen in geestkracht toe te nemen, naarmate de sterkte haars lichaams afnam, scheen in ijver en trortw te verdubbelen, naarmate het hart harer zuster raadselachtiger en onbegrijpeliJ- ker werd. Het doel van haar leven toch was: Ca- tharinavan Hraganza, de fiero hartstochtelijke vrouw, half gebroken door den jaronlangen smaad, maar toch bjj wjjlen dezelfde als in hare vroege jeugd, uitgezonderd slechts de aanminnige vrolijkheid en de openheid der ongeschokte onschuld, te leiden, te troosten, te ontwikkelen voor een hooger en heiliger leven, dan hier op aarde kan worden ge- leid. Zij gevoelde dat het einde van haar aardsche bestaan naderde en zjj zag, dat het nagestreefde doel zich telkens meer verwijderde. Toch zou zjj volharden tot den laatsten ademtocht, toch zou zjj Catharina niet verlaten, zoolang zjj nog op aarde vertoefde en niet ophouden haar gade te slaan en te omringen met de bewijzen harer liefde. Zjj had Catharina schjjnbaar kalmer doen wor-
den; zij had haar kunnen bewegen den gewonen arbeid te verrichten en de naald tot het kunstig borduren doen bezigen. De arme blinde! Zij zag niet, dat een lang verholen gebleven traan ten laatste neerdrupte op het borduurwerk, en het fluweel en de zjjde deed vlekken. Welk een onrust moest zich niet van haar meester maken, toen een onbekende voetstap haar een vreemd bezoek spelde en zij Cathariua den gevreesden naam van Mylady do Castlemaine hoorde uitspreken. Zjj had de te- genwoordigheid van de Hertogin van 1\'ortsmouth leeren verdragen, beter dan zjj die van Mylady vermocht. De Hertogin was meer en meer met Catharina bevriend geworden sedert den middag, dat zjj veroordeeld was geworden met Hare Majes- toit het middagmaal te gebruiken. Do Hertogin van Portsmouth bleek eene geheel andere te zjjn dan de Castlemaine. Wel school er in den toon, dien zjj bezigde, een medelijden, dat beleedigen en kwetsen kon, maar do Penalva alleen bemerkte dat en de gebogene Koningin niet. Wy weten, dat Lonizo de Quérouaillo scherp en
bits kon zyn zoo als niet eone in White-hall, maar in het verblijf dor verstootene had zjj den takt — was haar gemoed fijner ontwikkeld geweest, we zouden een woord kunnen kiezen dat haar meer vereerde — om geene andere snaren aan de roeren, dan die daar konden trillen en klank geven! Hoe meer zich Catharina aan haar begon te hechten, des te moer keerde zjj zich van de andere vrouw af, hoe meer zjj aan de macht van gene begon te gelooven, des te meer dacht zjj de zich nederbuigende ge- nade der andere te kunnen ontberen. De onrust der Gravin de Penalva was bjj de Koningin wre- vel, toen Mylady zoo onverwacht binnen trad, en wel een wrevel, die bijkans steeg tot toorn bjj den |
||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
291
|
|||||||||
|
aanblik van haar, die zoo vriendelijk naar de ge-
zondheid Harer Majesteit onderzoek kwam doen. «Het gaat mjj zeer wel, Mylady I" andwoordde de
Koningin, die voort bleef werken, hoewel de naald in de vingeren trilde. Zij hield zich over het bor- duurwerk heengebogen en liet Mylady staan. Zij kon dus ook niet den blik opmerken, dien Mylady op haar wierp en die juist niet van vriendchap- pelijke gezindheid getuigde. Het zwjjgeu duurde eenige oogenblikken. Het schoen vooral voor do Penalva pijnlijk te zjjn, die haar in het oor Huis- terde: «Spreek toch: verbitter haar niet," maar Cathariua gaf dier vermaning geen gehoor, maar bleef zwijgen en drukte de lippen op elkaar, als was zij bevreesd dat zij, ondanks hanr vast voor- nemen, der gehate eenige woorden toevoegen mocht. Mylady was middolerwjjl nader getreden en had
zich over het borduurwerk gebogen. Zij scheen eene meesteresse, die het werk eener leerling gadesloeg en gereed was voor ettelijke fouten eene kastijding toe te dienen. Hare woorden weerspraken echter de aangenomen houding, want zelfs goedkeurend en vleiend klonk hot: »Ik moet erkennen, dat Uwe Majesteit groote vorderingen heeft gemaakt in het borduren. Zjj zal er ook voorzeker veel tjjd aan hebben kunnen besteden. Maar, mij dunkt, dat werk is niet in do laatste dagen verricht; daarvoor zie ik thands de naald te veel in haar vingeren beven, hetgeen zeker nog een gevolg is van de laatste on- gesteldheid Uwer Majesteit. Het was een verrassend toeval, dat vooral gevaarljjk moest zjjn, omdat het plaats had toen de hulp zoo verre af was. Het was immers in den nacht van het bal-masqué?" •Ja," klonk het kortaf, en Hare Majesteit boog
het hoofd nog dieper. •Het had weinig te beteekeuen," viel do Gravin
de Penalva in. »De dokter kwam spoedig on ver- klaarde do ongesteldheid voor zeer voorbijgaande." »En zeide hij niet wat er de oorzaak van was?"
vroeg Mylady belangstellend, terwijl zij zich de vrjj- heid gaf van oen stoel te nemen en naast Hare Majesteit te gaan nederzitton. Deze stond plotseling op. Wilde zjj de onbeschaamde daardoor noodza- ken mede op te staan? Zoo zij dat bedoelde, dan werd haar oogmerk geenzins bereikt, want Myla- dy bleef rustig zitten on Hare Majesteit aanstaren. »De doktor gaf geeno oorzaken op," zeide de
Gravin in audwoord op Myladys laatste vraag. «Zoudt gjj denken, dat er verschillende zijn, Gra-
vin?" »Ik, Mylady? Hoe komt gjj op die gedachte ?\'\'
«Omdat gjj het meervoud bezigdet en ik slechts
het enkelvoud," «Zoo ik het deed was hot onbewust."
«Het bljjkt van achter goed te zjjn, dat Uwe
Majesteit het bal niet heeft bijgewoond, anders zou dat wellicht de oorzaak genoemd worden, en Uwe Majesteit en hare vriendin zjjn maar te zeer geneigd om dergelijke uitspanningen te veroor- deelen." «De meeste uitspanningen zyn in zich zelven on-
|
|||||||||
|
schuldig; zy worden schuldig door de wijze waarop
men er aan deelneemt," zeide de Gravin. «Denkt Uwe Majesteit dat óok ? vroeg de C\'ast-
lomaino, terwijl zij een buitengewone klem op deze woorden lei. «De Gravin heeft gelijk," prevelde de toegespro-
kene, die aan het venster stilstond en den rug aan de beide anderen toekeerde. «Als dat waar is, waarom ontzegt Uwe Majesteit
zich dan altoos dergelijke genietingen? Zjj zou er toch altijd zoodanig aan deel weten te nemen, dat elke uitspanning eene zeer onschuldige bleef." Er volgde geen andwoord. Mylady scheen er
ook geen behoefte aan te hebben, want zjj ver- volgde: «Het is jammer dat Uwe Majesteit dat bal niet heoft bygewooud; het was prachtiger dan ik er ooit een zag en het is misschien wel hot laatste, dat do gastheer geven zal." - «De Hertog van Buckingham is toch niet erger?"
vroeg do Koningin gehaast. «Helaas, ja! Uwe Majesteit vergeve mij dat ver-
toon van droefheid. Dikwerf wareu wy- oneenig, maar het is mjjn bloedverwant, en bloedverwanten, zelfs zjj die in doodsvijandschap met elkaar loven, verzoenen zich aan een sterfbed." «Maar hij zal toch niet sterven, Mylady? Van
morgen hoorde ik zelfs dat hij iets boter was. O dat zou verschrikkelijk zjjn!" riep de Koningin uit. «Het zal den Hertog zeker nog oen troost zijn in
zijn ljjden, als hjj vorneomt hoo Uwe Majesteit in zjjn lot belang stolt. Ik zal zorgen dat hy het ver- noemt. Ik weet, dat Uwe Majesteit oen medelijdend hart bezit, maar zulk een medelijden met een vreem- de treft mjj." «Maar Zyne Genade was van morgen beter en
buiten gevaar. Wanneer is er zulk eene verande- rmg bespeurd?" vroeg de Koningin. •Men kan die officieelo berichten zelden slechts
golooven. Ik verzeker Uwe Majesteit dat de Hertog niet buiten gevaar is." «Jezus, Maria!" klonk het van Katharines lippen,
terwijl haro handen zich onwillekeurig vouwden. «Hem te moeten verliezen door zulk een vorfoeie-
lijk duol — oen duel om eenige guinjes, die een berooide landjonker niet betalen kon! Uwe Majesteit ziet mjj vragend aan, zy zal er toch van gehoord hebben dat eon zokere Digby do moordenaar is." «Dat woord is hard, Mylady!" zeido de Koningin.
«Wie in een duol overwint is toch geen moordenaar." «Uwe Majesteit schijnt haar medelydon ook tot
dien jonkman uit te strekken. Ik geloof, dat do troost, dien ik den Hertog straks brengen wilde, veel van zijn kracht verliest, daar het medelijden Uwer Majesteit alles en allen schijnt te omvatten." «Het is de bloedverwante van den Hertog van
Buckingham, en deze alleen, te vergeven dat zjj zoo spreekt," merkte de Gravin wol zacht en be- daard, maar daarom niet minder puntig aan. «Sla den toon der berisping niet aan, Maria! hy
zal hier toch geen gehoor vinden!" riep de Konin- gin uit, wier wangen gloeiden. Zy voer voort, zoo |
|||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
1*»2
|
|||||||||
|
1 de wanhoop of dl», dien het bewustzijn vun de
zwakte der tegenpartij geeft? Hoj dikwijls de Ko- j iiinklijke Majesteit door de Castlemaine ook met
voeten werd getreden, toch kon zjj niet allo ontzach | vergeten en vooral tegenover die vrouw niet de
uiterste grens overschrijden. Bovendien voelde zjj zich overvleugeld en zag zjj in, andere wapenen te moeten gebruiken, om die vrouw te bekampen en te overwinnen. Hoe ook de woede tintelde in haar oog, zij wist die te bedwingen; zjj wist zich te matigen en schijnbaar bedaard den draad van het gesprek daar weder aan te kuoopen, waar zij dien had laten glippen. • Ik beu hier gekomen met eeu ander doel dan
om Uwe Majesteit aanleiding te geven tot toorn. Zjj verguune mij de eigenlijke reden mjjuer komst aan te duiden; tot dusverre had ik er zoo weinig de gelegenheid toe. Uwe Majesteit veroordeelde mjju gedrag tegenover Mr. Digby, dio eerst door mjj beschermd en daarna verlaten werd. Ik heb geleerd te zwjjgcu waar het veroordeeleud vonnis mij trof. Ik stel echter te veel prijs op het oordeel I\'wer Majesteit, die mjj vroeger soms wel met haar I vertrouwen vereerde, om niet eeu poging aan te
wendeu mjj in haar oog te verdedigen. Ik was als liuckinghams bloedverwante verplicht den jongen Digby te veroordeelen en mocht Zijne Majesteit geene genade voor deu schuldige vragen. Toch blijf ik dien jonkman genegen, en daar het thands zijn leven geldt kom ik tot Uwe Majesteit om haar to bidden bjj haren Koningkljjken gemaal..." •Gij zegt?" vroeg de Koningin haar in do reden
vallend, hoewel haar hoofd afgewend bleef. De woorden werden echter trillend uitgebracht en lok- ten, naar het schoon, op Myladys lippen den glim- lach, dio er zich thands op vertoonde. •Zjjn leven loopt gevaar," verzekerde Mylady. »Ik
kom Uwer Majesteit smeken dit als eene vertrou- weljjke mededeeling aan te merken, maar tevens, indien zjj mjj nog met eenige welwillendheid ver- eert, in het redden van den jonkman behulpzaam te zjjn." •Omdat gjj hem lief hebt?" vloot het van de
lippen der Koningin, en ditmaal hartstochtelijker dan ooit. Zjj scheen geheel onder den invloed van haren haat jegens die vrouw, die haar sedert jaren vernederde en wier macht zjj voorzeker gebroken dacht. •Uwe Majesteit wil dus geene poging aanwenden
om hem te redden?" Hare Majesteit zweeg en Mylady stond op, om
heen to gaan, evenwel niet dan na het vertrek in zjjn geheolo lengto doorloopen to hebben en alzoo de Koningin voorbij gegaan te zjjn, wier vingeren zü bezig zag de venstorgordjjnen te kreuken, wier stijf uitstaand zijden kleed zjj hoorde ruischen, zoo zeer trilde het lichaam dat er door bedekt werd. •Ik vraag Uwe Majesteit nederig verschooning
voor de stoornis" zeide Mylady op den drempel. De Koningiu wenkte met de hand alsof zjj haar
tot blijven wilde nopen en voegde haar haastig en |
|||||||||
|
hartstochtelijk als zij straks koud eu kort was ge-
woest. »Gjj verwoaderdet u straks, Mylady! dat ik u vragend aanstaarde. Het was omdat ge dien jonkman, die, naar het zeggen van eenigeu, in uwe gunst heeft gedeeld, t hands eensklaps beschuldigt en beschimpt. Op wie zal de ongelukkige kunnen steunen als gjj hem óok verlaat, gjj, die hem eerst door uwe bescherming zoo verre hebt geleid, die hem daardoor wellicht den treurigen moed deedt verkrijgen, om zijn gastheer uit te dagen en te wonden." »Ik wist niet, dat l\'we Majesteit liet der moeite
waard achtte op de dingen dezer zondige aarde acht te geven; ik raag toch niet onderstellen dat het hier als bij uitzondering is geschied ? Men heeft Uwe Majesteit zeker veel onbehoorlijks verhaald van mjjne verhouding tot dien landjonker, die dan ook menigmalen voor mii is gewaarschuwd, dikwijls op zeer geheimzinnige wjjze gewaarschuwd. Londen gelooft zoo gaarne alles wat op de Castlemaine een vlek te meer kan werpen. Ik heb mij dat getroost en heb de kracht, om nog lang het kleed te dra- gen, dat men mij omhangt. Ik beu misschien be- ter dan ik schijn, of ik ben zoo als ik schjjn, eu dat is altjjd eerljjk en een getuigenis van moed; dat is altjjd véél eerljjker eu moediger dan de han- delwjjze van andereu, van die lieve, tedere, heilige zondaressen, dio mislukte Madonnaas, die het kruis- beeld op haar boezem drageu, maar Mijnheer Satan, in den vorm van een beeld-schoon jonkmau, daar binnen." Wat overkwam Hare Majesteit? Zij waggelde
en klemde de handen aan de vensterbank, en mom- pelde : «Heilige moeder Gods, zie in ontferming op mjj neder... doe dio booze do lippen sluiten..!" en bij dio woorden greop de ooue hand naar het krusilix, dat om haar hals hing. •Myludy de Castlemaine!" zeide de Gravin de
Penalva, terwijl zjj het hoofd ophief en de toegespro- kene met de doffe oogeu opzocht, als of die nog in staat waren het beeld dier vrouw te weerspiegelen. • Myludy de Castlemaine, het komt niemant in Engeland toe dus tot Hare Majesteit het woord te voeren. Hare Majesteit heeft hier geene ge- lijken, maar slechts onderdanen; het is tjjd, My- lady! dat o dit herinnerd wordt." »Ik geloof dat gjj de herinnering meer behoeft
dan ik, Gravin! als gjj onderstelt dat ik het woord voerde of liever richtte tot Hare Majesteit," her- nam de Castlemaine woedend. »Ik geloof, dat uw gehoor vermindert even als uw gezicht, en dat gjj het eerste zult verliezen zoo als het laatste, tenzjj gjj spoedig een warmer luchtstreek opzoekt. II daar heen te doen vertrekken zou dus eene christeljjkc daad zijn." •En daarom zult gjj die niet verrichten," zeide
Hare Majesteit, op wier voorhoofd de aderen waren gezwollen. >Gjj zoudt nog wel voor de Gravin de Penalva dit rjjk kunnen verlaten, Mrs. Palmer!" Een dergeljjken aanval had de Koningin nog nooit
tegen haar durven wagen. Was het de moed, dien |
|||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
||||||||||||
|
898
|
||||||||||||
|
toenemen en voor do gekoesterde hoop het nit-
zicht op vervulling nader gebracht. Zij ging thands een ougewonen weg. Zjj betrad het
kabinet Zjjner Majesteit, waar Karel I gewoon was geweest met zjjne Sekretarissen to arbeiden en Karel II het ook had kunnen doen. indien hjj er lust toe had gevoeld. In de eerste weken zijner regeering had hij ge-
tracht in dat kabinet eenigo uren van den morgen door te brengen; gelukte hem dat ook, hjj slaagde er niet in, om, in dat kabinet gezeten, wcrkeljjk regeerder en dus anders dan gewoonljjk te zjjn. Hij bracht den jongen, lichtzinnigen, dartelen Ka- rel met zich mede en daar deze zich nog vrijer on lustiger bewegen en uiten kon in andcro gedeelten van White-hall, werd het kabinet altjjd minder en minder bezocht en alleen gebezigd om, wanneer do Sekretarissen van Staat niet weggezonden konden worden, hen ecuigc oogenblikken te laten wachten tot ze in de slaapkamer Zjjner Majesteit, die er aan grensde, konden worden toegelaten. Mylady wist dan ook wel, toen zjj de bekende deur opende, den Koning daar niet to zullen zien, en schreed hot vertrek door, om de andere daaraan grenzende kamer te bereiken Terwjjl zjj voortging wekte het echter hare verbazing in de hoogste mate op, dat de tafel in dat kabinetjen met papieren was overdekt en er twee stoelen zóo geplaatst stonden, als of zjj voor een onderhoud van twee personen hadden gediend. •Wie zou zich die vrjjheid hebben veroorloofd?"
dacht Mylady. Zjj nam zich voor Zjjne Majesteit, die zeker nog sluimerde en die zjj wekken ging, daarop te wjjzen. Hare verbazing klom echter tot den hoogsteu top, toen zjj do slaapkamer binnen- trad en Zjjuo Majesteit niet alleen ontwaakt en reeds geheel gekleed, maar hem op den divan vond uitgestrekt, terwjjl een paadje — een knaap van zestien of zeventien jaren — op een vouwstoel be- zig was ovcrluid te lezen. Van wien had Zjjne Ma- jesteit het geduld ontvangen om te luisteren? Of was het misschien een nieuwe roman van de Scu- déri, met den laatsten post uit Parjjs overgebracht, en dien Zjjne Majesteit alleen liet doorbladeren, om met den inhoud bekend te worden en met zjjne konnis tegenover het hof to pralen? Hjj was vriendelijk als altjjd; hjj verwelkomde
haar teder zoo als hy gewoon was, en toch lag er een waas van strakheid over dat anders zoo bewe- gcljjk gelaat. •Hebt ge bezoek gehad, Rowley ?" vroeg zy hem,
na den paadje een wenk gegeven te hebben om te vertrekken en zich naast hem op den divan te heb- ben nedergezet. •Ja, Barbarat"
•En dat schijnt u vermoeid te hebben. Waarom
is men toch Koning als men werken moet, niet waar, oude vriend?" vroeg zjj hem een tikjen op den waDg gevend. •Zie ik er slecht uit? Waarlijk, Barbara! zie ik
bleeker dan gewoonljjk? Ik voel mjj ook niet wel. |
||||||||||||
|
heftig, half smeekend toe: »Gjj komt mjj het be-
houd van een menschcnlcvcn vragen, mjj, die zon- der invloed, zouder macht is door üw toedoen. God is rechtvaardig, als hjj tl de onwettige macht ein- doljjk ontneemt, als hjj u vernedert en u straft in een jonkman, dien... dien gjj heet lief te hebben... Ik kan niet helpen... geen menschcnziel redden van het verderf., en dat is tiw schuld... Als gjj hem behouden wilt, dan zullen u echter wel andc- re middelen ter dienste staan ... dan zult gij wel den invloed van anderen weten in te roepen... want gjj zijt oveu behendig als gjj....\'\' •Ik versta Uwe Majesteit-\' zeide Mylady, iik.ver-
sta haar ton volle." Het mocht echter nog betwjj- feld worden of zjj het woord wel geraden had wat de ongelukkige, thands in angst verkeerendo Ko- uiugin, op de lippen zweefde. »Zjj had toch wil- len zeggen: »eveu behendig als boos." Mylady gaf echter aan hare verzekering, dat zij Hare Majesteit ten volle begreep een anderen zin, een zin, dien gene er niet in zocht of zoeken kon, want, om dat te doen, had zjj moeten kunnen gissen zich verraden, zich ontsluierd te hebbon, had zjj moeten kunnen gelooven, dat de heerschappij over zich zelve, hot bedwingen van dat krimpende hart, het fier geheven houden van dat met centenaarslast bezwaard hoofd, het scherpe oog dier vrouw, die alleen was gekomen om te bespieden, had kunnen bedriegen. O, hoe de keel, die den adem niet meer dreigde te laten door- gaan, eensklaps zich verruimde; hoc die brandende oogkassen plotseling mild besproeid werden door een vloed van tranen, toen zij die vrouw ver- dwenen wist. Toch wilde zjj een oogeublik daarna haar volgen; toch wilde zjj haar toeroepen: »Red hem toch, red hem, Mylady ! en ik zal u dankbaar zjjn, eeuwig dankbaar zijn;" maar toeu zjj zich om wilde wenden, voeldo zjj de kniën knikken, het hoofd duizelen en stortte zjj mot een doften kreet ter aarde. •Arme ljjderes!" fluisterde de Penalva, toen zjj
weder aan de sponde zat waarop Kathariua neder lag. Zjj had de koude klamme hand der kranke in de hare, en telde de polsslagen, als vroeg zjj aan deze om haar de geheimen van dat onbegrepen hart mede te doelen.. >Arme ljjdcresse, indien eens...!" Zjj bracht de gedachto niet ten einde: zjj waagde hot niet. |
||||||||||||
|
V.
|
||||||||||||
|
Mylady, die Hare Majesteit vroeger slechts ééns zoo
moedig en toen nog trotschcr had gezien — het was kort na hare aankomst in Engeland — ging heen zonder zich geslagen of verslagen te achten. De hardo woorden, die zjj vernomen had, waren wel niet vergeten; in tegendeel zjj trilden haar nog in het oor; maar zjj deden geen ander gevoel in haar binnenste ontstaan dan wat daar reeds heersch- te; zjj hadden daar geen schrijnende wonden gesla- gen, maar veeleer de bestaande kracht nog doen |
||||||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
294
|
|||||||||
|
»En ik hoor dat mi eerst. Wat doert u? Zeg
liet mij. Hebt gij uw dokter niet doon ontbieden. Gjj moet het uiet licht tollen.\'* •Och, weg met die gedachten! Ik ben nog jong
cu vroljjk als altijd. Het doet mjj goed u hier te zien. Werkelijk, het geeft mij afleiding." •Maar wat gaat er dan toch omV Ik heb wel
eens meer de rimpels van het voorhoofd mjjns Ko- niugs weten glad te stroken, en i k ben niet ver- auderd. Hebt ge daar iets nieuws, Rowley? Laat het mjj ook lezen." Zij boog zich naar hot boek heen en las deu titel. Thands kende hare verwon- dering geene grenzen meer. >l>e geschiedenis van Koningin Klisabcth? Ba,
dat zal droog zjjn." •Zij wist Koningin te zijn!" hernam de Koning.
• En vrouw tevens; dat weten de moeste Konin-
ginnen, merkte Mylady aan. »Eu mjju Rowley schept behagen in dat boek? Zeker had hij daar straks een genoegelijk bezoek en wekt hjj bij wijze van tegenstelling de verveling op V" «Neen, Sara! bewonder en aanbid. Ik heb een
uur lang Arlington aangehoord over zaken, dege- ljjko zaken, zoo degelijk, als de hoofdschotel op de tafel van een rijken Londenschen burger op Kersmis." •Ik bewonder on aanbid; maar ik moet tevens be~
lijilen dat or reeds iets duf perkamentsachtigs in Uwe nabjjheid bespeurd wordt. Met Arlington za- ken behandeld, vervolgens een geleerd gesprek ge- houden met de schim van de Koningin-maagd! Er ontbreekt nog maar aan, dat Rowley vervolgens gaat bidden, ha, ha, ha!" •Gjj zjjt vroljjk, Barbara!" zeido de Koning
droog. •Gjj zegt dat zoo zonderling!" hernam zjj open-
hartig. »Hebt gjj ook ecu boozeu geest gesproken in de gestaltenis van___ do Hertogin van Ports-
mout?"
•Neen, neen!" zeide hjj, hot boek dat hjj opge-
nomen had van zich wegwerpend, eu vcrvolgons de kamer op en neder gaaude. >Maar ik ben een dwaas! Ik wil vrolijkheid om mij heen... Het is of alles met zwart behangen is en White-hall uiet moer bet oude Whitc-hall is. Sara, van avond wil ik de spolers uit Covent-gardeu hier zien en wil ik de Sarabande dansen. Zorg gjj, er voor, dat alles in orde komt. Als ik er mij aan stoorde, zou ik waarachtig oud voor mjjn tijd zjjn en wat men ook van Rowley vertelle dat niet..." Voel zal or eoh- ter niot van hom verteld worden, zeker niet zooveel als van Koningin Bessy!" voegde hjj er aan toe. «Ik had van haar het geheim wel eens willen lecren hoe men genieten kan en toch re- geeren, want groot was ze, Barbara! Zjj wist zich to doen gehoorzamen." •En dat weet Karel Staart ook!" zeido Barbara,
dio niet meer wist wat te deukon en haar gewone taktiek volgde, om Zjjne Majesteit zich zelve te doen verraden door hem eerst gelijk te geven en dan weder te bestrijden. |
•Karel Stuart?" herhaalde de Koning. ./Als de
Stuarts het ernstig meeneu, dan houwt men hun het
hoofd af, en als zjj het leven willen genieteu dan
werpt men hen met sljjk. Mjjn vader getuigt van
het eerste en ik van het tweede... Het leven is
ernstig, zoo roept men. Bjj God! dat is het; maar
omdat het dat is, zoek ik verstrooiing, zoek ik de
vreugde om mij heen te doen schateren, ten einde
1 al dien ernst te vergeten. Ik heb van al dien ernst
! genoog gehad, toen ik rondzwierf als een vage-
j boud. Barbara, ik wil van avond een prachtig nou-
I per: vrolijk moet gjj zijn, Sara!"
•Zullen wjj onzen Neef dan noodigcuV"
De Koning keek haar plotseling aan, als of hij
op haar gelaat wilde lezen wat zij meende. Toen hij ecn.spottenden glimlach er op waarnam, zeide hjj vrjj scherp: «Oordeel niet over hetgeen gjj niet begrjjpt." Toen zjj op die woorden het ge- laat in een ernstige plooi zette, vatte hjj haar goc- lijk bij de mollige onderkin en voegde hjj haar op den vroeger zoo gewonen loon toe: «Kom, Sara! pruil maar niet; ik was ondeugend, hoort ge, wij moeten vroljjk zijn. Was onze geede dolle Will maar hier!" Was dat ook misschien de oorzaak van \'s Konings
sombere stemming V »Hjj wordt beter; hjj is geheel buiten gevaar,
zoo als ik straks vernam," zeide Mylady, die thands de waarheid sprak en dus tegen de Koningin niet oprecht was geweest. »Nu ik de hoop mag voe- den mjjn bloedverwant te mogen behouden is mjjn wrok jegens den beleedigde bekoeld. Schenk Digby de vrjjheid, schenk hem vergiffenis, Alles wel be- schouwd, is het een levenslustige jongen, die een les moest ontvangen en een kastjjding verdiende, maar daarna des te bruikbaarder wordt." De ziu, dien Mylady aan het woord bruikbaar
hechtte, kou door den Koning niet worden begre- pen. Mylady had te laat ingezien, on nooit zoo duideljjk dan na het onderhoud met do Koningin, dat zij een dwaasheid had begaan toen zjj tot Dig- bys gevangencming medewerkte, dat die jonkman haar veel beter dan ooit te voren in hare plannen dienen kou, mids hjj weer vrij werd in zjjne bowo- gingeu. »Te bruikbarer!" herhaalde do Koning en zag
daarbjj Mylady strak aan. »Ik hou uiet van de menschen, die men overal voor gebruiken kan. Neen, het zal niet gezegd worden, dat het leven van den eersten edelman in mjjn rijk gevaar kan loopen door den dolzinnigen aanval van deu een of anderen knaap, zonder dat er recht wordt ge- oefend. Ik wil toonen, dat ik de Heer en Meester ben. Die jonkman zal zjjn misdrijf boeten. Niets meer over hem, Barbara!" Wat ging er toch om in hot binnenst Zijner
Majestoit? Wie of wat was de oorzaak dat Karel Stuart, meest zoo begeerig om den last van het gezach van zich af te werpen, thands zulk een koortsachtig verlangen om zjjn macht te toonen openbaarde ? |
||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
295
|
|||||||||
|
•Het zü zoo, Rowloy! ik word meer en meer
gewoon te buigen voor den vjjandigen invloed die u beheorscht. Hebt ge mijne beschermelinge in kort bezocht?" •Waarom ?" •Gjj werpt mjj een blik toe, die mij doet beven.
Heb ik weder iets gezegd wat uw toorn opwekt? Is dat kind in ongenade gevallen? Maar zy zoekt geenerlci gunst, zij is geheel anders dan anderen..." •Dat is waar!" hernam Karel met nadruk en een innigheid, die Mylady eenig spoor in den doolhof deed bespeuren. •Ik heb haar moeten bidden om hier te blijven;
want zij wilde zich weder in de eeno of andere woestenjj gaan begraven." •Waarom hebt gij haar niet laten vertrokken?"
•Hoe nu, Sire? Wenscht gij waarljjk dat zij heen gaat? Hoezeer heb ik mij dan in uwc won- schen bedrogen, ik, die alleen om uwentwil haar tot blijven bewoog. Ja, om uwentwil, Sire! want ik meende te bespeuren, dat hot meisjeu indruk op u gemaakt had, en waar ik mijn Rowley van dienst kan zijn, moge het ook gepaard gaan mot het ten offer brengen van eigen wonschen, daar zal ik het nimmer nalaten. Bovondien mijne Mary is een heilige." •Des daags misschien, maar des avonds kan zij
verrast worden in een geheim ondorhoud met... den oen of ander. Och, ik gun haar van harte het genoegen; ik ben zelfs blijde dat zij er behagen in schept, want het toont ten minste nog, dat zij een vrouw is en geeue heilige. Aan die laatste hoeda- nigheid zou men waarachtig geloof gaan slaan als men haar hoort." •Maar, Rowley! zjjt gjj dan voor alle redenee-
ring doof?" riep Mylady driftig uit. «Herinnert gij u dan niet, dat ik u bij herhaling de onschuld van Mary bewezen heb, en tevens do sluwheid eener andere, die den argwaan jegens mjju onnoozele duif wist op te wekkon?" •Goed, goed, ik geloof u.. Uwe beschermelinge
is eene heilige zonder vlek of rimpel; ik wil zelfs gelooven, dat die vlokkeloosheid do band is, die u aan haar bindt. Ik voor mjj, ik hou niet van die heiligen, die altijd een berisping of een les op de lippen dragen, die altijd den schijn aannemon als- of zij het den lieven Heer eens recht goed naar den zin, en zich jegens Hem zóo verdienstelijk wil- len maken, dat een oude zondaar zoo als ik door de óververdieuste gered kan worden! Ik hou niet van heiligen!" •Ik zal Mary doen vertrekken, Sire!" Do Koning
wandelde conige koeren de kamer op en neder. Hij sprak niet, maar zag Barhara toch van tijd tot tjjd van ter zijde aan, alsof hij haar iets zeggen wilde wat slechts moeielijk over zjjne lippen wilde komen. •Ik zal haar doen vertrekken, Sire!" herhaalde
Mylady. »Zij hindert mjj niet; laat haar blijven; maar zeg
haar, dat zü haar gelaat in minder ernstige plooi |
|||||||||
|
zette, dat zij eens schertse en werkelijk vrouw zij..
Zeg haar dat in vertrouwen; maar zü moet niet weten dat het van mü komt.. Mijn God! ze ziet er te lief uit, om geen zondig schepsel te zyn zoo als ik.." •Ah, zoo!" prevelde Mylady, die thands iets
meer van \'s Konings gemoedstemming begon te
j begrijpen. »Uw wil is mij een wet, Rowley! Ik zal
; haar een wenk geven en haar zeggen, dat zü de
! Hertogin van Portsmouth tot model kieze."
• Zjjt ge dwaas?"
• Waarom, Sire? Uwe Majesteit zou dan dubbel
genieten kunnen. Kenmaal bij den aanblik van hot origineel en de tweede reize bij de beschouwing van de navolging." • Waarachtig, Barbara, ik heb genoog aan het
origineel; nooit geene navolgingen!" riep hij lachend. • Heeft Uwe Majesteit van morgen reeds het ori-
| giueel genoten?" •Omdat ik zoo slecht geluimd was?"
•Beandwoord geen vraag met een tegenvraag, lievo vriend! Was zij weder niet geestig, ons Chi- neesch popjeu?" •Drie dagen geledon wilde zij geestig zijn."
•Hebt ge haar toen hot laatst gezien ? De arme, I wat zal zjj zich thands vervelen!" •Zü heeft mün neef en dan baar aap."
•Oordeel niet over hetgeen gij niet begrüpt!" hernam Barbara met kluchtigen ernst, en den toon nabootsende, waarop de Koning straks die woorden gezegd had, toen zü over dien neef sprak. •Kom, kom! Vergeef dat! Ik was in een slechte
\' luim! Begrüp, dat zij langer dan twee uur met
i elkaar hebbon gekeuveld en dat zij hem een zeer
verstandigen jongen heeft genoemd, die het ver
zal brengen___ Waar is het, dat zij hem wist te
doen praten! Behendig is ze toch, want ik geloof
niet, dat iemant het nog zoo ver met mijn neef heeft gebracht!" •Ja er gebeuren vreemde dingen! De zwügers
worden praters en do fiere Kouinginucn worden zwakke vrouwen!" zeido Mylady luchtig. •Wat bedoelt ge? Gü hebt straks daar óok op
gezinspeeld. Of is hot alleen eon van uw diep- zinnigo opmerkingen aangaande den zondigen toe- stand van het menschdom, een toestand, waarin men zich toch zou bebagelijk weet te schikken, niet waar, Sara?" •Ja, Rowley !*\' hernam zij op deuzelfden toon,
waarop de Koning zün »ntot waar, Sara? uitsprak. •Wat ik bedoel? Och, iets wat uw innige wen- schen te gemoet komt. Gij hebt mij den last ge- geven, om zekere heilige tot een mensch te doen afdalen en ik zal dat beproeven, hoewel ik voorzie niet te zullen slagen. Daar is echter eeno andere heilige, die het bevel Uwer Majesteit niet heeft afgewacht, om naar de zondige aarde en het slijk. waar andere nietige stervelingen zich in bewegen, neer te dalen, en dat hoeft gedaan uit vrye bewe- ging of misschien — dat wil ik liever gelooven — omdat Uwer Majesteits wonsch geraden was. |
|||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
206
|
|||||||||
|
deren zjjn de uwe en voor deze heeft zjj gedaan
wat zjj deed. Zjj heeft gewacht tot het gunstig oogonblik was gekomen en het\' is thands gekomen. Ik heb die vrouw ginder, die uw naam uit staats- bolang draagt, haar leven in do eenzaamheid ge- gund; ik heb zelfs erkend, dat zij den naam, dien hot staatsbelang haar dragen deed, duur genoeg had gekocht; ik bob do stille verachting, die er uit hare oogen straalde, verduurd on alleen het gebrek J aan moed, dat haar de lippen altjjd sloot, gomin- acht. Die vrouw was onkwetsbaar, zoo lang zjj een marmeren heiligenbeeld wilde zjjn. Het staatsbe- lang was reeds sinds lang voorbij, want de milli- oenen die zjj aanbracht zijn verteerd on uiouwc schatten kan zjj niet geven. Zjj gaf u geen kinde- ren; ik wel. Zij heeft uit hare onderdanen een minnaar gekozen en bereidt hot huis Stuart eene schoono toekomst voor. Thands vorder ik Karel Stuart op, een Koning en vader te wezen, en een onrecht van jaren te herstellen. Ik weet, dat de vurige liofde, die u aan mjj boud, sedert jaren voorbij is, maar tevens, dat de band der ge- woonte u aan mij bindt, dat ik u noodig ben als in den eersten oogenblik toen go mjj to Oxford zaagt. Liefde zult gjj op den troon ook niet vra- gen, want tot dusverre hebt gjj bowozen er buiten te kunnen. Een krachtige hand echter aau uwen troonstoel behoeft gjj wel, behoeft gjj meer dan ooit en die zal ik u aanbrengen. Gjj weet thands, Karel, wat ik wensch, wat ik het recht heb te wenschon!" H\\j stond als wezenloos haar aan to staren; dus
had hjj die vrouw nimmer gezien. Als een Medea stond zjj voor hem en hjj was geen Jason. Het gemeen wulpsche was uit haar wezen .verdwenen en liet was of slechts de bcleodigde moedor voor hom stond. •Karel Stuart heeft er van gesproken Koning te
willen zjjn," zeidc zjj eindelijk toen hjj altjjd nog bleef zwjjgen. \'Dat hjj het thands bewjjzo! Het zou niet het eerst zjjn, dat cene Engolscho vrouw den Eugelschen troon beklom. Een al vraiv hot ook nooit geschied, Barbara Palmers zou voor hot voor- beeld niet terugdeinzen." •Waar zjjn de bewjjzen, dat Catharina van Bra-
ganza den naam van Stuart waagt te onteeren?" •Ik zal zo u verstrekken, indien gjj ze ton min-
sto wilt hebben en zelf niet de intrige door ontjj- dige drift vorstoort. Maar voor ik ze u verstrek, wensch ik wel te weten hoe uwo erkentelijkheid zich uiten zal." •Onmogelijk, onmogelijk!" prevelde do Koning,
die het hoofd op de hand liet zinken. «Wat bekommert ge u daarover? Ik heb u im-
mers beloofd de bewjjzen te verschaffen?" riep Barbara uit. •Wie is hjj, die het waagt...?"
•Gjj zult hem zien. Gjj zult toch wel den moed
hebben uw huwelijk te ontbinden, zoo gjj minnaar on minnares in zoete kozerjj verrast?" Karel zweeg. •Zou bet toch waar zjjn," vervolgde zjj, dat de |
|||||||||
|
Om wier hoofd straalde de lichtkrans heller dan
om dat Harer Majesteit de Koningin van Enge- land? Die is thands verbleekt, zoodat men haar aan kan staren. Ik wensch er u goluk meè, Row- ley! gjj kunt thands haar aanblik genieten en be- hoeft niet het hoofd afgewend to houden uit vrees van de oogeu aan het verblindend licht te voelen blootgesteld." •Wat is dat? Staak die scherts... De Koningin
van Engeland is geenc vrouw met wie men spot, Barbara Palraers!" • Ik spot ook niet met Ilaro Majesteit; Hare Ma-
jesteit doet het alleen met u, en dat is tusschen gelijke on gelijke, niet waar? Misschien oordeel ik geheel verkeerd on bespot Hare Majesteit Zijne Majesteit niet, maar handelt Hare Majesteit weleer op geheim bevel van Zijne Majesteit, die niet gaarne den Hertog van York en diens beminnelijke dochters den troon van Engeland gunt en alzoo zeer gaarne oen prins van Wales in zijne tedere armen druk- ken zou!" •Barbara Palmers!" riep de Koning toornig uit.
• Gij durft meer zeggen dan oenig onderdaan tot dusverre nog waagde, met uitzondering alleen van dien half krankzinnigen knaap. Ik heb u verwend. Ik heb allen verwend, maar het is nog niet to laat, om een anderen weg in te slaan en Koning to lee- ren worden waar ik tot dusverro dienaar was. Ik wil Koning zijn, Barbara Palmers!" • Dat doet mjj zeer veel genoegen, Sire! De rol-
len zullen dan uu worden verwisseld. Uwe Majesteit wil den troon opklimmen, uu Hare Majesteit bezig is er van neer te dalen." • Barbara, wees gewaarschuwd! üjj zet uw be-
staan, de toekomst uwer kinderen op het spel!" riep de Koning met dreigenden blik. •Onzer kindoren, Karel! Gjj spoelt do belee-
digdo ! Gjj denkt recht to hebben op die rol on begrijpt uiot dat gjj gruwzaam onrechtvaardig zjjt. Gjj speelt do boleedigdo en begrijpt niet hoe gjj do vrouw tegenover u, die gij waagt te dreigen, hebt vernederd en vertreden. Die vrouw moge thands weinig meer te scheuken bobben; zjj moge arm zjjn, maar zjj is het omdat zij u alles ten offer bracht. Ja, alles, en zjj smaakt zelfs nog niet de voldoening van te woten dat hot door u wordt begrepen. Bar- bara Palmers hoeft geen gevoel, zoo spreekt gjj zoo gaarne de honderden na, die mjj het hoofd fier zien opgeheven, al worpt mon mjj het sljjk van de straat ook naar het hoofd. Barbara Palmers leeft van mjjne genade, roept gjj in uwc trotschheid, als gij haar uwe oodmoedigo dienares ziot bljjven, terwjjl gy dartelt in do armen eener andere. Barbare Pal- mers is mjjn werktuig! zoo denkt gjj luide genoeg, om door uwe hovelingen verstaan en begrepen to worden, omdat zjj uwo geheimsto wenschen zocht to raden en te vervullen, terwjjl dat raden en ver- vullen uwor wenschen gepaard ging met do ver- nietiging van de haro. En toch, Karel Stuurt, Barbara Palmers had wél gevool, leefde niet van uwe genade, was méér dan uw werktuig! Hare kin- |
|||||||||
|
MARY HOLLIS. 297
|
|||||||
|
Carwell op den achtergrond doeu schuiven. Het zou
nog betere diensten kunnen verrichten en Mylady ging haar mededeelcn wat zjj te doen had. Mary moest het ontslag van Charles Digby vragen; de Koning zou het haar niet weigeren en zjj zoudo zeker niets liever van Zjjne genade wenschen te vragen dan de vrjjheid harer speelnote. Maar hoe verbaasde het haar van dat kind to
vernemen, dat haar wenscli niet kon ingewilligd worden en de vraag aan Zijne Majesteit niet zoude worden gedaan. Uit den vasten, hoewel nederigen toon, dien Mary aansloeg, mocht worden afgeleid dat zjj wist wat zij wilde, dat zij naar oen beginsel handelde, waarvan zjj niet zoude afwjjken. Er was eene niet geringe verandering te bespeuren
in de houding van dat kind, sedert wjj haar het laatst zagen. Het bericht van do gevangenneming van Charles Digby had haar doen blijven en het dringend verlangen van Mylady doen opvolgen. Zjj kon nuttig zjjn, zij kon eene ziel wellicht redden van het ver- derf. De onderstelling, dat zij dat zoudo kunnen ver- mogen was niet zonder laatdunkendheid, maar zy word telkens gevoed door do verzekering van Mylady. Bovendien wilde hot altyd nog weerbarstig hart zoo gaarne do waarheid dier verzekering golooven ou haar een reden geven om in \'s jonkmans nabij- heid te blijven. De herhaaldo bezoeken des Konings verdroten of liever beangsten haar in den aanvang. De eerbiedige houding Zijner Majesteit, de ernstige aard der gesprokken, die zij met den Behcerscher der drie koninkrijken voerde en dien hjj niet alleen duldde maar zelfs uitlokte, deden bjj haar hot ver- moeden ontstaan, dat zjj, het nederige, nietige kind der velden en bosschen, do dochter van een martelaar, door God den Heer koude uitverkoren zijn, om het middel te zyu in Zijne hand tot bekeering van een groot zondaar. De sfeer van hot hof was haar minder vreemd geworden, eu de voornaamste bewoners had zij leeren kennen, hoewel zjj, behalve den Koning, slechts Mylady had ontmoet. Maar Kate bezocht haar dikwerf, Kate, de norsche, wrevoligo Kate, die hare meesteres zoo dikwerf tergen kon en voor eiken geeselslag, dien zij ontving, een speldeprik terug gaf; Kate, die het oeuvoudige hoerenkind in het begin met oen spottenden glimlach had beschouwd en haar had aangezien als een der vele offers, die Mylady had aangebracht, offers, dio allen hare ver- bazing opwekten door de gewilligheid, waarmede zij ter slachtbank traden. Dio Kate had deu invloed dier heldere blauwe kykers, van dien vurigen godsdienstigen zin, zich openbarend in onderwor- penheid en waardige kalmte, niot kunnen ontgaan. Zjj was begonnen haar met onwil, met barschheid te bejegenen, zy was geëindigd mot haar een eer- bied, een liefderykc zorg to betoonon, waaraan zjj hare meesteresso nooit had gewend. Het deed die oude, zedelyk bjjna verminkte, vrouw
good, de zachte stem van do deerne te hooren en haar zoo eenvoudig te laten verhalen van hetgeen zij hoopte en geloofde. Het was Kate, alsof zjj, smachtend en tot bezwykens toe afgemat, eens- |
|||||||
|
leden van het huis Stuart hunne Koninginnen
alles vergeven kunnen?" Gloeiend rood werd de wang des Konings. Die vrouw waagde te zin- spelen op een vermoeden, dat niemant in Engeland zou durven uitspreken. De gemalin van Karel I had een gunsteling aan wieu Engeland — zoo fluister- de men — meer verplichting had dan aan deu Koning. De beschuldiging, tegen zijne moeder in- gebracht, wekte Karels drift op tegen de vermetele, die tegen hem opstond, maar daarbjj ook wist dat zij hem behoerschte. IIy waagde niet het woord te spreken, dat hem op do lippen trilde, ou bleef zwjjgen. Op de groote overspanning volgde eene even groote uitputting. Barbara Palmers had er op gerekend en haar plan was vooral daarop ge- i bouwd. «Ik bon mei éen woord te vreden, Karel!" zoide
zjj, den arm om zijn hals slaande en zjjii hoofd naar haar toebuigend en op haar borst als ter ruste leg- gend. »Gy zult uw huwelijk doen ontbinden; niets is gemakkelijker dan dat. Zjjt gjj het hoofd niet der Engclsche kerk ? Ik zal geene despoto voor u zijn en niet vorderen, dat al de vrouwen heiligen voor u worden, mijn goode vriend!" •Indien gjj do beschuldiging bewijst, verjaag ik
haar uit Engeland ..." »En daar Karol Stuart niet lang zonder eeno
trouwe gade kan zijn, zal ik Mylord Castlemaine verzoeken zijn naam terug te nemen, ten einde mij do vrijheid to geven den uwen aan te nemen." •Gy zoudt een fiere Koningin zijn!" zoido Karel,
haar van ter zjjde aanziende; en als werd hjj ver- rast door een vlaag van tederheid jegens haar, wier armen hem omstrengclden, vervolgde hjj: «Welnu ik zal James misschien van wanhoop doen stikken; maar beroep u niet weer op mjjn vaderschap, Sara!" »Gy hebt geljjk, Muzelman!" lispelde zjj hem toe.
Al de behendigheid, waarover zy to beschikken
had, werd aangewend, om hem in het thands op- gevat voornemon to versterken. Zij wist wol, dat lijj na ettelijke uren weder zoude weifelen, maar zy wist ook dat de omstandigheden, wier drang hjj meer dan iemant onderging, door haar kouden wor- den behcerscht. Zy had het oersto woord gesproken van do vele, die zy in de laatsto drie maanden rypelyk had overdacht en overwogen. Zjj had den vermetelen blik gevest op den troon van Engeland. Met zulk een verheven doel voor oogen had zy de verheffing van Ma\'am Carwell kunnen loeren ver- dragen en had zjj slechts behoeven te zorgen, dat de invloed der modedingster den haren niet te bo- ven ging. Den stoel, waarop de arme Catharina nederzat, had zij reeds lang doen waggelen, maar do hofboom, dien zy thands kouden aanwenden, zou dien doen omkantelen. Zeer tevreden over den aan- vankeljjkcn uitslag harer pogingen verliet zy den ouden Rowley, dien zy geheel onder hare heer- schappjj meende terruggebracht en uit wiens brein zy de zotte gedachte had verjaagd, diehetdwcep- zieke kind zeker er had doen ontstaan. Dit kind had toch reeds goede diensten bewezen en Ma\'am |
|||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
\'JUS
|
|||||||||
|
zoo innig gehecht aan het voorwerp harer eenige
liefde, weigerde niettemin Mylady de vrijheid van hem dien zjj lief had te verzoeken. Was het een luim dier deerne, die haar invloed begon te be- speuren en niet begreep, dat zjj slechts een werk- tuig was, in beweging gebracht en afgebroken naar de willekeur vim Mylady? De Castlcmaine kende de vrouw, die zij als werktuig wilde gebruikeu, in gceneu decle. Zjj had het in haar belang geacht, om Mary van haren speelnoot te verwijderen en had dus niet nago- laten haar te verhalen, welke een onedele drjjfveer Charles tot dat tweegevecht had gespoord. Zij dacht het mi in haar lielang om Charles de vrijheid te doen hergeven en geloofde dat er slechts een wenk van haar noodig zou zijn, om de deerne, die zjj het leven van eenige dagen, misschien weken, verzekerde, te doen verrichten wat zjj verkoos, zonder zich af te vragen of hetgeen nu van haar verlangd werd ook in strijd was met hetgeen vroeger besproken of behandeld was. Neen, Mary wilde, ja kon zóo weinig werktuig zijn, dat zjj al de verschillende mededee- lingen van Mylady aangaande Charles\' gedrag in haar hart bewaarde, voor de onderscheidene afdwa- lingen baars spoolnoots, die er haar kenbaar uit werden, oorzaken opspoorde en uit die oorzaken de middelen zocht uf te leiden tot herstel. Zjj had van haren vader veel geërfd. Veel wat
dezen kenmerkte leefde in haar, maar ingewjjzig- den vorm voort. Bjj godsdiensttwist en kontrovers was zij opgewassen, en de redeneering had ruim zoo veel deel aan het liestaan van het onwankel- baar dogma, als het innig en warm geloof. Zjj had de leering, die zjj voor de waarheid erkende, ge- proofd en beproofd en verdedigd waar zjj werd aan- gevochten, en bjj de verdediging al de wapenen, die do Schriften haar geven konden, gebezigd. Zjj had geleerd te trachten al de voegen van de wa- penrusting der tegenpartij op to merken, en was het in den engen kring, waarin zjj opwies, meest op het kerkelijk gebied dat zjj gebruik maakte van de krachten, door de opvoeding en do ervaring haar verleend, de omgang met Charles leerde haar reeds vroeg de analyze ook op ander gebied toe- passen. Was het alzoo wonder dat zij, schoon in ruimer werkkring werkzaam, ook thands zich niet verloochende, en, op straffe van grovelijk zich te vergissen, zich een gedragsljjn afteekende en zich de vervulling van plichten voorschreef, waaraan haar toch echt vrouwelijk hart zich zoude moeten onderwerpen? Wel verre van dus te willen medewerken tot de
verlossing van Charles, kourdo zjj eeno eonigzins verlengde boetodooning noodzakelijk, eene boete- doening, welke bovendien het voorrecht had, dat zjj den vrieud een poos aan de verloiding onttrok en hem tijd gaf tot nadenken. Zjj waagde het dus van Mylady in gevoelen te verschillen; en toen deze haar op hoogen toon naar de reden vroeg en haar, zelfs niet zeer ingewikkeld, gevoelen deed dat zjj het recht had te bevelen, durfde zjj zelfs and- woorden, dat eene hoogere macht haar beval om |
|||||||||
|
klaps een bron bespeurde van kristalhelder water.
ZJJ dacht er niet aan, dat zij er een tent bij zou kunnen opslaan; zij vond het voldoende dat zjj er zich voor een oogenblik aan verkwikken mocht: want voort moest zij, altijd voort. De booze nei- gingen waren in dien boezem als vastgeworteld en al de laagheid van een geest, door de slavernij ge- bogen en verbogen, had er zich een zetel gekozen. Zoo icmant ooit toegang verkreeg tot dat gesloten binnenste, dan was hot Mary. Deze vernam de korte, maar zoo rijke geschiedenis van dat mon- scheuleven. Die oude vrouw was als jonge deerne gevleid en geliefkoosd: zij had de baudeu der liefde gekend, zonder dat de Kerk er haar zegel op ge- drukt had: zij was moeder geworden, maar de godsdienst had de innige betrekking nimmer ge- heiligd. Zij had van haar moeder-zijn slechts moeie- lijke bezwarende plichten gekend : zij had voor het onderhoud harer telgen moeten zorgen en de lie- gende weelde, die haar omringde, vlood spoedig bjj het verdwijnen van haar blos, van hare middolma- tige schoonheid. Zjj was verbonden goworden aan Mrs. Palmor, verbonden door belang, door de zonde, door zoo menige daad, die wol onedel moest ge- weost zijn, want zelfs tegenover Mary gleed zjj er over heen, zelfs haar vertrouwde zij den aard van het verrichto niet toe. Mary sprak met haar soms uren lang; Mary zag de jjsschors van dat hart smelten; Mary deed haar den verhevensten cisch van het Christendom kennen en drong er op aan dat zij zou leeren liefhebben waar zjj haatte, dat zij dus de vrouw zou leeren liefhebben, die de vonk van het goddcljjke, dat in dat verschrompeld hart nog gloorde, nog dieper onder de asschc had doen begraven. \' In het dikwerf herhaald onderhoud werd Mary alles verklaard wat er aan het hof was omgegaan of nog omging. Zjj leerde de rechte verhouding van Mylady en de Hertogin van Portmouth tot don Koning kennen; zij zag de gordjjn oprollen, waarachter zoo veel ongerechtigheid en gruwelijke zonde werd gepleegd. Hoe verklaarbaar scheen het haar thands, dat, haar speeluoot, de goede, vroljjke, maar hartstochtelijke en licht bewogen Charles, was afgedwaald; dat hij, door den boozen Buc- kingham verleid, van stap tot stap naar den afgrond was gevoerd, waarin hjj neergezonken was, om — zij bad het zoo innig en teder — weder op te staan en den moeieljjken reddingstocht langs de steile wanden te ondernomen. Hoeveel to meer voedsel mocht het voornomen ontvangen, dat bjj hare ge- sprekken mot den Koning, gesprekken, die door Mylady zoo veol mogelijk en zonder dat Mary dit wist bevorderd werden, meer en moer rjjpte, het voornemen om den heerschor in die bedorven sfeer boete te prediken en bekeering. Schoon hjj niet begeerig was hare woorden te hooren, werd toch zijn gelaat niet ernstiger, verloor zjjn stem niet dat gemeenzame, bjjna het gemeene, werd zjjne houding niet waardiger als hjj tegenover haar stond \'t Kn dat kind, zoo geneigd om het goede te doen, |
|||||||||
|
MARY HOLLIS. 299
|
|||||||
|
niet te doen wat Mylady verlangde, maar dat My-
lady, die zoo machtig was, de hulp van haar niet l>ehoefde. Mylady drong niet verder aan; het was I alsof zij begreep, dat in die schijnbaar deemoedige
woorden eene vastheid school, welke niet te ovcr- winuen was. Bjj het heengaan wierp zjj echter Mary de woorden toe, dat het raadselachtig werd \\vaar- | om zij nog langer de gastvrijheid inriep, nu do
vriend, om wiens willo zjj dat gedaan had, toch niet racer door haar bleek geholpen te worden. »Ik zal vertrekken, Mylady, als gjj het wilt,"
klonk het, en Mylady was genoodzaakt hare woor- • don in te trekken en haar te verzoeken te blijven
en haar daardoor nog lang gelukkig te maken. De kleine strijd was dus niet tot Myladys voordeel i geëindigd.
Dien dag betrad Zjjue Majesteit weder Marys
vertrek. Zij had, door Kate te verzoeken bij haar j te blijven, Zjjne Majesteit doen to kennen geven,
dat zjj geen onderhoud onder vier oogen wenschte. Mylady had om licht te bevroeden redenen haro volkomen goedkeuring aan Marys bosluit gehecht en Kate gelast tegenwoordig te bljjven en goed toe te luisteren. Zjjno Majesteit, die om die gril gelachen had en er in den beginne weinig meer dan berekenende preutschheid in zag, ontzag de schuch- terheid der vrouw zelfs in die mate, dat hjj bjj elk bezoek den schijn aannam als bjj toeval te komen en er tevens voor zorgde, dat hjj juist op den tijd kwam dat Kate bjj Mary bezig was. Ge- | lukkig voor de zielekalmte van Mylady dat zjj Zjjne Majesteit, na haar vertrek alleen achter gebleven, niet had kunnen gadeslaan, dat zij zjjne gedachten toen opgerezen niet had kunnen raden. Louizo had fijner hare eerzucht weten to bcmantolen en die daarom to boter weten te vervullen. Dit was de eerste gedachte die bij Karel was opgerezen. Het was zonderling in dien man, te zonderlinger, om- dat het zoo weinig samenhing met de gevoelens en gewaarwordingen, welke hjj meest zoo openhartig beleed, maar de eer van zijn geslacht, van zjjn Koninkljjk geslacht, was hem dierbaar. Het was of al de hoogheid zjjner vaderen zich bjj hem in dit eene punt had saamgetrokken. Hjj, de Koning, kou zich wel vernederen om de slaaf te zjjn van eenigc wulpsche vrouwen, die met hem haar spel dreven. Hjj kon dat echter doen eindigen als hjj het wilde, ofschoon hjj zelfs wist het nooit te zullen willen. Hjj beleedigdo en vernederde zjjno gemalin, maar hjj wist dat geeno zjjner belcedigiugen en vornedorin- gen haar den rang zouden kunnen doen ontnemon, dien zjj bezat door de Oratio Gods. Het dartelen met zjjno boolinnen, het vernedoren of veronachtzamen zjjner gemalin, deed Karel Stuart uit vrjje bewc- ging, deed hjj omdat hjj het zoo goed vond, deed de persoon, die op ditoogenblik de kroon droeg, niet het lid van het geslacht, dat naar Gods gcna- de het recht had die kroon als zjjn eigendom te beschouwen. Naast don Koning van Engeland kon slechts een gelijke troonen en uit de verbindtenis van zulk een paar kon alleen de erfgenaam voort- |
|||||||
|
komen. Zelfs in de bitterste uren zijns levens, zelfs
later bjj den drang der partyen, die hem het Ko- ningschap bjjna tot een folterbank maakte, zelfs toen hij alles kon doen verkeeren door de enkele verklaring, dat Monmouth, zjjn lieveling, de eenigc zjjner bastaarts, die hij om zich heen duldde, hem opvolgen en zjjn broeder James, dien hjj haatte, zoude vervangen, wan hjj, de dubbelhartigc, de altoos woifelende, do aHoos geslingerde Karel Stuart dat beginsel niet ontrouw: Monmouth werd niet tot erfgenaam verklaard en James volgde zjjn broeder Mylady had evenmin als alle andere dezen charak-
tertrek opgemerkt. Zij had hem altijd aan hare voeten gezien en kon niet denken, dat zulk een trots zich in een der binnenkameren van dat hart verschool. Geenszins kon zij dus bevroeden, dat zij een niet te vergoêljjken, een nooit uit te wisschen fout had begaan, toen zij op eene ongeoorloofde verbintenis van Karels moeder zinspeelde, dat hare eerzucht ditmaal hare grootste vijandin was geweest, daar zjj haar de ljjn wilde overdrijven, die Karel onherroepelijk besloten had niet te doen overschrijden. Hoe luchtig, hoe dartel, hoe spottend en spoel-
ziek Karel ook scheen, hoezeer hjj ook gestaag den invloed van anderen en de heerschappij zjjner maitresses onderging, toch waren er oogenblikken, dat hjj walgde van het hem omringende, dat hjj dit meer duldde dau zocht, dat hjj het slechts uit gebrek aan veerkracht liet bestaan of ook uit een soort van ongeloof aan de mogelijkheid van iets beters in het leven te roepen. De levenslustige, die man, overgegeven aan alle genietingen en lusten des vleesches, zocht do vrolijkheid zoo zeer buiten hem, omdat zjj i n hem niet bestond. Hjj had zelfs oen afkeor van do menschen, voor het minst hjj koesterde minachting jegens do mcnscheljjke na- tuur. In zijne jeugd had hij als balling de zelfzucht, maar zeker ook do zelfverloochening zjjner natuur- genoten leeren kennen; de herinnering van de eer- ste scheen die der tweede geheel te hebben uitge- wischt. Toen hjj Koning werd, had hij ruim- schoots gelegenheid, om de laaghcid in hare afzichtelijkste gedaante te zien, had hij koele vjjan- den plotseling zien verkeeren in de warmste vrienden, de bitterste spotters in de eerbiedigste vereerders, on dat alles omdat een stuk fluweel hem de schouders was omgeworpen. Zoo als hjj de monschheid beschouwde, zoo als hij hot oigcnbelaug als het eenigo roersel van \'s menschen daden aan- merkte, moest hjj onbekwaam zjjn om de edele aandoeningen te keuueu, welke slechts voor hem, die niet wanhoopt aan het ideaal van het mensche- ljjk geslacht, zjjn weggelegd. De liefde moest bjj hem wellust worden; het Koningschap kon niets anders zjjn dan een middel om te genieten en de lange dagen door afleiding te doen inkrimpen. Het egoïsme stond om den troon geschaard, zou iets an- ders dan het egoïsme er op zetelen? Evenwel, en bjj zjjne inborst was het verklaarbaar, waren er , |
|||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
300
|
|||||||||
|
oogenblikken, dat de afleiding ontbrak, dat de ver-
slapte zenuwen weigerden zich te spauneu en een soort van dofte wanhoop zich van hem meester maakte. Dau klonk er een stem in dat binnenste, zeer zacht en fluisterend en meestal spoedig tot zwijgen gebracht; een stem van beklag, van mur- muroering over de jaren onnut doorgebracht, over de genietingen, welke slechts een oogonblik verdo- ving en slechts zoo zelden verkwikking aanbrach- ten. Er was in zulke oogenblikkcn eenige overeen- steinming tusschen de stem, die Mary Hollis deed hooren, en die in zijn binnenste. Met de Predi- kers der Puriteinen, met do Bisschoppen der Engelsche kerk, die weinig meer dan verkleede ho- vclingen waren, had hij gespot; van de strenge ver- maningen der eerste had hij zich met toorn, van de llauwe leeringen der tweeden had hij zich met walging afgewend, en beiden had hjj huichelaars gescholden. Maar dat kind, dat tegenover hem stond, zonder schroom, maar ook zonder vermetel* lieid, zondor een verzoek om de eeno of andere gunst op de lippen, maar ook zondor stichtelijke lessen die van buiten schenen geleerd, dat kind kon een dweepster zijn — on zoo zij hot ware dan was zjj eon schoone •— maar zeker geen huichela- resse. Hjj was er verre van, haar in hare reinheid te huldigen en te waardecren; bij wijlen, en dik- wjjls genoeg rees de gedachte nog bij hem op, dat zjj een volleorde intrigante was, want, aan een oer- baarheid en een deugd, waarvan zij blijk gaf, kon hjj niet gelooven. Maar al ware zjj ook wat hjj haar dikwijls dacht al bedroog zij hem ook, zoo als allen hom bedrogen, toch nam zjj den schijn aan van het anders te zullen doen. Hij was voor het oogenblik verzadigd van de wulpscho omar- mingen van Barbare, Palmors; hij had een soort van vrees opgevat voor do koele, spilziokc, scherpe Louize de Quórouaille: hjj vond eeno geheel nieuwe verschijning in Mary Hollis. Schoon hjj het zich niet bekennen wilde, onder-
ging hjj reeds haren invloed. Als hij soms met haar was, dan had de galanterie slechts weinig deel aan het gesprek; dan was dat zoo ernstig ge- tint dat «de dolle Will" er over gegrinnikt zou hebben, ja geschaterd van lachon. Maar do dollo Will kon thands zijn lach niet doen hooren; hjj lag nog altijd op de donzen kussens en kon den gewonen invloed niet uitoefenen. Misschien dat zjjne afwezigheid den invloed van Mary wel zoo snel deed toenemen. Karel Stuart was alléén en somber gestomd. Hoewel hij meestal nog somber- der van hot bezoek der doerne terugkeerde, hoe- wel hjj .dan met gewold den invloed bokampte, die hem neerdrukte, hoewel hjj dan oogenblikkcn kende, waarin hjj zich voornam de zwarte bootolinge — zjj had zich sedert \'s vaders dood in het zwart gekleed — niet terug te zien en in de dolzinnigste vermaken verstrooïng te zoeken, toch voelde hjj de neiging telkens terugkeeren om haar weder te bo- zoeken, weder te hooren spreken, wedor woorden te hooren, die hoe langer hoe meer een echo in |
|||||||||
|
zijn binnenste verkregen. Het was geschied, dat
hij plotseling zijn voornomen om een banket aan to richten prjjs gaf, zich in zjju kabinet nedorzotto en zich herinnerde, dat zjj hem gesproken had van den zegen, van de zieleruste, die een nuttige arbeid kon aanbrengen. Dau liet hjj de Sekreta- rissen van Staat roepen en beproefde tot aller ver- bazing over Staatzaken te spreken, hetgeen hjj echter spoedig staken moest, daar hjj er geen bo- lang in stellen kon. Dan liet hij zich voorlezen om to beproeven of dat hem eeno uitspanning be- loofdo en als hij weldra het boek weder sluiten liet, dan voelde hij behoefte om met dat kind to spre- ken en... nieuwo kracht te gaan opdoen. Na het vertrek van Mylady, die hem een oogenblik
zich zelven had doen vergeten, jegens wie hjj we- dor had gesproken van feest te willen vieren, was hjj nog wrovoliger gowordeu, on krulde een glim- lach van minachting zjjne lippen. Hij had zoo als wij vernamen dien ochtend willen werken, willen lezen; hij had de deerne willen vergeten, maar na Myladys vertrok hoorde hjj weder die zachte zui- voro stem, zag hij den kalmen bolderen blik dier licht-blauwe oogen. Hjj stond op, om zijn Will to gaan bezoeken,
maar toen hij in den gang was gokomen wendde hjj zjjne schrede naar Marys vertrek. Daar zat zjj, het hoofd op do hand geleund, in diep
gepeins aan eon der venstors neer, terwjjl het hand- werk, dat haar vingeren ontgleden was op haar schoot russttc, •Mary, laat ons saam wat praten!" hoorde zjj
oonsklaps naast zich. Zjj stond op en boog zich voor haren Koning. •Waar dacht gjj aan, Mary ?
•Aan het verleden, Sire!"
•En dat verleden was zeker vroljjk on bljj, vro-
ljjkor cu bljjder dan het heden, anders zoudt ge daar niet aan denken. Een geringe vergoeding, niet waar, en eon magere spjjs, als ge op het genot van het verleden moet teren ?" •Ik geloof, Sire! dat wjj het best doen, indien
we hopen op do tookomst, en midderwjjl verrich- ten wat onze hand vindt om te doen. Uwe Ma- jesteit ziet or vermoeid uit. Heeft zjj zich ook teveel ingespannen?" •Ik heb daarvoor gezorgd, kind! Ba, die muffe
papieren en dio eentonige geschiodenissen 1 Als Mylady de Castlemaine mjj niet had opgezocht, zou ik mjj in mjjn doodkist, die ik in de laatste dagen mjj heb laten maken, te slapen hebben gelegd. Mylady de Castlemaine is een schran- dero innemende vrouw, vindt ge dat ook niet?\'\' De Koning wachtte haar andwoord; het scheen dat hjj haar oordeel over Mylady wilde verne- mon. •Ik geloof, dat Mylady zeer schrander is en zeer
goed, ten minste voor mjj." •Waarom voor u alleen, Mary?"
•Ik geloof, voor velen... maar toch niet vooral-
Ie u," voegde zjj er na eenige aarzeling bij. Zjj |
|||||||||
|
I
|
|||||||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||||||
|
301
|
|||||||||||||
|
•Van mij ? Op dat punt ben ik de nederigste mijner
onderdanen." • Volgens mjjn gevoelen is het zich onthouden van
alle vermaningen juist geen bewjjs van nederigheid, evenmin als het geven er van er een van trotsch- hcid is." •Niet? Wat is hot dan naar uw gevoelen?" en
bjj het uitsproken van het laatste woord kon hjj zich niet onthouden om de deftigheid van dat woord even te glimlachen. • Het zou oen toekon kunnen zjjn van een weinig
godvruchtig hart, van een hart, dat de plichten vergoten had, die de (\'hristeu jsgens zijn Heer heeft te vervullen." • Ik dank u."
De Koning wendde zich gekwetst af en scheen
met de oogen de kleuren van het behangsel te tellen; hij voelde zich beleedigd, en toch kou hij dat kind niet verlaten. • En ik dacht, dat ik u zoo vele vermaningen
gegeven had!" zeide hjj eensklaps. Het mocht een bewjjs zjjn dat hjj den gang der redeneering bjj zich zelven was nagegaan, terwjjl hjj zoo onver- sehillig voor zich uitstaarde. • Ik ontving zo, Sire! dóór of liever in u. Wat
is, zoo als de waereld het noemt, macht, zouder de kracht, die de geest Gods geeft: wat is verstand, zoo het oog van de ziel gesloten is?" • En dat leerdet gjj door mjj?... Stoutmoedig
kind!" riep hij uit, en het Hetsche oog tintelde een oogenblik van toorn. Mary hield hare oogen altijd nog nedergeslagen
en vervolgde: «Pracht en weelde en ledigheid voe- den de begeerlijkheden en ondermjjuen de krach- tigsten eu maken de verstaudigsten dwaas, en doen de 8taandou vallen. Menigeen op wie thands een steen wordt geworpen zal wellicht met een onschul- dig hart den drempel van dit paleis overschredou zjjn... Ik beschuldig niet, Sire! on ook gij moogt het niet doen!" . Welk eene tegenstelling vormde hare deemoedige
houding en hare vermetele woorden! Karel Stuart had eerst eene scherpe bestraffing, toen het woord: waarom? op de lippen, maar beiden werden terug- gehouden. Zijn onwil klom echter door den dwang dien hjj
zich oplei. De laatste woorden door haar gesproken hielden wél eene beschuldiging tegen hem in. Zijn paleis was in haar oog de slachtbank der onschuld, do verzamelplaats van al wat onrein was... •Trotsche, hoovanrdigc deerne! wat doet u dan
toch bljjvon aan dit hof, dat gjj schildert als het rjjk van Satan? In plaats van uw goed geluk te zegenen, dat u in een kring voerde, waarvan gjj hebt mogen droomen, maar waarvoor gjj niet zjjt geboren, gaat ge de plaats, die gij door een toeval inneemt, verspelen? Zijt gij \'dan niet bevreesd te vallen, of weet ge, dat u een paar krukken of lie- ver ii een paar vriendenarmen ter dienste staan ? De bede, die ge mjj hadt te doen, is immers ver- vallen door den dood van uw vader, wiens evenbeeld |
|||||||||||||
|
kon hare meoniug niet verbloemeu;
|
zij zou vrec-
|
||||||||||||
|
zen een logen te spreken,
«Waarom niet voor allen, Mary?"
De deerne dacht na als peinsde zij er over hoe het duidelijkst zich te uiten. Zij begreep wat zij zeggen wilde, maar zij kon er de; juiste vormen nog niet voor vinden. »lk geloof dat er ziju, Sire! die bjj elke hunner
daden luistoron naar de stomme Gods, dio er spreekt in de Schrift en in het hart, en die by hot verkeer met Mylady eene berisping van die stem zouden vernemen. Het voegt mij niet, Sire! Mylady te heoordoelen, wier... bescherming ik ge- niet." •Mij dunkt dat gjj reeds bezig zijt in het vor-
oordeelen wat nog erger is dan het beoordeelen," merkte Karel Stuart aan, dio in de wjjze waarop Mary over de Castlemaiue sprak, eene berisping je- gens zich zelven meoude te hooren. Hij had met die vrouw verkeerd, en dat verkeer werd door de stemme Gods, zoo als zij het in hare vroomheid uitdrukte, afgekeurd. • Ik gebruik do maat, Sire! die het Evangelie mij
in handen goeft, alleen voor mjj zelve... Ik werd echter gevraagd om te doen kennen wat ik geme- tou had en ik moest andwoorden." Ja, juist; zoo zijt gij immers allen. Do honig op
de lippen en do gal in do keel! Gjj wildot niets au- ders dan goeds van Mylady mededeelen, eu ik dwong u om niets anders dan slechts te zeggen, hé? Ik dwong u, om onder den schijn van ver- schoonende liefde de zondige zuster een gelapteu mantel om te hangen, die hier en daar een duch- tige scheur hoeft. O die lieve vroomheid, en die christelijke liefde!" Karel was bitter; liet was of hjj het Mary weet,
dat hjj zich zoo somher gestemd gevoelde on of hjj er behagen in schiep, in de deerne niets dan oen lage intrigante te zien. Mary zag den Koning zacht verwjjtond aan. Zij
had hem nog niet in die luim aangetroffen. De blik, dien zjj op hem wierp, scheen bestemd om in zjjn hart te peilen, en da oorzaak van zulk eene go- moedstemming op te sporen. »De christelijke liefde, Sire! bedekt alle dingen
en vraagt daartoe geen geschcurdeu mantel; zjj kan echter geen ding veranderen on de logen niet doen verkeeren in waarheid. »\\Vjj struikelen allen in velen," zegt de Apostel, en daarom voegt het ons niet elkaar te voroordeelen; maar wjj kunnen allen kennen wat güi\'d is en wat God bogeort, en daarom voegt het ieder onzer elkaiir te ver- manen waar hjj dreigt af te wjjken of aireede af- geweken is." »Ik dank u dan zeer voor de vermaningen, die
ik van u ontvang, kind!" »Ik heb dat niet gewaagd, Sire! maar de waar-
heid Gods koos mjj misschien tot haar nietig werk- tuig. Ik dacht echter, Sire!" — en bjj die woorden sloeg zjj de oogeu neder — »dat i k veeleer ver- maningen ontvangen had van u." |
|||||||||||||
|
MART HOLLIS.
|
||||||||||
|
HOL\'
|
||||||||||
|
dat wij dat alles doen en hem in onze gebeden ge-
denken? zoo vraagt dat volk. En dan klinkt er een stem «die het andwoord geeft: He Koning viert feest in zijn paleis en het is niet om zieh te verheugen in het aiuisehjjn van haar. aan wie hij zich vooi- het oog van (tod heeft verbonden, en ter- wjjl hij feestviert gaan des Konings knechten uit, om de ongelukkigen te vangen en te binden, die God willen dienen in geest en in waarheid; en zoo volgt do dag op den nacht en de nacht weder op den dag en de Overheid, waaraan ook de Koning gehoorzamen moet, wordt zelfs niet aangeroepen." »Nojr zal bet niet gezegd worden, dat een kind
mij bebeerscht door hare zotte dweeperijen!" riep de Koning uit. »Ik hoop uwe prachtige droomen weldra verstrooid te zien. Kene sehoone roeping voorwaar! Den Koning te bekeeren on te overtui- gen, dat hij moet worden als den boer achter een ploeg of als een verjaagde non-konformist, wien de aard een gruwel is, omdat hij er niet meer op rogeeren kan zoo als zjjn vaderen eens deden, na een Koning te hebben vermoord! O ik zal u een heerlijk schouwspel bereiden: gij moogt het van verre genieten. Ik zal mjj niet met asch bestrooien, zoo als gjj het wenscht, mijn kind! Van avond noodig ik u uit om uwen aanstaanden heilige te zien... Van avond zal ik voor u bidden, ik en mijne Edelen!" •En dan, Sire?" vroeg Mary koud.
•Morgen avond en overmorgen en zoo lang..."
• Kn dan, Sire?"
•Dan, dan ? Heb ik de macht niet om te gebie- den over hetgeen Engeland heeft? Een dwaas, die
een kroon niet zóo wichtig vindt om haar meer dan noodig is op het hoofd te zetten. Overmorgen ga ik ter jacht." •En dan, Sire!" • Dan zullen we zien !"
•En als alles is genoten, wat dan? Als het i hoofd duizelt van zwakte en het zich buigt en de
rug zich kromt, wat dan? En als God u op het ziekbed werpt en de dienaars verre zjjn on het laat- ste uur slaat, wat dan, Sire, wat dan?" Hij kon den invloed, dien hjj tot dusverre be-
streden had, niet moer weerstaan; hjj kon den «pottenden lichtvaardigen toon niet weder doen hooron ; hjj moest het masker doen vallen. • Dan, dan?" stamerdo hjj zacht* »Ga weg van
mjj!\'\' zeide hjj hnar met de hand heen wenkend; maar zij bleef staan en hem aanstaren en hjj na- derde haar weder en vatte zelfs hare hand. Hjj Huistcrde haar toe en liet baar daarbij zjjn voch- tig oog zien: »Ik zal er over denken: go zjjt een goed kind! maar te somber, om voor mjj te zjjn wat ik misschien wenschte. Vaarwel, Mary! ik vergeef u wat gjj mjj zeidet." Was dat do indruk dion zjj gemaakt had? »Was
dat lichtvaardig hart niet te bemachtigen V" vroeg Mary zich af toen zij alleon was. Het hoofd boog in diepe verslagenheid neer. De Koning had zoo me- nigmaal bljjk gegeven haar te willen hooren en nu |
||||||||||
|
gjj zeker zjjt? En toch biyft gij, en zii\' ">et hc_
vreesd voor de macht en de weelde, die mij heb- ben verdorven. Zou liet ook zijn, omdat gij zo zelve nog hoopt te verkrygen? Maar gjj slaat daar- toe den verkeerden weg in. Wat men hier vcrkrygt, verkrijgt men door mij, door mjj alloen, en ik word juist niet aangenaam gestreeld door uwe liefderijke opmerkingen. Het is waar, gij zijt een geheel nieu- we verschijning voor mij, maar de nieuwheid, die gjj ten toon spreidt, zal mij spoedig verzadigen. Wees dus gewaarschuwd!" • Ik kan niet anders zijn dan ik ben, en ik zou
het ook niet willen, indien het van mjj verlangd werd om menschen te behagen. Ik heb eene roe- ping aan dit hof te vervullen, en ik zal die trouw zjjn zoo lang ik kan." •En welke is die ?"
Mary zweeg. «Welke is die?" vroeg de Koning
nogmaals. »()eh, ge zjjt niet beter dan alle anderen. | Onnoozele, durft gij het niet bekennen? Allen, die i hier wonen, geven ook voor eene roeping te heb- l>en en waarlijk niet ten onrechte; slechts weten zij het niet zoo deftig te zeggen. Wil ik u de be- kentenis eens gemakkelijk maken? Qjj woont nu in éen der vertrekken van Mylady de (\'astlemaine en gij begeert ze alle te betrekken; gij moogt van tijd tot tjjd, als ge eens zeer onderworpen aan My- lady zijt. de diamanten van deze zien, on verlangt ze te bezitten, om ze altjjd te kunnen beschouwen on ze ook van tijd tot tijd te dragen. En dan zult gij ook niet te wreed zjjn jegens den Koning, zoo hjj slechts eerst voor u heeft weten te buigen; want men weet dat men niet onbevallig, ja zolfs zéér be- vallig er uitziet. Dat is uwe roeping, niet waar, mjjn kind?" •Neen, Sirol daarvoor behoede mjj God!" zeide
zjj met kracht en het oog opheffend. Zjj had die verzekering niet noodig: hjj geloofde
het ook niet, al deed hjj hot zoo voorkomen. Hjj wilde in haar een zondares, hjj wilde in haar een geljjke zien van de vrouwen die hem omringden, want zij was schoon eu )>evallig en nog eene fris- sche bloem ; maar hoe hjj ook weerstreofdo, do over- tuiging van het tegendeel vestigde zich meer en meer. •Maar welke is dan uw roeping? Toch niet om
mjj te bokceren, om van mjj oen heilige naar uwc opvatting te maken?" •Misschien is ook dat mjjne roeping, Sire!"
• Ha, ha, ha!" lachte hjj gedwongen. «En zulk
een heilige ziet er uit als een rondkop? Ik bljjf liever een zondaar, een kavalier." Mary scheen die woorden niet gehoord te heb-ben, want zjj ging voort: «Misschien heeft Godde Hoer mjj hier heen gevoerd, mjj, arm on gesla-
gen kind, mjj een kind uit het volk, om don Koning namens dat volk te sproken... Het werkt voor het dageljjksch brood on het moet een deel er van goven aan den Koning: het moet werken voor vrouw en kinderen; het moet den wil volbrengen van de overheid die over hen gesteld is. Weet onze Koning, |
||||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||||
|
803
|
|||||||||||
|
zij gesproken had zoo als zjj bet moest, zeide hij
haar dus vaarwel. Het was zulk een grievende teleurstelling! Zij zou zieh zalig hebben geprezen in (iods hand hot middel ter bekeering te mogen zijn. Bij die gedachte zwoegde soms haar boezem. Was dat hart toen zonder hoogmoed ? Was dat hart dan toen nog zoo heilig en onschuldig, als in Hallam, toen het hare grootste vreugde was haren vader de rimpels van het voorhoofd te vagen, en, haren speólnoot te leiden en.... zoo dikwijls te dienen? Ook zij was menseh en moest gehoorza- men aan de algemeene wetten der menscheljjke na- tuur: ook zij had wonselion, begeerten, en harts- tochten, die hij het leven in den schoot der natuur hadden gesluimerd, maar thands ontwaakten, even- wel ontwaakten met de edele aandoeningen waar- voor zij vatbaar was. Ja, het was een gevoel van hoogmoed als zij dacht te zullen triomfeeren, maar haar triomf zoude zijn over een verdwaald en aan de zonde overgegeven hart. Dat zij zich echter bowake! Dat zij den maatstaf, waarvan zij ge- waagde, voor zich zelve leere bezitten, want do ver- zoeking is aanstaande. De nederlaag toch, die zij dacht geleden te hebben, was werkelijk een zege- praal. Zij had het misschien kunnen opmerken als zij
Zijne Majesteit op den terugtocht had kunnen ga- slaan. Hij schreed in gepeinzen voort, somber, som- herder dan hij gekomen was on betrad den drem- pel van zjjn kabinet. »En dan, en dan?" prevelde hjj. Hij wierp zich neder in den zachten leunstoel en bleef voor zich zien, maar rees plotseling op en zeide: »Ik wil liet anders." Daar werd hem een briefjen gebracht van de Hertogin van Portsmouth, die hem bjj zich opontbood. »Och, laat mij ge- nade vinden in uw oogen, o mijn Ahasverus! en laat de blik van de trotsche Vasti uwe Esther niet lan- ger vernederen. Mordechai is bij mij, o verheven Ahasverus, zoon van do zou en beheerscher dor waereld, vader uwer onderdanen on zelfs van ve- lon in dubbelen zin! Ik beef en sidder, terwjjl ik dezo schrjjf, want mij is gezegd, dat ge ergens een pottebakkerskind hebt govonden, een der slavinnen van Vasti, on dat go met dat kind over do ge- heimen dor pottebakkerskunst bij zon- en maan- licht spreekt. Ik kun niet meer: mijn tranen stroomen.
\'k Vergct-t mijn rol vim Bether eohier:
Och, Hpood u toch tot mij to komen: Spoed u; — «Ie juwelier Ih hier!"
Karel wierp het bricfjon van zich. Hot beold
van Louize plaatste zich naast dat van Mary en het was of gene den aanblik van deze ontvluchtte of de ongel van den boozo vlood voor den engel des lichts. »Ba, hoe smakeloos!" mompelde hij, terwjjl hjj
den voet zette op het weggeworpen papier. »Zoo ik vrede maakte met mijn Parlement, dan zou ik haar kunnen ontboren..." Hij schelde en de ka- merheeren sneldon aan. «Van avond gaat het aau- |
|||||||||||
|
gekondigde feest niet door. Ik voel er mjj niet
toe opgewekt. Roep Lord Schaftsbury en laat nie- mant anders toe." Lord Shaftsbury wilde hij spreken; hij wilde
alleen zijn! En dan...? En dan.,.? |
|||||||||||
|
VI.
Er gebeurden tusschen Windsor en Marlow din-
gen, die de pachters de hairen to berge deden rij- zen. De winter was reeds zoo streng, als hij zich in geen jaren had getoond en de armen hadden reeds zoozeer gebrek aan het noodige. Het mocht getuigd worden, dat de meer gegoede pachter den minderen dagloouer van het zijne gewillig gaf, maar de aalmoes mocht den nood lenigen, dien te doen ophouden vermocht hij niet... En hjj die winterkoude voegde zich nog een andere vijand! Een arme veofokker in de omstreken van Marlow, wiens eenigo hoop op het twintigtal schapen be- rustte, die hij nu, bij de overvloedig gevallen sneeuw, slechts met moeite nog kon voeden, maar met in- spanning van alle krachten in het loven hield, daar zij hem tegen het voorjaar eeno voor hem rijke winst beloofden, zag in éeu nacht al zjjn hoop ver- dwenen. zag zich tot den bedelstaf gebracht, \'s Avonds had hij do kooi — eone uit oud hout ge- bouwde stalling, zoo zwak dat, bij elke eenigzins hevige windvlaag, de reeds hinkende loots dreigde in to vallen — \'s avonds had hij haar nog geslo- ten en de schapen nog helpen voorzien tegen den schrillen Oostenwind, die door reet bjj reet been- blies, en \'s morgens vond hjj do deur opengebro- ken, de sneeuw rood bevlekt en bestrooid met vlok- ken wol, en daar binnen vijf zijner kleiner kudde met afgebeten kop of opgescheurde buik. Van de vijftien overige, die hjj na lang zoeken her- en der- waards verstrooid terugvond, waren er nog verschei- dene verminkt, gewond en zieltogend. Wio had de schuld aan die slachting? Men verdiepte zich in gissingon; men begon te betoogen dater aanleiding bestond om aan de omzwerving van een verschrik- keljjk godiorto te goloovon, en die onderstelling werd ondersteund, ja gestaafd door het voorval van slechts weinige dagen later. Een knaap van drie jaren, be- zig in het nabij liggend bosch oenig hout to sprok- kolon met zjjne moeder, die zich echter eenige schreden van hem verwijderd had, werd plotseling aangevallen door oen grooten hond. Op hot angst- geschroouw van hot kind kwam de moodor aansnel- lon en hoewel dezo geonerloi wapen bezat viel zjj het wilde beest, dat gloeiendo oogen had, mot een stuk hout bjj het sprokkelen gevonden aan. Geen soldaat, al schemert de ofticiorsrang ook in het verschiet, streed zoo moedig als de zwakke moeder voor haar aangevallen kind. Het dier had don knaap losgelaten, maar wierp zich op de vrouw on greep haar rechter arm in zjjn bok on doed het gebeente kraken bjj den beet van zijn scherpo en sterke tanden. Daar naakte eindeljjk do redding. Ophethulpge- |
|||||||||||
|
M.VRY HOLLIS.
|
|||||||||
|
804
|
|||||||||
|
schrei kwameu eenige boeren aan, eu by hun ver-
schijnen luim hut dier de vlucht. Een hunner zag hem in het boscli verdwijnen; het was een der uudsten, die meer strenge winters liad bjjgewooud eu hun thands wist te vertellen, dat de schrik der omliggende dorpen geen dolle hond was, maar een reusachtige wolf, uit het Noorden opgejaagd door den honger, die hem stouter en stouter maakte en zelfs ejn aanval op mefuchen wagen deed. Het gerucht, dat zulk een dier in den omtrek kruiste, werd algjmeeuer eu algemeener, werd steeds ver- breid, en de ongelukken, door het monster te weeg gebracht, niet weinig vergroot. Eeuige \\tndsquires hadden ecu samenkomst bepaald en daarop besloten, dat er eeuo algeuueue jachtpartij zou gohouden worden. De dag was reeds bepaald, toen er bevel kwam van het hof, de jacht nog een paar dagen te verschuiven, daar Zjjno Majesteit waarschijnlijk daaraan deel zoude nemen. Toen dat vernomen werd, kwameu de loyale sqttkta nog eens bjjeen en verzekerden elkaar, bij het overvloedig genot van ale en porter, dat de tegenwoordigheid Zyiier Majesteit de grootste eer en het grootste geluk was dat hun te beurt koude vallen. Zjjne Majesteit was toch een vader voor haar volk, zoo riop er een, en zjjno redeneering vond dadelijk ingang. Zijne Ma- jesteit toch wilde in eigen genadigcu persoon den vijand van eeuige Zjjner onderdanen komen be- strijden, eu achtte niet het gevaar daaraan verbonden, »üod zegene onzen goeden Koning !" klonk het van alle kanten, en het gejuich overstemde de opmer- kingen van sommige der pachters, die van \'s Ko- nings voornemen hadden gehoord en half luide mor- den: »IIjj is ons ook wel wat schuldig voor al het geld, dat wij hem opbrengen. Maar beiden — squirt» en pachters — oordeelden
verkeerd over de beweegredenen van \'s Konings besluit. Zyne Majesteit, hoe goed eu genadig ook voor velen zijner onderdanen, had er niet aan ge- dacht, om haar gezalfd hoofd voor het heil van eenige boeren in gevaar te stellen, en zou wellicht niet op het denkbeeld gekomen zyn, om don schrik der omstreken te helpen verdelgen, zoo niet een edelman, uit het gevolg Zijner Hoogheid, den Prins van Oranje, namens zyn meester verlof had ge- vraagd, om aan de wolvenjacht te mogen deel ne- men. Het zou Zjjne Hoogheid, die een hartstochtelijk liefhebber was, het genot nog vorhoogen als Zjjne Majesteit in persoon den stoet aanvoerde. Zjjne Majesteit gaf eerst wel ten andwoord, dat
hjj zyn Neef aan dergeljjke vermoeienissen en geva- ren niet wilde blootstellen, dat hij niet wistofzjjn Neef, hoo hartstochtelijk liefhebber ook, wel de kracht had uren lang te paard te zitten; maar gaf toch by eon vernieuwden aandrang toe en voelde toen plotseling de begeerte weder by zich ontstaan, bil den kamp tegen het ondier tegenwoordig te zy\'n. Zulk een jacht zou werkelijk eene verpozing zyn, en naar zulk eene verpozing haakte hjj vooral na het laatste onderhoud met Mary. Het genot dei- jacht zou zy toch niet afkeuren, neen, zjj zou bet |
toejuichen, vooral als hjj haar vertelde, dat hij het
deed om den wille der arme verschrikte boeren. Op een prachtigen Decemberochtend verzamelde
zich dan ook in den tuin van AVhitte-hall een stoet ven Edellieden, die het besluit Zijner Majesteit van harte toejuichten en er oen terugkeer tot het vroegere en bljjdo leven in hoopten te zien. In geen tien dagen was er speelklub in White-hall geweest: de levers, die gehouden moesten worden, werden ge- houden, maar hoe ? Er werd niet meer gesproken dan noodig was, en zoodra mogeljjk keerde Zyne Majesteit terug naar haar kabinet. Iu plaats vun schoone vrouwen, kou men in de gangen de Sekretarissen van Staat ontmoeten, wien mede de verveling eu het verdriet op het gelaat stonden geschilderd, want de vroegere meester iu naam scheen er een inderdaad te willen worden. •Zyn Majesteit," had Arlington verteld, «hoorde
mij geduldig aan, toen ik sprak over de brieven aan onze gezanten te schrijven. Toen ik de ont- vangeu rapporten op haar bevel ging voorlezen, kon Zyne Majesteit zich echter niet bedwingen en vloog op, maar, na eenige oogenblikken nagedacht te hebben, ging zjj weder zitten, en luisterde tot den einde toe. Zyne Majesteit zou haren tijd aan- genamer kunnen besteden." (\'lintou en Louderdalc spraken niet anders. De
eerste was geroepen en had in het kabinet Zijner Majesteit Lord Shaftsbury gevonden, die bezig was Karel eenige papieren met ejjfers overdokt te laten inzien, en Karel had aandachtig op do hiëroglyfen | toegezien. Zijne Majesteit had zelfs met hem ge- l rekeud, om den staat der tegenwoordige schulden op te maken en had zich zelfs verwaardigd te gaan aftrekken, vermenigvuldigen, optollen of deelon. • En Shaftsbury scheon in hooge gunst," zoo be-
sloot (\'tinton met beteekenis, waarna hy de schou- ders optrok eu van een luim gewaagde, die spoedig voorby zou zijn. •Men weuscht wat men hoopt!" had er een
toeu gcandwoord. «Hot kwaad zit dieper dan ge denkt. Hut is wodor een vrouw..." • Des te beter!" werd er glimlachend verzekerd.
Om de meest verschillende redenen, maar met hetzelfde doel wenschten zich allen dus geluk, toeu
de (marden hinnikten en trappelden op het plein, en Zijne Majesteit in de elegante jagersklcedy: zwart fluweel mot bont, nauwsluitend om het ljjf, van hetwelk het don buvalligen vorm liet zien, zich iu den zadel zette. Hy was bleek. Met do gewone vriendelijkheid eu voorkomenheid groette hij allen, maar zyn gelaat stond toch strak. De fiere hengst knabbelde op het ijzeren gebit en deed do vlokken schuim langs do breedo borst stuiven; hjj trappel- de van ongeduld en groef in de sneeuw en woelde haar om, en Zyne Majesteit strookte niet den sier- lijk gebogen nek, maar zette alleen de sporen iu de zyde van den viervoet, toen allen zich in bewe- ging zetten. Buiten Londen gekomen, vormde de stoot een heerlijk schoon schouwspel te midden van het prachtige natuurtafereel. Een wit donzen |
||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
||||||||||
|
305
|
||||||||||
|
kleed overdekte de aarde; de bosschen baddea het
groene lover reed» sinds lang verloren, maar moch- ten thans bogen op een wit gebladert, dat als fjjn kant om de twijgen geslagen was. !>«• gryze mist, die in du nanacht op du aarde was neergezegen, trok thands op, als wure bij een half doorzichtige sluiur, die voor hot vergezicht hing, en de gouden stralen der zon tintten het uitspansel donker blauw en het sneeuwveld purper. Maar het landschap, hoe prachtig ook, zou den eenzamen wandelaar door de doodsche stilte somber hebbeu gestemd, zoo daar niet het geluid van muuschenstcmmen, het dol\' hoefgetrappel, het vroolijk gehinnik van paarden, het gebas van honden was vernomen. Keu bonte stoet daalde ginder van den heuvel
neder; de pluimen wapperden op de hoeden, du scherts dartelde op du lippen. De plaats van ver- zameling was even buiten de stad aangewezen. Dorwaards had Hugh zich met zyno leerlingen bc- geveu en was ook de Prins van Oranje met eenige Heorou van zyn gevolg gereden. Hugh had zijn buste wambuis aangetrokken, de roodu haneuveder aan zijn hoed gestoken en den ouden vaak beproef- di\'ii en goed geslepen hartsvanger aan de heup gegespt. Hoe gehoorzaam zijne leerlingen anders ook waren, thands toonden zij zich weerspannig, en hadden hij en zijne dieaaars al hun gezag noodig, om Diana en Myrinadon, Jove, Castor, en Cerberus in den band te houden. Het was, of zij het wild roken zoo rekten zy den kop uit, zoo repten zij de poten, terwjjl zy in een oorverdovend gebas elkaar hunne gewaarwordingen mededeelden of tot den aanstaanden strijd aanmoedigden. De Prins was met du zijnen door dou Engelschen stoet met alle bowjjzuu van eerbied outvangen, en, wonder was hot, geene dor gewone opmerkingen werd onder de Edellieden gehoord. Zyno Hoogheid had wel uiut du sierlijkheid Zijner Majesteit, maar scheen toch het boersche in zyne houding te hebben afgelegd. of, als hjj te paard reed, het te kunnen verbergen. Op dat oogeublik toch was hij gehuel anders dan gewoonlijk. Hjj bereed een vurig ros, dat hem als een veder droeg en als een slaaf gehoor» zaamde. De sporen schenen niet gebruikt te wor- den om den gang te verhaasten, de teugels niet aanwezig, om de vaart te vertragen of de luimen van den krachtigeu viervoet te beteugelen. Het ros schoon aan dou rijder te bchooren en éen met hem te zijn. En, welk ocne verandering! het Hoofd stond fier op den slanken hals, niet door bont of zijden doek tegen do koude gedekt; een glimlach vervrolykte het gelaat, en de hand wuifde Zijne Majesteit zoo ongedwongen het welkom toe, als kwam de groetende buiging van Buckingham. Zy- ne Majesteit scheen verrast en ontveinsde het niet. •Ge zijt een goed ruiter, Neef! maar, alsof de
zadel u geheel doet verkeeren, een onvoorzichtig jager! Damper!" riep hij tot een van Hughs die- naren, «breng eens een plaid. Hang dien om, Neet\'! want ge zijt te licht gekleed." |
||||||||||
|
•liecn nood, Oom! Zou Uwe Majesteit het sein
uiet geven om op to rukken?" •Hoe voortvarend!" zeide de Koning glimlachend
over het kinderlijk ougeduld zjjus Neefs. »Oe zult nog tijd genoeg overhouden." Hou de knaap van twintig jaar kon guuiotuu zelfs
bjj het vooruitzicht van het genot! Eu hij! Het was waar, du nuvoluu trokken ook voor hum, even als daar ginder over hut sneeuwveld, op. Er was iets versterkeuds in dien kouden frischeu dampkring, iets verkwikkends iu die vrolijkheid rondom hem; ja, hjj begon te vergeten wat hem drukte; hjj begon zelfs meer kracht te gevoelen, om to verrichten wat hjj zich had laten dwiugen te doen. De hoorn werd gestoken en de stoet stelde zich
in beweging. Hugh toog aan de spits met de : lieveling Diana; Damper en du andere knechten I volgden met do overige honden. Daarop kwam een deel van \'s Konings en \'s Prinsen guvolg, lachende un schertsende, en vervolgens Zijne Majesteit en Zijne Hoogheid, die met elkaar een druk gesprok voerden; de stoot werd gesloten door Edellieden eu eenige bedienden der spjjskamcr, die belast waren de noodige ververschingen mede te voeren. De Edellieden voor eu achter de beide vorstelijke perso- uaadjes lieten bescheiden eenige ruimte open, ten eiude het onderhoud niet te hooren, dat thands ge- voerd werd, ofschoon zij er zoo gaarne naar hadden wenschen te luisteren. De Prins van Oranje had in de laatste dagen
geene oflïcicuse bezoeken meer gebracht en geen bljjk gegeven, dat hij de veranderiug iu \'s Konings gezindheid ten zijnen aanzien, na hot guhoudcu ge- sprok met de Hertogin van Portsmouth, bespeurd had. Lord Arliugtou was hem komen bezoeken en had hem medegedeeld, dat Zijuo Majestuit buvolun had om do eerst buschikbaru gulden, tot uuu bedrag van honderd duizend pond sterling, voor Zijne Hoog- heid te bestemmen, en dat Zijne Majesteit het ln- sluit van het grootc zegel had doen voorzien, waarbij Zijne Hoogheid opgenomen werd iu de orde van dun Kouseband. Zyne Excellentie verzekerde dat deze gunst, iu zich zelve reeds groot, nog verhoogd werd door de redenen, welke Zyne Majesteit hadden be- wogeu haar te vorleenon, daar het geschied was uit aanmerking der buitengewone capaciteiten van Zijne Hoogheid, die zyno Majesteit had geleerd op bare hoogu waardo to schatten. Zyne Hoogheid had toon diup gebogen en had
zyne hoop niet ontveinsd van spoedig uuuige gelden beschikbaar te zien, waarna hij zich in do blijvende guust eu bescherming van zijn Oom aanbeval. Hij stelde zich geheel tor beschikking Zijner Majesteit, had Zyne Hoogheid er nog bijgevoegd, welke woor- deu door Mylord Arlington d<>or eun veelbeteuke- nend hoofdknikkeu beandwoord werden. Sedert dien tyd werd de Prins van Oranje overladen met bewijzen van gunst eu beleefdheid. Hij werd uit- genoodigd tegenwoordig te zijn bjj den doop van de dochter van den Hertog van York, het kind, dat voor weinige dagen door de bijkans stervende |
||||||||||
|
2U
|
||||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
:;oi;
|
|||||||||
|
Hertogin was tor waereld gebracht: hij word
door Mylord Arlin^toii ten middagmaal gcuoodigd, die de beleefdheid liad Zijne Hoogheid na liet diner, [ in plaats van o|i (.•ene of andere tooneelvoorstelling, | hij welke do gast toch in slaap zou zijn vallen, op een j i dioratna van de Kerk van Haarlem, dat aller be- wondering opwekte en iu dien tijd ouder de hoo- jfere kringen veel opgang maakte, te onthalen. Al» , hij te zijnent het middagmaal gebruikte, dan kwam het eêlste uit \'s Koningx keuken op zijn diseh. Zoo groot werd het aanzien geacht, dat hjj hij Zijne Majesteit verkregen had, dat verscheidene leden i van den Geheimen Raad, of zij, die het gaarne worden trilden, hij hem hunne opwachting maak- ten, en er ouder de Edellieden vau \'s Konings huis een luid geroep uitging over de groote capaciteiten ; Zjjner Hoogheid, ofschoon zij ondeugend genoeg waren elkaar in het oor te fluisteren, dat hetver- horgene capaciteiten moesten zijn. De hegroeting van heide bloedverwanten was de- j
zen morgen ook zeer vriendschappelijk geweest, en i het begonnen onderhoud was dan ook zeer vertrou- ! welyk. {Iet ving van de zijde des Prinsen met eene i dankbetuiging aan voor het ontvangen gumtbewya en ! werd vervolgd door \'s Konings verzekering, dat hy het niemant liever dan zijn b-minden neef gunde. | >Thands eerst hebt gjj uwe beschroomheid leeren | • afleggen en kan nien u begrijpen," verzekerde Zijne I Majesteit, met welgevallen op den ruiter naast zich I ziende. •Zjjt gjj ziek geweest. Oom?" vroeg de Prins
plotseling. •Neen; hoe zoo?"
•Ik had u een bezoek willen brengen: mij werd
| echter verzekerd, dat gjj u iu uw kabinet hadt op- gesloten en niemant ontvingt." • Ik had gewichtige bezigheden."
•Er zijn toch geene slechte tijdingen uit Versailles
ontvangen V" •Neen." • Men zeido mjj dat Uwe Majesteit zeer drocfgeo»-
tig gestemd was." •Herinner mjj dat niet. Het is gelukkig voorhjj.
Gjj moet toch óok kennis met haar maken. Het is j het zonderlingste kind, dat ik ooit ontmoette, \\Vil- lem! Vroom en strak als John Knox (*), maar oven ondragelijk en vervelend, zoo zjj minder schoon I ware. Gjj hebt nog nooit zulk een wezen ontmoet. Nu, gjj kont ook nog weinig vrouwen, maar ik, dio op dat veld van eer mijn sporen veroverd heb, ik verzeker u dat baars gelijke niet bestaat. Zij zal ii misschien nog beter bevallen dan de Qué- j I rouaille, ofschoon ik geloof, dat u die toch is mede- | \' gevallen. Roste Neef, ik benyd u bjjua dat laatste I onderhoud met haar! Wjj danken het der Fran^aise i dat wjj u mochti ii leeren kennen, niet waar?" De , Koning zag hem van ter zjjde aan en glimlachto. •Ja, zjj is een schrandere vrouw,\'\' horuam do
Prins droog. (*) D« lii-ki\'iiilf hervoraMr ran Sirtmtluml.
|
•Nu, nu, het, zal u toch niet spijten met haar
zoo vertrouwelijk gesproken te hebbeu . .? Maar Neef! dacht ge waarlijk tegenover haar te kunnen bljjven zwijgen? Zij is zoo fijn, hé, maar soms wel wat vermoeiend!" »Ik heb dat niet gemerkt, Oom!\'\'
• Hebt ge ooit fraaier voetjen gezien?"
»Ik heb er niet op gelet. Oom! Ik merkte wel,
dat zij te Versailles hoog in aanzien moet staan. Oom, ik heb mij nooit tegenover wien ook verbor- gen gehouden en dus ook niet tegenover haar. Uwe Majesteit zal gehoord hebben, dat wjj over het traktaat van Dover spraken?" • Wat? Welk traktaat bedoelt ge?" hernam de
Koning snel. • Dat door mijne Tante, namens den Koning vau
Frankrijk, met Uwe Majesteit gesloten is ter ver- deeling der Republiek." •Neef, hebt ge dat met haar besproken?" Zjjue
Majesteit verschoot van kleur en wierp onrustige blikken om zich heen. •Heeft de Hertogin van Portsmoiith u dat niet
verteld?" •En wie heeft u van dat traktaat gesproken?\'\'
»zy."
•Onmogeljjk."
• Maar het verwondert mjj, dat zij het verzwegen
heeft. Zij heeft mij levens medegedeeld, welke voordeelige voorwaarden Uwe Majesteit bedongen heeft, ofschoon ik bet vreemd vind, dat Frankrijk zooveel grooter leger dan Uwe Majesteit naar de Geünieerde Provinciën zal zenden." De Koning zag hem doordringend aan. Louize
had hem niets vau dat alles gezegd, en door dat niot te doen had zjj hem toch niet willen bedrie- gen, want zjj zelve verkeerde in den waan, niets te hebben verraden daar de Prins toch reeds alles wist. Zy had Zijne Majesteit dan ook alleen me- degedeeld dat de Prins zich verklaard had. Wat Karel thands hoordo moest alzoo zijn verbazen ten top voeren, • Nu gij alles schijnt te weten, bon ik van de
moeite ontheven het u mede to deolen, waartoe ik zou zijn overgegaau zoodra ik het daarvoor den tijd achtte. Gy waart ook altijd zoo teruggetrok- ken en naamt den schijn aan van niets te wen- lohen dan de verevening onzer rekening. Maar daarvan was Mjjnheer van Rciuiingon de oorzaak, niet waar?" Do Prins knikte toestemmend.
•Gü begrüpt, dat het uw belang is, dat het trak-
taat voor als nog geheim blyve" merkte Zyne Ma- jesteit iu zichtbare onrust aan. «Ik geloof, dat gjj kunt zwygeu, en daar gjj weet dat voor uw be- lang gezorgd is..." •Ja, Oom! maar die éene voorwaarde aan de
uitvoering vau het traktaat verbonden doet my vreezen •.." •Welke voorwaarde?"
•Dat Uwc Majesteit zich openlyk Katholiek moet
verklaren." |
||||||||
|
MARV HOLLIS.
|
|||||||||
|
807
|
|||||||||
|
»Wie heeft, u dat gezegd?" vroeg do Koning
zichtbaar verbleekend. .Zij." • Heeft zij mij willen verraden?\'\' vroeg Karel
zich af. Maar met welk doel? Zoo zij een storm wilde verwekken in het Koninkrijk, dan zou zij het eerste slachtoffer zijn. Kn zoo dit haar voornemen ware, zou zij dan dat alles aan dien knaap, den vreemdeling, verteld hebben en aan geen ander: want het bleek niet, dat van hot geheim bij ando- ren iets was uitgelokt. Bovendien om hem in moeielykheden te brengen, zou zij tevens Lodewijk XIV niet willen schaden, en dit zou het gevolg z\\jn van eene openhartigheid jegens den Hollander, indien die geene bewijzen had gegeven van de goede zaak te willen dienen. Neen, hij kon zich de ware toedracht van zaken niet voorstellen, maar alles noopte hem tot de onderstelling, dat zijn Neef aan Louize bewijzen had gegeven van ernstig zyn voordeel te willen. Alle schijn van wantrou- wen was dan ook geweken. De terughouding, die altoos nog tusschen Oom en Neef in zaken van po- litiok had bestaan, eeno terughouding die aan de tijde dos laatston echter niot moor scheen aaiiwo- zig te zijn, liet hij thans óok varon. • Willem !\'* zoide hjj »ik geloof niet dat Lodc-
wijk daarop zal aandringen. Ik moot daarvoor den juiston tijd afwachten, anders stort het gaut- sche gebouw in. Maar in uw eigen belang moet ik u een raad geven. De zaak van het Protestan- tisme is verloren, en dat is gelukkig ook. Bedenk dat ge Lodewijks bijstand bjhoeft om uw plan te bereiken en misschien het u toegedachte gebied vergroot te zien. Verlaat de Hollandsche ossen voor goed on breek met al die sekten. O ij zult er toch niet aan gehecht zijn, nu het strjjdt tegen uw belang? De macht en de eenheid zijn bij Rome. Wat kunnen de Protestanten uitrichten met hunne eeuwige verdeeldheid en hairklovoryen, die tot niets leiden dan om afkeerig to maken van het leven, dat toch nog op deze aarde zoo kwaad niet is." • Als ik overtuigd word van de voortreffelyk-
heid van de oude Kork boven do leer, waarin ik onderwezen bon, dan zal ik niot aarzolen...." •Overtuiging? Wacht go op een overtuiging?
Ge zijt to verstandig om zoo dom te zyn. Ik bo- loof u mjjn steun, mijn ouvoorwaardelijkon bijstand, indien gij overgaat." »Ik boloof u er over to zullen denken, Oom!"
Het onderhoud werd afgebroken door het getoet van verschillende horens, die van achter de rij van heuvels, welke zich voor hen uitstrekten, gehoord werd. Het was de groet van den adel uit de om- stroken, die, te paard en voorzien van hunne jagers en honden, Zync Majesteit en haar hoog gevolg op- wachtte. Hot welkom werd uit \'s Kon in gs stoet 1k>- andwoord, en toen de heuvels bestegen waren zag men de schare, die daar verzameld was.zich het hoofd ontblooten, hoorde men de honden aan weêrzyden vroljjk hopsen, maar boven alles uitliet geroep van: ,Ood save tlie King \'" |
|||||||||
|
Karel Stuurt brak dadelijk zijn bekeeringspro-
ees af, nam don hoed van hot hoofd, wuifde daar- medo ou mengde zich ouder zjjnc trouwe onder- danen met de vrolijke welwillendheid en liar- telyko vriendelijkheid, die echter nooit zijne waardigheid schade deed, eene gulheid en rond- heid, welke altijd de harten, zelfs do stugste, innamen. Zoo die trouwe en loyale onderdanen \'. eens hadden kunuen vermoeden, dat de Koning,
trien zij buigend omringden, hen verkocht had aan Frankrijk en een verdrag had aangegaan, om hen door het geweld van vreemde wape- , nen onder het juk te brengen! Zjj zouden
hem wellicht...! Maar zy weten het op dezen ! oogenblik niet en zyn er te gelukkiger om. Zjj
denken aan geene politiek en wij zullen het even- min pogen te doen. Veel liever hooren wij hunne gesprekken over den algemeencn vijand aan, van trien telkens nieuwe berichten inkomen, berichten, : die echter elkaar niet zelden vernietigen, daar de
! een verzekert dat do wolf gister avond nog ont-
moot is in hot woud tussohen Windsor en Mar- low en do anderen weder beweren, dat hij op dat tydstip juist in de richting naar Reeding is ge- zien. »Ja, mijni\' Heeren! dat is moeielijk uit te ma-
ken! Wat te doen?" De Prins van Oranje was Zjjne Majesteit naar
den kring der edellieden gevolgd en had blijkbaar mot de meeste lielaugstolling naar do verschillende berichten geluisterd. •Wat denkt gij er van, Neef?" vroeg de Koning
, uit beleefdheid, terwijl hij echter bot oog naar
I Hugh wendde en dezen wenkte te naderen.
• Het is jammer, dat men niet getracht heeft hem
I naar een plaats te lokken dooreen of ander aas. Dan luid men ten minste eenige zekerheid. Nu zou ik
er voor zijn ons te verdeden, zoo men althans in het naaste dorp geene nadere inlichtingen kan krijgen." Hugh vereen igde zich mot die meeningen maakte
aan \'s Koniogs besluiteloosheid een einde. • Mijne Heeren!" riop Zyue Majesteit hun toe,
torwjjl hij zijn ros do sporen gaf, »een zilveren beker loof ik uit voor wio het beest velt... Allon kunnen mede dingen behalve mjjn Neef, die voor hot eerst zulk een feest bijwoont, en van wiens stoot ik nog niet zeker ben. In galop, mijne Hoe- ren !" •Oom! ik wensch er moê naar te te dingon.
| Maak geene uitzondering voor mjj. Ik begeer ze
j niet!" De laatste woorden werden met zooveel
j kracht uitgesproken, dat het \'s Konings aandacht
I trok. Maar was die ruiter wel dezelfde ziekelijke,
zwakke, stille knaap van vroeger, hij, die weinige
oogenblikken later daar ginder met heftige geba-
ren tot eenige der Edellieden zoo vurig het woord
| voerde en wiens linksheid geheel verdwenen
scheen?
• In galop. Mijne Heeren!" klonk het nogmaals
\' en de gantsche stoet gehoorzaamde die aansporing. |
|||||||||
|
MAUY HOLLIS.
|
|||||||||
|
30«
|
|||||||||
|
Hugh «mi zijne dienaars Moven met ilo honden ach-
ter, maar ontvingen nevel, om denzelfden weg te blijven vervolgen daar zij in liet naaste dorp Zijne Majesteit en de zjjucn, \'die de noodige berichten gingen inwinnen, zonden terugvinden. IV ruiters snelden op hunne rappe paarden door de koude lucht, die hen tegenanerpte en de wangen rood verwde. (Ven hunner, zelfs niet de zwakke bleeke Neef wien het bloed niet door de huid scheen, niet een, die den sterksten gezoudaten boer in de hooge gelaatskleur thauds niet op zijde streefde! Xiette- geustaande de ondervonden teleurstelling, dat de landedellieden niet heter op het spoor van den wolt\' hadden doen letten, schaterde er menige lach uit de schare, werd er menig gul, hartig of ver- nuftig woord gehoord waartoe de Koning niet het minst de aanleiding gal\'. Hij scheen zich zoo be- hagolyk te midden zijner Kdclen Ie vinden, die zijne vrolijke uitvallen toejuichten en beandwoord- den! Wist Zijne Majesteit dan in zulk ecne hooge mate te veinzen, want er was strak» zoo veel go- Weest wat hem drukte on neergeslagen deed zjjn ? Neen, Zjjue Majesteit wist niet te veinzen: hij wist slechts te vergeten : Karel Stuart, ontvankeljjk voor alle indrukken, onderging steeds den invloed van alles wat hem omringde. Het naaste dorp was bereikt, maar, helaas! geënt\'
juiste aanduidingen waren ook daar te verkrijgen. Hetzelfde verschil van meening, dat zich vroeger reeds had opgedaan, deed zich ook thauds kennen, zoo dat men besloot, toen Zijne Majesteit de straks geuite meening van zijn Neef als de zijne uitbracht, zich te verdeden en op eene zekere plaats in het boach boven Marlow elkaar terug te vinden. Vooraf echter zoude men ecnige ververschingen gebruiken in het jachthuis van l.onl Slove, dat in de nabij- heid lag, en daartoe <ter dier plaatse de aankomst van Hugh en de zijnen, benevens van hen die de spijze mede voerden, afwachten. Het jachthuis was niet meer dan een gebouw
uit hout opgetrokken, dat een paar vierkante ver- trekken had met de noodzakelijkste meubels gestol\'- feerd. Thands lag het eenzaam en verlaten, te midden van het kale doorzichtige bosch; maar dat zomers, als eik en beuk zich do groene huive had- den opgezet, en de koele schaduw zich uitbreidde verre over liet voorplein, en de moede en warm gestoofde wandelaar zich verkwikte onder de geu- rigo groene tento van lover, by het ruischen van de beek, die over hot fijne en liltreerendc kiezel- zand ter zjjde van het nederig gebouw heeugleed, dan was het er zoo verkwikkend, zoo liefelijk, zoo gezellig en toch zoo kalm tevens, dat de keuze van de plek grouds den smaak van den eigenaar eer aaudeed. Thauds vond men het reeds zeer verkwikkend
een reusachtig vuur in de brecdo schouw aaugo- legd te vinden, en achtte men zich gelukkig, toen, na een wijl wachteus, de puntige bol van Hughs hoed in de verte zichtbaar werd. Met den mees- ten spoed werden oenige korven geleegd en op de |
eenigo tafel stukken zwijusvleosch met brood en
kroezen voor wijn of rum gereed gezet. • Komt. mijne heeren! valt aan. Waar uw Koning
voorgaat zult gij wel volgen. Op den ovcrwiuaar!" riep Zijne Majesteit ziju kroes met rum gevuld op- heffend. Met geestdrift word aan de aansporing gevolg
gegeven, en niet het minst door den Prins van Oranje, die met echten jougeiiscetlust het vleescn en brood naar binnen sloeg. Voor den rum werd echter bedankt. • Neef!" zoide de Koning, die door een der vensters
Hugh bezig zag den honger zjjuer viervoetige vrienden te stillen. iNeefl zeg hem dat hjj het late. Straks kunnen zij niet loopcn, vooral Kiper die zich dadelijk dik eet." Zijne Hoogheid vond het gemakkelijker Hugh
binnen te laten komen dan tot hem naar buiten te gaan: hij tikte tegen de ruiten en wenkte den bedoelden persoon, die binnentrad en van Zijne Hoogheid don wil Zijner Majesteit verstond. Hugh, de verwende Hugh, waagde onbewimpeld te and- woorden, dat hij altyd gewoon was to doen wat hjj uu deed en het daarom ook thands niet zoude laten; Zijne Majesteit wist bovendien van zijne honden ook te weinig om daan., te kunnen mede- spreken. Zjjue Majesteit had van llughs knorrige luim
niets gemerkt, want zij was middolerwjjl niet Lord Slove in gesprek geraakt en had dezen eenige wei- willende woorden van dank toegesproken. Deze audwoordde, dat hy de verschjjniug van den wolf in den omtrek zegende, daar zjj hem de ouverge- telijke eerc deed genieten zjjn Koning en Heer eenige oogeublikken to zjjueut te mogen ontvangen. Het was sedert zestien honderd acht en veertig niet gebeurd, dat hij ziju Koning ontvangen mocht. • Is dan mijn vader hier ook geweest V" vroeg
Zijne Majesteit. »Ja, Sire! Toen Zjjue Majesteit, zaliger gedach-
teuisse, hier beidde, werd zij omringd doo/ eene talrjjke schare, maar het waren geeuu Kdellieden zoo als thands. Uwe Majesteit vergiinnc mij de aan- duiding: hier schreef de koninklijke martelaar zijn naam neder: die letters zijn voor ons heilige gedenk- teekeneu." De Koning volgde zjjue aanwijzing en vond orde handt oeken ing zjjns vaders en daaronder de woor- don: «uit uijjn Gethsemané." Hij verbleekte; die naam was gezet, die woorden waren geschreven op do laatsto reizc zjjns vaders van Holmhyhouso naar Londen waar hij onthoofd zoude wordcu. De lier- inncring was somber, was zelfs onheilspellend. Zjjn vader was jegens zjjn volk nooit in die mate schuldig geweest als hjj het in deze ure was. Wat hjj een oogen- blik vergeten had, trad hem weder levendig voor den geest, en zich plotseling afwendende en zonder een woord meer tot Lord Slove te richten, riep hjj allen toe op te zitten »Wjj zyn nu versterkt tegen al de vermoeienissen van den veldtooht. Te paard, te paard!\'\' Hij nam nog oen goede teug rum en wierp zich toen in deu zadel. |
||||||||
|
MARY
|
HOLLIS. 30\')
|
||||||||
|
had omgewend, dan zou men hem voor een ver-
steenden ruiter hebbon kunnen houden. Maar die hot meest aller aandacht trok was do achterste Hij bleef de achterste, hoeveel moeite hjj ook deed om den tweeden ruiter gelijk te blijven: maar de oude i hit mot lang lossig hair maakte liet onmogelijk en ; deed hem telkens meer achterblijven, tot een trap mot do heide voeten tegen don buik of een slag mot de vuist np den hals, het kleine beest tot oen wanhopige inspanning dwong on in oen sukkeldraf deed voortbewegen, tot dat hjj de staart van zijn voorganger bereikt had, waar hij weder stapvoets ging. De ruiter vormde wat zijne grootte betrof eon scherpe tegenstelling met den hit. Do boenen ! waren zóo lang. dat zij met eenige inspanning elkaar \' zekor onder den buik van hoi paard door hadden kunnen ontmoeten. Een groote oude bood mot hroe- I den, door don regen doorweekten en godoukten. rand • het was ook eon aflegger van den voorsten ruiter — bedekte hot grootste gedeelte van zjjn ge- ; laat. Wat daarvan nog zichtbaar was. maakte, zelfs I op den afstand van wolken de jachtstoet het be- I schouwde, een verrassenden indruk. De groote neus en de groote open mond, met dikke lippen bezoomd, , maakte de figuur reeds grotesk, do kale mantel, die hot wambuis ten dooie te zien gaf, de mouwen, I die veel te kort waren en de groote handen niet ! alleen, maar ook een deol der polsen vrijlieten, wa- ren daarmede als ook mot don hit on met de daar langs hangende boenen zoozeer in harmonie, dat do meeste dor toeschouwers hot uitschaterden on een oogenblik hun jaehtverdriot vergaten. • Bij St. George!" riep de Koning. »zoo iets zag
ik nooit. Mjjne Hoeren! zulke exemplaren zjjn j nog zeldzamer in den omtrek van Londen dan onze | wolf. We moeten nader kennis maken." Hij gaf zjjn paard de sporen en werd door allou
! gevolgd, door velen echter met weerzin, daar zjj de nieuwe luim des aanvoerders als een vernieuwd en \' overtollig oponthoud veroordeelden. De aanblik eener zoo talrijke schare ruiters, in
galop aanrennende uit het bosch, moest bjj het drie- tal op den heirweg tot do vroesoiykste onderstcl- lingcn leiden. Hot was merkbaar aan de houding I die zjj aannamen. De achterste vooral was koddig ! in zijn angst. Hjj stompte met beide becnon en ha- morde met lwide handen op den hit, en bukte zich, i
| toon hjj hot paard van den houten ruiter naderbjj
; was gekomen, voorover en greep naar den staart
] van het ros zjjiis voormans, waaraan bjj zich vast-
\' hechtte, bij welke beweging er een algemeen gelach
uit den stoet opsteeg. De voorste ruiter had, voor
j hjj dat hewjjs van goede stemming vernam, zjjn
zwaard nog vaster gegrepen, had zich in den zadel
i opgoheven als wilde hjj zijne volgers overzien on
tot de beide anderen geroepen: «Laten we onze
j huid duur verkoopen. Kapellaan, in het midden, .
anders snijden ze je af! Wel verdoemd, zoo veel
fielten nabij Londen! Zoo de Koning dat eens wist!"
•Een goed voorteeken! Uit den drop in den re-
j gen is het bjj ons!" hernam de tweede.
|
|||||||||
|
«Maar het was of de vrolijkheid van weinige
oogenblikken vroeger gewoken wu. Zou de onbe- kendbeid van het te volgen spoor, of de kunst- warmte straks gevoeld en thands afgewisseld door de scherpe koude, of wel de strakheid van Zijner Ma- jesteits gelaat daarvan de oorzaak zijn? Hoe het zjj, zwjjgend had men zich in een halven kring geschaard en wachtte de hevelen Zijner Majos- teit af. •Hugh!" riep deze, en de hondenopzichter kwam
tot ergernis van niet weinigen zich mede in den kring plaatsen, »hoe zouden wjj het best ons verdeo- len, dunkt ge ?" • Lord Slove kent het terrein, Sire! ik niet," her-
nam Hugh. schijnbaar nog onder den indruk der straks ontvangen vermaning. Zijne Majesteit scheen echter Lord Slove, die
reeds naderbij was gekomen, niet te willen raad- plegen, maar wendde zich tot een van de Kdellie- den van zjjn hof, een die de sarabande en de me- nuet zelfs bevallig danste, maar tegenover een wolf minder dan een lam heten mocht. Het andwoord klonk dan ook niet bevredigend en maakte aan al dat weifelen geen eind. Het scheen Zijne Hoogheid niet weinig te verdrieten. Het pleisteren, het ge- bruiken van vervorsehingen, dat zoo veol kostbaren tijd had doen te loor gaan, en volgens hem zeer goed in den zadel had kunnen plaats hebben had hem geërgerd. IIjj bekommerde er zich weiuig over of hjj de etikette ook schond, maar h|j trad uit het gelid en bracht cenigzins lomp en op den toon van ongeduld uit: •Waar liggen de beide naaste dorpen?" Lord Slove haastte zich de richting aan te wijzen. »Dau moeten wjj van die dorpen uit- gaan. De wolf zwerft \'s nachts zeker daar waar er buit te vinden is en gaat zich over dag ver- schuilen." •Neef, gij zjjt een uitmuntend jager misschien...
op kleiner wild," hernam Zijne Majesteit wrevelig, maar eer lijj voort kon varen viel Hugh in: «Zijne Hoogheid kan goljjk hebbeu, on wat Zjjne Hoogheid voorstelde is nog het best wat ik hoorde." Maar er kwam een ongedachte hulp opdagen,
een hulp, die in dun aanvang niet als zoodanig werd herkend. Langs den heirweg, die niet ver van de plek ver-
wjjderd was waar de jachtstoet bjj een was, zag men eon drietal ruiters voorbjj trekken, die woldra aller aandacht wokten. Hjj, die voorop reed, kou beschouwd worden als een kavalier uit de dagen van Zjjne Majesteit Karel I, want zjjne kleedjj was geheel uit dien tjjd. Als of het oen tocht gold door vjjandeljjk land en er een hinderlaag ieder oogenblik gevreesd kon worden, reed de kavalier met ontbloot zwaard, dat hij van tijd tot tjjd als om zich de armen lenig te houden heen en weder zwaaide. Achter hem volgdo, op een paard van in- landsch ras, forsch maar lomp gebouwd, een stjjve boer, mede in de dracht van vóór twintig jaren. Recht als of hij van hout ware zat hij in het zaal, en zoo hij niet dikwijls zjjn hoofd met eenige haast |
|||||||||
|
\' 310 MARY I
Toeu het luid gelauh vernomen werd veranderde
de oorlogszuchtige stemming des eersten en deelde hjj zijn voorsten volgeling zijn vermoeden mede, dat die ruiters wel met vreedzame bedoelingen zich daar konden bevinden. •Nieu ... we ... vij... au ... den !" bracht de ach-
terste met moeite uit, toen hij den voorsten gena- derd was, achter wieu hij zich wegschoot. Op het voorhoofd paerelde het zweet, en het stugge hair, voor zoover het onder den rand van den hoed zicht- baar was, begon te rijzen. In een oogenblik waren zij overvleugeld en be-
vonden zij zich in het midden van den stoet. «Waarheen gaat de reis, goede vriend?" vroeg
de Koning zoo ernstig mogelijk. »Was onze goede Will hier bij!" vervolgde hij fluisterend tot zjjn buurman. • Ik meen, Sir!" klonk het andwoord, «dat nie-
mant het recht heeft mij dit te vragen." •Niet zoo driftig, goede vriend! Zijt ge met uw
bloedverwanten op reis? Dat zijn ze toch?" vroeg de Koning op de beide volgelingen duideude. De onderstelling scheen den anderen te ergeren,
ja te beleedigon, want op hoogen toen voerde hjj den vrager te gemoet: »De een is onze rentmees- ter, de ander onze kapellaan. En als ik u ver- zoeken mag laat ons thands door en vreedzaam onzen weg vervolgen." «Niets liever dan dat. Gjj gaat zeker naar Lon-
den, en die goede stad gunnen wjj gaarne zulk uitstekend gezelschap. Eerwaarde Heer, rijdt de hit nog al gemakkelijk?" •Hg... is... zoo mager!" stamerde de toegespro*
keue, voor welke openhartige bekentenis hij een toornigen blik van zijn meester ontving. De aankomst van Hugh met eeuige houden deed
den vreemde het doel, waartoe de stoet die hem omringde vereenigd was, gissen, en deed zjjn wre- vel, altjjd nog gemengd mot ecnige vrees. ver- dwjjnen. • Ik merk het, ik merk het, gij zijt op de jacht.
Wel verdoemd, als ik reeds geen tien mijlen achter den rug had zou ik van de party willen zjjn." •Om Gods wil, neen, Sir!" kermde Zjjn Eerwaar-
de, die de laatste woorden alleen goed verstaan had. •Zyno Kerwaardigheid schjjut een heiligen af-
schuw to gevoelen... Dat is jammer, want werke- lyk de jacht zou uw eetlust opwekken en die van uw hit, dien ik toch waarlijk nog zoo mager niet vind," zeide de Koning. »Ge schijnt vast in den zadel te zitten," vervolgde hjj op de beide lange beeneu van den ruiter doelende >en dat is altijd goed als het door dik en dun, over sloot on grep- pel en hegge gaat." •Over hoeveel slooten on greppels ging het bjj u van
morgen wel?" vroeg de houten ruiter droog, die al dien tjjd bodaard had toegeluisterd on vrjj in het rond had gezien. Sir Honry liet den Koning geen tjjd tot andwoorden. ondersteld dat Zjjne Ma- jesteit daartoe lust gevonden had, want hy riep |
||||||
|
I uit: «Och, ze kunnen toch niet gezien hebben wat
i wjj zagen. Heeren, verdoemd! het is of St. Hubert je van daag hier heen zendt om ons to wreken of liever onzen kappellaan, die, naar ik wedden wi), tien pond lichter is geworden van angst, daar hjj al zjjn vet in een oogenblik in zweetdruppels zag wegdruipeu." •Zijt gjj misschien den wolf ontmoet?" vroeg de
Koning, die thands eerst op de gedachte kwam, dat het zoo bespotte drietal hun onschatbare diensten bewijzen kon. •Ja... ontzettend... een reus!" zeide de kapel-
, laan met klem. • Waar hebt ge hem gezien ? Robin Hood en de
1 zjjuen zullen u ongemoeid laten "voorttrekken, zon- dor van u don cjjns te vragen, dien zjj vorderen van eiken rijken edelman, zoo als gy zeker zjjt, j indien gy ons een juiste aanwjjzing weet te doen."
•Een oogenblik voor we u ontmoetten," zoo begon het verhaal, >en juist toen onze kapellaau er van sprak om even te pleisteren, waarop ik hem zeide, dat hy de pony verdoemd afjakkerde en als hy daar niet moê ophield, dat ik hem dan het beest op den nek zou laten nemen om ook eens.te onder- vinden hoe hot smaaktte..." •Toen kwam de wolf statig op je aanschieten,
dat begrip ik," viel de Koning hem in de reden, • maar waar gebeurde het en langs welke zijde deedt j go het dier met bebloeden kop afdeinzen."
•Neen, dat deden wjj niet," zuchtte de kapellaau.
•Gelukkig voor de heeren!" merkte de houten J ruiter, met ecu der oogen spotachtig knippend aan.
•Geen nood; ze zullen hem niet krygen, Dirkens!"
merkte do eerste aan, die gebelgd scheen over de
vrjjheid, waarmede do aanvoerder van don jacht-
stoot hem in do reden was govallen. »Jo wilt het
I kort en goed weten, wel luister dan! Hy is dezen
I weg overgegaan naar den kant van het bosch, waar
| gy uit zijt gekomen als een troep roovers. Hy zit
in dat bosch daar wil ik op zweren, en als ge hem daar niet viudt, dan kunt ge beter zwetsen dan \' jagen waaraan ik ook niet twjjfel. Goede vangst!..
King laat den pony omkeeren! Dirkens, help hem een handtjon, want de hit schijnt het loopen na dat ; vervloekto staan geheel en al verleerd.... Kansel
i er op, Dirkens! Zoo, zoo gaat het.
• Dag, Heeren! ik zou wol eon pond durvon bie-
den voor den kop van den wolf!" zei de ruiter, die met den naam van Dirkons was toegesproken Na den bystand aan den kapellaan bewezen om
den hit weder in beweging te brengen, sukkelde
het drietal weg onder het luid gejuich van allen,
die op \'s Kouings voorbeeld de hoeden zwaaiden
j en hun goede reis en behouden aankomst op spotten-
don toon toewensehten. Do vrolijkheid, waarvan
verre do moesten bljjk gaven, vond geen echo bjj
\'s Konings Neef, die don wrovol op het strak gowor-
den gelaat niet verbergen kon on met alle teekenen
[ van ongeduld Zjjne Majesteit verzocht, het aange-
I duide spm.r te doen volgen en don stoet in tweo
deelen te doen splitsen.
|
||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||||
|
:M1
|
|||||||||||
|
•(ioed, goed!" andwoordde Zijne Majesteit met
eenige heftigheid. »Om uwen ijver tebeloonen benoem ik u tot aanvoerder van de eene helft, terwijl ik het bevel over de andere op mjj iieorn, Ormond!" fluiHterde hjj tot een zjjner Kdellieden, «hou den knaap in \'t oog. Hij heeft nog nooit zulk een jacht bijgewoond." Men verdeelde zich, mi een denkbeeldigen cir-
kel om het bosch getrokken en tevens l>epaald te hebben waar beide helften van den stoet elkaar zouden dienen te ontmoeten. Hugh kroeg bevel om zich bjj de afdeeling Zjjner Majesteit te voegen. Een oogeublik had deze er over gedacht dien erva- ren jager zjjn neef mede te geven, maar de zolf- zucht behield ook ditmaal de overhand. Waar Hugh zich l»evond waren de kansen voor de zege- praal het gunstigst, en Zijne Majesteit zoude niet gaarne den palm der overwinning aan anderen af- staan. De wrevel op het gelaat dos Prinsen, straks zoo zichtbaar, scheen hem getroffen te hebben, want toen Zijne Hoogheid wegreed staarde hjj hem een oogenblik achterna en prevelde: «Ik zou haast geneigd zijn een premie uit te lo~
vcn, voor wie mjj een oogenblik tot vrolijkheid kondo stemmen en hjj schjjnt het mjj waarachtig euvel te duiden. Jammer misschien dat hjj weet wat hjj weet! Maar weg met White-hall en leve onze wolf!" Hij maakte een gebaar als wierp hjj een last van zich af, een last, dien hjj echter niet van zich kon verwijderen. De gekoppelde honden werden los gemaakt: de
hoorns schalden van deze zjjde en werden van gene in de verte beandwoord; de eigenlijke jacht nam thands eerst een aanvang. Men was van weerszijden zeker reeds een half uur voortgegaan, en nog ga- ven de brakken geen enkel bljjk van de nabjjheid eens vjjands. De Prins van Oranje had zjjn on- derhebbenden het diepste zwijgen opgelegd; het gehoorzamen aan dat gebod kostte niemant minder moeite dan hem, wiens aandacht alleen was gewjjd, hier aan een afgebroken boomtak, ginder aan de indrukselen op de sneeuw, welke naauwkeurig wer- den geraadpleegd, terwjjl het oor zich sperde als om de fijnste geluiden in het rond op te vangen. Do Hertog van Ormond waagde het echter, het algemeon zwjjgen, in den aanvang somtjjds nog door een zacht gefluister afgebroken, dat bjj het fronsen van \'s Prinsen wenkbrauw echter later ge- „staakt werd, te verstoren, door Zjjne Hoogheid bo- scheiden te doen opmerken, dat hij hen allen op een verkeerden weg dacht, daar zij bjj den laatstcn kruisweg links, in plaats van rechts hadden behoo- ren te gaan. Zjjne Hoogheid schudde ontkennend en wendde zich zonder te spreken af. Daar werd oen hevig gobas vernomen, en stortten de brakken, die in het gezicht dor jagers waren, zich in het kreupelbosch. De honden, die als reserve werden teruggehouden, waren bjjkans niet te bedwingen en rekten de leêren halsband en deden een dof ge- brom hooren, terwjjl de poten zich in de sneeuw plantten en do neusgaten zich driftig bewogen. |
|||||||||||
|
»Er is iets in aantocht!" zeide Ormond.
«Niemant uit het gelid!" klonk hot kort en be- velend uit \'s Prinsen mond. Het bassen nam in hevigheid toe en ging thands
gepaard met een dof gebrom en werd na eenige iiogenblikken afgewisseld door gehuil en gekerm. De stoet repte zich voorwaards, sloeg den hoek van den bochtigeu weg om, die naar eene opene heide leidde, en had juist den tjjd om den wolf te zien vluchten, achtervolgd door eenige brakken. Zjjne vervolgers waren twee minder in getal dan bjj den aanvang, want Dampor en Viper, twee van de beste, altijd do voorsten bij den aanval en de achtersten bij den terugtocht, waren voor altijd onbekwaam gemaakt voor een nieuwen strijd. Zij werden op den rand van don weg waar het gevecht, getuige de omgewoelde sneeuw, de gebroken l>oomtakken, zelfs de beloodigde schors vnn den eik die daar in de nabjjheid stond, hevig was geweest, zieltogend gevonden. Het brekend oog werd nog op den stoet gevest, en het was of het zich nog even verhelderde bjj de nadering van de jagersgezellen, wien zjj zoo lang on zoo innig trouw waren geweest. Het word erkend in hunne laatste oogeublikken,
want toen do loden zich voor het laatst rokten en een vlies de oogen dekte, strookte de hand des menschen do reeds verstijfde en kille huid. Xiet lang kon de stoot bij do trouwen vertoeven.
Men wist nu mot zekerheid het spoor van den wolf, die door de honden in het bosch opgestooten en naar de vlakte was heen gejaagd. Derwaards ging de tocht. Op de heide gekomen
zagen zij don wolf, een reus van zijn geslacht, met borstelend hair en opgospalkten muil het hoofd bieden aan de doggen, die hem van achter, ter zjjde on van voren aanrandden, maar telkens terug sto- ven bjj zjjne verdediging. De neusgaten rookten en dampten den boeten adem uit: de klauwen waren gerokt on haakten in do huid der aanvallon- de brakkon, die daarop huilend terugdeinsden en bjj dat deinzen de wonde deden oponhaken en scheuren. Toch deed hjj het niet ongestraft, noch waren Dampor en Viper geheel ongewroken gestor- ven. De snoeuw was in den omtrek rood gekleurd. en hot was niet alleen door het bloed van do hon- den. Ook den wolf ontvloot het lauwe vocht uit verschuilende kwetsuren in don buik on op don rug, maar ze waren niet ernstig genoeg om hem te verzwakken en toch te pijnlijk om hem niet tot woede aan te hitsen. «Dat de reserve aanrukke!" gebood Zjjne Hoog-
hoid, die in die woorden te kennen gaf, dat hjj zich als op een slagveld dacht. De terug gebleven honden vlogen uit den band, onder luid geblaf en gebrom, terwjjl tevens do onderjagermeester in zjjn binnenst protest aantoekonde togen dat kort on hem toegesnauwd bevel, dat hjj echter niet waagde te weerstaan. De versterking was uoodzakeljjk, want de wolf
had een der aanvallers in den buik weten te grjjpen, en in den neep van dien scherp getanden muil do |
|||||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
312
|
|||||||||
|
beenderen gekraakt, het vleesch en de ingewanden
vermaald. Het derde offer viel en blies den adem uit, toen de los gelaten doggen kwamen aanstuiven. Of hij deze versche krachten vreesde dan of hjj den in galop aanrukkenden stoet met ontblooten hartsvanger duchtte, hij sloeg als laatsten aanval den klauw uit, en deed daardoor oen paar doggen van zich af tuimelen, waarna hjj zich snel wendde en de vlucht nam. »\\Ve moeten hem afsnijden!" riep Zijne Hoogheid,
terwjjl hij zjjn ros de sporen gaf. Men poogde hem te volgen — misschien meer schijnbaar dan wezcnd- lijk want men wilde het gevaar juist niet opzoeken — men poogde hem te volgen maar moest het opge- ven, zoo dat men den jonkman alleen zag voort- sluiven, om den wolf vooruit te komen en zich tusschen dezen en het bosch, dat aan de tegenover- gestelde zjjdo lag, te plaatsen. Hot was een schoon gezicht over de vlakte: ter
zijde dien gewiekten ruiter, die, éen mot zjjn ros, nauw den grond scheen te raken: dio wit en bruin of zwart en wit gevlekte brakken, zich golvend voortbewegend en bjj wijlen in de verte zich voor- doende als een reuzenslang die in talloze bochten zich kronkelde: en op den achtergrond, dien graau- wen reus, de overmacht moedig bekampeud, de sneeuw bepurpereud met de druppels van zijn bloed, en het spoor teekeuend dat zjjn moed zich baande, — nu ter rechter dan ter linker den zoo machtigen klauw uitslaande, den dampenden muil ton aanval spalkend, om aich den aftocht voor etteljjke sekou- den te verzekeren, waarna de strjjd en de aanval op nieuw begon. Hjj scheen den nieuwen vijand, die op hem aan kwam rennen, bemerkt te hebben, want hij stak den kop in de hoogte en hief een angstig maar onheilspellend gehuil aan. Als of lijj dien vijand liet gcvaarljjkst dacht bc-
gou hjj, altijd gekweld, vermoeid en gekwetst door de hem omringende brakken, af te houden naar den kant tegenover gesteld aan dien, vau welken de ruiter opdaagde. Deze was bevreesd, dat do prooi hem ontsnappen zou en zwenkte om den wolf weder af te snijden, maar kwam daardoor zoo zoer in de nabijheid, dat hjj den adem van het gejaagde wild kondc hooren snuiven. De stoet die het in de verte aanzag deed den hoorn schallen als om hem te waarschuwen en verhaastte thands werke- ljjk don stap der rossen. De Prins scheen het ge- vaar echter weinig te achten en blies op zjju hoorn, terwjjl hjj den hartsvanger zwaaide en in de zon liet schitteren. Maar zoo er gevaar dreigde voor den wel wat roukelozen knaap, daar naakte een onverwachte hulp. De hoorn, door hem en de zjj- non gestokon, werd weldra beandwoord; on weinige minuten later, toen de Prins het huiverend en weerbarstig ros gedwongen had den wolf te nade- ren, zóo dicht te naderen, dat de berijder een stoot met den harts\\anger konde wagen, werd de jacht- stoet onder bevel Zijner Majesteit zichtbaar. Hugh, de ervaren Hugh, die meormalen den wol?
had gejaagd, vond Zijne Hoogheid in een gevaar- |
|||||||||
|
lijke pozitio, in aanmerking genomen de onervaren-
heid en de weinige vlugheid, die den roekeloze kenmerkten; hjj ontveinsde het Zjjne Majesteit niet, die met hem instemde en zjjn angst te kennen gaf in een krachtigen vloek. •Sidney, rjjd op, en zog Zjjne Hoogheid af te j
houden. Ge zjjt een goud schutter: leg den wolf ; neer!*\' «Met verlof Uwer Majesteit, dat niet f zoide Hugh.
•We moeten zuiver spel spelen; dat heeft de wolf
i aan ons verdiend. Hem door een dommen kogel te
I vellen ware schande on tegen alle tradities. Mylord! [
i met het blanke geweer, anders niet," dus besloot
hjj zich naar Sidney wendende.
Middelerwjjl had de Prins een stoot gewaagd,
maar de onervareuc had niet op de goode plaats weten te treffen, de driftige had het juiste tijdstip niet weten af te wachten. Hjj had gekwetst, maar niet doodehjk, en van al de doggen die op den vijand waren losgelaten, waren er nog slechts twee, die den strjjd volhielden. De wolf scheen deze niet te achten en keerde
zich schuimend van razernij tegen de nieuwen be- strjjdor. Weder stiet lijj het huiveringwekkend gehuil uit, on maakte zich gereed het paard, dat op de fijne rappe poten trilde, wiens neusgaten zich sperden en uit wiens oogen de schrik lichtte, aan te vallen. Eindelijk had Hugh toegegeven om de laatste
honden los te laten, hocwol hjj het altijd nog te vroeg heette en het schoono spel zoo als hjj zich . uitdrukte bederven ging om dien knaap, die wol een goede les behoefde. Zjjne Majesteit kon den dienaar niet geheel ongeljjk geven en prevelde verbolgen in zich zelven: »Wat hjj vroeger te langzaam is, is hjj nu te snel. Hot blijft toch een knaap." Of het oordeel Zijner Majesteit gcenc wijziging onderging toen zjj haren Neef, die door Hughs aansnellende doggen van don aanvaller ge- red werd, weinige oogenblikken later was genaderd ? Nogmaals vroeg hjj, vroegen allen zich af: is dat dezelfde knaap van vroeger? Zjjne oogen bliksem- den, zjjne groote, meest zoo kalme, oogen, sparkcldcn van het vuur van den hartstocht, zjjn rechterhand was opgeheven als neep zjj een veldhcerstaf: zjjn schelle, altijd meest haperendo stem was vol ge- worden en klonk als .die van het gezach. r.IIij is zoo goed als gevangen!" riep hjj Zijner
Majesteit toe, terwjjl hjj hem wees op den vijand. wiens krachten niet bestand waren tegen de krach- ten, die tegen hem waren los gelaten. •Zonderling, zonderling!" prevelde de Koning
den jonkman aanstarende, die met handgeklap door de Engelsche Edellieden word ontvangen. Zou dio knaap werkelijk geheel anders zjjn dan hjj gedacht had, ja het tegenovergestelde van hetgeen hjj en allen vermoed hadden? Hjj had reeds lang zjjn vroegere beschouwing prjjs gegeven: hjj was zelfs reeds vergeten, dat hjj eens weinig meer dan mede- lijden voor den zoon zijner zuster had gekoesterd, en was reeds begonnen met hem verstand toe te ken- |
|||||||||
|
MATCY HOLLIS.
|
|||||||||
|
313
|
|||||||||
|
nen, natuurlijk verstand, dat echter door zijne op-
voeding geweldadig onderdrukt was geworden. Hjj had hem nog kort geleden een ziekcljjko broeikas- plant genoemd, die verdorren zou hij de aanraking van den kouden dampkringder werkelijkheid, en ... daar stond hij thands voor hem met den blos op het gelaat, terwijl iedere beweging, iedere blik leven en wel een rjjk leven verkondigde. Zou die knaap, bezitter van zjjne geheimen, anders zijn dan hjj dacht? •Oom, nu is het tjjdt" klonk hot tot hem, en
het was den Koning of hij een bevel vernam. Hij was onder den indruk van zjjn argwaan en deze tintte thands alles wat zijn Neef deed of sprak. Deze had zijn paard weder de sporen gegeven en reed op het wild toe, dat hjj thands den laatsten stoot wilde toebrengen. Pe Edellieden, die altijd enger kring om den vijand getrokken en aan den strijd reeds lang een einde hadden kunnen maken, weifel- den, daar zij. niettegenstaande de uitgeloofde pre- mie, Zijner Majesteit de eere der overwinning wenschten te laten. Zjjne Hoogheid begreep van die weifeling niets
en wilde ovorwinnaar zjjn, maar Zjjne Majesteit was hem weldra op zijde, on joeg den wolf oer zijn Neef hem met den hartsvanger bereiken kon een kogel door den kop. •Goed getroffen, Sire!" juichten allen, behalve
Zjjne Hoogheid, die eenigzins teleurgesteld was, en Hugh, die prevelde dat het niet eerlijk was. •Neef, voor u is de huid. Neem haar meè naar den
Haag." riep de Koning. •Ik dank u, Sire! ik heb haar niet verdiend en heb
er dus geen recht op." Het was reeds middag geworden. De beweging
en de frissche lucht hadden bij allen een eetlust doon ontstaan, welke bevrediging eischte. Geen voorstel Zjjnor Majesteit werd zoo van gantscher harto bjjgestemd dan het thands gedane, om naar Marlow terug te keoren en de aldaar achtergeblc- ven dienaren van Zijner Majestcits spjjskamer een bezoek te geven. Onder vrolijke gesprekken keerde men terug, met den gedooden wolf, waarvoor do zorg aan Hugh was opgedragen, aan de spitse. Zjjne Hoogheid werd met loftuitingen en huldowij- zen overladen. De stille knaap was levendig, vro- ljjk, minzaam, goedaardig bij do onschuldige plage- rjjen, die hij zich vooral jegens do Hollandscho Edellieden veroorloofde, en Zjjne Majesteit daaren- tegen was stil, afgetrokken, zelfs hjj wjjlen norsch geworden. Zjj bloof dat ook bjj het middagmaal on het gebruik van den fijnen wjjn, die toch zoo heor- ljjk paerelde in het glas, bjj het gebruik van het malsche rundvleesch en de eêlo oesterpastei. De stoet had weder de terugreis aangenomen in
dezelfde orde als zjj was uitgetrokken. De land- squires waren met de hunnen vertrokken, na hunne hartelijke hulde aan hunnen Koning gebracht te hebben. Overal waar zjj langs trokken en de land- bevolking zich had verzameld, steeg een jubel uit de menigte, zoodra zjj Zjjne Majesteit bespeurde, |
den goeden Koning, die zoo minzaam groette en
allen van een gevreesde plaag was komen ver- lossen. De wrevel toch, die zich vroeger nog wel eens hooren liet. was bij het zien van den Koning en bij de vangst van den wolf verstomd. • Uwe Majesteit is toch zeer geliefd door haar
volk," merkte do Prins op. •Hebt gjj er ooit aan getwjjfold, Neef?" hernam
de Koning ongewoon bits. * •Hoe kon ik dat, Sire? Ik zag Uwe Majesteit
nog nooit te midden harer onderdanen... Toch ontving ik eenmaal een blijk hoezeer Uwe Majes- teit werd bemind. Het was toon ik bij mijne aan- komst Londen doorvoer. Het volk juichte en dat was niet om mij, maar omdat ik een Neef Uwer Majesteit was... Gelooft gij dat ook niet, Oom?"\' •Het volk juicht alles toe wat slechts eenig goud
op den rok draagt." •Zoo mijne Tante dat al niet zelve gedragen
heeft, toch zal haar stoet er wel in dubbele hoe- veelheid meè voorzien zjjn geweest." • Wat meent go daarmee?"
• Als het volk alleen het goud toejuicht, waarom
was het dan zoo stil toen mijne Tante Londen doorvoor?" •Was het dan zoo stil?"
•Is u dat onbekend, Oom? Dat verwondert
mij. Het werd mjj dadeljjk bij mijne aankomst verteld!" •Maar wat wilt ge toch met dat alles zeggen ?
Hecht gjj dan zooveel waarde aan volksgejubel? Hot is waar, men zal 11 in Holland niet verwend hebben. Zoudt gjj waarljjk vermoeden, dat het gejuich bjj uwe aankomst u had gegolden?" • Ik zeide immers reeds, dat ik het aanmerkte
als den Neef Uwer Majesteit te gelden, maar daarom bevreemdde het mjj te meer, dat de zuster Uwer Majesteit niet even eens is ontvangen door het volk... Uwe Edellieden, naar ik hoor, waren min- der karig met hunne hulde. Zou het ook kunnen zjjn, omdat mijne Tante Hertogin van Orloans heette, en het volk, al wat van Frankrjjk komt. haat?" •Dan zou hot ook mjj en de mjjnen moeton ha-
ten, want in don rechten zin van het woord kom ik ook uit Frankrjjk. Toen ik rondzwierf op het vaste land heb ik mjjne ware vrienden lecren ken- nen. Het hof van Versailles heeft zich toen edel jegens mjj gedragen en ondankbaar ben ik niet!" zeido de Koning geprikkeld. Hjj scheen te begrjj* pon wat zjjn godachten Neef op de lippen zweefde, schoon hot er nog niet over glipte. «In Versailles," vervolgde do Koning bitter, »was men minder koop- 111:111 dan in den Haag, Neef!" •Ik dacht dat do Heeren Staten Uwe Majesteit
vele bewijzen van genegenheid hadden gegeven." •Ja, vele bewijzen; ze waren te gering om mjj
to baten, te groot om mjj gants onverschillig te doen zjjn. Ze zjjn goede kooplui, Neef, goede we- gers!" •Maar konden zjj wel anders, Oom? Zjj moes~
|
||||||||
|
MART HOLLIS.
|
|||||||||
|
SM
|
|||||||||
|
ten Engeland ontzien en Frankrjjk tevens tevreden
stellen." »Gjj hebt goed leeren lezen door den bril van
Mjjnheer de Witt; beter dan ik dacht." »Ik hel) in de laatste maanden veel historie ge-
lezen en geluisterd naar het geen er over de za- ken van het vaste land werd verteld. Ik leerdo daardoor veel begrijpen wat mij vroeger duister was: ik leerde daardoor inzien dat veel uit vrees is gebeurd, wat ik dacht dat uit genegenheid plaats had. Uwe Majesteit noemt de Heeren Sta- ten goede wegers: ik hoop, Oom! dat zij het kun- nen bljjven, ofschoon ik vrees voor het gewicht, dat Frankrijk in de schaal werpt..." •Neef...! Vreest gij dit rijk?" vroeg do Ko-
ninsr verwonderd. »Ik heb het nooit ontveinsd!"
Een kreet van verbazen kon Zijne Majesteit niet
onderdrukken. »En gij wildet naar Vorsailles? Weet gij zelf nog wel wat gy- wilt?" »Ja wel, Oom! Ik zou gaarne willen, dat het
vaste land meer dan éen rjjk bleef en dat de Rij- ken Uwer Majesteit geene leenen werden van Zijne Allerschristeljjkste Majesteit!" zeide Willem le- vendig. •Goed! goed! Laat ons onzen stap verhaasten; de
avondlucht zal u nadeelig zijn." •Uwe Majesteit zal toch opgemerkt hebben hoe
Frankrijk zich uitbreidt. Het huis van Habsburg is gezonken naarmato dat van Bourbon rjjst. En het laatste is veel gevaarlijker dan het eerste ooit was. De Koning van Frankrijk heerscht alleen en de Keizer van Duitschland deed het nooit. Zijne Allerschristeljjkste Majesteit bedreigt Lotharingen zooals de Spaansche Nederlanden en door deze de Republiek. De eenigo, die do verovering bolotten kan, is Uwe Majesteit, wanneer zjj het wil. Uwe Majesteit zou veel vermogen, en dat weet de Ko- uing van Frankrijk en daarom heeft deze een zoo nauw verbond mot Uwe Majesteit aangegaan. Ik geloof dat de Koning van Frankrjjk een goed koopman is." ./Neef, genoeg van die staatkunde! Gij zjjt nog
te jong om u daarin te mengen. Straks waart ge veel gezonder en natuurlijker dan nu," hernam de Koning scherp. Beiden reden zwijgend voort. Slechts weinige en dan nog slechts onbeteekenende woorden werden door hen gewissold. Zjjue Majesteit wilde en Zijne Hoogheid kon er geene andere spreken, daar de eerste Ormond en Sidney aan zjjn zijde riep en hen bij zich behield tot aan Londen. Had die zwjjgende, linksche knaap hem bedro-
gen? was er een spel met hem gespeeld door zjjn Neef, een spel, waarhjj do Republiek eigentljjk de kaarten had verdeeld? Hjj kon het nog niot ge- looven, want do klove tusschen de bovendrijvende party in de Republiek en het huis van Oranje was daarvoor te wjjd. Maar dan had toch die jonkman een spel voor eigen rekening gespeeld, do loozo knaap, die geveinsd had zich aan hom aan te slui- ten en eigenljjk oen politioken tegenstander heten |
|||||||||
|
mocht. Hoe had hjj echter een geheim leeren ken-
nen, dat slechts aan de getrouwsten bekend was, ; die hun eigen toekomst, daar zij deelgenoten waren, op het spel zouden zetten door het te verraden? Hoe had hij ze weten om te koopen? De Koning volde oen scherp oordeel over zjjn eigen hof, door, bij de mogelijkheid van een verraad, alleen aan zulk : een middel te denken! Op de jacht had die knaap \' zich zeker vertoond zoo als hij werkelijk was, en * dan was bij géén zwijger, géén droomer, geen suf- , fend kind, in wien de levenslust bjjkans was uit- gehluscht. Zoo die knaap eens do macht had, hjj zou misschien ver, zeer verre gaan. Droomde hjj nu reeds niet van een strijd tegen Frankrijk, tegen . Frankrijk dat ook hij — hij fluisterde het zichzelven I toe — begon te vreezen, van het welk hjj zich zou willen losmaken indien hij het kon. Wat de jonkman van twintig jaar hom zeide, hadden velen zijner schranderste onderdanen hem óok gezegd. i Wat was hij thands ? Een dienaar van den trotschen Lodewijk, die hem met minachting behandelde, die zijne lakeien met hem gelijkstelde en lovende en dingende zjjue subsidiën verstrekte. En hjj, de Ko- ning door Gods genade, zou een gewicht in do schaal van Europa kunnen leggen die den evenaar deed overslaan: hjj zou de eerste kunnen zjjn in het ver- bond der Vorsten tegen Lodewijk, maar dan zou hy zich in de armen moeten werpen van zijn volk, dan zou hij zijn Parlement moeten raadplegen, dan zou hjj de voorwaarden, die dat Parlement hem stelde, moeten ondergaan, dan zou hij moeten regeren met zjjn volk...! De Koning wentelde zich onrustig op zjjue leger-
stede om en kon den slaap maar niet vatten. VIL
Daar waren ongunstige, zcor ongunstige berichten
in Hallam aangekomen. Du eerwaarde King, die door de sneeuw naar York had moeten rjjden, had ze niot medegebracht; integendeel, Zyn Eerwaarde had het verdriet gehad een doelloze reize te hebben gemaakt en \'s avonds teruggekeerd te zjjn, half dood van vermoeienis» met een ledige tasch. Maar Dirkens, de onheilskraaier, zoo als Sir Hcnry hem gewoon was te heoten, want de man kwam hém of Mylady niot tegen, of hjj schudde bedenkoljjk het hoofd en wist altijd een uitlegging ten kwade to geven aan elk feit, aan elke gedachte van Charles, Dirkens had tijding. Het waardig echtpaar had zich, na de terugkomst van den Kapellaan, over- gegeven aan de hoop, dat alles overdreven, misschien wel gelogen zou zjjn wat de lompe kinkel, dio vader tegen Dirkens zei, had geschreven. Gevoelig werden zjj echter uit hun behageljjke rust wakker geschud door de tijding, die do Hollander vjjf of zes dagen daarna op het kasteel had gebracht Do brief, dio het bericht inhield, was een dag na den vorigen geschreven, maar was zoo lang onder weg gebleven, I daar de post over de byna ongaanbare wegen niet |
|||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
815
|
|||||||||
|
woonlijk, had gezeten en een steenen beeld had
geleken, zoo niet de lippen van tijd tot tijd zich stuipachtig hadden bewogen. Zjj stond op en ging naar haar echtgenoot, wien zjj hare hand. haar ijskoude hand, op den schouder lei, en in de nat beschreide oogen keek. «Wees bedaard, Henry! schrei niet, handel!" •0 kon ik óok zoo kalm wezen als gij; kon ik
zoo koud wezen! Maar is hjj dan ook uw kind niet? Hebt gjj dan niet gehoord, dat hjj gevangen zit, thands werkelijk gevangen zit? O mjjn jongen, mijn jongon! Ik bon in staat om met den honds- vot van een Buckingham te vechten.. Hjj en al die vrouwen hebben het hem gedaan.. God, ik zal het besterven..!" • Vriend Dirkens, wij danken u voor uwe mede-
deeling ; uw zoon heeft braaf jegens ons kind ge- handeld... zeg hem er dank voor... Wilt gewei zoo goed zijn Mr. King te roepen ?" Mylady bracht die woorden zacht, hoewel vast, uit. Toen de Ka • pcllaau binnon kwam en zij hem bevolen had Sir Henry gezelschap te houden, verwjjderde zij zich naar hare slaapkamer en sloot zjj zich aldaar af. De koele koude vrouw! had Sir Henry geroepen. Hoo had hjj gowenscht te zijn zoo als zij was! Maar als hjj haar in de eenzaamheid had kunnen bespie- den, als hij had kunnen zien, hoe zjj afimechtig was nedergezonken onder de beeltenissen zjjner en harer voorvaderen, hoe de zenuwen haars lichaams zich stuipachtig bewogen, en het wg strak heen- staarde als was het van glas; hoe de smart, de wer- keljjke diepe, innige smart, die het hart deed krimpen, geenc tranen kon vinden om zich to verlichten; hoe zjj de handen vouwde en met al do innigheid der beangste moederliefde de woorden uitstamerde: •Heere, Heere! mjjn kind!" als hjj dit alles had kunnen zien, dan had hij haar voorzeker niet langer koud en kalm en ongevoelig gescholden, al uitte hare smart zich ook niet zoo luide als de zjjne. Toen zjj wedor te voorschjjn kwam, verried niets op haar gelaat den geleden angst, verscheen zjj be- daard en statig als altijd. Sir Henry werd alleen gewaar, dat zjj in de eenzaamheid over de te nemen maatregelen had nagedacht, want hjj hoorde haar zeggen: •Henry, zoudt ge niet naar Londen gaan en Dir-
kens en den Kapellaan medenemen? Beiden kun- nen u van dienst zjjn... •Ja Lucy! ja! overmorgen, hoor!"
•Overmorgen? waarom niet van daag? Donk.
dat hjj alloen zit, gevangen, on dat niemant zich zjjner aantrekt!" •Ik had het van den Koning niet gedacht. Digby
heeft het niet aan Stuart verdiend! Het is God geklaagd, Lucy!" •Ik zal Dirkens on den Kapellaan zeggen, dat
zjj zich gereed maken!" •King niet Wat heb ik aan King?"
•Het is een trouwe ziel, die u allerlei kleine
diensten bewijzen kan. Of wilt gy dat ik met u ga?" |
|||||||||
|
audcrs dan voort kon kruipen. Het was geen brief
van Charles, maar weder een van den lompen kinkel, dien zjj nu echter wel geloovcn moesten, want elk [ woord droeg het merk der waarheid. Ongewoon bleek was Dirkens binnen gekomen. Hij had ge- vraagd Mylady alleen te spreken, wan» zijne kennis van beider charakters had hem doen wenschen het \' vreeseljjkste wat Digby overkomen kon, het eerst I aan Sir Henrys echtgenote medo to deelen. Het ïjzer kan er beter tegen dan hot lood, had hij tot zich zelven gezegd. Hij zag zjjn voornemen echter vorjjdold door de tegenwoordigheid van Sir Henry. De Kapellaan, dien hij na de eerste proefneming niet weder tot wegbereider had gekozen, was gelukkig afwezig. >I)e kraai!" had Sir Henry bij ziju bin-- nentreden weder geroepen, maar do vrolijke stcm- ming, waarin hij die woorden uitbracht, verdween spoedig toen de brief werd gelezen. Het ergste was gebeurd, zoo jammerde John do briefschrijver. Hjj had don jongen Heer tusschen twee gelederen Life-r/uards zien wegvoeren. Hij had Alice »een allorliefst meisjon" zooals hij zich weder uitdrukte, om hulp aangezocht en die had hem naar Mylady de Castlomaino vorwozon. Deze echter had hij niet willen naderen; zjj had den jongon hoer genoeg gekweld. IIjj had de stoutmoedigheid gehad naar den Hertog van Monmouth te gaan, den besten vriend van den jongen hoer, maar hjj had eene weige- ring ondervonden. De reden daarvan kon hjj nu wel gissen, daar de Steward Zijner Genade hem in het oor had gefluisterd dat de jonge heer valsch had gespeeld. Dien ochtend had hü vernomen, dat Mary in Wito-hall bij Mylady woonde, bij My- lady, die zeker toch zoo boos niet was als zij wol werd afgeschilderd en zelve had gedacht, daar anders Mary niet bjj haar zoude zjjn. Door haar zou hij misschien op Mylady kunnen werken. Hjj was haar gaan bezoeken, had haar dezelfde als altoos gevonden, alleen kwam het hom voor, dat zjj grooter geworden was. Hjj had haar gevraagd of zjj van hot ongeval gehoord had en zij had ja gezegd; toen had hjj haar verzocht voor haar spcel- makker te sproken en daarop bad zjj met neon geandwoord. «Neen? Daar straffe haar God voor!\'\' riep Sir
Henry buiten zich zclven schier. »De deerne, die ik nooit verbood met den jongen om te gaan..." »De Heere God is een wreker, Sir!" zcide Dir-
kens uiterlijk bedaard, maar inwendig kokend, in- wendig verwoed over die onverwachte wraakneming van Mary Hollis, hot reine kind, dat óok al in dat Babyion vernield was en dat hjj gestorven wenschto. John gaf aan het slot van den langen epistel to kennen dat hij geen uitkomst zag. • Mijn jongen, mjjn arme jongen!" jammerde Sir
Henry. «Heb ik hem daarvoor grootgebracht? Heb ik hem daarom liof gehad? O die vervloekte Buc- kingham, want als het waar is dat hjj valsch speelde, dan hoeft hjj het hem geleerd!" •Maar dat is niet waar!" zeidc Mylady, die al
dien tijd strak, nog strakker en rechter dan ge- |
|||||||||
|
31« MARY HOLLIS.
|
|||||||
|
•Gij? zulk een reis? Neon, Lucy! goede Lucy!
onze jongen, onze arme jongen!" hij snikte aan Jen hals zijner vrouw, die hem steunde, die hem moed in sprak, die hem er toe bracht om zelfs nog van daag te zullen vertrekken. Dirkena zag niet vreemd op, toen hij het verzoek,
of liever het bevel van Mylady ontviug, om mede naar Londen te gaan. Hij had liet verwacht en er naar verlangd. Hij had voor Benige dagen een brief van Mary ontvangen, die hem meldde dat zij in White-hall was geherbergd, dat zjj den Koning dagelijks sprak, dat zij hein over het volk (ïods onderhield eu meer en meer de aanbiddeljjk bestu- ringen der Voorzienigheid leerde kennen, zoo blijk- baar in den loop van haar lot. Het beviel Dirkens in het geheel niet, dat Mary,
hoe krachtig hij haar ook kende, aan dat hof in Londen verbleef, in een stad waar ook Charles ver • dorven was. Zij was sterker dan de jongen, maar de sterkste kon wel eens niet krachtig genoeg zjju. En dan de Koning, die haar dagelijks bezocht! Hij schudde bedenkeljjk het hoofd en voelde een leed, dat hjj bijkans niet verzwijgeu kon. Hij meen- de reeds een bewijs van hare verbastering te vin- den in de weigering, om Charles te helpen, maar hjj moest bekennen onrechtvaardig te zjjn geweest, toen hij uit een brief van haar vernam^ waarom zij geweigerd had voor Charles te spreken, >Kom gij met Sir Henry hier en neem Charles mee! Ik heb zoo veel bespeurd wat mjj doet vreezon," had zjj geschreven. De Kapellaan ontving de tjjding van het aanstaand
vertrek met minder gelatenheid. Hjj durfde echter niet weigeren, maar waagde alleen de opmerking) dat het reeds laat op den dag was en de scbome- ring beu reeds op den weg zou overvallen. Toen Dirkens daarmede instemde word do afreis tot den volgenden morgen verschoven. Het was stiller op het voorplein dan Uien Charles
met Buckingham was heengetogon Du bedienden stonden zwjjgeud en somber in het portaal, om Sir Henry goè dag te zeggen, die hen voorbjjging zon • der iemant te zien. Mylady bracht hem naar zjjn paard en fluisterdo hem toe: «Sohrjjf mij hoc ge alles vindt en kom zoo spoedig mogeljjk terug. Het is daar ginder zoo duur. Donk eraan, dat er vijftig guiujes in de tasch zitten, en hou die dus goed gesloten. Zie het daarmee te doen. Ik zal Bessy Nugent het een en ander mededeeleu, eer zjj het van anderen hoort, en ga haar uitnoodigen bjj mjj te komen. Spreken doet veelmeer af dan schrjj ven. Nu, Henry! laat den Kapellaan voor u zorgen en denk er om goed too te zien, welken porter gjj drinkt. Goede reis, goede reis!" Zjj liet haar trourigen echtgenoot niet aan het woord
kornet: en ijlde na haar Iaatsten groet heen. Sir Henry had haar nog zoo veel te vragen, zoo veel te zeggen gehad: hjj riep haar, hjj wilde haar eens zien, de oude, arme, grjjskop, die bijna niet scheiden kon van de vrouw, die hjj altijd, natuurlijk in haar afwezigheid, beknorde, maar die hjj zoo innig, innig lief had. |
•Weg is ze!" prevelde hjj wrevelig. Het was haar
buiten zeker te koud! En ze is zelve een brok jjs..." Hij bemerkte den Steward onder de bedienden en wenkte hem nader te komen: ».Te past nu op alles... goed sluiten en op het vuur passen... Kjjk goed in het rond. want ik ben er nu niet... Zorg voor Mylady." Dirkens hadzelf zijn paard gekozen en de keuze
bewees dat hij zich zelven goed kende. Don kapel- laan was de hit te beurt gevallen en hjj reed tusschen beiden in, toen het sein tot vertrekken gegeven werd. De beweging, de vrolijke zonnestralen deden won-
deren in het gemoed van Sir Henry. De somber- heid verdween en tevens elk angstig voorgevoel. Charles was een knappe, jolige jongen, die veel van hem had en zich er wel door zou weten te slaan: Mylady was ook altijd zoo angstig en droefgeestig, zag in alles zoo veel kwaad. »\\Vc zullen ons de j reis pleizierig maken. King! Maar waar zit de kaerel Dirkens?" vroeg hij, toen hij hem niet meer zag. Zijne Eerwaarde was hen in het eerste half uur
bijgebleven, hoewel de klacht hem op de lippen
i zweefde dat hij zoo snel niet meê kon: toen was
j hjj eenige stappen achter gebleven en eindelijk werd
i hij niet meer gezien.
•De verdoemde luiaard!" riep Sir Henry, maar
toen hij eenige stappou terug had gedaan tot aan den bocht dien zjj om waren geslagen, zag hjj den Kapellaaft in de verte bjj den hit staan. «Dat spelt onheil, Dirkens!" riep hjj dozen toe, die het meer met hem eens was dan hjj hot wel liotbljjkon. Toen Sir Henry echter do oorzaak van b\' Kapollaans ver- traagden gang vernam, koerde zjjn goede luim te- rug. Zijn Eerwaarde had het mogoljjko gedaan om met hen gelijk te bljjvon en zich bjj de schokken, waartoe do galoppeerendo hit hom veroordeelde, zoo zeer in den zadel moeten klemmen, dat do buik- riem die genen bevestigde, gebroken on do ruiter op den grond was neer gebuiteld Zjjn hulpgeroep was niet gehoord. Do breuk werd zoo goed mo- geljjk geheeld en de Kapellaan besteeg weder zjjn hit, na de belofte ontvangen te hebben dat men langzamer zou rjjden en iu het eorste dorp, dat men bereiken zou, den gebroken riem zou laton herstellen. •Waarom moest hjj ook meê ?" mompelde Dirkens,
die, als ware hjj bevroren op zjjn paard, tot dus- verre nog geen enkel woord had gesproken. •Waarom? Omdat ik het wilde, omdat ik het
noodig dacht... liegrijp je, Dirkens, omdat ik..." •Dat wil zeggen, Mylady, Sir!" •Vlegel, je durft alles zeggen..." •Wat waar is, Sir!" hernam Dirkens, die oen deel van zjjn koelheid aan Sir Henry scheen te hebben overgedaan, want deze, die altijd een woor- deustrjjd met den Hollander schuwde, zweeg ook ditmaal en sprak in zestig sekonden geen enkel woord. De kleine ongelukken, onafscheidelijk aan een
reis, die door de slechte wegen eu door het barre |
||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
317
|
|||||||||
|
In die stad had in de door hem betrokken herberg
een spotvogel het genoegen gehad Mr. King aan zjjnc lippen te boeien door het verhaal vau de stoutmoe- digheid der bende struikroovers, welke de omstre- ken vau Oxford, ja tot Wimlsor toe, onveilig maakte. Had Hobert King met zijue gantsche ziel geluisterd, hij deed het niet ougestraft, want eer hij het zich bewust was had de vreet zich van hem meester ge- maakt en overviel hem een siddering bij do gedachte, dat hjj den volgenden dag die streken zou doortrek* ken. Hij had de treurige vooruitzichten aan Dir- kens meegedeeld, die de hulpeloosheid en het kinderlijk naïeve van den medereiziger, die hem op den hals was geschoven, moede, onverschillig ten andwoord gaf, dat hij ook van zoo iets gehoord had en het dus in hun voordeel was weinig waarde bij zich te dragen. In het geheel niet gerustgesteld besteeg hjj dien ochtend zijn verheven plaats en berekende hjj met een zucht, dat zijn martelgaug nog wel zeven uren koude duren, na welken tjjd hjj zich zalig zoude prjjzen in Babyion te mogen uitrusten. Het vroljjk zonnelicht, tiuteleud op het sneeuw-
veld en er millioenen vonken wekkeud, had Sir Heury, altijd nog achterdochtig tegenover eiken waard sinds de plundering van den bewusten shil- ling, weder in een góéd humeur, had zelfs Dirkens uit de gewone plooi gebracht, zoodat de Kapellaan reeds gereed was zich aan de blijde hoop over te geven, dat hjj met zijn hit zonder aanranding de poorten der City zoude intrekken. Na een groote vlakte te zjjn overgetrokken kwamen zjj aan een heuvelachtige en met hout bewassen streek. I\'it het kreupclbosch keek hier en daar een rietendak, rookte een schouw en werd de karnmolen ge- hoord bjj het vrolijk schateren en kouten der be- woners. •Wat is dat veranderd, sinds ik \'t laatst zag!"
riep Sir Henry. >Het is uu tien jaren geleden eu ik heet geeu Henry als het hier toen niet zoo kaal was als mijn hand. Al de zware bosschen waren onder Noll omgehakt. Maar de goede God geeft zyn zegen aan de Stuarts en het volk dat het ge- luk heeft ouder hen te leven. Waarachtig, het is vette grond, Dirkens! vindt ge niet, man\'.\' De rog staat er goed in, niet, oude?" •Het kan wezen, maar er ligt sneeuw!" hernam
do oudo het hoofd twijfelachtig schuddend. •Daar heeft men het wéér! Niets is goed dan in
Hallam eu dan nog wel op de plek waar Dirkens de voeten zot. Wjj kunnen niets ; wjj, Engclschen zjju doénieteu en moeten alles leeren van de kaas- boeren aan de overzjU" •Ik moet den Prjms toch zien, Sir!" hernam
Dirkens, en als of hij door Sir Henrys verbaasd gezicht zich eerst bewust werd dat zjjuc woorden in het geheel niet sloegen op die zijns meesters, voegde hij er bjj: »\'t Is beste grond en de rog zou or nog beter in staan als zo maar dieper ge- ploegd hadden... Vat je, Sir! die een goede oogst wil hebben moet het ijzer er diep inzetten, \'t Is met den meusch ook il ik wij U zoo, Sir!" |
|||||||||
|
weder eu ook door de weinige geaardheid vau zjju
Eerwaarde ettelijke dagcu duurde, vielen liuu ruim- sehoots teu deel. Keeds in de eerste herberg waar zij hun intrek
namen kon Sir Heury üjjn toorn niet bedwingen bjj den spotachtigen glimlach, dieu hij bij hun komst op het gelaat vau dezen en genen zag te voorschjjn komeu. De waard was niet vlug genoeg in bet dienen, de waard was mot onderdanig ge- uoeg, en de waard, hoewel tusschen de tanden eenu onbeschoftheid prevelend, duldde de telkens terug keerende verwjjteu, maar had zich daarbij voorge- nomeu revatictie te ueineu. Hij nam die ook, hetgeen door Sir Henry ondekt werd toen het te laat was. Ze waren toch reeds geruimen tjjd weder op weg en kouden den kerktoren vau liet dorp, waar zjj vernacht hadden, niet meer zien, toen Sir Heury eensklaps het zwijgen afbrak door den gebruike- lijken uitroep: «Wel verdoemd!" •Wat is het, Sir?" vroeg Dirkens.
• Reken eens meé. Keu taaie kip, een halve sehil-
ling, drie pond droog lamsvleesch ze» pence, vier kruiken slechte porter acht pence, drie bedden, hard als keisteeneu, twaalf pence... twee glazen rum en een glas melk twee pence, en de rum was met water; over de melk kan ik niet oordeelen. Xu, hoeveel is dat? »Dat is twee shillings tien."
•En de rondselaars hebbeu me drie schilliiigs tien
afgenomen. Terug zullen we. Mij, Digby van Hal- lam-Castle en magistraat Zijner Majesteit, durven ze zoo bestelen, hoe zullen zjj het arme stakkers dan wel doen!" •Och, Sir! het is maar een shilling eu we zjju
al zoo ver!" merkte de Kapellaan bescheiden aan. •Het is maar éeu shilling!" grauwde Sir Henry
hem toe. »Hct is maar een schilling! Is het niet of jij ze uit de mouwen van je lange armen schudt V Het is maar éeu shilling! Je hoele plunje is het niet waard! Maar je spreekt den dief voor? Heb je ook iets genomen zonder dat ik het wist? Opgc- biechl. King! Wat heb je van morgen nog besteld na de melk en het stuk weit?" •Niets, Sir! niets!" hernam de Kapellaan de
hand op de borst leggend als om den meesteu ernst aan die woorden bij te zettou. •Ik geloof je; maar dan zal de kaerel het mij
weerom geven. Omgekeerd, marsen!" •Gedane dingen nemen geeu keur, Sir! Er is
meer verloren dan een shilling als we een halven dag later aankomen, Sir!" Gelukkig, dat Dirkeus zich er mede bemoeide,
waut Sir Henry wendde weder ziju paard, hoewel hij den oude boos aankeek. Hij nam zich echter voor in het vervolg goed toe te zien en wat hem voorgerekend werd, goed na te rekenen en »de ge- droogde spiering" zoo als hij Dirkeus noemde die het geld kende, alsof hij het zelf gemaakt had, mee te doen tellen. Zoo waren /ij eindelijk Oxford voorbij getrokken
eu hadden daar de laatste dagreize aangevangen... |
|||||||||
|
318 . MARY
De squire had reeds te dikwyls van Dirkens\'
tnenschkundige opmerkingen genoten, om er niet verzadigd van te zijn en zich voor te nemen, zoo hjj ze weder hoorde, ze in het begin van haar loop to stuiten. Hij werd echter voorkomen door liet verward geluid vau verschillende stemmen, voort- komende uit een tiental boeren, boerinnen en kin- deren, op een honderdtal schreden van hen af saamgeschoold. Op de vraag van Sir Henry wat er gaande was, wees een der boeren op een geit, die met opgereteu buik neerlag en door den eigenaar, een jongen van tien a twaalf jaren, met heete tra- nen werd beschreid. • Wie heeft dat beest zoo toegetakeld?" vroeg
Sir Henry. •Ja, Sir! dat vragen we elkaar ook en krjjgen
juist zoó veel andwoord, als gij van mij krijgen zult." • Ik wil wedden dat het de wolf is," viel een
ander in. iDe wolf? Wat praat jelui van wolven! Hebt je
er wel ooit oen gezien ?" vroeg Sir Henry de schou- ders ophalend. •Gezien? Ik niet, maar Dick Williu bjjgenaamd
Hoodhair heeft hem gezien en die zeit dat hij zoo groot is als een grootc vaars, en dan Hal van het veer, de doodendans weet je, die heeft er zijn kind bij ingeschoten, een wurm van vier jaar, dat hij verscheurd vond, van mekaar getrokken, Sir! nog veel erger dan dat stomme beest..." •Och God!" hoorde men eensklaps. De uitroep
en de zucht, die er op volgde, deden allen het hoofd naar don Kapellaan wenden, die het beeld der vrees geleek en de toeschouwers tot vrolijkheid stemde. •Kijk hij ereis!" klonk het jouwend in het rond,
en een werd er hoven do andereu gehoord, die zijn Eerwaarde verzekerde, dat een oude rood en langharige hit tot de lekkerste beetjens van een wolf behoorde, en dat zoo\'u beest bovendien verzot was, op steil hair en lange ooren van menschen. •Ezels zijn in de omstreken van Londen niet
duur, wel, man?" vroeg Dirkons die modelijden had met den armen vriend, dio niets to andwoor- den wist en by zijne pogingen om eenige woorden te spreken hoe langer hoe koddiger werd in de oogon van den boerenhoop. »Ze zyn hier eens zoo duur als in het land waar
JÜ van daan komt, lummel!" riep men Dirkens achterna, dio zjjn paard oen paar stappen vooruit had laton doen. •Met dat volk is geen praten, Dirkens! Dat op-
roerig gepeupel! En in de nabijheid van Zjjnc Majesteit!" zoido Sir Henry, dio Dirkens overhaast was gevolgd •We zullen nog wel wat anders zien. Sir! Hoe
dichter by Zijne Majesteit hoo lomper misschien! Mr. King, kom tusschen ons Inryden. Do tanden klapperen hem waarachtig 1 Ze hebben van dien wolf gesproken om u beangst te maken." •Zoudt ge denken ? Man, hebt ge ook iets gezien ?"
|
HOLLIS.
vroeg de Kupjllaan, dio zijn schroom ditmaal to
! boven kwam, aan een voorbüganger.
•Gezien ? Wis en waarachtig heb ik iets gezien !
Goedenmorgen, grappenmaker!" Iiy wist niet wat to geloovon, maar neigde er toe
Dirkens\' verzekering vertrouwen te schenken, toen zij na een rit van een tweetal uren nog niets had- den bespeurd.Met veel moeite hadden zij een hoo- gen heuvel bestegen, den hoogsten in den omtrek, van waar hun een uitgestrekt vergezicht werd ge- gund en zij aan den gezichtseinder de torens van Windsor, half wegdominelend in het wazig blauw, konden bespeuren. De weg was glad en de glooiing nog al strak, zoodat de paarden meer dan eens I dreigden uit te glijden en de ruiters met meer of
minder schrik naar boneden keken, den weg langs dien zij moesten afdalen. • Kom aan, King! wie het eerst beneden is,"
: zeid) Sir Henry zjjn paard op de glooiing bron- ! gend. «Ik geef u twee stappen voor; je hit in de voorhoede, King! jij vooraan, man! ik wil het."
• \'t Is den Heere verzoeken!" riep de arme man,
wiens hit, in den toom gegrepen door de krachti- ge band van Sir Henry, op de gladde helling van den heuvel gebracht werd. Sir Henry gaf het teeken, en de hit en het paard gleden de glooiing af. De gebaren, dio Zyne Eerwaarde op den hit onder het giydeu maakte, waren zoo koddig, dat zelfs \' Dirkens zich niet bedaard kon houden. Maar die
gebaren werden nog heftiger en spelden nog groo- ter angst, toen de ongelukkige, ter helfte van de I gladde baan gekomen, het kreupelbosch aan zyne
\' linkerhand hoorde schudden en kraken, en een
ontzachelijk dier. een dog zoo als hy er nog nooit een gezien had, of liever een vreeselijke wolf te J voorschijn zag springen, gereed om don weg over
te gaan, maar z.oo als de Kapellaan vreesde, gereed om hem te verslinden. Voor die meening bestond eenige grond, want de wolf, schijnbaar mede vor- j rast door het zonderlinge schouwspel, dat die schui-
vendo hit en dio armen en beenen bewegende rui- ter bood, bleef een oogeublik op den weg staan en I wol in do richting, naar welke hit en ruiter mot
onweerstaanbare kracht hecngleden. •Help, Sir! Dirkens, schiet!" riep de Kapcllaan,
dio echter zag dat hij op eigen kracht moest ver- : trouwen en daarom mot den moed dor wanhoop
: het heest tegenover zich vrees zocht aan to jagen.
I Tot zyne onuitsprekelijke vreugde bleek hora dit
te gelukken, want de wolf nam do vlucht in het tegenoverliggendo bosch. Sir Henry was eer tot vloeken dan tot zegenen geneigd en vorweet den ; Kapellaan zyne lompheid, om het wild weg te ja-
j gen, dat hy juist voornemens was geweest to be-
! vechten, en bjj die woorden zwaaide hy zjjn ontbloot
, zwaard in het rond.
•Mr. King nam het wisse voor het onwisse, en
hy had gelyk," merkte Dirkens aan, die weder aan
alle woordenwisseling voor het oogenblik een einde
maakte.
Ieder was echter op zyne hoede; ieder was min of
|
|||||
|
MARY HOLLIS. . 319
|
|||||||
|
moer overspannen, zoodat de vrees, die hen blijkens
on» vorig hoofdstuk bij do plotselinge verschijning van den jaohtstoet overviel, daardoor hare verkla- ring vindt. Zonder te kunnen vermoeden dat hij, I Sir Henry Digby van Hallam-Castle, Zjjne Majesteit den Koning van Engeland zulk eene gewichtige ! dienst had bewezen, maar wel gebelgd over den I vrjjen en spottendeu toon, dien men jegens hem had dorren voeren, reed hjj voort. De aanblik van het zich ontwikkelend Londen, dat seder tieu jaren en ) vooral sedert tien brand, zulk een uitbreiding en verandering had ondergaan, was alleen in staat om hem iu eene lietere stemming te brengen. Ook Mr. King, dio wel don meesten aanstoot geleden had, maar ook zoo veel lichter vergaf en vergat, was zyne verbazing, zijne bewondering niet meester. •Maar wie ons daar den weg in wijzen zal? Geen wonder dat onze Charles daar verdwaalde!" riep hij uit. I>e herinnering aan zijn zoon op dat oogonblik
was Sir Henry onaangenaam. Hjj gaf zijn paard de sporen en galoppeerde verder, wachtte de ach- terbljjvondon toch een eind verder weder op, daar hij alleen zich niet onder het gewoel begeven wilde. •Waar. schreef je jongen, moesten we onzen in-
trek nemen?" vroeg~4)jj Pirkens. •King Charles Tavern."
•Op den naam af kies ik die. I>at belooft al
iets goeds.. Maar, oude, je jongen heeft er toch wel aan gedacht dat ik komen zou?" •Wees maar gerust, Sir! zelfs de Hertog van
Buckingham zou er kunnen slapen." •Zoo, zoo! Dat bewjjst nog niets!" mompelde
Sir Henry, die echter naast Dirkens bleef voortstap- pen. Na herhaalde malen aan dezen of genen voorbij-
gangcr den weg te hebben moeten vragen, na telkens de vrolijkheid der menigte, in booge mate dikwerf, te hebben opgewekt, kwamen zij aan de aangewezen herberg aan, die Sir Henry bjjna een paleis toescheen, want het huis was geheel van steen gebouwd, had een breede stoep en een dubbele deur met koperen klopper. Toch was het slechts een herberg van den tweeden rang al renden ook een drietal bedien- don naar voren, om de drie reizigers in ontvang te nemen on al vonden zij karpetten ondor do tafel en vóór do bodstede op de slaapkamer, die Sir Hen- ry zich koos. Den Kapellaan ging de mond onwillekeurig opcu
toen hjj in den gang gekomen de geur van het ge- braad rook. De lust, die zich hoe langer hoe meer van hem meester maakte, scheen zich op zijn gelaat te tcekenen, want Sir Henry klopte hem op den schouder en zeide: «Eerst werken en dan eten!" Hebben we dan niet gewerkt? het gelaat van den Kapellaan scheen die vraag uit te drukken, maar het andwoord dat die mimiek ontving was verre van bevredigend, want Sir Henry zette zijn hoed weder op en wenkte beiden te volgen. •Waar wilt ge heen, Sir?" vroeg Dirkens.
•Wel, waar anders heen dan naar Zjjne Majesteit.
|
Ik zal van don Koning het best kunnen vernemen
hoe de zaken staan, en met hom over de maatrege- leu spreken die wjj in het belang van Charles zul- len nemen.." • Altjjd ondersteld dut men hem genade schenkt."
•Wel, stjjvo hoer! zoudt ge dan deuken dat Zjjne Majesteit de Kngelsche edellieden niet kent en hoog-
acht. Do Digby\'s hebben overdiensten, man! on wat Charles te kort mocht gekomen zjjn. waaraan ik waarachtig boe langer hoe meer begin te twijfelen, dat wordt meer dan vergoed door Sir Henry of Sir Henrys vader en grootvader..." • Ik zou opklimmen tot vader Adam toe, Sir!"
• Ik ben iu staat om van Zijne Majesteit komen-
de dadeljjk naar Buckingham te gaan en met hem vrede sluiten, \'t Was zoo\'n jolige vent en dat is hij zeker gebleven." • Misschien is hij al begraven en dan zou ik bang
wezen voor Charles ook... Maar hoor! dat \'s een stap dien ik ken... Die stem! Dat \'s mjjn jongen!" riep Dirkons iu vervoering naar den gang gaande en dadeljjk weder binnen tredende met John aan de hand. • Hoe maak je \'t? Hoe kom je hier?" vroeg de
vader, on de zoon vertelde zoo vlug als hjj kon, dat hem voor een tweetal dagen was aangezegd, White- hall met pak en zak te verlaten daar de jonge heer weldra znn ontslag als officier der Life-guards zou outvaugen en hij, John, dus niets moer in het paleis te maken had, hetgeen een logen was, daar hij er juist zeer veel in te doen had. Toen had lqj bes!o- ten de komst van Sir Henry hier af te wachten en dus in dezo herberg ziju verbljjf gekozen. Dirkens had bjj het onopgesmukt verhaal Sir Henry herhaal- de malen aangezien eu bemerkt dat dezo van kleur verschoot. »IIet scheelt hom aan don omloop en niet aan Karel Stuart, waarachtig niet!" prevelde Sir Henry, zjjn wrevel nauw meester. • En hebt ge onze Mary ook in kort gezien?"
vroeg Dirkens. •Ja gister nog, toen ik afscheid nam. Onze Mary?
Go kunt u niet voorstellen wat er mot haar ge- beurd is. Zo is de grootsto vriendin van den Ko- ning." •Ge liegt, John!" hernam de vader met ongewone
heftigheid. «Het is waar, vader! Zjjno Majesteit schijnt niet
moor buiten haar te kunnen. O hot is daar reeds zoo veranderd. Er wordt niet een feost meer ge- geven, en hot hof bezoekt trouw de kapel, wat anders, uitgezonderd op groot o feestdagen, niet ge- beurt. Er wordt wat op haar gevloekt onder do jonge edelluil Maar dat komt omdat ze haar niet kennen en haar niet zien, want zij is voor niemant te zien." • Zij zal zich schamen! Gelukkige Jakob Hollis!"
prevelde Dirkens, de oogen ten hemel heffend. •Ik heb het van de meid wel gedacht. Er zit
een trotsch hart in!" zeide Sir Henry. •Neen... dat niet!" viel de Kapellaan in met
duideljjke teekenen van verontwaardiging. |
||||||
|
320 . MARY HOLLIS.
|
|||||||
|
Dirkeus groep ter sluik Kobert Kings hand en
drukte ili<;. •Ze ziet uiemaut buiten uiij en deu Koning on
dau nog een oude heks, die altjjd bjj liaar zit. Trotsch zegt «e, Sir? Neen, dat is ze niet. Sprak zij Die gister niet aau ZOO als vroeger? Alleen viud ik dat ze gegroeid is!" •Eu wou z|j toen nóg niet over Charles sproken?"
vroeg Dirkeus. •Zij andwoordde er uiets op!"
Dirkeus keek voor zieh eu Sir llenry was mauw
zijn toorn meester. »Ik zou verdoemd ook niet willen, dat Charles op zoo\'u manier gered moest worden. Is de waereld dau verkeerd, dat men een edelman gevangen zot of de vrijheid hergeeft op het verzoek vau de eeue ot\' andere deeruo, die wat lief uit hare oogen kjjkl! Wel, vervloekt, ik beu in staa( om liet den Koning te zeggen on hem een hartig woordtjeu toe te spreken zoo als ik het nooit behoefde te doen jegens deu zaligen martelaar, (iod nebbe zijne koninklijke ziel! maar deze sohjjut...." •Niet veel aanleg te hebben om ooit martelaar
te worden," zcide Dirkeus. Daarna viel bij in gc- |>eiDs, en aau de beweging zijner lippen kon uien merken, dat hij telkens deu naam van Mary zacht uitsprak. • Oordeel niet opdat gjj niet geoordeeld wordt:
met de maat waarmee gij meet zult gjj weder ge-. nieten worden," klonk het achter hom. liet was King, die, zoo als hij daar stond de haud
gelegd op Dirkeus schouder, een geheel andere scheen dau de berijder vau den lang- en roodhairi- gen hit. De woorden, die hjj sprak, schenen in- vloed te oefenen eu Dirkeus uit zijne mismoedigheid op te wekken, waut hij stond op, naderde zjjn zoon en vroeg dezen: >Breng mjj bjj haar; zjj moet met ons, dadelijk!" Eeu onverwachte hinderpaal deed zich op, maar
van welken verrassenden aard! Een quurrjjtuig had voor de herborg stil gestaan; daaruit waren twee personen geklommen: een heer en een dame. (ieue had naar een zekeren John Dirkeus gevraagd die zich boven ophield, zoo als men gezegd had, waarna hij zich derwaards had begeven zonder veel te letten op de dame, die hem niet zoo spoedig volgen kou. Hij stiet de deur open. en op den drom- pel vertoonde zich Charles, do in vrijheid gestelde Charles. Stond deze als versteend bjj den aanblik zyns vaders en al de zjjuen, terwijl hij slechts John had verwacht, zjju vader scheen vleugelen te heb- ben verkregen in de overspanning der vreugde. •Jongen, Charles, jongen, weer vrjj!" riep hjj hem
toe, terwjjl hem do tranen uit de oogen stroomden. Do vader was nog bezig den zoon te omhelzen, toen de dame die met hem uit het rijtuig was ge- stapt op den drempel verscheen. •Mylady do Castloniaine!" fluisterde John ver-
baasd tot zjju vader. Do oude Digby was bjj de plotselinge verschijning
niet minder verrast; hjj had zijn zoon losgelaten en nu dezen dan gcuu aangezien. |
|||||||
|
•Ma\'am... hebt go u ook vergist? Gjj zjjt..."
• Hij den vader van onzen vriend Charles Digby
vau Hatlam-CastleV" Charles, die begreep dat eeu lauger stilzwjjgeu
tot verkeerde gevolgtrekkingen zoude kunuen lei- den, noemde haar naam en stolde haar voor als degene, dio straks in zijne gevangenis was gekomen om hem uan te zoggen, dat Zijne Majesteit hein vergiffenis had geschonken en bovendien handhaaf- de als officier zijner ljjfgarde. • Maar dien naam heb ik meer gehoord!" zeido
Sir Heury. nog niet wetend of hjj voor die Lady zieh buigen zoude. «Dirkeus! herinnert ge u dien öok niet?" • Ik heb de eer bijna zoo veel als de Digbys be-
keud te zjjn!" hernam Mylady met eeu buiging. • Ik wil het gelooveu!\'\' riep Sir Henry haar toe,
gestreeld door hetgeen hjj als een vleierij opnam. • Een achtingswaardig man is uw vador, Charles!"
duisterde Mylady, •Te achtingswaardig voor spotternij. Ik hoop
dat gjj het bewijs zult leveren het met mij eens te zijn," hernam hjj scherp. •Eu die Lady is je Komen verlossou, jongen! (ie
schijnt toch bemind vlcesch te zjjn!" • Vader! ik kan ovenmin als gjj nog begrjjpeu
waarom Mylady deed wat zij deed." • Dus eeno verrassing? Nu ik denk, dat men wel
I eens meer zoo verrast zou willen zjju." • Een achtingswaardig man is uw vader!" Buister»
I de Mylady. Charles stond als op vurige kolen. Dirkeus had
I Sir Henry al dikwijls bjj zjjn kleed getrokken, maar nog geen gehoor gevonden. Eindelijk wendde zjjn
j meester zich driftig om eu vroeg wat hjj hem te zeggen had eu waarom hjj dan niet hardop sprak.
• Alle dingen stichten niet!" bromde Dirkens.
•Is dat een bedieude, Sir Heury, en hjj ook, die daar zit te sluimeren?" vroeg zjj op den Kapellaan
wjjzeude. Sir Heury kuikte toestemmend eu wilde het ge- i sprek met haar voortzetten, toen Dirkens zjju moud aan \'s meesters ooreu bracht en fluisterde: >Dat \'s uu de eene, die Charles zoo ver gebracht heeft, Sir! Wees voorzichtig, Sir! Het is oen gevaarljjk vrouwmeusoh, Sir!" • Je kuut, bij me ziel! gelijk, hebben. Ja Ma\'am!
I het is toch vreemd, dat ge in eeu jong edelman als niijn zoou zoo veel belang stelt... Hjj vindt het
zeker wel aanlig eu heel vriendschappelijk, en ik zou het ook wel aardig viuden....." Hjj hield op
eu begreep eeu dwaasheid te hebbeu gezegd.
•Ik dank u voor dat laatste woord, Sir Henry
vau Hallam-Castte! Zoo word gjj immers altijd ge-
I uoemd? Ik wist, dat niemaut er meer recht op
had dan ik, uw zoon het eerst zijne vrijheid aan te
kondigen."
•Dat \'s te zeggen, Ma\'am! Had nieuiant er meer
recht oyV Ik wou, verdoemd, weloeus weten wie u dat recht heeft gegeven, Ma\'am !" •Wel, de vriendschap!" Zjj wendde zich tot
|
|||||||
|
MARY HOLLIS.
|
||||||||||
|
321
|
||||||||||
|
je \'t zoudt doen als ik weer weg was; dus, kort en
goed, je gaat met mij terug.\'\'
«Dat kan ik niet, vader! Hebt ge dan niet go-
] honrd dat ik weder in mjjn eer en mjjn rang bon hersteld? Ik zou nu Londen verlaten waar eene
I sehoone toekomst mij wacht...?" • Die wacht je iu Hallam-Castle, bjj Bessie."
• Vader, ik ben de kinderschoenen ontwassen en
laat me niet wegschenken als een stuk vee. Al was { die Lady zoo schoon als zo nu leelijk, zoo lief en
j zacht als ze nu scherp en snibbig is; al bracht ze
] een lusthuis aan als Hatfield-manor in plaats van
een stuk bouwgrond, ik zou baar harteljjk bedan-
ken.. Ik trouw niet, voor het minst nóg niet..."
• Dat zullen we zien!" hernam de oude driftiger
\' en driftiger wordende. .Dat zullen we zien! Denkt ge de baas te zijn, omdat ge een paar maanden op
eigen voet hebt gestaan en gezwalkt en gezwierd en gezwaaid, dat het een godvergeten schande was I Laat me niet streng worden en je verwijtingen doen-" i • Maar wie heeft u toch gezegd over te komen?
j Wie heeft u alles zoo zwart afgeschilderd en u in den waan gebracht, dat gij mij hadt kunnen redden
irrdien er werkeljjk gevaar ware geweest?" • Ik ben hier, en dat is genoeg. Wees nu vader;
1 zit dagen te paard midden in den winter; bagger de sneeuwhoopen door, om dan nog te hooren: Wat
doe je hier? Dat \'s toch verdoemd hard, hoor! \' Kwaje jongen!" ging hjj iu toorn voort. »Je zult gaan, hoor je, je zult met mij weerom gaan." \'s Vaders klacht had Charles meer getroffen dan
hjj deed hljjken. Zjj weerhield hem er van ver-
I der te weerstreven, ofschoon hij zich voornam den
! goeden oude, die hem thands zoo ongelegen kwam,
! zoo spoedig mogelijk te doen vertrekken.
Dirkons was met zijn zoon uitgegaan om Mary
i te bezoeken; King lag te slapen, zoo dat vaderen
\' zoon geruimen tjjd samen doorbrachten. De eerste
vernam nu de ware toedracht van zaken, ten min-
ste voor zoo verre de tweede die kon of wilde
\' mededeelcn. Charles vertelde de eigenljjke aanlei- |
ding van het tweegevecht, maar hy verzweeg de \'
schuld, die hjj aan Buckingham had; hy verzweeg
de onbekende aan wie hjj zyne vryhoid toeschreef,
schoon iMylady de Castlemaiue hom afgehaald on
niet onduidelijk had te kennen gegeven, dat zjj,
die als een bloedverwante van Buckingham had
: moeten voorgeven zyne vijandin te zjjn ten einde
, hem te beter te kunnen beschermen, thands, nu de
toorn Zyner Majesteit was bedaard, van de eerste
gunstige gelegenheid had gebruik gemaakt om over
I hem te sproken en hem in gunst te doen aannemen.
En toen hjj Sir Henry vertelde van al de partyen,
die hij had bijgewoond, van den klub waarvan zoo-
vcleu leden waren, die zich zyne vrienden noemden
of genoemd hadden, toen klopte de oude hem op den
schouder on riep hjj, de booze luim van straks ver-
geten, uit: >Ge moet mij dat alles eens laten zien,
jongen! en als ik dan Zyne Majesteit gesproken
heb, dan vertrek ik, dat is te zeggen, wij samen."
•Dat ik mij zoo beangst heb kunnen laten maken!
|
||||||||||
|
Charles dio zich stond te verbijten. «Ken alljrvro-
lijkst, eeu allorüefst man is uw vader, Charles! Ik wil u niet langer storen in de uitingen van uw go~ voel en van uwe blijde verrassing. Uwe vertrekken zjjn echter in Whito-hall weder ter uwer beschik. king. Ik zou u echter raden," voegde zij er fluis- terend bij. »uw goeden vader raet zjjn twee noord- sche marmotten niet hij u te laten wonen. Het mocht den braven man eens te gevaarlijk worden. Ha, ha, ha! Vaarwel, Sir Henry van Hallam-Castle, vaarwel!" Zjj boog tot viermaal toe voor den ouden Henry,
die werkeljjk niet wist wat hem overkwam en iede- re harer buigingen met een stijven groet beand- woordde. • Dat is toch en raar wjjf!" zeide Sir Henry, die
haar echter niet zonder welgevallen had aangezien. •Let niet op haar, vader! Zij is een gevaarlijke
vrouw, zij is een vrouw die niet waard is..." •Holla, jonge heorl En door die vrouw laat je
je verlossen, en met die vrouw waart ge altoos, zoo lang die andere zich nog niet vertoond had? Ik begin nu alles eerst te doorzien. Het is goed (lat Bessy Nugent ver af woont. En nu heb ik je dnar- over genoeg gezeid, en doe ik je de groeten van je moeder, die je daar verder wel over onderhouden en je beduiden zal, dat je maar hals over kop naar het outer moet duikelen. Wat heeft je moeder angst om je uitgestaan! Charles was in de gcvan- genis, Charles had Buckingham, een schurk in het voorbijgaan, overhoop gestoken, Charles had valseh gespeeld! Jongen, als dat laatste waar was geweest, ik had je niet weer willen zien en de Digbys wa- ren uitgestorven, want, wis en waarachtig, ik had je niet meer als mjjn zoon erkend en je moeder ook niet. Maar je schynt in je gevangenis geen honger en weinig verdriet geleden te hebben, want je ziet er goed uit. Nu, ik dacht wel, dat je \'t niet zoo erg zoudt hebben en dat Zyne Majesteit onze diensten nog wel gedenken zou." •Onze diensten, vader?" riep Charles pijnlijk uit.
•Wacht niets van hém." • Dat zullen we eens zien, jongen! maar lang zal
ik mijn tenten hier niet opslaan!" •Dat is zeer goed, .vader! Het zou u hier ook
niet bevallen." •Dat \'s te zeggen...! Voor tien jaar had ik nie-
mant die mij rondleidde, maar nu heb ik er een jon- gen, die den weg verdoemd goed weet, he? Wanneer kunt ge klaar zijn?" •Ik? Waarom?"
•Om meê terug te gaan.. Ik heb je moeder
moeten belooven om je meê te brengen. Je hebt nu genoeg van Londen gezien en weet van Zyne Majesteit toch niets te krygon. Je weet wat Bessio Nugent meebrengt, en er mochtoD, eens, als hot lang duurt, zulke wonderlijke geruchten gaan rondloopcn, dat het me veel pleizier zal doen Bessie Lady Digby te hooren noemen en Hallam met eenige morgen land vergroot te zien. Je hebt hier toch waarachtig niet als een heilige geleefd en ik weet juist niet of |
||||||||||
|
JI
|
||||||||||
|
HOLLIS.
gezant.. De loden van het kabinet, zoo gewoon
hunne opwachting bij do Hertogin van 1\'ortsmouth te maken, lieten zich in hare vertrekken niet meer zien, maar kwamen \'s morgens arbeiden met den Koning. Zij, de Castlemaine, had or wel eens bij willen wezen, het zoudo gewis zjjn om te schate- ren! Karel Stuart, zijn zwakke wieken uit slaande in den altijd gistenden modder der politiek \'. Dat Karel Stuart zich daarin waagde, het moest
. met den innigsten tegenzin en niet dan na inwendi-
gen strijd geschied zjjn. Hot getuigde temeer voor den machtigen invloed van haar, die hem er toe had weten te bewogen. Vroeg de Castlemaine zich ook al een oogenblik af, of die invloed ook te mach- tig kondo worden en haar zelve schaden, zjj. die Karel dat kind had geschonken, zjj, die van hem I geene tederheid meer vorderde, maar alleen macht,
zij zou, op de plaats gezeten naar welke zij nader en nader kwam, on verlost van de intriges der vreemdelinge, die zich tot Hertogin had durven doen verheffen, verkregen hebben wat zij wilde. Maar meer nog dan de Castlemaine, dan iemant
aan het hof kon vermoeden, was er in Mary veran- derd. Liet zij zich uitdosschen in prachtige klee- deren, rondrijden in de karossen Zijner Majesteit, huldigen op de recepties, of op de lever* ten ho- ve? Verre van daar. Het hof onderging haren in- \\ vloed, maar kende haar niet; zij was on bleef onzicht-
j baar: zij schuwde allo praal. Maar in haar had !
1 eene grooto verandering of liever ontwikkeling plaats
! gehad. Het eenvoudig kind van het land was met
i haar evangelie midden in een waoreld geplaatst,
die zjj niet kondo, die zjj niet begrijpen kon. Zij had die echter ten doolo leoren kennen door zelvo in die waereld te lijden en to strijden Maar er bleet aan hot hof van Kngoland nog zooveel ver- borgen wat zij moost kennen, wilde zjj een krach* tig werktuig worden in de hand (iods. Do mensch Karel Stuart was niet blijvend op te wekken tot boete on bekeering, indien zjj niet tot don Koning wist to spreken en dezon op zjjne plichten wijzen kon. Niet door liet toeval maar door hot noodza- kelijk gevolg van hetgeen er plaats had gehad, ! werd ook dat gedeelte harer opvoeding voltooid.
De nieuwe gunstelinge Zijner Majesteit, en sood» ; nig werd zij beschouwd, moest oven als do anderen,
die meer wilden zjjn dan oen kapel, die een oogen- blik door hare frissche verwen bekoorde, invloed pogen uit te oefende op de regeoring van Engeland. • De invloed der onbekende deerne was afwijkend
van die, door Ma\'am Carwell of de Castlemaine go- : oefend. De nationale partij, die weldra onder don
! naam van Whigs eene bepaalde gedaante zoude
aannemen, vestte hare hoop op den invloed der : nieuwe gunstelinge, wier streven haar vertrouwen
inboezemde en die, door haar geleid en gesterkt, \' eene geheele omkeering in de staatkunde van de
drie Vereenigde Koningrijken zoude kunnen te weeg brengen. Lord Shaftsbury liet zich daarom bij Mary aandienen. De verheven Staatsman boog zich voor dat nederig kind, maar was minder nog teleurge- |
||||||
|
;i22 MARY
Die Dirkens, dat ou<l<? wijf! De jongen hooft zich
«Is eoti loeuw gedragen!" geide Sir Henry toen hij na zijn avondgebed in zijn bod stapte. Charles was minder wel te moede up hel leger
van dons, dat hom zoo hard werd als ware hot met steenon bevloerd. Dat juist Sir Henry moest komen in deze oogenblikken, nu hjj zoo zoor vi-ij— heid in zijne bewegingen behoefde; vrijheid in zijno bewegingen om haar te zien naar wie hij smachtte, niet om hen te ontmoeten, die hom in de ure dos gevaar» haddon verlaten. O, hittere uren in de eenzaamheid doorgebracht en thands weder her- dacht, toen hij zich afvroeg waar die allen waren, die hem eeuwige vrioudschap hadden gezworen! toen hij zich afvroeg wat oen glorie beteekende. die in eenige minuten verloren kon gaan on al die ge- huichelde tederheden en verknoohtheden on al die genietingen die het harte zoo koud lieten en tevens zoo leeg! Slechts éene, zoo dacht hij, kon loren had en ook gaarne prijs gaf. VIII.
Mary woonde nog altijd in het kleine, maar
smaakvol gestoffeerd kamerkeo, dat de gunst van Mylady haar had ingeruimd. Alles scheen in den- zelfden staat als het voor etteljjke dagen was, maar het was ook niets meer dan schjjn. Uitwendig mocht er niets gewijzigd zijn, inwendig was de verandering echter groot. Mylady had dit kind, eerst kinderlijk- onnoozel, topn aantrekkelijk-naïef gevonden; maar wa- ren die hoedanigheden ook al niet geschikt om haar op den duur eenige b \'langstelling te Wijven inboe- zomen, de nadere kennismaking met die deerne deed haar zoovele andore eigenschappen ontdekken, die Myladys belangstelling nog oor doden vordwjjnen. Van het kiudorlijk-onnoozelo, van hot aantrekko- ïyk-naïeve was geen spoor moor, maar wel van gees- telijkeu hoogmoed, maar wol van oen bnwustzijn van kracht van oen vertoon van zelfstandigheid, die Mylady eerst verdroot, toen kwetste, eindelijk zolfs vrees aanjoeg. Zij had dat kind, dat zij uit het slijk waarin hot
rondwoelde had opgeheven, het geluk toegedacht om hare beschermster te verplichten en Mary had stout • weg durven weigeren en wagen to zeggen, dat zjj nóg niet kon medewerken tot het in vrijheid stel- van haren speelnoot. Mylady was na dien tjjd nog eens bij haar geweest, maar had haar bezoek ver- kort, omdat ieder woord dat die deerne sprak haar bjjna kwetste. O, zoo het werktuig dat zjj zich ge- kozen had eens bleek gecne dienst te kunnen doen, hoe spoedig zou zjj het verbroken en weggeworpen hebben! Thands moest zjj echter geduld oofonon en was het wijsheid, de deerue, die voor haar ar- beidde, in haar werk niet te storen. Was Ma\'am Carwell reeds verslagen V De Koning bezocht haar niet meer, en in plaats van met Karel Stuart moest zjj zich den langen tjjd korten met den Franschen |
||||||
|
MARY HOLLIS. 323
|
|||||||
|
Hteld dan verbaasd bjj dn ontdekking, dat haar do
geringste kennis van den politiekcn staat van zaken ontbrak. Toen hij haar er over onderhouden wilde ontving hjj ton andwoord, dat zij andore dingen dan die van deze waereld bedenken moest, maar toen hij, door de vreemde vormen heen, waarin die- deerne hare wonschen on verwachtingen hulde, tot deze was doorgedrongen en daarin oen streven er- kende zoo als hij .en de zijnen het hoopten, toen getroostte hjj zich de moeite om haar te overtui- gen van het nauw verband tusschen den Koning en den monsch, en hoo God haar niet alleen had uit- verkoren om den mensch Karel Stuart te redden van het verderf, maar voel meer nog den Koning en in dezen zjjn treurend en verslagen volk. Thands ver- nam Mary dingen waarvan zij nimmer had vernomen, on verbaasde zij den Staatsman door de snelheid harer opvattingen en ge voltrekkingen, meest zóo zonderling getint door hare begrippen aangaande God en de waereld, dat hij nauw een glimlach terug houden kon. Mocht zij hem al niet kunnen volgen in zjjne berekeningen als Engelsen Staatsman en j partjjhoofd, zij begreep hem ten volle, toon hij den ; verderfelijken invloed schilderde van de Castlemaine en de Quérouaille. Alleen teruggebleven overdacht zjj het gehoorde, poogde zij alles te overzien en een plaats te geven in het stelsol dat zij zich gebouwd had. Schandelijke vrouwen heorsehten over den go- zalfde Gods en maakten dezen tot een bespotting en i een spel der filistijnen. Dat was eone omkeerihg van de inzetting Jehovahs. De vrouw, die den man tot genoto gegeven was, mocht door de macht dor liefde invloed oefenen, zjj mocht zich echter niet verheffen boven haar gemaal. Maar hier leed die vrouw en werd zij vernederd door andere, door Deli- lahs. Zjj bad God om kracht, ten einde zich te ver- heffen tot do hoogte harer roeping, ten einde de wan in do hand te mogen nemen on het kaf te scheiden van de korrelen graans! Wie haar in die oogenblikken had gadeslagen, hij zou op dat. gelaat, waarvan do schoonste uitdrukking de reinheid was, een kracht hebben bespeurd, die het gantsche zoo zachte en tedere wezen oen schyn van beslotenheid en beradenheid gaf, welke haar onaangenaam aan- deed en aan het vrouwelijke, dat die maagd zoo schoon, zoo rein deed schijnen, afbreuk deed. Het was kort na het bezoek van Shaftsbury, dat
John haar meldde wat hjj op haren raad naar Hal- lam geschreven had. De overkomst van Sir Henry zoudo daarop wel volgen. Zij berekende in hoeveel tjjds de reize kon worden afgelegd en vroeg tegen den tijd, dat Sir Henry kon aangekomen zjjn de vryheid van Charles. Beminnelijke inkonsequontie van dat anders zoo
konsequente charakter! Zij had altijd beweerd, dat er geen deugd zonder strjjd bestond; zjj had tegon- over Mylady het weinig afdoende van eene afslui- ting van de waereld betoogd, daar de zonde voort- kwum uit het- hart en niet uit do waereld en op Charles waagde zjj die stelling niet toe te passen. Schijnbaar wreed en ondankbaar had zij zijne ker- |
kerstraf niet willen verkorton, maar wat wreedheid
scheen was do angstige zorg der vriendschap om hem buiten den invloed dor verleiding te plaatsen, tot dat Sir Heury on do zijnen waren aangekomen om hem in ontvang te nemen en mot hom terug te keeron. Mylady had door den Koning zelven ver- nomen wat Mary had gevraagd on do voorwaarde, dio zjj or aan verbonden had, om hem niet te ont- slaan voor Sir Henry was aangekomen. Mylady had er voor gezorgd, dat Zjjner Majesteit de aan- komst van den ouden edelman reeds den volgenden dag bericht werd en tevens in overwoging word I gegeven of er Mary geone aangename verrassing \' door bereid zoude worden, indien Charles, wat zij niet gevraagd had of niet had willen vragen, weder in zjjn vorigen staat werd hersteld. Bucking- ham was buiten gevaar en de hoon dezen aange- daan was reeds ettelijke dagen oud, zoodat Zijne Majesteit toegaf. De vergiffenis, den jongen Digby geschonken,
word als het belangrijkst nieuws van den dag rond-
gefluisterd, maar deed weinigen nog besluiten om
j de onzijdigheid, die zjj in deze zaak hadden aan-
genomen prjjs te geven. Hnrry, zoo vermetel tegen-
over Zyue Majesteit, Sidney en zoo vele anderen
dio Charles vriend noemden, hadden Buckinghams
; invloed te voel gevreesd, om voor een Digby zich
i in gevaar te stellen. Hoewel de Koning vergeven
1 had, was or nog geen blyk dat ook Zijne Genade
hot deed, en tot zoo lang was het boter op zijna
| hoede te blijven on «dollen" Will, die »den dood
j te dol bleek to zijn daar hjj hom reeds in zyn klau-
j won had gegrepen en hem toch weder los liet," niet
; te verbitteren.
Toch scheen de tijding van de betmnde genade
niet tot allen te zijn doorgedrongen. Of behoorde do vreemde Lady, die zoo boschoidon aan de deur van Marys kamer klopte, niet tot het hof? Mary was alleen; do oude Kate had haar verlaten, hetgeen . bespied was door een jong meisjou, dio in den gang als op post stond en zoodra zjj Kate had zien heen gaan, weg was gesneld. •Mag ik u een oogeublik spreken, Mylady?"
vroeg do onbekende zacht, terwijl zjj de deur afsloot. »Mjj voegt de titel niet, dio mjj gegeven wordt,\'\' klonk het andwoord, eonigzins schoorvoetend geuit. •Mag ik weten wie mjj de oor doet mjj te bezoeken en waarom?" »Gjj zult het niet vreemd vinden dat men bij u
komt... bjj u, die zoo machtig zijt..." Ken blos vloog over Marys gelaat. Het vermoeden,
dat zy zoo dikwerf in haar binnenst terug dreef waar het was ontstaan, werd door oen ander uitge- sprokeu. Een schitterende oneer! dat was do naam waarmee men haar noemde. Zij hield zich van allen terug, zoodat zij den hoon niet vernomen kon, maar deze vrouw was nu tot haar gekomen om het haar mede to deelen. Wie was die vrouw die haar kwam beschimpen? Eene smekelinge, want de vreemde stond daar in eene deemoedige houding, met do oogen neder geslagen, en de stem klonk zoo |
||||||
|
MARY HOLLIS.
|
||||||||
|
3!M
|
||||||||
|
zacht, ja nauw hoorbaar, en <le woorden werden
zoo mooieljjk uitgebracht, dat er geen twijfel over- bleef of het was een verslagene, die voor haar stond en van haar hulp wachtte. • Wie heeft u doen gelooven dat. . dat ik iets
vermag?" vroeg Mary, terwjjl zjj do vreemde een 9toel aanbood. •Veel vermag. Gants Londen weet het en wei-
dra zal geheel Engeland het ondervinden, dat de 9ce])ter uit de band van de Hertogin van Port«- mouth in de uwe is overgaan." Het was thans de beurt van Mary om de oogen
neder te slaan. Was der vreemdelinge de vernede- ring bewust, die er in de woorden school? Zjj dacht haar in de plaats van do Hertogin van I\'ortsmouth, in die van Mylady de (\'astlemaine. Bedoelde zij niet haar te kwetsen, dan was die vrouw tegen- over haar een laaghartige, die haar meende te vleien met het huldigen van zulk eene heerschappij. • Indien men gebrek heeft aan nieuws, dan zoekt
men en vindt het bij voorkeiu in het slijk der straten. Het is vaak zoo zelfverheffend om den naasten klein te maken, niet waar?-\' vroeg Mary. • Niet dus, niet dus!" hernam de andere levendig.
»Ik bedoelde waarlijk niet u te beschuldigen. Hoe zou ik dat kunnen, ik, die zelve zoo zeer behoefte heb aan vergeving." • En om die reden alléén zjjt gjj er bevreesd
voor? Mylady, als ge aan mjjn macht gelooft, en ge hier werkelijk gekomen zijt om den steun er van in te roepen, dat moet ik erkennen dat uwe woorden niet juist zijn gekozen." In het besef ha- rer onschuld en misschien ook wel in dat harer macht, zag zjj de andere fier in het aangezicht. • Hoe zal ik mijne woorden kiezen om u niet te
grieven, u die zoo prikkelbaar zjjt!" riep de vreem- delinge uit. »Ik heb gehoord dat gjj een edel hart hebt, dat gjj deugdzaam zijt en schoon. Over het laatste kan ik thands oordeelen, en nu dit ten volle bevestigd is zal ook al het andere zich bevestigen Ja, gü zjjt zeker een edelaarde, een reine jonk- vrouw!" •Niet meer, Mylady! niet meer. Ik bogrjjp wat
u dus doet spreken en daarom zjjn die woorden nog hot pjjnljjkst vnn allon. Niet dergelijke vleio- rjjen — en ik noem ze do ijdele woorden dio vol- gons het Evangelie de Heidenen gebruiken — niet dergelijke vleierijen behoeven U mjj nader te brcn- gen. Ja, ik heb door do kracht fiods ecnigen in- vloed. Zjjn uwe wenschen billijk, is de zaak die gjj wenscht te bevorderen, rein, zoo beschik over hetgeen mjj gegeven is."\' De andere, hoe daartoe door do woorden ook uit-
genoodigd, bleef nog zwjjgen; het scheen haar thands zelfs moeieljjker te worden om den wensch te uiten die haar op de lippen lag. Zjj had van de zon- derlingheid dier deerne vernomen, maar de werkc- lykheid overtrof zooverre het gerucht! In plaats van door do laatste woorden tot spreeken te zyn aan gemoedigd, scheen zjj er door teruggehouden te worden. |
||||||||
|
•Zjjn uwe wenschen niet billjjk, zoo zeg ze mjj
niet," vervolgde Mary. •Onbillijk zijn ze zeker niet. Zoo waar als gjj
t vrouw zjjt zult gjj zo billjjken. Gjj zijt gants an- ders dan de anderen, maar daarin zult gjj wel Wouw zjjn, dat ge weet wat hartstocht is, dat ge weet hoe dio daar binnen kan regeeren... hoe hjj de gantsche ziel inneemt, hoe hij zelfs de waereld kan \\ doen vergeten! O dat kan toch niet zondig zyn voor Gods vierschaar!" •Verdedig u niet. Mijlady! gjj wordt immers nog
niet aangeklaagd!" merkte Mary bewogen aan. • Ik vertrouw mü aan u: gjj zjjt de eenige aan
wie ik mjj verklaar." • En gij kent mij niet. Neen. ik mag zulk een I
vertrouwen niet aannemen." •Wanneer ik zelve het u aanbied? Wanneer ik
zelve tot u kom en zeg: gjj zjjt de eenige die mjj troosten, mij helpen kan?" • Dus dat vertrouwen geeft ge, omdat gjj het
moot. Wees oprecht, Mylady! en wisch de laatste valsche kleur weg, die dit hof maar te veel op het ! golaat legt. Welnu, ik hoor u aan."
• Belooft gij mjj hot geheim te zullen bewaren en
nimmer ook er op te doelen?" • Indien het niot strijdt met de stem van mjjn
; geweten, ja." •Maar" dat is zoo ontwjjkend! Het geweten..."
• Is de strengste rechter: hot is immers de stemme
. Gods in den mensch? Gelooft ge dat óok niet? : Wat deed u straks uzelve aanklagen, Mylady, zoo , het niet uw geweten ware?" De vreemde trilde. Was het een profetesse, die
, voor haar stond, een heilige, die wonderen konde , doen en wist wat er omging in het menscheljjk hart? Wat werd de vreemde klein tegenover dat meisjen, zjj, die niettegenstaande hare deemoedige houding, tyj haar binnentreden zoo zeer op dat kind had neergezien. •Zoo het dus niet strjjdt met de stem van uw ge-
weten," hernam zij, »en dat zal het niet. Zou uw geweten ooit don dood eenor zuster kunnen eischen, en dat zou het gevolg zjjn indien mjjn geheim ooit werd ontdekt." • Ik wil het niet weten, Mylady!" hernam Mary
huiverend. »Ik wil niet in zulk perikel vervallen." •Maar gjj moet het wotnn om mjj te helpen, en
uwe hulp is noodzakelijk. Neen, neen, gjj bcgrjjpt den hartstocht der liefde niet... Gjj hebt het aan- gezicht eener heilige, en de heiligen hebben rust en vrede daarbinnen..." • De zonde, Mylady! is tot alle menschen doorge-
gaan en door de zonde do dood! Wat roemt go dan op heiligen, uit menschen geboren, die allen den dood onderworpen zjjn?" Zjj sprak deze woor- den met kracht uit en was gereed voort te varen, toen de andere haar in do reden viel met de betuiging, dat zij niet bedoeld had haar in hare overtuiging te kwetson, dat zij zich geheel onder- wierp aan de voorwaarde door Mary gesteld, maar daaraan slechts éene bede toevoegde, eene bede, |
||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
325
|
|||||||||
|
! doelt.., reeds vrjj is. De Koning stond het mij
I toe... • Wees geduukt, wees gedankt!\'\'juichte de vreemde.
•Mary, wie verzocht u daarom te vragen? Wie toonde zooveel belangstelliug?" • Mylady do (\'astleinaini\'!" klouk het koud. Mary,
Mary! was het u niet of een zalig gevoel u door- trilde bij het uiten dier woorden, welke do vrouw tegenover u even diep moesten wonden als de hare het u hadden gedaan? Mary, hoort ge ook thands 1 do stem van het Evangelie die u toeroept: Kruisig
het vleesch? Mary. gij, die het werktuig Gods wilt zijn en een Koninkrijk redden van het verderf, gjj zijt niets meer dan een vrouw, een zwakke vrouw!" • Mylady de GJstlemaine!" herhaalde de ander.
• Kn waarom vroeg zjj de verlossing van Digby, terwijl zij zijne inhechtenisneming had kunnen voor- komen? Gjj, die zoo goed zjjt, Mary. zoo edel en tevens zoo machtig, kunt gij die vrouw uiet gebie* den den jongen edelman niet weder in hare strik- ! ken te lokken? Mylady de Castlemaine heette wel
; uwe beschermster, maar dat kau zjj niet meer zijn.. ! Niet waar? gjj veracht die vrouw, die ieder vernie- tigt die zjj omhelst.. Gjj veracht haar?"
•Kunt gij dat doen, die straks zooveel verschoc—
ning inbracht voor den hartstocht uwer liefde?"
! vroeg Mary gesmoord: haar stem scheen te stikken | in verltorgene tranen. De vreemde sloeg de oogen neder en zweeg; want daar was verpletterende waar-
• beid in die eenvoudige opmerking, meer waarheid ! dan Mary nog wel denken kon. Deze toch vond ; de vergelijking bij nader indenken onjuist en voegde \\ er daarom bjj: >Maar ik beu zeker ourechtvaar- dig: de liefde van Mylady de (\'aslemaine, zoo zjj
nog bestaat, is gewis eeue andere dan de uwe. Ik
twijfel daaraan niet, want de uwe zal toch niet
misdadig wezen."
• Wat bedoelt go daarmee?" vroeg de andere.
•Gjj kwaamt met zooveel angst, met zooveel ge- . heim/.iuuighcid tot mij. Gjj badt mij met zooveel
aandrang om stilzwijgendheid... Mylady, hebt gij dien edelman, die zooveel jonger is dan gjj schijnt te zijn, werkelijk lief met al de kracht uwer ziel, zoo \' als God heeft gewild dat de vrouw den man lief— hebbe, met geheel uw hart eu met geheel uw ver- ! stand, lief niet uit zelfzucht, maar lief tot zelfop- otferiug toe?" •Mary! die woorden...! Gij kent dien edelman!"
•Waarom?" •Gjj kout hom, want gjj weet dat hjj jong is, ja
nog wel jonger dan ik ben. Waarom dat verzwe- gen? Waarom straks zoo kool en thands zoo hef- tig?" •Ik keu hem en zal hem gaarne gelukkig zien!"
zeide Mary, het bijna oimogcljjke beproevende om zich bedaard te veinzen. >Ik ben een dweepster, niet waar? en stel mjj een hemel voor, die nooit te bereiken zal zijn... Ik hoop dat gjj hem ge- lukkig zult maken... Waarom zoudt gjj dat ook niet kunnen, als hjj u lief heeft zoo als gij hem? Maar waarom waart gij dan straks zoo angstig? De |
|||||||||
|
wier vervulling nooit zou kunnen strijden met de
stem van haar geweten. »Ik moet u mijn naam verzwjjgen, maar woon aan dit hof... Gjj zult er later mjj zeker ontmoeten! O deel dan aan nie- mant mede, dat de smckelinge van t hands en de vrouw die ge daar zien zult dezelfde zijn." • Maar aan welk eene misdaad kent gij u dan
toch schuldig?" vroeg Mary, werkeljjk verschrokken door al die voorzorgen, en beangst, dat zjj in een ongeoorloofde zaak gewikkeld zoude worden en verleid tot dingen die zij veroordeelen moest. •Hot is misschien eene misdaad voor uwe vier-
schaar, voor iedere andere zeker niet... Vat het niet zoodanig o|>, alsof ik u wreed en koud oordeel. Maar ik ben een dwaze! Ik werd het grootste deel mijns levens bedrogen, beschimpt. Ik heb de meuscheu leeren vreezen, schuwen en wantrouwen. Myne onschuldigste daden werden misdrijven gehe- ten, en daardoor leerde ik vreezen voor allen en alles, en daardoor ook misschien was de verleiding zoo sterk. Ik verlnmw u: ik behoef geeue belofte; gij zult handelen zooals uw hart u zeggen zal dut gjj behoort te doen. Ik bemin een .jong edelman, dio in \'s Konings ongenade is gevallen. Gij ziet dat ik oprecht ben; ik had kunnen voorgeven dat slechts vriendschap, dat slechts een gevoel om wel te doen mjj tot u leidde, om uwe lusschenkumst voor hem af te bidden maar gij wilt dat ik oprecht zij en ik ben het. .." •En wie is... die edelmanV" vroeg Mary, wie de
gorgel eensklaps als dichtgeklemd werd. • De luitenant Digby!\'\'
O, die naam wekte plotseling de heerlijkste her-
inncriugen en het folterendst wee bjj Mary op! Den naam van haren speelnoot dus uitgesproken door een vreemde! Het was of zjj alleen er recht op had en geeno undore vrouw. »De luitenant Digby!" Zjj had hem nimmer anders dan Charles genoemd. Die liefde, die zjj zelve altoos in haar binnenste verborgen had gehouden, werd door die vreemde dadelijk blootgelegd. Was dat oprechtheid? Neou, het was schaamteloosheid. Haar gelaat moest van den strijd in het bin-
neust «enige sporen hebbeu vertoond, want de vreemde vroeg, evenwel meer mistig verbaasd dan deelnemend: »Wat deert u? Kent ge dien edel- man ?" Mary kou die vraag thands niet bcandwoordeu:
zij vervolgde veeleer met eene tegenvraag: >En wat wilt gjj dat ik voor hém doe?" •Om m jj ne nt wille altijd Doe hein ontslaan
uit zijne gevangenis Hij is niet schuldig. Iiucking- ham heeft hem boleedigd..." •Ik wist het, ik wist het!\'\' riep Mary in arren
moede uit on haar met de hand wenkend te zwjj- geu. Er was een oogenblik van stilte, het was eeu oogeublik dat Mary behoefde, om den baaiert in haar binnenste te ordenen, en den duivel die haar verzocht te verjagen. • Ik ben verheugd voor u, Mylady! u te kunnen
zeggen dat hjj... du jeugdige edelman dien gjj be- |
|||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
32ti
|
|||||||||
|
thands nog beneden u staat. Hij zal u gelyk wor-
den in rang ... kom dan met mjj!" •Vreeselyk kind!" snikte de andere, terwjjl zjj
zich het gelaat met de handen dekte. »\\een, ik kan dat niet doen! O ik heb my aan u overgelo- verd!... Vergeef die woorden ! Gy\' zyt eon waar- dige Cbristinne even als mijne... Maar, ik kan dat nog niet doen." •Dan geloof ik niet aan uwe liefde!" riep Mary
bijkans juichend uit. >l)an is het slechts een luim. waaraan hier aan het hof reeds zoo velen zjjn opge- offerd... Dan zal ik hem, dien gy bedriegt, doen waarschuwen en hem overtuigen dat de vriendschap van de Castlemaine minder misdadig en onteerend «;i- dan de uwe..." •Neen, ik bid u, neen! O mjjn God! inyn God!
doe mij sterven eer dit geschiedt! Mary, gij ver- wjjlt moer in deu hemel bjj de eugelen Gods, dan op aarde ouder do menseben, gjj weot niet wat hartstocht is, neen gy weet het niet!" Mary werd marmerbleek. »Ik weet het niet!\'\'
herbaalde zjj werktuigelyk. «Mylady, ga! Uw ge- heim is mij heilig! Ik geloof dat gy hem denkt lief te hebben: mijne beschouwing van de toostan- den iu de waercld der grooteu kan valsch zjjn Ik kan ook niet juist oordoelen, daar gij niy niet alles zegt, daar gjj my het wezeutljjkc verbergt... Maar. ik bid u, Mylady! heb medelijden met hem..." •Dat woord is wreed... en zoo ik het wel be-
gry\'p...! Mary! gy kent dien jonkman, gjj kendet hem lang. Gy betoont zulk een innig medelijden ... Mary, gy bemint hom, en wilt hem my ontrooven: gy bemint hem en spreekt daarom zoo roerend van zelfopoffering..." •Ik heb hom met u willen voreouigou, Mylady!
Ik weuschtc uw eu zyu geluk! Ik heb zelfs oon daad willen verrichteu, dio ik my had voorgonomen nimmer te zullen doen, namelijk naar den Koning te midden van zijn hof te gaan eu mij aan hem te verplichten. Mr. Digby is een edelman, met een schoon en lang leven van eer eu roem voor zich, en ik, ecu arme laaggcboren weezc, die na volbrach- tcu arbeid spoedig hoopt uit te rusteu naast harou vader! De klove is te wjjd om haar over Ie spriu- gou, zelfs al mocht hij of ik het wenscheu. Voor het aangezicht van den Alwetende, Mylady, verklaar ik, dat uiets mij blijder de opgelegde taak zal doen afwerken dau de aanblik van uw beider geluk. Bo- uiiut elkander: maakt elkaudcr gelukkig; maar nogmaals, heb medelijden met hém !" De vreemde was niet zoo zeer overtuigd als ge-
troffen. Zij nam Marys hand iu de hare eu drukte die : >Gjj schijnt u geen blijde toekomst te voor- spellen;" zeide zy, >ik geloof dat go gelyk hebt, want de wapenen, waarmede gy strjjdt, zullen u hier niet de overwinning verzekeren. Gjj zyt thands de machtige; gjj kunt echter weder worden die gjj waart, en alsdan alleen staan in het midden van vijanden... Kom dan bjj mjj... Ik woon in den vleugel, dien het hofgezin der Koningin inneemt. Vraag slechts naar Miss Kennedy en zjj zal u naar |
|||||||||
|
bekentenis eener reine en heilige liefde behoeft
immers jegens eene zuster niet zoo zwaar te we- gen. Eene reine, heilige en eene beandwoorde liefde behoeft zich immers niet te maskeren. En dat deedt gij toch, niet waar? want gjj zjjt voorzeker dozelfde, die op het bal van Zijne Genade den Hertog van Buckingham u zooveel moeite hebt ge- geven om verborgen te bljjven, die mij dat lint om de hand wondt, als om op my\' het vermoeden te vestigen. Waarom deedt gij toch dat alles? Waarom verbergt gjj u zoo zeer V" Ondanks haar zelve had de hartstocht Mary
weder overheerd. (ielukkig dat de vreemde het niet bemerkte, daar zij door de*lot haar gerichte vragen immer meer in verwarring geraakte en het oog niet meer waagde op te heffen bij dien strak- ken blik op haar gevest. >Ik bekende hot u straks reeds, dat alles wat my
sedert jaren omringde mjj met een vrees vervulde die ik niet overwinnen kou. ledere aandoening heb ik moeten leeren bedwingen, omdat zij bespied werd en verkeerd uitgelegd. Ik wantrouw ieder; ik wau- trouwde zelfs zjjn e liefde en daarom naderde ik hem altoos gemaskerd, daar ik nog niet zeker ge- noeg was van zijne tederheid. O, ik beu diep rampzalig!\'\' •Rampzalig ? En gjj moogt u bemind gelooven!"
riep Mary uit. »Het is immer» uw verkeerd wan- trouwen alleen, dat u tot dusverre van eene opent- lijke bekentenis hoeft teruggohouden ? Maar de geheimzinnigheid waarmede gjj te werk gaat zal juist veroorzaken wat gjj wonscht te vootkomen. Waarom u niet openlijk aan hem verbonden....? Waarom niet?" vroeg zij nogmaals toen haar eerste vraag niet beandwoord werd. •Omdat... omdat ik... zoo. verre boven hem
verheven sta... omdat myuó bloedverwanten zich er tegen zouden aankanten." • En is dal uwc liefde? Begrijpt ge dan niet,
dat ge met zijn geluk speelt? ti ij ontmoet el kan- dor on belooft hom trouw; gjj eischt die wederkeerig van hem en waagt het niet openljjk daarvan beljj- denis te doen! Gjj hebt hem lief en durft hem niet tot u verheffen; gjj heet hem liuf te hebbeu en vraagt niet wat gij hem lydeu doet. Dat is geenc liefde, gecne reine, heilige liefde !" •Gjj kent de waercld niet; gjj noemdet u zelve
dweopster; ja gjj zjjt er eene!" hernam de andere met telkens sneller jagenden ademtocht. »0 als gjj wildet, hoe gelukkig zoudt gjj hem eu mjj kunnen maken! Uwc vertrekken zijn een heiligdom, waarin niemant den voet waagt te zetten dan dio gjj daartoe machtigt. Laat ze het heiligdom onzer liefde zijn!" •Hoc, ik zou mede werken tot eene berispelijko
daad! Ik zou u het veiuzou en beman telen uwer gevoelens gemakkelijk maken! Ik zou u beiden liier ontvangen! Ik gruw van uw voorstel! Indien gjj hem werkelijk lief hebt, kom dan met my. Om uweiit en mijnentwil zal ik den voet zotten waar ik dien nog nimmer zette — in de vertrekken vaa den Koning. Ik zal een titel vragen voor hem, die |
|||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||||
|
827
|
|||||||||||
|
en dat te vergoten b\'jj do inspanning des geestos,
hij de behandeling van zaken, welke hem na ter harte gingen en zijne gautsche aandacht en belang- stelling vorderden. De komst Zijner Majesteit was op ziehzelve reeds
eeno belangi\'jjke zaak en deed zoo veel gissen wat nog niet word uitgesproken. Hoewel Zijne Majes- teit alleen voorgaf te komen uit belangstelling in de gezondheid zijns Neefs, hoewel de Neef alleen gewag maakte van de genoegens op de jacht ge- smaakt, toch gaf geen van beiden de ware reden te kennen è.n van het bezoek èn van de graagte waarmede het ontvangen werd. De woorden, door den Neef op de jacht of liever bij het terugkomen gesproken, haddon in hooge mate de verbazing, ja den schrik van den Oom opgewekt, die ze een an- dero richting zoude wenschen te geven eu alzoo gekomen was, om to trachten zjjn Neef op eon dwaalspoor te leiden en dezen te doen gelooveu, dat alles slechts spel ware, een spel met Lodewijk XIV, die hij subsidiën liet betalen om er kruit en lood voor te koopen, waarmee hjj hém bevechten zou. Willem, op het terrein van politieke zaken overgebracht, bleek er even meegaande, oven goed gestomd to zjjn, on geloofde alles. Hij kende, zeidc hij onder andoren, zjjn verhoven Oom te veel scherp- ziunigheid toe, om niet te gelooven aan een poli- tieke maskerade zoo als hjj er eene bjj Zjjne Genade den Hertog van Huckiiigham had bijgewoond, om niet to weten, dat zijn verheven Oom reeds lang achterdocht zou hebbeu opgevat jegens een vriend, die zelf honderdduizend man naar de Republiek zoude zenden maar er van den bondgenoot maar twee a drieduizend vroeg. Het zou Zijne Majesteit den Koning van Engeland kunnen gaan als den wolf togen het dozjjn doggen. Gene was verre weg hot sterkst, maar togen het aantal vermocht hij op den duur niets. Bovendien, om als gelijke met ge- lijke ie blijven handelen, moest men gelijke ver- plicht ingen hebben, en de vriendschap, zoo dacht hem, waarvan slechts éen der beide vrienden al do lasten droog, kou, zoo meende hij, op don duur niot bestaan. Hjj had er een voorbeeld van ge- zien bij twee edellieden van zjjne huishouding. Zjj waren vrienden van der jeugd af geweest tot de een den ander een genoegen deed, dat deze niet wederkeerig bewijzen kon ; do vriendschap leed er onder; de hechte band sprong. Wat kon Zjjne Ma- jesteit er anders op andwoordeu, uu zjj eens de logen begonnen was, dat ook de Koning van En- geland zoo dacht; dat hij aan het bondgenootschap van Fraukrjjk niet hechtte, dat hjj zich waarlijk mot de Republiek verbinden wilde, met zijn Par- lement zich verzoenen, on Lord Shaftsbury daartoe roods ocnige voorbercideudo maatregolen had doen nemen. De Koninklijke Oom vertrok, maar was geen
oogeublik dupe van zjjn Neef, dio de logen Zijner Majesteit zoo gemakkelijk had aangenomen om or tevens uit te bewjjzen, dat do logen do waarheid behoorde te zijn. ten minste ..oo de Oom aanspraak |
|||||||||||
|
oeno vriendin voeren. Vaarwel, Mary! Ik heb u
vertrouwd! Toon nooit dat ge mij kont. als gij mij ontmoet zoo iang gij machtig zjjt." Mary knikte haar het vaarwel toe: zij deed haar
geen uitgeleide, maar zag van dn plaats dio zij innam haar vertrekken. Toon zjj alleen was hief zij het oog omhoog, vouwde zjj de hand. on zoo bleef zij staan terwijl de dikke tranen langs do wangen parelden, en het overkropt gemoed zich poogde lucht te geven door een bede tot God, maar het niet vermocht. |
|||||||||||
|
De jacht dreigde Zjjne Hoogheid een duur ge-
kocht genoegen te zullen worden. Thuis gekomen had hjj van overspanning niet kunnen slapen, welko donzen kussens hem ook telkens onder hot hoofd of langs den rug door de nauwlettende zorg zjj- ner dienaren werden neer gespreid. De zacht ver- warmendendo drank, door Widerts gereed gemaakt, mocht niet baten, en de geneesheer stond tegen don verklaarden wil van don patiënt den volgenden morgen reeds vroeg aan hot bed. Met schrik zag Zjjne Hoogheid de groote flesch
verschjjnen, die geledigd moest worden, zoo hü ten minste de lastige kortademigheid en de pijn in voorhoofd en koel kwijt wilde zjjn. Maar beter geneesmiddel scheen zijn Koninkljjko Oom hem te bereiden, dio te elf ure hem bezoeken kwam, on van don kamerdienaar, die Zjjne Hoogheid was ko- men uitnoodigen om op White-hall te komen. vor- nomen had dat Zijne Hoogheid belet was te ver- schynen. Zjjne Majesteit scheen hot gezolschap van haren Neef niet moer te kunnen ontberen, en toch scheen beider verhouding tol. nlkander veel minder vriendschappelijk dan toon do Oom den Neef nog met een soort van liescherming, uit medelijden voortgesproten, behandelde, en do Neef den Oom met kinderlijke beschroomheid scheen to ontwjjkcn. De rollen schenen thands bjjkans vorkoord. Hoe- wel de Oom don Neef opzocht, was hjj teruggetrok- ken en zoozeer op zjjne hoede, dat hjj in elk woord dat zjjn Neef sprak een vjjandigen zin moendc te ontdekken, en die Neef praatte thands zonder eenigc terughouding met zóo veel genoegen, met zoó veel openhartigheid alsof hjj een aüergonoegelijkst uur doorbracht! En hjj deed zich geweld aan! Hij lag van kussens omringd in een grooten leunstoel en was voorzien van nicdicjjnfleschjcs en potjes met verschillende kouserveu. Had Zjjne Majesteit zich ook kunneu laten verlokken om hare somberheid te laten varen, om te kouton zoo als hjj koutte, hot denkbeeld dat de ziekte slechts voorgewend was, weerhield hem daarvan, eu deed hem telkens naar Ue aanvankelijk ingenomen pozitie terugkeeren. Toch oordeelde ZjJuu Majesteit verkeerd. De ziekte Zijner Hoogheid was niet voorgewend; do tevreden stem- ming, hot vertoon van oponhartigheid, evenmin. Willem van Oranjo was gewoon aan lichaamsljjdeu |
|||||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
328
|
|||||||||
|
wilde maken op scherpzinnigheid en verstand. En
alles wat de jonkman zeide als waarheid te moeten erkennen, Lodewjjk den XIV als den grootsten vij— and van den Koning van Engeland te hooren af- schilderen en daarbij te moeten erkennen dat het niet anders kon zijn, het dood hem nog wreveliger in zich zelven, met nog meer wrok jegens dien kamillen drinkenden, konserf en olie lekkenden, als een oud wijf in de kussens gedoken, jonkman terug keeren! •Dat Louize h ;m alles heeft verraden! De slang!"
prevelde hij nog, toen hjj in zijn kabinet was te- ruggekeerd waar hij Lord Arlington vond, dien hij weldra wegzond en, voor hij dat deed, nog deed sidderen bij de woorden die hij hem toevoegde: •Ook gij waart zoo dom, om mij dat traktaat aan te raden... Ik wil daarover niet en ook over niets anders spreken." »Als Hendrik" — en hij dacht hierbij aan Hcn-
drik Boreel den opvolger van van Bcuniugou — I" >als Hendrik waarlijk eens een nieuw verbond kon sluiten door mij... en ik keerde terug op het Bin- nenhof, wat zou de prijs zjjn?" vroeg Zjjne Hoog- hcid zich af, waarna hij naging welk andwoord er op zjjne vraag te geven was. Het luidde zeker bevredi- gend, want niettegenstaande hij weder benauwd ademhaalde en een koortsige huivering hem dooi1 de leden liep en liet hoofd door den blocd-aandrang glooide, lag er een schjjn van glimlach op zijn ge- laat. Weldra zonk hij echter in zijne kussens te- rug en poogde te sluimeren. Het ziekelijk scherp gehoor deed hem het yeluid van eenige stommen als een hinderlijk gejoel, zelfs als een twistend ge- kijf voorkomen, waarom hjj de oorzaak door Wi- derts vernemen liet, die hem berichtte, dat oen boer beueden was, die eon Hollander verklaarde te zijn on »den Frins" wilde zien; men had hem gezegd dat Zijne Hoogheid niet to spreken was, waarop hij gevraagd had wanneer hjj dan terug kon komen, want dat bij zich voorgenomen had den Prins te zien. «Laat den man boven komen, Widerts!" Wat
deze ook daartegen inbracht, hot mocht niet baten, en onze bekende Dirken*, in zijn zoudagsklêeren uit- gedoscht, klotste met zjjn dubbel gezoolde schoenen do marmeren trappen op en den houten vloer over, zóo stevig maar ook zóo lomp en plomp; dat Zjjne Hoogheid door de donzen kussens heen er van trilde. •Dag, goode vriend!" zeide de Prins in zjjno
moedertaal terwjjl hjj hem do hand toestak, die de boor vatte en in zjjn grove knuist drukte, waarbjj hem de tranen in de oogen stonden. »Ik heb ernaar verlangd, Prins, u to zien!" zeide
Dirkens mede in zjjn moeterlaal, die hjj nog, hoe- wel mot een vreemden tongval, sprak. »Ik hoorde van Sir Ilenry, dat Uwe Hoogheid
hier was en toen moest ik u zien, vat je! Je Hoog- heid kont me niet? Maar \'t is waar dat kan niet, want ik ben al twintig jaar weg en je Hoogheid was nog niet geboren, toen ik do erwten opbond in den tuin van Honselaarsdjjk.." |
•Zijt ge in mijns vaders dienst geweest, goede
vriend? Ga zitten! Ga maar gerust zitten; wjj zijn landgenoten. En zjjt ge hier getrouwd? En gaat het je goed?" Dirkens had plaats gonomin en was spoedig iu
een druk gesprek gewikkeld. Hjj vertelde van zjjn vrouw en kinderen, van Sir Ilenry en Mylady, van Jakob en Mary Hollis, hij sprak over alles meer dan de Prins weten wilde en begrijpen konde; hjj sprak met eon geestdrift zoo als hjj slechts zelden in zijn leven had laten blijken; maar had Zijne Hoogheid hem niet do hand gereikt, had do Prins hem niet doen nedorzitten, zat hij niet naar hom to luisteren zoo als zelfs Sir Hmry nooit nog gedaan had? «En nu zjjn we in Londen en ik sta hier to kijken krek als eon haas iu den top van eon boom, benauwd om te blijven en benauwd om er af te klimmen. Gelukkig dat we onzen Charles terug hebben, maar hot staat nog te bezien hoe wjj hem terug krjj- gen, want er heet geen kos bont of er zit een vlek- jen aan, en do jonge heer is duchtig bout genoemd! Hadden we nu onzoMary ook maar terug, maar die is niet te bewegen; ze heeft zich vast gevlogen in het net." NTa de uitlegging dier voor den Prins raad- selachtige woorden bleek het, dat Dirk Jansz. ook om don wille van Mary Zijne Hoogheid was gena- derd. Hij verzocht toch dat Zjjne Hoogheid een woord zou willjn meespreken, om het kind uit \'s Konings hof te doen heengaan. Het werd Zjjno Hoogheid duidelijk dat het meisjen, waarvan Dir- keus sprak en het zonderlinge kind, waarvan de Koning, gewaagde, een en dezelfde waren. Zjjne belangstelling werd meer dan tot dusverre opgc- wekt on hij deed eenige vragen aangaande de af- | komst en het charakter van dat kind. De gantsche geschiedenis werd verteld: Dirkens spaarde hem geen enkel feit on eindigde mot de volgende woorden: • Het is een meisken, zooals ik je Hoogheid er een
wenschen zou, vat je, als ze Prinses was.... Soort zoekt soort, meen ik; en daarom moet zjj uit dat mooie huis, hoe eer hoe beter weg: boter een arm en hongerig eekhorentje in het bosch dan een vet- gemest kalf op stal!" Zijne Hoogheid knikte hem vriendelijk toe, schel-
do en gaf Widerts bevel den gast een lekker glas wijn te schonken •Een landgenoot, Widerts, en een oud dienaar
van miju vader, mag wel een goed glas hebben en eeu aandenken er bjj... Zeg eens, Dirk Jansz, wat wiit gjj hobbon? Zie maar eens dit vertrek rond en kies; natuurljjk mag ik u alleen de keus laten van hetgeen mjj behoort: dus het mobilair on wat er toe behoort niet, mjjn vriend! Kom, zeg het nu maar vrjj uit." Daar stond nu de bedaarde, zelfs tegenover Sir
Ilenry zoo dikwerf vrjje, Dirkens beschaamd als do Kapellaau; daar stoud hjj met bevende lippen en met een ontroerd gemoed voor don knaap, dien hjj wel iu zjjn armen had willen sluiten. •Kom, zeg het nu maar vrjj uit!" klonk het nog-
|
||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
829
|
|||||||||
|
maals, nadat lijj hem don tweeden roemer mot wjjn
toeschoof, en Widerts gewenkt had hem bescheid te doen, daar hij op dat oogenblik geen smaak in wijn had. •Als ik het zeggen mag zoo als ik het meen...
mag ik dan dat wat düar hangt?\'\' en hij wees op den oranjezjjden handelier, aan de slippen ttisschen zilveren sterren van een W voorzien; welke letter echter mot niets, zelfs niet met een baronnenkroon was gedekt. •Wel zeker, vriend! neem hem meê! Tk weet wel
niet of hy u ooit van dienst zal kunnen zijn!" merk- te de Prins schertsend aan. Do eenvoudige huisman ging verrukt met zijn
schat heen, na Mary nogmaals Zijner Hoogheid te hebben aanbevolen. Hoe minzaam, hoe vriendelijk was de Prins jegens hem geweest! Kon lijj op zijne beurt maar iets voor Zijne Hoogheid doju. Als de Prins tot het voorjaar bleef, dan kon hij hem iets bereiden wat in Engeland zoo vroeg en zoo goed door weinigen slechts verschaft kon worden. Opgc- togeu kwam lijj in de herbotg terug waar hij den Kapoilaau alleen vond, dien lijj deelgenoot van zijn geluk wilde maken, maar die hem stil aanhoorde en eindelijk de betuiging waagde, dat ook hij eens uit zou gaan, dat hij Westminster-Abboy graag eens wou zien, maar dat hij zoo duizelig werd van al de meuschen op straat, die hem aan bleven staren. Het was zonderling in Zjjne Hoogheid! Zoo on-
bevangen, zoo ongedwongen, zoo snappend als hij met Dirkens was geweest, had hjj zich nog niet met eenig Engelschman getoond. Het was of hij wist, dat ieder landgenoot, of die het door geboorte on afkomst had kunnen zijn. hem lief had om hem zelven eu de Engelsohen, die hij bovendien niet be- greep in hunne eigenaardigheden, hom slechts met cerebewijzeu overlaadden uit staatkunde eu om de hooge verwantschap. Hjj was zelf zoo eenvoudig van nature on afkcJrig van titels eu praal; daarom wist hjj altjjd zoo goed om te gaan met de nede- rigen van stand en de eonvoudigen van harte. •Widerts, goede vriend! ge moest mij het hoofd
ojus mot koud water wasschon, eu dan mijn pols klaar liggen .. Ik moet uit," zeido hjj kort na Dir- ! keus\' vertrek. Den trouwen dienaar ontglipte een kroot van ontzetten, want hjj begreep zeer goed uit het eerste verzoek dat de hoofdpijn ten top was ge- klommen. Xiettemin wilde de jonge moester, die bjjna nooit op een genomen besluit torug kwam, uitgaan, en behalve die hoofdpijn had hij nog moer wat hem kwelde. •De wind is opgestoken: de lucht is grauw; de zou
is den geheelen morgen niet door geweost," merkte Widerts aan, terwijl hjj Zyne Hoogheid het bran- dend hoofd bette. Er volgde geen andwoord.
„Het is om het flerecyu te krjjgeu, als men hot
reeds niet onder de lodou hooft. Een tocht kan bjj een vatbaar gestel voel kwaads doen." Zjjne Hoogheid wees op don pels eu hief zich uit
zjjne kussens op. >Zeg, dat de karos voorkomt, |
|||||||||
|
Widerts! ik ben spojdig weer terug, maak u dus
maar niet boos." Kon de trouwe dienaar boos blijven, al ware hjj
hot ook? Hjj was begonnen tegen zjjn zin te go- hoorzamen, eu uu rende hij de trappen af, om den karos ten spoedigste ti doen voorkomen en verde- digde hjj de handelwijze Zjjnor Hoogheid tegen twee der dienstdoende Edellieden, die het uitgaan Zjjner Hoogheid een spotten met haro gezondheid noemde. Wol moest de re.Ion. die tot don tocht aanleiding had gegeven, gewichtig zijn en daarom werd hot oor gesperd, toen de dienstdoende edelman vroos; waarheen de koetsier moest rijden. Naar White-hall, klonk hot andwoord, zouder moer, waarna Zjjne Hoogheid van tiiomant vergezeld, maar goed tegen de koude voorzien, in den karos plaats nam. Hjj ging naar White-hall eu de meester, die daar
woonde, was dien morgen nog bij hom geweest. Had hjj hem dan iets te melden dat goen uitstel duldde en dat van morgen niet besproken of beslo- ten was? IJdel waren die vragen; onjuist de daar- op gegronde onderstellingen: want Zjjne Hoogheid vroeg bij het binnentreden door ecne der zijpoorten naar een zekero Miss Mary Hollis. • Ik weet niet of zij u zal toelaten," zeide een lu-
koi die don bezoeker niet herkende. »Gjj kunt het echter beproeven, maar als ik u oeu goeden raad schuldig ben, maak dan vooraf kennis met de oude Kate." Ook zonder medehulp van de oude Kate werd hij
toegelaten, toen hjj liet weten, dat een bekende van Dirkens Miss Mary wenschte te ontmoeten. Hjj stond weldra tegenover het zonderlinge kind, dat zulk een diepen indruk op Zijne Majesteit had ge- maakt en hem voorkwam als een deerue, zoo als hij er — in de verte — wol meer had gezien. »Ojj hebt een gooden vriend in Dirkens," zeide
hij om het gesprek te beginnou, daar zjj hem ver- baasd aanstaarde on zwjjgon hleef. •Mag ik weten, Sir! wie mjj een bezoek brengt?"
•Een vriend van Dirkens."
• Als zoodanig zjjt ge mij wolkom; de vrienden
van Oirkeus dragon echter allen een naam." •Ik beu oen landgenoot van hom: do naam doet
er niet too. Hjj verzocht mij u oen gooden raad te geven on ik wilde or nog een bjjvojgen." Met vrijpostigheid nam lijj een stoel en zetto er
zich op ueder, zonder te wachten dat zjj het voor- beeld gaf en zonder zich er over te bekommeren of zjj zjjn voorbeeld volgde. • Uw naam, Sir! zoude u alleeu in mjjn oog het
recht kuunen geven om raad te geven." •Gy kent mjj tóch niet, al noemde ik u uijju
uaam. Dirkens zag u gaarne van hior vertrokken ; de roden zal u bokend zjjn." Marys wangen werden vuurrood. Was die lompe
onbekende tot haar gekomen om haar te beleedi- gon, dan had hjj zjjn doel bereikt. De wjjze echter waarop hjj het deed had anders kunnon zjjn eu mindor grievend. Moest zjj er toch niot uit aflei- dou, dat hjj haar beschouwde als verre beneden |
|||||||||
|
aso mahv hollis.
|
|||||||
|
deze stond hij eeu oogenblik verlegen, want hij be-
speurde niets in dat charakter wat hjj grijpen kon. Zooveel bespeurde hij echter wel. dat hjj eeue vrouw tegenover zich zag. die eeue afzonderlijke plaats behoorde in te nemen onder de minnaressen zjjus ooms. De blik van dat blauwe oog was zoo zuiver, zoo
zacht, dat hij zich niet weerhouden kon dien op te zoeken en toen hij er toorn iu meende te lezen, haar te gomoet te voeren: »(iij bedoelt zeker hetzelfde als ik. Miss Hollis! Ik hoop dat God hot werk doe gelukken, en als het in Zijn raad besloten is dau zal het gelukken, hoe zwak ook schijnbaar het werk- tuig zij." •Ja, Sir! dat geloof ik met mi ju gautsebe hart.."
•Wanneer ik u straks vau de politieke zaken sprak, dan deê ik het, omdat ieder aau dit hof, zoo hij nog over ernstige zaken spreken kan, wat er voorvalt slechts vau die zijde beziet. De overmacht van Frankrjjk bedreigt echter uiet alleen de macht " van Engeland, maar ook de Godsdieust die wjj bei-
deu aanhangen. De grootste steun van Frankrjjk alhier is de Quérouaille, en daarom poog die te verwijderen." •Ik geloof u waarlijk een vriend vau Dirkeus te
i zjju, Sir! Ik geloof, Sir! dat die vrouw den Koning
\\ terughoudt het goede te doen, dat haar invloed hom
I ten verdervo kau leiden, maar wat zal haar vertrek
of dat van Mylady de Castlcmainc tot het heil der ; ware Kerk l\'hristi afdoen? Iu de Bisschopskerk
schuilt reeds zooveel wat niet goed is, en ook na haar vertrek zouden de ware geloovigcn verdrukt worden, zoo zelfs de vervolging die thauds gestaakt j is uiet weder beginne."
Zij begreep hem niet; zjj begreep hem zelfs uiet,
; toen hij begon uit te leggen, zoo als hjj gewoon was
kort eu droog, maar helder, dat, welke verschillende gedaanten de Kerkeu buiten Rome ook hadden aau- j geuomon, zjj toch in het wezen een waren, on de
oeue afdecling meer dau de andero maar toch allen waren aangekant tegen de dwingelandij des geestes; , zjj begreep hem uiet, toen hjj haar zeide dat de
bloei van haar land afhing vau de handhaving vau \'s volks vrijheden en deze weder van het bestaan der Kugelsche Kerk, welke niet zoude kunnen bljj- vn bestaan zoo de Zusterkerken op het vas- telaud vergingen; zjj begreep hem niet. maar luis— | terde toch met aandacht, met klimmende aandacht
zelfs. Zjj kon zich niet tot de hoogte van zjjn j staudpunt vcrhcH\'en; zjj kou uiet de ruimte van zjju
i blik evenaren, waut zjj was eeu kind van haar tijd,
hoewel oeu edel eu ontwikkeld kind, hjj daareu- tegon was m\'i reeds, hoewel de jongelingsschocneu i naauw ontwassen, den tijdgeest vooruitgesneld eu
wist zich eeu ruimer gezichtseindor te kiezen, dan die de sektegcest in Roomsche of Protestantsche kerk aanwees. Ds. Trigland, die hem in de Chris- teljjke Religie had onderwezen, schudde dan ook reeds bedenkelijk het hoofd, zoo vaak er sprake was vau \'s PriDscn gevoelens en noemde hem een Laodi- ceër, een, die koud noch warm was. Mary kende |
|||||||
|
zich. Jat hij haar misschien gelijkstelde met... an«
ilere vrouwen van dit hof? • Indien gij een vriend van Dirkeus zijt. dan zal
hij ii wel gezegd hcbbben waarom ik aan zijn wensch niet kan voldoen. Sir\'.\'\' • Vindt ge \'t hier dan zoo genoegeljjk?\'\'
»lk heb hier plichten te vervullen, waarvan gij
misschien de waarde niet zult willen of kunnen erkennen, Sir!" • Wel mogelijk."
Heiden zwegen: zij was onder don invloed, dien
dat paar flikkerende eu op haar geveste oogen uit- oefeude; hij scheen zich te verliezen in haren aau- lilik en dat gelaat te willen vragen wat er in dat binnenste omging. •Gij zijt de dochter van een predikant, niet waarV
Zou uw vader het goedkeureu, als hjj nog leefde, dat ge hier waartV" •Dat is tusschcn hem en mij. tnssehen den Heere
tiod en mij, Sir!\'\' Hjj bleef weder een poos zwijgon en zjj vond dat
telkens afgebroken onderhoud met dien kuehenden en droogen bezoeker, dien zjj niet wist jongeling of\' man te moeten heten, benauwend. •Gjj wildet mjj een raad geven, SirV" vroeg zij
cu vergat, in haar verlangen om het zwijgen afge- broken te zieu, dat zij den vreemde, die nog zijn imam niet gezegd had, weinige oogenblikken vroeger het recht om haar een raad te geven ontzegd had. •Gjj kuut goeds verrichten indien gij wilt. Gjj
meent het zeker goed niet uwen Koning." De woorden zoo koud gesproken deden haar pijn,
deden weder eene niiuaehtiug kennen, die men geeue moeite deed te beuiantelen. •Waarschuw hem voor zjju vijand op het vasteland, voor den Koning van Frankrijk. Zeg hem dat zjju eigen rijk gevaar loopt van dien machtigen nabuur, die zich nu zjju vriend voiust om hem te gebruiken... Begrijpt go n.jj?" Mary bleef hem vragend aanzien, zoodat hij de
laatste woorden nog eens herhaalde. • In het belang van uwen Koning moot gij hem
•lauradeu de spiou van Lodewijk XIV te verwijderen Wend al uwen invloed aan, om de Hertogin van l\'ortsniouth te doen wegzendeu. Het is iu het be- laug van uwen Kouiug, dat ik u dien raad geef. Wilt ge dien volgen?" •Wat ik doen moet, Sir! zegt ïujj de stem van
iniju geweten, eu indien ik God bid, dat Hjj den in- vloed van den Hooze aau dit hof vermindere eu ver- nietige, dan volg ik uiet uwc beschouwingen, Sir, die ik niet begrjjp. Ik wensch van de Staatkunde niots meer te vernemen dau ik reeds hoorde." Zjjue Hoogheid beet zich op de lippen. Hjj begreep
een verkeerden weg te zjju inslagen, want hjj stond tegenover ecu vrouw, die niet meer eu nict3 anders dan een vrouw wilde zjjn, en zulk eeue was hjj nooit of slechts, als hjj het uiet ontwijken kon, giua- derd. Met de Qucroiiaille had hjj uiet naar zjjue woorden behoeven te zoekeu, waut hjj had iu haai eene politieke intrigante to bcstrjjdeu; tegenover |
|||||||
|
MAKY HOLLIS.
|
|||||||||
|
:;31
|
|||||||||
|
moeten zeggen om den kwutsunden argwaan van
zoo velen te kunnen verdragen. «Maar, indien de Koning mi nog bleef weigeren en ik de nederlaag lood, dan zou ik alles moeten prjjs geven eu door te voel te willen zou ik dan wat ik reeds won doen verloren gaan. O, de Koning heeft een goed hart; liet goede zaad viel dan ook niet op de rots of in de dorens, Sir! maar het offer, dat hij later zoude kunnen brengen, kon, te vroeg gevraagd, hem een stryd kosten waartoe hij nog niet in staat is. Gij z.jjt een landgenoot van Dirkens en weet dus niet welke verandering reeds heeft plaats gehad. De Kouiug arbeidt eu onthoudt zich van de zon- dige feesten, die hem afbrachten van den ernst des levens.." •Ja, dat mag zijn... voor een oogenblik. Gy
moet hem deu terugtocht afsnijden. Maak het hem onmogelijk de proef te nemen wat eigelijk genoege- ljjker is: de arbeid met u of de feestviering met du Quérouaille... Gij huivert voor een doortasten- deu maatregel?" voegde hjj er zachter en minder gebiedend aan toe. »Gjj vertrouwt niet genoeg op uwe goede zaak, Mary Hollis! Du Koniug zal toegeven indien gy bljjft vorderen. Gy moogt niet dralen; ieder oogenblik vermeerdert voor den Ko- ning do verleiding on alzoo het gevaar..." Zjj stond eon oogenblik in uepcius verdiept: er
werd strjjd gevoerd in haar binnenste. • Gjj moogt niet langer dralen; gelooft ge aan oene
roeping, zoo vervul die!" zeide do Prins. •Ik zal het doen. Ik geloof dat gij gelijk hebt
en dat ik gebrek aan moed had. dat ik toegegeven heb aan vrueze... Ik z a 1 het doen... Vriend van Dirkens, ik dank u voor uwe waarschuwing." Zij trad op hem toe en vatte zijne hand die zij drukte, terwyl hut oofr, door du geestdrift verdoukerd en vonkelend, op hem gericht bleef. De Prins van Orauje voelde eene ongekende aandoening, vernam den eersten klank van eene tot dusver uiet veruo- meu natuurstem in zijn binueustc. Alsof hjj er voor schrikte, trok hij schuw de haud terug en trad hy een stap achteruit: hut vulgoud oogunblik echter had hy er spijt van eu had hjj misschien die hand weder in de zjjne willeu voelen rusten, om dan waarschijnlijk weder hetzelfde te gevoelen on - inet dezolfde schuwheid terug te treden. Wat Mary argeloos had gedaan schuun haar mis-
dadig, toon haar bewijs van vertrouwelijkheid zooda. nig werd opgevat. Een gloeiend rood overdekte haar gelaat en do tranen sprongen haar in de oogen, wat moeite zy ook deed ze terug to houden en hare schaamte tegenover den vreemde niet nog te vorgrooton. • Ik verzoek u Dirkens van my te groeten," zeide
zij eiudelyk, daar er een einde moest komen aan het zwygen en zoo zy hoopte ook aan het bezoek. • Hij zal wel uiet weder bij mjj willen komen," zeide zy met zoo veel droefheid, dat het den Prins, die den toestand van dat meisjen aan dit hof begreep, werkelijk trof. •Geloof dat niet, Mary!" zeide hy met meer in-
|
|||||||||
|
slechts éene ware Kerk eu dat was du Gemeente
i onder het kruis, de gemeente der verdrukte Nou-kon- ! formisten, hoowel zjj er verre van was haar vader in diens veroordoelen van de Bisschopskerk en van alle andere sekten na te volgen, want daarvoor woonde er te veel liefde in haar hart. De zegepraal ; van hare Kerk werd niet rechtstreeks door de weg- zending van de Hertogin van Portsmouth bevor- I derd. Was er in \'s Prinsen beschouwing ruim zoo veel politiek belang als religieus, in de hare heersch- i te alleen het laatste. Zy had Lord Shafthurys schets van de ellende haars vaderlands begrepen, want deze had dun takt gehad, om haar de bloot mcuschelijke zjjdc van het vraagstuk voor te stellen en haar de beide minnaressen te doen beschouwen als de oor- zaken van \'s Konings zedelijke vernedering en \'s va- derlands wauhopigen staat. Bleef zij het verdwijnen dier beide vronweu ook weuschen, had zij zich ook voorgenomen den Koning daarom te smeken om zijns zelfs wil, was zjj daartoe ook reeds overgegaan, bij hot ontwijkend andwoord dat hjj gegeven had, bjj zijne belofte, dat hij beiden geen vertrouwen meer schenken zoude, had zij gezwegen, had zjj niet dur- von voortschrijden, ten einde het groote punt — do bekeuring dos Konings en do prediking van hot Woord — niet in de waagschaal te stellen, Eu nu hoorde z[j den vreemden bezoeker telkens aandriu- geu op de verwjjderiug van de Hertogiu van Ports- mouth, ter loops ook op die van de Castlemaine, als het eerste, als hut hoogste wat haar te doen stond. •God de Heer heeft mjj verordineerd om rayn
Koning de rechte wegen te wjjzuu, Sir! un niets an- ders," gaf zjj dan ook tun andwoord. «Maar de Koning wordt telkens van diu wegen
afguleid door den invloed diei vrouw." • Indien de Heer wil, dat hij behouden worde, en
Hem geve het Evangelie te hooreu, dan zal hij die vrouw verstooteu." •Hy moet het nu reeds doen, anders loopt uw
werk gevaar. Het is God verzoeken, indien Gjj niet alle middelen aanwendt, die ter uwer dienste staan." , i Maar uijjn werk zoude juist govaar loopeu indien
ik de verwjjdering dier vrouw vorderde." »I)e Koning blijkt dus aan haar gehecht te zijn,
en haar invloed kan ten verderve leiduu, dat urkeut go zelve. Zie, hoe go u zelve togousproekt en tegou- workt door niet te willen wat ik u raad.\'\' Zy wist niet te audwoorden; toch scheen zij
uiet overreed, want zij schudde het hoofd outken- I neud. »Gy begrypl niut ïnyn toestaud, Sir! Hoedanig
moet do Koning mijn aandrang tot vcrwydering zijtiiT minnaressen uitleggen, hy, die zoo spoedig j aan zelfzucht gelooft?" vroeg zy, de oogen neder* j slaande. • Als uw conscientie u niets vorwyt, dan kunt gij
den argwaan verdragen." •Gy hebt gelijk, Sir!" zeide /.ij op vasten toon.
Zij was het daarin volkomen met hem eens; wat hy daar zeide, had zij reeds zich zelve zoo dikwerf |
|||||||||
|
MAKY HOLLIS.
|
|||||||||
|
332
|
|||||||||
|
! om te doen wat zjj zelve als nuttig on noodig er-
\' keud heeft?"
•Gekheid, dwaasheid!" hernam hjj op ceu toon
die schertsend moest zjjn. «Ik uuet erkennen, Mary, ; dat het beter voor mij en mijn rijk ware geweest
i zoo ik altijd door eigen oogen had gezien. Had ik
I hot mij vau der jeugd af gewend, hel zou mij uu
minder moeieljjk vallen; want m o e i el jj k is het! (lij zoudt mjj de proef echter gomakkeljjk kunnen maken, indieu gij het wüdet.. . Ja, zie mjj niet zoo verbaasd aan, mijn kind! Ik geloof dat gij mij op den go.\'den weg brengt eu dat ik door uwen raad op te volgen, een rustig sterfbed kan krijgen... Maar als dat voor de verveling van een lang leven gekocht moet worden, dan is de prjjs toch duur, Mary! Xeen, rimpel dat blanke voorhoofd zoo niet; ik werd uwe lessen niet ontrouw: ik heb vau och- tend reeds met Clinton en Shaftsbury gewerkt. Ik heb lange epistels gelezen, remonstranties vau mjjn Parlement, welks zittingen ik woder liet openeu. ook al u ten gevalle... kon ik met mijn goeden I Will, ik meen Buckingham. óok maar arbeiden!
die is toch minder droog dan Clinton." •God verhoede dat l\'we Majesteit ooit met dien
i inan verkeere!"
•Stil, stil! ik meen als Sokretaris van Staat.
Maak u maar niet ongerust; zoo lang gjj mjj bjj- blijft, zal geon booze invloed mjj deren; het is mjj ernst dat alles anders zal worden, maar daarin moet gij mij holpon, Mary! Gjj moet ti niet langer zoo afsluiten als vreesdet gjj de waereld: gjj moet tooneu deel te ncraoii in de zakon, tot welker behan- deling uw invloed mij alleen in staat stolt. Kom, zet u daar naast mjj neer! Ik ben moê van het lezen en daarom zult gij mij die akten voorlezen. Als ik uwe stem hoor dan luister ik goed, als ik uw sehrau- der oordeel verneem, dan handel ik nooit verkeerd. Arlington hoeft die stukken opgemaakt, maar ik wil door eigen oogen zien, vooral in onze Buitcnlandsche zaken; dat hebt ge mij altijd geraden is hot zoo niet. Mary!" Zij was gaan noderzitten, hoewol zij vond dat do
Koning haar stool wat te dicht naast don zijnen geschoven had. Zjj begon te lezen; oen lange diplo- matische nota van den Brittonen gezant te Vorsail- los. Zjj dacht aan do woorden door don onbekenden bezoeker gesproken on begreep den zin der nota, hoewel de woorden waarin zjj vervat was, haar dui- ster bleven. • Dus Uwe Majesteit wil de uitvoering van een
verbond verschuiven; daar zal Uwe Majesteit zeker zeer goede redenen voor hebben. Of dat verbond is niet eerlijk voor do wot Gods of hot verschuiven van de uitvoering is misdadig naar diezelfde wet!" •Ik wilde dat het verbood nooit gemaakt ware,
mjjn kind! Och, maar gjj zjjt veel te lief om u op al de kronkelwegen der politiek meê to voeren." • Daar behoefden toch geen kronkelwegen te be-
staan, Sire! wanneer do voorschriften des Heereu werden gevolgd." •Gjj zjjt natuurljjk nooit in Whitc-friara geweest,
|
|||||||||
|
nigheid dan waarvan lijj nog had doen blijken.
»lk wel, Sir! maar ik heb dat kunnen voorzien..
Gods wil geschiede!" »Kan ik iets voor u doen, MaryV" vroeg de Prins,
zonder het zich helder bewust te zijn waarom hg het vroeg. Hij schoen nog niet te willen scheiden en den wenk daartoe door Mary gegeven niet op te merken >Ik dank u : vaarwel, Sir!\'\'
Thands moest hjj wel gaan en hij ging: hij dacht
pr niet aan zich te vcrlieugen. dat zijn wensch zon worden opgevolgd, dat de kansen voor de zegepraal van hetgeen hij verlangde grooter waren geworden. • Het is een dweepstcr," prevelde hij. »ecu dwoep- ster... die een boter lot verdiende!" Mary had bij het aanvaarden van de zware taak
niet kunnen vermoeden welke krachten voor de vervulling zouden veroischt worden. Zij had het werk niet licht geacht, maar toch niet zoo zwaar, als zij het thands telkeureize meer bevond. Zjj stond alleen: hier omringde haar de nauw onder- drukte spotternij der hovelingen, ginds achtervolgde haar de steeds aangroeiende argwaan der haren, want Dirkens had bij zijn bezuek dat niet ontveinsd. Hij. wiens bekeering zij wenschte, hjj om wien zjj zich dat alles getroostte, had bij elk onderhoud blijk gegeven haar niet Ie begrijpen, had in haar streven een voedsel gevonden voor zijne ijdelheid, had hare stem wel ten deele gehoord, maar alsof /.ij hem eeue vergoeding daarvoor schuldig was, haar om hare genegenheid gebeden: had er van gesproken haar te willen verheffen tot zjj goljjk stond met de eerste onderdane. Toch zoude zij volharden en d.n goeden strijd
strjjden. Zij bestrafte zich zelfs over haar gebrek aan moed, zoo als zjj na het vertrok des Prinsen hare vroegere weifeling, om den Koning tot de grootste opoffering te noodzaken, noemde. Vreemd was het, maar hoe langer zjj in de uahjjheid des Kouings woonde, hou meer zij haren invloed klim- nieu zag, des te minder werd hare hoop om te sla- gen om datgecu te bereiken wat zjj alleen beoogdei Do oogeublikken van mismoedigheid waren menig- vuldiger, hot heimwee sterker, en de herinneringen uit hare kindsheid machtiger. Slechts eens had zij Charles na zjjue invrijheidstelling gezien. Hij was Whito-hall voorbjjirowandeld met zjjn vader en toen zjj hem zag, strekte zjj de armen on\\villekeu- rig uit, als wilde zij zich aau hom vastklemmen en met hem vertrekken, verre van Londen. Maar dia oogeublikken van zwakheid werden bezworen eu opgevolgd door oogeublikken van kracht, van op- gewektheid en hope, als vrucht van het weder le- vend geworden geloof. In een van zulke oogeublikken bezocht haar Zjjne
Majesteit, gevolgd van een paadje, die eellige schrif- turcii droog en, ua ze op de tafel te hebbon ueder- gelegd, op \'s Kouings wenk vertrok. »Er ligt een wolk op uw voorhoofd, Sire!" zeide
Mary hot somber gelaat van Karel Stuart bemcr- kend. «Kost hel Uwe Majesteit nog zoo veel strjjd |
|||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||||||
|
333
|
|||||||||||||
|
hand terug en stond op. «Gjj spreekt mij van uwe
liefde zoo als gjj vóór mjj reeds zoo velen daarvan gesproken hebt. Liefde! Verontreinig dat woord niet, Sire! Men heeft slechts eens lief! Liefde! I>.\' liefde heft op, maar vernedert niet, zij heeft de zelfverloochening en niet de zelfzucht tot grond; j zij kan — ja, ik geloof het\'. - van God en Diens geboden doen afdwalen, maar zij voert toch nooit | naai\' den poel der gemeenheid V" • Wat is dat? Mary, wat is dat? Zou ik u daar
henen willen voeren? Mary, wat heb ik gedaan om zulk een verwijt te vernemen ?" •Terwijl gij mi| over uwe liefde spreekt, on gij
doet liet zeker niet om mij te beschimpen — is de . vrouw die Gij voor Gods aangelichte tot echtgenote \' naamt,eene vreemdeling.\', en regeeren in hare plaats ! twee anderen Sire! spreek mjj niet meer van uwe liefde, maar spreek mij van uwe plichten. Gjj i wilt een Koning zijn naar Gods harte; laat dat meer zijn dan ijdele woorden en beloften----- Gjj
wilt geen slaaf meer zjjn op den troon van Knge-
! land? Welaan geef er een blijk van door die vrou- wen van uw hof te vorwjjderen." Karel Stuart trilde oi\\ boog het hoofd. »Zjj re-
geeren niet meer, Mary! Waarom dat weder ver» langd? Zij zullen u niet hinderen."\' • Ik geloof dat gaarne, Sire!\'\' zeide zij hoog. «Niet
om mijnentwil, maar om uwentwil bid ik u: laat ze dadelijk van hier gaan: verwjjder de getuigen... I uwer schande, Sire!" fluisterde zjj, na hem nader
I getreden to zjjn en zich over hem te hebben hoen- j gebogen. • Mary!" riep hjj uit: on de toorn vlamde een
|
|||||||||||||
|
waar al de dieven van liet rijk zich ophouden Ter-
wjjl go daar bezig waait de tien geboden te ver- klaren en vooral het gebod: gij zult niet stelen, zou men u zachtkens ontdoen van al datgoeen wat de Heeren daar als overtollig voor n beschouwden. Geloof mij, gij behield! niet veel. Zoo is het ook met de politiek: wees eerlijk en ge zijt de bloed, die altjjd alles betaalt. Eerlykl Hoevele eerlijke menschen zjjn er wel in de waoreldV" •Vele, Sire! Wees eerlijk en straf de oneerlijkheid
en men zal overwinnen. Ken schoonen triomf, in- dien de eene dief den anderen bedriegt! Toch zal dat moeten plaats hebben bij ieder verkeer... Het is een waarachtig woord des Heeren: met de maat, waarmee gij meet, znlt gij weder gemeten worden. Do Koning van Frankrijk heeft n mis- schien bediogen en gjj wilt het op uwe beurt hém doen, en als u dat heden gelukt dan zal hij mor- gen beproeven het geleden verlies te herstellen en als een struikroover naar oen gunstige golegen- heid uitzien. Noen ni:-t alzoo! Wat den ncderig- sten mensch zelfs onwaardig is, onteere, vemedere. verlage nooit den Gezalfde Gods!" • Och, Mary! hoe zoudt ge uwe begrippen moeten
wjjzigen zoo gij zulk een gezalfde waart !" • Noen, voorzeker niet. Sire ! Wat de nederigste
mensch kan doen, kan de verhevenste zeker. Ik heb u zoo dikwerf hooren weeklagen over de lasten die het Koningschap u oplegt. Pauk er God voor, Sire! dat gjj ze dragen moogt," • Kil ik, Mary! zou ze misschien k u n n en dragen
indien gij mij steunen wildot.\'\' • Wat do nederigste mensch vermag, moet de
Koning in hoogere mate vermogen. He mensch, die de zonde doet, is een slaaf, de Koning, die niet regeert naar de wet Gods maar naarde inblazingen van dozen of genen hartstocht, is het evenzeer, en een slaaf die een kroon draagt en op een troon zetelt is een God onteerend schouwspel. God heeft den Koning do macht gegeven, en wee, zoohjj haar niet gebruikt, zoo hij haar niet aanwendt om de zwakheid te steunen en de hovaardjj te vernederen, om de misdaad te straffen, zjjn rijk te verheffen met do middolcn welko God hem verstrekt hoeft, om goed te doen aan allen en niet te denken aan eigen rust, aan eigen genot! Wees zulk een Koning, Sire! word het; gij waart het niet." Mij hing aan hare lippen, terwijl zij in bezieling
die woorden uitsprak. Zij troffen zoo als zij Karel Stuart konden treffen. I>« tranen welden hem in de oogen, en geschokt, modo gesloopt, nam hij hare hand in de zjjne on zoido hjj diep geroerd: »Jk zal het zjjn, mot en door u... Mary, liefste! ik kan zulk een Koning alleen wolden doorn. Help mjj on steun mjj, boter nog dan lot dusverre. Gjj hebt mjj tot heden de weg gewezen, maar liet mjj dien alleen inslaan. Mary, bewandel dien met. mjj... heb mjj lief zoo als ik u lief heb!" Was dat hot oenigo wat zjj had uitgewerktV
Niet de woorden hadden zjjne ziel ingenomen, maar alleen zij die ze gesproken had. Zjj trok hare |
|||||||||||||
|
25
|
|||||||||||||
|
1 oogen blik in zijn oog: hij sloeg het echter dadelijk
[ noder voor het hare. «Later, later zal ik doen, ik zweer het tl..."
• Gjj hebt het roods moer gezegd. Waarom latei\'
een heilig werk verricht als gij \'t heden kunt doen? Is do band dan nog zóo hecht, dat ge dien niet I verscheuren kunt? Dadelijk, Sire! zoo gjj mij hoo-
ren wilt, zoo gij orkent, dat ik u den rechten weg i wjjs, dan dadeljjk!\'\' »Kn zult go dan met mij dien weg bewandelen ?"
Van haar andwoord schoen veel to zullen afhan-
gon. Zij had dio vraag altijd vermoed en van daar
ook hare weifeling, om op de vorwjjdering dier
! beide vrouwen aan te dringen. Indien zjj bevesti-
! gend anilwoonlde, dan zou zjj wellicht een gezalfde
Gods, en met hem een volk kunnen redden! Maar
dan... zou zjj een Judith moeten kunnen zjjn, on
dat kon zij niet wezon.
•Dien weg zult ge ook met mjj niet bewandelen,
I Sire!"\' gaf zjj eindelijk ten andwoord, «indien ik alleen do oorzaak ben dat gjj dien inslaat; en l>en ik dat niet, dan kunt gjj hem ook zonder mjj ten einde gaan... Sire! hebt gjj gocne kracht om het offer to brengen, dat God door mjj vraagt, dan heeft mijne roeping opgehouden." •Gjj wilt mjj toch niet verlaten, Mary?"
•Ik zou het moetcu doon." •Gun mjj twee dagen tjjds!" |
|||||||||||||
|
334 MART
•Neen, Sire! Ik heb u niets te vergunnen of te
weigeren, maar ile stem Gods, en ilio roept u toe: dadelijk." •Maar, Mary! begrjjpt go dan ni<-t, dat nog iets
anders dan liefde mij aan die vrouwen heehten kan ? Ik hol> plichten jegens beiden te vervullen.." •Gij zult ze vervullen, Sire! maar niet aan dit
hof. De eene behoort in haar vaderland, de andere terug te keeren naar haren echtgenoot." •Onmogelijk! Voor het oogenblik onmogelijk. Ik
bid u, Mary! verwoest uw werk niet." • Mijn werk blijkt of de toren van Babel öf de
tempel van Jeruzalem te zijn\' is het\'t eerste, zoo ga het te niet: is \'t het tweede zoo zal het blijven be- staan en een zegen zijn voor velen...! Sire!" ver- volgde zjj na een poos en na den inwendigen strijd in zjjn binnenst, zoo zichtbaar geteekend op dat geelbleek gelaat, te hebben gageslagen, «Sire! het is hot oogenblik der beslissing Kunt gij het offer brengen en uw voornemen om een Koning te wor- den door dat blijk bezegelen ? andwoord !\'\' •Indien gjj mij lief wildet hebben! Ik zal u
groot maken boven allen, Mary!" •Bewjjs uw eigene grootheid eerst, Sire!"
• Kind! kind! ik geloof u oen engel, maar gjj
kunt een duivel zijn," riep hij in wanhoop. • Ik heb het vermoed; hij kan het offer niot bren-
gen," zuchtte zij. »Ik heb alles gewaagd en vorlo- ren... Vaarwel Sire!" zeide zjj luid. • Xeen, Mary! neen, verlaat mjj niet. Gij zult
mij loeren lief hebben. Het zjj zoo, Mary! Dat zij vertrekken! Maar spoedig! Ik wil ze niet weer zien; ik wil geen klachten hooren." •Sire, is het u luiligc ernst? Besluit gij tot die
daad omdat gij die goed en heilig vindt? Verricht haar anders niet, Sire!" •Nu dat nog!" riep hjj buiten zichzelven. »Moet
ik nu nog danken...? Maar ga... verricht het noodige." • Niet ik, Sire! maar l\'we Majesteit behoort dat
to doen." Hjj scheurde een vel papier van de velen af die,
er op de tafel lagen en schreef eenige regelen. • Daar heb gjj het bevel... doe het uitvoeren. AInry, gjj hebt veel te vergoodon!" •Sire! ziedaar liet papier terug; mot die woor-
den neem ik het niet aan. Niet mij wordt een dieust verricht, maar u zolven, maar uw volk!" •Ik geloof het. Behoud het!" en of hg bevreesd
ware op zjjn besluit terug te zullen komen snelde hjj hoon, en liet hij Mary allecu achter met het Koninklijk bevelschrift in de hand. Zjj had de be- schikking over het lot der twee beheerscheressen van Kngeland tusschen de vingeren geklemd! Zjj aarzelde geen oogenblik. Zij verzocht Ixjrd
Shaftsbury te komen en stelde don eerst verbaas- deu, maar toen verrukten Staatsman bet papier ter hand. • Engeland zal dankbaar weten te zjjn!" riep hij
uit. »Gjj hebt den Koning en zjjn rjjk de grootste dienst bewezen." Hij las het bevel aandachtig na: |
HOLLIS.
• Mylady de (\'astlemaino en de Hertogin van Ports-
moutli worden uitgeuoodigd Whitc-hal! te verla- i ten; de eerste wachte to Oxford, do andere op
Ilatfield-manor onze nadere bevelen, (\'arolus, ( Box."
• De zegepraal is niet zoo volkomen, of wij moeten
; op onze hoede zijn. Wij hopen echter op onze hoede te bljjven, Miss Hollis! Veroorlooft ge mjj,
dat ik u morgen verslag kome geven van hetgeen i ik verricht heb?\'\' •Ik verlang er niets meer van to hooren, My-
lord!" • Ik begrijp u: het verleden ligt achter ons; wij
gaan beide een schoono toekomst te gemoet. On- der uwe leiding zal oen nieuw kabinet weldra wor- den saamgesteld. Ik zal de vrijheid nemen, morgen u eenige personen te doen kennen wier richting ; u welgevallig zal zijn."
• Dat is alles buiten mjj, Mylord! ZiJDe Majesteit
zal ii misschien beter begrjjpen dan ik" Zjj wees met die woorden allen verderen aan-
drang van den Staatsman, om zich aan zijne zaak to verbinden, af en poogde, maar ook hier te ver- goefs, to overtuigen, dat zjj zich een hoogere roe- ping toekende dan om dool te nemen aan de re- georing on door haren invloed eene partij te doen zegevieren. Shaftsbury ging, alsof hij twijfelde aan den langen
duur dor behaalde zegepraal, alsof hjj bevreesd ware dat Zijne Majesteit spoedig op haar besluit ! terug zoude komen, met den meesten spoed aan het
werk. Hjj ontbood den Bevelheblwr der Life-guards bij zich en beval hem twee karossen te huren en twee eskorten te doen gereed houden. Van hem ou een paar leden van den Geheimen raad, die hem , geheel behoorden, vergezeld, ging hjj eerst naar
Mylady de C\'astlemaine, die juist liezig was eenige kostbare stoffen uit te zoeken, die een fransche mo- diste haar aanbood, tsrwijl naast haar, in een mand met kostbaar bont bcvloord, eon prachtige bo- logneescho hond lag, dien zjj voor oen paardageD, waarom wist zij niet, gekocht had. • Welk eene aangename verrassing Lord Shafts- |
bury te zien in zulk goedgezelschap!" riep zjj uit. Vervolgens wierp zjj de stoffen in de dozen, en wenkto do modiste te vertrekken. •Welke ververschingen mag ik u aanbieden, My-
lords! parfaite amour of,..?" •Geeue, Mylady!"
•Zelfs geen brood met zout dat men aan geen wilde
zoude weigeren?" •Ook dat niét; dat zelfs het minst van alles, in
j aanmerking nemende het doel onzer komst." Hjj toonde haar het bevel Zjjner Majesteit. Zjj
• las, zjj las nogmaals en scheen niets te begrijpen, voordat Shaftsbury haar de liefdedienst Iiewees om haar in het lezen behulpzaam te zjjn. >Maar dat kan niet waar zjjn! Dat is een scherts, dat is een verraad, dat u het hoofd kan kosten. Ik ga Zijne Majesteit spreken." •Zjjno Majesteit is niet voor ti te spreken."
|
|||||
|
MARY HOLLIS.
|
||||||||||||
|
38.\'.
|
||||||||||||
|
»Ik wil."
»Dat werkwoord heeft geen togenwoordigen tjjd
moor voor u, Mylady!" •Dio slang! die fransohe Sirene!" prevelde zij,
on ilo vingeren kraakten, toen zjj ze aan do tafel klemde, om haar trillon te verbergen. >IU zal ven avond gereed zijn." »(Jjj dient het thands te weten. De karos wacht
buiten.\'\' Er volgde een aanval van woede, die mot de
moeste bedaardheid door Shaftsbury en do zijnen werd aangestaard en na het eindigen waarvan de uitputting hot hem gemakkelijker maakte, om de in ongenade gevallene on door geen hunner he- klaagde in hot wachtend rijtuig to doen plaats ne- men. Pijlsnol on onder eene goede bedekking rood zij met een paar vreemde dienstboden weg. Eene geheelo andere ontvangst wachtte hen bij
do Hertogin van Portsmouth. Deze was bezig haar papegaai te doen praten voor oen stuk suiker, en bjj het geanap van het dier schaterde zij van genot. Een treurspel van Corneillo lag opengesla- gen op do sofa; zij bad den treurspeldichter straks genoten; het slot der voorstolling gaf do papegaai. Toen zy den inhoud van \'sKonings bevelschrift ver- nam, vertoonde haar gelaat geen spoor van vorba- zen. «IJekent het, mijne Hoeren! dat het toch wat to vroeg is om naar Hattield-mauor te gaan. (ie- lieft Zjjner Majesteit, modo to doelen, dat ik hom daar spoedig verwacht of— in het geheel niet. M|)ne onderdanige groeten aan Mylady de Caatle- niaine\' Mijn goede Jack, die nu alleen blijft ! Zog aan Mylady, dat ik hom aan niemant liever dan aan haar toevertrouw." Na weinige uren was het gantschc hot in bewe-
ging. In do eetzalen on do r gaanderijen, overal haddon zich groepen gevormd, die het gewichtig nieuws bespraken. Sedert do ont- hoofding van Zijne Majesteit Karel I was er in het Kouinkrjjk niet zoo veel gewichtig! voorgevallen. Met nauw to bedwingen ongeduld werd het uur van middagmaal afgewacht, maar, helaas! Zjjne Majesteit verscheen niet; zjj had bevolen alleen in haar kabinet gediend to worden. Mou hoopte op de avond-receptie ; weder vergeefs ; Zijne Majesteit wenschto den avond alleen door to brengen. •Zjjne Majesteit wordt zelfstandig," fluisterde oen
der Edellieden zijn buurman veel beteekenend in het oor. •Gaat ge met mjj naar Miss Hollis V" andwoorddo
de ander glimlachend. Weder te vergeefs! (Jok Miss Hollis ontving niemant. White-hall was als uitgestorven. »Het was ot
er een lijk boven aard stond," zeide men beneden in de koninklijke keukens, en hetzelfde denkbeeld, hoewel mindor schilderachtig, werd door den hoofd- bewoner van dat paleis uitgesproken, terwjjl hij in zyn kabinet alleen zat. Eene vergoeding voor al de plagen, die hij over zich gebracht had, wachtte hem echter. Door het venster viel het rosse licht naar binnen der pektonnen en pekkranseu, die door |
het joelend en jubelend volk worden rondgedragen,
dat White-hall voorbijtrok mot wapperende vanen, waarop de oor des Konings on de schande zijner minnaressen geschreven stond! Lord Shaftsbury had er voor gezorgd, dat Londen
kennis ontving van Int plaats gehad hebbende en er Zijne Majesteit hulde voor bracht. |
|||||||||||
|
Charles had mot gretigheid gebruik gemaakt van
do hem weder verleende bevoegdheid, om de vroo- ger bewoonde vertrokken in White-hall in te nemen. Er school in die begeerte ook eenigo schaamte over hen, die dat oogonblik hun intrek in de bewuste herborg hadden genomen, maar toch het meest hot verlangen, om de onbekende, die hij vermoedde dat in Wluto-hall woonde, nader te zijn. Vreemd was het, dat hij niets van haar vernam, dat hij door goen enkel teekon eenig blyk ontving harer voort- durende genegenheid, on — hjj kon het zich niet langer ontveinzen — aan oen dorgeljjk blijk had hjj moor dan ooit behoefte. De laatste herinnering aan haar wierp toch een vlekjon op het tot dusverre zoo smetteloos beeld. Haar angst, om gered te wor- don, had immers hare liefde ter zijde gedrongen, zoozeer zelfs, dat geen woord van vaarwel, geeno belofte tot wederzieu was uitgesproken. Toch was zjj do. eenigo nog, aan wie hjj zich hechtte, door wie hjj zich niet verongelijkt gevoelde. Neen, hij was onrechtvaardig: ook Mary, Mary, die nog altijd, zoo als hij daar juist van John en diens vader ver- uouien had, in White-hall onder de hoede van Mylady woonde. Waarom was zjj niet vertrok- keuV Waarom bleet\' zy in een dampkring ademen, waarin do reine van hart verteren moest? Zou zjj er zich waarlijk tevreden in kunnen gevoelen, zou ze er zich in kannen bewegen zoo als Mylady dat ver- mocht? Dio gedachte kon hjj niet aannemen, dio gedachte, bleef hem pjjn doen. Van de hem her- geven vijjheid zou hjj een boter gebruik maken dan hjj vroeger gedaan had. Hy zou haar bezoeken, liij zou haar pogen te overreden torug to keeren mot zjjn vader on Dirkons; hij zou haar redden, zoo do redding nog mogelijk ware. John had hom de grieve bespaard van do mededoeling, dat zjj alle tusschen- komst bjj Mylady ter gunste zjjns meesters had af- gewozen en hom slechts bericht, dat al de pogingen door hom tot zijne redding aangewend vergeefs wa-\' ren geweest: dat hij door al do hooggeroemde vrien- den in den aanvang stuursch bejegend was, maar dat er bij elk bericht vau de toenemende beterschap Zjjner Genade den Hertog vau liuckingham een plooi en een rimpel van de norscho aangezichten was weggevallen. Het eerste bezoek, dat Charles brongen wilde, was
aan Zjjne Majesteit, die hem genade had geschon- ken, en jegens wie het gevoel van erkentelijkheid boven elke andere aandoening bij hem den boven- toon behield. Op weg naar de Koninklijke vertrek- |
||||||||||||
|
f«-<£y
|
||||||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
I 33C
|
|||||||||
|
ken ontmoette hij Harry en Sidney, dia hem met
een eenigzins gedwongen houding naderden. • Wij wiM\'i] u juist em b-zoek komen jfven,
Charles! Wjj noorden de heuchcljjke tijding,\'\' zeide Harry. »Wjj nebben al dien tijd een monnikeuleven geleid." •Uwe Genade draagt er al de teekenen van," her-
uum Charles koud. • Hoe zoo, Charles? Hjj heeft, bij mijn eerl in
don \'I\'ower niets dan koud water gedronken," zeide Sidney tot zijn vriend. •Juist, Mylord! Ik was weken lang in een staat
van dronkenschap, maar het drinken van het water, waarop uwe T.ordsehap doelt, heeft mjj geheel ont- niichterd." »\\Ve voeren een vrolijk gesprek ! Bij Jupiter, mijn
bijzonderen vriend, Charles is er zeker gevoelig over. dat we ons niet mét hem helmen laten op- sluiten. Wordt de zaak zck> beschouwd, dan zijn we hem nog dank verschuldigd voor zijn goede opinie over ons, Sidney! want hjj bewijst behoefte aan ons gehad te hebben. Maar, mjju jongen! wij hebben het beproefd, maar zjjn aan de poort afge- wezen en om uwe gevangenis stormender hand in te nemen, daarvoor waren wij niet sterk genoeg, hoewel wij er lust genoog toe hadden. Uw hand, Charles! Goede vrienden?" Beiden staken hem de hunne toe, die hij niet kou
weigeren: maar de druk was niet hartelijk en het woord, dat er bijgevoegd werd, eenigzins in strjjd met de daad, want hij voerde hun, pijnlijk glim- lachend, te gemoet: ..Zijne Genade de Hertog van Buek ingham wordt zeker beter." Zjj voelden den zet niet of merkten dien niet als
scherp aan. Het laatste mocht ondersteld worden, daar getrouwheid in vriendschap oven als in liefde in dien tjjd en aan dat hof eeno zeldzaamheid was, ou men er zich niet over verbaasde, dat de vriend van gister morgen oen onverschillige werd zoo al geen vijand. Charles Digby bewees dus ook nog hierin uit Hal-
lam te zjjn on nog niet geheel het burgerrecht in White-hall verkregen te hebben. •Ja hjj wordt beter." hernam Ham\', »en dat is
voor ons allen gelukkig. Ook voor u, Charles! zoo ge vrede met hem weet te sluiter, waaraan ik niet twjjfel; zoo als het nu hier toegaat is het om hcr- miet te worden. De Koning is vroom geworden, bekeerd door uwe vriendin, gelukkig sterveling!" Harry klopte hom veolbeteokenoiid op don schou-
der en lachte. •Door wie?" vroeg hjj verbaasd.
•Wel door Miss Hollis of liever de aanstaande
Gravin of Hertogin van... vul den naam zelf maar in. man! Gjj zult wellicht op de keuze invloed knn- nen oefenen." •Onmogeljjk!\'\'
•Men wist hem echter zoo veel bijzonderheden
te verhalen, men schertste zelfs met zjjn onbekend • heid met hetgeen om hem heen was voorgeval- len, namelijk: de plotselinge ongenade van Mylady |
|||||||||
|
en hare Genade, dat hij niet langer twijfelen kon.
•Ge moet ons aan uwe vriendin voorstellen. Zij
wil tot dusverre niemant zien, behalve Zijne Ma- jesteit natuurlijk, maar gij zult — Zijne Majesteit is nooit dan op Ma\'am Carwell jaloerseh geweest — om de oude betrekking...!" • Zwijg, Mylord!" riep Charles uit, terwijl hjj do
hand aan zijn zwaard slo.\'g. »Ik stel den terug- koer van u beider warme vriendschap op hoogeu prjjs. Ik heb de eer u te groeten!" Hjj liet beide in de hoogste verbazing staan. Ver-
toornd over hetgeen hjj gehoord had en over de wijze waarop hjj het gehoord had, was hij bovcn- liien verontwaardigd over de berekeningen dier veel- belovende aankomende diplomaten, die hem ann- zochten omdat hij de vriend heette van haar, die uit de armen van Buckingham zich in die des Ko- nings had geworpen. Schande, schande! Een tjjd lang ging hij bewusteloos voort. Toen
hij tot bezinning kwam, bevond hij zich in een anti- chambre Zijnor Majesteit, waar hjj met vele andn- ron moest wachten, die alle hunne opwachting by den Monarch kwamen maken, dien zij anders slechts hjj do openbare maaltijden of op de vrolijke avond- recepties bezochten of spraken. Gold het dan al- toos het een of ander bon mot. het een of ander sonnet of puntdicht, thands moest hot andere zaken betreffen, daar ieder aangezicht een deftige strak- heid had aangedaan on vele Parlementsleden zelfs, met papieren onder den arm, op de toelating wacht- ten Kr lag een waas van ernst over allen heen- gespreid, alsof men wist, dat van de andere zjjde dier vleugeldeuren iots dergelijks zou bespeurd worden on men zich alzoo bjjtjjds gelijkvormig moest maken aan den meester. Op velen hunner was echter die bittere aanmerking niet van toe- passing, daar do meester, nu hjj ernstig was, hen meer daarin navolgde dan zij hem. Sedert jaren hadden zjj zich niet in White-hall laten vinden, nr.aar de blijde mare van do verwijdering der beide gehate vrouwen had hen den troon weder doen naderen. Had Charles nog kunnen twijfelen aan de waar-
beid van het vernomen bericht, hjj ontving van alle zijden de bevestiging. Goruimen tjjd moest hy wachten en ruimschoots had hjj de gelegenheid om de bijzonderheden van hot gebeurde, toegelicht, ge- wjjzigd en gekleurd naar ieders individuocle op» vatting, to vernomen. Welken lof hjj ook aan Mary Hollis hoorde toezwaaien, hoe hjj ook hare kennis, hare schranderheid, hare vroomheid hoorde roe- men, zy\'n wrevel, zjjn leedgovool nam toe, en dub- bel gelukkig achtte hy zich, toen h|j de hem om- ringenden verlaten kon en bjj Zyne Majesteit werd toegelaten. Deze zat of liever lag in een leunstoel, het hoofd
steunend op de hand, voor een tafel met papieren overdekt, die Lord Shaftsbury bezig was te orde- nen. •Tree nader, Mr. Digby! klonk het kort.
Was de toon dor stem reeds geheel anders dan
|
|||||||||
|
MARY HOLLIS. 337
|
||||||||
|
!
staren en daaruit af te leiden, of zijne gezondheid
\' was teruggekeerd of dat er droefheid op getee-
kend stond, droefheid wellicht over zijne verlaten- hoid. Hjj, die daar stond, kon het niet weten hoe hij
door de oude Kato en al de genen, die zij in het werk konde stellen, in zijne gangen werd nage- spoord en hoe liet Mary daardoor bekend was ge- worden, dat hy nog geen bezoek aan den verderf e- lijken klub had gebracht. Charles zagen wij met het kloeke voornemen, om
haar zoo mogelijk te redden, haar vertrek naderen, maar wol verre van als raadgever of als rechter stond hy, de wol gevormde edelman, anders zoo fier in het bewustzijn van gedurfd en gewild on ondervonden te hebben, bijna als de oude Char- I ! les van Hallam-castle voor zyne zoo veel krachti-
ger en verstandiger speelnote. Zooals toen zoo dik- werf plaats had gehad gebeurde het ook thands; zjj moest de eerste zyn, dio hem naderde, die het | gesprek aanving en hem uitnoodigde kenbaar te
maken wat hem op het hart lag. Thands echter deed zij het op gants andere wijze dan vroeger. ; Was liy veel veranderd, zjj was het nog veel meer,
en wat door do andoren, die haar omringden on ! haar in haro jeugd op het land bij haren vader
niet gekend hadden, minder kon worden opgemerkt, , 1 trof hem bij den eersten aanblik. Neen, dat. was
niet de nederige, door den invloed van wie haar \' omringden, ernstig, zelfs somlier gestemde deerne, die
echter altijd zich een glimlach plooide om de lippen, zoodra zij hem met zijne kinderlyke bezwaren zag naderen en die zocht op te heffen of te verminderen. Neen, dat was niet do vernederde, de verpletterde vrouw dio hjj zag noderzinken aan zijne voeten, dat was veel moer de boleedigde, de vortoorndo Lady, dio hem in hot paleis des gehaten Ilertogs van zich af stiet. Maar toch nog anders dan toen, wu zy op dezen oogenblik. Toon gloeide de toorn in haren blik, toen welden er tranen in haro oogen, thands was haar blik ernstig, maar helaas! zelfs | koud, was hare houding fier. O, hij had haar nog liever weder gezien vernederd of vertoornd, dan zoo schijnbaar waardig, zoo bewust van haren invloed, van hare macht; want die fierheid, die kalme waar- digheid kon toch volgans zyne meening uit niets anders dan uit zulk een bewustzijn voortspruiten en wat was die invloed, wat was die macht anders dan do schande? Het kwam op dat oogenblik niet in hem op, dat
hy geen beschuldiger zoude mogen zyn al ware zyno onderstelling ook juist, al ware hare schuld ook nog grooter dan hij zich voorstelde. Hy meende van haar te mogen vorderen, dat zy de reinheid der onschuld had moeten bljjven bewaren. • Mr. Digby, hebt go u ook vergist en zjjt gy ver-
dwaald?" vroeg zjj, maar mot nedergeslagen oogen, terwyl hare kniën knikte onder het zwart fluwee- len kleed. •Waarom, Miss Hollis?" hernam hy haperend.
De titel wilde hem niet van de lippen, en toch |
||||||||
|
gewoonlijk, liet gantsche gelaat Zyner Majesteit
bleek Charles daarmede in overeenstemming te zy\'n. In plaats van de luchtige opgeruimdheid, die den
Engelschman altijd zooveel genoegen deed en de eenige oorzaak was van de populariteit, die de Koning genoot, lag er thands temgstootende wre- vel op het gelaat. Charles had het hevel gehoorzaamd en trad
voort tot op eenige schreden van den leunstoel, waar hij zich op een knie nederliet. Hij hracht zyn dank uit voor de genade hem bewezen, niet zoo zeer door hem in vrijheid te herstellen, maar door hem weder te veroorloven liet zwaard in Zijner Majes- teits dienst te mogen dragen. •Draag het niet alleen voor onze veiligheid, maar
ook tot de eer van ons volk. Maak er beter ge- brnik van dan tot dus verre, Mr. Digby!" •Sire! wie van l\'we Majesteit een zwaard heeft
ontvangen, behoort toch zorg te dragen dat zijn eer vlekkeloos blijft." • Ik hoop dat de uwe het is. Ik heb u de vry-
heid hergeven om den wille van iemant, die hoog bij mjj staat aangeschreven, maar wier verlangen mij in dit opzicht wel een weinig verbaasde. Ik hoop, dat ge voortaan goone betrekkingen moogt aankoopon die tot ergerljjke twisten kunnncn leiden. Ik wil orde rondom my. verstaat ge? Ik houd het oog op u gevestigd." Charles was ontzet door die scherpe, onverdiende
en vernederende ontvangst Zjjner Majesteit. Waar- voor hem genade geschonken, als de Koning nog op hem vertoornd was, omdat hjj don lieveling, den Hertog van Bnckingham, had wagen to tuchti- gen ? Waarom ? Hy bogreop hot ecnigermate, toen hjj oen andere lucht inademde en uit het vertrek des Konings in den gang gekomen over het gehoorde kon nadenken. De Koning haatte hem, omdat hy de vriend was van Mary: de Koning, had hem ver- giffenis geschonken op haar verzoek Vernederend was de gunst die hy ontving, eone gunst, die zy van Karel Stuart gevraagd had. Niet Mylady de Castlemainc, maar Mary was het die hem verlost had. Zy had dus aan hem gedacht; m aar het go- noegen, dat hy daarover ondervond, werd moer dan opgewogen door de gedachte, dat zjj zulk een invloed op Karel Stuart had kunnen uitoefenen. Hy moest haar zien, al berokkende hem dat bezoek ook weder do ongenade Zijnor Majesteit, en met versnelde schreden trad hy de thands ledige ver- trekken van Mylady do Castlemaine voorby: met een kloppend hart tikte hij aan de deur van Mary Hollis, thands de lievoorrechte boven alle vrouwen in het gantsche Koninkryk. En die bevoorrechte vrouw trilde en beefde als
eeno misdadige, toen zjj hem ontwaarde, dio het had gewaagd aan te kloppen en die op den drein- pol bleef staan. Hjj wist hot niet, hoe dikwyls zjj voor dat venster had post gevat om gado te slaan of hij ook voorbyging, en zoo hy dit deed, welke moeite zij dan aanwendde om hem in het gelaat te |
||||||||
|
99
|
||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||||
|
:;::s
|
|||||||||||
|
• Noem mij, Charles, Mary! Mary. noem roii (\'har-
los! Het is waar, de schjjn getuigt tegen mjj. Ik had u eer ter hulp moeten komen; ik had u eer ter zijde moeten staan: ik heb het gewild, want ik was altijd dezelfde voor u, maar do maalstroom van vermaken heeft mij doen wamden en duizelen, heeft mij u doen vergeten, heeft misschien doen gebeuren wat ik ten dooie althands had kunnen voorkomen.\'* Haar was goedhartigheid, maar ook holeedigende
trotschheid in die woorden. Om den wille der eerste zou zjj, en zjj van allen het eerst, de laatste kunnen voorbijzien, indien zjj in hem dezen oogenblik nog iets anders, iets méér, had kunnen zion dan een afgedwaalde, die door omstandigheden, van zich zelven onafhankelijk, tot stilstaan gekomen was. •Ik heli toch niet doen gissen dat ik zoo veel
vroeg!" hernam zij met een zweem van bitterheid. • Uwe hulp! Misschien had zjj mjj nuttig kunnen zjjn. Maar beklaag u daarover niet in dezen oogon- blik, nu ik haar zeker niet behoef. Laat uwe con- sciëntie u niet aanklagen, want gij hebt immers willen helpen? De brief, dien gjj mjj geschreven hebt, toen ik hjj den goeden Wilkins ziok lag, ziek en veroordeeld zelfs door die brave menschen, bc- wees immers dat ge mjj wildet helpen, dat ge mjj hielpt?" • Mary, niet dien toon! Heb ik u door dien brief
beleedigd? Ik meende het niet. Hjj God! ik meende hot niet. Maar wat stond er dan in, dat u zooda- nig heeft gekwetst?" Mary wist daarop niet te andwoorden. Dat de toon zoo koel, zoo onverschil- lig was geweest kon zjj hem niet verwijten, want had zy het recht een anderen toon to vorderen? • Was het, omdat ik er op aandrong dat ge Lou-
deu zoudt verlaten? Heeft u dat beleedigd? Kon u dat belecdigen? 0 dat zou my grievend leed doen... voor u, dat zou mjjn vermoeden maar te zeer bevestigen Mary!" • Indien uw hart u niet zegt, wat mjj, eone ver-
latene, die haar vader zocht te verlossen, in die re- gelen heeft moeten grieven, dan kan mjjn tong dat zeker niet doen, Charles Digby!" zeide zjj met ge- smoorde slem. >Laat ons goene herinneringen op- wokken dio ous beiden verdriet doen. Wat ik leod is geleden. Laat ons een onderhoud afbreken, dat tot niets anders kan leiden dan om de klove, die ons scheidt, nog moer, nog beter te doen overzien. En ik, Charles! verlang daarnaar niet. Behoeft gy hulp, gy of uw vader, daar gjj me nu bezoekt?" •Neon, Mary, neen! En al ware dit zoo, toch
zou ik mjj eer de tong uitrukken, dan met een woord daarvan te doen blijken. Onderstelt ge dat, en is daarom uw toon zoo bitter jegens mjj ? Neen, zelfs de gedachte dat ik mjjne vryheid, dat ik het behoud van mijn ambt aan uwen invloed op don Koning moet dank weten, is pijnlijk, is grievend. Neen, ik kom niet hier, om ti eene nieuwe gunst te vragen, zelfs niet om u voor de bewezene dank to zeggen, want ik wil geen voordeel vuur mij en de mijnen, waarvan de prjjs uwe oneer is." |
|||||||||||
|
wilde hg koelheid tegenover koelheid stellen, wilde
lijj evenmin als zij doen blijken dat hij zijne aan- doening schier niet meester was. »Ik had toch «reen reden te onderstellen dat uw
bezoek mij, maar wel haar zoude gelden die mijue getmre was.\'\' Een vluchtig rood overtoog Charta»\' gelaat. Was
het eone beschuldiging die zjj uitsprak? Renigzina heftig hernam hij: »Oie uwe gebure was. Dank zij den invloed «Hen g|j verkregen hebt. is zij het niet meer.-\' »Kn daarover Iwklaagt ge u. uiet\'waar. Mr. ÜighyV"
• Neen, Mary! neen. daarover niet; bij fiod! daar-
over niet, maar wel over den invloed dien gij ver- kregen hebt!" riep hij driftig uit, terwijl hij den dwang, dien hij zich bjj de eerste woorden had op- gelegd, niet langer verduren kon. Had zijne drift hem slechts fijner doen opmer-
ken, hoe zou hij de plotselinge verandering haars gelaats hebhen toegejuicht. Het is waar, het duurde slechts een oogenblik: maar de blik van dat oog was een polsslag zoo teder, zoo dankbaar, dat hij veel had kunnen gissen. Maar eene andere gedachte, dan die die wjjziging deed ontstaan, deed het ge- laat weder dezelfde kalmte aannemen, en zelfs eenigzins straf voerde zij hem te gemoet: »Op welk recht beroept Mr. Digby zich, als hij mij voor zjjn vierschaar daagt en rekenschap vraagt?" Dio vraag viel hem als jjs op hot warme hart! Zij deed hom pjjn, zij liet hem geeno kracht om na te denken, om zijne woorden te berekenen, ton einde zijn andwoord in te richten naar de vraag, en bit- ter, maar in die bitterheid toch tederheid vorra- dund, zeide hjj haar: «Recht heb ik zeker niet, en al had ik het recht, dan zou ik het niet willen la- ten gelden, waar er op zulk een wjjze naar de titels werd gevraagd. Recht heb ik niet, maar toch wel roden. .Vis men jaren wel un weo saam heeft ge- deeld, als men het kind, dat men zedig en nederig, godvroezend en vroom heeft verlaten, dus terug- vindt, dan heeft men wel geen recht, maar toch wel reden om haar te vragen, van waar uwe macht aan een hof, waar de zedigheid moet wegkwijnen on de vroomheid versterven." •En van boiden hooft Mr. Digby do zeker-
heidï" zcidc zy slechts half op vragenden toon. Het verwjjt drong diep door, diop in zjjn hart. O ware zjj slechts toornig geworden had zjj hem met dat altjjd nog zoo helder blauwe oog slechts bestraf- fend aangestaard, lip zou het botor hebhen kunnen verduren, hjj zou eer een andwoord hebben kunnen vinden dan nu. Maar zij zeide hem dat alles zoo kalm, met de oogen van hem afgewend: zjj was zich zelve zoozeer meester! »En reeds lang voorzeker hadt ge van de vor-
dorvenheid van dat Babyion de zekerheid, niet waar? En toch eerst nu komt gjj tot my, om het mj) mede te deelen. Gy hebt geen recht, maar toch wel reden om my te ondervragen, zegt gjj. Maar die reden bestaat niet of bestond reeds vroe- ger, Mr. Digby!" |
|||||||||||
|
MART HOLLIS.
|
|||||||||
|
r.:!\'.)
|
|||||||||
|
Zjj volgde hem niet in zijne heftigheid, zjj werd
niet vernederd door de schimpende onderstelling, welke eindelijk zijn lippen was overhelleden. Inte- gcndecl. er kwam een plooi in die strakke trekken, er was iets op dat gelaat, wat zelfs aan eene inge- houden blijdschap deed denken. Hij geloofde aan hare oneer en die gedachte folterde hem! •Maar vóór ik u mededeel, waarom ik hier kom.
welke eene bede ik totn richt, wil ik mij toch traoh- ten te zuiveren van schuld, of... zoo ik dit niet kan. deze dan toch te verminderen" vervolgde hij, van aanklager, als hij had willen zijn, geheel verdediger geworden. »Ik wist niets van ontvoering en ik vond u plotseling te middernacht alleen in Londens stra- ten. Gij vondt er ook mij, zult ge mij te gemoet voeren. Het zij zoo, ik kan niets andwoorden op dat verwijt. Ik had echter niet zooveel te verliezen als gjj, Mary Hollis, die voor mjj altjjd het toonbeeld waart van goedheid en reinheid. Ik wist niet hoe gjj zoo diep bad! kunnen vallen, maar alles dreef er mjj toe te gelooven dat gij het waart. Later vernam ik eerst wat er roet u was geschied: ik vernam het door haar, die ge hebt doen wegjagen. .. misschien... om hare plaats to bemachtigen . .. •Ga voort, Charles!" zeide zij zacht, toen hjj na die
woorden een oogenblik ophield. • Later vernam ik het; ik had het eer kunnen
vernemen indien ik zelf u bezocht had. Die gc- dachte, nevens het bericht van uw ljjden heeft mij toen tot een daad gedreven, die men hier. onbezon- nen, dwaas, noemt, maar die ik nog zou moeten verrichten, indien zjj niet reeds verricht ware ! Toen heb ik pogen goed te maken wat ik jegens u mis- dreof; toen heb ik mjj zclven bewezen wat mij mijne speelnote waard was." •Van welke daad spreekt ge ?" vroeg zij verwon -
derd. •Zjj, die mij in de gevangenis bracht. Ik verhef
er mjj niet op, Mary! maar ik wil u overtuigen van dwaling en wil u daarvan overtuigen om mij straks grooter invloed te doen oefenen op uw bc- sluit." •Maar ik begrijp u niet" riep zjj eouigzins haastig
uit. >Gij hebt gespeeld, en zoo als men mjj zeide... valsch gespeeld... dat was een laagheid des harten..." • En zij heeft u dat verteld, zij. Mylady do Cast-
lemainc, die mjj is komen bevrjjden, na mij eerst vertreden te hebben? Afschuwelijk! Neen, ik heb D gewroken, Mary! ik heb uwen verleider..." • Dat was hij niet. Charles! Hjj was slechts een
laaghartig man ! En go hebt om mjjnentwil uw leven gewaagd? Gjj hebt om mjjnentwil gestreden tegen dien man? ik dank u, Charles, ik dank u!" De tranen welden haar in de oogen; zjj reikte hem de hand, neen, zjj vatte de zijne, zjj drukte die ; haar doorstroomde een gevoel van zaligheid, haar welde eene aandoening weder uit het diepste diep haars harten op, eene aandoening, die zjj gemeend had voor goed te hebben doen vprsterven en die nog altijd bleek te bestaan en over wier bestaan zij thands gereed was te jubelen. Zn\' kon zich bijkans niet |
|||||||||
|
bedwingen en trok daarom hare hand ijlings uit de
zjjne, stond op en keerde haar gelaat naar hetVenster, waar zij den traandrup, die hare wimpers bevoch- tigde, weg zocht te pinken. Charles ging eenigzins verbaasd hare bewegingen
na. Wel verre van de ware oorzaak te kannen vermoeden, schreef hij hare gemoedsbeweging toe aan hare spijt over haar vroeger knel gedrag jegens hem, aan hare blijdschap, dat de speelnoot harcr jeugd haar toch niet gants en al vergeten had en nog vatbaar bleek te zijn voor goede indrukken en in staat tot het verrichten eener moedige daad. Het laatste zelfs stemde hem onaangenaam en beheersehte alle andere overwegingen, zoodat hij eenigzins ge- belgd zelfs aanmerkte: »Die daad was toch niet van zoo veel gewicht, als gij haar toekent. Mary! Ieder edelman zou het in mijne plaats hebben ge- daan." Zij hoorde hem niet: zij was in hare gedachten een anderen weg ingeslagen. Zij moest het, gant- sche gebied dat zij weder betreden had, verkennen; zjj moest zekerheid hebben waar de twijfel zich weder begon te doen hooren. Charles Digby had door die eene daad getoond zich niet verloren te hebben in de omarmingen der zondige iriinnarijon, kracht en moed to hebben behouden om de laag- heid te bestrijden, zelfs waar die strjjd eene ze!fop- offcring vorderde, maar was Charles Digby, haar speelnoot, haar vriend, vrij van elk en band? Zij had zich hersteld en wendde zich weder tot hem. •Charles!" en haar stem klonk als vroeger, toen
zij met hem wandelde van den tuin van Dirkens naar hare woning. «Charles, wie dacht gjj te ont- moeten, toen gjj mij vondt in het paleis van den Hertog van Bnckingham?" •Hoe kwaamt ge daar, Mary?"
•Door haar, die vroeger hier woonde. Maar ik
spreek niet over mj). maar over u, Charles! Voor wie hieldt ge mij, toen ge zoo vrjj, ja ik zoude bijkans zeggen, als een blinde heiden mjj bejegondet? Het kan toch niet getuigen, Charles, voor haar, die ge in mij dacht te ontmoeten !" Do laatste opmer- king deed geheel de zwakheid der vrouw kennen; zij was er niet boven verheven, hoe sterk en moedig zjj zich ook heten mocht. Charles bleef nog altijd zwijgen en «lit verblijdde
haar. Was het niet of hjj zich jegens haar over die minnarij schaamde zoo als hij het straks reeds over de andere had gedaan? Maar hoe bitter was hare teleurstelling, toen hjj in de woorden, die hjj sprak, te kennen gaf, dat een andere reden dan de door haar vermoede tot zijn stilzwijgen had geleid. • Mary, verklein haar niet, dat is beneden u. Zoo gjj haar kondot, gij zoudt haar voorzeker als oouc vriendin lief hebben, gij zoudt God dankon dat hjj uwen speelnoot zulk eene vrouw deed ontmoe- ten." •Gjj kent baar dan wél goed?" vroeg zjj met tril-
lende stem. •Zjj is een engel, die mij heeft doen kennen wat
liefde is. Hare stem lispelt zoo zoet en zoo teder als ik mij verbeeld dat de Engelen in den hemel moeten |
|||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
340
|
|||||||||
|
Mi.ir het is geen gebrek aan moed, geen gebrek
aan liefde, dat haar tot dus verre weerhouden heeft dat te doeu. Gjj zjjt onrechtvaardig, Mary! Zjj heeft blijkt gegeven vau alles om mijnentwille te durven trotseren!" Hjj werd heftiger en heftiger, als moest hjj zich zelveu ook nog de overtuiging geven, waartoe hjj Mary zocht te overreden. »\\Vaar- | om wilt ge toch niet anders dan het kwade van : haar gelooveu ? Ondersteld dat zjj het masker draagt uit beschroomdhoid, uit zedigheid, is Mary Hollis dan reeds zoo verre gevorderd in de kenuis vau \\Vhite- hull, om dat te voroordeolen, om dat te bespotten?" •Gjj zjjt overspannen, Mr. Digby!" zeido zy, weder koud als in den aanvang. >Uij zjjt overspannen en daarom onrechtvaardig. Gjj hebt die vrouw wél lief, maar___gjj Itemindet reeds zoo vele andere." • Mary, Mary!" riep hjj getroffen uit. «Maar ik
heb dat verdiend. Toch had ik geene lief zoo ais deze. Ik wilde, dat ik u de overtuiging er van geven kon, want dan zoudt ge ook anders over haar oor- \' deolen! Wat hoeft zjj u toch gedaan, dat gij haar
! zoo vijandig zjjt ?" • Mij, Charles! niets, maar ik meende te bespeuren
dat zjj voor u niet was wat zjj behoorde te zjjn. j Do woorden die ik straks gesproken heb vloeiden
I voort uit mijne... belangstelling in uw lot. Wieu ; zoude ik liever gelukkig zien dan h?" Hare stem trilde, hare vingereu beefden; hare
oogen dwaalden weder af en werden niet op hem : gevestigd. • Heeft zjj dan gezegd, Mary! dat zjj niet bemin-
de ?" vroeg de jongeling, terwjjl hjj, met den angst op het gelaat, het andwoord verbeidde, het and- ; woord, dat zich zoo lang liet wachten, hot andwoord
dat Mary zoo veel kostte. • Noen, Charles!" zeide zjj oindeljjk, >neon, zjj ver-
zekerde u innig to beminnen, maar ik kon niet ge- looven aan den omvang dier liofdo, daar zij haar rang nog boven hare liefde stelde... Maar laat ons daarover niet meer spreken. Gij gelooft aan \' hare genegenheid, zjj gelooft aan do uwe! Dat ik
u beiden gelukkig, u beiden veroeuigd zag!" •Nu zjjt ge do oude Mary weder! Nu hervind
ik mjjue lieve speelnote !" riep hjj in verrukking uit. Zjj deelde daarin I.lijkbaar niet; zjj boog het hoofd I on stamerdo eenige onverstaanbare woorden.. «Heeft ! zjj u haren naam ook bekend? Heeft zjj aan u ook gezegd waar zjj woonde! Zjj is zoker ziek, want ik heb nog niets van haar vernomen, en reeds vier on twintig uren bon ik in vrijheid!" •Zjj moet in dienst der Koningin zjjn!" hernam
Mary mat. «Vorder weet ik niets I" •Dat is reeds veel! Tauds ben ik zeker, dat zjj
! niet de Hertogin vau i\'ortsmouth heet. Ik vreesde
! er voor, Mary! maar thands ben ik zeker. Gjj troost
toch altijd, in welke omstandigheden ik u ook ont-
moet. Gij waart en zjjt toch altijd mijn goede gids!
Mocht gij het lang bljjven!"
•Het is wel, Charles!" fluisterde zjj.
•Maar gjj hebt tot dus verre altijd over mij gesproken en ik liet dat maar te veel toe; toch kwam |
|||||||||
|
doen; liare liefde is zoo innig, dat ze daardoor eene
vreemdelinge wordt aan dit hof. Dat ge haar kendet, Man,!"
• Hare liefde is innig, en daarom berekent zij zoo
goed iedere kaus, daarom hoort zjj zoo scherp naar ieder dreigend gevaar, niettegenstaande het masker dat hare trekken verbergt! Hare liefde is machtig, maar toch niet machtig genoeg om de klove te dem- ]>en, die de geboorte tusschen haar en u groef." Wat bedoelt ge V Mary, wat beduiden die woorden V"
>Ik heh haar gezien zonder masker, Charles!"
•Haar, de onbekende, mijn goede geleigeest ? Gjj
hebt haar gezien V Schilder mij haar gelaat, hare trek- keu, Mary!" •Dat is nog slechts het uitwendige, en zclfsdat kent
gjj niet. terwijl gij stout beweert haar te kennen" her- nam Mary scherp. «Het oog behoeft toch niet te zien, om de ziel eene
overtuiging te geven. Mary, al had ik u nimmer aan- gestaard maar u slechts eens gehoord, ik zou u hebben gekend I" »Er is geen sprake van mij, de dochter van .Takob
Hollis; wel van haar de hooggeborene, die u heet lief te hebben en zich over u schaamt, Cibories!" »Dat is niet waar! Dat is een slecht woord, Mary 1
dat is oen woord, dat ik vau de Castlemainc had kun- nen verwachten maar niet vau u..." •Hij bemint haar wel," prevelde Mary.
• Vergeef mjj die woorden: zij werden zouder na-
gedachte gesproken, Mary ! (jij hebt zeker niet dus gemeend! Zjj is tot u gekomen, zegt ge, ik begrjjp met welk dool. Zjj heeft uweu invloed ingeroepen om mjj uit de gevangenis te doen ontslaan. Ik wist wel dat zij mjj niet vergoten kou, zoo als de ande- ren. En grooto govaren omgeven haar; zij wordt bespied en bewaakt; toch waagde zjj het u te lw- zoekeu, u om hulp te vragen! Zjj kende u niet: toch wilde zo alles wagon om mjj te redden. Dat was harer waardig!" De blanke hand vau Mary balde zich in de plooien
vau haar kleed. >Zjj kwam te laat," hernam zij. • Ik had uwe vrijheid reods gevraagd. Hare meening was — ik betwjjfol het niet — zeer goed. maar zij kwam te laat." •Toch heeft zjj mjj willen redden: do daad be-
houdt voor mjj alle waarde,\'" hernam Charles met vuur. »Maar zeg mjj: is de uitdrukking baars gc- laats niet edel? Geljjkt zjj niet op de ongeleubeel- den, zoo als wjj die op de schilderjjou in dit paleis zien? Getuigt de blik van hot bezielde oog niet van zachtheid en tevens van kracht?" Zonder het te weten gaf hjj een toekening van hot golaat van haar die voor hem stond; zonder zich daarvan be- wust te ziju had zjjne fantazie, toen zjj hem do beeltenis der geliefde voor oogen toovorde, hem het beeld zijner speelnotc gemaald. Mary schudde het hoofd ontkennend.
•Ik onderneem geene schildering, die mjj mishik-
ken zou en nimmer door u zou worden goedgekeurd. Misschien dat zjj eens den moed erlangt, om zich voor u ongemaskerd te vertooueu." |
|||||||||
|
MARY HOLLIS. 841
|
|||||||
|
ik hier om uwentwil, Mary! Veel is mij reeds ver-
klaard wat mjj duister scheen. Gij hebt u in de govaren, die n dreigdon, moedig gedragen, te moe- dip om niet krachtig te zijn tot den einde. Gjj waart nooit eerzuchtig: gij waart altjjd te vroom en te rein, om eer en rang te willen verkrijgen door oneer en schande. Mary, waarom toeft gij dan hier? Ik begrijp nu, dat de Castlemaine u hier bracht on- der voorgeven u in staat te stellen uwen vader te redden, maar nu weet gij beter, nu weet ge, dat j uw vader niet meer gered behoeft te worden. Ga met mij. Ik zal u bij Sir Henry brengen, en onder diens hoede gaat ge naar Hallam. O ik zal voor n zorgen als voor mijne zuster, en zoo ik mijn inni- gen wensch verkrijg en dan later ook naar Hallam afreis om er te wonen, dan zullen wij éen gezin zjjn, dan zullen wij saam door het leven gaan. met en door elkander: want zij die ik lief heb, zal ook uwe vriendin zijn; zij is het zeker reeds, want zij heeft u immers eens ontmoet. Verlaat dit hof: ga met mij!\'\' »Ik kan niet!" «Dus is het waar wat Dirkens mij verhaalde en
ik niet golooven kon. Dus bljjft ge hier uit vrije be- weging, dus blijft ge hier om den Koning ?" •Ja." •Ja? Om den wulpschen man, den nietswaardi-
gen, den...?" •Hij is de Koning. Charles! Hij is van God ver-
ordineerd een voorganger en een overman van En- geland te zijn, en zoo de Heer het wil, zal hij waar- dig zijn dus te heten. Dring niet verder, Charles! Wat ik hier doen moet, zegt mij de geest Gods!" •Maar het is uwe oneere, Mary! Neen, gij veinst: een zondige hartstocht houdt u terug, u, die boven eiken hartstocht verheven moest zijn. Gij bemint Karel Stuart: maar neen. dat is niet mogelijk, gij kunt dien man niet beminnen evenmin als Bucking- ham! Pan is het de eerzucht, dan is het de bejreer- te om te heersenen ! Dat zon u nog méér vernederen in mjjn oog, Mary! Pij uwen vader, dien ge lief hadt en eerdot, l>ezweer ik u terug te treden!" •Xóg kan ik niet! Kerst moet ik doen wat mijne i hand vindt om te doen !" •Maar elk oogenblik drnlens vermeerdert hot gc-
vaar. Ik geloof nog. Mary! dat gjj niet bezweken zjjt in den strijd, maar niet altjjd zult ge kracht behouden. Gjj kunt over den Koning niet blijven heerschen, zonder te worden zoo als zjj zjjn, die gij verjaagd hebt." •Martel mjj niet, Charles! God, die de harten
kent en de nieren proeft, weet hoe zwak ik ben en zal mjj niet doen beproeven boven mjjne kracht. Ik I moet bljjven! Het is mjjne oneer, zegt ge, welnu, wat is er aan de eer verbeurd van oene deerne, dit; niemant toobehoort? De vader hoeft geleden, de dochter is niet beter dan de vader..... liet einde
van het aardsche lijden wordt toch door allen on-
der de groone zode gevonden!" •Mary, dat is de taal der wanhoop! Mary, waar-
om wilt ge verloren gaan ? Neen, het kan niet uit heerschzucht zjjn..." |
|||||||
|
•Maak het kort, Charles! Gjj schijnt mij niette
kunnen begrijpen. Gij zjjt de geschiedenis van Gods volk toch niet zóo zeer vergeten, om u niet te her- inneren wat Judith eenmaal deed." •Gij wilt toch niet zoo als zij den veldheer doo-
den!" riep hij met afschuw uit. •Veen," hernam zjj met een pijnlijken glimlach.
• Ik wil den Koning doen leven..." • Gjj wilt In-m bokeeren, hém? Weet gij dan niet
wie hij is? Gjj wilt de woorden van .Takoh Hollis tot hem spreken en hem veranderen? Ik geloof u niet. Mary. voor het laatst, bezweer ik u met mij te gaan. Gij paat verloren zoo ge bljjft. Ik hoop u nimmer weder te zien zoo ge bljjft I" •Ik moet blijven!... Vaarwel... het zal dan een
vaarwel voor altoos zijn. Charles, vriend mjjner jeugd!" •O Mary, gij verscheurt mij het hart! Een woord
slechts, en gij maakt mij gelukkig! I\'we oneer is de mjjne." Zij wenkte hem met de hand te gaan. Zij had
hot hoofd weder van hem afgewend, zoo dat hij de tranen niet langs hare wangen zag biggelen, en hjj slechts hare gestalte zag, die nog fierheid of liovor trotschheid scheen te verraden. •Vaarwel dan ... vaarwel!" Reide hij met gesmoor-
de stem, en hij ijlde heen. Weinige schreden slechts had hij zich verwijderd,
toen de Koning hem ontmoette, de Koning, die haar ging bezoeken van wie hij zich verwijderde. De el- lendige, die den val beoogde zjjner zuster! Er lag felle haat in den blik, die het oog des Konings ont- moette, al boog het hoofd zich ook deemoedig voor den kroondrager van Engeland. Deze beandwoord-- de dien groet niet, maar ging hem met gefronsde wenkbrauw en met een dreiging op de saam ge- trokken lippen voorbij. Toen Charles de poort van het paleis had bereikt, hoorde hij het verwarde ge- druisch van stommen achter zich. zag hjj vorschil- lende lakeien hem voorbij stuiven. Hjj vroeg een hunner wat er gebeurd was, en vernam dat Miss Hollis door Zjjne Majesteit bewusteloos was gevon- den en \'s Konings geneesheer in allerijl moest wor- den opontboden. XI.
•Wel. man! dat is vervloekt duur!" riep Sir Henry !
den waard zijner herberg toe, die hem. aan de ont- bjjttafel. zjjne nota van den vorigen dag overreikte en dit deed met eene diepe buiging en met hoof- sche manieren, maar mot een spottonden glimlach op het gelaat, terwjjl hjj nu den edelman dan zjjne Ixudo bedienden aanzag. Dirkens was bozig met een groot mes het brood to snjjdon. Zjjn Korwaardo eenige kleedingstukkon van Sir Henry na te zien, en de laatste kon zjjn schrik niet verbergen bjj het ontwaren van oenige sleten on scheuren, die hjj als mat met de groote vingeren, waarna hij met de grootste behoedzaamheid Dirkens van achteren aan- |
|||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||||||||
|
842
|
|||||||||||||||
|
stiet, om hom over het boeten dor breuken met
fluisterende stem te raadplegen. • Ik wil wel gelooven, dat jelui hier eeu grootcn
staat kunt voeren, dal jelui ar bedienden op na kunt houden als of je edellui waart! Hoe meer verguldsel op zoo\'u uithangbord, des te hooier cjj- l\'ors op je rekening, hé! Dat /al je tegenvallen, man!" •Huur ik verzeker u, Sir! dat ik u uiet minder
berekeneu kan, ten minste als gij als een Edelman behandeld wilt worden." • Wis en waarachtig wil ik dat: maar dat betalen,
nooit! Kapellaan, hebbeu we wel ooit tieu shil- lings voor een middagmaal betaald?" De aangesprokene wierp plotseling de onderzoch-
te klei\'dingstiikkeu weg en keek Sir llenry even nadenkend aan, waarna hij plotseling neen schudde. • Wat betaalden we dan? Zeg, je moet het wc-
ten." •Het kwam nooit hooger dan twee shilliugs voor
ons achten, maar dan hadden we het kalf of het varken zclven gemest en dan paste Mylady op den afval." • Dat vraag ik je niot!" riep Sir llenry, verwoed
wordende bij den bet eckcilis Vollen glimlach van den waard. »Op reis. zotskap, op reis meen ik!" • Dan zal ik er mijn boekjen op na moeten slaan,
maar dat ligt nog onder in het valies op mijn slaap- kamer boven in het huis!" stamcrde de Kapel- laan. |
|||||||||||||||
|
Charles moet meê; het is hier te duur, dat onder-
vindt go zelf, en dan moet nog een ander ook meê, maar dat komt later. En dan.... misschien weten we alles uog niet." •Jo weet moer, Dirkens! Opgebiecht, oude! Wie
heeft het je verteld? Je jongen? Dun geloof ik er niets van." •Neen, neen, maar ik heb óok uog m[ju oogen.
•lohu is zoo gek niet— het is me nog uiet klaar, maar er zit uog meer. Daar heb je die Madam van eergister.-\' •Ken jolig wijf, Dirkens! Ik heb er in mjju jeugd
ook zoo gekend, maar dat \'s voorbjj, man! en de jongen moet er nu niet meer aau deuken! Ik heb er al eeu hartig woordtjen over gesproken, en de Kapcllaan ook. en de jongen hoeft beterschap be- loofd. Als dat nu al je bezwaren zijn, dan betee- koueu ze niets... Daarom, wat doen we hier?" • Wel, plezier nemen en dan den Koning over de
bewuste goederen sprekou, als ge toch zoo goed be- kend met hem zjjt, Sir! In dien tusscheutjjd zal het donker misschien wel opklaren en krijgen wij Char- les aan een zoet ljjntjen meê." • Kerken zien!" voegde do Kapellaan er bij.
•Kerken ? begraaf je er in!" bromde Sir llenry, •Kerken zien! en dau sermoenen hooren, he ? Daar
] komt niets van."
Er was echter in den raad van Dirkons veel dat
hem bleek aau te staau, want ua het ontbijt, van het- welk Sir Hcnry, overtuigd dat hjj drie dubbel be- taalde, ook drie dubbel zijn doel nam, liet hjj zich door den Kapellaau holpen kienden eu giug hjj de stad in, als gids vergezeld van John, die uaar de herberg was gezonden met de boodschap dat de jonge ; heer niet voor den middag vrjj zoude zjju. Dirkens
en de Kapellaan mochten modegaau. Johu maakte ; bescheiden eenige bedeukingen on sprak er van, om
! een huurrjjtuig te bestellen, daar het een edelman
niot voegde te voet over de straat te gaan, vooral niet een edelman, zoo rjjk gekleed en niet zulk eeu talrijk gevolg als Sir Heury. Kigonljjk was do goede jongen bevreesd voor aanstoot en wilde hjj allen daarvoor bewaren. Sir llenry gaf aauvankeljjk toe. maar toen hij in onderhandeling kwam over den prjjs, begon hjj weder af to diugen, waarop de koetsier de zweop lei over het magere paard, dat voor den karos was gespannen, hem toevoegde: •Huur een wagon met eeu paar bokken, man!" en wegreed. • Het is hier brutaal voe!" riep hjj uit, on met do
verzekering dat uu niet een koetsier eeu penning aan hem verdienen zou stapte hjj voort. De aanstoot, waarvoor Johu had gevreesd, bleef
niet uit. Trok het cous prachtige, maar uu wol wat verlepte kostuum vau Sir Heury uit deu tijd »van den Kouinkljjken martelaar" ook het eerst deaaudacht, de twee dienaren, die hom volgden en vooral do Kapellaau vervolgens nog meer. Dozen duizelde het hjj ui die drukte. Iu zjjne beleefdheid, om deu een te mijden, trapte hjj don auder op deu voet; in zjju verlangen om een kar te ontwijken, struikelde hjj tegen de manden aan eenor koopvrouw, dieoranje- |
|||||||||||||||
|
•Te Oxford, Sir!" viel Dirkens in, terwij
|
81
|
l hjj het
|
|||||||||||||
|
brood en het mes bedaard naast zich neerlag, «heb-
ben we twaalf shdlings betaald voor ons dricn en hier betaalden we even zooveel, maar voor ons vie- ren, want mijn jongen heeft gister nieè gegeten." • Domoor!" mompelde Sir llenry, Dirkens aanzien-
de als of hij hem vel simden wou. Maar Dirkens was zoo\'u domoor in deze zaak uiet, want hij sneed alle tegenstribbelen van Sir llenry af, die met zijne zuinigheid do eer van zijn huis in gevaar bracht. Do zegepraal van den waard was volkomen. Sir
llenry rukte hem do eerst geweigerde rekening uit de hand, daarbij echter grommende, dat het af- zetterjj was, dat de groote stad wemelde van gauw- dieven in fatsoenlijke manskloereu, hetgeen de waard met eeu diepe buiging beandwoordde, waarna hij zich verwijderde met de woorden, dat hjj Sir llenry nog menigmaal zulk een rekening hoopte te mo- gen aanbieden wat hem niet anders dan een hoogo eer zoude zijn. •Ik geloof, dat de kaerel mjj voor den gek houdt
toe!" riep Sir llenry, toen hij zich met de beide andereu alleen bevond, hetgeen door Dirkens door een hoofdknik werd toegestemd. Dit deed Sir Henrys ergernis zoo inogcijjk nog
meer kliumen. «Waarom me hier ook naar toe ge- troond? Wat doe ik hier? Je zoon John had zich, wat mjj betreft, in eeu oxhoofd potter mogen ver- drinken, versta je. Zult ge mjj andwoorden, Dirkens\'. Wat heb ik hier nu te doen?\'\' • Nog heel voel, want er is uog niets gedaan Onze
|
|||||||||||||||
|
MARY
|
HOLLIS. 343
|
||||||||
|
daden van hem te vermelden. Niet dat hjj na het
i laatst verrichte op zijne lauweren was gaan inslapen,
daarvoor had zjjn genadige meester gezorgd, die
hem telkens van zijne onmisbaarheid overtuigde:
j maar wat hjj sedert verricht had, mag geacht wor--
ilen buiten den kring te liggen, waarin onze geschie-
deuis zich beweegt. Was hij nog dikwerf ongerust
• geweest over de gevolgen eener daad. welke hjj op
i \'s meesters last had ondernomen, maar die hem den
! hals kou kosten, vau lieverlede was zijn teder gc-
1 weten tut rust gekomen eu onderstelde hjj dat de
daad vergeten was, omdat hjj er niet meer van hoorde.
Plotseling echter werd hem alles herinnerd, toen
hij de beide vreemdelingen, die de aandacht van de
voorbijgangers tot zich trokken, hurkende als bewo-
ners vau het gehate Hallam. Waarom liepen die
, beiden in Kunden? Waarom waren zjj daar gekomen?
> Toch niet om als getuigen op te treden in eene
zaak, die hjj voor altijd vergeten dacht? Hjj moest
1 het weten, ten einde des gevorderd op zijne veilig-
heid bedacht te zjjn, eu daarom was hij een gesprek
i met hen op de hem eigene schertsende wijze begonnen.
• Mag ik u den weg wijzen, edele Heeren?" vroeg
hjj hun hoffelijk, eu Mr. King haastte zich daarop toestemmend te andwoorden. Dirkens echter was nog van eeue andere meening eu merkte droog aan, dat Mr. Wharton nog nooit bewezen had een goede I gidste zijn. Mr. Wharton dacht in die woorden mis-
\' schieu meer te hooien dan Dirkens er meê bedoelde; | hjj vermoedde ze eeue ziuspeliug te zjjnup die bewuste I onaangename zaak en voelde zich daardoor nog t meer aangespoord om het rechte te vernemen. • Ik zal u bewijzen een goede gids te kunnen zjjn,
waarde vriend! hernam hjj. »Gjj wilt naar St. Ja- mes Park? Maar dan zjjt ge op eeu geheel ver- keerden weg. Dan moeten we links afslaan." Hoewel schoorvoetend toch volgdon de beide au-
deren •Is Sir Heury met u gekomeu, Mr. King?"
Het andwoord was natuurlijk toestemmend. «Heeft
de jonge hoer het wat bout gemaakt?" vroeg hjj vorder, daarbij met do valsche oogen als teeken van verstandhouding knippend. •Och God, ja! Zaten we maar allen weer in Hal-
lam!" zuchtte Mr. King. • Kigenljjk ziju we hier om eeue andere redeu, vat
; je? We hebben het spoor van de deerne die ont- voerd is, vat je? eu dat spoor volgen we."
•Langs dezen weg?" vrucg Dick, die zjjn best
deed om te lachen, maar bjj het starend oog van
\' Dirkens een zweem van onrust niet verbergen kon.
•Waarom uiet? Als iets ontdekt moet worden
dan wordt het uutdekt, al zouden de raven het
uitbreugeu, vat je?"
• Vervloekt galgeuaas!" prevelde Dick.
•Je bent niet lang gebleven toen zjj weg was!"
vervolgde Dirkeus. •Zoo als ge weet volgt eeu goed dienaar altjjd
/.jju meester. Weder links af, meester!" •Het kou wel eens slecht afloopen voor den die-
naar als hjj zjjn meester overal volgt, vat je?" |
|||||||||
|
appelen ventte, eu deed hjj de gouden vracht over
de modderige straten knikkeren en bulderen. De schimp- en scheldwoordeu bleven niet uit en zouden misschien door gevoeliger kastijding gevolgd zijn, als Dirkens hom niet onder den arm had genomen. Ken t jjd lang ging alles goed, tot dat Zijn Herwaarde, die weder tot eenige kalmte eu gerustheid was te- ruggekeerd en weder om zieh heen begon te zien, en al het nieuwe en vreemde in zjjue eenvoudigheid te bewonderen, een nieuw gebouw bemerkte?, met ongewoon groote vensterruiten, achter welke op ver- schillende stellingen groote boeken met groote platen stonden gerangschikt. • Dirkons! een oogenblik.... kijken___Keu geheel
nieuwe uitgave van «de zeven kampioenen" geloof
ik... met platen." Dirkens gaf der nieuwsgierigheid zijns medgezels
gehoor, stak de straat over en bleef een oogenblik naar de boeken turen; toen ZJJ zieh omkeerden vou- dou zjj Sir Heury met diens geleider niet meer. Hoe zij ook zagen en hoe zij ook speurden, do uit het oog verlorenen bleven uit het oog verdwenen. Of zjj de straat vervolgd of den hoek luidden omgeslagen, het bleef bun verborgen, zoo dat Zjjn Kor waarde, ten eiude raad. er van gewaagde om op de eene of an- dcre stoep te bljjven wachten tot Sir Uenry. die toch oindeljjk met John terug moest koeren, daar voorbij kwam. Schoon Dirkens verre van gorust was, zoo ge- heel zoudei geleide in die drukke en woelige stad, kou hjj zich niet weerhouden te glimlachen over het kod- dige voorstel van den Kapellaau, die blijkbaar daarbjj vergeten was dat Kunden meer dan eene straat bezat. »We zullen mot vragen wel verder komen eu
moeten zien deu weg te vinden; maar eerst zullen wjj er het uuze van nemen, nu we toch op reis zjjn, Mr. King!"\' zeidu Dirkens, die met eeue vrijpostigheid, welke den andere ten hoogste verbaasde, een der voorbijgangers aansprak en hem naar de ligging van een der wandelplaatseu vroeg. Zoo als het meer gebeurt onder dergelijke omstandigheden, de terecht- wijzing werd gegeven, maar zoo duidelijk, dat het Dirkens voor do oogen schemerde van al dat rechts eu links omslaan, en het eenige wat hjj onthield was, dat hü na otteljjke huizen vourhjj te zjjn gegaan, maar weder eens vragen moest. Zjj waren eenige schreden in de aangewezen richting voortgegaan, toen zij zich eensklaps op do schouders voelden geklopt eu een gruve stem en een schelle lach hun een euden l>ekende, met name Dick Wharton, horriuuerde. •Wal, wel! de Heereu zoo in Londen! Alleen, en
loerend als de kater op zyn prooi! Hoe maakt zjjn Eerwaarde het? Kn de niet minder eerwaardige Dirkens?" •Goed gelyk ge ziet!" zeide de laatst aaugespro-
kune, waarna hjj wilde voortgaan daartoe mede aan- gespoord door Mr. King, die bljjkbaar liever met Dirkens dwaleu dan door Dick Wharton te recht gebracht wenschte te worden. Wy hebben in geniimen lrjd niets van den waar-
digen gunsteling des Hertogs van Buckiugham ver- nomen. Wjj hadden dan ook geene nieuwe holden- |
|||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
344
|
|||||||||
|
j kwamen de havelooze bewoners te voorschjjn. Hier
strompelde er een op een houten been, ginder hink- te een kreupele nader, verder sloop een half me- laatsche te voorschijn, en ook menig nog krachtig man waagde zich in de groep, bjj wiens geel bleek gelaat en bn° wiens schuwen blik echter ook ver- moed kon worden, dat er niet minder gebreken in hot binnenste scholen dan er bij de anderen reeds dadelijk zichtbaar waren aan het lichaam. •Heeren, komt binnen!" joelde het uit de groep
van bankroetiers, dieven en moordenaars, die in
deze vrijplaats de gerechtigheid ontvloden en in
ellende en zonde het veeg bestaan zochten voort
slepen. «Komt binnen, Heeren!\' schaterde het, maar
boven al die ruwe en grove stemmen drong het
schelle lachen heen van eenige half waanzinnige
! vrouwen, die uict loshangende hairen en de bloote
, uitgeteerde armen in het half vermolmd vensterko-
j zijn geleund, uit de tweede verdieping zich met den
schrik der verdwaalde bezoekers vermaakten.
Vooral de Kapellaan was het toonbeeld van ontzet-
ting. Ter zjjner eer moet echter getuigd worden, dat zjjn schrik minder ontstond uit vrees voor zich zelven dan uit afgrjjzen voor die zondaars rondom hem. Hij hield het aangezicht tegen den muur gekeerd, om niet langer het schouwspel te zien en had zich wel de ooron willen toestoppen, indien lijj niet op het voorbeeld van Dirkens de handen had vastgeklemd aan Dick Wharton, die tussehen hem en den Hollander in stond. •Tol betalen, Heeren! Tol betalen!" riep een
schrille stem. Zij kwam uit do keel van oen kreu- pelo, die een kruik in de hand hield, welko hy, na or den laatsten druppel vocht tu hebbon uitgezo- gen, naar do drie vrienden wierp. «Gij hebt er ons i D gebracht, gjj zult er ons
u i t brengen, Dick Wharton !" zeido Dirkons. «Plukt de ganzen, broêrtjens!" riep deze, terwjjl
hjj weder eon poging aanwenddo, om zich aan Dir- kens\' greep te ontrukken. «Plukt ze; ik heb ze hier gebracht, ik, Dick Wharton, uit oude botrek- king! Valt zo op het ljjf!" «Ken je dat, vuillik?" fluisterde Dirkens, den
verraderlijken deugniet zjjn suoeimes, dat hjj altjjd bij zich droog onder den nous houdend. «Eer ze injj en (1 \'ii h\' i|> \'ll:i:ui op hot ljjf vallon, doe ik het jou .... We zijn vreemden, on willen in Londen alles zien on kwamen daarom ook hier. Hoeveel moeten we betalen?" vroeg hij aan de menigte die op hen indrong. Een paar van de rapste en vlugste handen had-
den Mr. King weten te bereiken, met ongeloofe- ljjke snelheid diens zakken onderzocht, en toen zij daar niets vonden diens mantel losgescheurd Reeds waren zjj bezig — geholpen door eenige anderen die toe waren geschoten — hom zjjn wambuis los te knoopen, toen Dirkens hem weg trok en Wbar- ton, die voor de kracht des anderen verre onder- deed, in de plaats duwde, terwjjl hjj dezen toe- beet\' .Hij mijner ziele zaligheid! het gaat er door en door, indien je niet je beurs en wat er in is, |
|||||||||
|
«Noen ik vat je niet en ik vorzoek dat je iets
duidelijker spreekt. Denkt je, dat ik je lieve deer- na meê nam? Ze was de dienst wel waard, maar zeker heeft ze voor eigen rekening zaken gedaan!" Een sterke vuistslag van Dirkeus beloonde hem
voor die woorden. »Die kwaad doet kwaad ontmoet, vat je!" zeide hij daarhjj zeer bedaard, terwijl de gekastijde de eene hand op het belecdigdo deel lag, de andere aan het rapier bracht en dreigend een stap achteruit trad. •Wel, oude kerkuilen, waarom blijft ge niet in
je torengat ? Wat belet me... ? Maar neen, ik heb schuld, tioede vrienden weer tussehen ous?" •Weer? We zijn het nooit geweest." gromde de
ander. \'Zeg hem. dat Mary in Wliite-hall woont; dat
zal hem nog beleefder maken en ous op een anderen weg brengen, want het is hier niet pluis, Dirkens! Zeg hem maar. dat ge zjjn vriend zijt," prevelde Mr. King. «Niets er van spreken: de schobbejak zou de val
ontloopen! Maar het bevalt me hier óok niet." «Nu rechts af. Heeron! Dat is de kortste, al is het
niet de beste weg. Daar achter ligt St. James Park waar uu juist do Life Guards parade maken. We moeten ons haasten." Hij nam ze vriendschappelijk onder den arm. Of-
schoon Dirkens eerst besloten had den gids ongc- hoorzaam te zijn, volgde hjj toch, maar altjjd langza- mer, en richtte hjj daarhjj van tjjd tot tjjd achter- dochtig den blik op Dick Whartonj gezicht, dat hem hoe langer hoe torugstootender begon te worden. Wel had de goede Kapellaau geljjk, toon hij zijn vrees te kennen gaf dat hjj het hier niet pluis dacht. Do straat of liever steog, waarin zij zich bevonden, was zoo nauw, dat zjj met hun driefin naast elkaar gaande die geheel besloegen. De grond was mot gaten en met allerlei vuilnis; de armzalige huizen aan weêrzijden knikton en waggeldon en bogen als of zjj, vol van porter en ale. duizelig dreigden neer te vallen. In de kleine vensters was sedert jaren geen enkele glasruit meer gezet, maar fladderden stukken geolied papier, die de dienst van het glas niet dan hoogst gebrekkig vervulden. De deuren hingen schuins iu de kozjjnen of ontbraken zelfs hier en daar, en lieten den blik vrij in eenige dier woningen, waaruit een vuile walm hen tegenwoei. Schemer- donker was het, hoewel het overal elders middag heette; toch brandde slechts hier en daar een enkele vetkaars. bij wier rossig licht tussehen de roet eener deur of een kier van ecnig venster, oen behairde kop en een paar vlammende oogen of eon ont- vleeschte en geele gerimpelde hand zichtbaar wer- den. «White-friars! White-friars! voort!" riep Dick
Wharton plotseling, terwjjl hjj jjlings wilde ontvluch- teu. Doch de bedaarde Dirkens, die lang achterdochtig maar besluiteloos gebleven was, had al de bewegin- gen van den gids bespied en vatte hem met sterke vuist bjj de kraag van zjjn wambuis, juist toen hjj gereed was te ontsnappen. Uit alle woningen |
|||||||||
|
MARY HOLLIS. Sin
|
|||||||
|
was dus, bij deze laatste proeve zijner beminnelijke
trouw jegens de Hallamschc vrienden, zijn geld en zijn vrijheid kwijt geraakt. Aan een vorder voorwetten van hunne wandeling
werd natuurlijk door Dirkens noch door den dood- moeden Kapollaan meer gedacht. De laatste had geen enkel stuk gelds, do eerste slechts weinig bij zich, zoodat het nemen van een huurrjjtuig een te groote weelde voor hen was. Na veel vragen en dwalen kwamen zij echter ami do herberg aan, die zij begroetten even als de dorstige Arabier een wa- terbron in de woestijn, maar, ach! ook na hun ver- moeiendon zwerftocht was hun geene liefelijke ruste beschoren, want zij vonden Sir Henry daar gants anders terug dan zij hem hadden verlaten. Wij verlieten Sir Henry onder geleide van John,
don zoon van Dirkeus. Do Edelman had hot te druk met vragen, mot bot betuigen van zjjne ver- en bewondering over alles wat hjj rondom zich en veranderd zag, om spoedig het achterblijven van de beide anderen te bemerken. Toen hjj echter iets zag, waarover hij den ouden Dirkens wilde raadplegen, koek hij om, altijd in hot geloof dat de medgezel hem volgde, maar maakte de opmer- king togen een geheel vreemde, die in do plaats van Dirkens en den Kapellaan achter hom ging. Hij bleef wachten, hij ging zelfs een eind terug, maar het spoor der achterblijvers werd niet ge- vonden. »De verdoemde slakkon!" riep hij uit. »Laat ze
kruipen, wat mjj aangaat. Zo zullen eindelijk wel weer thuis komen." Xa die woorden gaf hij elke opsporing op en vervolgde hij met John zjjn weg. Na eenigen tijd voortgegaan te zijn, bleef hij staan voor con huis met een dubbel balkon, wat, naar Johns inlichting, de klub van den jongen heer was, de klub, waar de jonge hoor ieder dag naar toe ging, de klub. waar de eerste Edellui bijeen kwa- men. »Ik wou ook wel eens zoo\'n ding zien," zei Sir
Henry nieuwsgierig naar binnen glurend. •Wel, Sir! ge zult er op naam van don jongen
heer wel binnen kunnen gaan. Ik zal u wel bene- den wachten, Sir!" Sir Henry kon do verzoeking niet weerstaan en
trad binnen. Hjj was in het eerst wel wat be- dwelmd door de benauwde lucht die hem tegen- woei, maar vond hot weldra geen onaardig gezicht, toon hjj een blik kon werpen op die bonte, krioe- londe, joelende en schaterende meniuto. Had Sir Henry ook nog een oogenblik een geheime hoop gehad, Charles daar to zullen ontmoeten, dan vond hü zich teleurgesteld. Het kostte hem in den aan- vang moeite door de eerste groepen heen te\'drin- gen, maar toen hij die door was, maakten de an- doren hom gewillig plnats. Ieder ging voor hom ter zijde en het geschiedde om den vreemden be- zoeker in zjjn oud-modiesch kostuum mot zjjn boersch voorkomen en zjjn klotsenden voetstap to beter to kunnen opnemen. Hjj hoorde om zich heen fluisteren, zelfs glim-
|
|||||||
|
maar stuk voor stuk, aan dien kant onder do bende
gooit." Toen Wharton nog weifelde en een poging aanwendde om zjjn rapier uit de schee te trekken liet hij het koude staal in zijn hals voelen. De beurs werd getrokken; het geld — er was zelfs goud onder — werd naar de zijde, tegenoverge- steld aan die van waar zij gekomen waren, neer- gestrooid, waarop de gantsche schare zich naar éen punt bewoog, hel deel der bende, dat den ingang afsloot die een uitgang moest worden, hen voorbij drong en allen ondereen naar de muntstukken zoch- ten, die op hen neerregenden en een woedenden strjjd uitlokten. Do weinigen, die terug bleven, werden terug en weg gostooten zelfs door Dick Wharton, die ook verlangde uit de hinderlaag verlost te worden, waarin hij uit wraakzucht do andoren gelokt had. Alle drie ijlden hoen, maar werden op den
voet gevolgd door den vijand, die de poging tot ontsnapping, maar te laat, bemerkte. liet was een oorverdooveud gosis en gefluit: het was een re- gen van modderkluiten, potscherven en steengruis; maar de vluchtenden waren den uitgang — de grens der vrijplaats — nabij, en weldra op de straat, waar de Londenschc policie dubbel scherp waakte en altijd loerde, of een dor misdadigers zich ook buiten zijn gebied en op het hare waagde, om hem daar aan te houden. Het buitgewoon godruiseb, dat er in de vrijplaats sedert ottoljjke minuten gehoord was en in de laatste oogenblikken nog was toegeno- men, had een schare burgers in de nabjjheid der vrij- plaats doen verzamelen, en onder die schare ook eeuigo constabels. Deze staken nieuwsgierig het hoofd vooruit, toen het drietal naderbij kwam on het zichtbaar werd dat een der drie door de anderen als gevangene word medegevoord. •De Hoere God zij gedankt!" riep do Kapellaan,
die zonder mantel en met zjjn half losgeknoopt, half losgescheurd wambuis, er doerniswaardig uit- zag. •Hoeren!" riep Dirkons altjjd nog met zijn snoei-
mes gewapend, »dit is de schurk, die ons in dat wespennest bracht: hij heot Dick Wharton on is de bezem, waarmee de Hertog van Bueking-ham zijn vuile baan gewoon is to vegen. Ziet hom goed aan, en wacht je voor schade. Ga nu hoen, schob- bejak!" •Met je vorlof!" zeide or een, die zich als een
konstabel kennen deed. «Dick Wharton, in naam Z}jner Majesteit, go zijt myn gevangene!" Hij was dien morgen gezocht en niet gevonden.
Daar hü werd nagespoord zonder medeweten van den Hertog van Buckingham, aan wiens paleis men dus geono inlichtingen aangaande Dicks persoon konde inwinnen, en daar hij zich in de laatste we- ken met voordacht zeer boschoidon op den achter- grond gehouden had, vreesde men lang te zullen moeten zoeken, terwjjl do hoogere macht, die hot onderzoek bevolen had, hem spoedig, zeker voor hot algebeele herstel Zjjner Genade, don Hertog van Buckingham, in hechtenis wenschte. Dick Wharton |
|||||||
|
346
|
|||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
lachen, en waar hij naderde elk gevoerd gesprek
staken, ja zag zelfs do spelenden de kaarten ne- derleggen. De ronde oude begreep in het geheel niet, dat hjj de oorzaak van dat alles was, en in de twee laatste minuten het onderwerp uitmaakte van elk onderhoud. Kindeljjk, toen hij in het ach- tereind der zaal was gekomen, naderde hem een Hik gegalouneerde lakei, dien hij voor een Edelman van hoogen rang aanzag, en wiens diepe buiging hjj derhalve even diep beandwoordde. • Mag ik uw naam weten, Sir! en wie u hior
heeft ingeleid ?" klonk de vraag. •Wel zeker mag je dat weten. Ik heet Sir llenry
Digby van Hallam-castic: mijn zoon Charles zal hier wel bekend zjjn." tGewis, Sir llenry!" zeide eon der Edellieden,
dio nauweljjks dien naam had vernomen of dade- lijk was nader getreden. »IIet is ons zeer veel eor, den edelen vader van onzen dapperen, edelen vriend hier te zien. Wij zjjn allen Charles\' vrienden, maar ik vooral, Sir Henry!" »Je heet, Sir?"
•Lord Charter."
»Mjjn jongen heeft me toch nooit uw naam gc-
zegd, Mylord! God zegen je, Mylord!" Er had zich een kring om hem heen gevormd
cd verschillende handen drukten de zijne. •Ge hebt een dapperen zoon, Sir! Hjj heeft den
eersten duellist van onzen tijd gestaan. Sir!" Sir Henry zwol de borst van trotschhoid.
•Staat hjj niet hoog aangeschreven bij Zijne Ma-
jesteit, die de dapperheid weet te waardeeren?" vroeg hij, geheel vertrouwd geworden met wie zoo /.eer de vrienden zijns zoons bleken te zjjn. • Daar kunt gij zeker van zjjn! Vooral nu!" zeide
een jonkman, die zich tot dusverre op den achter- grond had gehouden, maar nu het gelaat, waarop een spotachtige glimlach zich vertoonde, tusschen de hoofden van eeuige der omstanders heen stak. • Waarom nu vooral?" vroeg Sir Henry.
•Ge komt immers ook uit Hallam, en zoudt het
niet weten? \'t Is een groot geluk voor de gantsche familie, oude Heer!" •Wat zou dan zoo\'n groot geluk wezen? Dat
Charles in den knip heeft gezeten dagen lang, dat hij..." • Wel /.oker; want toen kon hjj gered worden
door haar..." •Door wie dan, voor den duivel?"
•Wel de vriendin van de gantsche familie: veel
; geluk, oude heer!" •Oude hoor! Oude heer! Wie zjjt ge dan, jonge
kwant?" vroog Sir Henry eenigzins verbolgen. •Harry, Hertog van Monmouth."
Den ouden edelman ging een rilling van genoe-
gen door de leden. >Het doet me veel genoegen kennis te maken! L\'we Genade is óokceu vrieud van mijn zoon? Maar wie is toch die vriendin, waar- van Uwe Genade spreekt?" • Alsof gjj haar niet kondet; alsof gy niet toondei
een goede lucht te hebben met juist uu herwaards |
|||||||||
|
gereisd te zijn! Zo moet beeldschoon zjju, de doch-
1 ter van den rondkop! Nu word niet driftig, Sir! zij zal u geluks genoeg aanbrengen meer zegen mis-
\' schieu hier dan zjj u in uw oud kasteel kon ge- i ven!" riep Harry. De omstanders lachten en Sir Henry, die iets
\'. begon te begrijpen, zou gekleurd hebbeu als de I hoogroode blos die hem van nature eigen was, het i niet onmogelijk luid gemaakt. »Ge spreekt van Mary, ! van onze Mary? Is die...?" • Wel zeker, houd u maar niet zooounoozel, oude I"
zeide er een, hem gemeenzaam op den schouder klop- pend. »Ze zal u de guinjes wel in de beurs doen j glijden: houd die goed dicht en de hand van een
zeker iemaut van je naaste betrekkingen er bui- ten... Hebt ge lust in een spel lansqucnet? Maar niet zoo als een zoker iemant van je naaste betrek- kingen het wel eens gespeeld heeft!" zeide Sidncy, die scherper wondde dan zijn vriend Harry en na het laatste ouderhoud met Charles alle hoop en allen lust had opgegeven, om dezen weder in den vrieudenkring op te nemen. Sir Henry, die meer van die duistere woorden begreep dan Sidney konde vermoeden, voelde zjjn bloed koken en kou slechts met moeite zjjn lust bedwingen om den onbeschaam- deu edelman een oorveeg te geven »En hoe heeft Charles het dau wel eens gespeeld?\'\' vroeg hy. •Vraag het Mylord Buckingham als het u lust?
Weluu, waagt go er een honderd guinjes aan?" »lk dank je. In mijn jeugd vocht men beter dan
men speelde; ik heb het in het spel zeker nooit zoo ver gebracht als de Edellieden van onzen tjjd... Maar toen waren er verdoemd meer kroonen in de kast, dau er nu penningen in de beurs zjjn!" riep hij driftig, met oen wrevoligen blik op al het goud, dat op de verschillende speeltafels lag opgehoopt •Goed, oude! begin maar eens duchtig op hem
los te branden, maar eindig met voor hem te be- taleu!" zeide Harry op een toon van gemeenzaani- heid, die den ouden edelman weder kwetste. •Och, hjj weet nog van niets... Laat hem in
zjju bekoorlyk Eden... De Cherub mot het vlam- mend zwaard zal spoedig genoeg verschijnen\'\' riep er een uit den hoop. • Ik wou wel eens weten wie hier met mij den
draak durft steken?" vroeg Sir Henry, die een schimp zag in de woorden die hjj niet begreep. •Dat zal uiemant ouzor wagen, Sir Digby van
Hallem-castte..! Wij kennen uw oud geslacht en geloovcn aan uwen nieuwen... invloed!" zeide Harry deftigljjk buigend. • Hm, hm! Maar wie bedoelt ge met dien Che-
rubV Dat wou ik graag weten..." •De Hertog van Buckingham zou u dat weten te
zeggen; jammer slechts dat hjj nog niot geheel hersteld is." Hot denkbeeld rijpte by Sir llenry om dien Her-
tog hoe ingenomen hy ook tegen hem ware, te gaan zien. Charles had hem iets vorzwegen en dit moest hy weten. Hij wist, dat de jongen beticht was valsch gespeeld te hebben, maar dat geloofde |
|||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
347
|
|||||||||
|
bijden damast gordijnen lieten slechts een half licht
naar binnen. In den schoorsteen van wit en rjjk gebeeldhouwd marmer vlamde een vrolijk vuurtjen, \' terwijl de rijkst en l>ontst gekleurde vogels, van
wier bestaan Sir Heury zelfs nooit bad kunnen i droomen, tussehen de zeldzaamste gewassen, van
! een net van wijd gevlochten koperdraad omgeven,
heen eu weder hupten en tjilpten eu snaterden en snapten dat het gehoorvlies er van trilde. •Welkom in Londen, mijn edele en gulle gast-
lieer!" riep Buckingham Sir Heury toe. Hij veran- derde do onachtzame houding niet, maar wees hem een der stoelen aan, teu teeken dat hjj zich kon nederzetten. Voor ge mij nog een woord toevoegt, dank ik u reeds voor uw belangstelling, die ik dan i ook wel een weinig het recht had te verwachten.
Mylady Digby is immers wel en l>etoont zich im- \', mers altjjd nog dezelfde bezige, ouvermoeide en
I eerbiedwaardige huismoeder?"
Dat woord tram huismoeder bedierf don gantschen
fraaieu volzin in de schatting van Sir Heury. Hjj knikte toestemmend, maar sprak niet, ja voelde dat hjj niet kón spreken. •Eu gjj zjjt in Londen gekomen om mjj te be-
zocken? Wel, dat is vriendschappelijk. Maar iets anders kon ik van eeu Digby ook niet verwachten. Een glas wjjn. Sir? Goede porter heb ik niet; dat spijt me wel, want ik weet dat het uw lieve- liugsdrank is." •Ik geloof dat Sir (ieorge dien ook wel mocht,"
bracht hjj met moeite uit. Er was iets iu den toon I vau de stem Zjjuor Genade dat hem niet beviel.
Of het bewustzjjn van thands den Hertog van Buc- kingham te hooreu daarvan de oorzaak was, wist hij zich nog niet te verklaren. Sir George had ook gein louzaam, hem soms té gemeeuzaam kunnen praten, maar hij bad dat aangehoord zonder dat het hem toen ergerde. • Wel zeker! ik hield veel van porter... altjjd iu
Hallam-castle wel te verstaan. Nu, Sir! een glas wjjn!" •Ik dauk u."
•Wel, man! hoe kort af! We waren zulke goede
vrienden. Mjj dunkt, dat het u een genoegen moet zjjn in uw vriend George een andcreu vriend te herkennen, van wien ge altjjd zoo veel goeds ver- teldet. Ge kunt Iwgrjjpen, wat ik gevoelde toen ge welsprekend uwe achting voor den Hertog vau Buc- kingham uitspraakt! Ha, ha, hal" • Go schijnt weer hersteld, Sir!" merkte Sir Henry
aan, terwijl hjj zich op zjjn stoel onrustig heen en weer schoof, en begon te wenschen dat hjj eeu zjj- ner boenen gebroken mocht hebben, eer hjj do stoep van het paleis was opgeklommen. •Ja, ik zou bijna wéér een uitstapjen naar het
lief gelegen Hallam kunnen maken. Ge weet dat ik het tl beloofd heb. l\'w veelbelooveude zoon zal dan toch meé vau de partij zjjn? Hot is jammer, Sir! dat gjj er maar een hebt!" •Eu dat ik dien eenen levend heb terug gevon-
deu is niet üw schuld," zeide Sir Heury, wiens toorn |
|||||||||
|
liy niet, al doelden daarop ook al dio scherpe en
stekende wespen om hem heen. Zou Charles zich in schulden helihen gestoken, zou j,jj gei,j schuldig zijn aan dien lichtmis? Hij had het hem ter loops gevraagd, maar herinuerde zich niet meer welk andwoord hij ontvangen had Hij zon het weten, en ua den roemer wijn geweigerd te hebbeu die hem uit aller naam werd aangeboden; na het aan- zoek, hem zoo hoffelijk gedaan, om allen de eer eu het genoegen van zijn bijzijn nog wat te gun- nen, kortaf te hebbeu afgeslagen, ging hjj heen, tot den drempel echter gevolgd door niet weinigen, die den koddigen oude van hunne eerbiedige hulde verzekerden. • In het veld niet die mclkmuileu!" mompelde
hjj op weg naar het Paleis van den Hertog van Buckingham. >]>en grond tot rustbcd eu een teut tot verblijf voor die ijdele jonkers, die het geld met hoopen wegdobbelen eu den jongen misschien bedorven hebben!" Hij de laatste gedachte ver- haastte hij zijn stap, zoo dat John hem ter nau- wernood kon bjjhoudeu. •Maar Uwe Edelheid zal uiet bjj Zijne Genade
worden toegelaten! Zouden we niet liever vader en den Kapellaau gaan zoeken?" vroeg de jongen, die sedert het verdwijnen die beiden in oenige onrust had verkeerd. »Ze zullen wel te recht komen (ievaar van ver-
drinkeu is er toch niet, en ze hebben een mond • om te vragen... Hjj zou me niet toelaten ? Dat zullen we eens zieu!" De vrees van John werd ten dien aanzien onge-
grond bevouden. Na een oogeublik het prachtig eu uitgestrekt paleis, waarbij Hallam-castle minder was dan de woning eens armen pachters, met be- woudoring te hebben aangestaard, en daarbij \\vro- , velig hei hoofd geschud en gedacht te hebben aan do schatten, die de gunsteling bezitten moest; na oen oogenblik in de prachtige vestibule te hebben gewacht, bracht de Steward hem de boodschap, dat Zijne Geuade hem gehoor zoude verleeucn. De toon, waarop die bediende tot hem sprak, ergerde Sir Heury en misschien had hij met zijn gewoue rondborstiglieid dit laten bljjkeu, zoo hj| minder on- der den invloed ware gebracht van al de grootheid eu de weelde die hem omringde. •Zijne Genade is nog zwak en mag nog niet veel
sprekeu!" zeide do Steward stijf, torwjjl hjj de deur vau het slaapvertrek opende en hem eenigzins be- velend wenkte naar biuncu te gaan. Ja, dat was wel het gelaat van Sir George, zjjn
joligen, maar toch dikwerf reeds vervloekten gast. Het was alleen nog wat bleeker en matter dan vroeger. Grooter onderscheid vertoonde echter de kleeding. De zieke had zich in een rood fluweelen mantel gehuld, die om zjjn midden werd dicht ge- bonden door een koord van gevlochten gouddraad. Bjj lag op een weelderige sofa eu had een maho- niehouteu tafeltjen voor zich, waarop zich onder zjjn bereik eenige kristallen flacons bevonden met cyprus- en andere eêle wijnen gevuld. De zware |
|||||||||
|
34* MART HOI/LIS.
|
|||||||
|
niet moer te bedwingen was en die thands eerst
duidelijk bemerkte, dat hij en de zijnen bespot wer- den door »dat rammelend karkas." zoo als hij don zieke in zich zelven noemde. »En dat ik nog het kostbaar loven behouden heb
is ook zjjn schuld niet," hernam de Hertog la- ohend. »Wat gjj hom ook vergoten hebt te loeren, het vechten niet. Ge moest hem naar Amerika een- den; hij zon een slachting kunnen aanrichten on- der de wilden..." Do lofspraak, die Sir Henry in de eerste \\voor-
den meende te hooren, was in de laatste weder schimp geworden. Zijn bloed kookte, en met schorre stem beet hij hem toe. »Wcl, verdoemd, daarom moet hjj juist hier bljjven!" »Heel goed! Ja. er zjjn hier wilden genoeg! Jam-
mor maar, dat hij hier zelf een van de ergsten is en daarom weinig kans heeft, om lang het edele handwerk uit te oefenen!" »\\Vat meent ge met die woorden?"
• Och, mijn goede edele gastheer! het is een
waarschuwing. Oude, neem het jong maar onder de slagvecren, of het loopt mis. Hadt ge een twee- don, dan zou ik zeggen, worp dozen het nest uit, want liet bederf zit hem in de voeren!" «Dat is niet waar! hjj heeft zich als een echt
ridder gedragen. — Maar ik neem het niet kwalijk dat ge zoo spreekt: gij hebt onder gelegen!" «Gij spreekt er van als gold hot een straatge-
vecht, meester! en een van lwiden stond daarvoor te hoog," hernam de andere trotsch. »fljj heeft zich als een echt ridder gedragen ? Dat is waar! Ik kan mij begrijpen, hoe Mylady genoten zal hob- l>en bjj het hooren van de tjjding... l\'w zoon is een dapper ridder, zoo wel aan do speeltafel als des nachts in de straten. Goede Heer! hoe veel heeft de opvoeding van den edelen ridder u wel gekost?" •Niet veel, want de aanleg was goed... Voor
anderen is misschien verdoemd veel geld verkwist en alles voor niets. Mocht de zoon ook moede zjjn, de vader is nog frisch, Hertog van Bncking- ham! Hjj zal wachten tot go hersteld zijt." • Bedaar, goede eerwaardige vriend!"
•Ik bon uw vriend niet; ik ben oen eerlijk edel-
man!" •Dat zullen we zien, mjjn waarde... gastheer
dan! als ik u niet meer vriend mag noemen. Bjj de talrjjke zegepralen, die uw zoon behaalde, voegt zich echter een nederlaag. Het is jammer voor zjjn naam, maar hij tartte de fortuin ook en zij is een vrouw. Hij is mü een duizendtal guinjes schuldig. Gjj xjjt een eerlijk edelman, dat verheugt mo. Het jong zal niet kunnen betalen, maar de oude zal het zeker doen, want hjj is een eerljjk edel- man." • Duizond guinjes? Duizend!" zuchtte Sir
Henry. «Ruim duizend," verl>cterde do andere op luch-
tigen toon. •Maar dat is niet eerlijk toegegaan!"
|
|||||||
|
•Ik moet u wellicht geljjk geven; het jong kon
oons niet zoo eerlijk wezen als de oude!" •Hertog!" riep Sir Henry stampvoetend en mot
de vuist op het tafeltjen slaande, zoo dat alles wat er op stond rinkinkte. De Hertog zag hem ver- baasd. maar altoos met dien verachtendon glimlach op de lippen aan. Het was of Sir Henry begreep tegen die koele spotternij "iets te vermogen, hjj hoog het hoofd en fluisterde: »Neen, dat kan niet waar zjjn! Xeen. hjj zal geen valsche speler zijn!" • Dat heb ik ook niet gezegd, Sir! maar gij zelf.
toon gjj beweerdet dat het niet eerljjk was toege- gaan en dit natuurlijk slechts op hem kon worden toegepast. Waarom laat ge\' nu op eens de slag- veêren zoo hangen? Ik vrees niet voor mijn geld. Maar ik vermoed iets. Zijt gjj ook hier gekomen om de rekening te verevenen: dan kan alles onder ons bljjven." •Geen penning betaal ik!" bulderde Sir Henry.
•Geen penning, Hertog! Is dat de zorg, die ge voor hem dragen zoudt? Gjj zyt zjjn Satan ge- woest en ik heb den verleider van mijn jongen ge- voed on gehuisd. Ware de porter verkeerd in azjjn en liet brood in steen! Geen penning be- taal ik!" •En ge zjjt een eerljjk edelman? Hoor eens,
Sir! nu <^c mjj al de weldaden verwijt, die ik van u ontving, wil ik ze gaarne betalen. Buckingham vergeldt altijd dubbel, Sir! Uw zoon is mij twaalf honderd guinjes schuldig; ik schenk er u twee I1011- derd. De huisvesting is, dunkt, me, nu wel goed betaald. Stil, val mjj niet in de reden," voer hij bitser en hooger voort. »Gjj zult geen penning bo- talen? Ik zal geen deurwaarder zenden om de schuld in te vorderen, maar gij gaat u met den jongen opsluiten in het aangenaam Ilallam-castle en waagt er niet meer eenig edelman te ontmoe- ten, want hjj zal u den rug toekeeren, want hij zal weten, dat ge geen eerlijk man zjjt en dat uw zoon en zeker ook gij er wel van houdt om do ge- wonnen guinjes op te strijken, maar niet om de ver- loreno te betalen. Gij kunt gaan, Sir! • Dat zal niet gezegd kunnen worden!" riep Sir
Henry eindelijk aan het woord gekomen uit. Hjj was zoo rood geworden, dat Buckingham een oogen- blik voor een beroerte vreesde. «Maar tóch zal ik niet betalen. Ik zal het Zijner Majesteit zeggen, hoc er weer oen is kaal geplukt door den Hertog van Buckingham: en de Koning zal mjj hooren en Mary Hollis — kent ge Mary die go hebt laten wegvoeren, het is bekend genoeg! — zal het hare meespreken, en dan zullen we zien, wien de rug van Engelands adel wordt toegekeerd. Wel ver- doemd, zoo iets is me nog nooit gezegd! En het wordt me toegeduwd door iemant, die zoo veel op zijn rekening heeft, dat er nog geen voordeelig overschot zou zjjn al woog éen goede daad tegen ecu dozijn schurkenstreken op." De Hertog van Buckingham rekte zich uit en
begon harder te geeuwen, naarmate de drift des anderen klom. Eindelijk bewoog hjj een zilveren |
|||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
34!)
|
|||||||||
|
die opgesloten moest worden. Een vloek van je
ouders, versta je, die het huis moest worden uit- gegooid...!" Hjj lichtte in zijne razende drift de kroes op, gereed om die iu het aangezicht vau ziju zoon, zjjn eenig kind, te werpen, terwijl de blik in het rond zocht naar een voorwerp, ter kastijding geschikt. Op dit outzettend tooneel van onnatuuriyken
strjjd kwamen Dirkeus en de Kapellaau binnen. Bei- den vergaten den doorgestaneu angst en alle ver- moeidheid by het dreigen van den razenden vader. Dirkeus overzag het gevaar. Hoewel hjj de oor- zaak vau den twist niet kende, waagde hjj het den woedenden vader tegen te treden, de kroes te grjj- pen, voor die Charles naar het hoofd kon worden geslingerd, en hem toe te voegen: «Bedaar, Sir! het is Charles, je eenig kind!" «Het was eene welsprekendheid, zoo als Dirkeus
maar alleen liezat, eene welsprekendheid, door welke de man Sir Henry altjjd wist te treffen. I»at woord van: eenig kind, en de kalme moed waarmede de driftige weerhouden werd, brachten dezen werkeljjk tot eenige bedaardheid. Gewillig liet hjj zich de kroes ontnemen on door Dirkeus in den stoel ne- derzetten. Do Kapellaau had niet wagen te spre- kou, maar hjj had toch gehandeld. In zijne vrees dat Sir Henry de dreiging vol-
voeren mocht en de kroes of een stoel of tafel deu zoon naar het hoofd zoude slingeren, plaatste hij zich voor Charles, dien hij alzoo met zijn lichaam tegen eiken aanval dekte. Sir Henry was begonnen Dirkeus deelgenoot te
maken vau zijne ontdekking, van zjjn gesprek met dien vileyn, aan wien hjj — Sir Henry kon den naam vau Charles nog niet uitspreken — aan wien hjj wel twaalf honderd guinjes schuldig was! Dir- kons en de Kapellaau bogen bet hoofd bjj het noemou van zulk eun som. •Maar ik zal den Koning sprokenI Ik zal onze
Mary opzoeken, en die zal... •Neen vader! ik bezweer u dat niet te doen...
Buckingham moet betaald worden, maar niet door Mary, vader! 1 k zal hem betalen, ik, die de schuld gemaakt heb." •Hoor dien verdoemden zwetser!" riep Sir Henry
Dirkens toe. «Hij heeft in geen veertien dagen de kleur van een penny gezien en hij wil twaalf hon- derd guinjes betalen. 0 die vervloekte Bucking- ham!" • Ik ga naar het vasteland, vader! en zoek een
patent als officier onder do huurtroepen der 1 lol— landsche Republiek. Sterf ik dan heeft Buckingham alle recht verloren; blijf ik leven dan zal ik hem eenmaal kunnen betalen. Dus geene verwijten meer, Sir Henry!" •Charles!" duisterde de Kapellaan, >eer uwen
vader en uwe moeder op dat het u wel ga..." •Zou men niet zeggen dat de slechtaard gelijk
had, Dirkens? Hjj spreekt of hjj Cromwell had neergesabeld! Dat spreekt naar het vaste land te gaan; dat spreekt over sterven en leven, alsof hij |
|||||||||
|
tafelschel die onder ziju bereik stoud. De Steward
trad binnen. •Doe dien man uitgeleide; maar tel hem vooraf
twee honderd guiujes uit. Ik wil mjjne schuld be- talen!" Hij wenkte Sir Henry te vertrekken, Sir Henry, wien de ergernis en de toorn over het aanbod, waarvan hij, een Digby, het kwetsende voelde, den | mond schenen te sluiten. • Ik heb... uw geld uiet uoodig... Hertog!"
bracht hjj met moeite uit, waarna hjj haastig ver- trok. John kou den in zich zelven prevelenden, bcven-
den en koortsig verhitten edelman op den terugweg naar de herberg bjjna niet bijhouden. Hij leidde uit eenige afgebroken woorden af, dat het den jon- gen heer gold, van wien hjj beproefde eenige goede daden in het licht te stellen. Voor hjj echter nog aan de inleiding was hoorde hjj reeds het beve- lende: «zwijg!" • Waar is Charles?" vroeg hij, bij het binnen tra-
dan van de herl>erg, aan den eersten die hem te- gen kwam. Het andwoord bleef men hem schuldig, daar men niet wist wie Charles was. Do oude gaf zich geen tjjd om inlichting te geven, maur holde don trap op naar boven en viel daar uitgeput in een stoel neer. •Zal ik een dokter halen, Sir?"
•Zwjjg!" klonk het weer. «Dadelijk Charles hier
brengen, dadelijk hier !" De goede jongen wist niet waar hjj zjjn meester
vinden zou; toch scheen hij te gehoorzamen want hjj vertrok, maar het was om een kroes porter te bestellen, dien hjj na verloop vau eenige minuteu boven bracht. Juist werd een bekende voetstap op den trap gehoord. Charles trad binnen en ge- dwougeu vroljjk op zjjn vader toe. «Nu bon ik den gantscheu dag vrjj en tot uwe beschikking. Wilt ge ook van avond naar Covent-gardou?" •Naar Coveiit-gardenV Naar de gijzeling met je,
slechte knaapl" riep Sir Henry. «Eervergeten Dig- byl valschc dobbelaar!" •Vader!" stamerde Charles, die zich als door een
ijzeren vuist in de borst voelde vastgegrepen. •Breng me dadelijk naar den Koning. Het huis
Stuurt heeft verplichting aan de Digbys. Het zal nu goed komen om er een kleinigheid op af te doen... Breng me naar den Koning!" •Die is nu niet te spreken: uu vooral niet. Hjj
is in een slechte luimt" •Dan naar Mary! Dan zal zjj ons helpen om
on» op dien schoelje to wrokon... Begrjjp je \'t nog niet? Kijk me niet langer mot die valsche oogen aan. Ik heb Buckingham gesproken, vat je \'t nu? Ben je hem geld schuldig, ja of neen!" en hjj schudde hem heen en weer. •Ja, vader! maar vraag het mjj niet op zulk een
wjjze. Ik ben geen kind meer, dat men kastjjdt, vader!" zeide hij zich losrukkend, en een stap terug- tredend. •Geen kind? Een kwajongen, die geen penny in
zyn tasch had behooren to hebben! Een deugniet, |
|||||||||
|
, 35<) MARY
|
HOLLIS.
|
|||||||||
|
I een Digby het land kan uitdrijven. Zie je, zóo vat
! ik het." • Dirkens! goede, beste Dirkens! neen. dat kan
niet!" riep Charles uit. »Xeen, ik wil de oorzaak niet zijn van de armoede mjjnor ouders.. Neen ik heb de schuld gemaakt, i k wil die ook beta- len.." •Zacht wat, jonge lieer! je zult die ook betalen,
maak je maar niet ongerust... Het lui en lekker leventjen heeft een eind. Nu, Sir!" vervolgde hij zich tot Sir Henry keerend, »een kordaat besluit genomen! Wilt ge of wilt <rc niet?" • Maar je moeder.... Charles!" zuchtte de oude.
•Gedane dingen nemen geen keer, en dat zal Mylady ook wel begrijpen, vat je. Kort en goed,
Sir! Charles gaat naar het vaste land en vecht zich dood of hij gaat terug naar Hallam, wat wilt ge, Sir?" «Dirkens. hjj moet meê naar Hallam... al moet
ik ook met mijn laatste tanden op eon korst zwart brood knabbelen___ Dirkens. maak het maar in
orde.."
Charles had zwaar misdreven, maar de boete
was óok zwaar. Bij dit onderhoud voelde hjj een pijn, die hem de liorst verscheurde en kwam de wi\'iisch hem dikwerf op de lippen, dat hij den avond niet beleven mocht. Vader en moeder had hjj arm gemaakt, hij, hun eenig kind, wiens plicht het geweest ware hen rjjk te maken. |
||||||||||
|
j een kind van eon jood was, alsof hjj niets op de
waereld had dat hij lief had, ja dat hij, verdoemd! verplicht was lief te heblien... He, Dirkens \'t is een slechte deugniet! Och. God! Och God! naar het vaste land!" Do oude man bedekte zich het gelaat met de handen. Langs de trillende vingeren, die de oogeii bedekten, biggelden de tranen heen. De man, die voorgaf vau staal en steen te zijn, had maar te zeer een warm menschelijk hart in den boezem. Charles, die niet gebogen had en ook nietgobo-
gen zou hebben, voor de kracht zijns vaders, boog voor diens zwakheid. Hij had nauw die tranen gezien, tranen die hij had doen vloeien, of hij ijlde op zijn vader toe, knielde voor hem neer, trok diens handen, om ze in de zijne te vatten, van de oogen weg, en stamerde: iGoede beste vader, ver- geef het mjj! Ik moet u die smart aandoen; ik moet heengaan en boeten voor hetgeen ik deed. Denkt ge, vader! dat mij het afscheid niets kost?" •Jongen, jongen! waarom hebt ge u afgegeven
met dien vileyn? Dirkens, ik wil met den schoelje vechten! Charles, je moet bij ons blijven..\'\' •Hjj moet heen!" geide Dirkens.
•Heen? Heen? \'t Is of het een hond is. die je
het hok uitjaagt!" andwoordde Sir llenry. „Vechten met den Hertog geeft niets.. Hij kan
vallen maar gjj ook. In beide gevallen bljjft de schuld bestaan, vat je?" •Vader, laat mij mjjn plan volvoeren, liet is
het beste.. Ik moet nog afscheid nemen van... icmant en dan.." • En dan blijven ik en je moeder alleen! En
zou jij de wijde waereld in___! Dirkens, hjj mag
niet gaan!"
• Dat behoeft ook niet!"
•Wat? Heb je eon middel? Gjj weet overal raad
op.. Voor den dag er mode, oude!\'\' •Gjj betaalt, vat je?" • Dat wist ik, verdoemd, zelf wel," geide Sir Henry
niet weinig teleurgesteld. «Betalen? Twaalf I1011- derd guinjes! Waarvan, domkop?" •Van je eigen geld, dat toch eens het zjjno wordt.
Lecnen bjj anderen, als men het zelf nog bjj el- kaar kan scharrelen, is schande, en met iemant te vechten omdat je hem geld schuldig zjjt, is niot eorljjk, en te klagen en te kniezen waar je je zelf helpen kunt, is kinderachtig." •Dirkens! Ben je aan \'t raaskallen?" riep Sir
Henry uit. •Neen, Sir! maar er is wel geraaskald. Hallam-
castle is vjjftien honderd pond waard en daarop kunnen wjj wel duizend krijgen. Dan maar weer lustig geploegd en gezaaid, en, zoo Ood de Hoer het wil, zullen wjj overvloedig maaien en die dui- zend pond er wel weer afkrjjgen .. Dan bljjft ie- der eerljjk man en heeft geen van die vergulde poppen, zoo als ik er bjj hoopen gezien heb, zich er in te mengen, en de gauwdief van een Buc- kingham zich niet op te blazen van plezier, dat hjj |
||||||||||
|
XII.
Mylady de Castlemaine en de Hertogin van Porls -
j ui\'>uth hadden reeds eonige dagen in balling
| schap doorgebracht. Het hof, in de eerste oogen-
. blikken verbaasd en verrast, maar weder in staat
om na te denken on het gebeurde to booor-
! deelen, was toon tot hot besluit gekomen, dat
de deerne, die zich altjjd nog verborgen hield, een
gewaagd spel speelde, ja een spel, dat zjj verliezen
: moest. Maar toen er dagen waren verloopen, en
: beide vroeger oppermachtige minnaressen in hare
ballingschap bleven, toen het gerucht zelfs liep
\\ dat do Fransche naar Vorsailles en de Engelsche
t naar haar gelukkigen echtgenoot terug zoudo wor-
den gezonden, toen moest men hot ongeloofbaro
wel gelooven, het onmogelijke wel mogeljjk achten.
Men verdubbelde de pogingen om door to dringen
tot het heiligdom, waar de machtige toovergodin,
die de waereld had weten om te scheppen, zich
; ophield, maar zag zich, even als vroeger, terugge-
i wezen. De eenige die toegelaten werd was, altoos
behalve den Koning, Lord Shaftsbury. Deze werd
dus met aanzoeken bestormd en het hoofd van het
Kabinet geheten. Men ging zelfs zóo ver, toen
ook Shaftsbury bcwjjzen gaf van niets te kunnen
of te willen, de oude Kate het hof te gaan maken;
en zelfs Harry, Hertog van Monmouth, die ditmaal
zelfs beducht werd voor zijne plaats in de genegen-
heid des Konings, werd eens in een vertrouwelijk
|
||||||||||
|
MARY HOLLIS. 351
|
|||||||
|
rugkoer Zjjner Hoogheid, voor wie het een drin-
gendo behoefte was de vergaderingen van den Raad van State bij to wonen, ton oindo langzamerhand op de hoogte der zaken te komen, waarnaar icdor vaderlander verlangen moest. • Eene uitnoodiging, Uwe Hoogheid, om terug to
koeren I" zeide Boreel, toen hjj don Prins den pas ontvangen brief ter lozing aanbood. •Een bevel, vriendlief!" klonk het andwoord.
• Kr moet aan gehoorzaamd worden, wil ik niet in don Haag verliezen wat ik hier won." Het offer, dat van hem gevergd werd, bleek ech-
tcr tliauds zoo groot niet. Don arbeid die nog restte zou de trouwe Boreel wol kunnen verrichten. De breuk tusschon Engeland en Frankrijk, de alli- antie tussehon het eerste ryk en do Republiek kon I niet meer uitblijven; en in den Haag teruggekeerd j j zoude het gebeurde, voorzichtig en bescheiden me- : ! degedeold, hom voorzeker oonigen invloed geven voor I 1 het vervolg, terwjjl de steun Zjjner Majesteit hem j j moer dan ooit verzekerd was. Hoewol de dag van | den terugkeer nog niet bepaald was, werd de te- I rugkeer zelf toch besproken on maakte Zijne II00- heid zich gereed om Zjjno Majesteit daarop voor te bereiden en haar een plechtig afscheidsgehoor aan to vragen. Te midden van al die woeling en warreling der
hartstochten, van al die kuiperijen en intriges der eerzucht, van al do plannen en overleggingen der \' schranderheid 011 het rondtastcu, beproeven en han- 1 delen der behendigheid, scheen hjj wel vergeten, ! | die vroeger de werkelijke Koning mocht heten van i het Ryk en den Koning door de Genade Gods ruim i zoo veel beheerschte, als de meest in gunst zijnde I minaressen. Karel Stuart had de wonde, den Hertog \' van Buckingham toegebracht, gevoeld als ware zij hém geslagen; hy had den geliefden vriend en deel- I genoot en in menigerlei opzicht zelfs voorganger, herhaaldelyk bezocht, en dit had dan ook aanlei- ding gegeven, dat de antichambres vau het paleis van den Hertog van Buckingham in den aanvang meestal gevuld waren met eene schare belangstel\' | lende Edellieden, die fluisterend, als om don zieke niet te storen, zich met elkaar onderhielden en met | do bedrukthcid op het gelaat de mededcolingeu van den Steward aanhoorden. Zoo voel to meer bevreem- ding mocht het baren, dat dio antichambres, na al- lengs lediger te zjjn geworden, in het geheel niet meer bezocht werden. Toch was Zyne Genade niet dood, maar integendeel toegenomen in kracht: kon ZÜ er reeds aan denken, in een gemakkcljjken karos neergevlijd, eenige beweging te gaan nemen, want de wond was gesloten en liet reeds nagaan welk liktceken zjj vormen zou. De belangstelling der Edellieden hield altjjd gelijken tred met die Zjjner Majesteit en waar deze er steeds minder gaf bleven ook genen terug. Buckingham had bjj het eerste bljjk van verminderende belangstelling reeds door zyne afhangelingen opgaven ontvangen van de ver- moedelyke oorzaken; maar had ze als te ongerijmd verworpen. Toen Zjjne Majesteit niet meer persoon- |
|||||||
|
téte h tt\'tt verrast mot Kate, dio geheimzinnig nn
koud als een Egyptische Spilynx bleef. Onderping men ook don invloed der nieuwe
machthebbonde, ieder leverde oohter daar protest togen in. Het leven toch, zoo vroljjk eu gonotrijk vroeger, word ondragelijk vervelend. Do bijbeltex- ton, waaraan do meeste hovelingen sedert hunne jeugd, toon zjj ze onder Crorawell hadden moeten leeren, niet meer gedacht hadden, behoorden nu weder in de herinnering terug te worden gebracht want — het onmogelijke bloek mogelijk — Ka rel Stuart was vroom geworden. De zaal, waar vroe- ger de vrolijkste spelen, de prachtigste balletten — eene nabootsing van Yersaillos — vertoond w-er- den, was gesloten: do salon, waar zoo dikwerf het goud op de groene speeltafels blonk, de prachtig- ste van allen — het heilige der heiligen van Ka- rel Stuart — waar de meest intime vrienden hjj- eenkwamen om te genieten, evenzeer. In plaats daarvan was het Kabinet Zjjner Majesteit altijd go- opend on zag men er de Sokrotarissen van Staat in on uitgaan, hoorde men niets anders dan over zaken on politieke kwesties spreken, mot voorge- wonde belangstelling de debatten van het hero- pond Parlement gadeslaan, on de waarschijnlijke kansen van de aangevraagde on door Shaftshury krachtig verdedigde siibsMiëu berekenen. Van al de Sekrotarissen van Staat, zelfs (\'tinton niet uit- gezonderd, dio rekening en verandwoording voor het Parlement afleggen en daarbij de eerbiedige opmerkingen van het alleen in de vormen eerbie- dig Huis der (icmeentcn aanhooren moest, van al de Sekretarissen van Staat had Mylord Arling- ton de moeielykste plichten te vervullen. Hjj toch werd gedwongen om te gaan ontbinden wat hy saamgevlochtcn had, werd gedwongen om het geheim traktaat van Dover zoo mogelijk te doen verscheuren en met de Republiek de alliantie te vernieuwen. Zijne Hoogheid de Prins van Oranje was vriendelijker dan ooit te voren, overstelpte hem met bezoeken en gaf daarbij telkens te ken- uen, dat hjj zijn Oom tot dusverre altjjd veel goeds van Mylord Arlington had verteld en dat hij te- genwoordig dikwijls bezoeken afloi bjj zjjn Oom. Dit laatste was ieder bekend. De Koning had zelfs openljjk verklaard, dat hjj gaarne met zjjn jongen neef arboidde, die boven zjjn jaren de zaken inzag. De noodige gelden waren reeds aangewezen, om zoo dra de subsidiün door liet Parlement werden goedgestenid, Zjjner Hoogheid verstrekt te worden. Jonkheer Boreel, die er zolf over verrast was
roo volkomen te zullen slagen waar Mjjnheer van Beuningen had moeten terug deinzen, ondervond tot z[jne grievende teleurstelling van de zjjde der Heeren Staten niet dien steun en die goedkeuring, op welke hjj gemeend had te mogen en kunnen rekenen. Men scheen in den Haag weinig te gc- looven aan de oprechtheid van het kabinet van St. James, welke overtuigende blijken de Ambassadeur er ook van gegeven meende te hebben. Tevens had men in den laatsten brief aangedrongen op den te- |
|||||||
|
352 MARY HOLLIS.
|
|||||||
|
Op die wijze zou uit de nederlaag de zegpraal kun-
neu ontstaan. Om echter Mary te doen vallen behoef- de zjj hulp en bijstand, en van die van Buckingham kon zij zich verzekeren. Welke lagen zij hem ge- legd had was hem altijd onbekend gebleven en welk belang zij in zjjne kwetsuur had gesteld had hij voorzeker vernomen. Bovendien rekende zij op zjjne vrees om eene
deerne, die hij grievend beleedigd had, het gozach te zien uitoefenen. Al die overleggingen hadden haar tot het schrjjven van haren brief geleid, welke Buckingham las en herlas. Hoe geslepen Mylady ook dacht te zjjn, hoe zij Buckingham ook meende te kennen, hoe zij hem in zjjne zwakste plaatsen meende aangetast te hebben, het bleek toch dat zjj in hare berekeningen nog veel had voorbjj gezien. Bij de onzekerheid of hjj er wel in slagen zou vriend- schap niet Mary te zullen kunnen sluiten, vorwierp [ hij Myladys voorstel om haar van dienst te zjjn niet dadelijk. Hjj \'besloot zelfs haar te zien, maar niet ! alleen voor haar te arbeiden. Om zich zelven het I meest mogeljjk voordeel te verschaffen, zou het veel I beter zijn bet gewone bascule-systeem — men ver- I geve mij de nieuwerwetsche uitdrukking — te ver- volgen en den schijn aan te nemen van de beide ; beleedigde minnaressen te ondersteunen, met voor- behoud om diegene trouw te blijven, die zelve do i meeste krachten, om zich de zege to verschaffen, aanbracht. De Hertogin van Portsmouth werd dus in haar schoon en behageljjk Hatfield-inanor, waar zij zich echter gants niet behageljjk gevoelde, op zekeren dag verrast door de komst van een bode, I die op geheimzinnige wjjze haar alleen te spreken \' vroeg en haar de uitnoodiging van (ieorge Villiers, ; Hertog van Buckingham, overbracht, om op een be- paald uur en in strikt inkognito zich in Buckiogham- j paleis to laten vinden. De Hertogin van Portsmouth nam het schijnbaar onverschillig aan, na eerst haar tegenzin niet ontveinsd te hebben tegen de geheim- , zinnigheid, waarmede haar bezoek verlangd werd on het inkognito dat haar daarbjj werd opgelegd Oogon- schijnlijk toch was zij niet ongeduldig om hare bal- lingsehap to zien eindigen en maakte zjj zich voor do toekomst niet beangst. Die gerustheid en kalmte waren echter voor een
goed deel geveinsd, vooral sedert de in de laatste dagen ontvangen berichten van den Fransehon ge- zant. Wjj hebben haar schertsend zien vertrekken, spot-
i tend met de minnares, wie zjj hare verwjjdering
meende te moeten wijten. Zjj was er ook zeker van,
! dat de geldnood weder spoedig zoude dreigen en
Karel Stuarts hart zoude vertederen. Daar kwam
[ echter de tijding, dat de Koning pogingen aanwend-
I de, om met liet Parlement op goeden voet te gera-
ken, dat hjj subsidiën had aangevraagd: en zoo die
werden verleend, dan kon hare ballingschap wel ver-
lengd, zelfs veranderd worden in een vorwjjdering uit
Engeland. Ooen wonder dus, dat zjj aan Bucking-
hams verzoek een genegen oor leende en dat meer
deed dan zij scheen te doen.
|
|||||||
|
lijk kwam, maar slechts eiken dag eens aangaande
Buckingham berichten liet inwinnen, moest dezo wel aannemen dat er eenige verandering plaats had. dat er politieke vijanden in het spel waren, die hem uit den zadel poogden te lichten: maar hij was overtuigd stovig te zitten en vond er geen bezwaar in den geneesheer, die hem alle beweging toen nog verbood, te gehoorzamen, en rustig te zijnent te verblijven. Daar werd hem eenklap» de ongenade van beide niinaresscii gemeld. Had hij nog een oogenblik geloofd, dat de intriges in White-hall door die heiden aaiigcsponnen ten doel hadden een van die heiden te doen vallen: had luj daarom te eer kunnen beiden, in de hoop van niets behoeven te doen voor de zegepraal door eene van beiden bc- haahl was, thands zag hij in, zich schromelijk ver- gist te hebben, begreep hij, toen de naam van Mary Hollis genoemd en geroemd werd, gevaar te loopen om nog meer de gunst Zijner Majesteit te zullen verliezen, en bloot to zijn gesteld aan de aanslagen van een vijand, voor wien zelfs de gunst Zijner Ma- jestoit hem niet zoude kunnen beschermen. Hij be- sloot niet langer te dralen, maar, getrouw aan zjjn verleden, eene schuilplaats to gaan zoeken in de tent van den overwinnaar. Wel kwam de gedachte in hem op, dat hij de
deerne, die thands had gezegepraald, had beleedigd, dat hij door haar gehaat werd, maar hij meende het vrouwenhart te kennen zoo het slechts eene of andere zwakheid had doen blijken, en het kind had daarvan dan toch eindelijk blijk gegeven, door zich den Koning in de armen to werpen om te kunnen heersenen. Welnu, hjj zou vrede met haar maken; hjj zou haar voorstellen hare hoerschappij te helpen bevestigen, mids zij uit haar verleden eenige dagen vergeten en hem beschouwen wilde als haar vriend. Do tjjding van \'s Konings wonderbare verandering, van de puriteinseho ingetogenheid, van de puritein- sche dwaasheden, waaraan White-hall onderworpen was, bracht gecne verandering in zjjne plannen, •want hjj achtte het vertoon van vroomheid een nieuw bewjjs van de macht der nieuwe minaresse. maar tevens als voorbijgaande, daar Karel Stunrt zich onmogeljjk op den duur daaraan onderwerpen kon en de minnaresse dat zelve spoedig genoeg zoude inzien. Hjj had reeds bevel gegeven zjjn karos te doen
inspannen, toen hem oon brief van Mylady de C\'ast- lemaine overhandigd werd. Deze had spoedig genoeg ervaren wie haar in bal-
lingschap had doen wegzenden, en dat Ma\'am Car- well in hetzelfde lot deelde. Het was haar tot troost geweest in de donkere dagen die zjj in Oxford had doorgebracht, dat ook Louize de (jucrouaille niet moer in dat White-hall woonde, waarvan zij het ge- mis thiiuds eerst wist to l>egrjjpeii, White-hall, waar een niet te bedwingen heimwee haar heen dreef. Dat kind, dat zjj groot gemaakt en dat haar had verjaagd, zou zjj pogen te vernietigen, en indien haar dat gehikte, zou zjj voortaan alleen regeeren en Ma\'am (\'arwell buiten White-hall doen verbljjven. |
|||||||
|
MARY HOLLIS. 353
|
||||||||
|
•Ma\'ain Carwell was slim," zeide zij, «zij was
misschien de visch, die wel geneigd was te azon, maar den hoek bemerkte. Doch zwijgen wij daar- van en bespreken wij liever onze belangen." •Gij zjjt wel beleefd om ook mij te gedenken
waar het echter alleen u betreft. Ik geloof nog niet aan mijne ongenade, Sara! maar ik geloof wel aan de uwe. Laat mij echter uw plan kennen, dan kan ik zien of het weder met de gewone bo- hendigheid is beraamd." • Het plan is zeer eenvoudig. Nog kunt gjj Karel
naderen en tut de dweopscieko bende dio hem omgeeft doordringen. Menige tooverwoorden van uwe lippen en de oude Rowley is genezen. De snaren op het. speeltuig zijn veel te sterk gespannen om niet te springen." •We zullen zien."
• Xiet zoo onverschillig, George!" zeide Mylady
met oonige meerdere klem. »Nïet zoo onverschilig, want ook uw behoud staat op het spel." •(Jij hebt er mij meermalen van pogen te over-
tuigen. Herinnert go wanneer het laatst? Toen ge dio kaal geplukte Yorksohe gans in do nabijheid van de Quérouaillo wildet plaatsen." •Toen wildet go u nog op do Quérouaillo wre-
ken, die u verschopte, maar later hadt gij de hel- denkracllt om dat te vergeten, en zjj, de zachtaar- dige, gedoogde uw knieval. Deze werd toen ook als onderdaan of liever als dienstknecht, niet meer als minnaar gedaan, niet waar, George?" •Och neen, goede Sara! de hand, die ik uit-
stoek, wordt nog al spoedig gevat, door ieder, door de Quérouaille even als door n. Maar ik heb nu geen haast om haar uit te steken." •Geen baast? Onvoorzichtige, gjj slaapt aan den
rand van een afgrond. Zij, die do macht in han- den heeft, werd door u vervolgd." •Ik weet het."
•Zij zal zich wreken!"
•Zjj zal een berouwhebbend zondaar vergeven,
Sara! Is zij geen vrouw zoo als gjj, en hoe ïnenigen zondaar hebt gij wel niet vergeven, zelfs al had hij geen berouw." •Gjj hebt de habeas corpus akte geschonden, en
het Parlement is bjjeen, en Shaftsbury is alvermo- gciul minister." • Daar is alles voor gezorgd, liefderijke, zorgende
Sara! Ik ben daaraan onschuldig; die misdaad werd door een deugniet, een zekeren Wharton, ge- pleegd, dien ik zelf zal overleveren. Gjj ziet dat ik zeer openhartig ben." •Gjj vergist u. Do razende dweependo zal u niet
vergeven, daarvoor ken ik haar tegoed. Ge moogt u vrjj pleiten tegenover het Parlement, maar legen* over haar niet: zjj schjjnt een hoester, maar do sappen van den eik schuilen er in. Ik waarschuw u..." »Wjj zullen zien."
•Maar van waar dio gerustheid ? Zjj is geveinsd.
Waarom ? Gelooft ge, dat ik u vijandig geweest ben, dat ik het ooit zou kunnen worden? Ueu ik het |
||||||||
|
Mylady de Castlemainc had zich niet lang laten
wachten, had, na velo maatregelen van voorzorg genomen te hebben ten einde niet ontdekt en aan- gehouden te worden, Oxford verlaten en was onge- deerd in Ruckinghams paleis aangekomen. Zij heet- te de wel bekende vestibule en zalen welkom en voelde de begeerte, om er weder even als vroeger to verkeeren, vuriger dan ooit in zich opkomen. De vernederde, die het oog op den troon had gevest en zich nu reeds bigde heette in Londen eenige uren terug te kunnen keeren! Zij was door den Steward ontvangen, die haar door ettelijke benedengangen, die haar wel bekend voorkwamen, naar de .Serre en door deze in het bewuste goudlcdercn kabinetjen bracht, waar de Hertog van Iluckiugham in een zijner prachtigste pleeggewaden, stijf en wichtig van het gouden borduursel en de glinsterende diaman- ten, in een gomakkelijkcn leunstoel nederlag. Had zijn toilet hem ook vermoeid en de ziekclij-
ko trekken nog meer doen uitkomen, het blankctsel had het weten te bedekken, en als of bij geheel weder tot zijne vroegere kracht was teruggekeerd trad hij Mylady tegen. Hij wilde beiden doen ge- looven aan zjjn volkomen herstel on alzoo aau zijn voornomen, om weldra weder aan het hof to ver- schjjnen en daar aan al de onrustbarende geruchten omtrent bet slepende zjjner ziekte een einde te maken. Tegenover Mylady slaagde bij volkomen; want deze wensehte hem vrolijk geluk met den U-rugkeer zijner gezondheid, terwjjl zjj hem met al do innigheid der tederste vriendschap beide handen drukte. «Al wel, al wel, Sara!" zeide hij lachend, haar
een stoel aanbiedend, waarna hij zich echter \\vo- der haastte te gaan zitten. •George, er zjjn kwade dagen voor de Villiers
aangebroken, maar door eendracht en volharding hopen wij alles to bovon te komen." •Waarljjk oen plechtig begin, Sara! Mo dunkt,
zoo of in dien trant ten minste hadt go op mjjn grafzerk kunnen spreken, altijd in het eerste uur na mjjne begrafenis, want in het tweede hadt gij het weder to druk gehad met uwe grootscho plannen... die... alle zoo goed gelukken!" • Ik heb het verwijt verdiend, fieorge!" hernam
zjj onderworpen, ofschoon zij den fijn Icêrcn hand- schoo kreukte en tussehen de vingeren wrong. »Ik l>edoelde de glorie der Villiers en had het doel bc- reikt, indien al do Villiers met volharding had- den gestreefd." Zjj gaf hem het verwijt terug, maar thands zoo zacht en fijn mogeljjk, want zjj was in do macht van dien man. •Ik weet niet of de volharding van at do Vil-
liers wel iets had gebaat. Wat baat den visscher zjjn aas als do visch niet azen wil. Goede Sara! kent ge dit kabinetjen?" vroeg hjj lachend. Zjj klcmdo do tanden op elkaar. Was het zjjn
dool haar te doen gevoelen dat zy in zjjnc macht was? Wilde hjj haar eerst vernederen om haar dan uit genade weder op te heffen? Indien het zoo ware, welnu, zjj zou zich laten vernederen, maar, eenmaal opgeheven, het hem zeer duur doen betalen. |
||||||||
|
23
|
||||||||
|
364 MARY
|
HOLLIS.
|
||||||||
|
niet geweest, dio den jongen lioer in hechtenis dood
nomen V" •Maai\' hom wortor dood ontslaan."
•Neon, dat dood zij on daaruit kunt gij don om-
vang van hare macht loorcn konnon. Wol ging ik zelve hom zijne vrjjheid aanzeggen, maar hot was om mij don Rchjjn dor workoljjk geleden nederlaag to besparen. Maar wat vordcdig ik mij togon ic- mant, dio mij hier hoon lokte als in oen hinderlaag, dio mij hier hoon lokte om mij to terpen!" Zij was opgestaan alsof zij allo vorder onderhoud overbodig rekende; texm trad zij do deur niet nader, daar zij vreesde, indien zij den schijn aannam van to wil- lon vertrokken, niet weerhouden to zullen worden. Was hij dan zoo zeker van zijn eigen ln-lmud. dat hij hot waagde haar te vertrappen, dat hij hel waagde — haar binnenste riep het haar toe — rc- vatiche to nemen ? «Blijf toch zitten, Harbara!" hernam Bticking-
ham. »(i|j zjjt wed zeker van geslagen to zijn. daar gij zoo betrekkelijk kalm blijft... /iet ge, Sara, daarvan wilde ik slechts de proef nemen. Als ge geholpen wordt zal dit u des te dankbaarder doen zjjn, terwijl het, bewustzijn van uw tegenwoordige onmacht n later te gehoorzamer zal maken. En van dit laatste vooral moot ik overtuigd worden, want waarom zou ik u anders willen bijstaan? Wat kunt ge mij in ruil geven voor hetgeen ik bied? Al te milde Sara! gjj hebt zóo veel gegeven, dat ge thands niets meer te geven hebt." Dat te moeten hooren on te moeten zwijgen, dat
te moeten hooren en op het gelaat te doen lozen hoe het daar binnen woelde on woedde...! Zoo zij slechts de macht weder erlangde, écu dag slechts de macht, 1iij zoude boeten! O het was waanzin thands aan den troon van Engeland to donken, en toch dacht zij er aan ! toch wilde zij hot genot van éen uur daarop te zetelen en dien (leorgo Villen voor zich te zien nederbuigen, met tien jaren baars Ie» levens betalen ! »(üj hebt een verdrag gesloten met Ma\'ain (\'ar-
well," viel zij eensklaps uit, »on gij hebt mij uit- gennodigd om getuige te zijn van u beider tedere vriendschap. Maar neem u in acht voor die vrouw, zjj is sluw als de slang." •Vertel haar dut, SaraI gij zult haar op hot oogon»
blik hier zien." •Hier? Ma\'ani (\'arwell hier met mij?"
•Wol zeker. Bedenk, dat ik weken achter da
bedgordjjnen heb moeten zuchten on dus wel het oogenblik van genot mag smaken, dat gij beiden mü voorzeker zult willen on kunnen schenken." •(icorge, gij zult die vrouw verwijderd houden.
In het belang van ons geslacht moet hare balling- schap niet eindigcu," •Maar in mijn eigen belang misschien wel, god-
del jjke Sara! Ik maak liever twee dankbare zielen dan slechts eene, die ondankbaar zou kunnen wor- don." •Maar dat go zoo weinig man zjjt, om den hoon
door haar u aangedaan te vergeten. Zjj zal niet |
rusten voor zij nijj verdreven heeft on dan... zijn
ook liwo dagen getold. Wie hooft hot op uw lo- ven toegelegd? Kn zij die zich er op beroemde in uw eigen paleis, toen zjj naast mij op uw hal tim.s- qiié er op zinspeelde...! • Hebt gjj dat gehoord?\'\' vroeg hjj met eene
vreemde uitdrukking in zijne oogen en oen onheib spellendeu trek op het gelaat. Zij leidde er int af, en waarlijk niet ton onrechte, dat hij die woorden niet vergeten had en dat hjj de kastjjding, hoe- wel verschoven, nochtans niet had k\\vjjtgesehol- den. Plotseling echter veranderde do uitdrukking van
dat wezen, toen, de Steward op (luisterenden toon den naam van de Hertogin van 1\'ortsmouth uit- sprak en deze niet luchligen tred binnen trad. •Wees gegroet, diecalicr mm peur et aan» repro-
ellï!\', riep zij Buckiiigham vrolijk toe, terwijl zij
hom de kleine hand toestak. Zonder iets van hare innerlijke verbazing on ergernis te doen blijken, neeg zij zeer diep tegenover Myiady, terwijl zij haar toevoegde: «He fortuin is mij wel gunstig. Op zulk een klein plekjen gronds zoo voel llitote» kends te ontmoeten." • 1\'wo (ienade schijnt op llatliehl-manor niets
van hare aanminnige vrolijkheid verloren te heb- ben," merkte Myiady stekelig aan. • Hoe zou dat ook mngoljjk zijn? Hot lustoord
is vol van herinneringen aan den Hertog van liuc- kinghatn. (lij moet mij toch het genoegen doen dozen zomer or eonigen tijd to komen doorbron- gen, Myiady!" Indien ik do zekerheid had dat gij alsdan gast-
vrouw zoudt kunnen zijn!... maar de toekomst naar het heden beoordeeld, Hertogin van Ports- mouth, bestaat or weinig hoop!" •Hoe zoo somber gestemd? Werken dat de hor-
inneringon uit, te Oxford opgewekt?" vroeg zjj lachend en schertsend, hoewel zjj wist Myiady met vergiftige naalden te prikken. In Oxford toch had zij Karel Stuart loeren kennen, had zjj zijne ecden van eeuwige trouw het eerst vernomen. Zonder eenig andwoord van Myiady af te wach-
ten wendde zjj zich tot Buckiiigham. «Maar ik zou haast u en uwe belangen vergeten. Welnu, beste Hertog, wat hebt ge mij voor te stellen ?" • In do eerste plaats bied ik u mijne hulde aan.
Eene vroljjkheid, zoo onverstoorbaar als de uwe, wekt mijne bewondering. Weet gjj, hoe het in White-hall is gestold?" •Tseeii; is er iets bijzonders? Jack is immers
niet dood?" Myiady bemerkte welk groot voordcel de medc-
dingster op haar had. Louize was door Bucking- ham uitgenoodigd en nlzoo door hem als bondge- note noodig geacht; zij daarentegen was smekeling on had om hulp gebeden. Buckiiigham liet niet blijken dat hjj dacht als Barbara Palmers. Hjj vond zjjno pozitie tegenover die vrouwen, heidon oven zwak en hulpeloos, to schoon, om niet beider trots to buigen. De eene had hjj reeds vorncdord, |
||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||||||
|
:;.r>:>
|
|||||||||||||
|
dn andere, hoe opgeruimd, hoe veil moed ook, kou
hjj van toon doen veranderen. «Als Jack de oenige is, waarin do Hertogin van
Portsmontli belang stelt, dan kan on* onderhoud kort zijn, want uw aap is gezond." »Kn de andore, waarin ik belang atol, zijn hol
evenzeer: want die zie ik tliands voor mij... Beste Hertog, het is toch onbarmhartig om mij liet heerlijke Hatlield te doen verlaten voor een tijding, die ge mij wel bi| geschrifte badt kunnen doen kennen..• Of neen, ik begin u beter te begrijpen. (Jij wildot mij bet g.inoogen doen smaken Mylady ton uwent te onl- moeteii. Wie moet ik daarvoor danken, Mylady of u V" •Mij niet," zeide Ilarbara heftig. «Ik mag mij niet toeeigenen wat mij niet toekomt. De gelukkige gc- dachte behoort Hnckingham geheel. Maar gij hebt het voorrecht om herdacht te worden, al ziet men ii niet." •(ie wilt dus zeggen, lieve vriendin ! dat ge,juist
niet veel behoefte hadt om mij te zien\'/ Wat le- gonstelling vormt ge met mij! Ge zult dien uitroep zeker al zeer vleiend noemen. Maar «elk eene te- genstolllingl Ik verlangde u zóo zeer te zien, dat ik mjj meermalen op llatlield-manor heb moeten be- dwingen, om niet naar Oxford te ijlen en er de hulde mjjner bewondering te bieden. Met die deerne van bet land hebt ge mirakelen verricht! .lammer, dat de lieve kleine zich niet erkentelijke!\' toont jegens do weldoende fee!" Mylady kon zich niet langer betoomen. Zij stak hel
hoofd trotsch omhoog en zag haar doordringend niet do vonkelende oogen aan, haar, «Ie onverzoenlijke, die zelfs in hel grootste gevaar haar achtervolgde met baar veiiijnigon spot. «Ik heb beter liet doel bereikt dan gij denkt, Louize de Quérouaille! Dat kind, dat n beeft doen verstouten, ia een Engolscho; |
|||||||||||||
|
«Dus was liet. om mijnentwil, dat ge mij verzocht
tot ii te komen? Welk een goedheid! Maar ik heb geen baast om mjj ongerust te maken... Ik ben niet ongeduldig: Hatlield bevalt mij iiituc- inend." Uiiekingham beet. zich op de lippen. In plaats
van beschermer te zijn. werd hij door die vrouw tot beschermde verlaagd, door die vrouw, die naar zijn oordeel in hetzelfde gevaar moest vorkeoren als de andere, maar hem door hare onverschilligheid op het denkbeeld bracht dat zij kansen had welke hij niet kende. Om te trachten te vernemen wat zij verborgen hield veranderde hij geheel van tak- tiek. Hij repte niet geen enkel woord meer van een bondgenootschap, maar gaf een wenk aan zijn Ste- ward, die na verloop van eenigen tijd terug kwam en ovon zijn moester tooknikto. Daarop roos hjj zoo
vlug bij het kou op, bood beide Ladios een arm en
leidde haar naar de Serre, waar, te midden van de geurigstc gewassen, een dejeuner gereed stond. Ken overvloed van vruchten, een keur van wijnen, tinte- lend in de fijn geslopen flacons, sierde den diseh, waar het drietal weldra aanzat. Mylady staarde somber voor zich heen en sprak weinig: zij wist dat zij daardoor de geestige vrolijkheid vau Mu\'am (\'ar- well nog hielp vermeerderen, maar zij kon zich niet dwingen anders te zijn. Zij gebruikte niets, voor dat baar waarde bloedverwant en diens foostgenote van dezelfde vruchten en denzelfden wijn, als haar werden aangeboden, hadden geproefd, eene voor- zichtigheid, die zij in de gegeven omstandigheden raadzaam oordeelde, lbiekiiigli.ini was vroljjker en vrolijker geworden en achtte bel oogeublik gekomen om do raadpleging niet sjjno gasten ernstig te be- gintien, toen de Steward met h.-hncdzamcu tred hin- nen trad eu Zijner Ucuadc een klein stukskeu pa- pier overhandigde. De Hertog verbleekte zichtbaar toen hij den in-
boud er van gelezen bad. liet kwam van Diek Wharton eu bevatte het bericht zijner gevangonne- ming en de bede om redding. Diek was gevangen. Dick, dien hij juist naar het vasteland bad willen zenden, zoo do modedeeling van do (\'ustlemaine had gebleken waar te zijn eu bet onderzoek naar de ontvoering vau Mary Hollis werkelijk mocht zijn aangevangen. Het gevaar naderde zijn persoon. Hij beproefde niet meer de (Quérouaille te overtuigen van de noodzakelijkheid zijner bescherming; maar hjj schreed recht op het doel af, verklaarde dat de toestand gevaarlpker was dan hjj zelf nog wel gc- daoht had eu erkende dat Mylady do Castlemaine den toestand goed had overzien. Mylady zag ver- baasd op. Was dio loftuiging oen bljjk van tocnade- ring, en zoo het dit ware, wat was daarvan dan zoo plotseling de oorzaak? Dat brieljen wellicht? Maar wat stond daar dan in? Zjj vernam het niet en verkreeg alzoo niet do bevestiging van haar vermoe- den, dat echter workeljjk gegrond was. Spoedig zal het ons blijken wat den Hertog bewoog do hulp van Mylady na Dicks gevangenneming hooger to selmt- ton dau straks. De modedeeling zjj thuudsolvdoeude |
|||||||||||||
|
10033860
|
|||||||||||||
|
dat kind, dat de goedheid had u naar Hatlield - manor
to doen vervoeren, weet dat ge aan de anderen zijde van de zee to buis behoort eu zal u daarheen doen brengen..." •Dan zal ik toch liet genoegen hebben niet u de
reia te doen?" vroeg Louize. «Weet ge ook al, Mylady, wanneer we gaan\'? Ik beloof u recht vrolijk to zullen zijn." »(ie zijt het reeds lot vermoeien* toe, waarde vrien-
din!" beet Mylady liaar toe. «Ik wist niet, dat er nog iets was wat ü vermoeien
kon. Dus werkt mijne vrolijkheid bij u nog meer uit dun al de folteringen uwer laatste teerhartige liefde voor dien landjonker, op wien ik eigenlijk had moeten verlieven V Lieve vriendin, wat zjjt ge toch gelukkig in het kiezen uwer werktuigen!" Ruckiughum rond den strijd, dien hi; voorzie had
maar niet voorkomen wilde, tliands hoog gouoog geklommen. Mylady was verre de zwakste eu moest daarom even worden bijgestaan. «Verbeeld u, dat Jupiter plotseling eens binnen trad, hjj zou ijlings weder verdwijnen, daar hy niet weten zou aan wie van u beiden den palm te reiken. Louize, wees eens oen oogeublik ernstig eu deuk aan het gevaar dat u dreigt." |
|||||||||||||
|
MAKY HOLLIS.
|
|||||||||
|
860
|
|||||||||
|
dat hij hij do raadpleging, wolko hij thanda aanving,
vooral liet. oog op Mylady gevest hield. Misschien
was de gedeeltelijke ooi-zaak daarvan ook liet stil- zwijgen van do Quórouaille, die wel niet langer he- wcerdo dat zij geduld liad tot wachten, maar ook geenerlei blijk gaf van werkend te willen optreden. «Gij moet den ouden Rowley dadelijk gaan bezoe- ken!" zeido Mylady. «Gjj hebt gelijk, Barhara! en als de toestand is
zoo als ik mij dien denk, dan heb ik een plan dat gelukken moet. Maar gij beiden moet in mijn blij- eindend treurspel een rol spelen, gij ook, Louizel" •Misschien... zoo ze mij bevalt!" »Ze moet u bevallen. De twee rollen kunnen slechts door u beiden vervuld worden... Louize, welke voorwaarde stelt ge?" Mylady fronsdo do wenkbrauwen.
«Geene," andwoordde Louize. «Laat hooren\' wat go mij toebedeelt." «Verschoon mij, lieve vriendin ! maar ditmaal geef
ik mijn plan van den veldslag niet vóór den veld- slag." liuekingliam nam van beiden oen teder afscheid:
do hemel, straks nog met dikke onweerswolken be- dekt, was klaar geworden: de beide Ladies reikten elkaar de hand en beloofden elkaar trouw te zul- len ondcrstciinnen. Terwijl beider lippen echter hot woord van trouw uitbrachten, was het voorne- mon reeds bij beiden aanwezig, om voor zich zelve en ten koste der andere zoo veel mogelijk partij van do zegepraal te trekken, zoo die behaald mocht wor- den. Indien wij oen blik werpen in beider hart, dan merken wij in dat der schijnbaar luchtige en zorge- loozo Louize echter de meeste vastheid en gcrust- heid op. liuekingliam steeg inet ernstig kloppend hart den
karos voor de groote poort van White-haH\'uit. Nie- mant droeg konnis van zijn bezoek of van het doel van zjjn bezoek, en toch was hij een oogenblik bc- vreesd, dat reeds do officier dor buitenwacht hem zoude te\'gentreden en aanzeggen, dat Zjjno Majesteit voor Zijne Genade niet te zien was. Zijne vrees werd gelukkig niet bewaarheid, en
hem werd gegund voort te gaan langs den bekenden weg. Eenige Edellieden, die hij op zjjn pad ontmoet- te, konden hun verlegen houding niet ontveinzen, want zij wisten niet of de gunsteling van vroeger tijd, thanda nu er zoo veel was veranderd nog wol dezelfde waardigheid innam; terwijl zij zich niet in gevaar wilden stellen den Hertog lomp te bejegenen daar bij, als bij uitzondering, nog wol gebleven kon zijn dio hij was. liuekingliam mocht het opmerken, hjj liet het echter niet blijken: hjj ging de wol be- kende antichambres door on bevond zich weldra op don drempel van \'s Konings vertrekken, die bij, naar do oude gewoonte, onaangediend binnen trad. Hjj vond er Zjjno Majesteit in gesprek mot verschillende personen, of liever, hij vond er den Koning, luiste- rond naar hetgeen éon persoon namens de andoren hem voordroeg. Karel wenkte hem haastig terug te gaan on Buckingham gehoorzaamde met do vrees in |
|||||||||
|
het hart. Was het dan werkelijk zoo ver gekomen
dat hij, dien hij zijn besten vriend noemde, hem niet meer wilde zien? Wat zou hij doen? Blijven, om straks het paleis ontzegd to worden, of gehoorzamen en zich daardoor den terugkeer afgesneden te zien en den kamp als verloren op te geven? Gelukkig dat er spoedig een einde aan zijn twijfel
word gemaakt door de komst van een paadje, die hem uit \'s Konings naam verzocht te toeven tot do deputatie uit het Huis der Gemeenten vertrokken was. T)us de personen, die hij had getroffen, waren leden van het Parlement, en Zijne Majesteit had voor hen gestaan als een arme zondaar, of, zoo deze uit- drukking to sterk ware, toch zeker nie als een gebiedend Koning. En dat Parlement moest hjj, lluokingham, vooral duchten, vooral sedert do ge- vangenneming van Diok Wharton, die, hij twijfelde er geen oogenblik aan, tegen hem zou getuigen. Aan zijne gants niet genoogclijko overwegingen
werd eon einde gemaakt door het binnentreden van den Koning, die met beide armen uitgestrekt naar hein toekwam. «Georgo, gjj hier! Welkom, wei- kom !" Die hartelijke begroeting scheen liuekingliam een
zeer gunstig teeken. Karel Stuart was dus niet iedere vriendschap ontrouw geworden. liij een naderen blik echter op het strak en somber gelaat Zijner Majes- teit, eon gelaat dat bijkans dat van den martelaar Karel I herinnerde, werd liuekinghams vreugde eon weinig getemperd. Toch beandwoordde hjj de bo- groeting even hartelijk en drukte hij de Koninklijke hand. «Hoewel nog niet geheel hersteld kon ik het verlangen niet weerstaan om u to zien. Ik had toch in zoo lang niets van u gehoord! Maar wat zijt go veranderd, Karel ? Het is of gij aan een zware wonde lijdt; uw aanblik zou zelfs nog aan geen begin van herstel doen gelooven." «Goed, goed!" hernam Karel eenigzins haastig,
«gij zijt thands torug; ik ben nu niet meer alloen. Maar, Will, ge moot óok veranderen." «En dus worden zoo als ik i\'i thands vind? Har-
teljjk dank! Mijn God, Karel, wat is er toch gebeurd ? Ik vernam dat ge weggezonden hebt wie u het lange leven minder langwjjlig deden schijnen, on ik hervind u tegenover de ljjkbezorgersgeziehten van het Parlement. Anno vriend, wio heeft u toch zóo ver gebracht?" «Wie ? O het is ceu ongel in de heerljjkste vrou-
wengestalte; het is een Madonna, zacht als een lam, en verstandig als een Bisschop... het is..." «Ik begrjjp het: iets nieuws. Maar hot was on-
verstandig om het oude nu reeds weg to werpen: of deedt gij het om het oudo des te eer weer nieuw to doen worden ? Karel, wio weet de aarde zoo tot een hemel te maken als de C\'astlemaine, of den gou- den regen zoo mild to doen neêrdruppelen als do Quérouaille ?" • Karel zweeg on wonddo zich af. «Hot gocdo volk
is uitgelaten," zcido hjj na eon poos, «het jubelt mjj toe als het de uiterste punt van do pluim op mjjn bood maar ziet. Hot is toch zoet bemind to zjjn!" |
|||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
357
|
|||||||||
|
•Ja, liet is zoet daar buiten toegejuicht to wordeu,
als men daar binnen sterft van verveling." •Wie zegt u. dat ik dat doe?\'\' vroeg Karel haastig.
•Gij zelf. Uw gelaat predikt het zelfde genoegen
dat gij laatst hadt bij het sermoen in Westminster, dat een uur duurde... Och, goede vriend! het is zoet bemind te zijn, en gemakkelijk tevens. Zorg maar, dat ge altoos de gril van het goede volk volgt." •Neen, Will! neen. Ik ben nimmer meer Koning
geweest dan thauds. Ik regeer en niemant anders; ik zie thauds wat er gebeurt." • Ik geloof u! Gij ziet wat er gebeurt. Nu dat
zien hadt ge voor minder opoll\'eringeii kunnen ver- krijgen, (iij regeert? Maar, mijn goede vriend! de Madonna toeh óok, zou ik moenon. Zij heeft het ver- stand van een Bisschop, maar een verstandige Uis- scliop is vervelend; zou de Madonna het ook zijn ?" •Spreek niet van haar, Will! Zij geldt meer dan
wij beiden; zij is de edelste die ik ooit ontmoette." • Misschien wel de slimste; ik ken haar óok, Row-
ley!" zeide hij zacht en zich tot den Koning over- buigend. • Waar hebt gij haar dan loeren kennen?" vroeg de
Koning gehaast. •In Hallam! Zij was toen reeds niet ouvorbidilo-
lÜk."
•Gij liegt! Eu ik duld geen logen op dat punt,
George Villiers! Zij is de cenige in wie geeu be- drog schuilt, de eenige, verstaat ge?" Uuckingham zweeg een oogenblik; het bleek dat
hij het spoor bijster was en een verkeerden weg was ingeslagen. I>e uitvoering van zijn plan was iuoeie- ljjker dan hij zich nog wel had voorgesteld; want Karel Stuart had een vrouw gevonden die hij had ge- leerd te achten. Neen, van dezen kant was de vos- ting onneembaar: hij moest zelfs op zijne hoede zijn bij den terugtocht. •Gij hebt haar in Hallam-castle gekend? Weet
gjj ook wie haar hier heen bracht?" vroeg Karel. Was het een strikvraag? Had de deerne hem aan-
geklaagd? Hij vroobde er voor, en, bij de bestaande stemming Zijner Majesteit ten haren opzichte, kon dat zeer gevaarlijk worden. Hij moest door verme- telheid zich pogen to redden en bedacht, dat do bljjdschap van Karel, toen hij hem zag, altijd uog een gunstig teeken bleef. •Heeft z\\j het u nooit gezegd? Heeft zjj u nooit
vau den vrieud harcr jeugd gesproken, den lieven speeluoot, die mij bijna uaar de onderwaereld deed verhuizen? Zij is hem toch uog niet vergeten, want, naar ik verneem, is hij weder in vrijheid, weder in zjjii vorigeu rang hersteld, en dat nog wel door haar! Karel, ik vrees voor uw Madonna!" Du andere verschoot vau kleur. »Ik geloof gaarne
dat gij voor iedere vreest," zeide do Koning kort af. »Ik zal hot onderzookeu, George! om u van logen to overtuigen en getuigt dat onderzoek tegen u, dan... waar zjj woont kunt gij niet ontvangen wor- den." •Hetgeen zeer beleefd zeggen wil, Sire! dat ik
mijn afscheid moet nemen als ik het niet ontvangen |
|||||||||
|
wil. En als ik dan vertrokken ben, Rowley, dan
wordt m}jne plaats ingenomen door den een afando- ren rondkop, dien gij uit bet graf doet opstaan. Een heerlijk gezelschap! Een Madonna, die het schoonst is als zij weent, een rottdkup, die met zijn texten niet ophoudt voor hij liet laatste gezegde van den laatsten profeet heeft uitgegalmd, eu dan op den achtergrond Lord Shaftsbiiry, die iu da eeno hand een narrcukap houdt, en met de andere do l\'arlo- mentsdoggen op u aanhitst! Kondot gij bij het go- blaf nog maar slapen, Karel!" Hij had vermoed, dat de Koning vuur zoude vat-
teu en den schertsenden toon ongepast zoude heten, maar tot zijne bevreemdiug en niet mindere blijd- sehap werd er niets geaudwoord, Karel wendde zich wrevelig af en wierp zich op de sofa, en vroeg hem na ettelijke oogenlilikken zwijgens op een toon, die veel op den ouden geleok: »Hoe vondt ge White- hall toeu ge binnen kwaamt?" • West-minster abbey vind ik veel schooner."
• Een wonderlijk andwoord!"
•Wo spreken immers over prachtige bograafplaat-
sen, Sire?" Karel verviel weder iu gepeins,
•Jammer, dat er zelfs niet voor een opschrift op
de graven vau de Castleinaüie eu de QuérouaiUe ge- zorgd is." •Zoudt go geloovon, dat dit noodig ware om ze
niet te vergeten?" •Ja, on eigenlijk toeh noen. Rowley, wat doet ge
u Kolven geweld aan om anders te schijnen dau go zijt! (ie zijt ze niet vergeten, die beide godiuuen, die den Olympus verheerlijkten, die de rimpelen dor verveling met satijnen hand glad vaagdon on iedere kwade luim met dodonzou lippen weg kusten! Row- ley, waarachtig, uwe Madonna is heerlijk in het marmer, maar de beide anderen heb ik liever... naast mij iu hot gewoon inensehelijk omhulsel!" •Van do dooden niets dan goeiLs, Will! Ik heb
ii vroeger nooit zoo christelijk-bowondereud over beiden hoorou spreken. Hebt gij ze in kort ontmoet?" • Do oude achterdocht! Onderstel, dat ik ze ge-
sproken had, dat ik geweeklaagd had met de arme slachtoffers vau intrige en list, dat ik do bevallige Magdaleuaas in een nieuw kleed had ontmoet, uamo- ljjk in dat van het berouw...! Rowley, ze waren allerliefst..." •bus gezond? Zeker verbolgen op den oudauk-
bareu minnaar? Wat dacht en zeide Sara wel? Maar niets meer; ik wil er niets van hooren. Zjj hebben met mij gespeeld als met een nar, zij heb- beu my tot haar speelbal gemaakt, mij, don Koning! Hoeft de eeno, do spionne vau Lodowyk XIV, mijne geheimen uiet verraden? Heeft zij niet alles vor- klapt aan mjju Noef? Will, dat geldt ook u.....
Oranje weet alles, alles! En dan do andere.....!"
• We zullen er ons wel doorheen slaan, Rowley!
Het is misschien zelfs uiet kwaad dat zij geklapt heeft; des to eer moet do mijn springen. En dan... do wissels wordeu betaald! vergeet dat vooral niet!" |
|||||||||
|
S-,8 MARY IIOT.TJS.
|
|||||||||
|
«Maar dat maakte mij afhankelijk en ik wil dat
niet zijn!" >Alsof gij \'t mot meer zult wezen van liet Parlo-
ment. wanneer pre daarop begint te steunen. Tk heb van de dwaasheid gehoord, Rowley! Het huis dor Gemeenten is bijeen! Subsidiön zijn aangevraagd! Voor elke penny krijgt ge oen zodoles, voor elk pond sterling vraagt mon u oen edelsteen uit do kroon van Engeland! Ik ben liever de bondgenoot van Lodewjjk XIV dan een beschermeling; van mijne on- dordanen.. Ik wil er op zworen, dat go straks juist bezig waart een remonstrantie van do hoeren aan te hooren, natuurlijk geheel in de vormen, zoor onder- danig, maar toch ook zeer venijnig." Hij had don vinger op de wond gelogd. Karol
hief zich in drift op en ging hoen en weer, terwijl hjj eonige onverstaanbare woorden prevelde. Buc- kingham volgde hem mot do oogen, zoeht zijne ge- daohtcn te raden. Viel hom dit ook mooielijk. toch was hij er zeker van terrein te hebhen gowonnon on met vasten tred voort te moeten paan. •Weet ge wel welke dag het is. oude vriend V"
»\\Vill, zijt go dwaas!" riep de Koning in wrevel
uit, zeker omdat bij in ernstige overleggingen go- stoord werd. •Van dag is het donderdag, dus morgen vrijdag
en vrijdag avond hadden we onzen klub; onzon klub! Moogt go er wol aan donken? Ik wed, Rowley, dat go ÜWO Madonna er nooit over hebt durven spreken! Daar word dan ook nooit geklaagd on ge- weend, maar geschertst en gekout: daar zat men niet neer met don angst in bet hart, dat hot gelaat niet genoog in o^n godzalige plooi zoude staan en dat do een of do ander onderdaan, die nu om gold wordt gevraagd, ook mocht oordoelen dat de Koning te voel goud aan hot lijf droog en te lijnen wijn uit to lijn geslepen kelken dronk. We hebbon er ons menigmaal vrolijk gevonden, broeder! en Karet Stu- art was nergens geestiger dan daar. Hij oefent zicli nu in het psalmzingen... Waarachtig, Karet! de gril heeft te lang geduurd!" •Het is geen gril, Ihickiugham!"
•Morgen avond komen wc; bijeen V"
•Xecn: volstrekt niet: ik wil dergelijke bjjeen-
komste niet meer; ik heb er maar te veel bijge- woond." •Gij wilt ze niet moor? Koning van Groot-Hrit-
tanje, gij moogt ze niet meer willen, (lij denkt meer Koning te zijn dan vroeger? Vroeger kon- det gü tiet voor het minst nog zijn in uw klub: nu zijt gij het zóo weinig, dat ge zelfs niet meer waagt to genieten." •Indien ik hot wilde, Ituckingliam, dan..."
•Zon de Madonna nog niet wilton. Gjj denkt te
regoeron? Weet Zijne Majesteit hot dan, dat men van morgen mijn dienaar heeft doen gevangen nemen, om oen getuige in banden te krijgen tegen injj?" vroeg Buckingham, terwijl do onrust waarin hij ver- koerde, niet getioel verborgen bleef. •Dwaasheid! Mon zal i\'i niet doren."
•Denkt Uwe Majesteit dat? Maar, zjj duide het
|
|||||||||
|
mij niet euvel, gants gerust ben ik na dio meening
nog niet. Het Parlement is zeer machtig." •Het Parlement zal 11 geen hair krenken. Ik tal
de zaak onderzoekon. Gjj twijfelt aan mijne macht? Welnu. Will, wat de kaorel ook heeft ondernomen, ik schonk hom genade omdat bij u heeft gediend..." •En omdat Rowley niet wil dat hij zijn vriend,
zjjn eenigen, verüezo. Dat blijk van uwe macht is nog niet voldoende... Laat ons morgen mot de oude broeden bijoen komen... laat ons nog eens bet ver- leden godenken; hot is nog wel waard herdacht te worden, Powleyl Ik beloof u oen quatmin of iets anders zoo als ik in geen twee jaar maakte." Do paadje opende de deur en diende Zijne Ma-
jesteit aan, dat Lord Shaftsbury de vergadering van don Geheimen raad niet waagde te openen voor dat Zijne Majesteit tegenwoordig was, zoodat hij zijn genadigen Soeverein eerbiedig in overweging gaf to willen verschijnen. Zijne Majesteit loosde een diepo zucht en zeide Buckingham, bij den arm vattend: •Will, ga race!" •Verplicht, Sire! Ik kan, door er niet hoon te
gaan, ten minste een bewijs geven van vrij te zijn. Voisl genoegen, Sire!" «Will, wanneer zie ik 11 terug?"
•Morgen avond in den klub."
•Kom van avond, en ik zal u mijn besluit meê-
ileolon. Tot van avond. Will!" • De wonsch Uwer Majesteit is mij een wet!" zcido
Iliiekingham diep buigend, waarna bij den Koning, die naar don Geheimen llaad ging als het slaelit- uffcr naar do offerplaatft, voldaan over de aan van- Lelijke zegepraal verliet. Toch was het goed. dat zijne ziekte niet langer geduurd had en de bekeering in llowleys binnenste geonc dieper wortelen had ge- selioton. |
|||||||||
|
XIII.
De zaal, welke, in White-hall zoo vaak werd in-
gericht voor de maskos of de balletten, zelfs een enkele maal om Sbakspeares spelen to doen vertoo- nen, was in ettelijke weken niet moer gebruikt gO- worden, en werd door hot hof reeds beschouwd als veroordeeld, om weldra in een kapel of een l\'ros- byteriaansoho kerk veranderd to worden» In moer dan een opzicht zou mon dat eene verminking, eeno schennis van den goeden smaak, hebben genoemd. Hoewel die goede smaak bij liet stoffeeren dier zaal niet overal tegen overlading gewaakt en bet kwistig aanbrengen van verguldsel gedoogd had, toch had liet geheel oeno treilende uitwerkfng. Do vloer, hoewel kunstig ingelegd was geheel mot een Smyr- naaso.li tapijt bedekt, dat schatten bad moeten ge- Lost bobben, daar do kleedjcns van weinig omvang, ZOO als zjj meest werden gebezigd, reeds zulk oen lioogeu prjjs golden. De wanden, in vakken afge- deeld door vergulde pjjlers, waren met tapijten uit do fabriek der Gobelins behangen — een geschenk uit Vcrsailles, bjj de, keuze waarvan Karels smaak |
|||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
3«)
|
|||||||||
|
zeker geraden was. want de meest wulpsche idylle
werd daarop aanschouwelijk gemaakt. Mollige di- vans stonden langs de wanden, leunstoelen met don- Ma kussens om de maliouieliouten tafel in het midden van liet vertrek, terwijl de zoldering in gloeiende verwen do ontknooping der idylle, waarvan de aan- vang aan do wanden was voorgesteld, te genieten gaf. ïljj het binnentreden kon men de goheolo ruimte niet overzien, daar hij de toonoolvoorstollin- üi\'ii op den achtergrond het theater zich bevond, dat door eene kleine verhevenheid gevormd werd, verborgen achter twee Mauw damasten gordijnen, welke door een dik koord van zilvordraad gevloeh- ten aan heide zijden kon worden weggetrokken en als dan op den voorgrond van het tooneol een be- vallige draperie vormde. De zaal kon nooit hij dag- lieht worden gebruikt, want men had gemeend van de kostbare ruimte langs de wanden niets te moeten afnemen voor het aanbrengen van vensters. Iht was in het voordeel van den prachtigen salon, dat geen zonnestraal naar binnen kon vallen en slechts het kunstmatig licht der hmn/ict, honderdvoudig weerkaatst in het geslepen glas der luchters, hot damast eu het verguldsel tintte. Hier en daar zou- don de vlekken op heiden zich hobbcn verraden en een vraag hebben uitgelokt naar de oorzaak, wolko men aan het hof niet zeer gewillig zou geweest zijn mede te doelen. Aan de intime samenkomsten, waartoe slechts de meest vertrouwden werden toe- gelaten, mochten voor een goed deel de gebreken geweten worden, gebreken, die, bij het waslicht ont- staan, ook bij het, waslicht bedekt bleven. I>o vrees, door het hofgezin een oogenhlik gekoos-
terd, scheen niet bewaarheid te zullen worden, want zeer onvoorziens, maar ook zoor geheimzinnig, zag men een Edelman en eenige lakeien daar binnen sluipen en de deur achter zich sluiten, waarna men, van buiten in den gang staande, het verzetten van eenige meubelen, het ordenen en schikken daar hin- nen koude hooren. Zelfs zag hij, die zoo gelukkig was door oen reet der meest gesloten gehouden deur naar binnen te kunnen gluren, tegen den wand al de luchters van waskaarsen voorzien, en de zaal hetzelfde prachtig aanzien verkrijgen, als zij het had in den goeden ouden tijd. Juist de stilte, waarmede do toebereidselen werden gemaakt, prikkelde de nieuwsgierigheid, eu deze zocht naar de reden van van hetgeen plaats had. opperde hier en ginder eeno bedenking, welke echter, wel en nader beschouwd, onhoudbaar bleek to zjjn. Zou de nieuwe gunste- linge eindelijk eens haar glorie willen genieten on de hulde van het hof ontvangen? Maar dan zou do grooto rcceptiezaal wel in orde zijn gebracht. Zou de heilige van haar voetstuk willen aftreden en op de aarde als andere stervelingen rondwandelen en het genot van masker of ballet willen smaken? Maar do heilige had dienzelfilen morgen Zijne Ma- jesteit nog uit den IJijhcl voorgelezen en Zijne Ma- jestcit bewogen een bevel in Kade uit de vaardigen tegen het schenden van den Sabhath. Men vroeg, men spiedde, men hoopje op eeno gunstige vcran- |
|||||||||
|
dcring in den zwoelen dampkring van het hofleven;
men hoopte op een onweder, maar zag de douder- koppen aan do kimmen nog maar Maatpakken. Toch waren zij aanwezig, toch was het onweder in aan- tocht en giste menigeen juister dan hij vermoeden kon. Dolle Will had Rowley den vorigen avond gozel-
M\'hap gehouden en het was of de uren tot minuten waren ingekrompen, Ken gullen lach liet llowloy hoo- ren; het gerimpeld voorhoofd werd ontplooid: geone lessen weiden er gegeven waarvan de wijsheid erkend moest worden maar de waarheid tevens wondde: van geen Parlement werd er gewaagd; aan geen subsidie getwijfeld. Dolle Will wa« opgeruimd, vol snedige invallen, hoewel de wonde aan de borst hem nog niet geheel toeliet do oude te zijn. \\och- tans had hij wondereu gedaan: hij had Karel Stuart weder een gantsehen avond llowloy doen zijn en Karel Stuart wilde dit nog wel een gant- schen avond wezen. Hij stond Will zijn wensch toe, om nog eens den ouden klub, maar geheel in het gchoiltt, te gedenken, en oordeelde dat dit voor het laatst nog wel zoude kunnen geschieden zonder dat Mftry er zich over ergeren zoude, vooral als lijj s ochtends haar een half uur langer uit haar lioviv lingsboek liet voorlezen, Shaftsbiuy, zonder onge- iluldig te worden, aanhoorde en bovendien, wat het r.ekent was om van Mary geen verwijt to hooren, Kaar er niets van liet merken. In alle stilte werden alzoo. onder oppert oczicht van Iluokinghim, do noo- dige toebereidselen gemaakt, toebereidselen, die, zoo de Koning ze had gezien, voorzeker ook van zijne zijde een vraag van verwondering zouden hebben uitgelokt. Toen \'s Konings middagmaal was afgo- loopeu, toen ieder was weggezonden behalve de vertrouwdste kamerdienaar, die bevel had outvan- geu Zijne Majesteit te blijven wachten, was Karel den weg ingeslagen, dien hij sedert lang niet meer betreden had on door een reeks vertrokken voor een deur gokoinen, waarvan hij alleen den sleutel bezat. Toen de deur openging bleek dio een ver- liorgen toegang te geven tot de bewuste zaal, waar nu eeu overvloed van waslichten over alles ocu helder eu toch zacht en mollig licht heenwierp... Keu aangename warmte straalde hem tegen en wol- bekende vrolijke stemmen verwelkonideu hem. Daar zaten toch liiiokingham, Milford, Arundcl en nog een tweetal edellieden, die allen Karel lang, ja to lang, hadden gemist en op menige receptie der laatste dagen door hun Koning en vriend zoo koud eu onverschillig waren bejegend, dat zjj zich in on- genade hadden gedacht. •Will, alles is toch in stilte geschied? Niemant
heeft iets bemerkt?" «N\'een, grootmachtig Heer en Koning!" klonk het
andwoord eenigzins sarkastiosch. »Ik heb Uwer Ma- jesteits lakeien in een zwarten domino gehuld en bon de kleine zjjdeur van Whito-hall doen in en uitgaan; ik heb hunne voelen met wol omwonden eu een klemschroef gezet op hunne lippen, zoodat Uwe Majesteit zich overtuigd mag houden, dat geen |
|||||||||
|
860 MARY HOLLIS.
|
|||||||
|
harer onderdanen het geringste vermoedt en peen
Parlementslid er morgen in allen eerbied op doelen kan. Is Uwe Majesteit door baron oodmoodigon onderdaan thanda gerustgesteld?\'\' «Meer dan genoeg, WUlt" riop Karel goed gc-
luimd uit. »Tom en Bob" vervolgde hij zich tot Mil- f\'ord en Aruudel wendende, »gaat zitten, jongens! ieder op zijn oude plaats, (ie ziet mij vreemd aan? Vergeet wat er laatst gebeurde... Ik moest zoo def- tig zijn op de receptie; hoort ge, ik moest. Nu beu ik Rowley weer." • Altijd voor het laatst, niet waar?" viel Wil! in.
•Zoudt ge hun dat niet reeds nu ïnedodeelen ? dat zal ons allen uanspcxireu om alle krachteu in to spannen ten einde tienvoudig to genieten... Ja, broeders! het is een woord van afscheid van de zon- de; morgen trekken wij allen in nieuw ljjnwaad liet nieuwe Jeruzalem in." •Laat ons het oude nog maar wat luliouden!"
zeide Arundel, een jong edelman, wien het aan te zien was, dat hij met de zondige aarde op deu meest intimen voet leefde. Het gesprek werd voortgezet, maar sleepte nu
en dan. Biickingham deed bijkans het onmogelijke, maar werd door de overige broeders niet of ter nauwernood ondersteund. Milford en Arundel en de anderen hielden zich op den achtergrond, alsof zij bevreesd waren srewordon dat Rowley reeds vóór morgen ochtend Koning mocht willen zijn. Rowley echter gaf thauds het eerst van allen ee:i blijk, dat hij de oude broeder cu niets anders wilde wezen. IIjj ging naar het dressoor en haaldo de oude pijpen to voorschijn, dio hij nevens de doos met tabak roud- deelde; daarna zette Will eenigo fransoho wijnon op tafel, cu weldra wiegde een blaauwachtigo damp over hunne hoofden heen als een wierookwalin, ge- eigend aan dien tempel en do Godheid daar aan- gebeden, en pacrelde het purperen nat in den roemer. »(iij hebt goed gezorgd, Will! Waarlijk! Waar
hebt gij dien tabak van daau?" •Het is de gewone. De ontbering verhoogt het
genot, Rowley!" • Ken zeer ware opmorking! In de gegeven omstan-
digheden meer treilend nog dan waar," merkte Mil- lunl aan. •Houdt de glazen bij. Ik heb een voorstel!" riop
Biickingham uit. «Ik stol voor, om weder nader kennis tu maken. Weken hoblien we elkaar uit het oog verloren en in al dien tijd kan er vcol met ons gebeurd zijn.. Vertellen we elkaar ons wedervaren!\'; • Daar heb ik tegen,\'\' zeide Rowley.
•Welnu, gjj behoeft het ook waarachtig niet to
doen; wat er met u gebeurd is weten wjj allen," viol Uuckingham in. »Hoc ging het, Milford?" •Ik ben belegerd geworden door een heirlegor
sehuldoisehcrs. Ik had zo lang weten te paaien door den eenen hot deid uit to betalen wat ik van den anderen leende. Het was weken goed gegaan; ik kan het Rowley aanbevelen... Maar er was er oen l>Ü, mager als mijn wandelstok, hongerig als myn |
|||||||
|
jongste hazewind, scherp als een haaicnvel en lomp
als een parlementslid; die maakte hot mjj al to bont. Ik had niets anders voor oogen dan een eerlijke gijzeling, want op Rowley viel niet to rekenen. Ik schreef aan den oudo in Kent en verzocht hom eenige banknoten te zenden, om mij to doen begra- ven daar ik op het uiterste lag, maar bad hem roerend en welsprekend, ton einde hem allo schok- ken to vermijden, niet over to komen om bij de begrafenis tegenwoordig te zijn. Het laatste verzoek volgde hij op, maar het eerste niet, zoo dat ik al- tijd nog boven aard moest blijven staan. Daar kwam een ander denkbeeld in mij op. Ik liet mijn ergsten plaag bij mij komen; ik verstond van hein, dat er ouder al de boeren do hoerljjkste verstandhouding bestond en ieder reeds had toegezegd zijn deel in do kosten van gijzeling te dragen. Ik vertelde hem in het grootste geheim, dat ik vijf honderd pond uit Kent had ontvangen, dat ik dio eigenlijk onder allen verdeeleu moest, dat ik zo hem, als den las- tigsten schurk, echter het meest gunde, maar voor- gonomen had zo to begraven als men mij naar do gijzeling dreef. De kaerel knoopto hot in zijn oor, maakte dat er twist kwam onder al het geboefte en vervoegdo zich van morgen bij me om zijn loon to ontvangen..." •En wat zei hij, toen hij met leêgo handen woêr
heen ging, Bob?" vroeg Rowloy. •De schoelje, hij bewees mij zonneklaar dat ik er
nu nog erger aan toe was; want dat éen schuld- eischer met oen vasten wil veel govaarljjker was dan tweo of drie, dio oneenig konden worden en dat ik uu waarachtig naar do eerlijkste der gevan- gonissen zou gaan. Ik zal mijn lot mot gelatenheid ondergaan on met Rowloy zeggen, dat do ontbering hot genot verhoogt. Dus ook ik zal onzen klub voor het laatst bezoeken, want het steenon hart van mjjn goldgier zal niet vormurwd worden. Rowley, gjj noemt toch zeker deel in mijn lot?" Do toegosprokeno knikte lachend toestemmend
en stiet don vollen roemer aan, hoewel hjj, gedu- rendo het verhaal maar vooral bij hot slot, ocno zinspeling op zich zclven moende to zien... Het was boter verscheidene schuldoischors to bobben dan oen...! »Ja, bjj al do Santen, dat is zoo!" riep llowloy meer vertrouwelijk dan voorzichtig uit. »Do ontbering verhoogt hot gonot? Ja als het genot er op volgt, maar zoo men niet verder komt dan do ontbering! Bob, gij zijt óok niet voor oen gijzeling gemaakt." »(ïy evenmin?" vroeg Bob.
•Nu Tom!" werd or geroepen. Arundel was aau
do beurt; hjj leegde zijn vollen roemer in een teug en gaf toen aan zijn bewegelijk gelaat oen droef- goestige uitdrukking. »Ik bon nog dieper to bckla- genen nog rampzaliger dun Bob. Hjj wordt bedreigd door zjjue schuldeiachors, ik door dogoneu, dio zoo- veel aan mij schuldig zijn... Anno on Caroline, aanbiddclijke Godinnen! go zijt verdwenem door mjjn eigen schuld! Beminnelijke feën, dio het goud in mijn tasch in ijzer wisten om to toovoren, en do |
|||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||||||
|
•Ml
|
|||||||||||||
|
met u spoelt? Maar ik heb uw woord, dat hem
geen hair gekrenkt zal worden.." •Ja, ja! Naar don duivel mot al wat rogeoring
is," hernam Rowley, in verrukking een hoop guin- jes naar zich toe halend. Hij speelde verbazend gelukkig en de goudstukken lagen bij hem opgc- hoopt. (Bob, je moet me morgen opgeven hoeveel jo schulden bedragen. Ik zal ze betalen, ton minste als ze daar vatbaar voor zijn... Tom, word maar geen monnik en doe je schuldenaresson terugkoe- ren. .. Jongen, wat zou de hemel zelfs zonder vrou- won zjjn!" •Wliite-hall geeft er ons oen voorproef van!"
klonk het andwoord. •Maar White-hall staat onder de bescherming van
een weldoende foo, die Rowley zeer genegou is! In een oogenblik kan White-hall do rouwkleedo- ron wegwerpen en het bruiloftsgewaad, dat het vroeger zoo goed stond, weder aantrekken... Row- ley bevelo slechts en alles verandert.." •Ja, Rowley is een groot mau!" zoido Karel
lachend. «Jongens, op de Godinnen, de schoouo Priesteressen van don Dondergod die, onder ons, een kenner is!" vervolgde hjj zijn roemer in do hoogte heffend. •Do fee gelooft, in die woorden Rowloys oppor-
machtigen wil te vernemen. Hoor maar!" zoido Buckingham, mot conigo verheffing van stem. Daar klonk werkoljjk op den achtergrond het
liefcljjk geluid eeuor mandoline, en ruischtcn on trilden en golfden de tonen eeuor zilveren stom. Allen stonden op, werkoljjk verrast en getroffen. Rowloy vooral was verbaasd, waagde eon stap voor- waards, maar bleef toen luisteren naar hot lied, waarvan do eersto strofe door óouo stom, het twco- do echter door tweo werd gezongen. Hij vorstoud do woorden: Zoet herdenken, srliooli verleden,
Kul voor \'t lwittit uw wludstcn op! Onze woning whk liet Kden,
nu/o wieg aas ruzoukuop! \'t lïliMMiiljr\' ontlook op onze schreden;
Xektnr bruischt» op ons bevel....
Voortgejaagd door \'t woord eens wreuUeu, Nokt liet bloedend hart: vaarwel! •Neon, geen vaarwel!" riep Karel naar don ach-
torgroud tredend, torwjjl hot hom altijd nog mclo- diesch tcgonzuisdo: «Vaarwel, vaarwel!" Hij wilde do hand aan do damasten gordijnen slaan, maar dezo werden door oen onzichtbare macht woggetrok- ken, on, of werkoljjk oen woldooudo foo op do dorre aarde was neergedaald! daar gourdo hem oen liosoh van bloemen, cou woud van lovor tegen, magiesoh verlicht door vcrltorgon wuslichton, torwjjl to mid- don dier gaarde, op oen riistbauk van mos on bloo- nion, twoo godinnen waren neergezegen, dio in haro kleedij de berijbres op do behangsels der zaal haddou nagevolgd. •Sara, Louizo!" riep Rowloy, bjj beider aanblik
plotseling op de aardo nedergedaald. |
|||||||||||||
|
wijnbouwers in Langucdoc on de modistcu van Vcr-
sailU\'3 tot do onderdnnigstc huMo to verplichten, pij bobt mij begeven ! Wio /al me nu wakker schud- don als ik dreig in to sluimeren? Wie zal mij nu inlichten omtrent den geur on don smaak mjjner wijnon V Wie zal do sausen voor mijn tafel bereiden? Alles is weg, alles is vorlooren... omdat ik — raadt eens waarom? — omdat ik eens in kwade luim er van sprak monnik te willen worden; zij namen do vlucht en doen niets van zicli hooron... Och, Row- ley, dat hot waarheid ware en do ontbering ook hier het genot blijke te verhoogen...!" •Ongelukkige Tom! maarjoongeluk is ingebeeld,
man! Ge zjjt nog geen monnik geworden; ik zou het do teen kunnen bezweren!" «Rowloy heeft gelijk, en wie verdient moer geloof
op het punt van hot al of uict-moniiik-zjjii dan hij," zoido Will, die bij die woorden algemeen, zelfs door Uowloy, word toegejuicht, on door dezen het woord word gegeven. «Mijne geschiedenis is kort, bekend on het treurigst van allen. Ik heb in het dons moe- ton liggen, terwijl gij allen, op Rowloy na, ton minste nog schuldoischers of schuldenaars koudot maken. Maar weet gjj wel waarom ik in hot dons heb gelogen?" •Omdat jo ecu duchtigen stoot van dat ooilam
outvingt!" •Aardig aangemerkt, Bob! Maar waarom heb ik
|
|||||||||||||
|
4
|
|||||||||||||
|
dien duchtigen — en ik voeg er bij — lompen stoot
ontvangen? Omdat ik do oorzaak was, dat zjjn tcte A tcte met zijn liofsto verstoord werd." •Wio was zjjn liefsto ?"
•Wol de kuiseho Diana, of christelijk gesproken,
do Madonna Mary Hollis." • Will, dat is niet waar!" riep Rowloy uit. Noen..!
Zoo zjj mjj toch bedroog !" prevelde hjj, on hij dacht er tevens bij. dat zij hem alsdan vjn alle vorplieh. tingon zou ontheffen, dat hjj weder vrij zoude zijn, hotgeon hij thauds niet was, hoe hij ook het tegon- dool luide verzekerde •Wat zou Uowloy zeggen, als we nu uog voor
hot laatst eens een kaartenblad in handen na- men?" • Voor het laatst? (ie slaat eeu rochto doodgra-
verstoon aan, Will! Waar zijn onze vrienden ? Daar liggen mijn guinjes! Bob, is er nog ócn tussehon do mazen van uw beurs blijven hangen ? Anders zullen wo broederlijk doelen..." • Uowloy, ik heb immers mijn vijfhonderd pond
nog!"\' •Dat is waar! Nu, jongens, opgepast!" Do eone
flosch voor do andere na word geledigd en do wor- king van het purperen vocht kon bespeurd wordon in het flikkorond oog van Uowloy on hot. gezande blosjeu, dat zich op zjjn wangen vortoondo. • Rowloy, hebt ge aan mjjn armen Dick gedacht?"
vroeg liuckiugham zacht. • Do zaak word onderzocht, zoo als Shaftsbury mij
zeido. Spreek daarover nii niet, Will!" •Spreek daarover nooit, wilt go zeggen. Arme
Rowley, hebt go nu nóg hot bewijs niot, dat men |
|||||||||||||
|
3.W
|
|||||||||
|
M.VUY nüLLIS.
|
|||||||||
|
Vnnrtjrejaajrd iloof \'t woord coim wreeden,
Xokt hot bloedend Imrt: vaarwel! klonk hot weder, on beiden bewogen do armen ton
afscheid. •Wolkom, wolkom!" andwoordde Rowlcy, die
beiden omarmde; en, onder het luide gejuich van ilo andoren, die eerbiedig liet voor hen aandoenlijk M\'liouwspol van verre aanstaarden, noodzaakte hij Sara en Lonize mot vriendolijken drang op te staan, uit liet kunstige Kdon naar do aarde te treden, «aar liaar echter niots dan hulde en aanbidding en zeker niet >hot woord des wreeden" wachtte. •Rowlcy, wat zijt go bleek geworden! Zie eens,
lieve Louizo." zeide de Castleinaine hare teder ge- liefde vriendin op do wangen tikkend, «zie eens. hoe hij om ons treurde, bijkan» zoo voel als wij om hom." • Wij konden niet scheiden zonder n een vaarwel
te hebben toegeroepen," viel Lonize in. •En op zulk oen wijze! liet doet uwen smaak
oor aan. Nu. lieve kinderen! ik zal niet ondank- baar zijn. Wil!, beken het, hebt gij dit allo» zoo be- daeht?" •Ik ontken niet dat ik in hot geheim was: maar,
gelukkige Rowlcy, het verlangen om u nog eens to zien, ontkiemde to gelijkertijd in beider hart, zon- der dat ik iets behoefde aan te wenden om de groei* kracht van dat heilig verlangen te helpen bevorde- ren. Tiowley, nu mag sloehts Nektar onze drank zijn on Ambrozjjn onze spijze!" Hij klapto in de hand en eenigc booinen en b!oe-
men schenen loven lo ontvangen, hoen to wande- !en on plaats to makon voor oen tafel mot wjjn en ooft voorzien. •Maar dat is tooverjj!" riep Rowlcy werkoljjk
verrukt uit. •Do fee zal do tafel niet naar ons toe doen wan-
delen," zeido W 11. »Ik stol dus voor haar hier hoon to brengen." Do voorslag vond ondersteuning en allen, bo-
halvc Rowlcy on du beide Godinnen, brachten do tafel naderbij. Rowlcy was in zoet gekout niet Sara en Louizo, die eenstemmig, als nooit to voren, geen ander doel konden dan om >den wreeden" to overtuigen van do schoonheid van het verleden on het smartelijke van het vaarwel. Middelerwijl had Will do roemers met de/faconx, dieopdo tafel ston- den, gevuld en geluuik gemaakt van Rowlcys druk gesprok met do beide gebaren, om eenigc druppels rum in diens roemer to gieten; het zou den Nektar nog geuriger en tevens vuriger doen wordon. Allen waren aangezeten. Het onderhoud werd
levendiger en luidruchtiger; Rowley vroljjker en geestiger; dit laatste word hom door allen vcrze- kord, die ieder zijner opmerkingen met luiden bij- val begrootten, en daarop den vollen roemer weder ledigden. »(lc zult toch voor Jack goede zorg dragen, Ka-
rel, als ik er niet meer zal zjjnV" vroeg Lonize, zoo ernstig mogelijk, maar do ironie schemerde er toch door heen. »Twcc milliocn livres in specie |
|||||||||
|
zjjn te Calais ingescheept, Karol!" fluisterdo zjj
hem in het oor. »Aan m\\jn adres, goodo vriend!\'\' Of Karol hot hoorde? Hij schoon geheel ouder
don invloed van do smachtende blikken van do Castlemaine, die teder was als in het eerste uur van beider liefde. »Cw quatrain, Will! ge hebt hel mij gister be-
loofd, en onze geestige Louizo ral Will wol ktm- non boandwoorden." Rowlcy begon moeieljjk to spreken, maar de oogen tintelden van geestdrift en de wangen glooiden van genot. Louizo begon:
Daar IcefU......n grooto Koning,
Kn narhtlg wii* /i|n rijk...
Haar loofdo i\'i-ii KriHit*. Koning, Kil geM wils lielll goiyk*
Vim Man had liü OV Mikken,
IV iterkte vuii Vulkaan.
1»»\' K.>11ir11_. heette vader Villl lil< lliu <>ll<l<-|\'il;iail.
l>f echoonbeld vb) dij to eeren,
Kn nu da Khoonlndd *t goud. De Ladjr r" da ^uiltje
Zij Worden ninuuor <>i|,l;
Want bolder leven duurde
AU «lat van \'t mahjche ki-uk •
Po Lady gloed door \'t harte, l> gntnjo door de laiok. •Brava, bravissima!" jubelde Rowlcy.
•Milford, het is tijd; zorg dat go onbemorkt ver-
trekt... Vooral zalvend en ernstig sproken, hoor!" fluisterde Buckingliam zijn buurman in hot oor. •Nu, Will! nu moet go haar and woorden. Voltooi
do schilderij, Will, van dien... Koning!\'\' •Don grooteii Koning!" lispelde do Castlemaine.
• Ik dank u, Sara! Nu, Will, zijt ge haast klaar,
dolle, dolle Will?" • Ik zal alleen vertellen hoc hot oordeel was dor
nakomelingschap." •Zijt go dwaas? Dat weet ik al, Will!"
•Maar hot grafschrift weet go nog niet, Rowlcy, hoor maar: Hol knul «lni\'K aan lut li-oiiron;
Do voroU wonlon Htoiii;
Want aehl de kpmiIo KaalBg, Uil stiorf van nudordiilii.
Toen schreef or cip «On groeve,
Kon, ilio kom knd gekend,
Kon trouw o»vrtond on illoiiaar. Kil lid van \'t Parlomoiit: • Wij krtJKon nooit r.iM,*n tweed**!
Kn dannitn wooklnugt vrfi
Hij wan do ptaat van \'t uiirwork, De wijxori* waroii wy."
•Bravo!" riep Karcl, maar hjj was de conigo. De
overigen wachtten eerst dat bewjj» van goedkeu- ring af. eer zj) hot waagden bij zulk ceno verme- telheid iets van hunne gezindheid to doen blijken. •Will. dat is gelogen! \'t I» wel aardig. De wjj-
|
|||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
303
|
|||||||||
|
zers zijn zjj, willen zo zijn, maar wij zullen hot
niot willen, niet waar Lonize? wo laton zo weer naar huis gaan. niot waar, Lonize? Will, laton we naar Coventgardcn rijden... I.aten we....!" Hij hield op; de oogappel hlocf op éen punt sta-
icn, de hand stak don wjjsvingor een oogenblik vooruit, maar viel toon slap neder, even als hij zelf noêrzoog in zijn zo tol, opgevangen door de gcdien- stige armen van de Castlomaine. Daar, op de verhevenheid, midden ttisschen de
reeds half verlepte hloomen on bladoren. midden tusschen de gebroken roemers on do ledige wijn(los- sclien, welke daar hoon waren gebracht door den dollen Will, die van zulke tegenstellingen veel hield was een vrouw in zwart gewaad verschonen, oen vrouw, marmerblook getint door hot licht, dat van ter zjjdo en benedon haar op haar afstraalde, on met het ontzetten op hot gelaat. liet was Mary, die door Milford uit haar vertrek was gelokt, on- der voorgeven, dat de Koning in groot gevaar ver- keerde, een gevaar, waaruit zij hem nog redden kon, een gevaar, dat hij niot nauwkeurig beschreef, maar dat zóo dreigend was, dat hij op zijn knicn was neergevallen, toen zij weifelde on haar mot tranen in do oogon bezworen had hem dadelijk to volgen, daar elke minuut vertragens do redding onmogelijk kon maken. Kato was verre van haar en kon haar niet inlichten. Zij besloot te gaan. Was zij niet overal in Gods hand, en had die hand haar niot langs wonderbare wegen voortgeloid naar een doel, heerlijker en heiliger dan zij hot zich ooit had kunnen, ja durven voorsteilen? Zjj ph\'PT en stond daar de orgie aan te staren;
zij aanschouwde daar vóór zich de feestvierenden mot de verwildering in het oog, on do verhitting op do wang, onzinnig lachende on tierende; on te midden van hen, den Koning van Engeland, dien zij den Hemel dacht nader geVacht, dien zij de woorden des levens had doen hooren, .jcigens wien God de Hooi\' haar de vervulling van hoilige plieh- ten had opgelegd. En, gruwel der gruwelen ! aan zijne zijde hadden zij zich neergovleid, de Baals- piiesteressen, die hom van Jehova hadden doen afdwalen en hem geworpen haddon in den poel dor ongerechtigheid. Maar (ïod do lieer scheen niet te willen, dat. hij verloren ging en had haar nogmaals geroepen om den zwakke te sterken en den dwa- lende to roepen, Po vreemdeling, die haar ge- waarschuwd had, was werkoljjk oen vriend des Ko- nings; hij had niet ten onrechte het govaar droi- gend genoemd on hij verwachtte van haar hulp on redding. Do vreemde, — Milford, dio op den wenk van lluckingham zich ongemerkt had weten te verwijde- ron — was haar tot op den drempel gevolgd, maar hield zich nu schuil achter do heesters en do hloo- nion. Hij was echter onder het bereik van haar gohnor en fluisterde haar toe: »Red hem, red hom!" Zjj overwon bij die woorden haar ontzetten en
trad naar don disch toe. Als een lelie, die do on- liesmette kolk heenwiegt over den slijkpoel, stond zij daar tegenover allen, tegenover don verbleekten |
|||||||||
|
Koning, die zich in de armen van Castlomaine als
beschermd vond. «De Heer is een ijverig God, Koning var, Enge-
land, en Hij duldt geene afgoden naast zich. Maak u los uit de armen dier Filistjjnsche vrouwen en doe boete..." »Brava, brava, brava!" juichte Buckingham, en
do indruk van Marys plechtige woorden ging ver» loren. De profetesso scheen den Koning oen aktrice geworden. «Een aardig kind! Het is wel jammer dat zij
krankzinnig is " zeide Lonize koud, met haar el- penboonen waaier zich verkoelend. «Was dat uwe moostcrosso? Och, Karel!" Een glinilaehjoii ver- zclde die woorden, dio eenvoudige woorden, welke hom toch zoo zwaar op het hart vielen. •Mary Hollis!\'\' zeide hij mot moeite «Wat doet
ure hier!" •Ze vraagt mee haar deel van hot feest... Mary,
kom bij ons zitten!" zoide Buckingham naar haar toetredende. Zij herkende hem uu eerst en deinsde vol afgrijzen terug... »Hoo nu, mijn diiifjon, wilt go do kennismaking niet vernieuwen? Bljjft een Koning altjjd nog heter dan oen Hertog...?" «Will, ik wil niot hebben, dat gij haar aanraakt,"
riep Karel. •Laat haar hij ons zitten: ik zal het niet euvel
duiden!" lispelde de f\'astlemaine. •Koning van Engeland!" zeide Mary mot kracht
nu zij eindelijk hot gebruik harer stem had terug ontvangen, «Verlaat het rijk van den Satan... Ga met mij!" Hij had dio woorden slechts ten halve gehoord en
meer geluisterd naar Mylady, dio hom, met deu takt van een kenner, aandachtig maakte op de schoonheid van dat kind, dat hem thands zelfs boven Buckingham verkoor. •Beste Mary!" riep hij haar dan ook toe. »Gjj
bedriegt u, waarlijk... Hot is niet het rjjk van den Satan.. Kom, Mary, kom hij ons..." •Bid nog oodmoediger, Karel, kniel zelf neer!"
fluisterde Louize. •Mary, ik wil dat ge hier komt!" Buckingham
maakte zich gereed do uitvoerder to zjjn van Ka- rels hevel, maar de koning, diojaloorsch dio bewo- ging gadesloeg, wilde hom vóór zijn en trad haas- tig op haar toe. Zij deinsde, sloeg hot oog iu ver- twijfeling ten hemel en ijlde heen, sneller on sneller, toen zjj hot vurig oog en het door de uitspatting verwrongen gelaat des Konings achter zich zag. Zij rende voort, zoo als zij meende den weg langs dien zij gekomen was, maar bemerkte oiudeljjk haro dwaling. In do verte hoordo zjj het gescha- t.er der uitgelaten vroljjkheid, on hot klonk haar togen als de kreten dio do hel aanhief ovor haro overwinning; want de hel had gezegevierd, zelfs al had do Koning van Engeland hare roepstem ge- hoor gegeven on haar gevolgd. Dat liy zich wc- deroin te midden van die verpeste sfeer bogeven bad getuigde togen de innerlijke bokeering, waar- aan Mary was begonnen te gelooven. Eensklaps |
|||||||||
|
«64 MARY HOLLIS.
|
|||||||
|
vielen haar do schellen van do oogen en zij zap,
terwijl het hart verscheurd, de kracht vernietigd, do moed was beschaamd, dat zij oen jjdolo schim had nagejaagd. Torugkoeren naar hare vertrekken was onmogc-
ljik. Haar onnutte arbeid was voorbij. Zij had niets meer te hopen, niets meer te verrichten. Maar werwaards dan? In den nacht naar Dirken* te vlieden? De hoogmoed weerhield haar niet, want die was tlmuds vornictigd. Neen, zij zou tot hem gaan en hom belijden: jïjj zijt wijzer gc- weest dan ik; maar dat zou zij morgen doen.....
Van nacht moest zij nog eene schuilplaats zoeken,
maar eene, die haar vorl>org en beschermde voor den Koning van Engeland. Daar gedacht zij de woorden door die onbekende gesproken, die nok wijzer was geweest dan zij. die haar voorspeld had wat thands geboorde, on haar een toevluchtsoord had aangewezen. Die vrouw was zjjnc geliefde! Maar alles was immers verloren, voorbijgegaan, ver- dwenen..? Zij boog het hoofd, maar nogmaals ver- hief zich het gejoel on geschater, en het was of het naderde. Zij overlegde niet moor, zij moest handelen, on trad voort. Don eersten dien zij ont- moetto vroeg zij naar Miss Kennedy. Toen zij bij deze was gekomen en met. aandrang vroeg, dado- ljik naar hare meesteresse te worden geleid, toen zij zoo innig bad om toegelaten te worden en het ongewone uur te verschoonen, toen zij zeide Mary Hollis to heten, toen werd haar verzoek ingewilligd en bevond zij zich weldra tegenover do onlwkende, dio haar l>czocht had en, naast de legerstede eencr zieke gezeten die zij het hoofdkussen schudde, haar vriendelijk wenkte nader te treden. xrv.
Do mare van den dood van Olivier Oromwoll had
niet zooveel verrassing bjj do kavaliors en aanhan- gers van het huis Stuart to weeg gebracht, als het gebeurde in dien nacht bij het hof van White-hall, toen bet \'s morgens ontwaakte. Eerst was het oen enkele lakei, dio het gerucht verbreidde en niet ge- loofd werd, daar hij het verhaal der bjjzondorhe- den schuldig bleef en in zjjn mededeeling zoo vele voorstellingen zjjner oigeno verbeelding vlocht, dat het feit cor tot de sfeer der droomen dan tot het gebied der werkelijkheid scheen te bchooron. Maar woldra verhieven zieh andoro stemmon, welke alles Ixwcstigden, en eindelijk werd er oen gehoord, die Mylady do Castlemaine in do vroeger bewoonde vertrekken tot hare oude Kato hot woord bad hoo- ren voeren. Weldra was er geen twjjfol meer mo- gcljjk, want Mylady trad hare vertrekken uit en de zaal binnen, waar do edellieden het lever van don Koning verbeidden. Met trotsche statigheid trad zjj do buigende rijen door en verwaardigde zich oven bjj Harry Mommouth stil te staan. »\'t I» waarljjk of gjj gegroeid zijt, Harry!" fluisterde
zjj hem toe. |
•En het is of gij getreurd hebt, Mylady!" klonk hot
andwoord, •Ik deed hot ook mijn jonge vriend! Waar is uw
boezemvriend Sidncy? Kn dan do andere makker?" • Do eerste kon niet vermoeden, dat hem de eer
zoude weêrvaren dat zijn naam door u zoude worden uitgesproken, anders waro hjj hier gekomen. De tweede, Mylady! treurde even als gij; misschien dat zijne droefheid tegelijk mof de uwe zal verdwenen zijn." •Denkt ge dat werkelijk ? Maar die droefheid hebt
gij toch wel kunnen doen ophouden?" •Do onderstelling is zeer veteerend dat ik iets zou
kunnen wat Mylady de Castlemaine zelfs niet ver- mocht. Mijno wenscheu strekken zich toch nictzóo ver uit, om met Mylady do Castlemaine to worden gelijk gesteld." •Zeer bescheiden, Harry! De jaren ontwikkelen u
toch wel. Maar, mij dunkt, gij spreekt zoo kool over uw vriend. Zou hij den trouwen Monmouth reden tot klachten hebben gegeven?" •Zeker minder dan aan de trouwe Mylady de Cast-
lemaino!" Mylord Arlington naderde schoorvoetend en knoop-
le een gesprek aan met eonige nahijstaandc Edollio- don. Do diplomaat was, welko bljjde hoop er ook bij hem ontstond dat do verderfelijko invloed, dio Zijne Majesseit in de laatsto wekeei boheerscht had, voor goed was vernietigd, evenmin gerust als allo anderen. Do ommekeer scheen te plotseling om stand to houden. Do beide in ongenade gevallen minna- ressen waren teruggekeerd, maar men wist nog niet of do andere, die beiden had doen verjagen, wel op bare lx-urt was verjaagd. Van daar dat Mylady, dio dadelijk haren triomf wilde gaan genieten, veel minder genoot on veel minder hulde ontving dan waarop zij gemeond had to mogen en kunnen rokc- nen. Van daar dat zij eenige terughouding bespeurde en den diplomaat slechts in hare nabjjhoid en niet tegenover zich zag. Het was of zij de alom heer- schendo gedachte begreep on het hof eenige nadere inlichtingen tot geruststelling der wankele gemoo- doren wilde schonken, want zjj verliet don jonkman, die do spitso tong nog niot geleerd had in toom to houden en er goon gevaar in zag baar met geljjke wapenen to bevechten. Zij wendde zich snel tot Arlington, eer hjj den tijd had om haar mot coucbe- loofdo buiging te ontwijken. •Mylord! oen enkel oogenblik slechts. Ik zal u den
kostbaren tjjd niet ontrooven." •Do tjjd wordt kostbaar indien men het genoegen
heeft dien met u door to brengen, Mylady!" •Als altijd galant. Engeland zal geen enkelen
vjjand meer to overwinnen overhouden. Gjj overwint ze allen door uwe beleefdheid... Maar, Mylord! indien go straks eens oen verloren oogenblik voor mjj beschikbaar hebt, zoo schenk het mjj. Doe mjj het genoegen u te laten aandienen naast mjjnMtufot\'r, vroeger do slaapkamer mijner kamenier, toon de woning van do Yorkscho deerne, die dat vertrek zoo zeer met den wierook haror heiligheid zal hebben |
||||||
|
MABY HOLLIS.
|
80 ï
|
||||||||
|
geen te ondergaan, wat hij nu een smaad heette. Hjj
wilde den schijn niet op zich laden om nog do gtin- steliug te zijn van die vrouw; wat hij echter zoo gaarne wilde ontvlieden weiischto zij. Zjj wilde den band weder aanknoopen of liever allen doen geloo- ven, dat zij liet wilde en dat die jonkman haar even als vroeger behoorde. • Hoo zoo treurig. Charles ? Vreest ge voor mijne
wraak over menige ongetrouwheid van uwe zijde ? Vrees niet meer, mijn vriend! mijne ballingschap heeft vrucht gedragen en mjj boven die zwakhei.1 doen verheffen. Ik ben wreed jegens u geweest. Ik hoop te kunnen herstellen wat ik misdreef* en u ge- lukkig to kunnen maken met opoffering, van vroegere, misschien dierbare, wenschen. Kom straks bij mjj, Charles, en we zullen over uwe liefde spreken. Ik kon de zwartoogigo met de prachtige ravenzwarte okken. Zij heeft mij vertrouwd en gunstiger loeren beschouwen. Nu,mijn vriend! gij andwoordtniet? Zij is u immers niet ontrouw? Gjj hebt haar toch weder gezien?" «Mylady, kent gij ook het verblijf van Alary Hollis?"
vroeg hij koud beleefd. •Charles, zjjt go om dezo haar vergoten, die ge zoo
teder bemindot? »Yan mijne liefde of mijne verachting is hier geene
sprake, Mylady! Slechts van do ongelukkige, die dezen nacht van hier is verjaagd. Waar heen ging zo? (ijj zult dit wol weten, gij, die altjjd zoo veel belang in haar hebt gesteld!" «Dat moet als verwjjt klinken, niet waar? Kom
straks bjj mjj on ik zal u misschien eenige aanwjj- zing kunnen doen. Zult ge? Het is uw belang, Charles!" •Zjjno Majesteit zal heden ochtend niemant ont-
vangen," kondigde do Lord Kamerheer aan, op den drempel van het vertrek, dat toegang gaf tot de slaapkamer des Konings. Charles maakto van de opschudding, welke deze
onverwachte verschijning maakte, gebruik, om na eene gedwongen buiging Mylady to verlaten. Deze, door do aankondiging van den kamerheer op eeno andere gedachte gebracht, weerhield hom niet lan- ger, maar wendde zich van hem af, na hem evenwel nogmaals op een toon, als of zjj hom een hooge gunst aankondigde, gezegd to hobbon van straks bjj haar to komen. Zij naderde den Kamerheer, die diep voor haar
boog, maar haar tevens herhaalde dat Zjjno Majes- teit niemant ontving. Alsof zij oordeelde dat het haar niet geldon kon, wildo zjj hem voorbjj gaan. Eenigzins verlegen boog hjj zich tot haar ovor en fluisterde: >Zjjno Majesteit is niet alleen. Hare Gonado do Hertogin van Portsroouth bezoekt Zjjno Majesteit." •Een reden to meer om daar óok een bezoek af
to leggen. Ik neem alle verandwoordeljjkheid op mjj, Mylordl" Zjj trad voort en bevond zich woldra tegenover
Zjjno Majesteit en do Quérouaille. Dezo had op eeno gants andore wjjze dan haro mededingster van |
|||||||||
|
vorvuld, dat ik mij voorgenomen heb er voortaan
mijn verblijf te paan houden." »Eu de Vorkselie deerne verhuist naar uw bou-
dottT\' zeide Arlington op half vragenden toon. «Zij verkiest de vrije lucht en zal nu wellicht in
Londen» straten huizen, waar zij goed bekend mag heten." De Edellieden kwamen allengs naderen vormden,
voor zoo ver de etikette dat gedoogde, bijkans een kring om haar en den Sekrotaris van Staat. Hoe Mylady zich thands verlustigde in hare zegepraal! Welke blikken van minachting zij op de haar om- ringenden wierp, die hoe meer zjj zich van hare macht weder bewust werden, ook des to meer de overtuiging erlangden van de noodzakelijheid hare goede gunsten te verwerven. Dij niemant kwam hot op, wat onkiesehheid er school in do wijze waarop zij do gevallene, niet alleen met de hiel trapte, maar als in sljjk bedolf\'. Er was niet een, die liet onge- lukkige offer beklaagde, want niemant had ooit eenige gunst door haar toedoen verkregen of had hot flauwste l>egrip van hetgeen dat kind had gepoogd. Allen doorstroomde min of meer het gevoel, als of een eng toogeregen keurslijf hun was afgevallen on de nove- len, die den hemel zoo lang bewolkten, waren weg- gevaagd. Geeno Sabbathsvieringen, gcone onthouding meer van de meest geliefkoosde genoegens; en waro dat slechts hot eenige wat Mylady aanbracht, het zou haar in hun oog reeds oen aanspraak geven op hunne hulde. Mylady hoordo do thands niet meer ingehouden
betuigingen van aanhankelijkheid, eerst met welge- vallen en met eone genade, die tevens van hoogheid getuigde, maar later blijkbaar met eenig ongeduld aan. Zij zocht met do oogen in hot rond en het bleek weldra wien, toen Charles Digby binnen trad on zich in de rjjen der Edellieden scharen wilde. Zjj hield het oog oon oogonblik op hem govcst. Waar was do blos, eenmaal gloeiend op dat gelaat? Waar was de uitdrukking van frischheid en kracht, eens zoo tintelend iu die heldere oogen, zoo spelend op dio roode welgevormdo lippen? Het was of die Jonkman een tiental jaron ouder was geworden en het vuur der koorts hom verteerde. Zjj had die lippen even zien trillen toon zijn blik den haren ontmoette; zjj had hem terstond plaats zien nemen in do achterste rjjen als of hij zich verschuilen wilde. Maar dat was niet de wil van Mylady. Ongemerkt trad zjj voort en naderde hom, en toen
hij weder van plaats wilde veranderen om haar nog- maals to ontwjjken, riop zjj luido zjjn naam. Een vluchtig rood kleurde zjjn ingevallen gelaat. •Mr. Digby, men vorgeot zjjno vrienden niet, zoo
dat men zo herkent al zjjn zo ook veranderd. Ja veranderd 1 Gjj spant u zeker to voel in bjj uwe excorcitiën." Zjj was hom zeer dicht genaderd en wierp een voel betcokenenden blik op do Edellieden, die ter rechter en linkor zijde stonden, zoo dat deze zich bescheiden terugtrokken, en zjj weldra met hem alleen stond. Hjj wildo zich zoo gaamo medo tc- rugtrekken om tegenover het gantscho hof niet dat- |
|||||||||
|
300 MARY HOLLIS.
|
|||||||
|
de behaalde zegepraal gebruik gemaakt. Zij had
niet haren triomf willen genieten, maar wel dien bevestigen. Terwijl Mylady na eon kortstondige rust zich gehaast had to midden van het hol\' te vorsehjj- nen, was zij zonder eenigen ophef naar de skiupka- mer van den Koning geslopen, ten einde tegenwoor- dig to zijn bjj diens ontwaken en diens gedachten te leiden. Zij vermoedde toch, dat op de overspan- ning van den vorigen nacht eene even groote uit- putting zoude volgen en vreesde, dat er in die oogenblikken een besluit zou kunnen worden geno- men wat het thands niet moeite verkregene weder vernietigde. Zij had zich bescheiden aan zijne sponde neder-
gezet en in hare tedere zorg een glas van het hel- derste water, waarin zij eenige druppels citroen goot, naast hem geplaatst. Toen de Koning ontwaakte, zag hij haar verbaasd aan, wreef hij zich het voor- hoofd, geeuwde en wierp zieh weder in de kussens. •Goed gerust, Karel?" vroeg zij, terwijl zij den
verfrisschenden drank toereikte, dien zij had gereed gemaakt. liet was of hij zich nu eerst goed het gebeurde
herinnerde. Hij knikte haar toe en vroeg toen waar Sara was? Louizo beet zieh even op de lippen en andwoordde, dat zij hare vriendin nog in diepe rust geloofde. Zij bemerkte werkelijk met eenige onrust, dat hij nog onder den invloed was van de (\'astle- maines liefkozingen, dat hij tegenover de smart, die straks wellicht over het verlies van dat zonderlinge kind gevoeld zou worden, alleen de liefde van My- lady als vergoeding zoude stellen. Voor zoo verre zjj het terrein had kunnen verkennen, was liet haar gebleken dat, wat het Yorksche kind uit geloofsijver begonnen was, Lord Shoftsbury en de zooge- naamde nationale partjj met zeer verklaarbare po- litioke bedoelingen hadden voortgezet en pogen te Ontwikkelen. Men had Karel in de armen geworpen van bet Parlement; men zocht hem onafhankelijk te maken van do subsidiën Zijner Alleiehristeljjkste Majesteit en dan kon hij haar ontberen; want zjj maakte zicli geenerlei illuziën omtrent den aard zij- ner gezindheid jegens haar. Zjj had reeds spoedig na hare aankomst in Engeland begrepen, dat de Castlemaine de gunstelinge bleef uit gehechtheid, en zjj gunstelinge word uit belang. De laatste kon zich vaster gezeteld achten dan do andere, en daarom had zij zich ook altijd met de hulde, die haar uit belang gebracht werd, te vroden gesteld. Maar nu het oogenblik gekomen was dat het belang ophield te bestaan, dat zij hare redding aan den wissclzieken liuckiiighaiu moest dank weten, die haar alleen te diensto had gestaan omdat hjj niet gaarne eene gun- stelingo, die hem gevaarlijk koude worden, zag tri- omfecren, nu vreesde zy voor het behoud \'harer macht, voor den invloed der andere. «Waar is zjj? Waar is Mary?"\' had Karel go-
vraagd, na ettelijke oogenblikken in pijnlijke ovor- denkingen te hebben doorgebracht. •Men zegt, Karel! dat zjj bozig is in oen synode van
non-couformisten voor te zitten, waarin beraadslaagd |
wordt over do u op te leggen bootc... fiat gij \'t
ook gowaagd hebt vrolijk te zijn!... Maar, mijn vriend! Mylord Arlinglon is hier geweest on Mylord I.auderdale, vervolgens Cl in ton, met een boek vol cijfers, al te maal sommen die bij u wil laten ma- ken. Zeker wil men de proef nemen of ge nog re- kenen kunt." «Gjj hebt zo toch weggezonden? Ik heb een
vreeselijke hoofdpijn I" »Ik voorkwam alzoo uwe wensohen. Laat ons
liever straks een wandclrid langs de Serpentine doen... liet is zulk hcorlijk weer! Het zal u goed doen. Ik moet u nog zeggen, dat er eenige eomé- iliens on comédiennes van Vorsaillea zijn aangekomen mot de nieuwste stukken en balletten.. Zij zullen zich een maand ter beschikking l\'wer Majesteit stellen." De Lord Kamerheer herinnerde Zijne Majesteit,
dat het uur voor het lever had geslagen, maar ontving het bevel waarvan wij de uitvoering reeds kennen. Do genietingen, waarvan Louizo sprak, schenen
Karel uit zjjne dofheid to doen ontwaken. Hij sprak er toch van op te staan en was reeds, mot mede- hulp van Louizo, die ditmaal den bijstand van den kamerdienaar overbodig keurde, aan zijn toilet ge- vorderd, toen Mylady binnen trad. «Goede morgen, Sara!" riep hjj haar toe, terwijl
hij haar in do verte reeds de hand reikte. Do be- grootiug mocht hartelijker boten dan die Louizo te beurt gevallen was. •Ik wist ii niet zoo vroeg reeds in zulk aangenaam
gezelschap! Hare Gonado is mjj voorgekomen in hare bezorgheid, niet zoo zeer voor uwe nachtrust, dan wel voor uw ontwaken." • Gij komt anderen zoo dikwjjls voor, lieve vrien-
diu!" hernam Louize haar vriendelijk toelachende. •Wat is de hemel van daag blauw!" zeide Karel.
«En het zal onze schuld niet wezen, zoo hij het
niet blijft. Wij hebben saam geleden toen wij beiden o niet moer zagen en ingezien dat wij, zoo eenmaal de zon weer-voer ons doorbrak, u ook saam moesten omringen, niet waar, Barbara?" Deze knikto toestemmend, was even vriendschap-
pelijk gezind en sprak er mede van, niets anders dan het geluk Zijner Majesteit en dat wel op de- zelfde wijze als Louizo to willen. Deze begon met dadeljjk een bewijs liarer Vertrouwelijkheid to geven, door Barbara medodeeling te doen van den voorslag, door haar aan Karel gedaan, een voorslag, die door haro vriendin terstond werd ondersteund. Men moest Karel toch ook geen oogenblik tot zieh zelvon laten komen; men moest hem genoegen versohaffen en afleiding on verstrooiing. Zouder dat dit gezegd behoefde te worden, begrepen de beide vriendinnen elkander. «Maar waar is Mary, Barbara V" vroeg do Koning
eensklaps, terwijl de toegesprokene bezig was do pruik Zijner Majesteit met eon welriekend poeder to bestrooien. «Ik weet hot niet, Kowley! maar als gjj er op go-
stold zjjt, zal ik er onderzoek naar doen." |
||||||
|
MA KV HOLLIS.
|
|||||||||
|
867
|
|||||||||
|
»Doe dat, doe dat!"
Heide vrouwen zagen elkandor aan.
»Ik heb maar eens gezondigd, en er zal wol een
of andere bjjboltext zijn die daarin voorziet, en waar- mcê zjj alzoo haar geweten te vrcden zal stellen. Waarom zou zij niet hier blijven? Ik zio zoo gaarne een klavorblad!" Daar werd bescheiden getikt en trad onze oude
bekende Hugh binnen, die zichtbaar verschrikte, toen hij de beide aanwezigen bemerkte. Na eenige nar- zeling, welke juist aller nieuwsgierigheid prikkelde, moest hij de reden van hot onverwacht bezoek mede doelen. Viper, die zich van de ketting had weten te ontdoen, had hem een verrassend geschenk ge- bracht. Van morgen had hjj hem joliger nog dan gewoonlijk gezien, zoo jolig, dat hij al de honden in de hokken in opschudding bracht, en vrolijk bad hij aan de voeten van lliigh een stuk leêrwerk, wat wel voor handschoc gediend had kunnen hebben, nedergelegd. Daar hij niet wist of zijne Majesteit het ook verloren had, bracht hij het kleinood mede, dat er verscheurd en bevlekt, uitzag en slechts een gedeelte van den oorspronkelijke!! vorm vertoonde, •Goed, goed, eerljjke, al te eerlijke lliigh!\'\' riep
de Koning lachend uit «Voortaan moogt ge die schatten behouden." •Zoo, maar...,"
»Wat hebt ge?"
•Als die handsehoe niet van Uwe Majesteit is,
dan is hij van een ander, dat wilde Hugh zeker zeggen!" merkte Mylady aan, Karel veelbeteeke- nend aanstarend. «Juist, Mylady! Ik weet niet waar die handsehoe
gevonden is; misschien wel dicht bij de boot, die ik \'s avonds bij de kleine waterpoort eens zag liggen." •Zou men de honden Uwer Majesteit \'s nachts
ook een bezoek geven?" vroeg Louize, die blijk- baar niets van het gewicht van al die mededoelin- gen begreep. Karel zag Barbara aan, die veolbcteekencnd knikte.
Hjj wilde echter niets meer hooren, daar hij Hugh eenigzins wrevelig wenkte heen to gaan, met de mededeeliug dat hij weldra beneden zou komen. Een nieuwe en blijkbaar oen zeer gewensehto bo- zookor, de dollo Will, was binnen getredon en trok dadelijk de aandacht Zijner Majesteit. Wills gelaat droeg de duidelijke fporen van do nachtelijke foost- vioring, welke zorg hij ook aangewend had om zo te verborgen. Hot had hem veel krachtsinspanning gekost om op te staan on zich naar White-hall te begeven, maar hjj begreep, dat ltowloy de eerste dagen behoorlijk omringd behoorde te zjjn. Hij hoordo met welgevallen wolko voorslagen reeds ge- maakt waren, sprak er van, hot gantsche hof aan don wandelrid te doen deelnomen en do muziek der Life guards a la tête te plaatsen, daar do goede Londenaars sedert weken niets hadden gezien of genoten; schertste nog oenigo oogcnblikken met den ouden Rowloy over diens val, zwaaide hem den lof too, waarvoor hjj altjjd zoo govoolig was, van de joligste broeder in den klub to zjjn, deelde hem |
|||||||||
|
eonigo nieuwe bladzijden mede van de chronique scan-
daleuse en verjoeg daarmede de laatste nevels, die Karels blik verduisterden. Daarna vroog hij Mylady of zij hem een oogenblik
gehoor wilde schenken, illet zijn slechts private zakon, die tussehen Barbara en mij behandeld moe- ten worden," verzekerde hij Zijne Majesteit, die bei- den met leedwezen zag vertrekken. •Wij laten u een der schoonste paerelen uwer
kroon!" zoido Buckingham daarbij Louize aanziende, die hij oen wonk wilde geven den Koning niet te verlaten. •Zijne Majesteit geeft, naar ik geloof, de voorkeur
aan groote diamanten!*\' hernam Louize eenigzins bits, daar zij met klimmende onrust den stjjgenden invloed der lieve Barbara gadesloeg. Karel had deze reeds, voor zooveel hij het in het bijzijn der andere durfde doen, vele blijken van onderscheiding gegeven, en de machtige l!uckingliam, aan wie beiden hun aanvankelijk triomf te danken hadden, vroeg haai\' een geheim onderhoud. De tijd van handelen was voor haar gekomen.
(\'astlemaine of zij moest vallen, en Buckingham, die altijd nog een veete jegens gene had, maar zijn wre- vol zoo meesterlijk wist te verbergen indien zijn belang het mede bracht, moest haar ter hulpo snel- len. Zij had misschien een ander oogenblik van kri- zis willen afwachten, om alsdan zekerder te treilen. Haar kalme blik erkende thauds echter hot dreigen van het gevaar. Zonder evenwed iets van de over- leggingen in haar binnenste te doen gissen, die veeleer verbergende onder de gewone luchtige scherts, welke Karel in lang niet gehoord, hem weder als eenc nieuwheid toeklonk en een oogenblik boeide, bleef zij nog oenigo oogenblikkon bij hem, tot dat Arlington en do I\'Yansehe gezant haar kwamen ver- lossen. Aan beiden kon zjj Zijne Majesteit geriistc- lijk toevertrouwen. Zij nam dan ook weldra afscheid en jjlde naar hare vertrekken, waar zjj door een vertrouwde iemant liet roepen, die wij nooit to hn- rent hebben ontmoet en die we niet dachten daar ooit to zullen ontmoeten. Do oudo Kato toch kwam behoedzaam binnon, do oudo Kato, wier gelaat nog meer vinnige scherpte vertoonde dan gowoonljjk. Die vrouw, wolko als eene waardige dienaresse
van de Castlemaine door ieder word veracht, maar ook gevreesd, die vrouw had bittere tranon geweend, toen zij in den afgeloopen nacht Mylady terug zag gekeerd en, alsof alles slechts een droom wnro ge- weest, op don gewonen toon door haar weder in dienst was gestold. Zjj had het armo spoorloos verdwenen kind lief gekregen on dus geen oogen- blik geaarzeld bij haar te bljjvcn, toen Mylady alleen vertrok. En nu kwam deze terug, on haar eerste daad was do wogdrjjviug van Mary geweost. Do oude Kato knarste do tanden van woede. Zjj had er een oogenblik aan gedacht Mary te gaan opzoe- kou, maar wat zou het haar baton hot kind terug te vindon, dat zjj den verloren invloed niet kon doen herwinnen? Zjj had slechts do macht om hot booze, niet om hot goede to doen, en het eerste nog wol |
|||||||||
|
MARY
|
HOLLIS.
|
||||||||||||||
|
3C8
|
|||||||||||||||
|
alleen voor of tegen Mylady. Had do wrok jegens
do meesteren reeds sedert jaren in liaro borst ge- luiisd, hij was nu zoo fel en zoo hoviy geworden, dat zij dien ter nauwernood meer bedwingen kon. Daar kwam de uitnoodiging van de Hertogin
van Portsmouth tot haar, en zjj haastte zich er aan to voldoen. Die uitnoodiging scheen haar niet te bevreemden; de vertrekken, die zjj doorging om Hare Genade te naderen, niet onbekend. Met blijd- scha]) werd zjj door de Hertogin welkom geheten; en de geheimzinnige woorden, bjjna (luisterend geuit: »Kate, het is thands de tijd!" schenen door haar ten volle begrepen te worden. »Ik ben gereed; ik was het reeds lang!" her-
nam zij. •Tom Ihiddic zal gewaarschuwd worden, Gjj
zult haar niet meer behoeven te dienen, daarvoor zorg ik.\'\' »Gjj belooft het mij ten minste!"
•({ij wordt de intendante van Hatfield-manor. Mor-
gen vertrekt ge daarheen." •Het is goed; maar ook zonder lielooning zoude
ik thands willen doen wat go vraagt." De Hertogin zag de oude nog met meer aan-
dacht in het gezicht en las er haat op. Zij was geheel gerust gesteld en twijfelde niet meer aan de goedo uitvoering •lljj is juist bij haar, Ratel wjj konden geen ho-
ter oogenblik uitkiezen," zeido zjj, terwjjl zjj eene geheime lado in haar bureau opende en daaruit een doosjen te voorschjj\'; kreeg, dat zjj Kate ter hand stelde. •Wie had het ons cergister kunnen voorstellen,
Harbara! dat wjj heden weder in uw elegant bou- doir zouden zitten to kouten!" zeide Duckinglmm, dio zich hohagcljjk voelde in do kussens van den divan, hem dadeljjk door Mylady ingeruimd. •Ik zal nooit vergoten, George! wien ik dat schul-
dig ben!" •Met dio bedoeling is het niet gezegd. Als ge
wellicht nog een soort van rancune mocht voeden |
ken. By gevolg komt Georgo Villiers Sara do eene
of do andere gunst vragen. Is het niet zoo?" •Ken gunst? Gij hebt het in de bescheidenheid
toch óok niet verre gebracht 1 De eene dienst is dunkt me de andere waard, vooral als er op die eeno nog meerdere kunnen volgen, want, Sara! we zijn nog niet alle klippen te boren." •Laat hooren, (Jeorge, maar spoedig, want ik
heb niet veel tijd!" •Men heeft een armen duivel gevangen genomen,
niet om den kaerel te doen hangen, maar mij te treilen in hem.\'\' •Hoe boot hjj?"
• Dick Wharton----- Het is een onvoorzichtige
schurk, die...."
»U in gevaar kan brengen."
•Ik vertrouw Shaftsbury niet. Hjj zoekt van
\'s Konings misslag, om het Parlement saam te roe- pen en subsidiën to vragen, party to trokken.\'\' •Daar kunt ge geljjk in hebben."
•Welnu, gij staat tegenover Portsmouth, tegen-
over de Kransche politiek en in dat geval naast Shaftsbury. Ueloof hem uwen steun, mids hij de zaak van Dick Wharton doe staken en den schurk late ontsnappen." •Ah zoo, ja wel!" zeide I\'arbara, zich in den
rug van haar leunstoel neervlijend en hem met een spotachtig glinilachjen aanstarend: »Is dat uw wensch? Nu, wij lullen zien!" •Sara, geeno dwaze wraaknemingen! Ik bied u
do hand; weigort gij, dan reik ik haar Louizc, die haar aannemen zal." •Ik weiger volstrekt niet; maar ik stel slechts
eenige bepalingen." •Welke?"
•Dat go ii zolvon voor altjjd do gelegenheid ont-
neomt om do lievo Louizc do hand to reiken. Zjj moet heen. Do gelegenheid is gunstig; Karel heeft haar niet meer noodig on wil met Vorsailles hre- ken. Wjj moeten saam den aanval wagen, en ge- lukt het ons, dan doen wjj haar niet naar Hatfield- manor voeren, maar naar Portsmouth om zich . daar dadeljjk in to schepen. Het zou niet onaar- dig zyn, dat gjj zelf haar daarheen bracht, gjj, dio my eens zoo vriendschappelijk hot eerst hare ver- heffing kwaamt berichten." Do Castlemaine had to hevige hartstochten om te kunnen veinzen; zjj liet Georgo maar te veel gissen wat er in haar bin- nenste omging en hoe al zjjne tekortkomingen door haar geheugen waren opgetoekend. Toch moest hjj van haren invloed gebruik maken: zjj was hem noodig. •Ik boloof u to zullen holpon, om haar to doen
wegzenden," zeido hij. /• Kn zoodra zjj to Portsmouth is, zal ik Shafts-
bury overtuigen van do dwaasheid om u te vervol- gen... Dan is de Kransche invloed ook verdwenen en zou men weinig winnen met u ten lande uit to drjjven." •Zoo als go wilt, Sara 1 Maar vóór dien tjjd kun-
non de klachten van het Parlement beginnen en |
||||||||||||||
|
57
|
|||||||||||||||
|
over mijne schijnbare onverschilligheid om u te
helpen, dan wil ik u gaarno alle mogeljjke genoeg- doening govcn. Ik erken, dat hot eeno wraakno- ming was over uwo koelheid, toon ik den jongen gans uit Hallam mode\' bracht." •Kn ook, (Jeorge, om mjj na de overwinning niet
te trotsch te doen zyn, en Ma\'am C\'arwell niet te jaloersch te maken." •Mjj dunkt, dat ik mij over het laatste juist niet
veel bekommer. Ik zag haar verbleoken van spjjt toen ik mot n vertrok." •Gjj hebt ons beidon bescheidenheid geleerd,
och, neem zelf ook een paar lossen 1 Gjj trotseert hare jaloezjj? Lieve vriend! dat doet ge, om haar straks te lieter weer te kunnen bevredigen. Wjj kennen elkaar; en om u daarvan een bewjjs te ge- ven, zal ik uwe gedachten gissen. Sara heeft het meest tot do overwinning bijgedragen, en is daar- om ook het machtigtst; Sara hoeft persoonljj- ken invloed op Rowloy on is dus hot best to gobrui- |
|||||||||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
||||||||||
|
30!)
|
||||||||||
|
kan Wharton tot allerlei leugens zijn toevlucht
hebben genomen om zich zei ven te redden. Het is niet zoo zeer Fransche of Kngelsehc invloed dnu wel Huekingham of Sliaftsbury. Deze overwint indien ik val.." •Anders niet...? Daten speldeprik kou ik uwer
ijdelheid niet sparen... Ik zie in, dat gij baast hebt, maar dat is ook ten voordeele van mijn plan, want dat heeft óok haast. Van avond moet Car- well op weg naar Portsmouth zjjn, Gcorge! Gjj hebt dus geen tjjd te verliezen.\'\' De deur werd met gedruisch geopend en Kate
stormde binnen, een glinsterend kleinood in de op- geheven band houdende. (Mylady, eindelijk is do ring van Huekingham
teruggevonden.." Zij hield plotseling op, toen zij den Hertog bemerkte. •Wie heette u hier te komenV Vertrek, onbe-
schaamde feeks!\'\' riep Mylady in drift. • Mijn ring? Hoe komt die in het bezit van die
vrouw? Den ring, dien ik aan dien Jaek, die mijn moordenaar moest zjjn, verloor? Laat hem mij eens zien. Ja, het is dezelfde... Is ü die ter hand ge- steld, Mylady?" • Ik weet van niets... de boove is krankzinnig of
beschonken!" •Het een noch het ander, Mylady, ofschoon ik
het eerste had kunnen worden, indien men in uwc dienst niet vereelt." • Ik raad u te zwjjgen!" riep Mylady dreigend
uit. »Zjj heulde met (\'arwcll en wil u thands doen gelooven, dat i k het op uw loven heb toogeleid.. Voort, uit mijne oogenl" •Straks, Mylady! maar eerst moet ik mjj toch
verontschuldigen jegens Zyno Oenade. Tom Baddie hoeft\' dien ring aangebracht en ontving daarvoor tweo honderd pond." • Was ik niet moor waard, goode Barbare?" vroeg
Huekingham, wiens lippen een loodklcur baddon aangenomen en in wiens oogen iets ongewoons schit- terde. • Gjj schertst, Georgol"
• Maar Uwe Gonade goloovo toch niet, dat ik do
schuldige ben... Mylady sprak zelve mot Tom Huddic in mjjn bijzijn. Ik zwoer het nooit te zullen zeggen, maar ik moet het nu wel doen.....Als Uwe Genade
Toni Uuddic mocht willen zien, dan is hjj to ontrieden,
want hij is niet opgehangen zooals.....n voornemens
was... Och, Mylady, ik had gewenseht dat Tom maar
oudor do oproormakors aan du galg was geëindigd; het was voor monigoen goed gowoest..\'\' Mylady had haar telkens in do redo willen val-
len, hetgeen haar door Huekingham belet word, die het verhaal der oude met belangstelling aan- hoorde. •Logenachtige tooverkol, zijt gij door Ma\'am
Carwell....?" •Och neen, Tom Buddio had er, geloof ik, de
hand in. Door een toeval lwn ik or achter goko- iiien, wie ze uit uw boudoir gesloten heeft." •Het is wel, oude vrouw! geef mij den ring
|
||||||||||
|
waarop ik, na rooden Jack, hot meeste recht heb.
Ik zal dien dragen als eene herinnering aan de vriendschap van Mylady. .Moest ik daarom de reize naar het Noorden ondernemen? Wat hooft men u bedrogen, Barbare Palmen ! want die twee hon- derd pond sterling hebt ge zeker moeten betalen, en ik kwam terug! (ie hadt oen of ander akteur een prachtig kleed voor die som kunnen laten ma- kon en hem ei\' nog bovendien eene gedachtenis van kunnen geven. Trouwe vrienden! Goede Barbara, ik hoop u to toonen dat ik deel neem in uwe teleur* stelling!" • Vervloekte historie!" mompelde hjj, toon hij don
gang doorliep. «Vroeger of later had hot mjj be- kend moeten worden. De kwaadaardige en vergif- tige slang! Ik zoude geeue sekonde zeker zijn van mijn leven zoo ik haar niet den kop vermor- zclde !" Mylady maakte zich geene illuziën omtrent do
gezindheid, waarmee Goorge vertrok. Zjj begreep, dat or oen niet te dompen klove tusschon bon boi- den gegraven was, dat hot oene vjjaudschap voort- aan moest zjjn tot den dood. Kato was verjaagd on was vertrokken met een vloek voor haar op do lippen, met hot woord, dat met al do kracht eener ruwe profocy haar tegengeworpen werd: «gij zult lijden wat go Mary Hollis hebt doen lijden: mijne zonden komou op uw driewerf gevloekt hoofd!" Mylady stond een oogenblik als duizelde zjj hjj
de hevigheid der haar toegebrachte slagen. Eene gedachte overhooiselito echter alle andere: zij moest Huekingham in zyno wraak zoeken te voorkomen. Hjj bad haar zelf zjjno kwetsbare plek gewezen en daar zou zij hem zoeken to wonden. Met onrust liep zjj haar vertrek op on neder. Nog
Was Charles Digby niet gekomen on zjj had hem met zooveel aandrang gezegd te harent to verschjj- non. Zij besloot hem niet langer to wachten, maar zoo mogelijk hom to verrassen, zoo als haar vroc- ger gelukt was. Kate, de listige Kate, was niet meer ter harer beschikking; zij moest dus zelvo tot baar onderzoek overgaan. Charles was uiot in xjjne kamer, maar wel John. Deze meldde haar, dat de jonge heer dien dag niet terug kwam maar hjj zjjn vader bleef, en hom zelfs gezegd liad dien nacht niet te behoeven te wachten. De eerlijke John dacht niets onbehoorlijks to hebben gezegd en toch had hij zijn jongen moester een zoor slechte dienst bewegen, Mylady ten minste maakte eene zonderlinge govolgtrekking, hoewel zjj er niets van liet blijken. Vrolyk on opgeruimd woonde zjj don wandolrid
bij: slechts poogde zij hot bjjzyn van Louizo te ont- wjjkon, dio haar mot bewijzen van vriendschap ach- tervolgdo. Do wonde, dio Kate had geslagen, bloedde voort; Kate, die zjj vertrouwd had als zich zelve, Kate, die zij beschouwd had als haar eigendom, waarmee zjj doen kou wat zjj wilde, was sedert maanden misschien het eigendom van Carwell go- wecst! Kate had haar verraden en bad op Car- wells last die kleinodiën gestolen, opdat het bewijs |
||||||||||
|
21
|
||||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
370
|
|||||||||
|
hij weiMchte en meer dan hij hoopte. Hij had
toch gehoord, wie de schaking op Buokinghams last had volbracht; de naam van de roodeu Jack werd opgeteek\'.\'iid, en het bevel werd dien avond nog verzonden 0111 dien man te vatten en hem on- der een goed geleide naar Londen te zenden. Buokingham was de onverzoenlijke vjjaud gowor-
den van de t\'astleinaiue, maar deze had alle re- den te onderstellen, dat zij hem zoude doen vallen, eer hij het haar koude doen. XV.
Mary had allen verderen strjjd opgegeven toen
zij den Koning en diens gezellen ontvlood. Het mocht de hovelingen, het mocht de minnaressen zelven bevreemden, het toonde dat zij Mary eu haar streven nimmer hadden begrepen. Had zij getracht naar macht en invloed voor zich zelve en de vrooin- heid, die zij predikte, slechts als middel aangeno- men, dan zou zjj deu strjjd nog niet als hopeloos hebben beschouwd, dan zou zij met de krachten, die haar nog ter dienste stonden, nog invloed heb- ben kunnen uitoefenen op den Koning, die bij zijn ontwaken naar haar gevraagd eu iu zjno afmat- ting eu uitgepiitheid haar had willen zien. Maar wij kennen haar streven als hooger eu ede-
lcr; we kennen haar als dweepster, maar eene, die we goene achting en hulde kunnen ontzeggen en dio voor zichzelve eene vroesolijke ontdekking deed, toen zjj hom, dien zij geloof en bekcering had ge- predikt, dien zij op den rechten weg dacht gebracht, eensklaps op de gezette schreden terug zag koeren. Neen, dat gzinoed had zich niet vernieuwd, die man had haar nooit beschouwd als oen stem (iods! Hjj was gebleven wio hij was; hij mocht later weder berouw tooncn over hetgeen hjj dien avond gedaan had, toch zou hjj hjj de eerste aauloi- ding nogmaals afdwalen om nogmaals berouw to too- nen. Hot naleven van Gods wot was hem goene zalig- heid, maar een ondragelijke last, eou gedurige krui* siging van de begeerte, die in hem gebied voerde. Zjj dacht er in die oogcublikkeu niet aan, zichzelve te verw-yton dat zy den onbekenden bezoeker, den vriend van Dirkeus, gehoor had gegeven en de op- lossing van het vraagstuk dnardoor had verhaast. Ja, zy had botor geoordeeld dan de Prins van Oranje, die op do vorwydering der minnaressou had aangedrongen; zjj had boter geoordeeld dan hij. omdat zij slechts het zieleheil van Karel bodoeldo on de Prins eon politiek wit beoogde, dat, mot minder drift nagejaagd — eu in een latere levens- periode wist hg dio drift te ovorheerscheu — noch- taus beter zou zijn bereikt. Toen do nevelen van de dronkenschap waren weg-
getrokkou eu Kurol Stuart zich alles herinnerde, had hij in het diepste goheim onderzoek laten doen naar do verdwenen deerne, die hij om vergiffenis had wil- len vragen, die hü, zoo ze op dat oogonblik ware terug gevonden, wellicht tot eeu hoogen rang onder |
|||||||||
|
van deu aanval tegen Buckingham niet vernietig
zou kunnen worden! Die gedachte deed haar het bloed in de aderen zieden. Wai die kleine, zwakke, snappende t\'iansche vrouw dan in alles hare meer- dere ? Na het middagmaal gaf zjj voor door zware
hoofdpijn gekweld te zijn, en liet zij Karel met het hofgezin de voorstelling der Franseke tuoueelis- teu bijwonen. Zij liet Ilugh hij zich komen, dien zij mededeelde dat hij dien avond weder bezoek zou ontvangen iu den tuin; dat hij op den uitkijk moest staan, maar deu Kdelmau, die er mocht ko- inen, in niets moest betemmeren en zelf zich niet moest doen zien. Dadelijk moest hij er haar echter van kennis geven, iu wolk geval zijne belooning vorstelijk zou zijn. Hij zou een titel bekomen, die hem geljjk stelde met een onderofficier van de Life-guards en zijne jaarwedde verdubbeld zien. \'s Avonds bracht Lord Shaftsburv, op eene daar*
toe ontvangen iiitnoodigiug van hare zijde, Mylady een bezoek. Hij had zich voorgenomen op zijne hoede te zijn en de valsche vrouw niet to vertiou- wen. Weldra echter bespeurde hij, niet met een vjjaudin, maar met eene vriendin te onderhaii- delen, die zeer goed zijn streven begreep en hein de kracht gaf om daarin niet vrucht te volharden. De hand, die deu steen geworpen had, bewoog zich niet meer: Mary was spoorloos verdwenen, en bleek zelve den strijd als hopeloos te beschouwen: maar wat 7.|j had gewerkt en door Shaftsbury op politiek terrein was overgebracht, werkte nog voort. Nie- mant, zelfs niet het hoofd der partij, wist nog hoe verre men gaan, waarheen de logische gang der gebeurtenissen hen voeren zou, maar allen was het klaar, dat men het verderf, aan het hof be- speurd, het eerst in den persoon van liuckingham wilde aantasten. Om dat met vrucht te doen, moest men niet treden op het gebied van het in- time loven, hem niet aanranden als verderver dei- zeden, als oorzaak van alle verkwistingen, maar als overtreder van \'s lands wetten, als oproerling tegen Koning, Lm-ds en Gemeenten. Zoo had men eens tegen Lord Stiafford, en later tegen den Kan- selicr (\'larendou gehandeld; het had den eersten het hoofd, den laatsten zijn vaderland gekost. Daar- om werd het oplichten van een onaanzienlijke deerne een belangrijk feit, dat verklaard moest worden on bowezen, on, daar het slachtoffer, hoe hoog ook gestogen, goene enkele beschuldiging uitbrengen, geene enkele toelichting geven wilde, maakten Shaft- bury en de zjjnen van alle middelen, welke hun ter dienste stonden, gebruik, om zich de noodige be- wijzen te verschaffen, zich voorbehoudende, als de tyd gekomen was, het offer zelf als getuige tot spreken to noodzaken. De gedane nasporingeu had- den Dick Wharton reeds doen vatton Uit het ver- hoor van dien man bleek echter, dat hjj slechts hot werktuig geweest was, en zoodanig gebruikt was geworden, dat de hand, die hem in beweging had gebracht, niet kon worden gevat. Toen Shafts- bury Mylady echter verliet, had hjj vernomen wat |
|||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
371
|
|||||||||
|
0011 grootoohen titel zou hebben willen verheffen.
Maar zjj kon niet terug worden gevonden en weinige uren later was Knrel in de zijden netten der ver- leiding weder zóo zeer verstrikt, dat hij geen tijd moer had, aan haar te denken. Mary hield zich nog altijd in de vertrekken der on-
hokende op. Miss Konnedy — de Alice van den eerzamen John — had van die onbekende niet üóo voel eerbied gesproken, naderde haar met zooveel ont- zuch, dat Mary wel aan den hoogen rang harer gast- vrouw gelooveu moest. Zjj hield haar voor een der eeredames der Koningin, een afstammelinge van een der edelste geslachten van Kngelaud. Ken gevoel van blijdschap bezielde haar bjj die ontdekking, om weldra weder plaats te maken voor eene van be- klemdheid. Hij was zeker door een diepe klove van haar gescheiden on toch wilde hij die overspringen ! Zij had Alice naar den naam der beschermster ge-
vraagd, maar ontwjjkend andwoord ontvangen. Den volgenden morgen kwam de hooggeplaatste Lady tot haar. Zij had hetzelfde gedwongene wat haar bij haar eerste bezoek had gekenmerkt, sloeg zelfs bij Marys deemoedigeii blik do oogen neder, maar noodigde haar toch vriendelijk uit plaats te nemen. »lk heb het u voorspeld, mijn kind, dat gjj een
onmogelijk werk onderuaamt,\'\' fluisterde zij als ware zjj bevreesd, dat het geluid harer stem door de laken [xirtiére zou dringen, welke dit vertrek van het aan- grenzeudo afsloot. •God heeft niet gewild, dat uwe voorspelling eene
onwaarheid zoude zijn!" hernam zjj mat. »I)e teleurstelling buigt u neder, Mary Hollis! Ho-
rust in Gods wil!" »Ik poog te berusten." Zjj borst in tranen uit.
•Vergeef het mij, Mylady! Ik gevoel het; het werk- tuig was te zwak voor het werk, ik zal berin- ten." De vreemde zag haar oonigo oogcublikken met
medelijden aan, poogde haar te troosten en haar te overtuigen, dat uiomant wio ze ook ware in hare plaats had kunnen slagen : dat de Koning zóo verre was afgedwaald... maar Mary staarde haar met de oogen zoo zonderling aan, dat Mylady zich niet meer in staat gevoelde voort te gaan. «Acht ge u misschien nóg niet geslagen ?" vroeg
zjj aarzelend. >lk kan niet geslagen zijn: ik streed niet voor mij
zelve," hernam Mary. >Maar ik tergeet, dat het mij niet voegt anders to spreken dan als een werkoljjk verslagene. Indien ik u, Mylady, door mijne vrjje taal mocht hebbeu bcleedigd toen gjj mij kwaamt bezoeken, dan vraag ik u nederig verschooning. O, Mylady, gjj moet mjj wel uw volle vertrouwen heb- bon geschonken, toen gjj mjj de vrjjhoid gaaft injj tot Miss Konnedy te wenden!" riep zjj on\\oorzieh- tig, scherp zelfs, in een opwelling van wrevel uit. De andere begreep haar maar te wel en andwoord-
de niets. Slechts na eeu poze vroeg zjj haar wat zjj voornemens was te doen. >Ik keer terug van waar ik gekomen ben. God
heeft mijn zondigen hoogmoed vernederd en zal mjj, |
naar ik bidde, toelaten te wonen waar ik ben op-
gevoed. Zou ik u eene gunst mogen afsmeken? De reis naai Hallam is wel niet kostbaar, maar gaat toch boven mijne krachten." »Zjjt gij zóo arm gebleven!" riep Mylady uit, en
de toon waarop zij die woorden sprak getuigde van bewondering. Zij dacht een oogenblik na. »Neen mijn kind! nog niet. Men heeft voorzeker nog to veel het oog op u gevestigd dan dat gij zonder ge- vaar zoudt kunnen vertrekken. Xiemaut vermoedt u hier: nergeus zijt gij veiliger: de vertrekken door Hare Majesteit eu haar gevolg bewooud, zijn den Koning en zjju hof heilig en worden nietb ezocht." Zjj hield weder op alsof een invallende gedachte
haar het vooitspreken belette. »Ja, gij moet nog eenigen tjjd hier bljjven." ver-
volgde zij na oeuige oogenblikken. Ken nieuw donk- beeld trad haar \\fior den geest. liet geheim dat zij in haar binnenst bewaarde, het geheim, waarvan de ont- dekking haar ellendig, haar rampzalig zoude maken, was door dat kind ontdekt, had zij, toen zy haar den toegang tot hare vertrekken openstelde, in een oogenblik van vertedering, van medelijden met dat moedige wezen laten ontdekken. Het was in haar belang te zorgen, dat dit kind niet in do gelegenheid, niet in de noodzakelijkheid kwam te zoggou wat de geslepenheid der teruggekeerde t\'astlemaine haar misschien ontlokken zou. Neen, onder het geleide dat zij voor haar kiezen zou, moest Mary vertrekken. Hoewel deze haar verzekerde, dat een vriend baars vaders op dit oogenblik in Londen was, wilde do vreemde niet toegeven, daar Mary niet kon verzo- keren dat die vriend, die in dienst van een ander was, dadelijk met haar zoude kunnen afreizen. »Gjj hebt den Koning evenzeer te vreezen als do
Ca8tlemainc; blijf dus hier tot Kennedy in alle stilte uitziet naar eene veilige gelegenheid om u te doen vertrekken." Haar aandrang om bjj haar te blijven wus wel
een afdoend bewijs, dat de vreemde do gedachte, die zjj een oogenblik tijdens haar Itezoek van Mary gekoesterd had, prijs bad gegeven en haar niet meer als medeminnares beschouwde. Toch ver- meed zjj den naam van Marys speelnoot uit te spreken. Telkens zweefde haar die naam op de lip- pen, telkens wilde zjj Mary een vraag hem betroffen- de doen, maar altijd sloot een klem haar den moud. Tegenover dat arine, geslagene, hulpeloze kind, dat zjj barmhartigheid bewees, dat zy redde, stond zjj — zo kon het bowustzjjn niet verdrijven — als mis- dadige, beefde zy, als vreesde zy eene vraag te hooren, die haar den blos op de wangen jagen zou. Mary had hare drangredenen tot 1 .lijven eerbiedig
aangehoord, hoewel soms een beweging van onge- duld haar onwillekeurig ontsnapte. Zjj schuddo wëe- moedig het hoofdtjen en zocht eene reden te kunnen voorwonden voor hare weigering, daar zy de we- zendlyke niet bekennen kon. Het zoude de voor- naine Lady toch hebben moeten bclecdigen van de lippen dor laaggelioreno deerne te vernemen, dat het deze stuitte do aangeboden gastvrijheid to ontvangen, |
||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
372
|
|||||||||
|
dat de gedachte om beschermd te worden door eeue
die hém lief had, wiens naam zy niet meer noemde, al stond hy ook daar binnen onuitwisohbaar afgeprent en hem lief had tot zijn verderf, haar onverdragelijk was. Zij bleef daarom spreken van te willen vertrekken; zy had voor zich zelve niets meer te vreezen, zy zou den weg, die haar geteekend werd, wel alleen kunnen opsporen en ten einde gaan. Maar Mylady gedoogde het niet cu betuigde, dat zy te veel belang in haar lot stelde, om haar niet bij zich of liever bij hare trouwe Alice te doen ver- blyven. •Waaraan heb ik die belangstelling van Mylady
verdiend?" vroeg Mary met eenigzins trillende stem. »\\Vat do onbekende van mjj wenschto, was immers reeds geschied?" Mylady wendde zich verlegen af bij deze berin-
nering, by dat heonwyzen op een bezoek en op eene bede, welke zy slechts in den angst den wanhoop had gewaagd. Gelukkig dat het onderhoud, hetwelk zulk een onaangename wending dreigde te nemen, door eene onverwachte, misschien wel zeer onwel- kome verschyning werd afgebroken. De deur, die naar de biunenvertrekken leidde, werd geopend en op dien drempel werd eene aêmechtigo vrouw zicht- baar, die, op een kruk steuneud, met moeite zich voortbewoog; de oogen staardon zonder uitdrukking en om de lippen on neus waren diepe voren ge- groefd. • Catburina, waar zyt ge?"
•Hier, Maria! maar blyf in uwe kamer; hier is
het koud en allo koude moet ge schuwen... Ga te- rug, Maria!" riep zy gehaast, terwijl zy haar arm nam en Mary wenkte heen te gaan. Deze was ge- reed om het outvangen bevel te voldoen. •Wie gaat daar? Dat is de voetstap van een
vreemde...! Uwe Majesteit heeft bezoek?" vroeg de Gravin de Peualva die den gemeenzauion toon liet varen. Mary bleef als verstomd staan. »Uwe Majesteit!"
herhaalde zy in de hoogste verbazing. •Uwe Majesteit heeft bezoek ?" herhaalde de Pe-
nalva.
•Ja, Maria. Een ongolukkigo, een kind, dat vcr-
volgd wordt en. verlaten is en dat ik my heb aan- getrokken." Mary voelde een oogenblik de fierheid in haar
binnenst by\' die woorden herloven. Zy had toch de hulp, de bescherming dio zy ondervond niet af- gebedeld, en wat was het meer dan een almoes dio zy ontving, nu dergelijke woorden haar tegonklouken? •Kent Uwe Majesteit haar naam?;\' vroeg de Po-
nalva. Catharina noemde dien. Er kwam een geheel
andere uitdrukking op dat ziekelijk en pijnlyk ge- laat der kreupele. Zy strekte den arm uit en zeide met haar welluidende stem: »Och, Catharina, breng haar by\' mjj!" Mary stond verlegen voor haar: zy wist niet wat
te denken van die vreemde, die zjj een oogenblik krankzinnig dacht, maar waarover zy\' weldra anders |
|||||||||
|
leerde oordeelen, toen de Gravin haar de hand druk»
kend toevoegde: «God zegene u, mijn kind, zoo als ik het u doe. Ik ben eenoude, afgeleefde en moè ge- pjjnde vrouw, die niets vermag dan voor u te bidden: maar de bede van het oodmoedig hart is een geurige offerande voor God en Hem wclbohagelijk. Uwe poging is ijdel geweest; uwe poging moest ijdel zijn, en ge hadt het geweten, indien deze wacreld u minder vreemd ware geweest. Maar gezegend waart ge in uwe onkunde, mijn kind ! want zij deed u een taak aanvangen, die Godverlieerlijkeud was. De waereld kont slechts het hare en zal u oordeelen naar do uitkomst, God ziet op het hart, mijn kind! en op den moed der zelfverloochening en op de kracht waarmede gestreden is. Wees gezegend, mijn kind!" Mary had zich onwillekeurig gebogen en lag gc-
knield voor haar, terwijl de magere uitgeteerde vin- geren van de Gravin de Penalva.op hare blonde lokken waren gelegd en de zachte welluidende, stem stamorde: »\\Yecs gezegend, mijn kind!" •Mylady, Mylady! gij weet te troosten,\'\' lispelde
Mary, en bij de klem op dat woord gij meende Catharina de Braganza een scherp verwijt te verne- men. Hare Majesteit, de Koningin van Kngeland, stond als eene veroordeelde zondares naast die beiden. Ieder woord van hare stervende vriendin klonk haar als oene aaut\'y\'ging in de ooron en bijkans was zy\' gereed voor die beiden neder te knielen on haar te vragen: «Heiligen, bidt voor de zondaresse!" De Gravin de Penalva, die Mary in haar streven
had gevolgd, die, hoewel op een afstand geplaatst, het pogen van het kind, dat zij nooit had gezien zoo juist had beoordeeld en, door de reinheid van haar eigen hart geleid, de reinheid van dat de vreemde had weten te gissen, do Gravin do Penalva had van Alice do zegepraal dor zonde vernomen en tovous, dat de verslagene een schuilplaats by\' Catharina ge- zocht had. Of\' zy misschien vreesde voor don zedo- lijken moed harer zuster, dio de arme niet zou wagon te beschermen en haar wellicht zoude prjjs geven aan de woedende on wraakademende minnaresson, welko do zege hadden behaald? Hoe ziek en zwak ook, zjj sleepte zich het rustbed af en naar het ver- trek, waar zy Catharina met Mary had aangetroffen. Toen zjj uit don mond harer zuster vernam, dat Mary oen schuilplaats was verzekerd, toon knikte zjj haar zoo goedkeurend toe, dat Catharina wedor een oogenblik van blijdschap kende. Do zieke had echter hare krachten te groot gere-
kend en moest weder op haar rustbed worden neor- gevljjd, waar zjj weldra van uitputting indommelde. Nogmaals waren Catharinc en Mary alleen. Deze wist zich geen rekenschap te geven van de aandoe* ning dio haar bchoorschtc, maar zjj huiverde. Was hot eerbied voor de Majesteit dor Koningin, was het medolyden met do vrouw, was het haat je- gens de minnares of afschuw voor de echtgenote die hare plichten vergat? Misschien een deel van al dio aandoeningen saam. Wolk een poel van onrechtigheid was dit] hof! Dus zolfs de eenige, die zy rein had gedacht, was óok melaatsch! |
|||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
373
|
|||||||||
|
Do Koningin van Engeland had zich vernederd
tot minnares van... Marys speelnoot! Do stilte, die or eonigo oogonblikken geheerscht
had, was dor Koningin onvordragelijk. Zij moest worden afgebroken: zij moest iets anders hoeren dan het bonzen van haar eigen hart; zij moest zieli verdedigen tegenover de aanklacht, welke het zwjj- gen vnn dnt kind tegen haar inbracht. •Mary, gij hebt thands vernomen, welk een naam
ik draag. (Jij kunt thans begrijpen welk een mate van vertrouwen ik in u stolde, toen ik u hier ecne schuilplaats aanbood. Spreek, Mary f zeide zij zelfs eenig/.ins gebiedend, toen zij altijd nog dienzelfden starren blik op zich gevestigd zag. «Spreek!" »Kn... Charles Digby?" lispelde do ander, slechts
voor Catharina verstaanbaar. Gloeiend rood werd do wang: maar het woord,
dat zij zoo lang gevreesd had, was eindelijk gespro- ken, en het schoon haar of de zoo lang reeds gc- voolde boklomdheid haar voor een deel verliet. „Mary, hij weet niet wie hem bemint."
«Maar Uwe Majesteit is het toch wél bekend!"
•Ja... ik begrijp dat verwijt... Mary, gjj woont
in den hemel mot uwen goest, en kout do kloppüv gen niet van hot aardsche hart!" •God gave, dat Uwe Majesteit juist oordeelde...
Ik zou dan nooit hebben leeren twijfelen aan het schepsel Gods! Neen, neen. het voegt mij niet te veroordeelen: dat komt God alleen toe!" »En Hij heeft mij veroordeeld! Mary. dat de
Moeder der smarte u de ween bespare die ik Ijjde... Mary, gjj zijt do gelijke mijner zuster, gij zjjt een engel: maar eene, die toch met den oenen voet nog do aarde drukt en mij misschien boter kunt bo- grijpen dan zij. Haar heb ik het nooit durven ver- trouwen ; voor haar heb ik verborgen gehouden wat daar binnen mij verscheurt. God heeft, mij voroor- deeld. Mary! Wees gij mijne voorbede bij Hem! Is er geeno verdediging voor de vrouw, die alleen stond in do waorold, zonder liefde; die vastgeketend word aan een man die haar terugstiet? Ik was als do gevangene, die uit hot kerkerraam de zon ziet stralen op de bloemtuiueu daar buiten waar hare zusteron wandelen en genieten, en dio toch ook smacht naar de koesterende warnito van hot licht on de geuren der bloemen." •Waarom heeft God do Heer zich geopenbaard
aan Zijne monschenkinderen on iederen boezem do vatbaarheid gegeven om te Ijegrjjpen wat Hom wol- behageljjk is, zoo het niet was om eiken tocht van hot zondige hart aan band to leggen V\' De Konin- gin was voor Mary verdwenen, de vrouw bleef voor haar alleen over. >Mocst niet de kruisiging aan do opstanding voorafgegaan V wordt niet do vol- making verkregen door hot ljjdon on strjjdon?" •Neon, ook gjj bogrjjpt niet wat de liefde is in
het hart dor vrouw !" riep Catharina in wanhoop uit. •Do liefde? Is het liefde wat daar gekoesterd
wordt?" ».Ia! Ik heb hem lief met geheel myu hart!"
|
|||||||||
|
Mary werd doodsbleek... »Do heilige liefdo
zookt zich zclvo niet en Uwe Majesteit zoekt slechts zich zelve!" • Mary! ik zou mjju leven geven..."
»Ik heb Uwe Majesteit, toon zjj als onbekendo
tot mjj trad, opgevorderd om voor God en meuschen uwe liefde te beljjilen, en zii heeft het geweigerd, omdat zij het niet kon. Dat blijkt nu waar te zijn, want een niet te dempen afgrond scheidt u van hem." •Toch heb ik hem lief! Vraagt do liefde naar
stand en naar rang, naar naam en naar titel?" • Ken heilige liefde vraagt toch naar de geboden
Gods!" hernam Mary vast. • Ken vurige liefde kan zo doen vergoten!"
•Misschien," fluisterde de ander. »I)o Heidenen, geloof ik, moeten con dergeljjke liefde hebben gc-
kend... Zulk eono vurige liefde wordt hier gckoe- sterd, hier, waar men den mood niet heeft der zolf- opolïoring? Do afgrond, die U van Charles Digby scheidt, is niet te dempen: maar hjj is over to sprin- gon... Hoeft uwe liefde daartoe don mood?" •fiij meent?" • Heb den mood hjj den hartstocht en deuk ook
aan het wee dat h jj lijdt. Sta af van uwen rang en volg hom... Do waoreld is groot; heb hem werkelijk lief en ga met hem... •Mary! ge zijt oen kind!"
• De Heero zeide tot den rijken jongeling: Verkoop
uw goed en geef alles deu armen, maar hjj ver- mocht het niet. Do jongeling gaf voor, den Hoer lief te hebben, maar tot do opoffering vau eigen wensehen was hjj niot in staat." • Mary, zoo als gjj tot mij spreokt hoeft nog nio-
inant gewaagd tot mij to spreken. Mary, zoo hot waarheid ware wat ik soms vermoed on gjj hom..." Mary bleef oen oogenblik zwijgen als overlegde
zij in zichzclvo, als wilde zij haar eigen harte be- proeven. Plechtig zeido zjj eindelijk: «Nogmaals bo- zwoer ik u bij den Alwetende dat ik niet uit zolf- zucht do opoffering prediko! Wat zal het einde zijn?" vervolgde zjj na oen pose, »Hot is zjjn on- dorgang en uwe vernietiging. Misschien kan eono vcroeniging het eersto voorkomen. Dus, om zjjuont on uwentwil, neem oen besluit. Zie hem nimmer weder, of verbind uw lot aan het zjjno door... een misdaad." Catharina kromp in oen; het was of zjj voor ha-
ren biechtvader lag neergeknield on zjj uit diens mond de geboden Gods vernam. •Nogmaals, wat zal het einde zjjn?"
•Ik kan hem niot vergeten!"
•Wolnu, spring dan den afgrond over. Satan hooft
vlougolcn oven als do Engelen des lichts!" •Vluchten? Dwaas kind! Do ganlscho aarde zou
tegen mij opstaan. De laagstcn zouden mjj steo- nigen en de slcchtsten mjj vloeken." • Ku zjj doen hot I\'we Majesteit thands niet, om-
dat... ja alleen omdat zjj Uwe Majesteit nog niet keunon..." Catharinaas donkere oogen vlamden een wijle
|
|||||||||
|
374 MARY HOIJ-IS.
|
|||||||
|
on hare lippen trokken zich krampachtig saam.
Maar de toorn van do dochter van hot Zuiden ver- dwoon plotseling, toon Mary voor haar nedorknioldc oh haar mot tranon in do oogon bezwoer hot goode dool te kiezen, do kracht to vindon om oon onhei- ligon hartstocht to onderdrukken, en don hand te verscheuren, dio slechts do zonde gevlochten had. «Tïijs op. Mnry! niet 11 voegt het neder te knie-
Ion!" Beide Catharina snikkend. »Is er geene an- dore uitkomst? Moeder (ïods erbarm u mijner! Mary, ik heli hem niet weder gezien sedert dat feest... »l*it eigen verkiezing?"
»Ik schreef hom: ik bepaalde eone ontmoeting,
maar toen de ure sloeg, waagde ik niet tot hom te gaan... Hot was zeker God* stem die mij weer- hield." »Of misschien vrees voor eigen veiligheid: maar
de zijne, loopt die dan geen gevaar?*\' •Pat is een hard woord!"
Toch was het een waar woord. Zij waagde het
niet meer Charles op eene plaats luiiten het paleis te gaan bezoeken on had hom dus het paveljoon aangewezen. Wat voor haar veiliger mocht heten bracht hem in govaar: daaraan dacht zij niet. Poor een omweg on langs don waterweg kon men aan die zij den tuin bereiken Charles was er geweest en had toen een doelloze trofee gemaakt. >Zal Uwe Majesteit hem niet wederzien ?" vroeg
Mary eindelijk. >Xog eens! Nog eens... het zal zijn om afscheid
te nomen. Heilige moeder, ontferm u mijner en doe mij ruste vinden in hot graf..! Mary, ik ben zoo diep rampzalig!" Wie wol van dio beiden de rampzaligste mocht
heten? Stille smart is diepe smart, en dio van Mary was stil. was ingehouden on verlxtrgen. He andere was luide on hevig in hare droefheid en kon niet begrijpen, dat elke uiting hnrer smart een grieve te meer was voor het hart van dat kind. Had Catharina hem dan werkelijk lief, lief zoo als zij dacht dat hij geliefd mo^st worden, boven nlle«, lioven de waereld, ja zelfs — zij huiverde bij de gedachte — boven haar God? Maar voor de liefde van de Koningin van Engo-
land was goene andere toekomst dan voor de hare. Zjj moost bestreden, zij moest overwonnen worden en daarom bleef zij haar bidden: «Zie hom niet meer!" Catharina had dnartoe do kracht niet. Hoe
Mary ook trachtte te bewijzen, dat meer kracht vereisoht werd om bij het wederzien het afscheid uit to spreken. Catharina bleef onverzettelijk, doch zwoor hnar bij het hoiligste dat zjj den geliefde voor het laatst zoude zien. En om d»n verderen aandrang van het kind te vermijden, een aandrang, die een weerklank vond in haar eigen hart, stolde zjj haar voor, zelve bjj het onderhoud dat in hot Paveljoen zoude plaats hebben, tegenwoordig to zjjn. Mary verwierp het met heftigheid. Het was do oersto rcizc dat Hare Majesteit zoo veol toorn en dat oog zag vonkelen, zoo veel belecdigdc ficr- |
heid op dal. gelaat waarnam. Zij vatte haar vrion-
doljjk hij de hand en zocht haar voorstel te doen verzeten: zij verzekerde hnar van hare vriendschap en herhaalde de belofte, dat het onderhoud dien avond het. laatste zou zjjn. •Maar is Uwe Majesteit zeker dat zij niet bespied
wordt?" •Heden avond viert hij feest met do zijnen...
h\'dor uur. door uw toedoen verloren gegaan, moet immers door hem warden ingehaald?" Pie vrouw veroordeelde en zag laag neder op de
zonde, die ginder joelde, maar kon de zonde voorhjj \' zien, dio op lichten tred voortschreed in haar eigen hart, Mary merkte hot stil op en had door het ontvangen andwoord op hare schijnbaar zoo los daarheen geworpen vraag, haar vroeger schijnbaar zoo hard oordeel over die liefde bevestigd govon- don. Niet het geweten had die vrouw weorhou- den van het vorig door haar bepaald onderhoud, maar werkelijk de vrees voor zich zelve. Waarom weerhield haar diezelfde stem dan thands niet? Omdat de Koning heden avond feest vierde? Zjj wist clan nu zeker dat er eone samenkomst
zonde plaats hebben! Te sterk had zij zich geacht! Zij had niet gehuicheld toen zij den Alwetende had gezworen dat het vermoeden der Koningin een logen was. 7.ij had zich de kracht toegekend om nog voor de medeminnares te kunnen bidden die hij de zijne mocht noemen ! En toch hij de gedachte vnn dio samenkomst voelde zij de beet der jaloozy. Langen tijd stond zij door hot raam te turen nanr hot dus genoemde paveljoen. dat tot de vertrekken, door de Koningin bewoond, toe- gang gaf en wel door het kabinetjen dat Mary was ingeruimd. Toen de avond was gevnjlen stond zij daar nog, bleef zij daar staan, hoewel zij achter zich een voetstap vernam van iemant, die behoed- zanm het kleine vertrek doorging. Zij wist wie dat was on werwaards die voetstap zich richtte. A1- les bleef donker on stil. Maar was het daar gin- rtor niet of zich een gedaanto over hot witte sneeiiwveld voortbewoog, spiedend en sluipend met den angst van den roover, dio voor verrassing be- ducht is bij de aanranding van het eigendom eens anderen? Zou die gedaante Charles zjjn, Charles, die vroeger bij geene zijner daden het zonnelicht hdinofde to schuwen? Alles bleef stil; alles bleef donker! Maar daar flikkerde een licht jen, dat spoc- dig weder verdween achter do dikke damasten gor- dijncn. die aan een der ramen niet volkomen slo- ten maar torstond toegeschoven werden. Hot was wel een groote angstvalligheid, die daar binnen do opening had weten op te merken. Het zuisdo Mnry in de ooren; hot hart bonsde
met ongelijke slagen: zij leed onuitsprekelijk. Hoc lang zij daar reeds gestaan had wist zjj niet: want het was haar niet meer bewust dat zjj leefde. Toch ademde zjj; toch zag, toch dneht -zjj nog, want eensklaps staarden do oogon, en slaakte zjj oen half ingehouden kreet. Paar gleden verschillende ge- daanten over hot sneeuwvcld, omzichtig rondziende |
||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
375
|
|||||||||
|
eu voortsluipend in do richting waar hot paveljoon
lag. Zij hoorde tevens het naderen van oon drifti- gon voetstap in de binnenvertrokken, Alico jjlde het kabhvt binnen, doodsbleek on bevend on vroeg haar waar Hare Majostoit zieli bevond. De. Lord Kamerheer wachtte m \'t oen bevel van don Koning, dat door hem mondeling mo >st worden overgebracht. •Wijs mij den weg naar het paviljoen!" klonk hot
hevelend van Marva lippen. Do andere gehoorzaam- do on wees haar na ocnige vertrekken te zijn door- I gegaan de deur die daarnaar toe leiddo. •liet is wel: keer terug!" zeide zij haasti g on jjlde
toon vorder. Charles had zijn ideaal verwerkelijkt gezien; (\'har-
los had de onbakende van aangeziohte tot aingo- ziolito mogen aanseh inwon. Nog was hij onder don indruk zijner fantazie, die hem to huldigen gaf wat gants anders was dan hij het zich gedacht had en nochtans hem toescheen te zijn wat hij zich zei ven had VOOrgetoovard. Hij vroeg zich niet af of dio lijnen trokken vormden zoo als hij zo had gemeend te zion, of in dio 007011 de blik lichtte, dien hij zoo vaak op zich gevestigd dacht. Of do waan bij liet zwijgen der hartstochten later niet zou worden verstoord V Of hij dan zicli zelvon niet zou moeton bekennen) mijn ideaal is niet verwezondljjkt, voor het milist hot omhulsel is anders dan ik hot met bot oog der verbeelding zag? In dezen oogonblik echter was daarvan geen spoor. Zij was anders dan do Castlemaine on dat was hom genoeg. Met vurige wel- sprekendbeid bekampte hjj zijne geliefde, die schoor* voetond on telkens bescheidener van een eeuwig afscheid sprak. Wegslepond was hij in zijno ver- zekering van zijne liefde, van zjjn vertrouwen op de hare, maar tevens klemmender dan ooit te voren waren zjjne redenen voor hot openbaar worden hunner genegenheid. Met heftigheid zelfs drong hij or op aan, dat oene verbintenis als de hunne niot langer don stompol bleef dragen cenor ongcoor- loofde on misdadige. Kr was in dat gemoed bljjk- baar voel veranderd sedert beider samenkomst in h:t kabinet van Buckingham paleis: want de oisch dion hjj thands liet hooron was hem toon zelfs niot op do lippen gekomen. IIjj lag voor haar geknield en staarde smokend
in het oog, dat zich poogde af to wonden maar het niot vermocht, als word het door oen toovorkracht, die van het zijne uitging, boheorscht. Waar was hare kracht, do vasthoid van haar voornomen, dat juist gevoed had moeten worden door zjjn verlangen om te wandelen in het licht des dags. Zij staarde met tederheid op hem neer; zjj kon hem niet prjjs geven\', don schoonon jonkman, schoonor dan zjj or ooit zag? Zjj droomde zich in hot Eden! Maar do Cherub stond aan do poort on droef de vormctolo van do plaats waar zjj niot moor behoorde. Kon trilling voer beiden door de leden! De klink, dio do buitendeur sloot, word opgeheven, maar te gc- lijkertjjd do deur van de tegenovergestelde zjjdc geopend. Mary stoof binnen en kon alleen het woord uitbrengen: «Vlucht!" terwjjl hare hand naar do |
|||||||||
|
zijde wees van wolke zjj gekomen was. Catharina
van Braganza wenkte haar terug to bljjvcn on haar niet to volgen on vlood toon zelve als op wieken gedragen. Charles Digby en .Mary Hollis waren alleen nanwozig toon Karel Stuart, Buckingham en de Castlemaine binnen traden. •Zij!" ontglipte den Koning, terwijl Buckingham
in lachen losbarst on do Castlemaine daarbij veel- boteekonend aanzag. >lloordo ik Uwe Majesteit mij zoo ernstig bevolen
haar te volgen, ten einde mjj te doen zien wat ik reeds lang wist? Dat is uwe twoede vorrrassing, Mylady! Zou do derde nog molton volgen?" zoidc hij bijtend tot, do Castlemaine. Do verrassing kon nog wel eens grooter zijn dan
ge denkt, Mylord !" hernam do Castlemaine zich op do bleeko lippen bijtend en de beide verrasten mot onderzoekendon blik aanziende. sUwe Majesteit vcr- gunne dat wij verder gaan en Hare Majesteit een bezoek geven! De Koningin van Kngeland zal nog niet verre zijn, Sire!" Zonder do toestemming dos Konings af to wachten
zotte zjj don voet vooruit, gereed om hot opgovatto voornomen to volvoeren. Ken oogonblik, Mylady!\'\' viel do Koning in, tor-
wjjl een gebiedende wenk haar deed stilstaan. »Dc Koningin van Engeland wordt niot op dergoljjkc wijze genaderd... Mr Digby, gij scbjjnt oen onbc- dwingbare neiging to bezitten voor galante avontu- ren en daarbij in do keuze van de plaats waar zjj voor- vallen, vermetel, zeor vermetel to zjjn, zóo vermetel zelfs dat, bjj God ! menig hoofd voor minder gevallen is. Mr. Digby, om wier wille zijt gjj hier gekomen?" Hot was oen oogonblik van vroosolijken strjjd. Of hij weigordo een naam te noemen en zich beriep op de wetten der eer zoo als hjj eenmaal deed, of dat hij de waarheid zeido, hot govaar voor haar, die hom verlaten had, die zich had mcenon te rod- den, bleef oven groot! Maar zoo hij het eerste deed on zwoeg dan zou bovendien Mary, de onschuldige Mary, hot slachtoffer kunnen zjjn, Mary, die naast hem was blijven staan, blook en de armen over do borst gekruist, bleek als een doode, maar toch altjjd naast hom, moediger on trouwer dan do andoro.,.1 Hot schemerde hom voor do oogon; hjj kon niet zwjj- gon, hjj kon niet sproken, en de Koning bleef hem aan- zicn mot ecne uitdrukking op hot gelaat, die hem vrees zou hebben aangejaagd, zoo hjj een oogonblik aan eigen gevaar had gedacht. Maar de redding, hoedanig oeno hij nimmer ver-
moed had, was nabij: ceno redding, die hem in de eerste oogcnblikken een aandoening deed ondorvin- den zoo als hjj nog nooit had gevoeld. •Sire, om mijnentwillo kwam Mr. Digby hier,"
lispelde Mary.
•Om uwentwille? Denk hem niet to redden door
dio bekentenis!" hernam de Koning »Is het waar, Mary Hollis, dat gjj, de zoogenaamde heilige, dio mjj hot voorbeeld wilde geven van alles wat goed en heilig was, dat gjj dien loszinnigen jonkman hier hebt ontvangen? Is het waar, Mary Hollis?" |
|||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
376
|
|||||||||
|
kleed, dat u verhief tot een wachter voor het huis
uws Konings, voegt u niet langer to dragen. Dank bet mijner genade dat goene andere straf don on- beschaamde treft, dio zijne minnarjjen waagt over to brengen tot in do nabijheid van de Koningin van Engeland. Voer haar mode. Hare Majesteit kan niet langer hare beschermster zijn. Lord High Steward van Engeland, zorg dat White-ball voor dezen gesloten blijve!" Hij ging. gevolgd door Mylady. on. eenigo oogen-
blikken later, ook door don Hertog van Bueking- ham, dio niet kon nalaten krachtens hot. ambt, dat hij bekleedde, waaraan hij door den Koning was herinnerd, Mr. Digby koud beleefd in overweging to geven, of hij mol zijne schoone niet langs don- zelfden weg zoude vertrekken, als hij straks geko- men was. Charles klapperden de tanden: de band voelde naar het dolkmes aan zijne zijde, maar de blik op Mary. die altijd mot do oogen neder gesla- gen en do banden op de borst gekruist als eone boetende Magdalena naast hem stond, deed hem zijn toorn bedwingen. Zij wist wel te zwijgen en to lijden, zij, do reine, do fiere, do moedige, de edele vrouw, en zou hij het dan niet moeten? Hjj bedwong zich, maar behoefde bet sloebts eone korte pozo to doen, want Buokingham was verdwenen, en hij was mot haar alleen. Plotseling sprongen hem de tranen uit do oogen en stortte hij voor haar noêr. »Mary. Mary! zoo deze plaats heiliger ware, ik zou u toeroepen..." •Breng mij naar Dirkons! Wjj moeten elkaar
voor het laatst hebben gezien," hernam zjj het ge- laat met do eouo hand bedekkend, terwjjl zjj met do andere hem terugwees. •Neen, noon!"
Zjj herhaalde bare bede en trad vooruit naar de
buitendeur van het pavcljoen. Hjj begreep baro haast on weerstreefde niet langer; ook hjj ademde vrjjer in de buitenlucht dan in de vertrokken waar hij haar had ontmoet, dio — hij kon niet langer twijfelen — Koningin van Kngeland boette. Kr werd geon woord door ben gewisseld; er word niot omgezien naar de vensters, waar een schemer van licht door do damuste gordjjncn schoen. Mary, hoe ook in zich zelve gekoerd, had opgemerkt dat hjj geon blik achtorwaards sloeg. Zjj stapte in do slechte en lekke schuit, dio door hom mot moeite door de stuk geslagen schotsen word heengostuwd. Het was vinnig koud. en hare kleoding was niet ingericht op oen dergeljjken tocht. Charles haakte echter zjjn mantel los en wierp dien om haar heen. Zjj was in weelde White-hall binnengeleid en ver- liet het als eone misdadige, maar in geen oogon- blik van haar leven was zjj edeler en reiner ge- woest dan in dozen. Zjj bad zich geroepen gedacht oen gants rjjk to behoeden; zjj had zich zelve vorhevon geacht tot oen profetesse des ouden vor-\' honds on had haro kracht gevonden in do opwin- ding dor dweeperjj. Zjj had thands ochtor alles prjjs gegeven en zich opgeofferd voor oenen; zjj had het kunnen doen omdat zjj niets meer wilde |
|||||||||
|
•Ilpcrp, mjjn God!* zuchtte zij, dio nu oorst don
omvang van do opoffering begreep, dio nu eerat in- zag dat. zij haar werk geheel vernietigde. Maar oen Wik op don verplotterdon speelnnot, dio zulke bittere vruchten oogstte van don door hom geplan- ton boom, dio recht bad op baro bulp, dio bot le- von door baar kon behouden, gaf haar oen moer dan monschcljjko kracht, do kracht om do schande te dragon, on zij zoide, mot trillende maar toch hoorbare stom: ».Ta, bot is waar!" • Dus gij bemint beinV Dus gij zijt..."
•Ja, .ja,\'- viel zij haastig in. uit vrooze van oen
woord te hooren, dat baar het bloed naar de wan- gen drijven zou. •Maryl Mary!" klonk het met gebroken stom
naast haai\', en de toon van dien uitroep seheen baar pene heerlijke liolooning voor vat zij dood. •Iluioholaresse!" riep Karel Stuart. zich mot vcr-
aehtitig afwendend, en thands oorst liet beeld prijs gevend, dat hij te midden der verstrooiingen nog van tijd tot tijd voor zijn geest zag verrijzen. >lk dank u, Mylady! dat go mij van een gevaarlijke ziekte genezen hebt! Ken ander middel dan het gekozene zou mij echter welkomer geweest zijn. Zij ontving hom hier!" "Hot bevreemde Uwc Majesteit niet!" merkte Buc-
kingham schamper aan, Iiiiekingham, wion do vor- nedering van dat kind on do misgreep van de Cast- lcmaine om moer dan oeno roden verblijdde. »Zij leefden altijd op zeer vertroiiwolijken voet met el- kaar! Ik wist dat!\'\' • Hertog van Ibiekingham, gij liegt!" riep Char-
les buiten zich zelven van woede. •Stil, stil! Het is waar!" werd er naast hem gc-
lispold. »Maak het kort; ik kan niet meer.\'\' Do Castlemaine wist niet wat to denkon. Zij
was geneigd om te twijfelen aan de waarheid van dio verzekering, en toch was er zoo veel wat den schijn bevestigde. Zou zij zich weder vergist heb- l)on, on thands zich bobben vergrepen aan de Ko- ninkljjke Majesteit? Xeon. dat kind offerde zich op uit liefde voor den speolnoot: dat kind was haar een vijandige kracht, die haar in nllcs bestreed, had eon logen gezegd en in die logen Catharina van Braganza gered! Ja, gered! Karol Stuart zou roods gonoigd zjjn geweest hjj minder waarschjjn- ljjkheid, de betuiging van dat kind te gelooven on do ooro van zjjno gemalin of liever dor Koningin te redden. Thands kon bij zoor licht don schijn ann- nemon van alles te gelooven: want was hot niet die zelfde deerne, dio bij reeds eens op bet gemaskerd bal met Charles verraste, en van wie Ibiekingham nltjjd op zulk oen zonderlingen toon gesproken had ? •Och zjj was niet beter dan al de anderen!" zeido Karel dan ook in zichzelvcn, en bot leedwo en, dat hjj in hot oorste oogenblik dier ontdekking gevoelde, was reeds verdwenen. Toch kon en wilde hjj dit- maal niet do stoutmoedigheid van den jonkman, dien hij roods niet zeer gunstig gezind was, ongo- straft laten. Met waardige strengheid wondde hij zich tot hem en voerdo lijj hem te gemoet. »Dat |
|||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||||
|
377
|
|||||||||||
|
zjjn dan vrouw: do minnaresso had do dwocpstor
overwonnen. TTet waren donkere dagen voor de Digbys. Wjj
zagen het hoofd van het geslacht een oogenblik verpletterd door den slag, die zijne blijde toekomst vernietigde, die hom het middel ontnam, om den naam van Digby to verhoogen en hem in luttel ongenblikknn deed verliezen wat hij sinds jaren door ontbering en vlijt gewonnen had. Langer dan gewoonlijk bij een of ander ongeval plaats had, bleef het grijze hoofd gol>ogen. bleef de gulle laeh. het ruwe maar ronde woord van die lippen uit. In plaats van het aloude erfgoed vergroot to zien door do bij voeging van de bezittingen zijner naburen, had hij het huis zijner vaderen, de landerijen, doorhemen Dirkens vruchtbaar gemaakt, moeten verpanden om do schulden zijns eenigen to voldoen. liet zij ter zijner eere getuigd, dat, toen hij zich gemeenzaam had gemaakt met do gedachte van zijn erfgoed te moeten bezwaren, hij geen oogenblik meer in twijfel had gestaan, of het offer gebracht en »den schoelje" Buckingham afbetaald, dan wel of het geld behou- den en de schuld, die niet opvorderbaar was voor de wet, door hem ontkend zoude worden. »Oeen Digby zal de schuldenaar zijn van zulk een boef!" had hjj gezegd en met vaste hand de sohuldhckcn- tenis goteekend. Sedert dat oogenblik had bij ver- langd den terugtocht met den «kwajon jongen" aan te nomen, na Zijne Majesteit gesproken te hebben, aan wiens onverschilligheid to homwaaft, aan wiens verregaande losbandigheid, hoc vaak ook door me- nigesn dien hij sprak bevestigd, hij nog maar niet gelooven kon. Do zoon van den martelaar kon niet zoo zoor ontaard zijn, en altijd bleef Sir Henry al het kwade, dat hij niet loochenen kon, aan «den omloop" wijten. Charles had verzekerd dat Zjjne Majesteit nog niet genaderd kon worden, zoodat men nog eenigen tijd vertoeven moest: hij sprak er van, dat hjj zoo dadeljjk niet zijn ontslag kon vra- gon uit do dienst, die voor ieder edelman zulk oen hoogo oor was, en zocht aller verbljjf in Londen alzoo te rekken, ton minste indien zijn vader er hjj bleef, dat hij met zijn zoon terug zoude kecron. Dirkens hield niet op bedenkeljjk het hoofd to schud- den hjj Charles\' rcdeneoring on ook bij Charles\' zichtbare vermagcring, waarop de Kapellaan. die een geheel nieuwe opmerking dacht to maken, hom woos, terwjjl die reeds ettelijke roizen hjj don Hollander tot ornstigo overdenkingen had goloid. Dat de jongen onder \'s vaders opoffering lood was duideljjk, maar hij moest toch genoeg gezond ver- stand bezitten, meendo Dirkens, om te weten dat treuren en kniezen niet* baat, on een stevige hand aan de ploeg geslagen moer recht geeft op oon oogst, dan honderd schietgebeden om zegen. Neon, or moest nog iets anders schuilen wat don jongen dik- wjjls zoo wanhopig maakte . Hjj zou spoedig ge- noeg doorzicht in <le zaak krijgen en geroepen wor- den om raeê een handtjen uit te steken, ten einde den wagen in hot spoor te brengen. Sir Henry had gezegd, dat geen Digby de schuldenaar zou zjjn van |
|||||||||||
|
Buckingham, on in die woorden wedor van den
trots doen blijken, die, hoe arm het geslacht ook werd, toch ongeknakt was gebleven... Do ure was aanstaande, dat ook dien trots eone gevoelige wonde zou worden toegebracht. De meester en zijne dienaren — Dirkens en Bo-
bert King — zaten hij elkaar zich te warmen aan het vrol|)ke haardvuur. Charles had reeds hij het vallen van den avond zich verwijderd, onder voor- geven dringende dienstplichten te moeten verrich- ten. Sir Henry, door niets en niemant in zijne gepeinzen Memmen!, zat te denken aan zjjne terug* komst, aan zjjn optreden tojronover Luoy Morton, |
|||||||||||
|
toen hij eensklaps schreden op den trap vernam.
Dirkens en de Kapellaan waren even als hij vol verwachting en zagen evenzeer mot de hoogste lxv vreemding het paar verschijnen, dat wij in den tuin van White-hall voor een oogenblik verlieten. Charles leidde Mary bij zijn vader in: hij bracht de deerne, die niarmcrbleek zag en als bewusteloos voortging, naar zijn vader on schoen do kreten van blijde ver- rassing niot te hooron, die Dirkens en de Kapel- laan, ieder op zijne wjj/.e, slaakten. Sir Henry zag beiden als spoken aan en schoof den leunstoel achteruit toen zij naderden en riep met eene ruw- heid, waaronder zich werkelijk angst verschool: •Charles, Mary, kom jo uit de maan vallen?" •Vader!" zeido Charles, do jjskoudo hand van
Mary in de zjjne nemende. «Vader, haar, wier hand in do mijne rust, heb ik Hof..." •Dirkens, red mij!" riep Mary zich in de armen
des ouden stortend on haar gelaat aan zijne l>orst verbergend. •Zjjt ge allebei dol? Waar komt ge beiden van
daan ?" vroeg Sir Henry. »Zeg me dan ten minsto nog goê dag. Mary! Wol verdoemd! ik wil toch een groet hebben!" •Spaar haar, vader! en hoor mij aan, cenige
oogenhlikken slechts! Mary was mjjnc spoolnote, had ik lief als mjjnc zuster in den tjjd, toen ik nog niet wist wat liefde was, in oen tijd, toen ik als droomend door hot leven ging. Gij hebt mij do ge- legcnheid gegoven om de wacreld te zien.... Gave God! vader, dat ik een beter gebruik daarvan had gemaakt, dat ik geleerd had op eene wjjze, die u, besto vader, minder verdriet had berokkend..." •Stil, jongen 1 het is immers betaald! Spreek zoo
niet. Ik zou waarachtig het water in mjjno oogon krjjgcn, zoo deftig begint go!" riep hjj uit, terwijl hjj het wator reeds in de oogon had. • Ik meende lief te hebbon, vader! maar thands
nu alles voorbij is, zie ik in gedwaald en gezocht te hebben in het verre, wat dicht hjj mjj bloeide en geurde. Vader! wie ik dacht dat mjj beminde ver- liot mij in do ure des govaars en zij, die ik dacht dat mjj onverschillig was, heeft de schande veracht om mjj te redden. Vader! Mary heeft zich zolve opgeofferd voor mjj." «Dat \'s braaf van haar! Kom hier, kind! als ge
ton minste niet te grootsoh zjjt geworden." Maar Mary kwam niet naderby on bleef zich bij
|
|||||||||||
|
378
|
|||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
stoken, maar hij kon niet langer zwjjgon. Had bjj
ook de kwetsuur gevoild, die hem werd toege- | bracht, hij achtte die niet; zijn leven was een lo- ven van dulden en lijden geweest. Maar bjj voelde ; voor het arms kind, dat hot hoofd telkens dieper ! boog bij elke nieuwe beleediging en Dirkcns, dio j star voor zich zag, hulp en steun vroeg. Dirkens schoen verslagen, Dirkons scheen alle geestkracht verloren to hebben, en bjj, do verdrukte menschen- ] ziel, de spot van den naasten, verhief zich. Noen, ! hij verweet Sir Henry niet, dat hij waardig werd geoordeeld, zoo als zoo menigeen van zijn geljjkon iu bet Engeland dier dagen, om den mantel te zijn dio de schande van anderen bedekte, dat or over hem beschikt word als over het lastdier: want bij geloofde niet aan do mogelijkheid van Marys vor- I ontreiniging en bij was gewoon den teugel of de ! drijf/.weep zijns meesters to gehoorzamen. Maar i hij verweet Sir Henry zijne zondige trotsehheid, dio door niets werd gewettigd. - •Niet wie den langsten naam heeft, Sir, is de groot-
ste iu het Koningrijk Gods, maar wie do besto is; i en vreemd zou hot niet wezen als menig koo- | knecht in den oordeelsdag boven inenigen cdolman \': ging..." •Kingl waar bobt ge al die woorden van daan
gehaald? Zwijg zeg ik je; wo zjjn niet in de kerk, man!" • Als ik to kiezen bad, Sir! dan was ik liever
Mary Hollis dan Sir Henry Digby," vervolgde do Kapellaan, dio het zelfs waagde zijn moester tot zwijgen te wenken. »Het is niet geld of goed, Sir! maar do ziel, Sir, dio adelt, on danrom acht ik Marys adel hooger dan de uwe, Sir!" •Wel, vervloekte paap, zult ge zwjjgon!" riep Sir
Honrv opspringend en de beweging makend als of bjj King in do borst wilde vatten. IIij gaf echter aan zjjne dreiging geen gevolg, omdat de Kapel- laan iu plaats van te deinzen staan bleef en den meester mot hot thands straf on ernstig starend oog aan bleef zien. Sir Henry waagde het voor de eerste maal zjjns levens niet, dat grotesk en vor- minkt menschenkind to tuchtigen. Charles cchtor verdroot de tusschenkomst van do dienaren van zijn huis; hij deed den Kapcllaan zachtkens terug treden en trad in diens plaats. • Vader! om den wille van den naam dien wjj beiden dragen on lief hebben, geef toe... Mijn besluit is onwrikbaar gc- nomen... Charles Digby huwt gcono andere!" •Jo hebt goon wil, kwaje jongen, dien mo God
in zijn toorn gegeven heeft... Eerst mjj arm ge- gemaakt en nu te onteeren...!" Daar hief zich Mary uit hare verdooving op. De
schok moest hevig zijn wildo zjj dien gevoelen on tot haar bcwustzjjn tenigkeoren. »Sir Henry, niet ik zal het middel zjjn, waardoor gjj onteerd zult worden! Heb ik u mot oon enkel woord doen gis- son dat ik verlang\'wat uw erfgenaam begeert? Uw erfgenaam beschikt over mjj als ware ik zjjn eigen- dom! Het ware voorzichtig geweest, Sir! voor gjj met gowcld do u dreigende oneer voorkomen wil- |
|||||||||
|
Dirkens verschuilen. Zjj wonsehtc zich van hier,
honderd uren ver, ten minste niet gezien door hem, in wiens betuigingen van liefde zij alleen de stem der dankbaarheid meende te vernemen. Chavles , bomerkto dat zijn vador een misslapr beging, con misslag, misschien veroorzaakt door het \'verwarde zjjncr mededeolingon. Hij overwon allen weerzin dwong zijne fierheid terug en begon als boctedoe- n \'lid zondaar zijne afdwalingen te erkennen. Hoewel ei»n (razen sluier zijne bekentenissen overdekte gaf bij toch zoo veel te kennen, dat hij hegroep door de Castlemaino en door eene andere uit zinnelijk- beid to zijn aangelokt, dat hij. waarbij liefde zocht, koele zelfzucht had gevonden en bij de onvoldaan- beid zijns harten telkens had heongoblikt naar h"t verleden, dat hem iets anders had kiinnen,"misschici) had willen schenken. Sprak hij den naam van de Castlemainc ook uit,
een soort van schroom weerhield hem den naam der onbekende te noemen, dien hij dan ook alleen maar frissen kon, weerhield hem, om anders dan met een enkel woord op het gestoorde têtè a têtt te doelen, terwijl hij niet vuur den moed van Mary in het licht stelde. Sir Henry begreep dan ook niet den rechten samenhang, maar begreep toch zooveel, dat de deerne mot den .jongen verrast was, en de goede naam van gene daaronder lijden inocst, hetgeen volgens hom zulk een groot verlies voor baar juist niet moest zijn, daar er toch niet veel verloren kon wordon. Toch wildo hij zich dank- baar tooncn tegenover haar die zijn zoon, volgens diens zoggen, van een groot gevaar had gered en daarom zoide bij na een oogenblik nadenkens: • Mary, wc zullen het gebeurde voor altoos bedck- ken. Mary, onze Kapellaan zal u zijn hand en zjjn naam geven... Schrei nu niet moer, kind! Zjjt gjj nu niet to vroden? 6e krjjgt oen geestelijke tot man en een goeden kaerol boven dion, Mary!" •Vader! beleedig haar niet, dien ik mij tot mijne
echtgenote wensch... Mary, hier mag ik bet bo- lijdcn: ik bob u lief, werkelijk lief. Wjjs mjj niet terug! Gjj hebt toch straks niet geveinsd, toon gij voor den Koning uwo liefde he\'-t beleden... Mary, zie mjj aan. mjj, uwen spcelm >t, die zich zolvon lhands begrjjpt!" • Aan die vertooning moet een einde komen,"
riep Sir Henry vertoornd. «(Je zjjt of dronken of gok geworden. . Die, doernc Lady Digby!" •En dat zou goed zjjn ook, Sir! Zulk oen doch-
tcr brengt geluk aan en oer ook. Aan beiden, vat jo, is er op het oogenblik behoefte!" • DirkenR, snoer je mond! Denkt je, dat vjjf en
twintig jaar rond slenteren in Hallam recht geeft tot allos? Ik wil er niet moer van hooren! Den Kapellaan kan zjj huwen en een uitzet zal ik haar govon!" •Vader, zoo waar er een God loeft, uiemaut dan
Mary wordt mjjno echtgenote!" De Kapcllaan, de slaaf der Digbys, had zich heen
en weder op zjjn stoel geschoven, had willen spre- kon on do woorden zich telkens in do keel voelen |
|||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||||
|
37!)
|
|||||||||||
|
hare tranen besproeide. Daar werd de bekentenis
gehoord van een zondig hart. dat bloedde aan zoo menige wonde, en die bekentenis werd door do zus- ter overgebracht tot voor den troon van Hem, die gekomen was onder de menschen om te dienen, ten einde hen vrij te maken, die verzocht was gowor- den, maar de verzoeking had weerstaan, die gele- den had, maar uitermate was verhoogd! En het was of daar een stemme zoetelijk ruischte: »Uwe zonden zijn u vergeven, ga hoen en zondig niet moer!" |
|||||||||||
|
det, vnn mij, die haar zou moeten aanbrengen, to
verstaan of ik haar aanbrengen w i 1!" »Mary. vergeef mij. maar ik dacht zeker to zijn
van uwe liefde.., (tij heht het recht mijn vonnis te spreken... Mary, hebt gij mij lief? Wilt gij de mijne zijn?" Hij had hare l>cide handen gevat en hlikte haar
in de oogen. De strakheid, de fierheid verdween van haar gelaat. •Charles, Charles!" lispelde zij.
»Gjj heht mij lief! Ik weet het, ik weet het!"
juichte hij. «Vader, voor het oog van God en van u allen neem ik Mary Hollis aan tot mijne ocht- jrenote; waar zij is zal mjjne woonplaatse zjjn, waar zij..." •Niet alzoo, Charles! De zoon sta niet op t^jren
het. vaderlijk gozaoh! O, dat ik een vader had die het voor mij uitoefende! Sir Henry, ik hemin uwen oenigen.. (tod heeft toegelaten, dat die liefde in dit hart zich wortelde, zich zóo vast wor- telde, dat geen macht en proon kracht haar nitroai* en kan. Maar, Sir Henry, ik huig mij voor uw ge- zuch... Ik zal nimmer uwen naam dragen, tenzij gij mij dien aanbiedt." •Maar dat zal hij nimmer!" zuchtte Charles, die
zulk een besluit, mot zoo veel vastheid en kalmte aangekondigd, onwrikbaar wist Sir Henry zat ontzet: hij Ingreep wel niet al de
kracht, die voor het nemen van zulk een besluit was nondig geweest, maar hjj waardeerde de ge- huorzaamheid van dat kind, dat lieve, bleeke kind. dat er werkelijk uitzag als een geboren edelvrouwe. •Charles, wij mogen elkaar niet weder zien vóór
uw vader dat woord spreekt. Vaarwel, mjjn Char- losl vaarwel." •Dat woord zal gesproken worden, of... het
vaarwel dat ge mij toeroept, roe]) ik vader on mo>\'- dcr too!" •Gocno dreiging, Charles! Goeno overreding
zelfs..! De daad van Sir Henry en Mylady moet eon vrije zijn." Zij verlangde naar het einde en bad Dirkcns haar heen to leidon. •Als Lucy maar hier ware!" bromde Sir Henry,
dio iets begon te voelen voor die laaggel>oren doemc. Hjj was zoo week gestemd: hij had het trotseeren van zijn vader gezach geduld en do laatste bedreigin- gen van zijn zoon aangehoord, zonder de hand uit te strekken ter kastijding! >Mary, kind!" riep hjj eensklaps toen zjj mot Dirkons op den drempel stond. »Kom hier! go zjjt een goed kind... geef me een hand. Wel te rusten, Mary!" Dirkcns boog zich over haar schouder naar zjjn
meester hoen en fluisterde met bewogen stem: »Do goede Henry zal den kwaden nog wel overwinnen! Ood zegene dezen nacht, Sir!" En daar ginder in een vleugel van het Konink-
Ijjk paleis, waar de zware gordjjnen voor de ra- men waren neergelaten, als om wat daar binnen Plaats vond af te sluiten van de waereld daar bui- ten, daar lag eene vrouw geknield voor ecne an- dere en gel>ogen over oen kruisbeeld, dat zjj met |
|||||||||||
|
XVI.
De onweerswolken pakten zich aan den politie-
ken hemel saam en spelden ceno spoedige en he- vigo uitbarsting. Karel Stnart was te vergeljjken bij het kind, dat den helschen geest had opgoroc- pon, maar de toovorformule vergoten was, waar- door hij weder terug was to jagen. Het Parlement was bijeen gekomen en was, even als zoo vele vroe- gere onder Karels regering, met eerbied en onder- danigheid begonnen te klagen over spilzucht en losbandigheid en had zich, krachtig tegenover het verzoek om subsidie van do zijde der Kroon, ver- stout aanmerkingen to maken, rogceringsdaden to bcdillen, veranderingen to verzoeken en eindoljjk to vorderen. Reeds moer dan eens had het huis der Gemeenten er op gedoeld, dat er éen persoon was onder do hooggeplaatsten, die de voorname oorzaak mocht heten van do immer stjjgonde nit- spattingen van het hof. Lord Shaftsbury gaf or Zjjno Majesteit eon trouw verslag van en woos vrij duidelijk, zonder echter eonigen naam to noemen, don bedoelden persoon aan. Daar werd echter woinigo dagen later do tjjding
in Whito-hall aangebracht, dat het huis der Go- meontcn zich naar het huis dor Ijords had bego- ven en, na bescheiden to hebben aangeklopt, bin- nen was gelaten on toon opcnljjk oen aanklacht had ingediend tegen Georgo Villiors, Hertog van Ituckingham, den ontrouwen raadsman Zijner gena- digste Majesteit, don verkrachter van de wetten door Koning, Lords en Gemeenten gemaakt, den schender van den habeax corpus act, en dio aan- klacht was gestaafd door de meest onwrikbare ge- tuigenissen. Het verleden gaf er bljjk van wat zulk eene aanklacht beduidde. In de ure van het hecht- sta geloof aan den onwankolharen steun des Soo- vereins had menig gunsteling, die zulk een aan- klacht vernomen had, gesidderd, had hjj zjjno kost- baarheden ]>ogen bjjeen to zamelen en don blik gewend naar het vaste land. De indruk, dieu do thands gedane aanklacht op Huckingham maakte, kon derhalve worden gegist. Geheel ontzet, had hjj White-hall betreden om to zien of Karel Stuart genegen, of liever hjj machte zoude zjjn, hom to steunen, en te zien of hjj zjjn koninkljjken vriend thands konde liewegen tot een daad, dio hü (rister nog weigerde of niet waagde te doen. Er was geen |
|||||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
:sso
|
|||||||||
|
deerne ook maar niet gestolen. Als ik daaraan
denk word ik woedend! Mij in den waan to laten dat ik een smetteloze lelie... »Karel, uw troonstoel waggelt! Staak het van-
gen van muggen en vliegen, en zie eens even om!" zeide York. •Wat zoudt ge blijde zijn zoo ik 11 vroeg dat
voor mij to doen, niet waar?" vroeg de Koning. •Weg mot dien doodschen ernst... Ge jaagt me den schrik en de verveling op het lijf. En zoo donker als gij beiden meent is het nog niet. Er is geen woord gesproken, dat mij kan doen denken aan eene ontdekking van dat vervloekte traktaat, dat gij bolden mij hebt doen sluiten.. Ja het komt il beiden wel toe. mjj met klachten op het lijf te vallen! God en Zijn Heiligen!" De vrees die mjj soms overvalt, wordt door n, door u beiden ver- oorzaakt." Naakter kon de zelfzucht zich niet openbaren;
duidelijker kon het Buckingham niet worden gco- penbaard hoe weinig steun hij van een meester zoudo erlangen, die zich zelven niet aangerand dacht, en uit vrees van aangerand te zullen kun- non worden, indien hij zich in hot erevoeht mengde, zich er buiten wilde houden. Huckingham overzag het gevaar waaraan hij bloot stond. •Doe het Parlement uit een jagen!" zoido York.
•Goef het bevel en er zijn honderd zwaarden, die zich ontblooten." •Gij spreekt zoo als ieder vermoedelijk erfgo-
naam!" hernam de Koning luchtig. «Hartelijk dank, James! ik weet dat gij \'t goed meent, maar ik hoop nog lang te regeeren!" •Koning te heten, meent ge, en dat is iets an-
ders!" beet York hem toe. •Sire, sluit het parlement!\'1
•Niets liever dan dat, Will! maar eerst moet ik
mijne subsidiën hebben. Onze Neef heeft toch recht op eenige gelden en onze schuldeischers ook !" •Maar ieder uur. dat het Parlement bijeen bljjft
vermeerdert het gevaar voor 0. Men bedoelt niet George Yilliers maar Uwe Majesteit!" De Koning schudde ongeloovig het hoofd. «Uwe Majesteit ver- gisse zich niet. George Yilliers beteekent te wei- nig om het ware doel van den aanval te zjjn. Men wil hom van wege het Parlement doen verhooren en als George Yilliers dan tegenover zijne rechters staat, dan\'zal men hem niet lang lastig vallen ovor do schaking van eene, dio zich gaarne liet scha- ken, een kind, uit wat stof uit een armzalig dorp gemaakt; maar dan zal men. onder de leiding van Shaftsbury, hem uithooren over het traktaat van Dover, dan zal hjj alles moeten bekennen pn den geécrbicdigdon naam van zün genadigsten Soevc- rein moeten noemen..." • Will, zoudt ge dat doen?"
•Ik zou het moeten doen, Sire! Wordt de arm
gekwetst dan wordt het in het hoofd gevoeld; wordt de dienaar gevat, wiens oenig doel het was Uwe Majesteit to dienen en welgevallig te zjjn, dan |
|||||||||
|
sjwor van dien koud gpottenden overmoed meer
over, vnn dat snijdend sarkasmo. van die onbezon- nen vrolijkheid. Zonder een woord te spreken l»- gen de Edellieden, en wie liet konden vermeden hem te ontmoeten. Het was of er in de lucht, dien hij inademde, reeds iets aanwezig was wat hem eeno ongenade verkondde.\' Daar hoorde hjj eone zachte stem zijn naam uitsproken. Het was Mylady, die met. een innemonden glimlach op hot gelaat hem op zij kwam, en na hot goede morgen hem vroeg: «Heeft Uwe (ienade er van gehoord hoe zij door de Gemeenten is belasterd geworden ..? Men waagt te beweren, dat. ge een vrije vrouw heht geroofd, on naar ik verneem is een zekere Jack. die in Hallam-moor is gevat, gister avond laat nog in het Parlementshuis verhoord. Kimt ÜWO (ienade dien Jack?" «Laat mij. laat mij!" prevelde de Ilcriog, wiens
gelaat loodkleurig scheen te worden en, onder den invloed van het gebeurde jreene kracht in zich ge- voeldo om de spits van die slangentong af te we» ren. •Wat zijt ge (til, George ! Altijd nog boos op
mij? Of is het u alsof ge ineen bijenkorf verdwaald zijt geraakt en do lieve beestjens u de angels laten voelen ?" •Ken wespennest, meent ge. Het zal uitgebrand
worden ..." •Is er al een plaatsjen in do paketl>oot naar het
vaste land gehuurd, waarde George?" vroeg zij heel vertrouwelijk. «De wallen van den Tower liggen anders in het verschiet... Arme\' vriend, de eene vrouw stiet u weg. toen go voor haar geknield Iaagt en de andere doet u zoo duur den verheven waanzin van een hartstochtelijke luim betalen. Arme vriend! vaarwel, ik ga voor u bidden!" Hij stond een oogenblik stil als om diep adem
te halen toen zij vertrokken was en balde dreigend de vuist De stervende panthor is altijd nog ge- vaarlijk, want hij heeft zijn klauwen nog behou- den. Onvoorzichtig, die zich te vroeg verlustigt in zijne overwinning en de buit te driftig nabij komt! Toen Huckingham het kabinet l>etrnd vond hij
er Katvl en tot zijne blijdschap ook den Hertog van York Deze wandelde in zjjn gewoon zwart kleed langzaam hoen en weder door het vertrek en zag van tjjd tot tjjd, bij het enkele woord dat hij sprak, zjjn broeder aan, die op de sofa neerlag, zenuwachtig geeuwde en zich de armen rekte. Hjj Huckinghams binnentreden stond hij echter op. •Will!" riep hjj uit, »hot geldt u, mijn jongen! Hebt ge er van gehoord wat zjj vóór hebben? De ganzen worden arendon!" •En zullen den cenigen, die recht heeft arend
to zjjn, ook nog wel van het nest drjjvcn," merkte York aan. •Will, ziet gjj \'t mede zoo donker in?"
•Zóo donker, Sire! dat ik niet geloof van avond
in mjjn eigen bed to zullen slapen, tenzij Uwe Ma- jesteit tusschen beide trede." •Ik? Maar Will, dat kan ik niet. Hadt ge die
|
|||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
881
|
|||||||||
|
moet de meestor de boei breken, zoo hij niet wil
gedrongen worden denzelfden band te dragen.. Sluit dus liet Parlement, Sire!" •Maar wie bracht u toch tot die dolzinnigheid
waarvan men u beschuldigt?\'\' riep Karel stamp- voetend. Hij wilde maar niet begrijpen dat dolle Will gelijk had in zijne onderstelling, dat beiden gevaar liepen. Hij wilde het ten minste niet laten mei- ken dat hij het liegroep, dat hij bevreesd was voor de bedreiging van zijn besten vriend, die aanklager zou worden van het Koningschap zoo het Koning- schap niet voor hem zorgde. •Do dolzinuigheid was zoo groot uiot, Sire!" her-
nam Buckingham. »Er zijn wel grootere verricht, maar dan lag niet, zoo als nu, een eerzuchtige val- sche vrouw in do hinderlaag. Barbara Palmcrs, Sire 1 hitst de doggen tegen mij aan en in hare ver- blindheid ziet zij niet, dat Uwo Majesteit achter mij staat on dus de losgelatene óok hoeft te vreezen." •Barbara?"
•Ja, do vrouw die den Koning van Engeland
modo wist te bewegen zich in oen hinderlaag to loggen, om een prachtigen buit meester to worden en den Koning van Engeland deed afdeinzon mot een aardmuis tot trofee. Do vrouw, die in allen een hinderpaal ziet on met hare inborst iedere hinderpaal uit den weg moet zooken te ruimen. Eerst Buckinghaiu, dan Portsmouth, vervolgens do Koningin en dan... den Koning, want heeft zjj geen kinderen, die troonopvolgers kunnen zjjn?" York, dio in den aanvang niet geluisterd schoen
to hebben, werd aandachtiger en zag nu Bucking- hum dan den Koning mot verbazing aan. rMaak o maar niet ongerust, James!" riep Zijne
Majesteit hem toe. «Ik sterf zonder kinderen. Maar zou Sara, dio zooveel verplichting aan u hoeft, Will, werkoljjk dezen storm hebben veroorzaakt? \'/nm misschien dat kind...?" •Neen, neen, zjj is het; zjj hoeft reeds vroeger
mjj door het mes van eou gemeen struikroovor wil- len doon vallen... Zjj heeft Uwo Majesteit thauds woder oone gocdo dienst bewezen, want ik hor- haal hot: in mij treft men u." •Karel, neem een besluit, dat allen verbaast! Do
Life-guardu alleen zjjn voldoende het Parlements gespuis uit oon to jagen. Breng dan eenige hoof- den op het blok; dat van Shaftsbury het eerst: breng een • heilzame vrees to weog. Gehoorzamen zij niet uit eerbied, dwing zo \'t dan to doon uit vrees!" •Maar, bjj God on zjjno Heiligen! James, go zjjt
in scherpte van gezicht eon mol gcljjk. Waar bljj- ven do subsidiën? Belastingen hollen op mijn eigen naam? Ik dank er voor, want ik verkios geen martelaar to worden als onzo vader." •Sire! or is een ander middel," viel Buckingham
in. «Lodewjjk XIV blijft uw bondgenoot on zal de laatste oogcnblikkon van weifeling niet in aan- morking nemen. Sire! éen woord slechts on Ports- mouth met don Franschen Gezant ligt aan uwe voeten." |
|||||||||
|
«Hebt go reeds voor mij liet noodige met die
beiden in orde gebracht, Will?" vroeg do Koning bytend. •Ik heb met geen hunner nog gesproken."
•Goed, goed, ik zal mjj bedeuken."
• Dat Uwe Majesteit zich niet lang bedenke?\'\'
zoide James, die zijn ongeduld niet meer meester was. «Zoo het Parlement niet uiteen gaat, begeef ik mjj naar Portsmouth om dicht hij zee to zjjn en den uitgang vrij te houden.\'\' Hij vertrok. «Dat lucht op, Will! als dio moe-
digo troonsopvolger weg is! Wat hij mjj gaarne een dommo daad zou laten doen! Leg uu dien deftigen toon maar af on vertel me maar in gewone menschentaal wat de lieftallige Sara, in hare droef- heid over de veredeling liarer liefste wensehen, jo- gens, u hooft verzonnen... Ze wou Koningin wor- den, Will!" Buckingham was scherpziende genoeg om in dien
uitroep iets meer to zien dan eou gewone spotternij. Do oudo ltowley was werkelijk in zijn trots gekwetst en had den mislukten overval, die hem bespottelijk had gemaakt, niet vergeten en zekor niet vergeven. Al de goest, al het bijtend vernuft, dat in hem was wendde Buckingham aan, om Barbara Palmcrs te schaden, om haar beeld to verminken, dat wil zeg- gen tot oen karikatuur to vervormen; om Karol Stuart heen te voeren waar Will in zjjn eigen belang moest verlangen dat hjj ging. Hij zag zjju geest- kracht beloond, want.geestkracht was het, to schort- sen en te spottou over de meest onbeteekoneiide din- gen waaraan de meestor echter hing, terwjjl de vrees voor levensgevaar in zijn binnenste woonde; to schertsen over het embonpoint van de Castlomaine, terwijl hjj de forsche stem ineendo te hooren van don speaker van het huis der Gemeenten, dio do aan- klacht bij de Lords voorlas onder het daverend handgeklap van do domino menigte daar buiten. Hij zag zijn geestkracht beloond, want Karel Stuart ging met Cliuton, Lauderdale on Arliugtou zich be- radon, dio allen denzelfdcn raad als Buckingbam gaven on dien ook moesten geven. Het gevolg daarvan was, dat hjj eon bozock ging afleggen bjj Louizo do Quórouaille. Hot onderhoud duurde vrij lang, en na hot eindigen daarvan reed Zijne Majo- stoit mot een schitterend gevolg naar het huis der Lords, worwaards ook hot huis dor Gemeenten, zoo als het gebruik het wildo, word opontbodon: on van den Koninklijken troon sprak Karel II tot do vormotelo vertegenwoordigers van zijn volk liet woord van scheiding uit. Do sluiting van het Parlement wokto algemcenc
vorbazing. Onder allo standon van het volk wekte zjj verbittering op; slechts in do naasto kriugou om don troon word er eon gejuich aangeheven, over hot klook besluit Zjjncr Majesteit. Do mare van het ge- bourdo boroikto weldra den Prins van Oranje, dio in het oerste oogonblik den handschoe, dien hy go- rood was aan te trokken, in ziedende drift neêrwiorp en eon hartstocht vertoonde, in do eenzaamheid to heviger, naarmate hjj voor hot oog der menschen |
|||||||||
|
382 MARY HOLLIS.
|
|||||||
|
to meer bedwongen en ingehouden werd. Hij ver-
moedilc dadelijk het gevolg van het gebeurde, eu betreurde dit te meer, daar hij zich ceue verdere inmenging in eene zaak, die hem zoo na nan het hart ging, moest ontzeggen, daar Mijnheer de Witt nogmaals niet onduidelijk had doen blijken dat men zijne terugkomst verlangde. Hjj had met schrik het verdwijnen van het zonderlinge kind vernomen en den terugkeer der beide minnaressen, maar had gehoopt dat Shaftsbury en de zjjnen zich van de beweging, die het kind had veroorzaakt, zouden hebben kunnen meester maken en die voortzet- ten en uitbreiden. Na een oogenblik met haastige gebraden zjjn vertrek op en neer te zijn gegaan, ua in zich zelven alle kanseu to hebben gewikt en gewogen, liet hij zich naar White-hall voeren, waar hij zijn Oom vrolijk en luchtig, schertsend en lioht- vaardig spottend, zoo als in de eerste dagen van zijn overkomst,, aantrof. Het was of de last, die den Koning langen tijd gedrukt had, was afgewor- pen, en de ernst hem weder voor goed had verla- ten. Het welkom werd den Neef echter even har- telijk, misschien nog wel harteljjker, toegeroepen. De Oom begon zelfs reden te geven van zijne han- delwijze eu eindigde mot de verzekering, dat hjj voortdurend acht gaf op do belangen van zjjn bo- minden Neef. De verzekering, hoe vurig ook ge- daan, was zeer algemeen eu bracht den jongen Neef geen oogenblik op het dwaalspoor. »lk kwam u mededeelen, Oom! dat ik voornc-
mens ben over weinige dagen to vertrekken. Ik mag do Hoeren Staten toch do overtuiging over- brengen Uwer genegenheid P" •Wol zekor, Neef! Maar waarom zoudt go vor-
trekken? Ulijf hier. Uwo toekomst is hier." •Ik geloof Uwe Majesteit in den Haag beter te
kunnen dienen dan in Londen!" Karel schouwde eenigzins verlegen in het rond.
De jonkman begreep hem maar te goed. Zijne Ma- jesteit wilde hom, die to veel van hare geheimen wist, onder haar bereik houden, om van hem moester to blijven, en het blcekc jonksken wilde juist de meester zjjn, en in de verte, onder de vijanden van Karel Stuart zich bewegende, dezen dwingen tot dienstbetoon. Willem van Oranje had do nederlaag geleden, had zijne plannen voor het oogenblik ver- jjdeld gezien, maar hjj wdb misschien nog wol ster- ker na dan vóór die nederlaag. Dat hjj den kamp niet opgaf, dat hjj part ij mecudo te trekken van de pozitie, waarin hjj met zoo veel geduld en zoo veel beleid zich had weten te schuiven, hot kon den Koning blijken uit do karige woorden die er nog tusschen hen gewisseld werden Er vlooide betuiging op betuiging van verknochtheid, bijkans op te vatton als eono belijdenis van schuld, van Karels lippen, er kwam geen enkel woord van verwijt of bc- schuldiging van de zijne. Toch scheen hij met oene openhartigheid te spreken, die Karel vaak in ver- warring bracht. Zijne Majesteit had toch de laat* ste maal verklaard met Lodewjjk XIV gespeeld te hebbon, en nu zeide de I\'rins, zouder zjjn Oom die |
|||||||
|
woorden to herinneren, dat hjj het sluiten van
een hechter verbond mot de Republiek nu niot aanstaande dacht, waarop Karel zelfs niet dorst te vragen: waarom? Eindelijk waagde hjj nog met beminnelijke openhartigheid bljjk te geven van zjjn goed geheugen en Zijne Majesteit te vragen, of zij I er aan dacht spoedig in het openbaar als Katho. liek te verschijnen, en nogmaals waagde Zijne Ma- jestoit eene poging om het bleeke magere jongsken op een dwaalweg te brengen, door hem te gemoet te voeren, dat, zoo lang Lodelijk XIV een rat was, hij het stuksken spek in de val wilde zijn. Het onderhoud had zijne Majesteit blijkbaar vele
inspanning en moeite gokost. Goddank!" mompelde hij toen de Neef was vertrokken «de aanval van die zijde is doorgestaau, maar overloopen doet de jongen niet. Dat zo zoo aartsdom zjjn geweest om hem to vertellen wat hjj nooit had moeten weten!" Hij spoedde zich naar Louize. De omstandighe-
den dreven hom weder lot haar: zij zelve scheen geenerlei poging to hebben aangewend om hem tot zich te trekken, sedert zij zich weder in White- hall gevestigd zag. Voor hjj het besluit had ge- nomen het Parlement te schorsen, was hij bij haar geweest, en dat bezoek was het eerste dat zjj van hem sedert haar terugkeer ontvangen had. Zij was vriendelijk, opgeruimd, zelfs kinderlijk vrolijk ge- woest, maar had zich als gewoouljjk van alle po!i- tiek willen onthouden. Toch had zij zoo veel laten gisson, dat eene Parlemuntsschorsing noodzakelijk en wel dadelijk noodzakelijk was. Zijne Majesteit had eerst do zaak der subsidiën willen ordenen en daarna schorsen, maar Louize beweerde dat het oersto nooit anders dan iu orde was geweest en het tweede met den mecsten spoed in ordo moest komen, wilde het cersto — do subsidiën — niet op het spel wor- ilen gezet, daar het Kabinet te Vcrsaillcs van on- trouw begon to mompelen. Zyue Majesteit viol in den strik en verbrandde zjjne schepen vóór do zc- gepraal zich voor hem had verklaard : het Parle- ment was uiteen on do I\'Yanscho subsidiën waren hem uog niot verzekerd! Ze moesten hom echter verzekerd worden en
daarom zag zjj hem weder bjj zich komen, zag zij hem vertrouwelijk naast zich plaats nemen on hem heenbuigcu over het kunstwerk, waaraan zjj bezig was, met Jack voor haar raam eu oen paar praeh- tige papagaaien in vergulde kooiou op sierlijke guMdona aan weerszijden van haar sofa. Het was een gesnater on geschreeuw dat alleen haar niet scheen te decren. «Gebied zo to zwijgen, Loc!" zeido Karel zich
de ooren toehoudend. •Het zjjn geen Parlementsleden, Karel I"
• Waarachtig niet; maar daarom to eer. Hot zal
ii beter met die beesten gelukken dan ik met de mijnen. Begrjjp eens, nu heeft de Opperrechter zich ook met Buckingham bemoeid eu wil don scha- ker vervolgen. Dick Wharton is door Will al prijs gegeven, maar do gauwdief die dat begrjjpt doet zjjn best om zijn moester er incó iu te wikkelen. |
|||||||
|
MAKY
|
HOLLIS. S83
|
||||||||
|
Diek moet hunnen ™ ik zal bet bem laten doen.
Het coede volk moet er toch iets van hebben." »Kn liuckinghnm moet voor eenige maanden naar
het vaste land." \'Ik kan hein niet missen, Louize!"
rOreetcs! \'t i» uw |»licht vuil P.vliulos te Kclieiilou ;
.,\'t Ik boter iliit éen vlucht, \'t U boter éen dun ... belden!*1
deklameerde zij mot kluchtigen pathos.
• Dat vervloekte volk! Geef mo een recept voor
een slaapdrank aan de hand, Louize! Het moot
naar ale of porter smaken en ze zullen het drin- kon, vooral als ik o|> het leêgen van iedere kroes een half pond rmist-Uref als premie stel! Will, voor eenige maanden WOg!" •Dat is de bette slaapdrank, die ge voor het
OOgenbtik hot volk kunt ingieten, (iun Versailles hem slechts voor zes maanden; het zal Lodewijk en de bierbuiken hier genoegen doen.\'\' • Als hij het zelf mocht willen !"
»(ie kunt hem licwjjzen dat hij het moot wil-
len." •Lonize! hij houdt u nog al voor zijne vrien-
din." •Juist omdat mij zjjn leven lief is moet, hij ver-
trekken." •Van vertrekken gesproken! Weet go wie óok
van heengaan spreekt? Mijn neef. Mijn neef, wiens vriendin gij ook zjjt en dat wel tot mijn spijt." »Jaloersch?"
•Op ham? waarachtig niet. Ojj hebt te veel
smaak, maar soms ook te veel openhartigheid. liOtiize, zoo ik ooit lioos op n hen geweest, dan is het om uw laatste onderhoud met hem. De jon- gen weet alles." • Ik wonsch er u geluk moê. Ge denkt toch niet
.dat ik hem iets gezegd hel) wat njj roods niet wist? Maar wees gerust, hjj zal ons dienen in het land dor kikvorsehen: Vlei runtlg \'t moede lumfd op \'t u goHpreide doim;
Pit\' jon^ling wmikt rn werkt, en wnnkt ru werkt vuur.....!"
• Ik geloof het niet!"
•Maar ik geloof het. Slechts als gjj het mij bo-
veleii mocht zal ik in allen eerbied belijden, dat gjj u nooit vergist hebt of vergissen kunt!" Dus ook zij was dooi\' Willem om den tuin geleid,
want Karel Stuart was schrandor genoeg om to weten, dat hjj thands beter zag dan do lieve, be- valligo Ftan^aise, die hom het togendoel verzekerde mot al do zekorhoid eonor onwrikbare overtuiging. •Hj) gaat niet naar Vcrsaillos, Louizo!"
•Goed; in den Haag is hjj heter te gebruiken."
•Hjj is slim."
•Des te beter."
>Hjj weet te veinzen"
•Uitmuntend. Maar, hjj de eeuwige Goden, vriend!
laat ons bloemen lezen en niet langer distelen. Hoe gaat het met Hare Majesteit, sedert den schrik door uwe jaloezjj haar aangejaagd?" Karel verkleurde. Louize schaterlachte. >Bar-
|
|||||||||
|
bara Palmers waakt toch voor uwe eer! Barbara
I\'almers is toch bezorgd voor uwen uaam als droei; zij dien zelve! Karel. Karel! ducht ge, dat ik niet beter wist wat daar omging dan zij? Dacht ge, dat ik niet wist wie mijn kostuum gedragen heeft op het gemaskerd hul van üuckingham? Het was een voorbijgaande luim Harer Majesteit, een luim die ik vergaf, maar waarover ik waakte. Ik zorgde ook voor uw geslacht, maar niet om er een deel van uit te maken. Huekingham vertelde er mij van...! Arme Karel! wat stondt ge daar als oen veroordeeld zondaar! Ha, ha, ha!" • Laat dat, Louize!"\' zeide bij somber. »Ge zjjt
druk bezig distelen te lezen in plaats van bloe- men." •Welnu, ja dan, laat ons aan de bloemen begin-
ncn... aan de subsidiën... De gezant heeft nieuwe instriikticn naar hjj mij mededeelde. Drie millioen livres worden ter uwer beschikking ge- steld, mids mijn goede vriend zich een kleine op- offeriug getrooste../\' • Weder een Hattield-manor, Louize?"
• Volstrekt niet, mjjii vriend! Ik vraag voor mij
zolvo niets; ik deed het nooit, want llatlield-manor behoort u, en ik vroeg alleen het recht te mogen verkrijgen om er uwe gastvrouw te zjjn." •Maar welke opoffering dan V"
• Lodewijk wenschto kennis te maken met Mylady
de Castlemaine..." •Hoe nu?"
•Ja. Zijne Majesteit noemde het eeuo kleine op-
ofl\'ering van uwe zjjde, maar ik vermoedde wel dat bet eene groote zoude z|jn." •Lodewijk niet, maar gjj vraagt haro verwijde-
ring." •Verwijdering is het woord niot. Volstrekt niet.
Zjjno Majesteit acht Mylady de Castlemaine oen vijandin van Frankrjjk, en daar dio vjjandschap op niets anders dan vooroordeelen berusten kan, wensebt de Koning door een verbljjftc zijnoot haar daarvan to genezen. Drie millioen livres en Myladys toekomst verzekerd te weten ! Karel, het moet dunkt me een heerljjke voldoening voor u zjjn!" Zjj boog zich tot hem over en lei hare rozenlippen aan zjjn oor en fluisterde: >Veins maar niet, lieve vriend 1 liever wenscht gjj drie millioen te ontvangen dan de dikke Barbara te behouden." De stem ten voordcelc van Barbara klonk flauw
in Karels binnenste. Buckinghain had reeds partij woten te trekken van al do misgrepen, waartoe de hartstochtelijkheid van Barbara haar verleid had. En uu ook Louize, do machtige Louize, met do drie millioen livres tegenover het gesloten Parle- mentshuis! •Ik meen het niet kwaad met Barbara," vervolgde
zij. «Integendeel ik raad hare wenschen. Koningin van Engeland kan zij niet worden, maar gjj moet haar toch eenige tegemoetkoming verleenen. Zjj heeft zich zeer belecdigd gevoeld toen ik tot Her- togin werd verheven. Karel, geef mijne vriendin dien titel ook I Ik getroost nijj al de moeite van |
|||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
||||||||
|
384
|
||||||||
|
hare verheffing, al de lust er van gun ik u. Gy
moet het haar aankondigen ten aanhoore van het gantsche hof! Dat zal haar streelend zijn. mijn vriend!" •En wanneer komt de Eransche gezant bij mü V"
vroeg Karel. •Zooiira Barbara en Will in zee zjjn!"
Hij trilde. Niet alleen Barbare ook Bnekingham
moest hij prjjs geven. Bnekingham moest vertrek- ken; zjj verlangde het, zjj, die door den dollen Will in de laatste dagen met zooveel geestdrift en trouw was gediend. De ontrouwe, de wisselzieke Bnekingham werd eindelijk met de eigen munt be- taald. Karel Stuart was in de macht van die be- vallige, schijnbaar zoo luchthartige, zoo vrolijke vrouw. De band die hem omgaf scheen er eeji van bloemen te zijn, maar hij was er een van jjzer. Bar- bara 1\'almers was een eerzuchtige, maar eene vrouw die door hare hartstochten werd beheerscht en daardoor te toornen en te temmen was; Louize de Quérouaille was mede eene eerzuchtige, maar zoo koud als de goudstaven waardoor zjj regeerde, zoo koud en kalm in hare berekeningen, dat er nimmer een fout werd gemaakt in do cijfers die zjj eenmaal had gezet Weldra werden de dubbele deuren van de prachti-
ge eetzaal van White-hall weder geopend. Do schit- terende hofstoet vuldo bijkans de ruimte. Wat Londen groots en edels bood was er vereenigd, want het gerucht had zich verspreid dat er iets ongewoons zoude plaats hebben. Waarin dat ongewone bestaan zou, wist nicmant te vertellen. De loden van het Kabinet waren aanwezig, uitgenomen Shaftsbury, die elk oogenblik het bevel tot zijne inhcchtcnisne- ming verwachtte en dit ook had kunnen zien uit- gevaardigd, zoo do Koning zjjue zegepraal moer afdoende had beschouwd on minder de natie, die hij verbitterd had, van eene andore zjjde weder wilde tevreden stellen of ontzien. In zjjne gantsche houding tegenover Bnekingham was het zicht- baar. Hij had hem uit do handen van het Parle- ment gered, hij zou de rechtbanken verbieden do zaak verder dan men reeds met de veroor- deeling van Dick Wharton gegaan was, te vervolgen, on toch zou men de openbare meening, waarvan men de kracht reeds begon te gevoelen, te wille zijn en Bnekingham voor ecnigon tjjd naar hot vaste land (loon vertrekken. Het aandeel, dat Louize do Qué- rouaille aan een en ander had, bleef geheim en was slechts Aon Koning bekend. Buckinghwn zelf wist van dat alles nog niets.
Opgeruimd en met een der welriekende handschoo- nen, dien hü los in do hand hield, spelende, tor- wijl de fjjnkanten lubben bjj iedere beweging der polsen sierlijk golfden en zwierden, schitterend van goud en edelsteenen en paerelen, bewoog hij zich, te midden der talrijke schare, met luchten tred, met goeden smaak en dus niet overdreven de gunst zijns Konings verheffende, die hem van een on- rechtvaardigen aanval gered had, en voorgevende dat hü geheel aan Zjjno Majesteit overliet de schan- |
||||||||
|
delijko aantijging dor politieke partij voor de hoogste
vierschaar des rjjks al of niet te doen vervolgen. De jonge Mommouth met de luchtige barret, van welke een lange witte pluim neerhing, in do hand, in het blauw Huwoelen wambuis en de lange wijde hozen, had zich een kostuum weten te kiezen dat afweek van de algomeeno mode, maar zijn gestalte voordeelig deed uitkomen. Sidney, Ormond, Sun- derland, Northumberland, de bloem van den adel volgden en omringden hem. En aan de andere zijde der grootsche zaal waren de Kdelvrouwcn geschaard en hoorde men de goudstof kraken onder het wicht der kostbaarheden en kleinodiën, daaraan gehecht of daarop rustend, terwijl al die fijne stoffaadjes ruischten als een zacht zomerwindtjeu door het bloomhout, bij do diepe nijgingen van haar, die ze droegen, als een andwoord op de nog diepere bui- gingen der Edellieden, die de bevalligo schare na- derden on een gesprek met deze of gene aanknoopten. Gants achter in de zaal hielden zich de Edellieden
van minderen rang op of die zich in ongenade wis- ton of als geheel vreemd in die kringen zich niet op don voorgrond waagden. Do laatste reden mocht alleen de bescheidenheid van Sir Henry Digby, die zich mede op den achtergrond hield, verklaren, do beide andere opgenoemde zou hij zelf als geheel niet toepasselijk op hem verklaren. Hij zag oer met trotschheid dan met eerbiedige bewondering op dio schare neder en verlangdo alleen zjjn goeden Koning te zien en te spreken, dien hjj liever alleen ontmoet zou hebben; maar een bjjzouder gehoor was hem telkens goweigord, hetgeen volgens hem alleen aan de hovelingen moest worden toegeschreven, die Zijne Majesteit van do edelstcn en den kern haars volks schoidden. Daar zag hjj den Lord Kamerheer den witten staf bewegen en hoordo hij het ruischcu om zich heen vermeerderen. Do groepen verdeelden . zich voor een oogenblik. De kleine deur naast den troon werd geopend en de Ladies van do slaapka* mer en van do kleedkamer, de Castlemaiuo en do Hertogin van Portsmouth, traden binnon in al den glans haror hooge waardigheid. Sir Henry herkende in de eene »het rare wijf\' dat hom in de herborg had opgezocht en staarde zich bijna blind op de diamanten, waarvan haar kleed schitterde. De an- dore vrouw was zeer eenvoudig, te eenvoudiger nu zjj naast zoo veel pracht hoon wandelde. In hare ceinture droog zjj slechts een roos on door hare lok- ken was slechts oen snoer paerelen govlochten. Toch bogen de Edellieden, met het instinkt van hovelin- gen voel dieper voor Portsmouth dan voor do an- dere, die echter wel to moede scheen on iu het be- wustzjjn van hare macht nu dezen edelman tot zich riep, dan wéor een ander mot ecu blik van beschor- ming van zich liet gaan. Sir Henry stond op zjjn toenon om te béter te kun-
nen zien. Buckingham was juist do Hertogin van Portsmouth genaderd, na zich voor My lady de Cast- lemaine diep gebogen te hobben. • 11 ij ziet er nog bleek uit, Sir I Do stoot schijnt goed
aangekomen te zijn!" zeido Sir Henry tot zjjn buurman. |
||||||||
|
MARÏ HOI
|
||||||||
|
Do vleugeldeuren werden opengeworpen en de
Lord Kamerheer riep mot luider stemme: «Zijne Majesteit de Koning, Hare Majesteit do Koningin!" Al de groepen verdeelden zich; de aanwezigen schaar- den zich in twee lange rijen, waar Hunne Majestoi- ten langs zoude gaan. Slechts de Prins van Oranje als Prins van den
bloede had een verheven gestoelte naast en iets lager dan den troon, eu achter hem schaarden zich do Hollandsche Hecreu. De etiketto vorderde echter, dat hij by de aankomst Huuuer Majesteiten voor /.ijn zetel staan bleef. De Koning zag er vrolijk en op- geruimd uit en voerde de Koningin aan den arm, die op een slaapwaudelaarster geleek en nauw be- wust was van wat haar omringde. Zij werd door den Koning zoo spoedig mogeljjk naar den trooustoel gebracht, waar zjj met verglaasden blik den talry* keu stoet aanzag. • Keu uitgebrande vulkaan is zelden een schoouo
berg!" lluistcrde Louize llarbara in het oor; welk vernuftig woord door deze met een luiden lach werd beloond. Of Hare Majesteit dien lach had gehoord of dat het uit toeval geschiedde, zy wendde het hoofd om eu vestigde een zonderlingen blik op liarbara, zoo zonderling, dat de lach haar in de keel bleef steken. Er scheen licht terug te koeren iu dut on- bezielde oog, telkens meer licht, zoodat Mylady hot hoofd afwendde en hare opgewektheid voor een oogonblik verloor. Zyne Majesteit had zich reeds geruimen tijd met
haren neef, met diens gevolg en met Duckingham onderhouden. Hy scheen de Hopubliok eu haro ver- togen woordigers te dier plaatse van zyne vurige ge- ucgenheid verzekering te willen doou, hou mot de bewyzen daarvan te willen overladen on tevens zijn vriend Buckingham vau zyne voortdurende gunst voor aller oog te overtuigen. • Ik heb Uwe Majesteit uijju dank te betuigeu
voor het onthaal dat ik heb mogen ontvangen. Mijn vorblyf alhier heeft mij iu zóo vele opzichten aan Uwe Majesteit verbonden, dat ik hot mij wel telkens zal herinneren," zeide hy op zijn gewonen kouden toon. De betuiging scheen Zijne Majesteit niet in allen
doele te voldoen, waarom zjj het raadzaam achtte hem toe te voeren: >Ik twjjfcl er niet aan of gy zult my in de gelegenheid stellen al uwe wensuheu te ondersteunen." •Ik ken die van Uwe Majesteit en daarnaar hoop
ik my te kunnen richten." De bedreiging was lijn on alleen voor Zyne Maje-
steit verstaanbaar, wie het leed deed dat de Neef, met zooveel ballast bezwaard, zoo als hij de bekeud- hoid met het Dovorsche traktaat en den aanklevo . van dien mocht heten, vertrekken ging. Hy voelde zich niet vry meer tegenover dien knaap, met wien hy voortaan als met een gelyke moest onderhande- len. Hy verzekerde hem nog, dat er weldra eene verrekening zoude plaats hebben met den Ueere van Zuilichem, die naar hij vernomen had, door den Prins zoude worden achtergelaten, en stelde hem |
||||||||
|
De toegesprokene mat hem van top tot teen en
audwoordde: >Ja, maar die den stoot toebracht is er erger aan toe... de domme boer!" »\\Yat zog je, Sir! myu zoon...?"
Maar er was zooveel beweging in de ry\'en, dat Sir
Heury werd teruggedrongen en gescheiden van den buurman, dien hij zoo gaarne een hartig woordtjen had willen toevoegen. De Lord Kamerheer kondigde hut bezoek aan van Zynu Hoogheid den Prins van Oranje. Met buitengewone zorg had de Prins ziuh doen kleeden: zijn gevolg was zoo talrijk als nog nimmer tijdens zijn verblijf \'" Engeland, bij welk bezoek ook, hem omringd had. Eu de keuze van zijn weelderig gewaad e u die van zijn niet miuder weelderig gevolg kon geen bloot toeval worden ge- noemd. Zijne Hoogheid ging vertrekken en wilde nog eonigeu anderen indruk nalaten dan dien hij reeds op eenige der regeeriugspersouen had gemaakt; hij wilde een indruk nalaten van do macht en rjjk- dom op de Engolsche Edellieden. Hij had zijn in- trede gedaan als een schuchtere knaap; hij wilde afscheid nemen als Prius van den bloede. Misschien wilde hij den Koning bij het afscheid herinneren, dat hij niet zoo arm eu hulpeloos was als Zijne Majesteit wel eens vermoed had eu hij ook had la- 11\'ii vermoeden, en dat hij, hoewel de plannen die hij voorstond niet geslaagd waren, toch niet als verslagene vertrok. De Hertogin van Portsmouth was hem dadelijk op zjjde, nam hem vrijpostig bij den arm en voerde hem een weinig uit den kring. •Uwe Hoogheid gaat niet naar Versailles?"
•Over den Haag misschien, Hertogin!"
ȟy hebt mij bij Zijne Majesteit beschuldigd,
Prins!" •Van openhartigheid ? maar i k was het ook, Her-
toginl" •Hebt gü my niets voor het afscheid to zeggen?"
•Blijf u myns herinneren... in vele opzichten,
Hertogin t" •Ik zal het doen, mits Uwe Hoogheid niets miuder
doe." •Ik doe misschien nog meer."
•Het doet mij leed, dat Uwe Hoogheid nu reeds
vertrekt." •Ik heb mijn doel bereikt."
•Zoo? Geheel bereikt?"
•Ik heb mijn oom leeren kennen en die hem het
meest omringen. AU ik naar Voraailles mocht gaan, dan houdt ge toch uw woord, Hertogin?" Deze knikte toestemmend en was geheel gerust
gesteld. Die jonkman was dezelfde gebleven; hy deed geene moeite om zich aangenaam te maken by de Kngelschc Edellieden, maar hield zich aan haar, uit belang dat wist ze, maar dat kon ze niet euvel duiden, want was er een ander roersel denkbaar be- halve in een verhit brein? •Myladyl zullen we gaan plaats nemen?" vroeg
sy de Castlemaine, terwyl zy\' haar vriendelijk wonk- te aan hare hooger hand vlak by den troon zich neder te zetten. Mylady vond de Hertogin aller- liefst. |
||||||||
|
25
|
||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
38U
|
|||||||||
|
schingen en de betuigingen van verknochtheid ont-
ving. Daar klonk een scherpe gil. Eenige Ladies, die het naast aan den troonstoel zaten, schoten toe, want Hare Majesteit was in zwjjm gevallen. Het toeval maakte spoedig een einde aan de receptie, waarvan het hoofddoel was bereikt. Zyne Majesteit nam ditmaal de vormen in acht en vergezelde de Ladies, die de bezwjjmde weggeleiden, terwjjl Louize zich met Mylady en Buokingham verwjjderde. •Hoo bevalt u die titel, Hertogin van CIeve-
land?" «Uitmuntend: ware het maar alloen, omdat hij
my aan u gel jj ken doet, Hertogin van Ports- mouth!" •Zijne Majesteit liet mij het genoegen voor u een
titel te vragen en schonk my ook de eer van de keuze." De Hertogin van Cleveland trilde en fronsde
de wenkbrauw. De helft van het gesmaakte genot verdween. Do Hertogin van Portsmouth verauder- de echter van onderwerp eu hief ecu klacht aan over het toeval Harer Majesteit en besloot met aan te merken, dat het wel in eenig verbaud kou staan met den nieuwen titel Harer Genade. >Ik twjjfel er echter niet aan of Hare Majesteit zal morgen geheel ver- zoend zyu niet uwe verheffing, Hertogin van Cle- veland!" Het drietal was de vertrekken van de gewezen
Mylady de Castlemaine genaderd. Portsmouth en Buckingham worden schoorvoetend genoodigd bin- nen te treden, hoewel Barbara Palmers liever niet de gastvrouw vau die beiden had willen zijn. Daar lag tot hare verbazing een eigenhandige brief vau den ouden Rowloy op de tafel; in hare nieuwsgie- righeid opende zy dien. Zij las... Hare oogen staar - den... het papier klaterde iu haro vingeren.. .1 want die brief bevatte het vaarwel, dat Karel Stuurt haar toeriep, oen vaarwel, dat in beider belang moest plaats hebben, een vaarwel, dat echter van zyne zjjde in vriendschap werd uitgesproken. Hy zou haar in liefde blijven gedenken en wenschte haar toekom- stig verblijf aan het Franscho hof te doen aanmer- ken als het grootste bewjjs van genegenheid dat hjj zijn broeder Lodewyk geven kon. Zij spande alle krachten in om te glimlachen bij
de lezing, terwjjl zij beider blikken op zich gevestigd gevoelde; zij deed bijkans het onmogeljjke om nog te stameren:" >De goede Rowleyl" maar viel eindelijk overwonnen neder; de vernedering trof te pijnlijker na den triomf die vooraf was gegaan. »Gjj hebt my gewroken, Louize! Ik behoor u ge-
heel ; beschik over my t" fluisterde Buckingham haar toe, toen zy de verpletterde vrouw verlieten. Zjj knikte hem, met oen zonderlingen glimlach, toe bjj do woorden: »Ik reken op uwe trouw," en spoedde zich toon naar Hare Majesteit de Koningin. >Dat dartele kind!" prevelde Buckingham by den terug- keer naar zyne woning, die hij in de laatst weken niet zoo vrolyk als thands betrad. «Die groote kleine Hertogin van Cleveland! Lodewjjk te Vertailles daarop te onthalen, het is een meesterstuk 1" |
|||||||||
|
voor aaa Hare Majesteit, die hem koud vaarwel
zeide, vervolgens aan Portsmouth en de Castlemaine. liet was of de Prins weder al de manieren van een Edelman had vergeten die hjj straks toch, ten minste in zijn taal, had in acht genomen. Hij trad de beide Ladies half droomend voorbjj, terwjjl hij stjjf lioog, ging de r yen op geljjke wjjze, achtervolgd door de llollandsche Heereu, langs, un werd toen door Zijne Majesteit na een officiële omhelzing aan Buc- kiugham toevertrouwd, die hem tot aan de waterpoort uitgeleide zoude doen. Karel had met de rimpels op hot gelaat, en Buc-
kingham somber nastarend, de ryen doorgewandeld en was naar de zjjde gekomen waar Sir Ileury stond met een stuk papier in de hand. Daar deze zich altjjd nog achter aan bovond, reikte hij met den arm over de voorstaanden heen, en riep vrjj luid: »Uwe Majesteit gelieve my een enkel woord toe te staan. Laat me dan toch een oogenblik door, ik heb met mijn Koning te spreken!\'\' voegde hjj de ge- buren toe, dio hij mij onzacht op zij drong. >Wie zjjt ge?" vroeg de Koniug eenigzins stug.
»Ken soldaat van Uwer Majesteits vader, van den Martelaar, God nebbe zijne ziel! Ik ben gruwelijk mishandeld in mijn zoon door de dienaren Uwer Ma- jesteit, en ik vraag recht. Uwe Majesteit heeft er geen schuld aan, maar de anderen. Kerst was het de Kanselier die er dan ook het zjjue van kreeg...." »\\Vie zyt go, manV Uw naam?" »Sir Ilenry Oigby van Hallam-Castle, en mijn klachten heb ik door mijn Kapellaan op dit papier laten zetten..." •Al wel, al wel! Meld u aan bjj eene betere gc-
legonheid. Ik heb uwe diensten niet vergeten, evenmin als dio van uw zoon... God zegene u, Sir Ileury Digby van... van Moorfield-Castle, ik bljjf aan u deukeu, maar ik heb nu geen tijd!" Dij ging voort en zag niet hoe den ouden Squire
de tranon in de oogen stonden, de kniën knikten maar weldra ook de hand saamtrok. Hy\' hoorde het niet, hoe een kraebtigo vloek tusschen de tanden werd uitgostocten, noch bemerkte, dat do oude Edel- man met den toorn in het oog, met immer heviger verwenschingen op de lippen White-hall verliet en op den drempel het papier, dat de reeks zyner klachten bevatte, in zyne woede van éen en in stukken scheurde. Zijne Majesteit had dan ook veel belangrijker zaken
te verrichten. Hjj had den ganschen hofstoet aan te kondigen, dat het hem had goed gedacht Mylady de Castlemaine te verheffen tot Hertogin van Cleveland. Buckingham, die juist by die mede- deeling weder binnen trad, vertrouwde nauw zyne oo ren. Hy naderde Louizo voor wie zyne bleekheid en
de trilling zijner lippen niet verborgen bleef. Haar glimlach was hem een raadsel en nog meer hare woorden: «Meestal is het broeiend warm vóór een onweder." Het gantsche hof drong zich om de gelukkige
saam, die met nederbuigende genade de gelukwcn- |
|||||||||
|
MARY HOLLIS. 887
|
|||||||
|
Niet lang duurde echter zijne goede stemming,
daar Mylord Arliugtou hom weldra met een bezoek voroorde en Zyue Uonade zeer beloofd, maar ook zeer klemmend, namens Zijne Majesteit verzocht om voor ceuigeu ty\'d op liet vaste land liet onweer te outvlie- dcn, dat hem in Engeland bedreigde. >Iiet was eeue noodzakeiykheid," zeide Mylord, «waaraan Zijue Ma- jesteit zich met een bloedend hart onderwierp en Zyue Genade zich mede ouderwerpeu moes t." •Jndieu ik terugkeer.. .1" stamerde George Villiers,
Hertog van üuckiugham, toen hij zich alleen bevoud. • Vergiftige adder!" riep hjj stampvoetend en de kreuken niet achtend, die hij bij zijne krampachtige liewegiugen in de kostbare kanten sloeg. »IJueking- ham vergeet dat nooit, Louizo de Quérooaille 1" Indien zjj er bjj ware geweest, ze zou voorzeker
hebben wagen te verzekereu, dat zjj ook uiet wenschte de ontvangen les ooit door hom vergeten te zien. i)o Hertogin van Cleveland vertrok naar Frank-
rjjk, oven als de Hertog van liuckiiigham. Slechts een toeval verhinderde, dat beiden met dezelfde gologoiilioid werden overgovoerd. De eerste kwam nimmer, de tweede binnen eeuige maanden terug, maar bleef onderworpen aan de dartele Hertogin van Portsmouth. Het Kngolscho hof kende voortaan slechts ecne
gobiedster; de lichtzinnige Koning van Engeland éoue meesteresso. Indien hjj tusschon liarbara Pal- mers en Louize do Ujuérouaillo had mogen kiezen, luj zou de eerste hebben behouden... I Karel Stuurt, onteerder van het Koningschap, vloek van uw volk dat ge nog veertien jaren lang zult vernederen, aan die vrouw zjjt gij geketend, in de knellende neep dier fyno vingeren zult gij gedwongen worden te gaan waar zij gaat, tot aan het eiude uwer levens- baau: Karel Stuart, uwe schuld was groot, maar de boete u opgelegd niet minderl Do Prins van Oranjo vertrok don vjjf en twintigsten
Februari dos jaars zestien hondord oon on zovontig van White-hall, vergezeld van do Heeron van Bre- dorodo, van Opdam, van Zuylostoin, van don Baron van Geut, vau Valkenburg en nog menig ander Edelman, op wion do Ropubliok dior dagen trotsch was. Hjj word uitgoleido gedaan door den Graaf van Ossory on vier koninklijke jachten mot do bloem van den Engelschen adel. Hot geschut van den . ower donderde, de menigte joolde en juichte even als bjj zijne aankomst, maar bjj het afscheid boog ieder Edelman en was Zijne Hoogheid vriendelijk en spraakzaam, wat bjj do aankomst niet had plaats gehad. Wat Zjjno Hoogheid verkregen had? Schijnbaar
niet veel. Of de gelden, die het huis Stuart aan het zijne schuldig was, ooit in zijn koffer zouden vloeien, het was onzeker, maar meer dan die gelden hem konden bieden droeg hjj met zich. Zoo als in zijn later loven, wist hij ook thands do geleden ne- derlaag bijkans in een zegepraal te doen verkceren. Hij had het Engelsohe hof loeren kennen beter dan |
|||||||
|
oeuig lid der Hoeren Staten. Hij had wellicht zjju
tweede overkomst en zjju huweljjk met de dochter van den Hertog van Vork voorbereid, dat hem den naasten erfgenaam van de Stuartszou doen worden. XVII.
Mylndy had tijdens do afwezigheid baars echtge-
uoots stille dagen op Hallam doorgebracht. Do veelvuldige bezigheid die meestal haar deel waren geweest, had haar alleiding gegeven ; en alsof zjj vermoedde dat wat haar nuttig en genoegelijk was het ook voor anderen zoude zijn, had zjj hare on- derhoorigou tot meer dan gewonen arbeid verplicht. Langzamerhand was do storm, dien de moederljjko liefdo had doen ontstaan, bedaard, had de stem van den adeltrots die der natuur overheerscht en was zjj in haar vroeger, maar onlangs voor een oogen- blik prijs gegeven, geloof aan do voortreffelijkheid der Digbys en de volkmaaktlieid der Mortons ver- sterkt. Toch was het goed, dat Sir Iloury zich met oigon oog van den staat dor zaken overtuigde, daar Charles, hoeveel bolovond ook, toch nog te jong was om to kunnen\' deuken, dat lijj al de lagen van do slechte meiischcn daar ginder roemrijk zoudo kunnen outkomou. In het diepst haars harten was zy er wel vau overtuigd, dat Sir Henry alléén niet bjj maohto zoude zijn om de zaken te effenen, vooral niet als zjj geduld en een scherp inzicht vereischtou, in welk geval zij zich aau zijne zijde wenschte, maar zy geloofde, vooral na Sir Henrys vertrek en oeuig kalm nadenkeu, het voorgevallene niet van zooveel gewicht als John, in zijn dorpcren onwetenheid, het wilde en moost doen voorkomen. Daarbjj had zjj zich voorgenomen vau do afwezigheid haars echt- gonoots party te trekken tot het iuvocren van eeu- uigo nieuwigheden, waartegen Sir Henry, hoe volg- zaam anders ook in de meeste dingen waar het Mylady gold, altoos bezwaar had geopperd. Zoo liet zij een groot gedeelte van den tuin, dien Dirkens had afgezonderd voor bloembollen en andere cêle gewassen, omspitten om er bjj do eerste gunstige gologouhold Turkscho tarwo of iets anders dat voor- dool gaf te zaaien. Do predikant van het dorp word aangezegd, dat hy do dienst vrooger beginnen moost en vrooger moest doon eindigen, en al do pach- ters werd ingescherpt, dat Mylady het zou aanzien voor oen bowys van veronachtzaming hunner plichten, indien zij do kermissen der omliggende dorpen be- zochten of \'s zondags zich afgaven met allerlei dwaze en zotte spelen. Die dat bloveu doen, mochten zorgen dat de pachtpenningen stipt op het uur af werden be- taald of zij zouden ondervinden, dat de Heer van Hallam zjju eigendom niet verwaarloosd wilde zien. Zy was geroepen om eenige pachthuren te vernieuwen of ecnige hofsteden, die opengevallen waren, te ver- huren, en zij had er voor gezorgd, dat de pacht was vorhoogd, hoe do nieuwe huurder ook soms twee dagen lang er tegen gevochten had. Dy het invallen van do koude werd zij met verzoeken bestormd, |
|||||||
|
88ö MARY HOLLIS.
|
|||||||
|
Keus, het was aan schoouo winterdag iu Januari,
had zij plotseling deu last gegeven haar paard te /.adelen, daar zjj inet den Steward uit moest. Het had Lord Xugent eu diens dochter Hessio gegoldeu, wien de groeten vau Sir Houry eu vau Cnarlos werden overgebracht eu veel beteekeueud werd medegedeeld, dat meu deu jongen Edelman weldra thuis kon ver- wachten eu hem alsdan aan Hessie zoude voorstellen. Mylord had toen gebogen eu zijne blijdschap te kennen gegeven, dat de jonge Edelman weder uit de gevangenis was ontslagen geworden, wat Myla- dys wrevel een oogenblik opwekte, die evenwel spoedig bedaarde door de verzekering, dat men te veel prijs stelde op eeue verbintenis met de Digby\'s, om, zoo er niets meer ware gebeurd, eeu enkele domme streek vau een wilden jouker niet voorbij ll\' zien. Indien er niets meer ware gebeurd! Die woorden klonken Mylady bij deu terugkeer telkens iu het oor; die woorden kou zjj maar niet vergeten. Er was weder een brief gekomen, eu ditmaal door Sir Henry zelveu geschreven, met eeu kleinereu vau Charles. Het bleek haar spoedig dat er ineer, veel meer, was gebeurd! Hoe Dirkeus Sir Henry ook ge- beden had zelf niet aan Mylady over de beide kin- deren te schrjjveii, maar het met hen gebeurde liever mondeling te behandelen, of, zoo hij daarte- geu opzag, deu Kapeilaau daarmee te bolasten, do mau was er uiet toe to bewegen geweest en had hel veiliger gevonden de eerste mededeeling iu de verte, dus sehriftcljjk, eu, daar het familegeheimen be- trutVen, ze zelf te doen. Wat hjj tot dusverre voor haar verzwegen had zette hjj thauds voorop, name. lijk, het verpanden vau Hallam om Charles\' schub* den te voldoen. Mylady lei de brief even uit do handen en blikte star voor zich uit. Haar leven was zoigen eu strijden geweest tegen de fatsoenlijke armoede, die altijd aan de poort vau het kasteel had gustaau, en slechts iu de laatste jaren zich wat verder verwijderd had. Al die zorg, al die strijd was vergeefs geweest en zoude op nieuw moeten be- ginneu; en de kracht, die het vroeger had weten to verduren, was niet meer aanwezig, want zjj was oud geworden! Oud, maar toch nog niet zwak 1 Zjj zou den strijd op nieuw beginnen; de spaarzaamheid zoude gierigheid worden, de zuinigheid ontbering van al wat uaar weelde zweemde. Zjj wilde het zoo en zjj zou tooneu dat zjj kon wat zij wilde. Meer dan de treurige toekomst greep haar de gedachte aan, dat Charles Digby, haar zoon, schulden had kunnen maken, terwijl hjj wist ze niet te kunnen voldoen. Dit deed hom in hare schatting van de hoogte ef- dalen waarop zij hem had geplaatst; dat maakte haar eeuigzius voorbereid op hetgeeu de brief van Sir Henry verder bevatte. »Lucy", zoo stond er aan het slot, dat zij tweemaal las eer zjj er iets van begreep. »Lucy, geen paling kan zich vaster iu het net woelen als de verdoemde kwaje jongen er in zat. De eene liep hém na, en hjj deed het een ander, totdat de derde bewees de echte te wezen. Al is ze van lage geboorte, toch zou ik het willen bezweren, dat Onze Lieve Heer zich vergistte, toen hij haar niet tot een |
|||||||
|
om herstellingen vau deuren eu vensters, vim mulder
en kelder; verzoeken, die ieder jaar terugkwamen en door Sir Henry altijd werden ingewilligd, uadat hjj eerst had gezworen er mets van te willen weten, maar door haar alle werden geweigerd met da bood- schap, dat zoo uien liet koud had, men zelf wel het best zou weten wat er tegen te doen was. Zjj had daardoor menige shilling bespaard, maar wat zjj daardoor had gewonnen werd weder in eens ver- kwist aan sterke soep, aan eieren en ouden wyn, dien zij aan deze oi° gene kraamvrouw zond, zouder dat men er om had durven vragen. Die gunstbe- wjjzcn werden slechts uau enkele dood-armen uitge- deeld, wien het werd iugesoherpt, dat /.ij ongelukkig genoeg waren om zooveel hulp to behoeven en hun ellende niet uoodig hadden te vergrooteu door de uutvaugeu hulp te gaan rondkraaieu. Do stemmen, die Mylady alzoo zegeuden, waren weinige en lluis- tereude ; die, welke haar verweuschteu, en om de terugkomst van Sir lleury riepen, vele en luide. Maar was haar straffe hand voelbaar daar buiten,
meer dan dat nog was zij daar binnen. Te zeven ure \'s morgens moest de Steward aan den grooteu ben- gel trekken eu de luie meiden en knechts wekken, die te acht ure aan den arbeid moesten zijn eu als- dan vuur den tijd vau zes uren gegeten eu gedronken moesten hebben. Kamers, die sedert het martelaar- schap van Karel 1 niet gestold waren geworden, werden nu to onderst boven gekeerd, eu het stof- eu spiunewebhok, zoo als /.ij de bibliotheek vanden Ka- peliaan heette, kreeg mede ecu beurt, waarbij de kostbare werken: >de zeven kampioenen der Kerk en het boek der martelaren," zulk een ai\'poetsiugeu uitkloppiug ondergingen, dat de kalfslecren omslag daarbjj overleed eude titelbladen na vele kneuzingen zich scheidden van den moederstam. De wanhoop maakte zich bijna, zoo buiten als binnen het Kasteel, van allen meester, en van den geringsten knecht at\' tot den Steward toe werd er ieder morgen en ieder avond uitgezien naar het Zuiden of Sir lleury nog niet kwam opdagen. De goede heer kon beter jagen dan schrijven,
boter vloeken dan stellen; maar hjj had den Kapel- laan, dio de pen altoos nog kon blyveu bewegen hoe stijl\' de knokkeligo hand ook werd, belast om My- lady verslag to doen van hun wedervaren. Zijn Eerwaarde had een kort bericht gegeven van de volbrachte reize, maar had dat moeten verschouren en toen alle bijzonderheden van die reize moeten mededeelen, waarbjj hjj zelf juist niet in een gunstig licht verscheen. Hjj had vervolgens den toestand in Londen moeten beschrijven zoo als Sir Henry dien opvatte, en daarbjj op uitdrukkelijke begeerte van zijn meester er bjj moeten voegen, dat hjj zich zel- von voor een grooten ezel hield, omdat hjj ooit aan de lasterlijke geruchten geloof had kunnen slaan. Mylady had die brieven gelezen en herlezen, zoodra de arbeid was afgedaan en zjj alleen in het holle vertrek op hare gewone plaats — die van den af- wezigen Sir Uenry, hoewel dichter bjj het vuur, bleef open — was neergezeten. |
|||||||
|
MART HOLUS.
|
|||||||||
|
SRO
|
|||||||||
|
Edelman vader liet zeggen... on hij hooft haar Hof,
liof, zoo als wij elkaar hadden. Ik had or wel vcr- doemd voel op tegen, maar do jonden sprak zoo hof- tip on zij hield zieh groot, alsof zo waarachtig een gel>oren Morton ware, zoodat ik zo waarachtig naar de Kerk had willen doon dansen, maar zij begreep het anders on wou hebben dat pij moêgingt.. Zoek het met Bossie maar af te maken: \'t is jammer van het land, dat zo aanbrengen zou on dat wc juist nu zoo goed konden gebruiken... Maar we mo- | pen onzen jongen het niet te bang maken en hij een rijken Sipiire krijgen \\vo nu toch den bons, want arm zijn we. onthoü dat wel. Luey! We moeten een paar meiden afdanken en eon kruik portor minder drinken. Het spijt me waarachtig van jou, Lucy. die het boter gewend zjjt, maar ik geloof, dat zij or zich wol in zal schikken. Morgen vertrek ik. Ik zal, Goddank! zoggen als ik weer in Hallam zit., het is hier een goddolooze boel... De Koning zou j geen knip voor zijn neus waard wezen, als hij Buc- I kingham niet naar het vaste land had gestuurd. Ik i durf er een pond onder verwedden — éon pond maar, Lucy! vroeger zou geen tien pond mij te voel fijn geweest! — dat Zijne Majesteit hom, om mij te plc- zieren on om zijn kwaad aan mij weer goed te ma- kon, wegzond.. Dag. Lucy! Stol Bossie Xugent nu maar tevreden, en donk aan Charles. Dag Lucy! wees or van overtuigd dat zjj werken kan ... hou je goed, l>este Lucy!" Onderaan stond nog mot veel moeite gokrabbeld : «Je hebt zokor wel begrepen dat ik over Mary Hollis sprak... Dag Lu..." meer kon or niet op hot papier. Het was of Sir Henry er niot ten volle van overtuigd was, dat Mylady gc- nocgen mot die vorbintonis zoude nomon; hot was of hjj in een zokcron angst verkoordo over hetgeen or volgen zoude. Dirkens schoon daarin to doelen, want hy had do bode van Charles om to Londen nog mot Mary vorcenigd to worden ondersteund, had, door op \'s meesters oigonliefdo te werken, dio door zulk eon daad zjjn oppergezach zoude toonen, Sir Honrys toestemming reeds verkregen. Alles ech- ter stuitto af op Marys weigering. Niet alleen Sir Henry moest zijne toestemming geven, maar ook Mylady, zeide zjj, on toen Dirkens, zich onvoor- zichtig genoeg, uitliet dat die nooit gegeven zou worden, andwoorddo zjj daardoor juist in haar besluit versterkt te zjjn en niet bjj verrassing Hal- lam-castle te willen ingevoerd worden. Er was ech- tor Dog eeno andere reden, welke haar weerhield aan Chat les\' aandrang gehoor te geven. Nog altijd vreesde zjj, dat erkentelijkheid door hem verward werd met liefde, en diep rampzalig zoude zij zich moeten gevoelen, indien zjj, aan hem verbonden, de waarheid van hare vrees eens bevestigd zag! Maar keeren we tot Mylady terug, die op haren
stoel in het midden van het kille vertrek stijf en strak neerzat en do fijne dunne lippen bijna ten bloede beet. Zjj was or verre van, het edele van Marys hart te begrijpen en gecne berekening, maar kracht tot zelfopoffering, in dat kind te vermoeden. Een dochter uit het volk, een welp van den ge-
|
|||||||||
|
meonen rondkop zou plaats nomen aan dien disch
als hare gelijke, als hare dochter? Xooit, nooit! Zij ontveinsde hot zioh niet. dat haar oen bange strijd wachtte, dat ieder tegen haar zoude zamen- spannen. en de zwakke Sir Henry het eerst: maar zij zoude volharden. Dat was zwaarder bezoeking dan de armoede konde zijn. en daarom ging zij nasr hare binnenkamer en knielde zij weder neer voor iiare voorvaderen, en bad om afwending van de schande, welke een gantseh geslacht bedreigde. Drie dagen waren er na de bewuste mededecling
verloopen. Het was tegen het vallen van den avond van den vierden, dat de Steward zonder te kloppen binnon trad en met de vrolijkheid op het gezicht haar kwam melden, dat er iets in het verschiet zich ver- toonde wat op Sir Henry en de anderen geleek. Een iler voorsten had zelfs nog iemant op het zaal. on het leek in de verte wel een vrouw. »(toed, Steward ! Als zij nader komen zult gij zo
ook nader en beter zien," zeide Mylady scherp. Weinige oogenblikken later klonk er hoofgetrap-
pel op het plein en een vrolijk gejoel van stemmen, zoo als or in geen weken gehoord wns. De vroljjke drukke meester was terug en het schrikbewind van de steencn kastelcinesse had een einde, zoo dacht ieder der huisgenoten, terwijl hy een lustig hoera deed hooren. Maar or klonk geen enkel gul, geen enkel hartig woord van zjjn lippen, en er hing oen wolk op zijn voorhoofd, even als op dat van den • jongen moester, dio een half uur later uit Dirkens\' woning van Mary afscheid nam on mot bedaarden stap het voorplein opreed. Vader noch zoon waren gorust; beiden zagen togen do ontmoeting van My- lady op. In do wjjzo waarop zjj haar togentradon gaf zich reeds oenigermate hot verschil van beider inborst to kennen. «Dag, Lucy, dag, bost wjjf!" riep Sir Henry reeds
in de verte, tcrwjjl hjj gezorgd had Robert King bjj zich te doen blijven. Mylady reikte hom de hand en uitte statig hare
blijdschap over zjjn behouden terugkeer, hoowol zjj gewenscht had hem anders to hebben kunnen wc- derzien. Sir Henry vroeg niet waarom, en begon een gesprek over hetgeen er in zjjne afwezigheid was voorgevallen. Midden in dat onderhoud trad Charles binnen. My-
lady sprong onwillekeurig op, toen zjj hem zag, en zou hem om den hals zjjn gevlogen, indien zjj de inspraak van haar hart had gevolgd, maar zjj bedwong zich en deed haar best hem strak aan to staren en zjjn harteljjkeu, maar korten groet stjjf te heandwoorden. •Wat hebt ge, moeder ? Vader zal u reeds hebben
medegedeeld wat hy voor my heeft opgeofferd. Het doet mij leed, moeder, dat het is geschied, maar ik ben teruggekomen met het doel om te werken, en de schuld in te verdienen die op mij rust. Wat hebt ge, moeder? Zeg het, verzwijg het niet!" »Mr. King, zoudt ge de goedheid willen hebben
de bibliotheekkamer eens op te nemen ?\'\' vroeg My- lady, en Zjjne Eerwaarde, die den beleefden maar stelligen wenk begreep, ging heen. |
|||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||
|
•Gij vraagt wat ik heli? Gjj behoeft dat niet te
vragen. Gij zegt te zullen vergoeden wat ge mig- dreven hebt? dat kunt go niet dan door een goheole verandering!" zeido Mylady. •En dat heeft waarachtig plaats geluid, zie maar
eens, Lucy! het is een rechte edelman geworden... Het hoeft wel wat veel gekost, maar Lucy! dat zul- len wo wol to hoven komen zoo als ik je geschreven heb. Je hebt niijn brief immers wel ontvangen?" •Ja ik heb hem gelezen en begrepen, Sir Ilenry!
Wij zijn arm, maar hebben onzen naam, onze oei\' behouden ! (iij hebt, gehandeld zoo als ik wenschte dat gij handelen zoudt. Onze zoon hoeft gedwaald, maar hot zijn de dwalingen van een Edelman. Wij willen hopen dat het hem, nu hij tot stilstaan is ge- komen, te boter zijne plichten als zoon zal doen be- grjjpon." •Ik hoop, moeder! dat ik ze nooit uit hot oog
heb verloren. Ik gaf or de blijken van, toen ik hier jaren achtereen als een kind werd behandeld on ik toch bet recht bad mij méér to geloovon." Zij zag hem donker aan. baar ontwikkelden zoon,
dio haar trots zou hebben opgewekt, indien zij tnin- der onder don invloed van oen kliinmenden argwaan, van een stijgenden wrevel geweest was. Had Charles zijn blos ook ingeboet bij hot veolhowogeno van het loven der laatste maanden, bij den kamp der ge- waarwordingen vooral der laatste dagen, bjj zag er krachtiger, mannelijker uit dan toon hjj naar Londen vertrok. Wat zijn aangezicht tookondo, betuigden ook do woorden dio hij sprak. Mylady begon to vreozen dat hot paard, dat zij tot stilstaan dacht gebracht, werkelijk mi eerst zou beginnen te hol- Ion, on don teugel, dien zij hot wilde aanleggen, aan flarden zou bijten. Hot stemde haar ecnigzins tot bedachtzaamheid, maar geenzins tot zachtheid of toegefelijkheid. •Ik heb er nooit aan getwijfeld dat het gevoel
van cigonwaardo zoor bjj u ontwikkeld was!" hernam Mylady in andwoord op zjjne laatste woor- den. Toon koorde zjj zich tot Sir Ilenry, daar zij zich niet langer togonovor don woorbarstigen bc- dwingon kon. •Ik hoop, Sir Honry! dat bot hoofd van hot ge-
slacht dor Digbys met mij de luim van onzen orf- gonaam als voorbijgaande zal boschouwcn. Do om- gang mot sloohto vrouwen vernedert en verlaagt; do gozondo lucht van Hallam on een bezook bjj Lord Nugont zal do in Londen ontvangen indrukken wel woêr doen veranderen." •Mylady!" riop Charles in drift uit, »niot gij
moogt mjj dien omgang verwijten. Ik bon begonnen to erkennen dat ik bon afgedwaald. Moeder! ik had verwacht dat ge mjj anders zoudt zjjn togengetre- don on daardoor mij het woord badt doen terug- houden dat ik nu uitpreken moot: eeno andere op- voeding had mjj voor dien omgang kunnen behoeden, eene andero opvoeding had mjj hier kunnen doen vinden wat ik eldors heb gezocht, en, na zoo vool dwalens, tóch gevondon heb. Ja, moeder! govon- denl" zeide hjj met klimmende drift, toen hij den |
|||||||
|
trok van minachting op haar gelaat zag. »Mary
Hollis is mijno bruid! Het hoofd van ons geslacht heeft mijne keuze bekrachtigd. Toon u toch eens mijne moeder te zijn door mijn geluk to willen." • Dus heb ik tl dat nooit getoond!" hernam zij
met eenigzins trillende stem; maar spoedig was do aandoening, bij haar ontstaan, bedwongen, en koud voerde zij hem tegemoet: »Ik weet wat uwe moeder verplicht is te doen. Sir Ilenry kan zjjne toostem- ming niet hebbon gegeven. Zijn verlangen moet ieder eerbiedigen, maar bet kan niet zijn verlangen zijn, dat het geslacht Digby het laatst zal verliezen wat het bezit. Is dat uw verlangen, Sir?" •Wol neen, wis en waarachtig niet! maar, Lucy,
je spreekt als oen rector. Zet al die deftigheid nu op zij, en laat me nu eens tijd om blij te wezen dat ik terug kom. Het andere zal zich wel schikken. Jongen, je bent pas uit den zadel en je denkt al weer aan de meid. Laat je moedor zieh bedenken." •Ik behoef mij niet te bedenken. Sir!"
•Ik ga niet naar Lord Nugont, Mylady...! Moe-
dor, zjj is oen engel dio ik u tot schoondochter wensch! Gij kent haar niet: laat mij haar u doen kennen, Moeder!" •Ik zal haar zien, morgen..." Mylady zoido bot
op zulk oen koudon toon, dat Charles niet wist of hij juichen of wel zich bedroeven moest. Hij was gereed haar opheldering te vragen, toon do Kapel- laan binnon kwam stuiven mot oenigo losso bladen in do ceno on con kalfsleêren omslag in de andere hand. •Sir, Sir! zie eens! Dat bob ik teruggevonden...
van do zovon kampioonon... Sir!" Do man stikte bjjna in zjjne smart. •Breng mo dio voddon niet hier, King! Zjjt go
dwaas?" riop Sir Honry. •Vodden? Dat zijn ze geworden! Zoo ik wist
wio dat deed!" •Ik, Mr. King! Die stofnesten liet ik schoon ma-
kon, en, dank hot mijner goedheid, dat ik zo u liet behouden." •Hot laatste wat ik had!" stamerde do Kapollaan,
(iod govc, Mylady ... •Wat, Mr. King?"
• Dat er nooit con... vergelding\'komo, Mylady...
Mylady kan zekor niet geloovon dat andoren iets lief hobbon." •Het is genoeg! Is bot oproer uit Londen met
u modo gekomen on is hot do laatste ure voor Hal- lam-eastle? Gjj kunt gaan. Mr. King, gjj zult gcroe- pen wordon indion we uwo hulp bohoovon." Charles vertrok mot den Kapellaan, dien hjj zocht
te troosten on plechtig beloofde, dat hjj van hem oen ander en beter exemplaar zoude hebbon. «My- lady meent het zoo kwaad niot, goodo vriend!" zeido Charles bewogen met de diepe smart van den Ka- pcllaan, die door zjjne moeder gegriefd was, zjjne moeder, wie het hem toch een behoefte was tcgen- ovor oen vreomdo to verdedigen, Het overigo van don avond werd in stilte door-
gebracht. Sir Henry wilde meermalen do strakke |
|||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
3!)!
|
|||||||||
|
aangezichten verhelderen, maar hjj moest het opge-
ven en erkennen, dat het niet altoos genocgelijk is in zijn eigen huis teruggekeerd te zijn. Den volgenden morgen herinnerde Mylady haren
zoon dat zij Mary wilde zien. Deze was door Dir- kons geherbergd en door diens vrouw en door moeder Anna mot open armen ontvangen. Toen Charles Mary do begeerte zijner moeder overbracht, verbor- geu do beide vrouwen haro bljjde verwachting niet. Dirkens echter schudde bedenkelijk het hoofd en Mary bleef een oogenblik zwijgen. «Charles!" zeide zij toen, «gjj zult mij wel niet van zondigen hoog- moed verdenken, als ik u zeg dat ik dien gang niet mag doen. Indien Mylady hare toestemming had gegeven, zoudo ik geen oogenblik aarzelen, maar nu, Charles! zou het don schjjn hebben als of ik iets kwam afvragen wat my vrijwillig moet worden ge- schonken. Ik ben immers uw gelijke niet, mijn Charles!" Wat hjj ook daartegen aanvoerde, zjj bleef even
zachtzinnig maar ook even vast weigeren, zoo dat hij met looden voet terugkeeren en mot kloppend hart zjjno moedor een weigering moest melden. Maar zjjne vorbazing was groot, toon hjj van Mylady gee- nerlei hard woord vernam, toen hjj hoorde dat zü die deerno geljjk moest geven en haar zou gaan be- zocken onder zijn geleide. Hot huis van Dirkens genoot een eer, die het
nog nooit had genoten: Mylady kwam in eigen persoon ovor den uederigen drempel. Dirkens was er echter niet, om te kunnen doon blijken hoezeer hjj zich gestreeld achtte ; slechts zijne vrouw en moeder Anna ontvingen haar. Mot een licht hoofdkuikjen ging zjj die beiden voorhjj en naar het kind toe, dat bjj haar binnentreden was opgerezen en haar schrander zacht oog onderzoekend aanblikte •Lieve moeder! dat is mjjn Mary!" zeide Charles
haar bjj de hand nemende en aan Mylady voorstel- lendc. >Ik kon haar," klonk het. >Niot waar, gij zijt eens
op het kasteel geweest, en toen was hot u reeds als of gjj er bchoordot? Toen had men misschien het uitzicht reeds of liovor het voornomen, om zich op do plaats te schuiven, dio men nu tracht in te nomen " «Mylady! zeide Mary met gesmoorde stem.
»(iij zijt een schrander kind, dat van alles purtij
weet to trekkon, zoo wel van don Hertog van Buc- kingham als van Zjjno Majostoit — uwo oerzucht ging hoog!... Toch vond gy het voorzichtiger om, waro hot ook wat lager, iomant to vinden die u een naam wilde schonken..." «Moeder, niet verder! Zjjt ge daarom hier geko-
men? Moedor, gjj kent Mary niet!" «Laat Mylady spreken, Charles!" zeide Mary, wior
lippen wit waren geworden, wier loden huiverdon, maar wior oogen altijd nog Mylady blovon aanzien. «Ik heb geduld tot hooren, Charles! want hot is uwe moeder. Gy zjjt hier gekomen om my te k n a k- ko. n, Mylady, maar dat zal u moeielyk vallen, want ik wil mij voor u buigen. Mylady, hebt gjj nog |
|||||||||
|
meer tegen my te getuigen? Ik zal hooren on
zwygen." Mylady stond een oogenblik verstomd bjj die
zachtheid en tevens die kracht. De vormen moch- ten de eerste te kennen geven, de daad getuigde vau de tweede. Dat kind bleef haar aanzien, en bleef zwygen; on Mylady, begreep dat dat zwijgen in dezo oogenblikken krachtiger was dan haar sproken. Het deed haren wrevel ten top stjjgen: het deed haar zelfs woorden kiezen, die zij in bedaarder oogenblik- ken zelve zou hebben afgekeurd; het deed haar eindigen met de herhaalde verklaring, dat zij nooit de luim van haren zoon zoudo inwilligen, dat zjj haar nooit als haar schoondochter erkennen zou. «Kn ik zal nooit aldus worden genoemd of ik
zal hot zjjn met liefdo ook door u, Mylady!" zeide Mary. «Ik vraag eeno plaats in uw hart, niet alleen eene plaats naast do uwo aan den disch der Dighys." «Nooit!"
Dat was haar laatste woord. Zij ging heen, na
Charles gewenkt te hebben haar voor te gaan, aan welk Ixwel hij niet gereed was to voldoen en ook niet voldaan zou hebben, zoo Mary het hem niet gobedon had. «Het is uwe moeder, Charles!" fluisterdo zij, maar
toch luide genoeg om door Mylady te worden ver- staan. Het deed de moeder goed dat te vernemon; het noodzaakte haar, die, hoe schijnbaar koud en hard ook, de zedeljjkc grootheid baars naasten zeer goed wist te waardeeren, dat kind to achten; het voltooide alzoo do nederlaag, dio een zegepraal had moeten zjjn. Zjj had toch gedacht, een oindo to zul- len maken aan dat gcdrochtoljjk verbond, dat tus- schen dio boiden bestond, door do slechte deerno zóo diep te vernederen, dat Charles inzag hoe laag zjj eigenlijk stond, en Mary zelve zou zjjn afgeschrikt om haro intrige langer voort te zetten. En mi, dat kind was grooter, was hoogcr geweest dan zjj..! Had zjj het werkelyk slechts willen erkennen, en had zjj daarbij begrepen dat oen dergelyk wezen, oons door een jonkman gewaardeerd en bemind, banden deed vlechten welke onoplosbaar waren, hoe- veel smarten bad zjj andere, hoeveel wee had zjj zichzelve niet bespaard! Haar eonige toch keerde zich van haar af; hjj verweet haar niets; hjj stond niet openlijk tegen haar gezach op, maar hjj bleef koud bjj olk vriendelijk woord, dat zjj goreed stond hem toe to spreken in zoo menig oogenblik, waarin haar hart week werd on zich moedor vooldo. Tegen Sir Honry verzette Charles zich altoos mot heftig- heid, tegen Mylady was zjjn verzet lijdelijk. Maanden waren voorbijgegaan. De lente had haro
bloesems gegeven en de herfst had do vruchten rood» doen rjjpen. Sir Henry ontvluchtte den benauwen- den dampkring in zjjn eigen huis zoo veel hjj kon en stoldo zich daar buiten, to midden zijner pach- tors, zooveel mogoljjk schadoloos voor don dwang, dien hjj zich daar binnen moest opleggon. Charles dwaalde gantscho dagen de heidevlakten langs. Had Mary het hem niet reeds te kennen gegeven, zjjn eigen gevoel zou het hem hebben gezegd, dat beider |
|||||||||
|
MARY HOLIJS.
|
|||||||||
|
892
|
|||||||||
|
verkoor, bij don voortduiir van do vijandschap zijner
ouders, onmogelijk word. De jongeling wrokte in zich zelven on verteerde zich in zijne droefheid. Maar hot denkbeeld, dat hem weken reeds vervuldo, was na veel strijd gerijpt. Hij trad op oen seltoonen horfstavond naar Dir-
kens\' woning, waar, onder een mot vruchten behv- don kastaniol«v«m. Mary was nedergezeton naast Alice Kennedv. de gelukkige echtgenote van den overgelnkkigen John, Hot jonge paar had een woning gebouwd in do
nabijheid van "s vadors huis on Mylady was de eerste geweest om hot gold. dat zij door zich ontberingen op te loggen bespaard had, aan Dirkens en zijn zoon tor hand te stollen als haar gift voor het nieuwe huisgezin. Zij was de eerste geweest die do plek voor het nieuwe huis had uitgezocht. Toen Dirken» zich verbaasd toonde en eene opmerking maakte waartoe hij alleen den moed had, had zjj hem toe- gevoegd, dat zij gelijke mot geljjke gaarne zag gc- paard en zij do vreugde van hem en zijn vrouw begrijpen konde. Man\' vond in de nieuwe l>ewono- ressc eene vriendin, die haar met genegenheid, on- dermengd echter met eerbied, bejegende. Dikwjjls zat zij met de jonge vrouw onder den kastanjeboom, en dan zat zij er te sproken over het geluk van Alice en dan had Alice zelfs nooit den moed om Mary te spreken van het hare. Daar trad, toen zjj weder eensde geliefkoosde stoffe behandelden. Charles plot- seling op beidon toe en verzocht Mary te spreken. •Wandel met mjj zoo als wjj het vrooger deden!"
zeide hij, toen hij hare weifeling bemerkte. Zij stond op en ging met hem. Niet hij, maar zij begon hot ondorhotul. Ook zjj
had met zichzelvo en God geraadpleegd en het bc- sluit gevat om zich to verwjjderon. »Hot zal uwen strijd vorlichten, lievo vriend!" dus besloot zjj hare mededeeling mot een pijnlijk glimlachjon. Hft hield eensklaps stil, nam haro handen in
do zijne en zag haar in het oog, zoo liefdevol op hem gevest! •Mary, ja gij bemint mjj, ik heb or de over-
tuiging van! Welnu, laat ons naar York gaan en ons daar verbinden! Wjj hebben genoog hare ty- ranny verdragen. Mjjn vader wenscht niets liever." •Neen, Charles! Ik kan niet anders; ik mag mjj
niet met geweld in don kring der uwen dringen. Uwo moeder moet mjj zelve daarin voeren!" • Ik verwachtto het van u to hooren; maar ver-
neom dan ook wat ik voornemens ben Niet gjj, maar ik zal mjj verwijderen. Ik vertrek van avond en neem op het vasteland dienst. Ik zal mjj daar een naam winnen en zoo dra ik dien bezit, dan zult ge toch niet weigeren dien aan te nemen, Mary?" •Gjj wilt den eervollen naam, dien ge thandsdraagt,
prijs geven om mijnentwil? Charles, Charles, ik dank u!" riep zjj in vervoering uit, den arm om zjjn hals slaande en hem kussend. «Dat is tot afscheid," lispelde rij even blozend, >maar een afscheid gants andere als gü het u denkt. Ik neem de zelfopoffe- ring niet aan, Charles! Gjj hebt een vader en een |
|||||||||
|
moeder, wier steun gij zijtof kunt worden in hunne
grijsheid: ik hen een weeze, die niemant dan u achterlaat en gjj zult niet vertwijfelen, gjj zult ge- duld hebl>en, want die gelooven haasten niet; ik zal van hier gaan, niet gij. Hot zou to vroeseljjk zjjn om thands uwe moedor to verlaten, uwe moedor, die weder uwe moeder zal worden als ik niet meer hier ben..." Charles bleef onvorzettolijk; hjj zou vertrekken,
zelfs dien avond: langer kon hjj niet hier blijven; want hij vreesde den haat, dien hi jegens zjjne eigene moeder in zijn binnenste voelde aanwassen, telkens meer aanwassen. •God de Hoer vergevo u dat vroeseljjk woord!"
xeide zij huiverend. »Ik Ivogrijp thands dat gij ver- trekkon moet." Het was schomeravond toon zij afscheid namen,
een afscheid, dat telkens werd uitgesproken maar toch geen afscheid kon zjjn. want telkens koorden zij na het scheidon terug om wedor afscheid to ne- men. Do tranon stroomden langs de wangen, en snikkend werd nogmaals, en thands wcrkeljjk voor het laatst, het vaarwel gestamerd. Dirkons, die van don arboid terugkeerde, zag
hen van verre en ried wat daar gelxmrde. De goede man vergat zijn eigen geluk on stampte mot do grovo holsblokken op do klinkers voor do deur zjjner wo- ning. «Do snook eet de voren," mompeldo hij, »waar blijft nu de otter, die de snook zal eten?" Het was dien dag drukkend warm gowoost. De
arlveiders trokken, moê van do inspanning,hniswaards waar vrouw on kroost hon wachtten, on neurieden oen vroljjk liedtjen in het vooruitzicht van hot hon wachtend genot. Mary, nog niet ver vorwjjdcrd van de plek waar Charles haar had vaarwel gekust, schouwde mot betraand oog ovor hot schoone land- schap hoon, dat reeds don ernst van den komenden herfst hier en daar voorspoldo: oen omst, die thands nog verhoogd word door don dikkon sluier, dien do optrokkondo en saampakkondo loodklourige wolken over bosch on weide hoonspreidon. «Vader, vader!" lispelde rij zacht; en na eenige oogonhlikken van strijd voegde zjj er besloten aan toe:»Nocn, ik mag niet anders! God helpo mjj!" •Mary, Mary!" riep Dirkens >waar bljjft go, kind ?
Hot onweer komt opzotton : maar dat is goed ook, hot heeft al zoo lang gedreigd en na de losbarst ing is de lucht frischer, kind!" Zjj knikte toestemmend en trad met hem binnen. Weinig tjjds daarna sloop zjj het huis uit, gehuld in een dik regcnklecd, dat echter niet bij machte was om de dikke druppels het doordringen te beletten. Zjj sloeg den wog in naar het kasteel, on vroeg or met nauw hoorbare stem Mylady te spreken, maar geheel alloen. Deze was nog bezig met den Kapellaan de schepels tarwo en rogge te tellen, die dien il ig in de schuur waren gebracht. Bij dien arbeid vergat zjj de tijding, die haar dien morgen van wege Lord Nngent was gebracht, eene tijding, die zjj voor allen had verzwe- gen, nameljjk: de mededeeling dat zjjne dochter verloofd was aan een ander. Het bericht was kort |
|||||||||
|
MARY HOLLIS.
|
|||||||||
|
393
|
|||||||||
|
geweest en in zjjn kortheid snijdend scherp. Hare
laatste hoop was vervlogen. Zij stond alloen te midden der haren, alleen met hare verwachtingen van de roem en do ecre, den Digbys beschoren, en dat geslacht was arm en veracht bjj den nahiiiir en in zich zelf verdeeld! Toch Iwog het fiere hoofd nog niet, toch had het starre oog geen tranon, zocht het gewonde hart geen troost, voorliet minst dceling van hot weo dat hot beklemdo: zij zweeg on vcr- kropto hot in haar binnenste. Daar word haar door den Steward gemeld wio er
wachtte, wie haar verlangde te spreken. Het oog vlamde van toorn, do bleeko fijne lippen hoofden, hij hot hooren van dien naam, dio haar do oorzaak van al haar lijdon herinnerde. In do eerste opwel- ling van haren toorn wilde zij haar doen wegzenden, maar bij nadenken achtte zij het beter do deerno te ontvangen. Mary trad voor haar. Mary had óok geleden; zjj was ook vermagerd, maar het lijdon had oen zacht weemoedigon trok op haar golaat te voorschijn geroepen, gants anders dan bjj Mylady. Hot bitse woord bestierf doze weder op do lippen en de vraag klonk alleen kond: •Wat wilt ge?"
•U voor een grootcn ramp behoeden, Mylady!
Charles is voornemons te vertrekken.... alleen, My- lady!" zeido, zjj toen zjj de uitdrukking van minach- ting op het gelaat der trotscho bomorkto. »Hij wil naar hot vaste land om als soldaat te dienon on een andoren naam to winnon...! maar hjj mag niet vor- trokken, Mylady!" »En gjj komt mjj dat zeggen! Ik hogrjjp waarom
hjj niet vertrokken mag!.. Gjj kunt zjjn bijzijn niot missen, nwen invlood op hem niet verloren zien gaan... In don vreemde modit hjj eens vergeten wie hem hior zoo gohikkig heeft gemaakt! Kind, dat tweedracht durft zaaien tusschon moedor on zoon, dat den zoon zjjno moedor loert ontvlieden, komt gjj mjj melden wat gjj gedaan hebt? Komt gij mij vragen u to helpen om nog langer oen vlook to zjjn van dit geslacht ? Ga weg, l>oozo deerne!" •Niet alzoo, Mylady! Ik wil Charles niot hier
doen bljjvon om mjj," hernam zjj mat. >Hjj zal mjj niet terugzien, Mylady! want ik ga van hier. Haast u toch, Mylady! hom terug te houden, want hjj wil zonder oonig afscheid stil van hier gaan. Zog hem nooit, dat ik u zjjn plan openbaarde, zeg hem dat nooit, Mylady!" zuchtte zjj. •Maar wat is uwe meening? Waarom wilt gjj gaan
on hem hier doen bljjven?" •Hjj behoort aan zjjne ouders, en dan.. Myla-
dyl ik wil niet langer de vloek zjjn van dit ge- slacht, ik wil den zoon niet scheiden van zjjno moe- der!" •Mary!" Het was de kreet van het lang bedwon-
gen hart, van de getroffen moeder: het was een kreet van dankbaarheid, het was er een van berouw! •Vaarwel, vaarwel!" snikte de deerne, wier hart
wegkromp van smart en naar het volbrengen van de offerande haakte. «Vaarwel, vaarwel 1 God zegene u in uwe grijsheid, en uw gantsch huis I" |
|||||||||
|
Zjj snoldo hoen; zjj rende den donkeren weg over,
en achtto niet den hagelslag, het flitsen van den bliksem, het geknal van don donder. Zij hief bo- hoedzaam do klink der deur op on klom den trap op, die naar het zolderkamortjen leidde waar zij sliep. Daar wierp zjj zich neder: zij wilde bidden maar zij had slechts tranen voor woorden en de enkele iiitgesnikto klank ging onder in hot statig on dreu- nond rollen van den donder door hot uitspansel der hemelen. Hoo lang zij daar geknield had gelegen wist zjj
niet, toen zjj tot do aardo terug word geroepen door een verward gedruiseh van stommen, door een luid en angstig roepen van haar naam door Pirkens en zijne vrouw, door het daarop gevolgd openstooten van haar kamerdeur en het binnenvallen van het kaarslicht. Daar stonden op den drempel: Myla- dy en Charles, en achter dio beidon Sir Henry. en de eorste kwam tot haar, breidde haro armon naar haar uit en riep: »Mary, mijn kind, mijno doch- tor!" Zjj voelde zich omarmd, zjj voelde zich gekust,
toen... niets meer! Maar don volgenden morgen, toen de homolen
blauw waren, toon de zon haar loven wekkend licht op de gedrenkte aardo neer liet dalon en do gantseho schopping haar ochtondlied zong; toon was het haar zoo wol en zoo zalig in de armon van Charles, tegenover Sir Henry, dio schier in het rond draaide van bljjdschap, van King, die do dikke vrougdotranen met de lange vingors van de wangen wischto, on van Mylady, dio haar wel niet meer zoo todor als don vorigon avond kind noemde, die wel weer deftig en statig daar nederzat, maar toch mot welgevallen en liofdo haar zoon beschouwde en haar toefluisterde: »Maak hem gelukkig!" Alles was als tot een nieuw leven ontwaakt. Sir
Henry had zijne vrolijkheid, Charles zjjno voerkracht horvondon, Robort King zjjno ziolsrust in de schoon- gemaakte bibliothcokkamor mot zjjn nieuw oxom- plaar van »do zeven kampioenen" in de hand. Char- les arbeidde en zwoegde met Pirkens en diens zoon om kasteel on hof te behouden en te ontheffen van don daarop drukkonden last. Mylady bleef hare taak met dezelfde kracht als vroeger vervullen. Do jaren schenen haar niot te verzwakken, want zjj duldde niet, dat Mary in hare plaats trad. Deze mocht wel arbeiden maar onder haar. Wat or in Myladys harte altijd nog bleef omgaan, hoo hevig de strijd in dion boezem was geweest bleek Mary maanden daarna, toen zjj als bjj toeval de slaap- kamer van Mylady betrad en daar de portretten der voorvaderen met een zwart floers zag bedekt. 1 >e moeder had in Mylady gebogen, do Edelvrouwe niet. Mary merkte het op, maar ging mot een flauw
glimlachjen verder en deed door geen enkel woord gissen dat zjj iets had gezien. Mylady had echter hare gangen nagegaan en fronsde even het voor- hoofd, toen zjj Mary op die gewijde plaats zag, maar zeide niets. |
|||||||||
|
8M MARY HOLLIS.
|
||||||||
|
Maanden later echter, toon de cersto kreet van
een erfgenaam der Digbys werd gehoord en Mylady door de reet van do deur, voor welke Sir Henry en Robert King stomlen, hen in verrukking toeriep: het is een jongen!" toon kuste zij met oven veol tederheid als dien hcwiisten avond do aamechtige moeder en fluisterde zjj haar toe: »Gjj kunt thands <lo portretten zien, Mary!" Wij werpen nog een laatsten blik op de groei),
.laren zijn voorbjj gesneld en hebben hun merk aeh- tergelaten op al do bewoners van Hallam. Moeder Anna is in den Hoer ontslapen on begraven bij ha- ren broeder, haren beschermer, bjj Jakob Hollis. Sir Henry is nog de oude. krachtige, opgeruimde man. even ruw in zijne vrolijkheid als in zjjn licht op te wokken toorn: slechts kan hjj niet meer zoo- veel porter verdragen, on verbuigt hij vroeger dan gewoonlijk naar de nachtrust. Mylady is altjjd nog recht ïcblcven; het gozach zetelt in hare blikken, do deftigheid op haar gelaat, welks strakheid alleen verzacht wordt, als zjj haar oudsten kleinzoon op don schoot heeft on mot dezen zelfs... speelt. Toch is haar gezaeh meer schijn dan wezen en heeft zij stilzwijgend, maar ook zonder dat zjj het wist, ten voordeelo van Mary geabdiccerd. Deze was do wer- keljjke Lady. Do heerschappij van de laaggeboren deerne werd zelfs met minder morren geduld dan die van Lucy Morton; want gene heerschto door do liefde. Sir Henry liet zjjn kroes met porter staan, als Mary hem langs de hoogroodo wang strookte en hom vroeg of de porter wel altjjd goed docd"sla- pon. Mylady verliet do keuken, als Mary haar vloiond moe troonde naar hot gewono huisvertrek en haar don stoel wees door hare zorg met een kus- son voorzien en haar toefluisterde, »als men groot- I moeder is mag men wel eens rusten"; en grootmoeder
ging dan rusten. En Robert Kings boenen wisten in do laatste jaren niet wat zjj eigenlijk aan zjjn j ljjf te doen hadden: en zoo hun de gave der spraak
ware verleend, zij hadden een loflied aangeheven op do meesteres des huizes, die htm een vol pensioen | had verzekerd. Robert King hengelde en zette strik-
J kon uit, en sliep als hjj vorkoos; hot laatste deed
de suffende oude het meest, als wilde hjj den tjjd inhalen dien hjj vroeger had willen slapen, maar wa- kende en werkende had moeten doorbrengen. En Charles! Hjj was geen onderdaan zoo als Sir Henry was geweost en toch onderging ook hjj don invloed van Mary, die door hare aanraking met het worke- ljjko leven, door de samenleving met allen die zjj lief had en die haar lief hadden, hare vaak ziekeljjke begrippen aangaande God en de waereld had afge- legd, en eenmaal zelfs, toen Charles na een dag van arbeid en zorg de zalige ruste en gemoedsvrode haar van de lippen gekust had, hem toelispelde: Wat is hot goed dat wjj ginder geweest zjjn!\'\' De schuld, die op Hallam kleefde, was ter helfte reeds gedelgd, on zjj zou, spoediger dan een hunner het vermoedde het weldra geheel zjjn. Op zekeren dag dat het gantsche gezin onder den |
||||||||
|
liekenden kastanjeboom de zondagsruste genoot, dat
Sir Henry mot Mylady, nog het spelen en joelen der kleinkinderen niet moede, hen vooleer, elk op bjjzondere wjjzc, tot nog dartclender vroljjkheid spoorde en prikkelde, zoodat Mary met de stichtc- ljjke lectuur in do hand, het lezen moest staken om het spel dor kleinen, waaraan zelfs Charles deel begon to nemen, werden zij verrast door de komst vnn den postbode, die Lady Digby-Hollis een paket uit Londen aanbracht. Het bevatte do eigendoms- bewjjzen van Bloomfiold-honse, de bezitting van den door Sir Henry zoo zeer gobaton, maar voor wei- nigo weken overleden, Robert Stowe, den non-kon- formist, die een deel van do goederen dor Digbys onder Cromwcll verkregen had; en bjj do akten, die haar den eigendom van het landgoed verzekerden, vond de verbaasde Mary een klein stuksken papier, waarop slechts do woorden stonden: »De gestorvene Maria de Penalva aan haar, dio zjj zegende." »\\VeI, verdoemd!" riep Sir Henry, ïdat \'s zeker
van Zijne Majesteit, dio ons toch niet vergeten kan. Leve onze goedo Koning!" «Mary. do Digbys danken u haren bloei!"fluisterde
Mylady haar do hand drukkende. En Charles, de eenige, die met haar die regels
gelezen had, viel diep getroffen haar om don hals: >God zond u, op aarde, om in all os mjju goede ongel to zjjn!" |
||||||||
|
BESLUIT.
Achttien jaren waron voorbjj gegaan sedert wjj
ons verhaal aanvingen. Do winter van het jaar 1688 was aangebroken. Willem Hendrik van Oranje, dien we als onervaren knaap in White-hall zagen ver- schijnen, maar die aldaar deed gissen wat hjj wor- den kon, had do stoutste verwachtingen overtroffen. Hjj had zjjn vaderland, dat hjj zoo zoer liefhad, den oorlog niet kunnen besparen, dien I.odewjjk XIV en zjjn vazal Karcl II in vereeniging met den Keur- vorst van Keulen en den Bisschop van Munster wilden, maar hjj had met dat vaderland in de ure des gevaars pal gestaan; hjj was hot plcchtankor geweest van aller hoop, hot vaandel waarom zich alle partijen hadden heengeschaard. Geeno schittc- rende overwinningen had hjj als veldheer behaald, maar to schitterender had hjj weten te zegevieren als staatsman. Na den vrcdo, dio do Republiek der Yoreenigdo Nederlanden glorierijk uit don bangon ! strjjd deed te voorschjju treden, ging hjj ten tweede- maal naar Londen, betrad hjj nogmaals White-hall maar thands als het Eminent Hoofd der machtige Republiek. Schoon hjj Karel, zjjn oom, had bestre- den met al de middolen, die hem ter dienste ston- i den in de raadzaal en op bet slagveld, wist hjj het hoofd van het huis Stuart er toe te brengen, hem de vermoedelijke erfgename van den Engelschen troon, Maria, de oudste dochter van den Hertog van York, tot vrouw te geven; wist hij te zegevieren op de talrjjke partij aan het hof, die den zwjjgenden, |
||||||||
|
MARY
|
HOLLIS.
|
395
|
||||||||
|
Verrukkelijk schouwspel, bij welks herrinnering
de borst van iederen Nederlander nog zwelt on glooit, toon het mastenwoud, zoo dicht als nog geen zeo had gedragen, zich voordeed aan de haven van Hellevoetsluis, toen do stijger kraakte onder het getrappel der ingescheept wordende paarden, do lucht weergalmde van hot hoezee, de hoogo over- heid der Republiek zich schaarde om den bleeken, van den pokken geschonden, den kuchenden, maar scherp geteekenden, maar met ndelaarsoo;» bogiftig- den man, die hun hartroerend en onder tranon uitgesproken vaarwel, kalm en schijnbaar onl>ewogen aanhoorde, maar dit toch warm bcandwoorddo met een kernig woord van dank on een vaste belofte om getrouw to blijven aan zijn verleden. Het is schoon en aanschouwelijk geschetst, welko
tegenspoeden dio reusachtige vloot nog ondervinden moest voor zij het anker liet vallen: hoc ieder na den storm, die de schepen verstrooide, wanhoopte aan het welslagen, en Willem Hendrik van Oranje de oenigo was, die dezelfde zich vertoonde als bjj het afscheid of liever opgeruimder, vriendelijker, hartoljjkor on moediger nog dan toon: hoo hij uit den tegenspoed de stoffe putte voor den volgenden voorspood, uit do schijnbare nodorlaag do zegepraal voorbereidde, en do Hollandsche nieuwsbladen doed opvullen met overdreven verslagen van hot werkelijk gebeurde, zoo dat Koning Jakob, dio een oogenblik had gesidderd, de zorg verzette en van eenc vei- ligheid droomde dio niet Ircstond: hoe hij scheep gegaan midden in den winter, do zee tusschen Dover en Calais als bedekto met zijno vloot, thands wel tot zeven honderd zeilen aangegroeid; hoo hjj de tocgovlocide on wachtende toeschouwers op A1- bions kust het hart met blijde hoop vervulde, bjj het salueeron met zijne kartouwen en het spelen van zjjne vrolijke, in do verte schottcrende, krijgs- muzick I Onder gindscho toeschouwers zjjn oudo bekenden
en dezo zjjn niet het achterlijkst in het botoonen hunner vreugde. Ginds staat oen man van even veertig jaren, gekloed als do landlieden dior dagen on naast hem oen dienaar, dio oogcnschjjnlijk even voel jaren tolt. Hot is Sir Charles van Bloomfiold- bouso mot John Dirkens, on do jonkman, dio achter hon staat en zich op do teenen heft om medo te zien wat do menigte om hem heen zoo zeer boeit, is Honry, de oudste zoon des eersten, een beold- schoono knaap zoo als monigo deerne, achter hem on ter zjjde, in zich zelve of tot hare geburo fluis- terend zegt. De oude Sir Henry, weduwenaar sinds een tweetal jaren, was niet te oud om mede te trekken naar het Zuiden, maar do herinnering aan den Koning-martelaar was nog te levendig, en zijn geloof aan het goddelijke van het Koningschap te sterk, om den overweldiger, zoo als hij den Prins van Oranje reeds noemde, te gaan helpen. Zjjn zoon dacht echter geheel anders. Hij had
alleen de herinnering van Karel II en diens hof; hij had deelgenomen aan de wenschen der verdachte Whigpartij en had met de naburen van den omtrek |
||||||||||
|
koelen, bedaarden man weerstreefde. Karel II was
eindelijk gestorven on opgevolgd door zjjn broeder Jakob II, die als Koning hot ideaal zocht to vcr- wozondlijken, dat hij als vermoedelijk erfgenaam reeds had nagestreefd: een ideaal, dat hot gantsehe geslacht der Stnarts aankleefd en dat het vonnis verklaarde dat over het gantsehe geslacht wa9 uit- gesproken. Jakob II was dommer dan zijn broeder, maar was krachtiger. Met een vasten wil toog hij aan den arbeid: de vestiging van een alleenheer- schappijin Engeland, de vernietiging van hot Protos- tantisme, dat hij als hinderpaal voor zijn gezach overwinnen moest. Zoo lang hij de vrijheden der onderdanen alleen
aanrandde, behield hij nog cene talrijke partij in de vurige aanhangers van do Kerk van Engeland, voor wie bet goddelijk recht der Koningen een leer- stelsel was, even onwrikbaar als dat van het bestaan der Iloilitro Driceenhoid. Welke wetten bij ook met vooten trad, de Bisschoppon predikten hot onchris- toljjko van een opstand tegen den gczalfdo Gods, terwjjl de liberalen dier oouw — do boschaafdsten en ontwikkelsten der natio, Whips genoemd — zoo- danig waren getuchtigd en verslagen, dat hunne stom slechts fluisterend werd vernomen. Maar Jakob ging verder en tastte do heilige Kerk van Kngeland aan, en dezolfdo Bisschoppon, die slechts een lijdelijk verzot hadden gopredikt, predikten wel niet den opstand, maar spoorden er toch toe aan. Allen wendden zich naar Willem van Oranje, die do uitgewekenen van alle kleur en allen stand te zjjnont in den Ilaag ontving, die zwijgen bleef, maar tevens in het rondo bleef zien met zjjn arends- blik, die koel bleef bij den hartstocht rondom zich, on, hoe ook gedrongen tot den aanval, zijne ure bleef afwachten/ Die ure sloeg. Zelfs toen zij nog niot had geslagen, had hjj alles voorlwreid, ton oindo gereed te zijn op den juistcn oogonblik. En wolko hinderpalen had hij daarbij te overwinnen! Do tocht voreischto schatten, dio hjj niet bezat, maar dio hij verkreeg]; vordordo trocpon, dio aan- goworvon moesten worden, onder do oogon van do Franscho on Engolscho Gozanten. dio mot Lynxoogen do minsto zjjnor bowogingon bospieddon, moesten aangeworven wordon met modoweton van do Staten Generaal, waaronder slechts weinige zwijgenden zich bevondon. En toen de troepen allen gereed wa- ron on do vloot van vijfhonderd zielen zeilreê lag, toon kon hot Kabinet van Versailles en St. James oorst volledig worden ingelicht aangaande het doel van den tocht. Een Engelsch admiraal, een uitge- wekene, moest gebied voeren over de vloot dor Staten; het behoorde to geschieden om Engeland alle denk- becld te ontnemen van een verovering, en de hoovaardjj der natio niet te kwetsen, maar het moest den toen niet minder trotschen Nederlander beleedigen, om hot kruis van St. George van de masten zijner vloot te zien wapperen in de plaats van de Staten- vlag. Het gelukte hem nochtans, en de roemrijke Evertsen verklaarde zich bereid do bevelen te ont- vangen van de schier onbekende Sir Herbert. |
||||||||||
|
\' :wn MART HOLIJS.
|
|||||||
|
zich verlvondon. om de goede zaak vnn do Engel-
sehe Kerk en do Engelsche vrijheden to verdedigen. Ook dsinrin was do invloed van Mary Hollis op haar echtgenoot niet te miskennen. Po hoofden dor WMjf partij haddon hom getrouw konnis gegeven van do aanstaande overkomst Zijner Hoogheid on Torliay of Partmouth als waarschijnlijke landingsplaats aan- erewozen. Zoo als wjj hoven zagen, verraste hen to Dover reeds do vloot, hij wier aanblik zij hunne geest- vervoering niet langer meester waren, hoewol zij zich daardoor aan eene groote onvooiziehtigheid schuldig maakten, daar do spionnen van den kanselier Jof- frics. den beul van duizenden Whigs, hen omringden. •Ze kunnen morgen Torhay hinnenvallen. John!"
zeido Charles. »de wind waait stijf uit den oosthoek." »!>e wind kan koeren. Sir!" fluisterde een dor
gohuron. «Wenscht go dat? riep een derde luid.
• Ken paap. een Jezuïet onder ons!" schreeuwde
een ander, waarop allen op den onvoorzichtigen Jako- liiet indrongen, die met moeite dien aanval ontkwam. Charles en do zijnen roden nog dienzolfden avond
verder en horoikton den volgenden morgen Torhay, waar zij ieder oogenMik do vloot verwachtten: maar, helaas! aan den goziehtcindor werden slechts eonige stippen bespeurd, welko weldra verdwenen. Po Edellieden, die met, hen gekomen waren, uitten de angstigste onderstellingen, gewaagden van een waar- schjjnlijken aanval van de koninklijke vloot onder den firaaf van Bnth en de verstrooiing van de Hollandscho schepen, welke niet in staat zouden z\'jn. met hun vracht van veertien duizend soldaten, den vijand het hoofd te hieden. Hot hoopken, dat zich hij Torhay vcreenigd had verstrooide zich on dacht alloen op zelfbehoud. Charles besloot echter te bljjven tot hjj nadere en zekcro berichten ontving. Po dag word mot oonlge woinigen in telkens klimmendo onrust doorgobracht. Pc wind was werkoljjk gekoord en uitgeschoten naar het Zuiden, hetgeen den on- geduldig wachtenden een noodlottig ongeval was. Zjj wisten echter op dat oogonblik niet, dat juist het keeren van den wind den tocht deed gelukken, daar de felle Oostenwind do vloot gedurende den nacht Torhay voorhjj had doen zeilen, terwijl \'de Zuidenwind haar nu naar de kust van Engeland dreef. Tegen den avond zagen do dorpelingen, altijd nog op het strand de eerste zeilen. Menigeen scheen verborgen op den uitkijk te hebben gestaan, want Charles en do zijnen zagen zich weldra weder versterkt door cenige bondgonoten. John achtte thands alle voorzichtigheid overbodig en haalde uit zjjn zak oen oranje-bandelier te voorschijn, prjjkcn- do aan de einden met den letter VV. Een daverend handgeklap volgde en al de aanwezigen schaarden zich om den moedigen man, die het eerst de kleur des redders op Engelands bodem vertoonde. Zeil bji zeil klom uit de zee op, en oen nog pracht i-
ger gezicht dan hjj Dover werd hun hier gegund. Een groot fregat naderde de kust. Van de groote
mast zagen zij oen vlag waaien, op welke de wapens
I en zinnebeelden* van den Stadhouder en diens Ge-
|
malin stonden afgel>eold. rondom welke in de La-
tijnsche taal do woorden geschreven stonden: «Voor de Protestantscho Godsdienst on do vrijheden van Engeland" en onder welke men de zinspreuk las van hot Nassnuscho huis: Je Maiiitiendrai. Een boot word van het fregat, dat don Briol heette, uitgezet. Pe trompetten schetterden, hot geschut knalde, de hoeden wuifden. Willem van Oranje was met eonige zijner ervaren krijgshcvelliobbcrs in de boot gestapt on weid naar hot strand gevoerd, ge- volgd door een zwerm van boten, overvuld met sol- daten. Daar ging een kreet vnn wolkom van do kust op, oen daverende jubel, die een oogonhlik do krijgs- mnziek deed verstommen. Vrouwen, zoo wol als mannen, liepen den redder tot in het water te ge- moet en ontvingen hem met den kreet van: «God zegene u. God zegene u!" Ilij was aan land gestapt on zag vriendelijk groetend om zich heen. Daar was niet het heir van Engelsche Ivondgonotcn en aanhangers bijeen, dat men hem voorspeld had; daar waren slechts weinigen om hom to ontvangen. Hij deed niets van zjjne teleurstelling blijken, maar nam do namvezigen in door zijne hartelijke begrooting. Hij reikte Charles, die het dichtst bjj stond, de hand en zag hom on John, die den bandelier droeg eon\'ge oogcnblikken met doordringonden blik aan. «Ik heb ii beiden moor gezien, vrienden! Dien bandelier kon ik. dien gaf ik eens... aan uw vader zeker, en u zag ik..." «Als baldadigen knaap in White-hall, toen... l\'wo
Hoogheid ! toen we onzen tijd verkwistten mot het worpen van sneeuwballen." «Juist, we zullen er nu andere moeten werpen, zoo
God het niet vorhoodt." «Zoo hot noodig wordt, Uwo Hoogheid! zal ik
oven goed pogen to raken en mjjn trouwo John Dirkcns wenscht niots liever." Do Prins knikte boiden minzaam toe en nam na do
ontschoping van soldaton on paarden to hobben ga- geslagen, zjjn intrek in een vissehershut, waar hjj don nacht in een armstoel doorbracht. Charles en de zijnen waren middelerwjjl niot ledig. Zjj zorgden voor de verspreiding van de groote tjjding in do omstreken tot Exeter toe; zjj verdubbelden in hunne berichten de hoegrootheid van het gelande leger en van het aantaal Engelsche Edellieden, dio den Prins waren bijgevallen. Den volgenden morgen werd er in het open veld eene godsdienstoefening gehouden, en daarna opgerukt naar Exeter, dat in den aanvang zelfs een vijandige houding aannam. Weldra echtor veranderde do staat van zaken. Lord Colcbester, de vriend van den onthoofden Hertog Mommouth, die in zijne poging om te doen wat de Prins van Oranje thands deed, faalde en daarvoor den dood onderging, was do eerste van den hoogen adel, die zich verklaarde en des Konings zijde verliet. Lord Cornbury volgde met de meeste zijner soldaten. Daarop meldden Churchill, de later zoo beroemde Hertog van Marlborough zich aan, met den Hertog van Grafton, een van de basterts van Karel den Tweeden. De afval werd algemeen, en strekte zich |
||||||
|
i
|
||||||||
|
MARY HOLLIS. 397
|
||||||||
|
met bloed bespat, maar deze vlekken hadden de
eerste, in het duel met Buckingham vorkregon, uit- gewischt. De oranjebandelior van Dirkens was pur- per geworden. Do zege was behaald. De trompotteu schetterden, de vaandels bogen, do pluimen wuifden. De Koning stond to midden zjjuer knjgsbevelhobbors eu deelde de bewijzen zjjuer erkentelijkheid eu vriend- schap uit. Hier was het een handdruk die, tot het hart ging, ginder een woord of eeu blik, die nooit werden vergeten, vorder werden nog grooter bljjken van erkentelijkheid gegeven. Op het slag- veld was Willem van Oranje zoo geheel anders dan in de raadzaal! Charles Digby van Bloomtield-house werd voor
don Koning geroepen, eu voor het front van het re- giment, aan welks hoofd hy gestreden had met den moed eu de kracht van een Digby, boog hn" een knie op deu doorweekten groud, eu stond op als Charles Digby, Viscouut of Hallam. Ditmaal had een Digby politiekeu takt getoond
in hot kiezen eener partij. Sir Henry doelde er op, toen hjj bjj het vernemen van Charles\' verheffing uit- riep: »Wel verdoemd, de overweldiger doet meer voor ons dan al onze wettige Koningen saam geuo- mon." Koning Willem had van den vroegen ochtend tot
den laten avond te paard gezeten en toen hij ein- delijk een oogeiiblik mocht rusten belette hem dit weder de gewone zware hoofdpijn, die hjj den gant- schen dag gevoeld, maar weerstaan had. En vele zulke dagen waren hem nog weggolegd
eer hij de ruste mocht genieteu, die de natuur voor ieder menschenkind heeft weggelegd. Het verraad omloerdo hem, de ondankbaarheid wondde hem, do partijzucht beschimpte hem, de koorts verteerde hem, en nochtans volbracht hjj de zware hem opgelegde taak en werd hjj getrouw bevonden aan zijne, roeping tot den einde toe. Heerlyke bladen der geschiedenis, waarop zijn
naam staat vermeld! |
||||||||
|
uit tot aan do treden van deu troon. Do Prins van
Denemarken, gehuwd met de tweede dochter van Jakob, verliet zijn schoonvader om zijn zwager, en zijne echtgenote, het eigen kind van den rampzaligen monarch, haastte zich dat voorbeeld te volgen. Bin- nen weiuige dagen was leger en parlement, adel on burger rondom de banier van Willem Hendrik van Oranje veroenigd, was de laatste Koning uit den huize Stuurt een vluchteling en een gast van Lo- dewyk den Veertienden. De subsidiën van Frankrijk hadden vrucht gedra-
gen; wat Karel II had voorbereid was ouder Jakob II voltooid. De Stuarts konden niet leeren; het volk van Engeland begreep hot eindelijk en wierp hou uit. Nog een heeteu strijd wachtte do eerste koustitu-
tiouoele Koning van Europa, van wiens regeeriug Engelands grootheid dagteekcut. Een Fransch leger had de onttroonde Koning Jakob naar Ierland ge- bracht, waar het oiulo huis nog talrijke aanhangers telde. Koning Willem was eindelijk in staat zijn getrouwe Hollaudscho regimenten met de beste van het Engelsche leger derwaarts over te voeren, en toon had de veldslag plaats, die voor goed het lot van Jakob besliste. De slag aan de Boyuo deed hem weder naar St. Germain terugvluchten en Willem meester blijven van Groot-Brittauje. Het was een heete dag eu voor vele der Engelsche Edellieden het eerste gevecht. Dit was het ten minste voor Charles Digby en John Dirkens. Lang stonden de kansen hachelijk. Eenige regimenten deinsden, maar daar wapperde weder in het heetst van het vuur do pluim van den Koning, daar flikkerde weder dat bezielde en bezielende oogenpaar, daar klonk weder de stem, welke tbands van geestdrift vol was ge- worden en melodiescht De peze ontving nieuwe kracht, het harte verdubbelden moed en voorwaards ging het over de stapels ljjken heen, den voet glib- berend in het bloed, het oog gericht op den vijand, tot dat deze den rug keerde. Het zwaard van Charles was voor de tweede reize
|
||||||||
|
Wijze van uitgave.
|
|||||
|
Tn formaat, wijze van uitvoering en prijs gelijk aan van Lenneps Werken — doch
met gr o o ter letter gedrukt — wensch ik eene reeks Romantische werken van Nederlavtiscfte Auteurs uit te geven. Naast van hennep verdienen de Romantische werken van Mevrouw Bosboom-Tous-
saint de eerste plaats. Met deze wordt de nieuwe uitgave aangevangen. Naast deze geschriften hoop ik verder op te nemen de Romantische werken van
/ƒ. /. Schimmel, Lodewijk Mulder, den Ouden Heer Smits, Mevr. Eliscvan Calcar, Chonia, J. J. Cremcr, Gerard Keiler, W. A. van Rees en anderen. De werken van ieder Auteur zullen een afzonderlijk geheel uitmaken. Om meer-
dere verscheidenheid in de lectuur te brengen, zullen echter, bij afwisseling, afle- veringen van twee of drie Auteurs verschijnen, doch zóó . dat telkens een roman geheel is verschenen, vóór met dien van een ander wordt begonnen. In de eerste plaats zullen daarin , doch met afzonderlijke paginatuur, verschijnen:
van de Romantische werken van MEVR. BOSBOOM-TOUSSAINT:
HEI HUIS LALERNESSE. — DE GRAAF VAN DEVON.SIIIRK,. — ENGELSCHEN TE ROME. —
EKNE KROON VAN\' KAREL DEN STOLTEN. — VERSPREIDE VERHALEN. — XIMENES. ALBA. ORSINI. — DIANA. — ME.IONKVROl\'W DE MAÜLÉON. — EENIGE SCHETSEN. — MEDIA NOCHE. — DON ADRONDIO. — DE ALKMAARSCHE WEES. En van die van
H. J. SCHIMMEL:
BONAPARTE EN ZIJN TUD. — DE EERSTE DAG EENS NIEUWEN LEVENS. — SPROKEN
EN VERTELLINGEN. — EEN HAAGSCUE JOFFER. — TWEE VRIENDEN. — MARY HOLLIS. — MVLADY CARLISLE. Met het oog op deze editie wordt met dezen jaargang de uitgave van Neêrlands-
liihUotheek gesiaakt; zij wordt door deze onderneming vervangen. Opdat ieder deze volks-uitgave zou kunnen steunen, zonder zich voor oen te groot
tijdsverloop te verbinden, is de inteekening slechts geldend voor één jaar en de prijs bepaald, als bij van F.enneps Werken: op 12* cents per blad druks, inhoudende vier vel gewoon <^vo. .Jaarlijks verschijnen 24 afleveringtn , van twee vel druks, waarvan maandelijks twee
afleveringen worden verzonden. l)e prijs per aflevering is 25 cents, dus / ü.— per jaar.
Men verbindt zich slechts voor één jaar.
Een o]) slaal gegraveerd prrtret wordt, zoodra de werken van een Anteur kompleet
Bnu, gratis geleverd. Afzonderlijke afleveringen zijn alléén verkrijgbaar voor hen, die bjj het einde van
een jaargang hunne inteekening opzeggende, een alsdan wellicht nog niet geheel afgo- drnkten roman weuschen te kompleteeren. Zooveel mogeljjk zal echter gezorgd worden, dat iedere jaargang een kompleet geheel vormt. De Uitgever,
•sHaob. D. A. THIEME. |
|||||