Een Zendeling
zonder Zendinggenootschap.

HET LEVEN VAN JOHANNES MEIJER,

MEDEGEDEELD DOOR

TE ROTTERDAM,
BIJ W. WEN K.

UNIVERSITEITSBIBLIOTHEEK UTRECHT

Wij leven in de eeuw der uitwendige en inwendige
zending.

De meest gewone wjjze van aan die zending te arbeiden
bestaat in het deelnemen aan ��n of meer genootschappen
of vereenigingen, welke opzettelijk opgericht en in stand
gehouden worden, ten einde zendelingen op te leiden en
te bezoldigen.

Een zeker aantal Christenen heeft tegen deze wijze van
handelen bezwaar. Zij zijn niet tegen het verkondigen
van het Evangelie aan alle creaturen, maar w�l tegen
het opleiden, uitzenden en met vaste bezoldiging in dienst
Ijouden van zendelingen. Hierover moeten zij nog al eens
wat hooren, o.a. de Martha\'s klachte: »Heere! trekt gij
u dat niet aan, dat mijne zuster m{j alleen laat dienen ?
Zeg dan haar, dat zjj mjj helpe!"

Het leven van Joh. Meijer kan tot een antwoord
verstrekken op deze klacht. De lezer kan er uit zien,
dat er nog Christenen zyn, niet ontbloot van jjver, van
liefde, van zelfverloochening, van opoffering, al is het ook,
dat zij noch tot een Zendinggenootschap bijdragen, noch
zich door een Zendinggenootschap laten bezoldigen.

Het boekske is echter niet in de eerste plaats een

pleitrede of verweerschrift, maar een bijdrage tot de ge-
schiedenis der zending geschikt om den niet-ongevoeligen
lezer te stemmen tot lof en prijs der machtige genade
Gods, die den mensch in Christus >tot alle goed werk"
volmaaktelijk weet »toe te nisten." De inhoud is ontleend
aan het Ev. Missions-Magazin, jrgg. 1858 en 1859, toen
ter tijd onder redactie van Dr. Albert Ostertag. Die
onder het lezen meenen mocht, dat het verhaal wat mooi
gekleurd is door den Hollandschen bewerker, als geestver-
want van Joh. Meijer, neme het oorspronkelijke, dat van
geen geestverwant is ter hand, en hij zal zien, dat ik mij
beijverd heb om vele versievingen weg te laten. Aan de
feiten is niets veranderd, zoodat de lezer waarheid ver-
neemt; alleen heb ik, hier en daar, wat verkort, en de in
vele opzichten schoone, zelfs vleiende, beschrijving van de
gemeenschap, die Meijer in London leerde kennen, ver-
vangen door een aanduiding van de beginselen, waarop
deze gemeenschap gegrond is.

Me ij er\'s eerste levensjaren tot zijn aankomst
in Engelsch Guyana.

Den 5 April 1814 werd Johannes Meijer te
Oftringen in het canton Aargau (Zwitserland) geboren.

In de levensschets, die hij, v��r zijn opname in
het Zendingshuis te Bazel, volgens de bepalingen
dezer inrichting , moest overleggen , zegt M e ij e r
aangaande zich zelven o. a., dat hij reeds als knaap
een driftig, eigenzinnig en onbuigzaam karakter ver-
toonde; en dat hij als jongeling uit de verzoekingen
en den strijd van dien leeftijd niet geheel onverlet
tevoorschijn kwam. Aan den anderen kant had
hij reeds van zijn vroegste jeugd een werking van
den Geest bij zich bespeurd, die hem opwekte een
waar Christen te worden. In het ouderhuis zat hij
liefst stil in een hoek den Bijbel of andere goede
boeken te lezen. Bij zijn aanneming als lidmaat
beloofde hij ter goeder trouw den Heiland te ge-
hoorzamen, zoolang hij leefde; »maar ach," zegt
hij zelf, »ik ben die belofte slecht nagekomen."
Later leerde hij de kracht kennen van het bloed
van Jezus Christus, Gods Zoon, dat ons «reinigt
van alle zonden." Het lezen van den Bazeler

»Heidenbode " maakte reeds in de dagen zijner jeugd
diepen indruk op hem. De ellende der afgodische
heidenwei-eld stond hem altijd voor den geest; en
hij kon maar niet begrijpen, dat de christenen om
hem heen zoo rustig daarheen konden gaan, zonder er
aan te denken het Evangelie tot aan het einde dei-
aarde heen te dragen. Van toen af werd het als
een vuur in zijn binnenste, dat hem verteerde. Hij
waagde het nogthans niet zijn vader met zijn harte-
wensch bekend te maken, vreezende, dat deze hem
zijn vele verkeerdheden, twistzucht, enz. zou voor-
houden. Slechts tot een jongeren broeder, met
wien hij zeer vertrouwd was, sprak hij daarover,
zonder dat het echter tot daden kwam. Eenigen
tijd daarna werd hij knecht in een zaagmolen. Deze
zure en zware arbeid stond hem eigenlijk tegen,
maar hij beschouwde die als een voorbereiding tot
bet zendingswerk, omdat het er daarbij op aankwam
zich zelven te verloochenen, zich te harden en
te leeren ongemak te verdragen. Te midden van
dezen harden arbeid sprak hij met den hulpprediker
van zijn woonplaats over den wensch, die hem be-
zielde. Deze sloeg al zijn verwachtingen den bodem
in, zeggende dat hg te oud was, en te weinig
vorming had genoten. Te gelijkertijd raadde hij
hem aan liever schoolonderwijzer te worden. Het
onderricht, dat Meijer daartoe eerst zelf noodig
had, werd hem door dezen hulpprediker en een
bevriend onderwijzer meegedeeld; en twee jaar nadat
hij houtzager was geworden, werd hij, na voldoend

examen, als onderwijzer van het dorp Reitenau
aangesteld. (25 Juni 1882.)

In den winter van \'t volgende jaar kwam hij
met een christelijk jonkman uit Bazel in gesprek
over de zending. Hij stortte zijn hart voor hem
uit, en ontving de verzekering, dat hij niet te
oud was, en niet zoo bijzonder veel kennis behoefde
te bezitten, om in het zendingshuis te worden op-
genomen. Sleehts ��ne zaak was voor alles noodig:
de verzekering van tot dit werk door den Heer ge-
roepen te zijn. O, hoe kwam zijn gemoed op dit
bericht in beweging! Van dit oogenblik kwam hij
in veel inwendigen en uitwendigen strijd; want nu
eerst trad de geheeie verdorvenheid van zijn hart,
het bevlekte leven, dat hij tot nu toe geleid had,
en zijn . groote onbekwaamheid tot zulk een taak
hem klaar voor de ziel. Dikwijls aarzelde en
wankelde hij, of\' hij zich aan het zendingshuis te
Bazel zou aanmelden; doch zijn brandende begeerte
liet hem geen rust. »Nu," - zoo gaat hij zelf voort
in de schets, waaraan wij dit gedeelte van zijn
levensloop ontleend hebben - »wil de Heer mij
»gebruiken, ik ben bereid. Hij doe met mij naar
»Zijn welbehagen! Is mijn wensch niet volgens
»Zijn wil, ook dan ben ik tevreden. Ik stel alles
»in zijne handen."

Met zulke gevoelens trad Johannes Meijer den
5 April 1834, tegelijk met een twaalftal andere
jongelingen, in het Bazeler Zendingshuis.

Vier jaren bleef Meijer in het zendingshuis. Hij
bezat geen uitstekende gaven tot het aanleeren van
talen; maar zijn trouw en ernst in \'t gebed hielpen
hem toch vooruit, zoodat hij langzamerhand de
Heilige Schrift in de grondtalen kon lezen. En
juist dit beschouwde hij als de heerlijkste winst van
al zijn vermoeiende taaistudie, dat hij het Woord
zijns Gods naar den grondtekst lezen, en dus tevens
den Heiligen Geest, die dit Woord heeft ingegeven,
zijn fijnste tonen en stemmen afluisteren kon. In
de overige wetenschappen, die de onderwijzers van
het gesticht hem inleidden, viel het hem eenigszins
moeielijker op de hoogte te blijven. Hij had zoo zijn
eigen gedachtenwereld, welke niet gemakkelijk iets
vreemds in zich opnam. Ging hij daar echter een-
maal toe over, dan la»^- dit nieuwe niet dood en
werkeloos in zijn geheugen, maar het ging bij hem
in vleesch en bloed, in merg en been over.

Bij deze eigenaardigheid van zijn karakter was
voor hem de gang door het zendingshuis geen
gemakkelijke. Want ook dit huis zelf, gelijk alle
soortgelijke inrichtingen, heeft zijn bijzonder karakter
door de vereeniging, binnen zi]n muren, van de meest
verschillende nationaliteiten, standen, karakters en
godsdienstige verscheidenheden. Men vindt daar
Duitschers. Zwitsers, Franschen, Russen , zelfs den
Hindoe en den neger naast den Europ�er. Daar
treft men den beschaafden man naast den boeren-
zoon , den handwerksman naast den student bijeen.
Bovendien heeft men nog de verscheidenheid van tem-

peranieut en natuurlijken aanleg; maar het ineestbe-
duidende verschil leveren de godsdienstige richtingen
op, die in zulk een inrichtiug vertegenwoordigd
zijn. En al deze onderscheidene elementen zijn in
het zendingshuis in de allernauwste verbinding, in
voortdurend en onafgebroken verkeer met elkander
gebracht. Het behoeft ons dus niet te verwonderen,
wanneer daar het aantrekkings- en afstootingsver-
mogen zoozeer zich openbaren kan, dat het bij
menigeen in waarheid tot een gemoedsstrijd op leven
en dood aankomt.

Ook onze Meijer, en hij juist meer dan andereu,
moest door dit smeltvuur heen. Zijn persoonlijkheid
echter was een moeielijk smeltbaar metaal, dat
hierom ook een heeter vuur noodig had. De elementen
zijner natuur werden niet zoo gemakkelijk vloeibaar,
waarom er in zijn verkeer met de broeders heviger
wrijvingen en langzamer vereffeningen plaats vondeu.
Misschien is hij juist daardoor voor de overigen in
het huis iu vele opzichten tot grooten zegen ge-
worden. Meijer met zijn taaie natuur heeft den
broederen zijner klasse menigen onuitwischbaren
indruk nagelaten, ofschoon ook zij in hunne liefde
hem niet ontzagen, wanneer hetgeen hij hardnekkig
vasthield, meer natuur dan genade, meer vleesch
dan geest was.

Tegenover zijn leermeesters kwam deze granieten
persoonlijkheid dikwyls op zulk een wijze aan het
licht, dat zij veel geduld aan hem te oefenen hadden.
Wel nam hij het onderricht uit Gods Woord, en

wat hem overigens van de wetenschap geleerd werd,
dankbaar en met vlijtigen ernst aan; maar wanneer
hij het een of ander met zijn beschouwingen niet
overeen kon brengen, kwam hij hierdoor wel eens,
zij het dan ook in alle liefde en hoogachting, in
weerspraak met zijn onderwijzers.

Zijn innerlijke wereld bleef ovei\'igens voor de
meesten, die met hem omgingen, in haar fijnste
trekken verborgen, ook omdat zijn levensbeschouwing
nog meer zich ontwikkelde en vormde, dan dat zij
reeds vast geworden was.

Bij al deze eigenaardigheid ging Johannes on-
berispelijk en waardig zijn weg door de inrichting.
Hij genoot liefde en achting; en in zijn kennis,
zoowel als in zijn leven, waren de vruchten van
zijn vierjarig verblijf in het zendingshuis niet te
miskennen.

In den zomer van 1838 naderde de tijd, dat over
Meijer\'s toekomstige bestemming zou beslist worden.
Het besluit van het comit� kwam hierop neer, dat
hij naar Engeland zou gaan, om daar in dienst
van het kerkelijk zendinggenootschap te treden.

Met zijn volle instemming - maar zonder zich een
duidelijke voorstelling te kunnen maken van de
nieuwe verhoudingen, waarin hij komen zou - nam
Meijer de uitnoodiging, om in verbinding te treden
met het Engelsch , kerkelijk zendinggenootschap,
aan; en in September 1838 bevond hij zich in London.

In het college te Islington, een prachtig gebouw
in het noordelijk deel van London, heerschte ten
tijde dat Meijer er in opgenomen werd, een stijve
en onaangename toon, die voor een Zwitser vooral
terugstootend moest zijn. De directeur was een man,
die wel geleerd en in aanzien was, maar stijf en
koud tegenover zijn kweekelingen. Meijer was
reeds verscheidene dagen in de inrichting, eer hij
zelfs den directeur te zien kreeg. Eindelijk werd
hij tot dezen geroepen. Hij trad in de rijk ge-
meubileerde kamer, en daar de directeur niet van
zijn leunstoel opstond om hem te begroeten , bleef
Meijer bescheiden aan de deur staan. Eindelijk
stond de directeur op, trad op hem toe, en be-
gluurde hem een tijd lang door een lorgnet, dat
aan een bandje om zijn hals hing, zonder een woord
te spreken. Ten laatste zeide hij:

� >Zijt gij Mr. Meijer?

� »Ja, Mijnheer."

� »Gij komt van BazelV"

� »Ja, Mijnheer."

� «Hoelang zijt gij daar geweest?"

� »Vier jaar, Mijnheer."

� »Hebt gij veel aan \'t Engelsch gedaan?"

� »Zeer weinig, Mijnheer."

� »Hm! maar veel aan \'t Engelsch doen, veel
lezen, Burnet over de 39 artikelen duchtig be-
stndeeren, en veel uit het boek van Paley leereu!"

Hierop maakte hij een beweging met de hand;
Meijer boog en ging heen. Hij ging met een

brandenden gloed in \'t aangezicht, en met diepe smart
in de ziel.

Het onderwijs bestond toenmaals in niets anders
dan in vier a zes uren \'s weeks, waarin de kweeke-
lingen ondervraagd werden over de 20 a 40 bladz.
van een boek, die hun de vorige les tot taak waren
opgegeven, en die niet besproken of verklaard,
maar schooljongensachtig »overhoord" werden.

De huisselijke godsdienstoefeningen waren stijf en
zonder stichting. Daarbij kwam nog de openbare
godsdienstoefening des Zondags, die, in plaats van
opbouwing, verbittering bij onzen armen vriend
verwekte. Het voorlezen eener lange reeks gebeden,
die de voorzanger of de gemeente met een amen
telkens besluit; het drie-, vier- en meermalig op-
zeggen van het »Onze Vader"; het voortzetten van
al die oefeningen tot ��n a anderhalf uur lang, dit
alles beschouwde Meijer als z�� ongeestelijk, dat
hij het met den innigsten tegenzin slechts enkele
malen in de kerk kon uithouden. De Duitsche kerk
in London te bezoeken, dat mocht hij niet; de
wet was, dat de kweekelingen niet anders dan de
pai\'ochiekerk bezoeken zouden.

\'t Is te begrijpen, dat M e ij e r moest zoeken de
boeien te verbreken, die hier van alle zijden hem
wilden omvangen. Dezen stap telde hij echter niet
licht. Meijer was, bij allen hardnekkigen tegenstand
tegen hetgeen hem niet aanstond, toch niet over-
ijlend; hij was door de kracht der genade, tegen
zijn natuur, een geduldig mensch, die lang en

veel verdroeg; en eenmaal bestaande banden waren
hem dierbaar. Zoodoende kwam hij in een gemoeds-
strijd, waaronder zijn ziel onuitspreeklijk veel leed,
en die zijn krachtig lichaam zelfs aandeed.

Aan een zijner onderwijzers uit het Bazeler
zendingshuis, die zich op dit oogenblik juist in
London ophield, klaagde hij zijn nood. Deze be-
proefde hem de lichtzijde van het Engelsch kerk-
wezen voor te stellen, maar tevergeefs.

»Ik kan, ik mag niet medeplichtig worden aan
de zonden dezer kerk", riep Meijer. »Ik moet een
dienstknecht van Jezus zijn, van den armen en
verachten Jezus, en dit kan niet te zamen gaan
met mijn blijven in deze voorname bisschopskerk.
Niet het kerkelijke gebedenboek, niet de bisschoppelijke
kerkvormen wil en mag ik den heidenen brengen;
maar Jezus en Jezus alleen wil ik voor de arme,
verlorene zielen grootmaken."

»Ik weet niet", zoo drukt hij zich later uit ,
»wat van mij worden zal. Ik zie geen weg voor
mij. Maar de Heer, die mij kent, en op wien ik
al mijn vertrouwen stel, zal mij verzorgen en mij
den weg tot de heidenen banen, opdat ik onder
hen Zijn naam verheerlijke; op Hem hope ik."

Na langen en zwaren strijd, van binnen en van
buiten, ja, na vele wonden, zonder welke het niet
ging, verliet Meijer de zendingsinrigting te Islington;
en hiermee was tevens de betrekking tot het Engelsch
kerkelijk zendinggenootschap opgeheven. Het was
voor hem een daad des geloofs. Want op den weg,

dien hij nu verder te bewandelen bad, zag bij geen
stap vooruit; alleen naar boven bleef zijn uitzicht
vrij en onbeneveld.

Nadat de band verbroken was, welke onzen jongen
vriend met het kerkelijk zendinggenootschap in
London verbonden had, sloeg hij den blik niet
achterwaarts naar het Zendingshuis te Bazel, waar
hij onderstand, noch naar het vaderhuis in Aargau,
waar hij bezigheid en een tijdelijk bestaan had
kunnen vinden. Het was zijn gewoonte niet terug
te gaan. Voorwaarts, naar den arbeid onder de
heidenen, strekte zich zijn verlangen uit.

Verscheidene wegen boden zich daartoe voor hem
aan. De Methodisten, Presbyterianen, Independenten,
Baptisten hadden allen groote zendingverenigingen,
bij welke hij zich had kunnen aanmelden. Onze
vriend echter had zich niet maar onttrokken aan
de Engelsche kerk, doch alle kerk wezen, zooals
het zich in de werkelijkheid vertoont, beschouwde
hij als in strijd met het ware begrip der gemeente
(Jods; en hoe had hij dus den moed kunnen vinden
zich aan de een of andere bestaande kerk aan te
sluiten ? En toch in geheele afzondering - dat voelde
hij even diep - kon het leven van den Christen
uiet gedijen. Het Christendom zelf is gemeenschap:
gemeenschap niet het Hoofd en met de leden. Ook
zijn eigen hart, dat zoo groote behoefte had aan
liefde eu gemeenschap, verlangde naar verkeer met
anderen.

Bij dezen drukkenden gemoedstoestand kwam nog

de uitwendige nood, wat zijn tijdelijk onderhoud
betreft. Meijer bezat van zichzelven niets. Daar
stond hij nu onder een raenschenmassa van twee
niillioenen plotseling alleen, met slechts weinige
schellingen in den zak. Jets te verdienen, daarvan
kon bij zijn geringe kennis van de Engelsche taal
geen sprake zijn. De toestand van onzen vriend
was alzoo zeer ontmoedigend - hij was er echter
verre af van moedeloos te worden, of zijn vertrou-
wen te laten varen. Integendeel hij voelde iets van
de waarheid der woorden:

Waar ik niets zie dan zandwoestijnen,

Een land, waar enkel dorheid woont;
Waar ik van honger zou verkwijnen,

Waar geenc bron den pelgrim loont ....
Wil God uit frisschc bron mij drenken

Met levenswater, klaar en rein,
Wil Hij mijn ziel verkwikking schenken

Uit d\'onuitputbre heilfontein.

De weinige weken, gedurende welke deze nood
duurde, waren voor Meijer een onvergetelijke »hooge
school", in welke hij ook meer leerde dan anders
in lange jaren. Hij lag dag en nacht in het gebed
voor God om licht, raad en hulpe van boven. Dit
verkeer met God hield hem vrij van alle onrust,
en van dat, uit het ongeloof voortspruitende, angstige
grijpen en jagen naar hulp, waardoor men niet stil
en geduldig wachten kan tot den oogenblik, dat de
hulpe van boven, soms onverwacht, komt opdagen.
Eeuige weinige zaken van waarde, die hij bij zijn
vertrek uit Zwitserland van vrienden ten geschenke

had gekregen, zocht hij te gelde te maken; maar
niemand wilde ze hem afkoopen. Evenzoo bezocht hij
met een opmerkzamen en onderzoekenden geest bijna
dagelijks de kapellen en vergaderingen der meest
onderscheidene christelijke partijen, om te zien aan
welke hij zich met een vrij en ruim geweten kon
aansluiten. Maar ook hier vond hij, gelijk weleer
Noach\'s duive, geen rust voor het hol van zijn
voet. Onder dit alles echter versaagde hij niet.
Hij wist, dat, wanneer ook des avonds het geween
vernacht, er des morgens gejuich is. (Ps. 30: 6.)
En ziet, hem geschiedde naar zijn geloof.

Op een avond liep Meijer, zonder bepaald doel,
peinzende door de straten der hoofdstad. Daar zag
hij, hoe mannen en vrouwen van verschillenden
stand eenen hof ingingen, en zoo in een achterge-
bouw traden, waaruit hij op de gedachte kwam,
dat daar een godsdienstige vergadering zou worden
gehouden. Hij waagde het binnen te gaan. Daar
bevond hij zich in een groote zaal, die geheel ge-
vuld was met menschen van verschillenden stand en
klasse. Meijer plaatste zich achter de deur, om,
liefst ongemerkt, te zien en te hooren. Twee
mannen stonden na elkander op, die over eenige
verzen uit Gods Woord eenvoudige , maar diep-
ingrijpende beschouwingen gaven. Alles, wat onze
vriend hier zag en hoorde, boezemde hem een
klimmende belangstelling in.

Hier was niets van den uitwendigen luister der
staatskerk, niets van de onuoodige toevoegselen.

Alles kwam hem voor in overeenstemming te zijn
met den eenvoud, de wijding en zalving uit de
tijden der Apostelen. En gelijk een zwaluw in
de lente dikwijls lang tevergeefs naar een plaatsje
zoekt, waar zij haar nest kan bouwen, tot zij, veel-
malen opgeschrikt en verjaagd, eindelijk de stille,
verborgene plek vindt, waar haar de rust gegund
wordt, zoo was onze vriend te moede, terwijl hij
zich in den kring, dezer broeders bevond. Door zijn
gansche ziel weerklonk het: »Dit is het, wat ik
heb gezocht!"

Toen de vergadering uiteenging, bleef Meijer in
de zaal achter, wachtte ��n der mannen op, die zoo
even gesproken hadden, en verzocht hem te mogen
spreken. Dit werd hem voor den volgenden dag
toegestaan; en hier was het, dat hij voor de eerste
maal nadere kennis kreeg aan de gemeenschap, in
welke hij spoedig daarop met hart en ziel intrad,
om er tot aan zijn einde toe in te verblijven.

Deze broeders, met wie hij nu voortaan ��nen -
weg ging, en die door anderen, ten onrechte, ge-
genoemd worden naar den naam van den Engelschen
broeder Darby, zien, bij het licht der H. Schrift,
de gemeente op aarde in een toestand van verval.
De eenheid der gemeente, zoo als God die gewild
heeft, wordt niet meer aanschouwd. De kerkge-
nootschappen, die, door hunne bepaliugen, sommige
geloovigen opnemen, en andere geloovigen
buitensluiten, dragen daarin allen het duidelijke
kenmerk van sec te aan zich. De Schrift, die dezen

scheurmakenden toestand, gelijk alle daarmede ge-
paard gaande ellende. in het licht stelt, geeft aan
de geloovigen nergens aanwijzing, om dit kwaad te
gaan herstellen door een nieuwe kerk of secte te
stichten, maar wel leert zij hun zich daarover te ver-
ootmoedigen, en dan ook na te laten er verder deel aan
te nemen.

Al is de gemeente, als lichaam, uitwendig verscheurd
en in tallooze secten verdeeld, zoo onttrekt de Heer
zijn genaderijke zorgen niet aan de geloovigen als zoo-
danig. Hij die de enkele zielen in deze treurige tijden
zich aantrekt, heeft, vooruitziende het verval der
gemeente ons aanwijzing gegeven, boe wij ons van
de ongeloovigen hebben af te scheiden, en ons met
de geloovigen te vereenigen. In 2 Timotheus, waar
de Apostel den toestand der gemeente in de laatste
dagen beschrijft, zegt hij ons hoofdst. II: 21, dat
wij ons reinigen moeten van de vaten ter oneere,
maar in vs. 22 spreekt hij evenzeer van het » najagen
van rechtvaardigheid .... met degenen, die den
Heer aanroepen uit een rein hart." Ziedaar onze
vei\'eeniging. Zijn belofte: waar twee of drie
in Mijnen naam vergaderd zijn, daar ben
Ik in het midden van hen", gegeven v��r het
bestaan der gemeente, blijft van kracht ook na het
verval der gemeente.

Nu men de eenheid des lichaams heeft verwaar-
loosd en miskend, kunnen er ook geen ambten
(ouderlingen en diakenen) meer wezen, die alleen
voor een geordende gemeente bestemd zijn , en is

het louter aanmatiging zekere geloovigen (of ook
niet-geloovigen), door middel van nienschelijke or-
dening of verkiezingen, zulk een ambt op te dragen;
hoewel de Heilige Geest daarom niet opgehouden
heeft (1 Oor. XII) verscheidenheid der gaven (bijv.
herders, leeraars, evangelisten) uit te deelen, ge-
lijkerwijs Hij wil.

Genoemde broeders vormen daarom geen gemeente,
met de ambten daaraan verbonden; maar vereenigen
zich eenvoudig als geloovigen, die van \'s Heeren
wege gediend worden met de gaven, die Hij onder
hen verleent, en waardoor Hij, in genade, hunne
behoeften vervult. Als geloovigen vereenigen zij
zich, en daarom nemen aan hun godsvereering, hun
avondmaalsviering, hun bespreking des Woords geen
ongeloovigen deel, al zijn hun bijeenkomsten voor
ieder toegankelijk. �oor niets toch is het begrip
van de eenheid des lichaams meer verward en ver-
loren geraakt, dan juist door de langzamerhand tot
regel geworden samenwerking van geloovigen en
ongeloovigen in hetgeen waartoe alleen de eersten
bevoegd zijn. De bijeenvoeging door menschen
van hetgeen - niet in graad, maar in wezen - ver-
schilt, heeft natuurlijkerwijze veroorzaakt, dat de
eenheid van hetgeen door God samengevoegd is,
praktisch geheel verloren is gegaan. O, hoe jam-
mer is hierdoor het getuigenis, dat de gemeente als
��n lichaam, onderscheiden van de wereld,
behoorde af te leggen, verzwakt, ja, zonder kracht
geworden!

Wel verre dus van in verbetering van de kerke-
lijke toestanden hunne hoop voor de toekomst te
stellen - daar een kwaad nooit verbeterd worden
kan - hebben deze broeders, als de ware hoop voor
den Christen, de langvergeten belofte van Jezus,
dat Hij komen zal om de zijnen tot zich
te nemen, leeren beschouwen. In de verwachting
van die komst wenschen zij zich afgezonderd te
houden van de wereld en wereldsche godsdienst,
gelijk de Apostel Jakobus (1: 27^c) ons leert,
en niet een ander juk aan te trekken met de
ongeloovigen, gelijk de Apostel Pau lus ons zegt.
(2 Cor. 6: 14"».)

Niet echter, alsof\' zij onverschillig zouden zijn
voor die wereld, of onbarmhartig genoeg om haar
aan het vreeselijk lot, dat hun wacht, die er niet
aan ontvlieden, over te laten; maar, gelijk juist
het verhaal van Meijer\'s levensloop mede bewij-
zen zal, aan salie creaturen" het evangelie der
genade verkondigende. Zij doen dit ook aan de
verre heidenen; niet echter door middel van zending-
genootschappen, maar gedrongen door de liefde van
Jezus, geroepen, verzorgd en geleid door Hem.
Alle kinderen Gods, die een anderen weg bewandelen,
hebben zij niettemin hartelijk lief; en wenschen hun
de verzekering te geven, dat het hun niet te doen
is om »nieuwe leeringen" te verkondigen of toe te
passen, maar veelmeer om, bij de erkentenis van hun
persoonlijke zwakheid en gebrek, te «volharden
in de leer der Apostelen , en in de gemeenschap,

en in de breking des broods, en in de gebeden."
(Hand. 2: 42.)

Spoedig won Meijer ouder de broeders, met
wie hij nu in aanraking gekomen was, door den
diepen, in \'t lijden gelouterden ernst, met welken
hij voor God en raenschen onberispelijk wandelde;
door het kinderlijk geloof, waarmee hij al zijn aan-
gelegenheden aan de leiding zijns Heeren overgaf;
en door de innige liefde, met welke hij zich aan
hen verbond, de algemeene achting in hooge mate.
Men zag gaarne in hem over het hoofd de vreemde
manieren en de geringe vaardigheid om zich uit te
drukken in de Engelsche taal; want men gevoelde
het aan zijn vurige gebeden, wanneer hij zich voor
den Heer in zijn moedertaal uitstortte, en zelfs aan
zijn gebroken stamelen, wanneer hij beproefde in
\'t Engelsch zijn gedachten over het Woord Gods uit
te spreken, dat onder deze onoogelijke, bijna ruwe
schaal een edele kern verborgen lag.

De behoefte om aan de heidenen het evangelie te
brengen week, overigens, bij M e ij e r geen oogen-
blik op den achtergrond. Dat hij geroepen was tot
het werk onder de heidenen, was en bleef hem
onomstootelijk zeker; langs welken weg hjj daartoe
zou geraken, dat was hem vooralsnog duister. Maar
hij vertrouwde het zijnen God toe, met een geloof,
dat niet twijfelde, dat Hij zelf hem ook daarin,
onmiddellijk en met trouwe hand, zou leiden. In

het algemeen begon zich juist in dezen tijd bij
Meijer die kinderlijke verhouding tot den Heer te
ontwikkelen, welke uitgedrukt wordt in het woord
des Apostels: »De Heer is nabij. Wees in geen
ding bezorgd, maar laat al uwe begeerten door
bidden en smeeken, met dankzegging, bekend worden
voor God". (Fil. 4: 6.) Twee dingen waren hem
duidelijk, vooreerst: dat hij om Jezus wil bij God
in genade aangenomen en Zijn geliefd kind was;
ten tweede: dat deze zijn genadige God en Vader,
om de eere Zijns eigenen Naams, het hem aan geen
goede gave zou laten ontbreken. Waarom zou hij
dan nog bezorgd zijn, en door wantrouwen zijn
lieven, rijken en machtigen Vader in Christus
onteeren? Meijer wenschte voortaan slechts ��ne
zorg te hebben, namelijk, zijnen God niet door
ongeloof te bedroeven. Alle andere zorgen bad hij
zich van het harte weg.

Op zekeren avond werd in een der vergaderingen
een brief voorgelezen uit Demerary, van een zende-
ling, die met deze broeders nauw verbonden was.
Deze brief schilderde de uitgestrektheid van het
zendingsveld in die streken; den toegang, welken
de Heer daar aan zijne dienstknechten geopend had;
den zegen, door Hem tot nu toe op het werk ver-
leend; en ten slotte bevatte hij een dringende bede
om meerdere arbeiders en spoedige hulp. Meijer
erkende hierin eene roeping van den Heer. Hij
bracht de zaak eerst voor zich zei ven in het gebed;
en nadat hij zich zijner roeping duidelijk bewust

was geworden, bood hij zich bij de broeders aan,
om naar Demerary te vertrekken. Hij wist toen
nog niet, dat, gelijk er onder deze broeders geen
afzonderlijk predikambt, noch bezolding bestaat, zoo
ook niemand als zendeling door meDschen uitgezonden,
noch in het buitenland door een bepaald inkomen
onderhouden wordt.

Toen hij dit nu uit den mond zijner vrienden
vernam, gevoelde hij zich daardoor zoo weinig be-
vreemd of teleurgesteld, dat het hem veeleer was,
als kwam hij nu eerst recht in zijn element. Hij
zag zich daardoor opnieuw en des te meer aan de
onmiddellijke zorg en leiding van zijnen God over-
gegeven; en in dezen toestand gevoelde hij zich
alleen op zijn gemak. Hij verklaarde, dat hij in
het geloof naar Demerary zou trekken; de Heer zou
voor hem zorgen. De broeders, van hun kant,
verzekerden hem, dat zij, naar hun vermogen, vol-
gaarne wilden medewerken, om de reis naar gind-
sche verre streken mogelijk te maken. Een e zaak
echter kwam hun wenschelyk en in zeker opzicht
bijna noodzakelijk voor, namelijk, dat Meijer als
gehuwd persoon uit zou gaan. De gronden, welke
door deze, aan ondervinding rijke, broeders daarvoor
aangevoerd werden, moest onze Meijer billijken;
alleen hierin verschilde hij van hen, dat hij niet -
zooals zij voorsloegen - een jonge dochter uit Enge-
land, maar een Zwitsersche tot zijn hulpe zou nemen.
Hij dacht, dat een Zwitsersche, zoo zij overigens
een ware geloovige was, niet slechts gemakkelijker

zich naar zijn eigenaardigheden zou schikken, maar
ook meer in staat en gewillig zou zijn tot het
moeitevolle en aan ontbering rijke leven, hetwelk
hem te wachten stond. Hij had nog wel niemand
op het oog; maar hij vertrouwde, dat zijn lieve
Vader ook hierin heerlijk voor hem zou zorgen.

Meijer besloot, na veel gebed eu rijpe overweging,
zelf zich naar zijn vaderland te spoeden, en zich
van den Heer de hulpe te laten aanwijzen, die voor
hein bestemd was. Het was een weg des geloofs,
dien hij hierin volgde. Hij zag geen stap vooruit.
Zelfs had hij geen geld voor de reize. Den avond
v��r den gewonen afvaartstijd der stoomboot van
London op Rotterdam, begaf hij zich naar de lan-
dingsplaats, en liep biddende de kade op en neer,
voor welke het schip lag. Duizenden aan duizenden
stroomden in joelende drukte hem voorbij; het geraas
en gewoel der havenplaats gonsde van alle zijden om
hem heen; maar zijn ziel was stil tot God. Daar
komt een heer op hem aan , die hem vraagt, of hij
met de gereedliggende stoomboot naar Holland dacht
af te reizen. Meijer herkende in dien heer een
broeder, dien hij menigmaal op de vergadering had
gezien.

� »Zoo de Heer wil," antwoordde hij, »zal ik
morgen naar Zwitserland afreizen."

� »Hebt ge al een plaats op de stoomboot ge-
nomen?"

� »Nog niet." \'�;\'�"\'�

� «Nn, kom dan mede," sprak deze broeder, \'

nam onzen vriend bij den arm, ging naar het plaats-
bureau, betaalde zelf den overtocht, en stopte den
verbaasden Meijer nog wat geld in den zak. Toen
gaf hij hem de hand tot afscheid, en spoedde
zich heen.

Als door engelen gedragen en met de blijde zeker-
heid des geloofs, dat de Heer in genade zijn weg
geleid had, kwam Meijer in Zwitserland aan. Zon-
der ons op te houden bij al de bijzonderheden van
zijn verblijf in Zwitserland, en van de wegen, die
de Heer daar met hem hield, zullen wij alleen
meedeelen, dat hij in zekere Suzanne Senn,
gouvernante bij drie jonge kinderen uit een aan-
zienlijke familie, en die vooraf met de beginselen
van Meijer bekend was, de hem toegedachte hulpe
vond, die hem onder veel en onbeschrijfelijk lijden,
tot aan zijn dood toe, als een heldin ter zijde is
blijven staan. Op denzelfden dag, dat hij met haar
door het huwelijk verbonden werd, vingen zij de
reis over Bazel, den Rijn langs, naar Engeland aan.
Zij kwamen gelukkig te London, en hadden nog
drie weken op de afvaart van het schip te wachten.
Wat zij aan kleederen voor een tropisch klimaat
en als uitrusting voor een zeereis noodig hadden,
werd hun in ruime mate door de liefde der broeders
verschaft.

De dag der afvaart was bepaald, \'s Avonds te
voren zou in de vergadering der broeders nog een
collecte plaats hebben, om de kosten van de zeereis
te bestrijden.

Daar kwam onverwacht het bericht, dat het schip
reeds denzelfden dag zou uitzeilen, waarop \'s avonds
de collecte bepaald was. Daarover geraakten de
broeders in verlegenheid. Me ij er\'s vrouw nu had
niet alleen iets ge�rfd van hare ouders, die vroeg
gestorven waren, maar ook in tien jaren, die zij
onder vreemden doorgebracht had, nog wat gespaard.
Dit sommetje had zij bestemd, om de kosten harer
huiselijke inrichting in Denierary te bestrijden.
M e ij e r vroeg haar evenwel, of zij dit geld niet voor
de reis zou willen overgeven. Het was hem toch
zwaar van anderen geld aan te nemen, zoolang hij
zelf nog had, vooral daar menigeen, wat hij aan
de collecte gaf, met hard werken en veel zweeten
moest verdienen. Zijn vrouw kon dus niet weige-
ren. Het geld was juist voldoende om de zeereis
te betalen. Deze en gene stak hun nog iets toe,
zoodat zij een guinje of wat over hadden.

Door twee broeders vergezeld voeren zij de Theems
af tot Gravesend, om van daar met een bootje het
zeilre� liggend schip op te sporen. Na lang roeien
vonden zij in het laatste oogenblik het schip, dat. be-
halve hen, nog twee passagiers overvoerde. De reis
was over het geheel voorspoedig. Bij schoon weder
predikte M e ij e r op het dek. Eenmaal hadden zij
een hevigen storm door te staan, die een nacht en
dag aanhield, doch toen gelukkig bedaarde. Na
een vaart van 58 dagen was Demerary bereikt.
Op nieuwjaarsdag 1840, juist bij het opgaan dei-
zon , lag de stad Georgetown voor de oogen der

reizigers. Meijer en zijn vrouw bogen in de stille
kajuit nog eens hun knie�n voor den Heer, opdat
Hij hen voorspoedig zou maken in hetgeen, waartoe
zij zich overgegeven hadden.

Engelsen Guyana en Me ij er\'s eerste
arbeid aldaar.

Omstreeks het jaar 1740, dus juist een eeuw
v��r Meijer daar aankwam, lieten zich bij de rivier
Demerary aan Zuid-Amerika\'s noordwestelijke kust,
welke den naam van Guyana draagt, eenige Neder-
landsche kolonisten neder, aangelokt door de ver-
bazende vruchtbaarheid van den grond en den
gemakkelijken toegang der rivier, die verscheidene
mijlen landwaarts in bevaarbaar is. Zij bouwden
daar een kleine stad, welke zij den naam gaven
van Stabroek, ter herinnering aan het vlek van
dien naam, dicht bij Antwerpen gelegen, waar de
meesten van hen, die zich daar vestigden, geboren
waren. Te gelijkertijd kwamen in die streken ook
Engelschen en Franschen aan, die, evenals zij, de
kust met plantages van allerlei aard bedekten, en
door de bebouwing van den weelderigen bodem
groote rijkdommen wonnen. Meer dan een halve
eeuw woonden die verschillende volkplanters in vrede
naast elkander. In \'t oorlogsjaar 1803 namen de
Engelschen echter de geheele kust voor zich in
beslag, tot, bg den vrede, het heerlijke land onder

Engeland, Nederland en Frankrijk verdeeld werd.
Het Engelsche gedeelte, met de hoofdstad Stabroek,
(later Georgetown genaamd, ter eere van den koning
van Engeland) ligt het westelijkst; het Pransche deel,
met de hoofdstad Cayenne, het oostelijkst; en het
Nederlandsche, met de hoofdstad Paramaribo, beslaat
het midden. Engelsch Guyana, met hetwelk wij
hier te doen hebben, strekt zich ongeveer 100 uren
langs de kust uit, terwijl landwaartsin de kolonie
zich ongeveer 50 u 80 uren uitbreidt. Vier schoone
rivieren doorsnijden het Engelsche gebied: de weste-
lijkste en tevens de grootste is de Essequebo; de
daaropvolgende Demerary is veel kleiner, maar ge-
makkelijker te bevaren, waarom de Nederlanders
ook aan hare uit watering de stad Stabroek bouwden;
de derde is de Berbice, waaraan, niet ver van
hare monding, de stad Nieuw-Amsterdam ligt; de
vierde, de Corentijn, maakt de grensscheiding tus-
schen Engelsch en Nederlandsch Guyana uit.

Tijdens de overgave dezer kolonie aan de Engelschen
bevonden er zich 130 groote plantages, op welke
in rijken overvloed koffie, suiker, cacao, katoen ,
pisang, rijst, indigo, enz. gewonnen werd. In ��n
jaar werd dikwijls, alleen aan koffie, meer dan
12 millioen pond uitgevoerd. Tot het jaar 1838
werd de arbeid in die plantages meest verricht door
70 duizend negerslaven, terwijl slechts 2 duizend
Europeanen en 4 duizend Mulatten (uit Europeanen
en negers voortgesproten) zich op het geheele ge-
bied bevonden. In Georgetown zelf, dat ongeveer

800, meest houten, maai^- goed bewoonbare huizen
telt, woonden nagenoeg 1500 blanken (Engelschen,
Nederlanders en Duitscbers) benevens 2000 vrije
Mulatten en 1000 negerslaven, die tot het huiswerk
gebruikt werden. Aan de gruwelen van de slavernij
werd echter in \'t genoemde jaar 1888, ten gevolge
vooral van de pogingen van den Engelschen menschen-
vriend Wilberforce, een einde gemaakt; en toen
Meijer Guyana\'s grond betrad, bevonden er zich
50 duizend negers, die meest als vrije arbeiders op
de plantages woonden. Anderen dreven handel, of
bebouwden hunne kleine vrije eigendommen.

T\'it dezen toestand ontsproot voor Meijer een
groot voordeel, namelijk de vrijheid, waarmee nu
overal aan de negers het evangelie mocht verkondigd
worden. Terwijl het vroeger van de planters afhingi
of zij aan hunne slaven het bezoeken van school
en kerk wilden toestaan, kon thans niemand de
negers daarin hinderen; en dit was des te gewichtiger,
daar juist de negerbevolking aan deze kust allereerst
het hoofddoel van Meijer\'s zendingsarbeid zijn zou.

Overigens was Meijer niet de eerste, en ook
niet de eenige, die het heil der negers aan deze
kust zocht. In Georgetown, zoowel als op de ver-
strooide nederzettingen in den omtrek, woonden
verscheidene kinderen Gods, die reeds lang het
werk der evangelieverkondiging aan de zwarten
hadden behartigd. Onder dezen waren ook eenige
mannen en huisgezinnen, die evenzoo wandelden als
M e ij e r, en aan wie hij brieven van aanbeveling
van zijn vrienden in Engeland had medegebracht.

Met slechts weinig have en goed, maar met
een onbepaald vertrouwen op Gods vaderzorg, stapte
Meijer met zijn vrouw op Guyana\'s grondgebied
aan wal. De kapitein van het schip, waarin zij de
reis afgelegd hadden, een vriendelijk en welwillend
man, geleidde hen door de stad, en wees hun zelf
het huis, aan welks bewoner M e ij e r een brief van
aanbeveling had meegekregen. Het was een waar-
dige, christelijke familie, waarin de beide vreemde-
lingen met de hartelijkste liefde opgenomen werden.
De man des huizes bood zich aan tot elke dienst,
waarmee hij hun van nut kon zijn. Allereerst moest
M e ij e r navraag doen naar het verblijf van een
dienstknecht Gods, den zendeling Strong, die
reeds een reeks van jaren in deze kolonie werk-
zaam was, en aan wie Meijer, volgens den wensch
der broeders in Engeland, zich voorloopig zou aan-
sluiten. Het bleek nu terstond, dat de familie,
bij welke M eij e r zich bevond, in innige vriend-
schapsbetrekking met Strong verkeerde; en daar
Strong niet verre van Georgetown op een plan-
tage woonde, werd er besloten nog denzelfden dag
de reis daarheen te aanvaarden. Na het middag-
maal kwam er een rijtuig voor, dat Meijer en
zijn vrouw met hunne bagage zou overvoeren. Een
zoon des huizes vergezelde hen. Spoedig was
Petershall - zoo heette Strong\'s woonplaats - be-
reikt. Hij zelf was juist afwezend, om onder de
zwarten, die den oostelijken oever van de Demerary
bewoonden, te arbeiden; maar zgn vrouw was te

huis. De woning was een groot, maar eenvoudig
houten gebouw, waarvan de geheele beneden verdie-
ping tot een zaal voor school en vergadering was
ingericht, terwijl daaromheen ruime en breede gaan-
derijen liepen. Boven deze zaal waren de kamers,
die door het huisgezin van Strong bewoond werden.
De kosten voor dit gebouw waren, voor \'t grootste
gedeelte, door vrijwillige bijdragen van de zwarte
broeders bijeengebracht. Zoodra het rijtuig stilhield,
trad de waardige vrouw van Strong de groote
zaal uit, waarin zij juist bezig was zondagschool te
houden met de negers, en heette hare gasten welkom.
Op het hooren van M e ij e r \'s naam was zij innig
verblijd, en noodigde hem met zijn vrouw in de
zondagsschool. Welk een aanblik! Daar zaten meer
dan 300 personen - van den zwarten neger tot
den nagenoeg blanken half-mulat; van het kleine
vijfjarige kind tot den grijsaard en het oude moedertje -
allen bezig het dierbare Woord Gods te lezen. Toen
hun met weinige woorden gezegd werd, wie daar
binnengekomen waren, en met welk doel zij kwamen,
glinsterden spoedig alle aangezichten van hartelijke
blijdschap. Daarna sprak ook Meijer eenige woor-
den tot hen � de eerste, waarmede hij zijn loopbaan
als zendeling begon. Deze oogenblikken bleven
hem en zijn vrouw onvergetelijk.

Niet lang daarna, kwam Strong zelf van zijn
uitstap terug, en begroette zijn gasten met broeder-
lijke liefde en blijdschap. Bijna gelijktijdig trad nog
een derde broeder in de dienst des Heeren het gast-

vrije huis binnen. Dit was een jonge, ongehuwde
broeder, die nog maar weinige maanden in Guyana
zich bevond, en nu sedert eenigen tijd in het
negerdorp Craig, nagenoeg drie uren de Demerary
opwaarts, aan het werk was. Nu konden juist de
drie broeders gemeenschappelijk de vraag bespreken
en voor den Heer brengen, waar Meijer zijn zeu-
dins�swerk zou aanvangen. Eerst scheen het wensche-
lijk, dat M e ij e r zich zou vestigen op de plantage,
aan de overzijde der rivier, van waar Strong zoo
even teruggekeerd was. Zij lag ruim een uur van
Petershall, en telde reeds vele geloovige zielen.
Daar er te Petershall toch genoeg te doen viel,
en de verzorging van dit verwijderde station te
zwaar werd voor Strong\'s krachten, scheen het
raadzaam Meijer daarheen te laten gaan, om er dit
werk over te nemen. Doch bij rijpere overweging
kwamen de broeders tot een ander besluit. Op
genoemde plantage was reeds een gehuwd onderwij-
zer woonachtig; terwijl in het drie uur verwijderde
Oraig niemand was dan de ongehuwde broeder, die
zoo even met Meijer als gast bij Strong was
aangekomen. Zou het niet raadzamer zijn, wanneer
Meijer met zijn vrouw naar Craig gingen; en
daarentegen de ongehuwde broeder zich naar dat
station begaf, waar hij in het huis van den gehuwden
onderwijzer de noodige huiselijke verpleging kon
vinden? Na aanhoudend gebed werd dit denkbeeld
, tot een bepaald besluit verheven.
1%; \\ Broeder en zuster Meijer bleven nog eenige dagen

onder het gastvrije dak van Petershall, en verkwik-
ten zich aan den krachtigen geloofsmoed van den
waardigen Strong en de warme liefde zijner dier-
bare gade. In weinige dagen werd er een innige
liefdeband tusschen deze beide echtparen gelegd; die
bleef bestaan , tot de Heer ��nerzijds zuster Strong,
en anderzijds broeder Meijer in de ruste deed
ingaan.

Eindelijk kwam de dag der afreize naar Craig.
Strong vergezelde broeder en zuster Meijer en
den anderen jongen broeder daarheen, zoowel om
de eersten bij de broeders in te leiden, als om den
laatsten met zijn weinige have weer vandaar mee
te nemen. Het was een droevige aankomst. Want
zoodra werd het niet onder de broeders te Craig
ruchtbaar, dat hij, die hun tot hiertoe onderwijs
gegeven had, en dien allen zoozeer liefhadden, hen
zou verlaten, terwijl Meijer hun nog vreemd en
onbekend was, of er ontstond algetneene droefheid,
die zich vooral bij het afscheid op den volgenden dag
op de roerendste wijze lucht gaf. Wien zal het
verwonderen, dat dit bij onzen broeder Meijer een
strijd te voorschijn riep ? In plaats toch van, zoo-
als hij gewenscht had, een arbeidsveld te verkrijgen,
dat tot nu toe niet ontgonnen was, en waar dus
ook een zwakke en nog weinig ervaren arbeider
met vreugde zou opgenomen worden, moest hij hier
als een indringer voorkomen, die den beteren arbei-
der verdrong. Doch hij boog zich voor zijnen God,
die hem, zonder zijn eigen toedoen, hierheen ge-

voerd had; en werd rijkelijk vertroost door de zeker-
heid, dat de Heer, die de harten tot den vertrek-
kenden broeder geneigd had, ook hem de deur der
harten ontsluiten zou. En hem geschiedde naar zijn
geloof. Na korten tijd bezat M e ij e r met zijn
vrouw geheel het vertrouwen en de liefde der kudde;
en werd hij voor velen, die nog verre waren, een
hulpe ten eeuwigen leven.

Craig lag aan den oever van de Demerary, en
was het middelpunt van een niet gering aantal
daaromheen liggende plantages, die het eigendom
van Europeanen waren, en door vrije negers wer-
den bearbeid. Daar naast lagen kleine eigendom-
men van onafhankelijke mulatten en negers, die
door dezen zelf bebouwd werden. Voor den zende-
ling had broeder Strong, met behulp van de ge-
loovige negers aldaar, een kleine woning gebouwd,
en die van het allernoodigste voorzien. Hoe waren
Meijer en zijn gade te moede, toen zij de woning
betrokken, en alles gereed vonden, wat tot hunne
huishouding onontbeerlijk was! Zij waren van Lon-
don uitgegaan zonder eenig huisraad; zij waren op
Guyana\'s grondgebied aangekomen zonder geld, op
een paar daalders na, die zij in den zak hadden;
zonder een zendingsbestuur in Europa, dat voor
hun onderhoud instond; zij hadden het zendingsveld
betreden, gelijk de discipelen van Jezus, tot welke
Hij bij hun uitgaan gezegd had: «verkrijgt u noch
goud, noch zilver, noch koper in uwe gordels,
noch male tot den weg," enz. Maar zij waren uit-

gegaan evenzeer in vast vertrouwen op dat andere
woord des Heeren: »Een arbeider is zijn voedsel
waardig." Z�� waren zij uitgegaan; en ziet, hoe
vriendelijk had de hemelsche Vader, die de vogelen
des hemels spijzigt, en de leli�n des velds bekleedt,
ook voor hen gezorgd! Nu hadden zij nog meer,
dan zij zouden hebben durven verwachten. >Wij
leefden zeer eenvoudig", schrijft zuster Meijer aan-
gaande den tijd van hun verblijf te Oraig, »meestal
aten wij soep, wat groenten, en thee zonder melk;
maar onze lieve zuster Strong zond ons eiken
Zaterdag een stuk rundvleesch, een flesch melk en
wat brood; en recht zusterlijk deelde zij met ons,
wat de Heer haar beschikte."

Meijer begon zijn arbeid onverwijld met al de
geestkracht, die hem eigen was. De geloovigen
waren niet talrijk, maar zeer verstrooid wonende.
De voorname vergaderplaats was Oraig zelf, waar
hij iederen zondagmorgen het woord des heils ver-
kondigde. Daar waren dan ook zeer velen bij tegen-
woordig, die nog geen vrede hadden. Menigeen
van deze laatsten kwam na afloop der prediking bij
M e ij e r aan huis, om nader met hem te spreken,
en aan verscheidenen werd dit gezegend, zoodat zij
tot het geloof en den vrede door Christus kwamen.
\'s Namiddags had hetzelfde plaats op de plantage
Vriendschap, ongeveer een uur van Craig gelegen,
zoodat Meijer dikwijls tot in den nacht door
heilbegeerigen omringd was. Op dezelfde plantage
hield Meijer eiken dag, des morgens en des middags,

school met een groot aantal neger- en mulatten-
kinderen - een taak, die even gezegend als uitput-
tend was. In den beginne ging Meijer, trots de
gloeiende zonnehitte, te voet heen en weer, hoewel
broeder Strong hem een paard toegezonden had,
om tot zijn dagelijksche tochten te dienen. Eerst
toen hij het gevaar inzag, kon hij er toe besluiten
van het paard gebruik te maken.

Tweemaal in de week was des avonds, zoowel in
Craig, als op de plantage Vriendschap, vergadering
van geioovigen, waarbij Meijer tegenwoordig was.
Alleen de zaterdag-namiddag, als wanneer er geen
school was, bleef hem overig tot uitstapjes naar de
omliggende plantages en negerdorpen. En van
dezen tijd maakte hij ook een trouw gebruik. Dan
was hij gewoon opwaarts de rivier langs te gaan,
riep de lieden op de plantages bijeen, en predikte
hun in de open lucht of in ruime negerhutten het
woord des kruises. En deze uitstapjes waren z��
gezegend, dat spoedig op verschillende punten kleine
vergaderingen van geioovigen ontstonden.

»Wat ons het meest deed lijden ," schrijft zuster
Meijer »was het gebrek aan drinkwater. Wij hadden
niets achter het huis dan een kleinen vijver met
stilstaand water, dat wij bij het koken gebruikten;
maar het wemelde van groote kikvorschen, en dik-
wijls zagen wij er slangen uit drinken. Bovendien
verzamelden wij in den regentijd het neerstroomende
water in een kleine regenton; maar die was in
het\' drooge jaargetijde spoedig leeg. Uit de rivier

te drinken was niet mogelijk, daar zij, zoo dicht
bij de kust, slechts zoutachtig water bevat. Eens
leed ik zoo vreeselijk van den dorst, dat ik een
buurman, die verscheidene regentonnen om zijn wo-
ning had, een glas water verzocht. Dit ging mijn
lieven man z�� ter harte, dat hij besloot een goed
eind ver de rivier op te varen, en in een zijriviertje
versch water te halen. Ik gevoelde mij daarbij niet
op mijn gemak, en had liever met mijn man willen
bidden, dat de Heer ons een regenbui zenden
mocht. Meijer besloot niettemin zijn plan uit te
voeren, zette zich op een zaterdagmiddag met een
zwarten knaap, die bij ons woonde, in de boot,
waar hij de ledige regenton in geplaatst had, en
voer af. Ik zat mijn zwarte schoolkinderen te
onderwijzen. Op eens overviel mij zulk een angst
over mijn man, dat ik in het gevoel, dat hij met
een doodsgevaar worstelde, in een andere kamer
mijn beklemd gemoed voor den Heer uitstortte.
De Heer vernam mijn geschrei, en gaf mij de
verzekering der verhooring, zoodat ik in rust en
vrede tot mijn schoolkinderen kon terngkeeren. Er
verliep omtrent een uur, toen ik iemand den trap
hoorde opgaan. In de overtuiging dat dit niemand
anders dan mijn man kon zijn, ijlde ik hem na,
maar vond de slaapkamer gesloten. Op mijn ver-
zoek deed hij mij open, en zijn doornatte kleederen
bevestigden mij op het eerste gezicht de waarheid
van mijn voorgevoel. De boot was op de terugreis
omgekanteld; en reeds worstelden mijn man en de

knaap, die beiden niet zwemmen konden, met den
dood, toen de Heer eenige mannen aan den oever
zond, die onmiddellijk ter redding toeschoten. Twee
dagen daarna brachten zij ons een vat met versch
water, en de Heer zelf zond ons een kostelij ken
regen."

De inspanning, welke Meijer zich in dezen tijd
oplegde, en vooral de achteloosheid, waarmede hij
gewoon was zich bij zijne wandeltochten aan de
gloeiende zonnestralen bloot te stellen, schokten
spoedig zijn anders zoo krachtige gezondheid. Na
vijf maanden verblijf in Craig begon hij aan hevige
hoofdpijnen te lijden, en spoedig lag hij in een ge-
weldige, heete koorts. Men zond om den dokter,
die twee uur ver woonde. Toen deze kwam, had
de ziekte reeds zulk een hoogte bereikt, dat de
geneesheer zelf aan de mogelijkheid van herstel twy-
felde. Meijer lag in de hevigste koortshitte te
ijlen. Eenige zwarte broeders haalden broeder
S t r o n g, die een tweeden geneesheer medebracht,
welke echter ook geen raad meer wist te geven.
Terwijl de dokters raadpleegden , lag zuster M e ij e r
met broeder Strong in een andere kamer tot God
te roepen. En ziet, de kracht van de koorts werd
gebroken, het bewustzijn keerde terug, het dierbare
leven was gered.

Onder Gods zegen kwam Meijer weer spoedig tot
zijn krachten, en kon na eenige weken zijn arbeid
hervatten. Nu kwam er daarentegen een ander
bezwaar. De eene geneesheer had vijf visites ge-

maakt van / 12.50 elk, dat was te zamen �62.50.
Hoe zou Meijer een dergelijke som betalen! Hij
ging tot dien God, die zijn leven pas zoo wonder-
baar gered had; en zonder dat hij ook maar aan
iemand in de verte iets had laten blijken, kwamen
de negerbroeders hem ter hand stellen, wat zij uit
vrije beweging hadden afgezonderd , en hetwelk
juist de vereischte som bedroeg. De andere genees-
heer wilde volstrekt geen betaling aannemen.

Omstreeks dezen tijd kwam een andere trouwe
medearbeider, broeder Aveline, naar Craig, om
M e ij e r te bezoeken, en sloeg hem een zendingsreis
voor tot aan de watervallen van de Demerary, dat door
Meijer en zijn vrouw met blijdschap werd aange-
nomen.

De tocht werd afgelegd in een grootere boot,
die van achteren met een tent voorzien was, en
door eenige negerbroeders werd geroeid. Des namid-
dags afgevaren, bereikten zij tegen middernacht
een plaats, waar vroeger een zendeling gewoond
had. In de kleine woning, welke dezen zendeling
voormaals tot verblijf gediend had, huisde nu een
geloovig negerpaar. »Wij riepen de lieden op,"
schrijft zuster Meijer, »en spoedig werd de huis-
deur geopend. Er waren nog twee ledige kamers,
en broeder Aveline zeide, dat wij nu de zachtste
planken van den grond maar moesten uitkiezen,
om op te gaan slapen, want van bedden zou
hier geen spraak zijn. Maar op dit oogenblik kwam
een negerin toegeloopen, die in gebroken Engelsch

zeide: Ik hoor de stem eener missie (vrouw); missie
moet niet op den grond slapen; ik zal een bed
brengen, dan kan missie daarop slapen. De goede
negervrouw kwam ook spoedig met het beste van
een bed, dat zij bezat, en spreidde het voor mjj
op den grond. De Heer vergelde het haar."

Den volgenden morgen zetten zij hunne reis voort.
Op elke plantage, in elk dorpje predikten de beide
broeders beurtelings voor de negers, die hen met
groote vreugde overal verwelkomden en van verver-
schingen voorzagen. De Heer gaf groote kracht en
rijken zegen tot het woord. Dikwijls geschiedde
het, dat de bezitters of opzichters van plantages,
die zelf niet gunstig jegens het evangelie gezind
waren, toch aan hunne onderhoorigen verlof gaven
de evangelieverkondiging bij te wonen. Over het
algemeen moest getuigd worden, dat het Woord
Gods in deze streken, nog zoo kort te voren door
de afschuwelijke slavernij vol van allerlei ellende,
een ongehinderden en gezegenden loop had. Deze
reis, van welke broeder en zuster M e ij e r naar
lichaam en ziel verkwikt terugkeerden, was nog in
een ander opzicht van groote beteekenis voor onzen
broeder. Eenige malen, namelijk, gebeurde het, dat
de reizigers enkele roode Indianen over de rivier
zagen gaan, zonder dat zij nogtans gelegenheid had-
den met hen in aanraking te komen. Het zien van
deze arme kinderen der wildernis, die nog niets
van den naam en de liefde van Jezus wisten, ver-
vulde onzen Meijer met diep medelijden en innige

ontferming. Hij kon ze niet weer vergeten; en de
gedachte van tot hen te gaan, en zijn leven voor
hen op te offeren, begon toen voor het eerst in
zijn ziel post te vatten. Hij sloot echter deze in-
drukken en gedachten in zijn binnenste op, en
wachtte onder veel gebed op een duidelijke aanwij-
zing van zijnen God. Vooralsnog zag hij zich zijn
arbeid onder de negers aangewezen.

Verblijf te Victoria en Oranje-Nassau.

Ohi de drie maanden was er te Petershall, bij
Heii zendeling Strong, bijeenkomst van de werkende
broeders in die streken. Dit waren voor hen, die
er aan deel namen, tijden der verkwikking van het
aangezicht des Heeren. Dan sterkte men elkander in
het Woord Gods en het gebed; men deelde elkan-
der zijn ontmoetingen en ervaringen mede; en
zocht bij voorkomende moeielijkheden door gemeen-
schappelijke smeekingen de wenken en aanwijzingen
te leeren kennen van Hem, die beloofd heeft »ziet,
Ik ben met u."

De eerste maal, dat Meijer, na de genoemde
reis, zich met zijn vrouw op een dergelijke confe-
reritie bevond, was het een ieder der aanwezenden
duidelijk, dat Meijer\'s gezondheiden krachten niet
weinig verzwakt waren, hetwelk tot den voorslag
leidde, dat hij van Craig voor eenige weken naar

de zeekust zou gaan, om ouder den invloed der ver-
frisschende zeewinden zijn verslapte krachten een
weinig te herstellen. Hoe ongaarne onze vriend
zijn arbeidsveld verliet, zoo zag hij toch in het
gemeenschappelijk gevoelen der broeders een aan-
wjjzing van God, en keerde den zelfden avond nog
naar Craig terug, om de noodige maatregelen te
treffen.

In een kleine boot namen Meijer en zijn vrouw
des avonds de reis aan. Halfweg werden zij door
een klagend geluid verschrikt, dat van een eenzame
plek aan den rechteroever tot hen doordrong. Alleeu
de aandrang zijner vrouw, die vreeselijk beangst
was, weerhield Meijer ter hulp te snellen. Later
vernamen zij, dat reeds vele reizigers op dezelfde
plek den dood gevonden hadden; dewijl zich daar
struikroovers ophielden, die op deze wijze de voor-
bijvarenden lokten, om ze dan te overvallen. Den
dag, nadat Meijer daar voorbijgegaan was, vond
men in de nabijheid van de bewuste plek dan ook
een ledige boot, en iets verder het lijk van een
vermoorden en geplunderden reiziger. De Heer had
dus klaarblijkelijk zijn dienstknecht bewaard.

Victoria - de plantage waar Meijer zich nu neder-
zette - was het eigendom van negers, die deze
bezitting hadden aangekocht. Een onderwijzer was
reeds daar, en Meijer trok bij dezen in. Zijn
taak was hier dezelfde als te Craig. Daar de streek
zeer bevolkt was, vestigde hij een tweede school,
die hij zelf dagelijks leidde; des zondags en in de

week hield hij vergaderingen en evangelieverkondi-
ging; en de enkele zielen ging hij met zelfverloo
chenende liefde na. Eiken dag legde hij verschei-
dene uren te voet af. Zich zelven te ontzien �
daaraan dacht hij niet. Slechts al te spoedig open-
baarden zich wederom de gevolgen van deze inspan-
ning onder den brandenden hemel van Guyana. Na
weinige weken werd hij door een zenuwkoorts aan-
getast, die hem drie weken als tusschen leven en
dood deed zweven. De Heer richtte hem ook nu
weer genadig op, zoodat hij langzamerhand zijn ar-
beid weer kon opvatten. De geneesheer - hoezeer
zelf een man in de wereld - bewees Meijer veel
goedheid en liefde, en weigerde ten slotte iets van
hem aan te nemen.

Met denzelfden ijver, en zonder zich, evenmin als
te voren, over zich zelven te bekommeren, ging
Meijer nu zijn weg weer voorwaarts. Noch de
verzengende hitte van Guyana, noch de koortsver-
wekkende uitdampingen van de rivierstreek, noch
het gevaar eener leefwijze, als die der inboorlin-
gen, beschouwde Meijer als der moeite waard, waar
het gold zielen voor het verderf te waarschuwen,
en voor het eeuwige leven te gewinnen. Ook het
herhaalde instorten van zijn overigens ijzersterk
lichaamsgestel beschouwde hij niet als een waar-
schuwing, om rekenschap te houden met de maat
zijner krachten. Nu traden zijn meer bezonnen
vrienden tusschenbeide. Zij zagen duidelijk, en de
geneesheer had het ook onverholen uitgesproken,

dat Meijer bij zoodanig werken in dit klimaat be-
zwijken moest; en ten slotte begon men Meijer
te bewegen zoo spoedig mogelijk deze kust te ver-
laten , en naar Noord-Amerika over te steken, waar
de Heer zeker ook wel werk voor hem zou heb-
ben. De zwarte broeders hielden een collecte om
de reis voor hem te betalen. Meijer kon zich
overigens maar moeielijk met de gedachte verzoe-
nen, de heiden wereld vaarwel te zeggen; en poogde
zijn herstelling te doen gelden, als een bewijs, dat
hij hier zou blijven. Maar zoo taai en ontoegeeflijk
als hij was tegenover de kinderen der wereld, zoo
gewillig was hij zich te buigen voor een besluit,
door zijne broeders onder vereenigd gebed genomen.
Met diepe smart gaf hij toe. Zijn vrouw, die in-
tusschen met een kindje was verblijd geworden, zou
voorloopig in Petershall bij Strong blijven, tot
Meijer een werkkring in Noord-Amerika gevonden
had, als wanneer zij hem volgen zou. Na deze af-
spraak vertrok Meijer. Over het zevenmaandsch
verblijf van onzen vriend in Noord-Amerika valt
niet veel te zeggen. Hij gaf onderwijs in het Duitsch
aan eenige Amerikanen, waardoor hij in zijn onder-
houd kon voorzien, en sprak dikwijls in openbare
bijeenkomsten. Zijn gezondheid nam zichtbaar toe,
en daarin scheen een wenk te liggen, dat hij daar
blijven zou. Hij schreef naar Petershall, dat zijn
gezin hem volgen zou, zoodra de gelegenheid zich
daartoe aanbood.

Zijn vrouw zat ondertusschen niet stil. Dewijl

zuster Stro tig lijdende was, en onbekwaam om haar
werk in de scholen vol te houden, werd zij hierin
door zuster Meijer vervangen, die tot grooten zegen
was voor jong en oud. Over het geheel ging het
werk in en om Petershall krachtig vooruit. Strong,
een man van veel gaven als spreker, rijk aan ken-
nis, en toch eenvoudig en verstaanbaar, begon te
dier tijd in het naburige Georgetown, op een voor
die stad tot nu toe ongewone wijze, te arbeiden.
Reeds lang vond men er een kleine vergadering van
geloovigen, die voor \'t grootste gedeelte door zijn
dienst tot den Heere waren gebracht; doch om
ook de groote schare meer onder zijn bereik te
krijgen, ving Strong aan eiken Zondagnamiddag
in de open lucht te prediken. In den beginne werd
door houderden daarnaar geluisterd, hoewel ook de
tegeu kanting van de vijanden niet uitbleef.

Onder de hand begon zuster M e ij e r toebereidse-
len te maken voor de afreis naar Noord-Amerika.
Zij wachtte nog slechts op een Iaatsten brief van
haar man, waarin zij nauwkeurige aanwijzing zou
vinden , waar hem te ontmoeten � doch, ziet,
daar treedt op een goeden morgen onze vriend
Meijer zelf de kamer in, waar de familie Strong
juist huiselijke godsdienstoefening hield!!.. Van
alle brieven zijner vrouw en zijner vrienden had
hij in al die zeven maauden er niet ��n ontvan-
gen; en in de zorg over hen , had hij zich opge-
maakt, en was teruggeijld naar Guyaua\'s kuste.

Zoo onverwacht dit wederzien was, zoo opmerke-
kelijk kwam het allen broedereu en zusteren in

Petershall voor. Het werk aan de kust nam voort-
durend toe; en de arbeiders waren, helaas! zoo
weinigen! Bovendien zag Meijer er zoo gezond
en sterk uit, dat men meende te mogen hopen, dat
hij met eenige voorzichtigheid, onder Gods genade,
tegen het klimaat zou bestand wezen. In het ge-
meenschappelijk gebed werd den Heer om licht ge-
vraagd; en met blijdschap kwam men tot klaarheid,
dat Meijer blijven zou.

Na weinige dagen ging Meijer met zijn gezin
weer naar Victoria. De liefde der broeders had in-
tusschen aldaar een huisje voor hem gebouwd, dat
dicht bij de zaal gelegen was, waar vergadering en
school gehouden werd. Deze laatste omstandigheid
droeg veel bij om M e ij e r\' s krachten te sparen;
want hij behoefde nu niet, verscheidene malen daags,
een eind wegs door de brandende zonnehitte te gaan.

De negerbroeders namen met onbeschrijfelijke
vreugde hun trouwen vriend weer in hun midden
op, en zochten op alle manieren hun liefde voor hem
aan den dag te leggen. Zij betaalden niet alleen
met blijdschap een klein maandgeld voor ieder kind.
maar hielden ook van tijd tot tijd een bijzondere in-
zameling voor hun geliefden onderwijzer, volgens het
woord des Apostels: »Die onderwezen wordt in het
woord, deele mede van alle goederen dengenen, die
hem onderwijst." Gal. VI: 6.

De school, die eerst 45 kinderen telde, bevatte
er spoedig 90. Des Zondags verschafte hij boveu-
dien aan ouden en jongen gelegenheid om te leeren

lezen. Meijer begreep terecht, dat tot den geeste-
lijken wasdom het lezen van Gods Woord door de
negers zelven veel zou bijdragen. Een lust was
het te zien, hoe grijze mannen en vrouwen oofc
moedig op dezelfde bank zaten met hun kinderen
en kleinkinderen, oin zich te oefenen in de moeie-
lijke kunst van spellen. En als het hun dan na
lange pogingen gelukt was, een spreuk uit hun
Testament alleen te lezen, o, welk een verrukking
straalde dan op het aangezicht der oudjes. Behalve
de vergaderingen des Zondags was er nog driemaal
in de week bijeenkomst; eens tot het gebed, eens
tot bijbellezen en eens tot prediking des Woords.
Ook zuster M e ij e r hielp trouw in het werk Gods.
Viermaal in de week hield zij een handwerkschool
met negermeisjes, bezocht de zieken, en stond de
vrouwen met raad en daad ter zijde.

Zoo snelde een jaar gelukkig daarheen! Het getal
geloovigen nam voortdurend toe. Meijer had
vooral de gave om met macht op het geweten der
onbekeerden te werken, en hield altijd ��n avond
in de week samenspreking met hen, die ontwaakt
waren.

Ondertusschen kwamen twee broeders uit Engeland
als medearbeiders in Guyana aan. Een hunner, die
zich vooral op het onderwijzen had toegelegd, werd
als helper voor Meijer aangesteld, en nam weldra
de school geheel alleen waar, terwijl Meijer nu
meer met de bediening des Woords bezig was. Deze
verdeeling van arbeid verlichtte onzen broeder aan de

��ne zijde zeer veel; maar zij gaf hem tevens aanlei-
ding, om zijn werkkring meer en meer uit te breiden.
Want zijn gedachten liepen dag en nacht slechts
daarover, zielen voor den Heer te winnen. Of
daaronder zijn uitwendige mensch ook te gronde
ging, daarnaar vraagde hij des te minder, hoe meer
hij voelde, dat zijn tijd kort was.

Nauwelijks was de nieuwe arbeider hem dan ook
te hulp gekomen, of Meijer begon in verschillende
richtingen uitstapjes te maken, om het zaad des
Woords ook aan zulke plaatsen te strooien, die
tot nu toe verzuimd waren. Op een dezer om-
wandelingen kwam hij tot het sterkbevolkte neger-
dorp Oranje-Nassau, ongeveer vier uur van Victoria,
waar hij met zijn gewonen ijver den zwarten het
evangelie verkondigde. Zjjn woord werd zoo van
harte aangenomen, dat de negers hem dringend ver-
zochten weder te komen. Zulks deed hij ook met
vreugde; en spoedig zag hij in , dat de Heer hier
een groot werk voor hem had. Eenerzijds merkte
hij bovendien op, dat Victoria in den nieuw aange-
komen broeder een voldoende hulpe had gevonden;
en anderzijds geloofde hij van den Heer geroepen
te zijn, slechts z�� lang op eene plaats te blij-
ven, tot de geloovigen aldaar zichzelven bouwen
konden op hun allerheiligst geloof. (Judas vs. 20.)
Hij besloot dus zich geheel te Oranje-Nassau te
gaan vestigen. De negers boden hem een leegstaand
huis aan, dat vroeger den opzichter der plantage
tot woning had gediend; terwijl een Engelsche koop-

man, die daar een winkel hield, benevens zijn
vrouw, zich bereid verklaarden hem zoo lang den
kost te geven, tot ook zijn huisgezin daarheen kon
overkomen.

Deze verplaatsing ging met veel geloofsbeproe-
vingen vergezeld. Het huis, dat zij te Victoria
bewoonden, was voor den zendeling, die daar wonen
mocht, van het noodige huisraad goed voorzien.
Meijer en zijn vrouw hadden dus geen recht er iets
van mee te nemen. Zelf bezaten zij niets dan een
rustbed, een hangmat en een kinderbedje. Dat
was alles, wat zij konden medenemen. Door de
liefde hunner zwarte broeders werden zij in staat
gesteld het noodigste keukengereedschap aan te
koopen; een tafel stond in het huis, dat zij te
Oranje-Nassau zouden betrekken. Zoo trokken zij
dan heen, als de zoodanigen, die niets hebben, en
toch alles bezitten. Na verloop van een maand
brachten de broeders van Victoria �en ledikant met
beddegoed, benevens eenig ander huisraad als een
bewijs hunner liefde; en dikwijls kwamen zwarte
zusters hun wal groenten of vruchten brengen.
Voor het uiterlijke waren zij zeer arm, en toch
hadden zij geen gebrek. Opmerkelijk was ook de
hartelijkheid van den Engelschen koopman Glover
en zijn vrouw. Beiden waren, toen Meijer naar
Oranje-Nassau kwam, onbekeerd; maar door de
evangelieverkondiging tot Jezus gekomen zijnde,
werden zij lieve kinderen Gods, die de Heer dikwijls
gebruikte als werktuigen zijner helpende goedheid

in uren van nood. Op een Zaterdagmorgen werd
zuster Meijer eens zoo ongesteld, dat zij niets
kon uitvoeren. Haar kindje was pas eenige maan-
den oud, een dienstbode hadden zij niet; Meijer
moest dus de kranke moeder en het kind tegelijk
verzorgen; en tijd om een middagmaal gereed te
maken was er niet. Zij riepen tot den Heer om
uitkomst. En ziet, daar komt het dienstmeisje van
Glover\'s vrouw met een overdekten schotel aan,
zeggende, dat hare vrouw om hunnentwil onrustig
was geworden, en zich aangedreven had gevoeld
hun een middagmaal te zenden.

Dikwijls gebeurde het, dat vrienden van de kust
af- en aanreisden, en dan gewoonlijk bij Meijer
hun intrek namen. Zelf onmiddellijk uit Gods hand
levende, had Meijer slechts zelden voorraad genoeg,
om die gastvrijheid te beoefenen, welke in land-
streken, waar van geen logementen spraak kan
wezen, algemeen aangetroffen wordt. Als nu G1 o v e r
en zijn vrouw iemand tot Meijer zagen komen,
zonden zij gewoonlijk koud vleesch en brood, of
wat er voorhanden was, hetwelk zij ook eiken
Zaterdag deden, om hun het koken des Zondags uit
te sparen.

Duidelijk gaf hun de Heer alzoo te zien, dat Hij
aan hen dacht. Nooit vroegen zij iemand om iets,
maar al hun zorgen stortten zij voor hun hemel-
schen Vader uit; en verwonderlijk was het, welke
werktuigen Deze dikwijls gebruikte, om hunne
nooddruft te vervullen. Eens, toen zij noch geld,

noch levensmiddelen in huis hadden, kwam een
arme zwarte zuster uit Victoria hun wat koffie bren-
gen. Het was haar loon voor den arbeid, dien zij
op een koffieplantage had verricht. Toen zuster
Meijer nu de koffie brandde, zag zij iets in de pan
glinsteren; het was een geldstukje ter waarde van
een kwartje, dat de arme zuster er in gedaan had,
en dat juist toereikend was, om brood bij de koffie
te koopen. »Zoo genadig verzorgde ons de Heer in
tijden van nood;" schrijft zuster Meijer, »het is een
groote zaligheid alleen van God af te hangen, hoe-
zeer dit met menigen geloofsstrijd, en ook wel met
verachting van de zijde der wereld gepaard gaat."

Op zekeren tijd begon er te Oranje-Nassau een
ziekte te heerschen, die vele offers eischte. Men
onderhandelde met een verwijderden geneesheer, op-
dat deze tot hen zou overkomen. De geneesheer
was bereid, op voorwaarde dat hem de woning zou
afgestaan worden, welke Meijer met zijn gezin be-
woonde. Daarover hadden de lieden van het dorp
bij stemming te beslissen; en nu bleek het, helaas!
dat de meerderheid meer op had met den arts voor
het lichaam , dan met dien voor de ziel; over een
maand moest Meijer het huis ruimen. Drie dagen
voordat de maand om was, wisten zij nog niet
waarheen. Van Victoria kwam het aanzoek om terug
te komen; doch Meijer voelde zich juist niet aan-
getrokken naar de plaats, waar hij het voor het
uitwendige goed had, maar waar de hardste bodem
en de zwaarste arbeid was. De tijd drong. Meijer

riep met zijn vrouw tot God! Daar kwam, twee
dagen v��r zij het huis verlaten moesten, van twee
kanten een geheel onverwachte hulp en wending.
De ��ne van de broeders in Victoria, die nagenoeg
400 gulden zonden, opdat Meijer een eigene woning-
zou bouwen. De andere van een christelijk vriend,
die aan de rivier Essequebo over twee plantages het
opzicht had, en daarom den tijd miste, zich vol-
doende bezig te houden met een klein getal geloovigen,
die daar vergaderden. Deze vriend noodigde Meijer
uit tot hem te komen, en dit werk van hem over
te nemen.

Meijer, die nu een tijd lang aan de lieden te
Oranje-Nassau den raad Gods verkondigd, en hun
niets achtergehouden had van hetgeen zij ter zalig-
heid noodig hadden te weten, schreef\' dat hij naar
de Essequebo over zou komen, verzocht de broeders
in Victoria de 400 gulden te gebruiken tot het
bouwen eener woning voor een anderen broeder,
die misschien later naar Oranje-Nassau zou komen,
en maakte zich tot de afreis gereed.

Meijer\'s arbeid in de nabijheid van de Essequebo
en de �emerary.

L. TAMOTH MANOR.

De verschillende arbeiders in den wijngaard des
Heeren mogen nog zoo onderscheiden zijn in hunne
gaven en talenten, voor een ieder van hen blijft
niettemin een levend geloof en een reine liefde de
onmisbare voorwaarde tot een gezegenden en vrucht-
baren arbeid. Zonder geloof zal men aan de redding
van verlorenen wanhopen; zonder liefde zal men
de armen en ellendigen verwaarloozen of vergeten.
Geen wetenschap noch welsprekendheid kan het ge-
brek aan geloof en liefde vergoeden. Wel omgekeerd.

Johannes Meijer was van nature niet rijk
begaafd. Zijn onderwijzers te Bazel hadden, ten
opzichte van de studie, veel moeite met hem gehad.
Het minst was een bijzondere taalgave bij hem op
te merken geweest. Niettemin schrijft later de
ijverige en talentvolle Strong, met wien Meijer
in Guyana innig vertrouwd was: »Onze broeder was
een man van groote geestvermogens en een bijzon»
dere gave tot het aanleeren van talen." (*) Strong

(*) Zie: Gospel Reminiacences in the West-Indies , by Iiennard
Strong. I.oiidon , Nisbet and, Co.

lost zelf het raadsel op, als hij voortgaat: »wat
meer dan overvloedig al zijn gebrek vergoedde, was
zijn voortdurend wandelen in de liefde, zijn onge-
schokt geloof aan het woord en de beloften zijns
aanbiddelijken Verlossers, en zijn brandend vei-lan-
gen om de boodschap des heils te brengen aan
anderen."

M e ij e r\' s bijzondere gave was de prediking van
de liefde Gods aan verlorenen; en Strong, die
eens een gesprek had met eenigen, die door Meijer\'s
dienst uit de duisternis tot het licht gebracht waren,
zegt: * Bijna nooit heb ik zulk een diepe kennis
van zonde, noch zulk een blijdschap over de verge-
ving in Jezus\' bloed waargenomen."

Ziehier dus het geheim van het buitengewone
gevolg, \'t welk overal den arbeid van Meijer ver-
gezelde. Zullen wij het nu gaan betreuren, dat hij
in den gloed zijner zoekende en helpende liefde
zoo spoedig zelf verteerd is ? � .

Wij verlieten Meijer op de negerplantage Oranje-
Nassau, bezig om zich tot de afreize naar de Esse-
quebo gereed te maken. In de lente van 1843
kwam Meijer met zijn gezin aan de oevers dier
rivier op de groote negerplantage Tamoth-Manor,
die in eigendom toebehoorde aan een Engelschen
broeder, den heer Barlow. Een aantal geloovige
negers wachtten de reizigers aan den oever op;
en daar het vaartuig, dat Me ij er overvoerde, wegens
de ingevallen ebbe niet landen kon, ijlden vele
negers door het diepe slijk, om Meijer, zijn familie

en weinige have op hunne sterke schouders naar
den oever te brengen. Niet minder hartelijk werd
hij ontvangen onder het gastvrije dak van den heer
Bar 1 ow.

Het werk, dat Meijer nu zou overnemen, bestond
deels in het leiden van de negerschool, waartoe in
Barlow\'s eigen huis een groote kamer gelijkvloers
ingericht was, deels in de Zondags- en andere bij-
eenkomsten , welke in een daartoe bijzonder bestemd
gebouw plaats hadden. Tn dit laatste gebouw zou
ook onmiddellijk een woning voor Meijer worden
gereed gemaakt , terwijl, zoo lang noodig, de heer
Barlow hem bij zich hield. Reeds den volgenden
dag begon Meijer zijn bezigheden.

De plantage Tamoth-Manor lag tamelijk ver de
rivier op; en was juist daardoor meer in de nabij-
heid van de nederzettingen der roode Indianen,
naar wie Meijer\'s hart vooral heentrok. Met
eigenaardige gewaarwordingen vernam Meijer, dat
op niet verren afstand, midden in de wildernis der
oorspronkelijke wouden, aan de oevers van een
klein meer, Indianen gelegerd waren. Dit liet hem
geen rust. Hij gebruikte den eersten guustigen dag,
om tot hen te gaan. Na een vermoeienden marsch,
in gezelschap van eenige negerbroeders, vond hij
hunne tenten. Van groot gewicht, ook in de ge-
volgen, was de omstandigheid, dat de meesten van
deze kinderen der wildernis een weinig Engelsch
verstonden. Hij bleef een geheelen dag bij hen, en
sprak hun o"er hetgeen zijn\'ziel vervulde, namelijk,

de liefde <u>ds tot verlorenen. Het was een beslis-
sende dag in Meijer\'s leven. Van toen afstond het
bij hem vast, dat hij onder de Indianen werken moest.
Onder hen, die zich op dezen beslissenden dag om
den blanken leeraar schaarden, boeiden v��r alle
anderen twee flinke, levendige knapen Meijer\'s hart
en oog. Beiden droegen Engelsche namen. De een,
Robert, was de zoon van den hoofdman; de ander,
Henry, was een weeSj en stond onder voogdijschap
van des hoofdmans zuster. In Meijer\'s hart ont-
waakte de wensen deze knapen zelf te verzorgen.
Zou het niet mogelijk zijn, dat de Heer door de
kinderen ook de harten der ouderen gewon? Hij
verzocht den hoofdman hem de twee knapen toe te
vertrouwen, opdat hij ze kon onderrichten; hij zelf
zou hun kost en kleeren verschaffen. De Indiaan
wilde eerst niets daarvan hooren; maar Meijer
hield niet op; en toen de knapen hun eigen verzoek
met het zijne paarden, beloofde de hoofdman den
eerstvolgenden Zondag hen tot Me ij er te brengen, en
dan tegelijk eens te zien, hoe het bij hem toeging.

Weiuige dagen v��r dien Zondag betrok Meijer
zijn eigen woning; en ter bestemder tijd met het
morgenkrieken stonden nagenoeg twintig Tndianen,
met den hoofdman en de twee knapen aan het
hoofd, voor zijn deur. Met innige liefde nam
M e ij er ze op, en wees hun in de vergaderzaal bij-
zondere plaatsen aan. Stil en opmerkzaam luister-
den zij naar \'t geen Meijer sprak; hun geheele
houding was welvoegelijk. Daarna onderzoekende

hoeveel zij wel van liet gehoorde opgenomen hadden,
bemerkte hij, dat dit zeer weinig was, uithoofde van
het gebrek aan genoegzame kennis der Eugelsche
taal. Meijer sloeg voor hun eiken Zondag onder-
wijs in \'t Engelsch te geven, opdat zij de verkondi-
ging des Woords beter konden verstaan. Hij zelf
hoopte tevens in dien weg zich hunne taal eigen te
maken; want dat voelde hij wel: zou de verkondi-
i»ing van de liefde Gods in Christus hare volkomene
werking aan deze Indianen uitoefenen, dan moest
zij met der tijd in hunne eigene taal plaats hebben.
Robert en Henry bleven nu reeds bij Meijer;
de anderen zouden wederkomen.

Geregeld verschenen zij nu ook des Zondags in
Taraoth-Manor. Van week tot week nam hun aan-
tal toe, en klom dikwijls tot vijftig. Het was een
genot deze arme, onwetende kinderen des wouds
eiken Zondag ter school te zien komen; en op te
merken boe zij met grooten ijver de letters leerden,
en naar de kostelijke verhalen van de liefde Gods
in Christus Jezus luisterden. Jn den regel vertrok-
ken zij eerst des Maandags vroeg. Robert, de
zoon des hoofdmans, leerde zoo gemakkelijk en snel,
dat hij in weinige weken kon lezen en schrijven*
Ook Henry, hoewel minder begaafd, maakte goede
vorderingen. Spoedig werden ook andere Indiaan-
sche kindereu naar Me ij er\'s school gezonden, zoodat
hun getal tot tien aanwies, die de geheele week
bij hem inwoonden.

Te gelijker tijd legde Meijer zich met al zyn

krachten en al de volharding, die hem eigen was,
op het aanleeren van de Indiaansche taal toe. De
stam, waarvan zich eenige personen om hem ge-
schaard hadden, behoorde tot de Arawakken. Over
geheel Guyana waren van dit volk toen ter tijd
ongeveer 2000 zielen verspreid; thans misschien de
helft niet meer. In kleine stammen verbrokkeld ,
gingen zij hun ondergang te gemoet. Zeventig
jaar lang hebben zendelingen van de broederge-
meente onder dit arme volk gearbeid (1738-1808).
Vooral Th. S. Schumann heeft zich in dit opzicht
onderscheiden. Velen zielen was hij een middel, dat
zij uit den dood tot het leven kwamen. Zijn voor-
naamste werk was de overzetting van het geheele
Nieuwe Testament, uitgenomen de Openbaring van
Johannes, in de taal der Arawakken; maar deze is
nooit gedrukt. Het eerste boek, dat in dit vreemd-
soortig taaieigen is gedrukt geworden, was de
overeenstemming der lijdensgeschiedenis door den zen-
deliug Fischer ; maar de kleine oplage daarvan
was spoedig uitgeput. Eerst in 1850, aldus na
Meijer\'s dood, verscheen in London de vertaling
van het Evangelie naar Mattheus en Johannes.
Meijer vond alzoo geen hulpmiddelen, om hem het
aanleeren dezer taal te vergemakkelijken. Welke
zeldzame vormen en klanken zij oplevert, moge uit
Matth. 27: 62, volgens de taal der Arawakken, blij-
ken; terwijl men er tevens eenigszins uit zien kan,
met welke moeielijkheden de zendeling dikwijls te
kampen heeft. Zie hier de bewuste tekst:

Abba gassaggabbuhu gia addiggi, Saterdaga, Nas-
sondagau gewai, ma utia, naggunna Gouverneur
Pilatus, ibiti, naraagoa adayaliunnu, ipilti Prestinu
ge, Pharisaeunu ku, hurrugu r�u, nadiaga luman:
Adaya huli! Agguburugguadoa goa wa heika.

Meijer werd door de zwaarte der taak niet afge-
schrikt. Hij liet zich door de kinderen telkens
25 woorden langzaam voorzeggen, schreef deze op,
en ging daarmee in.de stilte, waar hij ze van bui-
ten leerde. Was hij met de volwassen Indianen
te zamen, dan had hij altijd zijn lei bij de hand,
om nieuwe woorden op te teekenen. En zoo won-
derbaar snelle vorderingen maakte hij in het Ara-
waksch, dat hij in ongeloofelijk korten tijd, zonder
groote moeite, zich met de Arawakken kon onder-
liouden, en hun het evangelie prediken. Het was
voor zijn vurige liefde echter niet genoeg, de India-
nen in zijn huis op te wachten; hij zelf begaf zich,
zoo dikwijls mogelijk, naar hunne afgelegene leger-
plaatsen. Ja, ook de enkele zielen waren de voor-
werpen zijner erbarming. Aan zich zelven en zijn
eigen gemak dacht hij niet. Een enkel voorbeeld
moge dit toonen.

Onder de knapen, die hem waren toevertrouwd,
bevond zich een vijftienjarige jongen, Cornelis
geheeten. Op zekeren avond, tegen het naar bed
gaan , werd deze vermist. Men zocht hem overal,
maar tevergeefs. Eindelijk beleed een der knapen,
dat een lichtzinnige neger van een verwijderde plan-
tage gekomen was, om Cornelis tot den dans af

te halen. Meijer was juist zeer afgemat van een
tocht te huis gekomen; zijn voeten waren zoo
gewond en gezwollen, dat hij geen schoenen kon
dragen. De nacht was donker, de weg ongebaand,
en op vele plaatsen door moerassen afgebroken.
Maar zonder zich te bezinnen, ijlde hij barrevoets
en onder veel smarten naar de aangeduide plantage,
vond daar werkelijk zijn armen Cornelis , en kwam
lang na middernacht met den geredden buit op
Tamoth-Manor terug.

Zoo worstelde zijne liefde om elke ziel, die God
hem had toevertrouwd. Maar zijn arbeid was ook
rijk gezegend. Sedert bij de taal der Indianen
machtig was geworden, begon zich de uitwerking
zijner prediking te openbaren. Velen gaven onmis-
kenbare blijken eener aanvankelijke bekeering. Hoe
langer hoe beslister wendde hij zich tot de roode
kinderen der wildernis. De gedachte geheel tot
hen te trekken, hield hem steeds meer bezig; hij
wachtte slechts op een aanwijzing van God om op
te breken. En deze aanwijzing kwam - hoezeer van
een zijde, van welke hij ze niet verwacht had.

De ijverige werkzaamheid van Meijer en zijn ge-
lijkgezinde broeders aan de kust had de ijverzucht
van een predikant der Engelsche kerk opgewekt.
Deze zocht door alle middelen der overreding hen
tegen te werken. Zelfs tot de legerplaats der
Arawakken, onder wie de eerste bloesems des nieu-
wen levens begonnen te ontluiken, strekte hij zich
uit, om de Indianen tegen Meijer in te nemen.

De man, die nooit te voren om deze arme Indianen
zich bekommerd had, kwam nu het gezegende werk
verstoren, dat M e ij e r met vurige smeekingen en
onder afmattend zweet tot stand had gebracht. De
zendeling Strong beweert in zijn reeds aangehaald
geschrift, dat bedoelde predikant, deels door Meijer
verdacht te maken, deels door beloften, die op de
ijdelheid des volks berekend waren, de onervarene
Indianen tot zich overgehaald had. Het gevolg
was, dat dezelfde Indianen, die door Meijer\'s
ijverige bemoeiingen voor Christus waren gewonnen,
zich naar de regelen der Engelsche kerk lieten
doopen en trouwen; en dat spoedig Meijer\'s school
en vergaderzaal ledig stonden. Zelfs Robert en
Henry gingen met den grooten hoop me�. »0,
deze lieve jongens," roept zuster Meijer uit, »nog
staan zij levendig voor mijn oogen! Robert kwam
nog eens - voor het laatst - om ons vaarwel te
zeggen. God geve, dat ik hen in den hemel
wedervinde!"

De slag was voor Meijer\'s gevoelig hart onbe-
sohrijfelijk zwaar. Zijn besluit was genomen. Hij
ging ver van deze streek, ver van de nabijheid dei-
kust, diep de wouden in, naar zijn geliefde Indianen.

2. DE KUIS NAAK KUMAKE.

In October 1843 brak Meijer naar Kumake op.

Met eenige guldens in den zak en een blikken

bus over de schouders, die hij zich had laten maken

voor zijne voetreizen, en waarin eenig linnengoed,
zijn Bijbel en zijn verzameling Arawaksche woorden
zorgvuldig waren ingepakt, aanvaardde hij den tocht.
Zijn vrouw en twee kinderen bleven onder de trouwe
verzorging der vrienden in Tamoth-Manor achter,
tot de Heer hem aangewezen zou hebben, waar hij
zich onder de Indianen zou nederzetten.

Tamoth-Manor, dat Meijer nu achter zich liet,
lag, gelijk gemeld is , aan de Essequebo, de weste-
lijke grensrivier van Britsch-Guyana. Meijer wendde
zich thans naar de dichtstbij gelegen Demerary,
aan welker bovenste gedeelte hij een zeker aantal
neger-volkplantingen hoopte te vinden. Nogtans
wilde hij niet zonder den raad en de toestemming
zijner vrienden aan de kust dezen gewichtigen stap
doen. Hij ging dus allereerst naar Georgetown,
Petershall en Craig, om zich door de gemeenschap
en het gebed te versterken. De broeders stemden
volkomen met Meijer in, en ��n hunner, de zende-
ling Ave line, die op de negerplantage Glasgow
arbeidde, was besloten hem op dezen eersten tocht,
welks voorname doel was een geschikte woonplaats
uit te kiezen, te vergezellen. Den 3^en November
1843 voeren zij in een boot de Demerary op.
Aan elk station zochten zij in gemeenschappelijk
gebed de verdere leiding des Heeren te erkennen;
want hun geheele verlangen strekte zich daarnaar
uit alleen te doen, wat Hem welbehagelijk was, en
hun eigen wil in den dood te geven; en »geloofd
zij Zijn Naam." zoo schrijft Aveline,»wij mochten

op de geheele, vermoeiende reis ervaren, dat wij
ons op een weg bevonden , waar Hij ons voorging,
en ons tot een voor- en achterhoede was."

Den 4^e" November bereikten zij Lucky-Spot, en
troffen daar broeders aan, met wie zij zich tot het
gebed vereenigden. De volgende dag was een Zon-
dag, op welken zij met de geloovigen het hrood
braken, en in het genot der liefde Gods zich ver-
frischten. Den 6^en kwamen zij te Urawly-Cobra,
een Indiaansche volksplanting, 35 uren van George-
town. Hier, zoowel als aan alle plaatsen, waar zij
later Indianen aantroffen, predikte Meijer in de
Arawaksche taal het woord des kruises. Den vol-
genden dag moesten zij over de watervallen heen,
dat een zeer gevaarlijk reizen is. »Het is," schrijft
de zendeling Bernau, (*) »een vreeselijk oogenblik,
wanneer de boot, eenmaal in het bereik van de
strooming, met de snelheid eens pijls daarheen schiet.
Boven aan den val gekomen, balanceert zij gedu-
rende een seconde op den kant der golven, stort
dan met de snelheid des bliksems in den bruisenden
stroom neder, en schijnt voor een oogenblik daarin
bedolven. Maar zij duikt weer te voorschijn, en
aan de krachtige roeislagen gehoorzamende, danst
zij over de woelige wateren voort, Een kleine mis-
greep van den voorsten roeier of van den stuurman
zou de boot op de rotsen doen verpletteren, of in

(*) Z�e: Missionary Labours in Kritisch Guyana, by the Kev. J. H.
Bernau. London, 1847.

de diepte der wateren begraven. Zoo dikwijls wij
daarom een val te passeeren hadden, was ik gewoon
mijne lieden tot het gebed te vereenigen, en met
hen een gepaste schrii\'tuurplaats te beschouwen.
Daardoor werd hun moed verlevendigd, en hun ver-
trouwen versterkt op Hem, die een Heer is over
leven en dood."

Den 8^e" November keerden zij over de watervallen
weder terug naar Urawly-Cobra, om van daaruit
de voetreis naar de omliggende Savannen of gras-
woestijnen aan te vangen. Deze Savannen leveren,
indien al niet zooveel gevaren, toch nog veel meer
moeielijkheden op dan de watervallen. Het zijn
wijde vlakten, die zich langs de rivieren en oor-
spronkelijke wouden uitstrekken, en of uit hoog
gras op moerassigen grond bestaan, of niets dan diep,
heet zand opleveren, waarin de voet geen vastheid
kan vinden. Welk lijden door de tochten in deze
Savannen aan Meijer berokkend werd, zal het verdere
verhaal van zijn arbeid ons toonen.

Den 10^en November braken zij van Urawly-Cobra
op. Wij laten hier Aveline liefst zelf spreken,
die aldus voortgaat: Wij hadden ons zoo licht mo-
gelijk uitgerust, en alle onnoodige pakkage ter zijde
gelegd, in de zekerheid, dat de Heer zelf onze
verzorger en leidsman zou zijn. Een Arawak en zijn
vrouw dienden ons als gidsen. Van \'s morgens 8 uur
marcheerden wij , met afbreking van een enkele
halt, op een ellendig voetpad tot \'s middags 4 uur
door, toen wij aan den rand eener kleine, opene

Savanne aankwamen. Geheel, uitgeput knoopten wij
onze hangmatten aan de boomen vast, en legden ons
onder den vrijen hemel voor den nacht ter ruste.
Den volgenden morgen ten 7 uur ging het verder,
tot wij \'s midddags ten 1 uur met gewonde voeten
en doodmoede een eenzame woning midden in het
brandende zand bereikten. Hier rustten wij voor
het overige deel van den dag. Den 12^e" vervolgden
wij onzen marsch, in de hoop spoedig bij de India-
nen-nederzettingen aan te komen, die wij wilden
bezoeken. Na twee uren barrevoets (want de schoe-
nen waren ons ondragelijk geworden) onder onuit-
sprekelijke moeielijkheden te zijn voortgegaan, moest
broeder M e ij e r achterblijven , omdat hij van zulke
hevige hoofdpijnen overvallen werd, dat hij niet
verder kon. Een onzer negerbroeders bleef bij hem ;
wij, overigen, waren na vier uren aan het doel. Tot
onze groote vreugde kwam Meijer den volgenden
morgen na. Zijn lijden was, door Gods goedheid,
slechts kort van duur geweest. gelijk over het ge-
heel deze aanval de eenige was, die hem op de
geheele reize trof.

Hier hadden wij nu ruime gelegenheid dezen armen
Arawakken het Evangelie te verkondigen. Ik deed
het in de Engelsche taal voor hen, die daarmee
bekend waren; Meijer echter in hun moedertaal,
waarbij zij altijd met groote aandacht luisterden.
Een der Tndianen riep eenmaal in groote aandoening
uit: »Heer, wij gelooven , wat gij predikt; en allen
zullen het gelooven!" Tevens voorzag onze Hemel-

sche Vader ons dagelijks van versch vleesch door de
hand der Indianen, die toen zeer gelukkig op de
jacht waren.

De bereidwilligheid en het verlansen, waarmee
deze anders zoo stompe Arawakken voor het mee-
rendeel het evangelie aanhoorden, was opmerkelijk.
Vreezende hen te vermoeien, als wij ze al te dik-
wijls te zamen riepen, wilden wij de vergaderingen
om den anderen dag houden; maar zij kwamen uit
eigen beweging ons- verzoeken, hun, zoolang wij
bij hen verwijlden, eiken dag het woord van de
liefde Gods in Christus te verkondigen."

Hier was nu Meijer in zijn element. Het liefst
ware hij maar dadelijk daar gebleven. A v e 1 i n e
drong aan om weder te keeren; langer dan acht
dagen wilde hij niet meer blijven. Meijer echter
kon zich niet van zijn Indianen losrukken; hij
verzocht hem nog langer alleen hier achter te laten.
Deze trek verleent ons een diepen blik in de
innigheid der erbarmende liefde, met welke hij, in
navolging van zijnen Meester, het verlorene naging.
Het getal Arawakken, die op genoemde nederzetting
bijeen waren, bedroeg niet meer dan twintig. Maar
hij zag niet op hun gering getal, hun armoede en
bijna dierlijke stompheid; hij dacht slechts aan hun
onsterfelijke zielen en aan het bevel zijns Heeren,
om aan alle creaturen het evangelie te verkondigen.
De twintig arme Arawakken midden in het bran-
dende zand der Savanne waren in Meijer\'s oogen
evenzeer het grootste offer der liefde waard, als

de millioeiien hoogbeschaafde Hindoes en Chineezen.

Den 20^en November keerde Aveline met de mee-
genomen negers naar Urawly-Oobra, en van daar de De-
merary af naar Georgetown terug. Zijn vriend Meijer
bleef alleen bij de Indianen achter. »Toen ik hem
verliet," schrijft Aveline, >had hij niets bij zich
dan twee dollars, een hangmat, eenig linnengoed,
een paar schoenen, inkt, pen en papier en zijne
verzameling Arawaksche woorden, die hij dagelijks
vermeerderde. Alzoo toegerust, hoopte Meijer later
met Gods hulp een tocht naar de rivier Berbice te
maken, waar hij andere Indianen wenschte op te
zoeken. Hij sprak het dikwijls uit, dat hij zich
nog nooit zoo opgewekt van geest, zoo krachtig en
gezond naar het lichaam had gevoeld. Gaarne wilde
hij het overige zijner levensdagen en lichaamskracht
ten dienste van dat arme volk wijden, indien zulks
naar \'s Heeren wil was; en hij geloofde in zoo
zalig een dienst ook het klimaat en alle bezwaren
te kunnen verdragen."

Meijer ging voort zijn Indianen dagelijks in
den weg des heils te onderwijzen. Verder liet hij
zich tot andere minder of meer verwijderde leger-
plaatsen der inboorlingen geleiden. Overal verza-
melde hij gedurende eenige dagen de lieden om zich
heen, en sprak tot hen het evangelie. Met heiligen
ernst bestrafte hij dan eens de heerschende zonden,
en wees op het gevaar der onbekeerlijkheid; dan
weder lokte hij met hartveroverende liefde de zie-
len tot Jezus, den Heiland ook voor de arme

Ara wakken. Zoo trok hij altijd verder oostwaarts
door bossehen, moerassen en savannen, van de
eene nederzetting tot de andere, tot hij eindelijk
een Indiaansen dorp, Kumake, bereikte, dat aan
het boveneind van de Berbice lag. In Kumake was
juist een groot heidensch feest gevierd, waartoe vele
Arawakken uit den omtrek overgekomen waren.
Juist den dag v��r zijn aankomst was het feest
ten einde, en de Indianen hielden, na de uitspat-
tingen en nachtelijke dansen, die daarmee verbon-
den waren, nog een rustdag, eer zij zich tot den
terugkeer naar hun verschillende woonplaatsen gereed
maakten. Meijer begaf zich dadelijk, zoo moede en
uitgeput als hij was, midden onder den hoop, wendde
zich tot een der hoofdlieden, en zeide hem, dat hij
tot hen gekomen was met een boodschap Gods.
Hij moest hun verklaren, dat de groote God Liefde
was; wel waren zij zeer zondig voor Hem, maar
God had Zijnen Zoon voor hen overgegeven, om
voor zondaars te sterven, enz. De hoofdman
stond op, deed de ronde bij allen, en herhaalde
voor hen , wat M e ij e r gesproken had. Spoedig
drong de een na den ander om den zendeling; zij
gaven hem de hand, brachten ook hun kinderen
aan, opdat die dat ook deden, en zetten zich ein-
delijk in een kring op den grond. Nu verhief
Meijer de stem, en sprak van Jezus, zijn lijden en
sterven en opstanding. Toen hij eenmaal ophield,
wilden de Indianen, volgens hun gewoonte, spreken;
maar ��n hunner riep uit: » wij mogen niet spreken,

wij moeten allen luisteren." Van nu af aan was
alles oog en oor, tot hij ge�indigd had.

Meijer kon den indruk niet weren, dat de Heer
hem hier wilde hebben. Alles scheen zamen te
werken, om hem in deze overtuiging te bevestigen.
De tegemoetkomende liefde der Indianen was inder-
daad dikwijls roerend. Zelfs toen zijn weinigje geld
op was, wedijverden de lieden te Kumake, om hem
van de noodzakelijkste levensmiddelen uit eigen be-
weging te voorzien. Alles in hem drong, hier zijn
woonplaats te kiezen. Bovendien bevonden zich in
de nabijheid talrijke Arawakken-legerplaatsen die
hem herhaaldelijk uitnoodigden hem "te bezoeken.
Meijer besloot dus zijn gezin af te halen, en zich
hier te vestigen.



		VOORBERICHT.

		Wij leven in de eeuw der uitwendige en inwendige zending. De meest gewone wjjze van aan die zending te arbeiden bestaat in het deelnemen aan ��n of meer genootschappen of vereenigingen, welke opzettelijk opgericht en in stand gehouden worden, ten einde zendelingen op te leiden en te bezoldigen. Een zeker aantal Christenen heeft tegen deze wijze van handelen bezwaar. Zij zijn niet tegen het verkondigen van het Evangelie aan alle creaturen, maar w�l tegen het opleiden, uitzenden en met vaste bezoldiging in dienst Ijouden van zendelingen. Hierover moeten zij nog al eens wat hooren, o.a. de Martha\'s klachte: »Heere! trekt gij u dat niet aan, dat mijne zuster m{j alleen laat dienen ? Zeg dan haar, dat zjj mjj helpe!" Het leven van Joh. Meijer kan tot een antwoord verstrekken op deze klacht. De lezer kan er uit zien, dat er nog Christenen zyn, niet ontbloot van jjver, van liefde, van zelfverloochening, van opoffering, al is het ook, dat zij noch tot een Zendinggenootschap bijdragen, noch zich door een Zendinggenootschap laten bezoldigen. Het boekske is echter niet in de eerste plaats een



		VOORBERICHT.

		pleitrede of verweerschrift, maar een bijdrage tot de ge- schiedenis der zending geschikt om den niet-ongevoeligen lezer te stemmen tot lof en prijs der machtige genade Gods, die den mensch in Christus >tot alle goed werk" volmaaktelijk weet »toe te nisten." De inhoud is ontleend aan het Ev. Missions-Magazin, jrgg. 1858 en 1859, toen ter tijd onder redactie van Dr. Albert Ostertag. Die onder het lezen meenen mocht, dat het verhaal wat mooi gekleurd is door den Hollandschen bewerker, als geestver- want van Joh. Meijer, neme het oorspronkelijke, dat van geen geestverwant is ter hand, en hij zal zien, dat ik mij beijverd heb om vele versievingen weg te laten. Aan de feiten is niets veranderd, zoodat de lezer waarheid ver- neemt; alleen heb ik, hier en daar, wat verkort, en de in vele opzichten schoone, zelfs vleiende, beschrijving van de gemeenschap, die Meijer in London leerde kennen, ver- vangen door een aanduiding van de beginselen, waarop deze gemeenschap gegrond is.



		EERSTE AFDEELING.

		Me ij er\'s eerste levensjaren tot zijn aankomst in Engelsch Guyana.

		Den 5 April 1814 werd Johannes Meijer te Oftringen in het canton Aargau (Zwitserland) geboren. In de levensschets, die hij, v��r zijn opname in het Zendingshuis te Bazel, volgens de bepalingen dezer inrichting , moest overleggen , zegt M e ij e r aangaande zich zelven o. a., dat hij reeds als knaap een driftig, eigenzinnig en onbuigzaam karakter ver- toonde; en dat hij als jongeling uit de verzoekingen en den strijd van dien leeftijd niet geheel onverlet tevoorschijn kwam. Aan den anderen kant had hij reeds van zijn vroegste jeugd een werking van den Geest bij zich bespeurd, die hem opwekte een waar Christen te worden. In het ouderhuis zat hij liefst stil in een hoek den Bijbel of andere goede boeken te lezen. Bij zijn aanneming als lidmaat beloofde hij ter goeder trouw den Heiland te ge- hoorzamen, zoolang hij leefde; »maar ach," zegt hij zelf, »ik ben die belofte slecht nagekomen." Later leerde hij de kracht kennen van het bloed van Jezus Christus, Gods Zoon, dat ons «reinigt van alle zonden." Het lezen van den Bazeler 1



		2 »Heidenbode " maakte reeds in de dagen zijner jeugd diepen indruk op hem. De ellende der afgodische heidenwei-eld stond hem altijd voor den geest; en hij kon maar niet begrijpen, dat de christenen om hem heen zoo rustig daarheen konden gaan, zonder er aan te denken het Evangelie tot aan het einde dei- aarde heen te dragen. Van toen af werd het als een vuur in zijn binnenste, dat hem verteerde. Hij waagde het nogthans niet zijn vader met zijn harte- wensch bekend te maken, vreezende, dat deze hem zijn vele verkeerdheden, twistzucht, enz. zou voor- houden. Slechts tot een jongeren broeder, met wien hij zeer vertrouwd was, sprak hij daarover, zonder dat het echter tot daden kwam. Eenigen tijd daarna werd hij knecht in een zaagmolen. Deze zure en zware arbeid stond hem eigenlijk tegen, maar hij beschouwde die als een voorbereiding tot bet zendingswerk, omdat het er daarbij op aankwam zich zelven te verloochenen, zich te harden en te leeren ongemak te verdragen. Te midden van dezen harden arbeid sprak hij met den hulpprediker van zijn woonplaats over den wensch, die hem be- zielde. Deze sloeg al zijn verwachtingen den bodem in, zeggende dat hg te oud was, en te weinig vorming had genoten. Te gelijkertijd raadde hij hem aan liever schoolonderwijzer te worden. Het onderricht, dat Meijer daartoe eerst zelf noodig had, werd hem door dezen hulpprediker en een bevriend onderwijzer meegedeeld; en twee jaar nadat hij houtzager was geworden, werd hij, na voldoend



		11 de uitwendige nood, wat zijn tijdelijk onderhoud betreft. Meijer bezat van zichzelven niets. Daar stond hij nu onder een raenschenmassa van twee niillioenen plotseling alleen, met slechts weinige schellingen in den zak. Jets te verdienen, daarvan kon bij zijn geringe kennis van de Engelsche taal geen sprake zijn. De toestand van onzen vriend was alzoo zeer ontmoedigend - hij was er echter verre af van moedeloos te worden, of zijn vertrou- wen te laten varen. Integendeel hij voelde iets van de waarheid der woorden: Waar ik niets zie dan zandwoestijnen, Een land, waar enkel dorheid woont; Waar ik van honger zou verkwijnen, Waar geenc bron den pelgrim loont .... Wil God uit frisschc bron mij drenken Met levenswater, klaar en rein, Wil Hij mijn ziel verkwikking schenken Uit d\'onuitputbre heilfontein. De weinige weken, gedurende welke deze nood duurde, waren voor Meijer een onvergetelijke »hooge school", in welke hij ook meer leerde dan anders in lange jaren. Hij lag dag en nacht in het gebed voor God om licht, raad en hulpe van boven. Dit verkeer met God hield hem vrij van alle onrust, en van dat, uit het ongeloof voortspruitende, angstige grijpen en jagen naar hulp, waardoor men niet stil en geduldig wachten kan tot den oogenblik, dat de hulpe van boven, soms onverwacht, komt opdagen. Eeuige weinige zaken van waarde, die hij bij zijn vertrek uit Zwitserland van vrienden ten geschenke



		TWEEDE AP DEELING. Engelsen Guyana en Me ij er\'s eerste arbeid aldaar. Omstreeks het jaar 1740, dus juist een eeuw v��r Meijer daar aankwam, lieten zich bij de rivier Demerary aan Zuid-Amerika\'s noordwestelijke kust, welke den naam van Guyana draagt, eenige Neder- landsche kolonisten neder, aangelokt door de ver- bazende vruchtbaarheid van den grond en den gemakkelijken toegang der rivier, die verscheidene mijlen landwaarts in bevaarbaar is. Zij bouwden daar een kleine stad, welke zij den naam gaven van Stabroek, ter herinnering aan het vlek van dien naam, dicht bij Antwerpen gelegen, waar de meesten van hen, die zich daar vestigden, geboren waren. Te gelijkertijd kwamen in die streken ook Engelschen en Franschen aan, die, evenals zij, de kust met plantages van allerlei aard bedekten, en door de bebouwing van den weelderigen bodem groote rijkdommen wonnen. Meer dan een halve eeuw woonden die verschillende volkplanters in vrede naast elkander. In \'t oorlogsjaar 1803 namen de Engelschen echter de geheele kust voor zich in beslag, tot, bg den vrede, het heerlijke land onder



		:?1

		voerd had; en werd rijkelijk vertroost door de zeker- heid, dat de Heer, die de harten tot den vertrek- kenden broeder geneigd had, ook hem de deur der harten ontsluiten zou. En hem geschiedde naar zijn geloof. Na korten tijd bezat M e ij e r met zijn vrouw geheel het vertrouwen en de liefde der kudde; en werd hij voor velen, die nog verre waren, een hulpe ten eeuwigen leven. Craig lag aan den oever van de Demerary, en was het middelpunt van een niet gering aantal daaromheen liggende plantages, die het eigendom van Europeanen waren, en door vrije negers wer- den bearbeid. Daar naast lagen kleine eigendom- men van onafhankelijke mulatten en negers, die door dezen zelf bebouwd werden. Voor den zende- ling had broeder Strong, met behulp van de ge- loovige negers aldaar, een kleine woning gebouwd, en die van het allernoodigste voorzien. Hoe waren Meijer en zijn gade te moede, toen zij de woning betrokken, en alles gereed vonden, wat tot hunne huishouding onontbeerlijk was! Zij waren van Lon- don uitgegaan zonder eenig huisraad; zij waren op Guyana\'s grondgebied aangekomen zonder geld, op een paar daalders na, die zij in den zak hadden; zonder een zendingsbestuur in Europa, dat voor hun onderhoud instond; zij hadden het zendingsveld betreden, gelijk de discipelen van Jezus, tot welke Hij bij hun uitgaan gezegd had: «verkrijgt u noch goud, noch zilver, noch koper in uwe gordels, noch male tot den weg," enz. Maar zij waren uit-



		88

		ontferming. Hij kon ze niet weer vergeten; en de gedachte van tot hen te gaan, en zijn leven voor hen op te offeren, begon toen voor het eerst in zijn ziel post te vatten. Hij sloot echter deze in- drukken en gedachten in zijn binnenste op, en wachtte onder veel gebed op een duidelijke aanwij- zing van zijnen God. Vooralsnog zag hij zich zijn arbeid onder de negers aangewezen.

		Verblijf te Victoria en Oranje-Nassau. Ohi de drie maanden was er te Petershall, bij Heii zendeling Strong, bijeenkomst van de werkende broeders in die streken. Dit waren voor hen, die er aan deel namen, tijden der verkwikking van het aangezicht des Heeren. Dan sterkte men elkander in het Woord Gods en het gebed; men deelde elkan- der zijn ontmoetingen en ervaringen mede; en zocht bij voorkomende moeielijkheden door gemeen- schappelijke smeekingen de wenken en aanwijzingen te leeren kennen van Hem, die beloofd heeft »ziet, Ik ben met u." De eerste maal, dat Meijer, na de genoemde reis, zich met zijn vrouw op een dergelijke confe- reritie bevond, was het een ieder der aanwezenden duidelijk, dat Meijer\'s gezondheiden krachten niet weinig verzwakt waren, hetwelk tot den voorslag leidde, dat hij van Craig voor eenige weken naar



		42 zuster Stro tig lijdende was, en onbekwaam om haar werk in de scholen vol te houden, werd zij hierin door zuster Meijer vervangen, die tot grooten zegen was voor jong en oud. Over het geheel ging het werk in en om Petershall krachtig vooruit. Strong, een man van veel gaven als spreker, rijk aan ken- nis, en toch eenvoudig en verstaanbaar, begon te dier tijd in het naburige Georgetown, op een voor die stad tot nu toe ongewone wijze, te arbeiden. Reeds lang vond men er een kleine vergadering van geloovigen, die voor \'t grootste gedeelte door zijn dienst tot den Heere waren gebracht; doch om ook de groote schare meer onder zijn bereik te krijgen, ving Strong aan eiken Zondagnamiddag in de open lucht te prediken. In den beginne werd door houderden daarnaar geluisterd, hoewel ook de tegeu kanting van de vijanden niet uitbleef. Onder de hand begon zuster M e ij e r toebereidse- len te maken voor de afreis naar Noord-Amerika. Zij wachtte nog slechts op een Iaatsten brief van haar man, waarin zij nauwkeurige aanwijzing zou vinden , waar hem te ontmoeten � doch, ziet, daar treedt op een goeden morgen onze vriend Meijer zelf de kamer in, waar de familie Strong juist huiselijke godsdienstoefening hield!!.. Van alle brieven zijner vrouw en zijner vrienden had hij in al die zeven maauden er niet ��n ontvan- gen; en in de zorg over hen , had hij zich opge- maakt, en was teruggeijld naar Guyaua\'s kuste. Zoo onverwacht dit wederzien was, zoo opmerke- kelijk kwam het allen broedereu en zusteren in



		DERDE APDEELING. Meijer\'s arbeid in de nabijheid van de Essequebo en de �emerary. L. TAMOTH MANOR.

		De verschillende arbeiders in den wijngaard des Heeren mogen nog zoo onderscheiden zijn in hunne gaven en talenten, voor een ieder van hen blijft niettemin een levend geloof en een reine liefde de onmisbare voorwaarde tot een gezegenden en vrucht- baren arbeid. Zonder geloof zal men aan de redding van verlorenen wanhopen; zonder liefde zal men de armen en ellendigen verwaarloozen of vergeten. Geen wetenschap noch welsprekendheid kan het ge- brek aan geloof en liefde vergoeden. Wel omgekeerd. Johannes Meijer was van nature niet rijk begaafd. Zijn onderwijzers te Bazel hadden, ten opzichte van de studie, veel moeite met hem gehad. Het minst was een bijzondere taalgave bij hem op te merken geweest. Niettemin schrijft later de ijverige en talentvolle Strong, met wien Meijer in Guyana innig vertrouwd was: »Onze broeder was een man van groote geestvermogens en een bijzon» dere gave tot het aanleeren van talen." () Strong () Zie: Gospel Reminiacences in the West-Indies , by Iiennard Strong. I.oiidon , Nisbet and, Co.



		58

		De man, die nooit te voren om deze arme Indianen zich bekommerd had, kwam nu het gezegende werk verstoren, dat M e ij e r met vurige smeekingen en onder afmattend zweet tot stand had gebracht. De zendeling Strong beweert in zijn reeds aangehaald geschrift, dat bedoelde predikant, deels door Meijer verdacht te maken, deels door beloften, die op de ijdelheid des volks berekend waren, de onervarene Indianen tot zich overgehaald had. Het gevolg was, dat dezelfde Indianen, die door Meijer\'s ijverige bemoeiingen voor Christus waren gewonnen, zich naar de regelen der Engelsche kerk lieten doopen en trouwen; en dat spoedig Meijer\'s school en vergaderzaal ledig stonden. Zelfs Robert en Henry gingen met den grooten hoop me�. »0, deze lieve jongens," roept zuster Meijer uit, »nog staan zij levendig voor mijn oogen! Robert kwam nog eens - voor het laatst - om ons vaarwel te zeggen. God geve, dat ik hen in den hemel wedervinde!" De slag was voor Meijer\'s gevoelig hart onbe- sohrijfelijk zwaar. Zijn besluit was genomen. Hij ging ver van deze streek, ver van de nabijheid dei- kust, diep de wouden in, naar zijn geliefde Indianen.

		2. DE KUIS NAAK KUMAKE. In October 1843 brak Meijer naar Kumake op. Met eenige guldens in den zak en een blikken bus over de schouders, die hij zich had laten maken



		u-i

		de millioeiien hoogbeschaafde Hindoes en Chineezen. Den 20^en November keerde Aveline met de mee- genomen negers naar Urawly-Oobra, en van daar de De- merary af naar Georgetown terug. Zijn vriend Meijer bleef alleen bij de Indianen achter. »Toen ik hem verliet," schrijft Aveline, >had hij niets bij zich dan twee dollars, een hangmat, eenig linnengoed, een paar schoenen, inkt, pen en papier en zijne verzameling Arawaksche woorden, die hij dagelijks vermeerderde. Alzoo toegerust, hoopte Meijer later met Gods hulp een tocht naar de rivier Berbice te maken, waar hij andere Indianen wenschte op te zoeken. Hij sprak het dikwijls uit, dat hij zich nog nooit zoo opgewekt van geest, zoo krachtig en gezond naar het lichaam had gevoeld. Gaarne wilde hij het overige zijner levensdagen en lichaamskracht ten dienste van dat arme volk wijden, indien zulks naar \'s Heeren wil was; en hij geloofde in zoo zalig een dienst ook het klimaat en alle bezwaren te kunnen verdragen." Meijer ging voort zijn Indianen dagelijks in den weg des heils te onderwijzen. Verder liet hij zich tot andere minder of meer verwijderde leger- plaatsen der inboorlingen geleiden. Overal verza- melde hij gedurende eenige dagen de lieden om zich heen, en sprak tot hen het evangelie. Met heiligen ernst bestrafte hij dan eens de heerschende zonden, en wees op het gevaar der onbekeerlijkheid; dan weder lokte hij met hartveroverende liefde de zie- len tot Jezus, den Heiland ook voor de arme



		Cf.

		wij moeten allen luisteren." Van nu af aan was alles oog en oor, tot hij ge�indigd had. Meijer kon den indruk niet weren, dat de Heer hem hier wilde hebben. Alles scheen zamen te werken, om hem in deze overtuiging te bevestigen. De tegemoetkomende liefde der Indianen was inder- daad dikwijls roerend. Zelfs toen zijn weinigje geld op was, wedijverden de lieden te Kumake, om hem van de noodzakelijkste levensmiddelen uit eigen be- weging te voorzien. Alles in hem drong, hier zijn woonplaats te kiezen. Bovendien bevonden zich in de nabijheid talrijke Arawakken-legerplaatsen die hem herhaaldelijk uitnoodigden hem "te bezoeken. Meijer besloot dus zijn gezin af te halen, en zich hier te vestigen. Gelijk reeds gezegd is, was onzen Meijer van de paar dollars, die hij had meegebracht, zoo goed als niets overgebleven , en toch moest hij de verre en moeiehjke reis naar de kust aanvaarden. Geen oogenblik aarzelde hij echter. Zijn rijke Vader in den hemel, die de vogelen des velds voedt, en het geroep der jonge raven hoort, zou die zijn ge- liefd kind ook maar ��n oogenblik gebrek laten lijden? Dat was immers onmogelijk. Met den psalm op de lippen en in het hart: »De Heer is mijn Herder, mij zal niets ontbreken" maakte hij zich op. Reeds het begin der reis bevestigde zijn geloof. Een jonge Indiaan, die in zijn boot een eind weegs den stroom af moest, bood zich vrijwillig aan



		67

		M e ij er tot aan zekere plantage mede te nemen. Daar werd hij vriendelijk opgenomen. De Europeesche opziener stond hem toe aan de negers en Indianen het evangelie te prediken, en onthaalde hem op een ruim ontbijt. Meijer\'s plan was de Berbice geheel af te reizen tot aan Nieuw-Amsterdam, aan den mond der rivier, en dan van daar met scheeps- gelegenheid naar de Demerary en Tamoth-Manor tot de zijnen te geraken. Hoe echter een boot te krijgen zonder geld? Het was zijn manier niet de menschen lastig te vallen; des te vuriger zuchtte hij tot God om hulp en raad. Daar vraagde hem zijn gastheer, hoe hij den weg dacht te maken. Meijer antwoordde, dat hij hoopte met een boot de rivier af te varen. »0," hernam de andere, »dan doet gij beter een eind weegs te voet af te leggen. De rivier heeft hier zoo vele en groote krommingen, dat gij te voet in eeu uur even ver komen kunt, als in een boot den ganschen dag. Ik raad u dus, dit uurtje tot aan de naaste hout- plantage te voet door het bosch te gaan, en eerst aldaar een boot te nemen." Meijer nam dezen raad gaarne aan. De opziener geleidde hem tot aan het boschpad, scherpte hem in altijd rechtuit voort te gaan, en liet hem toen alleen verder trekken. Meijer stapte, met zijn opgerolde hangmat en zijn blikken bus op de schouders, goedsmoeds door het donkere woud. Spoedig werd echter het pad ondui- dehjk; verscheidene wegen kruisten elkander. Hij verloor in deze kronkelpaden van het dichte woud, 5*



		68

		dat zelfs geen enkelen zonnestraal doorliet, den weg; en zoo onzeker werden zijn schreden, dat hij ook zijn eigen voetstappen rugwaarts niet meer vinden kon. Het eene uur na het andere verliep; de nacht viel in. In groote uitputting hing hij aan twee boomen zijn hangmat op, legde er zich in, beval zich den Heer aan, en was weldra in rust. Den volgenden morgen smeekte hij den Heer om uit- komst, en zette toen hongerig en dorstig, maar getroost, zijn marsch voort. In den loop des namid- dags liet hem de Heer twee wilde ananassen en eenige boschbezi�n vinden, waaraan hij zijn bran- denden dorst leschte. Ten tweeden male viel de nacht in. De derde dag brak aan; Meijer riep tot zijnen God hem toch niet op deze wijze in het bosch te laten sterven, opdat zijn dood anderen niet mocht ontmoedigen. Toen ging hij, zoo dood- moede als hij was, op nieuw verder. Reeds was het middaguur voorbij, Meijer kon zich nauwelijks verder voortslepen � daar klaart het plotseling op, en hij geraakt het bosch uit. Hij bevond zich aan den oever eener kleine beek, waar de versche spo- ren van menschentreden en de overblijfselen van een vuur gevonden werden. Buiten staat verder te gaan, besloot hij hier te blijven. Hij schreef in zijn brieven- tasch beknopt op, wat hem sedert Aveline\'s vertrek overkomen was, betuigde zijn onwrikbaar geloof aan zijn Heiland, sloeg zijn hangmat aan de boomen, en legde zich doodelijk afgemat, maar zalig in zijn God, neder. Na een zoeten en vasten slaap ontwaakt,



		69

		voedde hij zich dien dag met jonge bladeren en knoppen. Aan den morgen van den vijfden dag was hij te zwak, om de hangmat te verlaten. Overtuigd dat zijn laatste ure gekomen was, beval hij zijn geest in de handen Desgenen, die hem liefgehad, en zich voor hem overgegeven had, en die ook machtig was hem eenmaal op te wekken. Hij voelde, dat hij in Hem het leven had, en niet sterven kon, maar leven en rusten zou in Hem; dien hij had liefgehad en gediend. Terwijl zijn ziele alzoo aan de borst van Jezus rustte, werd hij verschrikt door een geweerschot, dat in zijn nabijheid gelost werd. Hij luisterde, en vernam stemmen, die van de beek kwamen. Nu richt hij zich in zijn hangmat op, en ziet een boot, met Indianen bemand, de plaats naderen waar hij lag. Hij verzamelt zijn laatste krachten, roept en wenkt met arm en hand. De Indianen hooren het geroep, en komen aan zijn hangmat. Meijer geeft door teekens te verstaan, dat hij honger had; en dadelijk brengen de lieden gebraden visschen uit de boot en water uit de beek, om zijn dorst te lesschen. Langzamerhand keeren zijn levensgeesten weder, en hij verhaalt hun, hoe hij verdwaald was geraakt. De Indianen droegen hem in de boot, en roeiden hem naar hun eigen leger- plaats , waar hij, onder de verpleging der Indiaansche vrouwen, spoedig eenigermate tot zijn krachten kwam. Na eenige dagen brachten zij hem naar een zendingspost van het Londonsche Zendingge-



		70

		nootschap, die nog ongeveer drie uur van Nieuw- Amsterdam (aan de kust) verwijderd was. De daar gevestigde zendeling nam hem met broederlijke liefde in zijn gezin op, en deed alles wat hij kon, om zijn verzwakt gestel te versterken. Ten o ver- vloede schonk hij Meijer vijf dollars, en verschafte hem een scheepsgelegenheid naar Nieuw-Amsterdam, van waar hij den 17^e" December 1843 in Georgetown, en den volgenden dag in Tamoth-Manor bij de zijnen aankwam. »De Heer," zegt Strong «heeft onzen waarden broeder M e ij e r wonderbaar geleid. Had hij van bedoelde houtplantage zijn doel bereikt, hetwelk bin- nen een uur mogelijk geweest was, zoo had hij den geheelen weg tot Nieuw-Amsterdam moeten door bedelen. De Heer voerde hem, ver van alle beschaafden, onder wie hij zonder twijfel smaad en verachting zou ontmoet hebben, op een dwaalweg naar de Indianen, die hem van hun armoede zou- den dienen, tot hij bij een medearbeider aankwam, die hem verder voorthielp. Alles werkte zamen, om den naam des Heeren te verheerlijken." De broeders in Tamoth-Manor konden, na ernstig en aanhoudend gebed, niet anders dan in het ver- huizen naar Kumake den weg des Heeren erkennen. Zij kwamen overeen, dat broeder A v e 1 i n e eerst nog een onderzoekingsreis met hem daarheen zou maken, ten einde de zorg voor M e ij e r\' s vrouw en kind niet uit het oog te verliezen. Deze tweede reis was voorspoedig. Niet ver van Kumake vonden



		71

		zij ditmaal op een houtplantage een wel willenden Hollander, Sanders genaamd, die ze gastvrij op- nam. Deze wilde Meijer kosteloos een leegstaand huis op zijn eigendom tot woning afstaan; doch Meijer verkoos geheel onder de Indianen, en naar hun manieren, te leven. Alzoo voer men verder naar Kumake, waar een Indiaansche woning, tegen een dollar per maand, gehuurd werd, tot Meijer een eigene woning zou gebouwd hebben. Na nog eenige afspraken met den Heer Sanders gemaakt te hebben, die beloofde Meijer met zijn vaartuig af te halen, en ook later het verkeer tussehen hem en zijn vrienden aan de kust te onderhouden» keerde het gezelschap naar Tamoth-Manor terug. Eenige weken later vertrok Meijer met zijn vrouw en twee dochtertjes naar Nieuw-Amsterdam, waar hij bijna veertien dagen in het gastvrije huis van Sanders verbleef, tot het vaartuig ter afreize ge- reed was. Dit oponthoud zou onzen vriend bijna zwaar gevallen zijn, maar ook hiermede had de trouwe Heer zijn bedoelingen. Dagelijks kon hij in Sanders huis voor een aantal lieden prediken; en hij mocht zelfs later het middel worden tot de bekeei�ng van Sanders zei ven. Na een gelukkige vaart van acht dagen, was Lana, de plantage van Sanders, bereikt, van waar een kleine rivierboot Meijer met de zijnen naar Kumake overbracht. De Indianen juichten van vreugde, en droegen op hun krachtige schouders de pakkage en de kinderen op den top des heu-



		72

		vels, waarop het gehuurde Indiaansche huis zich bevond.

		3. DE EERSTE ONTMOETING IN KUMAKE. Het Indianendorp Kumake ligt aan de rivier Iterbice, ongeveer 25 a 30 uren van hare uitwate- ring. De omgeving er van is zeer heuvelachtig. Achter het dorp, tegen het westen, strekt zich een strook van het eeuwenoude bosch uit, waarin tijgers, tapirs en andere wilde dieren zich ophouden. Door dit bosch heengedrongen zijnde, bereikt men een uit- gestrekte savanne of grasvlakte, afgewisseld door kleine, sneeuwwitte zandheuvels. De Indianen zijn verdeeld in tallooze kleine stam- men, van welke die der Arawakken de meest ont- wikkelde is. Deze Arawakken zijn zeer gastvrij. Een vreemdeling nemen zij, al is het verscheidene dagen lang, gaarne in hun midden op, en verzor- gen hem, zonder eenige geldelijke vergoeding, van al het noodige. Onder elkander, zoowel als jegens vreemden, leggen zij groote achting aan den dag. In hun gesprekken valt de een den ander nooit in de rede. M e ij e r heeft ze nooit zien twisten; en in \'t algemeen schijnen zij hun tong veel meer in bedwang te hebben dan de Europeanen. Hun hui- zen bouwen zij van balken, sparren en latten, die zij met slingerplanten aaneenhechten, zonder een enkelen spijker daarbij te gebruiken, terwijl zij ze dekken niet breede, groote bladeren. De kalabas-



		7°.

		boom draagt vruchten in alle mogelijke grootten, die zij uithollen , met een steen glad schrappen, en als schotels, kruiken en bekers gebruiken. Hun geliefkoosd voedsel is de cassava, van welke er twee soorten zijn: de zoete en de bittere. De laatste kan slechts na behoorlijke toebereiding genuttigd worden. De knolvrucht, die onder aan den vijf voet hoogen stengel groeit, wordt eerst geschaafd en gewasschen; dan vloeit er een wit, zeer vergiftig sap uit, hetwelk, dik gekookt, geheel onschadelijk is, en dient om gekookt vleesch te bewaren. De geschaafde knol wordt dan geraspt; de geraspte massa uitgeperst, gedroogd, en in een grooten ijzeren schotel tot brood gebakken. Doch wij keeren tot Meijer en zijn gezin terug. Zijn eerste werk was het in orde brengen van de woning. Zij was niet anders dan een soort van opene loods, die, in plaats van zijwanden, een drie a vier voet hooge leuning had, zonder plankenvloer, zonder vensters of vensterblinden, behalve de zon- gordijnen van boombladen, die Meijer zelf vervaar- digde, zonder deur, zonder eenig huisraad, clan de vier meegebrachte kisten, die tot tafels en kasten gebruikt werden, en dit alles onder het bladerdak, dat maar ten halve tegen regen, hitte en ruw weder beschutting verleende. In plaats van een ledikant sloeg Meijer vier lage stijlen in den grond, verbond ze aan de zijden met latten, trok touwen van slin- gerplanten dwars daarover heen, en spreidde zijn vloerkleed^- daarop uit. Voor de kinderen werden



		74

		hangmatten aan de stijlen van het huis opgehangen. Gewichtiger echter dan de beschikkingen voor hem en zijn gezin was hem de zorg voor zijne Indianen. V��r alle dingen moest er een school zijn. Daar Meijer geen planken had, om banken te maken, nam bij vochtige aarde, waarvan hij aan de zijden van zijn vertrek ophoogingen maakte, hieuw in het bosch een aantal gladde, rechte boomstammetjes , van welke hij de bast afschilde, legde die op deze aarden verhoogingen , en nu waren het geschikte zitplaatsen. Dadelijk begon nu de arbeid aan cle zielen der Indianen. In den aanvang was onder allen, die in of om Kuinake woonden, een verwonderlijke begeerte naar onderwijs. Den ganscheu dag, van \'s morgens vroeg tot \'s avonds laat, kreeg Meijer bezoek van weetgierige Arawakken, aan wie hij het Evangelie verkondigde. Des avonds gaf hij geregeld onderwijs aan oud en jong, in lezen en schrijven. Meijer zelf verstond hun taal reeds in die mate, dat hij ze vrij vloeijend sprak niet alleen, maar ook in staat was de hoofdpunten eener Arawaksche spraak- kunst te ontwerpen. De omstandigheid, dat vele Arawakken een weinig Engelsch verstonden, kwam hem hierbij goed te stade; hoewel aan den anderen kant deze meer ontwikkelde Arawakken, die ook vroeger in een zendingsschool te I\\ieuw-Amsterdam wat kennis van de bijbelsche geschiedenis hadden opg;> daan, tamelijk hoogmoedig daarop waren, en later door de besliste prediking van Meijer tot vijand- schap oversloegen. Meijer begon ook liederen in



		75

		het Arawaksch te vervaardigen, die door de Indianen gaarne geleerd en gezongen werden. Van meer ge- wicht beschouwde hij echter de vertaling van sommige gedeelten der Heilige Schrift, waaraan hij met de meest mogelijke nauwkeurigheid arbeidde. Van de broeders aan de kust kreeg hij een kleine drukpers met toebehooren, waarmede hij onmiddellijk een klein leesboek, gedeelten der Heilige Schrift en een aantal liederen begon te drukken. Door dit alles werd zijn werken onder de kinderen der wilder- dernis uitnemend bevorderd. »^N ij waren onbe- sehrijfehjk verheugd", zoo schrijft zuster Meijer, »de Indianen zoo geregeld van het onderwijs te zien gebruik maken; en bij klein en groot de vor- deringen waar te nemen, die zij niet alleen in uitwendig weten, maar in de levendmakende kennis van Jezus Christus maakten." Terwijl aldus de Heer het werk rijkelijk zegende, werd Meijer\'s gezin door zwaar lijden geteisterd. �e steekvliegen, waarvan het in deze streken wemelt, plaagden vooral de kinderen op een ontzettende wijze. Legioenen van kleine muggen, tegen welke men zich in zekere tijden des jaars alleen door een dikken rook kan beveiligen, vervullen de lucht, dringen in oogen, neus, mond en ooren. Men zou zelfs niet kunnen eten, indien men niet het vertrek opvulde met den walm van vochtig, in brand ge- stoken gras, hetwelk zelf ook wederom een rechte plaag mag genoemd worden. Dikwijls waren de arme kindereu als dol, ten gevolge van deze vree-



		76

		selijke kwelling. Bij dag vergaten zij de pijn nog soms onder het spel, maar des te ouuitstaanbaarder was het bij nacht. Gansche nachten moest zuster Meijer dikwerf met de kleinste rondloopen, om het tot rust te brengen. Dan had men nog de zoo- genoemde zandvlooien, die ongemerkt zich in de voeten invreten, en eerst een pijnlijke jeuking en ontsteking veroorzaken. Weldra echter legt het in- sekt eieren, die tot andere insekten worden, en de boosaardigste zweren veroorzaken. Wil men dit voorkomen, clan moet men het nest zorgvuldig met een scherp mes uitsnijden. Menige inboorling is ten gevolge van deze plaag lam geworden, of zelfs gestorven. Terwijl nu het jongste kind meest van deze aardvlooien leed, werd het oudste meisje, dat 3� jaar oud was, op bet jammerlijkst door ontsto- ken oogen gekweld, als een gevolg van de steken der kleine muggen. Des avonds te bed gebracht, sliep zij in den regel spoedig in; maar na korten tijd werd zjj wakker door een hevigen brand in de oogen. Deze moesten dan met geweld geopend en gereinigd worden, hetwelk in ��n nacht drie en viermaal plaats vond. En zoo ging het verscheidene maanden lang voort, tot de arme kinderen lang- zamerhand aan een en ander gewend, en daarin verhard waren. Onder deze beproevingen werden zij zeer verkwikt door de liefde der Indianen, en vooral door de zoete gemeenschap met den Heer, die trouw zijn belofte gestand deed, en kracht verleende naar de maat der vele behoeften.



		77

		Kort na Meijer\' s komst in Kumake geschiedde het, dat de weduwe van den gestorven hoofdman, die nu ten tweeden male met een aanzienlijk man uit den stam der Akkawa\'s gehuwd was, door het Woord Gods in het hart getroffen werd. Aangegre- pen door het gevoel van haar zondigen en verloren toestand, zocht en vond zij vrede door het geloof in den Heer Jezus, en beleed, dat zij nu alles in Hem bezat, wat hare ziel begeerde. Zij werd ge- doopt, en vierde het avondmaal met broeder en zuster Meijer. De bekeering dezer lieve Indiaansche vrouw, Katharina of Kargie geheeten, vormde het begin van het werk Gods onder de Arawakken; en daarmede had de Heer tegelijk aan zr. Meijer en hare kinderen een trouwe helpster geschonken in de zware beproevingen, die zij te ondergaan hadden. Katharina\'s echtgenoot, Thomas, volgde haar spoedig in het geloof. Daarna werden haar neef en hare nicht, en ook nog een blinde toovenaar bekeerd. Deze vier werden tegelijk ge- doopt. Niet lang daarna beleden negen andere personen in Kumake hunne zonden, kwamen tot bet geloof, en werden eveneens gedoopt. Thans echter begon ook Satan zich te roeren. Hij ontstak een vuur van haat en nijd in het hart van den hoofdman en dat zijns broeders; want toen zij zagen, dat zij, niettegenstaande hun verstandelijke kennis van het Christendom, door M e ij e r toch niet als christenen erkend, noch in de gemeenschap der geloovigen opgenomen werden, werd hun eigenliefde



		78

		gekwetst; en van nu af werden zij verklaarde vijan- den van den aendeling en zijn gezegend werk. Daarbij kwamen bijzondere voorvallen, die den haat der vijanden nog deden toenemen. Meijer kwam, namelijk, te weten, dat een Indiaansche vrouw, die geregeld bij de Evangelieverkondiging tegenwoordig was, binnen kort hare dochter ver- loofd had aan een man, die reeds een vrouw en twee kinderen had. Meijer drong ernstig bij haar aan, deze zondige handeling niet ten uitvoer te bren- gen. Dit kwam den man, aan wie het meisje be- loofd was, ter oore; en hij was daarover zoo vergramd, dat hij meer dan eenmaal Meijer met den dood dreigde. Kort daarop had nog een dergelijk geval plaats. Een der geloovige Indianen, Frederik genaamd, had, in den tijd v��r zijn bekeering, zijn drie kin- deren aan het opzicht en de verzorging van den hoofdman en zijn broeder overgegeven. Nu zocht Meijer aan Fre de rik duidelijk te maken, dat hij, als daarvoor aan God verantwoordelijk, zelf zijn kin- deren moest opvoeden. Frederik erkende de waar- heid dezer opmerking, en zocht zijn kinderen uit de handen van deze vijanden des evangelies te krijgen. Een van de drie, een klein meisje, was, helaas! den hoofdman tot vrouw beloofd; en de vertoornde man weigerde beslist het meisje, zoowel als haar jongsten broeder, terug te geven; en van dit oogenblik werd de haat tegen Meijer hoe lan- ger hoe heviger.



		7!\'

		Fr e de rik kon alleen zijn oudsten zoon, Johan- nes, magtig worden. Deze ontvluchtte den hoofdman, en kwam tot zijn vader. Doch zie, naar de andere twee strekte de Heer zijn arm uit. Eerst begon het meisje te sukkelen, toen haar jongste broeder; en beiden stierven. Deze afloop maakte een diepen indruk op geloovigen en ongeloovigen. De geredde Johannes leerde later de genade Gods kennen, liet zich doopen, en werd een der trouwste en ge- zegendste helpers van M e ij e r in den arbeid onder de Indianen. De vijanden waren nu besloten den onverschrok- ken zendeling, het kostte wat het wilde, te verdrijven. Zij verbreidden zulke kwade geruchten aangaande hem, hoe hij een verleider en bedrieger was, die de Tndianen tot zijn slaven zocht te maken, dat de zaak zelf voor den Engelschen beambte kwam, die het opzicht over dit gebied had. Hij liet Meijer het bevel toekomen het huis, waarin hij woonde, dadelijk te verlaten; omdat, volgens de wet, niemand, zonder uitdrukkelijk verlof van de regeering, het recht had zich onder de Indianen te vestigen. Meijer moest gehoorzamen; maar Katharina, de geloovige Indiaansche, nam hem en zijn gezin in een harer hutten, de beste, die zij had, om des Heeren wil op. Reeds dachten de broeders van Kumake, verschrikt door de dreigende houding der regeering. er ernstig over met Meijer in de bosschen te gaan wonen; maar, terwijl de geloovigen den Heer om licht en aanwijzing smeekten, spoedde



		80

		Meijer zich tot den bedoelden beambte, en gaf hem verslag van den staat van zaken, zoowel als van den aard zijns liefdewerks onder de Indianen. Het hart des mans was getroffen; en inziende dat hij zich door valsche geruchten had laten misleiden, en Meijer onrecht had aangedaan, werd hij van nu af zijn beschermer en vriend. De Heer hand- haafde zijn trouwen knecht zelfs tegenover de vijanden. Nu begon Meijer een nieuwe en wat grootere woning te bouwen, die bovendien dichter bij het dorp lag. Hij moest daarbij van de hulp der India. nen gebruik maken, en diende hun dan ook een, zij het nog zoo klein, dagloon te geven. Me ij er\'s kas was echter geheel ledig. Dat hij noch een bezolding trok, noch ooit iemand om onderstand vroeg, hebben wij reeds meermalen herinnerd. Zoo bovenmate gevoelig was hij zelfs op dit punt, dat hij dikwijls terneer geslagen was, wanneer broeders hem in tijden van grooten nood, die zij bij hem opgemerkt hadden, het allernoodigste ter hand stel- den. Des te meer echter verheugde hij zich, en prees God van ganscher harte, wanneer van een zijde, die niet bekend kon zijn met zijn behoeften, en juist op een tijd, dat deze behoeften het nijpendst waren, de hulpe daagde. Zoodanige ervaring maakte hij ook thans, terwijl hij aan het bouwen eener ruimere woning zou beginnen. Een dame in Enge- land, die Meijer, tijdens zijn verblijf aldaar, had leeren kennen, voelde zich opgewekt iets voor hem



		81

		en zijn gezin af te zonderen, en zond 180 gulden aan Me ij er\'s vrienden aan de kust, met het verzoek hem die, zoo spoedig mogelijk, te doen toekomen. Aveline, de trouwe vriend van Meijer, begaf zich zelf op weg om de gave over te brengen. En om dit zonder verzuim te doen, verkoos Aveline den kortsten, maar zeer moeielijken en gevaarvollen weg over land, dwars door de savanne, in te slaan. Tn gezelschap van drie negerbroeders en met een zak-compas bij zich, aanvaardde hij den tocht; en kwam, na vierdaagschen, moeitevollen marsch, bij Meijer aan. Welke verkwikking dit broederlijk bezoek voor broeder en zuster Meijer in hun lijdensweg aan- bracht, laat zich nauwelijks beschrijven. Toen broeder Aveline te Kumake aankwam, vond hij vooral de kinderen in een beklagenswaardigen toestand. Hun oogen waren door de steken der kleine muggen zoo ontstoken, dat zij een tijd lang geheel en al blind waren. Maar in weerwil van alle ellende, die hg aantrof, kon hij zich toch slechts verheugen over den onwankel baren geloofsmoed van broeder en zus- ter Meijer, over hun heiligen ijver voor de behou- denis der Indianen, en over den zegen, die op hun werk rustte. Het was een dag der verkwikking van het aangezicht des Heeren, toen hij des zondags met de geloovigen te Kumake en de meegekomen negerbroeders aan den disch des Heeren kon aanzit- ten. Daar gevoelde hij, dat in waarheid ook het lijden der wildernis niet te waardeeren is tegen de 6



		82

		heerlijkheid, die niet slechts aan ons geopenbaard worden zal, maar ook reeds openbaar geworden is. Hoewel niet in staat de taal der Ara wakken te spreken, vervulde de Heer Aveline\'s hart en mond, zoodat hij, door bemiddeling van Meijer, tot de vergadering van kinderen Gods het woord voeren mocht. Terwijl hij zich echter verheugde in de ge- meenschap met hen, die het brood mede braken, moest hij altijd met verbazing er aan denken, wat zij te voren geweest waren, en prees hij God voor de genade, die hun zoo rijkelijk bewezen was. Na het vertrek dezer lieve gasten, door wie nieuwe moed en nieuwe opgewektheid over allen gekomen was, en die tegelijk een zoo te pas komende liefde- gave hadden overgebracht, ging M e ij e r dadelijk aan het bouwen van het nieuwe huis, dat, onder medewerking van de geloovige Indianen, binnen eenige weken gereed kwam. Het was grooter en beter ingericht dan de huurwoning van vroeger, maar niettemin toch altijd een Indianenhut. Van steenen of houten wanden er om heen was geen sprake; maar in plaats daarvan liep een soort van borstwering, over welke ieder in het vertrek kon zien. \'s Nachts werden gordijnen van groote blade- ren neergelaten tot eenige afsluiting. De bekeerde Indianen leefden zeer vreedzaam bijeen, en de vrouwen hadden iets bijzonder zachtaardigs in haar wezen. Menigmaal begeleidden zij hare mannen op de jacht en de vischvangst; en bijna altijd, wanneer zij iets meebrachten, deelden



		88

		zij Meijer daarvan mede. Ook de heidensche In- dianen deden zulks, doch de geloovigen vonden er een bijzondere vreugde in Meijer en zijn gezin om des Heeren wil te dienen. Toch nam Meijer nooit iets aan zonder een klein tegengesehenk te geven. Overigens ging het dikwijls kommerlijk en spaarzaam toe. Het voedsel der Indianen bestaat\' dikwijls alleen uit Cassava-brood, meest met visch, somwijlen met vleesch. Meijer wist ze ten laatste te bewegen ook platanen, yams en zoete aardap* pelen te planten, hetwelk ook hem en de zijnen ten goede kwam. Hunne cassava-aanplantingen waren in den regel zeer ver, dikwijls meer dan een uur, van het dorp verwijderd, om buiten het bereik der mieren te zijn, die soms in ��n nacht al het groen van de planten schoon afvreten. De Indianen be- proefden dikwijls ze uit te roeien, door voor de mieren woning, die wel 3 a 6 voet hoog is, een gat te graven, en daarin een vuur te ontsteken om ze te verstikken, maar zij zijn zoo talrijk, dat men er zich niet van ontdoen kan. Op zekeren nacht werd zuster M e ij e r gewekt door het geschrei van een der kinderen; en toen zij licht ontstoken had, bemerkte zij, dat het arme kind geheel en al met groote mieren overdekt was. Zoo was de aanvang van het zendingsleven in Kumake. .

		6*