|
v
Z-endingsboekj-e..
|
|||||||||||||||
|
BEELDEN UI|^ffl^l)IJN G
VAN VnOEG£Rütjif;kU7Ü»:?! TIJ1).
Naar hot Duitaah |
|||||||||||||||
|
predikant tu JJunue.
|
|||||||||||||||
|
-<£#
|
|||||||||||||||
|
i it/.i in
|
|||||||||||||||
|
PKE
655 \'J VN 1UAX" ~ ,;;r\'\'*
|
|||||||||||||||
|
\'
|
|||||||||||||||||
|
\'>/*<#
|
|||||||||||||||||
|
J-
|
|||||||||||||||||
|
Uodftd. Itibl.
t« l\'trcflri.
/ . \'
|
|||||||||||||||||
|
\':
|
|||||||||||||||||
|
$W
|
|||||||||||||||||
|
No.
1
|
|||||||||||||||||
|
:
|
||||||||||||||||
|
ZENDJNGSB
Beelden uit de Zending
van urojvgcmt rit total Jijd.
|
||||||||||||||||
|
. ^
|
||||||||||||||||
|
NAAK II KT UUITBOH
|
||||||||||||||||
|
G. HEMKES,
I\'KKKII.ANl II. Itl\'NOI.
|
||||||||||||||||
|
**£&*
|
||||||||||||||||
|
UNIVI HSITEITSBIBIIOTHFFK UTRECHT
|
||||||||||||||||
|
25*"*
|
||||||||||||||||
|
A06000035673924B
|
||||||||||||||||
|
3567 3924
|
||||||||||||||||
|
IKI.l\'/.IJ!.. — JAN HAAN. 1877.
|
||||||||||||||||
|
;••< •
|
|||||||
|
• i
|
|||||||
|
<»
|
|||||||
|
ZENDINGSBEVEL.
|
|||||||
|
Gaat dan henen, onderwijst al de volkeren, dezelve
doopende in den naam des Vaders, en des Zoons, en des Heiligen Geestes, kerende hen onderhouden alles wat Ik u geboden heb. En ziet, I\'v ben met ulieden r.1 de dagen tot aan de
voleinding der wereld. Amen. |
|||||||
|
VOORWOORD.
|
|||||
|
In dit werkje wordt dcu lezer een rij beelden
uit do zending\' ter lezing on overdenking aango- boden. Men vindt er oude on nieuwo beelden in uit al de eeuwen des christendom?! en de verschil- lende landen waarheen de vredeboden gezonden werden. In de eerste afdeeling wordt in 10 beelden uit
het huiselijk, staatkundig en godsdienstig leven de Nacht des Heidendom3 getoond. In de tweede afdeeling wordt in 15 beelden
do arbeid der Christelijke liefde opliet zendingsgebied geschilderd. |
|||||
|
IX VOORWOORD.
De derde Afdecliisg — Trachten der zending —
toont aan, dat liet licht aanvankelijk in d e d ii i s t e r n i s s c h ij n t. • Ueve de Hecrc des oogstcs, die arbeiders in
Zijnen wijngaard uitstoot, dat het goede, in dit koekje vervat, door velen niet alleen gelezen, maar ook overdacht, brlnieht en aangeprezen worde. |
||||
|
INHOUD.
|
|||||
|
Zendingsbevel.....•••••« 2.
Voorwoord ......•••••« 3.
Eerste Afdeelino:
De Nacht des Heidendoms.
De oude Duitschers . . . . . . . . . 11.
De Vadermoord .«««.....«.13.
De Kanibalen der Zuidzee ....... 14.
Vuurproef der eerste Christenen . . . • . 16.
De Martelaars op Madagaskar ...*;. 18.
Theodorus van Abcssynië en de zendelingen . 22.
Chineesche gruweldaden in Tientsin .... 25.
De Duivel-aanbidders ......... 26.
Een afgodsfecst in Öost-Indië...... 29.
|
|||||
|
VI INHOUD.
Tweede Afdeeling :
De christelijke liefde.
Blodz.
Bonifacius de apostel der Duitschers ... 33.
Dr. Martin Luther als zendingsprediker . . 39.
Yrijheer van Wels als zendeling\'..... 41.
De Neger van St. Thomas....... 43.
Twee Moorknapen.......... 46.
Een zendingsschip . ,........ 49,
Bezoek van een Duitschen ze\'ndingsdirecteur in
Züid-Afrika . . . . . . . •. . . . 53.
Gesprek van een leeraar met een heidenschen
koning............. 56.
Anna Judson . ........... 58.
Zending door huiselijken godsdienst.... 70.
Een zendingsprediker uit de Heidenen ... 73.
Kinderzending........... 76.
Zegen pp getrouwen zendingsarbeid .... 80.
Uittrekkende zondelingen.......83.
Christiaan Friodrich Scliwarts, of een schoon
gedenkteeken der christelijke liefde onder
do Heidenen........... 86.
|
||||||
|
INHOUD. vil
Deuub Afdeklinq :
Hot licht in de duisternis.
• • • Lladi.
Karei de ürootc.en Wittekind.....93.
1\'eiccring van den Angel-Sakaibclien koning
Cadvrin............9G.
De eerste christenen te Stettin.....99.
Het volk der Karenen.........103.
De pcrcbooni in „Genadedal"...... 109.
Incobo, de vluchtende Heiden......112.
Een verdrijving der afgoden......115.
lickccring van eeu Chinees.......117.
Hoe zijt g-ij bekeerd geworden?.....121.
üebed van een stervenden Neger.....122.
Kerkgang van een ouden Koranna .... 124.
lien gestoorde Godsdienst.......125.
Dood van een Heiden op liet diamanten veld . 127.
lien onverwachte blijdschap.......128.
Ik heb vergeven........... 130.
Godgeleerdheid van de oude ilankuboc. . . 133.
Ken tweeledige bewaring ....... 135. |
||||
|
VIII INHOUD.
Blaclz.
Geloofsnioed van een Bassuto-meisje.... 137. Een rijk geschenk.......... 139.
Een Zigeuner zendingsfeest....... 141.
Hoe ^een Turk zendeling wilde worden. . . 144.
Goddelijke beschikking ........ 146.
Luther\'s lied: Ecu vaste burg is onze God . . 149.
|
||||
|
gg&SSfS Ar»£Eli«rak
|
||||||
|
§e nacht des gcidendoms.
|
||||||
|
i
*
|
||||||
|
De oude Duitschers.
|
|||||
|
Jes. 60 : 2. Want ziet. de duisternis zal de aarde
bedekken, en donkerheid de volken. De oude Duitschers waren onder alle Heide-
nen nog de meest zedelijke eu menige deugd wordt van hen als Heidenen geroemd, die men bij rele hunner christelijke nakomelingen te ver- geefs zoekt. Zij muntten uit in getrouwheid en eerlijkheid; ook waren zij gastvrij en kuisch. Wanneer hunne dochters zich aan ontucht over- gaven, dan badden de ouders het recht haar te dooden. De man mocht zijne vrouw om het leven brengen, wanneer zij aan echtbreuk schnl- dig bevonden werd. Hij kon den verleider als slaaf verkoopen of dooden. Den kinderen en jongen mensëhen werd het ingescherpt om ge- hoorzaam eu bescheiden te zijn. Maar nevens deze lichtzijde (in welker behar-
tiging zjj soms te gestreng wareu) is ook eene schaduwzijde. Jacht eu oorlog waren de hoofdzakelijke bezigheden vau de oude Duit- schers. Wanneer zij daarmede niet te doen hadden, dau gaven zij zich over aan de ledigheid eu vervielen tot drank en spel. Zoo kwam het niet zelden voor, dat iemand zich zelven met vrouw en kinderen verspeelde. Ontzettend wreed waren y.ij tegen hunne vijanden. Na vele marte- 1*
|
|||||
|
12
|
|||||
|
lingen werden die ongelukkigen geslacht en den
aigoaeu ge >il\'erd. Zij geloofden dut er een hemel was, dien zij Walhalla noemden, en meenden dat zij daar voortdurend goddelijke vreugde genieten , alle dagen wildbraad eten en uit de schedels hunner verslagen vijanden bier drinken zouden. Zij gelooldeu dat degene, die in den oorlog den heldendood gestorven was, in den hemel kwam. Ook geloofden zij aan eeue hel, het rijk van Hela, dat naar hunne gedachten diep ouder de aarde gelegen was. Daar was het duister en woest, en wie tengevolge van ouderdom ol\' ziekte stierf, moest daarheen varen. Onze heidensche voorvaders hadden een groot
getal goden en godinnen. Maar zij wisten niets van den levenden God, die hemel en aarde ge- maakt heeft. Evenmin wisten zij van Hem, die in de wereld gekomen is om zondaren zalig te maken, van Jezus Christus en dien gekruisigd. Heer! Uw koninkrijk het kome!
\'t Kome waar in sehrikbren nacht
d\'Arme Heiden ligt verzonken, En naar levenswater smacht;
"Waar hij voor zijn zielemst, Ach! eens afgodsvoeten kust. |
|||||
|
18
|
||||||
|
De Vadermoord.
|
||||||
|
Sirach 3 : 8. Wie den Ilcere vreest, die ceit ook
den Vader en dient zijne ouders en achl hen als zijne hecren. Op het eiland Borneo, behoorende tot het
werelddeel Azië, wonen de Dajakkers. Ziet, da.iv dragen twee zonen hunnen ouden, kranken vader op de schouders naar buiten onder een boom. Daar komen de vrienden en karae- taden dezer zonen aan en vormen een kring om den boom. Vervolgens geeft een der zonen aan den ouden vader het bevel om op te staan en zich met zijne handen aan een naar beneden hangenden tak vast te honden. En uu beginuen de wilden \'met verschrikkelijk schreeuwen om den boom te dansen en zingen daarbij de woorden : »Als de vrucht rijp is, dan moet zij vallen! als de vrucht rijp is dan moet zij vallen!" En nu komen de zonen te voorschijn, schudden den tak, waaraan zich de oude vader vast houdt, totdat do zwakke man valt, en dit is het teekeu, dat allen op hem losstormen en met scherpe messen hem het vleesch van het levend lichaam snijden en dat bloedend verteeren tot de oude man sterft! Met het ruischen veler stroomen
Hooren wij aan onze ree,
Vele stemmen tot ons komen Van de Morgenlandsche Zee.
|
||||||
|
i!
|
|||||||
|
Maar die stemmen juichen niet,
Droevig klinkt haar klagend lied : Tot hoelang\' nog, oer on/.\' ooroil Jezus\' blijmaar van u hooren? |
|||||||
|
De Kanibalen der Zuidzee.
Jes. 8 : 12. Gaat henen, gij snelle boden! tot eelt
volk, dat getrokken is en geplukt, tot een volk; dat vrecselijk is van dat het was. John Williams. de apostel der Zuidzee, kwam
op den. 20 Nov. 188Ö op het eiland Erromango, vol verlangen om dèszelfs bewoners het Evangelie te brengen. Hij wist wel dat zij meuscheneters waren en was dientengevolge ook niet zonder vrees op hun eiland. Williams nam eenigestukken katoen uit het schip eü verdeelde dat ouder de bewoners , om hun vertrouwen to winnen. Ver- volgeus begaf hij zich onder eenige kinderen eu y,eide hun woorden voor, die zij hem nazeggen zouden. In eens verscheen daar een hoop wilden, met knuppels gewapend. Williams door het geroep zjjuer medehelpers óp het schip opmerk- zaam gemaakt, liep dadelijk naar de zee oin zich iu eene boot te redden. Maar ee* wilde liep hem na en gaf hem onderscheidene doodelijke slagen, een P.nder boorde nog een handvol pijleii in ziju lichaam, zoodat Williams dadelijk stierf. Toen schoot de hoop wilden op het lijk toe eü verslond het als wilde tijgers. |
|||||||
|
15
|
|||||
|
Deze dood veroorzaakte ouder de bekeerde
bewoners der Zuidzee-eilanden groote ontstelte- nis. » Ach, Williams, ach, onze vader Williams is dood" — zoo klonk de weeklacht van eiland tot eiland. Zoodra de wind gunstig was, werd er door
den Gouverneur van Sidney een oorlogsschip afgezonden, om het overschot van Williams — ook de medehelper van den zendeling was ver- moord — op te zoeken. Op den 27 Februari 1840 kwam het schip bij het eiland. Het strand was bezet met gewapende wilden, die eene drei- gende houding aannamen. Het gelukte evenwel om een mondgesprek met hen te houden. Zij verklaarden, dat zij de lijkeu der verslagene zendelingen opgegeten hadden. Slechts eenige beenderen en de schedels waren nog aanwezig en deze werden gehaald. Met dit overschot ver- lieten de schepelingen Erromango en begroeven het te Apis. o Machtig\' Evangeliewoorden 1
Spoedt heerlijk voort en overwint?
Och! dat u alle volkren hoorden, Zoover men immer volkren vindt!
Bekroon uw werk, o groote Koning! Uw zachts schepter heersch\' alom;
Zoo word\' eens aller hart uw woning En heel deez\' aard uw heiligdom!
|
|||||
|
irt
Vuurproef der eerste christehen. |
||||||
|
Kom. 8 ! 35 , 36. Wie zal ons scheiden van de liefde
van Christus? verdrukking, of benauwdheid, of vervolging, of honger, of naaktheid, of ge- vaar, of zwaard? Celijk geschreven is: want om Uwentwil worden wij den ganschen dag gedood; wij zijn geacht als schapen ter slachting. Terwijl liet Evangelie zijne jeugdige kracht
beproefde in de landen der Heidenen rondom, terwijl het zijne vredeboden te water en te land te midden van veelvuldige gevaren liet uitgaan, moest de jeugdige christengemeente te Rome de eerste vuurproef ondergaan. Daar ontstond namelijk in het jaar G4 ecu
geweldige brand, die zich naar den circus ver- breidde, alles vernielde wat ouder zijn bereik kwam, en ook de pakhuizen aantastte waar vet- wareU en andere brandbare stollen opgehoopt lagen. Keizer Nero deed niets om den brand tegen te houden, hij verheugde er zich zelfs in, dat deze verwoesting het middel zou zijn om zijne plannen door te voeren tot verfraaiing der stad. Zoo woedde het vuur zes dagen en zeven nachten aan een — hot grootste gedeelte der stad lag in aseh. De schuld van dezen brand en zijne verschrik»
kelijkc gevolgen wierp Nero op do door hem gehate christenen, die — naar hij meende — door hunne buitengewoonheid , hun stil en afgc- trokkeu karakter ::ich verdacht mankten. |
||||||
|
17
|
|||||
|
In den tuin van Nero, nau de andere y.ijdfl
van den Tibcr, werden de christenen dienten-
gevolgc op ecne vrceselijke wijze afgemaakt. I )6 moesten werden gekruisigd, ook velen in huiden van wilde dieren genaaid, op wie de honden werden losgelaten, die hen jammerlijk ont- vleeschten. Nog anderen werden met pek eu allerlei brandbare stoffen bestreken of in pek- zakken genaaid, vervolgens in brand gestoken en moesten aldus door een laugzanieu vunrdood dienen, om des nachts als fakkels de keizerlijke tuinen te verlichten. De latere keizer Konstan- tijn de Groote beschouwde die plaats als heilig, waar het bloed der eerste christenen in zoo groote mate gestroomd had; hij bouwde daar ecne greote, rijk versierde kerk. Zij heeft lang gestaan. Karel de Groote ontving binnen hare muren de keizerskroon van het lïomeinsche rijk. Hiuds zij in de 15e eeuw afgebroken is, welft zich thans over die plaats de koepel van do 8t. Pieterskerk, eu nog heden ten dage gelooft het volk , dat iu de onderaardsche gewelven van deze grootste kerk der wereld de beenderen der martelaars rusteu. Slaat d\' oogen naar \'t gebergte henen!
Schoon duisternis zijn kruin omhult,
Niet altoos zal \'t geloofsoog weenen; Wat God beloofd heeft wordt vervuld.
Eens zal de dag des heils verrijzen, De zon hoog aan den hemel staan;
Laat elk des Heercn goedheid prijzen, Reeds breekt het ochtendkrieken aan!
|
|||||
|
IS
|
||||||
|
De martelaars op het eiland Madagaskar.
|
||||||
|
Openb. 2 : 10. Zijt getrouw tot den dood, en lic
zal u de kroou des levens geven. Het Evangelie, dat door Engelsche zendelin-
gen in het jaar 1814 den bewoners van Mada- gaskar gebracht werd, vond aanvankelijk zulk een goeden ingang, dat de Regeeriug. in over- eenstemming met het volk, den slavenhandel, die hier tot dien tijd op de gruwelijkste wijze gedrein was, op doodstraf verbood. Vele scholen werden opgericht. De koning, Kadama genoemd," liet afkondigen, dat degenen, die niet meer naar school behoefden te gaan, er vooral naar zouden trachten om de verkregen kennis te onderhouden en te vermeerderen, op den Zondag de godsdienstoefening der zendelingen bij te wonen en voortgaan met den Bijbel te onder- zoeken, en wanneer er personen waren, die door «Ie zendelingen gedoopt en getrouwd weuschten te worden, het hun volkomen zou vrijstaan. Jammer, dat de koning spoedig stierf. Na zijn dood kwam een hoofdman tot de
kouiuginweduwe en sprak: »Geef mij eeue speer." Op de vraag »waartoe", antwoordde hij, dat hij deu smaad had gezien, die den afgoden door de zendelingen aangedaan werd; dat de harten des volks van de vaderlijke gewoonten af keerig werden, vele Madagaskers. zelfs slaven, het met de zendelingen hielden, die nog eens bet geheele |
||||||
|
l\'.l
|
|||||
|
eiland overweldigen zonden , en -- dat wilde hij
niet beleven. De koningin begon herig te wceuen en verklaarde plechtig aan het christendom een eiude te willen maken, al zou het ook aan alle
christenen het leven kosten. Zij gaf dadelijk bevel om twee kerken te verwoesten. Tegel ij- kertyd werden vijf christenen gevangen genomen en met alle bedenkelijke middelen gepijnigd, om van hen de namen hunner geloofsgeuooten te vernemen. Drie van hen bleven standvastig en noemden geen enkelen naam; maar twee noemden verscheidene namen van personen, die ook dadelijk worden geboeid. Elk die maar in eeuige betrekking tot de zendelingen gestaan had, werd gevangen genomen. Eindelijk werden 73, die het woord Gods gesproken hadden, met hunne vrouwen eu kinderen tot de slavernij veroordeeld, 42, die in het bezit van de heilige Schrift waren, deelden in betzelfde lot en ver- loren bovendien hunne bezittingen, 0 werden in de gevangenis geworpen, 2055 tot geldboeten en 18 ter dood veroordeeld. In den nacht vóór de terechtstelling vergaderden de nog vrije christenen om te bidden voor hunne geloofsge- nooten en wel, zooals een hunner schrijft, des nachts om 1 uur, om zooveel mogelijk tegen hunne haters beveiligd te zijn. Nog voor de dag aanbrak stroomde het volk naar eeue steil afhangende rots, waar 14 christenen ter dood gebracht zouden worden. Dezen zaten in de gevangenis en door soldaten omringd zougen r.ij : Sehooncr morgenrood zal dagen; Brengen \'t Paradijs u weer |
|||||
|
0„
|
|||||
|
Ka gij wordt omhoog gedragen
Door Gods Englen tot aw Heer! Hart, mijn hart, wat wilt gij meer? Wrik eene hemolache blijdschap doortintelde
hunne harten ! Ieder hunner werd aan een paal ge-
bonden en, door twee mannen gedragen, naar de plaats der terechtstelling gebracht. Op den mnrtelhcnvel gekomen, werd ieder van hen een touw om het midden gebonden: men liet hou zakken, hoven den afgrond zweven , in de hoop (lat hun de moed ontzinken zon, terwijl de beul — die een scherp mes in de hand hie d — op het hevel wachtte om het touw door te snijden. Nog eena klonk do vraag: » Wilt gij het bidden laten ?" Slechte één antwoord werd daarop vernomen: een beslist xêen ! Een wenk — het touw werd doorgesneden en de getrouwe belijders stortten in de diepte. Allen deelden in dat schrikkelijk lot. Onder de 14 bevond zich eene jonge vrouw, die in de liefde der koningin deelde, ter wille waarvan men haar gaarne wilde redden. Om haar zooveel mogelijk af te schrikken werd zij zóó op den heuvel geplaatst, dat zij hen allen iu de diepte zag storten. Men vraagde haar of zij de afgoden niet vereereu en haar leven redden wilde. Zij bleef standvastig en betuigde, met hare broeders en zusters naar den hemel te willen gaan. De daarbij staande officier sloeg haar in het aangezicht en zeide: »Gij zijt een zottin, gij zijt waanzinnig." Aan de koningin wei\'d bericht, dat zjj het verstand verloren had. Daarop werd zij uit de hoofdstad verwijderd. |
|||||
|
LM
Doch deze merkwaardige dag is iu de gcseliie-
denis vau Madagaskar nog niet ten einde. AVij moeten naar ecu andere gerichtsplauts gaau, naur een heuvel teu Noorden der stad. Daar zien v, ij palen iu den grond geslagen en takkenbossen er om keen. Dat zal de martel- plaats der vier anderen zijn. Zij zijn van Jeu adel en daaronder een echtpaar; eu adellijk bloed te vergieten is tegen het gevoel der Modagoskers , daarom moeten zij verbrand worden. Ook dezen bleven standvastig iu het geloof. Op den weg naar den brandstapel zongen zij het lied: «Wan- neer onze harten bedroefd zijn ," waarvan ieder couplet eindigt met den regel: »Gedenk Gij onzer dan!" Op den heuvel gekomen, werden zij aan de palen gebonden en werd het hout iu brand gestoken. Een regenboog omringde de getrouwe getuigen. Men hoorde geen klaagtoon uit rook en vlam, maar lofzangen en gebeden: »Heere Jezus, ontvang onzen geest en reken hun deze zonde niet toe." Toen stierven zij. \'s Heeren heilwoord kan niet falen:
Als Zijn Geest den hof doorwaait, Zal het lichten in de dalen,
Bijpen wat de hoop na zaait, Schiet het veld, nu naakt en dood
Volle halmen uit Zijn schoot.
|
||||
|
22
|
|||||
|
Thcodorus v. Abessyaië en de zendelingen.
llaniél j : l?- Ziet, 0117c God, dien wij ecren, kan
ons «cl rcdtlcn van den gloeienden oven, daai- toe ook -vau uwe hand. Theodorus, een koning van indrukwekkende
gestalte, niet gitzwart haar, dat niet schooue, dikke vlechten op de breede schouders hing, had aan Europeesche geleerden en kunstenaars, nis ook aan handwerkers van alle soort vrijen toegang tot zijn land verleend. De Duitsche handwerkers, die kanonnen voor hem goten, hadden inzonderheid veel invloed op hem. Hij vereerde hen met waarlijk vorstelijke geschenken en verhief de meesteu van hen tot den adel- staud. Voor deze eer moesten zij evenwel ook vroeg en laat werken. Het eerste kanon, dat 8 voet lang was en een opening van ü duim had, werd, toen de gietiug tot groote vreugde van den koning gelukt was, door dezen 3>The- odorus" genoemd, terwijl een reuzenmortier met een opening vau IV» voet den trotschen naam »Sebastopol\'\' kreeg. Ook liet hij de zendelingen vrij iu zijn land komen, verblijdde zich zeer over de 100 Bijbels die zij hem schonken en beval, dut men zijn volk daaruit onderrichten y-ou. Onverwacht werden echter de zendelingen —
meest Eugelschen -- twee aan elkauder in ijzeren boeien gekloukc:i en zoo naar het leger des konings gevoerd. Hier werd de vrouw van een officier, die verdacht was van te willeu dcser- |
|||||
|
23
|
|||||
|
teereu, om deze bedoeling reu haren ïiniu tot
tweehonderd geeaelslagen veroordeeld. Zij werd met een touw, C voet lang, zoo lang geslagen,
tot zij ontvleescht cu bloedig daar neerlag eu op deu volgenden dag stierf\'. Twee andere hoofdliedeti hadden evenzeer des koningw mis- noegen opgewekt. Voor de oogen der zendelingen op een blok gebonden, liet bij hen bloedig geeselen, liet hunne handen daarna met steenen stuk kloppen en toen halfdood ter zijde werpen, waar zij stierven en den hycua\'s ten buit werden, (k-durende de geeseling werd een der beulen lam eu kon het touw zijnen opvolger niet overreiken. Hierdoor op nieuw in woede ontstoken, liet Theodorus hem met een stuk hout slaan, zoo- dat hij dadelijk dood neerviel. Het bloed stolde den gevangen zendelingen, die deze gruwelen mede moesten aanzien, in de aderen — elke minuut vreesden zij hetzelfde lot te moeten onder- gaan. Hij liet hou iutusscheu verder smaehten en verheugde zich over hunnen angst. Het gerucht dezer gruwelen verbreidde zich naar Europa. Een gekroond hoofd zocht door een eigenhandig schrijven Theodorus tot menschelijk- heid te stemmen. De gevangenen werden van de boeien bevrijd, maar spoedig weer in de ge- vangenis geworpen en op nieuw gemarteld. Toen besloot Engeland een leger uit Indië naar Abessynië te zenden, om de gevangeueu te be- vrijden. Theodorus trok dit leger met waanzinnige
vreugde te gemoet - - hij wilde zijue kauouuen en zijn réuzenntortier hunne werking laten doen. |
|||||
|
:M
|
|||||
|
!!jj liet nadercu der I.nge!s*liou in Jau. 18f>s
werden de gevangen Europeanen onder geleide van een detachement soldaten naar de vesting Magdala gebracht, waarheen Tkeodorns ook ging, om van daaruit geheel Europa te trut- saeren! Maar Magdala bleek niet onneembaar te zijn. ;. >Theodprus", dercuzeumortier, sprong bij het eerste schot op de naderende Engelscheu. Hij liet gedurende twee uren de andere kanonnen afvuren. zonder één man te dooden. Daaren- tegen vl )gen raketten en kanonkogels naar den koning in Magdala en zijne artilleristen kropen weg achter hun gesehut. Overtuigd dat hij tegen de macht der Engel-
schen uiet bestand was, maar te trotsch om zich over te geven, maakte hij door zelfmoord ecu einde aan zijn leven. Toen de Engelscheu op den 10 April 1868de vesting Magdala innamen, vonden zij onder de puinhoopen het lijk van Theodorus en — welk een wonder — de ge- vangen zendelingen nog allen in leven! Hij komt, Hij komt om d\'aard te richten,
De wereld in gerechtigheid;
Al \'t volk, daar \'t wreed geweld moet zwichten, Wordt in rechtmatigheid geleid.
|
|||||
|
Chineesche gruweldaden in Tientsin.
|
|||||||
|
Luk. ii : 49—51. Daarom spreekt de wijsheid Gods:
Ik zal profeten en apostelen tot hen zenden en zij zullen sommigen van hen dooden en ver- volgen, opdat van dit geslacht geé\'ischt worde het bloed aller profeten, dat vergoten is. Ja, Ik zeg u, het zal geëischt worden van dit geslacht. »Voeg aan de lijst van liet reeds vermelde
nog toe" — schreef Mr. Lemonier in het jaar jaar 1870 aan de directeurs van het zeudings- seniinarie te Parijs — »de bedienden van het Fransche consulaat, al de personen van het ge- sticht der heilige kindsheid van Jezus, meer dan 100 weeskinderen, die in het huis der I3arm- hartigo Zusters levend verbrand zijn, eindelijk een nog niet te noemen, maar in ieder geval groot aantal iulaudsche christenen, en gij zult nog maar een zeer onvolledige voorstelling hebbeu van de vreeselijke slachting, die hier plaats had. Schrikkelijk zijn de bijzonderheden! Den consul
was het gezicht volkomen gekerfd, de borst met lanssteken doorboord! Mr. Simon\'s taalman of trauslateur onkenbaar verminkt! Mr. ïho- massiu, de kanselier van het gezantschap te Peking, aan het hoofd, in het gezicht en het lichaam geheel versneden, de buik opengesneden, zy/ne jonge, pas niet hem getrouwde vrouw met knoetslageu gedood. Abbc Chevrier was de schedel verpletterd, borst en buik opengesneden. Van 2
|
|||||||
|
26
de Barmhartige zusters St. Vincent de Paul
werden vijf op de meest onbedenkelijk gruwelijke wijze omgebracht — men rukte haar bij levenden lijve de oogen uit en deed haar de uiterste smaadheid en schande aan — de vier overigen werden levend verbrand. Eu dezeslachting volgde zeer regelmatig op het geluid van den Tamtam, die tot signaal diende. Men vreest algemeen, dat dit nog maar het beyin is van een bloedbad dat den vreemdelingen en christenen in het geheele land zal treffen." Doe Gij de afgodsbeelden vallen,
Waar hun bijgeloof voor buigt;
Doe het blij triumflied schallen, Dat van Uw genil getuigt.
Breek de helscho zondeboeien, Maak van \'s duivels macht hen vrij;
Doe hun hart van liefde gloeien, Under Uwe heerschappij.
|
|||||||
|
De duivel-aanbidders.
|
|||||||
|
Joh. 18 : 33, 34. Waarom kent gij mijne spraak niet ?
Gij zijt van den vader, den duivel, ca wilt de begeerten uws vader» doen. Die was een menschenmoorder van den beginne. De Tschippeweh-lndianen in Noord-Amerika,
belmoren — gelijk een reiziger, die hen be- zocht, bericht heeft — tot de eigenlijke duivel- aanbidders. Nadat \'s avonds om 8 uur, als |
|||||||
|
27
|
|||||
|
voorbereiding tot het feest dat zij vieren wilden,
een indiaanscho trommel geslagen was, begaf ik mij uuur <!e tent, waarin \'l\'l Indianen op deauetükken, waarmede de vloer versierd was, in een kring bij elkander zaten. Twee vrouwen en twaalf meisjes v/aren er bij, a! de overigen waren mannen , liet lichaam beschilderd en nit-t vederen versierd. De trommel was geen oogeublik stil. Overigens was alles stil in do teut en liet zag er zoo ernstig uit, alsof men t\'jt een lijkfeest samenkwam. Plotseling sprong een van de meisjes op, ging midden in den kring en begou te dansen. Dit duurde ongeveer 5 minuten; tueu ging zij weder zitten, eu aan het andere einde stond een oude vrouw , die toen begon te danseu en het even lang deed. Nadat deze wederom was gaan zitten, trad een buitengewoon groote Indiaan op, met een pels gekleed, zag met wilde gebaren in de tent rond, en stootte bij eiken ademtocht de woorden uit: »Ih, ih, ih! Spoedig volgde liem een jonge Indiaan, vutte hem bij den arm, eu uadat hij zich met geweld losge- rukt had, om het lijf, alsof hij met hem wilde worstelen. Hierop nam ieder een trommel en zoo giugeu zij dau gebukt met afgemeten schreden iu de tent rond, en sloegen op hunne trommels vlak voor het gezicht dergenen die rondom zaten. Toen zij verscheidene malen dezen omgang ge- daan hadden, hield de oude Indiaan een toe- spraak — het was een toespraak aan den bonzen geest, waarin hij hem bad medelijden met hen te hebben en hen te verschoonen. Daarbij be- woog en draaide de spreker zijn lichaam zoo |
|||||
|
28
|
|||||
|
geweldig, dat het zweet met stralen van zijn
gezicht afliep. Toen ging hij nog eens even als te voren in de teut rond, maar ditmaal begeleid door zes Indianen, die allen zongen en gebukt op de maat in het rond liepen. Nadat de oude man nog een toespraak gehouden
had, werden de dansers door anderen opgevolgd, en zoo duurde het den gansenen nacht, dat afwisselend gezongen en dan weder een toespraak aan den duivel gehouden werd, terwijl de overigen onophoudelijk tabak rookten. De tent werd door twee vuren verlicht. Dé oude man, die de rede hield, was de priester. Met zonsopgang zweeg de trommel, de dans
hield op en de maaltijd werd opgedragen — een gekookte hond, die den duivel geofferd was en nu verslonden werd. Wachter op de heiige muren,
Wachter, wijkt nog niet de nacht?
Ach! wij tellen rustloos d\'uren Tot ons d\'ochtcnd tegenlacht,
Als \'t gestarnte gaat verbleeken, Als het duister is geweken, En de zon op berg en dal
Warme stralen werpen zal.
|
|||||
|
20
|
|||||
|
Een afgodsfeest in Oost-Indië.
I Cor. IO : 14. Daarom, mijne geliefden! vliedt de
afgodendienst. In dc Oost-Indische stad Dschaggernauth wordt
jaarlijks op den 18 Juni een groot afgodsfeest gevierd. Weken te voren stroomt het volk er heen. Honderd uren ver komen mannen, vrouwen en kinderen, en evenals een groot leger zet de volksmassa zich op de heeto vlakte neer. De afgod, die aan zijn stad den naam gegeven heeft, heet vertaald: »Heer der wereld" en is afschuwelijk om te zien. In zijnen tempelstaan van 15 —20,000 priesters
en priesteressen tot zijn dienst gereed; sommigen hcreiden hem den maaltijd, andereu wasschen hem, anderen kleeden hem ea nog anderen spreken gebeden voor hem uit. Op den feestdag wordt de afgod in goud en
zijde gekleed en op een ontzettend grooten wagen roudgevoerd. De wagen heeft het aanzien van een toren; daar rondom staan priesters die liederen zingen en geschiedenissen vertellen van hunnen god; op het boveneinde is de troon, waarop het beeld van Dschaggernauth staat. Voor aan den wageu zijn lange touwen bevestigd, waaraan duizendo menschcu trekken, want dat is zeer verdienstelijk. Alles schreeuwt en jubelt; som- migeu dansen om den wagen, anderen vallen neer en zeggen gebeden op, anderen werpen kleederen, bloemen en geld op den wagen, .fa, |
|||||
|
30
|
|||||
|
eeuigen leggen zich op den grond , vlak voor de
raderen van den wagen. zij offeren zich aan den afgod op, door zich ouder de raderen te laten verpletteren. En waarom dit? Zij meenen, dat iemand
zoo dadelijk naar den hemel gaat, als hij tot het afgodsfeest gekomen, aan den wagen getrokken, en dan den dood onder zijne raderen gevonden heeft. Sints 1869 schijnt dit feest in verval te komen.
De menigte der feestvierenden wordt veel ge- ringer dan vroeger en niemand wil den afgods- wagen meer trekken. De Brahminen deden alle moeite, om de menigte door geschenken en hevelen tot het trekken van den wagen te be- wegen, maar kregen dikwerf tot antwoord: »Doet het zelven." Voor de eerste maal gebeurde het, dat de
wagen met het afgodsbeeld en de vele vlaggen midden op den weg staan bleef, omdat het volk geen lust had hem naar zijn plaats terug te trekken. Een handtastelijk bewijs voor het ver- val des Heidendoms in Oost-Indië. Zij hebben wel een mond , doeh die niet spreekt;
Wel oogen, doch waaraan \'t gezicht ontbreekt, \'t Licht kan hun niets ontdekken:
Geen klank, hoc schel, dringt immer hun in \'t oor: Men zett\' hun vrij den besten wierook voor, \'t Kan hun geen reuk verwekken.
|
|||||
|
vwis&s Mmmmft.
|
||||
|
§4 christelijk üejfity
|
||||
|
:\',::
|
||||||
|
Bonifacius do Apostel dor Duitsehors,
|
||||||
|
Jos. 60 : 1. Maakt u op. wordt verlicht: want uw
licht komt, en de heerlijkheid des Heeren gaat over 11 op. Bonifacius heet eigenlijk Winftioil en beide
namen hebben een schoone boteekenis. WinlVird heet vredestichter 011 Bonifacius weldoener. Bo- nifacius heeft den vrede van Jezus tot het Duitsche volk gebracht en is daardoor zijn groote wei- doener geworden. Hij is in het jaar 080 in Engeland, in de stad Kirton, uit voorname ouders geboren. Sints eeuwen gloeide de kerk van Eugeland en Ierland reeds van liefde tot de Heidenen; dreef hare vroomste jongelingen en mannen aan, en vond tot dat doel ook Bonifacius bereid. Reizende monniken en reizende pi-e- dikanten der kerk hadden de eerste zaden in het jeugdige hart van den vijfjarigen knaap gestrooid. Tot groote droefheid des vaders ont- vvaakte onmiskenbaar in hem de begeerte tot het geestelijk ambt. Goede, nochbooze woorden hielpen: hij bleef er bij, hij wilde geestelijke worden. De vader gaf eindelijk toe. De knaap werd
in twee kloosters, de beroemdste scholen van Eugeland, onderwezen en maakte buitengewone vorderingen. De ouders droomden reeds van de hooge geestelijke eer tot welke hun zoon eens in de kerk van Engeland zou opklimmen, toen hij in het jaar 715 zich* gereed maakte om naar |
||||||
|
:\',(
|
|||||
|
de heidensche Friezen te gaan, die, aau den
oever der Noordzee, in het tegenwoordige Neder- l:uid woonden. Alle nfradeu was te vergeefs. In het jaar 710 scheepte Bonifacius zich in met eenige medehelpers en kwam ouder de Friezen. Dat was een ruw, wild jagers- en scheepsvolk. Bonifacius kwam echter op een ongunstigeu tijd. Er was oordog in het land. en hij kon geen verlof krijgen om er het. Evangelie te verkondigen. Met een bedroefd hart moest Bonifacius dieu- tengovolge nog in datzelfde jaar naar 7,ijn vader- land terugkeeren. Toen bood men hem hooge eereposten aau, om hem van de verdere zeudings- oudernemiugeu te doen afzien. Maar zijn hart brandde van begeerte om juist in de verre hei- denwereld (iod te dienen. Ging het bij de Friezen niet, dan zou het het hart van Duitschland ziju, waarheen hij zijne blikken en schreden richtte. Hij sprak tot do zijnen: Toen voor eenige jaren ons land door de woede van den oorlog verwoest werd. trok een rijk man door een woest gewest. Toen trof hij ergens eenige kinderen aan, naakt en bloot, knagende aan de wortelen, die zij uit den grond gewoeld hadden. Vervuld met medelijden, vraagde hij hun: Waar is uw huis, uw vader, uwe moeder? De kinderen zeiden: Ons huis is verbrand, en wij hebben geen vader en geene moeder. Zij zijn in den oorlog gedood. Daarop nam de rijke man die kinderen op zijn wagen, bracht hen naar zijn huis en gaf hun alles wat zij noodig hadden. Na eenigen tijd zeiden de kinderen tot hem: Gij zijt zoo groot en rijk, maar nog grooter clan uw rijkdom is |
|||||
|
33
|
|||||
|
uwc goedheid, waarmede gij u over ons ontfermt:
ach! zeg ons met welken naam wij n Kullen noemen ? Toen neigde zich de medelijdende man tot hen en zeide: Noemt mij vader. Xfi
deze mededeeliug. die de harten in beweging bracht, riep Bouifiicius met doordringende stem:
»l)aar waarheen mijn hart verlangt, is een volk zonder God — ik wil hen zoo gaarne tot den Vader leiden." Daarop verliet hij in het jaar 718 ten tweedenmale zjjn vaderland, om het nooit weer te zien. Hij wendde zich na:ir de Oost f ranken) en wel het eerst naar de Heuse». Daar had de afgodendienst een machtigen steun in den reusachtigen eik van den afgod Thor bij Geismar. Daar waren juist de Heidenen in zeer groot getal vergaderd, om een godenfeest te vieren. toen ook Bonifaeius kwam. Zijn hart was zeer bedroefd bij het zien van zoovele af- godendienaars. Toen deed hij zijnen mond open en stelde hun hunne blindheid voor en hoe dwaas het was. om het schepsel te eeren in plaats van den Schepper te aaubidden. En tot een stellig bewijs, dat de afgoden ijdel en niets zijn. nam hij een bijl en hieuw daarmede tegeu den eik. Het volk stond sprakeloos en verbaasd en geloofde, dat er elk oogeublik vuur uit te voorschijn zou komen, om deu tegenstander te verslinden. Maar de afgod wreekte zich niet toen de eik den eeneu slayr na den andereu nog staau, bleef en eindelijk met ontzettend gekraak op den grond viel. Met dien eik was de hoofdsteun van het heiden-
dom in Hessen gevallen. Van tijd tot tijd zwoeren |
|||||
|
m
|
|||||
|
geheelc scharen <lo afgoden af en lieten zich
(ioopcu. Hot hout van dien eik gebruikte Bo- nifacius nu voor <!e eerste kerk in Duitschlnnd, de St. Petrus-Kerk bij («eis mar. Nadat hij twee jaren in Hessen gepredikt had. waagde hij het ook in Thuringeu te komen. Tussclien Ohrdruf en Reinhardsbron ligt de plaats Altenbergn. Daar sloeg Bouifacius zijne tent op, en ver- kondigde den Tlii!vingers voor de eerste maal liet Evangelie. Het vatte post, de eerste dennen van hut Thuriugerwoud vielen tot den bouw eener kerk te Altenberga, die door Bouifacius de St. Johaunes-Kerk genoemd werd. Vóór het bedehuis echter ouder dak was, moest de veld- steen nog tot kansel en het loof der hoornen tot dak dienen. Toen gebeurde het eens, dat een vlucht raven, kraaien en gieren om den woud- kansel vlogen en zulk een geschreeuw maakten, dat Bouifacius nauwelijks zijne eigene woorden verstaan kon. liij bad tot God, dat de vogels mochten wijkeu. En Hij verhoorde zijne bede. Nooit, zegt de overlevering, zou men daar weer raven, kraaien of gieren gezien hebben. De raaf was ecu aan Odin of Wbdan , den oppersten (iod der Duitschers, geheiligde vogel. ()|> Wodans schouder zaten twee raven en aan zijne voeten twee wolven. De prediking des Evangelies had de gewijde vogels en de wolven eu Wodan zelven doen verdwijnen. fn een jaar zijn 100,000 menschentot hetchris-
tendom overgegaan. Een der doopelingen onder deThnriugera was een rijk ridder. Graaf Hugo de Oude van Kefemberg. Hij schonk na zijne be- |
|||||
|
37
|
|||||
|
keering zooveel v;iu zijn vaderlijk erfgoed iiaü
Bouifacius, dat hij den heiligen Micbaël eene kerk en een groot klooster in liet ührthal kon
bouwen. Deze plaats, taui Ohrdruf genaamd, was de eerste gemeente waarvan liet heilige vuur ziek door geheel Thuriugen verspreidde. lioui- facius was door den Paus tot bisschop, l.rL-rtofc Aartsbisschop benoemd , vooreerst zonder bepaald kerspel; nu eeliter werd hij tot Aartsbisschop van Keulen en korten tijd daama tot Aartsbisschop van Mainz gekozen en door Rome bekrachtigd. De waardigheden en bezwaren van zijn ho,>g
ambt onderdrukten de vrome neiging van zijn hart niet, om in eenzaamheid en gebed van zijn eigen heil steeds meer verzekerd te worden. Hij zocht eeu plaats van rust en verkwikking voor zijn ouderdom. Zijn vriend en leerling Sturm vond eindelijk een plaats, die naar het hart van den meester was. Aan de Fulda, diep in het woud, bezijden den weg, stond, naar het plan van Bonifa- cius. het klooster Fulda. Hier zou, overeenkomstig zijn wil, ook zijn gebeente rusten. Eu de bereide rustplaats zou niet lang op zijn gebeente wachten. Yijf-en-zeventig jaar oud, wilde hij nog eens
beproeven wat aan de liefde zijner jeugd niet gelukt was: de Friezen namelijk tot het christen- dom te brengen. Zijn volk wilde hem niet laten trekken, maar al hunne beden en tranen konden hem niet terughouden, ofschoon hij er zelf eeu voorgevoel van had en het ook uitsprak, dat zij zijn aangezicht niet zouden weerzien. Ge- troost ging hij heen en de Heer verblijdde hein nog eens met een rijken zegen. Duizenden lieten |
|||||
|
38
|
|||||
|
zich doopcu. Op den 5 Juni had hij velen gedoopt
en verwachtte nog velen, die hij tot den doop h;id aangenomen, ilceiis meeut Bonifacius dezen te hooreu komen eu iu priesterlijke kleediug treedt hij hun te gemout. Maar iu plaats van vrome gezangen, klinkt eeu wild geschreeuw he;n in de ooreu. Het was eeu hoop heideusche Friescn, die gezworen hadden den vijand hunner afgoden te zulïeu vermoorden. Zjjue helpers wilden zich tot verzet gereed
maken; maar hij sprak: »Mijn kinderkeus, laat at\' van den strijd, de tijd mijner ontbinding is jiu verschenen, reeds lang heb ik naar dezen dag verlangd. — zijt sterk in den Meere, ver- trouwt op Hem eu Hij zul onze zielen redden." Hij hield een Bijbel boven ziju hoofd, eu bid- dende ontving hij den doodelijken slagen spoedig lagen ook zijne dienaars eu helpers vermoord om hem heen. Dat waa op den 5 Juni van het jaar 755 iu de nabijheid van Dokkuin. Het lijk van Bouifacius werd over de Zuiderzee
naar Utrecht gebracht. Daar en te Mainz wilde men hem gaarue ter ruste leggeu. Maar Sturm deed het testament van den apostel der Duitschers gelden, en zoo werd hij naar Pulda overgebracht. \'t Seheepken onder Jezus\' hoede,
Mot zijn kruisvlag hoog in top, Neemt, als arkc der verlossing1,
Allen, die in nood zijn, op. En sta de zee al hol en hoog
En zweep de storm ons voort, Wij hebben \'s "\\\'aders zoon aan boord En \'t veilig strand voor oog.
|
|||||
|
39
|
|||||
|
Dr. Maarten Luther als zendingsprediker.
I\'s. 117. Loof den Ileere alle Ikillenen; prijst
Ilcm alk volkeren. Want Zijne goeUcrtieren- heiel en waarheid is over ons tot iu eeuwigheid. Hallelujah! Dr. M. Luther, die vanwege al zijn zeudings-
arbeid ouder het Duitsche volk zelf niet naar de
Heideueu kou gaau, heeft door het geheele land toch luide genoeg tot de Heideuzeuding ge- roepen. Toen hij eens den bovenvermelden Psalm uitleide, zeide hij: »Indien alle Heidenen God zullen loven, moet
het vooraf zoo ziju, dat Hij hun God is geworden. Zal Hij hun God ziju, dat moeten zij Hum keuneu, in Hem gclooven, alle afgoderij luteu varen, omdat men God niet kan loveu met een af- godischen mond en met een ongeloovig hart. Zullen zij geloovcn, dau moeten zij eerst Zijn Woord hooren en daardoor den Heiligen Geest ontvangen, die hun hart door het geloof reinigt en verlicht. Want men kan niet tot het geloof komen, noch den Heiligen Geest ontvangen, of het Woord moet gehoord worden, gelijk Paulus zegt in ltom. 10 : »Hoe zullen zij hooren zonder die hun predikt?" En op een Hemelvaartsfeest zeide Luther bij
de behandeling der woorden van Jezus: «Predikt het Evangelie allen creaturen" tot zijue toehoor- ders. De meeuing is , dat het Evangelie opeu- baar gepredikt zal worden voor iedereen, en dat |
|||||
|
10
|
|||||
|
iu geen hoek, maar vrij op alle plaatsen, «gelijk
geschreven stuut in den lüden Psalm: Geene sjirake, noch woorden zijn er, daar hare stem niet gehoord wordt, Laar richtsnoer gaat uit over de gansehe aarde en hare redenen tot aan het einde der wereld. De apostelen zijn er mee begonnen. maar liet is nog niet volbracht en gekomen waar liet vvezau moet. Wijl Hij spreekt: (.iaat heen in de geheele wereld en predikt het Evangelie allen creaturen, zoo wil Hij niemand uitgesloten hebben: ulzoo is dit een algemeeue ordening van God, dat allen dit woord zullen gelooven." Eu Luthers zendingspreek was niet te vergeefs.
Zijn tijdgenoot, de groote Uotterdamsehe geleerde Erasmus, overtuigd van de noodzakelijkheid der zending en daarover verontrust, dat erzoo weinige dienaars van het Evangelie zich aan den dienst der zending onder de Heidenen wijdden, roept uit: »Wat vertraagt gij V Welke veroutsehul- digingen stelt gij tegenover den wil en het bevel van uwen Verlosser? Hij zegt: A\\ ij verstaan de t;i!en der vreemde volkeren niet. Hoe? üe koningen vinden hunne trauslateurs (tulken) voor hunne gezanten in vreemde lauden, en de Koning der Koningen zou er geene vinden, om zijn verbond en de erfenis van het hemelrijk aan degenen, die door Zijnen Zoon verlost zijn, aan te bieden V Gij zijt bezorgd over uwe be- zoldiging? Weet gij niet, dat Faulus het noodige verdieude met dezelfde handen, die hij op de hoofden der gcloovigen legie, om hun den Hei- ligen Geest mede te deelen V (Jij vreest de gevaren |
|||||
|
•il
|
|||||||
|
van het zeudelingsleven ? Hoe? De vorsten
der aarde vinden hunne soldaten bij duizenden. die gewillig hun leven opofferen voor een ijdel doei, en de Vorst des levens zou te vergeet i verlangen, dat wij ons onder zijne heilige banier scharenV Voorwaarts, mijne Broeders! <<ij strijdt ouder het vaaudel vau den Heere der Heirscharen? Door uwen arbeid moeten de poorten des hemels zich openen voorde niillioeneu, die de satan zonder uwe tusscheukomst iu eene schrikkelijke ellende gevangen houdt. d\'Algoede God zij ons genadig,
En zegen\' ons met overvloed; Hij doe Zijn aangezicht gestadig Ons lichten en hij zij ons goed! Opdat elk genegen Zich aan Uwe wegen Op deez\' aarde *wenn\';
En de blinde Heiden, Xu van God gescheiden, Eens Uw heil erkenn\'. |
|||||||
|
Ds viïjheer von Wels als zendeling.
Jes. 6 : 8. Wien zal Ik zenden ? en wie zal ons henen-
gaan? Toen zeidc ik: zie hier ben ik, zend mij henen. De Oostenrijksche vrijheer Justmiamxs voa
Wels legde in twee geschriften, die hij in hrt jaar loüi uitgaf, zijuen evaagelischen broederj 3
|
|||||||
|
42
|
|||||
|
de dringende vraag op het geweten: »Is het
billijk, dat wij, christenen, het Evangelie voor ons zelven behouden V Is het verantwoordelijk, dat wij er zoovelen hebben, die tot bedienaars van het Evangelie opgeleid zijn, en hen niet aan- feporen of in de gelegenheid stellen, om elders in den wijngaard des Heeren te arbeiden V Vele jaren wachten zij dikwerf\' op een plaats, cm er predikant te worden en — zoo er geen j.laats open valt — dan worden zij schoolmeester. Is het billijk, dat wij zooveel geld besteden nau kleederpracht en vermakelijkheden, maar lot nog toe niet op middelen bedacht geweest zijn, om het Evangelie te verbreidenV" Als\' antwoord op deze vragen deed de edele
wijheer zelfden voorslag eene vereeuiging : >Met Jezus voor de Heidenen" te stiehteu, die zich als eenig doel zou voorstellen de verbreiding van het Evangelie ouder de Heidenen. En tot teeken dat het hem heilige ernst was.
verliet hij zijn vaderland, liet zich in de Neder- landen voor den dienst der zending bekwamen en ordenen, ging naar Suriname en Essequebo , in Zuid-Amerika, en verkondigde den inlanders da groote daden des Heeren. Zoo werd nu ook het ter zaligheid leidend
Evangelie Gods naar Amerika gebracht, aan welks kusten de vrome zeevaarder v\'kristoj)horus Columbos voorheen een vlag met een kruis plantte, ten teeken. dat ook dit nieuwe werelddeel met r.ijue bewoners den Heere zou toebehooren. De lichaamskracht van den vrijheer von Wels
was niet bestand tegen de inspanningen van |
|||||
|
43
Oen ïendingsarbeid en de doodelijke invloeden
vaa liet klimaat. Op den vreemden grond zonk hjj weldra in het graf. Maar de Heere heeft
het zaad van dezen eersteling rijkelijk willen zegenen. Suriname is een van de bloeiendste zendingsposten geworden, waar de Broeder- gemeente thans 15 stations heeft met :i3 zende- Hugen en 240 inlandsche helpers. 22 scholen met 3,000 kinderen, en onder de 25,000. die bestendig het Evangelie hooreu, zijn er bijna 5,000 Avondmaalgangers. Welk een zegen zal ontspruiten
Door do werken Uwer hand! Waar G\'Uw bronnen wilt ontsluiten, Groent alras het dorre land.
Alle volleren zullen komen En uw poorten Linnenstroomen, Knielend voor Uw aangezicht.
Juichen in Uw eeuwig licht.
|
|||||||
|
De Neger van St. Thomas.
|
|||||||
|
Hand. 16 : 9. En Paulus zag een gezicht in den
nacht, namelijk eeu Macedonisch man, die stond en bad en tot hem sprak: »Kom over in Macedonië en help ons!" / Het was in het jaar 1731, toen een arme
Neger, Antou genaamd, als dienaar van een rijken heer naar Europa kwam, hier onderwezen 3*
|
|||||||
|
41
|
|||||
|
en gedoopt werd. Hij vertelde veel van den
jammervollen toestand zijner arme modemeuschen in West-Indië. Hij schilderde de namelooze gruwelen, die tegen de arme Negers gepleegd
werden en vertelde ook. dat hij eene zuster had, die zoo gaarne iets van liet christendom liooren wilde, waarom zij ook deu grooten God gebeden had iemand te zenden. die haar en haren landslieden Jeu weg der zaligheid kou wijzen. Van deze en vele andere gruwelen, had ook
de vrome Graaf vou Ziuzendorf gehoord en in if-.ijue gemeente te Berthelsdorf weder verteld. Toen traden er twee vrome mannen op, een pottenhakker en een timmerman, die zich aan- hoden \'om naar de arme Negers van St. Thomas te gaan en hun de woorden des levens te brengen. Maar de Neger Anton hield hun eene voorwaarde voor. Hij zeidc, dat de arme Negers zoo aan ue drukke werkzaamheden gebonden waren, (lat zjj in het geheel geen tijd zouden hebben, om het Evangelie te hoeren, behalve bij het werk, en daarom moest hij, die hun het Evangelie brengen wilde, noodzakelijk zelf slaaf\' worden, om onder het dagelijksch werk de met hem arbeidenden te kunnen onderrichten. Dat was zeker eeue harde voorwaarde, een moeilijk ulier, maar de beide mannen lieten zich niet afschrikken; zij werden iu het jaar 1732 als pre- dikers voor de Negers geordend en uitgezonden. Ue meeste meuschen belachteu hunnen wei-
willenden, maar dwazen inval, en vele anderen hadden medelijden met hen. Maar zij bleven |
|||||
|
45
|
|||||
|
standvastig en hielden zich aaii Gods onver-
anderlijke beloften. Gelukkig kwamen zij in West-I tulië aan. En hier werd het hardste toch van hen niet verlaagd; zij behoefden geene
slaven te worden. Zij huurden een huis, dat voor de slaven toegankelijk was. leefden zuinig, predikten het Evangelie van den Heere Jezus en noodigden de Negers tot Hem, die alle ver- moeiden en belasten tot zich roept en hun ver- kwikking belooft. En hunne noodiging was niet te vergeefs! Het woord van den Heere Jezus had in do harten eeue goede plaats ge- vonden, eene groote schare van hen hoorde het Woord Gods. Als het dagwerk verricht was, stroomden de Negers toe en werden niet moede te hooren naar de blijde boodschap, die hun gebracht werd. Grootere scharen verzamelden zich rondom de zendelingen, steeds werden er meer bekeerd en spoedig kwam er eene christelijke gemeente, de eerstolingo van den getrouwen arbeid der Broedergemeente. Ziet, Hij komt, om alle volken
Mild te zeegnen als hun God; Met Hem dalen uit de wolken
Stroomen neer van heilgenot: Zelfs in \'t land van slavernij
Maakt de Zoon iu waarheid vrij.
|
|||||
|
40
Twee Moorknapen, |
||||||||
|
Je». 55 : 5. Ziet. gij zult de Heidenen roepen, die
gij uiet kent: en de Heidenen, die U niet kennen, zullen tot U loopen, om des Hcercn uws Gods wil. In het vijfde tiental dezer eeuw wekte de
gedurige verschijning van twee Moorknapen met hunne zoo groote hoeden en witte kleeding in een Pruisische stad aan de Elbe groote ver- wonderiug. De een was een Mahomedaan en de ander
Heiden, Van waar kwamen zij ? Een jonge Graaf had een reis naar Noord-
Af rika gedaan. Bij een tocht naar de woestjjn Sahara, hield de hoofdman van de karavaan plotseling stil, steeg van den kameel af en ging met het oor op den grond liggen. De geheele karavaan stond stil, men hoorde in de verte geweervuur, en vermoedde, dat de woestijubewo- ners bezig waren eenhandelskaravaauteberooven en het reisgezelschap te dooden. Spoedig werd het stil, men ging verder en bereikte weldra de plaats des onheils. Daar zag men het tooneel vau verwoesting. Vele kameelen lagen dood op den grond en andere kreunden van wege de gekregen wonden. De zakken met waren lagen open- gescheurd, het beste was weggesleept, wat van minder waarde was, vond men verstrooid en vertrapt op den grond. De mannen waren gedood; bovendien lag er nog eene vrouw, eene slavin, bij wie nog leven te bespeuren was. |
||||||||
|
47
|
|||||
|
Men goot ha-ir wijn en water in, verhoud h-uv
wonden, en smaakte de vreugde haar weder te zien bijkomen. Zij wilde spreken. maar kon niet. Met angstige gebaren wees zij naar liet pakzadel van den kameel, die dood aan hare zijde lag. Men verstond niet wat zij wilde. m.iar doorzocht het zadel, dat met veevoeder gevuld was. Onder eeue lichte bedekking met hooi vond men eeuen kleinen Moor nog levend. Het was haar kind. Toen zijn stem het oor van «te stervende slavin bereikte, opende zjj opnieuw hare oogen. Eu eeu glimlach openbaarde have innige vreugde, toen zij zag, dat men haar kind vriendelijk behandelde; zij stamelde eeu ;> Allah", wierp nog een blik op haar kind en — stierf. De jonge Graaf nam deu knaap voor zijlij rekening en gaf hem aan een getrouwen knecht, die steeds met hem iu zijne nabijheid moest blijven. De draaf vertoefde nog jaren lang iu Afrika,
de jongen had iutusscheu loopen geleerd en vra< zeer lief gewordeu. ïoeu kwam de Graaf eens met zijn gevolg door een voornaam dorp. waar de knaap zich verwijderde. Xa eeuigeu tijd zagen zij hem ademloos met eenen anderen kleiueu zwarten knaap aau de hand, die geducht weende, van een heuvel afloopen. Achter hen op den top des heuvels verscheen een wild en ruw man, die met een geweldige zweep klapte. De Graaf ging hem te gemoet en vraagde den zweepslager: »Wat wilt gijV" De wilde man antwoordde: »Den houd, den slaaf wil ik halen, die weg- geloopen is; uw slaaf heeft den mijnen geroofd.-\' |
|||||
|
4 o
|
|||||
|
»Niet geroofd", zeide onze knaap, »maar gered
van de slagen van dien grawelijken man." De Gnuif, die de oorzaak nauwkeurig wilde
weten, vernam van den man het volgende: »i k kwam van de kust, waar ik met mijne slaven goede zaken gedaan had — maar dezen kleinen, zwarten, verhongerden vlegel wilde niemand k-open; ik moest hem weer meenemen. Moede van de reis, legden wij ons hier in het dorp neder. De jonge slaaf, in de verbeelding zijnde dat ik sliep, sluipt zachtjes weg, waarna ik hem achtervolgde —• dat is de gansche zaak. Ik wil mijn slaaf hebben, sta op houd, gij zult uw loon hebben, »gij" — en daarmede duidde hij het kind op de zweep. tied mij, blanke man, schreide de k\'eine.
De Graaf\' zeide tot den slavenhandelaar: » Wat
zegt ge er van als ik den slaaf wil koopen V" i hidelijk veranderde de handelaar zijn gelaat en pprak: »0, de handel gaat boven alles —• het is een prachtige jongen, gehoorzaam, vlijtig, geschikt, ook vau edel bloed — koop hem, zijn vader was een hoofdman, een aanzienlijk en heldhaftig man." üm den knaap te redden, betaalde do edele
(traaf wat de gruwzame slavenhandelaar eischte, en beval hem nu zich dadelijk te verwijderen. Toen de wilde pijniger reeds achter den heuvel
verdwenen was, de oudere knaap den siddereu- deu broeder mo xl, insprak en de vrome Graaf hem vriendelijk bij de hand nam — toen eerst stond hij op en droogde zijne tranen. Beide knapen gingeu spoedig daarna met den
|
|||||
|
4<>
|
||||||||
|
Graaf naar Europa eu werden in het vriendelijk
gezin van een predikant opgenomen, waar zij onderricht werden eu deu heiligen doop ont- vingen, en van daar bezochten zij dikv.erf de stad, die in hunne nabijheid aan de Elbe lag. Hoor! die naakten kleedt eu voedt,
Blinden \'t licht aanschouwen doet, Die den slaaf in vrijheid zet.
Wasch ook mij van schuld en smet,
Laat Uw kruis, Uw stervenspijn, \'t Keerpunt van mijn lijden zijn. |
||||||||
|
Een Zendingsschip.
|
||||||||
|
Luc. 5 : 4. Steek af naar de diepte en werp uwc
netten uit om te vangen. De zending, door den zaligen predikant Harms
te Hermansburg gesticht, is de jongste van alle Duitsche evangelische zeudingsvereeuigingen en ouder deze ook de eeuige, die een eigen zeudings- schip heeft. Hoe is zij er aan gekomen? Toen de eerste jongeliugeu, die in Hermans-
burg opgeleid waren, naar Afrika gezonden zouden worden, kon men niet tot zekerheid komen hoe de kostbare reis het goedkoopst zou kunnen geschieden. Toen kwam in het begin van 1853 een vrome zeekapiteiu bij den predikant Harms. Deze raadde hem aan, om een eigen schip te |
||||||||
|
50
|
|||||
|
laten bouwen. dat ongeveer 8<>00 Thnlerkosten
zou. Wanneer hij nu maar tweemaal zooveel jongelingen met de hen begeleidende helpers uitzond, «au zou dit ook haast zooveel kosten. Dat kwam den predikant goed voor. maar hij
deed nooit een stap, zonder dat hij met ernstig gebed alle omstandigheden overwogen had en zoo van den wil des Heeren zeker was; dan gold vervolgens ook een levensspreuk bij hem: » Liechtuit maakt de snelste loupers." Dit woord, zegt Harms, dat den Hertog
Georg van Saksen nog op zijn sterfbed den rechten weg gewezen heeft. lag mij in die dagen zeer na aan het hart. Wat moest er gedaan worden V Waar ik bij de menschen aangeklopt had om een anderen weg te vinden. daar waren de deuren gesloten : het plan was blijkbaar goed , het zou ter bevordering van Gods Koninkrijk dienen. Maar rechtuit maakt de snelste loopers! Ik bad vnriglijk tot den lleere en legde de zaak in zijne handen. Omstreeks middernacht sprak ik in myu stil vertrek zoo ernstig uit mijn vol hart, dat ik bijna voor mijn eigen stem verschrikte; »Nu voorwaarts in des Heeren Naam!" De scheepstimmerman Berck, te Harburg,
nuni den bouw van het schip op zich. Op >St. Michaëlis (1 Sept.) 1853 was het schip gereed en lag in de haven. Maar wat kostte het? Niet 8,000, maar 19,000 Thaler. Eu toch was alles bijkans betaald. Eenvoudige landlieden hadden 100, 300, ja 500 Thaler gebracht — een vrome juffrouw vermaakte op haar sterfbed, wat zij nog in hare mildheid voor het Godsrijk |
|||||
|
51
|
|||||
|
Overgehouden had, 3.000 Thaler aan den bouw
vau het zendingsschip; een christen-landeigenaar Het zijn boscli voor dat doel kappen; uit Noord- Amerika en Rusland kwam zelfs geld. zoodat de predikant Harnis beschaamd muest zeggen: »Ik heb dikwerf gebeden, maar nog meermalen gedankt." Het schip werd»Casdack"genoemd, naarde
koningin van het Moorenland, wier kamerheer door Philippus gedoopt werd. Zoo zat de »(.\'ani>.\\ck" op den 27 8ept. 1803
te Harburg aan deElbe, volledig uitgerust, op den oever. Op dezen dag zou het schip tuiu den eersten tocht worden gewijd. De menschen stroomden in massa daarheen. Te 12 uur in den middag kwamen met een extra-stoomboot 400 Hermansburgers niet hunnen predikant Har nis. Op het achterste gedeelte vau het schip was
een predikstoel ouder een verdek gebouwd. — Horins beklom hem en noodigde de menigte uit met Hem te zingen : » Alleen zij God iu den hemel de eer." Toen las hij Matth. 8:2:5—27: »Eu Jezus ging in het schip en zijne discipelen volgden Hem. Kn ziet, daar kwam groote storm, enz." Naar aanleiding vau dezen tekst sprak hij nu 1) van het schip dat Noach bouwde tegenover den moed der ongeloovige en spottende wereld; 2) over het schip, waarin Jezus met zijne discipelen ging, en 3) van het schip, dat te Harburg in de haven op hoop ligt, ook ten spijt van de ongeloovige en spottende wereld. Hij had dikwerf aan bespotting blootgestaan. Ziet |
|||||
|
52
|
|||||
|
den dweependen predikant — heet het — midden
in de Luneburger lieide wil hij een schip bouwen!" En het schip is gebouwd door \'s Heeren wonderbiire genade! Ieder, zelfs de spotters, werden ernstig ouder de toespraak. Daarop werd de zegen over het schip afgebeden en toen gezongen: »Dankt nu allen God" —
en onder het zingen sloegen de timmerlieden
de kielen los, waarna de »<Jani)ace" langzaam van den oever afgleed en de schuimende golven het schip omspoelden. Zulk een feest, zulk eene godsdienstoefening
had er nog nooit iu de haven plaats gehad. Alles ging zonder eenige verstoring der orde; al de in de nabijheid liggende schepen waren feestelijk getooid met vlaggen en wimpels. Op den 30 October daaraanvolgende ging het
schip de wijde zee in. Te Hermansburg hoorde men er geruimeu tijd niets van. liceds liep er een gerucht: »Het schip is verongelukt." De predikant Harms zeide rustig: »Keut gij den vader der leugen ? Het is de duivel, die zulk een gerucht verspreidt. Gelooft het niet vóór gij het iu \'t Zendingsblad leest." En daarin heeft het — Gode zij dank — nog niet gestaan tot op den hnidigen dag. Dikwerf is er door dezen en genen gezegd,
dat het schip verongelukt was, maar nog vaart het — wellicht ten spijt van de ongeloovigen — lustig over en weer — een zwemmend kerkje ter eere Gods! |
|||||
|
53
|
|||||||||
|
Een krijgsvloot zijt gij! koopren monden
En vuurge tongen voert gij aan:
Gij kunt het gruwelrijk der zonden Met cherubijnen zwaard verslaan Door deuren, eeuwen onbezweken, Door rotsgemuurten zult gij breken, Tot dat de laatste slagboom springt:
En in geen haven zult gij rusten, Eer aan de verste wereldkusten Het Hallel van Gods vrede klinkt!
Trekt, Helden, tot uw zegofeesten! De Heiden smacht naar \'s Heeren heil.
Houdt goeden moed: Gods zeven Geesten Zijn blazende in uw zwellend zeil!
En gij, die blijft, o zendt uw bede Op vleuglen eener duive mede! Hangt aan die vleuglen wat gij hebt,
Iets van uw goud, en heel uw harte.... |
|||||||||
|
Bezoek van een Duitschen zendings
directeur in Afrika. |
|||||||||
|
2 Cor. 13 : 13. De genade van onzen lieer Jezus
Christus, de liefde Gods en de gemeenscha]) des Heiligen Geest zij met u allen. Tot ontvangst van den »lieven vader", zoo-
als de zendingsdirecteur in Afrika genoemd wordt, was op de grens van het district cene |
|||||||||
|
54
|
|||||
|
talrijke gemeente verzameld, volwassenen en
kinderen. christenen en Heidenen, de zendelin- gen vooraan. De zwarte kindereu hadden guir- landes gemaakt, die zij hoog in de lucht lieten waaien. terwijl zij uit den Hollandscheu psalm- Inmdel zongen: Loof, loof don Heer, mijn ziel! met alle krachten;
Verhef zijn nnnm , zoo groot, zoo heilig t\' achten:
Och of nu al, wat in mij is, Hem preez\'!
Daarop hegroette de Directeur de gemeente
in de Hollandsehe taal, en allen gingen naar het zendingsstation. Op een heuvel, 10 minuten er van verwijderd , stonden de ouden van dagen. Zij waren te zwak . om hem. gelijk de anderen, te gemoet te gaan. Zij wilden toch zoo gaarne een eindweegs met hem gaan en naar het station optrekken. Nog iets verder — dicht bij de piaats — wachten hem de vrouwen en kinderen der zendelingen. Nu is de trein volledig. Alles zet zich thans in beweging, om de intrede in het station te doen. Alleu, ook de Heidenen, zonden: » Dankt nu allen God." Toen begonnen de klokken te luiden en het kerkje met de zindelijke huizen zagen spoedig den geliefden man in hun midden. Wat heeft hij vooreerst op het zendmgsstation
gedaan? Hij heeft eene oude Hottentotsche vrouw, eene zieke moeder op haar kraukbed bezocht. Deze hand lang gebeden: Laat mij zoolang leven, dat ik den blieven vader" zie. Haar gebed was alzoo verhoord. |
|||||
|
55
|
|||||
|
Toen vraagde hij: Zijn er tlinns menschen
op het station, die den doop begeerenV Ja, was het antwoord. Er zijn er vier, die gaarne belijdenis willen doen. Hij noodigde ze uit, om \'s avonds in de school te komen, teu einde dan in den Katechismus onderricht te worden. Dat gebeurde. Het onderzoek had plaats en zij koudeu gedoopt worden. Dat geschiedde op den laatsten Zondag, dien
de eerwaardige man op het station doorbracht in de Hainiddaggodsdieustoel\'eniug. Behalve de vier volwassenen, werden er ook nog zes kinderen gedoopt. dat waren tien zielen op een dag. De vier volwassenen moesten in het midden der gemeente nog eeuige vrugeu beantwoorden, en zij beantwoordden ze best. Toen knielden de grooten ueér, waarna de kleinen gebracht werden. Zij waren allen in het wit gekleed, behalve een jongeling, die een bonten rok aanhad. Dat was een treilend gezicht — een plechtig
oogenblik. Tien zielen werden opgenomen in het verbond der genade! En zoo giug het bezoek van het eeue station naar het andere, tot zij alle bezocht en begroet waren. Nieuwe broeders, Jezus\' leden!
Ja, wij zijn nu lotgemeen;
Smelten w\' onze smeekgebeden Voor elkaar dan ook ineen,
Eén in wensch, in hart en zin: Bij "t geloof voegt broedermin.
|
|||||
|
,v>
|
|||||||
|
Gesprek van een leeraar met een Hei-
densch Koning. |
|||||||
|
Luk. 2 : 34, 35. En Simeon zegende hen, en zeidc
tot Maria zijne moeder: Zie, deze wordt gezet tot een val en opstanding van velen in Israël, en tot een leeken dat wedergesproken zal worden, opdat de gedachten uit veler harten openbaar worden. Leeraar. Ik ben tot u gekomen als de gezant
van een grooten Koning, om u zjjnboodschap over to brengen; wilt gij haar hoorenV Koning. Ik moet eerst hooren door wien gij
gezonden zijt. L. Door den Koning des heelals. Eu ik ben
niet gekomen om bij u te wonen, uw land te gebruiken, uw brood te eten, maar u dat zalig noord te brengen, waardoor gij zalig kunt worden. K. Waarom loopen er zoovele geneesheeren
in het land bij de menschen, die niet ziek zijn en geen geneesheer begeeren ? Ik heb de leeraars niet geroepen en wil ze ook niet ontvangen. L. Ik loop niet in uw land rond. maar ga,
waarheen God de lieer mij zendt, en nu beu ik bij u, gelijk vroeger mijn zoon, dien gij weggejaagd hebt. Mag ik weten aan welk mis- drij\'f hij zich schuldig gemaakt had? K. Kij had zich aan geen misdrijf schuldig
gemaakt, maar hij was gekomen om in mijn land te wonen zonder mij te vragen en dat duld ik niet. |
|||||||
|
57
|
|||||
|
L. Ik deuk toch. dat hij vooraf gevraagd
zal hebbeu; maar mocht hij het hebben ver- zuinul, dau beu ik hier om u te vragen: zal ik u eeu audereu leeraar senden, om u eu uw volk hot Evaugelie te brengen? K. Ik moet eerst ileu leeraar zien, dien gij
mij zenden wilt. L. Het is niet noodig, dat gij hem eerst
ziet. Gij zijt do overste van uw volk, en ik ben over de leeraars gesteld. Als wij met ons beiden overeenkomen, dan zal ik u een leeraar zouden, die zoowel voor u als uw volk zeer geschikt is. K. Neen, ik moet hem eerst zien.
L. Ik merk, dat gij uitvluchten zoekt. Gij
wilt geen leeraar hebben. Hoor nu uit mijn mond de boodschap van mijnen grooten Koning: God, die den hemel en de aarde gemaakt heeft, en u alles scheukt wat u vreugde verschaffen kan, ossen, schapen, geiten, meii\'s, koren, wil ook, dat gij Hem daarvoor zult erkennen. Gij hebt Hem niet erkend en daarom toornt Hij over u. Maar zie, God de Heer wil Ziju toorn afwenden en u niet straffen, gelijk gij en uw volk het verdient. Hij wil u genadig ziju, en daarom heeft Hij Zijnen Zoon gezonden, opdat gij in Hem gelooft en door Hem behouden zoudt worden. Hij heeft een Koninkrijk op- gericht op aarde en nu laat Hij door Zijne ge- zanten alle volkereu roepen en noodigen, dat zij in Hem gelooven eu Hem gehoorzaam ziju. Die deze roepstem opvolgt, wordt eeuwig ge- lukkig. 4
|
|||||
|
58
|
||||||||
|
K. Dat is de oude geschiedenis. Wien hebt
gij gelukkig gemaakt? Hterft gij ook niet? Wij allen zullen sterven en gij zult ook sterven. Wh\' gaan niet van den weg onzer voorouders, op dien weg willen wij sterven. L. Ik bid, dat gij nog in tien tijd der ge-
nade wijs worden iuoogt. en dat de Heere u tot dat einde zegenen zal. K. Ik ben moe van spreken , ik heb u reeds
te lang aangehoord en ga thans eten. Als liet golven veler zeeën
Ruiseli\' die klaagstem langs ons strand,
En beweeg ons met de weeën Van liet arme Heidenland ! . . ..
Op, mijn volk, ter heirvaart op! Hijseh de kruisvlag in den top!
Niet gerust eer al de waat\'ren Als op Patinos \'t kruislied schaat\'ren!
|
||||||||
|
Anna Judson.
|
||||||||
|
Mare. 14 : 1 v.v. 7.\\] heeft gei\'.aan wat zij kun.
Boven in Amerika, in een der Vereenigde
Staten , in Mnssachussetts, ligt het stadje Brad- fort. Daar leefde in het laatst der vorige eeuw als een wilde roos in het dal de dochter van rijke ouders, eeu lief\', vroolijk kind, Anna Hussaltine genaamd. Zij had ecu onderneinenden |
||||||||
|
59
|
|||||
|
geest cu wat zij zich voorgenomen had, moest
ten uitvoer gebracht worden. Zij was weetgierig en begaafd, maakte in de school groote vorde- ringeu en ieder kou vermoeden, dat zij niet bestemd was om iu de eenzaamheid te bloeien en te verkwijnen. Schoon zij iu de liefde der menschen deelde en veel had van datgene wat de wereld opleveren kan, ontbrak haar bij dat alles het eeue noodige, een nieuw hart, een hart dat den Heiland innig lief heeft. Hare moeder waarschuwde haar voor de gebreken der kindschheid: leugens, ongehoorzaamheid en on- trouw. 7A] streefde er naar de kinderzonden te vermijden, bad vlijtig des morgens en des avouds, speelde niet op Zondag en twijfelde er niet aan of zij zou daarmede den hemel wel verdienen. Later toen zij als jouge dame naar bals en concerten ging, en zich met lust aan alle vermakeu overgaf, vergat zij het gebed en Gods Woord, en zeide tot zich zelve: Gij zijt oud genoeg om het bal te bezcekeu, en bijge- volg zijt gij zeker te oud om de kindergebeden nog op te zeggen. Op den eeuen dag ging zij naar de kerk eu op deu anderen naar de danszaal. Zij leefde als al de kindereu der wereld leven en ervaarde van de werkingen des Geestes tot in haar zestiende jaar zoo goed als niets. Eens maakte zij zich op een Zondagmorgen
gereed om naar de kerk te gaan, eu daar zij veel van pracht hield, eu het voor den Heere kostbare sieraad , waarvau Petrus spreekt, niet kende, had zij lang werk voor deu spiegel. Toeu zij daarmede gereed was, ging zij nog een weinig 4*
|
|||||
|
GO
|
|||||
|
bij de tafel zitten, omdat het nog wat te vroeg
was om ïmar de kerk te gaan. Tot tijdverdrijf nam zij een boek in de hand, dat juist op tafel lag, sloeg het open en las wat haar het eerst voorkwam. De plaats die zij las was aldus: >Een jong gemoed kan nooit ernstig genoeg gewaarschuwd worden tegen de liefde der wereld, want is het hart daarin eenmaal verstrikt, dan wordt het daarvan niet weder ontdaan dan door veel lijden, liet gebeurt echter dikwerf, dat zulk een hart daarvan in het geheel niet weder bevrijd wordt en eeuwig verloren gaat. Die in wereldsche vermaken leeft is alrcede levend ge- storven." Het trof haar als een bliksemstraal. Haar ziel was gewond al.;of er een zwaard door- gegaan wa3. Mat een onbeschrijflijken augst ging Anna naar de kerk en met denzelfden augst kwam zij weer thuis. Het hejtte in haar hart: »Uw leven moet anders worden," maar zij kou nog niet. Zij nam dat gewichtige boek weer in handen: die woorden gingen haar weer door het hart. Zij zonk op hare knieën en riej) den Heere om bijstand aan en om een nieuw leven. Beslist en zeker van de overwinning, staat zij op, gaat ter school, hoort van een schitterend gezelschap dat in die dagen in de stad optreden zou, be- zweert met een Petrus-ijver, dat zij nooit de uitnoodiging, om het bij te wonen, opvolgen zou — maar zie, des avonds komt de uit- jioodigiug; o ja, zij kampt, maar verliest den Irijd: zij kan niet anders, zij moet gaan. Neen, /.egt zij, ik wil niet weer zulke voornemens opvatten, ik kan rm toch niet houden! Nu |
|||||
|
.il
|
|||||
|
trachtte zij do onrustige gedachten met geweld
zich uit het hoofd te verdrijven en stortte zich met ijver in den stroom der genoegens. Zij deed wat zij kon, maar waarlijk niet om den Heero te eeren en te dienen. Maar nu greep de A1- machtigc liefde haar krachtig aan en redde Anna als een brandhout uit het vuur. Onverwacht kwam een adem van goddelijk
leven in Bradfort. Men verzamelde zich om Gods Woord, en stroomen des levenden waters werden in de harten uitgegoten. Ook Anna kwam en hare ure had geslagen. Als een tweesnijdend zwaard trof haar het heilig Woord Gods. Hare oogen werden geopend. Den rozen- weg vol zang en vreugde erkeude zij als een weg der ijdelheid en des verderfs. In den spiegel van het goddelijk woord leerde zij zich kennen als een arme verloren zondares, die de genade en barmhartigheid van den Heiland dringend noodig hoeft. Hare ouders verstonden haar niet, en nu liop zij naar oen vrome tante, voor wie zij haar bekommerd hart opende. Deze ver- maande haar met moederlijke liefde, met geheel haar ziel den Heiland te zoeken en de hand der genade, die zich thans zichtbaar naar haar uitstrekte, niet weder terug te stooten. Daartoe was Anna nu ook vast besloten. Vele weken hield zij zich in de eenzaamheid op, zat in haar kamertje, bestudeerde met ernst de Schrift en bad vurig. Nu kwamen er uren van heete aan- vechting, maar zij bleef standvastig, totdat zij tot het vaste geloofsvertrouwen kwam, dat Jezus zondaars aanneemt en ook haar aangenomen |
|||||
|
62
|
|||||
|
bad. Die verlossende liefde was nu haar cenige
gedachte. » Wanneer de jeugd, schreef zij later, zich onder hare verstrooiingen den Heiland voor oogen schilderde, zooals Hij aan het kruis hing, handen en voeten Van bloed druipend, Zijn hoofd door doornen gewond, Zijn lichaam met geeselen doorploegd, eu wanneer zij daarbij bedacht, dat zij door haar zondig leven deze wouden op nieuw opent, zoo zou zij smart hebben en om genade biddeu voor hare ziel. O, mijn God, laat mij nooit weer in gemeenschap treden met de booze wereld, of\' in iets vreugde te hebben, dan alleen in het volbrengen van Uwen heiligen wil. Laat mij steeds den grooten dng, waarop ik voor U zal verschijnen, in gedachtenis houden. Laat mij altijd tot den Heiland aan het kruis vluchten, en terwijl ik bij alle eigen- gerechtigheid omkom, eenig en alleen op de gerechtigheid van Uwen lieven Zoon bouwen!" In 1806 werd zij tot het Avondmaal toegelaten. Dit was voor haar een dag van zalige vreugde en met een heilige gelofte verbond zij zich aan den dienst van haren Heiland. Er was een nieuwe geest, een nieuw leven in haar gekomen en nu deed zij — als een andere Maria, die de voeten van Jezus zalfde en afdroogde met dé haren van haar hoofd — wat zij kon. En\' wat heeft zij niet kunnen doen? Neen,
zij kon niet ledig aan de markt staan. Zij kou voortaan niet voor zich zelve leven, maar moest leven voor Dien, die voor haar gestorven en opgestaan was. Daarom richtte zij een Zondag- at hooi op. om de kinderen tot den Heiland te |
|||||
|
63
|
|||||
|
leiden, die gesproken heeft: »Laat do kinder-
kens tot Mi] komen, en verhindert ze niet: want derzulken is het koninkrijk der hemelen." Wie was zoo vlijtig en getrouw, zoo vroolijk en gelukkig in dezen arbeid als zij! De vreeze des Heeren was daarbij voor haar het beginsel der wijsheid, en zij waakte.over de kinderharten, overtuigd dat zij daarvan rekenschap geven moest. Binnenkort zou zij evenwel tot zwaarder arbeid worden geroepen. VERVOLG.
Gen. 2 : 18. En God de Heere sprak: Het is
niet goed, dat de mensch alleen zij. Ik wil hem een hulpe maken, die bij hem zij. In den tijd toen Anna nog in haar eerste
liefde tot den Heiland stond, kwamen eenige vrome mannen in haar vaderstad samen en be- sloten zendelingen naar de arm3 Heidenen in Birma te zenden. Onder de zendelingen, die in den naam des Heeren naar Birma wilden gaan . was ook een lieve, vrome jongeling, met name Adoniram Juuson, student in de godgeleerdheid. Zijne vrienden raadden hem aan om een ge- loovige, godvruchtige echtgeuoote meê te nemen, die dan de meisjes en vrouwen in Birma iu Gods woord onderrichten kon. Judsou had Anna leeren kennen en lief gekregen. Hij stelde haar voor zijn vrouw te worden en hem op zijne zendingsreizen te vergezellen. Dat was voor haar een zware keuze: want zij deed aan zich zelve de vraag: Ben ik sterk en vast genoeg |
|||||
|
64
|
|||||
|
om Jezus\' wil mijn vaderland, mijne ouders en
vrienden te verlaten V Kan ik om Jezus\' wil ook alle gevaren op zee en in de Heidenwereld verdragen? Kan ik mijn leven iu den dienst des Heeren laten ? Zij wikte en woog met hei- ligen ernst. »Ik tracht er naar, schreef zij, mjj geheel en al aan mijnen God over te geven, opdat Hij mij naar Zjjn welgevallen leide. Hij beproeft nu mijn geloof en vertrouwen, terwjjl Hij mij een donkere toekomst toont, opdat ik door Zijne genade leer, mijn zelfzuchtigen en trotschen geest te beheerschen en aan Zijnen wil boven den mijne de voorkeur geef. Ik voel het, Hem te dienen is vreugde en blijdschap. Ik zou gaarne al mijne levensdagen daaraan willen geven, als er ook maar een enkele ziel door mijn dienst, als middel in Gods hand, be- kcerd werd. Ja, ik heb den wil zooveel mogelyk voor Hem te doen, al was het ook den verst verwijderden Heiden het Evangelie te brengen!" Na ernstig overwegen maakte de Heere haar helder, dat zij gaan moest. Zij zeide: »Ik wil liever naar Indië, naar de Heidenen gaan, niettegenstaande de vele cu groote moeilijkheden, die zich voor mij op den weg voordoen, dan in mijn vaderland blijven. Het geloof in Jezus zal mij kracht geven, alles, ook het zwaarste te verdragen. Mijne hoop op Zijne almachtige bescherming waarborgt mij den moed iu mijn voornemen te kunnen volharden. Wanneer Hij mij tot uitbreiding van Zijn rijk gebruiken wil, zoo bekommer ik mij niet, in welken weg Hij zulks wil doen." |
|||||
|
65
|
|||||
|
De verloofden werden op 8 Februari 1812 to
Bradfort getrouwd en ecnige dagen later ver- lieten zij huis en vaderland, om naar Achter- Indië te gaan. Het was geen gemakkelijke weg. Weenende moest Anna z-ich losrukken uit de armen harer geliefde ouders. broeders en zusters. * Mijn hart bloedde, schreef zij. toen ik al mijne dierbare betrekkingen moest verlaten, en mijn vaderstad, waar ik den moedernaaiu leerde stamelen, den drempel der wetenschap betrad, de liefde der vrienden genoot, waar ik eindelijk het kostbare bloed van mijnen lieven Heiland liefkreeg en om de uitnemendheid der kennis van Christus alle dingen schade leerde achten. Vaarwel, gezegende vaderstad, nooit, nooit zal ik u vergeten." Hoe zwaar de weg was dien zij gaan moest,
zjj ging hem en kon hem gaan, gedrongen door de liefde van Christus. Zoo kwam zij eindeljjk in Iutliü, in het land waarvau de Engelsche re- genten verklaard hadden, dat zij er liever een leger bo:ize geesten, dan zendelingen zagen. 1 let was dan ook geen wonder, dat de regenten hun volstrekt geen vrijheid wilden geven, om aan wal te stappen, maar geboden aanstonds weer naar hun vaderland terug te keeren. Zij moesten vluchten naar oen eiland in den Oceaan, vanwaar zij eindelijk naar Rauguu, de groote havenstad van het Birmaausche rijk, konden reizen. Op den 15 Juli 1813 betraden zij den Bir-
maanschen bodem. En wat heeft Anna moeten doorworstelen vóór zij in 1S2G haar moede hoofd |
|||||
|
66
|
|||||
|
let rust kon leggeu, en zeggen: » O, gelukkige
dag, op welken wij al onze vrienden wedervinden, die thans in vele werelddeelen verstrooid zijn; wij zulleu hen allen wedervinden in \'s Vaders luis, waar geen scheiden meer is, waar al onze ellende voorbij, al ons zuchten gestild en elke traan van ous oog afgedroogd is! 0, zalige ure, zalig oord, bij Hem te ziju, Hem gelijk te zijn!" Met groote moeite leerde zij de taal des volks, om het Evangelie bekend te maken. En met welk een koude onverschilligheid werd eerst de blijde boodschap der zaligheid van de hand gewezen. Onze godsdienst is de beste voor ons, en de uwe voor u. Na vier jaren kwani er een hongerende naar het brood des levens. »Hoe langen tijd heeft men noodig, ons den godsdienst van Jezus te leeren ? Wat weet gij van Jezus, was het antwoord. »Hij is de zoon van God , die uit medelijdeu met ons, arme zon- daren, in de wereld kwam, om voor ons te lijden en te sterven." Het was haar en haren man eene zaïijje vreugde deze ziel tot Jezus gebracht te zien. Toen zij met de andere zendelingen den keizer
van Birma een schoonen Bijbel overgaven, wierp hij hem met de grootste onverschilligheid in een hoek en zeide: Wat uwe heilige boeken aangaat, moet gij weten, dat Z. M. ze niet noodig heeft! Anna en haar man verheugden zich echter in een kleine gemeente van 10 leden. Weldra moest Anna tot herstel van gekaakte
gezondheid naar het vaderland terugkeeren. Zij maakte van deze gelegenheid gebruik, om met |
|||||
|
61
|
|||||
|
kracht voor de zending te werken. Zij schreef
aan een predikant: »Gij moet meer hidden, meer geveu, meer arbeiden , opdat het werk der zending niet verdoove. In de Vereenigde Staten moet ieder christen zooveel voor de bekeeriug der heidenen trachten te doen, alsof\' dit werk alleen van hem afhing. Ieder christen moet zijn schuld en straf baarheid erkennen, wanneer hij niet gedaan heeft wat iu zijne ïnischt was, om het licht des Evangelies in de Heidenwereld te verspreiden." Na vele vreugde bij hare vrienden te hebben
gesmaakt, keerde zij, aanvankelijk hersteld, naar het Birmaansche rijk terug, waar haar man intusscheu met getrouwheid en vlijt voort- werkte aan de uitbreiding van het Godsrijk. De keizer had de zendelingen nogmaals oiitvau- geu; zonder toorn vernam hij, dat eenigen van zijne onderdanen christenen waren geworden en beval hen in de hoofdstad te blijven. Judson mocht Ook zijne vrouw daarheen brengen, toen zij weer voet aan wal gezet had. Maar hoe spoedig keerden de zaken! Er ont-
stond een oorlog tussehen den Birniaauschen vorst en Engeland. En toen de oorlog tot nadeel van den keizer uitviel, wreekte men zich op de zendelingen, noemde hen verraders , mishandelde hen en wierp hen in de gevangenis. Twintig maanden lang verkeerden zij in bestendig levens- gevaar en moesten erg lijden. Anna trachtte zooveel iu haar was hun lijden te verzachten. Nu eens ^ing zij vrijmoedig naar de bewinds- Hodon en smeekte om verlichting voor de gevan- |
|||||
|
GS
genen, dan weder stemde zij de lagere ambtenaren
door geschenken tot meuschelijkheid. Eindelijk werden zij vrijgelaten met den vrede tusscheu Birma en Engeland. Een der vrijgelatenen schreef: »Niemand, dan alleen Mevrouw Judson, was middelijkerwijze de oorzaak van de wel- sprekeude en nadrukkelijke vertoogen, waardoor de regeering langzamerhand bewogen werd do gestelde vredesvoorwaarden aan te nemen. Ieder, die den onbuigzamen trotsch van het Birmaansche Hof kende, hield de aanneming onmogelijk. Het innig gevoel van erkentelijkheid dringt mij en mijne medegevangenen , om deze beminnelijke vrouw openlijk onzen dank toe te brengen. Want ofschoon zij bijna twee mijlen van onze gevangenis woonde en zeer zwak was, vergat zjj eigen lijden eu zwakheid en bezocht ons byna iederen dag, om te zien wat ons ontbrak eu ons te helpen. Veel droeg zij bij tot verlichting van onze ellende. Toen de regeeriug ons bijkans verhongeren liet, was zij het die bestendig raad en hulp verschafte. Wanneer onze gescheurde kleederen onze ellende vermeerderden, kwam zij te hulp. Als onze ongevoelige en hebzuchtige pijnigers ons in den binnensten kerker wierpen, was zij onze reddende Engel bij de ambtenaren der regeeriug. Zij hield zoolang met bidden vol, tot zij ons de blijde tijding van geheele hevrijding of verlichting brengen kon." Dit deed zij, maar hare lichaamskrachten werden daardoor gebroken, eu toen haar man op reis moest, om bij het sluiten van den vrede tegen- woordig te zijn, voelde zij den dood naderen. |
||||
|
69
|
|||||
|
»lk zal alleen sterven en mijn kind verlaten,
sprak zij , maar vermits liet Gods wil is, onder- werp ik mij en vrees den dood niet." In den ouderdom van 37 jaren ontsliep zij zacht en zalig in den Heere, en werd op dezelfde plaats onder een boom begraven, waar zij liet eerst den 13irmaan- sclien bodem betreden had. Waar van de zending in Birma gesproken wordt, zal ook haar naam voor het Godsrijk met eere vermeld worden. Drie maanden later werd Judsou\'s dochtertje,
Maria, hem ook door den dood ontrukt. De eenzame vader schreef toen aan zijne vrienden: »De dood spot met ons en verandert onze hoop in teleurstelling. Gij schrikkelijk tiran, vrucht en bondgenoot der zonde, ga voort! Uw tijd zal ook komen, want de laatste vijand, die te niet gedaan zal worden, is de dood. Dan zal mijne verheerlijkte Anna, mijn zachte, blauw- oogige Rozer en mijne kleine, teedere en lieve Maria, dan zal mijn eerwaarde vader, dan zullen wij allen aan de macht van dood en grafont- rukt worden. Wanneer dan de kroon des levens op onze hoofden zal blinken, en wij verzekerd zijn, dat wij niet meer zullen sterven, dan zullen de gewelven des hemels weerklinken van de lofzangen, die wij den Heiland zullen toe- brengen, die ons bemind en van zonden ge- rcinigd heeft door zijn bloed." Nooit kan \'t geloof te veel verwachten,
Des Heilands woorden zijn gewis; \'t Faalt aardschen vrienden vaak aan krachten,
Maar nooit een vriend als Jezus is: |
|||||
|
70
|
|||||||
|
Wat zou ooit Zijn macht beperken?
\'t Heelal staat onder Zijn gebied,
Wat Zijne liefde wil bewerken, Ontzegt Hem Zijn vermogen niet.
|
|||||||
|
Zending door huiselijke godsdienst-
oefening". Luc. 19 : 9. lieden is dezen huize zaligheid gc-
schieil. De zendeling Moffat kwam eeus op zijne reizeji
door Zuid-Afrika op eeu avond vermoeid bij de woning van eeu Hollandschen kolonist en ver- zocht aldaar \'s nachts te blijven, omdat in die omtrek geen herberg was. Hij werd vriendelijk opgenomen en verzorgd. Vóór hij zich ter ruste begaf, stelde hij zijnen gastheer voor, om met elkander nog eene godsdienstoefening te houden. Dat stond den gastheer zeer goed aan. Er werd eeu groote Hollandsche Bijbel op tafel gelegd eu een lamp er bij gezet. De zendeling legde den Bijbel voor zich, de gastheer zat aan zijne rechter-, de vrouw aan zijne linkerzijde en verder om de tafel heen de zoneu eu de dochters. Nu was alles in orde en iedereen dacht, dat de zendeling nu wel beginnen zou. Maar deze scheen nog op iets te wachten. De zendeling Moffat wist namelijk, dat zijn
gastheer een groot aantal Hotten totten in dienst bad. Maar hij wist ook, dal de meeste llol- |
|||||||
|
7!
|
|||||
|
landen deze zwarten lioiuleu als menschehjK
vee, liefst geloovende dat zij geene onsterfelijke
ziel hebben. Moffat wilde aan deze zwarte menschen evenwel ook gaarne wat van den Heere Jezus zeggen. Toen Moffat dezen wensch te kennen gaf,
werd de Hollander toornig, en riep: » Wat. de Hottentotteu V Deze honden zullen binnen- komen? Toen sloeg Moffat bedroefd den Bijbel open en las de plaats Matth. 15 : 27: Ja Heere, doch ook de hondekens eteu van de kruimeltjes die vallen van de tafel hunner heeren." De gastheer hield zich stil. Moffat las de woorden nog eens, en nog eens. Toen stond de Hollander haastig op en riep:
»Houd n stil, ik kan dat niet langer verdragen, roept de h....., hij wilde zeggeu van honden ,
maar kon niet, Hottentotteu !"
Dat geschiedde en spoedig was de kamer
met zwarte knechten en maagden gevuld, die nu voor de eerste maal van de liefde van Christus zouden hooren. Zij hoorden stil de prediking van den zendeling aan, — zoo iets hadden zij nog nooit gehoord. Moffat vertrok den volgenden morgeu en
jaren later kwam hij daar nog eens weer. Een Hottentotsche vrouw zag hem in de verte op het veld aankomen. Zij richt zich op, ziet naar den reiziger heen , laat de schop, waarmee zij werkt, vallen, loopt toe, werpt zich voor hem neer. omvat zijne knieën en begint overluid te weenen. De zendeling wist niet wat dit bc- teekeuen moest. |
|||||
|
72
|
||||||||
|
Eindelijk vraagde de vrouw hem, of\' hjj zich
nog den avondgodsdienst in het huis van den Holliiudschen boer herinneren kon. — Zij en haar man waren daarbij tegenwoordig geweest, het woord was hun diep iu het hart gevallen, van dien dag aan hadden zij den Heere Jezus gezocht en Hij had huu geuadiglijk hunne zonden vergeven en nu hadden zij Hem, hunnen Heiland, zoo lief, dat zij nu de gelukkigste menschen op aarde waren. Zingt des Hoogsten oer,
Opdat ieder leer\', Hoe Hij heeracht alom
Over \'t Heidendom;
Hoe Hij van Zijn troon Geeft Zijn rijksgeboön, Daar het al voor bukt.
Edlen gansch verrukt,
Nu hun \'t godlijk licht Straalt in \'t aangezicht, Beelen in ons lot,
Eeren Abrams God.
|
||||||||
|
Een zendeling onder de Heidenen.
|
||||||||
|
I\'s. 22 : 23. Ik zal IVen naam mijnen broederen
vertellen. Dalaua, een Kafferjongen, werd in het jaar
185(3 gedoopt. Zijn leeraar zeide van hem: |
||||||||
|
73
|
|||||
|
» Door Jezus in het hart gegrepen , heeft hij zich
geheel uau zijnen Verlosser overgegeven en door de genade des Heeren is hij een vruchtdragende rank in den hemelscheu wjjnstok. Ootmoed, bescheidenheid en de zachtheid der lammeren van Jezus versieren zijn hart, terwijl de honger en dorst naar Gods Woord, naar de gerechtigheid en de ijver van de^ Heeren huis in hem toc- nemeu. De wereld en hare heerlijkheid ver- achtende, wandelen zijne voeten vaardig naar de poorten van het hcmelsch Siou." Daar hij goed met de Heilige Schrift bekend
was en vurige toespraken kon houden, werd hij vooreerst tot onderwijzer der jeugd, vervolgeus tot predikant ouder zijn volk aangosteld. Het was in het bijzonder ziju doel, om de Heidenen, die in de nabijheid van het zeudingsstation woonden, op hunne kraaien (gehuchten) te bezoeken. Zoo kwam hij op een kraal en sprak met den
hoofdman over Gods Woord. Deze vraagde hem: »Waarom zijt gij eigeulijk tot mij gekomen ?" Dalana antwoordde: »lk ben gezonden, om uwe harten op te wekken om God liei\'te hebben." De hoofdman antwoordde: Wij kunnen onze harten niet opendoen. Vóór u is er nog een andere leeraar geweest en niet ecu van ons heeft geloofd, dat God ons liefheeft." Dalana zeide: Omgekeerd, gij hebt God niet lief!" >Gij ver- vult ons met schrik, riep de zuster van den hoofdman, zich in \'t gesprek mengende, Liat ons met vrede, wat doet het er ook toe of wij in onze zonden sterven." 0
|
|||||
|
74
|
|||||
|
Dalana njng vertier naar een anderen kraal
en vond een ouden krijgsman, die hem met trotschheid vertelde, dat hij op een veldtocht vele menschen in een hol had doen stikken. Dalana beschouwde die handelwijze als een God- onteerende en lief\'delooze daad. Als het uwen kinderen zoo eens gegaan ware, zondt gij n daar- <>ver verblijden V Neen, zeide hij. Gedenkt er dan aan , zeide Dalana, dat nwe handen bevlekt zijn niet het bloed dier onschuldigen! Het is nnodig voor u om den Deere te bidden, dat Hij u oogen geve om te zien, dat het waar is wat ik n gezegd heb, en verzoening der zonde te ontvangen in het bloed van Jezus. Op een anderen kraal groetten zijne landslieden
hem vriendelijk, en hij vraagde hen : Waarom gaat gij niet naar de kerk, daar gij zoo in de nabijheid van den leeraar woont V Het zal n eens berouwen, als gij in den tijd, dien de Meere u schenkt, uw eeuwig belang verwaarloost. en Jezus niet smeekt zich over u te ontfermen. De kaffer antwoordde: »Wij zijn verdwaalde schapen ; wij erkennen . dat de leeraars gezanteu des hemels zijn, zij gaan de geheele wereld door met het Woord (ïods; maar wat mij betreft, ik ben te oud om uit dat Boek onderwezen te worden. dat is iets dat met de kinderen ge- schioden kan." Dalana zeide: Het is goed, mijn vriend, dat, wanneer nwe kinderen tot het christendom willen overgaan, gij zulks toelaat, maar wees bedacht op u zei ven, dat gij schuldig zijt voor tïod van wejje nwe zonde. De kaffer sprak: Jk beken. dat ik schuldig ben. |
|||||
|
f .<
Op een .\'liniëren kraal sprak hij met eeue vrouw,
eerst over aardsehe. daarna over de hemelsche dingen. Weet gij, zeide hij, dat wij slechts voor een korten tijd pelgrims op aarde zijn? Wij allen zijn hier gelijk het water in onze rivieren, dat zeer snel naar den Oceaan stroomt; daarom haast u ! Zij antwoordde: O. hoe ge- lukkig zijn degenen. die in de nabijheid van ds Kerk wonen. Dalana antwoordde: Ja, hoe gelukkig zijn zij. die den wil des Heeren doen. Ik spreek tot u het Woord des Heeren, ofschoon ik een zondaar beu. De vrouw zeide: Neen, wij zijn zondaren. Moeten wij ons niet ver- wonderen V Iemand van ons eigen volk predikt ons reeds de woorden Gods. Loof, loof den Heer, gij Heidendom;
Gij volkeu prijst zijn Naam alom.
Zijn goedheid is in nood en dood Voor al Zijn volk oneindig groot. Zijn waarheid wankelt nimmermeer;
Zingt, Hallelujah! zingt Ziju eer.
|
|||||
|
5*
|
|||||
|
7ti
|
|||||
|
Kinderzendiug.
Ts. 8 : 2, 3. o, Hccrc, onze Hccrc! hoe heerlijk
is Uw naam op <le gansche aarde. Gij, die Uwe Majesteit gesteld hebt boven de hemelen. Uit den mond der kinderen en der zuigelingen licht tiij sterkte gegrondvest, 0111 Uwer tegen- partijen wil. In Oost-ïndië — het land waar moeders hare
kinderen vergeten en zich over hare zonen niet ontfermen, waar zij hare zuigelingen aan de krokodillen opofferen en daarmede Gode een dienst meenen te doen — had een zendeling een school opgericht, oni de kinderen op Jezus te wijzen. Velen kwamen , werden onderricht en hoorden de blijde boodschap, dat de Heiland in de wereld gekomen is en ook de kinderen der Hindoes vriendelijk tot zich noodigt. Eens lazen zij Matthetts 21. Toen zij aan het
22ste vers gekomen waren — »En al wat gij zult begoeren in het gebed, geloovende zult gij ontvangen" -— zeide deleeraar: »Deukt nu aan die belofte, God heeft haar gegeven." (Jij allen weet, dat uwe zonden den toom van God hebben opgewekt. Ik wil u een goeden raad geven: \'Knielt neder, laat uw gebed op deze belofte steunen, en zegt aan den lieven God, dat gij zondaren zijt, maar dat gij zoo gaarne vergeving van schuld en nieuwe harten wilt hebben; dat doze belofte n bemoedigd heeft tot Hein te bidden , dat Hij tt ui liet noodige moge geven. Bidt |
|||||
|
77
|
|||||||
|
dit in den naam van den Heere Jezus, en Hij
zal u verliooreu." Nadat de leeraar het schoolgebouw had ver-
laten, bleven nog eenige knapen en spraken over hetgeen zij gehoord hadden. Eindelijk zeido een van hen: »Ik zou toch, o zoo gaarne willen weten, of deze belofte ook werkelijk waar is voor ons, en of de lieve God aan ons ook geven wil hetgeeu wij van Hein bidden. Wij willen met ons drieëu om nieuwe harten bidden." Zij werden het eens orn \'s morgens te zes uur
in de school te zulleu wezen. Het was nog duister toen zij opstonden en zich kleedden, zelfs nog toen zij in de school uederkuielden. Zij stelden den Heere huuue begeerten voor en baden, dat Hij huu mocht leeren op de rechte wijze te bidden. Toen het licht werd vonden zij het bedoelde Hoofdstuk in het Nieuwe Testament, knielden toen weer neder en baden op kinderlijke wijze, dat Hij Zijne belofte vervullen mocht. Deze samenkomsten werden gedurende eenigen
tijd voortgezet. Toen kwam de leeraar eens binnen en zag een der jongens weenen. Nu, wat deert u, Jakob , vraagde hij , waarom schreit gij? Nergens om, zeide hij, en ging ter zijde. Nu, zeide de leoraar, de jongens schreien niet om niets, wat smart ti? Een andere knaap, Johan genaamd, zeide tot den leeraar: »Hij weent niet van droefheid, maar van vreugde. Gij hebt ons gezegd, dat de beloften Gods waar zijn, en wij hebben Hem aangeroepen, of het Hem behagen mocht ons nieuwe harten te geven, en wij gevoelen nu,, dat Zijn Woord waarheid |
|||||||
|
78
|
|||||
|
is, want, Hij heeft ons gegeven wat wij van Hem
gebeden hebben. Hij heeft ouze oude harten
uit ons weggenomen en ons nieuwe daarvoor in de plaats gegeven, en daarom kunnen wij het niet nalaten van vreugde te weenen." De leeraar vraagde, waardoor zij wisten dat hunne harten nieuw geworden waren ? O , zeiden zij, dat weten wij hieraan, dat wij vroeger veel liever wilden spelen dan bidden en nu liever mogen bidden dan spelen. Wij peinzen op Jezus, wij droomen van Hem
bij nacht en denken aan Hem gedurende den dag, en alles wat wij van Hem wenschen, is, om Hem meer lief te hebben eu ook anderen daartoe te brengen, dat zij Hem lief hebben." Dat beproefden zij nu ook werkelijk en spoedig begonnen meer schoolkameraden te bidden en bevonden, dat de belofte Gods waar is. Maar toen dachten de knapen ook verder aan hunne heidensche vrienden. Een van hen zeide eens tot den leeraar: «Wanneer gij vrijheid geeft, dan wil ik gaarne naar het naaste dorp gaan, om mjjne vrienden van Jezus te vertellen. Ik zou wel zeer ongaarne mijnen leeraar en onze school verlaten, maar ik kan het niet uithouden hier ter plaatse te blijven, zonder aan mijn volk te zeggen, hoe zij zalig kunnen worden. De leeraar zeide: Ga slechts voort, mijn lieve jongen, voort met te bidden voor hen, maar om alleen onder de Heidenen te gaan , daartoe zijt •gij nog te jong." De knaap giug bedroefd weg. Na eenige maanden kwam er eeu ander bij
hem en zeide met een bezorgd gelaat tot den |
|||||
|
79
|
|||||
|
leeraar: »Mijnheer, gij hebt gezegd, datJohau
te jong was, toen hij ev vau sprak om als zen-
deliug uit te gaan, doch ik heb geeu rust voor miju gemoed. O, hoezeer verlang ik uit te gaan! Mijne vrienden daar bidden afgodsbeelden aan. Wanneer ik hun niets van den Heiland zeg, hoe zullen zij dan zalig worden? Ik weet wel, dat ik nog zeer onwetend ben, maar ik weet ook, dat er voor zondaren een weg is om gered te worden, en op dien weg wenseh ik niet geheel mijn hart hen te wijzen. God zal mij helpen. om hun dit te zeggen. Ik vrees, dat God mij Zijn ongenoegen toonen zal. wanneer ik niet ga. Nu, goed, zeide de zendeling, ik zal u niet langer verhinderen, ga heen, en God moge met u gaan en uwe pogingen zegenen. Kom iederen dag, vóór gij vertrekt, bij mij, dan zal ik u onderwijzen hoe men het aanleggen moet om anderen te leeren. Binnen korten tijd verlieten deze kinderen
hunnen geliefden leeraar en huntie school, om hunnen Heideuseheu landslieden te verkondigen, dat Jezus Christus de Heiland en Zaligmaker is voor ieder, die oprecht tot Hem leert vluchten. Waar kinderen zingen
Uit dankbaar gemoed,
Daar luistren Uods Ëng\'len; Die zang is hun zoet.
Waar kinderen zingen Hun Jezus tot eer.
Daar daalt met Zijn harpen Gods Bnglenkoor neer.
|
|||||
|
Sll
|
|||||
|
Zegen op getrouwen zending sar beid.
Mattli. 25 : 40. 10 : 42. Voorwaar zeg Ik u: wat
gij aan een van mijne minste broeders gedaan hebt, dal hebt gij Mij gedaan. En zoo wie cei^van deze kleinen te drinken geeft alleenlijk een beker koud water in den naam eens discipels, voorwaar zeg Ik u, hij zal zijn loon geenszins verliezen. De Engelsche predikant Green bood zicli bij het
Engelsen kerkelijk zendingsgenootschap aan, om naar de Heidenen te gaan. Het bestuur meende dat hij niet sterk genoeg was en nam hem niet aan. Met een bedroefd hart nam hij een predikantsplaats in Engeland aan en huwde. Maar de voorliefde voor de zending liet hem geen rust, en toen er een oproeping aan Enge- lands theologen in de zendiugsbladen gedaan werd, om op de zendingsvelden te arbeiden bood hij zich opnieuw aan. Men meende dat hij nog niet gezond genoeg was en nam hem niet aan, en zoo ook voor de derde maal niet. Evenwel geloofde Green niet dat hij daarmee
van zijne persoonlijke verplichting aan de zending ontslagen was. Kan hij persoonlijk niet naar de Heidenen gaan, om den stervenden zielen het Evangelie der zaligheid te verkondigen, zoo wilde hij toch minstens aan die Heidenen, die jaarlijks uit de verre landen van het Oosten met de schepen op de kusten van Engeland kwamen, het Evangelie prediken; en kon hij zelf |
|||||
|
81
|
|||||
|
niet in de rij van arbeiders voor de zending iu
bet buitenland opgenomen worden, zoo wilde hij ten minste plaatevervangers voor zich stollen. Tii arvoor bood zich spoedig een welkome ge- legenheid uan. Kr kwam namelijk in het begin van Ï^ÖG een jonge Birmaan, vroeger een af- godenclienaar, maar ouder do werkzaamheid van een zendeling door den Heiligen Geest tnt er- kentenis der waarheid gebracht, naar Engelaud, om zich voor den dienst der zending onder zijne heidenache landslieden te laten bekwamen. Het comité van het zendingsgenootschap zocht hem vooreerst in liet huis vau een ervaren geestelijke te brengen. Daarvoor was niemand meer ge- schikt en gereed dan de predikant Green. De Birmaan kwam in het huisgezin van dien lieven man en werd daar met alle liefde en wijsheid, die de Heilige Geest schenkt, verzorgd en on- derricht. Twee van Green\'s kinderen speelden eens op
den rand vau een diep molenknnaal en vielen — ik weet niet hoe — in het water, juist op de plaats waar de sterke strooming van de beek snel naar de molenschroef stroomde. Door Gods genadige beschikking was de Birmaan juist in de nabijheid; hij zag het dreigend gevaar waarin de kinderen zich bevonden, en van ziju jeugd af een goed zwemmer zijnde, sprong hij hen na en redde hen uit het verschrikkelijke gevaar. Kenige dagen later kwam Green in de ver-
gaderiug van het comité te Londen eu vertelde de gebeurtenis. In de dagen des ouden testa- ments — zoo eindigde hij — nam Obcd-Edom |
|||||
|
82
|
|||||
|
den tabernakel dus Hoeren in zijn huis op.
en de Heer zegende hem en geheel zijn kuis [1 Saru. 6 : 11). Ik heb dezen dierbaren zen- dingsarbeid in mijn hart en huis opgenomen. eu de Heere heelt mij en mijn huis gezegend. Indien dit uiet zoo geweest ware, duu zouden er thans twee van mijne drie kinderen. die de Heere ons gegeven heeft, in het graf rusten. De zending is voor mij zelven eu mijn huis een bron van den allerrijksten zegen geworden." lii dezelfde vergadering waarin Green dit
sprak bracht hij ook vijf jongelingen tot het comité als plaatsvervangers voor zich. Hij had in zijne gemeente van elke gelegenheid gebruik gemaakt. om het zeudingsbevel van den Heere .lezus, alsook de behoefte der Heiden wereld eu djn zendingsplicht aller christeneu zijnen toe- hoorders op het hart te drukken, hij had te huis iu zijn studeervertrek eu in het openbaar niet opgehouden te biddeu. dat ook zijne ge- meente haar deel tot het leger der zendingsar- beiders bijdragen mocht, eu genoot eiudelijk de vreugde een aantal jongelingen zich te zieu aanmelden, die zich gewillig toonden om uit- gerust te wordeu en naar de Heidenwereld te gaan. Hij koos er de bekwaamsten uit, onderwees
beu zelf met de grootste getrouwheid en stelde ze toen aan het comité voor met de woorden: »in Frankrijk en iu andere landen bestaat de gewoonte, dat hij, die aan deu staat dienst- plichtig is, een plaatsvervanger levert, zoo hij zelf niet dienen kan. Hier ziju mijue plaats- |
|||||
|
8;<
|
|||||||
|
vervangers, vermits ik zelf in den heiligen
krijg niet mede kan optrekken.*\' Och Heer! geef thans Uw zegeningen!
0«\'h Heer! geef heil op dezen dag!
Och, dat men op deez\' eerstelingun Ken rijken oogst van voorspoed zag!
|
|||||||
|
Uittrekkende zendelingen.
Matth. 19 : 29. En zoo wie verlaten zal hebbeu
huizen, of broeders, of zusters, of vader, of moeder, of vrouw, of kinderen, of akker, om Mijns naams wil, die zal honderdvoud out- vangen en het eeuwige leven beerven. Het was in het jaar 1845 toen een aantal
boeren met vrouwen eu kindeven, met hunnen leeraar vooraan, te Bremeu in zee staken. Deze menscheu, uit de omstreken van Ansbach eu Neurenberg, werden niet door deu nood tot de reis in den vreemde gedrongen , — zij hadden allen behoorlijk geuoeg om te leven; sommigen onder hen waren zelfs rijk met aardsehe goederen van den Hecre gezegend; maar zij hadden deu Heere Jezus lief, kenden den nood der arme Heidenen en wisten ook deu rechteu weg om de Heidenen te helpen. Zij allen verkochten hunne have en goedereu en trokken als zende- lingen uit, niet om onder de Heidenen te pre- diken . dat zou - wanneer God het gaf — htm |
|||||||
|
84
|
|||||
|
predikant doe», maar oiu onder de Heidenen
als christenen te leven. Zij hadden gedurende de reis mot vele moeie-
lijkheden te kampen. Zesmaal hadden zij storm op zee; eens werd het schip door een ander aangevaren, zoodat alles verloren scheen, zelfs braken de pokken onder hen uit. God de Heer, in wiens dienst zij waren . beschermde hen even- wel , en op wonderbare wijze kwamen zij gelukkig behouden te New-York aan. Met het gezang: » Den hoogen God alleen zij eer" en het heilig »Onze Vader" stapte de zendingsgemeente aan land, en spoedig hadden zij in het Westen , waar nog Heidenen waren, de plaats hunner bestemming bereikt. Zij kochten voor hun geld landerijen en vee, bouwden zich huizen, out- gonnen de velden, bouwdeu een pastorie, richtten een kerk op, en zoo kwam op de grenzen tusscheu het Heiden* en Chris toni and de zendingsgemeente Frankenmoed tot stand. Omdat zij allen uit de gemeente Middelfranken waren, gaven zij aan de plaats den naam vau hun vaderland. Het eerste wat zij tot heil van de Indianen
tot stand brachten, was de oprichting van een Indiauen-school. Het vriendelijk voorkomen der meuschen van Frankenmoed wekte spoedig het vertrouwen bij de Indianen, en de een naden ander zond zijue kinderen naar school. De leeraar gaf met behulp van een taalman onder- richt en menig zaadkorreltje viel er ook in het hart vau volwassen Indianen. Op het Kerstfeest vau het eerste jaar konden drie Heidenen vau 17 tot li\' jaren, twee broeders en een zuster, |
|||||
|
85
|
|||||
|
gedoopt worden. Weldra trok ook een aauzicu-
lijke Indiaausche familie naar Frankenmoed en genoot hoe langer zoo meer den zegen, die vau die christengemeente uitging. Op een afstand van 12 uren van Frankenmoed
lag een Indiaansch dorp met ongeveer honderd inwoners. De hoofdman er vau had Franken- moed gezien , en zijn verlangen naar iets beters geopenbaard. Hij kwam nu met het verz )ek om hem en den zijnen een zendeling te zenden. Toen trok in het jaar 1848 een zendeling, die onzen predikant gevolgd was, naar de Indianen. Men bouwde hem een huis , de Indianen sloegen hunne hutten rondom dut huis op en men noemde dat dorp Bethanië. Na een half jaar bracht de hoofdman zijne kinderen en een neef. om gedoopt te worden. Ve!e Indianen hoorden met toenemende belangstelling Gods Woord en spoedig werd er eene kieine Indiaausche ge- meente gesticht, waarin de macht des Heiden- doms gebroken was en Christus een gestalte had verkregen. Wie beschrijft de vreugde der zendelingen over
deze geredde zielen der Heidenen! Op, op, wie kan, die neme deel aan deze zalige vrengde en niemaud mag hem verhinderen! Zij, die nooit van Jezus hoorden,
Heidnen, wild en woest van aard, Ver in \'t Zuiden, ver in \'t Noorden,
Worden tot Gods Zoon vergaard: Neger, Moor en Indiaan
Bidden ook den Heiland aan.
|
|||||
|
SI\',
|
|||||||
|
Christiaan Friederich Schwartz,
OK
een voortrefi\'elyk gedenkteeken der christelijke
liefde onder de Heidenen. |
|||||||
|
])an. 12 : 3. l)c leeraars nu zullen blinken, als
de i,\'laiis des uitspansels. c;i die er velen recht- vaardigen. yelijU de sterren altoos en ceuwiglijk. Christiaan Friedrich werd in het jaar 1726
op den 2üsten Oet. te Zoimenburg, in het koninkrijk Pruisen, uit christelijke ouders ge- horen eu vroom opgevoed. In de latijusche school in zijn vaderstad en te Küstrin voor de hoogeschool voorbereid, kwam hij in 174G op de universiteit te Halle. Hier werd hij door den geest, die van Franke en zijn weezengesticht uitging, zoo machtig aangegrepen, dat hij tot liet vaste besluit kwam, om geheel voor God te leven. De tekst van zijn eerste preek was: »Op Uw Woord, Heere! zal ik het net uit- werpen." Het Woord des Heereu kwam ook spoedig tot hem. He zendeling JSchulz kwam te Halle, om er Tamulische schriften te laten drukken , en dat gaf aanleiding voor Schwartz om de Zuid-Indische taal te leeren. Zoo kwam do gedachte aan den zeudingsarbeid ernstig in hem op. Franke zocht ook juist nieuwe zendelingen voor Indië. Na b;;komen verlof van zijn vader, met afstand van zijne erfenis ten gunste van zijne broeders en zusters en met afstand van de hem |
|||||||
|
x7
|
|||||
|
opgedragen voordeelige predikautsplaats ging
hij in Sept. 1749 met twee helpers naar Kopen-
hngen. om daar in het predikambt bevestigd te worden, reisde in December naar Londen en in het begin van 1750 stak hij over de zee naar Indië. Op den 30steu Juli kwamen zij te Tranquebar. Kort daarna werd zijn schip door de golven uiteengeslagen! Dat was voor hem een duidelijke vingerwijzing Gods voor het wcigelukken van zijn werk. Met de jongste kinderen van de Tamulische
school begon hij eenvoudige catechetische oet\'e- ningen. en met twee klassen van doopkandidaten een nauwkeurig voorbereidend onderricht. Vier- honderd zielen dergeneu die begeerden zalig Ie worden door den naam van Jezus werden nog datzelfde jaar ouder zijne leiding door den hei- ligen doop aan de gemeente des Heereu toege- voegd. Vervolgens begon hij te reizen door geheel Zuid-Oost-Indië tot Ceilon naardeHin- does en Mohamedanen. Daar zit en leert hij mi eens onder de schaduw van een statigeu Bauaanboom, dan onder een kleiue met palm- boomsbladeren bedekte hut, nu eens op eeu bank van gevlochten teenwerk. dan bij de zieken in het hospitaal, dan eens weder bij de Brahminen aan den oever van den heiligen vloed. Door de bescherming des Almachtigen ont-
kwam hij herhaaldelijk aan groote gevaren. Toen hij eens vóór het aanbreken van den dag op- gestaan was en zich op een plaats nedergezet had. waar een zeer vergiftige slang lag, deed zij hem evenwel geen leed. Toen in 1772 het |
|||||
|
•>
|
|||||
|
kruitinagaziju ecuer vesting, waar hij woonde,
iu du lucht sprong, werd alles met puin en lijken bezaaid, maar hij bleef met zijne eateeh is,uiten, schoolkinderen en gemeenteleden volkomen on- gedeerd. Deze man won (luizende zielen voor Christus,
teedere kinderen eit ruwe soldaten, voorname jongelingen cu grijsaards. Waar hij zich heen- spoedde en ophield bracht hij troost en hulp mede voor lichamelijke en geestelijke kranken en verwonden. Te Tritscbinapoli beleefde hij het dat eerst \'20, toen 30 soldaten het verbond sloten, om zich oprecht aau Jezus over te geven. En dezen werden door krankbezoek, bijzonder door hunnen christelijken wandol tot een zeer grooten zegen voor zijn zendingswerk onder de Heidenen. Een voorname Hindoe zeide zelfs na een lang
mondelijk onderhoud met Schwartz: •„<<ij zijt een priester Gods voor alle volkeu!" Schwartz moest zelfs de voogd worden voor een Iudiselien vorsteuzoon en alzoo in den diep vervallen toe- stand van den staat ingrijpen. Toen was hij van den morgen tot den avond omringd van ingeborenen van eiken rang, wier geschillen hij beslissen moest, omringd van arme weduwen, aau welke hij met spinnen en andere wc.rkza.un- hedeu bezigheid gaf, van arme meisjes die strikken maakten, terwijl hij haar onderricht gaf en in haar de dankbaarste leerlingen vond. Zoo was hij daar nog met kracht werkzaam in
het 70ste jaar van zijn leven. een van de zeld- zaamste verschijnselen op \'t gebied der zending, |
|||||
|
89
|
|||||
|
oen duitsube eik iu het laud der palmbooineu.
Ziju pad werd van zelf altijd eenzamer, de oude, geloovige vrienden waren naar huis gegaan, en eeu gebrek aan zijn voet herinnerde hem zijn luatsten gang. Hij is nooit getrouwd geweest, en wilde ook, dat andere zendelingen, voorna- nielijk in de eerste jaren van hunnen arbeid, ongetrouwd zouden ziju. Eeue smartelijke ziekte, die met voeteure] gepaard giug , maakte, ua eeue ongesteldheid van o* maanden, een einde aan zijn leven. Terwijl de omstanders het lied zongen: »De Heer is ziju schild"\', stierf hij iu de armen van een getrouwen en dankbaren zendingsvriend, o» den loden Februari 1798, des morgens te 1 uren. Een luid snikken vernam men in den tuin
achter zijn huis gelegen, toen zij, die daar bijeengekomen wareu, hoorden, dat de »goede Vader", zooals de Heidenen hem noemden, ge- storren was. De prins, wiens voogd hij eens geweest was, kwam om hem in de\' kist te zien liggen, en liet in zijue residentiestad »voor den overleden vader Scliwartz" eeu marmeren ge- denkteekeu oprichten. Op een steen van grauiet, gelegen iu de kapel van den zeudingstuiu, maakte hij zelf een geschrift in Engelsche verzen, die den lof van zijnen »vader" en den wensch om zijner waardig te worden, vermeldeu. Nog in latere jaren zocht hij, schoon zelf nog geen christen zijnde, het aandenken aan den over- leden zendeling Schwartz door goede en nuttige inrichtingen voor de jeugd en de zieken te eeren. Ook de Oost-Indische Compagnie richtte 6
|
|||||
|
90
|
||||||
|
iu 1807 ileu patriarch der Indische Zending iu
de Marien kerk van bet fort St. Goorg te Madras een gedenk teeken op. Het kostelijkste gedenkteeken van zijne werk-
zaamkeid voor de Zuid-Indische zending is even- wel de groote schare dergenen, die hij als een middel in Gods haud, tot het leven iu Christus geleid heeft. • Waterstroomen wil Ik gieten",
Spreekt de Heer, »op \'t dorre land; Koele bronnon zullen vlieten
Door \'t verschroeiend Oosterzand :
Waar nu Pelgrims smachtend gaan,
Zal een bof des Hoeren staan."
Heer der Heeren! boor ons staamlen,
Laat ons, vol van Uwen Geest, Velen uit Uw volk verzaamlon
Tot Uw hemelscb bruiloftfeest! Och, werd ook door ons aanschouwd,
Hoc G\' Uw Sion, Heer! herbouwt!
|
||||||
|
\'
|
||||||
|
30EEBE &mmMM®,
|
||||
|
g*t licht tit (U duisternis.
|
||||
|
\'>:\'.
|
||||||
|
Karel de Groote en Wittekind.
|
||||||
|
Jcs. 60 : 3. En de Heidenen zullen tot Uw licht
gaan, en de koningen der aarde tot den glans, die U is opgegaan. Karel de Groote verwierf zich dezen bijnaam
door de zegerijke oorlogen die hij voerde en waaronder die tegen de Saksers de merkwaardigste is, omdat hij met de toetreding van dit volk tot het christendom is geëindigd. De Saksers, een wild volk tusscheu de Elbe, den Neder-Riju en de Noordzee, bezield met eene onoverwiuue- lijke vrijheidsliefde en zeer gehecht aan de va- derlijko — heidensche — zeden en gewoonten, haatten op bittere wijze de Franken en hunne — christelijke — gebruikeu. Herhaalde ver- woestingen richtten zij in Frankenland aan , en keizer Karel kwam tot het besluit, zoowel om aan zijne onderdanen rust te verschaften, alsook om de Saksers tot het christendom te brengen, hen, zoo mogelijk, geheel te onderwerpen. Hij drong met een talrijk leger in hun land, be- machtigde de vesting Ehresburg, gelegen in de nabijheid van Paderborn, eene van de heilige plaatsen der Saksers, waar de hoofdzetel was van hunne goden en priesters, hunne afgods- feesten en vergaderingen, en verwoestte de aldaar in hooge vereering staande Irmenzuü, hoogst- waarsckijnlijk een afgodsbeeld. Ofschoon de Saksers daar verslagen waren ,
herstelden zij zich evenwel en vielen — tneii |
||||||
|
01
|
|||||
|
keizer Kavel in Italië den oorlog moest voeren —
ten tweedenrnalè in Frankenland. Tóen zij weer onderworpen werden, bouwde Karel kerken ca kloosters, en vermits vele Saksers zich lieten doopen, geloofde hij, dat de rust nu voor altoos verzekerd was. Maar de hertog van Sakseu, Wittekind, was nog steeds achtergebleven. Zoo- Vang deze heiden bleef en nan de spits der Saksers stond, had Karel de Groote nog niets tegen hen ten uitvoer gebracht. Nu was er tegeu Kerstmis een wapenstilstand en Wittekind zwierf rond aan de oevers der Elbe in de »a- bijheid van het Frankische leger. Tóen kreeg hij verlangen om eens te weten hoe de christenen hun veel geprezen God vereerden. Op het kerstfeest verkleedde Wittekind zich als bedelaar en sloop bij het aanbreken van den morgen in het Frankische leger. Ongekend ging hij door de rijen der krijgslieden heen , die naar de gods- dienstoefening gingen on kwam iu de kerk. Moe geheel anders ging het daarbij toe dan bij de heidensche afgodsfeesten! Er werden geene paarden en runderen geslacht, maar keizer Karel knielde ootmoedig met al zijne grooten voor het altatir neer, om het gewijde sacrament te ontvangen. Koorzangen prezen den gezegenden nacht, waarin de Heer des hemels en der aarde Zijnen Zoon gezonden had tot een Zaligmaker van zondaren. Wittekind werd zeer aangegrepen door het
indrukwekkende van den godsdienst der chris- tenen. Zijne oogeu werden gevuld met tranen. Stom van verbazing en in heilige stemming |
|||||
|
;»:.
|
|||||
|
vouwde hij zijtio handen. ITet was hem alsol
de geboren Heiland hem wenkte on zoidc: »Kom tot Mij!" Hij wierp zich voor hot altaar neer, en toen allen hem verbaasd omringden, riep hij: »Ik ben Wïttekiud, de hertog der Saksers! Doop ook mij, want ook ik begeer oen christen te wezen als gij!". Toen omarmde keizer Karel hem en een luid
gejubel klonk door het leger der Franken: want deze één was hun meer waard dan tien ge- wonnen veldslagen. 1 )o keizer hield hem hoog in eere zoolang hij leefde, en vereerde hem een nieuw wapeusehild, terwijl hij het zwarte paard zonder teugel on gebit, dat Wittekind tot nog toe iu zijn schild gevoerd had, in wit veran- derde, tot een teeken van de oprechtheid zijns gelooft en zijner nieuwe geboorto uit God. Ook bekleedde Karel bij den doop van Witte-
kind de plaats van peetoom en deze is niet alleen onverbrekelijk getrouw aan het christendom gebleven, maar is daarvan ook een ijverig be- vorderaar geworden. De meeste Saksers volgden zijn voorbeeld. Het werd vrede en overal plantten do naar huis keerende priesters het kruis van Christus. Al de Heid\'ncn door Uw handen
Voortgebracht, in alle landen, Zullen tot U konion, Heer!
Bukken voor Uw aanschijn neer,
En Uw\' naam ter eere leven; Gij zijt groot en hoogverhevon; Gij doet duizend wonderheèn;
Gij zijt God, ja Gij alleen.
|
|||||
|
Hi
|
|||||||
|
De bekeering van Cadwin, den koning
der Angelen. |
|||||||
|
Ps. 12G : I, 2i Als de Ileere de gevangenen Sions
/ wederbraclit, waren wij gelijk degenen die droonien. Toen wctd onze mond vervuld niet
lachen, en onze tonge met gejuich: toen zeide men onder de Heidenen: De Ilcere heeft gioote dingen aan deze gedaan. Het gebeurde op wonderbare wijze, dat (\'adwin,
koning der Augelen. in Engeland in het begin der zevende eeuw christen werd. Zijne gemalin was Aethelberge, eeno dochter van den koning Aethelbert van Kent. Zij w.is eenc christin gelijk ook haar vader cu had den christelijken bisschop Panlinus medegebracht naar het hof van haren gemaal, om hem met ernst en liefde de waarhe- den van het christendom nit te leggen, teneinde hij een christen mocht worden. Cadwin had er eensdeels wel geneigdheid toe, maar kon toch tot geen beslistheid komen. Wat bracht hem tot beslissing? In vroegere jaren had hij voor koning Aethelbert moeten vluchten en had on- derweg in de nachtelijke \'stilte zijn hoofd op een steen neergelegd om te rosten evenals Jakob te Lnz. Toen was het hem als zag hij een onbe- kend wezen tot zich naderen, dat hem vriendelijk groette en zeide: Ik weet wie gij zijt, waarom gij treurt en dat gij naar Redwald wilt vluchten. Wat geeft gij liem tot loon . die n bij hem eene goede opname bezorgt? Cadwin zeide: alles |
|||||||
|
!>7
vat ik maar heb en geven kan. Deonlickende
ging voort: Wanneer hij u nu voorzegt, dit al uwe vijanden u onderworpen zullen worden, dat gij uwen vaderlijken troon weder herwinnen on a!!c koningen van Engeland iu macht o ver- treffen zult ... V Ik zou hem voor die goede boodschap naar mijne krachten beloouén, zeido Oadwin. Toen sprak de onbekende ten derde- male: Maar wanneer hij u een beteren weg tot uw heil en leven voorstelde dan door uwe vaderen betreden is. zoudt gij hem dan ook volgen? De koning zeide: Zulk een man zou ik in alles ter wille zijn. Toen legde de onbe- kende de hand op zijn hoofd en sprak: Wauueer alles wat ik u gezegd heb geschied is, herinner u dan wat wij hier gesproken hebben en haast n dan te vervullen wat gij beloofd hebt. Daarna was de onbekende verdwenen. De onbekende, die zich ook niet bekend maakte , was l\'aulinus. Toen de koning nu eens in een donkeren nacht alleen in een vertrek was , peinzende of hij het Heidendom afzweren zou, kwam l\'aulinus ongemerkt bij hem en legde hem de hand op het hoofd. De koning kende hem niet en viel sidderend aan zijne voeten. Toen hief Paulinua hem vriendelijk op en sprak: zie, gij zijt gered uit de handen uwer vijanden, gij hebt het rijk behouden, dat gij zoo ernstig begeordet. Her- inuer u nu wat gij beloofd hebt. De Uod die u van tijdelijk lijden bevrijd heeft, wil u ook van het eeuwig verderf verlossen en n zalig maken. Zweer uw Heidendom af en bid God om vergeving uwer zonde. De koning beloofde |
||||
|
98
|
|||||
|
het, maar wilde er eerst nog gaarne over spreken
nut zijue vrienden en de vorsten des volks. Hij riep de edelen van Northnmberhuul samen en maakte hen met zijne begeerte bekend. Toen stond vooreerst de beidenscbe opperpriester Coifi op en sprak: Wie heeft onze oude afgoden ijveriger gediend dan ik? Toch zijn er velen die grootere geschenken en hoogere waardigheden van u, o koning, ontvangen hebben dan ik. Indien onze goden iets vermochten dan zou dat niet geschied zijn. Wij willen de nieuwe leer hooreu. Toen verkondigde Paulinns hun den weg des
behouds, en God gaf genade dat er velen door de prediking voor zijn rijk werden gewonnen. Coifi besteeg des koniugs paard, nam des koniugs wapen en reed naar den grooten afgodstempel in de stad York. Hij wierp den lans tegen den tempel en gaf toen aan zijne volgelingen last dezen in brand te steken. Zoo viel de tempel en het Heidendom ging in Northumberlaud te niet. God gaf genade aan den koning Cadwiu. «n aan ziju rijk zulk een vasten vrede, dat men spreekwoordelijk zeide, dat ouder zijne regeering eene vrouw met haren zuigeling veilig van de eeue zee naar de andere kou trekken. Ook liet de koning bronnen bij de wegen graven en bekers voor de reizigers er bij haugen. Niemand nam ze weg, want er was vrede in Cadwin\'s rijk. Dan zal, na zooveel gunstbewijzen,
\'t Gezegend Heidendom |
|||||
|
90
|
|||||||
|
\'t Geluk vim dozen koning prijzen,
Die Davids troon beklom. Geloofd zij God. dat eeuwig wezen,
Bekleed met mogendheên, De Heer, in Israël geprezen,
Doet wond\'ren, Hij alleen. |
|||||||
|
De eerste Christenen te Stettin.
Handel. 18 : 9, 10. Zijt niet bevreesd, maar spreek
en zwijg niet. Want Ik ben met u, en niemand zal de hand aan u leggen, om u kwaad te doen: want Ik heb veel volks in deze stad. De heidensche Pommorscheu deden dikwerf
strooptochten in de naburige landen eu keerden dan met een rijken buit naar huis terug. Zoo voerden zij ook eens eene christelijke jonkvrouw als slavin mede. Het was voor de arme jonk- vrouw — Beata heette zij — een verschrikkelijke dag, toen zij van de rooverbende overvallen en met vliegende haast uit haars vaders huis gerukt werd, waarin God woonde en de liefde do harten samenbond. De jonkvrouw liet het hoofd op den boezem
zinken en zweeg. Haar hart verhief zich tot den Heiland: »Heere God! Gij zijt altijd mijne toevlucht en sterkte. Ik bleef steeds bij U! Al voerden zij mij naar de hel, Gij zijt bij mij , Uw stok en Uw staf, die vertroosten mij." Beata werd overgebracht naar Stettin, de
|
|||||||
|
ll)()
|
|||||
|
voornaamste zetel van tien l\'ommerschen afgoden-
dienst en viel als buit ten deel aan een rijk, aanzienlijk man. Hier leefde, diende en leed zij als cene dienstmaagd des Hoeven, en haar rechtschapen handel oefende zulk eeu \\velda- digeu invloed uit oj) haren heer, dat hij zich met haar in het huwelijk verbond. A\\ at zij gevoelde toen zij aan een Heiden do
hand tot het huwelijk reikte, weet alleen do kenner des harten, die besloot door donkere wegen zijne dienstmaagd te zegenen en haar tot een zegen voor vele andereu te stellen. Beata had van haren echtgenoot het streng bevel gekregen om niemand met haar geloof bekend te maken en daarvan uiets te spreken. Dat had zij onder inwendig zwaren kamp eeuige jaren volgehouden, ofschoon haar het hart daarbij soms scheen te zullen breken. Evenwel predikte zij ook zwijgend luide de deugden Desgenen die haar verlost had. Zij werd niet vroolijk. Gij mist de gemeenschap met de kinderen Gods, zeide zij tot zich zelve, gij mist het heilig sa- crameiit. Daarenboven drukte het zware schuld- gevoel op hare ziel, dat zij had gezwegen van Hein, dien hare ziel zoo liefhad, vau Christus. Het was op deu avond van eeu Goedeu Vrijdag,
dat wij Beata knielend en weenend iu haar kamertje vinden. Haar echtgenoot had op dezen dag een feest gegeven. De stemmen der gasten , de zondige gesprekken klonken ver. Beata\'s hart was op Golgotha en zuchtte: »Och mocht ik mijn leven aan uw kruis laten, Heere Jezus, hoe wèl sou het mij zijn!" Zij weende immer |
|||||
|
101
|
|||||
|
meer nieuwe tranen. Nevens luuir sliepen lmre
beide zoueu, die God haar geschonken had.
Waarom hebt gij uwen kinderen nog niets van uwen Heiland gezegd V klonk het in haar hart. Gij zijt deu meusehen meer gehoorzaam geweest dan Gode. Wanneer uwe kinderen heden stierven, waar kwamen zij dan V En wie zou de schuld dragen ? Het was haar als rustte de smartelijke aanblik
van haren lieven Gekruisigde op haar, alsof Hij haar toesprak: o Gij kleingeloovigo, meent gij dat Ik geene macht heb u te beschermen tegeu uwen echtgenoot\'? Wie Mij belijdt voor de menscheu, dien zal Ik ook belijden voor mijnen Vader die iu de hemelen is! Het was een ernstige en hoog heilige nacht
voor Beatu, de nacht van deu Goeden Vrijdag tot deu grooten Habbath. Zij belootde deu Heere ernstig, om het verzuimde zoo veel in haar was te herstellen. Zij bereidde er zich op voor om haren kinderen te openbaren, dat zij eeue christin was, en haren Heiland deu meusehen verkondigen moest. Maar vóór zij er meê begon nam de vader de zonen meê op reis. Toen hij terug- keerde kwam Otto, de Bisschop van Hamberg, de apostel der Pommeren omstreeks het jaar 1123 naar Stettiu, om aan de heideusche inwoners Christus den gekruisigde te verkondigen. Met gloeienden ijver, met opofferende liefde en met geduld was deze voortreffelijke man onder hen werkzaam. Beata verheugde zich, maar met beving. De
Heidenen wilden niets hooren van den God der |
|||||
|
10J
|
|||||
|
christenen, cii het meest vijandig tegen ilcu
prediker der waarheid was de echtgenoot van Beata. o Hoe gaarue zou zij naar den Bisschop geijld ziju om haar heilhegeerig hart in gemeeu- schappelijk gebed te versterken. Maar zij waagde het niet om tegen het bevel van haren eehtgenoot te handelen. Des ter vuriger waren hare ge- beden bij nacht en bij dag en zooveel te driu- gender hare voorbedeu voor hare zonen, die zij — door meuseluuvrees beheersekt — den Heiland uog niet had durven verkondigen. Toen gebeurde het dat haar man ecue verre reis moest doen en laugen tijd afwezig was. Nu waagde Beata het om ua laugen strijd
den Bisschop Otto op te zoeken, o Hoe juichte hare ziel bij de gedachte, om ua zulk eene lange ontbering uog eens deel te mogen nemen aau de dierbare godsdienstoefening. Zij treedt in de stille zaal, waarin eeu kleine schare vau heil- begeerijn; zielen zich rondom hareu herder ver- zameld had. I loc zalig wordt het haar om het hart in deze heilige stilte, waar Jezus Christus woont eu werkt! Zij waagt het nauwelijks de oogeu op te heffen, tocli doet zij het eindelijk op schuchtere wijze, eu wat ziet zij V Twee jongelingen in witte kleediug, zooals de uieuw gedoopten droegen, eu dat waren — hare zonen! Daar beefde het moederhart van zalige vreugde en verrukking tot in de diepste diepten: het was haar alsof haar hart wegsmolt eu zij stortte bijkans ter neer ouder de overmaat van vreugde. Do zonen, gedreven door eeu wonderbaar ver- laugeu, hadden Bisschop Otto opgezocht: hij |
|||||
|
103
|
|||||
|
had hun het Evangelie verkondigd en overcen-
komstig hunnen wensch hen in de kerk van Christus opgenomen! Zoo waren de vurige bedeu van Beata verhoord! Toen de jongelingen hunne moeder zagen,
werden zij zeer verschrikt: zij waren heimelijk tot het christendom overgegaan, achtten hare moeder als een voorbeeld in liet zedelijke, toch eeue Heidiu en vreesden tegenwerpingen. Maar Beata hief hare handen omhoog en sprak luid weeueude: »Ik dank U, Heere Jezus, dat ik alzoo mijne soneu zie!" Toen omarmde zij de jongelingen en kuste hen. De bisschop Otto sprak biddend den lüoden Psalm over hen uit en dankte den lleere met een zeer bewogen gemoed. Van dat uur was Beata als omgekeerd. De
vrees was geweken, de geloofsmoed had haar hart vervuld. Zij verzamelde alle huisgeuooten om zich heen, beleed dat zij en hare zonen christenen waren en noodigde allen dringend uit zich haastig tot Christus te wenden, om zijn heil deelachtig te worden en zich dan te laten doopen. Toen kwam haar man — het was op een
Zondag-morgen — na lange afwezigheid onver- wacht te huis. Vrouw en kinderen ijlden hem te gemoet en omarmden hem met bijzondere teederheid. Het trof den man: Want het was zoo feestelijk in huis, zoo stil, allen in feest- gewaad. Wat is dit, wat hebt gij heden voor eeu feest, vraagde de man. Het oogeublik waarop Beata zich met God
|
|||||
|
101
|
|||||
|
voorbereid luul was gekomen: eenvoudig eu
gel rouw beleed zij wat met haar eu hare zonen voorgevallen was, en bad haren echtgenoot niet toornig te worden, maar zich als zij tot Jezus te wenden. Ook de zoncu legden ecne heerlijke belijdenis
af en vreesden niet voor de fonkelende oogen en de gebalde vuisten des vaders. Zij deden niet hnuuü moeder stil hunnen arbeid, zij vloekten niet eu streden niet; zij waren gehoorzaam en vroolijk en vervuld met liefde jegens den vader. Dat beviel hem heel goed. En toen het weer Goede Vrijdag werd, had hij zich niet vrouw eu kinderen voor het kruis van Christus gebogen en bracht hem de tranen van de vreugde dor dankbaarheid tot loon voor Zijne sniarto. Goddelijke liefdekoorden
Trekken ben naar Jezus heen:
Maken uit verschillende oorden,
Wie ze ook zijn, een wet tot een, Eén in Heer, geloof en doop.
Eén in keuze, liefd\' en hoop.
|
|||||
|
105
|
||||||
|
Het volk der Kareneu.
|
||||||
|
Matth. 4 : iö. Het volk, dat in duisternis znt
heeft een groot licht gezien; en dengenen, die zaten in het land en schaduwe des doods, dcn- zelven is een licht opgegaan. De Kareneu zijn in de landen <lcr hoogvlakte
van Tibet over Assam en Birma tot de Indische zee, dan van do Zuidwestelijke provincie van
China tot Bengalen onder verschillende namen verspreid en van liet naburig volk, de Mongolen, volkomen onderscheiden. Zij houden hun cigeir stam voor den oudste en meest uitgebreide van het menschelijk geslacht. Twee honderd jaren lang hebben de Europeanen deze kusten bezocht cu op den zeeboezem van Martaban handel ge- dreven. Even lang zijn de Jezuïtische zen- deliugcn in Birma geweest en toch was er niets van aan het licht gekomen, dat eeue zoodanige natie als de Kareneu in groote menigte in het binnenland woonde. Zij woonden ver van de steden, vermeden allen omgang met buiton- lauders en bleven onopgemerkt. Sinds 10 jaren zijn zij ons eerst bekend geworden. Wellicht is er geeu heidensch volk door merkwaardiger en meer buitengewone voorbereidingen voor de prediking van het Evangelie ontvankelijk ge- maakt dan dit volk. Oude, onder dat volk verspreide, voorspclliiigeu. Irer-«$n mle.sprewken, zoowel als staatkundige mocilifïhoden. baanden den «eg voor bel woord der waarheid. 7
|
||||||
|
10Ü
|
|||||
|
Sinds 1829, toen de zendeling Boortman hunne
dorpen begon te bezoeken, die meest uit een huis bestaan, dat als een kazerne gebouwd en lang genoeg is om 30—80 huisgezinnen op te nemen — sinds dien tijd werd een heerlijk werk onder de Karenen tot stand gebracht, zooals de zendingsgeschiedenis er nauwlijks een ander kent. De heidensche zangers van dit volk zongen van de schepping, van den val, van den zondvloed, van Babel en de verstrooiing der volken over de aarde. Hunne zedespreukeu klonken even alsof een Apostel hen had onderwezen, en over het donkere volksleven schenen heldere lichten der hope. Zij zeggen: »o kindereu en klein- kinderen, van oude tijden af beminde God de natie der Karenen boven alle andere volken, maar zij overtraden Zijn bevel en tengevolge hunner overtredingen lijden wij nu zoo. Wijl God ons vervloekt heeft, daarom verkeeren wij in onze tegenwoordige ellende en hebben wij geene boeken. Maar God zal zi$h weder over ons ontfermen en zal ons weer meer dan alle andere volken beminnen. God zal ons weder redden. Omdat wij op de taal des satans acht gaven, lijden wij." »Op den bepaalden tijd — heet het — zal
God komen, de verstorven hoornen zullen weder uitbotten en bloeien. Wanneer de bepaalde tijd komt, zal God zich openbaren: de dorre hoornen zullen weder uitspruiten en groen worden en vrucht dragen." In een hunner liederen zingen zij van de wederkomst Gods tot hen in hecr- ljjkheid. Maar zij weten ook van «en komen |
|||||
|
lil?
Gods in nederigheid. Daarvan zeggen zij: »ö
kindereu en kleinkinderen, eer God komt, zal de Satan komen, om de mensclieu te verleiden , en. om ze te verleiden zal hij verschijnen in prachtige kleederen en met een glanzend gewaad. Kinderen en kleinkinderen volgt hem niet! Na den Satan zal Een komen, die nauwelijks klec- dereu genoeg heeft om zich te dekken, o Volgt Hem! God zal ons weer redden! Hij heeft ons tweemaal gered en zijn jongste zoon zal bekwaam zijn ons nog eenmaal te redden." (iods jongste zoon, zeggen zij, zal koning zijn over de Karenen, en in Zijn rijk zal het geluk geen einde hebben. Zij bidden God om zijne komst. dien zij als den Eeuwigen, Almachtigcn, A1- weteudeu en Alomtegenwoordigen Schepper aller dingen prijzen en doen roerende gebeden, o Heer! wij hebben ellende guhad van geslacht tot ge- slacht , heb medelijden en ontferm U over ons! De Faleïsche koningen hadden hun geslacht en hunnen tijd, de Birmaansche hadden hunnen tijd, de Siameesche hadden hunnen tijd eu de vreemde koningen hadden hunnen tijd; het volk der Karenen is overgebleven. Laat onze koning komen, o Heer! dien wij ceren, aan wien wij onze lofzangen wijden, laat ons wonen in de groote stad, in de hooge burcht, in het gouden paleis. Heb medelijden mat ons en verhoor ons , o Heer! Laat onze koning komen, en laat die stad, die burcht, die groote stad, die zil- veren burcht, die nieuwe stad, dat paleis, het slot des grooten konings tot ons allen komen. Erbarm u onzer, o groote <Jod!" 7*
|
||||
|
108
|
|||||
|
Toen nu in don oorlog met Birma de»witte
Treemdelingen" in het land kwamen, werden de Karenen vroolgk te moede. Er is een sage onder hen die zegt, dat hun volk oorspronkelijk een huisgezin is geweest waarin zeven broeders waren; de kinderen van den jongstcn broeder waren blanke menschen. Van deze blanke vreemde- lingen zingen zij in ecu lied: • De Zonen Gods, de blanke vreemdelingen
Ontvingen de woorden van God.
De blanke vreemdelingen, kinderen van God
Ontvingen \'si leuren woorden, van oude tijden af." Dezen waren bekwaam, zeiden zij, in de ge-
meenschap Gods te blijven. Door licn hoopten zij ook weder de boekeu to verkrijge7i, die, naar hunne overlevering, hunne vaders van oude tijden af gehad , maar verloren hadden. »Kinderen en kleinkinderen, de boekeu der Karcucn zullen nog komen. Wanneer hunne hoeken komen, zullen wij gelukzaligheid verkrijgen." Met innig verlaugeude blikken hadden zij sinds lang op de zee gestaard, want van hunne voorvaderen was hun gezegd: v Kinderen en kleinkinderen! komt het over land, weent! komt het over water, lacht!" Na zoodanige voorafgaande onder\\vij- ziugen en voorbereidingen van goddelijke barm- hartigheid , die voor ieder volk zijn heilsuur laat slaan, kunnen wij ons niet verwonderen, dat de Karenen de Engelscheu als reddende Engelen begroetten en de zendelingen niet de blijde bood- schap «les vredes met groote begeerte on vreugde |
|||||
|
109
|
|||||||
|
opnamen. De zending ig onder de Earenen —
die wonderen zijn van Gods genade — zeer gezegend. De lofzang klinkt uit Sions zalen
Tot U met stil ontzag;
Daar zal men U, o God! betalen Geloften, dag bij dag:
Gij hoort hen, die Uw heil verwachten, o Hoorder der gebeên!
Dies zullen allerlei geslachten Ootmoedig tot U treèn.
|
|||||||
|
De pereboom in „Genadedal."
Spreuken II : 50. De vrucht der rechtvaardigen
is een boom des levens, en die zielen vangt is wijs. In het jaar 1737 kwam een eenzaam reiziger
naar Znid-Afrika in het Apeudal. Het was Georg Schmidt, een handwerksman, die door de liefde van Christus gedrongen wus, om vaderland en vrienden te verlaten, ten einde den armen Hot- tentotteu het Evangelie te brengen. Toen hij in de Kaapstad aanlandde, trok men den neus op voor den zendeling of belachte den dweeper. Maar hij ging heen en plantte een pereboom in Apeudal en bouwde een huisje daarbij. De Hottentotten, die van den blanken man
als hun vriend hoorden spreken, verzamelden |
|||||||
|
Ilü
|
|||||
|
zich vervolgens rondom don poroboom en namen
de blijde boodschap der zaligheid in Jezus met vreugde aan. Kr verliepen vijf jaren en toen droeg de pereboom zijne zoete vruchten, en het Woord Gods droeg ook zijne vrucht; de vijt eerste Hottentotten werden gedoopt. Als een loopend vuur verbreidde dat gerucht
zich onder de rondom wonende boeren, die op- hieldeu met spotten , maar nu begonnen te laste- ren; want de gedachte, dat ook de Hottentotten gelijk de blanken gedoopt moesten worden, en liet heilig Avondmaal zouden genieten, was hun onverdragelijk. Alle mogelijke hinderpalen legden zjj den armen Schmidt in den weg en klaagdon hem eindelijk bij de Hollandsche regeering aan, zoodat hij na verloop van twee jaren, gedurendo welken tijd nog 47 Hottentotten gedoopt waren, naar Kuropa moest reizen, om zich te verdedigen. Weenend nam hij afscheid van zijne lieve ge- meente. Hij hoopte spoedig weer bij hen te zjjn, maar de snoode list der vijanden verhinderde dit. .Selimidt bleef in Europa en stierf daar 41 jaren later. Zijne Hottentotten in Afrika bleven her- derloos, en weldra scheen de laatste vonk van zijne werkzaamheid uitgebluscht te worden. Alleen de pereboom droeg nog zijne vruchten en het Hollandseh Nieuwe Testament werd door een kleurling als ecu heiligdom bewaard. De lieve Schmidt was al lang naar zijnen
Heiland gegaan . toen een oude Hotteutot in de nabijheid van den pereboom zijne kinderen rondom zich verzamelde en tot hen sprak: »(.ïij allen zijl Hottentotten en van de menschen ver* |
|||||
|
111
|
|||||
|
nrlit; maar ik gevoel in mijn hart, dat God
ons wederom leeraars zal zenden uit een Ter land; ik ben oud, mijne oogeu zullen hen niet zien, maar gij zijt jong en zult hen zien. Wanneer zij komcu, gaat dan tot hen en volgt hen na!" Dat was in het begin van 1790. Omtrent denzelfden tijd had de grijze Span-
genberg, bisschop van do broedergemeente te Berthelsdorf, stervende de broeders ver- maand: »Laat Afrika niet los!" Om Kerstmis 1792 trokken twee broeders uit Herrnhut met verlof van do Hollaudsche regceriug naar Zuid- Afrika, kwamen in Apcndal, vonden den pere- boom in vollen bloei en nog een overblyfsel van het schamele huisje. Toen zij daar nederzaten, kwam eone oude
zwarte moeder — de laatste van Schmidt\'s ge- meento — en bracht haar niet lompen omwonden heiligdom, Schmidt\'s achtergelaten Hollaudsch Nieuw Testament. Van nu aan kwam er in Apcndal een nieuw
leven. Van alle zijden kwamen de kleurlingen. De Engelsche regeering, die daarna de Kaap- kolonie in bezit kreeg, schonk een groot stuk land tot aanlegging van een zendingsstation, en spoedig werd het een »Genadedal," waar men nog op den huidigeu dag de zoete vrucht van den pereboom kan genieten, dien eens Georg Schmidt daar plantte in Jezus\' naam. De bergen zullen vrede dragen, •
De heuvels heilig recht:
Hij zal hun vroolijk op doen dagen Het heil, hun toegezegd.
|
|||||
|
112
|
||||||||
|
\'t Ellendig volk wordt, dan uit lijden
Door Zijnen arm gerukt; Hij zal nooddruftigen bevrijden;
Verbrijzlen, wie verdrukt. |
||||||||
|
Iucobo de vluchtende Heiden.
|
||||||||
|
Matth. il : 28. Komt tot Mij, allen die vermoeid
en belast zijt en Ik zal u rust geven. De naburige volken vluchtten voor den woesten
Dschaka, koning der Zulu\'s in Znid-Afrika. In liet jaar 1825 bevond zich onder de vluchtelingen ook een man met name Incobo. Dschaka\'s krijgslieden voerden zijne kinderen als slaven weg en sloegen zijne drie vrouwen met een knuppel den schedel iu. Incobo vlood en nog vier van zijne kinderen niet hem. Zij dwaalden vele dagen in de woestijn rond, en voedden zich op kommerlijke wijze met wortels, die zij met een scherpen stok uit den grond woelden. Gedurende den nacht legden zij zich onder
een doornstruik. Toen in hunne nabijheid leeuwen brulden, klemden de kinderen zich sid- derend aan hunnen vader. De jongste zeide: o Vader, hoe brullen die leeuwen, weet gij geen dal waar Dschaka\'s krijgslieden niet komen en de leeuwen niet zoo brullen? De tweede zeide: Dschaka is zoo rijk — hij kon ons in vrede laten leven. In vrede laten leven, zeide de oudste. Waar hadden wij vrede? Weidden |
||||||||
|
113
|
|||||
|
wij bij dag on/.o koeien, dan konden wij nauwe-
lijks de slang ontvluchten , waarop wij iu het gras getrapt hadden. Hoedden wij des avonds onze kalveren, dan moesten wij veel rumoer maken, opdat de hyè\'n.i er geen wegroofde. Dan kwamen de muskito\'s en staken ons in de huid. Kropen wij in onze hutten, dan kroop de ver- giftigdo schorpioen uit den hoek. Werd onze gerst geel eu werden onze pompoenen groot, dan kwam een Hoofdman om te oogsten en wij hielden niets. In den tijd toen onze os ons ontloopen was, ging ik ver in de woestijn om hem te zoeken. Daar ontmoette ik een 15et- Bchuaan. Een Koraima had hem gezegd, dat hij van een Griqua vernomen had, dat een Hottentot hem had verteld : » Er was een land waar geen onrust noch angst was, waar de menschen in vrede leven." Dat land willen wij zoeken, zeide Incobo. Eu sinds dien nacht werd hij niet meer voorwaarts gedreven door de vrees voor Dschaka, maar door het verlangen naar het land des vredes. Hij moe3t echter nog lang zoeken voor hij het vond. Eindelijk trof hij na vele moeiten en wederwaardigheden eene oude Hottentotsche vrouw aan, die zeide: »Het land des vredes ken ik niet, maar ik zoek de mannen des vredes, die moeten het kennen. Zij hebben het boek in de hand en daaruit verkondigen zij ons hot groote woord." Welk woord is dat, vroeg Incobo? Zij zeide: »Een groot lloofd- man is van den hernel naar de aarde gekomen. geweldiger dan alle Hoofdmannen en zeer vrien-\' delijk. Tot Hem moeten alle menschen komen. |
|||||
|
11J
|
|||||
|
om gelukkig te worden en in vrede te leven."
Deze rede kwam Incobo zoo wonderlijk en toch zo!) liefelijk voor :ils du rede van Christus aan Nikodemus. Hij zocht totdat hij de mannen en het land en den Heer des vredes vond. Hij kwam op de zendingsplaats lhitterworth. Diep bewogen werd hij bij het zien der gemeente. Hij ging i» de kerk. Aan de eene zijde zaten de mannen, aan de andere de vrouwen en de kinderen in het midden. Allen gekleed, allen zoo stil! De predikant trad op en zeide een geestelijk lied voor. De gemeente zeide het na en toen werd het gezongen. Vervolgeus bad hij het Onze Vader, en las toen do tien Ge- boden. Na ieder gebod sprak de gemeente: »Heere! erbarm U onzer. Toen werd een stuk uit den Bijbel gelezen en verklaard. Het slot was gezang en gebed. Hier leerde Incobo God in geest en in waarheid aanbidden, en die schonk hem een nieuw hart en in dat nieuwe hart was de vrede, zooals hij dien nog nimmer gevoeld had. Toen verheugde zich Incobo met eene onuitsprekelijke vreugde en erkende, dat hij het land des vredes gevonden had. Amen! Jezus Christus! Amen!
.Ia, Gij zult in \'t groot heelal
\'t Kijk dur duisternis beschamen, Tod het niet meer wezen zal.
Woon, o Heiland! in ons midden: Onder Uwe heerschappij ,
Zijn wij zalig, zijn wij vrij;
Leer ons strijden, leer ons bidden Amen, heerlijkheid en macht
Word\' U eeuwig toegebracht! |
|||||
|
11.\'
|
|||||
|
Ecnc verdrijving dor afgoden.
Jcs. 49 : 23. En de koningen zuilen uwe voedster*
heerea rijn. hunne vorstinnen uwe zoogvrouwen : Zij zullen zich voor u huigen met het aangezicht ter aarde, en zij zullen het stof uwer voeten lekken; en gij zult weten, dat Ik de Heere ben, en dat zij niet beschaamd zullen worden, die Mij verwachten. Dc koningin van Madagaskar heeft sinds 1870
alle koninklijke afgodsbeelden aan de vlammen overgegeven , en met haar is geheel de adel van Madagaskar tot het Christendom overgegaan! De geheele provincie Imerina volgde hetzelfde voorbeeld. Dc koningin liet eene Christelijke kapel bouwen, en de hotten omheining van den tempel, waarin zich t;e grootste afgod van het land bevond, afbreken, niettegenstaande de priesters dreigden , dat hunne goden eene artseuij hadden, waardoor zij de kettersche koningen kouden wreken. Daarop verschenen de priesters in massa in de hoofdstad. om de instandhouding hunuer rechten te verdedigen. In eenen dade- lijk bijeengeroepen Ministerraad werd besloten, den eersten Minister eu andere Ambtenaren van de kroon —\'eer den priesters het terugkeeren nog mogelijk was — • naar de plaats aftevaar- digen en het beeld van den afgod te verbranden. Zoo geschiedde het. Men bezette het huis van den afgod, hoopte het hout, dat in de nabijheid gevonden werd. opeen, stak het aan en bracht |
|||||
|
ll(j
|
||||||
|
alles wat los was uit don tempel er bij om te
verbranden. Vooreerst de groote fluitstok, die gij de proeessiea gewoonlijk vóór de afgoden bedragen werd; dan twaalf ossehorens, waaruit men rooide ou waarmede men ook heilig water op den afgod sprengde; toen drie scharlakenroode regenschermen en de zijden doek, waarmee de tempelwachter het afgodsbeeld bij de rondvoering placht te beklccdcu. Toen kwam de beurt aan de afgodskisteu, die uit een uitgeholdeu boom- stam bestonden van een deksel voor/den, ten slotte de afgod zelf. Daar nauwlijks een van de levende Madasgas-
kers het gezicht van den afgod gezien had, verwekte zijne verschijning groote verbazing. De afgod bestond uit twee stukken van schar- lakon zijde van drie voet lengte en drie voet breedte, verbonden door een klein stuk hout ter dikte van een mans duim, zoodat de ncder- hangende zijde, om zoo te zeggen, twee groote vleugels op een klein lichaam vormden. Dat was de groote God der Madagaskers! »Gij kunt hem niet verbranden," schreeuwde het toege- loopen volk. AVauueer hij een God is, zal hij niet verbranden," antwoordde de Ambtenaar. >\\Vij zullen het beproeven" — en zij hielden den zijden afgod met eeu staf in het vuur en — hij brandde. De zege was behaald. Op den volgenden dag deelden vier afgodsbeelden in hetzelfde lot. Een er van bestond uit een kleinen buidel met zand gevuld, een andere uit drie stukkeu hout, die door een zilvereu keting ver- bonden waren. |
||||||
|
>
|
||||||
|
117
|
|||||||
|
Het volk zag het met verwondering ann, en
toen liet verbrandingsproces voorbij was en zij zagen, dat zij geene afgoden meer bezaten, om ze te aanbidden, zonden zij naar de koningin en lieten vragen, wat zij in de toekomst aan- bidden zonden? — Madagaskar is een wonder van Gods genade! U, Heere God! U wil ik zingen,
Wiens grootheid tot aanbidding wekt,
Wicn heerlijkheid en cero omringen, En \'t licht gelijk een kleed bedekt;
Die boven lucht en stargewemol Uw troonzaal zoldert, en den hemel Uitcenrolt als een tentgordijn;
Wicn de onweerswolken tot een wagen, De bliksemen en stormwindvla<rcn Tot boden en trawanten zijn!
|
|||||||
|
Bekeering van een Chinees.
|
|||||||
|
Zach. 3:2. Is deze niet een vuurbrand uit het
vuur gerukt?
Te Paramaribo op de Noordknst van Znid-
Amorika arbeiden met de Negers ook Chineezen. Drie der laatstgenoemden hadden in October 1871 den opzichter van den landbouw vermoord. De moord werd ontdekt, de moordenaars gevat en ter dood veroordeeld. Later werd van twee hunner de doodstraf veranderd in een 20jarigen |
|||||||
|
118
|
|||||
|
dwangarbeid. Slechts de eouc, met name Lijk-
wau, moest sterven. Maar de overheid droeg
zorg voor do zielen der veroordeelden eu ver- zocht de zendelingen van de Broedergemeente, of\' zij de veroordeelden in Imnue zielszorg wilden opnemen, hetgeen van zelf met vreugde en met, behulp van een gedoopteu Chinees, die als tolk dienue, aangenomen werd. De drie moordenaars — Lijkwuu was vroeger
ook zeeroover geweest — namen tegen ver- wacUting den zendeling gewillig op eu hoorden met oplettendheid naar de verkluring van het zesde gebod. Nadat de zendeling over de wet. zoude , schuld
en straf gepredikt had, werd het vertroostend Evangelie van de liefde Cods eu de vergeving der zonden door het bloed van Christus deu moordenaren voorgesteld met vermelding van de eeuwige zaligheid dergenen, die in Hem go- looven. Lijkwau scheen onverschillig te blijven, terwijl
bij de beide auderen het hart geopend werd voor het voortgezet dagelijksch onderricht. Eindelijk toen de beide auderen naar den
dwangarbeid gebracht waren en Lijkwau alleen was, om spoedig naar de gerechtsplaats te worden gevoerd, greep de zendeling hem nog eens ernstig in het geweten. Dat had een gunstig gevolg: Lijkwau betuigde den zendeling zijne liefde en dankbaarheid voor al zijne moeite, die hij zich met hem getroost had, maar nu moest hij gaan eu hem niet op zijn laatsten tf;iug vergezellen; >-want. zeide hij, ik heb u |
|||||
|
110
|
|||||
|
Kef, laat u ilio smart bespaard worden. Ik
wjusch, dat gij honderd jaar oud wordeu nioogt voor al de liefde en goedheid , die gij mij eu
mijnen armen landslieden bewezen hebt,." Met eeu bewogen hart ging de zendeling weg,
na ernstig met hen gebeden te hebben, dat de Heere de arme ziel wilde redden. Daags daarna was Lijkwau rustiger en zeide: »lk geloof en ik bid." — Reeds kwamen de rechters in de gevangenis, verkondigden hem , dat hij den vol- genden dag sterven moest en vraagden of lrj ook nog eene begeerte bad. Toen begeerde Lijkwau den heiligen doop. De zendeling kwam , bege- leid door twee andere geestelijken, vraagde den moordenaar opnieuw, of hij zich zijne schuld volkomen bewust was, en erkende dat hij do eeuwige verdoemenis zich waardig gemaakt bad, — verder, of hij geloofde aan de vergeving der zoude door het bloed van Christus. Al deze vragen beantwoordde hij zoo hartelijk en ver- trou weiijk, dat er geene reden overbleef, om hem den heiligeu doop te weigeren. Hoe aangrijpend was die doopsbedieniug aldaar, in den laatsten avondstond, in het gezicht van de galg, tusschen de muren der gevangenis, voor Negers, Chi- neezen en Europeauen tot een kind Gods te zijn aangenomen! Des anderen morgens werd hij om 4 uur ge-
bonden naar de plaats der terechtstelling geleid. De zendeling ging mee eu sprak met hem. Op de plaats des gerechts verzocht hij nog eens zijnen landlieden, die er bij waren, te mogen toespreken. Toen waarschuwde hij iii eene Uingi |
|||||
|
120
|
|||||
|
toespraak tegen do zonde vim het spel en Jen
opvliegendon toorn, beide voeren heen naar het schavot. Daarna betuigde hij van zijn geloof in Christus, om Wiens verdiensten God hein uit genade aangenomen en bet eeuwige leven geschonken bad, en uoodigde ook toen hen tot dat zaligmakend geloof. Daarna kwamen de beulen, legden hem liet koord om den hals — het yalbord viel, en de veroordeelde viel mede naar beneden: wnnt de strop was gebroken. De menigte riep: God wil niet, dat deze ter dood zal worden gebracht! Evenwel werd hij opnieuw bij de ladder opgevoerd, het koord weder om den hals gelegd en — de strik brak ten tweedenmale. Toen riepen zelfs de gerecht sdie- naars: »Dit is Gods vinger!" De veroordeelde bad den zendeling: »Leeraar, och, ga gij voor mij naar de rechters en bid voor mij om genade. Gij weet, God heeft mijnen dood nog niet ge- wild." Do leeraar ging been en smaakte het genoegen, dat Lijkwau van de doodstraf bevrijd en tot een 20jarigcn dwangarbeid in koteueu begenadigd werd. Hij had nu den tijd en ge- bruikte dien tot een dankbaar leven. Gij hebt, o Heer! in \'t doodclijkst tijdgewricht,
Mijn ziel gered, mijn tranen willen drogen, Mijn voet geschraagd; dies zal ik voor Uw oogen,
•Steeds wandelen in \'t vroolijk levenslicht. |
|||||
|
121
|
|||||
|
Hoc sjjt rij bekeerd g-eworden?
Jcrcm. j: : 1S. Ktkcer mij, zoo aal ik bekecni
ïiju, \\vant Gij <;ijt do Meere, mijn God. Ecu zendeling- in Noord-Amerika deed aan
een bekeerden Indiaan de vraag: »Hoe zijt gij bekeerd guwordeuï" De Indiaan kou op dat ->hoe" niet zoo dadelijk het rechte antwoord geven. Maar toen zij een eiudweegs verder in een woud gekomen waren, bleef de Indiaan staau, verzamelde ceuige afgevallen takjes en bladeren, maakte daarvan een cirkel, plaatste in het midden daarvan een worm cu stuk toen het hout en de bladeren in brand. Zoodra de worm de hitte merkte, kroop hij uu
naar deze en dan naar gene zijde; overal was vuur. Nadat hij zich te vergeefs naar alle zijden gewend had, keerde hij naar het midden van den kring terug en legde zich als in wan- hoop ueer om te sterven. Nu nam de Indiaan den worm er uit en legde hem buiten den kring. Zóó, zeide hij, was de weg, dien God met
mij hield. Ik gevoelde het vuur van den god- delijkeu toorn en beproefde te ontvluchten , maar o/erul zag ik dat vuur voor mij; nergens zag ik hulp en redding. Eindelijk gaf ik den moed op eu meende geene hoop to kunnen hebbeu — toen kwam Jezus en redde mij van het vuur der hel. Zing, loof, mijn tong, een heilig lied.
Zoolang ;?ij adem held eti kracht, 8
|
|||||
|
t_> _>
|
|||||||
|
Gods wonder min mijn ziel geschied,
In \'toffer, dat mijn Heiland bracht.
Zing hart en mond uit volle borst Uods Vadertrouw, zing hoe mijn Vorst, Hoe Jezus (\'!iri.->tns door Zijn bloed Zijn leven in mij wonen doet. |
|||||||
|
Gebed van een stervenden Neger.
2 San). 22 : 50: Daarom zal ik U, o llcere!loven
onder ilc Heidenen, en Uwen naam zal ik psalmzingen. Een arme Neger op de kust van West-Afrika,
die voor ecnige jaren tot het geloof gekomcu
was, lag op ziju sterven. Toen verzamelde hij zijne laatste krachten en bad: ïHeerc Jezus, ik dank II voor de eeuwige
zaligheid, die (lij ons door Uw heilig, dier- baar bloed verworven hebt. Ik prijs U, dat Gij in hei hart der zendelingen, die zich aan TJ overgegeven hebben, de gedachte gegeven* hebt, hier heen te gaan, en ons, arme be- wouera van Afrika, dit heil te verkondigen. Bjjzonder echter prijs ik U, dat ik door Uwen Geest daartoe gebracht beu, om dat heil aan te nemen en te omhelzen, «lat zouder geld en zonder verdienste ons Afrikanen aangeboden is. lleere, behoed uwc zendelingen te midden vau alle beproevingen en zwarigheden. die zg bjj ons ontmoeten. Geef hun ceu «reloof dat immer |
|||||||
|
123
|
|||||
|
sterker wordt, alzoo «lat zij alles wat ontmoedig»
mogen overwinnen en maak hen tot unttige werktuigen oin vele Heidenen te voeren tot liet Lam. dat de zonde der wereld gedragen heeft. Hecre! erbarm U over de arme Grebo\'s (7.00 heet 7.iin volkstam). G\\] weet, dat zij reeds buig hun hart tegen U verhard hebben; maar <T]j z;jt machtig hen te bekeeren, en ik bid 17, mank van de/.e Uwe macht gebruik tot hun heil. Ik beveel inzonderheid ook mijne vrouw cn mijne kinderen aan Uwe goedheid. Och dat zij zich tot U den Ueere bekeeren; och dat ik beu, wanneer ik beo op de aarde niet weder zal zien, daar in den hemel weder bij U zie en met hen rcrecnigd worde. Oeh, dat ook de arme Mjiwimges (een andere
volksstam) wie 11 het Evangelie gepredikt is, zich tot U den Heer e Jezus mogen wenden! Gedenk ook myneu vrienden . die zich gedurende mijne krankheid rondom mijn leger verzamelen en zoo goed jegens mij geweest ziju! Heere. ik dank U„ dat Gij mij in den da;;
van bitter lijden ondersteund hebt. en dat ik getroost beu door de verzekering, dat al mijne zouden door liet bloed van Jezus Christus ver- geven ziju. Mijne smarten hebben nu een einde. Heer Jezus, ik beveel mijnen Geest iu Uwe handen!" Toen hij dit gebed uaawelijks geëindigd bad
ontsliep hij in vrede. Wij geven in \'t geloof de baud
•\\an die zijn voorgegaan, |
|||||
|
124
|
||||||
|
Uu groeten op liet sutrdsclie strand.
Diü voor Gods zetel staan.
Het is één hcir, één volk van God, Bcsprengd met Jezus bloed;
\'t Is ïeeds met Jezus heengegaan t\'f volgt Hem op den voet.
Kerkgang van een ouden Koranna.
I\'s. 27 : 4. Ken ding heb ik van den Ilccre be-
geerd, dat zal ik zoeken: dat ik al de dagen mijns levens mocht wonen in het huis des lleercn, om de liefelijkheden des Hceren te aanschouwen en te onderzoeken in Zijnen tempel. Een oud bekeerde Korauna in Zttid-Afrika,
die 11 aar zijne zonen gerekend 70 jaren oud was, reisde elkeu Zaterdag een weg van 5 tot 0 uren ran zijne woonplaats naar het zendingsstation,, om daar op Zondag de godsdienstoefening bij te wonen, en dan keerde hij des Maandags terug. In zijne hand droeg hij den staart van een jakhals 0111 zich daarmede het zweet van zijn aangezicht te drogen, en in de andere hand hield hij een langen stok om er op te steunen. Aan zijn knoopsgat hing zijn kalender, een
klein smal bordje met zeven gaten. Op den morgen van eiken nieuwen dag stopte hij een kurk in een gat, en vermits hij daarmede op den Zondag begon, zoo wist hij dat het Za- |
||||||
|
•
|
||||||
|
12Ó
|
||||||||
|
terdag was , wanneer hij aan het laatste gat
in de rij was gekomen. Dan ging hij weer op reis. Daai-cnboveu droeg de oude man nog een bankje op zijn rug, opdat hij in het huis des Heeren ook zijne eigene zitplaats hebben mocht. Hoc lieflijk, hoe vol heilgcnot,
o Heer, der legerscharen God ! Zijn mij Uw huis en tempelzangen!
Hoe branden mijn genegenheên, Om \'s Heeren voorhof in te treèn ! Mijn ziel bezwijkt van sterk verlangen :
Mijn hart roept uit tot God die leeft, En aan mijn ziel het leven geeft. |
||||||||
|
Een gestoorde godsdienst.
|
||||||||
|
Matth. 10 : 22. Maar wie tot den einde volhardt,
die zal zalig worden. Het was op den lOden Sept. 1871 toen eeu
van de Berlijnsche zendelingen in Zuid-Afrika op een Zondag zijne godsdienstoefening met vrede begon. Toen de godsdienst in vollen gang was, werd de kerkdeur plotseling ge- opend, en de Hoofdman van de plaats trad binnen. Met een duivelsche kalmte ging hij de kerk langs, zag allen behalve den zendeling aan, greep een 19jarigen jongeling, sleepte hem naar de deur en sloeg hem onbarmhartig zonder een woord te spreken. Toen ging hij |
||||||||
|
{•><>
|
|||||
|
terug, baalde en behandelde op dezelfde wijze
taog een tweeden en een dorden van de jonge- liugcu. Ten sl\'itlo schreeuwde hij midden in de kerk: »Dit is nog maar een begin, ik wil zien wie liior Meester is, liet Boek (hij meende deu Bijbel) ut\' ik." Daarna ging hij weg. De harten der christenen beefden en velen
weenden. Keu gedoopte, met name Mozcs, ging naar deu zendeling toe, en sprak toen deze hem vraagde: Mozcs, wat zegt gij van dev.e geschiedenisV >Wij moeten bidden, dat God den koning straffe, als er geene redding meer voor hem is; hij heeft geene macht, maar Jezus alleen heeft macht." De zendeling zeide verder: Mozes, heden heeft de koning alleen de jongelingen geslagen, wanneer hij uu ook u, die geloovig zijt, slaat, hoe dan V Mozes antwoordde: » wij nemen dat voor goed eu biddeu den Heere om kracht en geduld." Do zeude- liug vraagde verder; » Maar wanneer hij U doodt, hoe dan ? Mozes antwoordde: »Dat nemen wij ook voor goed; wij uemeu hei Boek (deu Bijbel) iu deu arm, eu dan mag hij ons doodeu, hij heeft evenwel geeu macht, Jezus alleen." Maar Meester, wat zegt gij er van? De zeu- deliug antwoordde: ik deuk zooals gij: laat ons bidden zouder ophouden! Geef \'t wild gediert, dat niets in \'t woen ontziet,
De ziele van Uw tortelduif niet over.; Laat, groote God! om een gehaton roover. Uw kwijnend volk niet eeuwig in \'t verdriet.
|
|||||
|
12?
|
|||||
|
De dood van een Heiden op het
Diamantenveld. Maltb. 16 : 26. Want «rat baat het een menscli.
zoo hij <lc geheele wereld gewiut, en lijd", schade zijner ziel? Of vrat zal een inensch geven tot lossing van zij:ie ziel?
In de nabijheid van het Zuid-A frikaansche
zeudingsstation Pniè\'1 zijn sedert cenigo jaren
kostbare diamanten gevonden, en duizenden vreemdelingen zijn er heengegaan om er naar te graven en rijk te worden. De zwarte Kaffers waren meest gezocht, als zeer geschikt voor dezen moeilijken arbeid. Vele Kaffers gaan ook uit eigen beweging daar heen. Zoo maakte ook een oude Kaffer de reis naar de diamautvelden. Maar hij werd ziek en kon niet verder gaan. Een Engelschman vond hem op den grond
liggen met een Nieuw Testament in de hand; hij sprak met hem en vernam, dat hij vroeger op het zendingsstation Christianaburg in Natal gewoond had. Op den volgenden morgen ging de Engelsch-
inan weer naar de plaats, vond den Kaffer dood met het N. Testament op den borst en daarover de handen gevouwen. De Engelschman, die voor eeue christelijke
begrafenis van dezen Heiden zorgde, schreef aan den zendeling van Christianaburg, en ver- nam , dat de Kaffer vroeger op zijn station ge- woond had. maar later was verdwenen. Hij |
|||||
|
12*
|
||||||||
|
had inderdaad het woord Gods lief; het moest
hem 7.elfs naar de diamantvelden begeleiden, waar velen, helaas! die aanvankelijk op den goeden weg schenen te zjjn God en de eeuwige zaligheid verloren. Hoop op God! uit al de zorgen,
Die deez\' droevig1\' aarde treeft.
Rijst het licht eens van dien morgen. Dat men, na een nacht van zorgen, Eeuwig zonder zorgen leeft.
Sterveling! de weg door \'t leven, Door dit donkre tranendal
Doe u niet voor d\' uitkomst beven: Kies dien Leidsman naar dat leven. Waar men nimmer zorgen zal!
|
||||||||
|
Een onverwachte vreugde.
|
||||||||
|
r.s. 97 : l. De Hecre regeert, de aarde verheuge
zich; dat vele eilanden zich verblijden. De zendeling Ellis, die voornamelijk de be-
\\voners van de Zuidzee-eilauden voor den Heere Jezus trachtte to winnen, verheugde zich in 1822 op een eenzaam eiland, dat niemand der schepelingen kende, met een zeer groote en buitengewone vreugde. Dat eilaud bood reeds in de verte zulk een liefelijk gezicht. Een hooge berg verhief zich in het midden, en zilveren stroomen vloeiden door deszelfs rijke wouden |
||||||||
|
f20
|
|||||
|
naar deu Oceaan. Op den oever zag men bij
de zeventig kleine, witte huisjes en eea witte vlug wapperde aan de spits van een koogen paal. Het was liet eiland Rnrutn in de Zuidzee, naders de schrik der zeelieden.
De zendeling Ellis voer met zijne vrienden
er heen, en ziet, de koning met do bewoners ontvingen hen met de hartelijkste liefde en blijdschap. Nog op denzelfden dag predikte Ellis in een
zeer schoon e kapel, waarvan de traliën van den kanseltrap bestonden uit de krjjgssperen der bewoners, die door de zending tot het christen- dom gebracht waren , en nu als onderdanen van den Vredevorst zulke wapenen niet meer be- hoefdeu. Op deu volgenden morgen werd er ecu groote
volksvergadering gehouden, waarin een Hoofd- man Auura in den naam des Koning-i en aan het gansche volk den warmsten dank uitsprak jegens de christenen van Engeland, die de eerste zendelingen naar de eilanden der Zuidzee gezonden haddon, en besloot met de woorden: »Nu hebben wij ons eiland aau deu Heere
Jezus overgegeveu, opdat Hij als Koning over ons heersche. Wij hebben ous zelven aau Hem overgegeven, opdat wij in alles de Zijnen eu geheel voor Hem zijn!" Wat daar op Rurutu geschiedde, zal overal
in de verre fleidenwereld geschieden, opdat vervuld worde des Heeren Woord: »De Heere regeert, de aarde verheuge zich, dat vele ei- landen zich verblijden." |
|||||
|
130
|
|||||||
|
Zingt dc.i Hoogstcu oer,
Opdat ieder leer\' Hoc Hij heersekt alom Over \'t Heidendom; Hoc Hij van Zijn troon Geeft Zijn rijksgeboón, Daar het al voor bukt. Ed\'len <raiis\'\'h verrukt, Nu hun \'t godlijk licht Straalt in \'t aangezicht. Deden in ons lot, Beren Abrains üod. |
|||||||
|
Ik heb vergeven.
Rom. 12 : 19. Wreekt u zelven niet, beminden!
maar geeft den toorn plaats; want er is ge- schreven: Mij komt de wraak toe, Ik zal het vergelden, zegt de Heere. Kauoek, een heidensch Gfoenlander, was met
zijne vrienden op weg om bloedwraak uit te oefeneu aan den moordenaar van zijnen vader. Zijn weg leidde hem voorbij een zendingsstation. Hij ging met zijne vrienden iu de kerk en woonde de godsdienstoefening bij. Het woord des Heereu ging hem door het hart. Hij ging naar den zendeling en begeerde den doop. Maar toen deze vernam, dat Kauoek op weg was om tien moordenaar zijns vaders te doodeu, zeide hij, dat wanneer hij gedoopt en zalig worden wilde. bet dan een eerste vereischte was. om |
|||||||
|
i.il
|
|||||
|
zijnen vijand de misdaad te vergeven. »I w
woord is hard, antwoordde Kiinoek; maar ik wil er mij op bedenken en er met mijne bloed- verwanteu over spreken." Hij ging voor eimigeu tijd weg. De zendeling was reeds van gedachte, dat hij in het geheel niet tcrugkeeren zou; maar eindelijk verscheen hij zeer onrustig en bewogen. (1\'j zijt niet rustig, zeide de zendeling tot hem. Zeg mij wat er in n omgaat V — Ik wil en ik wil niet, antwoordde hij, ik hoor en. !r><.>;\' nier. Zoo iets heb ik nog nimmer ervaren. Ik wil mijnen vijand wel vergeven. en dan wil ik het weer niet. Mijne vrienden sporen mij aan tot wraak, ik wil er niet naar hooren, en hoor er toch naar. — Het antwoord was: Als gij niet vergeven wilt, dan spreekt uw onbekeerd hart in u, zoodra gij vergeven wilt, dan spreekt God in u. Wat wilt gij nu doen? »Ach, zeide hij, ik ben geheel onrustig; wanneer gij met mij spreekt, dan zou mijn hart u willen gehoorzamen, wanneer evenwel mijne vrienden tot mij spreken, dan zou ik hunne woorden willen opvolgen eu den moordenaar mijns vaders dooden." De zendeling nam een Bijbel, en las hem voor hoe de Heere Jezus te midden van zyn bitter lijden aan het kruis voor zijne moor- denaars bad en hun vergaf. » Dit is verbazend, riep Kanoek en er blonk een traan in zijn oog, maar Jezus was ook veel beter dan wij." De zendeling las hem nu Handelingen 7, den dood van Stefanus, voor. Kanoek droogde een traan van zijn wang: o, die is zeker zalig, die is nu bij God in den hemel! »Jawel, zeide de zen- |
|||||
|
l:i-
|
|||||
|
ilcliug, en gij en allen die liem volgen, en
uwen vijanden vergeven, zullen daar ook komen." Kauoek rueoude. dat hij nu niets kon zeggen; liij was te z:?er bewogen en moest tijd hebben, o:n zijn boos hart tot zwijgen te brengen , dan /.on hij weer komen. Na eeuigen tijd kwam hij terug eu zijn gelaat straalde van vreugde. » Nu ben ik gelukkig, riep hij, er is geen haat meer in mijn hart, ik heb verpeven!" Op de vraag, waardoor er dan eene zoo groote verandering in zijn hart gekomen was, antwoordde hij: »Het waren de machtige woorden van Jezus. Ik werd zeer bewogen toen gij mij de woorden van den gekruisigden Jezus hebt voorgelezen, toen Hij voor zijne moordenaars bad. Toen beloofde ik den Heere dat ik eveuzoo wilde doen . hoe onwaardig en onbekwaam ik ook was, ev vu lieh ik van harte vergeven." Veertieu dagen later legde Kauoek in het
midden der gemeente belijdenis af. Eenige dagen later zond hij naar zijnen vijand de bood- schap: »Ik was uw vijand eu op weg u te doodeu. maar nu beu ik christen gewordeu, eu gij hebt van mij uiets meer te vreezen!" De audere uu zocht en vond teugevolge van
die gelukkige boodschap evenzeer heil in Christus en beiden ziju als geloovige broeders in den Heere met elkander en met God verzoend. \'k Wil nimmer iemands nadeel zoeken,
Schoon hij mijn nadeel zoekt;
Mijn vijand wil ik nooit vervloeken, Ofschoon hij mij vervloekt.
|
|||||
|
]:\',:!
|
|||||||
|
Zachtmoedig wil ik hem bejecgnen
Al dreigt hij, \'K dreig hem nut, En scheldt hij mij, ik wil hen: zeegnen,
Omdat mijn Heer \'t gebiedt. |
|||||||
|
Godgeleerdheid van Manknbcc
Mattli. ii : 25. Ik dank l\', Vader! llecre des
hemels en tier aarde, dat Gij deze dingen vuc r de wijzen en verstaudigen verborgen hebt. maar )iel)t dezelve den kinderkens geopenbaard. Op deu lGden Oct. 18G3 werd in ceu dorp
van Zuid\'Afrika, gelegen in een gebergte, de reeds hoog bejaarde ïnoedcrMankuboc, met den naam Hanna gedoopt. Zij woonde ver van de kerk en kwam steeds tweemaal in de week, jaren , lang ter catechisatie. 01 liet warm of koud, regen of zonneschijn wras, moeder Man- kuboe was altijd op den juisten tijd in de catc- chisatie, en de geloovigen zoowel als de onge- loovigcn gaven haar het getuigenis, dat zij in waarheid geloofde en eeue vriendin des Meeren was. Na haren doop leidde de oude Hanna in alle
stilte een leven dat met Christus verborgen was in God en werd bijkans nergens dan in de g«ls- dieustoefeuingen gezien. Met welk een opmerkzamen zin en diep ver-
stand zij het Woord opuani, getuigt het vol- gend gesprek. De zendeling — een Duitscher — vraagde
|
|||||||
|
134
|
|||||
|
baar: Xu moeder Haima, zeg mij. wat het
beteekenen moet in Jezus\' naam te bidden ? Zij gaf hot volgende autwo >rd:
»lk weet ui at, dienaar Gods. of ik nrj.ie
gedachteii juist uitdrukkeu kan. Maar ik wil u Keggen welk eau gedachte ik daarover heb. Gij moet mij dan vertier onderrichten. — Wan- neer ik eau verzoek a-iu een grootcu Koning te doen heb, zoo kan ik als een oude, vreemde vrouw zoo maar niet zonder vreeze tot hem gaan. Nu zoek ik mij een man van aanzien en invloed en dezen vraag ik wat hij van mijne bede zegt, of zij voor den Koning gebracht worden kan. Ik zou mij het liefst tot den Zoou des Konings wenden. Dezen kent de Koning. Wanneer de Zoou des Konings zou zeggen, ja, uwe bede is goed. dan zou ik hem verzoeken met mg naar deu Koning te gaan. Bewilligt hij er iu, dan heb ik vervolgens niets meer te vreezen, maar kan getroost niet hem naar den Koning gaan. Dan ga ik achter des Konings Zoon staan. Hij spreekt voor mij en ik behoef niets te zeggen. Moet de koning dan niet Ja zeggen? zeker. Een oude vrouw bidt immers niet alleen, maar een liooger man, dien de koning lief heeft. Ziet •ge, wanneer ik in den naam van Gods Zoon bid. dan kan ik evenzoo getroost bidden. Ik omwt door het gelooi\' deu Zoon van God, beu ééu met Hem en zoo wil God mij niet ver- achten." .Nooit heeft een geleerde het woord »in deu
naam vau Jezus bidden" dieper en juister ver- staan en verklaard dau deze oude Heiden-christin. |
|||||
|
135
|
|||||||
|
Code zij (\'mik. ilie het dwa-o ia de wereld
verkozen heeft, opdat Hij t!e wijzen beschamen /.on, ten einde g?en vlecich 7.011 roemen voor Hem. (iods verborgen\' emgang vinden
Zielen, daar Zijn vrees in woont; \'t Hciigeheim wordt aan Zijn vrienden,
Nanr Zijn vreéverbond getoond. |
|||||||
|
Een tweevoudige b 9waring\'.
Psalm. 54 : ó. Ziet, God is een helper: ilc i Iccre
is onder degenen, die mijne ziel ondersteunen. De reeds gedoopie zoon van een Hoofdman
der Yeldschoendragers in Groot-Namaqnaland ging met zijn neef Timotlieus, die voorkorten tijd ook gedoopt was. in de woestijn Kagliari op de jacht. Daar gebeurde het. dat zij iu vier dagen niets to eten kregen, zooals dat dikwerf gebeuren kan. Het was reeds Zaturdag en niettegenstaande, de honger sterk was beloofden y.ij beiden den IFecre: »Morgen op des Heercn dag zal er geen sehot vallen, schoon de honger sterk moge zijn." Wat gebeurde op ren ZondagmorgenV Daar
kwamen vele Quagga\'s bij het water om te rusten eu te drinken. De jonge christenen werden op de proef gesteld, want zij gevoelden den honger in het lijf. Zij zouden gaarne het nevens, hcu liggend geweer gegrepen en zich |
|||||||
|
ïao
|
|||||
|
spijze verschaft hebbeu, maar zij durfden niet.
In kunne harten heette het. Houd uwe be- 1-jfle! Morgen zult •.•,.. te eten hebbeu. Tot hun verdriet liepen de diereu tegen Kunne
gewoonte ileu ganschen dag tot den nvond voor hunne oogen rond. De beide jagers bleven getrouw eu dachten: och of zij bleven tot nior- genvroeg. Toen zij echter op Maandagmorgen ontwaakten, was er niets meer van de dieren te hooren of te zieu. Welk een smart vervulde hunne harten, zij
zouden deu moed bijkans opgeven. Het gcdoof behaalde evenwel de overwinning, dat God ge- trouw is. En terwijl zij daarover met elkander spraken, komt daar een hert naar het water geloopen om zijn dorst te lesscheu. Onze jagers grepen dadelijk naar de geweren en met het eerste schot stortte het dier op den grond neer. De Heere hield Zijn woord, dat in hun hart gesproken was: Morgen zult gij te eten hebben. Dat heelt het geloof der beide jonge christenen en hunne liefde tot den Hecre machtig gesterkt. O Zaligheid! wanneer mijn hart,
Gespeend aan Zijne lusten, In \'s Vader wil kan rusten, Zijn wensen kan missen /onder smart.
En zich kan vergenoegen, Hoe Hij het ook wil voegen. |
|||||
|
137
|
|||||
|
Celoofsmoed van een 2a»uto-melsje.
Deuteron. 30 : 4. Al waren uwe verdrevenen aan
hel einde de» hemels, van Jaar zal c!e Heirei
uw God u vergaderen, en vau daar zal Hij u nemen. In het distriet Blanwberg, do uiterste voor-
post der strijders van Christus in Zuid-Afrikn, bevond zich in het jaar 1871 een jong meisje niet name Zakaka, die het recht ernst was eeu •r>:eloovige christin te worden, en die het ook krachtig door haren stillen, ordelijken wandel bewees. Toen hare moeder dit merkte, wendde zij alle kracht aan, om hare dochter in het geloof te doen wankelen, zij wilde haar zelfs een braakmiddel ingeven, opdat zij het Woord Gods uit zich kwijt worden zou. Een man, die zich voor Zakaka\'s vader en voogd opwierp, hielp de moeder in haar streven. Daar goede woorden en minzame verzoeken niet hielpen, gebruikten zij geweld. Zij jj dreigden, beschimpten, be- spotten het arme meisje, zoodat zij dag noch nacht rust had; al hare vrienden en geburen hitste men tegen haar op, maar zij bleef staud- vastig door bidden en getrouw aanhooren van Gods v Woord. Te vergeefs zocht de zendeling de familie van
Zakaka door redeneeriugeri te stillen. Zij braken zoo geweldig los, dat iemand beven zou de vloeken op te schrijven, die zij Gode en Zijn Woord en al Zijnen geloovigen toevoegdon. 1)\'» 9
|
|||||
|
138
|
|||||
|
oude zeide, dat zij niets van Gods Woord
wilde weten, ook van geen zaligheid, zij wilde branden in de hel. Spoedig daarna kwam Zakaka bij den zen-
tleling, geslagen en geheel bebloed, en klaagde hem, dat men haar haar deken, vel, paarlen- sieraad en alles bad ontnomen, haar verstooten en vervloekt en tot haar gezegd had: loop heen, pak u weg, ga naar den zendeling, want gij zijt niet meer ons kind, maar dat van den leeraar. De zendeling nam Zakaka in zijn huis op.
Hij verheugde zich, dat dit meisje zoo staud- vastig deu smaad van Christus gedragen had. Op den tweeden Pinksterdag knielde Zakaka in het huis des Heeren neder en ontving met den door haar zelve gekozen naam Sara den heiligen doop. Ik werd benauwd van alle zijden,
En riep den Heer ootmoedig aan;
De Heer verhoorde mij in \'t lijden, En deed mij in de ruimte gaan.
De Heer is\'bij mij, \'k zal niet vreezen; De Heer zal mij, getrouw behoên,
Daar God mijn schild en hulp wil wezen , Wat zal een nietig mensen mij doen?
|
|||||
|
139
|
|||||
|
Een rijk geschenk.
Psalm 50 : 14. Offert Code dank. en betaalt den
Allerhoogste uwe geloften. Adam, de zoon van een slaaf uit Mozambique ,
Opperman genaamd, was door wouderbare lei- dingen iu de nabijheid van Bcthanië in Zuid- Afrika gekomen, waar bij den zendeling leerde kennen, en befc Woord des Heereu lief kreeg. De liefde bewoog hem spoedig om zich op het Bethanisch gebied neder te zetten. Een klein uur van Bethanië, aan een schoone bron sloeg hij zijne tent op, waartoe de zendelingen hem gaarne verlof gaven, omdat hij niet alleen een verlangen naar het AVoord Gotls openbaarde, maar daarenboven ook een vlijtige en voor- zichtige man was. Hij kwam zeer regelmatig in de godsdienstoefeningen en weldra gaf hij zijn wensch te kennen om den heiligen doop te ontvangen. Diep bewogen over de hem be- wezen genade Gods ontving hij den doop op het pinksterfeest van het jaar 1845. Adam Opperman werd vervolgens een lichtend
voorbeeld voor de Heidenen, alsook voor geheel de christen-gemeente. lederen avond kwamen de inenschen, die op
of in de nabijheid van zijne plaats woonden, bij hem aan huis; dan hield hij godsdienstoefening met hen; de kinderen kwamen ook en aan ieder van hen vraagde hij wat zij dien dag in de school geleerd hadden. Daarbij was hjj ook een 9*
|
|||||
|
140
|
|||||
|
voortreffelijke boer. Zijn land en vee wa< op
geheel Bethanié\' het best in staat. De Heere dien hij lief had en diende, zegeude hem! Adam was in het klein begonnen en in het
jaar 1852 had hij een veestapel van GO stuks runderen, 700 schapen, een schoonen ossewagen en nog een anderen wagen met vier paarden be- spannen, waarin hij des Zondags en des Don- derdags met zijne vrouw en dochter naar het station ter kerk reed. Lator zegende de Heer onzen Adam nog meer, zoodat hij een stuk weideland — twee dagreizen van Bethanié\' ver- wijderd — voor zijn vee koopen kon, welk land 600 morgens groot was. Hier bouwde hij zich een nieuw woonhuis, alsook eene kerk voor zich en zijne arbeiders, waar hij zelf des Zon- dags de godsuientoefening leidde. Om de drie maanden zond hij iemand met zijn ge- span naar het twee dagreizen verwijderd Bethanié\' en liet den zendeling halen, die in zijne kerk predikte en de sacramenten bediende. Hij stelde een ouden Korauna tot schoolmeester aan, die de kinderen zou onderrichten en zoo bouwde de Heere daar zijn rijk in de wildernis. In het jaar 18GG begeerde Adam Opperman voor zijne plaals een eigen zendeling van het Berlijnsche zendingsgenootschap. Men willigde zijn verzoek gaarne in, daar hij op zich nam om zijn zendeling met de overige Berlijnsche zendelingen gelijk te stellen — hem een jaar- lijksch inkomen van 90 pond sterling d. i. 1080 gulden te geven, een woonhuis te bouwen en te onderhouden en daarbij een stuk grond voor |
|||||
|
141
|
||||||||
|
tuiu. Bovendien schonk Adam de door hem
gebouwde kerk met den grond er om heen , een stuk goed weideland van een uur gaans lang en driekwartier breed aan de Berlijnsche zending. Zoo werd er op een dag eene geheel nieuwe predikantsplaats ouder de Heidenen gesticht met ecu geuoeg/.aani inkomen en een grond- bezit van 2000 morgens land. Die plaats wordt genoemd »Adamshoop" en is de getuigenis van de macht en genade onzes Gods ook over het hart van een rijk man. Jezus! bron der hemelvreugde,
Die ons hart eens smaken zal;
Wat ons ooit op aard\' verheugde, Gij verheugt ons bovenal!
Daar Gij ons reeds hier bereidt Voor des hemels heerlijkheid Waar w\' U eeuwig lieven, loven;
Jezus! trek ons hart naar boven!
|
||||||||
|
Een Zigeuner zendingsfeest.
|
||||||||
|
Ps. in : 2—4. De werken des Heeren zijn zeer
groot; zij worden gezocht van allen , die er lust in hebben. Zijn doen is majesteit en heerlijk- heid; en Zijne gerechtighetd bestaat in der eeuwigheid. Hij heeft Zijnen wonderen eene gedachtenis gemaakt; de Heere is genadig en barmhartig. De predikant Crabb in Engeland, die sinds
1827 met de arme Zigeuners zeer bewogen was, |
||||||||
|
142
|
|||||
|
en cene vereenigiug voor het tijdelijk cd eeuwig
welzijn der Zigeuners gesticht had, was onver- moeid bezig in het peinzen op nieuwe middelen en wegen, om deze te midden van Christenen levende Heidenen wel te doen. Zoo leidde hij het er ook heen, dat erjaar-
lijks een zigeuner zondingsfeest gevierd werd, waarbij niet alleen christelijke vrienden, maar ook vele Zigeuners waren. In de gemeente van Crabb werd het feest gevierd. Toen de daarvoor bepaalde dag kwam, zag
men reeds des morgens vroeg van alle zjjden troepen Zigeuners te voet of met wagens aan- komen. Allen, die kwamen werden naar een bij de pastorie gelegen weideland gebracht, waar zich weldra een bout Zigeuuseh leger vormde van 150 tot 200 personen van eiken leeftijd mannen en vrouwen. Toen het begin van het feest werd aauge-
kondigd met het luiden van een klok, gingen allen naar het ruime schoollokaal. Met gezang, gebed en lezen van een gedeelte uit de hei- lige Schrift werd het feest geopend. Daarop volgden onderscheidene toespraken en vele brieven werden voorgelezen deels van de Zigeuners zei ven, deels van de vrienden der vereeuiging. Ten slotte werd de zegenwensch gezongen. De ver- gaderiug verliet daarop de zaal en de Zigeuners keerden wederom naar de legerplaats. Terwijl de christelijke vrienden zich hier onder hen mengden, werden op liet spoedigst in de school tatels en bauken in orde gebracht en een een- vondig middagmaal werd opgedragen, dat voor |
|||||
|
143
|
|||||
|
de gasten bestemd was. Do predikant Crabb
en zijne vrienden deden daarbij het werk. Gedurende den maaltijd werden er nog toe-
spraken gehouden en liederen gezongen. Ten slotte werd de Heere gedankt in een hartelijk gebed en elke Zigeuner vertrok met een deken, eeinge kleedingstukken en bijbels. Bijzonder aangrijpend was het, toen na allo
toespraken een oude Zigeunsche vrouw begeerde nog eenige woorden te mogen zeggen. »Ik zegen den dag, zeide zij, waarop ik als Zi- geunsche vrouw geboren werd, maar nog meer zegen ik den dag op welken ik den heer Crabb mocht ontmoeten. Ik prijs God, dat Hij mij van mijn ellendig zwervend leven gered en tot de kennis van mijnen lieveu Heiland gebracht heeft, nadat ik vele van mijne beste jaren in den dienst van den Vorst der duisternis had doorgebracht. Ik bedank deze lieve heereu voor datgene, wat zij voornamen te doen en bid God dat velen van mijn volk tot dezelfde zalige kennis gebracht mogen worden." Zij weende en velen weenden met haar. Eerlang gedenkt hier aan het wereldrond;
Haast wendt het zich tot God met hart en mond; En waar men ooit de wildste volken vond, Zal God ontvangen Aanbidding, eer en dankbre lofgezangenï Want Hij regeert, En zal Zijn almacht toonen; Hij heersckt zoover de blindste Heid\'nen wonen, Toit Hem bekeerd. |
|||||
|
144
|
|||||
|
Hoe een Turl: zendeling vilde worden.
Matth. 5 : 6. Zalig zijn zij die hongeren en dors\'.cn
naar de gerechtigheid: want zij zullen, verzadigd Morden. In het jaar 180G meldde zich een l\'Jjarig
jongeling uit Turkije aan Lij htt Theologisch Kolle<rie van de AValdenziricho kerk te Florence en verzocht dringend opgenomen te worden. Het was de zoon van een Pacha, hij had den
Koran zorgvuldig bestudeerd, maar kon daarin den Vrede niet vinden. Toen ging hij eens door de straten van Konstautiuopel en zag in een boekwinkel een opengeslagen Bijbel. Hij vraagt naar dun prijs van dit boek, eu
koopt hem. Met groote vreugde bracht hij hem naar zijne moeder, las hem met haar, eu alles, maar inzonderheid het karakter van Jezus, greep hem geweldig aan en de bijbelsche leer scheen hem veel verhevener toe dan die van zijnen Koran. Toen zijn vader daarvan hoorde, hieuw hij
hem met zijnen sabel en zette hem drie jaren gevangen. Maar de jongeling las steeds in den Bybel, die hem door zijne moeder bezorgd werd. Zijn vader wilde, dat hij een geleerde Moha- mcdaan zou worden en zond hem naar het Semiuarie to Damaskus. Ook hier kreeg hij een Bijbel van een Amerikaauschen zendeling. Deze schreef daarin: »Wy gelooven in God,
deu Vader, den Zoon en den heiligeu Geest. Wie in Hom gelooft heeft het eeuwige leven! |
|||||
|
145
|
|||||
|
Lees, geloof\', en gij zult zalig worden!" üezs
woorden maakten ecu diepen indruk op den jongen Turk en bemoedigden hem zeer. Een jaar later kreeg bij van zijn vader bet
bevel, om eeue bedevaart naar Mekka te doen. Hij neemt zijn Bijbel mede. Toen bij eens op dek van bet schip daarin las, spreekt hem een roomsche priester aan: * Begeert gij eeu christen te worden"? De Turk antwoordde: »Ja, ik wensch zoo te worden als het hier in dit boek geschreven is." De priester vluchtte met hem naar Rome. De Turk werd daar spoedig gedoopt, maar van zijn Bijbel beroofd. Men zond hem naar Napels, waar hij in het Seminarie onderwezen zou worden. Daar vond hij weder een Bijbel in dcu boekwinkel en hoorde met een dat er christenen en geestelijken waren, die zoo leerden en leefden als er in den Bijbel geschreven staat. Hij vluchtte, zocht hen op en kwam te Marseille bij een Evan- gelischeu predikant. Deze leerde zijne vatbaar- heid en gezindheid kennen en bracht hem naar Florence. Zijne eenige begeerte was om zendeling te worden onder zijne landslieden, do Turken. \'t Is de Heer, wiens mededoogen
Blinden schenkt het lieflijk licht: Wie in \'t stof lag neergebogen,
Wordt door Hem wéér opgerickt God, die lust in waarheid heeft,
Mint hem, die rechtvaardig leeft.
|
|||||
|
14Ü
|
|||||
|
Goddelijke beschikking.
Rom. il : 25 en 26. Want ik wil niet Broeders!
dat u deze verborgenheid onbekend zij, (opdat gij niet wijs zijt bij u zelven) dat de verharding voor een deel over Israël gekomen is, totda\' de volheid der Heidenen zal ingegaan zijn. En alzoo zal geheel Israël zalig worden; gelijk geschreven is: De Verlosser zal uit Zion komen, en zal de goddeloosheden afwenden van Jakob. De predikant Burgmann (te Mühlheim aan
den Rijn en aldaar overleden 1795) reisde vroeger als zendeling in dienst van het joodsche in- stituut van Dr. Callenberg te Halle a. S., en arbeidde ook als zoodanig een halfjaar te Londen. Op het Kerstfeest van 1704 predikte hij aldaar voor den predikant der Duitsch-Luthersche ge- nieento. Tekst en thema waren: » Heden is n de Heiland geboren." Terwijl hij deze kostelijke woorden der Vergadering iu het hart trachtte te leggen, bemerkt hij een jood, die schuchter achter de binnenste kerkdeur luistert, en roept hem dadelijk met verheven stem toe: »En ook u , zoon van Abraham, die daar van verre staat, is heden de Heiland geboren!" Ongeveer twee jaar later, toen Burgmann
predikant te Essen was, meldde zich op een morgen een vreemdeling bij hem aan. Het was een ;zeer fatsoenlijk Israëliet uit Amsterdam. Nadat hem gevraagd was, wat zijne begeerte was, gaf hij met diepen ootmoed en kennelijke |
|||||
|
147
|
|||||
|
Oprechtheid het volgende antwoord: »Voor
korten tijd is mij.i Vader overleden. Toon hij zijn einde voelde underen , riep hij\'mij tot zich en vertelde mij, dat hij op het voorlaatste Kerstfeest te Londen een jongen Dnitschen predikant gehoord had, wiens prediking en bijzonder het woord: »En ook n, zoon van Abraham, is heden de Heiland geboren", hem overtuigd had, dat Jezus van Nazareth de be- loofde Messias en Verlosser was. Hij had in het geloof aan Hem vrede voor zijn hart ge- vonden , en stierf in het vertrouwen der zalig- heid door Christus. Ik, zijn zoon, mocht ook den weg des on-
geloof s verlaten, en voor dezen Heiland mijne knieën buigen, dan zou ik ook den vrede vinden. Deze toespraak en bede bracht mij ia groote verlegenheid en onrust. Ik heb daarmede een paar weken omgeloopen. Toen hoorde ik in de nachtelijke stilte in den slaap zeer duidelijk een stem, die tot mij zeide: Ga naar den predikant Burgmaun te Essen, en die zal tt den weg der zaligheid verkondigen, en tot eeu teeken, dat dit zeker is, zult gij daar nog eeu u onbekenden broeder uit Israël vinden, die door gelijke zielsnood daar heen gedreven is. Terwijl deze nog bezig is om zoo oprecht
zijn hart bloot te leggen, meldt zich werkelijk eeu tweede vreemdeling aan. Burgmaun laat hem in eeue andere kamer brengen en gaat er heen. Het is eeue rijke jonge Israëliet uit Hamburg. Eu zijne begeerte was? Voor korten tijd had hij ook iets soortgelijks gerdoomd |
|||||
|
148
|
|||||
|
hls zijn volksgenoot zoo even vertelde; en uu
is hij hier om te hooren wat hij doen moet om zalig te worden. In aanbidding van de wonderbare, genadigo
leiding Gods brengt de predikant Burgmann de beide jongeling ;n bij elkander, warpfc zich met hen op de knieën, om don God der Vaderen, en Vader vau onzen Heere Jezus Christus te prijzen, legt hun de Schrift uit, die van den Heiland getuigt en verkondigt hun leven en vrede door het bloed des kruises. Zij namen het Woord met vreugde aan en, geloovende in den Heere Jezus, reisden zij na eeuige dagen weer naar hun Vaderland terug. Aan onzen God en Vader,
Den eeuw\'gen levensader, Zij dank en eer en prijs,
Zijn liefelijke zegen Besproei\' gelijk de regen, \'t Genoten onderwijs. - -
Vergeving aller zonden, Zij ook voor ons gevonden, In \'t bloed van Jezus\' kruis,
Zijn goede Geest geleid\' ons, Bekeer\' ons en bereid\' ons, Voor \'t Vaderlijke huis.
|
|||||
|
149
|
|||||
|
Luther\'s lied.
Een vaste burgt, 700 sterk als trouw,
Is God, op wien wij bouwen;
Hij zwoer dat Hij ons holpen zou, E:i \'t zal Hem niet berouwen. Schoon de oude moordenaar Ons dreigt met groot gevaar, Kn met zijn wreed gebrul De ziel van schrik vervuil\': Geen haar zal hij ons krenken. Met onze kracht is \'t slecht gesteld,
Daarmee zijn wij verloren;
Maar voor ons strijdt de ware Held Dien God heeft uitverkoren. Zijn naam is: Israël, Jezus Immamiël. Jehovuh Zebaoth; Ik ken geen andren God; Het veld moet Hij behouden. Ja, schoon ook de aard vol duiv\'len wa»,
Gereed ons te verslinden,
Hij maait ze weg als \'t rijpe gras En strooit ze op alle winden. De booze lcugenvorst Zet wel een hoogc borst: Geen nood. hij doet geen leed, Zijn vonnis ligt gereed; Eén woord — hij vaart ter helle. |
|||||
|
150
|
|||||
|
Zij zullen \'t Woord ons laten staan,
En tocli geen dank behalen;
Wij laten onzen God begaan, Zijn plan zal nimmer falen. Ontnemen ze o.is ons goed,\' Eer, voordeel, vleeseh en bloed — Laat varen \'t aardsche slijk: Heil maakt liet toch niet rijk, En ons is de overwinning. |
|||||
|
Ditgaren van JTAJH HAAM te Delfzijl:
|
|||||||||||||
|
N. C. KIST, Dp Christelijke Kerk op Aarde,
volgens het bijbclschc onderwijs en de geschie- denis. ....•..._/ o.So. Trof. J. J. VAN OOSTERZEE, Rcdcvoe-
ringen, verhandelingen en verspreide gcschrif- \'en. . ,......./ 0,45. |
|||||||||||||
|
Prof. J. J. VAN OOSTEE23E, Negen
leerredenen. . . . . . . . f 0.55.
PIETER WEGGEMAN, Bekeering. .ƒ0,33.
|
|||||||||||||
|
PIETER WEGGEMAN, Nagelaten ge-
schriften. . . . . . . . . f 0.30. W. ZIETHE, De waarheid en heerlijkheid
des christendom); vertaald door J. II. GUN- N1NG Jr........./ 0,35. G. STEENHOF, Wat dunkt u van den Chris-
tus?..........f 0,20.
|
|||||||||||||
|
B. J. BENNINK, Vruchten van de Chris,
telijke zending; verhalen uit de heiden wereld, voor school en huis....../ 0.30. B. J. BENNINK, Nacht en Morgenscheme-
ring op het zendicgtgebied in Afrika. . . f 0,40,
|
|||||||||||||
|
B. J. BENNINK, Terugblik, of de voor-
naamste bladzijden uit het leven van een ouden krijgsman. ......./ 0,15. |
|||||||||||||
|
B. J. BENNINK, Gods zorg en liefdeblijk-
baar in \'t leven van II. II. NlEBOER, oud- ouderling te N. Pekela....../ 0.30. |
|||||||||||||
|
H. BEUKER, He belangrijkheid van den
Evangelicarbeid; redevoering, uitgesproken bij de bevestiging van den zendeling-Iecraar K. Haan, gevolgd door een afscheidswoord van dca bevestigde......./ 0,40. |
|||||||||||||
|
Dr. A. KUYPER, De Schrift het Woord
Gods.........j 0,30.
Dr. J. H. MERLE D\'AUSIGNÉ, Johan-
NF.S CllRYSOsTHOMUS....../ 0,4a.
S. SIJPKETJS, Ebsv-Haezer. —Gedachtenis-
rede bij ee;ie vijf-en-twiiitigjarige evangclic-be- dicning........ƒ 0.20. J. C. APPEL1US, raadgeving aan bckoinmcr-
dcn in den vorm van een brief . . . f o. 10
NIEUWJAARS, kn VERJARINGSVERSJES door
eeu Kindervriend......f o.to.
DE BEKEERING van ken MAHOMEOAAN.—
Een verhaal voor zondagschool en huisgezin . f 0,06.
|
||||||||
|
STEMMEN UIT ROME OVER ZONDEN IN
ROME......../ 0,20.
DE PAUSEN VAN ROME der 17 eersteeeuwen
geen heilige vaders, maar feilbare menschen . f 0,15.
|
||||||||
|
DE ZOON VAN EEN FIDJI-EILANDER, of de
kracht van het Evangelie...../ 0.10,
|
||||||||
|
*-<sw-c>-*— —
|
||||||||
|
i
|
|||||||||||||
|
* * ]5ii (.!. .). KE1TK tf Groninqen i« ver-
schciicn: Eeiiige bladzijden uit hét dagboek,
OF
ONTMOETINGEN EENS LEEBAARS
in en buiten de gemeente, ÜOOU G. HEMKËSi
J\'rijs ƒ 0.50.
-
|
|||||||||||||
|
-
|
|||||||||||||