|
JU. t ƒ.1. H.
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
Druk van Uoeloffzen & Hübner, Amsterdam.
|
||||
|
\\
|
||||
|
VOORREDE.
|
|||||
|
Dit is slechts een klein en eenvoudig
boekje. Maar liet behandelt een allerge- wichtigst onderwerp: De hoogere trap van geestelijk leven en de weg om er toe te geraken. Veel is daarover, vooral in de laatste
jaren, door Engclsche en Amerikaansche Christenen geschreven. En hoe langer |
|||||
|
hoe meer begint wat de Weslcyanen vol-
maakte heiligmaking noemen, al is het onder een anderen naam, als iets niet onbereikbaars beschouwd te worden. Ook in ons land zijn er velen, die zich
met de gewone beschouwing niet langer kunnen tevreden stellen, en beseffen, dat er voor den Christen een betere toestand op aarde is weggelegd dan die, welken de Apostel beschrijft, als hij zegt: \'/Ik ben vleeschelijk verkocht onder de zonde,// of als hij uitroept: //Ik ellendig mensch, wie zal mij verlossen van het lichaam dezes doods ?« |
||||
|
Werkjes als dat van Boardman: //Het
hooger Christelijk leven// of van Andrew Murray: //Blijf in Jezus//, vinden, zoo al niet alom, dan toch bij zeer velen weer- klank. En geen wonder. Want wij ge- voelen dat, zullen wij blijvenden vrede genieten voor ons zelven en zullen wij anderen overtuigen en winnen voor on- zen Heer, die toestand de onze worden moet, als ook alleen beantwoordende aan de beschrijving, ons door Gods Woord van het geestelijk bestaan van den Chris- ten gegeven. In de volgende bladzijden vindt men
|
||||
|
dn ondervinding van oen gcloovigc, die,
na jaren worstelens, er toe gebracht is. En het is mijne hartelijke bede, dat allen, die dit lezen zullen (en ik zelve) dien toestand niet slechts zoeken mogen maar ook deelachtig worden en in het bezit er van blijven. UTRECHT, P. Tl.
Januari 1869.
|
||||
|
VERLOSSIxVG VAN DE ZONDE.
|
|||||
|
Ik meen dat Gods genade verheerlijkt
zal worden, indien ik iets verhaal van Gods leidingen met mijne ziel, inzonder- heid met betrekking tot de heerlijke ver- lossing, waarmede Jezus ons van de macht en heerschappij der zonde bevrijdt. Mijne bekeering was duidelijk en on-
miskenbaar geweest. Jaren lang had ik door wettisch streven te vergeefs op al- lerlei wijzen getracht Gods gunst en de vergeving mijner zonden te verkrijgen; toen leerde ik mijn eigen volkomen onmacht erkennen, en ik vertrouwde mijne zalig- heid alleen en geheel aan Christus toe. |
|||||
|
5
|
|||||
|
Ik geloofde wat God aangaande Hem gc-
tuigt. Ik zag dat Hij Zijn bloed voor mij vergoten had, en in Zijn dood vond ik de volkomen verzoening met God. Ik wist, dat ik wedergeboren was, een kind van God, en de erfgenaam eener eeuwige heerlijkheid; en sedert dien oogenblik heb ik hieraan nooit meer getwijfeld. Ik ge- loofde met blijdschap, dat Hij mij aan- genomen had, en dat ik reeds nii het eeuwige leven bezat. In vervolg van tijd gaf de Heer mij
door zijne genade cene meer uitgebreide kennis der waarheid. Mijne opvoeding in de gemeente der Kwakers, waar ik toenmaals lid van was, had mij reeds af- gezonderd van de ijdele vermaken dezer waereld, en de godsdienst van Jezus was het onderwerp mijner diepste belangstel- ling, de eenige zaak die mijne aandacht en gedachten waardig scheen. Al wat |
|||||
|
9
|
|||||
|
de Bijbel ons loert, werd het voorwerp
van mijn belangstellend onderzoek. Ik zag hoe volkomen rechtvaardig ik in Chris- tus voor God was. Ik verheugde mij in de toekomst des Hoeren. Ik geloofde, dat ik in Christus opgestaan, en met Hem in den hernel gezet was. Het sym- bolisch onderwijs van liet Oude Testa- ment was voor mij het onderwerp van ernstige studie en de bron van groot ge- not; en het verschil van openbaring der waarheid onder de beide Bedeelingen boe- zemdc mij de diepste belangstelling in. Ook ontleende ik veel praktische leering aan de Schrift omtrent den oorlog, den eed, do regeling der godsdienstoefening , het algemeene priesterschap der geloovi- gen, en de leidingen des H. Geestes in de vergaderingen der kinderen Gods ; mijne overtuigingen aangaande deze dingen ston- den vast, en ik aarzelde niet daarnaar te |
|||||
|
10
|
|||||
|
handelen. Maar niettegenstaande dit al-
les was mijn hart niet rustig. Ik kan
niet ontkennen, dat ik toenam in kennis; maar liet was even onmiskenbaar, dat ik niet in genade toenam; en aan het eind van acht jaren was ik genoodzaakt de droevige belijdenis af\' te leggen, dat ik nog niet eens zooveel macht over de zonde had, als toen ik mijnen christclijken loop- baan begon. In het aangezicht der ver- zoeking was ik de zwakheid zelve, liet was niet zoo zeer mijn uitwendig leven , dat mij droevig maakte, hoewel ik nu kan zien, dat het ver was van hetgeen het had moeten zijn ; maar de zonden van mijn hart, die verontrustten mij, — kond- licid, doodschheid, gebrek aan christelijke liefde, eene verstandelijke kennis der waar- heid zonder zedelijke vruchten, die er aan beantwoordden, wortels van bitter- heid, gebrek aan een zachtiuoedigen en |
|||||
|
H
|
|||||
|
stillen geest — al deze inwendige zon-
den , waarover de kinderen Gods zoo dik- wijls genoodzaakt zijn te treuren , bedroef- den ook mij. Hoewel ik niet meer onder de wet,
maar onder de genade stond, zoo moest, ik nochtans erkennen, dat de zonde nog heerschappij over mij voelde, en ik ge- voelde dat ik ver was van het beeld, dat de Schrift ons van den Christen voor- houdt, liet christelijke leven, dat wij daar aanschouwen, is een leven van over- winning, en mijn leven was een leven van nederliiag. Het bevel dat daar aan de Christenen gegeven wordt om heilig te zijn, om gelijkvormig te worden aan het beeld van Christus, om eene gemeente te vormen zonder vlek of rimpel, scheen mij bijna eenc bespotting toe, zoo geheel onmogelijk vond ik het, om dat ideaal te bereiken. Want ik streefde er toch |
|||||
|
12
|
|||||
|
ernstig naar. Ik was onbevredigd en on-
gelukkig. Zelfs de zekerheid, dat God mij, in
weerwil van al mijn gebrek, liefhad, en dat ik om Zijns lieven Zoons wil toch zijn kind bleef, verzwaarde mijnen last; want als men zich kind gevoelt, en onbe- kwaam is om als kind te handelen , zoo is dit noodzakelijk de bron van bitter verdriet. Mijne pogingen om tot een anderen toe- stand van zaken te geraken, gaven mij somtijds oogenblikken van zwaren strijd. Ik nam de beste voornemens, ik bad, streefde, worstelde; ik geloofde dat wat mij het dierbaarste op deze aarde was, mij zou ontnomen worden, indien ik niet getrouwer en nauwgezetter leerde wande- len. Indien iemand die ik liefhad, ziek werd, zoo deed ik in het diepst mijner ziel menige gelofte, dat zoo God het dierbaar leven wilde sparen, ik Hem |
|||||
|
13
|
|||||
|
voortaan met mijn geheele hart zoude
dienen. Maar alles was vergeefs, ja erger dan vergeefs. //Als ik het goede wilde doen, bevond ik, dat het kwade mij bijlag;// en ik zag geen uitkomst dan in den dood, die //het lichaam der zonde» waaraan ik geketend was, zoude ver- nietigen, en het juk mijner dienstbaar- heid zoude verbreken. Een nieuw inzicht in Gods waarheid,
zoo als zij ons in de Schrift geopenbaard is, scheen mij somwijlen voor een tijd lang boven de verzoeking te verheffen, en deed mij meer dan overwinnaar zijn. Dan verheugde mijn hart zich bij de ge- dachte, dat ik nu eindelijk het geheim van het leven had gevonden, en dat van nu aan mijne voortdurende nederlagen in gedurig vernieuwde overwinningen zouden veranderd worden. Maar na eenigen tijd als ik met de zijde der waarheid, waarin |
|||||
|
H
|
|||||
|
ik mij verheugde, vertrouwd was gewor-
clen, bevond ik tot mijne bittere droef- lieid, dat zij hare kracht scheen te ver- liczcn, en dat ik even hulpeloos als te voren was; maar mijn oordeel was te zwaarder, naar mate de meerdere kennis ook grootere verantwoordelijkheid mede- bracht. Er was nog iets anders dat mij ver-
ontrustte. Men had mij geleerd en ik las in de Schrift, dat ik als Christen het voorrecht bezat, om de vertroostende en leidende inwoning des H. fiecstcs in mijne ziel te ondervinden; ik geloofde ook in- derdaad dat hij woning in mij maakte, maar ik ondervond weinig van zijn on- derwijs, en zijne tegenwoordigheid was ik mij niet bewust. Hoe meer ik ontdekte, dat mijn eigen wijsheid en verstand vol- komen onvermogend waren om mij recht te leiden, en hoe meer ik bij toeneming |
|||||
|
K.
|
|||||
|
gevoelde, dat mijn vork geheel nutteloos
bleef, indien ik niet door den Geest ge- leid en bekrachtigd werd, hoe meer ik het als een onschatbaren zegen leerde be- schouwen, Hem aldus te mogen loeren kennen. Maar hier ook schenen mijne pogingen geheel ontoereikend, en ik was telkens in verlegenheid en diepere duis- temis gewikkeld. Somtijds kwam de overtuiging bij mij
op dat alle Christenen niet waren zoo als ik; dat Bommiger leven een kenmerk van ge- wijdheid aan en gemeenschap met God droeg, waaraan ik nog vreemd was; en hoe ver- langde ik te weten wat hiervan het go- heim was! Maar bij de veronderstelling, dat dit alleen het gevolg was van hunne meerdere waakzaamheid on ernst, wist ik geen ander middel dan om mijne pogin- gen nog te verdubbelen, en denzelfden vermoeijenden cirkel van strijd en wor- |
|||||
|
16
|
|||||
|
stelingen te doorloopen, waarbij ik na-
tuurlijk dezelfde nederlagen ontmoette. Zoo was mijn leven; en niettegenstaande
veel uitwendigen erast en toewijding, ge- voelde ik, dat dit leven in zijn geheel eene mislukking was. Dikwijls zeide ik tot mijzelf, dfit indien dit alles was, wat het evan- gclie van Christus voor mij had, ik daar- hi bitter was teleurgesteld. Want hoe- wel ik nooit betwijfelde, dat ik een ver- zoend en gerechtvaardigd kind van God was, dat ik het eeuwige loven bezat, en bestemd was om de eeuwige heerlijkheid te beërven, zoo had ik evenwel gecne vrijmoedigheid tot God, wanneer mijn hart mij veroordeelde, — en dit was bijna altoos het geval; — ik was dus niet gelukkig. De hemel zelf scheen zijne bekoorlijkheid te verliezen voor het hart dat ver van God leefde. Ik begon naar heiligheid te smachten.
|
|||||
|
17
Ik begon te zuchten onder de dienstbaar-
beid der zonde, waarin ik gevangen was. Mijn ganschc hart dorstte naar algeheele gelijkvormigheid aan Gods wil, en naar ongestoorde gemeenschap met Hem. Maar ik was zoo volkomen overtuigd dat gceue eigene pogingen, voornemens of gebeden van eenig nut zouden zijn, dat ik bijna gereed stond de zaak wanhopig op te geven. In dezen tijd van bitteren nood bracht
God mij in aanraking niet sommige Chris- tenen, wier ervaring zeer van de mijne verschilde. Zij verklaarden, dat zij den weg van heiligheid ontdekt hadden , waar- op zij struikcling noch nederlaag ont- moetten, maar waarop zij meer dan over- winnaars gemaakt werden door Jezus. Ik vroeg hun liet geheim van deze 011-
dervinding, en zij antwoordden: «Dit ge- schiedt wanneer men eenvoudig alle eigen
•
|
||||
|
IK
|
|||||
|
werk daarlaat, en volkomen op Jezus
vertrouwt.// Kooit, zal ik de verwondering vei\'geten,
waarmede ik dit antwoord aanhoorde. "Hoe,// zeidc ik, «meent gij waarlijk,dat gij van uwc eigene pogingen ook in liet dagelijksche leven afstand liebt gedaan, en dat gij niets anders doet dan o]> Jezus vertrouwen ? Rn maakt Hij n waarlijk en werkelijk overwinnaars?// — "Ja,// was liet antwoord, "Jezus doet het alles. Wij geven ons geheel aan Hem over. Wij leven niet. inccr ons zelven , maar wij blijven in Hem, en Hij in ons. Hij w\'crkt in ons het. willen en het. vol- brengen naar Zijn welbehagen, en wij zijn stille." Pc zalige mogelijkheid van zulk een
leven ging als eene openbaring voor mijn geest, op, maar de gedachte was in ij nog te nieuw en te wonderlijk dan dat ik ze |
|||||
|
lil
|
|||||
|
kon bevatten. Ik had mij ncnit voorge-
steld dat Christus z.ulk een 11 uiland was , als mij nu beschreven werd. Ik wist bij ondervinding, dat Mij mij het leven als eene vrije gave had gegeven, zonder dat ik van mijne zijde iets anders had kun- tien dosn dan gelooven en aannemen. Maar dat hij nu op dezelfde wijze mijn leven voor mij wilde leven, zonder dat ik in staat was iets anders te doen , dan gedurig weer te gelooven en aan te ne- men, dit overtrof mijne stoutste verbeel- dingen. Ik had geleerd voor de verge- ving mijner zonden tot Hem op te zien; maar de overwinning dier zonden was, meende ik, mijn werk. Ik had het groote nadeel van het wettisch streven ingezien, «raar het de verlossing geldt; maar ik was nog geheel wettiscli in mijne ge- dachten over de heiligmaking. Ik had er nooit aan gedacht om dit werk aan |
|||||
|
•2"
|
|||||
|
Christus toe te vertrouwen, en ik wist
niet, hoe ik dit moest doen. Zoo zette ik mij ijveriger dan ooit aan
het werk. Telkens op nieuw zocht ik inij zelf aan God loc te wijden. Ik trachtte mijn wil met diamanten ketenen te binden om hem als een heilig offer aan God aan te bieden. Gansche nach- ten worstelde ik in het gebed, opdat God mij den zegen wilde schenken wei- ken anderen genoten. Kortom, ik deed alles, behalve het ééne ding dat, noodig was. Ik kou niet gelooven; ik had geen vertrouwen; en al het overige was erger dan onnut. Toch niet geheel onnuttig; want ik leerde daaruit ééne noodige les, namelijk mijn eigen volkomen hulpeloos- heid. Ik had van het begin af\' kunnen weten , dat ik zoo was , ja — ik had hel moeten weten; want God heeft het ons duidelijk genoeg in de Schrift geopen- |
|||||
|
•21
|
|||||
|
baard. Hij heeft ons op duizend, ver-
schillende wijzen geleerd, dat wij niets zijn, en dat Christus alles is; maar dit is eenc les, die wij niet dan langzaam leeren. Mijn eigen ik was sterk en ik had eene lange en moeijelijke leerschool noodig, eer ik er van verlost was. Ten laatste echter zag ik duidelijk, dat
ik inderdaad niets was, en dat ik Chris- tus even zoo volstrekt voor mijn dage- lijksch leven behoefde, als ik Hem in be- gin had behoefd om mij het leven te schenken. Ik ontdekte, dat ik even zoo onbekwaam was om gedurende vijf minu- ten mijn humeur of mijne tong te be- heerschen als ik lang geleden onbekwaam was geweest om mijne ziel te bekecren, en dat de gehcelc toewijding- van mijzelf aan God mij alleen dan mogelijk zoude zijn, wanneer Hij zelf dit werk in mij zonde volbrengen. Kortom, ik ontdekte |
|||||
|
22
|
|||||
|
de eenvoudige waarheid, die ik reeds veel
vroeger had moeten leeren, dat ik zonder Christus , — niet alleen zonder Zijne hulp maar zonder Hemzelf\', — niets , volstrekt niets kondc doen. Ik zag dat al mijne pogingen het werk verhinderd hadden, in plaats van het te bevorderen. Door deze pogingen verijdelde ik de genade Gods even werkelijk als de zondaar, die zijne ziel door zijne eigene gerechtigheid wil verlossen: want indien de rechtvaar- digheid door de wet is, (indien zij door de werken der wet verkregen kan wor- den) — dan is Christus te vergeefs ge- storven. En eens voor goed liet ik het wettisch streven daar. Toen begon ik de Schrift te onderzoe-
ken, oin te zien of mijne behoeften niet in Jezus vervuld kouden worden; en ik bevond, dat de Schrift vol was van deze heerlijke waarheid. Ik bevond dat de |
|||||
|
■2:;
|
|||||
|
verlossing die Hij door zijn dood te weeg
heeft gebracht eenc volmaakte verlossing genoemd wordt, en dat Hij machtig is tot liet uiterste toe te verlossen. Ik bc- vond dat Hij zelf mijn leven wilde zijn, dat Hij in mijn hart wilde komen om er volkomen bezit van to nemen, en alle dingen aan zich te onderwerpen. Ik bc- vond dat Hij mij niet alleen toeliet, maar dat Hij mij liet bevel gaf, van in Hem te blijven, on de belofte daarbij voegde: dat indien ik in Hem bleef ik vele vrucli- ten zoude voortbrengen en van de zonde bevrijd zoude zijn. Ik gevoelde dat dit inderdaad een evangelie was, dat aan al mijne behoeften voldeed, dat zulk eene verlossing mijne stoutste wenschen ovcr- trof en ik verlangde onuitsprekelijk mij deze zaligheid toe te eigenen. Maar hier ontmoette ik een anderen
vijand, die ik meende voor goed versla- |
|||||
|
■>%
|
||||||
|
gen te hebben. Het was alsof ik mij niet
aan Jezus kon toevertrouwen, — alsof ik bevreesd was dit te doen. De werk- heiligheid was overwonnen, maar hot on- geloof bleef, en dreigde mij voor goed uit het beloofde land der rust uit te slui- tcn. Hoewel God verklaard had dat de Heer Jezus een volmaakte Zaligmaker is, die al mijne dagelijksche behoeften konde vervullen, zoo kon ik niet gelooven dat Hij dit werkelijk zonde zijn. Zelfs in Jezus te rusten, scheen mij al te vertrou- wend toe. Maar in Zijne oneindige liefde verbrak Hij ook deze laatste hinderpaal. Hij zond in ons huis een jong mensch, die in groote duisternis verkeerde, omdat hij aan zijne zaligheid twijfelde. Mij viel het voorrecht te beurt om hem op Jezus te wijzen als op den Zaligmaker, die aan al zijne behoeften kon voldoen; ik sprak met hem over de volkomenheid en tegen- |
||||||
|
i
|
||||||
|
25
|
|||||
|
woordige werkelijkheid van de verlossing
die Hij ons verkregen heeft. En terwijl ik met hem sprak, en de onmetelijke liefde van Christus voor hem openlegde, zoo wel als Zijne goddelijke macht om tot het uiterste toe allen te redden die door Hem tot God komen, — werd ik be- schaamd over mijn eigen ongeloof. Kon ik die arme twijfelende ziel ver-
manen om zich aan dien Verlosser toe te vertrouwen , op wien ik zelf bevreesd was te bouwen ? Kon het zijn, dat de Heiland, die willig was om de zonden van den af- gedwaalde te vergeven, onwillig zoude zijn om de dorstende ziel van iemand die Hem lief had en begeerde Hem te volgen, van de macht en de heerschappij der zonde te verlossen ? Kon ik iemand aanmocdi- gen om te gelooven dat zijne gebeden om vergeving verhoord waren, indien ik niet geloofde dat mijne gebeden om gelijkvor- |
|||||
|
2(i
|
|||||
|
mighcid afin hot bocld van Christus ver-
hoord waren, of\' ooit verhoord zouden worden ? — Mijn hart bezweek bij de gedachte aan zulk eene inconsequentie, en de laatste hinderpaal van het ongeloof\' was verbroken. Jezus openbaarde zich aan mij als zóó waardig om mijn volko- uien vertrouwen te bezitten , dat ik niet anders kon dan mij aan Mem overgeven. Ik leerde Hem als een volmaakte, volko- men en tegenwoordige Heiland kennen; ik gaf\' mij geheel aan Zijne zorg over; ik beleed Hem dat ik uiterst hulpeloos was, dat ik geen oogenblik kon gevoelen, denken noch handelen zoo als het behoort; en dat Hij alles — alles voor mij doen moest. Ik beleed mijn eigen volstrekte onbekwaamheid om mij aan Zijnen dienst toe te wijden, ik wierp mij zelf als het ware in den Oceaan zijner liefde, opdat al deze dingen door Zijne almacht in mij |
|||||
|
27
|
|||||
|
voltooid zonden worden, tk vertrouwde;
mij geheel en volkomen aan Hem toe, en met liet blinde geloof\' waarmede ik Hein voorheen omhelsd had als mijn Zaligma- ker van de schuld der zonde, nam ik Hem nu aan als mijn Verlosser van do dagelijksche heerschappij der zonde. Ik geloofde dat Hij mijne heiligmaking was, zoowel als mijne rechtvaardigheid, en dat Hij mij niet alleen kon en wilde verlossen, maar dat Hij het ook deed. Jezus word mijn Verlosser, en mijne ziel vond ein- delijk rust, eene rust die geenc woorden kunnen beschrijven, — rust van al het wettisch streven, rust van al den ver- moeijenden strijd, rast van al de bittere struikelingeii. Het geheim der hciligma- king werd mij geopenbaard, en dat gc- heim is Jezus — Jezus die mij geworden was wijsheid, en rechtvaardigheid , heilig- making en verlossing. |
|||||
|
3*
|
|||||
|
In het begin was mijn geloof\' slechts
zwak en aarzelend. Bevende hield ik mij oogenblik bij oogenblik aan Christus vast, en zeide gedurig in mijn hart. \'/Jezus op U vertrouw ik , op U vertrouw ik. Zie Heer, ik vertrouw op \\J.» Maar tot mijne verwondering bevond ik dat het eene wer- kelijkheid was dat Hij mij verloste. Als de verzoeking kwam, trachtte ik niet zelf te overwinnen : maar ik gaf ze terstond aan Jezus over met de woorden: //Heere Jezus, verlos mij van deze zonde. Ik kan mij zelf niet verlossen; maar Gij kunt en wilt; en ik vertrouw op \\3.u Dan liet ik de verzoeking bij Hem, en Hij streed voor mij, terwijl ik toezag en stille was. En Hij was altijd overwinnaar. Zoo nam mijn geloof dagelijks toe, en
ik was meer en meer in staat te grijpen naar hetgeen , waartoe ik ook van Jezus Christus gegrepen was. Ik strekte mij |
|||||
|
2\'>
|
|||||
|
uit naar de uiterste grenzen der verlos-
sing van de zonde, die door liet bloed van Christus voor mij verkregen was. Welke deze grenzen waren kan ik niet geheel vatten, maar ik kon alles aan Hem overlaten. Ik begreep inderdaad het Schrift- woord niet, waarin ons gezegd wordt dat het lichaam der zonde vernietigd is door den kruisdood van Christus, en waarin wij het bevel krijgen om ons zelven te beschouwen als der zonde gestorven. (Eom. VI). Ik wist alleen dat hiermede iets bedoeld was, waardoor wij in staat wer- den gesteld om voortaan de zonde niet meer te dienen, maar vruchten der hei- ligmaking voort te brengen: het was dus iets dat Gode aangenaam en welbehagelijk moest zijn. En daar het door den dood van Christus verkregen was , zag ik dat het mijn voorrecht was hieraan deel te |
|||||
|
30
|
|||||
|
hebben , hoewel ik in mijzelf zoo on-
waardig en zondig was. Ik bemerkte ook dat, daar het cene vrucht was van den dood van Christus, het alleen door het geloof verkregen kon worden ; liet ivas dus mijn eigendom , vau het oogenblik af dat ik geloofde, dat God het mij geven wilde. Ik geloofde het eens voor goed; en het werd mij , ja mij mogelijk het daarvoor te houden , dat ik wel der zonde dood was, maar Gode levende door Jezus Christus onzen Heer.\'/ Ik bevond nu dat het vleesch, waar-
aan ik gezien had, hoe geheel bedorven en onvatbaar voor verbetering het was, geheel verloochend kon worden. Ik las: //Gij Kijt niet meer in het vlccsch, maar in den Geest, zoo anders de Geest Gods in U woont.// Door het geloof wist ik dat de Geest van God in mij woonde, en |
|||||
|
.;i
|
|||||
|
daarom kon ik door het geloof vroolijk
roemen. «Ik heb het vleesch gekruisigd met de begeerlijkheden.// //Ik ben gestor- vcn, en ik leef, doch niet meer ik, Chris- tns leeft in mij.// En mij geschiedde naar mijn geloof.
Toen ik mij zelf voor dood hield, bevond ik dat ik werkelijk der zonde gestorven tv as. Toen ik door hot geloof den ouden monsch had afgelegd, en den nieuwen monsch aandeed, bevond ik dat de een werkelijk afgelegd, en de ander werkelijk aangedaan was. Kortom, ik verkreeg de kracht om door den Geest te wandelen, en de begeerlijkheden dos vlecsches niet te vervullen. Ik ging de rust des gcloofs binnen, de //rust// die overblijft voor hot volk van God; en daar blijf ik verkee- ren. — Niet alzoo dat ik geen strijd meer kon. O neen! — maar de strijd is niet |
|||||
|
32
|
|||||
|
meer van mij maar van Christus. En ik
begrijp dat liet groote zaligheid is de ver- zoeking te verdragen , wetende dat de be- proeving mijns geloofs lijdzaamheid werkt en zal bevonden worden te zijn tot eer en heerlijkheid van mijn Heer Jezus Chris- tus in zijne toekomst. En nu, indien men mij vraagt wat
mijn leven is, zoo antwoord ik met een diep en blijvend gevoel van mijn eigen nietigheid, dat Christus nu mijn leven is. Vroeger kende ik de waarheid omtrent Hem, nu heb ik Hem zelf\'! Vroeger trachtte ik in mijne nieuwe natuur, onafhankelijk van Hem te leven; nu ben ik met Hem vereenigd in eene onbeschrijfelijke gemeen- schap, ik heb geen ander leven dan Zijn leven — ik ben geborgen en verborgen in Hem. Somtijds verlaat ik deze gezegende schuilplaats om weder in het vleesch te |
|||||
|
:l!
|
|||||
|
wandelen, tot mijn onuitsprekelijke angst
en droefheid. Maar Christus blijft de- zelfde, en de toegang door het geloof is altijd geopend; en, dank zij God, Hij is getrouw om mijn pand te bewaren, en Hij bevestigt mij dagelijks en maakt mij vast en onwankelbaar in Hem. Ten laatste heb ik ook het geheim ge-
leerd van de tegenwoordigheid en leiding des H. Geestes. Maar dit kan ik niet verklaren, de stem van Christus in de ziel kan alleen door hen gehoord worden, die in Hem blijven; zij moet ervaren en ver- staan worden. Het zij mij genoeg te zeg- gen, dat ik nu door het geloof méér be- zit dan wat ik zoo smachtend verlangde; en ik ben tevreden. Het gedeelte van mijne christelijke
loopbaan, dat achter mij ligt, schijnt mij toe betrekkelijk verloren te zijn. Ik was |
|||||
|
M
|
|||||
|
een kind van God, dit is waar: maar
mijn wasdom was gestremd, en mijne gestalte zwak. Nu begin ik te groeien. Nu zijn er geene grenzen meer aan mijne toekomst. Ik heb den weg der heiligma- king ingeslagen: en mijn pad zal, zooals ik ootmoedig geloof, als het pad des rechtvaardigen zijn voortgaande en lich- tende tot den vollen dag toe. De toe- wijding, die mij vroeger onmogelijk was, is nu de vreugd van mijn hart geworden. Ik ben toegewijd, niet door hetgeen ik heb opgegeven, maar door hetgeen ik ontvan- gen heb. Jezus woont in mijn hart en heeft er bezit van genomen; door Zijne groote macht, onderwerpt Hij nu alle dingen aan zich zelf. Ten uiterste toe verwer- pelijk in mij zelf, en minder dan niets, heb ik echter in Jezus alles gevonden wat ik behoef. Mijn levenslang worstelen naai |
|||||
|
:d
|
|||||
|
heiligheid is in Hem bevredigd. Daar
Zijne volheid in mij woont, ben ik vol- komen gerechtvaardigd. Terwijl ik in Hem blijf, is de belofte zeker dat ik vele vruch- ten zal voortbrengen, (ielooven , rusten , blijven — dat is mijn werk; Hij doet al het overige. |
|||||