D I C H � P K O E V E N

VAN DEN \'T lENT

De tyd en heeft noyt weghgenomen

U33JJ3AO llflZ Xz }EpT?U }Ui;y\\\\

Of deze eerstelingen zullen gevolgd worden door
andere dichten, zal grootendeels afhangen van het
oordeel en den raad der reeensenten.

\'k Wil werken � denken, flink en vrij,
Want � zonder dat is \'t leven niemendal;

\'k Wil lievend leven, stil en blij,
Want � liefde kroont het al.

\'k Wil kranzen vlechten om mijn haard
Van vrienden vol vernuft en {jeest,

Zoo wordt mijn huis een bloemengaard,
Elke avond wordt een feest.

\'k Wil hebben e\'�nen boezemvrind,

Die \'t ernstig met mij meent,
Die, lach ik, v rooi ijk is gezind,

Die, ween ik, medeweent.

Een smaaklijk maal en zoete kout

Zij eiken dag mijn deel;
Waar d\'eenvoud zijnen zetel houdt,

Daar is de eisch niet veel.

De nacht geef mij een kalme rust,

Een altijd lieve hruid.
Die \'s morgens vaak mij wakker kust.

En \'t oog mij kussend sluit.

Zegt, vrienden! is voor zulk een leven
Wel honderd jaar te lang? �

Wordt eenmaal Guna mij gegeven ,
Vervuld is heel mijn zang.

(Gedeeltelijk gedachten van Burger.)

Wel weet ik mij een krans te winden
Uit bloemen door mij zelf {jeplukt,

Wel ook liet juiste woord te vinden .
\'t Zij ik bedroefd ben of verrukt.

Zoo lang ik lieer ben van mijn zinnen.
Zoo lang ik weet wat mij vermaakt,

Daalt hemeltaal mij \'t harte binnen,

Heeft nooit mijn tong den dienst gestaakt.

Maar in den heil\'gen gloed van kusjens,

Die hemelgave van het lot,
Als ik voldoe mijn hartelustjens

Aan \'t zaligst en het grootst genot;

Dan falen aan mijn lied de tonen,
Gelijk den nachtegaal de slag;

Wijl wel de niensch het hoogste schoone
Genieten, maar niet zingen mag.

Wie kan de heldre zontie malen
In vollen gloed, bij middaglicht?

Wie kan haar zien met hare stralen
Van aangezicht tot aangezicht?

(Naar F. BonEHSTEDT.)

L E N T E-M O R G E N L I E D.

\'t Is morgen, \'t is morgen,

De zonne weer stijgt,
En Zephyr, de zwoele,

Nog zachtekens hijgt,
\'t Is morgen, \'t is morgen,

Mijn liedeken stijgt,
Geen stemme, geen Iuite

Is er, die zwijgt.
Uit boonien en plassen

Welt vroolijk gejoel;
De lucht, die ik adem,

Is geurig en koel.
\'t Is morgen, \'t is morgen,

Als paar\'Ien glanzen
De dauwige dropkens,

LEKTK-M0110EM.IKD.

\'t Is morgen, \'t is lente,

\'t Is leven, dat \'k voel
Doorstroomen mijn ad\'ren;

Een zalig gevoel !
\'t Is lente daar buiten,

\'t Is lent\' ook hier binnen,
Vol lente en levensgloed

Zijn mijne zinnen.
De zonne schijnt buiten,

Maar ook in mijn hart,
Het tintelt van vreugde,

Het weet van geen smart.

VERLANGEN NAAR VERVLOGEN DAGEN.

Gekomen is de Meye,
En struiken en hoornen Hoen,

Omglansde wolkenrijen
Langs \'s hemels tent zich spo�n.

De nachtegalen zingen
In \'t friseh gekleurd plantsoen;

De witte lamm\'ren springen
In \'t malsch en jeugdig groen.

Ik kan noch zingen, noch springen,
Gewond lig ik in \'t gras;

\'k Zie gindsche heuvelklingen,
\'k Wensch droomend weer, wat was.

ONBESTEMD VERLANGEN.

Ik min eene bloeme, toch weet ik niet welke,

Dat doet mij smart.
Ik tuur in aller bloemen kelke,

De bloemen geuren in schcmerschijne,

De nachtegaal slaat;
Ik zoek een hart dat, glo�nd als \'t mijne,

Mijn harte verstaat.

De nachtegaal slaat, en vol smartv

Begrijp ik zijn zang;
Ons beiden is \'t zoo vreemd in \'t harte,

1867. (Naar H. Heime.)

Mijn brood is \'t brood der bloejjende aarde .
Mijn brood is weelde en overvloed,
De bloesems van mijn lentegaarde ,
De frissche lucht, die sterkt en voedt.

DE GcjHMTDT.
AAN MIJNE VRIENDINNEN.

Bloemen, meisjens, lustwaranden,

Vog\'Ienzang en zoet gekweel
Blijv\', zelfs aan de verste stranden,

Overal mijn zalig deel.

Bloemen om mijn hoed te tooyen,
En mijn knoopsgat te voorzien,

Kleuren om mij heen te strooyen,
En mij geuren aan te bi�n.

Meisjens om bij \'t uchtendblozen
M�e te stoeycn <1oor liet veld,

Koontjens met een tint van rozen,
Oogjens daar een gloed uit welt.

Lustwaranden om te leven
Altijd vroolijk, altijd blij;

Donkre, lommerrijke dreven,
Vol van kleur en po�zij.

Vog Ienzang uit duizend kelen,
Smeltend tot. ��n barmony

Met het fluistren der abeelen,
Langs de blonde duinenrij.

Zoet gekweel en rozenlippen

Om, terwijl men rust in \'t gras,

Suikre kusjens van te nippen,
Half verscholen in \'t gewas.

Zegt mij, wat ontbreekt aan \'t leven
Om te zijn bet /.aliysi (joed,

Als ile (joon zoo alles geven,
In den rijksten overvloed.

De vlinder op de roos verliefd,
Omfladdert haar duizendmaal;

Hem zelf echter omfladdert w��r
Een minnende zonnestraal.

Wie is de liefste van de roos?

Zou bij ook » nachtegaal*¹ heeten?
Of is \'t de zwijgende avondstar?

O! kon ik dat toch weten.

Ik ken der rooze liefste niet;

Vlinder, roos en zonnestraal!
Ik min u echter al te zaam ,

Avondster en nachtegaal!

1867. (Naar II. Heime.)

MEILIED EENS BEDRUKTEN.

Weinig heb ik ondervonden

Van den lieven lentetijd,

Al die vreugd en lieflijkheid
Heeft tot mij geen weg gevonden.
Ach! wat doet een hart daarbij.

Dat zich zoo verslagen voelt,
Nu gevoel ik eerst de Mei,

Nu de storm in \'t bloempjen woelt.

Ziu<> ik een lied, dan huppelt «lij
De rij der jonge selioonen,

Want parelen gesnoerd aan /.ij
Zijn mijner woorden toonen.

Ook geuren walmen uit mijn lied,
Al> Eden\'s hol\' slechts baarde,

Kn als iiiij thans dees bloemkrans biedt
Oie mij mijn meisjen gaarde.

Verbaas 11 niet, dat mijne mond
Slechts rept van schoone dingen;

O! laat de wijsheid hier in hond
Met jonglingsdwaasheid zingen.

Weet gij wie mij die wijsheid gaf?

Zij kwam uit goede oorden.
Ik las z\' uit hare oogen af

En hulde ze in woorden.

Geen wonder, dat zoo weeldevol

V klinken mijne zangen.
Dat toch, waardoor mijn lied zoo zwol,

Is \'t vuur van sehoone wangen.

I)e schoonen zijn, Dtfhemschid (*) gelijk.

Een bron van openbaring,
Die mij ontsluit een tooverrijk

Van wijsheid en ervaring.

En zegt, weerklinkt niet mijn gezang

Van wondervolle toonen,
En is niet van mijn lied de jjanjj
Ligl als de gang der sehoonen?
186t>. (Naar F. BonENSTEnT.)

(*J De naam van tenen beker op welks bodem alle geheimen der
aarde geopenbaard waren , aldus genaamd naar een oud-persische
koning Dshein.

Zij komt langs deze stille dreven,
Ik waag het nu met koenen moed.

Wat! � zou ik beven voor het meisje,
Dat niemand eenij; leed ooit doet?

Elk een toch groet haai\' even gaarne;

Ik ga voorbij, en waag het nooit
��n blik slechts aan die bloem te wijden,

Die zich als voor mijn voet ontplooit.

De bloemen, die naar u zich buigen,
De vogels met hun fcestgezang.

Zij durven liefde u verklaren,

Waarom is \'t mij alleen zoo bang?

\'k Heb wel in lange winternachten
Der starren mijnen nood geklaagd.

Maar jegens u, dat schoon gesternte,
Heb ik geen enkel woord gewaagd.

Hier onder \'t groen zet ik mij neder,

Hier komt zij dagelijks voorbij;
Dan wil ik spreken of\' ik droome,

Als ging zij blozend aan mijn zij.

Ik zal � maar, wacht! � wie nadert ginder?

Zij komt! zij komt! � waar berg ik mij!?
Ik zal mij tusschen \'t hout verschuilen,

Dan gaat zij strijklings mij voorbij.

1864. (Naar L. Uhlanb.)

LI E F D E K L A C H T.

Toen ik laatst bij Salamanca

Vroeg in eenen lusthof was.
En bij \'t slaan der nachtegalen

Vlijtig in Homerus las;
» Hoe in sehitt\'rende gewaden

Helena ter tinne klom,
En zoo glansrijk zich vertoonde

Aart heel \'t senatorendorn,
Dat verstaanbaar deze en gene

Bromde in zijnen grijzen baard �
» Zulk een -mouw is schaars t\' aanschouwen,

» Zij is vast van goden aard"." �
En daarin mij ganseh verdiepte,

Wist ik niet wal mij geviel;
Door de bladen voer een windje.

Dat mij doordrong tot de .\'lel.

UEFnEKI.ACHT. 25

Aan mijn zijde, uit een venster.

Welk een wonder zag ik! � Ja! �
Daar in schitt\'rende gewaden

Stond een vrouw als Helena;
En een grijsaard aan haar zijde

Met zon\'n sehrikk\'lijk norseh ;;elaat,
Dat men zweren zou hij ware

Ken van Trojens hooien raad.
Doch ik zelf was een Aeheer,

Die nu sedert dezen da{;
Voor diezelfde schoone villa

Als een tweede Troje la;;.
Om het onverbloemd te zeggen:

Vele zomerweken lang
Ging ik daarheen eiken avond

Met een luite en met zang;
Klaagde op velerhande w\'ijze,

lloe mijn hart van liefde blonk.
Tot op \'t laatst uit \'t hooge venster

Ken zoet antwoord nederklonk.
Zulk een spel met woord en toonen

Speelden wij een half jaar.
En ook dit werd niet verhinderd

Wijl de oude een doove waar.
Stond hij al eens op van \'t leger,

Slaaploos, ijverzuchtig hang,
Dan toch bleef hem ons gekeuvel

Ongehoord als geestenzang.
Eenmaal, ach! � De nacht wan huijig,

Starloos, donker als het graf. �
Daalde op het gewone tceken

Niet een antwoord tot mij af.
Slechts een oud en tand\'loos vrouwtjen

Werd door mijne stem ontwaakt.
Slechts het oude vrouwtjen Echo

Had mijn klachten nagemaakt.
Mijne sehoone was verdwenen,

Leeg de kamer, leeg de zaal,
Leeg de bloemenrijke lusthof.

Woest was om mij berg en daal.
Ach! en nooit heb ik hervonden

Haar verblijf, noch haren stand,
Wijl zij, beiden te verzwijgen

Eenmaal zwoer met mond en hand.
Toen besloot ik haar te zoeken,

Hier en elders, op haar tocht;

Den Homerus liet ik liggen.

Nu ik, als Ulysses, zocht,
\'k Nam de luite tot gezelle,

En voor ied\'ren zomcrhof,
En voor ieder tralievenster

Zing ik liedjens tot haar lof.
\'k Zing in stee en veld het liedjen,

Dat, in Salamanra\'s daal,
\'k lederen avond heb gezongen,

Mijner liefste tot signaal.
Maar, helaas! \'t verlangde antwoord

Klinkt niet weder tot mij neer,
En het oude vrouwtjen Echo

Bauwt mij na slechts, keer op keer.

O N B E Z O lt G I) H E I D.

Vul de bekers nu met wijn,
Sier de zalen nu met rozen,
Laat ons lustig minnekozen,
Tusschen rozen, onder wijn.
Gesierd niet eene lozenkroon,
Versmaden wij zelfs Gyges\' troon.
Het heden is ons,

wat vreezen wij toch.
Het lieden is ons,

wij hebben het nog.
Behand\'leu wij het heden wel,
\'t Verlaat ons wis dan minder snel.
Verban, verban dan werk en zorgen,
Want den Go�n behoort hel morgen!

18G4. (Naar Oowley.)

Mijn vriend, \'k sta vaak verbaasd van al uw pcnnevruchten,
\'k Bewonder <la{; aan dag uiv productieven jjcest,

Maar wat mij echter ras verval van kracht doet duchten,
Is �- dat uw akker nooit goed is bemest geweest.

Met uwe donkre oogjens
Ziet gij /ou lief mij an,
En \'t wordt zoo vreemd mij te moede,
Dat ik niet zingen kan.

Uw lieve donkre oo{jjens

Gedenk ik vaak met .smart,
En een zee van droeve gedachten
Golft dan wild door mijn hart.

Niet steeds het meest ervaren is
Hij die het oudst in jaren is,
En die het meest {jeleden heeft
Niet steeds de beste zeden heeft.

(Naar F. Bodenstrdt.)

WAHLVE K W AND T SCHAF T.

Vergeeft* za! eene ruwe hand

Steeds naai^- liet schoonc grijpen;

Men kan den eenen diamant
Slechts met den andren slijpen.

1866. (Naar F. Booenstedt.)

Viooltjens met uw paersche kleuren,
Uw blaadjens zachter dan fluweel,

Die \'s zomers steeds uw frissche geuren
Verspreidt door struiken en struweel.

Ik heb u lief mijn kleene bloemen,
Zoo vaak geplukt in Ilolland\'s tuin,

Uw eenvoud zal ik eeuwig roemen,
Veel liever dan des ceders kruin.

\'k Zag in uw kelk vaak traantjens glanzen
Van pas gevallen morgendauw

En \'t zachtste mos uw voet omkranzen,
Of Chlo�\' zelf daar rusten wou.





		PRIMULA\'S.

		DICHTPROEVEN

		VAN DEN STUDENT

		PRATO

		^«itei^

		DEVENTER, J. DE LANGE. 1871.



		i>7
		MFFDEKLACHT.


		Den Homerus liet ik liggen. Nu ik, als Ulysses, zocht, \'k Nam de luite tot gezelle, En voor ied\'ren zomcrhof, En voor ieder tralievenster Zing ik liedjens tot haar lof. \'k Zing in stee en veld het liedjen, Dat, in Salamanra\'s daal, \'k lederen avond heb gezongen, Mijner liefste tot signaal. Maar, helaas! \'t verlangde antwoord Klinkt niet weder tot mij neer, En het oude vrouwtjen Echo Bauwt mij na slechts, keer op keer.

		(Naar L. Uhlamd.)
		1865.



		IN HET ALBUM. 37

		Maar ach, kort is die droom van \'t jong en dartel leven, Verdoofd dra is die gloed, die, in het hart ontstaan, Hel fonklend stralen schiet op menschen en op dreven, Gelijk een kunstvuur glanst, maar ras ook is vergaan. Daarom gelukkig hij, die hij dat lente-pralen Een tweede vindt, die deelt in zijnen jonglingsdroom, Die met hem, arm in arm, wil door dees lusthof dwalen Me� spelevaren wil op \'s warelds gulden stroom.

		Maar duhbel zalig, ja, wanneer hij \'t zengend branden Van \'s levens middagzon, hij voor- en tegenspoed, Als \'t vuur der passie taant, staag inniger die handen Zijn saamgesnoerd en steeds wordt warmer het gemoed; Dan wordt van \'s dichters woord de waarheid ondervonden: Hij is de fiere eik, die staat door eigen kracht, Zij, als de klimop, heeft zich om zijn stam gewonden En heeft door haar gevoel zijn trots en ernst verzacht (*).

		*() Zie: TIN K1TI, de Schepping, f. 185**



		40 IN HET AUII\'M. Staag opstijgt nectardauw-, Zijn eenvoud en zachtaardigheid, Verbonden met bescheidenheid, Ware liefde, inn\'ge trouw.

		» Vrij sta de eik voor stormen pal En heff\' zijn kruin omhoog, \'t Viooltjen bloeit in \'t luwe dal En wacht een zoekend oog." (*)

		Zoo dacht ook Gustaaf en hij zocht En vond te Overschie Het meisjen, sinds aan hem verknocht, De lieve deerne, die

		(\'J Het ecnige variatie naar een vers Tan Staring.



		54
		AAN MIJNE VRIENDEN.


		En die van uit hun zwarte wenkbrauwboogen Mijn hart verrukken steeds en kalmen mijn gemoed. Mijn zoetste feest is waar heur slanke vormen Mij zijn een beeld van haren englenaard, Mij met een vloed van zaligheid bestormen, Een zegen schier te groot voor de aard. Mijn zoetste feest is als heur kleene handjen Mijn hand drukt vol vertrouw lijkheid, En \'k van heur rozenmond ontvang een pandjen, Een pand van liefde en hartlijkheid.

		1869.



		L. S.

		Of deze eerstelingen zullen gevolgd worden door andere dichten, zal grootendeels afhangen van het oordeel en den raad der reeensenten. Haarl. Oct. 1869. PRATO......



		MIJN WENSCH.

		\'k Wil werken � denken, flink en vrij, Want � zonder dat is \'t leven niemendal; \'k Wil lievend leven, stil en blij, Want � liefde kroont het al. \'k Wil kranzen vlechten om mijn haard Van vrienden vol vernuft en {jeest, Zoo wordt mijn huis een bloemengaard, Elke avond wordt een feest. \'k Wil hebben e\'�nen boezemvrind, Die \'t ernstig met mij meent, Die, lach ik, v rooi ijk is gezind, Die, ween ik, medeweent.



		8
		HUN WENSCH.


		Een smaaklijk maal en zoete kout Zij eiken dag mijn deel; Waar d\'eenvoud zijnen zetel houdt, Daar is de eisch niet veel. De nacht geef mij een kalme rust, Een altijd lieve hruid. Die \'s morgens vaak mij wakker kust. En \'t oog mij kussend sluit. Zegt, vrienden! is voor zulk een leven Wel honderd jaar te lang? � Wordt eenmaal Guna mij gegeven , Vervuld is heel mijn zang.

		1867.		(Gedeeltelijk gedachten van Burger.)



		K U S J E N S.

		Wel weet ik mij een krans te winden Uit bloemen door mij zelf {jeplukt, Wel ook liet juiste woord te vinden . \'t Zij ik bedroefd ben of verrukt. Zoo lang ik lieer ben van mijn zinnen. Zoo lang ik weet wat mij vermaakt, Daalt hemeltaal mij \'t harte binnen, Heeft nooit mijn tong den dienst gestaakt. Maar in den heil\'gen gloed van kusjens, Die hemelgave van het lot, Als ik voldoe mijn hartelustjens Aan \'t zaligst en het grootst genot;



		10
		rusjfhs.


		Dan falen aan mijn lied de tonen, Gelijk den nachtegaal de slag; Wijl wel de niensch het hoogste schoone Genieten, maar niet zingen mag. Wie kan de heldre zontie malen In vollen gloed, bij middaglicht? Wie kan haar zien met hare stralen Van aangezicht tot aangezicht?

		(Naar F. BonEHSTEDT.)
		1866.



		L E N T E-M O R G E N L I E D.

		\'t Is morgen, \'t is morgen, De zonne weer stijgt, En Zephyr, de zwoele, Nog zachtekens hijgt, \'t Is morgen, \'t is morgen, Mijn liedeken stijgt, Geen stemme, geen Iuite Is er, die zwijgt. Uit boonien en plassen Welt vroolijk gejoel; De lucht, die ik adem, Is geurig en koel. \'t Is morgen, \'t is morgen, Als paar\'Ien glanzen De dauwige dropkens, In geurige kranzen.



		12
		LEKTK-M0110EM.IKD.


		\'t Is morgen, \'t is lente, \'t Is leven, dat \'k voel Doorstroomen mijn ad\'ren; Een zalig gevoel ! \'t Is lente daar buiten, \'t Is lent\' ook hier binnen, Vol lente en levensgloed Zijn mijne zinnen. De zonne schijnt buiten, Maar ook in mijn hart, Het tintelt van vreugde, Het weet van geen smart. 1866.



		VERLANGEN NAAR VERVLOGEN DAGEN.

		Gekomen is de Meye, En struiken en hoornen Hoen, Omglansde wolkenrijen Langs \'s hemels tent zich spo�n. De nachtegalen zingen In \'t friseh gekleurd plantsoen; De witte lamm\'ren springen In \'t malsch en jeugdig groen. Ik kan noch zingen, noch springen, Gewond lig ik in \'t gras; \'k Zie gindsche heuvelklingen, \'k Wensch droomend weer, wat was.

		(Naar H. Heihe.)
		1867.



		LEVENSVREUGD.

		Mijn brood is \'t brood der bloejjende aarde . Mijn brood is weelde en overvloed, De bloesems van mijn lentegaarde , De frissche lucht, die sterkt en voedt. DE GcjHMTDT. AAN MIJNE VRIENDINNEN. Bloemen, meisjens, lustwaranden, Vog\'Ienzang en zoet gekweel Blijv\', zelfs aan de verste stranden, Overal mijn zalig deel. Bloemen om mijn hoed te tooyen, En mijn knoopsgat te voorzien, Kleuren om mij heen te strooyen, En mij geuren aan te bi�n.



		LEVENSVREUGD.

		Meisjens om bij \'t uchtendblozen M�e te stoeycn <1oor liet veld, Koontjens met een tint van rozen, Oogjens daar een gloed uit welt. Lustwaranden om te leven Altijd vroolijk, altijd blij; Donkre, lommerrijke dreven, Vol van kleur en po�zij. Vog Ienzang uit duizend kelen, Smeltend tot. ��n barmony Met het fluistren der abeelen, Langs de blonde duinenrij. Zoet gekweel en rozenlippen Om, terwijl men rust in \'t gras, Suikre kusjens van te nippen, Half verscholen in \'t gewas.



		A06000030557544B
		in IV m o



		2-/L

		PRIMULA\'S.



		VtOOLTJENS.

		\'t Zij ik u zag v��r \'t avondduister, Als gloeijend goud in \'t westen glom, Of als bij volle middagluister Geen koeltjen rnischtc van rondsom, Uw needrigheid was vrij van zorgen Voor windvlaag en voor zonnebrand; Gans veilig stondt g\' in \'t bosch verborgen In stille scbauw, in \'t lauwe zand. Wel gieten vaak de zonnestralen Een lichtgloed in uw goudgeel hart, Maar het verzengend middagpralen Veroorzaakt u nooit felle smart. Wanneer een knaap met ruwe hand Naar bloemen zoekt en wild ze plukt, Dan wordt door uw verscholen stand Uw bloem niet van haar steel gerukt.



		LEVENSVBEL\'OD.

		Zegt mij, wat ontbreekt aan \'t leven Om te zijn bet /.aliysi (joed, Als ile (joon zoo alles geven, In den rijksten overvloed. 1868.

		8



		P A N P H I L I E.

		De vlinder op de roos verliefd, Omfladdert haar duizendmaal; Hem zelf echter omfladdert w��r Een minnende zonnestraal. Wie is de liefste van de roos? Zou bij ook » nachtegaal*¹ heeten? Of is \'t de zwijgende avondstar? O! kon ik dat toch weten. Ik ken der rooze liefste niet; Vlinder, roos en zonnestraal! Ik min u echter al te zaam , Avondster en nachtegaal! 1867. (Naar II. Heime.)



		MEILIED EENS BEDRUKTEN.

		Weinig heb ik ondervonden Van den lieven lentetijd, Al die vreugd en lieflijkheid Heeft tot mij geen weg gevonden. Ach! wat doet een hart daarbij. Dat zich zoo verslagen voelt, Nu gevoel ik eerst de Mei, Nu de storm in \'t bloempjen woelt.

		(Naar L. Ublahd.)
		1866.



		M IJ N L I K I).

		Ziu<> ik een lied, dan huppelt «lij De rij der jonge selioonen, Want parelen gesnoerd aan /.ij Zijn mijner woorden toonen. Ook geuren walmen uit mijn lied, Al> Eden\'s hol\' slechts baarde, Kn als iiiij thans dees bloemkrans biedt Oie mij mijn meisjen gaarde. Verbaas 11 niet, dat mijne mond Slechts rept van schoone dingen; O! laat de wijsheid hier in hond Met jonglingsdwaasheid zingen.



		MIJR LIED. 21 Weet gij wie mij die wijsheid gaf? Zij kwam uit goede oorden. Ik las z\' uit hare oogen af En hulde ze in woorden. Geen wonder, dat zoo weeldevol V klinken mijne zangen. Dat toch, waardoor mijn lied zoo zwol, Is \'t vuur van sehoone wangen. I)e schoonen zijn, Dtfhemschid () gelijk. Een bron van openbaring, Die mij ontsluit een tooverrijk Van wijsheid en ervaring. En zegt, weerklinkt niet mijn gezang Van wondervolle toonen, En is niet van mijn lied de jjanjj Ligl als de gang der sehoonen? 186t>. (Naar F. BonENSTEnT.) (J De naam van tenen beker op welks bodem alle geheimen der aarde geopenbaard waren , aldus genaamd naar een oud-persische koning Dshein.



		HET BESLUI T.

		Zij komt langs deze stille dreven, Ik waag het nu met koenen moed. Wat! � zou ik beven voor het meisje, Dat niemand eenij; leed ooit doet? Elk een toch groet haai\' even gaarne; Ik ga voorbij, en waag het nooit ��n blik slechts aan die bloem te wijden, Die zich als voor mijn voet ontplooit. De bloemen, die naar u zich buigen, De vogels met hun fcestgezang. Zij durven liefde u verklaren, Waarom is \'t mij alleen zoo bang?



		23
		HUT BESLriT.


		\'k Heb wel in lange winternachten Der starren mijnen nood geklaagd. Maar jegens u, dat schoon gesternte, Heb ik geen enkel woord gewaagd. Hier onder \'t groen zet ik mij neder, Hier komt zij dagelijks voorbij; Dan wil ik spreken of\' ik droome, Als ging zij blozend aan mijn zij. Ik zal � maar, wacht! � wie nadert ginder? Zij komt! zij komt! � waar berg ik mij!? Ik zal mij tusschen \'t hout verschuilen, Dan gaat zij strijklings mij voorbij. 1864. (Naar L. Uhlanb.)



		LI E F D E K L A C H T.

		Toen ik laatst bij Salamanca Vroeg in eenen lusthof was. En bij \'t slaan der nachtegalen Vlijtig in Homerus las; » Hoe in sehitt\'rende gewaden Helena ter tinne klom, En zoo glansrijk zich vertoonde Aart heel \'t senatorendorn, Dat verstaanbaar deze en gene Bromde in zijnen grijzen baard � » Zulk een -mouw is schaars t\' aanschouwen, » Zij is vast van goden aard"." � En daarin mij ganseh verdiepte, Wist ik niet wal mij geviel; Door de bladen voer een windje. Dat mij doordrong tot de .\'lel.



		UEFnEKI.ACHT. 25 Aan mijn zijde, uit een venster. Welk een wonder zag ik! � Ja! � Daar in schitt\'rende gewaden Stond een vrouw als Helena; En een grijsaard aan haar zijde Met zon\'n sehrikk\'lijk norseh ;;elaat, Dat men zweren zou hij ware Ken van Trojens hooien raad. Doch ik zelf was een Aeheer, Die nu sedert dezen da{; Voor diezelfde schoone villa Als een tweede Troje la;;. Om het onverbloemd te zeggen: Vele zomerweken lang Ging ik daarheen eiken avond Met een luite en met zang; Klaagde op velerhande w\'ijze, lloe mijn hart van liefde blonk. Tot op \'t laatst uit \'t hooge venster Ken zoet antwoord nederklonk. Zulk een spel met woord en toonen Speelden wij een half jaar. En ook dit werd niet verhinderd



		20
		L1EFDEKI.ACRT.

		Wijl de oude een doove waar. Stond hij al eens op van \'t leger, Slaaploos, ijverzuchtig hang, Dan toch bleef hem ons gekeuvel Ongehoord als geestenzang. Eenmaal, ach! � De nacht wan huijig, Starloos, donker als het graf. � Daalde op het gewone tceken Niet een antwoord tot mij af. Slechts een oud en tand\'loos vrouwtjen Werd door mijne stem ontwaakt. Slechts het oude vrouwtjen Echo Had mijn klachten nagemaakt. Mijne sehoone was verdwenen, Leeg de kamer, leeg de zaal, Leeg de bloemenrijke lusthof. Woest was om mij berg en daal. Ach! en nooit heb ik hervonden Haar verblijf, noch haren stand, Wijl zij, beiden te verzwijgen Eenmaal zwoer met mond en hand. Toen besloot ik haar te zoeken, Hier en elders, op haar tocht;



		AAN POLYGRAPHICUS.

		Mijn vriend, \'k sta vaak verbaasd van al uw pcnnevruchten, \'k Bewonder <la{; aan dag uiv productieven jjcest, Maar wat mij echter ras verval van kracht doet duchten, Is �- dat uw akker nooit goed is bemest geweest.

		18(17.



		AAN N. IS.

		Met uwe donkre oogjens Ziet gij /ou lief mij an, En \'t wordt zoo vreemd mij te moede, Dat ik niet zingen kan. Uw lieve donkre oo{jjens Gedenk ik vaak met .smart, En een zee van droeve gedachten Golft dan wild door mijn hart.

		(Naar H. Heihe.)



		LEVENSWIJSHEID.

		Niet steeds het meest ervaren is Hij die het oudst in jaren is, En die het meest {jeleden heeft Niet steeds de beste zeden heeft.

		1866.		(Naar F. Bodenstrdt.)



		WAHLVE K W AND T SCHAF T.

		Vergeeft* za! eene ruwe hand Steeds naai^- liet schoonc grijpen; Men kan den eenen diamant Slechts met den andren slijpen. 1866. (Naar F. Booenstedt.)



		VIOOLTJENS (�).

		Viooltjens met uw paersche kleuren, Uw blaadjens zachter dan fluweel, Die \'s zomers steeds uw frissche geuren Verspreidt door struiken en struweel. Ik heb u lief mijn kleene bloemen, Zoo vaak geplukt in Ilolland\'s tuin, Uw eenvoud zal ik eeuwig roemen, Veel liever dan des ceders kruin. \'k Zag in uw kelk vaak traantjens glanzen Van pas gevallen morgendauw En \'t zachtste mos uw voet omkranzen, Of Chlo�\' zelf daar rusten wou.

		(�) Ik htb hier \'t oog op de welriekende buschYi�oltjeni, Viola adorata L. 3



		VIOOLTJENS. 35 De avondbloem met geele kleuren, De klaproos met haar hellen gloed, De muurbloem met haar zoete geuren Zijn tooisels voor een mannenhoed. \'t Viooltjen heeft daartoe geen waarde, Dat wacht een teedre vrouwenhand, Die \'t zachtkens opneemt van de aarde En \'t op een maagdenboezem plant. Viooltjens! met uw gouden harten Ik heb u altijd lief gehad; O! strooit, bij vreugden en bij smarten Uw geuren op mijn levenspad.

		18G9.



		IN HET ALBUM DKU VERLOOFDE VAN EEN MIJ NEB VRIENDEN.

		Wanneer ons jeugdig hoofd van dichterweelde dronken, Het leven overpeinst of in de toekomst dringt, Is \'t alles vaak azuur, bespat met gouden vonken, Dees aard een bloemendal, waar \'t voglenheir steeds zingt. \'t Is zoet en zalig, ja, dien droom der jeugd te droomen, Als zelfs de wolk der smart nog purpren randen draagt, Als zinkend d\' avondzon nog gloed spreidt op de stroomen En ochtendgloor ons lokt zoo vaak het oosten daagt. Zoolang een lentezon nog gloeit in \'t jolig harte, Den bloemhof onzer ziel met frische tinten tooit, Zoolang ook wordt door ons den hittren kelk der smarte Nog niet gekend of wel.....met bloemen overstrooid.



		38 IN HET ALBUM. Driewerf gelukkig zij aan wie het is gegeven, Te toeven bij elkaar tot aan hun wintertijd, Die, als zij bloem voor bloem voor hunnen voet zien sneven, Zien hoe de najaarszon haar vale verwen spreidt, Toch nauwer zijn vereend dan door het jeugdig vuur, Dan nimmermeer naar half verwelkte bloesems grijpen, Maar zalig met elkaar, in \'s levens avonduur, Met een blijmoedig oog de vruchten kalm zien rijpen.

		Geen rozig inkarnaat, Geplengd op een gelaat, Uit lelieblaan geweven; Geen volle lokkenpracht, Geen oog, dat licht bij nacht, Geen vormen hoe vol leven; Geen rijen elpenbeen, Geen hand, hoe fijn en kleen, Geen stand, hoe hoog verheven; Geen gloeijend lipkoraal, Geen stemme van metaal Ooit dit geluk kan geven.



		1H HHT ALBUM.

		Geen leest, hoe Her en slank, Geen halsjen, donzig Mank, Geen boezem van albast, Geen grieksch profiel of neus, Geen voetjen, dat, naar keus, Elk poppeschoentjen past; Geen schatten en geen goud, Geen mond, die nectar dauwt, Waar lachjens steeds om zweven; � Ja, kon men heel dien schat Van schoon, te saam gevat, Aan ��ne schoone geven, Dan waar misschien zulk een Pandoor Een bloem gelijk, die met Auroor Ontluikt, om ook met haar te sneven. Want ook de schoonste roos verbloeit, Het lelie-blanke vel verschroeit, En rimpelt met de jaren ; Een enkle bloem\'slechts tart den tijd En kan haar geur en sierlijkheid Voortdurend frisch bewaren. Die bloemen, die niet welken, Maar uit wier schoone kelken



		IN IIF.T ALBUM.

		Reeds vele maanden , jaren lang Hem snoert aan hare zij, Die met hem voor geen ontij bang, Voorthuppelt rijk en blij. Bij haar vond hij die deugdenkroon , Veel lauwerkranzen waard, En kreeg nog ruimschoots ook zijn loon Van \'t schoone dezer aard. Een oog van \'t helderst hemelsblauw, Een mondjcn met ivoor, Een meiroos, bloeijend in de schauw Der blonde haar-trezoor. Ook zij, zij zocht geen leeuwenbaard , Geen knevels van een span, Geen helzwart oog, voor niets vervaard Dat tijgers temmen kan.