|
812 »"* /3/£z
EET H. MISOFFER,
NAAR HET FEANSCfl
VAN DEN EERW. HEER
RAMBOUILLET
DOOR KEN
H. K. PRIESTER.
|
|||||||||
|
3W*
|
|||||||||
|
A"\'\'-t. «-tast » —■• . ■ ■•■•\'- -\'i.lT
|
|||||||||
|
Volgnummer b\',b:,otheek
|
|||||||||
|
Amsterdam,
C. L. VAN LANGBNHUYSEN. Per 1W1*
Vak 64
|
|||||||||
|
I
|
|||
|
/il. léf
8 12
HET HEILIG MISOFFER.
|
||||||
|
Wat is het Heilig Misoffer?
Het Heilig Misoffer is het
onbloedig offer van het godde- 1 ijk yleesch en bloed van Jesus Christus, dat onder de gedaanten van brood en wijn door de handen des Priesters aan God aan het al- taar wordt opgedragen, ten ein- de daardoor het bloedig offer, dat Jesus van zich zelf aan het Kruis opdroeg, af te beelden of liever te doen voortduren. I.
Een offer of een offerande is al
datgene wat aan God wordt opgedragen en aangeboden en Hem ter eere wordt vernietigd of geslachtofferd. Er wordt dus tot een offer vereischt:
|
||||||
|
4
|
|||||
|
1°. Een of ander voorwerp, eene of
andere zaak, die men opdraagt of aan- biedt, het geofferde, het slacht- o ffer of de offergave. 2°. Een bedienaar, die door God ge-
machtigd en door het kerkelijk gezag is aangewezen, de Priester namelijk. En 8°.Een altaar of offerplaats,dat
is: eene of andere uitverkoren plaats, — meestal eene hoogte of verhevenheid, en die doorgaans uitsluitend daartoe wordt gebezigd, — waar de handeling tot het offer vereischt moet voltrokken worden. Het voorname doel van het offer is
geen ander dan op de meest sprekende wijze getuigenis en erkentenis af Ie leg- gen van Gods opperheerschappij overal het geschapene. Door het beste, dat God hem schonk,
nit te kiezen ten einde het aan Hem aan te bieden en ter Zijner eere te vernietigen of te slachtofferen, legt de mensch open- lijk belijdenis af van die groote en gewichtige waarheid: dat GOD DB OITEKHEEE IS VAK AL WAT BESTAAT,
dat alles als een niet is teüenovek
Hem, dat ee kilts bestaat wat hiït |
|||||
|
5
|
|||||
|
tot Zijne verheerlijking moet dienen,
en dat zelfs geheel het leven van den mensoh aan zljne eer moet gewijd zijn. Daar het offer op de sprekendste wijze
uitdrukt wat de mensoh aan God isver- schuldigd, daarom is het even onmisbaar als de godsdienst zelf. Ten allen tij de dan ook, zelfs in de eerste eeuwen van \'s mensehen bestaan, en door alle rolken zonder uitzondering werden er offers ge- bracht. God zelf maakte daarvan bij verschil-
lende gelegenheden een bepaald voor- schrift , en wel vooral in de wet, die Hij aan zijn volk gaf door Moijses. II.
\'t Is ons onbekend welke offers de
mensen aan God opdroeg, zoolang hij nog in den staat van oorspronkelijke recht- vaardigheid verkeerde, met andere woor- den: vóór den zondeval, vóór dat hij zich door het eten der verboden vrucht Gods gramschap had op den hals gehaald; n a de overtreding echter van onze eerste ouders zien wij de bloedige offers, dat |
|||||
|
6
|
|||||
|
wil zeggen: offers Tan dieren, die geslacht
werden en wier bloed alzoo vergoten werd, in zwang komen. De verandering, die door de zonde van Adam in den toestand Tan het menschdom gebracht was, eischte die nieuwe soort van offers. Door zijne zonde had Adam den eeuwigen dood verdiend; hij verkreeg daarvan slechts vergiffenis, doordat God reeds van dan af de verdiensten deed gelden van Jesus Christus, wiens bloed moest vergoten wor- den tot verlossing van het menschdom. Deze waarheid openbaarde O-od aan Adam, en tegelijkertijd moest deze zijn geloof aan die waarheid en zijn berouw over zijne overtreding doen blijken door hetopdra- gen van bloedige offers. Het bloed der geofferde dieren was eene afbeelding zoo- wel van het bloed der zondaars, die den dood schuldig waren, als van het bloed van Jesus Christus, dat ten hunnen bate moest vergoten worden. Ditzelfde bloed der geofferde dieren, mits het offer ver- gezeld ging van gevoelens van geloof in den toekomstigen Verlosser, maakte den mensch reeds te voren deelgenoot aan de beloofde verlossing: en het is in dien zin |
|||||
|
7
|
|||||
|
dat de H. Joanncs Jesus Christus het
Lam Gods noemt, dat van het begin der wereld af is geslacht- offerd. ra.
Toen de verheven beteekenis en de
heiligheid van het offer, dat de Oud- vaders, (of de nakomelingen van Adam, die getrouw bleven aan hetgeen God reeds in den beginne had geopenbaard,) gerui- men tijd in eere hielden, later verloren gingen ten gevolge van de afschuwelijke bijgeloovigheden van den afgodendienst, wilde God daarin opnieuw voorzien. In de wetten toch, die hij aan zijn volk gaf, ten einde de gedane beloften in stand te houden en ter voorafbeelding van Den- gene, die deze eens in vervulling zou brengen, gaf Hij zelf bepaalde voorschrif- ten over de gebruiken en plechtigheden, die daarbij moesten in acht genomen worden. Tweederlei offers werden alsdan voor-
geschreven; bloedige en onbloedige. Bij elk van beide bestond het geofferde |
|||||
|
s
|
|||||
|
uit voorwerpen, die tot \'s menschen roe-
ding bestemd waren: en dit had zijn grond ofwel daarin, dat dergelijke offers meer geëigend waren om te doen denken èn aan den mensch zelf èn aan Jesus Christus, het eenige waardige offer dat God kan aangeboden worden, — ofwel daarin, dat de mensch aldus in staat werd gesteld om van het geofferde te eten en zoodoende deel te nemen aan het offer. IV.
In alle offers der Oude Wet zijn drie
hoofdpunten te onderscheiden: 1*. Het opdragen van het geofferde
of het aanbieden der offergave. Alles wat geofferd werd moest vrij zijn van alle gebreken; en hij die het te offeren voor- werp had aangebracht legde zijne handen daarop, om te kennen te geven, dat dit voorwerp ter vervanging van zijn eigen persoon moest strekken, dat het in zijne plaats werd geofferd. 2°. Het slachten of het slacht-
offeren van het geofferde. "Werd het of- |
|||||
|
o
|
|||||
|
fer voor geheel het volk en in het openbaar
opgedragen, dan was de Priester aan ge- wezen om het offerdier te slachten. Werd daarentegen door een bijzonder persoon een offer opgedragen, dan moest deze zelf die handeling verrichten; doch ook in dit geval mocht geen ander dan de Pries- ter het bloed over het altaar uitstorten. 3°. Het vernietigen of het ver-
teren van het geofferde. Dit gebeurde op verschillende wijzen, naar gelang van de verschillende offers. Bij het Brandoffer, dat uitsluitend
ten doel had God te aanbidden, dat wil zeggen: Hem als God de opperste eer te bewijzen, werd het geofferde, op zinne- beeldige wijze, door God alléén verteerd: het offerdier of de offergave werd namelijk door het vuur, dat hier de Godheid zinne- beeldig voorstelde, geheel en al verteerd en vernietigd. Bij het Zoenoffer of Schuld-
offer, dat ten doel had na bedreven zonden God te verzoenen, werd een gc- deelte door het vuur of door God ver- nietigd, terwijl het andere door den Priester werd verteerd of genuttigd; de |
|||||
|
10
|
|||||
|
zondaar zelf, die de offergave aanbracht,
was van alle deelname uitgesloten. Eindelijk bij de Dankoffers en
Smeekoffers, die ten doel badden God voor eene verkregen gunst te danken of eene of andere gunst van Hem te verkrijgen, werd het offerdier of de offèr- gave verdeeld tusschen God, den Priester en deneene, die het geofferde aanbracht, zoodat elk daarvan zijn deel ontving. Die offers en alle andere, waarvan de
H. Schrift melding maakt, zouden niet langer in zwang blijven dan tot op een bepaalden tijd, tot aan de komst na- melijk van Jesus Christus, van wiens offerdood zij de voorspelling en de voor- afbeelding waren. Dit was door de Pro- feten van wege God zelf voorzegd; en in werkelijkheid hielden zij op, en tegelijk daarmede verdween de tempel, waarin zij vooral werden opgedragen, van af het tijdstip, dat het waarachtige slacht- offer, het eenige dat Godewaardig is, de onmachtige voorafbeeldingen der Oude Wet heeft doen plaats maken voor de alvermogende kracht van zijn werkelijken en waarachtigen offerdood. |
|||||
|
11
|
|||||
|
V.
Aan het Kruis heeft de Menschgeworden
Zone Gods zich zelf ten otter gebracht aan den hemelschen Vader, en dat dit offer een wezenlijk en waarachtig Offer is, blijkt daaruit, dat alle ver- eischten tot een offer aanwezig zijn. 1°. De Priester bij dit offer is de
Zone Gods. De hoofdtaak des priesters is God te verheerlijken en alles tot God terug te brengen wat van Hem is afgeweken. De eerste en, naar waarheid gesproken, de eenige Priester nu is de Zone Gods, van wien Zijn hemelsche Vader getuigt: „Gij zijt Priester in eeuwig- beid volgens de orde van M e 1- c h i s e d e c h." (Ps. 109.) Jesus Christus heeft zich zelven ge-
offerd: reeds bij zijne intrede in de wereld heeft Hij zich zelven als slachtoffer aan- geboden. Hij heeft zich zelven geslacbt- offerd, en ten einde ons niet onkundig te laten van deze bijzonderheid van zijn offer, wilde Hij zijn dood vooraf bekend maken, met de betuiging dat Hij uit eigen beweging en vrijwillig stierf. Wat |
|||||
|
12
|
|||||
|
de Joden gedaan hebben in hunne boos-
heid met Jesus te kruisigen, ditzelfde deed Jesus uit eigen vrijen wil, doordat Hij zich zelf in hunne handen overleverde en Zijn bloed en Zijn leven prijs gaf voor Gods eer en voor \'s menschen zaligheid. 2° Jesus Christus is ook het slacht-
offer, dat geofferd werd. Volmaakter offergave laat zich voorzeker niet uit- denken. \'t Is de men ach el ijk e natuur, ver- heven tot den hoogsten graad van heilig- heid, dien eenig schepsel met mogelijkheid kan bereiken; en, wat die offergave van eene oneindige waarde doet worden, zij is met de goddelijke natuur in éénper- soon vereenigd in den Zone Q-ods. 3°. Het Altaar of de offerplaats
is het Kruis, waaraan Jesus Christus werd opgeheven tusschen hemel en aarde. In Jesus\' offerande op den Calvarie-
berg vinden wij alzoo, en wel in een onvergelijkelijk hoogen graad van vol- maaktheid, alle vereischten tot een waar- achtig offer vereenigd. VI.
Door Jesus\' offerdood nu, gelijk wij |
|||||
|
18
|
|||||
|
reeds aanstipten, werden alle offers der
Oude "Wet afgeschaft en vernietigd. Geen ander offer dus dan dat van Jesus Christus mag in het vervolg aan God worden opgedragen. Maar kunnen wij wel aan God het offer van zijn eigen Zoon opdragen P Zal het den mensch wel gegeven zijn om, ook in het vervolg der tijden, dat offer, dat Jesus Christus van zich zei ven gebracht heeft, te zien ver- nieuwen? Zullen wij wel in staat zijn om op deze wijze God te eeren, gelijk Hij verdient geëerd te worden? Ja, dat staat in onze macht. Jesus
Christus heeft gewild, dat over de geheele aarde zijn offer zou vereeuwigd worden in de door Hem gestichte Kerk. Uit dien hoofde heeft Hij, op den vooravond van zijn dood, vóórdat Hij op werkelijk bloedige wijze zich zelven slachtofferde aan het Kruis, op eene geheimzinnige en onbloedige wijze zich zelven geofferd. Hij nam het brood, dat voor
Hem op de tafel lag, waaraan Hij met zijne Apostelen was gezeten, zoo zeggen ons de heilige Evangelisten, en Hij ver- anderde dit, door een wonder zijner al- |
|||||
|
14
|
|||||
|
macht, in zijn lichaam; Hij nam den
wijn, die mede daar aanwezig was, en Hij veranderde dien in zijn bloed; ter- wijl Hij door deze duidelijke woorden, die Hij sprak: „Neemt en eet: Dir is mijn lichaam ," en „Dbinkt allen hieb- tjit: dit is mijn bloed," op geheim- zinnige wijze eene vóórbeduiding gaf van den bloedigen dood, dien Hij weldra zou ondergaan. Dit lichaam en dit bloed offerde Hij aan zijn hemelschen Vader op de avondmaalstafel, die aldus het eerste altaar is geworden. En na aldus aan God zijne offergave te hebben aan- geboden, liet Hij zijne Apostelen daaraan deelnemen. De woorden, die Jesus Christus bij die
plechtige gelegenheid sprak, verdienen onze bijzondere aandacht: „Neemt en EET : DIT IS MIJN LICHAAM ; DBINKT ALLEN
HIEEUIT, DIT IS MIJN BLOED : HET BLOED van het NIEUWE VEEBOND;" zoo
sprak Jesus, als wilde Hij zeggen: Het oogenblik is daar, dat Ik, door Mijn bloed, den mensch, die door de zonde van God gescheiden was, tot Hem terug- breng; Ik zelf ben het Slachtoffer, |
|||||
|
15
|
|||||
|
dat als vereenigingspunt moet dienen
tueschen God en den mensch. Doordat gij dit bloed drinkt vereenigt gij u met God. En Hij voegde er bij: „Doet dit teb
mijkeb gedachtenis." Door deze woor- den stelde Hij de Apostelen aan als Priesters, als Off\'erdienaars bij Zijn Offer, en deelde Hij hun de macht mede om hetzelfde te verrichten wat Hij verricht had, om nl. het slachtoffer van het nieuwe Offer te slachtofferen, om het aan God aan te bieden en het tot eene spijze voor den mensch te doen verstrekken. De Apostelen namen trouw de ver-
ordening van hun goddelijken Meester in acht en, te beginnen met den dag, waarop de nederdaling des Heiligen Geestes het zegel drukte op de nieuw- gestichte Kerk, droegen zij de Heilige Offerande op. Dezelfde macht, die zij van Jesus Christus hadden ontvangen, lieten zij achter aan hunne opvolgers, dat is: aan alle Priesters, die door de oplegging hunner handen het II. Sacra- ment des Priesterschaps deelachtig wer- den, en de voorspelling van den profeet |
|||||
|
16
|
|||||
|
Malachias ging in vervulling: „Uit uwe
hand," hij spreekt hier tot de priesters van het Oude Verbond, „zal Ik geene offergave meer aannemen. "Want van den opgang der zon tot haren ondergang is Mijn naam groot onder de volken: en op alle plaatsen wordt Mij geofferd en wordt Mijnen naam een zuivere offerande gebracht.... dit zegt de Heer der heir- scharen." De aarde was weldra overdekt met nieuwe altaren, waarop het aller- zuiverste offer aan God werd opgedragen, oin daarna te strekken als eene spijze, voor den mensch, die met Hem verzoend was door het bloed van zijnen Zoon. Dit offer heeft zijnen weg gevonden tot ons, en het is, overeenkomstig hetgeen Jesus daarmede voorhad, door alle eeuwen heen eene afbeelding en de voort- zetting van het offer, dat eens op bloe- dige wijze aan het Kruis werd opge- dragen. VII.
En, inderdaad, wie ia de Priester,
welk is het slachtoffer of de offergave |
|||||
|
17
|
|||||
|
in het Heilig Misoffer, gelijk wij gewoon
zijn het onbloedig offer van Jesus Christus te noemen ? Het zijn dezelfde als in het Offer aan het Kruis. De Priester of de offeraar is Jeans
Christus. Naar waarheid gesproken is er in de Kerk slechts één enkel Priester, die handelend optreedt in zijne dienaren, en deze is Jesus Christus. De priesters dan ook of diegenen, die door het H. Sacrament des Priesterschaps de bedie» naars van Christus zijn geworden, dragen het Heilig Misoffer niet op in hun eigen naam, uit hun eigen macht of op eigen gezag, maar in den naam van Jesus Christus, uit Zijne macht en op Zijn gezag. Op het oogenblik zelf, waarop de plechtigste handeling der Heilige Off\'e- rande plaats heeft, bij de consecratie, als het brood en de wijn worden ver» anderd in het lichaam en bloed van Jesus Christus, zegt de priester niet: „Dit is het lichaam van Jesus Christus; dit is het bloed van Jesus Christus;" maar hij zegt: „Dit is Mijn lichaam; dit is Mijn bloed." \'t Is niet een mensch, die daar spreekt, maar \'t is Jesus Christus zelf, |
|||||
|
15
|
|||||
|
die zich van den mensch, van den priester
bedient als van een werktuig om Zijn werk te voltrekken. Die waarheid wordt ons tastbaar, wordt
ons begrijpelijk gemaakt door de kleeding van den priester, als hij het Heilig Mis- offer opdraagt. Die kleeding, die hij nooit anders draagt dan bij deze heilige ver- richting, en waaronder de mensch als het ware wegsterft, geeft genoegzaam te kennen, dat hij ophoudt zich zelf te zijn om een andere Jesus Christus te worden, en dat hij met de macht van den eenigen en eeuwigen Priester in al hare grootheid en in al hare krachtdadigheid bekleed is. Het slachtoffer is bij de offerande der
Heilige Mis eveneens hetzelfde als in de Offerande van het Kruis, \'t Is hetzelfde lichaam dat aan het Kruis was vast- genageld, hetzelfde bloed dat op den Calvarieberg vloeide, dat ook hier aan God als een offer wordt aangeboden, \'t Is waar, de dood treft het slachtoffer niet meer, want eens verrezen kan Jesus niet meer sterven; maar de handeling tot het offer vereischt, de slachtoffering wordt vernieuwd. Koude Jesus Christus |
|||||
|
19
|
|||||
|
nog sterven, zoo als Hij eens gestorven
is, Hij zou sterven uit kracht van de woorden der Consecratie, die, doordat zij het brood in zijn heilig lichaam en den wijn in zijn heilig bloed veranderen, werkelijk beide, het lichaam en het bloed, van elkander zouden scheiden, indien scheiding nog mogelijk ware. Als offergave in het Heilig Misoffer
komt ook de Kerk voor, wier hoofd Jesus Christus is en wier ledematen wij zijn. Op het Kruis offerde Jesus Christus met zich zelven alle menschen, die, vóór of na zijne komst op aarde als de Mensen- geworden Zoon Gods, zijne ledematen waren of zouden worden. Evenzeer heeft dit plaats in het Heilig Misoffer, waarbij de priester ook aan God alle geloovigen opdraagt, als hij zegt: „Heer, wij smeeken TT met den meesten ootmoed en met een vermorzeld hart, neem ons als een offer aan; en laat dit offer, dat wij U heden van ons zelven opdragen, Uwelgevallig zijn." En niet alleen worden onder die woorden begrepen de geloovigen, die op aarde leven, of de leden der strijdende Kerk, — maar ook de zielen in het |
|||||
|
20
|
|||||
|
vagevuur, — die tot de lijdende Kerk
behooren, — en de Zaligen in den he- mel, — die wij als de leden der zege- vierende Kerk van Christus eeren en aanroepen. VIII.
Ook het doeleinde, waartoe het Heilig
Misoffer wordt opgedragen, is geen ander dan dat van het Kruisoffer. Om ons hiervan te overtuigen behoeven wij slechts na te gaan wat Jesus Christus in elk van beide offers verricht. 1°. Het hoofddoel, het voorname doel
van het offer is God te aanbidden, Hem de opperste eer te geven, die een schepsel in staat is Hem te geven, en Zijn Oppergezag, Zijn Opperheerschappij over alles wat het aanzijn heeft te er- kennen. Yan dien plicht kwijt zich het schepsel door zich aan Ood ten slacht- offer aan te bieden en zich zelf, zoo mogelijk, te vernietigen. Zoo heeft ook Jesus Christus, de Zone Gods, zich zelf vernederd en vernietigd tot den dood des kruises toe, ten einde voor geheel |
|||||
|
21
|
|||||
|
de wereld getuigenis en erkentenis af te
leggen van het Oppergezag zijns hemel» schen Vaders. Grooter nog dan aan het Kruis is in het Heilig Misoffer de schijn- bare vernederingen vernietiging des Ver- loBsers. Aan het Kruis toch bleef zijne Menschheid, hoezeer ook ontluisterd en verguisd, zichtbaar en waarneembaar voor het oog van den mensch; in het Heilig Misoffer echter, op het Altaar is zij ge- heel en al verborgen, verscholen en als vernietigd onder den uiterlijken schijn van eene alledaagsche spijze. 2°. Het Heilig Kruisoffer werd aan
God opgedragen ter boeting van \'s men- schen zonden; — het Heilig Misoffer past de verdiensten daarvan op den mensch toe, dat wil zeggen: wat JesusChristus door zijn lijden en dood, door zijn kost- baar bloed, dat Hij voor ons vergoot, heeft verdiend wordt ons eigendom, wordt ons als eigen verdienste door middel van het heilig Misoffer toegekend ter kwijt* schelding onzer schuld. Onmogelijk kan God het Heilig Slachtoffer en zijn heilig bloed in onze handen en op onze lippen zien, zonder dat hij deernis en medelijden |
|||||
|
22
|
|||||
|
gevoelt met de wereld, voor wier zalig-
beid zijn welbeminde Zoon zich dagelijks slachtoffert. 3<>. Wordt ook het Offer aan God
opgedragen om Hem te danken, om Hem onze erkentelijkheid te betuigen voor de gunsten en weldaden uit zijne hand ont- vangen, op niet minder volmaakte wijze dan dit plaats had aan het Kruis geschiedt dit bij het Heilig Misoffer. Of is er wel een krachtdadiger en beter middel om onze dankbaarheid jegens God aan den dag te leggen, dan de offergave van het beste wat God ons gaf, het Offer van Zijn eigen veelgeliefden Zoon, dien Hij in Zijne onuitsprekelijke liefde aan ons Bchonk, — dan Hem te danken door den mond en door het hart van Jesus Christus ? 4". Eindelijk is ook Jesus Christus
gestorven aan het Kruis om overvloedige gunsten en genaden van God over ons af te smeeken. Die gunsten en genaden, door Jesus Christus verdiend en betaald met den prijs van zijn goddelijk bloed, smeekt de Kerk met een vast vertrouwen, ja met volle zekerheid, af, als zij in de offerande der Mis op het einde van hare |
|||||
|
23
|
|||||
|
gebeden deze woorden doet hooren: „Wij
smeeken U daarom door Jesus Christus, Uwen Zoon." Het Heilig Misoffer is bij gevolg één
met het Offer van Jesus Christus aan het Kruis; het is van even groote waarde, het is van even groote kracht. IX.
Hoe moet men het Heilig
Misoffer b ij wonen? Eertijds, toen er geen zitbanken of stoelen in de kerken waren, woonden de geloovigen de Heilige Mis staande of knielende bij. In onzen tijd echter, nu men overal stoelen of zit- banken aantreft, behoort men het vol- gende, behoudens bijzondere redenen, in acht te nemen. Bij het Introibo, als de priester
het altaar nog niet heeft beklommen; onder de Gebeden of Collecten, die de priester op het altaar bidt; bij het Credo, als de priester zegt: „Et homo fac- tus est, En Hij is mensch gewor- den;" en van af het Sanctus totdat de de priester den kelk heefc genuttigd. |
|||||
|
24
|
|||||
|
elijk ook als de zegen wordt gegeven,
lijft men g e k n i e ld. Onder het Evangelie, waarbij men met
den priester het kruisteeken behoort te maken, ook onder de Prefatie is het gebruikelijk te staan. Bij de andere deelen van het Heilig
Misoffer is het geoorloofd te zitten, wanneer eene knielende houding te veel last zou veroorzaken. Eerbiediger echte.\' en meer in overeenstemming met de hoogheilige en verbeven handeling, die aan het altaar plaats heeft, ware het, zoo men ook alsdan zich den meestal betrekkelijk geringen last van het knielen getroostte. Enkele andere wenken ook mogen
hier niet overbodig geacht worden. Mocht men, wat zeker nimmer
moest gebeuren, doch wat he- laasl niet zoo zeldzaam is, ook onder overigens tamelijkvu- rige en goede christenen, te laat komen bij het Heilig Misoffer, dan behoort men zoo min mogelijk anderen te storen en zich met een plaatsje achter in de Kerk te vergenoegen, liever dan |
|||||
|
25
|
|||||
|
èn den priester èn de reeda aanwezige
geloovigen te hinderen en te verstrooien. Eveneens behoort men onder het Hei- lig Misoffer zich te wachten voor alles wat den naast of voor en achter ons zit- tenden tot last kan strekken: bij voor- beeld : door hardop te bidden, door met ons gebedenboek of onzen rozenkrans gedruisch te maken, door voortdurend in beweging te zijn, door oorzaak te zijn, dat anderen niet behoorlijk kunnen knie- len enz.; in één woord door zich op eene wijze te gedragen in het Huis deB He er en, die men onbehoorlijk zou noemen in een huis, waar men rrijs stelt op fatsoen en wei-
even d h e i d. Na deze opmerkingen en wenken, die
meer uitsluitend betrekking hebben op het u i t e r 1 ij k bijwonen van het Hei- lig Misoffer, of op onze uiterlijke houding, nog een enkel woord over de i n w e n- d i g e gesteltenis, waarmede wij bij het Heilig Misoffer behooren tegenwoordig te zijn. De inwendige gesteltenis, — die gevoe-
lens welke ons hart moeten bezielen en |
|||||
|
26
|
|||||
|
vervullen, — kunnen wij met een enkel
woord aldus aangeven. Aangezien het Hei- lig Misoffer in allen deele gelijk is of liever één is met de Offerande van het Kruis is het ook niet meer dan billijk en recht- matig, dat wij bij het Heilig Misoffer diezelfde gevoelens en gewaarwordingen in ons opwekken, die ons zouden ver- vuld hebben, wanneer wij met de aller- heiligste Moedermaagd Maria, met den H. Joannes, met de H. Magdalena en de andere godvruchtige vrouwen ons onder het Kruis hadden bevonden. Zou ons hart alsdan niet als wegge-
smolten zijn van wederliefde en dank- baarheid voor de groote weldaad onzer verlossing, — van berouw en leedwezen over onze zonden, tot welker boeting zulk een verheven zoenoffer gevorderd werd, — van eerbied en ontzag, bij het gezicht van een Godmensch, die zich voor ons slachtoffert. — van zoete hoop en ver- trouwen eindelijk, dat Hij, die voor ons zijn leven en bloed ten beste gaf, ook verder bereid zal zijn om ons al datgene te geven wat wij van Hem zouden vragen ? Laat dan ook diezelfde gevoelens onze
|
|||||
|
27
|
|||||
|
harten bij het Heilig Misoffer bezielen!
En om die gevoelens van wederliefde, van dankbaarheid, van berouw en leed- wezen, van eerbied en ontzag, van zoete hoop en kinderlijk vertrouwen in ons levendig te houden, kunnen wij geen geschikter middel vinden, dan ons te ver- beelden, telkens als wij het Heilig Mis- offer bijwonen, dat wij ons op den Cal- varieberg bevinden, dat wij het gezelschap deelen der uitverkoren zielen, die onder het Kruis van Jesus stonden, dat wij het goddelijk bloed, den losprijs onzer be- vrijding uit de slavernij des duivels en der zonde, uit do doorstoken zijde des Verlossers op onze hoofden zien neder- vloeien. Volgen wij daarbij den priester bij de
verschillende gebeden, die hij spreekt, en bij de verschillende handelingen, die hij verricht: dragen wij bij de oblatie of de offerande, na het credo, ons zelven, met Jesus, aan God als offer- gave op; — aanbidden wij Hem met het diepst ontzag, als bij de woorden der Consecratie het brood en de wijn ver- anderd worden in het lichaam en bloed |
|||||
|
28
|
|||||
|
van Jesus Christus, die alsdan met god-
heid en menschheid op onze altaren waar- lijk en werkelijk tegenwoordig is, —en vereenigen wij ons bij de Communie of de Nuttiging met den priester dooreene geestelijke communie, door namelijk in ons het verlangen op te wekken om evenals de priester waardig te worden bevonden het lichaam des Heeren te nuttigen. # •
* Ten slotte mogen hier de merk-
waardige woorden van den H. Kerkleeraar Alphonsusnog eene plaats vinden: „De üansche ebbe is niet in staat aan God zooveel eer te bewijzen en zooveel wel» daden van Hem te verkrijgen als een enkel priester, die het Hei- lig Misoffer opdraagt.... Deze geeft aan God oneindig meer eer, als hij Hem Jesus Christus ten slachtoffer aanbiedt, dan alle menschen te zamen geno- men Hem zouden kunnen geven, |
|||||
|
29
|
||||||||
|
ook al souden zij Hem het o f-
f er van hun leven brengen. Wat meer is, eene enkele Mis van den priester verheerlijkt God meer dan al de Engelen en Heiligen des hemels met hunne Koningin, de allerheiligste Maagd Maria, Hem ooit ver- eerd hebben of ooit zullen kunnen rere er en." |
||||||||
|
A. M. D. G.
|
||||||||
|
IMPRIMATUR.
Amstelodami , F. T. II. VAN OGTROP,
die 14 Maji 1881. Libr, Cens |
||||||||