�\' \' \' � -\'

door den Schrijver der Goudkorrels,

vijzondct <%e,i>cn\\%X tot yceAfotijfoc

fo&ina \'Gij* te-biait&>, zcco&tccti&daa&n

en vooxvei^idina dcx, veAAiicwwina

van de \'KM. �eXoften.

Snelpers, Boek* en Muziekdiukkerij.
1884.

IM I» RIIMI A. T XJ DR-
Datum BREDM, 3 Martii 1884.

P. J. GABEIEL,
Oj«. X�ir. Censor.

Snelpersdrnk, Eduard tam Wees, Breda.

Het is altijd met een gevoel van diepen eerbied
dat de priester zich, hetzij mondeling, hetzij schrif-
telijk tot de religieuzen richt. Door het goddelijk
licht bestraald, weet hij wat eene religieuze is.

Eene religieuze is eene uitverkorene onder de
lievelingen van dien Jezus, aan wien zij zich zoo
edelmoedig, zoo geheel heeft opgedragen.

Eene religieuze is eene ziel, die de H. Maagdeene
meer bijzondere liefde toedraagt, omdat zij meer aan
haar gelijkvormig is; eene ziel, die zij gaarne bij
zich ziet als eene geliefde gezellin, tot wie zij, ware
zij daar, op dien liefdevollen toon, waarmede zij
steeds haar goddelijken Zoon aansprak, zou zeggen :
»Mijne dochter, bemin uw Jezus, verblijf gaarne bij
»Hem; dien Hem gelijk ik Hem gediend heb!"

Eene religieuze is eene ziel aan wie Jezus die
inwendige schoonheid geeft, die, onzichtbaar voor
de wereld, de engelen verrukt, ze met eerbied ver-
vult, ja, die zij zouden benijden, indien zij geene
engelen waren.

Eene religieuze is eene ziel die Jezus dicht bij zich
plaatst, opdat zij, door hare liefde en innige veree-
niging met Hem, Zijn goddelijk Hart zou troosten
over al de ondankbaarheid, de heiligschennis, de
vergetelheid, de onverschilligheid der wereldlingen,�
opdat zij door hare volkomen onderwerping aan zijn
goddelijken Wil, als een gewillig werktuig in zijne

hand, onder leiding liarer oversten, zou medewerken
aan liet heil der zielen, � opdat zij eindelijk, als
Jezus in zijn H. Sacrament, door hare edelmoedigheid
en volkomen onthechting een voortdurend slachtoffer
zou zijn, door vreugdevol te lijden smarten naar
het lichaam, smarten naar deii geest en diepe ver-
nedering gelijk eene religieuze die lijden kan.

Eene ziel eindelijk, voor wie de wereld met al haar
rijkdom, haar praal en pracht niet groot genoeg is ;
die God alleen voldoen kan, die onder een kalm,
zacht en vreedzaam voorkomen eene liefde verbergt,

die geene menschelijke taal kan uitdrukken.

Ziedaar wat het geloofden priester toont, wanneer
hij zich met de religieuzen bezig houdt. Ja, dan
voelt hij zich gelukkig door God gekozen te zijn om
haar te vormen, te louteren, te bemoedigen. � O,
hoe vurig bidt hij dan God hem te verlichten in
hetgeen hij gaat zeggen. Hoe vurig vraagt hij, als
het oogenblik daar is, woorden van licht, woorden
van kracht, woorden van vrede, woorden van troost,
woorden soms van welmeeuende vermaning en vader-
lijke berisping. O Jezns, al die woorden vinden wij
in uw H. Evangelie! Leen ze mij bij het schrijven
van dit werkje!

Moge het geen enkel woord bevatten dat kan wonden,

geen woord dat de vrede verstoort, geen woord dat
de ziel ontmoedigt! Ik wil, mijn Jezus, mijn hart
daarin doen spreken. Laat mij het in het uwe
sluiten, opdat het daarin licht, ijver, voorzichtigheid
en liefde moge putten.

HANDBOEK
der GEPROFESTE RELIGIEUZEN.

Volgens den zin, door de IT. Katholieke Kerk
daaraan gehecht, beteekent geprofest zijn : door de
wettige overheid in den religieuzen staat zijn toege-
laten, te weten lid geworden zijn van eene goedge-
keurde vergadering, waarin men de geloften aflegt
van gehoorzaamheid, zuiverheid en armoede, en
waarin men zich verbindt om alles te doen wat in
die vergadering is voorgeschreven om het doel, dat
zij zich voorstelt, te bereiken

Door den religieuzen staat verstaat men dus : eene
levenswijze, door de H. Kerk goedgekeurd, waarin
de geloovigen in vergadering samenleven, zich voor
altijd aan God toewijden en naar de volmaaktheid
streven, door het naleven der drie geloften van ge-
hoorzaamheid, armoede en zuiverheid volgens den
haar opgelegden regel. Ziedaar den staat dien gij
omhelsd hebt. Gij hebt religieuze willen zijn. Ziedaar
dus waartoe gij u verplicht hebt.

Welnu, om u dezen staat te doen kennen, waar-
deeren, hoogschatten en beminnen, om u te helpen
al de plichten die hij u oplegt, nauwkeurig na te
komen, bieden wij u dit boekje aan.

Het bevat drie deelen.

1°. Handelende over de natuur van den religi-
euzen staat.

2°. Over de plichten van den religieuzen staat.

3°. Over de middelen om die plichten te vervullen.

\'vLai-nm van den $le-tiaie-uz>zn Staat.

Wij geven hier geen volledige verhandeling over
den religieuzen staat. Wij willen slechts op praktische
en tevens eenvoudige wijze de groote schoonheid en
verhevenheid van dien staat voorstellen, � hem doen
beminnen door degenen die hem omhelsd hebben en
de begeerte in haar opwekken met ijver deszelfs
verplichtingen na te komen.

Wij verdeelen dit eerste deel in zeven Hoofdstukken.

1°. Het doel van den reli

2 . Het bestuur.
3°. De personen, welke dien staat omhelsd hebben.
4°. Wat eigenlijk den religieuzen staat uitmaakt.
5°. De voorrechten van den religieuzen staat.
(5°. De moeielijkheden, welke in den religieuzen

staat kunnen voorkomen.
7°. De fouten, welke den religieuzen geest zouden

iste ie�oofidstttik:.

Het voorname doel van den religieuzen staat is
aan God door de gehoorzaamheid aan zijne bevelen,
en het naleven der Evangelische raden, de grootste
eer te geven, waartoe een schepsel in staat is.

Welnu, God eer bewijzen is zich vrijwillig en "blij�
moedig aan God onderwerpen, zoodanig dat onze
wil volmaaktelijk met den zijnen vereenigd zijnde
door de opoffering, niet van alle genegenheid voor,-
maar van alle gehechtheid aan de schepselen, � God
met ons kan doen wat Hij wil en door wien Hij
het wil, zonder den minsten tegenstand onzerzijds.
De religieuze ziel kan die afhankelijkheid van God
in twee woorden samenvatten. Onthecht en toegewijd.

Onthecht wil zeggen los van alles, afgescheiden
van alles, door niets teruggehouden zijn, en bijgevolg
zonder weerstand verplaatst kunnen worden.

Wij zeggen: een voorwerp staat los, wanneer het
eenvoudig daarneder wordt gezet, zonder door den
geringsten band teruggehouden te zijn, en zeer ge-
makkelijk verplaatst kan worden. Ziedaar den toestand
eener waarlijk onthechte ziel! zij heeft de banden
losgemaakt die haar hart boeiden; zij heeft de stof-
felijke zaken verwijderd, welke om zoo te zeggen,
hare ledematen bezwaarden, zij heeft haar wil gebroken.

God kan haar opnemen zonder den minsten weer-
stand te ontmoeten, haar nederzetten waar Hij wil,
haar gebruiken tot al wat Hij wil.

Die ziel zal onthecht zijn van de zonden, welke
zoo grootelijks strijden tegen Gods heiligen wil, �
daarvan onthecht, ten minste, door den vasten wil

om geene enkele fout geheel vrijwillig te bedrijven,
door nooit tegen haar geweten te handelen, en nooit
te zeggen : »Is het anders niets; die kleine fout zal
God mij wel vergeven !" Nochtans zal zij met dezen
vasten wil nog fouten en. helaas! nog zware fouten
kunnen bedrijven; maar zij zal onmiddelijk daarover
groot berouw gevoelen, � zij zal zich diep verne-
deren, � zij zal spoedig opstaan, � hare fouten
zullen zeldzamer worden en zij zal voorzichtiger,
getrouwer aan hare plichten en meer welwillend jegens
anderen worden.

Onthecht van de gelegenheid tot zondigen. De
religieuze, door God geroepen, heeft nochtans al de
zwakheden der natuur, � al de genegenheden van
haar hart, � al de gewoonten van haar vorig leven
behouden; zij gevoelt levendiger dan ooit hoe licht
zij zou vallen, indien zij niet voorzichtig ware,
daarom waakt zij met eene uiterste oplettendheid over
hare zinnen en haar hart Zij sluit zich in haren
regel, als in een huis, waarin zij hoort noch ziet; zij
omkleedt zich met haren regel als met een kleed,
dat haar behoedt tegen den invloed van kwade voor-
beelden , en het krachtig woord dat haar terughoudt,
als zij zich zwak gevoelt tegenover het gevaar, is:
God wil het niet! het strijdt tegen den regel.

Onthecht van de wereld, � dat wil zeggen , onthecht
van rijkdom, van eer, van genot, van al wat haar
God zou doen vergeten. Voor haar is elke eerepost
een lastpost, dien zij zeker met onderwerping aan-
vaardt, doch slechts beschouwt als een nieuw middel
om hare liefde aan God te toonen.

Onthecht van tijdelijke zaken, � die haar van den
omgang met God zouden aftrekken. Door tijdelijke
zaken verstaat zij ieder werk, dat, door de gehoor-

zaamheid niet opgelegd, slechts zou strekken om
haar of hare familie eene welvaart te bezorgen, waaraan
zij, krachtens hare belofte van armoede, verzaakt
heeft. Zij verstaat daardoor alle overdreven zorg,
welke de onverstorvenheid, de zinnelijkheid, de ge-
makzucht inboezemen. Zij geeft haar lichaam slechts
het noodzakelijke en laat gaarne aan anderen de
zorg van haar voedsel, haren slaap, hare rust te regelen.

Onthecht raii de dierbaarste jamiliebanden die haar
zouden beletten geheel aan God te behooren. Neen,
zij heeft de liefde in haar hart niet versmoord: Zij
bemint nog, zij zal altijd b-jminnen , � zij zal wellicht
meer dan ooit beminnen , � maar die liefde verontrust
haar niet, trekt haar van God niet af.

Zij heeft alles verlaten voor den Bruidegom, door
wien zij weet dat zij bemind wordt, aan Hem ver-
trouwt zij nu de zorg voor hare familie te doen
wat zij zelve zou gedaan hebben, en zij leeft tevreden
en gerust, overtuigd dat God hare zorg in alles
overneemt.

Onthecht eindelijk van zichzelve, �� om slechts te
willen, � te zijn, � te doen wat God wil en zich
daarmede volkomen tevreden te stellen.

Toegewijd beteekent uitsluitend bestemd voor eene
zaak of een persoon, welke volstrekte macht heeft
op de toegewijde zaak.

Voor de religieuze ziel beteekent dit eenigermate
gelijk worden aan de gouden en zilveren vazen, die

bij het H. Misoffer gebruikt worden, en die , eenmaaal
gewijd, zonder heiligschennis, tot geen onheilig ge-
bruik mogen dienen. Volgens deze overtuiging mag
zij dus in haren geest geene gedachte vrijwillig toelaten,
die niet rechtstreeks of zijdelings tot God gericht zij,
in haar hart geen enkele begeerte die de eer van God
niet ten doel hebbe, geen enkele genegenheid die niet
volgens God zij!

Daarom moet zij haar lichaam rein en onbevlekt
bewaren , het beschouwende als de tempel van den
H. Geest, waarin Jezus Christus als in zijn eigen
huis woont.

Toegewijd zegt nog veel meer! Het is als een
slachtoffer worden van God, om voortdurend te
aanbidden, te dankeu, te smeeken en te boeten:
even als de Hostie van het H. Misoffer, die voor de
Consecratie slechts een weinig brood was, en die
na de sacramentele worden des Priesters, onder den
schijn van brood, wezenlijk het lichaam van Jezus
Christus is, in het tabernakel tegenwoordig.

Ziedaar het verheven denkbeeld dat de Heiligen
zich van den religieuzen staat gevormd hebben. De
religieuze behoudt, na hare toewijding aan God,
hetzelfde gelaat, dezelfde stem, dezelfde ledematen,
den zelfden wil; doch dit alles is, om zoo te zeggen,
slechts de schijn, het uiterlijk. Zij bezit dat alles
slechts uitwendig, zij is, als de heilige Hostie, het
slachtoffer van God.

Voor God als een offer zijn, zegt Bourdaloue, en
dit zijn krachtens zijn staat, � »is niet meer aan zich
�zelven toebehooreu, � niet moer over zich zelven
beschikken, � op zich zelven geen het minste recht
meer hebben noch willen hebben. � Het is zich
geheel stellen in de macht van God, � niet meer

handelen dan volgens zijn heiligen wil, zonder te
vragen door wien of op welke wijze ons die wordt
kenbaar gemaakt. Het is als dood zijn, zich als een
doode laten geleiden, bestieren, plaatsen volgens
den wil dergenen aan wie God ons heeft onderworpen,
zoodanig dat wij met den Apostel zeggen kunnen :
(Rom. VIII, 86.) Heer, om 0 zijn wij den ganschen
dag aan den dood overgeleverd ; men beschouwt ons,
en wij beschouwen ons zelven, uit liefde tot U als
slachtschapen, die men gaat opdragen."

En, voegt dezelfde schrijver hierbij, hoe krachtig
werkt deze gedachte op de religieuze ziel. »Ik ben
»voor God als een slachtoffer!" Hoe ondersteunt
ze haar in het vervullen harer plichten, hoe moeielijk
die ook mogen zijn , welke krachtsinspanning ze ook
mogen vragen. Waartoe is zij, door deze gedachte
bezield, niet bereid. Moet zij bidden, waken, arbeiden,
zich vernederen, zich versterven, ten koste van hare
rust, hare gezondheid, hare neigingen , hare innigste
verlangens, niets verwondert haar, niets doet haar
terugdeinzen, want zij denkt steeds dat zij voor God
een slachtoffer geworden is. En hoe dierbaar is haar
die gedachte wanneer zij zoo vele ongelukkige zon-
daars zich ziet verlagen tot slachtoffers hunner
eerzucht, hunner vermaken, tot slachtoffers eener
icereld, die hun hare dwingelandij doet gevoelen en
hen ten verderve richt, terwijl zij, als slachtoffer
van God en zijner heilige liefde, een offer is voor haren
plicht, een offer voor hare volmaaktheid, een offer
voor hare zaligheid , een offer voor de eeuwige geluk-
zaligheid, waartoe zij is voorbestemd en die zij tracht
te verdienen.

Toegewijd, dat is een werktuig worden in de hand
van God, dat Hij naar goedviuden plaatst en gebruikt

volgens het doel dat Hij zich voorstelt, en dat Hij
voor zijn werk bezigt.

Welnu het werk van God is de bevordering van
zijne eer, de heiligmaking der zielen.

De zielen worden geheiligd door de kennis en de
beoefening van Gods wet. God mag u dus gebruiken
om zijne wetten te bestudeeren of zijne leer te ver-
kondigen , hetzij aan de kinderen, hetzij aan de
Seloovitren door uwe woorden of uwe geschriften.

De zielen worden geheiligd door het aanhoudend
gebed, dat de goddelijke genade over haar aftrekt.
God mag u dus gebruiken tot het contemplatieve
leven, tot de gedurige aanbidding van Jezus in zijn
heilig Sacrament, tot het verborgen leven van Jezus.

De zielen worden geheiligd door het lijden dat met
liefde voor haar aanvaard en voor haar geleden wordt.
God mag u dus gebruiken om voor Hem te lijden,
Hij mag u smarten overzenden, die u aan het ziekbed
kluisteren; Hij mag van u een onbekend, ongeacht,
verborgen leden vragen als tegenwicht voor de eer-
zucht en de godslasteringen der goddeloozen.

De zielen worden geheiligd door goede voorbeelden,
vooral door het zien van zelfverloochening en zelfop-
offering. God mag u dus, geheel uw leven, aan het bed
van arme zieken plaatsen, u de afzichtelijkste wonden
doen verbinden, arme weezen tot moeder doen ver-
strekken, de dienstmaagd zijn der armen, der ver-
latenen , der ongelukkigen van alle slag en soort.

Het tweede doel van den religieuzen staat is aan
eenige uitverkoren zielen het middel aanbieden om
dien graad van volmaaktheid of heiligheid te bereiken
dien God van haar vraagt en dien zij, in de wereld
blijvende, niet zouden kunnen bereiken.

God bemint alle zielen; zij allen zijn zijne schepselen,
Hij heeft ze uit liefde geschapen en bestemt ze voor
de eeuwige zaligheid; maar eenigen bemint hij met
eene bijzondere liefde en bestemt haar tot eene
grootere glorie in zijn paradijs, en verwacht van
haar bijgevolg eene meer volmaakte liefde.

Iedere ziel heeft, gelijk elke bloem, hare schoonheid;
maar er zijn er die schooner zijn dan andere, waarop
het goddelijk oog met meer welbehagen rust, en die
Hij voor zich zelven behoudt.

Elke ziel heeft haar bijzonder nut voor Gods eer;
maar er zijn zielen aan wie God meerheeft gegeven,
opdat zij Hem meer zouden eeren en loven. En die
uitverkoren zielen wenscht Hij innig en geheel aan
zijn Hart gehecht te zien. Hij wil dat zij zich vrij-
willigter zijner beschikking stellen om in zijne hand
te zijn wat een uitgelezen en buigzaam werktuig is
in de hand van den kunstenaar ! Hij zegt het haar,
Hij doet het haar zeggen, Hij roept, Hij toont haar
dat het slechts bij Hem is, in de eenzaamheid, in
dien goddelijken luchtkring die zijn Hart omgeeft
dat zij volmaakt kunnen worden; doch altijd, altijd
laat Hij ze vrij. En indien die zielen niet tot Hem
komen, verkwijnen zij; zij leven daarheen zonder kracht,
zonder vreugde, zonder vrede, zonder die bijzondere
genaden, welke zij, zwak als zij zijn, noodig hebben;
en wat zal er van haar worden V Wat zullen zij tot
God zeggen als zij voor Hem verschijnen �......

Voor de zielen welke naar zijne stem luisteren,
heeft God den religieuzen staat ingesteld. Het is daarin
dat die uitverkoren zielen hare volle kracht ver-
krijgen , waarlijk nuttig zullen werken voor de eer
van God, en trapsgewijze die heiligheid zullen be-
reiken die God van haar vraagt.

Dit woord trapsgewijze drukt juist uit wat de
religieuze staat van de ziel eischt. Zij moet lang-
zamerhand en als trap voor trap tot dien staat van
volmaaktheid en heiligheid opklimmen waarin zij in
staat zal zijn aan God al de eer te geven, waartoe
zij bekwaam is; maar zij moet altijd hooger klimmen ;
als zij vrijwillig blijft staan, als zij niet deugdzamer
wil worden, als zij daartoe niet alle middelen wil
gebruiken die de regel haar aanbiedt, schiet zij tekort
aan het doel van haren roep, beantwoordt niet aan
de inzichten van barmhartigheid, die God met baar
heeft, en schendt het verbond, op den dag harer
heilige professie met God aangegaan.

Naar de volmaaktheid streven is voor de religieuze
geen enkele raad, maar strenge plicht.

Tot welke ernstige gevolgtrekkingen geven deze
eerste bladzijden reeds aanleiding!

©e &\'\\ci in faefccfohina tot §od.

Daar gij aan God zijt toegewijd en uit deze toe-
wijding voor u de verplichting voortspruit naar heilig-
heid en volmaaktheid te streven, zoo dwaalt gij indien
gij denkt dat zoo gij het ongeluk hadt eene doodzonde
te bedrijven, die zonde voor u niet zwaarder zou
zijn dan voor anderen, daargelaten de heiligschennis
welke elke zware zonde tegen de Gelofte in zich
sluit. Elke doodzonde door u bedreven, draagt een

kenmerk van kwaadwilligheid, omdat gij beter weet
wat gij doet, � een kenmerk van ondankbaarheid
omdat gij, door God zoo teeder bemind, zijn Hart
wreeder wonden toebrengt,�een kenmerk van meineed
omdat gij het verbond schendt met God aangegaan
bij het uitspreken uwer H.H. Geloften.

2. Gij dwaalt indien gij meent dat het genoeg is
in uwe communauteit te doen wat anderen doen, uit
vrees van zonderling te schijnen, wanneer uw ge-
weten u luide toeroept dat wat anderen doen,
niet goed is. Niet de voorbeelden van anderen,
maar het heilig Evangelie en de lessen onzer Oversten
moeten ons tot richtsnoer dienen.

De eerbiedwaardige Pastoor van Ars zegde op zijne
eeuigszius vreemde, doch kracbtvolle wijze: »Om
heilig te worden, moet men dwaas en uitzinnig zijn."
Zeker behoeven wij niet zonderling te zijn, doch
doen wij wat wij verplicht zijn en niet wat anderen
doen.

3. Gij dwaalt indien gij meent dat het voor u
genoeg is zware zouden te vermijden en dat gij,
zonder uwe zaligheid in gevaar te stellen, vrijwillige
dagelijksche zonden moogt bedrijven, en genegenheid
tot eenige bijzondere dagelijksche zonde moogt blijven
koesteren. Niet alleen verzwakt die zonde de ziel en
maakt ze gereed tot zwaarderen val, maar zij ia
werkelijk een hinderpaal voor de volmaaktheid,
waarnaar gij moet streven. Daarom vreest zeker
godgeleerde niet te zeggen : »Een religieus zondigt
»zwaar wanneer hij zich niet de minste moeite geeft
»de vrijwillige dagelijksche zonden te vermijden."

4. Gij dwaalt indien gij gelooft op den weg der
volmaakheid stil te kunnen staan of u eene grenslijn
te kunnen trekken, want gij weet door ondervinding

dat stilstaan, achteruitgaan en vallen is; en dat gij
moet trachten steeds beter te worden. Een zijner
missionarissen vraagde den Pastoor van Ars: »Hoe
moet men tot God gaan ?" » Afijn vriend," antwoordde
deze, i>in volle vaart gelijk de kogel uit een kanon."
Dit krachtig woord toont u uw plcht.

o. Gij dwaalt indien gij meent dat gij u gelven
gonder genoegzame reden , uit gewoonte of zorgeloosheid
moogt ontslaan van de oefeningen van godsvrucht door
den Regel voorgeschreven en die ten doel hebben u tot
de volmaaktheid te brengen, zooals de meditatie, het
onderzoek van geweten, de geestelijke lezing, de oefenin-
gen van gehoorzaamheid, of dat gij u moogt tevreden
stellen om ze voor het oog van anderen te doen, opper-
vlakkig, zonder vlijt, en bijgevolg zonder eenig nut.

6. Gij dwaalt, indient gij vermeent op den weg der
zaligheid te zijn, wanneer gij u tevreden stelt de zware
verplichtingen van uwen staat nateleven, en geen
werk maakt van kleine overtredingen.

Het H. Concilie van Trente zegt nadrukkelijk:
»Dat alle kloosterlingen, hetzij mannen of vrouwen,
hun leven schikken volgens den regel, dien zij omhelsd
hebben; dat zij getrouw alles nakomen wat hen tot
de volmaaktheid van hun staat kan brengen, zooals de
gehoorzaamheid, de armoede en de zuiverheid, de bij-
zondere beloften van hunne orde, en al wat kan
strekken om de regelen ongeschonden te bewaren,
zooals het gemeenschappelijk leven , de matigheid, de
eenvoudigheid der kleederen, enz."

Tess. XXV. Cap. I de regul. et monial.

Dit is eene ernstige vermaning, waarmede men
geen rekening schijnt te houden, wanneer men slechts
die punten van den Regel wil onderhouden, die onder
zware zonde verplichten. Straalt in die voorbedachte,

vrijwillige overtreding geen schijn van misachting
der H.H. Regelen door ?

§od in kcfoakhincfr KoK de, &i&t.

Gij hebt u vrijwillig aan God toegewijd. Gij tracht
in alles uwen wil met den zijnen te vereenigen, om
Hem meer te behagen; welnu, die God die zich
nooit in edelmoedigheid liet overtreffen, zal u alles
vergoeden wat gij voor Hem doet. Gij geeft u aan
Hem, Hij zal zich aan u geven. Gij stelt in zijne
handen uwe ziel, uw hart, uw lichaam, uw geheel
bestaan; Hij zal zich, om zoo te zeggen, geheel
ter uwer beschikking stellen. Gij zult het voorwerp
zijn van zijne bijzondere genaden.

1. Genade van bescherming. God zal over uwe
ziel waken, haar beschermen met de zorg van den
liefderijksten vader ; hij zal de gevoeligste bekoringen
van u verwijderen of verminderen, of wel Hij zal
uwe krachten zoodanig vermeerderen dat gij als
overwinnaar uit den strijd komt. � God zal zorg
voor u dragen, gelijk de priester voor de gouden
en zilveren altaarvazen, die hij voor elke onheilige
aanraking behoedt, � Hij zal met wijze vaderzorg
de beproeving afmeten, die noodig is om u te
louteren en te heiligen.

2. Genade van bemoediging. God zal tot uwe
ziel woorden spreken van liefde, van kracht, van
vrede, slechts aan het innig verkeer met Hem voor-
behouden. Hij zal oplettend naar uwe gebeden luis-
teren, � u zijne tegenwoordigheid doen gevoelen,�
Hij zal voor u de liefderijkste vader, � de teederste

moeder, � de getrouwste vriend zijn, � u troostende
als gij bedroefd zijt, u opbeurende als gij valt, �
met eigen hand uwe wonden verbindende en rondom
u harten plaatsende, aan wie Hij zijne liefde en
genegenheid voor u mededeelt.

3. Genade van leiding. God zal u in het gebed
onderwijzen en u het geluk leeren begrijpen van de
gehoorzaamheid, de vreugde der armoede, de ver-
rukkelijke schoonheid der zuiverheid. Hij zal u
langzamerhand onthechten van alle aardsche zaken,
door u dagelijks meer te doen trachten naar eeue
innige vereeniging met zijnen goddelijken wil, zoodat,
indien gij u laat geleiden en u steeds meer aan Gods
vaderhand vastklemt, uw leven op aarde een hemelsch
leven zal worden en gij in waarheid met den H. Apostel
Paulus zult kunnen zeggen: »Ik leef niet meer,
itmaar Jesus-Christus leeft in mij." Gal. II, 20.

Qwt, het XsviXwwc.

Elke religieuze gemeente wordt, onder toezicht
van den Bisschop, bestuurd door eene Overste, welke
gewoonlijk gekozen wordt door de leden van dezelfde
gemeente onder al de waarborgen, welke de men-
schelijke voorzichtigheid kan aanbieden.

Gewaarborgd door de stemgerechtigde leden. Zij
moeten eenige jaren, na hare professie, in de ge-
raeente doorgebracht hebben, � zich stipt onderwerpen
aan hetgeen de Regel omtrent de keuze voorschrijft
en zich door geene mensckelijke beweegredenen laten
geleiden.

Gewaarborgd door de wijze waarop de verkiezing
geschiedt. Gewoonlijk wordt de keuze voorafgegaan
Joor eenige dagen van retraite, in gebed en ver-
sterving doorgebracht. � Zij geschiedt onder toezicht
van den Bisschop of der hooge geestelijkheid, welke
de keuze moet goedkeuren en bekrachtigen.

Gewaarborgd door de verlcozene zelce. In elke
gemeente is de waardigheid van Overste minder
eene eer dan een last. Men verbergt der Overste
dit woord der H Schrift niet: »Er zal eene zeer
s> strenge rekenschap gevraagd worden van degenen
>die anderen bestuurd hebben. Sap. VI, 6. Daarom
beijvert zij zich, gedurende de korte jaren van haar
bestuur, hare plichten nauwkeurig te vervullen en den
naam van Moeder te verdienen, dien hare zusters
haar geven en dien zij voor Gods rechterstoel zal
dragen.

De Overste wordt gewoonlijk slechts benoemd voor
zekeren tijd door de Constituti�n bepaald; zij moet
jaarlijks aan de geestelijke Overheid rekenschap geven
omtrent haar beheer der tijdelijke goederen van het

huis en omtrent hare zorg voor het tijdelijk en
geestelijk welzijn der zusters. Al deze redenen zullen
haar aanzetten in haar bestuur zorgvuldig en moe-
derlijk te werk te gaan.

Geioaarborgd door de regelen, die de Overste moet
doen naleven. Zij mag geene willekeurige bevelen
geven. Zij staat slechts aan het hoofd om de regelen
te doen naleven, die gewoonlijk door Heiligen zijn
opgesteld, � lang beoefend door personen die zij in
heiligheid en deugd hebben doen toenemen, � lang
bestudeerd en overwogen tot in de kleinste onder-
deelen, � goedgekeurd, eindelijk, door het hoogste
gezag op aarde, den Stedehouder van Jezus-Christus
of althans zeker door den Bisschop.

De Regel is der Religieuzen niet opgedrongen.
Alvorens haar tot deszelfs naleving te verplichten
heeft men haar dien in de kleinste bijzonderheden,
in heel deszelfs omvang en al deszelfs verplichtingen
uitgelegd.

Gedurende haar postulaat en noviciaat heeft men
haar vrijgelaten. Zij beoefende elk der regelen en
kon zich overtuigen of zij, al dan niet, binnen het
bereik harer krachten lagen, � zoodat, wanneer de
religieuze hare Geloften uitspreekt, zij gerust kan
zeggen : »Ik weet wat ik doe; ik verbind mij niet
lichtvaardig !"

Gij ziet dus dat, uit tijdelijk oogpunt beschouwd,
het bestuur van den religieuzen staat gewaarborgd
is door wetenschap, wijsheid en deugd.

Uit goddelijk oogpunt beschouwd deelt dit bestuur
eenigszins in dat der Kerk, die het heeft goedge-

keurd en bevestigd en zich de noodige wijzigingen
heeft voorbehouden.

Is het niet waar dat dit bestuur, die Overste, die
Regelen, zelfs alleen uit menschelijk oogpunt be-
schouwd, iets groots, iets verhevens hebben? Alle
gezag komt van God. De H. Paulus zegt: »Gij

tdienaars, gehoorzaamt uwen meesters..... in de een-

»voud, des harten, gelijk aan Christus...... Met welwil-

»lendheid dievende, als den 11 eer e, en niet mensehen"
Eph. VI. 5, 7. In een huis nu , door God? ingeving
gesticht, in een huis, waarin de leden slechts door
(lods hoogere roeping zijn getreden om zich geheel
aan God toetewijden; in een huis waar alleen voor
God gewerkt wordt, � waarin Hij alleen meester
is, � daar heeft het gezag, volgens voormelde voor-
waarden gevestigd, iets goddelijks. Kan God daar
niet zeggen gelijk Hij het van de H. Kerk zegt,
»die u hoort, hoort mij, en die u versmaadt, ver-
»smaadt mijVhvc. X. 16. Ook heeft de religieuze,
niet aan de Overste, maar aan God gelofte van ge-
hoorzaamheid gedaan, want de Overste is slechts
de plaatsbekleedster van God.

Wij zullen later de verhevenheid en de voordeelen
der gehoorzaamheid, alsook die der H.H. Regelen
uantoonen, alsmede hoe men die moet naleven. Ziehier
wat de Heiligen en godgeleerden zeggen, omtrent
den eerbied en de onderwerping aan de Oversten en
den regel verschuldigd.

De H. Bernardus onderscheidt vier trappen in de
zonde van ongehoorzaamheid, door de Religieuzen
bedreven.

1. De eerste is, datgene wat bevolen wordt en
met den Regel niet in strijd is, niet te doen , hetgeen
in zware gevallen, doodzonde is, wanneer de Overste
het inzicht heeft doen kennen onder zware zonde te
verplichten ; dagelijksche zonde, indien de zaak, die
bevolen wordt, klein is in zich zelve en hare om-
standigheden, of ook wanneer de zaak zwaar is, doch
de Overste het inzicht niet heeft onder zware zonde
te gebieden.

2. De tweede is, openlijk den Overste te weer-
staan, wanneer hij iets beveelt, hetgeen eene zwaar-
dere overtreding is dan enkele ongehoorzaamheid;
want deze weerstand in kleine zaken kan zware
zonde worden, indien men merkelijk ontbreekt aan
den eerbied, dien men den persoon van den Overste
of zijne waardigheid verschuldigd is, vooral wanneer
dit openlijk verergenis geeft.

3. De derde is, bij dien weerstand openlijke en
werkelijke verachting te voegen, hetgeen altijd eene
verzwarende omstandigheid is.

4. De vierde eindelijk is, openlijk en in ernstige
zaken tegenspreken, samenspannen, opstaan tegen
het gezag van den Overste; eene overtreding zoo
zwaar, dat het niet mogelijk is die van doodzonde
vrij te spreken, behalve wanneer het zich zou bepalen
tot morren in kleine zaken, uitspatting van het humeur
enz., fouten die somtijds ontsnappen en geen ernstige
gevolgen na zich sleepen.

Om met juistheid te kunnen weten in hoeverre de
Regelen verplichten, moet men twee soorten van
I Regelen onderscheiden.

1. Die welke als gebod of verbod gegeven worden
[en bijv. deze woorden bevatten: » Wij gebieden, of
\\wij verbieden ten strengste." Die welke de statuten

of constituti�n van eene orde uitmaken als zijn, bijv.
de ziekenverpleging, �de opvoeding der kindereu �
I en die welke betrekking hebben op het onderhouden
der Geloften. Dit zijn als zoovele door de H. Kerk
goedgekeurde wetten, die de Stichtvader der Orde
bijgevolg verplichtend heeft gemaakt. Deze regelen
verplichten onder doodzonde, even als de geboden
der H. Kerk. Nochtans kan de overtreding slechts
eene dagelijksche zonde worden, door kleinheid van
stof of bij gebrek aan vrijen wil.

2. De regelen, welke niet als gebod, maar als raad
gegeven worden en slechts op de religieuze tucht
betrekking hebben, bijv. van op het eerste teeken
der klok te gehoorzamen, verplichten niet onder zonde;
doch de H. Thomas zegt, dat eene religieuze die
vrijwillig de regelen overtreedt, bijna altijd zondigt
door lauwheid, nalatigheid of nieuwsgierigheid en
vooral door het slechte voorbeeld dat zij geeft.
Indien God rekenschap zal vragen van elk ijdel woord,
boe zal Hij dan eene overtreding over het hoofd zien
van een punt van den regel, waardoor men eene
wettig gegevene verordening schendt?

2. Wanneer een regel iets bevat, dat betrekking
beeft op de Geloften of dat door Gods gebod ver-

boden of geboden wordt, onafhankelijk van den
regel, is men onder straffe van zonde verplicht dien
Regel na te komen, niet krachtens den regel, maar
krachtens de gelofte of het gebod van God; de zonde
zal meer of minder zwaar zijn, naar gelang de
overtreding der geloften of van het gebod meer of
minder zwaar is.

3. De overtreding van den Regel, al verplicht deze
niet op zonde, zou eene doodzonde kunnen worden,
als die overtreding voortkomt uit opzettelijke ver-
achting van den Regel; en die opzettelijke verachting
bestaat, volgens den H. Alphonsus, als die overtreding
plaats heeft, omdat men zich niet wil onderwerpen aan
den regel of aan het gezag, of omdat men het als
kleingeestigheid beschouwt, al die kleine punten na
te komen. Geheel anders zou het zijn, als men,
in geval de regel niet op groote zonde verplicht,
slechts uit lichtzinnigheid of drift kleine punten van
den regel overtreedt, of omdat men de naleving
daarvan niet als noodzakelijk ter zaligheid of volstrekt
verplichtend beschouwt. De gewoonte zelfs, in kleine
zaken den regel te overtreden uit zorgeloosheid of
lichtzinnigheid, overschrijdt de grenzen der dagelijksche
zonden niet.

4. Het kwade voorbeeld kan, zoowel als de op-
zettelijke verachting, de overtreding van een punt
van den Regel, dat uit zich zei ven klein is, tot
zware zonde maken; en dat kwade voorbeeld is vooral
te vreezen, als die overtreding in gewoonte ontaardt.
De kloosterling is, zooals de H. Alphonsus opmerkt,
op zware zonde verplicht, zijne communauteit geen
aanmerkelijk nadeel te berokkenen, door anderen
door zijn voorbeeld tot verslapping aan te zetten;
hetgeen hij zou doen, indien hij telkens het stil-

zwijgen verbreekt, het gebed verzuimt, minder de
zedigheid betracht, de cellen van anderen betreedt
enz., of door andere dergelijke overtredingen.

�ve-z d& yicxioncw d\'vz, den �cti<^i-
cw&zn Staat <ym$ve-t$d -f»-e-6^/6e-H.

De personen, die den Religieuzen Staat omhelsd
hebben, levende in eene door de H. Kerk goedge-
keurde vergadering, met elkander vereenigd door de
drie Geloften, aan denzelfden Regel onderworpen,
bieden, zoowel onder het oogpunt van de deugd als
van de samenleving, alle waarborgen, die men van
God en van de II. Kerk kan begeeren.

Van den kant van God.

De religieuzen worden door God op eene bijzondere
wijze \'uitverkoren; en die keuze is, � als ik zoo
spreken mag � eene voorzichtige, verstandige, door-
dachte keuze. God, die vrij is om te kiezen, zal
zich bij voorkeur tot die zielen wenden in wie Hij
een vasten en tevens buigzamen wil ziet, gepaard
aan eene vurige begeerte om zich op te offeren, een
gedurig streven naar al wat goed en schoon is.

Mag men twijfelen of God met minder zorg zijne
Bruiden kiest, dan de wereldling, die in zijne keuze
met overleg en voorzichtigheid te werk gaat ?

2. Deze zielen worden door God geroepen, met
eene kieschheid die overdreven schijnt in Hem die
Meester van alles is. »De eer der maagdelijke rein-
»heid wordt slechts aan een zeer klein getal uitver-
»koornen geschonken. Met welke voorzorg deelt
»God haar zijne plannen mede, en met welke zorg
»waakt Hij over hare getrouwheid. Jezus zegt slechts
»eenige woorden in het voorbijgaan, verborgene,
»geheimzinnige mededeeling die Hij met een nog
»geheimzinniger woord besluit ; » Wie het vatten ka?i,
»vatte het" Mat�h. XIX. 12.

»Geen enkel voorschrift, geen schaduw van ver-
»plichting ! Die God, die beveelt voor het geloof te
» sterven, zich de hand, den voet aftekappen, zich
»het oog uitterukken, geeft ten opzichte der maag-
»delijke reinheid slechts een bescheiden raad »»IIet
»»is slechts een raad dien ik u geef; ik heb van God
»»geen beval ontvangen."\'\'\'\' I Coit. VII. 25. (L\'abb�
Doublet). Jezus-Christus wil dat men , door liefde
gedrongen, tot Hem kome. »Deze zielen beminnen
mij, zij zelve zijn tot mij gekomen."

Deze gedachte aan eene goddelijke en geheel bij-
zondere roeping, en eene liefdevolle beantwoording
�aan de roeping omgeeft elk der leden eener religieuze
vergadering met een straalkrans die eerbied en ontzag
inboezemt.

3. Daar God die zielen roept, Hij die steeds de
middelen aan het doel evenaart, zal haar ook
bijzondere genaden geven, welke,� zoo zij getrouw
daaraan beantwoorden, � haar zullen verheffen tot
zooveel slachtoffers voor Godes eer, zoovele apostelen
tot heil der zielen � zooveel heiligen in ��n woord,
die zich trapsgewijze tot die volmaaktheid zullen
verheffen, welke God van haar vraagt. Zoo geeft

God aan de zielen , die Hij in het klooster roept en
bestemt tot de gedurige aanbidding van het R. Sa-
crament en aldus op aarde de plaats der engelen te
bekleeden, een levendig geloof, een bijzonderen smaak
tot het gebed, een onweerstaanbaren trek voor dat
zoet verkeer met God dat, zonder begin noch einde,
nooit verveelt en nooit vermoeit.

Aan die zielen, die God heeft geroepen om aan
zijne rechtvaardigheid te voldoen en, door vrijwillige
boetpleging, voor de misdaden der zondaars te boeten,
geeft God een onpeilbaren schat van edelmoedigheid,
een dorst naar lijden, eene brandende liefde tot den
gekruisten Jesus en het heil der zielen, door hem
vrijgekocht.

Aan de zielen door God geroepen om zijne wet
aan de kinderen of aan de volkeren te verkondigen,
zal God geduld, liefde, moed en behendigheid geven
en den noodigen ijver om desnoods duizendmaal
opnieuw te beginnen.

Aan de zielen, die geroepen zijn om bij arme
weezen de plaats te vervullen der diepbetreurde
moeder, bij de zieken en stervenden de plaats te
bekleeden der zuster, die zij te vergeefs tot zich
roepen, geeft God een bart vol liefde, vol teederheid,
vol wonderdadige kracht.

4. Daar de religieuze staat het meeste zelfopoffering
vraagt, wijl men wat men op aarde dierbaarst
heeft moet verlaten, zijne bloedverwanten, � verzaken
aan hetgeen men persoonlijk bezit, zjjn eigemoil,�
en zich geheel aan zijn God en zijn evennaasten
moet toewijden; daar de religieuze staat het meeste
godsvrucht vraagt, wijl men steeds moet trachten zich
inniger met God te vereenigen, ten einde in zijne
hand te zijn als een werktuig, of beter als een

slachtoffer; daar de religieuze staat het meeste kracht
vraagt, omdat men zijn hart, zijn wil, zijne nei-
gingen, zijne zintuigen moet ten onder brengen om
ze aan Gods wil te onderwerpen; � en daar God aan
de zielen die hij roept, die drie krachtige deugden,
zelfopoffering, godsvrucht en kracht geeft: moet men
dan daaruit niet besluiten dat die zielen, zoo zij aan
hare roeping getrouw blijven, de schoonste, de
liefderijkste, de edelste zielen zijn, en dat het aan-
genaam is met haar te leven ?

Lees deze bladzijde , waarin de Heer de Monta-
lambert ons op zielroerende wijze zegt, wat de reli-
gieuze is, wat zij wordt in Godes hand.

»Het is de hand Gods die weder onze haardsteden,
onze bedroefde harten treft, door ons onze dochters,
onze zusters te ontnemen.

» Dagelijks verlaten duizend geliefde wezens kasteelen
zoowel als hutten, paleizen zoowel als werkplaatsen,
om aan God haar hart, hare ziel, hare onschuld,
haar leven te gaan opofferen. Dagelijks, zoo bij ons
als overal elders, � dragen dochters van hooge ge-
boorte en nog hoogere deugd, en andere met een
hart veel grooter dan hare fortuin, zich, reeds in
hare schoonste levensjaren, aan een onsterfelijken
Bruidegom op!

» Het is de bloem van het menschdom, eene bloem
nog beladen met haar eersten dauwdrop, waarin zich
slechts de zonnestraal gespiegeld heeft, en die het
aardsche stof nog niet heeft bezoedeld.

Heerlijke, uitgelezen bloem, die reeds van verre,
zelfs de laagst gezonken wezens, een oogenblik
allhans, door haren geur bekoort. Het is de bloem,
maar ook de vrucht; het is het zuiverste sap, het
rijkste bloed van Adams stam. Want dagelijks be-

haleu deze heldinnen, door de moedige pogingen
welke haar boven aardsche genegenheden verheffen,
de schitterendste zegepraal.

»Waar kunnen wij een schouwspel vinden, dat
duidelijker de goddelijke natuur der Kerk openbaart ?

In deze eeuw van verwijfdheid, van algemeene,
moreele ontzenuwing hebben die heldinnen het licht
en de kracht gevonden, � en zwakke vrouwen als
zij zijn, � toonen zij die mannelijke en volhardende
geestkracht, die ons ontbreekt, als wij met stalen
voorhoofd het eigenbelang, de lafhartigheid, de zin-
nelijkheid onzer tijden en aller tijden zouden moeten
bestrijden.

»En met de kracht en het licht hebben zij de
voorzichtigheid, het ware doorzicht. Zij hebben het
leven begrepen alvorens het te hebben gesmaakt.
Wie heeft haar deszelfs treurige geheimen geopenbaard?
aan haar zoo rein! aan haar in een leeftijd,
waarin het hart begint dien onleschbaren dorst naar
liefde en toegenegenheid te gevoelen ? Wie heeft
haar geleerd dat die dorst nooit op deze wereld kan
gelescht worden ? Wie heeft haar de schandelijke
broosheid der aardsche banden doen kennen, van de
edelste, de zoetste, de teederste, de hechtste banden
die men onsterfelijk waande, die de grootste plaats
in het hart besloegen, in diezelfde harten waarin zij
weldra verkwijnden en ten gronde gingen ?

Het kan slechts eene goddelijke inspraak zijn, die
haar vrijmaakte, terwijl zij ons ontrukt werden.

Ja , zij zijn gevrijwaard voor dat droevig ontwaken
der ziel, die teleurstelling, verraad, verachting vindt
op den weg der liefde, en wellicht, na zoo veel streven
en zooveel liefde, de stilte des grafs in de volheid
van het leven. Zij hebben den vijand bespeurd, zij

hebben hem afgekeerd, overwonnen ! Zij zijn hem
voor immer ontsnapt!

»Zij brengen aan God in deszelfs volle frischheid
geheel haar hart, al de schatten der innigste liefde
en van dat volle vertrouwen dat zij den sterveling
weigeren. Zij gaan alles verbergen , alles slachtofferen
onder het kleed der zelfverloochening, in de schaduw
van het heiligdom!"

»En wanneer zij alles volbracht hebben, wanneer
zij zich zelve ten offer gebracht hebben, verzekeren
zij ons dat zij vrede �n vreugde �n de volheid der
liefde gevonden hebben! Zij hebben haar hart trouw
bewaard voor Hem, die nooit verandert, nooit bedriegt!

En in zijn dienst smaken zij een troost, ten volle
den prijs waardig, dien zij er voor betaald hebben,
vreugden � somtijds beneveld, om niet zonder ver-
diensten te zijn, maar welker geur en zoetheid blijft
voortduren tot aan gene zijde van het graf!

Is dit een droom ? Een verdichtsel ? Is het ge-
schiedenis? de geschiedenis van een onherroepbaar
verleden ? Neen, duizendmaal neen, het is datgene
wat dagelijks onder onze oogen geschiedt.

» Maar wie is dan die onzichtbare Bruidegom, achttien
eeuwen geleden op een schandhout gestorven, die
aldus jeugd en schoonheid en liefde tot zich trekt,
die aan deze zielen verschijnt met een glans en eene
bekoorlijkheid waaraan zij niet kunnen wederstaan,
die zich plotseling op haar werpt, haar tot zijne
prooi maakt ? Wie neemt aldus het vleesch van ons
vleesch, wie lescht zijn dorst aan ons zuiverst harte-
bloedV Is het eenmensch? Neen, het is een God !
Ziedaar het groot geheim, de oplossing van dit groot
en treffend vraagstuk. Slechts een God kan zulk eene
zegepraal behalen en zulk een offer waardig zijn!

^Van den foant dez %. die>z>&.

De H. Kerk omringt de religieuze met de teederste
en oplettendste zorg, ten einde haar wel te kennen,
te vormen en te beschermen.

De H. Kerk eischt 1°. voor de persoon die in
eene gemeente wil ontvangen worden, een korteren
of laiigeren tijd van postulaat, gedurende welken tijd
men zich kan bekend maken met hare gezondheid,
haar natuurlijken aanleg, haar humeur en karakter,
de beweegreden harer begeerte, de moeielijkheden
van den kant harer familie, enz.

2. Den leeftijd van minstens 16 jaren, met wis-
kunstige nauwgezetheid berekend.

(Nota.) De post van meesteres der novicen is zeer gewichtig en zeer
moeilijk te vervullen. Men kan zeggen dat de toekomst der Congre-
gatie bijna geheel van haar afhangt. Het is hier de plaats niet al
de deugden op te sommen, die zij moet bezitten, noch de gedragslijn
welke zij omtrent hare novicen te volgen heeft. Wij willen hier slechts,
om de zorg die aan de vorming der religieuze gewijd wordt, aan te
toouen, de punteu aanstippen waarop zij in hare dagelyksche onder-
richting wijzen moet.

De ziel en het karakter moeten zoowel als de geest gevormd
worden, door nauwkeurige, geduldig uitgelegde, dikwijls herhaalde
onderrichtingen en door dagelijksche oefeningen, welke daarmede in
verband staan.

3. Ten minste ��n vol jaar noviciaat (verscheidene
�communauteiten eischen twee jaren). Gedurende dezen
tjjd draagt de aspirante liet religieuze kleed en leeft,
van de geprofeste zusters zelfs afgezonderd, onder
ioezicht der novicemeesteres, die haar nooit uit het
oog verliest en wier plicht het is, haar met meer
nauwkeurigheid dan gedurende haar postulaat gade
te slaan, � haar karakter en hare deugd te beproe-
ven, � haar te oefenen\'in de gehoorzaamheid, � de
armoede, � de zelfverloochening, � den inwendigen
geest, � haar karakter en wil te leiden, gelijk een
bekwaam meester een beminden leerling voor zijn
werk vormt.

4. De H. Kerk eischt de toestemming der ge-
meente, waarin de novice hare noviciaat volbracht
heeft, en haar handel en wandel gezien heeft.

1. De novicemeesteres moet hare novice de rreeze Gods inboezemen,
waardoor deze haar plicht zal betrachten, ook wanueer zij alleen is,
en haar met zorg de gelegenheid tot zonden doen vermijden.

De nederigheid, die haar de gehoorzaamheid doet betrachten en haar
leert zich te laten verbeteren en besturen ; haar elke tegenspraak en
eiken inwendigen opstand doet versmoren, en baar vooral buigzaam
maakt in de hand Gods, die haar, hetzij rechtstreeks, hetzij door
de Oversten, beproeft

De liefde Gods, die haar aanzet tot het gebed, tot den eerbied
in de Kerk, tot liefde voor Jezus in zijn H. Sacrament, tot zorg
om zich waardig tot de H. Communie te bereiden.

Beliefde tot den evennaasten, die ham\' zachtmoedig, voorkomend,
zelfopofferend, verdraagzaam zal maken. Deze deugden vormen de
Christen en men moet Christen zijn alvorens Religieuze te kunnen
worden. Het inwendig leven kan slechts gevestigd worden op den
grondslag van het christelijk leven en de godvruchtige en geestelijke
lezingen zullen slechts in zooverre de ziel nut aanbrengen als deze
daartoe voorbereid is door ecne, wel begrepen en wel doorgronde
studie van den Catechismus.

2. De novicemeesteres moet vooral drukken op de kenteekenen
eener goddelijke roeping door te leeren, dat men slechts in het klooster
moet treden om God en God alleen te zoeken, � zich slechts ��ne
zaak voorstellende, te weten : zich aan God te geven om Hem te dienen

5. Een onderzoek, waardoor de Bisschop of
Kerkoverste zich overtuigt omtrent de gesteltenis der
novice, omtrent de beweegredenen, die haar aangezet
hebben in het klooster te treden, en zich vooral
vergewist, dat zij hare Professie met volle vrijheid doet.

6. Een uitwendig teeken, te weten de formule
der H.H. Geloften, in tegenwoordigheid van den
Bisschop of zij ti plaatsvervanger uitgesproken, in het
midden der geheele communauteit, welke aldaar
vergaderd is om getuige te zijn van hare toewijding.

Wat zou men nu nog meer kunnen eischen om zich
omtrent de gesteltenis eener aspirante te overtuigen ?
En mag men niet vertrouwen, dat iemand die aldus
beproefd en aldus onderzocht is, alle deugden zal bezit-
ten, die in een gezin vrede en vreugde doen heerschen ?

op de wijze waarop Hij door ous gediend wil worden;�om zijne
zonden te boeten, � om zijne ziel te behoeden voor de gevaren
waaraan zij in de wereld blootgesteld was, � en zoo den Hemel te
winnen. Zij moet dikwijls herhalen.dat elk bijooginerk of mensehe-
lijke beweegreden de novice levenslang ongelukkig zon knnnen maken,
en dat voor haar, die geen oprechten teil zou hebben om geheel voor
God te leven en geen nederigheid genoeg om zich te laten besturen,
het verkiezelijk is in de wereld terug te keeren

Zij moet zeker gaarne de voordeelen van het religieuze leven voor-
houden , doch zij mag ook de moeielijkheden niet verzwijgen. Zij moet
niet verbergen dat hevige bekoringen de religieuze zulleu bestormen,
dat walging en verveling haar hart zullen bezwaren, maar zij zal tevens
tooneu waar kracht en troost te putten is: bij Jezus-Christus voor
wien zij alleen in het klooster getreden is, en zij zal als onfeilbaar
middel voor alle bekoringen en alle vermoeienis aanwijzen : Het
gebed aan den voel van het tabernakel, en eene kinderlijke ui/sfor-
ting des harten in hel hart harer Overaten.

Gedurende het proefjaar moet de novicemeesteres dikwijls de Overste
mededeelen wat zij in de novice opgemerkt heeft. De novice, van
haren kant, bestudeert deu regel, neemt er om zoo te zeggen de proef
van, onderzoekt of de gemeente voor haar geschikt is en of de bezigheden
niet boven hare krachten zijn.

Wanneer de novice geprofest is, blijft de H. Kerk
over haar waken met nog meer zorgvuldigheid dan
te voren, omdat zij Haar meer bijzonder toebehoort,
en door Haar beschouwd wordt voor hetgeen zij
waarlijk is, de Bruid van Jezus Christus, voor wien
de H. Kerk haar rein en onbevlekt moet bewaren.

1. De H. Kerk wil, dat in de Conimunauteit het
H. Sacrament ruste, zoodat de religieuze in alle
waarheid zeggen kan, dat zij het huis van haren
Bruidegom bewoont, dat zij onder zijne oogen leeft
en werkt, en dat elk harer daden door Hem gezien
en geschat wordt. De dagorde brengt haar dikwijls
aan den voet van het tabernakel; doch meermalen
door den dag zet haar hart haar aan, in het voor-
bijgaan, tot haren Jezus woorden van eerbied en liefde
te richten. O wie kan de schatten van vrede, van
liefde, van kracht en vreugde tellen, welke deze
bijna voortdurende nabijheid van Jezus geeft!

2. De H. Kerk kiest haar, onder de bekwaamste
priesters, een biechtvader, welke, voor hare leiding
bijzondere macht bezit en bijzondere studi�n moet
maken, � en, tot meerdere vrijheid, wordt haar een
buitengewone biechtvader toegevoegd, bij wien zij
zich drie of vier maal \'s jaars moet aanbieden, �
en in bijzondere gevallen staat de H. Kerk haar nog
andere biechtvaders toe.

3. Zij wil, dat de religieuze verscheidene malen in de
week communiceere; en begeert dat, zoo zij bijzonder
werk maakt om in deugd toetenemen, de biechtvader
haar langzamerhand de dagelijksche Communie toesta.

4. Zij wil, dat de Bisschop of zijn plaatsvervanger
geregeld elke gemeente bezoeke, elke religieuze
afzonderlijk spreke, en haar ondervrage omtrent alles
wat haar bijzonder betreft; omtrent hare gezondheid ,
den toestand harer ziel, den post dien zij bekleedt, �
Weit zij leest, � hoe zij met God omgaat,� aldus
wakende over haar welzijn naar ziel en lichaam.

5. De H. Kerk wil, dat jaarlijks, of minstens
om de twee jaren, eene retraite van eeitige dagen in
elke gemeente gegeven worde, ten einde die religi-
euzen, die van haar plicht mochten afgeweken zijn,
terug te brengen, en degenen, die daaraan getrouw
gebleven zijn, in het goede te versterken.

6. En zoowel als de H. Kerk zorg draagt voor
de ziel der religieuze, zoo zorgt zij ook voor haar
verstand. Zij weet, dat, hoe hooger de geest stijgt,
hoe .meer de ziel bekwaam wordt om God te kennen
en te beminnen; daarom wordt de Overste verplicht
te zorgen voor veelvuldige onderrichtingen en wel-
gekozen lezingen. Zij wil, dat elk huis, volgens
deszelfs bijzondere bestemming, eene bibliotheek
bezitte, wel voorzien van goede , leerrijke boeken,
die den geest verlichten en verheffen. Zij wil, dat,
zoowel als er uren aan het gebed gewijd worden,
ook menig uur voor de studie bestemd zij, vooral
ia die huizen welke zich het onderwijs der jeugd ten
doel stellen. In de wereld maakt men zich geen
denkbeeld tot welk een hoogen graad van keunis,
van talent, van po�zie zelfs, zich vaak die god-
vruchtige zielen verheffen, die onder het oog van
God met een geest, vrij van de aardsche beslom-
meriugen, dagelijks slechts ��n uur aan ernstige
studie wijden. De kloosterlijke stilte bevordert het
werken der gedachten krachtig en de dubbele inge-

keerdheid ran het hart in God en den geest in de
studie geeft het verstand eene wonderbare kracht.

7. De H. Kerk zorgt voor het hart der religieuze.
Zij wenscht dat elke gemeente slechts ��n gezin
vorme, en dat goedheid, toegevendheid, zachtmoedig-
heid en verdraagzaamheid de heerschende geest in
de kloosters zij: zij wil dat degene die aan het
hoofd staat en buiten bekend is onder den naam
van Overste, binnen slechts Moeder genoemd worde,
en dat zij allen, die aan hare zorg toevertrouwd zijn,
mijne hinderen, mijne Dochters noeine, dat de reli-
gieuzen elkander zuster noemen; dat, om den geest
van eigenbelang en eigendom geheel te vernietigen
al de voorwerpen van het huis aan allen en aan
niemand in het bijzonder toebehooren, door het
woord mijn te doen vervangen door dat zoo chris-
telijk woord, dat Jezus koos voor het eerste woord
van het gebed dat Hij ons gaf: Onze.

Mogen wij nu niet zonder overdrijving zeggen,
dat de zielen die tot den religieuzen staat geroepen
zijn en getrouw blijven aan hare roeping, zielen op
deze wijze gevormd en beschermd door de liefderijkste
zorgen , de schoonste en heiligste zielen zijn, en dus het
beste deel op aarde is, in haar midden te mogen leven\'?

Zeker zijn alle religieuzen niet zonder gebreken,
zeker zijn allen niet volmaakt, maar allen�zoo zij
niet aan hare roeping tekort willen blijven � moeten
trachten hare fouten te verminderen en volmaakt
te worden, en die pogingen zelfs die zij aanwenden
onder Gods oog en Gods hulp, geven aan haar
karakter over het algemeen en bijgevolg aan de
geheele gemeente iets liefelijks, iets aanlokkelijks,
dat men in de wereld slechts hier en daar verspreid
aantreft.

Ziehier het kort begrip der eigenschappen eeuer
goede religieuze. Het is het ideaal, dat zij steeds
voor oogen moet hebben. Zoo zij zich dagelijks
doordringt van de gedachte dat God dit van haar
vraagt, zal ontwijfelbaar haar karakter langzamerhand
buigzamer, haar wil krachtiger en haar gedrag meer
gelijkvormig aan haar toonbeeld worden.

�e-n-e qoe-dc cRe-Cig ie-i^c \\$

Bezig met het gebed, het werk , de vereeniging
met God.

Ajkeerig van verstrooiende gedachten , kwellende
begeerten, eerambten, die het geweten bezwaren.

Verstorven in hare zinnen, hare neigingen , haar
humeur en karakter.

Oplettend om niemand te krenken, te beleedigen,
van niemand kwaad te denken noch te zeggen.

Zedig in hare kleediug, in hare houding, in hare
woorden, in haren gang, zonder stijfheid, gemaakt-
heid, zonderlingheid.

Geduldig in ziekten , kwellingen , tegenheden ,
dagelijksche kruisjes.

Medelijdend in de behoeften harer zusters, in
derzelver ziekten, vermoeienissen, gebreken , afwij-
kingen zelfs.

Belangeloos, niets zoekende dan de eer van God,
het welzijn harer gemeente, de zaligheid der zielen,
het geluk harer zusters, zelfs ten koste van het hare.

Bereid alles te lijden, alles te doen, alles te
vergeven, alles te vergeten.

Toetjenegen aan hare Oversten, in wie zij God
erkent, aan wie zij in alles gehoorzaamt, die zij
immer eerbiedigt, � die zij tegen alles verdedigt; �
aan hare medezusters, voor wie zij zich gedraagt
als ware zij hare dienstmaagd; -� aan hare bediening,
die zij immer blijmoedig, nauwkeurig vervult zelfs
dan als het haar te ge n staat; � aan God vooral tot
wien zij eenvoudig gaat in de biecht en H. Communie,
slechts �ene begeerte voedende: zich te zuiveren
om meer met God vereenigd te zijn



		39

		uiet meer vurigheid, niet meer talent, geen andere Oversten, geen anderen biechtvader, geen andere zusters, geen ander huis, geen andere bediening. Zij neemt alles uit Gods hand aan ; zij is overtuigd dat God haar nooit zal verlaten, en terwijl zij zich geheel aan God geeft, verwacht zij ook vertrouwvol, dat God zich in alle eeuwigheid geheel aan haar zal geven.

		4^le hooifidstttik:.

		^l�?at den ehcVvxxiw&zw Staat aj-itmaa&t. Wij hebben reeds gezegd dat de Religieuze Staat is: eene levenswijze door de II. Kerk goedgekeurd, waarin de geloovigen, in vergadering levende, zich aan God toeioijden en naar de volmaaktheid streven door het naleven der drie geloften van gehoorzaamheid, zuiverheid en armoede, volgens den opgelegden regel. Hieruit volgt, dat het afleggen der drie geloften van gehoorzaamheid, zuiverheid en armoede in eene com- munauteit eigenlijk den Religieuzen Staat daarstelt. Zij die afzonderlijk deze drie geloften zou afleggen, zou geen religieuze zijn. Zij die in eene gemeente zou leven zonder deze geloften af te leggen, zou het evenmin zijn.



		49

		allen, indien ik ongelukkig genoeg ware mijne Ge- loften te schenden, hoe zou dit het hart mijner Oversten verscheuren ! � welk onberekenbaar nadeel zou ik doen aan die jonge zusters, aan die novicen, die mijn voorbeeld zou doen wankelen, zou ontmoe- digen. wellicht zou medesleepen! � welke helsche vreugde voor de goddeloozen en wereldlingen ! Deze overwegingen zullen gewis de bekoring die u kwelt, doen verdwijnen en die hernieuwing uwer Geloften, welke gij wellicht eerst onverschillig uit- spraakt, zult ge nu herzeggen met zulk een gevoel van liefde, dat God uwe lauwhartigheid van daar straks zal vergeten!

		₅de HOOFDSTUK.

		^VcozdceXcn van dc-n fllciiaicuze-n Staat. Al wie voor mij zijn huis, of zijne broeders of zijne zusters, of zijn vader, of zijne moeder, of zijn erfdeel zal verlaten hebben, zal het honderdvoud erlangen en het eeuwig leven bezitten. (Matth. XIX: 29.) Dat zijn de eigen woorden van Jezus "Christus. Zij zijn dus volkomen waar, waar in derzelver volle beteekenis. Deze woorden zijn door God bevestigd, en God, de opperste waarheid, heeft ons niet willen bedriegen. Het H. Concilie van Trente zegt uit- drukkelijk : 4.



		51

		van aardsche genegenheid te sluiten ; voortaan zal dat hart slechts voor God kloppen, voor God ademen. Het zwaard der gehoorzaamheid treft de ziel nog dieper en doodt haar zoo geheel dat zij voortaan slechts door den wil van anderen zal leven. Zij is dood de religieuze, zoo dood dat zij voor liet menschelijk oog is als een lijk dat men plaatst waar men wil, zonder dat het zich tracht te verzetten. Maar dat alles vernietigt geenszins het woord van Jezus Christus. Wij zullen trachten het te bewijzen.

		§ctnh van dan 8lc\'\'ticfricwzc^/n Staat, u\\X acfree-C mcwscnciif� ooapunt vescwonwd. Wat ons aan de wereld hecht, is voor de eenen Eerbetoon en Waardigheid, voor anderen Rijkdom, voor sommigen weder Genoegen. De religieuze Staat biedt dat alles aan, doch op eene vreedzamer, over- vloediger, vreugdevoller en veiliger wijze.

		�ef�etoon en wacwdiy-hcid. Eene eervolle verbintenis, een eervollen tand, een vervollen naam, dit alles geeft het religieuze leven. Religieuze zijn, is God* verkiezen boven een sterveling. Liever een sluier dan een diadeem. Stelt u een aardsch echtgenoot voor, bekleed met de schoonste



		71

		die op vreemdsoortige instrumenten slaan. Spreek een blinde over de heerlijkheid van den sterrenhemel, over de pracht der zon wanneer zij achter de bergen verdwijnt, over de heerlijke ineensmelting der kleuren eener schilderij en over de gewaarwordingen die deze op uwen geest teweegbrengt, hij zal U bedaard aan- hooren, doch inwendig zeggen: die man is dicaas, hij spreekt van zaken die onmogelijk bestaan kunnen; en ... . hij zal U beklagen ! Wie is de dwaas ? ... wie is te beklagen ?.....

		6^de KCOOF3DSTXJI2:.

		Ovez de, moeietijfaneden die mew in den ^eii<^iews>en Staat kan aant^e^fen. Alvorens de religieuze dit hoofdstuk begint te lezen, verzoeken wij haar aandachtig het opschrift te lezen: moeielijkheden die in den religieuzen staat kunnen voorkomen. Die moeielijkheden kunnen er, wel is waar, in voor- komen , doch vloeien er niet uit voort gelijk de voor- deelen, waarvan wij gesproken hebben. Men ontmoet ze er somtijds, doch zij worden meer of minder gevoeld volgens de gesteltenis der ziel.



		78

		wende leven, men overlaadt u met werkzaamheden, � en zoo gij hieraan den voorkeur geeft, zal men U aan het tegenovergestelde binden. In ��n woord, men zal beschikken over uw persoon, uwe vermogens, uwen tijd, uw werk, uwe krachten, niet op eene onredelijke wijze, maar voor het welzijn der gemeente, dat wil zeggen voor de eer van God, voor het welzijn van den evennaaste, hetgeen het doel harer instelling uitmaakt. Alles zal gedaan worden zonder U te raadplegen, zonder dat men zich om uw gaarne of liever bekommert, al ware het slechts om uwe gehoorzaamheid, uwe zelfopoffering op de proef te stellen. Gij zijt als de soldaat onder de wapenen; � men beveelt hem te gaan en te komen, en hij gaat en komt; op de stem van zijn Overste moet hij voortgaan of wijken, zelfs al gaat hij den dood te gemoet. »Ziedaar, mijn kind, wat gij vrijwillig moet aannemen."

		7*> HOOFDSTUK.

		�vz-t* de. ae-bie-he-n die den $,eii<%ie.\\w>e.\\v �-iX bunnen vevnie�iae-n. Na al hetgeen wij reeds gezegd hebben, komen we gemakkelijk tot het besluit, dat de levensgeest van den religieuzen Staat een geest van opoffering en een geest van vrede is.



		14

		Dit woord trapsgewijze drukt juist uit wat de religieuze staat van de ziel eischt. Zij moet lang- zamerhand en als trap voor trap tot dien staat van volmaaktheid en heiligheid opklimmen waarin zij in staat zal zijn aan God al de eer te geven, waartoe zij bekwaam is; maar zij moet altijd hooger klimmen ; als zij vrijwillig blijft staan, als zij niet deugdzamer wil worden, als zij daartoe niet alle middelen wil gebruiken die de regel haar aanbiedt, schiet zij tekort aan het doel van haren roep, beantwoordt niet aan de inzichten van barmhartigheid, die God met baar heeft, en schendt het verbond, op den dag harer heilige professie met God aangegaan. Naar de volmaaktheid streven is voor de religieuze geen enkele raad, maar strenge plicht. III. Tot welke ernstige gevolgtrekkingen geven deze eerste bladzijden reeds aanleiding!

		©e &\'\\ci in faefccfohina tot §od. Daar gij aan God zijt toegewijd en uit deze toe- wijding voor u de verplichting voortspruit naar heilig- heid en volmaaktheid te streven, zoo dwaalt gij indien gij denkt dat zoo gij het ongeluk hadt eene doodzonde te bedrijven, die zonde voor u niet zwaarder zou zijn dan voor anderen, daargelaten de heiligschennis welke elke zware zonde tegen de Gelofte in zich sluit. Elke doodzonde door u bedreven, draagt een





		17 vrijwillige overtreding geen schijn van misachting der H.H. Regelen door ?

		§od in kcfoakhincfr KoK de, &i&t. Gij hebt u vrijwillig aan God toegewijd. Gij tracht in alles uwen wil met den zijnen te vereenigen, om Hem meer te behagen; welnu, die God die zich nooit in edelmoedigheid liet overtreffen, zal u alles vergoeden wat gij voor Hem doet. Gij geeft u aan Hem, Hij zal zich aan u geven. Gij stelt in zijne handen uwe ziel, uw hart, uw lichaam, uw geheel bestaan; Hij zal zich, om zoo te zeggen, geheel ter uwer beschikking stellen. Gij zult het voorwerp zijn van zijne bijzondere genaden. 1. Genade van bescherming. God zal over uwe ziel waken, haar beschermen met de zorg van den liefderijksten vader ; hij zal de gevoeligste bekoringen van u verwijderen of verminderen, of wel Hij zal uwe krachten zoodanig vermeerderen dat gij als overwinnaar uit den strijd komt. � God zal zorg voor u dragen, gelijk de priester voor de gouden en zilveren altaarvazen, die hij voor elke onheilige aanraking behoedt, � Hij zal met wijze vaderzorg de beproeving afmeten, die noodig is om u te louteren en te heiligen. 2. Genade van bemoediging. God zal tot uwe ziel woorden spreken van liefde, van kracht, van vrede, slechts aan het innig verkeer met Hem voor- behouden. Hij zal oplettend naar uwe gebeden luis- teren, � u zijne tegenwoordigheid doen gevoelen,� Hij zal voor u de liefderijkste vader, � de teederste 2.



		18

		moeder, � de getrouwste vriend zijn, � u troostende als gij bedroefd zijt, u opbeurende als gij valt, � met eigen hand uwe wonden verbindende en rondom u harten plaatsende, aan wie Hij zijne liefde en genegenheid voor u mededeelt. 3. Genade van leiding. God zal u in het gebed onderwijzen en u het geluk leeren begrijpen van de gehoorzaamheid, de vreugde der armoede, de ver- rukkelijke schoonheid der zuiverheid. Hij zal u langzamerhand onthechten van alle aardsche zaken, door u dagelijks meer te doen trachten naar eeue innige vereeniging met zijnen goddelijken wil, zoodat, indien gij u laat geleiden en u steeds meer aan Gods vaderhand vastklemt, uw leven op aarde een hemelsch leven zal worden en gij in waarheid met den H. Apostel Paulus zult kunnen zeggen: »Ik leef niet meer, itmaar Jesus-Christus leeft in mij." Gal. II, 20.

		S^de HOOFDSTUK.

		Qwt, het XsviXwwc. Elke religieuze gemeente wordt, onder toezicht van den Bisschop, bestuurd door eene Overste, welke gewoonlijk gekozen wordt door de leden van dezelfde gemeente onder al de waarborgen, welke de men- schelijke voorzichtigheid kan aanbieden.



		19

		I. Gewaarborgd door de stemgerechtigde leden. Zij moeten eenige jaren, na hare professie, in de ge- raeente doorgebracht hebben, � zich stipt onderwerpen aan hetgeen de Regel omtrent de keuze voorschrijft en zich door geene mensckelijke beweegredenen laten geleiden. II. Gewaarborgd door de wijze waarop de verkiezing geschiedt. Gewoonlijk wordt de keuze voorafgegaan Joor eenige dagen van retraite, in gebed en ver- sterving doorgebracht. � Zij geschiedt onder toezicht van den Bisschop of der hooge geestelijkheid, welke de keuze moet goedkeuren en bekrachtigen. III. Gewaarborgd door de verlcozene zelce. In elke gemeente is de waardigheid van Overste minder eene eer dan een last. Men verbergt der Overste dit woord der H Schrift niet: »Er zal eene zeer s> strenge rekenschap gevraagd worden van degenen >die anderen bestuurd hebben. Sap. VI, 6. Daarom beijvert zij zich, gedurende de korte jaren van haar bestuur, hare plichten nauwkeurig te vervullen en den naam van Moeder te verdienen, dien hare zusters haar geven en dien zij voor Gods rechterstoel zal dragen. De Overste wordt gewoonlijk slechts benoemd voor zekeren tijd door de Constituti�n bepaald; zij moet jaarlijks aan de geestelijke Overheid rekenschap geven omtrent haar beheer der tijdelijke goederen van het



		25

		zwijgen verbreekt, het gebed verzuimt, minder de zedigheid betracht, de cellen van anderen betreedt enz., of door andere dergelijke overtredingen.

		3\'^e HOOFDSTUK.

		�ve-z d& yicxioncw d\'vz, den �cti<^i- cw&zn Staat <ym$ve-t$d -f»-e-6^/6e-H. De personen, die den Religieuzen Staat omhelsd hebben, levende in eene door de H. Kerk goedge- keurde vergadering, met elkander vereenigd door de drie Geloften, aan denzelfden Regel onderworpen, bieden, zoowel onder het oogpunt van de deugd als van de samenleving, alle waarborgen, die men van God en van de II. Kerk kan begeeren. Van den kant van God. De religieuzen worden door God op eene bijzondere wijze \'uitverkoren; en die keuze is, � als ik zoo spreken mag � eene voorzichtige, verstandige, door- dachte keuze. God, die vrij is om te kiezen, zal zich bij voorkeur tot die zielen wenden in wie Hij een vasten en tevens buigzamen wil ziet, gepaard aan eene vurige begeerte om zich op te offeren, een gedurig streven naar al wat goed en schoon is. Mag men twijfelen of God met minder zorg zijne Bruiden kiest, dan de wereldling, die in zijne keuze met overleg en voorzichtigheid te werk gaat ?



		31

		II. ^Van den foant dez %. die>z>&. De H. Kerk omringt de religieuze met de teederste en oplettendste zorg, ten einde haar wel te kennen, te vormen en te beschermen.

		De H. Kerk eischt 1°. voor de persoon die in eene gemeente wil ontvangen worden, een korteren of laiigeren tijd van postulaat, gedurende welken tijd men zich kan bekend maken met hare gezondheid, haar natuurlijken aanleg, haar humeur en karakter, de beweegreden harer begeerte, de moeielijkheden van den kant harer familie, enz. 2. Den leeftijd van minstens 16 jaren, met wis- kunstige nauwgezetheid berekend.

		(Nota.) De post van meesteres der novicen is zeer gewichtig en zeer moeilijk te vervullen. Men kan zeggen dat de toekomst der Congre- gatie bijna geheel van haar afhangt. Het is hier de plaats niet al de deugden op te sommen, die zij moet bezitten, noch de gedragslijn welke zij omtrent hare novicen te volgen heeft. Wij willen hier slechts, om de zorg die aan de vorming der religieuze gewijd wordt, aan te toouen, de punteu aanstippen waarop zij in hare dagelyksche onder- richting wijzen moet. De ziel en het karakter moeten zoowel als de geest gevormd worden, door nauwkeurige, geduldig uitgelegde, dikwijls herhaalde onderrichtingen en door dagelijksche oefeningen, welke daarmede in verband staan.



		34

		©Ia 3e e�zofeteie. Wanneer de novice geprofest is, blijft de H. Kerk over haar waken met nog meer zorgvuldigheid dan te voren, omdat zij Haar meer bijzonder toebehoort, en door Haar beschouwd wordt voor hetgeen zij waarlijk is, de Bruid van Jezus Christus, voor wien de H. Kerk haar rein en onbevlekt moet bewaren. 1. De H. Kerk wil, dat in de Conimunauteit het H. Sacrament ruste, zoodat de religieuze in alle waarheid zeggen kan, dat zij het huis van haren Bruidegom bewoont, dat zij onder zijne oogen leeft en werkt, en dat elk harer daden door Hem gezien en geschat wordt. De dagorde brengt haar dikwijls aan den voet van het tabernakel; doch meermalen door den dag zet haar hart haar aan, in het voor- bijgaan, tot haren Jezus woorden van eerbied en liefde te richten. O wie kan de schatten van vrede, van liefde, van kracht en vreugde tellen, welke deze bijna voortdurende nabijheid van Jezus geeft! 2. De H. Kerk kiest haar, onder de bekwaamste priesters, een biechtvader, welke, voor hare leiding bijzondere macht bezit en bijzondere studi�n moet maken, � en, tot meerdere vrijheid, wordt haar een buitengewone biechtvader toegevoegd, bij wien zij zich drie of vier maal \'s jaars moet aanbieden, � en in bijzondere gevallen staat de H. Kerk haar nog andere biechtvaders toe. 3. Zij wil, dat de religieuze verscheidene malen in de week communiceere; en begeert dat, zoo zij bijzonder werk maakt om in deugd toetenemen, de biechtvader haar langzamerhand de dagelijksche Communie toesta.



		37

		III. Ziehier het kort begrip der eigenschappen eeuer goede religieuze. Het is het ideaal, dat zij steeds voor oogen moet hebben. Zoo zij zich dagelijks doordringt van de gedachte dat God dit van haar vraagt, zal ontwijfelbaar haar karakter langzamerhand buigzamer, haar wil krachtiger en haar gedrag meer gelijkvormig aan haar toonbeeld worden.

		�e-n-e qoe-dc cRe-Cig ie-i^c \\$ Bezig met het gebed, het werk , de vereeniging met God. Ajkeerig van verstrooiende gedachten , kwellende begeerten, eerambten, die het geweten bezwaren. Verstorven in hare zinnen, hare neigingen , haar humeur en karakter. Oplettend om niemand te krenken, te beleedigen, van niemand kwaad te denken noch te zeggen. CIO Zedig in hare kleediug, in hare houding, in hare woorden, in haren gang, zonder stijfheid, gemaakt- heid, zonderlingheid. Geduldig in ziekten , kwellingen , tegenheden , dagelijksche kruisjes. Medelijdend in de behoeften harer zusters, in derzelver ziekten, vermoeienissen, gebreken , afwij- kingen zelfs. Belangeloos, niets zoekende dan de eer van God, het welzijn harer gemeente, de zaligheid der zielen, het geluk harer zusters, zelfs ten koste van het hare.



		40

		I. �vci 9e %i,iotK�A\\ i-H fiat atycmcen. Wat is eene gelofte ? Tsene belofte, vrijwillig aan God gedaan, om eene betere daad te volbrengen met het inzicht zich op sonde te verbinden. Deze belofte is eene werkelijke verbintenis, een wezenlijk contract tusschen God en de ziel gesloten. Vrijwillig ; dat is, met volle kennis, volkomen toestemming en volledige vrijheid. Aan God gedaan; zij wordt daardoor eene oefening van godsdienst, de uitmuntendste der zedelijke deugden, aan God gedaan, dus onherroepelijk. De Paus alleen kan ontslaan van do groote kloostergeloften. Elke Bisschop kan in zijn bisdom ontslaan van de enkele gelolten, behalve van de gelofte van zuiverheid, het- geeu steeds aan den Stedehouder van Christus blijft voorbehouden. Zij wordt gedaan om iets beters te volbrengen. Dit beteekent, dat de gelofte bij eene daad die goed is in zich zelve, iets beters voegt. Zi] wordt gedaan met het inzicht zich op zonde te ver- binden , en hierin bestaat het onderscheid tusschen de gelofte en het eenvoudig besluit, in den vorm van belofte uitgedrukt om des te getrouwer aan God te zijn. Wordt eene goede daad uit kracht der gelofte beter, dan wordt ook elke overtreding zwaarder, doch kan, door kleinheid van stof en gebrek aan genoegzame kennis en vrijen wil, slechts eene dage- lijksche zonde of zelfs geene zonde zijn.



		41

		II. Men noemt kloostergeloften die welke de verbin- tenis in zich sluiten van de Evangelische Raden te betrachten door het naleven der geloften van gehoor- zaamheid, zuiverheid en armoede. Ziehier in welke woorden Jezus Christus, de raden welke de kloosterlijke geloften uitmaken, heeft uit- gedrukt. »Indien gij volmaakt wilt zijn, zoo ga, verkoop »al wat gij hebt, en geef het den armen, en gij »zult een schat in den hemel hebben. (Matth. XIX. 21,Marci. X. 21, Lucse XVII. 22.) »Hij die niet verzaakt aan alles wat hij bezit, kan »mijn leerling niet wezen. (Lucae XIX. 33.) »Indien iemand na mij wil komen, dat hij zich »zelven verzake, en zijn kruis opneme, en mij volge. (Matth. XVI. 24, Marci VIII. 24, LucseIX. 23.) »lk ben een zwaard op de wereld komen brengen, »ik ben den zoon van den vader, de dochter van de » moeder, komen scheiden. (Matth. X. 34, 35, Lucas XIT. 51, 53.) >Hij die zijn vader of zijne moeder niet haat, kan »mijn leerling niet zijn." (Lucas XIX. 25.) »Hij die zijn vader of zijne moeder meer bemint dan mij, is mijner niet waardig. (Matth. X. 37.) >A1 wie voor mij zijn huis of zijne broeders of zijn vader of zijne moeder of zijne kinderen of zijne goederen zal verlaten hebben, zal het honderdvoud erlangen en het eeuwige leven bezitten. (Matth. XIX. 29.)



		**\\m>***
		va



		42

		Er zijn eenigea die gedwongen maagd blijven, doch er zijn ook anderen die vrijwillig dezen staat kiezen om gemakkelijker in het rijk der hemelen te komen. En Jesus Christus die te voren gezegd had: » Niet allen vatten dit, maar alleen zij aan wie het gegeven is" : voegt er bij : » Die het vatten kan, vatte het." (Matth. XIX. 11, 12.) I. De geloften zijn voor de religieuze een krachtig middel om het doel harer roeping te bereiken. Het doel van den religieuzen staat is God te verheerlijken, en naar de volmaaktheid te trachten. Niets is beter geschikt om dit einde te bereiken dan het afleggen der drie geloften. 1. De geloften verwijderen de drie groote hin- derpalen welke het rijk der liefde en der deugd in de harten belemmeren; de gelofte van armoede ver- wijdert de begeerte naar rijkdom, � de gelofte van zuiverheid de liefde der zinnelijke genoegens, � de gelofte van gehoorzaamheid de ongeregelde liefde voor eigenioil en eigenzin. 2. De geloften ontnemen aan de religieuze ziel drie groote bekommeringen, welke, terwijl zij den geest vervullen, dien bijna altijd van de gedachte aan God aftrekkeu: bekommering om aardsche goe- deren te verkrijgen of te behouden, � bekommering voor huisgezin en bloedverwanten, � bekommering eindelijk veroorzaakt door de aficijking van den eigen wil, die wil of niet ivil en niet loeet of icat hij xed volgens God is. 3. Deze geloften zijn door zich zelven eene akte en vervolgens eene oefening van volmaakte liefde, zoodat de religieuze ziel zich met recht mag beschouwen als een voortdurend slachtoffer tot Gods eer. Zij geeft Hem inderdaad alles wat zij heeft of hebben



		43

		kan i de stoffelijke goederen der fortuia door de ge- lofte van armoede, � het persoonlijk bezit van haar lichaam door de zuiverheid, � de innigste goederen der ziel door de gehoorzaamheid.� En daar hare geloften eeuwigdurend zijn, verbindt zij zich tot de voortdu- rende gift van al wat zij heeft. Het is dus de volkomenste offerande die eene ziel doen kan. Het is de verhevenste akte van liefde, die zij uitspreken kan. Het is de schoonste hulde die zij aan Gods opperheerschappij brengen kan. � Het is alles wat een schepsel doen kan om God te verheerlijken, daar God zich gewaardigt zijne glorie te vinden in de vrijwillige opdracht die de schepselen van zich zelven doen. 4. De geloften stellen de ziel in een staat van volkomene afhankelijkheid van God. Zij wordt een- zelfde geest met God. Gelijk Jezus is zij niet meer in de wereld om haren wil, maar om den wil te doen van Hem, aan wien zij zich heeft opgedragen. Dit is haar voedsel van elk oogenblik. God kan van haar maken wat Hij wil. Zij is eene getromee vriendin aan wie God alles vragen mag, eene ijverige medehelpster, die Hij kan gebruiken om al de plannen zijner Voorzienigheid uittewerken , hoe en wanneer Hij wil, � die Hij in afzondering kan plaatsen en tot het gebed gebruiken, �die Hij naar de zieken kan zenden om ze te verzorgen, � naar de kinderen om ze te onderwijzen, � naar de zondaars om ze terug te brengen, � en naar de uiteinden der wereld om het geloof voortteplanten. II. De geloften stellen de ziel werkelijk in een staat van slachtoffer; de religieuze ziel is door hare Professie een slachtoffer van God geworden. Zij is dus in Gods hand als een doode.



		44

		Dood aan de wereld, of door de afzondering, waarin haar leven verborgen is, of door de kloos- termuren die haar verbergen aan de oogen en het gewoel der wereld, � of wel door de gewoonlijk grove rouwkleederen, die aan aller oog luide verkondigen dat er eene scheiding bestaat tusschen de persoon die ze draagt, en de vreugde, het verkeer en de ge- negenheden der wereld. Dood aan de wereld door het leren in de gemeente, welke haar tot eene nieuwe familie wordt, waarvoor zij zich opoffert gelijk zij het eertijds voor haar eigen gezin deed, � waarin zij gelijk eertijds kan zeggen : mijne moeder, mijne zusters ; � waarin zij alles vindt wat haar noodig is voor hart en ziel en lichaam. Zij kan dus in waarheid zeggen: de wereld is mij niets meer, � mijne wereld is dit huis van God waarin ik mij heb opgesloten. Dood aan de goederen der wereld, door de gelofte van armoede: wijl zij niets meer in eigendom kan bezitten en dat hare Overste haar desverkiezende alles mag ontnemen, wat zij in gebruik heeft, � hare kleederen tegen slechtere mag ruilen, � uit hare cel alle meubelen mag verwijderen die zij er in gevonden heeft, � haar van cel doen veranderen zonder dat zij recht hebbe zich te beklagen, � haar mag ver- bieden iets te geven of te ontvangen, enz. Dood aan haar eigen wil door de gelojte van ge- hoorzaamheid, die haar geheel afhankelijk maakt van den regel dien zij omhelsd heeft, en van de Overste, die haar gebiedt al wat zij tot het nakomen van den regel noodzakelijk acht, � eene gehoorzaamheid waartegen zij niet mag morren, � eene gehoorzaam- heid waardoor zij volgens den H. Franciscus van Sales, niet de hoedanigheden van de Overste betracht,



		45

		niet vraagt waarom deze of gene zaak bevolen wordt, noch zich bekommert door welk middel zij zal kunnen doen wat geboden wordt, doch zich overtuigd houdt, dat God haar ter hulp zal komen, indien zij slechts eenvoudig gehoorzaamt. Dood aan het zingenot door de gelofte van zuiver- heid. Zij leeft in een gedurigen staat van versterving, alle overdrijving schuwende en zich zonder verlof aan geeiie bijzonderheden overgevende, doch haren zinnen slechts toestaande wat zij meent noodzakelijk te zijn, en dit zelfs nog zonder te groote bekom- niering ; immer indachtig zijnde dat haar lichaam aan God toebehoort, � dat het slechte, lage, bedorven lusten heeft, � dat het over.il misbruik van wil maken, � en dat zij met de zorg belast is het in groote zuiverheid en versterving te bewaren. III. De Geloften zijn voor de ziel eene bron van kostbare en overvloedige genaden. 1. Het afleggen der kloostergeloften is voor de oo ra ziel een tweede docpsel. Dit is de leer van den H. Bernardus en den H. Thomas; en de reden, die zij opgeven, is, dat daardoor de zonden vergeven worden gelijk in het H. Doopsel. Men mag met recht denken, zegt de H. Thomas, dat men door de religieuze Professie vergiffenis krijgt van al zijne zonden, zoodat eene religieuze die onmiddelijk na hare professie zou sterven, recht naar den Hemel zou gaan, zonder in het vagevuur te moeten lijden. Deze vergiffenis der zonden is niet onverdiend gelijk in het Doopsel; zij is de vrucht der liefde, waardoor de ziel edelmoedig al wat zij bezit, aan God geeft.() (,) Mij dunkt, voegt P. Cotcl hierbij, dat eene vurige vernieuwing der geloften eenigszius aan de verdiensten der Professie deel geeft en dat ieder, volgens de gesteltenissen, waarmede hij zijne geloften Hernieuwt, mag hopen meer of minder hieraan deel te hebben.



		46

		Even als door het H. Doopsel, wordt de ziel ver- nieuwd door het afleggen der H.H. Geloften. Immers de ziel sterft aan de wereld en al wat der wereld zij. Zij ontvangt een nieuw leven, het leven der enge- leu, het leven van Jezus Christus, nieuwe gedachten, nieuwe werken, nieuwe meeningen; en men mag in waarheid van haar zeggen, wat het H. Concilie van �rente zegt van de nieuwgedoopte. »Zij wandelt niet meer volgens het vleesch, maar »van den ouden mensch ontdaan, is zij thans ou- »schuldig, onbesmet, zuiver, zonder vlek en door »God bemind." 2. Het afleggen der H.H. Geloften herstelt even als het martelaarschap de ziel in den staat van onschuld. Is de marteldood het grootste bewijs van liefde dat de mensch God geven kan, en mag men zeggen dat het religieuze leven met eene langdurige marteling kan vergeleken worden, � door het groote offer dat de religieuze brengt bij het verlaten harer familie, hare volkomen onthechting van aardsche goederen, haar voortdurend verzaken aan eijjenwil en zingenot, �zoo mag men ook met reden zeggen, dat, zoo zij haar bloed al niet voor Jezus stort, hare ontelbare akten van liefde door het getal aanvullen wat de marteldood verhevener heeft. De marteldood duurt slechts kort; een oogenblik van edelmoedig besluit is genoeg om de kroon te winnen: het martelaarschap der religieuze professie duurt levenslang; want gedurende het geheele leven doet de zinnelijkheid hare rechten gelden, dwingt de wil om onafhankelijkheid, haakt de begeerlijkheid naar bezit, en, levenslang en op alle uren van den dag, moet men die zinnen, dien wil, die begeerlijkheid breidelen. Het religieuze leven vult dus, door den



		47

		langen duur, datgene aan wat de marteldood wreeders en hevigere heeft. Daar dit alles slechts waarschijnlijk is, voegen wij hier met den H. Thomas bij, 2.00 moeten wij om volkomen zekerheid te erlangen slechts letten op den vollen aflaat aan de religieuze verleend bij hare Kleeding en H. Professie. Daarenboven oefent de religieuze, door de H. Absolutie gezuiverd en zich met de grootste edelmoedigheid aan God opdragende, zulk eene groote akte van liefde dat zij in volle waarheid mag zeggen. »Ik weet, mijn God, dat Gij mij mijne zonden » vergeven hebt! " IV. De Geloften zijn een krachtig middel voor de religieuze ziel om in hare heilige roeping te volharden en aldus hare zaligheid te verzekeren. De wijze waarop de H.H. Geloften afgelegd worden, toont dat de gelofte een vrijwillig contract is, ge- sloten tusschen God van de eene, de ziel van de andere zijde; een contract dat wederzijdsche ver- plichting en wederzijdsche voordeden in zich sluit: een contract dat niet wettig verbroken kan worden dan bij wederzijdsche toestemming; wie het schendt, maakt zich aan eene misdaad schuldig. Zoo nu God, die u tot het religieuze leven heeft geroepen, God aan wien gij u geheel geschonken hebt, en die uw offer heeft aangenomen, eischt dat dit contract tusschen u en Hem door het zegel der II.H. Geloften bekrachtigd worde, zoo is dit omdat Hij, de menschelijke onstandvastigheid kennende, u heeft willen terughouden door de grootheid der misdaad die gij zoudt bedrijven door het schenden uwer Geloften: eene heiligschennis. Wanneer er nu van die uren komen, waarop het



		48

		juk des Heeren, hoewel altijd zoet en licht, u zwaar mocht vallen door uwe natuurlijke onstandvastigheid of verflauwing, zoo kniel voor uw kruisbeeld, hernieuw uwe Geloften en zeg tot u zelven: nik moet mijne Geloften bewaren en naleven, onidat het aan God is dat ik trouw gezworen heb. »Aan God, niet aan een sterveling. � Eerste gevolgtrekking: mijne gelofte mag dus niet afhangen van het gedrag der menschen jegens mij. Het ver- meende onrecht mijner Overste of medezusters ten mijlien opzichte ontslaat mij niet van hetgeen ik aan God beloofd heb; het vermindert de kracht van mijn eed niet. Aan God, niet aan een. sterveling. � Tweede gevolgtrekking: indien ik mijn woord terug wil nemen, moet God het zijne terug nemen, zoo niet, dan schend ik een plechtige belofte, ik word meineedig, want nooit zal God het zijne terugroepen. » Aan God, niet aan een sterveling.* � Derde gevolg- trekking : vrij moge ik zeer sterke, zeer overtuigende beweegredenen aanvoeren om mijne geloften te breken. Zij staan in onuitwischbare letteren in Gods ge- dachtenis geschreven. Na mijn dood zal ik ze daar in duidelijke en juiste woorden geschreven zien ! Wat zal ik aan God, aan mijn geweten antwoorden? *lk moet mijne Geloften bewaren en naleven, omdat ik, in tegenwoordigheid mijner medezusters en met voorkennis der geheele gemeente, die geloften heb afgelegd. »0 ja, nooit zal ik dien gedenkwaardigen dag vergeten waarop ik, voor het altaar geknield, in tegenwoordigheid mijner medezusters, mijner overste, den Bisschop, met luide en verstaanbare stem mijne Geloften beb uitgesproken! Welk eene ergernis voor



		50

		Indien iemand durft ontkennen dat de maagdelijke staat beter en gelukkiger is, dat hij vervloekt zij ! De wereld, wjj weten het, verbeeldt zich dat het religieuze leven een zwaar offer is, en beschouwt de religieuze professie als een dood. Er zijn zelfs ouders, die gezegd hebben, dat zij hunne kinderen even lief, ja liever ten grave zouden zien dragen, dan in een klooster treden; en men moet b3kennen, dat er eene treffende overeenkomst bestaat tusschen de bruiloft van het Lam en eene begrafenis plechtigheid. Bij het zien van het lijkkleed waarmede men, in sommige kloosters, de jonge dochter bedekt die zich aan God gaat opdragen, schreien hare ouders en vi�enden als bij een graf; en de Kerk zelve schijnt een oogenblik te treuren, wanneer zij over deze maagd, die voorbeschikt is om de Bruid van Jezus te zijn, de treurzangen des doods: De Profundis clamavi ad te, Dne, aanheft. Maar zij stort trauen van hoop, van geluk, van zaligheid; want zij weet, dat deze dood de verlossing, het ware leven is. Zij herhaalt onophoudelijk op dezen dag der verloving: Kostbaar is de dood der heiligen, in de oogen van God. � Ps. CXV. 15. Gelukkig de dood en, die in den Heer sterven ! Apoc. XIV. 13. Gij zijt dood, en uw leven is verborgen in God met Christus. (Coloss. III. 3.) Ja, zij sterven, die Bruiden van Jezus , zij sterven met Jezus op het kruis en worden met Hem begraven; dit is de geest der Geloften, die haar met Jezus aan het geheimzinnig schandhout hechten! De armoede ontbloot haar van alles en laat haar slechts dien zwarten sluier als doodskleed. De zuiverheid treft het hart en verplicht het zich voor alle gedachten



		52

		hoedanigheden naar ziel en lichaam, naar hart en geest; omringt hem met al den glans dien de aarde geven kan. Hij zij groot door zijne waardigheid, koning, zoo gij wilt, � groot door zijne geboorte,� geef hem den schoonsteu naam, het schoonste ge- slachtswapen, den oudsten adel, � groot door zijn verstand, hij zij bekend, beroemd, -- groot door zijn karakter, verheven boven al wat naar laagheid of\' oneerlijkheid zweemt, � groot door zijne persoonlijke hoedanigheden, hij zij de goedheid en minzaamheid in persoon,�groot door zijne uiterlijke vormen.....; laat eenige jaren voorbijgaan... door hare verbintenis zal de jeugdige echtgenoot bewonderd, gevleid worden, zij zal de zinsbedwelming der grootheid gevoeld hebben; maar het is een teit door de ondervinding gestaafd, dat door de gewoonte, die zinsbedwelming ophoudt, de vleitaal eentonig wordt; eerst vermoeit en dan verveelt zij. Eu wij beschouwen hier alles van de gunstigste zijde en veronderstellen het behoud van dien rang waardoor men schittert, van de gezondheid waardoor men geniet, van de fortuin, die de waardigheid ondersteunt, van de achting die zoo licht in jaloersch- heid ontaardt, van de standvastigheid in het karakter en de liefde der echtgenooten, de vrijwaring van den dood eindelijk, die alles komt verbreken en vernietigen... Welk eene reeks van beproeving, van smart, van vreeselijke teleurstelling, van hartverscheurende droefheid ligt er tusschen de kerk, waar het echtpaar, het Christelijk echtpaar zelfs, langs een met bloemen bestrooiden weg, aan den voet des altaars elkander eeuwige trouw zwoer, en dezelfde kerk wellicht, waaruit zij ten grave gevoerd worden. En nu vraag ik u, Religieuzen, gjj die twintig, dertig,



		58

		vijftig jaren geleden uw verbond met Jezus Christus sloot, zijt gij Jezus moede? Waren zijne beloften niet oprecht? Gevoelt gij een walg van uwen staat ? Hebt gij onvolmaaktheden bespeurd in den uit- verkoorne uwer ziel ? Hebben de gebeurtenissen van daarbuiten de ge- trouwheid van uw Bruidegom doen wankelen of Zijne waardigheid gekrenkt? Heeft de dood zich tusschen u en Hem geworpen om uw hart te verscheuren en te breken ? Wordt gij niet veel meer ge�erbiedigd dan de echtgenoote van den hoogstgepiaatsten magistraat? Ge�erbiedigd door diegenen, die geloof bezitten en in u meer zien dan eene vorstin, de Bruid van Jezus- Chri.itus; � ge�erbiedigd door degenen, die den moed niet hebben u na te volgen en die totu, eertijds hare gezellin en haars gelijke, thans komen als tot iemand die haar raad kan geven; � ge�erbiedigd zelfs door de goddeloozen, die, al spreken zij kwaad van u, in uwe tegenwoordigheid slechts gevoelens vinden, waarover zij zei ven verbaasd staan. Behalve eenige heethoofden, heeft niemand ooit de handen aan de religieuzen geslagen; en men heeft dan vaak de sol- daten, die plichtshalve moesten gehoorzamen, het hoofd zien buigen en tranen storten. Ja, bespeurt gij in u zelven geen gevoel van grootheid, dat u adelt en verheft ? Waarlijk, het is eervoller religieuze dan koningin te zijn!



		54

		§ocdczen en fl�ikdommcn. De rijkdom, dat wil zeggen, liet bezit, het genot van een overvloed van goederen is zeker boven armoede, dat is boven het gebrek aan het noodza- kelijke te verkiezen De armoede doet lijden, de rijkdom belet veel lijden; maar tussehen gebrek en overvloed ligt een midden, dat bestaat in het noodzakelijke te hebbeu, het aangename van tijd tot tijd, opdat het aangenaam blijve en niet noodzakelijk worde, en tevens verzekerd te mogen zijn dat dit noodzakelijke en aangename nooit zullen ontbreken. Deze staat is duizendmaal te verkiezen boven overvloed en grooten rijkdom. Als men rijk is, wordt men den overvloed moede; men vindt het genieten eentonig; men gevoelt altijd nieuwe behoeften, welke ten laatste niet meer voldaan kunnen worden; men vreest altijd dien rijkdom, thans onmisbaar geworden, te verliezen, en men moet voortdurend op zijne hoede zijn, opdat er niets van verloren ga! Welnu, de staat waarin men altijd het noodzake- lijke en somtijds het aangename vindt, waar men geen vrees behoeft te koesteren ooit gebrek te lijden, is de Religieuze Staat! Men heeft slechts eene cel, maar zij is licht groot genoeg; men leeft daarin tevreden; zij wordt ons dierbaar; zij is eenvoudig versierd en beant- woordt aan den smaak dergene, die ze bewoont. Men heeft niet veel kleederen , doch als die versleten zijn, wordt er in voorzien; en die eenvoudige, zin- delijke kleederen behoeft men noch te veranderen,



		55

		noch op te smukken, noch behoeft men bij de vergelijking met anderen te treuren! Men bezit geene landgoederen, en dit spaait ons de moeite ze te bebouwen en te doen gedijen, � doch men heeft een wel onderhouden tuin met bloemen, die men gaarne ziet, met geliefkoosde zit- plaatsen, enz. Men blijft zeker niet gespaard voor ziekten en gebreken, maar men wordt even goed verzorgd als of men schatrijk ware; dezelfde dokter, dezelfde geneesmiddelen, en veel hartelijker, nauwkeuriger, ja, moederlijke zorg! Men heeft slechts een zeer eenvoudig leger, doch liet is goed en men slaapt daarop zoo kalm en vreedzaam, dat de rijkste dame ons zou benijden. Men heeft geen uitgezochte spijzen, doch waartoe zouden zij dienen, daar men met die, welke men ons opdischt, tevreden is! zij worden ons in ruime mate voorgezet en bevredigen een eetlust, welke door geen specerijen behoeft opgewekt te worden. Is men niet rijk wanneer men dit alles heeft?

		�enot en �ettoecj-m. Ziehier het groot bezwaar: Men lijdt veel in de kloosters, vooral in gesloten kloosters, door het gebrek aan vrijheid en het soms zware werk. � Zij die zoo spreken, hebben nimmer in een klooster geleefd. Wilt ge daarmede zeggen, dat men niet mag uitgaan als men teil f doch wil men uitgaan V



		56

		Neen, omdat men zich uit vrijen wil heeft inge- sloten; en hoevele vrouwen zijn "iet evenzeer opgesloten als de Religieuzen en gaan even weinig uit, hetzij uit eigen verkiezing of uit noodzakelijkheid: misschien willen zij, doch kunnen niet! 1. In de kloosters is de gehoorzaamliehl, die de vrijheid aan banden legt, het gevolg van den regel, die volgens omstandigheden gewijzigd kan worden, lang beoefend is alvorens geschreven te worden, en dus de menschelijke kracht niet overtreft. Zij is onderworpen aan eeue Overste, welke door strenge wetten en vooral door haar geweten verplicht is nimmer uit luim te bevelen, het gebod wel te wikken en te wegen, en altijd en alleen het welzijn, harer onderhoorigen in het oog te houden. Gehoorzaamt, in de wereld, de vrouw niet aan haar man , aan de mode, aan den dwang der samen- leving, aan lastige bezoeken, aan hare naaisters, aan hare dienstboden en helaas ! aan hartstochten, die wellicht hare sterkste dwingelanden zijn! Welk een onderscheid! 2. In het klooster veranderen de bevelen weinig ; wat men gisteren gedaan heeft, moet men morgen doen. Men weet bijna tevoren wat men te doen zal hebben, en door de gewoonte wordt datgene wat de gehoorzaamheid pijnlijks heeft, zoet of ten minste dragelijk. 3. In de kloosters wordt de gehoorzaamheid lichter door de gedachte dat men aan God gehoorzaamt en dat zelfs onze kleinste daad, met dit inzicht gedaan, niet onbeloond zal blijven. Er is in het klooster eene deugd, welke de macht heeft alle zaken van natuur te doen veranderen, alles te veredelen, alles om zoo te zeggen te vergodde-



		57

		lijken: het is de geest des Geloofs, in de wereld zoo weinig gekend! De ziel, welke het geluk heeft die deugd te bezitten (welke God gaarne geeft aan wie ze Hem vraagt), ziet in haar werk, in hare moeielijkheden, in hare vreugde, in die duizend kleine dagelijksche voorvallen slechts een middel om (jrod te behagen en rijk voor den Hemel te worden. Wat maakt het haar of zij zich bezig moet houden met lezen, schrijven, onderricht geven, aan een ziek- bed te waken, zich te vermaken zelfs als men het haar beveelt, aan den voet des altaars te knielen of ziek te bed te liggen! Zij weet dat elke minuut, aldus door de gehoorzaamheid geheiligd, haar een schat in den hemel bereidt! Dringen wij nog dieper in dit onderwerp. Wat noemt men genoegen? Al datgeen wat eene aangename gewaarwording doet ontstaan; doch voe- gen wij hierbij: en iaat niet door vermoeienis of wroeging gevolgd ivordt. Deze genoegens kan men vinden: 1. In het verstand; deze vindt men meer in de kloosters dan elders daarbuiten. Het verstand vindt genoegen in de studie, in het lezen; welnu, in het klooster heeft men vastgestelde uren voor de studie. Men vindt er verstandige en liefderijke onderwijzers, altijd gereed datgene wat zij weten mede te deeleu, ervaren en veilige beoordee- laars, wie men zijn werk kan toonen zonder eene scherpe en bitse critiek te moeten vreezen, welwil- lende vrienden die ons helpen. Het klooster bezit uitmuntende boeken in grooter getal en van grooter waarde dan men ooit voor zich zei ven zou bezitten, ware men alleen. Het verstand vindt genoegen in een gezellig



		58

		onderhoud. In het klooster zijn de gesprekken zeker even geestig als in de wereld; de geest is daar niet boosaardig, maar even boeiend, even levendig en gewoonlijk meer verheven en kiesch. De gesprekken worden er steeds opgevroolijkt door eene openhartige, edelmoedige liefde, die niet licht boos wordt, die zoekt te behagen, niet voor zich- zelven, maar slechts om anderen genoegen te doen en ze tot God te leiden. Die gesprekken vermoeien niet, want de tijd is beperkt; zij mishagen niet, omdat de welvoegelijkheid ze bestuurt. Men redetwist, doch twist niet; men kan levendig, opgewekt zijn, doch zonder driftig of toornig te worden. 2. In het hart. Het hart heeft levendiger ge- noegens, omdat het reiner en godvruchtiger is. De armoede maakt het kiesch. De godsvrucht maakt het gevoelig. De vreugde des harten in de wereld bestaat in ver- trouwelijken omgang met zijne ouders en de zoete ban- den der vriendschap. In het klooster vindt men iets dat men elders te vergeefs zoekt. De moeder en het kind op eiken leeftijd en gedurende het geheele leven. Tusschen de Overste en de religieuze bestaat niet alleen ��n hart, maar ��ne ziel. De ��ne blijft steeds het eenvoudige, goede, vertrouwelijke kind, de andere de moeder die haar kind lief heeft, ver- betert en ten hemel leidt. En het genoegen der vriendschap! 0 hoe zalig is die in het klooster; de toegenegenheid is daar oprechter, inniger en vooral meer bovennatuurlijk. Men heeft daar vele vriendinnen en het laat zich begrijpen. Men is zich vrijwillig in hetzelfde klooster onder denzelfden regel komen plaatsen; dit is een bewijs dat men dezelfde neigingen, dezelfde gevoelens,



		59

		denzelfden godsdienstzin koestert, en dit geeft reeds toenadering. In het noviciaat wordt men, om zoo te zeggen, in denzelfden vorm gegoten; men leert elkander beminnen, en men begrijpt vooral dat men, door elkander lief te hebben aan God behaagt. En de vreugde der ziel voor het H. Tabernakel, waar Jezus dag en nacht voor ons verblijft; Jezus voor wien men gekomen is, Jezus, dien men met vurige liefde bemint, Jezus, voor wiens liefde men eiken anderen liefdeband verzaakt heeft! O wie kan het geluk, den vrede, de verrukking der ziel bevatten; eene inwendige vreugde, wel is waar, doch die zich soms zelfs aan het lichaam mededeelt, als Jezus tot haar nadert. En de vreugde die op de religieuze nederstraalt van het liefelijk beeld der H. Maagd, hare Moeder, waar zij dagelijks haar hart komt uitstorten ! In liet lichaam. Wie zou durven beweren, dat de genoegens van het lichaam bestaan in het zondig en zinnelijk genot dat walging wekt en wroeging na zich sleept. Neen, voor het lichaam bestaat hooger genot, besloten in dit enkele woord Welzijn; en dit welzijn, het gevolg van gezondheid, vrede, rust en inwendig genoegen vindt men meer in de kloosters dan elders. De geest, vrij van kommer, is steeds gelijk van humeur. Het zalig kruidje van berusting in Gods Voorzienigheid teelt hier weliger en prent een voort- durenden glimlach op het gelaat. Wel geregelde ontspanningsuren doen dagelijks de volle beteekenis van hun naam gevoelen, � zij ontspannen in den volsten zin des woords, � zij doen herleven en verjeugdigen het gemoed. Eene beuzeling vermaakt, een enkel woord wekt de vro-



		60

		lijkheid op! Hier wordt het woord van den H. Paulus waarheid wanneer hij zegt. »Dat al wat >waar is, wat eerbaar, wat rechtvaardig, wat heilig, »wat heminnenswaardig, wat stichtend, wat deugd- »zaam, wat loffelijk is, het onderhoud uwer gedachten zij." (Philip. IV. 8.)

		III. �cfu-ft van 4et 8latiaicuz>e, te-v&n n-it tieX ac&\'ikci�ik ooapim-t vetcfiouwd. Heerlijke bladzijden zouden wij hier kunnen schrijven door gevoelens weder te geven, welke eenige reli- gieuzen uit haar hart hebben laten ontsnappen, wanneer zij het geluk schetsten dat zij gevoelden zich Bruiden van Jezus te mogen noemen. Maar alle religieuzen gevoelen dit niet op dezelfde wijze; en bet lezen van gevoelens, welke zij nooit gesmaakt hebben, zou sommigen wellicht ontmoedigen. Wij zullen dan slechts de reden aantoonen, die voor elke religieuze kunnen bewijzen, dat zij, met Jezus tot haar Bruidegom te verkiezen, den veiligsten en besten weg ter zaligheid gekozen heeft. »De roep tot het Religieuze leven," zegt de H. Laurentius Justinianus, »is, na het doopsel, de grootste »genade, die God eene ziel geven kan; het is een »teeken van voorbeschikking." »De religieuze staat," zegt de H. Magdaleua van Pazzi, »is een aardsch paradijs, waarin de ziel,



		61

		»nauwer aan God verbonden zijnde, meer overvloedig »deel heeft aan de schatten der H. Kerk, � een voort- » durenden vrede smaakt, � God zooveel eer bewijst als »het een menschelijk wezen doen kan! De religieuze »staat is de kortste, de gemakkelijkste, de veiligste »weg ten heinel." 1. Hoor, wat Massillon zegt, in de kloosters gezien te hebben. »De onschuld en den vrede des harten, die de wereld niet kent; de vreugde van een goed geweten, de eenige bron van waar genoegen. Plichten waar- voor men contant betaald wordt, door den troost welke derzelver vervulling gemakkelijk maakt. Eene heilige vergadering, waarvan de liefde den band, de vrede den troost uitmaakt; waar men niets benijdt, omdat alles ons, zoowel als onze medezusters toebehoort; waar men niets vreest, omdat men de- zelfde goederen te hopen, � dezelfde rampen te duchten heeft, � waar het verschil van belangen de harten niet verdeelt, omdat hetzelfde belang ze samensnoert; -- waar al het verdriet, dat het mensche- lijk leven vergalt, onbekend is, omdat de harts- tochten, die het veroorzaken, verbannen worden; waar wij hulpbronnen vinden in al onze moeielijk- heden, � voorzorgen tegen onze zwakheden, � onder- steuning in onze moedeloosheid, � aanmoediging tot het vervullen onzer plichten. Een kalm, onschuldig leven, vervuld met goede werken, waarin de onverschilligste zaken deugden worden en ons verdiensten voor den hemel vergaderen. Een troostvollen dood eindelijk; zonder kommer over hetgeen men in de wereld achterlaat, wijl men niets bezit; � zonder gewetensangst omtrent de zaken waar- mede men zich bemoeid heeft, want onze zaligheid



		62

		was onze eenige zaak; � zonder wroeging omtrent oneerlijk: verkregen goed, wijl men zelfs opgeofferd heeft wat men wettig bezitten kon ; � zonder gewe- tensangst omtrent de bedieningen die wij bekleedden, daar wij sterven waar de gehoorzaamheid ons geplaatst had ; in ��n woord, een zachten, vreedzamen dood, een troostend voorteeken der eeuwigheid; want daar de wereld ons vaderland niet is, moeten wij volgens de beloften van Jezus Christus, het in den hemel vinden." 2. Ziehier wat de H. Bernardus de vruchten van het religieuze leven noemt. In den religieuzen staat, leeft de ziel zuiverder. » » » » valt zij zeldzamer. » » » » staat zij sneller op. » » » » wandelt zij voorzichtiger. » » » » wordt zij met meer gena- den begunstigd. » » » » geniet zij meer vrede. » » » » sterft zij met meer ver- trouwen. » » » » heeft zij korter vagevuur. » » » » wint zij schooner kroon. Laat ons ��n voor ��n deze schoone woorden overwegen, om de rijke schatten te ontdekken, welke daarin besloten zijn.

		2)e eR.�\'fiaie\'U<;&e foeXt tne-fc mcci, &uivzx>n&id en met wee-t vead\\e>m>te-n. Alles wat zij doet, geschiedt bij God, met God, voor God. Als dienstmaagd des Heeren is het aan Hem dat



		63

		zij gehoorzaamt. Aan God verbonden door de Ge- loften van gehoorzaamheid, armoede, zuiverheid, werkt, bidt, rust zij zonder zich van God te scheiden. In haar leven is er gedurende geen enkel oogenblik een werk dat God niet voorschrijft en dat zij niet aan Hem moet opdragen! Dit weet zij, en deze gedachte, haar in haar werk en hare moeielijk- heden ondersteunende, verplicht haar tevens met eene zuiverheid van inzicht en eene zuiverheid van liefde te werken, die aan al hare daden onberekenbare waarde geven! Voeg hierbij de verdiensten, die zij door hare Geloften verkrijgt; en zie welken rijkdom zij vergadert en hoeveel eer zij God geeft! »O hoe groot, hoe verdienstelijk zijn zelfs de kleinste werken eener religieuze ," roept een godvruchtig schrijver uit ; de diadeem eener vorstin heeft minder waarde dan de eenvoudige bezem , welken regel of gehoorzaamheid der religieuze in de hand geeft.

		Door de muren die haar van de wereld scheiden, � den regel die al hare oogenblikken van dag en nacht inneemt, � de blikken harer Oversten die haar steeds met liefde volgen, � de gedachte aan Gods tegen- woordigheid welke haar zelden verlaat, � de bijna voortdurende bezigheden, die al hare uren innemen, � dit alles verwijdert de gelegenheden tot zondigen. Wat is men gelukkig, als men verplicht is, zedig en geregeld te leven ! Wat zijn wij gelukkig, wanneer onze ledematen steeds werkzaam, onze geest steeds