Edito koe libello cum vitae academicae finis hîstet, grato cum
animo mihi recordari libet omnes quicumque magisiri, commili-
tones, sodales fuistis.

Tibi, vir doctissime c. m. francken, quod ante hunc diem otium
bene meritum contigit, mea causa doleo. Sit tua precor viridis
senectus, caritate gaudentis discipulorum, quorum animis saepe
profecto Tuae humanitatis imago obversabitur. Inter quos me quoque
gratias semper Tibi habiturum esse maximas persuastim habeto.

Tïia praccepta, doctissime vir j. a. wynne , qiiamquam aiwibus
parum haust, tamen animo me percepisse, inspecta hoc opusculo
Tibi patebit; in quo si quid non displicet, studium illud est
o.-/.p!ßsio.i quod me Tibi debere numquam obliviscar.

Praecipuum vero horum annorum bonum puto, illustrissime
h. van herwerden, quod Tc magistro usus sum. Quanttim om-
nes qiiotquot Te audivimus acceptum Tibi referamus iter are sup er-
vacanetmi est nee Tibi placiturwn. Hoe tantim urgere velim, Tuum
exemplum alta mihi mente repositum esse mansurum, neque ad
nihilum esse casuram eam notitiam quam per Te cum Ulis con-
traxi qui

valedico. Scio enim vos eundem erga me animuni esse scrvattiros
quem toties ostendistis. In me aute^n valere quod discebamus:

Caelum non animum mutant qui trans mare currunt
sper O confidoque me in ^patriam reducein esse probaturum , cuius
reditus, si fata sinent

Ne quis miretur cur mihi proposuerim annotatione instruere
orationem quae iniuria inter Demosthenis circumferatur, non
inutilem mihi visus sum laborem suscipere. Privatas enim
orationes quae oratorum principis nomen in fronte gerunt, plus
aequo neglectas esse constat, ita ut neque G. H. Schaeferi
annotationes neque\' Dindorfii satisfaciant iis .quae hodie postu-
lantur; quamquam autem genuinae quaedam post eos viros auctae
sunt apparatu satis amplo, eae quae uno ore .spuriae vocantur
fere abiectae- ignorantur. Lectione vero sunt perdignae; non
propter sermonis elegantiam aut argumentationis artem, neque
ob rerum gravitatem, sed quia ad vitam, mores, instituta vete-
rum Atheniensium cognoscenda fontem uberrime scatentem ape-
riunt; quam autem quis operam dederit dicendi generi illustrando,
eadem necessario genuinae quoque orationes Demosthenis et
aliorum melius cognoscentur.

Praeterea placebat mihi varietas materiae tractandae, spera-
bamque me suscepturum esse quod mearum foret virium, fruc-
tumque percepturum lectitandis oratorum monumentis a quibus
cursus studiorum adhuc me avertisset. Quae spes partim me

fefellit; nam sero vidi maiorem desiderari peritiam si quis vel
unam oratiunculam apte velit exponere, festinationemque, qua
ut uterer rationes meae postulabant, maxime obesse absolvendo
operi. Hactenus vero voti compos factus sum quod in investi-
gandis rebus ad argumentum opusculi pertinentibus hue illuc
delatus expertus sum quam vere Goetheianum illud sit dictum
quod sic ausus sum vettere:

Eu ßaßbv àvd- p WTC to V t: se pcS ß coro v des psov à v
TtâvT iffTcv ße Àér rj <;, yvwat-c, â^àTTÔÀauaeç.

Igitur quamquam, ut tandem praefari desinam, incepti non
poenitet, benivolus si quis erit lector excusabit quae properan-
tius dicta existimaverit.

Sed ad rem transeamus, atque primum quidem videamus quis
fuerit Lacritus in quem haec oratio dirigitur. De quo viro quae
traduntur e nostra oratione fere sumpta sunt ; videmus cum fuisse
Phaselitam (§ i) et discipulum Isocratis (§ 15) et, si petitori
fides est habenda, sophistam magistrumque cavillationum (§ 41).
Quo tempore oratio habita est nondum fama eius percrebuerat ;
nam magistri Isocratis nomine potius utitur orator (§ 15) ad
eius dscvóTHjTa indicandam,, quam ipsius. Inter illius discipulos
Lacritus videtur nonnulla auctoritate fructus esse ; quo factum
est ut in Vita X orat. p. 837,D diserte nominetur Adxpi-oi 0
voiioiUrrfi \'Affrjvaeocii quod eisdem verbis (vel voiMP\'^sTi/jaac.\') legitur apud
Photium (Bibl. p. 487a). Quid illud voßoMTr^^ sibi velit, plane
incertum est. Poterat sane usurpari pro eo quod est àvaypafebc,
Tmv vôfxmv (cf. Lys. 30,2 ; 28), sed quas quando leges Lacritus
scribere potuerit non liquet. Cogitavit K. F. Hermann (Ueber
Gesetz, Gesetzgeb. u. gesetzg. Gew. im Gr. Alt. Abb. d. k.
Gesells. d. W. zu Göttingen, 1850, p. 66, ann. 198) Lacritum
cum Nicomacho, in quem exstat Lysiae oratio XXX^, et Xeno-
timo, quem commémorât Isocr. 18,11, post exactos triginta
viros Solonis et Dracontis leges populi iussu excripsisse; quod
commentum, neglectum a viris doctis qui de bac oratione ege-
runt, non concinit cum tempore quo oratio habita est, de quo
infra agemus. Westermann contra conatur locum laudatum ex-

plicare emendando ; vult enim legi : /laz^ojro? (<5 (PaffïiXczrjç xac Amoüp-
yoi) o ^oßoßsTTj:;. Sic sensus bene se habet, ad Lacritum vero
cognoscendum nihil proficitur.

Pluris est alter locus, apud Plutarchum in Vita Dem. c. 28:
"Epiimnoc, (cuius fragmenta vide apud Müller. Fragm. Hist. Graec.
III p. 22 S.) ^Aßytav SV Toh AaxpLTOu too ß^ropoi ßai\'fyjrijv àvaypàfBi ^ e
quo videmus, pariter atque § 41 obicitur, Lacritum iuniores in-
stituisse arte rhetorica, inter quos infamem illum Archiam fuisse
monet, rhv fuyaSo^pav, de quo cf. A. Schaefer. Dem. u. s. Z.
nil, p. 292.

Haec sunt quae de Lacrito traduntur. Antequam autem ad
causae expositionem transeamus, refellendum est quod Blass.
(Die Att. Bereds. III, i, 1877) p. 502,4 e loco § 7 eruit: Ar-
temonem quidem fratrem fuisse Lacriti, Apollodorum non fuisse ;
legi enim 1.1. : Savettrat \'/prjßaza — — ^ÄpxspMvi tw toutou ââeÀ<pw
xac \'Anollodû)p(p, ut § 3 et 15 : \'ApTißuivi rcS toütou âdeXtpw. Ceterum,
ut infra videbimus, consulto Apollodorus in hac oratione quam
rarissime commemoratur ; atque si ad § 8 respicimus : Aay.pkou

oyaëeyofxévou [lot navT eaecr>\')^ai xà Si/.aia izapà Tmv àdsXfcùv tôjv auToù, et

cum iis conferimus quae leguntur § 6 : ■^yoößsvoc, nocrjcecv auvobc,
^dvTa offansp ÖTCttryvodvTo xal àvsdéyëTO ylaz^croç oÙToaî, non possumus
quin affirmemus très illos viros fuisse fratres ; vide etiam quae
monentur §15: fratres Lacriti iuniores fuisse, itaque ipsum con-
scripsisse contractum, § 42 : eum suos fratres docuisse calum-
niari, §31: fratibus Lacriti rem periisse. Quoniam autem vi-
dimus qui homines partes egerint in hac causa, iam transeamus
ad eius expositionem.

J. Hermann : Einleitende Bern, zu Demosthenes paragrafischen
Reden, Erfurt, 1853. p. 13 seq.

G. Schimmelpfeng: Orationes quae sunt in Macartatum et in
Olympiodorum et in Lacriti exceptionem sub Demosthenis no-
mine traditae, num unius eiusdemque oratoris esse iudicandae
sint. Marpurgi 1887.

Thalheim; Der Prozess des Androkles gegen Lakritos und
seine Urkunden. Hermes XXHI, 1888, p. 333 seq.

Androcles quidam (eius nomen occurrit in Argumento et in
;! syngrapha § 10 et 14) Atheniensis (§ 26) mercator (§ 49) per-

Carystio quodam Nausicrate (§ 8, 10) tria milia drachmarum
i mutua dederat Artemoni et Apollodoro Phaselitis (§1, 7, 36, 55)

quibus emeretur certus mercium numerus Athenis in Pontum
i|, vehendarum ibique divendendarum (.§ 18), hac lege ut pretio

sie facto rursus alia ex Ponto parata portarentur Athenas
1 : (§ 7, 24, 50). Haec pacti sunt spondente, ut ait petitor, La-

er ito , fratres suos omnia secundum contractum esse facturos (§ 7,
8, 15, 16). Sed Phaselitae pecuniam acceptam statim conver-
terunt in alia omnia (§ 17) auctore Lacrito, neque satis mercium
imposuerunt (§ 19) et in onus impositum aliam pecuniam mu-
tuati sunt (§ 22) contra disertam contractus condicionem. Evecti
sunt cum nave sic onerata Artemo et Apollodorus, quod de
priore fratre constat e § 16; de Apollodoro non sequitur, quod
Thalheim vult, e plurah § 31 roh ädeX<poH (nam fieri poterat ut
Apollodorus, quamquam nautico contractu se obligaverat, domi
1 maneret; cf. or. 56,7), sed potius e pluralibus qui leguntur

Lacritus postea affirmavit, imponunt (§ 31) sed interveniente
naufragio perit creditoris pignus exceptis centum stateribus Cy-
zicenis (§ 36). Hanc autem pecuniam mutuam dederunt Pha-
selitae cuidam navis magistro (cf. ibid.), qui cum conaretur ab
homine Chio insuper mutuam sumere pecuniam (§ 52) et ille
; se daturum esse negaret, nisi Cyziceni Androclis oppignarentur,

cunia sui creditoris. Quo facto e Ponto Athenas vehuntur (§ 53),
appellunturque in Furum qui vocabatur Portum (ibid, et § 28),
et post tempus satis longum (§ 29) Chium petunt (§ 53), ut
comitarentur, quod conicere licet, to éTepôizXow ââv£C(Tp.a.

Non tulit hoc aequo animo Androcles, se defraudari pignore,
sed cum interim Artemo mortuus esset (§ 3,44), quern peteret?
Apollodorum noluit expectare, qui litis tempore Chii videtur
versatus esse (cf. § 53); aggressus est Lacritum, Artemonis ex
asse heredem (§ 4), lite mercatoria. Qui postquam, ut efficis
^ §§ S S > frustra petivit a debitore ut Phaselitae naucleri redi-
tum expectaret, exceptione usus est, dicens se cedere hereditate
(§ 4,44) neque se esse mercatorem (cf. § 49) neque, ut con-
sentaneum est concludere, se spopondisse pro fratribus. Spo-
pondisse enim Lacritum pro fratribus nego ; nam § 7 et § 8
quod afifirmat Androcles nullo nititur testimonio, quamquam non
unus aderat testis sponsion! quam factam esse autumat. Verum
rectissime in Argumente 7à -Kpayp-a vocatur novyjpôv. Aut enim
demonstrare debebat petitor Lacritum non cessisse fratris here-
ditate (cf. annot. ad § 4), aut petere mercatoria lite non Lacri-
tum sed Apollodorum. Alterum autem plane neglegit facere;
pro Apollodoro quod Lacritum aggreditur idcirco factum vide-
tur, quod incertum erat quo tandem tempore ille esset reditu-
rus. Ceterum haec est causa cur illius nomen adeo absconda-
tur et lateat, ut Dareste u. s. plane neglexerit Apollodorum
nominare, et A. Schaefer p. 288 eius partes in contractu tantum
ineundo commemoret.

De tempore quo causa sit acta bene exposuerunt A. Schaefer,
(Beilage p. 290) et Blass u. s. Scilicet e § 46 et 47 conclu-
ditur iam instituta fuisse indicia mercatoria, quae anno a. C. n.
356®, quo liber Tispc nôpwv scriptus est, (cf. Boeckh Staats-
haush.^ I, p. 698 seq.) nondum vigebant (cf. 1.1. 3,3), sed quorum
mentio fit in orationis de Halonneso § 12, habitae anno 342°.
Urbes Mendam et Scionam legimus mercaturam facere cum
Atheniensibus (§ 10); quae urbes an fuerint in earum Chalci-
densium numéro quae inter se foedus icerant et post Olynthum

captam a". 348 deletae sunt (Dem. 9,26) non constat (cf. A.
Schaefer. Dem. u. s. Zeit.^ II p. 154, ann. 2); ahoqui, cum
Chalcidenses anno demum 352® pacem fecerint cum Athenien-
sibus, huic anno vel proxime sequentibus assignanda erat La-
critea. Ultimus terminus ad quem descendere potest orationis
tempus est annus 3401s; nam Isocrates adhuc vivebat (§ 41);
qui post pugnam Chaeronensem mortem sibi conscivit anno
338", simulque, cum mare non infestaretur ab hostibus, pace
adhuc fructas esse animadvertimus Athenas, quae pax anno
340" finita est, orto postremo quod cum Philippo gesserunt bello.

Quod si similitudinem satis manifestam quae inter banc ora-
tionem et eas quae in Olympiodorum et Macartatum scriptae
sunt, quarum altera anno 341" (Blass p. 498, A. Schaefer p.
239), altera circiter anno 342*^ (Blass p. 491, A. Schaefer p.
235) habita est, e communi origine heet exphcare, his fere
annis Lacritea habita esse conicitur.

Origo autem orationis hodie non iam dubitationes movere po-
terit ; nam satis constat eam non esse profectam a Demosthene.
|! Quae res ut demonstretur, non est supervacaneum exponere quo

1). Phaselitas orator ait perfidos esse quod ad mutua
pertineat, pluresque fraudes committere quam ceteros
omnes qui in Piraeum appellant. (§ i et 2).

2). Lacritum a se esse petitum tamquam fratrem here-
demque ex asse Artemonis, cui se pecuniam dedis-
se monet mutuam. (§ 3 et 4).

i). Se permotum a Thrasymede et Melanopo tria millia
drachmarum feneratum esse Artemoni et Apollodoro,
Lacrito spondente, fratres promissis suis esse staturos
(§ 6—8). Per

Transitionem (§ 9),
de qua cf. ad Herenn. 4,26^35, inducitur
Contractus qui recitatur (§ 10—13) cum

2). Itérât orator, Lacritum fîdem suam interposuisse ;
scripsisse eum et obsignasse contractum ; fratres
enim eius admodum adolescentes fuisse, itaque, ut
rursus inculcat, hune spopondisse. Acceptam autem
pecuniam negleçto contractu in alia esse impensam.

3). lam primum non satis mercium navi esse impositum
verbose demonstratur (§ 18,19) ^^ confirmatur

4). Tum contra syngrapham, instigante eodem Lacrito,
alteram pecuniae summam mutuam esse sumptam, iis-
dem mercibus oppositis pignori demonstratur (§ 21,22)
et probatur

5). Id ipsum pignus queritur orator esse ablatum, cum
Phaselitae, spreto contractu, nihil in Ponto navi im-
posuerint neque Athenas advexerint (§ 24,25).

6). Ita se tamquam a piratis ab his esse fraudatum idque
in patria sua, quamvis nulla posset existere contro-
versia de suc iure (§ 26,27).

7). Porro quid factum sit post reditum e Ponto exponit:
in Furum Portum appulsam esse navem ; sibi autem,
cum nihil e nave eximi animadverteret suspicionem
fraudis incidisse; conquestumque se apud Lacritum
comperisse, navem esse fractam in Ponto et hypo-
thecam periisse (§ 28—31).

8). Sed falsa haec esse ait; naufragium enim iacturamque
mercium nihil pertinere ad debitores suos (§ 32,33),
quae res confirmatur

9). Accuratius sibi inquirenti Androcles contendit con-
cessisse Lacritum, maiorem partem mutui superesse;
verum fratrem eam elocasse Phaselitae cuidam ; quod
aperte pugnare cum syngrapha denuo recitato

Contractu (§ 37)
demonstrat, de quo vehementer interrogat iudices
quid sentiant, acerbeque conqueritur nihili eum esse
factum a debitoribus (§ 38,39).

10). Propter quas fallacias ira abreptus invehitur in sophis-
ticam institutionem et artem Lacriti, discipuli Iso-
cratis, quibus fretus exceptionem interposuerit. Sed
eum, quamquam profitentem se sophistam malarum-
que artium doctorem non eo adducturum esse iudices
ut credant pactionem a Phaselitis non esse migratam.
Itaque orator provocat Lacritum ad demonstrandum
qua tandem re ipse iure sit potior (§ 40—43).

1). Ut autem exceptio iniuria mota esse videatur, per-
hibet illum acerbe exacturum fuisse, si Artemoni
mortuo quidquam Athenis debitum fuisset, neque
hereditate fuisse cessurum, sed afifirmaturum fuisse
Lacritum litem esse mercatoriam (§ 44—45).

2). Monet porro quae sua pericula sint si causa ceciderit
rogatque, singulis magistratibus enumeratis, cui talia
iudicia sint tradenda, nisi huic tradantur, cum ipse
sit mercator, ille mei-catoris heres (§ 46—49. Atque
denuo digressus in

demonstrat se Lacriti opera in extfema venturum
fuisse pericula propter leges violatas ; non enim licere
pecuniam mutuam dare nisi quae Athenas sit reditura
(§ 50)) quae res

probatur (§ 51); eos autem passos esse onus sua pe-
cunia emptum avehi Chium; quod quo modo acci-

derit exponit (§ 52, 53). Praeterea hune legum con-
temptum ipsi urbi damno fuisse (§ 54). Denique in
Epilogo

repetit se ab illis poscere pecuniam ; nihil enim sibi
rei esse eum Phaselita nauclero cui debitores conten-
dant pignus suum esse traditum (§ 55) oratque indices
ut sibi subveniant, cavillatoresque poenis persequan-
tur, quam rem profore ait civitati. (§ 56).
Haec fere est orationis dispositio. lam primum animadver-
tere possumus narrationis enormen verbositatem quae sola e 56
paragraphis occupet 41, quod quantum distet ab usu Demo-
sthenis patebit ex hac tabula quae orationes privatas sine dubio
genuinas complectitur.

28ae		24
30ae		39
3iae
36ae	>>	62
37ae	>>	60
38ae
3gae	n	41
4iae		30
54ae	))	44
5 5ae
57ae	))	70

§ 3 — 5-
§ 3—6; 7-
non distinguitur.
occupât § 6—^7; 8 —
Nusquam igitur hae ambages inveniuntur in expositione cau-
sae ; vis enim orationis vere Demosthenicae posita est in argu-
mentatione (cf. Blass. u. s. p. 181), quae hic nulla est. Nam
quamquam testimonia congeruntur, non probatur Lacritum teneri
sponsione pro fratribus suscepta (cf. § 7, 8, 15,16), neque
adiisse eum Artemonis hereditatem (cf. 3, 4, 16, 14, 49).
Summam si subducimus, efïicitur post Artemonis mortem Apol-
lodorum peti potuisse lite mercatoria, Lacrito vero nihil rei
cum Petitore intercessisse. Sed quis oratorum principem sie
disputare potuisse credat? Vide porro ridiculum conatum ad-

hibendi rctartv ivrsx^ov § 47 s., idque cum Demosthenis virtus
oratoria in nulla re magis cernatur quam in argumentis e co-
nexu rerum ductis !

Restât, de quo agamus, orationis sermo. Iam veteres quidam
critici Lacriteam propter rh t^ç (pp&asmq, àvscij.évijv et formulam
iurandi (§ 40) a Demosthene abiudicaverunt, quos refellere se
putat Libanius in Argumento. Blassius contra (u. s. p. 506;
507) ea enumerat quae potius conveniant sophistae parum habili
quam summo oratori. Sunt autem haec: vastum dicendi genus
et iteratio (§ 7; 15; 19; cf. 17; 25; 29; 30; 31 cet.); senten-
tiarum laxa structura (§ i seq; 3 seq; 6 seq; 36); poëtica dic-
tio apparens in vocabulo roxscc, (§ 48); inusitatorum verborum
aucupium, velut dicitur roiyuipujzîv (§ 9); convicia agrestia
(§8; 40; 46; cf. § 26; 39 cet.); cumulationes verborum (§ 19,
17, 47); postremo facetiae (§ i seq; 16; 26; 40 seq.), quas
A. Schaefer (u. s. p. 291) docuit ahenas esse a Demosthene.
Contra hie illic genus dicendi satis vividum apparere monet
(cf. § 16; 45—49), ita tamen ut multo sit infra genuinarum
orationum.

Iam ante Blassium demonstraverat Benseler (De hiatu, Fri-
berg. 1841) p. 137, 138, nihil curasse auctorem Lacriteae con-
cursiones vocalium etiam si facile possent evitari; quae negle-
gentia (cuius exempla unumquodque orationis comma praebebit
neque attinet hie enumerare) late ab usu Demosthenis distat,
quamquam non Isocratis in hac re nimiam diligentiam sectatus
est. Sic ea quoque lex cui Blassius obtempérasse Aeschinis
adversarium invenit (cf. eius librum supra laudatum p. 99 seq.)
ne plus quam duae breves syllabae sese exciperent, in hac ora-
tione plane spreta, vel potius ignota est scriptori. Alia argu-
menta addidit Schimmelpfeng u. s. e sermonis proprietate sumpta,
quae infra suo loco tractabimus ; vide eius dissertationis p. 34 ;
35; 37 s. f; 34 s. f; 63 s. f; 65; 67; nunc sufificiat conclu-
dere et propter ambages dispositionis et propter ineptiam argu-
mentorum et inconditum dicendi genus I.acriteam a- Demosthene
esse abiudicandam.

Agnovit autem Blassius similitudinem satis manifestam inter
hanc orationem et eas quae inscriptae sunt: adversus Macarta-
tum et Olympiodorum ; sic conferendam esse § 54 cum or. adv.
01. 55; § 43 cum Mac. 41; (cf. ibid. 34,61 et Laer. 22); § 32
cum Ol. 38; § 2 cum Mac. 68; Ol. 56; §§ 4; 24; 35; ^52;
propter transeundi formulas cum Ol. 57; Mac. 72; eadem verba
occurrere § 5 et Mac. 2; § 8 et Mac. 83; § 17 et Ol. 44;
§27 et Ol. 55; § 56 et Ol. 58; Mac. 84; cum iuris iurandi
formula § 40 conferendam esse eam quae legitur or. adv. Ol. 2.
Videmus igitur nonnullis in rebus hanc orationum triadem inter
se concinere, verum monendum est ut circumspecte utamur iis
quae a Blassio sint collata. Nam genus dicendi in aliquo opere
perspectum etsi facere potest ut id abiudicemus ab hoc vel illo
scriptore, tamen firma argumenta ad adiudicandum raro praebe-
bit. Itaque utrum cum Blassio uni eidemque auctori orationes
adv. Lacritum, Macartatum, Olympiodorum liceat assignare
annon, non ausim decernere, praesertim cum non videam cur
vel pessimus orator in argumento vulgarissimo tractando propter
verborum inopiam ipse se imitatus sit aut, fortasse post longum
intervallum, iterum iterumque in eadem verba inciderit. Sed
mallem stare cum Blassio quam cum v. d. Schimmelpfeng;
cuius, cum refellere summum illum virum conatur, hoc firmis-
simum sit argumentum (p. 63): „particula â-j, inquit, non exstat
in oratione Lacritea;" (vide tamen § 14) „ex quo certo possu-
mus concludere hanc neque Demosthenis esse neque eiusdem
oratoris atque orat. XLIIfam et XLVIIIam," (in quibus illa
particula novies et septies legitur). Ad talia descendunt qui
probare volunt quae praestat indicasse. Quae praeterea de illo
discrimine profei^t, eiusdem farinae sunt ; sie loquacitatem ait in
Lacritea minorem esse (p. 31), hypophoram §47 seq. alacriorem
esse quam eam quae legitur adv. Mac. § 33. Quasi vero non
difficillimum sit sibi semper constare.

Uhle contra dissertatione laudata quaecumque species simili-
tudinis erat inter tres orationes quas dixi, eam arripuit ; cum
autem simul vellet ostendere orationes 46^111^ 47^"^, 49»™, 50am,

59^™ inter se eundem auctorem habere, diversum
ab eo quem aiunt priorem seriem conscripsisse, improbo labore
parum profecit; quae enim convenire videntur non plura sunt
quam quae discrepant atque argumentatio, minutissimis rebus
nisa, non potest non infirmissima esse. Quae tamen laudabili
industria congessit, hie illic infra in meum usum convertam.

Restât ut de litis instrumentis orationi insertis dicamus, qua
in re adversarium habemus A. Westermann, qui loco infra lau-
dato singula neque huius orationis sola instrumenta impugnavit,
falsario ea adscribens. Quam opinionem, postquam aliquamdiu
regnavit, praesertim cum negari non posset publicas orationes
il- a grammaticis auctas esse subditiciis formuHs legum, decretis,

instrumenta inaugurah dissertatione tractavit J. E. Kirchner (Ha-
1 lis Saxonum, 1883), demonstravitque nomina quaedam testium

aliud nomen testis, additis patris et demi, ex eodem fonte hau-
sit. Haec argumenta (nam quae praeterea Kirchner monet parvi
; \' momenti sunt) satis gravia esse negari non potest; quem enim

ut vel lapides scrutaretur ad fallendos posterorum saeculorum
1\' viros doctos ? Nec non tenendum est, agi de oratione privata,

quae cum nec gravitate argumenti nec sermonis nitore eluceret,
numquam potuerit multos invenire lectores in quorum usum
:; desiderarentur contractus, lex, testimonia, quae exstant.

loco supra laudato sic fidem illis habendam esse comprobavit
ut vix locus dubitationis relinquatur. Atque summi est pon-
deris, quod adversa fronte pugnant testimonia cum oratione. Ilia
I enim directa sunt in Apollodorum, hac vero petitur Lacritus;

cum, ut supra vidimus, Apollodori partes in oratione adeo ab-
scondantur ut a quibusdam viris doctis qui de Lacritea scrip-

serunt vix eins mentio fiat? Quamquam recte Apollodorum
convincunt testimonia ; sed, cum avectus esset Chium, Lacri-
tum aggressus est Androcles, cui fortasse, ut conicio, hanc
quoque ob causam properandum erat, quod sponsiones in unum
tantum annum valebant (vide legem apud (Dem.) 33, 27: ràç
êyyóaiêTverei\'oüc, scvaij; spopondisse autem Lacritum pro fratri-
bus in animo habebat contendere. Quo fit ut testimonia ante in
Apollodorum data proferantur ad ea probanda quae iure in de-
bitorem fraudulentum dicantur, sed ad sponsionem nihil perti-
neant. Itaque consentiunt non quidem cum oratione sed cum
conexu rerum ex oratione summa cum sagacitate eliciendo.
Quod si dicat quis falsarium illum, qui ut nobis fucum faceret,
titulos lapidum etiam inspexerit (qua diligentia raro etiam an-
tiqui rerum scriptores usi sunt) eo quoque curae progressum
esse, qui fit ut testimonium quod § 34 legitur rursus pugnet
cum oratione, et pugnet in re nullius momenti (cf. annot.) quae
facile transscribi posset?

Atque ne id quidem momentum habet quod optimus codex
2 litis instrumenta omittit; in quo codice quamquam desunt
Lacriteae et Macartateae et orationis prioris in Stephanum tes-
timonia cet., at leguntur contra ea quae addita sunt orationi
in Neaeram, ut taceam de publicis orationibus quarum spu-
rias partes ille religiose servavit. Sic etiam factum est ut nu-
meri stichorum (quidquid sunt arîxoc, de quibus magna est
controversia) subscripti his orationibus in Codice Z tum demum
cum numeris versuum editionis Teubnerianae conspirent, si ex
orationibus in Laer., Macart., Steph. I demuntur instrumenta,
sed servantur in or. adv. Neaeram (quod computatione facta
demonstravit Blass, Rhein. Mus. N. F. 1869, p. 524 seqq.);
non enim quod Blass vult corruptus est numerus in posteriore
oratione, sed cum ex archetypo transierint illius testimonia,
quae primitus posita erat proxime post publicas (cf. W. Christ
Abhandl. der K. Bayer. Akad. der. W. I Cl. XVI Bnd., III
Abth. p. 200) in codicem 2\', numerus versuum simul transla-
tus est, e quo computaretur scribae merces; illae alterae ora-

tiones, in quibus Lacritea, ex alio fonte derivata servaverunt
instrumenta, quae Harpocr. s. v. MévS-q, aula^, Scottsówv citât.

Haec sunt quae generatim ad fidem iis faciendam dici possint ;
singula testimonia, contractum, legem suo loco tractabimus ;
iam ad orationem explicandam transeamus.

Exordii cum sit propositum, ut iudices faciat benivolos, atten-
tes, dociles (Quintil. 4, i, 5), cumque orator de suis meritis
sibi non praedicare posse videatur, captat benivolentiam ab ad-
versariorum persona (cf. Cornif i, 5, 8, Cic. de Inv. i, 16, 22),
adducens eos in contemptum ; rem autem adaugens totum genus
Pbaselitarum petit, cf. Quint. 4, i, 15 et Ulpian. ad Dem.
19. p. 203: fuXaxTsov iJ\'^v Trpootp/ocç êrt\'\'auTtov tcùv dvoßärwv TTocetaßat rài
dcaßoMi.

Est igitur npoocßcov ix diaßoX-qc^ (Volkmann : Die Rhetorik der
Griechen und Römer.^ 1885 p. 131). Attenti ut sint iudices,
monetur § 5 ad ipsos pertinere Pbaselitarum maleficium (Cornif.
I , 4, 7); tum dociles eos reddere conatur rei expositione (Cornif.
u. s. Cic. de Inv. 1,16,23, Volkmann p. 137).

p. 923, 18. 0ÙÔSV xacvbv àkVaTzsp simdaaiv. Figura quae
vocatur ayrqp.a xar^ apaiv xat ß-iacj {oTiep auvctTrarac ix t^c, „oy" xac TVjc,
ifavrea^ abr^ xac pàXtara toù „âXXâ" auvôéffpou, Anonym, tt. f/\'JA- 8.
p. 637 W.) quod schema est genus amphficationis, in oratione
nostra obvium§4, 27, 28, 37, 39, 44; vide exempla apud Gebauer
App. ad Frohbergeri editionem Lysiae p. 483 s. f. et cf. Rehdantz:
Demosthenes\' neun Philippische Reden, 1881. Index I s.v. ap^ic,,
et Straub : De tropis et figuris quae inveniuntur in orationibus
Demosthenis et Ciceronis, 1883. p. 125. De alia huius schematis
forma egit Francken, Comm. Lysiacae p. 89.

i8. dcaTcpârTovraL. Saepe de fallacibus machinationibus. vid.
Indicem Reiskii. sed cf. 60,7 : noXkà xac lapTipà ÔLSTzpâ-avTo.

oi (PaffTjkirac. De mercatura urbis Phaselidis vide Thuc. 2, 69,
: ubi naves longae Athenis mittuntur ad tutandas onerarias àr.b

in litibus de außßoÄacoti quae Athenis sint inita cum Phaselitis.
Ita 34, 6 Phoenix quidam, infra § 32 Citiensis argentariam ibi
faciunt. Quod ad rem attinet, tenendum est, Athenienses cives
meliore loco natos maluisse pecuniam elocare quam ipsos mer-
catores agere, qua re, cum pauperiores cives non satis fidei
haberent, factum est ut mercatura devenerit ad inquilinos. Xen.
de Vect. 3,7s. Büchsensch, p. 510. Laudes feneratorum
leguntur 34, 51.

<J âvâpsi Stxaffvac. Sola haec appellatio iudicum invenitur
in oratione nostra ut in Demosthenis orationibus tutelaribus.
De formulis autem alloquendi indices (quibus attentiores red-
duntur) vide Sigg (der Verfasser neun angeblich von Dem. für
Apollodor geschriebener Reden. Jahrb. f. Cl. Philol. ö^i^ Suppl.
B. 1872/3) p. 419, qui demonstrat, Demosthenem (ut Isocra-
tem, Lysiam et Hyperidem), usum esse formulis vel (w) avdpsq
\'Affrjvacoc vel id) äväpsi âexaarac, numquam (ut antiquiores) w âvâpsi,
vel (ut Aeschines, Dinarchus) « \'Ad-r^vam. In genuinis Sigg com-
putat semel allocutionem inveniri in quaternis paragraphis ; ac-
curatius numerum subduxit Schimmelpfeng p. 37, quod attinet
ad privatas orationes, scilicet semel et nonagies in 322 §§. In
Lacritea allocutio bis et tricies in 56 §§ occurrit. Vides quid
intersit ! Ponitur aliquando formula in initio orationis, ut 20,
I ; 32, I ; 7, I. De m omisso vel addito cf. Lobeck ad Soph.
Ai. 1154; Voemel Prolegomena Grammatica ad Dem. Contiones
1857 § 137; Weber ad 23 § 130 p. 392; Rehdantz. Index I

s. V. Anrede; Duncker, Inter privatarum causarum orat. Dem.
quae pro genuinis habendae sint. Pars I Progr. Reiffenberg
1877. p. 8.

19. ouroi yap eet. Ironia. cf. Straub u. s. p. 73 seqq. tales
Facetiae in hac oratione non rarae sunt. cf. § 16, 40, 42,
ahenae autem a Demosthene: A. Schäfer, III, Beilage p. 291 ;
Blass. Att. Bereds. Ill, i, 506. cf. p. 163 seq.

20. dav&iaaa^ai mutuum suniere. Nonnumquam medium et
activum permutari autumat. Lobeck ad Phrynich. p. 468,
auctoribus Lex. Rhet. B. p. 239 et Etym. M. p. 248, 23;
cuius confusionis cum nulla apud scriptores exstent testimonia
librorum vitio deceptos esse grammaticos probabile videtur.

21. iv TW ènTtopim-, ibi enim erant mensae argentariorum.
De his mensis vide 47, 51; 52 cll. cum 62;

Polyaen. 6, 2, 2: \'AXé^avdpoc, o-weVafe—TzpoaitXsöaai zw Asty/xaTC toü
üsipatmc, xac dTro zmv zpane^wv dpizdcac tA ^npf-aza. Plura apud W^achs-
muth (Die Stadt Athen im Alterthum. Leipzig I 1874 II 1890)
II p. 96 seqq. p. 107.

21. xal auyy pacpyjv ffuyy pA(p wvt ac vauTCx^v. Haec in me-
liore auctore abesse mallem, quippe quae impediant antithesin;
in hoc nil muto.

I, 283: vauTcxï) avyypacp^\' vauzcxbvS dv£cap,a, o TTocshai ènc öizoiS-i^xy
trfi vsok; , iäv äpa awGsój • si êè pf^, dnwXsTO tw davecat^ r-al zu xsfälacov.

auyypa<p7jv aoyypäipmvTai est figura quae Etymologica dici-
tur, de qua cf. Lobeck, Paralip. II p. 501 seqq., apud veteres
gramm. nepcTZoXoyt\'a, napovoßaaia, Tiapovopaaca izußoXoycxi^. Ibid. 5^3 •
saepe adhibita est non quia est ornatior sed quia aliud non
suppetit: ita § 45 Ttapaypa<priv r.apaypdcpsaf^ac et plura alibi. Exempla
dabit Rehdantz, Index II s. v. Etym. fig. Quod Gneist (Die
formellen Verträge des neueren Römischen Obligationenrechts
in Vergleichung m. d. Geschäftsformen des Gr. Rechts. 1845)
p. 432 dicit occurrere myypacpvjv ypdipstv, a. ooyypdfsiv, id nusquam

legitur; legitur aut a. aoyypó.(psat^at, aut a.Ypd(psaß^at 56,6; 20 ; potest
etiam dici auyyp&cpsai^ai Tcspi\' Tivoi, Isocr. 4, 177; vel auyypdipsaê^ai rt
12,158.

22. eui9bi èTtsX&êovTo. Subita mutatio rerum indicatur (cf.
Hom. P 99: ÓTtTtÓT dvijp it^éXy] Trpöi Sacßova (pwrc /id^strffac dv xs jJso?
Tc/jia, rdya ol p.éya itrjß ix.uXi(Tß-7j) temporis notione addita ad Aoris-
tum gnomicum.

24. xai ol\'ovta!. Enuntiata per xac iuncta undeviginti in ora-
tione nostra occurrunt. vide Uhle p. 19.

2. <jo(p(apaTa\\ cavillationes\\ saepius apud Dem. aotpiCetac
18,227; ao<ptoT-T)<i 19,250; ffo^cXeaSM 29,28; w^iafia 55,31 cat; ita
aliquando <pdo(jo(pe.a> 48,49. cf. Frohberger ad Lys. 24,10.

3. Tzapaypa<p:fj exceptio, translatio, declinatio actionis, Cic.
de Inv. 1,8,16. Nomen inde ductum videtur quod exceptio
perscripta (34,17) in publico iuxta libellum petitoris qui in awAQt
exaratus propositusque erat, praetereuntibus legenda offerebatur.
Cf. Westermann ad 23,15. Ea reus fit actor, -/.aT-qyopsi zoU
dltbxovroi (34,4), contendens ri)v därjv fi^ scmywycp-ov ehat ^6) , quod
poterat fieri variis de causis, quas vide apud Meier—Schoem.—
Lips. p. 833 s. Inter orationes Demostbenicas praeter nostram
etiam 32^^, 33^^, 36\'^^, 37«, 38^^ agunt de exceptionibus interpo-
sitis; Is qui orationem 34^™ habet, contendit duTjv non esse
Tiapaypa^u^v. cf. Argurnentum.

3, Ttpofdast^ causationes, ut 19,100 cx-^ipstc, xac n po<pdast%,
54,17; alibi de vera cau.sa ut 45, 67: izpöcpaatv 3r/.acav, 20, 97;
21,98 TT. öcxacav tj xaXiljv. cf. Schoem. ad Isae. 1,9; Mätzner ad
Antiph. 5,21. Schaefer. Appar. IV p. 46 et 83. Sic saepe
apud Thucydidem et alios.

2. dvTc TOO dKodoövai. Sigg (u. s. p. 429) obscrvavit De-
mosthenem prae ceteris oratoribus uti infinitivo cum articulo

coniuncto ; hune usum autem paulatim crescere, ita ut in prima
oratione adversus Aphobum semel tantum reperiatur, in ceteris
autem orationibus privatis semel in quinis paragraphis ; spuria-
rum vero orationum scriptores multo rarius eo esse usos. Ita
in nostra oratione reperitur quinquies tantum (§2, 19, 42, 46,
50). cf. Stix: Zum Gebrauch des. Infin. mit Art. bei Dem. Rott-
weil 1881, qui p. 26 locos dat ubi dyrl toù c. Inf. occurrit, et
Weiske Jahns Jahrb. 1882 (126), p. 494 seq.

4. TtovT]póraToi ävßpiÜTcmv, De Superl. cf. ad § 52. Incidi
forte in huic sententiae simillimum locum Cebetis tabulae c. 21,
quem adscribam : -mI yap èy-shoc (feneratores perfidi) óVav pèv käßtaai

To àpyôpcov Ttapa TtiSv àvd^piîmwj, y^aipouai xai ïâcov vopc^outiiv eivacoTav de
änaiTüJvrac àyavaxToùai xat âscvà ol\'ovTat rcsnovi^svac.

4. Tsxpi^pcov de ToÛTou-TtoÀÀwv yap... Interesse aliquid
inter rsxprjpwv et arjpehv, quod \'Ai\'zcipwv iv rrf ts/vt] contendisse per-
hibetur ab Ammonio de diff. p. 127, hoc enim ad praeterita
pertinere, illud ad futura, ex ipso Antiphonte redarguitur a
Mätznero ad i, 10; cf. Aristot. Rhet. i, 2. Volkmann p. 197.

T0ÔT0V post Tsxp-rjptov satis frequens, ut 40,43; 41,17;
Plato Symp. 178 B; additur etiam xal TÔâs: Schneider ad Isoer.
7, 69 ; yap autem, negante Cobeto (ad Hyper. p. 42 seq. Misc.
Critica 505 s.) saepe omittitur. cf. Krüger ad Thuc. 2, 50;
Gramm. 57,10,13; Weil ad Midianam 35 (préface p. VII);
Schneider ad Isocr. 7,69; Gebauer ad Lys. 13. p. 337. Wolf
ad Leptin. p. 459,28.

6. éxâffTOTs: Quandocumque hae lites mercatoriae aguntur,
certis anni mensibus; 33,23: a! âs Ivj^siz toîc, ipTtôpocç twv dcxwv
ißp.rj\'joc eccriv CITCO toû ßorjäpopcwvoi pé^p! Toû pouvc%c(ùvo<;.

7. aÙTiSv. i.e. IXÓVWV. cf. 15,20; 40 , 22 ; 23,48; et saepe.
Kühner Gramm. II p. 562,2a; Blaydes ad Arist. Ach. 504;
Ast ad Plat, de Legg. p. 27 seqq ; Cobet variae lect. 111
delet pôwc, post aô-rô? Lys. 31, 17.

8. ooToc ßs\'j 00\'j ToioÔTot st(Tiv. Ita Hostcr saepe colligit
quae fusius exposita antecedunt, velut § 5, 22, 24, 35, 52.
Formulae nh om sic usurpatae locos enumerat Gebauer ad Ly-
siam 13, 30. cf. Kühner II p. 710 c.

Vides autem quam dissoluta sit haec iunctura ouroc p.év scmv,
êyw âè eärjxa. Idem transitus 43, 68. Quod attinet ad repe-
titum ooToç {oùroc—roùroo—rourwl—raÔTfjv—roôrovi), talia apud opti-
mos quosque auctores reperiuntur. cf. Fox ad or. de Megalo-
politis § 4 p. 68.

9. ip-qiiara âavecaai. De vocabulo âavsitscv disputât Salma-
sius de Us. p. 15 s : proprie nihil esse nisi mutuum dare. Nonius
(p. 513, 16): mutuum a fenore hoc distat, quod mutuum sine
usuris, fenus cum usuris sumitur. Plaut. Asin. (r, 3, 95):
Nam si mutuo non potero, certum est sumam fenore. Itaque
saepe plenius dicitur davet\'Zstv è-nl tóxw, pecuniam fenore dare, in
fenore collocare, ratione habita etymologiae; nam quam in usu
etiam cotidiano statuunt antiquiores distinctionem verborum XPW\'^^
et ôavsïaac, eam redarguunt quae profert Lipsius, annot. 550 ad
Meier-Schoemann u. s. Itaque permiscetur aliquando cum XP^""-^\'-
49, 6 et 7; 23 cet.

Petitor autem est spnopo\'^, § 49 ; non enim mensarii soli pe-
cuniam fenore dabant; velut pater Demosthenis 27, 9 talentum
collocaverat. Feneratorum genus extolliter 34, 51. Saepe mer-
catores qui navigantes amicitias cum peregrinis contraxerant
postea se dabant rei argentariae, in ea adiuti ab his externis
sociis: vide 33, 48.

In Lacritea articulus ponitur cum nomine proprio tricies ter,
omittitur sexagies semel (Uhle p. 75). Sigg autem p. 430 de-
monstravit apud Demosthenem in genuinis orationibus articulum
addi hac ratione, ut si semel ponitur, quinquies omittatur,
(Accuratiorem computationem vide apud Duncker u. s. p. 16).

spuriis, quoniam nomina propria tam saepe occurrunt, ut non
fortuito magna discrepantia existere possit.

lo. ToÓTou. nondum nominavit adversarium. Demosthenes con-
tra semper nomen indicat initio orationis (18,3; 19,2; 20,1 eet).

10. xara roui è ß-K o p cxob ^ voßour. Leges mercatoriae tem-
pus non tulerunt; quid autem inherent patet ex 32, i: oi >0ßoc
xsXsóouffc räi Sixa^ sTvai voce uavxX-jpoii; xac Tojq irjiTtópoci ruiv \'A\'9-^\'ja^s xac
T(S\'/ \'Ai^jvyjßev außßoXaiui\'j xac Tuspc drj äv wm auyypafat- 34, 42; vide

11. (^öLvsjVac) £ f ? rhv Uóvrov xa\\ ■kó.Xcv \'Adrjvai^s (De praeg-
nanti constructione cf. Krüger. Gramm. 68, 21, 4). Hoe est
quod VOCatur Mveca^a d^<poTepÓTcXow , cui opponitur d. STspó-nlauv, si
pecunia mutua datur qua emptae merces Athenis exportentur
tantum, reddenda post adventum in portum externum.

12. irpcv dTzoöoüvac: non reddita pecunia. Dicitur ibi quo-
que Tvpiv ubi quod sequitur prorsus non fit: 20, 145; 24, 109.
Xen. Anab. 4, 3, 12: diaß-^vat Tcph ßpi^ai Ta aldoia. Plato Lach.
180 E: TZpÓTSpOV STsXeÓTTJffi "KpCV TC ipMl êcSVSyi^^vaC. Aeschin. 3, 235,
eet. Gebauer Append, ad Lys. 12, 17. tt/jw ij (apud Herod.
I, 19 eet frequens) Elmsl. ad Med. 215 concedit scriptoribus
proSae orationis. Magnas hoe iudicium dissensiones excitavit;
negant Dindorf p. IV edit. Lips.; praef. ad Isocr. V; Comm.
ad Aristoph. T. VI. p. 604; Benseler praef. ad Isoc. p. XXX,
3. Baiter ad Isocr. 4, 9; affirmant contra Mätzner ad Lycurg.
128. p. 295; Poppo ad Thuc. 5, 61, i ; Rehdantz ad Lycurg.
128; Kühner Gramm. IL p. 949^\', quamquam omnes dant,
apud antiquiores Atticos hunc usum esse rarissimum. Schaefer
Annot. ad 20, p. 486 v. 13 reicit; quem sequi malo.

12. ÄaxpcTw TooTwc. Non raro oyro^j\'ponitur ante nomen,
cf Cobet, V. L. p. 229. N. L. p. 629. Dem, 18,114; I9)2;
33,16; 42,1; eet. Raro ód{ occurrit de adversario: 18,207;
43,26. In Lacritea semper eius nomini additur ooToac, praeter § 31.

13. scXrj^a quoniam sorte diiudicatur quo ordine causae
sint agendae. Mei.-Schoem.-Lips. p. 792 s; saepe omittitur êcx-/j-
etiani Xo.yyóysTo.i è^ot 23,76.

14- vófjouc, roÔTouç,: dsixraûjt^, digito monstrat leges quas se-
cum attulit; 20,42; 21,43

14. TO ffußßoXacov generale nomen pactionum inter privates
homines; saepe additur iâcov, velut Lys. 5,1 cf. Isocr. 12,11: 00

Tzspc Twv idttuv mßßoXaimv âkXà Tzspc twv \'EXXrivuiSv xal ßaailixdüv xac noXt-

TcxcSv -npayiLdTw. 12,144, cet. Saepe adhibetur de pecunia cré-
dita (32,1; 27,27; 34,1, cöp.ßäXXscv 37,54; 34,1; 36,27); quin
etiam ipsam pecuniam creditam désignât 49,2; Isoer. 7,33 s;
Lys, 12,98.

Multas orationes habitas esse de talibus contractibus vel inde
patet, quod Lysiae orationes Tc&pi lèitov aop.ßoXa(u)v in partem spe-
cialem erant digestae (Blass. Att. Bereds. 1. ed. altera 1887. p.
367). cf. Mei.-Schoem.-Lips. p. 675 seq.

15. ä.7cavra: totam rem, ut Ar. Aves 1352; ay^^iv sncßußm
TW TtaTspa xal ndvT^ ejstv. Blass (III. I. $02, 4) miratus quaerit
qui fieri possit ut Lacritus sit heres ex asse vivo Apollodoro ;
negat igitur tres viros illos fratres esse. Sed Lacritus poterat
esse frater germanus, Apollodorus uterinus ; hi autem non he-
redes fiunt si illi exstant (Mei-Schoem. p. 582, 587), quae lex
non tantum in cives, sed in inquilinos quoque valebat (ibid.
p. 588). cf. 46, 22.

eyovTL— xac xXijpovoßo) övTc genus amplificationis satis otiosum cf. 6 :
è-KCT\'Tjdscoî Stac — xat ypwpsß-a^ 54: àxopouc, ■nocrj\' xac xuTaXuTj. Iniuria
Uhle u. s. p. 99 dicit stili curiosiorem oratorem fuisse dicturum :
iyovn — xac xXfjp.SvTe — xa.} oux âv ëyovTC âecÇ. väß. pro è\'yovTOi. Talia
anacolutha saepe apud optimos auctores obvia sunt.

16, xac 8a\' ivd&de cet. Non facile quisquam concédât iis
quae Thalheim (u. s. p. 336) perhibet, dictum hoc esse ironice
de aere aheno Artemonis, cum § 44 non commemoretur eum
Athenis debitum exigendum habuisse.

19. i^ouffîav, è\'xscv. (Krüg. Gramm. 50, 6, 4). cf. 24, 123;
151; 57, 12; 23, 67. Raro infin. iungitur per roù, ut 23, 15.
cf. Schneider ad Isocr. 7, 20; Schoem. ad Isae. 8. 8; Weber
ad Aristocrateam p. 261.

21. ànodiôôvat cet: In hereditatibus débita quoque erant :
49. 43; 36 > 36; Isae. 10, 15 seq; Lys. 17, 3 seq. cf. Mei-
Schoem. p. 598.

22. àfîaTaTat. Ex hoc loco concludit Lipsius (ad Mei-
Schoem. p. 573, annot. 252) fratribus hcuisse hereditate cedere,
quod idem fihis non hcebat.

23. il !XSV — — èyw âs dsoßac cf. 48, 56. Sequitur dsTjoti;
(insinuatio) de qua vide Volkmann p. 134. Cic. de Inv. i, 16,
22 : Benivolentia comparatur a nostra persona si prece et ob-
secratione humili ac supplici utemur. Petitionem ut benivole
audiant iudices in exordio nemo saepius usurpât quam Demo-
sthenes; raro oratio ea caret (Or. 30, 36, 39 cet). Omnes locos
Demosthenicos affert Schulze (Proleg. in Or. adv. Apaturium
Lips. 1878) p, 39, I. Rarissime in media oratione ponitur 43,
17. Pro déopac futurum âs^jmpac 19, l; 34, I; 37, 3; 38, 2;
TtapaiT-^aopo-t 21, 5 8 ; ahifjffoßM Lys. 19, 2 ; Antiph. 5 , 4 ubi vide
Mätzner.

sbvoïxwç, àxoùaat. Quamquam iudices iure iurando obstringe-
bantur ut aequi et attenti audirent (Dem. 18, 2; Isocr. 15, 21),
tamen non semper attentos fuisse par est. cf. Aesch. 2, 24:

i-Kacvm «JVfç bnepßoXrjv navraç, ußäz on oty^ %a\\ èty.aîui^ i^pMV àxoûers

et D. 45 , 6 : obâs kóyou zuy^elv âff£0î9e(ç. De formula iuris iurandi
D. 24, 149 s. cf. Westermann. Comm. III p. 8 seq. Mei.-
Schoem.-Lips. p. 153 s.

■fjixà^: me et socium meum. Ne in genuinis quidem oratio-
nibus umquam numerus pluralis invenitur de una persona (ne
23, 3 quidem, cf. Weber); raro Isocrates eum sic adhibet, nisi
forte ad hiatum evitahdum (Schneider ad 4, 14), numquam
Lysias (Frohberger ad 12, 100), Aeschines aliquoties (Weid-
ner ad 3 , 8). Interdum inconstantissime oratores transeunt ab
hoc plurali ad singularem numerum. Mätzner ad Ant. II, y, 2.

Commune hoc est oratorum artifîcium ut conentur demonstrare
totius populi interesse ipsos causa vincere.

27. ßorjösiTs -fjiJAv rà ôixata. Schoem. ad Isae. 7, 4 com-
parai Ar. Ach. 655: y.wßüjösh zà âixaca, quod sit xcußwäoövra Xéyscv
rà âi\'xam. Plenius legitur 54, 42: ßoi^dsiv xal zà âi\'xaia âTCoâcâwac.
Conferendum videtur awspyeîv Ttvt tc, (TüXXap.ßäver^ rà ôôvara rfi tto/Isj,
Ar. Eccl. 861, ToÛTw rà (pBodrj Isae. 9, 25. cf. Krüger 46, 5, 4.

Imperativus ßorjdsize post ôéoiiat ut post XP\'^ Lys. 30, 6;
a^eov Lys. 25, 20. Plerumque legitur ßoTjd-/j<Ta:, servata con-
structione, ut D. 27, 3; 54, 2 cet. vel alius Infin. ut 40, 4;
38, 2.

Incipit narratio {ßi-^yqatt, Aesch. 2, 44), quae tum erit lau-
danda cum est brevis, dilucida, verisimilis (Cic. de Inv. i, 20,
28. Cornif. ad Herenn. i, 9, 14. Volkmann, Rhetor.® p. 153
s). Quae virtutes quam non reperiantur in Lacritea, primus
adspectus demonstrabit tabulae qua orationem digessimus. Im-
primis illud praeceptum (ad Herenn. 1. 1.) ne bis aut saepius
idem dicamus prorsus neglectum iacet. Dilucida nostra oratio
quadamtenus est ; sed spectantes eius propositum, ut culpa
Lacriti sub oculis ponatur, negemus necesse est id successisse
oratori.

p. 925, I. Acotp&^rou — TOO S^ïjTTcou. Qui vir saepe apud
Dem. honorifice commemoratur: 19, 297: 7:oUo! nap\' bsm èiu

xatpäv ysyóvamv Icryupoi\', KaXXiaTpaTo^ , auOic^ \'Ap\'.ffTo<pwv, Aió(pavT0<;,---,

dXXä TTOO ToüTU)v exacTTOi ènpojTSoev; èv tm drjiLw • èv Sk toïz dcxa.oT\'qpioic, ouêst\\
Tto}. cf. 20, 137; 19, 86; 198; Isae. 3, 22. A. Schäfer. De-
mosth. u. seine Zeit.® 1885, I p. 205. C. L A. II 50. Schol, ad
Aesch. 3, 24. Bene igitur se habet illud èxstvoo, quocum cf.
Dem. 2, 19; 3, 21; 18, 219; 21, 62 cet. (ubi semper post-
ponitur nomini).

2. xal MsXdvojTzoi. Harpocr. s.v.: Ayjßoadivrjz zar\' \'AvdpoTCtavoz\'
zjj&öT^s Ato<fävToo TOÜ fii^Topo(i. Mcmoria autem lapsus est: vehe-
menter in oratione xaTo. TißujxpäTovc, laceratur 126 s. De eo cf.
Schäfer u. s. I 71; 364 seq. Igitur noster Melanopus, filius
Diophanti, nomen accepit ab avunculo.

2. Reiske post imr-qSsiot mavult ponere y&p, et haec verba
usque ad ouxoi v. 3 parenthesi includere. Sed bene G. H. Schae-
fer monet, haec dtpBXéoTBpov vincta esse, et esse illud t^; ^pó.<ssu>%
dvsinévov de quo cf. Argum. p. 923, 12. Tum pergitur per
ouroï; vide Rehdantz ad Xen. Anab. 7, 3, 16. Ameis ad Hom.
o, 417.

5. Ó7CÓ0SV difjTtoTe èyvmpt(Tp.évoi TouTm. De DativO cf. ad § 4I.
Isae. II, 15: otofiat ix rwv scprjßsvwv yiyvwffxsffdac Ußcv otc—, Habe-
mus hic ut 40, 48, figuram quae T^apdXstipc; vocatur. Straub u.
s. p. loi eam distinguit a praecisione {dTzomajitrjffsi) plerumque
sequitur êa yäp zaSzo, ut 18, 261; ut evadat praeteritio: 23,
215; 25, 45; cf. ad Herenn. 4, 27, 37: occultatio est cum
dicimus nos praeterire aut non scire aut nolle dicere id, quod
nunc maxime dicimus. Alexander rt. ayv^ß. apud Spengel. Rh.
Gr. 3, 22.

8. èvspyoî ut rem faciant. cf. Herod. 8, 26, i : jSwo dsópswi
xai ivspyoc jSoüXópsvoe sTvac. Sic ypijixara èvepyâ 27, 7 et lO; 36, 5j
Isocr. 7, 35 opponuntur iis quae à/o;\'âsunt; cf. Büchsenscliütz,
Bes. u. Erw. p. 38. róxo% êvspyóc, idem quod rózo; inl TÓxw in Inscr.
(Wa. I. 16) ad § 12. 56, 29: to êâvscov TzâX\'.v èvepyó\'j Ttotsh, i. e:
rursus fenore collocare; èpyaaïa 33, 4; 56, 4; Saepe ipyà\'^tadai
victum quaerere 56, 30; 48; 57, 31; praesertim nummis mu-
tuis 56, 50; 45, 34.

8. idéovTó [xoü — obdhv sïdéc,. Appositio quae partitiva voca-
tur. cf Kühner Gr. 246, 8 et 11. Kriig. 56, 9, i, et Stein
ad Herod. l, 52, 4; genitivus absoiutus neglegitur si subiec-
tum eius pars est subiecti sententiae primariae; exempla plura
dabit Rehdantz. Ind. II s. v. Apposition. Iniuria igitur Uhle
p. 100: Scriptor cum ad commodum finem orationem perducere
non possit, postea structuram mutat.

10. ItpoasnoioSvTO xal s<paaav. Sic 23, 163 çjjjô-j\' explica-
tur: itpoaKoi&nat, quod novissimi editores delent. Verba cogno-
minata, ut quod sequitur oTxiayvoùvTo xal àv&ôéysTo, cf. § 19, 25,
27, 38, 45, 56.

13. a.pa apud Demosthenem rarum hac significatione scil.
mXkoyiaT-.xóv: ut nunc patet \\ Blaydes ad Ar. Ach. 990; Stein ad
Herod. 3 , 64; plerumque coniungitur cum , si, idv cf Rehd.
Ind. II s. V. et Fox ad Orat. pro Megalop. § 3.

13. ^v ê(/\'eü<T/j.évoi. Verbum dissolutum in participium et
eipc satis saepe occurrit, (Krüger. Gramm. 56, 3), praesertim
verbum eyscv (iyov s<tt(). cf 2, 26 ubi V. Westermann; 3, 25;
18, 13; 23, 73 et Stallb. ad PI. Symp. p. 216E. Ita. yiyvEadai
c. Partic. (Lobeck ad Aiacem v. 588), quod tamen a prosa

oratione paene alienum est (Krüg. Gramm. Dial. 56, i, 5).
Neque tamen concedo Westermanno ad D. 4, 13 talia, quale
est 15, I : airavTsc, u-ap^siv èyvwJmc, ßoi doxehs idem esse atque
êyvtoxévat •. videtur b-âpxstv ibi significare : suppetere, adesse.

14. oïocç, d-qpîocç,. cf. 25, 58- ßio-pbv to ßrjpcov xac äfj.sr/.tov.
95; 44, 83; 58, 49; Dinarch. i, 50; hae aiaxpokoyîat plus
semel obviae sunt; cf. § 39, 40, 46, 47.

Mire Uhle p. 103 : „post d\'-^pmz deest ouacy Sed vide Kühneri
Gramm. II p. 34, i.

15. nstiT-&e(<i — xal Aaxp.àvadsxopévou. Saepe ita adiungitur
Gen. Absol. 18, 194; 21, 206 cet. et Accus. Absol. 24, 73.
vide Frohberger ad Lys. 12, 69; Schneider ad Isocr. 9, 55;
Poppo ad Thuc. 3, 84, 2; Krüger Gramm. 56, 14, 2.

Tacitus Ann. 14, 39 extr. : non irritato hoste neque laces-
situs. Weissenb. ad Liv. 5, 18, 5.

17. àvaôé ysffi\')-ac, spondere, gravius quam bTuayve-laß^a\'.. Bekk.
Anecd. p. 82, 29: màèe^ai- ohv iyyÙTjmc. et p. 244, 25 ^ iyyuTjTTjc, • ô
avaösxößsvoc. âà-/]v. Sic Thuc. 8, 81 s. f. cum Inf; Lys. 13, 23;
23, 9, ut X. Hell. 7, 4, 38 iyyudaßac. Nomina autem fideius-
sorum (rwV àvaôôxiov Inscr. in Bull, de Corr. Hell. VI p. 68 s.)
plerumque recipiunter in tabulas contractus, ut 33, 35; Isocr.
17 J 37; st in Inscr. infra ad § 10 laudata; in nostro tamen
contractu Lacriti nomen frusta quaeres. Vide quam perfide pe-
titor misceat res : dicit Lacritum spopondisse, quod §15 repetit
augetque; verum nihil ad firmandum testimonii adfert, neque
recitata syngrapha quidquam hiscere audet, inesse Lacriti ut
sponsoris nomen.

17. rà dexa ta ut Isae. 8 , I rà èx rmv vùij.mv âixaca-. quae leges
iusta esse praecipiunt\\ 56, 12: r« èx t-^ç, auyypa(p^q âtxata. ibid. 27
ToÙTo TO âcxacov aoTOi au aaorw u)piaa%\' COntra Travra âixaca nil nisi
iustum. Gebauer Append, ad Lys. 12, 33, p. 226; cf. Dem.
21, 70 ; Isocr. 18, II cet.

20. ßo6Xop.ac oüv âxoûa-ac üßä<; npwrov. Transitus tritissimus
cuius exempla collegit Gebauer, Append, ad Lys. p. 295 et
207 ; pro quo interdum Antipho usurpât verbum èdélu), cf. ibid.
Alibi fît per ßouXoßac âk xal 37, 45; 47, 18 cet. ßo6X. â-^ xal 21,
77, oôv 43, 31 ; 48, II, vel ß. TO&OV quod apud solum Dem.
vel Ps. Dem. reperitur 24, 212, alibi. Vide etiam Weber ad
Aristocr. p. 337. De particula oSv in transitu Rehd. Ind. s. v.

21. auyypafrj^ àxoûcrac cf. 9, 42: ti Xéyet zà ypäßp.aza.
Lycurg. 124 etiam : ßoüXoßac Z-T^ az-qXriZ àxoûaai Oßai.

23. t:pùizov— sT^ziza nulla particula adiunctum, l, 12; cf.
42, 23; 48, 33; Isae. 3, 53, et infra ad § 33.

23. TZEp} tc3v äXX(t)V irccäsiSoßsv ut 43, 18; 27, 12. cf.
Schoem. ad Isae. 6, 65 p. 245. Rehdantz ad Lyc. 65. Schnei-
der ad Isocr. 9 , 12. Plato Euthyd. 274 A èmôsîëovzs xal ôcSâ^ovzs
ut Synonyma iunguntur. Stallb. ad Pl. Hipp. Mai. 286 B :
Toûzov zàv Xâyov STCsôsc^âprjv xal péXXuj imâecxvôvac. Cum adiectivo
ânoâsc^ac quoque legi potest; neque est cur Stallb. mutet Plat.
Charm, p. 158, D Kpczc\'av zôvôs <peod-^ âTToôscçu). cf. quae Mätzner
adfert ad Antiph. IV. ß. 7.

oùzoc, unus tamen Lacritus adest, Artemone mortuo, Apollo-
doro absente; sed numerus pluralis complectitur factionem ad-
versariorum. Pluralis de uno eodemque mortuo homine Antiph.
IL ß. Il ; saepe etiam a singulari transitur ad pluralem. Schoem.
ad Isae. 11, 18; Stallb. ad Pl. Phaedr. p. 231, A.

25. Xéys: recita, cui interdum pleonastice verbum àvayiyvôjoxeiv
adicitur. Schaef. App. Grit. II p. 378, ad 18, 305. Raroper
se ponitur Xéys in orationibus genuinis 36, 56; 28, ii; 12; 13;
(Sigg u. s. p. 431); plerumque additur Xaßwv, diciturque <iva-
yCyvwaxe Xaßmv, Xaßs, Xaßs xal àvay. (De orationibus publicis vide ta-
bulam ap. Duncker p. 9). Orationi LVIII^e proprius est addi-
tus Dativus Ethicus § 17, 19, 22, 26, 28. Lycurgus autem

addit saepe ypaiitxarso (cf. Rehd. ad Lyc. § 36, et in App.), ut
etiam Dem. 19, 270; (42, 29).

Sequitur syngrapha, scripta formula ubi aoiißöXawv, pactum
privatum, firmatur (Dissen ad Or. de Cor. 122), praesertim,
ut addit Gneist (u. s. p. 431), de mutuo ; sie 32, 2 ohdh ^v
außßöXatov oôâè ffuyypaç}-j: neque conventum quidquid erat, neque
pacto constitutum. Nomen valde variat: § 14 mvdf/Mi (et 33,
35; 34> 5; 56, 6), alibi ypa.p.p.o.Te.hv, auixßölaiov, de quibus no-
minibus cf. Gneist, u. s. p. 421; 426 s; 434; 480; Poll. 8,
140. Salmasii opinionem (de Modo Usurarum p. 403. 420.
421), nitentem loco 56, i, syngrapbae hoc fuisse proprium,
quod ceris esset inscripta, réfutât idem vir doctus p. 477
s. Forma dialectica in inscriptione Caueri infra laudata est
aouyypacpóz. ; contra in ea eiusdem parte quae sermone vul-
gari scripta est, rj aoyypafi). Sic vocab. Plautinum, syngraphus
Asin 4, I, I, variat cum Ciceroniano syngrapha (pro Mur. 17,
35 cet). Distinguuntur a. vaurtx-^ et <t. èyyscoi (Bekk. An. 283),
vel (Tup.^(jXaca vauTcxâ et eyysca (Or. 33 , 3). E loco 32, I ; oc väßoc

xeXsóoucrc ràç âc\'xai; ecvac ro^i vaoxX-qpoc^ xac rocç èpxópoc^---nepc wv

av Siac ai)yypa.cpal sequi videtur, non potuisse institui litem merca-
toriam nisi syngrapha scripta esset (Lipsius, annot. 412 ad
Mei.-Schoem. p. 636); quoniam autem iam tum late patebat
usus tales pactiones intricatiores litteris mandandi (Gneist. p.
421. II), fieri potest ut haec postrema a petitore sint addita;
parvi enim momenti in iure Attico est, utrum aliquid scriptum
exstet annon : 56,2 xotc, väßocc, — al xsXeóouacv, oaa av «4 éx<hv ërspoc,
érspu) ó(ioXoyrj(7rj, xópta eïva: (idem 47,77), atque lex erat Solonis
(Bekk. an. 242) : rov èyxaXoópsvov inecâàv ß-jze aoßßöXaca è\'xjj ßrjzs
ixàpxupac,, ößvüvat.

Atque nostram quidem syngrapham Westermann, qui testi-
monia Lacriteae inserta efficere conatus est spuria esse, intac-
tam reiiquit; quam ob causam nescio; A. Schaefer (Dem. u. s.
Zeit u. s.) eam simpliciter reicit; nuperque experta est impetum
virorum d. Wachsmuth (Oeffentl. Credit in der hell. Welt. Rhein.
Mus. XL, 1885, p. 283 s.), et Szanto (Anleihen griechischer
Staaten, Wiener Stud. VII 1885, p. 232 s.), quos ut potero
refellam ; quod si auctoritatis mihi non satis conceditur, at me-
cum stant viri d. Dareste (Bull, de Corr. Hell. 1884 p. 370),
Blass (Att. Ber. III, i, 502 ann. 3) Lipsius (ann. 542 ad Mei-
Schoem. p. 679) omissis antiquioribus, qui omnia omnium liti-
um instrumenta genuina esse credebant.

Explicatio syngraphae nititur iis quae Boeckh (Staatsh. d. Ath.,
tertium edidit M. Fränkel 1886) I 173 seq. exposuit, nam an-
tiquiores (Petitus, Salmasius, etiam Heraldus) miras vendiderunt
nugas. Adhibuimus etiam Inscriptiones : primum seriem inscrip-
tionum quae agunt de pecunia mutua data urbi Orchomeno,
editam Bull. d. Corr. Hell. III (1879) et IV (1880) quae com-
modissime leguntur in Caueri Del. inscr. Gr.^ 295 (cuius nu-
méros citabo; a versu autem 7911110 incipit contractus); deinde
nonnullos lapides ex urbe Arcesina, quos exscripsit Kumanudis
in \'AdqjaCw X et Bull, de Corr. Hell. VIII, de quibus egit Wachs-
muth u. s. p. 287—302, quos laudabo ut Wa. I et Wa. IL
De utrisque videatur etiam Szanto loco laudato.

Primum autem certus ordo observatus esse videtur in syn-
grapha conscribenda et in inscriptionibus, ut patebit ex hac
tabula :

Videmus igitur, quisquis Lacriteae syngrapham scripsit, sub-
tihter eum cognosse formulas contrahendi, quamquam Gneist
u. s. p. 468 s. demonstravit, apud Graecos non valuisse vei\'ba
concepta quae si desint causam praebeant utendi exceptione,
neque in foederibus pubhcis (Thuc. V 18; 23; 24; 47), neque
in pactionibus privatorum hominum. lam pergamus ad singula.

Quod neque archon neque mensis additur, ipsius debitoris
intererat quam celerrime evehi ut merces transportaret, quo
facto tempus reddendae pecuniae accurate definitum erat. In
inscriptione Wa. I vero agitur de contractu ineundo cum urbe,
cuius cum interesse posset ut differret solutionem, recte tempus
contrahendi praescribitur.

Incipiunt autem et nostra formula et Ca. et Wa. I per édmBws.
In inscr. Ca. v. 79 e. s. etiam ëyyuoc commemorantur ek exrstacv
toù daveiou et lOO; dTtoâÔTwaav to ââvsiov o! davsiaäßsvoc ij o[ eyyuoc.

In quibusdam Codd. pro Naumxpàr-qç, legitur Nauxpâzrj^, quod
et ipsum nomen est proprium (Thuc. 4,119; Aeschin. 1,41),
quocum Westermann u. s. p. 83 confert i\\\'au(ac)xÂTji, Nau{(n)x6ârj<,,

p. 926.1. ^A&yjv-^ß-ev — 3: xal TzâXiv \'Aê-ïjvaZs. Hoc est quod
vocatur dâvstapa àpcpoTepÔTzXouv. cf. Hermann.-Blümner. Privatalt.
1882 p. 460,1. et (Dem.) 34,23; Pollux 8,141. Suidas s. v.

i. BIC, ]ilsvâ-/]v SxidjvYjv ubi vinum emendum et imponendum
erat. Via quam sequi oportet indicatur quam accuratissime ;
or: 56,10 poena constituitur si deflexum ei\'it a praecepto, quo-
niam et securitas peritura erat, si creditor nesciret ubi pignus
suum esset, et pericula maiora poterant fieri ; quin etiam (cf.
ibid.) lege sanctum erat ne quis nauclerus alio veheretur quam
in quod emporium esset constitutum contractu.

Urbes Mende et Scione sitae sunt in ora meridionali paenin-
sulae Pallenae ; vinum autem Mendaeum darum erat (Steph.
Byz. v. Mévôïj). Ab Hippocrate vocatur ksvxóc,, psXiypovc,, aùoTTjpôc,.
cf. Pollux 6,15 et Athen. I 29 D, E, F, alibi. Locum citât
Harpocr. s. v. Mévô-q.

2. ££? Bóanopov. Intellege urbem Panticapaeum, quamquam
3,7,50,52 Pontus tantum vocatur. Alioqui enim creditor non
neglexisset queri de perfidia debitorum, qui vecti erant Panti-
capaeum. cf, 31,32. Hanc autem urbem, sitam in introitu
paludis Maeotiis, dictam a flumine IJavuxâTi-^ç,, quod influit in
Borysthenem (cf Steph. Byz.) nominari etiam Bosporum ap-
paret e Plin. H. N. 4,12,24. Componuntur 20,33 Theodosia
et Bosporus ut infra § 31 Theodosia et Panticapaeum.

2. iàv dé cet. Si libuerit, oram sinistram Ponti licebit sequi
usque ad Borysthenem. Fieri autem potest ut hoc quoque no-
mine designetur urbs , Olbia scilicet, ad ostium Borysthenis sita,
quae interdum ita audit; Strabo 7. c. 306. De ea cf Büchsen-
schütz p. 429,430; Hüllmann, Handelsgesch. der Griechen 1839.
p. 144.

3. xac TràÀcv "Aß-^va^e diserte additur 56,29; 34,23; lege
est vetitum in alium portum pecuniam mutuam dari (infra 50 j
56,5), semperque finis itineris addi debet, ad constituendam
fenoris summam ; ita 56,12; 22. Plerumque testes adhibentur
ad pro fectionem, ut constet abhinc periculum esse créditons,
ut 34,28.

4. èicc âcaxoffi\'aci cet. Ita semper indicatur modus fenoris.
1,15; 19,96; 27,9; 17; 35; 28,13. cf Krügeri Gramm. 68,41,8.
Inde est derivatum róxoi èruizs^nroi, cet. De fenoris summa cf
Boeckh. I 166 seq. 170 seq. Cur semper magna fuerit Athenis
vide apud Büchsenschütz p. 496. Cum autem periculum in
cursibus maritimis faciendis diversissimum esset, valde variabat
fenus, quod hic maximum est propter pericula navigationis in
Pontum suscipiendae, Cic. Tusc. 1,20,45; Polyb. 4,42 extrem.
Reiciendam esse statuit Boeckh opinionem Salmasii (de Modo
Us. I p. 10; V p. 209), perhibentis plerumque solitos esse
Graecos uti róxw è-nc-Képjczm, quae opinio, fréta loco Xen. de Red.
III, 9 nuper defensores nacta est viros doct. Fränkel annot.
224 ad Boeckh. et Lipsium N, Jahrb. f Phil. 1878 p. 294;
neque tamen mihi persuadetur nullius momenti fuisse casus, in
navigatione tam incerta subeundos, ad computandum fenus.

Si pecunia sumpta est mutua in unum tantum maris cursum
(SmsiiTßa érepÓTcXouv), patet fenus multo minus esse, scilicet
denas vel duodenas centesimas, quoniam et periculum creditoris
minus est, et ii, quibus iter faciendum est, libenter pecuniam
suam ita collocant, quo facto pro àpyw fit ivep/ó<;, ipsique pos-
sunt rem suam custodire (cf. Bekker, anecd. I. 50,17. Harpoc.
s. V. ênôyôoov. p. 252,19). Contra 34,23 róy-nc, àiJ.(poTspùnh)U^ est
centesimarum triginta. Maximum quod memoratur fenus (Lys.
fr. i) est èTzl rpiffc âpayjj.m<i , i. e. temarum drachmarum de sin-
gulis minis singulis mensibus, vel centesimarum triginta sex :
per leges enim licebat quodvis fenus facere; Lys. 10,18: ro
àpyùpiov axàmixov eîvat icp ónóam âv ßouXrjTac 6 âaveé^ujv e Solonis legibus.

4. iàv âè ßsz\' \'ApzTuOpov cet. Si post ortum Arcturi evecti
erunt e Ponto, fenus augebitur, quoniam periculum crescit. Vide
quae Arcturus ipse de se praedicet Plaut. Rud. 70 :

Arcturus signum sum omnium acerrimum:
Vehemens sum exoriens, cum occido vehementior.

Anthol. Pal. VII, 495,1: Szuyvôç stz\'\'Apxroôpw vauran ttXóo<;. quo-
cum cf. (Dem.) 50,2. Liv. 31,47: iam autumnale aequinoctium

Sic Arcturus saepe définit anni tempus (Thuc, 2,78; Soph. O.
R. 1137 cet); quamquam eius ortus non semper eodem tem-
pore constitit; alium enim diem ei addicit Hesiod. Op. 566,
alium Ptolemaeus, cuius rei causam explicat vir doctus apud
Dindorf. ad hune locum.

5. i<p\' \'Ispâv, apud Herod 4,87 rà ini (TTOßaTt\'Ispöv (u. V. Stein);
Cic. Verr. IV, 58,129: in Ponti ore et angustiis. Locus appel-
latus est a fano lovis Urii, quo plerumque appellebant qui
merces e Ponto transportabant.

Wachsmuth (u. s. p. 302) dicere sustinet, hoc a falsario quem
odoratur desumptum esse e loco Ps. Demosthenis 50,18. Sed
si locum inspexeris, videbis incredibili sagacitate opus fuisse ad
hoc inde eliciendum.

Dativo ad pignus signifîcandum cf. 27,27; 42,26; 28; 49,53;
37,4. Hüllmann p. 21 observât plerumque (exceptiones sunt
Strabo 5,328, Herod. 3,6) apud veteres vinum transportari in
pellibus. De vino importato in Pontum cf. Büchsenschütz p.
422. Hüllmann p. 135 —153.

Cum Msvâacoiç. xspapîocz Compara quae plurima congessit Blay-
des ad Arist. Lys. 196: dàmov ohou arapviov. Tragicos constat
multo frequentius adiectivis usos esse pro genitivo substantivi
(Lobeck ad Soph. Ai. 7), qui usus in poeticum Romanorum
sermonem transiit (Forbiger ad Verg. Aen. 8,526: Tyrrhenus
tubae clangor).

7. -Klsuaerai de rebus, ut Dem. 20,31. Xen. Hell. 1,1,22;
4,8,27; Krüger ad Thuc. 3,51,2. Ita etiam ^po^T-äv Thuc. 8,18,i ;
îévat Xen. Hell. 4,2,1.

8. sïxoaópü). Naves viginti remorum iam antiquissimis tem-
poribus commemorantur: Hom. IL 1,309. Od. 1,280. Thuc.
1,10,14. Hesychius : sixoaópoi^ vaöl (popT-qyoz teÀsm scxoffdxunroi. Pol-
lux 1,82. De ea cf. Graser (de veterum re navali 1864) p. 46:
oneraria navis velis mota, quae paucos remos auxiliares habet,
et apud eundem p. 46,2 descriptionem magnae Hieronis navis
ex Athenaeo V p. 2o6d—209^-. Magnas has naves fuisse patet
ex oneris summa; et .34,10 videmus praeter nautas rpiaxôaia acâpara
iXeôOepa in oneraria nave esse (ubi tamen Blassius edidit rpiâxovra).
cf. etiam Büchsenschütz p. 420.

8. vaoxX-fjpst. Salm. de Usuris p. 517: va6xX-f}pu<i navicula-
rius, navis magister ac dominus qui eam locat mercatori. Quod
bene quadrat in locos qualis est 23,211; alibi tamen vauxXy^poc,
servus est 34,5 cf. 34,7; ipse mercaturam facit 32,4; 34,36.

9. OTtorii^éaai. Herodianus ; uitorï/^-fiai ßsv Ó êav£c^ó,aevoq ra êvéyupa,
u-Korid&rai êè ó Xaßßdvmv (ubi vide* Lobeck p. 468); alibi êvéyopa
^Mvac Ar. Eccl. 755. Plut 451. (Dem.) 53,13; 41,11 ; n\'ßsaßa! est
pignus accipere 49,5; 63; 53,10; sic -f^éot^ 33,12. Plerumque
èvéyopov sumitur de rebus moventibus sed 33,10; 56,3 denave.
Salmasii distinctionem (de Modo Usur. p. 486 s), hoe interesse
inter et êvéyupov, quod illam teneat debitor, hoc credi-

tor, non firmatur cunctis oratorum et gramm. locis. Vide Plat-
ner (Der Process und die Klagen, 1824) II p. 301 seq.

Tertium nomen est ä7roTip.rj/j.a, pignus datum magistratibus
cuius pretium ante initum contractum aestimatur, secundum
Harp. s. v.

9. oux 0<ps{Xovz£<; iTTt TouToci, uam pHor creditor iure potior
erat si exigi debebat creditum neque pignus ad solvendum suf-
ficiebat; 27,28; 53,10; Mei.-Schoem. p. 694 s. ö^eästv èrri (ut
davstVecv supra § 10) 42,26; 28.

10. odd\' èTtiSaveiaovrai. De participio transeunti in verbum
finitum cf. Kriig. 59,2,3; Kühner II. p. 657,4; exempla ex
Homero petita apud Schaefer. appar. Crit. ad p. 239,2. Saepe
idem usu venire post oux — dXXd exemplis demonstrat Gebauer
Append, ad Lys. 13,18.

10. drtd^ovac. Qui mercator pignus surripit creditor! capitis
pot erat damnari: 34,50 s.

11. xPVf^"\'\'^\'^ de onere navis, Thuc. 3,74,2; 7,24,2; Xen.
Hell. 1,6,37. Alia vocabula vide ap. Büchs, p. 459,3.

ii. rd ix TOÜ n. dvzc<p. Attractionis multa exempla dabit
Rehdantz Ind. II s. v. Attraction. Stallb. ad Plat. Apol. 32 B.
Poppo, de elocutione Thucydidis p. 176. Krüg. 50,8,15.
Kühn. II. p. 473 s.

Non accuratius definitur quid exportandum sit e Ponto, ne
debitor Athenis dnpamwj xaraldß-^ (34,8).

12. êv rôj ab TW tvàocuj: nam fieri poterat (ut 34,9) ut debitor
in Pontum profectus, inde navem inanem cum nauclero remit-
teret, dicens se postea rediturum esse cum mercibus coemptis,
neque tamen rediret. Quamquam infra p. 927,8 ^ vaûc, év 5 äv
TïÀs-^ r« ypriiMTa indicatur fieri posse ut alia nave .redeant merces,
scilicet si prior fecisset naufragium.

(Tw^sffßat incolumem redire, semper de nave 32,5; 8; 56,22;
32; alibi. Hunc locum arripuit Wachsmuth (u. s. p. 302,2): fal-
sarius, inquit, infeliciter haec recepit pro aioß-dtj-qc, Trjc, vsw?, nam
32,5 legitur: obadiv èe twv auYypafwv wanzp £iw>\'^aaiv a.Ttaaai, awi^scarjt, Tfji
vewc, àitodoùvat Ta ypijiJ.aTa, quocum cf 34,33. Sed quis in oratore
res necessario augenti illud änaaai tam stricte interpretabitur ?
Neque semper (Böckh. I i66) navis quoque obligatur creditori ;
ut infra § 32 videbimus alios pecuniam esse mutuatos in ipsam
navem, alios in merces imponendas. Bene autem Thalheim (u.
s. p. 341) monet § 30 Lacritum primo tantum de mercibus
loqui quibus amissis soluti fratres sint obligatione ; in secundum
demum locum navem succedere.

Si ââvssff/ia est éTspÓTcXoov, creditor aut ipse in nave vehitur
(52,20), aut in portu destinato eius negotia procurât socius,
aut mittitur aliquis ad pignus comitandum 34,8 ; 26.

14. ad collocationem verborum to yiyvópsvov àpy. xaTà Tijv a.
cf. 18,220; 19,174; 24,26; Schoem. ad Isae. 1,22; Schneider
ad Isocr. 1,29; Krüg. Gramm. 50,10,2.

15. ijpspwv scxoffiv. Haec dies solvendae pecuniae creditae
in rebus mercatoriis etiam lustiniani tempore observabatur. cf
Nov. 106 et iio. de Vries: De Foenoris nautici conctractu iure
attico (1842) p. 98. Non raro êmziiuov quoddam constituitur
nisi intra certam diem solutum fuerit creditum (34,26; 33;
56,38), vel aliter peccaverit debitor.

16. àf\' fj^ durior attractio; cf.\' 18,26; 134; 21,155; 22,30;
29,14; sMwff\'. de reditu. Krüger ad Thuc. 1,117,2. Heindorf
ad Platon. Protag. 310 C.

16. évTs?,ki TTÀT/v exßoX^i cet. Mire cum his consentiunt
quae sanciuntur lege Rhodia (quae vocatur) de iactu, de qua
adi Hüllmann u. s. 255 seq, Pardessus Collection des lois ma-
ritimes (1828) p. 29; 41,9; 68—70, unde eadem derivata esse
dicuntur in ius Romanum. Paulus fr. i et 2 pr. et § 3 D. de
Lege Rhodia de lactu (XIV. 2). Quamquam vero libenter
concedimus auctoritati viri doctissimi Frankel (annot. 221 ad
Böckh. u. s.), legem Rhodiam septimo saeculo post Christum
natum assignandam esse, tamen multo ante viguisse necesse est
hanc condicionem in pactionibus nauticis ineundis (sed quam
allusionem Pardessus p. 60 dicit inveniri apud Cic. de Off. HI
c. 23, ego eam frustra quaesivi).

17. of avp-nloi melius versum videtur a viro d. Pardessus
p. 46: „Ie commun accord des passagers" quam ab Hüllmanno
p. 257 „die am Bord befindhchen Befrachter".

20. àvéïtacpov. Isae. 5,1 ävaßtpcaßi^TrjToc, explicatur in Argu-
mento : xad^apbz xai àvé-jzaçoc^. Suid. S. V: àvBÙduvov, oßcyi%,
àil\'TjXà^rjTov. Mévavdpo<i Tlspm^w rà ô\'alX d-vénacpa ampar ohS s2rj, de
quibus verbis cf. Kock. Comic. Att. fr. III p. 114. Infra 21,22
iXsói^spa, cf. 42,19; 56,38: iß<pa\\)-^ xac àvénatpa. A. Schaefer (Beil.
p. 286) vertit: „ohne dasz die Eigenthümer eine Verbindlichkeit
darauf übernähmen." In inscr. Wa. L 289,21: ôXnayspéz, dóxcpov,
äffuXov, âvsTza^ov, drsXkz Trmrcuv, Wa. II : àxûâovuv — vópcapa — ôéxc-
ßov, ôXoayspéc,, àvéno.<pov, àrsXèç, T:âvzwv.

20. 7.paTetv in hac re proprium 49,11. Si debitor pignus
conatur avertere dixij potest in eum intendi quae sj; ip^avSv
xarâffraaci vocatur 52,lo; 53,14; 33^8; 56,3; 38; 40 ; 45. de
qua cf. Mei-Schoem. p. 479.

Wa. I 2 2 : io.\'\' às àTtoëmaip., et Ca. I04: iàv ôh p\'/j ànodàiat -payjj-rj-
trovTac xarà rbv vôp.o-j, in eiusdem parte Boeotice conscripta: 7/ ôé
xa p.sl à.7îoâdje£ à tzùXic, Nixapévi] to àpyoùptov iv tù ysypap.p.évo ypôw.

Vide etiam or. 56,38. Hoc est ÙTrep-fjpspov fieri 47,49; 65 ; 21,81 ;
45>7o; 33.6; cet. de qua re cf. Mei.-Schoem.-Lips. p. 695,
965 s Saepe in contractibus mercatoriis ineundis poena con-
stituitur duphcis debiti, nisi ad diem pecunia soluta erit : 56,10;
20; 34,26; cf 53.10; 56,38. In inscriptione vero Wa. I tam
saevae condiciones statuuntur, ut vix credibile sit, de quibus
infra. Vocatur autem ip^âTsuacc, illa missio in bona de qua v.
26 agitur. Mei.-Schoem.-Lips. 696; (p. 966 annot. 585 confir-
mât hoc vocabulum ibi etiam obtinere ubi agatur de rebus mo-
ventibus), quam ip.^âTevmv qui conabatur impedire (içâystv), in
eum âixr] intendebatur iëoûlrj^ (ibid. p. 666 seq).

24. T-qz ÙTcapyo6(T7)<i Tip\'/jz. Si enim minoris veniisset pig-
nus , creditor et sibi et debitori nocuisset.

26. 7:apà \'ApTspwvo^ xal \'Ait. Non accurate finitur utrum
uterque partem an solidum praestare debeat. cf 56,45 in eius-
dem generis contractu : rijv 3k eZmi xal iË évoz xal ic à.p.<p0Tépuiv.
Inscr. Ca. 105 : àè tzpà^ic, è\'arw ex TS aoTôiv twv ôavecaapévcuv xal ix
twv iyyùuiv, s\'f évo^ xal ix Ttlsiôvwv xal ix TcâvTcov xal ix twv UTtapyôvtcuv

aÙTocç, npaTToûa^ ov âv vpôizov jSoôXyjzac. Haec ad creditorem tutan-
dum diserte addita sunt. cf. Szanto u. s. p. 235. Wa. I, 24:
xfi.l iSéoTOi Tcpâ^aa^\'^ai ripaËcxXeî, ibid. 35: àTCorsiaâTU) FlpaScxXel — — xal
npaxTu% eoTU) toùto to àpyùptov. cf. II, I et I4. et Wa. I : TtpaxTol
eoTwp. BpaËtxXst ol pi] ànoôôvTs^ ix TÛiv côlwv Tzpà^ei Trao^f. In inSCr. I48
ap. Cauer p. 98,31 : à irpà^iz, ëaTo) p. 99,4: Tîpaxzoç è\'(TTu>.

27. Toiç. daveîaaat. Dareste (Sur la syngrapha, cet. Bullet,
de Corr. Hellén. VIII 375 s. f) : l\'acte stipulait d\'ordinaire que
le droit d\'éxécution appartiendrait à tout porteur se présentant
au nom du créancier originaire. Leguntur haec in inscr. Wa. I

et Ca., desunt in nostro contractu. In oratione 47,63; 65 cre-
ditor ipse manum inicit bonis oppigneratis.

27. \'\'\'-o-l ix t (Sv z OUT üjv &TZ ó-MT u)v xal iyy. xac v a u t c x cS v. xac
a Schaefero vertitur „idque". De hoe usu particulae cf. Weber
ad 23,160, qui locos affert 3,27 et 48,29. Tota igitur res fa-
miliaris subiecta est creditori; cf. 33,25; 36,50; 37,49; 45,64.
Schol. Ar. Acharn. 617. In inscr. Wa. I 25: rrpd-ec tiaarjc ix ts

tmy xocvLÜv twv pxeac-jéwv tzdvtcuy xac ix T(Sv iduov Ttov \'Apxsmvécuy xac ix
t(ov ocxouvtojv SV \' ApxsaóyTjC xac i~ évoc^ éxdffvou dizav to o-pyópcov xac i^
a-dvTcuv, TpÓTTwc wc av iT^caTrjTac (quae omnia paene ad verbum re-
deunt Wa. II, I seq). Cum xal iyy. xac vauz. cf. etiam Wa. II:
zd — undpyovza syyaca xac UTZspnovTCa.

Cum genitivis twv toótwv , quorum alter ex altero pendet cf.
quae leguntur 18,45 ; 20,95; 45,42 et Rehdantz ad Xen. Anab.

27. TtavTayoü onou dv (hac. Malim hoc accipere de bonis debi-
torum quam de personis; ut enim § 44 legitur, Phasehdi quoque
et alibi nonnulla iis erant; in iis autem civitatibus quibuscum
foedere hoc sanctum erat, facultas erat Atheniensibus instituendi
3cr/jv 3.710 aup^ólwv, tale foedus cum urbe Phaselidi ictum vide
apud Meier-Schoem. p. 69 ann. 70.

29. xai\'i-dns p dc\'xvjv ü) (p krj xót lov xal utzs p\'qp.é pwv ovtcov. cf.
Wa. 1, 12: xad&Këp iy êcxrjc, tsXo^ iyoóa-Ti^, 1, 27 : xa\'9d7ïsp dc\'xr^v
w^XvjxÓTwv iv Tfjc ixxhfjTwc et 37: xaitd-Ksp (i}(fhqxd)i ócx/][j. Hpa^cxAst. Wa.
II , 5 • "\'^ai\'^dzsp êcxTjv üJifX-qxÓTWv iv ztjc ixxXr^zwi xal llvzwv unsprj/j.spwv.
II, 15: (hifX-^xw:; dcxr^v \'AXs^dvêpwc i^ouX\'/ji èv Tvjc ixxX-^zwt xal wv

unepi^p-spoi. In inscriptione urbis Orchomeni quam laudavi ex
Caueri delectu, iterum iterumque v. 15; 33; 23; 34; 45 cet.
sermo est de instrumentis quae ü-spapspcac vocantur. Omnia
haec concurrunt: nisi die praestituta solvendo esset debitor,
e vestigio mitti poterat in eius bona, non expectata iudicis sen-
tentia, perinde ac si victus iudicio non solvisset iudicatum. Haec
quoque actio vocatur öcxyj i-ouXr^q Mei.-Schoem. p. 223. Inde
ipsum nomen instrumenti apud Cauerum est derivatum, ex quo
creditorem non oportebat ante dnaczscai^ac, ut alioqui erat neces-

sarium (Or. 33,25; 26). Cum his ÛT:spo.p.spcaiz bene collatus e.st
usus vigens in urbe Cnoso (Plut. Quaest. Gr. 53), ubi debitor
mutuum non accipiebat sed rapiebat, ut quasi fur posset in
ius vocari si dies exiisset et pecunia desideraretur ; quocum con-
spirât terminus technicus apud losephum Antiq. lud. 16,9,1,
vocantem pvata Xap.^âvsiv (de quo cf infra p. 931,23) quod nos
,,executionem".

In inscr. Wa. I si ad praestitutam diem pecunia non solvitur,
continuo conduplicatur, potestque quocumque modo a singulis
vel cunctis exigi ; quod si quis conatur impedire poena consti-
tuitur , impensaeque exactionis cadunt in debitorem ; cui (quod
vix crederes) postea, cum haec omnia solvent, nihilominus
debitum primarium pendendum restât; nec de sorte tantum sed
etiam de fenore pari modo acerbissime sancitur !

p. 927,1. xal évc êxaré p(p xal àj^cporé pof^. Ammon. p. I 7. V :
àiJ.tpÔTspot psv ipoùnev orav iv rw aurai xaza vo avro -izpazrwaiv — éxâvepoc
âè i-KS\'.âàv xwpl<i éxâvspoi rà éauroù wpavT^ et cf. Dissen ad Dem.
18,161; Schaefer App. Crit. V. p. 648.

2. êàv dè fj.Yj eiaßäXmai: nisi in PonUim mvecti erunt {QöcVh?) ^
non, ut antiquiores inepte interpretabantur, in mare Aegaeum !

3. pstvavTec, sTtl xuvi\': post Caniculae ortum (Krüg. 68,41,3).
Additum hoc videtur Böckhio ut caverent tempestates quae
solerent surgere tempore àizmpai. Sed de bis tempestatibus
frustra scrutatus sum Neumann—Partsch, Physikalische Geogr.
von Griechenl. At contra apud eundem p. 99 legimus cum
ortu Sirii (die XVIIP mensis lulii) plerumque ab antiquis com-
poni initium Etesiarum; ceterum hos ventos non statis tempo-
ribus flare solere ; hoc unum constare, plerumque eos per menses
ïuliuin et Augustum surgentes, maximo usui esse iis qui e

Ponto Athenas petant (ib. 97). cf. quoque Wachsmuth, Hellen.
Alterthumsk. 1826. I. Append. I.

Igitur contractu nostro non, ut Böckhio placebat, vitari iu-
bentur tempestates, sed expectari ventus secundus.

4. ê^ s Xu p.svoc OTtoo äv p.yj aûXac Sjaiv \' A iIt/V aîo i PrimO
adspectu praeferres aùXai -/.ar \'Aârjvacw^ : onus exponant ubi non
licet Athenienses persequi pignorihus capiendis. Sed sie quo-
que bene habet (Böckh. p. 175): ibi exponant ubi Atheniensi-
bus trierarchis non licet belli praetextu navem capere (quos
nulla religione cives aeque ac hostes illa aetate peregre perse-
cutos esse constat, cf. 51,13 et quae ad § 26 contulimus) ; et
ubi non sit timendum ne talionis causa civitas peregrina pignori
Androclis manum iniciat. Quid sint aöXat vide infra ad § 26.

6. rooî Tôxooc, àizodùvTwv. Minus fenus (p. 926,3), cum non
post Arcturi ortum evecti sint ex Ponto. Pro ànodeôôvat rôxov
41,9 legitur TcSévae T. 59,52: Toxo<popsb. Aesch. 3,104: (pspscv TÔr.ov.

6. Toùq lté puai Y pa(pévT:a<i. Mire hoc dictum esse concedo
viro doct. Pardessus (Coll. des lois mar. p. 46,47 annot.), sed
secundum rerum statum est. Cum enim inciperet annus proximo
novilunio a solstitio aestivo, non eodem, sed posteriore anno
redituri erant mercatores: nam syngrapha scripta est vere, quo
tempore mercatura incipit, Canicula autem, ut vidimus, surgit
die lulii XVIIP.

7. iav dé Ti ^ vaùç- nâûrj àv^jxsavov. Pardessus p. 48: en
cas de force majeure. Proprium contractibus de fenore nautico
est, periculum esse creditoris, quae ipsa erat causa cur fenoris
summa tanta esset quantam supra vidimus; cf. 32,5; 34,2;
Schwarzium (De Demosthenis orr. suppositiciis. progr. Gymn.
Stadensis 1876) p. 6, perhibentem in corpore orationum Demo-
sthenis non inveniri verbum ndaystv de rebus inanimis refellunt
loci or. 55,24 et 25, quos attulit Schulze u. s. 53, ann. l.

De nave idem -Ka-ßstv n legitur Eur. Iph. T. 755 et Argum.
ad Dem. or. 34,2; cf. praeterea Frohberger Append, ad Lys. 32,6.

Schäfero debetur eorat. Sic interdum post idv c. Coni. ser-
monem optativo continuari, quasi si praecederet animadvertit
Kühner II p. 978,5. cf. Xen. Magist. Equ. 7,4. Ante Schae-
ferum legebatur èV™, vertebaturque : „bona oppignerata sunto
salva debitori et hbera ab omni obhgatione quae autem e
naufragio reliqua facta sint, ea creditorum sunto communia."
(Hüllmann p. 174, qui p. 169 monet, navis et oneris pericu-
lum hie distingui, quod hodie non iam fiat).

10. -/.upichrspov cet. In inscriptione Caueri : ds auyypawr]
-/.upîa ëoTU) xâv aXkoi èiîKpép-Q ùnsp Ncxapérai. cf. Wa. I , 3 I Seqq. II ,
20 seqq. : rrß ôs aoYjpaiprio, rfjaôs (hp.okoyrjaav \'Apxsatvsi<i pyj^^èv eho.t
y.uptmTspov pr/jTE vùpoM pJ-jve d\'-qcpiapa p.-fjxe dóypa p.\'fjve avparrjyov prjvs àpy-rjv
alla xpî\'jouaav ?) rà iv rrjt auyypacp^c ysypappéva p.-qrs aXXo p-qf^ïv \'prjTS
réyy-qc p.-qTS T:apsupsaEt p-qdsp.tàt, àXX sTvac rrjv auyypa(p-qv ou äv inccpép-qr. ô
èavs-taac, ^ oc TcpäcraavTSi imsp auzoù.

Szanto u. s. p. 236, his adeo diserte sanctis fretus, compa-
ransque huius orationis § 49, quae propius accedat ad inscrip-
tionem, contendit in nostra syngrapha debuisse eadem iisdem
verbis scribi quibus § 49, itaque banc quoque ob causam fîdem
negandam esse syngraphae.

Sed primo concedendum profecto est, in inscriptionibus magis
expresse haec statui quod cum urbe, non cum private homine
contractus initur, ut supra alia vidimus disertius in titulo quam
in contractus nostri formula constituta ; et in aliis instrumentis,
velut apud Gneist p. 468 videmus aeque breviter sancta auyypaf-q
xupta sffTuj Tiavvayoù, in testamento ; xupîa saru) ij âôffii TWV êvTaû\'9a) \'
quod ad § 49 pertinet : orator ibi ut solet quam vehementissime
ius suum propugnans quam gravissimis verbis utitur. Alterum
exemplum formulae ab oratore auctae dat Lyc. Leocr. 127:
xaî Xàyw xai è\'pym xa] yscpl xal (pTjfw cum in iureiurando apud Andoc.
de Myst. 97 simpliciter legatur : xtbvw Tjj ipauToû yjtpt. Vidimus
autem, ut iure Thalheim p. 342 indicat, falsarium (ut illi vo-
lunt) adeo peritum formularum, ut credibile non sit, hac in re
eum neglegenter versaturum fuisse, si necessario aliter fuisset
scribendum. Verba concepta quae Romani dicunt, apud Graecos

non requirebantur, ut Gneist p. 468 s. demonstrat. Clausulae
nostrae loco in testamento 36,52 a/sat\'memorantur si quis violas-
set eius verba. De infinitivo in foederibus , legibus, cet. varianti
cum Imper. Kühner II 589^ Thuc. 5,18,5; 6,8,10 cet.

12. Sequuntur nomina testium ut in inscr. Caueri. Post quo-
rum nomina sequitur: & crouyypa(poc, Trap feipcdSay TtßoyJ.scoc; et in

Wa. I in fine: xarä rrjv (Tuyypa.ifTj\'j rrjv xetpévrfj na.p\'\' EupuxXsi— —--

masius quidem (de Modo Usur. X 389) perhibet syngraphae
semper subscribi solitum esse a testibus, cui in hac re Böckh.
I, 161 adstipulatur. Contra Gneist p. 448 docet subscriptionis
loco consignari tabulas; et cum testamenti testes, quorum item
nomina tabulis testamenti addebantur (Schoem. ad Isae. 9,12),
saepe ne scirent quidem quid testamento iussum esset (Isae.
4,4: aurou póvou roü y.araXi-Kstv dca^T^xa\'; pdpropai naptaravTai cf. (Dem.)
46,28) non videtur iusta causa esse cur in contractibus ineundis
ipsi testes subscriberent nomina. Ceterum maioris momenti sunt
testes quam scriptio contractus. 42,12 s. f.; 47,77^3. f.; verum
neque haec neque iUi ad litem instituendam plane necessarii
erant. Solonis enim erat lex : tw êyxakoóixsvov instddv ßrjrs aoßßöXaca
ß-/]TS adpTUpati e\'x^ bßvövac Bekk. an. 242.

Westermann (u. s. p. 63) desiderat nomina patrum et demo-
rum; cui iure opponit Kirchner (De litis instrumentis cet. 1883)
. p. 7, in titulis etiam publicis haec saepe omitti; cf. praeterea
foedus apud Thuc. 5, 19 et 24, ubi nomina nuda leguntur.

Asys dvj. Hac formula transitur ubi alterum instrumentum
alteri additur. Locos collegit Hüttner (Annot. ad Demosthenis
orat XXXVI 1885) ad § 26.

15. seqq. Testimonium eius apud quem syngrapha depo-
sita fuit locum obtinet nostrae subscriptionis, qua probatur hoc

illud esse instrumentum quod primitus est conditum. Salmasium
contendentem depositionem propriam fuisse syngraphae, réfutât
Gneist p. 442, probans syngrapham non esse peculiare genus
contractus.

Quam ob causam summa fides habenda esset necesse erat de-
positario (33,36); saepe mensarius hoc munere fungebatur (34,6);
de tabellionibus {Ypap.p.aTO(póka~i, cov^l-rf/.o<pùka^c) publicis cf Gneist
p. 459 s. Solus depositarius testis est 48,11. Summi cum sit
momenti depositio raro omittitur; quin etiam in media maris
navigatione occurrit 32,16. Aliquando duobus exemplis con-
tractus scriptis alterum deponitur, alterum servat alteruter con-
trahentium 34,32. Cur deponatur docet locus 33,36: Travre?

avdpm-äoi Tovzou evsxa arjfj.rjväßsijoc riâevTac itap\'\' ofç âv TtiaTeùuuxnv Tf\' èàv tc
àvtcàéyojttlv aùto!<; ênaveXâoocm ine rà yprifjpLara ivreö^fev tov sxsyyov
rcoirjcraai\'lai Tcspc too äßftfrßtjtfjupsvou,

16. papTopsc. Testes de se tertia persona loquuntur; cf
29,31 et 54,31 testimonia ab ipso oratore inserta.

16. ffuvßrjzac,. De plurali in pactionibus denominandis usur-
pato cf Rehdantz ad Lycurg. Leocr. § 23.

17. xaTaTci^saêac deponere, opp : d.\\iacpshHai repetere ; contra
àvacpslv est Xùstv, rescindere.

19. sivac sTc xsipévvjv. Westermann p. 83 oscitantem falsa-
rium hie quoque errasse ait. Sed bene se habet : testimonium
in anacrisi perscriptum est, syngrapha etiam tum domi deposi-
tarii residente ; quae postea in echinum (Mei.-Schoem. p. 904)
coniecta est, qui obsignatus (47,16; 54,27) in iudicio depositarii
partes agit. Plura ibid. p. 494 s. De testimoniis de scripto
recitatis cf. 45,44: ó vópo<^ papTOpsh eV ypaßp-arsiw xeksuei.

22. (poppjuiv iit\'/jactftuvtoi; het pat£ùç,. Hoc nomen ex in-
scriptione C. I. A. II, 2,804 (anni ante Chr. n. 334/3) adscitum
est a viro d. Kirchner (Rhein. Mus. Vol. 39. 1884, p. 309);
ante eum legebatur Krj(pc(To<pu\'ivToz, in quod abiisse videtur propter
sequens K-rjcfcaóóoToz. Grave hoc argumentum est ad firmandam
fidem instrumenti.

22. Bocóirw^. De demo Boeotio contra Corsini F. Att. et
Ross (Die Demen Attica\'s) docte disputât Westermann p. 84.

23. \'HXcódwpoc. quidam a Kirchnero affertur ex in-
scriptione aetatis imperatoriae.

Numerus testium apud Graecos semper valde väriavit; ple-
rumque tamen impar erat (Gneist 443). Hic eidem tres testes
qui contractu! additi sunt, etiam testantur depositionem. Cf. in
inscr. Wa. I , 51- \'^Y-\' ^oyypaçiyjv xsLpévrjp. -Kap\' Ebpudst — —

24. Ttapeîvat or iââvecaev \'Av S p 07.hq%. Idem infinitivus prae-
sentis (vel potius imperfecti) qui 29,31; 54,31; cf. Schneider
ad Isocr. 5,61. Verbum èôAvstaE hic potius acceperim de nume-
randa pecunia paulo post contractum initum ; sic observationes
quaedam Westermanni diluuntur: ait enim p. 83 Thrasymedem
et Melanopum (§ 6) testari debuisse (quorum absentia sic expli-
catur) nomenque Nausicratis Carystii desiderari. Syngrapha autem
semel condita, nihil intererat uter nummos numeraret.

Ita id quoque quod pag. 82 idem dicit, nomina testium v. v.
12 et 13 superflua esse propter hoc testimonium, concidit.

Testes adhiberi ad tradendam pecuniam vulgatissimum erat;
30,20: rm roùd\'\' bp,mv -Kiaxhv raXâvrou tîjç Tzpor/.hç, ou/ttjZ avsu p.apTÙpuJv
ToaouTov àpyùpiovivs-/dpiaav\\ cur quam plurimi adhibeantur vide 34,30.

28. Non licet e verbo zs/iewjyr«; concludere, Lacritum man-
datorem fuisse; est potius, secundum petitorem, sponsor, ut
recte explicatur apud Mei.-Schoem.-Lips. p. 735, annot. 750.

59,6; Antipho II, 5 ; 7; 8; cf. Weber ad 23,4. ar]ß.atvoßM
idem quod (T(ppayiZop.ai, cf. 28,6 ; 33,36 ; et Suidam s. v. marnjP-aivtaB-ar
plura vocabula dat Pollux 8,27.

Rem si spectamus, inde quod Lacritus conscripsisse pactum
dicitur non sequitur, eum se obligasse; scriptura enim nullius
erat momenti (Gneist 448). Obsignatio fit ne quid mutetur in
syngrapha, impletque nostrae subscriptionis vicem ; testium ob-
signationem solitam fuisse negat Gneist p. 449, quoniam ne in
testamentis quidem occurrit, ut sequitur ex 45,11; 12; neque
in aperiendis contractibus vel testamentis ratio habetur signorum
a testibus impressorum 48,48; 41,21; Perperam locus vertitur
et a viro d. de Vries (de fen. naut. contractu 1842) p. 29 :
„cum contrahentibus contractai subscripsisse" et ab A. Schaefer in
Appendice p. 287: „Lacritus nahm an der Verfassung des Ver-
trages Antheil und untersiegelte ihn mit;" nam signa imprimun-
tur exteriori parti, et subscriptio ap. veteres ignota est.

5. psipà-Aia -/.opid-Q non ad verbum esse accipiendum per se
patet, cum Phaselitae per totam orationem non profecto ut pue-
ruh agant; cf. Dem. 21,78 de se ipso : rà? «îjxaç rcSv war/j^W
ToXc, èniTpÖTtoiq ps(paxùX?.cov wv zop.câfj, quod duobus annis post eius
pubertatem factum est (A. Schaefer. D. u. s. Zeit.® I. p. 287 s).

6. psya Tt pay p.a.. Herod. 3,132: ^v 3s péycarov np\'^ypa ârjpox\'^drjc,
Ttapä ßaatlsi, ubi Stein ex comicis citat : payÔ0.Î0(^ apayoz npâypa
p.slZov ^ ôoy.sîç, , et : SI ô^èyévsTn Il axrj yuvvj Mr/âsca IhjvskÓTZsta âs Méya npàypa.

Adde Xen. Cyrop. 6,1,36; Ar. Eccles. 441: ywaîxa ê\'slvac itpàyp.\'\'
è\'frj VüußofTTC/MV, Plut. Moral. 141 C: apayov izpàypa yap.stij ywi] xal
vôp.ip()<,. Saepius xpr^pa ita usurpatur: vide Blaydes ad Nubes 2,
Aves 826.

7. oùroi Tjv ó Ttâvra ôiocxtSv. Coniunguntur haec cum prae-
cedentibus per anaphoram pronominis ouro;. De usu anaphorae
(eiusdem verbi crebrae a primo repetitionis, secundum defini-
tionem Ciceronis, de Or. 3,206) apud Dem. cf. Blass. Att. Ber.
III. 1,144 (quamquam ad banc spuriam orationem minus per-
tinent) et Straub (De tropis et figuris) p. iio s: iUe ait muho
magis Demosthenem ea esse delectatum quam ceteros Graecos ;
bic tamen computat Ciceronem quinquies decies eam adhibere,
ubi D. semel utitur. Graeci oratoris luculentum exemplum est
19,334-

De usu participii ^v ó ôwcxùiv cf. 18,62; Krüg. Gramm. 56,3,4
et multa ex oratoribus collecta exempla apud Frohberg, ad Lys.
13,87. Plerumque aoristi participium ita usurpari demonstrat
Schneider ad Isocr. 4,75 , qui ibid. § 80 locos enumerat ubi
eodem quo supra sensu adhibetur verbum âtocxscv.

Ç. rà âi\'xata idem quod rà âéovra, rà TLpow^xovra 3,3; 4,13;
8,47 cet. iTMecv rà èixaia variat cum npârTscv rà Ô. ut docet Fox
ad Or. pro Megal. 10.

8. aÙToi —rbv d\'àdeX<pôv. Mèv omittitur quoniam, ut videtur,
in prima parte sententiae nondum de fratre cogitatur. Aliquando
tamen (velut S. Trach. 197) reclamante sententia abest. cf. Här-
tung. Ueber die Partikeln L p. 163. 164 A. et quae Schoem.
citât ad Isae. 6,44, atque Gebauer in App. ad Lys. p. 451.

10. It: tâTj ß-qa-siv \'Ad-qv-qat. contra Aesch. 3,258: imd-mx-fjOavra
aie. r-qv tzùhv. (D.) 59,37: m Msyapa-, Plat. Parm. 126 A ôsôpo,
Phaedo 57 A èmympiàZei \'Aârjva^e. Praesentia autem Lacriti,
fideiussoris ut petitor ait, necessaria erat propterea quod pignus
amovebatur.

11. Tclsvasff-ßat iizl rocç ypi^paoi, idem qUod èizmXslv ral<^
ip-Kopiaiz 56,8. Homeri aetate ipitopoc, vehebatur vr^ht, èTz\' àXXorpcr^z
(Od. 24,300). Ita postea quoque mercator saepe opponitur
vaoxXyjptu (33,1; 32,1; Xen. de Vect. 3,4), quin etiam vocatur
imßarrji 32,4; 56,10. Plerumque è>7ro/?r;<; comitatur merces 33,4;

56,24; raro mittit aliquem 32,8. cf. Hullmann Handelsgesch.
p. 167. Buchsenschiitz Bes. u. Erwerb p. 460.

13. xal àôeXcpbc; — xal y.oivwvoii. cf. Bosse (De asyudeto D.
p. 3): „cumulatis coniunctionibus cum elocutio retardatur et
singula verba ita inter se iunguntur quasi unumquodque novi
quid significet, oratio gravior fit pluraque videtur exprimere."

14. Xôyouz elsys: verba dabat. Dictio nato est ex locis
quales sunt 20,92 iva p.y) Xoyov Xéyw pdvov et 2,12 (Lobeck, Paral.
II 504). Saepe Xôyoc hac signif. iungitur cum m-qipti (1,6), -mpo-
upaasic, (8,13), (pXuapi\'aL (20,I0l), ^-/jp-ara (18,308), itapaymyfj (30,26);
locos collegit Rueger (Proleg. in. Or. adv. Olympiod. 1885) p.
66; cf. praeterea Huttner (ann. ad or. pro Phorm. 1885) p. 26,
et Màtzner ad Antiph. V i6.

Contra Xàyouç Tzotsiffi^ac est verba facere 2,11; Xôyov ■Roielv dicendi
facidtatem facere 6,32. Ad finem autem paragraph! huius liceat
digitum intendere in singularum verbositatem, qua quae in § 8
iam satis superque dicta, in § 15 repetita sunt, iterum repe-
tuntur.

15. ênscâij ôè Taytara post Tore psv—ore ut 20,148 pOSt ore
pév. Saepe vocabulum intercedit inter snstdii et rdyiara. cf. Frohb.
ad Lys 13,78 (ut semper hoc quidem sensu inter wi et rô-xtara).
Exempla collegit Blaydes ad Ar. Thesm. 1205.

17. o, Ti iâôxsc Toôrocq. Exspectes aàrok , mentione prae-
cedente adversariorum. Sed saepe ita demonstr. adhibetur:
18,22; 40,45; cf. Francken. Comm. Lysiacae 1865 p. 182.
Schom. ad Isae. Ill i. Matzner ad Antiph. Ill, i et ad
Lycurg. 3, p. 77. Sic ixetvou legitur 18,148 ubi exspectes e\'aoroy,
sed cf. Schaefer Appar. Crit. II, p. 215. Alibi contra ayro?

ponitur ubi malis ootoz 7,45 ; 44,68; de qua re agunt Weber ad
23,128; Mätzner ad Lycurg. pag. 307.

19. wi auTO TO epyov id-/jXwffe ut 19,167; I96; cf. 21,9;
no; 24,16; 7,32; Weber ad Aristocr. 13. Alibi ro abest
ut 19,157. Heindorf ad Platonis Hipp. Mai. § 18 (pag. 141),
Blaydes ad Ar. Lys. 375 de simili locutione abrb äsi\'Ssc.

21. xan\')\'\' ixaotov twv ysyp. iTciSst^w. Coniungenda sunt
imdsi^w et xard, non enim hie idem xard distributivum habemus
quod e. C. 24,194: exanrov S)v ipse decxvuvac ßoükopai (psvaxtaßoü
s\'vsxa ßriß-qaönsva ita ut xaß-\' ixaaTov c. Gen. obtineat casus locum
vocabuli quod genetivo legitur, qua de re cf Buttmann. Indie,
ad Midianam s. v. xaxd. Schneider ad Isocr. 4,154 et 5,59;
Stallb. ad PI. de Rep. 436 B. Westermann ad Dem. 2,24 et
18,17.

23. TzpwTov plv ydp: iam prinitim. Saepe hoc vel xal r^pa-ov
pkv, npwTov pkv ouv inservit transitioni; locos vide ap. Frohberger
ad Lys. 12,92, et Gebauer in Append, p. 297 seq. Post otl
sequitur p. 929,1 Acc. c. Inf., quocum cf 52,10.

24. STZ oivov xspaßtoic, t piffyrcXioti; cet. Böckh (I, p. I23)
ex hoc loco computat pretium cadi vini, scilicet singula xspdpm
valuisse binas drachmas. Ergo xspdpmv non idem potest esse
quod iJ-sTpr^Tifi (cuius saepe synonymum est), vas magnum fictile
cuius pretium hie vix in censum venit, praesertim cum vinum
Mendaeum optimae notae sit (Athen. IV 129 D). Addit Fränkel
(annot. 175) in titulo quoque C. I. A. II, occurrere xspdßca
quae non sint psTprjTac.

25. wi ÙTZo.pxnûa-qc, aÙTo:<; uk. érépmv rpiàx. pvwv: cum as-
severarent iam ante adesse pignus eiusde^n pretii. Plerumque
merces impositae duplum valent pecuniae in iis collocatae, et
merito Böckh (I p. 169) probat Reiskii coniecturam ad 34,6
pro zJ/7 legentis cum enim earum pretium minui posset,

vel damnis in navigatione acceptis vel propter ànpaaîav, caven-
dum erat creditori. Ceterum de hac re immerito de Vries
(p. 48) adhibet orationem XXXIIIam in qua navis, hypothecae
nomine obligata (§ 6, 7) eodem pretio veniat (§ 12) quo sit
oppignerata; vult enim ostendere non semper illum usum obti-
nuisse; atqui illa navis, ut ibid. § 9 patet, in portu erat man-
sura; cum ergo periculum nullum esset, causa non erat cur
creditor duplam hypothecam posceret.

Orat. 34,6 diffisus debitori aliquis davstZst êm érépa b-nofHf/.-^, quod
videtur indicare, eum syyswv quoque aliquid poposcisse; nam
utrum fraudulentus homo magnum an parvum pignus aveheret
nil intererat créditons.

27. sivai — xaßKTTafj.svrjv. cf. ad § 8. Adde Westermann
ad 2,26. Äaßc<TTa(T>9ac vero dicitur de pretio ut 56,8; 10; ibid.
7 : aovcarâvai : augere ; 8 : aovsrcß-/jß--/] , 24 : at vtpac erereravro , COntra
25: ràç rcfiài àveusm: sicut 32,25 : <5 (rfro; ênav^xsv, g: è\'XavTov
ßadiZsiv.

27. ahv tocç, àvaxd)fxaffcv. Praepositio <tóv in Attico sermone
soluto, si Xenophontem excipimus, rarissima, in corpore De-
mosthenis orationum terdecies tantum legitur: 27,23; 31; 35;
38; 50; 61; 28,13; 34,7; 19,155; 31,11; 29,1; Ep. 1,12; in
quibus tredecim locis novies invenitur in orationibus iuvenilibus
XXVII, XXVIII, XXXI, XXIX ter in spuriis XXXIV
XXXV et Epist. semel tantum in genuina oratione a Dem.
provectiore aetate conscripta Tvep: r^ç Dapanpsaßsta\';, Significat
autem plerumque, ut hic, aliquid comprehendendum esse in
maius quoddam. cf Isaei locum 8,8: mv cparwcc, xal -/puahic, névre
xal eixoai ixvà% emâouç, ubi annotat Schoemann: vestes quoque et
aureus ornatus doti accensenda sunt ; et Karlowa (Bemerkungen
zum Sprachgebr. des D., Pless 1883) p. 8. Ita semel tan-

turn, et hoc quidem sensu, legitur in recens reperto opere
Aristotelis quod fertur \'Ai^vumv Tzoknscu p. 41,7 ed. van Hervv.
et van L.

28; àvaXmp.aTa âv a X.tffxstv, ut 27,22; 50,2I; 59,21.
29. xaTaffxeoT] itepl rov ohov. Reiske in indice: „adhibetur
nspe formando quoque genetivo. 19,76: mù itspl (Pw/Jac, àXédpou."
Ita Aeschin. 3,135- ^^yac Tcspl êp.é. Isocr. 12,7: rij^ Tcspl zb awpa
xa\'e T\'^v (/\'ox^v bytscaz , cet. cf. Wolf ad Leptin. § 157 et Matzner
ad Lycurg. p. 260. De aliis praepositionibus pari modo usita-
tis cf. Rehdantz ad Lycurg. in Appendice § 15-

5. oùâè Tts\'jzaxoffta xspâpia. De obôé ne-quidem vide Küh-
ner II p. 834,4. Non raro creditores tali modo defraudati esse
videntur cf. 34,6; 7; sed ipsi commeruerunt ; neglegentiam enim
feneratorum incredibilem vide 32,4, ubi mutuum datur in pignus,
quod cuius sit vix quaerunt.

5. svzi\'^sff&ac Opp. i^atpsla&ai § 29 , § 30. sic transferre psrs^ai-
psèw^ac opp. pszsvziVsirßac : 56,24 et 25.

8. oôâè ipéXXyjaav oùdè disvorjdijaav verba sunt Synonyma
{cognominata, ut ait Cicero de Part. Or. 15,53) de quorum usu
Demosthenico cf. Blass III, 1,93 s. et Sigg u. s. p. 418/9;
satis multa exempla occurrunt in genuinis orr. privatis, etiam
trium membrorum 27,68; 57,1; 36,47 cet. Straub u. s. p.
124: „Demosthenis proprium est verba percipiendi, cognoscendi,
deliberandi, cogitandi, dicendi, fallendi, decipiendi duplicare."

péXXu} ita ut supra saepe cum negatione ponitur; Westermann
ad 54,40 vertit: „ne cogitât quidem id facere, nedum faciat;"

saepe praecedit verbum, quod ad uéUscv non iteratur ; vide eun-
dem ad 18,192. cf. Stallb. ad. PI. Theaet. 148 E.

10. oTc â\'raOra Xsycu, Xaßs cet. Antiquiores velut
G. H. Schaefer in Appar. Grit. II p. 71. V. p. iil. in talibus
aiunt verba i\'va siâ^rs esse omissa, quae aliquoties adduntur ; velut
D. 23,174; 20,127; 18,118; 305; et sie etiam Westerm. ad
23,151; sed loci qualis est D. 21,82 banc opinionem refellunt :
wz ouv rauT àXrflî] Xéyw, xdXsc p.ot toÓtou rovi pApropaz, cv\' scâ^â\' ore
cet. Recentiores variant. Scboemann ad Isae. 1,16, vertit:
„quod attinet ad veritatem eorum quae dico," conferens Dem.
31,4: xaè raó\'9\' tu; dXTji9^ Xeyw, ro ytopîov (p-Qfftv àizoTerip.\'qai^ai. Reh-
dantz contra, (ad Lycurg. 19 Append.) illud ort vel wt, iubet
coniungi cum Xaßs {xdXsi, dvdyvw^i cet), ut sit: „testimonii loco";
natam enim formulam affirmat e pleniore : wz ow ro.ùr àXq&rj Xéyw,
Toûrwv ôptv roùç pdprupaç, Tzapé^opai, quae legitur Dem. 37>8; cf.
47,24; 27; 54,9; 19.176.

Sed palmam videtur tulisse Gebauer (App. ad Lysiam Froh-
bergeri I p. 243). Proficiscitur enim a formula on âè (psôdsc xac

45,27; 47,24; 59,87): haec duo „demonstrabo" et „ecce tes-
timonia" in unum coaluerunt. Locos yaXxsvrspoz ille collegit
ibid. p. 234 s. De Xaßs cf Sigg. p. 431.

19. ToÔTocq. Lacritus vero, qui solus in iudicio adest, non
erat evectus. Ceterum saepe pluralis pronominis usurpatur quasi
de universa factione adversariorum. Vide etiam Kühner II p.
77, â. Krüger ad Thucyd. 3, 111 , 2 et eiusdem Gramm.

13. -/.üßspi/dv. Graser (De veterum re navali 1864) p. 38
hoc munus putat habuisse xußspvrjzrjv, ut cursum in navigando
tenendum computaret et imperaret nautis, gubernaculum regen-
tibus ; non sua manu eum direxisse clavum existimat.

15. 0ÏV00 Mevâac\'ou xspäßca. Dobree (Advers. ed Wagner, II
p. 158) hic quoque, ut § 10, iubet legi Msvôala, quod non vi-
detur necessarium ; legitur enim Ar. Ran. 448 : olvoo re Xi\'00

16. xal ou TcXsiw. vide Kühner II p. 832 A. cf. 792,4. Talia
non sunt conferenda cum tautologiis qualis legitur Soph. O. R.
1229; xay.à éxóvra xoùx axo\'^ra , et Homerico xar\'\' aïaav obë^ bnep alaav,
non enim idem bis exprimitur verbis diversis, sed negatur ad-
versariorum asseveratio. cf infra ad § 42. xal interdum abest:
21,182 ; 183 ; 20,141.

De negatione ob pro qua in sequenti testimonio legitur pr^
(àllh âè /j.r]ôèv <popTw cet) cf. Kühner II p. 751,2.

20. dcoTtsówv ryv vaSv. HarpOCr. S. v.: Ai/jpocffév/ji; ev TW xarà
AaxpiTov. ôconoç, Àéyerac vscbc, ó diénmv xal êTtoTcrsüwv rà xarà ryjv vaùv, ó

xaiV -^pâç, Xsyopevoç, inrnXooi. Vides eum dubitare unde sit derivan-
dum a äcsTcm an ab ôirmTsùu) scilicet. Aeque absurde scholia Ba-
varica ah. ômTrzsôw ducunt, et ab otctw Ael. Dionys, citatus a
Valcken. ad Harpocr. Quid eius officium fuerit ex locis collatis
patebit ; Harp : rà xazà z-^v vaw ei attribuit ; Suidas : <5 r^ç vsàç
iTrcpeX\'/jT-rji. Hesych: âtoTToç,- vaôapyoç,. Pollux: è-KÓnzfji z-^i; veûjç,. Igitur
Hüllmann Handelsgesch. p. 167 itemque Büchsensch, p. 459,2,
procuratorem eius esse aiunt cuius sit navis. His potius adsti-
pulor quam viro d. Graser (De veterum re navali p. 38), qui
eum nautam fuisse perhibet, cui officium circumspiciendi et vigi-
landi esset mandatum („uitkijk").

Iniuria a quibusdam vertitur „Superkargo" nam cum onere
ei secundum grammaticos nihil rei est. Sic Herrn.-Blümner.
Privatalterth. § 49, p. 460,1 eum componit cum eo qui 32,11

laudatur Trpsar^suT^<;, et 34,26 Ttpozsdpsómv, qui homines dabantur
ad merces comitandas.

23. 7r/)ö? zoóade sfiapróprjffs cet. Ante Blassium legeba-
tur npoi toc<tSs: praeter hos\\ sed cum § 34 roóaês in quibusdam
bonae notae hbris Mss. sit, mutavit; nee sine causa; cum enim
ixpapTupia, testimonium aut propter morbum absentium, aut
peregre versantium (Bekk. anecd. p. 188 s. v. ixixapropsiv tb -m-
rapapTUpsiv ouy dnep ecSé ni dW dnsp rf/.ouas\'J) COnfirmari debeat tes-
timonio eorum qui se haec ex ilHs audiisse profiteantur, addenda
erant praesentium testium nomina, qui vocati possint confirmare
se haec ita accepisse. cf. Isae. 3,20 seqq, Dem. 46.6: {ol vópoi)
dxoYjV oux iwfft Z<SvTo<; et quae sequuntur, atque Mei.-Schöm.

p. 879 s. Sic loco mutato concidit Westermanni oppositio u. s. p. 85 :
banc ixaaprupcav nullo testimonio confirmari, quod fieri oporteat.
De praepos. np/x; c. Acc. idem quod coram (proprie: conversus
ad-) significanti cf. Isae. 3,25 : Ttphc, touz èncTU\'/óvraz èxp.apTuprj<Tdiisvoi,
ubi Schoem. laudat Lys. 26,14 ^^ roÓTotz psv npbi updc, dywv,
up.lv Sè Kpoi ditaaav rqv Tzóhv. zi. Matzner ad Lycurg. § 63 p. 191.
Saepe tamen scribitur r.phz tw dcacrrjr^. Utrumque Lys. 10,6:
èpsi ds Tzpöz üpd<; dnsp èrólpa Xéystv xac tt/^oc tw rJcacTTjTfj. cf. D. 27,49;
39,22; 36,33; 49,12. Sed 27,51: imdecxvóvac npot; tov dcacTrjrr/v,
ut contra 44,5 8 : tt/jo? anaac Toci (Tuvsdpcocz kóyou pij (TTsprjêfjvat.

28. p.ev ouv. Cicero ita colligit per: „ac" vel „ac-quidem"
de qua formula conferatur Kühner, Ausf. Latein. Gramm. II p.
649,15. Formula ph ouv usitatissima, praesertim post instru-
menta recitata. Cf Gebauer Append, ad Lys. 12,48.

p. 930,2. Tcapaßacvscv xac pij tzocscv Ta ysyp. Genus amplifi-
cationis crebrum apud Demosthenem, ubi negative repetuntur

quae affirmative dicta praecedunt. cf. 24,104; 200 cet. et Straub
(De tropis cet.) p. 125.

alienum contraxissent nihil ad rem erat; hoc tantum sciri opor-
tebat, in pignus non esse initum novum contractum. Legitur
èvotpsckBiv 49,45 ; 53,10- Praepositio sv — facile post ohôév poterat
neglegi. Sic Bekker Lys. 19,32 probante Scheibe, è\'MipdX&af^ai
coniecit.

7. ouTot. de t( ènoé-qaav, Tales interrogationes in medium
cursum orationis incidentes, faciunt ut aures arrigant indices;
non enim adhibentur ad sciscitandum sed ut vehementius affir-
ment. Uüaparixw autem axwo- quale hic videmus, ubi iustum
responsum sequitur, non proprie est interrogatio rhetorica illa,
in qua multus est Demosthenes, qui brevissimis paucissimisque
verbis saepe indignabundus adversarium refutans appellat quasi
ad sensum communem iudicum, cf. 18,47; 1391 21,217; i9,5o;
23,162 cet. Nostro loco similes sunt ubi per t( ow inducitur
interrogatio, de quo genere vide Dissen ad 18,177; Stallb. ad
Pl. de Leg. VI, 718 C. Saepe per hanc formulam vel per
ôià t( (D. 2,3; 5,24 s.) secum ipse agitat, quae causa fuerit
eorum quae modo afifirmavit, quod genus „ratiocinatio" vocatur.
cf. Fox ad Orat. pro Megalop. § 12 et de interrog, in uni-
versum Straub (De Tropis cet.) p. 93 ss.

9. ê^ a-nar-^aavrsz tyç obôs)^ àfsiXovvsz: per fraudent affir-
mantes se nihil debere. Sic s^airavàv wç legitur Lys. 13,70;
Dem. 23,92; ef. oTc Arr. Anab. 3,2,4; Pl. Protag. 323 A, ubi

Stallb. laudat Cratyl. 413 D, Xen. Anab. 5,7,6. cL ßcaßäXXsiv wc,
Isocr. 16,10; Xen. Hell. 6,3,12. Pro àipsa<>vTs<; hic quoque legi
poterat ivocpsi\'lovrsz, sed illud gravius est.

10. Tt a p sy. p 06 aavr o. Activ. ap. Piaton. Grit. 46E; Dinarch
1,102; Harpocr. S. V. dérivât àTco roô too; caravraz TC ^ PSTPOWTOA
xpoóscv TO. pér pa xac âcacrsiscv sisxa roô itlsovsxrsh, xac wz SocpoxXffi nou\' w;

p.-r)Te xpoóai^z p.rpV tjTzèp yêtXaq ßaX-Qz. Hac significatione, quam in-
dicat Harpocration, etiam Lucian. Tim. 57 utitur: T:apa-

xéxpouiTp.aï as ; xac p.7}v sitspßaXdi yoMxaz ùnsp to pézpov Térrapaç. Com-

parandum ergo est Ttapaxómscv Ar. Nubes 640, et xpoumpsTpslv
secundum quod Ar. Equ. 859 xpouocdyjpMv finxit. Schmidt, (Sy-
nonymik der Griech. Sprache 1879) p. 290, adhibet Phocylidis
versum (15): araiS-pbv pij xpoóscv éTspóZoyov àXX\'\' l\'uov sXxscv, ducitque
verbum a depressione iugi librae.

Aliam explicationem probat Stallb. ad Pl. Criton. 46E duc-
tam a luctus artificio, quae minus verisimilis videtur. Ceterum
confer Wolf ad Leptin. 22. Dem. 2,5; 6,23; 36, 7,5; 15,8 cet.
Saepe cum çevaxi^scv, velut 27,107; 24,209; 29,36 cet.

10. ëXai^ov davecaâpevoc. Heindorf ad Platou. Phaedon.
57 D. (p. 91): ubique aoristo Xaâscv non praesentis sed aoristi
participium adiungitur." Quem redarguit Stallb., locos afiferens
ubi praesens quoque ponitur, velut Ar. Aves 1195: pii as Ad-î^
t9ewv Tcz vaóry nspùiv. Idem ad Phileb. 30E inter praesens et aor.
discrimen statuit quod tamen subobscurum est. cf etiam Madvig
in Philol. II Suppl. p. 45 sqq.

13. Tocaura cet. Saepe ita colligitur: 30,14; 61,29 cet.
cf. ad § 39. Gebauer App. ad Lys. p. 200 et 201.

14. TaÙTO. ds ■KÔ.vra variat cum nâvra âè raùra. cf. Lobeck ad
Soph. Ai. 1023. Weber ad Aristocr. § 28 ait vocabulum priöre
loco positum cum vi efferri ; neque tamen si locos spectas a v. d.
Lobeck collates, hanc distinctionem ubique "observatam reperies.

15. Ta ante aocpîapara abesse malim praecedente xaxoupyrjpaTa.
Cum voce aoiptapaxa cf 18,227; 19,250; 29,28; cet.

16. {ÖTC â\' àXrjâ\'q Xsyw) xac: et re vera, Kühn. II p. 792,5.
Saepe post talem formulam. cf Hüttner ad or. XXXVI § 10.

IJ. ävayvm<ysr o.i, scil. scriba qui semper adstabat. De el-
lipsi subiecti cf. Krüg. Gramm. 61,4,3. Kühn. II p. 30b. Wolf
ad Leptin. p. 244. Buttmann in Mid. ed V^-. p. il. Mutata
est constructie 43,35: dvo.Ycyvu)ay.e — - — sTzstra — • dvayvwasrat. Addi-
tur ó ypaßßaTsvi. Aesch. 1,147; 2,46; 3,124; 190, ut in alia for-
mula ap. Lycurg. cf infra ad § 33.

Ad finem huius paragraphi velim attendas ad sexies repeti-
tum verbum davs\'Xsiv, quo conspicua est stili incuria eius qui
haec conscripsit.

17. Xéys aliquando repetitur: 18,28; 37; 19,38; 21,113 cet.
21. èp.Tzopta mercibus, ut 56,8; Lycurg. 57; Y^o.ix.-rz.T.ópmv 3,2.
24. oh ydp av. Vide Krüg. Gr. 54,12,9.

25. ai ßsv -rravoupyi\'ai cet. cf 5 et 36. Formula transeundi
tritissima: 23,152; 27,12; 48,28 et quae praeterea congessit
Gebauer in Append-, ad Lys. 13,30.

De Ttavoupytat, plurah abstracti adi Schneider ad Isocr. 4,77.
Rehdantz Ind. s. v. Plural.

P- 931,3- dózcp-ov „in guter gangbarer Münze" vertit A.
Schäfer Append, p. 286; opp. xi\'ßdrjXov Pollux 3,86. Xen. Mem.
3,1,9. Nummos adulterinos frequentes fuisse (quamquam certe
TO napaxapdzTsiv morte mulctabatur cf 20,167; 24,212 et Beckeri
Charikles ed. Göll. 1878 II p. 210. 211), patet vel ex ipso
nomine mensariorum : dpyopoyvdjiiovsq. enim aliquando audiunt,
ut ap: Ps. Plat, de Virtute 378 E. Pollux 3,84: xpansZÎTrfi,

6. oÙTwai dzpcßäji: claris verbis, non per ambages. Saepe
ouTüjc, vel oÙTwff\': postponitur. Multa exempla dabit Rehdantz
Ind. II, p. 263 seqq. Dissen ad 18,26: „Postponitur ouV«, ubi
maior vis in adiectivo, praeponitur ubi vocabuli ouvm maior vis,"
idemque Weber ad Aristocr. i. Quod tamen in exemplis non
religiose observatum est ; vide praeterea Buttm. in Ind. ad Mid.
Schoem. ad Isae. p. 248. Heindorf ad PI. Gorg. p. 196.

8. xac paXtara sunt iungenda: „vel maxime." Heindorf ad
PI. Phaed. 61 E. Lycurg. 139. Aesch. 1,27. Xen. Cyrop.
2,1,13. cf. Krüg. Gramm. 69,32,18.

ineôsc^ avTo est : OStentarunt ; 25,50: è-ncdec^cv nocsia\'^ac T-qi, TtovTjpiac,.
58,65: Tàc^ aÙTùiv ßwpati incâetxwfft^ac.

8. ußpcv. Schoem. ad Isae. 4,11: saepissime dicitur
de iis qui alterius iura contemptim et petulanter laedere conantur.

11. "âllwc,. Ruhnk. ad Timae. p. 199: alkmc, exquisitiore
ratione sic cum nominibus iungitur, ut eius vis non aliter quam
Latino „prorsus" vel „non nisi" exprimatur." Adde Dobree
(Advers. ed. Wagner) II p. 75 ad 19,24 \'îyXoq \'àXXw% xal ßaaxavca.

11. SêXov xal cpXoapiav. Sic 20,83 Xóyouz xal (pXuapta\'i „verba
et ineptias" ut ait Cic. in Pison. 27,65. SßXou^ Xsyscv Plat. Lys.
221 D; de Rep. I, 336 D: ypo-^"^ Theaet. 176 B. Om-
nes locos dabit Blaydes ad Ar. Nubes v. 783. cf. ad § 41.

12. ours — OUTS — TS ut 4,51; 20,76; 18,216; 23,137;
54,26. Kühner II p. 831,3(2 et 828,20;.

14, -fjxóvTuiv. Saepe de reditu, ut § 11 eX-ßtomv. 6,29; 20,73;
50,60; 23,72. Krüger ad Xen. Anab. 2,1,9. Igitur Dobree
(Advers. ed, Wagner II p. 168): f/Jvrmv au toùtùdv praeferens
fallitur.

16. xpaTO\'ßsv ut esset xaToxtûyipov (sic Cobet V. L. p. 29),
quod explicat Moeris : rb xarsayinié\'jo\'j èvéyupov. Legitur autem
apud Isae. 2,28.

19. De sententia per à II 6. inducta post negativam cf. Küli-
ner II 823,4 et 826,8.

kstzovhapsv xacvóratov. Sic etiam casus obliqui neutrius ge-
neris usurpantur. Pl. Apol. 31 B: où yàp âv\'tpwnivw è\'ocxs ró--.

Phaedo 62 C: iocxa toûto dvókw. Thuc. 1,140,5: nepl ßpa/joz àv
■KolsßSLv. cf. Franke Lect. Aeschineae Philol. Suppl. I p. 436.

20. rj fjiisTépa aùrûiv est minus accurate dictum, nam alter
erat Ëévo:^ § 8.

21. âixrjv ö(ps{Xst aut qui nondum condemnatus dignus est
qui poena afficiatur, aut qui condemnatus nondum poenas per-
solvit. Schoem. ad Isae. 7,6.

22. wansp c. participio absoluto : 18,122; 19,189; 40,42;
51,17; 18; 19; 58,49; 50; 54; 63. Krüger Gramm. 56,9,5.

23. dsdopJvmv (permissis) ffvlùiv. cf. Mûvat de latere legis
23,41; 46; ëvôsixwvat 5 I ; ffOxocpavTiav 23,67; Tip.mp(av 54; 57; 62.
Talionis enim causa moris fuit xrjpÙTzstv sï m ßoulsrm XrjZs\'^at (Thuc.
V, 115,2) vel, ut 51,13 dicitur: oóXaz xaTaaxeoâZecv. Ita ffôÀai
noi£i(TMi Lys. 30,22 est: praedam agere. Quin etiam collegia
quaedam facta videntur ad bas rapinas exercendas ; memorantur
saltem apud Gaium (in Dig. IV de Colleg.) iltaadj-at 9j êm Xdav
ipyußsvoL J) sli ißnopt\'av Posteriore aetate dicitur fióma ànoôidôvat roî^
acToupJvoti Polyb. 23,4,13, vel xarayyiXXsiv Polyb. 4,53,2, cet.
Quam late hoc malum grassatum sit Demosthenis aetate docet

24. ß7j iUXwatv. Plerumque oratores eandem normam ob-
servant quam Isocrates, ut formam î^é^to post vocalem tantum

usurpent excepta formula èàv ßsb<i SéXrj. De Demosthene cf
Voemel. Prolegom. ad D. Contiones § 12. qui affert locos
20,138; 8,48; 53,8; 24,171; prooem. 44,2 ubi codex 2\' post
ßij dat ^UXeiv itemque 47,14; 16,27; 53,8; Prooem 10,2; 34a;
47,2. Contra 16,15 M èOéXovre\'i, 24 !J.i) iâéXscv, 28 pr] idsXyjcrouat,
19,43 Blass nrj \'>9sÀ^<Tac idemque Weil; 301 Weil ßi) \'i^éXrjr. In
his locis Voemel deserit auctoritatem codicis 2, Quem virum
d. ubique video Blassium esse secutum.

26. De vocabulo à(po.cp sî<n9at cf. 20,66 iroXb pâXÀov rjpßnTTS TWV
àTUyrjpâTwv àcpacpslv {demere aliquid de-) ^ rà? âwpsà<; d.(patpslaßac
[adimeré).

26. iyw pév. Hermann, ad Viger. p. 841: „p-év si dicitur non
sequente êé, aut intelligi potest dé aut omittitur illa pars orationis
in qua sequi debebat dé." Hoogeveen-ed. Schütz p. 456: „Cum
quis de se affirmat aliquid, aliorum fîdem minus urgens."
Exempla abundant, cf 21,115; 38,12; 14,12; 16,14 cet, et
Krüg. 69,35,2.

28. xal Taùra. cf. Rehdantz Indic II s. v. Neutrum. Krüg.
51,7,14. De his vocabulis post partic. positis Blaydes ad Ar.
Plutum 546.

p. 932,2. Trap\' dßcpoTspwv ö po Xoyrji\'i-ivr a. Saepe passivum
verbi opoXoyscv praepositionem T^apd c. Gen. habet; aliquando
eandem c. Dativo: 44,56; 60,4; Lyc. in Leocr. 12; 54. Cum
quo usu conferendum videtur nap\' ipol xptverat ut 61,53; cuius
generis plura confert Maetzner ad Lyc. 3.

4- TsXoç, ëystv idem quod y.6pta ecvac. cf. Antiph. V, 89:
TOVTWV ahlamz oùx eysi rélnz (rem non absolvit) àkX\' èv ûpSv èan xa:
rfi êà-fj. Sic saepe ev tm zéXoz iarî (velut 18,193). Vide Mätzner
ad Antiph. u. s. Dissen ad Pind. Comm. p. 155 (01. XIII
V. 104).

Alibi Tékoç, syecv idem quod r. eârjçjéuac perfectian et absolutiim
esse-, Isocr. 7,25; sed Ttépat, iyetv. ad summum pervenisse D.
20,92. De locutione ts/oî (et népaC) sare «w; (18,97 ; 145 ; 21,109
cet.) cf Fox ad or. pro Megalop. p. 166.

6. sui9l)i àn àpyjiz àpëapsvoc. Frequens est talis ubertas
in defîniendo tempore. Sic 57,42: p-sto. ôè raura ypôvw óVrejOov. 48,33 :
npmnaTov p.èv ro èz àpyjqz , 18,137: perà raùâ^ uarepov, $2,6. quod
apud plures obvium : sMémz napaypfjpa. Ad àp^âp.sv<n cf Kühner
II p. 640,1.

In opia verborum nostri oratoris hic quoque patet; cf enim
§§ 21 et 39, et orationis 48 §§ 40,33-

7. ineßoölsoov c. Inf, Ut 21,16; 88; 37,24; 32,6; 33,9; 24;
Stallbaum ad Pl. Protag. 343 C, Sympos. 203 B. Blaydes ad
Ar. Plut. iiii. Rehdantz ad Xen. Anab. 5,6,29. Kühner II

8. TS traiectum ita ut locum accipiat inter praepos. et no-
men, ut saepe. Kühner II p. 789, A 5.

9. au TOI utp é au TWV. Antithesis légitima (Krüg. Gramm.
51,2,12), ad quam efificiendam saepe, praesertim in poesi, arti-
culus separatur a pronomine (rhv abrhz aÙToù cet.) Lobeck ad
Soph. Ai. 906. In Demosthenis orationibus privatis genuinis
non ita frequens est: 36,51 (ubi aôrot\' delet Blass); 57; 27,16;
30,2. At contra in spuriis multo saepius obvia est, velut quin-
quies in oratione XLVIII. Locos dat Schimmelpfeng u. s. p.
36/37. Plura Weber ad 23,54.

9. iXéyyovrat obrwal xaraçavwz. De VOCe xaTafpavfjZ agit
Schulze (dissertationis supra laudatae p. 51): in genuinis or.
tantum inveniri in tutelaribus, saepius in spuriis, velut ter in
oratione XLVIII. Locos dat idem, cf praeterea Schöm. ad
Isae. 3,4.

10. d ôè ndvrmv âscvôTarov. Miram talium explicationem pro-
posuit Mätzner ad Lycurg. 11 p. 95 : articulum abesse propterea
quod superlativus vicem impleat comparativi ! Sed quo modo
explicaret exempli causa locum ap. Plat. Phaedon. 66, D : to
ssayatov navtiov, St£—? Immo, superlat. est praedicatum, quod
vocamus.

11. ^eT in hoc tritissimo transitu minus saepe adhibetur quam
Uberrimam exemplorum copiam huiuscemodi transeundi

yâp in hoc commate ter repetitur; quod facile incuriae scrip-
toris attribueris; vide tamen Plat. Apol. 40 A, ubi quinquies
legitur. Raro vero duae sententiae per yâp incipientes (ut hic :
owToç yâp — è-Tzetâ-q yâp) explicant tertiam praecedentem : vide
Schneid, ad Isocr. 4,172.

12. TO vpérspov èpicôpiov. Emporium (cf. Wachsmuth: Die
Stadt Athen im Alterthum, I, p. 323) ea pars est Piraei quae,
onerariis destinata, ad septentriones vergit, prominenti ligula
separata ab ea parte quae Kavßdpou Xdprjv audit, (Bursian: Geogr.
V. Griechenl. I, p. 266) ubi vsmmixoc et axtoofuf/.-q sunt.

13. £(? (pujpdiv ôè ktpéva ópßtXovrai. Lectio Sana debetur
Palmerio (Exercitationes in Auctores Graeos); legebatur enim
si<j<popù)v hpéva. Qui locus vero sic sit denominandus non con-
stare videtur. Nam Wachsmuth (u. s. p. 121) <pu)pù)v hpijv esse
ait eundem qui hodie vocatur „Trapezona." Est autem Trape-
zona portus ex adverso phari insulae Psyttaliae, si fides ha-
benda est tabulae in Baedekeri descriptione Graeciae oblata.
Contra Bursian (u. s. I, p. 270,271) eundem esse ait, qui apud
Xen. Hell. 2,4,31 legitur xw^bç, kpi/jv, hodie (Wachsm. p. 123):
Kpoppvôapoô, (portus inter Piraeum et Trapezonam). Ego non
ausim quidquam statuere; locus enim Strabonis c. 395,14 de-
scribentis; Spoq — 8 xaksnat KopuôaXh\'jii — — sW ó çwpùiv Xipyjv xai îJ
\'Furrdksia — — eW ô Ilecpaceôç, utrique favet. Tertius locus (Bekk.

ufjßsca autem sunt termini quibus undique certis intervallis
emporium erat circumdatum (Böckh I, p. 75 s. et Fränkelii annot.
102; Wachsmuth u. s. p. 323), quibus ab urbe et altera parte por-
tus dividebatur, eo consiho, ut quaecumque merces, invectae
in portum Piraei, hos termines transirent, de iis certum por-
torium penderetur. Talia ayjßeca aetatem tulerunt, quorum in-
scriptio haec est (C. LA I 519): ißTzopHpu) xal ôâoôSpoi, ubi Sâoi
est via ferens in interiorem Piraeum. (De situ lapidum cf opus
novissimum Curtii : Die Stadtgesch. von Athen, 1891, p. CIV
1. 33 seqq.)

17. s^sdTi y dp: Incitare conatur indices in adversarium; hoc
enim est quod ante pollicitus erat ^ se esse ostenturum Lacri-
tum in ipsos quoque scelus admisisse. Nam mercium omnium
quotquot importabantur, binae pendebantur centesimae (Trsyrjjzoffrij)
(Wachsm. II p. 116. Böckh u. s.); atque insuper èXhpévcov ali-
quod (éxavoffT-^, cf Böckh I, p. 393). Has pensiones detrectasse
videntur Phaselitae, in eum portum appellentes qui nomen ab
hoc genus hominibus traxisse videtur (non a /Ij^rai? ut vult gram-
maticus ap. Bekker u. s). Ea quae clam inveherentur {àTsÀtuvrjTa,
àvanôypaipa) Böckh affirmat a nsvTfjxoaroXÓYocc, esse prehensa; quod
veri est simillimum neque tamen (quod statuit Fränkel annot.
552) ex obscuro loco 21,133, quem Weil exphcat de urbis
Chalcidis ■Ksvr-fixoaxokó-foc^, effici potest.

Negant Cobet (N. L. p. 478) et Herwerden (Studia Thucy-
didea p. 90, Mnemos. VIII, 184) posse abesse, quod affir-
maverat Lobeck ad Phryn. p. 411, alii.

21. Tre/JfSTTctroov èv rw êeiypazc. Astypa (recurrit 50,24) se-
cundum Harpocr. S. V. : mpimz pèv rd Secxvópevov d<p éxd<TTov rdjv tciu-
Aoupé\'.\'wv (sic e. c. D. 18,29; 19,^2; 21,183; 23,175, de quo

peculiaris dictio est êscy/ia êx^épsiv)- ^drj ês xac TÓH(K ra èv T(Ü Advjvrjffcv

(immo, alibi quoque: Rhodi, Olbiae, Böckh I 75. Wachsmuth
die Stadt Ath. II IO6, l) èpnoptm sh ov rd dsiypara èxopc\'^STO. UsUS
igitur idem, qui occurrit in aliis fororum nominibus, velut rd
dl<pcra Ar. Equ. 857 (cf. Becker Charikles, ed. Göll 1878 II
198) quem imitati sunt Catullus 55,4 (ubi v. Baehrens) et Mar-
tialis 5,20,8. De hoc aedificio cf Wachsmuth (die Stadt Athen
cet.) I 323. Constat intra emporium fuisse prope maris litus
(Xen. Hell. 5,1,21), de loco vero ambigitur quamquam est veri
simile 8slyp.a esse in numero quinque illarum porticuum quae ex
optimo fonte commemorantur a scholiasta ad Ar. Pacem 145.
A. Schäfer (Dem. u. s. Z. Ill Append, u. s.) vertit: Bazar \\
bene, quamquam, si audis viros doct. Wachsmuth et Bursian
(Geogr. V. Gr. I 266), spatiando potissimum inserviebat (cf loco
nostro K&pitTtdxow). Potes igitur vertere „passage".

22. oTTfüi; av. Buttmann, Ind. ad Midianam s. v. explicat:
„oTTw? av c. Coni: ut; ita ut av incertum rei eventu\'m indicet:
ut, si fieri possit."

24. époXóyouv re xac sXsyov. Dictio non differt ab usu
Demosthenis. Amat enim ille (Dion. Hal. de admir. vi die.
58) verborum cumulationem. Sic fdaxstv xac dpoXoysb 8,35. Alia
exempla vide ap. Rehd. Ind. I. Erweiterung.

iuTTopoi, xai T0ÔT0 ixaXecTo 7:svTrjxo<rreÔ£(Tt9at. In inscriptione apud Böckh
(Staatshaush. II p. 84) haec quinquagesima etiam de pecore
exigitur quod exportatur i^swpcac, causa ! Locabantur haec vecti-
galia publicano ((5 t^v nsvT-rjxomrjv iwvrjpsvoz 59,27) Ttevrrjxoazâpyw, qui
suo et aliorum participum nomine exigenda curabat, non ipse
exigebat; hoc enim munus dabatur servis {rcevT7ixo(TToXóYotc,) qui
acceptorum rationes in codices referebant, quo pacto fieri potest
ut 34,7 eorum àrcoypafTj indicet quantum mercium sit impositum;

32,18: xav pkv êwvYjpévoz rov acrov ixscvoq (patviqrac xal rà réXyj xetpev ixscvca
{eius nomine sint illata in codices), ut in proximo commate.
De vectigalibus cf. praeterea Büchsenschütz p. 554 s.

Pronomen ou roc, quinquies repetitum non abhorret ab usu De-
mosthenis: cf 54,22 (in oratione sine dubio genuina) ubi sexies
legitur, et Straub, (de tropis p. 130) de polyptoto. Sed molestae
sunt sententiae iterum iterumque copulatae per xac\', quod genus
eloquendi, in spuriis orationibus satis saepe obvium, non inficete
vocatur „epicum" a viro d. Lortzing (Diss, de Oration: quas
Dem. pro Apollod. scripsisse fertur 1863) p. 35 s. f.

27. De re — re quibus antithesis infertur vide Kühner II
p. 788; ad Dativum èncâT]pouci roóroce, confer eundem p. 371 s;
Krüg, 48,5,3-

27. -qaav. cf 19,3: Xpovoz ysyévqrai icolüc,-, l8,26; 45,4- Saepe
Xpóvoz èyycyvsrac 19,324; 37,2; 47,29 cet. vel âcayc\'yverac 27,63.
P- 933-I- post èvraùd\'a est „demum" ut 18,193; 45,9-
Post iicecÔT] saepius continuari per rórs drj exemplis demonstrat
Gebauer Append, ad Lys. 12,66.

2. -fjvcux^oOßsv aÙTocq. Idem Dativus 8,42; 18,4; 21,4;
43,20; 48,19; verum accusat. 23,4; 58,68; discrepantia iam a

Grammatico antiquo in Bekk. Anecd. p. 135,26 notata. Locos
collegit Rueger (Diss, de orat. adv. Olympiod. 1885) p. 51.

5. AaxpiToc, sine iusta causa repetitur. Saepe idem fieri in
nominibus propriis docet Schoemann ad Isae. 3,24 (p. 243),
afFerens locos Thuc. 5,18,5 s. f; 32,5 s. f; 36,1 medio; 6,105,2
sub finem; qui quamquam non cum nostro plane consentiunt,
tamen rem explicant. Verum non extra dubitationem sunt. Cf.
etiam Rehdantz Append. I ad Lycurg. § 87.

Quid scribendi imperiti homines in hac re praestare possint,
vides e loco 43,24: t^ç Qolop.âyjj\'i âè t-^ç àâeXtprjz, rrjz. IloXspMVOi xac
fPtXâypdU w eâujxev aàxTjV ô àâeX<poi UoXépwv, — — — — roù â\'q (PtXâypou
Toù àvs<//coù to5 IloXépwms, xac riji (PuX. rTjç àâ. Tfj<; IloXépaivoi — —. Kac
ouToi pèv ûteîç, èyévùvxo IloXépmvt xac rfj àâsXçi^ tj IloXépuivoç, §uXopâ.yrj.

7. ■fjyavaxToû psv êitc zocç, Xsyo psvo cç,. LOCOS verbi àyavaxrscv
ap. Dem. usurpati dat Schulze diss, supra laudatae p. 51: patet
plerumque absolute poni; aliquando c. Acc. pronominis (ut 8,55)
vel c, ènc c. Dat; raro sequitur Ttspî c. Gen. (41,22; 25) ut ap.
Lys. 21,20.

rà Xsyopeva ut rà èmxaXoôpsva, rà xarr^yopoupsva Partie, quae vo-
camus Imperfecti. Mätzner ad Antiph. III â 4 et ad Lyc. § 150.
p. 336. Rehd. ad Lycurg. 30.

7. TiXéov â\'ouâèv ijv ut 36,59; 47,1; c. Dat. partie.: 19,42;
20,7; 55,6. Sic TvXéov nocsiv Andoc. 1,149.

8. àyavaxToùatv yjpiv accedit ad epanastrophen de qua infra
ad V. 15. Haase ad Xen. de Rep. Lac. 10,5 p. 185: „est hoc
admodum frequens in rebus ordine exponendis id, quod verbo
finito significatum est, eiusdem verbi participio repetere." Exem-
pla quaedam dabit Kühner II p. 639,1 et 640.

Notum est antiques per mare navigantes quam maxime litori
appropinquare solitos esse raroque TreXayîbui esse vectos. cf. Xen.
Hell. 2,1,17.

12. riavTixaTtaiov, hodie Kertsch, urbs in Bosporo Cim-
merio sita, caput regni Bosporani, in angulo orientali Cherso-
nesi Tauricae ex adverse Pbanagoriae, colonia Milesiorum Am-
mian. Marc. 22,8; Strabo 7,310; 11,495. Aliud eius nomen,
ut supra (§ 10) diximus, est BooKopoz.

deodoffi\'a (cf D. 20,33) hodie Kaffa, erat urbs ad cram
meridionalem Chersonesi Taurici, colonia Milesiorum, a Leucone
regno Bosporano adiecta atque in emporii usum conversa. Multae
variaeque ex his urbibus merces exportabantur Athenas ; cf.
Hüllmann, Handelsgesch. p. 144, 146; Büchsenschütz, Bes. u.
Erw. p. 428 s.

15. à szuysv èvôvTa- èveivac dé. Vides hic iustam epanastro-
phen (vel àvampofp-fj\'j, ê-Kavadmkmmv, reduplicationem, regressionetn),
quae a vetere rhetore (Hermogen. H, 336 Spengel) tum existere
dicitur mav to rékoç, toû xwXov éTépoo xwXou tcz àpyyjv TcocrjiTi]Tat. Alterum
membrum plerumque per âs (Latine auteni) inducitur: 8,25;
18,13; 35; cf. 23,4. Venustissimum exemplum Ovid. Met.
6,376 de ranis: quamvis sint sub aqua, sub aqua maledicere
temptant. cf. Straub (De tropis cet.) p. 115; Volkmann, Rhe-
torik®, p. 471 s. f; Gebauer. Append, ad Lys. 12,68.

15. TÜpc/oz. Salsamenta Pontica nota sunt: Strabo 3,144,6
Hiberica salsamenta tum sibi uberrime laudare videtur, cum ea
vocat ob xs(pu) rcüv IlovrixcSv. cf. ib. 11,493; Athen. IH p. 116.
VH p. 278 C. Plin. IX. 20,50.

15. oTvoz Kwoz. Strabo 14,657,19 de insula Co: suxapnoz âè
7:âffa, oïvu) Ôs xac àpcazrj. Athen. I, C. 25; Aelian. 12,31.

18. à ßsv eXsys raur\' ^v, Sic sacpc colligitur; cf. ad § 21,
et Gebauer Append, ad Lys. p. 350.

âËcov âs efficit transitum, omissa copula ut 21,131; 46,15;
23,196; (additur 22,8; 24,155 et 23,65; 156 ubi non transitur).
Notandus in bis formulis est aoristus verbi. Gebauer App. ad
Lys. 25,25. Frohberger App. ad. 30,18.

19. ßäsXüpcav xat <f> suSo Xoy i\'av. Sic Ar. Nub. 446: ßäeXupoi
<peuâmv ^uyxoXXyjT-rjÇ. Apud Dem. COniungitur cum dvac\'dsia, avaiayuvTca
8,68; 21,151; 25,27; 43,39.

20. npói; ts yap to itXoiov cet. Poterat oratori sufficere ut
afifirmaret onus impositum, quod periisset, non fuisse suorum
debitorum, neque igitur eos secundum legem in contractibus
nauticis observatam (vide ad § 13) liberos esse a reddendo
mutuo ; vult tamen occupare eos, ne dicant se pecuniam Pan-
ticapaei factam e mercibus divenditis collocasse in nave.

22. ôsô avstxÙKi \'Aß-^vjjf^sv inl t w vaóXm t(p eii tov TJovtov.
Misere hoc vaùXov interprétés vexavit. Sunt enim qui contendant
eo significari merces impositas (Lipsius ad Meier-Schöm. Att.
Proc. p. 691 , Ann. 581 ; Fränkel annot. 220 ad Boeckh Staats-
haush.). Répugnât vero locus 49,26 et inscr. a viro d. Fränkel
ibid. allatae (loco 32,2 aeque dubium videtur), ubi sine dubio
significat vecturae pretium; atque sic accipiunt A. Schäfer u. s. ;
Westermann u. s. p. 88; Hüllmann u. s. p. 170; Thalheim
p. 344; dubitant Boeckh (I p. 166 et ann. b) et Büchsenschütz
u. s. p. 487.

Sed vidimus et petitorem Androclem cum socio et Aratum
(§ 23) pecuniam in mercibus collocasse, neque veri simile est,
Androclem antea ne verbum quidem dicturum fuisse de hoc
tertio creditore; vaöXov igitur vulgari significatione hic quoque
dictum existimo. Non sine causa vero de Vries (de foenoris
nautici contractu p. 42) quaerit, qui tandem possit vecturae pre-
tium oppignerari ; conicere tamen licet pecuniam mutuam in in-
certum eventum ut ita dicam, esse datam, cum vectores expec-

tarentur qui ab urbibus Menda et Sciona quo appulsura erat
navis (vide § lo), essent conscensuri, datumque esse a creditore
qui comitaretur navem atque pecuniam exigeret (quod fieri vi-
dimus in davstaßarc érspónktp). ad aoróc, cf. Kühner II p. 560,1.

23. s TTC TW Ttkotw. Sic 56,3 in navem contrahitur. Errat
vero Hudtwalcker (Ueber die Diäteten 1812) p. 140 ann. 83
semper dicens ubi de foenore nautico agatur in nave quoque
collocari pecuniam. Oratio nostra répugnât. Hodie vero navis
semper cum mercibus obligatur.

Quo iure de Vries (de foen. naut. contr.) p. 39 dicere susti-
neat, in oratione LVI cum nave merces quoque esse oppigne-
ratas, quoniam ibid. § 38 legatur: rà L)TtoxstiJ.sva, non assequor.
In tota oratione enim de nave sola fit mentio. cf ibid §5,6.

24. KiTisóz. Trapezitae plerumque inquilini erant velut sunt
34,6; 36,30. cf Büchsensch, p. 511. Citiensis cuiusdam Athenis
mortui inscriptio sepulcralis legitur C. I. G. I, 859.

25. i^sffTTjxÓToc, oTvou. Nemodum quod sciam contulit Bekk.
Anecd. I 188 ubi S. V. explicatur: âieç>i9app.évoi ohoz rqc, îôiaz èvepysiaz
(notum est è-ioTam^ac mutari, ut Pericles apud Thucyd. 2,61 èyib 0
auTÓz Sipe xal oux iSiorapai). Idem est zpimCac, ocvoz, quod Pollux
interpretatur : <5 tbtpapplvoz xai è^sffTijxwç,, obvium in AanaXsómv
Aristophanis, fr. VI, Mein. : Tayü vuv itorbv (sie Mein, pro nsToo)
xal firj rpoTtiav oivov (péps.

28. De infinitivo xpfja^\'i-ai Krüg. 55,3,20. Locus magni
est momenti ad demonstrandum quam vulgaris fuerit vini usus
(Becker-Göll. Charikles II p. 338).

934,xaî ßoi laße. Saepe ubi instrumenta iubentur recitari
infinitivus addito xo.{ intenditur. cf. Härtung (Die Lehre von d.
Partik.) I p. 148. Kühner II p. 792,4; et locos 27,8; 34,9;
32,13; 29,12; Latine dicitur atque, velut Cic. pro Rose. Am.

I. Tzpüirov ßsv — s\'nstTa. Raro ad sTteera additur êé. Locos
enumerat Schulze (dissertationis supra laudatae p. 65); cf. prae-
terea Schneider ad Isocr. 9,42; Mätzner ad Lyc. § 19, p. 113.
Heind. ad PI. Phaedon. 8iE (qui a se enumeratis locis facile
centena se addere posse dicit). Egregie fallitur Rohrmann (Diss.)
de oratione XLIII 1875) p. 52, qui post ixsna desiderat illud dé.
Post ßdkffza pév — s-Ksira ponitur ôs 24,7; abest 18,267.

Ceterum Karlowa (Bemerkungen cet. Progr. Pless. 1883)
p. 13 ratione subducta, post r.pmrov pév apud Dem. octogies
ter ait inveniri eTtstra, quadragies septies sha, atque hoc quidem
apud alios orr. Atticos rarissimum esse. Respicit autem solas
orationes genuinas.

6. \'AnoXXmvîS-q<^ MsvticTtoo \'AXixapvaaasóz in inscr. apud
Kirchner (de litis instrum.) p. 13.

II. oixsTaq: servi nautae, ut 33,8. Atque 34,5 (cf. 7)
vaûxXrjpoc, ipse servus est.

13. xévTj. Aliter testatur cuius sequitur testimonium Hippias.
Num hoc falsarium admisisse putas?

15- Reiskius hic cogitavit de duobus navigiis, quorum alte-
rum perierit in Ponto, alterum salvum redierit Athenas ; quae
navigia auvé-n:Xs.ov. De bis autem sermo prorsus nusquam est ;
recteque eum réfutât de Vries u. s. p. 96. (§ 33; rj vijt 34:

16. tyjv vaüv ty]\\) eci tov TIóvtov. SaepiuS sic àKÔ, è^, napd,
■Ke.pï iunguntur: Krüg. Gramm. 50,8,10 (14). Alter articulus
insertus est a Blassio.

25. èpïmv àyysîov. Mirum videtur Westermanno (u. s. p. 90),
lanam ita transportari. Ego quidem nescio quo modo trans-
portaretur. Sed vides tamen viri doctissimi argumentationem ;
quocunque modo praeconceptam de instrumentis litium opinio-
nem stabilire conatur. Eodem iure poterat contendere vinum
non transportari in pellibus, quoniam apud Germanos doliis in-
cludatur.

25. Tapl\'/ouq Tispäßia. Westerm. p. 89. de salsamentis ita
asservatis sollicitus, confert Chion. Epist. 6 : èxóptaé ixoi 0aidcp.o<;
Taptyoü ^oêi\'av. Quae ßoöt\'a quid sit, non patet; in Steph. Thes.
(edit. 1842 s.) non legitur; legitur f>oôtâ.c, quod_genus poculi est.

26. e Ponto exportantur 34,10. Strabo 11, c. 493,3 ;
Büchsensch, p. 422; Hüllmann p. 145.

Hippiae testimonium pugnare cum verbis oratoris qui § 32,
33 affirmasset nihil Apollodori proprium in nave esse, ait idem
Westerm. At tam nihili hae merces erant, ut facile omitti pos-
sent, a petitore praesertim. Atque hic, cessantibus testimoniis,
valedicamus Westermanno. Quae protulit sunt pleraque viro
bene merito de Demosthene indigna.

4. npbii ößäz avToóc, velut 13,2; 20,6i; 163; 36,8; 45.
Plura ap. Schneider ad Isocr. 5,9, et Fox Or. pro Mego-
lop. § 9.

4. cffTs ^ ^xoùaare. Eadem antithesis Dem. 18,248; Isocr.
12,168, Plato Alcib. II 141 E: oôx aXXwv âxrixôafiev âXX aurol na-
pôvTsz oiôaixsv. Confert Frohb. ad Lys. 12,100: Cic Verr. V
27,68: lautumias omnes audistis plerique nostis; vide etiam
Schneid, ad Isocr. 5,42. Perfectum vero cum Aoristo sic con-
sociatum esse, non est quod mireris ; cf 20,3; 21,126; et multa
alia quae Weber comparavit ad Aristocrateam § 178 p. 480,
quibus addas licet 27,49; 34,11.

5. xar è lino p lav ut 49*3^ • èpxopiav îèiav ànod-qpmv cf. ib,
51. Isocr. I7j4\' s^énsp(f>ev apa xar èprcopîav xa\\ xarà Ssmpîav. Sed
(Dem) 52,3 iférépa ânoâ\'/jpwv èpmopîa. Plura ap. Rehd. Append,
ad Lycurg. § 55. et Indic. ad Dem. II s. v. xaxô..

7. Tzâv — TobvavTiov extra constructionem est positum, ut Svoîv
ûarspov, rauTo roùro, quod amat Plato (invenitur autem etiam ap.
Dem. 21,39; 33; at 19,190 rabrà Taùra ut Pl. Protag. 344 D)
cet. quae vide ap. Krüg. 46,3,3.

De locis qualis est 19,2: toÙZ psv âX?.obç, — rijv asdoyiav àpù)
TtpoTsivopévow; , toütovc âk ttoÀÙ ràvavTÎa toÓtoo\'--dv/jpvjxe cet : ubi non

absolute eadem dicuntur vide Weber ad 23, § 128; Schneid,
ad. Isocr. 7,76. De noXù TobvavTwv, non mutando in rcâv r. Mätzn.
ad Antiph. Il, â, g.

7. sii TOV n, 0 ocvoz sîaàysTat ut patet ex magno numero
fragmentorum vasorum fictilium quae hodie, praesertim in situ
urbis Olbiae, inveniuntur. Sunt autem vina eo importata,
indicantibus inscriptionibus vasorum, magnam partem Rhodia,
Cnidia, Thasia, de quibus vasis conferantur Büchsenschütz u. s.
p. 422; Hermann. Privatalterth. (edid. Blümner 1882) p.
230 s.

8. De vino Coo cf. ad § 31. De ceteris fragmentum
Hermippi comici addere liceat (Mein. fr. Com. Gr. II p. 410):

(TTpiópamv sv pakaxocc,. Mdyvijra êè pstXc-j^ódcupov
xac daacov, rw Srj prjXiov êncdsdpopsv ddprj,
ToUTov èym xptvat tcoXü Trdurwv ecvac aptarov.
Et V. 10 seq : rotJr\' èarl to véxrap

toÓtoo xpi] Tiapéyetv itivecv sv êacrc ?9aAsiJj
Tocacv êpoiac <pcXocc,, toT<; d\' èy^^pocz sx UeTcapyj^^ou.

10. ere pa ubi dXXa poterat dici. Sic 23,74 Tphov d\'ërepov dcxaarr/piov,
sed 43,56 dvayiyvuiaxe xac touz érépouz vópouz vertere licet alteram
seriem legum.

13. oTaTTipez K oZ (xyjvoL cf. 34,23: ó de KoZcxrjvhç, èdóvaro èxec
(iv Boffnópw) eïxoac xac àxrw ôpaypàz \'Attcxuz. Fuerunt olim qui puta-
rent staterem Cyzicenum nummum ficticium fuisse ; quos réfutât
Böckh, Staatsh. I 32 seq. nostro quoque loco usus, nam XP"\'^^"\'-\'
(v. 14) semper est aurum factum (velut 27,10; 13; 48,55).
Plura docebit Historia Numorum quam ed. Barclay V. Head
(1887) pag. 449 seqq.

16. noXcTYj êauToû. Nam avpnoXcrrji c. Gen. non est Atticum, ut
docet Lobeck ad Phrynich p. 172, quamquam, ut monent Schol,
ad Ar. Pac. 909, vocabulum ipsum legitur Eur. Heracl. 826.

15. dâsXç>ô(;: Apollodorus, Artemone ut videtur, interim
mortuo. aoToü non éauToù Krüg. Gr. 51,2,5.

16. De dóvapac c. Inf Aoristi vide Schneid. ad Isocr. 4,102.
16. âôvacTo scilicet frater, non ipse Lacritus. Cur mutatio-

18. raor\' èazi\'v. Omissione particulae abruptior fit transitus.
cf. 29,31; 32,2; Thuc. 2,9,2 ubi Krüger piv requirit cf. eius-,
dem Gramm. 59,1,11, et Gebauer App. ad Lys. p. 250.

22. avsu -fjptSv nobis insciis atque invitis. cf. ad § 55.
22. ^ÄOrjvaZs na pé xBiv, ut Ttapéxsiv e«? -Apiaiv 23,91 , ek ôuy]v
Stallb. ad PI. Leg. IX. 871, E.

24. âvaycyvwaxs, sed § 51: âvâyv(u>9c. Schoem. ad Isae. 3,15:
„aoristus flagitat maiore quadam vi et quasi intentius. Numquam
ad scribam Mpßavs, nunquam dvaßacvsTs pdprupsc. nec iruXäpßavs

Sed de maiore vi aoristi in hac trita formula dubitare licet;
non raro enim imperativus praesentis excipit aoristi 20,87 ;
20,123 M à(patpoû — àféX-^, 20,i67; 50,36; cf. 23,4 ibique Weber.

Saepius aoristum quam praes. usurpari in hac formula (in
quibusdam saltem spuriis orat.) patet ex tabula ap. Uhle p. i lo.

p. 937,9. Kótspov plerumque ad evitandum hiatum adhibetur.
Sine discrimine ponitur Tzóvspa. Utrumque 23,79 : nórspov ôéâpa-

12. ycyvüjffxoßßv saepe ita usurpatur de notitia durante, ut
probat Fox ad Megal. p. 46.

12. éopdxapsv scripsit Dindorf refragantibus codicibus, Reis-
kio, Bekkero, Schaefero. Apud comicos quidem metrum per-
saepe ô ßtxpov postulat (Blaydes ad Ar. Thesm. 32. Plut. 98. Nub.
766 cet) verum in Demosthene codices valde variant, ipseque
S non raro exhibet w. (vide locos ap. Voemel. Proleg. Gramm,
ad D. contiones p. 79; plura dat Franke, Lect. Aesch. Philol.
I Suppl. 448 qui in novissima Aeschinis editione 1888. Praefat.
ad 1,53 eandem normam nunc quoque in Aeschine observât).
Cum vero persaepe brevem syllabam praebeat neque excogitari
possit causa cur Demosthenes sibi non constiterit, praeferenda
videtur forma Grammaticis minus nota. De nostro tamen ora-
tore quis certum ahquid statuet?

13. (pavspà noirjaat idem quod {sie) èpyavsç, xaraaz-^crac : 52,10;
33,18; 56,3; 38; 39; 40; 45.

dfavi\'Cscv zà ovza est V ender e \\ sic Lys. 20,23: z^v ouaCav à^pavfi
xazaazfjaai idem est quod è^apyupiZsiv Dem. 5,8.

De discrimine inter dipavr^z et <pavspd ohaia cf Büchsensch,
p. 38. Lipsius ad Mei.-Schoem. annot. 519 (p. 670) sic définit:
,,<pavspà ea est oùm\'a quam quis ita possidet, ut se possidere
negare nequeat." Atque huic favet locus 27,55: <pavspd opp.
xsxpußpsva, quae non sub terra defossa sed domi sunt (svâov § 56).

14- yó-p sic post interrogationem saepe, confirmans omissum
proprium responsum. cf. 31,5; 55,14; 18. Eadem breviloquentia
in vuv dè — OU ydp ubi contrarium per fuv êé inductum, non ex-
plicatius profertur. Stallb. ad PI. Apol. 38 B.

15. oudèv xuptojTspov cet. Quae ex hac formula concludat
Szanto vide ad § 13 s. f

16. npo<j(f>ép£cv vópov cet. Tcpbz t^v ffuy y p affjv: adhibere
ad contractmn eventendum. Sic mihi 7:poa<pépsiiv vertendum vide-
tur; significatione nata ex -npoufépstv priyavdi, rsyv-fjiiara, unde saepe
(Lys. 1,8. Xen. Cyrop 6,1,31. Lucian. Dial. D. 6,2. Aelian.
Var. H. 10,2) 7tpotj<pépstv lóyov: oratione quasi ariete uti ad ever-
tendam pudicitam. In mentem venit Horatianum illud (Od. III,
7,20). „Et peccare docentes Fallax historias movet" (scilicet
ut labefactet eius pudorem).

20. idiotii abrwv supra § 2, ut 2,i6; 19,307; 50,66; 55,8.
Multa exempla collegit Rehd. Ind. II s. v. ubi iStov aut c. Gen.
aut c. possessivo pron. iunctum est. lam Phrynichus et Pris-
cianus hunc usum indicaverant. Lobeck ad Phryn. p. 441.

20. oJtws eUlv ouToi cet. Saepe consummatur invectio in
adversarios addita brevi sententia per oSrwi inducta: 18,163;
23,153; 57,65 cet. Ut supra § 22 vidimus de voce roworo?.
Quod autem ourm est positum in initio, causa est in aperto:
sic enim eius vis itenditur. De hyperbato cf Volkmann Rhe-
torik p. 436; Straub, De tropis cet p. 127; ad owr«,; ita tra-
iectum vide 18,220; 19,115; 20,82; cet. Sic Cic. Verr. V
§121: quis tam fuit illo tempore ferreus, cet. Etiam ubi post-
ponitur ouzw (cf ad § 25) baud raro inseruntur illa vocabula,
velut 23,120; 31,11. Exempla permulta contulit Strange Jahns
Jahrb. Suppl. III p. 584. cf Schneider ad Isocr. 9,29.

20. xaxoopyoc aocpiavai. Sic 20,113 xaxuupywv idem quod
auxotpavTav. cf 22,4 xaxoupyoi Uyoi et 24,157; 31,8; ap. Plat, de Rep,
I 341, A ut Synonyma iunguntur auxoipmTsiv et iv rok Xóyoii xa-
xoupyscv. Atque adeo ipse Demosthenes ab Aeschine 3,16: z«-

xoOpyot, aocpcavfjç, , 3,200: xaxoùpyoz, ävßpiuTtoz xal TS\'/vhrj^ Xóywv VOcatur.

cf. Wolf ad Leptin. p. 334. Weber ad Aristocr. § 2. Stallb.
ad Plat. u. s. Secundum iuris normam aliud significat xaxMupyoi,
vide ad § 47. aocpiarifi vero antiquiore tempore cum laude dice-
batur, atque sic etiam adhibetur ab Isocr. 4,3 ubi vide Schneider;
etiam (Dem) 59,21 sine vituperatione Aoacaç ó aocpMTri^ dicitur.

21. pà rov âi\'a rbv ävaxra. Iam Libanii tempore grammatici
quidam haeserunt in his verbis quibus confirmaretur orationem
esse spuriam, ille vero (cf. Argum.) dicta existimat y,arà rijv ro5
Tzpoamnou roO ùnoxeipJvou mvqâstav. Cui argumento aliquatenus con-
cedi potest; pugnat tamen illud ava~ cum atticorum scriptorum
usu in oratione soluta observato. Nam quod Isocr. 9,72 legitur,
Cypri avaS regulorum nomen erat, ut demonstrat Athen. VI.
p. 256A. Atque Kühnlein (diss. De vi et usu precandi et iurandi
formularum cet. Neustadt 1882.) exscribens p. 3 seq. omnia iura-
menta apud decem oratores Atticos usurpata haec indicat eponyma
lovis: ffcarifip (Din. 3,15; 1,36) \'OXup-moi (Aesch. 1,55; 76; 3,255;
Dem. 24,121) péycaroi (Ps. Dem. 48,2) feW? (Epist. 5,1).

In Demosthenis orationibus multo plura iuramenta obviam
esse quam in aliorum oratorum, iam saepius demonstratum est
(Blass. Att. Bered. Ill, i, p. 79, 153. Sigg. u. s. p. 421,
alii). In eorum autem usum quibus ilia dissert, non in manibus
est, numéros adscribam quos computavit Kühnlein : Antiphontem
semel iureiurando uti, bis Andocidem, novies Lysiam, quin-
quies decies Isaeum, ter Lycurgum, ter Hyperidem, undecies
Dinarchum, undequadragies Aeschinem, Demosthenem vero
(atque Pseudo-D.) si et preces et formulae iurandi includuntur,
non minus quam trecenties semel ! Isocrates iis prorsus abstinuit.

De pâ Krüg. 69,34, Kühner II p. 699; negatio ei semper
additur excepto loco Aeschin. 1,88.

De articulis in rbv Ata tov avaxra cf. 21,115; 18,253;
Schoem. ad Isae. p. 417 seq.

22. xat roui ßsouz «Trayra?. De invocatione cunctorum
deorum cf Amersfoordt ap. Schaef Appar. Crit. I, p. 802.

Omissum aXXooz (legitur tamen 9,54) ex usu communi est,
quem imitatus est Hor. Od. 1,10,5: Magni lovis et deorum; cf.
Cic. Tusc. 4,5,9: Chrysippus et Stoici; Schoem. ad Isae. 1,16;
Schneider ad Isocr. 9,56; Blaydes ad Ar. Plutus i; Krüg. Gr.
69,32,2; Rehdantz Ind. I s. v. Erweiterung 3.

24. \'laar.pare.t dpyópcov dvakccrxeiv. Sic dvaXcazsiv c. Dat. mer-
cedem dare legitur 18,19; 58,64; cf. 59,23. Notum est pecuniam
id temporis solitam esse dari rhetoribus, qui (ut ait Isocr. 13,9)
p.r/.pótyjtt Tüiv ßtat\'^üjv xac tw p\'syédsc twv iKaYysXßUTwv alliciebant audi-
tores ; atque ipse Isocr. i 5,5 • TtXovrou xal toü nlrflouz twv ßoßr/Twv
causa se petitum esse dicit actione dvtcöuaswi. De pretio institu-
tionis consule Büchsenschütz u. s. p. 564, et Blass, Att. Bereds.
H. p. 63.

26. ob ßivToc — ys raro iunguntur. Ex iis quae Lobeck
ad Phryn. p. 342 e Dem. affert, solus locus 18,112 etiam nunc
sic legitur. Extra Atticam dialectum ferri posse videtur; cf
Mätzner ad Antiph. p. 252.

26. ocßac decv saepe in confutatione, velut 22,40; 54,27 cet.
Adnotandum videtur, interdum verbum Mv nullam in hac construc-
tione habere vim ad mutandum casum sequentem; cf Francken
Comment. Lys. p. 75 s., qui affert D. 19,235; 24,13 i, cet. et
Krüg. 55,2,2; Gebauer, Append, ad Lys. p. 494. De gram-
maticorum commento, aTßac dici de certa persuasione, oloßac de
opinione incerta, vide Schoem. ad Isae. p. 293 s., atque sic Schol,
ad Ar. Plut. 267 (oTßac Sè vrj tov obpavöv xal (pwXov aoTov &Zja.i)-. xakwz
TO ocßac • ■— — ToÜTo xpu(pri ov d.Tzo ecxaoßoü kéyec.

Qui loci me permoverunt ut reicerem quod conieceram, de-
lendum esse xat olopAvouz, ut esset xarafpovsu : bene conscium sibi
esse, qui usus Herodoto proprius (v. Stein ad i,66) ne ab Atticis
quidem abhorret, ut demonstrant loci Xen. Hell. 5,4,12. Thuc.
3,83,2. cf. Kühner H. p. 576,i. Vidi postea, idem placuisse
Schaefero.

Reiskio iam scrupulum iniecerat haec dictio ; mavult legi
àvdpojltwv xaracppovoûvTaz , vel àvd-punzouq xaxatppovowraz. Dobree Adv.
H p. 158: tnpai âscv TWV aXXwv xarafpovoùvTaz.

30. cum oip.w^op.évou G. H. Schaefer contulit Ar. Pac.
756: éxarov âè xôxXw xscpaXai xaXdxwv oipw^opévwv êXtypwvTo, ubi Blaydes
vertit: „cursed, rascally".

p. 938,2. De staskrjXu&s, formula usitata de actore et reo
et ipsa lite, cf Mei.-Schoem.-Lips. p. 45, ann. 12. Dem. 18,105 J
21,6; 78 cet. De iudicibus quoque adhibetur 18,210; 21,212;
47,17. Buttmann Ind. ad Midianam s. v.; Frohb. ad Lys. 13,12
et Gebauer in Append.

3. Ta Tzs-n:paypév\'\' éaoTocz. Dativus pro ù-o c. Gen. ple-
rumque Perfecto aut Plusq. P. additur, raro (3,26) Imperfecto
vel Aoristo (23,48; 36,3; 37,6,9). De hac constructione Ben-
seler ad Isocr. 9,2 sic docet: „tù êxeivw Trsnpaypéva dicitur de factis
quae ahquis quodammodo nunc possidet, ut aliquid praeclarum
aut malum, rà ott\' ixscvou icenp. de iis quae facta sunt ab aliquo
ubi tamen non quaeritur, utrum qui illa gessit iis gaudere an
dolere possit." Plerumque eam inveniri apud verbum nparTw
exemplis demonstrat Karlowa (Bemerkungen, cet) p. 9 ; raro
ad partie, nsnpaypéva adiungitur ùtzô (19,9; 95; 117; 36,34) ra-
rius etiam subiectum est substantivum (21,19). Vide praeterea
Fox ad Or. pro Megalop. § 19.

Pluralis éauroîc, secundum oyjïp-a. quod vocatur nph^ rh woùpsvov,
TT^ôç rb (Tqp.atwp.svov adhibitus est, de quo agit Krüg. ad Thuc.
3,111,2, idemque Gramm. 58,4,3; Kühner II, p. 77a, d.

4. âstvô<^ apud Isocr. 15,15 sie definitur : tooç r/TTouç loyouc,
■/.pstTTOü^ ôovâpsvo\'i TTotstv atque saepe vituperationem habet, velut
apud Dem. 23,5,18,276 cet.; cf. Frohb.-Geb. ad Lys. 12,86.
Dicitur non solum ôsivbç, Mysiv sed etiam shslv. Utrumque coni-
unctum Isocr. 21,5, non observato quod discrimen statuit Krüg.
65,1,4.

5. lóyov!^ TTopcetaß at. De Xoyoui cf. § 16. 25. Sic Hor.
Ep. I. 6. 31: Virtutem verba putas. Exempla abundant; cf.
Schneider ad Isocr. 4,146; Krüg. ad Thuc. 8,212; Rueger
diss, supra laudatae p. 66. Cum nopcstaflat vero (idem legitur
18,127; 60,12 0, Tt yp^ Xéystv Ttoptaaaßai) contulerim 18,308;
7:s^u)vaax7]/.wi xat aumXoywc, pijpara xac kóyoüz amstpet toutou^ , et Blay-
des ad Ar. Ach. MoXXsywv ènulka.

6. Tiapâ^scv bpài : se vos deducturu7n a via esse, decepturuin,
ut vertit Mätzner ad Lyc. § 32 p. 140. Exempla praebet index
Reiskianus p. 375 ; sic ànâystv robz âcxaaràç â.7tb T^q ÙTroâéaswi 19,242,
de qua locutione vide Wolf ad Leptineam 15 (nunc 18), et
ùTtâyscv (6,31 cet.; loci leguntur ap. Weber ad Aristocr. 95) quod
bene Rehdantz ad Lyc. 32 vertit „verleiten". Sic napayrny-q 23,95 ;

ywy-f], TiXâffpa, (pevaxiapói,. De locutione na.pâyetv robe, vópooc, , idem
quod ôtaarrpéystv cf. Schoem. ad Isae. 11,36. Saepe autem indices
audiunt se deceptum iri ; demus enim Atheniensis sbizapâymyoti
est (Ar. Eq. 1115).

7. èTtayyéXXszat est VOX propria de sophistis artem profiten-
tibus, velut Plat. Protag. 319 A, ubi variat cum bmayvsîax\'^at, La-
tine denuntiare (Piderit ad Cic. de Or. I, 22,103).

xat transpositum ut Thuc. 3,71,1; 67,6; 4,105,1; 5,88. De
plurali raùxa, qui rem per singulas partes considerari iubet,
cf. Weber ad Aristocr. 7. Westermann ad 1,7.

9- xal TT p (S TOV pév. Per xal saepe a generali sententia ad
partes transitur, ut 21,79; 24,18; 160; 44,45; Latine: acprimum.
quidem. Saepe, ut hic, -aparov ah non continuatur si quando
primum membrum longius fit, oratoremque avertit. Ex abun-
dantia auctoritatum bas indicabo : Mätzner ad Antiph. p. 191;
Weber ad Aristocrateam § 196; Westermann ad 8,14; Ge-
bauer Append, ad Lys. 12,65.

II. aiaß-ävsax9s Tzovfjpàv cet., non adiuncto participio, ut oiôa
(4,18; 18,10), ôpw (3,8; 20,13), novdâvopat {4,41) , sbptaxw {24,141).

13. ànoffTspeîv xal àTzoôidôvac. De arsi cf. ad § I. Stein
ad Herod. 3,25,3, et Rehd. Ind. I s. v.

15. Toû TzacâeôovTOi. Sic non raro âcâdffxaXoç in malam par-
tem accipiendum est; cf 50,35: xaxd)v âiôâffxaÀoi, Aesch. 1,172;
Isocr. 12,101; Sen. Thyest. 311: saepe in magistrum scelera
redierunt sua.

16. per d\'ouv reditus paratur ad propositum. Krüg. 69,52,3 ;
Kühner II p. Ji2,d. Ita saepe post parenthesin: Thuc. 2,34,4
atque ibi Krüg. Dissen ad Or. de Cor. 261.

17. yiKac, dpaypâz poposcisse Isocratem commemoratur a
Plut. Dem. 5; Vit. X. orat. 837 D.

18. xsXsôaaxs. Tales adhortationes quibus iudicibus praeci-
pitur quae via sit sequenda in diiudicanda lite abundant: 21,40;
36,60; 39,35; 40,54; 60; 45.50; 56,31.

19. ^ tu? — ^ — oTi. Variatio satis vulgaris: 47,27;
58,10. Schoem. ad Isae. 5,3. Apud Herod. sese hae particu-
lae ita excipiunt ut altera abundet. cf 3,71 s. f: Ïots — Stc — ûjç
oôx àXÀoi xaT\'jyopoç sarai, ibique Stein.

21. De crebra omissione accusativi pendentis ex impersonali
âsc cf. Weber ad Aristocr. p. 306.

21. àÀXo Tc. De accusative Krüg. 46,5,9. Plena locutio
legitur ap. Platon, de Leg. IX 868 B : ypdjixsvoc tw xTscmwc

25. (T0(pibraT0v — èàv ôpàz Tcscff^. Delectantur iudicum
aures talibus blanditiis quibus ne in contionibus quidem absti-
nent oratores. Sic 3,15 ad populum conversus Demosthenes:
\'fjwvat nâvTcav vpscç ô^ôraroi rà ^rfiévza. De iudiciis vero Philocleon
(Ar. Vesp. 563)\' ^^P Ï^P ëariv àxnùaai i9d/x£Uß êvraùÔa

C. Gen. ut 22,43; 40,16; 45,50 (ubi variat cum ùnép); 47,46.
Nudus Gen. adiungitur 23,24. Alibi Accus, de quo cf ad § 46.

Patet autem nostro loco, quocum confer § 46, lites merca-
torias diiudicari solitas esse ab hominibus harum rerum pruden-
tibus. Eadem ratio obtinebat in delictis militaribus, iisque quae
contra mysteriorum religionem erant commissa. cf Mei.-Schoem.-
Lips. p. 158 seq. Platner autem (Der Process und die Klagen
1824) I, p. XXIII conicit hos iudices sorte designates esse ex
iis mille heliastis qui supererant, decem iudiciis ordinariis ex-
pletis, quorum singula quingenos vires numerabant. Fuerunt
qui putarent toIh vauroôcxaç iudicavisse in his rebus; (de Vries
u. s. p. 103 s.) quos réfutât Mei.-Schoem.-Lips. p. 96 seq.;
scilicet nautodicae antea sîff^yov has lites ; quod munus aetate
Demosthenis transiit in Thesmothetas; 33,1; 34,45. Böckh,
Staatsh. 1. p. 64. De loco herum iudiciorum nil constat; quod
enim quidam concluserunt ex Ar. Equ. 979 iv tçù Mypari twv
ÔLXWV nihili est ; putabant scilicet in digmate (de quo supra vidi-
mus) agi esse solitum ; est autem delypa twv 0. locus ubi quasi
specimina quaedam propenuntur actienum, scilicet forum ur-
banum (Schoem. Opusc. Acad. I 228). In turbis enim Pirae-
ensibus nemo facile credat ius dici potuisse ; cf etiam Wachs-
muth. Die Stadt Athen, II p. 108.

28. luipiç. âè ZOÔTCDV ut 20,25; 26,8; 2,4; 3,8; sic ävsu
18,89; 23,112, 138; 24,59, de quo Schneider ad Isocr. 4,32.

28. ç\'éps ad plures, plerumque sequente si vel iàv, 8,34;
20,38; 23,57; 106; 124; 39, 10; vel ^a/) ; cf. Gebauer ad Lys.
p. 227. Sua signifîcatione c. Acc. obiecti legitur 18,73; ^06;
179; 19,61; Mätzner ad Lyc. 129. Sic siné, de quo vide
Weber ad Arist. p. 346; Schaefer Appar. Grit. I, p. 331;
Blaydes ad Ar. Ach. 319; opa 20,21; 55; plura apud Kühner
II p. 75,4,a-

28. luramenta per npói plerumque adduntur verbis consi-
derandi (9,43; 19,19; 20,43; 23,24 cet.), ut in gravions rei
expositione attentio iudicum sollicitetur. Kühnlein (De vi et
usu precandi et iurandi formul.) p. 58.

Argumentum quod sequitur ^kaarov est èm^siptiiia, de quo vide
Volkmann Rhetorik® p. 232.

29. avveßsß-^xe(. De augmento plusquamperfecti, quod in
libris MS. hic et alibi aliquoties abest, cf Voemel. Proleg.
Gramm. ad Dem. Cont. p. 89-—92.

p. 939,1. ßT]. Asyndeton in antithesi crebrum cum alterum
membrum per negationem opponitur alteri: 1,22; 4,14; 34;
8,57; 72; 20,141; 150; 23,25. Quidam loci ap. Voemel. ad
Phil. I pag. 421 hodie aliter leguntur, cf Lob. ad Ai. 1136.

8. Uta-K s.p xai. De xal abundanti post relativa cf Frohb.
Append, ad Lys. 31,27. Notissimum est exemplum Ar. Eccles.
221 seq. ubi wansp xal -Kpb rod epiphonematis instar usque iteratur.

7. xal ou, Latine: ac non, in hac oppositione rarius est
quam à-î/l\' oh minusque efificax. Usurpatur in interrogationibus
duplicibus ita positis ut prior sit neganda. Vide Schneider ad
Isocr. 4,178; Kühner II 822/3.

5. vu\'jL Praeceptum grammaticorum ro wA ènl ßwou-où svs<rcil>-
Toz raaasrac (Etym. M. p. 608,45) paulo liberius est interpretan-
dum, ut docet Schoem. ad Isae. 1,21. Sic apud Platonem non
raro cum praeterito iungitur : Symp. 193 A ; Hipp. Min. 372 E;

de Rep. I 354C cet. Atque hoc quidem loco praeferenda vi-
detur lectio -/.armsypyjTat, ut edunt Reiske, Bekker, Schaefer,
Dindorf; is enim qui exceptionem movet priore loco causam
dicit (Mei.-Schoem.-Lips. p. 851).

5. xarayprjzat: susque deque iactat, cum fastidio et odio
i7igerit (Reiske). lójui -/.axaypr^w^ai non semel est mentiri, velut
47,9; 40; 49,39, 45. Locum 17,1 hue non traxerim. Sic nudum
xareypaivTo wc, 43,38; 48,44.

7. De variantibus activo et medio verbi sianpâtrscv Krüg.
52,10,6. Mutatur aliquando cum èxnpâvTsiv (velut 23,205), quod
est vocabulum proprium de exigenda multa. Heredibus autem
ius fuit exigendi quaecumque testatori debebantur. Mei.-Schoem.-
Lips. 598 s.

11. Tca pay pacpTiv -k a p ay p dtp s a^\')\'at exceptionem opponere ; cf.
ad § 2. Alibi n. noielai^ai 36,2; tt. domai 34,17; dvrilayywjstv 37,33 ;
vel simplex Ttapri.ypdfsad-ai 36,24; 32,1; 24 cet; additum pi^ da-
aymycpMv stvat 32,1; 36,24; 38,1. Exceptioni opponitur eôâoâma
34,4; 45,6.

12. pyj eiffaywycpov sTvat. Hoc solum iudicum est, statuere
utrum oporteat actionem dari annon.; cf 32,22 s. ; 36,2. Meier-
Schoem.-Lips. p. 851. Si petitor causa cadit, hs aut finem
habet aut alio iudicio est diiudicanda.

15. 4>rj<p(Zsaûai c. Dat. etiam omisso Accusativo rei, est
T^v 4>fi(pov ôiôôvai-, utrumque 21,188; cf 24,35, et Schoem. ad
Isae. 1,38.

occurrit ; plerumque adhibetur sera. Invenitur quoque xänsira
Ar. Thesm. 637. De ercsira dijra Blaydes ad Ar. Aves 911.
Krüg. 69,24,2. Exempla vide ap. Rehd. Ind. II s. v.

16. u) Aaxptze. Avertitur oratio a iudicibus vehementerque
interpellatur adversarius per apostrophen. Straub (De tropis cet)
p. 88: „fictio vel figurandi vis hic in eo consistere videtur,
quod oratio quamquam averti videtur, tamen in eos intenditur,
quorum docendorum vel commovendorum causa habetur, atque
fere etiam maiore vi et impetu, quam si in ipsos dirigeretur".
Demostheni autem propria est brevis allocutio qua flagitare
videtur ut aures arrigat adversarius: 18,112 àxoùsf;, ActryivT); 290;
24,162; 195. Neque vero frequens est. Vide locos e privatis
orationibus collectos apud Sigg u. s. p. 420; accuratius ap.
Schulze p. 77.

20. ßdsXupoi Tci. De TK , quod adiectivi vim äuget, Stein
ad Herod. 5,33,9; Rehd. ad Xen. Anab. 7,3,35, et in Ind. II
s. V.; Kühner II §470,3, p. 570 s. Sic Latine quidajn; K.üh.^
ner, Ausf. Gramm, d. Lat. Spr. § 119, A 6, p. 471.

23. Ad dixâ^scv c. Acc. cf. § 43. vuvi his hibernis men-
sibus. Nam ipTioptxal ô(xai in earum numero erant quae ëpprjvoi
vocantur (Pollux 8,101 ; Harp. s. v.; Bekk. Anecd. p. 237,33),
uno mense diiudicandae; cf. 33,23 : al de krßsti roh èpnópoic, rwv
âcxiSv ipprjvoi simv àizo toO ßo-/]dpopid)voi ßsypi toô powcyicSvOi, tva izapa-
Xp^p.a Twv dtxatu)v royóvrez àvâywvrae. Xenophontis aetate hoc non-
dum erat lege sanctum; proponit enim (de Vectig. 3,3) si ôs

xdl rfj toù êpiTopùm àpyfj aß\'la Tzporißsi-q tcç , otjttç, dcxatorara xal tay tara
ôtaipoirj rà àpfiX.oyo., cùç, p-q dTtoxuiÀôsfffiae àm-KXsb rhv ßooXupsvov, noÀù av
xal ôcà ra.ôra Ttlsiouc, rs xal rjôtov èpTtopsôotvTo. Quae hic desiderantur

postea instituta sunt. cf. Dem. 7,12; 37,2. Lys. 17,5. Böckh,
Staatsh. I p. 64; Meier-Sch.-Lips. p. 907.

26. sii TO ösffßcoTT^pcov napaào^\'rjvai. In sohs mercatoriis
causis hoc obtinebat, in carcerem dari si quis non ad diem sol-
visset iudicatum; vide 33,1 : âdcxoùmv (spnopocz SciL) dsapov è\'raËs
TOUTZtTiß\'.o\'j, iujc, äv i-/.T£Mw(7!v o,TC äv aoTwv xaTayvajai9rj. 56,4; cf. 21,176;

Antiph. 5,63. Hudtwalcker (Ueber die öff. u. Priv. Diaet. 1812)
p. 152,92. Mei.-Schoem.-Lips. 637 et 963.

Verbum autem Trapadiâôvm plerumque désignât tradere iis qui
pcenas exigendas curant, roh svdsxa (Mei.-Sch.-Lips. 85 ann.
125; 957 ann. 549), rw â-/jpi(p, qui napakaiißdvouat (24,80); ali-
quando iudicibus: 21,2; 25,36; 51,4; 51,8 ut nostro loco sh
rb ôsap.u>T-fjpiov cf. Frohb. ad Lys. 13,68; 14,17; 30,10. Ahbi

xarazö\'^saßat siz rb ocxijpa 56,4; ipßdkkecv eiç rb âscrpcon^ptov 53,14;
Pass. êp-TCCKvatv stz rb decrpiuTi^pcov 25,6o ; LyCUrg. 112 àKOTiMvai.

27. npoaofXóvTaz. De verbis per -Kpoz— compositis cf.
Weber ad 23,89; Schaef. App. IV p. 80. V p. 15; Voemel
proleg. gramm. ad D. contiones § 130. Huius normam sequi
licet : Ttpoz non nisi cum xa( et M coniunctum (cf Kühner II p. 456;
Krüg. 68,2,2) a verbo separari posse, scilicet adverbium esse.
Libertatem tamen scriptoribus concedi oportet; sic Ar. Eq. 578:
y.a\\ -Kpbz oox ahoùpsv oùâév ubi aeque bonum esset TtpoaMroupsv, con-
tra Vesp. 1420 editur: xac x^P^\'-\' npoadaopai ubi videtur izpóz me-
lius separari a verbo, velut Blassius Dem. 25,24 scribit:
■Kpbz ëlay&v, idem tamen 32,9: KpoastX-qxEv, ubi sane xac longius
a Kpuz diremptum est. Vide eiusdem lectiones 23,89; 27,67
s. f.; 27,32; 29,21; 31,7; 27,60 s. f Certam rationem non
deprehendes.

27. rà èncrcpca generale nomen poenarum solvendarum est.
Schoem. ad Isae. 3,47; Mei.-Sch.-Lips. 956, Ann. 546; Mätz-
ner ad Antiph. 4, a, 4 cet. In mercatoriis litibus si petitor
causam non probasset, iKcußeXca imponebatur, solvenda adversa-
rio; statim autem sponsores dare debebat, se eam pensurum
esse, aut in carcerem includebatur donec solvisset, cf 56,4;
Mei.-Sch.-Lips. p. 637 et ann. 413.

28. xac nmz. De xac adversativo (idem fere quod skeira) cf
19,232 xa] Tc\'z-, 20,83; 21,98; 222 eet. Weber ad 23, § 124.
Matzner ad Antiph. 5,57, et ad Lycurg. § 144, p. 324 s.
Rehdantz ad Lyc. 3 5 , et Ind. II s. v. xac. De moK Gebauer :
De arg. ex contr. p. 19 seq. 76 s. 278 s.

29. dsivo-j xac aysrXcov saepe iungitur: 19,146; 226;
20,156; 40,53\' ffyErXca^ojv xac ds.CMmai\'f-aiv.

p. 940,3. àitâyocvTo siz ro Ssffixuixi)pcov quod fit per unde-
cim viros. Mei.-Schoem.-Lips. p. 963.

5. kapecv dtxy]v nspl ztSv s. a. Hic poenas repetere, raris-
sime poenas dare\\ Herod 1,115; Eur. Bacch. 1305. Stein ad.
1.1. confert rhv pcaHov Xa^Bcv. Raro ôcxrj Ttspc legitur ; plerumque
bnép, velut 9,44; 23,41; 46; cf Frohb. App. ad Lys. 1,35.
Rehd. App. ad Lyc. § 9.

6. naph Tzoia à p y-g ^ sv t cvj ypóvm] Frequens est variatio in-
ter ;roroç et Ti\\. Vide 18,311 ubi sese excipiunt t:ç, quater repeti-
tum, ter notoç,, semel ti\\ , semel itohc,, bis riz, et 19,282; 342;
21,41. Adde Schneider ad Isocr. 1,5.

7. rcapà Toiç, é\'vdsxa. Undecim viri quid habeant muneris
in dicendo iure, vide ap. Meier-Sch.-Lips. p. 85 seq.

9. xaxoùpyoc sensu iuridico sunt etiam Xojnoâôrac, ^aXXavTcovópot,
àvdpanudtarac. ib. 86.

9. r\'i-avârm articulo caret significatione supplicii iunctumque
cum vocabulo iudiciali. cf Proksch : Die Bedeutung von î^dvaroç.
Philol. 37, p. 306.

9. slaàyscv proprie introducere in indicium, ut 48,31 (<! apymv)
sla-qyaysv {ijpdc, row? âp<pcff^-qzoûvTaz) eci zo dcxaazrjpcov, 44,59; 47,24;
26. Cum autem ô ehaywysôz simul ijyspmv sit zoù àixaaz-qpcov ^
actionem da5t, diem constituit, instruit litem, curatque ut sen-
tentia iudicum sit rata. Mei.-Schoem.-Lips. p. 45 seq.

proponitur quod obici et statim subicitur quod contra dici po-
test. cf. ad Herenn 4,24,33. Dissen ad Or. de Cor. 24. Cur
Blassius signa interrogationis post êvdsza et v. 10 apyovTi dele-
verit, quae omnes editores exhibent, non video ; Cornif quoque
I. c. : Subiectio est cum interrogamus adversarios, cet; atque sic
Gebauer App. ad Lys. 12,40 et 12,86. Eodem modo hypo-
phoram explicat Majewski (De subiectionis et occupationis for-
mis quae inveniuntur apud Dem. 1887) p. 2, comparans 1,25;
18,24; 8,26, cet. Haec forma hypophorae crebrior videtur;
quamquam non est necessaria (Straub, De tropis cet. p. 96 s.).

Hae interrogationes et ^óö-e«? inducuntur per àlXâ, quod toties
repetitum habet quod offendat, neque facile apud genuinum
Dem. reppereris. cf Blass. Att. B. p. 151.

10. èit iy.lrj pwv xac ôp<pavwv xac tiSv roxéwv cf. Mei.-Sch.-
Lips. p. 5 5 seq.

Vocabulum Toxémv pro yovémv non est ex usu scriptor um ser-
monis soluti. Occurrit tamen etiam apud Lyc. Leocr. 147.
Qui sint yovsh docet Isae. 9,32. De articulo, duobus substan-
tivis nonaddito, addito tertio, cf 15,17; 23,97 ibique Weber.

àXXàvrj à ca. Apud oratores vïj dca numquam frequentius est quam
in hypophora; Westermann ad 23,61 ; ibidemque Weber. Maiore
cum vi structura fit âP àXXâ, ut 18,117 cet. Locos vide apud
Majewski u. s. p. 15 s. De subiectione cf praeterea Volk-
mann Rhetorik^ p. 260.

12. ßaffcXsc — yu ßvaacapyoc — ätrsßscac,. cf Mei.-Schoem.-
Lips. p. 62,64.

atzo (ttoatou. Harp.: ôi\'x-fj Tcç, ictc xarà tcBv àTrsXsu^sptoâévTwv âsâo-
p.évfj toi<, ànsXsui^spû)(Taacv iàv àtpcoTwvrac re àTc\' aùrcSv fj irspov èntypâfwvTac
tp()<jtó.tqv xac â xsXeuouacv oï vópoc prj tzocmocv. Vide Mei.-Sch.-LipS.
388,620 S. Platner II p. 77 seq.

Idem S. V. Anpoaraatoo\'. stdo^ dtx-qz xava Tuiv TipoffTdrrjv p-ij vspóvrwv
psTotxiuv. Mei.-Sch.-Lips. p. 389 s. Platner II p. 75 s.

16. or paTTjyot ~ r p fq p a p yo o Mei.-Sch.-LipS. p. 112,
Ann. 217, et p. 121. cf. 39,8: Tlva Sol aTpar-qyol rpÓTCo\'j èyypó.(Jioi>-
aiv dv siz aup.p.op(av èyypd<piucnv ^ dv zpiijpapyov -/.ai\'^iaTwcr\'.v,

16. bnó koc-KÓv èartv ol err pazrjyoi. cf. 19,18: raOra ê\'fjv Pujxet^
xac llóXrxl. Ar. Thesm. 21: olöv ti\'tzou\'\' <tt\'.v al mcpal ^uwomac. Vesp. 58.
Thuc. 4,26,3; 8,93; Heindorf ad PI. Enthyd. 302 C; Krüg.
Gr. 63,6. Non multum distat schema quod vocatur Pindaricum,
de quo cf. Herwerden ad Eur. Ion 1146. Patet ex exemplis
laudatis, nihil opus esse lineola post èoTcv, qua Reiskius indi-
care vult aposiopesin quandam, cum orator dubitet quid adicien-
dum sit.

17. Post hypophoram, quasi scenae actionem, sequitur ora-
toris confutatio, inducta per dé, ut 23,93; 20,105 vel dXld,
quod legitur 8,51; 21,41 eet. cf. Majewski u. s. p. 10.

18. spnopoi Qst qui per urbes ultro citroque commeat, izXavrj-r-qz
inl ràç TzóXeii, ut ait Plato de Rep. II 371 D. Quid intersit in-
ter hos mercatores et eos homines qui audiunt xditrjXwi, naXcyxâ-
nrjXoi, psza^oXsüz (Dem. 25,46) docebit Büchsenschütz, Bes. u.
Erw. p. 454 s.

19. evoç rtuy èp-kópwv. Accedit bK ad significationem pro-
nominis «Ç, qua posteriore aetate usurpabatur. cf. Schoem. ad
Isae. 3,37. Locus vero quem citat, Xen. Mem. 3,3,12 aliter
Schneidero, editori Xenophontis, explicandus videtur, cui as-
sentior. cf. vero Schaefer Appar. IV p. 6 (ad p. 619, v. 10).

21. Ttóc del sïasX>3scv r^v ôcxtjv- Utrum Accus. tt/v âcxr/v pen-
delt a âsl an ab elasXt\'^ecv non liquet; potes enim dicere Sàrj
scffépysTac, ut 21,78; 34,18; et ecaépyopac âtxyjv^ ut 21,6; 34,1; 28,17.

Raro è/ï\'^Efv sk roh âr/.atrràz legitur: 27,1; Lys. 31,1 editur ùz
(Cobet sk) ; Plato Gorg. 481 A napd.

23. oSrm âscvoi oartc, àv. De oôtiç Krüg. 51,13,10. Schneid,
ad Isocr. 9,35. Frohb. ad Lys. 14,35. Quod legebatur ourujz
— (\'k 8,44; 10,15; 31,11 opera Blassii nunc scribitur ware.

52. rocvuv hic est ßBraßartxöv, quo narratio pertexitur, ut
20,88; 54,10; 38; (saepe sn roïmv 1,25; 22,21 cet: iam vero.
Schneider ad Isocr. 9,41; Schaefer Appar. I p. 222), non aoX-
Xoycartxóv ^ quod in eadem re subsistit, plerumque colligit quae
fusius exposita praecedunt, saepe post parenthesin, coniunctum
cum iudicum ahocutione, ut 23,18; 152; 21,19; 49.33; SOjH,
eet. cf Fox ad Orat. pro Megal. § 4; Weber ad Aristocr. § 18,
123; Frohb. ad Lys. 1,45. Nostra oratione hoc tantum loco
particula occurrit ; in genuinis vero orat. privatis semel in ter-
nis paragraphis, quod patet ex computatione facta a viro d.
Rosenberg. Jahrb. 1874. p. 109 seq.

28. ia-ydrouç, xcvôôvoui. Lipsius p. 300 e locis 34,37 et
Lyc. Leocr. 27, ubi de eadem re sayaroc, dicitur, concludit pha-
sin (vide ad § 51), sequi posse drtpmv vel corporis poenam.

29. ro roùrou ßspoc, ut 43,78; 45,70; Kühn. II p. 272,15.
Sed 44,59 ™ ÖMßaprupoövrwv pépoz quocum Rehd. ad Lyc.
§ 17 App. confert xarà ro roórou pépoc, Isocr. 20,8. Lyc. 97.

4. dkXoaé not atr-qyqar^. cf 34,37 et Lyc. Leocr. 2/. Cum
enim Attica esset Xsr.róysmz, ut ait Thucydides, omniumque
maxime Athenae egerent ahou è-KZLadxroo (Dem. 18,87; 20,31),

severe cavebatur legibus ne quis exportaret frumentum (Schol,
ad 24,136), atque ut Athenienses saltem mercatores frumentum
adveherent. Peregrinorum etiam naves frumentariae si in Pi-
raeum appellerentur debebant duas oneris partes exponere. Harp.
S. V. eTctpsXyjT-^i ißTioplou. Böckh U. S. p. IO4.

Dicuntur autem haec a petitore potius ad denotandum quam
legem velit intellegi, quam quasi ad causam pertinentia; cardo
enim in hac re vertitur, quod pecunia eius deportata est Chium ;
de frumento ab homine Chio eo vecto nihil legimus.

5. ^ xp-qiJ-ara daveciryj cet. Si strictiore sensu haecaccipis,
videtur omnis rózoq évspónXou!; interdictus esse; accipienda sunt de
pecunia mutua data navis magistro vel mercatoribus qui non
sint redituri Athenas, velut huic Chio homini de quo infra sermo
est. Sic enim prohibetur pecuniam Atticam peregre mercatu-
rae faciendae inservire, remque pubheam denudari suis praesi-
diis. Contra Böckhium (p. 71 s.) assentior Platnero (der Pro-
cess und die Kl.) H p. 358 s.: ille enim contendebat non
nisi constitute onere quod rediturum esset licuisse fenus nauti-
cum exercere (atque in lege nostra frumentum, ut summi mo-
menti , primum locum occupare, post quod sequi ceteras mer-
ces), itemque Hüllmann, Handelsgesch. p. 162; sed de one-
ribus reportandis nil usquam legitur, nisi, quod par erat,
feneratores per syngraphas constituere solitos esse ut merces,
pignora scilicet sua, redirent; lege vero tale quid iuberi absur-
dum contrariumque foret utilitatibus mercatorum, ut bene de-
monstrat Platner, 1.1. cf 32,1: r«? drmz stmt — TiSv \'AffyjvaZs xal
ziSv au!J.ßoXatmv.

7. pàlkov âs 2,2; 18,297 et saepe. Formula est correctio-
nis, iTTcâcop^waswç,, de qua cf. Straub (de tropis, cet.) p. 104;
Volkmann Rhetorik^, p. 496; Blass. Att. Ber. III, 1,160.

9. àpyûpiov dé. Particula 8é tum legitur, ubi pars legis,
epistolae, decreti cet., recitatur e medio corpore sumpta, velut
19,181; 62; 58,23; 45,20; Ar. Aves 1035. Atque hic quidem
pars recitari videtur legis mercatoriae ; cuius initio fortasse de
frumento agebatur, vetabaturque id alio portari quam Athenas ;
quod nunc ita extenditur, ut pecuniam quoque collocari in na-
vibus aliorsum taha onera vehentibus vetetur (sic Salmasius,
de Modo Usurarum p. 194,195.); quam ob causam àpyùpwv cum
vi praeponitur.

Itaque versu 12 ante oItov inserendum puto tóv ut sit: fru-
me7itum impositum ; alioqui interdicitur ne quis contrahat in
aliam navem quam frumentariam, quod vel nostra oratione re-
darguitur. Ad causam vero de qua agitur, hic legis locus nul-
hus est momenti ; quocirca actor (a quo exscriptam formulam
legis récitât scriba) ad sequentia properat per verba v. 13:
xai ralXa — auTwv, quae mihi quidem (in hac re Böckhium secuto)
non ad legem pertinere videntur, neque poena de hoc delicto
constituta vv. 14 et 15 quidquam attinet ad causam petitoris ;
utrum V. 16 : xaffdnsp — xma TauTa petitoris sint an legis, non
diiudicarim, quamquam in lege slp-qrai pro yéypa-KTai mirum
videtur {de lege dicitur Antiph. 6,4; Thuc. 1,139,2). Sed in
quibus pondus inest, illa sunt quae sequuntur, xai dü-q cet., in
quibus aüttp V. 17 deleri malim ponique tic, post èxdw. Non enim
de eodem delicto agunt de quo v. 14, i 5 : èàv dé t«; — è-mpsXijrâi
nam in quem phasis, actio severa, intendi poterat, huic pro-
fecto non opus erat lege interdici quominus ipse de hac pecunia
lege ageret. Sic intellecto et constituto loco omnia rite proce-

dunt ; ut Böckhium in hac re sequerer non potui mihi persua-
dere; Büchsenschütz quoque p. 547 non videtur concoxisse
quae ille profert. lam videamus de singulis.

De infinitivo êzeivac cui v. 17 respondet imperativus iSéazu),
in legibus frequenti, consule Kühner II. p. 589.

9. êxâoôvac: docare, ut 52,20; Isocr. 7,33: rà eçtw ôoMvra
idem quod ixôoaiz, D. 27,11; 29,36; 52,20.

10. De inquilinis non solum [xsrocxeîv, sed etiam ohsb dicitur.
Mätzner ad Lycurg. § 21, p. 119.

11. (uv -/.ùpiot siacv: impubères et mulieres quorum tutelam
habent. Fuerunt qui putarent pugnare hoc cum lege quadam
qua vetitum esset pupillorum rem nautico fenore elocare ; quam
legem numquam extitisse patet e Lys. 32,25 , ubi non fenus
reprehenditur, sed fraus in eo commissa. Lipsius ad Mei.-Sch.
p. 559. Kùpioz autem, ut ait Schoem. ad Isae. 1,10, pertinet
ad facultates, iiïcrpoTzoç, ad personam pupilli ; cf locum 36,22;
27,55 videtur dictum propter praecedens s^r^oea-s. Latiore
vero sensu legitur 27,19, ubi idem est quod procurator.

14. ipàatz: actio data in eos qui fraudem fecissent fisco.
Actori si causam obtinuisset zà -/jp-îa-q zwv <pavûsvzu)v iure com-
petebant; cf 58,13, et Mei.-Sch.-L. 296 s.; de causis mercatoriis
(D) 58,12.

15. à.7toYpa<pifj zoù àpYopc\'ou: perscriptio bofiorum ut publi-
centur; hoc quidem loco, ut placet Meiero (d. Att. Pr. p. 308,
ann. 315), computatio pecuniae contra legum mutuae datae,
adiuncta rj <päaBt.

15. zohq èizipsl-qzó-z scil. zoù ipitopioo, decem viros sorte
quotannis designates, qui res ad portum pertinentes curabant,
imprimis ne leges de portoriis et mercibus importandis migraren-
tur; cf. 58,8 s. et Mei.-Sch.-Lips. p. 98 seq.

16. y.a.i\'^àKsp zTjç, vscbç, ~ scp-qzac: sic Blass secundum co-
dices F et Q scripsit pro xa>9à nspl zf/z cet., quod edunt Reiske,
Bekker, Schaefer, Dindorf Atque habet genetivus quo defen-
datur; cf exempla in Kühneri Gramm. II p. 311 s. f; velut
Plato de Rep. 439 B: zoù zo^ôzou où xakw^ iysi Àé-yeiv oze — (ubi

Stallb. explicat: touzo znü zo$ótou), et vide Nauck ad Soph.
O. C. 355: ptavzsca â zoôô\' syp-fjc^t) amp.azoc,. Comparandus est
Gen. pendens e subst., de quo Frohb. ad Lys. 1,36; Schoem.
ad Isae. 9,19; Westermann ad 18,99 54,24; Krüg. ad Thuc.
1,140,4.

Cum xad-ânep — xazà zabrâ (non zaùza^ cf. 23,41 in lege
inserta a Demosthene ipso; 23,89; Ar. Aves 1041, ubi maie
Blaydes: „corrigendum suspicor (pr)(p(apaaiv olansp",

19. (5 p.kv vôpoc, cet. Transitus valde usitatus : 46,20; 36,26;
40,20 cet; cf ad § 24 et 35. Plura exempla apud Gebauer,
Append, ad Lys. 12,48.

20. ptapwzazoc àv&pœnwv âTcâvzcuv. Sic 8,58: àvorjzôzazor
Ttâvzcuv T(x>v ëvzojv âv>9pw7t(ji)v, cf. 23,6; 9,14; 20,145; 28,16; 19;
59,12: àvmâpôzazov àvûpaiTcwv, qui Genetivus, omisso nâvTcuv, ple-
rumque cum adverbiis legitur constructus, velut 27,18; 26; vide
exempla in Astii Lexico Platonico, et plura apud Weber ad
Aristocr. § 6 ; Dobree Adv. p. 78, vol II ed. Wagner.,

21. yeypappévov. Sic Cobet (Miscellanea Crit. p. 86) cor-
rigit; lectio vero iam ita dabatur a Reiskio, Bekkero, Schae-
fero. De Accus. Absol. cf Krüg. 56,9,5. ysypap.pévov sic etï^,m
Thuc. 5,56,2 legitur. Omnia exempla ap. Dem. obvia collegit
Schulze diss, supra laudatae p. 59; cf Schneider ad Isocr. 4,53 ;
Frohberger App. ad Lys. 30,2; ad Lys. 14,10; Gebauer App.
ad Lys. 13,84; Mätzner ad Lyc. p. 201; Krüg. ad Thuc. 1,125,

22. Ttàkcv vjzecv. Pleonasmus frequens, de quo cf Schneider
ad Isocr. 9,56; Rehd. Ind. II p. 179 s. voce Pleonasmus. .Ad
yjxscv de rebus cf ad § 10 nMaezat. Sic Xen. Hell. 7,2,13; 2,2,3;
Anab, 5,5,2,

22. ènézpBipav c. Acc. C. Inf non ita frequens est: Xen.
Anab. 7,7,8; Lycurg. Leocr. 115 (ubi vide Mätzner) ad analogiam

verbi èàv. De Ciiiorum mercatura cf. Hüllmann Handelsg. p.
53 s. ; Büchsenschütz p. 396.

p. 942,1. ixecvov referendum ad nomen proxime antecedens,
ut 18,148; Thuc. 2,11,4; 5,57,2. Heind. ad PI. Phaed. iiiB.
Schneider ad Xen. Cyr. 5,2,28 citat ib. 4,2,12; 4,5,20; 5,2,32.
cf. Rehd. ad X. Anab. 7,3,4; Stein ad Herod. 2,136 medio.

2. fJLsrà TOÔ vauxX. xai ßsrä roû X, Praepositionis iteratae
in coniunctione copulativa, ut 3,25, 18,109, vide exempla a
Poppone congesta ad Thuc. 7,56,2. Plerumque omittitur altera
praepositio, ut demonstrant Westermann ad 9,2 ; Weber ad Aris-
tocr. § 30. De omissione in aliis coniunctionibus cf. Schneider
ad Isocr. 1,25 ; 9,3; Mätzner ad Lyc. p. 257; Frohberg, ad Lys.
10,7, et de Romanorum usu Nägelsbach, Lat. Stilistik § 121.

8. Cur non impedierit creditor ne aveheretur debitor, non
liquet, neque hic neque in simili re 32,29.

4. ô p iJ-cXovrai iv — s£ç ôs — ou y & p piaavr o. Variat praepO-
sitio posita apud verbum ôppXeai\'^ac. Legitur sh (Dem.) 7,15 ;
Thuc. 1,46,2 (sed ib. 3: èvTaù^a ôppîZovrai)-, 3,76; 8,1 i,i; Xen.
Hell. 1,4,18: npbç, rijv yqv, sed Thuc. 2,86.2: ini Tw \'fi\'w. Contra
èv X. Hell. 5,125; Herod. 9,96 auroù.

Consulto saepe indulgetur studio variandi, praesertim in prae-
positionibus. cf. exempla ap. Rehd. Ind. I s. v. Wechsel.

Quod ad rem pertinet, videtur Apollodorus pecuniam e
mercibus distractis reliquam, centum stateres, mutuam dedisse
ut TÔxov ézepônXouv faceret Chium petens, unde rursus dâvsccpa
érspôxXouv Athenas faceret; saepe ita quibus iter transmarinum
est faciendum pecuniam collocant, ne interdum âpyâ sit. cf.
34,6 et 8; 56,29; Hüllm. Handelsg. p. 173. Ita navigasse
in Aegyptum Platonem (Plut. Solon 2) suspicatur Böckh, I
p. 54^-.

Q. oTtsp — ù-Ksûéfifjv — tjTt — àdtxeia&e. Cum hac construc-
tione, qua non intellecta Reiske et G. H. Scliaefer sanare se
putant locum emendationibus proponendis, cf. Pl. Lys. 204 D :
xal o iffTt ToÛTwv ôsnôrepov, ore xal aâsc. Laches 184 B: o ouv emov, (kc.
Ar. Ran. lOB s: mvitsp êvexa ïjMov — Iva p.oi roh% Çévoo<; (ppâffetati,
quod secus explicat Kock ; interpungendum enim est post v. 111.
Infinitivus sequitur Plat. Hipp. Min. 368 C: xal S ys àzondjTarov,
aÙToi Ttké^ai, sequitur sententia absoluta per yap introducta (D.)
48,46. Pronomen relat. indicat quae secutura sint; omissum
videtur tout\' eW, vel solum eW viris d. Schoem. ad Isae. 120;
Stallbaum ad Plat. l.I. ; Kviçala vero quae proponit (Symb. Philol.
Bonnensium, 1867, p. 659) omissum esse sW, ita ut sententia
per oTi incipiens sit subiectum, prior sententia praedicatum (cf*
Lys. 19,25), tum sententiam relativam in brevius esse contrac-
tam (detvÓTspov âè zoÓTwv, ixéytazov âè zsxp-fjptov) haec nimis videntur
artificiosa. Vide praeterea Rehd. Append, ad Lycurg. 56;
Weber ad Aristocrateam 23,19 (p. 540; 597,6). Non confe-
rendi sunt loci qualis est Pl. Euthyd. 304 C, quem affert
Stallbaum 1.1., ubi pronomen relat. non prospicit ad sequentia sed
ad praegressa respicit, de quo usu vide Kühner, II p. 941,2.

9. xal ùpecç. àâcxeîaâe. Ut in exordio ponitur, quo atten-
tiores fiant indices, sic hoc argumentum valet in fine orationis,
ut momenti aliquid afferat ad eos permovendos; cf 22, x; 23,1;
20,2; 24,8; 50,1 et 54,41; 43,72; 56,50.

12. t(3v vópcov xpet\'zzmv fieri contendere reum, saepe vitio
datur: 21,66; 26,8; 42,15; 44,15; 58,15.

16. Ttwi OU affirmat. Kühner II p. 1022,9. De interroga-
tione in fine periodi iterata Schoem. ad Isae. 9,15.

16. ô zocoùzo^ avdpwnoi hic qui talis est qualem descripsi-,
Schneider ad Isocr. 4,82; cf Kühner IL p. 544,5 ; Krüg. 50,4,6.
Cum tota paragrapho confer 48,55.

Incipit intkoyoz , per oratio-, breviter summas res colligit orator
(§ 55), oratque indices ut sibi auxilientur (§ 56), quae partes
apud rhetores enmneratio et conquestio {commiseratio) vocantur
(Cornif. ad Horenn. 2,30,47; Cic. de Inv. 1,52,98); atque huic
adiuncta est amplificatio, quae demonstratur utilitas condemna-
tionis (cf. Cornif. ib. § 48).

Quibusdam orationibus privatis (29, 30, 31, 37) deesse
perorationem notavit Sigg. u. s. p. 415; cf Volkmann Rhe-
torik® p. 262 s. Transitur ad epilogum per ph ow ut saepe:
4,51; 15,35; 34,52; 43,84; 56,50; 59,126; Fox ad Or. pro
Megal. § 32; Frohb. ad Lys, 14,46.

21. ävsu ijiiwv. Thuc. 2,70,3; 72,3; 4,78,3; 8,5,2; Xen.
Heli. 3,4,26 cet. Krüg. 68,18. A.

22. "apsv vt\'va èazi. De pronom. interrogativo cf Krüg.
51,17,2. Quin etiam Graeci, ut ait Lobeck ad Phryn. p. 57
ann., data opera pronomina èvacpopixó. et èpmTr]po.Tcxó. commiscue-
runt in interrogationibus obliquis, repetitionis effugiendae causa.
Sic Plato Grit. 48 A, ubi Stallb. addit Gorg. 500 A; 448 E;
Charm. 160 D.

paipca xal xokaaci. ^ p.sv yap xoXaacz too Kaayovroz évexd iarcv, -fj ds zipw-
pia zou Koiouvzoz 7v dTtoTrXTjpw^. Quae finitio, fusius tractata a Gel-
ho (N. Att. 7,14), non semper observatur ab auctoribus; nos-
tro vero loco xold^stv concinit cum iis quae sequuntur: Tzspiatprj-
asa^s cet.

27. xai idv saepe in peroratione post derjatv vel adhortatio-
nem: 2,31; 14,41; 26,27.

28. d/icv — strsaffs. i(p-/j(piani)/oi xai n s p lae piqasff^\'^ s tcSv tcov.
dvd. Chiasmus, de quo cf. Dissen ad or. de Coron. § 163.

Futur. Exactum coniunctum cum Futuro ut 3,6; 20,166;
25,2 cet. Frohb. ad Lys. 12,200.

Propria significatione, tollendi quae circumdata sunt, legitur
r.spiaipeiv e. C. 26,5 ; 9,58.

29. rwv novrjpwv dv&pwncav. Malorum hominum poenas
utiles esse rei publicae, saepe, ut par est, commemoratur in
peroratione; locus est amplificationis (Cornif. ad Herenn. 2,30,48).
Matzner a:d Antiph. 2,?-,ii, et ad Lycurg. § 9, p. 91 , § 10
p. 94; Frohberg. ad Lys. 12,35.

p. 923.2, navou pyuuai Tie pi nt ddixsb T:spc ri 21,1 ; 9; II cet.
Frohb. ad Lys. 31,24.

ovnu) yévuffc ç>atvwv xépeivav parép\'\' otvàvûaz bnépav.
Legendum est: paprup" oîvâv&av ànûtpaz.

Xapnpac ô\' ■qX\'9ov axrivez <TTsponâi ànop-qyvûpsvac
àpnvoàv ô\' -qpwsi s\'araaav &£o!j aàp.aaiv
ncd-àp&voi.

aitavTa ôuffyépsia, tijv adroG <pûirtv
orav Xmcbv rti dpa rà prj npoasKora
sic respondet Philoctetes :

cJA,^\' obdh I\'fa» too <p ut s6 aavT o<i ffu ye
dpà(; oùdè ycovscç, ê(T>9Xàv àvôp\' ênœfeXcSv.

\'Jpyei\'oç psv àvaxaXo6psvo<;
ovopa â\' \'Opsaryji too to xXsivbv \'EXXâôo\'^
\'Ayapépvovoz arpàTsup? àysipavrôi noTS.
Lege; aizopâ.

Sed natura loci ope sufficit ipsa suapte
quod edidit Munro (Ms. opus efficit), lege : sponte efficit.

lam Britannorum etiam deos misereri, qui Romanum ducem
absentem, qui relegatum in alia insula exercitum detinerent
recepit coniecturam Lipsii, legentis religatum.

Errat W. Christ (Abb. d. Kön. Bayer. Akad. d. Wiss. I
Cl. XVI Bnd. III Abth. p. 172 seq.) contendens Atticum,
editorem Demosthenis, non fuisse Titum Pomponium.

Schwabe (Quaest. Catull. p. 280) faUitur perhibens Volusium,
cuius annales irridentur a Catullo (Carm. 36; cf. Carm. 95)
eundem fuisse quem Tanusium Geminum, rerum scriptorem.

Mommsen (Rom. Staatsr.^ II, i, p. 145) non est sequendus,
dictatorem affirmans fuisse collegam maiorem consulum.

Xenophontis Anabasis ut opus historicum summa cum cir-
cumspectione est consulenda.

s \'\' a		tk l\'à ^^

	T v;	ia
	■»V i

	r