in de jaren 1527,1S56 en 1870,

�/elrokkeu uil de fransclie uicl goedkeuring der geestelijke overheden
openbaar gemaakte bescheiden, en wrrjjkl uiel ceoc.�iuleiding,
bevallende zeer merkwaardige bijzonderheden omlrenl hel ver-
schijnen van overledene ptfsooea. J

O. �* VAN Li-A.NGUCN\'.HXrYSKK.

in de jaren 1527,1856 en 1870,

gelrokkeu uit de fransche mei goedkeuring der geestelijke overheden
openbaar gemaakte bescheiden, en verrijkt met eenc inleiding,
bevattende zeer merkwaardige bijzonderheden omtrent hft ver-
schijnen van overledene ptrcnei.

C. Ij. VAN l,A.NGW.NHXrmyi-/SI.

Laten wij niet geheel en al de verschijningen der dooden
verwerpen; de H. Schrift toch is veel te uitdrukkelijk op dit punt;
de ff. Vaders hebben zich veel te duidelijk verklaard oni ze te
durven loochenen en verwerpen. Die verschijningen zijn zeld-
zaam, maar ze zijn mogelijk.

De duivelen kunnen , om te beter de booze oogmerken te vol-
voeren , die zij ten onzen opzigte koesteren, de gedaante van
schimmen aannemen die z ich aan onze oogen vertoonen , en die
men aanziet voor de d ooden die zij voorstellen; maar Tertul-
lianus, de H. Thomas van Aquinen, en de meest beroemde schrij-
vers waarschuwen ons van niet naar hen te luisteren, welken
raad zij ons ook geven of welke teruggaven zij ons ook bevelen.

De goede engelen kunnen op hunne beurt, zegt de H. Tho-
mas , ook de gedaante der dooden aannemen en zij doen het
somtijds met een goed doel, door een bijzonder bevel der
Voorzienigheid.

In den toestand van scheiding heeft de ziel niet de minste
magt meer noch over haar eigen ligchaam, noch over eenig an-
der , zegt de H. Thomas. Aldus is, volgens dien kerkvader, de
verschijning eener ziel een w aar mirakel, bijgevolg zeer zeld-
zaam , hetgeen evenwel niet belet dat zij somtijds kan plaats
hebben, even als wel eens een ware verrijsenis heeft plaats ge-
had , die hoewel een w onder, echter niet onmogelijk was.

Zoo er dus dwaling kan plaats hebben in die dooden-verschij-
ningen, of zoo het goede of kwade engelen zijn, die de perso-
nen voorstellen, zooals de H. Augustinus opmerkt, dan belet

dat evenwel niet dat de dooden somwijlen in eigen persoon
verschijnen.

In het tweede boek der Machabe�n leest men dat Onias en
Jeremias met ten hemel geheven handen aan Judas verschenen ,
en dat Jeremias aan Judas een zwaard gaf, terwijl hij de vol-
gende woorden sprak: �Ontvang dit heilig zwaard om de vij-
anden van raijn volk te vernielen." Onias en Jeremias waren
sedert lang dood, en toch verschenen zij aan Judas den Machabe�r.

In het Boek der Wijsheid, hoofdst. 17 , meldt de gewijde
schrijver, sprekende over de negende plaag van Egypte en ver-
volledigende hetgeen Mozes er van gezegd had , dat de Egyp-
tenaren te midden der duisternissen afschuwelijke schimmen za-
gen wier tegenwoordigheid hen kwelde. De vertalers zeggen
dat het de zielen waren van de kinderen die men in den Nijl
verdronken had, alsook die van eene menigte onvolwassen per-
sonen, die gestorven waren ten gevolge van de slechte behan-
deling hen door de Egyptenaren aangedaan. Dit is dus een
ander bewijs dat de dooden kunnen terugkeeren, wanneer God
het veroorlooft.

Ziehier een derde bewijs, waaraan men niet kan twijfelen.
Het is de verschijning van Mozes op den berg Thabor, waar het
geheim der gedaanteverandering voltrokken werd. De verschij-
ning had in persoon plaats ; het was Mozes zelf die verscheen
en niet eene of andere geest in zijne plaats. Zoo Mozes en
Elias te gelijk met de drie leerlingen op den berg werden geroe-
pen , dan was het om eene ontwijfelbare getuigenis te geven
van dat geheim ; het w&a dus noodig dat Mozes er niet minder
in eigen persoon tegenwoordig was dan de drie leerlingen en
dan Elias, die, nog niet gestorven, er met ligchaam en
ziel verscheen. Het Evangelie is duidelijk en helder op dit
punt. Werd de ziel van Mozes op nieuw vereenigd met zijn
eigen ligchaam , of verscheen ..zij in het ligchaam van een an-
der ? Hierover zijn de Kerkvaders het niet ��ns: eenigen heb-
ben geloofd dat Mozes verrees, anderen verzekeren van niet,

maar dat hij verscheen in een uit lucht gevormd ligchaam,
van welk gevoelen ook de H. Thomas is geweest. Maar allen
komen overeen dat die Profeet zelve verscheen , en dat bijge-
volg de dooden kunnen terug keeren.

De H. Schrift verschaft ons een ander voorbeeld van den
terugkeer der dooden, dat niemand kan loochenen zonder ver-
metel te zijn. Er staat in het Evangelie dat na de Verrijsenis
van Jesus Christus verscheidene dooden uit hunne graven te
voorschijn kwamen en zich te Jerusalem aan vele personen
deden zien. Men zal misschien zeggen dat zij , toen zij ver
schenen niet meer dood waren , dewijl zij verrezen waren. Dit
is waar, maar dewijl hunne opstanding slechts voor een tijd
was en om de verrijsenis van Jesus Christus te bevestigen, kan
men zeggen en staande houden dat het dooden waren die terug-
kwamen. Zij verschenen in hun eigen ligchaam, terwijl in de
andere verschijningen de ziel zich in vreemd ligchaam vertoont.

Al die voorbeelden bewijzen de mogelijkheid van den terug-
keer der dooden; en zelfs wanneer wij geen ander hadden dan
dat van Samuel, die in eigen persoon aan de waarzegster ver-
scheen en tot Saiil sprak, zouden wij zekerheid genoeg hebben
dat de dooden kunnen terugkeeren, wanneer Q-od het beveelt en
de hand er in heeft.

De H. Augustinus was daarvan zoozeer overtuigd, dat hij
ronduit zegt, dat men schaamteloos moet zijn om het te looche-
nen. (Be Cura pro mortius. c. 15.)

De H. Hieronymus gaat van dezelfde beginselen uit als hij
de woorden van het Evangelie over de verschijning van Mozes
op den berg Thabor verklaart.

De heidenen zelfs hebben aan den terugkeer der dooden ge-
loofd. Cicero, die denfiroom van Scipio beschreven heeft, spreekt
van de ziel van Emilianus die zich na zijnen dood deed zien.
Plutarchus, in het leven van Romulus. spreekt van het ge-
voelen van Heraclitus die zegt dat de zielen van den Hooge
uit aan de levenden verschijnen.

De ongewijde schrijvers zijn vol van die soort van verschij-
ningen, en meer nog de kerkelijke geschiedenis, die er zoo
geloofwaardige voorbeelden van bijbrengt, dat niemand ze zou
durven betwijfelen zonder onze schrijvers voor ligtgeloovigen,
geestenzieners of bijgeloovigen te doen doorgaan.

Verschillende redenen kunnen den Heer bewegen om die
verschijningen toe te laten :

1° Om de verrijsenis der dooden te bevestigen, waarvan zij
de voorboden zijn;

2° Om de levenden hoe langer hoe meer te onderrigten dat
hunne zielen onsterfelijk zijn. De H. Justinianus overtuigde door
uit middel de Epicuristen, goddeloozen en godloochenaars;

3° Zoo die zielen tot het getal der gelukzaligen behooren,
behalve dat zij eenige voldoening vinden in den omgang met
de levenden, onderrigten zij hen van de plannen van God en
manen hen aan tot de deugd. Zoo het verdoemde zielen zijn,
verkondigen zij de regtvaardigheid des Heeren. Zoo het zielen
uit het vagevuur zijn, verkondigen zij evenzeer de goddelijke
regtvaardigheid, moedigen ons aan om wel te leven, of wel
zij roepen onze hulp in om verligt te worden..

Al die redenen zijn de goedheid van God waardig en bijge-
volg zeer overeenkomstig met de rede.

Ziehier eenige regels voor de onderscheiding der verschij-
ningen , om, voor zoover onze menschelijke zwakheid het toe-
laat , te kennen of het duivolen zijn die ons verschijnen, of
wel zielen die in de genade Gods zijn. Wij ontleenen deze
regels aan de uitmuntende verhandeling van kardinaal Bona
over de onderscheiding der geesten.

Men kan oordeelen dat eene verschijning een duivel is,
wanneer zij valsche, slechte of geheel nuttelooze zaken voor-
stelt die het beter is niet te weten; wanneer de schim
schrikt of verachting aan den dag legt voor voorwerpen door
de Kerk gewijd en geheiligd; wanneer zij siddert bij het
teeken des kruises of bij den allerheiligst en naam van Jesus,

of dat zij niet den noodigen eerbied toont als de laatste uitge-
sproken en van de eerste een heilig gebruik gemaakt wordt;
wanneer men bemerkt dat zij niet opregt is in hetgeen zij zegt
en doet; wanneer men eenige onbetamelijkheid in hare geba-
ren waarneemt; wanneer zij een verwarden, verdwaalden geest
toont, wanneer zij zich voordoet onder een mismaakt, woest
uiterlijk ; wanneer zij eene schorre, bevende , ontstelde , onge-
wone stem doet hooren; als zij lastig is of er zich op toelegt
om hem die zij wil bedriegen te kwellen , te bedroeven en vrees
aan te jagen. Dit alles doet zien dat het een duivel en geen
ziel des Vagevuurs is.

De duivelen kunnen zich onder eene menschelijke gedaante
doen zien; maar zoo die vorm niet volmaakt, en geheel gelijk
aan die der menschheid is, is het een teeken dat onder dien
vorm een duivel verborgen is. De vorm van een monster of
van een dier wordt ook slechts door den duivel aangenomen.
De zielen die met toelating van God op aarde terugkeeren,
nemen geene andere vormen aan dan die waaronder men ze kan
kennen. Het brullen, knersen en afgebroken uitstooten van
klanken past slechts aan de booze geesten.

De goede diensten, die de verschijningen den levenden aan-
bieden, zijn niet altijd een ontwijfelbaar teeken; wanneer ech-
ter die goede diensten vergezeld worden van de vereischte ne-
derigheid , regtschapenheid en dat men geene ligtzinnigheid er
in opmerkt, kan men gelooven dat zij van een goeden geest
komen; maar zelfs in dat geval moet men op zijne hoede zijn.
Hetzelfde kan men zeggen van de vermaningen tot het goed,
want de duivel spoort somtijds aan tot een goede daad van geringe
beteekenis om er eene van grootere beteekenis door te beletten.
"Wanneer eene schim de gedaante van een heilige zoude heb-
ben , moet men er toch niet op vertrouwen, want de duivel
verstaat zeer goed de kunst om zich in een engel des lichts te
veranderen, zooals de H. Paulus zegt.

In de verschijning van eene ziel des Vagevuurs heeft het

aangezigt nooit iets misinaaks. De zuchten die men hoort zijn
altijd vergezeld van geduld en nederigheid. De zielen des Va-
gevuurs vragen nooit iets anders dan goede zaken, die hen
nuttig zijn en hen te pas komen. Zij vragen in den naam van
Jesus-Christus met nederigheid en onderwerping.

De kwade geesten zijn in staat om na te volgen hetgeen de
goeden doen; daarom valt men wel eens in hunne strikken;
maar zoo men hunne gangen goed nagaat, of zoo men dezen
doet nagaan door hen die verlicht genoeg zijn om het te kun-
nen doen , zal men hun bedrog en kwaadaardigheid ontdekken.

Wij vereenigen in dit boekje drie vermaarde verschijningen
van zielen des Vagevuurs.

Het verhaal van de eerste werd geschreven door den abt
Adriaan de Montalembert, aalmoezenier van koning Frans I,
en gedrukt met verlof van dien vorst, en later met goedkeuring
van den kardinaal de Tencin. Eene religieuse uit de abdij van den
H. Petrus te Lyon, had zich, na het klooster verlaten te hebben ,
aan een wanordelijk leven overgegeven. God raakte echter haar
hart en de genade van het berouw bewerkte hare bekeering. Na
haren dood hechtte haar geest zich aan eene jonge religieuze der
abdij; deze laatste werd naauwkeurig ondervraag den onderzocht;
men zal later de antwoorden zien van de ziel der overledene
op de vragen, die tot haar gerigt werden, welke antwoorden vol-
maakt overeenstemmen met de beginselen der godgeleerdheid.

De tweede verschijning had plaats in Luxemburg. Het ver-
haal werd met goedkeuring van het aartsbisdom van Trier open-
baar gemaakt, en later te Rome herdrukt in 1856.

Het derde verhaal eindelijk is dat van de verschijning die
in een klooster in Belgi� heeft plaats gehad omstreeks het
einde van 1870. Het aartsbisdom van Mechekn heeft de eerste
uitgaaf, die er van gepubliceerd werd, Kerkelijk goedgekeurd.

Daaruit volgt dat dit boek niets inhoudt dat niet de goed-
keuring heeft verkregen van de geestelijke overheid.

Verhaal van de verschijning van eene Ziel des Vagevnurs
in het Klooster van den H. Petrus de Lyon,

volgens den Abt ADRIEN DE MONTALEMBERT.

Een bul van Leo X van den 9 Junij 1516 schreef eene her-
vorming van de abdij van Saint-Pierre de Lyon voor, wier be-
woners geen enkele kloostergelofte noch regel meer onderhiel-
den ; in stede echter van de hervorming aan te nemen, vlugt-
ten verscheidene religieuzen, na verschillende voorwerpen van
waarde ontvreemd te hebben.

Alix van Th�lieux, die met de zorg voor de sacrisfcij belast
was, was eene van die welke afvielen; zij nam bij haar vertrek
verschillende altaarsieraden mede, die zij voor eene zekere som
verpandde. De abt de Montalembert vervolgt aldus: �Ikzoude
voor niets ter wereld het leven willen verhalen dat zij daarop
leidde: maar zooveel zal ik u zeggen, dat het een zeer gevaar-
lijk en erbarmelijk leven was; zij ging zoodanig voort met de
vermaken waar te nemen, dat zij er eene gevaarlijke ziekte bij
won, waardoor haar arm ligchaam zoodanig ondermijnd werd
dat geen plekje zonder etterwonden en smarten was; zij ver-
loor er haar gansche gelaat door, en verstoken van het ge-
bruik van al hare ledematen bleef zij jammerlijk langen tijd
liggen."

God bragt het verloren schaap weder op den regten weg
terug. De abt de Montalembert verhaalt de bekeering en den
dood van zuster Alix aldus: �de arme zuster Alix dan, niet
de geringste hoop op herstel meer hebbende, door iedereen

verlaten, arm naar het ligchaam en in goederen, verzuchtte
en weende veel, hopende dat Onze Heer nog medelijden met
haar zoude hebben. Zij betreurde het bitter dat zij haar kloos-
ter verlaten had en bad de H. Moeder Gods godvruchtig hare
voorspreekster te zijn bij haren goddelijken Zoon, met geheel
haar hart belovende van levenswijze te veranderen zoo zij van
deze ziekte herstelde. Zij droeg hare smarten op als boete voor
hare zonden en tot uitwissching der eeuwige straffen die zij
verdiend had. Eindelijk, door de ziekte ondermijnd, verloor
zij al hare krachten en stierf, niet in een klooster, maar in
een klein dorp waar zij armoedig begraven werd, zonder uit-
vaart, noch gebeden, noch eenige plegtigheid, als het meest
verachte schepsel der wereld."

Twee jaren gingen voorbij. Niemand dacht meer aan de arme
zuster Alix.

- Er bevond zich in de abdij van den H. Petrus eene achttien-
jarige religieust\', Antoinette de Grol�e genaamd en geboortig
uit Dauphin�, die zich altijd door hare naauwkeurigheid in
het waarnemen der kloosterwetten en door hare godsvrucht
onderscheiden had. Zuster Alix herinnerde zich deze jonge
religieuse het beste: in hare laatste ziekte sprak zij onophou-
delijk van haar en riep haar te hulp.

Op zekeren nacht dat zuster Autoinette ligtelijk sliep, veelde
zij iets dat haren sluijer op zijde schoof, het teeken deskrui-
ses op haar voorhoofd maakte en haar daarna zacht omhelsde.
Zij ontwaakte onmiddelijk, v erwonderd maar niet verschrikt.
Niemand ziende, dacht zij dat het een droom geweest was en
sprak er niet van.

Eenige dagen later hoorde zij dicht bij zich een geluid dat
veel overeenkomst had met het geluid dat een stok maakt
waarmede men op een vloersteen of een voetbankje slaat. Het
scheen eigenlijk alsof het voorwerp dat dat geluid maakte
diep in den grond was, maar de klank, die voortgebragt werd,
scheen ongeveer vier vingers diep uit de aarde te komen, en
werd altijd onder de voeten van het meisje gehoord. Ik heb
het verscheidene malen gehoord, voegt de abt de Montalem-
bert er aan toe, �en mij antwoordende op hetgeen ik vroeg,
klopte de geest even zooveel malen als ik vroeg."

Zuster Antoinette had verscheidene malen dat vreemde ge-
luid gehoord; zij sprak er hare abdis over. Dewijl de geest
geen kwaad deed en geen enkele verwarring veroorzaakte , wer-
den de religieusen buitengemeen vertroost door deze openba-
ringen. De geest toonde eene groote vreugde wanneer men
het officie zong, of wanneer men- van G-od sprak , hetzij in de
kerk, hetzij elders ; maar hij deed zich niet hooren wanneer
zuster Antoinette niet tegenwoordig was ; hij volgde haar dag
en nacht en verliet haar nimmer. Later heeft men geweten
dat dat begonnen was den dag zelf van den dood van zuster
Alix. De abt de Montalembert zegt in zijn verslag : »Ik vroeg
hem, hem in den naam van G-od bezwerende , of hij onmidde-
lijk na dat hij uit het �gchaam vertrokken was, deze jonge
religieuse gevolgd had. De ziel antwoordde ja, en dat zij haar
nooit verlaten zoude , zoo zij niet naar den hemel ging om
het eeuwige geluk te genieten."

De tijding van deze verschijning zich in Lyon en de omstre-
ken verspreid hebbende, begaven zich ta) van personen van
eiken stand naar het klooster van den H. Petrus ten einde inlich-
tingen te verkrijgen. Deze bezoeken werden bij duizenden geteld.

De abdis ondervroeg uitdrukkelijk zuster Antoinette. Deze
antwoordde in allen eenvoud dat zij geloofde dat het de ziel
was van zuster Alix, die zij dikwijls in den droom gezien had.

�Toen werd de geest bezworen, om te weten wat en wie hij
was. Hij antwoordde dat hij waarlijk de geest van zuster Alix,
de voormalige kosteres was : de zaak was zeer geloof baar , omdat
zij altijd de jonge religieuse zeer bemind had." (Montalembert.)

De abdis besloot het ligchaam van de overledene op te vor-
deren en het naar het klooster te doen overbrengen. In de
eerste plaats ondervroeg men de ziel om te weten of het haar
genoegen zou doen dat haar ligchaam in het klooster begraven
werd; zij betuigde dadelijk dat zij het vurig verlangde. Daarom
liet de abdis het uit het kerkhof van het dorp waar het bij-
gezet was, opgraven, en men bragt het op eene gevoegelijke
manier naar de abdij over. Naarmate de stoet de kerk naderde,
maakte de geest een grooter gerucht om de jonge religieuse.
Toen het ligchaam aan de deur der kerk gekomen was , klopte
de geest sterker dan ooit ouder de voeten van zuster Antoi-

nette. Een plechtige dienst werd gecelebreerd; de kist die het
ligchaam van de overledene bevatte, werd in een graf in de
kapel der H. Maagd gejdaatst en men bedekte het met een
doodlaken.

Franciscus de Bohan, aartsbisschop van Lyon, had tot coad-
jutor Mg^r Bartholomeus Dubois. Deze prelaat geloofde voor een
zoo buitengewone gebeurtenis als waarvan wij spreken, een
beroep te moeten doen op de geleerdheid van den abt Adrianus
de Montalembert, aalmoezenier en gezant van Franciscus I.

De bisschop-coadjutor en de abt de Montalembert begaven
zich naar het klooster van den H. Petrus, den zondag van Sep-
tuagesima, 17 Februarij 1527. Zij vonden de kerk van het
klooster bezet door bijna vier duizend personen; het was niet
mogelijk de gewone deur te openen omdat de menigte de pas-
torij overstroomd zoude hebben. �Het volk dat zeer veel acht
op ons gaf, bemerkte dat men ons een soort van hek wilde
openen om ons te doen binnengaan ; terstond begon men te
dringen om met geweld binnen te komen. Wij moesten dus
nog in de kapel blijven, waar wij eerst waren, zoo groot was
het gedrang. Men had een groote poort voor ons geopend waar
de karren door gingen; wij gingen binnen, waarop oogenblik-
kelijk gezegde poort gesloten werd ; behalve wij , traden ook
eenige van onze lieden benevens eenige andere eerwaardige
geestelijken binnen, aan wien uitdrukkelijk op strafte van excom-
municatie verboden werd iets te openbaren van hetgeen zij zien
of hooren zouden."

Al de bewoners van het klooster waren in de kapittelzaal
vereenigd. De prelaat ondervroeg de jonge religieuse over den
geest die haar volgde, en oogenblikkelijk hoorde men eenige
tikken onder de voeten van het meisje; men sprak van vele
zaken betreftende de verligting en verlossing van de arme ziel.

Men rigtte vragen tot haar uit bloote nieuwsgierigheid ; zij
antwoordde niet.

Daar de nacht aanbrak, stelde de prelaat tot een volgenden
dag uit hetgeen er te doen was om zich van de wezenlijkheid
der gebeurtenis te verzekeren. Hij bad den psalm Be Profun-
dis, waar de religieusen op antwoordden; de Geest deed onop-
houdelijk een droog getik hooren, even alsof hij onder de aarde

was. Men vroeg hem of deze gebeden hem verligt hadden; hij
gaf een teeken van ja.

�Na afloop van de beraadslaging, door de tegenwoordigen
gehouden," zegt de abt de Montalembert, �werd ik belast met
het in orde brengen van deze zaak en het samenstellen der
ceremoni�n, duivelbezweringen en gebeden, die men doen moest
om de zuivere waarheid omtrent dezen Geest te kennen, en om
te weten of het wezenlijk de ziel van de overledene of wel
de eene of andere kwade geest was, die zich als een goede
voordeed, ten einde de arme kloosterlingen te misleiden."

De abt de Montalembert schreef aan zuster Antoinette en
twee andere" zusters voor, om eiken dag tien psalmen, in het
geheel dertig, te bidden, ter gedachtenis aan de dertig zilver-
lingen, waarvoor Jesus Christus door Judas aan de Joden ver-
kocht was; het psalmboek moest in vijf dagen voleindigd we-
zen, opdat onze Heer ter eere Zijner vijf wonden zich zoude
gewaardigen de straftijd van de arme ziel te verkorten.

Andere kloosterlingen deden dezelfde gebeden; weder ande-
ren deelden groote aalmoezen uit; nog anderen deden H. Missen
lezen voor de verlossing der ziel; er waren er ook die vastten.

Vrijdag, 22 Februari, het feest van S* Petrus\' Stoel te An-
tiochi� , bevonden zich de bisschop-coadjutor en de abt de Mon-
talembert ten zes ure in den morgen voor de poort der abdij;
de laatste had den vorigen avond eene opgave gezonden van al
wat er gedaan en gereed gemaakt moe3t worden.

De bisschop deed zijn koorkap om en begaf zich naar de
zaal van het kapittel. De geestelijke regter van het bisdom,
de twee biechtvaders van liet klooster en drie andere priesters
waren tegenwoordig, terwijl alle andere tegenwoordigen ge-
biecht hadden.

De prelaat nam gewijd water en sprenkelde overal, terwijl hij
de goddelijke hulp inriep; hij sprak het gebed Omnipotens sem-
piterne Deus, en zette zich neder.

De abdis en eene der oudste religieusen geleidden de door
den G-eest vervolgde zuster tot hem; zij wierp zich voor den
prelaat op de kni�n op een groote voetbank, die men daar ge-
plaatst had om beter de tikken te hooren die de Geest geven
zoude.

De prelaat maakte het teeken des kruises op het voorhoofd
der jonge religieuse, en zegende haar met deze bewoordingen :

�Benedictio super caput puellae.

�Benedictio Dei cmnipotentis Patris, et Filii et Spiritus
�Sancti descendat super te, filia, et maneat semper: perquam
�adversae partis si te vires, et machinamenta repellnntur. Sit-
�que per manus nostras ita divina virtute percussus inimicus:
�quatenus te famulam Dei, ablatis terroribus universis, aufu-
�giens relinquat, quo tibi quietis et pacis jura restituantur.
�Adjuratus per euin qui venturus est judieare vivos et mortuos
�et saeculum per ignem. Amen."

Verscheidene andere bezweringen werden nog gedaan met hot
doel den boozen geest te verdrijven.

Gedurende dien tijd bleef\' zuster Antoinette geknield op de
voetbank liggen; alle oogen waren op haar gevestigd; maar de
geest van de overledene maakte geen enkele beweging.

De kaarsen werden uitgedaan, ten tseken van vervloeking;
de jjrelaat stampte verscheidene malen op den grond, terwijl
hij den duivel verbande en verdreef, zoo hij in de nabijheid
van de jonge religieuse was. Hij sprenkelde overal wijwater,
terwijl hij met luide stem sprak: Biseed�e omnc.s qui operamini
iniquitatem. Drie priesters, met albe 3n stool, doorliepen het
gansche klooster, overal wijwater sprenkelende en dezelfde for-
mule herhalende. Toen zij in de kapittelzaal terugkwamen, zei-
den zij den bisschop: Ibi ceciderunt, qui operantur iniquUaiem,
expulsi simt, nee potueruni stare.

De bisschop kleedde zich in misgewaad, hief den Veniereator
Spiritus aan en las vervolgens de Mis van den H. Geest. Bij
de offerande hief zich de jonge zuster op, en offerde een wit
brood en eene flesch wijn; deze offers werden dadelijk naar de
armen gezonden.

Nadat de Mis ge�indigd was zette zich de prelaat op zijn
zetel neder, en toen alle tegenwoordigen en de religieusen zich
om hem heen geschaard hadden, sprak hij:

�Mijne Heeren en vrienden, wij zijn in uwe tegenwo�rdig-
�heid reeds begonnen onze zaak te behandelen. Want ten eerste
�hebben wij den kwaden geest, zoo hij er misschien was ge-
�weest, bezworen en uitgeworpen, waardoor wij bijna zeker

�weten dat het, wat liet ook zij, van God is. Ik wil er evenwel
�meer van weten en daarom die ziel of dien geest ondervragen,
�opdat wij, wanneer wij de waarheid door haar zullen weten,
�er met behulp van uwen goeden raad, op ruime schaal in
�kunnen voorzien."

Toen hij dit gezegd had, zette zich de jonge religieube op
een lagen stoel neder, dien men op de voetbank geplaatst had.

Vier personen droegen het ligchaam van zuster Alix in een
houten kist, die met een doodkleed overdekt was.

De Bisschop maakte zich gereed om den geest van de over-
ledene , wier beenderen tegenwoordig waren, te bezweren. Eerst
zegende hij den naam van God met luider stem, zeggende:
SU nomen Domini denedict urn. Vervolgens: Adjutorium noatrum in
nomiue Domini; de omstanders antwoordden. Daarop bezwoer
hij den geest in deze bewoordingen:

�O G-eest, wie gij ook zijn moogt: die sedert lang deze re-
ligieuse vervolgt, hetzij van de tegenpartij of van G-cd; door
Dengene die voor Ca�phas gebragt en, aangeklaagd en onder-
vraagd zijnde, niets wilde antwoorden tot dat Hij in den naam
van den levenden G-od bezworen werd, waarop hij oniniddelijk
antwoordde dat Hij waarlijk de Zoon van den Almagtigen
God was; bij de aanroeping van welken ontzaglijken Naam
in den hemel, op de aarde en in de hal de diepste eerbied be-
tuigd wordt; door de kracht van dien*slfden God, onzen Heer
Jesus Christus" \\pv dat oogenblik wierpen zich alle aanwezigen
op de kni�n) �bezweer en beveel ik u mij openlijk te ant-
woorden, voor zooveel gij het zult kunnen en de goddelijke
wil het u zal veroorloven, op alles wat ik u zal vragen, zonder
iets te verbergen; zoodanig dat ik, zoowel als alle aanwezigen,
duidelijk de antwoorden zal kunnen verstaan, opdat elk onzer
gelegenheid hebbe de verheven geheimen te prijzen en te ver-
heerlijken van God den Schepper die heerscht in alle eeuwig-
heid."

Amen was het antwoord van alle aanwezigen.

Er heerschte eene groote stilte; een elk had de oogen op
de jonge religieuse gevestigd.

Daarop volgden de volgende vragen en antwoorden.

�Zeg mij Geest, of gij waarlijk de ziel van zuster Alix zijt,

�fclioth/jca j
Conventus

I�,---------__J

die reeds langen tijd dood is en vroeger kosteresse van deze
plaats was ?" � De ziel antwoordde : Ja.

�Behooren de hier tegenwoordige beenderen tot uw lig-
chaam?" � Ja.

�Zeg mij openhartig of gij deze jonge religieuse gevolgd zijt
onmiddelijk nadat gij uw ligchaam verlaten hadt?" � Ja.

�Is er een engel bij u?" � Ja.

�Is het een gelukzalige engel?\'\' � Ja.

�Geleidt deze goede engel u overal waar gij gaan moet?" � Ja.

�Is het de goede engel die u gedurende uw leven door de
goddelijke Voorzienigheid tot bewaker werd gegeven?" � Ja.

�Hoe heet die engel ?" � Geen antwoord.

�Behoort die engel tot de eerste orde?" � Geen antwoord.

�Tot de tweede orde?" � Geen antwoord.

�Behoort hij tot de derde en hoogste hemelsche orde?" � Ja.

�"Werd uw goede engel van u gescheiden toen gij dood
waart?" � Neen.

�Heeft hij u niet somtijds verlaten?" � Neen.

�Moedigt hij u aan en vertroost hij u in al uwe droefenis-
sen en smarten?" � Ja.

�Kunt gij andere goede engelen zien dan de uwe, en ziet
gij er?" � Ja.
■ �Is de engel van Satan niet bij u?" � Geen anticoord.

�Ziet gij den duivel »iet?" � Ja.

�Ik bezweer u mij te zeggen in den naam van God, of er
waarlijk eene plaats is, Vagevuur genaamd, alwaar de zielen zijn
welke door de goddelijke regtvaardigheid veroordeeld zijn om
opgesloten te blijven?" � Ja.

�Hebt gij sommige zielen zien straften in het Vagevuur ?" � Neen.

�Hebt gij in het Vagevuur sommige personen gezien, die gij
gedurende uw leven gekend hebt ?" � Ja.

�Is er op deze wereld eene smart, een pijn, die vergeleken
kan worden niet de pijnen des Vagevuurs?" � Geen antwoord.

�Hebt gij niet een of ander licht bij u, waardoor gij kunt
zien of kennen?" � Geen antwoord.

�Wanneer iemand eenig goed werk verrigt om u te verlig-
ten, kent gij dan zoowel den persoon als het goede werk dat
men voor u doet?" � Ja.

�Hebt; gij sedert gij dood zijt niet eenige oogenblikken ge-
had waarin gij niet leedt?" � «7a.

�Hebt gij rust gevoeld op Goeden Vrijdag, ter eere van het
Lijden van Onzen Heer?" � Ja.

�Ook op Paschen, ter eere van de glorierijke Verrijsenis ?" � Ja.

�Is u ook rust verleend op Hemelvaartsdag?" � Ja.

�Zeg mij of gij rust ondervonden hebt op Pinksteren en het
Kersfeest?" � Ja.

�Zijt gij ter eere van de H. Maagd Maria op hare feestda-
gen bevrijd gebleven van pijn?" � Ja.

�Hebt gij verligting gevoeld op Allerheiligen?" � Ja.

�Zeg mij of de zielen van het Vagevuur in rust zijn op A.1-
lerzielendag?\' � Ja *).

�Kent gij het tijdstip waarop gij verlost zult worden van
uwe pijnen?" � Neen.

�Zeg mij of gij sedert den dag dat gij deze wereld voor de
andere verlaten hebt, niet somwijlen door den goddelijken wil
opgenomen^- zijt in de vreugde der glorierijke Heiligen?" � Ja.

�Kunt gij door vasten bevrijd worden?" � Ja.

�Door gebeden ?" � Ja.

�Door aalmoezen?" � Ja.

�Door bedevaarten?" � Ja.

�Kunt gij bevrijd worden door de gebeden van dit jonge
meisje aan wie gij gezonden zijt?" � Ja.

�Heeft de Paus de magt u te verlossen door zijn pauselijk
gezag?" � Ja.

�Zeg mij in den naam van God of gij u van eenig werk-
tuig bediend hebt om het geluid voort te brengen dat gij
maakt?" � Neen.

De prelaat schreef de vragen en antwoorden op; de abt de

1) Een groot aantal godgeleerden gelooven dat de zielen des Vagevuurs
op Zon- en feestdagen niet lijden. Dit leert onder andere de H. Petrus Da-
mianus met deze woorden: Weet dat volgens de vrome meeningen en ge-
voelens van doorluchtige mannen, de zielen der afgestorvenen op de Zonda-
gen rusten en bevrijd zijn van hunne pijnen. Scias quod seruvdam virorum
illustrium pias Ofiiniones atque sentenlias, quaetibet unimae defunclorum in
diebus dommicis requiescunt, atque svppliciis feriantur. (Lib. 2. Epist. 14 ad
Desidar) De cardinaal Baronius heeft dit godvruchtig gevoelen omhelsd ad
ann. 1056. Men kan ook raadplegen de Analecta juris ponti/icii, 8^e Serie,
Col. 1371.

Montaleinbert nam er nota van. Ziehier hetgeen men leest in
het verhaal aan koning Frans I^e:

�Sire, gij moet weten dat bij elk anlwoord van ja of neen,
gezegde bisschop inkt en papier had om de antwoorden op te
teekenen; en al wat gij gehoord hebt, heb ik naarstiglijk bij-
een verzameld; want ik was in de onmiddelijke nabijheid des
bisschops en reikte hem de pen over wanneer het noodig was."

Na de ziel ondervraagd te hebben, sprak de prelaat tot haar:

�Mijn waarde zuster, gij ziet hoe dit eerwaardige eu vrome
gezelschap hier verzameld is om God den Schepper te bidden,
opdat liet Hem moge behagen een einde te maken aan de
smarten en pijnen die gij lijdt, en u te ontvangen in het ge-
zelschap Zijner wel gel uk zalige engelen en heiligen in het pa-
radijs."

Terwijl de bisschop deze woorden sprak, klopte de G-eest
zeer hard.

Men ging over tot de absolutie. De prelaat hief de Miserere
aan en de aanwezigen vervolgden het gezang. De religieusen
omringdeii de doodkist; zuster Antoinette werd geplaatst bij
het hoofd van het ligchaam. De G-eest toonde oen groote blijd-
schap over de verligting weike die gebeden hem aanbragten.
Toen de psalm ge�indigd was, hief het jonge meisie, als ver-
tegenwoordigster der overledene, het gezang Libera me Domine
de morte aelerna aan, terwijl de prelaat de absolutie voleindigde
door het sprenkelen van gewijd water over de doodkist.

Het was middag, men veroorloofde de religieusen den maal-
tijd te gaan gebruiken, maar geen enkele wilde heengaan.
Zuster Antoinette bleef geknield bij de doodkist liggen. De
bisschop sprak opstaande met luide stem: �Mijne goede Dames,
zusters en dochters, ik doe u weten dat onze zuster Alix geen
rust kan genieten en dat wij haar niet ten volle kunnen vrij-
spreken, zoo gij, Mevrouw de abdis, en gij allen, mijne waarde
Zusters, haar niet grootmoedig en met een goed hart vergeeft,
en haar alles kwijtscheldt wat zij uit het klooster heeft kunnen
medenemen of op de eene of andere wijze heeft laten wegvoe-
ren, voor zooverre u dar toebehoort en voor zooverre gij het
kunt, weet en moet. Het is dus noodzakelijk dat gij in hare
absolutie bewilligt."

Het jonge meisje staat op; als de overledene vertegenwoor-
digende , gaat zij nederknielen aan de voeten der abdis en vraagt
vergiffenis met deze woorden: �mijne eerwaardige moeder, heb
medelijden met mij ter eere van Hem die aan het Kruis, hing
om ons te verlossen en gelieve in mijne absolutie te bewilligen."

Alle aanwezige braken in tranen los. De abdis kon van aan-
doening niet spreken, en toen zij weder een woord konde uiten,
sprak zij met groote goedheid: �mijne dochter, mijne vriendin,
ik vergeef u en bewillig in uwe absolutie." Alle religieusen,
aan wier voeten zich zuster Antoinette ging nederwerpen om
vergiffenis te vragen, gaven eveneens hare toestemming.

Toen stond de prelaat op en sprak: �HeerG-od. goede Jesus,
prins van alle vorsten dezer wereld, die ons zoo bemind hebt,
die door uw kostbaar Bloed onze zonden uitgewischt hebt; ik
neem U tot getuige der waarheid in den uaam van Uw arm
schepsel. En gij ook, gelukzalige Maagd Maria, en gij glorie-
rijke engelen en aartsengelen, het goheele hemeisch hof\', de
hemel en de aarde, en in het algemeen alle schepselen, ik
neem u allen tot getuigen tegen den beschuldigenden vijand van
onze zuster, dat de moeder abdis en alle hare religieusen haar
vergeven en in hare kwijtschelding bewilligd hebben "

Het jonge meisje zeide de Confiteor en de prelaat sprak de
absolutie aldus: �Dominus noster Jesus Christus per suam
�sanctam et piis&imam misericordiam, et per meritum suae
�benedictae Passionis, te absolvat. Et ego auctoritate aposto-
�lica, qua fuugor, mihi commissa, te abaolvo ab universis cri-
�minibus et peocatis tuis, et excessibus quantumcumque gravi-
�bus, et enormibus. Dando tibi plenariam omnium peccatorum
�tuorum absolutionem, et remissionem generalem. Remittendo
�tibi poenas purgatorii. Restituendo te primae innocentiae, in
�qua baptizata es. In quantum claves sanctae Matria Ecclesiae
�se extendunt. In nomine Patris et Filii et Spiritus sancti."

De jonge religieuse antwoordde Amen. De prelaat gaf zijn
gewonen zegen en een elk ging in vrede heen.

Dit alles gebeurde den 22\'* Februarij. Drie dagen later begaf
zich de abt Montalembert alleen naar het klooster.

�Zoodra men aan de bel trok om mij open te doen, begon de
ziel, die met het jonge meisje in de kerk was, teekenen van

vreugde te geven, tot groote verwondering van haar en van de
anderen die bij haar waren en die er de reden niet van kon-
den vermoeden. Dat duurde tot dat men de abdis kwam ver-
wittigen dat ik in de spreekkamer was. De abdis wilde het
meisje niet doen roepen voor dat ik het vragen zoude; maar
de G-eest hield niet op met gerucht te maken en de jonge
religieuse van den grond op te heffen, totdat de abdis haar in
de spreekkamer geroepen had. De abdis zeide mij : Hoort gij
niet hoe onze goede zuster Alix u groet en feest houdt uit
liefde tot u; ik verzeker u dat zij onze zuster Antoinette van
den grond opheft. � Ik hoorde zeer goed (voegt de Monta-
lembert er bij) dat zij klopte op eene wijze abof zij vol blijd-
schap was, en het scheen mij toe dat zij niet zooals vroeger
onder de aarde was. Inderdaad hielden de dames en de jonge
zuster, die het veel beter wist dan anderen, het voor zeker
dat zij zich sedert het oogenblik harer absolutie op de aarde
bevond, hetgeen mij geheel en al vertroostte. Ik wilde er meer
van weten en ik verzocht haar mij te willen zeggen of zij ge-
heel verlost was van de pijnen des Vagevuurs, en als teeken
op eene duidelijke wijze negen slagen te geven in herinnering
aan de negen kooren der ."«gelen. Dadelijk deed zij duidelijk
negen slagen hooren die men gemakkelijk kon tellen. Ik vroeg
haar nog: Mijne waarde zuster, zijt gij waarlijk zonder pijn?
En zij antwoordde: ja, waarlijk."

Twee dagen later bragten de bisschop-coadjutor en de Mon-
talembert op nieuw een bezoek aan het klooster. Dat was dus
den 27" Kebruarij. Ziehier hetgeen de abt zegt in zijn verhaal
aan Koning Frans I: �Wij hadden een tamelijk lang onder-
houd met de ziel der overledene, en wij vroegen haar waarom
zij nog niet tot de eeuwige gelukzaligheid was toegelaten.
Het slot was dat, hoewel zij bevrijd was van de smarten en
pijnigingen van het Vagevuur, het nogtans noodig was dat
men, alvorens zij naar den Hemel kon gaan, eenige zaken
voor haar deed welke ik echter om verschillende redenen op
dit oogenblik niet kan openbaar maken. De ziel vroeg dringend
dat men dat slechts aan Uwe Majesteit zoude mededeelen.
Daarom bevalen en verzochten mij Mgr. de Bisschop, Me-
vrouw de abdis, zuster Antoinette, al de religieusen en de

G-eest, op zijne wijze, het op mij te nemen om het u te doen
weten.\'

Nadat de ziel den bovengenoemden laatsten zegen ontvangen
had, was haar in den naam van God en der gehoorzaamheid,
welke elke Christen aan de Kerk verschuldigd is , bevolen om, al-
vorens naar den hemel te gaan, aan de zusters een zigtbaar
teeken te geven van hare algeheele verlossing en een laatst
vaarwel te zeggen aan de bewoners der aarde.

Den 20" Maart, den vooravond van het feest van den H. Benedic-
tus, stichter der orde, zag zuster Antoinette, omstreeks negen uur
des avonds hare cel binnentredende, achter zich een religieuse van
groote gestalte; zij dacht dat het eene der kloosterbewoonsters
was. Maar geheel binnengetreden zijnde zag zij dat het eene
andere persoon was, hetgeen haar geen schrik maar eene zekere
ontroering veroorzaakte. De overledene keerde het aangezicht
naar de jonge zuster, maar deze kon haar niet zien, omdat de
sluijer zoo laag hing dat men het gelaat niet zien kon, en
zuster Antoinette durfde haar niet naauwkeurig aanschouwen.
De verschijning veranderde driemaal van plaats en verdween in
een hoek der kamer. Antoinette wierp zich op de knie�n en
dacht dat het zuster Alix was; zij maakte het teek en des krui-
zes, beval zich God, de H. Maagd en de heilige engelen aan
en ging ter ruste zonder er tegen iemand van te spreken.

Omstreeks elf uur wordt zuster Antoinette wakker en on-
middelijk hoort zij eene zachte stem die haar riep en haar
zeide: �Waarde zuster Antoinette, Antoinette mijne vriendin;
in den naam van God, en op zijn bevel, kom ik tot u om u
zeker van mijn staat te doen zijn, afscheid te nemen van u
en van alle religieusen van dit klooster, en een overtuigend
teeken te geven van mijn vertrek, zooals mij na mijne abso-
lutie bevolen werd. Dezen nacht dan, op het uur der vroeg-
metten, zal ik een zoo groot gerucht maken en zoo hard klop-
pen dat gij nog nooit iets dergelijks en wonderbaars gehoord
hebt; het zal zijn wanneer men den lof zal zingen van den
allerhoogsten God onzen Schepper, die door zijne goedheid mij
van den eeuwigen dood heeft verlost. Op het uur waarop de
goede bisschop mij zijnen laatsten zegen gaf en gij duidelijk
Amen antwoorddet, moet ik deze ellendige wereld verlaten

en het geluk gaan smaken dat nooit eindigt. Gij zult dit aan
al onze goede zusters doen weten, opdat zij niet verschrikt
worden door de teekenen die ik doen zal. Weet, mijne dier-
bare zuster, dat het de gebeden van de gelukzalige Moeder van
God zijn, die mij bevrijd hebben van het gevaar der eeuwige
verdoemenis en op den weg des heils terug geplaatst. Op het
uur van mijn dood -.verd ik niet verbrand door het verschrik-
kelijk vuur des Vage vuur s, ik werd niet geworpen in de hel-
sche putten, maar ik werd gezonden in de duistere lucht, om
er mijne harde boete te volbrengen, die volgens het goddelijk
oordeel drie-en-dertig jaren moest duren. Tot op het uur dat ik
afwezig was heb ik zooveel geleden, dat er geen schepsel is die
het kan verhalen; maar weet ook dat mijn goede engel mij
nooit heeft verlaten ; integendeel, hij troostte mij onophoudelijk
in mijne vreeselijke droefheid. Het is om mij van die smartte
bevrijden dat hij van God verkreeg dat ik u door zekere tee-
kenen de groote behoeftigheid mogt doen kennen waarin ik
verkeerde. En ik heb er mij wel bij bevonden; want ik heb nu
het einde van al mijne smarten bereikt, dank zij u, mijne dier-
bare zuster, aan wien ik bijzonderlijk volgens mijne verlangens ge-
zonden werd; dank ook aan de voortdurende gebeden der goede
zusters en het werk en de groote volharding van de twee per-
sonen die mij, door een barmhartig en liefderijk gezag, krach
tig en stout ontrukt hebben aan het Vagevuur, waar ik in was.
Geloofd zij den Schepper. die hun de stoutheid en moed gaf,
om het regtvaardige vonnis te herroepen, dat tegen mij uitge-
sproken was. Ik zal het mij in alle eeuwen herinneren en hun
uit al mijn vermogen er voor beloonen, door mijne gebeden
bij God.

�Ik moet nu vertrekken, mijne dierbare zuster, en ik zal niet
meer tot u spreken. Ik wil u nogtans zeggen waardoor ik van
de H. Maagd de genade verwierf, die zij voor mij verkreeg
van onzen Heer, haren dierbaren Zoon, van niet verdoemd te
worden, zoo als de zonden die ik in mijn leven bedreven heb,
verdienden. Weet mijne zuster, dat de glorierijke H. Joannes
de Evangelist, wachter van de gelukzalige Moeder-Maagd, eer-
tijds rijf schoone gebeden vervaardigde, die allen begonnen met
eene der letters van den heiligen naam Maria, ter eere van de

groote smarten, die zij voor onzen Heer leed. Het eerste gebed
begint aldus: Media trix Bei et homininm. et f ons vivns indesinen-
ter rivos fundens copiosae gratiae, Maria. Het tweede is aldus:
Anxiliatrix omnium, et pacis aeternae condimentum, Maria Het
derde: Reparatrix deb�ium et mlneratae animae efficaci3sim<t medi-
cina Maria. Het vierde : Illnminatrixpeccatoritm et lucerna salutiferae
gratiac. Maria. Het vijfde: Alleviutrix miserorum quos damnab�i-
ter moles opprimit viliorum Jinisque nosttae miserine, Maria. Ik zeg
u, waarde zuster, dat deze gebeden, ter eere der smarten die
de H. Moeder leed voor haar gezegend Kind, Hem zoo aan-
genaam zijn, dat hij overvloedig degenen beloont, die ze bid-
den, en dat Hij uit eerbied voor Zijne Moeder, die personen
niet verloren zal laten gaan."

De ziel sprak nog tot het meisje, maar hare stem verzwakte,
men zoude gezegd hebben dat zij vermoeid was, en zij sprak
zeer snel. Hoewel de verschijning zeer nabij de jonge zuster
was, bevond zich de stem die tot haar sprak, verre van haar;
men zoude geloofd hebben, dat die stem kwam van iemand die
op zijn uiterste lag. Eindelijk zeide zuster Alix nog: �Het is
tijd dat ik heenga; ik zeg u vaarwel en dank u voor hetgeen
gij voor mij gedaan hebt; ik dank ook al degenen die belang
in mij gesteld hebbeu. Ik zal God bidden u d? genade te ge-
ven weldra de plaats binnen te gaan, waar ik mij hoen begeef.
Gij zult mij aan mijne vrome zusters en aan al degenen die deel
in mijne verlossing genomen hebber., aanbevelen."

Langzamerhand ontbrak haar het woord. De verschijning ver-
dween op het oogenblik dat men aan de kamer van het jonge
meisje klopte om haar te wekken, ten einde naar de vroeg-
metten te gaan; het was toen bijna middernacht. De jonge re-
ligieuse was buitengewoon vertroost door de goede woorden
welke de Geest haar gezegd had; er waren verscheidene zaken
die zij vergeten had, of die zij niet mede wilde deelen; zij
stond op om de vroegmetten bij te wonen, die men juist aanhief
toen zij de kerk binnenkwam.

Naauwelijks had men het Venite exultemus aangeheven of men
boorde een onbeschrijfelijk geweld; men zoude geloofd hebben
dat duizend personen te gelijk begonnen te schreeuwen; dere-
ligieusen dachten dat geheel Lyou dat rumoer hoorde en dat

het zich zelfs in de omstreken verspreidde. Terwijl de religieusen
van verrassing en schrik verbleekten begon zuster Antoinette
te glimlagchen; zij stelde iedereen gerust en zeide: �Mijne
goede zusters, hebt geene vrees, het is onze zuster Alix van
Thelieux, die ons vaarwel zegt; heden gaat zij naar den hemel.
Zij heeft dezen nacht langen tijd met mij gesproken en mij
haar vertrek aangekondigd. Stelt u dan gerust en looft den
Heer omdat Hij ons zulke duidelijke teekenen heeft willen ge-
ven." Deze woorden bragten allen tot bedaren.

Dien dag, Zaturdag 21 Maart, feest van den H. Benedictus,
had de dienst lang geduurd , om de groote plechtigheid van het
feest. De dames waren aan tafel en de lezing was naauwelijks
begonnen, toen de geest van zuster Alix het refectorium bin-
nenkwam en drie en-dertig zeer duidelijke en van elkander ge-
scheiden slagen deed hooren, om aan te duiden dat de drie-
�n-dertig jaren, waartoe God haar veroordeeld had, veel ver-
kort waren geworden. Vervolgens zag men in het midden der
zaal een zoo verblindend en schitterend licht, dat de zusters
het naauwelijks konden aanschouwen. Dat licht hield bijna een
half kwartieruurs aan; toen het laatste schijnsel verdwenen was,
gingen de zusters naar de kerk en zongen het Te Detim in te-
genwoordigheid van eene menigte volks.

De abt de Montalembert eindigt aldus zijn verhaal: �Sire,
zoo gij gezien hadt hoe gezegde ziel verlost werd en hare straf
verkort en vernietigd door het gezag dat onze Heer aan Zijne
Kerk heeft gegeven. Zoodra gezegde Geest de kwijtschelding
van straf en schuld had erlangd, liet de goddelijke rechtvaar-
digheid de ketenen en banden los, waarmede die arme ziel ge-
bonden was---- Sire, neemt na G-od en Zijne welgelukzalige

Moeder uwe toevlugt tot den heiligen Engel die bij u de wacht
houdt; want zoo gij hem aanroept, zult gij zeer spoedig gehol-
pen worden. Wend u ook tot de heilige engelen, die u omrin-
gen en die u door God gegeven zijn om u te bewaken en raad
te geven in de waardigheid waarin gij geplaatst zijt. En niet
alleen aan u, maar aan alle koningen zendt de goddelijke Voor-
zienigheid er zoovelen als het Hem behaagt, aan den eene meer,
aan den andere minder. Het is ook noodig, Sire, dat gij den Vorst
kent die bijzonderlijk door God belast is met het bewaken van

uw koningrijk en dat gij Hem aanroept, want hij heeft van
God groote magfc en gezag ontvangen. Mijne dierbare Vorst �n
verheven Soeverein, ik, uw nederige redenaar en aalmoezenier,
smeek u dit mijn gering werk goedgunstig te willen aanvaar-
den ; en ofschoon de taal ruw en onopgesierd is, is zij evenwel
de waarheid, want in dit geheele geschrift heb ik niets ge-
schreven, dat ik niet zelf gehoord heb, of door het jonge
meisje te weten ben gekomen.-^Dat het diene tot beschaming
der valsche Luthersche ketters en hunne volgelingen, tot uit-
roeijing hunner verfoeijelijke secte en bedriegelijke beweringen.

Bhief van den Ca.rdixa.ai. de Tenoik aan dex abt
Lenglet dtj Fhesnoy.

Lyon, 18 Octcber 1751.

�Eindelijk, Mijnheer, kan ik uwe nieuwsgierigheid bevredi-
gen betreffende de kleine brochure die gij mij gezonden hebt.
Het zelfde boek, dat de bewondereuswatirdioe Geschiedenis bevat,
bevindt zich in de archieven van do Abdij van den H. Petrus
in deze stad, met het verschil dat het exemplaar dat hier be-
waard wordt, gedrukt is te Rouaan in 1529 bij �tolin Gauthier
met de afbeelding van de verschillende ceremoni�n. Het is zeer
waarschijnlijk dat door het menigvuldig gebruik dat men van
dit exemplaar maakte, eenige bladen er van verloren zijn ge-
gaan; men voorzag er in door copi�n met de hand gemaakt
naar de eerste exemplaren. Deze copi�n zijn woord voor woord
gelijk aan uw boek. Uw 2S^8te hoofdstuk is evenwel eenigzins
verschillend van dat der archieven van S. Petrus. De titel is
hetzelfde maar het vervolg van het handschrift is aldus:

�Zaturdag 21 Maart, feest van den H. Benedictus, had de
�dienst lang geduurd ter oorzake van het patroonfeest. De Da-
nmes waren in het refectorium aan tafel en de lezing was be-
�gonnen, toen de goede geest van zuster Alix de Th�lieux,
�eertijds kosteresse dezer abdij, alvoreDS naar den hemel te
�gaan, in het Refectorium kwam, en drie en dertig duidelijke

�en goed van elkander te onderscheiden slagen deed hooren,zoo
�hard en zoo wonderbaar dat het een zeer buitengewoon iets was
�om te hooren; door die drie en dertig slagen deed zij verstaan
�dat de drie en dertig jaren straf door de goddelijke goedertie-
renheid veranderd en verkort waren in drie-en-dertig dagen.
�Daarna verscheen in het midden van het Refectorium een zoo
�schitterend en verblindend licht dat de goede Dames het te naau-
�wernood konden verdragen, welk licht bijna een half kwartier
�uurs aanhield; hetgeen haar groote vreugde verschafte. Toen
�het laatste schijnsel verdwenen was, gingen zij dadelijk naar
�de kerk met hunne Abdis, Vrouwe deTour�les, hunne groot-
�priorin, vrouwe Magdalena de G-rol�e en vrouwe G\'abrielle
�de Dizimieux, onder-priorin, om zeer godvruchtig het Te Dittm
�te zingen in tegenwoordigheid van eene groote menigte volks,
�dat zich op het gelui der klokken bijeenverzameld had. Sire zoo
�gij gesieu had hoe gezegde ziel, enz. zooaU in uw exemplaar.

�Het privilegie van Frans I ^l) bevindt zich in handschrift
�aan het einde van het Exemplaar van de Abdij, maar het is
�geheel gelijk aan het uwe. Eindelijk heeft men in den loop
�der tijden in handschrift aan het exemplaar der Abdij toege-
�voegd hetgeen volgt, dat evenwel zonder onderteekening is.

�Men kan aan de waarheid dezer gebeurtenis niet twijfelen,
�dewijl men haar kende door de overlevering der oude dames,
�die het gehoord hadden van hare voorgangsters, welke oogge-
tuigen geweest waren van al wat er gebeurd was; en ik, die
�het zorgvuldig onderzocht en eindelijk gevonden heb, had het
�in mijne jeugd, in het jaar 1630, vernomen van eene Dame
�Eeligieuse, d�e zeer deugdzaam was en die toen haar 94^8te�jaar bereikt had. Deze had het gehoord van Vrouwe Grabri�ll e
�de Baudeduiz, hare tante, die er bij tegenwoordig was geweest,
�en een voorbeeldig leven geleid had tot haren dood in het laatst
�der vorige eeuw. Deze buitengewone gebeurtenis maakte een
�diepen indruk op de harten der Dames Eeligieusen en boe-
�zemde haar zoo veel ijver in voor de kloosterregels en zoo veel
�godsvrucht voor de H. Maagd, dat zij leefden als engelen. Al-

1; Het privilegie waai van hier [gesproken wordt, is gegeven te Parijs,
Ueu 19 Oktober 1528.

�dus verleende de Heer, die door een uitwerksel van Zijne
�magt en barmhartigheid altijd het goed uit het kwaad doet
�geboren worden, genade aan zuster Alix, door de gebeden
�Zijner Moeder; langs geheel buitengewone wegen gaf Hij be-
wijzen en teekenen van de magt die Hij aan de Kerk gela-
�ten heeft, in eene eeuw, waarin de Luthersche ketters haar
�zoo heftig bestreden, en vermeerderde Hij den ijver van
�deze Religieusen, die dezelve mededeelden aan bare opvolg-
�sters tot op onze dagen en die hoe langer hoe meer in dit
�koninklijk klooster toeneemt, waar de jeugd altijd godvruch-
�tiglijk het voorbeeld van de ouderen in eere houdt, en de wil
�eerbiedigt van eene Abdis van zeer groote verdienste en groo-
�ten ijver voor de glorie van God en het welzijn van dit Huis.
�Ziedaar, Mijnheer, \' alles wat ik u kan verschaffen voor de
�uitgave die gij voorbereidt, en waarvan ik een exemplaar zal
�ontvangen met hetzelfde genoegen als alles wat van u komt.
�Zijfc altijd overtuigd van de hoogachting waarmede ik ben ge-
�heel de uwe,

�Ik kan niets aan deze juiste en naauwkeurige me�deelingen
�toevoegen (zegt Lenglet du Fresnoy); ik heb van den Abt d\'Ar-
�tigni, een zeer geleerd en verdienstelijk man, die te Vienne
�in Dauphin� woont, vernomen, dat men in de Bibliotheek der
� Jesuiten te Lyon, een geschreven exemplaar van deze geschie-
�denis vindt. Eene enkele zaak verwondert mij, het is de zeld-
zaamheid van dit werkje, waarvan evenwel twee uitgaven
�zijn geweest: de eene te Parijs in 1528, het is die, waarvan
�ik mij bediend heb; en de andere te Rouaan in 1729, waarvan
�zich een exempl. bevindt in de Abdij van den H. Petrus te Lyon."

De betrekkiiigen tusseheu de twee werelden.\')

Waarde lezer, ziehier een verhaal waarin gij op elke blad-
zijde zaken zult ontmoeten, tegelijkertijd zeldzaam door hunne
nieuwheid en bewonderenswaardig door hunne grootheid; zoo
gij ze met aandacht onderzoekt, zullen zij u van groot nut zijn
in uwe vorderingen op den weg van het geestelijk leven. Gij
hebt geen enkele reden om aan de waarheid van dit verhaal
te twijfelen; in hetgeen de Verschijning gezegd heeft, vindt
men niets dat strijdig is met de geloofsleer, in al hare daden
niets dat van de zedeleer afwijkt. Het jonge meisje, waaraan
zij verschenen is, is eenvoudig; list en bedrog zijn even vreemd
aan hare gewoonten als aan haar karakter- G-ij kunt zelf oor-
deelen over de zorg waarmede het verhaal geschreven is; het
priesterlijk geweten des verhalers had er belang bij. Zijn ge-
heugen zou hem hebben kunnen bedriegen, maar daarom heeft
hij de voorzorg genomen van elk woord en elke daad, naarmate
hij er kennis van kreeg, oogenblikkelijk op te schrijven, zon-
der tot den volgenden dag te wachten.

Drie om hare godsvrucht zeer achtingswaardige zusters be-
wonen te Luxemburg een huis, waarin zij eene school houden

l) Dit verhaal is te Rome met goedkeuring van den Meester van liet
heilig Paleis opgenomen in de 14^e aflevering der Auaieeta juria ponti/irii
verschenen in de maand Mei 1856.

voor kleine meisjes. Dertien van die kinderen wonen tevens bij
haar. Eene van deze, ongeveer zestien jaren oud, onderscheidt zich
door de onschuld van hare zeden, hare nederigheid, en eenvoud.
Zij heeft een stiefvader, een zeer achtingswaardig man, die het
stadje Berncastel aan den Moezel, een weinig beneden Trier
gelegen, bewoont. Zijne eerste vrouw had eene zuster, Anna
genaamd, die zeer godvruchtig leefde en over het algemeen
als een brave vrouw bekend stond. Drie jaren voor dat dit ver-
haal begint door eene ernstige ziekte aangegrepen, zeide zij tot
het jonge meisje eenige oogenblikken voor haren dood: �Marie
(dit is de naam van het meisje) zoo ik na mijnen dood aan
iemand verschijn, het zal aan u zijn."

Het meisje bevestigt, dat eenigen tijd later een geest aan
haar verschenen is, en dat zij zorg had gedragen Missen te doen
lezen ter zijner intentie.

Maar betrekkingen van een geheel bijzonderen aard ontston-
den tusschen het meisje en deze Verschijning op het einde
des jaars 1640.

In den nacht die Allerheiligen voorafgaat, onderscheidde het
jonge meisje de Verschijning aan den voet van haar bed; geen
enkel gerucht had hare nadering aangekondigd; het meisje was
meer verwonderd dan bevreesd. Den volgenden nacht verscheen
zij weder, op een stoel nabij het bed gezeten, en ook deze
keer was het meisje slechts een weinig verschrikt.

De drie volgende dagen, \'Vrijdag 2, Zaturdag 3 en Zondag
4 November, vertoonde zich de Verschijning niet.

Maandag 5 November, sloeg het vijf uur toen het meisje
bij haar ontwaken haar op nieuw ziet, en wel op den stoel nabij
het bed. Zij slaakt een kreet en verbergt haar hoofd onder het
kussen. De Verschijning heft het kussen op, raakt ligtelijk het
hoofd van het kind aan en verdwijnt.

Geheel ontroerd vertelt het kind aan hare meesteres hetgeen
er gebeurd is; men stelt haar gerust en belooft haar dat zij den
volgenden nacht in plaats van in de algemeene slaapzaal der
kinderen, in de kamer der meesteres zal slapen en dat, zoo
de Verschijning terug komt, men daar zal zijn om haar te hel-
pen. Aldus werd gedaan en in den nacht die er op volgde
zag of hoorde het meisje niets.

Dingsdag den 6ⁿ, omstreeks 8 ure\'s morgens, bevindt zij zich
met de andere kinderen in eene kamer, toen de Verschijning
zich aan hare zijde vertoont, maar voor haar alleen zichtbaar;
een oogenblik later verdwijnt zij, maar weldra, toen de andere
kinderen weggegaan waren, komt zij terug en klopt driemaal
aan de deur, zonder zich evenwel te laten zien; toen het meisje
de deur geopend had zag zij niemand.

Den volgenden nacht sliep zij in de kamer der meesteres,
toen omstreeks ��n en een half ure de Verschijning terug-
kwam en met hare handen de dekens van het bed in wanorde
bragt; het meisje ontwaakte, en door groote vrees bevangen
riep zij hare meesteres te hulp, die haar gerust stelde en haar
verzekerde dat de G-eest haar geen leed zoude doen, en dat zij
niet behoefde te vreezen. Daarop begon zij de litanie van de
H. Maagd, den psalm Be Profimdis,de litanie van alle Heili-
gen , en eindelijk den rozenkrans te bidden; het meisje ant-
woordde op die gebeden. Toen het gebed begon wierp zich de
Verschijning op de kni�n en bleef in die houding liggen, met
het gelaat naar een huiskapel gewend, die zich digt nabij die
kamer bevindt en waarin een groot en schoon Maria-beeld ge-
plaatst is.

Woensdag geleidde de meesteres het meisje naar haren biecht-
vader in de kerk der Jesu�ten. Naauwelijks had zij hare peni-
tentie ge�indigd of zij zag de Verschijning op de kni�n aan
hare zijde liggen. Deze vergezelde haar toen zij naar de Com-
muniebank ging en er van terugkeerde, en toen het meisje de
kerk verliet verdween zij.

Maar hare afwezigheid duurde niet lang. Toen het meisje in
huis teruggekeerd was, verscheen &ij weder en verliet haar niet
gedurende den ganschen dag, zelfs niet toen zij zich te midden
der andere kinderen bevond. Een pater Jesu�t kwam den cate-
chismus doen, en gedurende al den tijd dat de onderrichting
duurde, scheen de Verschijning te luisteren, hoewel zij zich aan
niemand anders dan aan het jonge meisje openbaarde.

Teen de kinderen vertrokken waren, verwittigde men de
pater dat de Verschijning niet wilde vertrekken. Hij deed het
meisje bij zich komen en zeide haar: �Spreek onbevreesd tot
dien Geest en vraag hem in den naam van God wie hij is en

wat hij wil." Het meisje gehoorzaamde en ontving dit antwoord:
�Ik zal mijn naam zeggen, wanneer het oogenblik gekomen is,
maar nu is het nog niet gekomen." ,7Waarom," hernam het
meisje, �verschijnt gij dan, wanneer uw uur nog niet gekomen
is?" �Het is het bevel van God," antwoordde de Verschijning.

Ondertusschen naderde de nacht, liet was zes ure des avonds
en het meisje voelde hare vrees verdubbelen. Men doet haren
biechtvader komen en de Pater Rector, vernemende wat er
gebeurde, wil met hem medegaan. Toen zij kwamen von-
den zij het meisje omringd door hare meesteressen, bevende
en geheel ontsteld. Zij vragen haar of zij de Verschijning ziet.
Ja. antwoordt het kind en te gelijkertijd wijst zij een hoek der
kamer aan hare regterhand aan. De paters wenden hunne
blikken daarheen maar uien niets. Zij gaan knielen om de litanie
der H. Maagd en eenige andere gebeden te bidden; daarna
staat de pater Rector op, en zich tot de Verschijning wendende
vraagt hij haar in den naam van G-od wie zij is en wat zij wil.
Na eenige oogenblikken wachtens ontvangen zij hetzelfde ant-
woord als het jonge meisje: �het oogenblik om mij kenbaar ta
maken is nog niet gekomen."

Men dient te weten dat de pater Rector om alle bedrog te
voorkomen slechts latijn sprak. Men vroeg vervolgens aan het
meisje wat de Verschijning deed en antwoordde.

Deze kennis van het latijn in eene ziel uit het Vagevuur,
die op aarde volstrekt niets van die taal gekend had, konde
eenigen twijfel opwekken. Wat er van zij, zij antwoordde op
alle vragen die men haar deed; ongetwijfeld legde haar haren
engelbewaarder de antwoorden in den mond, want later ver-
klaarde zij dat hij het was die haar de gesprekken ingaf die
zij hield.

De pater Rector, na dit eerste antwoord ontvaugen be heb-
ben vervolgde aldus: Zoo gij eenige hulp noodig hebt, vraag;
men zal u van ganseher harte helpen." Zij antwoordde daarop
dat zij drie missen te Cherb-Clausen vroeg. Deze plaats is eene
zeer bezochte bedevaartplaats; men bezoekt er eene keik aan
de H. Maagd toegewijd en beroemd om het groot aantal won-
deren die er gebeurd zijn; de afstand tusschen Berncastell en
Cherb-Clausen is negen mijlen. De Verschijning voegde er bij,

dat zij in haar leven een belofte gedaan had van te Cherb-
Clausen drie missen te doen lezen, en dat zij aan niemand
ooit van die belofte gesproken had, zelfs niet aan den priester
die haar laatste biecht ontvangen had. Men beloofde haar dat
die missen gelezen zouden worden. Men vroeg haar of zij nog
iets anders wilde; of die missen niet even goed konden gelezen
worden in de kapel van de H. Maagd, die zich daar digt bij
bevond: zij antwoordde niet. Men beval haar het jonge meisje
niet meer te kwellen en het huis te verlaten om er niet meer
in terug te keeren. Zij antwoordde aan het kind: ioh will dir
ktin Leid l/iun, ik zal u geen kwaad doen. Dit antwoord was
niet geruststellend genoeg; men vreesde dat de school verlaten
zoude worden, zoo men vernam dat het huis door een geest
bezocht werd. De pater Reetor beval dan op nieuw aan de Ver-
schijning zich voor altijd te verwijderen, en zeide haar, dat zij
bepaald kon rekenen op de missen die men haar beloofd had.

Maar zij hernam dat zij integendeel terug zoude komen zoo
lang men zich zoude bezig houden met het doen lezen van de
missen, dat God het aldus wilde.

Een zoo klaar en duidelijk antwoord bragt de paters in eene
groote verlegenheid; zij begonnen wederom te bidden en vervolgens
nam de pater Rector een kruisbeeld, dat men daar tot dat doel
geplaatst had, en beval de Verschijning het te aanbidden. �
"Wat ziet giji\' vroeg men het meisje. � Zij knielt, antwoordde
het kind. De pater Rector beval nogmaals aan den G-eest het
kruis te groeten; en het kind, ondervraagd over hetgeen zij
zag, antwoordde dat hij het hoofd voor het kruisbeeld boog.

Deze talrijke proeven veroorloofden geen twijfel meer aangaande
de wezenlijkheid der Verschijning; bovendien werd men er ge-
heel door gerust gesteld, wat den aard van den Geest betrof
die aich aan het meisje openbaarde; het kon geen kwade geest
zijn, men had het bewijs dat hij op weg naar het eeuwig ge-
luk was.

De Pater Rector vroeg hem nog, of hij begeerde dat de bood-
schap verrigt werd door een bepaald aangewezen persoon. Men
ontving geen antwoord en men maakte daaruit op dat de keuze
van den persoon onverschillig was.

Voor de derde maal werd hem bevolen het meisje niet meer

te verontrusten en zijne bezoeken te staken. De Verschijning
ontving dit bevel zonder iets te zeggen, en een diepe zucht sla-
kende verdween zij.

Toen herademde bet meisje, als of zij aan een groot gevaar
ontsnapt was. Men deed haar eenige vragen over de gedaante
en de kleeding van de Verschijning. Zij antwoordde dat zij op
het hoofd een witten sluijer had en een zwarte rozenkrans in de
hand hield; dat -dj gewikkeld was in een wit kleed, gelijk aan
dat, waarmede men de dooden begraaft; dat zij gedurende al
den tijd dat zij in tegenwoordigheid der paters was geweest,
de oogen zedig ter uedergeslagen en de handen samen gevou-
wen had gehouden, terwijl zij van tijd tot tijd met de regter-
hand op de borst klopte; dat hare schoonheid onbeschrijfe-
lijk was.

Dit alles had plaats v��r zeven uur des avonds. Gedurende
den nacht die er op volgde, zag het meisje niets, maar zij
hooide een klagend gezucht en \'s morgens omstreeks vier uur
gevoelde zij als een zware last die op hare schouders drukte.



		DRIE VERSCHIJNINGEN

		VAN ZIELEN

		UIT HET VAGEVUUR,

		in de jaren 1527,1856 en 1870,

		gelrokkeu uit de fransche mei goedkeuring der geestelijke overheden openbaar gemaakte bescheiden, en verrijkt met eenc inleiding, bevattende zeer merkwaardige bijzonderheden omtrent hft ver- schijnen van overledene ptrcnei.

		AMSTERDAM, C. Ij. VAN l,A.NGW.NHXrmyi-/SI. 1873.



		45

		vinden, terwijl hare blikken gerigt bleven op het meisje. Deze bemerkte , op het oogenblik dat de Verschijning ter hoogte van de vensters gekomen was, iemand die zich slechts halver- wege vertoonde en die de armen uitstrekte als om de gelak- zalige te ontvangen. Daarop verdween alles. Heilige en gelukzalige ziel! bezit het koningrijk dal; voor u bereid is geweest van het begin der wereld af. Herinner U onzer in het hemelsch vaderland, en dat wij eenmaal, met de hulp der goddelijke genade , uwe voetstappen mogen drukken en uwe glorie deel en!

		AANTEEKEN1NG. Over de uitdrukking: het voorportaal des Itemek, waarvan op verschillende plaatsen in dit verhaal gebruik is gemaakt, kan men Bellarminus Lib. 2 de Purgatorio cap. 8 raadplegen. Bel- larminus beschouwt als waarschijnlijk, dat onafhankelijk van de plaats waar de zielen de pijnen des vuurs ondergaan , er ook eene andere plaats is waar zij onderworpen zijn aan de straf\' der tijdelijke verwijdering van Grods aanschijn. Hij leert dat deze meening ondersteund werd door den eerbiedwaardigen Beda , den H. Grregorius en Dyonisius den Karthuiser , en dat zij bevestigd is door een aantal openbaringen. Zoo men kan aannemen dat er een zoodanige plaats is, waarom zou men haar dan niet aanduiden met de uitdrukking van liet voorportaal des liemsls.

		Verklaring der Schepenen van Ijiixem burg.

		Wij, Jan Aldinger en Eustachius Thier, schepenen van, de stad Luxemburg, verklaren dat een deugdzaam jong meisje van Berncastell-, genaamd Maria Philippi, voor ons verschenen is om eene ondervraging te ondergaan betreffende al de bijzonder- heden van het verhaal dat voorafgaat, en over de Verschijning waarvan gesproken wordt. Zij heeft vrijwillig bevestigd dat de



		INLEIDING.

		Laten wij niet geheel en al de verschijningen der dooden verwerpen; de H. Schrift toch is veel te uitdrukkelijk op dit punt; de ff. Vaders hebben zich veel te duidelijk verklaard oni ze te durven loochenen en verwerpen. Die verschijningen zijn zeld- zaam, maar ze zijn mogelijk. De duivelen kunnen , om te beter de booze oogmerken te vol- voeren , die zij ten onzen opzigte koesteren, de gedaante van schimmen aannemen die z ich aan onze oogen vertoonen , en die men aanziet voor de d ooden die zij voorstellen; maar Tertul- lianus, de H. Thomas van Aquinen, en de meest beroemde schrij- vers waarschuwen ons van niet naar hen te luisteren, welken raad zij ons ook geven of welke teruggaven zij ons ook bevelen. De goede engelen kunnen op hunne beurt, zegt de H. Tho- mas , ook de gedaante der dooden aannemen en zij doen het somtijds met een goed doel, door een bijzonder bevel der Voorzienigheid. In den toestand van scheiding heeft de ziel niet de minste magt meer noch over haar eigen ligchaam, noch over eenig an- der , zegt de H. Thomas. Aldus is, volgens dien kerkvader, de verschijning eener ziel een w aar mirakel, bijgevolg zeer zeld- zaam , hetgeen evenwel niet belet dat zij somtijds kan plaats hebben, even als wel eens een ware verrijsenis heeft plaats ge- had , die hoewel een w onder, echter niet onmogelijk was. Zoo er dus dwaling kan plaats hebben in die dooden-verschij- ningen, of zoo het goede of kwade engelen zijn, die de perso- nen voorstellen, zooals de H. Augustinus opmerkt, dan belet



		IV dat evenwel niet dat de dooden somwijlen in eigen persoon verschijnen. In het tweede boek der Machabe�n leest men dat Onias en Jeremias met ten hemel geheven handen aan Judas verschenen , en dat Jeremias aan Judas een zwaard gaf, terwijl hij de vol- gende woorden sprak: �Ontvang dit heilig zwaard om de vij- anden van raijn volk te vernielen." Onias en Jeremias waren sedert lang dood, en toch verschenen zij aan Judas den Machabe�r. In het Boek der Wijsheid, hoofdst. 17 , meldt de gewijde schrijver, sprekende over de negende plaag van Egypte en ver- volledigende hetgeen Mozes er van gezegd had , dat de Egyp- tenaren te midden der duisternissen afschuwelijke schimmen za- gen wier tegenwoordigheid hen kwelde. De vertalers zeggen dat het de zielen waren van de kinderen die men in den Nijl verdronken had, alsook die van eene menigte onvolwassen per- sonen, die gestorven waren ten gevolge van de slechte behan- deling hen door de Egyptenaren aangedaan. Dit is dus een ander bewijs dat de dooden kunnen terugkeeren, wanneer God het veroorlooft. Ziehier een derde bewijs, waaraan men niet kan twijfelen. Het is de verschijning van Mozes op den berg Thabor, waar het geheim der gedaanteverandering voltrokken werd. De verschij- ning had in persoon plaats ; het was Mozes zelf die verscheen en niet eene of andere geest in zijne plaats. Zoo Mozes en Elias te gelijk met de drie leerlingen op den berg werden geroe- pen , dan was het om eene ontwijfelbare getuigenis te geven van dat geheim ; het w&a dus noodig dat Mozes er niet minder in eigen persoon tegenwoordig was dan de drie leerlingen en dan Elias, die, nog niet gestorven, er met ligchaam en ziel verscheen. Het Evangelie is duidelijk en helder op dit punt. Werd de ziel van Mozes op nieuw vereenigd met zijn eigen ligchaam , of verscheen ..zij in het ligchaam van een an- der ? Hierover zijn de Kerkvaders het niet ��ns: eenigen heb- ben geloofd dat Mozes verrees, anderen verzekeren van niet,



		V maar dat hij verscheen in een uit lucht gevormd ligchaam, van welk gevoelen ook de H. Thomas is geweest. Maar allen komen overeen dat die Profeet zelve verscheen , en dat bijge- volg de dooden kunnen terug keeren. De H. Schrift verschaft ons een ander voorbeeld van den terugkeer der dooden, dat niemand kan loochenen zonder ver- metel te zijn. Er staat in het Evangelie dat na de Verrijsenis van Jesus Christus verscheidene dooden uit hunne graven te voorschijn kwamen en zich te Jerusalem aan vele personen deden zien. Men zal misschien zeggen dat zij , toen zij ver schenen niet meer dood waren , dewijl zij verrezen waren. Dit is waar, maar dewijl hunne opstanding slechts voor een tijd was en om de verrijsenis van Jesus Christus te bevestigen, kan men zeggen en staande houden dat het dooden waren die terug- kwamen. Zij verschenen in hun eigen ligchaam, terwijl in de andere verschijningen de ziel zich in vreemd ligchaam vertoont. Al die voorbeelden bewijzen de mogelijkheid van den terug- keer der dooden; en zelfs wanneer wij geen ander hadden dan dat van Samuel, die in eigen persoon aan de waarzegster ver- scheen en tot Saiil sprak, zouden wij zekerheid genoeg hebben dat de dooden kunnen terugkeeren, wanneer Q-od het beveelt en de hand er in heeft. De H. Augustinus was daarvan zoozeer overtuigd, dat hij ronduit zegt, dat men schaamteloos moet zijn om het te looche- nen. (Be Cura pro mortius. c. 15.) De H. Hieronymus gaat van dezelfde beginselen uit als hij de woorden van het Evangelie over de verschijning van Mozes op den berg Thabor verklaart. De heidenen zelfs hebben aan den terugkeer der dooden ge- loofd. Cicero, die denfiroom van Scipio beschreven heeft, spreekt van de ziel van Emilianus die zich na zijnen dood deed zien. Plutarchus, in het leven van Romulus. spreekt van het ge- voelen van Heraclitus die zegt dat de zielen van den Hooge uit aan de levenden verschijnen.



		TI De ongewijde schrijvers zijn vol van die soort van verschij- ningen, en meer nog de kerkelijke geschiedenis, die er zoo geloofwaardige voorbeelden van bijbrengt, dat niemand ze zou durven betwijfelen zonder onze schrijvers voor ligtgeloovigen, geestenzieners of bijgeloovigen te doen doorgaan. Verschillende redenen kunnen den Heer bewegen om die verschijningen toe te laten : 1° Om de verrijsenis der dooden te bevestigen, waarvan zij de voorboden zijn; 2° Om de levenden hoe langer hoe meer te onderrigten dat hunne zielen onsterfelijk zijn. De H. Justinianus overtuigde door uit middel de Epicuristen, goddeloozen en godloochenaars; 3° Zoo die zielen tot het getal der gelukzaligen behooren, behalve dat zij eenige voldoening vinden in den omgang met de levenden, onderrigten zij hen van de plannen van God en manen hen aan tot de deugd. Zoo het verdoemde zielen zijn, verkondigen zij de regtvaardigheid des Heeren. Zoo het zielen uit het vagevuur zijn, verkondigen zij evenzeer de goddelijke regtvaardigheid, moedigen ons aan om wel te leven, of wel zij roepen onze hulp in om verligt te worden.. Al die redenen zijn de goedheid van God waardig en bijge- volg zeer overeenkomstig met de rede. Ziehier eenige regels voor de onderscheiding der verschij- ningen , om, voor zoover onze menschelijke zwakheid het toe- laat , te kennen of het duivolen zijn die ons verschijnen, of wel zielen die in de genade Gods zijn. Wij ontleenen deze regels aan de uitmuntende verhandeling van kardinaal Bona over de onderscheiding der geesten. Men kan oordeelen dat eene verschijning een duivel is, wanneer zij valsche, slechte of geheel nuttelooze zaken voor- stelt die het beter is niet te weten; wanneer de schim schrikt of verachting aan den dag legt voor voorwerpen door de Kerk gewijd en geheiligd; wanneer zij siddert bij het teeken des kruises of bij den allerheiligst en naam van Jesus,



		Til

		of dat zij niet den noodigen eerbied toont als de laatste uitge- sproken en van de eerste een heilig gebruik gemaakt wordt; wanneer men bemerkt dat zij niet opregt is in hetgeen zij zegt en doet; wanneer men eenige onbetamelijkheid in hare geba- ren waarneemt; wanneer zij een verwarden, verdwaalden geest toont, wanneer zij zich voordoet onder een mismaakt, woest uiterlijk ; wanneer zij eene schorre, bevende , ontstelde , onge- wone stem doet hooren; als zij lastig is of er zich op toelegt om hem die zij wil bedriegen te kwellen , te bedroeven en vrees aan te jagen. Dit alles doet zien dat het een duivel en geen ziel des Vagevuurs is. De duivelen kunnen zich onder eene menschelijke gedaante doen zien; maar zoo die vorm niet volmaakt, en geheel gelijk aan die der menschheid is, is het een teeken dat onder dien vorm een duivel verborgen is. De vorm van een monster of van een dier wordt ook slechts door den duivel aangenomen. De zielen die met toelating van God op aarde terugkeeren, nemen geene andere vormen aan dan die waaronder men ze kan kennen. Het brullen, knersen en afgebroken uitstooten van klanken past slechts aan de booze geesten. De goede diensten, die de verschijningen den levenden aan- bieden, zijn niet altijd een ontwijfelbaar teeken; wanneer ech- ter die goede diensten vergezeld worden van de vereischte ne- derigheid , regtschapenheid en dat men geene ligtzinnigheid er in opmerkt, kan men gelooven dat zij van een goeden geest komen; maar zelfs in dat geval moet men op zijne hoede zijn. Hetzelfde kan men zeggen van de vermaningen tot het goed, want de duivel spoort somtijds aan tot een goede daad van geringe beteekenis om er eene van grootere beteekenis door te beletten. "Wanneer eene schim de gedaante van een heilige zoude heb- ben , moet men er toch niet op vertrouwen, want de duivel verstaat zeer goed de kunst om zich in een engel des lichts te veranderen, zooals de H. Paulus zegt. In de verschijning van eene ziel des Vagevuurs heeft het



		�2

		verlaten, arm naar het ligchaam en in goederen, verzuchtte en weende veel, hopende dat Onze Heer nog medelijden met haar zoude hebben. Zij betreurde het bitter dat zij haar kloos- ter verlaten had en bad de H. Moeder Gods godvruchtig hare voorspreekster te zijn bij haren goddelijken Zoon, met geheel haar hart belovende van levenswijze te veranderen zoo zij van deze ziekte herstelde. Zij droeg hare smarten op als boete voor hare zonden en tot uitwissching der eeuwige straffen die zij verdiend had. Eindelijk, door de ziekte ondermijnd, verloor zij al hare krachten en stierf, niet in een klooster, maar in een klein dorp waar zij armoedig begraven werd, zonder uit- vaart, noch gebeden, noch eenige plegtigheid, als het meest verachte schepsel der wereld." Twee jaren gingen voorbij. Niemand dacht meer aan de arme zuster Alix. - Er bevond zich in de abdij van den H. Petrus eene achttien- jarige religieust\', Antoinette de Grol�e genaamd en geboortig uit Dauphin�, die zich altijd door hare naauwkeurigheid in het waarnemen der kloosterwetten en door hare godsvrucht onderscheiden had. Zuster Alix herinnerde zich deze jonge religieuse het beste: in hare laatste ziekte sprak zij onophou- delijk van haar en riep haar te hulp. Op zekeren nacht dat zuster Autoinette ligtelijk sliep, veelde zij iets dat haren sluijer op zijde schoof, het teeken deskrui- ses op haar voorhoofd maakte en haar daarna zacht omhelsde. Zij ontwaakte onmiddelijk, v erwonderd maar niet verschrikt. Niemand ziende, dacht zij dat het een droom geweest was en sprak er niet van. Eenige dagen later hoorde zij dicht bij zich een geluid dat veel overeenkomst had met het geluid dat een stok maakt waarmede men op een vloersteen of een voetbankje slaat. Het scheen eigenlijk alsof het voorwerp dat dat geluid maakte diep in den grond was, maar de klank, die voortgebragt werd, scheen ongeveer vier vingers diep uit de aarde te komen, en werd altijd onder de voeten van het meisje gehoord. Ik heb het verscheidene malen gehoord, voegt de abt de Montalem- bert er aan toe, �en mij antwoordende op hetgeen ik vroeg, klopte de geest even zooveel malen als ik vroeg."



		3 Zuster Antoinette had verscheidene malen dat vreemde ge- luid gehoord; zij sprak er hare abdis over. Dewijl de geest geen kwaad deed en geen enkele verwarring veroorzaakte , wer- den de religieusen buitengemeen vertroost door deze openba- ringen. De geest toonde eene groote vreugde wanneer men het officie zong, of wanneer men- van G-od sprak , hetzij in de kerk, hetzij elders ; maar hij deed zich niet hooren wanneer zuster Antoinette niet tegenwoordig was ; hij volgde haar dag en nacht en verliet haar nimmer. Later heeft men geweten dat dat begonnen was den dag zelf van den dood van zuster Alix. De abt de Montalembert zegt in zijn verslag : »Ik vroeg hem, hem in den naam van G-od bezwerende , of hij onmidde- lijk na dat hij uit het �gchaam vertrokken was, deze jonge religieuse gevolgd had. De ziel antwoordde ja, en dat zij haar nooit verlaten zoude , zoo zij niet naar den hemel ging om het eeuwige geluk te genieten." De tijding van deze verschijning zich in Lyon en de omstre- ken verspreid hebbende, begaven zich ta) van personen van eiken stand naar het klooster van den H. Petrus ten einde inlich- tingen te verkrijgen. Deze bezoeken werden bij duizenden geteld. De abdis ondervroeg uitdrukkelijk zuster Antoinette. Deze antwoordde in allen eenvoud dat zij geloofde dat het de ziel was van zuster Alix, die zij dikwijls in den droom gezien had. �Toen werd de geest bezworen, om te weten wat en wie hij was. Hij antwoordde dat hij waarlijk de geest van zuster Alix, de voormalige kosteres was : de zaak was zeer geloof baar , omdat zij altijd de jonge religieuse zeer bemind had." (Montalembert.) De abdis besloot het ligchaam van de overledene op te vor- deren en het naar het klooster te doen overbrengen. In de eerste plaats ondervroeg men de ziel om te weten of het haar genoegen zou doen dat haar ligchaam in het klooster begraven werd; zij betuigde dadelijk dat zij het vurig verlangde. Daarom liet de abdis het uit het kerkhof van het dorp waar het bij- gezet was, opgraven, en men bragt het op eene gevoegelijke manier naar de abdij over. Naarmate de stoet de kerk naderde, maakte de geest een grooter gerucht om de jonge religieuse. Toen het ligchaam aan de deur der kerk gekomen was , klopte de geest sterker dan ooit ouder de voeten van zuster Antoi-



		18 �en goed van elkander te onderscheiden slagen deed hooren,zoo �hard en zoo wonderbaar dat het een zeer buitengewoon iets was �om te hooren; door die drie en dertig slagen deed zij verstaan �dat de drie en dertig jaren straf door de goddelijke goedertie- renheid veranderd en verkort waren in drie-en-dertig dagen. �Daarna verscheen in het midden van het Refectorium een zoo �schitterend en verblindend licht dat de goede Dames het te naau- �wernood konden verdragen, welk licht bijna een half kwartier �uurs aanhield; hetgeen haar groote vreugde verschafte. Toen �het laatste schijnsel verdwenen was, gingen zij dadelijk naar �de kerk met hunne Abdis, Vrouwe deTour�les, hunne groot- �priorin, vrouwe Magdalena de G-rol�e en vrouwe G\'abrielle �de Dizimieux, onder-priorin, om zeer godvruchtig het Te Dittm �te zingen in tegenwoordigheid van eene groote menigte volks, �dat zich op het gelui der klokken bijeenverzameld had. Sire zoo �gij gesieu had hoe gezegde ziel, enz. zooaU in uw exemplaar. �Het privilegie van Frans I ^l) bevindt zich in handschrift �aan het einde van het Exemplaar van de Abdij, maar het is �geheel gelijk aan het uwe. Eindelijk heeft men in den loop �der tijden in handschrift aan het exemplaar der Abdij toege- �voegd hetgeen volgt, dat evenwel zonder onderteekening is. �Men kan aan de waarheid dezer gebeurtenis niet twijfelen, �dewijl men haar kende door de overlevering der oude dames, �die het gehoord hadden van hare voorgangsters, welke oogge- tuigen geweest waren van al wat er gebeurd was; en ik, die �het zorgvuldig onderzocht en eindelijk gevonden heb, had het �in mijne jeugd, in het jaar 1630, vernomen van eene Dame �Eeligieuse, d�e zeer deugdzaam was en die toen haar 94^8te�jaar bereikt had. Deze had het gehoord van Vrouwe Grabri�ll e �de Baudeduiz, hare tante, die er bij tegenwoordig was geweest, �en een voorbeeldig leven geleid had tot haren dood in het laatst �der vorige eeuw. Deze buitengewone gebeurtenis maakte een �diepen indruk op de harten der Dames Eeligieusen en boe- �zemde haar zoo veel ijver in voor de kloosterregels en zoo veel �godsvrucht voor de H. Maagd, dat zij leefden als engelen. Al-

		1; Het privilegie waai van hier [gesproken wordt, is gegeven te Parijs, Ueu 19 Oktober 1528.



		De betrekkiiigen tusseheu de twee werelden.\')

		Aait den Lezer. Waarde lezer, ziehier een verhaal waarin gij op elke blad- zijde zaken zult ontmoeten, tegelijkertijd zeldzaam door hunne nieuwheid en bewonderenswaardig door hunne grootheid; zoo gij ze met aandacht onderzoekt, zullen zij u van groot nut zijn in uwe vorderingen op den weg van het geestelijk leven. Gij hebt geen enkele reden om aan de waarheid van dit verhaal te twijfelen; in hetgeen de Verschijning gezegd heeft, vindt men niets dat strijdig is met de geloofsleer, in al hare daden niets dat van de zedeleer afwijkt. Het jonge meisje, waaraan zij verschenen is, is eenvoudig; list en bedrog zijn even vreemd aan hare gewoonten als aan haar karakter- G-ij kunt zelf oor- deelen over de zorg waarmede het verhaal geschreven is; het priesterlijk geweten des verhalers had er belang bij. Zijn ge- heugen zou hem hebben kunnen bedriegen, maar daarom heeft hij de voorzorg genomen van elk woord en elke daad, naarmate hij er kennis van kreeg, oogenblikkelijk op te schrijven, zon- der tot den volgenden dag te wachten.

		Drie om hare godsvrucht zeer achtingswaardige zusters be- wonen te Luxemburg een huis, waarin zij eene school houden

		l) Dit verhaal is te Rome met goedkeuring van den Meester van liet heilig Paleis opgenomen in de 14^e aflevering der Auaieeta juria ponti/irii verschenen in de maand Mei 1856.



		21 voor kleine meisjes. Dertien van die kinderen wonen tevens bij haar. Eene van deze, ongeveer zestien jaren oud, onderscheidt zich door de onschuld van hare zeden, hare nederigheid, en eenvoud. Zij heeft een stiefvader, een zeer achtingswaardig man, die het stadje Berncastel aan den Moezel, een weinig beneden Trier gelegen, bewoont. Zijne eerste vrouw had eene zuster, Anna genaamd, die zeer godvruchtig leefde en over het algemeen als een brave vrouw bekend stond. Drie jaren voor dat dit ver- haal begint door eene ernstige ziekte aangegrepen, zeide zij tot het jonge meisje eenige oogenblikken voor haren dood: �Marie (dit is de naam van het meisje) zoo ik na mijnen dood aan iemand verschijn, het zal aan u zijn." Het meisje bevestigt, dat eenigen tijd later een geest aan haar verschenen is, en dat zij zorg had gedragen Missen te doen lezen ter zijner intentie. Maar betrekkingen van een geheel bijzonderen aard ontston- den tusschen het meisje en deze Verschijning op het einde des jaars 1640. In den nacht die Allerheiligen voorafgaat, onderscheidde het jonge meisje de Verschijning aan den voet van haar bed; geen enkel gerucht had hare nadering aangekondigd; het meisje was meer verwonderd dan bevreesd. Den volgenden nacht verscheen zij weder, op een stoel nabij het bed gezeten, en ook deze keer was het meisje slechts een weinig verschrikt. De drie volgende dagen, \'Vrijdag 2, Zaturdag 3 en Zondag 4 November, vertoonde zich de Verschijning niet. Maandag 5 November, sloeg het vijf uur toen het meisje bij haar ontwaken haar op nieuw ziet, en wel op den stoel nabij het bed. Zij slaakt een kreet en verbergt haar hoofd onder het kussen. De Verschijning heft het kussen op, raakt ligtelijk het hoofd van het kind aan en verdwijnt. Geheel ontroerd vertelt het kind aan hare meesteres hetgeen er gebeurd is; men stelt haar gerust en belooft haar dat zij den volgenden nacht in plaats van in de algemeene slaapzaal der kinderen, in de kamer der meesteres zal slapen en dat, zoo de Verschijning terug komt, men daar zal zijn om haar te hel- pen. Aldus werd gedaan en in den nacht die er op volgde zag of hoorde het meisje niets.



		26 dat zich in de benedenkamer van het huis bevond, weder be- zoeken ; zij scheen door de deur binnen te komen en het kind naderende, eprak zij: Waarom vreest gij? ik doe u toch geen kwaad. Vervolgens zeide zij haren naam aldus: �Ik ben tante Anna;" en tegelijkertijd verbood zij haar het aan iemand te zeggen. Zij voegde er bij, dat zij, wanneer de drie Missen ge- lezen zouden zijn, bevrijd zoude wezen van de vlammen, maar dat zij nog niet den Hemel zoude binnengaan; zij moest nog eenigen tijd verblijven in eene plaats, waar zij van het aan- schijn Gods verstoken was. Toen de naeht aankwam voelde liet meisje een zwaren last op hare schouders drukken en zij hoorde gezucht. Later in den nacht zag zij de Verschijning geknield bij haar bed liggen en zij hoorde herhaaldelijk deze woorden: �vrees niets.\'" Vrijdag 9 November woonde het meisje de Mis bij in de kapel bij de stad, toen zij de Verschijning weder zag. G-ehoor- zamende aan het bevel dat de pater Rector haar gegeven had, vroeg zij de Verschijning hoe zij nog terug kwam na het be- paalde verbod dat men haar gedaan had. l)e Verschijning ant- woordde haar: �Men mag niet praten in de kerk; ik zal later terugkomen en op uwe vraag antwoorden." Inderdaad bezocht zij omstreeks drie ure in den namiddag het meisje weder, dat zich juist te midden der andere leerlin- gen bevond, en antwoordende op de vraag die haar \'s mor- gens gedaan was, zeide zij: ..Wanneer ik zoo herhaaldelijk terug kom is het om aan het bevel van God te voldoen; het is ook opdat gij mij niet vergeten zoudt en dat gij met meer vurigheid voor mij zoudt bidden. Zoo gij mij niet zaagt zoudt gij niet bidden." Vervolgens vroeg het meisje of zij eenige verligting onder- vonden had door de Missen, die men had opgedragen en de gebeden die men gedaan had. � Eene zeer groote verligting, antwoordde de Verschijning; die Missen en gebeden hebben mij van talrijke en zeer wreede smarten verlost. � En de Com- munie en gebeden der leerlingen, hernam het meisje, is God er door geraakt geworden? �Duizendmaal meer dan wanneer deze goede werken tot mijne intentie gedaan waren geworden door een tweemaal zoo groot aantal bejaarde en geleerde per-



		27

		sonen," werd haar geantwoord. �Zij hebben een schuld uitge- wischt, die ik aangegaan heb door mij te verbinden een rnoeije- lijke bedevaart te doen; zonder dat hadt gij die bedevaart moeten doen en wel te voet. Ik verzoek u nog aan uw stief- vader te vragen of hij in mijn naam aan de armen een halve maat tarwe wil geven; ik weet dat hij het gaarne zal doen ; overigens, zoo hij dat goede werk vergat of de uitvoering er van uitstelde, zal dat mijn verblijf in het Vagevuur niet ver- lengen." Het meisje vroeg haar ook nog , waarom zij zich niet liever tot een lid harer familie wendde met hare verzoeken, dewijl er geen enkele band van bloedverwantschap tusschen haar en het meisje bestond. � Er werd haar geantwoord : �de wil van God is, dat ik door u geholpen worde en door niemand anders." Eindelijk zeide het meisje nog aan de Verschijning: �Wanneer gij in den Hemel zult zijn, zult gij dan voor mij bidden?" � �Niet slechts voor u," antwoordde zij, �maar ook voor allen, die mij nu door hunne gebeden helpen." Toen verdween zij en den volgenden nacht zag of hoorde het meisje niets. Men wilde haar de rust laten die zij zoo zeer behoefde. Zaturdag den 10^e" verscheen de Verschijning weder in de- zelfde gedaante twee malen in den loop van den ochtend, de eerste maal in de kerk der paters Jesuiten en de tweede maal in de bovengenoemde kapel. Toen het meisje in den namiddag in die kapel terugkeerde, zag zij haar voor de derde maal. Men had het mirakuleuze beeld vlin de H. Maagd van de plaats waar het gewoonlijk stond afgenomen, en het op het altaar nedergezet om de versierselen, die het draagt, te veranderen. De vrome meisjes, die zich met dit werk bezig hielden, kus- ten de voeten van het beeld; het jonge meisje werd door hare meesteres uitgenoodigd om ook zoo te doen, en die daad van godsvrucht op te dragen ter intentie van hare beschermelinge. Zij deed het dadelijk, en toen zij het altaar verliet, kwam de Verschijning, die onbewegelijk was gebleven toen het kind zich naar het beeld begaf, haar te gemoet en groette haar met een diepe buiging. Wij hebben nog iets vergeten; toen het meisje de kapel bin- nentrad zag zij de verschijning haar te gemoet komen met



		28

		g�mlagchend gelaat en de armen uitgestrekt als om haar te omhelzen, zonder haar evenwel aan te raken; toen zij de kerk verliet boog zich de Verschijning nogmaals en verdween. In de nacht die volgde kwam de verschijning terug; zij knielde aan het voeteinde van het bed met het gelaat naar het meisje gekeerd; zij sprak slechts �en woord: slaap. Zondag 11 November nam zij hare gewone plaats in aan de zijde van het meisje, eerst in de kerk der paters Jezu�eten en vervolgens in de kapel. Vermoeid door deze buitengewone en herhaalde bezoeksn, werd het meisje, niettegenstaande de ver- klaringen die haar gegeven waren, op nieuw door twijfelingen en argwaan overvallen. Zij vroeg zich zelven af hoe het kwam, dat de Verschijning zoo dikwijls terug kwam en waarom zij voornamelijk de kerk als plaats van hare bezoeken uitkoos. Terwijl deze geduchte haar bezighielden, gevoelde zij zich eenigzins ongesteld en verliet de kerk om een weinig 1 acht te scheppen. Buiten de kerk gekomen richtte de Verschijning, die haar gevolgd was, de volgende woorden tot haar: �Waaraan dacht ge daar even F waarom verwondert ge er u over dat ik de heilige plaats uitkies om u te bezoeken? Wanneer ik dat doe is het om uwen ijver te hernieuwen. Gij zoudt mij over dag wel meermalen zien als ik mij niet bezig hield met de persoon die gij gezonden hebt om de missen te doen lezen die ik gevraagd heb. Weet ook dat men vreemde zaken zegt over mijne bezoeken, maar men moest zich herinneren dat er een groot onderscheid is tusschen de dingen van deze aarde en die van de wereld welke ik bewoon." Zij beval haar ook aan zich zorgvuldig van elk oordeel te onthouden en nooit te liegen; want, zeide zij haar, zelfs de kleine leugens worden in het vagevuur streng gestraft. Gedurende het onderrigt dat op den maaltijd volgde ver- toonde zich de Verschijning niet, maar bij het begin der ves- pers kwam zij weder terug. De avond en de nacht die volgden gingen voorbij zonder dat zij zich zien liet. De biechtvader van het jonge meisje gelastte haar aan de Verschijning de volgende vragen te doen: of zij bevrijd was van de vlammen van het vagevuur, en of zij er in wilde toestemmen een tweede maal voor de paters te verschijnen om ondervraagd te worden over



		29

		verschillende punten, waarover zij zeer gaarne ophelderingen wenschten te erlangen. Maandag den 12 kwam de Verschijning weder in de kapel en het meisje zeide haar: �de gehoorzaamheid gebiedt mij u twee vragen te doen; ten eerste of gij verlost zijt uit het Vage- vuur, en ten tweede of gij opnieuw voor de Paters wilt ver- schijnen." Men las juist de mis, maar de Verschijning legde evenwel aan het meisje het stilzwijgen niet op, zooals zij de eerste maal gedaan had; zij antwoordde op de eerste vraag: �Ik ben nog niet volkomen verlost, maar ik lijd slechts weinig meer"; en op de tweede: �Als G-od het mij beveelt zal ik gaarne voor de Paters verschijnen." Dit gezegd hebbende stond zij op, en naar het hek van het heiligdom gaande maakte zij een diepe buiging, wierp zich op de knie�n en aanbad de H. Hostie die de priester op dat oogenblik ophief. Daarna keerde zij naar het meisje terug en zeide haar: �Ik moet nu naar de bede- vaartplaats gaan waar men op dit oogenblik de mis voor mij doet." Daarop verdween zij. Gedurende dien \'.ijd was de biechtvader van het meisje de kapel binnengekomen om de mis te lezen; hij had het misge- waad reeds aan toen hij haar naar de sacristy zag komen; zijn ^vvoornemen was om de Verschijning te ondervragen, want hij wist dat zij gekomen was. Toen hij vernam dat zij juist ver- dwenen was, legde hij dat vertrek, dat juist bij zijn aankomst had plaats gehad, ten kwade uit. Hij verbood dan het meisje om voortaan antwoord te geven op de woorden die de Verschij- ning tot haar zoude rigten. Eene zaak vermeerderde nog zijn achterdocht, namelijk dat hij bijna zeker was dat de gevraagde missen reeds gedaan waren; de meest waarschijnlijke bereke- ningen toch veroorloofden te gelooven dat zij den vorigen Zatur- dag reeds gelezen waren; het kon echter ook zijn dat zij niet alle drie op een dag hadden kunnen gedaan worden. En inder- daad de Verschijning had de waarheid gezegd, want de per- soon die men met de boodschap belast had, kwam des avonds terug zeggende dat slechts twee missen op Zaturdag hadden kunnen gelezen worden: de meeste religieuzen waren dien dag afwezig geweest om zich met de druivenoogst bezig te houden,



		30

		en men had de derde mis moeten uitstellen tot den volgen- den Maandag. Den volgenden nacht zag het meisje een helder schijnsel in hare kamer, maar anders niets. Dingsdag 13, toen zij \'s morgens de kapel binnentrad ont- moette zij de Verschijning op den drempel, die haar met uit- gespreide armen ontving alsof zij haar wilde omhelzen. De glans van haar gelaat was zoo helder dat het meisje haar naauwelijks kon aanschouwen. De Verschijning volgde haar in de kapel, en na hare dank- betuigingen hernieuwd te hebben sprak zij: �Nu ben ik ver- lost van alle smarten; de mis van gisteren heeft mijne ver- lossing voleindigd, en nu bevind ik mij in het___voorportaal des hemels. De reden waarom ik nog moet wachten alvorens de verblijfplaats der gelukzaligheid zelf binnen te gaan, is, dat ik gedurende mijn leven niet vurig genoeg gewenseht heb het aanschijn van Grod te aanschouwen. Ik zal in die plaats blijven gedurende een zekeren tijd die door G-od bepaald is. Intusschen zult gij mij niet meer zien behalve eenigen tijd v��r mijne opname in den hemel, en den dag zelf dat die op- name plaats zal hebben. De dwaze gesprekken die men over mij houdt mishagen aan Grod." Vervolgens beval zij het meisje aan niet onvoorzichtig eene belofte te doen zonder vast besloten te zijn die te vervullen. Zij zei de haar dat die drie missen die zij beloofd en vervolgene verzuimd had, de oorzaak van haar lang verblijf in het vage- vuur geweest waren. Zij wekte haar op om de meeste gods- vrucht te hebben jegens de H. Maagd; drie Wees Oegroeten eiken dag gezegd waren voldoende om de hulp van Maria in het uur van den dood te verwerven. Eindelijk eindigde zij, met haar te doen weten dat zij niets had gezegd zonder dat haar bewaar engel het haar had voorgezegd, dat zij altijd volgens zijne bevelen gesproken had, en dat die goede engel geen dag had laten voorbijgaan zonder God voor haar te bidden. Op dat oogenblik hief de priester, die de mis las, de H. Hostie op; de Verschijning stond op, en het altaar naderende bleef zij tot het einde der mis in aanbiddende houding liggen. Toen de mis ge�indigd was kwam zij bij het meisje terug,



		31

		beval haar aan om door hare gebeden den dag waarop zij (de Verschijning) tot God zoude gaan te verhaasten, en na haar gegroet te hebben scheen zij zich in de lucht te verheffen en te verdwijnen door een venster ter zijde van het altaar. Eenige dagen later gevoelde zich het meisje ongesteld; de gebeden werden een weinig verwaarloosd, waarvan hare be- schermelinge naar het schijnt kennis kreeg; want Zondag den 19" November deed zij hare tegenwoordigheid opmerken zon- der zich te doen zien; zij stelde zich tevreden met hare stem te doen hooren. �Ik kom terug, zeide zij, ik ben er tegen mijn wil toe gedwongen, maar gij zijt min of meer nalatig in uwe gebeden geworden en gij begint mij te vergeten; mijn be- waarengel heeft het mij gezegd. Andere personen hebben even- wel voor mij gebeden en hunne gebeden hebben reeds eenig- zins den duur van mijne verbanning verkort. Ik verzoek u dringend uwen ijver te verdubbelen, opdat ik zoo spoedig mo- gelijk naar den hemel ga." Het meisje verklaarde later dat zij nooit had hooren bidden met een vuur gelijk aan dat, waarmede deze woorden gezegd werden. De Missen, door de Verschijning gevraagd, zijn dus gelezen, er is veel ter harer intentie gebeden, de lijdende ziel is ver- lost uit het Vagevuur, zij bevindt zicli in het voorportaal des hemels; maar wij weten niet hoe lang zij er moet blijven: zij heeft het niet gezegd en misschien weet zij het zelve niet. Eenige dagen gaan voorbij zonder dat zij zich doet zien of hooren. Den 18" November openbaart zij weder hare tegenwoordig- heid aan het meisje; deze gevoelt een zware last. welke op hare schouders drukt; zij hoort de stem, waarvan zij de klank herkent, maar zij kan geen enkel woord onderscheiden ; die twes teekenen zijn genoegzaam om haar van den terugkeer harer beschermelinge te verwittigen. Denzelfden dag, omstreeks 4 uur \'s namiddags, terwijl het meisje met de zuster harer meesteres den rozenkrans bidt, ge- voelt zij plotseling als eeq zeer zware last, welke op haren regterschouder drukt. Jesus! Maria! roept zij uit, en de stem antwoordt haar: �Ik heb u reeds gewaarschuwd om den naam



		32

		van onzen Heer niet ligtvaardig uit te spreken." Toen ver- volgde zij aldus: �God heeft mij veroorloofd om terug te kee- ren, en ik zal niet ophouden het u lastig te maken, tot dat ik verkregen heb wat ik verlang." � Het meisje vroeg haar of het wachten nog lang moest duren. � �Zeer lang," werd haar geantwoord. � �Moet men u te hulp komen door het doen lezen van Missen of op eene andere manier?" � �Alle goede werken, van welken aard ook, ter mijner intentie gedaan, zijn mij een krachtige hulp." Eenige oogenblikken later, toen het jonge meisje vijfmaal het Onze Vader en Wees Gegroet met uitgestrekte armen bad, was het alsof iemand op de kni�n achter haar zat, die hare armen ondersteunde om haar de vermoeijenis te besparen. Al de gesprekken, die gedurende de volgende dagen en nach- ten plaats hadden hier in bijzonderheden terug te geven, zoude te langdradig worden. Wij zullen ons tevreden stellen met het verhalen van de voornaamste zaken. Den 20" November vertoonde zich de Verschijning in de kapel der H. Maagd, en na een onderhoud van eenige oogen- blikken hernieuwde zij de belofte die zij reeds gedaan had, n. 1. van het meisje met vertroosting te vervullen, door zich aan haar te vertoonen op het oogenblik van haar vertrek naar den Hemel. Den 30 November, feestdag van den H. A.ndreas, verge- zelde de Verschijning het meisje naar de H. Tafel in de kerk der Paters Jesuiten en bezocht haar nog verscheidene malen gedurende den dag. Het meisje ontving geld van haren stiefvader en gebruikte het tot het doen van goede werken ter intentie van hare be- schermelinge. Een gedeelte er van verdeelde zij onder de armen, zij deed eenige missen lezen, en den volgenden dag zond zij eenige brooden en een kleine voorraad wijn naar het klooster der Paters Capucijners. Den 1 December openbaarde zich de Verschijning de eerste maal in de kapel en een tweede maal in huis. Het meisje vroeg haar of de missen die dien dag gelezen waren haar eenige hulp hadden aangebragt. �Zonder twijfel, antwoordde de Ver- schijning, ik heb meer verligting gevoeld dan gewoonlijk, door



		38 de gebeden die voor mij gedaan zijn." Het meisje vroeg haar vervolgens of zij wist dat de Pater3 Capucijners voor baar ge- beden hadden. Zij ontving het volgende antwoord: �ik was> tegenwoordig toen zij de broeden en den wijn ontvingen: zij hebben voor mij gebeden en zij bidden op dit uur nog voor mij." \'s Avonds omstreeks vijf\' uur kwam het meisje uit de kerk: op het oogenblik dat zij het plein overging \'kwam de Verschij- ning en plaatst\'¹ zich geheel tegen hare gewoonten aan hare Zijde. In huis teruggekeerd ziet het meisje haar onophoudelijk gedurende verscheidene uren, zoodat de oude vrees wederom bij haai en bij de andere bewoners van het huis de bovenhand krijgt. Het meisje beveelt haar in den naam van God om heen te gaan, en verwijt haar de kwellingen die zij haar aandoet. .,Het is God die mij zendt, antwoordt de Verschijning. Ik zal u echter gehoorzamen en vooreenige oogenblikkeii vertrekken, maar ik zal weldra terug komen." Zij verdwijnt inderdaad, maar tegen elf uur des avonds verschijnt zij opnieuw, en niets kan haar doen besluiten om ;;ich te verwijderen. Zij zet zich nu eens op den rand van het bed, dan weder op de dekens neder. Dat duurt tot dat het meisje haar uitgenc nligd heeft om haar den volgenden dag te vergezellen als zij te Communie gaat. Die gedachte was haar ingegeven door hare meesteres die naast haar sliep. Zondag den 3 December begaf zich het meisje naar de kerk der Paters Jesuiten. Hare beschermelinge had de uitnoodiging niet vergeten; zij was tegenwoordig en tegen het einde der mis zeide zij haar: �Gisteren hebt gij mij uitgenoodigd bij uwe Communie, sta op, nader het altaar en communiceer zoo godvruchtig mogelijk, ik zal met u gaan." Deze woorden spre- kende begon zij zwaar op de schouders van het meisje te druk- ken, zoodat zij eerder een belemmerende last dan eene gezellin was. De overlast dien zij het meisje aandeed, maakte haar op nieuw verdacht \'s Middags kwam zij terug, en het meisje, gevolg ge- vende aan de raadgevingen die men haar gedaan had, zeide haar op een toon van verwijt: �Wat is er? "Waarom verdub- belt gij den overlast, dien gij mij aandoet ? Geen oogenblik laat gij mij met rust, noch des daags, noch des nachts. noch wan- 3



		34

		neer ik naar de kerk ga, noch wanneer ik er uit kom Deze wijze van handelen behaagt, niet aan voorzichtige personen. Het schijnt hun toe dat daar eene of andere list van den geest der duisternissen achter verborgen is." Ik weet -.vat men zegt. antwoordde haar de Verschijning, en ik ken beter dan gij al de dwaze gesprekken die men over mij houdt. Maar ik doe niets zonder bevel van God; noch ik, noch iemand ter wereld kan Zijn wil overtreden. Ik beken dat mijn aanhouden in dit oogeublik eenigzins lastig is; maar er zal een dag komen, waarop gij groote vertroostingen zult ontvangen in ruil voor den overlast, dien ik u nu aandoe. Zoo die vergoeding u hier op aarde niet gegeven wordt, zult gij haar zeker in de andere wereld vinden. Gij kunt op mijne hulp rekenen in het uur van uwen dood." Zij vermaande haar vervolgens om de gewoonte aan te nemen van de glorierijke en droevige geheimen van het leven der H. Maagd, en de vijf\' wonden des Zaligmakers te overwegen; zij beval haar aan om eene bijzondere devotie te hebben tot de veertien beschermheiligen. Men roept ze op vele plaatsen aan in gevaren en algemeene rampen. Eindelijk zeide zij haar nog dat de tijd van haar verblijf in het voorportaal des hemels eerst bepaald was op negen maanden min drie weken: maar dat, door de kracht der gebeden welke gedurende de drie laat- ste dagen gedaan waren, die tijd aanmerkelijk verkort was; zij hoopte dat binnen weinig tij ds het einde harer ballingschap zou aanbreken. Den volgenden dag, Maandag, vierde men het feest van den H. Eranciscus Xaverius. Het meisje zat bij het vuur, toen de Verschijning weder bij haar kwam; zij vroeg haar: ,. Welke was die bedevaart, ter vergoeding waarvan de Communie der kin- deren is aangenomen?" En terzelfder tijd bad zij haar in den naam van God op de vraag te antwoorden. Daar het meisje zich had tevreden gesteld met eene ligte hoofdbuiging bij het noemen van den naam Gods, berispte haar de Verschijning daarover. �De religieusen alleen mogen zich veroorloven slechts het hoofd te buigen bij het uitspreken van den naam van God, zeide zij haar. Kom, sta op en werp u op de kni�n zooals het behoort." Het meisje stond op en moest tot driemalen toe



		35

		de kniebuiging herhalen, omdat de twee eerste malen de aan- bidding niet godvruchtig genoeg geweest was. De Verschijning zeide haar vervolgens: �Ik had de belofte gedaan om bloot- voets en met een wollen kleed aan de reis te doen van ..... naar 8. Mathias bij Trier. Ik moest aldaar een Mis doen lezen, vervolgens drie dagen te Trier vertoeven en eiken dag naar S. Mathias gaan om er de Mis te hooren. Ik had die belofte gedaan zonder gewigtige reden en met groote Hgtzinnigheid; ik heb er nooit tegen mijne ouders over gesproken, en zoo mijne schuld niet uitgewischt was geworden door de Communie der kinderen, hadt gij mijne belofte moeten volbrengen. �Zeg mij op uwe beurt of gij, zoo ik u die diepst gevraagd had, er in toegestemd zoudt hebben om die bedevaart te doen, en alle vereischten mijner belofte te volbrengen?" Zonder eenigen twijfel, hernam het meisje levendig, ik zoude alles gedaan hebben wat in mijne magt was geweest." Toen zij die woorden gezegd had, nam de Verschijning hare hand en \'die met genegenheid drukkende, zeide zij: �Q-ij zijt allen ware vrierden, altijd bereid mij te helpen. Vreest niet dat ik u ver- geet; zoodra ik bij God zal zijn zal ik u mijne dankbaa;.-hoid toonen; ik zal God bidden ten eerste voor u, Tervolgens voor uwen vader en uwe moeder, en eindelijk voor allen die mij in deze dagen blijken hunner liefde geven. Ik beveel u ten zeerste aan om arndachtig naar mijne woorden te luisteren, er niets bij te voegen en er niets af te laten, want eenmaal zult gij en vele andere personen er groot voordeel uit trekken." Het meisje, overeenkomstig het bevel dat zij van haren biechtvader gekregen had, vroeg aan de Verschijning of God haar niet zoude veroorloven zich aan eenige andere personen te vertoonen, ten einde daardoor te beter diegenen te over- tuigen, die nog ongeloovig waren. �Neen," antwoordde de Verschijning, �God zal mij dat nooit veroorloven." Den volgenden dag, 4 December, feestdag van de H. Bar- bara, had zich het meisje, dat zich niet geheel wel ge- voelde, te bed begeven, toen zij omstreeks negen ure des mor- gens het vloerkleed en het bidbankje, dat voor het oratorium geplaatst was, zag bewegen. Zij verschrikt, en geheel ontsteld



		36

		verbeeldt, zij zicb dat zich daar een andere onzichtbare geest bevindt, die door iiai-e beschermelinge in die plaats gebragt is. Zij staat op, kleedt zich bevende aan en vlucht naar de bovenkamer, vanwaar zij zich vervolgens weder naar het vertrek gelijkvloers begeeft, om zich te midden der personen die er zich bevinden gerust te stellen. De onzigtbare geest volgt er haar en zegt: �Welke gedachte is u iu het hoofd gekomen; gij geloofdet dat ik een anderen geest met mij medegenomen had. Het is God die mij naar die plaats gezonden had; ik kwam niet om u te bezoeken men moet niet zoo �igtplijk ijdele gedachten toelaten.\'\' In het vervolg vernieuwen zich de bezoeken van de Verschij- ning eiken dag. Woensdag den 5° komt zij het meisje weder bezoeken en spreekt langen tijd met haar; het is nutteloos ons met dat gesprek bezig te houden, waarin zij zich vergenoegt met het herzeggen van vele zaken die zij reeds vroeger gezegd had, haar nogmaals aanbevelende niet 1\'gtzinnig eenige belofte te doen wanneer zij niet vast besloten was die te vervullen. Zij deed haar slechts �ene mededeeling, maar eene gewigtige , namelijk dat de zoo vurig verlangde dag harer verlossing naderde. Den 6" Dec, feest van den J�. Nicolaas, vernam de biecht- vader uit den mond van het meisje en uit die harer meesteres alles wat er gedaan en gezegd was gedurende de vorige dagen: hij schreef al hunne verklaringen dag voor dag op. Terwijl hij. zich met dien arbeid bezig hield, kwam de gedachte in hem op om het meisje te gelasten van het eerste onderhoud dat zij met de Verschijning zoude hebben gebruik te maken, om haar te vragen of er niet eene of audere dwaling in het verhaal geslopen was. De gelegenheid om die vraag te stellen boort zich nog dien zelfden avond aau en de Verschijning antwoordde: �Ik was tegenwoordig terwijl men schreef, en als men zich ver- gist had zoude ik u oogenblikkelrjk gewaarschuwd hebben." Den 7^: , den vooravond van den feestdag der Onbevlekte Ontvangenis van de H. Maagd, kwam zich de Verschijning bij de tafel plaatsen waarom allen zich voorden maaltijd vereenigd hadden; zij hield de oogen nedergeslagen en toen het dank- gebed gedaan was, verwijderde zij zich. Na den maaltijd zeiile de meesteres tot tiet meisje, terwijl



		37

		men sdch naar de kapel begaf: �Als de Verschijning pan daag nog terug komt, moet gij haar uitnoodigen bij de Communie van morgen." Eenige oogenblikken later ontdekte het meisje de Verschij- ning aan hare zijde, en verzocht haar of zij bij de Communie wilde komen , die alle kinderen den volgenden dag voor haar doen zouden. ,.lk weet, antwoordde zij, dat ik uitgenoodigd ben en ik heb gehoord wat daaromtrent is gezegd geworden toen gij r.aar de kapel gingt. Ik doe u ook weteu dat de dag nadert waarop gij zult ophouden mij te zien." Ten negen ure des avonds hernieuwt zij die aankondiging; een ligte druk in de zijde had aan het meisje hare tegenwoor- digheid kenbaar gemaakt; deze vroeg haar of de feestdag van de H. Maagd haar eindelijk het zoo vurig verlangde einde van haren {outeringstijd zoude aanbrengen. �Nog niet," antwoordde de Verschijning; �maar dien dag sal ik dikwerf terug komen en mijne bezoeken zullen van korten duur zijn. Den volgenden Zondag zult gij mij niet zien en den Maandag daaraanvolgende zal de dag mijner verlossing en mijns heils zijn; dien dag zult gij mij voor de laatste maal zien, en het zal u gegeven zijn de vreugde te aanschouwen waarmede ik zal overstroomd worden." Daarop hernieuwde zij eenige raadgevingen die zij reeds ge- geven had: �Bid, zeide zij, met grooten ijver voor de zielen in het Vagevuur en beschouw dat als een der beste werken die gij doen kunt; dat uwe devotie tot de H. Maagd levendig, vurig zij ; houdt niet op haar aan te roepen ten gunste dezer arme lijdende zielen, want zij vermag veel voor hunne verlossing." Het meisje vroeg haar of er zich velen harer bloedverwanten in het Vagevuur bevonden, maar de Verschijning antwoordde niet op die vraag. Wij zijn gekomen tot den 8" Dec, feestdag der Onbevl. Ontv. van de ��. Maagd. Die geheiligde dag moet een dag van genade en hemelsche gunsten zijn zoowel voor de zielen die in den Heer ontslapen zijn, als voor die welke godvruchtig op deze aarde leven. Men moet zich dus niet verwonderen zoo de Ver- schijning de grootste vreugde aan den dag legt; men ziet haar onophoudelijk gaan en komen; uu is zij op de eene plaats, dan weder op de andere; alles openbaart in haar het vurig ver-



		3S

		langen dat zij heeft om op te stijgen naar de verblijfplaats der gelukzalige onsterfelijkheid, om eenigermate de hemelvaart van Onzen Heer Jesus Christus na te volgen. Daar het verhaal van alle bijzonderheden harer bezoeken te lang zoude zijn, zullen wij ons tevreden stellen met het verhaal van het merkwaar- digste, dat des morgens om negen ure plaats had. Zij scheen uit de hoogte snel naar de aarde neder te dalen; het licht om- straalde haar aan alle zijden en de glans van dat licht was zoo sterk, dat het jonge meisje er als het ware door verblind werd: zij onderscheidde geen enkele der personen meer die zich in de kamer bevonden. De Verschijning verdween een oogenblik later; maar weldra kwam zij door denzelfden glans omstraald terug en zag het meisje glimlagchend aan. Deze vertelde het aan hare gezellinnen, en alle kinderen begonnen daarop hunne vreugde te betuigen en riepen: �Waar is zij V Waar is zij ?\' Het meisje wees hun de plaats der kamer en allen liepen daarop met uitgestrekte armen er naar toe, als om de onzichtbare geest aan te vatten. De Verschijning verdween nog eens om een derde maal langzaam en met majesteit terug te komen. Het meisje, verblind door een luister dien zij niet kon verdra- gen , liet zich op den grond vallen en riep om hulp. Een dienst- maagd schoot toe en haastte zich haar op te heften. Een weinig later kwam de Verschijning den maaltijd bijwo- nen, zooals zij reeds meermalen gedaan had, maar zij zette zich niet aan tafel: omstreeks twaalf uur sloot zij zich aan bij de kinderen, toen dezen zich uit de zaal naar de kapel bega- ven. Ziehier eenige belangrijke bijzonderheden over hetgeen bij die gelegenheid gubeurde. De Verschijning ging voorop, het meisje volgde haar en zag haar weldra tot zich komen en aan hare linkerzijde plaats nemen; zij gaf er hare meesteres kennis van; deze, die aan de regterzijde van het meisje ging, plaatste zich toen aan de linkerzijde ten einde de eereplaats aan de Verschijning te ge- ven. Maar het was te vergeefs; de Verschijning liep vooruit als om zich aan die eer te onttrekken, en zich vervolgens om- keerende verdween zij glimlagchende. Een oogenblik later ver- scheen zij echter weder in de kapel bij het altaar; het was toen ongeveer ��n ure* \'s namiddags.



		39

		De kapel verlatende begaf zich de meesteres met het meisje naar het collegie der Paters Jesu�ten, om aan den biechtvader alles te vertellen wat er in den loop van den ochtend gebeurd was. Deze, volgens de herhaalde bezoeken der Verschijning, en ook volgens hetgeen zij den vorigen dag gezegd had, oordee- lende dat de dag van haar vertrek naderde, gelastte het meisje de vijf volgende zaken: 1. Het meisje moest de Verschijning en haren engelbewaar- der bedanken voor de vreugdevolle bezoeken en de heilzame raadgevingen die zij haar gegeven had; zij moest haar verzoe- ken God, in haren naam zoowel als in dien der personen die deel hadden gehad aan hare gunsten, te aanbidden, en de H. Maagd te groeten. 2. Zij moest haar vragen (zoo het ten minste den menschen unogt kenbaar gemaakt worden) wat het voorportaal des hemels is, waar het is en of het een groot aantal zielen bevat. 8. Zij moest haar verzoeken wel te willen verschijnen aan eenige andere persoon, zoo God het veroorloofde, ten einde meer gewigt te geven aan het verhaal dezer geheimzinnige ge - schiedenis, en aldus de bekeeriug van eene groot aantal zielen te bevorderen. 4. Zij moest haar vragen om welke redenen en ter bestraf- fing van welke misdaden God veroorloofde dat de Kerk toen gekweld werd door zulke lange en herhaalde beproevingen; men veronderstelde dat zij op dat punt kon voorgelicht zijn door de openbaringen van haren engelbewaarder. 5 Het jonge meisje zoude haar eindelijk verzoeken haar te zeggen wat zij in het belang van het heil der zielen nog nut- tigs had mede te deelen. De meesteres nam de voorzorg die vijf artikelen op te schrij- ven en het papier aan het meisje ter hand te stellen, opdat zij alles getrouw zoude kunnen overbrengen wanneer de Verschij- ning haar bezocht. Dit bezoek had een weinig later plaats; het meisje ontvouwde het papier en las het de Verschijning voor, na elke vraag het ant- woord vragende. De Verschijning voldeed aan haar verlangen. Op het eerste artikel antwoordde zij: �Het is eerder aan mij u duizend maal te bedanken; ik ben u veel dankbaarheid ver-



		40

		gehuldigd; uwe gebeden hebben mij van twee zeer wreede pij- nigingen verlost." Deze woorden zeggend, maakte zij eene diepe buiging .als oiu te gaan knielen. Vervolgens hernam zij: �Het is door de hulp uwer gebeden dat ik uit het Vage- vuur ben gekomen, en dat ik liet voorportaal des hemels ga verlaten. Ik zoude nog zeer langen tijd in die j:Iaats hebben moeten blijven, zoo God, door eene geiieei bijzondere goedheid, �iiij niet veroorloofd had op de aarde �erug te komen en uwe hulp in te roepen. Ik zal \\oor den troon Gods nooit de wel- daden vergeten die gij mij bewezen hebt, ik zal mij uw vader en uwe moeder herinneren even als allen die mij de aalmoes van een Onze Vader en Wees Gei/roei gegeven hebben." Toen zij die woorden eindigde maakte zij bij den naam van Maria een diepe buiging. Op de tweede vraag antwoordde zij: �Het is u evenmin ver- oorloofd te weten als aan mij het te zeggen wat het voorportaal des hemels is en waar het zich bevindt; weet slechts dat de eenige smart welke er geleden wordt, bestaat in de berooving van Gods aanschijn. Die berooving is een zeer groote pijniging. Een groot aantal zielen bevindt zich in die plaats, en deze houden niet op de goddelijke barmhartigheid in te roepen, opdat zij zich gewaaidige hen spoedig tot het geluk des hemels toe te laten; dat is hun geheele leven en hunne eenige bezigheid." De derde vraag werd aldus beantwoord: �lteeds sedert lang heb ik een zeer levendig verlangen mij aan eenige andere per- sonen te openbaren, of hun ten minste een teeken mijner tegen- woordigheid te geven; ik heb. die gunst dikwerf aan mijn hewaarengel gevraagd; hij is tot God gegaan om mijn verzoek aan Hem te onderwerpen, maar tot op heden is hij niet ver- hoord geworden. Morgen zal hij misschien iets verwerven, ik zal er hem opnieuw over spreken. Ik weet alles wat er nopens mij is gedacht en gezegd; ik weet dat zeer vele personen mij beschouwen als een geest der duisternissen; het verstand des menschen is zwak, en het is genegen om het kwade te denken. In het andere leven gaan de zaken geheel anders dan in dit. In dit oogenblik is mijn engelbewaarder aan mijne zijde en ik zeg niets dat hij mij niet ingeeft; ik heb geen verlof om iets te zeggen op mijn eigen gezag."



		u

		Men moei; hier opmerken dat de door de t\'.isschenkoinst van den engelbewaarder tob God gerigte vraag gedeeltelijk ver- hoord werd, want wij zullen weldra zien, dat den volgenden dag en den dag daarna de stem der Verschijning zich aan eenige andere kinderen deed liooren. Op de vierde vraag antwoordde zij eenvoudig, dat zij de rede- nen der goddelijke gramschap niet kende, en dat zij ze slechts zoude kennen als zij tot liet aanschouwen van G-ods aanschijn zoude zijn toegelaten. Als antwoord op de vijfde vraag herhaalde zij eenige der raadgevingen die zij reeds gegeven had en voegde er nog eenige bijzonderheden aan toe. �ik beveel u opnieuw aan, zeide zij, een groote devotie jegens de H. Maagd te hebben (bij dien naam boog zij zich volgens hare gewoonte). Gedurende uiiju leven heb ik haar zeer bemind. Ye\'en der personen die belang in mij stellen hebben mij haar aanbevolen, en hare bescherming heeft een iumzien- lijke vermindering van dea tijd mijner beproe\\ ing veroorzaakt. Alvorens den hemel binnen te gaan zal ik u drie aanroepingen, uit hare litani�n gekozen, doen kennen; gij zult er u van kun- nen bedienen om haar te groeten wanneer gij eene harer beeldte- nissen voorbijgaat; die drie aanroepingen aijn haar bijzender aangenaam." Zij eindigde met haar aan te sporen aen bij zonderen ijver te hebben vuor de varlossing der zielen die zich in het Vage- vuur en in het voorportaal des hemels bevinden. Den avond van denzelfden dag openbaarde zij zich nog op eene wijze, belangrijk genoeg om hier vermeld te worden. Een der zusters van de meesteres, die twee jaren te voren op won- derbare wijzre in de kapel der H. Maagd genezen was, bevond zich met de kinderen, ten getale van dertien, in de zaal; zij waren in een kring geplaatst en baden te zameu den rozen- krans: de Verschijning plaatste zich in het midden, en eiken keer dat de namen van Jesus en Maria werden uitgesproken, boog zij zich met eerbied. Toen de rozenkrans gebeden was, zeide het meisje dat voorgebeden had tot de andere kindereu: �Wij zijn hier met ons veertienen; laten wij elkeen Ome Vader en Wees ijer/roet bidden ter eere van de veertien beschermhei-



		42

		ligen; gij zult u herinneren dat die devotie ons aaubevoJen is." De kinderen begonnen daarop, zonder hunne plaats te verla- ten, elk op hunne beurt te bidden, terwijl de Verschijning zich op de kni�n wierp, met het aangezicht gekeerd naar een beeld van de H. Maagd, dat zich op korten afstand bevond, en telkens als de H. namen van Jesus en Maria uitgesproken werden, boog zij het hoofd. Den !)" December viel op Zondag ; de Verschijning had ge- zegd dat zij zich dien dag niet zou openbaren, en het meisje zag haar dan ook niet, maar zij vernam de volgende woor- den : �Hier ben ik! ik kom u de drie aanroepingen van de H. Maagd leeren, waarvan ik u gisteren gesproken heb; het zijn deze: Maler admirabilix, (Jonsulatrix afflictorum, Rei/ina Sanclorum omnium. ^l) Onthoudt ze wel, en zeg ze zoo dikwijls gij wilt, maar vooral als gij voorbij een afbeeldsel der H. Maagd gaat." Toen de stem die woorden uitsprak, waren er nog andere kinderen bij tegenwoordig, waarvan twee de klank hoorden, of- schoon zij niets verstaan konden. Het meisje bemerkte in de kerk op het oogenblik dat zij communiceerde, en ook gedurende de Vespers dat de Verschij- ning bij haar was; zij vernam echter geen enkel duidelijk woord; zij ondervroeg de Verschijning maar ontving geen antwoord. Eens echter, toen zij vroeg of men van God verkregen had, dat het Hem behaagde door eenig nieuw teeken de waarheid van ai het gebeurde te bevestigen, kreeg zij ten antwoord: �Het is mij niet geoorloofd aan die vraag te voldoen." Zoo ziju wij dan eindelijk gekomen tot den laafcsten dag van ons verhaal, maandag 10 Dec.; dien dag heeft de Verschijning aangewezen als den dag van haar vertrek. Angstig wachtte men het einde van deze wonderbare geschiedenis, en men wenschte vurig dat alles zoude eindigen tot grooteren luister en roem van God. Men besloot alles G-ode aan te bevelen; een Pater Jesuiet werd gezondeu om in de kapel de H. Mis tot die intentie op te dragen, \'s Morgens ten acht ure, toen de 1) Wonderlijke Moeder, Troosteres»* der bedroefden, Koningin van alle Heiligen.



		43

		kinderen juist gereed stonden om naar de\' kapel te gaan ten einde de Mis te hooren, vertoont de Verschijning zich voo:¹het meisje, en hare beide handen nemende, zeide zij haar : weest onbekommerd, mijn uur is nabij." Dit had plaats in de benedenkamer, waar andere kinderen zich bij het meisje bevonden. Twee harer verstonden duidelijk deze woorden maar dat was alles; want doordien zij met el- kander begonnen te praten ging het overige voor haar verloren. Het jonge meisje gevraagd hebbende waar het afscheid zou genomen worden, antwoordde haar de Verschijning: �In de kapel, daar zult gij mij voor het laatst zien , weinig tijds na- dat het H. Offer zal opgedragen zijn." Op het oogenblik waarop zij die woorden sprak , ging de priester die de mis zoude lezen voorbij het huis; eene dienst- maagd verzocht hem binnen te komen ; men deed hem onmid- delijk weten dat de Verschijning gekomen was, alsook de laat- ste woorden die zij gesproken had. Niet slechts het meisje al- leen had ze gehoord, maar twee andere kinderen zeiden met blijken van de levendigste vreugde dat zij ��k de woorden der Verschijning hadden opgevangen, en dat hare stem duidelijk en helder was. De Pater, de vreugde der kinderen ziende , noodigde ze allen uit te communie te gaan; twee dagen te voren hadden zij gebiecht, en de onschuld van hunnen levens- wandel veroorloofde wel hun die gunst toe te staan. Allen begeven zich daarop naar de kapel, nemen plaats, de mis begint, maar de Verschijning vertoont zich niet. Maar eensklaps, bij het begin van het Evangelie verschijnt zij voor de communietafel; de luister die haar omstraalt is nooit zoo schitterend geweest. Zij begint met een diepe buiging voor het het beeld der H. Maagd, daarop , na eenige oogenblikken ge- knield te hebben, keert zij zich tot het jonge meisje dat zich digt bij haar bevond, en spreekt aldus: �Nu ben ik over- stroomd met vreugde; die vreugde wordt gedeeld door mijn engelbewaarder. Ik ben ingeschreven onder het getal der kinde- ren van het gelukkige vaderland, en gij ook.... maar neem u in acht! dat die gedachte u niet hoovaardig make, geloof niet dat gij geregtigd zijt om met minder ijver te bidden, om- dat gij weet dat ik gelukzalig ben en uwe gebeden niet meer



		44

		noodig heb. Neem integendeel uit het gebeurde aanleiding om uwe pogingen te verdubbelen, ten einde uwe godsvrucht te doen toenemen. Gij zult zooveel mogelijk dagelijks de H. Mis hooren; op Zon- en Feestdagen moogt gij aan die verpligting nooit te kort komen, want de vervulling van dien pligt is van het groot- ste belang. Spreek nooit den naam des duivels uit; hij gevoelt eene groote vreugde wanneer hij zich hoort noemen , en dikwijls maakt hij van die onvoorzigtigheid gebruik om in de /iel ge- vaarlijke begeerten op te wekken. Dat de Moeder Gods altijd in uwe gedachte zij. Zij verlaat slechts diegenen die zich het eerste van haar verwijderen." Bij die \'. rjorden onderbrak haar het meisje om haar te ver- zoeken de H. Maagd in het Paradijs te groeten en hare hulp in te roepen, zoowel voor haar als voor allen die haar met hunne gebeden geholpen hadden. �Ik zal daar zekerlijk niet aan tekort komen," antwoordde de Verschijning ; �en aan uw verzoek zal voldaan worden zoodra ik in den hemel zal zijn. Ik heb u veel verdriet veroorzaakt, maar alles is nu gedaan en zal u weldra vergoed worden. Ik bedank u nogmaals , u en allen aan wie ik het geluk ver- schuldigd ben Godt, aanschijn te mogen aanschouwen. �ndertusschen was de mis gevorderd tot de consecratie. De Verschijning ging in het binnenste van het heiligdom , bleef ge- Curende de opheffing geknield liggen, en daarop naar het jonge meisje terugkeerende bleef zij bij haar tot aan het einde der mis. Toen het oogenblik der communie gekomen was, naderde de Verschijning den priester, boog de knie na vergezelde hem naar de communiebank , waar zij al zijne bewegingen volgde. Telkens als de priester eene H. Hostie uit het ciborie nam boog zij zich diep , en ziende hoe naauwkeurig de Verschijning al de bewegingen des priesters volgde, was het meisje overtuigd dat ook deze de Verschijning zag. Toen de mis ge�indigd en de priester heengegaan was, maakte de Verschijning eene kniebuiging voor het altaar; daarop keerde zij zich tot het jonge meisje en zeide haar deze eenvoudige woorden: �Nu ga ik naar den hemel." Een oogen- blik later steeg zij in de hoogte, tot dat zij gekomen was aan <le vensters die zich aan de epistelzijde van het heiligdom be-



		46

		gebeurtenissen die hebben plaats gevonden, in alles gelijk zijn aan het geschreven verhaal. Hare verklaring draagt alle ken- teekenen van opregt te zijn; zij heeft gezegd dat zij bereid was deze hare verklaring met een eed te bevestigen. Wij hebben ook ontvangen de verklaring van twee andere meisjes, Catharina Weidinger en Margaretha Bemin. Deze verklaren dat zij den 8 December de stem der Verschijning gehoord en duidelijk de volgende woorden verstaan hebben: Matei\' admirab�is, contolatrix afjiictorum, Regina sanctorum om- nium. Bovendien hebben twee edele zusters, Maria en Anna Rixelie de Largila, voor ons gecompareerd, en bevestigd dat zij den 10 December de stem der Verschijning gehoord hebben die in het duitsch de volgende woorden uitsprak: Weldra zal het uur komen. Waarom wij zorg hebben gedragen om onder bovengenoemd verhaal, naast de handteekening van den sijndicus, ons zegel te doen stellen. Gedaan te Luxemburg, den 3" Januarij 1641. Qeteekend J. Simoni. Approbatio Rmi. Dni Episc. Aptensis. IMPRIMATUR. Pater Otto Episcopus Aptensis in pontificalibus et spiritua- libus Vicarius generalis Trevirensis.

		-----y-B^h �&vr \'■-■