-ocr page 1-

, mwn VH03�

:fir~~===±=~~ft:

■ �^rjtl

�C^

VATICAN

7\'

CONSTITUTIONES DOGMATICI.

S. D. N. Pil IX.

ENCYCLICA: quanta wira

IX\'M

8 Y L L A B O.

CONSTITUTIO: Wo

MCA SKDIS ,

qiJA CENSUR*. LAT^ SENTENTIE LIMITANTUR,

(.11 ACCED�NT

ANTIQUA DOC�MENTA ET RECENTIORA DECRETA.

\'*$*�.■

RURiEM�N�iE,

J. .1. UOMKN.

KMBKIC/E,

J. I.. KOMEN.

<02

»i� \'

J f**M*n»n

a�:

3fcp

v\'V.-u.

Vak 40

-ocr page 2-

-ocr page 3-

» -

" VATICANI �� -

^; �

V \'

CONSTITUTIONES DOGMATICI.

�

S. D. N. Pil IX.

EN CYCLI CA: .,,-

ANTA CURA ,

Cl\'M

SYLLABO.

* *

CONSTITUTIO : Apostolicje Sedis

QUA CENSUR.E LAT.E SENTENTIE LIMITANTUR

CUI ACCEDINT

ANTIQUA DOCUMENTA E� RECENTIORA DECRETA

E". *

imi-Ea: ceders

embric^:,

J. L. ROMEN.

1. J. ROMEN.

nrv

. �

■

-ocr page 4-

* * $ * ■"\' *

IMPRIMATUR

P. RUSSEL, Prof. ad hoc delegalus.
Rurcemutidas hac 27. M. Maji 1874.

* ......................................................................................................

TYPIS J. i. ROMEN, RURSMUND/E.

-ocr page 5-

* 4

■�

CONSTITUTIO DOGMATICA

DE FIDE CATHOLICA.

PI U S EPISCOPUS

SEKYUS SERVOnUM REI

Sacro approbante Concilie ad perpcluam rei memoriam,

Dei Filius cl generis humani Rcdcmptor Dominus Nostei\' Jcsus Christus,
ad Palrem coelcslcm redilurus, cum Ecclesia sua in lorris militante,
omnibus diebus usque ad consummationem sacculi futurum se cssc
promisit. Quare dilectae sponsae praesto csse, adsisterc docenli, operanli
bcnediccre , poriclitanti opem ferre nullo unquam tempore dcstitil. Haec
vcro salutaris cjus providenlin, cum ex aliis bcneticiis innumeris continenter
apparuil, turn iis manifcslissimc compcrla est fructibus, qui orbi chrisliano
e Conciliis oecumenicis ac nominalim e Tridcnlino, iniquis liect lemporibus
cclebralo, amplissimi provcncrunl. llinc enini sanclissima religionis dogmata
pressius delinila tibcriusquc exposita, errores damnali atque cobibiti; liinc
ecclesiaslica disciplina reslituta firmiusque sancita , promotum in Clero
scionliac et pietalis studium , parata adolesccnlibus ad sacram mililiam
educandis collegia, christiani denique populi mores et accuraliore (idelium
cruditione et frequentiorc sacramentorum usu inslaurati. Hinc praelerea
arctior membrorum cum visibili Capite communio, universoque corpori
Chrisli myslico additus vigor; hinc religiosac multiplicatae familiae, aliaque
christianac piclalis inslilula; hinc ille cliam assiduus et usque ad sanguinis
efl\'usionem constans ardor in Chrisli regno late per orbem propagando;

Verumtamcn haec aliaque insignia eniolumcnta, quac per ultimam
maxime oecumenicam Synodum divina clementia Ecclesiae largita est, dum
grato, quo par est, animo recolimus; acerbum compesecro haud possumus

♦

-ocr page 6-



		dolorcm ob mala gravissima , inde potissimum orta , quod cjusdem saero- sanclae Synodi apud pormultos vel aucloritas eontempta , vel sapientissima neglceta fuere docrela. Ncmo cnim ignorat, haereses , quns Tridentini Patres proscripscrunt, dum , rcjocto divino Ecclesiae magisterio , res ad religionem spectantes privali cujusvis judicio pcrmilterentur, in scclas paullatim dissolutas esse mulliplices, quibus inlor se disscntienlibus et concertantibus, omnis tandem in Chrislum fldes apud non paucos labetaclala est. Ilaquc ipsa sacra Biblia, quae antca christianac doctrinac unicus fons et judes assercbanlur, jam non pro divinis habcri, imo mylhicis commentis accenscri cocperunt. Tum nata est et late nimis per orbem vagata illa rationalismi scu naturalismi doctrina, quae rcligioni christianac nlpote supernaturali instituto per omnia adversans, sumnio studio molilur, ut Christo, qui solus Dominus et Salvator nostcr est, a mentibus humanis, a vita et moribus populorum cxcluso, mcrae quod vocant rationis vel naturac regnum slabiliatur. Relicta aulcm projectaque christiana religiono , negato vero Deo et Christo ejus, prolapsa tandem est multorum mens in pantheismi, materialismi, athcismi barathrum , ut jam ipsam ralionalcm naturam , omnemque justi rectique normam negantes, ima humanae socictatis fundamenla diruerc connilantur. Hac porro impiclate circumquaque grassantc, infeliciler contigit, ut plures ctiam e catholicae Ecclesiae filiis a via verae pictatis aberrarenl, in iisque, diminulis paullatim veritatibus, sensus catholicus allcnuarelur. Variis enim ac pcregrinis doctrinis abducti, naturam et gratiam, scientiarm humanam et fldem divinam perpcram commisccntcs, genuinum ser.sum dogmatum, quem tenet ac doect Sancla Maler Ecclesia, depravare, integritaloinquc et since- ritatem fldei in pcriculum adduccre comperiuntur. Quibus omnibus perspeclis, fieri qut potcst, ut non commovcantur inlima Ecclesiae visecra ? Qucmadmodum cnim Deus vult omncs homincs salvos fieri , el ad agnitionem veritalis vcnirc; qucmadmodum Christus vcnit , ut salvum faccret, quod perierat, cl filios Dei, qui crant dispersi, congrcgarel in unum : ita Ecclesia , a Deo populorum mater el magistra conslitula , omnibus debitricem so novit, ac lapsos crigcre, labanlcs sustincre , revor- tenles amplecti, confirmare bonos et ad meliora provohere parala semper cl intenta est. Quaproplor nullo tempore a Dei verilate, quae sanal omnia, tcstanda et praedicanda quicscere polcsl, sibi dictum esse non ignorans : Spiritus mcus , qui est in Ie , el verba mca , quae posui in ore tuo, non recedenl de ore tuo amodo cl usque in sempilernum (1). Nos ilaquc, inhacrenles Praodcccssorum Noslrorum vcsligiis, pro supremo Nostro Aposlolico muncre verilalcm catholicam docere ac tucri, perversas-

		(1) Is. UX. 21. * f *.

-ocr page 7-



		� 3 � que doelrinas reprobare nunquam intermisimus. Nune autcm sedcnlibus Nobiscum et judicanlibus universi oi\'bis Episcopis, in hanc oecumenieam Synodum auctoritatc Nostra in Spiritu Sanclo congregatis, innixi Dei verbo scripto et tradilo, prout ab Ecclesia catholica sancto custoditum et genuine exposilum accepimus, ex hac Pelri Catbedra in uonspcctu omnium salularem Christi doulrinam profilcri et dcclarare constituimus , adversis erroribus potestate nobis a Deo tradifa proscriptis atque damnutis. CAPUT 1. DE DEO 11ERUM OMNIUM CltEATOUE. Sancta Catholica Apostolica Roniana Ecclesia credit et confiiclur , ununi csse Deum vcrum et vivura, Crcatorcra ac Dominum coeli et terrac, omni- polcntein, acternum, iminensum, ineoinprehcnsibilcra, intcllcclu ac voluntatc omniquo perfeclionc infinitum ; qui cum sit una singularis, simplex omnino et incomniutabilis substantia spiritualis, praedieandus est re et cssentia a mundo distinetus, in se et ex se bcatissimus, et super omnia, quao praeter ipsum sunt et concipi possunt, ineftabililer cxcelsus. Hic solus verus Deus bonitate sua et omnipotenti virtutc non ad augen- dani suam boatitudinem, nee ad acquirendam, scd ad manifestandam per- fectionem suam per bona, quae creaturis impertitur, liberrimo consilio simul ab initio temporis utramque de nihilo condidit creaturam , spirilualem et corporalein , angclicam vidclicet et mundanam, ac deinde hunianam quasi communcm ex spiritu el corpore constitutam (I). Univorsa vcro, (pjac condidit, Deus providenlia sua luetur atque gubernat, attingens a line usque ad lincm (bruter, et disponens omnia suavilcr (2). Omnia enim nuda et aperta sunt oculis ejus (3) , ca ctiam , quao libera creaturarum aelione natura sunt. CAPUT II. ■ 4 DE REVELATIONE. Eadcm Sancta Mater Ecclesia tenct et doect , Deum , rerum omnium principium et lincm , naturali humauae rationis lumine e rebus creatis cerlo eognosci jtosse ; invisibilia enim ipsius , a creatura mundi , per ea

		(1) Conc. Later. IV. c. 1. Fimiter. (2) Sap. VIII. I. (5) Cf. Hebr. IV. 13.

-ocr page 8-



		*

		_ 4 � quac l\'acla sunt , intcllccla, conspiciuntui\' (1); atlamcn placiiissc cjus sa- picntiac et bonilali , alia , oaque supcrnaturali via se ipsum ac aelcrna voluntatis suao decreta humano generi revelaro, dicente Apostolo : Multi- fariam, mullisquc modis olim Deus loquens patribus in Pr�phetis : novissimc, diebus istis locutus est nobis in Filio (2). Huic divinae revelationi tribuendum quidem est, ut ea, quac in rebus divinis humanac rationi per se impervia non sunt, in praesenti quoque gencris humani eonditione ab omnibus expedile, firma certitudine et nullo admixto errore cognosci possint. Non hac tarnen de causa rcvelalio absolute neecssaria dicenda est, sed quia Deus ex infinita bonitalc sua ordinavit hominem ad finem supernaluralcm , ad participanda scilieet bona divina , quac humanac mentis intelligcntiam omnino supcrant; siquidem oculus non vidil, nee auris audivit , ncc in cor hominis ascendit , quac pracparavit Deus iis, qui diligunt illum (3). Hacc porro superhaturalis revclatio, secundum universalis Ecclesiae fidem, a sancta Tridcntina Synodo declaratam, continetur in libris scriplis et sinc scriplo traditionibus, quac ipsius Christi ore ab Apostolis acceptac, aut ab ipsis Apostolis Spiritu Sancto dictantc quasi per manus traditae , ad nos usque pervencrunt (4). Qui quidem veteris et novi Testamcnti libri integri cum omnibus suis partibus, proul in cjusdem Concilii decrclo recensentur, et in vclcri vulgata latina editionc habentur, pro sacris et canonicis habct, non idco quod sola humana industria concinnati , sua deinde auctoritate sint approbali; nee ideo dumtaxat , quod revelationem sine errore conli- neant ; scd proplcrca quod Spiritu Sancto inspirante conscripti Deum habent auctorem, atque ut talcs ipsi Ecclesiae traditi sunt. Quoniam vero, quac sancta Tridcntina Synodus de interpretalionc divinae Scriplurac ad cocreenda pctulanlia ingenia salubritcr decrevit, a quibusdam hominibus pravc exponuntur , Nos , idem dccrclum renovantes , hanc illius mentcm cssc declaramus , ut in rebus fidei cl morum , ad acdificationein doctrinae Chrislianae perlincntium , is pro vcro sensu sacrae Scriplurac habendus sit, quem lenuit ac tcnet Sancta Mater Ecclesia , cujus est judi- carc de vero sensu et interpretatione Scrii)turarum sanctarum ; atque ideo nemini liccre contra hunc sensum , aut cliam contra unanimem consensum Patrum ipsam Scripturam sacram interprelari.

		(1) Hom. I. 20. (2) Hebr. I. 1�2. (3) I Cor. II. 9. (4) Conc. Trid. sess. IV. Deer. de Can. Script.

		>

-ocr page 9-



		- 5 -

		CAPUT III. DE FIDE. Qiuim homo a Deo tanquam Creatore ot Domino suo lotus de\|icnclcal , et ratio creata increalac Veritati pcnilus stibjecta sit, plenum revelanli Deo intcllectus et voluntatis obsequium fldc praestare tcnemui\'. Hanc vero fidcm, quae humanae salulis inilium est , Ecclesia catholica profltetur , virlutcm esse supernaturalcm, qua, Dei aspirantc et adjuvantc gralia, ab co revelata vcra esse credimus , non propter intrinsecam rcrum vcritatcm naturali rationis luminc perspectam, sed propter auctorilalcm ipsius Dei revclanlis , qui nee falli nee fallcre potcsl. Est enim fides , testanle Apostolo, spcran- darum subslanlia rerum, argumentum non apparentium (i). Ut nihilominus fidci nostrae obsequium rationi consentancum esset, voluit Deus cum internis Spiritus Sancli auxiliis externa jungi revclalionis suae argumenta, facta scilicet divina, atque imprimis miracula et prophetias, quae cum Dei omnipotentiam et infinitam scientiam luculentcr conimonstrcnt, divinae revclalionis signa sunt cerlissima et omnium intelligentiae accom- modata. Quare turn Moyscs cl Prophctac, turn ipse maxime Christus Dominus multa et manifestissima miracula et prophetias ediderunt; et de Aposlolis legimus : Illi autem profceti pracdicaverunt ubique , Domino cooperantc , et sermoncm confirmante , sequcnlibus signis (2). Et rursum scriplum est: Habemus firmiorem propheticum sermoncm, cui bene faeilis attendentes quasi lucernae lucenti in caliginoso loco (3). Licet aulem fidei assensus nequaquam sit motus animi caccus : nemo tarnen evangelicac pracdicationi consentirc potest, sicut oportet ad salulem consequendam , absque illuminatione et inspirationc Spiritus Sancti , qui dat omnibus suavitatem in consentiendo el credendo veritati (4). Quarc fides ipsa in se, etiamsi per charitalem non opcrelur, donum Dei est, et aclus ejus est opus ad salutcm perlinens , quo homo liberam pracstat ipsi Deo obedienliam , gratiae ejus , cui resistere posset, consentiendo et cooperando. Poiro fldc divina et catholica ea omnia credenda sunt, quae in verbo Dei scriplo vel Iradito continentur, et ab Ecclesia sive solemni judicio sivc ordinario et universali magistcrio tamquam divinitus revelata credenda proponuntur. Quoniam vero sine fide impossibile est placcrc Deo , et ad filiorum ejus consortium pervcnire ; ideo ncmini unquam sine illa contigit justificatio , (1) Hebr. XI. 1. (2) Mare. XVI. 20. (3) 2 Petr. I. 19. (i) Syn. Araus. II. can. 7.

		f

-ocr page 10-



		(i

		ncc ullus, nisi in ea perseveraverit usquc in fincm, vilam actcrnam asscuuolur. Ut autem oflleio veram fidem amplcctendi, in caque constanter persevcrandi salisfaccrc possemus , Deus per Filium suum unigenitum Ecclesiam inslituil, suacque instilutionis manifestis nolis instruxit, ut ca tamquam custos el mag�stra verbi rcvclati ab omnibus posscl agnosci. Ad solam cnim calholicam Ecclesiam ca pertinent onmin , quae ad evidentem fidoi chmUanae credibilitatem tam mulla et tam mira divinitus sunt disposita. Quin ctiam Ecclesia per se ipsa , ob suam nempc admirabilcm propagationem, eximiam sanclilatem et inexhaustam in omnibus bonis foc- cunditatcm , ob calholicam unitatem , inviclamquc stabililalcm , magnum quoddam et perpetuum est motivum credibilitatis et divinae suae legationis testimonium irrcfragabile. Quo llt, ut ipsa veluti signum levatum in nationes (1), el ad se invitet, qui nondum crediderunt, et filios suos ccrliorcs faciat, firmissimo niti fundamento fidem , quam profilcnlur. Cui quidem lestimonio climax subsi- dium acecdit ex superna virtute. Etenim benignissimus Dominus et errantes gralia sua cxcilat atque adjuvat, ut ad agnilioncm veritalis venirc possint; et cos , quos de tcnebris translulit in adtnirabile lumon suum , in hoc codem luminc ut persevorent, gralia sua conflrmal, non deserens , nisi descratur. Quociiea minimc par est condilio corum , qui per coelcslc fidci donum catholicac verilali adhaeserunl, atque corum, qui ducli opinionibus humanis , l\'alsam rnligionem seclantur ; iIIi enim , qui (idem sub Ecclesiae magistcrio suseeperunl, nullam unquam habere possunl justam causam mulandi , aut in dubium fidem eamdeni revocandi. Uuac cum ila sint, gratias agentes Deo Patri, qui dignos nos fecit in parlcm sorlis sanclorum in luminc , lanlam nc negligamus salutcm , scd aspicientes in auctorem tidei et consummalorem Jesum , tencamus spei nostrae conl\'essioncm indcclinabilcm. CAPUT IV. PE FIDE ET RATIONE. Hoc quoque perpetuus Ecclesiae catholicac consensus tcnuil et tenet, dtiplicem csse ordincm cognitionis , non solum principio , scd objcclo cliam distinctum : principio quidem , quia in altero nalurali ralione , in allero fide divma cognoscimus ; objecto autem , quia praetcr ca , ad quae naluralis ratio perlingcrc polcsl , credonda nobis proponunlur mystcria in Deo abscondila , quae , nisi rcvclata divinitus , innolescerc non possunl. Uuocirca Apostolus, qui a gentibus Dcum per ea, quae 1\'acta sunl, cognitum csse tcslalur, disscrens tarnen de gralia et vcritatc , quae per (i) Is. XI. \\1.

-ocr page 11-



		. _v ■

		- ⁷ - « Jcsum Christum lacla est (4), pronuntial: Loquimui Dei sapiontian� in mystcrio, quac abscondita est, quam praedoslinavit Deus anlc saccula in gloriam noslram , quam ncmo principum hujus sacculi cognovit : � nobis aulem revclavit Deus per Spirilum suum : Spiritus cnim omnia scrutatur, etiam profunda Dei (2). Et ipso Unigenitus confitctur Patri, quia abscondil haee a sapientibus, et prudentibus , cl revclavit ca parvulis (3). Ac ratio quidam , fide illustrata , eum scdulo , pie cl sobrie quacrit , aliquam, Deo danle, mysteriorum intelligentiam camque frucluosissimam assequitur, turn ex eonun , quae naluralilcr cognoseil, analogia , turn c mysteriorum ipsorum nexu inter se et eum fine hominis ultimo ; nunquam tarnen idonea reddilur ad ca perspicienda inslar verilalum , quae proprium ipsius objectum constituunt. Divina enim myslcria suapto natura inlcllectum creatum sic excedunt , ut cliam rcvclationc tradila et fide suseepta, ipsius tarnen fidei velainine conteela et quadam quasi ealiginc obvoluta mancant, quamdiu in liae mortali vila pcregrinaniur a Domino : per fldem cnim ambulamus , et non per spcciein (4). Verum ctsi (ides sit supra ralioncm , nulla tarnen unquam intcr (Idem et rationcm vcra dissensio cssc polost : eum idem Deus , qui mystcria revclat et fldem infundil, animo bumano rationis lumen indidcrit; Deus autcm negare seipsum non possil , nee verum vcro unquam conlradicerc. Inanis aulem hujus contradiclionis species inde potissimum oritur , epiod vel fldci dogmata ad mentcin Ecclesiae inlcllocta el exposita non l\'uerinl , vel opinionum commenta pro rationis dialis habeantur. Omnem igilur asserlioncm verilali illuminalac fidei contrariam omnino falsam cssc dcfinimus (5). Porro Ecclesia , quae una eum aposlolico munerc docendi , mandatum acecpil, lidci dcposilum custodiondi , jus cliam et officium divinitus habct falsi noniinis scienliam proseriliendi, ne quis dceipialur \'per philosophiam , cl inanem fallaciam ((>). Qua prop tor omnes cbrisliani lidelcs hujusmodi opinioncs , quae fidei doclrinac conlrariao cssc cognoscnnlur, maxime si ab Ecclesia roprobatae l\'ucrinl, non solnm prohibonlur tanquam lcgitimas seientiae eonclusioncs dcl\'endcre , scd pro erroribus polius , qui fallaccm vcritatis spcciein \|)rae se foranl, babcre Icnenlur omnino. Ncquc solum fides cl ratio inter se dissidoro nunquam possunt, sed opom quoque sibi muluam fcrunt, eum recta ratio fidei fundameula (f) Jiian. I. 17. (2) i. Cor. II. 7�i). (�) Matth. XI. 2:>. (!) 2. Cor. V. 7. (o) donc. Lat. V. Bullii Apostolki regimini.* (0) Coloss. II. 8.

-ocr page 12-



		demonslrct, ejusquc lumine illustrata rerum divinarum scienliam cxcolat; fldes vero rationem ab erroribus libcrct ac tueatur, eamquc multiplici cognilionc instruat. Quapropter tantum abcst, ut Ecclesia humanarum arlium et disciplinarum culturae obsislat, ut hanc multis modis juvet atque promoveat. Non enini commoda ab iis ad hominum vitam dimananlia aut ignorat aut despicit; falelur imo , eas , quemadmodum a Deo ,\'scion- liamm Domino, profectae sunt, ita si rite pertractentur, ad Dcum, juvaiitc ejus gratia , pordueere. Nee sane ipsa votat. ne hujusmodi disciplinae in suo quaeque ambilu propriis utantur principiis el propria metliodo; sed juslam hanc libertatem agnoscens , id sedulo cavct, no divinae doctrinao repugnando errores in se suscipiant, aut fines proprios transgressac , ca , quac sunt fidci, occupent et perlurbent. Neque enim fidci doclrina , quam Deus rcvelavit, velut philosophicum inventum proposita est humanis ingeniis perficienda, sed tanquam divinum depositum Christi Sponsae tradila , fideliter cuslodicnda et infallibilitcr dcclaranda. Hinc sacrorum quoque dogmalum is sensus perpetuo est rcti- nendus , quem semel declaravit Sancta Mater Ecclesia, nee unquam ab co sensu, altioris inlelligcntiac specie et nominc, roccdendum. Crcscat igitur ot mullum veheincnlerquc proficiat, tam singulorum, quam omnium , lam unius hominis , quam totius Ecclesiae , actatum ac saeculorum gradibus , inlelligentia , scicnlia , sapienlia : sed in suo dumtaxat genere , in eodem sciliccl dogmalc, eodem sensu. cademque scnlcnlia (1). CANONES. 1. DE DEO RERUM OMNIUM CREATORE. 4. Si quis unum vei\'um Deum visibilium et invisibilium Ocalorem et Dominum ncgaverit ; anathema sil. 2. Si quis praetcr matcriam nihil csscaffirmaro non erubuerit; anathema sit. 3. Si quis dixei\'il, unam candemque esse Dei et rerum omnium substan- tiam vel essentiam ; anathema sit. 4. Si quis dixerit, res finitas, turn corporeas turn spiritualcs, aut saltem spirilualcs, e divina substantia cmanassc ; aut divinam essentiam sui manifeslationc vel evolulionc ficri omnia ; aut denique Deum esse ens universalo seu indefinilum, quod sese deter- minando constituat rerum universilalem in genera , species et individua dislinctam ; anathema sit. (t) Vinc. I.ir. fiommon. n. 28.


		*" ,

-ocr page 13-



		.

		>

			� 9 �

		5. Si quis non confiteatur, mundum, resquo omnes , quae in eo continentur, et spirituales et matcriales, secundum totam suam substanliam a Deo ex nihilo essc productas ; aut Deum dixerit non vohinlatc ab omni necessitate libera, sed lam necessario creasse, quam necessario amat seipsum ; aut mundum ad Dei gloriam conditum essc negaverit; anathema sit. 11. DE REVELATIONE. 1. Si quis dixerit, Deum unum et vcruni, Creatorem et Doininum noslrum , per ea , quae facta sunt, naturali rationis humanac lumine certo cognosei non posse ; anathema sit. 2. Si quis dixerit, fleri non posse, aut non expedire, ut per revelationem divinam homo de Deo , cultuquc ei exhibendo edoceatur; anathema sit. 3. Si quis dixerit, hominem ad cognitioncm et perfeelionem , quae naturalcm superct, divinitus evehi non posse , sed ex seipso ad omnis tandem veri et boni possessioncm jugi prolcctu pertingere posse et debere; anathema sit. 4. Si quis saerae Scripturae libros inlegros cum omnibus suis partibus, prout illos sancta Tridentina Synodus reeensuit, pro saeris et canonieis non susecperit, aut eos divinitus inspiratos csse negaverit; anathema sit. III. DE FIDE. 4. Si quis dixerit, rationcm humanam ita independentem essc, ut fides ei a Deo imperari non possit; anatheina sil. 2. Si quis dixerit, fldom divinam a naturali de Deo et rebus moralibus scienlia non distingui , ac proptcrea ad fldem divinam non requiri, ut revelata veritas propter auctoritatem Dei revelantis credatur; anathema sil. 3. Si quis dixerit, revelationem divinam externis signis credibilem fleri non posse, ideoque sola interna cujusque experientia aut inspiralione privata homincs ad fldem moven debere ; anathema sit. 4. Si quis dixerit, miracula nulla fleri posse , proindeque omnes de iis narraliones , etiam in sacra Scriptura conlentas , intcr fabulas vel mythos ablegandas esse; aut miracula certo cognosei nunquam posse, nee iis divinam religionis christianae originem rite probari ; anathema sit.

		I

-ocr page 14-



		� 10 � 5. Si quis dixerit, assensum fidei christianao non esse liberum , sed argumentis humanae rationis necessario produci; aut ad solam fidem vivam, quac per charitalera opcratur, graliam Dei necessariam esse; anathema sit. 6. Si quis dixerit, parem esse conditionem fidelium atque eorum , qui ad fldein unice veram nondum pervcnerunt, ita ut catholici juslam causam habere possint, fidem , quam sub Ecclesiae magist�rio jam susceperunt, assensu suspenso in dubium vocandi , donee demonstralionein scientificam ci\'edibilitatis et veritatis fidei suae absohcrint; anathema sit. IV. DE FIDE ET IUTIONE. i. Si quis dixerit, in revelatione divina nulla vera et proprie dicta mysteria contineri, sed universa fidei dogmata posse per. ralionem rite cxcultam e naturalibus principiis intelligi et demonstrari; anathema sit. 2. Si quis dixerit, disciplinas humanas ea cum libertate tractandas esse, ut earum assertioncs , ctsi doctrinae revelatae adversentur , tanquam verae rclincri, neque ab Ecclesia proscribi possint; anathema sit. 3. Si quis dixerit, fieri posse , ut dogmatibus ab Ecclesia proposilis , aliquando secundum progressum scientiae sensus tribuendus sit alius ab eo, quem intellexit et intelligit Ecclesia ; anathema sit. Itaque supremi pastoralis Nostri offleii debitum exequentes , omnes Christi fideles, maxime vero eos, qui praesunt vel docendi munere funguntur, per viscera Jesu Christi obtestamur, nee non ejusdem Dei et Salvatoris nostri aucloritate jubemus , ut ad hos errores a Sancta Ecclesia arcendos et climinandos, atque purissimae fidei lucem pandendam studium et operam conferant. Quoniam vero satis non est, haereticam pravilatem devilare, nisi ii quoque errores diligenter (ugiantur, qui ad illam plus minusve accedunt; omnes offleii monemus , servandi etiam Constitutiones et Decreta , quibus pravae ejusmodi opiniones, quae islhic diserte non enumerantur, ab hac Sancta Sedc proscriptae et prohibitae sunt. Datum Romae in publiea Sossionc in Valicana Basilica solemnitcr celcbrata anno lncarnationis Dominicac millesimo octingentesimo septuagesimo, die vigesima quarta Aprilis. Pontificatus Nostri anno vigesimo quarto. Ila est IOSEPHUS , Episcopus S. Hippolyti , Secretarius Concilii Valicani.

-ocr page 15-



		CONSTITUTIO DOGMATICA DE ECCLESIA CHRISTI, PIUS EPISCOPUS SERV�S SERVORUM DEI Sacro approbanle Concilio ad perpetuam rei memoriam. Pastor aeternus et episcopus animarum nostrarum , ut salutiferum rcdcmptionis opus pcrenne redderel, sanctam aedificarc Ecclesiam decrevit, in qua veluti in domo Dei viventis fideles omnes unius fidei et charitatis vinculo continerentur. Quapropler, priusquara clarificaretur, rogavit Patrem non pro Apostolis tantum , sed et pro eis , qui credituri erant per verbum eorum in ipsum, ut omnes unum essent, sicut ipse Filius et Pater unum sunt. Quemadmodum igilur Apostolos, quos sibi de mundo elegerat, misit, sicut ipse missus erat a Patre: ita in Ecclesia sua Pastores et Doctores usque ad consummationem saeculi esse voluit. Ut vero episcopatus ipse unus et indivisus esset, et per cohaercntes sibi invicem saccrdotcs credentium multitudo universa in fidei et comraunionis unitate conservaretur, beatum Petrum caeteris Apostolis praeponens in ipso instituit perpetuum utriusque unitatis principium ac visibile fundamenlum, super cujus fortitu- dinem aeternum exstruerelur tcmplum , et Ecclesiae coclo inferenda sublimitas in hujus fidei firmitate consurgeret (1). Et quoniam porlae inferi ad evcrtendam , si fieri posset, Ecclesiam contra ejus fundamentum divini- tus positum majori in dies odio undique insurgunt; Nos ad catholici gregis custodiam, incolumitalem, augmentum, necessarium esse judicamus, sacro approbante Concilio , doctrinam de institutione, perpctuitate , ac natura sacri Apostolici primatus, in quo totius Ecclesiae vis ac soliditas consistit, cunclis fidelibus credendam et tenendam, secundum antiquam alque con- stantem universalis Ecclesiae fidem, proponere, atquc contrarios, dominico grcgi adeo perniciosos errores proscribere et condemnarc. (\\) S. Leo M. Serm. IV. (al III.) cap. 2. in dicm Natalis sui.

-ocr page 16-



		� 12 �

		CAPUT 1. DE AP0ST0LICI PRIMATUS IN BEATO PETRO INST1TUTIONE. Docemus itaque ot declaramus, juxta Evangelii testimonia primatum jurisdictionis in universam Dei Ecclesiam immediate et directe beato Pctro Apostolo promissum atque collatum a Christo Domino fuisse. Unum enira Simonem, cui jam pridem dixerat : Tu vocabei\'is Cephas (1), postquam ille suam edidit confessionem inquiens : Tu es Christus, Filius Dei vivi, solem- nibus his verbis allocutus est Dominus : Beatus es Simon Bar-Iona: quia caro, et sanguis non revelavit tibi, sed Pater meus, qui in coelis est: et ego dico tibi, quia tu es Petrus, et super hanc petram aedificabo Ecclesiam meam, et portae inferi non praevalcbunl adversus cam : et tibi dabo claves regni coelorum : et quodcumque ligaveris super terram, erit ligatum et in coelis : et quodcumque solveris super terram, erit solutum et in coelis (2). Atque uni Siinoni Petro contulit Jesus post suam resurrectionem summi pa- storis et rectoris jurisdictionem in totum suum ovile, dicens : Pasce agnos mcos : Pasce oves meas (3). Huic tam manifestae sacrarum Scripturarum doctrinae, ut ab Ecclesia catholica semper intellecta est, aperte opponuntur pravac corum sententiae, qui constitutam a Christo Domino in sua Ecclesia regiminis formam pervertentes negant, solum Petrum prae caeteris Apostolis, sive seorsum singulis sive omnibus simul , vcro proprioque jurisdictionis primatu fuisse a Christo instructum ; aut qui affirmant, eundem primatum non immediate, directeque ipsi beato Pctro, sed Ecclesiae, et per hanc illi ut ipsius Ecclesiae ministro delatum fuisse. Si quis igitur dixerit, beatum Petrum Apostolum non esse a Christo Domino constitutum Apostolorum omnium principem et totius Ecclesiae militantis visibile caput ; vel eundem honoris tantum, non autcm verae propriaeque jurisdictionis primatum ab eodem Domino nostro Jesu Christo directe et immediate accepisse ; anathema sit. CAPUT II. DE PERPET�ITATE PRIMATUS BEATl PETRI IN ROMANIS PONTIFICIBUS. Quod autem in beato Apostolo Petro princeps pastorum et pastor magnus ovium Dominus Christus Jesus in perpetuam salutem ac perenne bonum Ecclesiae instituit, id eodem auctore in Ecclesia, quae fundata super petram ad finem saeculorum usque firma stabit, jugiter durare necesse est. Nulli sane dubium, imo saeculis omnibus nolum est, quod sanclus bealissimusque (1) Joan. 1. 42. (2) Matth. XVI. 16-19. (3) Joan. XXI. 15-17.

-ocr page 17-



		.■-■�-----------------_:�I� -■ � 13 � Petrus, Apostolorum princeps et caput fideique columna et Ecclesiae catho- licae fundaraentum, a Domino nostro Jesu Christo, Salvatore humani gencris ac Redcmptore, claves regni accepit : qui ad hoc usque tempus et semper in suis successoribus, episcopis sanctae Romanac Sedis, ab ipso fundatae , cjusque consecratae sanguine, vivit et praesidet et judicium excerect (1). linde quicumque in hac Cathedra Petro succedit, is secundum Chrisli ipsiua institutionem primatum Petri in universam Ecclesiam obtinet. Manel ergo dispositio verilatis , et bealus Petrus in accepla fortiludine petrae persc- verans suscepta Ecclesiae gubernaciila non reliquit (2). Hac de causa ad Romanam Ecclesiam propter potentiorem principalitatem necesse semper fuit omnem convenirc Ecclesiam , hoc est, eos , qui sunt undique fidcles, ut in ea Sede, e qua venerandae coinmunionis jura in omnes dimanant, tamquam membra in capite consociala , in unam corporis compagcm coa- lcscerent (3). Si quis ergo dixerit , non esse ex ipsius Christi Domini institutione seu jure divino, ut beatus Petrus in primatu super universam Ecclesiam habeat perpetuos successores; aut Romanum Pontificem non esse beati Petri in eodem primatu successorem; anathema sit. CAPUT lil. DE VI ET RATIONE PRIMATUS ROMANI PONTIFICIS. Quapropter aperlis innixi sacrarum littcrarum testimoniis, et inhaerentes turn Pracdecessorum Nostrorum, Romanorum Pontificum, turn Conciliorum generalium disertis, perspicuisque deerctis, innovainus oecumenici Concilii Florentini definitionem , qua credendum ab omnibus Christi fidelibus est, sanclam Apostolicam Sedem, et Romanum Pontificem in universum orbem tcnerc primatum , et ipsum Pontificem Romanum successorem esse beati Petri principis Apostolorum, et verum Chrisli Vicarium, lotiusque Ecclesiae caput, et omnium Chrislianorum patrem ac doctorem existcre; et ipsi in beato Petro pascendi, regendi ac gubernandi universalem Ecclesiam a Do- mino nostro Jesu Christo plenam potestatcm Iraditam esse ; quemadmodum eliam in gestis occumcnicorum Conciliorum et in sacris canonibus conlinelur. Docemus proinde et deelaramus, Ecclesiam Romanam disponentc Domino super omnes alias ordinariac potestatis obtinere principatum, et hanc Ro- mani Pontificis jurisdiclionis potestalem, quae vere episcopalis est, imme- diatam esse : erga quam cujuscumque ritus et dignitatis pastores atque fidelcs, tam seorsum singuli quam simul omnes, otficio hierarchicae subor- (1) Cf. Ephesini Concilii Act. III. (2) S. Leo M. Scrni. III. (al II.) cap. 3. (3) S. Ircn. Adv. hacr. i. 111. c. 3. et Conc. Aquilei. a 381. intcr epp. S. Ambros. ep. XI. I

-ocr page 18-



		� 14 �

		dinationis , veracque obedicntiac obstringuntur, non solum in rebus , quac ad fidom et mores , sed etiam in iis , quac ad diseiplinam et regimen Ecclesiae per totum orbem diffusae pertinent ; ila ut custodita cum Romano Pontiflcc tam communionis, quam ejusdem fidei professionis unitate, Ecclesia Chrisli sit unus grex sub uno summo pastore. Haec est catholicae veritatis doclrina, a qua deviare salva fide atque saluto nemo potest. Tantum autem abesl, ut haec Summi Ponlificis potestas official ordinariae ac immediatae illi episcopalis jurisdictionis potestati , qua Episcopi , qui positi a Spiritu Sancto in Apostolorum locum successerunt, tamquam veri pastores assignatos sibi greges , singuli singulos , pascunt et regunt , ut eadem a supromo et universali Pastore asseratur, roboretur ac vindicetur , secundum illud sancli Gregorii Magni : Meus honor est honor universalis Ecclesiae. Meus honor est fratrum meorum solidus vigor. Tum ego vere honoratus suni, cum singulis quibusque honor debitus non negatur (d). Porro ex suprema illa Romani Pontificis potestate gubernandi universam Ecclesiam jus cidem esse consequitur, in hujus sui muneris exercitio libere communicandi cum pastoribus et gregibus totius Ecclesiae, ut iidem ab ipso in via salutis doceri ac regi possint. Quare damnamus ac reprobamus illorum sententias , qui hanc supremi capitis cum pastoribus et gregibus communicationem licile impediri posse dicunt, aut eandem reddunt saeculari potestati obnoxiam , ita ut contendant, quae ab Apostolica Sede vel ejus auctorilate ad regimen Ecclesiae constituuntur, vim ac valorem non haberc, nisi potcstatis saecularis placito confinnentur. Et quoniam divino Apostolici primatus jure Romanus Pontifex universac Ecclesiae praeest, docemus etiam et declaramus, eum esse judicem supre- mum fidelium (2), et in omnibus causis ad examen ecclesiasticum spectan- tibus ad ipsius posse judicium recurri (3); Sedis vero Anostolicae cujus auctorilate major non est, judicium a nemine fore retractandum , ncque cuiquam de ejus licere judicare judicio (4). Quare a recto veritalis tramitc aberrant, qui affirmant, licore ab judiciis Romanorum Pontificum ad oecu- menicum Concilium tamquam ad auctoritalem Romano Pontifice supcriorem appellare. Si quis itaque dixerit, Romanum Pontificem haberc tantummodo officium inspectionis vel directionis , non autem plenam et supremam potestatem jurisdictionis in universam Ecclesiam, non solum in rebus, quae ad fidem et mores, sed etiam in iis, quae ad diseiplinam et regimen Ecclesiae per totum orbem diffusae pertinent ; aut eum haberc tantum potiores parles , (1) Ep. ad Eulog. Alexandrin. i. VIII. ep. XXX. (2) Pii PP VI. Breve, Super soliditate d. 28. Nov. 1786. (3) Concil. Oecum. Lugdun. II. (4) Ep. Nicolai I. ad Micha�lem Imperatoren!.

-ocr page 19-



		-- � 45 � non vero totam plenitudinem hujus supremae potcstatis; aut hanc cjus potestatem non essc ordinariam et immcdiatam sivc in omnes ac singulas ecclesias, sive in omncs et singulos pastores et fideles ; anathema sit. CAPUT IV. DE ROMANI PONTIFICIS INFALLIBILI MAGISTERIO. Ipso autem Apostolico primatu , quein Romanus Pontifex tamquam Pctri principis Apostolorum successor in universam Ecclesiam obtinet, suprcmam quoque magisterii potestatem compi\'chendi , haec Sancta Sedes sempci\' tcnuit, perpcluus Ecclesiae usus comprobat, ipsaque oecumcnica Concilia , ca imprimis, in quibus Oriens cum Occidente in fidei charitatisquc unionem convcniebat, declaraverunt. Patres enim Concilii Constantinopolitani quarti, majorum vcstigiis inhaerentes , hanc solemncm ediderunt professioncm : Prima salus est, rectae fidei regulam custodirc. Et quia non potest Domini nostri Jcsu Christi praetermilti sententia dicentis : Tu es Petrus , et super hanc pelram aedificabo Ecclesiam mcam , haec , quac dicta sunt, rerum probanlur effectibus , quia in Scde Apostolica immaculata est semper catholica reservata rcligio , et sancta celebrata doctrina. Ab hujus ergo fide et doctrina separari minime cupientcs, speramus, ut in una communione, quam Sedes Apostolica praedicat, esse mereamur , in qua est integra et vera Christianae rcligionis soliditas (1). Approbantc vero Lugdunensi Concilio secundo , Gracci professi sunt : Sanctam Romanam Ecclesiam summum et plenum primatum et principatum super universam Ecclesiam catholicam obtinere , quem se ab ipso Domino in beato Petro Apostolorum principe sive vertice, cujus Romanus Pontifex est successor, cum potcstatis plenitudine recepisse veraciter et humiliter recognoscit; et sicut prae caeteris tcnetur fidei veritatem defendcre, sic et, si quae de fide subortac fuerint quaestiones, suo debent judicio definiri. Florcnlinum denique Concilium dcfinivit: Pontificem Romanum, verum Christi Vicarium, totiusque Ecclesiae caput et omnium Christianorum palrem ac doclorem existere ; et ipsi in beato Petro pascendi, regendi ac gubernandi universalem Ecclesiam a Domino nostro Jesu Chrislo plenam potestatem traditam esse. Huic pastorali muncri ut satisfaccrent, Pracdecessores Nostri indofessain semper operam dederunt, ut salutaris Christi doctrina apud omncs terrac populos propagaretur , parique cura vigilarunt, ut, ubi recepta esset, sincera et pura conservarctur. Quocirca totius orbis Anlistites nunc singuli, nunc in Synodis congregati, longam ecclesiarum consuetudinem et antiquac rcgulac formam sequentes , ca praesertim pcricula , quae in negotiis fidei emergebant, ad hanc Sedem Apostolicam retulerunt , ut ibi potissimum (1) Ex formula S. Hormisdae Papae, prout ab Hadriano II. Patribns Concilii Oecu- menici VUL, Constantinopolitani IV., proposita et ab iisdem subscripta est.

-ocr page 20-



		* i

		� 46 � resarcirentur damna fidei, ubi fldcs non potest sentire dofoctum (1). Ro\'mani antem Pontiflcos, prout temporaal et rerum condilio suadebat, nunc convocatis occumenicis Conciliis aut explorata Ecclesiae per orbem dispersae senlentia , nunc per Synodos parliculares, nunc aliis, quae divina suppedi- tabat providentia , adhibitis auxiliis , ea tenenda definiverunt, quae sacris Scripluris et apostolicis Traditionibus consentanca Deo adjutore cognovcrant. Neque enim Petri successoribus Spiritus Sanctus promissus est, ut eo revelante novara doctrinam patefaeerent, sed ut eo assistente traditam per Apostolos revelationem seu fidei depositum sancte custodirent et fideliler exponcrent. Quorum quidem apostolicam doctrinam omncs vencrabiles Patres amplexi et sancti Doctores orthodoxi vcnerati atque seculi sunt; plenissime scientes, hanc sancti Petri Sedem ab omni seinper errore illibatam permanere , secundum Domini Salvatoris noslri divinam pollicitationem discipulorum suorum principi factam : ego rogavi pro te , ut non deficiat fides tua , et tu aliquando conversus confirma fratres luos. Hoc igitur veritalis et fidei nunquam deficientis charisma Petro ejusquc in hac Cathcdra successoribus divinitus collatum est, ut excelso suo munerc in omnium salutem fungerenlur, ut universus Christi grex per eos ab erroris venenosa esca aversus, coelestis doctrinae pabulo nutriretur, ut sublata schismatis occasione Ecclesia tola una conservaretur, atque suo fundamenlo innixa firma adversus inferi portas consisteret. Atvero cum hac ipsa aetale , qua salutifera Apostolici muneris efficacia vel maxime requiritur, non pauci inveniantur, qui illius auctoritati obtrectant; necessarium omnino esse censemus , praerogativam , quam unigenitus Dei Filius cum summo pastorali officio conjungere dignalus est, solemniter asserere. ltaque Nos traditioni a fidei Christianae exordio perccptae fidcliter inhaerendo, ad Dei Salvatoris noslri gloriam, religionis Catholicac exallationcm et Christianorum populorcm salutem , sacro approbante Concilio , docemus et divinitus revelatum dogma esse definimus : Roinanum Pontificem , cum ex Cathcdra loquitur, id est, cum omnium Christianorum Pastoris et Doctoris munere fungens, pro suprema sua Apostolica auctoritate doctrinam de fide vel moribus ab universa Ecclesia tenendam definit, per assistentiam divinam, ipsi in beato Petro promissam, ea infallibilitale pollere , qua divinus Redemptor Ecclesiam suam in definienda doctrina de fide vel moribus instructam esse voluit; ideoque ejusmodi Romani Pontificis dcfinitiones ex sese, non autem ox consensu Ecclesiae irreformabiles esse. Si quis autem huic Nostrac definilioni contradicere, quod Deus averlat , praesumpserit; anathema sit.

		(i) Cf. S. Bern. Epist. CXC.

-ocr page 21-



		■ S. S. DOMINI NOSTRI Pil IX EPISTOLA ENCYCLIOA.

		VENERABII.IBUS FRATR1BUS PATRIARCHIS , PRIMATIBUS , ARCI1IEPISC0PIS , ET EPrSCOPIS UMVERSIS ORATIAM ET COMMUNIONEM APOSTOLIC/E SEDIS HABENTIBUS. PIUS PP. IX. Venerabiles Fratres , salutem et Apostolicam Benedictionem. Quanla cura ac pastorali vigilanlia Romani Pontifices Pracdocessores Nostri , oxsequonlcs dcmandatiim sibi ab ipso Chrislo Domino in persona Beatissimi Petri Apostolorum Prineipis officium, munusque pascondi agnos el ovos nunquam intermiserint universum Dominicum gregem sedulo enuU\'ire verbis fidei, ae salulari doelrina imbuere , eumque ab venenalis pascuis areere, omnibus quidem ae Vobis praesertim compei\'lum, explora- lumque esl, Venerabiles Fralres. Et sane iidem Deeessorcs Nostri auguslae catholicae religionis, vcrilatis ac juslitiae assertoros et vindices, de animarum salulc maxime solliciti nihil polius unquam habuerc, qnam sapientissimis suis Littcris, et Conslilutionibus relegcrc et damnarc omnes haeroses et errores, qui Divinae Fidei noslrae, catholicae Ecclesiae doctrinac, morum honcstali, ac sempiternae hominum saluti adversi , graves frequenter excilarunt tcmpestales, et christianam civilemque rompublicam miserandum in modum 1\'uneslarunt. Quocirca iidem Decessores Nostri Apostolica forlidudinc continenter obstiterunt nefariis iniquorum hominum molitionibus, qui despumantes tamquam fluctus feri maris confusiones suas , ac libertatem promittentes, cum servi sint corruplionis , fallacibus suis opinionibus , et perniciosissimis scriplis catholicae religionis civilisque socictatis funda- menta convellere , omnemque virtutein ac justitiam de medio tollere, omniumque animos mcnlesque depravare, et incaulos imperitamque 3

-ocr page 22-





		■

		� 48 pra<$ertim juvontulem a recta morum disciplina avorterc , eamque miserabililer corrumpere, in erroris laqueos inducere, ac tandem ab Ecclesiae catholicae sinu avellere conali sunt. Jam vcro, uti Vobis, Venerabiles Fratres, apprimc notum est, Nos vix duin arcano divinae providentiae consilio nullis certe Nostris merilis ad hanc Potri Cathedram evecti fuimus, cum videremus summo animi Nostri dolore horribilem sane procellam tot pravis opinionibus excitatam, el gravissima, ac nunquam satis lugenda damna, quae in christianum populum ex tol erroribus redundant, pro Apostolici Nostri Ministerii offieio illustria Praedeccssorum Nostrorum vestigia sectantes Nostram extulimus vocem, ac pluribus in vulgus editis Encyclicis Epislolis et Allocutionibus in Consistorio habitis, aliisque Apostolicis Litteris praecipuos tristissimae nostrae aetatis errores damnavimus , eximiamque vcstram cpiscopaiem vigilanliam excitavimus, el universos catholicae Ecclesiae Nobis carissimos filios etiam alque etiain monuimus et exhortati sumus, ut tam dirae contagia pestis omnino horrerent et divilarent. Ac praesertira Nostra prima Encyclica Epistola die 9. novembris anno 4 846 Vobis scripta. binisque Allocutionibus, quarum altera die 9. decembris anno 4 854 , altera vero 9.. junii anno 1862 in Consistorio a Nobis habila tuit, monstrosa opinionum portenta damnavimus , quae hac potissimum actale cum maximo animarum damno, et civilis ipsius socie- tatis detrimento dominantur , quaeque non solum catholicae Ecclesiae, ejusque salutari doctrinae ac vencrandis juribus, verum etiam sempiternae nalurali legi a Deo in omnium cordibus insculptae , rectaeque rationi maxime adversantur, et ex quibus alii propc omnes originem habent errores. Etsi aulem haud oinisorimus polissimos hujusmodi errores saepe pro- scribere et reprobare, tarnen catholicae Ecclesiae causa, animarumque salus Nobis divinitus commissa, alquc ipsius humanae societatis bonum omnino postulant, ut iterum pasloralem vcstram sollicitudinem excitemus ad alias pravas profligandas opinioncs, quae ex cisdem erroribus, veluti ex fonlibus erumpunt. Quae 1\'alsae ac perversae opiniones eo magis detestandae sunt, quod eo potissimum spectant, ut iinpediatur et amoveatur salularis illa vis, quam catholica Ecclesia ex divini sui Auctoris institutione, et mandato, libere exercere debet usque ad consummationem soeculi non minus erga singulos homines, quam erga nationes, populos summosque eorum Prin- cipes, utque de medio tollalur mutua illa inter Sacerdotium et Imperium consiliorum societas et concordia, quae rei cum sacrae turn civili fausla semper exlitit ac salularis (4). Etcnim probe noscilis, Venerabiles Fratres, hoc tempore non paucos reperiri, qui civili consortio impium absurdumque (1) Grettor. XVI. Episl. Encycl. oMirari" i�. aug. 4832.

-ocr page 23-



		■ . � - � 19 � naturalwni, uti vocant, pi\'incipium applicantcs audent doeerc, »optimam societalis publicae rationem, civilcmquc progrossum omnino rcquircre, ut humana societas constituatur et gubernctur, nullo habito ad rcligioncm respectu, ac si ea non existcret, vel saltem nullo facto veram inter fal- sasque rcligiones discriminc." Atquo contra sacrarum Littcrarum, Ecclesiae, sanctorumque Patrum doctrinam, asserere non dubitant, »optimam csse conditionem societatis, in qua lmperio non agnoscitur officium coercendi sancitis poenis violatorcs catholicac religionis, nisi quatenus pax publica postulet." Ex qua omnino falsa socialis regiminis idea haud liment erro- neam illam fovere opinioncm catholiea Ecclesiae, animaruinquc saluti maxime exitialcm a ree. mem. Gregorio XVI. Praedecessore Nostro delira- mentum appellatum (\\), nimirum »libertatem conscientiae et cultuum esse proprium cujuscumque hominis jus, quod lege proclamari, et asseri debet in omni recte constituta societate, et jus civibus inesse ad omnimodam libertatem nulla vel ecclesiastica, vel civili auctoritate coarctandam, quo suos conceptus quoscumque sive voee, sive typis, sive alia ratione palam publiceque manifestare, ac declarare valeant." Dum vero id temere affir- mant, haud cogitant et consideranl, quod libertatem perditionis (2) praedi- cant, et quod si »humanis persuasionibus semper disceptare sit liberum, «nunquam deesse poterunt, qui veritati audeant resultare, et de humanac »sapicntiae loquacitatc confidere, cum hanc nocenlissimam vanitatcm quan- v nlum debeat fldes el sapientia christiana vitare, ex ip.sa Domini nostri »Jesu Christi institutione cognoscat" (3). Et quoniam ubi a civili societate fuit amota religio, ac repudiata divinae revelationis doctrina et auctoritas, vel ipsa germana justitiac humanique juris notio tenebris obscuratur et amittitur, atque in verae justitiac legi- timique juris locum malcrialis substituitur vis, inde liquet cur nonnulli , certissimis sanae rationis principiis pcmlus neglectis posthabitisque, audeant conclamare, »voluntatem populi, publica, quam dicunt, opinione, vel alia ratione manifestatam constituere supremam legem ab omni divino huma- noque jure solutam, et in ordinc politico facla consummata, co ipso quod consummata sunt vim juris habere." Verum ecquis non videt, planequc sentit, hominum societatem religionis ac verae justitiac vinculis solutam nullum aliud profecto propositum habere posse, nisi scopum comparaadi cumulandiquc opes, nullamque aliain in suis actionibus legem sequi, nisi indomitam animi cupiditatem inserviendi propriis voluptatibus et cominodis ? Eapropter hujusmodi homines acerbo sanc odio insectantur Religiosas Fa-

		(1) Eadcm Encycl. uMirari" (2) S. Aug. Epist. 105, al. 166. (3) S. Leo Epist. 164, al. 153, § 9 edict. Kali.

-ocr page 24-



		# � 20 � milias quamvis de re christiana, civili, ae litleraria summopere mcritas, et blaterant casdem nullam habere legitimam existendi rationem, atque ila haereticorum coranientis plaudunt. Nam, ui sapientissime ree. mem. Pius VI. Dccessor Nosler doecbat, »regularium abolilio lacdil slalum publicae »profcssionis consiliorum ovangelicorum, laedit vivendi ralionem in Ecelesia ncommendatam lamquam Aposlolicae doclrinac consenlaneam, laedil ipsos «insignes fundatores, quos super altaribus veneramur, qui nonnisi a Deo «inspirali eas constituerunl socielales" (1). Atque etiam impie pronuncianl, aufcrendam esse civibus et Eceiesiae facultatem »qua eleemosynas ehrislianae «caritatis causa palam crogarc valeanl," ae de medio tollcndam legem .>qua »ccrtis aliquibus diobus opera servilia propter Dei cultum prohibentur" fallacissime praetexentes, commemoratam facultatem cl legem optimac publicae oeconomiae principiis obsistere. Neque contenti amovcre rcligioncm a publiea societatc, volunt religioncm ipsam a privatis etiam arcore familiis. Etcnim funcstissimum Communismi et Socialismi docentes ac profitentes errorem asserunt «socictatem domesticam seu familiam totam suae exislentiac rationem a jure dumtaxat civili mutuari; proindeque ex lege tantum civili dimanare ac pendere jura omnia parentam in filios , cumprimis vero jus institutionis, educalionisque curandae." Quibus impiis opinionibus machi- nationibusque in id praccipuc intendunt fallacissimi isli homincs , ut salutifera catholicae Ecclesiae doctrina ac vis a juventutis institutione et educatione prorsus eliminetur , ac teneri flcxibilcsque juvenum animi perniciosis quibusque erroribus, vitiisque misere �nficiantur ac dc- praventur. Siquidcm omnes, qui rem turn sacram, turn publicam pcrlurbare, ac rectum societalis ordinem cvertere, et jura omnia divina el huinana delcre sunt conati, omnia nefaria sua consilia, studia et operam in impro- vidam praesertim juventutem decipiendam ac depravandam, ut supra innuimus, semper contulerunt, omnemque spem in ipsius juventutis corruptcla eollo- carunt. Quocirca nunquam ecssant utrumque clerum, ex quo, veluti certissima historiae monumenta splendide tcstantur, tot magna in christianam, civilem, et litterariam rempublieam commoda rodundarunt, quibuscumque infandis modis divexare, et ediccre, ipsuin clerum «utpotc vero, utilique scientiac et civilitatis progressui inimicum , ab omni juventutis instituendae educandaeque cura et officio esse amovendum." At vero alii inslaurantes prava ac toties damnata novatorum commenta, insigni impudentia audent Ecclesiae et hujus Apostolicae Scdis supremam auctoritatem a Christo Domino ei tribulam civilis auctoritatis arbitrio sub- jicere, et omnia ejusdem Ecclesiae et Sedis jura denegare circa ea quac ad extcriorem ordinem pertinent. Namque ipsos minimc pudet affirmarc (1) Epist. ad Card. de la Rochel\'oucault, 10. martij 1791.

-ocr page 25-



		% * * � 21 � «Ecclesiae leges non obligare in conscientia, nisi cum proniulgantur a civili polestate; acta et deercta Romanorum Pontificum ad roligioncm et Ecclesiam spectantia indigere sanctione et approbationc, vel minimum assensu potcstatis civilis, Constituliones. Aposlolicas (1) quibus damnantur clandestmae socio- tates, sive in eis exigatur, sive non exigatur juramentum de seerelo ser- vando, earumque asscclac et fautores analhemate mulclantur, nullam habere vim in illis orbis regionibus ubi ejusmodi agregalioncs tolerantur a civili gubernio; excommunicationem a Concilio Tridentino et Romanis Ponlificibus latam in eos, qui jura possessionesque Ecclesiae invadunt, et usurpant, niti confusione ordinis spiritualis, ordinisque civilis ac politici ad mundanum dumtaxat bonum ])rosequendum; Ecclesiam nihil debcre deecniere, quod obstringere possit fidelium conscientias in ordino ad usum rerum tempora- liuin; Ecclesiae jus non compelere violatores legum suarum poenis tem- poralibus coercendi; conforme esse sacrac theologiae, jurisque publici principiis, bonocum proprietatem, quae ab Ecclesiis, a Familiis religiosis, aliisque locis piis possidentur, civili gubernio asscrere, et vindicare." Ncque erubescunt palam publiceque profltcri haerelicoruin eft\'atum et prin- cipium, ex quo tot perversae oriuntur sententiae, atque errores. Dictitant enim xEcclesiasticam potestatcm non esse jure divino distinctam et indc- pendentem a poteslale civili, neque ejusmodi distinctionem, et independen- tiam servari possc, quin ab Ecclesia invadantur et usurpentur cssenlialia jura polestatis civilis." Atque silentio pr�etei\'irc non possumus eoi\'iim audaciam, qui sanam non sustinenlcs docliinam eontendunl «illis Apostolicae Sedis judiciis, et decrelis, quorum objeclum ad bonum generale Ecclesiae, cjusdemque jura, ac disciplinam spectaro dcclaratur, dummodo fidci morumque dogmata non attingat, possc assensuni et obedientiam detreclari absque peccato, et absque ulla calholicae professionis jaclura." Quod quidem quanlopere adverselur calholico dogmati plenae poteslatis Romano Ponlifici ab ipso Christo Domino divinilus collatae universalem pascendi, regendi, et gubernandi Ecclesiam, nemo est qui non clarc aperteque vidcat et inlelligat. In tanta igitur depravatarum opinionum perversitate, Nos Apostolici Nostri officii probc memores, ac de sanetissima nostra Rcligione, de sana doctrina, et animarum salute Nobis divinilus coinmissa, ac de ipsius hu- inanae socictatis bono maxime solliciti, Aposlolicam Nostram vocem iterum extollcre existimavimus. llaque omnes et singulas pravas opiniones ac doctrinas singillaliin liiscc Litleris comniemoratas Auclorilate Nostra Apos- tolica reprobamus, proscribimus atque damnamus, easque ab omnibus

		(1) Clement. XII. »�» eminenti." liencdict. XIV. nProvida Romanorum."* Pii VII. «Ecclesiam." Leonis XII. *Quo graviora."

-ocr page 26-





		�

		� 22 � catholicac Ecclesiae flliis, veluti reprobatas, proscriptas atquc damnatas omnino habcri volumus et mandamus. Ac praetcrea, optime scitis, Venerabiles Fratres, hisce lemporibus ora- nis vcritatis justitiaeque osores, et acerrimos nostrae rcligionis hostes, per pestifcros libros, libellos, et ephemerides toto terrarum orbe dispersas populis illudentcs, ac inalitiosc mcntientcs alias impias quasque disseminarc doctrinas. Neque ignoratis, hac etiam noslra aetate, nonnullos repcriri, qui satanae spiritu permoti et incilati, eo impietatis devenerunt, ut Domi- natorem Dominum Nostrum Jesum Christum negare, ejusque Divinitatein scelerata procacitate oppugnare non paveant. Hic vcro haud possumus, quin maximis merilisque laudibus Vos e Ho ra mus, Venerabiles Fratres, qui episcopalcm vestram voccm contra tantam impietatem omni zelo attollere minimc omisistis. Ilaquc hisce Nostris Littcris Vos ilerum amantissime alloquimur, qui in sollicitudinis Nostrae partem vocali summo nobis inter maximas Nostras acerbitates solatio, laetiliae, et consolationi estis pr�pter cgregiam, qua pracstatis religionem, pielatcm, ac proplcr mirum illum amorcm, fidcm, et observantiam, qua Nobis et huic Apostolicae Sedi concordissimis animis obstricti gravissimum episcopale vestruin ministerium slrenuc ac sedulo implere contonditis. Etenim ab cximio veslro pastorali zelo expeclamus, ut assumentes gladium spiritus, quod est verbum Dei, et confortati in gratia Domini nostri Jcsu Chrisli velitis ingeminatis studiis quotidic magis pro- spicerc, ut fideles curae vcstrae concrediti «abstineant ab herbis noxiis, »quas Jesus Christus non colit, quia non sunt planlatio Patris" (1). Atque cisdcm fldclibus inculcarc nunquam desinitc, omnem vcram felicitatcm in homines ex augusta nostra Religione, ejusque doctrina et exercitio redundarc, ac beatum csse populum, cujus Dominus Deus ejus (2). Docete »catholicae «Fidei fundamento regna subsistere (3), et nihil tam mortiferum, tam npraeceps ad casum, tam expositum ad omnia pericula, si hoc solum «nobis putantes possc suflieere, quod liberum arbitrium, cum nasceremur, «accepimus, ultra jam a Domino nihil quaeramus, idest, aucloris nostri «obliti, ejus potentiam, ut nos ostendainus liberos, abjuremus" (4). Atque etiam nc omitatis doccre »rcgiam postcstatcm non ad solum mundi regi- »mcn, sed maxime ad Ecclesiae praesidium essc collatam (5), cl nihil »esso quod civitalum Principibus, et Regibus majori fructui. gloriaeque »esse possit, quam si, ut sapientissimus forlissimusquc aller Pracdcccssor (1) S. Ignatius M. ad Philadelph. 3. (2) Ps. 143. (3) S. Caelest. Epist. 22. ad Synod. Ephcs. apud Coust. p. 1200. (i) S. Innocent. I. Epist. 29. ad Episc. conc. Garthag. apud. Coust. p. 891. (8) S. Leo Epist. 156. al. 125.

-ocr page 27-





		� 23 � Nostcr S. Fclix Zenoni Imperatori porscribebat Ecclcsiam catholicam .... «sinant uti Icgibus suis, nee libertati cjus quemquam permittant obsistcre.... »Certum est enim, hoc rebus suis esse salutare, ut, cum de causis Dei «agalur , juxta ipsius constitutum regiam voluutatcm Sacerdotibus Christi «sludeant subdere, non praeferre" (1). Sed si semper, Venerabiles Fralres, nune potissiraum in lantis Ecclesiae, civilisque societatis calamitatibus, in tanta adversariorum contra rem catho- licam, et hanc Apostolicam Sedem conspiralione tantaquo errorum congerie, necesse omnino est, ut adeamus cum fiducia ad thronum graliae, ut mise- ricordiam consequamur, et grotiam inveniamus in auxilio opportuno. Quocirca omnium fldelium pietatem excilarc cxislimavimus, ut una Nobiscum Vobisque clementissimum luminum et misericordiarum Patrem ferventissimis humillimis- que precibus sinc intermissione orent, et obsecrent, et in plenitudine fidei semper confugiant ad �ominum Nostum Jesum Christum, qui redemit nos Deo in sanguine suo, Ejusque dulcissimum Cor flagrantissimae erga nos caritatis victimam enixe jugiterque exorent, ut amoris sui vinculis omnia ad seipsum trahat, utque omnes homines sanctissimo suo amore inflammati secundum Cor Ejus ambulent digne Deo por omnia placentes, in omni bono opere frucliflcantes. Cum autcm sine dubio gratiores sint Deo hominum preecs, si animis ab omni labe puris ad ipsum accedant, iccirco coelestes Ecclesiae thesauros dispensationi Nostrae commissos Christiti fidclibus Apostolica libe- ralitate reserare censuimus, ut iidem fldeles ad veram pietatem vehementius incensi, ac per Poenitcnliae Sacramenlum a peccatorum maculis expiati fidenlius suas preces ad Deum eft\'undant, ejusque misericordiam et graliam consequantur. Hisco igitur Lilleris auctorilate Nostra Apostolica omnibus et singulis utriusque sexus catholici orbis fidelibus Plenariam lndulgentiam ad inslar Jubilaci concedimus intra unius tantum mensis spatium usque ad lotum futurum annum 1865 et non ultra, a Vobis, Venerabiles Fratres, aliisque legitimis loeorum Ordinariis statuendum, eodem prorsus, modo et forma, qua ab initio supremi Nostri Pontiflcatus concessimus per Apostolicas Nos- tras Litteras in forma Brevis die 20 mensis novcmbris anno 4846 datas, et ad universum episcopalem vestrum Ordinem missas, quarum initium «Arcano Divinae Providentiae consilio," et cum omnibus eisdem facultatibus, quae per ipsas Litteras a nobis dalae fuerunt. Volumus tarnen, ut ea omnia serventur, quae in commemoratis Litteris praescripta sunt, et ea excipiantur, quae excepla esse declaravimus. Atquc id concedimus, non obstanlibus in contrarium facientibus quibuscumque, etiam speciali et in- dividua mentione, ac derogatione dignis. Ut autem omnis dubitatio el (1) Pii Vil. Epist. Encylc. »Diu mtis" IS. niaii 1800.

-ocr page 28-



		� 24 � diflicultas amoveatur, earumdem Litlorarum exemplar ad Vos pcrferri jussimus. «Rogcmiis, Vcnerabiles Fralres, de intimo cordc et de tota menie misc- «ricordiam Dei, quia et ipso addidit dicens : Misericordiam autem mcam »non dispergam ab eis. Pelamus et accipiemus, et si accipicndi mora »el tarditas fueiit, quoniam graviter offendimus pulsemus, quia et pulsanli «aperietur, si modo pulscnl ostium preccs, gemitus, et laerymae nostrac, »quibus insistcre et immorari oportet, et si sit unanimis oratio . . . unus- «quisque orct Dcum non pro se tantum, scd pro omnibus fratribus, sicut »Dominus orarc nos doeuit" (I). Quo vero facilius Deus Nostris, Veslrisquc, et omnium fidelium precibus, votisque annuat, cum omni fidneia depreca- tricem apud Eum adlu\'beamus lmmaoulatam sanctissimamque Deiparam Virginem Mariam, quac eunolas haerescs interemit in univcrso mundo, nquacque omnium nostrum amanlissima Mater «tota suavis est. . . ac plcna »miserieordiae , . . . omnibus sese exorabilem, omnibus clemcnlissimam «praebet, omnium neeessitatcs amplissimo quodam miseratur alTectu" (2), atquc utpote Regina adslans a dextris linigcniti Filii Sui Domini Nostri Jesu Christi in vcstitu deauralo circumamiela varietale nihil est, quod ab Eo impctrare non valeat. Suffragia quoque pelamus Beatissimi Pelri Aposlolorum Principis, et Coapostoli ejus Pauli, omniumque Sanctorum Coelitum, qui facli jam ainici Dei pervenerunt ad eoclcstia rcgna, et co- ronati possident palmam, ae de sua iinmortalilale seeuri, de noslra sunt salute solliciti. Denique coelcstium omnium donorum eopiam Vobis a Deo ex animo adprccantes, singularis Nostrac in Vos carilalis pignus Apostolicam I�encdic- tionem ex inlimo eorde profeetain Vobis ipsis, Vcnerabiles Fratres, cunc- tisque Clericis, Laicisque fidelibus curac vcslrae eommissis peramantcr impcrtimus. Datum Romae apud S. Pctrum die VIII. Deccmbris anno 1864, dccimo a Dogmatica Defmitione lmmaculatac Conceptionis Deiparae Virginis Mariae. Ponliflcatus Nostri anno deciino nono. PIUS PP. IX.

		(1) S. Cyprian. Epist. M. (2) S. Beman). Serm. de duodecini praerogativis B. M. V. ex verbis Apocalyp.

-ocr page 29-



		»

		SYLLABUS C0.MPI.ECTENS PKAECIPUOS NOSTRAE AETATIS ERRORES QUI NOTANTUR IN A1.I.OCUTIONIBUS CONSISTORIAUBUS, IN ENCYCMCIS, AI.IISQUE APOSTOUCIS LITTERIS SANCTISSIMI DOMINI NOSTRI PII PAPAE IX. § i. Pantheismus, Naturalismus et Rationalismus absolutus. I. Nullum supremum , sapientissimum, providentissimumque Numen divinum cxsistit ab hac rerum universitate dislinctum , et Deus idem est ae rerum natura , et iccirco iinmutalionibus obnoxius , Deusque reapse fit in homine et mundo , alque omnia Deus sunt et ipsissimam Dei habent subslantiam; ac una eademque res est Deus cum mundo, el proinde spiritus cum materia , necessitas cum libcrlatc , verum cum falso , bonum cum malo , et justum cum injusto. Alloc. Maxima quidem , 9. junii 4 862. II. Neganda est omnis Dei aclio in bomines et mundum. Alloc. Maxima quidem , 9. junii 1862. III. Humana ratio, nullo prorsus Dei respectu habito, unicus est veri et l\'alsi, boni cl mali arbiter, sibi ipsi est lex et naturalibus suis viribus ad hominum ac populorum bonum curandum sufficit. Alloc. Maxima quidem , 9. junii 1862. IV. Omnes religionis veritales ex nativa humanac ralionis vi dorivant; hinc ratio est princeps norma qua bomo cognitioncm omnium cujuscumque generis veritatum assequi possit ac debeal. Epist. encycl. Qui pluribus, 9. Novcmbris 1846. Episl. encycl. Singulari quidem , -17. Martii 1856. Alloc. Maxima quidem , 9. junii 1862. V. Divina revelatio est imperfecta et iccirco subjecta continuo et indefinito progressui qui humanae rationis progressioni respondeat. Epist. encycl. Qui pluribus, 9. novembris 1846. Alloe. Maxima quidem , 9. junii 1862. VI. Chrisli fides humanae refragatur ralioni; divinaque revelatio nou solum nihil prodesl, verum eliam nocet hominis perfeclioni. Epist. encycl. Qui pluribus, 9. novembris 1846. Alloc. Maxime quidem, 9. junii 1862. *

-ocr page 30-



		* -

		� 26 � VII. Propheliac et miracula in sacris Littcris exposita et narrata sunt poetarum commonta, et christianae fidei mysteria philosophicarum investi- galionum summa; et utriusquc Tcstamenti libris mythica continentur inventa ; ipsequc Jesus Christus est mythica flctio. Epist. encycl. Qui pluribus, 9. novembris 1846. Alloc. Maxima quidem, 9. junii 4862. III. Ralionalismus moderatus. VIII. Quum ralio humana ipsi religioni aequiparetur, iccirco thcologicac disciplinao perinde ac philosophicae tractandae sunt. Alloc. Singulari quadam perfusi, 9. dceembris 1854. IX. Omnia indiscriminalim dogmata rcligionis christianae sunt objcclum naturalis scientiae seu philosophiae ; et humana ratio hislorice tantum cxculla polest ex suis naturalibus viribus et principiis ad voram de om- nibus etiam reconditioribus dogmatibus scientiam pervenire, modo haec dogmata ipsi ralioni tamquam objectum proposita fuerint. Epist. ad Archiep. Frising. Gravissimas , 11. decembris 1862. Epist. ad eumdem, Tuas libenter, 21. decembris 1863. X. Quum aliud sit philosophus, aliud philosophia , ille jus et officium habet se submitlendi auctoritati, quam veram ipse probaverit; at philoso- phia neque potest, nequc debet ulli sese submittcre auctoritati. Epist. ad Archiep. Frising. Gravissimas, 11. decembris 1862. Epist. ad. eumdem, Tuas libenter, 21. decembris 1863. XI. Ecclesia non solum non debet in philosophiam unquam animadver- tere , verum etiam debet ipsius philosophiae tolcrare errores , cique relin- qucre ut ipsa se corrigat. Epist. ad Archiep. Frising. Gravissamas ,11. decembris 1862. XII. Apostolieae Sedis , Romanarumque Congregationum decrcta liberum scientiae progressum impediunt. Epist. ad Archiep. Frising. Tuas libenter, 21. decembris 1863. XIII. Methodus et principia , quibus antiqui doctores scholastici Thoolo- giam excolucrunl, temporum nostrorum necessitatibus scicnliarumque pro- gressui minimc congruunt. Epist. ad Archiep. Frising. Tuas libenter, 21. decembris 1863. XIV. Philosophia tractanda est, r.ulla supernaluralis rcvclationis habita rationc. Epist. ad Archiep. Frising. Tuas libenter, 21. decembris 1863.

-ocr page 31-





		� 27 � NB. � Cum rationalismi systcmatc cohacrent maximam partcm cnores Antonii G�nther, qui damnantur in Epist. ad Card. Archiep. Colonicnsem Bximiam tuam , 15. junii 1857 , et in Epist. ad Episc. Wratislavicnsem Dolore hand mediocri, 30. aprilis 1860. § IU. Indifferentismus, Lat�udinarismus. XV. Libcrum cuique homini est eam amplecti ac profiteri rcligionem , quam rationis lumine quis ductus veram putavcril. Litt. Apost. Multiplices in ter , 10. junii 1851. Alloe. Maxima quidam, 9. junii 1862. XVI. Homines in cujusvis religionis cullu viam acternae salutis reperire aetcrnamque salutem assequi possunt. Epist. encycl. Qui pluribus , 9. novcmbris 1846. Alloc. Ubi pritnum, 17. decembris 1847. Epist. encycl. Singulari quidem , 17. mai\'tii 1856. XVII. Saltem bene sperandum est de aeterna illorum omnium salule, qui in vera Christi Ecclesia nequaquam versantur. Alloc. Singulari quadam , 9. decembris 1854. Epist. encycl. Quanto conficiamur, 17. augusti 1863. XVIII. Protestantismus non aliud est quam diversa verae ejusdem Christianac religionis forma , in qua aeque ac in Ecclesia catholica Deo placcrc datum est. Epist. encycl. Nosc�is et Nobiscum , 8. decembris 1849. § IV. Socialismus , Communismus, Societates clandestinae, Socielates biblicae, Societates clerico-liberales. Ejusmodi pestes sacpe gravissimisque vcrborum formulis reprobantur in Epist. encycl. Qui pluribus , 9. novcmb. 1846 ; in Alloc. Quibus quantis- que , 20. april. 1849 ; in Epist. encycl. Noscitis et Nobiscum , 8. dec. 1849 ; in Alloc. Singulari quadam , 9. decemb. 1854 ; in Epist. encycl. Quanto conficiamur moerore , 10 augusti 1863.

-ocr page 32-



		�

		� 28 �

		Errores de Ecclesia ejusque juribus. XIX. Ecclesia non est vera perfectaque socictas plano libcra, nee pollet suis propriis et constantibus juribus sibi a divino suo Fundatorc collatis, sed civilis polestatis est defmire quae -sint Ecclesiae jura ac limites, in tra quos eadem jura exercere queat. Alloc. Singulari quadam , 9. decembris 4 854. Alloc. Multis gravibusque , 17. decembris 4860. Alloc. Maxima quidem , 9. junii 1862. XX. Ecclesiastica potestas suam auctoritatem exercere non debet absque civilis gubernii venia et assensu. Alloc. Memin� unusquisque , 30 septembris 1861. XXI. Ecclesia non habet potestatem dogmalice dcfiniendi , religionem catholicae Ecclesiae esse unice veram religionem. Litt. Apost. Multiplices inter , 10. junii 1851. XXII. Obligatio, qua calholici magislri et scriptores omnino adstringunlur, coarctatur in iis tantum , quae ab infallibili Ecclesiae judicio vcluli fidei dogmata ab omnibus credenda proponuntur. Epist. ad Archiep. Frising Tuas libenter , 21. decembris 1863. XXIII. Romani Pontifices et Concilia oecumenica a limitibus suac protestatis recesserunt, jura Principum usurparunt, alque etiam in rebus fidei et morum defmiendis errarunt. Litt. Apost. Multiplices inter, 10. junii 1851. XXIV. Ecclesia vis inferendae potestatem non habet, neque potestatem ullam tcmporalem directam vel indirectam. Litt. Apost. Ad apostolicae , 22. augusti 1851. XXV. Praeter potestatem episcopatui inhaerentem , alia est attributa temporalis potestas a civili imperio vel expresse vel tacite concessa, revocanda propterea , cum libuerit, a civili imperio. Litt. Apost. Ad apostolicae, 22. augusti 1851. XXVI. Ecclesia non habet nalivum ac legitimum jus acquirendi ac possidendi. Alloc. Nunquam fore, 15. decembris 1856. Epist. encycl. Incredibili, 17. septembris 1863. XXVII. Sacri Ecclesiae ministri Romanusquc Pontifex ab omni rerum temporalium cura ac dominio sunt omnio excludendi. Alloc. Maxima quidem , 9. junii 1862. XXVIII. Episcopis, sine gubernii venia, fas non esl vel ipsas apostolicas Litteras promulgare.

-ocr page 33-



		� 29 � Alloc. Nunquam (ore, 15. dccembris 1856. XXIX. Gratiae a Romano Pontifice concessae cxistiraari dcbcnt tanquam irrilao , nisi per gubernium fucrint imploratae. Alloc. Nunquam (ore, 15. decembris 1856. XXX. Ecclesiae et personarum eeclesiasticarum irainunitas a jure civili oi\'Uim habuit. Litt. Apost. Multiplices in ter , l�. junii 1851. XXXI. Ecclesiasticum forum pro temporalibus clcricorum causis sive civilibus sive criminalibus oinnino de medio tollendum est, cliam incon- sulta cl reclamante Apostolica Scde. Alloc. Acerbissimum, 27. septembris 1852. Alloc. Nunquam fore , 15. decembris 1856. XXXII. Absquc ulla naturalis juris et aequitalis violalione polcsl abrogari personalis immunilas, qua clerici ab onere subeundae cxerccndacquc mili- tiac eximuntur ; hanc vero abrogalioncm postulat civilis progressus, ma- ximc in socictate ad formam liberioris regiminis constituta. Epist. ad Episc. Monlisrcgal. Singularis Nobisque, 29. septembris 1864. XXXIII. Non pertinet unicc ad ecclesiasticam jurisdictionis potestalem proprio ac nativo jure dirigere theologicarum rerum doctrinam. Epist. ad Archiep. Frising. Tuas libenter , 21. decembris 1863. XXXIV. Doctrina comparantium Romanum Pontificcm Principi libero et agenti in universa Ecclesia, doctrina est quae medio aevo pracvaluit. Litt. Apost. Ad apostolicae, 22. augusti 1851. XXXV. Nihil vetat, alicujus Concilii generalis sententia aut universorum populorum facto, summum Pontificatum ab Romano Episcopo atque Urbe ad alium Episcopum aliamquc civitatem transferri. Litt. Apost. Ad apostolicae, 22. augusti 1851. XXXVI. Nationalis Concilii definitio nullam aliam admitlit disputationem, eivilisque adminislratio rem ad hosec terminos exigerc potcst. Litt. Apost. Ad apostolicae , 22 augusti 1851. XXXVII. Institui possunt nalionales Ecclesiae ab auctoritate Romani Pontilieis subductae planequc divisae. Alloc. Multis gravibusque, 17. decembris 1860. Alloc. Jamdudum cernimus, 18. marlii 1861. XXXVIII. Divisioni Ecclesiae in orienlalem atque occidentalem nimia Romanorum Pontificum arbitria contulerunt. Lilt. Apost. Ad apostolicae , 22. augusti 1851.

-ocr page 34-



		� 30 � 8 vi. Errores de societale civili turn m se, turn in suis ad Ecclesiam relalionibus spectata. XXXIX. Reipublicac stalus, utpole omnium jurium oi\'igo et fons, jure quodam pollet nullis circumscripto limitibus. Alloc. Maxima quidem , 9. junii 1862. XL. Catholicac Ecclesiae doctrina humanac societatis bono et commodis adversatur. Epist. cncycl. Qui plitribus, 9. novembris 1846. Alloc. Quibus quantisque, 20. aprilis 1849. XL1. Civili potestali vel ab infideli imperante exercitae eompelil potcstas indirecte ncgativa in sacra; eidem proinde competit ncdum jus quod vocant cxequatur, sed etiam jus appellationis , quam nuncupant ab abusu. Litt. Apost. Ad apostolicae , 22. augusti 1851. XL1I. In conflictu legum utriusque potestatis , jus civilc praevalel. Litt. Apost. Ad apostolicae, 22. augusti 1851. XL11I. Laica potestas auctorilatem habet rescindendi, doctorandi ac faciondi irritas solemnes convenlioncs (vulgo Concordala) super usu jurium ad ecclesiaslicam immunilatem pertinentium cum Scde Aposlolica initas, sine hujus consensu , immo et ea rcclamante. Alloc. In consisloriali, 1. novembris 1850. Alloc. Multis gravibusque , 17. decembris 1860. XL1V. Civilis auctoritas potest se immiscerc rebus quae ad religionem, mores et regimen spirituale pertinent. Hinc potest de instruclionibus judi- care, quas Ecclesiae pastores ad conscientiarum normam pro suo munerc edunt, quin cliam potest de divinorum sacrainentorum administrationc et dispositionibus ad ea suscipienda nccessariis decernere. Alloc. In consistoriali, 1. novembris 1850. Alloc. Maxima quidem, 9. junii 1862. XLV. Totum scholarum publicarum regimen , in quibus juventus chris- tianae alicujus Reipublicac instiluitur, episcopalibus dumtaxat seininariis aliqua ratione exceptis , potest ac debet attribui aucloritati civili , et ita quidem attribui, ut nullum alii cuicumque aucloritati recognoscatur jus immiscendi se in disciplina scholarum , regiminc sludiorum , in graduum collalione , in delectu aut approbalione magistrorum. Alloc. In consistoriali, 1. novembris 1850. Alloc. Quibus luctuosissimis, 5. septembris 1851. XLVI. Immo in ipsis elerieorum seminariis melhodus studiurum adhi- benda civili auctoritati subjicitur.

-ocr page 35-



		■*�

		Alloc. Numquam {ore, 15. decembris 1856. XLVII. Postulat optima civilis societatis ratio, ut populares scholae , quae patent omnibus cujusque e populo classis pucris , ac publica univcr- sim lnstituta , quae litteris severioribusque disciplinis tradendis et educa- tioni juventutis curandac sunt destinata, cximantur ab onnii Ecclesiae auctoritate, moderatrice vi et ingerenlia, plenoque civilis ac politicae auctoritatis arbitrio subjiciantur ad impcrantium placita et ad communium aetatis opinionum amussim. Epist. ad. Arohiep. Friburg. Quum non sine, 14. julii 1864. XLVIII. Catholicis viris probari potest ea juventutis instituendae ratio , quae sit a catholica fide et ab Ecclesiae potestate sejuncta, quaeque rerum dumtaxat naluralium scientiam ac terrenae socialis vitac fines tantummodo vel sallem primario spectet. Epist. ad Archiep. Friburg. Quum non sine , 14. Julii 1864. XLIX. Civilis auctoritas potest impedire quominus sacrorum Anlistitos et fidelos populi cum Romano Pontifice libere ac muluo communicent. Alloc. Maxima quidem , 9. junii 1862. L. Laica aucloritas habet per se jus praesentandi Episcopos , et potest ab illis exigere ut ineant dioecesium procurationem , anlequain ipsi cano- nicam a S. Sedo institutionem et apostolicas littcras accipiant. Alloc. Numquam \\ore, 15. decembris 1856. LI. Immo laicum gubernium habet jus deponendi ab exercitio pastoralis ministerii episcopos , ncque tenetur obedire Romano Pontifici in iis quae episcopatuum et episcoporum respiciunt institutionem. Litt. Apost. Mullipices inter , 10. junii 1851. Alloc. Acerbissimum , 27. septembris 1852. LH. Gubernium potest suo jure immutare aetatem ab Ecclesia praoscrip- tam pro religiosa lam mulierum quam virorum prol\'essione , omnibusque religiosis familiis indicere, ut nominem sine suo permissu ad solemnia vota nuncupanda admittant. Alloc. Nunquam {ore, 15. decembris 1856. LM. Abrogandae sunt legos quae ad roligiosarum 1\'amiliarum stalum tutandum, earumque jura et officia pertinent; immo polest civile gubernium iis omnibus auxilium praestare , qui a susceplo religiosac vitac instilulo dcficero ac solemnia vota frangere velinl ; pariterque polest, religiosas easdem familias porinde ac collegialas ccclcsias cl beneficia simplicia ctiam juris palronalus penitus extinguere, illorumque bona et rcdilus civilis po- toslalis administrationi et arbitrio subjicere et vindioare. Alloc. Acerbissimum, 27. septembris 1852. Alloc. Probe memineritis , 22. januarii 1855.

-ocr page 36-



		�

		� 32 � Alloc. Cum saepe, 26. julii 1855. UV. Reges et Principes non solum ab Ecclesiae jurisdictione eximuntur, verum ctiam in quaestionibus jurisdictionis dirimcndis supcriorcs sunt Ecclesia. Lilt. Apost. Multiplices inler, 10. junii 1851. LV. Ecclesia a Statu, Status ab Ecclesia sejungendus est. Alloc. Acerbissimum, 27. septembris 1852. § VII. Errores de Ethica naturali et chrisliana. LVI. Moruni leges divina haud egent sanctione, minimeque opus est til humanae leges ad naturae jus conformentur aut obligandi vim a Deo accipiont. Alloc. Maxima quidem, 9. junii 1862. LV1I. Philosophicarum rcrum morumque scienlia, ilomque civiles leges possunt et debent a divina et ecclesiastica auctorilate declinarc. Alloc. Maxima quidem, 9. junii 1862. LV1U. Aliae vires non sunt agnoscendae nisi illac quae in materie posilae sunt, et omnis morum disciplina honestasque collocari debet in cumulandis et augendis quovis modo divitiis ac in voluptatibus explendis. Alloc. Maxima quidem, 9. junii 1862. Epist. encycl. Quanto conficiamur , 10. augusti 1863. LIX. Jus in materiali facto consistit, et omnia hominum officia sunt nomen inane, et omnia humana facta juris vim habent. Alloc. Maxima quidem, 9. junii 1862. LX. Auctoritas nihil aliud est nisi nuineri et materialium viriuni summa. Alloc. Maxima quidem . 9. junii 1862. LXI. Fortunala facti injnstilia nullum juris sanclilali detrimciHum affert. Alloc. Jamdudum cernimus, 18. martii 1861. LXH. Proclamandum est et obsorvandum principium quod vocant de non interventu. Alloc. Nouos et ante, 28. septembi\'is 1860. LXIH. Lcgitimis principibus obedientiam detrectare, immo et rcbollare licet. Epist. encycl. Qui pluribus , 9. novembris 18-16. Alloc. Quisque vestrum, 4. octobris 1847. Epist. encycl. Nosc�is et Nobiscum, 8. decembris 1849. Lilt. Apost. Cum catholka, 26. marlii 1860. LXIV. Turn cujusque sanclissimi jurainenti violalio, turn quaolibct scolesla llagiliosaque actio sempiternae legi repugnans , non solum baud csl impi\'obanda , vci-um etiam omnino licita, suminisque laudibus cflbrenda, quando id pro patriae amore agatui\'. Alloc. Quibus quantisque, 20. aprilis 1849.

		\'

-ocr page 37-





		� 33 � § VIII. Errores de matrimonio christiano. LXV. N\'ulli» ratione ferri polcst, Christum evcxisse matrimonium ad dignilatem sacramcnti. Litt. apost. Ad apostolicae, 22. augusli 4 851. LXVI. Matrimonii sacramenlum non es( nisi quid conlractui accessorium ab coque separabile, ipsumquc sacramcntum in una tantum nuptiali bene- diclione situm est. Lilt. Apost. Ad apostolicae, 22. augusli 1851. LXV1I. Jure naturae matrimonii vinculum non est indissolubile, et in variis casibus divortium propric dictum aucloritale civili sanciri potest. Litt. Apost. Ad apostolicae, 22. augusti 1851. Aloc. Acerbissimum, 27. septembris 1852. LXV111. Ecclesia non habct potestatem impedimenla matrimonium diri- menlia inducendi, sed ca potestas civili aucloritati compclil, a qua impe- dimenta existenlia tollenda sunl. Litt. Apost. Multiplices inter, 10. junii 1851. LX1X. Ecclesia sequioribus sacculis dirimenlia impedimenla induccre coepit, non jure proprio, sed illo jure usa, quod a civili poteslate mu- tuata crat. Litt. Apost. Ad apostolicae, 21. augusli 1851. LXX. Tridentini canoncs qui anathemalis eensuram illis inferunl qui facul- latem impcdimenta dirimentia inducendi Ecclesiae negare audeanl, vel non sunt dogmalici vel de hac mutuata potestatc intelligendi sunl. Litt. Apost. Ad apostolicae, 22. augusli 1851. LXXI. Tridentini forma sub infirmitatis pocna non obligat, ubi lex civilis aliam lormam praestituat, et velit bac nova forma interveniente malrimo- nium valere. Litt. Apost. Ad apostolicae, 22. augusti 1851. LXX1I. Bonifacius Vlll votum easlilalis in ordinationc cmissum nuplias nullas redderc primus asseruit. Litt. Apost. Ad apostolicae, 22. augusti 1851. LXXIU. Vi contractus mero civilis potest inter chrislianos constare veri nominis matrimonium; falsumque est, aut contractum matrimonii inter chrislianos semper esse sacramenlum, aut nullum essc contractum, si sacramenlum excludatur. Litt. Apost. Ad apostolicae, 22. augusti 1851. Lettera di S. S. Pio IX. al Re di Sardcgna, 9. septembre 1852. 5

-ocr page 38-



		- 34 �

		Alloc. Acerb�simum, 27. septembris 1852. Alloc. Mullis gravibusque, 17. decembris 1860. I.XXIV. Causae matrimoniales et sponsalia suapte natura ad forum civilc pertinent. Lilt. Apost. Ad aposlolicae, 22. augusti 1851. Alloc. Acerb�simum, 27. septembris 1852. N. B. � Huc facere possunt duo alii errores : de clerieorum coelibatu abolendo et de statu matrimonii stalui virginilatis anteferendo. Confodiuntur, prior in Epist. Encycl. Qui pluribus, 9. novembris 1846, postcrior in Lit- teris Apost. Multiplices inter, 10. junii 1851. § IX. Errores de civili Romani Pontificis principatu. LXXV. De temporalis regni cum spirituali compatibilitate disputanl inter se christianae et calholicac Ecclesiae filii. Litt. Apost. Ad aposlolicae, 22. augusti 1851. LXXV1. Abrogalio civilis imperii, quo Apostolica Sedes potitur, ad Ec- clcsiae libcrtatem felicilatemquc vel maxime conduceret. Alloc. Quibus quantisque, 20. aprilis 1849. N. B. � Practer hos errores explicite notatos, alii cornplures implicite reprobantur, proposita et asserta doctrina, quam catholici omnes firmis- simc relinere debeant, de civili Romani Pontificis principatu. Ejusmodi doctrina luculcnter traditur in Alloc. Quibus quantisque, 20. april. 1849; in Alloc. Si semper antea, 20. maii 1850; in Litt. Apost. Cum catholica Ecclesia, 26. mart. 1860; in Alloc. Novos, 28. sept. 1860; in Alloc. Jamdudum, 18. mart. 1861; in Alloc. Maxima quidem, 9. junii 1862. § X. Errores qui ad liberalismum hodiemum rejeruntur. LXXV1I. Mt&le hac nostra non amplius expedit religionem catholicam habcri tamquam unicum status religionem, cetcris quibuscumque cullibus exclusis. , Alloc. Nemo vestrum, 26. Julii 1855. LXXV1I1. Hinc laudabiliter in quibusdam catholici nominis regionibus lege cautum est, ut hominibus illue immigrantibus liceat publicum proprii cujusque cultus exercitium habere. Alloc. Acerbissimum, 27. septembris 4852.

-ocr page 39-



		� 35 -

		LXXIX. Enimvero falsum est, civilom eujusque cultus libertatem , itemque plcnam polestatem omnibus attributam quaslibct opiniones cogitationesque palam publiccque manifestandi, conducere ad populorum mores anlmosque faeilius corrumpendos, ac indifferentismi pestem propagandam. Alloc. Nunquam fore, do decembris 1856. LXXX. Romanus Pontifex potest ac debet cum progrcssu, cum liberalismo et cum recenti civilitate scse reconciliare et componere. Alloc. Jamdudum cernitnus, 18 marlii 1861.

-ocr page 40-





		CONSTITUTIO SANCTISSIMI D. N. T>JX FI. I2�- QUA* CENSUR.E LAT^E SENTENTLE LIMITANTUR

		PIUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI Ad perpetuam rei memoriam Apostoticac Sedis moderalioni convcnit, quae salubriter velerum canonum auctoritate conslituta sunt, sic rclinerc, ut, si temporum rerumque muta- tio quidpiam esse tempcrandum prudenti dispcnsalionc suadeat, Eadcm Apostolica Scdes congruum supremae suac potestatis remedium ac provi- dentiam impendat. Quamobrcm cum animo Nostro jampridem rcvolvercmus, ecclesiaslicas censuras, quae per modum latae sententiae, ipsoque facto incuiTendae ad incolumitatom ac disciplinam ipsius Ecclesiae lutandam, effrenemque improborum licentiam cocreendam et emendandam sancte per singulas aetates indictae ac promulgatac sunt, magnum ad numerum sensim excrevisse; quasdam etiam, lemporibus moribusque mutatis, a fine atque causis, ob quas imposilae fuerant, vel a pristina utilitatc atque opporluni- tate excidisse; camque ob rem non infrequentes oriri sivc in iis . quibus animarum cura commissa est, sive in ipsis fidelibus dubietates, anxietales, angoresque conscientiae; Nos ejusmodi incommodis occurrcre volentcs, plcnam earumdem recensionem fleri Nobisque proponi jussimus, ut, dili- genti adhibita consideratione, statueremus, quasnam ex illis servarc ac retinere oporteret, quas vcro moderari aut abrogarc congrueret. Ea igitur recensione pcracta, ac Vcnerabilibus Fratribus Noslris S. R. E. Cardinalibus in negotiis Fidei Generalibus Inquisitoribus per universam Christianam Rem- publicam deputatis in consilium adscitis, reque diu ac mature perpensa, motu proprio, ceria scientia, matura delibcratione Nostra, deque Aposto- licae Noslrae potestatis plenitudine, hac perpetuo valitura Constitutione decernimus, ui ex quibuscumque censuris sive cxcommunicalionis, sivc suspensionis, sive interdicti, quae per modum latae sententiae, ipsoque facto incurrendac hactenus impositac sunt, nonnisi illae, quas in hac ipsa Constitutione inserimus, eoque modo, quo inserimus, robur exinde

-ocr page 41-



		� 37 � haboant; simul declarantcs, casdem non modo ex vcterum canonum aucto- fritate, quatenus cum hac Nostra Conslilutione conveniunl , verum etiam hac ipsa Conslitutionc Nostra, non secus ac si primum cditac ab ea uerint, vim suam prorsus accipcrc debcre. Excommunicationes latae seritentiae speciali modo Romano Ponlifici reservalae. Itaquc excommunicationi latae sententiae speciali modo Romano Pon- tifici reservatae subjacere declaramus : I. Omnes a christiana fide aposlatas, et omnes au singulos hacrelicos, quocumque nomine censeanlur, et cujuscumque scetac cxsistant, eisque credentes, eorumque receptores, faulorcs, ac gencralilcr quoslibet illorum defensores.
		&


		� Ontnns nt sint\'iilns Tsp.inntAp/ Incn
		e


	Omnes et singulos\'seienter legcntes $sine auctoritate Scdis Apostolicae libros eorumdem aposlatarum el haerctieorum baeresim propugnantes, nee non libros cujusvis auctoris per Apostolieas litteras nominatim prohibilos, eosdemque libros retinentes, imprimentes, et quomodolibet defendentes. III. i Sehismalicos el \'\'cos qui a Romani Pontifieis pro tempore exsislcntis obedientia pertinaciter se sublralmnt vel recedunt. IV. Omnes el singulos, cujuscumque stalus, gradus scu condilionis fuerint, ab ordinationibus seu mandalis Romanorum Ponlificum pro tempore cxsi- stentium ad univcrsale futurum Concilium appellantes. , nee non cos, quorum auxilio , consilio vel l\'avorc appellatum fucrit. * V Omnes intcrficicntcs, mulilantcs , perculicntes, capientes, careerantes, dolinentes , vel hostililer insequenles S. R. E. Cardinalcs, Palriarchas, Archicpiscopos, Episcopos, Scdisque Apostolicae Legatos, vel Nuncios.\'aut cos a suis Dioecesibus , Terriloriis , Tcrns, scu Dominiis ejicientes , ncc

-ocr page 42-



		. »

		� 38 � non ea mandantes, vel rata habentes, seu praeslantcs in eis auxilium, consilium vel favorem. VI. Impedicnles directe vel indirecte excrcilium jurisdictionis ecclesiaslicae sive intcrni sivc extcrni fori, et\'ad hoc recurrenlcs ad forum saccularc, ¹¹ ejusquc mandala procurantes, edcntes, aut auxilium, consilium vel favorem praestantes. VII. Cogentes sive directe, sive indirecte judices laicos ad trahcndum ad suum tribunal personas ecclesiasticas praeter canonicas dispositiones:\'item edentes leges vel Dccreta contra libcrlalem aut jura Ecclesiae. VIII. Recurren\'.es ad laicam potcstatein ad impediendas litleras vel acla quae- libet a Scdc Apostolica, vel ab ejusdem Legatis aut Delegatis quibuscumque profecta, eorumque promulgationem vel exsecutioncm directe vel indirecte prohibentcs, aut eorum causa sive ipsas partes, sivc alios laedentes vel perterrefacienles. IX. Omnes falsarios litlerarum Apostolicarum, etiam in forma Brevis ac supplicationuin gratiam vel justiliam concernentium, per Romanum Ponti- licem, vel S. R. E. Vicc-Canccllarios seu Gercntes viecs eorum aut de mandaio Ejusdem Romani Pontificis signatarum: nee non falso publicantes Litteras Apostolicas, etiam in forma Brevis, et etiam falso signantes sup- plicationes hujusmodi sub nomine Romani Pontificis seu Vice-Cancellarii aut Gcrcntis vices praedictorum. X. Absolvcnlcs complicem in peccato lurpi etiam in mortis articulo, si alius Sacerdos licet non adprobatus ad confessiones, sine gravi exoritura infamia et scandalo, possit excipere moricnlis confessionem (1). (1) Sanetissimus D. N. Pius IX pcculiari generalique Dccrcto per S. U. Inquisitioncra editu fcria IV. die 17. Junii 1866 edixit: »In facultatibus, quibus Episcopi aliique locorum Ordinarii ex concessione Apostolica pollent absolvendi ab omnibus casibus Apostolicae Sedi reservatis excipiendos semper in posterum, et exceplos habendos esse, casus

-ocr page 43-



		� 39 -

		XI. Usurpantes aut sequestrantcs jurisdictioncm, bona, reditus, ad personas ecclesiasticas ratione suarum Ecclesiarum aut Bcneflciorum pertinentes. XII. Invadentes, deslrucntes, detinentcs per se vel per alios Civilates, Terras, loca aut jura ad Ecelesiam Romanam pertinentia; vel usurpantes, pertur- bantes, retinentes supremam jurisdictioncm in cis; nee non ad singula praedicta auxilium, consilium, favorem praebentes. A quibus omnibus excommunicationibus huc usque recensitis absolu- tionem Romano Pontiflci pro tempore speciali modo reservatam csse et reservari; et pro ea generalem concessionem absolvendi a casibus et cen- suris, sivc excommunicationibus Romano Pontifici reservatis nullo pacto sufficerc declaramus, revocalis insuper earumdem respectu quibuscumque indullis concessis sub quavis forma et quibusvis personis etiani Rcgularibus cujuscumque Ordinis, Congregalionis, Societatis et Instituti, etiam speciali mentione dignis et in quavis dignitato constitutis. Absolvere autcm praesu- mentes sine debita facultate, etiam quovis jiraetextu, excommunicationis vinculo Romano Pontifici reservatac innodatos se sciant duinmodo non agatur de mortis articulo, in quo tarnen firma sit quoad absolutos obligatio standi mandatis Ecclesiae, si convaluerint. Excommunicalimes latae sententiae Romano Pontifici reservatae. Excommunicationi latae sententiae Romano Pontifici reservatac subjacere declaramus : I. Docentes vel defendentes sive publice, sive privatim proposilioncs ab Aposlolica Sede damnatas sub excommunicationis poena latae sententiae; item docentes vel defendentes tamquam licitam praxim inquirendi a pocni- tente nomen complicis , prouti damnata est a Bcncdiclo XIV in Consl. Suprema 7. Iulii 1745; Ubi primum 2.- Inlii 1746; Ad eradicandtim 28. Scptembris 4 746 (1).

		reservatos in Hul la Benedict i XIV, quae incipit: Sacramentum poenitentiae." Duo autcm sunt casus reservati in hac Constitutione : casus Sacerdotis attentantis absolutionem personae complicis in materia turpi, et casus personae cujuscumque sexus falso denun- ciantis Saccrdotem aliquem de sollicitalionc. Prior casus in superiori articulo commemo- ratur ob censuram adjectam; alter autem reservatus manet sine censura. (1) Benedictus XIV in Const. Suprema, praxim inquirendi a poenitente nomen com- plicis ad Lusitanos scribens reprobavit: » Notum vobis esse volumus, memoratam supe-

-ocr page 44-



		- 40 � II. Violentas manus , suadente diabolo , injiciontes in Clericos, vel utriusque scxus Honachos, exceplis quoad resorvationcm casibus cl pcrsonis, de quibus jure vel privilegio permitlitur, ut Episcopus aut alius absolvat. III. Duellum perpelranles , aut simplieiter ad illud provocantes , vel ipsum aceeptanlcs, et quoslibet complices, vel qualemcumque operam aut favorem praebenlcs, nee non de induslria spectanlcs, illudquo pcrmiltcntes, vel quantum in illis est, non prohibentes, cujuscumque dignitatis sint, ctiam regalis vel imperialis. IV. Nomen dantcs sectao Massonicae, aut Carbonariae, aut aliis cjusdem gencris sectis quae contra Ecclesiam vel legilimas potcstates scu palam, scu clandestine machinantur � nee non iisdem sectis favorem qualemcumque praestantes: earumvc occullos coriphaeos ac duecs non dcnuncianlcs, donec non dcnunciaverinl (i). rius praxim penitus reprobandam esse, camdem a nobis per praesentes nostras in forma Brevis littcras reprobari atque damnari tamquam scandalosaiu et perniciosam, ac tam lamae proximorum, quam ipsi etiam Sacramento injuriosani, tendentemque ad sacro- sancti sigilli sacranientalis violationcm, atque ab ejusmodi Poenitentiae Sacramenti tanto- pere prolicuo et necessario usu fidelis abalienantem." Idem Pontifex, in Const. Ubiprimum, priorem conlirmans Constitutionem hacc decre- vit: » Statuentes ac decernentes, ut quicumque... ausus in postcrum fuerit doccre licitam esse ejusmodi praxim prout ea in relato nostro Urevi exponitur ac reprobatur; vel scribere aut loqui praesumpserit in ejusdem damnatae praxis defensionem, vel ea, quae in dicto Brevi contra eamdem praxim decreta sunt iaipugnare aut in alienos sensus temere detor- quere seu interpretari , incidat ipso facto in excommunieationem, a quo non possit, practerquam in articulo mortis, ab alio quoeunique, etiam dignitate fulgcnte vel aucto- ritate suflulto, nisi a Nobis, vel pro tempore exsistente Itomano Pontilice, absolvi." In Constit. Ad eradicandum, Pontifex contra eos, qtti docerent eas Constitutiones non obligare ultra Lusitaniam ad quam niissae cssent, declaravit: » Dccerninius et decla- ramus, memoratam praxim in se ipsa et ubique locorum ac temporum, Apostolica Auc- toritate reprobatam atque damnatam esse et censeri debere..." (1) Secta Fcnianorum declaratur comprehensa sectis in hoc articulo signifleatis. DECRET�M Feria IV. die 12. Januarii 1870. Cum dubitatam fuerit a nonnullis, an societas Fenianorum comprehensa censeatnr inter Societates damnatas in Pontiliciis Constitutionibus, Sanctissimus Dominus Noster Pius Divina Proviuentia Papa IX, exquisito pi�us sulfragio Eminentissimorum Patrum Cardinalium contra haereticam pravitatein in universa christiana Republica Inquisitorum generalium, ne fidelium, praesertim simplicium, corda cum evidenti animac diserimine pervertantur, inhaerens Dcci\'etis alias a S. Congregatione Univeisalis Inquisitionis in

-ocr page 45-



		� 41 �

		V. Immunitatem asyli ccclesiaslici ausu temerario violare jubentcs aut violantes. VI. Violanles clausuram Monialium, cujuscumque generis aut conditionis, sexus vel aelatis fuerint , in carum monasteria absquc legitima liccntia ingrediendo; paritcrque eos inlroducentes vel admittentes, ilemque Monia- les ab illa exeuntes extra casus ac formam a S. Pio V. in Constit. Decori, praescriptam (1). siniilibus editis, praesertim Decreto feria IV die 5. lulii 186b, decrevit ac declaravit, Societatem Americanam scu Hibcrnicam, Fcnianorum appellatam, comprchendi inter soeietates vetitas ac damnatas in Constitutionibus Summoi\'um Pontiticum et praesertim in nuperrima eiusdem Sanctitatis Suae edita quarto Idus Octobris 1869: Incip. nAposto- licae Sedis" qua sub num. i. Excommunicationi latae Sententiae Romano Pontilici rescr- vatae obnoxii declarantur «Nomen dantes scctae Massonicac aut Carbonariae aut aliis ejusdem generis sectis quac contra Ecclcsiani vel legitimas potestates scu palam seu clandestine machinantur; necnon iisdcm sectis favorem qualemcumquc praestantes; earumve occultos coriphaeos ac duces non denunciantcs, donec non denunciaverint." Atque ita Episcopis quibuscumque petentibus responden mandavit. Loco f Sigilli Pro D. Ancelo Abgenti S. Rom. el Univ. Inquis. Notario Iacobus Vogaggini Substitutus. (i) S. Pius V. in Oonstitutione, Decori, edita die 24. Januar� 1370 hacc constituit: § 1. Sane periculo et scandalo plena res est, ac rcgulai\'i observantiac vehementer adversatur, sanctimonialcs aliquando parentes, fratres, sorores aut alios agnatos vel cognatos, nee non monasteria et alia filiationes nuncupata, ctiam eis sybjeeta, visitandi, aut inflrmitatis causa aliove praetextu a monasteriis exirc, et per saecularium personarum domos discurrere et vagari, quo veluti colore eximium quoque honestatis et pudicitiae decus in discrimen committunt. »§ 2. Undc nos, malo huie , pro nostro pastoralis ofiic�i debito, salubriter occurrere volentes, inhaerentes ctiam Decreto sacri Concil� Tridcntini de Clausura Monialium disponenti, ac aliis nostris Litteris desaper hujusmodi clausura editis adjicientcs, volumus, sancimus et ordinamus nulli Abbatissai\'um , Priorissarum , aliarunive monialium , ctiam Carthusiensis, Cistcrciensis S. Benedicti, et Mcndicantium et quorumcumque aliorum Ordinum, etiam militiarum ac statuum, graduum, conditionum, dignitatum ac praeemi- nentiarum existentium, etiam a regia vel illustn prosapia ortarum, de cetero, ctiam inflrmitatis scu aliorum monasteriorum, ctiam eis subjectorum, aut domorum, parentum aliorumve consanguineorum visitandoruni, aliave occasione et praetextu, nisi ex causa magni incend� vel inflrmitatis leprae aut epidemiae, quae tarnen inflrmitas praeter alios Ordinum superiores, quibus cura monasteriorum incumberet, etiam per Episcopum seu alium loei Ordinarium, etiam si praedicta monasteria ab Episcoporum et 6

-ocr page 46-



		� 42 �

		Vil. Mulicrcs violanlcs Regularium virorum clausuram, et Supcriores aliosve oas admittcnlcs. VIII. Koos simoniae realis in ReneHeiis quilwiscumque, eorumquc complices. IX. Rcos simoniae confidenlialis in Reneficiis quibuslibcl, cujuscumque sint dignitatis. X. Reos simoniae realis oli ingressum in Religionem. XI. Omnes qui quaestum facientes ex indulgentiis aliisquc grnliis spirilualibus exeommuniealionis censura plectuntur Constitulionc S. Pii V. Quam plenum 1. lanuarii 1569. (1) Ordinariorum jurisdictione exempta esse reperiantur, cognita et expresse in scriptis approbata sil, a monaster�s praefalis exire, sed nee in praedictis casibus extra illa, nisi ad necessarium tempus stare licere; aliter autem quam ut praefertur cgredientes, excommunieationis majoris latac sentenliae vinculo statini eo ipso, absque aliqua declaratione, sabjacere, a quo, praeter quam a Komano Pontifice, nisi in mortis articulo, absolvi nequeant." (1) Conslitutione Quam plenum. S. Pii V., edita die 2. lanuarii l,*i(i!i, Episcopis inferiores excommunicatione plectuntur: »§ 1. Hem profecto indignani audivimus, quod quidam ecclesiarum Hispaniae praesules et etiani quondam Gomentius Tcllezgiron, temporarius, quod magis detestandum est, et simplex administrator ecclesiae Toletanae, gratia gratis accepta pictatis specie abutentes, et lacultatcs a sacris canonibus sibi concessas execdentes, litteras suas in eorum civitatibus et diocecsibus publicare praesumpserunt, qinbus, inter ceteia pericula, deprehenditur, quod cuicumque illas accipienti, certa soluta pecunia, licitum sit quem voluerit sibi sumcre Sacerdotem, qui, conl\'essione audita, ipsum absolvere valeat, non iis tantum casibus in quibus simplex Sacerdos absolvere potest, sed etiani in iis , quae solis Kpiscopis reservata reperiuntur, aliquo praetcrea casu admixto, qui ad examen hujus Sanctae Sedis esset omnino referendus. »§ 2. Ad liane , ipsi, in dispensandis caclcstis gratiae donis iiimium prodigi, iis sic litteras praedictas accipientibus indulgentias et poenitentiarum injunctarum remissiones , nulla cuiii re temporali conterendas, protusius passim et indiscrete largiuntur, quibus et aliis licentiis praedictis non pauci fluctuantes et infirmi, veniae facilitate inducti, ad peccandum procliviores limit, quando tot et tantorum delictorum remissionem certo et

-ocr page 47-



		� 43 �

		XII. Colligentcs clccmosynas majoris pretii pro Missis, et ex iis lucruin eaplantcs, facifiiulo cas celcbrari in locis ubi Missarum stipendia minoris pretii essc solcnt. XIII. Omnes qui excommunicatione muletantui\' in Constitutionibus S. Pii V. Admonet nos, quarto Kalcndas Aprilis 1567, Innocentii IX. Quae ab hac Sede, pridic nonas Novembris 1591, Clemenlis VIII. Ad Roniani Pontificis curam, 26. Iunii 1592 , et Aloxandri VII. Inler ceteras, nono Kalcndas Novembris 1660, alienationem et infeudationem Civilatum et Loeoruni S. R. E. respicientibus (1). vilissiiim pretio acquirere possint; et indicem praeterca casuum ac indulgentiarum acdibus sacris appendi jusserunt, quibus emptores vcnari videntur , cum palam signilicetnr solvcntihus suprascripta concedi. »§ ."5. Itemquc Missac sacrincinni et sepiilturam tempore interdicti, ciborum prohibi- torum iisiiiii, assumptionem duorum vel plurium Compatrum ad sacrum baptisma, contra Dccretum Concilii Tridentini, praeter cos, qui synodalibus , ut dicunt, constitutionibus adsciscuntur, a simoniae reatu absolutioneni Sedi Apostolicae reservatam inpendunt, reparationem ecclesiarum et pias causas praetexentes, ut honesta praescriptionc videantur cupiditatis vitium obduxisse. »§ -1. Cum igitur, inter cetera scandala, etiam simoniae pravitas non obscure rcdoleat, et praedictis sacri Tridentini Concilii Decrctis et aliis sanrtionibus canonicis, nostrae praetei\'ea Constitutioni de indulgentiis ad quacstum non emittendis adversutur, clavium auctoritas evilescat, et poenitentialis salisfactio enervctur; nos his nialis celeri remedio occurrcnduin, eademque opera l\'uturis ptaecavendum fore censentes, motu proprio et ex certa scientia et de Apostolicae potcstatis plenitudine, supra dicta omnia , quae in ipso Arcliiepiscopatu Toletano et quibuscumque aliis civitatibus, dioeecsihus et locis, tam Hispaniarum , quam aliarum quarunicumque provinciarum et regionum hucusque, etiam praetextu Confraterailatum augendarum et quocumque alio emanarunt, damnamus et execramur ac perpetuo abolemus, nullaquc et irrita fuissc et essc nunciamus niandantes litteras et indices. »§ 5. Nee non scripturas et monumenta quaccumque puhlica el privata per ipsos locoi\'um Ordinarios et alios ecclesiarum rectores, ubicumque repcrientur, dilaeerari, confringi penitusque deleri; et nc talia de cetero a quoquam fiant, publiccntur vel concedantur, districtius prohibemus. »§ 0. Quicumque, etiam si Cardinalatus honorc pracfulgeant, secus egerint scu con- tciidcrint attentari, ab ingressu et perceptione f�uctuum suaruni ecclesiarum tamdiu suspensi jaceant, donec , satisfactionc pracvia , illis per Sedem praedictam susnensio rclaxetur; inferiores vero ab Episcopis senlentiam excommiinicationis incurrant, a qua nisi in mortis articulo constituti ab alio quam Romano Pontilice absolutiouis beneticiuni ncqueant obtinere." (I) In Constitutionc, Admonet nos, a s. Pio V. cdita haec habentur: »§ 3. Statui- musque et decemimus, quod omncs et singulac, tam Communitatcs et Univcrsitates. quam cives et incolae civitatum et locoruin praedictorum (quae Sanctae Sedi in temporalibns *unt Subjecta), aliaeque quaccumque personae tum ecclcsiasticae, tuin

-ocr page 48-



		� 44 � XIV. Rcligiosos praesumcnles clcricis aut laicis extra casum necessitatis Sa- cramentum extremae unclionis aut Eucharisliae per viaticum ministrare absque Parochi licentia. XV. Extrahentes absque legitiina venia reliquias ex Sacris Coemeteriis sivc Catacumbis Urbis Romae ejusque territorii, eisque auxilium vel favorem praebentcs. XVI. Communicantcs cum excommunicato nominalim a Papa in crimine cri- minoso, ei seilicct impendendo auxilium vel favorem. XVII. Clerici scienter et sponte communicantes in divinis cum personis a Romano Pontifice nominalim excommunicatis et ipsos in officiisrecipicnles. Excommunicationes lalae Sententiae Episcopis sive Ordinariis reservalae. Excommunicationi latae sententiae Episcopis sive Ordinariis reservatae subjaccre declaramus : saceulares, cujusvis dignitatis et ordinis , etiam cpiscopalis vel majoris , existentes, uc Sanctac Komanac Ecclesiae Cardinalcs, tam publice in consiliis civitatum et locorum pracfatorum , quam privatim alibi in quibusvis locis, ctiamsi civitatum et terrarum carunidcmquc Gubernatores aut Sedis Apostolicac Lcgati vel Prolegati existant, tractantes, consulentes, aut alias verba facientcs de mfeudationibus aut alienationibus de civitatibus et locis pracfatis immediate ad nos et Sedem pracfatam spectantibus et pertinentibus, etiam devolutis, etiam in feudum comniunitcr et plurics dari solitis, etiam ex causa permutationis vel sub annuo censu aut canone , aut alias quomodolibet, etiam contcm- platione meritorum erga Sedem praefatam , aut sub practextu necessitatis vel evidentis utilitatis, faciendis, seu de postulandis a nobis et sede praefata quibusvis personis cujusvis dignitatis, status, gradus, etiam nobis et successoi�bus nostris secundum carnem conjunctis, etiam Sanctac Romanae Ecclesiae Gardinalibus, aut quavis alia temporali vel ecclesiastica dignitate fungentibus, in Duces, Vicarios Gubernatores seu quemvis alium titulum, ad vitam vel in perpetuum vel longum tempus aut etiam ad Sedis Apostolicac bcneplacitum, civitatum et locorum prael\'atorum, ac propterea de cligendis oratoribus ad nos et successores nostros super praemissis vel illorum occasione mittendis, proponentes, tam ipsi quam oratores munus hujusmodi recipientes, aut alii quicumque alicnationcs hujusmodi Romano Pontilici pro tempore existenti, per se vel alium seu alios, insinuantes vel suadentes co ipso sententiam excommunicationis incurrant, a qua, nisi ab ipso Pontifice, praeterquam in mortis articulo, absolvi nequeant." Hanc Gonstitutionem Innoc. IX., Clemens VIII. et Alex. VII. confirmarunl.

-ocr page 49-



		� 45 �

		I. Clcricos in Sacris conslitulos vel Regulares aut Monialcs post volum solcinne castitalis malrimonium conlrahere pracsumentes ; ncc non omnes cum aliqua ex praedictis personis matrimonium contrahcro pracsumcnlcs. II. Procurantcs abortum, effectu sequulo. 111. Litteris apostolicis falsis seienter utentcs, vel erimini ca in re eooperantes. IV. Excommnnicaliones lalae senlentiae nemini reservalae. Excommunicationi lalae sententiae nemini reservalae subjacere dcelaramus: 1. Mandantcs seu eogenles Iradi Eeelesiastieae sepullui\'ae haerelicos nolorios uut noniinalim excommuniealos vel inlerdiclos. II. Lacdentes aut perterrefacientes Inquisitores , denunliantcs testes, aliosvc minislros S. Oftleii ; cjusvc Sacri Tribunalis scripluras diripienlcs, aut eom- burcnlcs; vel praedictis quibuslibet auxiliuni, consilium, favorem pracstanles. UI. Alienanles et recipere praesumcnles Irona ecelesiasliea absque Bencplaeito Aposlolieo , ad formam Exlravagantis , Ambitiosae De Heb. Ece. non alienandis (1). (I) Constitutio , Ambitiosae . edita fint a Paulo II. anno 1407 et legitur in Scxto Decretalium lib. 3. Extrav. Commiin. cap. unie. de rebus Ecclesiae non alienandis. «Ambitiosae cupiditati illorum praecipue, qni dlvinls et humanis aflectatis, damnatione postposita , immobilia et pretiosa mobilia Deo dicata, ex quibus Ecclesiae, Monasteria , et pia Loca reguntur illustranturque, et eorum Ministri silii alinioniam vindicant, profanis usibus applicare, aut cum maximo illorum ac divini cultus detrimento, exquisitis mediis usurpare pracsumunt, occurrere cupientes, omnium rerum et botiorum ecclesiasticorum alienationem , omneque pact urn per quod ipsorum dominium transfertur, concessionem, hypothecam , locationem et conductionem ultra triennium, nee non infeudationem vel contractum emphyteuticum, praeterquam in casibus jure expressis, ac de rebus et bonis

-ocr page 50-



		� 46 �

		IV. Negligentes sivc culpabiliter omiltcntcs denunciarc infra mensem Con- fossarios sive Sacerdotcs a quibus sollicitati fuerint ad turpia in quibuslibet casibus expressis a Praedecess. Nostris Gregorio XV. Gonst. Universi 20. Augusti 1622 , et Benedicto XIV. Constit. Sacramentum poenitentiae , 1. Iunii 1741 (1). Praeter hos hactenus recensitos, cos quoquc quos Sacrosanctum Concilium Trideniinum, sive reservala Summo Pontifici aut Ordinariis absolutione, sive absque ulla rescrvatione excommunicavit, Nos pariter ita excommiinicatos esse declaramus ; excepta anathemalis poena in Decreto Sess. IV. De edi- lione et usu Sacrorum Librorum constituta, cui illos tantum subjacere volu-

		�i emphvtcusim ah antiquo cuncedi solitis, cl tune Ecclesiarum evidenti utilitair, ac de fructibus et bonis, quai; servando servari non possunt pro instantis temporis exigentia , hac perpetuo valitura Constitutione fteri prohibemus, Praedccessontm nostrorum Consti- tutionihus, prohibitionibus, et Dccretis aliis super hoc editis , quae lenore praesentiuiu innovamus, in suo nihilominus robore permansuris. Si quis autem contra hujus nostrac prohihitionis sericm de bonis et rebus eisden) quicquam alienare praesumpserit, alienatio , hypotheca , concessio , locatio , conduclio , et infeudatio hujusmodi uullius mnnino sint roboris vel momenti. Et turn qui atienat, quam is qui alienatas res, et bona praedicta receperil, sententiam excommunicationis incurrat. (I) Casus expressi a Gregorio XV. in Constitutione Universi hi simt: »§ i. Statuimus, decernimus et declaramus. quod omncs et singuli Saccrdotes, tam saeculares, quam quorumvis etiani quomodolibet exemptorum ac Sedi Apostolicae immediatc subjectorum Ordinum, Institutorum, Sncietatum et Congregalionum regulares, cujuscumque dignitatis et praeeminentiae, aut quovis privilegio nmniti existant, qui personas, quaecumque illae sint, ad inhonesta, sive inter se, sive cum aliis quomodocumque perpetranda in actu sacramentalis Confessionis, sive antea vel post immediate, seu occasione vel praetexlu Confessionis hujusmodi etiam ipsa Confessione non sequuta , sive extra occasionem Confessionis in Confessionario aut in loco quocumque ubi Confessiones sacramentale* atidiuntur, seu ad Confessionem audiendam electo simulantes ibidem Confessiones audirr, sollicitare vel provocare tentaverinl, aut cum eis illicitos et inhonestos ser- mones sive tractatus habuerint. « § 7. Mandantes omnibus Confcssariis ut suos poenitentes , quos �iovcrint fuisse ab aliis ut supra sollicitatos, moncant de obligationc denunciandi sollicitantes... » Casus expressi a Benedicto XIV, in Constitutione Sacramentum poenitentiae, hi sant: « Qui aliquem poenitentem, quaecumque persona illa sit, vel in actu sacramentalis Confessionis, vel ante vel immediate post Confessionem, vel occasione, aut praetexlu Confessionis, vel etiam extra occasionem Confessionis, in Confessionale sive in alio loco ad Confessiones audiendas destinato, aut electo simulatione audiendi ibidem Confessionem, ad inhonesta et turpia sollicitare vel provocare tive verbis, sive signis, sive nut Hm a, sive tactu, sive per scripturam, aut tune aut^ post legendam, tenta- verint, aut cum eis illicitos et inhonestos sermones vel tractatus t�merario ausu ha- buerint. »

-ocr page 51-

-ocr page 52-



		� 48 �

		V. Suspensioncm perpetuam ab exercitio Ordinum ipso jure incurrunt Rcli- giosi ejocli, extra Religionem dogentes. VI. Suspensionem ab Ordine suscepto ipso jure incurrunt, qui eumdem Or- dinem recipere praesumpserunt ab excommunicalo vel suspcnso, vel inler- dicto nominalim denunciatis , aut ab haeretico vel schismatico notorio : eum \\ero, qui bona fidc a quopiam eorum est ordinatus, exercilium non haberc ordinis sic suscepti, doncc dispensetur, declaramus. VII. Clerici saeculares exteri ultra quatuor menses in Urbc commorantes ordinati ab alio quam ab ipso suo Ordinario absque licentia Card. Urbis Vicarii, vel absque praevio examine coram eodem peracto, vel etiam a proprio Ordinario posteaquam in praedicto examine rejecti l\'uerint : nee non Clerici pertinenles ad aliqucm e sex Episcopatibus suburbicariis, si ordinentur extra suam dioecesim, dimissorialibus sui Ordinarii ad alium di- roctis quam ad Card. Urbis Vicarium; vel non praemissis ante Ordinem sacrum suscipiendum exercitiis spiritualibus per deeem dies in domo urbana Sacerdolum a Missione nuncupatorum, suspensioncm ab Ordinibus sic susceplis ad beneplacitum S. Sedis ipso jure incurrunt : Episcopi vero ordinantes ab usu Pontificalium per annum. Interdicla latae sententiae reservata. I. Interdictum Komano Pontifici speciali modo reservatum ipso jure incur- runl L\'niversitates , Collegia et Capitula, quocumque nomine nuncupentur, ab ordinalionibus scu mandatis cjusdem Romani Pontiflcis pro tempore existentis ad universale futurum Concilium appellantia. II. Scienter celebrantes vel celebrari facientes divina in locis ab Ordinario, vel delegato Iudice, vel a jure interdiclis; aut nominalim excommunicatos ad divina officia, seu ecclesiaslica sacramenta, vel ecclesiaslicam sepulturam admittentcs , interdictum ab ingressu Ecclesiae ipso jure incurrunt, donec ad arbitrium cjus, cujus senlcntiam contempserunt, competenter satisfecerint.

-ocr page 53-




		� 49 � Dcnique quoscumque nlios Sacrosanclum Concilium Tridentinum suspen- sos nul interdict os ipso jure esse decrevil, Nos pari modo suspensioni vel interdiclo eosdem obnoxios esse volumus el declaramus. Uuac vero censurae sive excominuriicalionis , sive sus\|)cnsionis, sive inlerdieti, Noslris , aut Praedecessorum Nostrorum Constitutionibus, aut sacris eanonibus praeler eas , quas recensuiraus, lalac sunt, atque hac- tenus in suo vigore perstitcrunt sive pro R. Pontiflcis eleclione , sive pro interno regimine quorumcumque ordinum et instilulorum regnlarium , nee non quorumcumque collegiorum , congregationum , coeluum locorumque pioruni cujuscumque nominis aut generis sint, eas omncs firnias esse , et in suo \'robore permanere voluuius et declaramus. Colerum decornimus , in novis quibusc�inque conecssionibus ac privilo- giis , quae ab Apostolica Sede conccdi euivis conligerit, nullo modo ac ralionc inlelligi umquam debcre , aut posse comprehendi facultalcm absol- vendi a casibus el censuris quibuslibct Roniano Ponlifici reservalis , nisi de iis formalis explicila ac individu» mentio facta fuerit : quae vero privilegie aut facullales , sive a Praedeeessoribus Noslris , sive etiam a Nobis cuilibct Coctui , Ordini , Congregationi , Societali , et lnstituto , etiam rogulari cujusvis speciei, clsi lilulo peculiari praedilo. atque etiam speciali menlionc digno a quovis umquam tempore huc usque conecssae fucrinl, ca omnia , easque omnes Nostra hac Constitutionc revocatas , suppressas , et abolilas esse volumus , proul reapse revocamus , suppri- mimus , el abolcmus , minimc refraganlibus aut obslantibus privilegiis quibuscumque , etiam spccialibus , comprehensis , vel non , in corpore juris , aut Aposlolicis Conslituliombus , et quavis confirnialionc Apostolica, vel immemorabili eliam consucludine , aut alia quacunique firmitate roboralis quibuslibct etiam formis ac tenoribus , et cum quibusvis dcroga- toriis , aliisquc cflieacioribus cl insolitis clausulis , quibus omnibus , quatenus opus sit, dcrogarc intendimus el dcrogamus. Firmam tarnen esse volumus absolvcndi facullatcm a �ridcnlina Synodo Episcopis conecssam Sess. XXIV. cap. VI. de re/omt. in quibuscumque censuris Aposlolicac Sedi hac Nostra Constitutionc reservalis , iis tantum exceptis, quas cidem Aposlolicac Sedi speciali modo reservatas dcclaravimus. Dcccrnenlcs bas Litlcras , atque omnia et singula , quae in cis constituta ac decreta sunt , omncsque et singulas , quae in eisdem faclae sunt ex anterioribus Constitutionibus Praedecessorum nostrorum, . atque etiam Nostris , aut ex aliis sacris Canonibus quibuscumque , eliam Conciliorum Generalium , et ipsius Tridcntini, mutationes, derogationes, ratas et firmas , ac respective rata atque firma esse et fore , suosque plenarios et integros eflbetus obtinerc ; sicque cl non alitcr in pracmissis per i

		*

-ocr page 54-



		*

		� 50 � quoscuinque Judiccs Ordinarios, et Dclegalos , ctiam Causarum Palatii Apostolici Auditorcs, ac S. R. E. Cardinalos , cliam de Latere Lcgalos , et Aposlolicae Sedis Nuntios , ae quosvis nlios quacumque prae�minenlia , ac polestate fungcnlcs, et fiincturos, sublata eis, et eorum cuilibol qnavis aliter judicandi et inlcrpretandi facultate et auctorilatc , judicari ac dcflniri deberc ; el irritum alque inane essc ac forc quidquid super hts a quoquam quavis auctorilatc, cliam practexlu cujuslibot privilegii , aut eonsuetiulinis inductae vel inducendac , quam abusum essc declaramus , scienter vel ignoranler contigerit allentari. Non obstanlibus praemissis , aliisque quibuslibct ordinationibus , eonsti- lulionibus , privilegiis , etiam specinli et individua mentione dignis , nee non consuctudioibus quibusvis, eliam immemorabilibus, ecterisque eonlrariis quibuscumque. Nulli ergo oniiiino hominum liceat hanc paginam Noslrae Constilutionis , ordinalionis , limilalionis , snppressionis , derogationis , voluntalis infrin- gere, vel ei ausu lemerario contraire. Si quis aulem hoe atlentare praesunipserit, indignalionem Omnipolentis Dei et Beatorum Petri et Pauli Aposlolornm ejiis , se noveril incursurum. Datum llomae apud S. Petruni anno Incarnationis Dominicae Millesimo Octingenlesimo Scxagesimo Nono, Quarlo Idus oclobris, Ponlifl(!atus noslri anno vigesinio quarto. M. Card. Mattei Pro-Dalarius N. Caud. Paracciam Ci.arei.li Visa de Curia Dominicui Bruli Loco t Plumbi I. Cugnoni

-ocr page 55-



		EXCOMMOTICATIONES TKIDENTINAE QUAS RETINUIT ET CONFIRMAVIT OONSTIT. APOSTOLICAE SEDIS.

		Excommunicantur nsurpatores quormncumque bonorum ecclesiaslicorum , nut juritim : haec excommnnieatio Romano Pontifiei a Conc�io Tridentino est reservata. Sess. 22. c. 14. de Reform. Si qucm clcrieorum vol laicorum quacum- que is dignitato , eliani imperiali aul regali, praefulgeat, in tantum malorum omnium radix eupidilas occupavorit, ut alieujus ecclesiae seu cujusvis saecularis vel rcgularis Bcnefieii , montium pictatis, alioninique piorum locorum jurisdictiones, bona , census ac jura etiam fcudalia et emphyteutica , fructus , emolumcnla , seu quascumque obventiones , quae in ininislrorum et pauperum nccessitatcs convcrti debcnl, per se vel alios vi vel timorc incusso , seu etiam per supposilas personas Clcrieorum aut Laicorum, seu quacumque arte aul quocumque quaosito colore in proprios usus convei\'tcre , illosquc usurpare praesumpserit, seu impedire , ne ab iis ad quos jure pertinent, percipiantui\', is anathemati tamdiu subjaceal , quamdiu jurisdictiones , bona , res , jura . fructus et rcditus , quos occu- paverit , vel qui ad eum quomodocumque , etiam ex donalione suppositac ])ersonae, pervenerint, ecclesiae ejusque administrator! sive Beneficiato integre reslituerit, ac deinde a Romano Pontitice absolulionem obtinuerit. . . . . Clericus vero, qui ncfandae fraudis et usurpationis hujusniodi 1\'abricator seu consentiens fuerit eisdein poenis subjaccat. Excommunicalur Magistralus, qui ad instanliam Episcopi non praebel aux�ium adversus conlradictores clausurae monialium : itemque violatUes earum clausuram. Sess. 15. c. 5. de Regul. Bouil\'acii VIII Consl�utionem , quae incipit , Periculosu , renovans Sancta Synodus, universis Episcopis sub oblestationo divini judicii et interminatione malcdictionis aeternac praccipit, ut in

-ocr page 56-



		� 82 � omnibus monastcriis sibi subjectis ordinaria , in aliis vero Sedis Aposlo- licae auctoritatc , clausuram sanctimonialium , ubi violata fucrit, diligenter rcstitui , et ubi inviolala est , conservari maxime procurent, inobedicnlcs atque contradictores per eenswas ecclesiaslicas aliasque poenas , quacum- que appcllationc postposita , compescentes , invocato etiam ad hoe , si opus fucrit, auxilio brachii saeeularis. Ouod auxilium ut praebcatur, omnes Christianos Principes horlatur Sancta Synodus , et sub exeommu- nicationis poena ipso facto incuiTcnda , omnibus magistralib�s saecularibus injungit. Sess. 25. ex cap. 5. de Reg. Ingredi autem intra septa monasterii nemini liceat, cujuscumque generis aut conditionis , sexus vel actatis fue- rit, sine Episcopi vel Superioris licentia in scriptis obtenta , sub exeom- municationis poena ipso facto incurrenda. Excommunicantur Raplores mulierum eorumque socii. Sess. 24. ex cap. 6. de Reform, matr. Dcccrnit Sancta Synodus, intcr raptorem et raptam , quamdiu ipsa in potcstalc raptoris manserit, nullum possc consislcre matrimonium. Quod si rapta a raptorc separata et in loco tulo et libero constituta illum in virum habcre censueril, eam raptor in uxorem habcat, et nihilominus raptor ipse ac omnes illi consi- lium , auxilium et favorem pracbentes , sint ipso jure cxcom\'municali. Excommunicantur directe vel indirecte cogentes ad matrimonium contrahendum. Sess. 24. ex cap. 9. de Ref. matr. lta plerumque teniporalium domi- norum ac magislratuum mentis oculos terreni affectus atque cupiditales excaecant, ut viros et mulieres, sub eorum jurisdictiono dcgenlcs, maxime divites vel spem magiiae hareditatis habentes , minis et pocnis adigant cum iis matrimonium invitos conlrahcre , quos ipsi domini vel magislratus illis praescripserinl. Quare , quum maxime nefarium sit Malri- monii libcrtatem violare et ab eis injurias nasci , a quibus jura expectan- tur, praecipit Sancta Synodus omnibus , cujuscumque gradus , dignilatis et conditionis existant, sub anathematis poena, quam ipso facto incurranl, nc quovis modo directe vel indirecte subditos suos vel quoscumque alios cogant , quominus liberc matrimonia contrahant. Excommunicantur , qui cogunt mulierem ad ingrediendum monasterium , vel sine justa causa impediunt. Sess. 21. cap. 18. de Regul. Anathemati Sancta Synodus subjicit omnes et singulas personas, cujuscumque qualitatis vel conditionis fucrint, tam Clcricos quam Laicos , saeculares vel regulares , atque etiam qualibct

-ocr page 57-



		� 53 � dignilatc fungcntos, si quomodolibet cocgerint aliquam virginem vel vidunm, nul aliam quamcumque muliercm , praetorquam in casibus in jure expressis , ad ingrediendum raonasteriuip vel ad suscipiendum habilum eujuscumque rcligionis , vel ad cmillendam professionem , quique eonsi- lium , auxilium vel favorera dedcrint, quique seicnlcs eam non sponlc ingredi monasterium aul habilum susciperc . aut professionem emillerc, quoquo modo eidem aetui vel praesenliam vel consensutn vel aucloritalem inlerposuerint. Simili quoque analhcmali subjieil cos , qui sanelarum vir- ginum vel aliarum mulierum voluntalem vcli aceipiendi vel voli emittendi quoquo modo sinc justa causa impcdierint. Excommunicantur duellantes el duelli fautores. Sess. 25. ex CAP. 19. de Rek. Imperator, Regcs , Duces , Principes, Marebioncs , Comit�s et quocumque alio nomine domini temporales , qui loeum ad monomaehiam in terris suis inter ehristianos eonecsscrint , co ipso sint exeommunienti. Qui vero pugnam commiserint , et qui corum palrini vocantur , excommuniealionis__ poenam incurrant... llli ctiam , qui consilium in causa duelli tam in jure , quain in facto dedcrint aut alia quacumque ralionc ad id quemquam suascrint, ncc non speetatores , excommuniealionis ae perpetuac maledictionis vinculo teneanlur. Excommunicantur qui hasce jalsas propositiotm docent. Sess. 13. ex can. 11. de Euciiar. Nc tantum Sacramenlum (Eucharisliae) indigne atque idco in mortem et condemnationem sumatur , slaluit atque declarat ipsa Sancta Synoilus, illis , quos conseientia peccati mortalis graval , quantumcumque ctiam se contritos existiment, habila copia con- fessoris , ncecssario praemittendam essc Confessioncm sacramentalem. Si quis aulem contrarium docere , pracdicare vel pertinacitcr assercre , seu eliani publico disputando defendere pracsumpscrit , co ipso excommunica- tus cxislat. Sess. 24. ex cap. 1. de Ref. matii. �ubitandum non est, claiidcstina niatrimonia , libero conlrahenlium consensu facta , rata et vera csse ma- trimonia , quamdiu Ecclesia ca irrila non loeit , et proindc jure damnandi sunt illi , ut cos Sancta Synodus analhcmate damnat . qui ca vera ac rata essc ncgant , quique falso al�irmant , niatrimonia a nliis familias sine con- sensu parentum contracla irrila csse , et parentcs ca rata vel irrita fpecre \|)OSSC. -------------------------------


		*

		�

-ocr page 58-



		■ SUSPENSIONES ET IOTERDICTA A CONCILIO TRIDENTINO LATA. QUAE RETINUIT ET CONFIRMAVIT CONST. a\'postolicab sedls.

		Suspenduntur vel interdicuntur qui variis modis violant canones de sncra Ordinatione. Sess. 23. ex cap. 8. de Ref. l\'nusquisquc autcm a proprio Episcopo ordinelur. Quod si quis al) alio promoveri pelat , nullalenus id ei , cliam cujusvis generalis aut speeialis rescripti vel privilegii praetextn , ctiiim statulis lemporibus permiltatur , nisi ejus probitas ac mores, Ordinarii sui (eslini�iiio , comincndcntur. Si secus fiat, ordinans a eollatione Ordi- mini per annum el ordinalus a susceplorum Ordinum exsecutione , quam- diu proprio Ordinario videbilur expedire , sit suspensus. Sess. :23. ex cap. 14. de Ref. Cum promolis per saltum , si non ininislraverinl , Episcopus ex legilima causa possit dispensare. Sess. 7. c. 10. de Ref. Non liecat Cnpitulis scde vacante, infra annum a die vaeationis , orclinandi lieentiam , aul liltcras dimissorias scu reve- rendas , ui aliqui vocant, lam ex juris communis disposilionc , quant eliaui cujusvis privilegii aul consueludinis vigore , alicui , qui Bencficii ecclcsiasliei recepti sivc recipiendi occasionc arctalus non fuerit, concc- dere. Si secus liat, Capitulum conlraveniens ccclesiaslico subjaect inter- dicto , el sic ordinali , si in minoribus ordinibus constituti fuerint , nullo privilegio clericali , praesertim in criminalibus gaudeant. In majoribus vero ab exsecutione Ordinum ad bencplacitum futuri Praelati sint ipso jure suspensi. Sess. (i. cap. 5 de Ref. Nulli Episcopo liceat cujusvis privilegii prac- textu .ponlificalia in allerius dioeecsi exercere, nisi de Ordinarii loei expressa lieentia , et in personas cidcin Ordinario subjectas tantum. Si secus faeluin l\'ucrit, Episcopus ab excreilio pontificalium , cl sic ordinali ab exsecutione Ordinum sint ipso jure suspensi.



		�

-ocr page 59-

*&MsM>A#�r

■��&�Z,

j^ivm^v; (S^t-«^n-t/ c-&si^<-^cl�-Cj �y cyv^s?-t^SL^i-e/_f sis^jBsil^\' Mistte
cQ^y cu^oc^e^u^�z.*.......- e&%>^t "&4se^& g&^eA

■i^e.

-ocr page 60-



		» . � 55 � Sess. 23. c. 10. de Refor. Abbalibus au aliis quibuscumquc , quan- lumvis exemptis , non lieeat in posterum intra fines alicujiis diooccsis eonsislentibus, ctiain si nullius dioecesis vel cxempli cssc dicantnr, cui- quam , qui regularia subditus sibi non sit, Tonsuram vel minores Ordincs conferre; nee ipsi Abbates et alii cxempli , aut collegia vel capitula quaeeumqnc, ctiam ecclesiarum calhedralium, litlcras dimissorias aliquibus Clericis saeeularibus , ut ab aliis ordinentur, eonccdant. Sed horum omnium ordinatio , servatis omnibus , quae in liujus Sanetac Synodi Dcci\'etis continenlur, ad Episcopos , intra quorum dioecesis fines existant, perlineat; non obstantibus quibusvis privilegiis , praescriptionibus aut con- suetudinibus etiam immemorabilibiis. Poenam quoque impositam iis, qui contra hujus Sanctae Synodi sub Paulo UI Decretum a capitulo cpiscopali sede vacante lilteras dimissoi\'ias impetrant, ad illos , qui casdem litlcras non a Capitulo , scd ab aliis quibusvis in jurisdictione Episco\|ii , loco Capituli sede vacante succedenlibus , obtincrcnl, niandat exlcndi. Conce- denles autem dimissorias contra formam Decroli ab Ofiicio et Beneficie per annum sint ipso jure suspensi. Sess. 11. ex cap. 2. de Ref. Ncmo Episcoporum , qui titulares vocan- tur, etiam si in loco nullius dioecesis , ctiam exempto , aut aliquo inonasterio cujnsvis ordinis resedcrint , aut moram traxcrint , vigore cujusvis privilegii sibi de proinovendo quoscumque ad se venientes pro tempore concessi , allcrius subditum , etiam praelextu familiaritatis con» linuac commensalitatis suac , absque sui proprii Praelati expresso con- sensu aut litleris dimissoriis , ad aliquos sacros aut minores Ordincs vel primaat Tonsuram promovere scu ordinare valcat. Contra faciens exercitio pontificalium per annmn , taliter voro promotus ab exscculione Ordinum sic susccptoruin, donec suo Praelato visum Inent, ipso jure sint suspensi. Suspenduntur qui sponsis in contrahendo mairimunio illegithne benedictine Sess. 24. c. 1. de Ref. Eadem sancta synodus horlatur, ut conjuges ante bencdiutionem sacerdotalem in templo suscipiendam in eadem domo non cohabitent , statuitque bcnedictionein a proprio Parocbo fieri , nee a quoquani , nisi ab ipso Parocbo vel ab Ordinario licenliam ad praedictam bcnedictionein faciendan) alii Sacerdoli conccdi possc, quacumque consuc- tudinc . eliam iinmemorabili , quae polius corruptela dicenda est , vel privilegio non obslanle. Quod si quis Parochus vel alius Sacerdos , sive rcgularis sive saecularis sit. etiam si id sibi ex privilegio vel immemora- bili consuoludine liccre contendat , allcrius paroclu\'ae sponsos sinc illorum Paroclii licentia matrimonio conjungcre aut bencdiecre ausus fuerit , ipso

-ocr page 61-





		� 56 � jure tamdiu suspensus maneat , quamdiu ab Ordinario cjus Parochi , qui matrimonio interesse debcbal seu a quo boncdictio suscipienda erat , absolvalur. Inlerdicuntur Ep�copi, qui non denuntianl Ep�copot illeg�ime absente». Sess. (i. ex ca»\', i. de Refoii. Ci\'escente vci\'o contumacia (Episcopi absentti ultra secundiim semestre tempus) ut scvei\'ion\' ss. canomim censurae subjieiatur, Mctropolitanus suflraganoos Episcopos absenics , Mclropoliln- nuni vei\'o absentem suffragancus Episcopus anliquior rosidens, sub pocna inlci\'dicli ingressus ecclesiae co ipso incurrenda infra tres menses per littei\'as seu r.uncium Romano 1\'ontifici denunciare tcnealui\'. Sess. 23. ex cap. 1-i. dk Hef. Episcopi quoque , quod absit , si ab hujusmodi criminc (concubinatus) non abstintierint, et a synodo provineiali admonili , se non eniendavcrint, ipso l\'aclo sint susponsi.

		LITTEEAE S Congregationis de Propaganda flde de censura lata in Missionarios mercaturae operam dantes.

		Cuin a Suprema S. lnquisitionis Congregationo dubium fuorit expositum , an post Constitutionem Aposlolicae Sedis, edilam a SSmo D. N. Pio div. prov. PP. IX quarlo Idus Oelobris 18(59 adbuc vigeant censurae lalae sententiae contra Eeclesiaslicos et Missionarios mercaturae in Indiis Orien- talibus operam dantes in Constitutionibus Urbani Vlll, Ex debito , die 22. Februarii 1633, et Cleincntis IX, Sollicitudo , die 17. Jul� 1669 cditis comminalae , EE. PP. Inquisitorcs generales in Congregatione habita Fer. IV. 4. Dcccmbris 1872, cum considerassent reservationem aut ex- ceptionem laclam ad paragraphum : Quae vero censurae, praediclae Con- stitutionis possc quaestionibus ansam praebcre , eensucrunt supplicandum eidem SSmo Domino Noslro ut declarare dignarelur , constitutiones sum- morum Ponlificum Urbani VIII. et Clementis IX. supcrius memoralas adhuc vigerc et declarationcm notificandam csse ab hac S. C. per liltcras Circu- lares prout tenorc praesenlium fit Missionariis quibuslibet in Indiis Orien- lalibus et Americac existenlibus. Porro Sanctitas Sua cidem Sententiae in omnibus annuendum censuit. Inlcrea precor Dcum etc.

-ocr page 62-

-ocr page 63-



		«s		* *


		� S8 vcro elcctuin in Episcopum a Capitulis , aul a laiea poteslale nominalum scu praescntalum ad dielam Ecclcsiam vacantem , cujus eiectionem ac depulalionem , si eam Capilulum , vel alius , mi supra . peragere prae- sumpscrit , cassamus , aonullamus , cl omnino irrilam declaramus. Confidimus aulem dignitales , et canonicos cathedralium Ecclcsiaruiii vaoanlium , ac illos qui , deflcienlibus Capitulis , vicarios deputant , aul vacantes Ecclesias legilimo administrant , plcne excquuUiros quac hisce Noslris Lilleris declarata cl decreta simt; ubi \\ero , quod Deus avcrtat, ea exequi dctreclaverint , ac concedore et transferrc in nominalum el praescntalum ad canideui Ecclesiam ejus curam , regimen et administra- tionem sub quovis lilulo , nominc , quaesito colorc ausi fuerint , praeler nullitalem jam decretani pracdictae concessionis et translationis , praefatos canonicos ac dignitates excomniunicationis majonis , nee non privalionis �f frucluum ecelesiaslicorum beneuciorum quorumcumque, nliorumque reddi- tuum ecclesiaslicorum per cos respeclive obtentorum , simililer eo ipso incurrendis poenis innodamus , et innodatos fore deeernimus , cl declara- mus ipsaromque poenarum absolutionem seu relaxalionem nobis et Romano Pontifici pro tempore exislcnti dumtaxat specialiter reservamus. In easdem pocnas pariter reservalas ipso facto incurrunt nominati , et praesentali ad vacantes Ecclesias , qui earum curam , regimen et admi- nistralionem suscipere audent ex concessione , el translationc a dignilati- bus el canonicis aliisque , de quibus supra , in cos peraclam , nee non � qui in pracmissis paruerint , vel auxilium , aut favorem praestiterint , cujusque slalus , conditionis, praecminenliae. et dignilatis fuerint. Praelerca nominalos et praesentalos jure , quod eis per nominalionem et praesenlalionem forte quaesilum fueril, deeernimus eo ipso pnvatos. Si vero aliqui ex pracdictis Episcopali charactcre sint insignili , in poenam suspensionis al) cxercilio Ponlificalium , et inlerdicti ab ingressu ecclesiae ipso facto , absque ulla declaratione , incidunt, S. Sedi pariter reservatam. Insuper quaecumque a sic nominalis el praesentalis in administralioncm vacantium Ecclesiarum intrusis fiant , mandenlur , decernanlur el ordinen- tur , cum omnibus et singulis inde quovis modo sequutis et quomodocum- que sequuturis omnino nulla , invalida , inania , irrita , et a non habenti- bus potcstatom damnabililer atlentata , et de facto praesumpla , nulliusquo valoris . momenli el efficaciae essc , et perpetuo fore tenore praesenlium declaramus cl deeernimus , illaque damnamus et reprobamus. * -------------------------------

		i

� 47 �

mus, qui libros de rebus sacris tractantes sine Ordinarii approbatione
imprimunt, aut imprimi faciunt (1).

Suspensiones latae senlenliae Sumtrw Ponlifici reservatae.

1.

Suspensionoin ipso facto incurrunt a suorum Beneficiorum pereeptione
ad beneplacitum S. Sedis Capitula et Conventus Ecclesiarum et Monasterio-
rum aliique omnes, qui ad illaram seti illorum regimen el administrationem
recipiunt Episeopos aliosve Praelatos de praediclis Ecclesiis, seu Monasteriis
apud eamdem S. Sedcm quovis modo provisos, antequam ipsi exhibuerint
Lilteras Apostolicas de sua promotione.

II.

Suspensionem per ti\'iennium a collatione Ordinum ipso jure incurrunt
aliquem ordinantes absque titulo Beneficii vel palrimonii cnm paclo ut
ordinatus non pelat ab ipsis alimenta.

III.

Suspensionem per annum ab Ordinum admiiiislratione ipso jure incurrunt
ordinantes alienum subditum etiam sub praetextu Beneficii statim conferendi,
aut jam collati , sed minime suflicientis, absque ejus Episcopi litleris di-
missorialibus, vel etiam subditum proprium, qui alibi tanto tempore mora-
tus sit, ut canonicum impediment urn conlrahcre ibi potuerit, absque Ordi-
narii ejus loei litleris leslimonialibus.

IV.

Suspensionem per annum a collatione Ordinum ipso jure incurrit, qui,
excepto casu legitimi privilegii, Ordinem sacrum contulerit absque titulo
Beneficii vel palrimonii Clerico in aliqua Congregalione vivonli, in qua so-
lemnis professio non emittitur, vel etiam religioso nondum professo.

(i) Tridentinum Decretum, quod per Constit. Apostolicae Sedis temperatum est: »Nulli
liceat imprimere vel imprimi facere quosvis libros de rebus sacris sine nomine Auctoris ,
neque illos in futurum vendere aut etiam apud se retinere, nisi primum examinati pro-
batique fuerint ab Ordinario, sub poena anathematis et pecuniae in canone Concilii no-
vissimi Lateranensis apposita. Et si Kegulares fuerint, ultra examinationem et proba-
tionem, hujusmodi licentiam quoque a suis superioribus impetrare teneantur recognitis
per eos libris juxta formam suarum ordinationum. Qui autem scripto eos communicant
vel evulgant, nisi antea examinati probatique fuerint, eisdem poenis subjaceant
quibus impressores. Et qui eos habuerint vel legerint, nisi prodiderint auctores,
pro auctoribus habeantur."