\' ■ rvf.-.. i .. ; >

i . / , ■■
- .>/■

NOBILISSIMAE FAGULTATIS PHILOSOPHIAE THEORETICAE ET LITTE-
RARUM HUMANIORUM DEGRETO

---3 V

Cum satius habuerim, ea, quae in praefatione exponi
solent, in fine opusculi mei collocare, tamen hac uti
lubet occasione, ut Vobis, Yiri Clarissimi, quorum insti-
tutione frul mihi contigit, palam gratias agam pro bene-
ficiis in me collocatis.

Tibi imprimis, Clarissime van Herwerden, qui promo-
toris munus suscipere voluisti, quam multa debeam, nun-
quam obliviscar. Cum temporis angustiis oppressus tenerer,
Tu, maiore quam sperare potueram, celeritate libellum
meum perlegisti, errores mihi demonstrasti, egregia doc-
trina adiuvare me non dubitasti.

Vos quoque, Viri Clarissimi, Francken et Wunne, quo-
rum scholas frequentasse grato animo in perpetuum recor-
dabor, sinceras accipite gratias pro magnis erga me meritis,
pro humanitate, qua semper me estis prosecuti.

Etiam Vobis gratias persolvo, Viri Clarissimi, Brill et
Opzoomer, quorum discipulum ohm me fuisse nequaquam
ioimemor ero.

Minime Tu silentio mihi praetereundus es Mehler,
quo Rectore munere fungi mihi contigit,

Multis ipse iiegotiis detentus nunquam me consilio
tuo egentem deseruisti, saepius, cum difRcultatibus op-
primerer, viam monstrasti, stimulos mihi addidisti.

Quid tibi in hac conscribenda dissertatione debeam,
nunquam me esse obliturum persuasum Tibi esto.

Quicunque Graecos scriptores sequioris aetatis, qua par
est industria, perlegerit, permultos studio antiquorum , At-
ticorum imprimis scriptorum , diligentem operam dedisse,
facile cognoverit.

Quodsi nobiscum reputamus, iam antiquorum plures,
quorum unum nominasse sufliciat Demosthenem, quem
saepissime Thucydidis libros descripsisse Lucianus nobis
auctor est^), ad ingenium exercendum , praestantis cuius-
dam sive historici sive poetae sive oratoris opera lecti-
tasse, mirum non est eos, qui post Christum natum vixe-
rint, non minore industria veterum exemplaria trivisse.

Sed alia veterura, alia recentium mens erat. Uli enim,
summa sane indole praediti, optimis exemplis diligenter
legendis animos excolere studebant, postea vero, nullum
ducem secuti, suo quisque more scribebant; hi tamen, quo

0KT&Ki(i liETaysypceizfisva svpsStt KaMif, ubi ««AS? librario mirabundo tribuendum
mihi videtur.

magis remoti erant ab aurea aetate litterarura graecaruiu,
eo maiore cura id agebant, ut, quae ex aliorum libris
essent lucrati, in sua scripta transferrent, quare imitatores
potius quam scriptores dicas.

Qui, cum reliquorum libros minime neglegerent, unum
Atticum potissimum scriptorem eligebant, quem imitandum
sibi proponerent.

Imitandi ratio duplex esse cum possit, imitatorum duo
sunt genera; alii enim in argumenta, alii in elocutione exempla
sua sequi solent.

Utriusque generis festiva specimina Lucianus atfert in
libello de historia conscribenda. In numero horum et Flavius
Philostratus , qui Vitam Apollonii scripsit, et Philostratus
lunior habendi sunt. Quos, data opeva, Xenophonteam elo-
cutionem secutos esse, pro \\dribus meis exponere mihi est

1) Quot libros Philostratorum quisque scripserit, diu et multum inter
viros doctos disceptatum est. Acquiescendum erit, si quidem in re tam
difïioili et lubrica quidquam pro vero et explorato amplecti licebit, in
Bergkii iudicio, quale proposuit in libello : Fünf Terhandlungen zur Ge-
scliichte der Griech. Philos, und Astronomie, ed. G. Hinrichs, Leipzig
1883. Mihi vero id agenti, ut similitudinem inter Philostratorum et Xeno-
phontis scribendi rationem indicarem, non anxie unus videbatur ab altero
seiungendus (primum enim non euro nee quartum), cum in utroque idem
servile imitandi studium mihi viderer agnoscere. Bergkius in fine libelli
pag. 183 varia scripta Philostratorum ita inter singulos distribuit:
Philostratus I:

Néjim.
Philostratus II:
Tà Iç TOv Tvixvéa \'AwoAAdlvfov.
Siot <ro<^tiTTav.
"\'Kitta-TOKoà èfiariKCii.

propositum. Atque hanc disquisitionem ita instituam, ut
primum de singulis vocabulis, deinde de locutionibus agam,
postremo locos quosdam a Philostratis e Xenophonte tan-
tum non exscriptos demonstrem.

\'AvrjQ. Hoc vocabulum apud Xenophontem constat saepe
in pronominis demonstrativi locum cessisse; in qua re Phi-
lostratum eius vestigia legisse apparebit; Cyrum ille, hie
Apollonium imprimis sollemni modo sic indicare solet. cf. Vit.
Ap. I. 32. p. 41: TavO\' 6 Jafiig fj.fiv diaXs/Orivat
(prjGt TOV avdqci, \' AnoXT^cov log d\'erciffToXrjv avrd

cff. I. 2. p. 4; 1. 34. p. 41; III. 12. p. 102; IV. 1.
p. 140; 42, 43, p. 183; 47, p. 188; VI. 40, p. 276; 41,
p. 277, passim. Xen. Anab. 1.3. 12 3); 6 8\'dvrjQ nolloD
fihv d\'^ios {(p^log), (p av cptkog fj, xoclsncbraTog d\'axO(j6g,
(D av noXefiiog fj. cf. I. 8. 26.

\'0 iyx £cp alo g substantivum, medullam palmarum
indicans, legitur Vit. Ap. 11. 26. 3. p. 78: rd S\'sfxd atria
Idxavcc y.ai q)0 tv ixcov iy y. iqyalo ixtL

1) Priores numeri locos ex Edit. Paris. (Firmin Didot, MDCCCLXXVIII)
laudatos indicant, paginae sunt Edit. Kays. Turici, MDCCCXLIV.

Cum in aliis scriptoribus atticis hoe sensu non lega-
tur, nostro scribenti Xenophontis locum obversatum esse
suspicamur.

cfF. Vit. Ap. II. 24. 77: tö d\' êöog avrb fiaQyaçiridos
^vyxsirai §v/.ißoXi}{bv tqótcov, zrè-, III. 58. p. 139; IV.
10. p. 148; 28. p. 167; V. 16. p. 200. Her. IX. 2. p.
706. Xen. Hell. I. 4. 12: tov eëovg y.aTay.tzaXvfif^tvov
ifig \'Adrivag , b rtveg oicovi^ovto dvsjiirrjdsiov stvat xai
avTÜ y.al rfj noXei.

cf. Vit. Ap. III. 24. 1. p. 114:... XïjGTcct. .. scpoiTcov
nsqi rdg nóXeig àvafiavôàvovreg rtg tL àyot- \' xatidóvreg
OVV ê ftrto Q t av Xa ^n qàv rrig vsùg xrt Xen. Vect.
3. 2: y.al ol dqyvQiov é\'^àyovres xaXrjV Sfinoçiav
é^âyovaiv

Ovqai {al ßaatleag). Hoc substantivum, quod legi-
mus Vit. Ap. I. 28. 3. p. 37:... avayysXi\'Çô/uevoi ort
dvrjq sjït raig ß a g iXé a g Ôvqaig tGrrjXOi Goq)óg yré;
eodem sensu peculiari usurpatum in Xenophontis libris
saepius occurrit, ubi sermo est de regis Persarum domo,
cf. I. 9. 3: TvàvTsg yàq oL rcov aqtGxcov JJsqGav rcaiôeg
dniTaig ßaGtXecog âvqaig naiêevovrai. con-

Substantiv! vim habet, more Homerico, in Vit. Ap. I.
29. l. p. 37: óvciQ d\'à^a rü ßaaiXei toiovtov aq)ïXTO.
cff. Imagg. II. 8. p. 822. Epist. LVI. Non aliter Xeno-
phon. cff. Anab< III. 1. 11, 12, 13: bnoióv n ^évroi
iövi TO Toiovrov óvaQ lôeTv, è\'^eart axonsiv bztüv öVfj.-
ßävrcov f^ard tÓ ovaq.

Vocabula, ad rem venaticara pertinentia,no8oöTQaßTq
(= tendicula qua cervi capiuntur) et nçoßóXiov^) (= ve-
nabulum), Philostratum ex Xenophontis libro de Venatione
deprompsisse verisiraillimum est.

Persica vocabula: aq fj.a ju.â^a, dv a^v^iSeg, axi-
v àXr]g, xàvôvs saepius in Philostrati scriptis offendi-
mus ; quae tarnen utrum apud Herodotum an Xenophon-
tem legerit, parum constat.

Cum utrumque scriptorem poeticis vocabulis delectatum
esse constet, hic ea recensebo, quae et apud unum et
apud alterum offendimus. Cui tarn multa debebat Phi-
lostratus , ab eo etiam haec orationis ornamenta mutuatum
esse mihi quidem verisimile est.

1) Legitur etiam ap. Euseb. praep. ev. p. 330 A, a quo sumere non
potuit, et rpoTTMüi; ap. Hyper, cf. Harpocr. Ed. Imm. Bekker p. 157:
TTfioßäMov slSoç SépdTOÇ , ^ Ol Kvwiyérxi TTfOç TÎfv rSv o-t/fflv ^fiiiv \' T^rsp-

sßm Iv Tif TTSpi Tjj? <püÄiXKijg räv rpti^pcov TpoTmcäi; Ix, ixsrccipopcii; hxp^\'^\'XT!! rSt
ovofictTi • b\'ri Sl Söpv Ti tr^(ict(vsi, \'é<rri [i,cé€iv in tov Ssvacpsjvraç Km^ySTiKou.

dvÔQév. Vit. Ap. IV. 25. 4. p. 165; Xen. Conv. 1. 4.
, n // VIL 42. 8. p. 321; // Cyr. L 3.

\'AyXev y,cb g. Rarioris usus vocabulum, ex Laoonura et
Siculorum peculio desumptun:i, teste G. Sauppio , occur-
rit de lingua bumana Vit. Ap. IV. 39. 1. p. 180- iniy.à-
juov fieâvav àrâ(j(OT[og, ovx dyXsvxcog Tfjg

2) Zeune pro àrsfTreq et xxKesa-TUTcv, quae leguntur Oec. 8, 3 et 4
iJyAsuJciç legendum censet, motus auctoritate Suidae ; cf. Suidam, ex recogn.
Imm. Bekk. p. 16: âyAerasç to àtfSsç asvo<p£ii/ sift^xev \'tv râ Olxovoiiix& (8.3),
Joke7 âè %îvmo)/ to\'Óvo[/m ^\'Siksâmôv ttoäv yovv èirri ttxâiv Trixpèc rifi\'Viväuivi. xcci ày^ev-
Kstj-Tspov âvTi rou âviSés-rspov %evo<päv \'lépaivi (1. 21).

\'JT OVV OQÏ^g tv Tovg rvçàvvovg 7]âwv sttI rrjv aavràv
naqaaXBv^v lóvrag r} TOvg idiérag éni tt/v tavxav; Ov
fid Tov s(pr), ov fAv OVV, dXXd y.ai dylevy-s-

Badvg. In ipso initio libri 1. Vit. Ap. T. 4. 1, p. 6. ad-
vertimus singularem, aliis fere omnibus non usitatam, sig-
nificationem, quam noster huic adiectivo tribuit.

De patria, patre, genere Apollonii mentionem faciens,
ubi divitias eius commémorât, haec verba addit : nlovrog
ydç imeQ rovg èxet, ló S\' sâvog ß ad v.

Eadem est Xenophontis ratio, cui hoe adiectivum idem
valet ac n\'kov a lo g vel oXßtog. Oec. 11. 10 enim haec
legimus: oi dè Si/ ôvvd/usvoi- [M] /uóvov tov éavrâv oi-
yov Sioizuv, alXd y.al naQmoistv, aars xai rijv nóXiv
yoa/ueiv y.ai TOvg cpiXovg S7ziy.ovç)i^6iv, näg rovrovg ov^t
ßaösig.... XQ^ vof^éaatj Saepius quidem apud alios
hoc sensu occurrit, sed non ita ut de hominibus vel po-
pulo sit dictum, quare vix dubitandum videtur, quin Nos-
ter, ita scribens, locum Xenophontis ante oculos habuerit.

\'EniQfjriT^og — sntßorjTog. Vix casui debere dicas hoe
adiectivum inter Atticos non nisi apud Xen. Oec. 4. 2. oc-
currere: y.ai ydq al ßavavoizai {^q.tsxvch) y.aXov^avai
y.ai èn L QQTiT O i siai y.al siy.órcog ^évroi jidvv aôo^oùv-
tat TTQÖg rcóv nóXscov.

Noster utitur Vit. Ap. I. 12. 2. p. 14: è\'Xsye ós ravâ\'
vnodQVîiTCov èavTOV . . . y.al ri ydq ovx éXtTTcov tcóv
ovTcog dasXyatv re y.al ên i q iJr)T av; cff. V. 7. 4. p. 193;
VII. 23. p. 303. Epist. XXXVIII.

\'EqccffI^arog cfF. Vit. Ap. I. 85. p 43. V. S. II.
29. p. 621. Xenophonte excepto quem conferas Mem. I.
2. 5, nullum novi scriptorem, qui hoc adiectivo sit usus,
unde statuere possis nostrum aiit ex Xenophonte sibi sump-
sisse aut ipsum de suo finxisse.

Ev^v/u/3oXog^). Antiphonte excepto, neminem invenies
qui hoc adiectivo eodem modo sit usus, quo Xenoplion,
apud quem Mem. IJ. 6. 5. verus amicus bis verbis descri-
bitur: \'AXkd noTov . . . cpikov notsToêat;

Oi^at fj.6v, og rdvaVTia tovtcov êyxqarrjg ftév êariTcbv
dtd TOV öó/Liarog rjèovav, evoqy.og dh y.ai ev ^v ft(3 o-
Xog cov Tvyx\'^vhi xré. Significat boe loco facilem se exhi-
bens vel benevolus.

* Cum auctorem Vit. Ap. comparaveris, imitatorem in fla-
granti tenes. cf. II. 34. p. 87: "\'Iv8oi \\ ecpr], unaqui-
véaecg tü ftaoiXu adovaiv .... t dviaraoOai,

Zv ju CT 7]g. Quoniam boe quoque adiectivum rarissimi
est usus, casui non tribuerim quod in utriusque scriptis
legitur, cum dqTog coniunctum.

1) Scriptt. postt. enim non euro, Nicetam Chon., Isid. Peius., lo. Clirys.
al., quia ab bis sumere non poterat. Restât ut agam de verbis, quae
apud Poil. I. 42. ed. Hemst. p. 28 leguntur: xcâ to tov nAarcovoç, Ifaa-i-
Xpi^l^xTo?. Contendit igitur adiectivum sp. in Platonis libris legi, quod,
cum in Tim. Lex. desider^tur, minime credo. Ad hanc sententiam eo
magis adducor annotatione Kühn., qui haec verba a Cod. A. abesse affir-
mât; ei assentitur Jung., haec addens: deest in MS. et in
ora est adscriptum.

2) cf. Suidam ex recogn. Imm. Bekk. p. 447 : svtrviißo^oq avrl rov fxSiui;
Kcà eS a-ui^ßizÄÄm, rovréa-rtv àyaùoç ervi^ßix^Miv. \'Avri<pSiv èv r^ XîoÂirixiô , Harp.;
cf. Harp. ed. Imm. Bekk. p. 90.

Msyaloyrtö/uMV legitur V. S. II. 10. 3 p. 586. Scrip-
torum classicorum, quantum sciam, apud unum Xeno-
phontem reperitur, quod memoria baud indignum habemus.
Cff. Oec. 21. 8; Ages. 9. 6.

MsXst ïjQÓ g = exercitationum amans legitur Anab. I.
9. 5, ubi Xenophon, amanti animo et manu elegantis-
sima, Cyri imaginem adumbrat. Quod adiectivum, cum
neque veteres scriptores adhibeant, neque recentes, Phi-
lostratum ex Xenophontis libro petivisse, suspicari licet,
cf. V. S. 1. 23. p. 527.

n qo ß arsvr ixóg, cf. Vil. Ap. VI. 43. p. 278 : i/hv-
xóg ó y.voDV, Xaatog, nqoßaTivnxbg" xrê. Hic quoque
Philostratum e Xenophonte hausisse autumo, scribente
Oec. 5. 3: zal ydq rj n qo ß ar ew ixi] Té;(vri owrinrat
rf) ysaqyta xré. Vocabulum legitur etiam ap. Libanium
(Vol. IV. p. 139. 23.) et Longum (3.7.), scriptores IV et
V saec. p. Ch. N. Apud alios frustra anquires.

Ter qaqqv fiov {äqf^a) legitur Xen. Cyr. VI. 1. 51
et 52; 4. 2. Vit. Ap. II. 42. p. 94. Imagg. II. 9. 2. p. 825.
Apud alium scriptorem non legitur, excepto Tzetze, scrip-
tore XII saec. p. Ch. N.

Adverbio, poetis usitato, dafid, Pbilostratus saepius uti-
tur. off. Vit. Ap. IV. 36. p. 176; V. 9. 1. p. 195; VI. 33.
p. 231. passim.

\'AvaQraadal t tv a cf. Vit. Ap. VIII. 7. 46. p. 349:
\'Aai ydq dv fj.ot doxcb xal vjib rrjv yfjv TioQev&rjvat di
avrov, al sq^ixrd rjv ravta, ovrco /ne dv rj qt rjr o ndair
oig q)iXoa6q)cog.... snQarre. cf. V. S. I. 9. 2. p. 492.
Activi huius verbi usus eo, quern etymologia demonstrat
sensu, pluribus communis est; medium vero metaphorice
dictum de eo, qui alium sibi devinciat, non nisi in Xeno-
phontis et Philostrati scriptis occurrit\').

Off. Cyr. I. 4. 1. . . . ra^v Ss rovg naTeQag avrav
dv ij QT TQT o nqogcav zal svdrjXog av on rjand^ezo av-

\'.dvdsLV^) cum compositis, de coloribus dictum, in
Philostrati scriptis abundat. cfF.: Imagg. I. 13. p. 784:
ev yXavxip de ri^g OaXd-vTqg dvd et %d -vcdv Ix^^vcov
XQWftaTa. I. 10. 4. p. 779 {/ueTavdeiv) II. 7. 4. p. 821;
8. 4. p. 823 {nqogavOeiv).

Eadem vividi coloris significatio inest verbo dvdeiv apud
Xen. Cyr. VI. 4. 1: aave ^avQanre fiev x^Xxcb, rivOet
8e q)Oi-viyJoi> ndaa arQurvd.

\'Anev lavT i^etv cf. Vit. Ap. I. 13.\'3. p. 16:....
xai did TOVT dneviavTiaavTa eg to 2xv&6)v eOvog,

]) Legitur apud Him. Or. p. 772 et saepissime apud D. C., nec tamen
idem significat.

2) Copiosius de av^eiv cum compos, et de substant. UvSo? egit Hama-
kerus. Lectt. Phil. p. 33 sqq.

og om èq)OiTriöé tiot eg SzvOag zxL Sensu eodem uti-
tur, qui Vitam Apollonii conscripsit, quo alii\') àneviav-
TSiv uti solent.

Xenophonti Mem. I. 3. 13: ^ol « KQirolSovXa,
övfißovlsva ânsv lavr laa V, idem facere placuit, quare
nescio an ex huius Scriptis verbum petiverit.

\'ExxltjGi,àÇ,siv = Sià contionem vocare. Singulari et
a veterum fere omnium sermone alienam significationem
hoe verbum accepisse apud Xenophontem (Anab. V. 6. 37),
accurate legentem neminem fugiet. Ibi legimus: ^evoq)G>v

ccmxQivaro otl ovdkv àv tovtcùv emot sig rr^v arça-
Tiàv • vfÀÙg âè avÀÀe^arTeg, è\'q)ïj, et ßovXsffäe y Xé-
yera. \'EvxavOa anodetzvvTat Tiiiaotav ó Jaqhavevg
yrcó^TjV ovx exxXiqa ià^e ov dXXà lovg avrov êzaörov
Xo^ciyovg tiqütov neiqäadai neiôeiv.

Non aliter Philostratus cf. Vit. Ap. VI. 38. 1. p. 275:
^Taaid^ovTog ôs rrjv \'Avrtóx^tav TOV rijg 2vQiag aq-
XOVTog xal zaôiévrog eg avTOvg VJioiptag, vq)\' év
bietöTr^Keaav exxXr^ö la^o f^év r] nôXtg ... sjiTïj^ccv, xtL

MeiovsxTsiv = /uswv sx^\'V- Hoc verbum , cui opponitur
nXeovey.Tsiv, ad cuius analogiam fictum est, apud Phi-
lostratum legitur, cum ëXarrov ex^i-v ceteri dicant.
cf. Vit. Ap. II. 35. 2. p. 87. Denuo in hac re consentit

1) Animadvertendum tamen est Ruhnkenium ad Tim. p. 39 formas
à\'T^ivia.vTstv et àTtsvictvr^cr«;, in libris Platonis melioribus omnibus inventas,
reiicere, scribentem: At ego, re SsvrsfiaiQ (ppoyrfa-i perpensa, ubique à^rs-
viavTÎ^ù) et àTsviavTKTii scribendum censeo." D. C. 46. 49 idem verbum
adhibet alia significatione.

2) Legitur apud Aristoph. Vesp. 32: Ixx^yjo-té^nv Tcfé^ctru !rvyxoiùiiiJ.évx ,-ahi
schol, sli IxKK\'ifTtay a-vvdysiv ; apud Aen. Tact. c. 9 : ixxhyjin&irctvTit rovç avroO
a-TfariaiTat tj îroa/rtzç îé^ack re wçioBmiïv «vto7ç.

cum Xenophonte, apud quem huius verbi usus frequens
est. cff. Cyr. VIII. 6. 23; Mem. III. 14. 6, passim. Hier.
1. 29; 4. 1.

Frustra apud bonae notae scriptores eiusdem usus exem-
pla quaesivi, itaque dubitare vix possum, quin ex eius libris
Phil. petiverit. Msiov è\'xstv legitur Anab. III. 2. 17.

nala/Liaöd ai. cf. Vit. Ap. 11. 33. 2. p. 86: roy/ow
\'^JlQay.Xéa tov Atyvicriov y.ai top Jióvvoov ^vv ön\'kots
diadqafióvtag to \'ivdcov edvoq q^aoi ^év tiots ikdaai
ên avTovg czfxa fzri)[avdg tb naXaaa6a v xuItov
xcoqiov dnotieiqdöoai.

Vix allo quam tropico sensu invenies, hic vero significa-
tione propria occurrit, ut sit administrare, efficere. Non aliter
Xenophon, cf. Cyr. IV. 3. 17: \'O Ss êrj fzdliffTa doxcb
^Mov, eq)r], ê^rjXojyJvat, luTiozevTavQovg, st eyévovTO,
aOTs . . . Taig Sè x^qal tÖ déov naXa^döda l,

\'\'YnétavTÓv tivi (= se submittere alicui)
legitur Vit. Ap. VII. 20. 2. p. 300 : u 8a y.al dQaaéojg
ovTco Tdfid ai^av . . . dïXd go C y vnaö/ov èjuavrbv
TOmd\' ÓVTL xai dyanaVTi fj.6.

Eodem verbo ad eandem rem significandam utitur Xe-
nophon Cyr. VII. 5. 44: xal vvv ogdTSTovTOvg xaldXXovg
nXatovag . . . atg nqdy/xaTa iq^tv naQa^ovTag El ovv Tig
TOVTovg Vifé^ai- éavTOV, Xoyl^o/Ltai f^ixqbv ftav to
vfilv ftaqog sfj,ov fiaTaaófiavov, xtL

1) Quae legimus Plat. Rep. 3 p. 399 B. (ubi libri plerique sTs^oi/Tfl!,
duo ■TTxpszovTx babent, cf. Steph. Thes. Edit. Bind. T. VIII. p. 266) et
App. B. C. 4. 26 cum iis, quae supra laudavimus, conferri possunt,non
vero idem prorsus verho v7rs%stv exprimitur.

<Pe ld ea O a I cum genet. coni. significans abstinere, se
subdueere, ibi reperitur, ubi anéx^Gdai vel simile quid
desideres. cf. Vit. Ap. HL 28. l. p. 118: aoi

Tj veÓTïjg ld roiavra, end S\'eg dvdqag eéaXkarreig rjëri,
(pei8 ó liied a rav dvorjrcov Te xal evxóXoov."

Quamvis a pluribus, et poetis et solutae orationis scrip-
toribus, bic illic adhibeatur, Xenophontem tamen impri-
mis vocabulo, hoe sensu adhibito, delectari videtur. cfiP.
Cyr. I. 6. 19: \'J.XXd tov ^ev avxov Xéyeiv, d urj aacpag
sidelrj (peldea^ai Set, co nat. ib. 35; III. 2. 28^).
V. 5. 18.

Verba poëtica et lonica, quibus uterque orationem ornavit,
praecipua haec sunt:

dQVTiTeadai. Imagg. II. 9. 4. p. 826; Xen. Cyr. IIL
1. 13; activum legimus, Vit. Ap. IIL
38. 1. p. 128. Idem restituendum est
Imagg. II. 6, 3. p. 819; Tavrl ydq
tov nayzqaTid^etr è\'qya jiXrjV tov
• dazveiv xal öqvTTsiv\' vix enim
vocabulum est, quod aptius cum ddx-
veiv coniungi potest, quam 8qvti-
ts iv.

IL 21. 2. p. 603; Xen. Anab. V. 6,
25; Oec. 5. 13. al.; Ag. 1. 24.
naXaftdadai. Vit. Ap. IL 83. 2. p. 86; Xen. Cyr.
IV. 8. 17.

193. passim; Xen. Anab. I. 9. 19;
III. 8. 18. passim.
TiBvdatv. Vit. Ap. IL 14. 4. p. 66; Xen. Heil.
IL 2. 8.

Xen. Heil. VI. 8. 6. [nenqcofj-évov).
auévdeiv. Vit. Ap. IL 26. 8. p. 79; Xen. Cyr.
VIL 1. 1.

Cum iis, quae adhuc attulimus, efficere conati simus,
haud sane exiguum esse vocabulorum numerum, quae vel
simili, qua Xenophon, ratione Philostratus usurpaverit,
vel ab eo deprompserit, nunc ad locutiones quasdam trans-

1) Verbum Doricum esse censet Bisschop. Diss. Ann. Crit. ad Xen.
Anab. Lugd. Bat. MDCCCLI. p. 81; lonicum et poeticum dicit Sauppius
cf. Lexil. Xenoph. p. 81.

2) cf. Bisschop, p. 82. Est vocabulum Doricum. cf. Ruhnken. ad Tim.
i. V. XïuTfióvXiOi;, quod Herodoto obtrudebatur, cum iam Ruhnkenius osten-
dissit, na/^ouxov esse substituendum. Atticos eandem Ivix^ifpov nominare
notissimum est. Herw. in edit. Her. (ïrai. ad Rh. apud Kemink et Fil.
1886) Vol. III. p. 35 scribit Trarpooioóxov. cf. Her. VI. 57.

eamus, quae alteri cum altero communes sunt ac, qualis
intercedat similitude, ostendamus.

Anab. I. 2. 11.
ov yàq 7}v nqoq tov kv-
qov T Q on ov sp(OVTa fj.rj
ànoôtdovac.

Anab. III. 2. 8 et 10. Vit. Ap. IT. 32. 1. p. 85.

Gvv Toîg âsoig noXXal noXXdg ydq eivaC fioi

Tjuiv xacxaXal eXnidsg eXnidag dvaxrrjffaffâat.
aial acoTiqqiag.

Anab. I. 1. 1.
\'Enù d\'^adivai JaQsîog ^cil
vnânreve tsxevtrjv tov
(3iov cf. ib. 3.

Vit. Ap. II. 17. 3. p. 68.
Ov ydq stvat, nqbg tov
eavtov TQonov to ccvt-
anairelr.

Vit. Ap. I. 28. 2. p. 86.
aaquog . . . xéyetai tcxsv-
T ^v vnonrevaag tov
(3 Co V Tf) ôixawffvvïj dv-

Anab. I. 7. 4.
ibv (^hv oïxads ^ovXófxtvov
dmévat T^otg oïxoi \'Qr^\'koj-
Tov 710 li} a (O djtsXdeZv.

Anab. I. 8. 18 \').
Talg aGTiiöi uqog td
dógara êdounriöav, q)ó-
(^ov 710 lovvisg rotg ïn-
710 ig.

Vit. Ap. I. 34. 1. p. 42.
xal Bidag av xó fJ^evov
Toig deoig avx^v roiaii-
Tnv. cf. IV. 13. p. 150.

xai ui] èdv izTilijTT ea-
6 ai töv 171710v, 018 öov-
Tiriaaia W) döTilg. Her.
3. 32. p. 690: TiQog tijv

Vit. Ap.VII. 13. l.p. 290.
at GVfi(iovXavoifti avrö fiij
zv(iiGtdv ag oqdd l,L(pr\\

d(0Q >:/dv0fMi^atai7iaQd dayqav . . . , d vo fii \'Qat a i
ft aö iXal r i fjLia. Tiaqd ft aa iXal.

eXà/Sovro Tf^s ^côvr/g xcù ijyov avrbv. . . . êni-
TOV \'OçoVTrjv. onibvTsg Tfjg ^côvrjg ").

... âçf^aTa 8 taXsinovT a d ta Xs tTvov re g an àX-
av^vov an aXXîjXcùv. Xr^Xav boov ol zvy.Xot.

1) Ita enim cum Hamakero legendum censeo pro «(^jutjç, cf. Ham. Lectt.
PMI. p. 22.

2) A que enim doricam formam cepisse Philostratum censeamus, nisi
ab eo, cui tam multa accepta refert.

ibid. IV. 6 in fine: elg
X ó ft a g TT O X X a> r xai
dy ad SüV yaftovöag rjXdov.

.. . ansi Vjudg siSov stg
noXXd [xccxd] xal dfxr}x^va
BfiTienraxórag , sv q rj /u a
snot riG d firjv , sï ncog 8v-
vat[xr\\v Ticcqd (iaatXécog at-
TïjGaadat êovvcct sfioi dno-
GÏÓGat vfidg stg tijv \'EXKdda.

ai d^ si) Qïi fi a no tri g d-
fxsva t rovg §évovg, snsidrj
vavrat r\' rjGav xal vstov
TSXTOVSg XTS.

2) Obiter corrigam V. Ap. III. 38. 2, ubi pro a-oAAä Itrtó legen-
dum esse videtur roAtó km ayaêx.

3) In schematis gymnasticis praep. awó usum Spartanorum proprium
fuisse contendit Heilandius. Cf. Quaestt. de dialecto Xenoph. capita selecta.
Halberstadt MDCCCXLIIII. pag. 4.

Vit. Ap. I. 15. 2. p. 18.
nQog 8\' EvQv,aé8ovTi 8^ o t-
x BIT at Jiorafzarj nóXtg.

Epist. XXII
ó(pdaXfi.G)v 8\' VTTOyQacprj
xal x6ffï]g n Qogdsöetg
. . . svQsdrj.

Quam in singulis vocabulis locutionibusque intercedere
inter Xenophontem Philostratumque similitudinem nobis
demonstrasse videmur, eadem etiam latius patet, cmn tota
capita ex scriptore, cuius libri fons ei, unde hauriret, uber-
rimus fuerunt, exscribere insulsum rhetorem non puduerit.

Vix enim putandus est imprudens Xenopbontea, quot-
quot in eius opere apparent, scripsisse et mihi quidem

constat non sponte currenti calamo ei excidisse, quae
animo obversarentur^ sed scienter et data opera eum ele-
gantiae Xenophonteae specimina in scripta sua quasi dé-
rivasse.

tïjv d\' "HqaxXtovg cctqsaiv rbv rov ïIqoSïxov kóyoj^,
ov xar dq^àg ane/uvrjffârjv, ovôe Sèvocpâv dicrj^ttoas
/urj ov/i a(j^7]VBVGai \' xal tC àv x^qaxTriqi^OLfxav rrjv
TOV Utjodizov yXiùTTavÂevoq)G>VTog avTtjV Ixavâg vno
yqàçovTog; cf. Xen. Mem. IL 1. 21..

^rjXarat d\'êyévoVTO àXkoi fûv àXXcov, xai ydç ôr] xal
b tov rQvXov (fixotb^aîtai nqbg tÖv tov UqoÔIxov
\'HqaxXéa, bjibO\' b IJqbSixog T-qv xaxtav xai Trjv dqer\'^v
àyet uaqd tov \'HqaxXéa xaXovaag avTOv ég fttov aïqaatv.
cf. Xen. Mem. ibd.

UavdCa 7] xaXr) Aevoqicovrt f^hv duo tov ^ôovg yéyqan-
Tai, brt \'Aqdanav drtrj^iov xai Kvqov ov^ i^Trdro xai
\'A/SqadaTrj è(3ovXèTo xoiv^v yfjv snteGaaâai\' (ita enim legen-
dum arbitrer pro éniöTtdaaödai, cf. cap III), bnota iq
xb^ri xai bq)Qvg bat] xal oiov è\'/^Xsne xal ag si^^ \'^ov
GTÓjuaTog, ovna b Atvocpcov siçrjxs, xairot ôeivbg àv
nsQiXaX^aat ravra cff. Xen. Cyr. V. 1. 1. sqq ; VI. 1.
33. sqq.; VL 4. 6 et 7 ; VIL 3. 5 sqq.

Conv. 1. 1.
\'AXX\' 8ju01 Soxei tö)v xa-
xg>v xdy ctdcóv dvSqav
ëqya ov fj.óvov id ^erd
onovdfig tiquttó ^sva
d^tojLivrifj,óvevTa ei-
vai, dXkd xal rd tv
T atg na vb la ïg.

Conv. 4. 31.
vn av ioT av r a I d é f.ioc
^öï] zal 6 dz co V y. a i
óScÓv sStGTavTat ol
Tikovöioi.

Conv. 2. 8.
"^h 8è (scil óqxv^^q^s) xafj.-
ftdvovoa dfia vèQ^^cro y.ai
dvBQQimB i Bivov^svovg,
avvreXjuaiQOfiévr) óaov sSei
QmTSiv vipog ójg sv Qvdf^a
dsx^adat avrovg.

Anab. IV, 7. 13. Alydg
ywaixeg QinTovaat Tanai-
8ia Bira xai êavrdg btii-
xarBQQmTOvv XTB.

V. S. I. 25. 20. p. 540.
\'^ubI d^dvdQav iXkoyi-
ficov d\'%co ^v r\\fxóv BVT a
o v /u ó v o v t d ju bt d
G 71 O V d ij g Xb ^ V T a
dXXd xai rdv raig
Tiaiö talg xtb.

Her. 13. 2. p. 719.
dXkd xal ddxcov VTiav-
iGTavTO avTtó xal
OBODV VTlB^ÓGTaVTO ovx
Oi TloXkoi flóvov XXL

Tiaïg ydq %ig, ügtibq tcov
OqX^^t^q^^f^v dv bq q i7t~
TB ITO xovcpag ^vvacpiBué-
vov avTa ftéXovg ég rb dvco,
xal STiBidij TioXv dTtb Tfjg yfjg
yévoiTO, éxv ft O G T a b
Tiaig , vjiBQaiQcov éavTbv
Tov ftéXovg, xal dfiaQTÓvri
Tov xvftiGT&v ëroijua ijv
ftaftX^odai.

Conv. 4. 8. in fine.
Y.ai OVTOI fthv drj ovrcog dva-
fti^ è\'axaipav te xal
èöTiovd aö av.

Mem. 11. 1. 21. sqq.
fpïiöl (scil. ó llqódtxog) ydq
\'ÜQaxXéa, ensl ex naidav
eig rijSriv éqftdTO, év fj oi
véoc r]3rj avTOxqdroQEg ya-
vó/ueroi drjXovGiv eiTs rrjv
dqsTfjg 68bv TQsipovrai
STCl TOV (3lOV aÏTB TfjV 8ld
xaxtag, a^aXdóvTa algiqöv-
X^ctv xaOfiadai dnoqovvTa
bnoTaqav Tav b8(i)V Tqdmq-
Tat\' xal (pavrivav avT<h 8vo
yvvalxag nqogiéVav fiayd-
Xag, TïjV juav aTsqav svTiqsTirj
TB i8siv xal eXavdaqtov q)V-
oai, xexoG/iirj/uavrjv Tb /usv
öOifia xadaqtÓTiiTv, Td 8è
OftfiaTa at8oi, to dh öt;^^^«
Gcocpqoavv^, aodfiTi 8a Xav-
xfj, TTjV 8a BTaqav Tadqa/n-
uévrjv fxav alg noXvffaqxiav
T€ xal dTiaXÓTïjTa, xaxaX-
XcoTviG/uévriv 8s tÖ /uèv
fj,a coots Xavxoréqav tb xal

Vit. Ap. VI. 10. 5. p 240.
El8ag BV ^coYqaq)iag Xóyoig
xal Tbv TOV JJqoSixov \'Hqa-
xXéa, (óg aq)r]/3og /uhv b
^HqaxXfjg , ovjia 8^ av aiqé-
aav TOV (3iov, KaxCa 8\' av-
Tov xal \'AqaTrj 8iaXa(3ov-
öat, Tcaqd acpdg dyovaiv, tj
juav XQ^*^^ xaTBGxavaa-
fxavn] xal ÓQfxoig, BGdfjTl O\'
dXmoqq)vqco xal naqaidg
dvdai xal ^««V??^ dvanXo-
xaïg xal yqacpaTg óftfzdTcov,
aGTt 8\' avrfj xal
7té8iXov [YByqaTiTat ydq xal
TOVTM êvGo(3ovGa), \'q 8\' ai)
nBnovr\\xvLa ftav nqoGg)6qiig,

êQvdqoTSQav tov ovTog do- TQap^v d\'\' bqaaa, tÓv 8\'\'av-
xetv qjalvBGdai^ to ds Gx^- xoG^iqua,

fia coGTS doxeiy oqdoréqav y.ai avvnodsTOg rj IdQeri] y.ai
Tijg q)VGecog Etvai, Ta da o/bi- XiTtj rrjv BGdfira, y.ai yvfivr)
fiaTa e\'x^iv dvansuTaf^éva , d\' dv scpaivsTO, et /nr) éyi-
èGÖfiTa Sè éi f^g dv fidXiGTa yvcoGXE tovv dr^kuaig ev-
i] aqa diaXd^noi, y.aTaGy.o- G^^I^OV \').
nuGÖac dk dafzd èavrijv,
STViGHOTTSiV dh xai si rig dX-
Xog avTtjV dsuTai, noXXdxig
ds xal stg rtjv éavTijg Gxidv
drco/SXsTtsiV.

TavTa d\' snOLTiGaro Xddqa ^qav ovTOt dXXïqXav xal
tov dvdqbg sy.^sTQTjGa/usvr} tov xoGfiov t} yvvrj Tbv
rd èxsivov önXa. \'O d\' idcov ê av t ^ g 6 nXa a v t ü
sdavfa,aGs TS xal ènriqstotIjv sno csIto.
TLdvdsiav\' ^v d^jvov, co yé-
vai, GvyxbipaGa Tbv gav-
Tfig xÓGfiov Ta bnXa
fj.01 sno lijG co ;

Totam fere Pantheae descriptionem ex Xenophontis Cyri
Institutione Noster hausit; quam exscribere operae vix pre-
tium est.

xai rb aa tlsïov ar]-
/iieZov OQàv ecpaaàv rive g
d ST br X Q^ ^ ^ ^ ^ ^^ ^
TiéXrijg dvccTsra/uéror.

\'Otvôts êé Ttg . . . ^ovXoiro
TiQOTiieiv, eiXzsv sn l r bv
XQaTïj Qu , avôsv éirixv-
ipavra è\'det çocpovvra m-
rstv ÔJÔJISQ ^ovv.

Imagg. II. 31. 1. p. 856.
xal rb G ri fia tov rb (3 a-
GtXeiov b X Qv G ov g s ni
rfjg TtéXrïjG dsrbg.

Epist. LX.
Hdvra alqst rd ad .. .
xal râv rqicóv Saxrv-
Xâv al G vv 6 é G e i g, sq)\'
a>v rb Jiorij-

Imagg. I. 12. 2. p. 782.
xbqrj xal natg djugxa xaXà
xal G v fi q) o i r â) V r e^)

Philostratus Imagg. 1. 27. p. 805 de aprorum venatoribus
mentionem facit. Quos cum pingeret, obversabatur oculis
eius, quod e multis rebus apparet, liber Xenophontis de
Venatione; magnam enim in utriusque descriptione simili-
tudinem cerni, neminem fugere potest.

Ut unum alterumque afferam, eadem genera canum enu-
merantur, eadem instrumenta memorantur, quibus capri
capiuntur.

de Veu. 10. 1.
ÜQog dh tov vv tov dyqtov
xexTfjadaiy.vvag ^Ivdi-xag,
KQTjT ixdg, AoxQiSag,
yiaxalvag, d qxv g,
dxóvT la, TCQoßöXia,
nodoGT qd ß ag.

ibid, 3. Td 8e nqoßoXia
nq&Tov f^hv Xóyxctg e^ov-
ta ., . xaxd dh fzéöov tov
avkov xv0)8ovtag dnoxe-
XaXxevfzévovg. —

Imagg. 1. 27. 5. p. 805.
xal Td è\'dvt} TG)V xvvcov,.
.. . Yqdq)U êïj Ao x q L-
Sag, Aaxa ivag, \'Iv-
dixdg, KqriTixdg.

ibid. Gxevoq)oqovGi 8 av-
Toig ... n o8 o GT qd ß a g
xal dqxvg xal nqoßo-
Xia xal dxóvTta xal
Xóy x^S, é(p\' è)V ol XVó~
SoVTeg xtL -—

Quam recte doctus Episcopus de Philostrati scribendi
ratione iudicaverit, vel obiter eius scripta perlustrantem
fugere non potest; mihi vero est in propositis, singulares
eius vel errores vel peculiarem, quam in etymologicis se-
quitur rationem, conquirere et miram viri et syntaxin et
davvra^tav demonstrare.

Apud Photium \') haec de Philostrato leguntur: OvTog
S\' ó fpiXóffTQarog dnccyyeKia /usv xé^Qijrai yXvxeia,
xal TtoixiXcoTaTp, xal Xé§effiv sfXTtqenovaatg (pQaffsi rot-
avrri, aWTa\'^mt fiévTOiye toiavTaig, oïais ovx dv rig
dXXog, èg tÖ Gvyygdcpsiv Tsrayfisvog Joxovai ydqnag
dövvTa\'^laiS ^dXkov aoixévat, rj ovvrd^eas otiovv /ust-
éxeiv. OvTog d\' üg^isv ó dvtjQ, ég nolv^aÖéöTaTog ó)V,
ovx dv dtaf^aqrca tov öqdov €ig Tamrjv
idiÓTQonov t5}v cvvrd^scov xaivoto/uiav, dXX\' d tigi tüv
dq^oiiOTSQov anavidxig ïaag uqrfcai, TOVTOtg ovTog eig
xÓQov nenaQQrjöiaGfisvrjV avTcov rrjv

XCiQi\'V. ""Exovai yaQ xal td roiavxa to)V Xóycov to
STtaycoyór xal inacpQÓBiTOV.

Vit. Ap. I. 5. p. 7: xal drjT^ dqpixo/Ltévrj al fièv
djumal TCQOsstxov TOig dvdsaiv.... avri) sg vnvov
dnrjx^ri, xré.

Mirum quantum sibi placet Philostratus in frequenti usu
casus absoluti, qui a melioris notae scriptoribus non ille
quidem omnino est alienus, at raro tantum admittitur, no-
minativum dico.

In hoe ipso capite legitur: ol 8h iy^d^QMl (paaiv, óg
bfiov Ts TiXTOiro xal axiqurbg ev rfj yfj nsGuadav êoxav
e/LiftsTScoQiadeirj atdéqc, tó , oifiat, èxcpavkg .... xal
bnóaa bd\' b dvr^q éyévsro q)a óvovTsg ol &Eoi xalnqo-
arjjuaivorreg, cff. I. 10. p. 12: dv a fiav 0 dv (ov ovv b
csQBVg tÖv avdgconov, yvvr) ftsv t& kikixttovtco iysyóvst.

I. 21. p. 26: KrriGicpÖiVTa d\' vweqftalav xal naqiav
eg rd JBaftvXcbvog OQia qiQOvqd fx.ev avxódo r^v sx fta-
GiXécog\' III. 89. p. 129: dXX" al x^^Q^S avrov xara-
ipS)ffai tov yXovvbv eg bqdbv tov ftadiöfiaTog b vsa-
vtag ^Idsv\' IV. 2. p. 141: y<xq riTT-q fiêv o v

xal Tcqbg nvqqix^\'^S avTol bvTsg avXav /uèv ndvTa
fxeoTd ^v ibid. 14. p 151: ^Oq(p£vg 8\'\'exqa ftbvog dqTo
ex 0qdxï]g rj xeq)aXr/ ijxovffa. V. 20. p 202: xaTa-
/Sdg ig TIeiqaid, vavg juév Ttg aqjust\' VII. 8. p. 284:
TovTOvg JojLcsT tavbg mi/SovXevsiv éavTa (prjoag, ol
fav big vïjaovg xadeiqx&n^fx\'v, xtb. ibid. c. 10. p. 286 ...
sitcoiv 8eZödat dnoBrif^iag drcoqqqtov, Tovg (aJèv eègfïk-
6ev \'AftdqiBog. .. 8óla, xtL ibid. 37. p. 317. V. S. I.
2. 2. p. 485. II. 1. 14. p. 553.

Her. 2. 5. p. 670. Imagg. L 4. 2, p. 708: Uyiov...
léyet ag ajvoO avóv, Mvd\' rj x^m rov Sqazowog, tkav-
ÖéQa ri nohg ex tovtov si-rj. I. 18. 4. p. 793; H. 13. 2.
p. 830: eg b é/UTivéar b ars/uog jiXet rj vavg bti\\
(locus memorabilis ob praecedens pronomen relativum); H. 15.
3. p. 832; ibid. 19. p. 842; passim. Cum locis iaudatis con-
ferendum est, quod legimus apud Xen. Anab. I. 8. 27: xai
èvxavGa fta^bfisvot xai fi aa iXsv g xalKvqog xai
oi djuq) avTOvg vnsQ sxaveQOV, bubGoi f^hv rav
ftaaiXéa dnédvriöxov K%y\\aCag XsyérG), xré. cfF. Cyr. IV.
5. 37; V. 4. 34; VL 3. 2: bjtiadev d\' n cpaXay^ scp-
eu o/u ér rj,.,. oi nqogrvyx\'^vovrag rav dq/óvrav èjiefié-
lovro, xré. Mem. II. 2 5.

Simile qaid legimus in Isocratis Helena\'), quod ideo
animadversione dignum est, quod inde perspici potest, qua
ratione ortus sit ille nominativus absolutus. Haec sunt
verba: . . nioxug èSoöav dïlijXoig ij firjv (3oq6rjGsiv, si
Tig duOGTsqolrj tov d\'^vcadsvta xa^slv avTifjv, ro/ui^av
exaGTog.-.. avTÜ jtaQaGxevd\'^eiv. Verba ultima laxiore
vinculo videntur esse coniuncta cum antecedentibus.

a. genitivi partitivi cf. Imagg. I. 26 (27) p. 802- ejird
ovtoi JJohjvslxsL ra OïjlSam rrjv aQ^V^ xaraxró-
f^evoi, ovdstg svoGrrjasv,

ra (pro absurda forma ^ekuToma quantocius hic et alibi re-
ponatur /usXtrowTa ex fiaXtröeööa) xai 6 Xi ß av arbg xai
rb iq)VfzvfiGat, cpoudv ravra roig dsoig naqd ravdqbs
rovrov. I. 22. p. 28: 6 Tijg Xsalvrjg roxog, ai
Xsairai firjvav /usv xviffxovaiv e^- ibid. II. 24 p. 77;
IIL 54. p. 137: IV. 16. i p. 153; ibid. 28. 1. p. 168.
Imagg. I. 18. (19). p. 791, 792. V. S. IL p. 593; Imagg.
L 773 ^).

Exempla ex scriptoribus classicis nonnulla affert Wentzel,
in libello eximio, qui inscribitur: Ueber die sogenannte
absolute Participialconstruction der griechischen Sprache.
Glogau 1857. pag. 18 sqq.

c. dativi. cf. Vit. Ap. IL 31, 1. p. 83: xataleifp-
ß eig ydq xofti8fj veo g, aTiCrqoTioi fnhv avra sysvoVTO dvo.

Laxae constructionis vestigia in Philostrati libris plurima
adsunt, quorum praecipua hic illic observata indicare mihi
proposui.

I. 28. p. 36: Tcb Jtaide ovrcog d/uaOag sTtaidsvasr ag
OTtXa en dXkrikovg dqaödai xai b iJ.ev r qcodfiv at,,
b 8h dnod av eiv vnb tov ersqov.

IL 3. p. 51: xac giaaiv ag rdg x^iqag dn avrav
i8edr} 8iaXecnovGÖ)v ov fzelov rj GTd8iov, TOöovTog
ydq eivai.

Trdchn O sv róic, \'Emóa-i ^S/xi\'/iOvss Sè zl lisréuipoi, yii^épcc stti r!f Tdéei

ToS vkv TrsvSovtra.\'\'^ avrt rov rSv Si (MBTSaipm Saifióvuiv. Koen. haec annotat:
Confundit vero manifesto Grammaticus nominativum, qui dicitur in par-
tione, cum soluto , Latine per quod attinet exprimendo.

Vit. Ap. II. 12. 2. p. 61 : èwvx^^v dè y.al ovroC q)a-
Giv êXécpavci. . . • sivat yàq èi] tcùv nqbg \'AXé^avdqor
vnhq Héqov fj.Bfiax\'^i^évav els ovrog, XT^i-

VIII. 7. 40. p. 845: eîvai> bh naTéqav r dyaââr 6
nais ovros; ibid. 30. p. 369: TsXsvTijaai â^avrov
ol jusv iv \'Eipéffcp âaqansvôjusvov vnb dvoir bficoaïv,
reôvàvai yâq 7]§ï] ol dneXs\'ùâ eqo xrL passim.
V. S. L 19.

Vit. Ap. IV. 30. p. 170: %al ydq al aqai zal rdv
Tfj y^ y.al -rd vneq rijv yfjV zal dvéfxovs eïvai y.al darqu
Jibs ndvxa. Imagg. II. 9. p. 824: rd tdxn, « naï,
y.al rds ifzni/nnqa^évas oiy.ias zal al Avdal al
y.aXai, TIéqöais ravr dcpà^sv dyeiv. II. 22. p. 847:
êndyovai Se y.al oiov dy.qonôXsi fzrjxavds, nvq énl
trjv y.ôfiriv ... âvqai rives ènl rb arófta. cf. Imagg.
Prooem.

Vit. Ap. VI. 12. p. 250: Gol luev ovSsvbs dv ftao-
y.ïjvaift eyè) Xôyovs . • • . ^rj dv ênavrXrjöai rovs éy.eWev
lôyovs. passim V. S. II. 31. 2. p. 625.

Contrarium apud Xenophontem et alios scriptores repe-
rimus. cff. Xen. Anab IL 19: oficos Se KXéaqxos ro-
aoijrov einsv, on ov rcov viy.óvrcov eïr} rd bnXa naqa-
didóvai\' dXV ecprj, v^eis /uèv . . . dnozqivaaôe ibid. 2.
1; 4, 19; IIL 3. 12.

195: YQdq^ei... tv\'è\'XOoi-, VIII.^ 7. U. p. 348: doxéb
ydq fiot xal rovg 6aovg . . . èxcpvtavaiv, Iv du avrav
dvoifiav. V. S. 11. 25. 5, p. 611: déofiat... Iva 6e-

Optativus pro Indicativo. Vit. Ap, II. 3. 1. p. 51. Mv-
OoXoysiTai. . . ag JJqofiridevg de&slrj.

Praesens pro futuro. Vit. Ap. 11. 40. 2. p. 92: ovnca
gvviy\\gt. . tijg djiodtj/uiag .. ovde %cdv êdvcbv, «V oig
lombv eG/uev. III. 32. 1. p. 123. V. S. II. 1. 4. in fine
p. 548.

partic. aor. pro fut. Vit. Ap. V. 27. 3. p. 210: ènidrj-
/Liei" 1 è\'cpT], nb Tvavevg"; iivaV\\ sq)aGav r/fteXrlovg ye
rifMag eqyaGdfievog.^\'

Eiusdem enallagae modoruui exempla quaedam ex Xeno-
phontis Anab. in promptu sunt.

Indicativus et Optativus permutantur. Anab. I. 10. 1 :
^xovGS . . . OTi oi "EXXrjveg vtxaar . . xal sig rb nqÓG-
dav oïxovrai. cff". II. 1. 3. (praecedente óVf); II. 1. 14.
(praecedente óp); 111. 5. 13 (praec. bnoi)\\ VI. 3. 11.
(praec. brt) passim.

Minime iam nunc silentio praetereunda est alia Philostrati
consuetudo singularis, qua adverbia, quae motum, cum iis,
quae requiem significant, permutare solet.

a. Sevqo pro avravda saepissime utitur. ctF. Vit. Ap.
III. 2. p. 96: i/ijv dddvarov fidOa) tÓv ftaGikaa tg)v

dsvQ \'Ivd&y bvra -, III. 34. p. 124; V. 35 in fine p. 219.
YI. 5. p. 233; VL 19. p. 255. passim.

Poëtas non ubique satis accurate discrimen inter haec
adverbia observare constat.

b. slg et êv. Vit. Ap. I. 38. p. 46: .. sg ovg léovtég
T dnoy.etvrav. II. 27. p. 79: tovxl vsvof^iOTai \'Iv-
Soig, ênsiddv sg tov ^aothsmg jtlycoffiv. V. 7. 1. p.
192. passim. V. S. II. 4. 1. p. 568: rdg dè nXeiovg tcov
vvxrav èg to . . . Isgbv dnezdOavdsv xts. passim.

c. ov et ol. Vit. Ap. I. 34. p. 43: bgcov ol trjgyijgei.
II. 6. p. 54: rjQÓra rbv ijysfiova ov gtsIx^isv; III. 10.
p. 101. passim. V. S. 11. 13. p. 594: ol dtj y.al y.ara-
(3iovg dnsdavs, y.rs.

d. dXXoffs et dXXodi. Vit. Ap. III. 47. p. 133: ovr
dXXoGs noi (^Lorsvsiv rf^g y^g.

e. not et nov. Vit. Ap. III. 26. p. 117: unoï" s(prj,
no (iaoiXsvg diatrriGsrat"] VI. 10. 1. p. 238.

Vit. Ap. I. 7; 3. p. 9: ó \'AnoXléviog tiqogsix^ ^^
Eviércp Tvatg en. Nostri est hic illic participium prae-
sens verbi ei fit omittere. Vit. Ap. 1. 11. p. 13: ev éq)rj (3 a
ëri -, II. 38. p. 90. IV. 13. p. 149: fierànœQov ijdï] STvy-
j^ccrer. passim. Comparari potest cum his, antiquis v. c.
Thucydidi iam usitata, formula vvy.rbg en sim.

Idem facere placuit Xenophonti. Anab. II. 2. 16: ég
STvyx^vsv êxaGTog y\\vXï\'QovTO.

I, 12. p. 13: Kdxeiva rrjg êv Aiyaig 8iatqi(3ïqg.
Haec verba ab Oleario huc transposita sunt idque recte;
nam nostri peculiaris mos est, éxeivo, êxeTdev sim. ad
ea, quae secuntur, referre, ubi Attici róde sim. utuntur.
Cff. Vit. Ap. II. 15. p. 67: dïX éxetvó fiot etné. IV. 40.
p. 181; VI. 43. 1. p. 278. passim. V. S. L 25. 19. p.
539 passim.

Notandus est frequens usus dativi, quem auctor buius
vitae cum imperfecto et aoristo pass. nonnumquam etiam
cum praes. et fut. coniungere solet. cff.

Vit. Ap. I. 11. p. 13: éB\' avré èfpiXoGocpeiTO. I. 23.
p. 29: èó\'^a ivvnvLOv êcpoiTYiGev é8e té cpriv avr t 6 eé
iwreâetGa. IL 16. p. 68. III. 6. p. 99; V. 21. p. 204;
IIL 19. p. 110; IV. 21. p. 158. V. 35. 5. p. 219.

L 15. in fine, p. 19: xal si /ur^ TtavGeGâe, ovx
idao) Vjuàg en amrig èardrat. Codex Schellersh. babet :
et fit} navGaiGÔe.

Quamquam usus ille optativi in protasi, sequente futuro
in apodosi apud Philostratum baud raro occurrit (cff. Vit.

Ap. I, 21. p. 26, 27, p. 35, 37. p. 46, II. 11. p. 60
passim), tamen Bekkero i) assentior h. 1. nil mutandum esse,
quandoquidem et linguae leges et naturalis ordo futurum
flagitant. Res enim, quae sequitur, certa et definita est.

Adsunt exempla, quae vulgatam tuentur; off. Vit. Ap.
II. 35. p. 87. IV. 45. p. 151 : nu nn dXcc^orsvsa&ai\',
eg}?], //d ó§ COndrra stQTjffsvai. Conferendus est locus
Xenophontis Hist. Gr. V. 2. 38: ..xai ovx dvrioovai
Ttjv akdnrco^ £i (xri tiq avrovg navGU rijg vftqecog.

I. 18. 4. p. 23: êfioi ds ftadiaxea. Adiectivorum ver-
balium neutri pluralis usus Philostrato in deliciis est. cff.
I. 22. p. 28; 32, p. 41; V, 36 p, 220; VII. 34. p. 341.
passim.

In Xenophontis libris hic illic adiect. verb, in -rd et
-%éa observantur (cff. Anab. IV. 6. 47; Mem. L 4. 6).

Thucydidem primum hanc formulam pro neutris singu-
laris adhibuisse auctor est Meierus in libello inscripto: de
Arriano Thucydideo. Diss. Inaug. RostochiiMDCCCLXXVII
pag. 6.

Vit. Ap. I. 19. 2. p. 23: cpavrj d\' rcb \'AffffVQih (Da-
midi) ^vjufiérqcog nqdrrovGa • rb ydq XoyosiShg ovx
uX^v dre naidsvOsig sv ßaqßdqoig, diarqißrjv dva-
YQdipai xai §vvov0iar xal b ro i^xovöev ^ £i8ev dvarv-
jicbaai 0q)ó8Q\' Ixavbg ^v, xré.

1) Cf. G. J. Bekker, Specimen variarum lectionum et obaervationum
in Phil. Vit. Ap. Lib. I. Accedunt Creuzeri annotationes. Heidelb.
MDCCCXYIIL p. 53.

Complura sunt vocabula in scriptis Philostratorum, quae
aut soli aut sensu vel usu novo adhibuerunt; quorum maxime
memorabilia in animo est enumerare \'), additis nonnullis,
quae apud alios, recentiores imprimis, perraro occurrunt.

dy fiax ó ag ^ statuae instar pulcher; cf. V. S. II. 25. 6. p.
612: ^vveXdfiftave 3\' avra y.al ij Sqa rj tvsqI t^
£Ïdsf y.al ydq iulxctqig y.al dyaX/narLag, oia acprj-
ftoi^ y.rê. Dictum est de Hermocrate, Sophista in-
signi corporis puichritudine.

Derivatum est adiectivum ab dyaXfia, ut y.ofifj.a-
Tiag a y.ófifia et èoyfiaxóag a dóyf^a (de quibus vid.
infra), quae apud eundem leguntur. Eodem modo
ortum est rqavftartag (= saucius), quod iam Thu-
cydides (7. 75; 8. 27) adhibuit et (pqovtjfiaTÓag apud
Xen. Ages. 1. 24. Plura indicat Abresch. ad Cattieri
Gazophyl. Gr. p. 48.

dy aqaX^ci, superbia, ferocia. Suidas expl. V7ieqriq)avia.
Legitur V. S. II. 11. 2. p. 591: oïvov d\' rixTÓfxavog
naqoiviag èxqdrei xal avx^q^iccg Jfcci dyaqcox^ccg, ^v
ó oCvog anl %dg yvófzag tcov dvdqanmv agdyav, xtL
Cf. Vit. Ap. IV. 2 p. 66. Occurrit hoe substantivum
apud Alcipbr. 26, Long. 24 et in Diod. Sic. fragm. 31
servato a Suida s. v. e^axqiftcodavrag. Alibi non repe-
ritur, si quidem excipias Euagrium script, hist, eccles.

(cf, Imagg,) , etiam alii scriptores utuntur. Explicatur
a Lexicographis graecis, vid. ßekkerum Anecd. gr.
I. p. 336: \'AysQcoxog\' ravqog-. as/^vog, vnsQOTCTrjg,
âçaffvg, ubi pro ravçog scribendum esse yavqog non
mirare\'r si iam multi ante me vidissent.

â/icc§6vstr , in plaustris degere legitur Vit. Ap. VIL 26.
5. p. 307, ubi Scythas, qui in curribus degunt, cc/ua^-
evovrag vocat. Ea significatio verbi aliis usitata non est.

àv anTv\'^a t rjSstg, Vit. Ap. 13. 3. p. 63 dicunturden-
tes elephanti = tî\' /uaKaxoi,

dvT IVO fisiv, legibus repugnare. Vit. Ap. VL 20. 2. p.
258 ; deoTg avTvvo(j.Blv fj-avia oifiai. Alii e. g.
Hemsterb. legerunt avrivoftoderei^v (leges contrarias
ferre) , quod verbum habet Codd. deterior familia
cf. Kayser. ed. Turici MDCCCXLIV p. 119 et praef.
p. XVI. Quantum investigare potui verbum àvrtvo-
fzsiv nusquam legitur.

anrjyxoiviGfj,évr} yXaTrtj, prompta lingua cfF. Vit.
Ap. VL 11 p. 242, V. S. IL 1. 28. p. 561. Hesych.
interpretatur: \'Ajtayxaviôàfj-ivoi, ivreivavreg^) rovg
àyy.cbvag. \'ATtrjyxcovifffiévog \' sv rbv àyxâva

dnoönovdâ^siv rtvbg, neglegere aliq.; V. S. 1. 17.
3. p. 505: öjucog ovx âjiOGJioéôa^s räv xoivcov.
Suidas i. v. drcoanovSa^av interpret : navbfisvog rijg

d çyv qo x^xiv o s, argenteis frenis ornatus. Imagg. I.
27 (28) 3 p. 804; V. S. II. 40. 4 p. 587.

/ióayqog, bos silvester. Vit. Ap. VI. 24\', p. 265;subst.
ftodyQiov = clypeus apud Hom. II. 12. 22; Od.
16. 296.

y aXaxToq)ay s iV, lacte vescor. V. S. II. 1. 13. p. 553;
iiyaxazto(payg)\'\\ êq)ri, tÖ nXéov tov xqóvov,^^ Mira
sane est ratio dicendi et apud unum Philostratum
obvia. Adi. yXaxTocpdyog apud Hom II. 13. 6.

y aöTéqag dvatoxovöa, partum difficilem faciens. Vit.
Ap. III. 39, 2, p. 129: ywi] §é ng ënra i^dr] yaa-
Tsgag ôvaroKOvaa, deofiévov vnhq avrî^g rdvdqóg,
lddy\\.

yoqyi ^bi^, Gorgiam imitari. Epist. LXXIII: Foq-
yCov bï davf^aöTat rjöav aqiöToó re xal nXstaTOt
TvqcoTor /uèv oi xard OarraXiav "EXXrjVsg, naq^ oig
TÖ QïjroQeveLV yoQytd^stv ênavvfiiav ea^^^ • • • ^^^
Aiff^CyvS • . . ovx axrei yogytd^siv êv tü nsql Tfjg
OaqyriXiag Xóyco xré. cff. V. S. L 9. 2. p. 493 ; I.
16. 3. p. 501; il. 21. p. 604.

dvaxTsvi^siv, pectere vel comere Yit. Ap. YIII. 7.18.
p. 335 : XQtvsTfo ôs fir) 6 AiyvTiTiog, àXXà rd ^avdd
xal ôisxrsna/uéra /usiçdxia, rovg eçaffrdg i^aipd-
fiBVa xal rdg évaiqag, sq)\' &g xcofid^ei. Sermo est
de iuvenibus pulchra coma ornatis, quos Apollonius,
cui ob comam neglectam squalorem obiiciebant, cri-
minationis disceptatores sibi optat.

à taitqaibvsiv y demulcere. Vit. Ap. VI. 13. 4; p. 251.
V. S. I. 21. 9, p. 519. Simplex aliis satis usitatum est.

disXTtrvstr, exspuere. Imagg. II. 23. 3 p. 848: uoXv
jusr rov dcpçov dtsxnrvav, cf. Steph. Thes., ubi G.
Dindorf haec annotat: Sic codd. Jacobsii; vulgo 8ia-
Tirvcov.

doyf^arlag, sententiosus. V. S. I. 16. 5. p. 502: rr]V
d\'iôéar rov X6yov doyfzariag o Kçiriag xal noXv-
yvè/uœv xré. Apud alios non legitur hoc adiectivum.

ôvgyçd/Li/uarog, indocilis, V. S. II. 1. 23. p. 558:
ôisftéftXïjro âs nqbg avrbv ag TjXiôiadrj xal Svg-
yqdftfj^arov xal na^vv rrjv fxvijfirjv. Idem est ac
dvguaârjg, cf. v. c. Plat. Rep. VI. 503 d.^).

rd syxaXvTirrjQia facetissime appellat Hermocrates rd
dv axaXvnriiQ la. cf. V. S. II. 25. 4. p. 611:
ors ârj xal râv ènirribsicov êçOjLisvov rivbg avrbv,

TiÓT dyoi rd dvaxahjTiTfjqia, daTeiÓTUTa o \'\'Eq-
/uoxqdTïjg n B Y X aXvTCT r}Q i a , f^ev ovv", 6(pri, i/roiav-
rrjv Xcx/jiftdvcov", y.ai diélvae {xbt ov tcoXv tov ydfiov
óqg)v ovt\' ideiv riBuav ovt sjtiTïjSeiav to r^dog. Agit
de hoe subst. Coelius Rhodiginus, Lectt. Antiq. cf.
ed. postr. Francof. et Lips. MDCLXVI. p. 1192. E.

éxxeifzèv(og, aperte V. S. II. 17. 1. p. 597:... ix-
xeiftévag ydq tov ^Oovg xal dnavovqycag è\'^av vus-
xqivsTO sv, xal d firj snscpvxsi. Participium èxxsL-
fxsvog legitur ap. Dion. Hal. rhet. 10. 1 : sdv dnkovv
f) tb ^6og xal tiuvtI idsiv éxxsiftsvov, quibus ver-
bis apparet, quae sit vera vocis significatio.

sxxXrjGia, decretum. Y. S. II. 1. 29. p. 561:. .. dva-
yiyvcoöxo/usvrjg ê\' avTtó xal \'Ad-qvatav sxxXr}Giag,
sv rj sfpaivovTO xaOaiiTÖfcsvoi tov "^Hqódov, xts.

èx fiv dovv, fabulose enarrare. Imagg. I. 3.1. p. 767, dXX"
Aiaancp ndvTa Td toov dvdqüncov êx^tsfivBojTav, xts.

sxvrin tovv, excolere, instituere. Y. S. 11. 1. 27. p. 560:
y.al dij ^vvajvsdr/fiovv avTÜ xal Bidvf^ot xóqai nqog
dx/jf) ydfiav, davfia^ófisvai snl tü sidsi, dg ex-
VïjTticÓGag ó \'Hqódrjg oivo^óovg éavTa xal öipo^
notovg s7vsjiolï}To, xts. Pass, legitur Vit. Ap. V. 14.
3. p. 199. Male mihi vertisse videtur Stephamis: exr??-
niov/u,ai, infans reddor, ad infantiam redigor.

éxTvaXaici), ago contra luctae leges. Imagg. I. 6, 4. p.
772: 66sv Svax^qc^tvovGiv. . . ag ddixovvTi xai
extiaxai\'ovti, xts.

ey.Tvq)Xovv [dfj^jié\'kovg), occaecare. Her. 3. 24. p. 685.
Dicitur h. 1. de grandine, vites vastante.

êxq)dvdïjv, manifesto. Vit. Ap. YH. 20. 1 p. 300. Op-
positum: dcpavüg. Hesych. interpret.: g^ai/f^ó^: ^
rteiv cf. edit. Schrevel. Lugd. Bat. MDCLXV^IH.

oi èXlóyif^oiy auctores classici. V. S. II. 8. 2. p. 579.
Adverb. ilXoylf^cog = diserte legitur V. S. 11. 11.

erSslxTtjg, delator. V S. II. 29 (bis) p. 621. Atticis
subst. fiïjvvTïjg solemne esse satis constat.

avGo ft 6tv, superbe ingredi. Vit. Ap. VI. 10. 5. p. 240;
dicitur de Voluptate calceo aureo in sisten te,

svvnr id^eiv, supinum proiicere. Imagg. II. 16. 3. p.
834: évvTiTid^cov êavTOV rfj yfj, hts. Alibi non legitur.

inaficpotéQmg sinstv, ambigue dicere. V. 1. 1.21.11.
p. 519. Verbum é7ta/uq)0\'vsQi^eiP legitur apud opti-
mum quemque. Adiect, apud Joseph. Ant. lud. 12.

sTiaraxvxXs ir, repetere. V. S. II. 9. 5. p. 583; med.
= in orbem agi, apud Plat. Rep. X. 617 è.

STiidanrsiv, iterum sepelire. Her. 2. 5. p. 670. Codd.
secunda familia: xal ôântsiv (cf. Ed. Kays. p. 289);
Ex scholio ^ inl rr^v dsweqav (j^êGiv vera lectio
patet.

intXQtvetv, praeficere. V. S. H. 2. p. 566: ...tov
avdqa tovtov dnb trig tcbqI avtov Só^tjg avrbg érté-
XQive TOig rsoig, dycoviarijv rcóv tvoIitixcov nqog-

sninTTjaasLV, prae timore se abscondere. V. S. H. 9.5.
p. 584: r\'f/.Tj ydq di) sv Talxei inmrrj^acfiBV oqtv-
yœv dvaipâfisvoi qivaiv." Simplex aliis usitatum.

sjttovQog {clavus ligneus). Secundus sophista appellatur,
G>g TsxTovog natg. V. S, I. 26. 1. p. 5M.

ènv6 IT C^Bod av . . . tj) dxqodoBi de scholis privatis. V.
S. H. 10. 1. p. 585. Apud Plut. Mor. p. 78 F. le-
gitur: nqbg GocpiöTBiav sniffiTi%6G6ai.

BTiiff tanav Tivt, post aliquem conticere. Yit. Ap. YIH. 26.
1. p. 366: f/tt Xeyci) r^/uBqov; dqrt,. . . neql rbv xat-
qbv tG)V qrj/udrav, olg Bnsatónrjffa." Legitur etiam
apud Sozom. Hist. Eccl. 2. 16. p. 65, ubi Yales. legere
malebat : i]/uàg ert aiconav.

snianovdd^siv Ta oïvco, inter poeula serii quid trae-
tare. Y. S. 11. 10. 2, pag. 585: naqadedaxdrog â\'
avTOV TOig yvcoqCfiotg to fivids rbv tov noTOv xaiqbv
dviBvat,, dlXd xdxei tl enianovSd^siv tù o \'tva, xré.

Vulgo, ubi sTiiffTTOvdd^etv occurrit, idem valet quod
S7vi-07tevSsti/= festinare. Contrarium invenies apud Diog.
Laert. (ed. Hiibner) 2, 82: ml Tijg xvXcxog g)XvaQG)v

intax^bf^d^aiv ra xalqco, ea> tempore aliquid oppor-
tune dicere. V, S. 1. 2. p. 485. (cf. ccvTOffx^^f\'d^st\'P).

snirrjdsta, consuetudo. Vit. Ap. IV. 46. 6. p. 154:
{sntTrjdsia <yoq)otg nqbg aoq)Ovg). Substantivi vicem
apud alios non videtur sustinere.

snix^Q^\'\'^^\'\'^ ^ ■> (^horum succinere aliquid iubens. Vit, Ap.
V. 44. p. 199: xal 6 fihv notrjTtjg stnav unoXXal
fj,oq(pal t(i>v datfiovlav" rj toiouto rt enixoQBvaag
dn^Xdev, xri. Vulgo verbum intransitive ponitur.

snixQ^Gif^f^b, Vaticinari inter. V. S. I. 8. l.p. 489;
II. 1. 23. p. 558; Vit. Ap. V. 14. p. 199.

sariaTrjQiov, coenaculum. V. S. II. 23, 2. p. 605, Idem
est quod iatiaTOQiov; Hesych, s. v. i]/3rjTt]qia formam
habet per i; codd. iffvrjarrjQiov et saTiardQi\'OV. cf.
ed. Kays. p. 264.

StsQod6§o)g Tijg /uovffixijg dxqodadac, dissentire de
musico certamine. V. S. II. 1. 25. p. 559. Adiecti-
vum semel apud Lucianum (Eun. c. 2), sexcenties
apud scriptores ecclesiasticos occurrit.

itsqonovg, claudus. V. S. I, 21. 1. p. 515. Legitur
etiam apud Alciphr. Ep. 3. 27. et Hippiatr. p. 53. 8.

avylcoTT i^atv t tv cc, facundum redder e aliquem. Vit. Ap.
VL 36. 1. p. 273; dictum de iuveue aves vocem hu-
manam atque cantum tibiarum docente.

rj ly a fxog, seminuptus. V. S. 1. 2L 5. p. 516; Dicitur
b. 1. de concubina, quod scriptoris verba demonstrant:
. .. yvvaixa 6 nqsößvtrjs tjyäysio lïjficyafióv ts xov
xaTcc vófiovg xtL

Tjfiif^ccdijg., semidoctus. V. S. IL 5. 12. p. 575. OfFen-
dimus hoe adiectivum apud Poll. 6. 160.

órjXv ßa IVsiv, mulierum modo incedere. Imagg. I. 2.4.
p. 766: ^vyxcüQst S\' ó xó^og xai yvvaixl dvBqi\'Qsödav
xai dvdqi drjlvv svbvvai arokijv xal dfjXv ßaivsiv.

Yit. Ap. I. 13. p. 16. Eodem modo Plato metapho-
rice dicit: rd fjiadrifiara xaTti^Xsvsiv. Prot. p. 313).

xaTccXvetv vnb fidqrv a i, mori coram testibus. Yit.
Ap. YIII. 28. p. 368: Xeyerat (seil. Apoll.) dcc/ud
inKpOiyyaGdab t/Xdds ßiÜGag, st dk firj dvvccio, Xd-
ds dnoßiaGag". dndycov ovv eavrov rbv Jdfiiv,
Iva fii] vnb /ud(nvGi xaraXvoi xtL Xen. Apol. 7:
rbv ßiov xataXvaai. Eur. Suppl. 1004 ßiorov xa-
taXvsiv.

xa%axpsXXt\'QsGÖai, balbutire. Imagg. I. 24. (25). 2.
p. 800: ravrl fisv dxovsiv i^yov xal ddbvrcov avrd
svicov xaTSipeXXtGfisvoav rrjV qxovrjv vnb rov oivov.

Simplex Y. S. II. 5. 8. p. 574. Frequens est usus
verbi ipaXXi^sodai; compositum vero nusquam, teste
Jacobsio, occurrit,

xarrix^^ dqfiovla daXdrrrig, resonat musicamari. Imagg.
I. 18. (19). 1. p. 791. Yulgo vis transitiva verbo in-
est idemque valet ac viva voce docere. cf. Luc. Asin.
48. . . e/uh dh naqedcoxsv . . . vsaviGXco xai ems xar-
rjxsiv OGa noicbv udXiGta avrbv 8v-

vat/urjv. Paullo post pro eadem re dicit diddGXstv. Sex-
centies reperitur apud scriptores ecclesiasticos, eo sensu
adhibitum ut sit docere., initiari.

xiGGriQscprjg, hedera obtectus. Epist. II. 2. p. 913. Le-
gitur apud Suidam, interpretatione non addita.

xoXnlrrig, qui sinui adiacet. Yit. Ap. III. 35. 2. p. 126:
ngbg rovg xoXnlrag ßaqßdqovg.

xo ftftar lag, qui brevibus incisis utitur. V. S. IL 29,1.
p. 621, dictum de Quirino Sophista.

Xi/3avódrjg Tióa, herba thuris modo odorata. Imagg. I.
28. (29) 2. p. 807; liftavoudiig apud Dioscor. 3 97.

fiaxQorjfisQog, longaevus. V. S. II. 1. 13. p. 553:
t]Q6T0 . . , et xai dOdvatog eirj, ó de //óvrjrov\' £(prj,
f/fiaxQorjftsQÓTeQog." Occurrit etiam apud Eust. II. p.
129. 1. Yolgo dicitur ftaxQÓftiog. Substantivum quo-
que fxaxqorifiéqevGLg et verbum ftaxqorjfteqevetv apud
seriores leguntur.

fteyaXoqqijftoiV, grandiloquus. Vit. Ap. VI. 11. 15. p.
248: b d\' Iva fiey aXo q qrj fiav ts qialvotro xal
rjdlan/ roig sqaytioGi\', jioitjTtxijV ijqfcóffaTO, xrê.

Invenies etiam apud Menand. Hist. p. 347. C. ed.
Bonn. Hesych. i. v. interpvetatm: v7V6qr](pavog, fceydXa
XaXcbr.

fieXsTïjqa i avrovGicci, scholae declamatoriae. V. S.
I. 23. in fine p. 527: fitadovg dè ysrvaiovg ênqdr-
TSTo rdg Gvvovöiag ov fieXsTrjqdg fiórov, dXXd xal
didaGxaXixdg Ttaqé^oiv. Adiectivum fieXerrjqóg, exer-
citationum amans, est apud Xen. Anab. 1. 9. 5.

fier an s ftns vv = fter ané fcnsG 6 at. V. S. II. 25. 4.
p. 611 : ov TcqÓTsqov sï§ev rj Seft^qov avroxqdroqa
fieranéftxpavra avrbv eg rrjV êSar Bovvat oi
TTjV xóqrjv.

ftSTuTiocstv dy aXfiä r ivog, statuam abiudieare alic.
Her. 3. 21. p. 683: fisrsttoiet dè tö dyakfza tov
"ExTOQog\' \'AxtVkécag yaq ecpaaxev eivat, xrê. Me-
dium apud Plat. et Thuc. passim, sibi arrogarc.

jusravyd^orTa iarCa., vela varios colores referentia.
Imagg. I. 18. (19.) 3. p. 793. Volgo vi transitiva
adhibetur, conspicere.

fisTsXavvsiv uQÖßara, obigerepecudes.Yii. hj^.YJll.
22. 1. p. 364. Verbum alibi non legitur.

fii^ódïjXv g, effeminatus. V. S. II. 30. 2. p. 623; dic-
tum est de voce. Ap. Georg. Sync. p. 162: fii^ódri-
Xvv öTQKTÖv. Apud alios non reperies.

VavzXr\\qog itóXtg, urbs maritima. V. S. IL 26. 2. p.
613: el dh xal vavxXrjQog rj nóXtg el\'rj, xaddneq
^fxvqva, noXkd xal dcpdova avTOig rj ddXarra dóaet,

vaaqoTiXVS-, tumidus^). Y. S. H. 8. 3. p. 579: nqog-
éxqovas ij didXs^ig vsaqorjxVS dó^aaa xal éöTiaa-
fiévrj Tdg svvolag, eSo§e Sh xal /ueiqaxiódrjg\'

vo/uixd ^drj, iurisprudentia. Vit. Ap. VH, 42. 2. p. 32:
... dXX\' évTavO\' ëarelXe ftadriaófxevov rjdt) vofitxd., xre.

voftof^axetv, legibus certare. Y. S. L 23. 2. p. 527:
xal TavTÖv BvvaTai Avaavdqog vavftax^v xal
AejiTtvrig vofMjuax^v,

1) e Didotiana versione; difficile est rectam vocabuli subobscuri versio-
nem invenire.

^vu/LisTsojQono\'keïv r iv v simul cum aliq. in suhlimi ver-
sari. Vit. Ap. VI. 11. in fine, p. 249. Comparari potest
cum hoc verbo daço aTsiv, quod apud Aristoph.
(Nub. 225] et Plat. Ap. 19, c. legimus.

ÔX()tftccs = s/u/3âTr]g, Vit. Ap. V. 9. 2. p. 195; VL
11. p. 245: oXQiftawog de rovg VTtoxQirdg ivsfti-
ftaasv, (scil. Aeschylus) àg ïaa éxeivotg ftatvocav,
xré. cff. Hesych. i. v. : oxQi(3avTag, tfjiftdtag. Suid.
i. v.: oxQÎftavTag, ififtdtag. Ruhnk. ad Tim. pag.
191 haec scribentem //pro cothurnis tragicis hanc
vocem accepit Philostratus. Vit. Ap. V. p. 195; VI.
p. 245. V. S. L 9. p. 492." Hac significatione occur-
rit etiam apud Themist. Or. 26. p. 216, ed. Dind.

oçâv è\'g Tira, stare a partibus alio. V. S. L 18. 1. p.
507 : rj \'AdrjVïjôt drifiayatym dieiGrrjXsc nâaa....
Tcov d^ sg ^tXmnov oçôrTœv . . . Ala^^vrig (scil. Ttjr
TtçcùTïjv sq)S()STo). In simili re utitur Xenophon verbo
dnoftksnetr, Anab. IIL 1. 36.

ovTOg, quispiam. V. S. Prooem. p. 480: xal àXXcog ovx
svTvx^S ftovkofMsva noXkd stSévav jiaTsça pisv
tov dsïrog s\'^STiiöTaadav xal firfpsqa . . . f^rjB\' oti
xarÓQÓaöé ovrog, xts,

Ttaqd TtoXv, multo inferior. V. S. IL 1. 9. p. 551:
TO ÔéaTQOv, Ö edsifiaro Koqirôioig, naqd noXv fj.hr
tov \'aôrjvtjgir, xts. passim. Her. 3. 36, p. 692.

TtaçarcTve IV ri-, despuere aliquid V, S. II. 9. 7.p. 585.
At verisimile est, tam insulso vocabulo ne Philostra-
tum quidem uti potuisse. Scribae errore irrepsisse
mihi videtur pro naQénraiöe, erravit, quod verbum
Salmasius legendum suspicatur.

TtaQÈvaaXsvetv nqbg avXôvpedes mover e ad tibiam.
Vit. Ap. II. 43. p. 643 h- 1- dictum de elephantis.
Noster petivit ex Aristoph. Plut. 294 : roiv nodoiv
û)§l Tvaçsvffalsvoav. Substantivum naqsvôàXevatg apud
solos Byzantines.

naçcnnsveiv, superare. V. S. I. 25. 20. p. 240. Tia-
qmiiBvôav yâq xai ràg axaivœv yXdiTTag, otiótb
fieXerai^.

naqv(paivsiv rivâ, texendo superare aliquem Imagg.
II. 48. 4, p. 853 : oça xai rijv dqa^vriv vcpaivovffav ..
61 /uij Jtaçv(paivet lijv Jlavakónriv.

TTsqid islçsiv, circum connectere\'^), Imagg. II. 6. 4. p.
819: îieqiôisiçag sg éxaréqav àyxvXrjV àxQco tg) nóde.

neqianetv, cireumspicere, observare. Epist. II. 4. p.
366. Verbum naçicùnî^sffâat\', quod idem valet, le-
gitur schol. Hom. II. 14. 8.

1) Stephanus vertit: circumquaque traiicere et insuere. Participium
explicat per implicans.

Ttoi/urcci = nQÔ(3ara, oves. Vit Ap. II. 13. 2. p. 63:
aiyég ts . . xal noVfj/vai xal ftôsg.

TiQoftaivstv ég bvofia, inclarescere. V, S. I. 22. 7.
p. 525 : è\'oixav . . GQécpevv 6e à veavlag eg ovofxa

nçoy lyv aa xeir, plus sapere. Vit. Ap. VIII. 7. 4. p.
329 : TÔ â\' 0VT03 Tt V7iè(j TOvg àvôçcùnovg cp^jovetv,
àg TiQoyiyvcoGxsir ftovleodat rév deav, xré.

nQor]XTi, prodere aliquid V. S. Prooem. p. 480:
dè ToiavTî] idéa rcôv n^ooijuiar evyévetav nqorix^i
TG)P Xàycov,

n Qon IV s tv % IV L TOV a, commendare. Vit Ap. III. 28.
1. p. 118. Apud alios occurrit TtQomveiv rivt ro.

n QOG av 6 e ov, florem ajferre. Imagg. II. 8. 4. p. 823:
. . . avyai Xlôcov .... ratg . . . yvvai^lv ovx drjââg
TVQogavâovffo, xrt.

nçoaaôvQcov, ti qo gn a t\'Ç cùV. Imagg. IL 2. 2. p, 812.
cf. Hesych.: TVQogaÔvçovra, nQogjrai^ovra. Apud
seriores rarissime invenitur.

nQ06 ftaxx^va l\'V tivo to, Bacchico furore immittere
aliq. Imagg. I. 17. 2. p. 790: tov d\'oÏotqov TtQog-

ßäxx^vaas raiç ywai^tv. \'EfißaUx^\'^^\'-^ > i®\'"
transitiva, legitur apud eundem. Her. 2. 12, p. 667 ;
apud alios non occurrit.

n qo G BVV à\'Çaô 6 a t, se insinuare. Her. 20. 20. p: 738;
dictum de unda, terrae sese insinuante.

TiQOöxvvü,äadai^ blande aggannire. Vit. Ap. V. 42, p.
226 : nqogsWàv (seil, leo) dh râ \'AnoXXavicp.,. roig
TS jovaai avTOv nqogezvv^äro y.ai sXmaqst rtaqd
nàvrag àvâqôjrovg. cf. Her. p. 662. Legitur etiam
apud Heliodor. 7. 10.

71 qoû y co/ud^s IV rfj yfj, in terram irruere. Vit. Ap. IV.
6. p. 144; xai fiïjdev rf] yfj y.ay.bv e§ avrijg nqog-
ycojudaai,

TiQOönaQOLveiv, contumeliose addere. Imagg. IL 23. 4.
p. 849 : f^éxqt tovtcov f] YQacpïj, jzotrjrai Se nqog-
naqoivovai, y.ai %vvdovöt tov \'Hqay.Xéa.

TTvqidXcoToi aïOviai, mergi igne faciles caftu. Imag^,
H. 17. 1. p. 838: . . vjivriXai ovoai y.ai nvqidXaroi\'
vvy.Toiq ydq avralg evaörqdnToyai, ubi usus verbi
êVa aTq dnTeiv Tivt memoria dignus est.

qad lovq yeiVTt, neglegere aliquid. Imagg. 1. 12.5. p. 783.
Vulgo intransitive hoc verbum adhibetur.

q t ÇoT O juov a a öO(pia , sapientia demetens aliq. Vit. Ap.
VH. 26 1. p. 305. Mètaphorice dictum etiam apud
Diodor. Exc. p. 590.

a Tc e Q jii at oXo Y s la ô a I = a nsQ fioXo Y B10 d a c. V. S.
I. 22. 5. p. 524.

ansQfJoXoy^lv, nugari, seurram agere. Vit. Ap, V. 20.
3. p, 204, ajisq/uoXoyovatv s\'y toi. . s\'iaipâ^usvol ti
Arj/urjTQOg r] Jiovvaov àyaXfia, xal rçéq^saâat qa-
aiv vnb tcùv âeér, oiig (psqovai, xts, Eadem signi-
ficatio verbo inest apud Greg. Naz. et Eust.

anovdà^eir dnô rivog, studiose aliquem tractare. V.
S. IL 27. 10. p. 620. Apud alium ita legi non vi-
detur, volgo cum aiiis praep. coniungitur.

anovbri, disputatio in schola. Vit. Ap. VI. 14. p. 252:
ntiqoarjxst àq^at tov anovdaaai, ôisXdôvra ... tag
t\'sxsl anovSàg, àg vnsQ Xa/unqcov dïjrtov snoistaâs."
cf. IV. 27. p. 166 et alibi. Vox est ea significatione
Philostrato familiaris, alii non ita adhibent. Vid.
Toup. ad Suidam s. v. niTTa. IIL p. 59. ed. Lond.
MDCCLXVL

aTsçarog, dictum de sacerdotio. V. S. I. 21. 2. p. 515:
\'AçxiBQsvg . . èysvsTO . . avTÔg ts xal ol nqoyoroi
avTov .. 6 dh aTscpavog ovrog noXvg xai vtisq noX-
XcùV

î; avftaQig, luxus. Vit, Ap, IV. 27. 1. p. 166: avftà-
Qiôog fxsarol qaav. cff. ibid. 20. p, 158. VL 21. 3,
p. 262.

523: se fA-Vrifiri \') GWenoXirsvero roig avOQconoig.
ro^eia = ro^orai. Vit. Ap. VIII. 7. 2, p. 328.

VTieQanoS iSövai, supra modum solvere. V. S. I. 25, 5.
p. 533: £711 T£ Trig \'Pcoj^^VS djiaiTOvfiivov 7ievT£ y.al
uy.Oöi fj.VQi(x§ag v7i£Qa7itdMy.£ ravra to.
Occurrit verbum ita compositum in Inscr. Olbiopoli-
tana apud Boeck. vol. 2. p. 121. 17: ovy.
Xvaaodac . . . avrbg V7i£Qa7io8ovg rovg txaTOV XQ\'^\'
aovg eXvaaro.

vnaqßaxx^vetv^ tumidum esse. V. S. II. 26. l.p. 613:
xal Tag navriyvqixag dvvoiag ovx VTieQßaxx^vcov;
dictum de Heraclide.

v7i£Q£Y-£l()a> Tivög = eYeiQco V71£Q Tivog. Vit. Ap.
Vlll. 12, 4, p. 387: xal b \'A7ioXXa)Viog ffov 6av-
(xä^oD TeXeoivov aiTiav, vneqxadevdovTa\' xal ydq
drj xal VTveQsyqrjyoQe fiov TidXai."

VTisQTiav 6 £iv Ttva, supra modum lugere. V. S. II. 1.
19. p. 556: Tb V7ieQ7i£v6fiGai d7ioßavovöav.

V 71 £Q7ive IV Tiva, sese extollere supra aliquem. V. S.
II. 10. 4. p. 587: to juev di] TiqooifXLOV rovd\' (seil.
»TidXiv £x *i^oivixrjg yqdfifxaTa"] V7i€Q7ivf0VT0g rjv
TOvg \'A6r(vaiovg, xtL

VTisQöorp törsée ov, arte sophistica superare. V, S. II. 2.
p. 567: . . . Tr}V S\' löéav rav Xóycov dno^Qav xai
Toig dtxavixoig xai %oïg VTieQGOcpiare\'tJovGiv.

VTc ó ß ax X O g, numme Bacchi afflatus. V. S. I. 19. 2, p.
511 : d\' idea rav Xóycov tov /uèv aQ^cciov xal no-
hrixov dnoßeßrixev, vnoßaxxog de xai didvqafi-
ßadr/g, xrê. His verbis dicendi genus Nicetae so-
phistae adumbratur.

vnoß^iTTSiv Tivd, exsorhere aliquem. Vit. Ap. VI. 36.
1. p. 273: Sermo est de delatoribus adulescentes opu-
lentos fortunis spoliare conantibus.

vnode id^eiv, divino honore colere. Vit. Ap. I. 3. p. 5:
xal diaOfixai dè rü ^AnolXcovóa ysyqacparai, naq
ojv VTiccQx^\'- f^oc^aiv ég vuod e id^cov rr/v (pikoao-
cpCav èyévBTO. cf. VI. 11. 11. p. 245.

vnoidsiv, intumescere. Vit. Ap. III. 46. p. 133. Est lo-
nica verbi otdäv forma. Occurrit etiam apud Hippocr.
et Ael. V, H. 14. 7: vnoidoéorjg xai vnavacpvofté-
Vïjg . - . nifieXfig

vn0xv/uaiv8iv, fluctuare sub. Imagg. II. 18. 4. p. 891.
Apud Phil, saepius offendimus , apud alios recentiores
nonnunquam.

V7tóa6ju.rog, graviiatis aliq. habens. Imagg. I. 28 (29).
2. p. 807; II. 1. 1. p. 840. Etiam apud Synesium et
Aristaenetum occurrit.

V7tóö0q}0s ré/vr], ars liberalibus ajfinis. Vit. Ap. VIII.
7. 9. p. 331: xai ovx ^^ ftavavoot /uóror, dXXd
xai tcóv dXkav rsxv&v öoqyai bfxolodS xai vtcó-

vnoipdlXa, leviter tango. Vit. Ap. VII. 41. 1. p. 287:
ol fihv Tsmyeg vnoipaXkovarig avrovg rfjg üqag er
adaig ^aav. Locum corruptum esse cum arbitrer,
quomodo mendum sit ortum investigare operae pre-
tium erit. Scriba pro fjoav legisse mihi videtur ^oav;
quod cum non intellegeret, èv a8aTg addidit, ut ita
exprimeret, quod uno verbo adetv dici potuerat. Le-
gitur vnoipdXXeiv etiam apud receutiores, ut adiecti-
vum sequens:

q)aVTaöié§rig, commentitius. Vit. Ap. VII. 14. 10. p.
295: (pavraaióSetg nroiag.

q)()ovriftaTè8r}g y prudens vel meditabundus. Her. 3.21.
p. 683 : xai ydq gyqovrj/uaTcódsg (scil. "Exxoqog dyaX-
fxa) 8oxeÏ xai yoqyóv, xrè.

(pQov if^èdrii,, magnificus. Her. 8. 1. p. 705. Adiectivum,
ductum a (pqoveiv (= f^éya q)Çoveiv) h. 1. adhibetur
de voce.

Gx^Siàafjara. V. S. I. p. 482; II. 24. 1. p. 606.
avToaxéSioç 8\' œv ov8h qjQovriöfzaTcov qfzékei,, xrê.
Suidas interpr.: cpQÓvrifffxa: xb abqiGfia.

XçrjoxriQiôdîjg ^avTtxij, vaticinatio per oracula. \\.
S. I. p. 481 ; oppositum àvOQanLvri fiavrixi).

Xoqoq) tXia, amor loci. Epist. XXVIII. p. 354. Animad-
vertenda est peculiaris compositio substantivi ; est, ut
ita dicam, genus eompositi inversi, ut xQ\'^GÓq)iXog,
naiSocpChfig al.

yj ev 8 o G o q) ta, falsa sapientia. Vit. Ap. VIII. 7. 11. p.
331. Legitur etiam apud Eusebium contra Hierocl. p.
538 : ipev8oGocplag akoég; adiectivum ipevSÓGoqog
Philostrato (cf. locum laudatum) et recentioribus in
usu est.

ipsv 8 OT àg) tov pro xsvovàç) tov. Vit. Ap. VIII. 31.
p. 371. ràcpco fA.hv ovv rj ipèvSoraqta TàvSqbg ov-
8a^ov nqogxvx^v oC8a, XTt.

Vit. Ap. I. 2. p. 5 : eTcéffTsXXs dh ßaffiXevGi, öocpwraïs ,
(piXoa6(poig, \'HXeloig, JeXq)oig, \'Ivdoig, Aiyv/crioig, vnhq
Oeav y vnhq sdav, vtvsq ^dcbv, vjisq vó/utav, xrê.

In editionibus codicibusque fere omnibus \') legitur vjisq
eßav, V7I6Q ijda)!/. Olearius vero ex cod. Vratislav. in tex-
tum recepit vubq sdvcav pro imsq édav, quod aut sdav
aut r]dÖ)V superfluum esse ei videbatur.

Et nisi ponas alterum per dittographiam in textum irrep-
sisse, faciendum erit cum Oleario; vix enim accurate
indicari potest, quale scriptor sibi finxerit discrimen inter
è\'óog et ^6og.

Mihi vero nulla re alia quam per dittographiam locus cor-
ruptus esse videtur, primum quod unus codex re vera
habet vnsq rjocov, vtisq rjdär, vttsq vó/uoov , sed mutato
altero in idcbv, tum quod Suidas s. y.\'AuoXXèriog

Itaque haec Philostratum scripsisse existimo: vnsq
dscbv^ vnsQ ^6a)V, vithq vófiav.

Hamakerusi), qui obiter de hoc loco disputât, vneQ
èôcDV retinendum putat, manu scribae vtcbq 7^6üv ex vtisq
sdcbv in margine correctum dein in textum transisse ar-
bitrans.

I. 3. p. 6: œg fiav ovv ^vv^yayov ravra dtsGTiaa-
fA.éva xal àg ênafieXrjdr}v tov ^vvâeivai amà, siQïjxa, xré.

Accurate haec verba legentem fugere non potest mire
dictum esse illud dteanaafiéva neque sensum praebere,
qui desideretur. Quid enim? Ex iis, quae antecedunt, lucu-
leuter apparet, Philostratum id veile affirmare, plura quidem
scripta exstare, quibus de Apollonii vita agatur, sed hic
illic dispersa colligenda esse ei, qui librum de Tyanensi
componere velit. Quare legendum esse existimo: ùg fihv
ovv Gvvrjyayov lavxa d teanaQ ftév a, xtL

I. 7. 2. p. 9 : xal rà roLavff ol OQVideg sv^ovrat ovr
aidóreg b ri "kayovaiv ovxa diaxaiftavoi nqbg rovg
àvdqanovg, ail\' aQQvdfitafxavoi Tf]v yXarxav.

Hamakerus legendum censetow« sv d lax ai fiav o c,
aflSrmans verbum dtaxeiaâai n\\isqxiam per se aut bonam
aut malam animi afFectionem notare, sed adverbiis additis
vel etiam totis sententiis definiri.

Hac in re ideo cum eo faciendum erit quia, ubicunque
verbum occurrit apud nostrum, nusquam solum reperitur,
excepto V. S. II. 10 p. 586, ubi aii addendum esse veri-
siminimum est.

cff. Vit. Ap. III. 40 p. 129 {öcocpQovaffTata diaxai\'aa-
rai); V. 43. 1. p. 227 {aQQcafisvag d taxai fiavov) -, VIII.

VIIL 15. p. 360 {diéxeiTO (mIv ri "EKXdg ov nóqqo) tov
TiQogxvvsiv ccvTÓv)-, Her. 2. 1. p. 667 [aTclaTcog dmxeï-
ödaL) ; 3. 4. p. 674 {xat ôiâxeiVTai nqbg dXXrjXovg , Sûtisq

Eodem modo scriptoribus atticis hoc verbum definiri,
ut alios omittamus, loci quidam apud Platonem et Xeno-
phontem testimonio sunto. cff. Plat. Rep. VL 500 è. {xcclsnâg
TCQog (piX0ff0(ptccv .... diaxeiûâcfi) ; Phaedr. p. 249 d. {/uavi-
xcbg diaxsl/uevog) ; Xen. Anab. H. 5. 27 (cpiXixâg dta-
xsiffâai); Mem. J. 1. 13 {roig /uatvo/usvoig o^otcog dia-
xsiadat jiqbg dXXrjXovg) ; Cyr. IV. 1. 14 [dnXqaTcog
diaxsiadat) alibi. i

ipse indicat, quorum priora dilucida sunt, posteriora minus
facile intelleguntar. Sententia haec sit necesse est: multa,
quae dicerem, cum haberem, non dixi, multa, quae iram
moverent, cum audirem, audivisse me dissimulavi. Quare
ante dxovaai excidisse suspicor 8ó^ai; quod si addideris ^

omnia perlucida sunt et concinna. Eadem locutio nqbg
OQyrjV dxovatv occurrit cap. 12. p. 14. (cf. nqbg^dQcvXeyaiv).

aai, nuperrime legi, Nec tamen summi viri reverentia
moveri potui, ut prae eius meam coniecturam spernerem ,
cum et verbi anoxqovuv usus metaphoricus sit rarior, et
permulta exstent exempla, quibus possit demonstrari ante
infinitivum alterum infinitivum excidisse.

I. 20. p. 25: ëöTt yàq rcav ^Aqaftlosv xotvbv
xal TCùvoQVtôcov àxoveiv fzavievoiuévav , OTióaa o I
XqriGfioi; ita pergit Philostratus, postquarn Apollonium
ab Arabibus, cum per fines eorum iter faceret, oqvcdo-
fiàvtÈiav didicisse narravit. In verbis citatis non unum
est, quod me teneat. Primum xoivóv ab hoc loco prorsus
alienum esse mihi videtur, quia optime graece dicitur
êOTiTtvog, sequente infinitive, est alicuius (proprium).
Aliud igitur vocabulum requirendum erit, unde xoivóv
ortum esse sit verisimile. Quodsi nobiscum reputamus de
avibus hic agi vaticinantibus nullumque fere esse discrimen
inter xoivóv et xvxvœv, orta mihi est suspitio, in adiec-
tivi XOIVÓV locum substantivum xvxvav esse substituendum.
Accedit quod avium cygnis imprimis divinationem tribuisse
veteres constat, cff. Verg. Aen. I. 396; Plat. Phaed. p. 84
et 85. Cic. Quaest. Tusc. I. cap. 30.

Turn quid sibi velit illud fidri non video; cum verbis
enim antecedentibus minime cohaeret. Locus Platonis in
Phaedone p. 84 viam emendandi demonstrare mihi videtur.
Legitur: xal as è\'ocxe. ■. râv xéxvav doxcb çavlôvéqa vfxïv
eivai TrjV /j.avvixr)v, oi êjisidàv a \'iodœvTai, on 8ei avTOvg
ànodavsiv, adovres xal êv ra nqóodev XÇ^^V > tore drj

1) cf. Is. Nie. Madvigii Adversaria critica ad scriptores graecos. Hauniae
MDCCCLXXI. p. 710.

nXelara xal fiaXiara adovat, xré. Inde apparet cantu
cygnos vaticinari ; quare ^drj in àôrjg mutandum puto,
quod optime ab axomtv pendet. Denique verba xal tav
ÓQvldcov, si XVXVODV receperis, ut additamentum superfluum
delenda esse mihi videntur. Itaque hanc veram esse lectio-
nem censeo : bgtl yaq tav \'\'AQaßlcov a dij s xvxv av
axoveiv, xré.

Hamakerus \') pro xoivóv legendum xvxvcov, verba vero
xal rcùv oQvi\'ôav delenda non censet.

I. 21. p. 26 : TOV dh, nßaöaviö) ae \\ unóvrog, iisî fj,rj
"kéyoig", /isi yccç roig Gavrov stney > ag avTog

Apollonius a satrapa regis Medorum interrogatus, quis
ausus esset regis fines ingredi, //mea est", inquit, vuni-
versa terra eamque peragrandi potestas." Tum ille //tor-
quebo te, si non dices." Hucusque omnia recte procedunt.
Quae vero secuntur, vitio laborare mihi videntur.

Ex verbis praecedentibus apparet satrapam Apollonio
tormentum minari, nullum ipsi ne torqueatur metumesse;
quare forma passiva ßaGaviadetrjg ferri non potest, ac-
tiva vero requiritur. Si recte video, hoc modo Apollonius,
minis compertis, pergere debet: //dum tuis manibus, ut,
cum me torseris, virum non deum te torsisse scias." Supra
autem legimus : juóyig r avaßXeipag sg avrbv nnbÔev qfiiv
mmeficpdelg i^xeigf oiov daifuova yqóra, quae verba
non minime me movent ut legendum censeam : ag avrbg
ß aG av Ig ag eidetrjg ôiyàv àvdqôg.

I. 30. p. 39: öoov (âÏv dij anstx^ \'^ov éxnsjiXriX^^^
ßaaiXüa re xai oyxov^ èSiqkov tâ firidh o(pöaXfiüv
a^m rjyeiöÓav ra locavra, xtL

Quicuiique verba, quae praeeedunt, perlegerit, facile in-
telleget ßaatXea h. 1. ferri non posse. Apollonius enim regiam
quidem intraverat, regem vero nondum viderat. Sine dubio
legendum erit ßaötXsia. cf. in capitis initio: duàv de
sg rd ßaaiXsta ov dießheipev èg ovdev râv âav/ua^o/ué-
vcav, xjé.

Jacobsius coniecit pro ßaailea re xai oyxov, apte qui-
dem sed nimio molimine ßaailixov oyxov.

II. 12. p. 61 : dq)\' ó)V (scil. nvQycov) ro^evovGc re xai
dxoVTi^ovGiv ol \'Ivdoi xaôdneQ ex nvXcóv ßdXXorreg.

Sermo est de peculiari ratione, qua Indi pugnare so-
ient. Hos enim, tergis elephantorum occupatis, inde tela
emittere noster auctor nobis est. Recte. Sed quod sequi-
tur xaôdneQ ex nvXcov non id exprimit, quod hic exspec-
tamus. Vix aliter sensisse potest scriptor quam: ut milites
ex urbe i. e. ex moenibus tela in hostes emittunt, ita
Indi elephantis vehentes, ex loco edito in adversarios
iaculantur.

II. 21. 1. p. 72: ..xai ^vfzßovXevofievoDV amco eviav
. . . noieïadai ^vf-ifidxovg, ov ydq dv nçbg rijv \'Ivdtxijv
naaav "^vfKfqovovoav n a q ar d\'geö 6 a C nor avróv, xrê.

Facile inter, se confunduntur inf. aor. med. et inf. fut.
med. Quare, cum propter particulam dv, quae praecedit,
infinitivus aoristi desideretur, non dubito quin pro naqa-
rd^eoôai restituendum sit naqaxdtaöd at,. Satis enim

constat dv cum infinitivo aoristi saepissime coniungi et nil
difFerre ab infinitivo futuri; aliquotiens banc particulam
coniunctam invenies cum infinitivo praesentis, nunquam
vero futuri.

II. 22. 5. p. 76 . . . ttolov 8rj tl naq "ofiijqa to tov
"^hg^aifftov nsQi tï]v tov ^axthécog danida dvacpccivsTai ■
jueard ydQ zal Tama oXkvvrav zal óHvfiévcov, zal t^v
yijV fj/uaTCOff&ai q^rjasig x^hzf/v ovoav.

Admodum miror neminem adhuc pro fut. (pr/aetg conie-
cisse q)rjöeiag dv, qui optativus potentialis iure futuro
anteponendus esse mihi videtur. Nemo enim dicet torram
ex aere factam madere sanguine sed id dicit auctor: Clj-
peus Achillis a Yulcano callidissimo artipcio fabricatus est;
dixeris terram ex aere factam sanguine madere. De oXkvv-
Tcov zal ollv/Liévcov animadvertendum est, verbum sim-
plex a nostro sumptum esse ex Homero, II. J. 450, quem
versum integrum laudat Vit. Ap. V. 26. 2. p. 95. Ex more
suo fecit Philostratus; nam qui non dubitavit complures verbi
formas admittere, partim more poetico, partim seriores se-
cutus, ut dnoftoèaag pro dnofttovg (Vit. Ap. VIII.
28 p. 368), evefttcoae pro svsftla) (V, S. II. 23. p. 265),
scpdoQa et comp. pro ecpdaqftat (Vit. Ap. I. 9. p. 11;
24. p. 31), ^ij GO ft at pro ftiÓGOfiat (Vit. Ap. I. 37.
p. 46), l^riGa pro zadwa (Vit. Ap. II. 11. p. 59),
TSTVTTTïiZOTog pro nenXïjyÓTog (V. S. II. 10. 6. p. 588),
TvnTr}Gag pro nazd^ag (Vit. Ap. I. 15. p. 18), idem
non repudiavit nonnullas aliis omnino spretas. Sunt:
dvriy y slrj pro dvriyyéldri. Vit. Ap. I. 29. p. 37.
€§ïjyó()svG6v pro sieinev. Vit. Ap. III. 38. p. 128.
^ijdi. pro Vit. Ap. I. 7. p. 9.

Quae verba uncis inclusi delenda ideo mihi videntur,
quia aliunde non apparet, quo iure urbes in Attica sitas
sine ordine aedificatas esse, auctor Vitae Apolloni con-
tendat. Vitium ex dittographia ortum esse persuasum habeo.

^11. 26. p. 78, xal ovrcog avrov rjTriidr}, àg EvcpqaTrj
nore sjimXrjTWCov /uq (ptX0ff0q)0vvTt //ijjusig dh aXXd rbv
\'Irâbv (pqacorqv aidófieda\'\' qdyai, xré.

In his verbis adverbium deesse, quo ratio philosophandi
indicatur facile cognoscitur. Ipse Philostratus viam nobis
monstrabit ad locum emendandum. Legimus Vit. Ap. V.
21. 1. p. 204. Ó 8 einav\' navdqa (piXoGOcpovvra vyicog
Ts xal ddbXcog." Quae verba cum legissem , in mentem mihi
venit, h. 1, addendum esse vyicog. Metaphorice hoc adiec-
tivum dici, ut sit recte, sincere et Hesychius testatur et
duo loci apud Platonem confirmant. cfF. Hesych. i. v.
vyi&g: bqââg, (jcócog, bXoxXrjqcog, aQQG)fj.évcog xal aï tl
b^oiov. Plat, Rep. IIL 409: at piaXXai ... xqivaîv vyicbg
rd dtxaia ; X. 619: Et Tig dal vyicog (piX0G0(p0i.

Alibi apud Philostratum legimus: gv (lav ovjiot qiXo-
GOfpaïg. Vit. Ap. 1. 23. p. 29.

II. 40. 2. p. 93 : nxaOadovf-iada Tovg yvndg Ta xal
Xvxovg dnoGoftovvTsg tcov xa^ijXcov, rj/xàv â\' ovâslg dnoGO-
(3i]Gat\' nqoG auoXoi) (xad a yàq".

Loquitur noster de difïicultatibus, in quibus Apollonius
versabitur, si elephanti robusti deficient eum, in Indiae
deserto commorantem.

Si legimus, quod libri habent, nqogccJToXovfieôa yàq,
cum illis enim nobis quoque pereundum est, mortem qui-
dem Apollonio imminere apparet, sed non indicatur vera
causa mortis, quam propter sequens yaq expressara exspec-
tamus. Lege nqoanoXov fiBÔ a ut sententia sit: nemo
a nobis vultures luposque abiget, prius enim quam ob iter
difficile per desertum , auxilio nobis veniri poterit, peribimus.

Vit. Ap. II. 29. 2. p. 81: xai ore juèv naq\' vfztv
Tavrbv rü Iriareveiv sariv oida \' bfioicp fxïv yàq ooi
dvdçi oil (paoïv sïvac êvrvx^i^\' Legendum mihi vi-
detur otœ /Lihv yccQ, xré, atque hoc modo vitium ortum
esse intellego : Librarius, ignarus legitimae dicendi rationis
et Atticis et posterions aetatis scriptoribus^) solemnis,
qua pronomen oiog, per attractionem singularem, omisso
verbo sirai, casum vocis, quae praecedit, accipere solet,
quid sibi dativus ota vellet, non vidit. Quare b/noîa scri-
bere ei visum est.

Dubium esse non potest quin legendum sit oItibq pro
ovTieç. Cum enim in àXXoas et noi vitiosam suam con-
suetudinem sequeretur noster, non erat cur in correlative
ad veram rationem rediret.

IL 40. 3. p. 98: Ó d\' \'AnoXXévioç ux^volov juW è\'cpîj
uixavbv iavrcb stvai dbvTog y Ovaqdàvov rco i^ysfióvi
àqiavcog avtó"

Indorum rex Apollonio aurum, gemmas, vestes, alia
eiusmodi permulta obtulit. Apollonius vero auri quidem
satis sibi esse aiebat, quippe quod Vardanes duci itineris

dedisset. Pergit scriptor âqiavâg dóvrog OvccqÔccvqv i. e.
a Vardane pecunia data Apollonio nescientê; quia vero
ex verbis praecedentibus non apparet re vera Apollonium
de pecunia accepta celatum esse neque referre mihi vi-
detur , quo modo acceperit pecuniam sed quantam, pro
dq^ccvöjg legendum esse d<p&óy ojg verisimile duco.

III. 3. p. 96 : IsQovrai d\' ccQa rfj ^A(pQo8iTri \'Ivdrj
rqiavTïiy y.ai Tlyrerai rfj deâ yvvr) noixiXr}, y.aÖdneQ
b "Ajiig Atyvnvtotg.

Primum quo iure dici possit y.ai roxratai yvvrj notyiXtj,
nascitur femina varii coloris, non intellego. Quis enim af-
firmare potest talem nasci?

Tum verba yvvrj noiy.cXr], cum iam supra de versico-
lore femina mentio facta sit, optime abesse possunt et glos-
sema mihi videntur pronomini roiavrri adscriptum, itaque
delenda.

Si quid video sententia verborum haec sit necesse est.
Ut apud Aegyptios, quotiens Apis reperitur, honore divino
afiicitur, ita, si Inda versicolor nascitur, sacra est Ve-
neri. Quare si y.ai Tly.Tarat mutaveris in édv xiy.rriTat
et interpunctionem post tiy.Trjxac posueris, deleto glosse-
mate, sensus verborum sanus erit.

III. 44. p. 132: y.al rovg ^vvóvrag ididd^aro . . .
\'^vftjubtqiag tè norLfiav cpaqfidy.odv, vcp óv v8e(joi djio^
XSThVOVtac y.al aifxa iß^^xai, cpdóai re navovrat y.al
rd OVTG) Ultirnis verbis vehementer oftendor;

nihil est h. 1, y.oiXog, cavus neque de morbis dicitur.
Minimé probandum est, quqd suspiqatur Jacobsius rd

vuóxotla, quia apud medicos nihil significat nisi eavi-
tates, quae sub oculis cernuntur.
Aliud quid latere in xoZla mihi videtur.
Agitur in hoc capite in aliis de Aesculapio, bene merito
de hominibus, qui eos artem medicam docuerit. Morbi no-
minantur quidam, qui quo modo sanandi sint, ostendit.
Hi morbi sunt notissimi atque homines multi iis laborant.
Sunt aqua intercus, sanguinis fluxus, phtisis. Lege igitur
xal rd ovTco xoivd vel xal Toiavra xoivd\\ plures enim
morbi eiusmodi sunt.

VL 13. 4. p. 251: vixag S\' EvcpQCcrrig d<p^çrjTai xai
TO Gocpovg Bivai\' ovg ydq ipsvdsi vjirjydyeTO, nâg àv
OVTOI ao<piag avrovg d^icbascav, rjg dneaTrjaav tco rd
firj mOavd ubcö aVT t-,

Manifestum est in fine huius loci verbum excidisse ad
quod nûaavTi referatur. Nam causa, cur ii, quos Euphra-
tes mendacio fefellit, laudem sapientiae amiserint, verbo
omisso, non memoratur.

Lege Ttù Ta fj.rj uidavd mi\'aavTi n lû 6 f^av o i. Quodsi
feceris sensus verborum perlucidus erit et vitium sublatum,
Philostrato indignum, qui ipse recte scripserit: aocplag 6\'
offTig STSQco yiyverai ^vfißovXog, ^v avrbg fiqrjTaiy Sta\'
g)Bvyei drjnov to (jlt] ov^ à n éîib tat a i nsidaiv xrL
VL 16. in fine, p, 254.

VL 19. 5. p. 257 : ^v ydq nov veèg /uèv avTolg i^oi-
xodo^rjoai xal ßafiovg bqi^stv xal à ^ÇV dvuv xal
à fzTj XQV J

librarii, qui ad verborum ordinem non attendent itaque
^(ùfiovs oqC^scv coniunxerit , quod minime potest.

Facili mutatione lege : veàg . . è^ovxodofirjaat xai fta-
f^ovs xai bqi^Bvv à XQV ^vetv xai à firj ^QV-

Verborum ordine non observato alii loei corrupti sunt
et transpositione emendandi. cff. V. 35. p. 220 : ovrag eg
ró ftadiaraadai râv do^arrav i^xcov , jioXsfzla tü juerd
ravT aniGTOVfzévcp Lege noXe/ulco f^std

fine, p. 312: dXV ovx ^S ccvrbg ddixaig ^vveidàg êxstvco
roiavra, rovró fze dvadtdaaxa. Lege dïX a g ovx av-
rbg ddtxetg, xré.

VI. 30. 1. p. 269: d\'^iovftavog §\'av b nar^q ê^rixov-
roi}rrig av xai xaloé/ievog ég rb dqxaiv rcqiv ovx oiô\'
st dqx^ijvai\' eidéyai, âéâca uei^óvar r} éft e Xii^ :
ccTirco/uai.

Inaudita prorsus post ovx oid\' ei constructio et ipse
indicativus oida post nqiv manifesto indicat non esse
Philostrati verba, quae legimus. Erroris ratio haec esse
mihi videtur. Ut verba ovx oïd^ sl explicaret, scriba mi-
nus providus addiderat dédta, quod additum ea, quo-
rum causa insertum erat,. sede pepulit et alieno loco
intulit.

Legendum erit : xal xaXoéfievog ég rb dqxsiv, nqlv
dqx^ijycct- aidévav, ovx oid\' si fà] fiet^óvcov dnrcD/iai,,

YII. 2. 2. p. 280: veavca juev iqGrriv d/iqxa^ rdg
8\'àxadrifziovs 8iarqt(3dg ércaivovvreg öoq)ó r éyevé-
adïjv xal ovrag sXevdeqco,

Quo modo, qui iaudat disciplinam academicorum , sapiens
fiat idemque liber, minime intellego. Verbum requirendum
est colendi vel simile quid. Imo pro anaivovvrsg legendum
erit maaxovvTsg, quod verbum legitimum est et Atticis
solemne.

VII. 23. 3. p. 304: toaovtov ri yvéfiri fterépakev, ogov
ol xuTUQTvovTeg râv ticncov xal fxaraftàXkovTag tov
àjiaidsvTOv re xal àxolàavov ri&ovg.

Qui meminerit versus Sophoclis in Antigona 478 :
aftixqcd /(\'^livâ 8\'\'oIda rovg dvfiovftévovg
înnovg xaraçrv&évTag \'
non dubitabit Philostrato mecum xaraQTvâévTsg restituere.
Perfecto activi et antiquiores et sequiores utebantur ita, ut in-
transitivam haberet significationem , praesenti nemo unquam
eodem modo usus est. cfF. Hesych. s. v. xarriqtvxcog■. tsIbico-
aag\' xvQicog dk ênl tcùv axoyatv "ç^coav, orav èxftakri nài\'rag
TOvg ôdovrag. Bekker. Anecd. gr. I. p. 105; xarrjÇTvxévai
êXéyovTO ol fnqxéri ftoXov a^ovTsg tmioi. EvQinidrig AioXco.

YHI. 7. 27. p. 338: àlXd ôsï dvdqog, 6g aTtifialrjaarai
TOV naql avxdg xoafiov, &abg vnb aocpiag rixav.

Pro {>abg . . . tixcdv legendum esse &ahg ... âoxcov mo-
nent me verba, quae praecedunt, (25) à (3aaihv, cprjaaig
dvSqbg data&ac &aa atxaaftavov. Sermo enim non est
de deo sed de homine deo simifi.

Vix a me impetrare possum ut iam hic scribendi finem
faciam. Sentio enim et in iis, quae conscripsi, multa esse
non satis diu considerata et limata et alia mihi praeterea
sunt in promptn, quae cum iis in lucem edere mihi erat

proposituiii. Id velitn lector secum reputet aliud esse otio
affluentem et omnibus auxiliis munitum et totum in hac
una re versantem libellum componere et conscribere, aliud
muneris negotiis detentum et oppressum tempore disserendi
materiem anquirere et post multum laborem inventam ita
disponere et enarrare, ut viris et doctrina et scribendi ele-
gantia excellentibus satisfacere possis,

Erant praeterea, quae me cogerent ut intra breve temporis
spatium hanc disputationem finirem.

Eeci temporis augustiis coactus, ut potui non ut volui.
Quae quamquam non omni ex parte excusationi mihi
esse posse, si res aliter cessent ac speraveram , optime ipse
intellego; at hoc tempore non aliter rem instituere me po-
tuisse, ingenue profiteer.

ftcofioi d\' sxei: xal neviag xal re^\'^VG "Hga-
xliovg AiyvTiTi\'ov xal heqot rod Grjftatov,
Pro rsxvrjg lege ry^VS\'

7iQG>rog Ss naqedcoxsv "EXXrjai nqdyfj.a ov fxefznrdv
a yaQ ^vv dandvr} anovda^o/uev, fidXXov dajia^oftada
rcbv nqoZxa,

e^ooda, naif cpvaai aa ftij nscpvxora
roiavra (ptovaiv ftrjda raxvdadai xaxd.
Leg. Toiavd\'\' vcpa ivai^v.

fiifiriGiV, \'HQcodïjy ds tov ftaöiXsa rav Xóycov dyajir}-
rbv ijv [dotrós ts xai] vrjcpojv vnoxqCvcofiai,.^\'
Quae uncis inclusi delenda sunt.

^v fisv ydq rcov JansQicov FaXarav ovrog . .. dtq>v^g
d\' èrsx^n {y-f^i dvdq6driXvg\\.

Ilâvôeia tj y.akri Z&vocpàVTC fthv dnb rov rjdovg yé-
yqanrai, on r \'Aqaonav dniq^iov xal Kvçov ov^ V^-
raro xal \'AßQaddrrj eßovXero xoivrjv yijv enlandadai.
Pro eniönäödat legendum est êniéaaaâai.

efiol roivvv /usi^ov ßXdßog xal aiö^i-ov boxeïeivat
ro ravra vvv f^ij xaraa^aiv rj rore fir] laßeiv, öoconeQ
XccXen(i)re(J0V ex nXovaiov névrjra yévéaôat yj dq^^v fii]
nXovrijöai.

Soph. Oed. Col. 454:
fiavreC\' dxovcov övvvoäv re rd^ ifiov
naXaCcpud\' dfiol \'t^oißog \'qvv ö év nors.
Pro ijvvaev lege ijnvaev.

Terent. Adelph. prol. 16 cum Ritschelio et Wagnero
legatur: Hunc adiutare, eet. Yolgo legitur: Eum adiutare.

Non se luxu neque inertiae [corrumpundum] dedit.
Quod tincis Inclusi expungendum est.

Nullius tantum flumen est ingenii, nulla dicendi aut
scribendi tanta vis, eet.
Pro flumen lege acumen.

Si premerentur, pedem referre et loco excedere non
turpe existimarent, cum Lusitanis reliquisque barbaris bar-
baro genere quodam pugnae assuefactis.

Legendum videtur: cum Lusitanis reliquisque barbaris
genere eodem pugnae assuefactis.

nam Haedui, fratres nostri, pugnant pueri in alam pugna-
runt et sine dubio sunt in armis excursionesque in pro-
vinciam faciunt.

Infeliciter Madvigius Adv. Crit. III. p. 167 correxit
pugnam permalam pugnarunt.

In eadem sententia excidit cuiusdam populi Gallici no-
men idque Helveüorum esse censeo.

In formula //patres auctores fiant" cogitandum est de
auctoritate Patriciorum, non de auctoritate Senatùs.

Themistocles ab anno 463 a. C. N. usque ad 459 a. C.
N. degens Magnesiae ad Maeandrum, Satrapes Cariae
fuisse videtur.

Immerito Imperatori Neroni adtribuunt culpam incendii
quo Roma urbs confiagravit, Plinius H. N. 17, 1, 5;
Suetonius Nero 38.

p. 3. VS. 4. In fine adde: demonstrem.
3; „ 10. sollemni, lege: solemni.
\'10. „ 14. TiQogièv, hie et alibi litterae ö-et é: commu-
tatae sunt.

20. „ 23. delenda sunt verba: cf. Cap. III.
34. in fine. Vulgo; lege, Mc et alibi: volgo.
37. yoqyi^siv, lege: yoqyial^siv.
43. vs. 14. Pro Hes. 3, lege: Her 3.
49. „ -4. GQBcpuv, lege: arqécpuv.
52. „ 7. Boeck, lege: Boeckh.
60. „ li. Toig, lege: raig.
60. „ 12. pro i^iytV, lege: &iyóv.

In capite III huius libelH accentus hic illic exciderunt,
nonnunquam etiam suo loco cesserunt.

•m

■ !• - v:

if-

;