/
: - :f. ■

; \' - \'^ -fi\'

7 , ƒ ■ -r ■

1 ^

!/ V
i

NOBILISSIMAE FACULTATIS PHILOSOPHIAE THEORETICAE
ET LITTERARUM HUMANIORUM DECRETO

\'ARfA

tö wadu ^öctoratu^

\'i-ink-w^t rii^\'-nfiK^PTv\'":;\']."fi.

r t-

Academiae valedicturus facere non possum quin grati animi
sensiim profiteai^ erga Vos, Yiri Clarissimi, quorum auditor
per multos annos fui, pro egregia Vestra institutione, nec
minus pro singulari Vestra erga me benevolentia, quarum
non omnino me indignum fore spero.

Pluribus gratias agerem tibi, van Herwerden, promotor
aestumatissime, nisi probe scirem, quantopere ingenium tuum
oderit huiusmodi verba sesquipedalia, iam nihil valentia usu.

\'c ......... "

Considerantibus, qua ratione regulae grammaticae statui
et exemplis e scriptoribus illustrari soleant, cadit in oculos,
quam manca sit plerumque et insufficiens. Hinc illinc
enirn exempla conquiruntur, in quibus — ut taceam de
nonnuilis sermonis proprietatibus prorsus sileri — saepe
non satis diligenter attenditur ad discrinaina, quae inter
singulos scriptores diversaque quibus vixerint tempora
intercedant. Hinc exempli gratia fieri potuit, ut anno
demum 1874 ostenderetur, praepositionem auv imprimis
poeticam esse et, si formulas quasdam exceperis, apud
optimos scriptores Atticos [xsxa cum genetivo fere in locum
eius successisse: cuius rei nulli tot doctorum virorum, per
tot saecula scriptores Graecos perlegentium, unquam in
mentera venerat. Unde apparet, ut ar\'bitror, parum pro-
fiel, dum in legibus grammaticis explanandis iusto pauci-
oribus locis niteris, neque grammaticam omni ex parte
accuratam confici posse, priusquam in singulas eius partes
apud singulos scriptores diligenter investigatuni sit.

De praepositionibus egerunt nonnulli viri docti, quorum
scripta, quamquam, quod doleo, non omnia inspicere
potui, hue adiciam: quae res fortasse alios iuvare poterit,
qui post me de huiusmodi rebus disputabunt:

T. Mommsen. — Die Präpositionen auv, p-sxa und ajAa
bei Homer, Euripides und den Nachhomerikern (Frank-
farter Jahresberichten von Ostern 1874 (I), 1876 (II)
und 1879 (III).

Eucken. — Beobachtungen über die Präpositionen
bei Aristoteles, Berlin 1868.

F. H. Rau. — De praepositionis Ttapa usu (Studiën zur
Griechischen und Lateinischen Grammatik herausgegeben
von Georg Curtius III (1870), p. 1-98).

F. Poppo. — In Betantii lexici Thucydidei supple-
mentis: I. dva, dvxi, dTió, Francof. 1845; III.
Francof. 1854.

J. Go lisch. — In quinque programmatis gymnasii
Schweidnitziani: P. 1. e? 1859, P. II. êv 1861, P. III. «tto\'
1865, P. IV. é/ 1870, P. V. dvxt\', :ipo\', «V, Euv, jxsxa,
b%6, 1877.

Th omaszewsk. — De significatione praepositionis
xaxa in compositis, quatenus ex Thucydidis historiis co-
gnosci potest, Regimonti 1862.

Z. G1\'mid stroom. — De usu prae|iOöitiüiiis -po;
apud Thucydidem. Upsal. 1873.

C. Kuemmell. ■— De praepositiorie sti! cum casibus
coniunctae usu Thucydideo, Bonnae 1875.

Comoediae Aristophanis in tres partes dividi possunt:
I. Diverbia, quae ex trimetris iambicis composita sunt,
quibus addidi paucos locos, ubi formula precandi (velut
Th. 295 sqq.), vel si quid simile, occurrit.

Jl. Diverbia et cantica, quae ex nurneris iambicis
(exceptis trimetris), trochaicis, anapaesticis constant (n).

III. Carmina melica (m) : secutus sum Dindorfii Metra
Aeschyli cett. Oxonii, 1842: exceptis tarnen paucis trime-
tris iambicis (velut Av. 904 sqq.), tetrametris trochaicis
(velut Ach. 204 sqq.) sim., qui a Dindorfio in libro modo
laudato pertractantur, sed nihil dilfk^mt ab aliis trimetris
iambicis, tetrametris trochaicis sim. — Parodia Epica (E),
Lyrica (L), Tragica (T) et imitatio sermonis epici (e),
lyrici (1), tragici (t) : in quibus secutus sum W. H. van de
Sande Bakhuyzen, De parodia in comoediis Aristophanis,
Traiecti ad Rhenum, 1877. — Eos locos, qui usum a
trimetris iambicis alienum continent, indicavi littera crassa
Discrimen inter III et I subinde satis magnum est, sed
etiam II proprietates habet, quae impediunt quominus
cum 1 confundatur: collocatio e. g. praepositionis inter

attiibutum et substantivuni saepius in II , iiunqiiairi in J
occunit; praepositio a\'jv (cuius ingenium, ut supra diximus,
poeticum est), bis tantum in 1 occurrit, ceteri loci pariter
per 11 et III divisi sunt. Neque vero II et III confundi
possunt, cum III subinde multo longius ab usu quotidiano
recedat quam II.

In laudandis versibus secutus sum editionem Dindor-
fianam V (1869) poetarum scenicorum. Grammaticae
Kühneri usus sum editione altera (1870).

Ran. 1238
1244

1265

1266
1288
1293
1403
1430/;
1431

Ex quibus apparent haec: A[Jtcpf in trimetris iambicis
non occurrit. Ava admodum raro invenitur. S6v omnino
perrarum, in trimetris iambicis fere deest: [xsxd c. gen.
in locum eius successit. Praepositiones ev et longe fre-
quentissimae sunt. Quod secus est apud alios scriptores,
vide Krebs, p. 4: «Dass xaxd an die Spitze aller Präpo-
«sitionen tritt, ist eine Neuerung und Eigentümlichkeit
«des Polybius; bei den Rednern z. B. erscheinen ganz
«andere Lieblingspräpositionen; wie uns Herr Gymnasial-
«assistent Lutz in Würzburg gütigst mitteilte, nimmt bei
«den von ihm untersuchten Rednern iv oder ix die erste
«Stelle ein, nur Isocrates bevorzugt irepf.»

Nunc ad singulos casus attendamus, in quibus recen-
sendis paucos locos, ubi casus incertus vel per coniecturam
restitutus est, omisimus: dfxcpt (Ij, [xeid (1), Tispt (1),
izapd (4), Trpd«; (1).

Quod Tcpd et Ttpbç c. gen. praecipue in trimetris iambicis
extant, tribuendum est usui frequenti formularum Trpd
to5, Txpbç xàiv {)sù)v sim. in sermone quotidiano.

igitur paene duas tertias partes omnium dativorum
occupât: longe proxima sunt sui, Tcapd, Trpo\'ç. Ceteroquin
dativas perrarus est : cum à[xcpi\' et [Jtexd tantum in melicis
et in parodia coniungitur.

^Eg igitur plus quam tertiam partem omnium accusati-
vorum sibi vindicat: sequitur updç: maiore intei\'vallo xaxdc,
liri, Sid. Porro otz6, dvd, uTrep, raro accusativum regunt,
djxcpt c. acc. tantum in melicis et in parodia extat.

Quod attinet ad rationem, quae inter singulorum casuum
numéros intercedit, genetivorum numeius accusativorum
paene aequat, sed numerus dativorum longe inferior est.

Quod etiam magis valet, si diverbia, quae ex trimetris
iambicis composita sunt, — ea enim sermonem quotidia-
num fidelissime repraesentant —- cum reliquo Aristophane
comparamus :

1. . II 111.
Accusativus 767 497 1264
Genetivus 689 505 =1194
Dativus 390 380 = 770.

Videmus igitur (ut per se intellegitur, ratione habita
numerorum), dativum altiori dicendi generi magis pro-
prium esse, quam genetivum et accusativum : hos sermoni
quotidiano acceptiores. Argumente sunt praepositiones

Divisio in I, II, III, si lubet, in proximis tabvilis conferri potest.
Sub 2 omisiinus a^ffi, qiiae sola praeppsitio genetivum plane missum fecit,
dativo et accusativo eontenta.

dva, jjiexa, uept, quae in lingua volgari dativum paulatim
abiciunt, quem in sermone poetico diutissime retinent, et
praepositio auv, cuius vice, praeterquam in lingua mere
poëtica, magis magisque fungitur praepositio [i.exa c. gen.

Denique videamus, quaenam ratio inter singulos casus
apud singulas praepositiones intercedat:

Quorum numerorum haece est proportio: 1 : 2,25. Ge-
netivum praefert sola praepositio uusp, quae propemodum
ad praepositiones unum casum regentes transiit.

Quod ad artis arithmeticae régulas redactum efficit:
2,3 : 1 : 2. Frequentia praepositionis un:d c. gen. signifi-
cationi causali tribuenda est : vis prinoaria localis genetivo
non saepius servatur, quam dativo et accusativo. Genetivus
ceteros casus longe superat apud praepositiones [xexa, b%6,
TTspt, sed cedit dativo et magis etiam accusativo apud
inpdç, êTTi\'. Sola praepositio uapd aequato fere numero
casus suos exhibet.

Tractabimus tantum eos locos, ubi praepositio a sub-
stantive suo revera seiuncta est. Non igitur:

ubi substantivum statim praepositioni subicitur, sed
attributum substantivi ab hoc ipso uno vel pluribus voca-
bulis separatur, velut Ach. 581 uto toù Bsouç -jap täv
otcXwv tXiyyt«), 680 n utco veavt\'azcov eaxe zaTaysXaadai

neque ubi pronomen, vice pr-aedicati fungens, a sub-
stantivo suo removetur, sicuti Lys. 754 èç tyjv /uviqv sopôcaa

neque ubi varia genera attributorum (nam substantivum
cum attribute suo in unam notionem coalescit), inter
praepositionemi et substantivum interponuntur, velut adiec-
tiva Ach. 25 irepl upwTou EuXou, numeraha Eq. 546 n ecp\'
é\'vâsxa xwTtatç, adverbia Ach. 378 §tà tt,v Trspuat xœjxœotav,
genitivi attributivi Av. 1354 sv Taîç i&v TnsXapjcov xup-
ßsatv, quo pertinet quoque rarior apud nostrum collocatio
Vesp. 141 xaxà tïjç ttuéXou to xp\'^fxa, quae minus rara
est, ubi genetivus est partitivus, sicuti Ran. 719 n eç xs
xÄv TcoXtxwv XOOÇ xaXouç xe xa^adouç, Vesp. 705.

neque magis ubi adiectiva (pronomina) praedicative po-
sita, substantivum a praepositione seiungunt, nam ea
quoque notioni substantivi mhaerent, Ach. 638 n én\'
axp(i)v tu)v ttuytsfwv exdOTja-fls, otd touto Toupyov.

idp : Eq. 469 eitl t^oT? oe^sptévotc ^aXxsuexat, Nub. 213,
240, Vesp. 300 m, 1253, Av. 1447, Lys. 1137, Ran. 1215,
Eccl. 964 m, Flut. 634.

ye: Eq. 719 xa\\ vr^ Af utco\' ys Ss^iótt^toc xffi £[X7]i;,
Eccl. 153 xaxd ye xVjV sja-^v , Fr. 495 xal Trpd<; ys xoóxoi^,
Nub. 1190, Pac. 628, Th. 751, Ran. 794, 953 n, 1194,
Fr 307.

hé: Ach. 292 m dvxl o\' wv saTrstadjJtYjv, Eq. 135 [j.sxd oè
xauxa, Vesp. 776 xpoi; oè xouxok; ƒ ^^^ eet., 1084 n, Pac.
163 n, 841, Av. 220 n, Th. 995 m, 1039 m, 1045 m,
Ran. 146, Eccl. 653 n, Plut 540 n, 542 n, 544 n, 545 n
(bis), Fr. 198 vrs. 10, 550 m.

xs: Eq. 567 n xeCaT? [xd^jataiv l\'v xs vaucpdpxxtp axpaxtb,
1103, uiro\' x£ aou xai Goucpdvou?, Vesp. 126,

1112 n, Av. 718 n, 776 m, 1107 n, Lys. 324 m, 325 m,
Th. 835 n, Ran. 719 n, 720 n, 724 n, Fr. 471 T, 558 n.

zoi: Ran. 1046 n dXX\' éuf xot aot xal xoF? aolaiv izolX-q
iroXXoö \'TOxa{l7]xo, Eccl. 972 m = 975 m.

je jJtIvTot: Lys. 1214 m Ttpoç ys [xevtot xr^v dupav/
Trpoayopsud) [XT] ßa§fCstv/ X7]v èii\'fjv.
8é je: Plut. 540 n upbç §£ je toôtoiç.
[jLsv is: Av. 1136 ex [jxv je Aißar^Q rjxov.
[isv ouv: Av. 376 n %apà [xàv ouv cpi\'Xou/où[Jtdc{}otç avxoöxo.
[jièv xotvuv: Eccl. 586 n irepl [xev xofvuv xoö xatvoxofjisTv
Marjç.

c. Praeposititio irept, anastropbam passa, semel aliis
vocabulis a substantivo suo seiungitur: Av. 23 rj S\' tj xopœvr^
zyjç oâoù xt Xéjei uept ;

d. Particulae, quae articulum praepositioni
additum secuntui\': quod volgo tribuendum est metro:

je: Pac. 483 uiro xoû ys )a[ji,o5 AP sçoXcoXo\'xeç. \'Ytîô
je xoù Xi|xoö metro respaitur: praeterea utcó ictum baberet
in syllaba posteriore, quod apud Aristopbanem perrarum
est cf. u7i;o\' c. gen. II: 2.
jap: Plut. 1034.

joùv: Lys. 612 dXX\' éç xpixr^v youv -^[Jiepav, Ran. 736 n
IE àziou joôv xoG ^uXou/ — izdayeiv xoTç aocpoiç Boxi^aExs.

oÉ: Eq. 1318 n èizi xaivaiQiv o eozoyjaiaiv ^ Nub. 161
Sià Xetixoù 8\' ovxoç auxoù, Fr. 471 T £Îç OtBixou oè iratoe.

h-q : Vesp. 1062 m xax\' aùxb 8-rj [xo\'vov xoûx\', Av. 451 m
xocxà Tcàvxa §7] xpÓTïov, Ran. 679 m.

£xi: Nub. 720 n upbç xouxotç èxi xolat xaxoTç.
x£: Eq. 402 m LT? éut Tract xs izpàj^aai^ 562 m £x xœv
aXXcov x£ ôeâv , unicus locus, ubi inter praepositionem et
adiectivum intercedit articulus.

Ex a)—e) concludimus, in trimetris iambicis \'{é.p et ye
saepe, . ceteras particulas aut raro aut nunquam inter
praepositionem et substantivum intercedere.

/\'. Alia vocabula, quibus substantivum a
praepositione cum attribute coniuncta sepa-
ratur:

Th. 1128 irpdç xivaç OTpscpdco Xd^ouç; 651 eîç ot\' sfxauxbv
ctas/uXtaa izpa^^iaxa^ Ran. 163 è%\\ xdiGi xoû IIXoutcovoç
oîxoùatv ilupaiç, Eq. 660 t^ o\' Aypoxspqc xaxà yikiihv izap-
^vsaa/ euy^r^v lûotT^aoa&at ^tp.apwv staauptov, Vesp. 546 n
àXX\' 5) irspl x\'qç izda-qç, [xeXXtov ^aaiXeîaç àvTtXoy-^astv/ if^ç
fjp.STépaç, 29 TTSpl TTjÇ TtdXsoiç Y^P axàcpouç oXou,

cf. porro Eq. 191, 788 n, 1289 n, 1323 n, Nub. 703 m,
1223, Vesp. 90, 639 m, Pac. 140 T, 972, Av. 890, Lys.
562 n, 743 T, Th. 1045 m, Ran. 682 m, Eccl. 1089, Plut.
430, 1108, 1167.

Quibus addimus paucos locos, ubi praepositio cum
pronomine praedicative posito a substantive removetur:
Eq. 754 oxav o\' éto xauxYjal xaôfjxai x^ç ixéxpaç, Pac. 199,
Plut. 1031, vide sub d) Ran. 736n, Nub. 720n.

Si e) cum f) componimus, videmus in trimetris iambicis
praepositionem cum attribute minus saepe particulis,
quam aliis vocabulis a substantive seiungi.

a. Ubi patheticum genus dicendi tragoediae
imitatur: Av. 333 m 7rap£pT| [xèv dsajxoùç àp^ai\'ouç,/ izapé^r^
o\' Spxouç ôpvi&wv/ èç. os Qo\'Xov sxdXsae, cet., Lys. 262/3 m
BTzd xiç av TlOx\' fjXTna\', 5) Sxpu[j!.d8a)p\', àxoùaat / yuvatxa?,
âç, £po\'axo|ji£V / xax\' oTxov ejjtcpavèç xaxo\'v, / xaxà ji,èv a^yiov
s^siv [Bpsxaç,/ xaxà 8\' dxpo\'iroXiv £[jLàv Xa^slv, 1280/5 m
sTTt — xaXsTv.

x4ch. 295 m xaxd a\' au •)<u)oo[j-£v xoîç Xt&otç, nempe
donee humi delectus, prostratus sis. Ran. 1047 n ôaxs ^e
xaoxdv as xax\' ouv sßaXEv secundum Piersonum, Mus.
Rhen. XI (1857), «De tmesi apud poetas Graecos» (p. 119—
128 de Aristophane), subitus casus lancis depingitur, qua
in re, nisi fallor, errat, nam de lance ante v. 1365 sermo
non est. Rectius Kockius ad h. 1. : «nirgends ist die
«Tmesis so matt wie hier; oov ist ohne alle Kraft und
«auffallend gestellt, wie zuweilen bei Herodot und anderen
«(z. B. Melanipp. 4, 3 xot jxàv di:\' 5)v oXovxo), aber nicht
«bei Attikern.» Coniecit waxs as xauxbv xaxd voöv sXaßsv
«so dass sie auch dir selbst den Verstand berückt hat.» —
Ay. 342/8 m sTTay\', £7rt\'&\', sirt\'cpsps TïoXsixtov / ôp[xàv cpovtav,
TCXspuYa x£ Tzavxd/ TOptßaXs uspt xs xuxXcoaai/ wç ost xwS\'
otp-o^Cstv afxcpto / xai §ouvat p6y)r£t (]. pajxcpst) cpopßdv, ubi
multis brevibus syllabis acrior sonus pipilantium, sequen-
tibus antispondeis gravior gementium avium significatur. —
Vesp. 784 Bdel. [jio\'Xtç xb xpdyfx\' syvwaav dva[Jiaau)[J.£Vot.

Phil, dvd xot\' [j,£ TOt{}£[?, dXX\' £x£tv\' outtu) Xl^si^ cet,
de quibus vide Pierson, o. c. p. 125: «die Tmesis scheint
«dem Wortspiele ihre Entstehung zu verdanken. Auf das
«Stichwort dvajxaawfj-Evot nämlich erwiedert Philocleon dvd
«xot |jt£ 7ï£ti)£tç. Ava sollte hervorgehoben werden. Die
«Bedeutung von avaizei^eiv unterstüzt diese Annahme.
«Dies wort kommt nämlich auf Speisen angewandt, in der
«Bedeutung «den Appetit erregen» vor (Xen. Mem.); diese
«Bedeutung spielt hier mit, zumal im Bezug auf-das
«Vorhergehende dvajjiaadadat. Die Tmesis macht diese
«Correspondenz bemerklicher, und ihre Anwendung ward
«darum noch wünschenswerther.»

dTtb ydp ôXo5{JLat Nub. 792, 1441 m, ditb ydp ôX£tc; Av.
1506, died a\' ôXw Plut. 65.

Hoc verbum vim suam, quae usu quotidiano magnopere
trita ac debilitata erat, ubi quaedam gravitas verboram
requiritur, tmesi recipit.

Denique de nonnullis lo"cis dubiis videamus. Vesp. 437 n
pro librorum lectione ev a Berglero recte restitutum est
sv: sv Ti aoi izaji^Qexai ^ quod alte penetrantem aculeum
vesparum désignât. — Av. 1070 m utt\' £|jLàç Trxspuyo; èx
çpovaîç oWuxai est coniectura Reisigii. Libri exhibent
cpovalatv s^oXXuxat, quod metro respuitur. Piersonus
legendum censet év cpovalç oXXuxai cf. o. c. p. 123. —
Av. 1456 a Dobraeo pro xax\' au -rcsx^iJLai, quia xax\'
etiam versu praecedenti legitur, levissima mutatione sub-
stitutum est xax\' ■— quod nunc ab omnibus fere recipitur.
Plut. 1029 Ravennas dvx\' su ttocsIv exhibet, quod a
Dindorfio recte in àvxsuirotsrv mutatum est, cf. etiam
Kühner. II p. 467.

Ach. 1193 mt oopbç ôxb TroXefxi\'ou xuuetç, Nub. 277 m
6d>^/]Xâ)v ôpswv xopucpàç èizt/ BsvSpoxojxoûç, ubi igitur genetivus
attributivus substantivum praecedit, Av. 740 m, 742 m,
Th. 1149 m, Ran. 816 m, Plut. 9 T.

Semel substantivum separatur a praepositione : Av.
1373 m Tcsxojxat S\' ó§bv aXXox\' stî\' aXXav jxsXscov. Extat
denique unus locus, ubi praepositio collocatur inter duo
substantiva, quorum alterum alterius attributum est :
Nub. 277 m Traxpbç àu\' \'Qxeavoû ßapoaj^ioc,.

Apparet igitur hanc structuram non nisi in melicis et
in parodia occurrere. Minus inusitata est, ut per se
inteliegitur, eiusmodi translatie praepositionis irspt: Pac.
105 \'EXXfjVtov uepi ócTCa^aTrdvxcjov, Lys. 1288 m, cf. etiam
Av. 1595 xouxoDv uspi Ttàvxwv aoxoxpàxopeç T^xopisv.

h. praecedente attribute (adiectivo cet.):
Nub. 580 n jir^osvl ^uv vo^, Th. 783 n udaaç xad\' ô8o6ç,
1069 m Toû a£[jLVOTd\'LOU ot\' \'0X6|xt:ou , unicus locus, ubi
articulus adiectivo additur, Eq. 403 m, Nub. 286 m,
310 ra, Vesp. 1160 T, A v. 409 m, 905 m L, 1232 T, 1595,
1722 m, Lys. 807 m, Th. 177 T, 313 m , Ran. 242 m,
323 m, 326 m, 327 m, 348 m, 441 m, 540 m, 1533 n T
Subinde adiectivum a praepositione particula vel alia voce
seiungitur : Pac. 1088 e ttoTov ^àp xaxà Av. 1398 m

Apparet igitur hanc quofjue translationem nusquam in
trimetris iambicis puris inveniri. Lys. 1129 ^tàç £x ^Épvt^oç
coniectura Bentleii est pro [xtàç xs ^jspvtpoç. Quae si vera
est, hune quoque versum aeque ac praecedentes et
sequentes (vide Bakhuyzen, de parodia cett., ad h. 1.)
parodiam continere putaverim.

c. praecedente attribute (genetivo):
Nub. 270 n \'l2x£avo5 Tcaxpbç ev x-^Tcotç, 1008 n vjpoç iv
wpa, Pac. 161 n, Lys. 5.52 n. Th. 95 t, Ran. 666 T,
704 n L, Eccl. 12 T.

riic illic genetivus attributivus a praepositione separatur
particula vel alia voce : Av. 694 n \'EpÉpou? 8\' h à7ï£tpoat
xdXTïotç, Vesp. 1032 n = Pac. 755 n, Av. 1094 m. Et
adiectivum et genetivus attributivus praepositioni praemit-
tuntur: Th. 993 m Nu|xcpàv épaxorç év u[xvotç.

Traiectio, quahs extat Eq. 31 T ÔEùiv îdvxe upoaîcsasTv
xou Ttpbç ppéxaç procul dubio parodiae tribuenda est : item,
quod legimus Av. 1546 [Jtdvov {Isfiiv -[-àp otà a\' £Ti;av&pa-
xt\'CofXEV, vide Bakhuyzen ad Av. 1494, qui multis ostendit,
Aves inde a vrs. 1470 passim usque ad Ijnem parodiam
continere Promethei Igniferi.

riaec omnia igitur nusquam in trimetris iambicis, nisi
ubi parodia vel paratragoedia adest.

TTspi: Nub. 956m, Pac. 105, 21(3, Av. 23,113,1101 n,
1631, Lys. 190, 627 n, 1235, 1288 m, Ran. 809, 1052 n,
1426, Plut. 199.

airo: Av. 1517 ouoè xvlaa [x-/]pt(«v auo/àv\'^X&sv «>ç f^jjiac;
air\' sxefvou xoù 5 I^-ccL 4 T xpo^u) yàp sXaôslç xspa-

uxo: Lys. 1145 sq. xauxi Tra\'&dvxsç xmv Ad-/jvaicov uuo/
oiQouxs 5(ü)pav, UTc\' su TOirdv\'&axs

Fieri potest, ut etiam locis laudatis Av. 1517 et Lys.
1145 sq. anastrophe parodiae vel paratragoediae tribuenda
sit, licet hi versus non disertis verbis a Bakhuyzen nomi-
nentur. Secundum eundem enim tota postrema pars
Avium continua parodia est Promethei Igniferi; et utco —
utc\' Lys. 1145 sq. occurrit in oratione, quam Lysistrata
habet ad Lacedaemonios : quamquam autem parodia tan-
tum in vrss. 1124 sqq. et 1131 sqq. certo certius statui
potest, vel sic tamen etiam reliqua pars colorem tragicum
praebet. Imo equidem parum dubito, quin ex ipsa ana-
stropha — quae, si xspt excipimus, apud Aristophanem
fere deest, apud tragicos frequenter occurrit — concludere
liceat, Aristophanem h. 1. tragoediam imitari.

tura est Dindorfii, parum probabilis, quod omnino de aaastropha Imius
praepositionis non constat. O. Hibbeckius coniecit nolov ßphag slivoti;,
Bambergius ttoeov ßosrag, w Vav, quae maiorem veri speciem habent.

Fere nunquam nornini, quod praepositione regitur,
appositionem additam invenimus:

Fr. 471 T eiç, OïoItïoo oè îcaîSs, Bitctu^^io zópw, Nub. 1189 sq.
èxsTvoç ouv x-qv xXf^atv sç ou\' -qiiépaç / ï^-qxev ^ eç, ys tt^v svt^v
TE xat vsav. Hoc loco igitur praepositio ante apposi-
tionem iteratur, illo omittitur.

Ach. 5 sq. êyujo\' sep\' to ye to xeap -/jOcppavö\'/jv tBwv,/
toTç tïevte TaXdvTotç, otç KXstov è^-qiLeaev magis epexegesis
cernitur.

Th. 806 n Tnpbç \'AptaToixd^r^v — lïpbç exEivr^v tt^v Mapa-
{}ó5vi, èxeivqv ttjV Mapa\'ôœvi magis attributum solum per
se positum (igitur = Trpbç èxeh-qv tv^v Mapaô-ôjvt \'AptoTo-
[xd^fTjv) quam appositio est. Cf. porro de his Kuhner. II
p. 477, Kruger. § 68 : 7.

reguntur, tribus tantum locis occurrunt. Particula com-
parativa est wç (loaTrsp). Bis comparatio praecedit, semel
sequitur : Lys. 993 oXX\' (oç irpbç eîBoV sjxe au xàXrji}-^ Xeye,
sed Nub. 947 n praepositio etiam alteri membro additur:
xb TCpóaooTCOv auav xdx TU)cpdaX|JLOL> / xEVTOujXEVOç tooTTEp utc\'
dvdpTjVwv/ uTïb TÛ)v yvco|X(bv «■jroXsrToct. Contra Av. 537 n,
licet alterum membrum comparationem contineat, vel sic
tamen praepositio ibi deest: xaTzena. xaTsaxsSaaav depfibv /
ToÛTo xa&\' ufAÙiv / au(jov óairsp xEve^pettov, Aristophanes
igitur hac in re, fortasse metro coactus, certam normam
non sequitur. Locus, qualis extat Ran. 1246 sq. Tb XTjXui}tov
yàp tout\' è%\\ toîç upoXôyotai aou/ wa^sp Ta aux\' etîI Toîaiv
ôcp{}aX[xoTç ecpu, hue non facit : ibi enim comparatio ad tota

enuntiata pertinet. Cf. porro Kühner. IL p. 479, Krüger.
§ 68 : 8 et imprimis Cob. Var. Lect. ed. II. p. 163 sqq., 533.
3. Post particulas copulativas, cett.
In asyndetis praepositio iteratur: Vesp. 1081 n T =
Pac. 256 nT ^uv Bópst ^uv aoraoi, Eq. 1005 sqq.. Ran.
441 m, Plut. 145 sq.

Saepe tamen eadem praepositio duo vel plura nomina
regit, quae inter se nexa sunt:

a. particulis copulativis. — Quod si fit, prae-
positio fere semper semel tantum, et quidem ante primum
nomen ponitur, quamobrem Av. 544 m xaxà §af[JLOva xat
u u (jovToy^iav àyccô-^v Bentleii coniecturam xtva praeferen-
dam esse censuerim Brunckii, qui proposuit xaxà. ■—
Ach. 195 xaxà yiqv xs xal MXaxxav, Eq. 792 n sv xalç
Tct&àxvatai xal jUTrapi\'oiç xal uupytStotç, 804 n utî\' àvdyxY]?
a[jta xal xpstaç xal jj-ta&oû, et porro sexcenties. Hic illic
tamen praepositio repetitur, ubi nomina singulatim notanda
vel enumeranda sunt: Ach. 606 xoùç S\' ev Ka[jLapiv-(] xàv
riXa xàv KaxaysXa, Vesp. 22 sq. dxt xaùxbv sv
aTus^aXsv xàv oupavœ / xàv x^ óaXaxt-^j d-rjpi\'ov tt^v àaiïtâa,
Av. 717/8 n ouxco Tïpbç à\'uavxa xps\'Trsaöe, / irpdç x\' iptuo-
ptav xal Tïpbç ptóxou xx-^aiv xal 7:pbç -^â^iov àvopsç,
Ran. 718/20 n TtoXXàxiç y\' eoo^s\'-\' TîdXtç Tïsirovôsvai /
xaùxbv sç xs xù)v TxoXtxcùv xobç xaXouç xs xà^a-Q-ouç,/ sç
xs xàp5(arov vó[xt(3[jLa xal xb xatvbv ^^puatov, ubi iteratione
praepositionis unum membrum comparationis manifestius
iuxta alteram ponitur, Eq. 1404 sq., Nub. 572 m, 1287,
Lys. 324/5 m, 557 n, 1244 (lectio incerta, vid. Blayd.),
Ran. 404/5 m, Fr. 561 m. Si quis tamen Ran. 404/5 m
im YsXoDxi/ xà-iï\' suxsXsta repetitio praepositionis diverso
nominum ingénié tribuere velit, comparet alios locos
eiusdem generis, ubi praepositio omittitur, subinde etiamsi
in altero membro propriam, in altero translatam signifi-

cationem babet, velut Eccl. 541 aè ev aXéa xaxaxsipisvov
xat aTpu)[ji,aaiv, Nub. 13, 438 n, Av. 1758m, Lys. 328 m,
Ran. 729 n. Sed Pao. 770 n xaxt x^aizéCj^ xai ^ufjiTuoaioiç
cum Meinekio aliisque legendum videtur xàv pro xat: sTcf
apud Aristophanem saltern nusquam cum dativo talium
vocabulorum coniungitur, cf. sui c. dat. I: 2.

Particulae ovSé tria exempla inveni: semel omittitur,
bis iteratur praepositio: Eq. 191 sqq. -q ^fj-aydiita jap où
Ttpbç [jLOuaixoû/ IV iaxtv àvSpbç ou8è ^pïjaxoù xoùç xpoTCOuç,
Vesp. 480 n ouSà (asv y\' ou8\' sv asXi\'vo) aùuaxlv ou8\' êv
TC\'/jiavu), Av. 6.18/9 n xoùz sç AeXi^oùç;/ obh siç \'A}i.[J.a)v\'
iXjS\'ôvxsç.

Uno loco tantum occurrit oôxs: praepositio bis ponitur:
Plut. 527/8 n oux\' iv xXivig xaxocSapdsrv—/ ouV Iv Sdiriatv.

Item ubi membra inter se nexuntur per {x-^xe: Ach.
533 sq. lo; ^pYj Meyapsac (X7]X£ yi^ [xr^x\' ev àjopa/ [x\'/jx\' Iv
\'&aXdxx-(j [x-^x\' êv i^Tcsipo) [xsveiv, Eq. 609/10 n et [x-r]o\' êv pui}«)
Buvfjaojxat / [x-/jxs |x-/]x\' sv -ö-aXaxx^ oia^^ojeiv zobç iTZTîéaç.
Utroque loco libri exhibent jx-^^x\' sv yy], quod tamen, ut
metrum evincit, a Bentleio recte mutaturn est in [x-^xs yY].

Hic quoque unumquodque nomen suam praepositionem
habet: Nub. 158 xaxà xb axó[x\' adsiv -q xaxà xoùppoTuuytov,
Lys. 1 sq., Ran. 186 sq. — Nub. 638 Txoxepov Txèpl [xsxptov
^ puô-jxwv -q TïÊpl suàiv, ubi Tïspi\' ante pu{l[xô)v non necessitate
versus extrasum est, sed ipso sensu omissio eius requiritur.
Sunt enim duo tantum membra: [xsxpa et pud{xot ad
musicam pertinent, quae grammaticae opponitur. Unicus
locus igitur, ubi membrum alterum praepositione caret,
est Fr. 205 stç o^oç Ifxpauxojxsvoç f^ Xsuxoùç aXaç, sed ibi
post fi facile excidisse potuit \'ç, cf. Blayd. fr. 179.

tiata sibi opponantur, velut Ach. 50/1 t s^ AuxTvoç
iysvex\'- £x xouxou S\' iyw / à^âvaxoç sï[x\', Eq. 803/4 n ó §è
ÔTTO to5 TToXIfxou /at TTjÇ 6[it5(X7jç a Tcavoûpysiç (x^
xaôopâ aou,/ àkV ux\' avàyxYjç djxa xa"t ^(psfaç xal {xtadoû
TTpdç as y-^X\'hTçij vel si unum taotum inveniatur, sed par-
ti cula adversativa ad alia vocabula huius enuntiati perti-
neat, veluti Nub. 650 sq. otcoTo\'ç satt tîov puilji-wv/ xax\'
êvo\'îcXtov, )(«)Troroç au xaxà odxxuXov, Plut. 982 sq. àXX\'
apyuptou §pa^[Jiàç dv ^XY]a\' stxootv/ stç [[jidxtov, ôxxcb av
ek u7ro8-/j[xaxa, Eq. 76, 78 sq., 173 sq., Fr. 460. Taies
locos igitur praecidimus. Sed etiam, si in una eademque
sententia duo substantiva, quae eadem praepositione regun-
tur, particula adversativa inter se opponuntur, ubique
praepositionem bis positam invenimus: Eq. 524 n dXXà
xsXsuxùiv Ixi Y\'^pwç, o6 -j-àp sep\' Tj^ï]?, Plut. 559 n uapà xu)
ji-èv •yap uoBaYpcôvxsç/ — Txap\' é[Jiot os cet., Eq. 1095,
1190 sq., Nub. 226 sq., Pac. 162/3 n. Ran. 1486/7 m,
Eccl. 895/6 m, Plut. 51 sq., 540/4 n, Fr. 198. Unicus
locus, qui exceptionem praebet, extat in parodia carminis
tragici: Th. 1034m T yafJLTjXt\'œ [xèv ou Eùv/ xatûvt, Seajxi\'to
Sè, yoàatls [xe.

d. paucis locis praepositio ante primam vocem
omittitur, sequenti vel sequentibus additur:
vide locos Ach. 533 sq., Eq. 609/10 n, quos sub a) ascrip-
simus, et porro Eq. 567 n TzzQaXQ [xd^^atatv l\'v xs vaucpdpxxo)
axpax^, Av. 740 m vdixatat xa\\ xopucpaTç sv ôpstatç, cf.
Kühner. II p. 477, Krüger. § 68: 9: 2, secundum quos
hic usus in prosa oratione non invenitur. Ach. 533 sq.
igitur, ubi in trimetris iambicis occurrit, omissio soh
versus necessitudini tribuenda erit.

4. In quaestionibus et responsionibus ellip-
ticis, quae ex praecedentibus supplendae sunt, prae-
positio saepius iteratur quam omittitur:

Eq. 707 £7rl xw cpdyotç f^Siax\' av ; iid ßaXXavxi\'o) ; ubi
Kockius coniecit ItcI xw cpayihv f^Soix\' av ; cett., fortasse
recte, cf. iirf c. dat. II: 3, Pac. 223 sq. Herrn. 6 IloXsfJLoç
aùxTjV Ivs^aX\' etç avxpov ßadu./ Tryg. êç iroTov; Herrn, sç
xouxl xb xàxto. Av. 608 n P. sxt Trpoo&i^aoua\' opvi{}£ç eVr;,
E. Tcapà xoô ; P. irapà xoS (Bekk. uap\' oxou, sed vide Dind.);
Trap\' êauxcov. Eq. 185 sq., 1005 sqq., Nub. 638 sq., 1089/90 n,
Vesp. 191, Pac. 366 sq.. Av. 803,1208 sqq.. Lys. 997 sq.,
Plut. 130 sq., 133, 393, Er. 238. — Quod ad omissionem
attinet, conferantur: Ach. 61 sq. Praeco. ot Tïpsapsrç ot
Trapà ßaatXstOi;. Die. Tcotou ßaatXso)?; Lys. 729 sq. Mulier 1.
Ol/ot yàp Êaxiv epid [xot MtX\'/jata / UTub xäv aswv xaxaxaTrxd-
[X£va. Lys. ttoiiov alcov; Ran. 1200 sq. Aesch. atrb Xr^xudfou
aou Tohç TcpoXdyouç otacpiïepôi. / Eur. aTro Xr^xuO-tou où xoùç
£[xouç; Aesch. svbç [xdvou, Plut. 888 sq. Sycoph. oùx Itï\'
ayadto yap Iv&aB\' eaxbv ouoevi\'./ Carion |Jià xbv AC ouxouv
xu) JS ato./ Nub. 897/9 n, Vesp. 761 sq., Eccl. 522 sq.,
621, Plut. 1045 sq. — Praepositio ubique repetitur: 1)
ubi ipsa verba alicuius ab eo, qui respondet, iterantur-,
velut Eq. 1245 sqq. Cleon. TroxEpov iv ajopa/ \'f]XXavxo-
TcoiksiQ èxsov fj \'tï\\ xaiç TruXatç ; Isic. iTtl xaTç TcuXaiaiv,
Nub. 651 sq. Quamobrem Vesp. 471/3 n Bdel. £a&\' ottwç —
iç Xoyouç l\'Xôoijjtev àXXi^Xoiai xat BiaXXaydç ; / Chorus, aol
Xdyou? ; u) p,tado\'^[Ji£ —, praepositio ante Xdyouç fortasse
recte restituitur, nisi hic omissa est, ut prorsus inusitata
aphaeresis (Bothius: ao\\ \'ç), aut crasis (Dind. aoùç) vita-
retur, cf. § 4: 5, 6.-2) ubi quaestio vel responsio non
elliptica est, sed ipsa novam sententiarr». efficit, veluti
Vesp. 1143 sq. Bdel. oôx, dXX\' Iv \'Ex^axavoiat xaûd\'
u\'-paiv£xat. / Phil. £v \'Exßaxdvotat Yiyv^\'\'^\'^^ Z^\'Xi^ ;

Ach. 1229 n, Eq. 578 n, Pac. 19, Lys. 628 n, Ran. 611,
697 n, Eccl. 309 m. Cf. porro Ach. 700 m xaxa -rrpoaa-
Xtdxójj-sda lib ri, xaxa Tcpbç dXtaxdjxeila Dind., recte, nam
TtpoaaXtaxóp-s&a significaret «una cum aliis condemnamur»
et sensus est «insuper —». Eandem ob causam Vesp. 1420,
ubi hbri praebent /at y^apiv irpoosfaofjiat vel irposiaofjiat,
Dindorfms recte edidit xat x^P^\'\'\' \'^P®\'^ £Tao[j,at. Sed etiam
Lys. 1238 irpo\'ç a verbo separare debebat: ^Tr-)QV£aa{Jisv av
xat Trpbç £7rt(«px-/iaa[ji£v, vide Blayd. ad h. 1., qui prae-
terea seiunctionem proponit Plut. 16 outoç o\' àxoXoudsT
xàjiè TTpoaßtdCETat, fortasse recte, quamquam hic non
necessariura videtur, quod TcpoaßtdCsadat eodem sensu,
quo ßtaCEavlat usurpatur. Denique Ran. 415 n libri exhi-
bent: Xanth. syto o\' à£t iztoç cpiXaxdXouddç £t[J.t xal [xet\'
aûTTjç/ Trat\'Cwv )(op£U£tv ßouXojjiat. Dion. xàywysTipdç. Kockius
delet [X£t\' aux\'qç,, ita ut duo trimetri iambici évadant. Quia
vero adverbium lïpoç apud Aristophanem saltern nunquam
pro «una cum aliis» usurpatur, qui sensus hic requiritur,
equidem assentiri malim Dindorfio, qui tetrametrum sup-
plens, TTpdç mutât in Tcpoo^opsua«). Praeterea hi versus
respondere debent versibus 444/5, vide Metra Dindorfii.

Subinde praepositiones cum adverbiis coniunguntur cf.
Krüger. § 66 : 1 : 3 : «Die Präpositionen mit Wörtern
«der Art als Ein Wort zu schreiben ist nicht rathsam,
«vgl Eur. Hei. 1650 iç jxèv yap ast\', Dem. 2: 10 stç jxèv

«aua^.» Apud Aristophanem extant : upoasti Ach. 984 m,
Vesp. 1320, Av. 855 m, Lys. 655 n, Th. 416 T, Ran. 490,
cf. etiam Nub. 720 n xai xpbç xouxotç ext xoTç xa/oTç,
1219 ê^fdpbç Ixt Tcpbç xouxoiatv àv8p\\ ô-Ajfxôxir]. — siaaùi^tç
Eccl. 983, staaupiov Eq. 661, eiç aùxfxa Pac. 367
(opponitur verbis èz xiv\' fjfjispav, quamobrem Dindor-
fms h. 1. praepositionem ab adverbio separat). — àvsxdç
Vesp. 18, Fr. 234.— xpoTxaXai ua Xa tuaX a t Eq. 1155,
1157 Dind. : upo xdcXat TcdXat TtdXat libri. — Cf. porro
Av. 334 m é^o\'xs.

npóai}e(v) et o\'iria&s(v) hic illic, articulo addito, vice sub-
stantivi funguntur et praepositionibus sç, év, sx reguntur :
£ç xb upóade(v) Ach. 43 , 242 (cf. œç not), Eq. 751,
Lys. 185, Th. 645, Eccl. 629; sv xw irpdaÔs Ran. 287;
èç xouutaOev Plut. 1209 n; èy. xouraailsv Eccl. 482n.—
Eodem modo infmitivus subinde naturam substantivi asciscit
et praepositione, imprimis Sid c. acc., regitur. Quae
tamen ratio loquendi omnino et imprimis in trimetris
iambicis rara est. Videtur parum flexibilis fuisse, quam
ut in sermonis quotidiani consuetudinem venire posset,
cf. e g. Vesp. 94 uTcb xoû oè xr^v ([»^cpdv f ïjeiv s\'t(«{}svat.
Occurrunt haec: hià xó: Nub. 1061 n, 1067 n. Ran.
1490 m, Eccl. 1156 n. Plut. 148; uspl xoû Eq. 339 n et
Ran. 809 cum anastropha xoû ■y^\'^vat uépi cpuasiç uotYjxûiv :
UTcb xoû Vesp. 94, 1045 n; ditb xoû Ran. 962 n; év tcu)
Nub. 1071 n.

Fr. 243 a Dindorfio editur sic : ^Sn \'Ttapotvsïç sç tj.s Trpïv (JsJemvavaj :
volgo £«£ omisso iç: Brunckius slç Coniectura Dindorfii euplioniae
causa praeferenda videtur.

Ivi = I\'vsaxt Ach. 829, Eq. 17,1121 m, 1212, Nub. 487,
Vesp. 446 n, Av. 429 m, 1318 m, Lys. 163, 545m (bis),
546 m (ter), 1026 n, Plut, 348 (bis), Fr. 344.

Ttdpa^Tcdpsaxi Ach. 129, 862, Vesp. 316 m T, 899,
Lys. 58, Th. 1161, Ran. 1484 m:
= xdpstat Ach. 1091.

[jL£xa = [xsxeaxt Eccl. 173 sfxol Taov [xev x^aos xf^c,
^(opac [j(.£xa/ oaovTOp u[JiTv.

Praepositiones sx et k raro, sv et stci saepius aphae-
resin patiuntur post longam vocalem vel diphthongum,

\'x post: iiri Eq. 186; xw Ach. 1103; sEsXto Nub. 802;
ptoaxpYjadxo) Pac. 1146 n

\'v post: Ach. 343 m, Eq. 749, Vesp. 435 n, Th. 941,
Ran. 358 n, 1103 m; syw Vesp. 758 n, xdyw Eq. 420 n;
x(ocp&aX[xa) Vesp. 432 n; Xotirou Pac. 1084 e; xou Eq. 1334 n,
Vesp. 711 n, quibus locis \'v post xou a Dindorfio eiectum
est: fortasse iniuria cf. ^v I: 3

\') Eq. 272 n libri exhibent sx crov, Dind. edidit h trou: ffoù in tliesi
positnm est. Av. 1546 T ? p.óvov 5£wv yàp Sià a-\' OTav5paxîÇof,isv , pro-
nomen orthotonum elisionem patitur. Berglcius cum codice A âiâ a ,
quod vereor ut probari possit: dactylus enim yap Sia ictum habet in
priore syllaba brevi, — ûu.

2) Vesp. 191 Phil, \'óc?\' so-^-\' b Tzpórspoi; ; Bdel. ovroç. Phil, avzr^ \'vroivâ\'
svi, lectio probabilis Dobraei pro èvzsvâsvt.

Pac. 1000 n post èp.nlruxârivat a nonnullis inseritur \'x, sed ibi legen-
dum est, ut recte edidit Blaydesius, iij.izl-^cr3-r,v sy. Msyâpo^v.

\'\') Magna cum probabilitate restitutum est \\ post ^lîtroj Eq. 367 n,
ToÛTou Nub. 593 n, cf. hi I: 9. not.: fortasse etiam post ImiTaniv/i

\'ç post: ^ Lys. 2 (bis), Ran. 186, 187 (bis). Fr. 460
Tz^X-qaeiç, Xtov libri, lïooXi^ost \'ç Xtov Gasaubonus, quod
verborum sensus requirit. Lys. 605 n y6ipei stç libri,
X^pst \'ç recte Dindorfius

— TU t post: Ach. 330 n, Eq. 1246, 1312 n, Vesp.
557 n, 650 n. Ran. 187, 928 n: t] Av. 292 n; Fr. 564;
hi^ Ach. 411, Plut. 891; \'fio-q Nub. 480; [xV] Vesp. 90,
Lys. 251; oti-^ Eq. 236; jovi^ Lys. 395; iCw Ran. 199;
xpl^t» Av. 77, 79; to5 Vesp. 1293; Fr. 496. —

Quater aphaeresis occurrit una cum elisione: Ran. 928 n
-f] \'tc\' daîriBcov, Plut. 891 (oç \'tz àXyj&sta, Lys. 251 sàv
[XTj \'cp\' oîatv, Av. 77 xps^«) V àcpuaç.

Ex bis apparet, aphaeresin frequenter post Tj, minus
saepe post («, ou, bis terve tantum post st occurrere.
Praeterea voces, post quas invenitur, volgo breves sunt,
ut [j,-^ sim. Usus etiam euphoniae causa his fmibus
circumscriptus esse videtur: quamobrem fortasse cavendum
est, ne aphaeresis post alias vocales longas et diphthongos
temere intrudatur. Haud scio an coniectura, qualem
supra nota vim us, èinzk-qa^r^v ai \'x, banc ob causam im-
probanda sit.

\'Ex, év, sTTi, raro aliae praepositiones, cum nonnullis
casibus articuli, qui in vocalem exeunt, ó, y|, to\', xdc,
et cum pwticula copulativa xat, per crasin coalescunt.

£x: oux Eq. 668, Nub. 1065 n, Vesp. 266 m, 1267 m,
Av. 13, Ran. 501; ou^ Pac. 1047; f^x Plut. 435; xoùx

Lys. 913, ••pvxpà- Plut. 658, cf. iv I: 7. not. : sed minus recte post à\'^duM
Eq. 1263 cf. iv I: 3 not., ubi carere ea possumus.

\') Ach. 242 Tipôïâ-\' ùç TO Tïpôrrâev libri, npoiro} \\ to itpôryâsv Wolfius,
cf. wç not.

De Vesp. 473 n goi Xôyouç, o> [xtaiâripLS libri, aot \'ç loyovç Botbius,
cf. § 3 : 4.

Av. 813; Tdz Eq. 479, Eccl. 488 m; xdx Eq. 337 n, 607 n,
1401, Nub. 881, Vesp. 1066 m, Pac. 356 m, 1003 n,
Lys. 400, Th. 736, Ran. 731 n, Eccl. 591 n, Plut. 857;
xdE Pac. 1149 n, Av. 283 n; xf/. Ach. 790 (Megar.).

sv: ouv Th. 1165; touv Vesp. 1374, Fr. 363 n (accusa-
tivus Touv — xpoTvaTov retinenda est, cf. §td c. acc. 11: 2),
423 n; xdv Eq. 598 n, 709, 839 n. 907 n, 1302 n T, 1375,
Vesp. 284 m, Lys. 994, Ran. 651; xdv Ach. 198, 257,606 (bis),
Vesp. 22, 23, 594 n, 639 m, 689 n, 802, Pac. 272, 642 n,
699 L, Av. 525 n, 1005, Lys. 150, 557 n (bis), 787 m,
Th. 83, Eccl. 8 T, 135, Plut. 184.

è%i: ooTzi Ach. 504, 510, Nub. 218, 1502, Vesp. 68,
Lys. 389; xdut Vesp. 289 m, Pac. 283, Av. 1369, Eccl. 82,
Plut. 57, 996; xdu\' Fr. 185 a; xdm Eq. 169, Nub. 1431 n,
Pac. 770 n, Ran. 589, Eccl. 903 m, 909 m, 943 m, Fr.
117 m; xdic\' Ran. 405 m; xdcp\' Nub. 363 n.

dTTo: xdTTo\' Eq. 313 m, Av. 382 n, 1702 m, Fr. 561 m.
dvxt: ,7.dvxt Lys. 1155, Ran. 694 n
7. A\'.ocope.

Apocope praepositionam ava, xaxd, iiapd, Txoxt (= irpd?)
bic illic occurrit, ubi poeta dialecto Dorica (Megar., Lace-
daem.) utitur. Forma apocopata praepositionura xaxd et
Tcoxt cum casibus articuü, quae ax incipiunt, coalescere solet.
dvd: av Ach. 796 (M.).
xaxd: xaxxoiv Lys. 1258 m (L).
Trapa: irdp Lys. 1302 m (L), 1309 m (L.) %
TCoxt; uoxt Lys. 82 (L.); uod\' Lys. 87 (L.), 95 (L.),

\') Lys. 1244 t60ç affavajojç ts aùtwç apâ Dind,, y.xi R. Aug.,
x.at îç BC. Crasis Dorica îc-àç coniectura est Brunckii. — De Vesp. 473 n
(tot liyouç, w iiiaoâri^g libri, aovg àôyouç Dind., cf. §3:4.

Lys. 174 za\'t TOipyvpiov Toi^unaov h Tî\'àp "cà i7tS> Dind., ubi nàp
coniectura est Koenii pro izapi.

1076 (L.); uoTxdv Ach. 783 (M.), Lys. 1006 (L.); uottó
Ach. 751 (M.), Lys. 117 (L.); TtoTxdç Lys. 1264m (L.);
UOTTOC Lys. 1253 m (L.).

a. De scriptura praepositionis èç (sk) omnia iam dicta
sunt a Dindorfio, vide lexicon eius Aeschyleum s. v.,
cuius verba, quoad pertinent ad Aristophanem, hue
apponere mihi liceat:

«Aristophanem ceterosque poetas comicos satis constat
«forma èç nusquam usos esse postulante metro, nisi ubi
«tragicorum aut verba repeterent aut sermonem irnita-
«rentur: quo Elmsleius inductus èc, ab comicorum usu
«prorsus alienum et ubique ante vocales pariter ac con-
«sonantes sk scribendum esse iudicabat, cni opinioni non
«solum Helladii, haud dubie antiquiore auctore usi,
«observatio supra memorata (apud Photium Bibl. p. 573,10),
«sed etiam codicum auctoritas obstat. Nam codices Aristo-
«phanis, quoi\'um in rebus orthographicis fides aliquanto
«maior est quam codicum per quos tragicorum fabulae
«propagatae sunt, formam eç in praepositione simplici
«verbisque cum ea compositis toties ante litteras conso-
«nantes praebent ut exemplorum prope idem atque alterius
«formae numerus sit. His igitur indiciis inter se collatis
«ego in annot. Oxon ad Arist. Ach. 242 vol. 3 p. 385,
«hanc proposui regulam: «discrimen inter sk et èç, apud
«comicos hoc intercedit ut sk ante vocales, sç ante con-
«sonantes litteras scribatur. Ab bac lege tragicorum usus
«ita tantum lecedit, ut èç etiam ante vocalem dicatur ubi
«metri nécessitas postulat.» Assensi mihi sunt Meinekius
«in Aristophanis editione Lipsiensi a. 1860 aliique, dissen-
«tiunt alii, quibus nihil aliud relinquitur, quam ut libra-
«riorum exemplum sequentes ab scriptoribus veteribus
«temere modo sk modo èç scriptum fuisse credant. Nec

«quod quibusdam placuit ab régula mea, etiamsi in uni-
((versum vera esse possit, tamen vocabula quaedam, ut
«siocpopa, quod sic in inscriptionibus constanter scriptum
«reperitur, vel genera vocabulorum, velut iuetaTrixTsiv,
«eîcsiacpspsiv et alia huiusmodi bicomposita, exemta esse
«videri, magnam veri speciem habet, quum nec ratio
«huius discriminis appareat et exemplorum numerus
ccperexiguus sit. Scriptorum ipsorum utrum tanta fuerit
«diligentia ut ab regulis quas sibi scripserant nusquam
«desciscerent neque aut casu aut euphoniae gratia sk
«etiam ante consonantes et, quod minus credibile est,
«£ç sine metri necessitate ante vocales ponerent, sciri non
«potest, quum codices fidem sibi ipsi abrogent non solum
«inconstantia sua, sed etiam sk et sç interdum contra
«metri leges illatis.»

b. Kühner I, p. 687 dicit: «Bei Aristophanis ist
häufiger als aóv.» Accuratius investigata res sic se habet.
Si omittimus manifestam interpolationem Th. 102 m ,
forma metro requiritur 2 locis : Nub. 580 n, Vesp. 359 n,
auv 5 locis: Av. 1722 m, Lys. 1039 n, 1143, Kan. 444 m,
1199. Undecim ceteris locis utraque forma metro tole-
ratur. Libri praebent ^uv decies, auv quinquies (secundum
varias lectiones editionis Dindorfianae) et praeterea Pac.
356n T (bis), ubi tamen Meinekius, ratione habita cum
Vesp. 1081 n T, recte formam Etiv restituit, cf. Dind. ad
Vesp. 1081, Pac. 356.

c. Praepositionis sv semel in parodia tragica extat forma
evt: Nub 1159 m T xoroo\' svt 8u)|xaoi Tcak.

„leius) jSoay , quod interpolatoris comtnentum est, qui versum defectum,
„illato, qui alienus ab toe carmine est, trimetro iambico redintegrare
conatus est."

d. Pro und in parodia lyrica bis occurrit bizai: Ach. 970 L
sTa£t|ji,\' uTcat TTtspu^wv ■n.iyXcb zat xcKj^t^wv cf. Av. 1426
uub TtTspuYtov -El icpoaxaXsT aucpwxspov; ubi Kock.: «Die
«homerische Nebenform der Präposition bei den attischen
«Dichtern sehr selten, haben hier wohl die meisten Hand-
«schriften, darunter Ravennas; und da zu Ach. 970 die
«schol. sagen, dass uirai Tcxepuyoüv aus einem bekannten
«Liede sei ([xtfxcrxai 8s xb [xsXoc), so ist auch hier die Form
fest zu halten.»

Apud Aristophanem quinquies tantum occurrit, et quidem
in melicis et in parodia.

Th. 995 m oà qo\\ xTOTzéixai/ Ktdatpwvioç de
voce repercussa, quae quem circumsonat. Dativus praeter-
quam hoc loco traditus est Nub. 595 m L à[xcpt [xot auxs,
$oTj3\' ava^, A-^Xts cett., quae Brunckius reddit per «Hue
ades tu quoque cet.» Attamen vide Kock, ad h. 1.: «Der
«vojxoç op&toç des Terpandros begann : àfxcpt pioi auxtç avajp\'
«ixaxYjpóXov aosxw cpp-^v [secuntur loci nonnulli]. Mit
«dieser Anrufung beginnen Mess à[xcpiavaxxtC£iv. Nach den
«angeführten Stellen ist Bergks Vermutung: à\\im [xoi aü
«as, Ootß\' ava^, sehr wahrscheinlich.»

Eo modo igitur praepositio accusativum regit et vi
translata praedita est, cf. B. IL

L Ach. 1072 T xtç dfjicpi jaXKO\'^d\'kapa ocojjiaxa xxuiusT;
de clamore, qui domum circumsonat, eodem igitur sensu,
quem supra semel apud dativum notavimus.

Lys. 1257 m t iroXoç «(xcpt xàç ysvuaç acppoç ^vasi.
E^: quo loco elucet vis primaria huius praepositionis, qua

distinguitur a Trspi: est enim «ab utraque parte», xspt\'
«ab omnibus partibus».

II. Translate sensu àjjt^pf accusa,tivum regit personae,
circa quam alicuius sermo versatur: San. 215 m aot-
8àv.... / TjV àfjicpl Nua\'/jiov / Atbç Atwvuaov iv / At[jtvaiaiv
«qua Nyseum lovis filiura Bacchum in Limnis
cantavimus.» De Nub. 595 m L cf. A.

L 1. Ava c. dat. apud Flomerum quietem in loco edito,
ubi quis versatur, indicat cf 11. 352 suos Tcax^r^p àvà
PapYocpco axpoj, et àvà c. acc. motum de loco inferiore in
superiorem, qui banc quietem praecedit, cf. II. x: 400
il^xsv àvà [jiupixY]v (se. xb. svapa). Huius usus apud Aristo-
phanem extat unum exemplum: Ach. 796 xpî^ç;/.... av
xbv ôBsXbv àfJMrsTnapji-svov. Ut apparet, àvà c. acc. non
solum motum ad cacumen sed etiam annexionem indicat,
congruens cum nostra praepositione «aan.»

2. a. Porro usurpatur de motu, qui per acclive ad
altiorem locum protenditur, tum vero, vi propria debilitata,
etiam de motu per quamvis planitiem: Ran. 326 m sX&è
to\'vB\' àvà Xst[xù)va yops^iùvl oaiouç iç diaawxaç, ubi iun-
genda sunt xo\'vS\' àvà Xsijxwva ^opsóowv. Ran. 441 m (bis).
Hue facit etiam Av. 1378 xi Bsûpo ito\'Sa où xuXXbv àvà
xuxXov xuxXsTç, de motu, qui orbem describens, pro-
greditur.

b. Av. 1265 m contra sermo est non de bominibus,
qui iter faciunt, sed qui dispersi sunt per terram : adest

quae per singulas partes suas pergit: Kan. 1327 mT àvà
TO 0«)0£/a[j/^5(av0v/(jieXoTrotóv, cf. Bakhuyzen, ad
h. ].: «Schol, eait oà Tcapà xà è^ TcpnruXTjç EupiTci\'oou : àvà
«xb ôa)0£xa[x-^5favov aaxpov, i. e. solem, qui per duodecim
«Zodiaci signa transit.»

2. Ubi actio modo commemorata distributio est, babes
vim distributivam praepositionis: Ran. 554 y.a\\ xpsa -[\'s
TTpbç xouxotatv avöfßpaax\' sTxoar;/ àv\' f^piKoßoXiaTa.

T. Mommsenus in dissertatione, quam edidit in Pro-
grammate Gymnasii Francofurtani a/M., anno 1874,
ostendit in prosa dialectorum et apud poetas epicos,
lyricos, tragicos auv multo frequentius esse quam [Jisxa
c. gen.: sed apud poetas comicos et optimos scriptores
Atticos, Thucydidem, Platonem, Demosthenem (excepto
Xenophonte, cuius sermo aliis quoque proprietatibus in-
signis est), etiam apud posteriores, ut Aristotelem aUosque,
alteram praepositionem prorsus in locum prioris succes-
sisse. Aristophanes, ut apparuit supra § 1, [xexa c. gen.
dixit locis 80, auv locis 18, (quorum duo tantum, si
parodiam excipimus, in trimetris iambicis extant.

1. 1. De personis: Lys. 1039 n ouxs aùv xavooXedpoiatv
oux\' av£u TcavcoXsdpoDv, Ran. 444 n; Lys. 1143 eX\'ôojv
aùv oTxXixatat x£xpax[a)rtXioiç. Ut observât Kühner. II p. 378,
in re militari saepius solus dativus usurpatur, non aliter
quam in lingua Latina. Loco postremo et in formula nota
Eùv \'&£oTç Vesp. 1085 n, aùv xoTaiv \'&£oTç Ran. 1199 ad
notionem societatis accedit notio auxilii (cf [x£xa c. gen.
I: 3) cf Plut. 114 tT? Eùv ÔeÙ) 8\' £lp-^a£xat, vid. Krüger.

§ 68 : 13 : 2 «aùv (idiç) beoTç heiszt mit Gewährung, ge-
«wöhnlich mit Hülfe der Götter und braehylogisch oùv
«{^s«) (dsoTç) dp\'/jasTat, eiTceiv unter Voraussetzung göttli-
«cher Hülfe sei es gesagt [Hermann zu Soph. 0. C. 282].»

2. de rebus concretis, imprimis de armis: Vesp. 359 n
EÙV oTzkoiç oiaxa^aa^at, Lys. 555 n — ajopd^eiv xat [xat-
vsa&at, 558 n Tispttsvai xaxà xr^v dyopav, Vesp. 1081 nT
6ÙV odpet EÙV daTTtSt IxSpapisTv, Pac. 356 n T — TrXavdadat.

3. Separatim commémoré duos locos, ubi ouv cum
casu suo locum dativi instrument! obtinere videtur (cf.
èv T : 9) : Th. 1034 m T Ya[XT|Xt(.o [jlsv où Sùv/ Txattôvt, osajxtu)
8s, / Yodo&é [x\', 5) Yuvalxsç, Nub. 604 m ouv Tcsuxatç osXa-
Yst, attamen hoc loco addita praepositione res magis ante
oculos ponitur, «taedas manu tenens.»

IL De rebus abstractis : Nub. 580 n [xt^Ssvi Eùv vw
«absque ullo iudicio,» Av. 1722 m TïsptTrlxso&e/ [xaxapa
[xccxapi oùv x6^a «circumvolate fortunatum virum fausto
venientem omine.»

Th. 716 m T libri praebent: xtç av oot, xtç dv
SX &£Û)v/ d{}avax(jov sX&oi ^ùv dotxotç spyotç: ; H. 1. ^ùv dotxotç
epYotç cum ooi coniungi potest, ita ut indignanter dictum
sit «tibi cum factis tuis iniustis» cf. Ter. Ad. 4 : 6 : 1 ut,
Syre, te cum tua monstratione magnus perdat lupiter,
Eun. 4:3:9, Plaut. Aul. 1:1:2. Quare coniectura
Meiriekii, qui pro ^uv proposuit ooTç, mihi supervacanea
videtur

L Significatie localis duobus tantum locis occurrit, et
quidern apud verbum quietem denotans : Ach. 318 n ^Tïsp

ETci^-f^vou dsX-zjao) To\\ Xapuyy\' s^wv Xe^stv, et 355 sfxoô
déXovToç UTcsp STTi^vou Xsysiv. Ex priore loco apparet, in
altero ad sp-oû cogitandum esse xov Xapu-j-c\'

IL Aeque ac uept c. gen. (cf. uspi c. gen., init.), uirsp
c. gen. notioni primariae locali proxime accedit, si coniun-
gitur cum verbis pugnandi, defendendi. Ut jj-a^sadat izepi
Ttvoç proprio sensu dicitur de eo, qui defendendi causa
circam aliquem cursitat, sic [xà^sadat uTcsp xtvoç de eo,
qui se inclinans corpore suo aliquem tegit. Inde omnino
significat «pugnare pro aliquo vel aliqua re», factis vel
dictis, sed notio loci apud Aristophanem ubique plane
interiit.

1. Verbis agendi: iroXsjxsTv Vesp. 10,37 n, uoXsjxiCsiv
Pac. 759 n, tzovooç tîovsîv Pac. 150. Porro Vesp. 1118 n:

xxatvav Xaßwv. Pac. 93 n t uxsp \'EXX-^voov Tcavxcuv Tcsxoixau
Hue etiam referenda est locutio, quae extat Vesp. 570 n
xaTTstil\' ô \'Â;ax7^p Uîràp aux&v (= liberorum suorum)/ âairsp
{Isbv avxtßoXsi [xs xpsjxtov xvjç so&uvvjç àTïoXûaat, ubi UTcèp
aùxôiv et rnç eoôuviqç aTïoXûaat iungenda sunt, «eorum
gratia.»

2. Verbis dicendi: Xèrn^ Ach. 316 n, 356, 369, 482,
Th. 91, stTTsTv Th. 542 n. Quibus addo Th. 649 xaùx ap
uTïèp Eupiutooi)/ -^{xiv sXolSoperxo «defendendi Euripidis
gratia», Eq. 1018 e uirep aoû heivà xsxpaywç (de cane).

3. Signiflcatio «pro aliquo» subinde fere transit in «loco
alicuius» cf. Kühner. II p. 421 «im Namen, an der Stelle
«Eines, für Einen, jedoch nicht = avxt c. gen,, welcher
«Gebrauch sich erst bei den Späteren findet, sondern
«stäts mit Beibehaltung der Grundbedeutung»: Nub. 839
dXX\' COÇ xa^iax\' sXdwv uTrIp £[jioù [xdvilavs, Vesp. 1419 syà»
yàp uTûèp aùxoù 8txY]v StStofit aoi, Lys. 210, Th. 752.

4. Denique uxsp tlvoc duobus verbis affectum signifi-
cantibus additur: SsStevai — «timere alicui»: Ran 1260 m
xai oéooi^ UTTsp auToo, cf. xspi c. gen. 5, c. dat. II, de
oeotsvat nspi xtvoç, — Ttept xivi. — Verbum alterum est
d^fôsadat — «discruciari propter aliquem» : Lys 10 zat
ttÓXX\' lÏTTsp -/ifjtwv XÔV Yuvatzwv a^^dofxat, / óxtTj Tiapa xoîç
avopaatv vovo|i,ia|j(,£da / Etvat Ttavoupyoi, cf. ^rspt c. gen. 5,
ubi fere eodem sensu habebimus àvtàadat xspt\' xtvoç. In
his igitur significatio volgaris «pro aliquo», «in gratiam
alicuius», attenuata induit notionem «propter», «quod
attinet ad».

II. Unicus locus igitur, ubi mép regit accusativum,
et quidem sensu translato, est Eccl. 1025: aXX\' oùzupt&ç/
uTièp [X£8t|JLvóv sax\' «V/^p ouBstç Ixt sc. aufxßaXXEtv. Saepe
hoc significatu usurpatur izépa [x£oi\'[i.vou, vide Schol, et
Blayd. ad h. 1., quod tamen apud Aristophanem non
invenitur.

Motum indicat versus aliquem, semper regens accusa-
tivum personalem. Quo sensu haec praepositio apud

Yerbo tangere sufficiet dittographiam, quae in codicibus extat Ach. 615
iiTzsp èpavou, ubi Bentl. ù-jr\' èpâvov restituit.

Ran. 1438 T el TrrspMaag Klsiy.ptzoy kivngial aipoisv aiipoLt
Ttrslxyia.v vnkp TrXaza cet. Manifesta interpolatio, vide Aristarchum et
Apollonium apud Schol. ad 1437, quibuscum omnes fere hodierni inter-
prétés consentiunt.

Cur Dindorflus Plut. 32 cum aliis codicibus ediderit w/oft/iv wg ihv
âsôv, non intelligo. Ravennas h. 1. aeque ae vrss. 823, 827, 840, 844

Aristophanem frequentissiraa est Exceptis enim locis non
ita maltis, quibus sensus ex parte (hie illic, imprimis
apud sTit, uhi de hostilibus agitur) vel prorsus translatus
est, pendent ex verbis eundi et (multo rarius) agendi:

&Ç, Tiva locis 39, npôç — 36, iirt — 15, Tzapd — 10;
eç xtva locis 9, sed ibi accusativus semper (excepto loco
Av. 618 n ZOÙX èç AsXcpoùç oùB\' ek \'AfXfjioov\' êXô-ovxsç, de
quo infra dicemus cf. èç I : init.) pluralis est, ita ut potius
per ((in medios illos» quam «ad illos» vertendum sit.

"Qç xtva additur: 1. volgo verbis eundi: Ach. 394,
675 m, Eq. 501 n, Nub. 237, Vesp. 1042 n, Pac. 104,
Av. 317 n, 753 n, 1518, 1647, Lys. 829, Th. 488, 617,
894, 1178, 1206, Ran. 1192, 1509 n, Eccl. 925 , 933,
1005, 1013, 1028, 1084, 1088, Plut. 89, 97, 242, 404,
495 n, 1201, 1203.

2. Verbis movendi: Ach. 65 eTO|jLt|jai}\' f^\\iàç éç ^aatXea
xbv [jtéyav, 1224 m coç xoùç xptxa\'ç [x\' êxcpspsxe, Vesp. 815,
Plut. 152. Porro Nub. 1163 m legitur apud xaXeTv : ov
xaXeaov xps)(cov "£v8o{l£v u)ç sfi-s

exhibet Tzpôç. Item Blaydesius ad Plut. 32 „T^poç R. Gant. 1. 2. pr.
Quod glossema est." Quod demonstrandum fuerat.

Ach. 242 libri praebent irpotâ\' mç to ivpôaâsv, quod Wolfius mutavit
in TTpoîrco \'ç TO 7rpó(T^iv, procul dubio recte, quia wç ubique regit accu-
sativum personae.

Pac. 174 -Kpômjz rbv itoxiv ùç cett. EU sps corrigendum esset,
nisi melius Blaydesius locum sic constituisset : w pivt^avoTrots, -Kpias^e tov
voùv , (ûç fiâr, (Tzpéfsi Tt TrveOpa ■Kspï tÔv o[XfocAÓv , ut èy.s pendeat a
Gzpifst, et ûç sit coniunctio, non praepositio. Vide locos, quos Blayd.
ad h. 1, affert.

Non nisi translato sensu invenitur : nusquam enim Graeca
praepositio avxi eodem sensu ponitur, quo Latina «ante»,
cui respondere potest epicum avxa vel œma.

1. Apud Aristophanem avxi uno loco usurpatur sensu
metaphorico de rebus, quae sibi opponuntur (= contra):
Eq. 470 £0 y\', eu ys, yaXxzo avxl x«>v zoXXtojjisvoov.
Cum hac notione arte cohaerent notiones sub 2) et 3)
commemorandae.

2. Notio permutandi aliquid cum aliqua re (— pro):
Vesp. 509 n syw yap ouS\' av ^pvtiltov ydXa/ dvx\\ xoG ßtou
Xaßot[x\' âv ou fis vùv öcTcooxEpsk, Vesp. 1404 xptaa&at,
Lys. 1167 dxaixErv.

a. beneficia beneficiis: Nub. 668 wax\' àvxt xouxou xoù
8t§ay[jLaxoç / StaXcpixwa«) aou xuxXco xr^v xapSoxov,
Eq. 1404, Nub. 338 ni,\' Pac. 580 n, Eccl\'. 17, 1047.

b. maleficia maletlciis : Plut. 434 rj acpw Tcof^aco x-^jxEpov
§oûvat dixTjv/ dvil\' wv êjxè C"/]X£rxov svdsvo\' dcpavt\'aat, Ach.
286 n. Th. 722 m Cf. 5.

4. Ex 2) oritur usus praepositionis, quo significatur in
locum alicuius rei aliam succedere (= pro, loco, ex);

E,eisigius ad supplendam lacunam coniecit mS\' <5v Nub. 1310 m :
àv3\' CÓV -iravo\'jpyeîv vjpÇar.

sive particulae (oç : Av. 1429 àv{)-\' Ipfxatoç TroXXàç xaxaTre-
Tîooxwç ofxaç, Eq. 606 n f^a&iov 8à touç Tra-youpouç avTi
Tîotaç M-rjotxîqç, abi sententia est, equos cancris vesci
aeque libenter ac volgo herba Medica; Eccl. 1111 àvw
\'TTtilervat TTpocpaaiv àvxt Xyjxu&ou, Eq. 364 n, 1043, Fr. 63.
Eccl. 587 n xoùto yàp f^iùv/ 8pàv àvx\' aXX-qç àpyr^z (Bergkius
recte àpsx-^ç) êaxiv attendendum est ad usum pleonasticum
adiectivi àXXoç cf. Pac. 759 uTcèp ufxùiv xoXejjitCcov/ avxei^ov
àsl xat xô5v àXXcov v^acov.

b. Nub. 381 n ô Zsùç oux wv, aXX\' àvx\' auxou Atvoç
vuvl ^aatXsôcov, Eq. 1345, Nub. 653, 796, Vesp. 210,
878 n, 1268 m, Av. 58, Lys. 1155, Th. 773, Eccl. 925,
Plut. 540 n (bis), 542 n (bis), 543 n, 544 n, 545n (bis)

c. Ran. 694 n xat DXaxatàç su^ùç sTvat xàvxl BouXtov
osŒTTOxaç, Plut. 634 avxl yap xucpXou / £^(j0[x[i.axa)xat xat XsXa[x-
TTpuvxat xopaç, «nam ex caeco factus est oculatissimus» ,
Fr. 476 n vrs. 15.

5. Ex 3) nascitur vis causalis «ob», «propter», quod
imprimis elucet ex Ach. 286 n : Ch. as {xàv ouv xaxaXsu-
aofxsv cet. Die. avxl Tiofaç aixtaç, yspatxaxot ;
«cuius culpae rependendae causa», i. e. «quam ob culpam».
Ach. 292 n avxt iam prorsus vim causalem praebet : avxt

u)v £aTistaa[XTjV oux oi\'ôax\' (àxouaax\' recte Hamak. pro oux
oToax\') aXX\' axouaaxs, item avîl\' wv Nub. 623 n, Plut. 840.

Multo frequentiora sunt hoc sensu Bta c. acc. (cf. II: 1, 2),
TJTto c. gen. (cf. II : 2), sed rarissime xaxa c. acc. ita usur-
patur (cf. Il: 1).

\') Pr. 622 /Sax-TVîpta Ss Ilspo-tç avrï xapTrù^vjç a Dindorfio assignatur
Aristopliani, quae opinio probabilis est, non certa, quare hoc fragmentum
sub textum relegavi: a Blaydesio omittitur. Etiamsi ei tribuendum sit,
incertum manet, utrum sub 4a an 45 poni debeat.

a. Plut. 434 (cf. 3b) avO\' wv breviter dictum est pro
avxl xouxtov, a sive oxi (— pro eo, quod): idem dici potest
de illo avi}\' S>v, quod Reisigius Nub. 1310 m restituit, cf. 3b.

b. Post aXXoç avxi\' c. gen. congruit cum fj: Nub. 653
(cf. 4b) xi\'ç aXkoç, «vxt xouxóut xo5 SaxxuXou «quis alius
nisi dactylus bic?»

c. De vi praepositionis avxi\' comparativum sequentis
cf. Krüger. § 49: 2: 7 «statt ^ folgt nach dem Compa-
«rativ zuweilen «vxt, die Wahl bei einer Alternative,
«oder TTpo, das Vorziehen des Gegenstandes bezeichnend».

Huius usus apud Aristophanem nullum exemplum inveni,
illius duo: Vesp. 210 (cf. 4b) A" ^ [xot xpeTxxov 7]v/
xTjpstv 2xt(üVY]v «vxt xouxou xo5 TTaxpoç, «quam hunc meum
«patrem»; Eccl. ,925 (cf. 4b) oùâelç yàp (oç os upéxspov
sTasto\' avx\' Ipioû. Quo loco praeterea notabile genus bre-
viloquentiae occurrit, nam avx\' i(JLoô dictum est pro
(oç êfjts 1).

Vim localem habet 9-ies (praeterea duobus locis magna
cum probabilitate restitutum est), vim temporalem 40-ies.
Quod numerus posterior priorem ita superat, attribuendum
est usui frequenti formulae Trpb xoû, quae 35-ies occurrit.

L Cum notione motus vel quietis : Ach. 989 m éx^aXerv
Tîpb xwv dupàiv, Eq. 1058/9 e Cleon. àXkà xoos cppaaaat
Tipb riuXou riuXov, T^v aot scppaCsv./ "Eaxi OuXoç irpb OuXoto.
Dem. xt xoûxo Xsyet Tipb OuXoto ; Eq. 1023 Tipb aoù yàp
aTîuw, quod de cane sensu cum proprio tum translate
[= «in gratiam alicuius»], de Cleone tantum metaphorice

\') Probabiliter Palmerius Ran. 76 slz\' où lofo-Aitx., npôrspoy ovt\'
EùjOtTTtcîou/ iMsllsii avdysi-j , siTtsp y d aystv , pro ovt\' reponi

accipiendum est: idem valet in Eq. 1018 e Porro:
Vesp. 273 m, 804, Eccl. 1033 2). — Separatum locum
obtinet locutio, quae extat Acb. 235 n otwzsiv -yiïv Trpb yvç,
ubi altera terra ante alteram iacens cogitatur, cf. Kühner.
Il p. 394 «Land vor Land, eigentlich von einem Lande
«vorwärts nach einem anderen.»

II. Ut supra diximus, ex 40 locis, in quibus vis tem-
poralis cernitur, 35 exhibent formulam upo to3 sive TipoToû:
Eq. 574 n, 1339, Nub. 5, 654, 913 n, 1291, Vesp. 231 n,
268 m, Pac. 350 m, 401, 402, 690, 1199,1312 n, Av. 199,
Th. 398 , 410 , 418 T, 424 T, Ran. 732 n, 977 n, Eccl.
221—8 (novies), 301m, Plut. 95, 1005, 1006, Fr. 15.
In nonnullis horurn locorum respicitur ad tempus diu
peractum, ita ut per «olim» verti possit: Nub. 654 npo
TOÙ [xev, bt é[xoL) TiatSoç üVTO?, 913 n lustus. 5(puao) TrdxTojv
[x\' où yqvmaxstç./ Iniustus. où oï?Ta Trpb too y\', aXXà |jLoX\'jß8(ü,
quae Dindorfms sic reddit: «talia dicens olim non auro,
sed plumbo conspergere te visus essem.» Av. 199, Plut. 95.
Idem valet in duos locos ubi vrpb xoö per additionem
articuli vice substantivi fungitur: Eq. 574 n axpaxY]yb; 0Ù8\'
av sTç xÄv npo too, Fr. 15 stç ol\' avaXouv ot Trpb xoö
(= ot Trpoyovot) xà 5(p-^[i.axa. Quinque ceteri loci, quibus
npó ad tempus pertinet, sunt: Ach. 1112, Eq. 422 n,
Vesp. 1363, Pac. 893, Ran. 872.

Eq. 422 n legimus : &u7:sp âxaX-qcpaç, eailtwv Tipb ^reXtBo\'vœv
ëxlsTTTsç, quod breviter dictum est = Tipb ttjç ava^^wpT^asooç

\') Eq. 1018 0 oç TtpôijSis (irpóff^sv) Iólsymi) zat iiitïp aou rhivà y.sxpayóig
libri, npo aéBsv Porsonus.

S\'jv, ut supra vidimus, notionem comitatus, coniunc-
tionis praebet, subinde auctam notione auxilii. Frequen-
tier est usus praepositionis [xsxa e.gen., maior illius usus
varietas.

I. Regit fere semper genetivum personalem eo sensu,
quem exemple illustrabo. a) Nub. 1451 n, ubi Strepsiades
dicit filio t^v xauxi Tiot^ç, ouSév ae vM^Caei asau/ xbv sjjißaXsTv
sç xb ßapaöpov/ [xsxà Eœxpaxouç, si hoc volt «nihil utrum-
que vestrum impedit, quominus vosmet ipsos in barathrum
praecipitetis», adest illa notio eodem loco eodem tempore
mutuo idem faciendi, quam Germani «Wechselwirkung»
vocare soient et utraque persona pro subiecto est. —

b) Sin verborum sensus est, ut Phidippidem oporteat et
se ipsum et Socratem in barathrum inicere, abest quidem
notio idem faciendi, remanet tamen notio idem patiendi,
est enim uterque obiectum, Phidippides vero solus sub-
iectum, cf. Ran. 1513 n axt^aç aùxoùç/xai Eu[i.7iootaaç/[xsx\'
\'Aostjxavxou xoû AeuxoXocpou/ xaxà y^ç xa^soo; «TTOTisjxçj;«. —

c) Subinde neque prior neque posterior vis in praeposi-
tione inest, ita ut nihil significetur quam comitatus vel
societas cf. Vesp. 1004 aycov [jlsx\' sjxauxoù Travxa^ol, et
infra cpspsiv [xexa xtvoç, imitai (isxa xtvoç. Significationes
b) et c) apud nostrum rarissimae sunt, quippe quae
tantum locis modo laudatis occurrant. Volgaris usus est a),
indicans, duas personas eodem loco eodem tempore mutuo
idem facere (vide 1, 2, 4) vel in eodem statu versari
(vide 3).

1. Verbis agendi: Ach. 277 m lav [xefl\' Tjjj-ûv Eu[i.7if-r]ç,
Ran. 1196 su8a([j.(j)v ap\' ^v,/ £i xaoxpaTi^YTjOev js [xsx\'
\'Epaatvtoou, Vesp. 1269 m osmvsrv, Pac. 1131 m StéXzstv,
1156 n S[j(,7n\'v£iv, Plut. 614 n sùœxsTadat, Lys. 904 xaxa-
xXtvsadat, Ach. 141 ttivsiv. Vide porro : Vesp. 1247 m L,
Pac. 775 m L, 782 m, 816 m, 1116, Av. 660, Ran. 414 n,
Eccl. 123, 849, 1095, Plut. 891. Ofvsiv cet. [xsxa xtvoç
igitur facile distingui potest a — irapa xivt, quod est «demi
alicuius» cf. napa c. dat. 2.

Notio mutuo idem faciendi subinde partim vim suam
amittit, si duo subiecta non idem pondus habent, sed
alteram tanquam appendix alterius est: Ach. 249 xf^vos
x^v TTOjjtTiTjV £[ji£/ 7rs[Jtc[<avxa xat \'&U(3avxa [Ji£xà xcov otxExdov.

Prorsus evanuit, etsi duo subiecta adsunt: Plut. 843
xb xpi^obviov ..../ 8 cpipst [x£xà aou xb rtatoapiov xouxf,
nam xb cp£p£iv tantum de alterutro dicitur. Contra
hic illic eadem notio etiam augetar: Eq. 1289 nt outtox
SX xaùxoù [X£i}\' 7]{jLtov 7ti£xai TToxT^pi\'otj, Vcsp. 788 âpoc^F^i^
fjisx\' êfxoù TrptpTjV Xa^wv, ubi ambo accipiunt unam drach-
mam cf. 786.

2. Verbis eundi : Nub. 1006 n aXX\' stç Axaoi^ixeiav
xaxi(bv vnh xaiQ [xoptatç aTioô-psçst/ axscpavcûaajjtsvoç xaXccj^w
X£UX(o [xsxà awcppovoç YjXixicoxou : ^aBiCstv Pac. 116 n ; lÉvai
Nub. 1466, Vesp. 320 m, Av. 1686, 1692, Eccl. 1143,
£tat£vat Plut. 231 ; ^^toperv Eccl. 1065, ava^^œpsTv Av. 1428.
In bis omnibus aeque ac sub 1) notio verbi ad utramque
personam pertinet: non ita in sTtsadat [xsxa xtvoç Plut. 823,
vide quae supra dixi de formula cpép£iv [xsxa xtvoç. Quae
tamen locutiones, ut apparet, exceptiones sunt. Vesp.
712 n, ubi alterum subiectum non tanquam par iuxta
alterum ponitur, invenimus à{xa: vùv o\' toaTxep èXaoXSjoi

^copeli}\' a[xa xo) xbv [jua^ov l\'^ovxt. Sed alibi huius praeposi-
tionis usus soli metro tribuendus esse videtur: Pac. 727
sTTsadov a[x\' sjxol öaxxov, Pian. 512 aXK\' aiatd\' ajjt\' i[xoL Av,
1396 me «[x\' «V£[X0)V Ttvoatat ex Homero notum est

3. Verbis quiescendi: ßiov oiaystv Nub. 462 m; ßi\'ov
otaTiXsxsiv Av. 752 n; t\'Csa&at Av. 739 m ; /.a&s\'Csadat Plut.
383; xatósiv Ach. 1148 n; xaxaxsiadat Pac. 1330 m ;
oizslv Av. 1345, Eccl. 243; auvsTvat Plut. 504 n, cf. porro
Vesp. 692 n xat xoivtovÄv xäv «p^^óvxtov exspo) xtvi xäv
[xsi}\' iauxoù «eorum, quos in magistratu collegas habet».
Hue etiam voco Av. 34 -^[xek os cpuX^ xat ysvst xt[jii\'o[xsvot, /
aaxot [Jtsx\' aax&v, quibus -q TtoXixsta h xoTç laotç xat ójxotoic
videtui\' signiücari cf. e. g. Xen. Heil. 7 : 1 : 45, qua Athe-
nienses contra Spartam aliasque civitates gioriebantui-,
cuiusque respectu etiam vrs. 38 dictus est, vide Koek.
ad h. 1. Non aliter nos dicimus «burgers met burgers»
sive «burgers met elkaar». (Attamen fateor, cum verbis où
ao^oùvxoç oùâsvoç melius congruere coniecturam Blaydesii
aaxof xs yJ.^ «axAv, a. o.). Omnibus hisce locis praepo-
sitio condicionern aequalem indicat, qua in re differt a
praepositione Trapa c. dat. cf. Ttapa c. dat. 2.

4. Ad notion es adhuc memoratas accedit subinde
(cf. auv 1: 1), notio auxilii: Av. 196 ôax\' av xaxotxtCoi[it
[xsxa ao5 xr^v TioXtv, Th. 432 xaûx\' eyw cpavspôoç Xs^to*/ xà

porro ter de tempore dicitur: Ach. 346 m ûç oâe ys crstnzàç
äfj.oc Tri azpoffi y/yvsTCtt, Eq. 519 n xaï toÙç Tvporépovç tmv ttowtmv\' äfioc
ZM -yr.poc irpoâtâôvzaç, 520 n rovzo piv siâùç äiva^s Mayvvjç af^a zoüg
■Kohcdç y.azLoùijatç. Quod attinet ad strueturam postremi loci cf. Eq. 655,
Nub. 161, 654, sed dativo praepositionis apa saepius ita participium ad-
iungitur, vel apud scriptores pedestres.

Semel denique usurpatur «pa sensu translato ad indicandam convenien-
tiam: Tll. 148 t iyw äs riv irrâvz\' oc^jlcx. yvwp/; yopw , velut apud alios
subinde o-üv cf. Plat. Legg. 11: 927 a cùv tw vóf/tw, Xen. An. 2: 6: 18
ffûy ról âtxa.t(i}.

praeditum adiungitur verbis : pocaavt\'Cstv Lys. 478 m; ^or^-
Iktv Eq. 229; Yqvea&at Lys. 141 ; sTvat Pac. 765 n, 1672,
Ran. 782 «a partibus alicuius stare»; cf. II: 2 de Ach.
661 n T. Praeterea his verbis compositis cum auv ; ^uvap-
Tidi\'^B.v), osTv Lys. 438 ; Trpa-j-jjiaxa ^uvoiacpspsiv Eq. 597 n ;
^uvxaXatTccoperv Lys. 1221 ; aufjtpouXe\'Jsa&at Nub. 475 m.
Vide porro: Eq. 590 m, Lys. 112, 349 m, 544 m, Ran.
697 n. — Vesp. 1037 n cpr^aiv xe fjiex\' auxoô / xoTç r^Tiiakoiz
ÈitiyzipTtoai cett. genetivns sensu caret. Bentleius coniecit
fjtsx\' auxov, Dindorfius [Jtsx\' aùxo. Utraque coniectura, qua-
rum prior ad Cleonem spectat, ferri potest. Locus cete-
roquin obscurus est et emendatione videtur egere,

5. Bis evanescunt notiones et eiusdem loci et eiusdem
temporis, ita ut nihil remaneat nisi notio idem faciendi
vel patiendi. Quibus locis [xexa prorsus vim asciscit parti-
culae wç : Fr. 50 n f^ owp\' atxwv «p^T^v "iioXsjjtou Tiopiaetsv /
[xsxà ristaavopou, Plut. 175 ó PsXovo7îu)X-a]ç o\'(xsxd xoû
flajicpiXou ; sc. yXavaexai.

A quibus distinguendus est locus, qui extat Plut. 54
xcà xo5 yapv) / Bsofxevoç vjXds jXExcsJ vwv svâ-aot. Ibi enim
interiit sane notio comitandi (Chremylus cum serve suo et
sen ex Plutus non una iter ad oraculum fecerunt), attamen
restât notio eiusdem temporis.

IL Ut vidimus, (xsxa c. gen. duo subiecta copulare
solet, praebens notionem eiusdem actionis vel condicionis:
inde fit, ut fere semper coniungatur cum genetivo per-
sonae, nam ubi personae et res vel res inter se nexuntur,
notio memorata volgo deest. Ex sequentibus apparebit,
quam exiguus eorum locorum numerus sit:

1. Persona et res concreta: Eq. 771 n ItiI xauxr^at
zaxazv7ja&sr/]v Iv [xuxxcoxo) [xexd xupoG, Vesp. 349 n [xsxà
^oipfvT|Ç TTepisX&sîv «calculum manu tenens», Eccl. 964 m ;

2. Persona et res abstracta: Ach. 661 n T xb ydp su
[j-sx\' sfxoû xat xb oixaiov / ^ófj^ixay^ov saxat (de notione auxilii
dictum est I: 4); Plut. 564 n oxi xoajxiox*/]? oîxsT [isx\'sjxoû,
cf. etiam Av. 155 ó |xsx\' 6pvti}wv pi\'oç.

3. Duae res concretae: Pac. 1110 e xal xauxi [isxd xvï;
a7Tov3ïïç: Xa^È i*)àoaov, Fr. 421m vj SsXcpaxoç ôtroDptwç/
■/jxptatav cpspsxs osùpo [xsxà xoXXdpwv yXiap&v.

Saepius usurpatur ôfxou : Eccl. 404 axopoo\' ofjtoû xpi\'tjjavx\'
OTTO), Fr. 548 n noXcpobç 8\' ooy "Ïjiiov ofJtoù ^oXpok, 476 n
sTTstxa xoXoxuvxaç ôfjioù xaTç jojjuXiaiv apoùaiv (Blayd.
«[xùiatv, xpuyfiatv). 88 (?), 335 n (?).

Notio auxilii adest Fr. 245 T? [xapxwpofxat oà Zr^vb?
spxstou ^uxpaç/ (jisf)\' u)v ó pcojj-bç ouxoç lopiôtj ttoxs. Schol.
Pluti 1199 tradit irap\' atç pro [xsô-\' &v. Flapa c. dat. rei
ab trimetris iambicis Aiistophaneis abiudicandum est,
cf napa c. dat. init. Quamquam sane fieri potest, ut
hic versus aeque ac prior (ci. 7jr^j6ç) parodiam tragicam
contineat, vel sic tamen probabilius videtur a librario
nap aTc, pro {xsf}\' wv, (juarn hanc lectionem pro illa sub-
stitutam esse.

4. Res concreta et res abstracta: Vesp. 1057 n xai xà
voïîfxaxa acbCsad\' auxtov, / sa^aXXsxs x\' ii xàç xipwxoùç /
[xsxà xcov fxvîXtov.

5. Unicus locus, ubi [xsxd cum. genetivo vocis abstractae
coniungitur, extat Fr. 398 xat xpivov auxï] [Jt-r] jxsx\' oEupsy-
[xtaç. «nulla cum acerbitate sive iracundia».

Bis tantum, et quidem in melicis, occurrit, cum volgari
significatione locali «inter» : Lys. 1283 m oç [xsxà Matvaat
Baxyrioç o[ji{xaat Satsxat. Av. 251 m L S)v x\' sVi tiovxiov
oîojxa \'ilaXdaa-rjç / cpuXa [xsx\' aXxuovsaat Tcoxàxat.

Fere nihil aliud nisi tempus indicat (cf. lui c. dat. Ill):
Serael, Nub. 30, aliqua ex parte vis localis superesse
videtur, bis Eq. 765 n, Plut. 251 ad ordinem spectat.

I. Translate sensu de ordine usurpatur: Eq. 765 n
piXxtaxoç i^^rr^p [Jtexà AuatxXsa xat K\'jvvav xat SaXapax)^«),
Plut. 251 ÖV i-^ui cptXco |xaXtaxa [jtsxa as.

II. Locorum 28, quibus ad tempus respicit, 11 [Jisxà
xaûxa, 8 {JLSxà xoûxo praebent. Msxà xaùxa: Eq. 1.35,
Nub. 60, Vesp. 119, Pac. 72, 899, Av. 713n, Lys. 525 n.
Ran. 143, Eccl. 914 m, Plut. 707, 833. — Msxà xoGxo:
Vesp. 1021 n, Th. 6.31, 654, Ran. 1026, Eccl. 427, Plut.
678, 697, 727. — Msxà xaùxa volgo pluralem factorum
sequitur, non semper cf Eq. 135, Lys. 525 n. Msxà
xQuxo volgo locum suum habet post definitum aliquod
factum, nec vero hic usus ubique observatur, cf. Eccl. 427,
nam omnibus fere rebus adiunctae sunt res accedentes,
quibus pluralis pronominis explicatur. Non igitur dili-
genter distinguuntur ; hoc tantum pro certo aHirrnaverim,
post enumerationem multoruiri factorum potius adhiberi
[xsxà xaùxa, cf. Pac. 899, po.st unum definitum factum,
quod manifesto separatum locum obtinet, potius sequi
|j,sxà XOÙXO cf. Th. 631 cosp\' ïoui, xt [Jis\'vxot 7rp«>xov r^v ;
hhoiizv / xf OS [xsxà xoùxo osóxspov; Quod Eccl. 408 inve-
nitur [isxà XOÙXOV, metro tribuendum est, cf. 427.

Quod praecedit aliquam rem, subinde causa est huius
rei, quo fit, ut [xsxà xaùxa Plut. 833 quodammodo vim
causalem asciscere videatur: Car. t] mv as xa^^stoç iné-
XtTTsv xà yp-qiiaxa. lustus. xo[xt8-fl [xsv ouv. Car. ouxoùv
fjLSxà xaùx\' ^ail\' àôXtoç.

Eccl. 914 m lectio incerta est. Dindorfms Dobraeum
secutus edidit xal xaXXa\' y\' ouSsv xà [xsxà xaùxa SsT Xsystv,
vide Dind.: «oùosv }Asxà xaùxa BF et fortasse R, ouâsv

«|JL£ xaùxa Aid., ouSèv |jL£xà xaûxa ed. lurit. a. 4515». Satis
igitur constat, [xsxà xauxa traditum esse, sive absolute posi-
tum, sive coniunctione cum articule vice substantivi fuugens.

Ubi porro de tempore usurpatur, accusativum personae
regit Ms locis: Eq. 132, Vesp. 1243, Eccl. 408. Vesp.
1037 n accusativus restitutus est, cf. [xsxà c. gen. I: 4.
Nub. 30 axàp xi ^(psoç sßot T. {as [Jtsxà xbv Oaafav; Hoc
etiam de loco explicari potest, cum Strepsiades tabulas
inspiciat, examinandi causa, cuius creditoris nomen ibi
post Pasiam scriptum sit. Praeterea breviter dictum est
pro [Jisxà xô Xü) riaatq: ôcpsiÀôfjisvov xpéoç. — Accusativum
rei regit locis Msce: Nub. 1131, 1134, Pac. 665, Av. 1499,
Plut. 930. Imprimis attendendum est ad Av. 1499 6nr^-
vtxa ; ajxtxpóv xi [xsxà [j(,£ayj}xppfav, Plut. 930 oT[jloi xakaç
a7îo§uo[jiai [XS&\' \'?j[jt£pav, cuius formulae proprius sensus
est «post initium diei», «post diem illucescentem» cf. àno
III: 2, ix III: 2. Apud alios scriptores saepe adverbio
vuxxoDp opponitur: vuxxwp xe xal [aeO\' «noctu atque

«interdiu». — Si Prisciano fides habenda est, Aristophanes
solum accusativum -qixépav pro jxed\' -/jixspav usurpavit, cf.
Fr. 724: «Priscian. 18 p. 1190 (vol. 2. p. 327 ed. Hertz)
«Attici [Jtsf)\' -?ifJL£pav xal ponunt per se et vjxxwp

I. Cum genetivo personae coniungitur (cf. Trapa c. gen.):
Av. 319 n cpv7[x\' «tt\' av&pwTitov acpT^ôai OEupo Tipeapuxa Svo,
Eq. 20, Nub. 216, 277 m, Vesp. 51, Pac. 601 n, Av. 893,
Lys. 719, Plut. 66, 604 n. Sed etiam talibus locis notio
localis sponte se offert: ergo in universum dici potest,
«710 locum designare, a quo quis (quid) moveatur, abeat,
similia. \'Ex volgo significat locum, ex quo prollciscitur

motio: Mc illic tarnen «ttö potestatem praepositionis sx, ix
praepositionis dnó ascisoit, vide passim infra.

a. Verbis movendi, agendi, sim.: Ach. 1023 c/.t:o
l\'Xaßov of Bottóxtot, Nub. 216 TaCx\'qv dep\' r\'jj.tôv «Traystv
TOpp(u Tiavu, Pac. 162 n, 163 n, 1221, Av. 674, Lys. 719,
1001, 1083, Th. 261, 691, Plut. 678, Fr. 372. Cum
verbis cadendi sub c) memoratis componi possunt Nub. 173
ano rriç ôpocpv^ç vyxxoop ^aXstoxY^? /.ax£)r£a£v, Th. 827 n,
Ran. 1354 m. — Attendendum est ad Vesp. 456 n mie,
Trai\', 5) Eavöta, xoùç aorr/.ac, duo i^ç ot/taç, ubi
breviter dictum est pro «caedendo abigere». Bis terve
magis locus ex quo , quam a quo indicalur : Eq. 744 aV
ipYaaxT^piou/ sdjovxoç êxspou xy^v X\'^rpav vcp£tXó[jiYjV, Ran.
1354 m oaxpua x\' arr\' ôjj-jjiaxtov / ißaXov.

b. Verbis eundi : Ach. 864 ot acpws; oüx duo xâ>v ôupwv ;
Vesp. 1401 ATaojTîûv dno osfevou paotCov&\' eanépaç, Eq. 728,
1296 m, Nub. 1254, Pac. 839, 1053, Av. 140, 319 n.
Lys. 539 n, 984, 1073 n, Ran. 852, Eccl. 627 n, 694 n,
Plut. 66, 604 n. — Nub. 1296 oux duoom\'czi aauxbv dno
xTic, oîxl\'aç, recte dno, ut sensus loci ostendit, in textum
receptum est, etsi R. V. aliique codices praebent êx. —
Bis occurrit TtapsTvai: Av. 1119 aXX\' a)ç dno xou leiyoï^ç
Tcapsaxtv 8cyy£Xo?/ ouosk, Th. 1169. Praeterea huc facit
substantivum «tïÔxivoç (Schol, cpuy-^): Eq. 20 orXX\' £upóv
xiv\' ÄTcoxtvov dno xou osottÓxou, quod igitur h. 1. dictum
est pro !J.Y])(av-(^ (poj-^ç. Verbum veniendi mente supplen-
dum est Th. 395 sîafovxEç dno xtov txptiüv, 495 dno
x£i^ou; £iatt\'ov.

c. Verbis surgendi: Pac. 159 n hi oauxbv Oappöv dno
joç, Nub. 277 m, Vesp. 51; — cadendi: Nub. 1273 xi
ov7xa X-^pEÏc; loanep dn\' dvou xaxarrsawv; Vesp. 1370, Av. 840.
\'AtïÓ respicit ad i\'ein, de qua quis cadit, yjj.xd c. gen. ad

a. unde quis remotus est: Pac. 601 n alia mo tiox\' -^v
rl[j,(jüv xbv TîoXùv XOÙXOV ^povov.

b. unde quis spectat (volgo de locis editis): Ach. 262
{kto [jt\' «Vo xoù Tsjooç, Eq. 313 n, Nub. 226, 227, cf. etiam
Pac. 822 ano xoùpavoù \'cpatvsa&s xaxo*^&stç Ttavu.

c. Semel aVo oppositum invenimus praepositioni {Jts\'^^pr,
ad indicandum intervallum loci: Vesp. 700 n ttoXswv ap^wv
TtXsi\'axojv, «Vb x0ù nóvxou [J-e^pt Sapooùç (cf. sx I: 8).

II. 1. Nonnulla eorum verborum, quae sub I memoravi,
etiam sensu figurato usurpantur: Vesp. 884 n ano r^c,
ôpy^ç xtjv ay.alrj\'f-qv acpeXsailat, Eq. 1159 occps; aVo paXjStooov
£[j.£ x£ xal xouxovt (Vesp. 548 n sù&ùç àizh paXpiôtuv prorsus
idem est atque su&ùç an\' ap^-^ç, cf 111), Vesp. 601 n.
Ran. 962 n.

2. Pars de summa demta significatur : Vesp. 661 n
aVo xouxou vuv xaxa&sç [J!,ia»%v xoTat otxaoxaîç svtauxoù,
Lys. 328 m Ifjt-TrXrjaajj-svT^ xr^v uoptav/ — «Vo xpv^vTjÇ, 584 n.
Ran. 943 n, 1301. Item, ubi de multitudine sermo est:
Av. 833 opvtç acp\' Yîpiwv, Fr. 198 (quater) (cf. éx II: 4).

Porro in universum originem indicat: Lys. 406 xoiaùx\'
àîi;\' aùxùiv pXaaxàvst pouXe6[j.axa, subinde conveniens cum
êy. : Acb. 636 n ot tcpsapsiç aiïo xiov ttoXswv cf. Eq. 668
Ó xt^pu^ oux AaxsBatfJtovoç: Av. 409 m Slvto aocpvïç à<:p\'
i:XXa8oç cf. Pac. 1047 Ó XpTja[JioXdYo? ou^\'Qpeoù : Ach. 584,
Vesp. 1032 n = Pac. 755 n, Fr. 292, 466 n.

Nihil differt a solo genetivo Lys. 398 xotaùx\' ai:\' auxôov
saxtv àxoXaaxàajxaxa, Plut. 100 Taxov yap f^or^ xati\' £[ji.où ,
quem locum Kühner. Il p. 471 minus recte affert,. ad
confji\'mandam significationem inusitatam praepositionis siri

c. gen., cuius saltern apud Aristophanem nullum aliud
exemplum extat. Cf. porro Av. 1517, Eccl. 918 m.

3. Ratio, quae inter dantem et accipientem intercedit,
conspicitur Lys. 997 dTrb tou Ss xouxl to xa/bv ujJtTv evstcs-
asv;/d7rb Havé;; Vesp. 657 n, 670 n, Av. 708 n.

4. Usurpatur ad indicandum, unde coniectura, nomen,
mos, doctrina, affectio animi, similia, originem duxerint:
Vesp. 76 dcp\' a&xou ty]v voaov Tsxp-afpsxat, Av. 151 posXix-
xo[xat Tbv AsTcpsov axb MeXav&tou, Nub. 385 n, Av.
375 n, 382 n, 485 n, 489 n, 1702 m T?, Lys. 138, Eccl.
780, Plut. 576 n.

5. Adiumentum vel instrumentum indicat, si id, quo
vel cuius ope quid efficitur, cogitatur tanquam id, unde
quid provenit, (cf. ix II: 7): Eq. 538 n c/.tzq a[xtxpd? za\'katqq
ofxd? dpiaxfCiov, Nub. 768 xt^v Xt\'ilov .... dcp\' xb irup
diïTooai, Ach. 999 m coax\' dXstcpsaflai a aiz\' otuxuiv (sc. xCov
éXaou)v) xd|Jis xak voupiTjVi\'aK;, Eq. 788 n, Vesp. 300 m,
656 n, 1253, Pac. 850, Av. 1434, Lys. 496 n. Ran. 121,
1035 n, 1200, 1201, Eccl. 599 n, 665 n, PlQt. 377, 562 n,
Fr. 561 m (bis). — Subinde notio sub 2) memorata acce-
dit : Eq. 427 n dxdp 8-^Xo\'v f dcp\' ou ^uvsyvo), 539 n,
Nub. 392 n, Vesp. 1282 m. — Subinde etiam obtinet notio
partis demtae de toto: Plut. 569n xXoux-^aavxes o dxb
xtov xotvuiv, 890.

6. Lys. 1207 m apxo; dTcb yjjmxoQ explicandum est
per ellipsin genetivi dXsupwv, = «panis (factus) ex choenica
(farris)». Pe materia, ex qua quid constat, volgo usur-
patur £x, cf. èx 11: 6.

1) Til. 1039 m Ï locus corruptiis. Si 0.11:0\' âs Gvyjóvoiv péndet ex
legendum est inzo. — Eccl. 4 ï rpoyj} yàp sl\'xâslç xçpawr/^ç
pvp-Yiç aTTo , Blayd. recte restituit utto. — Ban. 702 vôaoç nç scnl

xstt/.î\'joç / ctTtb TMv Tsj^vwv cctt. Meinekü coniectura jrso\'t admodum est
probabilis: quae Kockius citât, line non pertinent.

III. 1. Significat tempus, inde a quo quid fit vel est
(cf. èx III: 1): &g~s to Xoitïo\'v y airb Tooot/ ev tcu o-^jjito
"CvcôfAaç oùôelç vix-fjosi lïXeiovaç fj au Nub. 431 n ; aicb irotou
Xpdvou Av. 920 cf. 1518; àf ou Fr. 97 n; dit\' dp^\'^ç Eq.
322 m, Ran. 1030 m ; dTrb twv irpoÔTwv ê-Kwv Ran. 948 n.
Notiones incipiendi cumulatae sunt Plut. 1113 dcp\' ou yàp
^p^at è^ àpyrfi pXeiretv/ ó DXoûto?, oùoek — eti duet
Tok »eorç, 968 1).

2. Subinde tamen non per «inde a», sed per «statim
post» reddendum est, si nullum adhuc tempus est elapsum :
l).\'l] [J,ot aopapcoç y&psi Xfav / eu&u? dTc\' dp^^^ç Tct\'auvoç

Pac. 84 nt cf. Vesp. 1031 n ; œç «Vo piéacov vuzTùiv ye
TzapaxaXooa dd Vesp. 218 ; eudùç dub oopur^aTou Vesp. 103,
Hic etiam sensus est loci Vesp. 100 tov dXexTpuo\'va o\'

dcp\' eaTTs\'paç cett., ubi R. et V. babent dep\', Dindorfius
secundum codices détériorés edidit écp\', errans haud dubie.
\'Eut enim saepissime cum genetivo coniungitur personarum
(eTc\'Eùt)u[jL£vou; ap5(0VT0ç, ETTi Tcôv TcpoYo\'vwv), vel rerum
(eirt vsoVrjToç, eTï\'eîp-^VTjç), per quas tempus indicari potest
(cf. èizi c. gen. Ill), sed nunquam fere cum genetivo
vocabulorum, ipsum tempus significantium, velut /povoç,
ea-rclpa, ioiç,^ r/jxepa sim. Alterius usus, si dxp-i^ et xaipoç
excipimus, perrara tantum exempla inveniuntur cf. Din.
2: 22 £7ïi Toû Xoiiroû yjjovoo. Quare, si ecp\' eaT^spaç
optimis codicibus traditum esset, fortasse posset retineri.
Nunc vero non dubito, quin Vesp. 100 dcp\' éaizépaç, unice
verum sit et mirer, quod Krügerus in grammatica sua
§ 68: 40 : 4 eodem ei\'rore, que Dindorfius, captus est.

\') Plut. 1] 73 àf où yàp 0 nlovroç oùzoç (oûroç ora. R.) r,p^a.to ßlsizsiv ,
vide Dind.: „Versum spurium ex versu 968 Imc illatum eiecit Ad. de
„Velsen in Symbola Philologorum Ponnensium p. 420. In V. interpolatmn
„Ky\' où yàp ßlinsiv (fort, àf où yàp aù ßliTvstv) o Illoùroç fip^ccTO."

Retinendum est igitur acp\' êa-spaç et explicandum : «statim
«post initium vesperae» = «occidente sole» = «vesperi», cf.
[iz-d c. acc. II, èx III: 2. Gallus gallinaceus per errorem
solis occasum habet pro ortu.

Eandem vim temporalem etiam asciverunt formulae
<x%o ßaXßi\'ooov Vesp. 548 n, «tïo uaTrXaytooç
Lys. 1000. Sed locutiones «Vo ôstTïvou ßaofCstv Pac. 839, —
diziévai Eccl. 627 n notionem localem praebent, non tem-
poralem , ut maie perhibetur a Papio, in lexico suo s. v.
àiïd. De tempore explicandum esset aub osit^vo\'j TïspiTTaxsrv
«post coenam ambulatum ire», vel si quid simile.

L 1. De.signat motum, qui per spatium vel rem péné-
trât, et ex iis procedit, quae vis imprimis perspicua est
in particulis Flomericis ôiéx, otairpo cf Kühner. II p. 416.

Saepissime transitus per foramen vel fossam bac prae-
positione significatur: Ach. 922 saTtsp.àstsv èç tb vstopiov/
8t" uBpoppdaç, Nub. 161 oià Xstîxoû 8\' ovtoç aÙToS (= toû
êvtspou ttjç sjjttltsoç) ttjv tcvotjv / ßta ßaöt\'cstv sù9ù TOÙppO-
TToytou (structura apud Aristophanem rarior cf. Eq. 655
sttI au[j/fopatç «Ya&aTaiv sîaTjYY£X[J!,£vaiç, 520, Nub. 654),
Pac. 1232 otsk ttjv yeipa oià r/î? Lys. 133

otoc toû Tïupbç E&sXw paSrCstv , 136 xa^w-^s otà toù Tcupsç
ßouXojxat sc. ßaSt\'Cetv : qualis ellipseos sub èç 1: 1 b. alia
exempla attuli.

Cum his componi possunt loci, ubi otà c. gen. pendet
ex verbis videndi et audiendi: Plut. 714 otà toij xptßtovtou
sc. iwptov, Vesp. 318 m otà xvî; ôtïvîç/ ufjiuiv uTcaxoutov
(Cob. ETcaxoucov, Herw. or:\' àzouwv) : sonus per foramen
pénétrât.

Vide porro: Ach. 1226 nt, Eq. 527 n, 1016 e, Nub.
161, 325 n, 373 n, Vesp. 126, 349 n, 379 n, Av. 182,
192, 215 n, 557 n, 1173, 1218, Ran. 244 m, Plut. 1036,
Fr. 117 m, 391.

Rarissimi sunt loci, quibus notio otsx, otaTcpd non obtinet,
velut Ran. 1360 m sXilIxto oià So|ji.(i)V Tzavzayfi. Hue ascri-
bam Ran. 124, aipaxoc — ma dusiaç, quod tamen sensu
figurato dictum est: Av. 211 n L vo[j.ouç ..... ouç oià
dstou aTo\'îJiaToç ô-prjVsTç, 744 m ot\' ylvuoç Eou&vïç

[jLsXsoov / riavl vo\'[j.ou; tôpoùç àvacpat\'vio, ubi vis primaria
cum translata mixta est, sed Av, 220 n hià o\' à&avaTiov
atopiaTtov /œpsi — oXokü-cq, solam notionem localem
admittere satius videtur.

H. 1. A.d significationem localem proxime accedit for-
mula translata otà eyevj Vesp. 597 «manu tenere,
tQeri, fovere», pro qua apud alios etiam otà yeipui^ s)(stv
occurrit. — Apud Papium s. v. otd, p. 570 legimus:
«wie ot« l\'-ày\'qQ éXdstv xtvt eigentlich «durch den Kampt
«hindurch gehen» d. i. «kämpfen» bedeutet, so dient otd
«zunächtst bei tsvat und ähnliche Verben, dann auch mit
«£5(£tv, sTvat, besonders bei Dichtern und Spätem, zur
«Bezeichnung des Beharrlichen, Ausdauerns und Test-
«haltens eines Thuns oder Zustandes, und wird dann
«eine Umschreibung für ein einfaches Verbum, mit dem
«Nebenbegriff der Dauer, kann auch oft durch ein Adver-
bium gegeben werden» :

\') Ach. 68 y.ai Srir\' izpv^ói^saSa ivT.pa KaOffTptov / iziSiov b(Jot7rAavoüvT£j
Dind., Trapa (sic R: (Jfa ceteri) KaOcr-ptcjv tvsSmv libri. Locum depra-
vatissimum alii alitor corrigunt. Ceteris felicior Blaydesius, olim napa
Ka-j(7rptov T:oTauóv , novissime srp\'jyjju.saS\' dva zo Kaiarptm ttsJiov coniecit.

2. Ut otd, ubi vim localem habet, viam indicat, qua
locum aliquem capessimus, sic translato sensu rem qua,
vel etiam modum quo quid acquiritur vel contingit : sed bic
usus apud nostrum perrarus est : Lys. 570 n Sisvsyxouaat
otà trpsapstäv to [xèv svtau&\\, to o\' sxsras, Nub. 583 n T ,
Th. 127 m T. Eodem sensu multo frequentius est ota
c. acc. cf. II: 1, 2.

Ubi cum genetivo personali coniungitur, persona est
quasi instrumentum (utco\' c. gen. usurpatur, si persona est

auctor et suo Marte rem agit): Eq. 176 t oux, àXXà oià
aoù xaÙTa TrdcvTot uspvaTat, Av. 1028 eaxiv yàp S oi\' ifxoû
trstcpaxxat ^apvâx-q se. utco toû o-^jxou.

3. Vis modalis, quam exhibet formula adverbialis 8ià
y.eTqç, (se. TrpdÊetoç) aXXooç Vesp. 929.

III. 1. Tempus indicat, per quod quid uno tenore fit,
ita ut tempus actionem quasi ab utraque parte circum-
dare, vel actio quasi per tempus penetrare cogitetur:
01 -q^iépaz Nab 1053n, Vesp. 485 n, Pac. 56, Ran. 260 m,
Eccl. 63; = -q^iépaç ol-qç Pac. 27; Stà vuxtoç Fr. 118 ;
ot\' eviautoù Fr 476 n; ot\' I\'touç Vesp. 1058 n; otà
iravto; — àei Pac. 397 m, hic = «in perpetuum», «per
omne tempus». Sed apud alios scriptores §tà lïavxo\'ç
subinde etiam signifrcat travxexwç «omni ex parte», velut
Aesch. Prom. 283 zobç os tco\'vouç XPr^Q^ s^à rcavxoç
àxoÛaat. — otà tcoXXoù ^(pdvou Vesp. 1476.

\'2. Significat tempus, post quod aliquid fit: hià ypó^ou
Vesp. 1252, Pac. 570 n, 710, Lys. 904, Plut. 1055, ubique
apud Aristophanem est ~ otà tîoXXou /povou Plut. 1045 —
«longo post tempore» , (nusquam = «brevi tempore post»).
Sic etiam, sed semel tantam, de eo, quod certo post

tempore redit vel repetitur : Plut. 584 n àsi 8t\' Ixouç
TcsfjtTctou, «sexto quoque anno», qualibus formulis adhiberi
soient ordinalia. Plat. Leg. 384 E usurpât pluralem otà
Tïsjx-Twv £T<jov, Herod. 3: 97, 4: 94 oià TtîVTST^/jpt\'ooç.

L Vis localis, quae apud poetas raro, apud scriptores
pedestres nunquam invenitur, cf. Kühner. II p. 4i8,
occurrit Av. 776 m mà o\' at&sptov vscpoç 7]X&£ ßod, Lys. 855
àst yàp yuvT^ a\' £)jst oià aidp-a, ubi persona pro nomine
eius usurpatur. Accusativus soli versus necessitati tribuen-
dus erit. Atà axdjjia enim tragicorum est cf. Aesch. Sept.
51, 579, Eur. Or. 103: alibi invenimus dvà axd[xa et
imprimis oià axd[j(,axo<;, vid. Blayd. ad h. 1.

II. 1. Ubi accusativum personae regit, volgo significat
«per aliquem» (= «opera, sive beneficie sive culpa, alicuius»),
rarius «propter aliquem.»

Pi\'iorern significationem habemus: Eq. 1255 àv7]p jejé-
vrjaat ol" £[j.£, Plut. 470 ôf sjj-s xs \'CJhvxaç, Nub. 117
â vùv o\'fsfXty oià aé, Eq. 67, 736, Nub. 14, 804m, 897 n,
916 n, 1453, 1477, Vesp. 282 m, Av. 493 n, 1546 T?
1728 n, 1754 m, Th. 414 T, Ran. 1051 n, Eccl. 167,
Plut. 93, 130, 170, 174, 176, 594 n, 857. Integritas
lectionis Nub. 916 n suspecta est propter proceleusmaticum
otà a£ os cpotxàv oùo£k è^iktij xtov [j.sipaxtwv, qui metro
anapaestico respuitur, quare G. Hermannus proposuit
6ià a\' 00, vid. Kock, ad h. 1. — Quandoque sola causa
indicatur, («propter»): Ach. 537 xb (J;7]cpta[jia — xb oià xàç
Xatxaaxpia;, Eq. 266 n oi\' ujjt-à^ x6-xo[j.ai «propter vos

„rjia cod. Parisinus unus: accentu carent PV." Quamobrem notatu
digna est Bcntleii coniectura «),),\' syw tÓt\' moutiv I Ata zovzovï tov Aëvov.

vapulo», qui locus distinguendus est ab Eq. 67 ópaxs xbv
"YXav oi\' £[Ji.£ [jtaaxrj\'o6|X£vov, «per me», «opera mea».
Vide porro : Eq. 730, Nub. 340 n, Eccl. 972 m = 975 m. —
Omnibus locis bisce Plut. 133 (bis), 143, 145, 160,
168, 171, 176, 178, 179, 181 de Pluto prorsus tanquam
de argento sermo est, ita ut etiam sub 2) ascribi possint.
Vis praepositionis modo ad «per», modo magis ad «propter»
accedit, cf. Lys. 488 n tva — ivq TCoXsp-orxs auxó, 489 n
8ià xapyupiov 7i;oX£,ao5[j,£v -j\'^p; «propter argentum».

2. Ubi cum accusativo rei coniungitur, quemadmodum
sub 1) vidimus, modo significat «propter abquid» (de
causa mera, «aanleiding»), modo «per aliquid» (de causa
efficiente, «werkende oorzaak»). Notio «propter» e. g.
significatur: Ach. 8 ^ikih xoùç iiziziac, hà xoûxo xoupyov,
Nub. 58 otà xt Br^xa xXauaojxat. Notio «per» e. g. obtinet:
Nub. 377 n ot\' «vaYXTjV, Av. 700 n otà xr^v ta^ov xTjV
vj\'pisxlpavj Eccl. 603 n xax-qaaxo yàp otà xoGxo (peierando).

Vide porro: otà xoöxo Nub. 354n, 355n, 1200, 1230n,
Pac. 411, Th. 166 , 543 n. Plut. 700, 1015; ot\' auxb —
xoöxo Eq. 180, Nub. 1038 n; otà xoox\' aox Eq. 780 n;
otà xaùxa Ach. 653 n, Nub. 856, Pac. 892, Av. 42, 486 n,
1351, Ran. 1065 n.

Eodem faciunt denique bi loei: Ach. 349, 378, 638 n,
641 n 1), Eq. 535 n, Nub. 384 n, 406 n, 438 n, 1061 n,
1063 n, 1066 n, 1067 n, Vesp. 1393, 1464 m, Pac. 172 n,
323 n. Lys. 147, 592 n, 703 n, 936, Th. 19, 412, Ran.
1490 m, Eccl. 639 n, 741, 1156 n. Plut. 131, 147, 148,
534 n, Fr. 307. — De Vesp. 284 m a Dindorfio dubitatur,
qui : «versus» , ait, «ab interpolatore ut videtur, compo-

\') Ach. 917 sjvsiza çsaivstç S^ra. >tat Spu^lliSa. Ehïisl., Srira. âtà
d\'p\'jxUiâaç libri, vid. Bekkcr.

((situs, quum verba poetae excidissent». — Vesp. 558 n
0Ç £[i,\' oijo\' av CS>VT 7]5£iv, el [jiy] otà t7]v icpoxspav c/.tz6-
cpo^iv, ellipsis notanda est post si , cuius plura exempla
affert Kühner. IT p. 419. — Fr. 363 n xal xoXXupav xoTat
TTSpÄaiv otà Toû Mapa&ôvt xpoitatou Elmsl. Dind. Cob.; —
Toùv MapaO\'ôivt xpoTraTov vulg., Bergk. fr. 407, Blayd. fr. 401,
qui accusativum iure tuentur et Txspôoatv mutant in yspoo-
atv, sed cf etiam sv I; 3. — Kühner. II p. 420 dicit:
((Der Unterschied zvi^ischen dem causalen Sta c. gen. und
«otd c. acc. ist gewissermassen wie zwischen «per» und
«propter» : otd c. gen. bezeichnet die Wirksamkeit einer
«Sache oder Person unmittelbarer und stärker, 8td c. acc.
«mittelbarer und darum schwächer». Quod fortasse valet
in alios scriptores, at apud Aristophanem otd c. gen. hoc
sensu fere deest, 8td c. acc. utramque vim habet cf II : 1 ,
ubi etiam apparuit, apud accusatives personales saltem
significationem. «per» frequentiorem esse quam «prop-
ter». — Ata c. acc. rei saepe nihil differt ab ea potestate
causali praepositionis uiz6 c. gen. rei, de qua sub vtzó
c. gen. II: 2 dicemus: e. g. ot\' c/.vâj/.-qv Nub. 377 n =
utc\' CKvdy.-qc, Nub. 405 n,

Cum genetivo extat 26 locis, quorum 6 tantum vim
translatam exhibent. Dissimilis ratio est accusativi. Hie
enim 136 locis invenitur, 46 (47?) proprio, 90 (89?) translato
sensu. De locis postremis longe plurimi, 76 (77?) sig-
nificationes praebent arcte inter se cohaerentes modalem,
distributivam, separativam.

inferiorem : Vesp, 355 n tstc aauxbv xaxà xou xei\'^ouç
cf. Av. 20 ; Lys. 1258 m izolhç (se, ^/.ppdç) o\' àjj-à xaxxoTv
axsXoTv fsxo. De discrimine inter xax(x c. gen. et dizó cf.
ÄTio\' 1: 1 C,

a. apud verba effundendi super aliquid, ita ut motus
perpendicularis maneat post rem tactam : Eq. 1094/5 e sTxa
xaxaau£v0(i)v xaxà x-^ç xscpaX\'^ç apußaXXo)/ «|xßpoafav xaxdt
aoù, xaxoc xouxou §è axopooaXfJtTjV. Av. 464 n xaxa)rsTadat/
xaxa leiphç uowp cpspsxw layo xtç, ex quo loco apparet,
ad formulam dicendi uotop xaxà ^(stpo\'ç Vesp. 1216, Fr. 427 n
mente supplendum esse xaïayeia^ai. Porro xaxaysv^ Vesp.
7, 713 n, tuvsTv Pac. 525, xaxauveTv Lys. 552 n,

h. aqud verba diffundendi per locum aliquem, ita ut
motus perpendicularis impediatur re tacta: Nub. 177
xaxà x7]c xpau/C-/]? xaxaTïàaaç XstïxTjV x/cppav, Av. 537 n.
Quibus locis igitur servatus est usus praepositionis, quo
significatur, res huc illuc dispersas esse per aliquem locum ;
quae significatio invenitur apud Hom. Od. i: 330 xoTcpoç
xaxà airstouç vlyoxo tioXXyj et apud scriptores posteriores
retro usu teritur et. Krebs, p. 130, vide e. g. Polyb.
1: 17: 10 ywaxioo\'vxsç xouç uoXsfxiouç saxsSaaixe^iou!; xaxà
xïjç

a. cum notione movendi: Ran. 1514 n aùxoùç.,,, xaxà
jnç, rayj.oyç dizoizé^^iü ^ Plut. 238

\') Th. 60 nt ^.scrà roO S\'piyy.oï) .... rov-t 70 tîéoç /^oxtjsvtyac, secundum
scholiastam Trapà TrpotT\'^oxcav dictum est pro xazà roïi Koor/.roîj. A Blay-
desio aliisque de integritatc lectionis dubitatur. Suspectuni saltem est in
optimo codiee llavennate xarà recenti manu snppletam esse, neque
intelleg-o quae intercedat inter Trpwzrôv et ^pj\'j/x.oy similitudo.

h. cum notione quietis: Nub. 188 C\'^jToùatv outoi xà xaxà
yfjÇ, Ran. 1529 n T oatfxovsç oi xaxà Yataç.

4. De Pac. 241 ô xaxà xoTv axsXorv legimus apud Blay-
desium: «Ellipsis netabilis. Reiskius supplet [sfxsvoç. (qui
«ad confringenda crura tendit, prob. Rieht.), melius ßrunc-
«kius éaxo); vel psßr/.co? i. e. qui pedibus firmiter insistit,
«ut apud Tyrtaeum: c/Xkà xtç su otapàç [jlevsxoj, ttooiv
«à[xcpox£poiat/ ax-^ipi^^ilsk Y^jÇ, )(£tXoç ôooùat oaxwv.»
Quomodo alteram significationem habere possit non video,
neque ullum aliud exemplum huius usus usquam invenire
potui: quare, si alterutra harum explicationum probanda
est, equidem Reiskio assentiri malim.

II. 1. Proprio sensu dicitur xo^susiv xaxà xivoç «telo
aliquem petere» : scopus primitus inferior cogitabatur.
Usus proprius apud Aristophanem non extat, nisi forte
eo loco, quem modo sub I : 4 laudavimus : sed vis trans-
lata cernitur, ubi quis tanquam scopus orationis petitur:
Eq. 347 n sï irou oixi\'otov sTiraç su xaxà ^svou jxsxotxou,
627 spstostv, 808 n xr^v cjjvjcpov , Nub. 782 otx-rjv

2. \' Papius, in lexico p. 1334 s. v. xaxà dicit: «von
«Plato an ist dieser Gebrauch auch auf nicht feindliche
«Verhältnisse ausgedehnt, besonders beim Sprechen in
«Beziehung auf, über, von.» Tum igitur oratio non
habetur adversus aliquem sed super aliquo vel aliqua re.
Haec vis (de, super, pertinens ad), nisi fallor, praeposi-
tioni vindicanda est duobus locis, nempe Eq. 660 xIq o\'
Aypoxs\'pa xaxà yikiSi^) 7Tap-(]vscja/ sù)^Yjv izov\'qoaa^ai ^^ijjtapcov
cf porro Brunckius ad h. 1. Alterum exemplum est
Ran. 101 T cppsva jj-sv oux sils\'Xouaav op-daat xa&\' fsptov.

H. 1. igitur xaxà coniunctum est cum genetivo sacrificii,
iuxta quod quis deos testes sacramenti invocat: obtinet
tarnen notio localis, quoad manus iurantis cogitandae sunt

protensae in sacra. Alibi, velut apud oratores, xaxd
etiam genetivo additur personarum, quibus is, qui iusiu-
randum dat, exitium imprecatur (xaxà xôv Tiatocov xal
x\'^ç (pï\'ecatur scilicet, ut exitium descendat in

eorum caput, si ipse peieraverit) vel cum genetivo ipsius
exitii (xax\' sHwXstaç).

L 1. Idem, quod supra de «vd diximus: «usurpatur de
«motu, qui per acclive ad altiorem locum protenditur : vi
«propria debilitata, etiam de motu per quamvis planitiem»,
dici potest de xaxd, si pro «acclive» scribimus «declive»
et «inferiorem» pro «altiorem» : Eq. 433 n acpYjato xaxd
xup-\' eixauxbv ou\'piov cf. Od. ß: 429 8\' l\'&ssv xaxd xö^xa
otaTTp-^aaouaa xsXsudov, at nostro îoco sensus figuratus est.

Notio status inferioris nondum evanuit Ran. 626 i\'va aol
xax\' ôcp&aX[jioùç Xsjt], sicut et nos dicimus «onder iemands
oogen» cf. Kühner. II p. 412 «Bei den Historikern, nament-
«lich Herodotus und Thucydides bat xaxd c. acc. oft die
«Bedeutung von «e regione», indem der gegenüberliegende
«Ort eine niedrigere Stelle einzunehmen scheint», ubi
praeter alios locos laudantur Xen. Hier. 1: 14 ouoslç
ê&sXci xupdvvGü xax\' ocp&aXixoùç xaxTjyopstv, Soph. Ant. 760
xax\' o[xjj(,axa, vide porro Krebs, p. 134, 135.

2. Cf. Herrn. Epistola ad T. Spitznerum, Op. V. p. 44:
«Porro, quod ab summe ad imum in aliqua re cernitur,
«id per eam rem ubique dispersum videtur: eoque factum
«est, ut xaxd c. acc. a) si de motu diceretur, hue illuc
«aliquid moveri significaret: i) sin de quieto statu, locum
«incertum ac mutabilem cogitari iuberet: ut quum quis
«xax\' oTxov esse dicitur».

a. Pac. 827 T:Xavda9at xaxd xbv a/pa, Th. 402 TuXa-
vdaöat xaxd otxfav, Lys. 558 n Ttepts\'p^saOat xaxd xr^v
«jopav, Th. 1180 u>a7isp \'i^XXo xaxd xb xojoto, quo loco

verbum aliquod movendi animo obversatur; siXtaustv Ran.
1313 m T; voixov ïyeiv Av. 238 m, 240 m ; yopoïc, xépizzabai,
Th 993 m.

h. Pac. 832 sTvai y.axà xov àépa. — sr^at Eccl. 83,
Fr. 343; pivsiv, Eq. 1354, Pac. 88 nt; l^eiv Ran. 793,
Plut. 367. Vide porro: Ach. 942 m, Nub. 1003 n, Vesp.
361 n, Av. 698 n. Lys. 261 m, Th. 578, Ran. 626.

Volgo de loco incerto sermo est: xaxà xr^v oixfav
Th. 402; xax oMav Ach. 942 m, Vesp. 1180, 1181; xax\'
oTxov Ach. 11731, Lys. 261m; xax\' oTxou; Pac. 88 nt;
xaxà x-/]v àyopàv Nub. 1003 n, Lys. 558 n; xax\' àyopàv
Th. 578, Fr. 344; xax daxu Av. 1014, xaxà STCapxav
Lys. 999. Vide porro Pac. 827, 832, Av. 238 m, 240 m,
698 n. Th. 993 m, 1180, Ran. 1313 m T, Eccl. 83. Usur-
patum hoc sensu xaxà nihil dilFerre videtur ab sv: Ach. 195
xaxà yvïv xs xal daXàxxav, 202, 250 xà xax\' àypoùç
Atovuafa, Fr. 344 xà xax\' «yopàv ixpàyfxaxa, Th. 1173
a aoi xa&\' ôôov scppaCov, quod aliqua ex parte vim
temporalem asciscit, cf. Ill ; Eccl. 693 n ai oà yuvaTxsç
xaxà xà; oio\'Bou;/ Tupoa-fexouaat xotç «Vo odizvoo. Secun-
dum Scholiastam hioooç idem est atque oooç: sin sign if i cat
«bivium», exemplum hoc sequentibus adnumerandum est,
quibus locQS accuratius indicatur:

Plut. 367; xaxà xà? oto\'oouç axo7ric,opsro8ai Vesp. 361 n;
xax\' aùx^r,v xr^v sTaooov sTvat Fr. 343.

Attamen nunquam per hanc praepositionem locus tam
accurate designari potest, quam per icapà c. acc., îcpo\'ç
c. dat., c. acc., sTïf c. gen. et imprimis c. dat., vide e. g.
Eccl. 1107 &àç[)ai\' [j,\' sû;\' aoxio xw axo\'ptaxt xr^ç èG^oXrjÇ.
Discrimen idem est atque inter nostras dictiones «op de
hoogte van» et «vlak bij (naast)». Subinde cum xaxà
c. acc. fere congruit irspt c. acc., cf irspt c. acc. I: 3.

a. ubi motus recta via dirigitur versus aliquid: Th. 12-26
Tp£)rs vuv xaxà xoùç xdpaxaç (praeterquam hoc loco semper
èç cf. £ç I: 2 s. f.), Ran. 220 m ^[oopsr xocx\' sfxbv xs\'[j,£Voç
Xacüv Cf. etiam Pac. 1050 xaxà xr^v xvTaav dasX«-

h. ubi coniungitur cam accusativo ipsius viae, quam
motus sequitur : Th. 783 nt pàax£x\' £X£tY£X£ Tudcaaç xa-&\'
oôouç.

Huc faciunt imprimis ii loci, ubi motus dirigitur per
portam, fenestram, fossam, canalem cett.: Nub. 158
xàç iiJtutoa?/ xaxà xb axo\'jjt.\' aostv t^ xaxà xouppoTcuyiov,
Vesp. 141 àXX\' à&p£t,/ xaxà x-^ç itusXou xb xpvjfx\', otcwç
xoua£xat, cf. 398 n, Av. 1208, 1210.

1. Usus , quo indicatur, actionem aliquam dirigi versus
aliquid, tanquam linem suum. Cf. sut c. acc. 5, e. g.
-/jxsiv ETCi XI (et èizi c. dat. II: 5, e. g. -î^xstv £7ï1 upayp-axt
xivt). Sed fjX£tv ETxt xt saepe etiam usurpatur de re, quae
petitur (ut -rjxEiv Itci xtva de persona, quae arcessitur),
quem sensum -/jxsiv xaxà xt nunquam praebet: Pac. 192
Herm. f^Aziç Sè xaxà xt: Tryg. xà xpÉa xauxt\' aot cpspoov,
Eccl. 543 at 81 h-q Aaxwvtxal/ a))^ovxo {j,£xà aoù xaxà xt
■jfq paxxYjpta, Ran 1162 Si\'Ba^ov yap [Ji£ xa&\' oxt or^ Xs^Et«;,
Nub. 239, Av. 916. Kaxà hac vi praeditum causale nomi-
nari potest, prout finis simul actionis causa est. Contra
locis hisce mera causa designatur (etiam svsxa has
duas significationes habet, compone Eccl. 559 cum Plut. 177:
vis causalis saepius inest in praepositionibus àvxt cf. 5,
otà c, acc. cf. II: 1, 2, utco c. gen. cf. Il: 2): Eccl. 559
Pi\'ax. VT] XY^v AcppootXY^v, [xaxapta yàp Yt izohç/ l\'axat xb

XotTTov. Blep. xaxà xf; Prax. ttoXXcov ouvsxa. 604 n Prax.
aXX\' oùosv xot ^p^tp-ov saxat Tïàvxco? aùxo). Blep. xaxà
OT^ xt; Pac. 133 7]X&£v xax\' s)jx)pav àsxoù TïàXat xoxs.
Quibus cum locis componi potest usus perrarus praeposi-
tionis Ttspf c. gen. apud verba pugnandi, ubi non id, de
quo pugnatur, indicat (finis = causa), ut in Trspi 7i:axptooç
pià^sa&at, sed causam internam, ut in Tcspi sptSoç [j(.à)jsaLlat
II. II: 301. Hic usus causalis saepius occurrit apud Hero-
dotum, Thucydidem, Platonem, imprimis xaxà xoùxo =
«propterea» apud Herodotum, vide locos laudatos a Papio
p. 1336, etiam apud scriptores posteriores cf. Krebs, p. 139.

2. Semel xaxà cum accusativo suo pro attribute sub-
stantivi est significans «attinens ad» : Eccl. 557 xà xaxà
izóXiv TcpàyjJLaxa, quod distinguendum est ab loco supra,
I: 2b, memorato Fr. 344 xà xax\' àyopàv irpayfxaxa, ubi
sola notio localis adest.

Versio per «quod attinet ad» apta est: Vesp. 1062 m
xat xax\' aùxb ot] p-o\'vov xoùx\' àvopsç àvoptxwxaxot. Attamen
non reticendum est , integritatem loci Aristopbanis non
omni ex parte certam esse, vid. Dind. scribentem : «xal
«xax\' aùxb (orj addunt libri détériorés) xoùxo jjio\'vov àvôps;
«[jta^tijiwxaxoi libri. Recepi Bentleii coniecturam, etsi in-
«certam. Nam nihil praeter xat xax\' aùxb xoùxo, et fortasse
«ne hoc quidem, scriptum ab Aristophane, rehqua gram-
«matici lacunam explentis additamentum esse videntur».

3. Cf. Herm. o. c. p. 45: «Denique quoniam xaxà
«per» est, si id, çui addita est praepositio, ipsum movetur,
«ut xaxà po\'ov, communis is motus est etiam ei rei, quae
«per illud versatur. Sic nata est illa significatio, quae
«est «secundum», quae translata ad ea, quae aliquam
«similitudinem haberent, ut xax\' alaav cett patuit latissime».

Iam primum hue pertinet Av. 564 n oç (opvtç) av àp-
|j!.dC"(j xa&\' Ixaaxov (&sdv). Designatur igitur convenientia :

Nub. 534 n v5v o5v \'HXsxxpav y.ax éxeivr^v vî xa)|jLa)§i\'a /
C-^Toôa 7]Xd\', 971 n, Vesp. 531 m, Av. 807, 910 m L =
914 m L, Th. 134, Ran. 463, 500, Eccl. 920 m, Fr. 300 b. —
Imprimis cum vo>oç: Av. 1050, Eccl. 216, 759, 944 m,
987, 988, 1077 et ^^^^icptafxa Eccl. 1013, 1089. Vide porro
Ach. 1000, Pac. 1088 e, Av. 919, 1050, Plut. 523 n. --
xaxà vouv cum Tcpaxxstv Eq. 499 n T, 549 n T, Pac. 762 n,
cum ^topsiv Pac. 940 m.

Av. 1001 à-^p iaxt.... xaxà Tcvtysa [j-àXiaxa, Eq. 147
àXX\' ôot 7i:poa£p)(£xat/ œcusp xaxà dsTov (Cob. ilsbv) slç
âjopdv cf. Av. 544 m, Eccl. 114. — Ran. 109 àXX\' ôvTOp
£V£xa xyjvBs X7]V ax£U7]v sycov, j vjX\'&ov xaxà fj(.f[j(,-/jatv,
satis mirum pro xaxà as of os |i.t|i,ou[xsvoç. — Av. 451 m
ooXspbv [xèv àst xaxà Tcàvxa xpoTïov/uscpuxsv àv&pcoTïoç.—

Eccl. 153 vGv 8\' oux éàam xaxà ys x^qv £{i.-^v, se. l\'vwfXTjv.
Sententia huius loci quodammodo diversa est: non signi-
ficat «secundum meam sententiam» sed «quantum quidem
mea sententia valuerit». Attamen etiam hoc loco duae
notiones pares adsunt. Vide porro Nub. 619 n, 626 n,
651 (bis), 652, 663, Eccl. 688 n.

Omnes loci adhuc laudati xaxà vi modali praeditum
exhibent: idem dici potest de his formulis adverbialibus:
xax\' ia)(uv Ach. 591 (cf. Aesch. Prom. 212 et Eur. fr.
1035, 4), xaxà xb xapxspo\'v Ach. 622, xaxà xaipdv Pac.
941 m, xail\' -nooyiav Lys. 1224, xaxà xb cpavspo\'v Th. 525 m,
xaxà a^foXi^v Eccl. 48. — Eq. 1370 oùSsk xaxà anouSàç
fjtsxsYYpacpT^asxai «studiis fautorum», distinguendum est a
xaxà airou^T^v (quod apud Aristophanem non extat) = 8tà
aT:ouo-?îç = auv airouB^ = airou^T^. — Vesp. 772 e libris edi-
tur a Dindorfio : Tràvxtoç os xàxsi xaûx\' sSpaç £xàaxox£, / xat
xauxa fJiEV vuv suXo\'ytoç, ^v / sïXt] xax\'b\'ptlpov, yjXtàast

ôp&bv esset = xax\' àX-^rlstav, sed xax\' îîpdpov haud dubie
praeferendum est.

4. Ex 3) oritur significatio distributiva, cf. Av. 996
oteXsTv — xaxà -yuaç, dividere in partes, quarum quaeque
iugero similis est, ut nos dicimus «volgens bunders.»

Ad tempus spectant xad\' fjfxspav Eq. 1101, 1126 m,
xaxà [JtTjva Nub. 756, Plut, 596 n, cf. Nub. 1287 (bis). —
Vide porro : Vesp. 669 n xad\' ouxoi piv ScopoBoxoùatv xaxà
■TTSvx\'^xovxa xdXavxa,/ aTrb xfiiv tïoXecov, cf. 716 n, 718n.—
Th. 811 n 0Ù8\' av xXscf^aaa yuv*/] .... xaxà TrsvxTjxovxa
xàXavxa ... . xwv 8t|[xoo[o!>v «neque femina, quae ex pu-
«blica pecunia quinquagena talenta furari consueverit»,
vide Schol, xat oux sTrav (ouxœç àirXcoç ins. Schneid.) Tïsvxfj-
xovxa, aXXà xaxà ixsvx-^xovxa, xb Goyzylç, Ixcpai\'vcov. —
Vesp. 1107 n ^uXXsyevxsç yàp xad\' eafjiouç, cf. Fr. 45 n.—
Av. 1079 n xoùç otîivouç ttcjoXsT xad\' £7rxà xoußoXou. —
Ran. 802 xax\'Itcoç ßaaavtelv cp^/]at xàç xpaytooiaç, cf. 1198,
1407. — Eccl. 837 additur Ixaaxoç: otïwç av 6[xrv q lóy-q
yX\'qpoo\\iévoiç i cppda-(j xat)\' sxaaxov avop\' otzoo oeiizvi^cseTe. —
Denique Vesp. 702 n xat xoôx\' êpio) aot/ êvaxàCouatv xaxà
[jitxpbv àet, cf. Nub. 741.

5. Cum dictis sub 4) arcte cohaeret vis separativa, quae
quinquies apparet: accusativus, quem xaxd regit, ubique
pronominis reflexivi est : Eq. 506 n 5) iravxotaç -qoi] [j-ouar^ç
TTstpaô-lvxsç xad\' êatjxouç, Vesp. 786 óxtr^ xax\' êp-auxov xou

irépou Xi^cjjofxat, Eq. 513 n, Vesp. 1021 n. Pronomen
reflexivum pronomine aoToç auctum invenimus Nub. 194
auToç xa^ auxov daxpovofxetv Stodaxsxat.

III. Ut xaxd locum incertum indicat, sic etiam trans-
latum ad tempus, non spectat certum ac defmitum tem-
pus , sed spatium aliquod temporis, per quod quid factum
est. Quae tamen significatio temporalis apud Aristopha-
nem perrara est : Fr. 470 m T xaxà vóxxa. Fortasse hue

etiam facit Eccl. 288 n èvSuojj-evai xaxà axoTov TdX[jiTj[xa
TTjXtxoûTov (cf. Xen. Cyr. 3 : 3 : 25 xara ©wç, opp. vuxroDp),
nisi forte cum Scholiasta xaxà axdxov explicandum est per
Xd&pa. Tum enim accipiendum est de modo et referen-
dum ad locutiones adverbiales xaxà to cpavspdv cett.
cf. II: 3. — Ibidem diximus de Vesp. 772.

T. 1. Semel de eo, qui sub aliqua re prorepere cona-
tur: Vesp. 206 utcoouÓ[j.£Voc; - — utïo täv xspafxi\'owv f^iaarr^ç
ôpocptaç. .

2. Bis cum notione quietis, = sub: Lys. 985 xaustxa
QÓpu vizb [jtdXTjÇ f^xEtç e/cov; Av. 1070 m epizerâ xs
xal odxsxa Tcdvd\' oaanep / saxtv u—\' sjjtdç TrxÉpuYoç sx (povaTç
\'\'jXkmai^ ubi Dind. ((cpdpuyoç Mein. Nullus bic alis locus,
«sive V7i\' retineatur, sive cum Kockio in stt;\' mutetur». Si
coniectura Meinekii vera est, pertinet hic locus ad II: 1.

3. Usui locali affinis est is, ex quo adbibetur vjzg
c. gen. «bei Objecten, unter deren Zutbun etwas geschieht»,
Krüger. § 68 : 43 : 1: Ach. 1001 xoùç ^oaç/ rdvziv vno r?jç
GdXTTtjjoç, 970 L sTcstfji\' vriat TTxspuycov xt^^Xàv xat xo(p[yoiv,
Av. 1426 L unè (lege uTcai cf. § 4 : 8d) Trxspuywv xt xpoa-
xaXst aocpu)xspov ; Th. 281 oaov xo 7p>5[j(.\' dvÉp^^S\'f)\'\' utxo x:>ïç
Xtyvwoç «sub s. prosequente taedarum fumo», ubi coniec-
tura Reiskii dvépyzxai xriç Xiyvuoç nihil opus est, cf. Blayd.
ad h. 1. 1).

. \') ïh. 1030 m T où ■/opolaiv ovtJ\'/ vf -oHyM-v vsxvi^uv I -xvjpôn <j—sgt/jx\'
sy^onri. Locus corruptus, vide Ulajd.

vel intransitivis, ubi persona indicanda est a qua, vel
res, qua quid efficitur. Quod attinet ad passiva haec
structura tarn frequens est apud omnes scriptores, ut locos
enumerare sufficiat: Ach. 18, 114, 164, 216 m, 630 n,
678n, 680 n, 700 m, 707 n, 824 , 925, 1193mt, Eq. 57,
70, 257 n, 273 n, 352 n, 731, 1103,1169, 1230, Nub. 13,
170, 213, 240, 524 n, 624 n, 640, 725, 947 n, 997 n,
1341, Vesp 319 m, 439 n, 517 n, 699n, Pac. 380 e, 449,
Av. 285 n, 338 n, 355 n, 456 m, 1086 n, 1299, 1382,
1447, 1492 m, Lys. 26, 324 m, 325 m, 423, 655m, 730,
871, 897, 1008, Th. 491, 493, Ran. 29, 921 n, 1214,
Eccl. 1055, Fr. 116 m.

Th. 386 7t:pon:Y]XaziCop!.£vaç ôpôoa\' f^ii-àç ôtto/ Euptîcfôoo
unicus locus est, ubi trimeter iambicus praepositione clau-
ditur sine anastropha. — Plut. 1083 StsaitXexcofxevYj / utto
{jLuptoJv êxwv x£ xai xpia5(tXt(ov, ubi utto a Kustero perperam
mutatur in àizo^ vide Blayd. ad h. 1.: «Ludit autem
«comicus in ambiguë sensu nominis éxîbv, quod vel anno-
«rum significare potest vel amicorum. Quare non debet
«in suspicionem vocari utxo. Schol. Sèov sitoÎv àvSpoiv
cfsxôv £Î7i;£ axcbuxwv aux^v toç ypauv, Hesych: sxai. êxaipoi,
«auv/jdsiç, —\' cpiXot».

Porro pendet uitd xivoç ex bis intransitivis: àxousiv
Eq. 820n, Nub. 528 n. Th. 386, 1162; aTrdXXuaOai Eq. 139,
Nub. 498, Eccl. 1079; Ytyvsa&at Eq. 630; otx7]v Soûvat
Th. 543 n ; £u8at[xov£Îv Eq. 1163 et imprimis Tràa)(£tv
Ach. 168, 377, Lys. 1041 n, 1145 T?, 1146 T?, Eccl. 1106,
Plut. 1029.

Subinde vis praepositionis utco c. gen. pendentis ex
intransitivis transit fere in eam, quam sub 2) comme-
morabimus, velut: Eq. 515 n cp7]at ^àp àv^^p/ ooy u%
àvotaç xoùxo ttstcovDojç Staxpi\'pstv, Pac. 483 utco xoû ■js
Xifjtoû v7] At" êEoXœXdxsç cf. Plut. 1174; Lys. 760 syu) h\'

UTCO Ttov yXauzwv jz xdXaiv\' a;7i:o\'XXu[xat, Plut, 1034 uub
■ Tou yap dXyouç /axaTSXYjx\', 5) cpiXxaxs.

\'Ytto\' volgo genetivum pei\'sonae regit, subinde etiam
animalis, rei concretae, rei abstractae: Ach. 18 èb\'qy&riv
UTïb xovi\'aç xàç ôcppu?, 925 asXayoTvx\' av uub xicp7]ç xe xal
{l-puaXXtooç, Nub. 947 n, x£vx0u[x£v0ç watusp utc\' dvó-pr^-
vwv/ UTCO xù)v yvwfjiÄv aTCoXEÎxat, Ach. 1193 mt, Eq. 273 n,
515 n, Nub. 13, 170, 240, 725, Av. 456 m, 1086 n, 1447,
Lys. 324 m, 730, 760, 897, 1146, Ran. 1214, Plut. 1083.

2. Porro utco\' in universum indicat causam sive exter-
nam sive internam (cf. àvxt 5, Sta c. acc. II : 1, 2, zaxa
c. acc. II: 1). Discrimen inter 1) et 2) imprimis elucet
ex comparatione loei Lys. 730 epta -— utco xwv aÉœv
xaxaxaTCxo\'[ji£va (qui pertinet ad 1) cum Eq. 1308 n utco
x£pTj8óv(jov aaTCEtaa, qui huc facit: priore loco Belgice
vertendum est per «door», altero per «van». — Vesp.
1084 n UTCO 0£ xcov xo^£U[ji,ax(ov oux ïjv to£Tv xbv oupavo\'v,
Av. 296 n oux toEÏv lx\' sai)\' utc\' auxÄv tcexojjisvwv x^v
staooov, Lys. 3 ou§\' àv 8t£X{>£tv ï]v av otzo xwv xu[jiTCava)v,
Av. 1129 wax\' av èizdvœ [jisv — utco xou TCXàxouç àv
TCapEXaaatxYjV, Vesp. 94, 1045 n.

Frequentissimae sunt formulae ucp\' vîoovrjç, utc\' opy^ç
cett., quae hic secuntur: utcc tou Séouç Ach. 350, 581
(_ tÄv oTCXmv), Eq. 231, Pac. 933, Av, 87, Eccl. 1062,
Plut, 693; ucp\' ri^ovrjç Vesp. 272 m, Pac, 324 n, Plut. 289 ;
utco t-îjç -fibovqç Av. 1284, Plut. 753; utco cptXrjStaç Plut.
307 n, 311 n; utc\' ôpyvïç Vesp. 1083 n, Pac. 613 n, Ran. 855,
Plut. 739, Lys. 1023 n (— TCovTjpàç) ; utco rvç ôpyvîç
Lys. 505 n; utco [xt\'aouç Lys. 792 m, 813 m; utco yi^pwç
Ach. 689 n; utc\' àvàyxr^ç Nub. 405n; utco r/jç cpsihœXlaç
Nub. 835; utco twç tcsvt\'aç Plut. 1005. Cf porro Eq. 719,

\') Ach. 615 vTc\' èpdvox) l^entl., vnsp èpàvoxi libri: dittographià manifesta.

803 n, 804 n, Nub. 164, 407 n, 855, Vesp. 106, 1487 nt,
Pac. 25, Av. 104, 475 n, 577 n, 735 n, 1300, Lys. 0
328 m, 508 n, 988, Ran. 348 m, 816 mt, 919 n, 940 n,
1088 n, 1280, Plut. 538 n, 818, Fr. 718. — Articulus
volgo omittitur: quod tamen saepius, quam in prosa
additur, subinde fit propter metrum. Aut enim neutra
syllaba praepositionis vizó ictum habet (ut saepe in ana-
paestis), aut prior: altera quater tantum in toto Aristo-
phane, nempe Vesp. 1487 nt, Av. 1300, Lys. 1145 T?
Th. 386 n. Av. 1299 non uiuo axocpoxoTcoL) sed utï\' opxu-
yoxoirou vera lectio est, vid. Dind. ibid.; Av. 1426 L pro
UTCo legendum est uuat, cf. § 4: 8 d. ; de Lys. 270 n modo
diximus. Apud tragicos res aliter se habet. Apud Aeschy-
lum saltem, de locis 40, ubi plena forma ûixd (sine
elisione) occurrit, 4 vel 5 vizo praebent cum ictu in neutra,
4 vel 5 in priore syllaba: omnibus ceteris locis ictum in
altera syllaba invenies.

Manifestum documentum, ictum in posteriore syllaba ab
Aristophane vitari, extat e. g. Plut. 1005 xpo xou §\' vtzo
x>5ç TCViaç diravx\' sui^adtsv. Tribracheos vtîo tzs — syllaba
secunda — uo ictum haberet (wó-^.) cf. Plat. Soph. 251 C
Ùto xevtaç. Inde etiam factum, ut ubique (septies) lîxo
xoû oéooç, invenias, nusquam vtzg oéooç, ut e. g. Herod.
1: 85. Tuo XOO oéooç enim semper initium est trimetii
iambici, que loco vtzo Mooç non adhiberi poterat, cum
quia ictus in syllaba posteriore vitatur, tum quia pes
secundus neque dactylum, neque spondeum admittit.

3. Ab omnibus locis adhuc laudatis differre videtur
Pac. 415 xal xoô xuxXou TïapÉxpwjov ûcp\' à[Jiapx«)Xi\'aç (ut
recte legitur a Bentleio pro ùcp\' àpfxaxcoXiaç, vide Blayd.

1) Lys. 270 n sfATrpvio-Wjagv aùià-^eipsç l itâaa.ç it-no ip-^fov fitàç Meiaekius,
ut videtur, {jko recte mutavit in àno ; vid. etiam Blayd. ad h. 1.

qui copiose agit de lioc loco). Ibi enim utco non causam,
ut locis sub 2) ascriptis, sed modum indicat: asciscit
igitur prorsus vim modalem, qui usus, nisi fallor, etiam
apud alios scriptores perrarus est cf. Thuc. 3: 33 vtzq
aTzouoTiQ sTtoterro xvjv Si\'to^tv. Comparari potest usus localis,
de quo diximus I: 3.

Tantum vi locali praeditum extat, indicans, sub quo
quis vel quid versetur : Av. 615 n aXX\' vizh dajxvoiç xat
uptvtBtotç/ oîx-^aouatv, Nub. 1005 n vtzo xaTç [xoptatç dizo-
{)ps^£t. — Vesp. 386 n deTvat p,\' uxo xoTat Bpucpaxxotç
intellegenda est quies, quae motum sequitur, cf. porro
Vesp. 108, Av. 1608, Th. 529 m, 562 n, Fr. 145. Quo-
dammodo immutata significatio invenitur Eccl. 87 xaxa-
XaßsTv sopaç/ vtzo x^ Xtdo) xc5v Tcpuxavscov xaxavxtxpu,
ubi VTZO vicinitatem indicat, ita tamen ut notio status
inferioris servetur.

1. Indicat motum, qui sub aliquid protenditur : Nub, 192
oSxoi spsßootcpwatv vtzo xov Tapxapov, Lys. 428 ut^o-
paXovxsç xobç [jlo^Xoùç vtzo xaç uuXaç, Nub. 1300, Pac. 199,
Th. 133, Plut. 735. Aliquam difficultatem habet Th. 500
(joç Y? YUVTj oeixvûaa xavopt xouyxuxXov/ un;\' opôpov oTév
êaxtv, Libri praebent vtz\' aù-^àç, quod metro respuitur.
Maxime probabilis esset Bentleii coniectura UTuau^sç, si
hoc adiectivum, quod tantum apud sequiores occurrit,
recipere liceret. Nunc praeferenda videtur coniectura
UTC op&pov Dindorfii, laudantis Timaeum Lex. Plat. p. 264
utc\' aù^àç: utco xov opdpov, ^ utco xov Tcscpoüxtajxsvov àépa.
Haud dubie sensus «ad lucem expansum» requiritur. Libra-
rius, qui hoc sentiebat, sed vtz\' opôpov tantum «matutino
tempore» significare posse putabat, frequentieren formulam
VTZ aùyàç pro ilia substituere potuit; vid. porro Blayd. ad h. 1.

II. Cum III componi potest usus translatus, ex quo
dicitur cf. Kühn. II p. 454 «von einer ungefähren Bestim-
«mung des Masses in den Attischen uiró xt, aliquatenus,
«einigermassen» : Vesp. 1290 m uiró xt [Jiixpbv eTct{)-ir]xtaa.

III. Designat tempus, sub quod quid factum est, tempus
proxime praecedens, cf. upôç c. acc. III ; TCpi c. acc. (cf III)
etiam comprehendit tempus proxime sequens: Ach. 139
VK auxov xbv ^povov,/ oxs, 1076 uicb xoùç Xoac -[ap xat
Xi^xpouç. Feriae nondum coeptae sunt: sin minus, bizo
esset = per.

Significatio localis perrara est, etiam apud Ho m er um
aliosque poetas : nam in (xa^^eailat TCspt vexpoû .et similibus
vis translata cum locali iam mixta est, in [xa^^ea&at rapt
TuaxpTjç ilia sola cernitur, cf. Kühner. II p. 426, Krüger.
§ 68: 31: 1. Praeferendum est igitur apud Aristophanem,
in locis quoque quales sunt Ach. 25 (Laxtoövxat itôiç ooxsiç/
éXôôvxsç àXkiikoiai icept Txpœxou EuXou, Eq. 767, Vesp. 191
(bis), admittere solam significationem translatam. Ubi
haec occurrit, irspi coniungitur cum genetivo personae vel
rei, circa quam alicuius actio, sermo, cogitatio, alïectio
versatur. Incipiamus ab illis verbis, quibus adiuncta prae-
positio, quoad non dictis sed factis certatur, notioni locali
proxime accedit.

1. Verba pugnandi: avxtXoysTv Vesp. 546 n; ôtaytovt-
Csadat Ran. 793; Sia^tcpi\'Cscj&at Eq. 781 n; otaoispEadat
Lys. 1172; Xoioopeta^at Nub. 62; [xa^jeadat Eq. 767 n,
1038 e, Vesp. 191 (bis), 593 n, 667 n, Eccl. 621 n, 622 n.
Plut. 1076; ^uaTTooSàCetv Pac. 768 n; -rcoXeixsÏv Av. 1639;
(?)axiC£adat Ach. 25.

Eq. 339 n occurrit 8ta[j.d)(£a&at : aXX\' auto Tïspl xou
Trpóxspo; slirsTv Tcptbxa 8ia[j.a5(o5[j(.ai. Hunc versum in R.
hoe loco, in aliis codicibus post 336 lectum, eiecit Din-
dorüus, vide Koek. ad h. 1. Assentiri equidem malim
Engero et Helbigio, qui demonstrai\'unt, maximam partem
huius episodii antistrophica ratione compositam esse, ita
ut vss. 335—366 respondeant vss. 409—440 cf. Kock,
p. 190 not. Sed auxó videtur corruptum.

His adiciam, quoniam sponsio cett. notionem certaminis
continent, uspioóaöai: Ach. 772 Tcspl—dXcov, Eq. 791 n
TCspl Tvç xscpaXvç. — xivoüvsusiv : Plut. 524 n Tcspt rrjç (poir^ç
Tqç avToo. — xußeusiv : Eccl. 672 n.

Tum haec substantiva eiusdem generis cum uspt con-
iunguntur: aytov Nub. 956 m, Vesp. 534 m; 8pô|jtoç Vesp.
375 m; tcoXsixoç Fr. 238 (bis); vauixayia Ran. 191 BoûXov
oùx dyü),/ £t [XT, vevaufjKx^Yjxs x«v uspl xcov xpsôv se.
vaufxa^tav.

Denique his addimus locutionem, quae Eq. 87 invenitur,
TTSpi Tïûxoô youv l\'axi aoi, ubi mente supplendum est
-q dTvooo\'q sive ó ajó)v : «ergone studium atque operam
in occupandum potum confers?», «ergone de potu tibi
agitur?» Pugna vulgo pertinet ad defensionem rei (pos-
sessionis) vel personae, ut Eq. 781 n oç Sie^tcpi\'aco
TOpI T/jç jihpaç Mapa&Ävt, 767 n st 6s as [xtaw xat [xy]
irspi aoû jxa^fofjtat [xovoç avxtßsßrjxu)?. — Vesp. 534 m,
546 n altercatio non orta est de quaestione, uter regnum
possidere debeat, sed utrum regnum rêvera existât necne,
cf 546 n aXX\' 5) uspi xv?ç izccu-qç [xsXXœv ^aatXsiaç avxtXo-
YWstv/ xvîç f,[xsx£paç, quamquam Philocleonis eiusque ami-
corum quae fertur possessio, cum hac altera quaestione
arcte cohaeret, ita ut pro suo illorumque regno pugnare
dici possit, quod imprimis apparet ex 534 m opaç yap
(oç/ aot [xsyaç saxiv âjtov/ xat TCpt xcov duavxcov (mirum

est quod sequitur siTiep, o [xr^ jsvoii}\', oQtoç a\' sdsXet
zpaxf^aat — ubi éi)sXsi xpax^aat volgo explicatur per
xpax\'^asi — nam post to xpaxffsai de certaminibus amplius
sermo esse nequit). — Nub. 62 iurgium obortum est de
nomine imponendo Tuspt xouvopiaxoc \'vxsùô-sv iXotoopou-
[jie&a. — Genus qaoddam breviloquentiae etiam observan-
dum est Nub. 956 m (= aotpi\'aç) irspi xoîç £[Jt.ok cpi\'Xotç
iaxtv àywv [xéyiaxoç, Ran. 793 uept xf^ç xs^vr^ç/ Biai«)«
v[£taô\' l\'çpaazs Trpdç y\' Euptn;i\'o7]v. Agitur enim de posses-
sione non sapientiae (artis), sed prineipatus sapientiae
(artis).

rispi apud verba pugnandi vertenda est per «pro», «de»,
«ob s. propter», prout primo loco posita est notio defen-
sionis (pro, «voor») vide locos supra ascriptos Eq. 767 n,
781 n; notio iurgii vel rixae (de «over») cf. Acb. 25
œaxioûvxat ttwç ooxsTç/ sXdôvxeç dXX-i^Xoia.t Trspt xpwxou ^uXou:
mera causa (ob s. propter, «naar aanleiding van») cf. Av.
1639 Tjixsiç Trepi yuvatxbç [xtàç TLoXs|J!,-^ao[xsv ;

2. Verba concionandi, mittendi, veniendi, sim. (= de):
sxxXr^atav uotsTv Acb. 170; exxXrjaiaCstv Th. 83; ^ojji-
Yveadat Av. 113; Txpsapetç aipeta&ai Av. 1577; TrpEa^si?
dTîOTC£[A-jT:£iv Lys. 1009; TrpÉa^Eiç se. Tîdp£a[X£v o£Ûpo Lys.
1101; TCp£ap£6ovx£ç 7]xo|ji£v Av. 1588; -/jxstv Av. 1532, 1595,
Lys. 71 ; êXMv Pac. 216 ; [xoXetv Lys. 984. — Substantivum
èxyX-rfsia Av. 1030. —Coniungitur 7i;£pt cum genetivo rei,
de qua concionantur, legatos mittunt cett.

Saepe occurrit TX£pi BiaXXayôiv sim. Bis genetivus per-
sonae invenitur: Th. 83 ixxX-qoiàCEiv u£pl Eupiirtoou,
Av. 1030 £xxX"/]ata XEpl ^apvaxou.

3. Pi\'aeterquam iis, quae sub 1) et 2) notavimus, TïEpt
c. gen. paucis tantum verb.s agendi additur:

Nub. 1004 £Xx6[j,evoç uepl -ixpayixaxtou «ob rem levem»;
Eq. 666 ot o\\a9opipouv 7C£pH«>v acpucüv £ax-/]xo\'x£ç, «propter

apuas»; f^ys. 513 n tcspl xtov aîcovoôv êv xy] ax-/jX-ir| -rrapa-
ypà(}jat: Pac. 105 èpyjaôjxsvoç szsTvov "FXk\'qvuiv izépi/ aTza^a-
uavxwv, oxt TTotstv ßouXeuexai «quid de Graecis universis
facere constitutum habeat» ; Av. 1631 ooxeX 8pâv xaùxa
XOÙ ay/qizzpoo uspi. Sabinde versio per «quod attinet ad»
apta est: Lys. 1288 m 8ai[i,ovaç, oîç s7T;t[j.àpxuai/-j^pTjao\'fxsL)-\'
oùz sTïiXi^apLoatv / \'Hau)^i\'a<; itspt xf^ç ayavo\'cppovo? «circa
vel quod attinet ad suavem Pacem». Ran. 809 Xvjpo\'v xs
xàXX\' t^ysTxo XOÙ yvÄvai xspi/ cpucjstç iloitjX&v «ceterosque
meras nugas censebat, quod attineret ad dignoscenda
poetarum ingénia». — Lys. 932 [i-q [x\' s^auax-^aYjç xà uspl
xôv oiaXXaYÔv unicus locus est apud Aristophanem, ubi
per xà TCEpt xivoç (=xà xivoç = xt) comprehenduntur omnia,
quae magis minusve alicui rei iunctae sunt: quae loquendi
ratio imprimis occurrit apud verba, quibus Tcspt c. gen.
adiungi solet. Sic saltem hoc genus dicendi, quod apud
alios auctores, ut e. g. Thucydidem, saepius invenitur,
volgo explicatur cf. Kühner. II p. 427, Krüger. § 68 : 33 : 3,
Debbert. p. 11. Attamen haud scio an nostro loco sim-
plicius sit ad xà uspl x&v BtaXXaycov cogitare zaôwfxo-
XoYT|[xsva vel simile quid.

4. Verba dicendi sim. (-= de): hue etiam referri pos-
sunt nonnulla ex verbis, quae sub 1) memoravimus, qui-
bus certamen non ultra verba procédons exprimitur. In
parte verborum, quae hic secuntur, velut àyYsXXstv,
Xo\'yov ^üvxt\'&svat, ô(xvuvat, xpuxavsusiv, notio cum agendi
tum dicendi inest: àYisXXstv Lys. 1235; aostv Pac. 1303;
àiroostzvuvat Vesp. 548 n; OT^ix-^yopsrv Eccl. 401; otazpi\'vstv
Av. 719 n; oMaxeiv Nub. 382 n; StxàCsiv Vesp. 767;
sXsy^siv Plut. 574 n ; Eîït-cXtoxxàa&at Lys. 37 ; XaXsîv Lys.
627 n; Xsystv Ach. 39, 498 t?, Eq. 669, 671, Vesp. 343 m,
Av. 23, 25, 1675; stTrsTv Nub. 159, Av. 1101 n; stvat
(= Xsysiv) Eq. 1005 (ter), 1006 (ter), 1007 (ter), 1008 (bis),

Xdyov SoGvai Plut. 467; lojov ^uvTidsvai Ran. 1052 n;
[jiavxeusaOai Av. 596 n; [xsTairsti^tv Ach. 627 n; 6[xvuvai
Lys. 190; ôvstpoxoXsTv Eq. 809n; icspafvstv/.al àvaStSàaxstv
Plut. 563 n; Ttpuxavsueiv Ach. 60; uTsvoXeaxsTv Nub. 320 n;
(ppdCeiv Eq. 514 n, Ran. 65 m ; ypr^ixaxiCetv Th. 377.

Lys. 14 ^ouXsuaojjivataiv où uspi cpauXou irpàYfj-axoç. Quod
ad locum attinet negationis où conferri potest e. g. où
|x£xà TToXo, quae locutio tamen apud Aristophanem non
invenitur. — Eccl. 396 uspt a(ûXY]piaç/ yvwfxaç (se. Xéyeiv)
xadstvai x^ç uo\'Àscoç. Schoem. de comit. Athen. p. 104
irpoilslvat proposuit pro xaôsTvat, quod praeterquam hoc
loco nusquam invenitur, cf. 401 xa\\ xauxa uspi awT\'qpiaç
7T;poxsi[JL£vou (TT:pox£t[j-£vov rectc Blayd.) se. o\'/jixr^yopsTv (v. 400).
Ellipsin statuendam esse, imprimis apparet ex loco De-
mosthenis p. 169 irpoil-Ervat TCEpl xouxwv xô) pouXo|jt£Vq>
yvwiJiTjV àîcocp-^vaa&at.

Praeterea huc pertinent haec substantiva : ^o-^ : Ach. 546
Yjv ù\' av 7] uo\'Xtç TcXÉa — uspi xpiTjpdp^ou ^o\'^Ç, quod
Brunckius breviter dictum esse censet pro «clamoribus
de trirernium eligendis praefactis». Quasi non iarn dudum
assignati essent ! Blayd. coniecit uspl xpiTjpàp)((ov et vertit
«suum quisque trierarchurn clamat». Multum tamen dubito
ita praepositionem uEpt recte habere. Ut rnecum commu-
nicavit vir clarissimus van Herwerden, aut legendum est
7r£pl xptTjpdp^ouç, sensu locali, aut cum Bergkio uno
vocabulo scribendum 7r£pixptY]pdp5(00.

Porro: xXéoç Ach. 646 n; Xôyoç Lys. 858, Ran. 87 =
107 = 115; TOpiTcaxoç = disputatio Ran. 953 n; Nub. 490
dxav xt upo|3dX«)[J.at aoœov TU£pt xtov [xsxEwpoov.

Denique ellipsis nutanda est in usu vocabulorum ypr^-
(jjxo\'ç et c|>i^pta[xa, cf. Eq. 1029 tva ii-q fjt\' ó ^^pr^ajjib? ó

TTspl TOÛ xavoç (sc. Xsycov) SdxT] et imprimis 1027 Ifjiol
-(dp sax ôpdcoç TOpt xouxou xou xuvo\'ç, pro )jpTja[Jtbç ôpdûiç
Xlycov, 126, 1012, 1086 e; ^-^cpiaiia Eccl. 814 xb Tispi
X(j5v dXœv.

5. Verba percipiendi, cogitandi, affectuura (volgo = de):
dxousiv Av. 690 n, Th. 577; jjiavddvsiv Nub. 638 (bis), 639,
647, 681. — rvw[XT;V ïysiv Ran. 1422, 1424, 1436; vostv
Ran. 1426; cppovxt\'Csiv «meditari» Nub. 736, 739; Vesp.
559 n xooxt uepl xuiv dvxipoXouvxwv laxo) xb [xv\'/jjjidauvdv
fjioi. — AsBtsvat TTspt XIVOÇ «sollicitum esse de aliqua re»:
Eccl. 586 n rtspl [xèv xotvuv xou xatvoxojjisrv [xt] oeiarjc;,
Plut. 199 tîXtjV gv |jLo\'vov 8s8otxa7 cppdCs xo5 Ttspt. Vesp. 1358
xaux\' ouv TTspt jjlou osootxs [JL-/^ otacp&apô) = Tispt xoû ôavdxou
[XOU Mootxs. Cf. uTïép c. gen. II: 4, Tispt c. dat. II. —
MsXetv ttspt xtvoç : Lys. 502 n UjxTv oè tto\'Ôsv Trepi xou
7ToXs[xou x-^ç x\' elp-qvqç s[xsX7]aev. — Avtda&at Tiept xtvoç
«discruciari propter aliquem»: Lys. 593 n -îrept xœv os
xopcov sv xoTç daXdt[xotç -y^^paaxouacov dvtw[xat.

1. de vestibus, quibus quis indutus est: Lys. 1074 n
waTCsp ^jotpoxofxsTov Trspt xotç [x-^jpoTotv s^ovxsç, Ran. 329 m
Trspl xpaxt aîo ppuovxa axscpavov [xupxœv cf. Dind.: «rapl
«R. V. à[xcpi alii cum Eustatbio p. 1715. 62, qui sTct
«p. 701. 2.» Prima lectio, ut per se inteliegitur, prae-
ferenda est.

2. cum ^afvsiv coniungitur semel in imitatione oraculi:
Eq. 1039 e xspt axu[j,votot ps^Tjxu)?.

3. cum TïiTTxstv legitur: Pac. 904 Tuspt xaTat xaptiraTi;
f^noyoi TTSTïxœxdxsç. Locis sub 1) et 2) ascriptis modus
circumdandi orbis instar erat, non ita loco postremo.
Praeterea Trspl xaTat xafxiraTç breviter dictum est pro «in
«circumvehendis métis».

TI. Vis translata uno tantum loco invenitur, ubi irspi
c. dat. pendet ex osotsvat: Eq. 27 lïspt xo) olpixaxt/ ôsoor/.a
xouxovl xbv otcovdv, cum dativo igitur rei, cui quid timetur.

I. Praeterquam illis quatuor locis, quos modo sub B
laudavimus, significatio localis tantum in coniunctione
cum accusativo servata est.

a. de iis rebus, quae quem vel quid arcte circumdant,
ut vestes sim., volgo cum verbo movendi: Lys. 533 n
xouxt TO >càXu[Ji[xa . . . Trspidou irepl xr^v zscpaX-^v, Vesp.
1034 n = Pac. 757 n, Lys. 979 n, Th. 256^ Eccl. 1110,
Plut. 939 (ubi dvaxt\'&svai per iocum usurpatur pro ava-
ßdXXsa&oct). Verbum movendi animo obversatur Ach. 439,
1177. Huc quoque facit Ach. 998 ra zal Trspl xb itopiov
èXàoaç dirav sv zuzXto sc. iXdaac. — Rarius verba quies-
cendi occurrunt: Lys. 531 n zaXu[Ji[Jia cpopoua^ -spl xr,v
zscpaX-^v, Tb. 909 m. — llspt dativo zuzXo) augetur: Vesp.
1034 n = Pac. 757 n, Th. 999 m, Eccl. 1110, formula
sv zuzXco Ach. 998 m.

b. de iis rebus quae intervalle loci a re vel persona
circumdata remotae sunt: cum verbo movendi Vesp. 93
ó VOÙQ TTsxsxai x-r,v vuzxa Tcspl xt,v zXs(|;uopav, Pac. 175,
lOOG n, Plut. 538 n. Plut. 1131 omvq as Trspt xà aTcXà^p\'
ïoixé xiç axpscpsiv. In V. legitur ^spl : ceteri exhibent
TCpbç, sed Tcspl procul dubio praeferendum est cf Pac. 175
f^ôï] axpscpst xi TLVs5|Jta uspt xbv ô[xcpaXôv.

6 oûpavdç), Th. 246, 1188, Plut. 750 àXX\' 7]v Txspi
auxbv oyXoç uTtspcpuYjç oaoç. Cum postremo loco componi
potest formula dicendi oi "ïïspt xiva, quae semel occurrit:
Vesp. 1302 zatxot tcap^v ItcitoXXo?, Ävxicpwv, Auzœv,/
Auafaxpaxoç, 9ouœpaaxoç, ot TOpt Opóvt^ov. Brunckius

vertit: «Phrynichus». Dubito num recte. Haec enim
locutio amplectitur aliquem cum iis, quae eum comitari
soient. Subinde aut persona princeps aut comitatus eius
imprimis intellegitur, sed 01 7C£ pt Tiva pro tIç recentiorum
est, ut Polybii cf. Kühner. H p. 230, Krüger. § 50:5: 6,
Krebs, p. 130: «Die Redensart irspi mit einem persön-
(dichen nomen proprium bezeichnet bei den Autoren der
«früheren Sprache die Umgebung einer Persönlichkeit,
«welche .als Hauptperson sich über die Genossen und
«Anhänger vermöge ihres moralischen oder politischen
«Gewichtes erhebt». Vesp. 1302 igitur de Phrynicho
eiusque sociis cogitandum est. Praeterea formulam oi Trepl
Op6vt)jov quinque norninibus propriis addere, nisi si eo
modo alia quaedam quam ceteris sententia exprimitur,
sermonis elegantiae répugnât.

Ea structura, quam supra semel apud genetivum (cf.
II: 3) notavimus, bis apud accusativum occurrit: Th. 246
aî&bç YsysvTjiJtat Tidcvta xà TTspl xtjv xpapitv, 256 Tdt vuv
xaxdtaxstXdv [is xà Tispl xw axsXr^, quamquam priore loco
additio articuli explicatur vocabulo Tràvxa. Exempla huius
generis ex Thucydide collecta inveniuntur apud Deb-
bert. p. 27, cf. porro Kühner. II p. 427, Krüger-
§ 68: 33: 3.

2. Si modus circumdandi incompletus est: cum verbo
movendi Ach. 96 ^ Tïept àxpav xàfXTïxwv vswaotxov axoirsTç;
Lys. 17. Hue etiam pertinet Ach. 1180 xept Xi&ov ireawv,
nempe ita ut lapis corpore tegatur. — Notionem quietis
habes Ach. 97 àaxa)[j(,\' i^stç izoo xepi xôv ôcp&aXpibv xax(o.

3. -Subinde notio primaria circumdandi ab omnibus
partibus prorsus evanuit, ita ut Tt^pt tantum viciniam
indicet: Ach. 692 m xaùxa tv&ç stxdxa yspovx\' àTîoXéaai
TToXtbv àvSpa -spl xXscjjuSpav, Nub. 509 ^((upst • xt xoTïzaCsiç
eycov Tcspt dupav j Pac. 731 n irspl xàç axr^vàç xomaCecv

xocl xaxoîioisTv. Idem fortasse cadit in nonnullos locos,
quos sub 1) laudavimus, velut Pac. 175 f^o-q axpscpsi xt
uvsujxa izepi xbv ofxcpaXov, Nub. 761, Th. 1188, Plut. 1131\' —
Cf. xaxà c. acc. I: 2b, quod subinde parum ab hac
potestate difîert: sed xapa c. acc., Trpdç c. dat, c. acc.,
élit c. gen., c. dat. locum minus incerturn ac mutabilem
cogitare iubent.

4. Duobus locis personae vel res non circumdantur,
sed ipsae ordine suo orbem efficiunt: Th. 796 n tcoc; xiç
xb xaxbv xouxo C\'qTei uspt xàç xXtvaç uepivoaxôiv, «lectos
«circumiens», «ad singulos lectos accedens» : Vesp. 1318
xa)[jicû8oXot)rû)v TTspl xbv £0 irpaxxovx\' àet, de parasite.

II. 1. Volgo rationem agendi vel affectionem animi erga
aliquem significat : Ach. 697 m avop\' àyaôbv ovxa Mapa-
(}(j5vt Tïept x-r^v uoXtv, Eq. 873 n xpfvw a oacov lycoSa Tïspt
xbv â^^ov àvop\' àptaxov. Cuius generis inveniuntur haec:
sTvat cum nomine Ach. 663 nT, Eq. 831 n, 1208, Plut
568 n; 764 n; 8pav xai ayopsuetv
cum obiecto Th. 302 ; uoterv c. obi. Eq. 812 n ; axatoup-
|£Tv Nub. 994n; euaep^ xpoirov Btayetv Ran. 458 m.

2. Semel occurrit locutio sivat sive Y[|V£a9-at irspi xi
«in re aliqua versari» (cf. 1:3), Eq. 402 m 5) uspt Txavx\'
STCt uaai xs xpà"C[xaat/ Stopoodxotaiv sVavdsaiv iCinv. —
o) TTspi uavxa sc. wv s. ■ytYvdfAsvoç = «o, tu, qui omnibus
negotiis te immisces». A nonnullis de integritate lectionis
dubitatur, vide Kock. ad h. 1., sed nihil mutandum
videtur.

III. Semel denique Ttspi c. acc. ad tempus pertinet, in-
dicans quo fere tempore quid accidit : Vesp. 31 ixspl uptoxov
U7CV0V. Cf. uird c. acc. Ill, ixpdç c. acc. III.

Rapà sub A et B saepius significationem localem cure
translata mixtam praebet, quamobrem hic II non ab I sepa-
ravimus.

Apud Aristophanem nusquam genetivum rei regit sed
personae, a qua quis venit, accipit aliquid, cett. De Eq. 802 n
et Nub. 886 vide Rau. p. 14 «quae verba leguntur in Ar.
«Eq. 802 fva au [xlv âprAÇ\'qç. x.al otopooox^ç \'Tcapà twv
«TTo\'Xsiov eodem intellectu dicta sunt quo Trapà -cov xoXi-
«Ttôv, et in loco Nub. 886 aùxoç [i,a{)-^asxai Trap\' aùxoFv
«xoTv Xóyoiv personae fictio xoû Xo\'you est».

1. Verba veniendi sim. (cf. àiïô I: init.) : Av. 795 n ouxoç
àv izdXiv irap\' ujxwv TïxepuYtaaç àvsTuxsxo, 1232 Iris inter-
rogationi xk sT; Tuooa~^ ; Xsysiv syprjv ótcó&sv tïox\' sÎ; re-
spondet irapà xôjv &swv syLoys xtov \'OXufXTïttov, se. sîfxi vel
Tf/M. — Pac. 261 oüxouv Trap\' \'ADr^vaitov ys [XaxadpsEsi xa^u ;
Eccl. 1073 fj ypaûç avsoxr^xuTa Trapà xwv TrXsio\'vtov. Porro:
fixsiv Av. 1533 et 1588 (de legatis), Lys. 613, Eccl. 522,
Plut. 521 n, sBiévai Eccl. 48, Trs\'xso&at Av, 1230.

Av, 1172 habemus prolepsin : xtov yàp llewv xi; àpxt xoov
ïcapà xoû Aihç/ otà xwv TruXtov etasTrxsx\'.

2. Verba dandi, sumendi, accipiendi sim.: Eq. 869n
sôcoxaç; r^Ô\'^ xouxtpt xdxx\'jtxa Trapà asauxoû, 959 Trap\'£[xoû
Ô£ xouxovt Xapù)v xajxtsus [xot, Av. 608 n P. è\'xt Trpoa&-/^aoua\'
opvtdsç sxTj. E. Trapà xoû; P. Trapà xoû (Beldcer. Trap\'oxou,

\') Hic, illie definitionem Raiiii secutus sum, quod comparationem locorum
et significationum faciliorem reddit.

sed vide Dind.); lïap\'iauxAv. Ad izapa to5 cett. cogitandum
est aùxà Xaßoöv.

Porro : Xafjtßdvetv Ach. 386 m tT?, Eq. 1190,1191, Vesp.
785, Lys. 532n, 1206m, Ran. 252m, Plut. 164, 829,
Fr. 1 (ter supplendum), 735; TrapaXajj-ßdvetv Av. 1543,
Ran. 939n; os^^sa&ai Lys. 603n; Trapaos^jsa&aiRan. 1013n;
sTvai: Nub. 431 n àXX\' eaxai aoi xoûxo Trap\' \'^jjxcov, Th. 183,
Plut. 532 n ; Nub. 532 n sx xouxou (j-ot irtaxà 7Tap\'u|xTvYvu)[j(,TjÇ
sa-f)\' opxta, a Sauppio recte genetivus restitutus est, vide
Kock, ad h. L; s^siv Vesp. 102 Tiapa xùiv uttsu&uvoov e)^ovxa
yp-q^aza, Av. 1213 ; apTidCsiv xat SwpoooxsTv Eq. 802 n ;
oavstCsaô-at Lys. 1057 m; xlsirxstv Plut. 358; lisranéiimiv
Vesp. 680 n; Ttptaa&at Plut. 884; cpépstv Fr. 90.

3. Verba cupiendi : Nub. 412 n 5) xi^ç [xs^à^ç sTitilu-
[x\'/jaaç aocpiaç àvdpooTis Ttap\' -/ifx&v, Vesp. 56 [jlt,0£V Ttap\' \'^[xôv
Tcpoaooxàv Xtav [xsja.

4. Verba audiendi, discendi sim.: àxoustv, Av. 690n
dxouaavxsç itàvxa Tiap\' fjjxmv : [xavddvstv, Nub. 840 xt\' o\' av
Tiap\' £xstv(i)v xat [xdrlot yp-rjuxov xtç dv ; 459 m, 886, Vesp.
1281m, Av. 376 n, 378 n, Th. 21; Truv&dveadat Av. 47,
Th. 4, Plut. 594 n; sîSsvat Av. 692 n; Xéjeiv (= djjiXXeiv)
Ach. 1057.

Av. 982, ov (se. )rpYja[ji,ov) ijo) Ttapà xdnoXXœvoç l^e^pa-
(|;d{ATjV, intellegi potest Truôdjxevoç vel simile quid.

5. Subinde napd c. gen. ex substantivis pendet: quid
supplendum sit, apparet ex verborum sensu:

Ach. 61 ot TTpsaßet? ot Tiapà ßaatXsux;, 134 Tipoofxoo
ôswpoç ô Tiapd StxaXxouç, Vesp. 1160 T woo\'i^aaadat ttoxs/
£)({)p«)v Trap\' dvSpôv ouo[i.svï7 xaxxujxaxa, Pac. 386 m E,
Lys. 563 n.

6. Unicus locus, ubi Trapd c. gen. asciscit vim praepo-
sitionis uTrd c. gen., est Ach. 226 m oTat Trap\' £|xoû Tro\'X£[xo(;

Genetivus rei, ut modo vidimus, nunquam praeposi-
tioni Trapa additur: dativus bis tantum in cboricis (cf.
Tiapa c. acc. I: 3, -irpo? c. dat. I, c. acc. I: 4, hi c. gen.
I: 2, c. dat. I: 2): Av. 729 n xa\'&£oo6p,s&\' avw asfxvuvó-
[jtsvcii/ Ttapa xaTi; vscpsXai? toa-rrsp yjh Zsu?, Ran. 1309 mT
dXzuóvEi;, at Trap\' dsvaot^ ilaXdaaa:;/ xu[xaat otco|J!.uXX£T£

1- Cum dativo personae coniungitur, vicinitatem indi-
cans: Vesp. 611 xdirsiTa xa{}£Co[Jt£V-q Trap\'ijxot, 808 Tiapd
aot xp£[j,-/ja£T\' syyu? sVt (dTïo Halb., sx Bergk.) xou TiaxxaXou.

Porro: syxaxaxsTa&at Pint. 742; dsdaDat Eq. 5.36 n;
xad£u8£tv Th. 479, Eccl. 701 n, 894 m, 938 m, 1039,1050;
xaxaoap{}£tv Eccl. 628 n; xoijxda&at Eccl. 723; {X£v£tv
Plut. 112.

Nonnullis locis, praeter vicinitatem loei, etiam quaedam
inter homines coniunctio significatur: Ach. 604 ixipouc;
0£ Trap« XdpTjxt se. [xta&ocpopouvxa?, Ran. 910 n [jtwpooi;
Xaj3u>v Trap« (I)puvt)ja) xpa\'^pÉvxac, Eccl. 655 n r^v xt^; ocpX\'rj

\') De paueis locis, ubi pro genetivo librornm dativus vel accusativus
reponendus est, vide infra.

oâomlrAvoÛTiTsç cf. Hau. p. 33 : „Scriptura codieis optinii E,avennatis izapà
„zS)-j KaûcTptoùv TViâiw a metro abhorret. Reliqui codices praebent Sià
„TÜ-J Kaüa-Tptcov 7r£(?î(uv. Qida omnium codicum consensus genetivum
„tuetur, minus recte multi editores Tzotpà Kxtidzpiov Treâtov proposuerunt,
„Qua dè caussa 11. Klotzii coniecturam speciosissimam arripiendam esse
„censeo, qui omissa praepositione Tvc.pà. solum genetivum, notissimo usu
„ex verbo oâotK^.avovvzsç pendentem scribendum censuit." At Dindorfius
ostendit, hoc sensu semper singularem, nunquam pluralem usurpari, vide
porro Jtâ e. gen. I: 1 not.

Er. 245 ÏP ijt.ccpTupo[Axi âs Z\'/jvoç ipxsiov -^urpaç j pLsä ùv h jSoofibç
o\'jToç Lâpù.Jri TTOTs. Scliol. ad Plut. 1199 eundem locum laudat, pro p.s^-\'
MV tradens -rrap\' aïç. Prior lectio praeferenda videtur, cf. p.sTO£ c. gen. II: 3.

tcotpà toTç apywQi oixr^v t(o cf. Rau. p. 40 «ubi localis
«notio proxime abest a caussali; sententia enim est, si
«quis multam alicui debet damnatus a magistratibus».
Plut. 559 n, 561 n.

• Ubi irapd c. dat. verbis movendi, sicut bxdvai aliisque
additur, notio quietis, quae motum sequitur, iam animo
obversatur: Pac. 1207 xaxoc&sjxsvot uap\' sjxoi xaùx\': xaxa-
xt&svai Eccl. 870, faxdvai Eccl. 682 n. Quo de usu fuse
dixit Rau. p. 48, § 16: «De ixapâ praepositione cum dativo
«ita coniuncta ut dativus accusativi vice poni videatur».

2. Rau. p. 41 sq. : «Tiapà cum dativo pronominis per-
«sonalis vel nominis proprii coniunctum saepius locum
«(aedes, terram) ubi aliquis est, indicat, qui usus omnino
«Francogallorum particulae «chez» respondet». (Cf. [jtsxà
c. gen. 1:3): Ach. 980 oùos Trap\' sjiof ttoxe xov Apfxóotov
\'aasxat, Vesp. 1197 Trap\' àvopdat Hsvoiç/ Titvcov, Nub. 766
r^-q Trapà xoTat cpapfAazoircoÀaiç xr^v Xidov/ xauxr^v êopaxaç;
Eq. 672 ^adovxo xàç àcpuaç Trap\' vifAÎv d^taç;, Lys. 172
YjfxsTç dp-sXet aot xà -ys Ttap\' Tjfxtv TTstaofxsv cf. Plut. 1149:
Lys. 243 et Th. 1170 libri eodem sensu exhibent Tiapa
c. gen., sed dativus a Reisigio et Hirschigio recte resti-
tutus esse videtur; attamen vide Kühner. II p. 441. —
Lys. 174 xat xobpyuptov xc^^uaaov ^ Trap xa atîp, Fr. 181
UTraXstcpo\'fxsvoç Trap\' taxpœ. Cf. porro Ach. 903, Vesp. 1089 n,
Pac. 165 n, 854, Av. 167, 326 n (bis), 330 m, 597 n,
756 n, 761 n, 765 n, 768n, 1087n, 1278, 1405, Lys. 453,
854, Eccl. 689n, 697 n. Plut. 393 (bis), 394, Fr.198.—
Vesp. 280 m \'r\\ [xT|V uoVo opt[x6xaxôç y\' ^v xwv Ttap\' fniXv,
satis mire dictum est xwv Trap\' fjfxTv pro f^fAwv.

3. Rau. p. 44: «cum id quod apud aliquem est in eius
«potestate esse cogitari possit — eadem ratione qua Latini
«particula «penes» usi sunt, nos praepositionem «bei»
«usurpamus —, Trapa a consortio loci transfertur ad po-

«testatem cum faciendi tum iudicandi». (Ellendt Lex.
((Soph. s. TTapa), cuius usus pauca tantum exempla in-
«veniuntur».

Prioris usus, ex quo îiapa cum dativo possessoris con-
iungitur, Aristophanes praebet exempla haec: Nub. 112
sîvai w.p\' autor? cpaatv djjicpw tod Xoy«), 904 n napà totat
(sc. oiV.7] éati\'v), Av. 603 n tiwç o uyisiav ocoaofxev
aùtorç, ouoav napà toîat {}£oTaiv ; Plut, 589 n tov tiXoûtov
sa Trap\' ■ ëauxw.

4, Secundum alterum usum rtapa cum dativo iudicantis
pendet ex verbis passivis vel vim passivam habentibus :
Vesp. 1049 n Ó Bè Ttotr^TT^ç ouoàv yeipinv Trapà xoTat aocpoîç
vEvdfxtaTai, Lys. 11; Eccl. 582 n wç to Ta^^óvstv yaphnav
[xziéyei nXexaxov Trapà Tolai ^EaTak, Vesp. 1462 m ttoXXoG
o\' sTcai\'vou Trap\' sjxot/ xal ToTatv £u cppovoöaiv / tu)J(i)v,
Eccl. 485 m. Tribus locis postremis igitur occurrit napa
cum dativo, quamvis suspensum sit ex verbis, apud quae
jrapa cum genetivo reperire exspectes. cf, Rau. p. 47 § 15
«De praepositione Trapà cum dativo e verbis, quibuscum
«Trapà cum genetivo coniungi solet, pendente».

I. 1. Rau. p. 52: «additis verbis movendi personam
«vel locum indicat quo motus fit, in cuius vicinitatem diri-
«gitur (zu-hin)».

Etiam hoc sensu Trapa, aeque atque loç, apud Aristo-
phanem tantum cum persona coniungitur (cf. Trpdç c. acc.
I: la, £7rt c. acc. 2a, èç, I: init. et imprimis toç init):

Nub. 853 sTaco TrapsX^cbv apTt Trapà toùç ytjeveTç,
Pac. 884 aysiv Trap\' awTov dvTt^oXcov. Porro: -Jjxetv Av.
992, 1038 (sic etiam pendent ex ^xetv sim., Trpdç c. acc.
cf. I: la, £Tn\' c. acc. 2&, èç I: id), oXyea^ai Av. 1267,
TTsjjLTrstv Av. 844, 845 (tribus locis postremis de legatis
cf. A. 1,5) — Eccl. 695 n oeûpo Trap\' -^[xàç verbum eundi

mente supplendum est. Huc facit etiam, si Blaydesius
recte coniecit, Fr. 186 ó os fjtsduwv ^[xst (Dind., y][x£Tç
cod., \'■/]£[ Blayd.) napà xoùç àpyjiiéxaç,. — Semel Tcapd
hac vi praeditum e substantive pendet : Av. 46 ó os axo\'Xoç
vwv saxi Trapà xbv Tr^psa.

2. Rau. p. 55 sq. : «neque tamen cum movendi verbis
((tantum, sed etiam cum eis quae quiescendi notionem
«habent, accusativus a Ttapà praepositione suspensus con-
((iungitur, ut non iam locum in quem actio dirigatur, sed
((prope vel iuxta quem fiat, indicet; ad quem usum ab
«eo de quo modo disputavimus transitus fit aliquot verbis
«qualia sunt axf^vai, sCsadat, xi\'dsadat. Nam Tiapa cum
((accusative e certis quibusdam formis verbi taxavat (aor. II
act.; perf act.; praes. med.) pendens locum vel personam
((et ad quam quis adsistit (s. v. v.) et iuxta quam stat
«significat» : Lys. 1275 sq. àvr^p 8s ^apà ^maXxa xai ^mrj
Gxmm Tcap\' à\'vopa, Vesp. 1083 n, Pac. 1269, Lys. 1122;
Lys. 634 n SiU ioxYj^oo irap\' auxo\'v: Eccl. 737 iax(o irap\'
auxT^v, Ran. 1378. — Non aliter accusativus explicandus
est locis hisce: Eccl. 617 n af cpauXo\'xspat xal aijxo\'xspai
xapà xàç tjsjxvàç xa&s§o5vxat, Vesp. 392 n Ttapà xbv
xXa\'ovxa xa&v^aôat, Ran. 1068 xav xaQxa Xsytov s^aTrax-^aY],
Tûapà xobç i^j&Gç àvsxucpsv, Plut. 1153 Tcapà xr^v dupav
axpocpaiov topuaaa&s [xe.

Av. 333 m (TrapapàXXsiv), 402 n (xaxaxi\'ôso&at), 631 m
(xtdsaô-at), praepositio magis minusve transfertur ad res
abstractas, vide Kock. ibid,

3. Sola notio quietis adest, = «iuxta»: Ach. 72 Tiapà
XTjV sTraX^tv sv cpopuxco xaxax£i\'[Jisvoç, Vesp. 394 n xoù [xr,

\') Th. 131 m Trap s\'jpu.d\'ij.ai <tpuyiojv Xapitorj SivsitpMra., cojiiectura
iiicerta Dindorüi pro irapdpvS^i/.\' svpu^tj.x, vide Blayd. ad h. 1.

7C0T£ GOO Trapa: xàç zàvvaç oupT^aû) [jir^S\' aTTOTïdpofo (distin-
guendum a zaxd c. gen.), Ran. 194 Xanth. Ttoù dva-
[JISVÙ) ; Char. Trapa xov Auai\'voo Xi\'dov, Nub. 326 n, Lys. 835,
Th. 1) 489, Eccl. 685 n, Plut. 795.

Sic quoque de urbibus nnari adiacentibus sim.: Av. 145
axap eaxt y\' — noXiç napà xyjv épudpàv ■9-dXaxxav cf. 146;
Ran. 162 Trap\' aùxYjV xr^v óobv olxoùaiv.

Etiam cum accusativo personae Trapd subinde hoc sensu
coniungitur cf. Rau. p 61. Observandum tamen est,
Trapd xiva arcte tenere significationem «iuxta aliquem».
riapd xiva pro «apud s. prope aliquem» tantum apud
scriptores recentiores occurrit cf. Rau. p. 64, qui laudat
A. Lüttge, de Polybii elocutione, Nordhusae 1863 p. 13:
«Tïapd h. 1. (Pol. 11: 14 Trap\' auxov [jtsTvat) praepositionis
«apud» vice fungitur, qua in re nescio an quid effecerit
«sermo latinus, cuius proprium est huiusmodi notiones
«accusativo exprimere». Usus supra memorati pauca
tantum exempla (neque ea magni pretii) ex Aristophane
afferri possunt : Th. 1193 xt où xaxeuost Trap\' s[jl£ ; sed ibi
barbai\'us loquitur. — Th. 440 m wox\' dv si Xs-yoi Trap\'
ahzTfil SsvoxXÉT^ç Ó Kapxivou, oo/ xsîv dv aùxov, loç
syrnjjiat,/ trdaiv u[JtTv/ dvxixpuç [xyjôev Xsysiv, recte iam a
Scaligero Trap\' aùx-^v restitutum est. Mira sunt, quibus
Kühner. II p. 442 genetivum tueri conatur. Vertendum
erit «si diceret iuxta illam» : Trap\' aùxr^v enim longius
remotum esse videtur ab dvxixpuç |xt^oev Xsysiv, quam ut
(sensu translato = «prae ea») cum his verbis coniungi
possit, vide Blayd. ad h. 1.: «Trap\' aùx^v cum dvxtxpuç
«jjiTjOEV Xsysiv temere construit Fritzsch. ad Ran. 809». —
Tertius locus est Vesp. 1108 n oi (jtsv f^fj-ôv ouTcsp apyjsiv,
01 os Trapa xouç svBsxa/ ot o\' sv \'(posta) BtxdCoua\' cett.,
quod, si accusativus recte se habet, accipiendum est de
iudicibus ab utraque pai\'te undecimvirorum tribunalis

sedentibus. — Av. 846 au M y\' aùioù jxsvtov/ aiisMCe
Tiap sjji\' hue non pertinet: Trap\' sp.\' dictum est respectu
illius uap\' Ipi, quod praecedit vs. 845 et cum Bruncldo
reddendum erit «mea causa» cf. Blayd. ad h. 1., et Rau.,
qui de potestate causali praepositionis Ttapa c. acc. disseruit
p. 82, § 25: nisi praestat assentiri viro clarissimo van
Herwerden, qui Trap\' lp.\' habet pro dittographia (Ravennas
aliique codices et vs. 845 et vs. 846 exhibent Trap\' £p,£)
censetque legendum esse oTp-toCs rcokV.

Aliter res se habet duobus locis, ubi significatio «iuxta»
praepositioni minime vindicari potest, sed ille sensus requi-
ritur, de quo sub B: 2 diximus, scil. Fr. 388 et Ach. 759.
Prior locus extat apud Priscianum scribentem sic (vide
porro Dind. fr. 388); «Attici Trapa as pro Trapa aoi\',
«quomodo et nos «apud te». Aristophanes IIotT^ast (codd.
((Tronrj)(;£i) yuvarxa 8È Cifjxoùvxsç sva 8\' oîxov, vuvt iaç tva sT
«Trapa as» , quibus Rau. p. 63 iure addit haec : «quae verba
«corruptissima sic emendare conatus est Dindorfius ^uvalxa
«os CTjXoûvTsç sV&aS\' fjXop.£v, 7]v cpaatv sTvat itapà as.
«Sed a summo elegantissimi sermonis Attici artifice Aris-
«tophane aliéna esse haec verba censuerim, nam et
«corruptissime tradita sunt et fabulam Oot-fjaiv nonnulli
«grammatici ab Aristophane abiudicaverunt et Archippo
«tribuerunt».

Et ibidem de Ach. 759: «Neque vereer ne quis loco
«Ach. 759 usus Aristophani taha obtrudere audeat: Trœç
«Ó atxoç wvtoç ; Meg. Trap\' àp.£ TroXuxtp,axoç aTr£p xol dsot.
«haec enim verba hominis Megarici sunt agrestis atque
«inculti».

4. Alia quaedam sententia, quam sub 3), efficitur, si
res altera iuxta alteram in lorigitudinem extensa est:
Av. 774 m o^ô^ £cp£Cop,£vot Trap\' "Eppov Troxap,Gv. Tran-
situm ad notionem movendi praebet Ach. 996 m slxa napà

xdvos Vc\'a iioayioia auxi\'Soov sc. sXàaai, ubi notio quiescendi
iam animo obversatur, cf. 1: 2. Solus motus adest : Vesp.
1520 mt TTTjoaxe ixapà cJ}à[xa9-ov zal ôr/ âXoç àxpuylxou,
Av. 243 m ot 9-\' êXstaç Trap\' auXœvaç (se. 7isxo\'[jisvol)
ôEuaxo\'[xouç é(j.Trtûaç zarcxei}\', Lys. 1302 m xol ù~q reap\'
Eùpwxav (LtdSoovxt cf. 1309 m, Pac. 726. Vide etiam Av.
390 n Trap\' aùxV^v xr^v ^uxpav axpav opôovxaç.

IL Praeterquam duobus tribusve locis, de quibus I:
2 s. f. diximus, significatio translata sexies tantum occurrit:

1. Rau. p. 69: «Ex intellectu locali etiam ille praepo-
«sitionis Tïapà usus, ex que alternationi cuidam significandae
«usurpatur derivandus videtur esse, cuius usus apud At-
«ticos scriptores paucissima tantum exempla reperiuntur».

Apud Aristophanem hoc unum occurrit : Ran. 643 Xanth.
Tctoç ouv paaavtsTç vù) Sixatojç ; Aeac. paottoç • iik\'qYqv irapà
TrXvjY^v (se. otooùç) êxàxepov (se. paaavtw).

2. Rau. p. 71 : «E locali usu praepositionis Tcapà qui
«alteram rem iuxta alteram poni significat, notio com-
«parandi efficitur». Usus comparativus apud Aristophanem
non invenitur, sed, «ex eo», cf. p. 74, «ea praepositionis
«Trapà vis ex qua exclusionem significat derivanda videtur
«esse, cum duarum rerum compositarum altera excludi
«cogitatur». Latine «praeter». Apud Aristophanem tantum
in locutione oùx faxt Trapà xaûx\' àXXa, quae ter occurrit,
Nub. 698, Vesp. 1166, Pac. 110.

3. Rau. p. 76: «Comparativam vim praepositio Trapà
«etiam in quibusdam locutionibus habet verbis aestimandi
«additis, ubi praepositione cum neutre adiectivi quantitatis
«coniuncta gradus aestimationis indicatur; quales locutiones
«apud optirnos scriptores perpaucae exstant; increbrescunt
«vero inde ab Alexandri Magni tempore». Hue etiam
pertinet, cf. p. 77, «locutio Trapà TroXu, numquam usurpata
«nisi additis verbis comparativum intellectum habentibus,

«quae respondet nostrae linguae «bei weitem» , Latinoi\'um
««multo». Qua locutione usque ad quem gradum notio
«verbi adiecti vaieat indicatur». — Apud Aristophanem
extat unum exemplum, idque cum superlative: Plut. 445
oeivoxaxov spyov inapà Tzoko / spYwv àixàvxwv.

4. Rau. p. 85: «Praetereundi autem notioni quia aber-
«randi proxima sit, praepositione Ttapà indicatur alteram
«rem cum altera non convenire, unde intellectus contra
«(praeter) originem traxit» : Pac. 791 m o Ttap\' sXTii\'Saç
slye «praeter spem».

I. 1. Volgo motum vel remotionem indicat ex aliquo
loco: Ach. 175 aXX\' ix Aay.eoai[j(,ovoç yàp \'Ajxcpi\'dso? ooi,
574 xiç Fopydv\' ê^ïiYetpsv sx xoù aàifxaxoç, Eq. 186 xoIc
SX HuXou Xr^cpdsîat xoFç AaxwvtxoTç «Lacedaemoniis illis,
«qui e Pylo captivi adducti sunt». Ach. 273m, 606, 644n,
666m, 987m, 1181, Eq. 262n, 607n, 796n, 1093e,
Nub. 71,123,179, 709, 730, 802, Vesp. 58, 552n, 600n,
1367, 1427, Pac. 274 , 356 n, 443, 632 n, 847, 1125,
Av. 35, 111, 579n, 662, 1136, 1383, 1386, Lys. 59,105,
297 m, 410, 575 n, 775 e, 866, Th. 220, 511, 797 n, 826 n,
Ran. 363 n, 547 m, 1296, 1334 m tT?, 1339 m T, Eccl. 65,
281, 300 m, 376, 432, 501 n i), 1004, Plut. 430, 463,
521 n, 616n, 733, Fr. 84, 169n 541. — Ach. 1165m

") Eccl 507 sp-pàî SX TToâS)v iVw est coniectura Meinekii pro èxizoâôyj,
quod nescio an retinendum sit: ioeus esse videtur.

Fr. 360, fragmentum corruptuin : secundum Dindorfium sx delendum
est, vid. ibid.

è^ iTtTtaaiaç paoïCwv, equitatio dicitiir pro loco equitationis.
Ellipsis notanda est duobus locis : Pac. 1146 n xov xe Mav^v
7] Supa pcüaxpTjaaxü) xoû ^topi\'ou (cf. zaXsiv Lys. 701 n),
Fr. 344 zat Tispifxevstv è^ ajopàç t^duSta se. éXâsTv.

Subinde pro terra substituitur nomen babitantium (cf.
èç I: init., sv I: 5) Acb. 916 sz xà)v TioXsfJtttov sîaaysiç
OpuaXXtoa, Pac. 1003 n zàz Botwxcov ys cpspovxaç losîv/
-/-Tjvaç, Eq. 479, Lys. 40, 75, 702 n. Sic etiam occurrit
Lys. 701 n sz xùiv ysixo\'vcov cf. Plut. 435.

Aliter, nempe per ellipsin vocis otzta ;(cf. sut\' c. gen.
I: 3, sç I: le, sv I: 2), explicandi sunt hi loci: Plut. 84
sz HaxpozXsouç, Fr. 5 b sz BtoaazdXou, Pac. 1154 n [xup-
ptvaç x\' aïxT^aov s^ Ato^tvaBou (se. azYjv\'^ç). Sic etiam
Eq. 464 au 8\' ouosv afxcc^oupyoü (sc. ipyaax-^jptou) Xsystç,
qui locus ceteroquin pertinet ad 2).

2. Intellectus localis etiam cernitur, ubi ortus indicatur,
imprimis alicuius ex urbe aliqua, sed porro de origine in
universum (cf. ànô II: 2): Ach. 724 t|jtavxaç sz Asupœv,
Pac. 1047 Ó )rp-^a[xoXo\'Yoç ouE \'ûpsoû, Ran. 501 ovx MsXtxïjç
[xaaxtYtaç, Ach. 1050 stxsjxôé xtç aot vup-cpt\'oç xauxl zpsa/
sz x(j5v ydiKDv, Eq. 181 oxt-/] uovr^pbç zàE «yopaç sT zat
ilpaauç, Av. 813 pouXsa&s xo ixéja xoûxo xoùz Aazsoat-
{j-ovoç, / STxapx-/]v ovopia zaXù>[i,sv aùxr^v ; Eq. 464, 846 n,
Nub. 47, Vesp. 580 n, Pac. 1185, ïh. 620, Ran. 1124,
Eccl. 610 n, 671 n. Contra Eq. 668 ó zvïpu^ ouz Aazsoat-
fxovoç minus originem quam adventum. spectat. Cogitandum
est sX&u)v, ita ut hic locus potius ad 1) referendus sit.
Duobus locis Eq. 438 n as 8\' sx IloxstSat\'aç ayovz {= acce-

titur, mente sapplendum est. Nub. 1123 n Xafxßavtov oux\'
oTvov oux\' aXk\' ouosv £x xou ^wpfou, ita dictum est, quia
fruges cett. e fundo proveniunt.

3. Saepe praepositio cum casu suo attrahitur obiecto
sententiae, ita ut pars huius fiat, et quidem volgo per
articulum: Ach. 1103 sveyxs Bsupc x(îb Tcxspà» xà» \'x xoû
xpavouç, Eq. 742 tqoq sx OuXou — xoùç Aaxwvac ff^a^ov,
Plut. 857 àTToXtoXsxojç ânavTa xax xïî? oïxt\'aç, Eccl. 684 n
xoùç £x xoù p^îx\' (se. otxaaxàç) stiI xyjv axoiàv àxoXou&sTv
xTjV ßaatXstov cf. 686 n (pro domo Mttera, qua distinguitur,
cf. sv I: 2), Ach. 86, Eq. 1178, 1201, Lys. 40, 75,
Eccl. 612 n. Quibus addimus, quamquam praepositio ibi
significatione translata praedita est : Lys. 1126 T xoùç o\'
£x Traxpo\'ç xs xat yspatxÉpoüv Xo\'youç/ tîoXXoÙç àxouaaç.

4. Satis usitatae sunt locutiones, de quibus sic Krüger.
§ 68: 17: 3: «Nur scheinbar steht ex für sv, in sofern
«nämlich eine Richtung auf den Standpunkt eines Ande-
«ren vorschwebt» : Eq. 479 xat xax BotwxÄv xaùxa auvxu-
pou[jt£va (sc. spÄ), Nub. 1065 n \'YTclpßoXo; o\' oux xwv
Xu)(v(!0v cf. Av. 13 oux xtôv ôpv£u)v, Vesp. 266 m oux xf^ç
otxtaç xf^aBs auvotxaax\'^ç, Plut. 435.

Hue pertinent etiam èx he^idç sim. (cf. Trpoç c. gen. L)
Eq. 639 Êx osEiàç à-rtsicapOE (rectissime Halb. s-irsTrapoE,
dictum ut sirÉTTxapEV simil.) xaxaTxuycov àv^p, Eccl. 489 n
xàx ôe^tàç, 482 n [l\'q uou xiç Sx xouTitailsv S)v xb oyr^ixa
xaxacpuXâEïj, Nub. 539 n axuxtvov xaöstjxivov / spudpbv £Ê
dxpou, Fr. 654 veTv s^ uicxtaç.

\') Fr. 182 èizï Toù TtspiSpoi^ou aràtra tyiç ^u-jor/.iaç , vid. Dind.: „Poll.
„7: 125 hunc locum propter vocabulum Tvspi3po[xoi; affert, ubi h. pro stti
„scriptum." Qui locus hue i\'aceret, si iy. praeferendum esset. Quod
secus videtur.

e poculis cett, : Ach. 74 èirivojxsv / uaXivtov £X7ï(0|j.aT0)v
zal ypuaihov/ azpaxov otvov mvv. Nub. 923 nT? èz 7ïT,pt-
01001 Yvoôjjiaç -ptoYtov ITavosXsTeiouç:, Lys. .400 zàz xwv
zaXirfowv/ sXouaav -^jjjtàç, Eq. 699, 1289 nt, 1401, Vesp.
925 Fr. 3, 206. — Cum his componi potest locutio,
quae occurrit Eq. 670 ol o\' è^ évbç axdixaxoc; aTcavxsç
àvszpayov (ubi nos diceremus ot o\' wç £E êvbç axo\'jxaxoç zxs.,
sed voculam a>ç in hac locutione G-raeci omittere assolent).
Minus enim significatur, os instrumentum esse, quo vox
edatur, quam simpliciter, vocem ex ore emitti, cf. II: 2 ubi
habebimus locutionem êz tt^ zapofaç ipiXsîv.

tlcWjjLsvov, Nub. 37 odzvsi [Jts o-qiiapyôç xiç êx tmv axpu)-
[xdxcov, Eccl. 698 n ixspa/ cp-fjost xiç dvioO-\' sS UTrep^ou,
Eq. 1016 e, Plut. 9 T?, 39 t.

Quibus addam Vesp. 225 syoo(ji yap zal /ivxpov êx v^ç
ôacpuoç/o^óxaxov, locum sane diversum, ubi tamen similis
notio quietis invenitur, et aeque ac locis modo laudatis
vertendum est per «van uit».

7. Denique additur verbis nectendi, quo significatur,
aliam rem ex alia pendere (quo sensu ditb apud Aristo-
phanem non occurrit): Ach. 945 m elrcsp êx tioocöv/ zaxa>
zapa zplfjiatxo, 1136 xà axpwfjtax\', 6) TxaT, ovïaov sz r^ç
dGTuèoç Cl. 1137; Eq. 1363, Lys. 722.

8. Prorsus vim praepositionis anó (cf imprimis ar.o
II : 2 c) acquirit sz Plut. 650 xà Trpayfjiaxa / éz xtov ttoowv

\') Lys. 1129 [jitàç Èx yjpvi^oi; I |S(Bf/,o\'jç Trsptppatvovreç. is libri cum
Suida s. v. yspvi^oç, sed h. a Beiitleio restitutum est. Versus parodiae
tribuendus fuerit cf. § 2: 2 b.

Plut. 312 n )ia/3outgç utto yji^iîJtaç/ tov Aap-rîo-j pttf/toupievor. twv
(Cob. V. Tfôv) opyswj y.oEfJMiAev.

êç TTjV xscpaXi^v aot Trdvx\' spw, ubi tamen sensus trans-
latus est. Fr. 94 e ôacpSv o\' è^ dxpwv (= a summe)
otaxtyzXtaov -^uxs xtyxXoç/ dvopbç TtpsaßoToo.

IL 1. lam primum memerandi sunt loci, ubi vis prae-
positionis , de qua sub 1: 1 diximus, transfertur ad notiones
abstractas sim. : Nub. 33 éEvîXtxaç sfxs y\' ex xäv sfAwv,
Ran. 185 xtç stç dva-jrauXaç ix xaxôv xat Tcpayfj-dxcov ;
1531 n T Tvdjyo jàp ix [xsydXaiv d/swv Trauaatfjt-si}\' av
ouxwç. Postremum locum affero, quia Tcausatl-at sx xtvoç
vel apud tragicos perraro obviam fit. — cf. porro Eq.
759 nT, Vesp. 866 n, Ran. 1298, Eccl. 443.

Hue etiam ascribam formulam êx xouxtov «haec quum
ita sint», quae subinde magis minusve vim temporalem
asciscit: Vesp. 346 n dXX\' ix xouxwv wpa xtvd aot C^xstv
xatvT^v sTTtvotav, Th. 87 dxàp xi\'v\' ix xouxwv au [xr^^javr^v
syeiç. Contra Nub. 941 n xax\' ix xouxiov, ôv dv Xs^tj /
ptj[Jiaxtotatv xatvoTç aOxbv/ xat otavofatç xaxaxoÊsuaoo,
sensus est «iis, quae dixerit, animadversiones meas adiun-
gens». cf. 1: 7.

2. Designat originem, velut ex parentibus cett. : Acb. 50 t
s^ -^ç Auxrvoç sjsvsx\'* SX xouxou o\' syob/ d^&dvaxdç sî[j!,\'
cett., Eq. 185 }xù)v sx xaXGiv si xdyadtov ; Acb. 146 fjpa
cpaysTv dXXdvxaç i^ ÄTraxouptwv, Vesp. 9 utcvoç [jt\' eyei xtç
sx SapaCtou. Ach. 412, 741, 790, Eq. 186. 337 n, 445 n,
1167, Nub. 800, Vesp. 526 m, Pac. 1042 n. Av. 282 n,

«) Pac. 1000 n libri exMbent: xx\'t. rhv âyopàv «pv àyaâSiv / èmtt^/?-
o-^-^vaf. y-syalo)-!/ (Ty.opôâMv. l)ind. recepit coiiiecturam Hamakeri \'z Msydpuv
pro p.£yâ),(uv , scribens : „Msyâpwv legit Scholiasta. àyccâûv ab interpolatore
„illatum videtur, postquam Msyâpwv iu ^.syâlav corruptum erat. Fort,
„xat rr,v àyopàv sy.itlvirjârivM I ttHiv sx Msyâpuv." Legendum est cum
Blaydesio ipLnlfirrâfiv sz cf. § 4: 13 not.

2) Av. 16 oç opviç iys-jsT [ex zùv opvéu^j, supplementum versus defecti,
vide Blayd. ad li. 1.

283 n, 696 n, 1065 m, 1652, Th. 135, 558, 770, 787 n.
Ran. 731 n, Eccl. 1057, Plut. 423. Cf. etiam Nub. 86
àlX\' sÏTusp èx T\'qç. xapoiaç [x\' (jvxtoç, "^tXsiç, quo signifi-
catur , amorem révéra ex corde oriri cf. 1: 5 eE êvoç axó-
[j.axoç avaxpaysTv. — Quod legimus Lys. 1126 T xoùç o\'
SX Tïaxpôç xs xal yspaixspojv Xôyouç/ tzqIXooç àxouaaç,
parodiae tribuendum est. Verbo àxouo) imprimis additur
îcapa xtvoç vel solus genetivus, sed sx xivoç perrarum est,
cf. Od. Ó: 374, Herod. 3:62. De attractione videatur I: 3.

3. Usurpatur de statu, qui ex afio statu provenit (cf.
àvxi 4c) : Eq. 1321 n xbv Af^ixov àcpsç|;-^aaç UfxTv xaXbv éE
ata^poù \'JzzTzorqxa, Pac. 697 sx xo5 2ocpoxXsouç "(r^veiat
StfxwvtoT^ç, Av. 799 n s^ oùosvbç [xsyaXa Tcpaxxst, Av. 627 n,
Ran. 1011 n. — Eodem fortasse pertinet Er. 463 aka-
^aaxpo\'&T/.aç xpsiç s)^ouaav sx [xiàç.

4. Subinde pars alicuius summae significatur, ubi sermo
est de hominum multitudine (cf. dnó II : 1) : Nub. 1089 n
Suvr^yopouaiv sx xtvwv; 1090 n s^ sùpuTtpcbxxwv, 1091 n,
1092 n, 1093 n, 1094 n, Vesp. 1267 m, Th. 715 m T. —
Respondet praepositioni Latinae «prae», si illa pars reli-
quam partem quadam ratione superare dicitur, si quid
igitur illi prae hac ascribitur : Eq. 562 m $op|x(tovf xs
cpi\'Xxax\' Sx/ xôov dXXcov xs O\'sôv \'Aô^t]/ vai\'oiç Tipbç xb
Tiapsaxôç (forma vix recta pro Trapsaxwç) «prae ceteris diis».

5. Usus lonicus, ex quo sx pro uiró cum genetivo per-
sonae verbis passivis vel vim passivam habentibus additur,
apud Aristophanem non invenitur: bis tantum eo sensu
praepositio coniungitur cuki vocibus, quae in locum per-
sonarum succedunt: Nub. 999 n [xvvjaixax-^aai xr^v fjXtxtav,
£ç Tjç svsoxxoxpocp-^Oïjç, Rail. 763 n xdv xi acpaXvïx\', è^
d^foo JOÙV XOÛ ^óXou,/ ^v XI xal TzdayrjTS, Tiaa^jsiv xoTç
aocpoTç ooxT^asxs.

II : 6) : Eq. 1310 n etTisp êx ttêuxyjç ys xayto xai ^\'jXtov
Nub. 881 n xàx tcov aiotcov sTtotst tcôjç

ooxsrç, Lys. 586 n xat\' sx -aùx-qç toj o-^jxw ylaTvav ucpvïvat,
Eq. 372 n, 1167, Nub. 455 n, Pac. 4, Ran. 1282. — Eodem
modo explicanda sunt Vesp. 1066 m àXXà xax twv Xetcl^avojv
Tôivos ptofXTjv/ vavtxTjV ayéiv «sed ex istis etiam reliquiis
oportet robur adsumere iuvenile». Lys. 653 n tov Ipavov
tbv y£v0[ji£v0v tiatttttpov sx xôv Mt^oixcov «collatam ex Medo-
rum spoliis».

7. Designat instrumenta vel omnino res, quibus quid
efficitur (cf. àno II: 5): Nub. 986 n àXX\' ouv xaux\' saxiv
exsTvoc / è^ ôv àvopaç Mapadcovoixa^^aç f^p/)] 7c:ai\'o£uatç s&ps-
(Lsv, Ran. 960 n otxsîa Tipayp-ax\' sîaayœv — wv y\'àv
£^T|X£Y)(o\'p.TjV, 1142 «7ïu)Xsxo — SX -(uvaixslaç yepoç,, Eccl.
591 n xax xaùxoù Cv5v, Nub. 1442n, Lys. 571 n, Th. 7.36,
Eccl. 548.

Contra Eq. 848 n sx Ttpovoiaç/ xauxaç sàv aùxoTat xoTç
TTo\'pTtaEtv a\'vaxsôvïvat, de mera causa accipiendum est.

8. Quae originem duxerint ex aliqua re , cum illa con-
gruere soient: inde nascitur significatio «ex», «secundum»
(cf. TTpoç c. gen. II: 3, cuius genetivus tamen ubique
personalis est) : Av. 184 sx xou tto\'Xou xouxou xsxX\'r^osxat
TTo\'Xtç (eo sensu apud verba nominandi Atticis usitatius est
àTTo, cf. àTtd II: 4, lonici, ut Herodotus, usurpant stti
c. gen.), Lys. 573 n xàv up,îv \'f sT -tç svvîv vouç , / sx xäv
iptcov xÄv ïîp.sxspcov sTcoXtxsusai)\' àv à\'-iravxa, Th. 93 xb
Tcpayp-a — acpoop\' sx xoû aoû xpoTtou, Fr. 60 n vaûç oxav
SX TxtxuXcüv poS-iaCir] awcppovi xo\'ap.(p, «ad numéros aquam
verberantium» , Th. 144 T àXXà ovîx\' sx xoû p.sXouç/ Cr^xto
a\', 627 syd) yàp ßaaaviü) xauxr^v xaXdoç/ sx xwv ispùiv
xtov Ttspuai, Av. 818, Th. 910 T (vide Blayd. ibid.).

9. Cum 8) arete cohaeret vis modalis cf. Nub. 1115 n
T,v xt xovos xbv yopov/ tocpsXtoa\' sx xtov otxatojv, «secundum

ius», «iusto modo», cf. Av. 1435 Ix xoù Bixaiou, Plut. 755
oùx Ix Sixatou tov ßt\'ov x£xxt|[X£Voi. — Sic sE ïaoo significat
«aequali condicione»: Eq. 1160 ïva a\' su Trotô)[jLsv s^Taou,
Ran. 867 oux è^ taou ydp saxtv dywv vîbv, Fr. 236 è^ svoç
ys xou xpo\'jTou «quoquomodo» cf. Plut. 402 svi ys x(b xpo\'niu),
Th. 429 âiKoajéTïcoç. — Huc etiam referendum est sE svbç
Xdyou — ex communi consilio = communi consensu =
unanimiter : Lys. 1005 upfv y dxavxsç sE svbç Xójo)/ uTcovoàç
TïotTjawjxsada Tcoxxàv \'EXXdâa, Plut. 760 àTiaEaTravxsç sE
svbç Xójoo/ ôpysTa-Ds.

IIL 1. Significat tempus, a quo numeratur (cf. äizo
III: 1): Ach. 17 iE oxou \'y«) puTTxofjtat, Th. 747 Mnesil.

^waov sx Atovuaicov, 950 n sx xAv oopcov éç xàç âpaç.
Porro: sE oxou Ach. 596, 597, Nub. 528 n (ubi sequitur
533 Ix xouxou); IE oxouirsp Plut. 85; IE ou Ach. 628 n,
Eq. 4, 644, Vesp. 887 m. Lys. 108, 759; IE ouixsp Av. 1515,
Lys. 866; Ix TcatSiou Eq. 412 n; IE sœdivoù Th. 2.

\'Ex xouxwv nusquam apud Aristophanem merum tempus
significat cf. II: 1, Krüger. § 68: 17: 7 «An den localen
«Gebrauch des IE schlieszt sich der temporale (seit, nach),
«der sich zuw/eilen mit dem caussalen berührt: Ix xouxou
«hierauf und deszhalb, aber Ix xouxtov in der Regel in
«Folge dessen, aus diesen Gründen».

Denique huc pertinet formula IE àpyfjç^ cuius primaria
vis est «a principio». Sic Pac. 780 m L aol yàp xaS\' IE
àpxTjç [lélsi «ex aeterno tempore», Ran. 1137 audiç IE
àppç Xéj£ cf. Pac. 1327 n, de eo, quod ab initio repeti-
tur. Inde tamen in universum usurpatur, ut a Latinis
«denuo», etiamsi non sermo sit de initio vel fine rei
alicuius. Quae significatio magis etiam augetur adverbiis
udXiv et audiç, similiter ac «rursus denuo» occurrit apud
Plautum, et «weder op nieuw» a nostratibis usurpatur : Pac.

997 n [xi^ov f,[xôcç toÙç "EXXrjVaç/ lïàXiv ê^ àpyfiçj cptXiaç
^uXÙ), 1327 m; Plat. 221 f|V ys uXouTr^atoaiv «PX^^jÇ
TrdXtv, 866 si TrdXiv dvaßXsfJ^sisv è^ àp^^ç, 1113 dcp\' ou
■yàp T^p^ax è^ àp^^ç ßXsustv.

2. Indicat aliquid statim post aliquid fieri (cf. diro\'
III: 2): Ach. 277 m èx xpanzâXr^zI scoilsv stp-^vr^ç pocp-^ast
xpußXiov, Vesp. 1255; Av. 1286 sùdùç — s^ sùv^ç, ubi
tamen etiam vis localis cernitur; Eccl. 85 TiXxX-qaia o\' —
sE SCO «statim ab aurora».

I. Ut èx in èx SsEtdç, cf. èx I: 4, lîpo\'ç c. gen. ubique
explicandum est, ubi vim localem habet: Vesp. 1221 ^svoç
Ttç sTspos Tcpbç x£<paXrjç Axsaxopoç, 1236 Gsojpoç upbç
TXOOÄV (se. awv) y.aTaxstfxsvoç cf 1414 T; Av. 66 xai [i-ïjv
ipoù xà Txpbç Tcoâwv se. xs^sajj-sva, sed de Vesp. 438 n
O) Ks\'xpotj; T^pwç dva^, xà Tcpbç tcoo&v ApaxovxCo-/], dissen-
tiunt viri docti. Dubium enim est, utrum in hunc locum
eadem quae in Av. 66 explicatie cadat, an de forma
pedum ipsorum cogitandum sit, vide Droysenum aliosque.

IL 1. Plerumque (42 de 54 vicibus) adhibetur upo\'ç
c. gen. in formulis precandi. Formula Trpbç (xûiv) -yovàxojv
a prima origine localis est, cum supplices genua hominum
vel deorum amplecti solerent, sed postea pro mera pre-
candi formula usurpabatur, etiamsi non ad eorum genua
procumberent: Ach. 414, Pac. 1113 e, Eq. 1299 m tT?
npdç semper regit genetivum nominis appellativi vel pro-
prii deorum, quos quis testes invocat supplicationis, ex-
ceptis tribus locis modo laudatis, et Pac. 378, Th. 936,.

ubi coniungitur cum genetivo rerum, quarum mentionem
supplicans alicuius momenti esse censet ad votum impe-
trandum. Sic Pac. 378 legimus: va\\, Trpbç xcov xpswiv / dycb
TïpoôuiJKoç aoi cp£pu)v acpr/ofXTjV. Ecce series formularum
hue pertinentium :

irpbç TÔiv yovaTtov Ach. 414, Pac. 1113 e; irpbç yovdcTtov
Eq. 1299 m tT?; upb? twv ds5)v Ach. 95, Eq. 341 n,
1390, Nub. 200, 481, 784, 1104 n, Vesp. 483 n, 760,
919, 1218, 1388, 1418, Pac. 322, 376, Av. ;:69, 996,
Lys. 850, 857, 1245, Th. 172, 228, Ran. 1248, Eccl. 562,
Plut. 458, 1176; irpbç dstov Pac. 9, Av. 663, Eccl. 1095,
Plut. 1147, Fr. 146 nT; irpbç udcvxtov dstov Vesp. 1136;
Ttpbç Totj Acoç Nub. 314 n, Av. 130; upbç Atdç Ran. 756;
TTpbç Tfjç r>?ç Nub. 366 n ; Tïpbç ttjç \'Eaxtaç Plut. 395,
upbç Tôiv xpsœv Pac. 378; xpbç t?jç oe^iàç Th. 936.

a. ex hac enumeratione statim apparet, articulum rare
omitti, nempe 8-ies tantum de vicibus 42.

b. rare formulae additur epexegesis : Ran. 756 Tcpo:; Atoç,
oi \'fiiiTv eaxtv ô[xo[j.aaTtYfaç, Pac. 378, Av. 130, Th. 936.

c. ter praetigitur 5) : 5) Tcpbç twv \'&£Ù)v, Vesp. 483 n,
Lys. 857, Plut. 458.

d. ter additur avxtpoXwas: Ach. 414 àW àvxi^olS) izphç,
Tùiv yovdxwv o\', EupiiriSï], Nub. 314 n, Pac. 376. Semel
avxt^oXw sine pronomine, Vesp. 1388.

e. aUa ellipsis subinde se offert, ubi quod optatur vel
rogatur ex praecedentibus supplendum est: Pac. 378 Herm.
OUX av otwTT-^aatfJtt. Tryg. val, icpoç xwv xpeôiv cett., Nub.
784, Pac. 1113e, Lys. 857, Th. 172, Eccl. 1095.

f. Ad locum, quem obtinent hae formulae, si spectamus,
ponuntur in media sententia 22-ies, cf. Eq. 341 n Tràpsç
Trdpsç TCpîç xo5v dsôiv auxw Stappayîïvat, Ach. 414 dXX\'
àvxipoXco Trpsç xùiv {^sôv a\', EùpnrfÔTj. — praemittitur
11-ies, cf. Vesp. 1218 Txpàç xwv deuiv, êvuirvtov £axi«)|XE{}a;

Nub. 314 n Tzpoç to5 Awç àvxtpoXà) as, cppàaov, tivsç sTa\',
a> SœxpaTEç, aozai- — postponitur 8-ies cf. Nub. 481
tt 81; t£t5(0|ji.a^sTv jxoi StavosT, xpoç tù>v {)-sû)v; Vesp. 1388
tx)t [xot TïapàaTïj-i)-\', dvii^oXà) upoç TWV ôscov.

g. denique duo genera sententiarum distinguenda sunt,
quibus hae formulae adduntur. Nempe coniunguntur:

a. supplicationi: Ach. 414, Eq. 341 n, 1299 m tT?,
1390, Nub. 784, Vesp. 760, 919, 1388, 1418, Pac. 9,
322 n, 376, 378, 1113 e, Av. 130, 663, Lys. 850, 857,
1245, Th. 228, 936, Ran. 756, Eccl. 562, 1095, Plut. 1147,
Fr. 146 nT. (cf. Eur. Hipp. 219). Supplicatio subinde
transit in iussum : Vesp. 483 n dp\' av, 5) Txpoç xwv i>sù)v,
ôlAsiç aTzaXkaypeni (xou; Nub. 1104 n, Ran. 1248.

p. quaestioni vel exclamationi curiosae : sed p arctissime
cohaeret cum a, quod imprimis elucet ex Nub. 314 n
■ïtpsç toû aïoç àvTtpoXài as, cppàaov, tivsç sta\', 5) su)xpatsç,
aSTat; vide porro 366 n ô Zsùç 8\' ujxTv, cpsps, lïpoç x-qç
r-/2ç, oôXuixTTioç ou {}£o\'ç éaxtv ; Plut. 395 TTpoç TT^ç \'EcTiaç ;
ubi e superioribus mente supplendum est àvTipoXû) as,
|i.Û>v Xsystç akrl^■, Ach. 95, Nub. 200, 481, Vesp. 1136,
1218, Av. 69, 996, Th. 172, Plut. 458, 1176.

2. «e re ahcuius» : uno loco eoque in melicis : Vesp.
648 m [Jt^ Ttpoç ê[xoû XÉyovTt. Qui usus multo frequentior
est apud Thucydidem. Grundstrôm, p. 55, 56 duodecim
exempla contulit, addens haec : «hic etiam, ut in accusa-
«tivo vidimus, longe usitatissima est translata vis et magna
«eius varietas; et ex ea frequentissima est significatio «e
«re», rarissimae «ab» et «per»».

Ex his fortasse concludere licet, Ttpoç c. gen. hoc sensu
minus in simplici sermone quotidiano (quem Aristopbanis
diverbia potissimum in trimetris iambicis praebent), quam

in subtiliore genere scribendi usitatas fuisse. Sed haec
et alia huius generis verbo tantum attingo, cum tales
comparationes non accurate fieri possint, priusquam prae-
positionum usus apud omnes scriptores diligenter investi-
gatus sit. Relinquenda igitur sunt ei, qui postquam
omnes explorati sunt, quomodo singuli hac in re inter se
discrepent, ostendet.

3. «ex ingenio alicuius», quod etiam solo genetivo
exprimi potest (cf. ex c. gen. rei II : 8) : Vesp. 1014 n
xouxo yap azatcov xlsaxuiv iaxl Tcda^siv, zou Ttpbç U[ji5)v,
Plut. 355 xb 8\' où osSot/ivat/ Ttpbç dvBpbç ouSèv u-j-iéç êax\'
£ipYaa[Jisvou, Eq. 191, Vesp. 369 n. Th. 177 T, Ran.
534 m, 540 m.

4. Semel pendet ex verbo izdayeiv^ quae ratio dicendi
(pro utco\' c. gen., vid. ibid. II : 1) ceteroquin dialecti
lonicae et poetarum tragicorum est: Nub. 1122 n TCpoa-
a^exco xbv vouv TCpbç -^[xô5v oîa TCStasxat zaxà.

Alius usus, qui semel tantum invenitur, extat Ran. 1149
oux(t)ç dv sTy] TCpbç TCaxpbç xufi-^wpu^oc, ut nos dicimus
«van vaders vpege» : designatur enim munus Mercurii esse
hereditarium. Ceteroquin formulae, quales sunt dsToç TCpbç
[jtYjxpo\'ç cett., nusquam apud Aristophanem occurrunt.

I. De eo, quod alicui rei fmitimum est, quod aliquem
locum attingit (cf xpo\'ç c. acc, 1:4, Itci c. gen. 1:2,
c. dat. I: 2): Vesp. 1109 n oi 8\' iv loSsi\'w 8tzdCoua\', oî
8à TCpbç xoîç Tst^t\'o^ç, Av. 1553 m. T TCpbç 8è xoTç Sxtd-
TCoaiv Xt[xv7j xiç sax\' «in Sciapodum finibus», Eccl. 1101
(ppuvYjV E^ouaav ^zudov TCpbç xaTç ■yvddotç, Nub. 163,
Av. 1482 m T, 1694 m T?, Lys. 282 n, Eccl. 502 n.
Plut. 543 n.

Bis cum verbo movendi: Ach. 1183 T tcxiXov — TCsaov/
TCpbç xaiç TCsxpatai, Th. 940 TCpbç x^ aavtSi SsTv (cf. sv I: 9).

Quae per tmesin explicanda esse videntur, = Tcpoairi-irTsiv
xaTç TOTpatç, xpocjosTv t^ aavi\'ot.

11. Usus translatus notionem praebet adiungendi vel
addendi aliquid alicui rei (cf. eut c. dat. II :2c): Eq. 1075
Tz&ç ouv dXcoTCT]^ xpoaexed-rj xpbç xto /uvi, Vesp. 565 n
cf. etiam Nub. 1010 n ^v — xpbç xouxotç Txpoas^crjç xbv
voûv : Nub. 1256 TrpoaaTtopaXsTç dp\' aùxd upbç xaTç Soaoexa,
Ach. 914, Nub. 720, Th. 23, Ran. 553, 1133. Praecipue
in formula Tcpbç xouxotç «praeterea» Eq. 541 n, 815 n,
Nub. 1022 n, 1219, Vesp. 686 n, 776, Av. 1109 n. Th.
816 n, Ran. 1194, Plut. 540 n; upbç xouxw Th. 668 m.
Bis tantum cum dativo personae Eccl. 1116 ey«) xe xpbç
xouxotaiv Y] otdxovoç cf. Ran. 152. — Fr. 495 incertum
est, utrum de personis an rebus sermo sit.

I. 1. Usurpatur de motu, qui versus aliquem vel ali-
quid dirigitur, imprimis apud verba eundi sim., veluti
TCxeaôat, éXauvstv, (cf. (oç L, itapd c. acc. I: 1, eut
c. acc. 2 a, èç I: init.). Subinde motus ad fmem suum
pervenisse cogitandus est, scilicet si praepositio pendet ex
praeterito, ut Av. 1212 upbç xobç xoXotdp^^ouç upoarjXôeç ;
vel ex verbis -fjxetv, dcptxvsTadat (cf. uapd c. acc. I: 1,
eut c. acc. 2b, eç 1 d apud vjxetv, uapetvott sim.).

a. cum accusative personae : Ach. 629 n uapa^atvetv
upbç xb ôeaxpov cf. Eq. 508 n, Pac. 735 n ; Ach. 1032
xXde upbç xoùç IltxxdXou «abi ploratum ad Pittaci disci-
pulos» ; Av. 1169 iadet (se. èç xr^v NecpeXoxoxxuytav, nisi
legendum est upoaôel) upbç vjfxdç Seupo, Lys. 1137 upbç
ydp viidç xpéi^o^ai (cf. II : 3). Adiectivo additur upo\'ç xtva
Fr. 500, ubi poeta de grandioribus virginibus dicit: upbç
dvBpaç etalv êxuexT^atjxot a)je8o\'v. — Eq. 72, 243 n, Nub.
979 n, 1104 n, Vesp. 1026 n. Av. 120, 411 m, 1212,
1230, Lys. 214 = 215, 688 n, Th. 513, 933, Ran. 400m,

Plut. 823, 844, 928, Fr. 16 (vide Blayd.), 78. — Plut. 32,
653 optimus codex Ravennas exhibet upbç tov dsóv. Male
Dindorfius priore loco alios codices sequens, wç in textum
recepit, altero vel Ttpoç in c&ç muta vit, quamvis 823, 827 ,
840, 844 inveniatur Tcpoç xov dsdv.

Ex fjxstv, dcptxvEÎa&ai pendens, praepositio nihilominus
notionem motus praecedentis involvit: Plut. 840 Ttpoç xov
ôs^v/ 7rpoa£uEo>£voç -^xw, Lys. 87, Plut. 827; Th. 180
txsxTjç óccpTyixat Trpoç oé.

b. cum accusativo rei vel loci: Eq. 1217 pdâiCé vov xat
âsûpo Trpoç xTjV nacpXaydvoç se. xi\'ax-/jv, Pac. 507 Trpoç xr^v
{j-dXaxxav oXiyov UTCo^oDp-f^aaxs, 1183 n irpoaaxàç Trpoç xov
àvSpiàvxa, ((consistons ad», Vesp. 267 m ou cpatvexat Bsupo
TTpoç XO cpwç, Av. 1007 cpepouaat ó8ot — Trpoç aùxo xo [xsoov.
Huc etiam referri potest Fr. 445 a xoû xaXdvxou xo péuov /
xàx(t) ^aStCsi, TO 8è xevov upoç xov Ata, «ad caelum»,
«sursum». Nub. 69, Av. 216 n, 241 m, 837, .1563 m T,
Lys. 1214 m, 1264m, Th. 69, 1101 tT? Eccl. 497m, 1149,
Plut. 659 1169, Fr. 18. Semel pendet ex composito
verbi Tctuxstv : Eq. 31 T TcpoaixiTCxetv irpcç Ppsxaç

2. Alius sensus efficitur paucis locis, ubi non motus in
locum aliquem, sed per quoddam acclive, ascensus per
viam arduam significatur: Lys. 117 lydi) 8s xai xa ttoxxo
Tauysxo\'v y\' avto/ sXaotpit, Pac. 70 upaç xaûx\' (se. xXt|jidxta)
àvYjppt^àx av èç, xov oùpavdv. Fortasse huc pertinet Fr. 55
(jtsavjv (se. ooov) spstos irpoç xa at[jtdv. Attamen etiam
tieri potest, ut sensus sit «mediam calca (viam) ad locum
acclivem Cpergens)». Notio acclivitatis non minus adesse

2) Eq. 33 Tzolov ^phaç .... ; ksov viysl yàp âsoiiç j Dind. coniecit
Trpôç. Coniectura parum probabilis, cf. § 2: 4 not.

videtur Av. 1398 m tots jxsv voxtav axsi\'^tov ups; óoov,
uM sermo est de Cinesia, qui permis se levare vult ad
nubes et Olympum. De eadem potestate praepositionis
avdt cf. àvà I: 2 a (TCpoaàvx-r]ç = àvàvT-/]ç, quae voces
tamen apud Aristophanem non inveniuntur).

a. cum accusativo personae: Eq. 710 sXxsiv npoç xov
8^|xov, Vesp. 1407 TCpoaxaXsladai Ttpo«; xoùç àyopavoixouç ,
Plut. 398 StaTCfXTTstv. Quibus addi potest Nub. 233 t) jti
ßta I .IXxsi Tcpàç auxTjV x^^v ixfxàBa x>ïç cppovxiooç, ubi terra
fere personae fictio est.

h. cum accusativo rei: Nub. 632 xaXstv Trpbç xb fwç,
Vesp. 450 n TcpoaayaYwv irpbç xt^v êXàav, Pac. 158 n, Av.
1110 n, Lys. 229 = 230, Ran. 537 m. Motum. saepe non
tantum dirigi ad rem, sed rem attingere, vel etiam alteram
rem alteri anneeti, apparet ex locis, quales sunt Eq. 910 n
àîcotj^^v upbç XT^v xscpaX^^v, Plut. 942 irpbç xb [xéxtoirov Trpoa-
xaxxaXeuao), Nub. 410 n, Vesp. 199, Lys. 82, 1253 m,
Ran. 482.

4. Th. 69 legimus ^v [x^ Trpot-^j dupaCs Tipoç xov f^Xtov,
sed etiam ex verbis quiescendi irpo\'ç cum tali accusativo
saepe pendet, volgo reddendum per «ad» cf. ad solem,
ignem, lucernam, myrtum cett. (sed «sub die»). Notio
movendi, quamquam prima causa huius accusativi fuit
(cf. Krebs, p. 119), plerumque plane interiit: Vesp. 772
-/jXiàast Ttpbç T^Xtov, Eccl. 64 eaxôiaa Trpbç xov -îjXtov, Nub.
771, Pac. 567 n, Fr. 501; Fr. 524 Ttpbç sTXyiv : Vesp. 773
TTpbç xb Ttup xa\'8-T^[ji£Voç, Ach. 751, Pac. 1131m; Nub. 198
TTpbç xbv àépa/ ï^ta dicxxpißaiv : Plut. 1129 Trpbç xr^v atdpi\'av,

1) De hac sigaificatione, quae apud Aristophanem, ut apparet, etiam
in trimetris iambicis, satis frequens est, in grammaticis et Kühneri et
Kriigeri fere tacetur.

Praeterquam in his locutionibus, quae unam fere speciem
praebent, tantum duobus locis vicinitas indicatur cum notione
quietis: Fr. 251 n Trpbç xbv axpocpea x^ç aokdaç, xaxopuxxsiv.
Aliter explicandum esse videtur, quod legimus Lys. 288 m
X^piov / xb upoç irdXtv, xo aifj-dv : ibi enim cernitur, ut ita
dicam, usus geographicus praepositionis, quo designatur
cf Grundström p. 11 : «aliquid in quendam aut locum aut
«coeli tractum vergere eoque spectare». Alterum scilicet
de planis, alterum de montium cacuminibus, sim. Hic usus
apud Thucydidem, ut qui totus in rebus geographicis
versetur, admodum frequens est.

5. Mera vis localis cernitur denique, ubi directio indi-
catur apud verba videndi (cf. xaxd c. acc. 1: 2 a, èç 1: 3) :
ßXeTreiv Tcpôç xtva Pac. 635 n. Ran. 544 m ; aTcojSXéTîstv upôç
xtva Ach. 291m; ^XIttsiv upbç xr^v Ildpvirjila Nub. 323n;
xexYjvevat Ttpdç xtva Eq. 651, 804 n, 1118 m; — Trpôç xt
Nub. 996 n.

Sed Av. 1334 m sitetxa 8\' ottu)? cppovtjxwç/ TCpbç dvSp\'
óp&v TCxepiuaeiç, sensu translato dictum est «unumquem-
que considerans». Opbç dvBpa, omisso op&v, referendum
esset ad II: 5 b.

II. 1. Fand em vim, quam sub I: lb habuimus, sed
translatam praebet TCpdç c. acc., ubi significatur aliquem
aggredi opus ahquod; cum xpsTisadat Av. 717 n, 718 n
(ter), 1450, x^^^psTv Pac. 555 n, Ran. 882 m. Loco postremo :
v5v yap dywv aocpt\'aç ó [xs^aç /wpet TCpcç Ipyov fjS-r], est
^topsi TCpsç spyov plane idem atque dp^exat, cf etiam
Th. 1128 T TCpoç xtvaç axpscpd«) Xd^ouç;

2. Ex 1: 3b nascitur vis translata, quae occurrit: Nub. 63
■q [xèv ydp itctcov TCpoaextdet TCpbç xoôvo[jia cf Ran. 1215;
Nub. 1375 n etcoç TCpcç stcoç f,pstôô[i,sc&\', Th. 802 n axscjjw-

(xs&a Stj xàvTiTt&wji,£v irpoç Ixaaxov. — Ach. 954 m xoûxov
Xaßobv updaßaXX\' otcou/ ßoüXei i^eptov / irpbç udvxa auxocpdv-
x-^rjv, ab aliis aliter explicatur. Brunckius Tipoç uàvxa reddit
per «aptum ad omnia», ita at eUipsis adiectivi ^pyjatjjiov
statuenda esset. Inelinaverim coniungere upbç udvxa cum
TipdaßaXX\' : pro ottou cum Blaydesio legendum videtur ouot.
Ribbeckius: «statt upbç udvxa scheint es heissen zu müssen :
«upduavxa auxocpàvx\'/jv».

3. Opdç prope accedit ad significationem localem, ubi
accusativum regit personae, ad quam quis verba faciens
se convertit, Xsyeiv upo\'ç xtva, cf Lys. 4137 upbç yàp 6[Jtàç
xpscjjofxat. Sed Xsystv upo\'ç xt prorsus translatum est et
semper conamen refutandi involvit. Verbis dicendi prae-
mittimus xexpaysvat upo\'ç xtva Ran. 982 n, quo quid iubetur,
distinguendum a xexpaysvat upo\'ç xt Ach. 804, que quid
petitur.

a. upo\'ç xtva pendet e sequentibus verbis dicendi : Xsyetv
Ach. 690 n, Nub. 4352n. Lys. 414, 993, Plut. 252; àvxt-
Xsystv Ran. 4007 nt; siustv Eq. 899 n, Vesp. 44, Pac. 658,
660, 664; dvxstusrv Nub. 4079, Eccl. 249; xaxstueTv Nub.
547 n. Av. 594 n; XaXsîv Pac. 539; (xuat\'oBstv (= [xuôt\'Cstv)
Lys. 95, 1076; cpdvat Vesp. 78, Av. 397 n; cppdCsiv Nub.
359n, Vesp. 335m. — Substantivo Xo\'yoç additur upo\'ç
xtva : Av. 315 m, 336 n. Denique verbis dicendi adicimus
otaßdXXstv upo\'ç xtva Eq. 811 n. Th. 410.

In bis omnibus verti potest per «ad». Uno alterove
loco tamen praepositio melius redditur per «apud», «coram»
(cf. Èv I: 11): Ach. 312 n xaûxa o-q xoXfxàç Xeystv/ ejxcpa-
vôç TjOTj upbç \'qii\'àç-, «baecine audes dicere palam coram
nobis?» Eccl. 168 ßXs^iaaa yàp / sxstas upbç yuvarxaç wo\'[jiTjV
Xéystv «quippe eo respiciens, coram mulieribus dicere me
putabam». — Quae versio imprimis apta est Ach. 632n
otapaXXo\'[i.svoç o\' uub xäv s^c&pÄv. . . . àuoxptvsaôat ôetxat

vuvt Tcpoç \'A9-Tjvai\'ouç [xsiaßouXoui; «nunc opus est ut respon-
«deat (seil, illis obtrectatoribus) apud Atbenienses mutare
«solitos consilia». Eodem sensu semel aSetv coniungitur
cum Trpôç Ttva : Ran. 1307 xpoç f^vTcsp sTttT-^osia xdS\' eax\'
aosiv [lik-q. — Quibus locis secundum nonnullos adnume-
randus est Ach. v. III dys Br^ au cppdaov £[xol aacpwç xpoç
touTovt, de quo Schuetzius dicit haec: «Haud scio tamen an
«Trpoç TouTovl significet, coram illo, prope illum seil lega-
«tum, ita ut ille exaudire possit, quid dicas. Intererat
((enim Dicaeopolidis, ipsius Pseudartabae testirnonio legatum
«vanitatis convinci». Tum vero mirum est Dicaeopolidem
versu praecedenti (110) ad eundem legatum dicere, dXX\'
diLii)\', syo) os ßaaavtü) toûtov p-óvoc. Brunckius explicat:
«Tipoç Touxovt. Huic viro Bst/xi/wç, e[xo1 et itpo? xouxovt
«posita sunt sz TiapaXX-^Xou». Fortasse cum Reiskio legen-
dum est Tcpoç xouxoui «ego te adiuro per hunc i[xdvxa,
«quem simul ostendit, per banc scuticam».

Restât ut eos locos afferam, ubi accusativus pronominis
reflexivi invenitur: Pac. 67 cpdazsiv itpoç sauxo\'v «secum
loqui», et sic Eccl. 931 aSsiv —, 880 [Jtivupsadat —,
Ran. 53 avayiyvcoaxsiv — «apud se cantare, cantillare,
legere». Quin etiam Eccl. 1060 occurrit ö-appf^aai irpo;
sauxóv.

b. Trpôç xt: Xsystv Nub. 1030 m, Ran. 117 (ell.), 993 m;
dvxtXsystv Nub. 888; sîttsTv Vesp. 793, Th. 707 m, Ran. 1243;
dvxEtTTEÏv Ach. 701 m cf. Nub. 294 n dvxaTioTcaposTv Tcpoç
xàç Ppovxdç.

Verba dicendi volgo aut obiectum habent, sive nomen
velut xdX-A]{}^, sive totam sententiam velut Ach. 690 n zat
XÉyst Tcpoç xouç cpi\'Xouç-/ ou [Jt\'£5(pvïv aopov Tipt\'aailat cett.,
aut oratio continuatur per oxt. Hic illic tamen absolute
usurpantur : Ach. 632 n, Vesp. 335 m, Pac. 539, Ran. 1007 nt,
1243, Eccl. 168, 249, 931.

4. Notio directionis inhaeret etiam multis dictionibus,
quibus animus a) infensus vel h) benignus in aliquem signi-
ficatur, sive de affectione tantum, sive de actione sermo
fit (cf èrl c. acc. 3):

a. Lys. 887 y à SuaxöXaivei Trpoç ip-s xa\\ (Bpevdósxat,
Eq. 511 n xat ys\'-\'^\'atco? npoc, xov Tucpm ^œpst xat x^v £pt«)X*/]v,
Ach. 1134, 1135, Nub. 480, 1032 m, Av. 1189m T, 1597,
Th. 806 n (bis), Ran. 794. — Quibuscum componi potest
Eq. 397 m éç ixpoç Tiàv àvatâsusxat.

se dare vestes» Eccl. 446; jSoôXsc §tà ypo^oo Tipoç [jls TtaJaai;
Plut. 1055. Etiam ttcoXsiv, ayopaCe^v Ach. 625, TcwXetv
Ach. 722, ubi tamen non minus vis localis cernitur: est
enim uooXstv irpôç xtva «merces suas vendendi causa por-
tare ad aliquem» cf. irwXeTv iç Xtov (eç I: 2 b).

a. Av. 970 \\jvt^a9-\' ó Bàxtç xoùxo Trpoç xov aspa, Eq. 202
Trûiç ouv iTpoç éjjiè xaùx\' saxtv; Plut. 842 xo xptßwviov 8s
xt 8ùvaxat Ttpoç xov dedv; Eq. 206, Nub. 1188, Pac. 45.
Hue facit etiam Eccl. 751 où yap xov e[jlov fôpwxa xat
cpsiBtoXtav/ oùosv Tcpoç suoç ouxwç àvoTQXtoç sxßaX«). "Ettoç
est oratio, argumentum orationis, res de qua quis oratio-
nem habet: où8sv npoç suoç xaùxa cpaatv Luc. Philops. 1
est «quod dicit, nihil ad rem facit»: inde où8èvn;poçetcoç =
= nihil ad rem, sine utilitate, sine causa.

npoç xaùxa praemittitur adhortationi vel postulationi :
mente suppleri potest axoirôv vel simile quid cf Eq. 760 n.
Ibi Chorus ad isiciarium de Cleone dicit : irotxtXoç yap
àvTjp/ xax xÄv àjXTj^dvtov TOpouç £Ù[j(.^^avoç TcoptCstv, qui-

bus statim subicit haec: trpoç xaûO-\' otccoç sEsi izokhç, y.ai
XajxTTpoç èç, xcv dvBpa. — Nub. 1433 n tcpoç xaùxa xutcx\'
£Î OS [XTj, oauxöv TTox\' alxiàaei, Nub. 990 n, Vesp. 649n,
927, 1386, Pac. 416, 765n, 1315n, Eccl. 486m, 851,
1140, Fr. 1.

ripàç xdos Eq. 622 m, Pac. 305 n. Volgo verti potest
per «quamobrem», «proinde». Uno tantum loco formula
provocationem praecedit: Ach. 659 nT irpoç xaûxa KXstov
xai TîaXap-da&to xal cett.

a oeT TCoterv, n:poç xaùxa robç xpditouç e^stv (de iteratione
praepositionis ante pronomen demonstrativum cf Nub.
420 sqq., vide Krüger. § 68: 7: 1). Conferantur praeterea
Ach. 783 TToxxàv [xaxlp\' £txaa&-^aexat et locus Av. 1334 m
ascriptus ad I sub finem. Haud scio an huc referendum
sit Eq. 564 m ubi chorus Neptunum célébrât : Oopjjittovt
x£ CptXxax\' £x/ xù>v aXXoDV T£ dfidov / vat\'otç Ttpoç 10
\'ixap£axôç (forma vix recta pro 7ïap£axû)ç) i, e. «secundum
«praesentem statum», «ut e felicibus rebus praesentibus
«conicere licet», vid. Kock, ad h. L: «Erst kürzlich hatte
«Poseidon den Athenern seine Huld bewiesen, als Gott
«des Meeres durch die glückliche Seeschlacht in dem
«Hafen von Pylos und als "I-rrmo; durch den Sieg der
«Ritter in Korinthia (595 sqq.)»

Eadem potestas cognoscitur in locutionibus adverbialibus
Tipoç ßi\'av et Tvpoç ôpjTjV. Invenimus TCpoç ßtav 7ïtv£tv
Ach. 73, — xetpoSv Vesp. 443 n, — s^aipsTv Vesp. 1080 n, —
Xpvïaxlat Ran. 1457, — dvajxatsiv Eccl. 467. Haec formula
bis, articulo addito, naturam substantivi induit: Lys. 163
00 jàp £vt xoôxolç Yjâov^/^ xoîç TTpoç ßiav, Eccl. 471 xo
TTpsç ßtav 8£ivo\'xaxov. Ilpoç opy/jv: Ran. 844 tT? xat [jt^/^
Tcpoç ôpYTjV auldjyva êepiJ-r^vi^g xôiœ, 856 — êkéjystv,
998 m — àvxiXé\'ystv.

c. Lys. 860 X^^pôç eaxt xdXXa irp^ç Kivr^aiav, Eccl. 969 m,
Fr. 413. Eadem vis fortasse praepositioni vindicanda est
El-. 180 xaxaiLuyoauv\'/j xaûx\' êaxi Trpoç xpsaç [Jf-sya, quae
in interpretation e Latina édita apud Did ot. i-edduntur sic:
((cinaedorum deliciae sunt, si comparentur cum carne
«magna». Locus satis obscurus est, vide Blayd. ad fr. 137:
«latet obscoeni aliquid, cf. ad Eq. 428. Pro upoç reponen-
«dum forsan xat».

, 6. Une loco Ttpôç accusativum regit rei, ad quam qua-
litas quaedam pertmere vel conducere cogitatur (cf. Iç
II: 3e): Plut. 831 sîvai vojjtt\'Coov upoç xov ^l\'ov.

7. Subinde id, ad quod actio pertinet, cogitatur tan-
quam aliquid, quod occupandum est (cf. èç, II: Sg): Nub.
176 XI ouv Tipoç xdXcptx\' ÊTraXa[XT|aaxo : Eq. 219, Nub. 648,
Th. 586 t.

m. Cum usu locali, vicinitatem indicante, de quo
sub I: 4 exposuimus, comparari potest usus temporalis,
quo significatur tempus tempori proxime praecedens (cf.
UTZÓ c. acc. Ill, uspt c. acc. Ill): Trpoç op&pov Lys. 1089,
Eccl. 20; xpoç sto Eccl. 312; upoç sairépav Lys. 412. —
Vesp. 1085 n libri omnes casus exhibent: Tïpoç êaiïspav
v., Txpoç eoTcspaç R., Tzpoç eaizépa cett. Ultro inteliegitur
primam lectionem recipiendam esse.

L \'Eut c. gen. saepissime vim primariam localem tenet,
nempe 67 (de 84) locis, quorum longe plurimi:

Vesp. 808 trapà (701 zpsp.vi(7et\' zyyuç sm roîi ttkttccXöu , arrh Halb.,
s-/. Bergk. — Attamen kiri defendi potest, nam einsmodi vasa, ut iu

àp[xa[J!,aEà)v jxaXi^axtoç zataxstjxsvot cf. Eq, 968, Plut. 1014
Eccl. 909 m xaTrl i-qç xÀfv7]ç dcptv — eupoiç cf. Lys. 575 n
Nub. 218 ouTct rîjç xp£[xc£&paç dcv/jp cf. Pac. 896, Lys. 923
Nub. 1502 ouTTt too tI^ouç cf. Vesp. 68, Lys. 389, 395
Pac. 452 è-\'t to5 tpo)j;où y\' ixzotto [ji.aatiyo6[x£vuç cf. Lys
846, Plut. 875; Pac. 81 atpstat/ mtttjocv èç tov àép\' ItiI
to5 zavilapou cf. Lys. 60, 723. ■— Lys. 562 n sep\' t\'ittrou
recte receptum est (scpiTcuov R., sep\' itïttov Aug., sep\'
iTUTcu) vSchol. Pluti 427). Lys. 679 n àç Mt/wv sypac};\', sep\'
ititcoiv [iayoi).évaç tofç àvopaatv (Cob. dep\', vide tamen
Blayd. ad h. 1.) ; Ran. 52 èv:\\ xf^ç veùiç dvayqvœaxovxt [xoi
cf. Pac. 699 L; Fr. 49 ôtctcofi-svatç xó-jyaiaiv sttI tcov
dv&pa/oov cf. 185 a, locus ceteroquin corruptus \');Fr. 182
sTîl (v. 1. sx) Toù 7C£ptopd[xou axâda T^ç Euvoixiaç et 274
dXX\' (jóatïsp XvyvoçJ ojxoto\'tata xa&suôst\' IttI toù
etiam huc referenda sunt: sed altero loco, quod attinet
ad servum, significatio, de qua sub 2) dicemus, invenitur,
«dormire ad lucernam». — Ran. 928 n ^ \'tî\' daTiiowv
sTTo\'vTaç/ YpuTrasTouç ^^aXx-^Xaxouç cf. Nub. 1176 iTït xoö
irpoawirou t\' êativ Attixcv ^Xstioç. Eadem denique vis
praepositionis strf c. gen. observari potest Eccl. 756 tt
ôv?t\' stlI axof){;ou \'aTtv outû)ç, ut et nos dicimus «op
eene lijn».

Semel usurpatur de parte corporis, in qua sedetur:
Ach. 638 sui}ùç; toÙç otscpavouç éir\' dxpwv tcov TruyiStcov
ixadr^ails, quo cum loco componi potest, si Blaydesius
recte coniecit: Fr. 469 c (Blayd. fr. 545) xtç 8s sîç syyu-

nostris culinis videre possis, non paxillis alligantur, sed margo eoruin
superior paxillo niti solet, ita ut quasi adliaerere videantur parieti.

1) Fr. 469 d. Dind. : „ad liane fabulam fortasse referendus Dionis
„Chrys. locus vol. 2 p. 31. \'a\'àI\' ôpwç b xoi^u.hç xxï toûtov èxé^sucys
Mxraxctisiv èm ^jaÀvÎTcjv (Tuxîvuv sxxaiSsxa

Taxa ó XoiTzoç xàç oacpùaç/ sTil x(ôv xoyjü^mv àp\'^oç, aoToç,
ouxoai; Blayd.: xiç 8\' lad\' ó Xtairoç syyuxaxa za{}-^|j,svoç/
sVt xôv xo5((t)và>v; B. Ap^dç saxtv oiîxoat. Vel. — sVt x^ç
ôacpuoç/ xat xùiv xoyaiv&v.

2. Indicatur vicinia, sed in sola fere locutione xaicV
0pax7]ç yoopia Pac. 283 — xairt ôpaxr^ç Vesp. 289 m,
Av. 1369 = coloniae in finibus Thraciae, — in ora Tbra-
cica; cf. m Qpax-qç Ach. 602, Lys. 103.

Praeter hanc locutionem pauca tantum vestigia huius
usus inveniuntur : Th. 693 T aXX\' svô-àS\' èni xwv [jtvjptiov /
7zkrf(zv [i-a^aipa xïjos «prope vel super femora». Av. 41
iîut xwv Stxôiv aôouat, quod dictum est respectu versus
praecedentis 40 êirl xôv xpaBôv Î^Souat. Conferri possunt
sTcl [xapxupwv (= [xapxuptov svavxtov) sim. apud oratores,
é-n;\' sxxXïjaiaç Thuc. 8: 81, sut xoû otxaaxTjpfou Is. 5: 1
Hue etiam referre velim eVt axpaxtàç, ut nos dicimus
«bij het leger». \'Em axpaxtàç absolute positum occurrit
Vesp. 354 n, 557 n; sVt axpaxtàç «Tcôvxaç Lys. 100. \'Etci
c. gen., ut in hac locutione, saepe parum aut nihil differt
ab £v c. dat.

3. Semel tantum designatur motus ad aliquid : Eccl.
496 m àXX\' sTa Ssûp\' sVt axtàç/ eXdoûaa Tcpoç xo xet^t\'ov.
Nam Eq. 1312 n iç xo 0-qasTov TcXeouaaç t) \'rà xôv as(Jtvà)v
dsôv melius videtur ellipsin statuere accusativi tspóv,
(cf. ix I: 1, 1: le, sv I: 2), Blayd. ad Th. 83. Quam-

„âoïivat Tvpiâty.ov èv ir^v yt\'Xwv twv uSiV hi. Ita Porsonus. Codex si tjç
„ri âixri Stélo) — é\'v tciv ("Vel tw) yûwu — Èvi. — èiri tiû\'j filcov tcjv o-wy
„Ttvôç Cobetus Mnem. vol. 5 p. 193." Vide etiam Blayd. fr. 275.

quam etiam Lys. 2 \'ç Tlavo; Vt KtoXtdS\' \'ç Fevc-
TuXXioo?, nomen pro templo numinis usurpatur (ubi tamen
Bentleius proposuit \'ç KtoXiaooç). Neque fortasse negle-
gendum est, quod legimus apud Krebs, p. 79: «Bei einer
«Vergleichung der beiden Rectionen, durch die das Ver-
«hältnis der Richtung gegeben wird, kommen wir zu
«dem Resultate, dass der Accusativ nicht minder üblich
«ist (ausgenommen bei den Ausdrücken tïXbTv und lucpsus-
«CT&at, die mit Vorliebe die Genitiv-Construction annehmen)».
Quod, nisi fallor, etiam in scriptores antiquiores valet.
Aegre fero, quod dissertationem Kuemellii «de praeposi-
tionis èizi usu Thucydideo» conferre non potui.

IL 1. Ex I: 1 nascuntur dictiones figuratae : Eq. 1244 T.
XsTi--^ Ttç sXîitç sax\' iep\' ffi o^ouixeda cf. Fr. 198 T wç
acpdop\' sTil XsTUTwv eXuiooov (B^sTail\' apoc. — Lys. 30 sq. Lys.
£v lar? YuvatÊfv êaxtv rj c(ox-/]pfa. Cal. ev xaTç jovai^h-
ère\' ôXi\'you xdp\' eiysTo «in parva re igitur nitebatur».

2. Ex 1: 2 explicanda est locutio adverbialis écp\' -qauyjaç
Vesp. 1517 n, quippe quae significet rerum condicionem,
quae quem, ut ita dicam, comitetur, in qua quis versetur.—
Ran. 1305 T evs^zd-co xtç xb Xuptov, xakoi xi ozï/ Xôpaç
sTit xouxtov ; (se. x(ov Toû EùpiTctôo\'j \'aa[j,dx(i)v /, ut recte
cum duobus codicibus recentibus editum est a Kockio,
pro i-rri xoôxov, quod a Dindorfio retinetur, sed cuius
sensus mihi quidem parum perspicuus est. Et nos dicimus
«wat is hierbij een lier van noode»?

III. a. Cum genetivo personae: — «tempore alicuius»,
inde ubi de regnantibus vel principatum aliquem obti-
nentibus usurpatur, = «sub»: Ach. 67 lir\' Eu&ufisvouç
dp^ovTo?, Eccl. 943 m où yap xôctcI Xapi^évqç. xdo\' saxiv
«non enim haec illa sunt, quae tempore Charixenae
(sub Charixena, cum Charixena vigebat) agebantur».
Nub. 1026 m ot C^vxsç xo\'x\' iut xwv -poxspwv, Pac. 591 m

xoXXà yàp è%àayoiiev Tïpfv tîot\' iirl aoù (= st:\' siprprqz)
yXu/ia cett.

Cur Dindorfius Nub. 654 contra Ravennatem et Venetum
ediderit ex\' sfxou txaiobç ?jvtoç pro èr.\' — non intellego.
Praepositioni cum casu suo, ut nostro loco, participium
additur Eq. 520, 655, Nub. 161. ,

b. cum genetivo rei: Acb. 211 m stï\' ys V£ott,xoç ,
Vesp. 1199 èTz\\ vsdx-rjxo;, Eq. 524 n xsXsûxtôv eitl y\'i^pœç,
où yàp -î^p-^ç, Vesp. 1167 sttI y-^pwç (recte Hirscbigius:
iirt Yqrjui V. : irà y^pa ceteri, sed èizi c. dat. nusquam
alibi apud Aristophanem usurpatur de tempore); Eccl. 985
sTîl xff TTpoxepaç dpyrfi ys xaûx\' t^v , Plut. 256 n Tx\' syxo-
v£tx£, a7r£6o£&\' toç 0 xaipoç " ohyX [jieXXelv , / àXX\' fax\' stt\'
aùxv?ç xïîç , ^ oeT Ttapóvx\' àjxuvsiv «in ipso articulo

((temporis», qua in locutione tamen notio localis adhuc
anime videtur obversari cf. ènX ^upou laxaxai Çéyezai)
àx[J,7]Ç.

I. 1. \'Ext c. dat. quietem indicat super aliqua re (cf.
iv 1: 6 de montibus cett.), aeque atque £Tct c. gen., sed
hoc frequentius est. Quod saepe promiscue usurpantur,
apparere potest ex hac tabula:

1. Acb. 82 xayeC^v ?jxxto [j-v^va;
èià ^puatôv ôptov, Av. 293 n èn\\
Xo\'cpcov otxoùat cf. 836.

1. Nub. 270 n eTx\' êtt\' \'OXójjiTrou
xopucpaTç [Epar? yiovop^rfioiai xà-
D-qa&s, Ach. 510 oùtt) tatvàpo)

2. Eq. 783 n ènl xaïai nixpaiç
où cppovxiC£t axX-^pwç a£ xa^q-
(i.£VOV ouxtoç.

\') Vesp. 100, Dind. eum oodicibas detevioriI)iis sa saTTspy.ç: legeiidiiin
est cum K. et V. àf sanipy^ , cf. àno III : 2.

4. Pac. 938 os Tcopuo ßco-
|j-dv scp\' dxou &uaoïJLsv, Ach. 1158 m
s-Kt xpaTcÉCTjÇXcijJtsvTj cf. Eq.771 n,
Vesp. 332 n, Plut. 996.

6. Plut. 1198 xàç xuxpaç —
STil xfjÇ xscpaXv7ç (pips asjjivfoç cf.
Eccl. 222.

5. Vesp. 1293 y.a\\ xpk p-axàptat
xoù \'rri xaîç TrXsupak xsyouç (de
testudinibus).

Apud Krüger. § 68: 41: 1 legimus: «Bei sirl mit dem
«Genetivus wird eine mehr zufällige, freiere Verbindung
«gedacht; bei sut mit dem Dativus schwebt mehr der
«Begriff der Zugehörigkeit vor» ubi i. a. Xen. An. 4: 3: 6
etlI tvïç zsepaXvïç xà dirXa scpspov opponit loco 7: 4: 4 ot
6p7.xsç àXwTTsxtoaç STct xaTç xscpaXaTç cpopouat.

Ach. 504 «ùxol yàp sajj-sv, ou-i A-(]vat«) x\' àywv
(A-^vatov 1) = templum Dionysi, 2) = locus ubi Lenaea
celebrabantur h. L) Vesp. 678 n TioXXà jj-ev sv yif], tïoXX« o
sep\' b-(pa TTtxuXs\'jaaç, Eccl. 627 n xott Tqp-qGooa stcI xoîatv
ÔTjfj.oatotatv, quod a Meinekio accipitur de publicis aedifi-
ciis, ita ut ad 3) referendum esset, sed Brunckius vertit
«in foro et aliis locis publicis». — Fr. 344 t^&uota —
|3s|3aaavta[xsva/ s-\' t)r&uo-(\'oXou ysip\\ n;apavo|jtcoxàxou libri:

praebet èf \'javj pro r«; ùijj.v. Tolerari posset èf r^plv cf. II: 6 s. f.
nisi Dicaeopolis ubique de se ipso singularem usurparet.

ûir\' Gaisfordias : sv Boissonadius : [Sspaaavtafxfva = librata ,
perpensa: fortasse propola palmam suam, super qua pisces
iacent, lente sursum deorsum movet, ut eorum pondus
statuat; tum unice aptum esset etc\'. Vide porro Lys.
1026 n, Ran. 46.

Notio movendi hic illic invenitur, ubi tamen iam cogi-
tatur de quiete, quae motum sequitur : Vesp. 1040 n
/-axa/Xivdp-svot x\' sttl xalç xofxatç étuI xoFaiv aixpay[xoaiv
ô[jià)v, Pac. 901, Ran. 1246 sq., Fr. 470 m T. — Eiusmodi
genetivus occurrit Lys. 732 oaov oiocTïsxàaaa\' èm xriç
yXvrqç, [jtdvov se. xà epia.

2. Viciniam indicat, ut èizi c. gen., sed multo saepius
(cf. Tupdç c. dat. I, c. acc. I: 4): Eq 1397 stii xccTç TiuXatç
àXXavxoTTM)X-^a£i [jlovoç. cf. 1246 sq. : Nub. 466 m étci xaTat
{)6patç àsl xabfiabai cf. Vesp. 362 n, 1482 n, Ran. 163,
Eccl. 865 1), 1114; Vesp. 552 n xr^pouo\' êtîi xoTai opucpà-
xxoiç;: Pac. 770 n /àicl xpa-rcsC\'d ^ujjnxoatotç ubi cum
Meinekio aliisque legendum erit xàv pro xal nam êitI
TToaiotç non dicitur); Lys. 1251 m stt\' \'Apxajxixio) «ad Ar-
temisium» (cf êv I: 3), Vesp. 754 n, Ran. 195, Eccl.
1107. — Aliqua ex parte notio movendi adest Vesp. 124
6 o\' àvecpàvY] xvecpaToç èià xy] xqxXfSi.

Ad 3) referendum est Fr. 533 èsà riaXXaota) xàp\', 5)
îuàxsp, 8u)a£iç 8tr^v. Templum Palladis conditum erat,
ad servandum Palladium Troianum, cuius in possessionem
Athenienses venisse se contendebant. \'EtîI llaXXaStui igitur
primitus significabat «ad simulacrum Palladis». Factum
esse potest, ut postea de templo ipso cogitaretur (= £v
OaXXaSto)), utque per analogiam dictum sit Vesp. 801

\') Eccl. 997 àXX attt.j\', oitMç [iTi n\' IttI âùpaicïiv o-psTat. us f-h âvpotan
Halbertsma, vide Blayd.: „recte, opinor, cf. 993. Alioqui addito articulo
opus foret ut in v. 1114 etc."

TjZTjXÔ-/] yàp <i>ç \'AOr^vaiot tcots/ oixdaotsv sttI xaFc oV/Saïai
xàç otxaç (=: sv xaTç oîxfaiç). Quin etiam Plut. 338 oceurrit
xahoi Xdyoç y\'tjv —iroXùç/ êtci toîat xoupstotat.Ttovxa0-/j[ji£V(yv,
ubi Cob. proposuit sv, vide tarnen locos laudatos a Blaydesio.

IL 1. Cum I: 1 cohaerent locutiones figuratae, velut
Eq. 402m 5) Trspt Tcdvx\' sttI Tràat xs Tcpdyptaat, 403m LT?
owpoodxoiatv sTn\' av&satv t\'Cwv, Ran. \'1046 n aXX STït xot aot
xat xoIç aoTatv tïoXX->, ttoXXou \'trtxasfjxo (se. \'AcppootxTj),
Ran. 678 m, Eccl. 903 m, Plut. 185.

2. a. Ex I: 2 oriuntur dictiones metaphoricae haece:
Th. 313 m xaîao\' stt\' ebjaïi/ cpavsvxaç sTct^apï^vat, 328 m
Xpuas\'a xs cpdpfxty^/ ay-\'qasisv stt\' su^aîc/ -^[isxspatç, Ran.
1496 m; Plut. 455 stc\' auxocpcopo) ■— stXr^jj-ixEvto, Schol. stc
aùxo) xo> spycp, stt\' aùx~Tj t^ xXscLfa, stc\'aùxtp xo) xXsp-p^axt,
vide Blayd. ad. h. 1.

b. Quibus adicio locum Plut. 628, ubi in praepositione
notio quaedam comitandi inest: 5) TîXstaxa Br^astotç ji.s[jtu-
axtXrj-tsvot / yspovxs; dvopsç six\' oXfytaxotç àXœt\'xotç «o qui
«saepe Theseis tenuiter epulati estis, senes, pane admodum
«modico» cf. nostram rationem loquendi «groot gebracht
«zijn bij iets». Quales locutiones transitum faciunt ad vim
modalem, quae cernitur Plut 891 stt\' àXïjxlsta = dXr,dcoç.
Locum Eq. 546 n TrapaTcs\'p^o^x\' êcp\' svSsxa xcÔTcatç/öopußov
yp-qaxov Xvjvatx-^v nemo neque explicavit neque ita conexit,
ut nulla restet dubitatio. Schneiderus coniecit scp\' sv Ss\'xa
xu)Trat;, «ne remigandi intercapedinem ullam faceret remex
«nisi post decern continues pulsus», eft. scp\' atca^, sttI
[jtsya, sTit uoXu similia, siç sv, xad\' sv, ucp\' sv. Ingenio-
sissima sane est coniectura et mutatio prorsus nulla.

c. Tertio coniungitur sTit cum dativo rei, cui alia res
additur (cf Trpo\'ç c, dat. II): Ach. 835 Tratstv scp\' aXl x«v
[jidSSav (ut nos «iets bij iets eten», quem ad locum Dind.
annotat haec: «inatstv (omissum in R.) contra dialectum

«peccat, ({iiao^ TcaFev postulat, ut coniecit Hamakerus all
«in aXsat mutans. écpaXtaxav Meinekius». Sed vide Ribb.
ad h. 1.: «Der Dorismus des Megarers ist nicht consequent
«durchgeführt; ändern darf man in dieser Beziehung wohl
«nur in sehr beschränktem Masse». — Pac. 123 n xoXXupav
[jtsydXrjV /m xovouXov (j<hov èiz\' aùxïj cf. Fr. 528; Plut. 1001
y.a\\ TTpbç xouxoiç sTttsv, Pac. 1025 m, Lys. 1295 m,
Th. 1) 1045 m.

Eodem modo duos locos sequentes explicare velim : Eq.
411 n lytuys vr^ xouç xovouXouc, ou; tcoXX« oy]\'îct uoXXoTç/
f,v£a)([o\'p.rjV £x naioioo, Vesp. 1046 n y.ahoi ausvocov ttoXX\'
sul TioXXok rj|jivuaiv xov Ato\'vuaov. Brunckius hoc loco vertit
«quamvis per Bacchum inter libamina saepe adiuret» , illo,
«quos saepe et multis de causis perpessus sum». Quae si
vera sunt, hi loci referendi sunt ad a) (= «bij vele gelegen-
heden»): at fortasse tïoXX\' èizi itoXXok nihil aliud est ac
geminatie adverbii TxoXXa (= uoXXaxtc) = saepe saepe =
saepissime, cf. xoxoc etci xoxw.

3. Verbis affectuum sim. adiungitur stci cum dativo rei
vel personae, quae affectum movit, quae causaaffectusest:

a, cum dativo rei: Ach. 5 sycoo\' £cp\' to y£ xo yAarj -qu-
cppav&TjV Locbv, Vesp. 1317 éul xto xojxas xal xo[jLcj;o; eîvat
tipoaîïotsî; Av. 14441t? im xpayo)oia/ avstixspäailai xal
7T£7Tox-^a&at xà; cppsvaç. — dpaaùvsa&ai Ach. 330 n; y£Xàv
Av. 803 (bis), Ran. 2, Plut. 799. — Eq. 707 legitur: etti
xo) cpàyotç fjOtax\' dv ; etïi ßaXXavxico ; Sed £aôt£tv èrd xtvt
non dicitur de cibis, sed de lancibus vel catillis, quibus
coenatur. Fortasse recte Kock, ad h. 1. etti xco cpaywv
-/]ootx\' dv; £7rl ßaXXavxtqj; Th. 1049 m T xtç £[j(,ov oùx èizóf^^exaij

\') ïh. 719 m àC)X où aà tm äzot xây où /v.ip0)v \'iauç svvßpisig Àôyo\'jj
Âsî-iç T àvoaioMç îtt àSfioiç \'épyoïç, Diud.: aMoaiouç. àâioiç k\'p\'/oiç -yàp a. libri.

Tïddoç ajj-syaptov èjà zoczôov Trapouafa; Quae lectio non in
suspicionem vocanda esse videtur, cf. Enger, apud Blayd.
ad. h. 1. \'EtîI zazwv Ttapouata pendet ex àp-lyccp-ov i).

b. cum dativo personae : Nub. 363 n xàcp\' f^plv asp-voTipo-
awTierç, de Socrate, qui vultum ad gravitatem componit,
quod vêtus ei consuetudo cum Nubibus intercedit. Vesp.
1532 m fjoSsU STil xoTatv iauxoù ~atal toIç Tpidpy^otç. —
Semel cum verbo transitive : Eccl. 965 m xi p.\' sxp.atvstç
èni xa.6x"(j ;

■4. In locum alfectus ipsius, saepius succedit actio quae-
dam, quae affectum exhibet: Eq. 406m ttIvô nïv\' otI
aup-cpopar?, 655 êtii aup-cpopaT? ayatlaTaiv sta-zj^ysXp-svai;/
öustv (structura apud nostrum rara cf Nub. 161
otà XsTixoù o\'ovxoç aùxoù, Eq. 520 n, Nub. 654), Vesp. 863n
xat p.tjv fjp.sr? £Ttt xc-Tç aTîovoatç/ xat xaTç zoyjnçj cp-^p/r^v
àya&Yîv Xé^op.sv upJv, Eq. 1318 n, 1320 n, Nub. 1205, Lys.
1276, 1293m, Eccl. 1181m.

Que cum usu componi potest Ran. 1139 ouxouv \'Opsaxr^ç
xoùx\' ÊTtl xoj xup.[3o) Xsyst/ xto XOÙ Tîaxpoç xs&vscoxoç; ubi
£/Ti coniungitur cum dativo rei, ad quam alicuius verba
pertinent, cf. nostram rationem loquendi «doelen op iets»
(cf. Ttp/jç c. acc. II: 5a, èç II: 3 c).

5. Adiungitur dativo rei, quae finis actionis est : Eq. 1226
syo) ô\' sxXsTîxov £7î\' àyaôxo ys xTj TioXst cf. Ran. 1486/7 m.
Dativus, qualis loco laudato est T~q Tto\'Xst, volgo deest:
Plut. 888 oux £7i\' àyailo) yàp Evilào\' iaxbv oùoEvt; Vesp. 495 n
ouxoç ocjjcovErv soiy àvO-ptoTroç èTtt xupavvtoi cf. 498n, Lys.
630 n ; Av. 460 n ècp\' dxo)7i£p Tipà^piaxt — f^xstç «cuiuscun-

1) ]fr. 229 rpay&ni? / s-i y.yj.xv.ai ! xaâyn vj S" ovroçl -Kali; àânvaioç ^
quae Dind. sic explet: notriz^ç rpaywJ\'taç, ôç Siî^âWexo (vel ffxainrsTo)
STTl fj-xlocxisc cett.

que rei causa», Th. 84 £X/(Xr,aîdCs[v en óXe&ptp, Av. 438
(vide Kock.), 583 n, Lys. 343 m, 578 n. Th. 337, 360 m
894, Ran. 403 m, 405 m, Eccl. 573 m.

Huc facit formula stc\' ayaOi^ xó^^Yj in precibus: Vesp.
869 m stc\' à-ca&î^ "^"XXl/ T^payp.\' — aTraatv fjfxTv âpiiéaai.

6. Cum 5) arcte cohaeret is usus, ex quo dativum
regit personae, ad quam decipiendam dolus intenditur:
Eq. 468 xal xaùr\' ecp\' oTatv saxt cu[j,cpuau)[ji.£va/ 469 sycoS\'
s-jtI -yàp xQiç, §£0£jji£V0tç ^aXx£U£xat , Av. 526 n ztç
£cp\' u[xrv ôpviô\'SUXTjç/ lax-^at

Av. 543 m èm rm non de insidiis usurpatur, sed sim-
pliciter significare videtur «cum damno alicuius»: o?/ xaaôs
xàç xtjxàç Tïpo-ydvwv Trapaodvxwv / £[j.cit xaxÉXuoav.
Varia lectio êtx\' e[xou nullius pretii est. Vide porro
Rlayd. ad h. 1.

Semel de hostilibus apertis adversus aliquem: Lys. 501
OT àkXr^rjiaiv aïpead^ai odpu, quem locum apud Bakh.
non inveni: attamen paratragoedia esse videtur cf. Soph.
Oed. Col. 424, Eur. Heracl. 313. Etiam de animo infenso:
Pac. 620 n fjpKJojjiÉvouç êtx\' xal oEarjpoxaç,

7. Usurpatur de condicione, qua quid fit: Av. 154
àXX\' eyody\' \'OtcoÔvtioç/ oùx àv ysvoi\'jji-rjv ettI xaXàvxtp ^puoiou,
445 fjfxvufj.\' STcl xouxotç, ndat vtxàv xoîç xptxak xal xoTç
\'ösaxak tïàaiv, Lys. 251 èàv p.7] \'cp\' oTaiv eTttojxev. —
\'Em xouxotç Eq. 1384, Pac. 706, Ran. 589, Plut. 1168;

Eq. 477 îcaî ràç ÇuuôJouç ràç yvhrsptvàç Iv rfi Trois t, sv ÎL. Itv\'i
ceteri; Dind. recte \'Ravennatem secutus est.

èTzi "iOicsùe Av. 1602; sep\' o)ts c. praes. inf. Ach. 722,
Plut. IIM; — c. aor. inf. Th. 1162, Plut. 1000.

8, Significationis «in alicuius potestate», «ex alicuius
arbitrio pendens» vestigia tantum inveniuntur: Av. 639 n
sTiii aol Ttxôs -dvx\' àvàxstxat. Volgo dicitur sici Ttvi sTvat,
Y^vsa&at et sic etiam Pind. Pyth. 8 : 76 xàâ\' oùx èn
àvopdat xsTxai, sed àvaxtilÉvat xtvf xt et àvdxstxai xtvt\'xi,
vide Kock. ad h. 1. Nostro loco altera structura cura altera
raixta est. — Vesp. 650 n yakzTzo^ jxèv xat ozi^rqç, -^v^iir^c,
xat [JLStCovo!; ^ \'tîI xpui\'q)ooTç.

ni. Arcte cum II: 2 c cohaeret usus temporalis (cf.
[xsxà c. acc. IL): Plut. 1001 e, g. xat ttooç sm xouxot!;
sTtïsv, parura diflert, utrura vertas «praeter haec» an
«statim post haec» : Pac. 1085 e (vid. Blayd.) sut xouxotç
Nub. 480; xàm xouxctç Eccl. 82, Plut. 57.

Ach. 13 -^vtx\' sTit Moq^o) Ttoxs/ AsttQsoç stav^Xfl\'. Sin
sTît ptoa^o) vera lectio est, hic locus referendus est ad II : 5.

Quia raultis locis vis localis simul occurrit cum trans-
lata, II non ab I séparavimus.

a. Cum verbis eundi: Ran. 130 «vapàç sut xov uupyov
xbv ucp-qXo\'v, Nub. 1487 sTiava^àç etîi xo cppovxtax\'^ptov,
Eq. 169, Nub. 147, 255 n, 278 n, Ran. 199, 566.

cppsvdç, Eccl. 882 Moûaat osGp\' IV êtûi xoùfxôv axo\'pta,
Av. 638 n stci xaùxa xsxa^dp.sad\' fjjjisrç.

a. cum accusativo personae (cf œç 1, izapâ c. acc. I: 1,
TTpd; c. acc. I: 1, èç I: init.): Av. 789 n xax\' av sfXTrXr,-

aftct; s\'f\' auöt; au xaxsTTtsTO, Fr. 192 ra dTTOTiXauaxc\'ov
sTit Tov vufj-cpiov, lo yajjLoûjjtai xr^fjispov, Ran. 291 cpsp\' êtü\'
auxTjV Tdj (quod partim hue, partira ad 3) pertinet; vide
Kocli. ad h. 1.), Ach. 982 m, Vesp. 1360, Av. 717 n,
Lys. 2, Ran. 646, 656, Eccl. 550, 616 n, 625 n, 899 m, 948

h. cum accusative rei pendens ex verbis eundi: stïI
osIttvov paot\'Cst\'\'\' Ach. 1085, Eccl. 856, — tsvai Vesp. 1250»,
Pac. 1192, — statsvai Pac. 1208, — -/copsrv Eccl. 652 n;
èm xb OSÎTÎVOV sp^sa&at Eccl. 1128, 1135, — uTta-jroxtvsTv
Eccl. 1165 n. — Ach. 988 m excidit verbum, vide Dind.
In bis locutionibus semper s-t usui\'patur: serael tantum
occurrit èç ^up.7Toatov cf. h\'. — Fr. 464 l\'-six\' èni xou\'jiov
fjXc, incertum est, utrum sensus sit «in forum obsoniorum))
an «ad emendnm obsonium». Si posterior interpretatie
vera est, pertinet hic locus ad 5. Cf. porro: Ach. 866,
1143 n, Vesp. 321 m, 987, Av. 129, 1287, 1758 m, Lys.
664 m, 737, Th. 985 m, Ran. 137 180. Eccl. 684 n,
Plut. 675, 686, 1007, 1040, Fr. 496 (vide Blayd. fr. 662)

Plut. 683 sTii xr^v yurpav xYjV xf^ç à&dprjÇ àvi\'axap-at,
motus igitur ad ollam nondum coeptus est cf. Av. 490 n
avaiCT^ocoatv ixàvxcç su\' l\'pyov.

Ubi pendet ex à\'.ptxv£ra&a[, xaDiCsiv^ etiam adest notio
viciniae, quae capessitur vel capessenda est (cf. izapd
c. acc. I: 1, updç c. acc. I: 1, sç I: 1 d cum y^xsiv,
■zapsTvat sim.): Plut. 962 àXX\' Taf)\' stï\' aùxà; xàç Oupaç
à:pijliivq, Ran. 436, Plut. 959; Eccl. 1080 cps\'ps ticoç stt\'

2) Ban. 168 twv isc^sspofxs\'vwv, ocTTtç îm tout spyjTcci. Versus intcr-
polatus, vide Kock.

Fr. 510. ttAv-jV si Tiç Ti-ptxîTo Seô^vjoçj jSçcrry.xviov sm y.âucvov àv^poç
yalxsMç. Locus corruptus vide Dind., Blayd. fr. 826.

è\'/.errqv t7]v xaX\'qv acpfEojjiat ; Kan. 197 xdi)iC\' èm xi\'otttjV
(csede ad remum», sed Ran. 199 ttco Vt xtoTïTjV ad 1) per-
tinet, vide Kock. ibid.

b\'. ciim accusativo rei pendens ex verbis movendi: Yesp.
1005 «Y^v p.£T\' £[j(,auTot5 navmyoX/ ènX ostrrvov, s; Eup-iro-
atov, sttI dscoptav, Av. 1602 toÙç irplaiSsi; èn\' dptaxov
xaXto. — Porro ajeiv: Th. 919 t, Eccl. 1001, Plut. 656,
Er. 389; èMjeiv Ran. 351 m; y.aXsiv Av. 890, Eccl. 348.—
Fr. 564 snzdjïoüc. joov -q a/dà \'axtv -q Vt xb oeïirvov,
locus nondum satis emendatus, vide Blayd. fr. 607. —
E\'ormula militaris dvay\' sttI axé\'Xoc, quae Av. 383 n occur-
rit, usurpatur, ubi gradatim ceditur, ita ut alterum crus
ad alterum per spatium, quod inter crura est, retrahatur
(dictum est igitur pro avarf i\'Xxcov axsXoc ènl axsXo;),
quod apud alios volgo exprimitur per avay^wpzlv sir) n6oa,
vide Blayd. ad h. 1. Graeci igitur dicunt «voet naar voet
(zettende)», nos vero «voet voor voet (zettende)».

In translatis locutionibus imprimis occurrunt xpÉ-irstv et
xp£7t£a8at : Nub. 589 n xob; &£0\'j; / axx\' dv OptEF; sEc-jJtdp-
xTjx\' èizi xb psXxtov xpsTïEiv, Vesp. 986 sVt xb [BéXxtov
xp£V£a{}at cf. Nub. 594 n, Eccl. 475.

TpsTiEa&at £-t xt (£cp\' mizix-qv sim.) occurrit Lys. 675 n,
Ran. 1025 n, 1119, Plut. 317 n. — Vide porro: Vesp.
487 1) Av. 1373 m, Th. 724 m T, Ran. 1365, Fr. 560 mt.

3. Usurpatur de aperte hostilibus (cf. Ttpoç c. acc. Il: 4 a)
ut £-1 c. dat. de insidiis:

1) Vosp. 636 m wç Sk ttcóvt\' SKsl-hlv^iv j y.oîjâh Tvxpvi\'kâsv libri, wc c?\'
irrî. îrâvT-\' èlriÀuS^sv Porsouus motri causa: emeiidatio incerta, cum in
stropha quoque multa corrupta sint.

emendatio incerta: iitiTpvfov (lioc accentu) K. ém -h pvwiv V. iTrt -ri
rpvfsphv ceteri. Vide Brunck.

a. cum verbis eundi, sim.: Vesp. 244 n f^zstv l\'^oviaç
-?][jt£p«)v opyr^v Tpuôv lïovYjpàv £~\' aùxdv, Lys. 674 n tiXsTv
sep\' -^ifjiàç, Vesp. 1) 423 n, Av. 632 m. Lys. 247, 463.

h. Cum verbis movendi: Nub. 397 n toùxov yàp otj
cpavEpôç Ó Zsùç r/]a\' sTit xoùç sTïidpxouç, A.v. 1250. —
Accusativus ubique personalis est, praeterquam Ran. 1021 n
xoùç lux\' STîl

Locutiones figuratae: Vesp. 12 sTïsaxpaxsuaaxo/ M-^ôo;
xtç èizl xà pXscpapa vuaxocxxr^ç uttvoç, 705 n s:il xôv
E^fOptôv xiv\' sTTippuEccç, 1514. — Lys. 543 m s8s\'X(o B\' srà
Tiàv tsvai/ [Jisxà xôvos «adiré omne periculum».

4. De motu, qui per spatium aliquod extenditur: Av.
250 m L u)vx\' srà -jrdvxiov oîo[j.a daXàaarjç/ cpùXa jxsx\'
àXxurivsaai Tcox>?xat, 1567 etc\' àptaxs\'p\' ouxtoç à[JiTï£)jsi ;
1568 où jjtExaßaXst {}ot[Jtàxtov ôo\' etiI os^tà; Nub. 1108
sTrl [XSV ôàxEpa. — Ach. 967, ubi libri exhibent àXX\' èizX
\'ctpiy\'q xoùç Xo\'cpouç xpaoatvsx«) «super salsamenta», Reis-
kius proposuit STTt xapt^si cf. Ribbeck.: «Gesalzene Fische
«sind Soldatenkost. Dicaeopolis hat eigentlich im Sinne:
«möge er sich seine Helmbüsche zum Pökelfleisch wohl
«schmecken lassen: Ttapà Ttpoaooxtav sagt er aber zpaoai-
»vsxou (nach 965) statt cpaysxa)». — Haud scio an xb Tcapà
upoaBoxfav duplex sit, xpaoatvsxo) pro cpayÉxto et sVt
zapiy-q pro stîI xapiyei : nam srà xapt^si xoùç XdcpoDç
xpaoaivsxot) fatuum est.

In re militari stci accusativum regit ordinum, per quos
exercitus se extendit in latitudinem : Lys. 282 n £9\' sTixa-
xaibex\' àamoaç ixpb; xaiç TtuXatç xaO-suotov, Fr. 47 laxaaQ-\'
i\'fs^rjç Tuàvxsç ini rpsTç àaTcfoaç.

5. lis locis, quos sub 2) ascripsimus, sola vis localis
cernitur: saepius tamen praeter hanc notio finis alicuius
in praepositione inest, ita ut sensus cum proprius turn
translatus sit (cf. xaxd c. acc. II : 1, ubi habuimus -/jxetv
cett. xaxd xi) : Ach. 16 oxs ot] 7rap£xu(];3 Xalptç £tî1 xov
opfliov «ut orthium caneret»; Eq. 1407, xaxslvov excpspsxco
xt; co; £711 xTjV xs/vr^v «ad exercendam suam artem» (unicus
locus apud Aristophanem, ubi praepositioni praemit-
titur, vid. Kock. ad. h. L); Av. 292n t] Vt xov StauXov
TiXdov «diaulum cursuri» Lys. 737 aux-/] \'xspa/ £-k1 xr^v
dptop-j-tv xTjV dXoTiov £$£px£xat «ad amorgin non decorticatam
se. decorticandam» ; Ran. 180 èfîi xo nXoiov «ad

quaerendam navem» Ran. 675mL, Eccl. 926, Plut. 1008.
\'Etîî xt = cur Nub. 257, Av 340n. Lys. 1101; oxt
Lys. 22, 482 m.

Saepius sTit xiva (xt) pendens ex verbis eundi et mittendi
usurpatur de persona, quae arcessitur, vel re, quae petitur :
a. cum accusativo personae: Ran. 1418 lyw xaxiïX&ov
£7rl TrotTjXTjV, 69, 111, 478 T, 577; Th. 769 xt\'v\' ouv av
dyjEXov j 7î£[ji(liat[j.\' stï\' auxdv ;

h. cum accusativo rei: Av. 77 xps^m V dcpuaç, 79 xpÉ^o)
Vt xopuv\'/jv, Eccl. 819 xamiT i^topouv £Îç dyopdv èn\' àXcptxa,
Vesp. 854, Pac. 1040, Th. 728, Fr. 356 (bis).

ziv\' sy^ovT snivoioc-j, Reisig. Dind.; Ij/o/ov, / èm ziva. t\' iixivoiccj , vuig.
Koek., vid. etiam Blayd.

vixufftv httI TTopüv.v. Loens eorrnptus, vide Blayd. Alól-xv — ekl nopsh.M
siguiflcare potest „ut ita suspeusa iter faciam," se. „ad inferos," quod
tamen ab vs\'zua-tv noji exprimitur.

I. Eîç vi locali praeditum significat directionem vel
motum in locum aliquem. Solam directionem indicat pen-
dens ex verbis videndi, pXsrcsiv sim. De motu usurpatur
coniuncturn cum verbis eundi aliisque; sive quis iam in
ipsum locum processisse cogitatur, velut Eq. 281 n saopa-
[j-wv êç TO Tipu-avoTov : sive tantum ad vicina, velut Nub.
142 fjzco ixa&TjTTjÇ £ç TO cppovTtaT~^ptov, ubi Strepsiades
nondum introiit domum, sed ad fores assistit : sive denique
nil nisi motus exprimitur, velut Nub. 128 (Baot\'Cwv èç to
cpoovTtatfjpiov. Semper tamen eiusmodi locis intellegendum
est intrandi consilium.

Additur eç, praeterquam vocabulis locum significantibus,
notionibus bisce : ixvl-qaia, Ach. 28, Eq. 935 n, Eccl. 84 ,
270, 289m, 352, 490n, 740; ^ool-q Eq. 475; bjxuoatov
Vesp. 1005; oey.aTq Tzaioapioo Av. 494n; yd^jt-oç Pac. 1192,
1206; naviijopiç Pac. 342 n; x^péç Eq. 559 m, Nub. 565 m,
ïh. 1137 m, Fr. 314 m ; x6xXoç Th. 954 m ; Ta^tç Av. 400 n ;
xdpaxeç cf. 1: 2(^; ^.<rmp[o. Eq. 1151 ; [Jtaxdpcov eutu^jt\'a Ran. 85.

Accusativum personae regit — praeterquam apud pXsTzstv
Eq. 292 n, Vesp. 613 n, Av. 308 n, Ran. 499, 562, sttivsusiv
Eq. 657 n, zapaBoxelv Eq. 663 — adiunctum bis verbis
eundi et movendi: Pac. 128 sXauvetv Iç i}£o6ç, 130 sç
Deoùç d\'^typivoc, 132 TjXôev eç Deouç (non opus est igitur
ut Av. 843 xr^puxa oe 7r£p,cj;ov tov jjièv iç Deoùç dvco cum
Meinekio legamus coç), Ran. 187 iç KepPepi\'ouç (cf. sxl: 1,
£v 1:5), 327 m iXOe — oaiouç sç DiaaioTaç, Pac. 882 xaTa-
&r^ao[J!,ai yàp auTOç iç [xsaouç dy(ov, Av. 1608 f^or^ a\'6

tîaxtjp sla\'/jjay\' iç tooç cppdxspaç; ubi tamen non solum
significatur, novicium in tribulium coetum introduci, sed
etiam eum posthac usu ac consuetudine cum eorum ordine
coniunctum esse. Vis localis igitur cum translata mixta
est. Omnibus locis adhuc laudatis, accusativus personae,
quem £ç regit, est pluralis: quod si fit, transitus ad notio-
nem loci lacilior est, quam si de una persona sermo fit
(cf co; 1). Av. 618 n unicum exemplum est accusativi
singularis: xooz éç âsXœoù; ouo\' si; \'A[xjjlcüv\' iX&dvxsç, ubi
cum Meinekio legendum erit (o;, nisi volgatam tueri pos-
sunt loci Straboniani I: 55 et 17: 838 unde apparet, ipsum
oraculum Ammonis breviloquentia quadam \'A[Jt[x(ova audi-
visse Motus, qui versus personas dirigitur, volgo expri-
mitur per wç 1, Tïapd c. acc. 1:1, npôç c. acc. I: 1, srrt
c. acc. 2a.

Adiungitur èç cum casu suo: 1. Verbis eundi sim.,
velut TtTjOàv, TcXeïv^ Tclxsa&at. cett.

a. Nonnullos locos, qui notatu dignissimi videntur, bue
ascribemus: Av. 400 n avay\'i; xd^tv, irâXtv Iç xaùxo\'v, 1006
cpspouaat — slç aùxTjV ôôot, 1288 av xaxYjpov Iç xà pt|3)a\'a ,

recte restitntum videtur wç. \'Eç in textum irrepsisse putaverim , quod
de prodeuntibus in concioiiem populi, sç lov ^riy-ov -apeXBsiv usnrpari
solebat cf. Thuc. 5: 45 sç rov rJr,y.rjv TvapslSsrj et imprimis apud oratores,
cf. Dem. 18: 103 slç siariXS\'o\'j et passim. ■— Plut. 237 [j.h yap

ûç fiiSaVov sLcril.^Mv Tvy^, lectio recentiorum codicum àç recipienda esse
videtur, etsi 11. et V. exhibent slç cf. Plut. 242 -o 3\' ûç TvapaTvlriy â\'v-
.\'d\'OMTZOV îifTî/^MV TV^M , vide Playd. ad 237: „Nimirum Attice dixcris
„iiTsA^slv SÇ Tîvo; vel wç jt-jo., non sç -rtva. Similiter Latini „ingredi ad
„aliquem" non „in ahquem" — Eccl, G75 n P. praebet Sjuzs jSa^t\'Çstv
slç àllYiÀovç , quod vix nonnullis locorum supra laudatorum defendi potest.
Cum praeterea ubique in Ecclesiazusis ôiç occurrat cf. 925, 933, 1005,
1013, 102S, 1084, 1088, melius videtur etiam hic legere âç .

Fr. 242 xpaîtop-cvov iç tou\'cJ^ov , 285 zpéy\' iç xbv oTvov,
275 n ó o\' eç zo ttXivO-sTov y£vo[ji£voç z\'zixps.^s, vid. Blayd.
Fr. 282: «Post jsvop-Evoç excidit fortasse sù&uç, nisi ali-
«quid potius ante jevoiisvoç excidisse statuas ut xdy\' au».

Octopsîv = «ad ludos spectandos prolicisci» : Vesp. 1198
êç ndpov, Pac. 342 n iç TtavrjupEtç.

Frequenter adiungitur eç verbis compositis cum sv et k,
quae subinde promiscue usurpantur, ut apparet ex bac
tabula :

5. Vesp. 1020 n eîç dXXoxpfaç
jaaxlpa? ivouç, de Aristophane,
qui fabulas suas aliis tradebat
agendas.

Composita cum sv praeterquam his locis non occurrunt
nisi Nub. 378 n sk dXX-^Xac sp-TTtixxouacxt cf. 384 n, Ran.
1522 n [J.TjO£Trox\' èz xbv \'&dzov xbv £p-bv EYxa&sastxat.

Frequentiora sunt composita cum s?; stats\'vat Vesp. 139,
1283 m, Av. 642, 1209, Ran. 550, Plut. 235, 791; ioopa-
P-eTv Eq. 281n; sacpoixav Eq.l033e; staaxxstv Nub. 996 n;
saTt-/]odv Eq. 599n; sapdXXstv (intr.) Pac. 747 n; saTTsxEatlat
Vesp. 431 n, Av. 1173.
b. Ellipsin vel breviloquentiam invenimus: Ach, 42

s; TY]v TTposoptav TTàç ûcvT^p toaTtCsTai, Pac. 1329 m osùp\',
u) Y\'jvai, sk dypdv, Ran. 1279 èç xo [SaXavsrov ^ouXojj-ai
(cf. Lys. 136 zdycoys oià xoù Trupbç; |3o6Xo[ji,at cf. otà
c. gen. ï: 1), Fr. 59 siç àyupa xat yyobv cf.\'Bergk: «Dixerat
«poeta, ut opiner, ovoç stç à^upa xal yvouv, quod tri tu m
«fait vulgi ore proverbium», cf. Vesp. 1309 sq. sotxaç , a>
TTpsapùxa v£o-Xo6x(p xpuyi/ xXrjXVÏpt x\' st; à^upp-bv àrroos-
opaxoxt, vid. Blayd. fr. 85. — Fr. 61 èç xbv Xtpiva, ubi
Dind. citât Phot. p. 227 «\'Eç xov Xtfjtsva: oxav -j\'àp opwvxat
«àîto xr,ç TToXscoç acpoopoxspov spsaaouatv. oilsv Tcapotp-ta
«xaxà xo iXXtTtsç, Axxtxoç sç xov Xtptsva. Xstrrst-j\'àp la^upo\';».

c. Cum genetivo personae, omissa voce otxta vel tspo\'v,
(cf. 2c, £x I: 1, èm c. gen. I: 3, ev I: 2): naîç S)v Ecpoixaç
£ç xtvoç otoacjxàXoû; Eq. 1235; èç xtOaptaxoG Nub. 964 n;
£tç opyqaxplooç 996 n ; £ç xôjv axuXoo£(|;(j5v Eccl. 420 ; £tç
sp-où Lys. 1065 m, 1211m; £tç êauxtov Lys. 1070 m; iç
(ptXoxTVîfxovoç Vesp. 1250 cf Lys. 621 m, 725; iç Tpocpwvtou
Nub. 508; stç Atoou Ran. 69, 118; \'ç Oavo\'ç ~ \'ç Fsve-
xuXXfooç Lys. 2; iç 9£ap.ocpdpotv Th. 89. — Articulus ad-
ditur Vesp. 1440 Tîapàxpsx\' eç xà ritxxàXou, Th. 224 iç
xo xtov a£[xvü)v -ösüiv. Semel tantum obviam fit quod legi-
mus Ran. 1363 m Trapàcpr^vov iç FXôxrjç «praeluceas mibi
«in domum Glycae».

d. Attendendum est ad coniunctionem praepositionis
iç cum verbo Tiapsrvat: notio motus praecedentis nondum
evanuit: Eq. 7.51 àXX\' iç xo Tzpo\'a&s ^P"^ Tiapstv\' iç x-/^v
TTüxva (cf II: 3d), Eccl. 283. Vide supra, I: init., Pac. 130
£ç &sobç àcptypiÉvoç (apud -/jxEtv sim. etiam inveniuntur
Tcapà c. acc. 1:1, T^^po\'ç c. acc. 1:1, £Tct c. acc. 26.

Verbo sirnplici TrtTïxEtv imprimis in parodia èç adiungi-
tur: Ach. 1186 T elç uopoppdav tteocov cf Pac. 140 T;
Th. 1122 tT? Tcscrsrv £ç sùvr^v xal yaixrjXiov Myoç. Sensu

translate Nub. 702 m oxav si; duopov nii-qz. Semel cum
accQsativo membri, in quod quis cadit: Eq. 571 n st 6s
Tco\'j Tcsaotsv s; xbv u)[xov cf. Pac. 897 sc yo\'vaxa zupo saxdvat.
Quibus addimus pauca verba, quae perinde ac
non in numero verborum eundi referri possunt; Fr. 349 n
s; X7]v yfjV yju^aaa xdxto cf. veusiv Vesp. 1110 n, suivsusiv
Eq. 657, xapaooxstv Eq. 663.

e. Semel s; cum casu suo pendet e substantivo: Ach.
192 oCouai yaoxai Trpsapswv s? xdc, uoXst;

Ceteros locos, ubi s? verbis eundi additur enumerare
sufficiat: Ach. 28, 43, 80, 81, 266 m, 877, Eq. 147,
475, 485, 559 m, 604 n, 805 n, 935 n, 1312 n, 1394,
Nub. 142, 837, 1004 n, Vesp. 16, 122, 837, 910, 1162,
1271m, 1310, Pac. 70, 81, 104, 112, 161 n, 356 n,
4i5, 536, 552, 555 n, 562 n, 569 n, 585 m, 972, 1010 n,
1126, 1192, Av. 710 n, 1023, 1369, 1686, 1715 T, Lys.
302 m^), 392, 411, 605 n, 743 T, 770 e, 786 m, 912,
977 n, 1231, Th. 457, 485, 645. 812 n, 954 m % 1148 m,
Ran. 129, 186, 373 n, 446 m, 485, 1163, 1352 mt, 1529 n,
Eccl. 62, 84, 129, 270, 281, 289 rn, 352, 384 , 460, 490 n,
685 n, 686 n, 711, 819, 959 m 967 m, 1059, Plut. 606 n,
874, 952, 1209 n, Fr. 169 n, 477, 718.

a. Incipiamus, ut sub 1) fecimus, a verbis compositis
cum £v et s;: Vesp. 1056 n sapdXXsxs x\' sc; xd; xt^coxou;,
sed Av. 1146 s; xd? Xsxdva? svE^aXXov cf. Pac. 258, Lys.

1) Gf. Dind. fr. dub. VII: „Hesycliins, ov Tzavzog xvSpog sk Kóptv.9&v
„^TJ ÓTtAoO?: \'ApWT&\'^avvjg. Qnibns sabiungit explicationem proverbii. Non
„satis apparet, utrum comicum dicat an grammaticum Aristoplianem."
-) Lys. 338 m, metrum cvinoit, Bontleium k kóIlv recte delevisso.
3) Til. 1045 m ZTc\'i Ss -colaês to\'T ivsTzsa-psv r\'spov. ■— roTao\' i? toJ\'
probabilis coniectura est Hermaimi.

562 n. — Verba eundi, ut modo vidimus, saepius cum
Ss quam cum iv componuntur: contra verborum movendi
composita cum iv longe frequentissima sunt. — Composita
cum ii^ praeterquam 1. 1. Vesp. 1056 n, ter tantum
occurrunt: Ach. 379 stasXxóaa? — ic; xo jSouXsux-^ptov, 921
av £a-sp.c|;£t£V i; xb V£tbptov, Vesp. 1475 iaxExuzXr^xEv i?
XT^v oizi\'av.

Composita cum iv: i[X|3dXX£tv (de Pac. 258, Av. 1146,
Lys. 562 n vide supra), — xo pdpa&pov Eq. 1362, Nub.
1450 n, Ran. 574, Plut. 1109: — eh avxpov [3a&u Pac. 223
cf. 224 (bis): x\\v pdXavov EjxpaXXs — i? xbv [J.o)(Xóv
Vesp. 200 cf. Eq. 377 n: sk öEdXixTjV è^paXs x^pp-\'/jV
Vesp. 331 n; iixparxEtv Nub. 150, Fr. 205; è-p/zh Ach.
1053, 1068, Pac. 1242, Av. 1081 n, Ran. 620, Vesp. 440 n
(ubi per iocum dictum est xXdstv xsxiap\' èc, xTjV yoivixa) \');
èy/é^ziv Eccl. 347; ivaxaXdxx£tv Ach. 1034; i^xpouEtv:
-axxdXou; iv£Kpou£v i? xbv xoiyov Vesp. 130 cf. \'&uvvdCovx£?
i; xou; DuXdxou; Vesp. 1087 n; ivxt&ivai: iv&sk — i? xicpr^v
Ach. 020T i; xü) xo&opvtü xw ixóo\' iv^sk i£[xa[ Eccl. 346
syxaxaxXtVctv: xbv t}£bv iyxaxaxXtvouvx\' d^cop-EV £k AaxXr^-
iLtou Plut. 621, ubi praepositio etiam cum dy(i),a£v coniungi
posse videtur: vide tamen 411 xaxaxXtv£iv aüxbv sk Aa-
xxtj-cou.

Pr. 291 n vid. Diud. : „Aliud pracccptum Pytliagoricum ex Arisio-
„pliane attulit Suidas s. v. âs^tov, aaçtôv slç uiriSriuo;., apiazspov ù:
„ttoc^avitttoav (recte Bruuckius ttoa\'âvttrtpov) : \'kpt(jrofà\'jr,ç. sizi tcôv âp-io-
„rjLwç zolç ttpâypîca-t v.syp-ouJ-^mv. Qui tamen vereor ne grammaticum
„Aristophanem in mente liabuerit : nam quod vocabulo tioSmi-zpov
„in superiore fragm. 290 utitur, ei ego nihil tribuo. Ex Polemone affort
„Helladius apud Photium p. 533 b. 17. ed. Bekker. ort ■Ky.poiixia.v H.-jyl
,j\'j3ïj<7t rhu âs^iov ■JTToâslcrd\'c.t nôSa, tov â\'àpLaxsphv viÇun\' fvicrl yi.p b
„ïlo\'lip.r,yj , ô)Ç U.y.pTXjpSÏ Xirjuuoç , tjcçtôv Ùç liT:rjS\'0\'J-y. , àpKjTSphv s\'iç
„îtciââvinTùçi."

Ubi verbis cura auv compositis additur, praepositio sç
magis accusativum regit rei, ad quam actio pergit (sensu
translate), quam versus quam motus dirigitur: ipsa res
finis actionis est vel efficitur actione: Lys. 585 n osùpo
Suvd-j\'siv xal Euva&poi\'Cstv stç sv (se. td xdrayp-a) «in unum
glomerem cogéré», Ran. 12Ö2 sîç sv yàp ocozod xà jjlsXtj
bvTSfxcü, Eccl. 674 n, Plut. 1108.

Prorsus metaphorice dictum est, quod legimus Eq. 854 n
XOÙTO 8\' stç sv saxt auyxsxucpdç, «in unum conspirant».

Cum locis, quales sunt Lys. 585 n. Ran. 1262, aliqua
ex parte conferri potest Ach. 320 n xaTaçatvsiv tov dvopa
XOÙXOV EÇ cpotvixtoa, nisi ibi recipienda est llalbertsmae
coniectura xouxovl cpoivtxtoa,

Porro hosce locos afferimus : Av. 518 n sç xt,v yzxpa
otodvat xivt cf. Nub. 506 iç xà) y^stps —, Av. M12 n sç xàç
^^slpaç—; Ach. 469 sç xb oTïoptotov tayvà [xot cpuXXsra oo\'ç ,
Lys. 579 n ^atvsiv sç xaXa&taxov, Fr. 344 xpuyo\'ç xs cptovr^v
EÇ Xsxàv-/]v {î)(}ou|i,sv/]ç, Nub. 230 xr^v cppovxtoa XsttxTjV
xaxa[xtçaç sç xbv dpiotov àspa, Ran. 1381 xo-j-oç vuv Xsysxov
EÇ xbv axa&!Jidv, Lys. 188 T stç àaTito\' — p/qXoacpaYoucjaç, et
sic 190 (respectu versus 188) [jlt^ a6 y\'—^siçàaTn\'o ojjLo\'a-fjç
[jt-AjOE\'v «ad vel super clypeum brachia tollens».

b. Ellipsin vel breviloquentiam invenimus : Eq. 1303 n
cpaalv atxsro&at xtv\' f,jj.tov sxaxbv sç KaX^cr^Sdva «ad expe-
ditionem in Chalcedonem», Pac. 283 s\'ç xàTïl 0pax-^ç i^apial
)(p-^aavxsç sxs\'potç aùxov, Eccl. 740 TcoXXàxtç àvaax-/jaaaà
[jt\' stç ixxXr^aiav cf. Plut. 683 sttI xt^v yûxpom xr^v t7,z à&àp-^ç
àvtaxajj-at, Plut. 741 6 dsbç ô\' su&stoç/ f/.pàvtasv auxbv ot
x\' dcpstç s\'ç xbv vstov, Fr. 460 dxtoç s\'^^cov xbv Traloa Tïtu-
X"^ast \'ç (sic Casaubonus pro TïcoXi^ostç) Xtov,/ sxspoç o\'

(cf. le): Ach. 1222 m DupaCs [Jt\' s^svsyxax\' Èç xoù ["IixxdXou \')>
Ran. 172 [^oóXst axsudcpi\' etç Atoou cpipstv; Plut. 411
zaxazXfvgtv aùxbv stç AaxXrjTîtoû cf 621.

d. Cura TüiTTxstv EÇ xbv 5)m.ov (cf. \\d) hic componi potest
Nub. 549 n Ir.aiQ eç xy,v yaaxs\'pa.

Ceteros locos, ubi eç verbis movendi additur, enumerar\'e
sufficiat: Eq. 424 n, 484, 772, Nub. 236, 404 n, 585 u,
751, 762, Vesp. 18, 123, 196, 1005, 1163, Pac. 307, 882,
1318 n, Av. 437, 699 n, 791 n, 1034, 1140, 1249, Lys.
160, 185, 197, 308 n, 680 n, Ran. 1074 n , 1350 m
Eccl. 602 n, 681 n, 728, 759, Plut. 681, Fr. 185?;, 262,
537, 590 n (vide Blayd. fr. 673).

His adicimus omnes locos, ubi eç xopaxaç occurrit, ver-
bis sive eundi sive movendi additiim (semel. Th. 1226
xaxà xobç xdpaxaç cf. xaxà c. acc. I: 2): Nub. 123 à)ùC
£ç£X(ô a £ç xopaxaç ex xvîç otxtaç, Ran. 189 tcoT ay-^a£[v
ooxeTç; £ç xopaxaç ovxcoç; Vesp. 51, Pac 19, 117 n. Av. 28,
Ran. 187. — Volgo tamen exsecratio est: eç xdpaxaç Nub.
646, Vesp. 852, 982; oùx eç xdpaxaç : Nub. 871, Vesp. 458 n,
Ran. 607, Plut. 394; pàXX\' eç xdpaxaç Nub. 133, Vesp. 835,
Th. 1079 n (bis), Plut. 782, Fr. 80; r.an eç xdpaxaç Acb.
864, Av. 886; oùx eç xdpaxaç àxocp&epet; Eq. 892 n, Nub.
789; cf porro Eq. 1314 n, Pac. 500, 1221, Av. 990,
Plut. 604 n, Fr. 372, 512. — Eodem sensu occurrit
Eq. 1151 at^ay\' eç [xaxaptav extioowv.

3. Denique sç praeterquara verbis eundi et movendi
adiungitur hisce: ^Xettccv (de hoc verbo coniuncto cura
accusativo personae cf I: init.), Ach. 1108, Nub. 187, 193,

Eccl. 1037 T.ol T0VZ01I slxcig dû; / -iv èay.uz-hg s}.(jâyou rr-j om. RF :
sig èy.avzriç sItcc\'/oj tp. a.: uiido Meiudcius ily.sig ; ûg èiJ.avzrig ÙTi\'jiM.

Pac. 56, Av. 264; «zTtOjSXsustv Ach. 32; opàv Eccl. 255;
tov ócp&aXfxbv TTotpapdXXstv Eq. 173, 174; Xôcjxttsiv Eccl. 12;
xpdCeiv Vesp. 416m; xaXslv Ach. 125, Eq. 1404sq., Av.
494n, Lys. 1, 2(bis). Th. 1137m; xixX\'/jaxeiv Nub. 565m;
àvaxaXsFv — ^oàv Fr. 314 m.

4. Distantia significatur lecutione sx twV tcoocov s; ttjV
xscpaX-^v, quae tamen semel tantum idque sensu translata
invenitur: Plut. 650 sx tcôv ttoocov èç t^i^v xscpaX\'^v aot
uocvt\' spù).

1. E notione locali, de qua sub I: 1 diximus, vis trans-
lata oritur, quam praebent locutiones haece: f^v duaE sc
ystpaç sXÖT] Tàç èpÂç Pac. 317 n; èç Xdyov sXdstv Ttvt Eq.
806 n, Nub, 467, Vesp. 472 n , Av. 258 m ; ~ HuvsXôstv —
Eq. 1300n; èç Xo\'youç EuyytyvsaOai Ttvt Nub. 252.

Hue addam, quamquam Euvóctctsiv magis ad II: 2 per-
tinet, Lys. 468 n Tt toFoSs aauTov èç Xo\'yov toiç fh/jptotç
^uvdTCTStç; — Sermo ab una re transfertur ad aliarn Nub.
1058 n dvstjxt ô-^t\' svtsùiIsv s; r/^v yXtoTTav cf. 1075n,
Ran. 1248.

Porro: Nub. 832 au o iç ToaoÙTov ttov piavtwv sX-^XuOaç,
Ran. 641 xiapeiç yàp sç to otxatov, Vesp. 369 n, Ran. 877 m,
Fr. 471 T. — Vesp. 666 n xat xol TpsTcsTat Sy] \'-stTa Tà
yp qiiaza zaXka ; iç toutouc touç cett. — Nub. 40 iç tt^v
xscpaXTjV àuavTa ty^v arjV TpscjjsTat cf. Ach. 833; Iç xscpaXYjV
aot\' se. TpdcTTOtTo Pac. 1063 e, Plut. 526 n cf. 650 sq. sx
TÛv xoowv èç TTjV xscpaXr^v aot Tzdvx\' èpà>./ ot^t\' E[Jtoty\'

Vesp. 472 n logimus stS\'\' \'Ôttwç — sç Xóyoug s\'kSfoi.ucv ày/rAoi^,. xat
chMlla^âç ; quiljus cliorus respondet 473 n co). lóyovg w p.Li70âr,;/.s cett. lu
editionibus ante Ihyovg fortasse recte restituitur Iç. Botbius edidit goÏ V ,
Dindorfius c7oùj (i. e. cot k) cf. § 4: 13, 14,

TTjV xscpaX-^v, vide Blayd. ad b. J.: «Verba i; xr^v KscpaXrjV
«propter adiunetum aoi (quod tamen ad £pó> revera per-
«tinebat) ut mali ominis rtapaixsTxai. Adde quod xà Trpày-
«ji-axa significare possunt non modo res sed molestias cf.
«Eccl. 557, 558». — Lys. 420 xotaûx\' à^vx\'^x iç xoiotuxt
irpayiiaxa. —■ Plut. 919 wax\' stç sjx\' f^zst xv^ç tcoXscdç xà
Trpàyp.axa «proinde in me recidunt civitatis negotia»

2. Ex I: 2, si vis praepositionis transfertur, nascuntur
haec : Ach. 679 n £p.pàXXstv sç ypcscpàç, Nub. 1460 — s\'ç xaxo\'v :
Eq. 925 n sç xoùç TtXouatouç syypacp-^vat : Eq. 1387 sç xàpyara
xaôtaxaa&at «in pristinum statum reduci»; Nub. 1080 n
sç xbv A" sTcavsvsyxsTv «ad lovem causam referre»; Nub.
1455 axpÉ\'jiaç asauxbv sç 7:ov-/]pà irpàytJiaTa cf Pac. 947 m;
Vesp. 1260 xax\' sç ysXiov xo Tcpàjijf sxpstLaç : Th. 651 sîç
ot\' sp-auxbv sîasxuXtaa ~pdyij.ara cf. 767; Ran. 850 jap-ouç
ô\' àvoai\'ouç sacpsptov sç xTjV xs^vt^v cf. 1298

3. Porro sç variis modis personam vel rem indicat, ad
quam cogitatio, sermo, actio pertinent:

a. Plut. 361 aù [jiTjOsv stç sp.\' i5-ovdst xotouxovt. Unicum
exemplum praepositionis sç coniunctae cum verbo dicendi
(exceptis UjSpt\'Cstv sim. quae secuntur; extat Av, 457 m
Xsy\' sç xotvo\'v, vid. Blayd., qui i. a. laudat Aesch. Eum. 408
Tcàat o\' sç xotvbv Xsyo), Thuc. 4: 59 sç xotvbv ■— xr^v ooxoùaàv
p-ot ßsXxiaxTjV ■cva)[jL-/jv sîvat àTiocpaivdfjisvoç, Verg. Aen. XI:
335 «consulite in medium». — Plut. 899 xouxouç ußptCstv
stç sfjt\', «istos ludibrio habere me» ■\'). Pac. 1229 contra
ußptCstv eodem sensu, quo Plut. 899, cum solo accusativo

1) Eq. 760 ii TTp\'o; zccùâ\' \'Ôttmç i^si rroJ.ùç y-x\'r. lauTtocç sç rov avôpa, Gob. s-rvi.
Er. 461 \'^-üv^kv av3pcf. sr.ç ktottov oùf àusTvr/ilc.i uJv. Locus corruptus,
nondum emendatus, vid. Dind., Blayd. fr. 544.

-) Er. 243 Yiâri jrapoivcîç sç [j.s , Trpïv SsSsimavxi. sç [j.s Dind. zyk
vnlg., vide etiam Blayd. fr. 247,

coniungitur: Tzaùaai [x\' 6|3ptCtov xolc £[j(,or(jr yjrqixa.Giv •).
Fr. 283 n àXV sk fjptov — xt Trap-r^jxapxov, Nub. 558 n
spstoouatv sk TirspiSoXov.

b. Tuotslv sk xiva vel xi, addito vel omisso obiecto [xsXr^ :
Nub. 557 n, Av. 917, 949, Ran. 1048 n. Item aostv Eq.
1265 m, Nub. 1204, Pac. 1300 e, Av. 1416, Fr.\'414. —
Lys. 1244 xdsfaco xaXov/ sç xà>ç \'Aaavatcoç xs y/tf aùxœç a[j,a
(sic Brunckius : xat R. Aug. : xat sç BC). Huc facit etiam
Pac. 995 n Traûaov o\' -?j[j!-(j5v xàç uTiovotaç/ xàç Tïsptxdfj-iouç/
ak axio[jtuXXo|X£i}\' sk àXXTjXouç «compesce festivas illas
«nostras suspiciones, quibus adducti nugas garrientes alii
«alios calumniamur».

c. Hic illic indicatur, aliquid dictum esse ratione habita
alicuius rei, spectare ad aliquid (cf. Tcpoç c. acc. II: 5a,
sTTt c. dat. Il : 4) : Eq. 1085 xvjv KuXX\'qvqv — k tt^v y^sFp\' —
\'Qvi^axo xr^v AioTrôiilouç cf. Pac. 47; Av. 963 )^pTja[xoç àvxtxpuç
Xsjœv I £ç xàç NscpsXoxoxxuYi\'aç cf. Plut. 51, 52.

Cum quo usu arcte cohaeret significatio «quod attinet
ad»: Eq. 90 oTvov au xoXixàç sk sravotav XotoopsTv; Nub.
612 n £ç oao\' (se. cibcpsXoùa\' fjfjiàç) oùx sXaxxov t^ opay[JiTjV,
Vesp. 743 m., Ran. 719 nsq.

d. \'Eç occurrit etiam praeditum illa potestate praeposi-
tionis ixpo\'ç c. acc. quam lïpo\'ç II: 56 cognovimus, nempe
«accedere aliquid ad similitudinem alicuius rei», «cadere
quid in aliquem»: Eq. 193 -q o-rjfxaYWYta ^àp où Tcpoç [xou-
atxoù/ sx\' iaxlv àvopoç oùôs )jpTjaxo5 xoùç xpo\'-ûiouç/ àXX\'

\') Non igitur opus videtur, ut Nub. 1506 cum Dindoriio legamus
Il yc/.n TzoL^wx zç Tohç Ssoiiç v^pii^ir-nv, minus etiam cum et R-
(p,a5óvT£; Toùç âsoui; vpipi\'Çsxs) et V. ùç t. 3-. xj^piÇixs) pluralem
exhibeant (sic quoque vs. 1507 zay.oi^fvj^s). Etç in V. explicandi causa
insertum esse potest. Pro „verbis alicui insultare" igitur promiscue
usurpari videntur u|3p(Çetv xivi, et — sç xiva. Discrimen, quod Lucian.
Soloec. 10 facit, ad aliam significationem verbi („laedere factis") pertinet,

£tç àp-cfO-Tj Y.oX posXupdv, Ach. 686 n h "^^oç, Nub. 593 n
k Tapx^ïov «ut olim fieri solebat». — Idem fortasse signi-
ficare potest s; to upo\'aös Eq. 751.- àlV k tc Trpdaöc
Tuapslv\' k TT,v TTuxva. Attamen Aristophanes, si h. 1. de
tempore cogitasset, procul dubio euphoniae causa scripsisset
a)ç (ut revera editur a Kockio aliisque). Quamobrem si
locus sanus est, melius videtur conferre Acb. v. 43 -rràpir\'
k TO -po\'aOsv, unde vir clarissimus van Herwerden nostro
loco mavult xapisv\' pro Trapslv\'. — Av. 805 olail\'to jxaXiaT

«anseri pro vili pretio, ut vili pretio consentaneum est,
«depicto». Kockius: «möglichst billig, d. h. hier nach-
lässig»

c. Subinde pendet s; cum casu suo ex adiectivis, illud
indicans. ad quod qualitas quaedam pertinet, in quo cer-
nitur (cf. irpdç c. acc. Il: 6): Ran. 1024n àvopstoxspou; —
s; tov TïôXspLov, Plut. 493 n ^3ouXsup.a - dz àr.a-^)

spyov, Eq. 187 oaov Tüs-ovSa; ayailbv eç xà upâyptaxa,
Nub. 1110, Vesp. 1101 n. Av. 156, Th. 532 n, Ran. 968 n ,
Plut. 209, 273 n.

f. Tum nonnunquam significatur aliquid fieri in (ad)
aliquid vel in usum alicuius rei: e; ubique respondent
nostrae praepositioni «voor» :

Ach. 961 eç xoùç Xoaç aùxtp p.£xaooùva[ xù)v
cf Pac. 879; Eq. 915 n etç t,v (se. vaûv) àvaXcov cf Er.
15 (bis); Eq. 1185 £7ctxT,oeç aux\' è^pidiÉ aot/ êç xàç xptr,-
p£tç £vx£po\'v£tav \'q {Ieoç, Pac. 37 ot xà a^otvt\'a/ xà izayéa
au[X|3àXXovx£ç èç xàç ôXxàoaç, 563 n ^[JiTîoX-^aavTéç rt xpr^axov

\') Tli. 452 Sinr o\'jx.sV îunoAùy.sv ovâ\' si; r.fj.im, vid. Blayd. „o\\j§ï
„änu.iax! Hamak. Mein, quod recipiendum. Postulatur euim articulus
„cf. Lys. 116, 132." Etiamsi lioc verum sit, ]n-aepositio fortasse retineri
potest, si legimus oùt?\' iç â\'ni/.tcju.

stç «Ypîv xapiyujv (coriiunge sic, àypdv cum sfi-TtoXv^aavTSc)
cf. 1202; Av. 1689, Ran. 731 n, Fr. 23

g. Subinde res, ad quam actio pertinet, ipsa actione
acquiritur vel efficitur (cf. updç c. acc. II: 7): Nub. 859
œaTTsp risptxXs-rjç xb Ssov dutoXsaa, Pac. 374 sç ^oipi-
otdv vuv odvstaov xpsTç «ut porcellum emam»

cf. 1263, Plut. 1012. — Nub. 269 n a&sxs o-^x\', 5) txoXu-
xf[j,TjXoi Ns\'-fsXai, xo)o\' £t; sTitost^iv «ut vosmet buic osten-
datis», Vesp. 645 m Travxotaç tïXszscv / ek 7ïaXàp.a;

III. Av. 606 n TCwç 0 èç, yïjpaç uox\' à\'ft\'Eovxat cf. Nub.
513 m, referri potest ad I: 1. Porro duo genera locu-
tionum distinguenda sunt:

1. in quibus actio pertinet tantum ad momentum
temporis futuri: Ach. 172 xoù; Qpaxaç à-isvai, napèivai
0 ek svTjV, Nub. 1222 xaXoD[j(.ai Sxpefj^iàor^v — èç xr^v
É\'VTJV X£ xat vlav cf. 1180, 1189 sq., 1223, Av. 1046;
porro Pac. 366, Lys. 612. Praeterea hue faciunt: oùxsV
èç [xaxpàv Vesp. 454 n; sk iaTispav Pac. 966, Eccl. 1047,
Plut. 998, 1201, Fr. 6; s; xaipdv Av. 1688 (hoc fortasse
melius refertur ad II : 3 d).

2. in quibus èç accusativum regit temporis, in quod
quid extendiîur vel durât : Nub. 562 n iç xàç (opaç xàç
êxspaç sùcppoveTv oox-^asxs, Tb. 951 n ix x(ov tbpùiv iç xàç
(opaç, Ran. 380 n iç xàç lopaç, Vesp. 748 m iç xb Xonxdv.

\') Fr. 471 ï sic OlâÎTTou Ss Trails, SiTzùyoi y.ôpw/ Apviç zarsczv)-^ Iç
u.rjvofj.ó./0\'j 7râ)iï;ç ƒ àywvsc viiv s(T~xfTi)j. Vide ]3ind. „xarstrxyjip sç te
„l\'orsoiLus. Legebatur y.y.Tér7yai-ipi tî. Euripidis versus Phoen 1378—138J
„comparavit Valckeiiarius" ubi i. a. liaec leguntur: saTV;(7av èiS^óuT k
IjJfïon tj.sty.iy[jmii j coç slç ày(7ivoL fiovouAyou t àj.y.rrJ Sopàç.

Fr. 496 xvpü i^t ypoL^-pM-j Xop^hç ciç eiç sy.ßo^^v, sic Dind: wç
ÈfxjSoÀ^ vulg.

1. De loco in universum: iv Tauxcp p-svstv Vesp. 969,
Av. 170; — otzsrv Av. 968 e; ~ za&ïja&ai Ran. 1103 m;
£v TÏOOS xa-jTo) xcopiVo Th. 1060; sv zaXw Th. 292, Eccl.
321; £v za&apw Eccl. 320; iv xco Txpoaös Ran. 287; ev
p,£aco Pac. 1118, Av. 1005; £v xw p^lao) Er. 69. — \'Ev
[jtsacp cum genetivo occurrit Vesp. 1374 et in locutione
elliptica Av. 187 iv [xeaco o-qTzouêsv à-qp ian f^ç. — Cf.
porro Eq. 750, Th. 664 n, Eccl. 2 T.

2. De domibus sim.: sv ôôfxotaiv Ach. 543T; sVt otopiaai
Nub. 1159 m T; Iv oMa Ach. 975 m, Vesp. 827; iv xat;
otztat; Eccl. 211 ; oTzov iv lo Nub. 600 m.

Pro domo vel porticu bis nominatur littera, qua distin-
guitur (cf. iz I: 3): Eccl. 683 n iv ôtîoio) ^pdiJ-ptaxt ostTrvsf,
Plut. 972; iv Trpaxavsto) Eq. 167, 709, I^ac. 1084 e, Ran.
764; iv xcp upuxavst\'o) Eq. 535 n, 766 n; iv xol; lepoTç
Av. 525 n, Ran. 1080 n ; iv tspoT; Av. 1109 ; iv tspto
Th. 965 m ; iv jSaXavst\'o) Eq. 1060, Lys. 574 n ; sv oùpavcp
Av. 1234.

Cf. porro Eq. 609 n, 792 n, 897 n, 979 m T, 1236,
1285 n, Nub. 1002 n, Vesp. 1109 n, 1111 n, Pac. 669,
Av.- 234 m, 694 n, 794 n, 1097 m, 1441, Lys. 593 n,
Th. 15 T, Ran. 233 m, 247 m, 323 m, 423 m, 666 m T,
704 nL, 729 n, Eccl. 154.

Ellipsis cernitur bis locis (cf. sz I: 1, sirt c. gen. 1: 3,
s; I: le): sv Tiatooxptßou Eq. 1238, Nub. 973 n; sv xôv
ô-/]p.to\'Jpy(j5v Lys. 407; sv àXXoxptoov Th. 795 n; sv BsaiJto-
cpopotv Th. 83; sv Atâou Ran. 774.

latarn, (juac extat Vesp. 642 n zaaxtv oux sv auTou «tion
apud se est», «non recte sapit» cf, Krüger. § 47: 6: 6,
flerrn. ad Vigerum 171 C, 389.

A 2) non multum differunt hi loci: Ach. 279 ni rj o\'
aaizic, EV TO) cpsfJ^dXo) xpsp-TjasTat, Eq. 1013 co; sv vscps-
Xatatv asTO? Ysv-r^aop-at cf Av. 978 e, 987 e. — sv axo\'xco
Vesp. 256 m, 911, Eccl. 314, 375 et sic Av. 1483 m T
sv T^ Xóyviüv sp-/jp.ta. — Vesp. 275 m ubi hbri exhibent
-poas\'xocj^sv Tco axo\'To), a Bentleio recte scriptum est -rrpoas\'-
xoó\' sv TO) axoTo), nam nusquam alibi apud Aristophanem
invenitur solus dativus; cf porro Eq. 771 n , Nub. 286 m,
Av. 620 n, 1094 m. Ran. 146, Fr. 366 n.

3. De urbibus earumque partibus: Ach. 636 tou; o\' sv
\\\\a\\i.arjbrq xav Fs\'Xa xav KaTaysXa, Eq. 477 xal Ta; cuvd-
oou; Ta; vuxTsptva; sv (sic recte R., s-1 ceteri) t^ tzoXsi,
Ach. 729, 829, Eq. 55, 355 n, 1037 e, 1089 1323 n,
Nub. 249, Vesp. 159, 1143, 1144, Av. 1694 m T? Lys.
1131 T, Plut. 173, 303 n, Fr. 550 m; sv TaT; -dXsaiv
Ach. 643 n, Av. 509 n. Ran. 1010 n, Plut. 567 n; sv ttj
TtdXsi Eq. 839 n, 863 n, 981 m T •••■), 1302 n T, Vesp. 651 n,
Pac. 704, Ran. 692 n, Eccl. 53, 104 , 456, Plut. 407;
sv aoTst Av. 494 n; sv Ai\'fxvatatv Ran. 216 m; svllsipatsï
Pac. 145, 165 n; sv ty] TSTpaxo\'Xsi Lys. 285 n; sv tcoXsl
«in arce» cf. Thuc. 2: 15 xaXslTat os -q axpoiroXi; [J-éyjJi

pro £v coiiiccit sVt: fortasso recte: solus enim locus est liuius carmiuis,
ubi creticus rcspondet paeoni.

Eq. 1262 uT^-^ ouoloysïv m [/.riSiv\' (xv^piy-o>v ïy.oü j ISzl-j ay.-i\'JM v
T/j Ks;/y/vatMv -kóIzi. Dind. coniecturam Ilirschigii \'v in textuni recepit: at
Tïi Ks;^y)va{&jv iroAst dativus oommodi esse potest.

toùos sxi UTI\' MT,vat(ov TTo\'Xiç: Eq. 267 n, Lys. 245, 317 n ,
754, 758, 1183. Sed Eq. 382 m év r.ólei est «inurbe».

Subinde per ev non commoratio in loco sed prope
locum, in vicinia loci significatur (cf. i~[ c. dat. I: 2:
£-\' AptafJtttuü = ad Artemisium) : Eq. 785 n tva p-r, xpi^\'o;
xTjV £v SaXaptTvi, Vesp. 236 n f,vfx\' £V BuCav-ftp çuvf,[ji£v.
Fr. 363 n y.ai xoXXópav xoTat uspcoaiv (yspouaiv Bergkius, cum
magna veri specie) otà touv Mapailtovt xporratov. Ut supra
vidimus, cf otà c, acc. If: 2, accusativus hic unice aptus
çst. Potest igitur fieri, ut etiam Eq. 1334 n et Vesp. 711 n
-où \'v Mapa&covt xpoTratoü retinendum sit, ut proposuit
Kock. ad Eq. 1334, Fr. 413; attamen scriptura loci
Fr. 363 n parum certa nititur coniectura, neque sv Mapa-
■ôtovt ex titulo satis vetusto prolatum est, aut inventus
poetae locus non depravatus, ubi praepositionem metrum
postulat. — Eq. 55, 355 n. Av. 399 n, Lys. 104, Th. 901 tT?.

Eadem vi, sed sensu translato usurpatur iv: Eq. 847 n
iTchjBç £v xatç àaTîtatv.

4. De foro vel qua vis planifie : sv ayopa Ach. 21, 533 ,
Eq. 293 n, 1009, 1245, 1373, Nub. 1055 n, Vesp. 492 n ,
1372, Plut. 787, Fr. 162 m; àyopà x sv \\ Eq. 636;
sv xàyopa Ach. 728, 838 m, 848 m, 855 m, Eq. 677,
1258 t. Pro foro nominantur subinde res, quae ibi veneunt :
£V xw [xupcü Eq. 1375; sv xoi; r^fluatv Vesp. 789; xàv xaTat
yjj-paiç xàv xoT; Àa^^àvotatv Lys. 557 n; sv xalç piopptvaiç
Th. 448; sv xoTç axscpavcop.otatv Eccl. 305 m. — sv x^

\') De Eccl. 904 m èv yàp rü aà — xôIkm nihil certi statui potest,
siquidem, ut recte ait Dindorfius Metr. poet. seen. p. 390, versuum
951—959, quorum antistrophen faciu.nt 960—968, responsio magna ex
parte librariormu erroribus obscurata est. Locus est funditus corruptus.

Tjy/.vi Eq. 749, 1137 m, Vesp. 31, Pac. 680 ; ev uu/.vt
Eccl. 243; ev dypco Pac. 1249; ev aypo) — ev xto y-rjoio)
Fr. 344; èv toTç àjpoTç Pac. 707, 868, Plut. 224. Cur
Fritzschius Fr. 30 ev aXtireo«) in ere\'- mutare velit, non
intellego. — jj-\'^xe yvj pir^x\' ev &7.Xdxx7] Eq. 610 n cf.
Ach. 533, 534 (bis), Eq. 598 n, Vesp. 22 (bis), 23, 678 n,
Av. 1064 m. ~ ev xak oook Eq. 348 n, Nub. 362 n,
964 n, Vesp. 542 m, Lys. 523 n, Eccl. 773. — Cf. porro
Acb. 1128, Eq. 1077, Nub. 271 n, Vesp. 802, Av. 159,
506 n, 1085 n, 1157, Ran. 1533 nT, Eccl. 709 n. -
Denique de omnibus rebus planis usurpatur, in quibus
quis quidve iacet, dormit, scribit aut aliquid denique facit:
Plut. 527/8 n oux\' èv xXi\'vrj xaxaBap8-erv — ouV svodTrtatv,
Eq. 104 peyxci jjte&ucov èv xatai ^96paaiç uuxioç, Ach. 72,
Nub. 1069 n, Vesp. 1213, Pac. 1014nT, Ran. 439, 543 m,
Eccl. 39, 334, 541, Fr. 116 m. — Sic quoque ypd^etv sv
xtvi : Ach. 144 èv xoTai xor/ot? eypacp\', Av. 450, Lys. 513 n.
Ran. 938 n ; Eq. 1369 onkhrf evxe&ek ev xaTaXoyu) ^
Vesp. 98, Av. 1354, Ran. 933 n. — Restât Plut. 1167
aTxeuoouaiv èv uoXXok Yeypdcp&ai Ypdcptfj-aatv. Decuriae iudi-
cum litterarum notis ab A ad K inter sese distinguebantur:
eisdem litteris fortasse catalog! notabantur, quibus eorum
nomina inscribi solebant cf. breviloquentia, quam supi-a sub 2)
habuimus: Eccl. 683 n èv otzoiw oeiirvet, Plut. 972)

5. De terris et insulis: Ach. 136 ^pdvov [xev ouz dv
t][a£v èv 0pa/-rj uoXuv, 168, Eq. 465, 798 n. Nub. 1130 n,
Vesp. 662 n, Av. 1012 n, Lys. 524 n, 566 n, 994. —
Th. 446 dixe\'Qavev piev èv Kuirpo), Vesp. 284 m, 639 m,
Pac. 277, Lys. 313.

In locum terrae hic illic habitantes substituuntur (cf.
ex I: 1, èç I: init.): èv Xadatv Ach. 604, Eq. 78; èv
Botcoxocç Ach. 900, Eq. 480; èv AtxtoXok Eq. 79. Semel
pagani pro pago Ran. 651 o-o\'B\' \'HpdxXeta xdv Atojj-etotç

-j\'qvsTGtt: semel ellipsis dativi o-/i[j,o) occurrit Eq. 79 Tto ystp\'
£V AlTIoXoI?, Ó VOÜ; o\' £V [vXtOTÏtOtOV (COm. pro KpCÜTtlOtOV)
SC. OTj[J.O).

6. De montibus et omnino locis superioribus (cf. èm
c. gen. I: I, c. dat. I: 1): Av. 578 n toutou; os {)souc
Tou; ÊV \'OXujj-Tto), 1162 cpuXoc/cat xa9-sat-/jxaat — ÈV xoFat
Tüóp-j\'oc;, Tb. 278 xo xffi sxxXr^afoc;/ a-^jp-sfov sv xtp 0sa[jio-
cpopsto) cpatvs-ai Av. (306 n, 740 m, Lys. 787 m, Th. 114 mT,
Fr. 556 n. — Huc referri potest Eccl. 1120 sv ttq xscpaX^
"(dp S[ji[jiv£i -oXuv )jpo\'vov (sc. odor)

7. De vasis et omnibus aliis instrumentis, in quibus
quid inest, gestatur, servatur cett.: Nub. 56 IXottov r/piiv
oux svsax\' sv xo) Xóyvm^ 676 dXX\' sv &u£ta axpoyiuX-Q
\'vsjJidxxExo, Ran. 139 sv xXoraptco xuvvouxoh\' a\' dvvjp yspcov
vaüxT^; otdEst, Ach. 550, 11751, Eq. 557 m, 1315 n,
Nub. 788, Vesp. 511 n, Pac. 231, 841, Av. 1107 n, 1589,
Lys. 1184, Th. 505, Ran. 1190, Eccl. 309 m, Plut. 277 n,
719, 763, Fr. 95 n, 305, 326, 423 n, 507, 733 m.

Sic etiam de iis, quae quis in rnanu, ore cett. habet:
Eccl. 50 lyouaav sv xtq osEia xr^v Xap-Tcdöa cf. Nub. 734;
Av. 1152 ïyjj\'joai. — xbv TXTjXbv sv xok <3xó[xa(3tv aï ysh-
oovs; cf Ach. 198, Fr. 111, 144; Av. 475 nsv x^ xscpaX^
xaxopuEat. — Ran. 340 m Xai^izdoa^ sv yepoi xtvdaawv ^
ubi sv cum casu suo vice dativi instrumentalis fungitur,
vide Lys. 807 m sub 9). — Huc denique referri possunt
Eq. 775 n ypfj[xaxa -icXstcix\' d-niozi^a/ sv xw xotvoj, Eccl.
661 n sv xö) xotvu) iravxcov ovxtov -).

\') Pr. 114 n jtx\'t Jf.atr-tAjSov.S\'\' ópwfisv / uansp h xaivM luyvouyoj I rrav-a
rrig i^Mu.irhjç. Locus corruptus. Blayd. fr. 13 Mijnîpù y.onvm \\x>\'/yo\\j-j(pM.

-) TTjvsjv sv -/.spx^\'i-joi.? -noT/ipioiç et similes locutiones apud Aristophanem
non inreniuntnr. Secuuduin Blaydesiam Lys. 913 /ova-afifv/j x-n Kh-<jjvâpa

8. De locis in corpore : Eq. 907 n xàv xoTaiv àvT[xvTj[j.fotç
sXxuopia -sptaXst\'fsrv, Plut. 1051 £V xo) upoaco-co xwv puxtocov
oaaç Vesp. 447 n àXXà xouxot; -f ouy. l\'vt/ ouo\' sv
dcpf)aX[j.oTaiv aîoio;, 1494 nL, Th. 154.

9. De armis, vestibus sira. quibus quis indutus est:
Nub. 10 sv Tïsvxs alaupatç sYxszopouXTjp-svoç:, 987 n sv
xtotai — EVxsxuX()i;&aL, Eq. 321 n svsov sv xaFç sp-^daiv,
Vesp. 582 n sv cpop^sià xoFai ôtxaaxarç sçooov f^uX\'qa à-ioùaiv,
Lys. 633 n àyopdaco x sv xoT; o\'-Xotç, Ach. 418, 1134.
1135, Lys. 150, 470 n, 1140, Th. 941, Ran. 1532 nT,
Eccl. 47, Plut, 845. — Lys, 807 m Ttp.cov t^v xiç ôcïôpuxo;
à^axoiatv sv / axc^Xoicjt xà TCpootoira 7ï;spcEtpY[j.svoç, ubi sv
c. dat. usurpatur pro solo dativo instrumenti, quod imagi-
nem rei magis sub aspectum fert (cf. auv 1: 3). — Eodem
modo de rebus dicitur Ach. 343 n àXX\' o-to; \'v xol;
xptjStoaiv syxa&\'/jvxaf tcou Xf&ot, Lys. 632 nL xa\\ cpop-^aco

Sic etiam de vinculis, in quibus quis tenetur: Eq. 394 n
sv ^uXto OT^aaç, 1049 ùTioai a\' sxsXsu\' sv Trsvxsaupi\'Yyto
^uXo) (vid. Dind.), Vesp. 435 n, si ôè jjit] , \'v -lïsoat; izayzîaiç
oooèv àptcx-^usxs, Th. 1165 ouv x^ aavtôt se. osôsjj-svoç (cf.
T.rjrk C. dat. p. 135: Th. 940 Ttpo; xïj aavtoi osîv), Eq. 705,
1047, Av. 1083n, Th. 931, 1032 m, Ran. 618 0-

10 «inter», «in»: volgo de bominibus, inter quos ver-
satur aliquis: Ach. 257 xàv xw œuXàxxsa&ai axoopa ,
600 optov TCoXtoù; piv àvopaç sv xaTç xàçsatv, Nub. 841

ante zf) exeidit vide ibid.: „loDTa.[j.zvri \'v zfi Dobr. eonj. Mein. Veris-
„sima correctie quam et ipse feceram cf. Plut. 658 à-jr,p ysp^v \'P\'-\'XP^
„ja^aTT^ loùusvoç". De simili emendatione vide sub 9).

\') Eq. 367 n otóv â-zj/ju u rù ^ùIm , Nub. 592 n stra fi^iiavi-B toutou
\'v T&j ÇûAw TOV aitjivcr.. Quibus locis praepositio recte additur, vide Koclc.
ad isfub. 592, et 7 not.

oaaTcsp fax\' sv àvdptouotç aocpd, Th. 90 sxzX-qoidaovx\' sv
raiç yovat^t. — sv xfjXxXY]at(^ Eq. 76, Pac. 667, Lys. 390,
Eccl. 135, 188, Plut. 330.

Eadem vis sed magis translata cernitur lis locis, ubi êv
cum casu suo pendet ex verbis xaXsTadat, vopitCsailai :
Nub. 1039 n -/jxxoov — Xdyoç — IxX-^drjV / êv xoTai cppovxi-
axaTotv, 572 m pts^aç sv dsoT; sv dvYjxoTaf xs oat\'jxwv sc.
vofxtadsi\'ç, vel ubi gradus indicatur, quem quis inter alios
tenet: Nub. 1366n iy«) yap AiayuXov vopitCto Tîpôxov sv
-iroiTjxaTç, Fr. 324 T ppaâiaxoç xfiiv sv avôpto-jrotç opajxsTv,
quo loco duae structurae confusae sunt, expectamus enim
aut ppàStaxoç xù)v avilpwiruiv aut ppdStaxoç sv a\\{lpu)7coiç.

Aeque ac de hominibus usurpatur de rebus, quibus quis
vel quid circumdatus est: Ach. 1026 wrrsp p.\' Exp£cplx7]v/
èv irdat poXfxoiç, Th. 456 dx\' sv dyptotai xoîç XaydvQiç
auxoç xpacpstç, et sensu translato Vesp. 709 n Sv — sCwv
êv Tcdat Xaycpoiç, Ran. 908 n sv xolaiv uaxdxoiç cppdaco.

Ad 10) pertinent praeterea hi loci: Eq. 567n, Nub.
413n, 460 m, Vesp. 758 n, 1023 n, Pac. 496 m Lys.
554 n, Th. 185 , 589 , 993 m, Ran. 420 m, 724 n, 729 n,
760, Eccl. 846, Plut. 161, 971, 1061

11. Ubi iv c. dat. pendet ex verbis dicendi et similibus
significatio transit in «apud», «coram» (cf Tupdç c. acc.
II; 3a): Ach. 497 T êv \'A&-Qva(oK Xsystv cf 630 n, 646 n;
év pouX^. Eq, 722; êv xu> g-f^pio) Nub. 432 n, Vesp. 594 n ;

\') Av. 13é3 loM (?\' gyw Tot Tcôv £v óptcTtv vójji&iv vid. Dind. „Seclusi
„supplementum inutile ex v. 1345 confictum cett."

2) Ran. 245 m ab Hermanno ante 7rolvy.clv[j^j3otcTt peXso-tv additur sv ,
vide tamen Kock. ad h. 1.

sniyjxpzo-j. Bergkius: xup^-óziaLv xctTz-nhtrh z sTviyjxpzo)^ hv. Lectio incerta,
vid. Blayd. fr. 267.

iv T-^xxXïjotcjc Eq. 1340, Pac. 931, Eccl. 191, 249, cf. porro
Nub. 892 n, Vesp. 1185, Th. 471, 526 m, Fr. 204 i).

Eadem ratione dicitur Ach. 513 91X01 yap 01 Tîapo\'vxsç
sv Xoyo) cf. Av. 30; Lys. 1227 sv olvw, ut Latini «in vino»,
nos «bij den wijn», et sic sensu translate Eccl. 987 sq.
xaxà xov sv xsxxoîç vo\'jjtov (bis).

12. A 10) non multum différant loci, ubi sv coniungitur
cum vocabulis [xd^Tj, iro\'Xsfxoç sim., quibus notio rnultitu-
dinis affixa est: Eq. 529 n sv Eujxuoato) cf. Vesp. 1260 ^);
Eq. 571 n iv iidji^ xivt cf. Eq. 587 m, Vesp. 1078 n,
Pac. 445, 1190 n. Cum vixdv sv li-dy-q comparari potest
locutio qualis extat Plut. 488 n o) vix-^asxs T7]v81/ sv xoTat
Xo\'yoïç dvxtXsyovxsç cf. Eq. 459 n ; Th. 112 mT iv sufxouootai
xtfjiaTç/ yspaç tpov Ttpocpspwv «qui musicis in certaminibus
«sacrorum praemiorum honoribus excellis». — Dativum diei
festi regit Th. 835 n ixposBpiav aùx^ otBoa^ai Sxr^vioiat xai
Sxi\'poiç/ sv xs xaTç dXXaiç sopxatç alatv -^ptstç ^yo[j.sv cf.
Ran. 368 n xa)[jia)8Yj{}sk iv xaTç Tiaxptotç xsXsxaTç xaTç xoû
Aiovvaoo «in patriis Bacchi sacris», Av. 1735 m iv xotîbS\'
ufxsvato). Dind. iv eiecit, sed retinendum est, vide Kock.
ad h. 1.

Subinde iv cum casu suo ex adiectivis pendet: Eccl.
679 n xoùç dvBpstouç iv xu) tcoXÉ[jio), Nub. 649 xopuj^^v ev
Euvouaia, Vesp. 1060/1 mL, Eccl. 519 n.
■ Denique ad 12) referendi sunt hi loci: Eq. 388m, 459 n.

2) Pac. 770 u xatti TpaTfîÇ^ xai Çupîroiriojç Mein. v.àn cf. etti c. dat I: 2.

Ach. 651 n /at tm ttoXé^co wo\\i) vexi^ustv. Blayd. nav. — Volgata
uon satis defendi posse videtur loco Eq. 567 ot rtvsç TrsÇatç iiày^xtmv h
T£ vonjfipy.TO) cTpaiâ j Tzavzay^oxt vr/.wvzsç et comparatione Plut. vs. é88 u
M vu^erszs znvSil iv zoïai loyoïç cura Acli. vs. 626 n dvrip vtzà rotct
"koyoiaiD.

13. \'Ev xù/X(û non de iis dicitur, quae circule inclusa
sunt, sed de motu, qui progressu suo, vel rebus, quae
ordine suo, orbem efficiunt: Vesp. 924 TzzpiTikzùaaç xr^v
duefav èv /uzX(i>, Plut. 708 ev xuxXcp tuept^si, Lys. 267 n
iv zu/Xo) {Ievxeç xà 7i;p£[i.va xauxi, Ach. 998 m, Eq. 170,
Vesp. ik, 432 n, 924, Av. 118.

14. Restât ut breviter agamus de coniunctione prae-
positionis EV cum notionibus movendi. Ubi eiusmodi ver-
bis additur:

a. motus iam in quietem transiit, ut in praeteritis:
Nub., 987 £v t|jLaxtotai — ivxsxuXi\'^&ai, Vesp. 651 làaa-
adat vóaov àp^^aïav êv x^ izolei svxsxozuTav (mirus verbi
activi usus: if^z-jovoia^ v. Herw.) «civitatiingenitam», 662,
Ran. 543 m, Eccl. 2 T.

b. notio quietis mente supplenda est, ut Eccl. 39 fjXauvé
{x\' Iv xoTç axpu)[xaaiv seil. zEÎptsvoç, Vesp. 492, Lys. 557
(bis). Ran. 1190.

c. notio quietis nondum adest, attamen iam animo
obversatur, ut apud -ypàcpsiv sim. : Ach. 144 sv xoTat xoiyoïQ
EYpacp\' (cf. 1:4); Sstv sim., Eq. 394 sv EuXo) h\'qaaz (cf. I: 9);
sed imprimis apud verba ponendi, ut taxàvat, xidÉvat cf.
Krüger. § 68:12: 2 «nur bei xidsvai und ähnlichen Verben
«findet sich neben sk auch sv, in sofern die Ruhe, als
«Ergebnisz zu bezeichnen ist» : Ach. 728 tva axvjaco cpavepàv
ev xayop^ (sc. x^v ox-i^Xtjv), Eq. 1369 6%kix\'qç svxeMç êv
zaxaXd-j-tó, Vesp. 1213 uypbv ^uxXaaov asauxbv êv xoTç
axpwjjtaatv, Eccl. 154 êv xok za7r-A]Xstotat Xàzzouç iptTrotsTv,
Ach. 279 m, Eq. 267, 771, Th. 15T, Fr. 366.

II. Praeterquam iis locis, quos supra sub I passim
tractavimus, êv sensum aliqua ex parte vel prorsus trans-
latum praebet, ubi usurpatur:

1. de locis in scriptis, tragoedia, comoedia sim.: Eq. 122
£V Tok XoYiotç IvsaTiv êxspav ly^sov; Pac. 735 n aûxbv
STC^vet — sv Tok avaTcataxotç, Av. 101 I,o(poylé-qç Xufxatvéxat /
ev xak xpaymSiaiaiv sjjiè xbv Tvjpéa, 512 n ôxoY lEsXOoi
rïpi\'afJLO!; xtç £)((ov opviv sv xoTai xpocYcpSotç (vide Kock.),
Eq. 194, 797 n, Pac. 129, Av. 651, 905 m L^), Th. 450,
Ran. n 834, 935 n.

2. De qualitate vel vi, quae in aliquo vel aliqua re
inest: Nub. 486 svsaxt hmd aoi Xs\'ysiv sv x^ cpuast, 1071 n
ozstjjai yap — sv xo) acocppovsTv aizavxaj dvsaxiv, Eq. 1052 e
(xs(JtV7][ji,£Voç SV cppsatv, Plut. 348 svt xi\'vBuvoç sv irpay-
(xaxt, Eq. 1133 m, Nub. 415 n. Av. 162, Eccl. 895 m,
896 m, Fr 344.

3. Cum 2) cohaeret is usus, quo significatur persona
vel res, cuius in potestate quid est, in qua quid posi-
tum est: Ach. 474 iusXa\'&ofXTjv/ sv wTisp soxt Travxa [xot
xà TxpaYjiaxa, Av. 1677 iv xo) Tpi^aXXo) irav xb Trpayjxa,
Lys. 30 oX-fjç XVÏÇ \'EXXaâoç iv xatç yuvai^tv saxiv acoxr^-
pi\'a, 31, 32.

4. De statu, in quo quis vel quid versatur: Pac. 439
iv sipi^vir] Bta^stv xbv ^tov, 642 n rj %6hç yàp éypi&aa
xàv cp\'opo) xailTj[xÉv7j, Lys. 959 n

5. De eo, cuius ope vel auxilio quid demonstratur:
Plut. 647 iv xotç Xsyoïxsvoiç slast xaya, ut apud Xeno-
phontem invenimus âïjXoùv, oïîXov sTvai, aïjjxatvstv sv xtvt

Lys. 188 ï slç àn-KiS\' ôxnrsp fctaiv Aiayyloç ttot\'i I pvî^offya\'yoïjffaç.
Alii codices praebent yaa\' sv A\'kj^vIco. Lectio incerta, vide Blayd. Cum
Herw. Stud. Crit. in poet. seen. Graecorum (edid. Academia Regia disci-
plinarum Nederland., Amstelod. 1872) p. 67 legendum esse videtur
wffttsp sypao-cv hi^yjiloç ttotè , quam emendationem ignoravit Blaydesius.
ä) Ban. 15 o-xeüvj fipoja ixaazoz\' èv zoofxM^isc, eiecit Dind. vide ibid.
3) llan. 1449 si vv-j ys âvcrvy^ovpi.sv Iv rovzotai cett. vid. Dind. „Versus
non veteris sed recentioris interpolatoris "

cf. Kühner, II p. 404. Quo tamen nihil aliud significari
^ddetur, quam orationem sequentem argumenta in se con-
tinere, ita ut hic locus fortasse ad II: 1 vel 2 referri
possit: habet nihilominus peculiare aliquid.

6. De ratione, quae intercedit inter personam et res,
quibus operam dat, in quibus versatur cf. I: 12 s. f : Vesp.
1504 èv tTo pu&[xtp yap ouBsv sax\', Ran. 1122 jdp
Yjv £v T^ cppaast xwv Tzpajnazwv, Fr. 558 n. — Sic etiam
de ratione, quam res habent inter se: Pac. 387 n xoùxo
[jLTj cpaùXov vo\'[j(.iC\' £V xouxcol xu) 7TpaY[j.axi.

7. Vim adverbialem asciscunt formulae haece: ev otxa Nub.
1332, 1333, Th. 830 n. In responsione additur subinde —
ye: Eq. 258n. Nub. 1379n, Vesp. 508n; — fxàv ouv:
Pac. 628 n — \'Ev zaysi Vesp. 1438.

8. Denique hue très locos ascribimus, qui superioribus
paragraphis non inserere potuimus : Eq. 770 n xaxax[x-/]0£k
£V Tïspr/.oixixariôiç «dissectus in tenuissima minutalia». —
Ran. 1204 TcotEr? jap ouxwç, wax\' svapfxo\'xxEiv aTcav—■ sv
xoTç lafJn3£i\'oiai. — Fr. 81 sv tcl&u) x-r^v x£pa[x£tav, ubi Dind.
laudat Scholiastam Platonis p. 322 ed. Bekker. T:apoi[j,ta
e\'ttI xôv xàç Txptoxaç [Jia&-^a£iç UTTspßaivovxcov, àTTxofXEVcov
os xôv [XEtCovojv xal xôv x£XsioxÉpa)V, cf porro Mat-
thiae. Gramm. § 577 «Daher bezeichnet èv die Person oder
«Sache, vermittelst oder an welcher, wie an einem Substrat,
«eine Handlung vorgenommen wird».

III. Vim temporalem exhibent: èv &pa Nub. 1117 n,
Vesp. 242 n, 689 n, Pac. 122 n, Eccl. 395; sv xoaouxw
Eq. 420 n; sv oao) «dum» Pac. 943 m, Eccl. 1152; èv
xatpw Ran. 358 n. — Ran. 63 piupiàxtç èv xw pfcp, Plut.

1) Pac. 630 n Libri sv(?r/w; ys ^üt\', Mein, äv âix-p cett. "Evt?tzoç enim et
èvâiy.coç tragicorum snnt pro SLvmioç et Sivmwç (s. sv âiy.-n).

1126 oT(j(,oi TzXay.oüvxoi xou \'v xsxpdot 7C£7r£[x[j(,svou, Pac. 272
SU y\' — Tïotwv / dirdXoj}.\' e/eTvo; xdv oéovxi x^ ixdXst «bene
«sane factum est, quod periit ille, opportune quidem
«reipublicae tempore». Nub. 310 m, 1008 n, Lys. 256 m ,
Th. 177 T, Ran. 243 m, 931 n T, Plut. 50, 244.

De tempore explicandae sunt etiam locutiones haece:
Vesp. 479 n ouos [xsv -y\' cjeXivo) aouaxlv ouo\' sv

Tcuxvt, Plut. 399 00/ saxi txco xd upajpiai:\' sv xoóxo) «res
nondum in eo est»; Iv ^épei Vesp. 1319, Av. 1228,
iv xw [jt£p£i Lys. 540 n. Ran. 32, 497;

Aesch. Prorn. 49 duavx\' iTipa/Q-Tj uXt^v {Isorat xotpavsîv.
Locus sanus. Verte: ((omnia effici videmus, praeterquam
a dûs id, ut regnent».

Aesch. Prom. 901 sqq. ratio anstistrophica sic restituatur :
str. ÊfJioi 0 oxi [jiàv ofJiaXbç ó "(-afi-oç
dcpopoç 00 XI TTC!), osota, [i-q ô\' sptûç
dsôov à\'.p6xx(i) xp£taadv(ji)v
d[ji.[jiax[ upoaopàxoi [xs.

ant. d7:óXs}Jto; o§£ y\' ó 7TÓX£(j,oc aicopa
TTopiptoi;, ouS\' ejix) xic, dv Sx; (ta?) ysvot-
jjtav Atb; ydp opw
[x-^Ttv oTta cpuyorfx\' dv.

vuv 6t£ aot Trapsaxccxsv sTrel 8 a [\'[x tov
X\'h^liaxoQ £v xpouata ypovta [xexaXXa/xcn; cett.
Lege: Ircsixa o\' au.

Aesch. Suppl. 72 sqq. yosova 8\' dvdsfxi\'Cofjiai/
Sstfjiatvouaa cptXouc, xda/ 8e cpuyd;
Aepia; dub yd;/ et xt; eaxl x-rjSejjtwv.
Lege: yoeBvd 8\' dvOejjtiCexat / Setp-aat vou; dcptXott; cett.

Aesch. Supp]. 392 sqq.
fi\'/j xt tiot\' ouv \'fsvoi/ [xav uizoydpio\'^j xpaxeatv apasvtov
uTtaaxpov 3e xot/ [xv^x^P yd[xou ouacppovo;.

Volgo editur cpuyav pro cpuyat, at postrema pars huius
strophae sic constituenda est:

dcpuxTov 8\' ouxéx\' av iréXot xéap
xeXatvo)(p(«ç 8à uaXXsTai {xou xapSta.
Lege: xb cpuxxbv oùxsx\' av tcIXoixo ydp cett.

In comitiis Atheniensibus non maior pars VI suffragia
ferentium requirebatur, sed totum eorum numerum tantum
esse sufficiebat.

Lucr. 4: 1011 sq.
porro hominum mentes, magnis quae montibus edunt
magna, itidem saepe in somnis faciuntque geruntque,
reges expugnant, cett.
Lege :

tollitur et volucres Rhipaea per ardua nubes
praecipitat piceo necdum tenet omnia caelo.

proterit inpulsu gravis agmina corporaque a tris
sternit equis gemitusque premit spirantis acervi.
Lege: artis.

Caeeilius Statius eaptivus Romam venit illo belle Gallico,
quod annis 225—222, non illo, quod annis 200—194 a
Romanis in Italia septentrionali gestum est.

Hannibal belle Punico secundo iter terrestre marine
praeferens considerate egit.

Hannibal ob prudentiam laudandus est, quia post pug-
nam Cannensem exercitum non duxit contra Romam.

Recte Kreling, Dissert. Thes. XXVIII: «Diodorum ex
((Herodoto ipso hausisse probabile non est».

> .- it-»«M!


■M		M ■M ..\'"H\'?:

, ■ .i: \'
		\' ■■li.


> ■	V"\'

a. Genetivus.	b. UativTis.	c. Accusativus.
[xsTa 80	2	31
UTTÓ 153	9	9
TOpi 135	5	43
xapd 68	67	53
xpd? 57	(42 Ttpbc Twv og dewv sim.)	232
£TCt 84	135	135
577	254	503

	I.	II.	TII.	Summa.
ajj-cpf			5	5
dva	3		5	8	Quartus sive
aüv	2	7	9	18	infimus gradus
UTTSp	13	7	3	23	frequentiae.
	29	7	3	39
avTt	22	20	4	46
Tcpo	32	8	9	49
[xsxa	65	26	23	115
aTüó	76	51	14	141	Tertius gradus
otd	86	55	23	164	frequentiae.
xatd	90	40	34	164
UTUÓ	95	53	24	172
TTSpt	120	49	16	185
xapd	118	47	28	193
êx	154	85	35	274	Secundus
TipOC	196	78	52	326	gradus
STCl	208	78	68	354	frequentiae.
•>	290	123	52	465	Primus sive
sv	252	157	88	497	summus gradus
	1851	891	495	3237.	frequentiae.

		Genetivus.
	I.	II.	III.	Summa,
UTtSp	12	7	3	22
xaxd	11	9	6	26
dvxt	22	20	4	46
xpd	32	8	9	49
irpdi;	40	9	8	57
	33	14	12	59
Tiapd	38	21	9	68
[jisxd	39	19	22	80
£7rf	56	15	13	84
TTSpt\'	94	33	8	136
dird	76	51	14	141
uird	82	49	22	153
	154	85	35	274
	689	340	165	1194.

	I.	n.	III.	Summa.
d[Jicpi\'			1	1
[xsxa			2	2
Tcept	2	1	2	5
UTTO	4	4	1	9
auv	2	7	9	18
TTpdç	16	14	6	36
Tuapà	45	\'13	9	67
èm	69	33	33	135
sv	252	157	88	497
	390	231	149	770

	I.	II.	III.	Summa.
UTCSp	1			1
à[JLcpt			3	3
dvà	3		5	8
UTïd	9		1	10
fisxà	26	4	1	31
tbç	29	7	3	39

		6
TCSpt	23	15	6	44
Tcapd	32	12	9	53
8td	53	41	11	105
ÊTCl\'	83	30	22	135
xaxd	79	31	28	138
TTpdç	139	55	38 ,	232
ÊÇ	290	123	52	465
	767	318	179	1264.


iX.

ê-.