j het eindigen van mijne academische studiën is het mij
^ ehoefte allen, die mij door hunne lessen en voorlichting
^ Weg dej. wetenschap hebben gemakkelijk gemaakt, mijnen
^aitelijke_n dank te betuigen.

^arne denk ik daarbij aan enkelen, aan wie ik meer ver-
ben, dan ik hier zou kunnen zeggen!

°^0r de welwillendheid van den Heer E. H. C. Schaefer,
^ ^ ^eur der hoogere burgerschool te Roermovd, werd ik in de

°°lzuur en ammoniak vereenigen zich. in droogen toe-
_a kij elkander gebragt tot een ligchaam carbaminzuur
_e^^0liiak genaamd, dat men als eene verbinding van
j. ^zUur van de zamenstelling NH₃ COOH met ammo-
W₀ beschouwt. De onbestendigheid daarvan in tegen-
^gheid van water is de oorzaak, dat onze kennis
het carbaminzuur zich tot eenige aethers (urethanen)
, ^Gr\'kele substitutieprodukten (als methyl-, aethyl-carba-
bepaalt.

^ïïla^ ^ec^^er bevreemden, dat men in het amin-
k J ^van koolzuur niet tevens het amidomierenzuur
i herkend; vooral omdat men, en teregt, daarop
le_6r de mierenzuurreeks zoo volledig mogelijk te

5¹ kennen. Zeer juist toch zegt A„ W Hofmann ^ :
^a série formique, comme trait d\'union entre la chi-
Minérale, et ce qu\'on appelle généralement la chi-
ij ^0rganique, a toujours fixé, l\'attention des chimistes,
la_c^eSt ^^0nc étonnant, qu\'elle présente encore autant de
Hs ^6S: ^^ans l\'enseignement surtout, ces lacunes sont
ter f^rriPassantes puisqu\'elles nous obligent à emprun-
^a des groupes plus complexes les termes qui nous

manquent, ou a commencer le développement de la ch¹\'
mie du carbone sur la seconde au lieu de la premie¹marche de 1\'échelle."

Over derivaten van carbaminzuur (alkohol, aldeh}^\'
keton) werd tot heden evenmin gesproken,

ligchamen bekend zijn, die dezelfde struktuurforrn^u\'^Êbezitten als men a priori aan carbaminzuur-aldehyd ^
keton moet toekennen. Bij een zuur toch van de ^
menstelling NH₃ COOH behoort een aldehyd van ^
struktuur NH₂ GOH (formamid), en een keton va»
formule NH₂ GO NH₂ (ureum), Tusschen deze

Ik heb een aanvang gemaakt om deze beschouwde-
aan de proef te toetsen, mij vooreerst voornam⁶ J
daartoe bepalende de identiteit van formamid en car
minzuur-aldehyd aan te toonen, _p

De eenvoudigste weg daartoe scheen de bereiding
carbaminzuur-aldehyd door reductie van carbamin²¹en vergelijking van het verkregen ligchaam met ^
mid te wezen. De bereiding van sommige carbam^
was daarom voor mij van bijzonder belang.

\'Werking van kooloxyd en ammoniak op elkander. Zij
^°^rKiden het uitgangspunt van mijn onderzoek, waaraan
^e leidende gedachte van mijnen hooggeschatten leer-
tester prof. Dr. E. Mulder ten grondslag ligt, dat,
guneer koolzuur en ammoniak zich tot een zuur iN^tH₃^H verbinden kunnen, door vereeniging van kooloxyd
ammoniak een aldehydachtig ligchaam NH₂ COH,
derhalve door directe synthese formamid zal kunnen

Het vrije amidomierenzuur, syn. carbaminzuur. ^
carbaminzuur is in vrijen staat niet bekend. In
verhouding koolzuur en ammoniak gemengd word^\'
steeds verdigten zich 1 vol. van het eerste met 2 ^vvan het tweede gas tot carbaminzuur ammoniak ) °

Ook na innige vermenging van beide ligcham^e11 ^
groote overmaat van koolzuur kon ik, op de volg⁶^^
wijze te werk gaande, geene vorming van vrij ca
minzuur waarnemen. Droog ammoniak- en koolzuui_öwerden in de verdeelde buis van een Hofmann\'schen
digtheid-toestel boven kwikzilver in zulke verhou ^
gemengd, dat veel meer koolzuur aanwezig was
volgens de formule NH_S C0₃ = NH₃ GOOH ^
vereischt. Nadat het gasmengsel gedurende ^rUir°^_et
uren aan zich zelf was overgelaten (en derhalve
inachtneming van hetgeen A. Naumann¹) ons daarom ^
leerde (de vorming van carbaminzuur ammoniak 01

aïïj ^Venm^ⁿ gelukte het aan E. Mulder het zuur uit de
^ ^°ttiakverbinding in waterige oplossing door zoutzuur
Vo_e^{te Sc}^^ei^^en- Zelfs bij sterke afkoeling heeft bij toe-
§^eïi van het zuur dadelijk koolzuurontwikkeling plaats.
P grond van dergelijke niet nader beschreven, maar
^sVt ^mededeeling bekende proeven be-

oxydatie van formamid een geschikt middel
rj ^et vrije carbaminzuur te verkrijgen. De proeven
genomen (zie p. 45) leeren, dat formamid
Üria ^{116 Zuurst}°f opneemt, maar onder koolzuurontwikke-
^{b Car}baminzuur ammoniak terug laat, en derhalve:
_Q CNR, COOH)₂ = NH₂ COOH NH_S C0₂ (b).
^sta- ^ ^ ^za* bewijs geleverd worden van het be-
ftrj^*¹\' i*¹ den zin der heerschende theorie, der groep
^ ² COOH in carbaminzuur ammoniak; vooral ook met

het oog daarop achtte ik het onnoodig verdere poging^e11tot de daarstelling van het vrije zuur in het werk ^
stellen.

Over het carbaminzuur ammoniak, de urethanen, ^el1gesubstitueerde carbaminzuren zal ik niet handelen, da&^rik aan het bekende niets nieuws zou kunnen toevoegt\'
Wat het carbaminzuur ammoniak betreft wil ik steels-
wijzen op hetgeen daarover in Divers\' uitvoerige verhak\'
deling: y>On the Combinations of carbonic anhydride
ammonia and watervoornamelijk op p, 214—231 ^GÏ1273—274 voorkomt. Men vindt daar naast een volledig
overzigt van het bekende eene reeks nieuwe bereiding³\'
wijzen. Vooral verdient de aandacht, dat hij deze vei"
binding verkreeg door koolzuur en ammoniakgas ¹¹geconcentreerd waterig ammoniak te leiden (p.
methode d.).

In eene latere mededeeling¹) verwijlt hij uitvoerig ^
de verhouding van oplossingen van koolzuur natril¹\'
neutraal koolzuur ammoniak, en carbaminzuur ammoni^^vtegenover chloorcalcium; carbaminzuur ammoniak blij^
daaruit in tegenwoordigheid van vrij ammoniak m^eefstabiel te wezen, en daardoor van genoemde carbonat⁰¹¹te kunnen worden onderscheiden, (zie p. 11). ,

Ik mag niet nalaten te vermelden , dat ik met DiV£^Bvarbeid eerst bekend werd, toen ik mijne proefneming⁶\'¹geeindigd en geen gelegenheid meer had zijne

met de mijne (in zooverre dit noodig mogt schijnen)
te vergelijken, of van zijne uitkomsten gebruik te maken-
Het aangewende carbaminzuur ammoniak werd steed^s

inwerking van droog koolzuurgas op met droog
^Qioniakgas verzadigden absoluten alkohol verkregen, en
of nog in de vloeistof verdeeld, gebruikt.

^^arbaminzuur calcium. De bereiding van dit ligchaam
^et slechts belangrijk tot aanvulling van de geschie-
k ^ls van het carbaminzuur, maar tevens omdat het tot
arakteristieke

reacties aanleiding kan geven.
, II verhitten toch zal daaruit het overeenkomstig keton
^Uï>nen ontstaan:

de drooge destillatie van een mengsel van 1
• ^carbaminzuur calcium met 1 mol. mierenzuur cal-
tot het aldehyd van carbaminzuur zal kunnen

C0₂)₂ Ga (HC0₂)₂ Ca = (Ca C0₃)₂ (NH₂ COII)₂.
y de bereiding van verbindingen van carbaminzuur
^^eedt _ree(j_s besproken bezwaar op den voorgrond ,
in tegenwoordigheid van water zeer onbestendig zijn.
car°^e^ ^men ^^{mmers eene v}^^s°he oplossing van
Sol ^aiïl*^nzuur ammoniak in water eene eveneens waterige
^le van chloorbarium of calcium, dan ontstaat geen
^s*^ag, maar in de koude na eenigen tijd, en dadelijk
_r ^°ken wordt koolzuur-zout afgescheiden. Uit deze
_g, ^le volgt, dat carbaminzuur calcium- en barium be-
\' en in water gemakkelijk oplosbaar zijn, dat zij
w ^er> zeer gaarne water opnemende, spoedig ontleed
volgens de vergelijking:

^wordende carbaminzuur ammoniak mag wel
v_ati ^e. de reden gezocht worden, waarom de afzetting
hl koolzuur calcium in de koude slechts langzaam
^^ats heeft.

Het ligt derhalve voor de hand het water bij de berei-
ding der carbamaten zooveel mogelijk uit te sluiten.
Ik wendde daarom absoluten alkohol als solvens aan-
Carbaminzuur ammoniak is daarin eenigzins oplosbaar;
voegt men bij zulk eene solutie absoluut alkoholisch
chloorcalcium (watervrij), dan vormt zich dadelijk een
gelatineus neerslag, dat bij toevoegen van slechts zeer
weinig water oogenblikkelijk wordt opgelost; van deze
solutie geldt verder hetzelfde, dat boven van het waterig
mengsel van beide ligchamen is gezegd.

Het gelatineus neerslag bezinkt en filtreert zeer lang-
zaam en laat zich moeijelijk uitwasschen. Wateraantrek-
king gedurende dien tijd kon ik niet verhinderen, waar-
door afzetting van koolzuur calcium in de aanvankelijk
volkomen in water oplosbare massa overmijdelijk werd-
Het gelukte mij daardoor niet, ofschoon op verschillende
wijzen te werk gaande, het carbaminzuur calcium, ⁱⁿeen ter analyse geschikten vorm te bekomen. Een^ekleine hoeveelheid b. v. met absoluten alkohol volkomen
uitgewasschen (totdat geen reactie met AgN0₃ m^eeI\'
ontstond), loste nog geheel in water op, maar had die
eigenschap na snel persen tusschen filtreerpapier (waarbij
ontwijken van ammoniak werd waargenomen) reed*
verloren.

Men behoeft trouwens geene oplossing van carbamin"
zuur ammoniak in absoluten alkohol aan te wenden
(hetgeen wegens de geringe oplosbaarheid onprak-
tisch is); het is voldoende dit ligchaam in vasten staat
met chloorcalcium (beter welligt nog watervrij salpeter-
zuur- of azijnzuur calcium, waarvan de ammoniak-ver-
bindingen veel gemakkelijker in alkohol oplosbaar zlja >
dan salmiak, die echter het nadeel bezitten, zelve min-
der gemakkelijk daarin oplosbaar te wezen, dan chloor-

j^cium) en een weinig absoluten alkohol, b. v. in eene
^Uls zamen te brengen. Het geheel stolt dan als \'tware
eene gelatineuse massa, zoodat men de buis kan
°|ïikeeren, zonder gevaar te loopen, dat iets daaruit
^vloeit.

** Bunsen\'sche filtreertoestel of andere hulpmiddelen
Versnellen der verschillende operaties en afsluiting
^r lucht schijnen mij tot het verkrijgen van goede re-
Staten onmisbaar. Zij stonden mij niet ten dienste ,
jj°°dat ik van verdere pogingen tot bereiding van dit
Schaam, en het nagaan zijner reacties afzag.

^ers deelt in de aangehaalde verhandeling^J) een en
hef ^ ^ïïlec^^e \' ^{over een neers}^^aê door h^em verkregen bij
zamenvoegen van waterige geconcentreerde oplossin-
^van carbaminzuur ammoniak ³) en chloorcalcium
praecipitaat was kristallijn, eenigzins oplosbaar
moederloog, en na filtratie en persen tusschen fil-
^erpapier soms bijna geheel oplosbaar in water; uit deze
róssing scheidde zich echter na weinige minuten kool-
calcium af; het neerslag riekte niet naar ammoniak
^ daagde met het uit te wasschen en analyseerde het
^ ^ar°tti in onzuiveren en vochtigen staat, De moederloog
sterk met chloorcalcium bedeeld.
^e analyse leidde tot de volgende cijfers :

(NH₃)₃ H₃ C0₃ Ca CO, óf
(NH₃ C0₃)₃ Ca,
gemengd met waterig chloorcalcium.

Door de tegenwoordigheid van water moest het onbe-
slist blijven of het neerslag eene verbinding der carbo-

Een dergelijk praecipitaat verkreeg Divers met chloor-
barium; hij houdt het voor waarschijnlijk dat het car-
bamaten zijn.

De verhouding van absoluut alcoholische oplossingen
van carbaminzuur ammoniak en chloorcalcium tegen-
over elkander, levert een goed middel om eerstgenoemd
ligchaam te herkennen, en van de koolzure ammoniak-
verbindingen te onderscheiden.

Het gelatineus neerslag van carbaminzuur calcium?
waarover boven gehandeld is, vormt zich ook gemak-
kelijk in zeer verdunde oplossingen, en kan door zijne
eigenschappen nader worden herkend.

Wordt dubbel-koolzuur ammoniak (zie analyse van het
gebruikte zout p. 24) met absoluten alkohol geschud, en bij

chloorcalcium gevoegd, dan ontstaat geen praecipitaat;
wanneer men echter daarop een weinig water toevoegt,
wordt de vloeistof dadelijk door afgescheiden koolzuur cal-
cium troebel. Uit deze reactie volgt, dat de bicarbonaten
der alkalische aardmetalen in alkohol oplosbaar zijn.

Daar de overige koolzuur ammoniak-verbindingen door
alkohol in ammoniak en bicarbonaat worden ontleed¹),

1 Divers 1. _c. p. 187 en 197. Over het handelskoolzuur ammoniak
spreek ik straks nader (zie p 18).

ⁱ"°olzuur ammoniak eveneens in overmaat bij eene
_rj" ^rr)°niakalische chloorcalcium-oplossing gevoegd doet
fijk een sterk neerslag ontstaan, en na korten tijd
geeft het filtraat bij koken geen verder praecipitaat.
p °vermaat van chloorcalcium verhindert ammoniak de
\' leiding van koolzuur zout.
heb

deze en de door mij aangegeven handel-
^ ^e niet met elkander kunnen vergelijken en mag
alve niet beslissen welke van beiden de voorkeur
^ient.

y ^een voordeel te zijn, terwijl het mij twijfelachtig
of men volgens Divers te werk gaande kleine
^{66 n car}haminzuur ammoniak zal kunnen aantoo-
§^elul °P ^^{oor m}Ü aangewezen weg zeer wel

Carbaminzuur lood. De daarstelling van zuiver carba\'
minzuur lood is mij evenmin gelukt.

Bij vermengen van alkoholische oplossingen van azij¹¹zuur lood en carbaminzuur ammoniak scheidt zich eefl
wit, zwaar vlokkig, aan chloorzilver herinnerend neerslag
af; de vloeistof wordt aanvankelijk na schudden spoedig
helder; na korten tijd echter verandert het praecipita
reeds van toestand, wordt fijner verdeeld en bezin
moeijelijker, de vloeistof blijft na schudden melkachtig\'
Na te zijn afgefiltreerd, uitgewasschen en gedroogd ga^veïj
gr. 0,3618 daarvan gr. 0,3004 loodoxyde = 77,06 Pb.
was derhalve zuiver koolzuur lood, dat 77,53°/₀ Pb verlang
Het aangewende azijnzuur lood was niet gedroogd, m^aaI\'
nog zijn kristalwater bevattende, in absoluten alko
opgelost geworden.

De reductie van carbaminzuur tot carbaminzuur-^
dehyd, waartoe drooge destillatie van een carbamaat
formiaat (in \'t bijzonder calcium- of lood-zouten) de me
praktische weg scheen, kon derhalve door de bezwa
aan de bereiding der carbamaten verbonden niet wor
uitgevoerd. Overigens zal de proef nog moeten beslib ^
of de temperatuur voor de reactie noodig, niet zoo
is, dat het gevormde aldehyd ontleed wordt; formam
toch kan bij hoogere temperatuur niet bestaan
33). De ontledingsprodukten zullen echter in dat &^eeenige opheldering kunnen geven. Daar de wording
carbaminzuur-aldehyd hierbij ten slotte op wisselwer •
tusschen NH_a CO NH₃en H CO H berust, zou me

erdoor zou echter de mogelijkheid tot vorming van
^renzuur ammoniak gegeven, en de uitkomst der
P^foef onzeker zijn (mierenzuur ammoniak geeft immers
verhitting formamid, zie p. 28); om dezelfde reden
¹¹ carbaminzuur ammoniak niet aangewend worden,
^arbaminzuur ammoniak in absoluten alkohol verdeeld
zuiver zink-poeder na toevoegen van een weinig
^ater by 30°—4.0° onder iets verhoogde drukking gedu-
nde geruimen tijd in aanraking gelaten, werd niet
%^r^^aar ê\'^ereduceerd. Na afdestilleren van het helder
^raat op een waterbad bleef slechts zeer weinig van
vast droog zinkhoudend lichaam terug; formamid
^s derhalve hoegenaamd niet gevormd. De hoeveelheid
het residu was te gering om te kunnen nagaan of
i *^Jlgt sporen mierenzuur waren ontstaan, dat, zooals
^er»d is. door Maly bij inwerking van natrium-
^^algama op eene waterige oplossing van koolzuur am-
** iⁿ ruime hoeveelheid werd verkregen. Andere
Uctie-middelen kunnen, de eigenschappen der verbin-
:^lu8 (NE,

GOOH NH₃) en van het daaruit gewenschte
(NH₃ GOH) in aanmerking genomen, veel min»
^{v n}°g tot een positief resultaat leiden.

ham in zuur-salpeterzuur zilver. De verhouding van
^öaïïiinzuur ammoniak tegenover salpeterzuur zilver is
^ ¹¹ bijzonder belang met het oog op de vraag, of car-
als amidomierenzuur mag worden beschouwd.
^ y Weten vooral uit de onderzoekingen van Hors-
^{n 2}) en Strecker ³), dat glycocol en homologen de

^ ^ Chem. Pharm 135, p. 118; Jahresb. 18, p. 296.
₃ W Chem. Pharm. 60, p. 1. — Jahresb. Berz. 27, p. 652.
\' Chem, Pharm. 75 , p. 27. — Jahresb 3 , p. 380.

eigenschap bezitten, om zich gaarne met zouten en vooral
met nitraten te vereenigen.

In het onderhavige geval kon derhalve door wissel\'
werking carbaminzuur zilver of eene verbinding ^val1salpeterzuur zilver met carbaminzuur ontstaan.

De proef besliste in den laatsten zin, en gaf daardoor
krachtigen steun aan de meening, dat carbaminz^¹¹¹met amidoazijnzuur volstrekt homoloog is. Het behoed
geen verder betoog, dat zij tevens pleit voor de aan#^ezigheid van de groep NH₃ GOOH in carbaminzuur ^arïlmoniak.

Wordt namelijk laatstgenoemd ligchaam in weinig ster^vammoniakalischen, absoluten alkohol verdeeld met eeü^ealkoholische oplossing van salpeterzuur zilver,
ten tijd geschud, daarop gefiltreerd, en het filti*^ain een open schaal aan zich zelf overgelaten, dan sch^elden zich spoedig door de geheele vloeistof

af, die op een filtrum gebragt, met absoluten alko»
afgespoeld en tusschen filtreerpapier in het donker g^edroogd, eene helderwitte massa van wolachtig aanvoel⁶¹¹vormen. ^

Gr 0.2581 gaven gr. 01834. Ag Cl.
NH₃ CO OH (Ag N0₃\\ = 401 berekend : gevonden •
2 Ag — 216 53.87 53.47

Dit ligchaam is in water gemakkelijk oplosbaar en g^ebij toevoegen van een zuur gasontwikkeling (C0₂); " .
alkohol wordt het niet of moeijelijk opgenomen, ^%echter in tegenwoordigheid van ammoniak, bij verdatf^
ping daarvan zet zich de verbinding weder in den
spronkelijken vorm af. Het aanwenden van amro⁰¹¹*®
kalischen alkohol bij de bereiding is derhalve duide ij

Bij afwezigheid van vrij ammoniak ontstaat een geel
§^ekleurd neerslag (tevens wordt dan eene vrij hevige
ê\'asontwikkeling waargenomen, blijkbaar aan ontleding
^Van het praecipitaat toe te schrijven), dat dezelfde eigen-
^Schappen bezit als de kristalnaaldjes en bij verhitten,
^6V(?ïi als deze, gemakkelijk onder ammoniakontwikkeling
^titleed wordt, smelt, en onder uitstooten van nitreuse
^ari[ipen zilver teruglaat. Aan het licht blootgesteld
^°rdt het carbaminzuur-salpeterzuur zilver onder zwart
^°rden gedecomponeerd.

Het ligt voor de hand, dat bij zekere overeenkomst
den eenen, bepaalde. verschillen aan den anderen
^ailt tnsschen amidomierënzuur en homologen zullen
°eten bestaan, voornamelijk beheerscht door de nei-
van NH₃ COOH om water op te nemen, of in
°°lzuur en ammoniak te worden gesplitst.
Verbindingen daarvan met zuren zullen derhalve niet
^Ur*nen bestaan. Ik mag evenwel niet nalaten te herin-
nen, c[_at _Zooals H. Rose *) heeft aangetoond, droog
^j0lltzuurgas in de koude niet op carbaminzuur ammo-
^aiak inwerkt, wordt het echter op eene plaats slechts
°ogenblik verhit, dan begint daar ontleding, die
k " door de geheele massa voortplant, waarbij onder
afscheiding salmiak terugblijft.
vare de inwerking analoog aan die, waartoe gly-
^C°1 onder dezelfde omstandigheden aanleiding geeft,

Uit het in de voorgaande bladzijden aangevoerde volg
verder met groote waarschijnlijkheid, dat carbaminz¹¹¹¹¹in zijne verhouding tegenover metaaloxyden niet ^^ezenlijk van de alaninen verschilt. Zijne verhoudt
tegenover salpetrigzuur is niet nagegaan; is zij
eenkomstig de reactie van glycocol met genoemd ag^eI1!"
dan wordt zij uitgedrukt door de vergelijking:

NHs GOOH HNO_a = CH₂ 0₃ N₃ H₃0. ^
Theoretisch moet het verder door inwerking van _
zuur op een mengsel van blaauwzuur en hydroxyla¹¹¹¹¹¹worden verkregen:

CNH NH₂ OH H₂0 = NH₂ COOH NH₃¹)- ₀In het dierlijk organisme is carbaminzuur tot h^eClniet aangetoond; als ontledingsprodukten treden ^eC ^
koolzuur en ammoniak vaak in gelijke volumina d.
in de verhouding op, waarin zij carbaminzuur vorm^eïl\'
zoo b. v. bij de ontleding van acidum uricum
jood waterstof bij 160°:

C₅ H₄ N₄ 0₃ (H, 0)_B = C₃ Hg NO_a (C0₃)₃ (NH,). ^
c₃H₅No₃ (NH₂ COOH)_3 ooè

Daar carbaminzuur ammoniak bij inwerking van d ^
koolzuur en ammoniak ontstaat, mag men vrag^e^^
daaruit niet eene dergelijke methode voor de berei ^
der overige alaninen kan worden afgeleid. Aan

CNH C₂ H₄ O. NH₃ H_sO = C₃ H, NO, NH„ ;
eigenlijk hebben wij derhalve :

het atoom zuurstof hier derhalve beschouwd als eerste aldehyd, hetgeen ^
krachtig reducerend agens zeker wezen zal; men denke slechts aan ^
stofperoxyd en. ozon. In het streven van het atoom zuurstof om z¹ ^
een ander atoom zuurstof te vereenigen , vindt tevens de neiging der
COH om in COOH over te gaan hare verklaring.

Woloog zijn de zuren der oliezuur- en de aldehyden
^er zuringzuur-reeks G_n H_3n_₂ 0₃ of

CU Hg _n_₃ GOOH en C_n_₂ H_3ll_₄ (COH)₂^e verbindingen daarvan met 1 mol. NH₃ zijn met de
*** isomeer. Laten wij de bedoelde aldehyden
^verder buiten rekening, dan wordt de omzetting der
^oniak-verbindingen der zuren C_n H_2u_₂ 0₂ in de ala-
uitgedrukt door de formule:

COOH; zoo zal b. v. de verandering van acrylzuur
^oniak in alanin voorgesteld worden door de ver-
Wijking:

bel-^{6Ze reac}^^{e zou} overeenstemming wezen met het
y ^eQc^^e streven der zuren C_n H_2h_₂ O_g om nog 2 valen-

a^^¹¹ koolzuur en aethyl- resp. amylamin, geheel
^ ^aan de bekende dissociatie van carbaminzuur
Vo₀ kan bezwaarlijk geacht worden met het

^ "^verdere studie van verbindingen van carbaminzuur
^^oor Divers ontdekt feit, dat carbaminzuur
°ⁿiak in tegenwoordigheid van vrij ammoniak be-

stendiger is en in waterige oplossing kan worden
reid , zeker met vracht gebruik maken.

Welligt zal men b. v. door koperoxyd in waterig ^atïlmoniakalisch (NH_a COOH NH_S) op te lossen kopert\'
bamaat kunnen verkrijgen ; hetgeen mij bij aanwend^
van koperoxyd versch gepraecipiteerd en bij zachte waH¹¹*⁶gedroogd) en in ammoniakalischen absoluten alkohol
deeld (NH₃ COOH NH₃) niet gelukte. Evenmin slaagt
ik in de bereiding van carbaminzuur-salpeterzuur k°P^e\'
door eene absoluut alkoholische oplossing van kope^rl1\'
traat met (NH₂ COO H NH_S) te schudden, waarbij
blaauw neerslag wordt gevormd. Absoluut alkohol^
ammoniak toch veroorzaakt evenzeer een praecipi^
in eene absoluut alkoholische kopernitraat-oplossing 5 ,
daar ammoniak bij eventueele wording van (NH₂Cu (NO_?,)₂), vrij komt, is op dezen weg geen zuiverres ^
taat te verkrijgen; door aanwending van waterige
singen zal men misschien gelukkiger wezen

Ook kan het carbaminzuur-salpeterzuur zilver als ¹gangspunt tot daarstelling van andere carbaminzuur- ^
bindingen worden aangewend; koper zal uit de aiQDi⁰¹¹¹^
kalische absoluut alkoholische oplossing misschien ^zli _ __
afscheiden en de zoo even besproken kopernitraat-ve¹^¹¹ding gevormd worden, enz..

Tot de verbindingen van carbaminzuur kan nog ^
handelskoolzuur ammoniak gerekend worden. H. ^
heeft daarop het eerst opmerkzaam gemaakt.

hetzelfde orangegele sublimaat (sulfaminzuur ammo-
^^lak) naast zwaveligzuur ammoniak verkregen, dat ook
^0or inwerking van zwaveligzuur op carbaminzuur
^aiïlmoniak ontstaat. »Man kann," zoo schrijft hij, »sich
^l6zes Zerfallen des Salzes in wasserfreies und wässer-
iges schweflichtsaures Ammoniak sehr leicht erklären,
^eilri man das Sesquicarbonat als zusammengesetzt aus
Wasserfreiem einfach kohlensauren und wasserhaltigem
^eifach kohlensauren Ammoniak annimmt."
Rivers ^x), die verschillende monsters handelskoolzuur
^^oniak onderzocht heeft, leidde uit zijne analyses
daarvoor de formule (C0₂)₂ OH₂ (NH₃)₃ af; de door hem
?^evondene getallen liggen allen tusschen de waarden
erekend volgens bovenstaande formule en volgens
^eze formule -f- 2 5° ₀ water (het vroeger in den handel
^komende zout verschilde volgens Divers met het
gemvoordige in zamenstelling, en was geen corpus
^ ^lemicum); hij beschouwt het als een dubbelzout van
^ol. bicarbonaat en 1 mol. carbamaat van ammoniak:
^(C(\\>2 (OH₂) (NH₃)₃ = (NH₃ H₂ C0₃) (NH_a GOOIT NH₃),
deze zienswijze juist, dan is het waarschijnlijk, dat
y het liggen der verbinding aan de lucht het carba-
ttzuur ammoniak ontwijken het bicarbonaat echter
Ugblij ven zal, en derhalve een overeenkomstig gewigts-
^rhes = 49^ 68% zal worden waargenomen. In over-
j^sternming daarmede vond Divers ³), dat 2 brokken
^delszout te zamen wegende 25 gr., na eenige weken
¹¹ eene gemiddelde temperatuur van 10" te zijn blootge-
geweest, bijna 11 gr. of 43—44% aan gewigt hadden
^ *°ren. Uit de zamenstelling van het aangewende zout
bevatte eenig water) word het verlies op 42% bere-
1] , —

kend Dalton nam na 24 uren bij het handelszout een g^e\'
wigtsverlies van 50%, dus nagenoeg de theoretische hoe-
veelheid waar. Dat het terugblijvende bicarbonaat
werd reeds vroeger aangetoond,

had ik dergelijke proeven genomen, waarbij de volgend⁰uitkomsten werden verkregen:

(de massa riekt nog sterk naar NH₃) ^
na weder 11 » totaal verlies = 4.45 gr. = 44.9^

(reuk naar NH₃ zeer zwak)
» » 24 » » * » 5.— 3) =
t> » 24 )) 3) j> D 5.4 3> = 54.55 >

Het gewigt bleef nu langzaam afnemen, de
ratuur bedroeg gemiddeld 18°, In de eerste 24 ⁿ ,

Bij eene andere proef werd drooge, koolzuur-vrije ln^c ^
(gezuiverd door meerdere buizen met kaliumhydroxyd; ^
tronkalk, öhloorcalcium, en met zwavelzuur doortrok
puimsteen gevuld) over het handelszout geleid; dit^^
bevat in een regt, aan eene zijde uitgetrokken en ^
van een weinig boven zwavelzuur gedroogde ^wa ^
voorzien glazen buisje, aan den anderen kant door ^
caoutchouc-kurk met gasgeleidings-buisje gesloten, ^
de lucht aan de kurkzijde te laten intreden werd
let, dat deeltjes van het zout konden medegevoerd wor ^
De oppervlakte van het zout kon door draaijen

buisje telkens vernieuwd worden; gedurende het
^^egen werd het door caoutchoucdopjes gesloten,
Gebruikte hoeveelheid handelszout *)

de berekening der getallen van de voorlaatste kolom werd
\'^iirlijk de door iedere voorgaande weging gegeven „ gevrigtsver-
^tr\'^rQderiiig in aanmerking genomen.

8 uren	gr.	0,0480	1.33%	10.66%
11 ;/	u	0,0536	1.27%	23.02%
7	ii	0,0407	1.67%	32.06%
4 „	ii	0,0231	1.90%	37.19%
7	ii	0,0290	1.45%	43.63%
47, „	ii	0,0224	1.97%	48.61%
8 »	li	0,0286	1.56%	54.97%
9 „	ii	0,0314	1.73%	61.94%
ïiddeld 18	0	De overgebleven	massa riekte

^it deze cijfers volgt, dat verandering der omstandigheden op de
citaten der proef van grooten invloed is, Terwijl het zout aan de
\' liggende vooral in den aanvang een aanzienlijk gewigtsverlies
I ^)lc^^ergaat, dat spoedig aanmerkelijk vermindert, verliest het in het
^atst medegedeelde geval in gelijke tijden ongeveer evenveel aan ge-
(de beide eerste cijfers der voorlaatste kolom buiten rekening

^ snellere ontleding in het eerste geval (bij het lig-
aan de lucht p. 20 ) is aan de meerdere verwisse-
§ der lucht toe te schrijven, waardoor deze niet sterk
ontledingsprodukten bezwangerd wordt, die zelve
verdere ontbinding tegengegaan. Versnelling van
^Sïl luchtstroom m het tweede geval zal daarom tot

kejj ^ P^roeveri daarmede genomen werden volkomen kristallijne stuk-
^aaagewend, door verbrijzeling van grootere brokken verkregen.

zekere hoogte de ontleding moeten bevorderen. Uit bovefl\'
staande tabel blijkt dit echter niet duidelijk, hetge^elJniet te verwonderen valt, wanneer men in aanmerkt
neemt, dat vooral ook veranderingen in temperatuur^¹¹invloed op den gang der ontleding moeten wezen, ^el1geene voorzorgen genomen waren om de temperatu^ulvan het glazen buisje en der overgevoerde lucht ^c0irstant te houden.

De regelmatige voortgang der ontleding in de laat^
beschreven proef, ook nadat de massa reeds de h^e--^taan gewigt had verloren , pleit voor de vooronderstel
ling, dat het handelszout een corpus chemicum is, ^el1bewijst aan den anderen kant, dat men geen
heeft uit de verhouding daarvan bij het liggen aan ^
lucht het bewijs te putten, dat het uit bicarbonaat ^el1carbamaat van ammoniak is opgebouwd.

Overigens kan men de afscheiding van carbaminz^ull!ammoniak uit het handelszout gemakkelijk aantoon⁰¹^
door het met absoluten alkohol te schudden, en bij ^
heldere filtraat eene absoluut alkoholische chloorcalciu¹*¹oplossing te voegen, daarbij wordt carbaminzuur calci^ui:ïlafgescheiden (zie p. 8). Ook verkreeg ik de verbind^¹»
NH₂ COOH (Ag NO_s)₂ door in poeder gebracht en in ^arrmoniakalischen absoluten alkohol, verdeeld handelszon
met absoluut alkoholisch salpeterzuur zilver te behang
len (op dezelfde wijze, als p, 14 voor carbaminz¹^¹ammoniak werd beschreven); de verkregen hoeveelhe ^
NH₂ COOH (Ag NO_s)₂ was echter veel geringer, dan
volgens de aangewende quantiteiten handelszout en ^speterzuur zilver had verwacht. Uit het aangevoe ^
blijkt, dat de constitutie van het handelszout nog ¹¹¹bekend is.

^{UUr Z}^^{ver overe}enkomstige zamenstelling; de bekende
^ ^en zijn daarmede even goed in overeenstemming te
^^rengen, als met de zienswijze, dat het handelszout uit
en carbamaat van ammoniak is opgebouwd •
^Hs GO_s) (NH₃COOHNH₃) =((NH₃)₃H₃C0₃) (NH.COOH)

hitt ^WatervriJ koolzuur kalium en handelszout bij ver-
lui ^{611 ee}n argument voor zijne zienswijze. Een derge-
_c^_b^mengsel toch geeft eerst bij 65° en verder tot 80"
Ui ^arïllDzuur ammoniak (voor dien tijd slechts ammo-
>i terwijl kaliumbicarbonaat terugblijft. Chloorcal-

₀ ^en handelszout echter geven reeds bij 52°—-65°
ledingsproducten, die zich tot NH₃ GOOH NH₃ con-

1 j¹?⁶¹¹⁸ hem aan de vorming van eene verbinding van
^ mbicarbonaat en carbaminzuur ammoniak toe te
dg -^{JVen; men} kan echter met evenveel regt vooron -

dat eene verbinding van (koolzuur kalium
°niak) met carbaminzuur ontstaan is , daar :

j. vorming van eene verbinding van neutraal ka-
^carbonaat met carbaminzuur zou de laatste formule
overeenkomstige constitutie van het handels-
eer waarschijnlijk maken.

J°^rrning van ureum uit bicarbonaat van ammoniak:
*\' ^asaroff ⁹) heeft aangetoond , dat door verhitten

van carbaminzuur ammoniak en handelskoolzuur ^aI11moniak in toegesmolten buizen op 130°—140° ureW
gevormd wordt Met het oog op de constitutie van b^ethandelszout bleef het echter de vraag of niet daar¹¹¹aanwezig carbaminzuur ammoniak tot het ontstaan ^
ureum aanleiding gegeven had. ,

Uit het in de vorige bladzijden medegedeelde
althans dit met zekerheid, dat zich uit het handel
zout gemakkelijk carbaminzuur ammoniak \'afscheidt.

Om derhalve het ontstaan van ureum uit een car^
minzuur-vrij koolzuur-ammoniak buiten twijfel te stelle⁰\'
ging ik van zuiver dubbel koolzuur ammoniak uit- ^
was op bekende wijze uit handels-koolzuur amm^orl1bereid ; en gaf bij analyse de volgende cijfers: ^

a. gr. 0.8412 dubbel-koolzuur ammoniak gaven ^
zoutzuur verdampt gr. 0.5714 salmiak.

b. gr. 1.1679 dubbel-koolzuur ammoniak gaven
dergelijke wijze behandeld gr. 1.1597 salmiak

Het werd in toegesmolten buizen bij drie verse ^
lende proeven op ongeveer 120°, 132°, en 142° geduretf
5—6 uren verhit. ^

Bij het openen der buizen ontweek veel gas. De 20 ^
massa was vochtig geworden, en bezat sterken ^ie ^
naar ammoniak ; met absoluten alkohol

in het heldere filtraat door absoluut alkoholisch ^c ^
calcium een neerslag van carbaminzuur calcium- ^
de hiermede bewezen vorming van carbaminzuur

^r!1°tiiak kon de gestelde vraag eigenlijk reeds als opgelost
^aarjgezien worden, daar Basaroff immers uit carbamin-
^?"^Ullr ammoniak ureum daarstelde.

was echter gemakkelijk, om de vorming daarvan
in dit geval aan te toonen.
daartoe werd de inhoud der buizen (voor elke tem-
P^eratuur afzonderlijk) in water opgelost op een water-
d tot droog verdampt, weder opgelost, enz., totdat
feeën reuk naar ammoniak meer werd waargenomen.

terugblijvende vertoonde steeds de voor ureum ka-
^{1 a}lvteristieke reacties met salpeterzuur, zuringzuur en sal-
Peterzuur kwik.

¹¹ salpeterzuur ureum veranderd, gaven gr. 0,3564 daar-
k ¹¹ \' na in waterige oplossing bij zachte warmte met
°°lzun_r barium te zijn verzadigd, met zwavelzuur ge-
^aecipiteerd gr. 0,3423 zwavelzuur barium.

rat verklaard door de vergelijking:¹)
_óf ^(N;^H3 H₂ C0₃)₃ = NH₃ GO NH₂ (H₂ O), C0₂uitvoeriger:

(NH₃ H₂ G0₃)₂- = (NH₂ GOOH)₂ (H, O),
(NH₂ GOOR), = (NH₂ GOOH NH₃) C0₂CNH, GOOH NH_a) = NHo CO NH₂ H₂ O,

Amiden zijn ligchamen, die o. a. ontstaan, wann^eeIneutrale ammoniakzouten een aan de basiciteit van ^
zuur evenredig aantal moleculen water verliezen. Amid^p11worden verder gevormd bij inwerking van ammon^
op anhydriden of esters, of op de haloidverbindingen
zoogenaamde zuurradicalen. Volgens C. A. Letts¹)
nen de amiden der vetzuren met voordeel door in^^eïking van rhodaankalium op de vrije zuren verkreg⁶*¹worden.

De eerstgenoemde methode werd ruim 40 jaren gele^
door Dumas gegeven, toen hij de rij der amiden metn ^

destillatie van oxalzuur ammoniak gevonden; ook
andere vermelde bereidingswijzen zijn met

•^elouze ^x) had immers de ontledingsproducten van
^ierenzuur ammoniak bij hoogere temperatuur onder-
en had daarbij van formamid niet gesproken ;
Wijl Gerharot²) verzekert: »L\'ammoniaque sèche n\'agit
^s sur lui (sur l\'éther formique) ; mais l\'ammoniaque
^Ueuse, comme les autres alcalis caustiques, le con-
en alcool et en formiat alcalin." De proeven,
^^aarop deze uitspraak berust, schijnen echter onder
Sünstige omstandigheden te zijn aangenomen; het
^ukte althans aan A, W. Hofmann ³) juist op dezen
^e§ het eerst het formamid te bereiden, door namelijk
^ droog ammoniak verzadigd mierenzuur aethyl ge-
_v ^reride twee dagen in toegesmolten buizen op 100° te
^ bitten. De inhoud daarvan gedestilleerd gaf eerst eene
)- hoeveelheid mierenzuur aethyl. dat door de

.Rekkelijk geringe hoeveelheid opgelost ammoniak niet
/^getast was geworden (welligt is dit bezwaar te ver-
^ ¹¹ door het mierenzuur aethyl met alkohol te ver-
waarin ammoniak in zoo hooge mate oplos-
is); daarna steeg het kookpunt snel tot ongeveer
en ging, echter onder gedeeltelijke ontleding
kleurlooze vloeistof over, waarvan de identiteit
formamid door analyse werd aangetoond.
l °FMann verkreeg echter op deze wijze slechts geringe
felheden.

resse, das gerade die Verbindungen mit nur einem A*⁰^
Kohlenstoff darbieten" wenschelijk eene meer producta ^
methode te geven, en ging daartoe uit van het mi^erel1zuur ammoniak.

zwar so, dass ich zwei Theile trocknes ameisensa^u ^
Ammonium mit ein Theil Harnstoff im Oelbade so l^airauf etwa 140° erhitzte, bis die nach dem Schm^e^
der Masse eingetretene Entwickelung von kohle®
rem Anmonium aufgehört hatte. Es bleibt ein gelbl^ ^
Gel zurück, das bei etwa 190° siedet, sich jedoch ^
unzersetzt destilliren lässt. Dieses Oel ist das Fo¹ ^
mid. Um es rein zu erhalten muss man es im Vac^
destilliren, wo es bei 150° noch unzersetzt übergebt
Voigt de analyse. ^

Aan Lorin ^!) gelukte het ten slotte, om door ver®¹ - ^
van mierenzuur ammoniak zonder meer, formal*¹¹ ^
bereiden; hij hield zich met zijn onderzoek reeds
toen hij kennis van Berend\'s resultaten verkreeg. ^ ^

Ik heb het formamid volgens Lorin\'s methode v^Len zal daarop hieronder (zie p, 35) terugkomen. ^
In eene volgende mededeeling maakte Lorin ³) bek^eI1

\' ^Kon slechts eene betrekkelijk geringe ontwikkeling
^in ^ZUlVer kooloxyd worden waargenomen. Uit de vor-
^{Van c}y^aanwaterstof en koolzuur ammoniak, en het
V_e , ^stlJgen van het kookpunt van het in geringe hoe-
verkregen destillaat besluit Lorin, dat ook bij
^reac^^e > ofschoon slechts sporen formamid gevormd

^ ⁿ slotte toont hij aan, dat evenals zuringzuur anilin
^overkaling onder meer phenylformamid geeft,
^Gr produkten der destillatie (faite avec ménage-
^a^- ^{Van neu}t^raal of ^zuur zuringzuur ammoniak for-
v^^ *ⁿ gering¹ hoeveelheid optreedt In de aangehaalde
% ^aïlc*^e^ⁿg vindt men eene uitvoerige beschrijving van
handelwijze.

iïi ^ voorgaande blijkt, dat Lorin uitnemend slaagde
v¹¹ voornemen »de monirer . .. que l\'exception que

présentait jusqu\'à ces derniers temps, la génération ^
ce corps (le formamide) n\'était qu\'apparente."

Zonder aanspraak op volledigheid te willen make⁰\'
vermeld ik nog de volgende reacties, die mij bek^
zijn geworden, waarbij de vorming van formamid
waargenomen.

A. Gautier toonde het ontstaan daarvan bij inW^ef\'
king van azijnzuur op zoutzuur cyaan waterstof en
vrij blaauwzuur aan ; zich eerst vormend azijnzuur cya^¹¹waterstof (isomeer met formacetamid ontleedt zich
gens de vergelijking :

NH (CO CH₃)₂ (CO),.
Het tusschen 490° en 215° ontwijkende kooloxyd ^
het gevolg wezen van de ontleding van formacetamid ^Jl1kooloxyd en acetamid (analoog aan de splitsing van f¹mamid in kooloxyd en ammoniak).

Verder vermeldt Gautier ²) formamid en verbind¹¹¹gen , substitutie-produkten en afgeleiden daarvan cft^
de oxydatieprodukten der carbylaminen (formylnitril⁰ \'
te hebben gevonden.

Deze verbindingen werden echter niet als zooda
afgescheiden. Door gelijktijdige vorming van cyaan?

^ethyl en overgang daarvan in cyaanuurzuur methyl, dat
eigenschap bezit zich met ammoniak en afgeleiden
• ^v- ureum) te kunnen vereenigen worden cyaanuur-
^4Uur methyl-formamid, en cyaanuurzuur methyl-difor-
^lïiamid gevormd en in gekristalliseerden staat verkregen,
^it aethylcarbylamin ontstaat door oxydatie formamid
fcen ligchaam , dat door Gautier als eene verbinding
aethylformamid met carbylaethylureum wordt be-
bouwd.

Scheitz , J. E. Marsh en A. Geuther hebben het
treden van formamid als ontledingsprodukt van formyl-
^Ureuiïl zeer waarschijnlijk gemaakt:

⁽ⁿh₂ GO NH (COH)_s = (nh_a COH) c₃ h₃ n₃ o₃^ormylureum. Formamid. Cyaanuurzuur.

^orniylureum wordt namelijk bij verhitten boven 159*
¹^tleed; aanvankelijk ontwijkt veel ammoniak, dan
i issisch zuur, terwijl cyaanuurzuur en koolstof terug-
kjven.

op , die in water oplosbaar is, en na koken
^e koolzuur natrium en toevoegen van zwavelzuur tot
^e reactie een zuur destillaat geeft, dat zilveroplossing
Uceert. Zij kan derhalve formamid wezen; hetgeen
^ ^r£d daardoor zeer waarschijnlijk wordt, dat acetyl-
^ ^^enzoyl-nreum onder dezelfde omstandigheden eene
^ ^r8^Glijke verandering ondergaan. Naast cyaanuurzuur

^e®dt daarbij acetamid resp. benzamid op.
^ ^0l§ens Lorin ²) wordt formamid ook aangetroffen onder
^J °P ongeveer 200° overgaande ontledingsprodukten van
^ ^raal of zuur wijnsteenzuur ammoniak.

p. _29q^Jeilaisclle Zeitschr. f. Med u. Naturw. 4, p 1 ; Zeitsehr. Chem. 11,
\' ï Jahresb. 21 , _p. 687.
^uU- soc chim [2] 14, p. 368 ; Jahresb. 23, p. 784,

J- Personne ¹j nam de vorming van formamid waar W
inwerking van ammoniak op chloral. Wordt droog ai®\'
moniakgas in zeer langzamen stroom op hoogstens 2-"
gr. zeer sterk afgekoeld chloral geleid, dan vormt ^
het aan het aldehyd-ammoniak overeenkomstige chlor^
ammoniak. Neemt men echter eene grootere hoeveelh^elchloral en laat men het ammoniak niet langzaam gen
toetreden , dan verhit zich de massa, en men verkrijg
zelfs bij zeer sterke afkoeling, naast chloral-ammontf¹\'
altijd eene syroopachtige vloeistol in vrij groote hoeve^
heid. Deze splitst zich bij destillatie in chloroform en ⁰⁽³¹¹rest, die, met anhydrisch phosphorzuur behandeld,

zuur geeft en derhalve, naar Personne formamid is.
omzetting wordt verklaard door de vergelijking:

Zij vindt haar analogon in de verandering. die
in tegenwoordigheid van water onder den invloed ^clhydroxyden der alkaliën ondergaat. waarbij

Ten slotte zij nog vermeld , dat A. W. HofmanN )\'
naar het schijnt onbekend met het onderzoek van Perso^-

mededeelt, dat door inwerking van aminen op ^c^^0ljV
gesubstitueerde formamiden en chloroform gevormd ^ ^
den en ook het formamid, ofschoon min voordeelig\'
deze wijze kan worden verkregen.

De voornaamste eigenschappen van het formamid
Hofmann bestudeerd werden door Berend en LoR¹^^
hoofdzaak bevestigd, en enkele nieuwe feiten door
aan het bekende toegevoegd.

Hofmann beschrijft het formamid als eene kleurlooze,
^e¹dere, zeer hycroscopische (Lorin) vloeistof, die bij de
^ö&Wone temperatuur niet in vasten staat schijnt te kun-
bestaan. Na immers zorgvuldig gedroogd en ge-
iende weken boven zwavelzuur bewaard te zijn ge-
erden , kon volstrekt geen neiging tot kristallisatie wor-
¹¹ Waargenomen. Formamid is volgens Hofmann in
mate in water, alkohol en aether oplosbaar.
^end merkt echter teregt op (zie p. 42), dat het wel
^0r alkoholisehen maar niet door zuiveren aether wordt
Pgenomen. Bij snelle destillatie wordt het onder ont-
I deling van stroomen kooloxyd- en ammoniakgas ont-
waardoor het kookpunt (192°—J95° Hofmann; 190°
^^end en Lorin) niet met zekerheid kan worden vast-
�erend zegt, dat bij koken tevens cyaanwater-
ïfie ^{Gïl Water sc}hijnen op te treden, Lorin spreekt dit
cl_e ^Zekerheid uit. Wordt het kookpunt door vermin-
de drukking op 140° (140°—150° Berend) gebragt,
ge]} ^ ^zon^^er geringde ontleding worden over-
_0v/ald. Het geeft met anhydrisch phosphorzuur het
_tlj^^iï\'^erjkornstig nitril, het blaauwzuur, met zuren en
^alieri mierenzuur en ammoniak (door sterke kaliloog
het reeds in de koude ontleed, met zoutzuur en
^rea ° het salmiak en mierenzuur aethyl Berend) ,

_ °nder explosie en ontwikkeling van licht, ontleed;
^ich ^Zlïl^^na^^rï^um natriumamalgama verhit, ontwikkelt
^terk de reuk naar methylamin ; in het terugblijvende

1 ^{lüen c}y^aanverbindingen Tn de koude met zink-
\\v_e^^Urn behandeld, ontwijkt slechts ammoniak, cyaan
^c^^aarhij niet gevormd. Hij beloofde deze reacties
¹ ^ bestuderen, heeft echter tot heden, voor zoo

E. Scheitz , J. E. Marsh en A. Geuther eindelij
hebben de inwerking van cyaanzmir op formamid best\'¹deerd Dampen van cyaanzuur in droog formamid è^eleid, veranderen voor een groot gedeelte in cyamelid,
ander gedeelte werkt ontledend op het formamid en g^eedaarmede , onder water onttrekking , blaauwzuur.

Ik heb de eigenschappen van het formamid in \'t alg^.
meen nogmaals nagegaan, en zal, in zooverre ik daarW
andere resultaten verkreeg, daarop terugkomen, ^
overigens voornamelijk daartoe bepalende om aan
toonen, dat formamid zich tegenover oxyderende
eenige andere agentia als carbaminzuur aldehyd ^verhoudt.

Het formamid werd , zooals reeds boven is gezeê \'
naar de methode van Lorin door verhitten van mi^ere^
zuur ammoniak bereid. Dit zout was op de bekende

verkregen, en door omkristallisatie gezuiverd; hei
o. a. vrij van zuringzuur. Men dampe, om aanmerk⁶ ^
verlies te voorkomen, de oplossing bij zachte >^varïl(40ⁿ—50°) in, en houde ze door een stuk koolzuur ^a ^
moniak steeds alkalisch ; bij bekoelen dient dit _fom de kristallisatie te vergemakkelijken, daar
ammoniak gaarne eene oververzadigde oplossing ^v°^r ^
die moeijelijk kristalliseert. Bij oplossen van het
deliquescerende zout in water, heeft eene belangrijk⁰koeling plaats. O. a. gaven 750 gram mierenzuur arm*¹⁰met 300 gram water (waarbij een aanzienlijk g^e(=
onopgelost bleef) eene temperatuursverlaging van 24

^ 19° tot — 5°); deze zal nog grooter wezen, wanneer
zout en water in die verhouding bij elkander voegt,
^arin zij , bij de te verkrijgen lage temperatuur, juist
^eene verzadigde oplossing vormen,
. Bereiding van het formamid. Volgen we thans LoRiN^x)in
^jiie beschrijving van de verschijnselen , die bij verhitten
** mieren zuur ammoniak achtereenvolgens optreden.
fTet zout smelt bij 110° en begint bij 140° te koken.
^J 150° ontwikkelt zich kooloxydgas, waarvan de hoe-
^e*heid met de temperatuur toeneemt. Door analyse
^tuigde Lorin zich van de volkomen zuiverheid daar-
* 5 slechts bij omstreeks 210° is het door eene geringe

waterstofgas verontreinigd. De vloeistof, die
^ 180° overgaat, riekt sterk naar ammoniak; men vindt
arin slechts weinig blaauwzuur en formamid, Tusschen
^u en 200° is zij rijk aan cyaanwaterstof en bevat te-
j formamid. Bij 195° is het destillaat nog bijna kleur-
daarboven echter neemt het spoedig eene stroo-
jj ^G kleur aan , die in goudgeel en rood overgaat; het
dan naast de reeds genoemde ligchamen ook kool-

^eistof over , en de massa, die in de retort terugblijft,
delfde kleursveranderingen heeft ondergaan, wordt
JïUerig _? en verkrijgt eene vuil bruine kleur met zwarte
^Len. Deze humusachtige stof is analoog aan het
^inzuur, dat, zooals bekend is , door verandering
blaauwzuur ammoniak ontstaat.

Goor de produkten der destillatie van 160° — 200°
.^ar!§ boven gekookt zwavelzuur te plaatsen, totdat
r^¹¹"¹ 24 uren slechts een onbeduidend gewigtverlies on-
ëaan. wordt ten slotte eene vloeistof verkregen, die

dezelfde eigenschappen als het formamid vertoont, ^
is niet noodzakelijk droog mierenzuur ammoniak aan
wenden; eene oplossing daarvan in vier- of vijfmaal zij¹¹gewigt water gaf ook bij destillatie formamid. Tot ^
ver Lorin

en na geruimen tijd blijft een weinig geel gekie^unu zwak blaauwgroen fluorescerende vloeistof ^
Deze eigenschap herinnert aan de door O. JacobsE^^,
A. Emmerling ^l) gemaakte opmerking, dat azulmi¹¹²en derivaten sterk fluorescerend zijn; zoo vertoont^
komelinzuur eene groenachtig blaauwe fluoresce ^
Het is dus waarschijnlijk, dat het bruine ligchaam ^
minzuur is, dat door langzame oxydatie in mykom ^
zuur (een ligchaam zeer na verwant aan acidum m^lCC₅ H₄ N₄ 0₃ — CO = C₄ H, N₄ 0₈) is overgegaan.

Door zacht verhitten in aanraking met de lucht i
formamid gemakkelijk kleurloos te bekomen; door s .

1) Synthetische Untersuchungen ftber die Harnsau rgruppe , -^1JeL1""
G. Berlin 4, p, 947.

volgens Lorin\'s methode kon ik het formamid echter
volkomen zuiver bekomen; ofschoon maanden lang
°ven gekookt zwavelzuur¹) (bij tijds ververscht) be-
nard, werd het stikstofgehalte nooit hooger dan 29.39%
bonden. (Formamid verlangt 31.11% N.)

^Eene hoeveelheid van gr. 110 NH₂ GOH, die reeds
purende ruim 7 weken in eene vlakke uitdampschaal
°ven uitgekookt zwavelzuur (eveneens met breede op-
P^vlakte) had gestaan, had een stikstofgehalte van
^ (gr. 0,3356 daarvan met zuiver zoutzuur ver-

ïïipt gaven gr. 0.3688 salmiak); zij verloor in 15 dagen
^ Guts g_r. i. — aan gewigt. Nog 14 dagen later was
stikstof gehalte onveranderd gebleven; gr. 0, 3479
toen gr. 0. 3819 zoutzuur ammoniak = 28.72%. N.
rl_e ^ne kleine hoeveelheid, die op een horlogieglas maan-
^^ri i^ang boven uitgekookt zwavelzuur was bewaard ge-
^even, verminderde gedurig in hoeveelheid; gr. 0,2797
^aarvan gaven ten slotte gr- 0, 3140 salmiak = 29.39% F.
p^rri het naar Lorin\'s methode verkregen formamid
, ^onien zuiver te bekomen, moet het in een gedeeltelijk
^ichtledig worden gedestilleerd. Formamid kan daarin
üer ontleding worden overgehaald, wanneer namelijk
⁶ destillatie regelmatig plaats heeft. Daartoe is nood-

_stQot ** koken yan zwavelzuur in eene glazen retort is door he\'t hevige
d_etc ¹¹ vloeistof eene gevaarlijke operatie, die men daarom in bijzon-
Vat verrigt, waarin niet de bodem , maar de zijwanden van het

tw ,^Verhit morden Heeft men over gas en eene gaslamp met draadnet te
d_e ^ "^ea > dan kan hetzelfde doel op eenvoudigere wijze bereikt worden, door
4_0o \'^m der vooraf verwarmde retort op het draadnet te plaatsen Daar-
Wij] ^z*°h om de wanden der retort een ring van brandend gas, ter-

⁶ Modern voor directe verwarming beschermd is. Dezelfde handel-
o|\' ^ ^{1 s} \'^u t algemeen bij het koken óf destilleeren van sterk stootende
neerslagen bevattende vloeistoffen aan te bevelen.

zakelijk, platinumdraad in de retort te leggen, daar
formamid zich anders tot boven zijn kookpunt verh^\'
en dan eensklaps, onder hevig koken en temperatuü¹^
verlaging, in massa, van den bodem der retort ^
opgeligt. Daarop wordt de oppervlakte der vloeit⁰weder volkomen rustig om straks op nieuw met gev>^reopgeworpen te worden ^J), enz.

Wanneer de toestel, die ik met de luchtpomp in ^v6l
band liet,, niet goed sluit, zoodat men genoodzaakt ^
door herhaald pompen het vacuum te herstellen, ⁰¹⁰ ^
dit met voorzorg geschieden, anders geraakt de vloei^
bij de min of meer plotselinge vermindering in drukk^
alweder hevig aan het koken en wordt daarbij

zooals blijkt uit het snel stijgen van den verklikker,
de sterk ammoniakalisch riekende lucht, die uit de
pomp ontwijkt, en uit de aanwezigheid van blaauïV\'Z^
in het destillaat. Meermalen nam ik nog waar, dat ^ ■
een oogenblik na het pompen, de hals der retort k ^
stondig met witte kristalnaaldjes bedekte, die zich zeer ë^
makkelijk lieten vervlugtigen en in hunne groepering a^aJJcyaanwaterstofzuur ammoniak herinnerden. — Ten sl
bleek de ontleding in dergelijke gevallen nog door ^aïl ^
lyse. Nadat reeds een gedeelte der vloeistof was
gegaan, werd een tweede ontvanger aangelegd; het da^ ^
opgevangen, naar blaauwzuur riekend destillaat werd %
durende eenige dagen boven zwavelzuur geplaatst ^
daarna geanalyseerd, gr. 0,3309 van dit destillaat g^
gr. 0,3454 salmiak — 27.32% N. Het aangewende ^
mamid bevatte vóór de destillatie 28.75°/₀ N (z^ielyse p. 37).

1 Analoge verschijnselen deelt Donny mede omtrent het koken ^v" j_fiin het luchtledig; zie b v. Leerboek der Natuurkunde door Dr. J. Bosset
Derde Boek p. 278.

^e drukking in het gedeeltelijk luchtledig, waarin
^mamid hij 140° kookt, is ongeveer gelijk aan 55 ^mm kwik,

j ^e dampen van formamid, met de lucht in aanraking
°tQende, vormen (evenals verhit zwavelzuur) sterke nevels,
^r\'°^0r wateraantrekking veroorzaakt,

^ij verhitten vertoont formamid van 450° af dezelfde
^Ver,schijnselen , die men bij de bereiding daarvan uit
bieren zuur ammoniak waarneemt Kooloxyd treedt bij
^jgende temperatuur met ammoniak in steeds grootere
°eveelheid op, blaauwzuur en water worden afgeschei-
^,eri- Hieruit volgt met waarschijnlijkheid, dat de ver-
^Schijnselen, die bij verhitten van mierenzuur ammoniak
^aii 15Q0 _wor(j_en waargenomen, aan reeds gevormd
^rïïiamid toe te schrijven zijn; deze meening wordt nog
§^esteund door het feit, dat mierenzuur ammoniak, eenigen
Jd op 150°—160° verhit, bij bekoelen niet meer vast
^°rdt, en het destillaat bij 160° reeds formamid bevat
°ïïin). Welligt zal men derhalve de bereiding daarvan
^eeïivoudiger en voordeeliger kunnen maken, door de
"!°^tof, door verhitten van mierenzuur ammoniak op
160° verkregen, dadelijk in het luchtledig te des-
sen. Ik heb dit niet nagegaan.

^ Hoogst opmerkelijk is het voorzeker, dat formamid bij
⁶ gewone temperatuur niet in vasten staat kan worden
...regen, dat zelfs bij zorgvuldig droogen na geruimen
^ volstrekt geen neiging tot kristallisatie wordt waar-
nomen.

Marlet vond immers, dat de amiden der eigen-
^e vetzuren een ongeveer 40°—43 hooger liggend smelt-

punt bezitten, dan de overeenkomstige zuren zelf; "^v°°¹de amiden der vetzuren met een lager koolstof-gehalt^eis dat verschil nog grooter. Acetamid nu smelt bij 79 \'
watervrij azijnzuur bij 16°, verschil = 63°. Daar mier⁰¹¹\'
zuur bij —1° vloeibaar wordt, zou men op deze wijze
voor het formamid een smeltpunt van 62° verkrijgt\'
vooronderstellende, dat het verschil in smeltpunt tussch⁶¹¹

acetamid en azijnzuur. Deze uitkomst, zoo geheel m
de ervaring in strijd, leidt echter tevens tot de vraag\'
of niet welligt bijzondere oorzaken bestaan, die het va
worden van formamid bij de gewone temperatuur ^ver\'
hinderen.

1°. Sporen water, die het vast worden beletten, ^eV ^
als dit door Butlerow bij trimethylcarbinol is ^waalgenomen;

Een dergelijke invloed van water wordt waarschijf J^
gemaakt doordat formamid, waarvan gr. 0,2379 na ^
dampen met zoutzuur gr. 0^2748 .salmiak = 30.\' ^
N. hadden gegeven, bij eene tusschen — 16° tot - ^
liggende temperatuur, vast werd; terwijl formamid i
een stikstof-gehalte van 28.75°/₀ (zie analyse p-
bij — 25° nog niet in vasten toestand kon verkreg
worden. a

Het door afkoeling gevormd vaste formamid ^ver^_eflzich als eene sneeuwwitte, straalvormig vast geW
massa, ^ _?

het, boven zwavelzuur geplaatst, langzaam , maar
^v°ortdurend in gewigt blijft afnemen, en zich rondom
^i6t zwavelzuur een rand van ammoniakzout telkens
°P nieuw vormt. Daar nu guajacpapier met kopersul-
jW-oplossing bevochtigd in de ruimte gebragt, waarin
formamid boven zwavelzuur werd bewaard, zwak
^auw werd gekleurd,, (een rood vochtig lakmoes-papier,
^ filtreer-papier met de kopersulfaat oplossing doortrok-
^Ceri) bleven onveranderd) is het waarschijnlijk, dat for-
mamid onder deze omstandigheden langzaam in blaauw-
^Uur en water wordt gesplitst.

NH₂ GOH = GNH H₃ O;
°f te gelijkertijd, volgens de vergelijking:
NH₃ COH = GO NH₃kleding in kooloxyd en ammoniak plaats grijpt, moet ik
§^eheel in het midden laten. Daarentegen is het. met het oog
^P de op p. 45 e. v. te vermelden proeven, waarschijnlijk, dat
^vens directe oxydatie van het formamid plaats grijpt,
het voorgaande blijkt althans dit, dat in vrijwillige
kleding van formamid in cyaanwaterstof en water de
^reden kan gelegen zijn, waarom het bij gewone tempe-
ruur niet in vasten toestand te verkrijgen is.

Wanneer men nu door vergrooten der oppervlakte de
\' ^eronttrekking zoekt te bespoedigen, door het forma-
in zeer dunne lagen op glazen platen uit te strij-
, ^eïl i dan ziet men langzamerhand over de geheele plaat
^CJl kristalnaaldjes vormen, die, zeer hycroscopisch, in
^i\'aking met de lucht dadelijk verdwijnen, om, weder,
°^Veïi zwavelzuur geplaatst, op nieuw te verschijnen;

zou geneigd zijn deze naaldjes onvoorwaardelijk
°^r vast formamid te verklaren., daar echter:
_b ^ GOH H₃ O = H GOOH NH_S is, (zie p. 42)
^es^aat, in verband met de ontleding van formamid in

De zeer geringe hoeveelheden, die op deze wijze W0^f\'
den verkregen, gepaard aan het bezwaar om klei¹¹⁰hoeveelheden formamid en mierenzuur ammoniak ^v£l11elkander te onderscheiden, laten geene nadere beslissü¹^
toe. Daar het vaste ligchaam, dat op de plaat achte^r\'
blijft, zelf gedurig in hoeveelheid afneemt, en ten
geheel verdwijnt, wordt ook hierdoor in elk geval
spontane ontleding van het formamid bewezen.

Ik mag hier herinneren aan het onderzoek van
Scheitz e. a. (zie p. 34), waarbij de splitsing van f°^rmamid in H₃ O CNH onder de invloed van cyaanz\'¹¹^
werd aangetoond; en tevens wijzen op hetgeen op (p* *
zal worden gezegd.

Formamid is in zuiveren aether onoplosbaar;
echter door een mengsel van alkohol en aether getf¹^
kelijk opgenomen; voegt men bij zulk eene oplo⁰⁸¹^
weder aether in overmaat, dan scheidt zich het fortf¹⁰mid in zijn geheel weder af.

In tegenwoordigheid van water, vooral onder denin^^oe^
van alkaliën en zuren, gaat formamid spoedig in ¹¹¹¹⁰renzuur ammoniak over. ^

Eene versche waterige oplossing van formamid g\'^eaanvankelijk met neutraal ijzerchlorid geene ^reactl^_jalangzamerhand echter wordt de vloeistof zwak rood,
dan donkerder gekleurd, ten slotte zet zich het ^
kende neerslag van overbasisch mierenzuur ijzer ^
Eene oplossing van formamid, zonder toevoegen _ _
ijzerchlorid bewaard, verhoudt zich op dezelfde wi)²⁶\'
ijzerchlorid. toont daarin, in steeds toenemende
mierenzuur aan

Verwarming bespoedigt de opname van water.
Sterke kali- en natronloog ontwikkelen in de koude
^reeds ammoniak.

Naar het voorbeeld van Strecker , die verbindingen
acetamid met salpeterzuur en zoutzuur daarstelde,
échtte ik dergelijke verbindingen van formamid te ver-
zijgen.

Salpeterzuur en formamid. Bij vermengen van koud
^erk salpeterzuur en formamid neemt men dadelijk de
bikkelende reuk van mierenzuur waar; laat men het
^ïïlengsel in een vlakke schaal of op eene glazen pl-aat
^aarï zich zelve over, dan blijft salpeterzuur ammoniak
j^rug. Evenmin gelukte het mij eene verbinding van
^e*de ligchamen te verkrijgen, wanneer zij tot — 10°
^ zelfs tot — 20° afgekoeld, bij elkander gevoegd en
an geruimen tijd in afkoelende mengsels van genoemde
^ftiperaturen gedompeld werden. De massas bleven ook
^lJ aanwending van formamid in overmaat volkomen
terwijl bij stijgende temperatuur weder de
^ïeuk naar mierenzuur optrad.

^x nitrum gebragt en met aether gewasschen, verandert
^J spoedig in een langzaam filtrerende kristalbrei; het
^^u8\'blijvende is zoutzuur ammoniak, dat zich ook uit het
iaat in groote hoeveelheid afzet, Tusschen filtreerpa-

Op deze wijze, waarop het Strecker vrij gemakkelijk
gelukte het zoutzuur acetamid zuiver te verkrijgen,
derhalve zoutzuur formamid niet in een ter analyse g^eschikten vorm worden verkregen.

Het formamid werd daarom niet verder in aetherisd¹alkoholische solutie, maar als zoodanig (de hoeveeln^eldaarvan bedroeg in deze proef ± gr. 6) goed afgek°^etot gemiddeld — 6°, aangewend, en daarover, van de l^uCafgesloten, een langzame stroom droog zoutzuurgas g^eleid. Spoedig vormt zich op het formamid eene vaste
de zich daaronder bevindende vloeibare massa stolt a
\'t ware, wanneer zij door schudden met de zoutzu^^rdampen in aanraking wordt gebragt. Uit het ko
makend mengsel genomen, verhit de massa ^zlmerkbaar.

Na de overmaat van zoutzuur door een stroom dr°°»
koolzuurgas te hebben verwijderd, werd de witte , uite
hycroscopische massa met absoluten alkohol ^

daarop gefiltreerd. Uit het filtraat zetten zich ^reespoedig octraëdrische kristallen van salmiak af, g
zijne eigenschappen gemakkelijk herkenbaar, gr-
daarvan gaven gr. 0.8257 chloorzilver.

De neutraal reageerende alkohol bevatte eene
hoeveelheid mierenzuur aethyl. , ^-j

Het is dus waarschijnlijk, dat de vaste massa ^ d¹®^
overleiden van droog zoutzuurgas over formamid o
staat, zoutzuur formamid is, dat echter door zijne ge
kelijke ontleedbaarheid niet verder kan worden -
zuiverd.

Aldehyden bezitten de eigenschap, zuurstof bij de ge-
wone temperatuur te absorberen, de hun kenschetsende
§^roep GOH gaat daarbij in GOOH over, onder vorming
het overeenkomstig zuur.
Is derhalve het amid van mierenzuur tevens het al-
⁽lehyd van carbaminzunr, dan is het waarschijnlijk, dat
door directe zuur stof opname in carbaminzuur zal kun-
nen overgaan.

Droog zuurstofgas bij gewone temperatuur. Wanneer
^en weinig formamid gedurende geruimen tijd bij de
§^eWone temperatuur met droog zuurstofgas (evenals in
^aUe volgende proeven uit kalium-bichrornaat en zuiver
^Z^avelzuur bereid) boven kwikzilver in eene glazen buis
\'^ri aanraking laat, wordt geen absorptie van zuurstof
Waargenomen; het vrije gedeelte der buis bedekt zich
^echter over zijne geheele lengte met tal van kleine
^stallen, door het gewapend oog goed te onder-
leiden.

Het volumen van het gas verandert weinig, neemt
^echter iets toe, de ring van formamid, daardoor bij het
^alen der kwikkolom aan de buis achtergelaten, wordt
^ailgzamerhand vast.

öeze proef spreekt niet duidelijk: in verband met het
jagende, is het echter waarschijnlijk, dat hierbij werke-

eene geringe oxydatie plaats grijpt.
. Droog zuurstof gas bij hoogere temperatuur: Waarschijn-
zou de oxydatie bij hoogere temperatuur spoediger
Waats hebben. Daarom werd de verdeelde buis, die
zuurstof en het formamid bevatte, door overleiden
!.^ari waterdamp, gedurende ruim vijf uren verhit. Een
°ftriannsche dampdigtheidstoestel werd daartoe aange-

wend; na bekoelen was het vrije gedeelte der buis doo¹een kristallijn, volkomen droog aanslag, dat zich gemak\'
kelijk liet vervlugtigen, ondoorzigtig ge worden. Het vol®\'
men was slechts weinig toegenomen. Het terugge

gas reageerde sterk alkalisch. De buis werd, na van a^atlhangend formanid te zijn gezuiverd, met een weinig ab^g0lute alkohol uitgespoeld; in het heldere vocht veroc*¹zaakte absoluut alkoholisch chloorcalcium een gering⁶\'
maar goed waarneembare troebeüng, die bij toevoeg^e11van een druppel water verdween, en na eenig staa®
zich weder vormde. — Er was derhalve door dire^ct0zuurstofopname carbaminzuur ammoniak gevormd.

Ook in dit geval echter was de oxydatie, ofsch°⁰¹¹goed zigtbaar, toch gering, hetgeen, de kleine aaf^
kings-oppervlakte van het formamid en de zuur^⁰

in aanmerking genomen (de buis had ongeveer 18
diameter), niet te verwonderen valt. Aan dit bezwa^*
zou men eenigermate kunnen te gemoet komen
het formamid vóór het omkeeren der buis op het k^ ^
te brengen; de wanden zullen dan geheel met de vlo^e1^
stof worden bevochtigd en eene grootere aanraki®»\'^
oppervlakte geven. Daar de toestel, waarover ik
schikte, tijdelijk onbruikbaar was geworden, trachtte
op de volgende wijze in genoemd bezwaar te
zien. Het formamid werd op den bodem en lang^s ^
wanden van een kookkolfje verdeeld, in een olie^^atot 130°—140° verhit en daarover een langzame str
droog zuurstofgas gevoerd. Ik hoopte in een sterk afg^
koeld u-vormig buisje, waardoor het ontwijkende » ^
moest strijken, grootere hoeveelheden carbaminzuur a®¹moniak te zien afgezet. Na een halfuur was echter sle^ceen naauw merkbaar aanslag ontstaan.

^^ergrooten der oppervlakte wordt vergoed, weegt naar
j^et schijnt op tegen het bezwaar, dat de zuurstof niet
genoeg met het formamid in aanraking blijft, en
gemiddelde temperatuur daarvan verre beneden die
het bad blijft.
Het in het kolfje aanwezige gas riekte en reageerde
ammoniakalisch; tevens werd blaauwzuur door de
jeuk duidelijk onderscheiden Onder deze omstandig-
^en was formamid derhalve reeds bij 130°—140° in
^rrier\'kbare hoeveelheid in water en cyaanwaterstof ge-
flitst.

Zuurstofgas en platinmoor. In tegenwoordigheid ech-
van platinmoor geschiedt de oxydatie veel sneller.
^e bodem en wanden van een kolfje werden met pla-
j. ^oor bedekt, en na zuurstof daarin te zijn geleid,
^^rtaamid daarin gebragt en zooveel mogelijk verdeeld.

lelijk trad koolzuur-ontwikkeling en sterke reuk naar
^aïïlrnoniak op; na eenigen tijd aan zich zelve te zijn
i ~^rgelaten , werd een langzame stroom zuurstof door
^et kolfje geleid, en het ontwijkende gas door eene
^v°rrnige, sterk afgekoelde buis gevoerd, waarin zich na
, ^e^igen tijd kristallen van carbaminzuur ammoniak, op
etide wijze herkenbaar, afzetten.
^e vrij belangrijke dissociatie-spanning van carbamin-
ammoniak bij gewone temperatuur wordt hierdoor
^vetis goed aangetoond.

het voorgaande mag worden besloten ,
_Q Dat formamid de eigenschap der aldehyden deelt
k ^°or directe absorptie van zuurstof in het overeen-
ïftstig _zuur iq kunnen overgaan;
^ • dat het daarbij gevormd wordende carbaminzuur
^er deze omstandigheden niet blijft bestaan, maar 2

gelijk aan dat der geabsorbeerde zuurstof; daarrned⁶overeenstemming werd het volumen in de beide
genoemde proeven bijna onveranderd gevonden; ds
ringe volumen-vermeerdering is aan

Rood rookend salpeterzuur en chroomzuur. Rood
kend salpeterzuur en chroomzuur oxyderen formam^]Clhevigheid en sterke warmteontwikkeling, onder
keling van koolzuur. Het aangewende chroomzuur ^
een weinig vochtig, daardoor traden kleine hoeveelh^emierenzuur op.

Overmangaanzuur kalium. Formamid, b. v. ^lïl _rdrooge reageerbuis , met kristallen van overmangaar>^z ,
kalium druppelsgewijze in aanraking gebragt, veroorZ^aa^,
een sissend geluid, evenals of gloeijend ijzer met
in aanraking komt

De warmte-ontwikkeling is zeer hevig, zoodat een ^
deelte van het formamid in blaauwzuur en water ^
gesplitst. Na eenige oogenblikken bedekken zich

wikkelen , met absoluut alkoholisch chloorcalciuin,
baminzuur calcium afscheiden.

Lood-hyperoxyd. Loodhyperoxyd, in overmaat
wend . oxydeert formamid onder koolzuurontwi

J^ïïeens °°genblikkelijk Carbaminzuur ammoniak kan
^akkelijk worden aangetoond.

^eel kwikzilveroxyd. Geel kwikzilveroxyd met weinig
\\_v °^ncentreerd formamid in aanraking gebragt, ver-
, ^t zich sterk; onder koolzuur en ammoniak-ontwik-
ⁿg wordt kwikzilver afgescheiden. Wordt for-
^{met wa}ter verdund, dan lost het kwikzilveroxyd
^va^^{ri11 Zeei}* §^emakkelijk op, en kan eene verbinding
^ ^1:1 beide ligchamen verkregen worden ¹). Om deze te
^en verdunt men één deel formamid met drie deelen
_s , ^{ei> en voe}gt bij kleine gedeelten en onder gedurig
^Vit^{U n} zoolang kwikzilveroxyd toe, totdat zich een
^ \' vlokkig neerslag begint af te scheiden. Daar altijd
_vlê.een aanzienlijke reductie plaats grijpt, wordt de
i ^e*stof gefiltreerd, en het terugblijvende met formamid-
tto ^Water uitgespoeld. Het filtraat (dat ik A wil

Reageert alkalisch, geeft met alkohol van 80°/₀^ sterk, wit neerslag, dat afgefiltreerd en met alkohol
öGWasschen wordt, totdat zwavelammonium daarin
^ kwikzilver meer aantoont.
^et uitwasschen geschiedt het best door het praecipitaat

lucht gedroogd,
\'i ^aHalyse gaven :
^a- gr. 0.31G6 van deze verbinding gr. 0.2757 HgS
^b » 0.3793 » » )> » 0.3377- »
» 0.2073 » » » » 0.1876 »
» 0.2767 » » * » 0 2512 j>

^Mltgjj ^eÈtle geconcentreerde oplossing van mierenzuur ammoniak lost
^V6rox^ °P> onder daarop volgende afscheiding van een kristallijn

a. gr. 0.8023 van deze verbinding gr, 0.7356 HgS.
, b. » 0.3767 dj).» » 0.3457 »
^ÖIU. » 1.6102 3> 3> )> , 0.3121 NH₃H-^Ci\'

d. )> 0.3121 NH₃ H Cl gaven > 0.8271 Ag Cl.
a. j> 0.4080 van deze verbinding » 0.3764 HgS-
4°i v 1.0212 » » » » 0-1958 NH₃ ï*
c. » 0.1958 NH_S H Cl gaven » 0.5214 Ag Cl-
óf

Hg = 76.53. 76.75. 78.00. 78.28. 79.04. 79.11. — — 79.53- ^ ^
N— _ — — — — — 5.07.5.01. — ⁵\'

Het ligchaam werd voor de kwikbepalingen met
zuur bevochtigd, en onder zeer zachte verwarming ^^
een bedekt bekerglas zooveel salpeterzuur toegev⁰®^
totdat het geheel was opgelost; na verdunnen met ^
genoegzame hoeveelheid water werd zwavelwate
doorgevoerd, enz. ^

Yoor 3c en 4b werd de verbinding met zoutzuur ^
gent ijd gedigereerd, met water verdund en daarop ^^^^
zwavelwaterstof het kwikzilver afgescheiden. Na ₃tie en uitwasschen werd de vloeistof bij zachte
verdampt, zoo noodig nogmaals gefiltreerd, tot
toe verdampt, bij 100° gedroogd, en het terugWü^vNH₃ H Cl gewogen.

Tot controle diende de chloorbepaling. De ï*¹^ \' ^
3 en 4 aangegeven analysen zijn gedaan met versch ^
bereidingen. Ik constateerde, dat droogen ⁱⁿ ^
luchtledig of boven chloorcalcium geen verander«¹de uitkomst gaf. ^

^ COH HgO) en ((NH₃ COH HgO)₃ - H₃ O) wis-
\'^eende zamenstelling; het stikstofgehalte het meest
^uet de eerste der beide formules.
- COH. HgO berekend: ((NH₂ COH. HgO)_a — H, (O) berekend:
^ 261. = 504
% = 200 76.63 Hg- = 400 79.37.

^ooals bekend is bestaan én kwikzilver-, én kwikzil-
^r\'°xyd-amid-verbindingen

door water en door toevoegen van een weinig
^Utzuur of salpeterzuur worden in het filtraat (A) een
^¹ neerslag gevormd, het werd met alkohol gespoeld
ater loopt steeds min of meer kwikhoudend door en
^eurt het zwak geel).

46 van het neerslag door water gaven gr 0,2856HgS.
\' ^):> 0,4518 )> » » » )) andere bereiding ga-
^ §r. 0,4125 HgS.

Hg = 78.26, 78.71. 79.10.
⁶ eigenschappen van deze laatste neerslagen en van
^ ^°or alkohol verkregen ligchaam zijn dezelfde. Dat
_v^et eene formamid-verbinding is, volgt uit zijne geheele
Ronding, en vooral ook hieruit, dat het in water ver-
en met H₃ S ontleed een filtraat geeft, waarin na
^ ^ijdering van het overvloedig H₃ S mierenzuur op be-

Wijze kan worden aangetoond.
_Oplo^et is onoplosbaar in water en alkohol, gemakkelijk
^ °sbaar in formamid; deze oplossing verhoudt zich op
" ide wijze tegenover alkohol, water en zuren, als

het filtraat (A.). Men mag daarom aannemen, dat ^
verbinding in het filtraat (A) in overvloedig formam¹opgelost, en de oorzaak van het ontstaan van het
cipitaat door toevoegen van water of alkohol daarin &
legen is, dat de verbinding in het verdunde format⁰¹
niet meer opgelost kan blijven. Daar zuren het forn»a ^
spoedig in mierenzuur ammoniak veranderen en derha ^
het oplossingsmiddel wegnemen , vindt ook het prae^c ^
taat daardoor veroorzaakt in het gezegde zijne verkla^¹^

Hiervoor pleit tevens, dat, wanneer men den ^Ü
filtraat (A.) gevoegden alkohol weder laat verdampen >
aanvankelijk gevormde neerslag weder wordt opg^e ^
Nog verdient opmerking, dat in het filtraat,
water geen neerslag meer te weeg brengt, door j.
nog een overvloedig praecipitaat ontstaat, terwijl ^
alkoholisch filtraat nog door zoutzuur wordt gep^rapiteerd. ^

Bij langzaam verdampen boven chloorcalcium ze ^
uit het filtraat (A) voortdurend kwikzilver af, de ^
stof wordt ten slotte kleverig, vertoont echter
geen neiging tot kristallisatie; zij verhoudt zich tegen⁰¹alkohol enz. steeds op dezelfde wijze. _et

"Wordt het filtraat (A) in het luchtledig geplaatst ( ^
of zonder zwavelzuur), dan ontwikkelen zich sp⁰^\'\\_egasbellen, die langzamerhand en in steeds toenen ^
mate de oppervlakte als een schuim bedekken; de ^
klikker der luchtpomp stijgt langzaam; eene schaa
barytwater bedekt zich spoedig met Ba (CO)_ï5 r°° ^
moespapier wordt blaauw gekleurd; kwikzilver
in metallischen toestand afgescheiden, . _e6lj

Wordt de verbinding in droogen toestand b. ^v- ^
reageerbuis met gasgeleidingsbuisje slechts zacht
dan ontwikkelen zich stroomen koolzuur en amm

^ plant zich de ontleding van zelf door de massa voort,
^ikzilver scheidt zich af; bij bekoeling na eenigen tijd
gekken zich de wanden van het buisje met kristallen,
°P bekende wijze onderzocht, carbaminzuur ammo-
bleken te zijn.

de verbinding hard te slaan neemt zij eene
s f^auw~8^Tijze kleur aan , en wordt derhalve onder uit-
^eiding van kwikzilver ontleed.

Öeze feiten zijn met de formule NH₃ GOH HgO ge-
melijk overeen te brengen, daar immers:
• NH₂ GOH HgO = NH₃ COOH Hg.

formule (NH COH)₃ Hg. HgO laat bezwaarlijk eene
W ^toe 5 ik ben derhalve geneigd om het te hooge

i , ^zilvergehalte bij bijna alle analyses gevonden aan
^lerigi_ng van eenige andere verbinding toe te schrijven.
¹ Altraat (A) geeft KHO een overvloedig wit neerslag,
^ i^angzamerhand eene geelachtige kleur aanneemt Am-
°^iak veroorzaakt ook een wit praecipitaat, echter in
*ge hoeveelheid. Wordt bij het filtraat (A.) metallisch
^ gevoegd, dan scheidt zich kwikzilver en zinkoxyd
i ^{:1 en} na eenigen tijd bevat het filtraat noch zink, noch
% ^<Zl^^Ver °Pgelost, het blijft bij toevoegen van zwavel-
^onium waterhelder.

^ COH HgO Zn = NH₂ COH Hg ZnO.
^ ¹ Thecker gaf aan, dat kwikzilver-acetamid zich op
^e^lfde wijze tegenover zink en cadmium verhoudt.
_s ^ersch gepraecipiteerd is de verbinding in zoutzuur en

k ^oeijelijker ; worden deze zuren daarom in te groote
felheid bij het filtraat (A) gevoegd,
^6ei\'st gevormde neerslag weder opgelost.

Bij toevoegen van slechts weinig salpeterzuur en ^verwarmen heeft afscheiding van kwikzilver en gasont^¹^
keling plaats. Bij aanwending van geconcentreerd 20 ^
zuur geschiedt de oplossing onder aanzienlijke verwarm¹¹¹^\'
terwijl daarbij zeer spoedig afscheiding van een ^vwit ligchaam, calomel, ontstaat en tevens gasontwik^⁶ling wordt waargenomen.

In verdund zoutzuur scheidt zich het Hg₂ Cl₂ lang^za . „
af, bij vrijwillige verdamping vormen zich zeer J^
naaldjes, waarvan gr. 0.2733 na persen en droogen
schen filtreerpapier gaven gr. 0.1943 HgS.

voortdurend afscheiding van Hg_a Cl₂ plaats grijpt?
gedurig door filtreren moet worden verwijderd, ^en ^qJ-1
door ten slotte altijd eenig salmiak met het NH2 ^
Hg Cl₂ zal gemengd wezen, waarvan het niet dooi
kristallisatie te zuiveren is, omdat het daarbij
ontleed wordt, en evenmin door alkohol kan ^
gescheiden, omdat het daarin weinig oplosbaar ^lS\'_oeeJ)zal men in het te gering gevonden kwikgehalte o
bezwaar vinden om aan dit ligchaam de gestelde ^^^
mule toe te kennen, en daarin tevens eene bevestig^
zien van de formule NH₃ GOH HgO voor de oorsp
kelijke verbinding.

Wordt het NH₃ COH Hg Cl₂, wanneer het volkomen
^^r°og is in water opgelost, dan reageert de solutie da-
sterk zuur en wordt eenig Hö₃ Cl₃ afgescheiden.
De ontleding in tegenwoordigheid van water wordt
^voorgesteld door de vergelijking:

de inwerking op de volgende wijze plaats heeft:
goh HgCl₂)₃ H₃0 = NH₃ GOOH nh₂ coh
(H Cl)₂ Hg₃Cl₃ (a). en verder,
NH₃ GOH H₂0 = HCOOH NH_S (b) terwijl dan;
GOOH HCOOH NH_S (H Cl)₃ = NH₃ H Cl)₃
HCOOH C0₂. (c);
dan wel geschiedt naar de vergelijking:
(NH₂ GOH HgCl₃)₃ (H₃0)₂ = (HCOOH NH₃)₂ (HgCl₃)₂, enz.
j^oet ik in het midden laten. Eene waterige oplossing
^ch van sublimaat met overvloedig formamid bedeeld,
>houdt

zich op dezelfde wijze als de oplossing van
^et (NH₂ GOH Hg Cl₂). In de koude heeft na eenigen
^ 5 en bij verwarming tot ongeveer 80° dadelijk, sterke
Scheiding

van calomel in paarlmoerglanzende plaatjes
^der ontwikkeling van veel koolzuur, zure reactie der
°eistof en reuk naar mierenzuur, plaats. Voor mieren-
ammoniak moet de reactie dezelfde wezen.
^ absoluut alkoholische oplossing van Hg Cl₂ wordt
formamid sterk gepraecipiteerd; het neerslag is in
Altraat eenigzins oplosbaar; ook bij volkomen af-
ding c}_er i_ucht ziet men langzamerhand paarlmoer-
^aïïzende plaatjes van Hg₃ Cl₃ worden. Ik heb niet
^ ^rder nagegaan of hier het NH₃ COH Hg Cl₃ gevormd
, °^r(it. Anilin vereenigt zich, zooals bekend is, onder
^r§elijke omstandigheden met HgCl₂.

Het NH₂ COH. Hg CL wordt ook aan de lucht U\'
gen de ontleed onder terugblijven van Hg₃ Cl₃ in
vorm van de oorspronkelijke verbinding.

Züveroxyd. Vochtig zilveroxyd wordt zeer gemakk^elijk in verdund formamid opgelost; men ziet daarbij\'
evenals bij het kwikzilveroxyd, zich een wit ligchaa¹¹¹vormen, dat in het formamid wordt opgenomen.
te gelijkertijd scheidt zich echter zilver af onder gaso¹^
wikkeling; gefiltreerd blijft de vloeistof slechts een oog^e°
blik helder; door afgescheiden zilver wordt zij spo^e^°
zwart gekleurd; soms wordt daarbij een vrij goede spi^egel verkregen. De vloeistof reageert alkalisch en ontwik-
kelt met salpeterzuur, wanneer grootere

Door toevoegen van alkohol ontstaat in het fiW^rageen jieerslag. Zoutzuur scheidt dadelijk AgCl af.

Er schijnt derhalve eene verbinding te ontstaan
inwerking van Ag₃0 op formamid, die echter door
onbestendigheid niet kon worden onderzocht,

Salpeterzuur zilver, Diezelfde onbestendigheid
merkt ook eene verbinding van salpeterzuur zilver &
formamid, die zich als een helder neerslag afscne ^
wanneer formamid bij eene alkoholische zilvernitra ^
oplossing wordt gevoegd. Zij wordt onder zwart wor ^
bijna oogenblikkelijk ontleed, schijnt overigens eenig ^
in alkohol oplosbaar, daar het praetipitaat door de ^
ste druppels formamid veroorzaakt bij schudden ^wCverdwijnt. ^

Noch eene dergelijke oplossing, noch het filtraat
ook bij zooveel mogelijke lichtafsluiting, voor ontie
worden behoed. . , _e

Door toevoegen van eenige druppels ammoniaka i ^
absoluten alkohol lost zich het neerslag, door formann

absoluut alkoholisch zilvernitraat veroorzaakt, gemakkelijk
terwijl uit deze oplossing bij langzaam, soms lang-
^Urig, verbitten bij 50°—60° goede zilverspiegels worden
^Verkregen. Derhalve heeft formamid met de aldehyden
eigenschap gemeen, om zilver uit eene ammoniakalische
zilveroplossing in den vorm van een spiegel af te scheiden.

^e reductie heeft ook in de koude, ofschoon veel lang-
^Zattter plaats, daarbij wordt echter geen spiegel gevormd.

In waterige oplossing verhoudt formamid zich als mie-
*®özuur, en reduceert eene ammoniakalische zilveroplos-
^siïlg niet.

Opmerkelijk is het, dat mierenzuur met eene absoluut
oplossing, wel eene ammoniakalische abso-
^uut»alkoholische zilveroplossing reduceert, en het afge-
leiden zilver bij zeer langzaam verhitten in den vorm
^V(Xn een spiegel afzet

Herhaalde malen werden dergelijke spiegels van forma-
mid en mierenzuur (ik gebruikte zuiver mierenzuur ammo-
dat zich in absoluten alkohol vrij goed oplost), te ge-
JKer tijd bereid, en ter controle steeds eene ammoniaka-
^s°be absoluut-alkoholische zilveroplossing naast cle beide
^anderen geplaatst; deze laatste bleef altijd onveranderd. Uit
^e fermamid-oplossing zette zich het eerst, uit de mieren-
^•Ur-oplossing veel later de spiegel af; de spiegel uit de
^riïiamid-oplossing is donkerder, die van mierenzuur
^ïïleer grijsachtig. Ik overtuigde mij, dat ook na het ge-
zijn der spiegels de oplossingen nog ammoniaka-
^Scb reageerden. Groote overmaat van NH₃ is overi-
gs te vermijden; bij het verhitten late men de tempe-
ruur langzaam stijgen.

^ Het mierenzuur doet zich hier derhalve als een aldehyd
^eHnen. De deze ligchamen karakteriserende groep COH
^S daarin immers ook bevat: H CO OH = (HGO) OH ;

naar zijne zamenstelling is het trouwens het eerste (hal -)
aldehyd van koolzuur, terwijl het formaldehyd daarvan
het eigenlijke aldehyd is. Er bestaat immers dezelfde ver
houding tusschen koolzuur, mierenzuur en formalden)
als tusschen zuringzuur, glyoxalzuur, en glyoxal;

Het verband tusschen koolzuur, carbaminzuur,
zuur, formamid enz., blijkt nog duidelijker uit de
gende rangschikking dezer verbindingen:

Ik wil slechts met het oog op de mij gelukte ^5),
ting van bicarbonaat van ammoniak in ureum (zie p-
meer bijzonder op de reeks b wijzen.

Ammoniak en formamid. Wanneer in eene buis
droog ammoniakgas boven kwikzilver gevuld, eenig
mamid wordt gebragt, neemt het volumen af; het g
wordt derhalve geabsorbeerd. Eene vaste verbin

^ordt echter ook na dagen niet gevormd. Evenmin
^ordt deze verkregen, wanneer men het formamid als
^z°odanig of in aether-alkohol opgelost, bij eene tempe-
ruur van gemiddeld — 6° met ammoniakgas verzadigt
(het gas werd op de oppervlakte der vloeistof geleid),
^oor toevoegen van meerdere hoeveelheid aether bij de
^et ammoniak verzadigde aetherisch-alkoholische solutie
^ordt het formamid weder afgescheiden.

Daarom werd de absorptie van eene gewogen hoeveel-
heid formamid (bevat in een glazen bolletje met uitge-
trokken open staart) in een bekend volumen ammoniak-
gas bepaald. De opening, waardoor het formamid met
gas in aanraking kwam was zeer klein, desniettegen-
staande was de absorptie in den beginne goed merkbaar;
^eerst toen na dagen het volumen onveranderd bleef,
^^erd de absorptie als geeindigd beschouwd.

^olu«ien droog ammoniakgas vóór absorptie, bij 0° en 760" mm. 140.07 Cnb. C.

derhalve geabsorbeerd 9.85 »
^of in gewigt gr 0.0075 ammoniak. Het formamid heeft
derhalve 10.30% ammoniakgas opgenomen.

Een aan de aldehydammoniakverbindingen analoog
opgebouwd NH₂ COH NH₃ vraagt 27,42% NH₃; (NH_aNH₃ zou 11.18% verlangen.

Zuur zwaveligzuur natrium en formamid. Aldehyden
^zWn verder gekarakteriseerd door de eigenschap zich
zuur zwaveligzure alkaliën tot kristalliseerbare ver-
dingen te kunnen vereenigen.

Formamid bij eene verzadigde oplossing van bisulfiet
^Vari natrium gevoegd , doet volstrekt geene verwarming
^0lltstaan, ook wordt geen vast ligchaam afgezet. Na

herhaalde malen, ook onder afkoeling, te vergeefsch d^ebereiding van eene bisulfiet-verbinding te hebben beproefd\'
werd door vermengen van eene waterige oplossing
natrium-bisulfiet met overvloedig formamid en praecip¹\'
teren met alkohol, een ligchaam in fijne kristallen vei"
kregen¹), dat weder in water opgelost nogmaals met al\'
kohol werd neergeslagen. In droogen staat gaven g^r\'
0.2192 daarvan met een mengsel van koolzuur natril
en salpeter verhit, enz. gr. 0.3437 Ba S0₄.

Wanneer het mogt gelukken formamid 2 atomen
terstof te doen opnemen, dan zou daarbij een ligchaa**¹kunnen ontstaan, dat tot carbaminzuur in dezelfde ^verhouding staat als aethylalkohol tot azijnzuur:
nh₃ eng OH nii₃ cöoh.

Uit hetgeen echter Berend omtrent de verhouding
formamid tegenover eenige reducerende agentia

heeft (zie p. 33) volgt, dat het daardoor wordt ontlee
Zink op formamid gedurende langen tijd

schijnt onder geringe gasontwikkeling tot • de vorm¹¹¹\'
van eenig metyhlamin aanleiding te geven

lj Eene geconcentreerde oplossing van ureum (carbaminzuur-keton) °
met eene solutie van Na 11 Sü₃ g -ene verwarming noch afscheiding ^va ^^
vast ligchaam. Welligt . kan op analoge wijze als boven beschreven
alkohol eene verbinding worden afgezonderd.

dadelijk veel ammoniak, terwijl na eenigen tijd kristallen
borden afgescheiden, die de eigenschap vanmierenzuur
kalium vertoonen. Eene aan de inwerking van alkoholisch
kali op aldehyden (b. v. bitteramandelolie) beantwoor-
dende reactie schijnt niet plaats te grijpen.

Wat zijne zamenstelling aangaat, is de carbamylalkohol
^v°lstrekt homoloog met het oxyaethylamin, zooals be-
kend verkregen door inwerking van ammoniak op aethy-
\'eeri-oxycliloruur. Op overeenkomstige wijze zou der-
halve oxymethylamin = carbamylalkohol uit ammoniak
^en methyleen-oxychloruur (onbekend) moeten kunnen
°ntstaan. \'Uit deze opmerking volgt de naauwe zamen-
hang van het hypothetische ligchaam NH₂ GH₂ OH met
^e methyleen-verbindingen. Welligt zal het altijd hypo-
thetisch blijven. Het bestaan toch van analoge methy-
leenverbindingen is hoogst twijfelachtig geworden, sedert
aan uitstekende chemici de bereiding daarvan niet ge-
lukt is in reacties, waarin die verbindingen, volgens
analoge omzettingen bij de volstrekt homologen van
Methyleen, moesten zijn ontstaan.

Het formamicl kan als carbaminzuur aldehyd beschouwd,
^llog tot menige belangrijke reactie aanleiding geven; het
overbodig zijn om deze op te noemen,
ïk wil nog slechts hierop wijzen , dat, wanneer het
§^elukken mogt de zuurstof in het formamid door zwavel
verplaatsen, men een ligchaam NH₃ CSH zou ver-
^rygen, dat als sulfocarbaminzuur-aldehyd en als thio-
^formarnid zou kunnen worden beschouwd, en dat welligt
^töt het dikwijls gezochte maar nog niet gevonden thiofor-
^raylzuur zou kunnen leiden.

*k kan daaromtrent slechts mededeelen, dat droog
^vavelwaterstof over formamid geleid daardoor geabsor-
eerd wordt. Na de inwerking gedurende geruimen tijd

te hebben voortgezet, bleek de vloeistof nog volkom^¹¹in water en alkohol oplosbaar te wezen; geen ligchaatf¹werd daardoor afgescheiden. Na lang staan zette ^
veel zwavel af; overigens had geene verandering plaa^
gegrepen; door ijzerchlorid echter werd dadelijk ^veemierenzuur aangetoond.

Vrije gezuiverde zwavel werkt evenmin op forman«
in, noch bij gewone, noch bij langzaam tot 100°
gende temperatuur.

Eene poging om. langs een omweg door middel va*¹het sulfoearbaminzuur calcium tot het NH₂ O S Ö f
komen, leidde tot geen resultaat, omdat het rmj ¹gelukte het calcium-sulfocarbamaat daar te stellen.

Uit het voorgaande onderzoek blijkt althans met hooê^emate van waarschijnlijkheid , dat wanneer men l^awelligt door reductie van carbaminzuur, carbamin^zUtiraldehyd zal leeren maken, dit identisch zal blij^^eJ1te wezen met het amid van mierenzuur. ,

Daar de gesubstitueerde formamiden, vooral het P" ^
formamid, bestendiger zijn, dan het formamid zelf? ^
het aan te bevelen, om deze met het oog op hunne a
hydachtige eigenschapppen te onderzoeken. Behalve
zijne meerdere bestendigheid schijnt het pheny«^{01 a}mid daartoe ook voornamelijk door zijne geniakkenj
bereidingswijze geschikt. Het werd naar de meth^
van A. W. Hofmann door snelle destillatie van één mole^c ^
zuringzuur met een molecule aniline bereid. Het neutra
reagerende destillaat werd door toevoegen van ^snatronloog dadelijk door afscheiding van natriumP ^
nyl-formamid vast (Hofmann). Met salpeterzuur
in alkoholische oplossing en een druppel ammoniak
verwarmd, werd een goede spiegel verkregen

^eeïie oplossing van natriumbisulfiet toegevoegd, dan
Jyft het phenylformamid als eene gele laag boven, die
^lJ schudden zich spoedig om de wanden in vasten staat

_ Heze voorloopige proeven laten van een onderzoek van
^ ligchaam in de aangegeven rigting goede resultaten
dachten.

Het carbaminzuur staat met deze drie reeksen in naauw
^Verband, voor II en III is dit duidelijk, voor I na de
°Pmerking, dat b. v. Acetamid zuurstof opnemende in
^ethylurethaan moet overgaan.

Het is van belang, om ook deze beschouwingen, aan
.^e proef te toetsen. Zij alleen kan en mag over de
Juistheid daarvan beslissen.

daarvan leiden zich dan weder genetische reeksen (overeenkomstige
\'^Ureil> alkoholen enz.) af.

Formamid wordt bij koken gesplitst in kooloxyd ^eammoniak. De vraag ligt derhalve voor de hand, oi ^
gassen, onder bepaalde omstandigheden zich f
omgekeerd tot formamid vereenigen, of op welke ^
zij op elkander inwerken ?

(NH₃)₂ CO = NH_a COH NH₃ (b) (zie echter p
(NH₃)₃ CO = GNH NH₃ H₃ O (c);
en in tegenwoordigheid van water:

Kuhlmann¹) toonde aan, dat de reactie (c) plaats
wanneer beide gassen door eene gloeijende buis

digheid van koperdraaisel of natrium, in de hoop ^
waterstoffen te zien ontstaan; zij werden echtei
gevormd.

Alkoholisch ammoniak absorbeert volgens Berthelot ^])
^lJ gewone temperatuur geen kooloxyd; het wordt echter
Makkelijk door eene ammoniakalische koperchloruur
°Plossing opgenomen²). Ik vond evenwel niet vermeld,
Berthelot naging of beide gassen onder die omstan-
gheden op elkander inwerken.

fr* den aanvang reeds werden de proeven, die ik mij
^Qorgenomen had hierover te nemen, afgebroken, omdat
^c bemerkte, dat het kooloxyd, hetwelk ik aanwendde
?^{eii reu}k bezat, dien ik aan onzuiverheid meende te moe-
toeschrijven , daar dit gas immers tot heden steeds als
\' Kloos is beschreven. Geruimen tijd heb ik mij daarom
^ de bereiding daarvan bezig gehouden en trachtte
^Yergeefs het in reukloozen toestand te verkrijgen.

.^°°loxyd en ammoniakgas onder den invloed van den
^Uchestroom. De eenige proeven over de inwerking
_?,^c. GO op NH;3 genomen , die voor mededeeling vatbaar
<4 \' ^^ebben betrekking op de verhouding van kooloxyd
ammoniak tegenover den inductiestroom,

omkristallisatic gezuiverd) zuringzuur met zuiver
Zn ^aVe^^Zuur gemaakt. Van de grootste hoeveelheid kool-
^po* ^natronkalk en kalkmelk ontdaan , worden

daarvan nog verwijderd door het in een gaso-
^er opgevangen en eenigen tijd met kaliloog in aanraking

te laten. Bij deze, evenals bij andere proeven daarmed^egedaan, werd het eerst opgevangen, wanneer het do°
eene zoutzure koperchloruuroplossing nagenoeg geh^eöwerd geabsorbeerd. Het werd door eenige

met sterk zwavelzuur en stukken glas gevuld gedroogd-
Het mengsel van kooloxyd en ammoniak werd aa¹¹den vonkenstroom van een Rhumkorf\'schen inductie^⁰stel blootgesteld. Het volumen der gassen nam

spoedig ongeveer evenveel toe als voor de ontleding ^
ammoniak in waterstof en stikstof wordt gevorde¹"⁰\'
Langzamerhand begon het volumen weder af te neöi^e°\'
en vormde zich aan het bovenste gedeelte der buis ^eel1zwart aanslag , dat slechts weinig toenam ; aan de ^a^
den der buis werden kleine witte naaldjes zigtbaar,
het gewapend oog goed te onderscheiden; reeds spoed¹^
werden zij echter met donker gekleurde vlekjes bedek •
Tegelijkertijd condenseerde zich eenige vloeistof, ^
langs de wanden afvloeiende de gekleurde
gedeeltelijk medenam en langzamerhand een donk^eIring op het kwik vormde. Gedurende drie
werd de proef bijna onafgebroken voortgezet en
als geeindigd beschouwd, toen het overgebleven
mengsel (ongeveer een vierde van het oorspronke II
aangewende) niet meer merkbaar in volumen verander
In de sterk gekleurde vloeistof werden sporen cya^
waterstof op bekende wijze als berlijnsch blaauW
getoond. Het aangevoerde wettigt het besluit, dat
inwerking van kooloxyd en ammoniak onder den invl°®
van den inductiestroom volgens formule (c) plaats
Het cyaanwaterstofzuur-ammoniak wordt immers

1) Bij zekere dikte werd de violet gekleurde vonk daardoor groen g
het dunne laagje scheen derhalve slechts groen licht door te laten.

Opmerkelijk is bij deze proef de afscheiding van eenig
^Zlft\'art ligchaam. en de blijkbare regeneratie van ammo-
Uiak, — _meer? omdat Hofman en Buff ^J) het kool-
oxyd door den invloed van den inductiestroom niet in
°°1- en zuurstof konden splitsen, en stifs tof en waterstof
gezegd worden zich niet direct met elkander te kunnen
^Vei^,eenigen. Kooloxyd nu op verschillende wijze daar-
gesteld (zie p. 68) gaf steeds bij doorgang van den von-
Ustroom eenige afscheiding van een zwart ligchaam,
^ijl in het aanvankelijk volkomen koolzuur-vrije gas
^or barytwater koolzuur kon worden aangetoond (als
SGnproef werd eene hoeveelheid van het gebruikte
\' ¹¹¹ eene tweede buis bewaard; hierin bleef baryt-
^vater helder). Het schijnt derhalve, dat het proces aldus

Z\'i CO = C O en
GO O = C0₂.
^ is in overeenstemming met hetgeen E. Sarasin²)
^ededeelt, die de ontleding van kooloxyd in zeer ver-
fden staat door den inductiestroom heeft aangetoond.
^aat men den stroom door ammoniakgas gaan, dan
^ordt dit spoedig in stikstof en waterstof ontleed. De proef
^eru gedurende acht dagen voortgezet, maar na ontleeding
j=^eeUe belangrijke volumenvermindering waargenomen;
gestadig bewegen der kwikkolom scheen even-
eene neiging tot hereeniging tusschen beide
§^assen aan te geven. Eenig ammoniak bleek dan
^na het afbreken der proef aanwezig te zijn, weinig

absorptie, rood lakmoes werd blauw gekleurd, en do°^rden reuk ammoniak duidelijk onderscheiden. Analoog
aan de ontleding van koolzuur in kooloxyd en

en daarop volgende hereeniging der beide gassen, schip
ook hier, ofschoon in veel geringere mate eene derg^
lijke reactie plaats te grijpen. Een evenwigtstoestaü ^
zal daarbij optreden , wanneer in gelijke tijden even^^eammoniak gevormd als ontleed wordt (in tegenwoordig
heid van kooloxyd, wordt de geringe hoeveelheid am^¹⁰niakgas gedurig weggenomen en kan derhalve steeds °P
nieuw vorming daarvan plaats grijpen)

Hieruit volgt tevens, dat stikstof en waterstof ^
onder den invloed van den inductiestroom tot ammon^
kunnen vereenigen.

2°. door verhitten van omgekristalliseerd zuring^¹¹¹¹¹met zuiver zwavelzuur, en het gas direct opgevang⁶*¹\'
of eerst in eene zoutzure koperchloruuroplossing »^eleid, en daaruit weder ontwikkeld;

5°. uit zuiver reukloos koolzuur (door verhitten
Na HCOg verkregen) , door ontleding daarvan door
vonkenstroom en absorptie van het niet ontlede koolz¹en de afgescheiden zuurstof door eene alkalische op*
sing van pyrogalluzuur. ^

Wanneer zooals bij 1°, 2°. en 3°. het kooloxyd &
koolzuur verontreinigd was, werd dit door kalil°⁰°\'

Perchloruuroplossing geleid, dan wordt het kool-
* j\' zeer onvolledig geabsorbeerd; men moet eerst door
°°g het grootste gedeelte van het koolzuur wegnemen.
^e koperchloruuroplossing houdt ook eenig C0₂ terug ,
keld ^Van ^ ^k00l0Xy^{d eene} dergelijke solutie ontwik-
tev ^ahloog ^moet worden ontdaan, daardoor wordt

eenig medegevoerd zoutzuur teruggehouden,
aar eene der bovengenoemde methoden bereid, ver-
des ^ kooloxyd steeds een eigenaardigen reuk_} die
j ^S sterker optreedt, naar mate meerdere zorgvuldig-
/ bij

de bereiding wordt in acht genomen. Vooral
^Yan ^{66116 zou}t^zure koperchloruuroplossing is de reuk
¹¹ het kooloxyd gemakkelijk waar te nemen Na ge-
^ven ¹¹ baanden boven water te zijn bewaard geble-
stro\' het zijn reuk behouden. In zeer langzamen
het^0ra eene Sl°^ey^end^e glazen buis geleid, bleef

riekend; nadat de inductiestroom gedurende eenige
°P het gas had gewerkt en de afzetting van het
^ te aanslag niet meer merkbaar vermeerderde, bleek
volstrekt dezelfde te zijn gebleven.
^et kooloxydgas op gewone wijze bereid is derhalve
gekend gas.

ook ^Iïl0et ^evenwel geheel in het midden laten of welligt
da ^{eeïl reu}kioos kooloxyd, en derhalve 2 toestanden
^arvari (analoog aan gewone zuurstof en ozon) bestaan.

-Divers heeft geen regt om aan te nemen , dat het koolzuur ammo-
- van den handel uit 1 mol. dubbelkoolzuur en 1 mol. carbaminzuur
kornak bestaat.

identiteit bestaat tusschen de geleidingscoefficienten van wai\'u¹eleetriciteit.

Phosphorescentie van verdunde gassen, moet worden toegesc¹aan de vorming van ozon.

Het in den handel brengen van arsenik-houdende vooi\'W^el\'P
behoorde te zijn verboden.

c0^0h	c0^h	coJJ
oh	oh	h
koolzuur	mierenzuur	formaldehyd.
cooh	coh	coh
cooh	cooh	coh
zuringzuur	glyoxalzuur	glyoxal.