n . -\'re. : \'u. hf^-^.

ADVERSARIA AD APOLLONII
RHODII ARGONAUTICA

ONNO DAMSTÉ

llÄ

\'V ■ • ■> \'\' .

" ;

■ -■ >. . \'
f.. \'

\'1. : ■■ • V

iiÄiisiiiaf«

\'■f\' fZ r\'

W.\'

ü
m

\'-■ff-\'v;.

\'.-•\'■ \'i

■c-ïi\'/\'\':fc\'

mh.

ADVERSARIA AD APOLLONII RHODII ARGONAUTICA.

-M

ADVERSARIA AD APOLLONII
RHODII ARGONAUTICA.

Specimen litterarium inaugurale

quod

EX AUCTORITATE RECTORIS MAGNIFICI

J. A. C. VAN LEEUWEN,

theol. doet. et in theol. fac. prof. ord.

amplissimi senatus academici consensu
et

nobilissimae facultatis litterarum et philosophiae decreto

PRO GRADU DOCTORATUS

summisque in litterarum classicarum disciplina
honoribus ac privileqiis

IN ACADEMIA RHENO-TRAIECTINA

rite et legitime consequendis
facultatis examini submittet

ONNO DAMSTÉ

LUGDUNENSIS RAÏAVUS,
DIE XXVll M. lANUARII A. MCMXXII HORA IV.

ROTTERDAM
ELECTRISCHE HANDELSDRUKKERIJ .DE GIDS"
MCMXXII.

■s-

Hoc libello ;id finera perducto facere non possum, quin
paucis verbis eos viros commemorem, qui studiis meis acade-
micis iain peractis adfuerunt.

Quod banc dissertationem tuis auspiciis conscribere mihi
licuifc, clarissime Vollorapf, promotor aestumatissime, maximo
mihi gaudio fuit. Exquisitam tuam doctrinam magnamque
erga me benevolentiam, quas semper mihi praesto esse iden-
tidem sentiebam, grato animo me recordaturum esse persuasum
velim tibi habeas.

Quid tibi deboam, pater optime, hoc loco exprimere non
possum. Discipulum tuum esse quantum sit," et alii cogno-
verunt; equidem si quid in hac vita assecuturus sum, tibi
id deberi semper agnoscam. Magnum sane vitae praesidium
ille habet, cui in iuvontute pater ante oculos fuit, qualis tu
mihi fuisti.

Pro institutione docta ncc non pro humanitate, quibus frui
mihi licuit, clarissime Bolkestein, ex animi sententia tibi
gratias ago.

Neque vestri, viri clarissimi Hartman, Vüutheim, Van
Gelder (f), Kesseling, Bolland, Holwerda pater et fili,
Van Hoorn immemor sum. Eruditionis vestrao, qua me im-
buistis, memoria viva mihi est et manebit.

Är*

\'S

. . ,. :

PROOEMIUM.

Apollonius Rhodius iis scriptoribus adnunierandus est,
quorum obscuritas — nam in vulgus paene ignoti sunt —
immerita vel adeo inexplicabilis videtur. Nomen eius pauci,
perpauci carmen cognoverunt, quique legerunt, maiorem
partem non tamquam poetae, sed tamquam mythologiarum
scriptori Apollonio operam dederunt.

Est inter viros doctos in Apollonio aestimando mira sen-
tentiarum diversitas, sod quam Naberus in medium contulit,
satis multorum, no dicam plurimorum sententia est. Qui cum
ad Argonautica emondanda animum applicavisset atque fructus
ingenii sui acerrimi uberrimique ofFundero coepisset, facero
non potuit quin inter scribendum fremerot: „Ipse milii ridi-
culus interdum videor, dum tantum operao insumo, ut
mediocre carmen primum cognoscam, deinde perpolire sus-
cipiam."

Quid autom summo viro tantopore displicuit? Quod poeta
de Amyco canit II 32 :

Ó à\'èqtfivqv ôlmvx« Jid)nijv
aôijjaiv TieQÓvf^ai xaÀavQond Te rçijxsXav
Mùp^uXe, ii]V (poQéeaxEv.

Quibus perlectis exclamat: „Quod poeta praepositiouem
aùv omisit, non improbandum et sic saepo amat dicere ;

1) S. A. Nadek, Ad Apoll. Rhod. in Mnoraosynos Vol. XXXIV
(190Ö), pg. 1-89.

exempla si requires, invenies I 502, 801, 832; II 611, 749,
988; III 96, 373, alibi fortasse. Sed quam est praepostere
dictum pugilem simul cum fibulis exuisse vestem, quasi nudo
corpori potuissent adhaerescere."

Nura istud iudicium iustum videtur aequumque? Primum
nego praepositionem avv insolite omissam esse, quia aixfiaiv
neQÓvnai ex illis locutionibus (aiizolg dvàgdaiv, aitaïç vavatv)
est, quibus quivis Graecorum poeta atque scriptor uti numquara
veritus est. Deinde vero quasi curta sententia poetam able-
gavit neque sedulo operam dedit, ut eius mentera assequeretur,
quam satis perspicuam esse contendo. Quis est qui non videat
Apollonium Amyci festinationem praecipitem egregie pinxisse
eo, quod regem vestem exuisse ac deiecisse dixit «fîr^at
nsQÔvpai, h.e. ipsis fibulis etiamtunc impositis neque ante
solutis demptisque.

lam alterum locum videamus : Aeetes se non Cereris semina
terrae tradere dicit III 414:

àXX\' Sfiog ôeivoïo (XBiaXd^oxovvag ààôviaç
dvôçdai rev^tjaifjat àé/iaç.

Hic rursus Graecitatem violatam Naberus affirmat, poetam
enim mirabiliter peccare, quod défiag cum dativo casu con-
lunxerit. At non perspexit vocabulum hoc loco non adver-
bialiter positum esse, ut significet „instar", sed verba dvÔQdai
TevxrjaTfjai déficcg apposita esse voci ôàôviag et intellegenda
esse: qui viris armatis vitam corpusque darent. Cf. 498:

ôéaeiv ô\'é^ Ötpiog ytvixùv anâçov, 6g ^\'dvlijaiv
yrjysvéag xa^xéoig ahv tevxeaiv.

Eadem notio vocabulo inest vss. 847, 1043, 1204, 1282
eiusdem libri.

Istae interpretationes, quas exempli causa posui, Naberi
de Apollonio iudicium, quod multorum est, plane declarant:
Graecitas violata, formae barbarae, elisiones neglectae, vitia
alia evidentia prohibuerunt, quominus miras carminis pulchri-

tudines persentirent. „Dum imitando conatnr exprimere epicam
dialectum, suam prodit inscitiam et merito contemnitur." Sed
satis de his, quas stultas viroque docto indignas ineptias
dicere non dubito. lam aliam, Mahaffii i) dico, vocem audia-
mus: „Apollonius, indeed, deserves more than a passing
notice." Poeta est dignissimus, qui diligentius cognoscatur
atque sententia advjrsa, quam posterior aetas de eo pronun-
tiavit, incuria neglegentiaque magis quam censura aequa
subtilique nititur. Ita Mahaffium de Apollonio indicium veris-
simum tulisse censeo. Nemo meherclo negabit Apollonium
gloriae suae apud posteros melius consulturum fuisse, si suo
sermone uti voluisset neque artem suam ostentare studuisset
in re, quam non omnibus numeris callebat; verum tamen
lingua eius quasi arte fabricata impedimento esse non debet,
quominus sine ira et studio do eo iudicemus. Quod qui fecerit,
mox agnoscet sub grammatico verum poetam latere.

Mabaffius cum de libris prioribus agit, sermonem simplicem
ac parum ornatum esse observavit, tamquam id praocipuum
poetae esset consilium, ut doctrinam geographicam et mytho-
logicam legentes doceret, non ingenio suo oblectaret.

Profecto negari non potest Apollonium in secundo prae-
sertim libro itinerarium potius quam poema conscribere
voluisse videri. Quae materies eiusquo tractatio atque ex-
positio mirum in modum libro tertio contrariao sunt, ubi
Medeae amores canuntur ita, ut grande aliquod exemplar
quod frustra quaesiverunt, poetae ante oculos fuisse multi
suspicati sint. Is autem liber luculenter demonstrat Apol-
lonium verum poetam fuisse, inventionis at expositionis
minime expertem, id quod nemo addubitet, qui sciat Vergilium
in nulla non Aeneidis pagina ei multum debere, Varronem
Atacinum Argonautica eius Latine vertisso, Valerium Flaccum

1) l\\ev. J. P. Mahaffy, M. vl., Grook Clnssicftl Littoraturo, London^
1889. Vol. I, p. U7-152.

multis locis esse secutum. Quae cum ita sint, quae causa
fuisse putanda est, propter quam in ceteris libris Baedekeri
alterius partes agere maluerit quam poetico ingenio, quo
praeditus erat, ibi quoque indulgere? Quae mihi de hac re
opinio in mentem venerit, paucis iam exponere liceat.

Alexandrini poetae ante omnia docti erant, quippe quibus
ipsa carmina levioris, doctrina maximi momenti esset. Apol-
lonius vero poeta neque solum doctus fuisse e tertio libro
cognoscitur, sed eius generis carmen ab aetate sua alienum
esse neque ei applaudi posse ipse vidit; quare aequalium
sensui ac iudicio obsequi studuit, cum ceteros carminis libros
observationibus doctis compleret.

Ceterum quicquid id est, Argonautica inter epica Graecorum
carmina, quae tempus tulerunt, opus est multis do causis
cognitu dignissimum.

Primo opus est unum solidumqua, quoniam Argonautarum
expeditio ab initio usque ad finem deducta nobis proponitur ;
deinde illis veterum membranarum amantibus in eo non licet
quemvis librariorum errorem his verbis defendore: poetam
locum retractaturum vel emendaturum fuisse, si diutius vixisset,
quandoquidem superstes editio altera est, ab ipso curata,
atque e priore etiam a scholiastis versus complures afFeruntur ;
tertio poeta in linguam dictionemque epicam tam penitus se
insinuaverat, ut cum stupore subinde rogemus, qui jfieri potu-
erit, ut adiectiva pronominalia, quorum notiones prorsus
ignorasse videtur, tam mirum in modum permiscuerit et ab
epicae dictionis usu totiens abhorreat.

Quare autom praecipue Argonautica studio nostro digna
mihi videantur, iam antea paucis indicavi: quod Vergilio
plus quam exemplar fuerunt. Contextus ille, qui inter Apol-

1) Merkelium tortiîim osso nostram recensioncm afTirmantom (Proleg.
Cp. III) refutavit Linde (Do diversis rocensionibus Apoll. Rhod. Arg.
Diss. Güttingen 1885).

Ionium Vergiliumque intervenit, pluribus verbis mihi trac-
tandus est, quippe qui a philologis probatus sit i), sed ab
historia litteraria parum agnoscatur.

Memoratu digna sunt, quae Murrains de Apollonio Ver-
gilii praecursore pronuntiavit: „Apollonius attempted an epic
„in the old style, long, rather ambitious, absolutely simple
„in construction, and unepigrammatic in language. That was
„the kind of poetry he liked, and ho meant to write it
„himself. The Argonautica failed in Alexandria, and Apol-
„lonius left the country for Rhodes, where he worked up a
„second version of his poem. He had a small band of ad-
„mirers in his lifetime ; but taste in general followed Calli-
„machus in favour of the brief and brilliant style. Even
„Catullus and Propertius were Callimacheans. It was for
„Vergil to conquer the world with a poem in Apollonius\'s
„spirit, with much of its structure and language borrowed
„line by line from him. Of course Vergil had in a sense a
„\'call\' to write the national epic of his country, whereas no
„one had called upon Apollonius to celebrate the Argonauts ;
„and this in itself gives Vergil a superior interest. But the
„Medea and lason of the Argonautica are at once more
„natural than their copies, the Dido and Aeneas of the
„Aeneid. The wild love of the witch-maiden sits curiously
„on the queen and organiser of industrial Carthago ; and the
„two qualities which form an essential part of Inson — the
„weakness which makes him a traitor, and the deliberate
„gentleness which contrasts him with Medea — seem in-

1) Do contoxtu illo scripsorunt: H. de la Viixk pk Mirmont (Apol-
lonius (lo Rhodos et Virgile, 1894), Conraudy (Do Vorgilio Apollonii
Ilhodii imitatoro, Dias. Froiburg lüOl), F. Hüttkn (Do Vorgilii studiis
Apollonianis, Dias. Münster 1912). Quorum libroruni quomquam in-
spicoro miiii qunoronti non contigit.

2) Gilbert Mdruay, M. A. A Ilislory of imcient Orook Litoraturo.
London, 1917, pg. 881 sq.

„congruous in the father of Rome.......Apollonius is, of

„course, subject to the vices of his age. He has long, picture-
„hke descriptions, he has a tiresome amount of pseudo-
„Homeric language, he has passages about the toilette of
„Aphrodite and the archery of Eros, which might have been
„written by Ovid or Cowley. But there is a genuine origi-
„nahty and power of personal observation and feeling in
„him; witness the similes about the Oriental child-wife whose
„husband is killed, the wool-worker bending over the fire
„for light as she labours before sunrise, the wild thoughts
„that toss in Medea\'s heart like the reflected light dancing
„from troubled water, the weird reaping of the Earth-children
„in the fire of sunset-which force us to admit that in him
„Greece found expression for things that had been mute
„ever before. And for romantic love on the higher side he
„is without a peer even in the age of Theocritus."

Alia profecto atque Naberi haec opinio est eamque aesti-
mationem latius atque latins proximis annis manare magno
cum gaudio affirnio, multis et bonis Apollonii editionibus
versionibusque testibus i), quae hisce triginta annis in lucem
prodierunt. Quaro operae pretium videtur Apollonium eiusque
nnitatorem Vergilium componere atque Murraii indicium ox-

1) Quarum hasce nominandns putavi:

Ediiionea: Seaton. Apoll. Rhodius. Tho Argonautica, with an
Enghsh translation. Loeb Cinssical Library. London 1919
Mooney. Tho Argonautica of Ap. Rhod., edited with
introduction and commentary. Dublin 1912

Versiones: II.je la Ville de Mirmont. Ap. Rhod. traduit. Bordeaux\'

A. S. Way. The Tale of the Argonauts. London 1910
Coleridge. The Argonautica of Ap. Rhod. translated
into English prose. London 1889.
Samuelsson praeterea versionem Danicam oratione soluta a Chris-
tensen-Schmidtio compositam (Kjebenhavn 1897) memorat. Versionis
Qftlhcae vin docti Gounoulhion nihil praetor nomeu scio

quisite examinare. Eectene Murraius lasonem Medeamque
Didoni et Aeneae anteponit?

Uterque poeta per prologum caelestem araoribus heroinae
suae praeludit: Argon. Ill 6—166, Aen. I 657—694, ubi
alterum poetam alterum non imitatum esse monere vix opus
est. Quomodo in tali re dei neglegi a poeta epico potuissent?
Praeterea materies ab altero altera ratione tractata est : Ver-
gilius deos in coelo confabulari finxit, quod Homerus posteris
tradiderat, Apollonius contra numina in terram depressit, ut
nonnumquam idyllium pro carmine epico nos legere arbitremur,

Aeneidis autem libri quarti initio primum Didonem amore
incensam videmus:

At regina, gravi iamdudum saucia cura,
Vulnus alit venis, et caeco carpitur igni,
Multa viri virtus animo multusque recursat
Gentis honos; haerent infixi pectore vultus
Verbaque, nee placidam membris dat cura quietem.

Plano aliter multoquo melius ac elegantius virginem aman-
tem pinxit Apollonius (III 453):

Ttçonçà à\'à^ ô<p&aÀfi(Ôv lit ol IvôdÀÀero ndtna,
U\'ÔTÔg th\'olog ëijv, oïoial le (pdQsaiv é\'aw,
old i\'iei<p\', (3g d-\'^Cei\' ènï d-QÔvov, oig re ^uQaCe
i}iev oôôé tiv âÀÀov àlaaaio noçfVQovact
IfifiEvai àvéça lolov iv oöaai ô\'aliv ôqù)Q£i
aùàt) le fivO^ol le /leÀlfQoveg, oBg dyôçevaev.

Hune locum Vergilio ante oculos fuisse eumque non feli-
citer exemplum secutum esse nemo negabit; neque quod
addidit {„gentis honos"), loci dulcedinem auget.

Narratio do Medeae amore brevo episodium est, quod versu
616 demum continuatur. Insomnia, quae Modeam terrent
(vide Aon. IV 9), describuntur :

(vs. 681) éx ô\'é/9ôt]aap

X(odftepor tt)v ô\' Hnvog â/ia yAnyyf} /iet\'^é);xev.

TtaÀÀOfisvt] ô\'àvÔQOvae (pößu), tibqI x\'àfji^l ze Tol^ovg
ndjirrjvsv d-aXdfi-oio- /j,ôÀig ô\'èaayelçato d-vfiov
d>g jidçog èv aiéçvoig.

Amorern deinde modo exprobrat, modo queritur: quid
faciat, nescit: tandem sororem adiré eamque cousciam facere
decernit, sed pudore retenta in limine subsistit:
(vs. 648)

ôi^v ôè xmavTÓ&i filfivev èvl nçoôô/iq) &aMfioio,
alôot èEQyofisvij- fiszà ô\'èvQÛnei aiiig ônlaaco
OTQE(p&éïa\'- èx èh ndÀiv xlev ivôod-ev, âxp x\'dXéeivsv
sïacj- ziivaiot, 6h Tiôàeg cpéQov ëv&a aal ëv&a-
rjTOi öt\' l&vaeiev, ëçvxé (.uv ivôod-ev alôôg-
alàoi à\' èçyofiévriv d-Quavg ïfieçog ôiQVVEay.ev.
Tçlg fièv èneiQ^d-ri, xQÏg è\'ëoxeio, xéxQaxov avxig
ÀéxxQoiaiv nQï^vi^g èvixdnneaev elJitxO-eTaa.

Conféras licet Didonem, quae morions (Aon. IV 690)
Ter sese attollens cubitoque innixa levavit;
Ter revoluta toro est.

Medeam desperationis plenam famula quaedam conspicit
sororemque Clialciopem certiorem facit. Tum Chalciope, fili-
orum periciilum suspicata, id ipsum effatur, quod Medea
cogitare non audet: (vs. 678) „ôrpeÀÂé fie fti\'jie xoxtjcov
Ôôifia xôô\' eiaoQdav, fir^ôè niôAiv, dÄÄ\' ènl yali^g
nelQaai vauideiv, ïva fi7]ôé tieq oövofta KôÀxcov."
Aliquanto minus eleganter Anna Didoni statim suadet, ut
„hospitio indulgeat".

Neque tum vero Medea amorem confitetur, sed occasionem
a sorore datam arripere festinat, ut Argonautis iuvandis
Chalciopae quoque fiiiis prosit.

Quod Medea amorem reticet quodque pudor amoris illiciti
consciam aliquam facere eam vetat, novum esse recte a

Sonnenburgio observatum est. Nutrix quaedam feminis
amore incensis adesse solet, qualem introducere aspernatus
Apollonius aninium feminiuum rectius se perspicere ostendit
quam veteres tragoedi. Minus felix Vergilius fuit, qui post
brevem expositionem {IV 1—5) Didonem statim sororem
adeuntem faciat, ut earn de amore suo cortiorem faciat (9—29).
Apollonium imitatus pro nutrice e vetere tragoedia sororem
consciaîîî introduxit. Nutricis partes autem a sorore actae
minime delectant. Heinzius \') Annani cum Chalciopa comparans
oblivisci videtur a Vergilio sororem, ab Apollonio praesertim
niatrem descriptam esse.

Interest inter Argonautica et Acneidem, quod Didonis
amores finem capiunt. Qui finis non probabilis videtur ; nonno
Didonis culpa pleraquo contracta sunt? Quamquam amor eins
male evcnit, tamen regina est et magis regie dolorem ferre
oportuit. Maledicta, quibus Aeneam prosequitur, inepta sunt,
quamvis excusationem habeant bellorum Punicorum praedic-
lionem, quam poeta appotebat. Suspicio igitur mo tenet etiam
in isto loco conscribendo Vergilio ante oculos fuisse quae
Medea in quarto Argonauticorum libro lasoni obicit, cum do
so consilia iniri lasonis tacito consensu conspexerit. Medeae
verba sunt (IV 35G):

jjc ae ndyxv Xa&irfiQoavvniç èi\'ét]xav
(îyÀaTai, tmv ô\'oôn /ieiajQé}ij^,{>aa\' dyÖQtvtg
xq£iot évtaxô/tevog ; jiov toc Aiùg \'Ixealoio
ù\'qxicc, nov ^^ /leZixQocl inoa^eolai ßeßdccaiv;

Didonis autem (IV 307):

Nec te noster amor, nec to data dextera quondam .... tenet ?

1) „Zur Würdigung des Apollonius Rliodius." Neue Julirbüchcr
1913. pg. 713.

2) Vorgila opisclio Teclinik pg. 120. Quaro obscrv.nndum putavorit:
„Apollonius lullt auch hier streng am epischen Stile fest", non in-
tellego.

Item conferre potes

Arg. IV 360:

fjg èyi) oi) ytara xóofiov dvaiö^xqi lórt^vi
jidzqtjv ze xAêa te /^eydgcov aitoig te tox^ag
voaqiiodfirjv, xd [loi ^ev hniQima-
et VS. 367: naza 6\'oiXoöv alo\'/og ëy^Eva

d-rjXvTÈQaig. zw (pt^^il tet] aovQrj te èdfiaq ze
avzoxaai-yvijTt] ze (ieO"\' \'EJLJldöcc ycuctv é\'tieg&ai.

Aen. IV 320:

Te propter Libycae gentes Nomadumque tyranni
Odere, infensi Tyrii; te propter eumdem
Exstinctus pudor et, qua sola sidera adibam,
Fama prior,
et vs. 316:

Per connubia nostra, per inceptos hymenaeos,
Si bene quid de te merui, fuit aut tibi quicquam
Dulce meum, misorero domus labontis et istam,
Oro, si quis adhuc precibus locus, exue mentem.

Tum Arg. IV 381:

ai) 6é HEV &vfiT]déa vóazov ëAoio;
fit] zdye TiafipaaUEia Aibg zEXéoEiEV dxoizig,
jj èmxvèideig. fiv^aaio óè xal jioz\' èfiEÏo^
azQEt)yóii,Evog xafidzoiar óéQog dé toi Jaov óvElQoig
olypn Elg ëQE^og fiEzafid)Viov. ix 6é oe ndrqi^g
aèzlx\' èfxal a\'èAdaeiav \'E^ivieg- ola xal aózij
afj Tidd-ov diQonlj]. za /itv od &é/ng dxQdavza
êv yaljj TiEoéEiv. /luAa yÜQ (liyav i^Aizeg ó\'qxop,
vt]A,£ég- dXk\' oö x>t)v fioi èniMl^ovieg ónlaao)
ói]v ëaoEOxh^ eöxtjAoi ëxt]zl y£ avv&Eaidcov."

Dido autem (Aen. IV 381):

I, sequere Italiam ventis, pete regna per undas,
Spero equidem modiis, si quid pia numina possunt,
Supplicia hausurum scopulis, et nomine Dido

Saepe vocaturura. Sequar atris ignibus absens,
Et cum frigida mors anima seduxerit artus,
Omnibus umbra locis adero ; dabis, improbe, poenas.
Audiam, et haec Manes veniet mihi fama sub imos."

Medea autem lasonem sequi ansa multo maiora in discri-
men commiserat quam Dido amori indulgens et solitudinis
imagine Medeae quam Didonis magis horruisse animum veri-
simile est.

Diserte demonstrare volo Vergilium detrectare, ut Apol-
lonium extollam, mihi non propositum esse. Immo, multa
mirabilia habet Vergilius, quae in Apollonio nonnisi raro
inveniuntur: inveniuntur tamen et quicumque Vergilium
animi feminini gnarum spectatorem esse censet, sciat ille
hunc honorem Apollonio quoque deberi. Quod ad Medeam
Didonomque attinet, Murraio assentiondum videtur atque
vera sunt, quae Croisetius de Medeae amoribus agens pro-
tulit: „La, il a pu déployer tout son talent, qui était con-
sidérable, et se montrer plus novateur, plus original, plus

grand poète mtMne qu\'on ne le dit peut-être communément----

Par là, Apollonius a élargi, non brisé, le cadre de l\'épopée----

Euripide lui-mômo n\'avait fait que les premiers pas dans
cotte voie do l\'analyse psychologique minutieuse do la passion."

Nunc autem de Aenea et laaone videamus. Primo confi-
teudum est me plerumquo omnino non intellegere, quid
Apollonius lasonem describens sibi voluorit. Heros non est,
Baepius ne virum quidem se pracstat. Expeditionis initio
Hercules dux oligitur, cui neganti ot lasonem commondanti
Argonautae assentiuntur. Nusquam autem rogimino dignum
se esso ostendit, omni malo desperationo so aflici sinit, usque

1) Croiskt, Histoire do lu littoraturo grecque, pg. 281.
„ , Manuel do 1\' hist, d. 1. litt. gr. pg. 664 sqq.

ad finem dubitatione vel inconstantia lectori stomachum, ne
d.camtaedmmet indignationem movet. Quoraodo fieri potuit
ut talem virum, tam placidum tamque parum divinum Apol\'
lonms dignum putaverit, qui in carmine heroico primas partes
ageret? Hums aenigmatis nullam nisi banc solutionem video •
voluit Apollonius non beroem pingere, sed hominem, qui nil
humam a se alienum putaret. Si res ita se habet, consilium
minus prospéré excogitatum est; nam eius modi hominis sooü
heroes vere epici sunt, qui mediocritatem eius mirum in modum
ins.gnem faciunt. Cum autem ad facinus supremum ventum
est, Vellens aurei raptum dico, femina primas partes agit et
lason eius instrumenti tantum vice fungitur. Valerius Flaccus
lasoni grandiores partes tribuens carmen suum multo iucun-
dius reddidit. Gravis autem suspicio me tenet Apollonio in
lasone ita describendo consilium fuisse definitum, quod me
adhuc latere confiteor.

Quidquid id est, lason „is prone to exhibit a soft senti-
mentality, seen also in the character of Aeneas, which is
largely modelled on that of lason" i). Nemo profecto dubitat
qum Vergihus lasone exemplo usus sit; sed quantopere
Apollonium superavit! lason ab Hercule regimen respuLte
tamquam dux commendatur, Aeneas contra verus dux atque
legitimus est, quod omni iure dignus est; etiamsi demissus
abiectusque sit, dux semper manet quemque primo propter
ammi defectionem paene contempsimus, postea cresceutem
atque e cladibus emergentem videmus magis magisque mu-
neri^s sublimis conscium. Frustra autem expectamus, ut lason
tandem crescat. Quare cum Murraio etiam in hac re Apol-
lonium Vergilio praeferente stare non possum.

Sed €^iam in singularum rerum narratione saepissime Ver-
gihus Apollonio exempli vice usus esse mihi videtur neque

1) Mooney in editionis praefatione, pg. 87.

semper Apollonius inferior est. Pauca exempla afferre liceat :
Georg. I 324: ruit arduus aether .

Et pluvia ingenti sata laeta boumque labores
Diluit.

Arg. IV 1282 fjé nv\' ôfi^Qov

âaneioi\', Hate [îoùv xaià /.ivQla êxÀvaev iQya.

Aen. II 490:

Amplexaeque tenent postes atque oscula figunt.
Arg. IV 26:

xvaae ô\'éop ze My^og xal ôixÀlôaç d/i(potéQCùd-ev aia&fioùg.

Aen. IV 168:

summoque ulularunt vertice Nymphae.
Arg. III 1218: al ô\'ÔÀÔÀv^av

vvfi^ai.

Aen. IV 402:

Ac velut ingontem formicao farris acervum
Cum populant, hiemis memores, tectoque reponunt,
It nigrum campis agmen, praedamque per herbas
Convectant calle angusto etc.
Arg. IV 1452:

fîji," (vôtiôze aieivijv jieqI yt}Qa/iùi> tlXlaaovnn
yeiofiÔQOi /ivç/i)]xeç ô/itÀaô6v xtÀ.

Aen. IV 489:

Sistere aquam fluviis et vertoro sidera retro.
Arg. III 532:

xal noiafiovç ïait]aiv ùfaQ xeAtcôen\'à (Voi\'rag,
CtaïQa le xal fn}vt]g leçi)s énéôijae xsAev&ovg.

Aen. IV 604: Faces in castra tulissem,

Implesscnuiue foros flammis.....

.... momet super ipsa dedisscm.

Arg. IV 391 : ïero à\'ijye

vija xataqtXélai, ôid l\'ëfineàa navra xedaaat,
iv ôe neaelv aixr] (AaXBçQ) tcvqL

Aen. V 216: (coluraba) mox, aere lapsa quieto

Eadit iter liquidum, celeres neque commovet alas.\'

Arg. n 983 :

tIç te ôi\' fjéQog {itpé&t xlçxog
raçaàv èy>elg Jivoifj ç/éçerat la^vg, oiôh tivdoaet
^im^v, eèx^Àoiaiv èvevôi6(ov meçiysaaiv.

Aen. VI 451 : quam Troius héros

Ut primum iuxta stetit agnovitque per umbras
Obscuram, qualem primo qui surgere mense
Aut videt aut vidisse putat per nubila lunam.

Arg. IV 1477 : àràQ rôts y\' \'HQaxXfja

(Aovvov àntiç£alrjç xtjXov x^ovàg eîaaio Avyxevg
Tù)g lôéeiv, <3g zlg te ivl i^fiaii. fi^vrjv
ij îôev, ij éôôxtjaev ènaxXvovaav làéa&ai.

Aen. VI 707:

Ac veluti in pratis ubi apes aestate serena
Floribus insidunt variis et Candida circum
Lilia funduntur, strepit omnis murmure campus.

Arg. I 879:

tbs 6\' Ôte Àelçia xaXà neçifiço/iéovai ftéÀiaaat
néiçyjg Ixxvuevai aifx^Xtîlôoç, dfi(pï 6è Aei^ùv
éça^etg ydvvxai, rai ôi yXvxvv àXXoie àXXov
xaçnàv dfiéçyovaiv mnoTrjfiévai-

Aen. VII 699 :

Ceu quondam nivei liquida inter nubila cycni,
Cum sese e pastu referunt ot longa. canoros \'
Dant per colla modos; sonat amnis et Asia longe
Puisa palus,

Nee quisquam aeratas acies ex agmine tanto
Misceri putet aeriam, sed gurgite ab alto
Urgeri volucrura raucarura ad litora nubem.
Arg. IV 1300:

^ ÖTS xttXà vdovTOç in ótpQvai IlaxxoiXoîo
xvxvoi xiv^acoaiv éöv fiéÀog, àfKpl ôè Aeifiùv
éçai^eig ^çéfieiai, noxafioîô te xaXà ^ée&ça et

IV 238: oiôé xe tpalr^g

xôaaov vrjlxrjv axóXov êfifievai, àXX\' olovCiv
IXaôàv âanexov ê&voç ini^çofiéetv neXdyeaaiv.

Aen. VIII 22:

Sicut aquae tremulum labris ubi lumen ahenis
Sole repercussum aut radiantis imagine lunae,
Omnia pervolitat late loca, iamque sub auras
Erigitur, summique ferit laquearia tecti.
Arg. m 756:

li^eXlov (3s xlg ze ôàfioig èvindXÀExai, cclyArj
iSôazog é^avtovaa, xà 6i} véov »Jè Àé^tjxi
fjé nov èv yavXî^ xéxvxar fj ô\'iv&a xal Ivê\'a
ùxElfi axço(pdXiyyi xivdaaexat dtaaovaa.

Aen. VIII 408: cum femina primum

Gui tolerare colo vitam tenuique Minorva
Impositum, cinerem et sopitos suscitât ignés,
Noctem addens operi, famulasquo ad lumina longo
Exercet penso, castum ut servaro cubilo
Coniugis et possit parvos educere natos.
Arg. IV 1062:

olov Ste xXiùaifjQa yvvîj zaXaeçyàg iXlaaei
ivvvxtt]- xfj ô\'d/nq)l xiviQEiai ôçfavà xéxva
Xtjçoavvf] nóaiog- aiaXdei d\'inà âdxçv TiaçEiàç
^v(00ftév7]g, oXtj fttv inl a^vyeçij Àd^ev alaa-

Aen. XII 587 :

Inclusas ut cum latebroso in pumice pastor
Vestigavit apes, fumoquo implevit amaro,
Illae intus trepidae rerum per cerea castra
Discurrunt, magnisque acuunt stridoribus iras;
Volvitur ater odor tectis; tum murmure caeco
Intus saxa sonant ; vacuas it fumus ad auras.
Arg. II 130:

ég ôè /^Àiaadav a/ii^vog fiéya fitjÄoßoT^geg
\'^è /XEÄiaaoxdfioi nézçrj ëvi xanviocoaiv,
al à\'fjTOi TElœg fiiv àoXMEg q> èvl olfAßXw
ßofißTjööp xZovéovzai, imnçà ôè ÀiyvvÔEvii
xanvCi TvgiöfiEvai névQtjg éxàg dlaaovaiv

Qui plura vult, comparet:

Verg.
Ed. VI 31 eqq.
Goorg. III 151
„ III 218
Aen. I 1—3
„ „ 498 sqq.
r IV 30
» . 65
„ „ 143 sqq.
r « 412
„ „ 522
„ V 241 sq.
» » 429
« « 595

Ap. Arg.
I 496 sqq.

I 1265 sqq.

II 87 sq.

III 348 sq.
III 876 sqq.
III 804

III 931

I 807 sqq.

IV 445

III 748

II 599 sqq.
II 78

IV 988

Vcrg.

Aen. VI 250
» n 422

„ VII 87
» „ 518
. « 719

„ VIII 426

„ IX 488 aqq.

„ X 246 sqq.

„ XI 188

„ XII 521
„ „ 714 sqq.
„ „ 752 sqq.

Ap. Arg.

III 1216

IV 150

III 1

IV 186
I 1202

I 731

III 1897 sqq.

II 599 sqq.
I 1059

I 1027

II 88 sqq.
II 278 sqq.

Quod iam nntea dixi, iterum profiteor consilium meum
fuisse, ut Apollonio debitum honorem tribuerem, qui plorum-
quo ei subducitur, non voro ut Vergilium utpote plagiarium
perstringerem. Ex optimo quoque, quod scripsit, pootam
aestimari oportet; Apollonium multa longa ot molesta con-
scnpsisse nemo profecto negabit, sed qui iis irritatus pulchra

quaeque perspicere iam non poasit, ei consilium aequum
abiudicandum est neqiie iudex tam iniquus omnino rebus
pulchris dignus videtur.

lam restât, ut de textu iisque qui textui constituendo
operam dederunt, pauca dicam.

Codicem Laurentianum XXXII 9, saeculi XI ineuntis, et
vetustissimum esse et longe optimum atque eius scripturam
posthaberi nisi propter gravissima argumenta non debere
mter viros doctos constat neque de reliquis magna est con-
troversia. Sequitur codex Guelferbytanus saec. XIII, sed longo
intervallo, qaocum congruit Laurentianus alter XXXII 16,
eiusdem saeculi. Qui restant libri omnes praeter unum Vati-
canum CCLXXX saec. XIII, saeculorum XV aut XVI sunt.

Quoniam vel ex liisce libris deterioribus nonnumquam unus
et alter veram lectionem servaverunt soli nequo raro editores
mombranarum tenacissimi prae certissimis criticorum emen-
dationibus lectiones codicis optimi repudiare coacti sunt, in
Argonauticis recensendis dicti Bentleii „Nobis et ratio et res
\'psa centum codicibus potiores sunt" eaepe adnionemur.

Quibus omnibus consideratis notulas qualescunque, quas
>n carmine legendo ac relegendo adscripseram, excutere et
©vulgare ausus sum, sperans fore ut emendatione probabili
vel interpretatione vera necduni perspecta uni et alteri loco
lucem afferre potuerim.

Do editionibus, quibus usus sum, indicium moum paucis
complectar. Propter prolegomena, quae CXC paginas complent,
et scholia o cod, Laur. plenissime ab H. Keilio adiecta mérita
cditionis, quam R. Merkel Lipsiae anno 1854 edidit, tam
eximia sunt, ut vix satis laudari possit. At vero in textu
constituendo editor saopius inferior discessit. Quamquam a
Laurentiani codicis scriptura nisi gravissimis do causis recedi
non debcro subindo monuit, ipso coniecturas suas poetae
passim obtrudero non veritus est, quarum complurium in
annotationibus meis mentio reperietur.

Deinde editio, qua R. C. Seaton anno 1915 Bibliothecam
Oxoniensem auxit, memoranda est. Textus, quem Seatonius
constituit, omni fide dignus est: coniecturas non recepit nisi
certissimas, in re dubia vocabulum suspectum crucibus cir-
cumdare satius duxit. Eundem textum praeter paucissimas
mutationes Seatonius editioni posteriori dedit (Loeb Classical
Library, London .1919), quam Anglica versione instruxit.

lucundissima est editio, quae anno 1912 cura Qeorgii
W. Mooneii Dublinii prodiit. Quamquam tantum non ubique
textum Seatonianum recepit, prolegomena, quibus nonnullae
quaestiones Apollonianae tanguritur nec non egregius com-
mentarius exegeticus omnibus Apollonii studiosis grata atque
necessaria sunt.

Denique me non neglexisse commentationes, quibus viri
docti Argonautica emendare studuerunt, affirmare vix opus
est. Imprimis memoranda sunt, quae Arthur Platt de Apol-
lonio observavit (Journal of Philology XXXIII No. 65,
XXXIV No. 67, XXXV No. 69). Nostratium duo tantum,
H. van Herwerden in Mnemosynes Vol. XI (1883) pg. 107—121
et S. A. Naber 1.1. textui constituendo operam dederunt.

Ceterum notulae nonnullae ad scholia pertinentes obser-
vationibus meis intermixtae reperientur.

Fieri potest, ut nonnumquam non omnia, quae memoratu
digna sunt, a viris doctis observata in hisce adnotationibus
memorentur. Quare Mooneii verba mea facio qui pg. V prae-
fationis suae legentes admonet hisce: „The literature on
Apollonius is very scattered, and is in many cases quite
unprocurable. I must, therefore, claim some indulgence for
any failure to notice views which have been put forward."
Ut unum exemplum afferam: ox iis, quae do la Ville do
Mirmont scripsit, nihil fere inspicere mihi licuit.

AD APOLLONIUM RHODIUM ADVER-
SARIA CRITICA.

I. 6. ToIt]v yùq IleÀlijç (pdnv ixAvev oig fiiv ànlaaw
/Aoîça fiévei, atvyeçt^, jovô\' dvéçog, oviiv lôono
ôt]fi6&£v olonéôtXov, bn èvvealijai àafiijvat,.
In scholiis sub lemmate (pdnv aunotatum est : èx rov ôt}f*ov
\'laXxluv. Haec verba pertinent ad vocabulum ôtjfid&ev, quod
legitur vs. 7. _

I. 79. -t^loa yÙQ fjev

avtàv ôfiùig Màtifov le ôat^ftova fi.avtoavvd(i}v
TiÀayxO^éviaç Ai^itjg èvl ntlqaai ôfjcù&rjvai.
Ad verbum ôjjw&fjvav in scholiis observatur:
xoivôieçov vvv tà ôijtû&tjvai là q)&aQi}vai, in quibus corri-
gondum est rov ôjjeo&t/vai.

Ubi sermo est do Horculo npruni Erymanthium socuni
trahcnto, haec leguntur:

I. 128. tdv fihv èvl nQÓiotai Mvxtji\'aluv dyoçfjaiv

àta^iotg lÀXôfievov [uydXcov dnt9-t)xaio v(!)i(tiv.
Haec est codicis Laurentiani, fortftsso omnium practer Quol-

forbytanum codicum scriplura; Merkel onim edit jtçûtfjai----

(iyoçfloiv ot codicum L ot F tantum loctionem nQÙiotat momorat.
Sûd idem iam obsorvandura putavit ab 0. Schnoidoro vocabulum
àyoçfjaiv in dubium esso vocatum, tum ex optimi codicis scriptura
^çéiotai, tum scholiastne do Myconaruni portis testimonio;

quo loco memorat uoqov secundum Hesychium fuisse nvXtbv.
Verba autem in scholiis haec sunt: tieqI 6h tov xdnqov xal
\'HQÓdüQÓg q)t]aiv 8ri ènï tèg n^Aag t(5v AÏvxrjvöiv xofilaag

amöv dné&ETO.

Hoc priraum monere velim vocabulum ityoQog pro dyoqd
apud Euripidem saepius usurpatum esse (Heracl. 412, El, 723,
Andr. 1034); primo igitur aspectu haud improbabile videri

potest veram lectionem esse: èvX jiQcbtoioi.....dyÓQoioiv.

„Videri". inquam, nam qui illam de Mycenarum portis anno-
tationem scripsit, aliud verbum spectaverit prorsus necesse
est: neque alibi neque Mycenis forum et portae eodem fere
loco erant. Neutram igitur vocabali formam nostro loco
accomodatam esse opinor; res tamen non postulare videtur,
ut pro dyoQfjoiv synonymon vocabuli nvAai substituamus,
dummodo poetam idem fere affirmantem faciamus, Hqutoioi.
non sollicitandum esse puto, sed restituendum:

IÖV fikv ivl ngÓTOiai MvHrjvalcov fieydqoiaiv.
\' MéyuQov autem apud Apollouium pro domo est I 810, 909,
II 304, 466, 769, 776, 1021, alibi. (De singular! numero vide
Merkel ad III 158).

Quomodo Argonautae navem suam in mare deduxerint,
poeta hisce verbis enarrat:

I 367. vfja 6\' èmxQmécog "Agyov hTto&ijfioaivuaiv
i^coaap nd/inQCOTOv évaiQeq>el ivóo&ev SnAq)
teivdfiEvoi éxdtSQd-ev, ïv\' £Ö dQaQolaio yófKpoig
óovQaia xal ^o&loto ßlrjv ë^Oi dviiócoaav.
Vocabulum £vóoO-ev corruptum esse Merkel Boeckhio assen-
titur, neque coniecturas suas ifinsSov vel èvóvxég aliud esse
nisi meros conatus ipse confitetur.

Primo, cui verbo illud ëvdo&Ev coniungendum sit, videamus.
Beek, Lehrs, de Mirmont, Mooney funem infus bene tortum
sibi fingunt neque scire videntur exteriores potissimum funis

partes torquendas esse. Immo, ad i^aaav pertinet, sed quid
potest esse êvdod-ev ^uvvvvai\'i Schauroth ingeniosum sibi
instrumentum excogitavit, quod intra navem illigatum eius
latera continebat. Ita hno^é^iaxa navibus olim inserta fuisse
sibi persuasit; quaravis acute multa ab eo exposita sint, ex
re incerta initium ratiocinationis sumpsit itaque magna res
eum praeteriit, quod verbi ^(ovvvvai significatio baud alia esse
potest nisi „cingere", „circumdare". Neque umquam quic-
quam intus circumdari potest. Si in textu tradito ê^ev^av
legeretur, Scbaurothii disputatio mihi probaretur. Nunc vero
lectionem ëvSo&tv tuendam esse non credo.

In editione Oxoniensi inter ea, quae viri docti proposuerunt,
ëxzo&ev invenimus. Haec Sanctamandi coniectura, a Merkelio
ueglecta, a Seatonio optimo iure ceteris praeposita est; magis
etiam mihi probanda videtur, quam Naberi propositum ëv6nov.

Quod attinet ad Merkelii adnotationem: „Fuerunt, si me-
mini, qui do hac cinctura interpretarontur Catull. 64, 174",
memoriam hie ouni defecisso mihi persuasum est. Verba

enim: „Utinam no____porfidus iu Creta religassot navita

funem" satis perspicua sunt neque xov bno^óftaxos ulla fit
mentio. Ceterum mirum non esse, quod Argonautae navigium
suum funo cinxerunt, antequam in mare demitteretur, ut
Nabero visum est, o Torrii libro disci potest, qui, postquam
cingendi morom in navibus longis olim accoptum fuisse docuit,
liaoc addit (not. 102): „Apollonius indeed refers to iTto^w/mra
on the Argo, which was hardly a war-ship; yot ho is justified in
treating her as such, sinco ho takes her for a ship of fifty oars"\').

1) „The h;ro^,:,f,ata of grook shipa" in Ilnrvnrd Studios in Classicftl
Philology l«ll (XXII) pg. 178.

2) Cecil Toiiu. Ancient Ships. 1804. pg. 41 sq.

8) Wcllnuor in oditiono sua naves interdum sucoingi confossus mira
»^udacin assevcrnt id nonnisi in Bummo poriculo, carina inm diasilionte
disrupta fieri. Cuius sententia blntiin compluribus locis refutntur
^ Torrio laudatis.

Breusiug i) ivôo»ev cum xBivàfxevoi coniungens et kHdxsç&ev

cum ëCoioav nemini adhuc persuasit neque, opinor, persuadebit.

lam poeta exponere pergit, qua ratione navem plane ar-
matam in mare deduxerint, fuse ac singillatim describit fossam
ductam et phalangas collocatas, qua navis

373. éXxofiévr} xelçeaaiv èmôça/néead-at ifieUev,

neque magnas haec explicatio difficultates praebét. Eo obscu-
riores sunt versus

378. i!^, ô\'àç\' ivS-a xal êv&a fiexaaxçétpavxeç êçsx/,à
ni^X^iov TiQoixovxa neçl axaXfioïaiv iótjaav.

Quae ista actio esset quidque sibi vellet, diu me frustra

rogavi, prmsquam verum invenisse mihi visus sum. Do remi-

gand. apparatu sermo esse non potest; vs. 892 demum eo

consiho remos parare et transtra sortiri incipiunt. Cur igitur

rmos converterunt et quomodo fieri potuit, ut cubitum modo

mum eminerent? Erant enim magna longitudine, ut vs 914
comprobat :

xónxov {JóoQ boXixxioiv èmxçaxécùç èXdx^oiv.

Locum ita interpretandum esso puto:

Viri cum fossa ducenda et phalangis disponendis adhuc in
terra occupati fuissent, iam in ipsa nave Tify\'^; utrimque remos
mversos scalmis religabant ita, ut ex navigii lateribus unum
cubitum eminerent.

lam putet, quo consilio id fecerint: ita ab utraque parte
navis ansaa sibi efficiebant, quibus comprehensis mox utrim-
que mcedentes ac trudentes in mare earn propulsarent. Remos
autem converterunt, quoniam remi pars tenuiasima (palmula)
ad manubru vice fungendum minime idonea esset.

Quae cum ita sint, Merkelium rerum cursum non asso-
cutum esse man.festum est, qui explicationem vocis
apud Etymologum commenticiam videri censuerit, cuius verba

sunt (Et. Magn. 671. 8): n^x^iov nQoüxovra, \'AnoÀAôvioç. ol

(iiv, fiixQÔv Ifiavtlôiov.....ol ôé, tô ôma&ev fiéçoç zijç xùm^ç,

quarum interpretationum alteram optimam esse videmus,
siquidem tô ôma&ev fiêçoç capulum significare voluit.

Instrumentis ad navem protrudendam paratis

380. Tùiv ô\'ivafiotfiaôlg aiiol ivéaiad-ev dftfOtéQCod-ev
atéçva d\'\'à[iov xal ^cïpag èn^Xaaav.

Merkel affirmat xûv ab ivafiot^aôlg pendere, ut IV 199 et
significare èçeTfiâ, non axaÀfiovg. Sensisse igitur videtur eos
alternis remis in propulsando usos esse, nam IV 199 legitur:
dXÀ\' ol fikv ôià vrfig, dfioi^aàïg dvéçog dvtjQ
i^ófievog nt]ôoïat.v içéaaExe xxX.

Id tamen verum esse nequit neque tali structura poeta usus
esse credendus est, nam êv&a xal iv&a (va. 378) hand dubie
significat : „utrimque", „ab utraquo navis parte", \\\\t supra dixi.
Immo, èvaftoi^aàlg prorsus idem vult, quod dfifoxéQCj&ev. Si
forte abundantiam mireris, conféras II 102:

nçôjiôç ye filv dvéça Kdai(OQ
f]Xaa\' ineaavfievov xttpaXijg UnsQ- f) 6\'éxdtEQ{hev
fv&a xal ivd\'\' ôfioiaiv èn\'d/ifoiéQOig ixeda&t].

Pro xûv autem in versus initio corrigendum esse puto:
^oîg, quod videlicet ab évéatad-ev pendeat: inter remorum
manubria suum quisquo locum ab utroquo navis latere occu-
Pavit, itaque lectio èvéata&ev optime se habobit neque ullam
causam esse apparot, cur Apollonium èniaiaO^ev scripsisso
ceiiseamuB.

519. iliJitip 8i\' alyXi\'jtaaa qtaetvoTg S/tfiaaiv \'Ilojg
JltjXlov alnciv&g Uev dxQiag, ix 6\'dvé/toio
eüiiot ixXv^ovto xivaaaoftévtjg AXóg rfxpa»,
xóx\' di\'éyQeio Tïipvg.
Poetam post dxQiag continuo poauisso dxQoi veri simile
\'ïon est neque dubito quin emendanduin sit: dxtal, cum

praesertim haec vocabula a librariis identideni confusa sint,
ut II 354, 806, 994. Ceterum dmal numero plurali legitur
I 237, 588, 939, lY 336 et h7ie<,dios dxz^ est I 584.

I. 528. ol ó\'dva aéZfiaia pdvi£g ènia\'iEQÜi dXhj?.oiaiv
djg éódaavTo nuQoid-ev êQeaoé/iisv w êvl x^QV,
eixóa/^cog acpEiégoiai naq\' êvieaiv IdQióoivzo.

Quamquam vix necesse videtur, paucis moneo annotationem,
quae in scholiis legitur ad voc. èvteoiv illustrandum: vvv raïg
xcbnaig, vitiosam esse. Melius edocemur ad vs. 544: ci^ xóofxov
tns veu)g dé&aaiv önJia nsQiti&tvcu. Eadein vocis notio reno

ritur II 1220, IV 1124. ^

I. 955. xeTae xcd eüuahjg ÓZlyov Al&ov èxAvaavieg
Tlrpvog èvptahpiv hnd XQi}vt] èXinovio,

y-qfivj] v7t\' \'AQiaxlji- ëteqop \'ó\'ëXov, öaiig uq.\'iqh,

/ÏQid-óv diuQ xElvóv yE &eonQonlatg \'Exdcoio
NijJlEtdai /lEiómad-cv \'IdovEg lÓQvaavto
ieqóv i) &éfiig rjev, \'i^aovlr^g ép \'a&,}v,js.

Rursus annotatio in scholiis allata a suo lemmate aberravit
Ad enim legitur: ró,. bnó zóip r^ómp xuuaEupOe\'Pu.,

quae explanatio manifesto ad xeipop, quod in eodem versu
occurrit, pertinet.

I. 966. ip,V oi\'y\' \'Expaaloy ftco/.öp r\'h\'aap \'AnóUm>,

aiijad/upoi :iaqü ö-Ïpu &v,jjio;j,jg ê/u\'Aopw.
Locum descripei, qualis in codicibus mss. omnibus exaratus
est. Editores vero lectionem Etym. Mngn. (306,33) dati/.f^o.
sive mtegram sive a Ruhnkenio in ./aci/«.oMnutatam rccipere
et Brunck.o auctore r\' ante inserero maluerunt.

Mihi ahter loco consulendum osse videtur: nempe unum

vocabulum d-éaav corruptum habeo, pro quo si restitutum
erit (iéyav, cetera omnia bene iam procedunt. Cf. II 522:
xal ßo)fidv Tiolrjae [léyav Aiog \'Ixfialoio.

I- 986. ix ö\'äQa Tolye

vrja Xvzov Aifiévog TïQotéQov è^i)Xaaav öq^iov.
Est haec scriptura in libris mss. omnibus fero tradita atque
aperte corrupta. Etym. Magn. (816. 14) Xvtc^ Xifiévi exhibet.
Merkel de suo edidit: Xvtôv Xi^iéva, quod etiam Seatonio,
editori cautissimo, probavit atque profecto accusativi usus
praepositione omissa ad locum, in quem cursus dirigitur, in-
dicandum, apud Apollonium frequentissimus est. Fitch >)
Merkelium secutus tres portus fuisse declarat: KaXög Xt/it)v
(vs. 954) primus Argo excepit; deinde rex in urbis portu
ancoram demittero iis persuasit (965), e quo ad Chytum
Portum tendunt (987). Contra autom Hasluck ®) urbis porlum
oundom atque Chytum esse afTirmat; quod Cyzicus igitur
V8. 964 iis persuasit, id vs. 987 demum poragunt. Ilaecsunt
Ven multo similiora; quao tandem causa fuissot, cur Argo-
nautae nulla re coacti illum urbis portum rolinquorent?

Induci igitur non potui, ut iliam coniecturam vcram esse
crcderem: undo tandem factum est, ut codices ad unum
oinnes genitivum praebeant? Mcndum alibi latoro suspicor
«ique in vocabulo nQoiéçov neque dubito, quin locus ita

«anandus sit

ix ô\'âça lolye

vi}a Xvtov Xifiévog nQOxéçoia\' i^t^Aaaav ó\'p/iou.

1) Amor. Journ. Philol. 1018, pg. 47.
^ 2) Hasluck. Cyzicus, Cambridge 1910, pg. 158. „The Argo first
o"ched at Iho Wostorn sido of tho island, whoro by tho Artncinn
®pring i^jj^j^ anchor stono. Cyzicus and hid folk wolcomed

and bado thom moor thoir sliip in tho hnrbour of tho city,
yt"8, whoro thoy built nn nltar and sacrificod io Apollo".

Hyperbaton èx----ó\'p^ou apud nostrum minime insolitum

est (I 1109, n 224) et est ÖQ^og idem, qui KaXbg Xifi^v
(vs. 954), ubi Argonautae primum ancoram iecerant, deinde
vero Cyzicus cum suis (vs. 964)

oqjEas dQEolrj ném&ov nçoTéçaxre xióviag
âoTEog iv Xifiévi Tiçvfiv^ata vrjóg dvdtpat,
quorum monitis permoti in Chytum portum, qui oppido
erat propior, migraverunt.

Cf. etiam vs. 306:

xal ó fihv 7iQ0Téç(0ae óóficov èlùçTo veéa&ai.

n 393: vt^aov ôè ngorêgaae xal ^nsfQoio neçalijg
fpéQ^ovtai 0UvçEg.

I 1241 : lév TiQotéQcoaE xeXev&ov.

Mooney verum attigisse videtur, qui item nçozéçov mu-
tandum putet. Haec coniecit:

vijcc XvTov Xtfiévog nQotéçco i^tjXaaav ÖQfiov.

Etiam ÖQfiov vocabulum intactum relinquendum satis me
ostendisse spero.

Platti) lectionem èv Ô\'àqa zolye codicis Guelferbytani
coniungit cum Xvz^ Xifiêvt, quod Et. Magn. praebet, sed
molestam sententiam oriri ipse confitetur. Mihi potius ad
levissimam mutationem confugiendum videtur, quam supra
proposui.

Ventis adversis Argo ad insulam, quam modo reliquerat,
rursus delata est neque Argonautae noctu agnoscunt se re-
vertisse ad Doliones, viros sibi amicissimos.

I. 1021. oiôé zig aôzyv vijaou èm<pQaôé(ùç ivóijacv
ififiEvai oèô\' hnô vvxü âoÀlovEg âtfj dvtóvtag
ijQùjag vi^fiEQzèg ènt)iaav àXÀd nov dvÔQCJv
Maxçtèùjv Eïaavzo JlEXaayixóv ÙQea xéAaai.

Ad verbum èni^iaav haec iu scholiis leguntur : oix èn,)Qxovxó

1) Journ. of Philol. 1914 (No. 65) pg. 12.

q>i]aiv dAtj&œs &s ènl zovg rjQwag- ijyvótjaav ydç, óiórt
Auctor ille igitur, quisquis fuit, formam ên^iaav a verbo
èniévai derivandam esse putavit—perperam, nam aoristum
esse verbi èn-alb) atque idem valere quod èvóijaav tam ad-
verbium vr]fi£Qxég comprobat quam rerum narratarum ordo:
versu enim sequenti ^1025^ demum insulani armis sumptis
proeliura cum Argonautis inisse dicuntur:

Tcj xal levxea ôivtcg ènl atplai x^^^S àeiQav.
Redit forma infra II 195.

Phineus Argonautis vaticinia daturus est, sod non aperta
et consummata:
II 314. (Jjôe yÙQ aètàg

(iovXtxai dv&çdjnoig èniôevèa &éafttxa (palveiv
fiavxoavvt^g, ïva xal tt d-eoiv vâoio.

Kecto scholiasta locum interpretatus est, qui ad èniôsvèa
annotât: /lij xéXeia, dXX\'iti èvôéovta Adyta roîg di\'&Qtônoig
èxfalveiv, ïva xal xov \\>elov ^X\'^^\'^f

tentiam e poetae verbis eliciendam pronomen aogre dosidoro,
undo eum scripsisso conicio: ft\'èniôevèa.

Ceterum scholiastam ipsum scripsisso in xi èvôèovta mihi
vorisimillimum videtur.

No cunctomini (ita Phineus monet), postquam columba per
rupes Cyancas volavit,
II 382. dJlA\' £0 xaQivvavTEs iaig èvl ;f£()al»\' è(>£i/ut
iè/iv£{>\' AAóg anivondv, èntl fdog oö vt) n xdaaov
iaa£t\' èv £i)x(oAj}aiv, Saov t\'èvl xuqieï x^\'Q^^\'-
Vulgata Icctio cß xapttii\'rtrres cum non optimo concilictur
cum sequonti xuQjfï x^^Q^*\' Homcrico abhorroat,

0. Schneider proposuit: ev dQivvavxtg. Aliquanto certior mea

Q

videtur emendatio, qua litterae quoque x ratio habetur:
dJlA\' éü\' dQTvvaviEg. Adverbium sescenties in Argonauticis
occurrit (ex boe libro cf. vs. 436, 493, 876, 904) atque op-
portunissimum est post versum qui praecedit

(irjxén öïjv firjó\' aizol èQtjtma&E xsAev&ov.

Ubi ad terram Mariandynorum pervenietis (ita Phineus
pergit)

II 353. iv&a fiév els \'Alóao xazmßdzig èazï HéAev&og,

äxQT] ZE JlQoßÄTjg "ÄXEQOVOlÜg itpó&t ZElvEl
óivijEig z\' \'AyjQtov aiiijv 6id vEtó&i zéfivow
äxQij- ix fiEydAris UQOxoäg ïi^ai (pugayyag.

Vs. 354 adversus membranarum omnium auctoritatem pro
dxzij omnmo corrigendum esse äxQ,j Pierson editoribus per-
suasit neque quisquam scripturam traditam etiamnunc tuetur

Quamquam autem de ista lectione nulla relinquitur dubitatio,
gravissimam mihi dubitationem movet lectio vs. 356 dxQvi\'
quam codex unus Parisinus exhibet, cum reliqui cum ipsJ
Laurentiano fideli concordia äxQ,js praebeant, neque solum
propter communem librorum optimorum consensum ab edito-
ribus spretum, sed etiam propter sententiam lectio codicis
vihssimi ab ns recepta mihi vehementer displicet: nam per
ccèzi^p satis superque signißcata est \'Axegovcag üxQa et
äxQriv repet.tum videtur frigidissimum. Quibusrationibusductus
vestigia, quae in codice egregio et in reliquis tantum non
omnibus tradita sunt, sequenda esse et pro äx(>,jg exigua
mutatione illata reponendum esse mihi persuasi: dxu^g

Acheron fluv.us per ingens praocij.itium vuhfaiinahilis viam
sibi secat ad mare.

II 379. zfi 6\'ènï Moaa{>volxo^ óftovQioi lAf}Eaaav
H^inS fjjtEiQov, imcoQtlag re vZ/wvrai

ôovQazéoiç JivQyoïaiv iv oixla texii^uavreg
xdÀiva xal Jivçyovç evnayéag, odg xaÀéovaiv
fióaavvag- xal ô\'aùrol inôvv/noi ëv&ev ëaaiv.

Hune locum corruptela laborare viri docti pridem perspe-
xerunt, e quibus Brunckius remedio usus est efficacissimo,

cum versus 382 et 383 (xdÀtva____ëaaiv) expulerit, Ruhn-

kenius pro nvQyovg (vs. 382) &Qiyyovg scribendum censuit,
Merkelius fere ex correctione Ruhnkenii zQiyxovg edidit, quod
ininime aptum est cl. HI 217 sq., Seatonius voc. nvQyovg
in editione Oxoniensi crucibus cinxit, postea aliam Merkelii
coniecturam secutus in &aXdfiovg mutavit.

Do Brunckii niedela adbibenda no cogitari quidom licet,
non, ut Platt contendit, quod vs. 381 solus intellegi non
posset, sed quod versus vero Apolloniani sunt, in scholiis
explicantur, intorpolationis nec vola nec vestigium apparet.
Redit sane vs. 382 infra (vs. 1017), quod, cum rarissimo
Apollonius so ipsum répétât, suspicionem movere potest»),
sod cur non vs. 1017 potius oiciendus sit, Piatt (cuius argu-
montationem tantum non omnom probo) optimo iure rogavit.
Praeter Brunckium, quem Mooney secutus ost, coteri omnos
voc. niQyovg vitiosum habuorunt, cuius roi causa cognoscitur
0 verbis Merkelii: ^nvQyovg ox suporiori vorsu repetitum
vuletur, ut aequo probabilo sit, quidquid ad motnun facit et
cum adi. €èn}jy. iungi potest, volut »dXaftoi V 236." Hoc
\'gïtur factum esso videmus: modo nÙQyoïatv cum logissont,
voc. nvQyovg continuo soquons tamquam ropotitionom non
forondam damnabant atquo emondaro conati sunt. Bona autem
lectio iniuria voxata, lectio baud dubio cornipta ab oditoribus

1) Ap. Rhod. Arp. witli an English translation by H. C. Öonlon.

London 1010.

2) Journ. of 1\'hilol. 1911. No. 05. i)g. 18.

8) Eldehkjn (Amor. Journ Philol. 1918, i)g. 198) i)raotcr voraus
hiiapccios II 881 (= 11 1017) ot 11 1180 IV 818) trcs Inntum
versus nd vcibuin ropotitos, Eoplom oisdoni propo vorbis invonit.

adhuc non sollicitata est: constat enim mihi niçyovç deside-
rari non posse, niçyoïaiv egregie esse mendosum. Mossynoeci
videlicet domus suas non aedificabant in turribus ligneis, ut
nunc vs. 381 perhibetur, sed turres ipsae iis pro domibus
erant, id quod testantur Mela (I 19): „Mossyni turres
ligneas subeunt", Diod. {XIV 30, 6): av[i<pvyóvx(^v ôè elç u
X(OQlov, èv ^ xai4»covv énruçôfovg ëxovTeg ^vJilvovg niçyovg
xiX., Strabo (XIII 3, 18): ènl ôévôçea.v i} nvgyloig olxovm,
ÔIÔ xal Moavvotxovg èxdÀovv ol naXaiol, tôiv niçycov fioaivcov
Aeyofiévav, Dion. Hal. (Ant. Rom. I, 26): olxovaiv .. .. énl
^vMvoig ÙOKEQàv TtiQyoig hrprjXoïg otavçôfiaat . . . . fióaavpag
aixà xaÀovvxeg. Ideo verba

olxla xexxtjvavxeg
xdÀiva xal niçyovg ednayéaç, odg xaXéovaiv
(lôaavvag- xal ô\'aôxol indtvvfioi iv&ev iaaiv
non tangenda sunt, nam optime se habent et ipsum voc.
Tiiçyovg ad gentis nomon illustrandum etiam necessarium est.
Cf. schol.: fiôaavpm yàç ol ^iAivo,. oïxoi Aiyovtai, oïg xal
aixol ixQÙvxo ....ànà yovv xov fiôaavvog, 8 Xéyexai à ^<>X,vog
oîxoç, ixXtjd-jjaav Moaavvoixoi.

Ubi autem turres suas erigebant? Non sparsim, credo,
per montes, sed ita coniunctas, ut oppidum efficerent, id
quod Diod. l.I. significasse videtur verbis tt x<^Qlov atquo
nostro loco verbis nunc quidem corruptis

md.catum fuisse aio: pro igitur poetam aliud

quoddam vocabulum posuisso opinor, quod fortasse indicetur
verbis Dionysii Hal. supra laudatis Substituere

igitur vel.m ôovçaxéo^g oxavçoXavv, dum aliquis mo sagacior
mdu|s qu.d deprompserit (Plattii palaeographico

d.fficihus defend, potest) : ita poetam dicentom faciemus Mossy-
noecos intra palos ex arboribus confectos domos ligneas atque
turres bene compactas, quas mossynaa vocant, exstruxisse.

Describitur cotidiana vicinorura salutatio in Phinei domo:

II 456. avif zolaiv 6\' ïxave Ilaçal^tos, ^S ol ijev
(plXtaioç- dajidaios 6h ôôfioig ivi rovay\' êvÔTjaev.

Pro adi. dandaios scribendum est adverbium danaaltog,
cl. 728 infra:

danaalag àxçrjç \'Axeçovalôog ôçfiov îxovto.

Hoc scholiastam quoque legisse suspicor, in cuius exem-
plari pro êvàTjaev exaratum esse videtur ivàrjaav, quippe qui
^aec ad locum adscripserit : ol neçl làv Eaçal^iov, (prjolv,
h^ÇVoav lôàvieg lovg ijçcoag, cf. III 301.

Deinde haec sequuntur :

H 458. nçlv yàç ôt^ vù noi\' aèiàg dçiatt^côP axàkov dvàçùv
\'EXXdàog è^aviôvia fieià môXiv Ali^tao
nelofiaz\' dvdtftaa&ai. fiv&^aazo Qvvlài yalj^,
of zé ol \'AQnvtag âid^ep axt^aovaiv loiaag.

Nisi omnia me fallunt, in hoc Phinei vaticinio, quod ad futura
totuni pertinet, pro dvdxpaad^at. corrigendum est dfdçiea&at.

lam Argonautae rupibus Cyaneis appropinquant:
559. zdg d\'adzfxa Aola&iof dUov

olyo/iivag dyxdiva nEQiyvdfi^iavzeg Iöovto.
Aut ogo fallor aut scholiasta locum prave intellexit, cuius
»it^ verba zdg d\'aiztxa Xola&top dXXb>v haec est annotatio:
»ovto ijf^i nejiQu/iivov ijv attjQiad-rJvat avidg, äu

oitüiv t) vavg, undo colligero necosso est eum verba quae
Bunt Xola&iov dXXcov ud cautes rotulisso. Mooney vertit:
«saw Inst of all men", Seaton: „for tho last timo of all",
®go autem locum ita intorprotandum esse iudico: Atque subito
eas discedentes conspexerunt, cum ultimum angulum e multie
circumnavigassent. Accodit quod non verum est postro-
niuni eas tum discossisso, nam post columbam transmissam
fursua aperiuntur, cf. vs. 574:

otyovto y«() adng dvdtxa.

Argo validissimis remorum ictibus propulsa per summas
undas prolabitur:

II 594. ^ 6\'äq>aQ &axe xMivôçog éjiérçexe xvfian Ad^çq)
TCQOJiçoxaTaîyÔTjv xolXt^ç àXôç.

Semper miratus sum, quod navis cursu citato quasi aquarum
superiiciem stringens, comparatur cum cylindro, qui, si scho-
liastae fides habenda est, erat xiovtaxoç Xl&ivog aiQoyyvXog,
éxarégav ßdaiv ënlneôov. Eiusmodi moles, credo, non

diu fluitasset, nedum super undas provolasset, sed extemplo
sidere incepisset et mox submersa esset, si fluctibus commit-
teretur. Neque Plattii venusta explicatio („broadside on")
me inducere potuit, ut xvAivôçog sanum esse crederem. Quamvis
dubitans, quid mihi in mentem venerit, expromam.

Est locus apud Homerum (II. XIV, 291), ubi Somnus cum
ave confertur, quam

XccÀxlôa xixXi^axovai d\'eol, âvSçsg Sè xv/itpôiv,
postquam modo cum lunone iter longissimum trans mare fecit
tandemque ad Lecton pervenit,

â&t TiQiàiov XinéTt}v äXw TÓ 6\'ènl x^Q\'^ov
ßi^ttjv, àxQoxdtr} ^è noôùv ^no aeleto HXi].

Cf. Plato Crat. 392« et Aristoph. Av. 1181, ubi avis
nomen recurrit.

Inde haec cogitatio animum moum subiit Apollonii animo
obversatum esse locum illum Homericum eumque pro xùàivôqoç
scripsisse: xvfiivôiç, libraries autem vocabulum sibi ignotum
in notissimum illud mutasse.

II 598. xal tót\' \'A&t]valt] anßaQrjg dviéanaae néiqt^q

oxaif], óe^iteQji 6è dia/47i£Qig (bae qiéQea&at.
Maluerim aiißaqfi, quia epitheton sinistrao nitenti magis
quam saxo hoe loco convenit. Cf. vs. 1212 infra:
önnóie oï aiißagäg ènoQi^axo
Hom. II. XII 397, XXIU 686, 711, Od. IV 506, VIU 189
et passim. _

Jasonis verba sunt:

II 634. aixag iyoiye

elo fihv odd\' ^^aibv dxi^Ofiar dfi<pl 6k loTo
xal Tov dfiws, xal aeXo, xal SAAcov deldi\' halguv.

In scholiis, postquam ad elo observatum est: dvrl iftaviov,
et ad dtvCofiai: tpo^ovfiai, sub lemmate dvtl 6h roTo haec
sequuntur: dvil zov elnsTv iftsTo, tqItov ngdaonov dpil nqdizov.
^ovXsiai dk Xiyeiv, Sii ifiaviov ovdk xijv xv^ovaav noiov^iai.
9Qovxl6q. Idloig 6k x6 6ia OfiixQdxrjxa §doiv fi?) i^ov,

^^atdv XI Sv.

Cuivis liquet haec omnia ad verba elo fikp od6\' i)§aibv
\'^^i^ofiai pertinere — non ad dfiq>l 6k xolo, haec igitur verba
Perperam monitis scholiastae esse praefixa.

Pervenerunt Argonautae ad fines Mariandynorum el âxQt]g
^X^çovalôog Sq/wv, ubi Acheron in mare efTunditur,

II 744. ôg xe 6ik^ àxçtjg dveçevyetat efg âAa fidAAcof
f)ohjv.

Est i^ohjv codicum optimorum scriptura — quod in

uonnullis libris deterioribus legitur, a Seatonio et Mooneio
foceptum est — Merkelius autem do buo odidit \'lovhjv, ad
quam coniecturam confirmandam haec adscripsit: „t)oli]v aut
explicatum non habot: totus pontus Euxinus indicari
nequit; sinus, in quom ofïïuit fluvius, ab occidonto est, ut
scholia habont ot mappao goographicao docont. Aut igitur
scribondum \'Iloltjv pro nomine oius sinus, aut tomptanda
omendatio. Ionium mare pars occidontalis Pontis Euxini
otiam 4 288, 808 nuncupatur. Ammianus Marc. XXII. 18°:

Bospori vocati, quod per oos quondam Inachi filia----ad

"if^re Ionium pormoavit."

Nnberus i) fuso cgit doctoquo, ut malosanam correctiunculam

1) Mnomoa. 1906 (XXXIV), pg. 24.

\'lovlrjv quam vocat, redargueret, quod tam prospéré ei cessit,
ut de iufelici Merkelii invento verbum addere opus non sit^
sed non item mihi persuasit traditam lectionem sanam esse,\'
ad quam tuendam haec tantum attulit: „neque admodum\'
iucredibile est poetam Pontum Euxinum appellavisse \'Holriv
äXa." Etiamnunc Apollonium non ijolrjv scripsisse credo,
sed epitheton .fluvio apposuisse, Acheronti, qui ôih^ âxçTjç
àveQ£i5yETai, aptissimum, sc. ^lóeig, rnemor cum esset II. V 36 :
lôv fièv ijteua xa&eTaev èn\' ^ióbvu 2Ka(idvôç(^.

Tiphye mortuo Ancaeus Peleum metu libérât, se guber-
nandi satis esse peritum affirmans

^^ oè (ihv âçtjoç

ïôçiv èôvia fiB xóaaov äyei fieià xùaç \'I^aoïv
naç&evlrjg dndvev&ev, äaov z\' êmlazoça vrjCiv.
xd fii^ xoi Tvx&ôv ye ôéog neçl vrjj neXéa&ù).
In codice Laurentiano exaratum est: zcD fii^ rot et fiov
supra scriptum est. Ego quidem rot praotulerim cum plerisque
editoribus, sed fieri posse, ut fioi vera lectio sit, libenter
concedo, dummodo recte casum dativum intellegamus, cuius
mirum apud Apollonium usum esse Linsenbarth \') demon-
Btravit, qui hoc tamen loco perperam fioi dativum ethicum
osso putat, quamvis recto vertens: „quod ad mo attinet",
ex qua versione satis apparet /tot rectius dativum causalem
nommandum esso: veraum onim sic interpretandum ease

existimo: „ne propter me vel minimum sollicitudinis do
nave sit."

Cf. vs. 772 supra: âxog 6\'SXev \'HçaxXijt
Xei7io/iév(^,

ubi ne Herwerdeno obaoquare, cuius verba sunt: „Expectoa
1) Do Ap, Khod. cnsuum syntaxi. Diss. Lips. 1887.

genetivum causalem \'HçaxX^og Aeinofiévov, dolor ob Herculem
relictum", nam dativus Apollonii proprium est Etiam tertium
exemplum ex hoe ipso libro afferre lubet, locum dico, ubi
Philyra Chironem Centaurum peperisse fertur, vs. 1240 infra :
ïva ói] Xelçcûva neÀÔQiov, àXXa [ihv Xnn(^,
äXXa drdXavtov, dfiOißaljj réxev eivfj.

Verba dfioißal^ eivfj Naberum vehementer offenderunt,
qui hoc quidem sensu vacuum esse et ante pedes esse positam
correctionem dvoixelj] téxev eivf] scripsit. Non credo. Quod
Philyra cum Saturno in equum converso concubuit, poeta
his verbis respexit atque inscite dfioißatfj fere pro dfifiXóycfi
ponendo significare voluit. Ceterum quidquid est, dativum
ilium, quem modo causalem, modo instrumentalem dicere
possis, hic quoque vides, nam d/ioißatj] eipfj est : propter
concubitum ambiguum, vel potins ex concubitu ambiguo.

II 1108.

laxla 6\' é^ifçnaf dpé/nov fiépog, i^ôè xal aCtioç
vijtt ôi-dpôix\' iipaaaofUpt]v ^o&loiaip.
Pro aßtag, quod in codicibus omnibus Iraditum est, Brunc-
^^ius amijv dedit, quod oditoribus recentioribus probavit,
Merkelio tamen non plane, cum temptari posse observant
àè xaiaiytg vel t)ôè xat\' âxçTjg\'ex Od. V 313. Mihi Brunckii
correctie etiam valdo displicet; nonne verba Ttpaaaoftéptjp

^o&toiaip ea recopta intolerabiliter languescunt? Immo, poetae
reddendum esse puto aôwrç, quo et librariorum error facile
oxplicatur et sententia, quam desideramus, restituitur : ventus
lavem tandem fregit, quae undia ipsia iamdiu quassabatur.

„Venerem adearaus", luno ait, „eamque inducamus, ut
filium suum iubeat Medeam amore lasonis incendere", cui
Minerva respondit :
m 32.

"Hgrj, vi^iàa (lèv fit naxijQ xéxe xoXo ßoZdcov,
oéôé xiva ^eAxx^çiop olôa nô&oio.

Mendum in vs. 33 inesse mihi persuasum est; Mooney
vertit: „nor know I aught, that wakes desire", Seaton:
„nor do I know any charm to work desire", sed quomodo
hanc sententiam e nostris verbis prompserint, non video.
PJatt, vocabulum ygné intolerabilo putane, dubitat adiecti-
vumne an substantivum d\'eXxx^Qiov sit; ingeniöse coniecit:
oi)6é xiv\' àxçetov theÀxxi^çia olôa nód-oio.
Vocabulum autem recte se habet; si quid video,

adiectivum d-eXxxi^çiov requiritur, quod legitur etiam vss. 738,
766, 820 infra. „Neque ullum blandi amoris desiderium
sentio."

Cupido, ut matri morem gereret, coelum roliquit illa via
III 162. fix^ tàBQ^elç .

-^éXioç nQÓxjjaiv èQsvysxai dxxlveaaiv.
Est haec codicis Laurentiani scriptura — in Quolforbytano
içei&exai exaratum est, quod a plerisque editoribus receptum
est. Ego autem Merkelio assentior neutrum defendi posse
videri, neque mihi loci a Samuellsonio laudati persuaserunt,
ut èQev&exat veram esso lectionem putem: poeta enim non
ipsum solem suis radiis rubescere dicit, sed nubes. Cf. IV
125, ubi vellus auroum fertur fuisse:

veféÀj] èvaMyxiov, ij t\'dvióptog
^éXiov g>Xoyeçfjaiv ègevd-exai dxxlviaaip.

1) Ad Ap. Rhod. adversaria. Skrifter Kongl. Humanistiska Veten-
skaps Samfundet. I. Band VIII. Uppsala 1902.

Minime autem arridet id, quod Merkel substituit èçelànat
atque manum poetae potius restituere mihi videor scribendo
ènE{)X£tai,.

„Praestat", ita lasou arguit, „Aeetae persuadere quam vi
grassari."
III 188.

noJlMxi roi ^ia fivd\'og, Ö xev fiöAig i^avöoetev
■^voQit}, TÖÖ\' i^e^e xaxa XQ^og, ^nsQ i(px£i
ngrjivag.

Fere idem est xaia xp^os atque ^tteq i^xEi. Oratio mitis
animos lenire solet itaque pro d^xsi corrigendum esse puto^cii^ct.

lason cum Phrixi fiiiis et duobus e suis ad cubicula per-
venerunt, quae Chalciope et Medea cum suis ancillis tenebant :
III 248. if] nhv äq oïye

ix &aAdfiov d-dXafióvóe xaaiyvt)ttiv (lEiiovaav-
"Ilgt] ydç fiiv içvxe 6ófi(i>\'
Etiamsi cum mss. inferioribus tt)p fiiv âç\' oïye .... ^Enovaav
vel cum Plattio zfj fihv âç i]ye.... fiEiiovaa legimus, anaco-
luthia restât, quam vix ac ne vix quidem concoquo atquo
idoo tollere iubeo, quamquam anacoluthias apud Apollonium
nonnullas oxstaro probo scio. Corruptela manifesta simul
emendabitur, si legimus:

tijv fihv äQ\' «dpov
ix d^ttXdfiov -d^dAafiÓpde xaot-yv^ftjg ^Etiovaav.
Haue sententiam desidorari nemo nogabit ot ex Mooneii
Soatoniiquo vorsionibus satis apparet: „eam (sc. Modeam)
autom invenorunt o suo cubiculo in cubiculum sororis trans-
euntom."

Poeta vorbo cö^ov saepius usus est pro xaxiXaßov, cuius
rei oxompla affero ox hoc libro

vs. 114: edps âè róvy\' dndvsvd\'e Aiàg ■d\'aàeçfj iv dXafj,
vs. 325 : oôô\' izi xelvag etSço/^ev.
Cf. II 779 : êfiè ô\'evçe véov x^odovta iovXovg.
et IV 851 : xovg ô\'eSçep jiaçà vtjL

Atnor Medeae cum flamma comparatur subito erumpente:
III 291.

ójg ôè yvv^ /naXeçù neçl xdçfea x^vaxo ôaXcp
X^Qvrjxig^ x^neç xaÀaai^ia içya fiéfitjXev,
äg xev inù)çô<piov vijxxcjq oéXag èinivaixo,
âyxi f*dX\' èyçofxévï]- xà ô^dê\'éafaxov ôXlyoïo
ôaXov dveyçôfievov avv xdçqiea ndvx\' d/ia&vver
xoïog i)7iô xçaôljj elÀv/iévog aï&exo Xdd-çu
oiXog \'Eçug.

De verbis quae sunt âyxi fidX\' iyçofiévT] pauca mihi dicenda
sunt, quippe quae interpretibus multas iam molestias immo-
rito exhibuisse censeam. Libri mss. haud multum inter so
discrepant : dedi codicis Laurentiani scripturam — in Guolfer-
bytano est àyxt f^dX\' iQyofiévt] cum gloBsa êQyo/i. i.o. clQyofiiv)].
Merkelius, qui Laurentianum sacrosanctum habendum esse
hortari numquam desistit, hoc loco non veritus est pro äyxi
scribero ndyxv — Hemsterhusius äyxt fidX\' i^ofiévt] temptavit
— plerique äyxi significaro contendunt „mane", quod non credo.
Qua de causa codex Guelferbytanus veram ac genuinam lec-
tionem servasso mihi videatur (verbum recurrit va. 184,649,
653 huiuB libri), exponere iam lubet.

Primo lectionem Laurentiani, quam Seatonius cum multis
aliis tuetur, a loco nostro alienam esse aio. Nempo sermo
est de igne, qui accendilur a muliere et subito erumpit: quo
consilio id faciat, tamquam res minoris momenti oWter me-

moratur verbis üg xev---- ivtvvaixo, sed non pertinet ad

comparationem. Verba igitur conclamata ad mulierem ignem

accendentera spectare reor, unde sequitur verbum êyçofiivt]
loco aptum non esse, quod ne tunc quidem aptum esset, si
ad subiectum verbi èvtivaixo id referri velles: an forte ab-
surdum non esset dicere mulierem non dormivisse cum ignem
pararet ?

Ergo lectione èyçofiévtj reiecta de altera scriptura içyofiévt]
videamus. Mulier, quae ignoui flatu excitât, qua ratione rem
administrât? Nimirum sedit proximo (äyxt focum atque
smiul, no forte flamma mox eruptura faciem vel vestes in-
cessat, sedit igyo/iévtj sive elçyoftévt], hoc est : se tegens atque
ab ignis aestu se defendens. Cf. IV 1580:

TÓfQ\' aiti}v naçà éegyfiévoi l&vvea&e.

»Tum praeter litus navigate, id autem caventes" Confer
etiam Herod. IV 164: fçyeto ixùp tr/S roip KvQ^palwp nôXioç.
E quibus locis satis apparct verbum iQyeo&at significare
posse: abstinere, abesse a, cavere, vilare.

Deinde vocabula quae sunt âyxi /tdXa cum ègyoftévtj con-
\'"ngenda esse non puto, sed intorpungcnda äyxi /tàX\', êçyoftipv,.
Simili ratione Soph. Ant. 418 iyEQil, xipôip iiiterpungendum
esse a Vollgrnffio 2) demonstratum est.

Quomodo lectio èyço^ét»} orta sit, facile explicatur e versu
soquonti (dvByQÔfiepop), Quibus consideratis lectionem, quam
codex Guelferbytanus exhibet, utique relincndam esse censeo.
^veyçifisyQp vorsu scquenti iam non sollicitandum esse salis
liquet.

Ad acerbissima Aeotae maledicta lason sie respondereincipit:
III 886. Ait}nj, axéo /<ot i<J)ôe atöA</). oöti yàç aötfitg
àotv tcöp xal ôé/tad-\' Ixdvo/icp, cUg nov ioXnag
oiiàh /tèn Ufitvoi.

1) Noquo ^keeping clooo" (Moonoy) vol „hugging" (Scaion).
Mnemo«. IIL (1920) pg. 871.

Adscripsit Merkel O. Schneiderum maluisse xovèe aióXov,
„ut scholia testari videntur." Platt quoque genetivum deside-
rans tovób rpóyov proposuit. In scholiis autem haec leguntur :
AI^ti}} ^ ènlaxeg fj dvda^ov fiot neçl xoviov

xov axóXov, quibus verbis scholiasta locum optime inter-
pretatus est neque genetivum apud Apollonium legisse
credendus est, ut Merkelio videtur, cum hic locus illis ad-
dendus sit, quos ad II 870 attuli, ubi de tali dativi usu
Apollonio proprio egi: „Quod ad hanc expeditionem attinet,
Aeetes, desinas, quaeso, verba facere."

Medea metuens, ut lason par esset poriculis obeundis
III 460 óóvQSxo ó\'t^vxe ndftnav

fjóri xe&veicöxa, xéQSV 6é ol d/i(pl naQeiag
ódxQVOP alvoxdt(p êXéq) ^ée Xf]óoavpj]at,v.
O. Schneiderus temptavit xijöoavv^j ze, sed emendaudum
esse: éXé(i) ^éep t)6\' óóipf^aiv me docent scholia, in quibus ad
verba óóigexo ó\'fjvie ndfinap haec leguntur: èd-Qt}vei 6\'avzèp
b)g i}dt] xE&pt]xóxa, èXéq) 6è avveyofdvi] ëxXaiev in\'avxq) Xvnovfiépfj;
et vs. 761 sq.:

ódxQV ó\' dn\' órpd\'uXfiMP èXdq) ^étp- ivóo&i 6\'alel
xbTq\' óèvpt] a/ivxovau óiü XQ^óg.
et IV 1067 sq.: ép óé ol 7)ioq

ó^eljjg elXeïzo nenaQfiévop dftq>\' óóvpjjaip.
Cf. etiam Herworden ad III 297.

III 656. wg 6\'öxe.xig pvfiq>tj &aXeQÖv nóatp ip &aXdftoiaip
ftvQBxai, ^ (.IIP önaaaap dôeÀ(peol i)6è zoxijeg
oióé xl na ndoaig èmfdayexat- dftq>inóXoiaip
alóol ènnpQoavp]] ze- fivxV\' ^\'^xiovaa ßadaon-

TÓv óé Tig diXsoB /iQÏQa, jidgog zaQnt}fievai äfiq)0)
ói^veaiv dXXi^Xbiv i) 6\' ëvèod-i óaiofiévt] jibq
alya fidXa xXalet x^QOv Xé^og elaoQÓcoaa
fit} fiiv xeQtoftéovaai iniatoßiaai ywaTxeg.

Monet Herwerdenus scholiastam interpretantem tïqIv êndX-
Xi^Xoig legtpO-iivai priidenter supersedisso nionere quid sibi bic
velit èijVEoiv, i. e. consiliis, quao non primo loco ab amantibus
respici assoleant, atque ijßi^g vel tèvf-jg temptat, quamquam
80 corruptelao rationem non satis expedire posse addit.

Si pro 67)veaiv restitueris t^èeaiv vol yt)d^Eaiv, verba scholiastae
^qIv én\' dXXijXoig iEQf&t)vai lectioni optimo respondebunt et
fj^cilo oxplicabitur corruptolao origo; noutrius autom vocabuli
lormam pluralem mo inveniro potuisse conjRteor.

Pii&og pro yt]&oavvi} est Luc. Amor. 9; Plut. Ages. 29.
Cf- II 878: loTo 6è O^vftóg ÓQé^ato yrj&oavvjpiv.

Post colloquium, quod cum sororo babuit, Clialciopo abit,
ut filiis suis rem onarrel.
in 740. ^Qg ijy\' èx &nXd/wio ndXiv xle, naiol i\'dQ(oyf)i>
nvxoxaaiyvt)i7ig óienéfQaSe- it)v 6é /iiv aötig
nlàùg tc aivytQÓv re 6éog Xdßc ftovvco&eTaav,
toTct mtQè^ ov nttiQ<)g in dvéQi /njridaaOai.

Lectio óé /uv nötig (aü&ig a Hrunckio iam corroctum
erat)

H pftucis modo dofenditur. Moonoy recto observât: „If
roading is sound, it is the most oxtraordinary of Apol-
onius\' many vagarics in tho use of pronouns." Morkol liaoc
8crip8eral: „Non habeo oxploratum, quid ad hoe loquondi
pootani i)orduxerit: putavoritno licoro anto pronomen
rtiao peraonao, quod in prima ot secunda usu veniat an
ocia Homoricis «it decoptua. 11 3 410 corto Aristophanom
8c>mu8 copulasso xóv et odtiva. Ab cmendationo toinperandum
"^\'detur, quao certatim a multis noc infoliciter temptata fuit,

^idA\'aiziç, fietavTig alia", quibus etiam Plattü xi^v ye fiiv aûiiç
addendum est.

Immo vero, quam maxime locum emendandum esse arbitror :

xàô 6é [iiv avTiç
alScóg T£ azvyeçôv ze ôéog M^e fwvva&eïaav.
Cf. vs. 725 supra:

xàô ôé fiiv àx^vg

elXev laivofiévriv,

et vs. 154, ubi verbum xaza----§dXe prorsus eodem modo

divisum positumque esse vides, quo xaza----Xd^e loco nostro :

xàô ôh (paeiv^

/trjzçàg iijg eô Tidvtag dQi&fi^aag ^dXe xdXnq).

Medea, ubi cum ancillis suis venit ad locum, ubi lasonem
conveniret, exclamat:

III 891. <plXai, 7] liéya ôt^ n naçtjXitov, oèô\' ivótjaa
fitj IfiEv dXXoôanoïoi fiez\' dvôçdaiv, oï z\'énl yaïav
ijfiezéçTjv azçotpûaiv.
Merkelius auctoritatem Laurentiani, quam verbis vindicaro
amat, rursus ro sprevit, cum pro /li^ ï/iev de suo scripserit :
fif^vifi\', ita locum vertens: „nequo momor fui simultatis sus-
ceptae cum poregrinis viris." 0. Schneider verba tradita sana
esse affirmat, sed sic distinxit: naQt^Xnov oiô\' évótjaa. fti]
îftev xzX. atque interpretatus est: „peccavi imprudens. ut
opinor, non incidemus in hostes?" Samuelsson temptavit
ififievai, Platt ôijv ifiev, cum observarit hiatum sine exemplo
sententiamquo obscuram esse.

Quod ad hiatum attinot, Plattio assentior; quod ad senton-
tiam, locus optime se habere mihi videtur, non solum quod
ad ipsa verba, sed etiam quod ad interductum eorum attinot
atque etiam crucibus Seatonianis superaedendum esse existimo.
Quidni interpretamur : „Amicae, multum profecto peccavi,

atque ex animo moo plane effluxit me inter viros peregrines
versari." (De hoc infinitivi post usu cf. I 468, IV 14,
408, 1481), Ita apte sequuntur vss. 896 sqq. :

dXX^ inel oSv Ixdfiea&a, xal oö vv zig âAAog ineiaiv,
si 6\' àye fioXnf] dvfidv dq)£i0el(og xoçéacoftev
fiSiÀixlj], Tà ôè xaÀà leçdvTjg àv&ea noltjg
Àt^dfievat iót\' ineii\' airfjv dnoviaa6fi£&\' ciçtiv,
in quibus scholiastam verbum Ae^dftevai perperam intellexisse
moneo, quod explicaverit : dvtl tov dvaxÀi&eïaai, ùg xal
"Ofitjçog- „Àé^etai èv fiéaajjai vofieig."

Verbum nimirum eadem notione poeta posuit, qua vs. 807 :

l\'ero ô\'ijye

tpdçfiaxa Aé^aa&ai &vfW(p&ôça, tóf ça ndaano.

Similis incuriae deprehenditur ad vs. 1236, ubi ad nomen
^aé&(ûv haec dedit: öii ó \'Atpvçwg xal iDaé&uv èxaXsUo, ôg
<pt]at Tifiûva^ iv àtvtéQt^ 2xv&ixûv. Scilicet eum fugit ipsum
Apollonium scripsisse supra vs. 245:

xal fuv KôXx(ùv vleg éncjfv/tlt^v ^aé&ovta
ixÀcov, oüvexa nâai ^uxénçtntv fji&éowtv.

Describuntur animi affectus, quibus Medea mota est, cum
lasonem opperiretur :

III 954. »5 &anà àij ati}\\>i(ùv idytj xéaQ, ó.ijióif Aoöjiov

Ç .^oâôç i} dvé/toio naQttfhQé^avia ôodaaai.
Qenetivus locativus attj&éov Herwerdenum induxit, ut
oit}&ea(p\' proponeret, sed siquid mutandum est, legere maluerim :
ix &afià ôt) aiijOébiv idyi) *<?«(). Cf. IV 1018:
tÎJî èfiol ix nvxival intaov qiQiveg.

lam tauri flammas evomentes procedunt: terrentur Argo-
Qûutae lasone excepto:
III 1293, aitàQ 6 loiç yt

ei ôia^dg, êmóvrag, écre aniXàg etv àÀl néiQrj
(ilfivEi àneiçealrjai ôoveifisva xvfiaz\' déXXaig.

E lectione unius codicis Vaticani (il/iveiv Merkelius edit:

nézçï],

f4,lfivEv, dneiçealrjair xzX.,
quod et aliis et Plattio probavit, qui ab à ze uraquam verbum
pendere posse negat. Sed satis hanc opinionem réfutât II 70 :
iv&a ôè BejSçvxcov fièv àva^, &ze xvfia ê-aXdaarig
zQfjxi d-oijv ènl vr\\a xoçvaaezai xzX.

Subiectum verbi fil/ivEi solum amXàg nèzQtj est. Equidem
vero pro èmóvzag poetae reddendum esse suspicor : ènióaaez\'.
Cf. II 28:

ènl ô\'ôaaezai olóO-ev oTog
àvôça zàv, Sg fiiv irvtpe naçolzazog oià\' èôd/^aaaev.

Et II. XVII 381 :

zù) ô\'ènioaaofiépcû d\'dvazov xal fiÇav èzalçcov
vóaqjiv èfiaçvda&ïiv.

lamque tauri in lasonem invadunt:
III 1299. üg ó\'ó\'t\' èvl zQritoXaiv èvQQivoi %odvotaiv
ç)vaai %aXx})<ùv ôzè fiév z\'dpaftaQ/talQovaiv
nvQ ôXoôp m/inQdaai, Sz\'aô Xt)yovaiv dvz/iijg,
ôeipôg 6\'è^ aèzov néXeiai ßQÖfiog, ànnôi\' dl^f]
vEià&tv &g dça z(b ye 0-ofjp (pXóya tpvaiôwpxeg
èx aiofidibip àfidà(i), ^àp ô\'dfitpl ze ôt}ïop al&og
ßdXXep äte azcQont}.
Merkelius cum pro é^ aiiov, quod in melioribus libris mss.
traditum est, ipse è^ «f joO edidit, beno quidem locum est
interpetatus: „èx zov h.e. ex igno, qui ab inferiori loca
{pecó&ev ut 1358) emicat. \'Bçôfiog ôè xvQtag 6 zov nvQÔç
t)xog\' schol.," sed minus bene traditam scripturam constituit.
Equidem nullus dubito, quin corrigendum sit è^ a0ov.
In ultimis versibus rpconeondis cditQres mire a cocjicibus

mss. dissentiunt. Merkelius Hermannum secutus, pro ó/irfó^
recepit ófxdÓEvv atque ipse ^ro dfi<pl ze : äfifene et pro ßdÄÄev :
ßdXXov substituit, quae omnia Seatonio et Mooneio probavit.
Animum inducere nequeo, ut istas mutationes necessarias
vel etiam probabiles esse eredam.

Certe verbum omissum eas non probat; conféras II 541,
IV 468, quibus locis similiter verbum in comparationibus
cogitatione supplendum est; sin minus, conicere possis
fpvaiówatv, ut IV \'iOb di\'tiócovTss codex Laurentianus perperam
dat pro dvtióoaiv. Deinde ófidóq) optima lectio videtur ; eodem
modo dativus intellegendus est atque vs. 1297:

ol 6é fnv â/((pco
/ivxtjO-fià) xQareQoîaiv ivéjzÀtj^av xeQdeaaiv.

Neque magis verba d/t(pl te... . ßdXXev suspicionem ullam
movere debent: zóv re ôtjïor uWog d/tfißdXXcu die atepoa//
recto dictum est. Eadem notiono verbum ßdXXeiv logitur
IV 487:

pvxTÖg ze niXav xvicpctg dfiqiißdX^jaiv.

III 1838, ôeivùv (V ia/taQdyevv d/iv6tg xuiù (oXxag dQdtçov
ftôXaxeg dyvv/ievat dpôçnx&écç.

Miror aratrum sulcos babens; pootnm dicoro voluisso:
nglaobao aratro ruptao", mibi persuasum ost. Corrigendum
jgitur ost dçdtQ(i).

Plurimis vorbis Apollonius commoratur in magnitudiuo
»muulita draconis doscribonda, quem tantum stropilum odidisso
confirmiit, ut gontes vol romotissimao oum audirent. Facere
non possun», quin observationom sciiolinstao scurrilom obiter
corripinm. Ad versus onim

IV 181. ixXvov ol xal noXXôv ixàg Tnt;viôos Aïfjç
KoX^làtt yt)v ivéfiOVTO nuQÙ nQoxo^ai Avxoio

haec dédit: hnsQßoXfi xéxQn^cti neqï noaôxm eï yé tpt^ai xfjv
Tov ôçdxovzoç q)C}vt]v zoïg fièv fiaxçàv ovat zëv KóXyav

àxoveo&ai, aiizoîg ôè fii].

Id hercle mihi vehementer dolet eum non in medium pro-

tulisse, unde miram Medeae et lasonis surditatem cognoverit.
* tt

Monstrum tandem somno victum corruit

IV 152. OÎOV öze ^XrixQolai, xvXivóó/ievov neXdyeaaiv

xvfia fiéXav xcofóv ze xal d^QOfiov.
Hanc lectionem, quamquam nullam umquam eruditis suspi-
cionem movisse videtur, veram esse non credo : et sana ratio
et structura verborum flagitant verbum, quo post olov öte
careri non potest. Pro fiéXav igitur mihi reponendum videtur
jiéXei (cf. Ill IB, 102) vel néXev (cf. I 629, 728 ; II 436,
1171; III 252; IV 103, 118, 345, 430, 927), quod ad litte-
rarum ductus traditao lectionis etiam propius accodit.

Ad versum IV 259 in scholiis variae historicorum sententiao
conferuntur de via, qua Argonautao redierint: Hecataeus
dixisso fertur eos o Phaside flumino in Oceanum, dehinc in
Nilum, ex eo autem in maro nostrum pervenisso; deindo
haec sequuntur: lovio 6k ö\'Efiatog\'AQit/il6(t)Qog rpevdög (ptiaiv
elvar zöv yÜQ \'J>uaiv fti] avfißdXXeiv kjj tixectvtji, dXX\' ig ÖQi(oi>

xazaq)iQ£a&tti.

Non video, quaenam inter utrumquo sit controvcrsia:
Artemidorus Hecataoum mendacii insimulat, Bod causa mo
latct. „Phasim enim flumen Ocoano non miscori, verum de-
labi de niontibus" — hisce non obloquitur Hecataco, nedum
eum redarguat. An omnia flumina, quae in oceanum cfFun-
duntur, non defluunt de montibus? Quao cum ita sint,
nonnulla verba excidisso verisimile est. Dura noBcimus, quae

fuerit Artemidori de Phaside sententia, legere velim: àXX\'
ôçéù)v [x(ôv ^äqutvluv elç tóv jióvtov] xataqiéçEO&ai.

Medea lasonem obsecrat, ne meritorum suorum obliviscatur:
IV 383. fivtjaaio 6é xal nox\' ifiBio

axQEvyófiEvog xa^dxoiav óégog 6é xot Taov óvelgoig
oïxoix\' elg igeßog fiExa/ttóviov èx 6é oe ndxQtjg
aixlx* èftal a\' èXdöEiav \'Egivveg.
Quomodo haec lectio ab editoribus defendi possit, nescio.
Neque Merkelius, nequo Seatonius, noquo Mooneius correcti-
onem, quam editio Basil, habet: ix 6é xe ndxQ}]g, receperunt.
Mihi vero plane necessaria videtur.

Absyrto necato Argonautae duce Medea
IV 485. KóXxov ó\' öXexov axóXov, t)uxe xlgxoi

ytvAa nEAetdojv.
Saepius iam, Merkelium Laurentiani auctoritatem verbis
commendantom, re spernentem vidimus. Hoc autem loco mira
tenacitate lectionem aperte corruptam retinero vult. Neque
soli Merkolio hoe crimini dandum est, nam etiam Seatonius
ot Mooneius eum secuti sunt. Veram lectionem KóAxuv in
Quelferbytano esse Plattius vidit.
Cf III 212; IV 1002, 1073, e.a.

Postquam Absyrtus proditione interfectus est eiusquo copiae
nocto superatao sunt, Polens hoc consilium suis proponit:
IV 495. vvv xéAoftai vóxtuq ëti vf}\' inißdvtag
elQtalj] jitQdav nAóov dvtlou, ^ i:iéxovan\'
6t}toi- y«() i:iaO\'Qt}aavtag ixaata

lAnoftai OÙX ëva fiv&ot\', ötig TTQOxéçuac 6lca&ai
i)ftiag óiQvviei, xoög Tteioiftev ola 6\' âvaxtoç

500. eUviàeç, dçyaÀérjai ôixoaraalrjç xEÔôcovim.
^tjiôCt] ôé xev äfifii, xeôaa&évrcùv ôl^cc Àacjv,
ijà\'eïrj [leréneua xaxsQyofiévoiai xéJLev&og.

Bonam interpretationem, non emendationem haec poscere
iam Samuelsson vidit. Mihi quoque opinionem meam edere
liceat, praesertim ut Merkelium redarguam, qui, cum verba
perperam intellexerit, tam poetae quam scholiastae coniecturas
suas importunas obtrusit ; sensum enim esse videri scripsit:
„ad persequendum non ullo modo, etiamsi excitentur, impelli
poterunt ; sed disiuncti, ut sunt, manebunt. nobis ad perrum-
pendum, dum sunt, maturius quam posthac, cum ad concionem
congressi fuerint." Loco ita praepostere explicato, cum
fieréneira non facile conciliari posset cum {}ôti vvv (vs. 495),
pro ijô\'dt] vs. 502 edidit: i} t\'eït] atqno ^tjiôIt] pro comparative
esse sibi persuasit.

In scholiastae deinde adnotatione, quae est:

Ó IIt]Àevç ^vfißovxeöei fieià x6v \'atpi^qtov d-dvaxov tiXeiv
ènl xovg Xoinovg KóX%ovg, Xéycov öxi Ôç&qov lôôviag lô nençay-
fiévov èvl Àôycp %ç(j/tévovg ôiû^eiv fjfiùg", post verba Xéyav
8x1 inseruit vocabulum dnlO-avov, quo eius explanationem
suae interpretationi adaptaret.

At vero scholiasta summatim certe sententiam loci oxpressit
neque quicquam in eius paraphrasi mutandum esse opinor.
Peleus haec voluit.: Ubi primum illuxerit et hostes, quaecum-
quo facta sunt, cognoverint, non unam (vocem, se. Absyrti),
sed multas voces iis persuasuras esse confido, ut nos perso-
quantur: sed utpoto duco suo orbati gravi dissidio disiuncti
id exsequentur. Sparsis autem hostibus via nobis domum
redeuntibus (xaxEçxofièvoiai) in posterum iam expedita erit.

Priorem interpretationis Merkelianae partem plane réfutât
vs. 507 sqq:

KàXxoi ô\' ônndi\' ôXe&çov ènEfQdaO-tjaav ävaxiog
i}xoi fièv ôl^ea&ai ènéxçaov ivôo&i ndatjg
\'Açyù} xal Mivvag Kqovlrjg àÀôg.

In parte autem postrema, quam vix extrioo, verbum
xareç^ofiévoiai vertit „cum ad concionem congressi fuerint":
id vero ad Argonautas referendum esse neque ullo modo ad
Colchos pertinere posse satis constat. lure igitur Seatonius
rursus scripturam traditam integram servavit.

Ceterum, si quem offendat pronomen ijô\' eït] {t)ôeh] Lauren-
tianus exhibet), baud inepte suspicetur: i^ôr; iot,. Longa sylla-
ba eodem loco similiter corripitur vs. 656 infra lôçû âAig.

Unum miror, quod Mooneius, quem editorem tantum non
semper cautum cognovimus, nostro loco Merkelium secutus
est; credere non vult xatéçxea&ai hic significare posse:
ndomum redire", neque ftEiéneiia cum i}6i] vvv accommodari
posse. Scrupulorum oius causa me latet.

Do Rhodnno flumino sormo est, in quod Phaethon decidit:
IV 60L oùôé Tiç tJôûjp xàvo ôtù meQÙ xovfct raviaaas
oltüvög ôvvaiai ^aXéciv Uneç\' dXAà /teatjyifÇ
<pÀOYft^ ini&Q(^ax£i nenotfjftévog.
Si quid video, scribendum est: èvid-çiliaxei.
Cf. vs. 913 infra:

rf/î/îù xal ùg TeXiovtog èbg ndig, oTog halçov
nçotp&dfut\'og ^earoTo xatà fwyoö ëp&OQC TrdvKf)
Boôtt^g, 2S£içt}vù)v Xtyvçf} <5;il &v/növ lavO\'elg.

Circo mirum somnîum eomniat:

IV 065. (tïfiatl ol &dXa(iol ic xal içxca ndvict óófwio
fiiQta&ai ôôxtov ô\'d&QÔa qidQ/tax* idanrev,

oifft Tidçog ^elvovg &iXy\' dvéçag, Öattg txoito-
xijv 6\'aôtt) foviif) aßiatv aî/ian TtOQfvQOvaav,
X^çolv dfvaaaftévt],
Exscripsi hune locum propterea, quod Morkolium adnotasao

Video noQfiQovaav explicatione egere aut emendatione commoda.
In editione minore etiam nafKpavóaaav dedit. Yocabulum
autem nullam suspicionem movere recte iam Samuelsson
monuit, qui ad Merkelium refutandum plures locos contulit.
Equidem cum Merkelii adnotationem legerem, virum imme-
morem fuisse paene credidi eorum, quae ipse in Proleg. pg.
CLXXXV scripsit: ibi fuse de variis verbi significationibus,
quae grammatici tradiderunt, disseruit atque etiam e libro
I vs. 935 attulit:

ôlvrj 7ioç<piçovTa ôii^vvaav *EXXi^anovxov.
Notio scilicet aestuandi tam flammae quam maris propria est.

Iris

IV 773. daatpUavB 6éttv xal ênifçaôe fivd^ov

"HçTjç ivpealfig, ùçaév lé fiiv elç ? véea&at.
lure Merkelius observasse videtur ivvealaig non dici pro
„mandatu", quod èvvealai III 1364, êgirjfioovvr] IV 881 sig-
nificant, atque ideo èvvealtjg edidit. Praestare puto: "Hqtjç
èvvealag. Cf. 845

Sing ô\'àyôçevev iqjei/itàg

IV 924. âXXo&i âè nXayxiaï fieyàXi^ Inó xv/ian niiçat
^óx^cov, fixt Ji^çoi&ep dnénxvep al&of*ipt]
âxçcjp ix axoniXop, nvçi&aXniog htpóO^i niiçT]ç,
xuTiP^ ô\'dxXvàeig atdijQ niXtp, oiô\'i xep aiy^tg
iÔQOxeg ^eÀloio.

Sublata virgula, quae nunc post axoniXcop fere ponitur,
emendaro velim nvçi&aXniag Itpäd-i niiçag, ut suum obiectuni
verbo dnimvev restituatur. Cf. vs. 963 infra.

Nereides navem periclitantem per manus tradunt.

rV 948. &ai\' i^/ia&Ó£VTOs èmaxEÓöv alymXoXo

naqd\'Evixal, dl^a xoXnov èn l^vag dXl^aaai,
ag)alQj] d&vQovaiv negttjyér t) ftiv intita
äXXi] bn äXÄtjg béx^xai xal ig r\'jiqa niftnet
Hifit\' fttraxQOvlriv fj oöjtou nlXvarai oWet.

Lectio codicum Laur. Guelf. Vatt. ») /xhv ënena, quam
Graecam esse Schneiderus negavit, a Merkelio retenta est;
Seatonius et Mooneius lectionem editionis Florentinae al
receperunt. Ego quidem nullus dubitabam, quin corrigendum
esset: ii)p ftiv inma (agiaïgav scilicet), cum in apparatu
critico libelli Oxoniensis id ipsum ut „vulgatum" comme-
moratum vidi! Apud Merkelium tamen eius nulla facta est
mentio. _

Areto consilium Alcinoi per praeconem cum lasone com-
municat:

IV 1117. 1Ö yAg avidg ièiv KóXxoiai dtxdaaei,

naQ&£Vtxt]U ftiv ioScav ioH noil óófiaia nargög
ixóóoEiv, AéxTQOv óè avv dpégt nogaatvovaav
oixitt xovQi6lt]g ftiv dnoT/4tj^£n> <piXóttjtog.

Iure Schneiderus suspoctam habuit scripturam tói\', sed
non verum est quod temptavit Idóu.

Pro ttèiooKov reponendum est aêrdóiop. Nempe permagni
lasonis interest scire, quando rox rem diiudicaturus sit: cum
autem festinationo opus osset, vs. 1180:

aóiopvxl xovQj] &aXa/ii^top iptvop tivi^P.

Cf. Od. VIII 449:

aitóóiop i\'äga /ttp rafihi Aovaaa&ai épdiyei.

Ex Argonautis quinque viri ount quaesitum Herculem
eiusquo amicum ac comitem Polyphemum, de quo et alia
poeta narrat ot haec:

IV 1472. àÀÀ\' 6 fièv OVV MvaoTaiv èmxÀeèç âaiv noXtaaag
vóazov xtjôoavvrjoiv ê^r] ài^\'^fitvog \'ÂQyù
zfjXe ài ijnelçoio.

Suspicio me tenet poetam scripsisso:
àX?\' à fièv év MvaoTaiv xtX.,
collatis etiam verbis scholiastae quae sunt: üoXvqiTjfios év
Mvala xazaXeupd\'elç ixnae nôXiv Klov xtX.

Mopsus, cum spina draconis ab Hercule interfecti pedem
vulnerasset,primum dolorem non persensit, mox autem occubuit :
IV 1522. Ó àh (polviov é\'X.xoç àtpaaaev

d-açaaXécûç, é\'vex\' oS fiiv bnéç^iov êXxoq éreiçEv.
Pro altero é\'Xxog Brunckius coniecit àXyoç, quod plerique
editores receporunt. Mihi praestare videtur éxiàg, et quod
traditae lectioni propius accedit et quoniam sequitur:
ayJzXiog- tj ré ol i^àt] hnb yçot ôveto xà/ta
Xvai/ieXég,
et vs. 1530:

TivO-eaxe yàç ivào&i aciçxag

iàg àf\'aQ.

Mirum errorem in scholiis deprehendes, ubi ad
IV 1588 aùiÙQ à T£lù)g

TqIicov dv&éfievog zqlnoàa fiéyav, eïaato Xlftv)}v
tla^alvtiv

verbum eïaato redditum est per ÜQfit^aev.

Nimirum eïactzo hic non verbi ïea&at, sed verbi eïôea&at
aoristus est, quod apud nostrum sesconties invenitur, cf. I 718,
1024; n 579, 582; III 399, 502; IV 1478, 1733, o.a.

IV 1696. vvxi\' ôXorjv oêx àarça ôilaxctvev, oix dftaçvyal
fii^vrjg- odçavà&ev ôè fiéXav ug âÀÀi]

(jjQcoQSi axoilr] fivxdiav àviovaa ^Eçéd-ç(ùv.

Pro âÀÀf], quod Seatonius Mooneiusque tuentur, Merkel de
suo edidit oSàt]. Maluerim dx^iia cl. II 1103 :

xeXctivtj ô\'oiçavôv dx^vg
àfinexBv, où ôé àatça ôiavyéa tpalvei\' lôéa&ai
èx VEféùJv, axoiÔEig ôè neçl Çô(poa i)Qt)QEiato.

et IV 1361 :

dÀÀd ng dxJivç
t}è vitpog fuaoTjyv gxxEivoftévag èxdÀvtpev.

IV 1714. roi ô\' dyXaàv \'An6XX(>)Vi

àXoet ivl axitQ^) xifiEvog axiâevid te §o)fiàv
noleov.

Pro axidevid nescio cuius coniectura apud Wellaueruni
cotnmonioratur d-vàevtd. Vide an non potius pro axieçtp Apol-
lonius scripsisse putandus sit oxeIqc^ (gypsus). Similiter nia-
tories indicatur II 386 :

pt^ôp \'Açtjog

Xatpeov ^7totf]aap

et 696 :

xal lol /ièp âfOQ ^ù)/idv letixopto

Xéçfiaaip.

THESES.

I.

Lucian. Auach. 12: ot» yuQ otfrw Adyov (iv tis nQoaßtßdoeii
OE tfj fjdovfj Toiv ixEl ÖQOiflivfOV.

Emendandum est: löv ixEt ÖQtofiivoiv.

II.

Iniuria Eboling (Loxicon Homericum, ad voc. /diyaQov)
vocabuli fiiyaQov varias luisse significatioues afiirmat. Semper
et ubique t6 (liyaQov apud Homeruin princeps domua diaeta
cat, in qua tola fainilia interdiu vivit, cenat, opera sua peragit
atque in cuius parte inlerioro coniuges etiaiu dormiunt.

III.

Perporam J. U.\' Powell (Claas. Quart. XV No. 3-4)
vocabulum vinobcq (Horn. Od. 6 404) oxplicavit per „first

cousins of the sea."

62
IV.

Eo quod non intellexit Apoll. Rhod. I 1161 sq. P. Langen
(ad Val. Flacc. Arg. III 474) erroreui puerilem poetae im-
putavit.

V.

Val. Flacc. VIII 160 sqq.:

Hoc erat, infelix, redeunt nam singula mentl,
Ex quo Thessalici subierunt Colchida reges,
Quo nullae te, nata, dapes, non ulla iuvabant
Tempora.

Reponendum est cum L. Muellero: Tempea.

VI.

Horat. Epod. IV 16 legendum est cum editione Venota
anni 1478: Othone contento.

VII.

Rutilius Namatianus I 493 sq.:

Victorinus enim, nostrae pars maxima mentis,
Congressu explevit niutua vota suo.
Baehrens iniuria pro pars do suo laus et pro mentis cum
Burmanno gentis coniecit.

VUL

Petron. Sat. Ill legenduni puto:

donee ancilla vini acevho odore corrupta o.q.s.

IX.

De ya/ioj met twee vrouwen gelijktijdig was volgens het
Atheenscho recht onmogelijk.

Ten onrechte ontkent Beauchet (Histoire du droit privé
de la République athénienne I pg. 82—107) hot bestaan te
Athene van een door de wet erkend concubinaat naast het
huwelijk.

XI.

HAthoi zijn niet „Fahrende Leute", zooals BU\\mner (Sitz.
Bor. Bayr. Akad. 1918. 6o Abh.) beweert, maar veeleer
»bedriegers" of „landloopers". Ook do vertaling „verleider"
\'n Matth. 27, 63 is onjuist.

XIL

Do totnogtoe mot Lycea opgedane ervaringen wettigen
het geheel niet de belangrijke jilaats door het aanluuigigo
OQtwerp-M. O. wet aan het Lyceum toegedacht,

xm.

Tenzij als bezuinigingsmaatregel verdient de oprichting van
Lycea geen aanbeveling, voordat met een geheel veranderd
leerplan proeven zijn genomen.

XIV.

Het voorstel tot oprichting van Grieksch-looze Lyceum-
afdeelingen met Latijn behoort ten sterkste afgekeurd te
worden.

XV.

Onjuist is het de verbetering van het middelbaar onderwijs
te willen zoeken in uitbreiding van het aantal leervakken.

g^ÊÊmmmmmm.

M" ■

I--;

" . /V

• t A.\'.jik...

\'■i\' -O:.

VÜ" »tl\'.«ijl • . . " N\' ■ . \'
_______ ..... , _______ ■