COMMENTATIO CRITICA

putonis quae feeüntüe epistolis,

peaecipue

TERTIA SEPTIMA ET OCTAVA.

m

COMMENTATIO CEITICA

de

1\'LAïONIS quae FERUNTUR EPISTflLlS,

praecipüe

TERTIA SEPTIMA ET OCTAVA.

quam,

ANNUENTE SUMMO NUMINE,

EX AUCTOETTATB BECTOKTS MAONTPIOI

CHRISTOPHORI HEBfRICI DIDERICI BÏJYS BALLOT,

IN FACULTATK MATII. Eï ÏHIJL. NAT. PKOP. OED.,
HEO NON

ampltssimi SENATUS ACADEMICI consensu

KT

nobilissimae FACULTATIS PHIL. ÏHEOR. et LITT. HUM. decbeto,

SDMMISQUE IN

phil. theor. et litt. hum. honoribüs et privilegiis
eite et legitime consequendis

oiisanbsp;I^KI iS!!i@-Tiaa?Di©Trfl[Faa

publico examini submittet

HERMANÜS THOMAS KARSTEN,

Amisfurtensis.

d. ix febuuauii a. mdccclxiv, hora i.

■^rajBrti aï lIjBnnm;

TYPIS MAND.»I.VERUNT KEMINK ET FILIÜS.
mdccclxiv.

t

PARENTIBUS

SACRUM.

m-\'
jfö • i

Ki

i\'. / 1

f if ■

peaefatio.

(^uod illustrium anüquitatis scriptorum fere nemini, id
I\'latoni evenit, ut ex eius scriptis, quae aequalium in
\'quot;^om.ihus fuerunt, nullum, quantum compertum liahemus, in-
J\'^na temporum hominumve ineuria intereiderit ; contra cum
paucis excellentibus philosophis et oratoribus commune
^ahuit, quod eius nomine plura édita et divulgata sunt
\'^^npta, quae jam olim-.acutiorum criticorum judicio repu-
sunt. Causa rei fuit quod Piatonis atidilores vel
^etores, sapientiae eius et orationis admiratione capti,
^um scrihendo imitari studuerunt et sua specimina ma-
9istri nomine insignita venditarunt. Horum nonnulla
d\'^in veterum criticorum adem non fefellerunt, alia vero
ultima Äcademiae tempora pro germanis Piatonis mo-
\'^\'^^mentis habita sunt. In hac classe censentur Episto-
quae a Thrasylo in Platonicorum operum catalogum
\'^^^eptae, jam a Cicerone, Plutarcho eorumque aequalibuspro
^nceris habitae et studiose lectitatae sunt. Num mirandum

m

recentiores, po/stquam reuasceutihiis liieris Flatouis scripta
eruditonim manïbm versari demio coeperunt, in illoruni
auctoritate acquievisse? Neque tarnen frans latere uscfue
potuit. Nostra et patrum nostronm aetas, quae in sin-
ceris a fictis et spuriis secernendis tanto studio tantaque
cura élaborai, etiam hic falsarii mamtm odorata est. Bes
tarnsn nond\'wm ita illustrât a et in aperto posita, ut omniß
dubilatio sublata sit. Itaque quum aliquamdiu in Platone
legendo cum voluptate et sttidio essem versatus et ex hoc
scriptore argumentum ad dissertationem conscribendam su-
rnere destinassem, hortatu patris hanc materiam elegi in
qua vires meas periclitarer^ Suscepi opus, non lam ut
alios docerem quam ut me ipsum exercerem, putans et ai
judicium acuendum et ad Blatonem intelligendum nihilfruc-
tuosius esse quam ut germana et sincera a falsis et spuriis
distinguere discerem-. Equidem non dubito quin multa in
hoc meo opere sint peccata, multa quae abundent vel desint;
si tamen operam et oleum non prorsus perdidisse videbor,
erit quod me snscepti laboris, qui mihi nec levis nec inju-
cimdus fuit, non poenileat.

Restât dnlce officium, ut gralias agam et magistris
et amicis ac sodalibus, quortm vel consuetudini vel insh-
Itdioni plura debere me sentio quam verbis eloqui possum.
Non est quod te compellem, optime paler. Ut tua in mß
mérita, ita meus er g a te animus publicam professionem
nec requirunt nec admittunt. Pro hoc tamen non possum
non palam. tibi gratias agere, quod mihi non tantum auctor
operis, sed etiam ad,jutor fuisti: quare si hoc specimen

\'quot;■on nim.is rude et im,perfectum videbitur, id non exigv.a
P\'^\'o parte tuu consitiis monitisque accept,v,m deberi gratns
\'PTofiteor.

Vos autem, viri doctissimi et clarissimi, qui velin Gy-
i^nasio Bhenotrajectino adolescentidum m.e literarum. stndiis
formastis atque exemplo et institutione praeparastis ad illud
i^nnus quod jam ipse sum ingressus, vel qui juvenem, in
Academia multiplici disciplinarurn cultu variisque stu-
diormn curricvlis ad altiora er^idiislis, accipite sinceras
o-nimi gralias. Vos praeeipue, viri clarissimi Rovers
Opzoomer, quos per plures annos audire miJii con-
*\'\'^git, alterum, historiae et antiquitatum fontes aperientem,
alter urn veri anquirendi vias et mentis kumanae processus
^^plicantem, persuasum vobis haheiote, me lam ob institutio-
\'^em, vestram, quam, ob comitatem el benevolentiam, qua me
^w-plexi estis ita vobis devinctum esse, ut, dum stadii
Academici memoria in animo meo haerebit, vestra qnoque
\'Nomina, cara mihi sird futura.

Vos denique, quos in Academia fidos expertus sum am%-
^^^, quibuscum seria et joca communia liabui, valete et ita
mei memores estote, ut ego vestri nmiquam, oUiturus sum,.

Scripsi Amstelodami, m. Januario a. mdccclxiv.

CONSPECTUS.

CAPUT I.

Pag.

CaiTIOORUM DB rtDE EPISTOLAEUM OPINIONES........ 1.

CAPUT II.

EPrsTOLiEUM vetustate earumque INTER se tam discre-
1^\'^ntia quam coniunctione............11..

CAPUT III.

epistola vii.

5 1. Argumenti conspectus................29.

§ 2. De oratione...............42.

i 3. De sententiis et verbis a Platone desumtis.....61.

CAPUT IV.

EPISTOLA m.................. 84.

CAPUT V.

epistola VIII.................!01.

JL.

CAPÜT Vî.

DE REBUS HISTOEICIS QUAE IN EPISTOLIS MEMOEANTUK .... 114.

§ 1. De Athenarum statu adolescente Platone. De damna-

tione Socratis..............llî-

4nbsp;2. De Platonis sententia politica et de causa peregrinationis. 122.

5nbsp;3. De Platonis itineribus in Siciliam........128.

§ 4. De aliis quibusdam quae in Epistolis leguntur ad hi-

storiam spectantibus............150.

CAPUÏ VII.

DE PLATONrS ITINERIBUS QUORUM IN EPISTOLIS MENTIO NON FIT. 163.

CAPUT VIII.

DE PLATONIS DOCTRINA ET PLACITIS QUAE IN EPISTOLIS EXPONUNTUE.

§ 1. De doctrina nsfiX àmoz^/jt-n;..........181-

§ 2. De arcana Platonis philosophia.........201.

§ 3. Platonis quae fernntur quot;Ay^apa tàyfiara., ^tatpdsuç,

UuOayàpttQc................215.

CAPUT IX.

DE EPISTOLARÜM, PEAECIPUE Iliae ET Vliae, PBOPOSITO. DE PLATO-
NIS OBTEECTATORIBUS............: . . 226.

Condlusio................ . . . 240.

caput i.

criticoeum de fide epistolakum opiniones.

■A-rgumentum tractaturus, quod jam pridem eruditissi-
»lorum hominum industriam et vires exercuit, exordium
faciam exponendo paucis, qui sit quaestionis status, ut
\'^nde nata et quo jam deducta sit cognoscatur.

Tredecim quae feruutur Platouis epistolae liis titulis
sunt inscriptae:

Epistolae hae ut primum in Italia vulgatae sunt et
in eruditorum notitiam perlatae, maxima \'omnium ad-
miratione sunt exceptae. Ficinus, Laurentius Mediceus
eorumque familiares tam verhorum et orationis ornatu
quam praeclaris sententiis atque efFatis arcanae quadam
sapientiae specie involutis, quibus hae epistolae uitent,
ita capti sunt, ut pulcerrimum eas haberent excellentis
ingenii et sapientiae prope divinae opus, unde ad vi-
tam publicam et domesticam, ad scientiam rerum tam
divinarum quam humanarum saluberrimi fructus capi
possent. \')

Attamen jam inter veteres grammaticos fuisse qui ex
epistolarum illarum numero unam alteramque eximerent,
apparet ex antiquioribus codicibus, qui Epistolae XIII
adscribunt voêsósrtzi, eamque omisit in versione Latina
Picinus. Duo autem codices, Vindobonensis et Matritensis,
etiam Epistolae XII subscriptum habent dvriAs\'/srai ùç où
HkâTC\'ùvoç. Quam notam non video cur item ad priorem
illam, XIII dico, transferendam putemus, ut Astio placuit
(Plato\'s Leb. u. Sehr. p. 527 not.): haec enim epistola
ita comparata est, ut nemo qui illam respuat huic pa-
trocinari queat. Ceterum ab isto inde tempore usque ad
medium saeculum XYIII, Epistolae uno omnium doctorum
consensu pro germanis Piatonis operibus sunt habitae, ex-
cepta XIII, quam Aldobrandinus (ad Diog. Laërt. III,
61) et Cudworth (Syst. intellect. IV, 33) aliique non-

1)nbsp;Vid. e. g. Ficinus in annot. ad Epist. II, in qua „mysteriaquot; sibi
invenisse videbatur „quae mirum in modum praecepta Euangelica com-
probant.quot;

2)nbsp;Vid. Westerraann, De Epistologr. Gr. Pars septima in Progr. Lips.
1854, quem ducem in his sequor.

nulli ob aliquod arcanae quod ibi legitui\' sapientiae ef-
fatum a Christiano homine confictam putarunt. Similem
causam Menagio suspecta fuit\' Epistola VI. Hos redar-
S^ere aggressi sunt Bentleius et Wesselingius quorum
qui Phalaridis, item Socraticoram epistolas commen-
ticias esse ostendit, hanc quam modo nominavi ceteras-
lue epistolas Platoni adscriptas, utpote gravissimorum
^Uctorum, Ciceronis, Plutarcbi, Laërtii et tot scriptorum
^^terum testimoniis munitas, germanos habendos esse
I\'^atonis fetus affirmare non dubitavit. \')

quum Socraticarum epistolarum fides semel esset
*^oiivulsa simulque ostensum esset, totum illud scribendi
genus a veteribus neglectum, post Alexandri Magni de-
ûium tempora studiosius tractari et in rbetorum ac sopbi-
^tarum scbolis usurpari coeptum esse, non mirandum,
Ciceronis aactoritas sufficere non potuit ad Platoni-
carum epistolarum fidem tuendam.

1) Wesselingius in Epist. ad Venemam, Traj. 1748. p. 36—46. Cf.
Westermann 11. p. 5 et 5.

f) Id jam docuit Olearius, De scriptis Socratis contra Allatium sche-
\'^quot;\'snia (iasertum in Stanleii Hist. phil. p. 198—209 et in Socrat.

PP- ed. Orell. p. 88B sqq.). Ejus verba (p. 403) haec sunt ; „Ve-
ut quod res est dicam, videntur mibi epistolae illae ex earum
Senere esse, quae aliquid cum psXsrais Sophistarum habentes cognatio-
\' ®sercitii, gratia ab iis exaratae, discipulis eoruia exemjili loco
P\'oponebantnr. Sic Theophylactum Graecas quasdam epistolas com-
^Gtttum fuisse novimus. Tales sunt omnino Phalaridis Epistolae, tales
^ Uquot;) Pisistrati, Solonis et aliae quaedam apud Laërtium, ut pro-
j ® ostendere possem, si ista hoc loco agerentur.quot; Quae Astius hunc
describens p. 505 adjicit: „Tales quoque existimo esse tum alias
^onnullas Platoni inscriptas, tum quatuor illas quae in manuscripto
loccîano celebratissimae Bodleianae Bibliothecae olini a me Oxonii
\'quot;ventae fuerunt:quot; haec in Olearii Sched. edit, non leguntur.

1*

Primum eas adortus est Meinersius (in Comm. See. Gött.
1783. vol. Y. pag. 61), qui ut Pythagoreorum quae fe-
runtur reliquias subditicias esse acute ostendit, idem
judicium tulit cum. de aliis nonnullis Socraticorum re-
liquiis tum de Piatonis Epistolis, in quibus animad-
vertit plura inesse quae Platonis aetati, ingenio, sen-
tentiae non congruant. Hie omnes illas epistolas nulla
excepta spurias habuit. i)

Meinersii sententiam, magis ob opinionis novitatem et
audaciam quam ob argumentorum pondus memorabilem,
impugnarunt ejus aequales Tennemannus, Tiedemannus,
Morgensternius, viri in vetere pbilosophia, praecipue in
Platonis doctrina illustranda, cum laude versati.

Ex bis acerrime Meinersio obstitit Tennemannus, Syst.
der Plat. Phil. I. p. 106—111. Gesch. der Phil. VI-
p. 451: qui contendit epistolas illas, si forte paucas
excipias, tam verbis quam sententiis ita referre Platonis
ingenium, ut habendae sint luculentissimum monumen-
tum unde philosophi vitae institutum, docendi metho-
dus atque interior doctrina cognoscatur. 2)

1)nbsp;Verba ejus haec sunt: „Licet vero Ciceroni plurimum tribnam,
aequum tarnen non est ipsius auetoritatem plus quam veritatem apud
me valere. Certissime enim mihi persuasum habeo, ilium falsas Plato-
nis epistolas non attentius legisse et examinasse quam fictas Zaleuci
leges, quas etiam pro veris accipiebat.quot;

2)nbsp;Pag. 108: „Wer Platonische Schriften gelesen hat, wird auch hier
seine Sprache Ausdrücke und Wendungen wiederfinden, so verschieden
auch übrigens der Briefstyl sein mag. Es kommen so viele umständ-
liche Nachrichten aus dem Privatleben des Dionysius, seinem Verhält-
nisse und Betragen gegen den Plato, seinem ganzen Charakter vor,
und alles dies ist mit so vielen kleinen Umständen verwebt, dass Nie-
mand anders als ein Mann, der Augenzeuge von dem Allen war, der
Verfasser von denselben sein kann.quot;

Tiedemannus et Morgensternms ceterarum fidem minus
firmam habuernnt^ earum praecipue in quibns arcana
quaedam placita tangnntnr, l) de Epistolae autem VII
fide dubitari posse non credidernnt : „contra cujus yvmió-
dicit Morgensternins, De Plat. Eep. p. 79, a
öemine quod sciam ne unum qnidem argumentum qua-
lecumque adhnc prolatum est. Hoe dum fiat, exspec-
tamns.\'\'

Ji^tiam apnd Prancogallos Fréret bis epistolis usus
tanquam primario fonte unde rerum et temporum
ad Socratem, Platonem et aequales illornm pertinentium
status cognoscatur. 3) In eadem sententia fuit quon-
dam Boeckhius, De Graec. trag, princ. (1808). p. 163,
^^jus judicio Epistolae III, VII et VIII a Piatonis
Dianu profectae esse putandae sunt. 3)

1) Tiedemann, Geist der Spec. Phil. (1791) II. p. 119, Epistolas II
spurias judicat. Morgenstern, Entwürf von Platon\'s Leben (1797)
P- 61 not. loqaens de arcana sapientia Platoni in epistolis his tribnta
dioit dubitanter : „Doch verdiente die Sache noch eine genauere Unter-
suchung.»

■2) Préret, Memoires de 1\'Acad. des Inscr. (1809) T. XLVII. p. 257
quot;ot. haec dicit : „Aucun des anciens n\'a douté que les lettres de Platon ne
fgt;issent de ce philosophe; elles furent publiés par Hermodore son ami
son disciple, Cic. ad Att. XIII, 21. Thrasylle et le grammairien
Aristophane, dans la distribution qu\'ils avaient faite des ouvrages
et supposés qui portaient son nom, plaçaient ces lettres au rang
des véritables. Denys d\'Halicarnasse fait mention des lettres de Pla-
De art. Demosth. p. 178 oper. vol. II; mais ce qui est décisif, c\'est
^quot;le Ciceron lui même, Tusc. V, 35, cite la lettre aux parents de Dion
ces termes : „Est praeclara epistola Platonis ad Dionis propinquos.quot;
Cum Boeckhio consentit J. A. Grimm, De Bpp. Plat, utrum ge-
mimae sint an suppositiciae. Berol. 1815: qua dissertatione uti mihi
\'\'on licuit^ nec licuit item Westermanno ; laudatur vero ab Hermanno,
Gesch. der Plat. Phil. p. 591, not. 210,

Paucis vero annis post prodiit liber Astii, Platen\'s
Leben und Schriften (1816), in quo sincera et germ ana
Platonis scripta a commenticiis et falsis secernere in-
stituit. Hic Epistolas omnes spurias judicavitj tantum
abesse docuit ut vel Platonis ingenium et sententiam
référant vel verum rerum auctorem et testem ostendant,
ut potius ah ejus mente, sententia, dictione plurimum
distent, turn multis partibus contineaut ficta, insulsa,
inepta: quae passim exemplis et argumentis declarare
instituit. Hujus liber tantum habuit momenti, ut ab eo
inde tempore magna facta sit opinionum mutatie. Pleri-
que Plateni Epistolas abjudicare coeperunt, nec tamen
omnem iis negarunt fidem, sed partem earum si non
ab ipso Platone, certe ab aliquo ejus familiarium, ut
Speusippo, conscriptam putarunt. In hac sententia fuit
Secherus, Ueber Platens Schriften (1820), p. 376 sqq.
qui Epistolas ad Dionysium, ad Dionem et ad Dionis
familiares, h. e. I—IV, VII, VIII, XIII, Platonis dis-
cipulorum alicui tribuit, ceteras seriores ducit. In ean-
dem sententiam abiit Salomon, De Platen, quae vulgo
feruntur Epp. in Programm. Gymn. BeroL 1835. p. 16. i)
Jam ee ventum erat ut epistolae illae subtiliere
trutina examinatae in classes quasdam distribuerentur
praestantiae gradu et vetustate dispares. Quod prae-
eunte Sochere facere instituerunt Salomon in disputa-
tiene mode laudata et Hermannus in opere: Gesch. u.
Syst. der Platen, phil. p. 423 sq. Cuncti in hoc

1)nbsp;Cf. censura hujus dissertatianis in Berl. Jahrb. 1835, TI. p. 453
sq. quam scripsit Boumann; et in Zeitsch. f. Alterth. Wiss. 1837, P-
274, auctore Hermanno.

2)nbsp;Ante hos eandem quaestionem tractavit Wiegand, Epp. quae Plat.

consentiunt, primum locum teuere Epistolam YII, proxime
liuic accedere III et YIII; quas tres epistolas Plato-
nis familiarium alicui tribuere non dubitat Salomon,
Hermannus postremam eximit, quam a falsario concin-
natam putat. In ceterarum fide et pretio àestimandis
discrepant. Salomon Epistolas lY, IX, X anteponit Epi-
stolis II, YI, XI, XII, XIII, quas pejoris notae aesti-
mat; Hermannus contra Epp. II, Y, YI meliore de Into
esse judicat quam IX et X. Uterque eorum Epistolam I,
Salomon etiam Y non Platonis, sed Dionis nomine
inscribendam censet; de quo infra.

Quod ad YII Epistolam attinet, baec ab Hermanno
praedicatur illustre monumentum, in quo Platonis vita
et ingenium vere sunt expressa. Causa cur earn tamen
Platoni abjudicat, potius est quod scriptionem ipsius
personae minus accommodatam, quam quod ingenio
indignam censet. Non tarnen satis perspicua aut firma
argumenta attulit, cur, si Platonis personae epistola
parum consentanea babeatur, alicui familiarium ejus tri-
buatur, aut si digna sint magistro oratio et argumen-
^ïim, cur non ipsi potius quam discipulo adscribatur.
Porro autem, si haec epistola Platoni vindicatur, reli-
quarum nonnullae certe non tantum ab ilia distant
quantum nothi et spurii fratres a germano. Quare non
ûiirandum foret, si illius argumenta multos impellerent

nomine vulgo feruntur. Spec. crit. Gissae 1828. Hoc tamen opusculo
^ihi nti non licuit, nec magis altera Hermanni scriptione, TJeber Platon\'s
Sohriftstell. Motive. Epistolam II diligenter examinavit Wiegand, Symb
iu Plat. Ep. H. Wormat. 1854.

1) Appellat earn „Biiu authentisches Docuiaent für Plato\'s äussere und
gt;inere Lebensgeschichte.quot; p. 434.

ut ad Morgensternii sententiam redirent atque tota
quaestio in eundem fere revolveretur statum quo ante
Meinersium fuit. \')

Ecce vero nuper exortus est vir illustris, qui labefac-
tatam Epistolarum iidem restituere est conatus.

1) Lubet hie appoiiere nonnulla VV. DD. jndicia, qui strictim de
Platonis Epistolis sententiam dixerunt.

Niebühr, Rom. Gesch. (1827) I. p. 18. ob historicas rationes Epist.
VII spuriam habet; quamqnam quod ibi affert argumentum, de voca-
bulo \'iTaUa post Alexandrum demum hoc sensu usurpato, falsnm est,
ut docuit llermannus. System d. Plat. phil. p. 591. nquot;. 213.

Brandis, Diatr. de deperd. Arist. libr. de ideis. Bonn. 1823. p. 2: „qui
ad mysteria scholae (Platonis) provocant, testimoniis nituntur ipsius
Platonis aut minus intellectis aut depromtis ex Epistolis Platoni falso ad-
scripts.quot; Idem arbitrator Trendelenburg, Plat, de Ideis. Lips. 1826. princ.

Stallbaum, Prooem. ad Plat. Remp. (1827) p. LXIV : „Erunt qui
hujus (VII) Epistolae fidem malis suspicionibus labefactare studeant.
Mihi, si ulla earum Epistolarum quae vulgo Platoni tribuuntur ger-
mana est, haec certe philosopho non indigna videtur.quot;

II. Ritter, Gesch. d. Phil. (1830) II. p. 156. De Platonis itineri-
bus in Sicilian! loquens dicit : „Diese Erzählungen haben eine sehr un-
sichere Beglaubigung an dem Briefwechsel, welcher zwischen dem Pia-
ton , dem jungem Dionysios, dem Dion uud einigen ihrer Ereunde soll
stattgefunden haben; denn aus dieser Quelle allein sind die Nachrichten
der Späteren geflossen (in hoc virum doctum errare infra ostendam).
Nun ist es nicht zu bezweifeln, dass alle die noch vorhandenen Briefe
unecht sind. Doch sind sie znr Vertheidigung des Piaton geschrieben
und mögen sich daher wohl zum Theil auf Thatsachen stützen.quot;

Hase, .Journal des Savants, 1836, p. 478, ita judical: „il est reconnu
aujourdhui que les lettres nommées Socratiques, celle que l\'on attribue
à Phalaris, à Diogène le Cynique, à quot;Brutus, à plusieurs autres hommes
célèbres antérieur à l\'ère vulgaire sont toutes supposées. Les lettres
qui existent sous le nom de Platon ont été probablement composées
peu de temps après sa mort par quelque philosophe de son école.

E nostratibus nominandi Wyttenbachius ad Phaedon. p. 108 (1810).
De Phaedone, dicit, „antiquissimum est testimonium ipsius Platonis in

Groteus in Historia Graeciae, ubi Dionysii et Platonis
res narrat, Epistolas cnnctas, prima tantum excepta, a
îlatonis manu profectas esse contendit, easque optimum
habet fontem ad illorum res cognoscendas. \') Argumenta
ab Astio prolata ad earum fidem labefactandam non
tanti ponderis aestimat, ut Ciceronis et Plutarcbi. au-
ctoritatem elevent; quod ad orationem attinet, imquum
PUtat epistolarum stilum dialogis metiri. De ipsis tamen
epistolis, sive dictio sive argumentum spectetur, parum
bonorifice existimat. In consuetudine et commercio cum
I^ionysio Platonem saepe imprudenter, imo fatue agere
judicat ; interdum memoriae culpae lapsum opinatur ; dic-
tio autem ei videtnr affectata, fucata, inconcinna. 2) De-
fensie ejusmodi est ut Groteus ipse, si esset Platonis
loco, tale patrocinium, opiner, repudiaret.

Non est m en m pugnare contra vires dectrinae aeque

Ep. XIII ad Dionysium, p. 728 (336 A.). Banc enim tarn germanam
qnam ceteras Platonis epistolas persuadet nobis P. Wesselingius in
®Pist. ad Venemam.quot;

Van Heusde, Init. Phil. Plat. (1831). vol. 11. pars I. p. 127. „Non
qiaerimus hoc loco de Epistolae (Tl) auetoritate;... sive cui germana
^ideatur sive suppositicia, id nemo dubitat, quin Platonicum plane vi-
■^am auctorem habeat.quot; cf. p. 121 et 138.

Denique Cobetus Var. Lect. p. 235 de Ep. VII nuper hoc tulit judi-
cium: „Platonis ipsius esse hanc epistolam et argumentum et stilus

clamant.quot;

Grote, Hist, of Greece, vol. XI. p. 75. Credo, si scriptores de-
Perditi de illis temporibus superstites nobis essent, Groteum aliter fuisse

opinaturum.

En ipsius verba. Reprobata Astii sententia haec addit, vol. X. p.
433 not. 1 „the proper conclusion from his (Ast\'s) premises appears to
be, that Plato wrote letters which, when tried by our canons
^•»out letterwriting, seem awkward, pedantic and in a bad taste.quot;

ac judicii laude claros, tales praesertim, quos bene-
volos potius judices quam adversarios mihi opto. Res
tarnen postulat ut quod sentio dicam. Mihi diligenter
examinatis bis epistolis et perpensis quae Ast, Salomon,
Wiegand, Hermann, ceteri animadverterunt i), liquere
visum est, eas omnes et argnmento et oratione ita com-
paratas esse, nt nec Platonem nec Speusippum nec unud
e familiaribus Piatonis auctorem référant, sed aliquem
vel potius aliquos ex imitatornm grege, qui centum plu-
ribusve annis post vixerint: homines (ptXoTrXâro^vizç, qui
lectione ejus imbuti, in historia modice versati, in philo-
sophia parum, e Piatonis scriniis haec specimina con-
cinnaverint. Illarnm antem ut optimam ita antiquissi-
mam esse Epistolam VII, ex hac ceteras plerasque a
serioribus esse procusas.

Quibns argnmentis haec mea opinio nitatnr, sequens
disputatio explicabit.

1) Ex his Ast omnes Epistolas ordine et carptim, Salomon data opera
VII et VIII, Tiedemann et Wiegand II, Hermann (libr. laud. p. 502
nott. 216, 220) praecipue VIII in examen vocarunt.

caput il

DE BPISTOLAKUM VETUSTATE EAßUMQOB INTER SE
TAM DISCKEPANTIA QUAM CONJDNCTIONE.

Diogenes Laërtius in Vita Platonis III. § 56 sqq.
memorat, e veterum grammaticorum testimonio Plato-
nem dialogos suos edidisse descriptos mtx rpiKoyiav vel
Jcarà rsTpixKoyiocv. Inter eos qui in trilogias divise-
ront nominat Aristophanem Byzantinum (§ 61). Verba
ejus haec sunt: quot;^vioi la, uv sur) xa) \'ApicrroCpmm
ypaiXßizTtxo?, sk rpi?^oyizç sXxovin Tcvg hxXoyovç, m)
\'^P^Ti^v fûv riôéaa-iv, m WstrcA IluA/raV., Tîfiizioç, Kpi-

_____TTÉptîTTîjv Kp/rav,nbsp;\'Ett/ö-töAä/- rà

Kxô\' sv xa) âraxTccç. Ex hoc loco colligi posse vide-
tur Aristophanem Epistolas quoque inter Platonis scripta
ïecensuisse. Ambigitur tamen, utrum illud œv hr) xa)
\'ApirrroCpizvyii; referendum sit tantum ad proximum eig
£Kkov(71 t. s., an pertineat etiam ad descnpti-
oaem quam deinceps subjungit, kx) ttpùjtt^v (x,. tMchti ktL
Si Diogenes accurate locutus est, ad utrumque referri

oportet: cur enim, postquam nominatim Aristophaneaa
citavit inter eos qui dialogos in trilogias diviserunt, m
memoranda ipsa divisione alium auctorem sequeretur?
Tarnen pro negligentia qua ille excerpsit, fieri potest
ut diversa miscuerit, uti opinatur Sückow (Wissensch-
Form d. Piaton. Sehr. p. 165 sq.), ideo praesertim, quod
in tota illa descriptione diversi argumenti scripta ita con-
sociata sunt, ut docti grammatici judicium hand facile
agnoscas. Nam qua ratione inter se cohaerent, quam
quintam trilogiam facit, Kpkccv,nbsp;, \'ETrKTToXai\'^

Res incerta est. Attamen etiamsi haec divisie non fuerit
Aristophanis, illud probabiliter statui posse credo, Ari-
stophanem Epistolas in catalogum récépissé; si omisis-
set, dubitari vix potest quin ab aliquo certe recenti-
orum inter voSsvoßsvovg Xoyoug numeratae fuissent. Atqui
et a Cicerone et a Thrasyllo et a Dionysio Halicarnas-
sensi (De vi dicendi Demosth. p. 1027) ceterisque qui
earum mentionem fecerunt, pro genuinis habitae sunt.
Ceterum quot epistolae lectae fuerint ab Aristophane aut
ad quos scriptae, non additur. In tetralogias autem divisit
Thrasyllus, quarum nonam sive ultimam secundum Laër-
tium efficiebant haec scripta: M/vo;?, No\'ao;, quot;ETivoi^k,
quot;Y.TrKTToKai. Tum Epistolas enumerat his verbis: quot;^TriaroKoc)
rpiirmihxa, yjèiKM, sv oäg sypa^isv sv Tpärrsiv.... Trpk
quot;ApKTTO^-yjf/.ovnbsp;Trpoç \'ApyßTOiv Sûo, Trpoç Aiovvirtov rsr-

rapsç, Trpoç \'Y.p!Asi(X,v m) quot;Epwwv xa,) Kopltjxov i^ia, ■xpk
Aeahà!Jt.ûc,VTa, f^îa, Tpoç Aiccm (/,tûi, vrpoç Usp^Uxav
■ 7[poç rovç Aioovûc; oÎKsiouç ^ùo.

Hune Laërtii indicem si cum vulgata Epistolarum
sylloge comparamus, videmus ambo duabus in rebus
paulum discrepare. Primum in hoc, quod Laërtius citât

Epistolam îrpàç quot;Apta-TÓ^ijf^^ov, pro quo codices habent
\'^PKTTo^upov. Notum est veteres nomina propria saepe
contracta ant omissa terminatione scribere solitos fuisse,
iîide magnam nominum similiter incipientium ortam esse
confusionem i) : quare probabile est hanc quoque am-
borum nominum permutationem libiariorum compendio
•leberi. Uter autem titulus praeferendus sit, baud facile
^ijudicari potest; opinor tamen potius cum codicibus
scribendum esse Tvpog \'Apurro^ccpov, quum hujus quoque
nomen praefixum sit in lo. Damasceni, Parall. in Stobaei
î\'ioril Append. IV, p. 19 Gaisford.

Altera differentia in hoc posita est, quod Laërtius
numerat quatuor Epistolas irpog Atovvaiov, pleraeque autem
editiones inde a Eicino et edit. Basil. 1. unam harum,
Primam, non Piatoni, sed Dioni ascribunt. 2) Huic vero
obstat codicum auctoritas, qui tantum non omnes, in
his Parisinus A et septem Florentini, inscriptum habent:
nAarwv ù^iomaicp su TrpârTsiv. 3) Eandem inscriptionem
î^iogenem -et Thrasyllum in suis libris legisse non est
luod dubitemus. Neque vero idonea erat causa cur edi-
tores titulum mutarent. Nam quod aiunt epistolae huius
î^ïgumentum Platonis personae et rebus non esse accommo-
datum, at non magis congruit, imo minus etiam, Dionis
personae, quod infra ostendam. Itaque argumentum

1) Vid. Cobet, Var. Lectt. p. 371.

Id pro vero certoque habuit Tennemann, Syst. der Plat. phil. I.
P- l-O?. „Es ist aber m bemerken dass Diogenes den ersten unter den
ûoeh vorhandenen, wie billig, nicht mit unter den Platonischen rech-
net, weil er den Dio zum Verfasser hat.quot; Seentus est in hoc Wesse-
lïngium Epist. ad Venemam, p. 42.

3) Vid. Stallbaum ed. Plat. opp. Gr. Var. lectt. Tom. XII. p. 467.

epistolae tantum probat, scriptorem qui eam composuit
inepte et inscite finxisse: quare restituendus est codi-
cum titulus : nAarwv Aiovuai^ fu rpxTTSiv. i)

Non maiore iure Dionis nomen pro Piatone snbstituit
Picinus in Ep. V, quem tarnen plures secnti sunt, re-
clamantibns codicibus et sine ratione: nam quod Plato
ibi de se ipso in tertia (ut aiunt) persona loquitur, id, si
verb\'orum ordinem et Seriem spectas, eo loco nihil habet
offensionis. Praeterea est Ciceronis locus in Epp. ad
Div. I, 9 § 18, ubi haec epistola ut a PI atone scripta

citari videtur.

Deniqne sunt qnibus Epistola YIII, ad Dionis pro-
pinquos missa, pars esse VII^« et huic annectenda vi-
detur: quam opinionem falsam esse infra ostendam; nunc
animadvertisse sufftciat id repugnare Thrasylli notitiae,
secundum quem non una, sed dnae fuere Epistolae Trpk

Tobç Aiccvoç oIksIouç.

Ex his igitur eiïici potest, Epistolas quae hodieque
Platonis nomine exstant easdem esse quas novit Thra-
syllus, Tiberii aequalis^); ceteras quae Platonis nomine
inscriptae in Socraticorum Epistolis feruntur, illi inco-
gnitas fuisse. Unde apparet errare eos qui harum Epp-
nonnullas a Christiano homine confictas esse opinantur.

1)nbsp;Eo corniit Boeckbii opinio in Platon. Min, p 43, qui hujus epi-
stolae loco inaerendam putabat unam e Socraticis, XXTV. Item illorum
qui Epistolam Xfll ad Bionysium in duas epistolas vellent dividi,
ut placnit Wesselingio, Teunemanno, Astio (p. 529 sq.). Argumentum
quo horum opinio nititur, quod nempe Plutarchus in extrema Epistola
scripta esse memorat quae nunc in media leguntur, id acute diluit Her-
mann, libr. laud. p. 591. not. 214.

2)nbsp;De hocvid. Jonsius, De script, hist. phil. Ill, c. 3, 18; imprimis
vero Suckow, Die wiss. u. kunstl. Form der Plat. Sehr. p. 167—175.

U

Eodem syntagmate usi esse videntur Plutarchus, Aelius
Aristides, Lucianus, Albinus,\') Origenes, ceteri saeculi
II et III scriptores, a quibus diversae Epistolae passim
citantur. 2) His vero antiquior testis est Cicero, a quo
Epp. V, YII et IX laudantur. Cujus testimonium si per se
non tanti est ut ipsi Platoni attribuantur (cf. Wiegand
Pag. extr.), at Cicero id accepit ab aequalibus et majoribus,
Academiae sodalibus, unde efficitur ab bis quoque Episto-
las vulgo pro Platonicis habitas esse. Horum autem .aetas
quum non tam longe ab Alexandrinorum grammaticorum
temporibus remota sit, jam eo deducimur ut probabiliter
statuere liceat, easdem epistolas, si non omnes, certe
Praeeipuas, jam ab Aristophane grammatico tritas et in
operum Platonis catalogum receptas fuisse.

Jam si epistolas inter se comparamus, nemini dubium
^ideri potest, de quo omnes consentiunt, Epistolam YII,
ad Dionis propinquos scriptam, amplitudine, gravitate,
rerum copia, dictionis ornatu, ceteris omnibus praestare.
Est haec epistola quasi apologia, qua Platonis vitae ni-
stitutum et ratio, consilia itinerum quae in Italiam et
Siciliam suscepit, necessitudo et commercium quae ei
Bione et Dionysio fuerunt, exponuntur et ab ab-

orum reprehensionibus vindicantur ; praeterea multa inse-

runtur, quae ad Platonis consilia politica, docendi me-
thodum^ interiorem philosophiam spectant.

1) Albini superest libellus: Hkoc/ayi) sk roxti nAtirwvos SiaAöyou;, de
Vid. Sücliow 11. p. 8 sqq. et p. 169.

Cf. Hermanu p. 592, not. 220. Scriptores hos diligenter recenset
Westermann, 11. p. 3,4; commisit autem levem errorem, quum apud
Plütarehum Dion. c. 54 Epistolam VI citari scripsit; quae ibi narran-
tür legautur in Ep. VII.

Cura ilia epistola ceterae si conferuntur, earum ple-
raeque, etsi argumento et colore plus minusve discrepant,
cum ilia tarnen tantam habent convenientiam et con-
junctionem, ut ex ea quasi pendeant. In omnibus bis
tractantur res quae in illa aut levins aut accuratius
tanguntur; in omnibus fere idem sensus, eadem ratio
ac voluntas ; dictio quoque multis partibus similis, ünde
non injuria efflci posse mihi videtur, Epistolam VII cete-
ris exemplo fuisse ; hinc ut e fonte rivulos reliquas ena-
tas esse, easque non ab nno quidem fabro, at ex una
tamen officina esse profectas Res postulat ut id paucis
explicemus.

Epistolae VII argumento proximae sunt III et VIII-
Harum IIIquot; maxime convenit cum ea parte VII quae
in itineribus enarrandis versatur: nti haec apologiam
continet ad Dionis propinquos, sic ilia est apologia ad
Dionysium, qua Plato ab illius criminationibus se pur-
gat, itineris utriusque Syracusas suscepti rationes et
eventus exponendo. Tanta est autem argumenti et ora-
tionis similitudo, ut quisque statim agnoscat alteram
ex altera magna pro parte decerptam et expressam esse.
Comparentur modo inter se hi loci:

Ep. III. p. 316 C-317 E cumEp. VII. p. 338 -340

p. 317 E-318 E „ „ p. 345 C-347 E-
p.319 sqq. „ „ p. 348 C-350
Epistola autem VIII, quam perperam nonnulli cum
VII conjungendam pntarunt, huic affmis est eo, quod
consilia in priore epistola Dionis amicis data p. 336
B—337 E, in hac latins et ornatius exponuntur.

Itaque tres hae epistolae ut argumento ita dictionxs
colore adeo similes sunt, ut ab uno auctore possint esse

Pi\'ofectae \'); probabilius tamen tarn ob banc ipsam simi-
litudinem quam ob discrepantiam nominllarnm partium,
eas diversis opifieibus esse tribuendas aetate non multum
•listantibus, quorum posteriores primam epistolam (VIÏ)
^iipplere et amplificare sibi proposuerint.

® reliquis primum in censum veniunt Epistolae I,
XIII et IV, quarum tres priores inscriptae sunt ad
l^ionysmm, ultima ad Dionem.

Harum Epistola II forma, colore et argumento pro-
\'^ißie, etsi band parvo intervallo, accedit ad VII. Nam
III^ YII et VIII, ita haec quoque longior est, et
stilus earum tantum distat ab epistolari scribendi rati-
ut in eas omnes quadret id quod Dionysius Hali-
carnassensis dicit (De vi die. Demosth. p. 1037), Platonis
•quot;^pistolas potius appellandas esse Inpi.vj\'ycpiocs quam episto-
las: omnes scriptae sunt non ut a familiari ad familia-
, sed veluti destinatae ut in publicum ederentur. Ar-
gumentum autem Epistolae II si spectes, tale est ut
prorsus e VII profluxerit. Quae in hac dicuntur de pro-
fectione in aulam Dionysii, de invidia aulicorum, tum
\'le Dionysii philosophiae studio deque libellis ab eo de
Pliilosophia vel de rebus politicis editis, de natura rïj?
^^icTi^fi^g^ de philosophiae placitis celandis nec Uteris
üiandandis aut divulgandis, cetera, ea omnia in Epistola II
partim brevius tanguntur, partim copiosius contexuntur.
Ceterum rerum ordinem et stilum si attendas, est revera
farrago discordium rerum, et quae de philosophia dicun-

Ita putai-unt Boeckh, Grimm et Salomon, qui Epp. VII et VIII
®idem tribuunt auetovi. Cf. Herrn, p. 593. not. 215.

tur, ea, ut verbis utar Tiedemanni, „de iudustria videutur
tauta verborum obscuritate esse involuta, ut vix Oedipn^
verum scriptoris sensum inde possit elicere.quot; \')

At sunt item in Epistola II quae a YII baud parum
discrepant. Scriptor quum id maxime Dionysio prae-
cipere velit, ttooc M Trpoc Akk^Kov; m^? \'iz^\'^ (p. 3lO
D, 313 B, 313 C), ostendit talem esse decere ipso-
rum consuetudinem, nihil ut in ea reprehendendum ha-
beat posteritas. Itaque remotis suspicionibus quibusdam,
quae per calumniatores inter ipsum et Dionysium intev-
cessissent ac mutuae benevolentiae obesse viderentur, «gt;
reliqua epistola nulla amplius simultatis vestigia appa-
rent; laudat contra Dionysii studium sapientiae eumque
ut amicus amicum impellit et hortatur ad philosophiam-
Haec nequaquam quadrant cum Epistola YII, in qua
non nisi cum contemtu de Dionysii studiis loquitur et
talem erga tyrannum ostendit animum, ut non probabile
sit ullum amplius inter eos esse potuisse epistolarum com-
mercium. Quomodo ab uno homine tam discrepantia scribi.,
immo fingi potuerunt? praesertim quum ambae epistolae
non, ut Wiegand opinatur, diversis temporibus, sed circa
dialog, argum. p. uit. Laudat liaec Wiegand, Syfflb-

Crit. in Plat. Ep. II. p. 16.nbsp;g

2) Wiegand 11. p. 4. Notetar Mc in transitu error Wiegandii: p. ^

affirmât verba quae leguntur p. 310 B, roOnbsp;rtnbsp;i)

cot „consensu totius antiquitatisquot; referenda esse ad Dionysium ma-
jorem, non ad illius filium, ut fit in Epistola; citât autem Diog.
III, 21. Atqui apnd Plutarch. Dion. c. 16, Dionysius non pater,
sed\'filins, Platonem a secundo itinere reversum oratnbsp;äyst^

/.„Sèv .swTSf^Çstv /.viSènbsp;nar ccùrot T^po^ «ùs quot;Eiivjva,-. B^

ut credamus, praeter Plutarchi et Epistolae auetoritatem suadet Jio
utriusque Dionysii indoles, nec minus Laërtii negligentia in referend.s
Platonis itineribns.

idem tempus scriptae fingantur, nempe post discessum
Platonis ab altera profectione ad Dionysium minorem.
Quod apparet ex eo, quod initio epistolae mentio fit
de congressu Platonis cum Dione eiusque familiaribns
ludis Olympiis habito, quem congressum locum habuisse
post reditum Platonis ab ultimo itii-ere ostendit Epistola
p. 350 B. Ergo ambae bae epistolae eodem tem-
pore scriptae finguntur, nisi dicamus Epistolae II auc-
torem gravi temporum ignorantia lapsum esse. Praeterea
initium Ep. II: ovroç lè S hoyoa (jgt;if/Mh£i, on oùk

êficcii sTTiTi^hlccv (up. Aîùji/sg), expressum est ex Ep. YII,
P- 347 B C, ubi Plato Dionysio dicit, conditionesproposi-
tas de partienda Dionis re familiari sibi placere, velle tamen
prius Dionem per literas consuli: â^iSi ßh^ (A ^\'•jp^ov
nysMaJ cTf Aiccvog lyJ. Hoc quidem loco id apte dictum
est, sed in altera epistola inepte, ut imitatorem agnoscas.
Item alter locus p. S10 E, ubi de Dionysio dicitur:
\'^sXuKs ^vviévcii s]ç rxùro (^pév/ia-tç ts kcci IvvxfMç (xeyxXy!,
efamp;ctus est ex YII, p. 335 D, ubi idem ille dicitur .^if-
yiiTTyiv IvviZfMV sxav, sv ^ y£VüߣVgt;i qitKoaoCpix rs km
ovTuq àv TtzÙT^ . . . xag^-pao-av (1. xâ^^adquot; àv) lé^xv irxp\'s-
ktL Yerum quod hoc loco dicit se optare, id
in altero loco quasi verum ponit, quod plane secus erat.
Itaque haec epistola, ut conflata est ad similitudinem
ita rhetorem prodit tam scribendi peritia quam
rerum scientia alteri longe postponendum.

Peioris notae sunt reliquae duae ad Dionysium Episto-
lae, I et XIII. Prima continet acrem exprobrationem
Dionysio, quod Platonem optime de se meritum tam ârîfyMç
dimisisset; sim ni viaticum acceptum ei remittit et tyran-
num desertum ab amicis valere jubet. Mentio viatici a

2*

Dionysio dati spectat ad id quod de ultimo Platonis dis-
cessu e Sicilia legitur m Ep. VII, p. 350 B: â^ré^sf^^^sj
^oóc-, quod autem initio epistolae de se dicit, rà?
hccßoxknbsp;oärr^? vTrêi^svov, spectat ad aulicornm cri-

minationes. Unde apparet scriptam hanc epistolam fingi
post ultimum discessnm Platonis e Sicilia eiusque argu-
mentum ex illa (VII) ductum esse. Sed in eadem epi-
stola multa sunt inepta. Primum hoe, quod incipit
alloqui plures {mv, vfisrépccv âpxm), puta Dionysium
ejusque fratres vel propinquos, tum autem suhito ad
unum Dionysium convertit orationem, qnem usque ad
finem alloqui pergitnbsp;roiovroç ôâv etc.). Deinde dicta

parum congruunt Platoni ac plane discrepant ab iis quae
in III et VII leguntur, praesertim quod initio de se
dicit :nbsp;Tocp ùf^lv xpóvov tolt;tovtgv hx) hoixSy TAV

vi^^rkpa.v âpz^y, item, ^.vrozp^rccp Ts TroKxJcnç r^y vi^^sripotv
ttÖMv lixCpvKâ^o^ç. Euerit Plato aliquamdiu magna apnd
Dionysium anctoritate, tantum certe numquam valait ut

acÙToxpxTOpix se dicere posset.

Tales ob rationes Eicinum credo hanc epistolam Pia-
toni abjudicasse et Dioni tribnisse, quem plerique secuti
sunt. At huic minus etiam convenit: nam qnod initio
legitur hxrpi^Pccç èyù Trccpnbsp;harplßsiy in loco non dici-

tur de loci incola; neque Dioni magis quam Piatoni licuit
de se dicere: ocvroxpârœp — Sw^pi^AiÇ^.?, quippe qui non
ita multo post quam Dionysius patri in regnum successit
pulsus esset. Praeterea viaticum Dioni a Dionysio datum
esse non probabile: misit ei quotannis praediornm et fun-
dorum reditus; at Piatoni viaticum datum esse commé-
morât etiam Epistola VII, p. 350 B. Puisse autem qui
opinarentur Platonem révéra in aula Dionysii tanquam

domnmm se gessxsse, nemo mirabitnr qnx legerit qnae

refernntnr ab Atbenaeo libro XI extr.

Hnic epistolae sensn et voluntate plane contraria est
ultima, XIII: ut illa implacabile odinrn spirat,ita baec
mtimam redolet fa,miliaritatem. Et tamen ambae circa
idem tempus scriptae fingunt.r, eo scilicet tempore, quo
Plato ob injurias Dioni iUatas, turpem relegationem,
vendita bona, uxorem alten datam, vehementer Dioiiysio
infensus esset. Itaque duae hae Epistolae, I et Xlll,
ut inter se pugnant, ita cum Epistolis III et YII nequa-

quam congruunt.

Epistola IV scripta est Dioni, quum expulso Dionysio

in Sicilia versaretur. Hortatur eum nt moderate se
gerat in imperio utque cum familiaribus, Herachde et
Theodote, concordiam servet, aemulationem vitet. Hac epi-
stola velut exemple ostenditux, quanta cura Plato absentem
amicum et discipulum consiliis regeret. Cum Epistola 11
hanc convenientiam habet, quod utriusque argumentum
et stilus redolentnbsp;rhetoricam: altera Dionysium

altera Dionem summorum virorum exemplo incitât ad
virtutem et honestatem; eadem iactantia in utraque con-
spicitur, ac similes paene sententiae in iis leguntur i).
Ambae hae epistolae, quamquam earum argumentum
e VII quasi e communi armario depromtum videtur,
tarnen orationis colore et tractandi ratione multis nomi-
uibus hac inferiores sunt habendae.

1) Cf. Ep II, p. 310 E: cMi àvamp;^é, i^/^ev oûSevl\'EAW,
^nbsp;et Ep. IV, p. 320 C:

TTAe^v ^aiB^v .«vnbsp;St«,.-

P^lv TOUS oisôa SvîTTOU.

TJti liae epistolae, ita ceterae quoque quae ad famili-
äres scriptae sunt praestantiae gradu multum inier se
differunt- simul autem in plerisque liaud obscura indicia
inveniuntur, eas e VII esse procusas.

Epistola V scripta est ad Perdiccam, quo regem Ma-
cedoniae intelligi argumentum ostendit, siquidem apparet
eum (jJvxpxov fuisse (p. 321—322), et tempora conve-
niunt. Eegnavit enim Perdiccas III a. C. 364—-359,
quo tempore Plato propemodum 65—70 aimos natus
erat. Commendat ei Euphraeum, unum nimirum ex
Academiae sodalibus\'), et simul rationes addit cur ipse,
dum aliis consilia daret, prorsus a republica abstinuent.
Haec autem defensio inde a verbis, Vm ling izout?^.-: ravroi
(p. 322 A), est quasi compendium eorum quae in exordio
Epistolae VII leguntur de Platonis vita publica, et postea
p. 330 sq. de ratione quae in consiliis dandis sequenda
sit; non pauca in his prorsus sunt similia.

Epistohi IX ad Archytam veluti documento est Ifw\'«-:
XXI sTXipsixc quam cum Archyta se iniisse scribit Ep. VII
p. 338 C, cuius etiam epistolas ad se missas ibidem me-

morat, p. 339 D. Praecepta continet expressa e Platoms

mente, qualis in illa epistola pingitur: velut quae monet
de capessenda republica, de inserviendo patriae, turn prae-
sertim verba ilia: TrokÄx Ts xx) to7c xxipoJc 2ßorM toI?
TOV ßiov ivMV ■KxrsiKxi^ßxvovjiv, hand discrepant ab us
quae de se ipso dicit Ep. VII, p. 324 C et 331 D.

1)nbsp;De Platonis cum Buphraeo et Perdicca consuetudine vid. Athen
XT. p. 508 D.

2)nbsp;Veluti p. 322 B: si /j.i] /jmtyiv xivSwsuaeiv iisTO, et p. 331 D: el
/xéXXoi ,«V)TSnbsp;èpsiv /^vj« ä.7toB«yült;sda.i Asywv.

Epistola VI ad tres jiiveiies, Hermiam, Erastum et
Coriscum, quos amicitiae et studiorum vinculo inter se
conciliare studet, et ad A.ristodornin missae quasi
exemplo ostendunt, quod scriptor Epistolae VII Dionem
facit de Platone praedicantem, quod valeret. ttsiÔûÏ
AiTTiX âvôpccTTOvç véovç .V) rà âyixôà, xsc) ^Îkoux TporpsTrxv
^iXioiv TS KXI ircupsioiv à^X\'/iXoiq y.mÛKjThxi (p. 328 D).
In utraque inveniuntur sententiae quae in VII quoque
sunt obviae. Ita Hermiae, jnveni nobili, ut videtur,
suae civitatis principi, nihil pluris aestimandnm prae-
cipit ^ TT^âoç cptXccv (3s(3cJcci/ t£ KM yjûoç ê^ovrccv vydç.
Idem suadet Ep. VII, p. 331 E et 332 C. Notabilis
*liioque nsus vocabuli nvpioc p. 323 C D in Trarspx Kvpiov et
XP^^Ôxi \'^vvô\'/jK^ xx] véfzcp %vpk), quod aeque quaesitum
^tque Ep. VIII, p. 354 G: vûf^og sTsi^^ xùpioç èyévsro [ooi-
\'^O.evi; tS)v di/êpccTrav. Utroque locO id prorsus redundat.

Ceterum unus est locus in Ep. VI, in quo graviter
offendenint viri docti, nimirum haec quae in fine legun-
tur: rev rSv ttxvtccv êsh za) i^yspiova. Tm ts cvtccv xa)
(^quot;SKXévrccv, tou ts ^yamp;p^ovoi; xoi) xhîov Trxrépoi zvpiov siroi/.-
^\'àvrxq-. quae Tennemannus aliique a Christiano homine
^ssuta esse credidernnt (cf. Ast. p. 511). Sine ratione,
°Pinor. De hoc autem infra acturus sum.

Hae igitur epistolae quas memoravi si cum
conferuntur, ita cum hac conjunctae sunt, ut, quod
idem supra de Epistola IV animadvertimus, eam velut
®xplicent et amplificent.

Aliter comparatae sunt eae quae restant, Epistolae XI
et XII quae argumento et oratione pro parte Epistolis
I et XIII aequiparari possunt.

Quanta fuerit istorum rhetorum ignorantia, clarius do-
cumentum reperiri non potest quam Epistola XI, in qua
Plato Laodamanti, petenti ut suae civitati leges daret,
respoudet, Socratem a-rpa.\'yyoupi^ laborare, se aulem h
YiXma-v fugere TrXix.vxcrÙM zotrk yîjy wÀ ax,rci êàhxTTix-v.
An major temporum confusio cogitari potest quam credere,
vivente Socrate Platonem senem fuisse et erroruui terra
marique lassum? Neque de alio Socrate, juniore illo,
vel de Isocrate (Ast. p. 526) bic cogitari posse, argu-
mentum clamat. Scribendae autem huius epistolae ansam
facile dedit fama, Platonem a Megalopolitanis arcessitum
ut leges iis scriberet, id abnuisse.

Non melioris k^j-izcitoc est XII, scripta ad Archytam,
qua huic gratias agit, quod sibi misisset v7roy.vTljiJ.XTCi, ho-
minis Pythagorei, ut videtur, quem dicit oriundum fuisse
a maioribus Troianis. Intellexitne Pytbagoricae scholae
conditorem, Panthoïden, e genere illo Trojugenûm, qui
Laomedonteae iniuriae fuissent immunes et relicta Troia
in Magnam Graeciam migrassent ? Yicissim autem Plato
sua ÖTTOßv^f/MToc. ei se missurum pollicetur, promissa ar-
cani fide. Olet haec epistola lampadem Platonici ttvÔx-
yopi^ovTog.

Jam summa eorum quae disputavimus, ut paucis com-
prehendam, hue redit. Antiquissimam esse Epistolam
VII, hanc veluti principium et exemplum fuisse ceteris;
proxime cum hac cohaerere VIII»quot;quot; ad Dionis ainicos et
III™ ad Dionysium scriptas, tum II™ ad Dionysium et
IV-™ ad Dionem, deinde Epistolas ad diverses, V, VI,
IX et X. Ab bis voluntate dissentire duas reliquas ad
Dionysium, I et XIII ; denique prorsus ineptas esse XI
et XII.

Harum Epistolarum quintpie prioribus, I—boe
commune consilium subest, quod quidem III^ et YII^\'
manifeste prae se ferunt, ut Platonem a diversis repre-
hensionibus defendant. Praeterea aliud est in quo trede-
cim epistolae cunctae conveniunt, quod nempe Platonem
nobis proponunt non solum ut pbilosupbum, sed ut h^poc
^ohriKÓy, qui cum principibus suae aetatis vins et regi-
ons familiari consuetudine junctus esset ab iisque m
rebus civitatem tangentibus tanquam judex et arbiter cole-
ïetur. Itaque hoc etiam eo ducit ut credamus, epistolas
has, quamquam praestantiae gradu dispares, ex una ta-
aien quasi officina esse profectas. \')

Sed ut scribendi consilio et argumente epistolae inter
junctae sunt, ita etiam intercedit iis ingenii, figurae
formaeque convenientia et quasi cognatio quaedam.

Si ingenium scribentis attendas, ubique in iis apparet
sD/Ao\'SûÇcv : sapientiam non propter se solum sed aeque
propter hominum opinionem et gloriam quam parit
expetendam esse. Glare hoc eloquitur Epistola II, ubi
ad Dionysium haec scribit, p. 311 C: âvô.yzii yàp, ck

iU,£Ä£lU mïV K£Z)nbsp;TOÙ STTSlTCi %pÓVOU, STTalil KCil

\'^^rZ\'iyoucri %xT(k -Tivanbsp;oi [ûv xvlpXTrohcchstiTmoi oùlh

^PovTrÇovTsç xvrov, olnbsp;smsiKsarxTOi Tràv ttoiovvtsc ottcüc

^k rov sTTstrx %pivQvnbsp;£ii amp;K0v(j:o(nv. Cf. p. 312 C. Cum

1) Similis fere est Soeheri opinio scribentis: „Sie (ni. die Briefe)
»stehen in keinem ausdrücklichen Bezüge auf einander ; sie widersprechen
»sich sogar einander Öfters; aber ein gemeinschaftlicher Band umschlingt
die Rechtfertigung politisirender Philosophie, und zum Theil die
»Behauptung einer geheimen Weisheit. Einer mochte den Anfang ge-
»niacht haben etwas über die Sikelischen Vorfälle in Eorm eines mit
»Piatons Samen bezeichneten Briefes bekannt zu machen; Anderen
»folgten ihm dann im gleichem Geiste nach.quot;

liis conspirant quae ad Dionem scribit Ep. lY, p. 320 C.
Ita in Platonem ti-ansfertur id ipsum quod ille accrj\'ime
in Sophistis vituperare solebat.

Gloriae studio finitima est cpiKovixix et [zsyxy.vjyopix,
quae in omnibus epistolis utraque ferepaginae elucenl . Ipse
se solum sapere existimat, ceteros tantum quantum ab
ipso accepissent; quodsi sint qui putent se suopte ingenio
aliquid reperisse, vanam banc dicit esse opinionera; in
nemine bonae quid frugis inesse, qui non ab ipso pro-
batus et spectatus sit; itaque se coli et bonorari ab
omnibas oportere ut sapientiae auctorem. Haec modo
tectius, modo apertius proloquitur. Yid. Ep. II, p. 312
B, C. Ep. Ill, p. 316 C. Ep. YII, p. 341 B —342 A,
p. 344 D, p. 345 C. Ut unum exemplum atferam,
quam arroganter dictum est illud p. 341 D: Kxhot rc-
(Tovds y^oidx, on ypa^psvrix, ^ Xe%ôéiiTX vttquot; sfMv psKriar
Ksx^sit^.

Ad discipulos et familiares sic loquitur ut aretalogus ;
abundat locis communibus, praecepta tanquam oraculi
eft\'ata edit. Yid. Ep. YII, p. 334 C et 336 E, YIII,
p. 354 A. Crebro in ore babet illud üpj^fi\' syii, ig syù
^^JA. Ep. II, p. 310 C, 311 D. YI, p. 322 D, alibi. \')

Superbiae buic juncta est, quae item in omnibus epis-
tolis cernitur, affectata pietatis et religionis ostentatie
tam in sententiis quam in verbis. Sexcenties offeiidimus
dictiones buiusmodi: h kh iSi^, crùv ôsa) sittsÏv, êei^
Tm TXJXXi-, HuKKxy^^^xvovTccv êeuv, ésix f/^oïpiX, Upcc ^viM^ouKn,
aliaque id genus notata jam passim ab Astio, quibus

1) Vid. Ast. libr. laud. p. 509, 516, 519, 539.
3) Vid. Ast. p. 511, 514, 517; 519 sq., 532, 52S.

^\'ifra in tractanda epistola Vil noimalla addam. Non
aliéna quidem talia sunt a Platone ; contra oinnes eius
«lialogi, maxime autem libri de Legibus piam deorum
feverentiam prae se ferunt; sed ut ibi talia dicta spoute
® ïe nata et loquentis ex animo profluunt,. ita hic
luaesita et consulte inculcata sunt,

Haec aliaque id genus per omnes epistolas sunt dif-
^^^sa, atque eatenus, licet forma et specie sint dissimi-
les, cognatam tamen originem produut.

Maxime vero scriptorem arguit stilus. Hac in parte
epistolae aliquantum inter se distant, tamen iu
•^uiictis cernitur Platonicae orationis effigies, vel potius
dicam, sDccÀov. Ubique elegantis et ornatae dictionis
illius vestigia agnoscere tibi videare, imprimis copiam,
^■üiplitudinem, gravitatem tam in sententiis quam in ver-
j nec ullum facile scriptum reperias, in quo Platonis
oratio multis partibus accuratius sit expressa quam
^^^ Epistola VII, Haec similitude talis est ut minus
^ttentum lectorem fallere possit, uti revera doctissimos
Jüdices et emunctae naris criticos fefellit; at prepius
intuenti facile apparet non verum esse colorem sed fu-
catum, non proprium ornatum sed adscitum; dictionis
llgürae et ornamenta, quae in ipso Platone paree adhi-
^Ita placent et orationem illuminant, in hac epistola
temere et immodice effusa ineptum produnt argutiarum
^\'Ucupium. Accedit qued flumen et copia orationis tur-
hatur erebro implicitis sententiis et inanibus ambagibus,
Passim etiam contaminatur verbis et juncturis quae ab
Attica puritate et a sane judicio abhorrent. In omni autem
^llo oratienis ornatu et copia desideratur plane tum
•lilucidus cogitationum ordo, tum Socraticus ille leper,

quo Platonis oratio nitet. Deuique tota dictio sic com-
parata est, ut qui attente earn legat facile agnoscat
non germanum Platonem se legere, sed sedulum imi-
tatorem, qui verbis sententiis floribus undique ex illo
conquisitis opus suum concinnaverit.

Jam summa quaestionis posita est in Epistola VII,
(|uam plerique etiamnnnc vel ab ipso Platone vel certe
ab aliquo eins familiarium scriptam existimant. Quodsi
haec vera et sincera est, ceterae quoque, etsi illa infe-
riores, non nullius pretii erunt habendae; sin ficta et
suppositicia, reliquae sponte corruunt. In qua epistola exa-
minanda quum adhnc critici non eam collocarint operam
quam res postulat, de hac diligentius nobis erit agendum,
quo ad ceterarum judicium via nobis facilis et aperta erit.

Jl

caput iil

de epistola vii.

§ l-

Arffumenii conspecim

Demetrius rhetor quum Platonis epistolas xyxv fJMnpxç
vocat i), primo loco hanc eum ob oculos habuisse proba-
hile est. Tanta enim est huius epistolae et argumenti et
orationis longitudo, tanta sententiarum verborumque pro-
^ixitas, ut difficile sit uno eam tenore perlegere, dif-
ficilius, quum ad finem perveneris, medium et initium
resaiiusci^

Scripta est ad Dionis familiäres Syracusis degentes,

Deinetr. Us^t kp^ft\'. § 328, in Rhett. Graec. ed. Spengel, VoL
P- 311 sq. Locum integrum adscribam: „Epistolam, dieit, uec
esse oportet nec grandem ; «t Sa\'yav fiaxpa.1 xai Tzposm xarà
^^^ ipHnvdav öyxwSeiTTS/jat où pà t^i- àAïjSetav èmuroXcdi yévom\' âv,
«ruyypcç/tjUaTa to ^aipsiv é\'xoî/Ta ttposyeypo-ppévov, xadâttsp tov
ÏI^iToiyoâ TtoAAal J, ©Sigt;xuSiSoigt;.

idque brevi post mortem Dionis, ut efficere licet ex In?

Epistolae verbis, p. 336 B: vvv S\' yjirov tic ^xif/^ccv----

tvavto, to ^ivrspov avstps-^s tb xx) xtraksaa: quae ad illius
eaedem spectant. Eerum status eo tempore in Sicilia hic
fuit. Occiso Dione a Callippo Atheniensi (a. C. 353), respu-
blica denuo intestinis discordiis lacerabatur, civibus par-
tim Callippo faventibus, partim populäre imperium resti-
tuere eonantibus. Eoris imminebant duo adversarii, Di-
onysius tyrannus, qui aliquamdiu Thurios se receperat,
et Dionis frater Hipparinus, quorum uterque urbem
expugnare et tyrannide potiri conabatur. In difficili igitur
hoc rernm statu Dionis amici ad consilii inopiam. ad-
ducti per literas consuluerunt Platonem, quamnam civi-
tatis pacandae et reipublicae ordinandae viam inituri
essent. Quibus kac epistola respondetur.

Dividi potest epistola in tres partes, quarum fines
a scriptore distincte indicantur.

Prima pars, p. 323 E—330 C, continet explication em
causarum cur Plato in Italiam et Siciliam profectus sit,
et narrationem primi et secundi eius adventus in aulam
Dionysiorum.

Altera pars, p. 330 D—337 E, versatur in consilii?
dandis et in exponendo, quibus rationibus Syracusarum
civitas servari et optime ordinari possit.

Tertia pars, p. 337 E ad finem, in enarranda tertia
profectione ad Dionysium, in tyranni indole et philo-
sopbiae studio describendo, et in memorandis casibus quo?
I\'lato ibi expertus esset usque ad reditum in patriani.

Singularum illarum partium argumentum breviter expo-
nam, quo facillus sit totius epistolae ordinem et rerum
tractationem judicare.

I. Plato respondet Dionis propinquis, libenter se veile
soeietati illornm aseribi, si eandem qnae Dionis fnisset
de repnblica haberent sententiam ; hnins igitnr. sententia
et voluntas qualis fuerit se expositnrum. Exordium
^acit a suae ipsius vitae instituto et cursu. Inde ab
adolescentia ductus fuit studio res publicas capessendi,
®ed mnltis casibus inde depulsus est. Primum quum
triginta viri summa rerum potiti violentius se gererent
^tque ipsum Socratem vi participem reddere suae cru-
delitatis conarentur, abalienatus est a civilibus negotiis.
His expulsis, quum spes revivisceret melioris rerum
status, mox secuta est injusta Socratis damnatio, unde
taedium eum cepit rerum publicarum ; et quo magis aetate
progrederetur, eo plenius perspexit adeo corruptos esse
^ïiores et disciplinam, ut pleraeque civitates immedicabili
®aorbo laborarent ; nullam esse salutis spem nisi aut
pbilosopbi imperarent aut imperantes pbilosopbarentur.
(P- 326 A).

Hac mente Atbenas reliquit. Profectus in Italiam,
ibi instituta et mores eadem qua domi labe corrupta
iquot;epperit. Porte delatus in Siciliam (a. C. 388) et
^dmissus in aulam Dionysii, ibi cognovit Dionem, tyranni
Propiuquum, adolescentem (viginti fere annorum) acri
lîigenio, docilem, modestum, quem virtntis et sapientiae
amore imbuit: qui ab hoc inde tempore unus in me-
dia aulae lubidine et lascivia temperantiam et frugali-
tatem colere non destitit. Abiit Plato. Aliquot a.utera.
annis post^ mortuo Dionysio (a. 367), ab liuius succes-
Dionysio minore, Dionis hortatu, invitatus est ut
I\'Ursus Athenis Syracusas veniret. Ee multum deliberata,
tandem, etsi tergiversanter, cessit amicorum precibus et

iterum transvectus est in Siciliam, sperans fore nt regem
jnvenem aeqne facile ac Dionem incenderet êTfiôufM^ râï?

^ccm, ^tqne hnins ope philosophiae vnlgo spre-
tae snns redderetur honos. Sed spem fefellit eventns. Ut
venit Svracnsas, mox nterqne, Plato et Dio, per calnm-
niatoreJ in snspicionem et invidiam tyranni sunt ad-
dncti; Dio in exsilinm missns est; ipse honorifica specie
m aula retentns tanqnam captivns, frustra laboravit ut
tyrannum ad meliorem meutern reduceret.

Haec quae paucis exposui in epistola prolixe et
veibose enarrantur. Commémorât non tantum, quibus
argumentis quibusqne verbis Dio ad profectionem m
Siciliam se impellere studaerit, et quae ipse smgulis
illius argumentis responderit, sed ad rei gravitatem
augendam fingit Dionem ipsum coram se orantem et
philosophiae nomine se obtestantem, ne tam pulcram
occasionem philosophiae honestandae dimitteret. Quae
omnia ita composita sunt, ut fucatam rhetoris dictio-

nem manifeste prae se ferant.

Hic autem derepente narrationem abrumpit. „Quam
ob causam, inquit, relicta Sicilia, postea tertio illuc re-
dierim, id narrabo, si prins consilium vobis dedero, quid
in praesenti rerum statu faciendum sit, ne forsitan id
quod \'èpyov est sicut Trâpepyov tractare videar, p. 330 C :
Sè mzx Kcc) 37CCnbsp;, WJv vrpZrov P^uf^ßoVAaö^xc

â xp^^ ttoielv...., vttapov roc trap) ravra.. . .. u^sii^i.

ïm mnbsp;^vi^ß^h^nbsp;Sen-^

sit ipse scriptor, quod attentum lectorem nemmem
fugiat, quae hactenus narravit ea ad rem quam tracta-
turus est parum pertinere. Quid enim? Initio epistolae
dixit se primum cxpositurum, unde Dioni nata esset

ilia quam de Syracusarum civitate liberanda concepisset
sententia : t;V S\' ^v o rpomg ri^g ysvkscog xùrîjg (sc. rijg
^icovog hoLvoiixg) om âxâ^iov xKOvaai. p. 324 B. Eepetit
id a primo suo adventu in Siciliam, quo tempore in
Dionis venerat familiaritatem ; deinde quae buic itineri
occasionem dederint, quae antegressa, quae sécuta sint
tam prolixe enarrat, ut potius Platonis vitae consilium
et institutum inde ab adolescentia quam Dionis volun-
tatem et mentem declarare in animo babuisse videatur.

II. Jam adnbsp;progreditur: videamus quomodo

id quod pollicetur efficiat. Est baec altera epistolae pars,
in qua Dionis familiares docebit Jà XP^nbsp;^^ ^^^

\'y^nwTcov.

Incipit a generali quaestione, docendo, quam viam
et rationem in consiliis dandis sive singulis hominibus
civitatibus sequendam censeat. Consilia non danda
esse nisi petenti et obsequi cupienti, nemini vero con-
silium obtrudendum. Hanc viam se et antea secutum
®t nunc secuturum declarat. Id praefatus revolvitur
querelas de Dionysiis pâtre et filio, quorum ille
inhdorum amicorum consiliis obsecutus septuplo peio-
^em se ostendit Dario (Hystaspis filio), Aocpslou Ittto,-
cpmXÔTspov , et quum Siciliam florentissimam
reddere potuisset, imperium paene amisit ; alter vero,
®pretis honestorum amicorum consiliis, quibus vastatam
Siciliam recreare et Poenorum dominationem repellere

1) Cur iiTTOTJaffio,;? Ludit nimirum in eo quod Darius regnum di-
in Septem partes, quarum qnaeque maior quam tota Sicilia fuit,
quot;lox dioit: iisveifis ts ixiftn /\'S\'?«« «aara SotsAtas TtAcni

potuisset, faciles aures praebuit assentatoribus, quorum
delationibus factum esse, ut Dio e patria pelleretur,
Plato multis molestiis aflictus re infecta abierit. At brevx
Dionysium factorum poenituit. Dio enim copiis e Pelo-
ponneso adductis illum aggressus bis liberavit patriam.
Sed Dionis beneficio indignos se praebuerunt Syracusani.
Quae deinde secuta sunt, ^lane hßWP^KÖÖg exfommtuT :
olov yccp yéyovsv, âMWXi ZP^

rpk rà VVV TTpxyßccrx (p. 333 C), et eodem tenore cetera.
Narrat Dionem a duobus fratribus, profectis cum ipso
Atbenis ad liberandos Syracusanos, trucidatum esse. Ne-
farium hoc scelus, flagitiosa iuvenum Atheniensium ad-
versus amicum perfidia, indignationem movet scriptoris,
qui, taie facinus ne universo Atheniensium populo probro
vertatur, objicit se quoque esse civem Atheniensem : (p^J
yàp xàKsmv \'KÔ^voCiov shxi îç où Trpov^ms rov xùrov tov-
rov {Aiccvx), è^ovnbsp;m) amp;ÄKxg rißxg mXXccç Xxi^-

ßhsiv, p. 334 B. Tum ostendit, quodnam sit discrimen
inter r^v Mkpxq Trccilaixç Mivooviav, h. e. amicitiam com-
muni philosophiae cultu conflatam, atque vulgarem illani

et ßhavaov (ptKon^rx.

Quorsum haec omnia? Id ne quis quaerat, addit scrip-
tor, p. 334 G: TXVT stpuTxi TTXvrx rîjc ^vßßovxijgsvsjcca
Tccv Aimém (piXc^v xxi ^vyrsvm. Deinde suadet iis,
quod idem jam pridem Dionysio, tum Dioni suasisset,

fiîj louXoû(TÔûii T.iKsKla,v VTT âvôpccmiç dsarTTûTMç----«AA

ÙTTO vôfiotç, ne Sicilia subjiciatur hominum dominatui,
sed legum. Haec, inquit, ibidem D, tmtx Trpœrov f^îv
Aiccva irà ê7rsxmlt;rx TrsiÔstv, Isvrspov ds Aiovvaiov, rpi-
rovç Sf viJLXç VVV \' mi [Mi Trsiôscrûe Am rphov (Tur^pog
piv, slroi £iç Aiovvaiov ßXs^xvTsg Auovx, œv o lûv fjM

\'^siêó^svog rx vvv où z^Awç, ô Ss Trsiôôusm réùvviKs
^oiXSiq. Quam argutae antitheses, quam lepide ludit ter-
nario numero : rphovq — rpirou. Hinc digreditnr ad poe-
nas quae post mortem maneant eos qui libidine, avari-
tia, scelere se polluerint. Deinde rursus vituperatio Dio-
ïiysii, laudatio Dionis: praedicantur huius praeclara con-
silia , deploratur exitus miserahilis qui optima eins con-
cilia pro Syracusarum libertate et sainte everterit. Verum
lûissis his questibus, ait, fausta loquar : sùqi^fjmpisv (1.
^quot;\'pîî.ci« fzsv) xàpiv olmoÏ! to tphov,\'^) o\'cioîç ^s f/jfzsJaêxi
f^\'SV ^\'Jj^ßoUÄSilCC £\\iuvx Ù[MV tôïç Cp\'ûMÇ T^V ts TT^q TTÛiTp\'t-
^Oç evvoixv xx) t^v TÎjq TpoCp^ç (riiCppovx \'èixiTXv, stt) Kcpôvcov
opvlâcûv Txq êxsmu ßouküjtTstc TTstpxa-ôxi x7roTsks7v. p. 336 C.
Q,uamquam Dioni res male cessit, nihilominus imitandae
eius virtutes et sequendum exemplum : hrovof^ix reddenda
Sieiliae, undique in auxilium vocatis amicis et sociis e
Sicilia et Peloponneso, nec non Athenis : £«ti yxp xxxsï
\'^àvTc.o^j àvêpàirijov ^txCpspovTsc irpoq àpsT^v ^svcCpovccv rs
\'^^^pSiv piiiToüvrsq TÓXpüxq. p. 336 D. At vero (ita per-
mit) objiciat quis: ista in posterum curae erunt, nunc
^ero tempus urget nec quotidiana discidia et lites cunc-
tari nos sinunt. Ad haec audi quid respondeat. Scire
oportet, nullam prius fore contentionum finem quam
Victore« moderate et sapienter se gerant et victos ad

En ruraus to rpkov. Crebro hoe numero ludit noster, uimirum
nescio quid arcani in hoe inesse putahatur. Vid. p. 334 C: t^^v
^Vfißo\'Aiiv xcà Xàyov Tou aÙTÔv Ae\'yoov i^Svj zphw Tpkoti v/ùv. p. 340
A: éX9i)v 5\'ouv TO Tpirov, tamp; aoiziipt TOUTO y\'ouv eTTpa^cc ovrcaç. Vid. etiam
P- 345. A B. xci/5£v oiavoû referendum adnbsp;quia hoc boni ominis

•»abebatur. Similiter apud Platonem de Legg. Ill, 703 C, Clinias, quum
opportune memoratum esset, dicit, se id oioiviv riva. mis\'iaeai.
^enes. p. 249 B : oiuvoi x^piv dp^ssdai Uva-i iirl r»)« Tixrpcittv ssrluv.

officium redigant dhî hoc) (p0ßcf. Oportet ergo in quaque
civitate rebus praeficere optimates, qui aequis legibus
rempublicam constituant et gubernent: denorum millium
civitati quinquaginta sufamp;ciunt: [x,vpiocv^p-p TtÖKsi TTfVTJ}-
Kovrcc hxvoL p. 337 C. Haec sunt, inquit, quae vobis
consulo, gemina illa aut proxima iis quae antea Diony-
sio et nuper Syracusanis suasi. — Equidem vereor, ne bis
lectis Dionis propinqui band multo certiores facti sint,
quid angustis in rebus agerent quam antea fuissent, imo
ne postremo evenerit iis «crTf tsKsvtûvtsç \'iXiyyixv.

His summatim expositis quisque, opinor, perspiciet,
quod ipsam perlegenti epistolam manifestum erit, scrip-
torem sine ullo ordine hue illuc vagari, prins dicta
repetere, ultima primis miscere, omnia confundere. Prae-
terea orationem plenam esse conquisitis undique flosculis,
verhorum ampullis et argutiis, tragicis sententiis et locis
communibus, quae interdum nihil ad rem pertinent.

Deinceps ad tertiam partem, ultimum iter Syracusa-
num, transitum facit bis verbis: avp.ßouKn i^h Jcd
sttkttokM sWamp;a KOÙI n TTOcpx Aiovv^iov £M TrpÓTspx
(concinna verborum junctura!), Ts wrip^ Tropsloi r£
kx) ttKovç c5ç shÔTùûç ts âf^a kcc) sßi^sXui; ysyovsv, u ^f-
Afi âKoésiv l^sfTTi TO i^sTk TOUTO. p. 337 E. Non siue
ratione addit: „quae audiat cui lubet;quot; Dionis amicorum
in praesens parum sane intererat ista audire.

III. Narrat igitur quibus rationibus adductus sit ut
tertium illud iter susciperet. Increbuerat fama, Diony-
sium flagrare rursus amore philosophiae: wç ûxvpM^rro^
olt;Tov Atovixrioç smhdmk sh Trpcg ■cpiÄalt;rü0MV. p. 339 3-
Itaque hortantibus amicis, in his Dione et Archyta, invi-

tante et instante ipso Dionysio, cnins literae ad Platonem
commemorantnr, Plato qnum diu reluctatus esset, tam ob
superiorum itinerum frustratum eventum quam senectutis
gratia se excusans, tandem profiscisci statuit, ut tyranni
animum tentaret et experiretur ^rJr.pov hrccg sh Aiovvaiog
i^mßivog vTfh OiXoaoCpUg, ^lt;J7rsp vrvpk, ^nbsp;ö mxhg

oZrog txèoi xiyognbsp;p. 34Ü B. Haec quae paucis

verbis dixi longa oratione et per multas ambages enar-
rantur. Hic dictis exponit accurate, quinam aptissimus
Sit ingeniorum iKsy%og, qui optimus modus explorandi
num quis indolem babeat vere CpiKo^o(pov et animo con-
ceperit ipccrx rou ßsXrhrov ßiov. Quonbsp;usus m

Dionysio mox invenit eum opinari multas atque gra-
vissimas pbilosophiae partes se scire, quin etiam, ut
ferebatur, bis de rebus nonnibil scripto mandasse.
Quod ipsum Platoni argumento erat eum non germa-
num esse pbilosopbum: se enim nullam unquam verbum
de pbilosopbia edidisse, ut quae non Uteris, sed longo
tantum commercio et assidua consuetudine tradi et men-
tibus inculcari possit. Si qui sunt qui scripserint de pbi-
losopMa, to^rovg ouk hri, inquit, xxtx n

tov TTpJin^XTog èTTXisiv ovlév. oSkovv bizov ^\'P^
£Vt/ ^óyypmM oöTsv om ^nmTS rmToci, h\'^éov
yxp ov^dßcig sffTiv ug xXKxnbsp;ktL p. 341 C.

Hinc longa digressio de natura Tijg èxKTT^m?,
citur eam talem esse ut Uteris consignari nec possit
nec debeat, p. 342 A —345 0. Quae disputatio tam
aulta babet et verbis et rebus confusa et obscura ut
paene aenigma legere te credas. i)

1) Hic locus iufra seorsim a me tractabitur.

His expositis redit ad Dionysium, quem iterum os-
tendit non ductum fuisse amore philosophiae ; si fuisset,
Träg h ßh ôxvfzmrog àv âvôpcoTroç rov ^ysfzôvx rovrccv K^i
Kvptov (his verbis se ipsum significat) ourccg £Ù%£pS^ç j^rZ/^Äcrf
TTOT h; Hac autem in parte spe frustratus alterum ne-
gotium aggreditur. Narrat quas molestias pertulerit, quos
labores impenderit ut Dionem tyranni in gratiam recon-
ciliaret, quam perfide vero et injuste ille Dionem bonis
suis spoliaverit; tum multis verbis exponit simultatem,
jurgia, lites inde sibi cum Dionysio ortas, quae eo
evaserunt ut postremo re infecta Siciliam reliquerit.

In Peloponnesum delatus Olympiae convenit Dionem
in bello adversus tyrannum parando occupatum, cui
tamen, pietate scilicet erga Dionysium ductus, quia hic
quum occidere se potuisset id non fecisset (p. 350 C:),
belli socium se adjungere récusât. Bella sane excusatio.
His dictis subjicit denuo Dionis laudationem, in qua
rursus in verbosam declamationem de probi civis ofamp;cio
delabitur. Postremo commiseratur triste illius fatum: V
Si) (r0aÀ£}g ksTtxi, \'LmsKiav ttsvÖsi TrsptßxXav pcvptcp. Clan-
dit epistolam lectores monendo, haec omnia se retulisse
lià TÎjv àroiriocv kx) àXoyixv rm yswrAvcav (1. Xsyof^évccv),
propter absurdos his de rebus rumores. Addit : $] âpiX\'
rm TOC, VÜV hvfikvrx abhoymspx è(pàvvj km TrpoCpxcrsig Trpo?
rà ysvoßsm hoivà? I^siv slo^s rqj, f^srplccg h ■^[Mv kxi
iKOôvSig s\'ivi roc vvv slp^f/Jva.

En epistolae conspectum. Jam quod in omni scrip-
tione, maxime vero in epistola, primum postulatur, est
ut proposito sit consentanea. De hoc igitur videamus.

Dionis amici, mortuo duce et rectore, civitate intes-

tinis discordiis lacerata, imminentibus hostibus, m re
trépida per literas adeunt Platonem consilium et auxihum
rogantes. Horum rogationi ille hac epistola satisfacit.
lam, quid respondet? Se praesto illis fore, si eodem sint
animo quo Dio fuisset; tum autem longa oratione suum
ipsius vitae institutum, sententiam de republica, necessi-
tudinem cum Dione et Dionysio, conatus ad liberandos
Syracusanos enarrat; haec omnia nimirum rijv dro-
TTiccv KX) àxoyio\'.v TOV UyoijAvm. ut falsos bis de rebus
rumores et opiniones redarguat; quod autem primarium
erat officium, ut consilium daret petentibus, id epistolae,
tam longae ut justi paene libri modum impleat, duabus
paginis absolvitur (p. 336 C-337 E). Quid hoc aliud est
nisi consulentes eludere? Quid? nonne Dionis famdiares
in rogando consilio ipsi jam declaraverant, ut initio epi-
stolae legitur, se habere rJjv cchr^v hocvoixv tjv elzs Aiœv?

Sed palam est totam causam fictam esse. Nam quis
credat Dionis socios in re angusta, ubi promte facto
potius quam mature consulte opus erat, vocasse amicum
multorum dierum itinere a se remotum, hominem
septuagenarium, in umbra Academiae degentem, ut non
solum xóycp, sed spycp vellet ipsis zoivccvaiv? aut, si fecis-
sent, Platonem iis rescripsisse talem epistolam quae con-
sulentes fatigaret potius quam doceret.

Quodnam sit verum epistolae propositum, argumen-
Inm baud obscure indicat. A principio ad finem id
agitur, ut ostendatur, qualis fuerit Platonis inde ab
adolescentia de republica sententia et voluntas, et quo
consilio semel, iterum, tertio, etsi grandis natu, Sy-
racusas profectus sit: nimirum ut una cum Dione,
egregiae indolis adolescente, conaretur Dionysium tyran-

num, de qno optimam spem concepisset, philosophiae
amore imbuere, ad virtntem et temperantiam addncere,
eiusqne opera Syracusis et toti Siciliae libertatem,
prosperitatem, summam deniqne, ut dicit, ficcxizpion^roi
impertiri. His inseruntur ea quae ad moralem Platonis
doctrinam, docendi methodum et philosophandi rationem
declaranda pertinent.

Uti autem a promisso aberravit scriptor, ita interdum
quasi oblitus ad familiares se scribere sie loquitur, ut
appareat epistolam non ad familiarium coetum missam
esse, sed destinatam ut vulgo legeretur, veluti p. 324
B : TIC d\' m 0 rpoTTOi; rîjç ysvsa-sccq xùrijç, oùx xttx^io-j
ànûwott vscfi Kx) \'fiî^ vécfi. p. 337 E : Sf vtrrspa TTopsix. ,.

sikotccc... ysyovsy, ^ fisksi àkoûsiv s^scrri ro [j,stà,
Tûvro. Loquitur ad senes et pueros, cuicumque audire
lubet. Interdum de iis ad quos scribit loquitur tan-
quam de aliis, tertia persona, p. 333 0 : oïov yxp ykyovsv,
âicoûa-xi xpvi tovç sßs \'troepxzockovvraq trpoç toc vüv Trpd-
yimtx. 334 C : raur alp^txi ttccvtx t^ç ^u/^ßovki^i; evskx
Tccv Aiccvêiccv (pixcov Xûi) ^uyysvüv.

Quod autem ad Dionis propinquos qui Platonem de
constituenda Syracusarum civitate consuluisse dicuntur
attinet, quinam isti intelligendi sunt?

Plutarcbns in vita Dionis nomina servavit illustrium
virorum qui Dionis consilia adjuverant vel expeditionis
adversus Dionysium socii faerant. In bis memoratur
Dionis frater Megacles, tum hospes eius Callippus,
apud quem Athenis habitaverat, qui duo eum intran-
tem Syracusas ab utroque latere comitati sunt. Praeter
hos eum secuti sunt Timonides Leucadius, qui res ab
eo gestas Uteris mandavit, Eudemius Cyprius, Aristote-

lis familiaris (de quo Cicero Divin, c. 25), Alcimenes,
unus e priticipibus Achaeorum, denique Miltas Thessa-
^ns, vates, Platonis auditor (Plut. Dion. c. 22, 23, 28).
Praeter illos e mille exsulum numero quinque et vi-
ginti in expeditionis societatem vénérant. Quum autem
Dio Syracusas venisset, ibi multi ei adjunxerunt,
quorum tamen non nisi pauci, opinor, olxsim et koiipccv
nomine digni fuerunt. Fidissimorum amicorum et soda-
lium plerique proeliantes adversus tyrannos ceciderunt,
alii ab eo desciverunt, ut Callippus eiusque socii, quo-
I\'nm coujuratione postea necatus est (Plut. c. 57). Fidos
a-Qiicos, qnales hic significantur, Dioni perpaucos fuisse
^pparet ex eius nece, quum adstantium amicorum nemo
percussoribus se objecit; mortuo autem eo, unus fami-
liarium Hicetas Aristomacheu et Areten Dionis uxores
in domum suam receptas auro prodidit adversariis. Hinc
colligere licet, qui hic vocantur Aiccvog ohsToi, in his
^ognatos fuisse paene nullos, amicos autem satis vulgares,
nou tam hominis studiosos quam eius partium, qui Dionis
exemplo liberiorem reipublicae formam inducere conaren-
tnr. Diodoro autem teste (XYI. 36), hi, quum res novas
^olirentur, a Callippo urbe pulsi Leontium fugerunt:
\'^rxtTscoq ysvoizévi^ç toï? Aiccvog CpiÄoig Ttpog Kamp;KXiTrTrov o\'i
TOÙ Aimoq (p\'iKoi T^rryiôévreg sÇuyov êç rohg Asovrî-
Callippus per tredecim menses imperium Syracusis
tenuit. 1) Quae reputantes facile intelligemus illos eo
tempore non tanta fuisse potentia, ut de ordinanda civi-
tate deliberandi iis esset locus.

1) Cf. Grote, vol. XI, p. 139 sq. Diverses Syracusarum casus inde a
Dionis paucis recenset Salomon libr. laud. p. 13 annot.

Haec de epistolae argumento et rerum tractatione; jam
de oratione videamus.

§ 2.

Be Oratione. \' )

Quo melius scriptoris judicium, acumen, elegantia in
verbis et cogitationibus aestimari possint, speciminis\'causa
nonnullos locos percurram. Ordiamur ab initio.

Epistola sic incipit: \'ETrsursiXaTe ßo) voßi^m 2eïv rîjV
^ixvoixv v(jûcv sJvxi rijv tziiri^v ^v km Aicov, m) h

XM xoimvsïv ^l£K£?.£Ve(TÔ£ (JL,Ol XXêodOV oloq t\' f/\'^Ï Sp^Cil XM
Koyc^. \'Eyw Sf, si fûv ^ó^xv xx) sTTi^vfilxv rijv xvr^v s%eTS
èxshcf}, ^vfiCpyjfii xoimvyjixsiv, si /u,};, ßovXsvirsijöxi tto?--
Àâxiç.

In principio notetur supervacuum \'SsTv. Nam sTrsa-rsiKxTe
f/,01nbsp;significat scrifsidis mihi ut existimem sive per

Hieras jussistis me existimare. De buiusmodi pleonas-
mis infra. Ultimis verbis ßouXsuasiyöxi TroXXxKig signifi-
catur UTTOxopiirrixS)?, abnuere, recusare. Quid autem hic
sibi vult mxXxKiç\'? Proprio sensû acceptum pro saepe

1) Hac in parte nequaquam probare possum judicium K. Pr. Hermanni
in censura dissert. Salomonis supra laudatae, ubi haec dicit: „Un-
seres Erachtens komt es nicht sowohl darauf an Abweichungen von
Platonischer Sprache und Ideengange, worüber die Entscheidung
immer sehr schwer bleibt, als vielmehr gefliessentliche Nachahmun-
gen und Eeminiscenzen nach zu weisen, die sich von einem so
reichen Geiste wie Plato nicht erwarten lassen.quot; (Zeitschr. f. Alterthw-
1837. nr. 33). Posterius, quod laudat, libenter accipio; prius, quod
rejicit, si verum esset, actum foret de arte critica.

Pi\'orsus friget; dictum videtur pro/om;!«, quod sicut
TTOv, nonnumquam leniter affirmandi vim habet, ut
idem fere sit quod shcroog. Hoe sensu mXXxm elegan-
ter apud Atticos ponitur, nec raro apud Platonem, ut
in Phaedone, p. 60 E : sï lt;xpx mKhàm racvrt^v tgt;iv fiou-
[Ml smTXTTQi TTOislv. iu Thcage, p. 122 A ; j^yoüf^xt
^pàTKTTov ahxi TTsîêsiTÔxi öSUTM, ï\'vx M TToKKxnig hsv iixou
\'^^yysvoßsvöc rcf lixCpûm. in Critia, p. 112 extr.: to tri...

^^XZa-xi, mXKàKiç âmûovrsgnbsp;ßxpßxpccv

^ylpcoy ovóizxtxnbsp;: ad quem locum plura Stall-

haumius. Sed in omnibus huius significationis exemplis
^oAAâz/ç junctas sibi habet particulas sl xpa, h xpx,
si forte, num forte, ne forte. Hic positum est

insolite.

Pergit sic: rig Squot; ^v sKslvou hxvoix xx) sTriüvf^ix, crzsTov
^^^ sixâ^m lt;xAA\' àg sihag lt;TX(pôigt;g simif/,\' xv.

Illud a-xslov OÙK s\\xà^ccv iAA\' ùg si^oog trxCpSig imitatur
Socraticam modestiam, de plerisque dubitanter loquentis,
Pauca afïirmantis: velut in Menone, ubi discrimen nota-
tor inter fV/orw-ii^v et Sèïixv, ita Socrate.s, p. 98 B: xa)

XXI lyh àg ovx sllàg (où% êg fîSwç?) xéyu, äAA\' slxx^cä-.
quibus haec ad verbum paene conveniunt. Item in
Gi-orgia, p. 453 B: rîjv àm-o r^g pnropixvig ttsiÛoù, nrig
£(tti, . . . (TxCpùgnbsp;£v hùquot; oti oùx ollx, oh [/m^

\'^\'^A\' yOTTTTfüCt) •/£. Quod autem additum est axalh, hic
lion solum supervacunm est, sed etiam molestum : si enim
affirmo me non conjectura sed certo aliquid scire, illud
P^opemodum alienum est. Saepe quidem Plato aliique
scriptores in sermone et disputatione illud itzeTov adji-
ciiint suXxߣlxg gratia, si rem non examussim definire
ant plane affirmare voluut, qui adverbii usus frequens

in libris de Legibus; sed talia additamenta ut parce
nec incommode adbibita placent, ita large effusa nauseam
movent et imitatoris, non germani artificis manum pro-
dunt. Quantopere noster in usu huius vocis sibi placeat,
paucis exemplis monstrabo. p. 324 B: ILcczpar^, h
(TXe^ov OÙK ÛCV oihxuvoiij.viv simcv huxioracrov slmi rccv rots.
p. 347 0: TWT Ipp\'hh, roÄiTcznbsp;, ég vvv

sipyjtm (tzsTov- P- 350 D : ovt oh ^kmxv azc^
hi axsTov ovlavi. Ep. VIII, p. 357 B: â . . . iroiiMC^i
ax£i, TodiTZ U (tx^Tov o xpivccv d^umra oCin sv (ppovsi.
In omnibus his locis y^fSov friget vel ineptum est. In
Ep. VII, p. 329 C legitur: Tsnbsp;rerâprc;}

àiccvoi Aiovùcrioç s^sßecXsv. Ambae hae voces juuguntur etiam
apud Platonem, ut in Soph. p. 253 C: ttamp;ç ykp ov%
sttkrt^ßm m xx) (txsTov y hcoç tîjg pisyiutvig-, de Legg-
II, p. 658 D: rpxycßixv (sc. ceteris poësis generibus
praeferunt) roe i^stpm xx) (tx^Tov hccg to TrXîjôog xttxvtcûV.
In his locis crx^Tov significat prope, fere, hccg, ut (ex rei
natura) probabile est, at in Epistola hoc significationis
discrimen non obtinet; tr^fSàv ibi prorsus otiosum est.^

Pergit sic : ots . . . syx x0ixófigt;iv (tx^Tov stn tsttxpx-
xovtx ysyovccg, Aiœv slxs rijv nXixixv Jjv txvvv \'itvtrxplvoç
ysyovsv, xx) gt;jvnbsp;tots do^xv, txvtviv xx) hstsxsset/

sx^y ^vpxxovdiovq ols(Têxi Ish sXsvUpovq slvxi.

En rursus crx^Tov, quod hic quoque satis otiosum, quum
probabile sit Platonem qua ipse tum esset aetate probe nosse.
Tum alterum ysyovsv melius abesset; quin magnopere dubito
num recte dicatur t^v ^Mxixv ysyovsv, sicut usitate dicitur
t0lt;txvtx stvi ysyovsv. Eodem modo Latini: tot annos natus,
non vero, eam aetatem natus. Credibile foret ysyovsv
a librario additum esse, nisi epistola tot huius generis

repetitionibus et inanibus verbis scateret. Deinde pleo-
nasmus est denuo in verbo o\'isiröai, qnod appositnm est
vocabnlo SJÇâv. Similes qnidem pleonasmi in Platone
interdnm occnrrnnt, sed ita nt ad perspicnitatem aU-
quid conférant, velut in Eutbyd. p. 305 D: y^yoüvrca^ oh,
îàv roÙTOuq sh ^ó^oivnbsp;m^evk lox^s^v x^iovq

^hxi 1): ubi si ^oxeïv tollitur, obscunor fit sententia; bic
contra oh^ôoci perspicuitati officit potius quam prodest,
nec elegantiam auget infinitivorum cumulatio dUaÔxi 2s7v
^hxi. Similem pleonasmum notavimus modo verbi Mu;
en alia quaedam exempla: p. 328 B : \'ipps^^ S^rv...
■^^mréov slvcci, nisi fie fortasse pro ^sh corrigendum

p. 348 C: xv xpx m ^ó^Vnbsp;\'\'\'\'\'\'\'

p. 253 A : àvxvviouov shxi Mé ßot h^^vxi Mv.

quot;alt;TTa oöTev ôxvf^x^rov ei r/? ÔsZv kxI rovrov sU tw
«Wi^vnbsp;Trap) TToXiTsixç êKsbcp yavkùxi ^ói^Cpcovou m

In bis dubitatur legendumne sit Çu^iCpwvav an Çû^i-
(libri aliinbsp;aliinbsp;prius certe

eligendum, nam alterum est insolens. Atnbsp;vel

^mcpccvoq sk rî^v xùrnv ^ô^ccv, Concors, manimis in ean-
äem sententiam, quid est nisi languida tautologia? Yi-
detur\' vero scriptor boc dicere voluisse : sh ro sv r^
oiÙT^ So\'?.^ dtxTSÂsïv Ahvi ^vf^Cpccvov ysvhôxi, „non mi-
rnm, si quis deus eum in boc cum Dione consentientem
faciat, ut aeque atque ille in ea qua est sententia per-
severet.quot; Si toc voluit, parum accurate locutus est.

Praefationem sic concludit : r/ç S\' ^v Ó rpoTTO? rviç
l\'î^ewç xbr^q (se. r^g ^oÇjjç), oùk xtx^iov xmv^xt vécp kx)
(^M vécp. Belle scilicet dictum pro : ö\'^fv xùr^ î^Sf ^ ^ûf«

1) Cf. 11. collata ab Heindorfio ad hune locum.

yiyovsv, â^iov âxoÏKTxi. Perinde est ac si Latine diceres :
quis fuerit modus originis huius sententiae, dignum auditu-
Similis cumnlatio genitivorum est p. 831 D: ßiav §f tt»-
TToKiTsiocç (j(,srü!,ßoKijq f/,h Trpoa-cpépsiv, pro ßmoiv tto-
Kirsioiq ßsrixßoKiIjv. Nf^J km pdj vécp est putida elegantia
pro vfijj Kûù) 7rp£(j-ß0Ti(i, sive, ut est in Apologia p. 30 A:
xxi veccrépcp Ktz) vrpsirßvTspcp. Eiusdemmodi est illud p 333
B: fvx \'Squot; £K7r£p0.vccfA,£V où a oKiyoc TfpxyfiXTOi êv oXiy^
Xpóvcp, pro ttoKKx quot;êià ßpäx,£ccv,

Postremo addit : £%£i yàp mipov rà vuv. Scribenti otium
fuisse ad longam epistolam concinnandam, credibile;
num vero Dionis sociis avide consilium exspectantibus
idem vMÎptov visum fuerit, magnopere dubites.

Haec praefatus a se ipso narrandi initium facit :
nfcç iycc ttor m ttoaao;? t/xùtov \'itrxôov ài^êviv, et
êxTTOv êfy.a,urol) \'y£voiß^v xvpioç, ett) toc, xoivà t?jç 7rûk£ccg
£ùôvç umt. Km fioinbsp;nvig tôûv rîjg Tréhaug xpiz\'ypiii-

TCCV T0t0Ù^£ 7rxp£7re(70v.

In bis quis non statim animadvertit inanes verborum
ambages? Primum post rà, xoivà otiosum est rijç tto-
h£ccç : usitate enim Graecis dicitur TirpouihM itpoç rà

KQlvà, TTXpsKÔéïV STH tûi Kûivà, TOC XOIVX TTpXTTtlV, Tamp;V

xotvûov â7r£X,£0ÔM, alia buiusmodi, non addito rîjc mXso:^,
quod bic eo magis offendit, quia idem vocabulum sta-
tim iteratur. Simili pleonasmo jungit noster rà xoivà
kcc) ttoxitma, p. 325 A, quod in alio scriptore facile H-
brario tribueres, in nostro id non concessum. Dein no-
tetur circumlocutio tÛxm rivèg tuv TVjç TfoXsoog Trpcxyf/MTccv
pro tv^xi Tivïg TÎ^g mÄ£ccg s. 7T£p) rv^v ttûXitsÎizv. Talis
periphrasis frequens est in Epistola, ut p. 326 E: rwv

VW yayovÓTccv TTpxyi^XTCcv ^spi Mc^m. p. 339 G : oùlév tr«
rm Trap) A/ojv« Trpxyi^xrccv .... xxrà voZv
wv. p. 340 A : ISwjcf Ti !^époç aiM twv Trep) h^l ^pxyfzx-
rccv. et paulo post B: laixvómi S^j M roioùroiç, Sri
TTÄv Tö TrpSyfzx oJdu rs zx) otccv Trpxyßxrccv xx)
o^oy Tróyov Ixsi, ubi Sr hm Trpxyi^ârm et hov irévov

h^i mera est tautologia.

Deinde mentionem facit remm commntationis Athenis
factae, eonstitutis triginta tyrannis; in qnibns comme-
morandis quae de civitatis statn narrat einsmodi snnt,
ut dnbites nnm scriptor ea probe cognita habnerit. De
quo infra. Tum autem de se ita pergit:

roórccy rmg oixmi ra hrsg xxi yyèpim hùyzxvov
jc^i) In KXi TTxpayAxovv ehùk àm Trpoa^KOvrx rpà-
yp^xrx uA. Kxi êyù Ôxvp\'.xdroy où^sy ÎtxÔov ùtto vairnroç,
Vgt;îâ^y yàp xùrohç h riyog àlkov ßiov fV)nbsp;rpÓTrov

hovrxç lioïK^aaiy r^y TtÔMy, Äff« Mg (r^ólpoc rpoa-

^^Xov rov voï/v ri Trpx^oiav.

Pro a.ç èvr) irpo^^Koyrx Trpxyi^xrx [^é dicere debuit, id
quod voluit, TTxpexâxovy è^à TrpogiiiKoyrx stt) rx rpây-
l^^rx. Platonem enim ad publica negotia vocabant
optimates propinqui ut propinquum vrpo^^xovrx), non
Ut talem cui negotia illa maxime convenirent. In ver-
bis \'éic rmç àliKOv ßiov quis non sentit inepte additum
Ülud rmç? Eleganter saepe additur cum vi intendendi,
talibus nimirum vocabulis quorum species vel gradus
aliqui esse possunt, ut xß^x^m rig, (pavÄog rig, àromg
possunt enim esse plures xro^tixg et (pxvÄoryjrog
formae gradus; sed quum loquor de justo, injudo,
honesta, inhonesto, haec eiusmodi additamentum non fa-
cile admittunt. Verum illud rig est una e voculis

istis, quibus noster, dum Atticus vult videri, mirifice
abutitur. E multis exemplis pauca afferam. p. 334
C: xiz) rîjç ßSTCißoÄ^g elg xa) Tevryjxovra rive g âv^ps?
Trpova-TT^mv xpxovrsc. 325 B: ûv^év ri üocvßxirrov ^v ri-

fxuplxgnbsp;yiyveaèxi Tivàv riai f^ist^ovg, et stati®

deinceps : xxrà Si rivet tu^iv xv tov eTxïpov T^pcav S«-
xpx-vi, TQVTQV luva^TsvovTsg Tivsg £hâyov(xiv. p. 338 D:
a,KKoi TS Tivsg vjtjciv, AÎmog ts ^tto, ^loixvixóotsg,
TovTccv Tivsg amp;XKoi Trapxxoucrpoârccv Tiväv sßpcsffTOi. Etiam
in libris de Legibus, quod opus scriptor Epistolarum
YII et YIII accurate lectitasse videtur, pronomen tig
sexcenties per pleonasmum positum esse observavit Zeller,
Platonische Stud. p. 92. Unum exemplum afferam, III-
p. 702 B: sycó riv u ^svs, f/,o) loxsó xxtixvosîv. soixs xar^
Tvx\'fiv Ti v ^fjuv tcc tôôv KÓyoov ... ysyovsvoit . . . xcii xxtd-
Tiv ûcv xxipov av TS TTixpxyéyovxg xm \'b^^yiKkog ... xi^a
Ttpog {TTCcgl\') olccvév tivx Troioupcxi. At in omnibus bis r/?
suam servat vim; in Epistola saepe inepte ponitur.

Ceterum si conformationem sententiae attendas, ani-
madvertes verba: xx] syoo Ôxu[zx(ttov ovÏsv sttxÔov ùtto vsotn-
Tog \' ^i^ôi^v yxp XTS, plane concinere cum priore sententia :
vsog syâi ttot amp;v iroxxôîg txùtov svrxêov \' ^^ô^v xTS-
Eiusmodi dictionum similitude frequens est in nostro et
puerilem quandam affectationem prodit. Mirum autem
quantopere delectetur verbo ûxup\'.x\'rTéç. p. 326 A^: xvsv
TTxpxaxsuïjg ùxvymtrrvjg Ttvéc. ibid. C : outoù üxv{j,x(jt)^ (pvasi-
330 A: ôxvfixcrtûhg dg à(t7rxt^stxi, et paucis verbis post
ôxupixcttsiç sCpiXovsixsi. 338 B: wg Aiovvuiog ôxvfixctm\'^
cpikoaocpixg sv smôv,u,îx s\'ii^ ysyovùg. 339 B: ûg êxvf/,xa-tov
ocrov Aiov. stti\'ss^ciixùg sl^ Trpog 0ixûao(p!xv. 340 C : oèov
ta viysltxi ôxupcxfftviv âxi^xosvxi. 345 C: trüg xv ôxv-

(-t-xtTToç Siv âvôpccTTog. 351 D: Trx^iùç hj hac ov üocufj^rnrh
Txôoi. Plurima eiusmodi exaggerata dicta offei-unt Epi-
stolae, uti p. 327 C: ßiov ây.j^xxvov f/,iXKxpior\'^ri. li. 351
® = \'ZikbKÎxv TTSVÔSI TTspißxXMV (jjjpicp \\ quibus vix aliud
•nanifestius fraudis indicium reperias.

Sequuntur haecce: kxÀ opôov quot;B^ittov tovs xv\'èp\'xa h %pó-
^^ oxiycfinbsp;xtto^si^xvtxf; rijv spitrpotrôsv ttoxltsîxv tx

xKXx xx] lt;piKov xv\'Bpx èfxo) Trpso-ßvrspov Sw^pirjj, ov êyù
\'^X^\'^ov cvK xv xllt;rxvvoî[zyiv itTÙv IizxaÔtx-tov slvxi rSiv tots ,
btti tivx -tav 7r0?JTÙ)V f/.sêquot; STSpUV sttsfittov ßlcjc, X^OVTX éç

^\'^oôa,vovf/.,svov, fvx Sv; [mtsxoi tûv trpxy/axtccv xùto7ç s\'Its
ßovXoiTo s\'tTs [jj/j\' 0 §£ oùa sTTsiôsTO, TTXV Sè siuv\'hvvsv\'ys
\'^xSsJj^ TTjû/v âvorricov xÙTOÏç ïpyav lt;/svs(tÔxi koivccvoç . a, ^ij
\'^xvra, Kxéopüv xx) si tiv xXkx toixvtx ov afyjxpx, s^virxé-
pxvoc, ts KXt sf/,xvtov sttxvj^\'/x\'/ov xtto Tûôv tots xxxàv.

Totum locum descripsi, ut animadvertatur anacoluthon
1^0 sententia laborat; prius vero quam id ostendam,
quaedam notanda. Xpvaov xtto^sÎ^xvtxç t^v spiz-pocrôsv
quot;^^\'XiTsixv baud invenuste dictnm est ad significandum
Praesentem reipublicae administrationem tam perversam
Unisse, ut prior rerum status aureum saeculum (merum
^ürum) videretur. Hemsterhusius ad Luciani Necyom.

4 (vol. 1. p. 460), qui plura huius dictionis exempla
® Luciano, Eunapio, Plutarcho, Dione Cassio, exbibet,
klonet ductam esse ab Euripide Troad. vs. 432, ubi
\'Cassandra in Ulixem dicit:

wjnbsp;xvta tx[/,x xx) (ppvyccv xxxx

soff; ttot sjvxt.
^^nde et in bac epistola et ceteris in locis pro adjectivo
ixpvjîji/\'^ reponendum censet substantivumnbsp;cui

^dstipulatur Cobetus în Var. Lect. p. 236 et suffraga-

4

tur Platonis codex Parisinus A. Idem flosculus redden-
dus scriptori qui epistolographo nostro aetate proximus,
Manethoni apud losepti. c. Apion. I, 26, ubi simili sensu
hoc dicto utitur : oi Ts 1.oKvimtm . . . ovtccc âvocrtcci rdïc
âvôpôimiç TTpo^nvszÔil^rciv, mrs TÎjv rSiv Trposipnf/^svuv xpûc-
rgt;icr/.v zpvŒOv (pahsaùxi. Ibi perperam auctore Havercam-
pio novissima edit. %pult;TOv mutavit in xsiphrviv,

Ceterum hic quoque non pauca sunt supervacua, quae
melius abessent, ut illud (piXov h^pa. moi Ttps^ßü-
rspov quot;LooKpâTvi, quasi cuiquam aequalium, qui Socratem
et Platonem nossent, illum natu maiorem fuisse ignotum

esse posset; tum illud Jtt; nvoo rm mXiTav fisÔ\' srépccv^
stts^uttov; denique où ^p^ixpà insolite additum verbis sî tiv
\'âKKx roixvTûL. In bis autem: ov crxstov ovk xv xh%V\'
voi^nv siTTàv ^imiótxtov sïvxi TOI/ tóts, practcrquam quod
(Tzs^ov valde friget, verbum xhxvvoipcyiv ineptum est-
Quid enim dedecoris aut pudoris habere poterat, si
Socratem omnium qui tune erant civium justissimum ap-
pellabat? Requirebatur pro hoc ovx xv mv^aii/^i. Non
semel in usu huius verbi peccant Epistolae, ut III, p. Sl7
B : xKTX^voiJcxi Si) Xéysiv otrxi tots sttkttoXx) TTxpoc uoï) xou
TTxp xKKccv ^Xôov, pro quo sensus flagitabat xl^oüf^oii-
Sunt autem verba illa manifeste imitatio eorum quae iD
extrema Phaedonis pagina leguntur: îj tsXsutgt;i if\'
dpoç, da rnslç CpxTfisv xv, rüv tots m strsipxômsv apl\'

ffTOV KX) XXXCOÇ CppOVlf/^COTXTOU Kx) ^IKXIOTXTOV. Epistolaß

imitatio firmat lectionem t5v tóts, quae interprétés
nonnullos offendit. Quod in extrema sententia legitur:
il^xvtov sttxynyxyov amp;7ro tm tots xxxmv , non recte dic-
tum opinor. quot;quot;ETTXvxysiv significat àvàystv sttI ti, prof erre
vel ref erre ad, in, et ita fere s\\q, stt) , trpog adjunct»

Habet, ut iTTXvàym Trpog ro (Legg. TT. 724 K),pro-
ferre in lueem; sTrxvàysiv sk rijv ohlnv, reducere in aedes;
idem valet de similibus dicomposîtis, stramcpépcc, stto.vx-
ßoihcc, STTÛCVSPXÛI/MI, sTrâvsiiii. In Alcib. II, p. 140 D
adjunctum quidem habet i^ra: ovkouv àir tKsivou TràXiv
sTTdvsÄÖccßsv, at ibi subauditur stt) rijv âp%yiv, ab hoc
rursîis ad prindpium revertamur, hie vero positum est pro
avocavi sive retraxi me ah istis negotiis. Crederet quis forsi-
tan esse errorem librarii pro àTTxv^yayov ; verum composi-
tis cum ivà raro praefigitur airo.

Venio ad anacoluthon. Quisquis locum attente legent,
animadvertet maie copulata esse haec duo membra : opm
^TÎmù Tobç hlpxç . . . ^pwèv ä\'xolsl^xvrxg et \'Eccxpix-
... sTrsßTTOv, pro quo dictum oportuerat : xttoIsi^ixv-
roiç . . . mi TTOTS TLccxpxryi ... tcspc^avTX^. Corrigi quo-
d-ammodo sententia posset inserendo ots, hoe modo : rà
r\'^AA^ km OTS 2. sTtsiJ.\'nov. Sed a tali emendationis co-
natu retinet me quod toties scriptor in verborum construc-
tione, inscitia dicam an de industria, peccat; dum gratam
affectât negligentiam, mutilât periodos. Exemple smt p.
344 E : CptkoTiyJon; dlt;7%pxg smsp svsx% ... h ûùk \'à^m
h aycztroovnbsp;tJ)^ tjï? fjcsroxn? ysvop^mv, ubi desideratur

apodosis. p. 348 B : ämpSiv Ts Qsohórnv ßSTixTrsf^^iZf^sm

f\'ç rov K^TTOV STU%QV Is h TW x^TTOj! Kx) syù rks Trspi-
^XTw • roc (/.h ouv xXKoc oör ollx kts. ubi pro participio
f^£rx7rsfi^oi[/.£volt;; requirebatur verbum finitum. Hmus-
ïûodi anacoluthis scatet epistola.

Paulo post indignam Socratis necem notât his verbis :
àTTSKTsimv TOI/ rÓTS rm âvoiriûv àyccym ovx sûsX^axvTX
[^erxtrxsïv Tsp) sm tôcv tots 0svyóvTccv Cpi?.av, ors 0svyov-
rsç êlvarvxovv xvroi. Quales verborum argutiae! Quam

quaesita polyptota: «v «V. - rJ«,
A^v — ^sôroyrsç xùroL Postremum hoc verbum iteratum
est mutata significatioue : hx (psvyovrcoy (piXcov dicit
unum ex accumtü, Leontem Salaminium, eum quem So-
crates a tyrannis jussus erat ày^ysh aU ri,v êÓKov (Apoh
p. 32 C.); 0T£ lt;fi£vrovr£? shvaTVXOVv xùtûI sunt qm turn
exsules erant. Plena est epistola huiusmodi rhetorum fi-
guris et flosculis. Exemplum huic satis simile legitur

p. 351 D:nbsp;^s f^i, TroiÔsïv, Sfxccc\'irrxmu...

Ôxvf^x^rhv TTXÙhv oùlh- moç yxp âmp àvoaiccv Ttkpi,
Ta XMnbsp;to [^h oXov oùx h TroTa hx-

^au^êai^ Tiïçnbsp;TOioÔTccv Trip,, xv^apv^TOV Sa

àycMov TTâhç âv \'llt;Tccç oùnbsp;a] ttMoi xtI.^

Quae attuli satis ostendunt, quantopere initium hujus
epistolae a Platonica dicendi elegantia et sanitate distet.
Rhetoricae argutiae, inanis verborum redundantia, pe-
riodi maie compositae, verba impropria aut insolita:
omnibus huiusmodi vitiis scatent quos tractavimus loci.

Quae in sequentibus Plato de se ipse scribit, de co-
gitationibus suis et consiliis de republica, de primo et
altero itinere in Italiam et Siciliam, de consuetudine
sua cum Dione et Dionysio, de casibus qui, Dione m
exsilium misso, ipsi in aula Dionysii degenti obtigerunt,
ea primum inspicienti forsitan gravitate sententiarum et
verborum flumine ac nitore commendare se videantur, qui
vero attentius legerit, continuo sentiet ea non germanum
Platonicae dictionis colorem, sed fucatam potius speeiem
referre. Lubet exempli gratia nonnullos excerpere locos,
quibus hoc judicium confirmetur.

Pag. 327 B laudat Dionem adolescentem, quod, simu-

J

lac Platonis disciplinam gustasset, aulicae vitae Inxuriem
exosus modestiorem vivendi rationem esset amplexns; eo
autem factum ut in aulicorum hominum odium et invidiam
inciderit : (A/cwv) rh èmKoiTrov ßiov Çi^v MsX^s ... xpsrhv
TTsp) ttKhovoç ^Zov^g ... ârmèç, o\'âsv sTtxyßkrspov tóïc
TTspi TCi rvpotvviKcc vó^i/^ix Kcc^tv ißicc iJ.s%pi -rov èotvxrov
rov TTsp) Aiovómv yêvo^évov. Quem in Iiis non advertit
pravus usus praepositionis TTspt? Primum maie usurpa-
tum est in verbis Trap) TrXsiovoç àyxTTVixm-. dicitur TTfpi
ttokkov, Trap) TrXatovoç TroiaïaÔxi, ^ysltrÔM, non Trap) ttKsIovo?
rimv, àyxTrxvi deinde pro Trap) rx Tvp. véiMfj^oc
dici debuit xxrx rà t. v. Çiïv, secundum tyranni leges
vel jussa; denique -rou Trap) Atovvlt;riov yavof^Jvov ùocvàrov
est inelegans circumlocutio pronbsp;rov àiommv ôxvâ-

Tov. Mirum est quantopere scriptor noster delectetur
istius praepositionis usu, quam ubivis inculcare stu-
det. Exempla quaedam afferam. p. 325 A: Trap) to
TpxTTsiv Tà KOtvà êtriêvf^îoi. ibid. C: âvû(rtoç âyccyî^
^ep) Ivcc t5vnbsp;ubi Trap) genitivi loco positum.

P- 338 A: xdàirap sIttov, Trp)v ^v[j.ßovAamp;0aiv tciç ohaioig
^x) èTMpoiç toTç Trap) Aîccva, b. e. Aiccvoç, quod bic
vitiosum, quia mortui propinquos significat. p. 340 B:

«W/ Ttç TpÓTTOg TOU TTSp) TX TOIXVTX TrâïpXV ^XfA^ßhaiV.

Saepe itérât, ut p. 329 B: avpov (TTci^accc tx Trap)
a/ûvîio-wv ßaatx ^v^^txvtx kx) ^ixßoXäv Trpoç tgt;iv Tvpxvvidx
^l\'ccvoç Trspi (num fortasse legendum Trpoç Aiccvx Tm tv-
Pxvvt^oç Trépi?), quod significat: omnem Dionysii aulam
Plenam eriminationibus adversus Bionem de affectata ty-
^annide. p. 331 A : otxv tiç f^oi ^ußßovXav^itxi Trapi tivoç
rSiv [xayiuTccv Trap) tov xvtov ßiov, oïov Trap) xpijf/Jrccv
y^ri^trauç. p. 339 C: xv alç ^ixaXlxv iXêytç, TrpÙTOV (jÂv lt;T0i

rk irspi Aimoi ÙTrâp^st ... s\'i Ts , oùdsv trot rccv ttsç)
Aiccva, s^st Trpa.\'/fziZTCcv ours Trsp) r\'âXKx ours Trsp) ocùrov
Kxrà vovv ytyvófisvix. (1. yiyvói^svov). p. 351 D: oa-ioi; yàp

CivÔpOOTTOÇ àvOTioOV TTSp) . . . OÙX {X,V TTOTS quot;^la^psu/jêsh/l TVjÇ

rSiv rotovrm Trspi. Nonne haec argnunt scripto-
rem sine judicio imperite Atticam loquendi consuetudi-
nem affectantem?

Attende porro quae sequuntar: fzsrà ds rouro disvo^én
fjJ/j ij(.ovov êv ccùrcfi ttot av ysvscrêizi nzônjv rîjv quot;ètxvoiccv,
^v aùrog ùtto rüv opôccv KÓycüv s^xsv y syyiyvoi/Jvijv Ts av-
Tjjv KaÀ sv amp;KXotç èpôov xizrsvósi, ttoK\'aoïç (mv ou, yiyvofzs-
vgt;iv T OVV sv ri(Tiv, av kx) Atovvtriov ^yyjtTocro svx ysvs(jêxi
râ,^ XV ^vKKx[j,ßxv0vrcüv êsm, ysvof/jvou T xv rov roiovrov
róv rs xùrov ßiov kx) tov tSgt;v xX^mv Hupxxoua-iœv izßij-
Xxvov XV ßXSixpioTi^Ti ^vßßiivxi ysvoßsvov.

Sensus quidem non valde obscurus est, quem Ficinus li-
béré sic reddidit: „Postea vero animadvertit eam senten-
tiam, quam ipse rectis conceperat rationibus, non in se
uno solum, verum etiam in aliis, licet non multis, ex-
sistere posse, in quorum numero Dionysium juniorem,
Diis bene juvantibus, sperabat fore; quod si accideret,
et ille ipse et ceteri Syracusani mirificam felicitatem
nanciscerentur.quot; Verum oratio impedita est tum inanibus
verbis tum perversa ac quaesita verborum constructione.
Clare et simpliciter ita scripsisset, opinor:nbsp;Txvrvjv

rijv hxvolxv, vjv xùroç ... hxsv, où [jJvov sv xùrZ xX\'Ax axv

1) Zeiler, Plat. Stud. p. 93, notât etiam in libris de Legg. juste sae-
piiis inveniri periphrasin per praeposifionem izspi. Quod autem citât
exemplum, IV, 720 E., item quae collegit Astius in Animadv. de Legg-
p, 48 et 138, ad quem ille lectores ablegat, non probant Platonem hac
ciroumlocutione perperam usum esse.

\'^râpoiç titri ttot\' h/ ysvkcrùxi, m m) Aiovuo-tov ràx ocv |uA-
^\'^-ßßavövrccv ÔsSiv svx \'é(r£(TÔxi \' yevoiA^svov Sè rovrov, rôv rs
xiirov ßtov m) rov rm â\'AXaiv \'Zvpxxovaioov ßxxxpigv sasrrôxi.
Studet scriptor numeroso et faceto verborum circuitu et
concursu aures delectare, at inanem strepitum movet et
sensum corrumpit. Animadverte sexies in .iina période
variis formis repetitum idem verbum: ttot xv yavsrxùxi —
hytvof/.évi^v S\' xÙT^v — yiyvoi/Jvi^v ovv — yevétrôxi rxx
ysvoyJvov XV — ^v[j,ß. yevéfzsvov. Verba èyytyvo-
\'■isv^v . . . ópm xxrsvôsi maie cobaerent cum ceteris et con-
structionem turbant. Deinde notanda est insulsa hyper-
bola innbsp;f/,xxxptór^ri. Socrates quidem in Apolo-
gia 4,1 C ita loquitur, de animorum statu post mor-
tem disserens, quum dicit sperare se ibi in colloquium
venturum cum optimis et sapientissimis omnis aevi viris,
ojç

^ixXéysa-êxi. . .nbsp;^^ sv^xißovlxg Trxvrccg;

sed putare se legibus et institutis quamvis optimis afferre
ïûortalibus posse ßiov xfiyixixvov ftxxxpióri^ri, id vani potius
hominis est quam cpixoa-ócpov. Denique notetur circum-
locutio ^vf/.ßgt;jvxt ysvößsvov scriptori nimis frequens, e.g.
p. 328 A: ixrig Txtrx . . . rovg xvrcvg ^iXotroCpoug rs xx)
quot;^óXsaig âpxovrxg ^vßßwxi ysvopLSvovg. Vitiose prorsus p.

B : 0 TrpSirog Si^nbsp;... S/à ttxvtx rxvrx ^vvsßi)

y^vófisvog, quod scilicet significat : primum tempus . . . his
^eèus transaetum est. Cf. p. 332 C. Epist. YIII, p. 353
D. Simili macrologia verho yiyvstrûxi etiam in aliis
^ocutionibus utitur, e. g. p. 336 B : là^x, wsp xv ....

TTxa-iv, êg îmg sïirsïv, xvÔpccToig xrsa-uas {xvs^œas
sen âvé^gt;iû-s?) ysvoßsvij. p. 339 C: ovBév lt;toi rûv Trsp) Ah-
s^^t TTpxyizxrav . . . xxrx vovv yiyvôfisvov. p. 347 E :
f-^^Xp) ^ rovrm rxvr^ ßoi ßsßoi^öijf4,svov sysyovsi CpiXotroCpiif

KCi) cplxoiç. p. 349 A: ^oxs7. .. txut-/} tt-,^ yayûvivai (pxvsphg
äiroTSTpcciJi^ßsvüc, pro loKsl rxuT\'i^i Tvyj XTroTSTpâCpôsn. p. 338
B : ù}ç . . . ^iKorroCpiûcç iv STTiüviMcf, ttxKiv ef/j ysyovdç. Ta-
lia, quae apud bouos scriptores raro se offerunt, noster
studiose sectatur.

Postquam dixit qualis esset Dionis animus, narrat
eum, mortuo Dionysio, buius filio suasisse ut proti-
nus se (Platonem) arcesseret, ipsumque per literasse
rogasse ut veniret. Exponit baec talibus verbis, p. 337
D-33Ó A:

Kx) XÙTOÇ {Ó AlCCv) êlsÏTO TTamp;l/^TTOOVnbsp;(sC. i,6if) OTl

TOtXlUTX ax ttxvtoq rpOTTOV, Trpiv ttvxc XKXOU- ivtuxóv-
Txg Aiovuijlcp liT x\'AKov ßiov xùtov rod ßsAridTov Trxpx-
Tps-l/Xi. xky Ts roiBs a\'BslTO, al xx) f^xxporapx sÏttsïv \'
„Tivxg yàp xxipovc,, sCp\'/i, fcsi^ovç ■zspify.svovßav roóv vîiv
TTXpxysyovÓTccv êsic^ rivi tvxYi\'quot; xxrxP^iycjv Ts r^v ts
xpxw rijg quot;Itx\'aixç xx) quot;Zixs^ixc xxi r^v xÙtoÎj lvvx(xiv
êvnbsp;xxi T^v vaoTi^TX xx) T^v sTriôuf^ixv Ti^v Aiovvrriov,

(piK0(70(pixq TS xx) Trxièsixc èc s^oi aCpódpx, Äsyccv rovg
TS xvTOv âlsX^ilovg XXI TÛVÇ oixaiovç, oog svtvxpccxXquot;^tot sisv
TTpog Tov ÙT sfMu Asyó,u,svov âs) Äoyoy xx) ßiov ixxvat-
TXToi ts Ammiov ^v[/,7rxpxxxXsïv, cÎktts , iiirsp ttots, xx)
vüv £ÂT)g TTxcrx XTroTsXsa-ôvjastxi toïi rovg xvrovc 0iko7o(povg
TS xx) ttóKscüv xpxovTxg ,usyxÄclt;jvnbsp;ysvofisvovg.

Quisque haec legens et attendens verba quae distinxi
statim animadvertat languidam juncturam in sIsTto —-
Xsyccv Ts Txès s\'BsTto — xxTxXsyccv — Ksyccv, Quum
autem dixit TÔàs alslro, s] xxï ßxxpoTspx sIttsIv , nemo
non exspectet se totam Dionis orationem vel epistolam
ipsius verbis auditurum; at statim post primum enunti-

atuin, quasi promissi oblitus, vela confcrabit et orationis
e^Tis summarium tantum affert, inde a verbis: xcctccKs-
y^v tvjv të àpxkv Tîjç 1t,x,?Jixç ktL Simili modo in-
^ïa p. 339 B citatur Dionysii ad Platonem epistola:
\'^PfÇ yxp tîàvtot. txüt-x vjv ttxpsa-zsvxafyjvy! (-îjv) rîjv dp%piv
^ STTidTOk^ T^S TT\'^ 0pX^OU(TX \' „AlûVlKTlOÇ- llXXTCCVl
VÓfil/ziz STt) tûvtûiç ellTUV, OÙTeV to [MTX TOtITO sJtTS TTpOTSpOV
^ XV £iç XiKSÀixv TTSiŒÔiiçnbsp;\'^f^Siv skôifig TX vvv XTk.

Incipit quasi totam epistolam ipsis verbis descripturus j
sed post inscriptionem Aiovvaiog uaxtccvi et tx vofzi[y.x
TovToig siTriiv, quo nihil significatur nisi verbum %«/-
, statim in indirectam orationem delabitur et summam
tantum epistolae cum lectore communicat. Praeterea
aliae sunt verborum ambages : h ttxvtoc Tpomv additum
■verbis oti txxkttx inepta est abundantia: nam unus
tantum erat Tpcnrog ex Attica in Siciliam veidendi, h. e.
navi. Eodem pleonasmo usus est paalo ante, p. 337 C:

V^^Vj §f7ynbsp;TTXVTOÇ TpÓTTOV slç T.Vp . OTt TX^KXTX àXÔSÏV

a.us. Arguit hoc putidum imitatorem Platonis, qui saepius
^ac formula utitur, sed recte, veluti Euthyd. p. 382 A:

^aï f\'jjnbsp;TpÔTTOV xttxvt Xv\'^pX TÛUTO TTXpXO-XEVX^S-

\'^Sxi, ô\'tûiç ùgt;a (joC^àTXToq hTxi : omni modo, sunt enim
varii modi sapientiae assequendae. De Rep. VI, 499 A:
K^tsïv iu,£v tyjv à\'aviûsixv ^vvtîtxfisvccg ix ttxvtoç tpótov:
^iversae quippe sunt indagandae veritatis viae. Etiam
alias huiusmodi locutiones a Platone desumtas noster
inepte inscrit, ut xxtx Tpó-rrov, p. 330 D: kxtx Tpóirov

Tîopsvoixévvjç iJ^w TÎjq TTOAtTsixç : XXTX TPOTTOV sigulficat

^onsentaneo modo, rite; jam quod opê^ oT^ TVopsvsTXi hoc
®ane zxtx tpóttov TropsvsTxt. Ibidem paulo post pro hoc
ponit fV Tivi TpÓTTCfl, p. 331 B: xv fyjv f/.ot to xxôquot; i^fyj-

pxy h Tivi TpoTTtp ^ojcsî t^^v, h. e, satis bene. Dein at-
tendenda est dictio: rMv £7nöu,Mxy ri^y Amutriov lt;piÀo-
(ToCpiaç xx) TTxi^sisig êç amp;xoi crCpólpo;.: additum dCpô^âpa
obscuram facit verborum juncturam; dubites enim utrum
genitivi pendeant a voce STriévijJocv an a sequente àç crCpó^px
£Xot. Posterius certe voluit scriptor, sed ut recte dixisset
TTûctlsiizg èç \'éxoi, qmmodo se îiaberet ad doctrinam, quem-
admedum ttôûç sx^i, £vnbsp;cum genitivo jungi solet,

ita insolite adjecit illud aCpódpa. Inepta denique est
verborum copulatio: êg suTrccpXKKyiroi shy xpog rh vtt
ißov Xsyépisvoy àii kôy\'ov m) ßloy. Nam o âs) vtt èpiov
X£y0ߣvog Kóyog idem est atque o àii MyófA^svog ßhg ■
intelligit eam vitam quam modo memoravit dicens de
Dionysio, £lg i7riôufiîa,v êXÔsTv xvrov roïi yMKKiarou \'ach
âpicTTOv ßiov. Dicere potuerat rov âii X£y. xèyov Trsp) rov
àpirrrov ßiov, sed xôyog xoùi ßiog inepte copulantur. Etiam
alibi inepte paria verborum componuntur, velut p. 335
D, ubi TOÏg rüv TTxrspccy ^ôsui kx) STrirvi^sv^xaiy oppo-
nuntur tx tSsv yéficcv y p x (jc xt x xx) U^i, quo signi-
flcari videntur o\\ vé^oi kx) rx ïôvi, leges scriptae et mores.
p. 338 D : ovx ottäitSiv ^soßsyog oùt Ïttttsccv .... âkXûi
xóyccy xx) ttsiôovg, quae parum apte junguntur; me-
lius fuerat h^xx^î? Jioù 7r£iôovg. Nostro loco etiam no-
tandum, verbum sÙTTxpxxKijrog in Platone non legi. Quid
autem dicendum de hac structura: Jatt/ç tfxax xttots-
Ksfxê^ffsrxi TOU XT£. pro quo recte Stephanus sic legi
oportere monuit: £X7r)g ttxux xTroTsKstrêvjdsiTÔxi ro rovi
xvTOvg . . . ^vpc,ßgt;}vxt ysyoßsyoug. Utrum vero hoc sit scrip-
toris Vitium an librarii, dijudicare vix ausim.

Talia Dio. Ad haec personatus Plato reponit, quae
difBcultates se ab itinere deterrerent, p. 328 B: rgt;iv 5

so^äv, to [zh TTÉpl rcóv VSCCV ÖTTiJ TTOTS y£V^I70lTÛ £!%£
... to sî Aiccvoç ?iôognbsp;rijg ■•pvx^g xépi

T£ £!x,ßpiÖ£g h T^g T£ ^KmAg ^Sîî (zsTpicag ï^ov. oÔ£v
^01 (TKOTTOUfyJvCfi KXl ^KTTX^OVTl, TTOTSpO\'J slvj TTOpEVTSOV î?

Oßccg ipps^s h7v, si ttots Tig tx hxvoyiâévrin TTsp)
voßccv T£ XXI TOXiTsixç iTTOTfAfivnbsp;^

Pxréov ah ai.

Quam parum accurate noster cogitata enuntiare solitus
«it exemplo sunt denuo prima verba: tÎjv S\'
^XV — sJx£ 00ßog, pro è^s (txottovg.£vov — sïx^
^ößog: non enim opinionem alicuius invadit metus, sed
ipsos cogitantes metus subit. Aeque putida periphra-
sis est in Epist. III, p. 317 B: èg ^^ èm ^é^x f^xv-
^sûsTxi. In sequentibus verba T^g ^v%vig Trépi, quod ad
dnimum attinet, inepte et prave esse assuta quis non statim
animadvertit? Si vero cum plerisque codicibus omittatur
\'^ocabulum viQog, etiam peior fit verborum constructio. Pos-
trema, tpps^a Sm — traipxtsoi^ £hxi, non uno laborant
^itio: hïv tam absurde abundat ut potius eredam esse
scribae lapsum pro ^oxeïv, sed appa^pa impersonale posi-
tum insolens est. Pro hoc dici oportuerat : (ixottou-
• . ■ appsiiav n yvoorjtM stt) to ScxêTv mipxraov ahxi, cogi-
fanti mihi animus inclinavit in eam opinionem, rem eœperien-
f^am esse.

Mox rhetorico artificio rem ornât. Fingit Dionem ex-
sulem ad se confugere et bis verbis se alloqui, p. 328
quot;quot;Xl mxTMV, T^xw TOI (puyxg, oùx ottKitS^v hóf^avog
iTVTrécüy êv^aijg y£vópc£vog tov âuvvxa-ôxt TOvg ix^povg,
«AAà xéyccy xx) TTsiêovg. Lubenter fictis orationibus et
colloquiis Epistolographus noster scriptionem ornât, quae
sane egregium campum rhetori aperiebant artem suam

osfcentandi. Praeter hunc locum splendidum orationis
exemplum est Epist. VIII, p. 355. Colloquia inseruu-
tur p. 346 A: \'E^a) km toi, AIccv, £0-/,, xts . ibid. D:
(psps, el lixvoslroii gt;:t£ . praecipue p. 348 C: Yixàrav
yàp, £lt;p-^, et quae sequuntur. Cf. Epist. Ill, p. 319. \')
Non opus esse putavi totum locum describere, ipsum
initium jam satis declamatorem olet. „Venio ad te,
inquit, o Plato, non peditibus armatis egens nec equitum
indigus ad defendendos inimicos, sed verborum et per-
suasionis.quot; Pûtes eum alloqui non philosophum in horti
umbra degentem, sed principem aliquem civitatis aut
regem, qui magnis exercitibus imperaret. Omitto inanes
et frigidas verborum repetitiones et antitheses: hóf/.,£VOC,
îvJflJÇ ysvóf^svoi:, OTTXtrôiv OÙT ÏTTTrécüV, KoyCäV xx) TTSIÔOV?
(postremum hoc modo attigi); paulo post iterantur xxrà
TO (TOV ßspoc et fièpog oaov èm trot \'y£yov£v, et passim
alia, quae quisque admonitus sponte animadvertat.

Absoluta autem Dionis oratione, sic pergit:

TOUTUV TIS xv ^V (Ml TTpOç TXÏlTXnbsp;XTTOXpidli)

OVX sa-Tiv {^v), xkäquot; ^xôov ßlv xxrà KÓyov êv S/Kjj r£
èg oUv T£ xvôp^TTùi ßxxiarx. Quae verborum am-
pullae! Grandiora etiam sunt quae sequuntur: êxôccv r£
ißxvTOv ^KsvùèpoofTX Am !;£vîov xx) (piXorroipov xvsyxXnrov
ßoipxg 7rxph%ov. Dicere vult: „proficiscendo Syracusas de-
bitum et amicitiae et philosophiae officium persolvi pro
quo Tpxyixœg dicit: „liberavi me religione et lovis hos-
pitalis et divae philosophiae.quot; Nam (piXóaoCpog ßolp»
posita juxta Aix ^éviov significare videtur numen tide-

1) Zeller, Platon. Stud. p. 79, eiusdem artificii studium in Pi»\'
tonis Legibus reperisse sibi videtur.

lare philosophiae. Dissimiles sunt dictiones quae cum
hac comparât Astius Lex. Platon, s. v. in quibus mpx
appositi nominis amplificatio quaedam est, ut in Pbil. p.
60 B: ^ TOV xya.ûov f/.oïpx pro to âyxêév. de Legg. II,
856 B: ccç êv Troiiliciç (Mipcf., quasi per jocum. Constructio
àvkyxkyiTÔç Tivoç vix graeca est; dicendum pro hoc erat
àvsyKkvjTÔç Tivi vel Trpóg Tiva,.

§ 3.

Be sententiis et verbis a Blatone desumtis.

Jam supra monui epistolam hanc refertam esse verbis
et sententiis quae Platonicae orationis colorem imitan-
tur, quod neminem qui Platonis scripta vel leviter atti-
gerit fugere potest. \') Imitatio haec efRcit ut, si quis
leviter hanc epistolam percurrat, facile Platonis manum
agnoscere sibi videatur, qui vero attento animo et ad-
^ibito judicio legat, manifestis indiciis imitatorem de-
prehendat. Itaque qua dexteritate et quo judicio noster
in imitando Platone usus sit, lubet uno et altero exem-
plo declarare.

Eligo locum qui legitur p. 330 D. Auctor Dionis
amicis ^consilium datums de ordinanda Syracusarum civi-
tate , incipit longo prooemio, quo exponit quam viam in
eonsilio dando sequendam censeat. Af^o; txts \' \'E/w tov
^v,u(3ovA£vovtiz âvh) mfivovTi xa) ^iaiTXv hxiTCciMSvcf fiox^l-
Pxv trpog vyisitzv amp;KXo Ti ZP^ trpcctov f/Jv xvtov

1) Nonnulla eius generis passim indicarunt Ast, Salomon, alii, quae
quot;nagno uumero possunt augeri.

TOV ßiov KOCl èôéXOVTl jjÀv TTslóSoSxi Kx) TXXXX. TTXpXlVSÏV,
fa,il èôèXovTi Sè CpavyovTX xtto t^ç toïi towvtov
xvdpx TS ■^yoil/.VIV XV kx) IxTpiKOV, TOV Ts ùttof/JvOVTX tov\'
VXVTIOV xvxvdpóv TS Kx) XTS^VOV. TXVTOV dî} Kx) TTOKSl, s\'tTS
XVTÎjç sïç s\'ivi KVpiOÇ s\'its Kx) Thsious, si fisv KXTX TpOTTOV
Opô^ TTOpSVO/jiSV^ig Ô\'êZ TÎJÇ TïO\'AlTsixç ^UßßoUÄSVOITO Tl TCCV
7rpo(T(pôpm, vovv sxovTog to TÖÏg totovtotg ^ufzßouXsvsiv,
TOlg Sinbsp;TO TTXpXTTXV ßxlvOUCTlnbsp;Opùï^Ç TTOKlTsixç KiX\'l

sösKovaiv xuTijg slgnbsp;\'isvxi, 7rpoxyopsvovlt;Ti

^V/xßovacp tMv fih TTOAlTsixV SXV Kx) [X^ KIVsTv , âg xttoôa-
vov[/,svcfi SXV KIV^, Txlg §£ ßov\'Am£(Ti Kx) aTTiÜvßixiq XVTWV
uTTVjpsTOvvTxg tuf/,ßouAsvsiv KsXsüouffi, Tivx TpoTTov ylyvoiT
XV pXtTTX TS Kx) TXXldTX Sig TOV às)nbsp;, TOV piSV

ù7ropc,évovtx ^v[^ßov?\\xg roixvrxg y^yolfj^yiv xv xvxv\'Spov, tov

OÙX VTTOßSVOVTX XV^pX.

Sapientis consultoris sicut prudentis medici officium
esse dicit, consilia dare rogantibus et obsequi cupienti-
bus; qui vero speruant monita vei iis parere recusent,
ab istorum curatione desisteudum esse.

Lougus essem si uotare vellem uegligentias, sordes,
vitia denique quae in hoc loco insunt, quorum ut non-
nulla scribis imputanda sint, pleraque tamen scriptori
debentur. Manifeste corruptum est initium. \'Eyw caret
praedicato, lt;pviiJÀ vel oIijlxi, quod aut excidit aut tacite
supplendum est e sequentis membri verbo i^yoifii^v h-
Prius probabile opinor; facillime corrigatur sy^[Mi. Dein
verba xxao ti xp^ omni sensu carent. Mendum sie emen-
dandum puto : ^ xkko ti xp^vxi, ut hic sit oi\'do :
TOV ^ußß. âvdpl. . . quot;BixiTXv dixtr, fMx^^ipxv Tpog ùyisixv h
xAAo Tl, xp^^^\' • • • \'^^pocivslv. Istud xKKo Tt spectet ad
animum et ad rem familiarem, ut in sequente enuntiato

(33], A.): oTûcv rig fxot ^vßßovXevvjTm Trspi rivog räv ßsyi-

^rcüv, . . . û^av TTsç) xpyj^ixTcov Krvj(r£ug ^ Trep) crûfziXTog Vj
sTrißsKsixc. Hermannus locum sanare conatus est
Sic legendo: Ksycc Si^ ràT êyh, rov ^ußßo\'JKsvovnz . . . Trpog
\'•^ytslav OTl xpi) ktl Parum recte, opinor; certe ?jlt;/cc ^
Tizh sunt verba quae praefatur ; sententiam dicere incipit
a verbo quot;Eycc. Cetera vitia sive in ordine et junctura
sive in verbis eiusmodi sunt, ut potius pravae sedulitati
quam incuriae tribuenda sint. UpSiTov ßsv non habet
quot;^avTspov quod ipsi respondeat -, scribi oportuit Trpccrov ßh
quot;\'quot;VTov ßSToißxKKsiv Tov ßiov . . . shû!, rxKkiz Y^Vi TTxpxivaiv.
Sittiile est to TvpÙTOv quod supra legitur p. 328 D, et
infra p. 331 D. Qnis porro non animadvertit anaco-
iuthon ßi] iôéXovTi Ts, quod pendet ab intellecto où xpvr
vxi Trapxivsiv ; sed scriptor quum subjungit verba xoc)
TOV cpsvyovTX XTTO KTs. mutavit orationis ordinem. Enr-
ons in sequente enuntiato: toiùtov T/; km ttoXsi ... si
l^sv ^ußßouXsvoiTO . . . TÓïg TOiouTOtg hßßovKsüstv, incipit
a voce TToXsi, cui deinde substituit To7g Toiovroig. Pro-
ximis verbis TOtg Ts^cc to vrâpâTrav ßxivouai t^ç opâi^g tto-
^^tsiocg quum subjungitur tov ßsv vtroßsvovtx ^vßßouxxg
ToimvTxg ytyoißviv h hxvdpov, eo fit ut dativus To7g s^cc
ßocivowi non habeat quo referatur ; mutata est rursus oratio
pro : rolg T \'é^cc ßtyJvovsi — tov ,usv ^vßßovKsuovriz ^yoißviv
xvxvlpov. Huiusmodi anacolutha ut singula ferri pos-
sunt, ita cumulata molesta sunt et mutilam atque hian-
tem reddunt orationem. Sed omissis aliis quae atten-
tum lectorem non fugient, ostendam qua ratione et in
quibus Platonem imitatus sit.

Comparât scriptor consultorem cum medico, civitatem
niale moratam cum aegroto. Comparatio frequens est apud

Platonem. In Theaeteto, p. 167 A, Protagoras sapientem
et medicnm in eo convenire dicit quod uterque immutet
hominem, b [asv Itzrpoc Cpxpfixxoig [j.£Tx(3âxX£i, 5 \'^s cro0t-
cTTi^ç xóyoig. In Politico, p. 297 E, boni imperantis sixovccç
esse dicit rh \'y£vvoiïoy miBapy^rysy kxi tov krépoov ttoKXüv
àvrà^iov liZTpóv. Noster uti h. 1. \\xrpov, ita Ku^spvi^Tov ima-
gine utitur infra p. 351 D. Similiter insipientes homines et
male moratae civitates saepe comparantur cum aegrotan-
tibus. Classicus locus est de Eep. IV. p. 425 E sqq. qui
eiusmodi verbis conceptus est ut facile apparaat nostrum
inde sua compilasse: Xéy£iç (3icû(r£(rôm rovg toioùtquç (libi-
dinosos dicit) cclt;j7r£p robe xxfivovrxg t£ jcx) ûùx Ukxowxc
m àxo\'Ka-rixç £x(3-^vxi Trov^pxc quot;^lairvjc. Cum his conci-
nunt plane epistolae verba : àv\'^p) xx,uvovti kx) ^ixirxv ^ixi-
TCo/zÉvùi fA,ox^gt;ipxv. Deinde similitudinem transfert ad ci-
vitates depravatas, p. 426 B : ^ au 0xîvovtxi a-oi txùtov
ipyx^sa-êxi tovtoic (sc. roJg kx/zvouai) tov ttoP^scov ctrxt
xxxœç 7rokiT£uof/.£vxi Tpoxyopsuovci TOlc TOXirxlc rvjv
(xbv xxtxutxatv t^ç 7rôx£ccç oxi^v /v6gt;} xiv£7v,

ài7roèxvov!J.svoç {-[jJvi:^ ? ita credo ; terminatie -vog facile
nata e sq. og) og xv touto ^px • og T xv (rcpxg ovtcc
7rOXtT£UOfA,£VOug ^^ICTTX ôspXTTEUTfl K x) XXp\'it^T^TXt ÓTTOTpé\'
Xccv xx) TTpoyiyvaxTxav rxg (T(p£T£px,g (iouX^(T£ig xx) rxv-
Txg dsivog ^ âvroTrXi^poùv, ovrog xpx, àyxÔég r hrxi âvvjp
xx) (ToCpog. Cum his si conferimus haec epistolae verba :
ro7g T £� to Trxpxvrxv (ixivovcn . . . \'?rpox\'yop£vovcri ^f
^vy.fioùxcç, similitude utriusque loci talis est ut nemini
dubium esse queat quin alter ex altero sit expressus,
iisque collatis simul quid auctorem et imitatorem inter-
sit apparet. In Platonis verbis omnia dilucide, limate,
eleganter dicta sunt ; in epistola omnia ambagibns plena,

obscure aut inepte enuntiata. Pro eo quod Plato dicit:
\'^poxyopsóovcri t^v xxTxarxtnv oKviv [m^ xivsïv, âg âTroôxvov-
ßsya oç ccv roÜTO S/jf, epistola: Trpoayopsvouo-i rîiv pàv vro-
^trsiav èscv xx) xivsTv, ùq xTroêxvovizsvcfi èxv xiv^ : addit
syuonymum sxv, omittit autem id in quo vis est, oXvjv.
non enim vêtant quidquam in republica mutare (ita quippe
non opus esset consultore), sed vêtant summam reipublicae
mutare. Pro ßovXT^aso-iv epistola rursus duo vocabula
ßouKvjcsiq XXI sTriüußlxq. In ultimis epistolae verbis: tÎvx
\'^PÓTTOV yiyvoiT xv pxŒTX rs xx) rxx,ilt;^rx sïq rov xê) %/30-
verbum yiyvotr xv caret subjecto et dubites quid sub-
^udiendum .sit: an nova civitatis xxrxarxtriqî at nolunt
quidquam tangi ; an ro vTr^psrsh rxïq ßovK^trsffiv ? Tandem
\'yiyvsfTÙxi slq rov xa) xpévov non modo v7rapßo?Mciq dictum,
sed etiam vitiose. Scriptor nimirum ampliora facere voluit
Verba Platonis : \'èq S\'xv aCpxq jjha-rx ôapxTVsv\'^ xrè., at inepta
^ffinxit. Similiter paulo ante, quum dixit roTq S\' a^cc
ßaüvoult;Ti (pro hoc Plato solet dicere axß^vxi) rijg opôîjg
\'^o?uraixg, id amplificat addendo xxinbsp;èùtXovcnv xù-

\'^^g eïg \'i^yog Uvxi: flosculus additus e Platone, sed pa-
J\'nm apte : nam a^co ro TTxpxTrxv ßxivaiv multo fortius est
quamnbsp;alg \'i^\'^og Uvxi, quare hoc illi appositum

languet. Praeterea usitatum est Platoni \'izvog vel
!^srtévxi, ßarxüaiv, vestigia sequi, sectari, iudagare ; dici-
tnr etiam xxr \'ixvn. Polit. 301 E: M ^î} ^vvaKÛévrxg

amp;nbsp;rnbsp;9

^^yypxi^g.arx ypxCpeiv, ug aoixa, gLsrx^aovrxg ra rîjg xKv^-
TToXiraixqnbsp;Phaed. p. 115 B : âuTrap xxr\'

\'^vvj xoirx Tx VVV a]pyiiA,âvx, xx) rx iv rôp aiJ,7rpocrÔ£V XP\'^^V
Quod noster dixit aïg \'ix^og Uvxi pro vestigiis in-
sistere, est insolitum. Dictiones xxrx rpÓTOv et h rivi
\'^poTTcp supra attigi.

His dictis, quam ipse in dandis consiliis rationem
sil secutus exponit his verbis: txvrnv tgt;jv ^lavoixv
syh hsktvh/âvoç, oroiv tIc p-oi ^vpißoväsvyjtxt Trspi Tivog
Tfflv [.isylarüiv TTsp) tov xvrou ßiov, oïov Trsp) xp^jArMV
ktmscog ^ TTsp) aàizxtoç ij ■puz^q sTTtpcsXsixg, xv [jJv
f/,01 TO xxê\' nßspxv SV TlVl TpOTTCp doX^ ÇîfV il ^uy.ßoV-
xsuœxvtog h sû\'sKsiv Trsiôsuùxt vrsp) uv xvxxoivovtxi, Trpo-
dvi/mc ^vf^ßouxsvcü xx) oùx x!polt;TlCüO\'XßSVOg ßovov sttxv\'
ITXßW ■ sàvnbsp;^VpißoUÄSVVJTxi [Ml TO TTXpXTTXV Î?

^u[j,ßou\\svovTinbsp;i im^xyi,^ irsmi^svog, xùtoxkjitog stt)

tov tùiovtov oùx spzof^^^ ^v/^ßovxsv7ccv, ßixdöi^svog Ts oui

xv vVog ^ ßov ■ hvkcp Ts ^ufißovxsv(rxif/.gt;iv xx) pm sûsxovtx ys
71-pocrßix^oip^^v, ttxtspx T yj ß^rspx ovz olt;TIOV ^yoùixxi
Trpotrßtx^saöxi i^mnbsp;trxpxj^poaùvng £zopigt;svovg. sxv m tivx

xxôs3-tûtx (^cû(ji ßiov £XUT07g xpsmovTX, s(m) Ts pch,
xttsz^XVSŒÔXt fixtgt;!V vovôstoïlvtx ßgt;!tsnbsp;xokxxsuovtx y

•jTT^psTsJi/ xvTOÏg, TTXnpàdsig êTTiÛvpiiSiv SXTTOpiKoVTX xg XÙTOg
x^%x^ó(j.svog OÙX xv sôsXoi[M Çiïv. txùtov T)i xx) Trsp) tto-
Ksoog xùtov quot;êixvooûp^svov zph K^v rov ïpcCppovx • Xsystv pàv,
à lA xxXôog xÙTcp (pxivotro TroXiTSUsaôxi, si f^sXXoi f^^rs
pcxTxiùig spsïv [xyjTS XTroÙxvsïtj^xi Ksyccv, ßixv Trxrpili
TroXiTsixg fAsrxßoX^g m TrpoaCpspsiv, otxv âvsv cpuym xxi
(TCpxy^g âvlpccv m Iuvxtov ^ yiyvstrûxi Tîjv xpitrrvjv, mv-
Zixv T xyóvTX sùzsTÙxt ràyxôx xÙTCf rs xx) t^ ttoàsi.

Apparet hic mutatis verbis iterari quae modo dicta
sunt. Postquam generatim praecepit, quid bono consiliario
faciendum, quid cavendum sit, nunc se istam viam in
dandis consiliis secutum esse, quod paucis sane verbis
absolvere poterat, ampla oratione edocet. Prioris enun-
tiati initio syù tov ^ußßouäsuovtx dvlp) xx(jmvti cet.
respondet hoc: syh otxv rig pcoi ^vpißouxsuntxi xts.}

alteri eiusdem enuntiati membro rxùrov SJj y.x) ttóKsi op-
ponitur hocce : rawrh Sjj mi irsp) ttóxsccc xvtov. Totus
autem locus tanta laborat verborum prolixitate, tot am-
bagibus et inanibus additamentis, ut legenti non pos-
sint non taedium facere. Animadvertatur modo in priore
loei parte septies legi tgußßovKsüsiv et ^vßßovKsvströxi, variis
ûiodis et formis.

Ceterum in hoc quoque loco clar.s exstant Platonicae
imitationis vestigia. Initium, Tcsp) xpvjßXTccv xriija-. s? rrsp)
^^ßxrog gt;5 \'i\'vx^? sTTißs\'Asiücg, in memoriam revocat quae
leguntur de Legg. III, 697 D, ubi dicit civibus et le-
gislator! primo loco ponenda esse rx Trsp) ri^v •■pux^^
•^yxâà, . . . SsuTspx Ss TOi TTsp) TO crSißOi Kx\'Aû!, xâyxôà, xx)
Tptrà TO, TTsp) Tvjv ovuixv xx)nbsp;Xsyößsvx. Deinde

verba: xvrixXviTog . . . oùx spxoßxi ^vfißovXsvcrccv, ßiX(T0ߣ-
Ts OÙT XV vtog f ßou, ^ovÄqi Ts ... . 7rpo(Tßix^oißyiv,
\'^ocTspx T j? ßnrspx ovx °(tiov vj\'/ovßxi Tpoo-ßix^sfföxt, et
deinceps : ßixv Ts irxrpih ... m TrpotrÇispsiv, ea sponte in
ttientem nobis revocant illustrem locum Criton. p. 51
ubi loquentes inducuntur ol No^ic/, qui docent, sin-
gulari civi patriae sub legibus nato et educato non ae-
quale jus esse cum patria, non magis quam cum paren-
tibus aut cum domino; quare si patria aliquid jubet
quod iniquum tibi videatur, licere, si possis, TTsikiv
i^VT^v ^ to hxxTov TTsCpvxs, at non licere eins jussis
obsistere ; vim vero inferre patriae, id plane nefas esse :
(^tx^scrôxi oùxnbsp;ßvjtspx ovts trxtspx, ttoaù \'Ss

\'^oótccv hl ^ttov tmv TTXTptlx. Quac hic de obtemperando
patriae aeque ac parentum jussis dicuntur, in epistola
transferuntur ad consilia patriae vel parentibus danda.
lam persequamur cogitationem ordinem, qui valde in-

concinnus et impeditus est. Attende hanc sententiam : èxv
fd] ^ußßovÄsvi^TOii — TTStiTÔfisvoç, /zvTOüKy^Tog — ûùx. spx^\'
l^ai, ßixuißsvoq ovT h viog ^ ßou. In protasi duo ponun-
tur, unum: „si quis omnino non consulit sapientem,quot;
alteram: „si consulit quidem, at non obsequendi volun-
tate distincte haec sic enuntiasset : êàv fiîj ^vf^ßovÄsvi^riz!

[Ml TÓ TraptXTTOiv, ij ^uizßovXsvopisuog quot;èijKoc ^ pn^dxfipj

TTSKTÓi^evog ^ui^ßovKsvQVTi. His autem in apodosi subjiciunter
haec: xùtûkxyiroç stt) rov roiovrov ûùk spxof/,m: ad quemnam
spectat tov toiovtov? nimiram ad priorem, tov
ßouksuoßsvov; quod autem addit ßi/z(j-0f/,svog ts oùT h
vloq ^ (MU, ad quemnam hoc spectat? non sane ad eun-
dem: qui enim cogéré possis, quem ne adeas quidem?
sed ad alteram, tov ^vßßouxsuovti ßi^ suxovto. Trsiêsirôoii.
Vide igitur, quam parum distincte et concinne cogi-
tata enunciaverit, quae dare sic eloqui potuerat: „Si
quis aut omnino me non consulit aut consulens osten-
dit se obsequi mihi nolle, ilium nitro non adeo, hunc
obtemperare non cogo, ne si filius quidem meus sit/\'
Quod autem inserit : ^oôxcp Ts ^vf/,ßouas0crüiiiu: h xo^i ptm
sôsxovtô. y s trpoffßta^oiß^v, est pannus non solum inu-
tilis, sed qui etiam maie divellit ambo haec membra:
XV Uioç ^ [MU et TMTSPX ^ (Ai^TSpX OV^ OtTlOV T^yoÜfiXl
7rpolt;rßtx^slt;TÖxi ; quorum posterius nemo requireret si
abesset: quod enim in filium facere reformides, hoc
multo minus erga parentes committas. Ineptum vero est
quod adjicit: si f^^ vôa-cp Trxpxcppoa-vvviç sxo;Uvouq, quod
scriptori suggessit fortasse locus de Legg. IX, 881 B:
og âv t0k[m^71{1 ttxtspx ^ [a^tspx ^ toûtqùv ttxtspxç kûil
fivitspxg tûtttsiv, (m) fixvixtç sxofisvoi; : verum erga in-
sanientes nullus sermo esse potest de vita ad recti

normam institaenda, sive id per vim fiat sive con-
dando. Adde quod TrxpxCppocróvi^ Mc positum est
pi\'o â(ppo(rvvgt;j sive fzxvix: illud amentia est, hoe insania,
quod h.. 1. significatur. Sunt et alia a Platone desumta :
àcbû(Tiu(jcx,iJt,£Vûç [Mvov S7fav(jó,fzi^v, h. 6. non oUter
\'^^ntum, qtiosi ut animum religione solvam. Plato de Legg.
^Ij 752 D: (pmx) . . . xpïjvxi. . . (/M f^óvov äipotTtcüaaa-öxi
\'^epi rijg xâpag vjv vüv KXrom^srs, ^ivróvccg S\' sTrigisX^ôijvx\'
Male autem additum sTroovuäßny.

Dictum avrÓKXviTog stt) tov roioürov ovk spxoiA,ai non va-
cat aliqua superbia. Petitum videtur ex eo quod praecipi-
tnr de Eep. VI, p. 488 A : où yàp lt;pv(Tiv — rovg
\'^olt;pûlç j^} ^^^ 7rXov(rtccv óópag Uvoti. Sed aliud est
Pi\'aecepta dare perfectae civitati consentanea, aliud in
communi vitae usu normam agendi sibi praescribere,
Q^od autem noster omnino reprobat ro ßtä^siTÖcn, in hoe
^ Platonis sententia aberravit, certe non congruit cum
ns quae Plato in Politico p. 296 dicentem facit hospitem
®leaticum : principis et legislatoris esse cogere, si opus
J cives ad honestatem colendam : ßicc^scröoii vrapà rx
^^ypxfißivcz Kx) TTxrpix dpxv Irepx hxxiérspx xx) âf/^slvcc
xxKk\'icc tüv aiMTTpodûev. Quodsi vero singula vellem
exeutere, vix finem invenirem. Attende tantum cumula-
tionem genitivorum: ßixv Trxrpih TroXinixg (jt^srxßoX^g
tpou-ipspeiv. Optimi scriptores, etiam Plato, talem
constructionem non vitant, sed quod ceteri non fugiunt,
Û1C de industria sectatur ; accedit quod ßix ßsrxßoK^g
quot;^^^irsixç pro ßixiog TroKirsixg (isrxßoK^ est sane quaesi-
tum aeque ac quod supra legitur p. 334 B : ô rpoTTog
\'^^g quot;ysvéascüg xvrng (tjJ? dixvoixg).

lam ex his exemplis efficere licet, qua arte et quo
judicio scriptor noster in imitando Platone usus sit. Uti
autem Platonis scripta mira se commendant stili varie-
tate, oratio modo lepore et venustate insignis est, modo
gravitate et altitudine, modo subtilis est et sedata, ita
scriptor noster operam dedit ut in hac epistola cuiusvis
dicendi generis quasi specimina insereret ; verum ita hoc
fecit ut ab imitatore exspectare licet : quum sublimis
esse vult, fit inflatus, quum venustus, fit affectatus.
Exempla quaedam hoc illustrabuut.

Celsioris dicendi generis exemplum petam ex eodem
loco ubi Dionis amicis consilia dat. Memorata tristi
Dionis vitae exitu, haec subjicit, p. 334 C: taïir
slppjtxi trdutiz TJJ?nbsp;hsxx rôôv Aiccvslm (pixoov

svyysvzv ^ußßouKsöcc Ts ^îj n (1. in) Trpog rovroig
rnv ccÙTi^v ^ußßovXnv xoci Uyov tov xùtov Ksyoov vjT/i
rpîtov rpiroig vßiv SouKowêxi i:izs?Jûcv vttquot; âvôpcc-
TTOig ßyiTnbsp;ttóxiv , o y s/zog KÔyog, (zka ùtto vc-

ßoig • ovts yàp roTg lovXavßsvoig ovts TOÏg douÀcoêsïffiv
à^sivov, ûcÙTOÏg acii ttockti ttcJIccv t\' snyóvoig, â/X o\'as-
ôpiog TràvTccg ^ Trsïpx, • af/jKpà xa) àvsXsvôspa
ïljôyi tx toixvtx àptvâ^siv xépT/1 CpiXsï, oùTsv tccv sU
TOV STTSITX xx) slg TOV TTxpovTX xxipov xyxôôôv xx) S;-
xxîccv siSorx, ùiicûv te xx) xvêpcoTrivuv. Txvtx TrpSrov
lûv AÎuvx syb sTfsxs\'ipyiUX TTslâsiv, Isvrspov Ts Aiovwiov,
rphovg T vßxg vvv, xxi [mi TtsiÛsaùs Aïog Tpkov truTVipog
Zxpiv, sjt\' slg Atcvjixiov ß?JipxvTsg xx) Aiccvx, av ô
(ÛV ßh TTstöoßsvog Çjj tx vvv où kx?,ôùg, S Ts TTsiùoizsvog
Tsévijxs xxKcóg.

Referta haec sunt poëticis dictionibus, ut Tm AiccvsiojV

0îXccv, quod conveniens esset, si Dio fuisset caput scholae
sive familiae, ut Tlvûx\'yôpeiot, \'UpûùxKshswi, Zmpxrsioi ;
liic tantum est periphrasis pro rSiv Aiccm (pîXm. Huius-
ûiodi est ô Axß^dKsiog Trxïg, Sophocl. Oed. R. 267. ó
HpxKXstoçnbsp;, Eurip. Heracl. 457. Bspsvixslx ôwyx-

\'^^p, Theocr. Id. XV, 110. Verba öüt£ to7c ^ouaœ(rxlt;nv xfisi-
\'•\'^v sonant etiam poëticum ; Homericum ov yàp a,i/,stvov.
Quam belle denique sibi oppununtnr illa: o [ûv ov
^xxSiq, 0 Ts rsôvgt;;xs xxXwç; num tamen vere hoc dictum
sit dubito. Ut enim de Dionysio concedatur illud ^^
xxKôôç, de Dione vix concedi potest rsèvi^xs xxKSgt;q :
qni scilicet perfida amici manu, inspicientibus suis, ne-
niine auxiliante, in cubiculo obtruncatus erat. Etiamsi
JUsta faciens mortuus sit, non tamen rsôv/jxs TtxAœg-, she-
toricum hoc magis quam verum. Verba rîjv xvr^v ^^vfißcv-
xxi Xoyov rov xùrov sunt inania synonyma: referta
est oratio huiusmodi synonymis, quibus fortasse Plato-
nicam orationis copiam assecuturum se putavit. Similia
sunt quae mox sequuntur : aßixpx xx) xvsKsvôspx, rccv s]g

tov sttsitx xx) su tov TTXpOVTX XXipOV Cet. et qsiuv ts xx)

\'^vöpcüTrlvciv. In verbis rpirov rpiroig, illud rpirov solum
Paronomasiae causa additum; nihil amplius dicit nisi
^lUod postea legitur : rxvrx Trpärov ßsv . . . ^surspov . . .
\'^piTovg Sf vf^xg vvv. ■■pu^Siv. ^Öjj est periphrasis quaesita
pro ^uxxi, ut p. 328 B: ro Aiccvog ^ôog rm igt;vzm ^rspi.

venio ad illud : xxî ßoi Trsióstrês Aiog rpirov (Tccrîjpog
Zxpiv. Ter quaterque illud repetitum rpirog in bac
sententia puerile elegantiae aucupium redolet. Spectat
aiitem ad proverbium non semel a Platone usurpatum,
rpirov rä Zccrîjpi, quod dicitur, ut ait scholiasta
ad Charmid. p. 167 A, stt) tov rsXshg rt Trpxrrov-

tccv, de iis qui tertio et ultimo loco aliquid faciunt:
quam proverbii vim clare demonstrat locus Platonis
de Legg. III, p. 692 A, ceterique citati ab Hein-
dorfio ad Charmid. 11. Eodem spectat haec Epistola p.
340 A : èkêuv Toùv rb rpirov t^ crcorijpi, tovto yovv stvpoi^x
ovrύ. Originem duxit hoe proverbium e triplici libatione
quae finitis epulis institui solebat, quarum ultima fiebat
in honorem Aiog trccrïïpoc. Vid. Schol, ad Pind. Isthm.
IV, 10. Pierson ad Moer. p. 72. Inde apparet quam
scite noster hoe proverbio usus sit, qui e tertia libatione
in honorem lovis servatoris fecit terÜum lovem senato-
rem [Aiaç rphov accrijpoç).

His autem annectit sententiam de conditione post mor-
tem. Sic pergit: ours yàp TTsCpvKsv àûxvoirognbsp;où^àg
om, si Ti^ ^upißxiyj, ysmr h sùlxifMV, ûg djxsï roTg ttoä-
Kolg • KXKOv yxp xxt xyxùov ovïsv KÓyou x^ióv s(tti roTg dipé-
xoig, iAA\' ^ sxstx oré^fcxrog outrifi xpu^^ tovto ^vßßyjasrai
SKxtTTXi VI xsxccpKTijJvT^. TTsiêstJÔxi T ovTccg xs) xpi} Tolg TVX-
Xxioig ts ax) tspoïg XÓyotg, oi f4,y!vvov(rti/ i^ßtv xôxvxtov
sivxi diKXtTTXg T \'itTXsiv Kx) Tivstv Txc pisyicTTxg Tl-
piccpixç, otxv Tig xttxKKxx^^ \'^ov dèyiMTog- km tx ycs-
yxxx xßxptvjlaxtx kx} x^lk^ßxtx (xpclkpotspov sjvxl xp^
vopt-i^siv kxkov tóutxsiv vj ^px(7xr ^v ipixoxp^fm\'og tts-

vyjg tquot; xvijp rï^v \'-pvx^v out xKûvsi, èxy r xKomyi, xxrxysKÜv,
ég disTXi, TTXVTXXÓÓSV xvxi^öóg xp7rxt;,si ttxv o ti Trsp xv
oïyjTXi, kxôxttsp Ôgt;ipioVf Cpxysh ^ ttisTv ij Trsp) t^v xv^pxTro-
lâlvi kx) xxxpia-Tov, xCppolimov Ksyo(jcsvgt;iv om opêüg, ^^ov^v
TTopisTy XÙT^ TO TTtßTTKxiTÖxi,^) TuCpXog m Kx)oùxôpSiv

1) Libri alii tö un 7rîgt;7rAaaeai, alii toü, nonnnlli omittunt /^jj. Dati-
yns tS, quem plerique recgperunt, non potest explicari, nisi suppleatur

^vv£7r£tcci tZv 7rptz-yia,àtccv àvomovpyia,, xxxov viXixov àà
x^ix^i/MToq sxMTTOU, ^jv àvayxûuov râ xSix^^rrocvri a-uvsCp-
si^xsiv stri ts yyi (ttpscpoßsva xxi ùtvû yîjg vout^^avti m-
PSlCiV XTlßOV TS xxi Mkiov Ttxvrm TTXVTXX^.

Locum hunc esse pannum male adsutum cuique ap-
Parebit, qui seriem cogitationum atteiiderit. „Dionysius,
dixit, turpiter vivit, Dio pulcre mortuus est, quippe
honesta facere studens.quot; His annectuntur sequentia per
particulam ykp [pvrs yocp 7rs(puxsv âêxvxroç), quasi eo, quod
iQiprobos post mortem supplicia manent, probetur ante-
cedens, Dionem pulcre mortuum esse. In iis vero quae
snbjicit de inferorum poenis, manifeste Platonis imitato-
^eiu se ostendit. Nam non solum omnia ea quae de ani-
öiarum conditione post mortem, de judicio in inferis,
de bonorun praemiis dicit, e Piatonis dialogis, praecipue
Borgia^ coneinnata sunt, sed etiam more Platonis banc
disputationem connectit cum ttxâxicïç KÓyoiq et àTroppyiToiç,
in Phaed. p. 70 C: ttxkxiôç so-ti Tig XÔyog ouTog, ou
XTS. cf. ibid. p. 62 B. Tum quod inculcat,
esse (Tf/jxpÔTspov xxxov TTixtTXsiv i} ^pxiroit xSixx, idem do-
cetur a Platone, at non eam oh causam, quam hic di-
^itj quod nempe judices in inferis injuste facta puniunt,
®ed quod injustitia ipsa animo morbum et perniciem af-
fert. Yid. Plato de Eep. I, p. 345. X, p. 610. Criton.
P- 47 D.

Attendamus vero singula. Primum enuntiatum xxxov
^■^p xx) àyxôov XTS. obscurum est. Voluit dicere hoc : xxxov
äyoitov ovTsv Koyou x^iôv s(XTiv iAA\' ^ t^ gt;

\'quot;^(\'«■mii.étr^v s. yjyvo/Asvvjv tö (Sià Tou) /j-ij tzifi-nxaaoat. E conjectura
®cripsi Tè njj irt/iTîA. unde nascitur constructio quam infra dabo.

liim aut bonum aut malum alicuius est momenÜ nisi quoi
ad animum pertinet: pro simplici hoe enuntiato posuit
antitheton: ov Tc7g âxpûxoig, àkkx t^nbsp;Quid signi-

ficat Toïc âxpûxoiç? lapides, plantas an bruta animalia?
Tum T^nbsp;addit ehs ßsrk aé^xToq ovtn^ sirs zsxcc-

ptußsvTj! {àiTo (TÛ^izroç): etiam haec antitheta hic parum
apta: nam hoc demonstrare vult, post mortem, demum
separatum a corpore animum bona vel mala pati. Pro-
gredior ad ultimam periodum: Zv Si; (piXo^pw-ocrog eet.,
quae tam impedita est verborum ampullis tamque con-
fusa, ut difiicile sit sensum eruere. Constructio talis
esse videtur: wv (sc. hpccv kéycov) b (piXoxpwxrog àvl^p

TTSVnç TS T^y ■\'puznv OUT XKOVSl , SXV Tnbsp;, XOiTXysKSiV,

âç disTXi, KdûàTTsp êj^piov dpjrix^si âvxiBug 7rxvrd%oôsv ttxv,

O Tl TTSp XV diljTXl TTOpiSÏV XUTU Cpxysïv ^ TtSÏV ^ TO TTSp)

rhv âu\'SpxTïolâ^ij xx) à%lt;x,pi(TTOv j^Sovy/v {x(ppo^ilt;riov ksyo^sv^v
ovx opôôôç) ßy; TrißTTkxaSxi. i. e. „avarus elfata illa deridens
s. contemnens, ut opinatur, undique impudenter rapit,
sicut bellua, quidquid putat sibi suppeditare dapes aut
potiones {cpxysïv ^ xislv) aut veneris voluptate insatiabili
frui.quot; Obversatus est scriptori locus Phaedonis, p. 81
B. ubi ô (ptkocrüßxroi; describitur, in quem ista melius
sane congruunt quam in (pikozpi^ßxrov: huic, ait Plato,
nihil videtur esse verum et solidum dkkquot; ^ ro crccßxrosi-
Sêç, où TIC XV camp;^pxiTO xx) lloi xx) ivioi XXI (pxyoi xx)
Trpog Txippolia-ix xPW\'^iro. Scriptor vero noster un-
dique conquirendo verba quibus amplificetur oratio,
tumidam eam et obscuram reddidit. Otiosum h. L illud
TTsvi^g TS T^v \\pvxJiv. Tum offendit geminatum ohrxi, divj-
rxi, quorum prius, àg disrxt, quo valeat subobscurum est;
licet suspicari eum hoc voluisse : „deridens, ut putat.

effata ilia, ipse potius deridendus propter dementiam.quot;
Dein pro rot. âcppo\'êio\'ix quam tumida circumlocutio âv^px-
\'^o^ûTy^ç Jix) âxxpiiTTOç ^lovv! ; quod addit âCppoTa-iog Ksyoi/.svv;

opêSig, est lepide dictum nostri scriptoris, Plato nus-
quam vulgari veneri \'ACppo\'Shtjg nomeu negavit, imo de
^-ep. Ill, 403 A, distinguit inter rov opôov epccrx et vj^ovijv
\'^\'\'iv Tep] TxCPpo^KTix, purum amorem et vulgarem. Denique,
Qe quid praetermisisse videatur, addit ro fxii Trig^TrXxtrèxi,
niemor nimirum eorum quae in Gorgia leguntur, p. 493
® sq., ubi vita voluptaria vocatur o xtrkj^trrcce kx) ê
«WAis-raç sx^v ßtog, et talis animus comparatur cum
dolio perforate, quod quis cogatur xs) kx) vùxrx kx)
^fispciv TTigi.\'TrKxvxi. Similiter in Ep. VIII, p. 354 C,
\'^\'^oluptas vocatur su^xißoviaßx xtrkmrcog ttsivcIivtuv àv-

hl^ttuv.

Haud lucidiora sunt quae sequuntur : rvCpkog Siv xx)
opS)v 01 g ^uvsTTsrxi rüv Trpxyßxrccv (alii: apvrxyg^xrccv)
•^voo-toupyix xrs. Intelligit autem non ea quae comitatur
ittiprobitas, sed quae improbitatem comitantur; ideo scri-
bendum credo: olx ^wemrxt rôôv vrpxyiAxrccv xvouiovpyii^,
luibus verbis explicationis gratia apponitur hoc : xxxov vjki-
oiamp;i {^uvkitsrxi) ßsr ähx^ißxrog sxxtrrov : „quae molestiae
coinitentur improbitatem, quantum malum conjunctum
cum quoque maleficio.quot; Hoc autem quale sit, sig-
öificatur sequentibus : jjv {àvoaiovpyixv) àvxyxxïov r^ xBix.
\'^^vsCpskxsiv stI rs yi^ (rrps^ofy^sva xx) Ùtto yîjg voa-r^axvri:
»qnippe quum necesse sit injustum semper improbitatem
\\\'elut onus secum trabere et in hac vita et post mortem.quot;
Etiam boc verbum sumtnm e Phaedonis loco modo lau-
dato, ubi de animo justi dicitur, p. 80 E: èxv ßh xxâxpx
\'^\'^•^kkxTTi^rxi,nbsp;rou a-ûfzxrog (ruvsCpékxouax. Etiam

vocabulum Tropsitz de migratione ad inferos Platoni fre-
quens; vid. ibid. p. 115 A: outcc trepijjusvsi rîji/sw\'ai^ou
TTopsiizy. Contra verbum vootsïv poëticum est nec Platoni
magis quam ceteris Atticis usitatum. Ultima verba Trxvrccg
Trxvrxxij sunt inutile additamentum vel potius sonora
clausula tumidam periodum apte finiens.

Locus quem tractavi exemplum est dicendi generis
grandiloqui; sunt alii, in quibus scriptor Platonis ele-
gantiam et vennstatem in descriptionibus et sermonibus
affectat. Eiusmodi est locus qui legitur p. 347 extr.,
qui huic disputationi colophonem imponat.

Laudata est ab omnibus dramatica Platonis ars qua
in dialogis componendis usus est. Colloquia prorsus ad
similitudinem familiaris vitae et consuetudinis Atticorum
sunt composita ; personae ita pinguntur ut eorum mores,
sensus et aifectus quasi cernas; locus ipse velut praesens
ante oculos ponitur, Quibus rebus elfectum est, ut So-
cratici dialogi non magis rerum et cogitationum copia
quam poëtica venustate sint insignes et non immerito
dramatum in numerum accenseantur. Epistolographus
noster etiam hac in parte Platonis artem imitari voluisse
videtur. Videamus, quomodo id ei successerit. Locus
quem indicavi (p. 347 E) est epistolae quasi epilogus,
quo ostenditur, quomodo simultas inter Platonem et Dio-
nysium diu celata tandem in apertam inimicitiam eru-
perit. Scriptor hanc partem tanquam extremum fabulae
actum pulcre exornare studuit.

msxpi pàv dîi tovtccv txvtin (ml ßsßo^siiiisvov sysyovei
cpixotro^îi^ m) cpîxotç • to 2s ßstx txvtx s^sif4,sv syoo kx)
aioviktioç, syh /xsv ßXsTrm s^oo KXÔXTrsp opviq Troêüv toôsv

«vixtttfcröix; • à Ts {aiovvœiûç) \'diûi,iJ!,yiX!X,véi/,avoq rlvix rpoTTOU
^VlZa-oßjj(Tül ßS (J.VjTsV XTTÓ^OVq tccv Aiccvûç.

Imago avis in cavea inclusae nnm hic personae sit
satis conveniens dubito. Petita est e Phaedro, p. 249
H J ubi anima, quae e terris ad coelestia evolare frustra
cupit, dicitur opviôoc S/xj^v ßXsTreiv hca: pulcre sane et
apte. Parechesis ttûÔôôv müh redolet facetiarum aucupem.
Verbum ävxffoßaTv significat/er«« ve\' aves exciere (belgice
opjagen). Lysis p. 206 A: mloq riq olv ocv uoi loxoT ôi}-
pavTi)q sivtxi, si ävoiiroßoT ôî^psôœv zûù \'êvaxKmoTspocv rijv xypxv
\'^oióï. Hic vero sensus postulat accipi pro avolare cupien-
lem retinere; cuius significationis dubito num apud bonos
scriptores exemplum inveniatur. Scriptor hic similiter
lapsus videtur ut supra in verbo sirxvxysiv (p. 325 A).

Brevi post erumpit mercenariorum seditio -, rumor
spargitur eam concitatam esse ab Heraclide, uno e belli
ducibus; hic occultât se: \'YipocxKsi^^q szvro\'èhv ocùtov sa-xsv
xcpoiv^ (notetur tautologia); Dionysius exquiri eum jubet;
lt;X7ropœv Ts {Aiovvtrioq) @soIÓtgt;iv pcsrxTTSiAApàgcsvoq slq rov k^tvov •
srv^ov T sv T^ k^ttcf kxyoi tots TTSpiTXTÔùV \' tx p,sv ovv xxkx
oîiv ojgis ovt ^kovov llxxsyola^svcov , x t svxvtiov sitts lt;dso\'hôtv]q

s[/.ov Trpoq AtovviTiov oJdx TS kx) [jySßwiiMi. Notetur in trans-
itu anacoluthon valde durum, quod tamen scriptori nostro
elegans visum est: post participium fiSTX7rsß\\px[xsvoq aut
Verbum requirebatur hsXsysTO xùt^, aut participii loco pos-
tulabatur verbum finitum gcsTSTsgi^\'XTO. Colloquii scena
est sv T^ KviTTCfl, sicut in Epistola III, p. 319 A, ubi
simile jurgium alia de re et coram aliis testibus drama-
tice proponitur. Plato forte ibi ambulans videt tyran-
num cum Theodote colloquentem, sed non audit eorum
sermonem: „quae vero coram me, inquit, Theodotes

ad Dionysium locutus est scio et memini.quot; Pro hoc di-
cere debuit: „quae coram Dionysio ad me locutus est
Theodotes scio et memini,quot; ut e sequentibus fit mani-
festum. Bella profecto incuria ! Sed scriptor noster ver-
bis et vocibus intentus ad sensum parum attendit.

Sermo sic incipit: Ylxdruv yàp, sipii, Atovv(riov ê-yw
tteîôu tûutov), èxv syai ysvcofjt,xi ^svpo \'HpxxKsßi^v ko-
ßia-xi \'èvvxTOç yj^tv eh kiyoui; TTsp) tuv iyxXi^fiXTüiv xùt^
Tciv vïiv ysyovÔTûùv, xv âpa ^îj So\'Iji) dsTv xùtov ohsTv h
TÖV T£ uVov hxßovTX KX) Tvjv yuvxTxx x^iôô sh rif-
xottowtjo-ov xttotrxsïv ohsïv ts ßxxtttovtx [^\'/lïév Atovmiov

hsï, xxpttovpisvov sä tx ixvtov . fzststtsfiipxßt^v ߣv ovv

kxi Trpórspov xvrov, fj,£tx7réf/^xpopc,xt ss xx) vvv, xv t ovv
ixtto tiji; TrpoTspxg pcstxmßtrijg h ts xx) xtto t^c vvv
vttxxovttiji f^oi. Alovvo-lov s\' x^iw xx) dioßxt, xv tiç èvTvy-
xxvt^nbsp;£xv t £v xyp^ èxv t\' èvôxh, (mvßsv âxko

xvtöp CpKxvpov yiyvsaôxi, {jc,£tx(rtgt;jvxi s\' êx rîjç x^\'p^\'^ gt;

xv xàxo ti Alovvaîcpnbsp;Txvtx, ^ij, lt;tvyxaps7q; \'ksym

%

ttpoç tov Aiovvdiov.nbsp;, jcijjs\' xv TTpog tîfl cr^, ê\'cpî^.

oïxicf., Trsicrsirêxt (pXxùpov ß^tsv vrxpà tx vvv s\'ipyifiévx.
Yocabula et membra parum apte connexa interpreta-
tione indigent ut probe intelligantur.\') „Plato, inquit,
„ego Dionysio persuadeo (vult: suadeo) ut, si Hera-
„clidem adducere queam ut hue in colloquium nohis-
„cum veniat de criminibus quae ei imputata sunt, et si,
„Ais eognitis, \'Dionysio non placeat illum in Sicilia manere,
„postulo nt sinat eum cum filio et uxore in Peloponne-
„sum navigare ibique habitare et reditibus suis frui,
„ea conditione ut nihil contra Dionysium moliatur. Quare

1) Quae supplerida sunt distinctis literis notavi.

«arcessivi ilium et iterum arcessam, si auscultare mihi
wvelit. Dionysium autem oro et flagito ut, si quis He-
«raclidi obviam fit vel ruri vel in urbe, nihil aliud
jjiûolestiae ei fieri sinat nisi ut exsulet e regione, donec
»»Dionysius aliter statuat. Hoc, inquit, Dionysium com-
jiPellans, tu mihi promittis? Promitto, respondit, eum,
jjïie domi quidem tuae si deprehendatur, quicquam mali
»»passurum contra quod nunc pactum est.quot;

Quicamque graeca verba legat, agnoscat bis terque rele-
genda esse ut sensum assequare. Causa obscuritatis po-
sita partim in verborum ambagibus, ut in his : êàv èyh
y^yuiJM Isvpo \'Hp. KOßhcyA Suvscrog n^Tv slg xóyoug, pro èàv
^Mccßoci TTsiôsiv \'liptXKÂsîdi^v v^Mv sk Äoyovg êkâsTv ; dein :
^^reTTsßxpdßiiv Trpórspov, . . . ßSTXTTsß^püßxt Sè xxi vvv, h
t\' xtto tî^ç TTporspag ßSTXTroßTTtjg... âv r xtto r^g vvv.
Partim obscuritas oritur ex omissione nominum quae
süpplevi, partim denique e junctura membrorum impe-
dita et ambigua, ut non sensum e verbis, sed e sensu
\'^erba explicare debeas. Velut in his: dv xpx
^^\'ïv XVTOV olzsLV êv \'LiKs\'Ati^, post Sö\'ljï perspicuitas pos-
tulat inseri Aiovvclcp, contra IsTv melius abesset (cf. supra
P\' 45). Deinde quum jungit xvrov ohsïv êv Z/%. rov re
Koißövnx, 3i. r. yvvcüxx x^icÓ slg IlfA. xttoxXsiv, ambi-
guum est, utrum participium Äxßovrx cum praegresso
\'^\'XsTv an cum sequente xttotVasJv jungendum sit. Poste-
rius suadet sensus. Sed maior obscuritas remanet. In-
cipit sic: Aiovv(riov êyoo ttsîôcc rcvrovi, êh eet.; deinceps
pergit: róv n v\'iov Kxßovrx xx) rljv yvvxïxx x^tSi
itipxxksßyjv) slg nsÀ0TÔvvp)iT0v xTTOTTkeïv. Scriptor hoc vo-
luit dicere: „Dionysio persuadeo, si etc., eumque oro
^t Heraclides in Peloponnesum naviget.quot; Graeca verba

non solum obscura sunt ob omissum nomen \'HpöJxAs/Sjjv,
sed etiam prava laborant constructione. Verbum â^tû,
quod proprie significat aequum duco, regit accusativum
cum infinitivo : quare dici potest à^iSinbsp;»Tto-

TrXsïv, Togo (aequum duco) Heraclidem abire ; non vero
Atovvffwvf \'E.pxxksi\'^iiv xTVorKslv. Est haec certe con-
structio peioris notae. Ita tamen noster statim loquitur :
Aiovv(Tioy X^IM Kx) Ib^xi . . . (J.viBh xùr^ CbXxvpou yiyve-
dôxi, ubi tamen addito verbo Ihi^xi lenitur abusus verbi
Insolite quoque dictum est: quot;èsùpo \'HpxTrXsi\'Bi-iv
xoi^hxi yiijùv sic Xoyovq. Stephanus putavit pro vgjAV scri-
bendum esse ji\'jcf/v; tamen ne sic quidem elegans nasci-
tur constructio : xofMa-xi ^svpo mew ! Denique, ne quern
olfendat durum hyperbaton particulae yxp in initio :
YIKxtccv yxp, pro: sksys yxp, w IlAarav, xrL, simile
exemplum est de Legg. IV, p. 715 E: xv^psq rohw,
(pSif^sv TTpoc xvTOvq. Plura eiusdem constructionis exem-
pla collegit Ast. Auimadv. ad h. Î. p. 216.

Non minus pulcra sunt quae deinceps sequuntur : T^
i^srx TXIITVIV TÎjy vii/epxv \'BsikPiq Evpüßioq xx) Qsolorvii
trpoa-ijkôstijv fiot crtov^jfj t£Öopußi^f/,ivcc ùxu(jm(xtûç , xx) 0
SsodÓTijc key st \' UKxrm, s(pgt;i, Trxpijcrôx oïg Tsp) \'Upoi\'-
xXs\'ïhviv Aiovva-iog ußokoysi xpog s^/Js xx) crl; UZg T ovx;
NOv Toivvv, ^ T og, Trspiùsoutn ttsXtxittxi Xxßslv \'HpxxÄsi-
\'Byjv \'^viTovvTsg, è §f sJvxï TTifi rxórifi xiv\'Buvsóst . äAA\' ^i^ïv,
sCpi^, ^vvxxokovôyja-ov Trpog Aiovvdiov XTrxTifl ^^îî^âv^.
(Crtfö\' OVV xx) sy-i^kêo,USV TTXp\' XVTOV, Xx) TÙO [ÛV SUTXtl^V
(Tiy^ ^XXpVOVTS, syèl S\' sïttov \' OrSf TTsCpoßl^VTXl Tl (Ty
TTXpx, TX xôh ^f^oÄoyi^fisvx TTOti^a-^g TTsp) \'HpxxÄsßijv ysà-
Tspov • ^oxsT yxp /zoi txót^ tt^ ysycvsvxt Cpxvspog xttots-
Tpxi^ixsvog . 0 Ts xxovlt;Txg xvsCpXsx^ii ts xx) trxvtodxtrx

^lisv, cïiz hj ôv[Mvpt,svoç, (zCpsii^ . TrporxTreaoov T xvtm
° lt;à£o^ôrgt;ji;, Xtzß0(.c,£vog r^qnbsp;ïbtkxpvtrk ts kx) h/Jrsvs

/-iJ^Slv TOIQÜTOV TTOisïv. \'T7roXa,ßuv syù 7rxpix.fA,uôov,usvoç,
®xpp£t, Qso^órx, sCpnv, ov yxp roKiJ^via-si AiovviJioq vrxpà
tcc ^^iç ùfzoxoyvnj^snx xkkx ttûts ^päv. kx) ûç sßßxs-^jxq
(-\'■Ol kx) ßäxx TvpxwiKÛç, Zo),nbsp;syà ours ti a-f/jKpov

p^kyx épf,oX6yij(jX. Ngt;j rovq ùsovq, ^v l\'.syèi, cró y s
rxutx, a, (tov vvv oÙToq hïtxi fyJ^ 7i:jis7v. Kx) sIttuv txvtx
\'^-^oa-Tpscpôf^svûq ^X\'j\'f^i^v s^cj. An unquam rhetor, Plato-
nicae ^ÔOTToiîxq aemulator, splendidius opere functus est?
^ide autem quam bene haec cum praegressis cohaereant.

Postridie prioris sermonis vespere Theodotes audiverat
Dionysium per mercenarios investigate Heraclidem : inde
nietus et indignatio. Tum Theodotes in colloquio pro-
miserat Dionysio se illum arcessiturum, si tyrannus salu-
leoi ei pollicereturj quod hic annuerat. At Heraclides ab
aini,co evocatus non prodiit. Ergo Dionysius, quum denuo
exquiri illum j über et, nihil fecit promiL.sis contrarium,quod
tamen in ultimis hisce ei objicitur. Theodotes autem immi-
neris amico periculum narrans addit: ô Tsïvxl tt^ txvtvi (pro
^^rccvScî TTov) Kiv^vvsvsi, videtuT Me alicubi esse: ergo ubi
non sciebat, sed conjiciebat tantum; quomodo igitur
^n praecedentibus polliceri potuit se arcessiturum ami-
^iin, qui ubi esset nesciebat? Nonne id probat totum
cum esse commentum rhetoricum, quo scriptor artem
siiam ostendere studuit? Jam sequitur pulcra tragoedia.
^ide quam exaggerata sint omnia: Trpoa-^XÔsT^v o-ttovt^
\'^^^^^pvßplßsvcc ôxv/zx(TTSig ; et paulo post : ^uvxkoXovÔwov
^nbsp;manibus pedibus, remis et velis !

I^nm tres amici una intrant ad Dionysium. Uli ambo stant
lacrymantes, Plato libere tyrannum alloquitur. Res

6

8ä

]ncturae similis. Quaerit ex tyranno, numquid in Heracli-
dem statnerit vsccrspov; addit: doxsï yàp mi raórifi tt«
ysyovévxi (pxvspbg xirorsTpa!,i/.(jJvoç, h. e. videUir enim
hue alicnhi secessisse s. refugium quaesisse; quam bella
sit ista periphrasis, nemo non sentit. Tum Dionysius
amp;v£(pK£xh-, inflammatus est: verhum fortius, quo Plato
hoc sensu non utitur, sed seriores, ut Plutarch. Pelop.
c. 32: où K«,rk(j%£ rcp Xc/KTfA,^ r^v opy^v, xKKx Ttpog rnv
ßÄsxpivnbsp;Huic simile est verbum s^àTTTsaôxi,

Epist. YII, p. 340 B:nbsp;Otto CpiXocroCpîcamp;g, aeeensus a

philosophia. Sic Atticus homo non locutus esset, opinor.
YlûiVTohxTrà xpckfMTX ?jKsv est flosculus decerptus e Pla-
tonis Lyside, p. 222 B, ubi Hippothales vtto tjjc vilov^g
TravTolxTrà yjCpki xpéi^aTo;,, quod dictum seriores certa-
tim imitati sunt, ut notât Heindorf, ad h. 1. Noster
vero elegantiam dicti corrupit addendo quod quisque
sponte intelligat, olx xv dufMÓp(,£vog xCpsiij. Sequitur sup-
plicatio, jurgium, jactantia verba Platonis, rvpxvvMOV
ßK£[X[JM Dionysii; tandem actores re infecta discedunt. \')

Profecto neminem fore arbitrer, quin, hac scena at-
tente perlecta, fateatur eam et rebus et verbis ita com-
paratam esse, ut non Platonem, sed potius simiuin
aliquem Platonis référât.

Haec de epistolae compositione et stilo. Compositio-
nem nobis apparuit talem esse, ut non veram epistolam
sed fictam arguat, eamque nec a Platone nec ab aliquo
eius familiarium, sed a rhetore vel otioso homine con-
scriptam; dictionem autem plenam esse argutiis et flos-

1) Similis pictura est in fine Ep. III. de qua mox.

culis, tum refertam Platonicis dictis et senteutiis inepte
saepe inculcatis, ceterum a limata et incorrupta Atticorum
dictione plurimum distare. Jam deinceps ad res per-
gendum nobis esset; ad banc vero operis partem prius-
quam aggrediar, lubet simili ratione percurrere Episto-
las III et YIII, quibus arctam cum YII^ necessitudinem
intercedere supra monui, ut deinceps ad res quae in
his epistolis tractantur vel tanguntur explorandas me
convertam.

CAPUT IV.

DE EPISTOLA III.

Haec quoque epistola scripta est post Platonis reditum
ab ultimo itinere ad Dionysium minorem, quo tempore
Dio in Peloponneso copias parabat ut tyraunidem illi
eriperet et Siciliam in libertatem vindicaret. xipparet hoc
ex initio (D), ubi Dionysius dicitur Platoni objecisse per-
fidiam, éç vm ... to7? liaw^iMm roîq aoTg tgt;jv o-iiv
âpzm àcpa,ipûv(j.£êâ as. Plato abiit ex Sicilia a. a. C.
360; Dio autem classem ad insulam appulit a. a. C.
357. Quare epistola scripta esse fingitur a. a. C. 359
vel 358.

Summarium hoc est. Nonnihil praefatus de salutandi
formulis xxipsiv et su irpärTsiv, dicit se audivisse rumores
a Dionysio spargi, quod (Plato) nunc Dioni suaderet ea
ipsa facere, quae Dionysio quondam facere cogitanti
dissuasisset, nempe to rkqnbsp;ttÔKsiç ohî^siv et

rijv àpxnv SK Tupawi^og sU ßxtnXs\'toiv ^sTXffTÎjcrat (315 D.)-
Huic recenti criminationi addit veterem, quondam a Phi-
listide et aliis aulicorum maligue sparsam, dictitantibus

omnium quae Dionysius superbe et importune faceret suaso-
l\'em ei fuisse Platonem. Ad baec postquam Dionysio in me-
moriam revocavit, se cum illo nihil fere tSjv tto\'aitiküv trac-
tasse nisi a-XKa rs ßpüc^siz ärra xx) Trsp) roi rüv voi^y
trpooiijax (ttrouèmxvrx (p. 316 A), jam ad utramque
eriminationem se responsurum dicit : Trpoç ^óo ^^ ßot dir-
rxç owxyxcäov Troimourùxi ràg xTroXoyixc. Primum crimen
repellit ostendendo : ég shôrccg (roi sCpuyov xoivccvsh Trsp)
rx tïjç Tróxsccg Trpxyßxrx. Id probat e commercio quod
ipsi Syracusis degenti cum Dionysio intercessisset, et e
casibus quos ibi esset expertus. Memorat, quum pri-
mum venisset Syracusas, Dionem, optimum virum, a Dio-
nysio expulsum esse, se in aula inter vilem assentatorum
liirbam retentum ; a quo tempore missa se fecisse rx
\'^oxitixx, idque unum egisse ut Dionysium et Dionem in
gratiam reconciliaret. Postremo se a Dionysio dimissum
esse hoc pacto, ut, quando bellum quod tum ab eo
gerebatur compositum esset, una cum Dione Syracusas
reverteretur. Pace vero facta, quum ipse solus a Dio-
nysio revocaretur, primum se id abnuisse, postremo
tarnen triremi a rege Athenas missa arcessitum, Dionis
amicorumque hortatu in Siciliam profectum esse, ea spe
fore ut ruptum Dionysium inter et Dionem amicitiae
quot;vinculum repararet. Quum autem Syracusas venisset et
apud tyrannum pro amico intercederet, se fallacibus Dio-
nysii promissis ac dolis elusum esse et deceptum, Dionem
bonis exutum, familiarem eius Heraclidem pulsum, ce-
teros amicos spretos et territos esse, eo praetextu, quod
Hionem pluris facerent eiusque salus magis cordi iis es-
set quam Dionysii, Haec, inquit, documento sunt {ri^g)
quot;^spi TX TroXiTixx xoivccvixg r^g sß^g xx) (Tïjg, h. e. quale

inter nos fuerit consiliorum de republica commercium;
ostendunt in te causam sitam fuisse, quae rijv ißiiv xa.)
avtv Xvxocpaiizv xx) xxoimvtxv peperit (p. 318 E).

Deinde accedit ad alterum, h. e. primum accusationis
caput, quod paucis absolvit, Dionysio criminanti quod
Plato quondam sibi dissuasisset Siciliae civitates instau-
rare et imperium suum mitigare, respondet commemo-
rando sermonem, qui quondam adstantibus Aristocrito
et Arcbedemo in regiae borto esset babitus, in quo
Dionysius hoc ipsum Platoni esprobrasset, quod jus-
sisset se rxg quot;EXKvjv\'ihxç TroXsig xovlt;pi^eiv. Addit, se plura
argumenta afferre posse ad probandum id se magnopere
cupivisse, Dionysium vero noluisse, si coram idoneo ju-
dice causa ageretur, si nç Ixxv^ ttov (pxlmro xphig. (p.
319 D).

Haec est argumenti summa, nunc de epistolae com-
positione et de rerum tractatione paucis videamus. Epi-
stolam hanc esse apologiam, ad redarguendum iniquos
rumores qui a Dionysio eiusque assentatoribus de Pla-
. tone sparsi essent compositam, indicant ipsius epistolae
verba : Trpk luo ßoi [hxßoÄxg) hrrxg àuxyxxTov mnîffxtr-
êzt Txg XTToXoyixg. Itaque, quamquam inscripta Dionysio,
destinata tamen est ut in publicum ederetur et vulgo le-
geretur; alioquin inanis profecto fuisset istiusmodi cum
tyranno et inimico expostulatio. Jam tali consilio argu-
mentum epistolae parum respondet. Priori criminationi
inter Syracusanos quondam sparsae, quod Dionysius
quaecumque superbius ageret Platone auctore faceret,
reponit hoc, quod pulso Dione nullus sibi rerum publi-
carum tractandarum locus esset relictus\': xpquot; ovv disi ßoi

Ta

ß

to\'t£ ttoKitikZv slvxi KOlvccviav Trpoç (p. 316 D). Jam
vexo etiamsi coiicedamus, eo facto Platoni opportnnitatem
fuisse ademtam ut Dionysium philosopliiae praeceptisnbsp;%

imbueret et ad boni principis effigiem conformaret, non
tamen probabile est, eum in aula degentem ab omni cum
principe commercio de publicis negotiis mansisse remotum.
Quid quod hac in parte ipsa epistola sibi -non constat.
Jam principio (p. 316 A) excipit axxa ts ßpoczsa xtra
xa) TX TÔcv m{/,cjv Tpool/Mx: quasi hoc leve esset nego-nbsp;j

tium, quod quidem e Platonis sententia erat gravissi-
aium, ut apparet ex iis quae hac de re disputantur
in libro de Legg. IV, p. 722 sq. ubi docet, bonam
legem duabus constare partibus, quarum altera sit to
sxitxhtikoi/, h. e. ipsum legis praescriptum., alteram to
\'^mTiKov, quo ratio legis exponitur et suadetur, h. e.
prooemium; ergo boni legislatoris esse Trporiôsvxi ttxvtoç
T^où héyov TO TTsipuKOç Trpoot[A.tov sKXTTûiç (p. 723 C). Inde
scriptor epistolae id sine dubio sumsit. Jam manifestum
est, prooemium legis componi non posse antequam ipsa
lex constituta sit; quare res ista nequaquam ad ßpx^sx
\'^ivx annumeranda erat, quod potius gravissimum erat legis-
latoris opus. Deinde alteri criminationi, quod Plato dis-
suasisset Dionysio dominationem remittere et Siciliae ci-
vitates recreare, scriptor respondet commemorando col-
loquio, qnod praesentibus Aristocrito et Archedemo
in regiae horto cum Dionysio habuisset Plato, in quo
eolloqnio Platonem vehementer id suasisse, quod dissua-
sisse eum dicit Dionysius, contra hunc ab eo dissen-
sisse. Quid hoc aliud fuit nisi TrpxTTsiv tx ttoMtikx?
Ceterum istud colloquium ad Platonem defendendum parvi
est ponderis. Quid enim ad fidem faciendam valet com-

memoratio sermonis secreto inter amicos liabiti? Quod
alter ait, alteri negare licet. Ipse scriptor hoc sensisse
videtur, addit enim: vrpoc rovroig \'in lt;TX!:ps(7ripovg rcv-
TCOV shnbsp;Kéyovi lyh So/ïjv hgt;, â ric hizv!^ ttou 0x1--

VOITO aprng. (p. 319 D). Mirum tamen, si argumenta «r^-
■Cpia-Tspx in promtu habnit, quidni ea expromserit m
apologia publico usui destinata.

Denique totum epistolae argumentum, et Dionysii
criminatio et Platonis defensio, eiusmodi est, ut flctioni
quam veritati similior sit. Dionysius Platonem accusat,
quod quae facere se olim prohibuisset, ad eadem perficienda
nunc auctor sit Dioni, ut nempe Graecas Siciliae civita-
tes a Carthaginiensium dominatione liberaret et aequiori-
bus legibus regnaret. Num autem verisimile tyrannum,
qui omnia suo arbitrio gerebat et philosophi praecepta
aspernabatur, huius monitis a gravissimo consilio avoca-
tum fuisse, aut, si fuisset, id palam de se fassum esse?
Quid autem eum prohibebat id ipsum, si vellet, nunc
facere , quo sane Dionis et Platonis molitiones praever-
tisset? Platonis autem responsio non tam defensio est
quam recriminatio, indigna viro, qui suae sibi virtutis
et dignitatis conscius, improbi hominis calumnias con-
temner e facile potuit. ,

Itaque mihi videtur nec Dionysius tam stultus fuisse,
ut futilem adeo criminationem de Platone spargeret,
nec Plato tarn ineptus, qui ad hanc serio responderet.
Plutarchus in vita Dionis (c. 20) narrat, quum Diony-
sius Platonem ab ultimo itinere Athenas reversum ro-
gasset, ne invidiosis de se sermonibus existimationi suae
apud Graecos noceret, hunc respondisse: ro^xvTyi
Koym bnbsp;yimro crTxm, mrs aoü tivx fMijf^o\'

Idem scriptor animadvertit cnm hoc Platonis di-
cto qnae in epistolis leguntnr parum concinere. Quodsi
quaeritur, utra illarum narrationum Platonis persona di-
gnior eiusque sententiae convenientior sit, neminem fore
puto, quin id quod Plutarchus refert iis quae in hac
epistola leguntur longe anteponendum existimet. i)

Jam ad singula quaedam attendamus. Initium facio
ab exordio, quod sic se habet: mârcov Aiovvalcp %xipeiv
èttirrrslm,nbsp;^^ rvyzàvohm rm ßeXrhrm ^po^-^

pw-, yj ßxkkov W rmv àmvnbsp;ypd^ccy ev

yrpxTTsiv, mTTsp ehùoù h rm sttkxtùXouç rohq (pîXoug Trpoc;-^
ocyopsùsiv, lt;Tb lûv ykp IM ^oùi rh ûsh, ùç HiyyM oi
rérs êsccpcûvrs?, TrpoaêiTsg èv Aïkcpoig avr^ rovrcp ÔccttsÔ-
^xq rœ pgt;if/Mri xoù yéypxCpxq, éq (potai,

Xmps, zcù) n^Oßsm ßiorcv Mffcc^s rvphvov.
èyè^ ta oùt hépœxcp xkw61, m onnbsp;txpxkahsv-

\'Txiß^v kv Ipkv rovro, ßh, on yrccpk (pû^riv yrporyrâr-
roiß kv {mppcc yàp ^lovm ilpvroct m) XÙTrviq rh ésloy)^
dyâpciçrcp on rà TroÄXk ßxkßjiv ^ovn kcc) AÛtî^ ysvv^,
^UfTßcc^ocv kcc) kiîêm gt;ccc) â(ppo(rôvy,y kcc) vßpiv rUrov^rx h
r^nbsp;KM rxvrx [ûv ovnoq âp^irÔcc TTxp è^ov yrap)

trpotrpyjoscûq.

Incipit a salutatione. Dicit se malle suo more Dio-
nysium alloqui, non verbo ^^/ps/v, sed potius sv rpccr-

rsty, quod ipsi decentius videatur, reprehenditque illum

qnod non modo familiares, sed ipsum Delphicum deum
voce x^\'P^iv salutare ausus esset; videlicet renbsp;ae-

que hominibus damnosum atque a deo alienum esse.

1) Idem animadvertit Wiegandius, in Symb. Grit, de Epist. II. p- 8.

Ut coiicedamus, cui nihil obstat, Platonem in epistolis
ad familiares formula sv TTpärrsiv usum esse, cui tamen
non inficetum et putidum videatur, priucipio epistolae e
tali salutandi formula occasiouem petere de decoro et
honesto praecepta dandi? Quod vero Dionysium vitu-
pérât, quod Delphicum deum verbo x\'^-h^t^ compellare
ausus esset, quis nescit illud x^^p^ receptam fuisse for-
mulam, qua soliti essent deos salutare? Ita, ut exemplum
afferam, in Homerico Hymno in Apoll, vs. 14: x\'^^p^ j
ßtzKaip\' à Avitoï. Cratinus in Meinekii fragm. Comic,
p. 194: svis xittdoxocir âva,^ {Atovvfrs) x^\'^ps- Callimachus
Hymn, in Jov. 91: x\'^\'ïp^ [jJyx, Kpovßgt;i ■xot.wKsprxrs,
lÙTop sàoiv. Quid plura? Prooemium hoc, me judice,
non elegantem et urban um scriptorem, non ^ArTimriZTOV
pbilosophorum redolet, sed potius arrogantem magistrum,
àpstdxôyov aliquem, qui inepto loco inculcare voluit quae
alicubi apud Platonem legisset. Manifestum est efficta
haec esse e Charmida, p. 164 D, ubi Plato loquens de
praecepto Delphico yvS)ôt csxvtov dicit: töüÖ\' ovtù} fioi
\'èox.sl to ypoißizy. xvansïaêizi, êg Trpoa-pwi? ovrrot, tgv Ôsov
TÛv shiûvtccv àvr) rov x^\'ïp^, wç tûvtov fûv oùz opôov ovrog

TOV 7rpO(TpyjpCXTOÇ, TOVnbsp;OvSs Ssïv TOVTO TTCipXKSXsÙ--

so-ôtxi xKkviXoug, xKKx ircccppovsïv. Idque trcoCppovsTv paulo
post ostendit idem esse atque sv TptzTTsiv (172 A). Pro-
babile hinc ipsam illam salutationem fluxisse et per fictas
epistolas deinde pro Platonica vendidatam ac propagatam
esse. Certe Luciani testimonium (Pro lapsu inter salut,
c. 4), Platonem formulam to x\'^\'p^i\'^ reprobasse, âç
fMX^ipov ôv XX.) oùTsv (ttov^xtov s^lt;:pxïvov, ex Epistolis
fluxisse, apparet ex ipsius verbis: xx) s7rilt;rTSkKcüv y s t5

AiovvitI^ XITIXTXI XVTOV, OTt . . .nbsp;£/1/ TÖV êsov TrpOG-sïttsv ,

\'■h àvtz^iov TOV Uvdlov KM oùx, oTTcci; ôsoTi; àKA ôùS\' «vöpw-
\'^oic \'^e^çioîq TrpsTTOV. Vid. Salomon in libro laud, jx 5. Wie-
gand, p. 5 sq. Simile initium est Epist. XIII, ubi de
formula av Trpârrsiv dicit: xpx^ lt;^01 rïjg STriaroK^g fVrw
xiM lii/^iSoAcv OTi \'Trapquot; êfiov sutIv.

Si antem verba attendimus, etiam hic incidimus in
iuanes repetitiones et ambages, cuiusmodi est.hocce: xpquot;
opâwç Tvyx\'^^o\'f^\' ßsKriarnq Tpo(rp^(T£Ccç-, Dicitur
\'^^yX\'^^^^^ (TKOTTOv, ferendumne etiam opùccç ry/^ivf/v
^Où TOûVûu? Non opinor; quasi qui tangit, possit non
recte tangere. Inanis quoque tautologia est in verbis xxrà,
èf^i^v \'^vvviùsiotv — Sxnrsp s\'iooûoi êv roîïq sTriuroXaîç
^-tI. Pro xAî^trf; 7rcipxKeXsv(Tatpi^v h exspectasses kXgt;i(T£1
\'^oixxjT^fi ■• ita nude durius positum est. Denique postrema :
^«i TXVTX (ûv ovv ovTooç slpwâùj TTxpquot; èpamp;ov, affcctatam gra-
vitatem redolent: sunt potius oratoris coram condone
dicentis, quam familiaris ad familiarem scribentis.

Duo haec quae notavi, affectata orationis gravitas et
tumor atque inanis et quaesita verborum redundantia, ut
in superiore ita in hac ceterisque epistolis risum vel
taedium movent lectori. Quae e. g. est jactantia et tumor
in bis verbis, quibus dicit se Dionysii aliorumque li-
teris arcessitum esse ut in Siciliam veniret, p. 317 B:
^\'\'i(rxùvcf/,xi Xsysiv, oaxi tot sttkttdXx) Trxpx aov kxi
\'^xpquot; âxxœv ^xêov lix ITS èk ^ITXXIXÇ Kx) ^IKSXixç, KX\\
\'^Oip\' oa-Qus rm èf^ôôv oheioov kx) [t5v] yvapl[^ccv, [kx)\']
\'^S.Œxt hxKsXsvàf^svxi iMi Uvxi kx) quot;èeé^svxi ao) ttxvtccc
TCsiêsfTÙXl . e^OKSl 7rx7iv xp^xi/,svoiç XTTO Aiccvoq ^SÏV
«V-« TTXsva-xi kx) fih ßxxüxki^s(TÖxi. 1) Ceterum non erat cur

1) Qaae [ ] inclusi melius abessent; sed etiam in usu harum vocuni.
•îrebro peccant hae Epistolae,

scriptoren! hoc dicere puderet [ogt;A()%mogt;jLC/A yÀysiv), nullum
erat in hoc dedecus; sed m(tx,uvo,uxi ut fortius verbum
posuit pronbsp;cf. supra p. 50. Quum commémorât

Dionem a Dionysio in exsilium ejectum esse, his utitur
verbis, p. 316 D: to /u^stx tovto sit xyôpccTroq sirs
ôsoç s\'its tûxvi tig ßstx aoü Aimx s^sßaXs xx) iXsi(pùnÇ
[mvoç. Tales ampullas quis non rideat? Uti autem modo
in verbis txvtx ß,sv cutccç slpmècc, ita plerumque solet
formula quadam uti, qua ab uno argumento ad aliud
transeat, veluti p. 317 A: xx) txstx (jàv ovtccç sysvsTO
Tijg Sßijg slç T,vpxxovtTxg x7roT/ji/.lxc Trspi Tïjg TrpchT^c xx)
tïji ttxaiv oixxhs (jcctyipixç. Rursus p. 318 D: xx) txvtx

(/.SV TXVTT{i TTSp) TX TTOXlTlXX TÎjç XOiVCCvixç (prO TCSp) TVjÇ

Tôôv TroXiTtxamp;v xoivccvixç) Tgt;jç èiJ^nq xx) (Tijç, quae mox pau-
lum immutata iterum leguntur: xxxxtxïitx f/.sv TxvTijl
ysvóf/^sm TÎ^v ifzi^v xx) «rijv XuxoCpiXÎxv xx) xxoivmixv Tx (TS
ävrsipyxa-xto. Cf. Ep. II, G: txvtxnbsp;txuti^,

TTSp) §£ UoXv^svou XTS. Hluc formula illa ut Platonica
memoratur a Plutarcho, Demosth. c. 1 extr: xx) txvtx
ßsv txùt\\fi, xxtx YIKxtccvx: quod quo spectaret fugiebat
Wyttenbachium, quare Platarchi verba mutilata putabat.
Vid. Annot. ad Select, histor. p. 248 et 424. Interdum
transitum facit satis inepte, ut post prooemium, p. 316
C, quum ad ipsam defensionem accedit, dicit haec: rijv
ovv âpxhv m sittov [îTép;] vpoTspcov xxovs TrpoTspov. Vult
dicere „duorum defensionis capitum id quod primum
posui, primum audi.quot; Quis non videt verbis super-
vacuis r^v àpx^v et wsp) obscurum reddi sensum? Clarius
dixisset mp) rm irpoTspccv ouv xxovs vrpOTspov. Ad alterum
autem defensionis caput transgreditur hac formula, p-
318 E: (T%sdov 5\' slç Xôyov o xéyoç ^xst [Mi ^vvsxk TV

vDv Sîi rsvoßh:^, Trap) c^v ßoi ro ^sùrspoy âTroXoy.réov s(Pm
m^ Quae verba hoc siguificant : „venio ad alterum
argumentum priori affine.quot; Scriptor dum argutus esse
studet, fit obscurus, quae tamen obscuntas nescm an
aueta sit culpa librarii, quum auctorem ita scnpsxsse
suspieer:nbsp;S\' eU AaV^v J aJ^o? \'^xsi m ^uvsx^ rcç

vu. Sî,nbsp;^^^nbsp;\'O VÜVnbsp;spectat

ad ea quae modo dicta sunt,nbsp;quot; leùrepov ad ea

quae jam dicenda.

Ceterum tantam huiusmodi argutiarum silvam con-
tinet haec epistola, ut exemplo esse possit, quid hac
in re vitandum sit. Pauca afferam. p. 316 D :
amp;PXovrx, oUßsvov Tamp;pxeiv, ^^o Te roioérm â^ôpi^rccv xp-
Xó^svov. p. 317 C:nbsp;ràp r.V. vDv .p«. ibid.

I): cr^kspx rrhrcc, i^v àMkÛM, S/ciA^ra. ibid.
E: lixvei^mèoci rohç hxmßocßkvovg. p. 318 D: rm
mvccvixç ry^c è^m ml et paulo post: r^v è^m

ibid. E: ri^ç è^^ ßsrxßoXii,, à ßsrsßxXoß.v.
Cf. Ep. II, 312 A: ol ßomrsg . . . t^^St^ Si) hxßeßi^rm.
p. 313 D \'e: Ó ißTropsvaxßmg . . • r^g è^Tropixg . . . iß-
^opeéasTM. Non mirum autem si inane istud verborum
aucupium scriptoris jadicio officit et orationem, quam
copiosam reddere nititur, facit lutulentam. Inde fit ut
non raro ofi:endas in sententias mutilas, hiulcas, non
justo ordine strnctas, cuius generis e multis unum et
unum alterum exemplum afferam.

Primum exemplum sit p. 316 C: ^HAÖav

P^hou TTXP Sßo) m) ^évov Tràxm ysyovérog, h viKmcf.
o^rog ßt,^ ^oùi mùmvic^, «v

voSvnbsp;aßiKph miJmg ßsXXov^Ji TTsp) ro.ovrccv o.a.

TOTS TÛi (TÛi ßovXsU£(T$äCl, COÏ) OVTOq (Ù.V O\'^Ó\'BpiX VSOtJ,
TöAAïÏ? XTTSiplxq OUUVjÇ TTSp) dl TOUTCCV SlV SßTTeipOV
yayovsvxi, koÙ cr^ó^pa xyvuTog sßoi. ro fzsrx róvro sir
xvamp;puTtog sirs ôsbg sirs tvxgt;1 rig ßsroi aoü Aiccvx s^sßxÄS
xûù sAsi(pù\'t^g ßovog. Nemo haec legens non animadver-
tat, quae hic de Dione et Dionysio adolescentibus di-
cuntur aliquid superbiae spirare, quasi nemo ad rà ttoXi-
Tixà posset esse instructus nisi qui Platoni cognitus esset
et probatus. Sed hoc ut omittam, videamus de verbis.
Primum attende repetitionem in his : ^Xixicf. ßstryj kx) kcc^
ös^TTviKvicf, \'); iidem nimirum sunt ol Kxôs(TTijKÔTsg et oi
sv f/JijTfi ^Kmcf. Quo autem refertur proximum illud
aiv? Non potest referri, quod prima specie videatur,
ad {jxikixv ßsdvjv kx) kxùsar^kuixv, quum haec duo unum
idemque notent. Ex amborum membrorum oppositione,
T0Ü ßh IsloKißxa-ßsvou, . . . sv ^Kixii^ T ovrog , et (tou Sf
ovTog vsov ... kx) xyvmog sßoi, apparet plurale Sv refe-
rendum esse ad ambo haec : hloKißxo-ßsvov et sv ^A/JCiV
ovrog. Plus molestiae est in dativis roJg vovv kx) cßiKpov
KSKTVjßsvüig ßsK\'Aovtri kts. Yerba si proprie accipiuntur,
hoc significant : „spectata prudentia et matura aetate
opus est iis qui vel paulum sanae mentis possideant
quum ad tantas res gerendas accessuri sunt.quot; Hoc au-
tem vide ne ineptum habeat sensum : nam qui sanam
meutern habent, his sane adsint illa quibus ad rem geren-
dam opus est. Num hoc voluit scriptor : „ annis et expe-
rieiitia opus est iis qui non imprudenter ad rempubli-
cam accedere velint?quot; Ita vero articulus Tolg jungi

1) Similes pleonasmos notavi in Ep. VH, uti p. 325 B. tk xoiv« x«t
■KohTLxA, Vid. supra p. 46.

debebat non cum voüv KszT^i^Jvoig, sed cum (AxKovci,
vel potius tali modo scribi : wv xpsix TÓïg (zéXXowi (/^stcc
voïi — ßovksv(rx(TÖxi. An vero dativum toTc vovv KSKrmxhoi?
iioc sensu posuit : „judicio eorum qui aliquid sapiunt/\'
qua significatione dativus participii interdum ponitur?
In bunc sensum accepit Ficinus, qui locum sic vertit :
jjquibus omnino vel mediocnter prudens opus esse ad
res buiusmodi gerendas, quales tuae ex^ni, existimarit.quot;
-^tqni sic ante ßiKKou(n articulus róïg abesse non pote-
i\'at, et certe obscura et vitiosa est amborum dativorum
eonjunctio.

Alterum exemplum inconcinnae verborum juncturae
praebet locus p. 317 E. „Postquam, inquit, a te ar-
eessitus Syracusas veni, syh ßh ow ^^iouv §ïj ttov kxtx
oßokoyixv tuv sttiutoxüv TrpSlTOV [msv kxt xy s tv tov
àiiuvx ohsimxßsvov, Cppx^cov t^v o\'iKsiérvjTX, ^v ii êfio)
\'^óts iTTsiôou, txz xv ßekTiov tcóv vvv ysyovoTüiv \'h%£ kx) to)
^^x) -^vpxKoÏKTXig xx) toïg xXKoic quot;EAAj^^v, ^nbsp;^o^oc

ßxvt£u£txi. Ultimum boe:nbsp;ßhnbsp;^xvtsvstxi,

pro „ut ego suspicor,quot; jam supra notavi, p. 59. \').
Iliiie simile est illud 0 ißbc koyog pro £gt;ù, quod in
singulis epistolis crebro est obvium. Epist. YII, p. 334
\'VIII. p. 354 A: kÛ vvv o yquot; è^og kóyog xv sh ^vßßou-

ibid. C. Sed animadvertas, quaeso, hanc verborum
^tructnram: (ppx^ccv t^v oiksiot^tx, ^v si ê[/.o) tots sttsIÖov
In bis primum vitiosum est Verbo TrsiôsTÙxf

1) Ceterum verbum /tawsùa/taj improbatum a Salomone, p. 20, dé-
fendit Hermannus (Zeitschr. f. Alterthw. 1837. p. 274), ostendens ver-
/tavtïùo/iat a Platone pro ùttotttsûw saepius usurpari, ut Symp. p.
Atqni non hoc est quod in reprehensionem venit, sed quod pro
ponitur èfiiii SiÇa.

recte additur pronomen neutrum in accusativo, itaque
recte dictum esset 3 si tót è\'Ttsiûov, non vero dici
potest viv ößoxo\'/lizv f/nbsp;sttsîûûu. Obscurum autem

est, utrum scriptor referri voluerit ad ôfMÂoyîxv
an ad oiksiÓti^tx-, certe illud (ppxt^m tpiv oheiotiitx, quo
emphasin addere vult verbo ohsicarxpLsvov, inepte adjec-
tum est. Simile autem vitium est Epist. VI, 333 B
C: ^uy^çjttxi ttxkiv slg rijv trpovtrxpxovo-xv cpixot\'/itx ts
xx) xotvccvixv, ^v otxv f^sv CpiÄ0i70lt;pSgt;pi,sv xts, ubi yiv
item xvxxoÄovöccg est positum. Altera labes est in hoe:
ßsÄTiov TÙÙV VVV ysyovÓTccv sQXßnbsp;Tritum est f3 ,

similia; dici igitur potest vvv ß\'sKriov sz^i $5 Trpo tov,
non vero ßsKriov sz^i tSiv TpoTspccv vel tSiv vvv ysyovó-
tccv, in hac constructione necesse est addi tx xpxyptxtx
et scribi oportuit : ßskTiov Tm vvv ysyovÓTm scxs r x
TTpxyP!,XTX (toi sqq. Haec aliaque huiusmodi vitia talia
sunt ut facilius librario quam scriptori tribuenda cre-
deres, nisi tot ubique exstarent indicia quae scriptoris
vel quaesitam negligentiam vel inscitiam arguunt; si
tamen librarii est cnlpa, locus aliquantnlum juvaretur
sic legendo : lt;ppx^ügt; tgt;jv oIxsiÓtvitx , S/\' viv xts.

Priori epistolae parti finem imponunt haec verba,
p. 318 E: xxxx txvtx [mv txvtifi ysvófisvx tgt;jv spcviv xxi
aiiv Kvxoi^iXixv xx) àxotvmixv x7rsipyx(TXT0. Vocabulum
KvxoiptXix flosculus est e Menandro fortasse additus,
cuius versicnlnm notavit Aelius Dionysius, teste Eusta-
thio: ttxpx A/A/y Aiovvaico xsTtxi to XvxoCptKicci;, xvri
tov vttótttojg, VTTOvXco;, og (pspsi xx) Msvxv^povnbsp;(1-

pija-iv) txvt/iv\' „KvxoCp\'tKioi [j.sv shiv xï quot;èixXKxyxi.quot; (Vid.
Meinekii Comic, fragm. vol. IV, p. 379). Quod Platonis
verba Aelias non attulit, inde efßci nolim epistolam banc

grammatico incognitam fuisse. Si vocabulum KvnoCpiKiot
a nostro scriptore inventum esset, laudi id ei tribui pos-
set, modo apte eo usus esset. i) Si tyranno eiusque so-
dalibus tribuisset AVKO0iXixv, suldolam amicitiam, non
esset vituperandum; sed quod sibi ipsi taie quid imputât,
r^v sßijv Kx) (TÎiv ?^vxo(piXlxv, hoc sane est hominis suae
dignitati parum consulentis.

Finitur haec epistola, prorsus sicut YIIquot;quot;®, comme-
iQorando colloquio Dionysium inter et Platonem habito,
quo hic illius criminationem réfutât. Etiam hoc collo-
quium fit adstantibus duobus amicis, scena item est êv
^\'î\'^c^, totus denique locus ad epistolae YII exemplum
fictus esse videtur. Utraque scena est imitatio Socrati-
eorum dialogorum , haec superiore illa etiam languidior
et ineptior.

j,In horto regiae (dicit Plato ad Dionysium), praesentibus
Archedemo et Aristocrito, tu me, rovTuv êvxvriov ^ivjpânicrxç,

ßvyjßovsvcc, KXT âp%xq or yjXÙov ksXsuccv as rxq TróXsiq
\'EAAîjv/SÂÇ kxtoixit^siv. syà SI ^uvsxdipovv ßsßvijcröx!
^x) \'Irt vvv ßoi quot;Soxsïv rxvr sJvxt ßsKriarx: „quaerebas ex
Ille, meminissemne me, quum primum hue venissem, sua-
dere tibi ut Graecas civitates restitueres. Ego me fate-
har meminisse et (addidi) id nunc etiam optimum mihi
videri.quot; Deinceps quasi graviter indignatus sic pergit;
locus, etsi satis longus, tamen dignus est qui describatur :
^^Tsov âf. Si Aiovva-ts, xx) ro Stt) tovti^ tots Âs%ûsv . ^pófigt;iv
TTÓrspOV XVTQ TOVTQ (TOI ^VßßovXSV(TXtf/.l [jjvov ^ Tl Xx) XXXO
TQVTLjl. (TV xx) ßXK\' XTTSXpîVCC ßSßl^VlßSVCCC Xx) vßpt(TTl-
^^^ s\'iç sfis, wç cfov, llo to tots CTo) vßpi(TßX vvv VVXp àvt

1) Simile est vocabulum quod legîlur in Ep. VIT, p. 350 C, |sv«7r«Tia

7

ovsipoiTOç yéyovsv, sJttsçnbsp;XTrXxdrccc; yskuv, si

âç ttxilsvôévtx hsksueç ttoisïv ttxvtx radrx ^
Hj [xi] ttoisTv. quot;ECpgt;!v syà xxAKtarx [vraßovsvirxi as. Oùaovv
TTXtèsvôsvTx, eCpw^x, ymßSTpsTv, i? ttS?; Kiyw ro ßsrx
txvtx 3 stc^st ßol sittsïv ovk sjtov , (poßovßsvoq [j,^ (tßtkpov

pVjlAXTOq hskx TOV skttkovv ov ttportslokccv , ß^j [Ml fTTSVO^

(1. lt;TThoq) yiyvoiTo xvt svpvzccpixg.

Ib verbis xvto tovto ... (lóvov est affectata emphasis;
nemo certe desideraret vocabulum [mvov, si abesset. Ver-
borum, (tv ts kx) [axX\' xTTSKpivcü [^sß\'/ivifASvcäq, quaesita struc-
tura est (quo genere abundant hae epistolae) pro tru T
xTTSKphco, Kx) [a,xKx [isfivivifisvccç. Ceterum sufficiebat sane
unum vßptdtiköög ; noster solita exaggeratione addit pi^s-
[iyjvt[/,svû3ç, vocabulum insolens, aeque ac verbum
pedestribus scriptoribus inusitatum. Neque hoc illi satis
videtur, sed interposita parenthesi (de qua mox) addit:
slttsq Ts kx) [/jkquot; x7rkx(rtaq ysXÔov. Quid sibi velit hoc
loco vocabulum amp;7rXx7Tccq, conjicere difficile est: proprie
significat non fictum, non fucatum, h. e. sincerum. At
sincero vuUu ridens non convenit certe scriptoris menti-
Num x7rKx(TTooq dixit pro xypoiKÜq, inevlte, agreste, an
forte error est librarii xTrXx(TTOùq scribentis pro xTcKwTaqj
h. e. insatiaUliter, effuse ridens? Hoc facile adducor ut
eredam, quamquam accommodatius vocabulum fuerat quod
de Eep. I, p. 337 A, de Thrasymacho dicitur: xvs-
Kxyxx(ts ts pixxx (Txploviov kx) sittsv. Sardonius risus dici-
tur fictus et amarulentus. Sed quid sibi volunt verba
in parenthesi posita, ho to tots (toi vßpi(r[j,x vvv viri^C
àvT èvsipxTog yéyovsv ; quot;Tttxp xvt ovsipxroq significat quod
ex obscuro fit darum, quando e tenebris lux exoritur.
Polit, p. 378 E: ïvquot; vTTxp xvt ovsipxToq m\'ïv yiyv^TXi. Hi-

cit ergo hoc: tumn illud in me opprobrium mine ex ob-
scuro darum factum est; quod satis xhr/iyMTudüg enun-
tiatum est. Opinor scriptorem hoe veile : „quod contume-
liose in me, ut putabas, locutus es, nunc apparet con-
tumeliam fuisse non in me, sed in te ipsum;quot; h. e.
»derisisti riiv èf/.î^v Trxi^siav, nunc tua xTrxihvo-ix tibi
ludibrio est,quot; nimirum ob mala jam tibi imminentia.
Ergo ovxp spectat ad cag ^ov, id quvgt;d putahat Dionysius,
\'\'^\'^xp ad eventum. Manifestum credo, scriptorem, quum
flosculum e Platone inserere.vellet, sententiam reddidisse

obscuram.

Etiam quae sequuntur : eÏTrsç Sf xx)nbsp;xTrKxarcac

ysXSiv, s] yJfj^vi^fixt ck ttxi^svÙsvtx ßs sksKsvsç ttoisTv

\'^xvtx rxvrx ^ ßh ttoisIv , parum dilucide enuntiata

sunt. Eicinus ita interpretatur: „Eogasti autem me, si

bene quid memini, me deridens, an ista praecepissem

tibi quasi doctor an non.quot; Hic igitnr verba s] ßsßv^-

^\'^t pro parenthesi habet, a Platone haec narrante in-

terposita. Atqui Dionysii esse haec verba Platonem in-

terrogantis, apparet ex huius responso : èycü KxXXiurx

(TS-, „respondi te optime rem recordari.quot;

Obscuritas inde orta, quod interrogationis formam di-

reetam et indirectam miscuit. Directe sic dixisset : sIttec ,

......

ߣßvy,(Txi, ÙÇ — ߣ £yJX£V£ç, „dixisti: meminisltne

^ mihi praecipere, ut haec faceremquot; cet. Indirecte ita:
ߣ[Mmzxi chq — (T£ èxêXs-jûv, „meminerimne me
tibi praecipere ut haec faceres, quum doctrina eruditus
esses? Eespondi, optime te recordari. Nimirum (repo-
rt Dionysius), quum geometriam, aiebas, edoctus essem,
aliter?quot; Ita omnia dare procedunt. Postremum hoc,
yscüfiErpEÏvspectat ad id quod a Plutarcho

narratur (Dion. c. 13), quum Plato in aulam Syracusanam
venisset, omnia docto pulvere oppleta fuisse, quod nunc
Dionysius ridens ei exprobrat. Hoc vero Dionysii dictum
ita philosopho bilem movit, ut vix continere se posset:

Kxyx TO fi£TX TXVTX S STT^Sl [M) sITTSTv OVK sÏxOV , Cpo(3oV-
[j^svog f/.^ (TfiiKpou pj^iMTog hsy.x tov \'éxTrXovv ôv Trpocs^ojcccv,
fy^vi 1/.01 (TTsvog yiyvoiTO âvT £Ùpv%oop\'ixç. In ultimis ver-

bis, (pOl3ûV[4,£VOÇ - f^h TOV £K7rX0VV - /XJ^ f^iOl arT£V0Ç yî\'