-ocr page 1-

QUAESTIONES

ARGUMENTI ORSTETRICIl,

quas,

ANNUENTE SUMMO NU.MINE,

EX AUCTOBITATE RECTORIS MAGKIFICI

GEORGII GUILIELMI VREEDE,

JURIS ROM. ET HOII. BOOT. ET Jgt;ROF. ORD.,

nec non

AMPLISSIMI SENATUS ACADEMICI CONSENSU

et

NOBILISSIMAE PACULTATIS MEDICAE DECBETO.

summisque in

ARTE OBSTETRICIA HONOEIBUS AC PRIVILEGIIS,

IN ÂGÂBËMIÀ RHENO-TRAJEGTINÀ

kite et legitime consequendis,

DEPENDET

ÂNTONIUS HENRIGUS SCHOEMÂEER.

e pago Borne,

medicinae doctoe.

DIE XVI JUNII HOKA VII DIMIDIATA 1860.

AMSTELODAMI,

C. G. VAN DEll POST.

JIDCCCLS.

-ocr page 2- -ocr page 3-

THESES.

I.

Atresia ostii uteri minime tanquam exstidationis productum
considerari debet.

II.

Non recte Eichstedt spermatis in uterum immissionem ex
ostii uteri vi sugillatoria explicare conatuv.

III.

In haemorrliagiis uteri post laesiones traumaticas sine gravi-
ditate, injectio aquae frigidae commendari meretur.

IV.

In haemorrhagiis quinta partus periodo ortis placenta statim
solvenda est.

V.

In situ foetus transverso, velamentis integris, versio manipu-
latione quae vocatur externa praeferenda.

VI.

Quando capitis extractio post natum truncum requiritur, me-
thodus complicata recentiorum maxime convenit.

VII.

Inter diversas partum praematurum artificialem promovendi
methodes, illa, quam
Lehmann proposuit, omnino praeferenda.

VIII.

Dilatatie ostii uteri instrumentalis per dilatatoria penitus
rejicienda.

IX.

In pertinaci ostii uteri strictura spasmodica incisio ostii com-
mendanda,

-ocr page 4-

ùhù

X.

Eclampsis gravidarum et parturientium est morbi syinptoma,
e variis causis repetendum.

XI.

In curanda eclampsia parturientium partus quantocins absol-
vendus.

XII.

In asphyxia neonatorum, applicatio galvanismi ad vitam re-
vocandam, si fieri potest, numquam omittenda.

XIII.

Febris quae vulgo vocatur lactea, saepe febris traumaticae
indolem refert, et haud raro propterea in febrem puerperalem
mutatur.

XIV.

Diagnosis affectionis hystericae in paululis solum casibus fidem
meretur, in mulieribus gravidis et parturientibus numquam
laudanda.

XV.

Pyaemia idiopatbica non adest.