U Ms. Ms-

Met bijvoeging van een voorbeeld

voor iederen da/?, Misgebeden, Kruisweg en verschillende gebeden voor de zielen des Vagevuurs.

A2gt;'

Bij ile Missionarissen van liet II. Hart, TILBURG.

LS 3.v'ö

—

— 3 -

iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii'iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii

1ISS ^9 SS ^/3

INLEIDING.

—C^'ê)—

'e niaaiid November is de laatste van het kerkelijk jaar en door de H. Kerk en de geloovigen bijzonder aan de zielen der afgestorvenen toegewijd.

Na aan God en zijne heiligen de hulde te hebben gebracht, welke hun toekomt, en alzoo in onze eigene geestelijke behoeften voorzien te hebben, hoe zouden wij den kring der kerkelijke feesten kunnen sluiten, zonder eene schatting van edelmoedig medelijden en van werkdadige liefde te betalen aan de zielen der rechtvaardigen, die nog in den kerker des Vagevuurs zuchten ?

Het schijnt, dat wij in den tegenwoordigen tijd eene dubbele beweegreden hebben om een grooter belang in haar lot te stellen. De rampzalige dagen zijn nog niet ver van ons verwijderd, die,

I I I I I I I I 1 I I I • I I ■ I B I | I | | I | I I |

_ 4 —

i: III;! I I I I I I I I I I III I I I

1 terwijl zij eene menigte katholieke tempels ver- Ü

- woestten. terzelfder tijd eeue menigte godvruehtige -quot; stiehtingen vernietigden en daardoor het getal quot; ^ heilige Missen, die tot lafenis der overledenen R

weiden opgedragen, zeer beperkt hebben. De ^

^ bron dje aan de zielen der afgestorvenen zoo veel ~

„ algemeene en bijzondere hulp aanbracht, is opge- -

0 droogd of verminderd en die arme zielen hebben

- daardoor eenigszins den weerslag gevoeld van de 1-| rampen welke dc Kerk verduurt. Is het niet | | billijk dat wij er ons op toeleggen om haar voor ~ | dit verlies zooveel mogelijk schadeloos te stelle a ? -quot; Hierbij moet men nu nog dc verkoeling der quot;quot; 4 liefde voegen, welke een droevig gevolg is van -

1 den geest van onverschilligheid en ongeloof, die ~ § in de wereld heerscht. Terwijl de boozen zich -1 zonder voorbehoud aan dc dwalingen en de mis- ^ | daad overgeven, welke onverschilligheid voor het

i goede treft men zelfs niet bij de braven aan! -

Men neernt bij de misdaad veel minder de boos- quot;

| heid in aanmerking dan de straf die zij verdient. ï-

| Nauwelijks vreest men de hel; men bekreunt zich quot;

| bijna niet om het paradjjs; men gaat zoo ver dat quot;

| men naar het Vagevuur verlangt, omdat men, de 1

i smarten vergetend, die men er lijdt, sjechts de |

I l i! I I IHIIlil II I I I I I I 1 I I I

1 zekerheid zijner eeuwige zaligheid beschouwt. Wat

§ volgt daaruit? Dat men een laf en lauw leven

quot; leidt, terwijl men zich voorstelt later boetvaardig-

| heid te doen. De dood komt.... Veronderstellen

1 wij nu, dat men de genade en den tijd heeft om

p zijne misdaden uit te wisschen, dan is het toch

^ waar, dat men voor Gods rechterstoel het gewicht-

~ eener zondeschuld zal brengen, die des te grooter

i worden zal, naarmate men gedurende zijn leven

1 meer verzuimd heeft om waardige vruchten van

| boetvaardigheid voort te brengen.

| Voorzeker zouden de christenen van welke wij

i hier spreken, een geheel ander leven leiden, indien

-■ zij wisten welke vrecselijke straffen degenen oudcr-

^ gaan, die de goddelijke gerechtigheid nog buiten

- den hemel gesloten houdt, hetzij omdat zij hunne I bekeering tot den dood hebben uitgesteld, hetzij ~ omdat zij cr zich bij bepaald hebben, om alleen

- de eeuwige verdoemenis te vermijden.

Uit deze beschouwingen is een gewichtige ge-

- volgtrekking te maken. Wilt gij de overledenen ~ krachtdadig bijstaan? Wilt gij uwe eigene zaligheid

- verzekeren? Daal dan met uwe gedachten in het « Vagevuur neder en tracht daarna die zielen er uit quot; te verlossen, die er in gevallen zijn, en denk er

iiiiiii(|ii!:i!iiiiii:iiiiiiiiliiiiiiiiiliiiiiii!!i i i nji'iiiiiiji.' .niriiiinüiiiiüiiiiiii ihiiühi::'! i iiiüiiiiiii

— 6 —

1,1,11 I I I I I I I I I I I I lüüllilllhül: I I 11II lilliilllllllii I lllill

aan, om er uwe eigene ziel voor te behoeden, die eveneens gevaar loopt er in te vallen.

Op deze wijze zullen de oefeningen, welke wij hier aanbieden te gelijker tijd oefeningen van liefde zijn jegens de zielen des Vagevimrs en oefeningen van heiliging voor ons zeiven, overeenkomstig het woord van den II. Geest: „Het is eeue heilzame en zalige gedachte te bidden voor de overledenen, opdat zij van hunne zonden ontbooden worden.quot; (II MACH. xii. 46!)

De volharding waarmede wij deze oefeningen zullen volbrengen, zal derzelver verdiensten aanmerkelijk vermeerderen en er ons de vruchten van verzekeren; alles is beloofd aan hem, die vraagt, mits hij volharde: Si perseveraverit pulsans. (Luc. xi. 8.)

Welke troost voor ons als wij op het einde der maand met grond de hoop mogen voeden, dat wij eenige zielen uit die Zuiveringsplaats verlost hebben! welk voordeel voor ons zeiven als wij over onze zorgeloosheid en onze onvoorzichtigheid verlicht, op onze hoede zijn er zelf in te vallen en dieper dan wij denken, na eene zoo lange reeks van dagelijksche zonden, welke wij niet oprecht beweend hebben, en misschien na zoo

i i i i i i i i i -i i i i i i i i i i i i i i i i i ii i

iiiiiijMiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiliiiiliiiiliiiiliiiriiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiniiiiiiiiiitt,!»!,,will,

quot; vele zware overtredingen, welke wij niet voldoende quot;

- hel)ben uitgeboet. I

- O Maria, gij die oj) den Calvarieberg tot toe- ~ ~ vlucht der zondaars aangesteld zijt, en die dezen ~ | titel hebt aangenomen met het inzicht om hen I r tot het eeuwig licht des paradijzes te geleiden, quot; I gewaardig u ons te helpen, te bestoren, te onder- | T steunen, opdat de zielen des Vagevnurs door middel quot; | ^vai1 quot;i⁶²⁶ godvruchtige oefeningen spoediger tot dit --, gelukzalig leven mogen geraken, en dat wij zelveu = quot; niet meer vertrouwen en verdiensten naar dit ~ _ leven verlangen.

ilüiilHiiliiiiliiiiltiiiliiiiiiiüiütii i üiiii i :i:iiiiiiiii:iiiiiiiiiiij;i!ii i i 1111:1

UI. I III I I I I I I I I I I I I I 1 I

DE

^: MAAND 10'TIMBIB.

De Hemel en het Vagevuur.

I.

l,et wellc doel viert de H. Kerk heden, |

i met zooveel plechtigheid en luister, |

de heerlijkheid van het hemelsche |

I Sion ? Zij wil ons opwaarts doen zien naar |

| den hemel, en ons daar openbaren de schat- |

| ten der goddelijke barmhartigheid, het loon |

] der christelijke deugden, de kracht van de |

1 oprechte boetvaardigheid. Niet tevreden j

| ons in den loop des jaars, nu eens dezen, ~

iiiiii#iii; i ii: 'iiniiii'ii: 'I: HiiHiiiiiiiiiiiliiiiiiiiiliiiiiiiiiüiiiiiiaiiiiii i uil! i i iiiiililiilltllliliiltiiili^iiiilil

iiliiiiijiiiiiiiiliiiiliiiiliiiiliiuiiiiiliiiiliiiiliiiiliiiiliiüliiiiliiiiiiiiddi!! iiiiiiiiiiiii:!|:ni|iiiiii;ri iiiiiiüi'iiiüiiiiii

j dan eens genen held te hebben voorgesteld,

- als martelaars gestorven door het vergieten I van hun bloed, of door andere wonderen

- van deugd luisterrijk, doet zij heden voor -1 onze oogen eene gansche en ontelbare

- schare van uitverkorenen verschijnen, waar-quot; onder wij er een groot aantal gewaar worden, | die bij ons en met ons hebben geleefd, op I dezelfde plaatsen, in dezelfde woningen, in

- denzelfden staat, en die, eertijds onderworpen Z aan dezelfde ellenden, en misschien zon-

- daren gelijk wij, thans, Gode zij dank. eene

1 eeuwige glorie en gelukzaligheid genieten. quot; Daar toont zij ons vrienden, ouders, die _ nu voor ons machtige en liefdevolle be-

2 scherraheiligen geworden zijn, die van ver-

- langen branden, dat wij mot hen het door 2 hen verworven koninklijk erfdeel zullen

- dealen, die ons den rechten weg aanwijzen 2 en ons de behulpzame hand bieden, opdat

- wij daartoe zekerlijk zouden geraken.

2 Richten wij onze blikken dan naar dat

- beloofde land en laten wij onze hoop ver-1 levendigen ; want ^ls de heiligen de over-

- winning hebben kunnen behalen, vraagt I de H. Augustinus, waarom zouden wij het

■ l'l i II i I I I I I III III I I I I I I I I I I I I

— 10 — I

iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiin

dan niet even goed kunnen en zelfs ge- ï makkelijker dan zij, daar wij toch op hunnen -bijstand mogen rekenen? |

H. |

De H, Kerk wil ons, terwijl zij voor ous | de poorten der boetgovangenis opent, de | verschrikkelijke uitwerkselen van die zonden I voor oogen stellen, welke wij, als reeds | vergeven, uit onze gedachten verwijderen, I of die wij als vergeeflijk over het hoofd -zien; van die traagheid waarin wij het I beste gedeelte van den tijd doorbrengen en | de genade, die God ons in dit leven schenkt, I niet benuttigen.

Het zijn geen verdoemde zielen die wij daar | hooren zuchten of in ellende gedompeld zien, ; maar gelukzalige zielen, zielen met God door -on verbreek bare vriendschapsbanden veree- quot; nigd, zielen, met verdiensten en deugden ver- -sierd en op het punt straks te schitteren onder quot; de heerlijkste sterren der hoogste hemelen. -

Welnu! wat stelt een zoodanig verschil ë tusschen de rechtvaardigen des hemels en -die des vagevuurs? quot;

De zonde. Niet de doodzonde, maar die misslagen welke, helaas! dagelijks onze zielen bezoedelen, de tijdelijke straffen der ver-gevene zonden, welke wij laten bestaan, omdat wij den moed niet hebben daarvoor hier beneden boete te doen. Ja, ondanks de zoo troostvolle zekerheid, welke men in het vagevuur ten opzichte zijner voorbeschikking heeft, verkeert men er in eenen elJendigen toestand, al heeft men, bij het scheiden van deze wereld, slechts een enkele smet op het geweten. O vreeselijke oordeelen Gods! wij zullen u nooit genoegzaam kennen.

III.

Welk een bloedende wond veroorzaakt het lijden dezer geliefde zielen aan het hart onzer teedere Moeder de Kerk!

Hoe is zij ontsteld bij hot zien der gevaren waarin wij ons zeiven brengen! Zij heeft deze gezegende zielen voor Jezus Christus voortgebracht; doch zij is er nog geenszins in geslaagd, om haar in zijn glorievollen schoot neder te leggen.

Helaas! en de tijd is voorbij waarin zij.

— 12 —

ll.tllljillllllllliilliiil llilllllillillll!llllliillllilllilllilHllllllll!.li:i:l^; Ihsllllüllli'll I I IM'llillllll

door hare Sacramenten, al hare handen kon verbreken, en al hare kwalen genezen.

Hoe levendig de teederheid dier moeder ook is en de verlangens dier zielen zijn, zij is huiten staat de weldaad der kwijtschelding van de zondenschuld te verleenen, en de overledenen zijn in de onmogelijkheid deze te ontvangen. Doch ons is de macht gegeven te naderen tot den troon der Goddelijke rechtvaardigheid, die voor ons nog is de troon der genade, en ons te stellen als middelaars of als borgen te hunnen gunste.

Daartoe noodigt ons de Kerk uit, als zij over de gansche katholieke wereld dien plechtigen vredewensch voor de dooden doet weerklinken: Requiescant in pace, dat zij rusten in vrede! Een vrede welken wij hun door onze gebeden kunnen geven. En de echo herhaalt het woord der blijde verwachting in de diepte van het Vagevuur en verlevendigt er de hoop der lijdende zielen. Zou er een Christen zijn die weigeren kan daaraan het oor te leenen ? Hoe! wij die zoo arm zijn, en die heden zelfs van de heiligen de noodige hulp o.n ons te redden hebben afgebeden, zijn wij in

IIIIIII r.'iinili ï üiniiliniiiini iminM i i • inn^iJi I l i l l I w i w

— i3 --

'lllllliilillll!llllllllll|ll!ili'll|ii:!|ll!:| ll.ülü IIMIil-illiilIrMl I . I'/I J I .I I I I I

staat eene behulpzame haud te bieden aan de geloovige zielen, die ons zoo ver in waardigheid overtreffen? Ja, wij kunnen het, wanneer wij slechts willen.

Doch vóór alles moeten wij belijden, dat wij niet waardig zijn tot werktuig te dienen voor de barmhartigheid Gods, wij die eerder slachtoffers zijner rechtvaardigheid kunnen genoemd worden.

Beweenen wij dus onze zonden oprecht, en zeggen wij daarna dikwijls niet alleen met den mond, maar ook met het hart: Requiescant in pace, terwijl wij door de handen dei-heiligen alles opdragen, wat heden in de wereld ten gunste der overledenen gedaan wordt, en alles wat wij ons voornemen zeiven gedurende deze maand te doen.

Woon het offer der Mis in deze gesteldheid bij, en zoo gij nog niet tot de H, Sacramenten zijt genaderd, bereid u dan voor, morgen eene goede biecht te spreken en voor de overledenen tot de ïafel des Heeren te naderen; want het is een eerste vereischte, zullen uwe voorbiddingen hun ten goede komen, dat gij u zooveel mogelijk stelt in Gods genade en gunst.

i I I I I 1 1 I I I I I I I I i I I I I I I I I I I I I

— -14 — 5

■ I linn I I I I I I I I I I I I ill ■ i I I I I I I I I I i n I

quot; Het is ook een schoons en heilige ge- quot;

g woi nte dat de leden van elk huisgezin zich |

; des avonds vereonigen om den heiligen ;

- rozenkrans to bidden; doch men moet zich -ï wel wachten dit gebruik in maaltiiden of |

- wereldsche vreugde te doen ontaarden ; niets -I zou meer tegenstrijdig wezen met de ernstige I

- en smartelijke herinneringen die dezen dag -I bij ons opwekt. Doch zoo gij reeds terstond I

- iets groots en zeer aangenaams voor God -I en de H. Maagd ten gunste der zielen in I

- het Vagevuur wilt doen, verricht dan de -I verheven daad van liefde, waarvan op het I

- einde van dit werkje zal gesproken worden -I in de vei zameling der aflaten, toepasselijk I quot; op de overledenen. |

Deze heldhaftige akte bestaat in de alge- i

~ heele schenking van al onze werken aar. die -

- heilige zielen, in navolging der H. Gertrudis, ^ | der H. Teresia en van vele andere heiligen. | | Hiertoe wordt geen bijzonder formulier ver- | quot; eischt, het is genoeg dat zij uit liet hart '

- voorkomt; liet is eene daad, die goe'ge- | 1 keurd en verrijkt met vele aflaten en voor- ^

- rechten door de Pausen Benedictus XII, | I Pius VI en Pius IX, bijzonder aan deze quot;

• Li i i l i l i i i i i i i i i i i i linn i i iiKiiiiiiiiiiiiiiipiiiii

— 15 —

^ zielen en aan ons zeiven, do goede werken, j welke door ons verriclit worden, ten goede I doet komen.

I GEESTELIJKE RUIKER. Zalig zijn de barm-

- hartigen, want zij zullen barmhartigheid verwerven. | Matth. v. 7.

I JJoodicrlb.

I Het gebruik om voor de zielen des Vagevuurs

- te bidden heeft bestaan van den tijd der geschreven

- wet af, zooals uien liet ziet in de geschiedenis der quot; Maehabecn. Wij leeren oolc van de H. Vaders en » uit de oude liturgiëu, dat het altijd sedert den tijd

- der Apostelen godvruchtig in stand gehouden is ; ~ doch er was in den loop des jaars geen bepaalde ~ dag aangeduid, om deze godsvrucht op bijzondere _ wijze te oefenen.

De II. Odilou was de eerste, die deze vrome

~ instelling tot stand bracht. Hij had sinds de

~ eerste jaren van ziju bestuur groote zorg gehad

- om in zijne orde vele gebeden te doen storten,

- groote aalmoezen te doen geven, dikwijls het quot; onbloedig offer van Jeziis' lichaam en bloed op te ~ offeren en door zich zeiven èu door anderen, voor

- deze zielen, zoo lijdende en gedrukt onder het I gewicht der goddelijke rechtvaardigheid. Maar ^ dewijl zijn medelijden met den dag toenam, en _ haar voor de volgende tijden cenen geregèlden

'Iquot;quot;*.' I I 1' I I I I I I ■ I I I I I I I I I I I I I I I I I :|

I 16 — I

illllüEülüllllilll 11 I III I I I I I i I I I I I I I I I I I 0 11 1

quot; bijstand willende bezorgen, die niet zoo lichtvaardig quot;

~ kon onderbroken worden; daarenboven aangespoord ~

_ door openbaringen aan een heilig klnizenaar en aan ?!

- eenige zijner Idoosterliiigen gedaan, gaf hij eindelijk -~ dat overheerlijk bevelschrift, dat in zijn geheel gt; I aangehaald wordt in de bibliotheek van Clunj. |

- Hierin staat vcorgeschreven, dat men elk jaar den -r tweeden dag van November, zijnde de dag na het | quot; Ailerheiligenfeest, in al de kloosters, die ouder ~ I zijn gezag stonden, de commemoratie of de ge- _

- dachtenis der overledenen zou houden, en dat -~ deze dag geheel zou besteed worden om van God quot;

de kwijtschelding hunner straften en hun zalig quot;

_ intreden in het rijk der hemelen te verwerven. _

- Dit heeft de katholieke Kerk zoodanig goedgekeurd. -quot; dat zij dezen bevelbrief tot den haren, en er ~ ~ eene wet van heeft gemaakt voor ai tie geloovigen, Z ™ zooals uitdrukkelijk in het Roomsch Martelaarsboek -

- staat aangegeven.

i i i i i i i i

■ 1*11 iiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii I liiiiimji iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiliiiiiiiliiiiiiiiiiipiiiilii

Het leerstuk des Vagevuurs.

Ja)

r worden ons door de Kerk twee ^.punten betrekkelijk de zielen, die ^deze wereld nog onvolmaakt verlaten, to gelooven voorgehouden: het eerste is, dat zij, na den dood, iu de pijnen des Vagevuurs gezuiverd worden; het tweede, dat zij die op aarde leven, haar door hunne gebeden kunnen te hulp komen, te weten door de offerande der Mis, het geven ran aalmoezen en andere liefdewerken, welke de geloovigen gewoon zijn de een voor den andere te verrichten. Ziedaar in welke bewoordingen dit leerstuk door het algemeen concilie van Florence is verklaard, overeen-

I I I I I I I I I I J I !

— 18 — =

llllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll|llll|lllllilll||lll|llll||lll|llllll|||||||||

komstig de oude meening der Kerk, die I

gegrond is op de getuigenissen der beide -

Testamenten, die is beleden door de heilige |

Vaders en Leeraars zoowel grieksche als |

latijnsche, en die men vindt uitgedrukt in |

de oudste kerkgebruiken en in de Conciliën. |

Te twijfelen aan het bestaan des Vagevuurs, |

of aan de kracht der voorbiddingen gedaan |

voor de zielen die daar lijden, zou ons doen |

ophouden katholiek te zijn, en ons den ban- |

vloek, door het heilig Concilie van Trente I uitgesproken, doen beloopen.

Maar wat te zeggen van hen die deze waar- I

heden slechts zwak gelooven en weinig -

gevoel hebben voor het lijden dat de zielen 1

in het Vagevuur verduren? Wij zeggen ;

dat zij slechts halve christenen zijn; want -

het betreft hier geene willekeurige en naar ^

goedvinden te beoefenen devotie; de vraag -

is of men de waarheid des Evangelies in ;

eere wil houden en de liefde beoefenen die -het voorschrijft.

ii- :

De schepping van het Vagevuur is een |

■ l i I i i i i i i i i t i ..I i. i i i i i i i r l i i-i'i i

noodzakelijk gevolg der rechtvaardigheid van God. Waarlijk rechtvaardig, oneindig heilig, kan Hij den minsten zweem van zonde of ongerechtigheid niet dulden. Na ons in dit leven duizende middelen aan de hand te hebben gegeven om onze schulden af te doen en ons geheel te zuiveren; na ons zonder ophouden te hebben toegeroepen: y)Lavamini, miindi estole, wascht u, weest zuiver;quot; indien wij dan nog verzuimen hierbeneden volkomen aan zijne rechtvaardigheid te voldoen, eischt Hij van ons eene gestrenge voldoening in het andere leven.

Deze rechtvaardigheid is de grondslag en het laatste einde zijns rijks, dat geen ander doel heeft dan de heiliging der uitverkorenen: Justilia regnorum funda-mentum. Zoo ook komen al de andere eigenschappen van God, als, zijne heiligheid, zijne wijsheid en zijne goedheid te zamen in verzet, waar het betreft den eeuwigen vredekus te geven aan eene ziel, op wie de minste vlek nog kleeft van hare vroeger bedrevene zonden Ja, het is niet mogelijk dat in het gezelschap der engelen en van de Allerheiligste Drievuldigheid zelve, eene

ziel binnentrede wier verstand niet geheel en al zuiver is van de dwalingen der wereld, en die niet geheel ontdaan is van hare slechte genegenheden. God duldt niets dan ware vrienden in den hemel; Hij kan er geen schuldenaren, noch ontrouwe en trage dienstknechten toelaten.

III.

De schepping van het Vagevuur is niet minder het uitvloeisel der barmhartigheid. De Heer, genade bewijzend aan onze zwakheid, wil ons niet voor altijd van zich stooten. Dit spoort hem aan om alle middelen aan te wenden, ten einde ons te heiligen en ons tot de heerlijkheid te doen geraken. Nu hij met zachtheid onze traagheid niet kan bestrijden, heeft hij zijne toevlucht gemmen tot de .kastijding, als een kostbaar geneesmiddel.

Is deze handelwijze niet enkel barmhartigheid? Het was een groote barmhartigheid van de zijde des Heeren, den schuldeloozen Adam te bestemmen voor de heerlijkheid

des hemels, die verhevener is dan de natuurlijke staat der engelen zeiven.

Het was eene nog grootere barmhartigheid hem door het bloed van Jezus Christus het recht terug te schenken, dat hij voor ons allen, door de zonde verloren had. Evenzoo is het eene zeer groote en zeer blijkbare barmhartigheid ons vergiffenis te schenken voor zoovele groote misslagen die wij begaan, en ons, zondaren van natuur, door neiging en dikwijls door eigen wil, te veranderen in ware kinderen en ware vrienden van God.

Doch wat zijne barmhartigheid ten top voert, is dat liefdevol geduld van den Heer, waarmede hij onze onvolmaaktheden verdraagt, zelfs na dit leven, en dat Hem aanzet onze nalatigheid aan te vullen door eene tijdelijke boetedoening. Liever dan ons voor eeuwig uit het paradijs te stooten, gebruikt hij voor ons zijne wrekende hand om ons te verbetoren en ons van alle overgebleven ongerechtigheden te zuiveren. Linum fumigans non exslinguet. Hij zal het rookende vlas niet uitblusschen. Al gloort in de ziel als zij het lichaam verlaat, nog slechts een klein sprankje van

liefde, zoo is dat sprankje toch voldoende om haar van den eeuwigen dood to redden. Evenwel moet die straal van liefde ontdaan worden van allo onreinheid, van alle rook, om helder en zuiver in den hemel te branden en de ziel tot de eeuwige gelukzaligheid te verheffen.

Wekken wij dus ons geloof op, en beschouwen wij als eene weldaad die barmhartige straf, wolke God den rechtvaardige oplegt, wien het aan genoegzamen Ijver heeft ontbroken, Verlevendigen wij terzelfder tijd onze hoop. Ja, ondanks onze dage-lijksche fouten en gebreken, moeten wij hopen, dat wij, ten minste door de pijnen des Vagevuurs, tot die heiligheid en volmaakte zuiverheid zullen geraken, welke wij moeten hebben om van de eeuwige heerlijkheid bezit te kunnen nemen.

Mogen deze overwogingen onzen ijver ontvlammen om die zielen te hulp te komen, welke naar de barmhartigheid verzuchten, en die eene zoo vreeselijke ondervinding van de rechtvaardigheid hebben opgedaan. De gansche Kerk bidt en draagt heden voor haar het heilig Misoffer op. Vereenigen wij ons met haar, en verzuimen wij niet,

zoo het mogelijk is, de heilige Communie te ontvangen, of ten minste lt;le Mis bij te wonen, tot lafenis der overledenen.

Dragen wij, gedurende de heilige Mis, opnieuw alles aan God op wat wij gedurende deze maand en tijdens ons verder leven zullen doen, door met verdubbelden ijver ten gunste der zielen in het Vagevuur te herhalen, de verhevene daad, waarvan gisteren gesproken is. Vele christenen vasten heden te harer intentie. Beoefenen wij ten minste eenige versterving, en herhalen wij dikwijls gedurende den dag het Requiescant in Pace. Amen.

GEESTELIJKE RUIKER. Degene die tot aan zijnen dood uitgesteld heeft waardige vruchten van boetvaardigheid voort te brengen, zal door het vuur gezuiverd worden, voor hij den hemel binnengaat. H. Augustinus.

Jloorkflb.

„Ik lieb, zegt een godvruchtig schrijver, een ketter gekend, die door ons geloof aan liet Vage-vuur katholiek is geworden. Hij had tc midden van een feest zijn dierbaren broeder verloren, en

— 24 — T

l!llllllll|ll|i|llllll!ll||llllllllllllllllllllllllllllllilillliI|llll|illl|i!!l|lii:|{!llllill|lllli;:i!|igt;IIIUII|llll|llil||||||llll|[f Illlllll

liij dacht onophoudelijk aan dien schielrjken over-

gang van een feestmaal naar het graf. Zijne ziel I

had zekerheid noodig; hij wist hoe zuiver men -

moet zijn om den hemel binnen te gaan, en in |

zijnen godsdienst vond hij geen midden tusschen ~

de zalen des hemels en de afgronden der hel. «

Men raadde hem aan tot zijne verstrooiing te gaan -

reizen, en de jeugdige Scot begaf zich naar het quot;

vaste land. Ik bevond mij op hetzelfde schip als ~

hij. Weldra hadden wij een gesprek aangeknoopt, -

en over vele punten waren wij het met elkander -

eens. Aan wal gestapt, begaven wij ons naar quot;

hetzelfde hotel. Na eenige dagen openbaarde hij quot;

mij wat zooveel droefheid over zijne jeugdige -

jaren verspreid had: de dood zijns broeders en -

zijne ongerustheid over het eeuwig lot van hem quot;

dien hij toch zoo innig had bemind. „Ach! zeide Z

„hij op een Allerzielendag, uit liefde voor mijn -gt;

„broeder, omhels ik uwen eeredienst. Uw gods- -

„dienst maakt dat men elkander nog na den dood quot;

„helpen kan: uwe gebeden ontnemen aan het graf I

„dat akelig zwijgen. (5ij, gij gaat nog om met -

„hen die het leven verlaten hebben; God heeft ~ „u tusschen den hemel en de aarde eene zuive-

„ringsplaats doen aanschouwen. Mijn broeder is _

„wellicht daar!... Ik word katholiek, om er hem -

„uit te verlossen, om mij hier beneden te troosten, quot;

„om mij te bevrijden van dien last die mij neer- ~

„drukt: ik zal dat gewicht niet meer gevoelen _

„wanneer ik zal kunnen bidden,quot; En hij voerde -

zijn voornemen uit. quot;

I I I i I lil I I I I I ir'l I I I 1 l i l I I I 1 I I r

41

Verdienste der gebeden voor de zielen in het Vagevuur.

verweeg de verdienste van het lief-KS^dewerk de zielen in het Vagevuur ^ te verlichten en te verlossen.

Het is eene oefening Van geloof; want het geloof alleen openbaart ons de pijnen en de belooning van het ander leven.

Het is een oefening van hoop; hoe zouden wij het anders, zonder een vast vertrouwen in de goddelijke beloften durven wagen, wij schuldigen, ellendige zondaars, gebukt gaande onder het gewicht onzer eigene zonden, ons te stellen als krachtdadige bemiddelaars, en zeiven te voldoen voor eens anders schuld?

i;

Het is een oefening van liefde; want wij stellen ons voor, onder de heiligen die God verheerlijken, zielen binnen te leiden, welke reeds bevestigd zijn in zijne genade, en welke Hij met een onherroepelijke liefde bemint, doch die nog door zijne rechtvaardigheid in de vreeselijke kwellingen gehouden worden.

In waarheid, zij lijden voor hare zonden, doch die reeds vergeven zijn, en waarvoor zij nog slechts de straf moeten ondergaan.

Den hemel openen voor deze gezegende zielen, ziedaar wat genoemd wordt eer bewijzen aan God in de hoogste hemelen en den vrede brengen aan de menschen van goeden wil. Verliest zich de wil dezer heilige zielen niet in dien van den Heer?

Nu, daar de innerlijke verdienste der goede werken wordt afgemeten naar hunne betrekking tot het laatste einde, dat wil zeggen de zalige aanschouwing, hoe groot moet dan niet de verdienste zijn onzer toewijding voor de zielen in het Vagevuur!

Strekt zij niet rechtstreeks en onmiddellijk om die zielen op de meest spoedige wijze in het bezit te stellen van het paradijs?

— 27 - =

■ I I l'l I 'illüilllillllllilllllllülliillllllllinilülllliül; I :| I I .1 |:ll||l l ^l.::lllil!|liil|ll:I|:i

11. I

Overweeg, op de tweede ylaats, dat men -

door deze devotie liet laatste zegel aan het I werk der verlossing hecht.

Alles wat Jezus Christus in persoon hier ~

beneden voor het heil der zielen heeft geleden, -

alles wat Hij zonder ophouden in den hemel Z

en op onze altaren uitwerkt om haar door -

zijne genade te heiligen, eindelijk alles wat Z

in zijn naam door de bedienaren zijner Kerk -

verricht wordt, dat alles heeft geen ander Z

doel dan de zielen der uitverkorenen in den -

schoot zijns eeuwigen Vaders binnen te lei- Z

den en haar tot zijne eigene glorie als aan- quot;

genomen dochters des Vaders en als zijne Z welbeminde bruiden aan te nemen.

Doch dit doel is nog geenszins volkomen Z

bereikt wat betreft de lijdende zielen in het quot;

vagevuur; en het beminnelijke Hart van -

Jezus, dat van verlangen brandt haar 3

gelukkig te zien, zal niet volkomen zijn -

bevredigd, zoolang zij niet verlost zijn uit ? de gevangenis waarin zij zuchten.

Door onze goede werken kunnen wij lief- Z

I i I i I I I I I I I I I I i I I I I I I I I I I ■ I I J I

devol aanvullen wat voor haar aan het lijden van Jezus Christus ontbreekt, wij kunnen met weinig moeite hare tijdelijke straffen afkoopen, gelijk Jezus Christus ons van de eeuwige straffen, maar ten koste van zijn bloed, heeft vrijgekocht; en wij zouden het niet doen! Ziedaar dan een soort van apostelschap waartoe Jezus Christus al de geloovigen ten gunste der zielen in het Vagevuur roept en aanspoort. Al staat dit apostelschap beneden dat, hetwelk Hij aan zijne Priesters heeft toevertrouwd om de zielen voor de hel te behoeden, het is echter van groote waarde en groote verdienste. De bediening der Bisschoppen en Priesters heeft ten doel de zondaren aan de gevaren der eeuwige verdoemenis te onttrekken, en dikwijls mist zij hare uitwerking ter oorzake der halsstarrigheid dezer ongelukkigen. Het werk integendeel, waartoe men hier al de geloovigen aanspoort, hpeft ten doel van hare tegenwoordige pijnen zielen te verlossen, die de bijzondere vrienden en bruiden des Hoeren zijn en die met al de kracht haars harten verlangen, gezuiverd te worden van hare zondensmetten en met Hem vereenigd te zijn. De eerste dezer be-

i i i i iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii! i:^: 11^:1 i i üiiiiiiiiür i^iiiiiiiiiiiliiniiüiii

— 29 — I

li I I I I I' I 1. I I I I I ' I i*!!!¹!!! i''|: I'll !:||I|IIIIII||III|IIII||IIIII|I||||II|||I||I|||||^|||||||

dieningen strekt, helaas! te veelvuldig tot 1 veroordeeling van hen die er geen voordeel | mede willen doen, terwijl de tweede onfeil- | baar op het heil dezer arme zielen en ook -op ons heil uitloopt. Als wij ons op dit 1 werk toeleggen, kunnen wij niet alleen de -deur des hemels openen, gelijk de priester Z op aarde, maar wij kunnen er de verloste | zielen door onze zorgen bezit van doen ne- ~ men; on dat kunnen wij, niet krachtens de g goddelijke macht alleen die in de Sacramen- | ten werkt, onafhankelijk van de verdien- | sten des priesters, ex opere operato, maar | krachtens onze eigene werken, vruchtbaar | gemaakt door de Goddelijke genade. Aldus I vervullen wij eene zending geheel gelijk aan quot; die van Jezus Christus, die op de wereld -gekomen is om de zielen te hulp te komen, ~ door voor haar te bidden en te lijden, en -haar losgeld te betalen.

Zij stelt dus, om zoo te spreken, de -sleutels van het Vagevuur in onze handen, 2 en geelt ons de macht de ketens te verbre- -ken, waarmede de zielen daar gebonden zijn ' Zou het geene dwaasheid en wreedheid zijn -werkeloos te blijven? |

III lllllilllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll I I I I I I I I I 1 14

Meet daarnaar, indien gij kunt, de verheven waardigheid eens christens en de onuitsprekelijke rijkdommen der Goddelijke goedheid en wijsheid af. Bewonder die oneindig barmhartige Voorzienigheid die, terwijl zij al hare rechtvaardigheid jegens de zielen in het Vagevuur doet gelden, ons het middel aan de hand geeft den edelsten liefdedienst te verrichten, namelijk krachtdadig mede te werken aan het eeuwig heil der zielen.

Ontvlam u dus in een heiligen ii«sr, en stort heden uwe gebeden voor de zielen uwer nabestaanden, uwer onderdanen, uwer medeburgers, als met u door de banden des bloeds, der gerechtigheid en der liefde verboaden.

Herinner u de uitspraak van den H. Paulus: Indien iemand geen zorg heeft voor de zijnen, en voornamelijk voor de huisge-nooten, die h^eft het geloof verloochend, en is «rger dan een oiigeloovige.^v (i. Tim. y. 8.)

Stel hunne zielen onder de hoede der allerheiligste Maagd on in handen hunner schutsengelen en hunner patroonheiligen, en smeek deze dat zij bij God uwe gebeden verhooring doen vinden.

Herhaal de aangeduide oefeningen van den vorigen dag; doe ten minste eene geestelijke communie, indien gij niet tot de Tafel des Heeren kunt naderen.

GEESTELIJKE RUIKER. De afgestorvenen ter hulp komen, dat is de zieken bezoeken; dat is te drinken geven aan hen die dorsten naar het aanschouwen van Gods aangezicht; dat is de hon-gerigen voeden; dat is de gevangenen vrij koopen, de naakten kleeden en hun een onderkomen verschaffen in het hemelsch Jeruzalem, dat is de bedroefden vertroosten, de onwetenden leeren. niet één woord, dat zijn alle werken van barmhartigheid in een enkel.

H. Franciscus van Sales.

Doorbcflb.

De H. Petrus Damianus, na iu ecu nog teedereii ouderdom zijn vader eu zijue moeder verloren te hebben, viel in handen van een zijner broeders, die hem op de onmeusehelijkste wijze behandelde, zich niet schaamde hem aan alles gebrek te laten lijden, zelfs aan schoeisel en behoorlijke kleeding. Eens vond het kind toevallig op zijnen weg een zilverstuk. Verbeeld u zijne vreugde: hij geloofde nu een schat in handen te hebben. Maar waartoe dien gebruiken? Het gebrek dat hij leed, spiegelde

lülllllllllllillillliilliilliiiil 'Iiiiü' i i niii iilHilliliiliiiiliiiil1iiiliiiiliiiililiiliiiiliiiiliiiili*!^,i::'

hem vele plannen voor; maar, na er veel over nagedacht te hebben, besloot hij het geldstuk aan een priester te geven, opdat deze eene TT. Mis zou lezen voor de zielen des Vagevuurs. Wonderbare zaak! van het oogenblik af, veranderde de fortuin geheel en al te zijnen opzichte. Hij werd door een anderen zijner broeders opgenomen, die voor hem al de teederheid eens vaders had: deze kleedde hem volgens zijnen stand, liet hem studeeren, en na verloop van tijd werd hij een beroemd man en een groot heilige; met het purper bekleed, was hij een der hechtste steunpilaren der Kerk. Ziedaar hoe eene enkele mis, die hij met eenige opoffering voor de geloovige zielen liet lezen, voor hem }iet begin was van onuitsprekelijke voordeden.

Waarvoor men in het Vagevuur

moet boeten.

I.

innengaan in liet paradijs is, eigen- -

^amp;^^lijk gezegd, niets minder, dan den quot;

*5 troon van God bestijgen, om met -

Hem en door Hem te regeercn; zijne heer- quot;

lijkheid genieten, is niets anders dan te -

midden van den luister des hemels, het ~

glorievolle en volmaakte beeld der Godde- -

lijke heiligheid in zich uitdrukken, en zulks quot;

naarmate dit aan ieder uitverkorene zal -

zijn toegestaan. ~

Elke gelakzalige zal dus van de heilig- -

heid schitteren, die hij uit God zal hebben I

■ i ■ i ■ i i i i i i i i[! i i i i i li i. i i i i i i i 1 i

2 l

geput en die hem persoonlijk eigen zal geworden zijn door de genade en de verdienste.

Hij zal schitteren, niet gelijk de planeten, die op zich zeiven ondoorschijnende lichamen zijnde, al han glans van de zon ontleenen, doch volgens de uitdrukking van den H. Paul us, als de sterren, die schitteren met een glans die haar eigen is.

Zou zelfs de lichtste schaduw der zonde onopgemerkt kunnen voorbijgaan of geduld worden bij een zoo helder licht? Ook zal de nederigheid der gelukzaligen niet bestaan in zich te beschuldigen van of te schamen over eenige onvolmaaktheid, doch wel in te bekennen dat zij oorspronkelijk slechts een niet zijn, en dat, daar al hun grootheid hun geschonken is door de oneindige barmhartigheid des Allerhoogsten, zij hem eeuwige lofzangen verschuldigd zijn: Fecit mihi magna qui po tens est, de Almachtige heeft groote dingen aan mij gedaan. Welk een zuiverheid moeten zij niet bezitten om het getrouwe evenbeeld der goddelijke heiligheid te zijn?

35

■ i

■

II,

Doch het rijk der glorie moet noodwendig -

met dat der genade overeenkomen, en dus, |

| opdat wij waardig zouden worden met God -

1 in de glorie te heerschen, is het noodzake- |

- iijk dat Hij te voren volkomen in onze harten -ï door zijne genade heersche. De volmaakt- ~

- heid heeft hare trappen, doch nooit is zij -Z vereenigbaar met wat haar tegenstrijdig is; Z

- in hare oogen wegen zelfs de heldhaftigste -Z deugden niet tegen de minste vrijwillige Z

- fouten op.

Z Vandaar komt het, dat alles wat zich, Z

| zelfs in geringe mate, verzet tegen de vol- -

Z maakte heerschappij der genade in eene Z

- ziel, ook tegen hare verheerlijking in den quot; Z hemel in verzot komt. Een enkele vezel des -

- harten die niet in volmaakte overeenstem- ;

- ming zou zi]'n met de liefde Gods, slechts -quot; een zweem van ijdele liefde voor de aardsche quot;

- dingen die het verstand verduistert, eene -Z genegenheid die niet geheel oprecht en Z

- zuiver is, al was zij ook begraven in de -Z diepste plooien van het hart en aan onze r

uiiHi#iii:iiiiinniuiiUiiii:iiiiiiiiiii|ini|nii|iiii|iiti|i;ii|i!iir!^::i ;-r: t i i T'J'm-'i i !iiiii:;r:iri i.'ii

blikken ontsnapt, eene zelfs geringe weerstreving van den wil, eindelijk de minste dezer fouten, dezer nalatigheden, dezer verzuimen waarin de rechtvaardigen bijna dagelijks vallen, de minste dezer kwade gesteltenissen of slechte neigingen die men in het hart laat wortelen, en die dikwijls gewoonten geworden, eene bron zijn van zonden, dat alles brengt eene misvormdheid te weeg eene wond die genezen moet worden door harde middelen, vooraleer te kunnen binnengaan daar waar niets kan binnentreden dat besmet is,quot; ten minste als men al deze gebreken in dit leven niet beweend en afgeboet heeft.

III.

Er is meer; het is niet voldoende volstrekt zuiver te wezen van alle zonde op het oogenblik van ons sterven. God zal een overzicht houden over geheel ons leven; Hij zal rekening houden met al de zonden die wij hebben bedreven, en Hij zal onderzoeken of wij van onzen kant, aan du genade der vergiffenis die Hij zich gewaar-

— 37 —

■ I I I......I I I I I I i i I I I I I § I I I I I~I I

I digd heeft ons te verleenen, door eene be- I

- hoorliike genoegdoening hebben beantwoord. -I Aan den zondaar de schuld der zonde I

- kwijtscheldende, laat Hij hem gewoonlijk -I de tijdelijke straffen behouden. Indien de I

- genoegdoeningen minder zijn dan deze -Z laatste schuld, ziedaar dan voorde goddelijke I

- rechtvaardigheid een nieuwen titel om te -Z doen gelden. I

- Dan, wie zou kunnen berekenen hoeveel -I duizenden gedachten, genegenheden, woor- I

- den, in- en uitwendige daden er in een -

1 enkel jaar onzes levens, komen en gaan, I

2 en hoeveel gebreken Gods oog ontwaart -

- tusschen de ijdelheid en ongeregeldheden I quot; der jeugd, onder de zorgen en berekeningen ~

- van den mannelijken leettijd, onder de I ; kwijning en de slechte hebbelijkheden des quot;

- ouderdoms? Een glas water uit liefde Gods -quot; segeven, zal niet onbeloond blijven; een ~

- ijdel woord door u, voor vijftig, zestigjaren -I uitgesproken, zal niet onopgemerkt voorbij- quot;

- gaan. En hoe zal het gaan met zoovele ~ .\ I verzuimpnissen, met zoovele, wel is waar, ~

- dagelijksche zonden, doch bedreven met - ^ I open oogen en geheel vrijwillig? Hoe zal I £■

p_ i: i i n u i i i i ill ill i i n -' ■ ..........

— 38 —

i!I!;ih7;:i;!!!I!!iiii!iiiiiiiiiiiiiii;;i i i i i i i i i i i i i i i i i; i i ;

quot; het gaan, iDdien wij sclmld hebben te vol- 2

- doen, zij het ook slechts van een enkele -2 doodzonde, waarvan wij wel vergiffenis ge- quot;

- kregen hebben, doch wier tijdelijke straf nog -I moet worden afgeboet? En wie kan zeggen, quot;

- dat hij er nooit eene bedreven heeft, of dat -I hij ze genoeg heeft beweend en er genoeg ~

voor gestraft is ? Helaas! onze boetedoeningen -

I zelfs zijn dikwijls besmet niet onvolmaakt- I

- heden, meer oi minder vrijwillig en schuldig, -E welke er de waarde van verminderen! 2

O, wat is de schuld dus zwaar die een -

1 groot getal Christenen in de pijnen des I

- vagevuurs moeten afbocten!

2 Men treft Christenen aan die onder voor- I

- wendsel dat zij niet waardig zijn tot Jezus -I Christus te naderen, zich verwijderd houden _ quot; van do Tafel des Heeren, waar Hij als een quot;

1 geneesheer tot hen komt! Hoe kunnen zich -quot; deze Christenen vleien, dat zij na hun ster- g

- vei; zuiver voor het aanschijn van den Eech- ~ quot; ter zullen verschijnen? Hoe! zi] erkennen quot;

- besmeurd te zijn, wanneer zij zich be- -quot; schouwen in het licht des geloofs, en zij ~

- zouden zich voor zuiver kunnen aanzien in -

2 het licht des hemels? £

, I ..I.: I 1 I I I i I I i I I I i I I I I f I I i I I I I I I I i I

— 39 —

I i l I I ir. I I I i .l I jiii I I I I I .I I i I I iii

quot; Werpen wij een blik op ons gedrag; het be--¹ rouw dat wij over onze gebreken gevoelen is I dikwijls niet volledig; wij behouden neiging

- voor die gebreken; en toch is het zeker dat ü geen enkele zonde, zelfs niet de kleinste,

- vergeven wordt als het hart er geen oprecht I berouw over heeft en er niet geheel van

- onthecht is. Onze boetvaardigheid gaat in I den regel, gepaard met onvolmaaktheden.

- Onze pogingen om de aflaten te verdienen I zijn zeldzaam en traag, zoodanig, in één

- woord, dat zij ons niet in staat stellen om I op de verkrijging eener algeheele vergiffenis

- te kunnen rekenen.

Zijn wij dus voor ons zeiven en voor

- anderen bevreesd. Zeggen wij nooit: deze is

- gestorven als een heilige, hij heeft mijne ^ gebeden niet noodig. Wie is hij, die in

werkelijkheid de uitgestrektheid zijner ge-

| breken kent? Delicta quis intelligit? De

B zonden, wie kent ze'?

| De verhevenste deugd is niet altijd vrij

- van smetten, en zij kan zelfs nog veel uit 2. te boeten hebben.

- Draag heden uwe werken voor de heiligste | zielen in het vagevuur op; zij zijn, in de

I in I III 1 i I I I I I I 1:1 I I I II I i I I i I I

r — 4Ö

üiiüiqiiiü i 1 1 1 !i 1 1 ■ 1 1 i 1 1 1 1 1 1 i 1 1 i i 1 ■ e 1 1.1 1:

I oogen des Heeren, uw liefdevol medelijden I

- het meest waardig.

I GEESTELIJKE RUIKER. De ziel, in staat -

- van genade die, na van het lichaam gescheiden -quot; te zijn, niet volmaakt zuiver is, ontdekt in zich -quot; een beletsel, dat haar verhindert zich met God quot; quot; te vereenigen, en ziende dat dit beletsel niet kan _

- weggenomen worden dan door het vagevuur, werpt _ . zij zich terstond en met al de kracht haars wils te -i midden der vlammen. 1 t H. Catharina van Genua.

- yonrkrlb.

~ lu het klooster der Minderbroeders van Parijs, _

- stierf een kloosterling, die wegens zijne uitmun- -

- tende godsvrucht de Engelachtige genoemd werd. = g Er bevond zich onder zijne medebroeders een ge- ~ _ leerde doctor in de theologie, die, hoewel hij zeer _

- goed de verplichting kende van drie missen te -quot; lezen voor eiken religieus, die in het klooster stierf, -

dit toch in deze omstandigheid had achtergelaten: ^

i het scheen hem niet noodig, eene ziel ter hulp te _

- komen, die zoo deugdzaam geleefd had. Maar na | quot; cenige dagen ziet hij plotseling den overledene voor ~ I zich, die hem op een klagend en toon zegt: „Lieve | ■ meester, ik bezweer u, heb medelijden met mij!quot; |

- Verwonderd over die verschijning en die vraag, -quot; antwoordt hij: „Maar hoe, heilige ziell welke be- i I hoefte hebt gij aan mijne hulp?quot; — Ik word terug ^

uiiüiil'ïiiniilüri:^: 1 1. innii 1-1 ' 1 1 1 1 1 1 11 iüiiiiüii:

gchoiuleu in de vlammen des vagevuurs, hernam de overledene, in afwachting der drie Missen welke gij voor mij moet opdragen. — Aeh! antwoordde de kloosterling, ik zou het met genoegen gedaan hebben; maar bij de gedaehte aan het zoo heilig leven, dat gij onder ons geleid hebt, verbeeldde ik mij dat de kroon u terstond bij het verlaten dezer wereld zou zijn gegeven geworden. — Helaas! zeide de overledene, niemand begrijpt met welke gestrengheid God zijn schepsel oordeelt en straft. Indien gij, met al uwe wetenschap, de Goddelijke Majesteit begrepen had, dan zoudt gij mij zoo wreed niet behandeld hebben!quot; De gódgeleerde droeg, dien dag en de twee volgende dagen, met eene groote godsvrucht het 11. Sacrificie op, tot lafenis der ziel, die den derden dag, hem opnieuw verscheen om hem te bedanken. Zij kondigde hem aan dat voor haar de beproeving geëindigd was en de beloonins: zonder einde uiim- bednuen.

42

ill!

I Zwaarte der straffen in het Vagevuur. |

I.

e kleinste dagelijksche zonde is een | | -pi^akwaad zoo groot, dat daarvoor door | | ^ geen enkel schepsel vergoeding kan | §. gegeven worden. i

God heeft er een zoodanigen atkeer tegen | I opgevat, dat Hij er niet in zou kunnen _ | toestemmen, dat men er slechts een enkele 5 I bedreef, al zou het ook zijn om al de ver- | I doemden uit de hel te verlossen. S

| De afgrijselijklieid der doodzonde kan men 1 ^ uit deze eenvoudige overweging afleiden, ^ - dat de hel met hare eeuwige folteringen -r ze niet naar verdienste kan straffen. n

■ i i i i i i i i ......... i i i ■ i i i ■ i ■ i ■ lt; ■

j — 43 —

iiiiiiiilniiiiliiNiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiii i .1 i ....... ■ i i iiiiiiiniiiiiiiiiiiiifiniiiii

Z Hoe groot moet dan ook de gestrengheid ~

- niet zijn van do straf die in het andere leven -Z de dagelijksche zonde wacht, waarvoor men I

- in dit leven geen boetvaardigheid gedaan 7 Z heeft? Hoe groot zal do straf niet zijn, Z

- die de pijnen der hol vervangt, voor de -_ vergeven doch niet afgeboete doodzonde, ^ 2 opdat er, ik zeg niet gelijkheid, doch -_ evenredigheid besta, tusschen de eeuwige I quot; straf voor die soort van zonde, en de tij- -_ delijke straf in welke zij is veranderd? | Z Jezus Christus werd ook veroordeeld om een -_ tijdelijke strafte lijden, voor de eeuwige straf I I die de zonde verdiende. Hij was onschuldig, -I en Hij heeft zich met volkomen toestemming I

- aangeboden, omdeschuldtevoldoenderzonde -

- die Hij niet bedreven had. Hoe wreed echter I ^ waren voor Hem de uitwerkselen van deze |

- verwisseling van straf, hoewel door de barm- 3 quot; hartigheid ingegeven! Wat al wonden quot; I maakte zij in zijn vleesch! Welk een kruis -£ legde zij Jtlem op de schouders!

I Denk hier een oogenblik na: hebt gij -

I misschien ook niet eenige fouten, eenige |

r straf uit te boeten? wie kan zich in dit j

I opzicht volkomen gerust stollen? Z

niiiii^'iaiiiyiniiiiiiiiiiiiüi, 1,, 1 1 1 i 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1.1 1:

— 44 —' ^

■ iï üniii :■ I ■ li ■ I I I ■ ■ I I ■ ■ I ■ ■ ■ ■ gt; ■ ■ ■ ■ lt; ■ ■ ■*

- ^IL ;

I God is goed, en het is om den heiligen -

: haat, dien hij do zonde toedraagt, dat Hij I

- de hel geschapen heeft, de engelen uit den -quot; hemel verjaagd, Adam en geheel zijne _

- nakomelingschap gevloekt, en de wereld -r door de wateren des zondvloeds verwoest _

- heeft; en welke gestrengheid heeft hij niet ge- -I bruikt jegens zijne gunstelingen, om zonden, I

- die ons of verschoonbaar of licht zouden -I toeschijnen: jegens Mozes, voor een enkele .

- wantrouwende gedachte; jegens David, voor -I een gevoel van ijdele glorie, jegens Ezechias, _

- voor een voorbijgaande ijdelheid. En dat -^ waren personen, welke de Heilige Geest _ 1 geprezen heeft om hunne deugden. Hoor -| bovendien de bedreigingen van God in de -1 Heilige Schrift, beschouw zijne wraakne- ' | mingen; ovetal ziet men dat Hij de zonde .

- zwaar straft. En verbeeld u niet dat Hij ^ quot; overdrijft in zijne bedreigingen; want zijne -I woorden zijn zuivere waarheid. | 1 Dat Hij zich verblijdt, ons er door de -^ boetvaardigheid aan te zien ontkomen, is ~

m r........... 11 ■ i ■ i ■ ......... »»

— 45 -

llll!l;|ïïl!|iii;|iiii|.l:.l!!lllll!lli!::i: I I I I I I I I I I I I I I I I I I I I I I I

I niet twijfelachtig; doch het is nog veel quot;

- minder twijfelachtig, dat Hij, in het ander amp; I leven, zijne rechtvaardigheid vrij spel zal quot;

- laten; geheel zijne barmhartitrheid zal dan -^ bestann in het aanwijzen der plaatsen die |

- elk zal verdiend hebben volgenszijnewerken, -I en volgens de heiligheid van zijn gedrag I

- op deze wereld.

I Het zal dan de tijd niet meer zijn van Z

- het vergeven der bedreven zonden of het -~ kwijtschelden der gemaakte schulden. I

: in. :

1 Wie zijn wij, arme kinderen van Adam, ~

- en waar is onze kracht om de zwaarte van -_ Gods arm te verdragen? Z | Wie zijn die zielen welke van hun lichaam | . gescheiden zijn, beroofd van al de goederen .

2 der aarde, verbannen uit het hemelsch quot;

- vaderland, en die gebukt gaan onder den i. ^ toorn Gods, om hare zonden die zij tegen i

- Hem hebben bedreven ? Wij bezwijken . j zoo dikwijls onder het juk zijner wet, die ?

- geheel zachtheid en liefde is; wij vinden -Z zijne geboden zwaar, ofschoon Hij ons door ï

quot;Iquot; L i lt; i Pil l i i i i i i i i i i i i i i i i i i i i rïi l i

_ 46 —

quot; den mond van den H. Joannes zegt. dat ~

- zij geenszins zwaar wegen, zijne geboden -

2 zijn niet zwaar (I Joan. V. 3); en wij I

- zouden willen verzekeren dat het juk zijner -I wrake licht is voor de zielen die het moeten I

- dragen? Maar zegt de Heer zelf niet dat -quot; de slagen zijner rechtvaardigheid onbegrij- I

- pelijk en onverdragelijk zijn? De werken -I zijner rechtvaardigheid, wie han ze _

- verkondigen óf wie kan ze afwachten''/ -I (Eccli. XVI. 21.) Wij hebben hier op I

- aarde, niettegenstaande de zoo krachtige -I hulp der genade, ondanks de belooning in _ | het verschiet, ondanks de voorbeelden en -

3 de uitnoodigingen van Jezus Christus, moeite _

- om met geduld tegenspoed of ziekte te lijden; -| en wij zouden gelooven dat 't een onbe- -

- duidend iets is in het vagevuur zonder -I verdienste en zonder vrucht het honderd- -

- voudige te lijden van hetgeen het ons ; | hierbeneden aan boetedoening zou gekost -| hebben, om onze zondensehulden af te doen ? | | De Heer heeft voor onze zielen in zijne -| oneindige barmhartigheid drie bronnen van quot; 1 zaligheid doen ontspringen: die des doopsels -| in dewelke Hij ons geheel uit vrijen wil |

llïlillilllllllHillliiM IIIIIIIII ini!lllllllllIIII!Illlllllllllllilllillllllllllllllllllllllllllllllllllllllgt;lt;HIIIIIIIIgt;lllllllll»ll||illlllll

— 47 —

| eene volmaakte zuiverheid schenkt; die van |

| het Sacrament en de deugd van boetvaar- |

1 digheid, waarin Hij van onzen kant eenig ï

| pogen vordert en ons een lichte, tevens |

| nog verdienstelijke boete oplegt, die onze quot;

| schulden verminderende, ook nog strekt -

| om onze belooning te vermeerderen; einde- I

| lijk die des vagevuurs, waar deze schulden -

| door het lijden worden uitgewischt, door Z

| ean bitter lijden, zonder troost en zonder -

| verdienste. En wij die telkendage zondigen. I

S wij verwaarloozen de tweede der genoemde -

1 bronnen, en opzettelijk behouden wij ons |

| voor ons in de derde bron te dompelen? |

1 Weten wij het wel: er is geen heilige |

quot; geweest, die geloofd heeft dat de pijnen -

- des vagevuurs licht zijn.

f De H. Augustinus, de H. Gregorius, de |

- H. Bernardus, de H. Anselmus en vervolgens -de H. Thomas, de kardinaal Bellarminus ^

| en al de kerkvaders zijn van gevoelen dat I.

| zij in hevigheid de folteringen der martelaren 1

| en al de straffen door de menschelijke -

B rechtvaardigheid uitgevonden, om de boos- |

- doeners te straffen, overtreffen. Zij leeren -| dat zij onverdragelijker zijn dan al de Z

Iiiiiiii^ii:iiliiiil!i!ii:i!:i n i i r .1 1 1 1 1 1 iii:iiii!!!:i 1 i::!ii;!;!i!:-:]::i!iii;il 1 1 1 !

kwalen die men in dit leven kan verduren: martelingen der beulen, ziekte, armoode, tegenspoed, verdriet; zelfs dan als men al deze kwalen zou vermeerderen in verhouding tot het bedreven kwaad en de straf die in dit leven noodig was om hetzelve uit te wissclien.

Met welke levendige en teedere gebeden smeekt de H. Kerk den Heer ook niet, zich' te verwaardigen dezelve te verzachten en te verminderen 1

Zou zij zulke vurige zuchten slaken, indien zij die straffen onbeduidend beschouwde?

Vat een diep medelijden op voor de zielen, die wellicht vroeger hebben geleefd in eene zoo droeve dwaling, en die er thans de slachtoffers van zijn.

Draag uwe gebeden van dezen dag voor die ongelukkigen op. Ach! zeker, zij verdienen wel dat wij ons haasten hen te hulp te snellen. Beveel hen der Moeder van barmhartigheid aan, door het bidden van den rozenkrans of eenig ander gebed ter hunner verlichting.

GEESTELIJKE RUIKER. Mijne vroegere fouten eischen dat ik voor 't vervolg ware vruchten

— 49 —

I i i ill ii I I I § I I I I i I I lil I I I I I I I

van boetvaardigheid voortbreng. Het getal mijner f

zonden overtreft dat der zandkorrels aan den |

oever der zee. Hoe zal ik dan mijne schulden I

betalen, daar ik toch moet voldoen tot den laat- -

sten penning ? |

H. Bernardus. |

Ijoorbcrlb.

In 1846 had P. Bonifacius Wimmer in Amerika, h

in het dorp Latrobe, het klooster van den H. quot;

Vineentius gesticht. In het begin van 1859 liep Z

het gerucht, dat ecne ziel aan een der religieuzen -

van het klooster was verschenen en zijne gebeden -verzocht had. Terstond begonnen de slechte kranten,

volgens gewoonte, allerlei spotternijen en godde- _

loosheden daarover uit te kramen. Pater Wimmer, -

over dat schandaal bedroefd, geloofde den 26 Fe- ~

bruari 1860 de volgende verklaring publiek te ~

moeten maken: _

„In onze abdij van den H. Vineentius, bij La- -

trobe, heeft eene novice, den 18 September 185⁽J, quot; ecu benediktijner monnik zien verschijnen in eene

volledige kloosterklceding. Die verschijning heeft _

zich eiken dag herhaald van den 18 September f

tot den 19 November, hetzij tusschen elf uur en '

middernacht, hetzij van middernacht tot twee uur [

in den morgen. Eerst den 19 November heeft a

de novice den geest ondervraagd, in tegenwoor- -

digheid van een ander lid der communiteit;, over quot;

hetgeen hij verlangde. De geest heeft geantwoord .

(lat liij reeds gedurende zeven en zeventig jareu leed, omdat hij verzuimd had zeven Missen te lezen waartoe hij verplicht was; dat hij reeds, op verschillende tijden, aan zeven andere Beuediktijnen verschenen was, maar zonder begrepen te zijn; dat hij genoodzaakt zou zijn nog gedurende elf jaren te verschijnen indien hij, novice, hem niet ter hulp kwam. De geest vroeg dat er zeven Missen voor hem zouden gelezen worden, daarenboven moest de novice gedurende zeven dagen in afzondering blijven en een stipt stilzwijgen onderhouden ; en eindelijk moest hij nog gedurende drie en dertig dagen, driemaal daags den 50 Psalm (Miserere mei Deus), bidden, blootvoets en de handen ten hemel geheven.

„Al deze voorwaarden werden vervuld tussehen den 21 November en 25 December; en op dienzelfden dag, nadat de laatste Mis was opgedragen, is de geest verdwenen. Gedurende bovengenoemd tijdsverloop, had de geest zich nog meermalen vertoond, den novice met de treftendste bewoordingen aansporend om voor de zielen des vagevuurs te bidden, daar zij, zeide hij, verschrikkelijk lijden en allererkentelijkst jegens hen zijn die tot hare verlossing hebben medegewerkt.quot;

jfoöbd DiUt.

Duur der pijnen in het Vagevuur. I.

Ie duur der smart verhoogt hare -

ü/s zwaarte. Het is door dezen duur .

g¹ dat men gewoonlijk de straf met het -

- misdrijf in evenredigheid brengt; op deze -1quot; wijze onderscheidt men zaken die eigenliik j

- dezelfde zijn. Veel lijden, doch slechts -3 een enkel oogenblik, kan men als geen ^

- straf beschouwen, wanneer dit lijden moet ^ 1 gevolgd worden door een groote vreugde. | i !Nu leert ons het geloof ten aanzien van | | het vagevuur, dat het niet eeuwig zal'zijn, | | dat zijn hevigheid en duur geëvenredigd | Z zijn aan de zonde, en dat het zal eindigen |

l!|llll@lllllllllilllllllllllllllllll|||||lllllllll|||||||||lillllllll!llllilllllllllllllllllllllillllllllllllllllliilllllillillllllllllilllllllliïllllllü

— 52 —

n I I I I I I I I I I I I I I I I I I I I I I I I I I I I I

Z bij het algemeen oordeel, waarvan het tijdstip

- aan niemand bekend is: Van dien dag Z weet niemand. (Matth. XX[V.)

God heeft zich dit geheim voorbehouden. I Wat echter zeer zeker is, is dat het oordeel

- slechts zal plaats hebben, wanneer de laatste I der uitverkorenen den hemel waardig zal

- wezen en geheel zal zijn gezuiverd en I ontdaan van zijn schuldenlast.

Bemerk het wel: God heeft ons niet

I geopenbaard, dat Hij op het aangewezen

- oogenblik vóór het laatste oordeel, het I vagevuur zal ontvolken door middel van

- een algemeen kwijtschelding van straf, dit I zou een gewaagde meening zijn; doch hij

- heeft ons geopenbaard dat hij het men-| schelijke geslacht niet zal oordeelen dan | na behoorlijk zijn doel te hebben bereikt

- in de uitoefening zijner barmhartigheid en | zijner rechtvaardigheid jegens de sterve-

- lingen: eene leer, gelijk men ziet, zeer quot; verschillend ven de eerste.

i En wie weet hoeveel eeuwen Hij mis-

Z schien den laatsten dag der wereld zal

i uitstellen, om zijne plannen te volvoeren.

Z Wij weten niet hoe lang de straf zal

1:1: i i i i i i i i i i i i i i i i i s i : i i i i t i i i

quot; — 53 —

■ I I I I u i I I I I I I I I I I I I it I I I I I I I J.i!I.i

I dnren, die door do goddelijke rechtvaar- I

- digheid voor iedere zonde is vastgesteld. -I Indien de af te boeten zonden talrijk of I

- groot zijn, zoo de hardnekkigheid en het ¹ I verzuim in dit leven van dag tot dag is I

- voortgezet, dan zal de straf, volgens het -I getuigenis van den H. Cesarius, van den I

- H. Augustinus, van den H. Bonaventura ^

1 en van den H. Thomas, langer van duur I

- zijn, naarmate de toestemming in de zonde -_ sterker en halsstarriger zal geweest zijn. I

- Het zou dus mogelijk zijn, zeggen de kerk- -

- vaders, dat er zich in het vagevuur zielen -

2 bevinden, veroordeeld om tot aan den jongsten quot;

- dag te lijden.

- II. 1

God, dio het middelpunt is der eeuwigheid, -

ï; beschouwt, in zekeren zin, den tijd als een |

- niets: in zijne oogen zijn duizend jaren I quot; één dag, de dag van gisteren eon zucht. *

- Op iedere bladzijde der H. Schrift getuigt -I Hij, dat Hij geen rekening houdt met de Z

- tusschenruimte des tijds, die ons onover- -I komelijk toeschijnt. Hij belooft een verlosser ;

- 'a

I I I I I i I I I I I I I I I...... I I I I I I I I I Hl

— 54 —

I I I I I I I I I I I I I i I I I 1 3 I I I I I 1 I I E I I

aan ^.dam, en hij wacht vier duizend jaren, ~

de wenschen te verhoeren der aartsvaders -

in het voorgeborchte der hel, evenals de I

gebeden der vromen levende op eone aarde, -

die met een zondvloed van kwalen bedelit I

was. Do zeven weken die Hij aan Daniël -

bekend maakt, zijn weken van jaren. I

Hij belooft aan Abraham dat zijn nako- -

melingen het land van Kanailn zullen I

bezitten, en Hij schenkt het hun niet clan -

na vierhonderd jaren van wisselvalligheden Z

en slavernij, en na veertig jaren waarin -

het volk van Israël in ballingschap rond- I

dwaalt met het erfdeel voor oogen, dat -

voor hen is bestemd doch nog niet is _

verkregen. Hij acht het lijden en de -

kwellingen die zijne uitverkorenen gedurende .

geheel hun aardsche loopbaan moeten ver- -duren, kortstondig en licht.

Wanneer Hij zegt dat Hij weldra komen quot;

zal. Hij zal komen en niet loeven, zijn -

het jaren en eeuwen gedurende welke Hij 2

hen zelf, die Hem dierbaar zijn en aan -

wie Hij zijne barmhartigheid belooft, aan | de beproeving ten prooi laat.

Wie zal ons dus zeggen in welke mate |

I I I I I I I II III I I III I I I I I III I III I I

F

iiir I 'Vii!! I 'i I I I i i i iiiii: I ill I ill I ii!iii:n:iiiiii:iiiii|![iiiiiiii

2 zijne rechtvaardigheid de kvveilingon van quot;

- de arme veroordeelden in het vagevuur | 2 verlengt? Zijne cordeelen zijn ondoorgron- I

- delijk, en wat betreft den tijd, zeer ver- -I schillend van de onze. Nergens heeft Hij ons Iquot;

- geleerd, dat hunne straffen kort en oogen- | i blikkelijk zijn, gelijk Hij die des levens Z

- heeft aangeduid, waardoor wij een gelukkige -I eeuwigheid verdienen, en die ons echter I | dikwijls zoo langdurend toeschijnen. | Wachten wij ons dus, ons door de eigen- 1

- liefde te laten verblinden.

I Zij zou ons willen overtuigen dat het I

| noodig is daarbeneden eenige lichte en |

I korte straf te ondergaan om onze zonden |

■ af te boeten. Wij moeten integendeel denken, |

- dat do straffen daar dubbel zoo zwaar zijn _ | als iu dit leven, en dat wij ze niet zouden -

- kunnen optellen. En hoevele die ons geheel . Ü onbekend zijn en die wij zelfs niet kunnen 3

- vermoeden? Nog eens, hoe de slagen te -I tellen van Gods toorn, en hoe de straf af ^

- te meten die op elke zonde moot volgen? -Z Win weet de hevigheid van uwen loom, y I en uwe verbolgenheid, wie weet haar -i rjodvreezend te schatten 9 ps. Lxxxtx. |

1111:1111 ii 1 1 1 1 1 1 i 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1

III.

Zien wij nu wat onze Moeder de H. Kerk ons op dit punt schijnt te leeren. In hare Boete-Kanons legde zij gedurende lange jaren eene gestrenge boete op voor eene beledene en verafschuwde zonde. Heden biedt zij den geloovigen overvloedige aliaten aan, opdat zij aan de goddelijke rechtvaardigheid voldoening zouden schenken reeds in dit leven. Wat de overledenen aangaat, voor hen bidt zij eiken dag en stelt geene beperking in de godvruchtige stichtingen der geloovigen. ten hunnen gunste in het leven geroepen; nog meer, Paus Alexander VK heeft het gevoelen veroordeeld van hen, die staande houden, dat de eeuwigdurende giften of goddelijke diensten hun kracht verliezen na een tijdsverloop van tien jaren, evenals of deze tijd het maximum was van den duur des vagevuurs. Daaruit volgt, dat de H. Kerk niet durft hopen dat het verblijf van een zeker getal zielen in deze smartelijke gevangenis zoo kort is als men zich dikwijls verbeeldt.

Lezen wij, daarenboven niet, in het negende boek der Belijdenissen van den H. Aug-ustinus, dat deze vermaarde leeraar, zijne godvruchtige moeder Monica, die in geur van heiligheid gestorven was, nog langen tijd na haar dood, aanbeval in de gebeden der geloovigen?

Prent den grondregel goed in uw geheugen, dat, zoo dikwijls gij een zonde, 't zij een doodzonde, ot dagelijke zonde bedrijft, de genieting kort is, en de straf in evenredigheid lang. De pijnen des vagevuars duren niet eeuwig, neen; maar, grooteGod! over hoevele jaren kunnen zij zich, zonder eeuwig te duren, evenwel uitstrekken? Had men sl chts een uur te lijden voor elke dagelijksche zonden en slechts een dag voor iedere doodzonde die niet voldoende waren afgeboet, hoevele jaren zou dat niet uitmaken voor die zielen welke hare bekeering tot aan den dood hebben uitgesteld, na in het leven zonden op zonden te hebben gestapeld!

Men treft, helaas! niet zelden christenen aan, die zich voorstellen dat zij, zooals men zegt, den hemel wel goedkoop zullen

verdienen. Z'j leven volgens hun zin en hun welgevallen of ten minste in lauwheid en onvolmaaktheid, en zij maken zich wijs dat zij met een weinig boetvaardigheid op het laatst van hun leven, het rijk der hemelen wel zullen winnen, dat aan de heiligen lange jaren van arbeid en onop-houdelijken strijd tegen het vleesch gekost heeft. Ach! de ongelukkigen, wel verre van het goedkooper dan de anderen te verkrijgen, betalen zij het veel duurder; want zij zullen veroordeeld worden om veel meer te lijden, en dat naar de mate der buitensporige voldoeningen die zij zich thans veroo'-looven.

Men kan op deze christenen toepassen hetgeen van den rijken vrek gezegd wordt: Gij hehl het goede in uw leven onlvancien: nu echter wordt gij gefolterd; gij hebt uwe genietingen op aarde gehad, gij zult er thans de straf voor moeten ondergaan.

Er zijn zeer zeker zielen van deze soort in het vagevuur.

Tracht heden uwe liefde te verlevendigen voor die ongelukkigen, die sedert lang in de vlammen zuchten. Onder hen bevinden

— 59 -

r'i i lil I ü'i.i mil I ii I I ui I I I i i! iiii I iiijiiiiiii

er zich misschien die zonder hulpe zijn, ^

omdat zij in armoede op aarde hebben -

geleefd. quot;

Zurjr er in het bijzonder voor u van -

uwe plichten van dezen dag goed te kwijten, I

en draag de verdienste daarvan ter hunner -

verlichting op. Zoo gij kunt, doe dan een I

Mis ter hunner intentie lezen. Welk een -

schoone en edele liefdadigheid, zich de I

armen, zelfs na hun dood in herinnering -

te brengen! Gedenk dat zij ten alle tijde 1

de bevoorrechten van Jesus Christus zijn. -

GEESTELIJKE RUIKER. Een enkele dag in I

deze plaats van uitboeting kan vergeleken worden -

met duizenden aardsehe kwellingen. -

H. Augustinus. quot;

yoorbcclb.

Een uur in liet vagevuur.

Twee religieuzen, vol godsvrueht en ijver voor quot;

hunne heiliging, hadden denzelfden lust tot liet quot;

gebed, de overweging en de boetvaardigheid en -

waren, door eene zoo innige vriendsehap verbonden, -

dat men op hen dezen latijnscJieu dichtregel kou quot;

toepassen: |

I I i I I I I I I I S ( I 1 C I I I i i I 1 1 I | I I I I 1

Hi duo corporibiis mentibus unus erant: Het waren twee lichainen, doch slechts ééue ziel.

Een zelfde ijver voor de glorie Gods bezielde beiden; zij werkten met vurigheid aan de zaligheid des naasten en trachtten met de grootst mogelijke stiptheid de Regelen te onderhouden. Eensklaps wordt een hunner ziek en weldra is men in de grootste ongerustheid omtrent zijn leven. Een engel des Heeren verschijnt hem, kondigt hem aan, dat hij gaat sterven, en dat hij in het vagevuur de pijn voor zijne fouten zal ondergaan totdat eene Mis voor hem gelezen is, en dat hij dan eerst naar den hemel zal opvliegen om er het loon voor zijnen ijver en zijne vurigheid te ontvangen.

Deze tijding vervult den heiligen religieus met vreugde. Oogenblikkelijk roept hij zijnen vriend, spreekt hem over de verschijning, over den dood, die hem gaat bevrijden, en over den zeer korten tijd dien hij in het vagevuur moet blijven. Hij bezweert hem, door de banden hunner broederlijke vriendschap, om na zijnen dood zoo spoedig mogelijk het goddelijk offer, waarvan zijne eeuwige zaligheid afhangt, op te dragen.

De goede religieus, geheel bewogen over het verlies, dat hij ging lijden, beloofde alles aan eenen zoo dierbaren vriend en hield getrouw zijn woord; want toen de dood den volgenden morgen onverwachts kwam, had hij nauwelijks den overledene de oogen gesloten of hij liep naar de sacristie, trok de heilige gewaden aan en beklom het heilig altaar.

— 61 —

:i I I I I I I I I I I I I I I I I I

..1

quot; Nauwelijks was de mis geëindigd, als hij onder

_ zijne dankzegging zijn vrieiid, stralend van geluk, -

- ziet verschijnen, maar toch met nog een overblijfsel ^

- van verdriet en smart op het gelaat.

' „Mijn broeder,quot; zegt hij hem, „waar was toch |

_ uwe belofte? wat hebt gij van dezelve vervuld? §

- Gij verdiendet niet dat God nog langer medelijden -

- met u heeft.quot; | quot; „En waarom,quot; vraagt deze. 1

„Waarom? Hebt gij mij uict meer dan een

- jaar in dit wrekend vuur gelaten, zonder dat gij, noch een mijner broeders de Mis hebt gelezen,

| die mij moest bevrijden?quot; ^

„In waarheid,quot; riep de religieus uit, wat zegt |

- gij, mijn broeder. Ik heb zooeven de priesterlijke quot; quot; kleedercn uitgetrokken ; het is nauwelijks eenige ~ _ uren geleden, dat gij deze aarde hebt verlaten en _

- uwe uitvaart is nog niet gehouden.quot;

Terwijl zijn vriend hem nu aanzag, loosde hij ~

quot;2 een diepen en smartelijken zucht en riep uit: „O, ~

_ wat zijn deze pijnen verschrikkelijk, daar zij mij _

H eenige uren voor een jaar hebben doen aanzien. -

quot; Heb dank, mijn broeder, voor den ijver in het ver- quot;

~ vullen van den plicht van liefde. Ik ga in den quot;

_ hemel God loven en Hem smeeken, dat IJ ij u ver- _

- gelde, wat gij voor mij hebt gedaan, opdat wij -~ eenmaal in de eeuwige vreugde vereenigd mogen quot; quot;2 zijn, zooals wij het zijn geweest in de dagen van quot;

kwelling en strijd. Heb dank dan en wees moedig!quot; -

I i i I i i i i i i i i i i i:

3£«mtfo BiUi.

Hoe wij ons den toestand der zielen in het Vagevuur moeten voorstellen.

^L

ST? ;

^at^en wij, om ons een goed gedacht het vagevuur te maken, voor-nerst opmerken, dat de leeraars en H. Vaders, steunend op de goddelijke Schift, ons het vagevuur afschilderen, niet als een oogenblikkelijk lijden, maar als een liidens-toestand, dat wil zeggen, als oen onafgebroken en voordurend lijden, als eene verzameling van verschillende pijnen, als eene plaats waarin men alleen gaat, om te lijden.

Wij beklagen ons over deze wereld, waarin

wij juist met geboren worden om te lijden, hoewel wij er, ten gevolge der zonden, eene mengeling van voor- en tegenspoed aantroffen. Maar de ziel die, om zoo te zeggen, voor het vagevuur geboren wordt, treedt er in als een slachtoffer dat aan het lijden is toegewijd. Alzoo, hoewel zij er niet geheel van troost beroofd is, moet men toch bekennen, dat het lijden de wet en het leven des vagevuurs is. tiet vagevuur is de droefheid des harten, de vernedering des geestes, de pijniging der zinnen.

Denk daar eens over na, gij die zoo gevoelig zijt voor tegenspoed, voor droefheid, voor de voorbijgaande smarten van dit leven. In het vagevuur ondervindt men eerst wat eigenlijk pijn en smart en droefheid is.

II.

God vergelijkt, zich, door den mond van den profeet Malachias, bij een goud- en zilversmid die, zijn kostbaar metaal volmaakt willende zuiveren, het in het vuur werpt, in den kroes smelten laat en er het schuim afschept. Hij giet het over

en zuivert het op zijn gemak, terwijl hij er bij gezeten is als een kunstenaar die aan zijn werk geheel zijne zorgen wijdt: En Hij zal zitten smeltende en zuiverende 't zilver, en Hij zal dan de kinderen van Levi zuiveren, en Hij zal ze zijgen ah goud. (Malach, iu. 3.) Zoo zal God de dochters van het hemelsch Sion van de minste vlekken ontdoen, maar, gelijk Hij bij Isaïas verklaart, door den geest des oordeels, en den geest des brands. (Isaïas iv. 4.)

Van een anderen kant stelt Jezus ons het vagevuur voor als een gevangenis, waar de rechter den ongelukkigen gevangene in de handen des beuls zal overleveren. Ziedaar waarom Hij ons aanspoort onze rekening te vereffenen zoolang wij nog in leven zijn, terwijl Hij ons onder eede verzekert dat, wanneer wij eens in dien kerker zijn neergeworpen, wij er niet zullen uitkomen dan na den laatsten penning betaald te hebben: Voorwaar, Ik zeg u: gij zult vandaar niet uitgaan, totdat gij den laatsten penning zult hebben betaald. (Matt. v. 'Jö.)quot;

I I I I i I I I I I I i I I I I I I I I I I I I I I I I 11

Een smeltoven waarin de metalen gezui- I vord worden, een kerker waarin men de -

gevangenen pijnigt! kan men ons krach- I

tiger beelden voor oogen stellen om lange -

en vreeseliike pijnen te kennen te geven? I

Indien dan de goedheid Gods en zijne be- f

lofte dat Hij zijne uitverkorenen in het andere Z

leven zal zuiveren, ons met vreugde ver- -

vullen, laten wij ons ook doordringen van I

een heilzame vrees, wanneer wij de streng- -

heid beschouwen waarmede Hij zegt hen I

te zullen behandelen; door de vrees wil -

de Heer ons aanzetten om boetvaardigheid I

te doen in dit leven. Zulke bedreigingen quot;

verachten, er geen rekening mede houden, I

dat is eene reden te meer om er de uit- '

werkselen van te vreezen. I

in. :

De Kerk, op hare beurt, geleid door de -

Goddelijke schriften, stelt ons de uitverko- ~

renen voor als de levende steenen van het -

hetnelsche Jeruzalem, steenen die met zorg ]

gepolijst en onder herhaalde hamerslagen -

gevormd moeten worden, alvorens de bouw- 2

¹ ■ I I I I I I I I lilhl I I ! I I lliül l'i'ilillllll: I l:liii;l ; Im liil!l!l*ll!lllll

3 -

— f^!Ó -

I i ii I I I I I I I I i i i i.i I I I.. i I I i i ill • I

meester ze gescliikb oordeelt voor zijn plan, dat wil zeggen, voor de oprichting van dat hemelsche gebouw, waarin het geheel tot de deelen en de deelen tot het geheel in zulk eene juiste evenredigheid en volmaakte overeenstemming staan moeten. Met hoeveel kwellingen, tegenheden en rampen beproelt God hierbeneden niet zijne Heiligen om ze te zuiveren en te volmaken? Wat is hun leven anders dan een opeenvolging van smarten, moeilijkheden, gevaren en offers?

Eu wij zouden ons gaan inbeelden dat, wanneer de goddelijke hamer zijn werk hier op aarde niet voltooid heeft, in het andere leven eenige lichte slagen voldoende zullen zijn om die en die zielen van het stof te ontdoen waarmee zij geheel bedekt zijn, wijl zij een lauw en onvolmaakt leven geleid of al te laat boetvaardigheid gedaan hebben.

Ach! de zielen die zich in dit leven zoo ontzien hebben, die huiverden bij de enkele gedachte aan boetvaardigheid, o hoe verbaasd en bedroefd zullen ze wezen, als zij zich na den dood eensklaps tot zulk een beschreienswaardigen toestand veroordeeld

I I I I I I I I I I I I I I I I I I I I I i II I I I lil

— 67 -

IIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIII I I .1 . I I I'l l |:. I I I I I

zullen zien! De H. Franciscus van Sales zeide, van het vagevuur sprekende, dat er I quot; na het paradijs geen wenschenswaardiger plaats is, omdat men er van zijne zaligheid verzekerd is; maar voegde hij er bij, na de hel is er ook geen schrikkelijker plaats, omdat men er pijnen lijdt waarmede die van dit leven niet vergeleken kunnen worden ; en dat zonder eenige verdienste.

Stel u onder de bescherming van den grooten aartsengel, den H. Michaël, aan wien God de zorg heeft toevertrouwd de zielen voor zijne rechtbank aan te bieden en ze van de eeuwige verdoemenis te redden. Vraag hem dat hij voor u de genade verkrijge van de pijnen des vagevuurs op hare rechte waarde te schatten, om ze daardoor niet alleen zelf te vermijden, maar er ook de zielen uit te verlossen, die het ongeluk hebben daartoe veroordeeld te zijn.

Voor het oordeel Gods zal hij zich bedrogen zien, die zich vrij waant van schuld. Terwijl gij er u op toelegt de uwe te delgen, vergeet ook den naaste niet, en dit wel voornamelijk wanneer gij huisvader, overste, meester of onderwijzer der jeugd zijt. Ja,

r i i i i i ■ i i i i i i i e i i

— 68 —

I I I ImI I III I III I I I ill I I I 11 I I III

•r

denk er aan door uwe zorgen en gebeden quot; die rampen en pijnen af te weren van de -kinderen en anderen, die aan uwe hoede quot; en uwe leiding zijn toevertrouwd. Doe er ■ hun de zwaarte wel van bPseSen. Wacht | u wel hunne gebreken te vleien en er de -verbetering van te verwaarloozen, wanneer | het namelijk in uwe macht staat hen -daarover te berispen. De H. Man Job I vergenoegde zich niet met offers en gebeden -voor zich zeiven op te dragen; hij droeg I er ook op voor zijne kinderen, opdat zij -de vreeze des Heeren niet zouden verliezen, I waarin hij had getracht hen op te voeden; -'s Morgens vroeg opstaande droeg hij -voor ieder van hen brandoffers op | Want hij zeide: mijne kinderen mochten I gezondigd en God in hunne harten ge- I iasterd hebben. (,iob. r. 5.) -

Gedenk vandaag ook in het bijzonder quot; de zielen uwer geestelijke en tijdelijke -weldoeners; bid voor hen het officie der quot; dooden of het rozenhoedje. I

GEESTELIJKE RUIKER. Gij zult vandaar f niet uitgaan, totdat gij den laatcten penning zult ~ hebben betaald. Math. v. 26. |

liiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiüiiii 1 i 1 1 1 r 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 quot;i 1 i'j 1

f _ 69 —

t i i ii l i iüi i i i i i i i ■ i i i i i i § i i i i i i

1 goorbctlb.

Z Adelaide van Rheinfelden, eene der priorinnen

| van Unterlinden, eene rijke vrouw van luisterrijke

- geboorte, was weleer de huisvrouw van Rudolf, ^ een jong en edel ridder. Twee kinderen waren quot; hun geboren, en de twee echtgenooten hadden

- zich met wederzijdsch goedvinden en door hoogere

- inzichten gedreven, van elkander gescheiden, om 1 met zich in het klooster te leiden, de een zijn _ zoon, de ander hare dochter.... Adelaide bereikte

- weldra het toppunt der volmaaktheid. De Heer

- overlaadde haar met wonderbare gunsten: mcer-quot;' malen gaf Hij zelf haar de H. Communie en _ alsdan omstraalde haar een wonderbaar licht....

- Op zekeren dag zag zij te midden der vlammen quot; des vagevliars, Rudolf, den vader harcr kinderen, quot; terwijl hij zijn droeven en smeekende blik op

- haar vestigde. Zij verdubbelde dan hare gebeden

- en verstervingen, en eenigc dagen daarna zag zij ~ hem wederom, maar nu schittcrreud van licht en Z geluk. Korten tijd daarna leidde heur engel haar

- zelf in het vagevuur en liet haar daar eene on-

- telbare menigte zielen zien ter prooi aan het ver-quot; schrikkelijkst lijden. Zij zag hoe elke zonde eene _ bijzondere straf ontving, die geheel overeenkwam

- met hare natuur en zwaarte; want elke fout,

- zwaar of licht, moet uitgeboet worden; zooeischt quot; het de goddelijke rechtvaardigheid, en de pijnen _ des vagevunrs evenaren in hevigheid die der hel.

iljHiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiitiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii i Mi!iiri:i|i-:;i:'riii.:i;iiii i i i i i im i i i

JitïjUh Biiifi

Over het groot getal zielen die in het Vagevuur lijden.

^^^estigcn wij een oogenblik onze ^W^aandachtige blikken op die duistere ^c gevangenis, op die plaats van smarten waar de uitverkorenen hunne laatste zuivering ondergaan. Men ziet er slechts twee openingen: de eene naar den kant der aarde, en eene andere die toegang geeft tot den hemel.

Welke is die menigte die zich bij de eerste dier openingen verdringt?

Volgens het gevoelen van verscheidene H_r Vaders, een gevoelen dat steunt op de

— rl - I

ix:l ■: l lil :i i I l: I i ■ i i i i ■ ■ i i i ■ i ivj; i j i i :i i:

letter zelve der schriften van den H. Paulus, quot;

moet ieder uitverkorene, hoe groot zijne -

heiligheid ook zij de proef des vuurs door- quot;

staan, vooraleer hij den hemel binnengaat. -

Wij moeten allen door de vlammen ~

gaan, zegt de H. Ambrosius (Serm. 50 -

in Ps. xyiii) (1) Voorzeker, de volmaakten 3

worden er niet door aangegrepen en gaan -

er onverlet en ongeschonden doorheen, I

gelijk de kinderen in den vuuroven van -

Babyion; maar hoe klein en gering de I

smet ook is die op de ziel kleeft, zij -

zal er moeten blijven totdat al wat onzuiver I

is, verteerd is, en er in haar niets meer B

overbluft dan echt goud en zilver, dat 1

wil zeggen, deugden en heilige werken, -

geheel ontdaan van bijmengsels en van de I

minste onvolmaaktheid. Een iegelijk echter ~

ziet toe, hoe hij opbouwt! vjant eenen Z

anderen grondslag kan niemand leggen |

huilen dien, tvelke gelegd is, dewelke I

(i) Omnes oportet per ignum probari, qlücumque ad paradisum redire desiderant. Om- p

nes oportet transire per flammas. |

(Serm. 20, num. 12.) |

lllll|llll|t!quot;|-iii|i'! I I I I I I I I l'iiili 'iliinr i lil'ii 1 1 I I'll . 1 lililMÜjjliillii

72 - i '

_- ai

llllIHlllllllllllllllllilllillllllilillllKülIIiill! I lillllii!!llii!lll'.llli:ilquot;illii • nilIüJÜÜl.üjlülMillIIIII!!:;!:;!!!quot;

quot; is Christus Jesus. Indien nu iemand |

- op dezen grondslag opbouwt: goud, i I zilver, edelgesleenle, hout, slroo, slop- |

- pelen, zal het werk van een iegelijk | I openbaar worden: want de dag des _

- Heer en zal het kenbaar maken dewijl | I het in vuur zich openbaren zal; en |

- hoedanig hel werk van een iegelijk is, | I zal het vuur beproeven, indien iemands |

- werk, dat hij heeft opgebouwd, blijft, -I zal hij loon ontvangen. Indien iemands 2

- werk verbrandt, zal hij schade lijden, |

1 maar zelf zal hij behouden worden, |

- zoo nochtans als door vuur, (i Con. nr. j

: to—is.) |

Indien er een wonder van Gods almacht |

- noodig is geweest, opdat de drie jongelingen _ quot; door liet aardsche vuur niet zouden worden |

- aangegrepen, zoo is er nog een veel grooter -

* wonder van Gods genade noodig, opdat ~

- de mensch, ondanks de diepe bedorvenheid |

* der natuur, bij zijn dood ontsnappe aan de | | vlammen des vagevuurs. Er ziin slechts | ~ twee middelen om er zich voor te behoeden : ï ~ eene volmaakte onschuld of eene volmaakte |

2 boetvaardigheid. |

■ È * Ullllll^llllllllllllllllllllllllHlllllllillllllillllllllIII ^llllliliillllllIllllllllllllllllllllllillllllllllllllllllllllllllllllllllllllHH®quot;¹quot;¹

I — 73 — =

i u. 1

Elk oogenblik verlaten er zielen dit -

Z leven; ja elk oogenblik sterft men in deze Z

r wereld. Welnu onder de zielen die in -

1 staat van genade voor Gods rechterstoel I | verschijnen, en den schat harer werken -| met zich dragen, hoe weinige vindt men ï | er, die zoo getrouw aan de genade beant- -| woord hebben dat op hare onschuld of hare |

- boetvaardigheid geen enkele vlek kleeft, -| welke in het vuur moet worden uitgeboet ? I

- De volmaakte zuiverheid veronderstelt hier -| beneden twee voorwaarden, namelijk: een I ~ buitengewone genade van den kant van quot;

- God, en eene volmaakte medewerking van Z

2 onzen kant.

Men kan dus veronderstellen dat het I

3 vagevuur steeds eene talrijke bevolking quot;

- bevat; voortdurend toch dalen er nieuwe I I zielen in neder, en die er zich reeds in ;

- bevinden, wachten meestal gedurende een -I maar al te langen tijd te vergeefs op het quot;

- einde harer ballingschap.

quot; En welk eene droefheid moot het niet quot;

• ■ I.......................I I I I 1 I I ll lll ll:l III I I I III I i~i I

I _ 74 _ I

ui: nliiiiiiiHiiiiiiiiii I Iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiliiiiiiini ■niiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiipiaiin

quot; voor deze laatsten zijn, wanneer zij de I

- deur des paradijzes zich zien openen voor -quot; zoovele andore, welke die vlammen zonder |

- letsel doorgaan of die er na een korten -quot; tijd uit bevrijd worden! Helaas! altijd '

- sluit zich die poort voor haar. of omdat -| hare schulden grooter zijn, of omdat zij y | door niemand geholpen worden!

- III.

Wie zijn het die deze talrijke bevolking -

| uitmaken? De meesten voorzeker zijn ons I

| onbekend, allen echter zijn met ons ver- | 1 eenigd, of door de banden des bloeds of g

| door die der liefde. En hoevelen onder ^

I hen zijn wellicht onze voorouders en onze _

- weldoeners, die de rijkdommen vergaderd ^ I hebben welke wij genieten» de huizen ge- -

- bouwd hebben waarin wij wonen, den naam 5 I in eer hebben gehouden dien wij dragen! | r Hoe velen met wie wij hier op aarde ge- *

- leefd hebben als bloedverwanten, vrienden -^ en bondgenooten! Hoe velen voor wie wij ^

- een bijzondere liefde en hoogachting hebben -r ter oorzake van hunne deugd, en die sinds quot;

i i i i i i i i i i i i i i i i ( i i i i i ii: ;iii;ii!iiiii!i!liiiiii!'iiiiiiiiii^;'iii

~ 15 —

kort overleden, hunne boeten nog niet quot; volbracht hebben!

Eindelijk is er wel een enkel geloovige 2 die met zekerheid zeggen kan dat het -vagevuur niemand der zijnen houdt opge- I sloten? Welnu, die arme zielen weten dat -zij geen hulp te verwachten hebben tenzij I alleen van ons. Ach! met welk eene -weemoedige stem zouden zij die hulp af- I smeeken, indien zij ons, gelijk Job, hare -klachten konden doen vernemen! Hebl Z medelijden met mij, gij tenminste mijne ~ vrienden, want de hand des Heer en I heeft mij geraakt l Doch in hare plaats -doen de engelbewaarders dier zielen hare I droeve klachten aan de deur van ons hart -weerklinken. I

Luister naar die stemmen; beschouw -goed de twee poorten des vagevunrs. De Z eene, wij moeten het hopen, zal u eenmaal 3 geopend worden, indien gij in staat van -genade sterft; maar durft gij u vleien ~ van alsdan met den psalmist te zullen -zeggen: Gij hebt mij door het vuur | beproefd; en daar is geen ongerechlig- -heid in mij gevonden t (ps. xvi. 3.) |

li il'illlillllüllllllllllllllüll I I I I i I I I |!|i;i;i I 1 1 1 I : I.. I'. |:. Illlillir: IM

Wat de andere poort aangaat, nameliik die toegang geeit tot den hemel, indien deze voor u gesloten wordt, (on wie weet ot het niet voor langen tijd zal wezen?) dan zult gij deel uitmaken van dat volk dat daar als in eene woestenij ronddoolt door den hevigsten dorst gekweld; dan zult gij deelhebben in zijne pijnen en tormenten; maar bemerk het wel, ook dan zal men zich jegens u op d zelfde wijze gedragen, als gij u jegens de anderen gedragen hebt.

Verschaf dan eenigen troost aan de zielen des vagevuurs, indien gij er op uwe beurt ontvangen wilt.

⁵t Is waar, de veroordeelden zijn talrijk; maar van den anderen kant hebben wij ook een groot getal voorsprekers, die allen bereid zijn om onze aanvragen te ondersteunen die wij ten haren gunste aan God verlangen aan te bieden.

Bid heden, op den octaafdag van Allerheiligen, die reeds gezaligde zielen om hare voorspraak, en vernieuw uwe goede gevoelens ten opzichte van de zielen des vagevuurs in het algemeen en in het bijzonder

— 77 —

I I I I I I I I I III I I I I I I I 1 I I I- I I I 1 I I I

voor haar die u meer van nabij raken. ï

Bereid u voor, om zoo mogelijk, morgen -

tot de II !I. Sacramenten te naderen, en I

doe ondertusschen eene geestelijke Com- -

munie met eenig gebed of eenige aalmoes |

tot verlichting dier arme zielen. ï

GEESTELIJKE RUIKER. Heer Jesus Chris- I

tus! Koning der heerlijkheid bevrijd de zielen -

van alle geloovige .quot;fgestorvenen. Dat de banier -

van den heiligen Michaël haar begeleide tot het quot;

eeuwige licht, dat gij beloofd hebt aan Abraham T en zijn geslacht.

Uit het Offert, van de Mis der overledenen. _

Uoorbfflb. I

Toeu de H. Gertruda eens hare religieuzen de ^

volmaakte zuiverheid wilde aantoonen, die de _T

Goddelijke Bruidegom van de zielen vordert, al- -

vorens ze tot de eeuwige vreugde toe te laten, ^

verhaalde zij haar een wonderbaar vizioen. |

Eene jeugdige religieuze, die door hare vurigheid j

en godsvrucht geheel liet klooster stichtte, stierf. |

Eens dat Gertruda, die zeer gevoelig was over dit t

verlies, voor de rust dier beminde ziel bad, stond ^

Jezus haar toe de overledene te zien voor zijn „ troon, gekleed in de prachtigste kleederen en

overdekt met kostbare kleinoodiën. Maar welke quot;

was niet hare verwondering, toen zij in haar een |

a

■ I I I I I I I I I I I I I I I I I 1 I I I I I I i I I gt; I

— 78 —

I I III' I I I I I I I I I I I I I I I I I I I I I I I I I

soort van verlegenheid bemerkte, terwijl zij hare oogen ternedergeslagen liieltl, alsof de schaamte haar belette ze tot de aanbiddelijke Majesteit op te slaan.

Zij was bewogen, hare geestelijke dochter zoo te zien sidderen voor den troon van den Heiligen Bruidegom. Zij keerde zich tot Hem en zei de: „Lieve Jezus, waarom noodigt uwe goedheid deze ziel, die zich zoo geheel en al aan U heeft gegeven, niet uit zonder vrees uwe tegenwoordigheid te genieten!quot; Aanstonds gaf de Heer met een zoeten glimlach een teeken aan de goede religieuze om tot Hem te naderen. Maar nu nog meer ontsteld, aarzelde zij sidderende en verwijderde zich na eene diepe buiging.

Gertruda's verwondering was ten top gestegen. „Hoe, mijne dochter, zeide zij haar, verwijdert gij u van uwen Bruidegom, als Hij u roept!quot; De goede religieuze antwoordde: „Ach mijne moeder, ik ben nog niet waardig mijne oogen te slaan op het onbevlekt Lam; er blijven mij nog eenige vlekken over, die gij niet bemerkt. Men moet zoo zuiver zijn om zich te vereenigen met de Goddelijke Zon van rechtvaardigheid !'-

i i i i i i 1 i i i i i i i i i* i 11 i i i ii II i i

Itjüitk la0»

Eerste pijn des Vagevuurs.

het berouw,

tét ^{L J}'C^:L^^e* '^{s een} onveranderlijke regel der ; Goddelijke Eechtvaardigboid dat druk en angst het deel zullen zijn van ieder die het kwade doet; Verdrukking en beangstiging over alle ziele des menschen die het kwade werkt. (Eom. ir. 8.)

De zonde, zwaar of licht, zal onfeilbaar en in eene juiste verhouding, haar natuurlijk gevolg hebben. Alle boosheid zal zich zelve straffen, door de valsche vreugde,

welke men in eene ongeoorloofde voldoening gezocht heeft, in droefheid te doen ver-keeren; alle boosheid brengt in het hart des schuldigen den knagenden worm dei-wroeging voort.

De zondaar meent het van God te winnen, omdat hij, zondigend, zijn eigen zin en wil doet, zonder de droeve gevolgen dezer handeling te ondervinden: Ik heb gezondigd en wat leed overkwam mijquot;/ (Eccli. v. 4.) Maar God toeft niet om zijne be-leedigde majesteit, zijne miskende waarheid, zijne geschondene wet te wreken. Hij dwingt den zondaar de boosheid zijner ongerechtigheid to erkennen en te verfoeien, en de belijdenis af te leggen dat hij, met te zondigen, zich zeiven misleid en bedrogen heeft; Die kwaad stichten zijn van den weg af (Puov. xiv. 22.) Spijt volgt altijd onvermijdelijk elke zonde. De verdoemden, hoe verhard en versteend zij ook:zijn in hun haat tegen God, zijn genoodzaakt hnnne zonde te haten als de oorzaak van hun onherstelbaar ongeluk; zij zijn gedwongen te erkennen dat God de waarheid zelve is, wanneer Hij ons openbaart

- — 81 — §

iquot; I i'ii'r.üiisNinriMiiiiiiiiniiiaiiri i i i i i i i i i i

I dat de zonde de grootste ramp voor het quot;

- schepsel is.

_

II. I

I l

Wanneer de zondige mensch erkent, dat

I hij gedwaald heeft, dan verheerlijkt hij,

- door die vernedering en droefheid, den God I dien hij door de zonde beleedigde. Het

- berouw, zegt de H. Thomas, vernietigt de I genegenheid die men voor de zonde had,

- en neemt de zonde geheel uit het hart van -I den boetvaardige weg. Welnu, dat berouw, I

- die vermorzeling des harten is het eerste -I gevoel en de innigste smart van eene ziel -

- in het vagevuur. Het vagevuur is m -I waarheid de plaats van het opperst, oprecht, -

2 ~ liefdevol, altijddurend berouw. In den hemel -

- ontneemt God, door een onbegrijpelijk wonder, -~ ^ aan zijne vrienden het vermogen de zonden ~

- te beweenen die zij weleer tegen Hem -2 ; begaan hebben. In de hel is de spijt over |

- ^; - de zonde, door de wanhoop vergezeld, wegens -; quot; de onmogelijkheid zich ooit van de zonde ~

- | - te onthechten. Op aarde is het berouw -||^ eene zwakke aandoening des harten, over- quot;

s I 1

I i::i 1 I I I I I I I I I I I I I I I I I I I i I n I I i

— 82 —

eenkomstig onze geringe kennis en de maar al te zwakke liefde jegens de opperste Goedheid, die door de zonde beleedigd wordt. Maar in het vagevuur, waar God geheel anders gekend en bemind wordt, waar de ziel veel meer verlicht is door het geloof en de rede, waar haar geen verontschuldigingen en voorwendsels meer verblinden kunnen, waar zij door geen enkele gedachte of genegenheid meer wordt afgetrokken van haar God en haar Al, o! ja, daar is het berouw waarlijk eene opperste droefheid die alle krachten en vermogens der ziel omvat, verteert en doordringt, 1)

in.

Maar die opperste droefheid die alle genegenheden der ziel zoo pijnlijk aandoet en geene enkele fout ongestraft laat, is des te vernederender in het vagevuur omdat de ziel er geheel de diepte van doorschouwt; zij gevoelt dat die droefheid niet zoozeer voortspruit uit een vrije en goed geordende

i) H. Thomas. Contra Gentes. Lib. III. Cap. 5.

- 83 - j

I I I I I I :i I I I I I I I I I i I I I I I I I I I I I I I

wil, als wel uit do duidelijke en noodza- quot;

kelijko erkenning van de boosheid der zonde; -

zij gevoelt dat die droefheid niet meer dat quot;

edel en krachtig heilmiddel is, dat de -

ontvangen wonden geneest, maar slechts I

eene onvruchtbare en onvermijdelijke hulde, -

die door haar aan de eeuwige waarheid I

gebracht wordt; met één woord, zij gevoelt -

dat dio droefheid, die weleer een vrucht- I

dragende en verdienstelijke uitboeting was -

van het bedreven kwaad, nu slechts de I straf is van hare ongetrouwheden en van

haren weerstand aan de vermaning des I

Heeren, die haar voortdurend tot boet- -vaardigheid aanspoorde.

Om die reden kan, volgens den H. Thomas, quot;

de droefheid der zielen in hot vagevuur I

eigenlijk geen berouw genoemd worden. En ^

zeer zeker ondervinden zij dien zoo zoeten -

troost niet, welke men natuurlijker wijze |

gevoelt, wanneer men, uit liefde treurende, J

zijn hart kan uitstorten in goede voorne- ] mens en in werken van boetvaardigheid, om zoodoende het verledene te herstellen.

De arme zielen, die tot het vagevuur veroordeeld zijn kunnen niets verdienstelijks

I I I I i I I I I I I I I I I I I I i I i f I I I I I I I I

L.

meer verrichten. Hare tranen zijn beroofd van die zoetheid die een H. Angustinus in verrukking bracht, toen hij uitriep: O mijn God! wat zal het zijn U in den hemel te genieten, indien het reeds zoo zoet is hier op aarde voor U te weenen!

Alwie zondigt, die zal daar noodzakelijk eenmaal spijt over hebben; ahvie zijne boetvaardigheid uitstelt, verzwaart zijne verplichting naar evenredigheid van den duur van dat verzuim; hij vermindert en verliest er de verdienste van, en bereidt zich bittere-en wreede wroegingen. Waarom wachten totdat God met geweld de zonden uit ons hart rukt, terwijl wij er nu met I de hulp zijner genade vrijwillig en edel- -moedig aan kunnen verzaken? Welk offer I wij hier ook aan God zouden moeten bren- t gen, het zal ons minder kosten, zegt de | H. Anselmus, dan de pijnen des vagevuurs 3 te moeten lijden. |

Verwek heden een akte van berouw, zoo | innig, oprecht en vurig u maar mogelijk -is over al uwe zonden, en in het bijzonder 1 over die waarop gij tot nu toe nog minder S acht hebt geslagen. Offer de verdienste i

van die akte voor de gelooTige zielen op, welke hare grootere liefde tot God in eene grootere droefheid dompelt. Smeek vervolgens de Goddelijke Barmhartigheid aan alle menschen, rechtvaardigen of zondaars, een waren geest van vermorzeling en eene heilzame droefheid over hunne zonden in te boezemen.

Bid met dat inzicht godvruchtig den psalm Miserere en nader zoo gij kunt, volgens den gisteren gegeven raad, tot de HH. Sacramenten; zoo niet woon ten minste de H. Mis bij en vernieuw de geestelijke Communie, in vereeniging met al de Missen en Communiën die heden, het octaaf van Allerzielen, in de geheele Katholieke Kerk plaats hebben.

GEESTELIJKE RUIKER. O Gij allen, die voorbij gaat, ziet of er eene smart is gelijk aan de mijne. Klaagl. van Jerem. i. 12.

Doorbrclb.

Gcrsou, Kanselici^- der Universiteit van Parijs, even beroemd door zijne deugden als door zijne welsprekendheid, verhaalt in een zijner werken, dat een arme moeder, sinds lang door haar zoon vergeten eindelijk van God de toelating bekwam

aan hem te verschijnen, om hem hare pijnen bekend te maken en zijne gebeden te verzoeken. „Mijn zoon, riep zij uit, mijn dierbare zoon! denk eens een weinig aan uwe arme moeder, die zooveel lijdt. Bcschoiiw de vreeselijke tormenten, te midden van welke de Goddelijke Rechtvaardigheid mij de fouten van mijn sterfelijk leven laat uitboeten. Het on uitstaan baarst van alles is de wroeging, de spijt van God zoo weinig bemind te hebben, die mij zoovele genaden verleend had. O ! beleedigd te hebben een zoo grooten en heiligen God, een zoo verlichten Rechter, een zoo tecder Vader, een zoo edelmoedigen weldoener! Aehl die gedachte verplet en vermoordt mij elk oogenblik; die knagende worm is als een scherpe dolk die mij doorpriemt, zonder mij te kunnen dooden, die mij dag en nacht pijnigt en mij bloedige tranen ontrukt. En toch ben ik genoodzaakt op mijn borst kloppende, uit te roepen: Mijn God, gij zijt rechtvaardig; indien ik vreeselijk lijd, het is door mijne schuld, door mijne allergrootste schuld! O mijn zoon, indien gij mij nog bemint, heb medelijden met mij, ruk dien dolk uit mijn hart, bevrijd mij van dien knagenden worm, open mij den hemel. Ik smeek u nog mijn lief kind. God beter te dienen dan uwe moeder dit gedaan heeft, en van te sterven met de tranen in de oogen en het berouw in het hart fquot;

Getrouw aan deze vermaningen, bad het kind veel voor zijne moeder en stierf zelf als een uitverkorene.

1 — 81 —

1^1

Over de pijn van schade in het Vagevuur.

I.

ie God, wien beleedigd te hebben , de grootste smart der zielen in het vagevuur uitmaakt, waar is hij voor übi est Deus eorurn ? Hij vervult en aarde, volgens de uitdrukking des profeets; in den hemel verheugt Hij zich in het gezelschap der heiligen, aan wie Hij al de geheimen zijner wijsheid en al de schatten zijner glorie mededeelt; op aarde, daalt Hij ieder oogenblik ouder de sacra-monteele gedaante neder, en woont Hij in de armste tabernakels, onder de onbeschaafdste volken, terwijl Hij zich steeds vol ruin-

i iiiiiriüriiiiiiiiiiiiii'üiiiiniiiiiiiniii i üiiihi .i i i rnm i i:i

— 88 —

5 *

| zaamheid en liefde betoont, zelfs ten op- |

| zichte der verachtelijkste onder de sterve- -

E lingen; Hij trekt onze steden en dorpen Z

| door, Hij bezoekt onze woningen, en, hoe -

| onvolmaakt wij ook zijn. Hij vereenigt zich I

- met ons op de innigste wijze door de H. -| Communie, om onzen moed op te beuren I | en ons te vertroosten. In één woord, God -quot; doet zijce tegenwoordigheid gevoelen, overal I | waar vrienden te verheerlijken, zondaars -

1 te redden, zwakken te helpen zijn: en I

- overal biedt Hij genade, vergiffenis, ge- -Z neesmiddelen, reisspijze aan. Te allen tijde I | en zelfs onder het Oude Testament, heeft -_ Hij aan de Patriarchen en aan de recht- I

- vaardigen, de ondubbelzinnigste bewijzen -

- zijner tegenwoordigheid gegeven, en ziedaar I quot; wat altijd en overal de allerzoetste ver- quot;

- troosting der getrouwe ziel geweest is, en I

2 altijd en overal in alle omstandigheden ;

- van dit leven zijn zal. I ; En is voor ons, christenen, de wezenlijke ;

- en lichamelijke tegenwoordigheid van Jesus -T Christus in het aanbiddelijk Sacrament ^

- onzer altaren, niet een onuitputtelijke bron -I van hoop? Ja, elke kerk waarin Hij woont '

i i * I :::i i i i i i i i i i i i i i i i i i r i i i i i i i i i

—

_ 89 — ₁ -

' is voor ons een toevluchtsoord waarheen |

- wij kunnen vluchten, en waarin wij ons r quot; naar welgevallen kunnen verschuilen, zoo |

- niet altijd naar het lichaam dan toch met -I den geest en het hart. |

Helaas! de zielen dos vagevuurs zijn alleen -

I uitgesloten van die gunst. Jesus Christus |

- verbergt zich aan hare blikken en laat haar -I slechts zijne gramschap gevoelen; Hij weigert .

- haar de weldaad zijner tegenwoordigheid, -I terwijl Hij er zelfs den grootsten zondaar .

- niet van berooft, aan wien Hij den toegang ~ I tot zijne tempels niet ontzegt.

a •

: 11. t

I Hij, die het innig geluk genoten heett, -

quot; dat er gelegen is in zijn hart voor God |

- uit te storten, aan Jezus zijne eeden te | ; hernieuwen aan den voet der Tabernakelen |

- Hem wezenlijk en waarachtig in zijn hart j y te ontvangen, als een balsem voor alle |

- kwalen en een voorsmaak des hemels, — | quot; hij, maar ook hij alleen, kan zich een ge- | I dacht vormen van het vreeselijk ledige dat -S de arme zielen des vagevuurs ondervinden. 1

— 90 — - ,

I Zij zijn geheel en al verstoken van die | - j

- innige en vertrouwelijke gemeenschap met - I , I Onzen Heer, waarvan zij nu meer dan ooit 1 - ₍

- de waarde beseffen; van die liefdevolle i I | onderhandelingen, die het genoegen uitma- 2

- ken van de vurige zielen hier op aarde eii - ~

1 van de heiligen in den hemel. '

- Magdalena riep troosteloos uit: Zij heb- Z _ ben mijnen Heer weggenomen, en ik Z

- weet niet waar zij Hem gelegd hebben! - Z

- (JOAN. XX.) 2

| Maar die gezegende zielen weten dat | *

_ Jezus ver van haar wegvlucht, niet omdat 1

Z Hii haar niet bemint, maar omdat zij zei- i I

| ven Hem niet genoeg liefde betoond heb- |

2 ben gedurende dit leven. Het is aan zich | |

- zeiven dat zij het uitstel van hare geluk- |

| zaligheid te wijten hebben; zij gevoelen ± |

| dat zij onwaardig zijn aan de bruiloft des | |

| Lams aan te zitten met een nog bezoedeld ^ |

| kleed; en in plaats dus van met den | Z

Z H. Stephanus Hem uit te noodigen tot quot;

| haar te komen, voelen zij zich verplicht met |

Z den H. Petrus uit te roepen; Ga van | i

- mij! Heer ik hen een zondig mensch. | Z | (Luc. V. 8). Beminnen en vluchten wien 1

lllllll^llllllllillll ''Jillllllllllillllü'lMliiiiiiiniil ' | |i||lti||!|j |: \ | | | |:'|||)||||||||||'_:i-|i;il|llll|M%lll|:l ^ quot;quot;

i _ 91 _

iiii|iliiiii:!!:iiiiiliii!lii::i:i i iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiliiiiliiiiliiiiliinii;.:! i inniiü iiii:jr.ii.lt;:;i!iiiliiiiiiiflliii!lii

quot; men bemint, van hem gescheiden moeten I

- zijn, welk eene smart voor zielen die zoo -I door liefde ontvlamd zijn! 1

| III. :

I Die pijn van schade veroorzaakt gedurende 1

- geheel den duur eene droetheid gelijk aan de | I vreugde die men zou gesmaakt hebben in 1

- het paradijs. Het is dus iets onbegrijpelps -l voor ons, en waarvan het geloof alleen ons |

- de grootheid kan doen gissen. Nochtans -i die pijn zal een einde hebben; zij zal op- _

- houden, wanneer de poorten des paradijzes -1 zich voor de ziel zullen openen. £ I Maar er is in het vagevuur eene andere ~

- pijn, waarvoor geen geneesmiddel wezen -| zal. Deze andere pijn bestaat hierin dat -| de fouten of schulden, die de ziel nu van -quot; haren God gescheiden houden, haar voor quot; | eeuwig zullen verhinderen zoo met God | | vereenigd en zoo in de glorie verheven te | I zijn als haar dit mogelijk ware geweest. -| Inderdaad, elke harer fouten kon voor quot; | haar eene gelegenheid van overwinning | | zijn; elk verzuim, eene gelegenheid van |

i^iiiü i i i i i j i i;:!iiiiiiiiiiiiii:ii!iiiiiiiiiiiii!i;iiiit:i i i i i i i i i i J i

verdienste. Welnu, aan eiken graad van verdienste die zij zou verkregen hebben, moest beantwoorden een graad van genade op aarde, en een graad van glorie in den hemel. Al die sehoone gelegenheden van hooger op te stijgen, zijn voor haar verloren. Nooit zullen ze meer terugkomen.

En nu wat wil het zeggen een enkele graad van glorie minder in eeuwigheid! Ach! het is het verlies van een oneindig goed, het is een verlies van een schat waarvan de menschelijke geest niet in staat is zich een juist denkbeeld te vormen; maar waarvan de arme zielen des vagevuurs de waarde weten te schatten, omdat zij een levendig geloof en eene vurige liefde hebben.

O! hoe benijden zij ons de heilige gelegenheden die wij hebben van geestelijk voordeel te behalen, en die wij zoo gemakkelijk laten ontsnappen! Hoe benijden zij ons vooral het geluk van tot Jezus te kunnen naderen en de eucharistische vrucht in het nieuwe Eden te kunnen plukken, O! hoe gaarne zouden zij nog een enkelen dag willen doorbrengen in het huis des Heeren! Volgens de getuigenis van den

— 93 —

■ I I I I is I I i I I I I I I I I I I I I nar I rr I i n

H. Alfonsus, is de herinnering dat zij een zoo groot geluk verwaarloosd hebben, een der grievendste smarten van de zielen des vage-vuurs. Die smart kwelt haar heviger, naarmate zij heiliger zijn, meer ontvonkt van liefde, en meer verlangend zich met Jezus haren Goddelijken Bruidegom te vereenigen.

Breng heden een bezoek aan het H. Sacrament of liever, als het u mogelijk is, woon het H. Sacrificie der Mis hij, eu doe daar, in tegenwoordigheid van Jezus, eene akte van eerherstel voor uwe lauwheid en nalatigheid in het vereeren van zijn H. Sacrament.

Bid vervolgens met vurigheid voor de zielen die de meeste godsvrucht voor dit Goddelijk Mysterie gehad hebben.

GEESTELIJKE RUIKER. Stel a alle kwel-lingen voor, gij zult er geene kunnen bedenken die de berooving van het aanschijn Gods eenigs-zins nabij komt. H. Joannes Chrysostomus.

iborlirclb.

In de jaarboeken der Paters Capucijnen is voor altijd beroemd gebleven de naam vnn Broeder Antonius Corso, wegens de strengheden waartoe zijne heilige begeerte tot uitboeting hern aanzette.

i i I I I li l i i I l l i; i i i ii üiii i i i i l i l i i

Niet dat die heiige Ivloosterlins; voor vroegere afdwalingen had te voldoen; want hij had zijne onschuld in het klooster medegebracht, en hij had daar voortdurend de wonderbaarste volmaaktheid beoefend. En toch verscheen Antonius na zijn overlijden aan den ziekendienaar des kloosters, Joannes genaamd, en deed hem weten dat hij veroordeeld was om in de vlammen des vagevuurs gezuiverd te worden.

„Hoe! in het vagevuur, riep de ziekendienaar uit, gij die eene zoo voorbeeldige boetvaardigheid gedaau hebt gedurende geheel uw leven? Mijne fout, zeide de ziel, was eene tekortkoming aan de heilige armoede. Ik dacht dat ik er geen kwaad mee deed; maar ik had beter op de hoogte moeten zijn mijner verplichtingen.quot; De ziekendienaar wilde weten of de hem opgelegde boete groot was. De overledene antwoordde, dal de straf van schade, of berooving van Gods aanschijn, hem onverdraaglijk voorkwam; want onmiddelijk na den dood, streeft de ziel onweerstaanbaar naar haar schepper heen, en al wat haar daarvan verwijderd houdt, dompelt haar in een onzeglijke kwelling. Hij voegde er bij dat hij weldra in 't bezit zou gesteld worden van dat Goddelijk voorwerp van al zijne verlangens.

Nieuwe les, hoezeer wij bevreesd moeten zijn voor de minste overtreding.

Jiïfk Diltu

Over de pijn van gevoel in het Vagevuur,

6 tuigen en zijn vleesch zonder me- -

delijden gekruisigd om voor onze zonden te |

boeten. Hij beveelt ons, onze zinnen een |

onverzoenlijken oorlog aan te doen, omdat |

zij de voornaamste zetel zijn van het oor- |

spronkelijk bederf en de vruchtbaarste bron |

der zonde. Het is om diezelfde reden dat I

God bij voorkeur onze zintuigen met zijnen |

wrekenden arm troft; want hoewel de straf |

der zinnen eigenlijk niet de zwaarste is, i

I i i i ! gt; ! : i i r i i i i i i i i i i i i i i i i' i^i'li

treft zij evenwel meer onze blikken. Ook is het ontwijfelbaar dat die bedorven zin, dat onzuiver en verachtelijk wezen niet geduld kan worden in het hemelsch verblijf, maar gelouterd moet worden in den smeltoven des vagevuurs om zoodoende te worden veredeld en vergeestelijkt.

De ziel, van het lichaam gescheiden, verliest geen enkele van hare natuurlijke vermogens; het gevoel, waarmede de zintuigen in betrekking staan, wordt niet vernietigd door het verlies der organen, die toch niets anders dan werktuigen zijn; zij wordt zelfs des te gevoeliger en vatbaarder voor smart, daar zij er nu meer rechtstreeks aan blootstaat. Zoo zijn de wonden op levend vleesch toegebracht onvergelijkelijk pijnlijker dan die welke alleen de huid beschadigen.

II.

De verschrikkelijkste pijniging derzinnen, is het vuur. Welnu, overal in de H. Schriftuur en bijzonder in de schriften van David, Isaïas, Ezechiël, Daniël is het 't vuur dat

— 97 —

II .llilllllillü.'l'.!.! 1 I I I I I ■ I I ilisl, liilllllllllllllllllllllllllimilllllllllill

de H. Geest ons voorstelt, als het voornamo werktuig van Gods rechtvaardigheid. En dit vuur is, volgens de getuigenis van den H. Hieronymus, geen figuurlijk maar een wezenlijk vuur; God heeft het bereid, niet alleen voor de verdelging der Sodomieten die hij in zijnen toom veroordeeld had, maar ook voor de zuivering van de uitverkoren dochters van Sion. En ik zal ze branden gelijk het zilver gebrand ivordL en ik zal ze beproeven gelijk het goud beproefd wordt. (Zacharias xui. 9). De HH. Vaders en Kerkleeraars zijn dan ook meestal van gevoelen, dat de zielen des vagevuurs gefolterd worden door een wezenlijk en waarachtig vuur; eenigen zijn zelfs van meening dat een en hetzelfde vuur dient om de verdoemden eeuwig te pijnigen en de uitverkorenen, gedurende langen of korten tijd, te zuiveren.

En dan treft men nog trage en zinnelijke christenen aan, die het verlangen koesteren eenmaal in dien gloeienden oven te verblijven! En men denkt er niet aan om een zoo groot ongeluk te vermijden, door voordeel te doen met de kwellingen

4

die een christelijk leven met zich brengt, en door zich eenige lichte verstervingen op te leggen!

lir.

Maar behalve het vuur, kan men zeggen dat een tweede pijn van gevoel de ziel kruisigt, van het oogenblik af, dat zij van het lichaam scheiden moet tot aan hare intrede in het hemelsch paradijs, en die pijn bestaat in hare scheiding zelve van het lichaam. Groot en smartelijk is de wonde die de dood aan het lichaam toebrengt, door het als een onnutte stam van den wortel die het bezielde, af te scheuren; maar de dood grijpt niet minder gevoelig de ziel aan, dewijl hij haar natuurlijk werktuig en haar beminden gezel wegrukt, door God geschapen om met haar onafscheidelijk vereenigd te zijn. Inderdaad, God heeft den dood niet gemaakt, maar hem den zondigen mensch opgelegd als de grootste straf der wereld, en die straf begint op het oogenblik van den laatsten

— 99 -

snik, en zal slechts volkomen geëindigd zijn bij de glorieriike verrijzenis.

Wat de gelukzalige zielen in den hemel betreft, 't is waar, God geneest haar op eene wondervolle wijze van die wonde, die de dood haar heelt toegebracht. Nochtans ontneemt Hij haar het verlangen niet van hare lichamen terug te bekomen, dewijl haar geluk eerst dan volmaakt zal zijn, wanneer zii wederom met hare lichamen vereenigd worden. Maar tot zoo lang veroorzaakt dio tijdelijke scheiding haar niet ile minste droefheid. Dat is het wonder dat God ten gunste van de heiligen des hemels uitwerkt. Kan men ook zulk een wonder aannemen ten gunste der zielen die nog van de zaligende aanschouwing beroofd zijn? Helaas! er bestaat veeleer reden te gelooven, dat zij de pijn dier scheiding levendig gevoelen, en dat haar toestand gelijkt aan een verlengden dood, of aan een doodstrijd vol benauwdheden.

De Kerk geeft ons eenig denkbeeld van de smart dier zielen, wanneer zij God zoo vurig smeekt van ze toch te willen ver lossen van dien akeligen dood, horrendae

■ li i i i i i i i i i i i i i i i i i i iiiiii i iiiniiiiiiiiii

— 100 —

.1 #|llll|li::|!!:i|'!iilllllllllirinl I I I IIÜllllllll'SIIBiili I 'I I I I lllu|llll|l|ll|llll|II||||||l|

i I mortis, waarin ze liggen vastgekluisterd. '■é {Missale Romanum).

I Stel u hier voor, hoe groot de pijn des | govoels in het vagevuur zijn zal, al zon | ze slechts bestaan in eene verlenging, ge-I durende maanden en jaren wellicht, van

| dat vreeselijk oogenblik waarin de ziel

- met geweld van hel lichaam gescheiden I wordt; en voeg dan daar nog bij de ont-

- zettende foltering des vuurs,

| God weet welk maaksel wij zijn, cognovit

| ftgmenturn nostrum; het is zeker dat Hij

ï den vinger op onze wonden weet te leggen,

- hetzij om ze te genezen, hetzij om ze te | verergeren; Hij zal dan ook wel zijne wre-| kende hand op de zielen kunnen laten

- neerkomen, om ze op de gevoeligste plaats ; te raken, volgens dat hare fouten het

- verdienen.

; Dat hij die zijn lichaam op eene onge-

| oorloofde wijze voldoening wil geven, zij

| het dan ook slechts in kleine zaken, en

I die terzelfder tijde vreest het door de boet-

l vaardigheid te kruisigen... o, dat zoo iemand

1 vooral de pijn des gevoels vreeze, die hem

| in het vagevuur wacht. Leer nu derhalve

■ ■ I I • ■ I I I I I I I I I I I I I I I I I I I I I I I l

- 101 -

^{1 1} I ' '1 r lt; , I , I ■ I I I ■ ■ ■ I ■ ■ I m» I iHinnm i i i ■iiiniiiii

^3r(J- quot; j - kleine dingen lijden, opdat gij hiernamaals

- - van zwaardere moogt bevrijd worden. Kunt

Z gij nu weinig verdragen, hoe zult gij dan

- de pijnen des vagevuurs kunnen ondergaan ?

1 Denk vandaag van tijd tot tijd; ik ben

- hier, en eene menigte van zielen zijn nu Z in de tormenten! Offer bij die gedachte de

- kleine onaangenaamheden en moeilijkheden

2 die gij te lijden hebt, of de kleine ver-

- stervingen die gij u zeiven oplegt, aan - | 1 God op tot verlichting der personen die u

dierbaar zijn, of wier doodstrijd gij hebt bijgewoond, of voor wie gij het meeste medelijden gevoeld hebt. Wat zoudt gij toen niet gedaan hebben om hen te helpen? Welnu! denk dat hunne benauwdheid en hun lijden op dit uur wellicht grooter en verschrikkelijker is dan ooit te voren.

Bid God voor u en de uwen, dat Hij u in dit leven eene heilzame vrees voor het vagevuur inboezome. Men vreest zoo zeer het laatste oogenblik en den noodlot-tigen slag des doods; maar de dood begint slechts in dit leven; hij heerscht eerst voor goed in het andere leven, en hij houdt er de zielen in een staat van ge-

il!iiiiquot;quot;i«!«iniiiwiiinii?iHiquot;'HiB!irquot;iii: i ••■r-i i i r i i i i r i i i i *

— 102 -

gt; IJl I I I I I I i i !! I I I 1 I I I I I I I l:l.1l,i:ili:ill. I

^ dwongen scheiding tot aan de groote ver-

- rijzenis. Indien de slag des doods ons quot; verschrikt, waarom zijn wij dan minder

- getroffen door dien toestand die er het ' gevolg van is, die zal voortduren tot aan

- de verrijzenis, en waarvoor geen hulpmiddel I is dan alleen in den hemel, en die voor

- de verworpelingen zal uitloopen op een 1 afgrijselijken en eeuwigen dood naar lichaam

- en ziel.

~ Ik raad u aan om u met vurigheid tot

- den H. Jozef te wenden. Bezweer hem quot; van voor u te verkrijgen een waarlijk ~ heiligen dood, die niet alleen uwe eeuwige Z zaligheid in zekerheid stelt, maar die ook ~ nog uw vagevuur verkort. Smeek hem van I in u de vrees voor den zichtbaren dood ~ te verminderen, en daarentegen in u de I vrees te vermeerderen voor dien dood, die ; door onze sterfelijke oogen niet kan gezien

- worden.

I GEESTELIJKE RUIKER. Iemand zal wellicht

- zeggen: „wat maakt het, als ik maar eens in

- den hemel kom?quot; O! zeg dat niet, want de ~ vlammen des vagevuurs zullen verschrikkelijker ~ zijn dan alle lichamelijke pijnen.

~ K. Cesarius van Arles.

- ^ -103 —

■ I I I I I i i I I.....I I I I I I I I I I I I I I

1 yooibeclb.

lu liet klooster van den H. Dominicus te Ln- I

- morra in Spanje, leefde een religieus van groole -quot; deugd, die door eene innige vriendschap verbonden quot;

2 was met een kloosterling van den H. Franeiseus. ^

- Op zekeren dag gingen zij onderling de verbinte- _

- nis aan van elkander na den dood te bezoeken, -j dat is te zeggen, dat die het eerst stierf, aan den ** quot; overblijvende zou verschijnen, indien God het na- quot;

- melijk toestond, om hem te onderrichten over zijn -| lot in de andere wereld, opdat, zoo hij in het -quot; vagevuur verzuchtte, hij door de gebeden van zijn quot; _ vriend zou kunnen worden geholpen. De Minder- quot; | broeder nu werd het eerst voor de eeuwigheid ^ ■ opgeroepen. Aan zijne verbintenis getrouw, ver- -| scheen hij aan den Dominicaan. Hij maakte hem quot; 1 bekend, dat hij veel te lijden had tot uitboeting I ^ eener menigte kleine overtredingen, waarover zijn -| berouw niet levendig genoeg was geweest. Ver- -| volgens, om hem nog meer op te wekken, door

| goede werken aan zijne bevrijding te arbeiden liet _

hij hem iets zien van de wreede vlammen waar- -

| door hij verteerd werd. „Niets ter wereld, zeide quot;

| hij, kan u een gedacht geven van deze tormenten. 2

- Wilt gij er een zichtbaar bewijs van?quot; Alsdan ^ ? legde hij zijn rechterhand op een tafel, en het üj | merkteeken drukte er zich zoo diep in, zoozwart | y en zoo brandend, als hadde men er een gloeiend |

lllllilljllülllliiililiiui | lÉllllllllllllllllllllllllllliilllilllllllllllliiiiiiiiiHiiiiiiiiliiiiliiiiliiiiliiiiliiiiliiiiiiiiiiiiiiiiiiiiililliliil

- -104 —

:!liiii@iiliiiiiiiiiliiiilitiillliililiil:!iilU!ilgt;^,i!i'!:^|i^,iiiiii i iliiiiiiiüiitiiliiiiliiiili'üliinl üii l imilii I I i

1 ijzer ingedrukt. Welk was niet de ontsteltenis _ van den goeden kloosterling, en met welk een - ijver arbeidde hij niet aan de verlossing van zijn ~ overleden vriend! Men bewaarde de tafel als

2 eene getuigenis voor dit wonderbaar feit, en in de . vorige eeuw word ze nog te Lamorra getoond.

(ll|illllllllllll!quot;^,lquot;quot;l^,,quot;|!ⁱ:il^,!jir!»l I I I I I 'lquot;¹'!'¹¹'!quot;quot;!quot;quot;!quot;!¹!'!!!!¹!!!!!':!!!!!!!' I lllllllllülllll^llll'll! I|

— 105 —

5 Armoede en onmacht van de zielen -des Vage vuur s.

- ^3'° ^Iquot; -

- eginnen we met een vluchtig over- I

- -'i^ci-Dzicht van de pijnen des vagevuurs, -

1 ^ die we tot hiertoe overwogen hebben. I

- Met smart overstelpt en door wroeging -_ verscheurd, verbannen van het aardsch -

- vaderland dat ze verlaten hebben en van ~

- het hemelsch waarheen de toegang haar -ontzegd is voor een tijd waarvan ze den ~

- duur niet kennen, ach! wat zijn ze te -quot; beklagen die arme zielen in die plaats van quot;

- tormenten! Elk harer roept tot ons die -

2 in deze wereld leven, van toch stil te staan ;

i ■ i i i i i i i r i i I i i i T i l i i i i i i i i u i i i n;

- _ 106 — 1

in:; i :iii::iiiiii:iiii i i . i. ..ii.:;i mii'iii; üiiiiiiiiiii¹: iiüiiiii.iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii mill iüiiiiiiiiiniif mill: i-i

| en to overwegen of er eene smart is aan | quot;

4 de hare geljik: Ü gij allen die voorhij- -

z gaat over den weg, aanmerkt en ziet, %

- of er eenige pijn is gelijk mijne pijn, | I want Hij heeft mij als den wijngaard Z

- afgesneden, en van de hoogte heeft Hij -i vuur in mijn gebeente gezonden, en Bij |

| heeft mij teruggestooten, zoodat ik dage- I

~ lijks treuren moei. I

(Klaagl. van Jerem. i. 12, 13.)

I De H. Thomas loei t ons dat de lichtste |

- pijn des vagevuurs toch nog altijd de grootste -| pijn, die wij in het leven kannen verduren, |

- overtreft: poena purgatorii minima excedit | _ maximam poen am huius vitae. (D. Thom. I

- dist. 4. 9. 21.) Waaruit volgt, dat de -I ziel die het minst van alle in het vagevuur quot;

; lijdt, er evenwel nog meer lijdt dan men 1

- in dit leven zou kunnen verduren aan j quot; welke ziekte, droefheid of marteling men |

- dan ook zou ter prooi zijn. i ~ Ach! indien gij over deze leer ernstig 3

- nadacht, gij die u beklaagt over uwe 011- -~ genade, uw lijden, uwe ziekelijkheden, 0! ;

- ongetwijfeld zoudt gij ze beter benuttigen -en er de verdienste van opdragen voor die 2

i i i c i i i i i i i i i i i i i i 1 i i i i i i i i il i i i i i

r zielen die onvergelijkelijk meer te beklagen

- zijn dan gij.

II.

De armoede dier zielen doet haar ongeluk I ten top stijgen; hare behoeftigheid kon

- niet grooter zijn. Zij zijn volkomen van I alle hemelsche goederen ontbloot. Ondanks

- alle aanspraken die zij op den hemel hebben,

1 genieten zij geene enkele der vertroostingen quot; die haar daar wachten. Zij zijn eveneens

- beroofd van die middelen van voldoening

2 en heiliging, welke de Kerk haar levende

- kinderen aanbiedt; want zij zijn buiten ; staat er voordeel mede te doen.

Ook zijn zij arm aan aardsche goederen; quot; de dood heeft er haar geheel van beroofd.

O! hoe zou haar nu te pas komen een quot; weinig geld om aalmoezen te geven en hare

- zonden af te koopen! wat gezag om haren ^ uitersten wil te doen uitvoeren, die wellicht

- verwaarloosd en veracht wordt door erfge-I namen die de erfenis welke zij bekomen

- hebbjn, verspillen en verkwisten! Welk | eene armoede, welk eene vernedering, welk

gt;gt;llIllllllllUIIIIIIIIIIIIIIIII||||||||||||ill||||||||||lillllill|||||||||||||lilllllllll|||il|l||| l|llll|ll!!|!ll!|l!!ll II'IIIIIIIIIIIIIIH

— 108 —

2 eene teleurstelling voor zooveel zielen die

- weleer fier waren op rijkdommen en macht, I en aan wie nu niets overblijft van al die

- schatten, welke zij wellicht hierbeneden tot I dwaze, zoo niet verkeerde doeleinden gebruikt

- hebben; neen, niets blijft er haar meer I van over, zelfs niet dat weinige, dat zij

- zich hadden voorbehouden om verlossing I uit de vlammen of ten minste eenige ver-

- lichting te bekomen.

III.

De armoede van de zielen des vagevuurs

. strekt zich nog verder uit. Daar zij hare

- vrijheid misbruikt hebben met te zondigen,

- zoo bevinden zij zich nu in een volslagen

- onmacht van zich te helpen, en geheel . verstoken van de dadelijke genade die zij | daarvoor noodig zouden hebben. Gedurende 1 het leven schonk de Goddelijke genade haar | gelegenheden en middelen zonder tal om

- eene algeheele vergiffenis harer fouten en | de kwijtschelding der tijdelijke straffen te ë bekomen. Zij konden en moesten daaraan | beantwoorden. Helaas hoe duur boeten zij

2 109 ■-

l' ■lllllilllllllllllllliiiil!i:iliii:l:; ■ii:il9i:li!iii:Mi :lii!illllllll!lllll:lilt;i;i i i I l l l ■ l 1*1 i.

I die nalatigheid! Elk der Sacramenten en |

- Sacramentaliën heeft rechtstreeks of zijde- | I lings het vermogen van te heiligen en de I

- dagelijksche zonden, waarover men berouw -I heeft, uit te wisschen. Elk goed werk I

- in staat van genade verricht, heeft eene -I voldoenende en uitboetende kracht. Indien, I i ondanks zooveel middelen, die zielen uit -I deze wereld zijn gescheiden, zonder geheel I

- gezuiverd te zijn, dan is dit geschied, óf -I omdat zij die middelen niet gebruikt hebben, . | öf omdat zij zich niet hebben kunnen ont- -I doen van eenige geheime gehechtheid aan .

- de eene of andere fout, zij moge dan zoo -

- licht zijn geweest als men wil. Geene fout -quot; toch kan ooit vergeven worden, zoolang de -

- gehechtheid er aan voortduurt

3 Die arme zielen verwekken nu wel vurige quot;

- akten van liefde tot God; zij beoefenen alle -% deugden op de volmaakste wijze; maar al ; j hare handelingen zijn geheel van verdienste -| ontbloot. Zij hebben een hevigen haat voor | j de zonde en verafschuwen grootelijks elke | | ongeregelde neiging; maar toch kunnen zij | f geen enkele verlichting, geen enkele verzach- g | ting van hare kwalen verhopen, tenzij van |

itijiiiiiiiiiiiiiniiiiüi!! i i i i i i i i i i i i i i i i i i i i i i-mSLi i

= — -110 —

I I 111 i l I I I I I I I I I I 9 I I I I I I I i I I I I I I I

I God en van ons; zij zijn geheel en al on-§ vermogend die zich zeiven te verschaffen. | Eindelijk, zij hebben zelfs het laatste hulp-

- middel van den arme niet, ik wil zeggen, Z het verzoek, want, volgens den gewonen loop

- der Voorzienigheid, kunnen zij het schouw-Z spel harer kwalen voor onze oogen niet I komen aanbieden, ons haren nood niet doen ï kennen, ons niet tot medelijden komen be-

- wegeu; en van een anderen kant. God sluit, Z het oor voor hare smeekingen, voor zoover

- die hare eigene verlossing betreifen. Gij Z hebt tegenover u eene wolke gesteld,

- opdat hel gebed niet doorgaan zonde. Z (Klaagl. van Jerem. ui. 44)

Ach! waarlijk al dat vertrouwen dat men

I in zich zeiven heeft, in de goederen, de rijk-

| dommen, de macht der aarde, het verdwijnt

- geheel op den drempel des vagevuurs. Ja, Z daar leert men eerst de schatten van genade

- waardeeren, welke God ons elk oogenblik des Z levens schenkt. Nu zijn het dagen van geeste-i lijken overvloed: wij hebben de Sacramenten Z, ter onzer beschikking; duizenden gelegenhe-

- den bieden zich aan ons aan, om de deugd te | beoefenen; wellicht zijn wij niet minder van

I 'I I I niquot; I I l üil.üilMiili

- _ l-H _ I

iiliiiiiJiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiliiiiliiniNiiiiiiiiraiiiiiiliiiiiiiliiiKliiiiiiiiiiiniliiiililS'i¹¹quot;!™quot;quot;¹'¹¹quot;quot;™!»¹'!» iiiiiiiffiiiiiiiii

quot; alles voorzien in hetgeen het tijdelijke betreft. |

| Welnu! denken wij, volgens den raad van |

2 den Wijzen Man, aan de dagen van gebrek, |

- wanneer wij onmachtig zullen zijn, ons zeiven | Z te helpen, of ons de hulp van anderen te | i bezorgen, wanneer wij ons zullen gebracht | I zien tot den toestand van dien lamme aan | I het schaapsbad van Jeruzalem, die zich be- | | klaagde, dat hij niemand had om hem te | I helpen: Hominem non hdbeo, ik heb geen | | mensch. | | Doen wij nu hetgeen wij alsdan zouden | Z wenschen gedaan te hebben; zeggen wij tot |

- ons zeiven: de Missen, de aalmoezen die ik | I na mijn dood zou kunnen voorschrijven, daar- |

- over zal ik alsdan niet meer kunnen beschik- -I ken; is het niet beter nu al dat goed te doen ï. quot; met eene dubbele verdienste, door het voor ~ I mij zeiven en den naaste op te dragen? | quot; Ja, sta op uit uwe lauwheid en bedenk | I wel, dat, al waart ge hier op aarde de § ~ grootste, de rijkste, de machtigste der vorsten ~

- of prelaten, gij in het vagevuur niets anders -quot; zijn zult dan een arm zwak schepsel, zonder quot;

- kracht, macht of gezag, geheel onbekwaam -Z u zeiven te helpen of zelfs te doen helpen Z

lil i f i i e i i i i i i ii i i i i i i lil lil li i i

_ 112 — I

I tl JlillllllllllllliilillilllllilllllillllilillillillllllllllllllllllllHIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIillllllllllllllllllllllllllllllpiiiiin

' door die vrienden en onderdanen, die u |

- nu zoo verknochten zoo gedienstig voor u zijn. I Z Gedenk dan vandaag in het bijzonder die 1

- zielen, welke het meest verlaten zijn; en voor -I wie door niemand ter wereld gebeden wordt. |

- Er zijn in het vagevuur zielen, weleer arm | I aan aardsche goederen die men hier ver- |

- achtte, maar aan wie na den dood gedacht -I wordt; doch er zijn ook oude rijkaards, tot 1

- een groote geestelijke behoefte gebracht, aan -~ wie hunne erfgenamen niet denken, alhoewel I

- zij hunne nalatenschap genieten, of wier -I gedachtenis zij door ijdele loftuitingen ver- I | eeren.

I Indien gij vandaag eenige moeilijkheid I

quot; ontmoet, offer ze voor die zielen op, en doe '

- eenige akten van liefde en vergevingsge- I quot; zindheid ter uitboeting van uwe zonden en quot;

- de hare. I

I GEESTELIJKE RUIKER. Heer! ik heb geen I | mensch. Joan. V. 7.

yoorbeclb.

In Jeruzalem was een schaapsbad, iu het He- | I breeuwseh bijgenaamd Betsaïda, hebbende vijf ~

I galerijen. In deze lagen een groote menigte van 1

i ip i i i t r T'-iri i i p i i i ■ i f i i i i i i i i i r i * i i

— 113 — f

I* I I I I ■ i n I I I I III I III I I I I I ill I III T i :

E kranken, blinden, kreupelen, lammen, wachtende 1

1 op de beweging des waters. Want een Engel des 1 = Heeren daalde bij tijden in het bad, en het water ij*

- werd bewogen. En de eerste, die na de beweging | | des waters, in het bad nederkwam, werd gezond, üquot;! | van welke krankheid hij ook bevangen was. En _

- daar lag een mensch, die acht en dertig jaren -quot;! krank was geweest. Als Jezus dezen zag liggen, i

2 en wist, dat hij langen tijd geleden had, sprak f i Hij tot hem: Wilt gij gezond worden ? De kranke -

- antwoordde Hem: Heer! ik heb geen mensch, die, -i wanneer het water bewogen wordt, mij in het quot; ~ bad werpequot;. (Joan. V. 2—7.) I

- Ziedaar het droevige lot der zielen in het vage- -

- vuur; zij liggen onbeweeglijk in de wrekende -vlammen, onbekwaam zich zeiven te helpen; zij

_ kunnen zich niet dompelen in het genezend en _

- heilzaam bad van Jesus kostbaar bloed, dat do -■ wereld gered heeft. Zij wachten, gelijk de lamme, -

3 op een hulpvaardig vriend. Christen ziel, wees 2 _ gij die liefdevolle vriend, o! wees de reddende _ f engel dier arme zielen. -

L I I I I ) f I I I I I I I I I I I I I I I I I I ! I I 1 I I

114

Drrrifiibf Bmu

De pijnen des Vagevuurs zijn zonder verdiensten.

I.

et lijden is voor den rechtvaardige het 'j'ijyU? voedsel dos levens; v/ant, volgens het getuigenis fan den koninklijken profeet, is het door het brood der smarten, en den wijn des tegenspoeds, dat God in ons de deugden doet aangroeien, dat Hij hrt vleesch versterft en den geest verlevendigt gelijk do wijngaardenier, die den wijnstok zuivert, buigt en snoeit, om hem vaster to doen wortelen, meer stevigheid aan zijne takken te geven, en eindelijk om er talrijker en sappiger vruchten van in te zamelen. De heiligen hebben zich niet dan door dit

middel geheiligd. Het lijden is inderdaad niet slechts de strenge voorwaarde, die het Evangelie ter bereiking der heiligheid stelt, het is bovendien noodzakelijk en, om zoo te zeggen, het natuurlijk middel, dat onze tegenwoordige bedorvenheid eischt, en het eenige om die te genezen. Bijaldien God geen verdiensten aan het lijden had verbonden, dan zouden wij ons dikwijls nog niet kunnen ontslagen achten van het te ondergaan, al was het maar alleen om het vleesch te bedwingen, en ons van de zonde te verwijderen. Zoo ook is men dikwijls genoodzaakt zich aan zekere pijnigingen en zekere onthoudingen te onderwerpen om de gezondheid des lichaams te bewaren. Maar voor de zielen des vagevuurs strekt het lijden in geenen deele tot geestelijk voordeel; zij betalen op die wijze het overschot harer schulden; doch zij verwerven geen nieuwe verdiensten. In het vagevuur wordt men gepijnigd als de martelaars en doet men eene boetvaardigheid als die der kluizenaars: als men het verlaat is men zuiverder maar niet heiliger dan toen men het binnentrad.

II.

Het lijden geeft den christen aanspraak op verdienste. Als Jezus Christus niet kon ingaan in zijne glorie dan langs den weg des lijdens, dan is het billijk, dat ook wij er niet komen dan door vele kwellingen. Opdat het graan groeie en vruchten drage, moet het zaad in de aarde sterven, en in eene aarde, vruchtbaar gemaakt door het bloed en het zweet van een Godmensch. Opdat de kroon der overwinning ruste op het hoofd des kampvechters, moet hij gewerkt en gestreden hebben volgens de regels welke de Goddelijke Meester zijnen leerlingen gegeven heeft. Ziedaar waarom de H. Paulus overvloeide van vreugde te midden der kwellingen, in het vooruitzicht der belooning. Ziedaar ook waarom, ten overstaan der aardsche kwellingen een oprecht doch nog zwak christen zich minstens weet te onderwerpen , terwijl de sterke ze moedig verdraagt, en de vurige er zelfs naar verlangt. Getuige eene H. Teresia, die het als eene gunst beschouwde te lijden of te sterven, alsof

— -117 —

'lllllllllllllllllllillllülllllllllllllllllinillllI'Ellllllliil'lil I I Tl:T^::il: l!ll:l I :| I I I I |

zij hier geen andere bestemming had, dan om te lijden, en er geen ander middel was om den hemel te verwerven. Maar nog eens, de pijnen des vagevuurs zijn zonder verdiensten voor den hemel; zij vernietigen wel de hinderpalen, die het binnentreden in den hemel beletten, maar zij vermeerderen in geenen deele de aanspraak op de glorie. Zij zijn noodzakelijk en rechtvaardig, ziedaar het eenige dat ze dragelijk maakt; geheel de hoop der arme zielen, die ze verduren, bestaat, niet in er vruchten van te verwachten, maar in er het einde van te zien, om alleen de vruchten te kunnen genieten van de goede werken, die zij op aarde verricht hebben.

III.

Wanheer men het geestelijke voordeel niet in aanmerking neemt, dan nog is het lijden eervol in de oogen eens christens, die waarlijk Jezus Christus bemint, wijl hij alzoo meer gelijkvormig wordt aan zijn Goddelijk Toonbeeld, en zich zoo, volgens het zeggen van den H. Ignatius van Loyola, bekleedt

lllllllllll|ilt;lllllillllll|||lilllllll||||!l!i|!l!linillllll|!!ll|l|l|||||l|||li|l'll|li!l|l»i|! I I I I I I I I

— 118 —

I I I i I I ■ 1: I I 1 I ! I I I I I 1 I I I 1:1 I I I I

met de livrei van zijn aanvoerder. Ook dan, wanneer hij verzekerd ware tot denzelfden graad van deugd en glorie te leunnen geraken langs een gemakkelijker weg, zou hij nog dien van Calvariö de voorkeur geven om het vermaak van Jezus na te volgen. Het geheim dier heldhaftigheid is gelegen in de liefde, die Jezus ons betoond heeft, met door zijne smarten al de smarten der wereld to heiligen. Hij heeft ze aldus voor zijne uitverkorenen in ware goederen veranderd; Hij heeft ze tot een deel gemaakt van den grooten prijs der verlossing, die Hij den eeuwigen Vader heeft aangeboden, en die niet de minst kostbare der Goddelijke schatten is. Ziedaar de verklaring van het gebed, dat de H. Magdalena de Passis tot God richtte; lijden en niet sterven, Heer.

Maar wat betreft de pijnen des vagevuurs, Jezus Christus heeft ze niet voor zich zeiven gewild en hij spoort er ook zijne vrienden niet toe aan, want zij zijn den lauwen dienaars voorbehouden; integendeel, men handelt volgens zijn verlangen, als men zich beijvert om ze te ontkomen. Zij zijn dan ware kwalen, en gelijken aan die der hel in zooverre

I I I i I I i I I I I I I 1 I I I I I I I I I I I III

— 119 — I

■ i l l I I I l l I I l i l I I 11 l i I l i I l l ;i ; I ~i . i:t

zij ontbloot zijn van verdienste en glorie voor I hen, die ze verduren.

Wie kan begrijpen, welk offer de zielen quot;

des vagevuurs te brengen hebben om zich -

volkomen aan de Goddelijke rechtvaardigheid I

te onderwerpen en in hare kwellingen gela- -

ten te zijn! En toch dit wordt niet in reke- ~

ning- gebracht en hoe volmaakt hare liefde -

en haar berouw ook zij, toch is dit niet, zooals Z

eertijds voldoende om die strenge Rechtvaar- -

digheid te bevredigen. Hare sma^rten hebben |

eigenlijk niets, dat Gode behaagt; Hij is |

meer verheerlijkt door het zien onzer pogin- Z

gen tot hare verlossing, zij het ook slechts *

door het geringste verdienstelijk goed werk, I

dan door haar zeiven hare schulden te zien -

uitboeten door het lijden. I

Troosten wij ze dan en geven wij oer aan quot;

Jod, met ons te, bevlijtigen het werk van -

Jezus Christus op aarde voort te zetten, ik ~

wil zeggen, de verlossing dier zielen. Dat -

werk zal ook voor ons zijn nut hebben. Be- ~

velen wij ons aan onzen Verlosser, opdat Hij -

ons het begrip geve van het beminnelijk ge- quot;

heim des kruises. Onzerzijds hebben wij niet -

te vreezen van te lijden zonder belooning; quot;

'i-Itnimiiiiiiiiiii.! i i i i i i i i i i iii l i l i i i i i i i i i'i

— 120 — I.li.inilJvllt;i'llt; |. I I'■ i:ii'l!llll:lllll!i:iiii!| i I I I I l i

raaar door ons lijden moeten wij, volgens den H. Paulus, aanvullen, wat aan het lijden van Jezus Christus ontbreekt, ten opzichte der heiligmaking onzer ziel. Doet heden eenige versterving tot verkwikking der zielen, die de meeste godsvrucht hadden voor het heilig Hart en het lijden van Jezus Christus.

GEESTELIJKE RUIKER. Ziet hoe hard en bitter het is, den Heer uwen God verlaten te hebben.

Jerem. n. 19.

goorbfflb.

In het klooster van St. Catharina te Napels, had men tie godvruchtige gewoonte, den dag te eindigen met het hidden der vespers van de overledenen. Dit geschiedde op de slaapzaal. Nu gebeurde het eens dat de religieuzen, na den gehee-len dag tot het laatste uur toe, met een spoed-eischend werk te zijn bezig geweest, zich ter ruste begaven zonder hun gewoon gebed voor de overledenen verricht te hebben. Toen zij nu waren ingeslapen, verschenen er in het vertrek eene menigte engelen, die zich in twee reien plaatsten en vervolgens in eene hemelsche melodie het oflicie zongen, dat was achtergelaten. Een der zusters die alleen op dit uur wakker was, de eerbiedwaardige Paula van de PI. Teresia, meenende hare medezusters te hooren, verliet spoedig de cel om

III 1 1 I I I I I I I I I I I I I I 1 ! l i ll ' ll! 1 I I I

— 1'il —

li,iilii:iliiiiliilllliiiiiiiiliiiiliiiil!i.!l!iiiliiiili!::iii::i;!iii:!:;i;ii!K:: i: iiliiiiliiiiliiiiiiiiiliini!

hare stem met die der andere religieuzen te ver-eenigen. Maar welk was niet hare verbazing, toen zij die hemelsche geesten de Vespers der overledenen zag bidden, opdat de zielen des vagevuurs niet verstoken zouden zijn van de hulp, die zij door die gebeden erlangen.

De dienares Gods voelde van dat oogenblik af hare liefde voor die heilige zielen uog toenemen; en toen zij aau hare medegezellinncn d't wonderbaar voorval verhaald had, namen deze het besluit van nooit het bidden der getijden achter te laten.

(Leven van de eerbiedwaardige Paula.)

i ii ii i i i i i lil i i i r i i i i i i i i i i i i

: — 122 — -

I I I I I I I I I .11; I I I I I I I I I I I I I- I I 1 I 1,1 I I

I Andere oorzaken van droefheid voor -I de zielen des Vaeevuurs. I

M

_L ndien wi] konden doordring-en tot in I

hart dier gezegende zielen, dan |

amp; zouden wij zien dat de vlammen der J

- liefde haar verteren en pijnigen met nog ;

- grooter hevigheid dan het uitwendig vuur |

- zulks vermag. Die liefde maakt dat zij zonder [ | ophouden naar God en de eeuwige zaligheid i | verzuchten; maar meer uog, door ze allen 1 j in eene volmaakte eenheid te verbinden, | quot; stelt zij onder haa;- ook eene gemeenschap |

- van pijnen daar, zoodat elkeen het lijden -I der anderen als zijn eigen lijden gevoelt. |

lllfÏÏIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIItlllllllllllllllllllllllllllllllllllltlllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllilllillll^lljllllf

— 123 - I

ill li li I; I III I I I I 11 I I I I I I I I I I llini I I

Zoo bestaat er ook, uit kracht van de ge- 2

meenschap der Heiligen, tussclien de zaligen -

des hemels eene onderlinge deelneming in I

elkanders verdiensten en glorie. Hoe pijnliik -

is het niet. ook maar een enkelen nacht I

te moeten doorbrengen in een hospitaal -

waar men niets anders hoort dan zuchten Z

en smartkreten, en waar men niets anders -

ontmoet dan wonden en akeligheid! Men I

wordt ondanks zichzelven ontroerd en bewo- -

gen, wanneer men een mensch, al is hij ons I

ook geheel onbekend, lijden ziet, wanneer -

men getuige is van de straf eens misdadi- -

gers, al is hij ook nog zoo schuldig en ~

verachteliik. Wat moet er dan niet omgaan .

in die eerbiedwaardige zielen, welke de liefde quot;

op eene onherroepelijke wijze in eeuwige -

vriendschap en volmaakte hoogachting ver- ~

eenigt ? in de zielen welke door de teederste -

genegenheid één geest en één hart zijn ~ geworden ?

II. I

Hetgeen ons vooral moet verteederen is de -

gedachte dat zij steeds zoo bezorgd blijven quot;

mil 1 1 1 1 1 1 it 11 1 111 111 1 i*;i 1 1 r111

voor ons, die door haar op deze wereld bemind werden, of die zij nu beminnen als hare broeders in Jezus Christus, evenals zij, voor de eeuwige zaligheid bestemd. Ach! hoeveel vaders, moeders, echtgenooten, broeders en vrienden hebben hier hunne dierbaren achtergelaten, verstrikt in de liefde voor de aardsche goederen, en onbezorgd ten opzichte dei-rampen die hun boven het hoofd hangen! Zij hebben ons wellicht gekend, terwijl wij bezig waren met ons in ketenen te klinken, nog zwaarder dan de hunne! En wie kan zeggen hoe droevig die herinnering voor hen in het vagevuur is? Niet wetende of wij boetvaardigheid zullen doen en de eind-volharding zullen bekomen, smeeken zij onze engelbewaarders met bloedige tranen toch voor onze zielen te willen zorgen; zij zouden wenschei), indien het mogelijk ware, eeuwig in het vagevuur te lijden om ons aan het gevaar der hel te ontrukken waarmede zij ons bedreigd zien. Ach! indien wij ook al koud en ontrouw te hunnen opzichte zijn, zij, van hunnen kant, koesteren eene vurige en onveranderlijke liefde voor geheel de strijdende Kerk en in het bijzonder voor

- — 125 —

1111 1 1 illiiil::.,! I I I I I I I I I I lllilllilllii:i:l:iilliii;r)iiii!i|{ii{|iiiii

~ hen die hun hierbeneden dierbaar zijn

I geweest.

nr.

Een nog bitterder herinnering voor de zie-

Z len des vagevuurs is, te moeten denken, dat

- zij wellicht door hare voorbeelden of door hare Z verzuimenissen hun die aan hare zorgen wa-

- ren toevertrouwd, ergernis hebben gegeven.

1 O! hoe zijn haar de oogen open gegaan bi]

- haar intreden in de andere wereld! O welk . lessen, welke raadgevingen, welke voorbeel-^ den zouden zij den overlevenden geven, en

- met welk eene zorg zouden zij de ergernissen Ü herstellen die zij nog niet volkomen hebben

- weggenomen, indien het haar geoorloofd was | weder op deze wereld terug te keeren! Maar

- even als aan den rijken vrek, is er eene

2 stem die haar zegt, dat de levenden Mozes

- hebben en de profeten , dat zij de wet Gods

2 voor regel hebben, do Kerk voor geleidster,

- de Sacramenten als hulpmiddelen, dat ervoor l haar echter geen tijd meer is, noch om het

- goede te verrichten, noch om het bedrevene

3 kwaad te herstelhü: tempus non erit am-

I ■ I I I I I I I I I I I I I I I I I I I I I I I I I

I — 126 — -

, I : fquot;. I, I I I I I I I I I I i i I I I I I I I l.i;|li:il!!ii|lll!llllillli;illlllllllllll

~ plius, daar zal geen tijd meer zijn; de g

- Engel der Openbaring' heeft het met eedo | ~ verzekerd. Nochtans, de misslagen die zij I

- bedreven, gaan voort hunne gevolgen en | I uitwerkselen te hebben; zij kunnen zelfs 1

- eène bron zijn van steeds nieuwe zonden! | I Hoe droevig moet voor die heilige zielen Z

- zulk eene gedachte niet zijn? I I O, welk eene vertroosting voor degenen ~

- onder haar, aan wie de Bewaarengel kan g Z aankondigen dat die bloedverwant, die vriend _

- wiens zaligheid haar verontrustte of wiens -Z herinnering haar een oorzaak van wroeging Z

. - was, zich eindelijk eens oprecht bekeerd 2

Z heeft en zich met ijver op goede werken |-

- toelegt. | Z Welnu, neem heden het heilig en edelmoe- -

- dig besluit u te bekeeren, dat wil zeggen, of 3

- een nieuw leven te beginnen, indien ge in -quot; staat van zonde zijt, óf in deugd vooruit te ;

- gaan, indien gij u reeds aan God gegeven -; hebt. Verwek met dit doel eene akte van ^ ï die deugd welke het meest met uwe hoofd- -Z drift in strijd is, en offer er de verdienste Z

- van op voor die zielen in het vagevuur, die | Z u het meest beminnen. |

I I I I I i I I I I I I I I I I I 1 I I I I I I I I I I i 11« I

Laat ook niet na God te bidden, dat Hij u, oi3 de voorspraak dier zielen, de genaden verleene die u iioodzakelijk zijn om uwe betrekkingen met den naaste op eene behoorlijke en passende wijze te regelen, uwe onderdanen met wijsheid te besturen en hen tot het goede aan te zetten, door uwe raadgeving, door uwo voorbeelden, kortom door alle middelen die in uwe macht zijn, zoodat niet een van hen door uwe schuld verloren ga, en gij ten dien opzichte geene knaging of wroeging bebbet in het vagevuur.

GEESTELIJKE RUIKER. Er is niets nuttiger, niets passender, niets meer onze bewondering waardig, dan de gewoonte van voor de overledenen te bidden. H. Epiphanius.

Jjoorbcrlh.

Twee meisjes van goeden huize. Gertruda eu Margareta, legdeu hare geloften af in een klooster van de orde van Citeaux. Hoewel braaf en deugdzaam, verbraken zij toch dikwijls het stilzwijgen, dat zoo streng door den Regel was voorgeschreven, eu vandaar een menigte van fouten, vooral bij Gertruda, die altijd de eerste was om met spreken te beginnen.

Zij stierf, eu God liet toe dat zij aau hare zus-

— m —

Uil I. I: llllllllllllllülllllliilllllllllllllllllllllllliniüllllülllllllüllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllillllllllli

ter verscheeu. „Och! iudien gij wist, zeide zij haar, hoeveel ik lijd! ik beu geheel van vlammen omringd, mijne toug vooral wordt er door gefolterd, zonder dat ik eenige verzachting ondervind! Mijne teerbeminde zuster, spiegel u aan mij, bewaak uwe tong, anders wacht u een gelijke strafquot;.

Margareta was zoo getroffen door de verschijning en dc woorden harer zuster, dat zij ziek werd, maar tot groot voordeel harer ziel, want zij ouder-hield in het vervolg den regel der stilzwijgendheid zoo stipt, dat men op haar dit woord van den koninklijken Profeet kon toepassen: J/c sprak: ik wil behoedzaam zijn op mijn gedrag, dat ik niet zondige met mijne tong. (Ps. XXXVIII. 3.)

i i i i i i i i i i i i i i i i i i i i i i i i i i i

Jfijffmifo liia.

De zielen des Vagevuurs zijn heilig. I.

eze zielen zijn heilig', omdat zij geheel vervuld zijn van Gods genade en liefde. Eeeds hebben zij de onschatbare genade der eindvolharding ontvangen, die haar onherroepelijk aan God verbindt en die in haar voor altijd de andere gaven des H. Geestes bevestigt; want de volharding is als de laatste schakel van dien keten van weldaden, waardoor God ze heeft geroepen, voorbeschikt en geheiligd. Elk dezer weldaden staat deze gezegende zielen levendig voor den geest.

Zij gevoelen een onuitsprekeliik groot verlangen ora haar hemelschen Weldoener te loven en te danken in het gezelschap der H. Maagd en der heiligen. Met de liefde zijn in deze zielen alle andere deugden in overeenstemming, bijgevolg zijn zij rechtvaardigen; en daarenboven zullen zij in den hemel juist denzelfden graad van glorie en heiligheid hebben. Het is mogelijk, dat verscheidenen harer plaats zullen nemen onder de hoogste koren der engelen, en bestemd zijn tot het vervullen der verhe-vensto bedieningen van het paradijs.

II.

Ten tweede zijn deze zielen heilig, omdat in haar geen dier zwakheden en onvolmaaktheden meer bestaan alsook geen dier aardsche en zinnelijke genegenheden, welke zoo dikwijls den glans der schoonste deugden op deze wereld verduisteren In haar is allfs edel en grootmoedig. Gelukkig zijnde van God niet meer te kunnen beleedigen, gaven zij de voorkeur aan het voldoen zijner rechtvaardigheid boven haar eigen geluk-

I _ 131 _ I

I zaligheid, zich bij gebrek van andere mid- |

I delen gewillig aan het lijden onderwerpende |

| om hare schulden te voldoen. Wii hebben |

- dikwijls voor haar niets dan koudheid en -1 onverschilligheid; zij integendeel roepen i

- Gods barmhartigheid in voor degenen, die | 1 haar tot de zonde brachten, en haar nu | I verlaten. Trachten wij de overledenen te -| helpen, zij stellen geen perken aan hunne 1 ï erkentelijkheid.

| Dewijl hun verstand geheel gezuiverd en |

| hun wil geheiligd is, daarom zijn hunne -

I vroegere gebreken, de oorzaken hunner I

- tegenwoordige kwellingen, niet meer in hen -I als vrijwillige smetten of ongetrouwheden I I tegen God en als strafwaardige en nog -I sterke genegenheid voor de schepselen, maar . * enkel als een beletsel voor hun overgang quot; I in de glorie. Nauwelijks zal echter dit -quot; beletsel weggenomen zijn, hetzij door hunne, quot;

- hetzij door onze voldoeningen, of zij zullen -; ten hemel opstijgen om bezit te nemen van quot;

- de plaats die hun is voorbehouden. Her- -; inneren wij ons altijd, dat het vagevuur quot;

- hen niet heiligt, maar, dat het, door het -quot; vuur des lijdens hen zuiverende, hen van quot;

■ :KNii!iiiiiniiiii|iiiiiiiiiiiit!|iiii|iiii|iiiiiHii|iiii|iiii|iiii|i:ii|;:;i|iiii|iiii|iiii| :|:i:iiiiii|iiii|iiii|iiii|iiiiiii.i|iiiii!Piii

— 132 —

niiiiiQiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiliiiHi

I hunne schulden ontlast. Zij hebben dus |

| reeds den graad van heiligheid, die zij in |

| den hemel zullen blijven bezitten, ten minste quot;

1 ia zoover het de zuiverheid der ziel en de |

2 onthechting van do zonde betreft.

1 m. 1

| Gelijk aan de gelukzaligen des hemels I

1 in verdiensten, verschillen zij, helaas! veel |

1 van hen, wat betreft hun toestand. Het |

7 zijn niet de paarlen des paradgzes, die aan i

1 hunne kronen ontbreken; o, neen, maar 1

- de afwezigheid van het licht der glorie -!I berooft ze van haren glans. |

Als wij dan de heiligen des hemels eeren -

- en beminnen, wegens hunne deugden en I | verdiensten, weten wij het dan toch wel, | j dat de heilige zielen des vagevuurs gelijk -quot; recht op onze genegenheid en ons teeder |

- medelijden hebben. Eindelijk, die zielen |

3 zijn bestemd om in den hemel te heerscheu. |

- Welnu, er is veel meer verdienste en groot- 1 quot; moedigheid in het dienen van een ouge- | t lukkigen, vervallen en armoedigen vorst, |

2 dan, met het inzicht zijne gunsten te ver- |

i ■ f üliüiinüiiniiiiiiiiiiiiiKiri'iriiiiüüiiiiiiüiii! ni üi: 'i- ^mi n i i i i ui iiiiiiiiiiiiiliiiiiiiiiiuiiiiii^i

i _ 133 _ I

3 werven, zijn hof te maken bij dengenen, |

1 die op den troon is.

; Eertijds, tijdens de vervolgingen, bestond I

1 er onder de christenen een heilige naijver. I

2 Terwijl de eenen zich aan de pijnigingen I | voor den naam van Jezus overgaven, dron- -| gen anderen hunne gevangenissen binnen I i zonder het gevaar te vreezen; zij kusten -| de- wonden der heilige belijders, en op I

- duizenden manieren verschaften zij hun op -I de liefderijkstft wijze allen rnogelijkon bijstand. I

- En toch deze belijders van het geloof waren -I nog niet zeker van hun geluk; inderdaad, I

- verscheidenen zag men in het beslissend -I oogenblik bezwijken.

- Wat ons betreft, wij zouden op aarde ; I geen heiligheid kunnen vinden, die meer -

- verzekerd en vaster is, noch een zuiverder r

1 deugd, noch eene meer nederige en tevens -quot; edeler behoeftigheid, dan die van de zielen ~

- des vagevuurs

Wees volmaaktelijk in vrede met de over- l

- ledenen. Wacht u wel ooit in het geheu- -quot; gen op te roepen, of in uwe gesprekken Z ~ te klagen over de verongelijking of de -

2 onaangenaamheden, welke gij van hunnen I

I i ill i:iiiiii:;i i I i I 'I c ü t i i i * :

134

- dat zij in Gods vriendschap gestorven zijn; -^ en bijgevolg behouden zij niets meer van I

- hetgeen u mishaagde of u veroordeelens- 1 quot; waardig toescheen; zij zijn zelfs uwe ge- I

- trouwste vrienden geworden.

I Zoo gij ze hebt beleedigd, dan hebben zij I

- zelfs de geringste bitterheid afgelegd; zij -I hebben u alles vergeven. Zoo zij het echter I

- zijn, die u beleedigden, dan herinneren zij -I zich dit, doch alleen om het ongenoegen 2

- te beweenen dat zij u hier aandeden; en, -Z zijn zij eens in den hemel, dan zullen zij g

- zooveel te ijveriger zijn, om de schade te i I herstellen, welke zij u veroorzaakten. ^

Bid heden bijzonder voor de zielen, die quot;

„ zich afkeerig of vijandig ten uwen opzichte ~

~ gedragen hebben, of wien gij eenige belee- 1

1 diging of zelfs eenig onrecht mocht hebben -~ aangedaan. Indien, zooals wij mogen hopen, quot;

- zij zich voor hun afsterven rechtzinnig -~ bekeerd hebben, dan zijn zij nu uwe vrien- ~

- den en uwe bijzonderste weldoeners, die -^ tot vergoeding dezer verongelijking, weldra quot;

- uwe zaak en uwe belangen gaan bepleiten -

2 bij den hemelschen Vader. 1

! I I I I I I i I I li ( i ! I S I 1 I I I I 11 C l I I I

1

- _ 135 — i j. _ t I I I I I:'I 'Ii:¹!!!.!: i i i i i i i i lüi'i I I .I I. I I

§ GEESTELIJKE RUIKER. O Heer, leen het 1

]] oor aan de gebeden door welke wij uwe barm-

_ hartigheid inroepen, opdat de ziel van uwen I

- dienaar het gezelschap uwer heiligen binnentrede. -| Officie der overledenen, |

1 goorfafflb. |

Ecus gedurende een nacht, dat de gelukzalige 1

quot; Joanna van het kruis in het gebed was, verscheen 1

quot; haar een prelaat dien ze goed had gekend en die i

- pas gestorven was, met een verlegen en droef ge- 1

- laat. De zalige Joanna was er geheel door ont- |

2 steld en begon terstond de Goddelijke Barmhar- 1 _ tigheid voor de ongelukkige ziel te bidden. „Heer, |

- zeidc zij, Gij weet niet welken ijver en godsvrucht |

- die prelaat zijn K. Patroon vereerde, hoe vurig i? | hij zijne hulp inriep, en hoe hii altijd zijne beel- quot; ^ tenis bij zich droeg om hem toch nooit te verge- Z

- ten; wees dit alles, bid ik U, gedachtigquot;. Eenige -quot;■ dagen daarna, terwijl zij dit gebed herhaalde, gaat p | de deur van hare cel open, het beeld van den 1 _ Heilige vertoont zich, en daarachter de ziel des | | prelaats, maar niet meer in denzelfdeu staat van -1 droefheid en lijden. Na Joanna gegroet te hebben, i ^ zegde de verschijning: „Ik ben de ziel voor welke i

- gij zoo gebeden hebt. Dank aan uwe tusschen- ^ § komst, en aan die van mijnen Jl. Patroon, wiens -| afbeelding gij hier ziet, heeft de goede God barm- f | hartigheid met mij gehad. De Heer verlicht mijne |

1

iiiiiiiii:i!i:i!ii i i .1:1:: i i. niiiiuiil:. T l I I I r I. I I I Jiiiil

_ 136 —

;illlll|TRIIIII!l!li;iIIIIIIquot; I l 'l' IH'.lültlil ;l I 'I li'üi: I 11 :|f

i tormenten, mijne beproeving gaat eindigen, en ik ~

„ hoop dat gij ze zult helpen verkortenquot;. Joanna _

ging voort met voor die ziel ten beste te spreken -

- tot het oogenblik waarop zij door eene openbaring -

| van hare bevrijding kennis kreeg. |

iiniiiiiiiiiiiiiiiiiüüiiinilini. i liiniiiiiiiiiiiii: üinipüiir:

■137

I De zielen des Vage vuur s zijn zeer

aangenaam aan God. I.

I genamer zijn, dan zij het ooit in haar leven

- waren. En inderdaail, het werk harer voor-_ beschikking is thans tot zijne volmaaktheid quot; gekomen. Zie evenwel hoe geheel verschil-

- lend God haar nu behandelt, hoe geheel 3 anders dan te voren! Hoeveel genaden, H,H.

- Sacramenten en bijzonderen bijstand heeft ; [lij haar gedurende het leven niet geschon-j ken! Hoelang hebben velen onder haar l wellicht niet aan zijne uitnoodigingen weer-

I I I lillill!! I I I I I | | Uil I I I I I I I I I 1 I I I

— 138 — I

llilllllllllllllllll I I I I llllllllllillllllllliillliillllllllllllllllllllllllllilllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllil

stand geboden! en Hij heeft geduld gehad. quot;

Hoe dikwijls heeft G)d niet aan velen harer -

genade geschonken, wanneer zij de hel ver- 0

diend hadden wegens de herhaalde over- -

tredingen zijner geboden ! |

En ziet, toen zij zich gedroegen als |

hardnekkige vijanden, was God al goedheid ï

en vergevingsgezindheid voor haar. Maar, |

nu zij vol nederigheid en berouw zijn, nu |

zij beven voor Gods stem, ach! in plaats |

van oen medelijdenden blik op haar te slaan, |

schijnt Hij slechts strengheid en wraak te |

ademen: Ik roep tot U, en Gij verhoort _

mij niet. ... Gij zijt mij verkeerd in ~

eenen wreede, en in de hardheid uwer _

hand zijt gij mij tegen. (.ion. xxx 20, 21.) -

Het is slechts om lichte fouten, dat Hij, -

die zoo vaardig was om haar doodelijke |

zonden te vergeven en van de hel te be- -

vrijden, zich nu in zulke gestrengheid | vertoont.

II. 1

Trachten wij nu de reden hiervan op te -

sporen. Zou soms die geneigdheid tot vergeven quot;

I :i| I l lil i i 1. 'I:: I I i r.-.ii'üttiili.ülü-J I I ^::iliiiili;iiliiiiliilllllllliii:l

- - 139 —

I I llt; ■ I I I I I in; I I I I I i i r I I I I I I l i I l i

~ en weldoen, die de Heor in het harte draagt

- en waarin Hij zijn grootste glorie doet quot; bestaan, uitgeput en opgedroogd zijn in

- zijn hart? Hoven alle glorie is de be-~ scherming. (isaïas iv 5.)

Wel noen; dat zou eene godslastering I zijn. Zou wellicht de Goddelijke Eechtvaar-

- digheid van de zielen eischfen dat ze voor

- al haar schulden voldoen door persoonlijk

- lijden? .Nogmaals neen; want een groot _ aantal zielen verlaten het vagevuur zonder

- haar straf geheel ondergaan te hebben, dank . onze voldoeningen en de Goddelijke toe-

- gevendheid.

Van een anderen kant, God heeft een vol-

quot; komen voldoening ontvangen voor al de

- zonden der nienschen en voor al de straffen quot; die zij moeten verduren. Jezus Christus heeft

- door zijn bloedig lijden en smartelijken dood, ~ aan al de eischen der Goddelijke liecht-

- vaardigheid voldaan: het is genoeg zoo zijne verdiensten slechts op ons worden toegepast

- Overigens, die zielen zijn niet alleen de I levende, maar ook de onbederfelijke ledema-

- ten van dat Goddelijk Hoofd. De genezende ] kracht van het bloed van Jezus Christus

II II III 111 I lil

_ 140 —

■ i^- I I I I till I I I I I I I I t I ■ I I I I I I I i n:

quot; moest dus gemakkeltiker in haar dan in

- ons zijne uitwerking hebben, terwijl zij in I de onmogelijkheid zijn er het minste beletsel

- aan te stellen.

I Bijgevolg, God zou haar alles kunnen

- kwijtschelden, Jezus Christus zou haar zijne I verdiensten op die wijze kunnen toevoegen,

- dat ze terstond uit dien kerker verlost I werden en die zielen zouden om verschil-

- lende redenen meer dan iemand geschikt I en waardig zijn, zulk een volkomen toepas-

- sing van de verdiensten van Christus te I ontvangen. Ondanks dat alles, is God. vol-

- gens de gewone regels zijner voorzienigheid, I niet gewoon het vonnis uit te wisschen, ■ vooraleer men geheel aan zijne rechtvaar-I digheid voldaan heeft.

1 III.

| De reden van deze handelwijze Gods, is | hierin gelegen, dat Hij het rechtvaardig | lijden der uitverkorenen in het vagevuur - wil aanwenden tot het welzijn der uitver-| korenen op aarde: Alles om de uitverko-

iiiiiiiiliiiiiiiiliiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiHiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiii

— Ui —

I l:U I : I ill I I I i : I I I I I I I II: I I I I I I I I I I I I I

renen, opdat ook zij de zaligheid erlangen ~

(li. TIM. it. 10.) |

Opdat de christenen zich niet zouden be- I

loven ongestraft te blijven, als zij gezondigd -

hebben; opdat zij zich niet zouden inbeelden I

gereinigd te zullen worden zonder het minste -

lijden, hier in dit leven door het bloed van I

Jezus Christus en de Sacramenten, en in het -

andere door middel van verordeningen bij Z

testament; opdat zij niet zouden nalaten -

zich te beteren en hunne zaligheid door I

goede werken te verzekeren, om al die redenen -

handhaalt God deze zijne gestrengheid. Hij .

laat in den kerker des vagevuurs, in zekerheid -

't is waar, maar toch in den droevigsten I

toestand, zijne dierbaarste schapen achter, ;

om diegenen op te zoeken die in deze wereld -

verloren of in gevaar zijn af te dwalen. ;

H ij behandelt, om zoo te zeggen, de eersten -

zonder medelijden, terwijl Hij al zijn mede- |

lijden bewaart voor ons stervelingen, die |

bi] elke schrede op het punt zijn te vallen quot;

en ons blindelings in den afgrond te werpen, j

Die zoo strenge rechtvaardigheid jegens quot;

de zielen des vagevuurs, verandert voor ons |

in buitengewone barmhartigheid, zoodat haar '

i liiiitJiiliiiiliiiilii!il:iiil:::ili iilitiilimii: .1. 1 liiiiiniiliiiiliiiiiiiiiliiiiliüiliiiiliiiiliiiiliiiilüüliiiii'^i' 11

lijden ons heilzaam wordt, en wel om ver- |

scheidene redenen. Heilzaam, omdat hare -

pijnen geschikt zijn ons een groote vrees I

voor de zonde in te boezemen; heilzaam, -

omdat zij ons een uitgestrekt veld openen, I

om de deugden van hoop en liefde te oefenen, -

een groot getal werken van barmhartigheid I

te verrichten, waardoor wij haar geluk r

verhaasten en ook ons eigen geluk op een I krachtdadige wijze bevorderen.

Het vagevuur vreezen, het trachten te ver- .

mijden en er onzen evennaaste uit verlossen, -

ziedaar een zeker middel om eenmaal den _

hemel binnen te gaan; want, volgens het |

gevoelen der heiligen, valt men lichtelijk .

in de hel, als men zich weinig om het quot; vagevuuf- bekommert.

Vernieuw vandaag uwe gevoelens vac |

medelijden voor al de zielen die lijden. Bedenk -

het wel, zij lijden, in zekeren zin, voor uwen quot;

voortgang in de deugd, gelijk wij het hier- -

boven verklaard hebben. Wordt gij niet l

getroffen door de gedachte, dat hoe meer |

zorg gij hebt om met hare pijnen voordeel |

te doen, door u te beteren en met ijver alle |

ook de minste zonden te vermijden, gij ook |

IIIIIÉIKlIllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllIlllilllHllllllllllllllilquot;¹quot;quot;quot;*¹'»!quot;quot;*'¹¹'quot;¹¹quot;quot;'!quot;quot;^

- — 143 —

I naar die mate de redenen doet verdwijnen,

| welke God aanzetten, om zoo streng jegens

1 haar te zijn?

B Woon heden de H. Mis tot lafenis dier

| zielen bij, offer voor haar het Bloed van

| Jezus Christus op, en smeek den hemelschen

| Vader vurig haar de vrucht er van te wil-

| len toepassen.

| GEESTEUJKE RUIKER. Het gebed voorde

M dooden is aangenamer in de oogen vanGod, dan

? het gebed voor de levenden; de eersten toch be-

f vinden zich in eenen meer dringenden nood, daar

z zij zich zeiven niet helpen kunnen. ^ H. Thomas van Aquinen.

- yoorlu-flb.

^:d Twee kloosterlingeu van de orde van den H. Do-

% minicus hadden eens geschil over de vraag, welke

quot; devotie de verdienstelijkste was: die voor de bekee-

1 ring der zondaars, of die voor de verlossing van

g de zielen in het vagevuur. Bertrandus was de

i verdediger van de devotie tot bekeering der zon-

i daren. Hij las getrouw de fl. Mis voor hen, en

1 hij offerde al zijne boetoefeningen eu gebeden aan

ü God op niet de intentie de genade hunner bekeering

- te bekomen. Benedictus verdedigde met niet min-~ Ier vuur de belangen der lijdende zielen. Hij 1 clt'erde ter harer intentie al de H.H. Missen waar-

i gt; Ittlilüii; • i' ■ i iiiiiiKiü! i i i I l i i: i i i i i i l ü l i I l

I in _ I

«lllllillllllllllllllllllllllllillllillllllllllllllllllllllllilllllllllllllllllinilllnlllllllinilW'IBIIIIquot;!!™quot;!»!quot;quot;quot;»»quot;'!»!quot;quot;quot;!#quot;

1 over hij beschikken kon zoowel als de gehedeu en |

1 boeteoefeningen die hij zich oplegde. „De zondaars, |

| zeide hij, worden teruggehouden door ketenen, |

S welke zij zelf smeedeu; zij kunnen den weg der |

quot; ongerechtigheid verlaten, zoodra zij willen, het juk |

~ dat zij dragen is hun eigen keuze; terwijl de |

I dooden, wier handen en voeten gebonden zijn, |

| tegen hunnen wil worden teruggehouden in bet |

~ midden der wreede folteringen.quot; g

1 Toch wilde Bertrandus niet wijkcu, ofschoon hij |

r zich in de onmogelijkheid zag een voldoend ant- |

- woord hierop aan zijn vriend tc geven. Maar op £ r een nacht had hij een vizioen, dat hem geheel f 1 scheen veranderd te hebben, want van dat oogen- r

- blik af veranderde hij zijne oude gewoonte eu | 1 offerde al zijn H.H. Missen, zijne gebeden eu zijne | | boetsefeningen op voor dc zielen des vagevuurs. .

'ii i i i i i i i i i i i i i i t i

145

jïfuniridiïK Dim-

Onze ongevoeligheid voor het lijden -der zielen in het Vagevuur.

- mensch. üe zielen des vagevuurs quot; door geringe opofferingen te kunnen ver- j. lichten in hare hevige pijnen; haar zulk | groot' goed, als de hemel is, kunnen be- | zorgen, en het niet te doen; de beklagens- l waardigste van alle ongelukkigen, die toch -zoo zeer onzen eerbied verdienen, in hunne S ellenden laten blijven, welke barbaarschheid! -Zijn daarenboven deze zielen niet met ons | vereenigd door de natuur en de genade, | en zelfs verscheidenen harer door de banden |

¹ I i I i i i i i i i I i i i i I I | i i ; I I I i ■ ¹ ii

— 146 —

| van nationaliteit en des bloeds ? Men spaart

I moeiten nog kosten om de grillen eener |

' vrouw of van een kind te voldoen, en voor |

- al om hun de smarten der laatste ziekte te | verzachten, en daarna verlaat men ze in

- hun grootste en meest dringende behoeften I en sluit het oor voor hunne heiligste ver-

- langens! Die zijn naasten niet bemint wordt beschouwd een moordenaar te zijn. Wat

- dan te zeggen van degenen, die niet aan E de overledenen denken? Zij zullen gevloekt

- worden door al de heidensche volken, die, I niettegenstaande hunne geringe menschlie-

- vendheid jegens de levenden, zich gewoonlijk I zoo bewonderenswaardig getoond hebben,

- in hunne bezorgdheid voor de dooden, zelfs I zoo dezen hunne vijanden waren. Daarin | volgden zij getrouw hunne meeningen over | den staat en de behoeften der afgestorvenen | ofschoon die in zich zelve dwaas en onzinnig | waren.

I n.

Zoodanige onverschilligheid getuigt van ^ groot gebrek aan geloof, en bijgevolg ook

van liefde; want indien onze gevoeligheid wordt opgevvekt door het aanschouwen van zichtbare kwalen, zoo kan slechts het geloof ons de pijnen van het andere leven ontdekken. Daarom ook, hoe levendiger het geloof is, hoe meer men de kwalen van dit leven, die dikwijls goede gevolgen hebben, minacht, en de ellenden van het andere leven waardeert. Maar, wijl het vagevuur geene zaak is, die de zinnen treft, en het in tijdelijke pijnen bestaat, die enkel de ziel aandoen, daarom slaat men er weinig acht op. Men gaat zelfs verder: omdat de zielen er lijden met geduld en onderwerping, zoo beschouwt men dit als eene reden om ze te vergeten. Maar handelt men dan op die wijze jegens dierbare personen, als men ze ziek of in kwelling ziet? Zou men da zieken ten prooi laten aan hunne smarten, omdat men zeker is van hunne genezing en zij ons daarenboven stichten door hun geduld? Wat zult gij gevoelen voor Gods rechterstoel, als gij zijn troon zult omringd zien door eenige dier reeds verheerlijkte zielen, maar wien gij verzuimd hebt hulp te brengen?

— -148 —

■ ■ ■ I I ■ ■ ■ I I I I I ■ I ■ I ■ ■ ■ I I I I ■ ■ ■ ■

Wat zult gij gevoelen in het vagevuur, als gij, daar komende, u zult bevinden tegenover degenen, die gij moest en kondet ondersteunen, en gij dit toch niet gedaan hebt? Wat zorgen, wat kosten, wat opofferingen wat ijver om zelfs hunne ongeregelde verlangens te voldoen, terwijl zij leefden! en daarna, wat verwaarloozing in hen bij te staan in hunne wezenlijke ellenden, en te midden van ijselijke kwellingen!

Waar is uw geloof? — Waar is uwe liefde? O, denk ernstig aan u zeiven. Ja, uwe zorgeloosheid in een geval, zoo geschikt om u te bewegen, verraadt in u eene hardheid, rechtstreeks tegenstrijdig aan het christelijk gevoelen. Dat is de handelwijze niet eener ziel, gevormd in de school van den God van liefde, in de school van Jezus en Maria.

III.

Deze onverschilligheid werpt de orde omver door de Goddelijke Voorzienigheid ten gunste der zielen, die Zij onder onze bescherming heeft geplaatst, vastgesteld.

mill ' MiilüiiliHiliiiili:::!.;::! i i i ] i üiüiliniliiuiü.ilii J

— 149 —

r i l l I I I I' l l I I. I I 11 I I 11 l;:;li;M I I I I I M I

I God kan, zoo Hij wil, onze tekortkoming

- aanvullen; maar misschien zal hij het niet I doen, en zeker zal Hij ons in ieder geval

- rekenschap daarvan doen geven. Een stuk ï brood weigeren aan een hongerige, is hem

- dooden. iVon paimli, occidisti. Deze zielen Z niet te hulp komen, is haar in de vlammen

- storten, en de glorie vertragen, welke zij ] aan God in den hemel door hare lofprijzin-

- gen zoude geven. God is niet verplicht I wonderen te doen, om onze lafheid en

- lauwheid goed te maken. Als eene moeder _ nalaat haar kind te voeden, laat God het

- dan, volgens den gewonen loop der zaken,

- niet sterven ? Zoo ook zijn wij vrij, veel of quot; weinig te doen: maar onze vrijheid zal hare

- natuurlijke uitwerking hebben; hoe minder quot; wij de zielen des vagevuurs bijstaan, hoe | minder hulp zij ook ontvangen, en hoe | meer hare verlossing vertraagd wordt. Welke | rekenschap zal er aan God te geven zijn! I Ziel voor ziel; op zijn best genomen zult | gij met dezelfde onverschilligheid behandeld | worden.

In aanmerking nemende de gebruiken,

Z die in de wereld heerschen, wees overtuigd

•''fïftiiiiiiliiiii: i i i i i i ::iii!::i!!;ii!ii!iiii!i!:!lt;iiii:i;;i:i!ii:ii:iiiii;iiiiiiiiiiiiii i miiii

— 150 —

I I ■ i • I I I I S I I I I I I I I I I I I i I I I I I 11 I

fff

dat de zorg, welke raeu voor uwe ziel na ^

deu dood zal nemen, waarschijnlijk veel ^

geringer zal zijn dan de liefde, welke men I

u gedurende liet leven betoont, en de be- -

zorgdheid, welke men vcor uwe gezondheid I heeft.

Vertrouw dan niet op de overlevenden ; I

stort u niet in het vuur, in de hoop, dat een -

ander er u uit zal trekken; maar voorzie Z

in uwe toekomst, terwijl gij leeft, door -

werken van boetvaardigheid en liefde te I

beoefenen, en door de bedroefde zielen des -

vagevuurs te troosten, met het doel 0111 I

voor uwe zonden te voldoen, en aan hare -

verlossing mede te werken. Al wat uwe I

hand te doen vindt, doe dat met ijver. -

(eccles ix, 10.) Doe al de goede werken, i.

die in uwe macht zijn, zoo raadt ons de -

H. Oeest. Reken weinig op uwe testamentaire |

beschikkingen en op uwe godvruchtige n

schenkingen. Zoo zelfs uwe laatste wil nauw- |

keurig uitgevoerd wordt, toch zou een enkele quot;

dag uitstel u in 't vagevuur lang vallen. |

Laat, zoo gij kunt, eene Mis lezen tot |

herstel uwer vorige tekortkomingen; en wees -

wel overtuigd, dat zorgen voor de zielen |

i:ii:ii!«i;i::i;:i:ii:ni:iiii i .i .........

des vagevnurs is; uwe eigene belangen ver- Z

zekeren. Het vertrouwen op God is een uit- |

muntend middel om den uitslag uwer ge- 1

beden te verzekeren. 1

Neem de gewoonte aan, bij het verlaten I

der kerk dat bekende schietgebed te bidden: -

Heer geef haar de eeuwige rast enz. voor I

de zielen dergenen, die daar begraven zijn. f Doe zoo ook, wanneer gij voorbij een kerkhof I

of eene graftombe gaat. [

Verzuim niet eiken avond een De pro- |

fiindis te bidden. Zulke oefeningen kosten |

niets, doch door ze dagelijks te herhalen, i brengen zij belangrijke vruchten voort.

GEESTELIJKE RUIKER. Staat dan op ter ^

hulp der lijdende zielen, weest hare voorspraak, §

bezweert God door uwe verzuchtingen, vermenig- ^ vuldigt uwe gebeden, offert voor haar op de vol-

doening van het PI. Sacrificie der Mis r

H. Bernardus. i

Hoorbcflli.

Andreas Simoni van de Socicteit van Jezus had |

de vurigste liefde voor de zielen der afgestorvenen. |

Ilij was geen priester, maar toch deed zijn vurig 1

verlangen, om die ziölen de verdiensten van het quot;quot;

Goddelijk Sacrificie der Mis toe te voegen, hem ^

het middel daartoe vinden. Hij onderhield op eigen kosten verscheidene priesters om in zijnen naam de H. Mis te lezen. Geen andere middelen had hij daarvoor, dan hetgeen hij tot die intentie aan de deur van het klooster bedelde, en God beschikte het zoo, dat vele rijken hem zooveel schonken als hij voor zijn doel noodig had. Om nu de Bisschoppen, Kardinalen, vreemdelingen en voorname personen, die herhaaldelijk het Noviciaat van den H. Andreas te Rome bezochten waar hij portier was, nog gemakkelijker tot zijne inzichten over te halen, beplantte hij een tuintje vol met rozen, hyacinten, anjers, anemonen en andere bloemen. Daarvan maakte hij ruikers, die hij hun dan aanbood, terwijj hij hun de gedachtenis zijner dierbare zielen aanbeval.

Bij het zien van zooveel ijver en godsvrucht liet men zich gemakkelijk winnen, en men opende dan gaarne de beurs. Toen nu eindelijk zijn laatste uur gekomen was, kwamen, tot groote stichting vau de omstanders, de zielen, die hij had verlost, hem zichtbaar troosten en bijstaan.

- 153 -

IJdele zorg van sommigen voor de dooden.

5^9 I-

c vergetelheid, waarin velen de over-ledenen laten, is betreurenswaardig; en bespottelijk is de wijze, waarup anderen hunne droefheid uitdrukken, namelijk door onmatig gejammer door overdreven loftuigingen en door kostbare gedenkteekenen. De H. Augustinus noemt dat alles eerder eene vertroosting voor de levenden dan eene verkwikking voor de afgestorvenen; deze weten niets van al die eerbewijzingen, ofwel zij tellen ze niet, indien ze hunne verlossing niet

iiiiiiliiiiliiiiliiiiiiiiilir!i;;:;i imiiiiiiiwi:; i ' r^: uiiiiiinr:'! i •üiiiiiiiiiiiiiiiMiiliiin

- _ 154 —

quot;111! I I I lll!lt;lllllll!IIIIil!illllil!lllil!ll I li^!lllltl!lli;!|!llll!!lll!l I ÜUlllUllllIIIIIIIIIIIIIIIII

H bevorderen, en zij verafschuwen ze zelfs

- indien ze leugenachtig zijn. Waartoe dient 1 het, de nagedachtenis eu het stoffelijk

- overschot der overledenen te eeren, daar 1 waar zij niet meer zijn, terwijl men ver-

- waarloost hen te helpen daar waar zij zich I in den groutsten nood bevinden? Welk

- behagen kan een heilige ziel des vagevuurs n hebben in geprezen te worden op de

- wereld, om voor het oog der menschen I door te gaan alsof zij deugden had beoefend,

- welke zij misschien nooit heeft bezeten, en I vervolgens aan verlatenheid te worden

- overgegeven, terwijl Gods rechtvaardigheid I haar hoeft gestraft voor de fouten, bedreven ^ in die werken, welke door het bedriegelij k

- oordeel der menschen worden geprezen. ■ De wereld met al hare pracht, hare titels, B en eerbewijzingen is in hare oogen niet quot; alleen eene ijdelheid, eene schaduw, maar g zij heeft alle gedaante en schijn verloren, l het is een niet, transit fignra huius g rnundi.

illlllljllllllllllllllllllllllllllllllilllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllillllllllllllllllllllllüllllllllllllllllilllllltlll

II.

De H. Geest leert ons wel, onzen rouw te regelen naar de verdiensten van den overledene: Bouw over hem naar zijne verdiensten (Ecclt xxxviii. 18), maar Hij leert ons ook, de droetheid te matigen, aan onze uitersten te denken, en den doode te troosten, door te trachten voor hem spoedig de eeuwige rust te verwerven. Dat de cngeloovigen, dat de ketters die de waarde ontkennen van de voorbede voor de overledenen, hunne droefheid op eene ijdele en dwaze wijze uitdrukken, begrijpt men gemakkelijk; maar dat katholieken zich tevreden stellen, met hunne gevoelens in het kostbaarst marmer uit te drukken, dat zij soms aanzienlijke sommen besteden voor de uitwendige pracht, en dat zij vervolgens weinig of niet meer denken aan de hulp die zij hunnen overledenen kunnen verschaffen, ziedaar, wat onbegrijpelijk is. Men leest dat de vrienden van Job veel weenden en klaagden op het zien zijner rampen, maar men leest niet dat

— 156 — 2

quot; een van hen er aan gedacht heeft, hem |

I van zijnen mesthoop te halen en zijne -

; wonden te verbinder. De heilige man, 2

| ofschoon zeer geduldig, voelde zich ge- f

Z drongen hun te zeggen, dat zij nuttelooze I

- vertroosters waren: Lastige vertroosters -| zijt ge allen. (Job. xvi, t2). Z

| III. |

I De H. Kerk, die ons leert, gedurende I

- ons leven, de pracht en de eer der wereld -I te verachten, ons vleesch te kastijden, en I

- het in alles te doen dienen voor de belan- -I gen der ziel, heett nochtans veel zorg voor I

- het lichaam en de gedachtenis der geloo- quot; _ vigen na hunnen dood.

I Zij vergezelt hen, met hare verhevene |

I plechtigheden tot aan het graf; zij zegent -

' hunne graven en bewaart ze met eene quot;

| godsdienstige zorg. Dat alles doet zij in -

Z de hoop dat hare kinderen reeds gezuiverd quot;

- door de H.H. Sacramenten, zullen herboren -^ worden tot de onsterfelijkheid met Jesus 2 | Christus op den dag der algemeene op- -1 standing. |

I lilllllülllNIINillllllllllllHlllilMI I I I I I I I I I lllii Iquot; '1 I I I I I I

I 1

I — 157 — S

lillllll^illllllllllllllllllllllllllil'llülilllllllllllilüllllllllllllüllllijüülüllllllllllllllllllilllllllllllillllllllllllllllllllillliiiifiiiiii;

I Maar haar voornaamste doel is altijd, |

I hunne zielen te helpen, en wanneer zij |

| zeker is dat zij hare gebeden niet behoeven |

- gelijk dit het geval is met kinderen, die | Z spoedig na het doopsel sterven, dan treurt | | zij in het geheel niet over hunnen dood. | | Wat de anderen betreft, zij beweent niet |

- hunnen dood, maar hunne fouten; zij treurt | | uit vrees dat hunne zielen in pijn zijn en 1 | hare gebeden noodig hebben; al hare j | plechtigheden en gebeden hebben tot doel, | | de barmhartigheid Gods over hen af te | 1 smeeken. Zoo moeten de christenen zich I | gedragen jegens hunne overledene bloed- |

- verwanten. Dat men hun de eer bewijze, I | welke hun staat en de omstandigheden quot; | vorderen, het zij zoo; maar dat men volgens -| de raadgeving van den H. Joannes | | Chrysostomus zich nog meer beijvere om 1 | hen door gebeden en aalmoezen te helpen.

| Het is niet noodzakelijk hun graf met -

| bloemen te versieren, zegt de H. Ambrosius, quot;

| maar hunne zielen te verkwikken met den -

| zoeten geur van Jezus Christus. Eene quot;

| protestantsche dame die haren vader in -

| Italië verloren had, benijdde de Katholieken, |

II I I I I I I I llllll I I I I i I I I I I I I II H l li l~H I I

- _ 158 —

I omdat ons geloof ons vertrouwen geeft, dat |

- wij diegenen welke ons dierbaar zijn na | I hunnen dood kunnen helpen, terwijl hare |

- sekte deze hulp ontkent. En toch besteden | ~ sommige katholieken, aan uiterlijke pracht |

- en aan graf-monumenten het geld, dat | I misschien voldoende zou zijn, om wie weet 1

- hoevele zielen uit het vagevuur te verlossen, -I indien het tot liefdewerken ware besteed 1

- Laat u hierin niet geleiden door het g i menschelijk opzicht, noch door ijdele praal- |

- zucht; maar wees mild in goede werken | I om de zielen te helpen. Doe heden nog | | iets bijzonders ten gunste uwer naaste quot; I bloedverwanten, voor vader en moeder, |

- echtgenoot of echtgenoote, zoon of dochter, | | eindelijk voor vrienden welke gij gedurende -g hun leven het meest hebt geëerd en aan |

- wien gij misschien aan hun sterfbed hebt | ; beloofd,bijzondertezullengedenken.Helaas! ; j wie weet of gij hen niet vergeten hebt, -l ofwel dat gij n hebt tevreden gesteld, met ^

- eenige dwaze teekenen van wereldsche toe- g quot; genegenheid en hartstochtelijke droefheid. quot; 1 Neem ook ter harte uwe kinderen en | | uwe dienaren, die u kunnen overleven, te 3

i iiiinnikiiiiii'iiiiiiiiiiiiiiiiimiüiiiiii 1 '■iiiiiMiiiniiiiiiiiii r -i-ii i • i 'Iiiuümü ■: 11111111 ümrifiiinil^'i:quot; 1

— 159 -

■ ■ I ■■ a I I I I I I ■ I ■ I I I I I I I I I I

onderrichten, aang-aande de ware wijze, waarop zij u na uwen dood nog- kunnen vereer eii.

GEESTELIJKE RUIKER. Er ligt meer ver-dienste in eenig goed le doen aan ééne dier zielen, dan tienmaal zooveel te doen ten gunste der levenden, al waren dezen ook gevangen, ziek of door honger gekweld. H. Bsrnardinus.

JJoorbcdb De drie vrienden.

Iemand had drie vrienden, en twee vooral Leminde hij teederlijk. Nu gebeurde liet dat hij voor het gerecht beschuldigd werd van eeue groote misdaad, alhoewel hij onschuldig was.

Wie van u, zeide hij tot zijne vrienden, wil mij naar het gerechtshof vergezellen en voor mij spreken? De eerste verontschuldigde zich wegens zijne bezigheden. De tweede vergezelde hem tot aan het gebouw waar de rechtbank zitting hield, doch toen werd hij door angst bevangen en weigerde binnen te gaan. De derde vriend nu, op wien de beschuldigde het minst gerekend had, trad met hem binnen en sprak voor hem met zooveel klem en nadruk, dat de rechter hem niet alleen de vrijheid maar daarenboven nog verschillende voorrechten verleende.

I — 160 - -

I Ti I I I ■ gt;11 I i I I I I I I I I I I I I ■ i I ■ ■ ¹ 'J

T: Iii deze wereld heeft de mensch drie vrienden. ^

« Wanneer God in liet uur des doods hem ten _

- oordeel roept, dan gaat' het yfld, zijn liefste vriend -f niet mede, maar verlaat hern en is hem van niet

i het minste nut. Zijne bloedverwanten vergezellen |

'% hem tot nan het graf, zeggen hem een laatst |

^ vaarwel en keeren in stilte en bedaard naar Imis |

quot; terug. De derde vriend, dien hij wellicht gedu- |

quot; rende zijn leven het meest verwaarloosd heeft, i

- dat zijn zijne goede merken. Zij alleen blijven -

0 hem trouw, vergezellen hem tot voor den Rechter, | quot;1 spreken te zijnen gunste en verkrijgen voor hem |

1 vergiffenis en barmhartigheid: opera illorum se- . «1 quuntur illos, hunne werken volgen hen. -| Christene ziel ! bepaal in uw testament liet een | =r en ander voor goede werken, en gij zult u toe- quot; 1 genegen vrienden maken die de poort des vage- | ■1 vuurs voor u sluiten en den hemel voor u openen |

zullen. Hoc fac et vives, doe dit en gij zult leven. 1

: -

I i i i i i i i i i i i i i I i i i i i i i Iiüii: I I I I I I J

iMKitfbnfo

De liefde eischt dat men de zielen | des Vagevuurs helpe.

# ^L :

esusChristus, zegt de ApostelJoanues, I

op aarde gekomen om de allerzijds -

amp; verstrooide kinderen Gods weder te _

vereenigen. Zijne schapen nu zijn in drie ~

kudden verdeeld, in den hemel, op de aarde -

en in het vagevuur. H.^;j wil echter, dat ^

deze drie met elkaar gemeenschap hebben. -

Hiervoor heeft Hij ze door den meest edelen quot;

en volmaaksten band vereenigd: door de -

liefde. Deze liefde vereenigt al de deelen ~

van het rijk Gods, en strekt zich uit over -

al de leden van het mystieke lichaam van ;

I I I I I I I I I I I I I . I I I I I I I I I I I 1 I I J till

o 2

I _ 162 — §

i 1*1.1 ill l i'! i i i i i r i l i iii i i i i i i i i i quot;i i

i Jesus Christus, onaangezien of zij gezond |

- of zwak, in lijden of in vreugde zijn. -

1 Welnu, gelijk God van het vagevuur de [

- meest droevige plaats van het heelal heeft |

2 gemaakt, zoo is dit tevens het middelpunt, | | waarin de liefde des hemels en die der | I aarde elkander ontmoeten. De heiligen en |

- de engelen des hemels gevoelen een groot § I medelijden voor die arme zielen; zij ver- |

- langen hare bevrijding allervurigst, wijl i

1 zij hare zusters en welbeminde vriendinnen I quot; zijn. Wij onzerzijds werken aan hare i

- verlossing bij middel der verdienstelijke 1

2 werken, welke de heiligen niet meer kun- -

- nen beoefenen, doch die zij door hunne I quot; tusschenkomst Gode welgevallig kunnen quot;

2 maken. Eindelijk de zielen waaraan wij I

3 eenigen bijstand verleenen, zullen ons ; _r voor dezen dienst beloonen met eene on- i 1 uitsprekelijke erkentelijkheid, die zij zonder | 1 twijfel werkdadig en heilzaam voor ons 1 | zullen maken. |

IIIIII!|^IIIIIilllllllllll||||||||||||||||||||l:::il:{|i|||II||!;!l!'l!l:i;|l!!i:lll!ll!!l|||||||||||||il||il|||||||||||||||||||||||||||||||||||||Qltllllll

— 163 — =

iiiiiiiiiiiiiiiiliiiiiiiiiiiiiiliniiiiiiiiiiiliiiiliiÉiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiniiiiiiiiNiiiiiNiiiiiiiiiiiiiiiiiiifiiii,!,.

II. I

Het is met de voorbeden voor de zielen -

des vagevuurs gesteld, als met de aalmoes, |

die wij den arme moeten geven. Al wat -

| gij gelezen of gehoord hebt over de nood- |

■ zakelijkheid om aalmoezen te geven, dit | i alles moet gij met veel moer reden op die |

■ verplichte voorbeden toepassen, dewijl het |f i ongeluk, dat die zielen van het opperste I

■ goed verwijderd houdt en ze in de vreese- | ! lijkste kwellingen stort, het zwaarste en i • uitgestrekste is. Groot is dus het recht ï ; dat deze zielen op onzen bijstand hebben. 1 I Men kan tegen haar geen redenen bij- i ! brengen, als die, welke somtijds het recht 3

■ der armen verkleinen, zooals dat zij on- | ! waardig, lui zijn of misbruik maken van | ¹ de vrijgevigheid hunner weldoeners.

! Groot is ook bijgevolg de verplichting -

■ die op ons rust, om ze overeenkomstig quot; . onze krachten te hulp te komen; wij kun - | ; nen niets ter verontschuldiging bijbrengen; | | want wij zijn allen rijk genoeg om ze te 1 | helpen. Inderdaad, deze soort van armen |

= _ 164 —

Hi!::;ijiiiiiiliiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiliiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiini:iiiiiiilllllliiiiiiii!:iiiiiiiiiiiiiiii!ii ■ inniiiiiiii

1 kan ondersteund worden zonder geld, zon-

- der verraoeiei'.is, zonder tijdverlies, zonder quot; onkosten; het is voldoende dat wij aan God

- tot hunne verlichting minstens die goede Z werken opofferen, die wij voor ons eigen

- heil verplicht zijn te volbrengen. Hier is I geen spraak om van zijn overvloed te geven;

- hetgeen ons dienstig en noodzakelijk is, I kan hun worden toegevoegd, ir.et eene

- dubbele verdienste voor hen en voor ons.

III.

God eischt de aalmoes zelfs van een

I Nabuchodonosor, Hij eischt ze van den

- slechten rijke; en zou Hij ze dan niet _ eischen ten gunste der kommervolle heilige quot; bruiden van Jesus Christus, opgesloten in

- de plaats der uitboeting, daar, waar wij quot; haar dagelijks kunnen bezoeken, genezen,

- haar met het kleed der glorie versieren, ; en vanwaar wij ze kunnen overbrengen

- naar het eeuwig gastmaal van het Lam, ^ waarnaar zij nu zoo hongeren en dorsten?

- Welke was onder al de gruwelen waarover | de inwoners van Sodoma de natuur doden

— 165 — f

ï blozen, die waardoor zij het vuur des quot;

I hemels over zich deden regenen? Het was -

] die verfoeilijke hoogmoed, die hen de quot;

- handen van den behoeftige doden terug- ~ trekken, ofschoon zij ruimschoots voorzien I

i waren van de goederen dezer aarde. Ziet -

| dit was de boosheid van Sodoma uwe I

1 zuster, hoovaardige verzaadheid van -

1 hrood en overvloed, en har er doch ter en I

- ledigheid: en zij reikten den arme en -| behoeftige de hand niet. (Ezecii. xvi. 49.) I | De wet der liefde heeft, wat hare toe- -1 -passing aangaat, cene grootere uitgestrekt- I

- heid dan de wet der rechtvaardigheid. -I Deze eischt bepaaldelijk dat men te gele- -| gener tijd aan een ieder geeft, wat men -I hem schuldig is; maar daaruit volgt niet, -

- dat de wet van liefde minder streng zij. quot; I De liefde sluit geen enkele klas van -quot; personen uit, noch eenige soort van ellende. 3

- Zij maakt ons schuldenaars opzichtens al -~ de zielen des vagevuurs, alhoewel zij ge-

- woonlijk die zielen in het oog heeft, die -; met ons het nauwst verbonden zijn en zij ~

- haar de voorkeur geeft. Volgens de recht- -quot; vaardigheid is men verplicht aan elk te quot;

1 r I ■ ■ 1 1:1 1 1 1 1 ■ ■ ■ I 1 I 1 I I I I : 1 .......

- _ 166 — =

^ geven wat hem toebehoort, zonder dat het 2

- den schuldenaar geoorloofd is partijdig te -quot; werk te gaan. Wat de liefde betreft zijn I

- wij vrij de personen te kiezen, alsook de -^ manier vvaarop wij onze liefdadigheid willen I | beoefenen ; maar weigeren te geven, of op -I onvoldoende wijze geven, niettegenstaande I

- ons vermogen en de behoeften van anderen, 4 I dit is de eerste van al de wetten des |

- Christendoms schenden.

I Onderzoek u zorgvuldig, om te zien of I

- hetgeen gij tot nu voor de zielen des va- j I gevuurs gedaan hebt, in overeenstemming Z

- is geweest met hare behoeften, met de -I gemakkelijkheid, die gij hebt om ze te H

- helpen, en met de liefde, die gij haar ver- 8

1 schuldigd zijt. Neem u voor te doen, wat I

- uw hart u zal ingeven opdat gij, op den |

- grooten dag der vergelding niet bevonden i ' wordt te haren opzichte te kort te zijn ~

- gebleven, op dien dag, waarop gij onder- -

2 vraagd zult worden over de liefdewerken, quot;

- die gij hadt kunnen beoefenen. Begin -Z vooral reeds heden met de uitvoering uwer 3

- goede hesluiten. Denk in het bijzonder na, -I hoe gij hebt gehandeld jegens de zielen Z

» I I I I I I I I I I I I I I I I I I I I I II 11 I III I

— 167 —

■ Uil I I I I I I I I I I I I I 11 I I I i I I I I II I I

quot; uwer vrienden, wien gij gedurende hun I

- leven eene grootere achting en genegen- -I heid betoondet, en offer te hunnen gunste Z

- al uwe goede werken van dezen dag op. -

I GEESTELIJKE RUIKER. Geef, en u zal I

- gegeven worden: eene goede, en nedergedrukte -quot; en geschudde, en overloopende maat zullen zij quot; quot; in uwen schoot geven. Luc \s VI. 38.

! goorbtflb. I

lu den Inatsten tijd lieeft de aartshertogiii -

quot; Sophia, moeder van den keizer van Oostenrijk, quot;

_ een heerlijk voorbeeld van christelijke liefde ge- ~

- geven. Toen men deze prinses de terdoodbrenging ^ ■■ van Lebenyi aankondigde, die, zooals men weet, -^ een moordaanslag had gepleegd op den jeugdigen quot; _ en ridderlijken keizer Frans Jozef, en hem een I

- gevaarlijke wonde had toegebracht, zeide zij : -quot; „Wie zal in dit groote rijk er aan denken voor -1 de rust der ziel van dezen ongelukkige te bidden? quot; » Welnu, ik wil dezen plicht, welken onze gods- ^ § dienst voorschrijft, op mij nemen; ik vergeet, dat -I hij mij het grootste verdriet heeft aangedaan, dat quot; I hij kon veroorzaken aan eene moeder, die onge- [[ I rust is over het leven van haar zoon, en, als p I christin heb ik besloten, jaarlijksche Missen voor -I de rust der ziel van dezen ongelukkigcn vast te i I stellen, en zi.ilks reeds nu te doen beginnen.quot; i

i i r. i iiiiiiiniiiiiiiliiiiiiiiiliiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiii'iiiiiiiiiïii;

— 168 — ; li iTv i ü I I ill I I I I I I I I I I e I i I I in iii I i i

Baa.

Het is een plicht van rechtvaardigheid de zielen des Vagevunrs te helpen.

I.

I erwijl de zielen des vagevaurs slacht-

- Yfgpoffers 4ia ^c'^er Goddelijke Kecht-I Cj- vaardigheid, zijn zij ook nog dikwijls quot; de slachtoffers van de onrechtvaardigheid 1 der menschen, en wel van hen in het quot; bijzonder op wie zij het meeste vertrouwen I gesteld hadden. Indien hij, die zijn broeder

- niet bemint, een moordenaar is, al wie 1 zijn broeder haal is een moordenaar, quot; (i. Joan. in. 13,) wat zal men dan zeggen

lllllllljl!ll!lllllllllllllllllliililllllllit!l!i:ll.l:!l mill I I I 'l i' I I I I I I I I l-W-l

— 469 — -

iiiiiiiiiiiiii'ü'iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiit'iiiiiiiiiiiiii'iiiiiiiiiniiniiiiii¹! ■ I üiiiiiiiniiiiiiiiiüiiiiüiiiniüiiiiiBiiiiiii

van hem die niet alleen aan de overledenen |

zijne liefde weigert, maar hun zelfs niet |

wedergeeft, hetgeen hij hun volgens de I

strengste rechtvaardigheid verschuldigd is? -

Voegt deze niet een schandelijken diefstal I

bij den moord? Hoe! roept de H. Joannes -

Ohrysostomus uit, de barbaren verbranden ï.

met de lijken hunner dooden de kostbaarste -

voorwerpen, die hun hebben toebehoord, I

en de christenen eigenen zich die zaken f

der overledenen toe, waarvan ze een offer i

moesten maken, niet door ze in het vuur ■;

te werpen, maar door ze te besteden ten _

bate der afgestorvenen, ten einde hen in r

bezit te stellen der eeuwige goederen ! üe -

heidenen gebruiken de rijkdommen hunner quot;

dooden om eene ijdele eer aan hunne na- -

gedachtenis te bewijzen, er. de christenen, ^

zullen zij toelaten, dat om zich met de -

erfenis der overledenen te verrijken, niet 2

de lichamen maar de zielen der afgestor- -

venen door de vlammen verteerd worden ? quot; Welk eene misdaad.

1

I I I I I I I ( I I I i I I I I i I I I I I I ! 1 f I I ■

— 170 —

liinrnii' i ::ii i ■ i i i ■ ïiviii'iiii' ir riiiiiniiiiiiriiii: ;iiiiii.iiiiiiiiiiiii|{i|iriiii

II.

De Goddelijke Eechtvaardigheid laat geen scheidrechters toe; zij treedt in geen vergelijk, wanneer men voluit kan en moet betalen; zij stelt zich niet tevreden met voorwendsels, zelfs niet met vrijstellingen op slinksclie wijze van eene wettige overheid verkregen ; zij beschouwt de beterschap niet als oprecht, tenzij men het verledene goedmake en het onrecht herstelle, waaraan men zich heeft schuldig gemaakt. Welnu het goed, waarover een overledene heeft beschikt tot lafenis zijner ziel, behoort niet aan den erfgenaam; bijgevolg, dat goed zich toeëigenen, dat verkwisten, is diefstal. De godvruchtige intention der erflaters veranderen, uitstellen, verklaren, behoort niet tot de bevoegdheid van den erfgenaam; het komt hem niet toe op eigen gezag in die zaken te beslissen. Het weinige, dat een afgestorvene zich bij den dood voor de groote behoeften zijner ziel heeft voorbehouden, is het eenig schaap dat de arme bezit. Luister naar het vonnis.

I I' I I I I I I I I I I I I I I I I I II I I I I III

- 171 —

l'i: ■'..i in I ¹1' I I IHII I I I I I III 1 I ICIKIÜIII 1 I ii'i;: i i i ■ i

dat weleer Koning David tegen den roover I

uitsprak: Des doods schiddig is de man -

die dat gedaan heeft. De heilige Concilies I

hebben den ban tegen deze misdaad uit- -

gesproken. Zij die de offers der over- I

ledenen voor zich behouden, moeten als -

ongeloovicjen huiten gesloten worden. I (Cünc. Vasense, can. 4).

Doch God, die in de H. Schrift zulke quot;

vreeselijke bedreigingen laat hoeren tegen -

de verdrukkers van weduwen en weezen, Z

zal er wraak over nemen in dit en in -

't andere leven. De geloovige zielen zijne I

zijne bruiden, maar zij zijn nog verstoken *

van zijne omhelzingen; zij zijn zijne kin- -

deren maar die zich nog niet tot haren quot;

Vader hebben kunnen begeven, maar haar -

Vader en haar Bruidegom leeft om al 1

degenen, die haar in hare ellende zuilen -

verdrukken, rekenschap te vragen. Het 2

goed der dooden heeft tal van familiën -

ten onder gebracht en zeer dikwijls de quot;

fortuin verslonden van hen die zich daarvan g

hadden meester gemaakt. |

iiiiilOiiliiiiiüiiliiiiliiiiliniiiüii i i. i i i i i' i i i

III.

De titels van rechtvaardigheid zijn zoo talrijk, dat er nauwelijks een christen op de wereld is, die niet eenige verplichting heeft ten opzichte van een of andere ziel van het vagevuur. Wij zijn in geweten verplicht onze ouders, onze naastbestaanden, onze voorouders, al onze oversten te hulp te komen; want al deze personen zijn begrepen in het gebod, dat ons beveelt vader en moeder te eeren. Wij zijn in geweten verplicht de behulpzame hand te reiken aan onze meesters, onze onderwijzers, onze weldoeners en onze vrienden, die ons den godsdienst, de kunsten en wetenschappen geleerd, en ons de betrekking en de goederen verschaft hebben, die wij bezitten. Zonder onophoudelijke hulp kan geen onzer de moeilijkheden der kindsheid en derjon-gelingsjaren te boven komen, noch tot een behoorlijkirii staat in de wereld geraken.

Degenen, die zioli op een of andere wijze verbonden hebben, hetzij om eenige godvruchtige legaten te voldoen, hetzij om ze

— 173 —

ii ii I i I g I I I I I I I I I I I I I I I I I I I I I I I

; te doen uitvoeren of ze te beheeren, zijn

- nog strenger aan rechtvaardigheid gehouden. Z Bovendien, daar hij die eenige schade heeft

¹ veroorzaakt, gehouden is ze te vergoeden,

2 is liet duidelijk dat, als men een overleden

- persoon eenig nadeel heeft toegebracht in | zijne goederen, men aan diens erfgenaam | teruggave kan doen of vergoeding geven; Z maar het onrecht den overledene in persoon

- aangedaan, hoe zal men dat herstellen tenzij I met voor hem te bidden? Gij hebt onver-■; schilligheid aan den dag gelegd, afkeer

1 gekoesterd ten opzichte van een overledene;

- gij hebt hem beleedigd of hem eenige on-_ aangenaamheid veroorzaakt, gij hebt hem

- belet goed te doen of wat meer is, gij hebt

- redeu om te vreezen van hem ergernis ge-; geven te hebben, al ware het slechts in

- geringe zaken; welnu, liet eenig middel

2 dat u nog overblijft om hem schadeloos te

- stellen, bestaat in alles aan te wenden wat |' in uwe macht is, om hem te verlichten. | Onderzoek u over dit punt nauwkeurig; ï misschien zult gij erkennen, dat gij ver-

- plichting hebt jegens een soort van schuld-I eischers, die voor het oogenblik niet in

■ Li l i l l I l i I I lil i i I i i i I ii l i I i i l i

— 174 —

i lyjii¹'¹1 11 I i I :■!«■' I ■ ill I ii I I ri I I I I 1¹1' ii-iif'limi.

I staat zijn iets van u terug te vorderen, of |

i u voor een aardsche rechtbank te dagen, S

| maar die eens hunne zaak voor een veel |

- vreeselijker rechtbank zullen verdedigen. H I Indien gij eenige moeilijkheden hebt, of Z il in onzekerheid verkeert ten opzichte van 1 | eenige twijfelachtige legaten, of die niet |

- getrouw vervuld zouden zijn, beslis dan -Z zelf niet; maar raadpleegd een geleerd en Z

- voorzichtig biechtvader, en neem, als 't -I noodig is, uwe toevlucht tot de H. Kerk, I

- die de macht heeft van te binden en te -Z ontbinden, ook in die zaken. Wend u Z

- echter tot haar met eenvoudigheid en in f Z. de meening eerder edelmoedig dan karig I | te zijn jegens de geloovige zielen. Zorg 1 | dat ge u zeiven alle reden van gewetens- _ | wroeging in het uur des doods, en uwe ï j erfgenamen alle moeilijkheden bespaart; g | breng alles wat de godvruchtige legaten quot; | betreft, goed in orde,

| Offer vandaag overvloedige gebeden op |

I ten gunste der zielen welke gij eenig onrecht -

| hebt aangedaan, door uwe schuld of door Z

| onoplettendheid, met niet nauwkeurig uwe |

Z verplichtingen jegens haar te vervullen. quot;

liiiiiliiiiiii! i :iii!iiiiitiii!i iniiiuiiiii i iiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiirtiliiiiliiiiliiiiiiiiiliiiiiiiiiiiiiiliiiiiiiiiiiiiiii^jitiiir

— 175 —

iiiiiii1liiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii{|iiiii!K:iliijljii!iiiiiiiiiiiiii!iiiiiiiiiiiiii[iiiiiiii[iiiiiiiiii:iiiiiiiiiii^[iiiiiiii

I Denk er ook aan de geloovige zielen ver- |

- goeding te geven voor al het lijden dat | I uw uitstellen en uwe vergeetachtigheid haar | | veroorzaakt hebben.

| GEESTELIJKE RUIKER. Laten wij er aan |

| denken, dat wij door onze goede werken veel |

| meer dan door onze tranen de geloovige zielen s

I kunnen vertroosten, en zoo met haar de goede- -

1 ren verkrijgen, die God ons beloofd heeft.

~ H. Chrysostomus. quot;

| goorbftlb. z

U Archaugela Pauigarola, overste van het klooster ]]

- van de H. Martha, te Milaan, had een buiten- | ^ gewonen ijver voor de verlichting der zielen des f

2 vageviuirs.. Evenwel dacht zij zelden aan de ziel ? _ haars vaders, hoewel zij hem teederlijk bemind ^

- had tijdens zijn leven. Een onverwacht en won- i quot; derbaar voorval trok haar uit deze ongevoeligheid. | quot; Op Allerzielendag verschijnt haar eensklaps haar quot; _ bewaarengel, neemt haar bij de hand en geleidt _ i haar in den geest naar het vagevuur. Daar erkent -quot; zij tusschen de andere zielen de ziel van haar quot; ~ vader. Nauwelijks heeft ook hij zijne dochter ~

- erkent of hij verheft zich tot haar, terwijl hij -

- uitroept: „Helaas! Archaugela, hoe hebt gij zoo- -■ lang uwen vader kunnen vergeten in de folterin-

| geu, die hij lijdt? Gij toont u bezield met een Z

l i i i i i iii!i!iriiiii!iiiiiiiii:iii:!iii:!iii!iiiii!iiii:ii;::i.:iiiiiM i i::i;i!iiiiiiiiiiii!iiirii::;iii:iii!ii|'''I n

buitengewone liefde jegens vreemden; ik heb er velen zien verlossen door uwe voorbeden, en mij die uw vader ben, aan wien gij zooveel verschuldigd zijt, vergeet gij!quot; Arehangela was geheel ontsteld bij het hooren dezer verwijtingen, die zij erkende te verdienen, en in tranen smeltende beloofde zij aan haar vader alles aan te wenden om hem van zijne pijnen te verlossen.

Van dien dag af, had Archangela geen rust meer alvorens zij door hare gebeden, haar vasten en hare lijfkastij dingen die ziel, welke haar zoo dierbaar was, bevrijd had.

Jam en rntin%ötü laa.

Krachtdadigheid onzer voorbeden.

I.

e H. Augnstinus leert, dat onze voorbeden den overledenen nuttig zijn, of wel om hun eene volledige vergiffenis en volkomen kwijtschelding te verkrijgen, of minstens om de gestrengheid van hun vonnis te verzachten. Wij kunnen dus deze zielen bijstaan, hetzij door hare pijnen te verzachten, hetzij met don duur van haar lijden te verkorten, of met haar de vergiffenis te bekomen. Van deze verschillende manieren om haar te helpen is die, welke bestaai in het verminderen haren pijnen, de geringste der diensten.

= — 178 — f

iiiiiii®m|iiiiiiiiiiiiiiliiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii

| welke deze ongelukkigen van ons kunnen |

- verwachten. Deze wijze tast het kwaad -| niet in den wortel aan, en schiint slechts | | te werken op de straf, die de zielen als de | 1 geringste beschouwen, namelijk de pijn van I j het gevoel; eu inderdaad de straf van | | schade laat zij in haar geheel bestaan. I

- Wij kunnen ons ter nauwernood een enkel I I middel voorstellen om deze laatste te ver- 1

- zachten. Inderdaad het is onmogelijk dat -I hare achting en liefde jegens God ver- |

- minderen, en zij aldus minder bedroefd | I zouden zijn wegens de berooving daarvan, | ï' zoolang zij zich van Hem gescheiden zien. | p De eenige verkwikking welke wij haar -; hierin kunnen verschaffen, bestaat in het | I verkorten van den tijd der scheiding.

I II-

| Hij, die van tijd tot tijd eenige verzach- j

| ting aan de zielen des vagovuurs bezorgt, |

| handelt als een rijke, die eenige spijzen |

| zijner tafel aan een arme zendt, of aan |

- een hospitaal eenig geld bezorgt. Deze -| liefdegift kan de armen en de zieken wel ~

i i jiiiiiiiiaiinii i i iii i i i lt; i t i i i i i i min I I I I i jmim

- — 1^9 —

■jjiilüül I I I I I I I I I I I I I I I I I i I I I I I I I

I vertroosten en hunne ellenden verzachten ;

- maar zij is niet voldoend ■ om hen daarvan 1 te bevrijden en hun toestand te wijzigen.

- De ware weldoener van den arme is een I liefderijk geneesheer, die hem volkomen

- geneest, 't is de rijke, die, op het voorbeeld I der Goddelijke Voorzienigheid, hem geheel

- uit zijne armoede en ellende tracht te I verlossen om hem te stellen onder de vor-

- sten van zijn volk: dat is, hem te herstellen I in een toestand, passende aan personen

- van zijnen rang.

1 Zoo is het ook met de zielen des vage-

2 vuurs. Haar waarachtige weldoener is degene,

- die ze stelt op de plaatst welke haar te | midden der gelukzaligen in den hemel is i bereid. Den behoeftige opheffen uit het t slijk om hem te doen zitten naast de | vorsten, naast de vorsten zijns volks. Z (Ps. cxii. 7. 8.)

| Zulk een weldoener vervult opzichtens

| de zielen dezelfde bedieningen die de En-

- gelen jegens Lazarus vervulden, dien zij in | Abrahams schoot droegen. Ziedaar het | voornaamste en wonderbaarste uitwerksel | onzer voorbeden. Ziedaar het hoofddoel

— -186 — -

I II I I I I l: I I I I I I I I I I 1 1 r I. I I I I I I I I I I

~ waarnaar wij moeten streven voor de glorie quot;

- Gods en uit innig medelijden met die zielen, -^ die altijd ongelukkig zullen zijn, totdat zij ^

- in den hemel in den schoot haars Vaders -I rusten. Spannen wij dan al onze krachten I

- in om ze te troosten, zoolang zij daarvan -^ gescheiden zijn. I

: in. |

I God, die ons geopenbaard heeft, dat onze I

- voorbeden nuttig zijn voor de zielen des -I vagevuurs, maakt ons niet bekend, welke Z

- zielen wel, en welke niet in het vagevuur -_ zijn, noch waarin haar vonnis bestaat, noch _

- op welke wijze Hij de verdiensten onzer -

- voorbeden op die zielen toepast. ' Maar deze . | onbekendheid wel verre van ons te ont- quot; ï. moedigen, moet ons in tegendeel aansporen -| tot zooveel te krachtiger pogingen als wij |

- minder kunnen rekenen op de genoegzaam- -~ heid der goede werken, welke wij reeds te | | haren gunste volbracht hebben. — De -| mogelijke en ongekende kwalen treffen ons T

- dikwijls veel levendiger dan die, welke wij -^ als door ondervinding kennen. God wil, ^

III I I I I I I I I I I I I I I J 1 lil 1:11.1 I I I I i I I

met voor ons den staat der zielen, die deze wereld verlaten hebben, verborgen te houden, onzen ijver levendig houden; omdat wij, verondersteld dat die bloedverwant of vriend, dien wij bijzonder genegen zijn niet meer in het vagevuur is, wij er toch nog altijd eene menigte broeders in Jezus Christus hebben.

Verder wil Hij ons daai-door nog verplichten ora volgens den geest des geloots te handelen, en om al onze belangen in zijne handen te stellen. Dit vertrouwen vermeerdert zeer de verdiensten onzer goede werken- En het is volkomen zeker en zeer troostrijk, dat elk goed werk, ten gunste der zielen in het vagevuur verricht, zijne uitwerking voor eene of andere onder haar zal hebben.

Bevelen wij ons aan de Allerheiligste Maagd en de H.H. Bewaarengelen; bidden wij hen, dat zij ons zoo wel mogen bijstaan, dat wij er eindelijk in slagen ten minste ééne ziel uit het vagevuur te verlossen. Zij weten wat er voor die zielen voornamelijk en op Je eerste plaats moet verricht worden; zij zullen er ons toe brengen dat

te doen, en tevens bij God ten beste spreken, opdat Hij het aanvaarde. Denken wij er ondertusschen aan, volgens den uitmuntenden raad van den H. Augustinus, om van onzen kant alles te doen, wat wij kunnen en aan God te vragen wat wij niet kunnen; maar verzuimen wij niet, onze voorbeden te vereenigen met de gebeden en het Goddelijk Sacrificie van onze eenigen en algemeenen Verlosser.

Offer heden uwe voorbeden op ten gunste dier zielen, waarvan gij eenige afgekeerd-heid hebt gehad, ol aan wie gij eenig ongenoegen hebt veroorzaakt. Wees daarover innig bedroefd vooral zoo gij het ongelijk dat gij haar aangedaan, niet goed gemaakt hebt, alvorens zij deze wereld verlieten.

GEESTELIJKE RUIKER, Sommigen deelen hun goed uit en worden rijker. (Prov. xï. 24.)

Jloorbftlb.

De Gelukzalige Margareta Maria.

Men leest in liet leven der zalige Margareta Maria Alaeoque, die door Pi us IX, z. g. op onze altaren geplaatst is, de volgende bijzonderheid.

— 183 — i

iiiiiii:;;i::i:i i i¹ i iii!!iiii!ii;!;:i;-;!i;!iiiiiiii!ii;i i iiiliiiiiiiiiiMiiiüüiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiipiiiiin

Do Eervv. Moeder Greffier heeft eeue zaak ver- 1

liaald, die hier verdient geplaatst te worden, |

wijl. zij eene persoon aangaat, waarvoor de geheele |

orde der Visitatie eeue bijzondere genegeulieid f?

koesterde, namelijk de Eerw. Moeder Philiberte — ïi

Emmanuel de Montovi, overste van Annecy, wier 1

nagedachtenis in eere wordt gehouden, en wier 1

heilig leven een voorwerp van stichting is geweest 1

voor geheel het Instituut. Zij stierf tijdens het |

bestuur van Moeder Greffier, den 5 Februari 1688 |;

en werd door deze bijzonder aan de gelukzalige -

Margareta aanbevolen. Na eenigen tijd zeide de p.

Gelukzalige aan hare overste, dat God haar had 2

medegedeeld, dat deze ziel Hem zeer dierbaar i

was wegene hare liefde en hare getrouwheid in i

zijnen dienst, dat Hij haar eene overgroote be- Ë

looning in den hemel zou schenken nadat zij ^

hare zuivering in het vagevuur zou hebben vol- p

trokken. Hij toonde ze haar in die plaats, en -

zij zag, hoe zij groote verlichtingen ontving iu quot;

hare pijnen door de toevoeging der voorbeden en I

goede werken, die dagelijks voor haar in de ge- -heele orde der Visitatie werden opgeofferd.

Den nacht tusschen Witten Donderdag en quot;

Goeden Vrijdag liet onze Heer aan Zuster Mar- .

gareta die nog biddende was voor die goede overste -

deze; ziel zien als geplaatst onder den kelk, die ~

de H. Hostie bevatte, en deelende in do verdien- 2

sten van zijnen doodstrijd iu den hof der Olijven. _

Op Paaschdag, die dat jaar op 18 April viel, zag -

zij haar als in een begin van gelukzaligheid, vol quot;

liiiilliillinil i i i i l i n: r: i r i l i;i;ii; i..,iiii:;iiiiiiiiiii:iiiiiniiiii'i;ii:i i in

hoop en verlangen God weldra te zien en te bezitten. Eindelijk op den Zondag van den Goeden Herder, zag zij haar als zich verliezende en zachtjes wegzinkende in de glorie, en op welluidende wijze zingende den geliefkoosden lofzang van 's Heeren dienares: De liefde zegeviert, de liefde geniet, de-liefde verblijdt zich in God..

Deze heilige en vurige overste, bezield met groote liefde voor den Regel en.den 5 Februari in roe]) van heiligheid gestorven, trad eerst op den 1 Mei in 't bezit der hemelschc glorie, zooals aan de Gelukzalige Margareta geopenbaard werd, en God vertraagde, om haar te zuiveren, haar geluk zes en tachtig dagen.

osx^z

i! i i i i i i i i i i i i i i i i i i i i i i i a i i

Wioéc tn nuinriasrc BiUt»

Over de voornaamste middelen om de zielen des Vage vuur s te hulp te komen.

I.

hebben twee middelen om veel

- ^i^lPgoed te doen aan de zielen des

vagevuurs. liet eene, dat meer I eigenaardig schijnt voor hen, die voor an-[ deren borg willon stellen, bestaat hierin,

- dat men zelfs aan de goddelijke rechtvaar-quot; digheid voldoet, hetgeen die zielen schuldig

- zijn. Jezus Christus heeft dit middel gekozen ; om het menschelijk geslacht van de eeuwige

- verdoemenis vrij ^te kuopen ; Hij heelt zelfs quot; oneindig meer betaald dan noodig was om

I illülll I I I i I I I I 1 I I 1 I i I 1 I I gt; I I 1 I I I ¹

(TS\(§e)lra

— i8ö -

■ I I I I I I I I I I ■ I I I I I I I i I I I I I I I I ii

quot; de schulden van alle menschen te voldoen.

- Doch, wat ons betreft, helaas! wat zou er I van ons worden, als wij, om eene ziel uit

- het vagevuur te verlossen, dezelfde pijn 1 moesten lijden, welke zij verduurt? Maar

- de Heer moedigt ons hier aan: Bijverzekert I ons, dat Hij geene vergelijking maakt tus-

- schen de waarde van onze goede werken I en de gedwongen smarten, welke de zielen

- des vagevuurs lijden. Daar onze goede . werken van onzen vrijen wil voorkomen,

- krijgen zij eene zeer groote voldoenings-I waarde uit hunne vereeniging met de ver-

- diensten van Jezus Christus al veroorzaken

- zij van nature geene lichamelijke smavt. quot; In dit opzicht mogen wij dus een groot

- vertrouwen hebben in het goede, dat wij | doen; want wij doen dit goede niet uit i ons zeiven, non quasi ex nobis: zijne ^ verdienste spruit dus niet voort uit ons, | maar uit het dierbaar bloed van Jezus [ Christus.

1 II-

| Het tweede middel komt meer overeen

I met onze zwakheid en armoede, en ook met

I — 187 -

■ die goedgunstigheid en vaderlijke liefde, I

- welke God ons toedraagt, en die wij volgens -I zijn verlangen op hoogen prijs moeten stellen. I

Het is het middel des geheds, waardoor I

I wij eene vermindering verwerven, wanneer I

- wij in de onmogelijkheid zijn om de geheele -I schuld te betalen. 1

Inderdaad, wij zijn de kinderen van een I

% algemeenen Vader, en als wij bidden voor I

- onze broeders, voegt Jezus Christus, die de -I oudste der familie is, zich bij ons en plaatst I j zich aan ons hoofd. Hij wordt onze voor- -1 spreker en legt ons die woorden in den I 1 mond, waardoor wij Hem zijn rijk, de -

1 vergiffenis onzer schulden en al hetgeen I | ons noodzakelijk is, moeten vragen. Dit -

- is, zoo men wil, eene meer indirecte manier _ quot; om aan de Goddelijke rechtvaardigheid te ~

- voldoen; doch wijl zij de nederigste en de . ~ hartelijkste is, is zij zoo aangenaam aan quot;

- God, dat wij door de andere manier bijna -| geen goeden uitslag kunnen verwachten, quot;

- zoo wij deze verwaarloozen. De Heer heeft -

2 zelfs aan hot gebed veel uitdrukkelijkere quot;

- beloften gedaan, dan aan de eigenlijke § | voldoening. Ziehier wat Hij ons door den |

I If^lll III I I I I I I | I I I I I I I I I I III III I I I!

- _ 188 — I

iiiriiiïïniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiNiiiiiiiiirüüiiiiiüiHiiHimiiiiiiiiiiiiiiiiimiliiiiiiniiinüiiHifiiiiiiii

v mond van den H. Joannes gezegd heeft: I

- die weet dat zijne broeder gezondigd -I heeft, raaar niet doodelijk, hij bidde, en hij I i zal voor zijn broeder het leven verwerven.quot; -

1 (i. Joan. v. 16.) I

: ui. :

2 Om zulk een groot goed te verkrijgen, I I moeten wij zorg dragen, dat wij de werken -| en het gebed niet van elkander scheiden; I i want het gebed zonder do werken heeft | Z. iets van luiheid, en de werken zonder het i

- gebed schijnan verwaandheid te zijn. Hetzij quot;

I wij ons zeiven aan God aanbieden als I

- borgen of wel als voorsprekers van de ge- quot;

II loovige zielen, wij verwachten van Hem -1 altiid ei-no daad van goedgunstigheid en | I bijzondere barmhartigheid, waarop noch wij, -

■ noch de geloovige zielen, voor welke wij ~

- ten beste spreken, eenig recht hebben. -

- Wij hebben er persoonlijk geen recht op, 1 I omdat wij te arm zijn, en omdat wij zeiven -

■ jegens God met schulden overladen zijn. 2 | Inderdaad, wanneer wij geheel ons leven, | ~ hoe lang het ook moge wezen, besteden |

i;i i» I I I I I I I l li |ri:| I l l I ï l I I I I I I I I I I i

— 189 — -

om voor ons zeiven te bidden en te voldoen, I dan zouden wij niet in staat zijn om de I zaligheid te verdienen, omdat wij zoo weinig I goed kunnen doen. De zaligheid is eerder -eene genade Gods dan wel de vrucht van 1 onze goede werken.

De zielen des vagevunrs hebben ook geen I recht oj) de barmhartigheid, omdat de schuld -van een schepsel jegens zijn Schepper eene I schuld van,volmaakte en persoonlijke dienst- -baarheid is. Wanneer zij in het leven 1 hieraan niet volkomen voldaan hebben, dan -is het billijk, dat zij zeiven de straf er I voor lijden. God had hun zijn eigen Zoon -tot een almachtigen borg gegeven, en zij Z hebben Hem beleedigd. Met welk recht -zouden zij aanspraak kunnen maken, voor- Z deel te trekken uit onze bemiddeling nadat -zij misbruik gemaakt hebben van die van Z Jesus Christus! Bovendien, hun vonnis is ; geveld en heeft al de kracht van eene -afgedane zaak; dit vonnis te verzachten of quot; te niet te doen, behoort alleen aan de -Goddelijke goedertierenheid, wie het vrij ; staat onze voldoeningen en gebeden al of -n^:et te hunnen voordeele aan te nomen. I

■ * i i i i i i i i i i i i i i i i i i i i i

I — 190 —

I Ja, liadde God ons zijne barmhartige oog- |

r merken niet geopenbaard, dan zou het |

quot; verwaandheid zijn er op te rekenen. Dit I

| is het gevoelen van den H. Gregorius, |

| hetwelk hij uitdrukkelijk belijdt in een I

- zijner gebeden. Het is dan het algemeene | 4 en onbetwijfelbare gevoelen van alle God- | I geleerden, dat onze voldoeningen eene zekere | I kracht bezitten, omdat God in zijne goed- |

- heid zich gewaardigt' ze te aanvaarden, f Z bijgevolg zijn wij verplicht onze smeokingen | | tot Hem op te zenden.

| De H. Angastinus bemerkt, dat de toe- _

- voeging der goede werken aan de geloovige | 1 zielen veel afhangt van het leven, dat die j

1 zielen hier op aarde geleid hebben, en | | volgens de theologanten zijn er zielen, |

- waaraan God onze goede werken slechts |

- bij uitzondering toepast, om haar te |

2 straffen over hare hardnekkigheid in de ' J zonde, of haar gebrek aan liefde tot den g l naaste. Mogen wij in het algemeen gespro- Z

- ken hopen, dat al onze goede werken in -quot; de vereischte gesteltenis aanGod opgedragen, ~

- eenig heilzaam uitwerksel voortbrengen!; | | wanneer er sprake is van die, welke wij |

:'|'i(llquot;'l|VI!l| I'PTIIIIHHÜIII I |ll!|l'!l|l!!IIIIll|ll!!|ll'!||!ll|ll!l|llilIl!!!|!!!I|l:;ill!!l|!lllll5l1|!1ltlllHI!H!ll«lir_:quot;'^v,!

— 191 - ^

'liiuiiiiil.iM I i I i i i =■ I :;i i i i i I :i :

voor deze of gene ziel in het bijzonder |

verrichten, dan moeten wij er vurige ge- I

beden bijvoegen, opdat het God behagen 1

moge, ze ter hare gunste te aanvaarden, I

zelfs wanneer zij niet waardig mocht zijn |

de toepassing er van te erlangen. |

Onderzoek hier met wellce vurigheid gij |

gewoon zijt u van uwe verplichtingen jegens S

de overledenen te kwijten, en vooral of |

gij door uwen staat gehouden zijt er voor |

te zorgen, dat ook anderen hierin niet te | kort schieten.

Het heilig Concilie van ïrente vermaant 1

dringend, dat men die goede werken of quot;

gebeden niet, zooals het maar al te dik- I

wijls geschiedt, welstaanshalve of onver- quot;

schillig moet verrichten. 1

Doe vandaag gedurende een kwartier |

uurs bezoek bij het H. Sacrament en bid -

Onzen Heer Jesus Christus, dat Hij zich |

gewaardige het vonnis te verzachten, dat j

zekere zielen veroordeelt om slechts voor |

een gedeelte het voordeel van onze goede |

werken te genieten. |

GEESTELIJKE RUIKER. Denken wij er wei i

aan, dat wij nog meer door onze goede werken, i

— 192 —

I I I I i I I I I I I I

quot; dan door onze tranen, groote vertroostingen aan quot;

quot; de zielen kunnen geven, en voor haar de goe- _

2 deren verkrijgen, die God ons beloofd heeft. «

i H. Chrvsostomus. --

- gootbfctö. |

De eeuige zoou van eene voorname weduwe |

4 werd door zijnen vijand gedood. De moordenaar

quot; verborg ziek uit vreeze van gevangen genomen |

~ te zullen worden. Hij waande zich in zekerheid, ^

•J maar niet alleen wist de weduwe, waar hij zich p.

- bevond, ook de rechter werd er van verwittigd, r quot; Reeds waren de gerechtsdienaars op weg om | 3 hem gevangen te nemen, toen die edelmoedige |

- vrouw elke wraak van zicli afwerpend, hem liet ^

- zeggen, dat hij zich zoo spoedig mogelijk zoude -quot; redden, en om hem dit gemakkelijk te maken, _ I liet zij hem geld bezorgen en zelfs het paard van _

- haren zoon, dien hij zoo wreed vermoord had. — || ~ Daarna begon zij te bidden voor de ziel van haren ~ quot; dierbaren zoon. Nauwelijks had zij haar gebed _ « begonnen of haar dierbaar kind verscheen haar _

- schitterend van glorie. Hij verzekerde haar dat -quot; ter belooning van haar edelmoedige liefdedaad, ~ quot; God hem uit de vlammen des vagevuurs had _ _ bevrijd, waartoe hij voor verscheidene jaren was -

- veroordeeld. Oordeel hieruit, wat een enkele akte -^ van heldhaftige liefde bij God vermag om zijne v | gramschap te stillen.

i i i i i i i i i i i i i i i ■ i

lm tn Jóij»

Voorwaarden die vereisoht worden, opdat onze voorbede vruchtbaar zij.

I.

et gebeurt somtijds in den zomer, dat «xJi^Qeene wolk, die een onwedor veroor-lt; zaakt, oen overvloediger! regen aan het dorstende aardrijk belooft; maar er vallen slechts enkele regendroppels uit de wolk en do smachtende aarde wordt niet verkwikt. Zoo ook gebeurt het niet zelden, dat men veel doet en bidt voor de geloovige zielen in het vagevuur, vooral op hooge feestdagen en bg plechtige lijkdiensten. Toch hebben de arme zielen er weinig verkwikking van, omdat velen verzuimen de vereischte voor-

_ -194 —

I .|quot; IÜIIIIIIIII I '•illlliftllilllli^|lljill!^|i^!,!,l^,l!'|!!l!|!!!H!l!ll' I I'l'lllli:! I 1 I I'J-i'ii Üllllilllillliilll'llll

- waarden te vervullen, die hunne gebeden

- verdienstelijk en vruchtbaar kunnen maken. Z Voor de overledenen bidden is zulk oen

- schoon werk, dat de een zich naar den I lijkdienst begeeft, omdat het zoo behoort,

- een ander uit menschelijk opzicht, nog een I ander eindelijk met de oprechte bedoeling

- er voor do overledenen te bidden; weinigen I nochtans dragen zorg in staat van genade

- te zijn, ten einde zoo te kunnen bidden, I dat zij door God verhoord worden, en werken

- te kunnen verrichten die verdienstelijk zijn Z ter zaligheid. Hoe tof-h kan imn aan anderen quot; de verdiensten zijner goede werken toevoegen, I als men zelf niet in staat is iets verdien-■ stelijics te doen? Die zich zeiven niets I gunt, zal hij fjoedgunslig zijn jegens een quot; ander ? quot; quot; (Eccli. xiv. 5.)

i II.

quot; De werken, die men in staat van dood-1 zonde doet, kunnen goed zijn uit hunne | natuur; maar God beschouwt ze niet als | verdienstelijk voor liet '.wige leven; De | Allerhoogste heeft geen, wdgevallen aan

I I I Ü'ÜIIÜIIII'.I! ültllll lüllll

— 105 -

ïïiiiiiiiini:iiiiiiiiiiiiiiiiiii:iiiii|iii:iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii!iiiiiiiiiiiiiiiiiii:iiiiiiiiii|iii;iiiiiiiii:iii i i imj

| de ijavcn der goddeloozen, en ziet de

- offers der ongerechtigen niet aan.

~ (Eccli. xxxiv. 23). ;

| Het zijn doode werken. 1 Het martelaarschap zelfs is van geen ~

- waarde, zegt de If. Paulus, zonder de liefde. -i Wat kunnen dan de verstervingen, de ge- I t beden van een zondaar waard zijn, die zonder -ï zorg te dragen zich zei ven van de ketenen 1 f der hel te bevrijden, medelijden gevoelt met -

de tijdelijke straffen der rechtvaardigen in i

het vagevuur? Hoe wil hij de Goddelijke -

rechtvaardigheid, die door anderen beleedigd Z

| is, verzoenen, terwijl hij zelf met God in -

vijandschap leeft? Hij wil den splinter uit I

het oog van zün naaste trekken, terwijl hij -

den balk niet ziet, die in zijn eigen oog I

steekt. God, zoo zegt de H. man Job, kan quot;

geene huichelachtige ziel in zijne tegen- I woordigheid dulden.

Daarenboven, kunnen do geloovige zielen I

zonder afgrijzen zien, dat men haar eene quot;

hand toereikt, die haren bruidegom Jezus I Christus gekruisigd heeft en die nog met

diens bloed bevlekt is? Kunnen zij zien, ^

dat een slaaf des duivels haar de poorten quot;

— 196 —

| des hemels opent? En inderdaad, is de zon-

1 daar, die hardnekkig is in de boosheid, niet

| op weg zich voor eeuwig van het gezelschap

- der gelukzaligen af te scheiden en zich in | den poel der hel te storten?

Hieruit volgt, dat ofschoon de goede wer-Z ken der zondaars geene zonde zijn, zij toch

- niet als verdienstelijk voor den hemel worden | beschouwd.

I m.

| Er zijn nochtans werken die zoozeer goed

- zijn uit hunne natuur, dat hunne waarde 1 niet afhangt van de goede gesteltenis des-i genen, die ze verricht. Deze worden altijd | door God aangenomen. Zoodanig zijn b. v. P de offerande der H. Mis, die niets van hare

1 waarde verliest, ook al zou hij die ze op-

2 draagt, een onwaardig priester zijn, of al 1 werd ze besteld door iemand die in staat | van doodzonde is. Maar ofschoon God deze

- werken onfeilbaar aanneemt, zoo geschiedt fquot; dit toch niet ter wille van dengenen, die

- ze opoffert, maar ter wille van den eeuwigen i priester, Jezus Christus. Het offer wordt

!iliiii{!NiKiiiM!!r!i:|iii!|i'!!|i:»!i:iii|iiii|i!i:i 'iiiriiiinnüii! i i i:: . i ;iii:j i: i i :i

: — -107 — l

lllllllllillinillilllllllllllllliillllllllillllilliiriiliililijilllllllllllllllllililllüllii:;!!!:;;!!!!;!!!!!!! |ill|||l||Ii||||i||[|i||||||f|„|_:|,|

; zonder twijfel aangenomen; maar, wat de quot;

- bedoeling aangaat, die de zondaar zich quot; _ gesteld heeft, zij kan door God verworpen ~ j worden, want als werk van een zondaar, -I heeft het geene verdienste. Zoo weigert de f | Kerk ook somtijds de gaven, die haar van -| openbare zondaars geworden.

| Als wii ons dus de deugdelijkheid onzer -

1 goede werken en gebeden willen verzekeren, I | of beter nog, als wij het vertrouwen willen | | hebben, dat God ze goedgunstig zal aan- 1

- nemen, en ze de bijzondere bestemming I | zal geven, die wij wenschen dat ze zullen f | hebben, moeten wij ons vóór alles in staat -| van genade stellen en ons met God verzoenen. 1 | Dan kan Hij ons beschouwer, als zijne 1 | kinderen en vrienden; Hij kan in zijne | | goedheid onze vrome bedoelingen ondersteu- quot;

- nen, hetzij wij hem alleen heilige werken Z

2 aanbieden, hetzij wij hem werken aanbieden quot;

- wier deugdelijkheid afhangt van den staat I | van genade. -| De rechtvaardige begint altijd met zich i 1 zelven te vernederen en te beschuldigen. 1

- Neem das de vrome gewoonte aan, eerst -I een akte van berouw te verwekken voor §

iliiii^iHiiimiiiiiiiiiiiiiniiiii iiüii .iiiiii{|iiiiiiii:i r ■ ■ ■ , i , , , , ,,

— 198 —

Ij vi? iri'llisllll lïlilnrill: I I 11n i

* gü u neerzet om voor de overledenen te ^

- bidden. Zp gij iti staat van doodzonde, ^ Z ontvang dan zoo mogelijk eerst liet Sacra- |

- ment van Boetvaardigheid. Als wij iets -I tegen onzen broeder hebben, moeten wij I

- naar het voorschrift van Jezus Christus § I ons eerst met dien broeder verzoenen, vóór I

- wij onze offers aan Gol opdragen. Hoe -Z willen wij dat Hij ze van onze handaanneme, |

- als wij zijne vijanden zijn? Ha eerst u | I verzoenen. _

Offer heden uwe gebeden en goede werken 1

I voor do zielen op, voor welke gij ze vroeger |

- te vergeefs opdroegt.

GEESTELIJKE RUIKER. Gij hebt het mij |

quot; gedaan. Matth.- xxv 40. |

I JJoorbfflb. ]

I Maria der Engelen. I

Er bestaat een zeer stichtende levcnsbesch rij ving §

- van Maria der Engelen, eeno karmelieternon door -■ quot; Z. TI. Pi us ]X zalig verklaard.

1 Ziehier eenige trekken: Men kan verzekeren quot;

- dat de Gelukzalige eeuc heldhaftige liefde en ge- -

- negenheid had voor de zielen des vagevuurs. Twee -quot; oorzaken droegen veel bij om haar deze gevoelens quot; Z. in te boezemen. De eerste was hare liefde tot ^

ui 1,1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 111 1 i i 1 1 i ■ 1 ■ 1

I 199 —

^ God. Gecuc ziiuk is aau God dierbnarder dan die

- zieleu, «lie door de vlanmien des vagevuurs wor-

- den gezuiverd. Maria der Engelen wist dit zeer

- goed. Zoo vurig bijgevolg hare liefde voor den quot; Goddelijken Meester was, zoo vurig was ook haar

- verlangen om de zieleu te bevrijden, die zij wist,

- dat zoo teeder door Hem bemind worden.

_ tweede oorzaak was hare liefde jegens den

- naaste. Een bovennatuurlijk licht had haar den ■ droevigen staat der zielen en hare onuitsjn'ekeliike ^ smarten geopenbaard. Deze kennis had levendig „ ^aar medelijden ter harer gunste opgewekt en

- dreef haar aau om alles te doen, teu einde hare

- bevrijding te verkrijgen. Gebed, vasten, boetvaar-* digheid, niets verwaarloosde zij om tot een zoo [; christelijk doel te geraken, en wat zij zelve deed,

daartoe trachtte zij ook hare Medezusters en andere

- wereldlijke personen aan te zetten.

r Daar er geen heilig werk van meer nut is voor

^ de zieleu des vagevuurs dan het heilig Sacrificie

- quot;er Mis, droeg Maria der Engelen zorg dit dik-I wij Is voor hare rust te laten opdragen. Men zag | haar, om tot dit doel te geraken, de hulp van L den rijke inroepen en zich toeleggen op god-g vruchtige werken. Toen zij de bediening van | priorin waarnam, hield zij zich bezig met altaar-y dwalen en versierselen te vervaardigen, die zij aan ^ eeneu priester of aan ecuo kerk zond, voor eenige | betaling vragende, dat men Missen zou lezen lot p intentie der arme zielen.

1* Zij boezemde deze edelmoedige gevoelens aan

^llni!|lill||||liipi||||;:i||li I II' H|!l|t||l||| | | l||l|gt;l|!||||||l||j{l{|||||||i|||||||||||||;';||||;|||||||||||||||||

— ■aoo —

I ill i II i I I I I I

quot; hare Zusters iu, cu zette ze aau om zieli met de-

quot; zelfde werken liezig te houden. Iu een der jaren

- dat zij priorin was, had zij eens des nachts voor

- de overledeueu; zij gaf toe aan eeue vervoering quot; van ijver en beloofde om, zoolang als harehedie-Z ning duurde, alle maanden vijf Missen ter hunner

- intentie te lateu lezeu. Des morgeus deelde zij

- hare helofte mede aan de Zusters, die voor de ~ uitgaven moesten zorgen, doeli dezen merkten haar ~ op, dat haar verlangen niet kou vervuld worden,

- wegens de uiterste armoede van het huis. Toen

- kwam God op eene wonderbare wijze de edelmoe-~ dige priorin te hulp. In den loop van den dag _ kwam een onbekende haar bezoeken. Hij zeide

- haar, dat, het zijne gewoonte was een groot aantal

- Missen te laten lezen, en dat hij zieh aangespoord t had gevoeld, haar eene aalmoes te geven, opdat zij g er daarvoor elke maand vijf zon laten opdragen, ~ haar overigens alle vrijheid latende omtrent de quot; toepassing van het H. Offer.

PlIIlIlÏÏillIIIIIIIIIIIIIIIIIIIÜIÜIIIIIIIllllllllllllll quot;IIIlUlllllquot;quot;!quot;!!!quot;!!!!'! UIIÜquot; I Wquot;!' quot;Iquot; I ■

JW tn rnmirhisrf BfUi.

Over de werken, die tot afboeting kunnen dienen.

I.

I e menschen stellen er zich doorgaans sniet mede tevreden, dat de schuldenaars hen op eenige manier, hoe dan ook, voldoen; maar zij vorderen eene voldoening, geëvenredigd aan de schuld, en van denzelfden aard als deze. Aldus stelt hij, die in zijne- belangen benadeeld is, zich niet tevreden met eene verontschuldiging; maar hij wil geld.

Is er iemand in zijne eer aangetast, dan neemt hij geen genoegen met een handvol geld; maar hij eischt, dat men den laster herroepe, en eerherstel geve.

!llllililllilllllllltli[|!i::iiiHl: l iinapwimi i i i ■ i ■ i ■ ■

— 202 — -

Welnu, beschouw thans hoe vrijgevig het |

liart van God ip. Xiet slechts schenkt Hij |

ons gemakkelijk het grootste gedeelte onzer P

schulden kwijt, en voornamelijk de eeuwige |

straften der hel; maar hij heeft ook eene 1

menigte middelen uitgedacht om niet alleen j

ons zeiven, maar ook onzen evennaaste van |

de tijdelijke straffen te bevrijden, die wij |

na onzen dood zouden moeten ondergaan. 1

Nog meer. Hij laat ons volkomen vrij t

om het middel te kiezen, om He n te voldoen. |

Elk verdienstelijk werk kan tot afboeting i

dienen: If.Sacramenten,'gebeden, aalmoezen, I

verstervingen, in één woord, iedere akte -

van christelijke deugd. I

»Een verduldig mensch, zegt Thomas a -

Kempis (boek r, hoofdstuk 24), heeft ia |

dit leven een goed en zalig vagevuur, die, |

a!s hij verongelijkt wordt, meer bedroefd is §

over de boosheid van een ander, dan over |

het leed, dat hem aangedaan wordt; die |

gaarne bidt voor degenen die hem tegen- |

streven, en het ongelijk van harte vergeeft; i

die niet uitstelt aan anderen vergiffenis te quot;

vragen; die lichter tot medelijden dan tot -

gramschap bewogen wordt; die zich zei ven |

i i:ii;i i i i mi:; i i i i i i iiüüi i iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiHiüniüiiiüiiiiiiiiiniliiHivi

; — 203 —

iiiliiilliiiillililiiiil;.,i .1 i i j j i. i.j.i |

; dikwijls gewold aandoet, en er op uit is, • om het vleesch volkomen aan den geest te ; onderwerpen.quot;

Niets belet ons de verdienste hiervan aan ; de geloovige zielen toe te passen. Dit is een

■ groote troost voor de geloovigen, die bij ge-. brek aan fortuin of ter oorzake hunner

■ maatschappelijke positie, niet veel aalmoezen , kannen geven, of heilige Missen doen lezen, ' ^lloch lange gebeden of andere godvruchtige ! oefeningen kunnen verrichten.

II.

Maar al kunnen nu ook alle verdienstelijke werken tot voldoening der overledenen

dienen, er bestaat echter een groot onder- ,

scheid tusscliRii die verdienstelijke werken :

onderling; hetzij om reden hunner eigene !

verscheidenheid, hetzij ter oorzake vau de :

wijze, waarop men ze verricht. !

Wat de wijze aangaat, waarop men ze i

doet, de H. Thomas leert, dat zij de over- !

ledenen te goede komen, naar gelang de I

liefde en de meening, waarmede men ze I

verricht. Met hoe meer zuiverheid, liefde, i

•IIIIIIIIIinilillHIIIIIIIIIIIIIIIIIIHIIIiiiilg I ■ llülllllll!!. I' I I I | ' |

vurigheid en oprechtheid van meen in g een vriend der geloovige zielen handelt, des te krachtiger is de hulp, die hij haar verschaft.

Wat de eigene verscheidenheid der werken zelve betreft, moet men in aanmerking nemen, dat hunne waarde aangroeit, naarmate de te overwinnen moeilijkheid grooter is.

Hieruit volgt, dat de geloovige zielen soms krachtiger geholpen worden door de werken van barmhartigheid, ten voordeele der armen uitgeoefend, en door het gebed en het ontvangen der H. Sacramenten, dan door akten van lichamelijke versterving, al zijn ze ook in schijn lastiger. Alzoo, in welken staat of stand wij leven, is het ons niet moeilijk de geloovige zielen te helpen; en het is zulk eene zware taak niet, de geloovige zielen uit het vagevuur naar den hemel te brengen. Een oprechte wil is daartoe voldoende.

III.

Doch het beste en krachtigste geneesmiddel zoowel voor de levenden als voor de

dooden is het H. Sacrificie der Mis. Daar offert zich Jezus als een boetoffer op; Hij is er onze voorspreker, om voor ons alles te verkrijgen wat wij begeeren. Daar vernieuwt Hij, ten gunste der ziel, waarvoor men de H. Mis opdraagt, hetzelfde Sacrificie, dat Hij weleer op den berg van Calvarië heeft opgedragen: een offer van oneindige waarde, waardoor Hij het menschelijk geslacht, niet alleen van de hel, maar ook van het vagevuur verlost heeft; inderdaad, Hij heeft aldaar aan God eene volkomene voldoening gebracht voor alle zonden, zoowel doodzonden als dagelijksche zonden, en voor de schulden aller menschen.

De waarde eener enkele H. Mis is zoo groot, dat zij ongetwijfeld voldoende zou zijn, om alle geloovige zielen te verlossen, indien, gelijk de Godgeleerden het met den kardinaal Bona verklaren, indien Jezus Christus zelt er de toepassing niet van beperkt had volgens zijne verhevene doeleinden, en volgens de gesteltenissen dergenen, die ze opdragen, of die er de vruchten van moeten ontvangen. Vandaar het gebruik der H. Kerk om voor denzelfden overledene meer-

— '20(5 —

llllllllllllllllliNlill I W«1WIIIIIIIIIIHWWIIIII I ülüllliilil'iill I I I I I l!l!llll|n,l

dere H. Missen te lezen, die zij vergezelt met vele gebeden, opdat het offir tiode aangenaam zij; niet in zich zelve, wat altijd onfeilbaar zeker is, maar aangenaam

uit het oogpunt der bijzondere meening, I die men heeft bij het opdragen.

Nooit is de H. Mis beroofd van hare |

algemeene uitwerkselen, wijl iedere Mis r

wordt opgedragen door Jezus Christus, in _

naam der geheele Ketk en voor alle geloo- -

vigen. Offertur quolidie 'pro vivis et .

morluis: geen enkele H. Mis wordt opge- -

dragen, zonder dat zij den dauw des Hemels I

over het vagevuur doet nederdalen; maar r

zal zij een overvloediger verfrissching aan- .

brengen, en op eene bijzondere wijze de |

zielen helpen, waarvoor de H. Misgelezen |

wordt, dan moet hij, die ze opdraagt of |

laat opdragen, die daad, de heiligste van -

alle, doen vergezeld gaan van waarlijk ver- quot; dienstelijke gesteltenissen.

Wilt gij dus krachtig bijdragen tot de |

verlossing van een groot aantal zielen, leg |

u dan met een heiligen ijver toe op de goede |

werken, die zich het best met uwen staat -

en uwe roeping vereenigen. |

i!i:;i:iitii i i i i r!!!i.;!;i':!!i;:!!i!ii:i:!!!liii:liiiiliililiiiillllii:itiliiiilllllliiiiliilinililiiiililiiliiiili^i!

j _ 207 —

lllllllllIlllllllllllllllllllllllllilllllllllllllllllllllllllllllllllMlllitlil lllllllllllllllllllllllHilHIIIIIIIIIHHI,,,!,,,,!!!!;! i;gt;||||||^|

| Vervul uwe dagelijksche plichten met 1 ■f een heilig verlangen om er haar de vruchten -I van toe te passen; zoo gij kunt, laat dan B | nu en dan eene H. Mis lezen; zoo niet, | 4 tracht er dan zooveel mogelijk bij te wonen; 1 | vereenig u dikwijls met het II. Hart van I | Jezus, dat zich op ieder uur van den dag B ■; in eenige plaats der wereld op het altaar -| slachtoffert voor de levenden en afgestor- | | venen ; alzoo zult gij u eeniger wijze al die -| Missen toeëigenen, voornamelijk op do feest- Z I dagen, waarop alle herders verplicht zijn -. voor het volk de If. Mis op te dragen, i | Denk vandaag in het bijzonder aan de -■ zielen uwer geestelijke overheden, en vooral Z I dergenen, die voor u in het bijzonder, de -I H. Mis hebben opgedragen; de pausen, | I bisschoppen, prelaten, pastoors, biechtvaders quot; I of andere geestelijken, die u eenigen gees- -; tel ijken dienst bewezen hebben Het is i | voor ons een heilige plicht hen te eeren, Z ; zelfs na hunnen dood, en hun onze vol- quot; doeningen aan te bieden in ruil van hot -goede, dat zij aan onze ziel hebben gedaan. quot;

lllⁱ^^,t|lll!|||li|';i'|||ill'quot;:|iri|lllt|ll!!|!i|^:li^,quot;| I !i I I I¹quot; |l!l!|lll^:||l';|:' | |l | | , ,

— 208 —

lllllllgjllllllllllllllllllllllllülltltlllHlllllllillllilllllllIllllllllllllIIIIIIIIIIIHliülülllllül^llilillMili! :il!ill;!:ill;!HIIIIII|ÏIII!|II