HISTORISCHE BOEKEN;

itladz.

HM/..

Ue Spreuken ....

(Jenesis.....

1— 55

De Prediker.......

. 637—645

Exodus ......

55—100

Het Hooglied......

. 645—649

Leviticus......

100—134

Numeri......

mU'ETlSCHE DOEKEN

Deuteronomium....

181—219

Jozua ..........

320—247

Jeremia.......

. 703—763

lligteren.......

247—273

De Klaagliederen van Jeremia .

. 763—768

Kuth..........

274—377

Ezechiël.......

. 768—832

Eerste boek Samuel.....

377—313

Daniël.......

. 822—839

Tweede boek Samuel .

313—341

Eerste boek der Koningen . . .

343—376

. 847—850

Tweede boek der Koningen.

376—409

. 850—856

Eerste boek der Kronijken .

409—440

Obadja

. 856, 857

Tweede boek der Kronijken. .

440—478

. 857—859

Ezra......

478—488

. 859—863

Xehemia.....

489—504

Nahum ....

*•••••»

. 864—866

Ester

504—513

Habakuk . . .

. 866—868

DICHTERLIJKE BOEKEN:

Zefanja.....

. 868—871

. 871, 873

Jol).....

513—541

Zacharia .

. 873—882

De Psalmen........

542—613

. 883—884

HOOFDSTUK 1.

In den beginne schiep God den hemel en dc aarde.

2 De aarde nu was woest en ledig, en duisternis was op den afgrond; en de (ieest Gods zweefde op de wateren.

3 En God zeide: Er zij licht: en er werd licht.

4 Eu God zag het licht dat het goed was; en God maakte scheiding tusschen het licht en tusschen de duisternis;

5 en God noemde het licht dag, en de duisternis noemde hij nacht. Toen was het avond geweest en het was morgen geweest, de eerste dag.

0 Eu God zeide: Er zij een uitspansel In het midden der wateren, en dat make scheiding tusschen wateren en wateren.

7 En God maakte het uitspansel, en maakte scheiding tusschen de wateren die onder het uitspansel zijn en tusschen de wateren die hoven het uitspansel zijn: en het was alzoo.

8 En God noemde het uitspansel hemel. Toen was het avond geweest en het was morgen geweest, de tweede dag.

9 En God zeide: Dat de wateren van onder den hemel in éene plaats vergaderd worden, en dat het drooge gezien worde: en het was alzoo.

10 En God noemde het drooge aarde, en de vergadering der wateren noemde hij zeeën: en God zag dat het goed was.

11 En (iod zeide: Dat de aarde uit-scliiete grasscheutjes, kruid zaadzaaijende, vruehthnar geboomte, dragende vracht naar zijnen aard, welks zaad daarin zij op dp aarde: en het was alzoo.

12 En de aarde bragt voort grasscheutjes, kruid zaadzaaijende naar zijnen aard, en vruchtdragend geboomte, welks zaad daarin was, naar zijnen aard: en God zag dat hot goed was.

13 Toen was het avond geweest en het was morgen geweest, de derde dag.

14 En God zeide: Dat er lichten zijn in hot uitspansel des hemels, om scheiding te maken tusschen den dag en tusschen den nacht; en dat ze zijn tot teekenen en tot gezette tijden, en tot dagen en jaren;

15 en dat ze, zijn tot lichten in het uitspansel des hemels, om licht te geven op de aarde: en het was alzoo.

1(5 God dan maakte de twee groote lichten, het groote licht tot heerschappij des daags, en het kleine licht tot lieer-schappij des nachts, ook de sterren;

17 en God stelde ze in het uitspansel des hemels, om licht te geven op de aarde,

18 en om te heerschen op den dag en in den nacht, en om scheiding te maken tusschen het licht en tusschen de duisternis: en God zag dat het goed was.

19 Toen was het avond geweest en het was morgen geweest, dc vierde dag.

20 En God zeide: Dat de wateren overvloedig voortbrengen een gewemel van levende zielen; en het gevogelte, vliege hoven de aarde in het uitspansel des hemels.

21 En God schiep dc groote walvisschen, en alle levende wremelende ziel, welke de wateren overvloedig voortbragten , naar haren aard; en alle gevleugeld gevogelte

naar zijnen aard: en God zag dat het goed was.

22 En God zegende ze, zeggende: Zijt vruchtbaar en vermenigvuldigt, en vervult de wateren in de zceen, en liet gevogelte vermenigvuldige op de aarde.

2S Toen was het avond geweest en het was morgen geweest, de vijfde dag.

24 En God zeide: De aarde brenge levende zielen voort naar haren aard, vee, en kruipend, en wild gedierte der aarde, naar zijnen aard: en het was alzoo.

25 En God maakte het wild gedierte der aarde naar zijnen aard, en het vee naar zijnen aard, en al het kruipend gedierte des aardbodems naar zijnen aard: en God zag dat het goed was.

20 En God zeide: Laat ons menschon maken, naar ons beeld, naar onze gelijkenis; en dat zij heerschappij hebben over de visschen der zee, en over het gevogelte des hemels, en over het vee, en over de gehecle aarde, en over al het kruipend gedierte dat op de aarde kruipt.

27 En God schiep den mensch naar zijn beeld, naar het beeld Gods schiep Ihj hem; man en vrouw schiep hij ze.

28 En God zegende ze, en God zeide tot hen: Weest vruchtbaar en vermenigvuldigt, en vervult de aarde en onderwerpt ze, en hebt heerschappij over de visschen der zee, en over het gevogelte des hemels, en over al het gedierte dat op de aarde kruipt.

29 En God zeide: Zie, ik heb ulieden al het zaadzaaijende kruid gegeven dat op de gansche aarde is, en alle geboomte in hetwelk zaadzaaijende boomvrucht is: het zij u tot spijs;

30 maar aan alle gedierte der aarde en alle gevogelte des hemels en alle kruipend gedierte op de aarde, waarin eene levende ziel is, heb ik al het groene kruid tot spijs gegeven. En het was alzoo.

31 En God zag alwat hij gemaakt had, en zie, het was zeer goed. Toen was het avond geweest en het was morgen geweest, de zesde dag.

HOOFDSTUK 2.

Alzoo zijn volbragt de hemel en de aarde en al hun heir.

2 Als nu God op dén zevenden dag volbragt had zijn werk dat i hij gemaakt had, heeft hij gerust op den zevenden dag van al zijn werk dat hij gemaakt had;

3 en God heeft den zevenden dag gezegend en dien geheiligd, omdat hij op denzelve genist heeft van al zijn werk, hetwelk God geschapen had om te volmaken.

4 Dit zijn de geboorten des hemels en der aarde, als zij geschapen werden; ten dage als de Heere God de aarde en den hemel maakte,

ö en allen struik des velds eer hij in de aarde was, en al het kruid des velds eer het uitsproot; want de Heere God had niet doen regenen op de aarde, en er was geen mensch geweest om den aardbodem te bouwen,

(j maar een damp was opgegaan uit de aarde en bevochtigde den ganschen aardbodem.

7 En de Heere God had den mensch geformeerd uit het stof der aarde, en in zijne neusgaten geblazen den adem des levens: alzoo werd de mensch tot eene levende ziel.

8 Ook had de Heere God eeu hof geplant in Eden, tegen het oosten, en bij stelde aldaar den mensch dien liij geformeerd had.

9 En de Heere God had alle geboomte uit het aardrijk doen spruiten, begeerlijk voor het gezigt en goed tot spijs; en den boom des levens in het midden van den hof, eu den boom der kennis des goeds en des kwaads.

10 En eene rivier was voortgaande uit Eden om dezen hof te besproeijen, en werd vandaar verdeeld en werd tot vier hoofden.

11 De naam der eerste rivier is Pison: deze is het die het gansche land van Havila omloopt, waar het goud is;

12 en het goud van dit land is goed; daar is ook bedólah, en de steen sar-dónyx.

13 En de naam der tweede rivier is Gihon: deze is het die het gansche land Kusch omloopt.

14 En de naam der derde rivier is Hid-dékel: deze is gaande naar het oosten van Assur. En de vierde rivier is Krath.

15 Zoo nam de Heere God den mensch eu zette hem in den hof Eden, om dien te bouwen en dien té bewaren.

16 En de Heere God gebood den mensch, zeggende: Van allen boom dezes hofs zult gij vrijelijk eten;

17 maar van den boom der kennis des

goeds en dos kwaads, daarvan zult gij niet eten; want ten dage als gij daarvan eet zult gij den dood sterven.

18 Ook had de Hrere (ïod gesproken: liet is niet goed dat de uiensch alléén /.ij: ik zal hem eene hulpe maken, die als tegen hem over zij.

19 Want als do IÏkerk God uit de aarde al het gedierte dos velds en al het gevogelte des hemels gemaakt had, zoo bragt hij ze tot Adam, om te zien hoe hij ze noemen zoude: en zooals Adam allo levende ziel noemen zoude, dat zonde haar naam zijn.

.20 Zoo had Adam genoemd de namen van al het vee, en van het gevogelte des hemels, en van al het gedierte des velds; maar voor den mensch vond hij geen hulpe, f/ie als tegen hem over ware.

21 Toen deed de ITkere God een diepen slaap op Adam vallen, en hij sliep; en hij nam één van zijne ribben, en sloot derzelver plaats toe met vleesch.

22 En de Heeke God bouwde de rib, die hij van Adam genomen had, tot eene vrouw, en hij bragt ze tot Adam.

23 Toen zeido Adam: Deze is ditmaal been van mijn gebeente on vleesch van mijn vleesch: men zal ze Manninne hee-ten, omdat zij uit den man genomen is.

24 Daarom zal de man zijnon vader en zijne moeder verlaten, en zijne vrouw aankleven; en zij zullen tot één vleesch zijn.

25 En zij waren beiden naakt, Adam en zijne vrouw, en zij schaamden zich niet.

HOOFDSTUK 3.

De slang nn was listiger dan al het gedierte des voids hetwelk de Heere God gemaakt had; en zij zeide tot de vrouw: Is het ook dat God gezegd heeft: Gijlieden zult niot eten van allen boom dézes hols?

2 En de vrouw zeide tot de slang: Van de vrucht der boomen dezes hofs zullen wij eten;

3 maar van de vrucht dos booms die in het midden dos hofs is hééft God gezegd: Gij zult daarvan niet eteil nóch die aanroeren, opdat gij niet sterft;

4 Toen zeido de^! slang tot de vi'ouw: Gijlieden zult den dood niët sterven;

■) maar God weet, dat ten dage als gij daarvan eet, zoo zullen uwe oogen geopend worden, en gij zult als God wezen, ken-nende hot goed en het kwaad.

(i En de vrouw zag dat die hoom goed was tot spijs, en dat hij een lust was voor de oogon, ja een boom die begeerlijk was om verstandig te maken': en zij nam van zijne vrucht en at; en zij gaf ook haren man met haar, en hij at.

7 Toen worden huu beider ooeon tre-opend, en zij worden gewanr dat zij naakt waren; en zij hochttcn vijgeboom-bladeren tezamen on maakten zich schorten.

8 En zij hoorden de stem van den Heere God, wandelende in den hof, aan den wind des daags. Toen verborg zich Adam én zijne vrouw voor het aangozigt van don Heere God, in het midden van het geboomte des hofs.

!) En de IIkerk God riep Adam, en zeide tot hem: Waar zijt gij ?

10 En hij zeido: Ik hoorde uwe stom in den hof, en ik vreesde, want ik ben naakt; daarom verborg ik mij.

11 En hij zeide: Wie heeft u te kennen gogevén dat gij naakt zijt? Ilobt gij van dien boom gegeten, van welken ik u gebood dat gij daarvan niet eten zoudt?

12 Toen zeide Adam: Do vrouw die gij bij mij gegeven hebt, die heeft mij van dien boom gegeven, en ik heb gegeten.

13 En de Heere God zeide tot de vrouw: Wat is dit daf gij gedaan hebt? En de vrouw zeido: Do slang hooft mij bedrogen, en ik heb gegeten.

14 Toen zeide de Heere Gód tot de slang: Dewijl gij dit gedaan hebt, zoo zijt gij vervloekt boven al het vee en boven al het gedierte des velds: op uw buik zult gij gaan en stof zult gij eten, al de dagen uws levens.

15 En ik zal vijandschap zetten tussehen u en tussehen deze vrouw, en tussehen uw zaad eu tussehen haar zaad: dat zal u den kop vermorzelen, en gij zult het de verfce vermorzelen.

16 Tot de vrouw' zeide hij: Ik zal zeer vermenigvuldigen uwe smart, namelijk uwer dragt: met smart zult gij kinderen baren; en tot uwen man zal uwe begeerte zijn, en hij zal over n heerschappij hébben.

17 En tot Adam zeide hij: Dewijl gij geluisterd hebt naar do stem uwer vrouw en van¹ dien boom gegeten, waarvan ik u gebood, zeggende: Gij zult daarvan niot eten, zoo zij het aardrijk om uwentwil vervloekt , en 'met smart zult gij daarvan eten al de dagen uws levens;

4 (i E N E

18 ook /ill hot u doornen en distels voortbrengen, en gij zult het kruid des velds eten:

19 in het zweet uws aanschijns zult gij brood eten, totdat gij tot de aarde wederkeert, dewijl gij daaruit genomen zijt; want gij zijt stof en gij zult tot stof we-derkecren.

20 Voorts noemde Adam den naam zijner vrouw Eva, omdat zij eene moeder van alle levenden is.

21 En de Mmkhi; God maakte voor Adam en zijne vrouw rokken van vellen, en toog ze htm aan.

22 Toen zeide de I Ik Kit F, God; Zie, de menseh is geworden als onzer één, kennende het goed en het kwaad: nu dan, dat hij zijne hand niet uitsteke eti neme ook van den boom des levens, en ete, en leve in eeuwigheid.

23 Zoo zond d(i i 1 KKit k God hem weg uit den hof Eden, om den aardbodem te bouwen waaruit liij genomen was;

24 en hij dreef den menseh uit, en stelde cherubim tegen het oosten van den hof Eden, en een vlammend lemmer eens zwnards dat zich omkeerde, om te bewaren den weg van den boom des levens.

HOOFDSTUK 4.

En Adam bekende Eva zijne huisvrouw, en zij werd zwanger, en baarde Kain, en zeide: Ik heb een man van den Hkkr verkregen.

2 En zij voer voort te baren zijnen broeder Habel; en Ha bel werd een schaapherder, en Kain werd een landbouwer.

En het geschiedde ten einde van cciéir/e dagen, dat Kain van de vrucht des lands den Hkkkk offer bragt,

4 en Habel bragt óók, van de eerstge-Iwrenen zijner schapen en van hun vet; en de Hekr zag Habel en aijn offer aan,

5 maar Kain en zijn otter zag hij niet aan; toen ontstak Kain zeer en zijn aan-gezigt verviel.

fi En de Hkkr zeide tot Kain: Waarom zijt gij ontstoken en waarom is uw aan-gozigt vervallen?

7 Is er niet, indien gij wM doet, verhoo-ging ? en zoo gij niet wèl doet, de zonde ligt aan de deur: zijne begeerte is toch tot u, en gij zult over hem heerschen.

8 En Kain sprak met zijnen broeder ] Ia-bel ; en het geschiedde als zij in het veld

8 l 8 4.

waren, dat Kain tegen zijnen broeder Habel opstond en hem doodsloeg.

!) En de Hkkr zeide tot Kain: Waar is Habel uw broeder? En hij zeide; Ik weet //af niet; ben ik mijns broeders hoeder?

10 En hij zeide; Wat hebt gij gedaan? Er is eene stem van het bloed uws broeders, dat tot mij roept van den aardbodem.

11 En nu zijt gij vervloekt, van den aardbodem, die zijnen mond heeft opengedaan om uws broeders bloed van uwe hand te ontvangen:

12 als gij den aardbodem bonwen zult, hij zal u zijn vermogen niet meer geven; gij zult zwervend en dolend zijn op aarde.

13 En Kain zeide tot den Hkkr: Mijne misdaad is grooter dan dat zij vergeven worde.

14 Zie, gij hebt mij heden verdreven van den aardbodem, en ik zal voor uw aange-zigt verborgen zijn; en ik zal zwervend en dolend zijn op de aarde, en het zal geschieden dat alwie mij vindt mij zal doodslaat i.

15 Doch de Hkkr zeide tot hem: Daarom alwie Kiiitt doodslaat zal zevenvoudig gewroken worden. En de Hkkr stelde een teeket» aan Kain, opdat hem niet versloeg alwie hem vond.

1(5 En Kaitt ging uit van het aangezigt des Hkkrkn, en hij woonde in het land Nod ten oosten van Eden.

17 En Kain bekende zijne huisvrouw, en zij werd bevrucht , en baarde Henoch : en hij bouwde eene stad, en noemde den naam dier stad, naar den naam zijns zoons, Henoch.

18 En aan Henoch werd Irad geboren. en Irad gewon Mehujaël, en Mehujaël gewon Methusaël, en Methusaël gewoti Lamech.

lü En Lamech nam zich twee vrouwen; de naam van de eerste was Ada, en dv naam van de andere Zilla.

20 En Ada baarde Jabal: deze is geweest een vader dergenen die tenten bewoonden cn vee hadden.

21 En de naam zijns broeders was Jubal: «leze was de vader van allen die harpen en orgels hanteren.

22 En Zilla baarde óók, Tul«d-Kain, een leermeester van allen werker in koper en ijzer; en de zuster van Tubal-Kain was Naëma.

23 En Lamech zeide tot zijne vrouwen; Ada en Zilla, hoort mijne stem, gij vrou-

f; E N E s

wen Lamochs, neemt ter ooro mijno rede: voonvaar ik sloeg wel een man dood om mijne Avonde, on oen jongeling oin mijne Imile;

24 want Kain zal ze ven voi uiig «jewro-

O o

ken worden, maar Lamecli zeventigmaal zevenmaal.

25 En Adam bekende wederom zijne huis-vromv, en zij baarde een zoon, en zij noemde zijnen naam 8eth: want God hoeft mij, npral- dj, een ander zaad gesteld voor 1 label, want Kain heeft hem doodgeslagen .

2(5 En aan Seth zeiven werd óók een zoon geboren, en hij noemde zijnen naam Knos. Toen begon men den naam d«'s 11kkhkn aanteroepen.

UOOFDSTl K

Dit is het boek van Adams geslacht. Ten dage als God den menseh scliiep, maakte iiij hem naar de gelijkenis (Jods;

2 man en vronw sehiep hij ze, en zegende ze, en noemde hnnnen naam menseh, ten dage als zij geschapen werden.

8 En Adam leefde honderd en dertig jaar, en gewon een zoon naar zijne gelijkenis, naar zijn evenbeeld, en noemde zijnen naam Seth.

!lt; Kn Adams dagen, nadat hij Seth gewonnen had, zijn geweest aehthonderd jaar; en hij gewon zonen en dochters.

5 Zoo waren al de dagen van Adam die hij leefde negenhonderd jaar en dertig jaar: en hij stierf.

(5 En Seth leefde honderd en vijf jaren, en hij gewon Enos.

7 En Seth leefde, nadat hij Enos gewonnen had, achthonderd en zeven jaren ; en hij gewon zonen en dochters.

8 Zoo waren al de dagen van Seth negenhonderd en twaalf jaar; en hij stierf.

!) En Enos leefde negentig jaar, en hij gewon Kenan.

10 En Enos leefde, nadat hij Kenan ge-wonneu had, achthonderden vijftien jaar; en hij gewon zonen en dochters.

11 Zoo waren al de dagen van Knos negenhonderd en vijf jaren; en hij stierf.

12 tin Kenan leefde zeventig jaar, en hij gewon Mahalaleël.

13 Mn Kenan leefde, nadat hij Mahalaleël gewonnen had, achthonderd en veertig jaar; en hij gewon zonen en dochters.

14 Zoo waren al de dagen van Kenan negenhonderd en tien jaren; en hij stierf.

1 S 5, 0. 5

15 En .Mahalaleël leefde vijfenzestig jaren, en hij gewon Jered.

16 En Mahalaleël leefde, nadat hij Jered gewonnen had, achthonderd en dertig jaar; en hij gewon zonen en dochters.

17 Zoo waren al (hi dagen van Mahalaleël achthonderd vijfennegentig jaar; en hij stierf.

18 En Jered leefde honderd tweeënzestig jaar, en hij gewon Henoch.

11) En Jered leefde, nadat hij Henoch gewonnen had, achthonderd jaar; en hij gewon zonen en dochters.

20 Zoo waren al de dagen van Jered negenhonderd tweeënzestig jaar; ca hij stierf.

21 Mn Henoch leefde vijfenzestig jaar, en hij gewon Methnsalah.

22 En Henoch wandelde met (iod , nadat hij Methnsalah gewonnen had , driehonderd jaar; en hij gewon zonen en dochters.

23 Zoo waren al de dagen van Henoch driehonderd vijfenzestig jaar.

24 Henoch dan wandelde met (Iod; en hij was niet meer, want (iod nam hem weg.

25 En Methnsalah leefde honderd zevenentachtig jaar, en hij gewon Lamech.

20 En Methnsalah leefde, nadat hij Lamech gewonnen had , zevenhonderd tweeentachtig jaar; en hij gewon zonen en dochters.

27 Zoo waren al de dagen van Methnsalah negenhonderd negenenzestig jaar; en hij stierf.

28 l'hi Lamecli leefde honderd tweeëntachtig jaar, en hij gewon een zoon;

2!) en hij noemde zijnen naam Xoach, zeggende: Deze zal ons troosten over ons werk en over de smart onzer handen, vanwege het aardrijk dat de Hkkr vervloekt heeft.

30 En liameeh leefde, nadat hij Noach gewonnen had, vijfhonderd vijfennegentig jaar; en hij gewon zonen en dochters.

31 Zoo waren al de dagen van Lamech zevenhonderd zevenenzeventig jaar; en hij stierf.

3.2 En Noach was vijfhonderd jaarond; en Noach gewon Scm, Cham en Jafeth.

HOOFDSTUK ().

Iln het geschiedde als de mensehen op den aardbodem begonnen te vermenigvuldigen, en Inin dochters geboren werden,

2 dat Gods zonen de dochters der men-

O G E X E

schen nanzagen dat zij schoon waren, en zij namen zich vrouwen uit allen die zij verkozen hadden.

3 Toen zeide de IIekr; Mijn Geest zal niet in eeuwigheid twisten met den niensch, dewijl hij ook vleesch is; doch zijne dagen zullen zijn honderd en twintig jaar.

4 In die dagen waren er reuzen op de aarde, en ook daarna, als Gods zonen tot de dochters der inenschen ingegaan waren en zich l-indcrca gewonnen hadden: deze zijn de geweldigen, die van ouds geweest zijn mannen van naam.

5 En de 1 Ikkr zag dat de boosheid des menschen menigvuldig was op de narde, en al het gedichtsel der gedachten zijns harten te allen dage alleenlijk boos was.

(5 Toen berouwde het den IIkkh dat hij den niensch op de aarde gemaakt had, en het smartte hem aan zijn hart;

7 en de 1 Ikkk zeide: Ik zal den mensch dien ik geschapen heb verdelgen van den aardbodem, van den mensch tot het vee, tot het kruipend gedierte, en tot het gevogelte des hemels toe; want het be-rouAvt mij dat ik ze gemaakt heb.

8 Maar Noach vond genade in de oogen des TIkkiü'.n.

9 Dit zijn de geboorten van Noach. Noach was een regtvaardig, opregt man in zijne geslachten: Noach wandelde met God.

10 En Noach gewon drie zonen, Sem, Cham en Jafeth.

11 Maar de aarde Avas verdorven voor Gods aangezigt, en de aarde was vervuld met wrevel.

12 Toen zag God de aarde, en zie, zij was verdorven; want al het vleesch had zijnen weg verdorven op de aarde.

13 Daarom zeide God tot Noach: Het einde van alle vleesch is voor mijn aangezigt gekomen, want de aarde is door hen vervuld met wrevel; en zie, ik zal ze met de aarde verderven.

14 Maak u eene ark van goferhout; met kamers zult gij deze ark maken; en gij zult ze bepekken van binnen en van buiten met pek.

15 En aldus is het dat gij ze maken zult; driehonderd el zij de lengte der ark, vijftig el hare breedte, en dertig el hare hoogte.

16 Gij zult een venster aan de ark maken, en zult ze voltooijen tot een el van boven; en de deur der ark zult gij in hare zijde zetten; gij zult ze met

SIS 7.

onderste, tweede en derde vvrdicjjuiyen maken.

17 Want ik, zie, ik breng een watervloed over de aarde, om alle vleesch, waarin een geest des levens is, van onder den hemel te verderven: alwat op de aarde is zal den geest geven.

18 Maar met u zal ik mijn verbond op-rigteu; en gij zult in de ark gaan, gij, en uwe zonen, en uwe huisvrouw, en de vrouwen uwer zonen met u.

1!) En gij zidt van alwat leeft, van alle vleesch, twee van elk in de ark doen komen, om met u in het leven te behouden : mannetje en wijfje zullen ze zijn.

20 Van het gevogelte naar zijnen aard, en van het vee naar zijnen aard, van al het kruipend gedierte des aardbodems naar zijnen aard, twee van elk zullen tot n komen om die in het leven te behouden.

21 En gij, neem voor u van alle spijs die gegeten wordt, en verzamel ze tot ii, opdat ze u en hun tot spijs zij.

22 En Noach deed naar alwat God hem geboden had, zóó deed hij.

HOOFDSTUK 7.

Daarna zeide de Heek tot Noach: Ga gij en uw gansche huis in de ark; want u heb ik gezien regtvaardig voor mijn aangezigt in dit geslacht.

2 Van alle rein vee zult gij tot u nemen zeven en zeven, het mannetje en zijn wijfje; maar van het vee dat niet rein is twee, het mannetje en zijn wijfje;

3 ook van het gevogelte des hemels zeven en zeven, het mannetje en het wijfje, om zaad levend te honden op de gansche aarde.

4 Want over nog zeven dagen, zal ik doen regenen op de aarde veertig dagen en veertig nachten, en ik zal van den aardbodem verdelgen alwat bestaat dat ik gemaakt heb.

5 En Noach deed naar alwat de Heer hem geboden bad.

G Noach nu was zeshonderd jaar oud als de vloed der wateren op de aarde was.

7 Zoo ging Noach, en zijne zonen, en zijne huisvrouw, en de vrouwen zijner zonen met hem, in de ark, vanwege de wateren des vloeds.

8 Van het reine vee en van het vee dat niet rein was, en van het gevogelte en alwat op den aardbodem kruipt.

•J kwamen er twee en twee tot Noacli in de ark, het mannetje en het wijfje, gelijk God Noach geboden had.

10 En het geschiedde na die zeven dagen , dat de wateren des vloeds op de aarde waren.

11 in het zeshonderdste jaar des levens van Noach, in de tweede maand, op den zeventienden dag der maand, op dezen dag zijn alle fonteinen des groeten af-gronds opengebroken en de sluizen des hemels geopend ;

12 en een plasregen was op de aarde veertig dagen en veertig nachten.

13 Juist op dienzelfden dag ging Noach, en Sein en Cham en Jafeth Noachs zonen, desgelijks Noachs huisvrouw, en de drie vrouwen zijner zonen met hen, in de ark:

14 zij, en al het gedierte naar zijnen aard, en al het vee naar zijnen aard, en al het kruipend gedierte dat op de aarde kruipt naar zijnen aard, en al het gevogelte naar zijnen aard, alle vogel van allerlei vleugel.

15 En van alle vleesch waarin een geest des levens was kwamen er twee en twee tot Noach in de ark.

10 En die er kwamen, die kwamen mannetje! en wijfje, van alle vleesch, gelijk God hem bevolen had. En de Hekr sloot achter hem toe.

17 En de vloed was veertig dagen op de aarde, en de wateren vermeerderden, en hieven de ark op, zoodat zij oprees boven de aarde.

18 En de wateren namen de overhand en vermeerderden zeer op de aarde; en de ark ging op de wateren.

19 En de wateren namen zeer sterk de overhand op de aarde, zoodat alle hooge bergen die onder den ganschen hemel zijn bedekt werden;

20 vijftien el omhoog namen de wateren de overhand, en de bergen werden bedekt.

21 En allo vleesch dat zich op de aarde roerde gaf den geest, van het gevogelte, en van het vee, en van liet wild gedierte, en van al het kruipend gedierte dat op de aarde kroop, en al de mensclien:

22 alwat een adem des geestes des levens in zijne neusgaten had, van alles wat o]) het drooge was, is gestorven.

23 Al/.oo werd verdelgd alwat bestond dat o]) den aardbodem was, van den mensch af tot het vee, tot het kruipend gedierte, en tot het gevogelte des hemels, en zij werden verdelgd van de aarde; doch Noach alleen bleef over, en wat met hem in de ark was.

24 En de wateren hadden de overhand boven de aarde, honderd en vijftig dagen.

HOOFDSTUK 8.

En God gedacht aan Noach, en aan al het gedierte en aan al het vee dat met hem in do ark was; en God deed ecu wind over de aarde doorgaan, en de wateren werden stil.

2 Ook werden de fonteinen des afgronds en de sluizen des hemels gesloten, en de plasregen van den hemel werd opgehouden.

3 Daarbij keerden do wateren weder van boven do aarde, heen en weder vloeijende; en de wateren namen af ten einde van honderd en vijftig dagen.

4 En de ark rustte in de zevende maand op den zeventienden dag der maand op de bergen van Ararat.

5 En de wateren waren gaandeweg afnemende tot de tiende maand: in de tiende maand op den eerste der maand werden de toppen der bergen gezien.

6 En het geschiedde ten einde van veertig dagen, dat Noach het venster der ark die hij gemaakt had opendeed,

7 en hij liet eene raaf uit, die dikwijls heen en weder ging, totdat de wateren van boven de aarde verdroogd waren.

8 Daarna liet hij eene duif van zich uit, om te zien of de wateren geligt waren van boven den aardbodem;

9 maar de duif vond geen rust voor de holte baars voets: zoo keerde zij weder tot hem in de ark, want de wateren waren op de gansche aarde; en bij stak zijne hand uit en nam ze, en bragt ze tot zich in de ark.

10 En hij verbeidde nog zeven andere dagen, toen liet hij de duif wederom uit de ark;

11 en de duif kwam tot hem tegen den avondtijd, en zie, een afgebroken olijfblad was in haar bek: zoo merkte Noach dat de wateren van boven de aarde geligt waren.

12 Toen vertoefde hij nog zeven andere dagen, en hij liet de duif uit, maar zij keerde niet meer tot hem weder.

13 En het geschiedde in het zeshonderdeneerste jaar in de eerste maand op den

S CJ K N E

eerste dier maand, dat de wateren droogden van boven de aarde toen deed No-ach het deksel der ark af en zag toe, iüi zie, de aardbodem was gedroogd.

14 En in de tweede maand op den ze-venentwintigsten dag der maand was de aarde opgedroogd.

15 Toen sprak God tot Noach, zeggende: 10 Ga nit de ark, gij, en uwe imis-

vronw, en uwe zonen, en de vrouwen uwer zonen met u.

17 Doe al liet gedierte dat met u is, van alle vleescli, aan gevogelte, en aan vee, en aan al het kruipend gedierte dat op de aarde kruipt, met u uitgaan; en dat zij overvloedig voorttelen op de aarde, en vruchtbaar zijn en vermenigvuldigen op de aarde.

18 Toen ging Noach uit, en zijne zonen, en zijne huisvrouw, en de vrouwen zijner zonen met hem.

1'J Al het gedierte, al het kruipende en al het gevogelte, alwat zich op de aarde roert, naar hunne geslachten, gingen uit de ark.

20 En Noach bouwde den IIkeu een altaar; en hij nam van al het reine vee en van al het rein gevogelte, en otterde brandoffers op dien altaar.

21 En de Hehr rook dien liefelijken reuk, en de Heer zeide in zijn hart: Ik zal voortaan den aardbodem niet meer vervloeken om des menschen wil, want het gedichtsel van 's menschen hart is boos van zijne jeugd af; en ik zal voortaan niet meer al het levende slaan gelijk ik gedaan heb:

22 voortaan alle de dagen der aarde zullen zaaijing en oogst, en koude en hitte, en zomer en winter, en dag en nacht, niet ophouden.

HOOFDSTUK {).

En God zegende Noach en zijne zonen, en hij zeide tot hen: Zijt vruchtbaar en vermenigvuldigt, en vervult de aarde;

2 en uwe vrees en uwe verschrikking zij over al het gedierte der aarde en over al het gevogelte des hemels, over alwat zich op den aardbodem roert en over alle visschen der zee: zij zijn in uwe hand overgegeven.

3 Alwat zich roert, dat levend is, zij u tot spijs: ik heb het u alles gegeven, gelijk het groene kruid.

4 Doch het vleesch met zijne ziel, dat is zijn bloed, zult gij niet eten.

S J S 9.

5 En voorwaar, ik zal uw bloed, Iwl bloed uwer zielen eischen, van de hand van alle gedierte zal ik het eischen, ook van de hand des menschen, van de hand van eens iegelijks broeder, zal ik de ziel des menschen eischen:

0 wie des menschen bloed vergiet, zijn bloed zal door den inensch veigoten worden; want God heeft den mcnsch naar ,:■//// beeld gemaakt.

7 Maar gijlieden, weest vruchtbaar en vermenigvuldigt; teelt overvloedig voort op de aarde, en vermenigvuldigt op dezelve.

8 Voorts zeide (iod tot Noach, en tot zijne zonen met hem, zeggende:

ü Maar ik, zie, ik rigt mijn verbond op met u, en met uwen zade na u,

10 en met alle levende ziele die met u is, van het gevogelte, van het vee, en van alle gedierte der aarde met u, van allen die uit de ark gegaan zijn, tot ui het gedierte der aarde toe.

11 En ik rigt mijn verbond op met n, dat niet meer alle vleesch door de wateren des vloeds zal worden uitgeroeid, en dat er geen vloed meer zijn zal om de aarde te verderven.

12 En God zeide: Dit is het teeken des verbonds dat ik geef tnssclieu mij en tusschen ulieden en tusschen nlle levende ziele die met u is, tot eeuwige geslachten:

1.1 mijnen boog heb ik gegeven in de wolken; die zal zijn tot een teeken des verbonds tusschen mij en tusschen de aarde.

14 En het zal geschieden als ik wolken over de aarde breng, dat deze boog zal gezien worden in de wolken.

15 Dan zal ik gedenken aan mijn verbond , hetwelk is tusschen mij en tusschen u en tusschen alle levende ziele van alle vleesch: en de wateren zullen niet meer wezen tot een vloed om alle vleesch te verderven.

16 Als deze boog in de wolken zal zijn, zoo zal ik hem aanzien, om te gedenken aan het eeuwig verbond tusschen (iod en tusschen alle levende ziele, van alle vleesch dat o]} de aarde is.

17 Zoo zeide dan God tot Noach: Dit is het teeken des verbonds, dat ik opgc-rigt heb tusschen mij en tusschen alle vleesch dat op de aarde is.

18 En de zonen Noachs, die uit de ark gingen, waren Sein , en Clmm, en

GENE

Jafctli en Cham is de vader van Kanatin.

10 Deze drie waren de zonen van No-uch en van doze is de gansche aarde nverspreid.

20 En Noach begon een akkerman te zijn, en liij plantte een wijngaard.

21 En hij dronk van dien wijn, en werd dronken; en hij ontblootte zich in het midden zijner tent.

22 En Cham, Kanaans vader, zag zijns vaders naaktheid, en hij gaf het aan zijne beide broeders daarbuiten te kennen.

23 Toen namen Sem en .lafeth een kleed en leiden het op hun beider schouders, en gingen achterwaarts, en bedekten de naaktheid huns vaders: en hunne aangezigten waren achterwaarts t/ekeerd, zoodat zij de naaktheid huns vaders niet zagen.

24 En JSoach ontwaakte van zijnen wijn, (in hij merkte wat zijn jongste zoon hem gedaan had;

25 en hij zeide: Vervloekt zij Kanailn; t en knecht der knechten zij hij zijnen broederen.

20 Voorts zeide hij: Gezegend zij de Heer, de God van Sem; en Kanaan zij hem een knecht:

27 God breide Jafeth uit, en hij wone in Sems tenten; en Kanaan zij hem een knecht.

28 En Noach leefde na den vloed driehonderd en vijftig jaar.

20 Zoo waren al de dagen van Noach negenhonderd en vijftig jaar; en hij stierf.

HOOFDSTUK 10

Dit nu zijn de geboorten van Noachs zonen, Sem, Cham en .lafeth; en hun werden zonen geboren na den vloed.

2 De zonen .lafeths zijn Gomer, en Magog, en Madai, en Javan, en Tubal, on Mesech, en Tiras.

3 En de zonen Gomers zijn Askenaz, en Rifath, en Togarma.

4 En de zonen Javans zijn Elisa, en Tarsis, de Kittiten en Üodaniteu.

•) Van deze zijn verdeeld de eilanden der volken in hunne landschappen, elk naar zijne spraak. naar hunne huisgezinnen. onder hunne volken.

G En Chams zonen zijn Kusch, en Mizraïm, en Put, en Kanaan.

7 En de zonen van Kusch zijn Seba, en Havila, en Sabta, en Raëma, en Sabtecha. En de zonen van Raëma zijn Scheba en Dedan.

IS 10. 9

8 En Kusch gewon Nimrod: deze begon geweldig te zijn op aarde.

9 Hij was een geweldig jager voor het aangezigt des Heeren; daarom wordt gezegd : Gelijk Nimrod, een geweldig jager voor bet aangezigt des IIkeuen.

10 En het begin zijns rijks was Babel, en Erech, en Akkad, en Kalné in het land Sinear.

11 Uit dit land is Assur uitgegaan, en heeft gebouwd Ninevé, en Rehoboth, Ir , en Kalah,

12 en Resen, tnsschen Ninevé en tus-schen Kalah: dat is die groote stad.

13 En Mizraïm gewon de Luditen, en de Aimmiten, en de Lehabiten, en de Naftuliiten,

14 en de 1'athrusiten, en de Kasluhi-ten, waaruit de Eilistijnen voortgekomen zijn, en de Kaftoriten.

15 En Kanaan gewon Sidon, zijnen eerstgeborene, en lleth,

10 en den .lebusiet, en den Amoriet, en den Girgasiet,

17 en den 1 leviet, en den Arkiet, en den Siniet,

1H en den Arvadiet, en den Zemariet, en den Hamathiet: en daarna zijn de huisgezinnen der Kanaaniten verspreid.

10 En de landpale der Kanaaniten was van Sidon, waar gij gaat naar Gerar tot (iaza toe; waar gij gaat naar Sodom en Gomorra, en Adama, eu Zeboïm tot Lasa toe.

20 Dit zijn Chams zonen, naar hunne huisgezinnen , naar hunne spraken, in hunne landschappen, in hunne, volken.

21 Voorts zijn Sem zonen geboren; deze is ook de vader van al de zonen van I le-ber, de oudste broeder van Jafeth.

22 Sems zonen waren Elam, en Assur, (üi Arpachsad, en Lud, en Arain.

23 En Aranis zonen waren I z, en Hul, en (iether, en Mas.

24 En Arpachsad gewon Selah, en Sc-lah gewon lleber.

25 En lleber werden twee zonen geboren : des éénen naam was Peleg, want in zijne dagen is de aarde verdeeld; en zijns broeders naam was .loktan.

20 En .'oktan gewon Almodad, en Stilet', en Hazarmaveth, en .lerah,

27 en Hadoram, en Uzal, en Dikla,

28 en Obal, en Abimaël, en Scheba ,

29 en Otir, en Havila, en Jobab: de/e allen waren Joktans zonen.

10 G ENE!

30 Eu hunne woning was van Mesa af, waar gij gaat naar Sefar, het gebergte van het oosten.

31 Dit zijn Sems zonen, naar hunne huisgezinnen, naar hunne spraken, in hunne landschappen, naar hunne volken.

32 Dit zijn de huisgezinnen der zonen van Noach, naar hunne geboorten, in hunne volken; en van deze zijn de volken op de aarde verdeeld na den vloed.

HOOFDSTUK 11.

En de gansche aarde was van éénerlei spraak en éénerlei woorden.

2 Maar het geschiedde als zij tegen het oosten togen, dat zij eene laagte vonden in het land Sinear, en zij woonden aldaar.

3 En zij zeiden een ieder tot zijnen naaste: Kom aan, laat ons tigchels strijken en wèl doorbranden. En de tigchel was hun voor steen, en het lijm was hun voor leem.

4 Eu zij zeiden: Kom aan, laat ons voor ons eene stad bouwen, en een toren welks opperste in den hemel zij; en laat ons een naam voor ons maken, opdat wij niet misschien over de gansche aarde verstrooid worden.

5 Toen kwam de Heer neder om te bezien de stad en den toren die de kinderen der menschen bouwden;

6 en de Heer zeide: Zie, zij zijn éénerlei volk en hebben allen éénerlei spraak, en dit is het wat zij beginnen te maken; maar nu, zoude hun niet afgesneden worden al wat zij bedacht hebben te maken?

7 Kom aan, laat ons nedervaren en laat ons hunne spraak aldaar verwarren, opdat een iegelijk de spraak zijns naasten niet hoore.

8 Alzoo verstrooide de Heer hen vandaar over de gansche aarde; en zij hielden op de stad te bouwen.

9 Daarom noemde men haren naam Ba-bel; want aldaar verwarde de Heer de spraak der gansche aarde, en vandaar verstrooide de Heer hen over de gansche aarde.

10 Dit zijn de geboorten van Sem. Sem was honderd jaar oud en gewon Arpach-sad, twee jaren na den vloed.

11 En Sem leefde, nadat hij Arpach-sad gewonnen had, vijfhonderd jaar; en hij gewon zonen en dochters.

12 En Arpachsad leefde vijfendertig jaar, en hij gewon Selah.

13 En Arpachsad leefde, nadat hij Selah gewonnen had, vierhonderd en drie ja-

IS 11.

ren; eu hij gewon zonen en dochters.

14 En Selah leefde dertig jaar, en hij gewon Heber.

15 En Selah leefde, nadat hij Heber ge- G wonnen had, vierhonderd en drie jaren, sc en hij gewon zonen en dochters. la

16 En Heber leefde vierendertig jaar, ! en gewon Peleg. k

17 En Heber leefde, nadat hij Peleg ir gewonnen had, vierhonderd en dertig

jaar; en hij gewon zonen en dochters. ei

18 En Peleg leefde dertig jaar, en hij h gewon Rehu. g

19 En Peleg leefde;, nadat hij Rehu gewonnen had, tweehonderd en negen ja- t ren; en hij gewon zonen en dochters. li

20 En Rehu leefde tweeëndertig jaar, c en hij gewon Serug.

21 En Rehu leefde, nadat hij Serug t gewonnen had, iweehonderd en zeven

jaren; eu hij gewon zonen en dochters. 1

22 En Serug leefde dertig jaar, eu ge- lt; won Nahor. 1

23 En Serug leefde, nadat hij Nahor gewonnen had, tweehonderd jaar; en hij gewon zonen en dochters.

24 En Nahor leefde negenentwintig jaar, en gewon Terach.

25 En Nahor leefde, nadat hij Terach gewonnen had, honderd en negentien jaar; en hij gewon zonen en dochters.

2(5 En Terach leefde zeventig jaar, eu gewon Abram, Nahor, en Haran.

27 En dit zijn de geboorten van Terach: Terach gewon Abram, Nahor, en Haran; en Haran gewon Lot.

28 En Haran stierf voor het aangezigt van zijnen vader Terach, in het land zijner geboorte, in Ur der Chaldeën.

29 En Abram en Nahor namen zich vrouwen: de naam van Abrams huisvrouw was Sarai, en de naam van Nahors huisvrouw was Milka, eene dochter van Haran, vader van Milka en vader van .liska.

30 En Sarai was onvruchtbaar, zij had geen kind.

31 En Terach nam Abram zijnen zoon, en Lot, Harans zoon, zijns zoons zoon, en Sarai zijne schoondochter, de huisvrouw van zijnen zoon Abram, en zij togen met hen uit Ur der Chaldeën om te gaan naar het land Kanaan; en zij kwamen te Haran en woonden aldaar.

32 En de dagen van Terach waren tweehonderd en vijf jaren; eu Terach stierf te Haran.

HOOFDSTUK 12.

De Heer nu had tot Abram gezegd: Ga gij uit uw land en uit uwe maag-schap en uit uws vaders huis naar het land dat ik u wijzen zal;

2 en ik zal u tot een groot volk maken, en u zegenen en uwen naam groot maken; en wees ecu zegen;

3 en ik zal zegenen wie u zegenen, en vervloeken wie u vloekt; en in u zullen alle geslachten des aardrijks gezegend worden.

4 En Abram toog henen, gelijk dc Heer tot hem gesproken had, en Lot toog met hem; en Abram was vijfenzeventig jaren oud toen hij uit Haran ging.

5 En Abram nam Sarai zijne huisvrouw, cn Lot zijns broeders zoon, en al hunne have die zij verworven hadden, en dc zielen die zij verkregen hadden in Haran; en zij togen uit om te gaan naar het land Kanaiin, cn zij kwamen in het land Kanaan.

fi En Abram is doorgetogen in dat land, tot aan de plaats Sichcm, tot aan het eikebosch Moré; en de Kanaaniten waren toen ter tijd in dat land.

7 Zoo verscheen de Heer aan Abram, cn zeide: Uwen zade zal ik dit land geven. Toen bouwde hij aldaar een altaar den Heere die hem verschenen was.

8 En hij brak vandaar op naar het gebergte tegen het oosten van Bcth-El, cn hij sloeg zijne tent op, zijnde Beth-El tegen het westen cn Ai tegen het oosten; en hij bouwde daar den Heer een altaar, en riep den naam des Heeren aan.

9 Daarna vertrok Abram, gaande en trekkende naar het zuiden.

10 En er was honger in dat land; zoo toog Abram af naar Egypte, om daar als vreemdeling te verkeeren, dewijl de honger zwaar was in dat land.

11 En het geschiedde als hij naderde om in Egypte te komen , dat hij zeide tot Sarai zijne huisvrouw: Zie toch, ik weet dat gij eene vrouw zijt schoon van aangezigt;

12 en het zal geschieden als de Egypte-naars u zullen zien, zoo zullen zij zeggen: Dat is zijne huisvrouw; en zij zullen mij dooden, en u in het leven behouden.

13 Zeg toch, gij zijt mijne zuster, opdat het mij wèl ga om u, en mijne ziel om uwentwil leve.

14 En het geschiedde als Abram in

Egypte kwam, dat de Egyptcnaars deze vrouw zagen dat zij zeer schoon was.

15 Ook zagen haar Farao's vorsten, en prezen ze bij Farao; en die vrouw werd weggenomen naar Farao's huis.

16 En hij deed Abram goed om harentwil; zoodat hij had schapen, en runderen, en ezels, en knechten, en maagden, en ezelinnen, en kemels.

17 Maar de Heer plaagde Farao met groote plagen, ook zijn huis, ter oorzake van Sarai Abrams huisvrouw.

18 Toen riep Farao Abram, cn zeide: Wat is dit dat gij mij gedaan hebt? Waarom hebt gij mij niet te kennen gegeven dat zij uwe huisvrouw is?

19 Waarom hebt gij gezegd: Zij is mijne zuster, zoodat ik ze mij tot vrouw zoude genomen hebben ? En nu, ziedaar is uwe huisvrouw, neem ze en ga henen.

20 En Farao gebood zijne mannen vanwege hem, en zij geleidden hem en zijne huisvrouw cn alles wat hij had.

HOOFDSTUK 13.

Alzoo toog Abram op uit Egypte naar het zuiden, hij en zijne huisvrouw en alwat hij had, en Lot met hem.

2 En Abram was zeer rijk, in vee, in zilver, en in goud.

3 En hij ging, volgens zijne reizen, van het zuiden tot Beth-El toe, tot aan de plaats waar zijne tent in den beginne geweest was, tusschcn Bcth-El en Uis-scheu Ai;

4 tot de plaats des altaars dien hij in het eerst daar gemaakt had; eu Abram heeft aldaar den naam des Heeren aangeroepen.

5 En Lot, die met Abram toog, had óók schapen en runderen en tenten.

6 En dat land droeg zo niet om zamen-tewonen; want hunne have was veel, zoodat zij zamen niet konden wonen;

7 en er was twist tusschcn de herders van Abrams vee cn tusschcn de herders van Lots vee. Ook woonden toen de Kanaaniten cn Fcreziten in dat land.

8 En Abram zeide tot Lot: Laat er toch geen twist zijn tusschen mij en tusschcn u, cn tusschen mijne herders en tusschen uwe herders; want wij zijn mannen broeders.

9 Is niet het gansche land voor uw aangezigt? Scheid u toch van mij: zooyij dc linkerhand kiest, zoo zal ik ter regter-

hand gaan; en kiest t/j dc regtcrliand, /00 zal ik ter linkerhand gaan.

10 En Lot. hief zijne oogen op en hij zag dc gansche vlakte van den Jordaan, dat hij die geheel bevochtigde: eer de Keer Sodom en Goraorra verdorven had, was zij als de hof des Heeren , als Egjp-teland, als gij komt te Zoar.

11 Zoo koos Lot voor zich de gansche vlakte van den Jordaan, en Lot trok tegen het oosten; en zij werden gescheiden de één van den ander.

12 Abram dan woonde in het land Ka-naaii; en Lot woonde in de steden der vlakte, en sloeg tenten tot aan Sodom toe.

13 En de mannen van Sodom waren hoos en groote zondaars tegen den Heer.

14 En de Heer zeide tot Abram, nadat Lot van hem gescheiden was: Hef nu uwe oogen op en zie van dc plaats waar gij zijt, noordwaarts en zuidwaarts, en oostwaarts en westwaarts;

15 want al dit land dat gij ziet zal ik u geven en uwen zade tot in eeuwigheid.

If) En ik zal uw zaad stellen als het stof der aarde, zoodat indien iemand het stof der narde zal kunnen tellen, ook uw zaad zal geteld worden.

17 Maak u op, wandel door dit land in zijne lengte en in zijne breedte; want ik zal het u geven.

18 En Abram sloeg tenten op, en kwam en woonde aan de eikebosschcn van Mamré die bij Hebron zijn; en hij bouwde aldaar den Heer een altaar.

HOOFDSTUK 14.

En het geschiedde in de dagen van Amrafel den koning van Sinear, van Arjoch den koning van Ellasar, van Kc-dorlaomer den koning van Elam, en van Tideal den koning der volken,

2 dat zij krijgvoerden met Bera den koning van Sodom, en met Birsa den koning van Gomorra, Sinab den koning van Ada-ina, en Semëber den koning van Zeboïm, (üi den koning van Hela, dat is Zoar.

3 Deze allen voegden zich tezamen in het dal Siddiin, dat is de Zoutzee.

4 Twaalf jaar hadden zij Kedorlaomer gediend , maar in het dertiende jaar vielen zij af.

5 Zoo kwam Kedorlaomer in het veertiende jaar, en de koningen die met hem waren, en sloegen de Refaïten in Aste-roth-Karnaïm, en de Zuzitcn in Ham,

en de Emiten in Pchavé-Kirjathaïm, G en dc Horiten op hun gebergte Seïr, tot aan het ett'en veld van Paran, hetwelk aan de woestijn is.

7 Daarna keerden zij om en kwamen tot En-Mispat, dat is Kades, en sloegen al het land der Amalekiten, en ook den Amoriet die te Hazezon-Tainar woonde.

8 Toen toog de koning van Sodom uit, en dc koning van Gomorra, cn de koning van Adama, cn de koning van Zt -bonn, en de koning van Hela, dat is Zoar; en zij stelden zich tegen hen in slagorde in het dal Siddim:

ü tegen Kedorlaomer den koning van Elam, cn Tideal den koning der volken, en Amrafel den koning van Sinear, en Arjoch den koning van Ellasar; vier koningen tegen vijf.

10 Het dal nu van Siddim was vol lijm-putten; en dc koning van Sodom en Gomorra vlngttcn , en vielen aldaar; en de overgeblevenen vlngttcn naar het gebergte.

11 En zij namen al dc have van Sodom en Gomorra, en al hunne spijs, en trokken weg.

12 Ook namen zij Lot, den zoon van Abrams broeder, cn zijne have, en trokken weg; want hij woonde in Sodom.

13 Toen kwam er een die ontkomen was en boodschapte het aan Abram den Hebreër, die woonachtig was aan de cikc-bosschen van Mamré den Amoriet, broeder van Eskol en broeder van Ancr, welke Abrams bondgenooten waren.

14 Als Abram nu hoorde dat zijn broeder gevangen was, zoo wapende bij zijne onderwezenen, de ingeborenen van zijn huis, driehonderd en achttien, en hij joeg ze na tot Dan toe.

15 En hij verdeelde zich tegen hen des nachts, hij en zijne knechten, en sloeg ze; en hij joeg ze na tot Hobatoe, hetwelk is ter linkerhand van Damascus.

1(5 En hij bragt allo have weder, en ook Lot zijnen broeder en zijne have bragt hij weder, alsook de vrouwen en het volk.

17 En de koning van Sodom toog uit hem tegemoet , (nadat hij wedergekeerd was van het verslaan van Kedorlaomer en de koningen die met hem waren), tot het dal Schavé, dat is, het dal des konings.

18 En Melehiz'.'dek de koning van Salem bragt vóór brood en wijn . en hij was een priester des allerhoogsten Gods.

19 En hij zegende hem cn zeide: Ge-

/cgcncl zij Abram Grode den Allerhoogste, die hemel en aarde bezit;

20 en gezegend zij de allerhoogste God, die uwe vijanden in uwe hand geleverd Iloeft. En hij gaf hem de tiende van alles.

21 En de koning van Sodom zeide tot Abram: Geef mij de zielen, maar neem do have voor u.

22 Doch Abram zeide tot den koning van Sodom: Ik heb mijne hand opgehe-\ en tot den Heer , den allerhoogsten (iod, die hemel en aarde bezit-

23 zoo ik van een draad af tot een schoenriem toe, ja zoo ik van alles wat liet uwe is ?gt;,'/,v neem! opdat gij niet zegt: Ik heb Abram rijkgemaakt.

24 Het zij buiten mij; alleen wat de jongelingen verteerd hebben, en het deel dezer mannen die met mij getogen zijn, Aner, Eskol en Mamré, laat die hun deel nemen.

HOOFDSTUK 15.

Na deze dingen geschiedde het woord des Heeren tot Abram in een gezigt, zeggende; Vrees niet, Abram; ik ben u een schild, uw loon zeer groot.

2 Toen zeide Abram: Ileere Heere, wat zult gij mij geven? daar ik zonder kinderen henenga, en do bezorger van mijn huis is deze Damascener Eliézer.

3 Voorts zeide Abram: Zie, mij hebt gij geen zaad gegeven, en zie, de zoon van mijn huis zal mijn erfgenaam zijn.

4 Eu zie, liet woord des Heeren was tot hem, zeggende: Deze zal uw erfgenaam niet zijn; maar die uit uw lijf voortkomen zal, die zal uw erfgenaam zijn.

5 Toen leidde hij hem uit naarbuiten ••ii zeide: Zie nu op naar den hemel en tel de sterren, indien gij ze tellen kunt; en hij zeide tot hem: Zóó zal uw zaad zijn.

(gt; En hij geloofde in den Heer; en hij rekende het hem tot geregtigheid.

7 Voorts zeide hij tot, hem: Ik ben de IIeeu, die u uitgeleid heb uit Ur der Chnldeën, om u dit land te geven om dat erfelijk te bezitten.

8 En hij zeide: Heere Heere, waarbij zal ik weten dat. ik het erfelijk bezitten zal?

!) En hij zeide tot hem: Neem mij eene driejarige vaars, en eene driejarige geit, en een driejarigen ram, en eene tortelduif, en eene jonge duif.

10 En hij bragt hem deze alle, en hij deelde ze middendoor, en hij leide elks deel tegen het andere over; maar liet gevogelte deelde hij niet.

11 En het wild gevogelte kwam neder op het aas, maar Abram joeg het weg.

12 En het geschiedde als de zon was aan het ondergaan, zoo viel een diepe slaap op Abram; en zie, een schrik, en groote duisternis viel op hem.

13 Toen zeide hij tot Abram: Weet voorzeker , dat uw zaad vreemd zal zijn in een land dat van hen niet is, en zij zullen hun dienen, en zij zullen ze verdrukken vierhonderd jaar.

14 Doch ik zal ook het volk rigten hetwelk zij zullen dienen, en daarna zullen zij uittrokken met groote have.

15 En gij zult tot uwe vaderen gaan met vrede; gij zult in goeden ouderdom begraven worden.

1(5 En het vierde geslacht zal herwaarts wederkeeren; want de ongeregtigheid der Amoriten is tot nogtoe niet volkomen.

17 En het geschiedde dat de zon onderging en het duister werd, en zie, daar was een rookende oven en vurige fakkel, die tusschen die stukken doorging,

18 Te dien dage maakte de Heer een verbond met Abram, zeggende: Uwen zade heb ik dit land gegeven, van de rivier van Egvpte af tot aan de groote rivier, de rivier Frath;

19 den Keniet, en den Keniziet, en den Kadmoniet,

^0 en den Hethiet, en den Eereziet, en de Refaïten,

21 en den Amoriet, en den Kanaiiniet, en den Girgasiet, en den Jebusiet.

HOOFDSTUK 1G.

Doch Sarai, Abrams huisvrouw, baarde hem niet: en zij had eene Egyptische dienstmaagd, welker naam was Hagnr.

2 Zoo zeide Sarai tot Abram: Zie tocli, de Heer heeft mij toegesloten , dat ik niet baar; ga toch in tot mijne dienstmaagd, misschien zal ik uit haar gebouwd worden. En Abram hoorde naar de stem van Sarai.

3 Zoo nam Sarai, Abrams huisvrouw, de Egyptische Hagar, hare dienstmaagd, ten einde van tien jaren dat Abram in het land Kanaiin gewoond had, en zij gnf haar aan Abram haren man, hem tot vrouw.

4 En hij ging in tot Hagar, en zij ontving. Als zij nu zag dat zij ontvangen bad, zoo werd hare vrouw veracht in hare oogen.

5 Toen zcide Sarai tot Abram: Mijn ongelijk is op li; ik heb mijne dienstmaagd in mven schoot gegeven; nu zij ziet dat zij ontvangen heeft, zoo ben ik veracht in hare oogen: de Heer rigte tusschen mij en tusschen u.

0 En Abram zeido tot Sarai: Zie, uwe dienstmaagd is in uwe hand, doe haar wat goed is in uwe oogen. En Sarai vernederde haar, en zij vlugtte van haar aangezigt.

7 En de Engel des Heeren vond haar aan cone waterfontein in de woestijn, aan de fontein op den weg van Sur;

8 en hij zeide: Hagar, gij dienstmaagd van Sarai, vanwaar komt gij en waar zult gij henengaan ? En zij zeide: Ik ben vlugtende van het aangezigt mijner vrouw Sarai.

9 Toen zeide de Engel des Heeren tot haar: Keer weder tot uwe vrouw, en verneder u onder hare handen.

10 Voorts zeide de Engel des Heeren tot haar; Ik zal uw zaad grootelijks vermenigvuldigen, zoodat het vanwege de menigte niet zal geteld worden.

11 Ook zeide des Heeren Engel tot haar: Zie, gij zijt zwanger en zult een zoon baren, en gij zult zijnen naam Ismaël noemen, omdat de Heer uwe verdrukking aangehoord heeft,

12 En hij zal een woudezel van een niensch zijn; zijne hand zal tegen allen zijn, en de hand van allen tegen hem; en hij zal wonen voor het aangezigt van al zijne broeders.

13 En zij noemde den naam des Heeren die tot haar sprak; Gij God des aanziens; want zij zeide: Heb ik ook hier gezien naar dengeen die mij aanziet?

14 Daarom noemde men dien put den put Lachai-Roï; zie, hij is tusschen Kades en tusschen Bered.

15 En Hagar baarde Abram een zoon; en Abram noemde den naam zijns zoons, dien Hagar gebaard had, Ismaël.

10 En Abram was zesentachtig jaren oud Toen Hagar Ismaël aan Abram baarde.

HOOFDSTUK 17.

Als nu Abram negenennegentig jaren oud was, zoo verscheen do Heer aan Abram, en zeide tot hem: Ik ben God de Almagtige: wandel voor mijn aangezigt en wees opregt;,

3 on ik zal mijn verbond stellen tusschen mij en tusschen u, en ik zal u uitermate vermenigvuldigen.

3 Toen viel Abram op zijn aangezigt; en God sprak met hem, zeggende:

4 Mij aangaande, zie, mijn verbond is met u, en gij zult tot een vader van menigte der volken worden;

5 en uw naam zal niet meer genoemd worden Abram, maar uw naam zal wezen Abraham, want ik heb u gesteld tot een vader van menigte der volken.

0 En ik zal u uitermate vruchtbaar maken, en ik zal u tot volken stellen, en koningen zullen uit u voortkomen.

7 En ik zal mijn verbond oprigten tusschen mij en tusschen u en tusschen uwen zade na u in hunne geslachten, tot een eeuwig verbond, om u te zijn tot een God, en uwen zade na u.

8 En ik zal u, en uwen zade na u, het land uwer vreemdelingschappen geven, het geheele land Kanaan, tot eeuwige bezitting; en ik zal hun tot een God zijn.

9 Yoorts zeide God tot Abraham: Gij nu zult mijn verbond houden, gij, en uw zaad na u, in hunne geslachten.

10 Dit is mijn verbond dat gijlieden houden zult, tusschen mij'en tusschen u en tusschen uwen zade na u; dat alwat mannelijk is u besneden worde.

11 En gij zult het vleesch uwer voorhuid besnijden; en' dat zal tot een tee-ken zijn van het verbond tusschen mij en tusschen u.

12 Een zoontje dan van acht dagen zal u besneden worden, alwat mannelijk is in uwe geslachten: de ingeborene des huizes, en de gekochte met geld van allen vreemde, welke niet is van uwen zade;

13 de ingeborene uws huizes en de gekochte met uw geld zal zekerlijk besneden worden; en mijn verbond zal zijn in ulieder vleesch, tot een eeuwig verbond.

14 En wat mannelijk is, de voorhuid hebbende, wiens voorhuidsvleesch niet zal besneden worden, die ziele zal uit hare volken uitgeroeid worden: hij heeft mijn verbond verbroken.

15 Nog zeide God tot Abraham: (jij zult den naam uwer huisvrouw Sarai niet Sarai noemen, maar haar naam zal zijn Sara;

16 want ik zal haar zegenen, en u ook uit haar een zoon geven, ja ik zal haar zegenen, zoodat zij tot volken worden zal; koningen der volken zullen uit haar worden. ■ •

17 Toen viel Abraham op zijn aangezigt, (sii hij lachte; en hij zeide in zijn hart; Zal eenen die honderd jaar oud is een kind geboren worden, eu zal Sara die negentig jaar oud is baren?

18 En Abraham zeide tot God: Och dat Isinaël mogt leven voor uw aangezigt!

19 En God zeide: Voorwaar, Sara uwe huisvrouw zal u een zoon baren, en gij zult zijnen naam noemen Isaük; en ik zal mijn verbond met hem oprigten, tot een eeuwig verbond zijnen zade na hem.

20 En aangaande Ismaël heb ik u verhoord; zie, ik heb hem gezegend en zal hem vruchtbaar maken en hem uitermate vermenigvuldigen; twaalf vorsten zal hij gewinnen, en ik zal hem tot een groot volk stellen.

21 Maar mijn verbond zal ik met Isaak oprigten, dien u Sara op dezen gezetten tijd in hot andere jaar baren zal.

22 En hij eindigde met hem te spreken, en God voer op van Abraham.

23 Toen nam Abraham zijnen zoon Ismaël , en al de ingeborenen zijns huizes, en al do gekochten met zijn geld, alwat mannel'ijk was onder de lieden van het huis Abrahams, en hij besneed het vleesch hunner voorhuid juist op dienzelfden dag, gelijk God met hem gesproken had.

24 En Abraham was negenennegentig jaar oud, als hem het vleesch zijner voorhuid besneden werd;

25 en Ismaël zijn zoon was dertien jaar oud, als hem het vleesch zijner voorhuid besneden werd.

2(5 Juist op dezen zelfden dag werd Abraham besneden, en Ismaël zijn zoon.

27 En alle mannen zijns huizes, de in-geborene des huizes, en de gekochte met geld, van den vreemde af, werden met hem besneden.

HOOFDSTUK 18.

Daarna verscheen hem de Heer aan de eikebosschen van Mamré, als hij in de deur der tent zat, toen de dag heet werd.

2 En hij hief zijne oogen op en zag; en zie, daar stonden drie mannen tegenover hein; als hij ze zag, zoo liep hij hun tegemoet van de deur der tent, en boog zich ter aarde;

3 en hij zeide: Heer, heb ik nu genade gevonden in uwe oogen, zoo ga.toch niet van uwen knecht voorbij:

4 dat toch een weinig water gebragt worde, en wascht uwe voeten, en leunt onder dezen boom;

5 en ik zal eene bete broods halen, dat gij uw hart sterkt; daarna zult gij voortgaan , daarom dat gij tot uwen knecht overgekomen zijt. En zij zeiden: Doe zooals gij gesproken hebt.

6 Én Abraham haastte zich naar de tent tot Sara, en hij zeide: Haast u, kneed drie maten meelbloem, en maak koeken.

7 En Abraham liep tot de runderen, en hij nam een kalf, teeder en goed, en hij gaf het aan den knecht, die zich haastte om dat te bereiden.

8 En hij nam boter en melk, en het kalf dat hij bereid had, en hij zette het hun voor, en stond bij hen onder dien boom, en zij aten.

9 Toen zeiden zij tot hem: Waar is Sara uwe huisvrouw? En hij zeide: Zie, in de tent.

10 En hij zeide: Ik zal voorzeker weder tot u komen omtrent dezen tijd des levens , en zie, Sara uwe huisvrouw zal een zoon hebben. En Sara hoorde het aan de deur der tent welke achter hem was.

11 Abraham nu en Sara waren oud en wel bedaagd: het had Sara opgehouden te gaan naar de wijze der vrouwen.

12 Zoo lachte Sara bij zichzelve, zeggende: Zal ik wellust hebben, nadat ik oud geworden ben en mijn heer oud is?

13 En de Heer zeide tot Abraham: Waarom heeft Sara gelagchen, zeggende: Zonde ik ook waarlijk baren nu ik oud geworden ben?

14 Zoude iets voor den Heer te wonderlijk zijn? Ter gezetter tijd Zcal ik tot u wederkomen, omtrent dezen tijd des levens, en Sara zal een zoon hebben.

15 En Sara loochende het, zeggende: Ik heb niet gelagchen; want zij vreesde. En hij zeide: Neen maar gij hebt gelagchen.

16 Toen stonden die mannen op vandaar, en zagen naar Sodom toe; en Abraham ging met hen om hen te geleiden.

17 En de Heer zeide: Zal ik voor Abraham verbergen wat ik doe?

18 daar Abraham gewis tot een groot en magtig volk worden zal, en alle volken der aarde in hem gezegend zullen worden.

19 Want ik heb hem gekend, opdat hij zijne kinderen en zijn huis na hem zoude bevelen, en zij den weg des Hekken houden, om te doen geregtigheid en ge-rigt; opdat de Heer over Abraham brengo

lictgeen hij over hem gesproken heeft.

20 Voorts zeide de Hkkh: Dewijl het ge-toep aangaande Sodom en Goniorra groot is, en dewijl hunne zonde zeer zwaar is,

21 zal ik nu afgaan en bezien, of zij naar het geroep, dat tot mij gekomen is, liet uiterste gedaan hebben; en zoo niet, ik zal het weten.

22 Toen keerden die mannen het aan-gczigt vandaar en gingen naar Sodom; maar Abraham bleef nog staande voor het aangezigt des Hkeren.

2'3 En Abraham trad toe en zeide: Zult gij ook den regtvaardige met den godde-looze ombrengen?

24 Misschien zijn er vijftig regtvaardigen in do stad: zult gij ze ook ombrengen, en de plaats niet sparen om de vijftig regtvaardigen die binnen haar zijn?

25 Het. zij verre van u zulk een ding te doen, te dooden den regtvaardige met den goddelooze, dat de regtvaardige zij gelijk de goddelooze; verre zij het van u; zoude de Regter der gansche aarde geon regt doen?

20 Toen zeide de Heer : Zoo ik te Sodom binnen de stad vijftig regtvaardigen zal vinden, zoo zal ik de gansche plaats sparen om hunnentwil.

27 En Abraham antwoordde en zeide: Zie toch, ik heb mij onderwonden te spreken tot den Heer, hoewel ik stof en asch ben:

28 misschien zullen aan do vijftig regtvaardigen vijf ontbreken: zult gij dan om vijf de gansche stad verderven? En hij zeide; Ik zal ze niet verderven, zoo ik daar vijfenveertig zal vinden.

29 En hij voer nog voort tot hem te spreken, en zeide: Misschien zullen aldaar veertig gevonden worden. En hij zeide: Ik zal het niet doen om der veertig wil.

30 Voorts zeide hij: Dat toch de Heer niet ontsteke dat ik spreek: misschien /idlen aldaar dertig gevonden worden. Kn hij zeide: Ik zal het niet doen, zoo ik aldaar dertig zal vinden.

31 En hij zeide: Zie toch, ik heb mij onderwonden te spreken tot den Heer: misschien zullen daar twintig gevonden worden. En hij zeide: Ik zal ze niet verderven om der twintig wil.

32 Nog zeide hij: Dat toch de Heer niet ontsteke dat ik alleenlijk ditmaal spreek: misschien zullen daar tien gevonden worden. En hij zeide: Ik zal ze niet verderven om der tiene wil.

33 Toen ging dc Heer weg, als hij geëindigd had tot Abraham te spreken; en Abraham keerde weder naar zijne plaats,

HOOFDSTUK 10.

En die twee engelen kwamen te ^odom in den avond; en Lot zat in de poort te Sodom; en als Lot hen zag, stond hij óp hun tegemoet, en boog zich met het aangezigt ter aarde;

2 en hij zeide: Zie nu, mijne heeren, keert toch in ten huize van uwen knecht en vernacht, en wascht uwe voeten, en gij zult vroeg opstaan en uwsweegs gaan. En zij zeiden: Neen, maar wij zullen op de straat vernachten.

3 En hij hield bij hen zeer aan, zoodat zij tot hem inkeerden en in zijn huis kwamen; en hij maakte hun een maaltijd, en bakte ongezuurde koeken, en zij aten.

4 Eer zij zich te slapen leiden, zoo hebben de mannen dier stad, de mannen van Sodom, van den jongste tot den oudste toe, dat huis omsingeld, het gansche volk, van het uiterste einde af;

5 en zij riepen Lot toe en zeiden tot hem: Waar zijn die mannen die dezen nacht tot u gekomen zijn? Breng ze uit tot ons, opdat wij ze bekennen.

6 Toen ging Lot uit tot bon aan de deur, en hij sloot de deur achter zich toe;

7 en hij zeide; Mijne broeders, doet toch geen kwaad.

8 Zie toch, ik heb twee dochters, die geen man bekend hebben: ik zal ze nu tot u uitbrengen, en doet haar zooals het goed is in uwe oogen; alleen doet dezen mannen niets, want daarom zijn zij onder de schaduw mijns daks ingegaan.

9 Toen zeiden zij: Kom verder aan. Voorts zeiden zij: Deze ééne is gekomen om als een vreemdeling hier te wonen, en zoude hij allezins regter zijn? Nu zullen wij u meer kwaad doen dan hun. En zij drongen zeer op den man, op Lot, en zij traden toe om de deur opentebreken.

10 Doch die mannen staken hunne hand uit en deden Lot tot zich inkomen in het huis, en sloten de deur toe.

11 En zij sloegen de mannen, die aan de deur des huizes waren, met verblindheid , van den kleinste tot aan den grootste , zoodat zij moede werden om dc deur te vinden.

12 Toen zeiden die mannen tot Lot; Wion hebt gij hier nog meer? een schoon-

zoon, of uwo zonen, of uwe dochters, en allen die ^ij hebt in deze stad, breng ze nit deze plaats;

13 want M ij gaan deze plaats verderven, omdat het geroep aangaande hen groot geworden is voor het aangezigt des Hee-re.v, en de Hekr ons uitgezonden heeft om haar te verderven.

14 Toen ging Lot uit, en sprak tot zijne schoonzonen, die zijne dochters nemen zouden, en zeide: Maakt u op, gaat uit deze plaats, want de Heer gaat deze stad verderven: maar hij was in de oogen zijner schoonzonen als schertsende.

15 En als de dageraad opging, drongen de engelen Lot aan, zeggende: Maak u op, neem uwe Imisvronw, en uwe twee dochters die voorhanden zijn, opdat gij in de ongeregtigheid dezer stad niet omkomt.

1(5 Maar hij vertoefde: zoo grepen dan die mannen zijne hand en de hand zijner vrouw en de hand zijner twee dochters, om do verschooning des Herren over hem, en zij bragten hem nit en stelden hem buiten de stad.

17 En het geschiedde als zij hen uitge-bragt hadden naarbuiten, zoo zeide hij: Red u om uws levens wil, zie niet achter u om en sta niet op deze gansche vlakte: red n naar liet gebergte henen, opdat gij niet omkomt.

18 En Lot zeide tot hen: Xeen toch 11 eer:

1!) zie toch, uw knecht heeft genade gevonden in uwe oogen, en gij hebt uwe weldadigheid groot gemaakt die gij aan mij gedaan hebt, om mijne ziel te I«'honden hij het leven; maar ik zal niet kunnen gered worden naar het gebergte henen, opdat mij niet missclnen dat kwaad bereik e en ik sterve.

20 Zie toch, deze stad is nabij om derwaarts te vlugten, en zij is klein: laat mij toch derwaarts gered worden, (is zij niet klein?) opdat mijne ziel leve.

21 En hij zeide tot hem; Zie, ik heb uw aangezigt opgenomen ook in deze zaak, dat ik deze stad niet omkcere waarvan gij gesproken hebt;

22 haast u, red n derwaarts, want ik zal niets kunnen doen totdat gij daarhenen ingekomen zijt. Daarom noemde men den naam dezer stad Zoar.

23 De zon ging op boven de aarde als Lot te Zoar inkwam.

24 Toen deed de Heer zwavel en vunr over Sodom en over Gomorra regenen, van den Heer, nit den hemel;

25 en hij keerde deze steden om, en die gansche vlakte, en alle inwoners dezer steden, ook het gewas dos lands.

2() En zijne Imisvronw zag om van achter hem: en zij werd een zoutpilaar.

27 En Abraham maakte zich des morgens vroeg op naar de plaats waar hij voor het aangezigt des Heehen gestaan had.

28 en hij zag naar Sodom en Gomorra heen, en naar liet gansche land van die vlakte : en hij zag, en zie, er ging een rook van het land op, gelijk do rook eens ovens.

2!) En het geschiedde toen God de steden dezer vlakte verdierf, dat God aan Abraham gedacht, en hij leidde Lot nit het midden dezer omkeering, bij het omkeeren dier steden in welke Lot gewoond had.

30 En Lot toog op nit Zoar, en woonde op den berg, en zijne twee dochters met hem, want hij vreesde binnen Zoar te wonen en hij woonde in eene spelonk, hij en zijne twee dochters.

31 Toen zeide de eerstgeborene tot de jongste: Onze vader is oud, ener is geen man in dit land om tot ons integaan naar de wijze der ganscbe aarde:

3quot;2 kom, laat ons onzen vader wijn te drinken géven, en bij hom liggen, opdat wij van onzen vader zaad in het leven behouden.

33 En zij gaven dien nacht haren vader wijn te drinken, en de eerstgeborene kwam en lag bij haren vader; en hij werd het niet gewaar bij haar nederliggen noch bij haar opstaan.

34 En het geschiedde des anderen daags dat de eerstgeborene zeide tot de jongste: Zie, ik heb gisteren nacht bij mijnen vader gelegen: laat ons ook dezen nacht hem wijn te drinken geven; ga dan in, lig bij hem, opdat wij van onzen vader zaad in het leven behouden.

35 En zij gaven haren vader ook dien nacht wijn te drinken, en de jongste stond op, en lag bij hem; en hij werd het niet gewaar bij haar nederliggen noch bij haar opstaan.

30 En de twee dochters van Lot werden bevrucht van haren vader.

37 En de eerstgeborene baarde een zoon, en noemde zijnen naam Moab: deze is de vader der Moabiten, tot op dezen dag.

38 En de jongste baarde óók een zoon, en noemde zijnen naam Ben-Ammi: deze

18 G E IS¹ E S I

is de vader der kinderen Amraons, tot op dezen dag.

HOOFDSTUK 20.

En Abraham reisde vandaar naar liet land van het zuiden, en woonde tusschen Kades en tusschen Sur; en liij verkeerde als vreemdeling te Gerar.

2 Als nu Abraham van Sara zijne huisvrouw gezegd had: Zij is mijne zuster, zoo zond Abimélech de koning van Gerar en nam Sara weg.

8 Maar God kwam tot Abimélech in een droom des nachts, en hij zeide tot hem: Zie, gij zijt dood om de vrouw die gij weggenomen hebt, want zij is niet een man getrouwd.

4 Doch Abimélech was tot haar niet genaderd; daarom zeide hij; Hoer, zult gij dan ook ecu regtvaardig volk dooden?

5 Heeft bij zclt' mij niet gezegd; Zij is mijne zuster? en ook zij heeft gezegd: Hij is mijn broeder; in opregtheid mijns harten en in reinheid mijner handen heb ik dit gedaan.

6 En God zeide tot hem in den droom: Ik heb ook geweten dat gij dit in opregtheid uws harten gedaan hebt, en ik heb u ook belet tegen mij te zondigen; daarom heb ik u niet toegelaten haar aanteroeren.

7 Zoo geef dan nu dezes mans huisvrouw weder, want hij is een profeet, en hij zal voor u bidden, opdat gij leeft; maarzoo gij haar niet wedergeeft, weet dat gij voorzeker sterven zult, gij en alwat het uwe is.

8 Toen stond Abimélech 's morgens vroeg op en riep al zijne knechten, en sprak al deze woorden voor hunne ooren; en die mannen vreesden zeer.

9 En Abimélech riep Abraham en zeide tot hem; Wat hebt gij ons gedaan, en wat heb ik tegen u gezondigd, dat gij over mij en over mijn koningrijk eene groote zonde gebragt hebt? Gij hebt daden met mij gedaan die niet moesten gedaan worden.

10 Voorts zeide Abimélech tot Abraham: Wat hebt gij gezien, dat gij deze zaak gedaan hebt?

11 En Abraham zeide; Want ik dacht, alleen is de vreeze Gods in deze plaats niet, zoodat zij mij om mijne huisvrouw zullen dooden.

12 En ook is zij waarlijk mijne zuster, zij is mijns vaders dochter, maar niet

S 20, 21.

mijner moeder dochter; en zij is mij tot vrouw geworden.

13 En het is geschied als God mij uit mijns vaders huis deed dwalen, zoo sprak ik tot haar: Dit zij uwe wpldadigheid die gij bij mij doen zult; aan alle plaats waar wij komen zullen zeg van mij: Hij is mijn broeder.

14 Toen nam Abimélech schapen en runderen, ook dienstknechten en dienstmaagden, en gaf ze aan Abraham; en hij gaf hem Para zijne huisvrouw weder.

15 En Abimélech zeide; Zie, mijn land is voor uw aangezigt: woon waar het goed is in uwe oogen.

16 En tot Sara zeide hij; Zie, ik heb uwen broeder duizend zilverlingen gegeven; zie, het zij u een bedeksel der oogen, allen die met u zijn, ja bij allen, en wees geleerd.

17 En Abraham bad tot God, en God genas Abimélech, en zijne huisvrouw, en zijne dienstmaagden, zoodat zij baarden;

18 want de Heer had al de baarmoeders van het huis Abimélechs ganschelijk toegesloten, ter oorzakc van Sara Abrahams huisvrouw.

HOOFDSTUK 21.

En de Heek bezocht Sara gelijk hij gezegd had, en de Hekr deed aan Sara gelijk hij gesproken had;

2 en Sara werd bevrucht, en baarde Abraham een zoon in zijnen ouderdom, op den gezetten tijd dien God hem gezegd had.

3 En Abraham noemde den naam zijns zoons die hem geboren was, dien Sara hem gebaard had, Isaak.

4 En Abraham besneed zijnen zoon Isaiik, zijnde acht dagen oud, gelijk God hem geboden had.

5 En Abraham was honderd jaar oud als hem Isaak zijn zoon geboren werd.

0 En Sara zeide: God heeft mij een lagehen gemaakt; alwie het hoort zal met mij lagehen.

7 Voorts zeide zij: Wie zoude Abraham gezegd hebben: Sara heeft zonen gezoogd? want ik heb een zoon gebaard in zijnen ouderdom.

8 En het kind werd groot, en werd gespeend. Toen maakte Abraham een grooten maaltijd op den dag als Isaiik gespeend werd.

9 En Sara zag den zoon van Hagar

de Egyptische, dien zij Abraham gebaard had, spottende,

10 en zij zeide tot Abraham; Drijf deze dienstmaagd en haren zoon uit; want de zoon dezer dienstmaagd zal met mijnen zoon, met Isaük, niet erven..

11 En dit woord was zeer kwaad in Abrahams oogen, ter oorzako van zijnen zoon.

12 Maar God zeide tot Abraham: Laat liet niet kwaad zijn in nwe oogen over den jongen en over uwe dienstmaagd: alwat Sara tot u zal zeggen, hoor naar hare stem; want in Isaak zal u zaad ge-noemd worden,

13 doch ik zal ook den zoon dezer dienstmaagd tot een volk stellen, omdat hij uw zaad is.

1 |. Toen stond Abraham's morgens vroeg op, en nam brood en eene flesch water, en gaf ze aan llagar, die leggende op haren schouder; ook ynf hij laar het kind, en zond liaar weg. Eu zij ging voort, en dwaalde in de woestijn Ber-Scba.

15 Als nu het water uit de flesch op was, zoo wierp zij liet kind onder een van de struiken,

Ki en zij ging en zette zich tegenover, afgaande, zoover als wie met den boog schieten; want zij zeide: Dat ik het kind niet zie sterven; en zij zat tegenover, en iiief hare stem op en weende.

17 En God hoorde de stem des jongens, en de Engel Gods riep llagar toe uit den hemel en zeide tot haar: Wat is u, llagar? Vrees niet, want God heeft naar des jongens stem gehoord, ter plaatse waar hij is.

18 Sta op, hef den jongen op, en houd hem vast met nwe hand, want ik zal hem tot een groot volk stellen.

1!) En God opende hare oogen dat zij een waterput zag; en zij ging en vulde de- flesch met water, cn gaf den jongen te drinken.

20 En God was met den jongen en hij werd groot, en hij woonde in de woestijn, en werd een boogschutter;

21 en hij woonde in de woestijn Pa ran, en zijne moeder nam hem eene vrouw uit Egypt eland.

22 Voorts geschiedde het te dier tijd, dat Abimclech, mitsgaders 1'ichol zijn krijgsoverste, tot Abraham sprak, zeggende; God is met u in alles wat gij doet:

23 zoo zweer mij nu hier bij God: Zoo gij mij of mijnen zoon of mijnen neef liegen zult.' Xaar de weldadigheid die ik bij u gedaan heb, zult gij doen bij mij en bij het land waarin gij als vreemdeling verkeert.

24 En Abraham zeide; Ik zal zweren.

25 Doch Abraham berispte Abimélech ter oorzake van een waterput dien Abiniélechs knechten niet geweld genomen hadden.

2() Toen zeide Abimélech; Ik heb niet geweten wie dit stuk gedaan heeft, cn ook hebt gij hef mij niet aangezegd, cn ik heb er ook niet van gehoord dan heden.

27 En Abraham nam schapen en runderen (Mi gaf ze aan Abimélech; en die beiden maakten ecu verbond.

2S Doch Abraham stelde zeven ooilammeren der kudde afzonderlijk.

29 Zoo zeide Abimélech tot Abraham: Wat zullen hier deze zeven ooilammeren die gij afzonderlijk gesteld hebt?

30 En hij zeide: Dat gij de zeven ooilammeren van mijne hand nemen zult, opdat bet mij tot een getuigenis zij dat ik dezen put gegraven heb.

31 Daarom noemde men die plaats I5er-Séba, omdat 'die beidon daar gezworen hadden.

32 Alzoo maakten zij een verbond te Eer-Séba. Daarna stond Abimélceh op, en Pichol zijn krijgsoverste, en zij keerden weder naar het land der Filistijnen.

33 En hij plantte een bosch in Ber-Séba, en riep aldaar den naam van den Hekii den eeuwigen God aan.

34 Eu Abraham woonde als vreemdeling vele dagen in het land der Eilistijnen.

HOOFDSTUK 22.

En het geschiedde na deze dingen dat God Abraham verzocht, en hij zeide tot hem; Abraham! En hij zeide: Zie hier ben ik.

2 En hij zeide: Neem nu uwen zoon, uwen eeuige dien gij liefhebt, Isaiik, en ga henen naar het land Moria en offer hem aldaar tot een brandoffer, op een van de bergen dien ik u zeggen zal.

3 Toen stond Abraham 's morgens vroeg o]) en zadelde zijnen ezel, en nam twee van zijne knapen' met zich, en Isaiik zijnen zoon; en hij kloofde bout voor het brandoffer, en maakte zich op en ging naar de plaats die God hem gezegd had.

4 Aan den derden dag, toen hief Abraham zijne oogen op en zag die plaats van verre;

5 cn Almiluau zcide tot zijne knapen: Blijft gij lücr met deu ezel, en ik en de jongen zullen henengaaii tot daar; als I wij aangebeden zullen hebben, dan zullen wij tot u wederKeeren.

(i Eu Abraham nam het hout des brandoffers cn leide bet op Isniik zijnen zoon; en bij nam het vuur en bet mes in zijne hand, en zij beiden gingen tezamen.

7 Toen sprak Isaiik tot Abraham zijnen vader en zeide: Mijn vader! En hij zeide: Zie hier ben ik, mijn zoon. Kn hij zeide; Zio, bet vuur en bet bout, maar waar is hot lam tot het brandoffer?

8 En Abraham zeide (iod zal ziehzel-ven een lam ten brandoffer voorzien, mijn zoon. Zoo gingen zij beiden tezamen;

9 en zij kwamen tot de plaats die God hem gezegd had ; en Abraham bouwde aldaar een altaar, en hij sehikte het hout, cn bond zijnen zoon Isaiik, en leide hem op den altaar bovenop het hout;

10 cn Abraham strekte zijne hand uit en nau'. het mes om zijnen zoon te slagten.

11 Maar de Engel des EIkekkn riep tot hem van den hemel en zeide; Abraham, Abraham! En hij zeide: Zie lier ben ik.

12 Toen zeide hij: Strek uwe hand niet uit naar deu jongen, en doe hem niets; want nu weet ik dat gij godvrcezend zijt, en uwen zoon, uwen eenige, mij niet hebt onthouden.

13 Toen hief Abraham zijne oogen op cn zag om, en zie, achter was een ram in do verwarde struiken vast met zijne hoornen; en Abraham ging en nam dien ram, en offerde hem ten brandoffer in zijns zoons plaats.

14 En Abraham noemde den naam van die plaats: De Hekr zal i voorzien; waarom heden ten dage gezegd wordt: Op den berg des Hekken zal 't voorzien worden.

15 Toen riep de Engel des IIekkkx tot Abraham ten tweeden male van den hemel,

10 eu zeide; Ik zweer bij mijzelven, spreekt de Heek : daarom dat gij deze zaak gedaan hebt, cn uwen zoon, uwen eenige, niet ontbonden hebt,

17 voorzeker zal ik u grootelijks zegenen, cn uw zaad zeer vennenigvuldigen, als de sterren des hemels en als het zand dat aan den oever der zee is; en uw zaad zal de poort zijner vijanden erfelijk bezitten;

lö en in uwen zade zullen gezegend worden alle volken der aarde, naardien gij 1

mijne stem gehoorzaam geweest zijt. zoi

1 !J Toen keerde Abraham weder tot zijne wc knapen, en zij maakten zich op en zij zo: gingen zameu naar Ber-Séba ; en Abraham po woonde te Ber-Séba. 1

20 En het geschiedde na deze dingen ke dat men Abraham boodschapte, zeggende: is, Zie, Milka heeft ook Nahor uwen broe- zo der zonen gebaard: gr

21 Uz zijnen eerstgeborene, en Buz zijnen : 1 broeder, en Keniuel den vader van Aram, ht

22 en Kesed, en Hazo, en Pildas, en 1 Jidlaf, en Bethuel; vs

23 (en Bethuel gewon Rebekka); deze bi acht baarde Milka aan Nahor den broe- dlt; der Abrahams. za

24 En zijn bijwijf, wier naam was Reuma, die baarde ook Tebah, en Gaham, g( en Tahas, en Maacha.

HOOFDSTUK 23.

En het leven van Sara was honderd sl zevenentwintig jaar: dit waren de jaren

des levens van Sara. ei

2 En Sara stierf te Kirjath-Arba, dat vi is Hebron, in het land Kanaiin; en Abra- d ham kwam om Sara te beklagen en haar zi te beweenen.

3 Daarna stond Abraham op van het ]\ aaugezigt zijner doode, en hij sprak tot U de zonen Heths, zeggende: ii

4 Ik ben een vreemdeling en inwoner a bij u; geeft mij eene erf begrafenis bij u, li opdat ik mijne doode van voor mijn aaugezigt begrave. (1

5 En de zonen Heths antwoordden Abra- c ham, zeggende tot hem:

(5 Hoor ons, mijn heer; gij zijt een vorst 1

Gods in het midden van ons: begraaf uwe gt;

doode in de keur onzer graven; niemand I van ons zal zijn graf voor u weren, dat

gij uwe doode niet zoudt begraven. lt;

7 Toen stond Abraham op, en boog 1

zich neder voor het volk des lands, voor de zonen Heths;

8 en hij sprak met hen, zeggende: Is 't met uwen wil dat ik mijne doode begrave van voor mijn aaugezigt, zoo hoort mij, en spreekt voor mij bij Efron den zoon Zohars,

9 dat hij mij geve de spelonk van Mach-pela die hij heeft, die aan het einde van zijnen akker is, dat hij ze mij voor het volle geld geve, tot eene erf begrafenis in het midden van u.

10 Efron nu zat in het midden dei-zonen Heths; en Efron de Hethiet antwoordde Abraham voor de ooren der zonen Heths, voor al degenen die ter poort zijner stad ingingen, zeggende:

11 Neon mijn heer, hoor mij: den akker geef ik n, ook de spelonk die daarin is, die geef ik n; voor de oogen der zonen mijns volks geef ik n die: begraaf nwe doode.

12 Toen boog Abraham zich neder voor het aangezigt van het volk dos lands,

13 en hij sprak tot Efron voor de ooren van het volk des lands, zeggende; Ik bid n, eilieve hoor mij: ik zal het geld des akkers geven, neem het van mij, zoo zal ik mijne doode aldaar begraven.

14 En Efron antwoordde Abraham, zeggende tot hem:

15 Vlijn heer, hoor mij: een land van vierhonderd sikkels zilver, wat is dat tnssehen mij en tusschen u? Begraaf slechts uwe doode.

16 En Abraham luisterde naar Efron, en Abraham woog Efron het geld Avaar-van hij gesproken had voor de ooren der zonen Heths, vierhonderd sikkels zilver, onder den koopman gangbaar.

17 Alzoo werd Efrons akker, die in Machpela was, dat tegenover Mamre lay, de akker, en de spelonk die daarin was, en al het geboomte dat op den akker stond, dat rondom in zijne gansche landpale was, bevestigd

18 aan Abraham tot eene bezitting voor de oogen der zonen Heths, bij allen die tot zijne stadspoort ingingen.

19 En daarna begroef Abraham zijne huisvrouw Sara in de spelonk des akkers van Machpela, tegenover Mamre, dat is Hebron, in het land Kanaan.

20 Alzoo werd die akker, en de spelonk die daarin was, aan Abraham bevestigd fot cone erf begrafenis, van de zonen Heths.

HOOFDSTUK 24.

Abraham nu was oud en weibedaagd, en dc Hekr had Abraham in alles gezegend.

2 Zoo sprak Abraham tot zijnen knecht don oudsten zijns huizes, regerende over alles wat hij had; Leg toch uwe hand onder mijne heup,

3 opdat ik u doe zweren bij den Heek, den God des hemels en den God der aarde, dat gij voor mijnen zoon geen j vrouw nomen zult van do dochters der Kanaëniton in het midden van welke ik woon,

4 maar dat gij naar mijn land en naar mijne maagschap trekken, en voor mijnen zoon Isaiik eene vrouw nemen zult.

5 En do knecht zeide tot hem: Misschien zal die vrouw mij niet willen volgen in dit land: zal ik dan uwen zoon moeten wederbrengen in hot land waar gij uitgetogen zijt?

(5 En Abraham zeido tot hom: Wacht u dat gij mijnen zoon niet weder daarhenen brengt.

7 J)e I Jkkii de God des hemels, die mij uit mijns vaders huis on uit het land mijner maagschap genoiuen heeft, en die tot mij gesproken heeft, en die mij gezworen heeft, zeggende: Uwen zade zal ik dit land geven: die zal zijnon engel voor uw aangezigt zendoii, dat gij voor mijnen zoon vandaar eene vrouw neemt.

8 Maar indien dc vrouw u niet volgen wil, zoo zult gij roin zijn van dezen mijnen eed; alleenlijk breng mijnon zoon daar niet weder henen.

9 Toen leide de knecht zijne hand onder do heup van Abraham zijnen heer, en liij zwoer hem over deze zaak.

10 En dc knecht nam tien komols van zijns hoeren kemels, en toog henen; en al het goed zijns hoeren was in zijne hand; en hij maakte zich op en toog henen naar Mosopotamic, naar de stad van Nahor.

11 En hij deed de kemels nederknielen buiten do stud bij een waterput, op don avondtijd, don tijd als de putstors uit-kwanion;

12 en liij zeide: IIk.hk, God mijns hee-ren Abrahams, doe „•'lt;? mij toch heden ontmoeten, on doe weldadigheid bij Abraham mijnen heer.

13 Zie, ik sta hij de waterfontein, en de dochters der n mimen dezer stad zijn uitgaande om water te putten:

14 zoo geschiede liet dat die jonge dochter, tot welke ik zul zeggen: Neig toch uwe kruik dat ik driuke, en die zal zeggen: Drink, en ik zal ook uwe kemels drenken, degene ~fj die gij uwen knecht Isaak toegewezen licbt, en dat ik daaraan erkenne dat gij weldadigheid hij mijnen heer gedaan hebt.

15 En het gesehieddo eer hij geëindigd had te spreken, zie, zoo kwam Hebekka nit, welke aan Hctlinel geboren was, don

zoon vnn Milka, huisvrouw van Xalior den broeder Abrahams; en zij had hare kruik o]) haren schouder.

1 (gt; En die jonge (loehUT was zeer schoon van naugezigt, eene maagd, en geen man had haar bekend; en zi j ging af naar do fontein, en vulde hare krnik, en giug op.

1 T Toen liop do knecht haar tegemoet, en hij zeido: Laat mij tocli een weinig water uit uwe kruik drinken.

IS En zij zeide: Drink, mijn lieer; en zij haastte zich en liet hare kruik neder oj) hare hand, en gaf hem te drinken.

I!) Als zij mi voleindigd had hem drinken te geven, zeide zij: Ik zal ook voor uwe kemels putten, totdat zij voleindigd hebben te drinken.

20 En zij haastte zicli en goot hare kruik uit in den drinkbak, en liep weder naar don put om te putten, en zij putte voor al zijne kemels.

21 En de man ontzette zich over haar, stilzwijgende , om te merken of de 11 r.i:i! zijnen weg voorspoedig gemaakt had of niet.

22 En het geschiedde als de kemels voleindigd luidden te drinken, dat de ninn een gouden voorhoofdsiersel nam, welks gewigt was een halve sikkel, en twee armringen aan hare handen, welker gewigt was tien sikl-cl* goud.

23 Want bij had gezegd: Wiens dochter zijt gij? geef het mij toch te kennen: is er ook ten huize uws vaders plaats voor ons om te vernachten?

2 !• En zij had tot hem gezegd: Ik ben de dochter van Bethuel, den zoon van IMilka, dien zij Nahor gebaard heeft.

25 Voorts had zij tot hem gezegd : Ook is er stroo en veel voeder bij ons, ook plaats om te vernachten.

26 Toen neigde de man zijn hoofd en aanbad den Hekr,

27 en hij zeide: Geloofd zij de Heer, de God mijns heeren Abrahams, die zijne weldadigheid en waarheid niet onttrokken heeft aan mijnen heer; mij aangaande, de Hkku heeft mij op dezen weg geleid naar het hnis van mijns heeren broeders.

28 En de jonge dochter liep en gaf ten huize barer moeder te kennen gelijk deze zaken waren.

29 En Rebekka had een broeder wiens naam was Lahan; en Laban liep tot den man naarbuiten tot de fontein.

■'50 En liet geschiedde als hij dat voorhoofdsiersel gezien had en de armringen aan de handen zijner zuster, en als hij gehoord had de woorden zijner zuster Re-bekka, zeggende: Alzóo heeft die man

oo

tot mij gesproken: zoo kwam hij tot den man, eu zie, hij stond bij de kemels bij de fontein ;

31 en hij zeide: Kom in, gij gezegende des IIeeukn ; waarom zoudt gij buiten staan? Want ik heb het huis bereid, en de plaats voor de kemels.

32 Toen kwam de man naar het huis toe, en men ontgordde de kemels, en men gaf den kemels stroo en voeder, eu water om zijne voeten te wasschen en de voeten der mannen die bij hem waren.

33 Daarna werd hem te eten voorgezet; maar hij zeide: Ik zal niet eten totdat ik mijne woorden gesproken heb. En hij zeide: Spreek.

31 Toen zeide hij: Ik beu Abrahams knecht;

30 en de ITeeu heeft mijnen heer zeer gezegend, zoodat hij groot geworden is; en hij heeft hem gegeven schapen en runderen, en zilver en goud, en knechten en maagden, en kemels en ezels.

30 En Sara, mijns heeren huisvrouw, heeft mijnen heer een zoon geilaard. nadat zij oud geworden was; en hij heeft hem gegeven alles wat hij heeft.

37 En mijn heer heeft mij doen zweren, zeggende: Gij zult voor mijnen zoon geen vrouw nemen van de dochters dor Ka-naaniteu in welker land ik woon;

3ïs maar gij zult trekken naar mijns vaders huis en naar mijn geslacht , en zult voor mijnen zoon eene vrouw nemen.

30 Toen zeide ik tot mijnen heer: Misschien zal die vrouw mij niet volgen.

40 En hij zeide tot mij: De Heer, voor wiens aangezigt ik gewandeld heb, zal zijnen Engel met u zenden en hij zal uwen weg voorspoedig maken, dat gij voor mijnen zoon eene vrouw neemt uit mijn geslacht en uit mijns vaders huis.

41 Dan zult gij van mijnen eed rein zijn, wanneer gij tot mijn geslacht zult gegaan zijn; en indien zij ze u niet geven, zoo zult gij rein ziju van mijnen eed.

42 En ik kwam heden aan de fontein, eu ik zeide: O Heer, God mijns heeren Abrahams, zoo gij nu mijnen weg voorspoedig maken zult op welken ik ga:

43 zie, ik sta bij de waterfontein; zoo geschiede het dat de maagd die uitkomen

P O

znl om tc putten, en tot welke ik zeggen zal; Geef mij tocli oen weinig water tc drinken uit uwe kruik,

44 (;n die tot mij zal zeggen: Drink gij óók. en ik zal ook voor uwe kemels putten, dat dezo de vrouw zij die de Heer {iiiii mijns heeren zoon heeft toegewezen.

45 Eer ik geëindigd had te spreken in mijn hart, zie, zoo kwam Rebekka uit, en liad haren kruik op haren schouder, en zij kwam af tot de fontein en putte; en ik zcide tot lianr: Geef mij toch te drinken.

40 Zoo haastte zij zich en liet hare kruik van zich neder, en zcide: Drink gij, en ik zal ook uwe kemels drenken; en ik dronk, en zij drenkte ook de kemels. 47 Toen vraagde ik haar en zcide; Wiens dochter zijt gij? En zij zeide: Dc dochter van Bcthnel den zoon Nahors, welken Milka hem gebaard heeft. Zoo leide ik het voorhoofdsicrsel op hanr aangezigt, en dc armringen aan hare handen;

4S en ik neigde mijn hoofd en aanbad den Hekr, en ik loofde den Uehii, den God mijns heeren Abrahama, die mij op den regten weg geleid had, om de dochter van mijns heeren broeder voor zijnen zoon te nemen.

49 Nu dan, zoo gijlieden weldadigheid en trouw aan mijnen lieer doen zult, geeft het mij te kennen, en zoo niet, geeft het mij óók te kennen, opdat ik mij ter regter- of ter linkerhand wende.

50 Toen antwoordden Laban en Bethuel en zeiden: Van den Heeu is deze zaak voortgekomen, wij kunnen kwaad noch goed tot u spreken:

5] zie, Rebekka is voor uw aangezigt, neem haar en trek henen; zij zij de vrouw van uws heeren zoon, gelijk dc Heer gesproken heeft.

52 En het geschiedde als Abrahams knecht hunne woorden hoorde, zoo boog hij zich ter aarde voor den Heer.

53 En dc knecht bragt zilveren klei-noodiën en gouden kleinoodiën en kleederen tevoorschijn, en hij gaf die aan Ucbckka; hij gaf ook haren broeder en hare moeder kostbaarheden.

54 Toen aten en dronken zij, hij en de mannen die bij hem waren; en zij vernachtten, en zij stonden des morgens op, en hij zeide: Laat mij trekken tot mijnen heer.

55 Toen zcide haar broeder, en hare moeder: Laat de jonge dochter een dag of tien bij ons blijven; daarna zult gij gaan.

50 Maar hij zcide tot hen: Houdt mij niet op, dewijl de Heer mijnen Aveg voorspoedig gemaakt heeft; laat mij trekken, dat ik tot mijnen heer ga.

57 Toen zeiden zij Laat ons de jonge dochter roepen, en haren mond vragen.

58 En zij riepen Rebekka en zeiden tot haar: Zult gij met dezen man trekken? En zij antwoordde: Ik zal trekken.

59 Toen lieten zij Rebekka hunne zuster, en hare voedster, trekken, mitsgaders Abrahams knecht en zijne mannen;

60 en zij zegenden Rebekka en zeiden tot haar: O onze zuster, word gij tot (luizende tienduizendtallen, en uw zaad bezitte de poort zijner haters.

01 En Rebekka maakte zich op met hare jonge dochters, en zij reden op kemels, en volgden den man; en de knecht nam Rebekka en toog henen.

02 Isaiik nu kwam van waar men komt tot den put Lachai-Roï; en hij woonde in het zmderland.

03 En Isaiik was uitgegaan om te bidden in het veld, tegen het naken van den avond; en hij hief zijne oogen op en zag toe, en zie, dc kemels kwamen.

04 Rebekka hief óók hare oogen op en zij zag Isaiik, en zi j sprong van den kemel af;

05 en zij zeide tot den knecht: Wie is die man die ons in het veld tegemoet wandelt? En de knecht zeide: Dat is mijn heer. Toen nam zij den sluijer en bedekte zich.

00 En de knecht vertelde Isaiik al de zaken die hij gedaan had.

07 En Isaiik bragt haar in de tent zijner moeder Sara; en hij nam Rebekka en zij werd hem tot vrouw, en hij had haar lief. Alzoo werd Isaiik getroost na zijn moeders dood.

HOOFDSTUK 25.

En Abraham voer voort en nam eene vrouw wier naam was Ketura.

2 En zij baarde hem Ziniran , en .lok-san, en Medan, en Mid ia n , en Jisbak, en Snah.

3 En Joksan gewon Scheba en Dedan; en de zonen Dedans waren de Assn riten, en Letusitcn, en Leünimiten.

4 En de zonen Vidians waren Efa, en Efer, en Henoch, en Abida, cu Eldaii: deze allen waren zonen van Ketura.

Docli Abraham gaf Isaiik ahvat liij had;

(gt; maar aan de zonen der bijwijven die Abraham had gaf Abraham geschenken, tni zond ze weg van zijnen zoon Isaiik, terwijl liij nog leefde, oostwaarts naar hot land van het oosten.

7 üit nu zijn de dagen der jaren dos levens van Abraham, welke hij geleefd heeft, honderd vijfenzeventig jaren;

S en Abraham gaf den geest, en stierf in goeden ouderdom, oud en des levens zat, en hij word tot zijne volken verzameld.

ü En Isaiik en Ismaël zijne zonen begroeven hem in de spelonk van Machpela, in den akker van Efron den zoon van Zohar, den Iletlnet, welke tegenover Mamré is:

10 in den akker dien Abraham van de zonen Ileths gekocht had; daar is Abraham begraven, en Sara zijne huisvrouw.

11 En het geschiedde na Abrahams dood, dat God Isaiik zijnen zoon zegende; en Isaiik woonde bij den put Lacluii-Roï.

I 2 Dit nu zijn de geboorten van Ismaël den zoon Abrahams, dien Hagar, Sara's Egyptische dienstmaagd. Abraham gebaard heeft;

13 en dit zijn de namen der zonen Is-nnwils, met hunne namen naar hunne geboorten. De eerstgeborene Isinaëls, Ne-bnjoth; daarna Kedar, en Adbeël, eu Mibsam,

II en Misma, en Duma, en Massa,

15 liadar, en Tenia, Jetur, Natis, en Kedma.

I(» Dit zijn de zonen Ismaëls, en dit zijn huuuo namen, in hunne dorpen en paleizen, twaalf vorsten naar hunne volken.

17 Eu dit zijn de jaren des levens van Ismaël, honderd zevenendertig jaren; en hij gaf den geest eu stierf, en hij werd verzameld tot zijne volken.

18 En zij woonden van 1 lavila tot Sur toe, hetwelk tegenover Egypte is, waar gij gaat naar Assur; hij heeft zicli nedergeslngen voor het aangezigt van al zijne broeders.

1'J Dit nu zijn de geboorten van Isaiik den zoon Ahrahams: Abraham gewon Isaiik.

20 En Isaiik was veertig jaar oud, als hij Rebekka, de dochter van Both nol den S\ riür uit Paddan-Aram, de zuster van Lühau den Syriër, zich tot vrouw nam.

21 En Isniik bad den Ukkk. zeer in de tegenwoordigheid van zijne huisvrouw.

want zij was onvruchtbaar; en de Hkkh liet zich van hem verbidden, zoodat Rebekka zijne huisvrouw zwanger werd.

22 En de kinderen stieten zich tezamen in haren schoot. Toen zeide zij: Is het zoo? waarom ben ik dus? en zij ging om den Heeii te vragen.

23 En de IIuer zeide tot haar: Twee volken zijn in uwen schoot, en twee natiën zullen zich uit uw ingewand vanéénschei-den; en het ééne volk zal sterker zijn dan het andere volk, en de meerdere zal den mindere dienen.

24 Als nu hare dagen vervuld waren om te baren, zie, zoo waren tweelingen in haren schoot.

25 En de eerste kwam uit, ros; hij was geheel als een haren kleed: daarom noemden zij zijnen naam Esau.

2(5 En daarna kwam zijn broeder uit, wiens hand Esaus verze hield: daarom noemde men zijnen naam Jakob. En Isaiik was zestig jaar oud als hij ze gewon.

27 Als nu deze knapen groot werden, werd Esau een man verstandig op de jagt, een veldman; maar Jakob werd een eenvoudig man, wonende in tenten.

28 En Isaiik had Esau lief, want het wildbraad was naar zijnen mond; maar Rebekka had Jakob lief.

2!) En Jakob had een kooksel gekookt; en Esau kwam iiit het veld, en was moede.

80 En Esau zeide tot Jakob: Laat mij toch slorpen van dat roode, dat roode daar, want ik ben moede: daarom heeft men zijnen naam genoemd Edom.

31 Toen zeide Jakob: Verkoop mij op dezen dag uwe eerstgeboorte.

32 En Esau zeide: /ie, ik ga sterven; en waartoe mij dan de eerstgeboorte?

33 Toen zeide Jakob: Zweer mij op dezen dag, en hij zwoer hem, en hij verkocht aan Jakob zijne eerstgeboorte.

34 En Jakob gaf Esau brood en het linzekooksel; en hij at en dronk, en hij stond op en ging henen: alzoo verachtte Esau de eerstgeboorte.

HOOFDSTUK 26.

En er was honger in dat land, behalve de eerste honger die in de dagen Abrahams geweest was: daarom toog Isaiik tot Abimélech den koning der Filistijnen, naar Gerar;

2 en de Hekr verscheen hem en zeide:

Trek niet af naar Egypte: woon in het land dat ik ii aanzeggen zal;

3 woon als vreemdeling in dit land, en ik zal met n zijn en zal n zegenen; want li en uwen zade zal ik al deze landen geven, en zal den eed bevestigen dien ik Abraham uwen vader gezworen heb;

4 en ik zal uw zaad vermenigvuldigen als de sterren des hemels, en zal uwen zade al deze landen geven; en in uwen zade zullen gezegend worden alle volken der aarde;

5 daarom dat Abraham mijne stem gehoorzaam geweest is, en heeft onderhouden mijn bevel, mijne geboden, mijne inzettingen, en mijne wetten.

0 Alzoo woonde Isaiik te Gerar;

7 en als de mannen van die plaats hem vraagden van zijne huisvrouw, zeide hij: Zij is mijne zuster; want hij vreesde te zeggen, mijne huisvrouw: opdat mij misschien, zeide hij, de mannen dezer plaats niet dooden om Rebekka; want zij was schoon van aangezigt.

8 En het geschiedde als hij een langen tijd daar geweest was, dat Abimélech de koning der Filistijnen uit het venster keek, en hij zag, dat, zie, Isaak was schertsende met Kebekka zijne huisvrouw.

9 Toen riep Abimélech Isaiik en zeide: Voorwaar, zie, zij is uwe huisvrouw; hoe hebt gij dan gezegd; Zij is mijne zuster? En Isaiik zeide tot hem: Want ik zeide: Dat ik niet misschien om harentwil sterve.

10 En Abimélech zeide: Wat is dit dat gij ons gedaan hebt? Ligtelijk had een van dit volk bij uwe huisvrouw gelegen , zoodat gij eene schuld over ons zoudt gebragt hebben.

11 En Abimélech gebood het gansche volk, zeggende: Zoowie dezen man of zijne huisvrouw aanroert, zal voorzeker gedood worden.

12 En Isaiik zaaide in dat land, en hij vond in dat jaar honderd maten, want de IIkku zegende hem.

13 En die man werd groot, ja hij werd gaandeweg grooter, totdat hij zeer groot geworden was;

14 en hij had bezitting van schapen en bezitting van runderen en een groot gezin, zoodat de Eilistijnen hem benijdden.

15 En al de putten die zijns vaders knechten in de dagen van zijnen vader Abraham gegraven hadden, die stopten do Filistijnen en vulden ze met aarde.

10 Ook zeide Abimélech tot Isaiik • Trek van ons, want gij zijt veel magtiger geworden dan wij.

17 Toen toog Isaiik vandaar en hij legerde zich in het dal van Gerar, en woonde aldaar.

18 Als nu Isaiik wedergekeerd was, groef hij die waterputten op, die zij ten tijde van Abraham zijnen vader gegraven, en die de Filistijnen na Abrahams dood toegestopt hadden: en hij noemde derzelver namen naar de namen waarmede zijn vader die genoemd had.

lü De knechten Isafiks dan groeven in dat dal, en zij vonden aldaar een put van levend water;

20 en de herders van Gerar twistten met Isaiiks herders, zeggende Dit water hoort ons toe; daarom noemde hij den naam van dien put Esek, omdat zij met hem getwist hadden.

21 Toen groeven zij een anderen put, en daar twistten zij óók over: daarom noemde hij deszelfs naam Sitna.

22 En hij brak vandaar op, en groef een anderen put, en zij twistten over dien niet: daarom noemde hij deszelfs naam Rehoboth, en zeide: V\ ant nu heeft ons de Hker ruimte gemaakt, en wij zijn gewassen in dit land.

23 Daarna toog hij vandaar op naar Ber-Séba.

24 En de Hker verscheen hem in dien nacht, en zeide: ik ben de God van Abraham uwen vader: vrees niet, want ik ben met u, en ik zal u zegenen en uw zaad vermenigvuldigen, terwille van Abraham mijnen knecht.

25 Toen bouwde hij daar een altiiar, en riep den naam des Hkkren aan en hij sloeg aldaar zijne tent op, en Isaiiks knechten groeven daar een put.

20 En Abimélech trok tot hem van Gerar, met Ahuzzath zijnen vriend en Pichol zijnen krijgsoverste.

27 En Isaiik zeide tot hen: Waarom zijt gij tot mij gekomen, daar gij mij haat en mij van u hebt weggezonden?

28 En zij zeiden Wij hebben duidelijk gezien dat de Hker met u is: daarom hebben wij gezegd: Laat er toch een eed tusschen ons zijn, tusschen ons en tus-schcn u, en laat ons een verbond met u maken:

29 zoo gij bij ons kwaaddoet, gelijk wij u niet aangeroerd hebben en gelijk

2C GENE

wij bij u alleen goedgedaan hebben, en n in vrede hebben laten vertrekken! Gij zijt nu de gezegende des Hekken.

y() Toen maakte liij hun een maaltijd, on zij aten en dronken.

31 En zij stonden des morgens vroeg op, en zwoeren de één den ander; daarna liet Isaiik hen gaan, en zij togen van hem in vrede.

3^ En het geschiedde te dien dage, dat Isailks knechten kwamen en hem boodschapten van de znak des puts dien zij gegraven hadden, en zij zeiden tot hem: Wij hebben water gevonden.

33 En hij noemde denzelven Séba: daarom is de naam dier stad Ber-Séba, tot op dezen dag.

34 Als nu Esau veertig jaar oud was, nam hij tot vrouw Judith de dochter van liceri den Hethiet, en Hasmath de dochter van Elon den Hethiet.

35 En deze waren Isaiik en Rebekka eene bitterheid des geestes.

HOOFDSTUK 27.

En het geschiedde als Isaiik oud geworden was, en zijne oogen donker geworden waren, dat hij niet zien kon, toen riep hij Esau zijnen oudsten zoon, en zeide tot hem: Mijn zoon ! En hij zeide tot hem: Zie hier ben ik.

2 En hij zeide: Zie nu, ik ben oud geworden, ik weet den dag mijns doods niet:

3 nu dan, neem toch uw gereedschap, uw pijlkoker en uw boog, en ga uit in het veld, en jaag mij een wildbraad;

4 en maak mij smakelijke spijzen, zooals ik die gaarne heb, en breng ze mij, dat ik ete; opdat mijne ziel n zegene eer ik sterf.

5 Rebekka nu hoorde toe als Tsaiik tot zijnen zoon Esau sprak; en Esau ging in het veld om een wildbraad te jagen, dat hij het inbragt.

6 Toen sprak Rebekka tot Jakob haren zoon, zeggende: Zie, ik heb uwen vader tot Esau uwen broeder hooren spreken, zeggende:

7 Breng mij een wildbraad, en maak mij smakelijke spijzen, dat ik etc; en ik zal u zegenen voor het aangezigt des Herken, vóór mijnen dood.

8 Nu dan mijn zoon, hoor mijne stem in hetgeen ik u gebied:

!) ga nu henen tot de kudde, en haal mij vandaar twee goede geitebokjes; en

I S 27.

ik zal die voor uwen vader maken tot smakelijke spijzen, gelijk hij gaarne heeft;

10 en gij zult ze uwen vader brengen, en hij zal eten, opdat hij u zegene vóór zijnen dood.

11 Toen zeide Jakob tot Rebekka zijne moeder: Zie, mijn broeder Esau is een harig man, en ik ben een glad man:

12 misschien zal mijn vader mij betasten, en ik zal in zijne oogen zijn als een bedrieger; zoo zonde ik een vloek over mij halen, en niet een zegen.

13 En zijne moeder zeide tot hem : Uw vloek zij op mij, mijn zoon: hoor alleen naar mijne stem, en ga, haal ze mij.

14 Toen ging hij, en hij haalde ze en bragt ze sum zijne moeder, en zijne moeder maakte smakelijke spijzen, gelijk zijn vader gaarne had.

lö Daarna nam Rebekka do kostelijke kleederen van Esau haren oudsten zoon, die zij bij zich in huis had, en zij trok ze Jakob haren jongsten zoon aan;

Ki en dlt;! vellen van de geitebokjes trok zij over zijne handen en over de gladheid van zijnen hals;

17 en zij gaf de smakelijke spijzen en het brood, welke zij bereid had, in de hand van Jakob haren zoon.

18 En hij kwam tot zijnen vader en zeide: Mijn vader! En hij zeide: Zie hier ben ik; wie zijt gij, mijn zoon?

19 En Jakob zeide tot zijnen vader: Ik ben Esau uw eerstgeborene; ik heb gedaan gelijk gij tot mij gesproken liadt; sta toch op, zit, en eet van mijn wildbraad , opdat uwe ziel mij zegene.

20 Toen zeide Isaiik tot zijnen zoon: Hoe is dit, dat gij het zoo haastig gevonden hebt, mijn zoon? En hij zeide: Omdat de Heer uw God liet heeft doen ontmoeten voor mijn aangezigt.

21 En Isaiik zeide tot Jakob: Nader toch, dat ik u betaste, mijn zoon. of gij mijn zoon Esau zelf zijt of niet.

22 Toen naderde Jakob tot zijnen vader Isaiik, die hem betastte; en hij zbide: De stem is Jakobs stom , maar de handen zijn Esans handen.

23 1 )och hij kende hem niet, omdat zijne handen harig waren gelijk zijns broeders Esans handen; en hij zegende hem.

24 En hij zeide; Zijt gij mijn zoon Esan zelf? En iiij zeide ik ben 't.

25 Toen zeide hij: Stol het nabij mij, dat ik van het wildbraad mijns zoons ete,

opdat mijne ziel 11 zegene. En hij stelde het nabij hem, en hij at; hij hragt hem ook wijn, en hij dronk.

~() En zijn vader Isaiik zcido tot hem : Nader toch (üi kus mij, mijn zoon.

27 En hij naderde en hij kuste hem; toen rook hij den reuk zijner kleederen, en zegende hem, en hij zeide: Zie, de reuk mijns zoons is als de reuk des velds hetwelk tie 11 keu gezegend heeft.

28 Zoo geve ti dan (ïod van den dauw des hemels en de vettigheden der aarde, lt;•11 menigte van tarwe en most.

29 Volken zullen u dienen en natiën zullen zicli voor n nederlmigen; wees heer over uwe broeders, en de zonen uwer moeder zullen zich voor u i ieder buigen; vervloekt moet hij zijn zoowie u vervloekt, en zoowie u zegent zij gezegend.

•50 En liet geschiedde als Isaiik voleindigd had .Takob te zegenen, zoo geschiedde het toen Jakob maar even van zijns vaders Isaiiks aangezigt uitgegaan was, dat Esau zijn broeder van zijne jagt kwam.

31 Ilij nn óók maakte smakelijke s])ij-zen, en bragt die tot zijnen vader; en hij zeide tot zijnen vader: Mijn vader sta op en ete van het wildbraad zijns zoons, opdat uwe ziel mij zegene.

32 En Isaiik zijn vader zeide tot hem: Wie zijt gij? En hij zeide; Ik ben uw zoon, uw eerstgeborene, Esau.

33 Toen verschrikte Isaiik met groote verschrikking zeer lievig, en zeide; Wie is hij dan, die het wildbraad gejaagd en tot mij gebragt heeft? En ik heb van alles gegeten eer gij kwaamt, en heb hem gezegend: ook zal hij gezegend wezen.

34 Als Esau de woorden zijns vaders hoorde, zoo jammerde hij met een groot en bitter gcjainuier zeer hevig, en hij zeide tot zijnen vader: Zogen mij, ook mij, mijn vader!

35 En hij zeide: Uw broeder is gekomen met bedrog, en heeft uwen zegen weggenomen.

3() Toen zeide hij; Is 't niet omdat men zijnen naam noemt Jakob, dat hij mij nn twee malen heeft bedrogen? Mijne eerstgeboorte heeft hij genomen, en zie, nu heeft hij mijnen zegen genomen. Voorts zeide hij; Ilcbt gij dan geen zegen voor mij uitbehouden?

37 Toen antwoordde Isaiik en zeide tot Esau: Zie, ik heb hem tot een heer over ii gesteld, en al zijne broeders heb ik hem tot knechten gegeven, en ik heb hem met koren en most ondersteund: wat zal ik u dan nu doen, mijn zoon?

38 En Esau zeide tot zijnen vader: Hebt gij maar dezen éenen zegen, mijn vader? Zegen mij, ook mij, mijn vader! En Esau hief zijne stem op en weende.

39 Toen antwoordde zijn vader Isaiik en zeide tot hem; Zie, de vettigheden der aarde zullen uwe woningen zijn, en van den dauw des hemels van boven af zult gij yezcyend zijn.

40 En op uw zwaard znlt gij leven, en zult uwen broeder dienen; doch het zal geschieden als gij heerschen znlt, dan zult gij zijn juk van uwen hals afrukken.

41 En Esau haatte Jakob om dien zegen waarmede zijn vader hern gezegend had, en Esau zeide in zijn hart: De dagen van den rouw mijns vaders naderen, en ik zal mijnen broeder Jakob dooden.

42 Toen aan Kebekka deze woorden van Esau haren oudsten zoon geboodschapt werden, zoo zond zij henen en ontbood Jakob haren jongsten zoon, en zeide tot hem: Zie, uw broeder Esau troost zich over u, dat hij u dooden zal.

43 Nu dan mijn zoon, hoor naar mijne stem en maak n op, vlied gij naar Ha-ran, tot Labau mijnen broeder,

44 en blijf bij hem eenige dagen, totdat de gramschap uws broeders keere,

45 totdat de toorn uws broeders van u af keere, en hij vergeten hebbe hetgeen gij hem gedaan hebt; dan zal ik zenden en u vandaar nemen; waarom zoude ik ook van u beiden beroofd worden op éénen dag?

4() En Rebekka zeide tot Isaiik; Ik heb verdriet aan mijn leven vanwege do doeh-tereu Heths: indien Jakob eene vrouw neemt van de doebteren Ueths, gelijk deze zijn, van de dochters dezes lands, waartoe zal mij het leven zijn?

HOOFDSTUK 28.

En Isaiik riep Jakob en zegende hem, en gebood hem, en zeide tot hem; Neem geen vrouw van de dochteren Kanaiins:

2 maak u op, ga naar Paddfin-Arain, ten huize van Eethnel, uw moeders vader, en neem u vandaar eene vrouw van do dochters van Laban uw moeders broeder.

3 En God almagtig zegene u, en make u vruchtbaar en vermenigvuldige u, dat gij tot een menigte van volken wordt;

4 en hij geve u den zegen Abrahams, u

en uwen zade met u, opdat gij erfelijk bezit het land uwer vreemdelingscliappen, 't welk God Abraham gegeven heeft.

5 Alzoo zond Isaak Jakob weg, dat hij toog naar Paddan-Aram, tot Laban, Be-thuels zoon, den Syriër, den broeder van Re bek ka, Jakobs en Esaus moeder.

0 Als nu Esau zag dat Isaak Jakob gezegend, en hem naar Paddan-Aram weggezonden had om zich vandaar eene vrouw te nemen; en dat hij als hij hem zegende hem geboden had, zeggende: Neem geen vrouw van de dochteren Kanaans;

7 en dat Jakob zijnen vader en zijne moeder gehoorzaam geweest en naar Paddan-Aram getrokken was;

8 en dat Esau zag dat de dochteren Kanaans kwaad waren in de oogen van Isaak zijnen vader:

9 zoo ging Esau tot Ismaël, en nam zich tot vrouw, nevens zijne vrouwen, Maha-lath, de dochter van Ismaël den zoon Abrahams, de zuster van Nebajoth.

10 Jakob dan toog uit van Ber-Séba en ging naar Haran.

11 En hij geraakte op eene plaats waar hij vernachtte, want de zon was ondergegaan; en hij nam van de steenen dier plaats, en maakte zijne hoofdpeluw, en leide zich te slapen te dier plaatse.

12 En hij droomde; en zie, eene ladder was gesteld op de aarde, welker opperste aan den hemel reikte; en zie, de engelen Gods klommen daarbij op en neder.

13 En zie, do Heer stond op dezelve, en zeidü: Ik ben de Heer, de God uws vaders Abrahams en de God Isaaks; dit land, waarop gij ligt te slapen, zal ik u geven en uwen zade.

14 En uw zaad zal wezen als het stof der aarde, en gij zult uitbreken in menu/te, westwaarts en oostwaarts, en noordwaarts en zuidwaarts; en in u en in uwen zade zullen allo geslachten des aardbodems gezegend worden.

15 En zie, ik ben met u, en ik zal u behoeden overal waar gij henentrekken zult, en ik zal u wederbrengen in dit land; want ik zal u niet verlaten, totdat ik zal gedaan hebben hetgeen ik tot u gesproken heb.

10 Toon nu Jakob van zijnen slaap ontwaakte, zeide hij: Gewisselijk is de Heer aan deze plaats, en ik heb 't niet geweten.

17 En hij vreesde, en zeide: Hoe vrcosse-lijk is deze plaats! Dit is niet dan een huis Gods, en dit is de poort des hemels.

18 Toen stond Jakob des morgens vroeg op, en hij nam den steen dien hij tot zijne hoofdpeluw gelogd had, en zette hem tot een opgerigt teeken, en goot er olie bovenop;

19 en hij noemde den naam dier plaats Beth-El, daar toch de naam dier stad tevoren was Luz.

20 En Jakob beloofde eene gelofte, zeggende: Wanneer God met mij geweest zal zijn, en mij behoed zal hebben op dezen weg dien ik reis, en mij gegeven zal hebben brood om te eten en kleederen om aantetrekken,

21 en ik ten huize mijns vaders in vrede zal wedergekeerd zijn: zoo zal de Heer mij tot een God zijn,

22 en deze steen, dien ik tot een opgerigt teeken gezet heb, zal een huis Gods wezen, en alles wat gij mij geven zult, daarvan zal ik u voorzeker de tienden geven.

HOOFDSTUK 29.

Toen hief Jakob zijne voeten op en ging naar het land der kinderen van het oosten.

2 En hij zag toe, en zie, er was een put in het veld; en zie, er waren drie kudden schapen daarnevens nederliggen-de, want uit dien put drenkten zij de kudden; en er was een groote steen op den mond van dien put;

3 en derwaarts werden al de kudden verzameld, en zij wentelden den steen van den mond des puts, en drenkten de schapen, en leiden den steen weder op den mond van dien put, op zijne plaats.

4 Toen zeide Jakob tot hen: Mijne broeders, vanwaar zijt gij? En zij zeiden: Wij zijn van Haran.

5 En hij zeide tot hen: Kent gij Laban den zoon Nahors ? En zij zeiden: Wij kennen hem.

6 Voorts zeide hij tot hen: Is 't wM met hem? En zij zeiden: 't Is wèl; en zie. Rachel zijne dochter komt met de schapen.

7 En hij zeide: Zie, het is nog hoog dag, het is geen tijd dat het vee ver-zameld worde: drenkt de schapen, en gaat henen, weidt ze.

8 Toon zeiden zij: Wij kunnen niet, totdat al de kudden tezamen zullen verzameld zijn, on men den steen van den

mond des puts afwentele, opdat wij de schapen drenken.

ü Als hij nog met hen sprak, zoo kwam Rachel met de schapen die haren vader toebehoorden; want zij was eene herderin.

10 En het geschiedde als Jakob Rachel zag, do dochter van Laban, zijn moeders broeder, en dc schapen van Laban, zijn moeders broeder, dat Jakob toetrad en wentelde den steen van den mond dos puts, en drenkte de schapen van Laban, zijn moeders broeder.

11 En Jakob kuste Rachel, en hij hief zijne stem op en weende;

12 en Jakob gaf Rachel te kennen, dat hij haars vaders broeder en dat hij de zoon van Rebekka was. Toen liep zij benen en gaf het haren vader te kennen.

13 En het geschiedde als Laban die tijding hoorde van Jakob, zijn zusterszoon, zoo liep liij hem tegemoet, en omhelsde hem en kuste hem, en bragt hem tot zijn huis. En hij vertelde Laban al deze dingen.

14 Toen zeide Laban tot hem: Voorwaar gij zijt mijn gebeente en mijn vleesch. En hij bleef bij hem een volle maand.

ló Daarna zeide Laban tot Jakob■ Omdat gij mijn broeder zijt, zoudt gij mij derhalve omniet dienen? ^ erklaar mij, wat zal uw loon zijn ?

1(5 En Laban had twee dochters: dc naam der oudste was Lea, en de naam der jongste was Rachel.

17 Doch Lea had teedere oogen, maar Rachel was schoon van gedaante en schoon van aangezigt.

18 En Jakob had Rachel lief; en hij zeide; Ik zal u zeven jaren dienen om Rachel uwe jongste dochter.

19 Toen zeide Laban: Het is beter dat ik ze ii geve, dan dat ik ze aan een ander man geve: blijf bij mij.

20 Alzoo diende Jakob om Rachel zeven jaren; en die waren in zijne oogen als eenige dagen, omdat hij haar liefhad.

21 Toon zeide Jakob tot Laban: Geef mijne huisvrouw, want mijne dagen zijn vervuld, dat ik tot haar inga.

22 Zoo verzamelde Laban al de mannen dier plaats, en maakte een maaltijd.

23 En het geschiedde des avonds dat hij zijne dochter Lea nam en bragt haar tot hem; en hij ging tot haar in.

2 !■ En Laban gaf haar Zilpa zijne dienstmaagd, aan Lea zijne dochter tot eene dienstmaagd.

^5 En het geschiedde des morgens en zie, het was Lea. Daarom zeide hij tot Laban: Wat is dit dat gij mij gedaan hebt? Heb ik niet bij u gediend om Rachel? Waarom hebt gij mij dan bedrogen ?

2(5 En Laban zeide: Men doet alzoo niet in deze onze plaats, dat men dc jongste ten huwelijk geve voor dc eerstgeborene.

27 Vervul de week van deze; dan zullen wij u ook die geven, voor de dienst die gij nog zeven andere jaren bij mij dienen znlt.

28 En Jakob deed alzoo, en hij vervulde de week van deze. Toen gaf hij hem Rachel zijne dochter, hem tot vrouw.

2!) En Laban gaf aan zijne dochter Rachel zijne dienstmaagd Bilha, haar tot eene dienstmaagd.

30 En hij ging ook in tot Rachel, en had ook Rachel liever dan Lea; en hij diende bij hem nog zeven andere jaren.

31 Toen nu de Hekr zag dat Lea gehaat was, opende hij hare baarmoeder; maar Rachel was onvruchtbaar.

32 En Lea werd bevrucht, en baarde een zoon, en zij noemde zijnen naam Ruben; want zij zeide: Omdat de Heek mijne verdrukking heeft aangezien, daarom zal mijn man mij nu liefhebben.

33 En zij werd weder bevrucht, en baarde een zoon, en zeide; Dewijl de Heek gehoord heeft dat ik gehaat was, zoo heeft hij mij ook dezen gegeven; en zij noemde zijnen naam Simeon.

34 En zij werd weder bevrucht, en baarde een zoon, en zeide: Nu zal zich ditmaal mijn man bij mij voegen, dewijl ik hem drie zonen gebaard heb; daarom noemde hij zijnen naam Levi.

35 En zij werd weder bevrucht, en baarde een zoon, en zeide: Ditmaal zal ik den I Ieer loven; daarom noemde zij zijnen naam Jnda. En zij hield op te baren.

HOOFDSTUK 30.

Als nu Rachel zag dat zij Jakob niet baarde, zoo benijdde Rachel hare zuster; en zij zeide tot Jakob: Geef mij kinderen; of indien niet, zoo ben ik dood.

2 Toen ontstak Jakobs toorn tegen Rachel, en hij zeide: Ben ik dan in plaats van God, die de vrucht des schoots van u geweerd heeft?

3 En zij zeide: Ziedaar is mijne dienst-

maagd Bilha, ga tot haar in, dat zij op mijne knieën bare en ik ook uit haar gebouwd worde.

4 Zoo gaf zij hem hare dienstmaagd Bilha tot vrouw, en Jakob ging tot haar in.

5 En Bilha werd zwanger, en baarde .lakob een zoon;

0 toen zeide Rachel: God heeft mij gc-rigt en ook mijne stem verhoord, en heeft mij een zoon gegeven; daarom noemde zij zijnen naam Dan.

7 En Bilha Rachels dienstmaagd werd weder bevrucht, en baarde Jakob den tweeden zoon:

8 toen zeide Rachel: Ik heb worstelingen Gods met mijne zuster geworsteld, ook heb ik de overhand gehad; en zij noemde zijnen naam Naftali.

9 Toen nu Lea zag dat zij ophield te baren, nam zij ook hare dienstmaagd Zilpa en gnf die Jakob tot vrouw.

10 En Zilpa Lea's dienstmaagd baarde Jakob een zoon:

11 toen zeide Lea: Tot heil; en zij noemde zijnen naam Gad.

12 Daarna baarde Zilpa Lea's dienstmaagd Jakob den tweeden zoon:

13 toen zeide Lea: Tot mijn geluk, want de dochters zullen mij gelukkig achten; en zij noemde zijnen naam Aser.

14 En Ruben ging in de dagen des tar-wenoogstes, en hij vond dudaïm in het veld, en hij bragt die tot zijne moeder Lea. Toen zeide Rachel tot Lea : Geef mij toch van uws zoons dudaïm.

15 En zij zeide tot haar: Is het weinig dat gij mijnen man genomen hebt, dat gij ook mijns zoons dudaïm nemen zult? Toen zeide Rachel: Daarom zal hij dezen nacht voor uws zoons dudaïm bij u liggen.

16 Als nu Jakob des avonds uit het veld kwam, ging Lea uit hem tegemoet en zeide: Gij zult tot mij inkomen, want ik heb u om loon zekerlijk gehuurd voor mijns zoons dudaïm; en hij lag dien nacht bij haar.

17 En God verhoorde Lea, en zij werd bevrucht, en baarde Jakob den vijfden zoon:

18 toen zeide Lea: God heeft mij mijn loon gegeven, nadat ik mijne dienstmaagd aan mijnen man gegeven heb; en zij noemde zijnen naam Issasehar.

10 En Lea werd weder bevrucht, en zij baarde Jakob den zesden zoon:

20 en Lea zeide: God heeft mij, mij begiftigd met eene goede gift; ditmaal zal mijn man bij mij wonen, want ik heb hem zes zonen gebaard; en zij noemde zijnen naam Zebulon.

ill En zij baarde daarna eene dochter; en zij noemde haren naam Dina.

22 God dacht ook aan Rachel, en God verhoorde haar en opende hare baarmoeder ;

23 en zij werd bevrucht , en baarde een zoon: en zij zeide: God heeft mijne smaad-hcid weggenomen.

24 Eu zij noemde zijnen naam Jozef, zeggende: De Heer voege mij een anderen zoon daarbij.

25 En het geschiedde als Rachel Jozef gebaard had, dat Jakob tot Laban zeide: Laat mij \ ertrekken, dat ik ga tot mijne plaats en naar mijn land.

20 Geef mijne vrouwen en mijne kinderen, om welke ik u gediend heb, dat ik vertrekke; want gij weet mijne dienst die ik u gediend heb.

27 Toen zeide Laban tot hem: Mogt ik nu genade gevonden hebben in uwe oogen : ik heb waargenomen dat de Heer mij om uwentwil gezegend heeft.

28 Hij zeide dan: Noem mij uitdrukkelijk uw loon dat ik geven zal.

20 Toen zeide hij tot hem: Gij weet hoe ik u gediend heb, en hoe uw vee bij mij geweest is;

30 want het weinige dat gij vóór mij gehad hebt, dat is tot eene menigte uilgebroken, en de Heer heeft u gezegend bij mijnen voet: nu dan, wanneer zal ik ook werken voor mijn huis?

31 En hij zeide: Wat zal ik u geven? Toen zeide Jakob: Gij zult mij nietmet-al geven, indien gij mij deze zaak doen zult: ik zal wederom uwe kudde weiden e// bewaren;

32 ik zal heden door uwe gansclie kudde gaan, daarvan afzonderende al het gespikkelde en geplekte vee, en al het bruine vee onder de lammeren, en het geplekte en gespikkelde onder de geiten; en dat znl mijn loon zijn.

33 Z( )o zal mijne geregtigheid op den dag van morgen met mij betuigen, als gij komen zult over mijn loon, voor uw aangezigt: alwat niet gespikkeld en geplekt is onder de geiten, en bruin onder de lammeren, dat zij bij mij gestolen.

31 Toen neido Laban: Zie, och ja liet zij naar uw woord.

35 Eu liij zonderde af te dien dage de gesprenkelde en geplekte bokken, en al de gespikkelde en geplekte geiten, alles waar wit aan was, en al het bruine onder de lammeren; en hij gaf ze in de hand zijner zonen.

36 Eu hij stelde een weg van drie dagen tussehen zich en tusscheu Jakob; en Jakob weidde de overige kudde van Laban.

37 Toen nam zich Jakob roeden van groen populierehout en van hazelaar eu van kastanje, en hij schilde daarin witte strepen, ontblootende liet wit hetwelk aan die roeden was;

38 eu hij leide deze roeden, die hij geschild had, in de goten eu in de drinkbakken van het water, waar de; kudde kwam drinken, tegenover de kudde; en zij werden verhit als zij kwamen om te drinken.

39 Als dan de kudde verhit werd bij do roeden, zoo lammerde de kudde gesprenkelde, gespikkelde, eu geplekte.

40 Toen scheidde Jakob de lammeren, en hij wendde het gezigt der kudde op het gesprenkelde eu al liet bruine ouder Labans kudde; en hij stelde zijne kudden alléén, en hij zette ze niet bij Labans kudde.

11 En het geschiedde telkens als de kudde der vroegelingen verhit werd, zoo stelde Jakob de roeden voor de oogen der kudde in de goten, opdat zij hittig werden bij de roeden;

maar als de kudde spade hittig werd, zoo stelde hij ze niet; zoodat de spadelingen Laban eu de vroegelingen Jakob toekwamen.

43 En die man brak zeer sterk uit in meniffte, en hij had vele kudden, en dienstmaagden en dienstknechten, en kemels en ezels.

HOOFDSTUK 31.

Toen hoorde hij de woorden der zonen Labans, zeggende: Jakob heeft genomen alles wat van onzen vader was, en van hetgeen van onzen vader was heeft hij al deze heerlijkheid gemaakt.

2 Jakob zag ook het aangezigt Labans aan, en zie, dat was jegens hem niet als gisteren en eergisteren.

3 En do Hekr zeide tot Jakob: Keer weder tot het land uwer vaderen en tot uwe maagschap, en ik zal met u zijn.

4 Toen zond Jakob henen cn riep Rachel en Lea op het veld tot zijne kudde,

5 en hij zcide tot haar: Ik zie uws vaders 'aangezigt dat het jegens mij niet is als gisteren cn eergisteren; doch do God mijns vaders is bij mij geweest.

0 En gijlieden weet dat ik met al mijne magt uwen vader gediend heb;

7 maar uw vader heeft bedriegelijk met mij gehandeld, en heeft mijn loon tien malen veranderd; doch God heeft hem niet toegelaten mij kwaadtodoen.

8 Wanneer hij aldus zcide: De gespikkelde zullen uw loon zijn, zoo lammerden al de kudden gespikkelde; en wanneer hij alzóó zeide: Do gesprenkelde zullen uw loon zijn, zoo lammerden al de kudden gesprenkelde.

9 Alzoo heeft God uwen vader het vee ontrukt cn aan mij gegeven.

10 En het geschiedde ton tijde als de kudde hittig werd, dat ik mijne oogen ophief en ik zag in den droom, en zie, de bokken die do kudde beklommen waren gesprenkeld, gespikkeld, en hagelvlekkig.

1 I En de Engel Gods zcide tot mij in den droom: Jakob! En ik zcide: Zie hier beu ik.

12 En hij zcide: Hef toch uwe oogen op en zie, alle bokken die do kudde beklimmen zijn gesprenkeld, gespikkeld, cn hagelvlekkig; want ik heb gezien alles wat Laban u doet.

13 Ik ben do God van Rcth-El, alwaar gij het opgerigtc teeken gezalfd hebt, waar gij mij ecno gelofte beloofd hebt: nu, maak u op, vertrek uit dit land, en keer weder in het land uwer maagschap.

14 Toen antwoordden Rachel en Lea en zeiden tot hem: Is er nog voor ons een deel of erfenis in ouzos vaders huis?

15 Zijn wij niet als vreemden van hem geacht? Want hij heeft ons verkocht, on hij heeft ook steeds ons geld verteerd.

10 Want al de rijkdom dien God onzen vader heeft ontrukt, die is onze en onzer zonen; nu dan, doe alles wat God tot u gezegd heeft.

17 Toen maakte Jakob zich op en laadde zijne zonen cn zijne vrouwen op kemels,

18 en bij voerde al zijn vee weg, en al zijne have die hij verworven had, het vee dat hij bezat, hetwelk hij in Paddan-Aram verworven had, om te komen tot Isaiik zijnen vader, naar liet land Kanaan.

19 Laban nu was gegaan om zijne scha-

pen te scheren: zoo stal Rachel de tera-fim die haar vader had.

20 En Jakob ontstal zich aan het hart van Laban den Syriër, overmits hij hem niet te kennen gnf dat hij vlood.

21 En hij vlood, en al wat het zijne was, en hij maakte zich op en voer over de rivier, en hij zette zijn aangezigt naar het gebergte Gilead.

22 En ten derden dage werd aan Laban geboodschapt dat Jakob gevloden was.

23 Toen nam hij zijne broeders met zich, en joeg hem achterna een weg van zeven dagen, en hij kreeg hem op het gebergte Gilead.

24 Doch God kwam tot Laban den Syriër in een droom des nachts, en hij zeide tot hem: Wacht u dat gij met Jakob niet spreekt, noch goed noch kwaad.

25 En Laban achterhaalde Jakob; Jakob mi had zijne tent geslagen op hot gebergte; ook sloeg Laban met zijne broeders de zijne op het gebergte Gilead.

26 Toen zeide Laban tot Jakob: Wat hebt gij gedaan, dat gij n aan mijn hart ontstolen hebt, en mijne dochters ontvoerd hebt als gevangenen met liet zwaard?

27 Waarom zijt gij heimelijk gevloden, en hebt u aan mij ontstolen, en hebt het mij niet aangezegd, dat ik u geleid hadde met vreugde en met gezangen, met trommel en met harp?

28 Ook hebt gij mij niet toegelaten mijne zonen en mijne dochters te kussen; nu, gij hebt dwaas gedaan zoo doende.

29 Het ware in de magt mijner hand nlieden kwaadtedoen; maar de God van ulieder vader heeft tot mij gisteren nacht gesproken, zeggende: Wacht u met Jakob te spreken of goed of kwaad.

30 En nu, gij hebt immers willen vertrekken, omdat gij zoozeer begeerig waart naar uws vaders huis: waarom hebt gij mijne goden gestolen?

31 Toen antwoordde Jakob en zeide tot Laban: Omdat ik vreesde; want ik zeide; Opdat gij niet misschien uwe dochters mij ontweldigdet.

32 Bij wien gij uwe goden vinden zult, laat hem niet leven; onderzoek gij voor onze broeders wat bij mij is, en neem het tot u. Want Jakob wist niet dat Rachel ze gestolen had.

33 Toen ging Laban in Jakobs tent, en in Lea's tent, en in de tent der beide dienstmaagden, en hij vond niets; en als hij uit Lea's tent gegaan was, kwam hij in Rachels tent.

34 Rachel nu had de terafhn genomen en zij had die in een kemels-zadeltuig gelegd, en zij zat op dezelve: en Laban betastte die gansche tent en hij vond niets;

35 en zij zeide tot haren vader: Dat de toorn niet ontsteke in mijns heeren oogen, omdat ik voor uw aangezigt niet kan opstaan, want hef (/aal mij naar de wijze der vrouwen. En liij doorzocht, maar hij vond de terafhn niet.

3(5 Toen onls'ak Jakob en twistte met Laban, en Jakob antwoordde en zeide tot Laban: Wat is mijne overtreding, wat is mijne zonde, dat gij mij zoo driftig hebt nagejaagd ?

37 Als gij al mijn huisraad betast hebt, wat hebt gij gevonden van al het bnis-rand mvs huizes? Leg het hier voor mijne broeders en nwi broeders, en laat ze rigten tnsschen ons beiden.

38 Deze twintig jaar ben ik bij n geweest: uwe ooijen en uwe geiten hebben niet misdragen, en de rammen uwer kudde heb ik niet gegeten.

39 Het versehenrde heb ik tot n niet gebragt, ik heb het geboet; gij hebt het van mijne hand geëischt, bet ware des daags gestolen of des nachts gestolen.

40 ik ben geweest dat mij bij dag de hitte verteerde en hij nacht de vorst, eu dat mijn slaap van mijne oogen week.

41 Ik ben nu twintig jaar in uw buis geweest: ik heb u veertien jaar gediend om uwe beide dochters, en zes jaar om uwe kudde; en gij hebt mijn loon tien malen veranderd.

42 Zoo niet de God mijns vaders, de God Abrahams en de vreeze Isaaks, bij mij geweest was, zeker gij zoudt mij nu ledig weggezonden hebben. (Hod heeft mijne ellende en den arbeid mijner handen aangezien , en heeft u gisteren nacht bestraft.

43 Toen antwoordde Laban en zeide tot Jakob : Deze dochters zijn mijne dochters, en deze zonen zijn mijne zonen, en deze kudde is mijne kudde, ja alwat gij ziet, dat is mijn: en wat zoude ik aan deze mijne dochters heden doen, of aan hare zonen die zij gebaard hebben?

44 Nu dan, kom, laat ons een verbond maken, ik en gij, dat het tot een getuigenis zij tnsschen mij en tnsschen u.

45 Toen nam Jakob een steen, en hij verhoogde dien tot een opgerigt teeken;

40 en Jakob zcidc tot zijne broeders: Vergadert stcenen; en zij namen steenen en maakten een hoop, en zij aten aldaar oj) dien hoop.

17 En Labau noemde liem Jegar-Salia-diitlia, maar Jakob noemde denzelven Gal-Ed.

48 Toen zoide Laban: Deze hoop zij heden cvn getuige tusschen mij en tusschen n. Daarom noemde men zijnen naam Gal-Ed;

40 en Mizpa, omdat iiij zeide: Dat de Heer toezigt houde tusschen mij en tusschen u, wanneer wij de één voor den ander zullen verborgen zijn.

50 Zoo gij mijne dochters beleedigt, en zoo gij vrouwen neemt nevens mijne dochters, niemand is bij ons: zie toe. God zal getuige zijn tusschen mij en tusschen u.

.quot;ii Laban zeide voorts tot Jakob: Ziedaar is deze hoop, en ziedaar is dit op-gcrigte teeken, hetwelk illt; opgeworpen hel) tusschen mij en tusschen u:

'gt;2 deze hoop /.ij getuige, en dit opgerigte teeken zij getuige, dat ik tot u voorbij dezen hoop niet komen zal, en dat gij tot mij voorbij dezen hoop en dit opgerigte; teeken niet komen zult ten kwade.

03 De God Abrahams en de God Na-hors, de God huns vaders, rigte tusschen ons. En Jakob zwoer bij de vreeze zijns vaders Isaiiks.

34 Toen slagtte Jakob eene slagting op dat gebergte, en hij noodigde zijne broeders om brood te eten: en zij aten brood, en vernachtten op dat gebergte.

')') En Laban stond des morgens vroeg op, en kuste zijne zonen en zijne dochters, en zegende ze; en Laban trok henen en keerde weder tot zijne plaats.

HOOÏDSTUK 32.

Jakob toog óók zijnsweegs; en de engelen Gods ontmoetten hem.

'2 En Jakob zeide, toen hij ze zag: Dit is een heirleger Gods; en hij noemde den naam dier plaats Mahanaïm.

3 En Jakob zond boden uit voor zijn aangezigt tot Esau zijnen broeder, naar het land Seïr, de landstreek van Edoni:

I en hij gebood hun, zeggende: Zóó znlt gij zeggen tot mijnen heer, tot Esau: Zóó zegt Jakob uw knecht: Ik heb als vreemdeling gewoond hij Laban, en heb er tot mi toe vertoefd ;

ö en ik heb ossen en ezels, schapen, en knechten en maagden; en ik heb gezonden om mijnen heer aantezeggen, opdat ik genade vinde in uwe oogen.

(5 En de boden kwamen weder tot Jakob, zeggende: Wij zijn gekomen tot uwen broeder, tot Esau; en ook trekt hij n tegemoet. en vierhonderd mannen met hem.

7 Toen vreesde Jakob zeer, en het werd hem bang; en hij verdeelde het volk dat met hem was, en de schapen en de runderen en de kemels, in twee heiren;

^s want hij zeide: Indien Esau tegen het ééne heir komt en het slaat, zoo zal het overgebleven heir ontkomen.

0 Voorts zeide Jakob: O God mijns vaders Abrahams en God mijns vaders Isaiiks, o Hkkk, die tot mij gezegd hebt: Keer weder tot uw land en tot uwe maagschap, en ik zal wel bij n doen:

10 ik ben geringer dan al deze weldadigheden en dan al deze trouw, die gij aan uwen knecht gedaan hebt; want ik ben met mijnen staf over dezen Jor-daan gegaan, en nu ben ik tot twee heiren geworden.

11 Ruk mi j toch uit mijns broeders hand, nit Esaus hand; want ik vrees hem, dat hij niet misschien kome en mij sla, de moeder met de zonen.

12 Gij hebt immers gezegd: Ik znl gewis bij u weldoen, en ik zal uw zaad stellen als het zand der zee, dat vanwege de menigte niet geteld kan worden.

13 En hij vernachtte aldaar dien nacht; en hij nam van hetgeen hem in zijne hand kwam een geschenk voor Esau zijnen broeder:

14 tweehonderd geiten en twintig bokken, tweehonderd ooijen en twintig rammen,

15 dertig zogende kemelinnen met hare veulens, veertig koeijen en tien varren, twintig ezelinnen en tien jonge ezels;

1(5 en hij gaf die in de hand zijner knechten, elke kudde afzonderlijk; en hij zeide tot zijne knechten; Gaat gijlieden dóór voor mijn aangezigt, en stelt ruimte tusschen kudde en tusschen kudde.

17 En hij gebood den eerste, zeggende: Wanneer Esan mijn broeder u ontmoeten zal, en u vragen, zeggende: Wiens zijt gij, en waarhenen gaat gij, en wiens zijn deze voor uw aangezigt?

18 zoo zult gij zeggen: Dat is een geschenk van uwen knecht Jakob, gezonden tot mijnen heer, tot Eaau; en zie, hij zelf is óók achter ons.

19 En liij gcliood ook don tweede, ook den dorde, ook allen die de kudden nagingen, zeggende; Naar ditzelfde woord /nlf gij spreken tot Esau, als gij liein vinden zult;

20 en gij znlt ook zoggen; Zie, uw knoclit Jakob is aeliter ons. Want liij zeido; Ik zal zijn aangezigt verzoenen met dit ge-selienk dat voor mijn aangozigt gaat. on daarna zal ik zijn aangozigt zien ; missoliion zal liij mijn aangozigt aannemen.

2! Alzoo ging dat geschenk henen voor zijn aangozigt; doch hij zelf vernaohtto dien nacht in hot leger.

22 En hij stond op in dien nacht, on liij nam zijne twee vrouwen on zijne twee dienstmaagden en zijne elf kinderen, on hij toog over het veer van do Jahhok:

23 en hij nam zo en dood ze over die heek trekken; on hij deed overtrokken iietgcon hij had.

21 Doch Jakob i)leef alléén over; en een nmn worstelde met hom totdat do dageraad opging:

2ó en toon hij zag dat hij hem niet overmogt. roerde hij hot gewricht zijnor henj) aan, zoodat het gewricht van Jakohs heil]) verwrongen word als hij met hein worstelde;

2() en hij zeido: Laat mij gaan, want de dageraad is opgegaan. -Maar hij zeido: Ik zal u niet laten gaan tenzij dat gij mij zegent.

27 En hij zeido tot hem: Jloe is uw naam? En hij zeido: .lakoh.

2S Toen zeido hij: I w naam zal voortaan niet .lakoh heeten, maar Israel; want gij heht u vorstelijk gedragen mot God en mot do nienschon, en heht over-moogd.

29 En .lakoh vraagde en zeido: (ïeof Toch vnven naam te kennen. Eu hij zeido: Waarom is 't dat gij naar mijnen naam vraagt? En hij zogende hem aldaar.

30 En .lakoh noemde den naam dier plaats Pniël; Want, soidc hij, ik heb (toc! gezien ran aangozigt tot aangozigt, en mijne ziel is gered geworden.

31 Én de zon rees hem op als hij door Pnnel gegaan was; en hij was hinkende aan zijne heup.

32 Daarom eten de kinderen Israels de verwrongen zenuw niet, die op hot go-wricht der henp is, tot op dezen dag, omdat hij het gewricht van .lakohs heup aangeroerd had aan de verwrongen zenuw.

HOOFDSTUK .'53.

Hn .lakoh hief zijne oogon op en zag: cu zie, Esau kwam, en vierhonderd mau-uen mot hem. Toon verdoolde hij do kinderen onder Lea on ouder Kachel en ouder de twee dieustnuiagdon,

2 en hij stelde do dienstmaagden en hare kindereu vooraan, en Loa cu hare kinderen moor achterwaarts, maar Hachol cu Jozef aclitcrnau.

3 Mn hij ging voorbij hun aangozigt henen, en hij boog zich zeven malen ter aarde, totdat hij hij zijnon broeder kwam.

I Tor-u liep Esau hem tegemoet, en nam hem iu don arm, en viel hem om den hals, en kuste hom ; en zij weenden.

.quot;) Daarna hief hij zijne oogen op en zag die vrouwen cu die kindoren , en zoide: Wie zijn deze bij n'r En hij zoide: De kinderen die God uwen kuccht genadig verleend heeft.

(i Toen traden do dienstmaagden toe. zij en hare kindereu, on zij bogen zich neder;

7 en Lea trad é)ók toe met hare kinderen, en zij bogen zich neder; en daarna trad Jozef toe en Rachel, en zij bogen zich neder.

8 En hij zeido: Voor wion is al dit heir dat ik ontmoet heb? Kn hij zoide: Om genade te vinden in de oogen mijns hoeren.

0 Maar Esau zeido: Ik heb veel, mijn broeder: het zij het uwe wat gij hebt.

10 Toon zoide Jakob: Och noen, indien ik nu genade in uwe oogon gevonden heb, zoo neem mijn geschenk van mijne hand; daarom dat ik uw aangozigt gezien heb als had ik Gods aangozigt gezien, en gij welgevallen aan mij genomen hebt.

1 l Neem toch mijnon zegen die u toc-gebragt is, dewijl God hot mij genadig verleend hoeft, en dewijl ik alles heb. Kn hij hield bij hem aan, zoodat hij hot nam.

12 En hij zeido: Laat ons reizen en voorttrekken; en ik zal vóór n trokken.

13 Maar hij zoide tot hem: Mijn hoer weet dat deze kinderen toodcr zijn, en dat ik zogende schapen cu kooijeu bij mij hel): indien men ze maar éénon dag afdrijft, zoo zal de geheelo knddo sterven:

14 mijn heer trokko toch voorbij voor hot aangezigt zijns knechts; en ik zal mij op mijn gemak als leidsman voegen naar den gang van het werk hetwelk voor mijn aangezigt is, en naar den gang dezer kin-

1

G E X E

«leren, totdat ik bij iinjucn lieer te Scïr kom.

15 En Esau zei de: Lnat mij toeli vnn dit volk dat met mij is u l)ijzettlt;'ii. En hij zeide; V\'aartoe dat? Laait mij genade vinden in mijns lieeren oogen.

10 Al zoo koorde Esau dien dag Avedor zijnsweegs naar Seïr toe.

17 Maar Jakob reisde naar Snkkotli, en bouwde een huis voor zieli, en maakte hutten voor zijn vee: daarom noemde bij den naam dier plaats Sukkotli.

IS En .lakob kwam behouden tof de stad Siehem. welke is in liet land Kanaan, als hij kwam van Piuldan- Aram; en bij legerde zieli in In't gczigt der stad.

I!) En iiij koelit een deel des velds waai'op hij zijne tent gespannen had, van de hand der zonen van llemor, den vader van Siehem. voor honderd stukken geld;

20 en hij rigtte aldaar een nltnar op, lt;ii noemde liem: De God Israels /gt; God.

HOOFDSTUK ;{4

lin Dina , de dochter van Lea, die zij Jakob gebaard had, ging uit om de dochters van dat land te zien.

2 Siehem nn. de zoon van llemor den lleviet, den landvorst, zag haar, eu bij nam ze en lag bij haar en verkrachtte ze.

•5 En zijne ziel kleefde aan Dina Ja-kobs dochter, en hij had de jonge dochter lief, en sprak naar liet hart van de jonge dochter.

I Siehem sprak ook tot zijnen vader Hemor, zeggende: Xeem mij deze dochter tot vrouw.

5 Toen Jakob nn hoorde dat hij zijne dochter Dina verontreinigd had, zoo waren zijne zonen met het vee in het veld; en .lakob zweeg totdat zij kwamen.

(') En llemor Sichems vader ging uit tot Jakob om met hem te spreken.

7 En de zonen Jakobs kwamen van het veld als zij dit hoorden; en het smartte _; deze mannen, en zij ontstaken zeer, om-| dat hij dwaasheid in Israel gedaan had, Jakobs dochter onteerende, hetwelk alzoo niet mogt gedaan worden.

S Toen sprak Hemor met hen, zeggende: Mijns zoons Sichems ziel is verliefd op ulieder dochter: geeft ze hem toch tot vrouw;

!) en verzwagert u met ons; geeft ons mve dochters, en neemt voor u onze | dochters:

S I S 34. 35

10 on woont met ons; en het land zal voor uw aangezigt zijn: woont en handelt daarin, en stelt u tot bezitters daarin.

11 Eu Siehem zeide tot baren vader en tot hare broeders: Laat mij genade vinden in uwe oogen, en wat gij tot mij zeggen zult zal ik geven;

12 vergroot zeer over mij den bruidschat en het geschenk, en ik zal geven gelijk gij tot mij zult zeggen: geeft mij slechts de jonge dochter tot vrouw.

13 Toen antwoordden Jakobs zonen aan Siehem en llemor zijnen vader bedriege-lijk, en spraken, (omdat hij Dina huime zuster verontreinigd had),

14 en zij zeiden tot hen: Wij zullen deze zaak niet kimiien doen, dat wij onze zuster aan een man geven zonden die de voorhuid heeft; want dat ware ons eene schande.

15 Doch hierin zullen wij u te wille zijn: zoo gij wordt gelijk wij, dat onder u besneden worde alwnt mannelijk is,

I (i dan zullen w ij u onze dochters geven, en uwe dochters zullen wij ons nemen, en wij zullea met u wonen, en wij zullen tot één volk zijn.

17 Maar zoo gij naar ons niet zult hoorei! om besneden te worden, zoo zullen wij onze dochter nemen en wegtrekken.

18 En hunne woorden waren go?d in de oogen van I Feinor en in de oogen van Siehem llemors zoon;

19 en de jongeling vertoefde, niet deze zaak te doen; want hij had welgevallen in Jakobs dochter, en hij was geëerd boven al zijns vaders huis.

20 /oo kwam llemor en Siehem zijn zoon tot hunne stadspoort, en zij spraken tot de mannen bunuer stad, zeggende:

21 Deze mamieii zijn vreedzaam met ons; daarom laat ze ia dit land wonen, en daarin hnudelen, en het land (zie, het is wijd van omvang) voor hun aangezigt zijn; wij zullen ons Imnne dochters tot vrouwen uenien, en wij zuIIimi onze dochters bun geven.

22 Doch hierin zullen deze inamien ons te wille zijn dat zij met ons wonen, om tot één volk te zijn, als al wat mannelijk is onder ons besneden wordt gelijk zij besneden zijn.

23 Hun vee en hunne bezitting en al hunne beesten, zullen die niet onze zijn? Alleen laat ons hun te wille zijn, enquot;zij zullen met ons wonen.

3G G E E

24 En zij hoordi'ii naar Tlcmor en naar Siclicm /ijiion zoon, allen die te zijner stadspoort uitgingen, en zij werden besneden, alwat mannelijk was, allen die te zijner stadspoort uitgingen.

'2Ï) En liet geschiedde ten derden dage, toen zij in de smart waren, zoo namen de twee zonen Jakobs, Simeon en Levi, broeders van Dina. een iegelijk zijn zwaard, en kwamen stoutelijk in de stad, en doodden alwat mannelijk was;

20 zij sloegen ook Uenior en zijnen zoon Sicbem dood met de scherpte des zwaards; en zij namen Dina uit Sichems huis, en gingen vandaar.

27 De zonen Jakobs kwamen over de verslagenen, en plunderden de stad, omdat zij hunne zuster verontreinigd hadden.

28 Hunne schapen en liunne runderen cn hunne ezels, en hetgeen in de stad en hetgeen in het veld was, namen zij;

2Lgt; en al hun vermogen en al hunne kleine kinderen en hunne vrouwen voerden zij gevankelijk weg, en plunderden ze, en alwat binnenshuis was.

30 Toen zeide Jakob tot Simeon en tot Levi: (ilj hebt mij onheil berokkend, door mij stinkende te maken onder de inwoners dezes lands, onder de Kanaiini-ten en onder de Eereziten; en ik ben weinig volks in getal: zoo zij zich tegen mij verzamelen, zoo zullen zij mij verslaan, en ik zul verdelgd worden, ik en mijn huis.

'U En zij zeiden: Zonde hij dan //W onze zuster als we/ eene hoer doen?

HOOFDSTUK 35.

Daarna zeide God tot Jakob: Maak u op, trek op naar Beth-EI en woon aldaar; en maak daar een altaar dien God, die u verscheen toen gi j vhigttet voor het aangezigt van uwen broeder Ksau.

2 Toen zeide Jakob tot zijn huisgezin cn tot allen die bij hem waren: Doet weg de vreemde goden die in het midden van u zijn, en reinigt n, en verandert uwe kleederen:

3 en laten wij ons opmaken en optrekken naar Beth-EI; en ik zal daar een altaar maken dien God, die mij antwoordt ten dage mijner benaau wdheid, en met mij geweest is op den weg dien ik gewandeld heb.

4 Toen gaven zij Jakob al de vreemde goden die in hunne hand waren, en de

1 S 35.

oorsiersels die aan himne ooren waren, en Jakob verborg ze onder den eike- 8

boom die bij Sichem is. ¹¹

5 En zij reisden henen; en Gods verschrikking was over de steden die rond- ' om hen waren, zoodat zij de zonen Ja- ^ ^v kobs niet achternajoegen.

fi Alzoo kwam Jakob te Luz in bet land ^z

Kanaiin, (dat is Beth-EI), hij en al het volk dat bij hem was;

7 en hij bouwde aldaar een altaar, en noemde die plaats El Bctli-El; want God was hem aldaar geopenbaard als hij voor zijns broeders aangezigt vlugtte.

8 En Debora, de voedster van llcbekka,

stierf, en zij werd begraven onderaan Beth-EI, onder dien eik, welks naam hij noemde Allon-Bachnth.

9 En God verscheen Jakob wederom,

als hij van Paddan-Arani gekomen was,

en hij zegende hem;

10 en God zeide tot hem: Uw naam is Jakob: uw naam zal voortaan niet Jakob genoemd worden, maar Israel zal uw naam zijn. En hij noemde zijnen naam Israel.

11 Voorts zeide God tot hem: Ik ben God de Almagtige: wees vruchtbaar en vermenigvuldig: een volk, ja een menigte van volken zal uit u worden, cn koningen zullen uit uwe lendenen voortkomen.

12 En dit land dat ik Abraham en Isaak gegeven heb, dat zal ik u geven; en uwen zade na u zal ik dit land geven.

13 Toen voer God van hem op ter plaatse waar hij met hem gesproken had.

14 En Jakob stelde een opgerigt teeken op ter plaatse waar hij met hem gesproken had, een opgerigt teeken van steen,

en hij stortte daarop drankoffer en goot olie daarover;

15 en Jakob noemde den naam dier plaats, alwaar God met hem gesproken had, Beth-EI.

1G En zij reisden van Beth-EI, cn er was nog eene kleine streek lands om tot Efratha te komen: en Rachel baarde, en zij had het hard in haar baren.

17 En het geschiedde als zij het hard had in haar baren, zoo zeide de vroedvrouw tof haar: Vrees niet, want dezen zoon znlt gij óók hebben.

1S En het geschiedde als hare ziel uitging, (want zij stierf), dat zij zijnen naam noemde Benoni; maar zijn vader noemde hem Benjamin.

19 Alzoo stierf Rachel; en zij werd be graven aan den weg naar Kfratlm, dat is Bethlehem.

20 En Jakob rigtte een gedenkteeken op boven haar graf: dit is het gedenkteeken van Rachels graf tot op dezen dag.

21 Toen verreisde Israel, en hij spande zijne tent op gene zijde van Migdal-Eder.

22 En het geschiedde als Israel in dat land woonde, dat Ruben henenging en lag bij Billia zijns vaders bijwijf; en Israel hoorde het.

En do zonen Jakobs waren twaalf.

23 De zonen van Lea waren: Ruben, Jakobs eerstgeborene, daarna Simeon, en Levi, en Jnda, en Issaschar, en Zebnlon.

24 De zonen van Rachel: Jozef en Benjamin.

25 En de zonen van Bilha, Rachels dienstmaagd: Dan'en Naftali.

2(5 En de zonen van Zilpa, Lea's dienstmaagd: Gad en Aser. Dit zijn Jakobs zonen die liem geboren zijn in Paddan-Aram.

27 En Jakob kwam tot Isaiik zijnen vader in Mamré te Kirjath-Arba, dat is Hebron, waar Abraham als vreemdeling had verkeerd, en Isaiik.

28 En de dagen Isaiiks waren honderd jaar en tachtig jaar.

29 En Isaiik gaf den geest en stierf, lt;in werd verzameld tot zijne volken, ond en zat van dagen; en zijne zonen Esau en Jakob begroeven hem.

HOOFDSTUK 3(5.

Dit nn zijn de geboorten van Esau, dat is Edom.

2 Esan nam zijne vrouwen uit de dochters van Kanaan: Ada de dochter van Elon den Hethiet, en Aholibama de dochter van Ana, de dochter van Zibeon den Heviet;

3 en Basmath de dochter van Ismaël, de zuster van Nebajoth.

4 Ada nu baarde aan Esau Elifaz, en Basmath baarde llehuel,

5 en Aholibama baarde Jehns en Jaëlam en Korach. Dit zijn Esaus zonen die hem geboren zijn in het land Kanaan.

(5 Esau nu had genomen zijne vrouwen, en zijne zonen, en zijne dochters, en al de zielen zijns huizes, en zijn vee, en al zijne beesten, en al zijne bezitting die liij in het land Kanaan verworven had, en was vertrokken naar een ander land, zich rcr-irijdcrcin/c van het aaugezigt van zijnen broeder Jakob;

7 want luimie have was teveel om zn-mentewonen, eu liet land Inniner vreeui-delingsclia])pen kon ze niet dragen vanwege linn vee.

S Derhalve woonde Ksan op het gebergte Seïr; Esau is Edom.

!) Dit nu zijn de geboorten van Esau, den Vader der Edoniiten , op het gebergte Seïr.

10 Dit zijn do namen der zonen van Esau: Elifaz, de zoon van Ada Esans huisvrouw; Relmel, de zoon van Basmath Esans huisvrouw.

11 En de zonen van Elifaz waren Te-man, Omar, Zefo, en Gaëtam, en Keiiaz;

12 en Tinuia was een bijwijf van Elifaz den zoon van Esan, en zij baarde aan Elifaz Amalek: dit zijn de zonen van Ada Esans huisvrouw.

13 En dit zijn de zonen Rehuels: Na-hath en Zerah, Samma en .Mizza: dat zijn geweest de zonen van Easmath Esaus huisvrouw.

14 En dit zijn geweest de zonen van Aholibama, dochter van Ana, dochter van Zibeon, Esans huisvrouw; en zij baarde aan Esau Jehns, en Jaëlam, en Korach.

15 Dit zijn de vorsten der zonen Esaus: de zonen van Elifaz, den eerstgeborene Esaus, waren; de vorst Teman, de vorst Omar, de vorst Zefo, de vorst Kenaz,

1(5 de vorst Korach, de vorst Gaëtam, de vorst Amalek: dat zijn de vorsten van Elifaz in het land Edom; dat zijn de zonen van Ada.

17 En dit zijn de zonen van Relmel den zoon Esaus: de vorst Xahath, de vorst Zerah, de vorst Samma, de vorst Mizza: dat zijn de vorsten Rehuels in het land Edom; dat zijn de zonen van Basmath de huisvrouw' Esans.

18 En dit zijn de zonen van Aholibama de huisvrouw Esaus: de vorst Jehns, do vorst Jaëlam, de vorst Korach: dat zijn do vorsten van Aholibama de dochter van Ana, de huisvronw Esans.

10 Dat zijn de zonen Esaus, en dat zijn hunlieder vorsten: dat is Edom.

20 Dit zijn de zonen van Seïr den Horiet, inwoners van dat land: Lotan, eji Sobal, en Zibeon, en Ana,

21 en Dison, en Ezer, en Disan: dat zijn de vorsten der Moriten, zonen van Seïr in het laud Edom.

22 En de zonen van Lotan waren Hori

en IJciiiiiiu ; en Lotaus zuster was Timna.

Eu dit zijn do zonen van Sóbal: Alvan, cn Maualiatli, en Ebal, Sefo, en Onaui.

~1. En dit zijn de zonen van Zibeou: Ajja eu Aua; dat is die Aua die, de niuildiereu iu de woestijn gevonden lieel't, toen liij de ezels van zijnen vader Zibeon weidde.

2') En dit zijn de zonen van Ana ; Disou; eu Aliolibama was do dochter van Aua.

.'2(1 Eu dit zijn de zonen van Disou: lleni-diai, eu Esban, en Jithran, en Kerau.

27 Dit zijn de zonen van Ezer: Hilliau, eu Zailvau, en Akau.

28 Dit zijn de zonen van Disau; Uz en Aran.

29 Dit zijn de vorsten der lloritcii: de vorst Lotau, de vorst Sobal, de vorst Zibeou, de vorst Aua,

MO de vorst Dison, de vorst Ezer, de vorst Disau: dit zijn de vorsten der Jloriten, naar liunue vorsten iu liet land Seïr.

81 Eu dit zijn de koningen die geregeerd hebben in liet land Edom, eer een koning regeerde over de kinderen Israels.

[gt;2 Bela dnn de zoon Beors regeerde in Edom, en do naam zijner stad was Diu-haba.

Eu Bela stierf, eu Jobab de zoon van Zerali, van Bozra, regeerde in zijne plaats.

31' Eu Jobab stierf, en llusaiu uit der Teuianiteu land regeenK; in zijne plaats.

3ö En linsani stierf, en in zijne plaats regeerde Uadad do zoon Bednds, die Midian versloeg in het veld Moabs; eu de naam zijner stad was Avitli.

3G Eu llfidad stierf, eu Samla van Masreka regeerde in zijne plaats.

37 En Saiiiln stierf, en Said van Reho-hotli aan de rivier regeerde in zijne plaats.

38 En Saul stierf, en Eaidliauan do zoon Achbors regeerde in zijue plaats.

3D Eu Baiilbnuau do zoon Achbors stierf, en lladar regeerde in zijne plaats; en du naam zijner stad was hui; en do naam zijner huisvrouw was Melietabeöl, eene docliter van ^ lat red, do dochter van ^[e-zahab.

40 Eu dit zijn do iianieu der vorsten Esaus, naar liuniie geslachten, naar hunne jdaatseu, met hunne naiuou: de vorst Tiinua, de vorst Alva, de vorst Jetlieth,

41 de vorst Aliolibama, de vorst Ela, de vorst Piuou,

42 de vorst Keuaz, de vorst Teuiau, de vorst Mib/.iir,

43 de vorst .Maydii'l, do vorst Irani: dit zijn de vorsten Edoms, naar hunne woningen, iu het land huuuer bezitting. Dit is Esau, do vader Edoms.

HOOFDSTrK 37.

En Jakob woonde iu het land der vreeiiidelingschappeu zijns vaders, in het land Kanaan.

2 Dit zijn Jakobs gescliiedenisson. Jozef zijnde oen zoon van zeventien jaar, weidde de kudde met zijne broeders, (en hij was een jongeling), met de zoueu van Billui eu de zonen vanZilpa, zijns vaders vrouwen; en Jozef bragt hun kwaad gerucht tot liunuen vader.

3 Eu Israel had Jozef lief boven al zijne zonen, want hij was hem oen zoon des oudordoms; en hij maakte hem een veelverwigou rok.

4 Als nu zijne broeders zagen dat hun vader hom boven al zijne broeders liefhad, haatten zij hem, eu konden hem niet vriendelijk toosprekeu.

5 Ook droomde Jozef een droom, dien hij aan zijne broeders vertelde; daarom haatten zij hem nog temeer;

(i eu hij zoide tot hen: Hoort toch dozen droom dien ik gedroomd heb:

7 en zie, wij waren schoven bindende in hot midden des velds; eu zie, mijne schoof stond op, en bleef ook staan; en zie, uwe schoven kwamen rondom, eu bogen zich neder voor mijne schoof.

8 Toon zeiden zijne broeders tot hem: Znlt gij dan waarlijk over ons regeren? Zult gij dan waarlijk over ons heerschen? Zoo haatten zij hom nog temeer om zijne droomen eu om zijne woorden.

!) En hij droomde nog een anderen droom, eu verhaalde dien aan zijne broeders, en bij zoide: Zie, ik heb nog een droom gedroomd, eu zie, de zon eu de maan en elf sterren bogen zich voor mij neder.

10 Eu als hij het aan zijnen vader eu aan zijno broeders verhaalde, bestrafte hem zijn vader, on zeide tot hem: Wat is dit voor een droom dien gij gedroomd hebt ? Zidlon wij dan waarlijk komen, ik en uwe moeder en uwe broeders, om ous voor u ter aarde te buigen?

11 Zijne broeders dan benijdden hem; doch zijn vader bewaarde deze zaak.

12 Eu zijne broeders gingen henou om de kudde van hnnuon vader te weiden bij Sicliom.

I-

G E N E

13 Zdo zoidc Israel tot Jozef: Weiden uwe broeders niet bij Sichem? Kom, (Uit ik u tot hen zende. Ku liij zcide tot hem; Zie hier ben ik.

14 Kn liij zeido tot hem: (Ja toch henen, zie naaiquot; den welstand van uwe broeders en naar den welstand van de kudde, en breng inij een woord wederom. Zoo zond hij hem uit het dal Hebron; en hij kwam te Siclitnn,

15 en een man vond hem; (want zie, hij was dwalende in het veld); zoo vraagde hem deze man, zeggende: Wat zoekt gij?

Ki Kn liij zeide: Ik zoek mijne broeders; geef mij toch te kennen waar zij weiden.

17 Zoo zeide die man: Zij zijn vanhier gereisd, want ik hoorde ze zeggen: Laat ous naar Dothan gaan. Jozef dan ging zijne broeders na, en vond ze te Dothan.

18 En zij zagen hem van verre; en eer hij tot hen naderde, nmakten zij tegen hem een listig plan om hem te dooden,

19 en zij zeiden do één tot den ander: Zie, daar komt die meester-droomer aan:

20 nu komt dan en laat ons hem doodslaan, en hem in een dezer kuilen werpen; en wij zullen zeggen: Een boos dier heeft liem opgegeten: zoo zullen wij zien wat van zijne droonien worden zal.

21 Ruben nu hoorde dat, en verloste hem uit hunne hand, en hij zeide: Laat ons hem niet aan het leven slaan.

22 Ook zeide Ruben tot lien: Vergiet geen bloed: werpt hem in dezen kuil die in de woestijn is, en legt do hand niet aan hem; opdat liij hem uit hunne hand verloste, om hem tot zijnen vader weder-tebrengen.

23 En het geschiedde als Jozef tot zijne broeders kwam, zoo togen zij Jozef zijnen rok uit, den veelverwigeu rok dien hij aanhad,

21 en zij namen hem en wierpen hem in den kuil; doch de kuil was ledig, er was geen water in.

25 Daarna zaten zij neder om brood te eten, en hieven hunne oogen op en zagen, en zie, een reisgezelschap van Ismaëliten kwam uit Gilead, en hunne kemels droegen specerijen en balsem en mirre, reizende om dat aftebrengen naar Egypte.

2(5 Toen zeide Juda tot zijne broeders: Wat gewin zal het zijn, dat wij onzen broeder doodslaan en zijn bloed verbergen?

27 Komt en laat ons hem aan deze Is-

S 1 S 38. 30

maëliten verkoopen, en onze hand zij niet aan hem; want hij is onze broeder, ons vleesch. En zijne broeders hoorden hevt.

28 Als nu de Midianitische kooplieden voorbijtogen, zoo trokken en hieven zij Jozef op uit den kuil, en verkochten Jozef aan deze Ismaëliten voor twintig zilverlingen; die bragten Jozef naar Egypte.

2U Als nu Ruben tot den kuil wederkeerde, zie, zoo was Jozef niet in den kuil; toen scheurde hij zijne kleederen,

30 en hij keerde weder tot zijne broeders en zeide: Do jongeling is er niet; en ik, waar zal ik henengaanr

31 Toen namen zij Jozefs rok, en zij slagtten een geitebok, en zij doopten den rok in het bloed;

32 en zij zonden den veelverwigeu rok en deden hem tot hunnen vader brengen, en zeiden: Dezen hebben wij gevonden; herken toch, of deze uws zoons rok is of niet.

33 En hij herkende hem, en zeide: quot;t Is mijns zoons rok, ecu boos dier heeft hem opgegeten, voorzeker is Jozef verscheurd.

31 Toen scheurde Jakob zijne kleederen , en leide een zak om zijne lendenen , en hij bedreef rouw over zijnen zoon vele dagen;

35 en al zijne zonen en al zijne dochters maakten zich op om hem te troosten, maar hij weigerde zich te laten troosten, en zeide: Want ik zal rouwbedrijvende tot mijnen zoon in het graf nederdalen. Alzoo beweende hem zijn vader.

3(5 En de Midianiten verkochten hem in Egypte aan Potifar, Farao's hoveling, overste der trawanten.

HOOFDSTUK ;!S.

En het geschiedde te dier tijd dat Juda van zijne broeders aftoog, en hij keerde in tot een man van Adullam wiens naam was Ilira;

2 en Juda zag aldaar de dochter van een Ivanaanitisch man wiens naam was Sua, cn hij nam ze en ging tot haar in;

3 cn zij werd bevrucht, en baarde een zoon, en hij noemde zijnen naam Er.

4 Daarna werd zij weder bevrucht, en baarde een zoon, en zij noemde zijnen naam Onan.

5 En zij voer nog voort en baarde een zoon, en noemde zijnen naam Sela; doch hij was te Kezib, toen zij hem baarde.

40 ( i K X

0 .lucla nu nam ecne vrouw voor Er zijnen eerstgeborene, en haar naam was Tamar.

7 Maar Er de eerstgeborene van Jnda was kwaad in des Hkeukx oogen ; daarom doodde hem de Hkkk.

8 Toen zei de Jnda tot Onan: Ga in tot uws broeders huisvrouw, en trouw haar in uws broeders naam, en verwek uwen broeder zaad.

ü Doch Onan wetende dat dit zaad voor hem niet zoude zijn, zoo geschiedde het als liij tot zijns broeders huisvrouw inging, dat hij het verdierf tegen de aarde, om zijnen broeder geen zaad te geven.

10 En het was kwaad in des I Ikkkkn oogen wat hij deed; daarom doodde hij hem óók.

11 Toen zeide Jnda tot Tamar zijne schoondoehter: Blijf weduw in uws vaders huis, totdat mijn zoon Sela groot worde; want hij zeide: Dat niet misschien deze óók sterve gelijk zijne broeders. Zoo ging Tamar henen en bleef in haars vaders huis.

12 Als nu vele dagen verloopen waren, stierf de dochter van Sua, de huisvrouw van Jnda; daarna troostte zich Jnda, en ging op tot zijne schaapscheerders naar Timna toe, liij en Ilira zijn vriend, de Adullamiet.

13 En men gaf Tamar te kennen, zeggende: Zie, uw schoonvader gaat op naar Timna om zijne schapen te scheren.

14 Toen leide zij de kleederen harer weduwschap van zich af, en zij bedekte zich met een sluijer en omwond zich, en zette zich aan den ingang der twee fonteinen die op den weg naar Timna is; want zij zag dat Sela groot geworden was en zij hem niet tot vrouw was gegeven.

15 Als nu Jnda haar zag, zoo hield hij ze voor eene hoor, overmits zij haar aange-zigt bedekt had;

10 en hij week tot haar af naar den weg, en zeide: Kom toch, laat mij tot n ingaan; want hij wist niet dat zij zijne schoondochter was. En zij zeide: Wat zult gij mij geven, dat gij tot mij ingaat?

17 En hij zeide: Ik zal n een geitebok van de kudde zenden. En zij zeide: Zoo gij pand zult geven totdat gij 't zendt.

18 Toen zeide hij: Wat pand is 't dat ik u geven zal? En zij zeide: Uw zegelring, en uw snoer, en uw staf die in

IS 38.

uwe hand is; hetwelk hij haar gaf, en ging tot haar in, en zij ontving bij hem.

19 En zij maakte zich op en ging henen, en leide haren sluijer van zich af, en zij trok de kleederen van hare weduwschap aan.

'20 En Jnda zond den geitebok dooide hand van zijnen vriend den Adullamiet , om het pand uit de hand der vrouw te nemen; maar hij vond haar niet.

21 En hij vraagde de lieden van hare plaats, zeggende; Waar is de hoer die bij deze twee fonteinen aan den weg was? En zij zeiden: Hier is geen hoer geweest.

22 En hij keerde weder tot Jnda en zeide: Ik heh haar niet gevonden, en ook zeiden de lieden van die plaats: Hier is geen hoer geweest.

23 Toen zeide Jnda: Zij houde het voor zich, opdat wij niet misschien tot verachting worden; zie, ik heb dezen bok gezonden, maar gij hebt haar niet gevonden.

24 En het geschiedde omtrent na drie maanden, dat men Jnda te kennen gaf, zeggende: Tamar uwe schoondochter heeft gehoereerd, en ook zie, zij is zwanger van hoererij. Toen zeide Juda: Brengt /c voor, dat zij verbrand worde.

25 Als zij voorgebragt werd, zond zij tot haren schoonvader, om te zeggen : Hij den man wiens deze dingen zijn ben ik zwanger, en zij zeide: Herken toch, wieus deze zegelring en deze snoeren en deze staf zijn.

20 En Juda herkende ze, en zeide: Zij is regtvaardiger dan ik, daarom dat ik haar aan mijnen zoon Sela niet gegeven heb. En hij bekende haar voortaan niet meer.

27 En het geschiedde ten tijde als zij baren zoude, zie, zoo waren tweelingen in haren schoot.

28 En het geschiedde als zij baarde, dat em de hand uitstak; en de vroedvrouw nam ze, en zij bond een scharlaken draad om zijne hand, zeggende: Deze komt hot eerst uit.

2Ü Maar het geschiedde als hij zijne hand weder introk, zie, zoo kwam zijn broeder uit; en zij zeide: Hoe zijt gij doorgebroken? Op u is de breuke. En men noemde zijnen naam Perez.

30 En daarna kwam zijn broeder uit, om wiens hand do scharlaken draad was; en men noemde zijnen naam Zerah.

HOOFDSTUK 3{).

Jozef nu werd naar Egypte afgevoerd; en Potifar, Farao's hoveling, een overste der trawanten, een Egyptisch man, kocht hem nit dc hand der Ismaeliten die hem derwaarts afgevoerd hadden.

.2 En de ] Ikeu was met Jozef, zoodat hij een voorspoedig man was; en hij was in het huis van zijnen lieer den Egyptenaar.

3 Als nu zijn heer zag dat de ITeer met hem was, en dat de Heek al wat hij deed door zijne hand voorspoedig maakte,

4 zoo vond Jozef genade in zijne oogen, en diende hem; en hij stelde hem over zijn huis, en alwat liij had gaf hij in zijne hand.

ö En het geschiedde van toon af dat hij hem over zijn huis en over alwat het zijne was gesteld had, dat de Heek des Egyptenaars huis zegende om Jozefs Avil, ja dc zegen des Ueeken was in alles wat hij had, in het huis en in hot veld.

0 En hij liet alles wat hij had in Jozefs hand, zoodat hij met hem van niets kennis had, behalve van het brood dat hij at. En Jozef was schoon van gedaante en schoon van aangezigt.

7 En het geschiedde na deze dingen dat zijns heeren huisvrouw hare oogen op Jozef wierp; en zij zeide: Lig bij mij.

8 Maar hij weigerde hot on zeide tot zijns heeren huisvrouw: Zie, mijn heer heeft geen kennis met mij wat er in het huis is; en alwat hij heeft, dat heeft hij in mijne hand gegeven;

9 niemand is grooter in dit huis dan ik , en hij heeft mij niets onthouden dan u, daarin dat gij zijne huisvrouw zijt: hoe zonde ik dan een zóógroot kwaad doen, en zondigen tegen God?

10 En hot geschiedde als zij Jozef dag op dag aansprak, en hij naar haar niet hoorde, om bij haar te liggen en bij haar te zijn,

11 zoo gebeurde het op zekeren dag dat hij in het huis kwam om zijn werk te doen, en niemand van de lieden des huizes was daar binnenshuis;

13 en zij greep hem bij zijn kleed, zeggende; Lig bij mij; en hij liet zijn kleed in hare hand, en vlugtte en ging uit naarbuiten.

13 En het geschiedde als zij zag dat hij zijn kleed in hare hand gelaten had en naarbuiten gevlngt was.

14 zoo riep zij dc lieden van haar huis, en sprak tot hen, zeggende: Ziet, hij heeft ons den Hebreeuwsehen man in-gebragt om met ons te spotten; hij is tot mij gekomen om bij mij te liggen, en ik heb geroepen niet luider stem:

15 en het geschiedde als hij hoorde dat ik mijne stom verhief en riep, zoo liet bij zijn kleed bij mij, en vlugtte cn ging dit naarbuiten.

10 En zij leide zijn kleed bij zich, totdat zijn heer in zijn huis kwam.

17 Toen sprak zij tot hem naar diezelfde woorden, zeggende: De FTebreeuwscho knecht dien gij ons hebt ingebragt is tot mij gekomen om met mij te spotten;

18 en het is geschied als ik mijno stem verhief en riep, dat hij zijn kleed bij mij liet en naarbuiten vlugtte.

19 En het geschiedde als zijn heer de woorden zijner huisvrouw hoorde, die zij tot hem sprak, zeggende: Naar dezo woorden heeft mij uw knecht gedaan, zoo ontstak zijn toorn;

20 en Jozefs heer nam hem en leverde hem in liet gevangenhuis, ter plaatse waar des konings gevangenen waren; al-zoo was hij daar in het gevangenhuis.

21 Doch de Heek was met Jozef cn wendde zijne goedertierenheid tot hem, en gaf hem genade in de oogen van den overste van het gevangenhuis:

'li cn de overste van het gevangenhuis gaf al de gevangenen die in het gevan-genhuis waren in Jozefs hand, en alwat zij daar deden deed hij;

23 de overste van het gevangenhnis zag in 't geheel naar niets wat in zijne hand was, overmits de Heer met hein was; en wat hij deed, dat deed de Heer wel gedijen.

HOOFDSTUK 40.

En het geschiedde na deze dingen dat de schenker des konings van Egypte en de bakker zondigden tegen hunnen heer, tegen don koning van Egypte,

2 zoodat Farao zeer toornig werd op zijne twee hovelingen, op den overste der schenkers cn op den overste der bakkers;

3 en hij leverde ze in bewaring ten huize van den overste der trawanten, in het govangenhuis, ter plaatse waar Jozef gevangen was.

I En do overste der trawanten bestelde

Jozef bij hen, dat hij ze diende; en zij waren eciiii/e dagen in bewaring.

.quot;) Zij droomden nu beiden een droom, elk zijnen droom, in éénen nacht, elk naar de uitlegging zijns drooms, de sclien-ker en de bakker van den koning van Egypte, die gevangen waren in het ge-vangeulmis.

(i En Jozef kwam des morgens tot hen, eu hij zag ze aan, en zie, zij waren ontsteld.

7 Toen vraagde hij de hovelingen van Farao, die bij hem in hechtenis waren in liet huis zijns heeren, zeggende: Waarom zijn uwe aaugezigteu heden kwalijk gesteld ?

8 En zij zeiden tot hem: Wij hebben een droom gedroomd, en er is niemand die hem uitlegge. En Jozef zeide tot hen: Zijn de uitleggingen niet Codes? Vertelt ze mij toch.

1) Toen vertelde de overste der schenkers Jozef zijnen droom, en zeide tot hem: In mijnen droom, zie, zoo was een wijnstok voor mijn aangezigt;

LO en aan den wijnstok waren drie ranken; en hij was als bottende, zijn bloei-sel ging op, zijne trossen bragten rijpe druiven voort;

11 en Farao's beker was in mijne hand; en ik nam die druiven en drukte ze uit in Farao's beker, eu ik gaf den beker in Farao's hand.

12 Toen zeide Jozef tot hem: Dit is zijne uitlegging: de drie ranken zijn drie dagen;

13 binnen nog drie dagen zal Farao mv hoofd verheffen en zal u in uwen staat herstellen, en gij zult Farao's beker in zijne hand geven, naar de vorige wijze toen gij zijn schenker waart.

14 Doch gedenk mijner bij uzelven wanneer het u wel zal gaan, en doe tocli weldadigheid aan mij, eu vermeld mij bij Farao, en maak dat ik uit dit huis kom;

15 want ik ben ontstolen uit der IJe-breën land; en ook heb ik hier niets gedaan, dat zij mij in dezen kuil gezet hebben.

Ki Toen nu de overste der bakkers zag dat liij eene goede uitlegging gedaan had, zoo zeide liij tot Jozef: Ik was óók in mijnen droom, en zie, drie getraliede korven waren op mijn hoofd;

17 en in den oppersten korf was van al'e spijs van Farao, die bakkerswerk is; en het gevogelte at dezelve uit den korf van boven mijn hoofd.

IS Toen antwoordde Jozef eu zeide: Dit is zijne uitlegging: de drie korven zijn drie dagen;

1!) binnen nog drie dagen zal Farao uw hoofd verlieti'en van boven u, eu hij zal u aan een hout hangen, en het gevogelte zal uw vleesch van boven u eten.

30 En het geschiedde op deu derden dag, deu dag van Farao's geboorte, dat hij voor al zijne knechten een maaltijd maakte; en hij verhief het hoofd van den overste der schenkers en het hoofd van den overste der bakkers in het midden zijner knechten:

31 eu hij deed den overste der schenkers wederkeeren tot zijn schenk-ambt, zoodat hij den beker in Farao's hand gaf,

33 maar den overste der bakkers hing hij op, gelijk Jozef hun uitgelegd had.

33 Doch de overste der schenkers gedacht aan Jozef niet, maar vergat hem.

HOOFDSTUK 41.

En het geschiedde ten einde van twee volle jaren dat Farao droomde, en zie, hij stond aan do rivier;

3 en zie, uit de rivier kwamen op zeven koeijen, schoon van aanzien en vet van vleesch, en zij weidden in het gras;

8 eu zie, zeven andere koeijen kwamen na deze op uit de rivier, leelijk van aanzien eu dun van vleesch, en zij stonden bij de andere koeijen aan deu oever der rivier:

4 eu de koeijen, leelijk van aanzien en dun van vleesch, aten op de zeven koeijen , schoon van aanzien en vet. Toen ontwaakte Farao.

5 Daarna sliep hij en droomde andermaal, en zie, zeven aren rezen op in éénen halm, vet en goed;

0 en zie, zeven dunne en van den oostewind verzengde aren schoten na dezelve uit:

7 en de dunne aren verslonden de zeven vette en volle aren. Toen ontwaakte Farao, eu zie, het was een droom.

8 En het geschiedde in den morgenstond dat zijn geest verslagen was, eu hij zond henen en riep al de toovenaars van Egypte en al de wijzen die daar waren, en Farao vertelde hun zijnen droom; maar er was niemand die ze Farao uitleide.

!) Toen sprak de overste der schenkers tot Farao, zeggende: Ik gedenk heden aan mijne zonden.

GENE

10 Farao was zeer vertoornd op zijne dienaars, en leverde mij in bewaring ten Imize van den overste der trawanten, mij en den overste der bakkers.

11 En in ééneu nacht droomden wij een droom, ik en hij; wij droomden, elk naar de uitlegging zijns drooms.

12 En aldaar was bij ons een Hebreemvseli jongeling, een knecht van den overste der trawanten; en wij vertelden ze hem, en hij leide ons onze droomen uit, aan ieder leide hij ze nit naar zijnen droom;

13 en gelijk hij ons uitleide, al zóó is het gesellied: mij heeft hij hersteld in mijnen staat, en hem gehangen.

14 Toen zond Farao en riep Jozef, en zij deden hem haastig uit den kuil komen; en men schoor hem, en men veranderde zijne kleederen, en hij kwam tot Farao.

15 En Farao sprak tot Jozef; Ik heb een droom gedroomd, en er is niemand die hem nitleggc; maar ik heb van u hoo-ren zeggen, ah gij een droom hoort, dat gij hem uitlegt.

1(5 En Jozef antwoordde Farao, zeggende: Het is buiten mij: God zal Farao's welstand aanzeggen.

17 Toen sprak Farao tot Jozef; Zie, in mijnen droom stond ik aan den oever der rivier;

IS en zie, uit de rivier kwamen óp zeven koeijen, vet van vleesch en schoon van gedaante, en zij weidden in het gras;

19 en zie, zeven andere koeijen kwamen op na deze, mager en zeer leelijk van gedaante en rank van vleesch, ik heb haars-gelijkc van leelijkheid niet gezien in het gansche Egypteland:

20 en de ranke en leelijke koeijen aten de eerste zeven vette koeijen op;

21 welke in haren buik inkwamen, maar men merkte niet dat ze in haren buik ingekomen waren, want haar aanzien was leelijk gelijk in den beginne. Toen ontwaakte ik.

22 Daarna zag ik in mijnen droom, en zie, zeven aren rezen op in eénen halm, vol en goed;

23 en zie, zeven dorre, dunne en van den oostewind verzengde aren schoten na dezelve nit:

24 en do zeven dunne aren verslonden de zeven goede aren. En ik heb het den toovenaars gezegd, maar er was niemand die liet mij verklaarde.

25 Toen zeide Jozef tot Farao: Farao's 1 I S 41. 43

droom is één: hetgeen God doet heeft hij Farao te kennen gegeven.

2(5 De zeven schoone koeijen zijn zeven jaren, de zeven schoone aren zijn óók zeven jaren: de droom is één.

27 En de zeven ranke en leelijke koeijen, die na gene opkwamen, zijn zeven jaren; en de zeven ranke van den oostewind verzengde aren zullen zeven jaren des hongers wezen.

28 Dit is het woord hetwelk ik tot Farao gesproken heb: hetgeen (Jod doet heeft hij Farao vertoond.

2⁽J Zie, de zeven aankomende jaren zal er groote overvloed in het gansche land van Egypte zijn.

30 Maar na dezelve zullen opkomen zeven jaren des hongers; dan zal in het land van Egypte al die overvloed vergeten worden, en de honger zal het land verteren.

31 Ook zal de overvloed in het land niet gemerkt worden, vanwege dien honger die daarna wezen zal; want hij zal zeer zwaar zijn.

32 En wat aangaat dat die droom aan Farao ten tweeden male is herhaald, dit is omdat de zaak van God vast besloten is, en dat God zich haast om dezelve te doen.

33 Zoo zie nu Farao naar een verstan-digen en wijzen man, en zette hem over het land van Egypte.

34 Farao doe zou, en bestelle opzieners over het land, en neme het vijfdedeel des lands van Egypte in de zeven jaren des overvloeds;

35 en dat zij alle spijs van deze aankomende goede jaren verzamelen, en koren opleggen onder de hand van Farao tot spijs in do steden, en het bewaren:

3(5 zoo zal de spijs zijn tot voorraad voor het land, voor zeven jaren des hongers die in Egypteland wezen zullen, opdat het land van honger niet verga.

37 En dit woord was goed in de oogen van Farao en in de oogen van al zijne knechten.

38 Zoo zeide Farao tot zijne knechten: Zouden wij wel een man vinden als dezen, in welken Gods Geest is?

39 Daarna zeide Farao tot Jozef; Naardien God u dit alles heeft bekendgemaakt, zoo is er niemand zoo verstandig en wijs als gij :

40 gij zult over mijn huis zijn , en op uw bevel zal al mijn volk zic/t du hand kus-

sen; alleen dezen troon zal ik grooter zijn dan gij.

41 Voorts sprak Farao tot Jozef: Zie, ik heb n over gnnsch Egypteland gesteld.

42 En Farao nam zijnen ring van zijne hand af, en deed dien aan Jozefs hand, en liet hem fijne linnen Moederen aantrekken, en leido een gouden keten om zijnen hals;

13 en hij deed hem rijden op den tweeden wagen dien hij had, cn zij riepen voov zijn aangezigt: Knielt! Alzoo stelde hij hem over ganseh Egypteland.

44 En Farao zeide tot Jozef; Ik hen Farao; doeh zonder u zal niemand zijne hand of zijnen voet opheffen in ganseh Egypteland.

45 En Farao noemde Jozefs naam Zafnath-Paanéah, en gaf hein. Asnath, de dochter van Potiféra den overste van On, tot vrouw; cn Jozef toog uit door het land van Egypte.

40 Jozef nu was dertig jaar oud als hij stond voor het aangezigt van Farao den koning van Egypte; en Jozef ging uit van Farao's aangezigt en hij toog door ganseh Egypteland.

47 En het land hragt voort, in de zeven jaren des overvloeds, ruimsclioots.

48 En hij vergaderde alle spijs der zeven jaren die in Egypteland was, en hragt de spijs in de steden: de spijs van het veld van elke stad, hetwelk rondom haar was, hragt hij daarbinnen.

49 Alzoo verzamelde Jozef zeer veel koren, als het zand der zee, totdat men ophield te tellen, want daarvan was geen getal.

50 Eu eer een jaar des hongers aankwam, werden Jozef twee zonen gelioren, die Asnath , de dochter van Potiféra den overste van On, hem baarde.

51 En Jozef noemde den naam des eerstgeborenen anasse: Want, zeidc hij, God heeft mij doen vergeten al mijne moeite, en het gansche huis mijns vaders.

52 En den naam des tweeden noemde hij Efraïm: Want, zeide lij, G-od heeft mij doen wassen in het land mijner verdnik-Idug.

5:3 Toen eindigden do zeven jaren des overvloeds die in Egypte geweest was,

54 en de zeven jaren des liongers begonnen aantekomen, gelijk Jozef gezegd had; en er was honger in al de landen, maar in ganseh Egypteland was hrood.

55 Als nu ganseh Egypteland hongerde, riep het volk tot Farao om brood; en Farao zeide tot alle Egyptcnaars: Gaat tot Jozef, doet wat hij u zegt.

50 Als dan de honger over het gansche land was, zoo opende Jozef alles waarin ieh was, en verkocht aan de Egyptcnaars, want de honger werd sterk in Egypteland ;

57 en alle landen kwamen in Egypte tot Jozef om te koopen, want de honger was sterk in alle landen.

HOOFDSTUK 42.

Toen nu Jakob zag dat er koren in Egypte was, zoo zeide Jakob tot zijne zonen: Waarom ziet gij op elkander?

2 Voorts zeide hij: Zie, ik heb gehoord dat er koren in Egypte is: trekt daarhenen af, en koopt ons koren vandaar, opdat wij leven en niet sterven.

3 Toen togen Jozefs tien broeders af om koren uit Egypte te koopen;

4 doch Benjamin, Jozefs broeder, zond Jakob niet met zijne broeders; want hij zeide: Opdat hem niet misschien het verderf ontmoete.

5 Alzoo kwamen Israels zonen om te koopen, onder degenen die daar kwamen; want de honger was in het land Kanaan.

6 Jozef nu was regent over dat land: hij verkocht aan al het volk des lands; en Jozefs broeders kwamen en bogen zich voor hem met het aangezigt ter aarde.

7 Als nu Jozef zijne broeders zag, zoo kende hij ze; maar hij hield zich vreemd jegens hen cn sprak hard met hen, cn zeide tot hen: Vanwaar komt gij? En zij zeiden: Uit het land Kanaan, om spijs te koopen.

8 Jozef dan kende zijne broeders, maar zij kenden hem niet.

i) Toen gedacht Jozef aan de droomen die hij van hen gedroomd had, en hij zeide tot hen: Gij zijt verspieders, gij zijt gekomen om te bezigtigen waar het land bloot is.

10 En zij zeiden tot hem: Neen mijn heer, maar uwe knechten zijn gekomen om spijs te koopen;

11 wij allen zijn ééns mans zonen; wij zijn vroom: uwe knechten zijn geen verspieders.

12 En hij zeide tot hen: Neen maar gij zijt gekomen om te bezigtigen waar het land bloot is.

GENE

13 En zij zeiden: Wij uwe knechten waren twaalf broeders, ééns mans zonen in het land Kaïuuin; en zie, de jongste is lieden bij onzen vader; doch de ééne is niet meer.

14 Toen zeide Jozef tot hen: Dat is liet wat ik tot u gesproken heb, zeggende: Gij zijt verspieders.

15 Hierin zult gij beproefd worden: zoo ■waarlijk als Earno leeft, indien gij vanhier zult uitgaan, tenzij dan wanneer uw jongste broeder herwaarts zal gekomen zijn.

IC Zendt één uit u, die uwen broeder hale, maar werst gijlieden gevangen: en uwe woorden zullen beproefd worden of de waarheid bij u is; en indien niet, zoo waarlijk als Farao leeft, zoo zijt gij verspieders.

17 En hij zette ze tezamen drie dagen in bewaring.

18 En ten derden dage zeide Jozef tot hen: Doet dit, zoo zult gij leven: ik vrees God.

l⁽J Zoo gij vroom zijt, zoo zij één uwer broeders gebonden in het Imis uwer bewaring; en gaat gij henen, brengt het koren voor den honger uwer huizen;

20 en brengt uwen jongsten broeder tot mij: zoo zullen uwe woorden waar gemaakt worden, en gij zult niet sterven. En zij deden alzoo.

21 Toen zeiden zij de één tot den ander: Voorwaar, wij zijn schuldig aan onzen broeder, wiens benaauwdheid der ziel wij zagen, toen hij ons om genade bad, maar wij hoorden niet; daarom komt deze benaauwdheid over ons.

22 Eu Ruben antwoordde hun, zeggende: Heb ik het tot u niet gezegd, toen ik zeide: Zondigt niet aan dezen jongeling; maar gij hoordet niet; en ook zijn bloed, zie, het wordt gezocht.

23 En zij wisten niet dat Jozef het hoorde; want er was een tolk tusschen hen.

24 Toen wendde hij zich van hen af, en weende; daarna keerde hij zich weder tot hen, en sprak tot hen, en nam Simeon van hen, en bond hein voor hunne oogen.

25 En Jozef gebood dat uien hunne zakken met koren vullen zoude, en dat men hun geld terugbragt een' iegelijk iu zijnen zak, en dat men hun teerkost gaf voor den weg; en men deed hun alzoo.

S I S 42. 45

2G En zij laadden hun koren op hunne ezels en togen vandaar.

27 Toen nu één zijnen zak opendeed om zijnen ezel voeder te geven in de herberg, zoo zag hij zijn geld; want zie, het was in den mond van zijnen zak;

2S en hij zeide tot zijne broeders: Mijn geld is terug, eu ook zie, het is in niij-nen zak. Toen ontging hun het hart en zij verschrikten, de één tot den ander zeggende: Wat is dit da! God ons gedaan heeft ?

20 En zij kwamen in bet land Kanaan tot Jakob hunuen vader, en zij gaven hem te kennen al hun wedervaren, zeggende:

30 Die man, de heer van dat land, heeft hard met ons gesproken, en hij heeft ons gehouden voor verspieders des lands;

31 maar wij zeiden tot hem: Wij zijn vroom, wij zijn geen verspieders:

32 wij waren twaalf broeders, onzes vaders zonen; de ééne is niet meer, en de jongste is heden bij onzen vader in het land Kanaan.

33 En die man, de heer van dat land, zeide tot ons: Hieraan zal ik erkennen dat gijlieden vroom zijt: laat één uwer broeders bij mij, en neemt voor den honger uwer huizen en trekt henen;

34 cn brengt uwen jongsten broeder tot mij : zoo zal ik weten dat gij geen verspieders zijt maar dat gij vroom zijt, uwen broeder zal ik u wedergeven, en gij zult in dit land liandelen.

35 En liet geschiedde ;ils zij hunne zakken ledigden, zie, zoo had een iegelijk den bundel zijns gelds in zijnen zak, en zij zagen de bundels huns gelds, zij en hun vader, cn zij waren bevreesd.

3(5 Toen zeide Jakob hun vader tot hen: Ciij berooft mij van kinderen. Jozef is er niet, en Simeon is er niet, nu zult gij Benjaniin wegnemen: al deze dingen zijn tegen mij.

37 Toen sprak Ruben tot zijnen vader, zeggende: Dood twee mijner zonen, zoo ik hem tot u niet wederbreng; geef hem in mijne iiand, cn ik zal hem weder tot ii brengen.

3S Maar hij zeide: Mijn zoon zal met ulieden niet aftrekken; want zijn broeder is dood, en hij is alléén overgebleven: zoo hem een verderf ontmoette op den weg dien gij zult gaan, zoo zoudt gij mijne graauwc haren met droefenis ten grave doen nederdalen.

HOOFDSTUK 43.

T'o liongcv im werd zwaar in dat land.

3 Zoo gcschioddo liet als zij den leef-togt, dien zij nit Egypte gebragt luidden, o])gegeten hadden, dat Inm vader tot hen zeide: Keert weder, koopt ons een weinig spijs.

Toen sprak Jnda tot hem, zeggende: Die man heeft ons op het hoogste betuigd, zeggende: Gij znlt mijn aangezigt niet zien tenzij dat uw broeder met u is.

4 Indien gij onzen broeder met ons zendt, wij zullen aftrekken en u spijs koopen;

ö maar indien gij hou met zendt, wij zullen niet aftrekken; want die» man heeft tot ons gezegd; Gij zult mijn aangezigt niet zien tenzij dat uw broeder met u is.

(i En Israel zeide; Waarom hebt gij zoo kwalijk aan mij gedaan, dat gij dien man te kennen gaaft of gij nog een broeder hadt?

7 En zij zeiden: Die man vraagde zeer naauwkeurig naar ons en naar onze maagschap, zeggende: Leeft uw vader nog? Hebt gij nog een broeder? Zoo gaven wij het hem te kennen, volgens diezelfde woorden: hebben Avij juist geweten dat liij zeggen /oude; Brengt uwen broeder af?

5 Toen zeide Juda tot Israel zijnen vader; Zend den jongeling met mij, zoo zullen wij ons opmaken en reizen, opdat wij leven en niet sterven, noch wij noch gij noch onze kinderkens.

9 Ik zal borg voor hem zijn, van mijne hand zult gij hem eischen: indien ik hem niet tot u breng en hem voor uw aangezigt stel, zoo zal ik alle dagen tegen n gezondigd hebben:

10 want hadden wij niet gezuimd, voorwaar wij waren aireede tweemaal wedergekomen.

11 Toen zeide Israel hun vader tot hen: Is het nu alzóó, zoo doet dit: neemt van het kostelijkste dezes lands in uwe vaten, en brengt een geschenk henen naar dien man; een weinig balsem en een weinig honig, specerijen en mirre, ter-pentijnnoten en amandelen.

12 En neemt dubbel geld in uwe hand; en brengt het geld, hetwelk in den moud uwer zakken ternggebragt is, weder in uwe hand; misschien is het eene dwaling.

13 Neemt ook uwen broeder mede, en maakt u op, keert weder tot dien man.

14 En God de Almagtige geve u barmhartigheid voor het aangezigt diens mans, dat hij uwen anderen broeder en benjamin met n late gaan. En mij aangaande, als ik van kinderen beroofd ben, zoo ben ik beroofd.

15 En die mannen namen dat geschenk, en namen dubbel geld in hunne hand, en Benjamin; en zij maakten zich op en togen af naar Egypte, en zij stonden voor Jozefs aangezigt.

Ki Als nu Jozef Benjamin met hen zag, zoo zeide hij tot dengeen die over zijn huis was; Breng deze mannen naar het huis toe, en slagt slagtvee, en maak het gereed; want deze nmmien zullen van middag met mij eten.

17 De man nu deed gelijk Jozef gezegd had; en de man bragt deze mannen in het li nis van Jozef.

18 Toen vreesden deze mannen, omdat zij in het huis van Jozef gebragt werden, en zij zeiden; Ter oorzake van het geld, dat in het begin in onze zakken ternggebragt is, worden wij hier ingebragt, opdat hij ons overronrpele en ons over-valle, en ons tot slaven neme, met onze ezels.

1 i) Daarom naderden zij tot dien man die over Jozefs huis was, en zij spraken tot hem aan de deur van het huis,

20 en zij zeiden; Och mijn heer, wij waren in het begin gewis afgekomen om spijs te koopen;

21 het is nu geschied als wij in de herberg gekomen waren, en wij onze zakken opendeden, zie, zoo was ieders geld in den mond van zijnen zak, ons geld in zijn gewigt, en wij hebben hetzelve wedergebragt in onze hand ;

22 wij hebben ook ander geld in onze hand afgebragt, om spijs te koopen; wij weten niet wie ons geld in onze zakken gelegd heeft.

23 En hij zeide; Vrede zij (dieden, vreest niet: uw God en uws vaders God heeft u een schat in uwe zakken gegeven; uw geld is tot mij gekomen. En hij bragt Simeon tot hen uit.

24 Daarna bragt de man deze mannen in Jozefs huis, en hij gaf water, en zij wiesclien hunne voeten; hij gaf ook aan hunne ezels voeder.

25 En zij bereidden het geschenk, totdat Jozef kwam op den middag; want zij hadden gehoord dat zij aldaar brood zouden eten.

G E X E

2() Als 1111 Jozef tehuis gekomen was, zoo Vmigtcn zij liem liet gesclionk lietwclk in luiimo linnd was, in liet Imis; en /ij bogen zieh voor liem ter narde.

:17 En hij vraagde ze naar Iniuiai welstand, en zeide: Is het avM niet mven vader, den grijsaard, waarvan gij spraakt? Leeft iiij nog?

.58 En zij zeiden ■ Het is wel niet mven kneeht onzen vader , hij leeft nog. En zij neigden het hoofd en hogen zich neder.

.gt;!) En hij hief zijne oogen op en zag Benjjiiniii zijnen hroeder, den zoon zijner moeder, en zeide: Is dit uw jongste hroeder waarvan gij mij spraakt? Daarna zeide hij: Mijn zoon, God zij n genadig.

80 En Jozef haastte zieh, want zijn ingewand ontstak jegens zijnen hroeder, en hij zocht te weenen; en hij ging in eene kamer en weende aldaar.

81 Daarna wiesoh hij zijn aangezigt en kwam uit, en hij hedwong zieh, en /.('ide: Zet brood op.

32 En zij rigtten voor hem aan in 't bijzonder, en voor lien in 't bijzonder, en voor de Kgvptenaars die met hem aten in 't hijzonder; wimt de Egyptenaars mogen geen brood eten met de TIebreën, dewijl zulks den Egv))tenaren een gru-wel is.

33 En zij zaten voor zijn aangezigt, de eerstgeborene naar zijne eerstgeboorte, en de jongere naar zijne jonkheid; dies verwonderden zieh de inanneu onder elkander.

34 En hij reikte hun van de geregten die .vóór hem waren; maar Benjainins ge-regt was vijfmaal grooter dan de geregten van hen allen. En zij dronken, en zij werden dronken met hem.

HOOFDSTUK 44.

En hij gebood dengeen die over zijn huis was, zeggende: Vul de zakken dezer mannen met spijs, naardat zij zullen kunnen dragen, en leg ieders geld in den mond van zijnen zak;

i en mijnen beker, den zilveren beker, zult gij leggen in den mond van des jongsten zak, met het geld van zijn koren. En hij deed naar Jozefs woord hetwelk hij gesproken had.

3 Des morgens als het lieht werd, zoo liet men deze mannen trekken, hen en hunne ezels.

I Zij waren ter stad uitgegaan, zij waren

SIS 44. 47

uofi niet ver gekomen, als Jozef tot den-geen die over zijn huis was zeide: Maak u op en jaag die mannen aehterna, en als gij ze zult achterlinald hebben, zoo zult gij tot hen zeggen: Waarom hebt gij kwaad voor goed vergolden?

quot;) Is dit niet de heler waar mijn heer uit drinkt, en waarhij hij /c/.v zekerlijk waarneemt? Gij lieht kwalijk gedaan, wat gij gedaan hebt.

(i En hij achterhaalde ze en sprak tot hen die woorden,

7 En zij zeiden tot hem: Waarom spreekt mijn heer zulke woorden? Jiet zij verre van uwe knechten dat zij zoodanig een ding zouden doen.

^s Zie, het geld, dat wij in den mond onzer zakken vonden, hebben wij tot u uit het land Kanaiin wedereebraKt: hoe zouden wij dan uit uws heereu huis zilver of goud stelen?

!) Hij wien van uwe knechten hij gevonden zal worden, dat hij sterve; en ook zullen wij mijnen heer tot slaven zijn.

10 En hij zeide: Dit zij nu ook alzóó naar uwe woorden: bij wien hij gevonden wordt, die zij mijn slaaf; maar gijlieden zult onschuldig zijn.

1 1 En zij haastten zich en een iegelijk zette zijnen zak neder op de aarde, en een iegelijk opende zijnen zak.

I~ En hij doorzocht, beginnende met den oudste en voleindigende met den jongste: en de beker werd gevonden in Benjamins zak.

13 Toen scheurden zij hunne kleederen; en ieder belaadde zijnen ezel, en zij keerden weder naar de stad.

14 En Jnda kwam met zijne broeders in Jozefs luns, want hij was nog zelf aldaar: en zij vielen voor zijn aangezigt neder ter aarde.

I ö En Jozef zeide tot hen: AVat daad is dit die gij gedaan hebt? Weet gij niet dat zulk een man als ik dal zekerlijk waarnemen zonde?

Ui Toen zeide Jnda: Wat zullen wij tot nujuen heer zeggen? Wat zullen wij spreken en wat zullen wij ons regtvaar-digen? God heeft de ongeregtigheid uwer knechten gevonden; zie, wij zijn mijns heereu slaven, zoo wij als hij in wiens hand de beker gevonden is.

17 Maar hij zeide: Met zij verre van mij znlks te doen: de man in wiens hand de beker gevonden is, die zal mijn

48 GENE

slaaf zijn; doch trekt gijlieden op in vrede tot mveu vuder.

18 Toen naderde Jnda tot hein en zeide: Ocli mijn heer, laat toch mv knecht een woord spreken voor mijns heeren ooren, en laat n\v toorn tegen nwen knoclit niet ontsteken; want gij zijt evengelijk aan Farao.

19 Mijn heer vraagde zijne knechten, zeggende: Hebt gijlieden een vader ot' broeder?

:2gt;') Zoo zeiden wij tot mijnen heer: Wij hebben een ouden vader, en een jongeling des onderdoms, den jongste, wiens broeder dood is, en hij is alléén van zijne moeder overgebleven, en zijn vader heeft hem lief.

.•21 Toen zeidet gij tot uwe knechten: Brengt hem af tot mij, dat ik mijn oog op hem sla.

:22 En wij zeiden tot mijnen heer: Die jongeling zal zijnen vader niet kunnen verlaten; indien bij zijnen vader verlaat, zoo zal hij sterven.

23 Toen zeidet gij tot uwe knechten: Indien uw jongste broeder met u niet afkomt, zoo zult gij mijn aangezigt niet meer zien.

24 En het is geschied als wij tot uwen knecht mijnen vader opgetrokken zijn, eu wij hem mijns heeren woorden verhaald hebben,

25 en onze vader gezegd heeft: Keert weder, koopt ons een weinig spijs:

.20 zoo hebben wij gezegd: Wij zullen niet mogen aftrekken: indien onze jongste broeder bij. ons is, zoo zullen wij aftrek-Ken; want wij zullen het aangezigt van dien man niet mogen zien, zoo deze onze jongste broeder niet bij ons is.

27 Toen zeide uw knecht mijn vader tot ons: Gijlieden weet dat mijne huisvrouw mij twee zonen gebaard heeft;

28 en de ééne is van mij uitgegaan, en ik heb gezegd: Voorwaar, hij is gewis verscheurd geworden; en ik heb hem niet gezien tot nu toe:

29 indien gij nu dezen (xik van mijn aangezigt wegneemt , en hem een verderf ontmoette, zoo zoudt gij mijne graauwe haren met jammer ten grave doen nederdalen.

30 Nu dan, als ik tot uwen knecht mijnen vader kom, en de jongeling niet bij ons is, (alzoo zijne ziel aan diens ziel gehecht is).

^ 1 S 45.

31 zoo zal het geschieden als hij ziet dat de jongeling er niet is, dat hij sterven zal; en uwe knechten zullen de graauwe haren van uwen knecht onzen vader met droefenis ten grave doen nederdalen.

32 Want uw knecht is voor dezen jongeling borg bij mijnen vader, zeggende: Zoo ik hem tot u niet wederbreng, zoo zal ik tegen mijnen vader alle dagon gezondigd hebben.

33 Nu dan, laat toch uw knecht voor dezen jongeling mijns heeren slaaf blijven, en laat de jongeling met zijne broeders optrekken;

34 want hoe zoude ik optrekken tot mijnen vader, indien de jongeling niet met mij was? Opdat ik den jammer niet zie welke mijnen vader overkomen zoude.

HOOFDSTUK 4:).

Toen koude Jozef zich niet bedwingen voor allen die bij hem stonden, en liij riep: Doet alleman van mij uitgaan. En er stond niemand l)ij hem, als Jozef zich aan zijne broeders bekendmaakte.

2 En liij verhief zijne stem met weenen, zoodat de Egvptenaars het hoorden en dat Farao's huis het hoorde.

3 En Jozef zeide tot zijne broeders: Ik ben Jozef: leeft mijn vader nog? En zijne broeders konden hem niet antwoorden, want zij waren verschrikt voor zijn aangezigt.

4 En Jozef zeide tot zijne broeders: Nadert toch tot mij; en zij naderden. Toen zeide hij: Ik ben Jozef uw broeder, dien gij naar Egypte verkocht hebt.

5 Maar nu, wcest niet bekommerd, en de toorn ontsteke niet in uwe oogen, omdat gij mij hierhenen verkocht hebt; want God heeft mij voor uw aangezigt gezonden tot behoud des levens.

(i Want het zijn nu twee jaren des hon-gers in het midden des lands, en er zijn nog vijf jaren in welke geen ploeging noch oogst zijn zal;

7 doch God heeft mij voor ulieder aangezigt henengezonden, om u een over-

n o ~ '

blijfsel te stellen op de aarde, en om it bij het leven te behouden door eene groote verlossing.

8 Nu dan, gij hebt mij herwaarts niet gezonden, maar God zelf, die mij tot Farao's vader gesteld heeft, en tot een heer over zijn gausche huis en een regeerder in het gausche land van Egypte.

GENE

Ü Haast u en trekt op tot mijnen vader, cm zegt tot hem: Al zoo zegt mv zoon Jo-zef: God heeft mij tot een heer over giinsch Egypteland gesteld: kom af tot mij en vertoef niet ;

10 en gij zult in liet land Gqscii Avonen, en nabij mij wezen, gij en mve zonen en do zonen uwer zonen, eu nwe schapen en nwe runderen en al wat gij hebt,

11 en ik zal n aldaar onderhouden; want er zullen nog vijf jaren des hon-gers zijn: opdat gij niet verarmt, gij en uw huis en alles wat gij hebt.

12 Eu zio, uwe oogcn zien het, en de oogen mijns broeders Benjamins, dat mijn mond tot u spreekt.

13 En boodschapt mijnen vader al mijne heerlijkheid in Egypte, en alles wat gij gezien hebt; en haast n en brengt mijnen vader herwaarts af.

14 En hij viel om Benjamins zijns broeders hals, en weende; en Benjamin weende aan zijnen hals.

15 En hij knste al zijne broeders, en weende over hen; cn daarna spraken zijne broeders met hem.

16 Als nu dit gerucht in het huis Farao's gehoord werd, dat men zeide: .lozefs broeders zijn gekomen, was het goed in de oogen Farao's en in de oogen zijner knechten ;

1 7 en Farao zeide tot Jozef: Zeg tot uwe broeders- Doet dit, laadt nwe beesten en trekt henen, gaat naar het land Kanaiin;

18 en neemt uwen vader en nwe huisgezinnen en komt tot mij, en ik zal u het beste van Egypteland geven, cn gij zult het vette dezes lands eten:

1!) gij zijt toch gelast; doet dit, neemt ii uit Egypteland wagens voor uwe kin-derkens en voor uwe vrouwen, cn vervoert uwen vader en komt.

20 En uw oog vcrschoone uw huisraad uiet; want het beste van gansch Egypteland , dat zal het uwe zijn.

21 En do zonen Israels deden alzoo. Zoo gaf Jozef hun wagens, naar Farao's bevel; ook gaf hij hun teerkost op den weg.

22 Hij gaf hun allen, één voor één, wisselkleederen; maar Benjamin gaf hij driehonderd zilverlingen cn vijf wisselkleederen.

23 En zijnen vader desgelijks zond hij tien ezels dragende van het beste van Egypte, en tien ezelinnen dragende koren

SIS 46. 49

en brood, cn spijs voor zijnen vader op den weg.

24 En hij zond zijne broeders henen, en zij vertrokken; en hij zeide tot hen; Krijgt geen twist op den weg.

25 En zij trokken op uit Egypte, en zij kwamen in hot land Kanaan tot hunnen vader Jakob.

20 Toen boodschapten zij hem , zeggende: Jozef leeft nog, ja ook is hij regeerder in gansch Egypteland: toen bezweek zijn hart, want hij geloofde ze niet.

27 Maar als zij tot hem gesproken hadden al de woorden van Jozef die hij tot hen gesproken had, en hij dc wagens zag die Jozef gezonden had om hem te vervoeren, zoo werd de geest van Jakob hunnen vader levendig,

28 en Israel zeide: 't Is genoeg, mijn zoon Jozef leeft nog, ik zal gaan, en hem zien eer ik sterf.

HOOFDSTUK 4(5.

En Israel verreisde met alwat hij had, en hij kwam te Ber-Séba, en hij offerde offeranden aan den God van zijnen vader Isaiik.

2 En God sprak tot Israel in gezigten des nachts, en zeide: Jakob, Jakob! En hij zeide; Zie hier ben ik.

3 En hij zeide: Ik ben die God, nws vaders God; vrees niet aftetrekken naar Egypte, want ik zal u aldaar tot een groot volk stellen.

4 Ik zal met u aftrekken naar Egypte, en ik zal u iccder doen optrekken, mede-optrekkende; en Jozef zal zijne hand op uwe oogcn leggen.

5 Toen maakte Jakob zich op van Ber-Séba ; en de zonen Israels vervoerden Jakob hunnen vader, cn hunne kinderkeus, en hunne vrouwen, op de wagens die Farao gezonden had om hem te; vervoeren.

6 En zij namen hun vee cn hunne have die zij in het land Kanaan verworven hadden , cn zij kwamen in Egypte, Jakob en al zijn zaad met hem;

7 zijne zonen cn de zonen zijner zonen met hem, zijne dochters en zijner zonen dochters, en al zijn zaad bragt hij met zich in Egypte.

8 En dit zijn de namen der zonen Israels die in Egypte kwamen, Jakob en zijne zonen. De eerstgeborene Jakobs, Ruben,

9 En Rubens zonen: Ilcnocli, on Palln, en Hezron, en Karini.

10 En Simeons zonen: Jeinuel, en Jaiuin, en Ohad, en Jnchin, en Zohar, en Saul, dti zoon eener Kanaiinitische vrouw.

11 En de zonen van Levi: Gerson, Kohath, en Merari.

12 En de zonon van luda: Eren Onan, en Se'a, en Perez, en Zerah; doch Eren Onan waren gestorven in het land Ka-nam. En de zonen van Perez waren Hezron en Hainul.

13 En Issasohars zonen: Tola, en Pua, en Job, en Simron.

14 En Zebulons zonen: Pored, enElon, en J ah'eel.

15 Dit zijn Leas zonen, die zij Jakob gebaard heeft in Paddan-Vrain, met Dina zijne dochter: al de zie¹ en zijner zonen en zijner dochters waren drieéndertig.

1(5 En Gads zonen: Zifjon, en llaggi, Suni, en Ezbon, Eri, en Arodi, en Areli.

17 En Asers zonen: Jimna, en Jisva, en Jisvi, en Beria, en Serah hunne zuster: en de zonen van Beria: Heber en Mal kiel.

18 Dit zijn de zonen van Zilpa, die La-ban aan zijne dochter Lea gegeven had; en zij baarde Jakob deze zestien zielen.

19 De zonen van Rachel Jakobs huisvrouw: Jozef en Benjamin.

20 En aan Jozef werden geboren in Egyp-teland Manasse en Efraïm, die Asnath, de dochter van Potiféra den overste te On, hem baarde.

21 En Benjamins zonen: Bela, Becher, en Asbel, («era, en Naaman, Ehi, en Ros, Mnppim, en Hupphn, en Ard.

22 Dit zijn Rachels zonen, die aan Jakob geboren zijn, altezamen veertien zielen.

23 En Dans zonen: Husim.

24 En Naftali's zonen: Jahzeël, cu Guni, en Jezer, en Sillem.

25 Dit zijn de zonen van Bilha, die Laban aan zijne dochter Rachel gegeven had. en zij baarde dezelve aan Jakob, zij waren allen zeven zielen.

26 Al de zielen die met Jakob in Egypte kwamen, uit zijne henpe gesproten, uitgenomen de vrouwen der zonen Jakobs, waren allen zesenzestig zielen.

27 En Jozefs zonen, die hem in Egypte geboren zijn, waren twee zielen. Al de zielen van het huis Jakobs die in Egypte kwamen waren zeventig.

2S En hij zond Juda voor zijn aangezigt henen tot Jozef, om voor zijn aangezigt aanwijzing te doen naar Gosen. en zij kwamen in het land Gosen.

29 Toen spande Jozef zijnen wagen aan, en toog op, zijnen vader Israel tegemoet naar Gosen; en als hij zich aan hem vertoonde, zoo viel hij hem aan zijnen hals, en weende hing aan zijnen hals.

30 En Israel zeide tot Jozef Dat ik nu sterve, nadat ik uw aangezigt gezien heb, dnt gij nog leeft.

31 Daarna zeide Jozef tot zijne broeders en tot zijns vaders huis; Ik zal optrekken en Farao boodschappen, en tot hem zeggen: Mijne broeders en mijns vaders huis, die in het land Kanaan waren , zijn tot mij gekomen ;

32 en die mannen zijn schaapherders, want het zijn mannen die niet vee omgaan : en zij hebben hunne schapen en hunne runderen, en alwat zij hebben, medegebragt.

33 Wanneer het nu geschieden zal dat Farao ulieden zal roepen, en zeggen: Wat is uwe hantering?

34 zoo zult gij zeggen: Uwe knechten zijn mannen (lie van onze jeugd af tot nu toe niet vee omgegaan nebben, zoo wij als onze vaders; opdat gij in het land Gosen moogt wonen; want alle schaapherder is den Egyptenaren een gruwel.

HOOFDSTUK 47.

Toen kwam Jozef en boodschapte Farao , en zeide: Mijn vader en mijne broeders, en hunne schapen en hunne runderen , met alles wat zij hebben, zijn gekomen uit het land Kanaan; en zie, zij zijn in het land Gosen.

2 En hij nam een deel zijner broeders, /c toeten vijf mannen, en hij stelde ze voor Farao's aangezigt.

3 Toen zeide Farao tot zijne broeders: Wat is uwe hantering? En zij zeiden tot Farao: Uwe knechten zijn schaapherders, zoo wij als onze vaders.

4 Voorts zeiden zij tot Farao: Wij zijn gekomen om als vreemdelingen in dit land te wonen; want er is geen weide voor de schapen die uwe knechten hebben , dewijl de honger zwaar is in het land Kanaan; en nu, laat toch uwe knechten in het land Gosen wonen.

5 Toen sprak Farao tot Jozef, zeggende : Uw vader en uwe broeders zijn tot u gekomen j

29 Als mi de dagen Israels naderden, dat hij sterven zoude, zoo riep liij zijnen zoon Jozef en zeide tot hem: Indien ik nu genade gevonden heb in mve oogen, zoo leg toch uwe hand onder mijne heup, en doe weldadigheid en trouw aan mij, en begraaf mij toch niet in Egypte;

80 maar dat ik bij mijne vaderen lig-ge; hierom zult gij mij uit Egypte voeren, en mij in hun graf begraven. En hij zeide: Ik zal doen naar uw woord.

31 En hij zeide: Zweer mij; en hij zwoer hem. En Israel boog zich aan het hoofd van het bed.

HOOFDSTUK 48.

Het geschiedde nu na deze dingen dat men Jozef zeide: Zie, uw vader is krank. Toen nam hij zijne twee zonen met zich, Manasse en Efraïm.

2 En men boodschapte Jakob en men zeide: Zie, uw zoon Jozef komt tot u. Zoo versterkte zich Israel, en zat op het bed.

3 Daarna zeide Jakob tot Jozef: God de Almagtige is mij verschenen te Lnz in het land Kanaiin, en liij heeft mij gezegend ;

4 en hij heeft tot mij gezegd: Zie, ik zal u vruchtbaar maken en u vermenigvuldigen, en tt tot een menigte van volken stellen; en ik zal uwen zade na u dit land tot eene eeuwige bezitting geven.

5 Nu dan, uwe twee zonen, die u in Egypteland geboren waren eer ik in Egypte tot u gekomen ben, zijn mijne: Efraïm en Manasse zullen mijne zijn, als Euben en Simeon.

6 Maar uw geslacht dat gij na hen zult gewinnen, zullen uwe zijn: zij zullen naar hunner broederen naam genoemd worden in hun erfdeel.

7 Toen ik nu van Paddan kwam, zoo is Rachel bij mij gestorven in het land Ka-naan op den weg, als het nog een kleine streek lands was om te Efratha te komen; en ik begroef haar aldaar aan den weg van Efratha, dat is Bethlehem.

8 En Israel zag de zonen Jozefs, en zeide: Wiens 'zijn deze?

9 En Jozef zeide tot zijnen vader: Zij zijn mijne zonen, die God mij hier gegeven heeft. En hij zeide: Breng ze toch tot mij, dat ik ze zegene.

10 Doch Israels oogen waren zwaar van ouderdom, hij konde niet zien. En hij deed ze tot hein naderen; toen kuste hij ze en omhelsde ze.

11 En Israel zeide tot Jozef: Ik had niet gemeend uw aangezigt te zien, maar zie, God heeft mij ook uw zaad doen zien,

12 Toen deed Jozef hen uitgaan van zijne knieën, en hij boog zich voor zijn aangezigt neder ter aarde;

13 en Jozef nam die beiden, Efraïm met zijne regterhand, tegenover Israels linkerhand, en Manasse met zijne linkerhand, tegenover Israels regterhand, en hij deed ze tot hem naderen.

14 Maar Israel strekte zijne regterhand uit en leide die op Efraïms hoofd, hoewel hij de jongste was, en zijne linkerhand op Manasses hoofd; hij bestuurde zijne handen verstandig, want Manasse was de eerstgeborene.

15 En hij zegende Jozef en zeide: De God voor wiens aangezigt mijne vaderen Abraham en Isaük gewandeld hebben, die God die mij gevoed heeft van dat ik was tot op dezen dag,

16 die Engel die mij verlost heeft van alle kwaad, zegene deze jongelingen, en dat in hen mijn naam genoemd worde, en de naam mijner vaderen Abraham en Isaük, en dat zij vermenigvuldigen als visschen in menigte, in het midden des lands.

17 Toen nu Jozef zag dat zijn vader zijne regterhand op Efraïms hoofd leide, zoo was het kwaad in zijne oogen, en hij vatte zijns vaders hand, om die van Efraïms hoofd op Manasses hoofd afte-brengen;

18 en Jozef zeide tot zijnen vader: Niet alzóo, mijn vader; want deze is de eerstgeborene: leg uwe regterhand op zijn hoofd.

19 Maar zijn vader weigerde het en zeide: Ik weet het, mijn zoon, ik weet het; hij zal óók tot een volk worden, en hij zal óók groot worden; maar nogtans zal zijn jongste broeder grooter worden dan hij, en zijn zaad zal een volle menigte van volken worden.

20 Alzoo zegende hij ze te dien dage, zeggende: In u zal Israel zegenen, zeggende: God stelle u als Efraïm en als Manasse. En hij stelde Efraïm vóór Manasse.

21 Daarna zeide Israel tot Jozef: Zie, ik sterf; maar God zal met ulieden we-

GENE

zen, en hij zal n wederbrengen in het land mver vaderen.

22 En ik heb u een stnk land gegeven boven uwe broeders, hetwelk ik met mijn zwaard en met mijnen boog uit der Amo-riten hand genomen heb.

HOOFDSTUK 49.

Daarna riep Jakob zijne zonen, en hij zeide; Verzamelt u, en ik zal u verkondigen hetgeen u in de navolgende dagen wedervaren zal.

2 Komt tezamen en hoort gij zonen .Ta-kobs, en hoort naar Israel uwen vader.

3 Ruben, gij zijt mijn eerstgeborene, mijne kracht en het begin mijner magt, de voortreffelijkste in hoogheid en de voortreffelijkste in sterkte.

4 Snelle afloop als der wateren, gij zult de voortreffelijkste niet zijn; want gij hebt uws vaders leger beklommen; toen hebt gij het geschonden; hij heeft mijn bed beklommen.

5 Simeon en Levi zijn gebroeders: hunne handelingen zijn werktuigen van geweld.

6 Mijne ziel kome niet in hun verborgen raad, mijne eer worde niet vereenigd met hunne vergadering; want in hunnen toorn hebben zij de mannen doodgeslagen, en in hunnen moedwil hebben zij de ossen weggerukt.

7 Vervloekt zij hun toorn, want hij is heftig, en hunne verbolgenheid, want zij is hard: ik zal ze verdeelen onder Jakob en zal ze verstrooijen onder Israel.]

§ Juda, gij zijt het, u zullen uwe broeders loven; uwe hand zal zijn op den nek uwer vijanden; voor u zullen zich uws vaders zonen nederbuigen,

9 Juda is een leeuwewelp, gij zijt van den roof opgeklommen, mijn zoon; hij kromt zich, hij legt zich neder als een leeuw, en als een oude leeuw: wie zal hem doen opstaan?

10 De scepter zal van Juda niet wijken, noch de wetgever van tusschcn'zijne voeten, totdat Silo komt, eu hem zullen de volken gehoorzaam zijn.

11 Hij bindt zijnen jongen ezel aan den wijnstok, en het veulen zijner ezelin aan den edelsten wijnstok; hij wascht ziju kleed in den wijn, en zijnen mantel in wijndruivebloed;

12 hij is roodachtig van oogen door don wijn, en wit van tanden door do melk.

13 Zebulon zal aan de haven dor zeeën

S I S 49. 53

wonen, en hij zal aan de haven der sche-pen wezen; en zijne zijde zal zijn naar Sidon.

14 Issaschar is een sterkgebeende ezel, nederliggende tusschen twee pakken.

15 Toen hij de rust zag dat zij goed was, en het land dat het liefelijk was, zoo boog hij zijnen schouder om te dragen, en was dienende onder schatting.

16 Dan zal zijn volk rigten, als een der stammen Israels.

17 Dan zal een slang zijn aan don weg, een adderslang nevens het pad, bijtende de verzonon des paards, dat zijn rijder achterover valle.

18 Op uwe zaligheid wacht ik. Heer.

19 Aangaande Gad, eene bende zal hem aanvallen; maar hij zal ze. aanvallen in hot einde.

20 A an Aser, zijn brood zal vet zijn, en hij zal koninklijke lekkernijen leveren.

21 Naftali is een losgelaten hinde; hij geeft schoone woorden.

22 Jozef is eeu vruchtbare tak, een vruchtbare tak aan eene fontein; elk der takken loopt over den muur.

23 De schutters hebben hom wel bitterheid aangedaan, en hem beschoten en gehaat;

24 maar zijn boog is in stevigheid gebleven, on de armen zijnor handen zijn gesterkt geworden door de handen van den Magtige Jakobs; vandaar is hij een herder, oen steen Israels:

25 van uws vaders God die u zal helpen, en van don Almagtige die u zal zegenen met zegeningen dos hemels van boven, met zegeningen des afgronds die daaronder ligt, met zegeningen dor borsten en dor baarmoeder.

20 De zegoningen uws vaders gaan te-boven do zegoningen mijner voorvaderen, tot aan het einde van de eeuwige heuvelen; die zullen zijn op het hoofd Jozefs, en o]) don hoofdschedel van den afgezonderde zijner broeders.

27 Benjamin zal al* oen wolf verscheuren; des morgens zal hij roof eten en des avonds zal hij buit uitdoolon.

28 Al detfo stannneu Israels zijn twaalf; en dit is hetgeen bun vader tot hen sprak, als hij ze zegende: Iiij zegende ze ieder naar zijnen bijzonderen zegen.

29 Daarna gebood hij hun en zeide tot hen: ik word verzameld tot mijn volk, begraaft mij bij mijne vaderen, in de

54 GEN E

spelonk die in don akker van Efron den llothiet is,

30 in do spelonk welke is in den akker van Maohpela, die tegenover jNlainré :is in het land Kaimiin, die Abraham niet dien akker gekocht heeft van Efron den llethiot, tot eeue erf begrafenis.

31 Aldaar hebben zi j Almiham begraven lt;iii Sara zijne hnisvronw, daar hebben zij Tsaak begraven en Rebekka zijne hnisvronw, en daar heb ik Lea begraven.

32 De akker, en de spelonk dio daarin is, is gekocht van de zonen Heths.

33 Als Jakob nn voleindigd had aan zijne zonen bevelen te geven, zoo leide hij zijne voeten tezamen op het bed, en hij gaf den geest, en hij werd verzameld tot zijne volken.

HOOFDSTUK 50.

Toen viel Jozef op zijns vaders aan-gezigt, en hij weende over hem, en knste hem.

3 En .lozef gebood zijne knechten de medicijnmeesters dat zij zijnen vader balsemen zonden, en de medicijnmeesters balsemden Israel.

3 En veertig dagen werden aan hem vervnld: want alzóó werden vervuld de dagen dergenen die gebalsemd werden; en de Egyptenaars beweenden hem zeventig dagen.

4 Als nn de dagen zijns beweonens over waren, zoo sprak Jozef tot het huis Farao's, zeggende; Indien ik nu genade gevonden heb in uwe oogen, spreekt toch voor de ooren Farao's, zeggende:

5 Mijn vader heeft mij doen zweren, zeggende: Zie, ik sterf in mijn graf dat ik mij in het land Kanaan gegraven heb, daar zult gij mij begraven. Nu dan, laat mij toch optrekken dat ik mijnen vader begrave, dan zal ik wederkomen.

6 En Farao zeide: Trek op en begraaf uwen vader, gelijk hij u hoeft doen zweren.

7 En Jozef toog op om zijnen vader te begraven ; en met hem togen op al Farao's knechten, de oudsten van zijn huis, en ui de oudsten van liet land van Egvpte;

8 daarbij het gansclie huis Jozefs, en zijne broeders, en het huis zijns vaders; alleen hunne kloino kinderen on hunne schapen en hunne runderen lieten zij in het land Gosen.

fl En met hem togen op zoo wagens ilS 50.

als ruiters j cn het was een zeer zwaar heir.

10 Toen zij nu aan het plein van het doornbosch kwamen, dat aan gene zijde van den Jordaan is, hielden zij daar eene groote en zoor zware rouwklagt, en hij maakte zijnen vader een rouw van zeven dagen.

11 Als nu do inwoners des lands, do Kanaaniton, dien rouw zagen op het plein van het doornbosch, zoo zeiden zij: Dit is een zware rouw der Egyptenaren; daarom noemde men deszelfs naam Abel-Mizraïm, dat aan hot veer van den Jordaan is.

12 En zijne zonen deden hem gelijk hij hun gebodon had;

13 want zijne zonen vervoerden hem in het land Kanaiin, en begroeven hem in de spelonk des akkers van Machpela, welke Abraham met den akker gekocht had, tot eone erfbegrafenis, van Efron den Hethiet, tegenover Mamré.

14 Daarna keerde Jozef weder in Egypte, hij en zijne broeders, en allen die met hem opgetogen waren om zijnen vader te begraven, nadat hij zijnen vader begraven had.

15 Toen nu Jozefs broeders zagen dat hun vader dood was, zoo zeiden zij Misschien zal Jozef ons haten, en liij zal ons gewis vergelden al het kwaad dat wij hem aangedaan hebben.

10 Daarom lieten zij aan Jozef zeggen: Uw vader hoeft bevolen vóór zijnen dood, zeggende:

17 Zóó zult gij tot Jozef zeggen: Ei, vergeef toch de overtreding uwer broeders en hunne zonde; want zij hebben n kwaad .aangedaan, maar nu, vergeef toch de overtreding der dienaren van den God uws vaders. En Jozef weende als zij tot hom spraken.

18 Daarna kwamen ook zijne broeders en vielen voor hem neder, en zeiden; Zie, wij zijn u tot knechten.

10 En Jozef zoidc tot hen: Vreest niet, want bon ik in de plaats van God?

20 Gijlieclon wel, gij hebt kwaad tegen mij gedacht, doch God heeft dat ten goede gedacht, opdat hij deed gelijk het te dezen dage is, om een groot volk in het leven te behouden.

21 Nn dan, vreest niet: ik zal u en uwe kleine kinderen onderhouden. Zoo troostte hij hen en sprak naar hun hart.

22 Jozef dan woonde in Egypte, hij en

zijns vaders huis; en Jozef leefde honderd en tien jaren;

23 en Jozef zag van Efraïtn kinderen des derden gelids, ook werden de zonen van Macliir den zoon van iVlanasse op Jozefs knieën geboren.

.34 En Jozef zeido tot zijne broeders: Ik sterf; maar God zal u gewis bezoeken, («n hij zal u doen optrekken uit dit land, in hot land liehrclk hij Abraham, Isaiik en -'akob gezworen heeft.

25 En 'ozcf deed de zonen Israels zweren, zeggende: God zal n gewis bezoeken, zoo zult gij mijne beenderen vanhier opvoeren.

2G En Jozef stierf, honderd en tien jaren ond zijnde; en zij balsemden hem, en men leide hem in eeue kist in Egypte.

IIOOÏDSTUK 1.

Dit nu zijn de namen der zonen Israels, die in Egypte gekomen zijn met Jakob; zij kwamen er, elk met zijn huis.

2 Ruben, Simeon, Levi, en Juda;

3 Issaschar, Zebnlon, en Benjamin;

4 Dan, en Naftali, Gad, en Aser.

5 Al de zielen nu die uit Jakobs heupe voortgekomen zijn, waren zeventig zielen; doch Jozef was in Egvpte.

6 Toen nu Jozef gestorven was, en al zijne broeders, en al dat geslacht,

7 zoo werden de kinderen Israels vruchtbaar en wiessen overvloedig, en zij vermeerderden en werden uitermate magtig, zoodat liet land met hen vervuld werd.

8 Daarna stond een nieuwe koning op over Egvpte, die Jozef niet gekend had;

9 die zeide tot zijn volk: Zie, het volk der kinderen Israels is veel, ja magtiger dan wij

10 komaan, laat ons wijsselijk jegens hetzelve handelen, opdat het niet vermenig-vuldige, en het geschiede als er eenige krijg voorvalt, dat het zich óók voege bij onze vijanden, en tegen ons strijde, en uit het land optrekke.

11 En zij stelden oversten der schattingen over hetzelve, om het te verdrukken met hunne lasten; want men bouwde voor Farao schatsteden, Pil hom en liaamses,

12 Maar hoemeer zij het verdrukten, hoemeer het vermeerderde en hoemeer het wies; zoodat zij bekommerd waren vanwege de kinderen Israels.

13 En de Egyptenaars deden de kinderen Israels dienen met hardheid,

14 zoodat zij hun het leven bitter maakten met harde dienst, in leem en in tig-chelsteenen, en met allo dienst op het veld, met al hunne dienst die zij hen deden dienen met hardheid.

15 Daarenboven sprak de koning van Egypte tot do vroedvrouwen der Hebreïn-nen, waarvan de eéne genaamd was Sifra, en de andere Pua,

1(5 en zeide: Wanneer gij do Hebre-innen in het baren helpt, en ziet ze op de stoelen, is het een zoon zoo doodt hem, maar is het een dochter zoo laat haar leven.

17 Doch de vroedvrouwen vreesden God, en deden niet gelijk de koning van Egvpte tot haar gesproken had, maar zij behielden de jongskens in 't leven.

18 Toon riep de koning van Egypte de vroedvrouwen, en zeide tot haar: Waarom hebt gijlieden deze zaak gedaan, dat gij de jongskens iu 't leven behouden hebt?

19 En de vroedvrouwen zeiden tot Farao: Omdat de Hebreïnnen niet zijn gelijk de Egyptische vrouwen, want zij zijn sterk: eer de vroedvrouw tot haar komt, zoo hebben zij gebaard.

20 Daarom deed God de vroedvrouwen goed; en het volk vermeerderde en het werd zeer magtig.

31 En liet geschiedde dewijl de vroedvrouwen God vreesden, zoo bouwde hij haar huizen.

'22 Toen gebood Farao aan al zi jn volk, zeggende: Alle zonen die geboren worden zult gij in de rivier werpen, maar alle dochters in 't leven behouden.

HOOFDSTUK 2.

En een man van het huis Levi ging en nam eene dochter van Levi;

2 en de vrouw werd zwanger, en baarde een zoon. Toen zij hem nu zag dat hij schoon was, zoo verborg zij hem drie maanden;

3 doch als zij hem niet langer verbergen konde, zoo nam zij voor hem een kistje van biezen, en belijmde het met lijm en met pek; en zij leide het jongsken daarin, en leide het in de biezen aan den oever der rivier.

4 En zijne zuster stelde zich van verre, om te weten wat hem gedaan zoude worden.

5 En Farao's dochter ging af om zich te wasschen in dc rivier; en hare jonkvrouwen wandelden aan den kant der rivier. Toen zij nu het kistje in het midden van de biezen zag, zoo zond zij hare dienstmaagd henen en liet het halen.

6 Toen zij het nu opendeed, zag zij het jongsken, en zie, het knaapje weende; en zij werd met barmhartigheid bewogen over hetzelve, en zij zeide: Dit is een van de joiigskens der Hebreën.

7 Toen zeide zijne zuster tot Farao's dochter: Zal ik henengaan en u eene voedstervrouw uit de Hebreïnnen roepen, die u dat jongsken zoge?

8 En de dochter Farao's zeide tot haar: Ga henen. En de jonge maagd ging en riep des jongskens moeder.

9 Toen zeide Farao's dochter tot haar: Neem dit jongsken mede en zoog het mij, ik zal u uw loon geven. En de vrouw nam het jongsken en zoogde het.

10 En toen het jongsken groot geworden was, zoo bragt zij het tot Farao's dochter, en het werd haar tot een zoon; en zij noemde zijnen naam Mozes, en zeide: Want ik heb hem uit het water getogen.

11 En het geschiedde in die dagen, toen IVlozes groot geworden was, dat hij uitging tot zijne broeders, en hunne lasten bezag; en hij zag dat een Egyptisch man een Hebreeuwschen man uit zijne broeders sloeg;

12 en hij zag herwaarts en derwaarts, en toen hij zag dat er niemand was, zoo versloeg hij den Egyptenaar, en verborg hem in het zand.

13 Des anderen daags ging hij wederom uit, en zie, twee Hebreeuwsche mannen twistten; en hij zeide tot dengeen die onregt had: Waarom slaat gij uwen naaste?

14 Hij dan zeide: Wie heeft u tot een overste en regter over ons gesteld? Zegt gij dit om mij te dooden, gelijk gij den Egyptenaar gedood hebt? Toen vreesde Mozes en zeide: Voorwaar deze zaak is bekend geworden.

15 Als nu Farao deze zaak hoorde, zoo zocht hij Mozes te dooden; doch Mozes vlood voor Farao's aangezigt, en woonde in het land Midian, en hij zat bij een waterput.

10 En de priester in Midian had zeven dochters, die kwamen om te putten, en vulden de drinkbakken, om de kudde baars vaders te drenken.

17 Toen kwamen de herders en dreven ze vandaar; doch Mozes stond op en verloste ze, en drenkte hare kudde.

18 En toen zij tot haren vader Rehuel kwamen, zoo sprak hij: Waarom zijt gij heden zoo haastig wedergekomen?

19 Toen zeiden zij: Een Egyptisch man heeft ons verlost uit de hand der herders; en hij heeft ook overvloedig voor ons geput, en de kudde gedrenkt.

20 En hij zeide tot zijne dochters: Waar is hij toch? Waarom liet gij den man nu gaan? Roept hem dat hij brood ete.

21 En Mozes bewilligde bij den man te wonen, en hij gaf Mozes zijne dochter Zippora.

22 Die baarde een zoon, en hij noemde zijnen naam Gersom; want hij zeide: ik ben een vreemdeling geworden in een vreemd land.

23 En het geschiedde nu vele dezer dagen, als de koning van Egypte gestorven was, dat de kinderen Israels zuchtten en kermden over dc dienst, en hun gekrijt over hunne dienst kwam op tot God;

24 en God hoorde hun gekerm, en God gedacht aan zijn verbond met Abraham, met Isaak, en met Jakob;

25 en God zag de kinderen Israels aan, en God kende hen.

HOOFDSTUK 3.

En Mozes hoedde de kudde van zijnen schoonvader Jethro, den priester in Mi-dian; en hij leidde de kudde achter de woestijn, en hij kwam aan den berg Gods, aan Horeb;

2 en de Engel des Fïeeren verscheen hem in eene vuurvlam uit het midden van een braambosch; en hij zag, en zie, het braambosch brandde in het vuur en het braambosch werd niet verteerd.

3 En Aiozes zeide: Ik zal mij nu daarhenen wenden, en zien dat groot gezigt, waarom het braambosch niet verbrandt.

4 Toen nu de Heer zag dat hij zich daarhenen wendde om te zien, zoo riep God tot hem uit het midden van het braambosch en zeide: Mozes, Mozes! En hij zeide: Zie hier ben ik.

5 En bij zeide: Nader niet herwaarts; trek uwe schoenen uit van uwe voeten, want dc plaats waarop gij staat is heilig land.

6 Hij zeide voorts: Ik ben de God uws vaders, de God Abrahams, de God isaaks, en de God Jakobs. En Mozes verborg zijn aangezigt, want hij vreesde God aan-tezien.

7 En de Heeu zeide: Ik heb zeer wel gezien de verdrukking mijns volks hetwelk in Egypte is, en heb hun geschrei gehoord vanwege hunne drijvers; want ik ben met hunne smarten bekend.

8 Daarom ben ik nedergekomen, dat ik het verlosse uit de hand der Egyptenaren, en het opvoere uit dit land naar een goed en ruim land, naar een land vloeijende van melk en honig, tot de plaats der Kanaiiniten en der Hethiten en der Anio-riten en der Ferezitcn en der Heviten en der Jebusiten.

9 En nu, zie, het geschrei der kinderen Israels is tot mij gekomen, en ook heb ik gezien de verdrukking waarmede dc Egyptenaar,s hen verdrukken:

10 zoo kom nu, en ik zal u tot Farao zenden, opdat gij mijn volk, de kinderen Israels, uit Egypte voert.

11 Toen zeide Mozes tot God : Wie ben ik, dat ik tot Farao zoude gaan, en dat ik de kinderen Israels uit Egypte zoude voeren?

12 Hij dan zeide: Ik zal voorzeker niet u zijn, en dit zal u een tceken zijn dat ik u gezonden heb: wanneer gij dit volk uit Egypte geleid hebt, zult gijlieden God dienen op dezen berg.

13 Toen zeide Mozes tot God: Zie, wanneer ik tot de kinderen Israels kom en tot hen zeg; De God uwer vaderen heeft mij tot ulieden gezonden, en zij mij zeggen: Hoe is zijn naam? wat zal ik tot hen zeggen?

14 En God zeide tot Mozes: Ik zal zijn uie ik zijn zal. Ook zeide hij; Alzóó zult gij tot de kinderen Israels zeggen; Ik zal zijn heeft mij tot ulieden gezonden.

15 Toen zeide God verder tot Mozes: Aldus zult gij tot de kinderen Israels zeggen : Do Heer uwer vaderen God, de God Abrahams, de God Isaaks, cn dc God Jakobs, heeft mij tot ulieden gezonden; dat is mijn naam eeuwiglijk, en dat is mijne gedachtenis van geslacht tot geslacht.

16 Ga henen en verzamel de oudsten van Israel, en zeg tot hen: De Heer uwer vaderen God is mij verschenen, de God Abrahams, Isaiiks en Jakobs, zeggende: Ik heb ulieden en hetgeen ulieden in Egypte is aangedaan getrouwelijk bezocht:

17 daarom heb ik gezegd; Ik zal u-lieden uit de verdrukking van Egypte opvoeren tot het land der Kanaaniten en der Hethiten en der Amoriten en der Ferezitcn en der Heviten en der Jebusiten, tot een land vloeijende van melk en honig.

18 En zij zullen uwe stem hooren; en gij zidt gaan, gij en de oudsten van Israel, tot den koning van Egypte, en gijlieden zult tot hem zeggen: De Heer dc God der Hebreen is ons ontmoet; zoo laat ons nu toch gaan den weg van drie dagen in de woestijn, opdat wij den H eere onzen God offeren.

19 Doch ik weet dat de koning van Egypte ulieden niet zal laten gaan, ook niet door een sterke hand.

20 Want ik zal mijne hand uitstrekken en Egypte slaan met al mijne wonderen, die ik in het midden van hetzelve doen zal: daarna zal hij ulieden laten ver-trekken.

21 En ik zal dit volk genade geven in de oogen der Egyptenaren; en liet zal geschieden wanneer gijlieden uitgaan zult, zoo zult gij niet ledig uitgaan;

22 maar elke vrouw zal van hare ge-burin cn van de waardin baars huizes eischen zilveren vaten en gouden vaten

en kleedeven, die zult gijlieden op uwe •/onen en op uwe dochters leggen, en unit Egypte berooven.

IIOOFDSTTK 4.

Toen antwoordde Mozes en zeide: Maar zie, zij zullen mij niet gelooven noch mijne stem hooren; want zij zullen zeggen: De Heer is u niet verschenen.

2 En de Hkkr zeide tot hem: Wat is cr in uwe hand? En hij zeide: Een staf.

3 En hij zeide: Werp hem ter aarde. En hij wierp hem ter aarde: toen werd hij tot eene slang; en Mozes vlood van haar.

4 Toen zeide de Hu er tot Mozes: Strek uwe hand uit en grijp ze bij haren staart. Toen strekte hij zijne hand uit en vatte ze, en zij werd tot een staf in zijne hand.

5 Opdat zij gelooven dat u verschenen is de Heer de God hunner vaderen, de God Abrahams, de God Isaaks, en de God Jakobs.

6 En de Hrer zeide verder tot hem: Steek nu uwe hand in uw boezem. En hij stak zijne hand in zijn boezem; daarna trok hij ze uit, en zie, zijne hand was melaatsch, wit als sneemv.

7 En hij zeide: Steek uwe hand wederom in uw boezem. En hij stak zijne hand wederom in zijn boezem; daarna trok hij ze uit zijn boezem, en zie, zij was weder als zijn ander vleesch.

8 En het zal geschieden zoo zij u niet gelooven, noch naar de stem van het eerste tceken hooren, zoo zullen zij do stem van het laatste tceken gelooven;

9 en het zal geschieden zoo zij ook deze twee teek enen niet gelooven, noch naar uwe stem hooren, zoo neem van de wateren der rivier en giet ze op het droo-ge, zoo zullen de wateren die gij uit de rivier zult nemen tot bloed worden op het drooge.

10 Toen zeide Mozes tot den Heer: Och Heer, ik ben geen man wèl ter taal, noch van gisteren noch van eergisteren, noch ran toen af toen gij tot uwen knecht gesproken hebt; want ik ben zwaar van mond en zwaar van tong.

11 En de Hkkh zeide tot hem: Wie heeft den mensch den mond gemaakt, of wie heeft den stomme of doove of ziende of blinde gemaakt? Ben ik het niet, de Heer?

12 En nu ga henen, en ik zal met uwen mond zijn, en zal u leeren wat gij spreken zult.

13 Doch hij zeide: Och Heer, zend toch door de hand van icien gij zoudt zenden.

14 Toen ontstak de toorn des Hkkr en over Mozes, en hij zeide Is niet Aiiron de Leviet uw broeder? ik weet dat hij zeer wèl spreken zal, en ook, zie, hij zal uitgaan u tegemoet: wanneer hij u ziet zoo zal hij in zijn hart verblijd zijn.

15 Gij dan zult tot hem spreken, en de woorden in zijnen mond leggen en ik zal met uwen mond en met zijnen mond zijn, en ik zal ulieden leeren wat gij doen zult.

10 En hij zal voor u tot het volk spreken; en het zal geschieden dat hij u tot een mond zal zijn, en gij zult hem tot een God zijn.

17 Neem dan dezen staf in uwe hand, waarmede gij die teekenen doen znlt.

18 Toen ging Mozes henen, en keerde weder tot .lethro zijnen schoonvader, en zeide tot hem: Laat mij toch gaan, dat ik wederkeere tot mijne broeders die in Egypte zijn, en zie of zij nog leven, .lethro dan zeide tot Mozes: Ga in vrede.

19 Ook zeide de Heer tot Mozes in Mi-dian: (Ja henen, keer weder in Egypte, want al de mannen zijn dood die uwe ziele zochten.

20 Mozes dan nam zijne vrouw en zijne zonen, en voerde ze op een ezel, en keerde weder in Egypteland; en Mozes nam den staf Gods in zijne hand.

21 En de Heer zeide tot Mozes: Terwijl gij henentrekt om in Egypte wederte-keeren, zie toe dat gij al de wonderen doet voor Farao die ik in uwe hand gesteld heb: doch ik zal zijn hart verstokken, dat hij het volk niet zal laten gaan.

22 Dan zult gij tot Farao zeggen: Alzó») zegt de Heer; Mijn zoon, mijn eerstgeborene, is Israel;

23 en ik heb tot u gezegd; Laat mijnen zoon trekken, dat hij mij diene; maar gij hebt geweigerd hem te laten trekken: zie, ik zal uwen zoon, uwen eerstgeborene, dooden.

24 En het geschiedde op den weg in do herberg, dat de Hkkk hem tegenkwam en hem zocht te dooden.

25 Toen nam Zippora een steenon mes en besneed de voorhuid haars zoons, en wierp die voor zijne voeten, en zeide: Voorwaar gij zijt mij een bloedbruidegom.

20 En hij liet van hem af. Toen zeide

zij: Bloedbvuidegom, vanwege de besnijdenis.

27 Do Heeh zeide ook tot Aaron: Ga Mozes tegemoet in de woestijn. En hij ging, en ontmoette hem aan den berg Gods, en liij kuste hem.

28 En Mozes gaf Ailron te kennen al de woorden dos Hekken die hem gezonden had, en al de teekonen die hij hem bevolen had.

29 Toen ging Mozes en Aüron, en zij verzamelden al do oudsten der kinderen Israels;

30 en Aüron sprak al de woorden die de Heer tot Mozes gesproken had, en hij deed de teekonen voor de oogen des volks;

31 en hot volk geloofde, en zij hoorden dat de Heeh de kinderen Israels bezocht en dat hij hunne verdrukking zag, en zij neigden hunne hoofden en aanbaden.

IIOOFDSTI'K 5.

En daarna gingen Mozes en Aaron henen en zeiden tot Earao: Al zóó zegt de Heer de God Israels: Laat mijn volk trekken, dat het mij een feest viero in de woestijn.

2 Maar Farao zoide: Wie is do Heer, wiens stem ik gehoorzamen zoude om Israel te laten trekken? Ik kon den Heer niet, en zal ook Israel niet laten trekken.

3 Zij dan zeiden: Do God der Hebreen is ons ontmoet: zoo laat ons toch henen-trekken den weg van drie dagen in de woestijn, en den Heere onzen God offeren , dat hij ons niet overvalle met pest of met hot zwaard.

4 Toon zeide do koning van Egvpte tot hen: Gij Mozes en Ailron, waarom trekt gij het volk af van hunne werken ? Gaat henen tot uwe lasten.

5 Voorts zeide Farao: Zie, het volk dos lands is aireede feveel, en zoudt gijlieden hen doen rusten van hunne lasten?

6 Daarom beval Farao tenzelfdeu dage de aandrijvers onder het volk, en deszeifs ambtliedon, zeggende:

7 Gij zult voortaan aan deze lieden geen stroo moer geven tot het maken der tig-chelsteenen, als gisteren eti eergisteren; laat ze zelve henengaan en stroo voor ziehzelve verzamelen.

8 En het getal der tigchelsteenon die zij gisteren en eergisteren gemaakt hebben, zult gij hun opleggen, gij zult daarvan niet verminderen; want zij gaan ledig.

daarom roepen zij, zeggende: Laat ons gaan, laat ons onzen God offeren.

9 Men verzware de dienst over deze mannen, dat zij daaraan te doen hebben, en zich niet vergapen aan leugenachtige woorden.

10 Toen gingen de aandrijvers des volks en deszclfs ambtliedon uit en spraken tot het volk, zeggende: Zóó zegt Farao: Ik zal nliodon geen stroo geven.

11 Gaat gij zelve henen, haalt u stroo waar gij het vindt; doch van uwe dienst zal niets verminderd worden.

12 Toon verstrooide zich het volk in hot gansche land van Egypte, dat het stoppels verzamelde voor stroo.

13 En de aandrijvers drongen aan, zeggende : Voleindigt uwe werken, elk dagwerk op zijnen dag, gelijk toen er stroo was.

14 En de ambtliedon der kinderen Israels, die Parao's aandrijvers over hen gesteld hadden, werden geslagen, en men zeide: Waarom hebt gijlieden uwe taak niet voleindigd in het maken der tigchel-steenen, gelijk tevoren alzoo ook gisteren en heden?

15 Derhalve gingen de ambtlieden der kinderen Israels en riepen tot Farao, zeggende: Waarom doet gij uwen knechten alzóó?

16 Aan uwe knechten wordt geen stroo gegeven, en zij zoggen tot ons: Maakt do tigchelsteenen; en zie, uwe knechten worden geslagen, doch de schuld is nws volks.

17 Hij dan zeide: Gijlieden gaat ledig, ledig gaat gij; daarom zegt gi j: Laat ons gaan, laat ons den IIeerk offeren.

18 Zoo gaat nu henen, arbeidt; doch stroo zal u niet gegeven worden: evenwel zult gij het getal dor tigchelsteenen leveren.

19 Toen zagen de ambtlieden der kinderen Israels dat het kwalijk met hen stond, dewijl men zeide: Gij zult niet minderen van uwe tigchelsteenen, van het dagwerk op zijnen dag.

20 En zij ontmoetten Mozes en Aüron, die tegen hen over stonden, toen zij van Farao uitgingen,

21 en zeiden tot hen: De Heer zie opu en rigte, dewijl gij onzen reuk hebt stinkende gemaakt voor Farao en voor zijne knechten, gevende con zwaard in hunne handen om ons te dooden.

22 Toen wendde Mo/es zich weder tot

den 11 keu, en zeide: Heer, waarom hebt gij dit volk kwaadgedaan ? Waarom liebt gij mij nu gezonden?

23 Want van toen af dat ik tot Farao ben ingegaan om in uwen naam te spreken, heeft hij dit volk kwaadgedaan, en gij hebt uw volk geenszins verlost.

24 Toen zeide de Heer tot Mozes: Nu zult gij zien wat ik aan Farao doen zal; want door een magtige hand zal hij ze laten trekken, ja door een magtige hand zal hij ze uit zijn Land drijven.

HOOFDSTUK 0.

Voorts sprak God tot Mozes en zeide tot hem: Ik ben de Heer.

2 En ik ben Abraham, Isaiik en Jakob verschenen als God de Almagtige; doch met mijnen naam Heer ben ik hun niet bekend geweest.

3 En ook heb ik mijn verbond met hen opgcrigt, dat ik hun geven zoude het land Kanaiin, het land hunner vreemdelingschappen, waarin zij vreemdelingen geweest zijn.

4 En ook heb ik gehoord het gekerm der kinderen Israels, die de Egyptenaars in dienstbaarheid houden, en heb aan mijn verbond gedacht.

5 Derhalve zeg tot de kinderen Israels; Ik ben de Heer; en ik zal ulieden uitleiden van onder de lasten der Egyptena-ren, en ik zal u redden uit hunne dienstbaarheid , en zal u verlossen door een uit-gestrekten arm en door groote gerigten,

6 en zal ulieden tot mijn volk aannemen- en ik zal u tot een God zijn, en gijlieden znlt erkennen dat ik de Heer uw God ben, die u uitleid van onder de lasten der Egyptenaren.

7 En ik zal ulieden brengen in dat land, waarover ik mijne hand opgeheven heb dat ik het Abraham, Isaak en Jakob geven zoude; en ik zal het ulieden geven tot een erfdeel, ik de Heer.

8 En Mozes sprak iilzóó tot de kinderen Israels; doch zij hoorden naar Mozes niet, vanwege de benaauwdheid des geestes en vanwege de harde dienstbaarheid.

9 Voorts sprak de Heer tot Mozes, zeggende :

10 (Ja henen, spreek tot Farao den koning van Egypte, dat hij de kinderen Israels uit zijn land late trekken.

11 Doch Mozes sprak voor den Heer, zeggende: Zie, de kinderen Israels hebben naar mij niet gehoord, hoe zoude k

dan Farao mij hooren? Daarbij ben ik d

onbesneden van lippen. d

12 Evenwel sprak de Heer tot Mozes

en tot Aiiron, en gaf hun bevel aan de d

kinderen Israels, en aan Farao den koning van Egypte, om de kinderen Israels g uit Egypteland te leiden. r

13 Dit zijn de hoofden van ieder huis t hunner vaderen. De zonen van Ruben den eerstgeborene Israels zijn Henoch en Pal- c hi, Hezron en Karmi; dat zijn de huis- 1 gezinnen van Ruben.

14 En de zonen van Simeon: Jemuel, en Jamin, en Ohad, enJachin, enZohar,

en Saul, de zoon eener Kanaanitische; 1

dat zijn Simeons huisgezinnen. j

13 Dit nu zijn de namen der zonen van Levi, naar hunne geboorten: Gerson, en I

Kohath, en Merari. En de jaren des levens van Levi waren honderd zevenen- i

dertig jaar.

10 De zonen van Gerson: Libni en Simei, (

naar hunne huisgezinnen. i

17 En de zonen van Kohath; Amram,

en Jizhar, en Hebron, en Uzziël; en de jaren des levens van Kohath waren honderd drieëndertig jaar.

18 En de zonen van Merari: Mahli en Musi; dit zijn de huisgezinnen van Levi, naar hunne geboorten.

19 En Amram nam Jochébed zijne moei zich tot huisvrouw, en zij baarde hem Aiiron en Mozes; en de jaren des levens van Amram waren honderd zevenendertig jaar.

20 En de zonen van Jizhar: Korach, en Nefeg, en Zichri.

21 En de zonen van Uzziël; Misaël, en Elzafan, en Sithri.

22 En Aiiron nam zich tot vrouw Eli-scba, Amminadabs dochter, Nahessons zuster; en zij baarde hem Nadab en Abihu, Eleazar en Ithamar.

23 En de zonen van Korach waren Assir, en Elkana, en Abiasaf; dat zijn de huisgezinnen der Korachiten.

24 En Eleazar Aiirons zoon nam voor zich een van de dochters van Putiël tot vrouw, en zij baarde hem Pinehas. Dat zijn de hoofden der vaderen der Lcviten, naar hunne huisgezinnen.

23 Dit is Aiiron en Mozes, tot wie de Heer zeide: Leidt de kinderen Israels uit Egypteland, naar hunne heiren.

20 Deze zijn liet die tot Farao den

koning van Egypte spraken, opdat zij de kinderen Israels uit Egypte leidden; dit is Mo/es en Aaron.

27 En het geschiedde te dien dage als de Heer tot Mozes sprak in Egypteland,

28 zoo sprak de Heer tot Mozes, zeggende: Ik hen de Heer spreek tot Farao den koning van Egypte alles wat ik tot u spreek.

29 Toen zeide Mozes voor het aangezigt des Heeren: Zie, ik ben onbesneden van lippen, hoe zal dan Farao naar mij hooren ?

HOOFDSTUK 7.

Toen zeide de Heer tot Mozes: Zie, ik heb u tot een God gesteld over Farao, en Aaron uw broeder zal mv profeet zijn.

2 Gij znlt spreken alles wat ik u gebieden zal; en Aaron uw broeder zal tot Farao spreken , dat hij de kinderen Israels uit zijn land late trekken.

3 Doch ik zal Farao's hart verharden, en ik zal mijne teekenen en wonderen in Egypteland vermenigvuldigen.

4 Farao nu zal naar ulieden niet hooren, en ik zal mijne hand aan Egypte leggen, en voeren mijne heiren, mijn volk, de kinderen Israels, uit Egypteland door groote gerigten.

5 Dan zullen de Egyptenaars weten dat ik de Heer ben, wanneer ik mijne hand over Egypte uitstrek en de kinderen Israels uit het midden van hen uitleid.

6 Toen deed Mozes en Aaron gelijk do Heer hun geboden had, alzóó deden zij.

7 En Mozes was tachtig jaar oud en Aaron was drieëntachtig jaar oud toen zij tot Farao spraken.

8 En de Heer sprak tot Mozes en tot Aiiron, zeggende:

9 Wanneer Farao tot ulieden spreken zal, zeggende: Doet een wonderteeken voor ulieden, zoo zult gij tot Aaron zeggen: Neem uwen staf en werp hem voor Farao's aangezigt neder: hij zal tot een draak worden.

10 Toen ging Mozes en Aaron tot Farao henen, en zij deden alzóó gelijk de Heer geboden had; en Aaron wierp zijnen staf neder voor Farao's aangezigt en voor het aangezigt zijner knechten, en hij werd tot een draak!

11 Farao nu riep ook de wijzen en de wigchelaars, en de Egyptische toovenaars deden óók alzoo met hunne bezweringen;

12 want een iegelijk wierp zijnen staf neder, en zij werden tot draken; maar Aarons staf verslond hunne staven.

13 Doch Farao's hart verstokte, zoodat hij naar hen niet hoorde, gelijk de Heer gesproken had.

14 Toen zeide de Heer tot Mozes: Farao's hart is zwaar; hij weigert het volk te laten trekken.

15 Ga henen tot Farao in den morgenstond; zie, hij zal uitgaan naar het water toe; zoo stel u tegen hem over aan den oever der rivier, en den staf die in eene slang is veranderd geweest ziilt gij in uwe hand nemen;

16 en gij zult tot hem zeggen: De Heeb, der Hebreen God, heeft mij tot u gezonden, zeggende: Laat mijn volk trekken, dat het mij diene in do woestijn; doch zie, gij hebt tot nu toe niet gehoord.

17 Zóó zegt de Heer: Daaraan zult gij weten dat ik de Heer ben: zie, ik zal met dezen staf die in mijne hand is op het water dat in de/.e rivier is slaan, en het zal in bloed veranderd worden;

18 en de visch in de rivier zal sterven, zoodat de rivier zal stinken, en de Egyptenaars zullen zich verraoeijen om het water uit de rivier te kunnen drinken.

19 Voorts zeide de Heer tot Mozes: Zeg tot Aiiron: Neem uwen staf en steek uwe hand uit over de wateren der Egyp-tenaren, over hunne stroom en, over hunne rivieren en over hunne poelen en over alle vergadering hunner wateren, dat zij bloed worden; en er zij bloed in het gansche Egypteland, heide in houten en in steenen vaten.

20 Mozes nu en Aiiron deden alzóó gelijk de Heer geboden had; en hij hief den staf op en sloeg het water dat in de rivier was, voor de oogen Farao's en voor de oogen zijner knechten: en al het water in de rivier werd in bloed veranderd,

21 en de visch die in de rivier was stierf, en de rivier stonk, zoodat de Egyptenaars het water uit de rivier niet drinken konden; en er was bloed in het gansche Egypteland.

22 Doch de Egyptische toovenaars deden óók alzoo met hunne bezweringen; zoodat Farao's hart verstokte, en hij hoorde naar hen niet, gelijk de Heer gesproken had,

23 en Farao keerde zich om en ging naar zijn huis, en hij zette zijn hart daar óók niet op.

24 Doch alle Egyptenaars groeven rond-

om de rivier om water te drinken, want zij konden van het water tier rivier niet drinken.

25 Alzoo werden zeven dagen vervuld nadat de Heer de rivier geslagen had.

HOOFDSTUK 8.

Daarna zeidc de Heer tot Mozes: Ga in tot Farao en zeg tot liem Zóó zegt de Heer: Lnat mijn volk trekken, dat zij mij dienen.

2 En indien gij weigert het te lafen trekken, zie, zoo zal ik uwe gansche landpale met vorschen slaan,

3 dat de rivier van vorschen zal krielen; die zullen opkomen en in uw huis komen, en in uwe slaapkamer, ja op uw bed, ook in de huizen uwer knechten, en op uw volk, en in uwe bakovens en bakt roggen:

4 en de vorschen zullen op u en op uw volk en op al uwe knechten komen.

5 Voorts zeide de Heer tot Mozes: Zeg tot Ailron: Strek uwe hand met uwen staf uit over de stroomen en over do rivieren en over de poelen, en doe vorschen opkomen over Egypteland.

C En Aüron strekte zijne hand uit over de wateren van Egypte, en er kwamen vorschen op en bedekten Egyp'. eland.

7 Toen deden de toovenaars óók alzoo met hunne bezweringen, en zij deden vorschen over Egypteland opkomen.

8 En Farao riep Mozes en Aaron, en zeide: Bidt vurig tot den Heer, dat hij de vorschen van mij en van mijn volk vvegneme; zoo zal ik het volk laten trekken, dat zij den Heere offeren.

9 Doch Mozes zeidc tot Farao: Heb de eer boven mij: tegen wanneer zal ik voor u en voor uwe knechten en voor uw volk vurig bidden, om deze vorschen van a en van uwe huizen te verdelgen, dat zo alleen in de rivier overblijven?

10 Hij dan zeide: Tegen morgen. En hij zeide: Het zij naar uw woord: opdat gij weet dat er niemand is gelijk de Heer onze God,

11 zoo zullen de vorschen van u en van uwe huizen en van uwe knechten en van uw volk wijken, zij zullen alleen in do rivier overblijven.

12 Toen ging Mozes en Aaron uit va» Farao, en Mozes riep tot den Heer ter uorzake der vorschen die hij Farao had opgelegd:

13 en de Heke deed naar het woord van Mozes, en de vorschen stierven, uit de hui/en, uit de voor/alen, en uit de velden;

14 en zij vergaderden ze tezamen bij hoopen, en het land stonk.

15 Toen nu Farao zag dat er verademing was, verzwaarde hij zijn hart, dat hij naar hen niet hoorde, gelijk de Heer gesproken had.

16 Voorts zeide de Heer tot Mozes: Zeg tot Aüron: Strek uwen staf uit en sla het stof der aarde, rlnt het tot luizen worde in het gansche Egypteland.

17 En zij deden al oo want Aüron strekte zijne hand met zijnen staf uit en sloeg het stof der aarde, en er werden vele luizen op de menschen en op het vee, al het stof der aarde werd luizen in het gansche Egypteland.

18 De toovenaars deden óók alzoo met hunne bezweringen, opdat zij luizen voort-bragten, doch zij konden niet: zoo waren de luizen op de menschen en op het vee.

19 Toen zeiden de toovenaars tot Farao: Dit is Gods vinger. Doch Farao's hart verstokte, zoodat hij naai* hen niet hoorde, gelijk de Heer gesproken had.

20 Voorts zeidc de IIeeii tot Mozes: Maak u morgen vroeg op en stel u voor Farao's aangezigt: zie, hij zal aan het water uitgaan; en zeg tot hem: Zóó zegt de Heer: Laat mijn volk trekken, dat zo mij dienen;

21 want zoo gij mi jn volk niet laat trekken, zie, zoo zal ik een vermenging van ongedierte zenden op u en op uwe knechten en op uw volk en in uwe huizen, alzoo dat de huizen.der Egyptenarcn met deze vermenging zullen vervuld worden, en ook het aardrijk waarop zij zijn;

22 en ik zal te dien dage het land Gosen , waarin mijn volk woont, afzonderen, dat daar geen vermenging van ongedierte zij, opdat gij weet dat ik, de Heer, in het midden dezes lands ben;

23 cn ik zal eenc verlossing stellen tus-schen mijn volk en tusschen uw volk tegen morgen zal dit teeken geschieden.

24 En dc Heer deed alzoo, en er kwam own zware vermenging van ongedierte in Farao's huis en in de huizen zijner knechten en over het gansche Egypteland, het land werd verdorven van deze vermenging.

25 Toen riep Farao Mozes en Aaron, eu zeide: Gaat henen en offert uwen God in dit land.

2G Mozos clan zcidc: Hct is niet regt flat men alzóó doc want wij zonden der Egyptenaren gruwel den Heerb onzen God oftèren zie, indien wij der Egvptenaren gruwel voor liiinne oogen offerden, zonden zij ons niet steenigen'-'

27 l;aat ons den weg van drie dagen in de woestijn gaan, dat wij den Hkuii', onzen God offeren, ge'ijk liij tot ons zeggen zal.

28 Toen zeide Farao; Ik znl n laten trekken, dat gijlieden den 11 eeke uwen God oH'crt in de woestijn a'leen dat gijlieden in het gaan geenszins te ver trekt; bidt vurig voor mij.

29 Mo/cs nu zeide: Zie, ik ga vim n, en zal tot den Heer vurig bidden, dat deze vermenging van ongedierte van Farao, van zijne knechten, cn van zijn volk morgen wegwijke alleen dat Farao niet meer bedriegelijk handele, dit volk niet latende gaan om den Heeiie te offeren.

3ü Toen ging Mozes uit van Farao, en bad vurig tot den Heek:

31 en de Hu km deed naar het woord van Mozes, cn de vermenging van ongedierte week van Farao, van zijne knechten, cn van zijn volk er bleef niet één over.

32 Doch Farao verzwaarde zijn hart ook ditmaal, en hi j liet hot volk niet trekken.

HOOFDSTUK 9.

Daarna zeide de Heer tot Mozes; Ga in tot Farao cn spreek tot hem: Alzóó zegt de Hkkr. dc God der Hebreen: Laat mijn volk trekken, dat het mij diene;

2 want zoo gij weigert ze te laten trekken, en gij hen nog met geweld ophoudt,

3 zie, de hand des H kek en zal zijn over uw vee dat in het veld is, over de paarden, over de ezels, over de kemels, over de runderen, en over het klein vee, door eene zeer zware pest.

4 En de Hkkr zal eene afzondering maken tusschen het vee der Israeliten cn tusschen het vee der Egyptenaren, dat er niets sterve van alwat van dc kinderen Israels is.

5 En de Heer bestemde een zekeren tijd, zeggende: Morgen zal dc Heer deze zaak in dit land doen.

6 En de Heer deed deze zaak des anderen daags; en al het vee der Egyptenaren stierf, maar van het vee der kinderen Israels stierf niet één.

7 En Farao zond er henen, cn zie, van het vee van Israel was niet tot één toe gestorven. Doch het hart Farao's werd verzwaard en hij liet het volk niet trekken.

8 Toen zeide dc Hkkr tot Mozes en tot Afiron: Neemt gijlieden uwe vuisten vol asch uit den oven, en Mozes strooije die naar den hemel voor Farao's oogen,

9 cn zij zal tot klein stof worden over het gansche Egvpteland, en zij zal aan de menschen cn nan het vee worden tot zweren, uitbrekende met blaren, in het gansche Egvpteland.

10 En zij namen asch uit den oven, en stonden voor Farao's aangezigt, en Mo/.es strooide ze naar den hemel: toen werden er zweren, uitbrekende met blaren, aan de menschen cn aan het vee;

11 al/.oo dat de toovenaars voor Mozes niet staan konden vanwege de zweren; want aan de toovenaars waren zweren, en aan al de Egvptenaars.

12 Doch de Hukk verstokte Farao's hart, dat hij naar hen niet hoorde, gelijk de Heer tot Mozes gesproken had.

13 Toen zeide de IIekk tot Mozes: Maak u morgen vroeg op en stel u voor Farao's aangezigt, cn zeg tot hem: Zóó zegt de Hekr der Hebreen God Laat mijn volk trekken, dat ze mij dienen.

14 Want ditmaal zal ik al mijne plagen in uw hart zenden cn over uwe knechten en over uw volk, opdat gij weet dat cr niemand is gelijk ik op de gansche aarde;

15 want nn heb ik mijne hand uitgestrekt, opdat ik u en uw volk met de pest zoude slaan, en dat gij van de aarde zoudt verdelgd worden.

10 Maar waarlijk daarom heb ik u verwekt, opdat ik mijne kracht aan u betoonde, cn opdat men mijnen naam ver-telle op de gansche aarde.

17 Verheft gij u nog tegen mijn volk, dat gij het niet wilt laten trekken,

18 zie, ik zal morgen omtrent dezen tijd een zeer zwaren hagel doen regenen, gelijk er in Egypte niet geweest is van dien dag af dat het gegrond is tot nu toe.

19 En nu, zend henen, vergader uw vet* en alles wat gij op het veld hebt; alle mensch en gedierte dat op het veld gevonden zal worden en niet in huis verzameld zal zijn, als deze liagel op hen vallen zal, zoo zullen zij sterven.

20 Wie onder Farao's knechten des Hreren woord vreesde, die deed zijne knechten en zijn vee in de huizen vlieden;

21 docli wie zijn hart niet zette op des Heeren woord, die liet zijne knechten en zijn vee op liet veld.

22 Toen zeide de Heer tot Mozcs: Strek uwe hand uit naar den hemel, en er zal hagel zijn in het gansche Egypteland, over de menschen en over het vee en over al het kruid des velds in Egypteland.

23 Toen strekte Mozcs zijnen staf naar den hemel, cn de Heer gaf donder en hagel, en het vuur schoot naar de aarde, en de Heer liet hagel regenen over Egypteland.

24 En er was hagel, en vuur in het midden des hagels gemengd; hij was zeer zwaar, gelijk er in het gansche Egypteland nooit is geweest sints dat het tot een volk geworden is.

25 En de hagel sloeg in het gansche Egypteland. alles wat op het veld was, van de menschen af tot de heesten toe, ook sloeg de hagel al het kruid des velds en verbrak al het geboomte des velds.

26 Alleen in het land Gosen, waar de kinderen Israels waren, was geen hagel.

27 Toen zond Farao henen en riep Mo zes en Aaron, en hij zeide tot hen: Ik heb mij ditmaal bezondigd; de Hker is regt-\aardig, ik daarentegen en mijn volk zijn goddeloos.

28 Bidt vurig tot den Heek, (want het is genoeg), dat er geen donder Gods noch hagel meer zij; dan zal ik ulieden laten trekken, en gij zult niet langer blijven.

29 Toen zeide Mozes tot hem: Wanneer ik ter stad uitgegaan zal zijn, zoo zal ik mijne handen uitbreiden voor den Heer; de donder zal ophouden en de hagel zal niet meer zijn, opdat gij weet dat de aarde des Heeren is.

30 Nogtans wat aangaat u en uwe knechten, weet ik dat gijlieden voor het aan-gezigt van den Heere God nog niet vreezen zult.

31 Het vlas nu en de gerst werd geslagen, want de gerst was in de aar en het vlas was in den halm;

32 maar de tarwe en spelt werden niet geslagen, want zij waren bedekt.

33 Zoo ging Mozes van Farao ter stadi uit, en breidde zijne handen uit tot den Heer: en de donder en de hagel hielden op, en de regen werd niet weer uitgegoten op de aarde.

34 Toen nu Farao zag dat de regen en de hagel en de donder ophielden, zoo bezondigde hij zich weder en hij verzwaarde zijn hart, hij en zijne knechten;

35 alzoo werd Farao's hart verstokt, dat hij de kinderen Israels niet trekken liet, gelijk de Heer gesproken had door Mozes.

HOOFDSTUK 10.

Daarna zeide de Heer tot Mozes: Ga in tot Farao, want ik heb zijn hart verzwaard , ook het hart zijner knechten, opdat ik deze mijne teekenen in het midden van hem zette,

2 en opdat gij voor de ooren uwer kinderen en uwer kindskinderen moogt vertellen wat ik in Egypte uitgerigt heb, en mijne teekenen die ik onder hen gesteld heb; opdat gijlieden weet dat ik de Heer ben.

3 Zoo ging Mozes en Afiron tot Farao, en zij zeiden tot hem: Zóó zegt de Heer der Hebreen God; Hoelang weigert gij u voor mijn aangezigt te verootmoedigen? Laat mijn volk trekken, dat zij mij dienen.

4 Want indien gij weigert mijn volk te laten trekken, zie, zoo zal ik morgen sprinkhanen in uwe landpale brengen;

5 en zij zullen het gezigt des lands bedekken, alzoo dat men de aarde niet zal kunnen zien; en zij zullen afeten het overige van hetgeen ontkomen is, hetgeen ulieden overgebleven was van den hagel; zij zullen ook al het geboomte afeten, dat ulieden uit het veld voortkomt;

6 en zij zullen vervullen uwe huizen, en de huizen van al uwe knechten, en de huizen van alle Egyptenaars; welke uwe vaders noch uwer vaderen vaders gezien hebben, van dien dag af dat zij op den aardbodem geweest zijn, tot op dezen dag. En hij keerde zich om en ging uit van Farao.

7 En de knechten Farao's zeiden tot hem: Hoelang zal ons deze tot een strik zijn ? Laat de mannen trekken, dat zij den Heer hunnen God dienen: weet gij nog niet dat Egypte verdorven wordt?

8 Toen werden Mozes en Aaron weder tot Farao gebragt, en hij zeide tot hen: Gaat henen, dient den IIekr uwen God: wie en wie zijn ze die gaan zullen?

9 En Mozes zeide: Wij zullen gaan met onze jonge en met onze oude lieden, met onze zonen en met onze dochters, met onze schapen en met onze runderen zullen

wij gaan; want wij hebben een feest des Heehkn.

10 Toen zeifle hij tot hen: De Heer zij alzoó met nlieden, gelijk ik u en uwe kleine kinderen zal laten trekken: ziet toe, want er is kwaad voor nlieder aan-gezigt. _

11 Niet alzoo gij mannen, gaat mi henen en dient den Heek, want dat hebt gijlieden verzocht. En men dreef ze uit van Farao's aangezigt.

12 Toen zeide de Heer tot Mozes: Strek uwe hand uit over Egypteland, om de sprinkhanen, dat zij opkomen over Egypteland, en al het kruid des lands opeten, alwat de hagel heeft overgelaten.

13 Toen strekte Mozes zijnen staf uit over Egypteland, en de Heer bragt een oostewind in dat land, dien geheelen dag en dien ganschen nacht: het geschiedde des morgens dat de oostewind cle sprinkhanen opbragt,

14 en de sprinkhanen kwamen op over het gansche Egypteland, en lieten zich neder aan al de palen der Egyptenaren, zeer zwaar, voordezen zijn dergelijke sprinkhanen als deze nooit geweest, en nadezen zullen er zulke niet wezen;

15 want zij bedekten het gezigt des ganschen lands, alzoo dat het land verduisterd word, en zij aten al het kruid des lands op, en al de vruchten der boo-men die de hagel had overgelaten, en er bleef niets groens aan de boomeil noch aan de kruiden des velds, in het gansche Egypteland.

Ifi Toen haastte zich Farao om Mozes en Aaron te roepen, en zeide: Ik heb gezondigd tegen den Heer uwen God en tegen nlieden:

17 en nu vergeeft mij toch mijne zonde alleen ditmaal, en bidt vurig tot den Heer uwen God, dat hij slechts dezen dood van mij wegneme.

18 En hij ging uit van Farao, en bad vurig tot den Heer:

19 toen keerde de Heek een zeer sterken westewind, die hief de sprinkhanen op en wierp zo in de Schelfzee; er bleef niet één sprinkhaan over in al de landpalen van Egypte.

.^0 Doch de Heek verstokte Farao's hart, dat hij de kinderen Israels niet liet trekken.

51 Toen zeide de Heer totr Mozes: Strek uwe hand uit naar den hemel, en er zal duisternis komen over Egypteland, dat men de duisternis tassen zal.

22 Als nu Mozes zijne hand uitstrekte naar den hemel, werd er een dikke duisternis in het gansche Egypteland, drie dagen;

23 zij zagen de één den ander niet, er stond ook niemand op van zijne plaats, in drie dagen; maar bij al de kinderen Israels was het licht in hunne woningen.

24 Toen riep Farao Mozes, en zeide: Gaat henen, dient den Heer: alleen uwe schapen en uwe runderen zullen vast blijven; ook zullen uwe kinderkens met u gaan.

25 Doch Mozes zeide: Ook zult gij slagtoffers en brandofters in onze handen geven, die wij den Heer onzen God doen mogen;

2(5 en ons vee zal óók mot ons gaan, er zal geen klaauw achterblijven, want van hetzelve zullen wij nemen om den Heer onzen God te dienen; want wij weten niet waarmede wij den Heer onzen God dienen zullen totdat wij daar komen.

27 Doch de Heer verhardde Farao's hart, en hij wilde ze niet laten trekken,

28 maar Farao zeide tot hem: Ga van mij, wacht u dat gij niet meer mijn aan-gezigt ziet; want op welken dag gij mijn aangezigt zult zien, zult gij sterven.

29 Mozes nu zeide: Gij hebt regt gesproken, ik zal niet meer uw aangezigt zien.

HOOFDSTUK 11.

Want de Heer had tot Mozes gesproken : Ik zal nog ééne plaag over Fai'ao en over Egypte brengen, daarna zal hij nlieden vanhier laten trekken; als hij « geheel zal laten trekken, zoo zal hij u haastig vanhier uitdrijven:

2 spreek nu voor de ooren des volks, dat iedere man van zijnen naaste en iedere vrouw van hare naaste zilveren vaten en gouden vaten eische.

3 En de Heer gaf het volk genade in de oogen der Egyptenaren: ook was de man Mozes zeer groot in Egypteland voor de oogen van Farao's knechten en voor de oogen des volks.

4 Voorts zeide Mozes: Zóó heeft de Heer gezegd: Omtrent middernacht zal ik uitgaan door het midden van Egypte;

5 en alle eerstgeborenen in Egypteland zidlen stenen, van Farao's eerstgeborene af die op zijnen troon zitten zoude, tot

den eerstgeborene der dienstmaagd die achter den molen is, cn alle eerstgeborene van het vee;

(i en er zal een groot gosclirei zijn in het gnnsche Egypteland, gelijk er nooit ge-wees' is en gelijk er niet meer we en zal.

7 Maar bij alle kinderen Israels '/al geen hnnd zijn tong verroeren, van de men-schen af tot de beesten toe,- opdat gijlieden weet dat de Hekr tusschen de Egvptenaars en tnsschen de Israeliten eene afzondering maakt.

8 Dan zullen al deze uwe knechten tot mij afkomen en zich voor mij neigen, zeggende: Trek uit, gij en al het volk dat uwe voetstappen volgt; cn daarna zal ik uitgaan. En hij ging uit van Farao in hitte des toorns.

S) De IIeku dan had tot Mozes gesproken: Farao zal naar ulieden niet hooren, opdat mijne wonderen in Egypteland vermen igvuldigd worden.

10 En Mozes cn Ailron hebben al deze wonderen gedaan voor Farao's aangezigt; doch de Heer verhardde Farao's hart, dat hij de kinderen Israels niet uit zijn land liet trekken.

HOOFDSTUK 12

De Heer nu had tot Mozes en tot Aaron in Egypteland gesproken, zeggende:

2 Deze maand zal ulieden het hoofd der maanden zijn, zij zal u de eerste van de maanden des jaars zijn.

3 Spreekt tot de gansche vergadering Israels, zeggende: Op den tiende dezer maand neme een iegelijk een lam, naaide huizen der vaderen, een lam voor een huis;

4 maar indien een huis tc klein is voor een lam, zoo neme hij het en zijn nabuur, de naaste aan zijn huis, naar het getal der zielen, ieder naardat hij eten kan: gij zult rekening maken naar het lam.

5 Gij zult een volkomen lam hebben, een mannetje, van een jaar oud; van de schapen of van de geitcbokken zult gij het nemen;

(5 en gij zult het in bewaring hebben tot den veertienden dag dezer maand; en de gansche gemeente der vergadering Israels zal het slagtcn in den schemeravond.

7 En zij zullen van het bloed nemen cn strijken het aan de beide zijposten en aan den bovendorpel, aan de huizen in welke zij het eten zullen.

8 En zij zullen bet vleesch eten in denzelfden nacht, nou het vuur gebraden, met ongezuurde brooden, zij zullen het met bittere saus eten.

9 Gij zult daarvan niet raauw eten, ook geenszins in water gezoden, maar aan het vuur gebraden, zijn hoofd met zijne schenkels cn met zijn ingewand.

10 Gij zult daarvan ook niet laten overblijven tot den morgen, maar hetgeen daarvan overblijft tot den morgen zult gij met vuur verbranden.

11 Aldus nu zult gij het eten: uwe lendenen zullen opgeschort zijn, uwe schoenen aan uwe voeten, en uw staf in uwe hand; en gij zult het met haast eten: het is des Heeren pascha.

12 Want ik zal in dezen nacht door Egvpteland gaan en alle eerstgeborenen in Egypteland slfum, van de menschen af tot de beesten toe, en ik zal gerigten oefenen aan al dc goden der Egyptenaren, ik de Heeh.

13 En dat bloed zal ulieden tot een teeken zijn aan de huizen waarin gij zijt: wanneer ik het bloed zie, zal ik ulieden voorbijgaan, cn er zal geen plaag onder ulieden ten verderve zijn, wanneer ik Egypteland slaan zal.

14 En deze dag zal ulieden wezen ter gedachtenis, en gij zult hem den Heer tot een feest vieren; gij zult hem vieren onder uwe geslachten tot eene eeuwige inzetting.

15 Zeven dagen zult gijlieden ongezuurde brooden eten, maar op den eersten dag zult gij het zuurdeeg wegdoen uit uwe huizen; want wie het gedeesemde eet van den eersten dag af tot op den zevenden dag, die ziele zal uitgeroeid worden nit Israel.

10 En op den eersten dag zal er eene heilige verzameling zijn, ook zult gij eene heilige verzameling hebben op den zevenden dag: er zal geen werk op denzelve gedaan worden; maar wat door iedere ziele gegeten zal -worden, dat alleen mag door ulieden bereid worden.

17 Zoo onderhoudt dan de inzetUn// der ongezuurde brooden, dewijl ik juist op dien dag ulieder heiren uit Egypteland geleid zal hebben; daarom zult gij dezen dag houden onder uwe geslachten tot eene eeuwige inzetting.

18 In de eerste maand op den veertienden dag der maand, in den avond,

zult £ij ongpzuurrle brooden eten, tot rlt ii ('('ncntwiiuigsten dag der maand in den avond.

1 IJ I 'at er zeven dagen lang geen zunr-deosein in nwe huizen gevonden worde; want alwie het gedeesenide eten zal, die ziele zal uit de vergadering Israels uitgeroeid worden, hij zij een vreemdeling of een ingeboreue des lands.

20 Gij zult niets eten dat gedeesemd is, in al uwe woningen zult gij ongezuurde brooden eten.

21 Mozi'S dan riep al de oudsten van Israel en zeide tot hen Leest uit en neemt u lammeren voor uwe huisgezinnen, en slagt het pascha.

22 Neemt dan een bundeltje h\sop, en doopt het in 't bloed dat in een bekken zal wezen, en strijkt aan den bovendorpel eu aan de beide zijposten van dat bloed 't welk in het bekken zijn zal: doch u aangaande, niemand zal uitgaan uit de deur zijns huizes tot aan den morgen;

2'i want de II eu zal dóórgaan om de Egyptenaars te slaan; doch wanneer hij het bloed zien zal aan den bovendorpel en aan de twee zijposten, zoo zal de Heer de deur voorbijgaan, en den ver-derver niet toelaten in uwe huizen te komen om te slaan.

24 Onderhoudt dan deze zaak, tot eene inzetting voor u en voor uwe kinderen tot in eeuwigheid.

25 En het zal geschieden als gij in dat land komt dat de Heer u geven zal, gelijk hij gesproken heeft, zoo zult gij deze dienst onderhouden.

20 En het zal geschieden wanneer uwe kinderen tot u zullen zeggen: Wat hebt gij daar voor eene dienst?

27 zoo zult gij zeggen: Dit is een paasclioffor den Heere, die voor de huizen der kinderen Israels voorbijging in Egypte, toen hij de Egyptenaars sloeg en onze huizen bevrijdde. Toen boog zich het volk en Vieigde zich.

28 En de kinderen Israels gingen en deden het; gelijk de Heer Mozes en Aaron geboden had, alzóó deden zij.

29 En het geschiedde te middernacht dat de 11eer al de eerstgeborenen in Egyp-telaiul sloeg, van den eerstgeborene Farao's nf die op zijnen troon zitten zoude, tot op den eerstgeborene van den gevangene die in liet gevangenhuis was, en alle eerstgeborene der beesten.

30 En Farao stond op bij nacht, hij en al zijne knechten, en al de Egyptenaars; en er was een groot geschrei in Egypte, want er was geen huis waarin niet een doode Mas.

31 Toen riep hij Mozes en Aiiron in den nacht, en zeide: Maakt u op, trekt uit het midden van mijn volk, zoo gij als de kinderen van Israel; en gaat henen, dient den Heer, gelijk gij gesproken hebt.

32 Noemt ook met u uwe schapen en uwe runderen, zooals gij gesproken hebt, en gaat henen, en zegent mij ook.

.'53 En de Egyptenaars hielden sterk aan bij het volk, zich haastende om die uit het land te drijven; want zij zeiden: Wij zijn allen dood.

34 En het volk nam zijn deeg op eer het gedeesemd was, hunne deegklompen, gebonden in hunne kleederen, op hunne schouders.

30 De kinderen Israels nu hadden gedaan naar het woord van Mozes, en hadden van de Egyptenaars geëischt zilveren vaten en gouden vaten en kleederen.

3() Daarbij had de Heeh het volk genade gegeven in de oogen der Egvptenaren, dat zij hun hunne begeerte deden. en zij beroofden de Egyptenaars.

3 7 Alzoo reisden do kinderen Israels uit van Rameses naar Sukkoth, omtrent zeshonderdduizend te voet, mannen alleen, behalve de kinderkens;

en veel vermengd volk trok ook met hen op, en schapen en runderen, zeer veel vee.

3Ü En zij bakten van het deeg dat zij uit Egypte gebragt hadden ongezuurde koeken, want het was niet gedeesemd; overmits zij uit Egypte uitgedreven werden, zoodat, zij niet verioeven konden noch ook teerkgst voor zich bereiden.

40 J)c tijd nu der inwoning die de kinderen Israels in Egypte gewoond hebben is vierhonderd jaar en dertig jaar.

41 En het geschiedde ten einde van de vierhonderd en dertig jaar, zoo is het juist op dien dag geschied dat al de heiren des Heerkn uit Egypteland gegaan zijn.

42 Dezen nacht zal men den Heere op het vlijtigst houden, omdat hij ze uit Egypteland geleid heeft; dit is de nacht des Hkeren, die op het vlijtigst moet gehouden worden van al de kinderen Israels, onder hunne geslachten.

68 E X O D

43 Voorts zeide de Heer tot Mozes en Aaron: Dit is de inzetting van het pascha: geen zoon eens vreemdelings zal daarvan eten;

44 doch elke knecht, ieder die voor geld gekocht is, nadat gij hem znlt besneden hebben, dan zal hij daarvan eten:

45 geen nitlander noch huurling zal daarvan eten.

46 In één huis zal het gegeten worden; gij zult van het vleesch niet uit het huis Daarbuiten dragen, en znlt geen been daaraan breken.

47 De gansche vergadering Israels zal het doen.

48 Ais nu een vreemdeling bij u verkeert, en den Hek re het pascha houden zal, dat alles wat mannelijk is bij hem besneden worde, en dan kome hij toe om dat te houden, en hij zal wezen als een ingeborene des lands; maar geen onbesnedene zal daarvan eten.

49 Éénerlei wet zij voor den ingeborene en den vreemdeling die als vreemdeling in het midden van u verkeert.

50 En alle kinderen Israels deden het;

gelijk deelijk de Heer Mozes en Aaron geboden ad, alzóü deden zij.

51 En het geschiedde juist op dien dag, dat. de Heka de kinderen Israels uit Egypteland leidde, naar hunne heiren.

HOOFDSTUK 13.

Toen sprak de Heer tot Mozes, zeggende ;

2 Heilig mij alle eerstgeborenen, wat eenige baarmoeder opent, onder de kinderen Israels, van menschen en van beesten : dat is mijn.

3 Voorts zeide Mozes tot het volk: Gedenkt aan dezen dag, op welken gijlieden uit Egypte, uit het diensthuis, gegaan zijt; want de Heer heeft u door een sterke hand vanhier uitgevoerd; daarom zal het gedeesemde niet gegeten worden.

4 Heden gaat gijlieden uit, in de maand Abib;

5 en het zal geschieden als do Heer u zal gebragt hebben in het land der Kanaaniten en der Hethiten en der Amo-riten en der Heviten en der Jebusiten, hetwelk hij uwen vaderen gezworen heeft u te geven, een land vloeijende van melk en honig, zoo zult gij deze dienst houden in deze maand.

US 13.

(5 Zeven dagen zult gij ongezuurde broo-den eten, en op den zevenden dag zal den Heere een feest zijn.

7 Zeven dagen zullen ongezuurde broaden gegeten worden, en het gedeesemde zal bij ii niet gezien worden, ja er zal geen zuurdeeg bij u gezien worden, in al uwe palen.

8 En gij zult uwen zoon te kennen geven te dien dage, zeggende: Dit is om hetgeen de Heer mij gedaan heeft toen ik uit Egypte uittoog.

9 En het zal u zijn tot een teeken op uwe hand en tot eene gedachtenis tus-schen uwe oogen, opdat de wet des Heeren in uwen mond zij, omdat de Heer u door een sterke hand uit Egypte uitgevoerd heeft.

10 Daarom onderhoud deze inzetting ter bestemder tijd, van jaar tot jaar.

11 Het zal ook geschieden wanneer de Heer u in het land der Kanaaniten zal gebragt hebben, gelijk hij u en uwen vaderen gezworen heeft, en hij het u zal gegeven hebben:

12 zoo zult gij tot den Heer doen overgaan alles wat de baarmoeder opent, ook alles wat de baarmoeder opent van de vrucht der beesten die gij hebben zult: de mannetjes zullen des Hekken zijn.

13 Doch alwat de baarmoeder der ezelin opent zult gij lossen met een lam; wanneer gij het nu niet lost, zoo zult gij het afmaken; maar alle eerstgeborenen des menschen onder uwe zonen zult gij lossen.

14 Wanneer het nu geschieden zal dat uw zoon u morgen zal vragen, zeggende: Wat is dat? zoo zult gij tot hem zeggen: De Heer heeft ons door een sterke hand uit Egypte, uit het diensthuis, uitgevoerd ;

15 want het geschiedde toen Farao hardnekkig weigerde ons te laten trekken, zoo doodde de Heer alle eerstgeborenen in Egypteland, van des menschen eerstgeborene af tot den eerstgeborene der beesten: daarom offer ik den Heere de mannetjes van alles wat de baarmoeder opent; doch alle eerstgeborenen mijner zonen los ik.

16 En het zal tot een teeken zijn op uwe hand, en tot voorhoofdbindsels tusschen uwe oogen; want de Heer heeft door een sterke hand ons uit Egypte uitgevoerd.

17 En het is geschied toen Farao het

volk had laten trokken, zoo leidde God ze niet op den weg van der Filistijnen land, hoewel die nader Avas; want God zeide: Dat niet het volk berouw hebbe als zij den strijd zien zouden, en weder-keere naar Egypte;

18 maar God leidde het volk om langs den weg van de woestijn der Schelfzee. De kinderen Israels nu togen bij vijven uit Egypteland.

19 En Mozes nam Jozefs beenderen met zich; want hij had met een zwaren eed de kinderen Israels bezworen, zeggende: God zal ulieden voorzeker bezoeken; voert dan mijne beendoren met ulieden op vanhier.

20 Alzoo reisden zij uit Snkkoth, en zij legerden zich in Etham aan het einde der woestijn.

21 En de Heer toog voor hun aange-zigt, des daags in eene wolkkolom dat hij ze op den weg leidde, en des nachts in eene vuurkolom dat hij ze lichtte, om voorttegaan dag en nacht:

22 hij nam de wolkkolom des daags en de vuurkolom des nachts niet weg van het aangezigt des volks.

HOOFDSTUK 14.

Toen sprak de Heer tot Mozes, zeggende:

2 Spreek tot de kinderen Israels, dat zij wederkeeren en zich logeren vóór Pi-Hahiroth, tusschen Migdol en tusschen de zee: vóór Baal-Zefon, daartegenover zult gij u legeren aan de zee.

3 Farao dan zal zeggen van de kinderen Israels: Zij zijn verdwaald in het land, de woestijn heeft ze besloten.

4 En ik zal Farao's hart verstokken, dat hij hen najage; en ik zal aan Farao en aan al zijn heir verheerlijkt worden, alzoo dat de Egyptenaars zullen weten dat ik de Heer ben. En zij deden alzoo.

5 Toen nu den koning van Egypte werd geboodschapt dat het volk vlngtte, zoo is het hart van Farao en van zijne knechten veranderd jegens het volk, en zij zeiden: Waarom hebben wij dat gedaan, dat wij Israel hebben laten trekken, dat zij ons niet dienden?

6 En hij spande zijnen wagen aan, en nam zijn volk met zioh,

7 en nam zeshonderd uitgelezen wagens, ja al de wagens van Egypte, en de hoofdlieden over die alle.

8 Want de Heer verstokte hot hart van Farao den koning van Egypte, dat hij de kinderen Israels najoeg; doch do kinderen Israels waren door con hooge hand uitgegaan.

9 En do Egyptenaars joegen zo na, en achterhaalden ze daar zij zich gelegerd hadden aan de zoo; al Farao's paarden en wagons, en zijne ruiters en zijn heir; nevens Pi-Hahiroth, vóór Baiil-Zofon.

10 Als nu Farao nabij gekomen was, zoo hieven de kinderen Israels hunne oogen op, en zie, de Egyptenaars togen achter hen; en zij vreesden zoor; toen riepen de kinderen Israels tot den Heer,

11 en zij zeidon tot Mozes: Hebt gij ons daarom, dat er in Egypte gansch geen graven waren, weggenomen, opdat wij in deze woestijn sterven zouden? Waarom hebt gij ons dat gedaan, dat gij ons uit Egypte uitgevoerd hebt?

12 Is dit niet het woord dat wij in Egypte tot u spraken, zeggende: Houd af van ons, en laat ons de Egyptenaars dienen? Want hot ware ons boter geweest de Egyptenaars te dienen dan in deze woestijn te sterven.

13 Doch Mozes zeide tot het volk: Vreest niet, staat vast, en ziet het heil des Heeren dat hij heden aan u doen zal; want de Egyptenaars die gij heden gezien hebt zult gij niet weder zien in eeuwigheid.

14 De Heer zal voor u strijden, en gij zult stil zijn.

15 Toen zeide de Heer tot Mozes: Wat roept gij tot mij? Zog den kinderen Israels dat zij voorttrekken.

16 En gij, hef uwen staf op, en strek uwe hand iiit over de zee en klief ze, dat de kinderen Israels door het midden der zee gaan op het drooge.

17 En ik, zie, ik zal het hart der Egyp-tenaren verstokken, dat zij na hen er ingaan; en ik zal verheerlijkt worden aan Farao en aan al zijn heir, aan zijne wagens en aan zijne ruiters.

18 En de Egyptenaars zullen weten dat ik de Heer bon, wanneer ik verheerlijkt zal worden aan Farao, aan zijne wagens en aan zijne ruiters.

19 En de Engel Gods, die vóór het hoir Israels ging, vertrok en ging achter hen; de wolkkolom vertrok óók van hun aangezigt en stond achter hen,

20 en zij kwam tusschen het leger der Egyptenaren en tusschen het leger Isra-

cis, en de wolk was tegelijk duisternis en verlichtte den nacht; zoodat de één tot den ander niet naderde den ganschen nacht.

21 Toen nu Mozes zijne hand uitstrekte over de zee, zoo deed de He mi de zee weggaan dooreen sterken oostcwind, dien. ganschen nacht, en maakte de zee droog, en de wateren werden gekliefd.

22 En de kinderen Israels zijn ingegaan in 't midden van de zee, op het drooge, en de wateren waren hun een muur aan hunne regter- en aan hunne linkerhand.

23 En de Egvptenaars vervolgden ze en gingen er in achter hen, al Farao's paarden, zijne wagens en zijne ruiters, in 't midden van de zee.

24 En het geschiedde in de morgen-wake dat de Heek in de kolom des vuurs en der wolk zag op het leger der Egyp-tenaren, en hij verschrikte het leger der Egvptenaren;

25 en hij stiet de raderen hunner wagens weg, en deed ze bezwaarlijk voortvaren. Toen zeiden de Egvptenaars Laat ons vlieden voor het aangezigt Israels, want de Heer strijdt voor hen tegen de Egvptenaars.

2(5 En do Heer zeide tot Mozes: Strek uwe hand uit over de zee, dat de wateren wederkeeren over de Egvptenaars, over hunne wagens en over hunne ruiters.

27 Toen strekte Mozes zijne hand uit over de zee, en de zee kwam tegen het naken van den morgenstond weder tot hare kracht, en de Egvptenaars vlugtten die tegemoet, en do Heer stortte de Egvptenaars in 't midden dor zoo;

2S want als de wateren wederkeerden, zoo bedekten zij de wagens en de ruiters van het gansclie heir van Earao dat hen nagevolgd was in de zoo: er bleef niet één van hen over.

29 Maar de kinderen Israels gingen op het drooge, in 't midden dor zee, en de wateren waren hun een muur aan hunne regter- en aan hunne linkerhand.

30 Alzoo verloste do Hker Israel op dien dag uit de hand der Egvptenaren; en Israel zag do Egvptenaars dood aan don oever der /.ec.

31 Ook zag Israel de grooto hand die de Hekr aan de Egvptenaars betoond had; en hot volk vreesde don Heer, en geloofde in den Heer, en aan Mozes zijnen knecht.

HOOFDSTUK 15.

Toen zong Mozes en de kinderen Israels don Heek dit lied, en zij spraken, zeggende : Ik zal den Hep,re zingen, want hij is hoogverheven het paard en zijnen ruiter heeft hij in de zee geworpen.

2 De Heer is mijn kracht en lied, en hij is mij tot heil geweest; de/.e is mijn God, daarom zal ik hem eene liefelijke woning maken; hij is mijns vaders CJod, dies zal ik hom verheffen.

3 De Heer is een krijgsheld; Heer is zijn naam.

4 Hij heeft Farao's wagens en zijn heir in de /,cc geworpen, en de keur zijner hoofdlieden zijn verdronken in de Schelfzee

5 de afgronden hebben zo bedekt, zij zijn in de diepten gezonken als een steen.

(i O Heer, uwe regterhand is verheerlijkt geworden in riagt, uwe regterhand o Heer heeft den vijand verbroken;

7 en door uwe groote hoogheid hebt gij wie tegen u opstonden omgeworpen; gij hebt uwen brandenden toorn nitge/onden, die ze verteerd heeft als een stoppel;

8 en door het geblaas van uwen neus zijn de wateren opgehoopt geworden, de stroonien hebben overeind gestaan als een hoop, de afgronden zijn stijf geworden in liet hart der zee.

9 De vijand zeide; Ik zal vervolgen, ik zal achterhalen, ik zal den buit deelon, mijne ziel zal van hen vervuld worden, ik zal mijn zwaard uittrekken, mijne hand zal ze uiti'oeijen:

10 gij hebt met uwen wind geblazen, de zee heeft ze bedekt, zij zonken onder als lood, in geweldige watoren.

11 O Heer, Avie is als gij onder de goden? Wie is als gij, verheerlijkt in heiligheid, vreesselijk in lofzangen, wonderdadig?

12 Gij hebt uwe regterhand uitgestrekt, de aarde heeft ze verslonden.

13 Gij leidt door uwe weldadigheid dit volk dat gij verlost hebt, gij voort ze zachtkens door uwe sterkte tot de liefelijke woning uwer heiligheid.

14 De volken hebben het gehoord, zij zullen sidderen; weedom heeft de ingezetenen van Palestina bevangen.

15 Dan zullen de vorsten Edoms verbaasd wezen, beving zal de magtigen der Moabiten bevangen, al de ingozotenen van Kanafin zullen versmolten.

16 Verschrikking en vrees zal op hen vallen, door de grootheid van uwen arm zullen zij verstommen als een steen, totdat uw volk, Heek, doortrekke, totdat dit volk doortrekke dat gij verworven hebt.

17 Gij zult hen inbrengen, en planten ze o]) den berg uwer erfenis, de plaats welke gij o Heer gemaakt hebt tot uwe woning, het heiligdom hetwelk uwe handen gesticht hebben o Heer.

18 De Heek. zal in eeuwigheid en gestadig regeren;

lü want Farao's paard, met zijnen wagen , met zijne ruiters, zijn in de zee gekomen, en de Heek heeft de wateren der zee over hen doen wederkeeren; maar de kinderen Israels zijn op het drooge in het midden van de zee gegaan.

30 En Mirjam de profetes. Aarons zuster, nam ecne trommel in hare hand; en al de vrouwen gingen uit, haar na, met trommels en met reijen.

21 Toen antwoordde Mirjam hunlieden: Zingt den Heere, want hij is hoogverheven: hij heeft het paard met zijnen ruiter in do zee gestort.

:12 Hierna deed Mozes de Tsraeliten voortreizen van de Schelfzee af, en zij trokken uit tot in de woestijn Sur, en zij gingen drie dagen in de woestijn, en vonden geen water.

23 Toen kwamen zij te Mara; doch zij konden het water van Mara niet drinken, want het was bitter: daarom werd deszelfs naam genoemd Mara.

24- Toen murmureerde het volk tegen Mozes, zeggende; Wat zullen wij drinken?

25 Hij dan riep tot den Heer, en de Heer wees hem een hout, dat wierp hij in dat water: toen werd het water zoet. Aldaar stelde hij het vo/k een inzetting en regt, en aldaar verzocht hij hetzelve,

26 en zeide: Is het dat gij met ernst naar de stem van den Heer uwen God hooren zult, en doen wat regt is in zijne oogen, en uwe ooren neigt tot zijne geboden , en al zijne inzettingen houdt zoo zal ik geene der krankheden op u leggen die ik op Egypteland gelegd heb; want ik de Heer ben uw heelmeester.

27 Toen kwamen zij te Elim, cn daar waren twaalf waterfonteinen en zeventig palmboomen; en zij legerden zich aldaar aan de wateren.

IimFDSTTK l(|.

Toen zij nu van Elim gereisd waren, zoo kwam de gansche vergadering der kinderen Israels in do woestijn Sin, welke is tusschen Elim en tussclien Sinat, op den vijftienden dag der tweede maand nadat zij uit Egypteland uitgegaan Avaren.

2 En de gansche vergadering der kinderen Israels murmureerde tegen Mozes en tegen Aiiron in de woestijn,

Ü en de kinderen Israels zeiden tot hen: Och dat wij in Egvpteland gestorven waren door de hand des Hekken, toen wij hij de vleeschpotten zaten, toen wij tot verzadiging brood aten! Want gijlieden hebt ons uitgeleid in deze woestijn, om deze gansche gemeente door den honger te dooden.

4 Toen zeide de Hekr tot Mozes Zie, ik zal voor ulieden brood uit den hemel regenen; en het volk zal uitgaan en verzamelen elke dagmaat op haren dag, opdat ik het verzoeke of het in mijne wet gaat of niet.

5 En het zal geschieden op den zesden dag, dat zij bereiden zullen hetgeen zij ingebragt zullen hebben dat zal dubbel zijn boven hetgeen zij dagelijks zullen verzamelen.

6 Toen zeide Mozes en Aiiron tot al do kinderen Israels: ^ au avond, (Inn zult gij weten dat de Heeii u uit Egvpteland uitgeleid heeft;

7 en morgen, dan zult gij des Heeilt;en heerlijkheid zien, dewijl hij nwe niuriuu-reringen tegen den Heek gehoord heefi ; want wat zijn wij, dat gij tegen ons murmureert y

8 Voorts zeide Mozes Als de Hker ulieden aan den avond vleesch te eten zal geven, en aan den morgen brood tot verzadiging, het zal zijn omdat de Hker uwe murmureringen gehoord heefi die gij tegen hem murmureert want wat zijn wij? Uwe murnmi'eringen zijn niet tegen oms maar tegen den IIkek.

!) Daarna zeide Mozes tot Aiiron eg tot de gansche vergadering der kinderen Israels: Nadert voor het aangeziut des IIeeren, want hij heeft uwe munmireriu-gen gehoord.

10 En het geschiedde als Aiiron lot de gansche vergadering der kinderen sracjs sprak, en zij zich naar de woestijn keerden, zoo zie, de heerlijkheid des 11 keren verscheen in de wolk.

11 Ook heeft de Hker tot Mozes gesproken, zeggende:

12 Ik heb de nmrmnreringen der kinderen Israels gehoord: spreek tot hen, zeggende: In den schemeravond zult gij vleescli eten, en aan den morgen zult gij met brood verzadigd worden; en gij zult weten dat ik de Heer uw God ben.

13 En het geschiedde aan den avond, dat er kwakkels opkwamen en het leger bedekten; en aan den morgen lag de dauw rondom het leger:

14 als nu de liggende dauw opgetrokken was, zoo zie, over de woestijn was een klein rond ding, klein als de rijm, op de aarde.

15 Toen nu de kinderen Israels het zagen, zoo zeiden zij de één tot den ander: Het is manna; want zij wisten niet wat het was. Mozes dan zcide tot hen: Dit is het brood 'twelk de Heer ulieden tc eten gegeven heeft.

1(5 Dit is het woord dat de Heer geboden heeft: Verzamelt daarvan een ieder naardat hij eet, een gomer voor een hoofd, naar het getal van uwe zielen: ieder zal nemen voor degenen die in zijne tent zijn.

17 En de kinderen Israels deden alzoo, en verzamelden, de één veel en de ander weinig.

18 Doch als zij het met den gomer maten, zoo had degeen die veel verzameld had niet over, en dengeen die weinig verzameld had ontbrak niet; zij verzamelden, een iegelijk naardat hij at.

19 En Mozes zeide tot hen: Niemand late daarvan over tot den morgen.

20 Doch zij hoorden niet naar Mozes, maar sommige mannen lieten daarvan over tot den morgen: toen wiessen er wormen in en het werd stinkend; dies werd Mozes zeer toornig op hen.

21 Zij nu verzamelden dat eiken morgen, een iegelijk naardat hij at; want als de zon heet werd, zoo versmolt het.

22 En het geschiedde op den zesden dag dat zij dubbel brood verzamelden, twee gomers voor één; en al de oversten der vergadering kwamen en verkondigden het Mozes.

23 Hij dan zeide tot hen: Dit is wat de Heer gesproken heeft: morgen is de rust, de heilige sabbat des Heeren: wat gij bakken wilt, bakt dat, en ziedt wat gij zieden wilt; en alwat overblijft, legt het op voor u in bewaring tot den morgen.

24 En zij leiden het op tot den morgen, gelijk Mozes geboden had; en het stonk niet en er was geen worm in.

25 Toen zeide Mozes: Eet dat heden, want het is heden de sabbat des Heeren ; gij zult het heden op het veld niet vinden.

20 Zes dagen zult gij het verzamelen; doch op den zevenden dag is het sabbat, op denzelve zal het niet zijn.

27 En het geschiedde op den zevenden dag dat sommigen van het volk uitgingen om te verzamelen, doch zij vonden niets.

28 Toen zeide de Heer tot Mozes: Hoelang weigert gijlieden mijne geboden en mijne wetten te houden?

29 Ziet, omdat de Heer ulieden den sabbat gegeven heeft, daarom geeft hij u op den zesden dag voor tAvee dagen brood; een ieder blijve in zijne plaats: dat niemand uit zijne plaats ga op den zevenden dag.

30 Alzoo rustte het volk op den zevenden dag.

31 En het huis Israels noemde deszelfs naam manna; en het was als korianderzaad, wit, en de smaak daarvan was als honigkoeken.

32 Voorts zeide Mozes: Dit is het woord hetwelk de Heer bevolen heeft: Vul een gomer daarvan tot bewaring voor uwe geslachten, opdat zij zien het brood dat ik ulieden heb te eten gegeven in deze woestijn , toen ik u uit Egypteland uitleidde.

33 Ook zeide Mozes tot Aaron: Neem eene kruik en doe een gomer vol manna daarin, en zet die voor het aangezigt des Heeren, tot bewaring voor uwe geslachten.

34 Gelijk de Heer aan Mozes geboden had, alzoo zette Aaron ze vóór de getuigenis tot bewaring.

35 En de kinderen Israels aten manna veertig jaar, totdat zij in een bewoond land kwamen; zij aten manna totdat zij kwamen aan de pale van het land Kanafin.

3f) Een gomer nu is het tiendeafo?/ van een efa.

HOOFDSTUK 17.

Daarna toog de gansche vergadering der kinderen Israels, naar hunne dagreizen, uit de woestijn Sin, op het bevel des Heeren, en zij legerden zich te Ra-fidim. Daar nu was geen water voor het volk om te drinken.

2 Toen twistte het volk met Mozes, en zij zeiden: Geeft gijlieden ons water dat wij drinken. Mozes dan zeide tot hen: Wat twist gij met mij? Waarom verzoekt gij den Heer?

3 Toen nu het volk aldaar dorstte naar water, zoo murmureerde het volk tegen Mozes, en het zeide: Waartoe hebt gij ons nu uit Egypte doen optrekken, opdat gij mij en mijne kinderen en mijn vee van dorst deedt sterven?

4 Zoo riep Mozes tot den Heer, zeggende: Wat zal ik dit volk doen? Er ontbreekt niet veel aan of zij zullen mij steenigen.

5 Toen zeide do Heer tot Mozes: Ga henen voor het aangezigt des volks, en neem met u uit de oudsten van Israel, en neem uwen staf in uwe hand , waarmede gij de rivier sloegt, en ga henen:

6 zie, ik zal aldaar voor uw aangezigt op den rotssteen in Horeb staan; en gij zult op den rotssteen slaan, zoo zal er water uitgaan, dat het volk drinke. Mozes nu deed alzoo voor de oogen der oudsten van Israel;

7 en hij noemde den naam dier plaats Massa en Meriba, om den twist der kinderen Israels, en omdat zij den Heer verzocht hadden, zeggende: Is de Heer in het midden van ons of niet?

8 Toen kwam Amalek en streed tegen Israel in Rafidim.

9 Mozes dan zeide tot Jozua: Kies ons mannen, en trek uit, strijd tegen Amalek; morgen zal ik op de hoogte des heuvels staan, en de staf Gods zal in mijne hand zijn.

10 Jozua nu deed gelijk Mozes hem gezegd had, strijdende tegen Amalek; doch Mozes, Aaron en Hur klommen op de hoogte des heuvels.

11 En het geschiedde terwijl Mozes zijne hand ophief, zoo was Israel de sterkste; maar terwijl hij zijne hand nederliet, zoo Avas Amalek de sterkste.

12 Doch Mozes handen werden zwaar; daarom namen zij een steen en leiden dien onder hem, dat hij daarop zat, en Aaron en Hur ondersteunden zijne handen, de één aan deze, de ander aan de andere zijde: alzoo waren zijne handen vast, totdat de zon onderging.

13 Alzoo krenkte Jozua Amalek en zijn volk door de scherpte des zwaards.

14 Toen zeide de Hker tot Mozes: Schrijf dit ter gedachtenis in een boek, en leg het in de ooren van Jozua: dat ik de gedachtenis van Amalek geheel uitdelgen zal van onder den hemel.

15 En Mozes bouwde een altaar, en hij noemde deszelfs naam: De Heer is mijn banier.

1(5 En hij zeide: Dewijl zijne hand tegen den troon des Heeren is, zoo zal de oorlog des Hkeren tegen Amalek zijn, van geslacht tot geslacht.

HOOFDSTUK 18.

Toen nu Jethro, priester van Midian, Mozes schoonvader, hoorde alwat God aan Mozes en aan Israel zijn volk gedaan had, dat de Heer Israel uit Egypte uitgevoerd had,

2 zoo nam Jethro, Mozes schoonvader, Zippora Mozes huisvrouw, (nadat hij ze wedergezonden had),

8 met hare twee zonen, waarvan de één genaamd was Gersom, (want hij zeide: Ik ben een vreemdeling geweest in een vreemd land),

4 en de naam des anderen wasEliëzer: Want, zeide hij, de God mijns vaders is tot mijne hulp geweest, en heeft mij verlost van Farao's zwaard.

5 Toen nu Jethro, Mozes schoonvader, met zijne zonen en zijne huisvrouw tot Mozes kwam in de woestijn aan den berg Gods, waar hij zich gelegerd had,

6 zoo zeide hij tot Mozes: Ik uw schoonvader Jethro kom tot u met uwe huisvrouw, en hare beide zonen met haar.

7 Toen ging Mozes uit, zijnen schoonvader tegemoet, en hij boog zich en kuste hem, en zij vraagden de één den ander naar zijnen welstand, en zij gingen naar de tent.

8 En Mozes vertelde zijnen schoonvader alles wat de Heer aan Farao en aan de Egyptenaars gedaan had om Israels wil, al de moeite die hun op dien weg ontmoet was, en dat de Heer hen verlost had.

9 Jethro nu verheugde zich over al het goede 't welk de Heer Israel gedaan had, dat hij 't verlost had uit der Egyptenaren hand;

10 en Jethro zeide: Gezegend zij de Heer, die ulieden verlost heeft uit de hand der Egyptenaren en uit Farao's hand, die dit volk van onder de hand der Egyptenaren verlost heeft:

11 nu weet ik dat de Heer grooter is

dan alle gorlen, want in de zaak waarin zij trotschelijk gehandeld hebben was hij boven hen.

12 Toen nam Jethro, Mozes schoonvader, Gode brandoffer en slagtoffera; en Aaron kwam, en al de oversten van Israel , om brood te eten met Mozes schoonvader voor het aangezigt Gods.

18 Doch het geschiedde des anderen daags, zoo zat Mozes om het volk te rig-ten, en het volk stond vóór Mozes van den morgen tot den avond.

14 Als nu Mozes schoonvader zag alwat hij den volke deed, zoo zeide hij: Wat ding is dit dat gij den volke doet - Waarom zit gij zelf alleen , en al het volk staat vóór u van den morgen tot den avond ?

15 Toen zeide Mozes tot zijnen schoonvader: Omdat dit volk tot mij komt om God raad te vragen :

16 wanneer zij eene zaak hebben, zoo komt het tot mij, dat Ik rigte tnsschen den man en tnsschen zijnen naaste, en dat ik hun bekendmake Gods instellingen en zijne wetten.

17 I)och Mozes schoonvader zeide tot hem: De zaak is niet goed die gij doet:

18 gij znlt geheel vervallen, zoo gij als dit volk 't welk bij n is; want deze zaak is te zwaar voor u, gij allamp;'n kunt ze niet doen.

19 Hoor nu mijne stem, ik zal u raden , en God zal met u zijn: wees gij voor het volk bij God, en breng gij de zaken voor God;

20 en verklaar hun de instellingen en de wetten, en maak hun bekend den weg waarin zij wandelen zullen en het werk dat zij doen zullen.

21 Doch zie gij om, onder al het volk, naar kloeke mannen, godvreezemle, waarachtige mannen, de gierigheid hatende; stel ze over hen, oversten van duizend, oversten van honderd, oversten van vijftig, oversten van tien:

22 dat zij dit volk te allen tijde rigten; doch het geschiede dat zij alle groote zaken aan u brengen, maar dat zij alle kleine zaken rigten; verlicht alzoo uzelven, en laat hen met u dragen.

2'-i Indien gij deze zaak doet, en God het u gebiedt, zoo zidt gij kunnen bestaan; zoo zal ook al dit volk in vrede aan zijne plaats komen.

21' Mozes nu hoorde naar de stem zijns schoonvaders, en hij deed alles wat hij gezegd had;

25 en Mozes verkoos kloeke mannen uit gansch Israël, en maakte ze tot hoofden over het volk: oversten van duizend, oversten vnn honderd, oversten van vijftig, en oversten van tien;

2(5 dat zij het volk te allen tijde rigt-ten, de moeijelijke zaak tot Mozes brag-ten, maar zij alle kleine zaak rigtten.

27 Toen liet Mozes zijnen schoonvader trekken; en hij ging naar zijn land.

HOOFDSTUK 19.

In de derde maand na het uittrekken der kinderen Israels uit Egypteland, op denzelfden dag, kwamen zij in de woesiijn Sinaï.

2 Want zij togen uit Rafidim, en kwamen in de woestijn Sinaï, en zij legerden zich in de woestijn; Israel nu legerde zich aldaar tegenover dien berg.

3 En Mozes klom op tot God, en do Heer riep tor hem van den berg, zeggende: Aldus znlt gij tot het huis Jakobs spreken en den kinderen Israels verkondigen:

4 gijlieden hebt gezien wat ik den Egyp-tenaren gedaan heb, hoe ik u op vleugelen der arenden gedragen en u tot mij gebragt heb:

5 nu dan, indien gij naarstig mijne stem gehoorzamen en mijn verbond houden zult, zoo zult gij mijn eigendom zijn uit alle volken, want de gansehe aarde is mijn;

(i en gij zult mij een priesterlijk koningrijk en een heilig volk zijn. Dit zijn de woorden die gij tot de kinderen Israels spreken zult.

7 En Mozes kwam en riep de oudsten des volks, en stelde voor hun aangezigt al deze woorden die de Heer hem geboden had.

ö Toen antwoordde al het volk tezamen en zeide: Alwat de Heer gesproken heeft zullen wij doen. En Mozes bragt de woorden des volks weder tot den Heer.

0 En do Heer zeide tot Mozes: Zie, ik znl lot u komen in een dikke wolk, opdat hel volk hoore als ik niet u spreek, en dat zij ook eeuwig aan u gelooven. Want Moz' s had den Heer do woorden dos volks verkondigd.

10 Ook zeide de Heer tot Mozes; fïatot het u)lk, cn heilig ze heden en morgen, en dat zij hunne kleederen wasschen,

11 en bereid zijn tegen den derden dag; want op den derden dag zal de Heer voor de oogen van al het volk afkomen op den berg Sinaï.

12 En sluit het volk rondom nf, zeggende Wacht u op den berg te klimmen, en deszelfs einde aanteroeren: alwie den berg aanroert zal zekerlijk gedood worden;

13 geen hand zal hem aanroeren, maar hij zal zekerlijk gesteenigd of zekerlijk doorschoten worden; hetzij een beest, hetzij een man, hij zal niet leven. Als de ramshoorn langzaam gaat, zullen zij op den berg klimmen.

14 Toen ging Mozes van den berg af tot het volk, en hij heiligde het volk; en zij wieschen hunne klecderen.

lö En hij zeide tot het volk: Weest gereed tegen den derden dag, cu nadert niet tot de vrouw.

Ki En het geschiedde op den derden dag, toen het morgen was, dat er op den berg donderslagen en bliksemstralen waren, en een zware wolk, en het geluid cener zeer sterke bazuin, zoodat al het volk verschrikte dat in het leger was.

17 En Mozes leidde het volk uit het leger, Gode tegemoet; en zij stonden aan het onderste des bergs.

18 En de gansche berg Sinaï rookte, omdat de Heer op denzelve nederkwam in vuur; en zijn rook ging op als de rook van een oven, en de gansche berg beefde zeer.

1!) Toen nu het geluid der bazuin gaandeweg zeer sterk word, sprak Mozes, en God antwoordde hem met een stem.

20 Als nu de Heer nedergekomen was op den berg Sinaï, op de spits des bergs, zoo riep de Heer Mozes op de spits des bergs: en Mozes klom op.

21 En de Heer zeide tot Mozes: Gaaf, betuig dit volk, dat zij niet doorbreken tot den Heer om te zien, en velen van hen vallen.

22 Daarbij zullen ook de priesters die tot den Heer naderen zich heiligen, opdat de Heer niet tegen hen nitbreke.

2.'5 Toen zeide Mozes tot den Heer: Het volk zal op den berg Sinaï niet kunnen klimmen; want gij hebt ons be-tuiiïd, zeggende. Sluit den berg af, en heilig hem.

24 De Heek dan zeide tot hem Ga henen, klim af; daarna zult gij, en Aüron met u, opklimmen; doch dat de priesters en het volk niet doorbreken om op-teklimmen tot den Heer, opdat hij tegen hen niet nitbreke.

23 Toen klom Mozes af tot het volk, en zeide het hun aan.

HOOFDSTUK 20.

Toen sprak God al deze woorden, zeggende:

2 Ik ben de Heer nw God, die u uit Egypteland, uit het diensthuis, uitgeleid heb.

3 Gij zult geen andere goden voor mijn aangezigt hebben.

4 Gij zult u geen gesneden beeld noch eenige gelijkenis maken van hetgeen boven in den hemel is, noch van het (/een onder op de aarde is, noch vau hetr/eeu in de wateren onder de aarde is.

5 Gij zult u voor die niet buigen noch hen dienen; want ik de Heer uw God ben een ijverig God, die de misdaad der vaderen bezoek aan de kinderen, aan het derde en aan het vierde lid dergenen die mij haten;

(i en doe barmhartigheid aan duizenden, dengenen die mij liefhebben en mijne geboden onderhouden.

7 Gij zult den naam van den Heer uwen God niet ijdellijk gebruiken, want de Heer zal niet onschuldig houden wie zijnen naam ijdellijk gebruikt.

8 Gedenk den sabbatdag, dat gij dien heiligt.

ü Zes dagen zult gij arbeiden en al uw werk doen;

10 maar de zevende dag is de sabbat van den Heer uwen God: dan. zult gij geen werk doen, gij noch uw zoon noch uwe dochter, noch uw dienstknecht noch uwe dienstmaagd, noch uw vee, noch uw vreemdeling die in uwe poorten is;

11 want in zes dagen heeft de Heer den hemel en de aarde gemaakt, de zee en alwat daarin is, en hij rustte ten zevenden dage: daarom zegende de Heer den sabbatdag, en heiligde denzelven.

12 Eer uwen vader en uwe moeder, opdat uwe dagen verlengd worden in het land dat do Heer uw God u geeft.

13 Gij zult niet doodslaan.

14 Gij zult niet echtbrckcn.

15 Gij zult niet stelen.

10 Gij zult geen valsche getuigenis spreken tegen uwen naaste.

17 Gij zult niet bogeeren uws naasten

huis, gij zult niet bcgccren uws naasten vrouw, noch zijnen dienstknecht noch zijne dienstmaagd, noch zijnen os noch zijnen ezel, noch iets dat uws naasten is.

18 En al het volk zag de donderslagen en de bliksemstralen, en het geluid der bazuin, en den rookenden berg; toen nu het volk dat zag, weken zij af en stonden van verre,

10 en zij zeiden tot Mozes: Spreek gij met ons, en wij zullen hoorenj en dat God met ons niet spreke, opdat wij niet sterven.

20 En Mozes zeide tot het volk: Vreest niet, want God is gekomen opdat hij u verzocht, en opdat zijne vreeze voor uw aangezigt zoude zijn, dat gij niet zon-digdet.

21 En het volk stond van verre; maar Mozes naderde tot de donkerheid alwaar God was.

22 Toen zeide de Heer tot Mozes: Aldus zult gij tot de kinderen Israels zeggen: Gij hebt gezien dat ik met ulieden van den hemel gesproken heb.

23 Gij zult nevens mij niet maken zilveren goden, en gouden goden zult gij u niet maken.

24 Maak mij een altaar van aarde, en offer daarop uwe brandoffers en uwe dankoffers, uwe schapen en uwe runderen; aan alle plaats waar ik mijns naams gedachtenis stichten zal, zal ik tot u komen en zal u zegenen.

25 Maar indien gij mij een steenen altaar zult maken, zoo zult gij dien niet bouwen van gehouwen steen; zoo gij uw houwijzer daarover verheft, zult gij hem ontheiligen.

26 Gij zult ook niet met trappen tot mijnen altaar opklimmen, opdat uwe schaamte daarop niet ontdekt worde.

HOOFDSTUK 21.

Dit nu zijn de regten die gij hun zult voorstellen.

2 Als gij een Hebreeuwschen knecht koopen zult, die zal zes jaren dienen, maar in het zevende zal hij voor vrij uitgaan, omniet.

3 Indien hij met zijn lijf ingekomen zal zijn, zoo zal hij met zijn lijf uitgaan; indien hij een getrouwd man was, zoo zal zijne vrouw met hem uitgaan.

4 Indien zijn heer hem eene vrouw gegeven, en zij hem zonen of dochters gebaard zal hebben, zoo zal de vrouw en hare kinderen haars heeren zijn, en hij zal met zijn lijf uitgaan.

5 Maar indien de knecht ronduit zeggen zal: Ik heb mijnen heer, mijne vrouw en mijne kinderen lief, ik wil niet vrij uitgaan :

6 zoo zal zijn heer hem tot de goden brengen, daarna zal hij hem aan de deur of aan den post brengen, en zijn heer zal hem met een priem zijn oor doorboren, en hij zal hem eeuwig dienen.

7 Wanneer nu iemand zijne dochter zal verkocht hebben tot eene dienstmaagd, zoo zal zij niet uitgaan gelijk de knechten uitgaan.

8 Indien zij kwalijk bevalt in do oogen haars heeren, dat hij ze niet ondertrouwd heeft, zoo zal hij ze doen lossen; aan een vreemd volk haar te verkoopen zal hij niet vermogen, dewijl hij trouweloos met haar gehandeld heeft.

9 Maar indien hij ze aan zijnen zoon ondertrouwt, zoo zal hij met haar doen naar het regt der dochters.

10 Indien hij voor zich eene andere neemt, zoo zal hij aan de eerste hare spijs, haar bedeksel en haren huwelijkspligt niet onttrekken;

11 en indien hij haar deze drie dingen. niet doet, zoo zal zij omniet uitgaan, zonder geld.

12 Wie iemand slaat dat hij sterft, die zal zekerlijk gedood worden.

13 Doch indien hij hem niet heeft belaagd, maar God hem zijne hand heeft doen ontmoeten, zoo zal ik u eene plaats bestellen waar hij henenvliede.

14 Maar indien iemand tegen zijnen naaste moedwillig gehandeld heeft, om hem met list te dooden, zoo zult gij dien van voor mijnen altaar nemen, dat hij sterve.

15 Zoowie zijnen vader of zijne moeder slaat, die zal zekerlijk gedood worden.

16 Voorts zoowie een mensch steelt, hetzij dat hij dien verkocht heeft of dat hij in zijne hand gevonden wordt, die zal zekerlijk gedood worden.

17 Wie ook zijnen vader of zijne moeder vloekt, die zal zekerlijk gedood worden.

18 En wanneer mannen twisten, en de één slaat den ander met een steen of met de vuist, en hij sterft niet maar valt te bed:

19 indien hij weder opstciat, en op straat

gaat leunende op zijnen stok, zoo zal hij die hem sloeg onschuldig zijn: alleen zal hij geven hetgeen hij verzuimd heeft, en tij zal hem volkomen laten heelen.

20 Wanneer ook iemand zijnen dienstknecht of zijne dienstmaagd met een stok slaat, dat hij onder zijne hand sterft, die zal zekerlijk gestraft worden.

21 Zoo hij nogtans een dag of twee dagen overeind blijft, zoo zal hij niet gestraft worden; want hij is zijn geld.

22 Wanneer nu mannen vechten, en slaan eene zwangere vrouw, dat haar de vrucht afgaat, doch het geen dood el ijk verderf is, zoo zal hij zekerlijk gestraft worden, gelijk de man der vrouw hem oplegt , en hij zal het geven door de regters;

23 maar indien het een doodelijk verderf zal zijn, zoo zult gij geven ziel voor ziel,

24 oog voor oog, tand voor tand, hand voor hand, voet voor voet,

25 brand voor brand, wond voor wond, buil voor buil.

26 Wanneer ook iemand het oog zijns dienstknechts of het oog zijner dienstmaagd slaat en het verderft, hij zal hem vrij laten gaan voor zijn oog.

27 En indien hij een tand zijns dienstknechts of een tand zijner dienstmaagd uitslaat, zoo zal hij hem vrijlaten voor zijnen tand.

28 En wanneer een os een man of vrouw stoot dat hij sterft, zoo zal de os zekerlijk gesteenigd worden, en zijn vleesch zal niet gegeten worden; maar de heer van den os zal onschuldig zijn.

29 Maar indien de os tevoren stootig geweest is, en zijn heer daarvan overtuigd is geweest, en hij hem niet bewaard heeft, en hij doodt een man of vrouw, zoo zal die os gesteenigd worden, en zijn heer zal óók gedood worden.

30 Indien hem losgeld opgelegd wordt, zoo zal hij tot lossing zijner ziel geven naar alwat hem zal opgelegd worden;

31 hetzij hij een zoon gestooten heeft, of eene dochter gestooten heeft, naar dat ragt zal hem gedaan worden.

32 Indien de os een knecht of dienstmaagd stoot, hij zal zijnen heer dertig zilverlingen geven, en de os zal gesteenigd worden.

33 En wanneer iemand een kuil opent, of wanneer iemand een kuil graaft, en hij dekt hem niet toe, en een os of ezel valt daarin,

34 de heer des kuils zal hot vergoeden, hij zal deszelfs heer het geld uitkeeren, doch het doode dier zal voor hem wezen.

35 Wanneer nu iemands os zijns naasten os kwetst dat hij sterft, zoo zal men den levenden os verkoopen, en het geld daarvan half en half declen, en den dooden zal men óók half en half deelen.

36 Of is het bekend geweest dat die os van tevoren stootig was, en heeft zijn heer hem niet bewaard, zoo zal hij voorzeker os voor os vergelden; doch de doode zal voor hem wezen.

HOOFDSTUK 22.

Wanneer iemand een os of een stuk klein vee steelt, en slagt het of verkoopt het, die zal vijf runderen voor oen os wedergeven, en vier schapen voor een stuk klein vee.

2 Indien een dief gevonden wordt in het doorgraven, en hij wordt geslagen dat hij sterft, het zal hem geen bloedschuld zijn.

3 Indien de zon over hem opgegaan is, zoo zal het hem eene bloedschuld zijn; hij zal het volkomen wedergeven: heeft hij niet, zoo zal hij verkocht worden voor zijne dieverij.

4 Indien het gestolene levend in zijne hand voorzeker gevonden wordt, hetzij os of ezel of klein vee, hij zal het dubbel wedergeven.

5 Wanneer iemand een veld of een wijngaard laat afweiden, en hij zijn beest daarin drijft, dat het in eens anders veld weide, die zal het van het beste zijns velds en van het beste zijns wijngaards wedergeven.

6 Wanneer een vuur zich verspreidt en de doornen vat, zoodat de korenhoop verteerd wordt, of het staande koren, of het veld, hij die den brand heeft aangestoken zal het volkomen wedergeven.

7 Wanneer iemand zijnen naaste geld of vaten te bewaren geeft, en het wordt uit diens mans huis gestolen: indien de dief gevonden wordt, hij zal het dubbel wedergeven;

8 indien de dief niet gevonden wordt, zoo zal de heer des huizes tot de goden gebragt worden, of hij niet zijne hand aan zijns naasten have gelegd heeft.

9 Over alle zaak van onregt, over een os, over een ezel, over klein vee, over kleeding, over al het verlorene hetwelk

iemand zegt dat het zijne is, beider znak zal voor de goden komen: wien de goden verwijzen, die zal het zijnen naaste dubbel wedergeven.

10 Wanneer iemand aan zijnen naaste een ezel of os of klein vee of eenig beest te bewaren geeft, en het sterft, of het wordt bezeerd, of weggedreven zonder dat iemand het ziet,

11 zoo zal des Hkeren eed tussehen hen beiden zijn, of hij niet zijne hand aan zijns naasten have geslagen heeft; en de heer derzeive zal dien aannemen, en hij zai het niet wedergeven.

12 Maar indien hot door hem zekerlijk gestolen is, hij zal hot zijnen heer wedergeven.

13 Is het gewissel ijk verscheurd, dat hij het brenge tot getuige: zoo zal hij het verscheurde niet wedergeven.

14 En wanneer iemand van zijnen naaste wat begeert, en het wordt beschadigd of het sterft, zijn heer er niet bij zijnde, zal hij het volkomen wedergeven;

'5 indien zijn heer er bij geweest is, zal hij het niet wedergeven; indien het gehuurd is, zoo is hot voor zijne huur gekomen.

16 Wanneer nu iemand eene maagd verlokt die niet ondertrouwd is, en hij ligt bij haar, die zal haar zonder uitstel een bruidschat geven, dat zij hem tot vrouw zij.

17 Indien haar vader ganschelijk weigert haar aan hem te geven, zoo zal hij geld geven, naar den bruidschat der maagden.

18 De tooveres zult gij niet laten leven.

19 Alwie bij een beest ligt, die zal zekerlijk gedood worden.

20 Wie den goden ottert, behalve den Hkkre alleen, die zal verbannen worden.

21 Gij zult ook den vreemdeling geen overlast doen noch hem onderdrukken, want gij zijt vreemdelingen geweest in Egypteland.

22 Gij zult geen weduw noch wees beleed igen.

23 Indien gij ze eenigzins beleedigt, en indien zij eenigzins tot mij roepen, ik zal hun geroep zekerlijk verhooren;

24 en mijn toorn zal ontsteken, en ik zal ulieden met het zwaard dooden, en uwe vrouwen zullen weduwen en uwe kinderen weezen worden.

25 Indien gij mijn volk, dat bij u arm is, geld leent, zoo zult gij tegen hetzelve niet zijn als een woekeraar: gij zult op hetzelve geen woeker leggen.

2ö Indien gij eenigzins uws naasten kleed te pand neemt, zoo zult gij het hem wedergeven eer de zon ondergaat;

quot;11 want dat alleen is zijn bcdeksel, het is zijn kleed over zijne huid . waarin zoude hij liggen? Het zal dan geschieden wanneer hij tot mij roept, dat ik het zal hooren; want ik ben genadig.

2S Do goden zult gij niet vloeken, en den overste in uw volk zult gij niet lasteren.

2!) Uwe volheid en uwe tranen zult gij niet uitstelion: den eerstgeborene uwer zonen zult gij mij geven.

30 Desgelijks zult gij doen met uwe ossen en met uwe schapen; zeven dagen zullen zij bij hunne moeder zijn, op den achtsten dag zult gij ze mij geven.

31 Gij nu zult mij heilige lieden zijn: daarom zult gij geen vleesch eten dat op het veld verscheurd is; gij zult het den hond voorwerpen.

HOOFDSTUK 23.

Gij zult geen valsch gerucht opnemen; en stel uwe hand niet bij den goddelooze, om een getuige tot geweld te zijn.

2 Gij zult de menigte tot booze zaken niet volgen; en gij zult niet spreken in eene twistzaak, dat gij u neigt naar de menigte, om het regt te buigen.

3 Ook zult gij den geringe niet voortrekken in zijne twistzaak.

4 Wanneer gij uws vijands os of zijnen ezel dwalende ontmoet, gij zult hom den-zelven zekerlijk wederbrengen.

5 Wanneer gij uws haters ezel onder zijnen last ziet liggen, zult gij dan nalatig zijn om dien voor hem te ontladen? Gij zult dien voorzeker met hem ontladen.

6 Gij zult het regt uws armen niet buigen in zijne twistzaak.

7 Wees verre van valsche zaken; en den onschuldige en den regthebbende zult gij niet dooden; want ik zal den goddelooze niet regtvaardigen.

8 Ook zult gij geen geschenk nemen; want het geschenk verblindt de zienden, en het verkeert de zaak der regtvaardigen.

9 Gij zidt ook den vreemdeling niet onderdrukken; want gijlieden kent het gemoed des vreemdclings, dewijl gij vreemdelingen geweest zijt in Egypteland.

10 Gij zult ook zes jaar uw land bezaaijen, cn dcszelfs opbrengst verzamelen

11 maar in het zeverde zult gij het laten rusten cn stil liggen, dat de armen uws volks mogen eten, en de hoesten des velds het overige daarvan mogen eten. Alzóó zult gij ook doen met uwen wijngaard cn met uwe olijfboomen.

12 Zes dagen zult gij uw werk doen, maar op den zevenden dag znlt gij rusten : opdat uw os en uw ezel ruste, en do zoon uwer dienstmaagd en de vreemdeling adem seheppe.

13 In alles wat ik tot ulieden gezegd heb zult gij op uwe liocde zijn; en den naam van andere goden zult gij niet gedenken, uit uwen mond zal hij niet gehoord worden.

14 Drie keeren in het jaar zult gij mij feest houden.

1 5 Het feest van de ongezuurde broaden zult gij houden; zeven dagen zult gij ongezuurde hrooden eten, (gelijk ik u geboden heb), ter bestemder tijd in de maand Abib, want in deze zijt gij uit Egypte getogen; doch men zal niet ledig voor mijn aangezigt verschijnen.

16 En het feest des oogstes, der eerste vruchten van uwen arbeid, die gij op het veld gezaaid znlt hebben. En het feest der inzameling, bij den uitgang des jaars, wanneer gij uwen arbeid van het veld zult ingezameld hebben.

17 Driemaal 's jaars zullen al uwe mannen voor het aangezigt des Heeren Hee-ren verschijnen.

18 Gij zult het bloed mijns offers met geen gedcesemde hrooden. offeren; ook zal het vet mijns feestes tot op den morgen niet vernachten.

19 De eerstelingen der eerste vruchten uws lands zult gij in het huis van den Heer uwen God brengen. Gij zult het bokje niet koken in de melk zijner moeder.

30 Zie, ik zend een Engel voor uw aangezigt, om u te behoeden op dezen weg, en om u te brengen tot de plaats die ik bereid heb:

21 hoed u voor zijn aangezigt, en wees zijne stem gehoorzaam, en verbitter hem niet; want hij zal xdieder overtredingen niet vergeven, want mijn Naam is in het binnenste van bem.

22 Maar zoo gij zijne stem naarstig gehoorzaamt cn doet alwat ik spreken zal, zoo zal ik uwer vijnnden vijand en uwer wederpartijders wederpartij zijn;

23 want mijn Engel zal voor uw aangezigt gaan, en hij zal u inbrengen tot de Amoriten en llethiten en Fereziten en Kanaaniten, Heviten en Jebusiten, en ik zal ze verdelgen.

24 Gij zult u voor hunne goden niet buigen noch hen dienen, ook znlt gij naar hunne werken niet doen; maar gij zult ze; geheel afbreken, en hunne opgerigte beelden gansch vermorzelen,

25 en gij znlt den Heer uwen God dienen: zoo zal hij uw brood en uw water zegenen, en ik zal de krankheden uit het midden van u weren;

20 er zal geen misdragtige noch onvruchtbare in uw land zijn; ik zal het getal uwer dagen vervullen

27 ik zal mijnen schrik voor uw aangezigt zenden, en alle volken tot welke gij komt versaagd maken, en ik zal maken dat al uwe vijanden n den nek toekeeren.

28 Tk zal ook horzels voor uw aangezigt zenden; die zullen van voor uw aangezigt uitstooten de Heviten, de Ka-naiiniten en de llethiten.

29 Ik zal ze niet in één jaar van uw aangezigt uitstooten, opdat het land niet woest worde, en het wild gedierte tegen n niet vermenigvuldigd worde;

30 ik zal ze allengskens van uw aangezigt uitstooten, totdat gij gewassen zijt en het land erft.

31 En ik zal uwe landpale zetten van de zee Snf tot aan de zee der Filistijnen, en van de woestijn tot aan dc rivier; want ik zal de inwoners van dat land in ulieder hand geven, dat gij ze voor uw aangezigt uitstoot.

32 Gij zult met hen en met hunne goden geen verbond maken.

33 Zij zullen in uw land niet wonen, opdat zij u tegen mij niet doen zondigen; indien gij hunne goden dient, het zal n voorzeker tot een valstrik zijn.

HOOFDSTUK 24.

Daarna zeidc hij tot Mozes: Klim op tot den Heer, gij en Aaron, Nadab en Abihu, en zeventig van de oudsten Israels; en buigt u neder van verre.

2 En dat Mozes alleen nadere tot den Heer, maar dat zij niet naderen; en het volk klinnne óók niet op met hem.

3 Als Mozes nu kwam en aan het volk

al de woorden des Hue ren en al de reg-ten verhaalde, toen antwoordde al het volk met eéne stem en zij zeiden: Al deze woorden die de Heer gesproken heeft zullen wij doen.

4 Mozes nu beschreef al de woorden des Heeren, en hij maakte zich des morgens vroeg op, en hij bouwde een altaar onderaan den berg, en twaalf kolommen, naar de twaalf stammen Israels.

5 En hij zond de jongelingen der kinderen Israels, die brandoffers offerden en den Heere dankoffers offerden van jonge ossen.

6 En Mozes nam de helft van het bloed en zette het in bekkens, en de helft van het bloed sprengde hij op den altaar.

7 En hij nam het boek des verbonds, en hij las het voor de ooren des volks; en zij zeiden: Alwat de Heer gesproken heeft zullen wij doen, en gehoorzamen.

8 Toen nam Mozes dat bloed en sprengde het op 't volk, en hij zeide; Zie, dit is het bloed van het verbond 't welk de Heer met ulieden gemaakt heeft over al die woorden.

9 Mozes nu en Aaron klommen opwaarts, ook Nadab en Abihu, en zeventig van de oudsten Israels.

10 En zij zagen den God Israels, en onder zijne voeten als een werk van saf-fiersteenen, en als de gestaltenis des hemels in klaarheid.

11 Doch hij strekte zijne hand niet uit naar de uitgelezenen van de kinderen Israels, maar zij aten en dronken nadat zij God gezien hadden.

12 Toen zeide de Heer tot Mozes; Kom tot mij op den berg, en wees aldaar; en ik zal u steenen tafelen geven, en de wet en de geboden die ik geschreven heb om hen te onderwijzen.

13 Toén maakte Mozes zich op met Jozua zijnen dienaar, en Mozes klom op den berg Gods,

14 en hij zeide tot de oudsten : Blijft gij hier totdat wij weder tot u komen; en zie, Aaron en Hur zijn bij u: wie eenige zaken heeft zal tot hen komen.

15 Toen Mozes nu op den berg geklommen was, zoo bedekte eene wolk den berg;

16 en de heerlijkheid des Heeren woonde op den berg Sinaï, en de wolk bedekte hem zes dagen; en op den zevenden dag riep hij Mozes uit het midden der wolk.

17 En het aanzien der heerlijkheid des Heeren was als een verterend vuur, op het opperste van dien berg, in do oogen der kinderen Israels.

18 En Mozes ging in het midden dei-wolk, nadat hij op den berg geklommen was; en Mozes was op dien berg veertig dagen en veertig nachten.

HOOFDSTUK 25.

Toen sprak de Heer tot Mozes, zeggende:

2 Spreek tot de kinderen Israels, dat zij voor mij een hefoffer nemen: van alleman wiens hart zich vrijwillig bewegen zal, zult gijlieden mijn hefoffer nemen.

3 Dit nu is het hefoffer hetwelk gij van hen nemen zult: goud, en zilver, en koper;

4 alsook hemelsblaauw, en purper, en scharlaken, en fijn ünnen, en geite/««/^-;

5 en roodgevenvde ramsvellen, en dasse-vellen, en sittimhout;

6 olie voor den luchter, specerijen tot zalfolie, en tot reukwerk welriekende specerijen;

7 sardonyxsteenen eu ingevatte steenen voor den efod en voor den borstlap.