VAN
A li NI I KM - M.I.MHiKN .
quot;SP
L
0-EDICHTJES.
IN-quot;' -'
®quot; LI^Trï W UTOECHT
.....
U';
1
RIJKSUNIVERSITEIT UTRECHT
c
i V~.
VAN
«amp;-
ARNHEM-NIJMEGEN,
GEBROEDERS E. G. amp; M. COHEN. 1883.
Druk van Minkman amp; Co., te Arnhem.
't ^rste ^iend.
len 't stoel bij de vuurploat zit duttend 'en sloof, Ze is krom hoast van smerte, vroeg oud, bijkant doof. 'En man en zes kienders die goengen hoar veur, Eén schat bleef hoar over: beur zon en beur lleur.
Kiek, vorschend goan de oog' nou ien 't kaemerken rond.
— Woar was ze, die stark beur oan 't léven nog bond?
— Och, joa! 't zal zoo wézen: ien 't lommerig pad,
— Doar plukt ze veur moeder 'en bluumpken of wat.
En buuten, — welzeker, ien 't blomhof, doar stond Mooi Rika; en 'k weet, wat ze'r zocht dat ze 't vond,
't ersïe kiend.
Moar ook, wat z'er vond, liet ze droevig weer goan, Al viel 't heur ook bang en al glimt nou heur troan.
— Zoo'n lieffelik jnngske! — En mooi Rieksken ze gluurt Deur 't loantje ien den hof. Eu ze kiekt en ze tuurt;
— Moar nee, 't was gedoan; Krelis kumt er niet weer:
— «'kHeb 'en ander,quot; dat zei ze.
Och 't hart dunt zoo zeer.
— 'En ander? — quot;Welzeker! — Dóar, achter 'et glas
— Doar zit ze, heur liefste! die 'tjoaren al was;
— Veur hoar mot ze warken. En 'tzurgen dat dient,
— Went 'tbloadje dat keerde: van moeder en kiend.
— «En ander!quot; Wat keek ie mistroostig! En weer:
— «Heb gij er 'en ander!quot; Toen zeidie niks meer.
— Toen zag ie zoo wit as 'en dooje; en 'et bloed
— Vloog mien as 'en brand deur 't, geloat en 't gemoed.
— Zoo trok ie. — Knap jungsken! En'k zei hem adie Umda'k er 'en ander... Ligt zuukt ie nou wie,
O
't erste kiend.
— Ligt meint ie cla'k Peter of Gijsbert of Piet
— Al 't joa gaf. Den woare, doaroan denkt ie niet.
— Adie! — Rieka zucht:
— Nou wat bluumpkes geplukt
— Veur moeder. — Van 'tmeidorn 'en siertak gerukt! ■— Si! 't Vinger can bloed! Och, d'r bloedt zooveul meer,
— Dit kan d'r ligt bij. Is 'tniewoar Lieven Heer!
—Kom vlug weer noar binnen! Flink, 't heufd ien de locht.
— As moeder mien troan' zag, wie weet wat ze docht;
— Wie weet of ze 't roajde, en dat dee heur verdriet.
— De woarheid... nee, beurt z'ien d'r eeuwigheid niet.
— Ze sloapt — Lieve moeder!
En buuten, hoe mild
— Stroalt de oavond. Geentekskenofbloadjendat trilt.
— De lindes veur 't roam, en de meidorn oan 't schuur,
— Ze stoan er......nog krek as toen Krelisken buur...
— Nee, 'k wil hum vergeten......
— Wat zou ie nou doen?
't erste kiend.
— Urn deez tied... ? Nou voert ie de kiep' en kalkoen'.
— Dat zin er zien ooilams.
Of lupt ie misschien
— Mistroostig den bouw rond, stoag denkend oan mien?
— Joa zeker! — Wat zag ie arg wit toen ie gong.
— O God as ie ens... 't Wordt mien bang.
Enne jong!
— De put bij boer Toon is zoo diep en zoo zwart.
— Zien mes is zoo scharp.
En de karkmuur zoo bard.
— Mien Kreel, as ie ens oan zien eiges de hand
— Gesloagen had, dwoaslik versuusd ien 't verstand.
— As ie ens... 'k Wil 't weten — 'k wil 't keeren. —
Zoo'n nood
— Woar' niet 't overleven: Mien Krelisken dood!
— Toe vort dan.—Maar moeder?—Zie, 't sloapen is rust.
— Zoo'n goejig geloat! Nog beur efkes gekust.
— Heel zuutjes geloopen. De klink van de deur.
— Veurzichtig óp—neer.—Zóo, nou 'tschuufken d'rveur.
8
't erste kiend.
En weer kumt ze buuten.
De hoagedoorn lacht
len d'oavend.
— O lachen! En geet niet de klacht
— Misschien al deur 't derpken van mond enien'trond,
— Wat Krelis ien mismoed zich eiges bestond!
— Zwieg stil; 'tis onmeuglik! Moar de angst!
En heur voet
Joagt ree deur den hof langs zien fleuren vol gloed En 't hekkentje klapt dat de hoagedorn trilt,
En de bluumekes vallen as sneevlökskes mild.
Oan 't eind van de lindes, bij 't arf van boer Toon, Woar Krelis hum dient veur den kost en goed loon, Doar steet nou mooi Rika, deur 't elshout gedekt, Heur köpken al turend, noar 't arf uutgestrekt.
— Ze ziet____
Nee____ Joa toch!
Lieven Heere is 't wel woar..?
— O zeker, 't is Kreel. En God-lof, 't wordt nou kloar:
9
't ersïe kiend.
— Heur vreeze was slecht, 't Bang gemoed het weer vree,
— Bedroefd mag ie wezen. Moar zundig.... Nee! Nee!
— Kiek, 'thoenderhokuuttroojend/toognoar den grond,
— Zoo geet ie langs 'tveurplein: den put halfien'trond;
— Den heujbarg veurbij; 't vonder over. — Wat wil
— Wat zuukt ie bie 'tkarnhuus?-Veur't roam steetiestil.
— De hand boven de oogen, zoo tuurt ie deur 't glas.
— Wat ie zuukt..? Help mien God, as dat woarheid ens was
— As Triene de melkster hum 't heufd had beruurd,
— As lietde veur 't kiend hum nou toelacht en stuurt!
— Ai!____ Zie dan— doar kumt ze.
Velt plotsling de nacht
— Met lood over de oogen! De melkster ze lacht.
— Hie wenkt hoar — Soam goan ze ien 't schuurtje.
En op stond
Sleet de deur.
— O spin! had gij 't webbe in oe mond!! ?
10
't erste kienb.
— Nooit bonsde zóo 't harte. —
Veuruut! — Hier, op zied
— Van /t planken beschutting ontwaoren z' beur niet.
— Hier, 't oor oan 't beschot, kan ze luusterend stoan, —- En zien deur tic reten, al bigg'len beur troan'.
En Rika ze toeft, Moar dan____'t schiemerend oog
Vonkt op.-Heurt ze goed ? Was 't wéér glimp die bedroog?
— Geeft Krelis met beving oan Triene 't bestel
— Urn «'t 1 i e f k e nquot; te brengen zien eeuwig voarwel ?
— Joa! ))Zegheur,quot;zoo sprêkt ie: »da'k stoag en ien trouw
— ))Oan Rika zal denken. Moar »'t 1 i e fs t e as de vrouw
— Van wie ook te zien____
Nee, mien bloed geet te fel.
11
— ))U ut't darpken mo'k weg, wen t zoo'n leedwoar'enhel!'
'En schreiende lach, suust langs 't schuurken. En vort Vlucht Rika. — Moar dan schiet de kracht beur te kort. En 't vonder-leun trilt in d'r hand, as 'et riet Dat zwiebelt deur 't koeltjen oan 't boord van den vliet.
't erste kiend.
Weei1 schuilt ze ien 'et elshout.
— O Krelis a'j 't wist!
Is heur zucht. -—■
Nou schrikt ze.
— »Mooi Rika!quot;
— Uie is 't!
— Doar toeft ie. En 't oog dat meest vrindelijk lacht
— Steet star. Heel 't geloat is ien kou quot;Wienternacht!
En noadorend sprêkt ie: — »Ei kiend; toeft ie hier
— »Op deez arfstee, den ander die 'thart oe in vier
— «Doet branden? Ko'j zóólang niet keeren den gloed,
12
— ))Tot Krelis wied weg was, met rouw ien 't gemoed?quot;
En Rika, ze trilt, 't Joagend bloed vliegt ien top. Sprêk, sprêk dan! zoo drijft heur fel hartegeklop. Moar de oajem verstolt; en — 't mooi köpken ter zied, Zoo zucht ze. En heur oogen — ze dichten 'en lied.
't erste kiexd.
len 't kaemerken gunds, woar al 't oavend-gelonk Met zilveren stroalen deur 't vensterken blonk,
Sliep moeder nog vort.
En doar buuten op 't pas.
Glitsen vlochtig twee schoaduws langs 't vensterglas.
De klink ruurt. En moeder, half duttende nog, Wrieft de oogen.
— Is 't woarheid of droomend bedrog?
— Was 't Krelis wel die ze ien den witglimp der moan
— Doar ginds met den arm um beur eenigst ziet stoan?
— ))Wat! Rika____!quot;
En Krelis wil 'tkloaren op stond, Moar—'tlietkedruktsnoaks'tmolligbenje op zien mond. -—• «Best moederken,quot; sprêkt ze: »nou zeg ik geen nee, »Went Krelis, den goeje, bie vroagt er ons twee.quot;
Moar moeder begriept niet.... — Wat zeggen ze! — Wou — Den Krelis, bóar, sloof, en zoo doof nog tot...
Nou
43
't erste k1end.
O kiek mins, doar lachen ze soam! Heeretied! As gekken. — Um Moeder? — Nee zekerlik niet.
Alêvel, non vat ze 't. Och minsen, wa'n vreugd! — Stil kienders! ze kussen de muts hoar van 't heufd.
Ze lachen......tot Rieksken hoast stikkend, de bron,
Untbarstend ien schreien, erst goed luchten kon.
len 't blomhof doar sloan er de nachtegoals zoet, En binnen doar lacht 'et weer blij — en veur goed.
De moan lonkt deur't venster; en glanzend beschient
14
Ze 't poartje, oan den stoel van beur lieve erste kiend !
1873.
» V oort Aclriaan! Toe jongen voort! «De lucht wordt dik en zwart, «En moeder zit zoo eenzaam t'imis, «Denk aan haar koude en smart. »Ik vrees voor storm in korten tijd, «Zie toch dat wolkgevaart' —
»Trek jongen vlug de slee; zij voert «Ons sprokhout naar den haard.
In de hut die daar staat Aan den zoom van het meer,
Zit een vrouw, en de kou Doet de zwakke zoo zeer,
HET IJS.
En ze zucht, en ze tuurt Door een vensterruit heen, En ze klaagt: «Och hoe lang sLaat mijn Iluib mij alleen!quot;
— ))Toe Treeske, sla den schortdoek om «En neem mijn wanten, kind,
«Ik hoor je tanden klapprend gaan, ))Hij snijdt zoo fel de wind.
))En Adriaan, loop haastig toch,
))Drie uur in plaats van éen «Zit moeder Truitje ziek en koud, »In onze stulp alleen.quot;
't Is een huilende orkaan
Die — met jachtsneeuw doorzaaid —
Als een sikkel het graan,
Ginds de wouddennen maait;
Gierend zweept hij de lucht.
En van 't stulpjen zoo broos
Rukt hij schouwsteen en dak
In een werw'lende hoos.
16
HET IJS.
-- »Kom Treeske, zit op 't sprokhout neer,
»De slede glijdt toch ligt;
))Hier, neem mijn jas, en trek hem kind,
«Tot over de ooren digt-
«Toe, neem hem, 'k heh mijn hemdrok nog
))En ook de wollen das. —
»Voort jongen— moeder wacht zoo lang,
«Voort, met versnelden pas!quot;
En de moeder ontzet Kermt: »Gena Hemelheer!quot;
En ze sleept zich door 't puin, Maar geen kracht rest haar meer. Voor de hut zinkt z' ineen,
En de wind snijdt zoo fel, En heur oogen gaan dicht.
En —
Bij God heelt ze 't wel.
— «Voort Adriaan! Toe rep je wat, «Ik schuif je haast voorbij;
«Hier staat de baak, en onze hut.
17
HET IJS.
«Ligt juist aan de overzij —
))0f ben je ook moe----? Nu, zet je dan
«Maar gauw naast Treeske neer.
«Ja 't kan wel; 't gaat zelfs vlugger nu,
Maar 't is verschriklijk weer.quot;
En de vader schuift snel,
Door de liefde vol kracht,
Zijne slede over 't vlak Met de dierbare vracht.
Doch de jachtsneeuw — gezweept Door den ijskouden wind —
Heeft bij 't staren vooruit 't Oog des armen verblind.
Daar stoot de slee. En 't kraakt.
«Wat is 't?quot;
Roep Huibert: »Adriaan!
))Lief Treeske! Hemel sta ons bij!
«Mijn God, wat nu gedaan?quot;
De slede is in een wrak geraakt En Huib strekt de armen uit,
HET IJS.
Maar, 't kentel-ijs breekt telkens af, En — 't meer ontvangt zijn buit.
Door de wanhoop gejaagd Kampt de vader vol moed;
Daar..... in 't ijskille nat
Zinkt zijn leven zijn bloed;
Op het vlak strekt hij neer,
En hij tast onder 't ijs En Teeske, hij vat haar,
»God zij dank en zij prijs!quot;
Maar Adriaan, den goeden knaap, Hem hoort, hem vindt hij niet. 't Is vruchteloos of hij roept en tast En plast in killen vliet.
Reeds dekt de kilste zerk zijn lijk. Reeds vlood zijn adem heen, Hij volgde Moeders spoor.
Helaas!
Huib blijft met Treeske alleen.
Bij een puinkoop aan 't meer.
Toeft een arme; en zijn klacht
HET IJS.
Smelt ineen met den storm Die nog giert heel den nacht. En de orkaan gilt en fluit,
En hij sart: — Arme bloed, — Da's jou deel! Die r ij k z ij n, Die hebben het goed!
Als ge 't warm hebt in uw zalen Wijl de stormwind buiten giert,
Als ge uw ijs eet van kristalen, Wen de winter zege viert:
20
Denkt dan Dames en Mijnheeren. Dat, waar de aard zijn weelde u biedt De armoe worstelt bij 't ontberen, Ach, uw ijs is 't hunne niet.
-1857.
CjTimds wied in 't klein wit huuske,
Doar woont Geurt Willeros' kiend, Z: is lief, krek achttien joaren,
Zacht, olik en gezwiend;
Keert zij beur blauwe kroaltjes Noar 't glanzend zonnelicht,
Dan liekt ze krek 'en moantje,
Zoo'n oarig, rond gezicht!
«Zoo'n zachtigbeid; zoo'n____ 'k weet niet.quot;
Zeit buurmans kloeke Bart:
»Moar wonder! 't noar de moan zien »Dat moakt oe roar um 't hart.quot;
Alêvel, 't hart mocht zwiegen,
't zunneke ex 't moantje.
Went, ien Geurt Willems' huus, Viel oan geen trouw' te denken Bij armoej, ziekte en kruus. En Mieke, 't lief ken, fluustert: »Kom Bart, wês inaor tevree, «We zullen hopend wachten, »'t Lupt wis ien't eind nog mee.quot; 't Is droef!
En zie, gunds wiejer, Ien 't huus vol proal en pracht, Doar woont 'en schatriek heerschap, Moar, griemlig as de nacht;
Doar woont 'en korzel heerschap, Vroeg oud van overdoad,
'En schrik veur de enne pachter, Veur 't booi-volk ruw en kwoad; En — de eenigst die met liefde Nog oan hum bleef verknocht, Is 't kiend die 't jonge léven Den man ten offer brocht, Die, zuute min versmoajend...
22
'ï ZUNNEKE EN 'ï MOANTJE.
Moar stil, wat schiet doar ree,
Langs 't rnukend hoagedoren ,
Vort, noar Geurt Willems' stee?
Zie — onder 't streujen huudje
Met fleddrend gruunzied lient,
Doar toont 'et zonnig snuutje
Van heerschaps eenig kiend.
))Z' is mooi! mooi as 'et zonlicht,quot;
Ziet Rart: «went ziet z'oe oan,
))'t Is wel verdrêjd, a'j de oogen
»Dan niet umlêg mot sloan.quot;
Doar schiet ze vort. Bart ziet beur
len't zoal op Moor den hit.
't Schuum broest den zwarten lang-maon
Um neus en blank gebit.
En, 't roozig nételduukske
Van juffer Otteleyn,
Hie speurt 'et lang____ as 't tleddert
len 't zomer oavendschijn.
len 't letst — half roajt half ziet ie 't —
Bij 't huuske klein en wit;
Daar wipt 't rood japunken
Van 't zoal; en Moor de hit,
Ze bindt hum oan den putboom;
Zij voorts, op vlugge vuut'
'Et deurken ien. — Zoo'n juffer!
23
'T ZUNNEKE EN 'T MOA.NTJE.
■— Wat die doar binnen duut! Wi'jt weten...?
Zie — ien 't huuske,
Véur 't roam bij 't spinnewiel,
Doar zit 'en schrumplig bestje Te sloapen; de ouwe ziel!
Ze sloapt, en da's wel 't wieste, Went, woakt ze, en trooit ze 't rad. Dan toch verrunrt z'eur hand niet. Ten woar' z'en snufke vat. Z' is kiendsch. En gander, achter 'Et voal bedstee-gardien,
Doar liet Geurt Willems eiges Ziek; al 'en wêk of tien.
Zien vrouw... is dood. Zes kienders!...
Verstoaj't..... Mieke zee:
— «Bart, loawe wachten, hopen.
24
«Help moar 'en henje mee,quot;
Kiek, pas het Mieke handig Heur voaders peul geschud;
't zunneke en 't moantje.
— 't Jong volk lei z'al te sloapen En 't pakt zoo gauw den dut — Pas het z'en lêpel vuurgloed Geschept veur de ouwe sloof;
— Went zelfs ien't zomer oavend Wil Grootje 'en werme stoof — Pas het ze't al geredderd,
Of 't neigend zonnelicht Koatst deur 't losgoand deurken 'En glans op heur gezicht; En — Otteleyne groet heur. Zie, Mieke kleurt en lacht, Die Juffer 't is 'en engel! 'En zunneke vol kracht, 'En zunneke vol liefde Vol léven en vol gloed, Die weldoad brengt in kluuskes En vrêje ien zwak gemoed.
Zie toch: uit eigen beurske — Ze dee 'et al tien wék' —
Telt Otteleyne 't dagloon, En, zonder zêjeprêk.
Ze fluustert moar twee woordjes:
25
't zunneke en 't moantje.
— Wat die doar binnen duut! Wi'jt weten...?
Zie — ien 't huuske, Veur 't roam bij 't spinnewiel,
Doar zit 'en schrumplig bestje Te sloapen; de ouwe ziel!
Ze sloapt, en da's wel 't wieste, Went, woakt ze, en trooit ze 'trad Dan toch verruurt z'eur hand niet, Ten woar' z'en snufke vat. Z' is kiendsch. En guilder, achter 'Et voal bedstee-gardien,
Doar liet Geurt Willems eiges Ziek; al 'en wêk of tien.
Zien vrouw... is dood. Zes kienders!
Verstoaj't.....Mieke zee:
— »Bart, loawe wachten, hopen. «Help raoar 'en henje mee,quot;
Kiek, pas het Mieke handig Heur voaders peul geschud;
't zunneke en 't moantje.
— 't Jong volk lei z'al te sloapen En 't pakt zoo gauw den dut — Pas het z'en lèpel vuurgloed Geschept veur de ouwe sloof ;
— Went zelfs ien't zomer oavond Wil Grootje 'en werme stoof — Pas het ze't al geredderd,
Of 't neigend zonnelicht Koatst deur 't losgoand deurken 'En glans op heur gezicht: En — Otteleyne groet heur. Zie, Mieke kleurt en lacht. Die Juffer 't is 'en engel! 'En zunneke vol kracht, 'En zunneke vol liefde Vol léven en vol gloed, Die weldoad brengt in kluuskes En vrêje ien zwak gemoed.
Zie toch: uit eigen beurske — Ze dee 'et al tien wék' —
Telt Otteleyne 't dagloon, En, zonder zêjeprêk.
Ze fluustert moar twee woordjes:
25
'ï ZUNNEKE EX 'ï MOANTJE.
«Vertrouwen, en geduld.quot; En Mieke lacht; «Och Juffer,
«üoar hei'j mien mee vervuld.quot; Joa', vroeg was't oarig Mieken Al Otteleyne's lust;
Wat wier dat boeren snuutje — As 't schoon was — duk gekust. 'Et jufferken — acht joarkes,
Klein Mieke, vier misschien,
Was't oarigheid die grootste Bij 't kleine ding te zien: ütt'leentje ien mooie kleerkes,
Moar zonder gruts bestoan; De dreumes: jekske en rökske Zelfs houtren klumpkes can. Dan zat ien't juffers stuultje Lief Mieke; en Otteleyn Veul harder op 'en henkske: ))'t Klein ding was ook zoo klein!quot; Dan gaf z'eur, kuukske of parzik, Gespoard nut eigen mond;
Zoo'n parzik — wat ze smulde! 't Sap liep heur 't munje rond. Dan lei z'eur groote waspop. Met heel natuurlik hoar,
In Mieke's ei'm en steunde
20
't zunneke en 't moantje.
Den kop — die was te zwoar! Dan leerde z'eur de breistêk; Al wiejer: 't A. B. C.
Dóar had nou 't boerendernje Zoo'n groote schik niet mee. «Geduld! Geduld!quot; had toen al 't Lief meisterke gezeid;
En eindlik as ze't vatte____
Wat was 't dan oarigheid!
De kiendsheid vloog al dartiend, Moar, 't lieven van die twee, — Langs blom en distel fleddrend — Vlood met de jeugd niet mee. En, vroag ie: of geen lijën Der jonkheidsmoed verwon...? 't Licht kriegt de zon van hooger De moan glanst deur de zon.
En nou — 't is buuten lieflik, Alschoon 't ook oavond is; Dat kleverveld, wat ruukt'et, En 't wiendje wêjt zoo frisch.
Joa, 't zunneke dook onder,
- Bart het heur gloed gezien,
27
'ï ZUNNEKE EN 'T MOANTJE.
Moar ook, hie toeft nog gern wat len't blanke moaneschien:
«G'en-oavend Mieke,quot; zeidie:
»Zoo loat nog op quot;et pad...?quot;
— 't Was krek of 't liellik dernje Wat onder 't vurschoot had.
»))Och joa,quot;quot; sprak Mieke rnuuizoam:
»»Vrouw Huiberts oudste kiend,
»))Zoo heur ik, mot van oavond
»))Ten volle al zin bediend:
»»'k Goai..— «Welzeit Bart, »'t is oarig
»Da'j nou ien't Roornsch geleuft!quot;
En zij: ««len 't hart hei'j liefde,
»))'t Geleuven zit ien 't heufd!quot;quot;
Vort was ze.
En gnnds, woar 't lè,ven Den dood kiekt ien't gezicht;
Doar schiet de moan deurt 't venster En stroalje op 't zieke wicht:
En — de eigen stond kumt Mieke Heel zacht ter woning in, | Um roajend troost te geven,
— En meer — oan't droef gezin.
En, as ze't zieke kienje
Op 't bleike wengske kust.
Dan heurt ze 't — oa-jemhoa-len.
28
't zunneke en 't moantje.
Heur — zuutjes, heel gerust. En, as ze 't ijlings boodschapt. Dan giiensteren heur troan', Zoo, as doar buuten glienstert. De volle blanke raoan.
Sinds 't oavond die'k oe meldde, Zag driemoal twoalef keer,
De volle rooan in stoatie Op 't vrindlik derpke neer.
Ens zag ze — 't was toen weinter — Vlak noast de kleine kark.
Krek bij den dorren treurwilg, 'En pasgehouwen zark,
Heur schiensel kantte starker 'Et noamschrift ien den steen;
Doar rustte 't korz'le heerschap, En had er 't riek alleen.
29
't zunneke en 't moantje.
Ens zag de m o a n — 't was zomer — Doags had de zon 't gezien — 'En mins, vol dank ien 't harte, Hersteld noa bitter lièn.
Doags zag de zon hum ploegen, En — toen de moan hum vond Op 't benske buuten 't huuske.
Weer vroolik en gezond,
Oan beije's kant 'en lieve,
Hiér 't oudje — en Mieke dóar.
Toen sloeg Geurt Willems 't oog op En, nam de pet van 't hoar;
Greep bestjes hand — die meinde: Geurt kwiem vou d'Oost weerum — En kuste 't lieve Mieken,
En 't kiend wel tienmoal hum.
Ens, 't was toen gruun ien 't veurjoar, De moan zag flauwkes neer,
— Geen wonder went de zon scheen, 't Was overdag, mooi weer —
Én zon én moan, ze zoagen:
Twee moagdekens gezwiend Op 't pad, d'Een was 'en julïer.
30
't zunneke en 't moantje.
En de andre 'en boerenkiend; Ze liepen 't karkhofs-loantjen, En — 't hek straks iengegoan, Was 't bij 'en zwarten eerdhoop Dat ze eindlik bleven stoan.
Stil groef lief Mieke 'eu kuultjen len de eerd, met eigen hand;
Deur Otteleyn wier 't struukske Van witte roos' geplant,
Went, Grootje die hier rustte. Schoon droevig kiendsch in 't lest. Was altied kiend in 't kwoaje. Nou kiend in rein gewest.
En, toen die twee weer togen Deur 't poadjen no ast de kark, Blonk doar 'en troan ien 't zonlicht En — viel op kou wen zark.
Krek driemoal twoalef keeren Had dan de volle moan, — Ien Mieke's oog — vlak boven 'Et huus van Bart gestoan;
't Was o zoo'n mooie mergen. De Mei-zon stroalde ien gloed, En heel 'et Bêtuwsch derpke
31
't zunneke en 't moantje.
Had blijheid ien 't gemoed; Ge zoagt er vlag en wimpel, 't Jong-volk te peerd; gesierd Met lient en strik. Gunds lovers Deur de eereboog geslierd.
't Was feest!
De dom'nei trok zich 'Et gladste bef ken oan,
En vroeg was burgemeister Noar 't roadhuus al gegoan.
Lang mosten twee doar wachten, Moar nou, doar kwiem de stoot! Veurop, tien blauwe korrels;
Jong minsen, wa'n getoet! En noast de koets met vierspan. Riep 't al met blij gezang;
»Veur Otteleyne en de ecbtvrind, ))Gods zégen! levenslang!
«Hiep hiep hoerab!quot; En de ouwen Ze knikten blied te moe':
))Joa joa, noa zóoveul strijens »Kumt heur die glans wel toe.quot; En o! ze wiesten 't zeker.
Dat ze ook as landheers vrouw Wel over 't derpke lichten En zêgnend woaken zou.
32
't zunneice ex 'ï moantje.
Oan de eigen oavond ging doar — Bestroald deur 't licht der moan — Mooi Mieke, en ielkreis keek lienr 'En andre minzoam oan.
»Van doag, mien beste schatje,quot; Zei Bart met zuut gesnap:
»Was't wél ien kark en roadhuus »Twee vliegen in een klap ;
»Moar zeker, liefste wiefken, ))Oe trouwe oan Grootje en voar, ))Za'k oe as man vergelden,
«God help' mien ! lange joar!quot;
En — 't poartje trok op huus oan. Noar eigen hof en heerd;
Bart weet wie Mieke handig Bestiering het geleerd:
't Lief zunneke Otteleyne! —
Straks brochten z'eur 'en mik. Ze zullen 't alle joar doen Van zeuven pond — zóo dik De dank die most toch spréken.
En zie — Pas trooi 'et poar Heur neije huuske binnen
33
3
't zunneke en 't moantje.
— Wat was 't er helder , kloar! —
Of, onder 't boeren völkske
Dat nog wat jolen zou,
Kwiem 't Roomsch arm-kiend noar veuren,
En booi der jonge vrouw
Heur ouwers dank: 'En potje
Met room zoo wit as schuum,
En, schoon er niet veul ien was:
't Hart, was as 't potje____ruum!
't Is nut!
Moar — zon en moantje Ze bleven ien heur stand:
Ze rezen en ze doalden,
Altied krek in 't verband; 'Et moantje kiekt noar 't zunn'ken, En wat ze kriegt van 't licht. Dat loat, z' op tied, weer scbienen; 't Is mooi, moar ook heur plicht. En, dat 'et zoo kan wêzen
Ook bij de rninsen klein____
Stil — 'k zie ze guilder kuij'ren Vrouw Mieke en Otteleyn; Ze lachen!
34
't zunneke en 't moantje.
35
En gunds wiejer,
Sprêkt Bart, lief Mieke's vrind: »Ku'jt zunneke niet wezen »A'j dan moar 't moantje bint.quot;
April 1864.
^NA/at Willem van 't blommeke zeit.
JVlooi blommeke wat bi'j toch lief,
Wat kiek ie toch minnig cu oarig,
Ge lacht er da'k lust kiieg um 't net zoo te doen,
En 't is er rondum oe zoo bloarig.
Mooi blommeke wat ruuk ie zuut.
Van wit en van rood bi'j gemengeld,
Al kiek ik in 't rond — nee — ik zie d'r als gij
Geen ranker en béter gestengeld.
Mooi blommeke vervelt 't oe niet Doar altied te stoan bij 's geileken?
WAT WILLEM VAX 'ï BLOMMEKE ZEIT. 37
Ge ziet er oe zusters moar anders ook niet, D'r velt o zoo veui nog te kieken.
Mooi blommeken ik pluk oe af ...
Wat mein ie— cla'j korter zoudt lleuren?
Geen nood. En alèvel ien 't kaemerke gunds Doar spréken ze starker oe kleuren.
As 't sturmen goeng— hier ha'jt dan kwoad, Bij mien zal de weind oe niet deren,
Varsch woater dat hoal ik oe iederen dag, In 't venster ku'j mooi figeléren.
Mooi blommeke wat bi'j toch lief,
Wat kiek ie toch minnig en oarig;
Ik pluk oe — moar erst nog 'en bietje geduld,
Erst ploatse gezocht en oe 't blomglas gevuld.
En dan -— 't wordt um 't hart mien zoo roarig.
1861.
Ik bin moar 'en errebeidsjongen, Meesttieds met geen cent ien de zak, Geen ouwers, geen bruurs en geen zusters, Verrechtig nog korts ook geen dak.
Ik bin moar 'en scbrumpelig kerlje, Ze zeggen as pompwoater scbroal, Pokdoalig en lillik van tronie,
Kleedoazie — zoo'n klein bietje koal.
Ik bin moar 'en errebeidsjongen,
'k Dien Hannes den boer op zien land,
DE ZIENDE.
39
Boer Hannes die geeft er de kost veur; Boer Hannes het schoon zien verstand !
Boer Hannes! wa'n mins tegen ikke: Hie 'n os; ik 'en mugske, niks meer; Heel riek, joa, schatriek mot ie wêzen, Hie zit wel 'en duum-dik in 't smeer.
Boer Hannes, wat hei'j toch 'n bouwing! Wat bargen vol heuj! en wat vee! Wa'n land! en wa'n korn op oe zolder! En 't mot — as ie starft — moar ieu twee.
Jong minsen, wat hei'j tocb van alles; Moar, wa'k er nog 't mooiste van viend — 'k Wor allied zoo roarig en olik — Boer Hannes, 't is Mieken oe kiend.
Mooi Mieke, wa'n droessig poar eugskes! Wa'n stemmeke zuut in oe mond!
DE ZIENDE.
Niet een geet zoo helder en proper, Al zuuk ie de Bêtuw ook rond.
Mooi Mieken! Och, loa'k er van zwiegen — Ze vreit er niks preutsig of stief; En — stekt ze soms 't munje noar veuren, Dan is z'as 'en engeltje lief.
Dan kiekt ze zoo minnig en oarig, En lacht z'ien 'et vrolik verschiet, Dan roept ze: «Gelukkig za'k wêzen Met Kobus!quot;
Nee, ikke hiet Piet.
Ik bin moar 'en errebeidsjongen, En lillik, en moager, en koal; En Hannes, boer Hannes de dikke, Het alles nog meer as rejoal.
Moar, vroag ie of ik hum benije Zien landes of hofstee misschien?
40
41
«WISS
DE ZIENDE.
Och nee, as Gods zunneken opgeet, Kan ik — krek as li ij —■ alles zien.
Ik zie dan: de hoeve en de bargen, En 't vee dat zich dik vrêt ien 't land; De peerds, flinke ruins, veur de woagen In 't tuug; alles kloar as 'en brand.
Ik zie gunds hoe Tennis de schêper De schoap' op de diekhelling huujt; En hoe rondum Hannes priëelken 'Et rood kamperfuulieken blimit.
Ik zie, en ik kan 'et en mag 'et:
Mooi Mieke, met bloozend geloat,
Gunds lochtig oan 't karnen van — tjing-tjong. En 't vuutje dat tript op de moat.
Boer Hannes, da's alles ou hebben , Ou alles, geen voet gronds veur mien
DE ZIENDE.
Moar wa'k er van heb. kiek dat heb ik, Ik kan 't met kloar oogen zien.
En Mieke...? Nou geet z'ien 't priëelke; En Kobus. Ine kumt beur op zied;
En ikke — ik stoaj hier ien 't duuster,.. Ze kussen... en kibbelen niet.
En beur... Kobus zeit: «Mieke, liefste, ))Ge wordt gauw gelukkig met mien.quot; En ikke... ik bid van den Hemel:
Da'k ze altied gelukkig mag zien.
Ik bin moar 'en errebeidsjongen,
Ze zeggen as pompwoater schroal,
Moar — wat mien ontbrekt ook in 't léven Mien oogen die hebben 't rejoal!
Febr. 18D9.
42
D e wereld is iedel en proalziek altied,
Moar iedel en proalziek is Janboer niet:
«ledelheid der iedelheên en niks van weerde,quot; Zoo sprêkt ie, as Soalemo — ien 't vet der eerde.
))Ochquot; — zeit ie, die 't zuukt ien kleedoazie of proal Die is't ien z'en harssens al wonder schroal.quot; Signets en harlozie, hie zon ze niet droagen,
Moar... voaders verstarf! en.. 't zou moeder mishoagen!
Joa, dat ie den chais kocht, den duurste, da's wis, Moar 't sprêkwoord zeit dat duurkoop goejkoop is;
ACHTERDEURKES.
En — 't peerdstuug dat het ie met koper beklonken, Veur starkte en sekuurheid, moar niet um te pronken.
Boeh! Wat pronk liiet doar het ie 'en hêkel oan, 't Is meer as kleingeistig um swiet te sloan.
Moar — dat hie neimodiesch 'en veurhnus liet zetten: Léven en loaten léven — mo'j óok op letten.
Harbarg loopen! nee. Janboer houdt er niet van, 't Is koarten, drinken, 't verstand ien de kan. Hie zou d'r nooit heergoan, was 't niet ien't vertrouwen. Dat éen verstandig woord, veul tegen kan houwen.
En dan ien die kroeg! ielk zwetst op eigen vee Asof dat 'et best was. Jan duut niet mee,
Moar zal um 't gesnoef en die duuvelsche kuren, Zien schoapen is noar de tentoonstelling sturen
Die meint dat ie op 't medalje — as erste pries — Hooveerdig of gruts wier, is van de wies.
Hie loat'm moar kieken—nou 'tsnoevenmost zwiegen— Dat 'n ander deur Ij u m den prikkel zou kriegen.
44
ACHTERDEüRIvES.
Siends 't veurhuus kloar is, hieng 't meclaljc over't raam len 'en liest, op 't lofschrift met Janboers noam. En, sclioon ie van de uutstalling nooit het goliomven: Ge mot al wat daen.went... die vrouwen, die vrouwen!
Niewoar? Janboer die lèit moar veur anderman! Evel, 't zekske ien de kark weet dear niks van, Went as 't hum wakker klingelt bij 't liefdeprêkcn, Dan vuult ie 'en lége hand in z'n binnenst steken.
Moar Janboer begriept ook ien goed verband , Dat de luiheid te voejen is onverstand;
En, dat 'en Kristenmins die zoalig wil starven, 'Et geld dat ie spoarde den no as te loat arven.
quot;Welbegrepen, hiew Janboer, zooveul ie kos.
Bij al z'n doen, 'en achterdeurke los;
En 't zeggen is dat ie lêft ien 't stil verhopen: Dat de hemel ook zet van die deurkes open.
Julie 1803.
45
mieke's bepeinzing op 't hooiland.
Ano ! kwak! doar lig ik, En wie dat ook proat... Ge vuult oe — a'j muu bint — len 't heuj lang niet kwoad.
De hand' boven de oogen, De been' wied gestrekt Erst êfkes — hê minsen! De lêjen... gerekt.
47
........... P 1 Wi'iii iliriiViilFWiMii1 quot;ïrquot;' Ti...... quot;gt; i'I'
DE RIJKE.
Geen wonder: ik trok al Urn drie uur noar 't laad, En had er de goavel Egoal ien de hand.
Tien karvracht' geloajen: Stêk op, altied weer; En 't zunneke brendt raoar Toezoers op oe neer.
Eén dink is wel oarig: Kumt Piet um 'en vracht, Dan striekt ie mien egoal Um 't kinneke — zacht!
Dan fluustert ie zuutjes, En proat ie heel stil, Van dinger — die'k èvel Niet weer klappen wil.
Piet mag mien zoo gern, en Ik hum niet te min,
jiieke's bepeinzing op 't hooiland.
Ano ! kwak! doar lig ik, Ea wie dat ook proat... Ge vuult oe — a'j muu bint — len 't heuj lang niet kwoad.
De hand' boven de oogen, De been' wied gestrekt Erst êfkes — hê minsen! De lêjen... gerekt.
DE lil,IKE.
Geen wonder: ik trok al Um drie uur noar 't land, En had er de goavel Egoal ien de hand.
Tien karvracht' gcloajen; Stêk op, al tied weer; En 't zunneke brendt moar Toezoers op oe neer.
Eén dink is wel oarig:
Kumt Piet um 'en vracht, Dan striekt ie mien egoal Um 't kinneke — zacht!
Dan fluustert ie zuutjes. En proat ie heel stil, Van dinger — die'k evel Niet weer klappen wil.
Piet mag mien zoo gern, en Ik hum niet te min,
47
DE RIJKE.
Dat dee ik, al streek ie Mien nooit um de kin.
Went knap! joa knap is ie, En vroom van gemoed, Moar niemendal thuus van Wa'j geld nuumt of goed.
En ikke — twee ringskes, De kleeren veur 't lief. Da's heel mien bezitting En heel mien gerief!
Kom, sloapen!
Wat heur ik...? 'En kar op den diek...?
48
Woar? Grunds? Nee geen kar die Zoo'n leven ooit miek.
Nou zie'k et: de woagen En perds vair de b'ron
DE RIJKE.
49
Wat glienstren die roaj en Dat tuug ien de zon.
Wa'n voart! Harrejennig! 'En uur in 't kertier ... Dat sjokst er moar altied Weer nut veur plezier.
Dat voart er, en lêft er Moar zonder verdriet. Altied motten warken Dat kennen ze niet.
Wie zin d'r... ? Loa's kieken... De b'ron achterien,
Mavrouw zit vlak noast hum, Nou kan'k 'et kloar zien.
De freule ien 'et spierwit, Blauw lint op 't gemoed.
4
DE RIJKE.
'En zon-perrepluuke Vlak boven d'r hoed.
Ze voart achteruut, en Ze proat met 'en mins... Die liekt wel 'en keuning Üf zeker 'en prins.
O meuglik: de nêf Die bij 't peersvollek leit, En riek is, en nou noar De freule bier vreit.
Veurop— bê, 't is werm Veurop, noast de knccbt, Dear zit ie... de jonker. Zóo liekt ie niet sleebt.
Wat zit ie permandig, Met leidsels en zwiep;
DE RIJKE.
'k Wou dat ie is umkeek, 'k Dee krek of ik sliep.
Nou duut ie't! Doar snort ie Veurbij.
Zag ie mien... ?
Knap mins! 'k Het er zoo toch Niet veul hier gezien.
Wa'n zwart hoar; wa'n knével, En proper ien't pak;
Ens zag ik: 'en echt goud Harlozie op zak!
Toen — joa, 't was toen Poassen. En 't heugt mien nog wel,
Hier brien op de weerdes En poas-vuurke — fel!
Toen kwiem ie d'r ook can, Eu bleef woar ik sting.
51
DE RIJKE.
En zei: »Allo Mieke «Ik ook ien de kring.quot;
Toen nam ie — niks grutsig,
Mien hand; en veur goed,
Doar goeng 'et! en 't poas-vuur Wier heller van gloed.
Ik weet wel, toen het ie «Mooi Miekequot; gezeid,
Meer niks.
Niemand heart of De jonker al vreit.
Dat heurde geen mins nog. Ik ook niet.
Moar mien,
Mien nuiimde ie mooi Mieken!... — Onneuzel misschien.
't Zou toch kunne wêzen Dat... Nee, malleproat.
52
DE RIJKE.
Moar, as ie.... Dan wier ik Brenes langs de stroat!
Dan wier ik Mavrouw, en Dan droeg ik, venr goed, Ook spierwitte jekskes En lint op 't gemoed.
Dan zette ik 'n hoed op, En nam venr de zon, 'En zied perrepluuke, En ree wa'k moar kon.
Dan ha'k er 'en koamer Vol pracht op 't kastêl; Nou niks as 'n vlierink Krek boven de dêl.
Hè mins!____
Kom, loa'k sloapen.
53
DE EIJKE.
54
't Is béter____
Ai! auw! Den diestel die prikt heur! Haruut! allo gauw!
Zóo vleit 'et.
Woar was ik?... Joa 'k bin er alweer: Brenes! — Nee te sloapen Dat kan ik niemeer.
Niet kunnen? Ge moet 'et A'j heug bint van stoat, Ge sloapt dan tot 's mergens Wel negen uur loat____
Doar zou'k niet van houwen Went, wa'j dan ook ziet. Mooi zunneken opgoan, En dauwdröpkes niet.
DE RIJKE. 55
En dan — 'k heur 'et proaten, 's Nachts twoallef — een uur, Dan zitten ze doar nog; Hoe kan 't op den duur!
Mien oog', mins, die trekken. Urn tien uur al digt En schiemert mien alles Als dol veur 't gezicht.
En — kon'k dat al rooijen
Wat dee'j'k overdag____?
Joa, ik weet wel dat heujen En karnen niet mag;
|
I 1
En schuren en warken In huus of op 't veld, Kos óok niet. went dóarveur Ha'k als te veul geld.
Moar wat dan...? 'En mins duut Toch wat veur verzet;
DE EIJKE.
En — niks kan'k as stoppen Met zwarte soajet.
En neêjen____dat geet heel
Niet vlot van de hand; Nee, karnen kan'k beter. En warken ien 't land!
Alêvel B r e n e s!
Moar
Ze proaten d'r fi'ans:
50
Bezeer en bezwoar. Nee! Die proat bin'k niet mans;
Ze lachten mien uut, en Dat ha'k toch niet gern. Niet een die zal lachen A'k staoj oan de kern.
En, as ie is goeng — 'k mein De jonker, mien man —
DE RIJKE.
En zei; «Mieke, liefste, »'k Zal schrieven wa'k kan,
»Moar gij mot ook schrieven »Met pen en pampierquot; — Ik kreeg 'et te kwoad, went Dat spul kan'k geen spier.
Brenes____? 't Is niks meklik!
En dan, veur vermoak____?
Duar speulde ik z'n léven Geen ring op den hoak.
As 't herfst is, geen snijton Met liedje en gelach.
Geen broaj-appels, heit uut De vuust, wa'k zoo mag
En voader en moeder. En al mien's geilek..?
DE RIJKE.
Mee loopen____? Dat kos niet,
'k Was heurluu te riek.
Nee — 'k moet er niet wezen, 'k Hou veul van de raien'. En Piet? 'k Zou dan hum ook Mien léven niet zien!
Dat wi'k en dat za'k toch! Geen die'k er zóo mag,
Went vroom, mins, dat is ie. En knap ook van slag,
Mien Piet!
Zie, doar kumt ie. Wa'n gloed in mien wang. ■ Hie lacht.
'k Wou wel lachen Noast hum lêvenslang!
58
BE RIJKE.
59
Aug. 1860.
Kom hier moar mien jungske, Gunds heur ik niet. Kiek, Met ou bin'k ien 't léven De wereld te riek!
Een rijmertje ging er den Haag rond,
't Was lente en een zonnige dag,
't Riep alles: «Ziellier wat ik mooi ben!quot; En — 't was dan ook mooi wat hij zag.
't Was mooi! kom, hij zal 't u vertellen Naar waarheid; geloof hem maar vrij Zoo'n enkel klein llikjen of strikje.
Nu ja, dat borduurt hij er bij.
Hij zag dan, langs vijver en grachten, 't Geboomt' in zijn lieflijksten tooi,
OF HET MOOI WAS?
61
Omlooverd met duizende blaadjes,
Heel klein nog, lichtgroen, o zoo mooi!
De windseltjes die zich ontsloten
Ze hadden die blaadjes bewaard; Zoo gaat het: Een kus nog bij 't scheiden. Dan vlokken ze zachtjes ter aard.
Maar zie toch, bij 't malschgroen daarboven
Wat pracht ook van kleuren omlaag. De bloemmarkt ze jubelt in 't zonlicht: «Komt menschen eens kijken van daag!quot;
))Ei kiest ons!quot; zoo roepen de rozen. De graniurns: Ziet ons toch aan!quot; . De teerblanke lelies der dalen
Ze fluist'ren: «Hoe! laat ge ons hier staan?
Het rijmertje weet niet te kiezen, 't Lacht alles zoo schoon en zoo blij,
OF HET MOOI WAS?
In 't letst schier verliefd op de lente — Kiest hij zich, een zoen van de Meij.
Maar ginder wie gaat daar zoo langzaam
Langs huizen en kleurenpracht heen, En kiest er van bloem' en bouquetten Ja zelfs van de schoonsten niet een?
Zie, 't is een nog jeugdige vrouwe,
Aanminnig en zacht van gelaat,
Haar kleeding is rijk, maar heur lachje Getuigt van nog rijkeren staat.
Ze heeft zoo wat moois! Niets ter wereld
Is schooner dan 't dierbare wicht. Dat onder een sprei wordt gedragen.
02
Vlak naast haar — ))altijd in 't gezicht!quot;
«Wacht Hanna,quot; lispt zachtjes de dame: «Die sprei—quot; En het kopje komt bloot.
OF HET MOOI WAS?
03
» «Lief kindjie!quot; quot; zegt eene in 't voorbijgaan. Mevrouw wordt een roosje zoo rood.
En — als zij daarginder die zegster
Een muurbloem bepingelen ziet, Dan haalt ze haar beursje te voorschijn, En......hoort nog wel tienmaal dat lied.
Het rijmertje ging door de straten.
Wat toonen die winkels een schat Van zijden, shawllongs en satijnen. Van lieten en 'k weet al niet wat.
Hoe glimmen pendules en vazen;
Wat zijn toch die kunstplaten mooi, Om Paaschtijd veel heilige zaken. Nu dames in lichtigen tooi.
't Is voorjaar. De bruidsuikers lachen In 't rood-groene lint. Koelend ijs
OF HET JIOOI WAS?
Lokt brandende hartjes. En Aaltje Vent ginder haar wit-rood radijs.
't Roept alles: »Blijft vrienden eens kijken,
«Iets mooiers toch kunt ge niet zien.quot; De maagdekens slechts kijken voor zich, Uit pure discretie — misschien.
Maar, onder al 't jolig gewemel
Van menschen, en 't lustig gerij, Schiet zachtjes een dametje en heertje Den prachtigsten winkel voorbij.
Ze gaan — neen, dat winkelraam lokt hen;
Ze toeven, en zien er eens in.
64
Bekijken — elkaar in den spiegel, Met oogjes die stralen van min.
En, loopen ze straks weer met lachjes. Altijd in het drukste gewoel.
OF HET MOOI WAS?
Dan gist men: Dat paartje op lam reisje, Vertoont zich, met zalig gevoel.
Het heertje vertoont er de liefste Van al de mevrouwtjes. En zij, 't Mevrouwtje van zeventien lentes, Vertoont het gemaaltjen er bij.
Het rijmertje ging al weer verder,
En zag — 't is historiesch, zoowaar —-Niet ver van een ouwerwetsch poortjen, lu 't zonnetje, een wonderlijk paar.
De een leek wel een zeeman: kort, knoetrig,
Verbrand, met al grijs in den baard. De tweede, een pokdalig klein vrouwtje,
05
Heel mager, stijf, stram, hoog bejaard.
De tuitmuts staat stijl in de hoogte. Haar rokje van achter gewipt.
OF HET MOOI WAS?
GO
— Wat loopt ze ook erg krom — toont u beentjes Als houtjes, en puntig getipt.
Het bestje — misschien is ze honderd —
Ze schijnt wel het levend portret Der ga' van vriend Hein — op z'n zondags — Maar komt ie... dan geeft z'em belet.
«Belet!quot; 't is als spreekt zoo haar lachje:
«Wel mens, 'k gaf en ander kwatier; ))Och hechie! na zeven jaer vvachtens «Is Pieter m'n jongen weer hier.
«Dit is ie... 'et kind wordt pas zestig, «Maer mens-lief hij heit wat gezien, ))In d'Oost zag ie vliegende visschen, «En boomen vol appelesien.
))Nou! vraeg 'et 'em zelvres. 't Is waerheid; »Hij schreef 'et me heel uit Jepan,
OF IIEï MOOI WAS?
»Die brief, 'k las 'em trouw iedren avond, ))De vouwtjes die sleten d'r van.
»Hier is ie, m'n jongen, m'n eenigst!
»Een baes hé! En 'k heb 'em nou weer. ))Op 't hofïie — hij is er nies groos op — «Daer zeggen de buurtjes; m'nheer!quot;
[Iet lachje om de kaak van het bestje
Vertelt nog meer van haar Piet,
't Zij waarheid — maar, dat hij niet grootsch is; Neen oudje, wij glooven dat niet.
Ei zie maar, zijn donkere kijkers
Ze glinstren, en spreken wel luid Vol trots van zijn moeder: »Da's kost hé... ))Ja vast, als aan boord de beschuit.
«Toen 'k uitzeilde dacht ik: Genachtsaam! »'k Zie ouwtje daarboven je weer,
07
OF HET MOOI WAS?
08
))Maar larie! zoo'n taaie die fopt je, »Ze zat er war vast in d'r teer.
»'k Zei straks: Kom. je mot er reis kuij'ren
»De sloot zei: Dat gaat niet meer kind. «Maar nou, zie — noem jij 'et lave eren «Ik zeilen, en vlak voor den wind.
«Ja, landrotten, blijft maar reis kijken,
«'t Is zeker wat buitengemeens, «Zoo'n lentebloem zie je niet dikwijls, »Ze bloeit om de honderd jaar ééns!
«Goed Moertje, pas op! Niet te haastig,
«Leun liever zoo veel als je wil.quot; En, strompelend gaat het al verder. Straks staan ze ook in 't zonnetje stil.
En 't krukje der vrouw wijst naar boven, —■ Misschien naar de boomen in 't blad,
69
Misschien ook naar Hooger — ze zegt iets, Maar 't rijtnertje hoorde niet wat.
Hij hoorde het niet, maar hij keerde
Naar huis, met een vroolijk gemoed. Het leven vertoonde hem bloemen. Precies als de lente dat doet.
Doch, lachten én bloemen én 't leven
Hem blij toe in 't glanzende licht. Hij vraagt ook: Wisclit lijden geen lachjes. Gaan 's nachts—niet veel bloemekens digt...?
Maar stil, want de lente ze jubelt,
— En 't is of ze 't antwoord er gaf: ))De nacht zal weer d'uchtend doen blozen, «En 't zonnetje kust van de rozen, «Dan zacht ook de dauwdropjes af.quot;
Een rijmertje ging er den Haag rond.
OF HET MOOI WAS?
't Was lente en een zonnige dag, Hij was er, bij 't bloemekens pralen, Tevredene lachjes ook stralen En — was 't dan niet mooi wat ie zag?
1804.
70
Joa kom, loa'k 'en bietje goan zitten, Lang kuijren dat geet zoo niet meer, En 't zunneke schient hier zoo lekker; Stoa kruksken, ik zet mien wat neer.
Da's rusten! wel jong, nou bekom ik; Dat duut er 'en mins nog is goed, Rondum ien de bluumpkes te zitten. En 't zand as 'en stoof oan de voet'.
Jong, jong, 'k kad mien léven geen plekske Woar 'k mien zoo is koesteren kon;
DE OUDE.
Moai- — toen 'k ook nog jong was van joaren Toen liiew ik zooveul van geen zon.
'k Bin oud! joa, al tachentig keeren He'k bloaj oan de boom' weer gezien,
Moar altied al mooie^, en gruuner,
Zoo gruun as van 't joar — nooit misschien.
«Verbeilding! zeit ouwe buur Harmen, »'t Is altied weer krek en allins;quot;
Moar ik zeg, dat gruun wordt al mooier, Hoe ouwer 't gezicht van 'en mins.
'k Bin oud! moar 't is doarum niet slechter, De zurgen die kniepen niet meer,
Mien kienders ze léven gelukkig,
72
Heur voader veur goed bij den Heer.
Mien Koatje, ze het er krek zeuven, Héur oudste, die rekent St. Jan,
DE OUDE.
As dat kurnt, dan bin'k overgrootje, — Wa'a oud mins niet wêzen al kan!
Wa'k bin, joa, dat bin 'k deur Gods goedlieid, En — zin ook de been' niet zoo ree,
'k Goaj zundags toch altied noar kark toe, En 't krukske dat helpt mien gedwee.
Kumt Dolmans met tweespan gcvoaren, Dan keert ie egoal wat op zied; Dat duut ie veur ouwen met krukskes, Veur springfluuters duut ie dat niet.
«He jong zin!quot; zei Ilarmen nog giester, Moar ik zeg: dat hawwe ien 't verleen. En —- jong zin kent iedere mins wel, Moar gries hoar, dat kriegt niet ielkeen.
Dan proat ie — nou mein ik buur Harmen — Van vroeger 'en béteren tied.
DE OUDE.
Moar nee, cloar kan'k heel niet mee instoan Went — 't is nou al wonder wa'j ziet.
Doar Icrieg ik — um éen dink te nuumen — Van Kee, die noar stad is gegoan:
Zoo'n g'.êsken — wear zij met heur kienders En man, krek as lévend op stoan;
Dat dink in 'en ummezien verdig Geet boven quot;en minsen begriep, Geteikend, en toch niet geteikend, Ze nuumen 'et Dagérotiep.
Was dat er ien vroegere joaren, Dan ha'k er zoo mennigen een, Die dood is, nou ook op zoo'n glêsken; Oudtieds zeg i k kos er dat geen.
En dan nog — al lês ik geen kranten, We heuren hier egoal toch wat, —
DE OUDE.
Geen peerds trekken nou meer de woagen, Moar vuurspul — tenminsten ien stad.
Gezien he'k 't niet, moar ze proaten, Van Oarem tot heel Amsterdam, Ien derdehalf uur. Hoe is 't meuglik! Oudtieds da'j 'en dag doar veur nam.
Dan zeggen ze — moar 't kan wel wezen Dat doar de vergrooting wat liegt — Da'j nou langs 'en iesder kunt proaten Zoo wied a'j moar wilt, krek of 't vliegt.
Ik mocht er beveurbeild is vroagen: Hoe geet quot;et Cornelis of Mie,
Dan heur ik — zoo zonder da'j 't zien kunt Uut Zutphen weerum: wat en wie.
Dat alles dat he'k moar van 't zeggen, Wa'k hier zie, dat zeit nog veel meer,
DE OUDE.
70
Oudtieds zonk de kar ien de kleiweg, 't Rolt nou over griendwêges heer.
Dan sprêkt ie — nou mien ik weer Harmen Van onrust en duurte over 't land;
Moar ik zeg: Wel menneke, gleut toch Niet alles wa'j lést ien de krant.
Denk Harmen, — dat zei 'k hum nog giester Denk dan is oan vroegeren tied.
Toen hier de Fransoos ons temtierde En 't mansvolk moar doodvechten liet.
Joa, 'k weet niet hoeveul nut de Bêtuw In Rusland krepierden van kou. En hoeveel d'r uut is gegeven,
Allinnig veur pluksel en rouw.
Denk —■ zei 'k hum, denk toch oan dat alles En duurte! Mins, sprêk met verstand,
DE OUDE.
77
Wat kostte de sakker en koffie Toen hier de Fransoos was ien 't land?
Toen! toen kon geen mins ze betaolen, En nou — 'k drink ze driemoal per dag, De koffie ze proat as ze pruttelt, En ruuken! jong, wa'k ze gern mag.
'k Bin oud, moar, 'tis doarurn niet slechter, De kienders die he'n mien besteed, En dukkels ook kumt er een kieken, En vroagen hoe 't moeder hier geet.
Dan zeg ik: Wel Jan, of wel Koatje, Of wie ook — Goddank nog gezond,
'k Heb meer as 'en mins hier kan vroagen, En nou al krek tachtig joar rond.
En — kan 'k 'et dan beter nooit kriegen? Joa, 't zunneke lonkt met zien oog:
DE OUDE.
Wa'j goeds hebt dat kumt er van boven, Wat goed is dat keert noar urahoog.
En boven____joa, Boven is 't reiner,
Maar hoe____? Zie dat weten we niet:
Oan God hier moar dank en moar eere. Kom, krukske, 'k verbeuzel m'n tied.
jJoapik Peter Van Huunse op de zuivere brulleft van den dommenie Van Randik.
D e predikant van Randik vierde met zijn beminde gade in Oogstmaand des jaren 18.. de zilveren bruiloft. Reeds vroeg in den morgen wapperden de vlaggen van het pastorie-gebouw, en na een hartelijke ontvangst van betrekkingen of vrienden die van elders waren gekomen, reden de feestvierende echtelieden met hunne gasten naar den zoogenaamden »Berg.quot;
Daar, in de schoone natuur, en later aan den sierlijk getooiden disch, genoot men een gepaste vreugde, en menig hartelijk dichtstuk, of feestlied met accompagnement van een goed orkest, verhoogde de blijde stemming van den dag.
80 J O AT'IR PETER VAN ULLNSE OP DE ZILVERE
Het zal zoo omtrent negen uren in den avond zijn Geweest, dat een man in een blauw linnen kiel, met een pijpje in den mond, de versierde feestzaal binnen stapte, doch aldra door een der tafelbedienden met de woorden: ))Hola vrindje, je hoort hier niet, werd tegengehouden. De man in den kiel liet zich echter niet afschrikken, maar zag, na zich uit do handen van den knecht te hebben losgewerkt, verbluft over de tafel die met lijne vrachten, taarten, noga's en prachtige bloemen was bedekt, en gaf eindelijk zijn hart lucht in de volgende woorden, die echter van tijd tot tijd door den ceremoniemeester werden afgebroken.
De Boer.
»Wel zien léven, wat 'en toafel, Wat 'en glans, en wat 'en pracht! Toerten, blommer, kallebassen;
En van 't glaswerk wat 'en vracht! 'k Docht — met riestebrij en stokvisch Doen ze 't zeker. Moar zóo'n swiet! Jong, da's oarrigheid. En licht! mins, 'k Zag 'et zóo z'n léven niet.
Hij wrijft zich vergenoegd de handen.
BRULLEFT VAN DEN' DOMMKNEI VAN RANDIK. 81
De Cei'emouie meester.
Ho! wat mot-je?
]) e Boer.
Mot-je...! Och heerschap, 'k Bid oe kiek moar niet zoo kwoad; 'k Zeg oe umraers, da'k van Rand ik Bin gekommen. — Woar 't op stoat...? Is de dommenei te spreken?
Is ie hier niet? —
De Ceremoniemeester.
»....... Maar je bent...
De Boer.
Krek woar 'k wézen mot. Doar zit ie; En zien vrouw almee present.
Tot den zilv'ren bruidegom.
Nou, 'k zie blied da'k oe mag treffen. Went, op 't feest da'j viert van doag, Mo'k oe zeggen____
ü
82 JOAPIK I'ETEE VAN HUUNSE OP DE ZULVERE
De Ceremoniemeester.
Kom, vertrek-je...? De Boer.
Hier hei'j 't antwoord op de vroag!
Hij neemt plaats.
Heur ie, 'k wil den d o rn'n e i spréken; En 't is hie r niet kwoad van doen.
Voorts da'j groag noa 't lange loopen Rust, dat vat oe ouwe schoen!
Met verheffing.
Weetje, 'k woon in Huunse, vrinden,
Moar 't belang van vrouw en kiend Dringt mien noar 'en and're hofstee,
Woar — goed warkend — wordt verdiend. En, umdat zich krek ien Randik 'En okkoazie prezentiert —
Tot den Ceremoniemeester.
Moar da's nog geheim, begriep ie.. Kom, 'en slukske, a'j 't permetiert.
Hij neemt een ingeschonken glas champagne.
Afgestamde groote gloazen!
BRULLEFT VAN DEN DOMMENEI VAN RANDIK. 83
Moar toch geet er weinig in,
Doar zou Thijs veur geen drie centen Kloare, mee te vrêjen zin.
Drinkend.
Wa's dat? — Bier? — Now he'k alèvel! En zoo wit as brandewien;
En zoo zuut. — Loa'k nog ens pruuven. — 't Vliegt mien in de neus! —
Misschien Zu'j wel vroagen: Moar wat wil ie? Nou geduld, 'k begin op stond,
Erst mok van dat ding 'en stukske...
Neemt een stuk taart.
Dat smikt zuut in mienen mond. — Nou dan, toen 'k van mergen oankwam Um oe over mien persoon Is te spréken. — Joapik Pet ei-Heit ik; en ie weet woar ik woon — Toen begost ik roar te kieken, 'k Heurde da'j met huut en hoar Noar den Berg woart. Niet te voet mins, Moar met allerlei gevoar.
In de Roskam was't 'en léven En 'en wonderlik getier,
JOAPIK PETER VAN HUUNSE 01' DE ZULVERE
'k Heurde; 't was oe zulv're brulleft,
En ik zei: «Dat treft geen spier.
))'k Wou den dommenei te woord stoan
«Over 't léven hier ien't darp;
«Vroageii of er rust en vree is,
^Of — je weet wel — messen scharp?
»'k Wou...quot; — Moar hola, luust'reu most il
Noar den oorzoak van 't getier.
'k Wed ge zult er van stoan kieken,
Moar ien't eind toch met plezier.
Nou — ge weet 'et — 't is ien t drukste
Van den groanoogst. lederman
_ 'k Sprèk natuurlik van den bouwstand —
Warkt al wat ie warken kan.
Toch te Randik was 't besloten
Um den dom'nei en de vrouw
Ien 'et schoftuur te begroeten
Met 'en dichtstuk op den trouw.
En, ze kommen soam. — Moar minsen!
Of ze ook gek te kieken stoan;
Vort was dom'nei; en de groeting
Had veur niks den tocht gedoan.
BRULLEFT VAN DEN DOMMENEI VAN BANDIK.
Dom goprakkezierd — zoo mein ie —
Had 't volk dan niet gezien
Dat er veul gevoar ien 't darp was?
Wis! Moar 't kwien uut stad. Misschien
Potverteerink.
Hoe 't mocht wèzen, Ongetroost mocht ieder weer Near zien wark. En venr den dichter Was 't ook spietig, meer as moer.
Toen____
Nee wacht 'k mot erst nog êfkes Pruuven van dat oarig bier,
Tot een nabij zittende dame.
Oe gezondheid juffer, 'k wans oe Al z'n léven zooveul vuur.
Nu te liebben gedronken, tot den Ceremoniemeester.
Wat! wat zeg ie, snorrig heerschap, Nuum ie mien doarum astrant ?
Iemand vvunsenü
Met verheffing.
Juffer, 'k wuns oe Oók: 'en man met veul verstand!
Ceremoniemeester.
Maar die praatjes vrindschap...
80 JOAPIK PETER VAN HUUXSE OP DE ZULVERE
Boei'.
Vrindschap? Krek! — 'k Bin net woar 'k wezen wou Bij de groote dilberoasie Wat er toen gebeuren zou.
Kiek, doar ha'j't: «Wel Joapik,quot; zei der Eén, gij hebt van doag den tied.quot; «Joapik gij bint zoo welsprekend,quot; Zei en oar'. Ik kon 'em niet.
«Joapik gij most mien verplichten!quot;
Riep den dichter: »A'j toch goat ))Noar den Berg — welzeker mo'j 'et! »Breng er dan mien wuns op moat.quot; Prakkezieren... lang? Nee minsen,
Zoo'n pestuur bin ikke niet,
Aj van Huunse al kumt, dau loop ie Mekk'lik nog 'en uurke wied.
»Allo, hier met 't veers! Ik breng 'et, Eu ik lés 'et. Net zoo goed As 'en meister, zei ik. Toen was 't Henjes geven. — Wês gegroet!
Zie, zóo goeng 'et. En 't gedichtstuk?
Haalt een papier te voorschijn.
BRULLEFT VAN DEN DOMMENEI VAN RANDIK. 87
't Is present, 't pampier goed zwoar; Êvel 't was alleen geschreven Veur 'et zulvren exemploar.
Zoiuven ook die gasten êfkes ■—• Krek as Noach 't liet bestoan Toen ie grond begos te vinden —
Poar oan poar, den arke nut goan ?
Ceremoniemeester.
't Is niet noodig vrindje. Gasten Loopen nooit heel graag wat mis.
Boer.
Krek! En da's van jou nou 't erste Woord dat heel verstandig is. —
't Gedicht inziende.
Albenenr dan. 't Moat kan meedoen, En gemeind is 't zeker goed.
Heur dus minsen wat z'in Ran dik,
Veur oe hadden in 't gemoed.
Hij beziet het papier.
Wacht — ik kan 'et hoast niet lézen. —-sWuns,quot; dat steet er boven oan:
JOAPIK PETER VAN HUUNSE 01' DE ZULVERE
'k Heui de: 't was oe zulv're brulleft,
En ik zei; ȟat treft geen spier.
«'k Wou den dommenei te woord stoan
«Over 't léven hier ien't darp;
))Vroagen of er rust en vree is,
aOf — je weet wel — messen scharp?
»'k Wou...quot; — Moar hola, lunst'ren most il
Noar den oorzoak van 't getier.
'k Wed ge zult er van stoan kieken,
Moar ien't eind toch met plezier.
]sJou — ge weet 'et — 't is ien t drukste
Van den groanoogst. lederman
— 'k Sprèk natuurlik van den bouwstand -
Warkt al wat ie warken kan.
Toch te Randik was 't besloten
Um den dom'nei en de vrouw
Ien 'et schoftuur te begroeten
Met 'en dichtstuk op den trouw.
En, ze kommen soam. — Moar minsen!
Of ze ook gek te kieken stoan;
Vort was dom'nei; en de groeting
Had veur niks den tocht gedoan.
BRULLEFT VAN DEN DOM.MENEI VAN RANDIK. 85
Dom geprakkezierd — zoo mein ie —
Had 't volk dan niet gezien
Dat er veul gevoar ien 't darp was?
Wis! Moar 't kwien uut stad. ÏMissehien
Potverteerink.
Hoe 't mocht wèzen, Ongetroost mocht ieder weer Noar zien wark. En veur den dichter Was 't ook spietig, meer as meer.
Toen____
Nee wacht 'k mot erst nog êfkes Pruuven van dat oarig bier,
Tot een nabij zitteiuie ilanie.
Oe gezondheid juffer, 'k wuns oe Al z'n léven zooveul vuur.
Na te licbben gedronken, tot den Ceremoniemeester.
Wat! wat zeg ie, snorrig heerschap, Nuum ie mien doarum astrant?
Iemand wunsenü
Met verheffing.
Juffer, 'k wuns oe Üók: 'en man met veul verstand!
Ceremoniemeester.
Maar die praatjes vrindschap...
80 .TOAPIK PETER VAX HUUNSE OP DE ZULVERE
Boer.
Vrindschap? Krek! — 'k Bin net woar 'k wezen wou: Bij de groote dilberoasie Wat er toen gebeuren zou.
Kiek, doar ha'j't: «Wel Joapik,quot; zei der Eén, gij hebt van doag den tied.quot; «Joapik gij bint zoo welsprêkend,quot;
Zei en oar'. Ik kon 'em niet.
«Joapik gij most mien verplichten!quot;
Riep den dichter: ))A'j toch goat »Noar den Berg — welzeker mo'j 'et' «Breng er dan mien wuns op moat.quot; Prakkezieren... lang? Nee minsen,
Zoo'n pestuur bin ikke niet,
A'j van Huunse al kumt, dan loop ie Mekk'lik nog 'en uurke wied.
«Allo, hier met 't veers! Be breng 'et, Eu ik lês 'et. Net zoo goed As 'en meister, zei ik. Toen was 't Henjes geven. — Wês gegroet!
Zie, zóo goeng 'et. En 't gedichtstuk?
Haalt een papier te voorschijn.
BRULLEFT VAN DEN DOMMENEI VAN EANDIK. 87
't Is present, 't pampier goed zwoar; Êvel 't was alleen geschreven Veur 'et zulvren exemploar.
Zouwen ook die gasten èfkes — Krek as Noach 't liet bestoan Toen ie grond begos te vinden —
Poar oan poar, den arke nut goan ?
Ceremonie m e e s t e r.
't Is niet noodig vrindje. Gasten Loopen nooit heel graag wat mis.
Boer.
Krek! En da's van jou nou 't erste Woord dat heel verstandig is. —
't Gedicht inziende.
Alheneur dan. 't Moat kan meedoen, En gemeind is 't zeker goed.
Heur dus minsen wat z'in Ran dik,
Veur oe hadden in 't gemoed.
Hij beziet het papier.
Wacht — ik kan 'et hoast niet lézen. — »Wuns,quot; dat steet er boven oan:
88 JOAPIK PETER VAN HUÜNSE OP BE ZULVERE
))Op liet viefentwintig trouwfeist.quot; üa's d'r uut, nou zal 't wel goan!
Hier, 't begin. — Is dat 'en Emme Of 'en Enne met 'en vlark? —
Ha'k de kniepbril van mien Griet moar 'k Zou 't wel zien, 't is deksels wark! 't Is 'en M. nou zie'k 'et kloarlik .Toa;
«Met eerbied,quot;
Is 't begin.
Loa'k nog èfkes prakkezieren,
Gleuf me, 'k zal d'r zoo wel zin.
Lezend.
»Met eerbied kommen wij,
»0 dommenei!
«Oe wunsen met oe vrouw doarbij »Dat gilluu lang nog in de rei «Der minsen léven zult as wij!quot;
Sprekend.
Da's tot hiertoe, moar nou wiejer; Wacht nog efkes as'toebhet, Die verdrêjde groote letters,
Da's 'en spul, da's mien 'en grief.
BRULLEFÏ VAN BEN DOMMENEI VAN RANDIK. 80
Lezend.
«Ge bint nou al zoo lang getrouwd, «En 't het oe nog geen dag berouwd, «Lèft lang, nooit bang,
»Dat is mien zang,
«Left lang!quot;
Sprekend.
Wel verdekseld al die cijfers Dansen mien al veur 't gezicht,
Èvel wi'k toch verder lézen Wat in moat hier is gedicht.
Lezend.
«Hei'j oe werk al lang verricht, «En ons Zundags vroom gesticht, »Doe het dan nog ens zoo lang, »'t Préken veile oe nooit te bang, Léf lang,
Dat is mien drang!
Léf lang,
Dat is mien zang!
Léf lang!
Léf lang!quot;
Sprekend.
Da's onneuzel en te kwistig.
90 JOAPIK PETER VAN HUUNSE OP DE ZULVERE
Veuls te dukkels! Éns léf lang
Was voldoende. Ik gleuf alêvel
Dat z'et nuumen dicht er drang.
Nou de rest nog. — 't Is te kleinschrift,
Anders zou 't wel béter goan,
Albeneur, nog moar 'n endje
En dan is 't veur goed gedoan:
Lezend.
»Met eerbied scheiden wij , O dommenei!
En wunsen oe met vrouw doarbij, Dat gilluu lang nog in de rei Der minsen léven zult as wij, Van smerten vrij,
En altied blij,
En 't vieftig joarig bruudsgetij,
Oe soam in Randiks pastorij,
Met al de vrinden ook doarbij Zal veinden, dankend, zij oan zij.
Lêft lang,
Dat is mien drang!
Left lang.
Dat is mien zang !
Lèft lang!
Lêft lang!quot;
BRULLKFT VAX DEN DOM5IEXEI VAX RANDIK.
Sprekend on diep ademhalend.
Da's gezégend! — Al die Uen 'k Docht dat dear geen eind oan kwiem. Moar, ge mot me toch bekennen 't Is toezoers niet kwoad van riem.
Èvel 't zou mien wuns niet wezen, Zoo kan 't op de wereld niet;
Toezoers blij, en vrij van smerten! 't Is zoo'n wuns van de ouwen tied, 'k Wil er dan 'en woord nog bij doen,
Tot den Ceremoniemeester.
As't astrant is, zeg 'et moar.
Rinse wien wi'k èvel schenken.
Went ik hou van helder kloar. Nou dan, 'k wil oe wunsen dom'nei. Wat 'en mins vast hebben kan,
— Joa de vrouw ook — och de vrouwen Zin duk méér mans as de man! —-Wês tevréje! Kiek gedurig
Noar de bluumpkes op oe pad;
— Of ze mooi of minder mooi zin, Digtebij is 't altied wat.
Niet veul joagen noar de verte,
't Is zoo mooi niet as't er liekt,
02
'k Weet dat wie te hard wil joagen 't Erst vermuujd, al gauw bezwiekt. Wel veuruut, moar, lêfï ien 't heden! Da's mien wuns. —
En nou veur mien; Wi'j mien uok ien 't Bêtusch derpken Met oe mee gelukkig zien?
Kiek dan — 'k vroag geen wei of hofstee, 'k Wil geen land in hooi of bouw,
'k Wil allinnig moar de vrindschap, Zoo van jou as van je vrouw.quot;
Aug. 1854.
I.
HARMEN.
Cjemergen huur Kloas! Jong,\va'nweertje!0 verheerlik! As goud blinkt de zon, en de locht steet zoo kloar; Voor'theuj en veur'tkorn is'tnoumeerashegeerlik. Den prachtigsten oogst die veurspel ik van 't joar.
KLOAS.
Zoo! Heerlik! 'En zon die moar niks duut as stêken! Ik gun ze oe.—'k Bin lam; 'k heb 'en dorst wel veur twee. En dan — rnooien oogst! 'k Denk oe loater te spréken ; 'k Wed, alles verdreugt, en geen droppel veur 't vee.
iiarsien en kloas.
harmen.
G-emiddag buur Kloas. Nou, hoe keur je'm zoo'n régen? As botter mins! Zie den tabak hoe die lleurt; Afwiss'lend, --nóu hits en dan nat, 'k nuum 'et zegen, Wel jong, 't wordt 'en oogst zoo a'j nooit hebt gebeurd.
kloas.
Ik groet oe buur Harm; moar a'j mien vroagt; ik réken 't Was lang nat genoeg. En 'et veurdeil temet ?
Erst ku'j mergen vroeg weer de slekken goan steken Dan, sliknatte voet', en, met krampen noar bed!
harmen.
Genoavend buur Kloas. Top! den oogst hei'j dan binnen; En sprék, he'k niet altied noar woarheid veurspeld ? Nou man, zu'j weer oarig wat specie goan innen:
Moar — zégen v eur aIIe n! 'En oogst van geweld!
94
HARM UN EN KLOAS.
KLOAS.
Ik heur oe buur Harm; en 't is mooi redenieren: Zoo'n zégen veur allen! Wat heb ik d'r oan;
Veur niks kan'k nou dorssen, en voorts marchendieren, Volop: achterop, da's mien leerink. Verstoan!?
April 1863.
Nou tien joaren loater leit Kloas ien 'en kist: — Volop? —
— Achterop? —
? ? ?
Geen mins die 'em mist!
Juli 1873.
95
't Erste Kiond ................
liet ....................
't Zunneke ou 't Moantje............
quot;Wat Willem van 't blommeke zeil.........
De Ziende.................
Achterdeuikes................
De Rijke..................
Of het mooi was ................
De Oude..................
•loapik Petei- van Iluunse op de zuivere brulleft van den
Dommenei van Randik............
Hamen en ....................
i r 9 gt;•' *1 yc