„Het is u niet onbekend, hoe er zich in dezen „tijd eenigen hebben opgedaan, die door satans „geest gedreven en aangehitst, tot zulk een' graad „van goddeloosheid zijn gekomen, dat zii niet „schromen, onzen Heer en Heerscher Jesus Chris-„tus te loochenen, en met snoodaardigen moed-„wil zijne Godheid bestrijden.quot; ') En niettegenstaande de ondankbaarheden en ongeregtigheden der menschen van dag tot dag toenemen, gaat de Godmensch Jesus Christus echter voort, met ons den rijkdom zijner barmhartigheden te toonen. Immers, op geheel bijzondere wijze houdt Hij in onze dagen de schatten zijns Harten geopend: roept allen tot zijn Hart en boezemt allen vertrouwen in, om het te naderen. Is uw hart niet brandend in u, om tot zijn minnelijk hart te gaan, ten einde, zooveel mogelijk , de oneer te herstellen, welke het wordt aangedaan? Voorzeker! geheel en onverdeeld wilt gij u aan Jesus toewijden. Hem uw hart schenken, om, ware het mogelijk, meer en meer nog de liefdewonde van Calvarië, welke Hij immer in zijn Hart als eereteeken der verwinning draagt, te doen schitteren. Ja, dit is uw vurigst verlangen!

Om dit godvruchtig verlangen te gemoet te komen, en de liefde voor Jesus'H. Hart hooger in u te doen ontvlammen, bied ik u, tot zijne meerdere eer zoowel als tot heil uwer ziel, eenige overwegingen, oefeningen en gebeden, welke op het goddelijk Hart betrekking hebben, in dit boekwerkje vertaald en vereenigd, aan.

De inleiding, het voorafgaande hoofdstuk, het dertigtal overwegingen en de achter elke overweging toepasselijke kernspreuken van Heiligen , zijn getrouw overgezet uit het werkje, getiteld: „Le Coeur de Jésus, principe et modèle de la perfection chrétienne, par le P. Eugène Desjardins, de la Compagnie de Jésus. (2^e ed.) Paris, Jacques Lecoffre et CV Het twaalftal oefeningen voor den eersten Vrijdag van iedere maand enz. zijn genomen uit het; „Yollstandiges Gebet- und Betrachtungsbuch für Verehrer des heiligsten Herzens Jesu. Aus dem Italienischen frei bearbeitet nach P. S. Franco, a. d. Gr. J. von einem Mitgliede derselben Gesellschaft. (2® vermerhte Auflage) Mainz, Verlag von Pranz Kirchheim. 1864.quot;

Geheel dit boekje, — gelijk nader uit de Inleiding zal blijken — heeft de vereering van Jesus' heilig Hart ten doel; deszelfs noodzakelijke volgorde steunt op deze gedachte: dat men op drieërlei wijzen vooral het goddelijk Hart kan vereeren:

Op de eerste plaats door overwegingen en oefeningen. In dit werkje nu vindt men een dertigtal overwegingen, welke kunnen dienen

voor iederen dag des jaars, doch ook zeer geschikt zijn voor de Junij-maand, —toegewijd aan Jesus' heilig Hart; een twaalftal overwegingen of oefeningen voor den eersten Yrijdag van iedere maand; eene negendaagsche oefening ter voorbereiding van het feest van het goddelijk Hart; verscheidene oefeningen voor dit feest zelf; eindelijk nog eene negendaagsche oefening, welke voor iederen dag een kort gehed bevat, en dienen kan, om eene of andere bijzondere aangelegenheid het goddelijk Hart aan te bevelen.

Ten tweede, door gebeden, welhe meer in hei hijzonder op Tiet goddelijk Hart betrekking heihen. Zij nn, die hunne toewijding aan Jesus dikwerf wenschen te vernieuwen, Hem voor zoovele versmadingen eenigermate voldoening geven, en hun hart in het zijne willen uitstorten, vinden in het tweede gedeelte: gebeden van opdragt, van eerherstel en vele andere gebeden en verzuchtingen , welke aan de verschillende toestanden en behoeften van den mensch beantwoorden.

Op de derde plaats, door de gewone gebeden van iederen Christen: de morgen- en avondgebeden , de gebeden gedurende de H. Mis, alsmede de biecht- en communie-gebeden, enz. zijn in het derde gedeelte zóó ingerigt, dat zij op het goddelijk Hart en deszelfs vereering betrekking hebben.

De Vertaler stipt hier aan, dat hij in deze hollandsche uitgave achter iedere der 30 over-

wegingen een schietgebed heeft toegevoegd, alsmede eene korte verzuchting, enz. om den aflaat te verdienen; dat hij , hetgeen meer uitsluitend op Frankrijk doelde, heeft weggelaten; — en den latijnschen tekst, zoo dikwerf deze voorkwam, afzonderlijk onder aan de bladzijde heeft geplaatst.

Zoo dan kan een ieder in deze verzameling van overwegingen, oefeningen en gebeden datgene vinden, wat aan zijn' wensch en den drang zijner godsvrucht kan voldoen.

Bid en overweeg derhalve; werp u dikwerf op Jesus' boezem neder, rust ddar, verberg u in de goddelijke wonde, drink er liefde uit dien liefdestroom! moge de ingang tot dat Hart, wel is waar, eene wonde wezen; vrees echter niet daar binnen te gaan: want uwe zegeningen zullen overgroot zijn. De wonderkracht van Jesus' Hart overdenkende, zijn Hart door uwe gebeden vereerende, zult gij meer en meer versterkt worden in uw geloof; bemoedigd in uwe hoop; ontvlamd in uwe liefde; in uw lijden en strijden met troost en kracht vervuld; in uw' geesteliiken honger met een hemelsch brood gespijzigd worden; en in uwen dorst zult gü eene fontein vinden, welke springt ten eeuwigen leven.

Welzalig de ziel, die te midden der aardsche zorgen gehoor geeft aan 's Heeren roepstem:

Wees dus een ijverig vereerder van Jesus' H. Hart. Dit hoop en wensch ik met het oog op de verhevenheid en uitmnutendheid van het goddelijk Hart; ik hoop en wensch het met het oog op de beloften, welke ons dat Hart heeft gedaan, — op de getrouwheid, waarmede het zijne beloften houdt, — op de liefde, waarvan het voor ons is doordrongen, — op de uitwerkselen dezer liefde eindelijk, welke wij dagelijks in zoo vele zielen gewaar worden.

Moge dan Jesus' aanbiddelijk Hart, aan welks verheerlijking ik deze overzetting geheel toewijd, zijn' zegen uitstorten over hem, die ze ondernam, zoowel als over allen, die er gebruik van maken.

En wanneer gij u, godvruchtige Lezer, aan dat allerzoetste Hart, slagtoffer der brandendste liefde tot ons, verkwikt, wil dan eene enkele maal aan hern denken, die er u meer en meer heenleidde door deze vertaalde overwegingen en gebeden, en ook hij zal uwer gedachtig wezen in het vereenigingspunt der ware vrienden, — in Jesus' allerbeminnelijkst Hart.

Wij hebben ons voorgenomen in dit boekwerkje bet H. Hart van den Heer Jesus Christus te doen kennen, beminnen, de vereering daarvan uit te breiden en vooral de christen-geloovigen mee te voeren op het voetspoor der deugden, beoefend door dat Hart.

Men moge in onze dagen de theoriën van den vooruitgang vermeerderen, — zijn verstand afmatten, om den volkeren een' denkbeeldigen, maar nimmer te bereiken geluksstaat te bezorgen, — wijsgeerige stelsels ondervragen, ter oplossing van de groote vraagstukken der beschaving, tot welvaart der menschheid; 't is alles te vergeefs! de ware wijsheid, de waarachtig verstandelijke — en zedelijke vooruitgang, het geluk voor den mensch in 't bijzonder, zoowel als voor de maatschappij in 't algemeen, kan men nergens anders vinden, dan in de kennis, liefde en navolging van Jesus Christus, — nergens anders, dan in de persoonlijke en maatschappelijke weder-voortbrenging of naleving der gevoelens en deugden van zijn goddelijk Hart.

Nog niet lang geleden riep de welsprekende Pater Felix uit in tegenwoordigheid van vijf duizend toehoorders, welke elkander rond den kansel der Notre-Dame te Parijs verdrongen: „Door den band zijner liefde houdt Jesus Christus aan zijn Hart gehecht de geslachten, die Hem be-

minnen; Hij voert hen naar het midden- of rustpunt heen: door ze tot zich te trekken, en die aantrekking der menschheid tot Jesus' heilig Hart: dat is de wezenlijke vooruitgang... Wanneer ik mijne oogen vestig op zijn geopend Hart, — levende woontent der liefde, dan zeg ik bij mij zeiven: Ach, waren al onze harten daar!'quot;

Ook heeft ons nog eene andere gedachte bezig gehouden bij de zamenstelling van dit werk, namelijk: dat de Keik niet genoeg wordt gekend.

Hare kinderen zeiven, meerendeels opgevoed in vooroordeel of onverschilligheid, misleiden zich op de zonderlingste wij ze in de schatting van den geest der H. Kerk, van hare daden, hare leer, hare voorstellingen, hare instellingen en haren invloed.

Welnu, er bestaat een innige band tusschen de Kerk en Jesus'Hart. „In het goddelijk Hart van Jesus is de H.Kerk ontvangen. Die gebeurtenis had God door een onuitsprekelijk geheim vooraf-gebeeld in de schepping van den mensch, om die later in vervulling te doen gaan in 's menschen herstelling. Wanneer Adam in een' geestver-xukkenden slaap lag gedompeld, werd Eva uit zijne zijde genomen, en hem tot vrouw gegeven; desgelijks , wanneer Jesus Christus den slaap des doods sluimerde,.., werd de Kerk genomen uit zijn Hart, en nam zij terstond de hoedanigheid van Bruid aan.quot; (De Eerw. P. Nouet.)

aan den H. Bonaventura toe, hebben schier in dezelfde bewoordingen die bijbelsche verborgenheid doen uitkomen, en plechtig hebben zij bezongen die wondervolle geboorte, waardoor de Kerk levend te voorschijn trad uit de liefde-wonde, in het Hart van den goddelijken Meester, op Calvarië toegebragt.

De Kerk is alzoo het bijzondere werk van Jesus' H. Hart: zij is het goddelijk uitvloeisel zijner liefde. Zijn Hart heeft haar ontvangen: zijn Hart haar gebaard: zijn Hart bezielt haar: zijn Hart bestuurt haar: zijn Hart werkt in haar en drijft haar aan, als zij spreekt of handelt. Uit het Hart van Jesus geboren, is de Kerk niet alleen de schatbewaarster der waarheid, maar zij is ook de erfgename zijner liefde; en belast, met hier beneden de verhevene zending van den Zaligmaker voort te zetten, gaat zij al weldoende rond.

't Scheen ons derhalve toe, dat een boek over Jesus' H. Hart tevens een lofschrift der Kerk zou zijn: want de ontsluijering van de bekoorlijkheden van dat goddelijk Hart, van zijne oneindige volmaaktheden en teedere barmhartigheden zou te gelijk doen kennen de natuur, den geest en de strekking der Kerk, die de voortzetting is van Jesus Christus, zijn geheimzinnig ligchaam, en, om zoo te spreken, de voortdurende mensch-wording van zijn Hart.

O, gij, die de H. Kerk wilt leeren kennen, en op juiste wijze haren werkkring waarderen, bestudeert dan het Hart van Jesus. De kennis van dat aanbiddelijk Hart zal uw' geest en uw hart

geschikt en vatbaar maken, om kinderlijke hoogachting, liefde, vereering en gehoorzaamheid te brengen aan die vlekkelooze Bruid, welke de Heer Jesus ten koste van zijn bloed zich heeft verworven , en aan wie Hij de belofte heeft gedaan , van haar te zullen bijstaan met zi]n licht en zijne liefde tot aan de voleinding der eeuwen.

Opzettelijk hebben wij de vraag ter zijde gelaten; wat aanbetreft het voegzame en wettige der vereering, bewezen aan het H. Hart.

Deze kwestie schijnt ons heden minder nuttig, dan zij het was in vorige eeuwen, toen deze vereering, in hare ontwikkeling en klaarheid, het kenmerk van algemeenheid nog niet had ontvangen. Deze godgeleerde kwestie is overigens voortreffelijk behandeld door verschillende schrijvers, en wel in het bijzonder: door den kardinaal Gerdil, de Eerw. Paters Muzzarelli, en Gallifet, door Mgr. de Boulogne en Pater Perrone.

Wij hebben er ons meer op toegelegd, om praktisch: of in de beoefening het H. Hart van Jesus te doen kennen, — zijne Innigste gevoelens te doen uitkomen, of zijne bewonderenswaardige deugden, wier goddelijke kracht ons met evenveel vreugde als zoetheid tot de meest volmaakte navolging aantrekt, voor oogen te stellen.

Het doel der Broederscliap is, dat hare Leden, door de deugden van den H. Joseph zich zeiven en anderen ter navolging voor te stellen, en door de verbreiding zijner vereering onder de Geloovigen , zich zijne hemelsche bescherming verwerven. (Breve Expositmn est 14 Wart. 1862.)

1, ÊiUe Missen ,dio voor de afgestorven Loden aan welk al-taarook cener kerk gelezen worden, geven hun dezelfde voor-reglen, als of die Missen aan een geprivilegieerd altaar gedaan waren.

s. Beleden, die om ziekte, of elke andere wettige reden , verhinderd zijn gt; om tol het verdienen der Aflaten eene kerk of publieke kapel te bezoeken, kunnen, met goedvinden van hun biechtvader , dit godvruchtig werk in iets anders veranderen,

s. Op den feestdag van den H. Joseph (19 Maar») , of op een der 9 dagen, welke dien feestdag voorafgaan; als ookop een der 7 dagen , welke onmiddclijk op het feest volgen.

4. Op denderden Zondag na Paschen ,hel Beschermfeest van den H. Joseph , of op een der drie dagen vóór dezen feestdag.

5. Op den dag , waarop in de kerk der Aartsbroederschap de jaarliiksche gebeden der afgestorven Leden gestort worden.

6. Op Kersdag. 7. Op de Besnijdenis O. H. 8. Op Briekonin-dag. 9. Op Paaschdag. 10. Op Hemelvaartsdag. 11. Op H. Sacramentsdag. 12. Op Pinksterdag. ^ r» t v

i5. Op bet feest der Onbevlekte Ontvangenis. i4. Op 0. L. V. Geboorte* i5. Op 0gt; L. V.Boodschap. 16. Op het feest der Visitatie van 0. L. V. 17. Op Lichtmis., 18. Op het feest van Maria's ten hemel opneniing.

19, In de ure des doods voor de Leden, die alsdan met een wasr berouw zullen gebiecht en de 11. Communie ontvangen hebben ; en zoo «ij dit niet zouden kunnen, wanneer zij alsdan met een opregt, berouw over hunne tonden den H. naam van

Jesus aanroepen , ter. minste met het hart, indien lij het niet vermogen met den mond.

Bemkbkixg. Om de bovenvermelde Aflaten to verdienen, wordt er, behalve voordo onder W. 19 opgegeven , gevorderd; l. dat men met een waar berouw biechte en tot doll. Tafel nadere^. dat men de kerk der Aartsbroederschap bezoeke, ofwel eenige andere kerk of publieke kapel; 5.dat men aldaar gebeden stortevoorde eendragt der Christen Vorsten, gt;oor do uit-roeijing der Ketterijen , en voor de verheffing van Onze Hoeder de H. Kerk.

i.Een Aflaat van 7jaren en 7 quadragenen voor de Leden, die , ten minste met een berouwhebbend hart, tegenwoordig zijn bij de geestelijke oefening, welke, ieder eersten Woensdag van eiken maand, in de kerk der Aartsbroederschap gehouden wordt

а. Een Aflaat van 3o dagen voor de Ledrn, die eiken dag zevenmaal de aanroeping : Ebrb zij des V\der, bsi., ter eere van den H. Joseph godvruchtig bidden.

3. Een Aflaat van 100 dagen voor de Leden , die eenig goed werk volgens de instelling der Aartsbroederschap zullen ver-rigten.

4. Een Aflaat van 60 dagen , zoo dikwijls als zij in de kerk der Aartsbroederschap Mis hooi en , of aldaar bij andere H. Diensten tegenwoordig zijn.

б. Dezelfde Aflaat van 60 dagen , zoo dikwijls als zij het H .Sa-krament in processie volgen , wanneer het of naar zieken ge-bragt wordt, of op eenige andere wijze in het openbaar wordt rondgedragen.

7. Dezelfde Aflaat wordt aan de Leden toegestaan , die, om welke reden ook , belet aan dergelijke procession deel te nemen , bij het hooren luiden der klok , eenmaal het Obzb Vadbb en AYbbs Gegroet zullen bidden; - of ook wanneer zij voor de overleden Leden vijfmaal het Ouze Vader en quot;Wees Gegboet zullen bidden.

S.Dezelfde Aflaat van 60 dagen wordt verleend voor elk werk van godsvrucht en liefde dat door de Leden verrigt wordt.

Bemerking. Alle bovengemelde Aflaten, zoowel volle als gedeeltelijke, kunnen aan do geloovige zielen bij wijze van voorspraak (per modum sufFragii) toegepast worden.

tot uitbreiding van de vcreerinj en godsvrucht tot den H. Joseph, Voedstervader van Jesus-Christns, en Allerzui versten Bruidegom der Onbevlekte Maagd Maria, vcreenig mij met de overige Leden van deze godvruchtige Broederschap, om deelachtig te kunnen worden aan de Aflaten, waarmede zij verrijkt is, en tevens aan het geestelijk goed, dat daarin geschiedt, tot vergeving mijner zonden, en tot lafenis der zielen in het vagevuur. Sla mij bij , o H. Joseph, wien ik thans tot mijn bijzonderen Beschermer verkies, en neem mij en alle Leden onder Uwe hoede en bescherming, ten einde wij allen het ons voorgestelde doel mogen verwerven. Amen.

De Kerk is alzoo het bijzondere werk van Jesus' H. Hart: zij is het goddelijk uitvloeisel zijner liefde. Zijn Hart heeft haar ontvangen; zijn Hart haar gebaard: zijn Hart bezielt haar; zijn Hart bestuurt haar; zijn Hart werkt in haar en drijft haar aan, als zij spreekt of handelt. Uit het Hart van Jesus geboren, is de Kerk niet alleen de schatbewaarster der waarheid, maar zij is ook de erfgename zijner liefde; en belast, met hier beneden de verhevene zending van den Zaligmaker voort te zetten, gaat zij al weldoende rond.

't Scheen ons derhalve toe, dat een boek over Jesus' H. Hart tevens een lofschrift der Kerk zou ziin: want de ontsluijering van de bekoorlijkheden van dat goddelijk Hart, van zijne oneindige volmaaktheden en teedere barmhartigheden zou te gelijk doen kennen de natuur., den geest en de strekking der Kerk, die de voortzetting is van Jesus Christus, zijngeheimzinnigligchaam, en, om zoo te spreken, de voortdurende mensch-wording van zijn Hart.

O, gij, die de H. Kerk wilt leeren kennen, en op juiste wijze haren werkkring waarderen, bestudeert dan het Hart van Jesus. De kennis van dat aanbiddelijk Hart zal uw' geest en uw hart

geschikt en vatbaar maken, om kinderlijke hoogachting, liefde, vereering en gehoorzaamheid te brengen aan die vlekkelooze Bruid, welke de Heer Jesus ten koste van zijn bloed zich heeft verworven , en aan wie Hij de belofte heeft gedaan, van haar te zullen bijstaan met zijn licht en zijne liefde tot aan de voleinding der eeuwen.

Opzettelijk hebben wij de vraag ter zijde gelaten: wat aanbetreft het voegzame en wettige der vereering, bewezen aan het H. Hart.

Deze kwestie schijnt ons heden minder nuttig, dan zij het was in vorige eeuwen, toen deze vereering, in hare ontwikkeling en klaarheid, het kenmerk van algemeenheid nog niet had ontvangen, Deze godgeleerde kwestie is overigens voortreffelijk behandeld door verschillende schrijvers, en wel in het bijzonder: door den kardinaal Gerdil, de Eerw. Paters Muzzarelli, en Grallifet, door Mgr. de Boulogne en Pater Perrone.

Wij hebben er ons meer op toegelegd, om praktisch: of in de beoefening het H. Hart van Jesus te doen kennen, — zijne innigste gevoelens te doen uitkomen, of zijne bewonderenswaardige deugden, wier goddelijke kracht ons met evenveel vreugde als zoetheid tot de meest volmaakte navolging aantrekt, voor oogen te stellen.

voorwerp: het aanbiddelijk Hart van onzen godde-lijken Verlosser en de oneindige liefde, waardoor het voor ons is verslonden geworden»

Zij heeft tot doel: aan dat H. Hart liefde voor liefde weêr te geven, het dank te zeggen voor genotene weldaden, en de heleedigingen te herstellen, welke het onophoudelijk, en vooral in het Allerheiligste Sakrament, worden aangedaan. Door Jesus Christus zeiven is deze godsvrucht geopenbaard, als zijnde het krachtigste middel ter verlevendiging van het wankelend geloof, en ter ontsteking der verkoelde liefde onder de christenen. Geene devotie schijnt meer geschikt voor de behoeften onzer hedendaagsche maatschappij. Aan het egoïsmus van onzen tijdgeest, aan zijne zinnelijke strekking, aan zijne onverschilligheid in zake van godsdienst, aan de hebzucht, welke de harten verdeelt, en aan de moedeloosheid, waardoor ze worden verzwakt, stelt zij tegenover: de vereering en den goddelijken invloed van het meest toegenegene, meest zuivere, meest teedere en meest medelijdende Hart.

In de werken van de gelukzalige Margaretha-Maria leest men deze troostvolle woorden met betrekking tot de godsvrucht van 't heilig Hart: „Door dit middel verlangt de Heer aan velen, hen van den weg des verderfs terugtrekkende, het leven weêr te geven, — satans slavernij in de zielen te vernietigen, om daar binnen het rijk zijner liefde te vestigen, welke niet zal gedoogen, dat er één verloren ga van allen, die Hem zijn toegewijd.quot;

De godsvruclit tot Jesus' H. Hart is geenszjins het uitsluitend voorregt van eenige vrome zielen. De Heer heeft bevolen, dat zij op alle plaatsen zoude verkondigd en verspreid worden. Zijn niet alle menschen het voorwerp zijner teedere liefde ? Zijn niet allen met zijn bloed besproeid, en met zijne weldaden overladen ? Hebben niet allen dat aanbiddelijk Hart gewond door hunne zonden ? Het Hart van Jesus is de schat van alle menschen, voor alle menschen is het geopend geworden op het kruis, en allen., zelfs de schuldigsten, hebben deel aan zijne barmhartigheden en aan zijne liefde.

Aller pligt is het dus, om aan het Hart van Jesus eene schatting te brengen van liefde, erken-telijkheid en herstelling; maar 't is ook een regt voor allen,xn dit goddelijk Hart eene schuilplaats en vertroosting te zoeken.

Voorzeker, verblijdde zich dan ook de godsvrucht der christenen, toen Z. H. Paus Pius IX, vaststelde: dat het feest van 't H. Hart in de geheele H. Kerk zou gevierd, en voortaan onder de groote feesten van het kerkelijk jaar zou gerangschikt worden. — „Verkondig overal, zegt de Heer Jesus tot de gelukzalige Margaretha-Maria, deze godsvrucht aan de wereldlingen, boezem ze in, beveel ze aan als het zekerste en gemakkelijkste middel, om van mij eene waarachtige liefde tot God te verkrijgen, — aan de geestelijken, in de wereld en in het klooster: als een krachtig middel, om tot de volmaaktheid van hunnen

staat te geraken, en eindelijk — aan alle geloo-vigen: als eene devotie, zeer gegrond en geschikt om de verwinning te behalen over de hevigste hartstogten, om eendragt en vrede te herstellen in de meest verdeelde familiën, om zich te ontdoen van de diepst ingewortelde onvolmaaktheden, en binnen weinig tijds tot de hoogste volmaaktheid op te klimmen.quot;

Om wél te begrijpen, welk eene gewigtige plaats de devotie tot het H. Hart in de katholieke godsdienst inneemt, is het genoeg na te gaan, dat onze Heer Jesus Christus zelf de vestiging en voortplanting dier devotie verlangd, de voornaamste oefeningen er van bepaald heeft, en, dat Hij ten gunste diergenen, welke er zich aan zouden toewijden, de meest troostende beloften heeft gedaan, als: eendragt in de familiën, ijver in de dienst van God, vertroosting in smart en kwellingen, voorspoed in ondernemingen, en de zoetste gerustheid in het uur des doods.

„Ik zeg het met innige overtuiging, schrijft de gelukzalige Margaretha-Maria, dat, wist men hoe aangenaam deze godsvrucht aan Jesus Christus is, er niet één christen zou zijn, hoe flauw zijn hart ook van liefde kloppe voor zijn' beminnelijken Verlosser, of hij zou deze godsvrucht beoefenen.quot;

„Onbegrijpelijke schatten bewaartde Heer Jesus voor diegenen, welke zich beijveren, om deze godsvrucht te vestigen of aan te kweeken. De

Heer heeft mij doen zien de namen van onderscheidene personen, welke in zijn Hart stonden geschreven, omdat zij zoo vurig verlangden, Hem te doen beminnen en vereeren, en daarom zullen zij ook nimmer uit zijn hart worden weggewischt.'' In de akten van het laatste provinciale Concilie van Avignon, in 't jaar 1859 gehouden, leest men deze merkwaardige woorden:

„Onder de betuigingen van eerbied en hulde, door de godsvrucht der geloovigen onzen Allerheiligsten Verlosser en Zaligmaker aangeboden, is er geen aangenamer aan Jesus Christus, geen voordeeliger voor de Kerk, vruchtbaarder in genade en geestelijke gunsten voor de menschen, dan de vereering van het Allerheiligste Hart van Jesus.quot;

Geene devotie heeft dan ook meer broederschap-Den doen ontstaan, geene is door zoovele Pauselijke Breven aangemoedigd, geene devotie eindelijk is met zulke kostbare aflaten verrijkt geworden.

Men kan den Christenen zeggen, hetgeen de H. Joannes de Dooper aan de Joden zeide, sprekende van Jesus: „Midden onder u is er één, dien gij niet kent.quot; En inderdaad: Jesus Christus wordt niet genoeg gekend; zijne liefde niet genoeg begrepen; men weet, wel is waar, dat Hij God is, dat Hij voor ons gestorven is, en dat Hij in het Allerheiligste Sakrament tegenwoordig is; doch men kent Hem niet, gelijk

een kind zijn' welbeminden vader, een vriend zijn' toegenegen vriend kent; kortom, men kent Hem niet met die kennis des harten, waardoor innigheid en vertrouwen ontstaan. De godsvrucht nu, tot het H. Hart zal ons den Heer Jesus doen kennen en beminnen, naar gelang wij de geheimenzijner barmhartigheid zullen ontsluijeren, en meer en meer de gevoelens begrijpen dier liefde, waarmêe Hij voor ons is bezield.

„Indien gij de gave Gods kendet, zeide de Heer aan de Samaritaansche vrouw!quot;

O, konden wij begrijpen hetgeen Jesus ons gegeven heeft, met ons zijn Hart te schenken!.. quot;Welk eene liefde en welk een vertrouwen zouden wij dan voor Hem gevoelen!

Het Hart van Jesus is voor ons gevormd in den schoot der H. Moeder-Maagd Maria; dat Hart heeft geklopt, gebeden en geleden voor ons heil; het heeft de zoo treffende bladzijden ingegeven van het Evangelie, en is de bron der Sakramenten: van uit het tabernakel ondersteunt, bestuurt en troost het onze zielen; 't is dat Hart, wat al de zelfopofferingen inboezemt, al onze smarten heiligt, en al onze deugden doet ontstaan; dat Hart vergeeft ons de zonden in de heilige vierschaar, en spreekt tot ons door zijne stille ingevingen der genade; dat Hart heeft ons de H. Maagd Maria tot Moeder ge-geschonken, en schept er zijn behagen in, om

onder ons te wonen in het aanbiddelijk Geheim des Altaars. Dat Hart, in één woord, is de bron en het kanaal van alle hemelsche gaven. Vermits God bij zijne Menschwording een men-schelijk hart aannam, om daarvan het werktuig zijner eindelooze liefde te maken, zoo heeft Hij diensvolgens aan dat hart alle uitoefening van goedheid en barmhartigheid toevertrouwd ; en derhalve is er geene genade en geene gave Gods, die ons niet door het Hart van Jesus wordt meegedeeld.

De H. Augustinus vergelijkt het H. Hart bij de ark van Noach: wie daar binnen gaat zal van schipbreuk worden bevrijd. Uit dat geopend Hart, zegt de H. Cyprianus, schiet de stroom, welke springt ten eeuwigen leven. Het Hart van Jesus, zegt de H. Bernardus, is het fornuis der gloeijendste liefde, bestemd om het heelal te ontsteken. De H. Petrus Damianus noemt dat Hart de algemeene schatkamer van wijsheid en wetenschap; de H. Eranciscus van Sales, de bron aller genaden, en de H. Bona-ventura, den rijkdom van allerlei goed.

De H. Franciscus van Assisië, deH. Clara, de H. Aloysius van Gonzaga, roepen het onophoudelijk aan: als den zetel der goddelijke liefde. Dat beminnelijk Hart werd aan de H. Mechtilde gegeven: als een toevlugtsoord gedurende het leven, en als de zoetste vertroosting in het uur des doods.

Toen de Eerw. Pater de Ravignan een kruisbeeld tegen zijn stervende lippen drukte, riep

hij in vervoering van hoop en liefde uit: „Wat is de opening van Jesus' Hart eene schoone deur, om den hemel binnen te gaan!quot;

De Zaligmaker heeft zijn innig verlangen uitgedrukt, om zijne oneindige lietde vereerd te zien worden onder het beeld van zijn gewond Hart, omgeven van de werktuigen van zijn lijden. Overal, waar zich die afbeelding zou bevinden, zou Hij, volgens zijne beloften, overvloedige zegeningen uitstorten. En wat kan het Hart van Jesus, daar, waar het tegenwoordig is, anders uitwerken, dan beminnen, vergeven, zegenen en troosten ? De afbeelding van 't H. Hart is eene eenvoudige, doch dringende en aanhoudende prediking, welke ons tot liefde en vertrouwen aanspoort jegens God, die de men-schen zóó zeer heeft bemind.

Twee eeuwen zijn reeds verstreken, sedert Jesus zijn verlangen heeft te kennen gegeven, en hoe-vele kerken en christen-huisgezinnen zijn er niet, welke met de afbeelding van t heilig Hart nog niet zijn versierd, Hoevele zieken, hoevele armen, hoevele bedrukte of droevige zielen hebben dat groote toonbeeld van onderwerping nog niet onder hunne oogen! O, welk een rijkdom van genade zou dat goddelijk Hart mêe-deelen, werd zijne afbeelding, gedurende de Junij-maand, in alle kerken ter vereering voorgesteld op een rijk versierd altaar, als op

een' troon van barmhartigheid, om dadr onze hulde te ontvangen en onzewenschente verhooren!

Ten allen tijde is in de H. Kerk voor de vrome zielen Jesus' H. Hart, zoowel als zijne heilige Wonden, zijn aanbiddelijk Gelaat en zijn kostbaar Bloed, een voorwerp eener bij zondere vereering geweest; maar die vereering is eerst algemeen geworden, tengevolge der openbaringen, welke de Heer gedaan heeft aan de gelukzalige Marga-retha-Maria ').

') Margaretha-Maria Alacoque, 1647 in Frankrijk in het Bisdom Autun geboren, later Ordes-zuster in het klooster van Maria-Visitatie, te Parai-le-JVIonial, werd van God uitverkoren, om de godsvracht tot het H. Hart van Jesus in de wereld te verbreiden, even als eens de H. Juliana (f 1258) de aanleiding was, om het feest van het Allerh. Sakrament in de Kerk te doen vieren. De deugden van Margaretha-Maria werden door de Congregatie der Riten (kerkelijke gebruiken) onderzocht, endoor onzenH. Vader Paus Pius IX voor heldhaftig verklaard, (1846 verscheen het decreet: de virtutibus in gradu heroico,) zoodat men met zekerheid tot het onderzoek der drie wonderen kon overgaan, welke gevorderd werden tot hare zaligverklaring. Deze zaligverklaring heeft plaats gehad in 't jaar 1864. Al wie nu maar eenigermate de groote strengheid en stipte nauwkeurigheid kent, waarmede men te Kome bij zulk eene aangelegenheid te werk gaat, kan daarom dan ook met het volste vertrouwen aan de getuigenissen van de gelukzalige Margaretha-Maria geloof hechten, indien zij ons hare verschijningen, hare taak, en de door Jesus Christus zeiven aan haar gedane beloften, ten aanzien der vereering van zijn goddelijk Hart, mededeelt.

brengen, zeide de Zaligmaker; en wat wil ik, dan dat het ontstoken worde?'' Jesns' wensch wordt in onze dagen vervuld: de goddelijke liefdebrand breidt zich al verder en verder uit; de huisgezinnen, de parochiën, de bisdommen, en koningrijken zelfs, zijn er van ontstoken, en een gedeelte van 't christelijk Europa heeft zich reeds plegtig aan de vereering van 't H. Hart toegewijd.

Uit de heilige katakomben voortgesproten, waar zij slechts gekend en beoefend werd door van liefde gloeijende zielen, wier wellust zij uitmaakte, is de godsvrucht tot het H. Hart eindelijk zóó schitterend geworden, als de katholieke Kerk-zelve. Op alle kansels wordt zij verkondigd , door alle stemmen verheerlijkt en geprezen , en de geschriften van lateren tijd, welke onder duizenderlei vormen nog telkens toenemen, zijn niet minder een troostend teeken van gedurige verwinningen, door het H. Hart op de zielen behaald, — dan, dat zij tevens het bewijs opleveren: hoe vruchtbaar de erkentelijkheid en liefde is.

Welk een geloovige is er, die bij de zware stormen onzer eeuw geene levende hoop in zijn hart heeft ontwaard bij het aanschouwen van die overeenstemming in de katholieke gevoelens, en van het algemeen haken en hijgen der zielen naar de ongeschapene liefde, welke zich verwaardigd heeft, hare goddelijke teederheid voor de kinderen der menschen zinnebeeldig voor te stellen en duidelijk te maken?

Het voorbeeld der herders heeft den ijver der geloovigen opgewekt. Het feest van 't heilig Hart, de novene ter voorbereiding, de godvruchtige oefeningen van den eersten Vrijdag van iedere maand, de heilige oefeningen der broederschappen zijn niet meer in staat, om aan hunne liefde en genegenheid te voldoen; hunne godsvrucht, begeerig om zich onbelemmerd te kunnen uitbreiden, heeft hen aangedreven, om de Junij-maand geheel en al aan de vereering van Jesus H. Hart toe te wyden. Aan ^Frankrijk heeft deze oefening haren oorsprong en hare voortplanting te danken.

Tot Gods meerdere eer moeten wij zeggen , dat de oefeningen dezer maand overal wonderen van bekeering en heiligheid te weeg brengen ten gunste dergenen, die, volgens 's Heeren beloften, zijn Hart op eene bijzondere wijze zouden vereeren.

De Voorzienigheid heeft gewild, dat op den laatsten dag der Maria-maand de eerste van Junij zou volgen, — toegewijd aan 'tH. Hart. De opvolging is in volmaakte harmonie met de hooge en troostvolle bestemming der H. Maagd. Inderdaad; is zij niet de ilyde Dageraad, welke ons de goddelijke Zon van geregtigheid aankondigt? Is zij de weg niet, die ons voert tot den Zaligmaker ? Is zij niet de geheimzinnige ster, wier zachte flikkeringen ons geleiden naar het Hart van Jesusl Is zij niet eindelijk de deur des

hemels, waardoor wij ingang hebben in dat goddelijk Hart, — waarachtig paradijs der vrome ziel ? De maand van Maria zal ons dus als van zelve in de maand van 't heilig Hart binnenleiden , en ons voorbereiden, om de genade te ontvangen, welke het aanbiddelijk Hart niet zal nalaten over ons uit te storten gedurende die maand, waarin het zoovele huldeblijken ont* vangt der toegenegene zielen.

Het boekje, dat wij aan de godsvrucht der geloovigen aanbieden, leggen wij met eerbied en liefde voor de voeten neder der onbevlekte Moeder-Maagd.

Moge het onder hare moederlijke bescherming bijdragen tot de glorie van Jesus' H. Hart; door verlichting en aanmoediging der geloovigen , die meer en meer in kennis, liefde en navolging van het goddelijk Hart wenschen toe te nemen.

Inspice, et fac secundum exemplar, quod tibi m monte monstratum est. (Exod. xxv, 40.)

Het groote doel des Heeren in liet bewonde-i ens waardige werk der Menschwording is; om ons het leven zelf van zijn' goddelijken Zoon te doen leiden. Jesus heeft de zwakheden onzerna-tuur gedeeld, ten einde ons aan zijne gedachten, gevoelens, aan zijn lijden en al zijne daden deelachtig te maken, en eenmaal, krachtens deze deelachtigheld zelve, mede-erfgenamen zijner eeuwige glorie. De christelijke volmaaktheid bestaat alzoo in onze gelijkvormigheid met Jesus Christus, model aller deugden, levend voorbeeld van alle heiligheid. Daarom vermaande de groote Apostel de geloovigen van Rome, wanneer hij hun ^ee.¹^₁ kort begrip van de leer des Evangelies wilde geven: dat zij zouden aandoen den Heer Jesus Christus. ')

En hij schroomde niet, om aan de Galatiërs te schrijven, dat het voortdurend oogmerk zijner apostolische zorgen was: Jesus Christus in hunne zielen te vormen. 1) Welnu, er is geen gemakkelijker en geen krachtiger middel, om in ons die gelukkige gelijkvormigheid met onzen heminne-lijken Zaligmaker te bewerkstelligen: dan de overdenking der liefde en innigste gevoelens zijns Harten, onder den sluijer van zijne woorden en daden. De kennis zal de liefde doen geboren worden, en de liefde, in hare voortreffelijke vruchtbaarheid, zal de navolging doen ontstaan. Inderdaad: terwijl wij de oogen der ziel vestigen op dat Hart, — het meesterstuk des Allerhoog-sten, — de vreugde der engelen, — en de glorie van het paradijs, zullen onze harten, gloeijend van hemelsch vuur, in zijne verhevene gelijkvormigheid worden veranderd, en onder zijne leiding van deugd tot deugd voortgaan. 2) De overwinnende bekoorlijkheid zijner voorbeelden zal ons opregter maken in de nederigheid, standvastiger in het geduld, heldhaftiger in de zachtmoedigheid , vuriger in de liefde, edelmoediger in de gehoorzaamheid, brandender en meer bescheiden in de beoefening van den ijver. Geven wi] dan gehoor aan de zoete uitnoodiging van Jesus Christus: Komt allen tot Mij. Treden wij binnenin

1) Filioli mei, quos iterum parturio, donec formetur Christus in vobis. Gal. IV, 19.

2) Gloriam Domini speculantes, in earn dem imaginem transformamur a claritate in claritatem. II Cor. III, 18.

zijn beminnelijk Hart, voor ons op het kruishout geopend, als in eene school van heiligheid;en trachten wij door eene godvruchtige overweging den oneindigen schat zijner weldaden en de treffende lessen zijner liefde op te vangen.

Oyer de éénheid van Jesns' Hart met het eeuwige woord, en lioe dat heminnelyk Hart bron en toonbeeld onzer Tereenigingr met de godheid is.

Deze woorden drukken het geheim dier onuitsprekelijke éénheid uit, welke in de Menschwording tusschen de goddelijke natuur en de men-schelijke natuur is gewrocht. Dit geheim is de tweevoudigheid van natuur in de éénheid van Persoon, — Jesus Christus. Welnu, wanneer twee naturen op zelfstandige wijze zich vereenigen, en door hare éénheid eene nieuwe oorzaak van werking vormen, dan is het overeenkomstig de orde, dat zij elkander v/ederkeerig hare voorregten mededeelen. Doch, wanneer het gebeurt, zoo als zulks geschiedt in de Menschwording van 't goddelijk Woord, dat eene der beide naturen, wegens hare minderheid, aan de andere natuur, welke haar in alle volmaaktheid overtreft, niets kan meê-deelen, dan geniet deze lagere natuur, om zoo te spreken, al de voorregten, krachtens deze éénheid

omdat zij deelgenoot is gemaakt van de voortreffelijkheden der natuur, welke boven haar verheven is. Daarom dan ook heeft het goddelijk Woord, toen het zich ter onzer verlossing met de menschelijke natuur vereenigde, volgens de uitdrukking der Vaders, de menschelijke natuur verheven tot de hoogte zijner Godheid, en haar als overstelpt met goddelijke eigenschappen. Wat vroeger, d. i. vóór de vereeniging met de menschelijke natuur uitsluitend eigen aan de Godheid was, is krachtens die éénheid mede het eigenaardige der heilige Menschheid geworden, met dit verschil evenwel, dat de Menschheid in Jesus Christus, krachtens genade en barmhartige mededeeling, volmaaktheden heeft, welke de Godheid in eigendom en uit noodzakelijkheid harer natuur zelve bezit. De Menschheid in J.-C. is dus waarlijk door hare éénheid met het Woord vergoddelijkt: zij is deelgenoot geworden van de voorregten der Godheid; en van daar de hulde van aanbidding, gebragt aan de heilige Menschheid van Onzen Heer J.-C.

De Godheid intusschen vereenigt zich niet enkel met de ziel van Jesus Christus, maar ook met zijn aanbiddelijk ligchaam, zooals deze woorden het aanduiden: „En het Woord is vleesch gewordenquot; en de theologie zulks leert. Wie zal dus in staat zijn, de waardigheid en grootheid dier heilige Menschheid uit te drukken, — wie de glorie , welke op haar afstraalt van Hem, die bij uitnemendheid de glorie van den hemelschen Yader genoemd wordt? Dan, de Godheid zich

huwend aan de Menschheid in Jesus Christus, vereenigt zich ook met ieder deel dier Mensch-heid overeenkomstig hare natuur. liet verstand, de zinnen, de neigingen , het hart, alles deelde, elk op zijne wijze aan die vergoddelijking, en daardoor zelfs werd de geheele Menschheid met al hare deelen in eene zoete doch noodzakelijke afhankelijkheid van de Godheid geplaatst.

Het hart van Jesus, vereenigd met het godde-lyk Woord, kan derhalve geene andere dan goddelijke neigingen hebben, zoowel in voorwerp als in doel. De liefde, waarmee het God beminde, was ontstoken door die zelfstandige liefde, waarmede het eeuwige Woord zijn hemelschen Vader bemint. De liefde, waarvan het Hart brandde voor de menschen, en welke het aandreef, om zich op te offeren voor hun heil, en er zijn'wellust in te vinden, om onder ons midden te zijn, — die liefde heeft Jesus' Hart geput indieeinde-looze liefde, waarmede God ons van alle eeuwigheid beminde, i) Al deze deugden moesten, dooide afstraling zijner Godheid bezield, noodwendig het kenmerk dragen van heldhaftigheid, waarvan God de oorzaak en de bron is. Ja, wie zal den ijver vermelden van zijn gebed en de orde, welke er heerschte in al zijne gemoedsbewegingen ? Wie vermag ze uit te drukken : Zijne diepe nederigheid, zijn geduld, zijne zachtmoedigheid, zijne teedere godsvrucht, zijne edele gevoelens, zijne onmetelijke en alomvattende liefde, zijne vaardige

gehoorzaamheid, zijn' haat jegens de zonde, die Hem folteringen en den dood deed omhelzen; eindelijk zijn' ijver voor de glorie zijns Vaders, welke Hem de schande en den smaad van het kruis deed aanvaarden, om de oneer te herstellen zijner goddelijke Majesteit aangedaan?

Als levende ledematen van Jesus' ligchaam zijn ook wij door Hem vereenigd met het goddelijk Woord: alléén in deze voortdurende éénheid, in de beoefening van het inwendige en verborgene leven in God, zullen wij de bron vinden voor onze glorie en voor onze ware deugden. Onze broze en krachtelooze natuur heeft er behoefte aan, om op God zelf te steunen, — zal zij niet vallen bij iedere zwakheid harer neiging. Alléén staande, en afgezonderd van Hem, die de oorsprong van alle goed is, blijft zij onvruchtbaar, of brengt geene andere vruchten voort dan die des doods. Vereenigd met God, vermag de ziel alles; hare gedachte, zamenvloeijend met de gedachte zelve van God, heeft geen' aardschen gezigteinder meer; haar wil, vereenzelvigd , om zoo te spreken, met den goddelijken wil, behoeft niet meer de aanlokselen dezer wereld te vreezen, noch de onstandvastigheid der natuur. Geheel haar wezen, aan God onderworpen, ziet zich door deze afhankelijkheid veredeld, boven zich zei ven verheven, ja, eenigermate vergoddelijkt.

Vragen wij aan Jesus' H. Hart, zoo volmaakt vereenigd met de Godheid, dat het zelf de onverbreekbare band moge zijn, welke ons met God vereent; bidden wij het, om ons op te sluiten

en te begraven in zijne peillooze diepte van liefde, opdat wij er niet meer kunnen uitgaan, en wij met den Apostel, op grootmoedige wijze, de schepselen kunnen uitdagen, dat zij nimmer meer zullen vermogen, ons te scheiden van Hem, dien wij beminnen. 1)

Heilig Hart van Jestis! zelfstandig vereenigd met het eeuwige Woord, hecht mijn hart zóó aan het Uwe, dat het nimmer meer van ü gescheiden worde.

3) Z. H. Pius VII heeft bij rescripten van 7 Maart 1801 20 Maart en 15 November L802. — 12 en 15 Julij 1803, 7 Julij 1815 en 26 September 1817 vergund aan hen,die dagelijks ter eere van 't U. Hart van Jesus, Onze Vader — Wees gegroet. — 12 Art. des Geloofs met de korte verzuchting: „Allerzoetst Hart van mijn' Jesusquot; enz. zullen bidden: — vollen aflaat, op den eersten Vrijdag of den eersten Zondag van elke maand, en een' anderen op een' dag naar verkiezing in dezelfde maand;desgelijks een'vollen aflaat op den dag zei ven van het feest van 'tH. Hart, of den daaropvol-genden Zondag, onder de gewone voorwaarden: van te biechten, te communiceren en te bidden, volgens de inten-tiën van Z. H. den Paus. [Zie Mgr. Bouvier. Traité dogma-tique et pratique des Indulg. 7e éd. Tournay. pag. 135.]

„Tn Jesus Christus heeft de vereeniging der goddelijke natuur met de menschelijke een' aanvang genomen, opdat de menschheid eeniger-mate, niet slechts in Jesus Christus zou vergoddelijkt worden, maar in al degenen, die met zijne godsdienst ook de levenswijze omhelzen, welke Hij geleerd heeft.quot; (Origenes, tegen Celsus, I. III.)

„Onze natuur is derwijze veredeld door de onuitsprekelijke éénheid, bewerkt in de Mensch-wording, dat zij tot geen' hoogeren graad van uitmuntendheid zou kunnen opklimmen: gelijk de goddelijke natuur niet lager kon afdalen, door de aanneming der zwakheden van ons vleesch.quot; (S. August., de Praedest. Sanctorum, I, II, c. XV,)

,,De Zoon Gods, het edele plan vormend, om een ligchaam aan te nemen gelijk aan het onze, ten einde zich des te gemakkelijker door de men-schen te doen beminnen, heeft hunne harten willen winnen en opwekken tot eene bijzondere liefde jegens zijne heilige Menschheid, als zijnde een voorwerp, geschikt voor hunne natuur, en door die liefde heeft Hij hen allengskens tot de liefde zijner Godheid doen opstijgen.quot;

„Dat is 's menschen bestemming: vereenigd te zijn met God; want daarin bestaat zijn geluk. Daar het nu meer de liefde dan iedere andere zaak is, welke den mensch aan God bindt door de kracht, welke het minnende voorwerp met

het beminde vereenigt, en daar het liefde is, die den mensch in deugd volmaakt doet zijn door vereeniging met de oorspronkelijke goedheid en heiligheid, zoo volgt er noodzakelijk uit: dat de liefde het hoofddoel der goddelijke wet is.quot;

„De genade der Eucharistie is grooter, dan die der Menschwording geweest is, want in de Mensch-wording heeft Jesus Christus alleen zijne ziel en zijne allerheiligste Menschheid vergoddelijkt, doch in dit Sakrament heeftHij alle menschen vergoddelijkt.quot; (S. Theresia, Overweg, op het Pater.)

„Eene ziel, welke met Godis vereenigd, en in Hem door de liefde veranderd, verdient door ééne enkele • daad meer, dan eene andere, door verscheidene daden , indien deze ziel van dit beginsel der liefde verstoken is/' (S. Jan van 't Kruis, Cant. II.)

Quia hostias et oWaliones et holocautomata pro peccato noluisti, nee placita sunt tibi, quae secundum legem offerunter, tune dixi: Ecce venio, ut faciam. Deus, voluntatem luam.

Omdat gij noeh slagtoffers, nocli offergaven, noch brandoffers ter zonde-uitdelging hebt gewild , en de offers, welke, volgens de wet, worden opgedragen, U niet welgevallig zijn, toen heb ik gezegd: Zie, ik kom, om te doen, o God, uwen wil.

Oud verbond ingesteld, de plechtigheden daarvan omschreven, en de verschillende offers bepaald had, zoo moet men evenwel bekennen, dat die offeranden nit zich zeiven, d. i. uit eigene kracht, in de oogen der goddelijke Majesteit geene groote waarde hebben konden. Inderdaad: de aangename offerande aan God is de offerande des harten: deze offerande des harten nu, ging niet noodwendig gepaard met de opdragt der slagt-offers. Het kon derhalve gebeuren, en meer dan eens heeft de Heer er over geklaagd door den mond zijner propheten, dat de offeraar zijn hart zich zeiven voorbehield, alhoewel door zijne heilige bediening het altaar rookte van het offerbloed.

Daarom is de gehoorzaamheid, welke het offer van den meusch zei ven en dat zijner edelste vermogens insluit, de aangenaamste offerande, welke men aan God brengen kan. 1). Door haar, bewijzen offeraar en offerande, niet onderscheiden van elkaar; of vereenigd op 't zelfde altaar, aan den Schepper hulde van geheel hun wezen, en vernietigen zich, om zoo te spreken, onder het welgevallen Gods. Vandaar do voortreffelijkheid dier deugd, welke, volgens den H. Thomas, de eerste plaats bekleedt onder de zedelijke deugden. Is zij het inderdaad niet, die den mensch verachten doet het innigste en kostbaarste, wat hij bezit, namelijk: zijn' eigen wil?

Het Hart van Jesus is het volmaaktste toonbeeld dier opoffering van eigen wil op het altaar

der gehoorzaamheid. Waarom komt Hij in de wereld? 't Is, om zijn wil aan den wil van zijn' hemelschen Vader te onderwerpen, l) De gehoorzaamheid is eenigermate de voorwaarde zijner Menschheid. Voor dat slagtoffer, bi] uitnemendheid, hetwelk alléén daarvoor leefde, om zich iederen dag op te offeren voor onze verlossing, is de gehoorzaamheid als de oorzaak en de spijze zijns levens. 2^ Ieder oogenblik zijns levens was eene algemeene toewijding van zijn'wil aan den wil van zijn' Vader. 3)

Jesns is voor niet één offer teruggedeinsd, om aan zijn' Vader getuigenis te geven van zijne volmaakte gehoorzaamheid. Hij beoefende haar in zulk een' heldhaftigen graad, dat Hij volgaarne den bitteren kelk zijns lijdens aanvaardde, 4) en al de versmaadheden en folteringen des krui-ses omhelsde. ¹)

Moest Jesus het toonbeeld wezen voor onze gehoorzaamheid, zoo heeft Hij zich verwaardigd, zijne gehoorzaamheid aan de gewone voorwaarde der onze te onderwerpen. — Dertig jaren zijns levens vat de gewijde Schrijver in deze korte woorden te zamen: „En Hij was hun onderda-

nig.quot; i) En aan wie was Jesus onderdanig? Aan twee menschen, aan de H. Maagd Maria en aan den H. Jozef. Maar zij beiden waren bij Hem de afgezanten zijns Hemelsohen Vaders. — Indien wij de bron dier volmaakte gehoorzaamheid van Jesus' H. Hart opsporen, dan kunnen wij geene andere vinden, dan zijne volkomene éénheid met het goddelijk Woord. Die éénheid hield zijn hart in eene volslagene afhankelijkheid van den wil zijns Vaders.

Ook in onze éénheid met God, waarin de oorzaak en de bron des christelijken en geestelijken levens is gelegen, zullen wij die onderwerping van wil putten, welke het eigenaardige kenmerk der gehoorzaamheid is. Welke onze betrekking moge zijn in de maatschappij, of welk een' rang ons in de Kerk door de Voorzienigheid is aangewezen; ons onderwerpen moeten wij.....

De mensch , die zich door eigene wijsheid laat geleiden, zal een' valstrik vinden in de raadgevingen dier zelfde wijsheid. Zoodanig heeft God de verstandelijke wezens, wier roeping het is, om in de maatschappij te leven, nevens elkander geplaatst, dat de een van den ander' zoude afhangen, en daaruit vloeit de overeenstemming en kracht voort. Derhalve kan de mensch niets groots, edels, noch degelijks tot stand brengen in de orde der natuur, maar bijzonder niet in die

der genade, indien hij zijne kracht niet gaat putten, in de gehoorzaamheid: „Een man, die gehoorzaam is, zal van verwinning spreken.quot; l) De gehoorzaamheid is de edelste oefening onzer vrijheid, omdat zij ons onderwerpt aan den wil des Heeren, en, door haar te beoefenen, erkennen wij Gods gebied.

Laat ons dan tot het Hart van J esus gaan, en van dat Hart de bewonderenswaardige les van gehoorzaamheid leeren: weten wij even als Jesus te gehoorzamen tot den dood des kruises. De glorie zal er de vrucht van wezen. Daarom heeft God Hem verheven en Hem een' naam gegeven, die boven allen naam is. ²)

Gehoorzaam Hart van Jesus! boezem mij zulk eene liefde voor de gehoorzaamheid in, dat mijn hart immer bereid zij, om in alles uwen heiligen wil te volgen.

3) Propter quod et Deus exaltavitillum, etdonavitilli nomen, quod est super omne nomen. Philipp u, 9.

heid aan de heilige gehoorzaamheid, welke de eene mensch aan den anderen ter liefde Gods bewijst, even als God ze aan de menschen betoond heeft, ter hunner zaligheid.quot; (S. Thomas, bij Surius, 7 Maart.)

„Vermits de gehoorzaamheid eene soort van offerande is, waarin de mensch zich geheel en al, en zonder voorbehoud, aan zijnen Schepper en Heer door de handen van zijnen dienaar in de vlammen der liefde opoffert.... zoo kan men niet ontkennen, dat zij , met de uitoefening van 't geen geboden is, tevens de verzaking van 's menschen eigen wil en de geheele onderwerping van zijn oordeel insluit.quot; (S. Ignatius van Loy., Brief over de deugd van gehoorz.)

„Gelooft mij , en houdt u wel overtuigd, dat de meest veilige en minst twijfelachtige weg voor ons is: eene voikomene en algeheele gehoorzaamheid naar ligchaam en ziel aan onze oversten; en dat onze eigene wil, onze verbeelding, onze geest van onafhankelijkheid te vergelijken zijn bij een' huiveringwekkend' iizel op den rand van een afgrond.quot; (S, Franc. Xaverius, 56 Brief.)

„De H. Maagd bevindt zich gaarne bij het kruis en de kribbe, en geenszins bekommert zij er zich over, om naar Egypte te gaan, indien zij haar dierbaar Kind maar bij zich heeft. O, volgen wij haar na, die beminde Meesteresse; 'tzij de Heer ons regts of links wende, of ons geleide waar Hem goeddunkt, gaan wij blijmoedig in zijn gezelschap.quot; (S. Franciscus van Sales.)

bloesem onzer begeerten in vruchten van goede werken te veranderen. Geen weg voert de ziel eerder op tot de hoogste volmaaktheid, dan de gehoorzaamheid.quot; (S. Theresia.)

„Hij , die er van afziet om zich zeiven te leiden, en zich aan het bestuur van zijnen zielzorger overgeeft, heeft de zoete verzekering van in alles den wil des Heeren te doen, en altoos aan zijne goddelijke Majesteit te behagen.quot;

Over de godsdienst, en hoe Jesas' beminueljjk Hart bron eu toonbeeld dezer den^d is.

De godsdienst, als deugd beschouwd, bestaat hierin: dat wij jegens God de pligten vervullen, waaraan onze wezenlijke afhankelijkheid tegenover zijne goddelijke Majesteit, ons onderwerpt. Zij is daarop gegrond, dat, God onze eerste oorzaak en ons laatste doel beide zijnde, — wij alles aan zijne milddadigheid en almagt verschuldigd zijn, en wij tot Hem alles, wat wij bezitten, moeten doen terugkeeren.... De deugd van godsdienst omvat alzoo den geheelen mensch, en ver-bindt hem aan zijn' Schepper. Zij sluit in zich: de aanbidding, welke bestaat in de uitdrukkelijke erkenning van Gods majesteit, van zijne aiover-treffelijkheid, van zijne eigenschappen en zijn

oppermagtig gebied, met een gevoel onzer eigene geringheid en grenzelooze afhankelijkheid. Zij sluit in zich: het gehed, dat een gevolg der aanbidding is, en ons aanspoort, om in onze zwakheid te steunen op de magt van Hem, van wien wij afhankelijk zijn. Op de derde plaats sluit zii in zich; de godsvrucht, welke bestaat in eene wilsvaardigheid, om te volbrengen hetgeen tot de dienst en de vereering van God behoort. Door de deugd van godsdienst erkennen wij dus werkeliik God als God, en bewijzen wij Hem die uitwendige eer, welke Hij van zijne schepselen verwacht. Volgens het gevoelen van den H. Thomas is zij dan ook voortreffelijker dan de zedelijke deugden: want, indien deze ons in het bijzonder de eene of andere eigenschap van God doen verheerlijken, zoo doet de deugd van godsdienst, door toewijding van al onze krachten aan de dienst der Godheid, God verheerlijken in al zijne eigenschappen.

Jesus' H, Hart is het toonbeeld van dat leven van aanbidding, gebed en godsvrucht. Door eeuwigen lichtglans bestraald, kende Hii op volmaakte wijze Gods verhevenheid,en beweesHi] voortdurend zijn' eerbied, zijne hoogachting, aanbidding, kinderlijke en volstrekte onderwerping aan de opperheerschappij vanzijnhemelschenVader. VanZich-zelven legt Hij deze schitterende getuigenis af,dat Hi] aan God de glorie heeft gegeven, welke Hem toekwam. 1) En op watwijzeheeftHijHem verheerlijkt? Hij heeft

Hem verheerlijkt door zijne werken, waarvan de eenige oorzaak en drijfveer was: Gods H. Wil.

Hij heeft Hem verheerlijkt in zijne woorden , door altcos de majesteit van zijn'Vader te prijzen, en die aan de wereld te verkondigen.

Hij heeft Hem verheerlijkt door zijne gedachten en genegenheid. Met welk eene vaardigheid legde Hij Ziich toe op alles, wat zijn Vader van Hem vroeg ? Tot zulk eene hoogte verhief Hij de godsdienst, dat Hij ten offer bragt 't dierbaarst wat Hem ter wereld was: — de H. Maagd Maria en den H. Jozef. „Waarom hebt gij ons verlaten?quot; zeiden zij Hem droevig, toen zij Hem te midden der leeraren wedervonden. — „Moet Ik niet, gaf Jesus hun ten antwoord, alles vergeten, om mij met de belangen mijns Vaders bezig; te houden?' 1) ⁰

In zijne éénheid met het goddelijk Woord putte Jesus' Hartdie verhevene kennis aangaande Gods grootheid en oppermagt, die vaardigheid, welke Hem geheel verknocht deeci zijn aan de glorie der opperste Majesteit. Ook in onze éénheid met God, in ons innig zieleleven met de Godheid zullen wij de hoogachting putten voor de uitmuntende eigenschappen en voorregten des Allerhoogsten, en zullen wij, om zoo te spreken, de _ gewaarwording verkrijgen: hoe groot Gods majesteit en volstrekt gebied over ons is. Bij dat hemelsch licht zullen wij onze geheele af-

1) Nescicbatis, quia in his, quae Patris mei sunt, oportet me esse? Luc. IIj 49.

hankelijkheid inzien van Hem, die ons begin en ons wezenlijk doeleinde is En alsdan het ij dele dezer wereld verachtende, zullen wii al onze vermogens, ja geheel ons wezen wijden aan de verheerlijking Gods; onze gedachte, bevrijd van de begoochelingen en hersenschimmen dezer aarde, zal verslonden worden in de beschouwing der hemelsche dingen; ons hart, ontdaan van kommer en zorgen , — de gedurige gevolgen van zijne ongeregelde neigingen, — zal rusten ia den schoot van Hem,die alléén aan de onverzadelijkebegeerten des harten kan voldoen, en zijne vatbaarheid en zijnen dorst voor het oneindige kan bevredigen.

Smeeken wij het Hart van onzen goddelijken Meester, dat het ons onderrigte; God te vereeren, en jegens Hem alle godsdienstpligten waar te nemen. Wij eerbiedigen God niet genoeg, en dat gebrek aan eerbied vloeit daaruit voort: dat wij zijne uitmuntendheid niet genoeg kennen, en ons bij wiilen ten zijnen opzigte in eene zekere onafhankelijkheid wanen.

O, laten wij het wel begrijpen, dat wij slechts op aarde zijn, om God te kennen, te beminnen en te dienen, en dat daarin de geheele mensch bestaat.

O, allerzoetst Hart van Jesus! leer mij Gods heerlijkheid en oppermagt, mijne nietigheid en afhankelijkheid inzien, en zoo de deugd van godsdienst beoefenen, dat zij in mij uitwendig schit-tere door eene vurige aanbidding, inwendig, door een hartelijk gebed en eene ijverige godsvrucht.

„De wezenlijke godsdienstige vereering bestaat minder in de uiterlijkheden, dan wel in de inwendige en geestelijke offerande, in de werken van barmhartigheid, in de vreeze Gods en van zijne oordeelen, in de versterving der zinnen en de zuiverheid des harten.

(Lanctantius, goddel. Instell. I. VL) „De godsdienst is een overvloeijende en zekere schat van onuitsprekelijke goederen; en het geweten heeft mij getuigd, dat de godsvrucht iets uitmuntends en heerlijks is, de kracht bezittend, om diegenen zalig te maken , welke gehecht zijn aan hare verhevene onderwijzingen.quot;

(S. Athanasius, Eedestr. tegen Arianen.) „Met de godsvrucht gaat het even als met de geheimzinnige ladder, die de Aartsvader Jakob zag, en waarvan het onderste gedeelte aan de aarde raakte, terwijl het bovenste zich verloor in de wolken. Men klimt sportsgewijze op, en men eindigt met eene hoogte te bereiken, welke de menschelijke krachten niet meer schijnt te boven te gaan.quot;

(S. Basilius, 1ste Homilie op Ps. I.) „Het doel der godsdienstige vereering bestaat

daarin: dat wij Hem, dien wij aanbidden, navolgen.quot; (S. August., Stad Gods, I. VIII, h. XVII.)

„Zoodanig is de vrucht en de belooning der godsdienstigheid, dat diegenen zelfs, welke haar niet bezitten, zich niet kunnen weêrhouden, om naar haar te verlangen.quot;

(S. Bernard., op den XC Ps ) „Dewijl alle schepselen in God waren, alvorens zij op zich zeiven bestonden, en dewijl zij van God voortkomen , zoo kan men zeggen, dat, door de daad zelve hunner schepping, zij begonnen zijn met zich van Hem te verwijderen , wat hun wezen of hunne natuur betreft; het redelij k schepsel moest zich derhalve op nieuw binden aan God, met wien het vereenigd was alvorens te bestaan, even als een stroom, welke terugkeert tot zijn' oorsprong. En dat geeft de naam zelf van godsdienst („re ligioquot;) te kennen.quot; (S. Thomas, opusc. 19. c. I.)

„God is de oorsprong van ons geluk en het doeleinde van al onze verlangens. Daar wij Hem gekozen hebben tot ons erfdeel, of liever: gelijk de godsdienst het juist uitdrukt, daar wij Hem op niemo gekozen hebben, doordien wij 't ongeluk hadden van Hem te verliezen door onze onachtzaamheid , — zoo streven wij naar Hem door de liefde, en wanneer wij Hem bereikt hebben, vinden wij in Hem onze rust.quot;

Oyer het gebed, en hoe het beminnelijk Hart yan Jesns bron en toonbeeld is yan het leyen des gebeds.

Het gebed is een gevolg onzer geheele afhankelijkheid van Gods opperste majesteit. Het bevat, met het gevoel van ons vermogen, tegenover verpligtingen, die wij te vervullen, of gevaren , die wij te vermijden hebben, een kinderlijk vertrouwen op Hem, wiens grenzelooze magt en oneindige barmhartigheid wij erkennen. Het gebed is eene verheffing onzer ziel, welke in de magt van den Allerhoogste een' steun zoekt voor hare zwakheid. „Tk heb mijne oogen opgeheven, zegt de profeet, tot U, Heer, die woont in de hemelen.quot; 1) „Ik heb mijne oogen opgeheven naar de heilige bergen, van waar ik mijne hulp verwacht.quot; 2) Van daar de uitmuntendheid des ge-beds, dat, volgens den H. Thomas, onder de akten van godsdienst de eerste plaats bekleedt. Van daar ook de eigenschappen, die het moeten vergezellen, om de volmaaktheid te bereiken, welke aan het gebed eigen is. Het moet voortkomen uit het hart, waarvan de lippen slechts de tolken zijn. Het moet vol vertrouwen wezen, de-

wijl het steunt op Gods oneindige goedheid en grenzelooze magt. Het moet volhardend zijn, d. i. ten einde toe vol vertrouwen wezen. Eerst dan is het, dat deze belofte van onzen Zaligmaker zal bewaarheid worden: „Voorwaar, voorwaar. Ik zeg U: Indien gij den Vader iets in mijnen naam zult vragen, Hij zal het u geven.quot; !)

Het Hart van Jesus is het toonbeeld van dat leven des gebeds, 'twelk de kern moet zijn van het christelijk leven: want de christen bevindt zich altoos tegenover verpligtingen en gevaren, welke niet geëvenredigd zijn aan ziine natuurlijke krachten. Meer dan eens stelt het Evangelie ons den gcddelijken Zaligmaker voor oogen, hoe Hij zich van de schare verwijderend, des nachts, stil in de eenzaamheid zijne ziel gaat uitstorten in vertrouweliike zamenspraken met zijn' Vader, als wilde Hij uitrusten van de zorgen en ver-moeijenissen van den dag. Wij zien Hem bidden, voordat Hij wonderen doet, als of Hij van den Hemel de airaagt verwachtte, welke Hij wilde toonen voor ons heil; inzonderheid zien wij Hem in zijn' doodsangst met een'buitengewonen ijver het gebed verlengen , tot driewerf toe herhalen, en niettemin zijne vragen aan den wil van zijnen hemelschen Vader onderwerpen; wij zien Hem ook vol moed, gelatenheid en kracht opstaan, en, zigtbaar door den Engel in die heilige oefening versterkt, zijn droevig en smartvol lijden te ge-

1) Amen, amen, dico vobis, si quid petierltis Palrem in nomine meo, dabit vobis. Joann. xvi, 23.

moet treden. „In doodsangst zijnde, bad Hij te meer.quot; l) „Staat op, laat ons gaan.quot; 2) Op zulk

eene wijze behooren wij te bidden; Jesus' H. Hart heeft al onze zwakheden willen aannemen , om ons te toonen, waar wij onze kracht moeten zoeken. Zijn wij in de bekoring, waken en hidden wij, en weldra zullen wij ons sterk gevoelen boven deze beproevingen; zijn we in de zonde gevallen , laat ons dan zuchten, dat wij onzen toevlugt niet hebben genomen tot het goddelijk wapen, dat alléén ons de verwinning verzekeren kon. Er zijn duivelen, die niet dan door vasten en bidden worden uitgedreven. 3) Zijn we treurig, zegt de H. Jacobus, heffen wij onze smeekende blikken hemelwaarts, en storten wij onze zielen uit in God, onzen Vertrooster. 4) Het kan in-tusschen gebeuren, dat G-od, ter vervulling zijner plannen, die voor ons verborgen zijn. Zich doof schijnt te houden voor onze stem; laat ons dan niet wankelen in vertrouwen; volgen wi] Jesusna in den hof van Gethsemane; Hij bidt, bidt wederom, en herhaalt voor de derde maal hetzelfde gebed. Ons tot heil, weigert God het te verhooren. Wat doet de Heer Jesus? Hij volhardt steeds sterk aanhoudend; Hij volhardt met eene volkomene onderwerping aan den wil zijns Vaders; „nog-

3) Hoe autem genus non ejicitur nisi per orationem, et jejanium. Matth. xvn, 20.

tans niet mijn wil, maar de Uwe geschiede.quot; 1) Doch gebeurt het ook niet menigwerf, dat wij zeiven de oorzaak zijn, dat ons gebed niet verhoord wordt?

Zijn wij niet vaak gelijk aan dat volk, van hetwelk de Heer zeide: „ Dit volk eert mij met de lippen, doch hun hart is verre van Mij.'' 2) Hunne stem stijgt wel opwaarts naar den hemel maar hunne neigingen zijn, al kruipend, verslaafd aan de aarde. Zijn wij welli^t niet de al te trouwe navolgers van die leerlingen, aan wie onze Verlosser deze woorden toevoegde: Gij verkrijgt niets, omdat gij niets vraagt. 3) Vragen wij aan onzen beminnelijken Jesus, dat Hij zelf ons leere bidden ; 4) verzoeken wij dringend aan zijn Hart: ons te schenken die aandacht, dien ijver, dat vertrouwen, dien eerbied, die onderwerping en volharding, waarvan Hij zijne gebeden vergezeld deed gaan; smeeken wij Hem, dat Hij zelf in ons en voor ons bidde, opdat wij , versterkt door het gebed, geen geweld onzer vijanden, noch ontmoediging onzer zwakheden meer te duchten hebben.

Kaar uw voorbeeld, o dierbaar Hart van mijn Verlosser, wil ik met uwe genade in 't gebed

3) Usque modo non petistis quidquam in nomine meo: petite, et accipietis. Joann. xvi, 24.

„Het gebed is eene zamenspraak met God, eene beschouwing der onzigtbare dingen, een zeker vertrouwen ten aanzien der goederen, welke men wenscht, eene eer, welke ons gelijk maakt aan de engelen zeiven, een vooruitgang in het goed, een behoedmiddel tegen het kwaad, eene verbetering van de zonde, eene daadwerkelijke vrucht der deugd en een voorsmaak der toekomstige glorie.quot;

„Men bidt zonder ophouden, wanneer, door Gode aangename, en immer ter zijner glorie gedane werken, geheel het leven een voortdurend gebed wordt.quot;

„Onze ziel moet zich beschouwen , als van alles ontbloot, ten einde zij niet zou ophouden, met te bidden; en 't is door een voortdurend verlangen, gegrond op het geloof, de hoop en de liefde, dat zulk een gebed wordt verrigt.quot;

welke de mond voortbrengt, maar in de gedachten, welke het hart vormt, 't Zijn niet onze woorden, maar onze verlangens, welke die sterke kreten slaken, die doordringen tot in de oorenvanden Allerhoogsten.quot;

„In het mondgehed kan men aandachtig zijn op drieërlei wijs, men kan zijne aandacht vestigen op de woorden, ten einde zich niet te vergissen hij het uitspreken; men kan vervolgens zijne aandacht vestigen op den zin der woorden; eindelijk kan men zijne aandacht vestigen op het doel des geheds, namelijk: op God en de zaak, waarom men bidt.quot;

„Eén ons gebed te midden van groote droefheid weegt zwaarder voor God, dan honderd pond te midden van vertroostingen.quot;

„Alle ziel behoort te weten , dat, ofschoon God niet altoos vaardig hare gebeden verhoort. Hij evenwel niet zal nalaten, om ter juister ure toe te snellen, indien zij althans van haren kant niet te kort schiet in moed en volharding.quot;

„Om groote vorderingen op den weg der volmaaktheid te maken, is het niet voldoende, om mondgebeden te verrigten, maar vooral moet men zorg dragen, om degelijke deugden te verkrijgen.quot;

Oyer dea lof van God, en hoe liet hemiuneiyk Hart vau Jesus bron en toonbeeld van het leven Tan lofprijzing is.

De lof is eene betuiging van achting, welke men geeft aan de deugd of aan de verschillende hoedanigheden van een ander. De lof is een gevolg der liefde; men kan niet waarlijk beminnen , of men vindt er zijn behagen in, om over het beminde voorwerp te spreken, en deszelfs volmaaktheden, grootheden, en beminnelijkheden te prijzen. God nu , het voorwerp bij uitnemendheid, of, liever gezegd, het eenige voorwerp onzer liefde zijnde, moet ook het voorwerp, bij uitnemendheid, van onzen lof wezen. Van daar, dat de Heiligen, wier harten van goddelijke liefdevlammen ontstoken waren, geene andere woorden dan die van lof jegens God op hunne lippen hadden. Hoor den koninklijken profeet: elke toon zijner ziel is eene lofprijzing der goddelijke volmaaktheden; 't schij nt zelfs, dat hem zijne stem niet voldoende is, en hij noodigt alle schepselen des hemels en der aarde uit, om zich met hem te vereenigen, ten einde God te loven. 1)

De lofprijzing is eene zóó heilige en edele daad, een gebruik, zóó door het woord verheven,

1) Laudate Dominum omnes gentes. Ps. cxvi, I. Lau-date eum coeü coelorum. Ps. cxliii, 4.

dat zij de voortdurende bezigheid der Allerheiligste Maagd en der uitverkorenen in den hemel is. 1) Zalig degenen, Heer, die wonen in uw huis, zegt de Psalmist: en waarom ? Omdat zi] in alle eeuwigheid U zullen loven, en uwe grootheid verkondigen. 2) En is dit niet de bijzondere bediening en de volstrekt noodzakelijke pligt van den priester hier op aarde!

De lof is bovendien eene offerande van geheel den mensch. Wordt inderdaad de mensch niet geheel door zijne gedachte beheerscht, en drukt zijne gedachte zich niet geheel uit in het woord? Welnu, de lof is niet anders dan de toewijding van het woord aan God, en de godvruchtige offerande van dat woord ter verheerlijking zijner goddelijke volmaaktheden, s)

Twee uitwerkselen ter onzer eigene heiliging bezit de lofprijzing: ten eerste, zij is de weg, waarlangs God zich aan ons meedeelt; want zij stelt een innig verkeer vast tusschen God en de ziel, volgens het woord van den Psalmist: „Een offer van lof zal Mij eeren, en daar is de weg, waarop ik hem Gods heil zal toonen.quot; 4) Ten tweede, zij verheft ons zooveel te meer boven de begoochelingen der aardsche goederen, zooals de H. Thomas zegt, hoe meer zij onze

1) Beati, qui habitant in domo tua, Dorainc, in sac-cula SEicculorum laudabunt te Ps. lxxxiii, 5.

2) Magnitudinem tuam narrabunt. Ps. cxliv, 6. 8) Tibi sacrificabo hostiam laudis. Ps. cxv, 17-

4) Sacrificium laudis honorificabit me; et illic iter, quo, osteudam illi salutare Dei. I's. xux, 23.

genegenheden aan God vastbindt; en daardoor wordt zij een sterke teugel, welke ons voor de zonde behoedt. 1).

Het Hart van Jesus is een toonbeeld van het leven der lofprijzing. Zóó was het Hart van dien goddelijken Meester van liefde voor zijnen hemelschen Vader ontstoken, dat ziin mond, sprekende uit de volheid van zijn heilig Hart, niets anders vermogt, dan Grods eigenschappen te loven. Jesus prijst zijne voorzienigheid; 2) Hij prijst zijne barmhartigheid; 3) Hij prijst zijne goedheid; 4) Hij prijst de opperheerschappij van zijnen Vader; 5) Hij prijst zijne magt; 6) Hij prijst zijne liefde voor de menschen; 7) Hij prijst zijne regtvaardigheid; 8) Hij prijst al zijne volmaaktheden. 9)

Niet slechts loofde Hij zijn' Vader door zijne gesprekken; maar waren al zijne werken — door de toewijding aan de glorie van God en aan de uitbreiding van zijn rijk, — niet zoo vele lofprijzingen, dewijl zij de liefde voor zijnen Vader en de hoogschatting voor zijne oneindige volmaaktheden tot beginsel hadden ?

Volgen wij dat voorbeeld na. Moge ons hart dermate vervuld zijn met goddelijke liefdevlammen, dat wij door haar geweld als genoodzaakt worden, er een' uitweg aan te verleenen: door namelijk te spreken, over bet hemelsch voorwerp onzer liefde en zijn' lof te bezingen, l)

De menscb is de stem van bet beelal; door bem is bet, dat de redelooze scbepselen den Heer verheerlijkenlaat ons niet te kort scbieten in de edele zending, welke ons is toevertrouwd. Maar wacbten wij ons, dat volk na te volgen, dat, terwijl bet God prees met zijne lippen. Hem onteerde door de ongeregelde neigingen zijns barten; onze lof spruite voort uit een bart, onderworpen aan den goddelijken wil en onwrikbaar getrouw in de dienst van God; laten wij daarom, volgens den raad van den H. Augustinus, door al onze wezenskracbten God loven. Prijzen wij Hem niet slecbts met de stem, maar dat vooral ons geweten Hem love door eene goede getuigenis; dat ons leven Hem love door de beoefening van alle deugden ; dat onze daden Hem loven door bare heiligheid en volmaaktheid. 2) „Hebt gij eene aalmoes in den schoot van den arme gestort, zegt dezelfde Vader op eene andere plaats, gi] hebt God geloofd; hebt gi] een' goeden raad gegeven, gij hebt God geloofd; hebt gü u nedergebogen om te bidden, gij hebt God geloofd. Hij gaat nog verder ; en met de gedachte van den

Apostel toe te passen, wiens verlangen het is, dat wij onze meest gewone werken door de zuivere meening verdienstelijk zouden maken, vreest hij niet te zeggen : „Hebt gij u aan den slaap overgegeven, om voor uwe gezondheid eene noodige rust te nemen, gij hebt God geloofd.quot; Loven wij dus den Heer, en laat ons door een leven van lofprijzing de beleedigingen herstellen, welke Hem door zoovele weêrspannige harten worden aangedaan, maar vereenigen wij onze lofprijzingen met die, welke het Hart van zijn' goddelijken Zoon Hem onophoudelijk aanbiedt, en laten wij ze vereend ten hemel doen opzweven.

Met eiken ademtogt, en telkens als mijn hart klopt: zou ik met al de vurigheid der Engelen en Heiligen wenschen uit te roepen: Altijd, overal en door alles, zij geloofd en geprezen het H. Hart van onzen Heer J. C.!

„God is even zeer lofwaardig, hetzij dat Hij straft, hetzij dat Hij vergeeft; want de straf en de kwijtschelding zijn uitwerkselen zijner goedheid en blijken zijner welwillendheid.quot;

(S. August, Brief aan Honoratius.) „Dat de goddelijke lofspraken voortdurend op uwe tong en uwe lippen zijn; wanneer gij psalmen zingt, en uwe gebeden verrigt, bereidt gij welriekende kruiden, om een offer van aangena-men geur der goddeliike Maiesteit aan te bieden.'' (S. Petrus Dam. B. VIIf. Brief 14 aan zijne zusters.)

„De goddelijke lofprijzingen verwijderen, door de verheffing van 's menschen hart tot God, alles van het hart, wat in strijd is met de goddelijke Majesteit.quot; (S. Thomas, 2. 2. q. 92. art. 1.)

„Onze tong kan niet beter worden gebruikt, dan met God lof te zingen, vermits wi] daartoe zooveel stof en reden hebben.quot; (S. Theresia )

„De volmaakte liefde maakt de ziel erkentelijk, voor de van God ontvangene weldaden: zij ver-pligt haar, Hem dank te zeggen voor de goederen in wier bezit zij is, en er behagen in te nemen , Hem duizendmaal te loven.quot;

„De nachtegaal bemint niet minder zijne melodie: hetzij hij verpoost, of't zij hij zingt. Het godvruchtige hart schept niet minder behagen in de liefde, wanneer het door uiterlijke noodwendigheden wordt afgetrokken, dan wanneer het bidt. Hunne werkzaamheid en hunne beschouwing, hunne bezigheid en hunne rust zingen gelijkmatig in hen het lied hunner liefde,quot;

De dankzegging is te gelijk eene akt van nederigheid, eene akt van regtvaardigheid en eene akt van liefde, Eene akt van nederigheid: doordien wij, met te erkennen, dat wij aan de vrijgevigheid en barmhartigheid van een ander eene gaaf te danken hebben, welke onze volmaaktheid of ons geluk bevordert, juist daardoor onze eigene ongenoegzaamheid belijden. Eene akt van regtvaardigheid: want onder verstandelijke en met edele vermogens begaafde wezens, kan er geene zuiver vrijwillige gift bestaan. Elke gift bevat eene soort van verbindtenis, en legt hem, die de gift ontvangt, eene schuld van erkentelijkheid op, welke door dankzegging alléén betaald kan worden. Deze schuld wordt door ons natuurlijk instinkt zóó erkend, dat door alle harten de ondankbaarheid als eene schending van een heilig regt wordt verafschuwd. Ik zeg eindelijk, dat de dankzegging een akt van liefde bevat, vermits zij eene ontboezeming, eene verzuchting des harten is jegens hem, die ons verrijkt heeft met zijne weldaden. Na dit alles is het gemakkelijk te begrijpen, welk eene waarde God aan de dankzegging hecht, en hoe naijverig zijn Hart op die hulde van geheel oi.s zeiven is.

Door de dankzegging inderdaad, wijden wij aan God ons verstand, erkennende, dat wij geheel en al van zijne goedheid afhangen; — wijden wij Hem onzen wil krachtens de liefde, welke ons hecht aan onzen oppersten Weldoener; — en wijden wij Hem onze vrijheid, ons in de gesteltenis plaatsende van niets aan zijne genade te weigeren, ter beantwoording aan de weldaden , waarmede Hij ons heeft overladen. Daarom aarzelt de H. Angnstinus niet, in zij n hoek : „over den Geest en de Letterquot; te zeggen , dat de vereering van God voornamelijk in de beoefening der dankbaarheid bestaat, en ter staving zijner leer wijst hij op het offer zelf onzer altaren, eucharistisch of dankoffer, dat de verhevenste daad onzer godsdienst is.

Jesus' Hart is het toonbeeld van dat leven van dankzegging. Als God, heeft Jesus alles van zijn' hemelschen Vader ontvangen: zijn wezen, zijne Godheid vloeijen eeuwig voort uit dat voortbrengend beginsel. 1) Als mensch heeft Hij insgelijks alles, wat Hij bezit, aan God te danken. 2)

Nadrukkelijk erkent Jesus, dat Hij deze wezenlijke of vrijwillige gunsten van zijn'Vader heeft ontvangen, en Hij is er Hem dankbaar voor. Alles is Mij door mijn' hemelschen Vader gegeven. 3) Mijn Vader heeft Mij een koningrijk bereid. 4) Alles, wat mijn Vader doet, daartoe

2) Corpus autem aptasti mihi; Hebr. X, 5. Primoge nitus omnis creaturae. Coloss. I, 15.

heeft Hij Mij de magt gegeven, het te doen door een uitwerksel der liefde, welke Hij Mij toedraagt. 1) Aan Mij is het, dat Mijn Vader het verheven voorregt heeft verleend, om de menschen te oor-deelen. 2) Mijn Yader omringt Mij met glorie: Mij heeft Hij aangesteld als den noodzakelijken Middelaar tusschen Hem en de schepping. 3) Wat meer zegt, in ééne en dezelfde natuur vereenigd, hebben wij ééne en dezelfde magt, ééne en dezelfde werking, één en hetzelfde wezen, zoodanig dat, al wie Mij ziet, mijn Vader aanschouwt. 4) Uit deze plegtige erkentenis ten aanzien der van zijn' Vader ontvangene gaven, vloeide die uitwendige verheerlijking van God voort, waarvan de goddelijke Zaligmaker spreekt, alsmede die werkdadige liefde, waarvan Hij voor zijn' Vader was verslonden. 5)

Volgen wij dit goddelijk toonbeeld na; overstroomd met 's Heeren weldaden, onmagtig door onze natuurlijke zwakheid, en niets bezittend, wat wij niet aan de erbarming van onzen God te danken hebben, laten wij ons dan zóo gedragen, dat ons leven een leven van voortdurende dankzegging zij : dat leven zal bestaan in

1) Pater enim diligit Filium et omnia demonstrat ei quae ipse facit. Joadn. V, 20.

4) Ego et Pater unum sumus. Joann. X, 30. Quividet me, videt et Patrem. Joann. XIV, 9.

5) Palam de Patre annuntibo vobis. Joann. XVI, 25. Ego te clarificavi super terram. Ut cognoscat mundus, quia, diligo Patrem...surgite; eamus hinc. Joann.XVII,4. XIV,31.

een bijblijvend gevoel onzer persoonlijke ongenoegzaamheid, waardoor wij, als gaven Gods erkennende al het goede, wat in ons is, ons voortdurend nederig en van God volstrekt afhankelijk zullen gedragen. Met den Apostel kunnen wij zeggen: wat bezit gij werkelijk, dat gij niet ontvangen hebt: en indien gij het ontvangen hebt, waarom u er dan op beroemd. 1)

Deze voortdurende gedachte aan Gods weldaden zal, door ons aan Hem, als aan de bron van alle goed te hechten, voor ons het beginsel wezen eener heldhaftige toewijding aan zijne dienst; „niets grootsch doet men voor God, zegt de H. Theresia, als men zich niet overtuigd houdt, dat men het bijzonder voorwerp van de zorgen zijns Harten is;quot; welnu, zoodanig is het leven van dankzegging; het doordringt ons van die vruchtbare overtuiging, en bindt ons door het hart aan Hem, die ons met zijne gaven verrijkt. Van waar de onverschilligheid onder zoo vele christenen? Van daar, dat zij de weldaden van God uit het oog verliezen, die alsdan voor hen niets anders meer, dan een vreemdeling, een geduchte meester, ja een tiran welligt schijnt te zijn.

Het vergeten der weldaden droogt de bron van hemelsche gunsten op , door het hart van den Weldoener naauwer toe te sluiten. De dankzegging, daarentegen, maakt zijne vrijgevigheid des te ruimer. „Geene verpligting, zegt

e. de H. Laurentius Justianus, is volstrekt nood-ls zakelijker, dan de dankzegging, indien ons heil is ons ter harte gaat: want wij hebben groote i- ondersteuning noodig, en bij alléén verdient . uitsteken der gaven te ontvangen, die zorgt, dat ,t de herinnering aan de reeds genotene weldaden gt; niet uit aijn hart worde gewischt quot; Maar on-) magtig als we zijn, om den Heer waardiglijk te bedanken, zoo laten wij onze dankzeggingen i vereenigen met die van Jesus' H. Hart*; dat is het eenige middel, om ons ten volle van onzen eindeloozen pligt te kwijten, en diensvolgens de rijkste gunsten over ons te doen afstroomen.

Wat zal ik den Heer wedergeven voor alles, wat Hij mij geschonken heeft? Ik bied U , mijn God, een dankbaar hart, o, dat het nimmer zijn' Weldoener vergete!

Onze Vader, Wees gegroet. 12 Art. des Geloofs. O zoet Hart van Jesus! geef, dat ik U meer en meer beminne.

„De ondankbare mensch is een schande vat, waarin God het bittere zijner gestrengheden uitstort; de erkentelijke menscb, daarentegen, is een eerevat, waarin Hij gestadig de kostbare wateren zijner genade doet nederstroomen; en

vloedigei gaven meê te deelen.quot; (S. Chrysost., 52 Hom, op 't XXVI hoofdst. van Genesis.)

„Wat kunnen wij gepaster denken, spreken en schrijven dat dit woord: „Deo gratias!quot;

niets aangenamers hooren; niets verheveners uit- ^ denken; niets nuttigers beoefenen.quot;

S. August., 77 Brief.) „De ondankbaarheid is de vijandin der ziel; zij kwetst al hare belangen, zij beneemt haar alle gunsten, welke zij had verworven, en belet haar nieuwe te verkrijgen; zij is een heete, een brandende wind, die de bronnen der godsvrucht , de beken der barmhartigheid en de stro omen der genade opdroogt.quot;

(S. Bernard, 52 Predik, op 't Cant,) ^ -„Waarlijk, Heer, indien Gij mij slechts een' stroohalm ter uwer gedachtenis haddet gegeven,

ik zou er meer zorg voor moeten dragen, en IJ grooter' dank betuigen, dan ik het tot dusverre voor al uwe gunsten heb gedaan.quot; ^v

eene kardinale of hoofddeugd is, de gelijkhieid der dingen beschouwt; zoo let men bij de dankbaarheid op de gelijkheid van den wil met dien van een ander; en even als de weldoener door de opwelling zijner liefde iets gedaan heeft, waartoe hij niet gehouden was, zoo tracht hij, die eene weldaad ontvangt, uit erkentelijkheid jegens zijnen weldoener meer te doen, dan hij verpligt is.quot; (S, Thomas, 2. 2. q. 106. art. 6.)

„Het is on verdragelij k te zien, dat wij, na zoo vele gunsten en weldaden van den kant van God ontvangen te hebben, — zoo weinig erkentelijk zijn, en zoo nalatig, om Hem te bedanken.''

Oyer het offer, en hoe Jesns' bemiunelijk Hart brou eu toonbeeld van het leven ^an offerande is.

Het offer is de daad, welke het meest tot het wezen der godsdienst behoort; geen volk is er, hetwelk eene eeredienst bezit en eene godheid aanbidt, of het heeft zijn priesterschap, zijn altaar en zijn slagtoffer. Wat is werkelijk het offer ? Het is de daad, waardoor men duidelijk de opperheerschappij der Godheid erkent, niet slechts over de geheele natuur, maar ook over den

mensch-zelveti. Het offer is dus de eerste daad der godsdienst, de grond en de oorzaak van al de andere godsdienstige daden. Ook werd het ten allen tijde als de grondslag beschouwd. Wil men eene godsdienst uitroeijen? Men rukt de altaren omver, men verbrijzelt de heilige of-fervaten, en op hunne puinen alleen kan de goddeloosheid hare plannen volvoeren.

Om al het gewigt van het offer te waarderen , heeft men slechts de gewijde boeken te openen, en na te gaan hoe de Heer zelf Zich heeft verwaardigd tot in de kleinste bijzonderheden al de offerplegtigheden voor te schrijven, de priestergewaden aan te duiden, de slagtoffers te bepalen ; terwijl de gewijde schrijver, de scheppingsdaad van 't heelal vermeldend, het verhaal dier groote gebeurtenis in weinige regels zamenvat.

Het Hart van Jesus is een toonbeeld van offerande. In de oude Wet spaarde de offeraar zich zeiven, terwijl hij het slagtoffer opdroeg; doch in de verhevene offerande van de Wet der genade , afgebeeld door de verschillende offers van het Jodendom, moesten offeraar en offerande vereend zijn op hetzelfde altaar, en zich vrijwillig tot glorie van den Allerhoogste slagtofferen. l)e voltooijing van het offer greep plaats op Kalvarie, toen het groote Zoenoffer Zich zeiven deze plegtige getuigenis gaf: „Het is volbragt.quot; 1) Maar dit offer was begonnen op het oogenblik zelf der Menschwording, en had zich voortgezet

gedurende het geheele leven van den Godmensch. Inderdaad: reeds van zijn eerste intrede in de wereld af, beschouwt Jesus Zich als een Slagtoffer, en met liefde en vrijheid omhelst Hij dien droevigen staat. Gij hebt de andere offers versmaad , zegt Hij aan zijnen Vader, toen zeide Ik: hier ben Ik; Ik kom met het ligchaam, dat Gij Mij gegeven hebt, in de meening, om uwe goddelijke bevelen te volbrengen.

Wat is Jesus op het altaar der kribbe, inde verborgenheid van Nazareth, in de toewijding van zijn openbaar leven, op het kruishout van Kalvarie anders dan een Slagtoffer, zijne eer en vrijheid opdragende aan zijn' hemelschen Vader; l) alle vreugde der wereld opofferend, en Zich overgevende aan den schandelijksten dood? 2)

Dien staat van opoffering, welke met zijn' glo-riestaat onvereenigbaar scheen te zijn, zet Jesus in den hemel voort, waar de H. Joannes Hem voorstelt onder het beeld van een geslagtofferd en geheel bloedend Lam. 3) Hij zet dien staat vooral voort in de heilige Eucharistie, een voortdurend opgerigt altaar, op hetwelk Jesus Christus, Priester en Offerande, iederen dag, ieder uur, en ieder oogenblik de meest volkomene slagtoffering van Zich zeiven vernieuwt.

1) Semetipsum exinanivit formam servi accipiens. Philipp. II, 7. üblatus est, quia ipse voluit... Isai. LIIL 7.

moeten stellen. Deelgenooten geworden van het hoogepriesterschap van dien Opperpriester door het kenmerk des doopsels, en vooral door het priesterlijk kenmerk, indien wij het geluk hebben in 't heiligdom te leven, zijn wij allen dat koninklijk priesterschap,waarvan de H. Petrus spreekt. 1) Wij moeten dan ook', als ledematen van Jesus Christus, aan zijn' offerstaat deelnemen, en ons gestadig aan God opdragen. Dit geeft de H, Paulus ons te verstaan, wanneer hij zegt, dat wij in ons moeten aanvullen hetgeen aan 's Hee-ren lijden en aan zijne offerande ontbreekt. 2) Inderdaad; aan de offerande des Heeren ontbreekt het offer van al degenen, welke Hij door het geloof en de liefde tot zijne ledematen heeft gemaakt, en die zich, even als hun goddelijk Hoofd, in een' voortdurenden staat van slagtoffering moeten stellen. Maar waarin bestaat het offer, dat wij voortdurend aan God moeten opdragen ? De H. Geest zelf leert het ons in de gewijde Schrift: zijt regtvaardig jegens uwen naaste, regtvaardig in uwe oordeelen, regtvaardig in uwe woorden, regtvaardig in uwe daden, en gij hebt Gode een aangenaam offer gebragt, een offer, dat voor ü eene bron van hoop zal wezen. 3) Het offer, dat God van ons vraagt, en Hem aan-gënaam van geur is, is het offer vanbarmhar-

tigheid, dat ons medelijdend maakt met de rampslagen van den naaste en toegevend voor zijne gebreken. 1) Er bestaat vooral een offer, dat den Heer eindeloos beh.aagt, en door Hem nim^-mer versmaad is geworden , namelijk: het offer van een vermorzeld en verootmoedigd hart. 2^ In één woord, willen wij onafgebroken den Heer een offer opdragen; 3) het meest heilzame, het meest algemeene en meest volkomene middel is: ons toe te wijden aan de beoefening der heilige geboden, en onvoorwaardelijk datgene te omhelzen , wat wij weten, dat 's Heeren wil is. 4) Alsdan zullen wij, ons vereenigende met het groote Zoenoffer, tot God kunnen zeggen: Gr hebt de oude offergaven versmaad, daarom heb ik mij aan U opgedragen als een slagtoffer, ter vervulling van geheel uwen wil. 5) Ontvang Heer, mijn verstand, mijne vrijheid,mijn hart, geheel mijn wezen.

Ter uwer liefde, o heilig Hart van Jesus, wil ik, ondersteund door uwe genade, aan uwen wil onderworpen, al de offers brengen, welke Gij van mijn hart verlangt.

2) Sacrificium Deo spiritus contribulatus: Cor contri-tum et humiliatum Deus non despicies. Fs, l 9.

„De getrouwe ziel Tjemint, wordt ontvlamd en verslonden; zij veracht al de vermaken, en streeft voorwaarts; zij aanschouwt de wederwaardigheden, de pijnen, smarten, kwellingen, straffen, den dood; zij veracht nogmaals alles, overwint alles, en schrijdt voorwaarts. O beminnen! o altoos voortgaan! o sterven aan zich zeiven! O eindelijk bereiken van den schoot van God!...quot;

„Ofschoon wij niet weten, waarom ons eene kwelling overkomt, zoo moeten wij ze niet als onregtvaardig beschouwen, omdat God er de eerste bewerker van is; 't is eene groote voldoening in onze rampen te weten: dat zij voortkomen van den wil Gods, die altoos regtvaardig is.quot; (S. Gregor. de Groote, Zedeleer,B. XXXI I, h. V.)

„Wij dragen aan God bloedige offers op, wanneer wij ten bloede toe voor de waarheid strijden ; en wij offeren een' wierook van aangenamen geur aan zijne goddelijke Majesteit, wanneer wij hemelsche vlammen van heilige liefde in zijne tegenwoordigheid doen opstijgen.quot;

gens anders behagen in kan vinden, dan in den arbeid, de vernederingen, de ziekte en verstervingen.quot; (S. Francisc. van Assisië, zajn Leven.)

„Indien God u veel lijden overzendt, dan is het een bewijs, dat Hij een'grooten Heilige van u wil maken; verlangt gij tot heiligheid te geraken, bid Hem dan, dat Hij u veel lijden overzendt.quot; (S. Ignatius van Loy. Grondregelen.)

„Ik heb u mijn lijden beschreven om u te doen begrijpen, hoezeer onze inwendige vreugde in Indië overvloeit; die gevaren en tegenwerkingen zonder eind, ter liefde van Jesus Christus doorgestaan, zijn zoovele onuitputtelijke schatten van geestelijke vertroostingen,quot;

„Wij moeten den weg der moeijelijkheden en werkzaamheden kiezen, zelfs dan, wanneer er voor ons geen ander voordeel in gelegen zou zijn, dan dat wij in 't voetspoor van Jesus Christus, ons beminnelijk Hoofd wandelen.quot;

„De ziel, welke door wederwaardigheden geoefend wordt, gelijkt op die rivieren, welke tus-schen de rotsen en keisteenen heênstroomen, en wier wateren het zoetst en het helderst zijn.quot;

Over de herstelling', en hoe Jesns' Hart bron en toonbeeld van het leven Tan herstelling is.

De zonde heeft de wanorde in de wereld ge-bragt; door den mensch van zijn wezenlijk en wettig doeleinde af te leiden, heeft zij in dezelfde afwijking de geheele zigtbare schepping meêge-sleept, welke hare bestemming niet anders kon voortzetten en bereiken, dan door tnsschenkomst van den mensch. De H. Apostel Paulus drukt op krachtige wijze de onaangename gewaarwording uit, welke alle schepselen ondervinden in dezen staat, die in strijd is met dien, waarin zij oorspronkelijk gesteld zijn. „Alle schepsel zucht,quot; zegt hij. 1) De menschen, de geloovigen zelfs, zijn niet gevrijwaard tegen die pijnlijke ongerustheid, welke de omverwerping der orde volgt en vergezelt: „Wij zuchten ook, voegt de groote Apostel er bii, wij zuchten in die verwachting, waarin wij zijn, naar eene verlossing.quot; 2)

De zonde had niet slechts den mensch en geheel de schepping van God afgekeerd, maar zij had bovendien nog God zeiven aangetast; zij had Hem, als het ware, van het onvervreemdbaar voorregt beroofd, dat hem tot het wezenlijke doeleinde maakt van al het geschapene; zij had

Hem in de eigenschappen, welke den mensch onder zijne afhankelijkheid plaatsen, als vernietigd , en door deze heiligschendende poging had zij de Godheid trachten te dooden.

De herstelling moet dus al die wanordelijkheden omvatten: zij moest de zonde te niet doen, God weder op zijn' troon bevestigen onder uitroeping, verheerlijking en verheffing zijner opperheerschappij ; den mensch weder onder de gehoorzaamheid plaatsen, en door den herstelden mensch de geheele schepping op nieuw aan God verhinden.

Jesus' Hart nu is hij uitnemendheid de hersteller geweest; dit Hart alléén kon op eene waardige wijze die gewigtige bediening vervullen. Wat is inderdaad het leven van Jesus ? 't Is een leven van herstelling. Waartoe strekken zijne daden en gesprekken? Tot herstelling van de nootlottige gevolgen der zonde. Lijdt Hij armoede, vernederingen, de meest ongehoorde smarten, het kruis zelfs, 't is altoos, om het misbruik van den rijkdom, den hoogmoed des geestes of de wellusten der zinnen te herstellen, en de ongeregelde vermogens van den mensch op den weg van orde terug te voeren. 1)

Er is geene wanorde, welke niet door dien Hersteller is uitgeroeid. God was miskend, gehoond , menschelijke leeringen hadden zich in de plaats der goddelijke onderwijzingen gesteld; het

1) Vulneratus est propter iniquitates nostras, attritus est propter scelera nostra. Isai. m, 5.

huis des Heeren was veranderd in een spelonk van roovers. Zie, hoe Jesus Christus de eer zijns Vaders herstelt, door aan zijne onderwijzing dit verheven gebod ten grondslag te geven: Gij zult den Heer liefhebben uit al uwe krachten. 1) Zie, hoe Hij de door slavernij onteerde mensche-lijke waardigheid herstelt, als Hij bij het gebod der goddelijke liefde het maatschappelijk gebod der broederliefde voegt. 2) Nu eens veroordeelt Hij de grondstellingen der^ wereld en hare dwaze wijsheid, „wee der wereldquot;; dan weder toont Hij den mensch aan , wat het doel van zijn pogen en streven moet wezen, door deze woorden, waarvan het Evangelie niets, dan de ontwikkeling is: Weest volmaakt, gelijk uw hemelsche Vader volmaakt is. 3) Zijn openbaar leven wendt Hij gansch en al aan, om de menschen terug te voeren tot hunne bestemming; alle middelen stelt Hij in 'twerk: strengheid, bedreigingen, zachtmoedigheid, barmhartigheid, geduld, wonderen zelfs, alles wat op onze harten een' heil-zamen indruk kan maken; zóó, dat Hij volmaakt in Zich bewaarheidt hetgeen de groote Apostel in zijn' Ephezer-brief zegt: dat God besloten heeft om alles, wat in den hemel en op aarde is, in Christus te vernieuwen of te herstellen. 4)

3) Instaurare omnia in Christo, quae in coelis, et quae in terra sunt, in ipso. Eph. I, 10.

Het Hart van Jesus was het bijzondere werktuig dier algemeene herstelling, gelijk het hart van den mensch de bron was geweest der wanorde; het Hart van Jesus is het, dat de handelingen , de woorden en smarten van den godde-lijken Meester bestuurt ter vernieuwing der orde, door de vernietiging der zonde, en hetwelk dat leven van herstelling of vernieuwing voortzet in de heilige Eucharistie.

Ziedaar het toonbeeld ter onzer navolging. Gekrenkt in onze eigene vermogens door de erfzonde en door die zonden, waaraan wij ons persoonlijk hebben schuldig gemaakt, moeten wij op de eerste plaats in ons de orde herstellen, welke onze zonden hebben omvergeworpen, gestadig ons verstand, onzen wil en al onze gehechtheden , welke van zeiven naar de aardsche goederen heenneigen, tot God verheffen, als tot hun noodzakelijk doeleinde; vervolgens moeten wij ook werken aan de verbetering der wereld, in Jesus' verheven titel van hersteller deelen, met, door onze lofprijzingen, al de godslasteringen te vergoeden, welke men den Heer in het aangezigt werpt, en door uit al ons vermogen den mensch op nieuw aan God te hechten door den ijver onzer gebeden, gepaste raadgeving, en door de stomme, maar krachtdadige prediking van het voorbeeld; alzoo zullen wij het rijk Gods weder in de zielen vestigen, dat wil zeggen : dat wij de wanordelijkheden der zonde , welke bestaan in het niet meer erkennen van God als het noodzakelijke doeleinde van den

mensch en der schepping, zullen herstellen. Vereenigen wij ons met Jesus' Hart; want uit die bron zullen wij al onze herstellingskracht putten.

Door een' deugdzamen levenswandel wensch ik, zooveel mogelijk, de oneer te herstellen der goddelijke Majesteit aangedaan, en aan eigene verbetering en die der menschheid meê te werken. — Goddelijk Hart van Jesus, schenk mij daartoe uwe genade!

„De boetvaardigheid offert de zondaars aan God op, maar 't is, om hen op nieuw te doen leven; zij doet hen als slagtoffers sterven, maar om hen van den dood op te wekken .... De boetvaardigheid is een bewonderenswaardig fornuis, dat niets dan koper ontvangt, om het in goud te veranderen.quot;

„De eerste stap bij het opklimmen van eene ladder is die, welken men doet bij het verlaten van den grond; zoo is in de orde der godsdienst de eerste trede, om hooger te stijgen, die, van zich te verwijderen van het kwaad.quot;

„ Prijzen en beminnen wij de liefdevolle vinding-rijkheid van onzen goddelijken Hersteller of Redder, die, ziende, dat een door de zonde aangestoken vleesch. onzen geest doodde, van zijn aanbiddelijk vleesch het behoedmiddel tegen dat vergif heeft willen maken.quot; (S. Ambr., Pred. o.d.XXXVIIPs.)

„De eerste graad van genezing bij den zieken mensch is de verwijdering der ziekte-oorzaak, welke door de vergeving der zonden plaats heeft; en de tweede is de genezing zijner krachteloosheid, welke geschiedt door langzamen vooruitgang in het vernieuwen der goddelijke beeld te-nis, welke in hem geschonden was.quot; (S. August., over de Drieëenheid, B.XIV,h.XVIL) „Op het oogenblik der schepping heb ik een' rijken bruidschat ontvangen; tot mijn eigen verderf maakte ik er misbruik van. Zie, hoe Jesus Christus mijne overtreding heeft weten te herstellen. Hij is persoonlijk den ontrouwe te hulp gekomen, en heeft Zich voor diens vlekken niet geschaamd .... Den schat, dien ik had verloren , heeft Hij mij weergegeven: Hij is tot mij afgedaald, om mij tot Zich te verheffen.quot; (S. Chrys., Homilie over de ongenade v. Eutropius ) „Deze woorden: Irengl waardige vruchten voort van boetvaardigheid, moeten het geweten van den christen doen ontwaken, en hem een' voorraad van goede werken verkrijgen des te grooter, naar gelang hij zich door zijne zonden des te zwaardere schaden heeft berokkend.quot; (S. Gregor. de Groote, 20 Homilie op 'tEvangel.) „Uw bewonderenswaardig lijden, o Heer Jesus,

heeft al de kwade driften uit onze harten verbannen, al onze beleedigingen hersteld, en biedt ons voor onze geestelijke krankheden een krachtig middel aan. Kan er inderdaad eene zoo doode-lijke ziekte bestaan, welke uw dood niet geneest?quot; (S. Bernard,, Predik, op het lijden van O. H. J. C.)

Over de heiligheid, en hoe Je8^s^, beminnelijk Hart bron en tocnbeeld der heiligheid is,

De heiligheid is minder eene bepaalde deugd dan wel ee7ie beoeftiling van- en eene voortdurende genegenheid der ztel tot alle deugden; zij bevat in zich alle volmaaktheden, en daarom is het ongetwijfeld, dat de profeet Isaias, wanneer hij ons de engelen en hemelbewoners wil voorstellen liefelijk bezig met Gods lof te zingen, hun geen' anderen dan dezen eeuwigen lofzang in den mond legt: Heilig, heilig, heilig. Dewijl God alléén alle volmaaktheden bezit, daarom is Hij alléén heilig van natuur. Hij alléén heilig in de geheele uitgestrektheid en verhevenheid van het woord. De schepselen zijn slechts heilig door mededeeling, en hunne heiligheid is noodwendig begrensd.

Intusschen wordt door heiligheid meer bepaald verstaan: het vrij zijn van alle vlek en de vol-komene zuiverheid van hart en daad. Zij bevat

het denkbeeld der orde, vermits de zonde, met haar in strijd, niets dan wanorde en onrust is. De heilige is dus een wezen, wiiselijk geschikt voor ziin doel, rigtende al zijne daden naar hetzelfde doel, terwijl hij alles, wat hem daarvan zou kunnen afleiden, van zich wegstoot. De heilige is dus een wezen, 't welk van wereldsche gebruiken afgezonderd, door eene zekere toewijding geheel is overgegeven aan de vervulling der goddelijke wetten. De heilige is dus een wezen, dat slechts leeft, ademt, spreekt en handelt om God en volgens God.

Jesus nu is het toonbeeld der hoogste heiligheid geweest. Kon zijn heilig Hart, dat, om zoo te zeggen, niet klopte dan onder de aandrijving van het goddelijk Woord, waarmede het op innige -wijze was vereenigd, •— kon het wel andere begeerten, genegenheden, gevoelens vormen, dan heilige begeerten, heilige genegenheden heilige gevoelens, dat is: vrij van smet en volmaakt gelijkvormig aan de eeuwige geregtigheid? Kon het andere dan heilige daden inboezemen, en daartoe aanvuren ? Wij hooren dan ook, hoe de Heer Jesus op plegtige wijze de boosaardigheid der Phariseën uitdaagt: Wie onder u zal Mij van zonde overtuigen? 1) Om ons van den dood te verlossen, vernedert Hij Zich zóó diep, dat Hij onze menschheid aanneemt, zonder er evenwel de zonden van aan te nemen. 2) Van zijn Hart als zetel der Godheid, als tempel Gods

deugden hebben weêr te geven. Luisteren wij m naar de stem zijns Harten, welke uit het diepst van den Tabernakel ons allen toeroept; Weest

Beijveren wij ons, wijl Jesus Christus ons ten voorbeeld wil strekken, Hem op zijn voetspoor te volgen. Jesus is de volmaakte beeldtenis des Vaders; trachten wij op Jesus te gelijken, en wij zullen nader bij de volmaaktheid des Vaders komen.

SanctificavittabernaculumsaumAltissimus.Ps. xlv,5. 2) Talis enim decebat, ut nobisesset Pontifex: sanctus, innocens, impollutus, segregatus a peccatoribus et ex. celsior coelis factus. Hebr. vu, 26.

Het toonbeeld , wel is waar, is ontmoedigend voor onze zwakheid, 't is ons zelfs onmogelijk tot eene volkomene gelijkenis te geraken; maar de goddelijke barmhartigheid aanbiddende, welke ons door het verheven toonbeeld tegen het ij del zelfbehagen heeft willen vrijwaren, — indien wij eene volmaakte gelijkvormigheid in ons mogten aanschouwen, — moeten wij iederen dag die goddelijke beeldtenis in onze zielen trachten af te schetsen, en zonder ophouden de trekken daarvan zoeken te verfijnen; maken wij ons los van den geest der wereld; weêrstaan wij aan de onstuimige aanvechtingen der zinnen; de wereld en hare driften kunnen alleen den staat van heiligheid in ons bezoedelen; maar vooral verliezen wij ons geheel in het Hart van Jesus, en dat deze oceaan van heiligheid en volmaaktheid ons verzwelge; Jesus zal ons van diezelfde heiligheid doordringen, en Hij zelf onze eigene heiligmaking zijn. 1)

O Jesus, schenk mij de genade, om van dag tot dag heiliger en volmaakter te worden, en laat mij liever sterven, dan U ooit zwaar te beleedigen.

„De heiligheid is vrij van alle smet; zij is de volmaakte zuiverheid, waarin niet de geringste vlek is op te merken.quot;

„ Jesus Christus is het Hoofd en de bron onzer zaligheid; Hij is er de wortel, en wij zijn er de loten van. Indien dus de wortel heilig is, dan deelt deze aan zijne loten noodzakelijk zijne eigene heiligheid mede.quot; (S. Cyrillus van Jesus, 4 (Mystagog.) Inwijding in de geheimen.)

„Dat de bescheidenheid in uwe woorden, de zedigheid in uwe blikken, de ernst in uwe houding, de welvoegelijkheid in al uwe daden, dat geheel het uiterlijke uws ligchaams, kortom, het portret uwer ziel en de beeldtenis uwer onschuld zij.quot;

„Laat ons de zuiverheid boven alles beminnen, dewijl Jesus Christus, willende toonen hoezeer zij Hem behaagt, eene Maagd tot Moeder en een maagdelijken leerling als bevoorregte zijner liefde heeft verkoren.quot; (S. Augustinus )

„Jesus beminde den H. Joannes met eene bijzondere liefde, omdat het voorregt der zuiverheid hem waardig had gemaakt, inniger dan de overigen bemind te worden, en omdat hij, tot het apostolaat geroepen , maagd zijnde, geheel zijn leven lang maagd gebleven is.''

van zijn' goddelijken Meester genoot, dehemelsche vlammen, welke, alsdan door de innige openbaringen des Zaligmakers in zijne ziel werden opgewekt, vernietigden zóó zeer alle kiem van zinnelijk leven in hem, dat zijn ligchaam, een waarachtige tempel van den H. Geest, nimmer den glans zijner maagdelijke onschuld verloor.quot;

„De zuiverheid is de lelie der deugden; zij maakt den mensch schier gelijk aan de engelen: niets is zoo schoon als de zuiverheid; in *t kort, haar geheel afzonderlijk behoort de glorie van de schoone en schitterende deugd der ziel en des ligchaams te zijn.quot; (S. Pranciscus van Sales.)

„Zonder groote zuiverheid kan men niet geraken tot eene volkomene éénheid met God; en deze zuiverheid wordt niet verkregen, dan door eene groote onthouding van al het geschapene.quot; (S. Jan van 't Kruis, over den duisteren Nacht,

Over den haat der wereld, en hoe Jesns* bemiunelijk Hart bron en toonbeeld van dien haat is.

De wereld, welke ons zoo dikwerf in de heilige boeken en Vaders als de hoofdvijandin onzer ziel wordt voorgesteld, vertoont zich in den regel aan

onzen geest onder een' algemeenen en onbepaalden vorm. Wat toch is de wereld, waaraan wij zoo pleg-tig door de doopbeloften hebben vaarwel gezegd? Zij is eene trouwelooze vijandin, die zich beijvert, om onze zinnen te begoochelen, onze verbeelding te vleijen, en de booze neigingen van ons hart te liefkozen. Behendig in het aannemen van allerlei vormen tot ons verderf, doet zij zich aan ons voor, nu eens onder den verleidenden vorm van een boek, een gezang, een vermaak, of omgang, dan weder onder de innemende trekken van een' vriend of bloedverwant zelfs, destegevaarlijkernaarmatehij zich meer oplettend en toegenegen betoont. De wereld heeft haar standaard, haar Evangelie, hare grondbeginselen, hare heiligdommen, haren praal, hare apostelen en martelaren. Ook heeft zij haren vorst, om haar te leiden, te besturen, en haar zijne wetten voor te schrijven i ). Die vorst is de duivel, en hij vermenigvuldigt zijne zigtbare vertegenwoordigers in de geheele uitgestrektheid van zijn groot gebied,— De onderdanen der wereld zijntal-rijk; doch hare eischen, de dwingelandij van haar juk en hare valsche beloften maken zoo vele slaven, bedrogenen en slagtoffers als zij aanhangers telt.

Welnu, Jesus verfoeit de wereld, en zijn heilig Hart stelt zich aan ons voor als de bron en het toonbeeld van den haat, dien wij zeiven der wereld moeten toedragen, indien wij zijne leerlingen en vrienden willen zijn. De haat, zoowel als de liefde,

komen beiden werkelijk voort uit het hart; het hart is het, wat er de gevoelens van vormt, die voedt en uitdrukt; het hart is het, dat er de woorden en daden van ingeeft.

De gewijde Schrift herinnert ons dikwerf aan den voortdurenden strijd, die er bestaat tusschen Jesus Christus en de wereld. Tegenstrijdigheid in de grondbeginselen: De wijsheid der wereld, zegt de H. Paulus, is eene dwaasheid in de oogen van God. 1) Tegenstrijdigheid in de gaven: Ik laat u mijnen vrede, zegt de Zaligmaker tot zijne leerlingen, maar 't is niet die bedriegelijke vrede, dien de wereld geeft. 2)

Tegenstrijdigheid in de zeden: Wat u betreft, mijne dierbare leerlingen, zegt de Zaligmaker verder, gij zult weenen, gelijk Ik, doch de wereld zal zich verheugen. 3)

Vandaar die openlijke en wederkeerige vijandschap tusschen Jesus Christus en de wereld: Omdat gij mijne leerlingen zijt, daarom vervolgt de wereld u met haar' haat, doch stelt u gerust ; want zij heeft Mij het eerst gehaat. 4) Niemand haat de zijnen; indien gij dus der wereld toebe-hoordet, zou zij u hare liefde schenken; maar zij heeft voor u niets dan haat, omdat mijn Hart

2) Pacem relinquo vobis... non quomodo mundus dat, ego do vobis. Joann. xiv, 27.

3) Flebitus vos, mundus autem gaudebit. Joann. xvi, 20. 4lt;) Si mundus vos odit, scitote quia me priorem odio

Jesus gaat nog verder in de uitdrukking van zijn' natuurlijken af keer en haat: Ik heb voor u gebeden, zeide Hij tot zijne Apostelen in de verhevene en roerende zamenspraak, welke zijn lijden voorafging. Ik heb voor u gebeden: maar van dit barmhartig aandenken sluit Ik de wereld uit 2). Ik heb tot God gezegd; Vader, dat zij één zijn door de liefde, gelijk ik één ben met U; maar gedoog niet, dat de wereld in deze gemeenschap der harten worde opgenomen. En die Middelaar bij uitnemendheid, wien de schoone zending was opgedragen, zalig te maken wat verloren was, die medelijdende Verlosser van 't geheele menschelijk geslacht, wiens Hart, toen Hij stierf, zijne beulen nog zegende, heeft niets dan uitsluiting en verwerping voor de wereld overig gehad: „wee der wereld!quot; Hebben wij dezelfde gevoelens als Jesus' Hart ten opzigte der wereld? Misschien dat wij, door in ons gedrag dit woord des Zaligmakers te verloochenen: „Niemandkantweeheeren dienen,quot; ons geweld aandoen, om in 't heiligdom van ons hart te gelijker tijd twee altaren op te rigten: één voor God en één voor de wereld. Misschien dat wij beurtelings aan beide meesters onze diensten, onze genegenheden en onzen wierook aanbieden, terwijl

1) Si de mundo lüissetis, mundus qyod suum erat diligeret: quia vero de mundo non estis, sed ego elegi vos de mundo propterea odit vos mundus. Joann. xv, 19.

wij vergeten, dat ieder van hen met uitsluiting van zijn' mededinger over ons heerscben wil. O, laten wij af, de bediening van middelaar tusschen twee vijanden te vervullen, die elkander een' eeuwigen baat hebben toegezworen. Brengen wij ons leven niet door, met tusschen God en de wereld eene verzoening te willen bewerken, welke Jesus Christus als onmogelijk heeft verklaard. Zoeken wij, onder voorwendselen van staat of gesteldheid, ons geweten niet te verleiden, en wachten wij ons de zaak der wereld te bepleiten bij onze godsvrucht en goede trouw, wanneer deze zich verontrusten. Het Evangelie verandert niet naar willekeur der mode, luimen of zinsbegoocheling; het is onveranderlijk, en naar onze gelijkvormigheid aan zijne voorschriften en aan zijn' geest zullen wij geoordeeld worden. Dan, wat is het gevoel, waarmede het Hart van den goddelij ken Meester iedere bladzij de dier verhevene wetgeving als doortrokken heeft? Overal is het een gevoel van terugstooting en haat voor de wereld; overal eene onvereenbaarheid tusschen zijnen geest, zijne grondstellingen, zijne vreugde, zijne liefde, zijne eeredienst, en den geest, de grondbeginselen, de vreugde, de liefde, en de eeredienst der wereld. Men moet dus het Evangelie hervormen , of met den Zaligmaker ongeveinsd een banvonnis over zijn' vijand uitspreken.

De wereld intusschen zal onzen tegenstand nimmer moede worden; zij zal alle krachten inspannen, om, met behulp der geheime verstandhouding, welke zij in onze ongeregelde neigingen waarneemt, in ons hart binnen te dringen; zij zal

onze denkbeelden insluipen, en onze oordeelvellingen bederven; schier buiten ons weten zal zij zich vertoonen in onze woorden en daden, indien wij ons niet onophoudelijk bezielen met de innige gevoelens van Jesus' Hart, en ons hart, onzen geest, en onze zinnen niet voortdurend vormen naar het Evangelie. Vragen wij aan het Hart van Jesus, om in onze ziel dien heilzamen haat op te wekken, welke bij den H. Doop de wezenly ke voorwaarde was voor onze aanneming tot kinderen Gods, en welke het onderpand van onze volharding in zijne liefde wezen zal.

Welk een zoete troost om buiten het gewoel der wereld met God alléén te kunnen bezig zijn, en in zijn Hart te mogen rusten.

Onze Vader. Wees gegroet. 12 Art. des Gelooft. O zoet Hart van mijn Jesus! geef, dat ik TJ meer en meer heminne.

„Deze wereld moeten wij slechts als een ballingsoord beschouwen, waar wij niets dan het geloof en de godsdienst in eigendom bezitten.quot;

„Hij, die door het Doopsel met Jesus Christus is gekruisigd, moet zich van allen, die naar de wereld leven, afzonderen, en zich in den geest

tot een zuiver hemelsch leven verheffen, zoodat hij waarlijk en met een heilig betrouwen zeggen kan: Wij leven reeds in den hemel.''

„Indien gij niet alle wereldsche zaken kunt verlaten, zorg dan ten minste, uw hart er niet zoodanig aan te hechten, dat gij door deze aan de wereld gehecht blijft.''

„Deze wereld is veel gevaarlijker, wanneer zij ons met hare gunsten overlaadt, dan wanneer zij ons tegen is, en wij moeten haar te meer vreezen, wanneer zij door aangebodene bekoorlijkheden onze liefde zoekt, dan wanneer zij onson-genadig afwijst, en ons verpligt haar te verachten.'' (S. Augustin., Brief aan Anastasius.)

„Hij , die het beneden zich rekent, aan de vermaken der wereld deel te nemen, en hare genietingen niet zoekt, is niet dood, zooals de wereld-lingen het zich verbeelden, maar veeleer leeft hij dan waarachtig in God.quot;

„Al de honig, welken men op de bloemen dezer wereld kan vergaderen, heeft voor ons zooveel zoetheid niet, als de gal en de azijn, waarmede onze Heer Jesus Christus werd gedrenkt.quot; (S. Ignat. van Loyola, apud Bartoli.)

„Wij moeten voor de wereld gelijk reizigers en pelgrims zijn; en even als deze hun hart aan de plaatsen, waar zij zich ophouden, en aan de voorwerpen, welke zij ontmoeten, niet dermate hechten, dat zij daardoor het doel hunner reis

uit het oog verliezen, zoo moet ieder christen hier beneden zijne genegenheden naar het einddoel zijner verwachtingen regelen en afmeten.quot; (S. Fransisc. Xaverius, B, III, 13 Brief.)

Over het gewone leven, en hoe Jesns* beminnelijk Hart) bron en toonbeeld Tan 't gewone leTen is.

De mensch is van natuur tot hoogmoed geneigd; onbekend zijn is eene zekere nietsbedui-dendheid, waarvoor hij afschrik heeft. Door eene innerlijke aandrift zoekt hij in de achting zijns gelijken eene eereplaats in te nemen; en daar hij dat doel niet kan bereiken zonder hunne blikken tot zich te trekken door de eene of andere daad, welke hem buiten den weg plaatst, door anderen bewandeld, zoo heeft hij een' natuurlijken afkeer voor 't gewone leven, 't welk hem te midden der overige menschen onopgemerkt laat. De genade hèeft eene orde geheel verschillend van die der natuur; haar grondslag is de nederigheid; bovendien is zij vijandin van al wat opzien baart, en maakt zij van het gewone leven het dagelij ksch schouwtooneel harergrootste en degelijkste werkingen. God is er af keerig van, om zijne gaven aan gevaren bloot te stellen, door ze te verleenen aan den hoovaardige, die er mee

pronkt, en zijne wijsheid veroorlooft Hem niet, om mede te werken aan eene ij dele praal vertooning,.

De buitengewone roepingen derhalve ter zijde gesteld, waardoor de Heer, met de Hem bekende inzigten, op de schilderij der menschheid eenige hoofdfiguren, omstraald met zijne meest schitterende gunsten, op den voorgrond doet treden, — is het gewone leven de voorwaarde van 's men-schen heil; dat alléén kan de vruchtbare werking der genade opwekken en behouden.

Jesus is het toonbeeld van dat gewone leven geweest, en dit mitsdien is het, wat aan onze trotsche natuur het meest geheimzinnig schijnt in het gedrag van den Zaligmaker. En toch is het dat leven, hetwelk natuurlijk Degene moest leiden, die op aarde was gekomen, om allen den weg ten hemel aan te wijzen. „Ik ben de weg zegt Hij, Ik ben de deur, de weg, langs welken men tot mijn' hemelschen Vader gaat;quot; het was derhalve noodzakelijk, dat Jesus een gewoon leven leidde, opdat alle menschen in zijn voetspoor zouden kunnen wandelen. Zijn Hart vindt zijn vermaak, om in de vergetelheid te leven, wat eene volkomene en voortdurende opoffering zijner Godheid en der voortreffelijkheden zijner heilige Menschheid is; Hij zal zelfs niet schromen om in de oogen der aardschgezinde joden de waarheid zijne zending in verdenking te brengen, door hen naar de gewone uiterlijkheden ^ zijner leefwijs te doen oordeel en, dat Hij de door de profeten zoo hooggevierde Messias, van wien • zij zich een grootsch denkbeeld hadden gevormd,

niet kan wezen. Alovertreffend verstand , voor verdere volmaking niet wezenlijk meer vatbaar, vermits de Heer Jesus reeds van'teerste oogen-biik af door de stralen van het goddelijk Woord verlicht werd, zoo wilde hij niettemin zijne ziels-vermorgens aan den schijn onderwerpen, alsof ze vatbaar waren voor die toenemende ontwikkeling, welke het eigenaardige onzer natuur is. 1) Door het regt van zijn'oorsprong en de voorreg-ten zijner persoonlijke uitmuntendheid van de wet ontheven, onderwerpt Hij Zich nogtans aan hare strengste voorschriften: acht dagen na zijne geboorte gedoogt Hij, dat men Hem , even als een gewoon kind besnijde, en later laat Hij Zich naar den tempel dragen, alsof Hij niet uit eene Maagd ware geboren; onder alle menschelijke betrekkingen kiest Hij de geringste en de verachte-liikste; kortom, Hij de verlangde der volkeren, Hij, dien de aarde sinds vierduizend jaren al zuchtend had afgesmeekt, brengt dertig jaren van een leven, dat in zijne volheid slechts drie en dertig tellen moest, in de nederige werkplaats eens handwerkers door! O gewoon leven, hoe kostbaar moet gij in de oogen van God zijn, wijl uwe bekoorlijkheden Hem van den hemel hebben doen nederdalen.

Mogten wij de begoochelingen der ijdelheid en der eigenliefde laten varen, zóó dat wij de diepte der onderwijzing begrepen, welke het Hart van Jesus ons betreffende de keuze en in geheel den loop van

dat gewone leven geeft! Hij maakte de wereld niet minder zalig in dien verborgen levensstaat, dan wanneer wij Hem later door de vermaardheid zijner predikingen en wonderen Judea zullen zien vervullen; ja zoude men zelfs niet kunnen zeggen, dat Hij de wereld meer nog zalig maakte, vermits dat leven meer verzaking en verloochening inhield? Wat er van zij ten aanzien van onzen Heer, zeker is het, dat de schittering en al wat ons huiten den gewonen weg plaatst, een valstrik is voor onze deugd, en dat het niet gemakkelijk is, zich op een verheven en glansrijk standpunt te bevinden, zonder zich niet door eigen lichtglans te laten verblinden. Willen wij dus onze deugden voor ij del zelfbehagen en onbezonnen eerbejag behoeden, dan moeten wij , ten minste met het hart, tot de heilzame afzonderingen en tot de vergetelheid, — die beschermsters van het gewone leven, onzen toe-vlugt nemen. Onze natuur is er af keerig van: zij bemint al wat opzien baart, en is onverzadigbaar, om met onderscheiding behandeld te worden; weten wij haar ter school te leiden in het goddelijk Hart, 'twelk haar de bekoorlijkheden en zoetheden van dat leven zal ontdekken.

O , dat ik door de gewone bezigheden van mijn' levensstaat, hoe nederig ook, immer en overal aan 't goddelijk Hart behage , en nimmer den roem der wereld beoog'.

Onze Vader. Wees gegroet. 12 Art. des geloofs. O zoet Hart van mijn Jesus! geef, dat ik ü meer en meer beminne.

„Eene zeer kostbare kroon is in den hemel bereid voor dengene, die zich inspant, om zijne daden met al de vlijt en den ijver, waartoe hij in staat is, te verrigten; want de belooning laat zich minder afmeten naar de grootheid en belangrijkheid der daad, dan wel naar de grootmoedigheid, waarmede men haar volvoert.quot;

„Een ieder moet zich overtuigd houden, dat hij God niet beter kan dienen, dan in den staat, waarin de Voorzienigheid hem geplaatst heeft. Hij moet er dus in werkzaam wezen, om van dag tot dag volmaakter te worden, en zich verder in dien staat, zooveel mogelijk op het heil van anderen toeleggen.''

„Het is glorierijker en voordeeliger. God in nederigheid te dienen, dan te heerschen zelfs over het heelal.quot; (S. Aloysius van Gonzaga, Zinspreuken.)

„Iedere zaak, hoe klein zij ook moge wezen, maar ter liefde Gods gedaan, kan niet genoeg gewaardeerd worden.quot; (S. Theresia)

„Laat ons voortgaan door de diepe valleijen van nederige en kleine deugden; wij zullen er rozen onder de doornen zien... Vooral bemin ik

deze drie kleine deugden: de zachtmoedigheid des harten, de armoede des geestes en de eenvoudigheid des levens... Onze armen zijn nog niet lang genoeg, om de ceders van den Libanon te bereiken, vergenoegen wij ons met den hij sop der dalen.quot; (S. Eranc. van Sales.)

„Een werk, zuiver van meeuing, en alleenlijk ter liefde Gods in 't verborgen des harten verrigt, verwerft een koningrijk voor hem, die zulk een werk doet.quot; (S. Jan van 't Kruis, Zinspreuken.)

„Gelijk de kleederen in den regel niet zoo zeer worden geschat om de stof, waaruit ze zijn vervaardigd, dan wel wegens de borduursels waarmede zij versierd zijn: desgelijks moet men zich niet vergenoegen met goede werken te doen, maar men moet zeversieren, en meer luister bijzetten door de verdienste eener heilige meening, namelijk: door ze alleenlijk te verrigten, om aan God te behagen.quot;

Over het verborgen leven in God, en hoe Jesns' beminnelijk Hart fcrou en toonbeeld van dat verborgen leven is.

De mensch is van natuur geneigd, om zich in *t volle licht te vertoonen, en zijn' engen werkkring van zijn' onbeduidenden naam te doen weêrgalmen. De liefde voor het verborgen leven

bestrijdt regtstreeks die behoefte naar hoogachting en aanzien. Zij doet ons de menschelijke blikken ontvlugten, en er ons in bewilligen, om van de menschen onopgemerkt te leven en te sterven. Het verborgen leven is een schrikbeeld, waarvan de gedachte alleen onze trotsche natuur doet huiveren; en toch is het zoet, liefelijk en zeer aangenaam voor de ziel, welke er de bekoorlijkheden van heeft weten te smaken. Niet iedere ziel is in staat dat leven te begrijpen en te waarderen; want alleen de geest van ingetogenheid kan ons in deszelfs geheimen inwijden; de geest van ingetogen heid n u, is die geest, welke de dingen niet anders beoordeelt, dan in betrekking tot God; 't is die geest, welke zich door geen' ijdelen glans laat verblinden, maar bij het goddelijke licht het wezenlijke van den schijn weet te onderscheiden; de geest van ingetogenheid, kortom, is die geest, welke, zich aan den oppersten wil hechtend, alles groot acht wat God behaagt, en niets dan verachting heeft voor hetgeen de ziel niet tot Hem verheft. Onbe-grijpelijk is de vruchtbaarheid van het verborgen leven en de rijkdom, dien het bevat. Ik zal den mensch in de eenzaamheid geleiden, zegt de Heer, en daar zal Ik tot zijn hart spreken. God openbaart Zich niet te midden der onrust van een veel bewogen leven; maar zonder voorbehoud deelt Hij zich mede aan de ziel, welke zich van het schitterend wereldtooneel verwijdert, om in zijne tegenwoordigheid te ontluiken.

De kostbaarste vruchten van het verborgen leven zijn; eene heilige gemeenzaamheid met God,

eene groote zuiverheid van geweten, dewijlhet van de gelegenheden der zonde verwijdert en ons nader brengt bij Hem, die de heiligheid zelve is; eindelijk een vrede en eene kalmte, wier geneugten de wereld niet bevroeden kan.

Het Hart van Jesus is het toonbeeld geweest van dat verborgen leven, 't welk den geest van ingetogenheid zoo volmaakt in Hem tot grondslag had. Zijn dertigjarig verborgen leven zou een steen des aanstoots en bijna eene ergernis voor ons geloof wezen, ware het niet door Isaias voorzegd geworden, en het bevat iets zóó verbazends, dat de profeet er door van bewondering schijnt opgetogen: „ Waarlijk Grij zijt een verborgen God!quot; Het schijnt inderdaad, dat dit leven met het oogmerk der Menschwording in strijd was, en dat deze dertig jaren de verlossing der menschheid vertraagden. Voorzeggingen hebben de geboorte des Zaligmakers aangekondigd; wondervolle teekenen, die haar vergezellen, houden de wereld in spanning, en in afwachting van groote gebeurtenissen van wege Hem, die er het voorwerp van is; dertig jaren van verborgenheid zullen deze zijne met zooveel glans begonnen zending niet verdacht maken! Indien Hij , in stede van onbekend in eene werkplaats te leven, zijne magt en wijsheid voor de oogen der wereld had doen schitteren, zoude Hij dan niet meer kans tot wélslagen van zijn Evangelie gegeven, en zegevierend de heerschappij zijner Wet over alle verstanden gevestigd hebben? De ij ver voor zij ne glorie maakt ons bijna ongeduldig, wanneer wij Hem beschouwen in Nasareth, en wij zouden Hem willen

Onze Vader. Wees gegroet. 12 Art. des Geloofs. O zoet Hart van Jesus! geef, dat ik U meer en meer ieminne.

„Het is geen kwaad, door de menschen gezien te worden , maar wèl, te handelen, ten einde hunne oogen op ons te trekken.quot;

„Volgens de leer van den Apostel leven, bewegen wij ons, en zijn we in God: zoet leven, beminnelijke beweging, wenschelijk zijn. Want kan er iets zoeters zijn, dan in God televen, in Hem, die het gelukzalig leven is.quot;

„De liefde zoekt omgang en innigheid... Om God in geest en in waarheid te beminnen moet men dus een ingekeerd leven leiden.quot;

„Wanneer gij goede werken verrigt, zoek dan niet aan de schepselen te behagen, maar alleenlijk aan God: de oogen der menschen zijn zoovele dieven, die er op uit zijn, om de schatten uwer verdiensten u te ontrooven.quot;

„Onzen Heer treft men met zijne dienaren ook in de keuken aan, tusschen de potten en het vaatwerk, en Hij arbeidt met hen zoowel in-als uitwendig, wanneer zij zich op de werken van gehoorzaamheid toeleggen.quot;

„Indien u niets noopt, om naar een gezelschap te gaan, of dit bij u te ontvangen, blijf dan in u zeiven gekeerd, en spreek met uw hart. Maar indien het gezelschap tot u komt, of welke reden u uitnoodigt er heen te gaan, begeef er u heen van wege God, Philothea, en zie uwen naaste met een goed hart en met een goed oog aan.quot;

„Beter zou het zijn, met handen en voeten gebonden op gloeijende kolen te worden geworpen , dan eene daad te verrigten, om den men-schen behagelijk te zijn.quot;

Over de nederigheid, en hoe Jesus* beminnelijk Hart bron en toonbeeld dezer den^d is.

De nederigheid, zegt de H. Thomas, is eene deugd, waardoor wij, zonder vleijerij ons zeiven kennende, ons binnen de grenzen houden van hetgeen wij naar waarheid zijn. De waarlijk nederige mensch zoekt zich niet te verheffen, noch in zijn eigen' geest, noch in 'toog van anderen, boven hetgeen hij is. In geweten alzoo erkennende, dat wij uit ons zei ven niets zijn, zoo vernietigen wij ons zeiven door de nederigheid volkomen voor God. De nederigheid is dus het glorierijkste offer

dat wij den Heer kunnen opdragen, vermits zij de meest opregte en meest algemeene opdragt van geheel ons wezen bevat. Ook aarzelt de H. Augustinus niet, haar eene liefde jegens God te noemen, tot de uiterste grenzen opgevoerd, d. w. z. tot aan de zelfverloochening. 1) Wij moeten ons derhalve niet verwonderen over de achting,

welke God voor de waarliik nederige ziel koestert, noch over de welwillende blikken, die Hij op haar slaat. Indien inderdaad de hoogmoed in de H. Schriftuur de bron van alle zonden en rampen genoemd wordt, dan is daarentegen de nederigheid de bron van alle deugden, van alle zegeningen, van alle glorie. 2).

Het Hart van Jesus is het toonbeeld der nederigheid ; hoor dien goddelijken Meester, hoe Hijzelf ons uitnoodigt, om zijne voetstappen te drukken : Ontvangt van Mij, zegt Hij, een plegtig onderrigt. „En wat zal hij ons leeren i roept de H. Augustinus bij dit onderwerp uit; is het, om de wereld te scheppen, wonderen te doen, dooden op te wekken? Geenszins, maar leert van Mij, dat Ik zachtmoedig en ootmoedig van harte benquot;..* „Broeders, zegt de groote Bisschop van Hippo op eene andere plaats, wanneer ik u Jesus Christus noem, dan stel ik u de levendige en bezielde nederigheid, welke ons tot Toonbeeld moet strekken voor.quot; Daar de mensch zich door den hoogmoed in het verderf had gestort,

zoo betaamde het, dat de herstelling door de nederigheid geschiedde: welnu, de nederigheid, waarvan Jesus' Hart de bron is geweest, heeft zich op drie uitstekende wijzen, welke als de drie trappen dier bewonderenswaardige deugd zijn , kenbaar gemaakt.

Ten eerste: geen schepsel is meer met hemel-sche gaven begunstigd geweest dan Jesus; deze gaven vloeiden op uitmuntende wijze voort uit de persoonlijke vereeniging zijner Menschheid met het goddelijk Woord, en echter eigent Hij zich zei ven niets, en schrijft Hij alles aan zijnen Vader toe; „Mijne leer is niet mijne leer, maar de leer vanDengene, die Mij gezonden heeft,.quot; „Hetgeen Ik zeg, zeg Ik, zooals mijn Vader het mij geleerd heeft..quot; Hij noemt zijne wonderen de werken zijns Vaders. 1) „Ik kan niets doen uit Mij zeivenquot;, zegt Hij op eene andere plaats. En bezat Hij evenwel niet alle magt en alle volmaaktheid? Ongetwijfeld; maar Hij was nederig; en zijne nederigheid verklaart het geheim zijner taal.

De tweede graad der nederigheid van Jesus is: dat Hij Zich zelven niet verheerlijkt. Zijne wonderen, de wijsheid zijner leer omgeven Hem met glorie; maar zie, hoe haastig Hij de stralen er van tot zijn hemelschen Vader doet opklimmen! „Ik zoek mijne glorie niet, zegt Hij... Indien Ik Mij-zelven verheerlijk, dan is mijne glorie niets... Waarom noemt gij Mij goed? vroeg Hij eens

een' man, die opgetogen was over zijne weldaden. Niemand is goed, dan God alleen.quot;

Eindelijk is de derde graad zijner nederigheid de liefde voor zijne eigene verachtelijkheid. Jesus heeft Zich zoodanig vernietigd, dat Hij de gedaante van een' slaaf heeft aangenomen; wat zeg ik ? Hij, de heiligheid zelve, heeft Zich omkleed met het vleesch der zonde; als God en mensch te zamen kende Hij door Zich zeiven den oneindigen afstand dier heide naturen en de gren-zelooze gericgheid zijner menschheid. Dan, zijne liefde tot God maakte Hem die geringheid, welke eene hulde was voor de goddelijke grootheid, kostbaar , en zij deed Hem die geringheid erkennen in al de daden, die Hij verrigtte als mensch.

Yandaar de liefde voor het verborgen leven, dat verlangen naar afwijzingen en versmaadheden, die verduldigheid, welke de bloedigste verguizingen als wettig en verpligt scheen te beschouwen, en eindelijk die zucht, om Zich den Zoon des menschen te noemen, 't Is in dien staat van vernedering, dat zijn Vader Hem met behagen aanschouwde. 1) En met welk eene glorie heeft Hij die nederigheid niet beloond! „Jesusheeft Zich vernederd, zegt de H. Paulus, en daarom heeft God Hem een' naam gegeven boven alle namen.quot;

Naderen wij tot onzen goddelijken Meester, treden wij binnen in zijn Hart, en vangen wij

de verhevene les op, welke Hij Zich verwaardigt ons te geven. Het moest een God zijn, om ons de nederigheid te leeren, zóó zeer ontmoet deze deugd hinderpalen in de trotsche neigingen onzer natuur. Hoe geringer en on vermogender wij zijn, hoe meer wij schijnen willen. De ondervinding onzer eigene ellende en der zwakheden onzer natuur laten ons, wel is waar, in eene diepe en somtijds smartelijke overtuiging onzer nietigheid ; maar dit is niet anders dan eene nederigheid van geest, eene bevestiging onzer zwakheid. O, wat zijn wij nog ver van die nederigheid des harten verwijderd, welke juist het voorwerp der onderwijzing van den Grodmensch is! Deze nederigheid, inderdaad, vordert van ons, dat wij ons gedrag regelen naar den ootmoed des geestes, d. w. z. dat wij, overtuigd van onze geringe waarde, geenzins zoeken in de achting van anderen te leven; dat wij, de verongelijkingen en de heleedigingen als noodzakelijk voor ons beschouwende , onze ziel in lijdzaamheid bewaren; dat wij, weinig verwonderd over onze onvolmaaktheden, geheel ons vertrouwen in God stellen, en nimmer door onrust, welke uit onzen hoogmoed ontstaat of uit onze eigenliefde voortspruit, gekrenkt door het gezigt onzer fouten, den vrede verliezen, welken de nederigheid ons waarborgt. 1) Vereenigen wij ons met Jesus' Hart en vragen wij het, om vorderingen te mogen maken in zijne

1) Discite a me quia mitis sum, et humilis corde; et invenietis requiem animabus vetrlg. Matth. xi, 29.

school. Bij het gezigt van zijne diepe vernederingen zullen wij ons nimmer gering genoeg beschouwen. Gedenken wij ook, dat de deur eng is, en dat men bijgevolg klein d. i. nederig moet zijn, om er binnen te gaan, dat niemand zich kan zalig maken zonder de genade, en dat de genade het deel der nederigen is. 1)

O dat ik nederig ware! niet in schijn, om de achting der menschen te winnen, maar in waarheid om aan het goddelijk Hart alléén te behagen. Dierbaar Hart van Jesus, schenk mij deze deugd !

Onze Vader. Wees gegroet. 12 Art. des Geloofs. O zoet Hart van mijn' Jesus! geef, dat ik ümeer en meer beminne.

„Zonder de nederigheid baat geenszins de strenge boetvaardigheid. De vijand van de zaligheid der zielen randt die strenge boetvaardigheid aan in hare deugden zei ven. Hij zaait er den hoogmoed onder, gelijk het onkruid tusschen de goede tarwe, welke er door verstikt wordt.quot;

„Velen'bezitten den scfiijn der nederigheid, maar niet de deugd zelve: velen vertoonen haar uitwendig , maar bezitten haar niet in het diepste hun-

ner ziel; in woorden achten zij haar genoegzaam, maar zij bestrijden haar door de werken.quot; (S. Ambrosius, aan den Bisschop Constantius.)

„Haakt gij naar groote dingen, begint met de minste: verlangt gij een zeer hoog gebonw op te trekken, denkt terstond aan den grondslag der nederigheid... Alle kracht bestaat in de nederigheid, wijl alle hoogmoed zwakheid is.quot; (S, August., over 's Ueeren woorden, XePred., en over PsXCII.)

„Beeld u zeiven niets in, en eigen de glorie van niet ééne goede zaak u toe...Hij, die ongeveinsd aan zich zei ven mishaagt, heeft het geheim gevonden om be-hagelij k te zij n in de oogen van den Opperheer. Wees klein in uwe eigene oogen, om groot te zijn in de oogen van den onomkoopbaren Kegter, die alléén over de ware verdienste oordeelt.quot; (S. Anselm.

„Indien gij u zeiven inwendig, bij het licht der waarheid en zonder veinzerij beschouwt, twijfel ik er niet aan, of gij zult, bij het gezigt van zoo groot eene ellende, u voor u zeiven vernederen.quot; (S.Bernard., Pred. XLII over't Cant. Cantic.)

„Iedere mensch moet zich vernederen beneden zijn' naaste, wanneer hij nagaat hetgeen hij uit zich zei ven is, en in zijnen naaste niets anders ziet, dan wat deze van God heeft ontvangen.quot;

(S. Thomas, 2. 2. q. 161. art 3.) „Met den olie der nederigheid moeten wij den balsem der heilige liefde vermengen. Indien wij de eer beschouwen, welke aan God gewordt door onze werken van nederigheid, — de gewigtige daden, waartoe deze deugd ons met behulp der

goddelijke genade bekwaam maakt, — en de kostbare voordeelen, welke zij ons verschaft, dan zullen wij ons van liefde jegens baar ontstoken gevoelen en er verlangend naar uitzien, om ze in beoefening te brengen.quot;

Over de zachtmoedigheid, en hoe het heminaelgk Hart bron en toonbeeld dezer deugd is.

De zachtmoedigheid is onafscheidelijk van de ware nederigheid; de H. Bernardus beschouwt deze beide deugden als tweelingzusters. Men moet deze verhevene deugd niet verwarren met eene ondeugd, welke somwijlen zich onder haar masker verschuilt, namelijk: de bloohartigheid; deze is een teeken van zwakheid, de zachtmoedigheid is de deugd der sterken. Er zijn inderdaad weinige deugden, die van het hart meer strijden verwinning vergen, van den mensch meer zelfverloochening en zelfverzaking eischen; want de zachtmoedigheid vindt eene onverbiddelijke tegenstreefster in de baatzuchtig held of eigenliefde, welke de grond onzer natuur is.

In deze deugd zijn bekoorlijkheden, welke de harten aantrekken en winnen, „ Zalig zijn dezacht-moedigen, zeide de Heer, want zij zullen de aarde bezitten.quot; Geen geweld, dat niet zwicht voor

!hare aanlokkelijkheden; de toorn zelfs der goddelijke geregtigheid kan haar niet weerstaan ; hoor, hoe de boetvaardige Koning zijne stem ten hemel verheft, en aan God zijne zachtmoedigheid voorstelt als eene voldoende aanspraak, om hem te verteederen. 1) Wanneer de groote Apostel eene belangrijke zaak van de Korinthiërs verkrijgen wil, dan smeekt hij hen bij de zachtmoedigheid van Jesus Christus, verzekerd als hij is, dat zij aan zijne wenschen geenszins zullen kunnen weerstand bieden 2)hare aanlokkelijkheden; de toorn zelfs der goddelijke geregtigheid kan haar niet weerstaan ; hoor, hoe de boetvaardige Koning zijne stem ten hemel verheft, en aan God zijne zachtmoedigheid voorstelt als eene voldoende aanspraak, om hem te verteederen. 1) Wanneer de groote Apostel eene belangrijke zaak van de Korinthiërs verkrijgen wil, dan smeekt hij hen bij de zachtmoedigheid van Jesus Christus, verzekerd als hij is, dat zij aan zijne wenschen geenszins zullen kunnen weerstand bieden 2)

Het Hart van Jesus is een toonbeeld van zachtmoedigheid; Jesus zelf bevestigt het, wanneer Hij ons uitnoodigt, om de lessen dier beminnelijke deugd van zijn heilig Hart op te vangen. Maar hoe welsprekend leert hij ons die deugd niet door zijne voorbeelden, vooral in zijn openbaar leven ! De Apostelen stooten de kindertjes terug, zie, hoe welwillend Hij hen tot Zich roept! 3) Men brengt eene zondaresse voor Hem, en Hij ontvangt haar met eene goedheid, welke de trotsche phariseën ergert. Met welk eene teederheid behandelt Hij zijne leerlingen, | niettegenstaande zij zóó onbeschaafd, zóó lafhartig en zóó onvolmaakt zijn! Die zachtmoedigheid schijnt zelfs uit, wanneer Hij ver wij tingen tot de godlasterende Joden rigt, die Hem gehaat

maakten, als ware Hij de aanhanger van satan, of die zich wapenden, om Hem te steenigen. Zijn leven is niet anders dan eene aaneenschakeling van tegenkantingen; 1) en toch, welk eene zachtmoedigheid te midden dier tegenkantingen, welke gewoonli]k de klippen der zachtmoedigheid zijn!... Welke liefderijke woorden rigt Hij tot den H. Petrus, wanneer deze zich aan Hem vertoont na de verrijzenis! Van al de Apostelen was Petrus de meest schuldige, en hij is het, die van Hem de meest treffende woorden ontvangt, en het voorwerp zijner liefdeblijken bij voorkeur wordt. Petrus stort er tranen over van verteedering. Maar 'tis vooral in zijn lijden, te midden der onregtvaardigheden van zijn regtsgeding, dat de zachtmoedigheid van Jesus in hare geheele heldhaftigheid uitblinkt. Geen enkel wrevelig woord uit Hij tegen zijne afschuwelijke beulen; slechts kan Hij dringend voor hen om vergiffenis smee-ken, en de zachtmoedigheid van het Lam toonen. 2) Hebben wij in ons eenige trekken van gelijkheid met dit zoo volmaakt toonbeeld ? Wij bewonderen de zachtmoedigheid, wij zouden ons met hare bekoorlijkheden, welke ons aantrekken, wenschen versierd te zien ; maar wij zouden zachtmoedig willen zijn zonder tegenkantingen. Hoe menigwerf hebben wij niet het besluit genomen , om onze karaktertrekken te bedwingen? Maar hoe dikwijls ook, hebben wij niet het verge-

1) Positus est... in signum cui contradicetnr. Luc. n, 34. 2; Sicut agnus coram tondente se! Act. vin, 32.

ten te midden der tegenspraak ? Dit komt daardoor , dat het plan ter onzer verlossing niet op den hechten grondslag der zelfverloochening steunde. De inensch is van natuur aan zijne denkbeelden gehecht; gewoonlijk is hij ingenomen met zijne wijze van zien of oordeelen, en drijft hij tot aan eene soort van afgoderij de vereering van zijn'eigen'wil; daardoor ontstaat in onze harten eene natuurlijke onverdraagzaamheid voor de denkbeelden, welke met de onze niet strooken, wij dulden ter naauwernood de verschillende zienswijzen; en de wil van een ander is ons een juk, dat zwaar voor onzen hoogmoed weegt; dit is de reden, waarom wij, indiende zelfverloochening onze neigingen niet verbetert, indien zij de baatzuchtigheid onzer natuur niet beteugelt, en ons bevestigt in het geduld, wat de meest gewone oefening der zachtmoedigheid is, — met een zeker geweld van ons weren wat niet met onze gevoelens of met onzen smaak overeenstemt. Beoefenen wij dus ernstig de meest volmaakte zelfverloochening'1) Dit is de leering van Jesus Christus. Dien grondslag eenmaal gelegd hebbende, zullen wij in staat zijn te begrijpen en vooral op de praktische wijze te vatten het meer verheven onderrigt, dat zijn goddelijk Hart ons geeft: „Leert van Mij, dat Ik zachtmoedig en ootmoedig van Harte ben.quot;

„De liefderijke en door en door zachtmoedige mensch alléén, kan zich te midden der beproevingen des levens standvastig toonen, en het geduld bewaren, hetwelk de noodzakelijke voorwaarde van onze hoop op de eeuwigheid is.quot; (S. August., 157 Pred. ov. de woord. v. St. Paulus).

„Alle zachtmoedigheid is nog geene deugd. Er bestaat eene zachtmoedigheid van gemoedsgestel, welke niets anders dan traagheid en bloohartig-heid is... De zachtmoedigheid is de volharding in het weerstaan aan de onstuimige hartstogten, en de vrijwaring der ziel tegen den hoogmoed en tegen alle vervoering.quot; (S. GJ-regor. van Nyssa, Yerhand. over de acht Zaligheden.

„Hij , die zijn hart sluit voor den geest van gramschap, wordt het heiligdom van den H. geest. Hij is altoos gestemd tot toegevendheid, liefde, geduld en nederigheid; zijne ziel versiert zich met allerlei goede werken, en verkrijgt de gunsten van Jesus Christus.quot; (S. Ephraem, Verhand, over deugden en ondeugden).

„Niets is zóó sterk en zóó vermogend als de zachtmoedigheid; want even als het water het vuur uitdooft, stilt een zachtmoedig woord de hitte der fel ontstokene gramschap; de zachtmoedigheid verschaft ons alzoo het dubbele voordeel , de verontwaardiging van onzen broeder te doen ophouden, en aan zijne ziel de kalmte weêr te gevenquot; (S. Chrysost., 58 Homilie over Genesis.)

„Sommige personen beoefenen de zachtmoedigheid voor zoo lang men spreekt en handelt overeenkomstig hun verlangen en hun' wil; doch de minste tegenspraak verraadt, hoezeer zij van de wezenlijke zachtmoedigheid verstoken waren. Hoe derhalve zouden zij goederen kunnen erven, toegezegd aan deze deugd, dewijl hunne zachtmoedigheid verdwijnt, alvorens zij aanspraak kunnen maken op de erfenis ?quot; (S. Bernard., 4e Pred. over de geboorte van O. H. J. C.)

„Indien de Heer eenigermate zijne zegening aan onze eerste missiën heeft verleend , heeft men opgemerkt, dat zulks geschied was, omdat men zich beminnelijk jegens allerlei personen gedragen heeft... De Heer Jesus Christus is de eeuwige zoetheid der engelen en der menschen; door deze zelfde deugd is het, dat wij ons moeten beijveren, om tot Hem te gaan, en anderen tot Hem heên te leiden.quot; (S. Tine, a Paulo, zijne Geschriften.)

„Weet, dat, indien gij mij een oog zoudt hebben uitgerukt, ik u met het andere even vriendelijk zou aanzien, als waart gij mijn beste vriend ter wereld.quot; (Pranciscus van Sales, zijn Leven.)

„De liefderijke en door en door zachtmoedige mensch alléén, kan zich te midden der beproevingen des levens standvastig toonen, en het geduld bewaren, hetwelk de noodzakelijke voorwaarde van onze hoop op de eeuwigheid is.'' (S. August., 157 Pred. ov. de woord. v. St. Paulus).

„Alle zachtmoedigheid is nog geene deugd. Er bestaat eene zachtmoedigheid van gemoedsgestel, welke niets anders dan traagheid en bloohartig-heid is... De zachtmoedigheid is de volharding in het weerstaan aan de onstuimige hartstogten, en de vrijwaring der ziel tegen den hoogmoed en tegen alle vervoering.quot; (S. Gregor. van Nyssa, Verhand, over de acht Zaligheden.

„Hij, die zijn hart sluit voor den geest van gramschap, wordt het heiligdom van den H. geest. Hij is altoos gestemd tot toegevendheid, liefde, geduld en nederigheid; zijne ziel versiert zich met allerlei goede werken, en verkrijgt de gunsten van Jesus Christus,quot; (S. Ephraem, Verhand, over deugden en ondeugden).

„Niets is zóó sterk en zóó vermogend als de zachtmoedigheid; want even als het water het vuur uitdooft, stilt een zachtmoedig woord de hitte der fel ontstokene gramschap; de zachtmoedigheid verschaft ons alzoo het dubbele voordeel, de verontwaardiging van onzen broeder te doen ophouden, en aan zijne ziel de kalmte weer te gevenquot; (S. Chrysost., 58 Homilie over Genesis.)

„Sommige personen beoefenen de zachtmoedigheid voor zoo lang men spreekt en handelt overeenkomstig hun verlangen en hun' wil; doch de minste tegenspraak verraadt, hoezeer zij van de wezenlijke zachtmoedigheid verstoken waren. Hoe derhalve zouden zij goederen kunnen erven, quot; toegezegd aan deze deugd, dewijl hunne zachtmoedigheid verdwijnt, alvorens zij aanspraak kunnen maken op de erfenis ?quot; (S. Bernard., 4e Pred. over de geboorte van O. H. J. C.)

„Indien de Heer eenigermate zijne zegening aan onze eerste missiën heeft verleend, heeft men opgemerkt, dat zulks geschied was, omdat men zich beminneliik jegens allerlei personen gedragen heeft... De Heer Jesus Christus is de eeuwige zoetheid der engelen en der menschen; door deze ^ zelfde deugd is het, dat wij ons moeten beijveren, om tot Hem te gaan, en anderen tot Hem heên te leiden.quot; (S. Yinc. a Paulo, zijne Geschriften.)

„Weet, dat, indien gij mij een oog zoudt hebben uitgerukt, ik u met het andere even vrien-Tquot; delijk zou aanzien, als waart gij mijn beste vriend ter wereld.quot; (Franciscus van Sales, zijn Leven )

Over de zelfverloocliening, en hoe Jesns'beminne» Igk Hart bron en toonbeeld dezer deugd is.

semitipsum. Matth. xvi, 2é Zoo iemand na mij wilkojjien, die verloocliene zich zeiven.

Ofschoon de zelfverloochening als de grondslag der nederigheid moet beschouwd worden, kan men met waarheid zeggen, dat zij in hare volmaaktheid de vrucht dezer laatstgenoemde deugd is. De volmaakte zelfverloochening kan inderdaad op niets anders, dan op de diepste minachting van ons zeiven steunen, vermits zij ons een' heiligen afkeer inboezemt voor onzen eigen' persoon ter liefde van onzen goddel ij ken Meester. De zelfverloochening bevat zelfs meer dan de minachting onzer eigene voortreffelijkheden; zij sluit in zich een' zekeren afkeer tegen ons zeiven; zij doet ons met een heilig geweld, ja bijna met verontwaardiging alles afwijzen, wat de neigingen onzer natuur, de grillen van onzen smaak, de onafhankelijkheid van onzen wil en ons zingenot vlei]en kan. Op nadrukkelijke wijze is de zelfverloochening, wat haar natuur en hare noodzakelijkheid aanbetreft, door den Heer gekenmerkt :• „Tenzij iemand, zegt Hij, na alles verlaten te hebben, nog daarenboven zijn leven niet haat, kan hij mijn leerling niet wezen.quot; 1) „Hij, die

1) Qui non odit adhuc autem et animam suam, non potest meus esse discipulus. Luc. xiv, 26.

gewillig zijn leven zal verliezen, d. i. zich van het innigste, wat er in hem is, om God, zal ontdoen, hij zal het behouden.quot; 1)

Het Hart van Jesus is het toonbeeld dier volmaakte zelfveiioochening. De H. Paulus vat de verloochening van den goddelijken Meester in zijn' Brief aan de Romeinen op deze wijze kort te zamen: „Jesus Christus heeft niet Zich zei ven behaagd.quot; De goddelijke Zaligmaker vergenoegt Zich niet enkel met de aardsche genietingen en zelfs de noodzakeliikheden des levens zich te ontzeggen ; zoodanig dat Hij niet eens een' steen had, waarop Hij zijn vermoeid hoofd te rusten kon nederleggen, en eene korenaar, om den honger zijner Apostelen te stillen; maar ontzegt Zich bovendien, door de grootste armoede van geest, alle glorie, verklarende dat zijne glorie niets is 2). De zelfververzaking voert Hij zóó ver, dat Hij zich tot voorwerp van bespotting maakt, en de speelbal wordt van de heiligschendende of goddelooze onbeschaamdheid der soldaten, en eindelijk zóó ver, dat Hij Zich vrijwillig van zijn' goeden naam, B) van zijn eigen leven, 4) en zelfs van zijne Godheid voor de oogen der menschen ontdoet. 5)

5) Nonne hie est faber? Mare. vi, 3. Nonne hic est fabri filius. Matth. xm, 55. Si Filius Dei es, decendc de cruce. Matth. xxvii, 40.

Ziehier het toonbeeld, waarvan wij de trekken in v ■ ons moeten afschetsen. „Indien wij, zegtdegroote Apostel, deel willen hebben aan de glorierijke verrijzenis des Zaligmakers, dan moeten wij ons op Hem inenten door de gelijkenis van zijnen dood.quot; De zelfverloochening moet in ons komen, en wel met haar tweesnijdend zwaard gewapend; dit moet zij tot in het binnenste der ziel en tot in het diepste van den geest, ja tot in de gewrichten en tot in het merg van het gebeente doen doordringen, volgens de uitdrukking van den H. Paulus, opdat men een juist oordeel over de gedachten en de bewegingen des harten zou kunnen vellen. Dit offer is zeer volmaakt en heldhaftig: de mensch is zoo sterk aan zich zei ven gehecht! Intusschen eerst dan, wanneer wij het offer zullen gebragt, den raad, ons door den H.

Paulus gegeven, van namelijk niet het minste zelfbehagen in ons toe te laten, zullen vervuld hebben, — eerst dan zullen wij aan de voorwaarde,

door Jesus Christus als noodzakelijk ter onzervol-making gesteld, voldaan hebben : „Zoo iemand na mij wil komen, die verloochene zich zelven.quot; 1)

zegt de H. Gregorius, om afstand te doen van zijne goederen, maar het valt hem zwaar, zich van zich ^ zelven te ontdoen. En van daar al de hinderpalen,

welke de natuur op doet rijzen, al die drogredenen, waarmee zij ons geloof tracht te misleider, ten einde de zelfverloochening of den dood aan ons zelven te

verijdelen; maar wachten wij ons, ons door hare listen te laten verschalken, wantrouwen wij Kare sluwe redeneringen, welke wij niet,volgens de voor-zigtigheid des vleesches moeten waardeeren. Een blik op ons goddelij k voorbeeld J. C., die van de zelfverloochening zijne levenswet maakte, zal ons vele moeijelijkheden, welke voor de menschelijke rede onoplosbaar blijven, opheffen: Christus is de oplossing van alle moeijelijkheden, zegt Tertulianus 1).

Laat ons, naar het voorbeeld van onzen Zaligmaker, van de zelfverloochening den grondregel maken van ons gedrag; niet slechts zal zij voor ons de onuitputbare bron van vrede zijn, door ons boven alles te plaatsen wat dien vrede zou kunnen storen, maar bovendien zal zij voor onze zielen een onderpand der gelukzalige eeuwigheid wezen: dat is de belofte van den goddelijken Zaligmaker 2). Hij, die niet zal aarzelen, geheel en al zich zei ven door de verloochening te slachtofferen, zal in den hemel weder vinden, wat hij op aarde zal hebben ten offer gebragt.

Goede Jesus, maak mijn hart los van alle aard-sche banden, en leer mij wat het ook koste, mij zeiven te verloochenen. Neem mijn hart in bezit, en hecht het vast aan het Uwe!

Ziehier het toonbeeld, waarvan wij de trekken in ons moeten afschetsen. „Indien wij, zegt de groots Apostel, deel willen hebben aan de glorierijke verrijzenis des Zaligmakers, dan moeten wij ons op Hem inenten door de gelijkenis van zijnen dood.quot; De zelfverloochening moet in ons komen, en wel met haar tweesnijdend zwaard gewapend; dit moet zij tot in het binnenste der ziel en tot in het diepste van den geest, ja tot in de gewrichten en tot in het merg van het gebeente doen doordringen, volgens de uitdrukking van den H. Paulus, opdat men een juist oordeel over de gedachten en de bewegingen des harten zou kunnen vellen. Dit offer is zeer volmaakt en heldhaftig; de mensch is zoo sterk aan zich zei ven gehecht! Intusschen eerstdan, wanneer wij het offer zullen gebragt, den raad, ons door den H. Paulus gegeven, van namelijk niet het minste zelfbehagen in ons toe te laten, zullen vervuld hebben, — eerst dan zullen wij aan de voorwaarde, door Jesus Christus als noodzakelijk ter onzer volmaking gesteld, voldaan hebben : „Zoo iemand na mij wil komen, die veiioochene zich zeiven.quot; 1) Het is den mensch misschien wel niet moeijelijk, zegt de H. Gregorius, om afstand te doen van zijne goederen, maar het valt hem zwaar, zich van zich zeiven te ontdoen. En van daar al de hinderpalen, welke de natuur op doet rijzen, al die drogredenen, waarmee zij ons geloof tracht te misleiden, ten einde de zelfverloochening of den dood aan ons zeiven te

verijdelen; maar wachten wij ons, ons door hare listen te laten verschalken, wantrouwen wij Bare sluwe redeneringen, welke wij niet,volgens de voor-zigtigheid des vleesches moeten waardeeren. Een blik op ons goddelij k voorbeeld J. C., die van de zelfverloochening zijne levenswet maakte, zal ons vele moeijelijkheden, welke voor de menschelijke rede onoplosbaar blij ven, opheffen: Christus is de oplossing van alle moeijelijkheden, zegt Tertulianus 1).

Laat ons, naar het voorbeeld van onzen Zaligma-ker,van de zelfverloochening den grondregel maken van ons gedrag; niet slechts zal zij voor ons de onuitputbare bron van vrede zijn, door ons boven alles te plaatsen wat dien vrede zou kunnen storen, maar bovendien zal zij voor onze zielen een onderpand der gelukzalige eeuwigheid wezen: dat is de belofte van den goddelijken Zaligmaker 2). Hij, die niet zal aarzelen, geheel en al zich zeiven door de verloochening te slachtofferen, zal in den hemel wedervin-den, wat hij op aarde zal hebben ten offer gebragt.

Goede Jesus, maak mijn hart los van alle aard-sche banden, en leer mij wat het ook koste, mij zeiven te verloochenen. Neem mijn hart in bezit, en hecht het vast aan het Uwe!

„üe verloochening des harten, de armoede des geestes zijn door Jesns Christus bevolen, en dat juist kost veel meer, dan het offer zelf van alle vergankelijke schatten, waarvan duizend verschillende omstandigheden, en somtijds alleen de pogingen eener wereldsche en valsche wijsbeid, ons kunnen onthechten-quot; (Clemens van Alexandrië, Verhandeling: Wie is de rijke, die hart zalig worden?)

„Men zegt mi]: Al wie zijn leven in deze wereld haat zal het behouden voor de eeuwigheid. (St. Jan. XII, 25). Deze zedeles is niet bloot voorgesteld ter mijner bewondering; men gebiedt mij er mijn leven naar in te rigtenquot;. (S. Augustin., Verhandelingen over St. Jan 's Evangelie.)

„Twee zaken moeten wij in 't groote werk der verlossing beschouwen: de wijze, waarop God haar heeft bewerkstelligd, en de vrucht die wij er van moeten plukken. Om haar te bewerkstelligen, heeft God Zich eenigermate van Zich zeiven ontdaan, ten einde Zich met ons te omkleeden. Om er de vrucht van te trekken, moeten wij ons van ons zeiven ontdoen, ten einde ons met hem te vervullen.quot;

„Onder al de gaven van den H. Geest, welke Jesus aan zijne dienaren heeft verleend, en ver-leenen zal, is de belangrijkste : die van zich zeiven te overwinnen, en te lijden uit liefde voor God.quot;

ning van zijn' eigen' wil, dan op de opwekking van een' doode.quot; (S. Ignatius van Loyola, Zinspreuken)

„De ware verloochening doeteene ziel zich geheel zonder eenig voorbehoud aan God overgeven;

^ op deze wijze stelt zij die ziel in het bezit van alle goederen, vermits alle goederen in God vervat zij n.'' (S. Theresia, Weg. d. volmaakth., hoofdst. VIII).

„Zij, die met opregte ootmoedigheid zullen arbeiden, om te overwinnen in kleine zaken, welke tegen de natuur strijden, zullen, onder andere kostbare vruchten, een groot mistrouwen van zich zeiven inoogsten, en zoodanig een vertrouwen in God, dat zij de meest heldhaftige opofferingen ter zijner eer zullen kunnen trotseren.quot;

„Onze wil moet zich van alle ongeregelde neiging ontdoen, om zich met God te vereenigen... Van alle lusten, geneugten en begeerlijkheden derhalve ontdaan, zal hij zich geheel beijveren, God te beminnen.quot; (S. Jan van het Kruis, le Brief.)

„De eer, de waardigheid en de grootheden der aarde brengen meer troost aan dengene, die er om Gods wil afstand van doet, dan aan hem , die ze verkrijgt. (S. Aloysius van Gonzaga )

Over de armoede, en hoe Jesus' beminnelijk Hart bron en toonbeeld dezer den^d is.

gemakken dezes levens; zij kan het uitwerksel wezen eener beschikking der Voorzienigheid, wier quot;barmhartige strengheden de mensch moet aanbid-den, of het uitwerksel eener vrije keuze: door £ zich toe te wijden aan de beoefening der Evangelische raden.

Intusschen is deze uitwendige en, om zoo te spreken, stoffelijke armoede, nog geenszins de deugd van armoede, waaraan de eeuwige goederen zijn toegezegd. De deugd van armoê, of de armoe van geest is de inwendige onthechting der aardsche goederen , en van al hetgeen de zinnelyke lusten onzer natuur kan voldoen. Dezearmoede van geest is eene deugd, welke aan iederen Christen, van welken stand ook, ter beoefening wordt voorgesteld. Wat baat het den mensch, indien hij de geheele wereld wint, zegt de Heer,en schade lijdt aan zijne ziel?... Gelukzalig zijn de armen van Geest:

Het hart van Jesus is een volmaakt toonbeeld van deze armoede van geest; niet slechts beeft Jesus volslagen gebrek geleden, zóó zelfs, dat Hij bij ziine geboorte geene wieg, en gedurende zijn leven geen' steen bezat, waarop zijn hoofd kon rusten;

maar Hij is arm geweest uit vrije keuze en door i onthechting der vergankelijke goederen. — „Hij is arm geworden toen Hy rijk was.' Wat zeg ik uit vrije keuze ? Hij heeft met eene soort van naijver naar het geluk verlangd, van arm te zijn_; en j

terwijl Hij inderdaad niets anders dan eene goddelijke minachting toonde voor alle menschelijke ijdelheden, bewees Hij der armoede zooveel achting en liefde, dat Hij, haar in den hemel niet vindende, op aarde is gekomen, om hare onbegrijpelijke bekoorlijkheden te genieten. Laat ons derhalve niet meer verwonderd zijn. Hem zoo dikwerf over den bedriegelijken glans der rijkdommen het wee te hooren uitsprken, en te zien, hoe Hij met eene welwillende en vaderlijke voorliefde Zich onder de armen mengt en Zich verwaardigt, onder hen zijne dierbaarste genoegens te vinden.

Nu wordt voor ons het geheim der armoedige kribbe verklaarbaar; nu vatten wij de verborgenheid en het goddelijk bestuur van deze armoede, die, in weêrwil van schitterende wonderen, altoos in onzen beminnelijken Verlosser den nederigen zoon van een' handwerker deed zien. 1) Het betaamde overigens, dat God, die op aarde nederdaalde, de armoede verkoos: want dewijl Hij zelf het goed l^oven alle goederen is, het oneindige goed, zoo kon Hij ten opzigte der vergankelijke goederen dezer wereld, niets anders dan minachting gevoelen.

Bestemd als we zijn, om door onze roeping tot het christendom de beeldtenis van den Grodmensch in ons af te schetsen, zoo moeten wij, even als ons goddelijk Toonbeeld, de hoogste minachting voor alle aardsche goederen hebben 2). Al deze goede-

ren, zeide de Apostel, beschouw ik als een verachtelijk slijk; en zoodanig moeten onze gevoelens zijn, willen wij den waren geest van het Evangelie

Wij voelen in ons, hij de heoefemng der inwendige armoede, meerdere of mindere hinderpalen, overeenkomstig de verschillende toestanden van het tijdelijk vermogen. Het godsdienstig leven met zijne volstrekte onthechting en zijue inwendige verzaking van de aardsche goederen is het zekerste en gemakkelijkste middel, om haar te verkrijgen. Indien de armoede, verhonden aan onzen maatschappelijken toestand, het gebrek ons noodzakelijk maakt, zal het door de gelatenheid en door de gematigdheid in onze begeerten ons gemakkelijk vallen, deze Evangelische deugd in oefening te brengen. Maar welke hinderpalen zullen wij niet te overwinnen hebben, indien de fortuin ons toelacht, en de rijkdom over ons zijn' hoorn van overvloed uitstort! Het hart kan zich moeijelijk onthechten, wanneer de wereldsche goederen al hunne verleidelijkheden voor hetzelve ten toon spreiden, en het , om hunne bekoorlijkheden te genieten , slechts zijn' wil heeft te raadplegen, 't Is om die reden, dat onze Heer, wanneer Hij het geluk van de armen van geest prijst, en den mensch door zijn voorbeeld den weg naar die gelukkige armoede aanwijst, — den gevaarlijken toestand van den

Zonderdearmoede van geest, vergegt demensch, die om zoo te zeggen aan de aarde is verkleefd, het doel zijner schepping; al zijne vermogens vat

hij in de tijdelijke belangen tezamen, en, dwaselijk ingenomen met vergankelijke goederen, verliest hij de eeuwige schatten. „Het is gemakkelijker zegt de onfeilbare Waarheid, ja, gemakkelijker is het voor een' kameel door het oog eener naald te gaan, dan voor een mensch, aan de schatten der wereld gehecht, om binnen te dringen in het rijkder hemelen.quot;

Begeven wij ons tot Jesus' Hart en leeren wij daar in dat brandpunt van verlichting de goederen op hunne juiste waarde schatten, d. w. z. in hunne betrekking tot de eeuwigheid. O' wat zullen de rijkdommen ons nietig, hoe verachtelijk alle aardsche goederen ons toeschijnen en zijn, bij het licht dier goddelijke zon van geregtigheid!

O, mogt ik naar uw voorbeeld, goddelijk Hart van Jesus! hier op aarde de ware armoede liefhebben, om eenmaal in den hemel onvergankelijke schatten te verwerven!

„Hij is rijk genoeg, die arm met Jesus Christus is. De volmaakte dienaar van Jesus Christus bezit niets dan Jesus Christus, of zoo hij nog aan iets behoefte heeft, houdt hij op een volmaakt dienaar te zijn.quot; (S. Hieron., Brief aan Heliod.)

beters dan Zich zeiven u te geven; eerzuchtige, wat kunt gij nog meer verlangen? Wat zal u kunnen voldoen, indien God u niet genoegzaam is?quot;

„Bezit hij niet het honderdvoudige en duizendmaal meer nog, die, om eenige aardsche goederen vaarwel gezegd te hebben, vervuld is met den H, Geest, en Jesus Christus in zijn hart bezit? Dat honderdvoudige is de genade van aanneming tot kinderen Gods, de vrijheid des geestes, de geneugten der liefde, de getuigenis van een goedgeweten, het rijk Gods in ons.quot; (S. Bernard , over de woorden : Zie ! ivij heiben alles verlaten?)

„Jesus legt zijne verachting voor alle vergankelijke goederen op glorierijke wijze aan den dag, om ons te leeren, dat wij daarin ons geluk niet moeten zoeken... De armoede, welke een voorwerp van diepe droefheid is naar het oordeel der menschen, is volgens het oordeel van God deeerste der gelukzaligheden.quot; (S. Anselmus van Kantelberg.)

„De wezenlijke armoede van geest bestaat daarin, dat de ziel hoegenaamd geen' smaak of vertroosting zoekt in het gebed, en zi] geduldig de pijnen en smarten verdraagt uitliefde voor Hem, die er zoo vele voor haar heeft geleden.

„De ziel, welke zich aan eene zaak, hoe ligt en gering ook, hecht, blijft gebonden; zij kan niet tot God opvliegen , alvorens zij bevrijd is, en door eene volkomene onthechting vrij hare vlugt kan nemen.quot; (S. Jan van het kruis, 22 Zinspreuk.)

De vrede is die kalmte, welke de ziel geniet, die niet aan de uitwendige dingen gehecht is ; de vrede is op de inwendige verzaking van de goederen dezer wereld en voornamelijk op de nederigheid en de zachtmoedigheid gegrond: „Leert van Mij, zegt onze goddelijke Verlosser, dat Ik zachtmoedig en ootmoedig van Harte ben, en gij zult rust voor uwe zielen vinden.quot; 1) Vandaar, dat, volgens 's Ileeren woord, de wereld dien vrede niet geven kan, wijl de wereld door hoogmoedige droom er ij en en door de najaging van vergankelijke vermaken geheel bedwelmd is.

De vrede, dien Jesus aan zijne Apostelen gaf, en nog iederen dag aan zijne dienaren verleent, kan alleen door diegenen wel begrepen worden, die 't geluk bezitten, daarvan de onuitsprekelijke zoetheden te smaken; wat men er met den H. Paulus van zeggen kan is: dat hij in heerlijke geneugten alle gevoel te boven gaat. 2) De vrede is eene rust der ziel op den boezem van haar' welbeminden God, eene volkomene overgeving van geheel zich zeiven aan zijn goddelijk Hart, een liefelijke en verrukkelijke slaap in de armen van den hemel-

1) Discite a me, quia mitis sum et humilis corde, et invenietis requiem animabus vestris. Matth. xi, 29.

schen Bruidegom.De ziel gevoelt zich alsdan boven de gebeurtenissen der aarde verheven; het ijdel en luidruchtig gewoel der menschen kan de kalmte en rust, welke zij smaakt, niet verstoren. Die ziel leidt derhalve niet meer het aardsche leven, en haar toestand heeft reeds hier heneden iets van 't gelukzalig leven des hemels.

Jesus' Hart is de zetel van dien onverstoorbaren vrede geweest. Dewijl de vrede der ziel niet dan door het woelen van eenige ongeregelde drift kan gestoord worden, is het gemakkelijk te begrijpen, welk een' volmaakten vrede het Hart van onzen beminnenlijken Meester moest genieten, dat Hart waarvan al de bewegingen geregeld waren door de eeuwige Wijsheid, met welke het op zelfstandige wijze vereenigd was. Die inwendige vrede was de bron der bewonderenswaardige kalmte, welke Jesus toonde te midden van de lasterlijkste tegenspraak; de vinnige spotternijen der phariseën, de verachting van de grooten der natie, de beleedi-gingen der schriftgeleerden, de wreedheden zijner beulen konden nimmer de kalmte zijner ziel verstoren; De beminnelijkheid zijner gesprekken , de vriendelijkheid, waarmede Hij antwoordt op de versmadingen der wangunst, doen den vrede kennen, waarvan zijn Hart is vervuld. Hij bezit dien in' zulk eene volheid, dat Hij er de hamelsche bekoorlijkheden van in den persoon zijner Apostelen aan zijne Kerk meedeelt: „Ik geef u mijnen vredequot; 1). De onrust is het gewone gevolg van een'

strijd tusschen de eeuwige beschikkingen en onzen vrijen wil, onze neigingen of onzen lust. Daar nu het Hart van Jesus van het eerste oogenblik van zijn bestaan af, zich op de meest heldhaftige vervulling van den wil zijns Vaders toelegde, zoo kende het nimmer de wanorde, welke de onrust baart, en bleef het voortdurend in een onverstoor-baren vrede.

Alle menschen werken om den vrede. Waarom bekommert de handelaar zich zóó zeer ? 't Is om zijne laatste levensjaren vreedzaam door te brengen. Waarom snelt de krijgsman van den eenen strijd naar den anderen, waarom anders, dan later de zoetheden der rust te smaken.

Raadplegen wij ons hart, en wij zullen zien, dat de hoop, om den vrede te verwerven, de drijfveer is onzer handelingen. Maar van waar dan, dat, terwijl alle menschen dien onwaardeerbaren schat najagen, er zoo weinigen zijn, die zijne zoetheden regt genieten ? Daarom, wijl het meerendeel der menschen den vrede zoeken daar, waar hij niet te vinden is; deze zoekt hem in de rijkdommen, gene in de vermaken, een ander in de armen der rust of in de genietingen der wetenschap. O! laten wij het woord niet vergeten, dat door eene treurige ondervinding den H. Augustinus werd afgeperst. Langen tijd had hij den vrede bij het schepsel gezocht ; maar wanneer hij geheel zijn hart naar God had gekeerd, verkreeg hij in de dienst des Allerhoogsten datgene, waarom hij aanhoudend , doch te vergeefs elders, had gebeden. „Gij hebt

ons voor U geschapen, o Heer, zeide hij, en ons hart is hekommerd zóó lang het in U niet rust'' 1).

't Is dus, door in alles God te zoeken, en grootmoedig de dienst des Heeren te aanvaarden, dat de mensch dien vrede zal smaken, welken de wereld niet kan geven, en die alle begrip en alle gevoel te boven gaat.

Naderen wij dan tot het H. Hart van onzen goeden Zaligmaker, en smeeken wij het dringend om over ons dat liefelijke woord uit te spreken, dat zijne Apostelen met troost vervulde: De vrede zij met u! 2) Bidden wij Jesus vurig, onze haiten van de aarde los te maken, de banden te verbreken dier aardsche liefde, welke, ons hart gekluisterd houdend, ons in strijd wikkelt met God, en ons diensvolgens van dien innigen vrede berooft, welke nergens anders kan gevonden worden dan in de overeenstemming van onzen wil, van onzen smaak, van onze begeerten en handelingen met den aanbiddelijken wil des Allerhoogsten.

Wanneer, o mijn hart, zult gij u genoegzaam van de aarde onthechten, om in Jesus' Hart alléén te rusten en daar den vrede te smaken?

1) Fecisti nos ad te, Domine, et irreqmetum est cor nostrum donee requiescat in te. S. August.

„Het toppunt der wijsheid bestaat in de bewaring eener voortdurende kalmte en in eene ongestoorde rust des geestes.quot;

„Zij, wier ziel vreedzaam en gerust is, genieten op de heerlijkste wijze, en zien met veel meer volmaaktheid de goddelijke dingen.'' (S. Bernard., Pred. over de gaven v. d. H. Greest.)

„TJw verlangen zij: God te zien, uwe vrees: Hem te verliezen, uwe smart: Hem niet te genieten, en uwe vreugde: alles te aanvaarden, wat er toe kan leiden, alsdan zult gi] in groeten vrede en in gerustheid leven. (S. Theresia.)

„Wanneer wij met de menschen verkeeren, nemen wij dan de heilige engelen tot voorbeeld, die, ofschoon zij de hemelen verlaten, om bij ons op aarde te blijven, God evenwel niet uit het oog verliezen, en die, hoewel zij over de menschen waken, de beoefening der heilige liefde niet onderbreken.quot; (S. Ignatius, Zinspreuken.)

„Hij , die, zich aan de nieuwsgierigheid overgevende, zijn vermaak er in vindt, zich in zijne gedachte en in zijne woorden met anderen bezig te houden, zal nimmer eene heilige ingetogenheid , noch vrede, noch inwendige zieierust kunnen verkrijgen.'' (S. Jan van 't Kruis.)

„De nederigen zijn immer tevreden; hunne vreugde straalt op hun gelaat, en de H. Geest, die in hen woont, vervult hen zoodanig met vrede, dat niets hen verontrusten kan.'' (S. Yincentius van Paulo, zijne Geschriften.)

Over de christeliike zedigheid, en hoe Jesns' beminnelijk Hart bron en toonbeeld dezer dengd is.

De zedigheid is eene deugd, welke den uitwen-digen mensch regelt; zij matigt wijselijk al zijne bewegingen, gelieel zijn' handel en wandel, volgens de strenge wetten der evangelische betamelijkheid. Deze deugd heeft haren oorsprong in een welgeregeld gemoed, dat, door zijne algeheele onderwerping aan de goddelijke inspraken en aan de verstandelijke raadgevingen , zich eene volslagene heershcappij over al de vermogens van zijn wezen heeft weten eigen te maken. De zedigheid is dus het gevolg of,—indien men zich zoo mag uitdrukken, — de weêrglans der inwendige orde , welke heerscht in eene ziel. Daaruit volgt, dat de zedigheid doorgaans het kenteeken van eene sterke en zich zelf overwinnende ziel is. De zonde heeft inderdaad, door onze vermogens te bederven, die doen overhellen tot de wanorde; zoodat wij, zonder ons zeiven voortdurend te bestrijden, de orde in ons niet kunnen vestigen, noch er ons in handhaven. Nu dan de zedigheid, d. w. z. die bezadigdheid , die wijze tempering van ons uiterlijk, kenmerkende in ons de heerschappij van die orde, welke niets anders is, dan de deugd, — is het bewijs van den triomf, behaald over onze natuurlijke neigingen. Daardoor wordt die levendige en krachtige indruk verklaard, dien bet gezigt van een*

zedig mensch op ons maakt; er schittert op zijn voorhoofd iets grootsch, ik zou haast zeggen iéts hemelsch, wat den H. Ambrosins deed uitroepen, dat de zedigheid eene straal der Godheid is. De zedigheid , het kenmerk der deugd, is er ook de bewaarster en beschermster van ; want, door eene wacht bij elk onzer zinnen te plaatsen, sluit zij der^ zonde den ingang tot het heiligdom onzer ziel.

Jesus is het toonbeeld geweest der meest bewonderenswaardige zedigheid. Welk denkbeeld vormen wij ons waarlijk van den Zaligmaker? Gaarne stellen wij Hem ons voor als minzaam zonder te groote gemeenzaamheid, lieftallig in zijne woorden, doch zonder vleijerij ; wij beschouwen Hem gaarne volkomen regelmatig in al zijne bewegingen ; glimlacht Hij uit welwillendheid, nimmer hooren wij Hem onmatig van vreugde schateren; is Hij treurig. Hij laat Zich niet tot neêrslagtig-heid vervoeren; zijne altoos heldere gelaatstrekken zijn de weerschijn van de kalmte zijner ziel; zyn zachte en innemende blik is nimmer verwilderd, trotsch of verstrooid. In weinige woorden heeft de profeet Isaias het beeld van onzen godde-lijken Zaligmaker geschetst: „Hij zal niet luidruchtig spreken, zegt hij, zijne gesprekken zullen kalm en bedaard zijn, en zijne stem zal buiten niet gehoord worden; zijne dagen zal Hij niet in treurigheid noch in onrust doorbrengenquot; 1). De zedigheid is een uitwerksel der inwendige

1) Non clamabit... nee audietur vox ejus foris... non erit tristis, neque turbulentus. Isai xlii, 2, 4.

orde, en deze orde bestaat in de volmaakte overeenstemming van onzen wil met den goddelijken wil. Het Hart van Jesus was derhalve de oorsprong en de bron van eene zedigheid zonder wederga, vermits de Heer Jesus de orde bij uitnemendheid was, en zijn leven, zijn ademen, zijne spijze de getrouwe vervulling waren der eeuwige raadsbesluiten. 1) De H. Paulus roemt in zijnen tweeden Ko-rinther-brief de bewonderenswaardige zedigheid van onzen Zaligmaker; en het was een algemeen aangenomen gevoelen bij de eerste christenen en onder de vrome schrijvers der middeleeuwen, dat het gezigt alléén van den Heer, gedurende zijn leven, gevoelens van deugd inboezemde.

Dusdanig is het toonbeeld, dat wy ons moeten voorstellen, en waarvan wij in ons de trekken moeten weergeven. Gestadig voeren de zinnen ons buiten ons zeiven; door hen stort de ziel zich gansch en al uit op de schepselen; zij hecht er zich aan, is er, om zoo te spreken, aan verkleefd en verzadigt zich met hunne bedriegelijke bekoorlijkheden. Daar nu de zonde doorgaans niets anders dan eene ongeregelde liefde voor het schepsel is, zoo belet de zedigheid , dat die ongeregelde liefde in onze zielen binnen dringt; door namelijk aan de zinnen een' heilaamen teugel op te leggen, waardoor ze in bedwang worden gehouden, om zich niet dan met wysheid en gematigdheid op het geschapene uit te storten.

Meer dan eens welligt hebben wij het bij ondervinding, welke de dagen zijn van ons leven, waarin wij het minst gebreken te betreuren hadden? Zijn het niet de dagen van ingetogenheid, waarin onze ziel, met een' heiligen ijver aan de godvruchtige oefeningen gehecht, hare zinnen een meer onverbiddelijk juk aandeed, en dood scheen voor de wereldsche goederen?

„Uwe zedigheid zij allen menschen bekend,quot; zeide de Apostel aan de Philippensers; en de oorzaak of liever de beweegreden, welke hij er voor opgaf, was: de tegenwoordigheid van God 1). Plaatsen wij ons inderdaad altoos in de tegenwoordigheid van het goddelijk toonbeeld; stellen wij ons bij elk treffend voorval des levens Jesus voor, handelend en sprekend in dezelfde omstandigheid, als waarin wij geplaatst zijn; dan zullen onze woorden, onze daden, onze houding, als de kopie der woorden, daden en houding van den goddelijken Zaligmaker, dien weêrglans van zedigheid met zich voeren, welke schitterde in geheel zijn' Persoon. Alsdan zullen wij, door ons zedig voorkomen aller blikken trekkend, voor al degenen, die ons naderen eene levende prediking van dat Evangelie zijn, hetwelk alléén door deszelfs verhevene leeringen aan den mensch het oppergebied heeft kunnen geven over al de lagere deelen van zijn wezen. Beschouwen wij dikwerf ons goddelijk model, vormen wij ons iederen dag naar

zijn beeld; maar overwegen wij vooral, wat in Jesus Christus de bron was dier zedigheid, welke het voorwerp uitmaakt onzer bewondering; in ons, even als in onzen beminnelijken Verlosser, kan ze niet anders dan de vrucht wezen van heilige gesteltenissen des harten.

O, verrukkelijke zedigheid, heilige deugd! mogt men op mijn aangezigt, in mijne woorden, daden, kleeding en houding kunnen lezen, dat de orde heerscht in mijn hart!

„De christenen behooren in hunne huizen ingetogen en zedig te zijn, om de tegenwoordigheid hunner naastbestaanden en dienstboden; op straat, om de voorbijgangers; in de eenzaamheid , om zich zeiven; en op iedere plaats, wegens de alomtegenwoordigheid van het goddelijk Woord.quot;

„De ondeugden dringen in de ziel binnen door de vijf zinnen, als langs vensters. De geest kan

niet bedwongen worden door de vijanden, of zij moeten binnendringen door de poorten, d. w. z. door de vijf zintuigen, welke hun toegang ver-leenen quot; (S. Hieron., I. 11. tegen Jovinianus.)

„De gesteltenis des geestes openbaart zich door die des lichaams. Alzoo schijnt de inwendige mensch ligtzinniger of ernstiger, standvastiger of onbezonnener, al naar gelang van de bewegingen des ligchaams. De bewegingen zijn stemmen, waarvan de ziel zich bedient, om den toestand te toonen, waarin zij zich bevindt/'

„Om de zuiverheid van zijn hart te bewaren, moet men zorg dragen, dat de zinnen niet ontsnappen.'* (S. Gregor. de Groote, over Jesus Chr. I. II. h. I.

„Dat er niets in uw uiterlijk zij, 't geen iemands oog zou kunnen kwetsen, maar dat er alles ge-evenredigd zij aan de heiligheid van uwen roep.quot;

Over de glorie, en hoe Jesns' beminnelijk Hart bron en toonbeeld der ware glorie is.

Mihi autem absit gloriari, nisi in cruce Domini nostri Jesu Christi. Galat, vi, 2é Verre zij het van mij, mij ergens anders in te beroemen dan in het kruis van onzen Heer J. C.

Wi}! de glorie, volgens den li. Ambrosius en den H. Thomas , niet anders is, dan een roemrijk bekend staan, met lof gepaard, 1) zoo schijnt

niets meer in strijd te zijn met de waarachtige nederigheid, dan het streven naar glorie. En toch is het zoo niet; want, indien het waar is, dat de nederigheid de onverzoenbare vijandin is der valsche glorie, welke bestaat in den ijdelen dunk van zich zeiven, en in de ongeregelde najagingvan 's menschen toejuichingen, zoo is het ontegensprekelijk , volgens de H. Schritt, of zij is de grondslag en de voorwaarde der wezenlijke en wettige glorie, die ons als belooning is voorgesteld: „Wie zich vernedert zal verheven worden.quot; Indien iemand onder u vurig verlangt naar de eerste plaats, hij worde de dienaar van allen.quot; 1). Jesus heeft Zich vernederd, en daarom heeft God hem verheven, en Hem een' naam gegeven, waarvan de glorie die van alle andere namen in de schaduw stelt. 2) Daar nu de mensch in zijne edele neigingen eene behoefte aan glorie gevoelt, zoo heeft hij zelfs hier beneden een voorwerp van noode, geëvenredigd aan zij n streven, en dat hieraan voldoening kan geven zonder hem te verlagen. Laat ons dan in onzen god-delijken Zaligmaker betrachten, wat hier op aarde het regtm-atig, krachtdadig en volkomen voorwerp onzer glorie moet wezen; en van zijn Hart leeren, hoe Hij in Zich dien glorie-dorst heeft gelescht, welken Hij aan onze natuur had ontleend.

1) Quicumque voluerit inier vos major fieri, sit Tester minister. Matth, xx, 26.

2) Humiliavit semetipsum ... propter quod et Deus exaltavit illam, et donavit illi nomen, quod est super omne nomen. Philip, n, 8, 9.

ken, dat de Zaligmaker is verheerlijkt geworden door zijne verheffing op den boom des kruises 1). Dewijl aan Jesus' Hart de verhevene zending was opgelegd, om 's menschen hart in de waarheid te herstellen, zoo moet het door zijne keuze den ver-valschten smaak en de bedorvene neigingen van het menschehjk hart ergeren. De mensch, zoo gaat de heilige Leeraar voort, zijne glorie gesteld hebbende in de pracht van den rijkdom, 2) zoo zal het Hart van Jesus de zijne stellen in de naaktheid van het kruis, 't welk den hoogmoed der wereld veroordeelt 3); het hart van den mensch had zijn glorie gesteld in zijne waanwijsheid 4); het Hart van Jesus zal de zijne stellen in de dwaasheid van het kruis, hetwelk de bedriegelijke wijsheid des vleesches verwerpt 5). Het hart van den mensch, eindelijk, had zijne glorie gesteld in de lofprijzingen zijns gelijken, in de huldebewijzen, waarvan zijn naam was omringd 6) ; het Hart van Jesus zal de zijne stellen in den smaad en de schande van het kruis 7). Onze goddelijke Meester drukteduidelijk de gedachten zijns Harten uit, toen Hij kort voor zijn lijden aan zijne Apostelen zeide: Nu is het, dat de Zoon des menschen in het bezit der glorie

treedt, waarnaar Hij zóózeer verzucht heeft! 1) Is het inderdaad niet door het kruis, dat Hij over den dood zegeviert 2) ? Is het niet door het kruis, dat Hij het rijk van satan omverwerpt 3)? Is het niet door het kruis, dat Hij de aarde verzoent, en al de rijken van het heelal aanzijn ontfermend gezag onderwerpt ? 4) Is het niet eindelijk door het kruis, dat Hij glorierijk over de geesten en harten heerscht 5) V De vader verheerlijkt zijn' Zoon, roept de H. Hilarius uit; maar hoe wordt die verheerlijking voltrokken ? Vraagt zich de H. Kerkleeraar af: de Zoon sterft op een schandhout, en ziedaar geheel zijne glorie! 6)

Volgen wij dat goddelijk toonbeeld, en laten wij, even als de groote Apostel, ons nergens anders op beroemen dan op het kruis van onzen Zaligmaker. 7) Helaas! hoe ver zijn wij van de gevoelens van den H. Paulus verwijderd! Van waar komt het, dat het kruis, verre van voor ons een voorwerp» van glorie te zijn, niets anders dan eene dwaasheid en eene ergernis voor onze harten is? 0 ! het komt, omdat wij, gelijk aan de Joden, ons laten geleiden

6) Clarilicat Pater Filium; quomodo tantum ? Suffigitur cruci De Trinitate. I. III. S. Hilarius.

door de voorzigtigheid en de grondstellingen des vleesches, hetwelk een' afschrik heeft voor de heilzame strengheden deskruises; het komt omdat wij, evenals de heidenen, ons overgeven aan den hoogmoed van ons verstand, waarvoor de geheimvolle versmaadheden van het kruis onzes oppersten Meesters eene ergernis zijn. Ontdoen wij onze harten van hunne zinnelijkheid en van hun hoogmoed door de vernedering en de versterving, en dan zal zich voor ons het glorierijke geheim des kruises met al zijne bekoorlijkheden ontsluijeren. God verhoede! zullen wij met den Apostel zeggen, dat ik mij ooit ergens anders in beroeme, dan in het kruis van Jesus Christus. Lang heb ik mij door de begoochelingen eener schijnglorie laten verblinden ; maar nu het geloof en de liefde dien bedrie-gelijken sluijer hebben doen vallen, begrijp ik, dat er voor mij geene wezenlijke glorie bestaat dan in het kruis van mijn' Zaligmaker; ik zal mij dus in de smarten van het kruis, waarin mijne kracht is gelegen, verheerlijken. 1) Ik zal mij beroemen in de schijnbare zwakheden des kruises, welke mijn schild en mijne bescherming tegen mijne vijanden zijn. 2) Ik zal mij beroemen in de droefheden des kruises, welke de vreugde voor mijn hart uitmaken, 3) ik zal mij eindelijk beroemen in den dood des kruises, welke het leven mijner ziel en het onderpand harer onsterfelijkheid is. 4)

Alzoo zal in onze harten die troostvolle opmerking van Lactantius bewaarheid worden: dat het kruis dengene, die er zich aan hecht, altoos doet hooger stijgen, en hem quot;boven de aardschegoederen verheft, door hem nader bij den hemel te brengen.

Gij alléén, o Jesus, zijt mijne glorie! Moge ik mij daarop beroemen, dat ik een offer ben van uw beminnenswaardig Hart! O, laat ik de eer der wereld verachten, en mijn roem zoeken in lijden en kruis!

„De kwellingen dezes levens zijn als de bloemen, welke de vruchten der glorie voorafgaan, en het bloed, dat wij storten, is als eene koninklijke zalving, welke ons voor de onsterfelijkheid inwijdt.quot;

„Er is meer glorie in gelegen, voor onzen Heer te lijden, dan tot koning gekroond en ten toppunt van aardsche eerambten opgevoerd te worden, — dan de zon te doen stilstaan te midden van hare baan, — dan de duivelen uit te jagen, — en zelfs, dan te zetelen in den hemel aan de regterhand Gods, en plaats te nemen op een' der twaalf troo-nen, welke door de Apostelen zijn ingenomen.quot;

„De vernederingen des kruises zijn voor de ge-loovigen geene schande, maar een triomf.... De christen moet niet blozen, de vernederingen van Jesus Christus te lijden, evenmin als de verachtingen, welke Hij geleden heeft; hij moet zich niet schamen diens voetspoor te bewandelen.'' (S. Augst., over het Symbol., I. IV, h. IV over Ps. XXX.)

„God heeft in het kruis verborgen den schat van alle deugden, van alle verdiensten der heiligen, van alle genade-gun sten en van alle glorievreugd.quot;

„Ik houd mij ten volste overtuigd, dat al degenen, die het kruis van onzen Heer hebben bemind, niet anders dan een leven vol rampen, tegenheden en ellende hebben gewenscht, en dat zij in de verwijdering van het kruis niets dan den dood hebben gezien.quot; (S. Franciscus Xaverius, 10 Brief.)

„Hebben wij onze kruisen lief; want zij zijn van louter goud, indien wij ze naar behooren dragen, en ofschoon wij van den eenen kant de liefde onzes harten, gestorven en gekruist, tusschen nagelen en doornen aanschouwen, zullen wij van den anderen kant eene kostbare verzameling van edelgesteenten vinden, om de gloriekroon te vervaardigen, die ons wacht, op voorwaarde, dat wij, in afwachting daarvan, liefdevol de doornenkroon zullen dragen met onzen eenigen en eenigsten Verlosser. — Ja, indien het geringste gedeelte van mijn hart niet met het kruis ware geteekend, dan zou ik het geen oogenblik wenschen te houden.quot;

Oyer het Goddelgk Kindschap, en hoe Jesns» be-minnelgk Hart bron en toonbeeld Tan dit kindschap is.

De aanneming is eene daad, waardoor men aan iemand den naam schenkt van kind met al de reg-ten aan dien titel verbonden, d. w. z. de regten op de liefde en op de nalatenschap. De aanneming veronderstelt dezelfde natuur bij dengene, die aanneemt, zoowel als bij den aangenomene. liet was derhalve Gode onmogelijk, volgens de uitdrukking van den H. Leo, den mensch dat bewiis zijner tee-derheid te schenken, hadde het Woord in de schrandere vindingen zijner barmhartigheid het middel niet uitgedacht, om ons tot het deelgenootschap zijner goddelijke natuur te verheffen, door namelijk zelf af te dalen tot de geringheid der onze, en beide naturen in zijn'heiligen Persoon te vereenigen. 1)

Deze onuitsprekelijke vereeniging is niet eene bloot zedelijke vereeniging geweest, maar eene persoonlijke of hypostatische vereeniging, d. w_;z.,dat het woord, als Persoon der verhevene Drieéénheid, en als Zoon Gods, Zich met de menschheid ver-eenigd heeft; en alzoo heeft Hij op geheimzinnige wyze aan de menschheid zijn goddelijk kindschap

1) Factus est homo nostri generis, ut nos diviaae naturae possimus esse consortes. S. Leo.

meegedeeld. Ook rekent Hij het niet beneden Zich, zegt de 11. Schrif ö, ons zijne broeders te noemeu d).

Het geheim der menschwording is dus voor ons de wezenlyke voorwaarde tot onze aanneming geweest; 2) en aan onzen beminnenswaardigen Zaligmaker zijn wij de onbegrijpelijke eer verschuldigd van kinderen Gods genoemd te worden en werkelijk te zijn, 3) Deze laatste woorden van den H. Joannes, bij uitnemendheid den Apostel van Jesus' Hart, doen ons al den rijkdom kennen der goddelijke aanneming. Terwijl de men-schelijke aanneming inderdaad tusschen de men-schen slechts betrekkingen van overeenkomst bewerkstelligt, en ten slotte slechts een kunstmatig vader en kindschap vormt, bezit daarentegen de goddelijke aanneming zulk eene kracht, dat wij in alle waarheid en zoetheid van het woord, God onzen Vader noemen, gelijk wij in werkelijkheid zijne wezenlijke kinderen zijn. Dat verheven voorregt was den christenen voorbehouden. 4) In de Oude Wet bestond er een heer en onderdanen, een meester en dienaren; 5) er waren nog geene kinderen.

2) Qui praedestinavit nos in adoptionem fiiiorum per Jesum Christum. Ephes. I, 5.

4) Ubi venit plenitudo temporis misit Deus filium suum.... ut eos qui sub lege erant redimeret, ut adoptionem fiiiorum reciperemus. Galat IV, 4, 5.

beginsel van dat verheven kindschap geweest. Niettegenstaande de orde der menschwording, kon de mensch inderdaad van nature geen kind Grods worden; hij kon het derhalve niet anders zijn dan door gevoelens van vertrouwen, van eerbied en liefde jegens den Heer, die Zich wel zijn Vader wilde noemen, en hem daardoor zelfs regten op zijne liefde en zijn erfdeel wilde schenken. Maar komen deze gevoelens niet ^ uit het hart voort ? 't Is dan ook het hart alleen , dat God in ons beschouwt, 1) het hart alléén, dat Hij van ons vraagt 2). Daar Jesus, volgens de schoone en troostrijke leer van den H. Paulus, het beginsel onzer aanneming is, zoo kunnen wij besluiten, dat Hij beginsel van aanneming is alléén door zijn Hart, — onuitputtelijke bron der teederste gevoelens ten opzigte van zijn' hexnelschen Vader; het is door demededeeling en, om zoo te zeggen, door de uitstorting der goddelijke gevoelens zijns Harten in onze zielen, dat wij waarlijk kinderen Gods zijn.

Daaruit volgt, dat het Hart van Jesus niet alleen het beginsel, de bron van ons goddelijk kindschap is, maar daarenboven het toonbeeld, dat onze kinderlijke liefde zich moet voorstellen ten overstaan van God. Dan, het Hart van Jesus heeft voor zijn' hemelschen Vader eene teedere en vurige liefde gekoesterd, eene liefde, waarvan het geheele leven van dien beminnelijken Zaligmaker

eene voortdurende uitdrukking is geweest 1); dat Hart was van ijver voor de eer en de glorie zijns Vaders verslonden. 2) Jesus heeft Zich met eene standvastige en edele onderwerping op de volmaakte vervulling van den wil zijns Vaders toegelegd 3); Hij heeft er Zich zoo geheel aan overgegeven, dat Hij het dierbaarste Hem ter wereld, ten offer bragt. „Waarom zocht Gij mij, zegt Hij aan zijne Ouders, die over zijne afwezigheid bedroefd waren r Wist gij dan niet, dat Ik Mij geheel en al met de belangen mijns Vaders moet bezig houden?'' 4)

Zijn wij alzoo in waarheid kinderen Gods, of wél dragen wij er alleen den naam van ? Onderzoeken wij ernstig ons hart; brengen wij deszelfs gevoelens nader bij die van ons onvergelijkelijk toonbeeld; ondervragen wij ons hart, of deszelfs neigingen zich tot God verheffen, of het niet onverschillig is in de behartiging der belangen van den hemelschen Vader, of deszelfs gedachten, plannen en verlangens in volmaakte overeenstemming zijn met het goddelijk welbehagen. „Diegenen zijn de kinderen Gods, die zich naar Gods Geest gedragen,'' zegt de Apostel. O! geeft de geest Gods ons de troostende getuigenis, dat wij de kinderen van den Allerhoogste zijn, verheugen wij ons dan in den Heer en toonen wij onze blijd-

4) Quid est quod me quaerebatis? nesciebatis, quia in his quae Patris mei sunt, oportet me esse. Luc. II, 49.

schap; want, „indien wij, zegt de H. Paulus de kinderen Gods zijn, dan zullen wij zijne erfge-namen wezen, en zijn wij de erfgenamen Gods, dan zullen wij deelen in het erfdeel van Jesus Christus zeiven.quot; Wat is er aan gelegen, dat wij in zijne schreden den Kalvarie moeten hestijgen! Wat indien wij, even als Hij moeten lijden en sterven. Hehhen de pijnen en smarten van het tegenwoordig leven wel eenige verhouding met de glorie van Gods Zoon, waarin wij eenmaal zullen deelen, l) SCHIETGEBED.

O Jesus, ik schenk U mijn hart met al deszelfs gevoelens! moge ik, door de gelijkvormigheid daarvan met die van uw goddelijk Hart, steeds meer en meer als uw kind worden aangenomen.

Het Woord is vleesch geworden, opdat wij door het Woord , hetwelk de Zoon is, en die in ons leeft, zeiven kinderen Gods zouden worden... De Zoon bewerkt, door aanroeping zijns Vaders in ons binnenste, dat ook wij aan God den naam

van Vader kunnen geven ; en daaruit volgt, dat God niet de Yader kan genoemd worden van hen, die den Zoon niet in het hart bezitten.

1) Non sunt condignae passiones hujus temporis ad nturam gloriam, quae revelabitur in nobis. Kom. Vili, iö.

„Wanneer de natuur een' éénigen zoon aan een vader schenkt, dan denkt deze er niet aan, hem door de aanneming broeders te geven, maar hij vereenigt op zijn' zoon al zijne liefde. Een éénige zoon streeft er nog minder naar, broeders aan te nemen, om hen toe te laten tot deelneming in de erfenis. Intusschen, hebt Gij , o mijn Grod, dit, bij de menschen nooit gehoord, voor ons gedaan!quot;

„God is een goede Yader, die aan zijne kinderen geene regten op eene aardsche erfenis vermaakt, die hun noch stoffelijke woningen belooft, noch overvloed van goud en zilver, — die bron van nijd en hoogmoed; maar Hij legt hun met zijne liefde tevens de verpligtingen der gehoorzaamheid op, en geeft hun de voorschriften der ge-regtigheid en zijne wet der waarheid, welke Hij noch op steen, noch op perkament, noch op hout, noch op was, maar in het diepst van hun hart grift, opdat zijne kinderen zich niet vergenoegen met eene ijdele en werkelooze beschouwing zijner eeuwige beloften, maar, het testament huns Vaders altoos voor oogen hebbende, — zich zouden bezighouden met hetgeen zij van Hem te vreezen of te hopen hebben, en alle zorg aanwenden om zijn' godde-lijken wil te volbrengen.quot; (S. Gregor. de Gr., V. Boetpsn. 26.)

„O! bemin met eene uitstekende liefde dien broeder, die welverre van de genegenheid,welke uw hemelsche Vader u toedroeg, te verminderen, ze integendeel op wondervolle wijze in hareuitwerk-

selen vermeerderd heeft; o, bemin dien broeder, die u tot medeërfgenaam doet aannemen, die u het regt verleent op het vaderlijk erfdeel, ofschoon gij Hem door uwe ongehoorzaamheden veelvuldige redenen hebt gegeven, u te onterven.quot;

„Het is eene zeer bijzondere gunst van onzen Schepper, dat wij Hem, even als kinderen hunnen Vader, mogen liefhebben, hoewel het reeds eene groote genade ware geweest, indien wij Hem zouden hebben mogen beminnen, als trouwe dienaren hunnen meester.... Het Oud- en Nieuw Testament bevestigen het ons, dat wij door het geloof endeliefde kinderen Gods worden.''(Eerbiedw. Beda, over den Brief van S. Jan, h. III.)

Over het Geloof, en hoe Jesus' beminnelijk Hart bron en toonbeeld dezer dengd is.

Het geloof is, volgens den H. Paulus, de grondslag of de kern van hetgeen men hoopt en de vaste overtuiging der dingen, welke niet gezien worden, of aan ons zwak verstand ontsnappen. 1) Ofschoon op de goddelijke waarachtigheid gegrond, zoo laat het geloof, eene vrije gave Gods,

den mensch tevens vrij : want deszelfs voorwerp, als onder een' sluijer verborgen, trekt door zijne klaarblijkelijkheid de toestemming van den men-schelijkheid geest niet aan; ook aarzelt dezelfde

gt; Apostel niet te zeggen, dat wij gelooven door het hart d. i. door den wil. 1) Dan, indien het geloof zoo gestrengelijk ter zaligheid wordt ver-eischt, dat degene, die weigert te gelooven, volgens den H. Joannes, reeds veroordeeld is, zoo zou het eene dwaling zijn, te denken, dat het geloof alléén de hemelpoorten ons openen kan; om in de oogen van God regtvaardig te wezen, moet ons geloof overgaan in onze werken, die besturen, levend, bovennatuurlijk maken, ja,

quot; eenigermate vergoddelijken.2)„Mijnregtvaardige toch leeft uit het geloof.quot; De regtvaardige naar Gods Hart, moet derhalve in de dingen, die hij niet ziet, maar welke het geloof hem ontsluijert, den grond, en als de geheime drijfveêr zijner gedachten, zijner daden en der verschillende bewegingen zijner ziel zoeken. Dan, dewijl het door den wil en door het hart is, dat wij gelooven, en dewijl Jesus Christus door den Apostel de Stichter van ons geloof wordt genoemd, zoo moet diensvol-

Ofschoon in den strengen zin des woords in Jesus Christus noch akt van geloof, noch gesteltenis der ziel, om te gelooven, zijn kon, ver-

innige overtuiging van het geluk, dat Hem als ₍prijs zijns lijdens was weggelegd, — van die zaligheid zonder grenzen, waarvan de kennis na-

menschelijk verstand zou ontgaan zijn, maar waar- ] van het geloof tegelijkertijd de grondslag en de

groote Apostel ons dit niet, wanneer hij, na Jusus Christus „den Stichter des geloofsquot; genoemd te hebben, aantoont, hoe de goddelijke Zaligmaker zyn gedrag beeft geregeld, niet naar de grondbeginselen dezer wereld, maar volgens de grondbeginselen van datzelfde geloof? „Met het oog op de eeuwige vreugde, welke Hem was weggelegd, zegt de H. Paulus, heeft; Jesus, in plaats van een gerust en gelukkig leven, dat Hij genieten kon, de pijnen en smarten des kruises geleden, en de schande, aan deze straf verbonden, veracht.quot; 1) 't Is de geest des geloofs, welke Hem eene rede ingaf, zóó strijdig in de oogen van het

menschelijk verstand: Zalig de armen, zalig zij, die weenen, zalig die vervolging lijden. Die geest des geloofs deed Hem tot medearbeiders kiezen mannen, verachtelijk naar ket oordeel der wereld. Die geest des geloofs eindelijk deed Hem met ijver de meest aanhoudende offers omhelzen.

Welnu, den weg, dien Jesus Christus door zijne voorbeelden heeft aangewezen, moeten zijn leerlingen volgen; in Jesus' Hart, — die bron van het leven des geloofs, moeten zij putten, indien zij Jesus tot Voltrekker van hun geloof wenschen te hebben; d. w. z. dat, indien zij met Jesus en door Jesus aan de regterzijde van Gods troon verlangen te zitten, zii met Jesus den wegmoeten betreden, welke de natuur kruisigt, en, met het oog op de toekomstige belooningen, de beproevingen van het lijden en de vernederingen des kruises edelmoedig moeten aanvaarden. Helaas! hoe weinige christenen zijn er, die leven uit het leven des geloofs! Hoe weinige christenen, die de aardsche goederen waarderen in hunne betrekking tot de homelsche schatten, welke zij verwachten, en waarnaar zij verzuchten! Wan-neer wij door het lijden worden bezocht, is dit voor ons dan geene ramp, ofschoon Jesus er de zaligheid over heeft uitgesproken ? Is de armoede ons niet tot last, in weêrwil van de achting, de lofprijzingen en den eerbied, waarmede onze be-'^h minnelijke Meester haar als overladen heeft ? Voe-len wij geen' afschrik voor vervolging, ja zelfs voor de minste tegenspraak, alhoewel de goddelijke

Zaligmaker de offers van vervolging hoog heeft verheven? Van waar die tegenstrijdigheid tus-schen onzen Heer en ons? Omdat wij ons volgens de voorzigtigheid des vleesches gedragen, omdat wij de grondbeginselen der wereld, door Jesus' goddelijken mond verworpen, in beoefening brengen, in één woord: doordien het ons aan geloof mangelt. Hooren wij de verwijting, welke het Hart van Jesus ons doet, en welke Hij eertijds aan zijne Apostelen heeft gedaan; Wat zijt gij vreesachtig, gij kleingeloovigen ?quot; 1) Heffen wij onze oogen ten hemel, beschouwen wij de plaats, ddar voor onze kloekmoedigheid bereid, maken wij ons los van de banden der zonde en van al, wat ons bezwaart, snellen wij met geduld tot den strijd, welke ons is voorgesteld, 2) en verliezen wij nimmer Hem uit het oog, die ons aanvoert, J. C. den Stichter en Voltrekker van ons geloof. 3) Van dien goddelijken Meester zullen wij leeren de tegenwoordige dingen niet anders te waarderen dan in hunne betrekking tot het toekomstig leven, en bij al onze verlangens, bij al onze plannen, bij geheel onzen handel en wandel zullen wij de gewigtige vraag, welke de H. Aloysius zich stelde, vooraf doen gaan: „Wat zal mij dat voor de eeuwigheid baten?''

Goddelijke Zaligmaker, ik dank u duizendwerf voor uwe gave des geloofs! — Moge ik, naar het voorbeeld van uw heilig Hart, mijn geloof steeds werkzaam doen zijn door de liefde, opdat ik ü eenmaal in den hemel eeuwig aanschouwe, beminne, bezitte! O Jesus, schenk aan allen uwe gave des geloofs!

Onze Vader. Wees gegroet. 12 Art. des Geloofs. O zoet hart van mijn¹ Jesus! geef, dat ik U meer en meer beminne.

„Het geloof is voor ons, wat in de handen van den grijsaard de stok is, waarmede hij zijn' waggelenden gang ondersteunt, en zich staande houdt.... Het is het anker des heils, dat den geest te midden der bewogene baren regthoudt, en voor schipbreuk behoedt.... Het geloof is de grondslag en de wortel van alle deugden.... De kostbaarste aller schatten, de bron aller goederen.... ook behoort het tot deszelfs wezen, om overal, waar het zich vertoont, groote dingen uit te werken. Stem er in toe liever alles te verliezen dan het geloof,

(S. Chrysost, Homilie op den 2^(len Brief aan de Korinthiërs. — Homilie 26 en 33 op den ïl. Mattheus. — Homilie op S. Jan.)

„Om ons tot Zich te verheffen, heeft God ons twee middelen geschonken: — het gezag en de

rede, welke, verre van met elkander in strijd te zijn, zich gemakkelijk met elkaar vereenigen; want met aan het gezag te gehoorzamen, verwijdert men zich niet van het licht der rede, welke ons doet zien, wie Hij is, in wien wij gelooven.quot;

(S. August., Boek over de Christelijke Leer.) „Het is aan de groote en verhevene verstanden, aan de getrouwe en degelijk verlichte zielen alléén voorbehouden, om zonder aarzelen aan datgene te gelooven, wat zij met hunneligchamelijke oogen niet kunnen zien, en hunne verlangens te doen opklimmen, waarheen zij hunne blikken niet kunnen wenden quot;

(S. Leo, 2e Pred. op Hemelvaart.) _rHet eerste beginsel van de zuivering des harten is het geloof, dat van de smet der dwaling reinigt, en de volkome zuiverheid voortbrengt, wanneer het door de liefde volmaakt is.quot;

(S. Thomas, 2. 2. q. 7. a. 2.) „Het geloof bestaat in het geloof der voorschriften, het geloof der wonderen en het geloof der beloften... In God gelooven is op Hem hopen, Hem beminnen, ziedaar het geloof der voorschriften. Het geloof der wonderen doet ons gelooven aan de almagt van God, die ze uitwerkt. Door het geloof der beloften hebben wij eene volkomene hoop, dat God nimmer zijn woord breekt.quot;

(S. Bernard., 45 Pred. op Kerkwijding) „Het levend geloof is de gulden sleutel van het heiligdom der H. Drieëenheid, waar eene

nederige ziel bijna ieder oogenblik wordt binnengeleid, en God haar op nieuw verlicht, en groote geheimen meêdeelt.''

„0 God! de schoonheid van ons heilig geloof is zoo schitterend, dat ik er van liefde voor sterf, en dat ik de kostbare gave, welke Gij er mij van gedaan hebt, bewaren moet in een hart welriekend van godsvrucht.quot;

Oyer de Hoop, en hoe Jesns' beminnelyk Hart bron en toonbeeld van deze deugd is.

De hoop is eene deugd, door God ingestort, welke ons met een vast vertrouwen de goederen doet verwachten, welke God ons beloofd heeft. l)e hoop is het, die ons ondersteunt te midden van de beproevingen dezes levens;'t is de hoop, welke onzen moed bezielt bij de offers, die wij God brengen, 't is de hoop eindelijk, welke voortdurend de goddelijke liefdevlammen in ons voedt. Indien wij aan gene zijde des grafs niets te hopen hebben, zeide de H. Paulus, dan zijn wij onder alle stervelingen de meest dwazen en rampzaligen; maar zoo de beloften des geloofs steunen op een' hechten grondslag, zijn wij dan niet de gelukkigsten zelfs te midden der kwel-

lingen van dit leven ? Welnu, zoodanig zijn onze verwachtingen, dat onze harten, zich op derzei ver onmetelijkheid verlatende, nimmer beschaamd zouden kunnen worden, 1) en wij ons op het gezigt van hetgeen de Heer in zijne getrouwheid voor ons hewaart, aan de levendigste vervoering onzer blijdschap kunnen overgeven. 2)

Het Hart nu van Jesus is de oorsprong, de bron onzer hoop, en wel op de eerste plaats, omdat de Zaligmaker, door zijne oneindige verdiensten op ons toe te passen en ons meê te deelen, ons een regt op de eeuwige goederen heeft verleend ; ten tweede, omdat de verheerlijking van Jesus' heilige menschheid, welke Hij alléén ten gunste van ons heeft aangenomen, de waarborg en de bron zijner eigene verheerlijking is; eindelijk, omdat Jesus de weg zijnde, dien wij moeten bewandelen , wij niet anders dan door onze nauwe vereeniging met zijn goddelijk Hart, in staat zijn, om wezenlijk te kunnen hopen. Daarom dan ook noemt de H. Ignatius Martelaar „J. C. onze volmaakte en voleinde hoop.quot;

God, zegt de H. Paulus, heeft ons met zijn' Zoon alles geschonken. 3) Inderdaad heeft God , door de schenking van zijn' Zoon, ons zelfs al de vruchten afgestaan, welke die boom in zijne vruchtbaarheid draagt, d. w. z. al de

verdiensten van dienzelfden Zoon; die verdiensten nu, waarvan Jesus' Hart de onuitputbare en eeuwige bron was, de onze wordende, doen ten onzen behoeve een onbetwistbaar regt ontstaan op het hemels ch erfdeel, waarvan wij het gelukkig bezit verwachten ; het hart van Jesus is dus de oorzaak, de bron onzer hoop, dewijl het door Jesus' en in Jesus' Hart is, dat God eenigermate onze schuldenaar wordt.

Het eenige doel der menschwording is de verheerlijking van God door 's menschen verlossing geweest. Alles, wat de Godmensch op aarde heeft verrigt, alles, wat zijner menschheid smartvols of glorierijks wedervoer, was alleen tot ons welzijn en tot ons geluk; Jesus Christus is mensch geworden, om onze weg te zijn, ons werkelijk licht, dat onze schreden moest geleiden; zijne menschheid is het model, waarnaar onze gevallene menschheid zich moest vormen, om der eeuwige gelukzaligheid waardig te worden; daaruit volgt, dat de glorie, welke voortspruit uit het bloedig lijden des Zaligmakers, dat de verheffing der menschheid van onzen goddelijken Meester, na de verguizingen van Kalvarië, het afbeeldsel en de waarborg van onze eigene glorie en van onze toekomstige verheffing zijn. Het is volgens de leer van den grooten Apostel: „Indien de dooden, zegt hij, niet eenmaal zegevierend moeten verrijzen, dan moet men noodzakelijk de glorierijke verrijzenis van Jesus Christus loochenen, die niet anders dan om ons deel aan zijn triomf te geven,

lingen van dit leven ? Welnu, zoodanig zijn onze verwachtingen, dat onze harten, zich op derzei ver onmetelijkheid verlatende, nimmer beschaamd zouden kunnen worden, 1) en wij ons op het gezigt van hetgeen de Heer in zijne getrouwheid voor ons bewaart, aan de levendigste vervoering onzer blijdschap kunnen overgeven. 2)

verdiensten van dienzelfden Zoon; die verdiensten nu, waarvan Jesus' Hart de onuitputbare en eeuwige bron was, de onze wordende, doen ten onzen behoeve een onbetwistbaar regt ontstaan op het hemelsch erfdeel, waarvan wij het gelukkig bezit verwachten ; het hart van Jesus is dus de oorzaak, de bron onzer hoop, dewijl het door Jesus' en in Jesus' Hart is, dat God eenigermate onze schuldenaar wordt.

verheerlijkt uit zijn graf is opgestaanquot; 1). Maar Jesus Christus is verrezen, wij kunnen er niet aan twijfelen, en door zijne verrijzenis is Hij de eersteling geworden dergenen, die den doodslaap sluimeren , en de oorzaak hunner verrijzenis. Hij toch had in zijn Hart geleden: 2) het is alzoo door zijn Hart, dat Hij zegepraalt, en de oorzaak wordt van onze glorie, zoowel als van onze hoop.

Ofschoon onze Verlosser, krachtens de ver-eeniging zijner menschheid met het goddelijk Woord, hier beneden de zaligheid genoot, zoo bestond er evenwel voor die menschheid eene verheerlijking, welke eerst na doorgestane folteringen voltrokken moest worden; Jesus Christus was dus voor hoop vatbaar, en die hoop rustte op de beloften van zijn' hemelschen Vader; dewijl de hoop nu een akt van vertrouwen is, steunende op de trouw van hem, op wien men zich verlaat, zoo had de hoop van Jesus Christus haar' zetel en brandpunt in zijn goddelijk Hart. De mensch bijgevolg onbekwaam zijnde, om uit zich zeiven eene bovennatuurlijke hoop op te vatten, en in de orde der genade niets dan door Jesus Christus kunnende hopen, zoo is het uit het H. Hart van onzen beminnelijken Zaligmaker, dat onze hoop voortvloeit. Is het werkelijk niet door dit Hart, dat onze harten aan God den naam van Vader geven, en daardoor hunne regtmatige aanspra-

ken op het erfdeel des hemels uitdrukken? 1) Vervullen wij ons dus geheel en al met God, onze hoop, opdat er in ons hart geene plaats meer overig zij voor het mistrouwen en de moedeloosheid ; laten wij, even als Jesus, onwankelbaar in onze hoop zijn, en, de oogen gevestigd houdend op de ons toegezegde belooning, even als Hij , met onwrikbaren moed te midden der grootste beproevin gen voor tschrij den. Jesus is wel glorierij k gekroond geworden, maar, om tot de overwinning te geraken, moest Hij vernederingen, kruisen, tegenspraak en onbegrijpelijke verlatenheid doorstaan. 2) Ook wij zullen te lijden hebben, en, zoo God ons tot eene hooge glorie roept, zullen onze beproevingen aan onze eeuwige bestemming ge-evenredigd worden; maar laat ons op onze hoede zijn, dat wij den moed niet verliezen; gedenken wij, dat wij door het geduld de goederen moeten verwachten, welke het geloof laat doorschemeren, en dat er slechts één middel bestaat, om met Jesus Christus te kunnen heerschen, door namelijk: ons bij Hem en met Hem aan het kruis te hechten. 3)

Op ü, o Jesus! stel ik al mijne hoop en vertrouwen , om de oneindige goedheid van uw minzaam Hart. Buiten TJ verlang ik niets: wees Gij immer het einddoel van al de bewegingen mijns harten !

1) Spiritum Filii sui in corda vesta clamantem Abba Pater. Galat, iv, 6. Si autem filii et haeredes. Rom. vin, 17.

Ome fader. Wees gegroet. 12 Art. des Geloofs. O zoet Hart van mijn Jesus! geef, dat ik U meer en meer lemimie.

„Gij toont aan God den Vader en aan Jesus Christus, dat gij Hem waarlijk bemint, wanneer gi] in Hem het volste vertrouwen stelt.quot; (S. Ignat., Martelaar, Brief aan de Magnez.)

„Wegens de hoop is de arbeid niet zonder genoegen ; het lijden wordt ons aangenaam, wegens de verwachting der ons beloofde goederen.quot;

«Hij, die op God vertrouwt, heeft reeds een gedeelte verkregen van hetgeen hij hoopt, omdat hij op eene onfeilbare zaak steunt; want zelfs al stelt men uit, hem te geven, hetgeen hij verwacht , niettemin bezit hij het reeds eenigermate, omdat hij van het bezit verzekerd is,.quot; (S. Isidorius van Pelusium, I. II, 17 Brief.)

„De vertrouwvolle zielen ondernemen groote dingen, en hare pogingen worden met een' goeden uitslag bekroond; want het groote vertrouwen is zeer verdienstelijk. Hoe meer gij vooruitgaat, om op de hemelsche goederen te hopen, des te meer bekomt gij er. De goddelijke Bruidegom deelt overvloedige gunsten meê aan die edele en kloekmoedige zielen, en Hij werkt in en door haar wondervolle dingen uit.quot;

„Onze Heer zou ons niet zoo dikwerf vermanen, om op Hem te steunen, indien Hij ons niet wilde onderschragen. God bedriegt niet; Hij biedt Zich niet ter onzer ondersteuning aan, ten einde ons te verlaten, wanneer wij tot Hem willen naderen.quot; (S. Thomas, over de opvoeding der Yorsten.

„Daar het der ziel zeer dienstig is te weten, dat zij niets uit zich zelve vermag, zoo is het haar tevens zeer nuttig en voordeelig er van verzekerd te zijn, dat zij in God alles vermag.quot;

Wij moeten al ons vertrouwen op God stellen, indien wij alles van Hem willen verkrijgen; want zeer rijk en zeer vrijgevig zijnde, en overigens meer verlangen hebbend, om ons zijne goederen te schenken dan wij, om ze te ontvangen, zoo zal Hij niet in gebreke blijven, om ze ons meê te deelen.quot; (S. J an van 't Kruis, verklaring van het 2.3. Cant.)

Over de liefde tot God, en hoe het beminnelijk Hart van Jesus bron en toonbeeld dezer deugd is.

De liefde is eene deugd, door God ingestort, waardoor wij God, wegens zijne eigene voortreffelijkheid, boven alles beminnen. Zij is, volgens onzen Heer en Zaligmaker, het einde en het doel van alle geboden en van alle voorzeggingen; de liefde bezielt en verlevendigt de andere deugden,

welke buiten haren heilzamen invloed onvruchtbaar voor onze zaligheid zouden blijven. Al hadde ik een geloof zóó levend, dat ik bergen kon verzetten , zegt de Apostel, al sprak ik de taal der Engelen, zonder de liefde ben ik niets. 1) De liefde, ons met God vereenigend, maakt ons dermate één met Hem, dat onze wil en de zijne, om zoo te zeggen, slechts één werkend beginsel worden. 2). 't Is inderdaad de wezenlijke strekking der liefde, om zich met het beminde voorwerp te vereenigen, en niet te rusten, alvorens het te bezitten; de liefde streeft er dus naar, om ons met den Heer te vereenigen, en ons met Hem, zoo 'tmogelijk is, te vereenzelvigen.

Er zijn verschillende graden in de liefde tot God; vandaar de verschillende graden in de glorie, of, om de taal der Schriftuur te bezigen, de verschillende woningen in het rijk der hemelen. Die verscheidene graden verschillen slechts door innerlijke kracht, en hebben dat gemeen, dat zij, boven eik ander voorwerp, aan God de voorkeur geven.

Het Hart van Jesus is het meest volmaakte middel der goddelij ke liefde. De liefde steunt op de achting, en de achting op de kennis; daar nu het Hart van Jesus eene volmaakte kennis van Gods eigenschappen en voortreffelijkheden aan zijne zelfstandige vereeniging met het Woord ontleende ,

1) Si linguis liominum loquar et angelorum, cliaritatem autem non liabeam, lactus sum velut aes sonans, aut cymbalum tinniens. i. Cor. xm, 1. sqq.

zoo moest het eene achting en liefde bezitten, geëvenredigd aan die kennis. Wie zoude dan de uitgestrektheid, da innerlijke kracht, het vuur zijner liefde jegens den hemelschen Vader kunnen hegrijpen? Zóó was Jesus aan zijn voorwerp gehecht, dat Hij mei; hetzelve één was.'1) Uit deze volmaakte éénheid vloeide natuurlijkerwijze de gelijkvormigheid, of liever de eenzelvigheid van handeling voort. 2)

De liefde van het goddelijk Hart was niet bloot eene gevoelsliefde; zij was bovendien werkdadig, en vooral openbaarde zij zich door de toewijding en door de opoffering, „Opdat de wereld, zegt Jesus Christus, getuige zij van de liefde, welke Ik mijn' Vader toedraag, en zien zoude tot welke eene zelfopoffering die liefde Mij dringt: „Staat op en laat ons gaan.quot; 3) En tot hoever gaat die goddelijke liefde ?... Tot het lijden en den dood d. w. z. tot de opoffering van geheel Zich zeiven.

Volgen wij onzen goddelijken Meester na; ons hart is, even als het zijne, voor hetzelfde voorwerp gemaakt; het is ook onverzadigbaar, en God alléén kan de oneindige ruimte er van vervullen ; maar ééne zaak is er, welke in ons het vuur der goddelijke liefde uitdooft, of belet onze zielen te doen ontvlammen; de liefde namelijk

3) Ut cognoscat mundus quia diligo Patrem; et sicut mandatum dedit mihi Pater sic faeio: surgite, eamua hinc. Joan, xiv, 51.

voor aardsche goederen; aan de dingen dezer wereld door eene gestadige en noodwendige aanraking gewoon geworden, laten wij ons ligtelijk door hunne schijn-bekoorlijkheden boeijen; de achting, welke wij ze toedragen, de achting verminderend, welke wij moesten hebben voor Hem, die ons opperste goed is, verkleint ook onze genegenheid en onze liefde voor Hem. Willen wij God beminnen, zoo als Hij het verdient, often minste zooals wij Hem kunnen beminnen, rukken wij ons dan los van de wereldsche goederen, en zijn wij vooral niet aan ons zei ven gehecht; maken wij ons hart ledig, opdat de Heer het geheel en al zou kunnen innemen, zonder het beleedi-gend mededingen dei aardsche goederen te duchten te hebben.

Smeeken wij het Hart van Jesus, de liefdevlam ter ontgloeijing onzer ziel te willen zijn, opdat, door Jesus en in Hem te beminnen, onze liefde eenige verhouding hebbe met Glods oneindige beminnelijkheden.

Zorgen wij intusschen, dat onze liefde niet louter in woord of in gevoel besta; de liefde is uit haren aard werkend en mededeelzaam; indien wij dus eene wezenlijke liefde voor God bezitten, moeten wij haar toonen door onze toewijding aan zijne belangen en aan zijne glorie, door onze al-geheele onderwerping aan zijne geboden; ook moeten wij voor niet één offer, dat zijn Hart van ons vraagt, terugdeinzen, al zou onze opoffering moeten gaan tot aan de vergieting van ons bloed of tot de schande des kruises.

O van liefde tot ons brandend, ja, ons tot den dood des kruizes beminnend Hart van Jesus! Ik bemin TJ!... Ik bemin U!... Dat ik TJ meer beminne dan alle schoonheden en vreugde, meer dan alle schepselen, ja! meer dan mij zei ven! O, goede Jesus, dat ik in uwe liefde moge leven en sterven!

Onze Vader. Wees gegroet. 12 Art. des Oeloofs. 0 zoet Hart van mijn' Jesus! geef, dat ik U

„Het eenige genoegen, dat wij hier beneden kunnen smaken, is, Jesus te beminnen, en ons met zijnen geest te vervullen, ten einde in Hem het ware leven te vinden, en buiten dit leven niet te ademen. Hij is mijne hoop, mijne glorie, mijn onuitputtelijke rijkdom.quot;

De volmaakte liefde maakt den mensch onverschrokken, en verligt de geboden. _#De ware liefde gevoelt geene bitterheid; zij is altoos van zoetheid vergezeld; zij wandelt niet op doornen, maar op rozen.quot;

„Ons hart is het altaar Grods; het moet altgd branden, en door het vuur zijner liefde verslonden worden; voortdurend moet de vlam tot Hem opwaarts stijgen quot; (S. G-regor de Groote,

„Wie zou de verlangens der Heiligen met woorden kunnen uitdrukken ? Alléén zij, die er door verslonden zijn, kennen de genegenheden, en het smachten van degenen, die beminnen, en hoezeer hun liefdegloed hen doet lijden, hen verscheurt, hen doet blaken en verteren.quot; (S. Laurent Justin., Boek over de Oudersch. enz. h. IX.)

„O schande! God, die zoo glorievol, zoo rijk en zoo groot is, zoekt overal vrienden; Hij noo-digt de zielen uit, welke Hij zelf geschapen heeft, belooft haar groote gunsten, en niettemin vindt Hij nauwelijks één hart, dat Hem bemint!quot;

_r Wanneer de duivel een hart vindt van liefde vervuld, houdt hij er zich niet langer in op dan het insekt op eene vaas, welke bruischend overloopt.quot; (S. Catharina van Siena, haar leven.)

„Er is geen hout, meer geschikt, om door het vuur der liefde te worden ontstoken, dan het hout des kruises, dat onze Heer verkozen heeft, om Zich met eene oneindige liefde te slagtofferen.quot;

„Het is eene hevige marteling voor hem, die U bemint, o mijn God, Gij zoo beminnenswaardig, indien hij IJ niet genoegzaam, overeenkomstig zijn verlangen kan liefhebben.quot;

Indien de liefde Gods eenmaal diep in ons hart is gedrukt, valt alles ons ligt, en wij zullen in zeer korten tijd en met zeer weinig moeite wonderen verrigten.'' (S. Theresia, h. XXII. v. haar Lev.)

Over den Qver roor Gods glorie, en hoe het bemin* nelijk Hart van Jesns bron en toonbeeld dezer deugd is.

De ijver is de volmaking der liefde ; indien de liefde een vuur is, zoo is de ijver er de gloed van j indien de liefde Gods goud is, 2500 is de ijver dat goud, dat door het vuur geheel is ontgloeid. 1) De ijver is eene wezenlijke liefdedrift, welke het hart door hare hemelsche vlammen verteert; wanneer het hart van de goddelijke liefde is vervuld, dan kan het zich niet van een gevoel van droefheid onthouden, ziende, dat het voorwerp van al zijne genegenheden niet door allen bemind wordt; het zou dan wenschen de meester der harten te wezen, om ze aan God toe te wijden; van daar die bezorgdheid, om Hem te doen beminnen. Wee mij! indien ik het Evangelie niet verkondig! zeide de H. Paulus. 2) De onverschilligheid der menschen jegens God schijnt op hem zei ven neêr te komen, en maakt hem neêrslagtig. „Mijn ijver, riep David, doet mij van liefde verkwijnen; Heer, ik ben dor geworden op het zien mijner vijanden; want zij hebben uwe heilzame bevelen vergeten.quot; 3)

3) Tabescere me fecit zelus meus, quia obliti sant verba tua inimici mei. Ps. cxvni, 139.

„O schande! God, die zoo glorievol, zoo rijk en zoo groot is, zoekt overal vrienden; Hi] noo-digt de zielen uit, welke Hij zelf geschapen heeft, belooft haar groote gunsten, en niettemin vindt Hij nauwelijks één hart, dat Hem bemint!quot;

„Wanneer de duivel een hart vindt van liefde vervuld, houdt hij er zich niet langer in op dan het insekt op eene vaas, welke bruischend overloopt.quot; (S. Catharina van Siena, haar leven.)

„Er is geen hout, meer geschikt, om door het vuur der liefde te worden ontstoken, dan het hout des kruises, dat onze Heer verkozen heeft, om Zich met eene oneindige liefde te slagtofferen.quot;

„Het is eene hevige marteling voor hem, die TJ bemint, o mijn God, Gij zoo beminnenswaardig, indien hij TJ niet genoegzaam, overeenkomstig zijn verlangen kan liefhebben,quot;

Indien de liefde Gods eenmaal diep in ons hart is gedrukt, valt alles ons ligt, en wij zullen in zeer korten tijd en met zeer weinig moeite wonderen verrigten.'' (S. Theresia, h. XXII. v. haar Lev.)

Oyer den Qyer roor Gods glorie, en hoe het bemin» nelgk Hart Tan Jesns bron en toonbeeld dezer deugd is.

De ijver is de volmaking der liefde ; indien de liefde een vuur is, zoo is de ijver er de gloed van; indien de liefde Gods goud is, zoo is de ijver dat goud, dat door het vuur geheel is ontgloeid. 1) De ijver is eene wezenlijke liefdedrift, welke het hart door hare hemelsche vlammen verteert; wanneer het hart van de goddelijke liefde is vervuld, dan kan het zich niet van een gevoel van droefheid onthouden, ziende, dat het voorwerp van al zijne genegenheden niet door allen bemind wordt; het zou dan wenschen de meester der harten te wezen, om ze aan God toe te wijden; van daar die bezorgdheid, om Hem te doen beminnen. Wee mij! indien ik het Evangelie niet verkondig! zeide de H. Paulus. 2) De onverschilligheid der menschen jegens God schijnt op hem zei ven neêr te komen, en maakt hem neêrslagtig. „Mijn ijver, riep David, doet mij van liefde verkwijnen; Heer, ik ben dor geworden op het zien mijner vijanden; want zij hebben uwe heilzame bevelen vergeten.quot; 3)

3) Tabescere me fecit zelus meus, quia obliti sant verba tua inimici mei. Ps. cxvin. 139.

Hij ziet, dat zijne gevoelens zoo weinig in evenredigheid staan met de goddelijke uitmuntendheden, dat hij overal eene aanvulling zoekt voor zijne genegenheden; hij zoude zijn vermogen om te beminnen willen vergrooten, door op zijn goddelijk voorwerp de liefde van alle harten over te dragen.

De ijver is niet slechts de volmaking der liefde maar ook het gevolg daarvan, want 't ligt in den aard der liefde, om haar' gloed meê te deelen aan al wat haar omringt; 't is een vuur, dat niet slechts de zelfstandigheid verteert, die het voortbrengt, maar zelfs alles, wat onder zijn bereik komt, of zijn' invloed kan ondergaan. Vandaar die aandrift van de Apostelen en leerlingen van Jesus, om Hem te doen kennen, en te doen beminnen.

Jesus' Hart is een volmaakt toonbeeld van dien goddelijken ijver. De oneindige liefde, welke het der Godheid toedroeg, was er de maatstaf van. Ja, door welk een' gloed was het niet verslonden ! 't Is Jesus, die zeide: „De iiver voor Gods huis verteert Mij. Ik ben gekomen, om vuur op aarde te brengen: en wat wil Ik, dan dat het ontstoken worde ?quot; 1) Zie met welk een' onvermoeid en ijver Hij steden en vlekken doorwandelt, om zijn' Vader te doen kennen, en tot diens liefde de harten van alle menschen te trekken; „Ik heb uwen heiligen naam bekend

gemaakt, zegt Hij tot God, en Ik zal hem big ven bekend maken aan het menschelijk geslacht.quot; 1) In welke hevige bewoordingen wreekt Hij de oneer, welke de trotsche Joden der majesteit van den Allerhoogsten aandeden! 2) Met welk eene heilige gramschap kastijdt de Zachtmoedigste onder de kinderen der menschen de verkoopers in den tempel, die deze heilige plaats onteerden! 't Is de ijver, welke Hem de wonderea doet vermeerderen, — welke Hemaandrijft, dezondaars op te zoeken. Zich op den rand van een' put neder te zetten, ten einde de Samaritaansche vrouw van het dwaalspoor terug te voeren, — zijn smartvol lijden te verduren en schandelijk te sterven, 't Is de ijver, die, zijn' geheiligden Persoon als het ware vermenigvuldigend, Apostelen door het heelal uitzendt, om het God s rij k te verkondigen. 3) Beminnen wij in waarheid Jesus Christus? Wij kunnen er ons van overtuigen door de gesteltenis van ons hart te onderzoeken. Lijden wij er onder, wanneer wij zien, datGodbelee-digd wordt ? Zouden wij wenschen, dat alle harten Hem beminnen? Drijft dat verlangen ons aan, om zijne eeredienst uit te breiden, zooveel in ons is, de zonde van de aarde te doen verdwijnen, om ten minste te bidden voor de uitbreiding van het Gods rijk in de harten,in-

dien onze toestand ons niet veroorlooit op meer merkbare wijze te handelen? O, hadden wij zooveel ijver voor de glorie van onzen Heer, als de afgezanten van satan en de aanhangers van dezen tijdgeest in het belang van hunnen meester toonen; hoe vele harten zouden wij dan niet trekken tot zijne dienst! Maar helaas! hoevele Christenen vleijen zich, dat zij God beminnen, en die nogtans zeer onverschillig de beleediging aanzien, welke zijner goedheid door lauwheid, goddeloosheid of door losbandigheid wordt aangedaan! O, wat zouden wij denken van de liefde van een kind, hetwelk zonder aandoening zou zien, dat men zijn' teêrbeminden Vader beleedigde!

Gaan wij tot Jesus' Hart; bidden wij het, om ons door den ijver, waardoor het verslonden is, te doen ontgloeijen, en ons door het hemelsche vuur te verteren, dat de Heer op aarde gebragt heeft, en waarvan Hij overal den gloed verlangt te verbreiden. Wat zouden wij niet vermogen, indien wij ijver hadden voor Gods glorie! „Eén enkel mensch, door ijvervuur ontstoken, is voldoende, zegt de H. Chrysostomus, om een geheel volk te veranderen.quot;

De ijver is Gode zoo aangenaam, dat deze deugd genoegzaam is, om den mensch, er door ontstoken , in het bezit en in de uitoefening van een eeuwigdurend priesterschap te stellen; 1) en hij

wordt door de Kerk als een keateeken van voorbeschikking beschouwd; vernemen wij inderdaad de troostvolle woorden, welke zij tot God rigt, wanneer zij in zijne harmhartigheid de ziel aanbeveelt, die gereed is om voor de vreeselijke vierschaar van den oppersten Regter te verschijnen: Gedenk, Heer, in weerwil der zonden van dezen christen, zegt zij, dat hij noch den Vader, noch den Zoon, noch denH. Geest heeft verloochend, maar dat hij IJ ge-eerd heeft door de eerbiedige onderwerping van zijn geloof, en dat zijn hart heeft gebrand van ijver voor uwe glorie.

O Hart van Jesus! door ijver voor de glorie van uwen Hemelschen Vader verslonden, schenk mij een' gloeijenden ijver voor uwe eer en mijne heiliging!

„Wie is degene, dien men beschouwen moet als door ijver voor Gods huis verslonden? Hij, die vurig verlangt te verhinderen, dat Godbe-leedigd worde, die de beleedigingen, welke Hij niet heeft kunnen voorkomen, doet herstellen, en die, wanneer hij er niet in kan slagen, de beleedigingen te doen beweenen door hen, die

ze aandeden, zelf weent, en zucht bij het zien, dat God onteerd is geworden.quot; (S. Augustinus.)

„Belasten wij ons met de belangen van God en wel zóódanig, dat de goddelijke majesteit er roem in stelt, in ons te heerschen: want Hij r zal zorgen , ons met Hem te doen heerschen. — Gedenk mijner, zeide Hij eens, aan Catharina van Siena, en Ik zal uwer gedenken.quot;

„O, hoe ondankbaar is de mensch, indien hij de zeer naauwe verpligting niet kent, van uit al zijne krachten de glorie van onzen Heer te bevorderen.quot; (S. Ignatius van Loyola.)

„O liefde! o liefde! Wat wordt gij weinig gekend en weinig bemind!... Welkeenesmart en kwelling ondervind ik door uwe mededee-ling, dat men U zoo weinig bemint... Schenk mij, o Heer, eene stem, zóó sterk en zwaar, dat ik, TJ mijne liefde noemende, gehoord worde van het oosten tot het westen, opdat Gij gekend en bemind wordet als de ware en eenige liefde.¹'

„O mijn God! waarom kan ik niet voor een oogenblik de meester over de harten van alle menschen zijn, om, door ze TJ op te offeren, de vergetelheid en ongevoeligheid der meeste Christenen eenigermate te herstellen!quot; (Gelukz. Margaretha-Maria, hare Levensbeschr.)

„Mogt ik, o mijn God, gedurende honderdduizend en nogmaals honderdduizend jaren anderen door heilige aandrift bezielen, ter beharti-

ging uwer glorie, die van uwen Zoon en zijner Moeder, zoo zou het ten minste een begin zgn der vervulling van het verlangen, dat mij kwelt.quot; (Olier, zijne Levensbeschr.)

Orer de goede begeerten, en hoe het beminnelijk Hart yan Jesns bron en toonbeeld dezer dengd is.

Al de goederen, welke de mensch hier heneden bezit, zelfs in de bovennatuurlijke orde, kunnen, dewijl zij begrensd zijn, de onmetelijkheid zijns harten niet volkomen bevredigen. Van daar die prikkel der begeerte, welke hem voortdurend tot werkzaamheid aanzet ter verkrijging van nieuwe goederen, en hem niet dan eene afgetrokkene genegenheid voor het genot der thans bezetene toestaat. Maar terwijl binnen de natuurlijke grenzen de begeerten van 'smen-schen hart ij del zijn, of niets dan treurigheid, bedrog, afgunst en verdeeldheid baren, zoo | worden de begeerten, welke wij in de orde der genade vormen, voor ons bronnen van deugd en glorie. Zalig, zeide onze Heer, zijn zij, die hongeren en dorsten naar de regtvaardigheid: want zij zullen verzadigd worden. 1) De begeerte des harten is een welsprekend gebed, dat over

1) Beati qui esuriunt et sitiunt justitiam, quoniam ipsi saturabuntur, Mattb. v, 6.

God zegeviert, en diens gunsten tot zich trekt. 1) Hetgeen den H. Augustinus deed zeggen, dat de begeerte eenigermate de kracht der ziel verhoogde, en haar in staat stelde, het voorwerp harer wenschen te verkrijgen. Het verlangen om wel te doen is den Heer zoo aangenaam, dat, volgens de leer van den engelachtigen Thomas, de opregtheid van dit verlangen met de wezenlijke uitvoering gelijk staat, en, alzoo de ziel met gelijke verdienste verrijkende, geeft zij haar regt op dezelfde glorie.

Deze troostrijke leer van den H. Thomas moet ons niet verwonderen, indien wij met Tertulianus opmerken, dat in Grod de goedheid niet beneden de regtvaardigheid staat; immers, dewijl de goddelijke regtvaardigheid de booze begeerten, in het verborgene des harten gevormd , zelfs dan straft, wanneer men ze niet zou kunnen verwezenlijken, zoo is het voegzaam, ja noodzakelijk, dat zijne goedheid de goede begeerte beloont, ook dan, wanneer zij magteloos blijven, d. i. wanneer zij niet zouden kunnen verwezenlijkt worden.

Het Hart van Jesus is de bron en het toonbeeld der goede begeerten; J esus Christus in zijne hoedanigheid van Middelaar is inderdaad de weg , waar langs wij tot God gaan; 't is door Hem en in Hem, dat wij werkzaam zijn in de bovennatuurlijke orde. Maar ontkiemen alle verlangens niet in het hart? Is het niet het hart,

dat ze voortbrengt ? Doet het hart ze niet ontluiken ? Is het niet het hart, dat ze voedt, en onderhoudt? Alzoo is het door zijn heilig Hart, dat Jesns voor ons de hron van al onze goede begeerten zal zijn, en het toonbeeld, dat wij ons moeten voorstellen, indien wij door de begeerten onzes harten de blikken en het welgevallen van den Allerhoogste op ons willen nedertrekken.

De Schriftuur gewaagt van vierderlei begeerten, welke Jesus' Hart als ontstoken hebben. Met al de hevigheid zijner liefde heeft Jesus verlangd Zich door de heilige Communie met onze zielen te vereenigen. 1) Als beminnelijke Verlosser en vol van teedere liefde, brandde Hij van verlangen, om ons zijne eigene zelfstandigheid te geven, ons met zyne gaven te verrijken, zijn Hart op ons hart te plaatsen, ons door zijn goddelijk leven te doen leven, en eindelijk in geheel ons wezen, krachtens zijne tegenwoordigheid, de kiem te leggen der gelukzalige onsterfelijkheid.

Het Hart van Jesus heeft verlangd, uit liefde tot ons te lijden. Ik moet gedoopt worden, zegt Jesus, met een geheimzinnig doopsel, en ik word door begeerte geprangd, totdat het volbragt zij 2). Zijne liefde tot ons schijnt aan zijn lijden, waardoor Hij ons wil vrijkoopen, zulke krachten

2) Baptismo autem habeo baptizari, et quomodo coarctor usquedum perficiatur? Luc. XII, 50.

en onweerstaanbare bekoorlijkheden te geven, dat zijn meêdoogend ongeduld door zijn hart niets kan bedwongen worden, en Hij vurig verzucht naar het oogenblik, waarop Hij Zich eindelijk als onder stroomen van droefheid en smart zal kunnen bedolven zien.

Te midden der folteringen, welke Hij op Kalvarië verduurt, lijdt Jesus een' hevigen dorst. Deze brandende dorst van den Godmensch was niets anders dan het verlangen, om de menschen zalig te maken; een gloeij end verlangen, dat zijn Hart verteert, een algemeen verlangen, dat zich tot alle zielen uitstrekt, een aanhoudend verlangen, dat geheel zijn leven bezielde, dat Hem tot al zijne opofferingen aandreef, en al zijne woorden ingaf.

De vierde begeerte van Jesus' Hart is die der glorie van zijn hemelschen Vader. „Ik heb het vuur der goddelijke liefde op aarde ge-bragt, zegt Hij, en mijn vurigste wensch is, dat het ontstoken worde, en alle harten doe ontgloeijen.quot; 1) Ik verlang, dat mijn hemelsche Vader zijn gebied over den wil van allen uit-strekke; Ik verlang, dat Hij heersche over alle harten, dat alle harten Hem verheerlij ken , dat alle harten Hem liefde voor liefde bewijzen; Ik verlang eindelijk, dat het verterend vuur, dat ik breng, de harten van alle menschen in een' on metelij ken liefdebrand wikkele, en

1) Ignem veni mittere in terrain; et quid volo nisi ut accendatur. Luc. XII, 49.

Dusdanig zijn de verlangens van Jesus' Hart, en zóó moeten ook de onze zijn. Dat onze zielen niet krachteloos worden door de ij delheid van wereldsche of zondige begeerten, welke met hen, die ze vormen, te niet gaan 1); maar verleenen wij aan onze begeerten een voorwerp, onzer eeuwige bestemming waardig. Laten onze begeerten niet zoodanig wezen, dat ze, door de begoochelingen der ledigheid te vleijen, dooden; 2) maar dat ze werkzaam zijn, ja zelfs, de grenzen onzer magt overschrijdende, ons altoos naar eene meer verhevene volmaaktheid doen haken. Beschouwen wij oplettend de begeerten van Jesus' aanbiddelijk Hart, om daarnaar de begeerten van ons eigen Hart te regelen; Jesus heeft een brandend verlangen, om Zich door de heilige Communie met ons te vereenigen; Hij leert ons daardoor, dat wij voortdurend naar het Brood der engelen moeten smachten, en met al de verzuchtingen onzer ziel afsmeeken die eeuwige volmaking onzer harten in God, waarvan de eucharistische éénheid het afbeeldsel en het onderpand is. Jesus heeft naar het lijden verlangd; welnu, wat leert ons dat door het verlangen vervroegde lijden van Kalvarië anders, dan dat het betaamt , dat wij ons aan de liefde van zulk een'

goeden Meester toewijden, door te verzuchten naar de uren, waarin wij Hem door offerande een schitterend hewijs er van zouden kunnen geven, en door zelfs dat doopsel van vernedering en lij den te hegeeren, hetwelk ons de hegt; voorregte kinderen van zijn Hart en te gelijk erfgenamen zijner glorie maken zal ? Jesus dorst naar zielen; Hij begeert, dat zijn Yader gekend, bemind en verheerlijkt worde. En wat is waardiger voorwerp onzer begeerten dan het heil onzer broeders en de glorie Gods ? Laat ons hart eene heilige begeerte koesteren naar het vruchtbaar zweet van het apostolaat, laat het vurig haken naar de groote offers der christenhelden en naar de zware overwinningen der zelfopoffering. Die begeerten zullen ons aansporen, om rondom ons zooveel mogelijk het goede te doen, en geene gelegenheid te laten voorbijgaan, om aan het heil der zielen te werken, Gods glorie te behartigen, en ons toe te wijden aan de uitbreiding van zijn rijk.

Op deze wijze zullen onze begeerten, voortspruitend uit een hart, misschien arm aan deugden , maar bezield door de liefde, waardig worden bevonden, om door te dringen tot Gods Hart, en goedgunstig verhoord te worden 1).

Gelijk het hart dorst naar de waterbronnen, zoo verlangt mijn hart naar U, Bron des levens! Hart van Jesus! IJ wijd ik al mijne verlangens ;

mogen zij enkel uwe glorie en mijne zaligheid en die van anderen ten doel hebben.

„Men verlangt nederig te zijn, doch zonder zich te vernederen; men verlangt zich tevreden te stellen met hetgeen men heeft, vermits er niets ontbreke, zuiver te ziin, zonder zijn ligchaam te kastijden, geduldig, zonder eenigebeleediging te verdragen.... Welnu, wat verlangt men hierdoor anders dan den palm der overwinning te behalen, zonder handgemeen te worden, en slag te leveren?'*

„Wij worden volmaakt door het geloof en door de begeerte; even als het geloof ons tot heldere kennis leidt, zoo brengt de begeerte ons tot de volmaakte liefde.... De vurige verlangens zij n het kenmerk van Gods komst in eene ziel.''

„De profeet Daniël verdiende, dat God hem het juiste tijdstip van de komst des Messias'kennen deed, niet omdat hij veel gevast had... (alhoewel zijn vasten den Heer zeer behagelijk w'as,) maar omdat hij vurig had verlangd;'

„Een zeker teeken, dat de liefde Gods in ons hart heerscht, is dit; wanneer wij verlangen Hem te beminnen met den ijver, welken eene zoo beminnelijke majesteit waardig is, en wij eene levendige smart gevoelen, wanneer wij zien, dat Hij niet bemind wordt!quot; (S. Aloysius van Gonzaga.)

„Het verlangen, dat aan het genot voorafgaat, scherpt en verfijnt het nagevoel er van; en hoe krachtiger de begeerte is geweest, hoe aangenamer en bekoorlijker het bezit is der verlangde zaak..,. O! hoe schoon is de vereeniging van ons hart met God in den hemel, waar wij de levende en rijke bron zullen vinden van die oneindige begeerten naar het ware goed, van die verlangens, welke op deze wereld nimmer voldaan worden!quot;

„De Heer heeft mij doen zien, dat de namen van eene menigte personen in zijn Hart geschreven stonden, wegens het verlangen, dat zij koesteren, Hem te doen beminnen en vereeren, en dat zij daarom er nimmer zullen worden uitgewischt.quot;

„De heilige begeerten zijn vleugelen, waarmee de zielen tot God opwaarts vliegen.quot;

Orer de liefde tot den naaste, en hoe Jesns' beminnelijk Hart bron en toonbeeld dezer dengd is.

Wij kunnen ons geen juister denkbeeld van de belangrijkheid der liefde in de orde der genade vormen, dan door ons de heerlijke lofspraak te herinneren, welke de Zaligmaker er van gegeven heeft. „De liefde, zegt Hij, is het doel en de korte inhoud van geheel de wet.quot; 1) Deze deugd heeft een tweevoudig voorwerp : God beminnelijk in Zichzelven^ om Zich zeiven ea boven alles; den naaste, beminnelijk als beeld van God, als weerglans zijner oneindige volmaaktheden, als erfgenaam, krachtens zijne schepping, van de regten zei ven van God op onze liefde en op ons hart. De liefde, in hare volmaaktheid dit dubbel voorwerp omvattend, is eene deugd, uitsluitend eigen aan het chistendom; want ofschoon het aan de joden geboden was, God uit al de krachten hunner ziel te beminnen, zoo was het hun nog-tans veroorloofd, de liefde huns harten slechts met voorbehoud aan hun' naaste te schenken.

Jesus, die gekomen was, niet om de wet te vernietigen, maar om haar te volmaken, zeide den joden: „Aan uwe voorvaderen was bevolen geen kwaad te doen aan hunne vijanden, en diegenen,

van wie zij versmadingen hadden verduurd, niet te schaden; maar mijne liefdewet legtu de ver-pligting op, uwe vijanden te beminnen, gelijk u zeiven, en allen, die u met hunnen haat vervolgen, met weldaden te overladen. Uw goddelijke Meester beveelt aan zijne leerlingen nog uitdrukkelijker de naastenliefde, als het bijzonder kenmerk van zijn Evangelie. Hij zegt hun niet: De wereld zal u voor mijne leerlingen erkennen door de schitterende wonderen, welke gij in mijn' naam zult uitwerken, aan uwen ijver voor de zegepraal mijner leer of aan de heldhaftige getuigenis, welke gij te midden van martelingen aan de heiligheid en verhevenheid mijner onderwijzingen zult geven ; maar Hij verklaart hun, dat de wereld hen onfeilbaar voor de leerlingen zijns harten zal erkennen, indien zij elkander lief hebben.

Welnu, het Hart van Jesus is de oorsprong en de bron, waaruit wij de wezenlijke liefde putten; van dat Hart kan men op uitmuntende wijze zeggen, dat het door zijne vruchtbaarheid de moeder is, welke de schoone liefde in alle harten voortbrengt. 1) De diepe kennis, welke de Heer Jesus van de goddelijke volmaaktheden bezat, deed Hem zoodanig in liefde voor zijn' Vader ontgloeijen, dat Hij als gedwongen is Zich zeiven deswege eene schitterende getuigenis te geven: „Ik bemin den Vader.quot; Het afbeeldsel der Godheid scheen Hem in de menschen zoo

1) In hoc cognoscent omnes quia discipuli mei estis si, dilectionem habeuritis ad invicem. Joann. xm, 35.

glansrijk toe, dat Hij niet vreesde, Zich te gelijker tijd als een volmaakt toonbeeld der teederste liefde tot hen voor te stellen: „Dat gij elkander lief hebt, gelijk Ik u heb lief gehad.quot; 1) Deze liefde nu van Jesus was wezenlijk mededeelzaam. Ik heb nit den hemel de liefdevlammen gebragt, zegt Hij, en wat verlangt mijn Hart anders dan dat Ik er de geheele aarde door verteerd zie? Is het ook overigens niet, zoo als de welbeminde Leerling bevestigt, is het niet uit de volheid van zijn goddelijk Hart, dat in onze harten eene geheimzinnige instrooming dier hemelsche vlammen plaats heeft ? 2) „God, zoo schrijft hij elders, heeft ons in de Nieuwe Wet niet een' geest van vreeze, maar een' geest van liefde meegedeeld.quot;

Naderen wij dan met vertrouwen tot het Hart van onzen beminnelijken Meester; putten wij in dat Hart het goddelijk liefdevuur, dat onze harten moet verteren, en dat dit vuur bij de instorting in onze zielen niets van zijne zuiverheid en gloed verlieze; beminnen wij God, beminnen wij onzen naaste, gelijk Jesus hem heeft lief gehad; Jesus heeft God zoodanig bemind, dat Hij zijn leven voor diens glorie heeft opgeofferd, en Hij heeft niet geaarzeld, al zijn bloed voor het heil der menschen te vergieten ; zoo moet onze liefde zijn; wij moeten tot in den dood beminnen, onze liefde is de priester, die

ons ieder oogenblik moet slagtofferen. Wat is inderdaad eene akt van liefde tot God anders dan eene zelfverloochening, een offer van ons persoonlijk leven, een dood van ons Ik, om in God te leven, en al onzen vermogens met de volheid van dat voorwerp te vervullen? 1)

Wat is de opregte naastenliefde anders dan de opoffering van onzen smaak aan zijne belangen , de toewijding van onze werkzaamheid aan zijne dienst, de opoffering van onze gedachten, van onze begeerten, van onzen tijd, van ons leven eindelijk, om te leven naar zijne gedachten, naar zijne wenschen, naar zijn leven ? „Ik maak mij alles voor allen, zeide de H. Paulns in de ver« voering zijner liefde; ik ben vrij, maar ik maak mij slaaf met de slaven, ik ben Jood, krachtens mijne geboorte, maar ik maak mij heiden met de heidenen. Wie onder u is zwak, zonder dat ik zwak worde met hem? Wie onder uisge-ergerd, zonder dat ik in mij zeiven de gevolgen van zijn' val gewaar worde ?quot; Te vergeefs dan vleijen wij ons, de liefde te bezitten, indien wij ons zeiven sparen.

Hoe zoude onze liefde geduldig kunnen zijn, indien wij ons niet naar de beschikkingen der Voorzienigheid of naar de bijwijlen tegenstrijdige inborst onzer broeders weten te voegen? Hoe zou zij zachtzinnig en weldoende kunnen wezen, indien onze belangen met de hunne in strijd zijn?

1) Vivo autem, jam non ego; vivit vero in me Christus. Galat. li, 20, Mihi enim vivere Christus est Philip. 1,21.

Hoe zal zij zich voor kwade vermoedens kunnen vrijwaren , indien ons hart niet doof is voor de inblazingen der wangunst? Hoe, eindelijk, zal zij verduren 'tgeen in strijd is met onze persoonlijke rust, indien onze eigenliefde niet is ten offer gebragt? Vestigen wij ons op hechte wijze, ja wortelen wij ons, om zoo te spreken, in de liefde vast, zooals de H. Paulus zegt. 1) De liefde is van nature uitstortend, vrijgevig, mededeelzaam ; zij zal ons alle opofferingen doen omhelzen, en 's Heeren welgevallen tot ons trekken. 2) Mijn hemelsche Vader, zeide Jesus Christus, schenkt Mij zijne liefde en zijn Hart, dewijl Ik niet aarzel, geheel mijn wezen Hem op te offeren. O , mogten wij dat goddelijk liefde-verkeer met toepassing op ons zeiven overwegen en begrijpen !

Mijn God, ik bemin U uit geheel mijn hart, en ik bemin mijn evennaaste, gelijk mij zei-ven, uit liefde tot ü. O goddelijk Hart van Jesus! doordring mijn hart geheel van uwe liefde!

„(Jod heeft Zich niet vergenoegd met ons te vereenigen even als de takken op een boomstam, als de zonnestralen op een zelfden wereldbol, als de steenen van een zelfde gebouw of de ledematen van een zelfde ligchaam; maar Hij heeft gewild, dat wij slechts één hart en ééne ziel zouden hebben, opdat de Kerk het afbeeldsel der volmaakte éénheid zou zijn, welke in de aanbiddelijke Drieëenheid bestaat.quot; (S. Cyprianus, Verhandel, over het H. Avondm.)

„Dezelfde liefde is aan allen verschuldigd; maar zij moet niet op dezelfde wijze worden uitgeoefend. Er zijn personen, welke de liefde voortbrengt; anderen zijn er, met wie zij zich zwak maakt; er zijn er, die zij sticht, wederom anderen, die zij vreest te beleedigen;er zijn nog anderen tegen wie zij zich verzet. Zij is zachtzinnig voor dezen, streng voor genen , vijandin van niemand, moeder van allen.quot; (S, August, over de onderwijz. der onwetenden. I. IV.)

„Indien gij bemerkt, dat uw naaste een'misslag heeft begaan, geef u dan de vrijheid niet, hem te beschuldigen of te veroordeeien, maar verontschuldig hem liever. Kunt gri de daad niet verontschuldigen, verontschuldig: dan ten minste de meening; zeg, dat het eene onvoor-zigtigheid of wel eene verrassing is.quot;

„Het vuur is des te feller, naarmate het zijne hitte verder verspreidt; zoo ook is de liefde krach-

tiger, niet wanneer zij hare goede diensten bewijst aan hen , die door handen des bloeds of der vriendschap of door overeenstemming van inborst ons aangaan; maar wanneer zij zich uitstrekt over hen, die door verschillende inborst of door kwaden wil van ons verwijderd zijn.quot;

„Indien wij begrepen, hoezeer de liefde ten op-zigte van den naaste ons noodzakelijk en gewig-tig is, zouden wij geene andere zorg hebben, dan haar in beoefening te brengen.quot;

„Onze Heer heeft, met zijn bloed aan het kruis -te vergieten, een heilig cement gemaakt, waarmee Hij al de steenen zijner Kerk, welke de geloo-vigen zijn, met elkander heeft willen verbinden,

Wanneer toch zullen wij allen van zachtmoedigheid en lieftalligheid jegens den naaste doortrokken zijn? Wanneer zullen wij de zielen van onze naasten in het H. Hart van den Zaligmaker aanschouwen ? Helaas, wie den naaste aanschouwt buiten dat Hart, loopt gevaar, hem noch op eene zuivere, noch standvastige, noch gelijkmatige wijze te beminnen. Maar daar binnen.... wie zou hem niet beminnen, wie hem niet verdragen?quot; (S. Franc, van Sales.)

Over de bescheidenheid in het spreken, en hoe Jesns' beminnelijk Hart bron en toonbeeld dezer deugd is.

Het spraakvermogen is den menscli geschonken als voorwaarde en ter veraangenaming van zijn' maatschappelijken toestand. Door de spraak, inderdaad, heeft de mededeeling der gedachten en gevoelens plaats; door de spraak stort de vriendschap zich uit, doen de geheime neigingen des harten zich kennen en stemmen deze overeen; door de spraak vestigen zich kortom al de verstandelijke en gevoelvolle betrekkingen, welke het wezen der maatschappij uitmaken. Dan, de tong, het werktuig der spraak, is van het hart afhankelijk, en laat zich maar al te dikwerf door zijne driften bederven; zij doet dan het woord van zijne ware en oorspronkelijke bestemming afwijken, en geeft het eene verderfelijke rigting; hetgeen de band der harten moest wezen, wordt een zwaard, dat ze verdeelt; wat het zoete der maatschappelijke betrekkingen moest onderhouden, is een vergif waardoor ze met bitterheid worden vervuld, en hetgeen de echo der vriendschap moest zijn, wordt het werktuig van haat en afgunst. Deze treurige omkeer, door de ongeregeldheid der tong te weeg gebragt, ceed den H. Jacobus zeggen, dat de tong gelijk is aan eene

vernielende vlam; 1) dat zij om zoo te spreken, eene wereld van ongeregtigheid is 2) ; een kwaad, dat men kan stillen noch beteugelen; 3) en eene bron van doodelijk vergif. 4)

De wanordelijkheden, die het gevolg zijn van de onbezonnenheid of van de boosaardigheid der tong, zijn des te rampzaliger, doordien een woord, eenmaal ontsnapt zijnde, niet meer kan weder-keeren. „Eenmaal uitgesproken, zegt de H. Hieronymus, is het gelijk aan een' steen, welken de hand daar wegslingert, niet meer in ons vermogen het tegen te houden, noch het kwand te beletten, wat het moet voortbrengen.quot; 't Is dus wel noodzakelijk, al onze woorden met bet gewigt des heiligdoms te wegen, en met bescheidenheid en wijsheid onze tong te breidelen.

Nu dan, het Hart van Jesus is de bron en het toonbeeld der bescheidenheid, welke al onze gesprekken moet vergezellen. Dewijl, inderdaad, het hart de overvloedige bron is, waaruit alle woorden ontschieten, zoo vinden wij in de gevoelens van regtvaardigheid en liefde, welke het H. Hart van Jesus bezielden, den grondregel van al zijne gesprekken. Wij moeten dus onze harten van deze gevoelens doordringen , opdat zij de ingeving en het rigtsnoer van onze gesprekken worden.

zijn geest en leven. 1) De woorden van den god-delijken Meester hadden de stichting der Kerk d. w. z. de vereeniging van alle zielen in de wondervolle éénheid des geloofs, der liefde en der glorie ten doel. Groddelijk maatschappelijke woorden zijnde, stortten zij die stroomen lichts en liefde uit, welke van allen, die het geluk hadden ze te hooren, één enkel hart en ééne enkele ziel maakten. Jesus onderwijst, moedigt aan, vertroost; en zoo Hij nu en dan bedreigt of verwijtingen doet, 'tis altoos de liefde, welke spreekt. Overal, waar zijn Hart de deugd aantreft, haast Hij Zich haar te verheerlijken; alzoo prijst Hij het geloof van Petrus en dat van den hoofdman,het dringend smeeken der kananeesche vrouw, de aalmoes der weduwe, de eenvoudigheid van Nathanaël, de boetvaardigheid en toewijding van Magdalena,

Maar ontdekt Hij in het hart van Judas het plan van diens gruweldaad, zie, hoe Hij dan door zijn stilzwijgen den naam van den verrader beschermt ; Hij schijnt zelfs den z veem van achterdocht van den schuldige te willen verwijderen; want te diens aanzien vermindert Hij in niets hoegenaamd zijne vroegere blijken van vertrouwen en vriendschap. Eischt Hij van Petrus eene drievoudige liefdebekentenis tot uitwissching zijner verloochening, zie dan, met welk eene kieschheid Hij den boetvaardigen Apostel ter zijde neemt, opdat de overige leerlingen de

zinspeling niet zouden kunnen raden, welke in deze drievoudige vraag: „ Simon, Joannes' zoon, bemint gij Mij!'' 1) ligt opgesloten.

Men brengt voor Hem eene vrouw, wier misdaad niet ontkend kan worden. Het is een strik, voor zijn meedoogend Hart gespannen; maar zonder door een nutteloozen blaam een kwaad te brandmerken, dat hij niet verontschuldigen kan, weet Hij in de hulpbronnen zijner liefde en wijsheid woorden te vinden, welke de snoevende beschuldigers dezer zondige vrouw tot stilzwijgen brengen.

Moet men zich hierna nog verwonderen, dat al degenen, die de woorden van den godde-lijken Meester hoorden, in verrukking stonden over de hemelsche bekoorlijkheid en voorzig-tigheid zijner gesprekken? 2)

Volgen wij dit treffend toonbeeld na; dat men ons aan ons liefderijk en bescheiden spreken voor de leerlingen van zijn beminnelijk Hart erkenne; dulden wij niet, dat onze tong, waarop de God van liefde zich zoo dikwerf verwaardigt te rusten, een vergiftige dolk worde, welke in de ziel onzer broeders verwoesting en dood aanrigt. Waken wij zorgvuldig over ons zei ven; want de onbescheidenheid in 't spreken is, volgens de woorden van den H. Paulinus, de laatste strik des duivels, waarin zijne behendigheid ons doet vallen, na al

de andere vermeden te hebben. Sluiten wij ons hart voor de influisteringen der eigenliefde en voor de booze raadgevingen van den nijd,

welken de H. Gregorius de Groote met grond als „den vader der kwaadsprekendheidquot; kenmerkt. „Verbannen wij, zegt de H. Ephraëm, die treurige wangunst, welke aan liet Hart knaagt, en hetzelve geene verligting geeft dan in woorden, met de liefde in strijd, in boosaardige oorblazerijen of in vinnige beoordeelingen , des te strafwaardiger, naar gelang zij scherper en geestiger zijn.''

Maar beijveren wij ons vooral, om de gevoelens van liefde en zelfverloochening van Jesus' Hartin onze zielen over te planten; dat zij de ziel van onze gesprekken worden, en dat op deze wijze al onze woorden in staat mogen zijn, om onze quot;broeders te troosten, te stichten, aan te moedigen op het pad der deugd, en de zoete banden naauwer toe te halen, welke ons met hen vereenigen, hetzij in de orde der natuur of in die der genade,

Heer Jesus, geef mij de voorzigtigheid der slang en de eenvoudigheid der duif! Mogen 1 ' mijn spreken en mijn zwijgen, naar uw voorbeeld, altoos even bescheiden zijn!

Onze Vader. Wees gegroet. 12 Art. des Geloofs. ^ ' O zoet Hart van mijn Jesus! geef_t dat ik ü meer en meer beminne.

sp m

ni m zi

e( d a

quot;y

„Zeg dengene, die u over uwen naaste komt spreken: hebt gij nüj iets goeds meê te deelen, met genoegen zal ik u aanhooren, en uw gesprek zal mij zoeter dan honig wezen; hebt gij niets dan kwaad te vertellen, weet dan, dat mijne ooren voor zoodanige gesprekken gesloten zijn.'quot; (S. Joannes Chrysostomus.)

„Indien men u een* misslag van iemand aanbrengt, indien men kwaad spreekt, indien men een ongodsdienstig woord zegt, houd u dan doof, indien gij het niet kunt beletten, en doe alsof gij niets gehoord hebt.quot;

„Laat uwe bescheidenheid al uwe woorden verfijnen, alvorens gij ze uitspreekt.quot; (St. Augst.)

„Heb meer zorg, om uw eigen gedrag te regelen, dan ijver, om het gedrag van anderen te laken. Onthoud u niet slechts, om door kwaadsprekendheid uwe tong te bezoedelen, maar wacht u, om geloof te hechten aan de woorden van degenen, die kwaadspreken, uitvreeze, dat gij, door dezulken met uw vertrouwen te vereeren, hen zoudt stijven in hunne boosaardigheidquot;. (St. Paulinus.)

„Elk kwaadsprekend mensch toont, dat hij geene liefde heeft. Wat stelt hij zich inderdaad anders voor dan hem, van wien hij kwaad spreekt, te doen haten en verachten door hen, tot wie hij spreekt? Op deze wijze kwetst en doodt de kwaadsprekende tong de liefde in het hart der-

genen, die haar aanhooren. Ik zeg zelfs, dat zij dit noodlottig gevolg voortbrengt in alle afwezige personen, tot wie dit loopend gerucht, door middel van hen, die het hooren, kan doordringen.quot;

„De tong heeft boven de andere ligchaams-leden dit voorregt, dat zij de schatbewaarster is van de kostbare geheimen van Jesus Christus. Hij dus, die Jesus Christus ontvangt zonder boetedoening voor de fouten, door de tong bedreven, is gelijk aan den gene, die op den drempel zijner deur steenen zou verzamelen, om er zijn' vriend bij zijne komst mede te treffenquot;.

„De ziel van onzen naaste is de boom van goed en kwaad; het is op straffe verboden er aan te raken, ten einde er over te oordeel en, omdat God Zich het regt des oordeels heeft voorbehouden.quot;

Over de dengd vi»n barmhartigheid, en hoe Jesus' bemiuuelyk Hart bvou eu toonbeeld dezer deugd is.

De barmhartigheid is een krachtdadig medelijden met de wederwaardigheden van een' ander. In hare weldoende en vertroostende werking omvat zij te gelijkertijd de ligchamelijke pijnen, de kwellingen des geestes en de benaauwdheden

des harten. De bijzondere eigenschap der barmhartigheid bestaat, volgens de grondbeteekenis zelve van dit woord, daarin, dat zij met de ongelukken en het lijden van den naaste ons ongelukkig en lijdende maakt, 1) gelijk de H. Thomas het opmerkt. In deze wereld, waar, volgens de uitdrukking van den H. Paulus, „alle schepsel zucht,quot; in dit tranendal, waar de mensch gewoonlijk meer gekruisigd wordt op Kalvarië, dan verheerlijkt en getroost op den Thabor, is de deugd van barmhartigheid eene maatschappelijke deugd, wier beoefening ieder oogenblik verpligtend is. Door eene medelijdende aantrekking brengt zij ons al de gewonde harten naderbij ; zij verbindt ons, door eene meer dan menschelijke teederheid, met ieder schepsel, dat door de droefheid is verwelkt, en plaatst ons op deze wijze als eene vertroosting bij elk lijden. De barmhartigheid vordert niet slechts eene volmaakte zelfverloochening, maar zij eischt bovendien, dat wij , aan ons zeiven ge- • storven zijnde, in anderen leven en lijden, en diensvolgens verklaart de Heer, dat „Hij barmhartigheid boven offerande verkiest.quot; 2)

Welnu, het Hart van Jesus is de bron en het toonbeeld dezer bewonderenswaardige deugd; inderdaad, de barmhartigheid komt wezenlijk uit het hart voort, en niemand kon haar krachtdadiger in ons doen heerschen door de alver-

mogende aantrekkelijkheid van het voorbeeld, dan Hij, die ter onzer verlossing Zich met al onze zwakheden, (de zonde uitgenomen) heeft omkleed, en die er in toegestemd had, de droevige ondervinding op te doen van onze ellende, ten einde deze, door ze te heiligen, te verzachten, en Zich in staat te stellen, door medelijden er aan deel te nemen. 1)

Zijne teedere barmhartigheid noopte Hem, om uit den hemel in de arme kribbe neder te dalen, en zijn bezoek onder ons voort te zetten, ten einde de tranen onzer ballingschap te deelen, en die af te droogen. 2) Zijn openbaar leven was eene voortdurende oefening van barmhartigheid, „Wie ouder u is er zwak, zegt Hij ons met meer waarheid dan de H. Paulus, zonder dat ik met hem zwak worde ?quot; 3) „Komt tot Mi], roept Hij in zijne medelijdende liefde, komt tot Mij, gij die vermoeid zijt, en ik zal u verligten.quot; 4) Gehoorzaam aan die uitnoodigingzijns harten, verdringen zich de zieken rondom zijn heiligen Persoon, en zij worden genezen. 5) De zondaars snellen toe, en worden bevrijd van het gewigt hunner zonden. 6) Is het niet de barmhartigheid zijns Harten, welke Hij in de smartelijke liefdezorgen en in de

2) Per viscera misericordlae... in quibus visitavit noa oriens ex alto. Luc. i, 78.

heilige blijdschap van den vader des huisgezins, ten aanzien van den verloren zoon afschildert? Is het ook niet die barmhartigheid, waarvan Hij de teederheid beschrijft in de gelijkenis van den goeden Herder ? De schare is Jesus in de woes-tijn gevolgd; begeerig naar het lovend brood zijns woords, vergeet zij het stoffelijk voedsel, en zinkt magteloos neder; terstond wordt Jesus' Hart bewogen, 1) zijne barmhartigheid bepleit de zaak van dat goede volk bij zijne altnagt, en een wonder vermenigvuldigt het brood, dat de schare moet verzadigen.

Lazarus sterft; hij was Jesus'vriend; *t Hart van den goeden Meester wordt ontroerd, en zijne oogen storten tranen: „zie, hoe Hij hem beminde!quot; riep de menigte van bewondering uit. Wat zal het medelijdend Hart van Jesus doen ? Sterker door zijne liefde dan de dood zelf, 2) zal Hij de zegels van het graf verbreken, deszelfs offer ontrukken , en Lazarus zal aan de liefde van Martha en Maria worden weergegeven.

Bestijgen wij den Kalvarieberg, en beschouwen wij onzen verheven Meester; uit zijn Hart, door schande en smart overstelpt, schiet, terwijl Hij den goeden moordenaar den hemel beloofde, tevens eene bede om. vergeving ten gunste zijner beulen. In zijn Hart, meer door zijne barmhartigheid en liefde dan door het moordstaal geopend, biedt Hij ons eene toevlugt in al onze

H Misereor super turbam. Mare. vm, 2. 2) Fortis est et ut mors delectio. Cant, vm, 6.

Bevlijtigen wij ons, de barmhartigheid van onzen goddelijken Meester na te volgen ; maken wij ons, even als Hij, tot het oog van den blinde, tot den voet van den kreupele, tot de voorzienigheid van den arme, tot de vertroosting van alle rondom ons zuchtende harten. Het is zoo zoet een' traan te droogen! Er is zoo veel liefelijks en aangenaams in de zegeningen der ongelukkigen gelegen! Men smaakt zoo zuivere voldoening, wanneer men zijne broeders vertroost, en een gedeelte hunner smarten op zijn eigen hart overdraagt ! Indien de aanblik der droefheid of van het gebrek bedrukt doet worden, ja zelfs de natuur schokt, onze baatzuchtigheid oproerig maakt, of onze teêrgevoeligheid huiveren doet, laten wij dan tot Jesus' Hart gaan, de Heer Jesus zal ons de regte kennis van den arme geven. 1) Hij zal ons diepen eerbied voor het lijden inboezemen, en in onze harten die stroomen van barmhartigheid uitstorten, welke Hem voor alle lijden gevoelig maakte.

Leeren wij vooral van onzen Zaligmaker alomvattend, latJioliek te zijn in onze barmhartigheid. Waartoe die uitsluiting of die aanneming van personen ? Waartoe die afkeerigheid of die voorliefde, door willekeur en luim ingegeven, terwijl Jesus' Hart de weldaden en zorgen zijner barm-

hartigheid over alle rampen heeft uitgestrekt? Blinden, zondaars, melaatschen, de troostelooze moeder, tollenaars, zondige vrouwen, ongeloo-vigen zelfs, hebben zij niet allen zonder onderscheid deel aan zijn werkdadig medelijden gehad? Bidden wij Hem, dat Hij het medelijden in al zijne volmaaktheid en uitgestrektheid in onze zielen voortbrenge.

O medelijdend Hart van Jesus! vol liefde, genade en erbarming, zie op mijne behoefte en ellende neder, ontferm U mijner, en leer mij medelijdend met het leed van anderen zijn.

Onze Vader. Wees gegroet. 12 Art. des Geloojs. O zoet Kart van mijn¹ Je sus! geef) dat ik U

„Welke rgkdom, welk edelgesteente en welk purper is te vergelijken bij de belooningen, der barmhartigheid toegezegd, watte vergelijken, wanneer de Opperheer der natuur in den glans zijner almagt op een glorietroon gezeten, zigtbaar voor het heelal, omringd door de ontelbare legioenen zijner engelen, voor het oog door den barmhartige al de schatten zal ten toon spreiden van zijn rijk, waar Hij gereed staat hem binnen te leiden?quot; (S. Gregor. van Nyss., 5 Homilie op de acht Zaligh.)

en al zijne werken zijn vol van barmhartigheid.quot; (S. Leo, 2 Pred. op de geboorte van O. H. J. C.)

„Schenk de aalmoes, en gij zult geheel gezuiverd worden.quot; Dit woord des Heeren bevat al de werken van barmhartigheid, welke voor den naaste nuttig zijn.quot; (S. Aug., over het Geloof, de Hoop en de Liefde, h. LXXIL)

„Met regt wordt de Heer de Yader der barmhartigheid, en niet de Vader des oordeels of der wraak genoemd; ten eerste, omdat de barmhartigheid met de natuur eens Vaders meer overeen komt dan de verontwaardiging, endatG-odin zijne hoedanigheid van Vader medelijden heeft met zijne kinderen, die Hem vreezen; vervolgens, omdat Hij in Zich zeiven den oorsprong en de oorzaak zijner barmhartigheid vindt, terwijl onze boosaardigheid Hem gelegenheid geeft te oordeelen en te straffen.quot; (S. Bernard., 5 Pred. op de geboorte v. O. H.J.C.)

„De barmhartigheid, het medelijden zijnde, dat men gevoelt bij ellende van anderen, zoo volgt daaruit, dat men barmhartig is, zoodra men over de ellende van anderen gezucht heeft, en daar de treurigheid of de droef heid uit haren aard betrekking heeft op het leed, dat men zelf ondervindt, zoo treurt en zucht men over de ellende van anderen slechts daarom, wijl men ze als de zijne beschouwt.quot;

(S. Thomas, Summa, 2. 2. q. 30. a. 2.) „De ware liefde vordert, dat men medelijden hebbe met het minste zielsverdriet des naasten, en dat men zijne onvolmaaktheden verdrage.quot; (S. Theresia, Weg der Volmaaktheid, h. VIL)

„Het verdragen van de onvolmaaktheden van den naaste is een der veornaamste punten der genegenheid, welke wij hem verschuldigd zijn.'*

Over den ijTer voor het heil van den naaste, en hoe Jesns' beminnelijk Hart bron en toonbeeld dezer deugd is.

„Voer met u andere zielen op den weg des Heeren, zegt de H. Gregorius de Groote, zoek met heilig ongeduld deelgenooten in uw geluk. Indien gij tot God gaat, tracht er dan niet alleen heen te gaan.quot; Deze ijver voor het geestelijk welzijn des naasten is een noodzakelijk gevolg van de liefde, welke wij hem moeten toedragen. Wanneer men zijn' naaste opregtelijk bemint, dan is het inderdaad onmogelijk, niet een levend verlangen, ja zelfs eene soort van behoefte te gevoelen, om hem te doen deelen in de geneugten, welke men smaakt in de dienst van God, zoowel als in onze hoop. Hem eeuwig te bezitten.

De voortreffelijkheid van den ijver is ons duidelijk getoond door onzen goddelijken Verlosser, die ons den ijver schijnt te hebben geschonken als de minst dubbelzinnige getuigenis onzer liefde jegens Hem. „Simon, zeide Hij, na zijne glorievolle verrijzenis tot Petrus, Simon, Joannes' zoon,

bemint gij Mij ? — Ja, Heer, antwoordde de Apostel, Gij weet, dat ik U bemin. — „Welnu, om Mij de wezenlijkheid uwer liefde te toonen, hernam de Goddelijke Meester, weid mijne lammeren, arbeid, om zielen te redden.'' 1) Hoor de zalvende vermaningen van den H. Augustinus: „Indien gij Jesus Christus bemint, zegt deze Kerkvader, geleid, trek, voer tot Hem, al wie gij kunt.quot;

De ijver doet ons aan het geheim der Mensch-wording zelve medewerken: is het inderdaad de ijver niet, die aan dit geheim van liefde zijne volmaking en toepassing schenkt door alle eeuwen heên? Is het de ijver niet, die het bloed van Jesus Christus vruchten doet dragen, en die, door zijne werkzaamheid, onder de leiding der Voorzienigheid, belet, dat dit kostbaar bloed voor een groot aantal zielen vruchteloos blij ft vergoten?

De ijver bevat de meest vaste hoop op hét toekomstig leven. „Door de ziel van uwen broeder te redden, zegt de H. Augustinus, hebt gij de zaligheid der uwe verzekerd.quot; 2)

„Hij, die aan de bekeering van een' zondaar zal hebben gearbeid, zegt de H. Apostel Jacobus, zal de ziel zijns broeders van den dood redden, en de menigte zijner eigen zonden bedekken.quot; 3)

3) Qui converti lecerit peccatorem ab erroro viae suae salvabit animan ejus a morte et operiet railtitudinem peccatorum. Jacob. V, 20.

toonbeeld van den meest volmaakten ijver voor het heil des naasten. Jesus kende de uitmuntendheid en den prijs onzer zielen, en in de oneindige goedheid zijns Harten had Hij die onweêrstaan-bare behoefte geput, om, ter harer verlossing, Zich toe te wijden tot in den dood. Ten hemel varend, heeft Hij aan de Kerk, zijne Bruid, en aan een ieder van zijne kinderen de verhevene zending nagelaten, om zijn verlossings- en heilswerk voort te zetten: „Aan een ieder van hen heeft Hij de zorg over-zijn' naaste toevertrouwdquot;, 't Is alzoo aan zijn goddelijk Hart, dat wij, als bij eene geheimzinnige instrooming. zijne achting voor de zielen, zijne teederheid en zijne toewijding ter vervulling van ons apostolaat behooren te ontleenen; 't is dus door dit goddelijk Hart, en onder deszelfs invloed, dat onze harten moeten kloppen van nieuwe aandrift voor het heil der zielen, zoeter entevens sterker dan alle menschelijke driften, en welke zegeviert over alle zamenspanning der hel. 1) Maar het Hart van Jesus is, als bron, tevens het volmaakte toonbeeld van den ijver. De ijver van Jesus' Hart was inderdaad een algemeene ijver. „Komt tot Mij, zegt Hij , gij allen ^ die vermoeid zijt, en Ik zal u verligten.quot; ÜJ) Hij deelt allen het hemelsch brood zijner onderwijzing mede, geneest alle zieken, die men voor Hem brengt, vergeeft aan alle boetvaardige zondaars, schenkt aan allen zonder onderscheid zijn' vertroostend en glimlach,

De iiver van Jesus was standvastig. Na den goddelijken Verlosser van zijn'hemeltroon te hebben doen stijgen, heiligde de ijver zijn nederigen arbeid van Nazareth, gaf de woorden en handelingen van zijn openbaar leven in, vergezelde Hem tot op Kalvarië, besteeg met Hem het kruis, en opende ons voor altoos zijn goddelijk Hart, als de onuitputbare bron van alle deugden en van alle genaden.

De ijver van Jesus was bewonderenswaardig in zijne bescheidenheid. Bemerk hoe wijselijk Hij de ligtgeraaktheid der phariseën ontziet! Hoe Hij het gezag der joodsche priesters met eerbied bejegent! Hoe Hij bij weldaden, zoowel als bij bedreigingen, de gunstigste gelegenheid waarneemt! Zijne vijanden zijn niet bij magte, in zijne gesprekken of in zijn gedrag een enkel voorwendsel aan te grijpen voor hunne woede en voor hunne afgunst.

De ijver van Jesus was vol van goedaardigheid, fijn gevoel en kieschheid. Zie, hoe zachtmoedig Hij Magdalena ontvangt! Met welk eene oplettendheid en welwillendheid Hij de verlangens van Zacheus voorkomt! Beschouw zijn'liefdevollen ijver in de treffende gelijkenissen van den goeden Herder of van den Yader des huisgezins I Hoor de woorden, welke Hij der Samaritaansche vrouw toevoegt! 1) „O, indien gij de gave Gods kendet!quot; Met wat fijn gevoel en welk eene kieschheid

wekt Hij in het hart dezer schuldige vrouw eene vrome nieuwsgierigheid op, welke haar voor de heilzame werking der genade moet stemmen.

De ijver van Jesus was medelijdend. Beschouw de tranen, welke aan zijne oogen ontspringen op het gezigt van Jerusalem, die stad, zoo bemind en zoo ondankbaar, en verneem de teedere klag-ten zijns harten: „Hoe dikwerf, zegt Hij, heb Ik uwe kinderen willen vergaderen onder de vleugelen mijner liefde, gelijk de hen hare kiekens, en gij hebt het niet gewild !quot;

Zijn ijver, eindelijk, was toegenegen en edel-quot; moedig. Voor niet één offer is het Hart van Jesus teruggedeinsd, ten einde onze zielen zalig te maken. Zijn ijver deed Hem aanvaarden én de vernederingen van Bethlehem, én de vergetelheid van Nazareth, én de versmadingen van het voorhof, én de angsten van Kalvarië, én de vernietingen der Eucharistie. Zijn ijver kortom was als het ware de hoogepriester, die Hem geheel en al, ter verlossing onzer zielen, slagtofferde. 1)

Maar, indien de ijver voor het heil van den naaste eene verpligting des harten is voor al de kinderen van het Christendom; 2) indien, zooals ♦ de H. Augustinus zegt, de ijver de noodzakelijke uiting der liefde is; ö) indien eindelijk, volgens de leer van den H. Joannes Chrysostomus, niets zoo zeer van onze getrouwheid en liefde jegens

den goddelijken Meester getuigt, dan onze bezorgdheid voor het geestelijk heil onzer broeders, — dan is het van aanbelang, onzen ijver te vrijwaren voor de gebreken, die er de uitwerkselen van in gevaar zouden kunnen brengen, en hem die kostbare eigenschappen te schenken, welke zijne verdiensten en verwinning verzekeren. Dat onze ijver derhalve niet grillig, niet afgunstig, noch onstandvastig zij ; dat hij zich niet lastig toone bij zijn dringend aanhouden, noch ter ongelegene ure in zijne beoefening, noch ongeduldig in zijn vuur, noch vreesachtig voor de hinderpalen, noch trotsch in zijn welslagen, noch ootmoedig in zijne beproevingen. Naar den ijver, welke Jesus'Hart bezielde, gevormd, zij onze ijver onverwinnelijk in zijne standvastigheid , vol bescheidenheid, goedaardigheid, geduld, teederheid en edelmoedigheid. Dan, deze hoedanigheden van den waren ijver vorderen van den christen eene zoo groote verloochening van zijne neigingen, van zijne eigenliefde, van zijne denkbeelden en van zijnen smaak, dat de H. Grre-gorius de Groote niet aarzelt te zeggen, dat de ijver der zielen, wél begrepen en wél beoefend, het heldhaftigste ofier is, dat men der Goddelijke Majesteit kan brengen. 1) Alzoo kan, sedert de goddelijke slagtoffering op Kalvarië, het heil der zielen niet anders worden bewerkt dan door het offer, de zelfverloochening en de kruisiging.

1) Nullum sacrificium omnlpotenti Deo tale est sacri-ficium, quale est salus animarum, L, I. in Ezech. S. Gregor. Magnus

O goddelijk Hart van Jesus! door liefde voor het heil onzer zielen verslonden, doe mijn hart van ijtfer branden, en alle offers aanvaarden, hoe zwaar ook, voor de zaligheid van anderen.

Onze Vader. Wees gegroet. 12 Art. des geloof». O zoet üart van mijn'' Jesus! geef, dat ik U

„Mets in de wereld is zoo kostbaar als eene ziel, en al haddet gij onmetelijke schatten aan de armen gegeven, gij zoudt niets gedaan hebben, vergeleken bij de daad van hem, die eene ziel tot God bekeerd zal hebben.'' (S. Chrysostomus, 3 Homilie op den len Kor. Brief le hoofdstuk.)

„Op den dag des oordeels zal de H. Petrus voor onzen Heer verschijnen met het door zijne prediking bekeerde Judea ; de H. Paulus zal bijna de geheele wereld, welke hij het Evangelie verkondigd heeft, met zich voeren,... Al degenen, die aan het heil der zielen werken, zullen voor hunnen ⁴ regter verschijnen, in triomf geleid te midden van hen, die zij voor Jesus Christus zullen gewonnen hebben.quot; (S. Greg, do Groote, 17 Homilie in Ev.)

„Zij alleen bezitten eene ware liefde voor hunne broeders, die het welzijn hunner zielen verlangen, en uit al hun vermogen zorg dragen, dat zij God beminnen, en door Hem zeer bemind worden..

Gaarne zouden zij alle folteringen der wereld verduren, ora hen in de goddelijke liefde, hoe weinig ook , te zien voortgaan.quot;

„Volgens mijn gevoelen, stelt de Heer hooger prijs op eene ziel, welke wij Hem door onze vlijt en gebeden, bijgestaan door zijne barmhartigheid, zullen gewonnen hebben, dan op alle diensten welke wij Hem kunnen bewijzen.quot; (S. Theresia.)

„Hij, die verzuimt de ziel van zijn' naaste bij te staan, weet God niet te beminnen, vermits hij er niet naar streeft. Diens glorie te vermeerderen.quot;

„Tn mijn geest ga ik de wereld rond, om al de zielen, welke door het bloed van mijn'godde-lijken Bruidegom zijn vrij gekocht, op te zoeken; ik omhels ze, om ze ü door Hem, o mijn God, aan te bieden, en vraag U hunne bekeering door zijn H, Hart.... Hoe! hemel sche Vader, wilt Gij gedoogen, dat zij mijn' Jesus niet kennen!!!quot;

„Haddet gij gezien hoe schoon eene ziel, en hoe volmaakt dat meesterstuk is, dan houd ik mij over-tuigd, dat gi], om haar voor God te winnen, met vreugde honderdmaal uw leven, ware het mogelijk, zoudt willen geven.quot;

„Vroeg mij de Heer. even als weleer aan den Heiligen Thomas van Aquinen, welk eene belooning ik van zijne goedheid wensch te verkrijgen, ik zou Hem antwoorden: Het heil der zielen.quot;

Over de Heilige Encharistie, en hoe het beminne-IQk Hart van Jesus in dit Altaargreheim bron en toonbeeld Tan alle ohristelyke deugd is.

Memoriatn fecit mirabilium suorum. Ps. cx, é, (De Heer) heeft een gedenkteeken zijner wonderen gesteld.

De H. Eucharistie is niet alleen eene bijzondere weldaad, die door hare uitmuntendheid alle andere gaven der natuur en der genade overtreft; zij is niet alleen het grootste wonder, dat de almagtige goedheid des Allerhoogsten, volgens de uitdrukking van den H. Thomas, heeft voort-gebragt; 1) maar zij is vooral de korte inhoud en het gedenkteeken der teederste liefdewonderen van God voor de menschen. Inderdaad, de treffende uitbreiding der Menschwording zijnde, herinnert zij, brengt zij alle dagen voort, en verpersoonlijkt zij, om zoo te zeggen, in ieder onzer, de vruchten van dit groot geheim; de voortdurende opdragt van Jesus Christus aan zijn' hemelscheu Vader zijnde, vertegenwoordigt zij, zet zij voort, en past zij onophoudelijk het onuitsprekelijk offer toe, hetwelk de verlossing der wereld uitwerkte ; 'tis dan ook daarom, dat de engelachtige Kerkleeraar, verheven Zanger en Godgeleerde bij uitnemendheid, betreffende de Eucharistie, haar met liefdevuur als het toppunt van het christendom, den zetel van al deszelfs geheimen, de grens van al de andere Sakramenten en als de grond-

oorzaak van geheel de eeredienst verklaart. Indien uit de zijde van den nieuwen Adam, op Kalvarië doorboord, de geheimzinnige Eva, welke de Kerk, zijne H. Bruid, is, voortsproot, zoo is het aan dit Hart, altoos geslagtofferd in de Eucharistie, dat onophoudelijk het goddelijk levenssap ontspingt, 't welk de H. Kerk bewaart, en haar verlevendigt. Neem de Eucharistie weg; het christelijk priesterschap verdwijnt, het altaar is een raadsel, en de tempel eene onbezielde eenzaamheid.

Edoch, hetH. Liefdegeheim des Altaars is vooral de zamenvatting en het gedenkstuk der wonderbare voorbeelden van volmaaktheid, welke het Hart van den goddelijken Meester gedurende zijn sterfelijk leven ons gaf. 1) Als toonbeeld van evangelische armoede leeft Hij, ontdaan van die ij dele goederen en menschelijke vertroostingen, welke wij meenen tot ons wezenlijk geluk te behooren. Als toonbeeld van gehoorzaamheid daalt H ij op de stem des priesters uit den hemel neder, en treedt uit het tabernakel op het eenvoudig verlangen van den geloovige. Beschouwen wij zijne nederigheid, zijne zelfverloochening, zijne goedertierenheid; hoe geduldig verdraagt Hij onze nalatigheden en onze oneerbiedigheid! Welke teedere, edelmoedige en volhardende liefde stelt Hij tegenover de verwijdering, de onverschilligheid en de beleedigingen der menschen! Met welk eene barmhartige goedheid laat hij de ongelukki-

gen en de berouwhebbenden tot Zich komen! Tn het tabernakel is het, dat Hij, voorde belangen zijns Hemelschen Vaders met een brandenden ijver bezield, zijn leven van gebed, lofprijzing en herstelling voortzet. Uit de diepte des heilig-doms is het, dat Hij , zich alles voor allen makend, om ons tot het deelgenootschap zijner eeuwige glorie te trekken, — de zwakken versterkt, de bedrukte harten vertroost, den christenheld in zijn' worstelstrijd aanmoedigt, den zondaar bekeert en den regtvaardige doet volharden.

Plaatsen wij ons dikwerf voor den troon zijner liefde, gaan wij dikwerf met de oogen des geloofs dat verheven Toonbeeld beschouwen, 't welk op den heiligen berg ter onzer navolging wordt voorgesteld. 1) Indien iemand uwer door het verlangen naar zijne volmaaktheid wordt gedrongen, zegt ons de beminnelijke Zaligmaker, indien hij verzucht naar de levendmakende wateren der christelijke deugden, welke springen ten eeuwigen leven, hij kome tot mijn Hart, dat de fontein van levend water is, en Ik zal zijn' dorstles-schen. 2) Het Hart van Jesus in de Eucharistie is de onuitputtelijke bron, waaruit alle deugd, alle verdienste, alle volmaakte gaaf in den boezem der Kerk stroomen. 3) 'tls daarom, dat Jesus Christus, den verbaasden Joden de instelling van

1) Inspice et fac secundum exemplar, quod tibi in monte monstratum est. Exod. xxv, 40.

het allerheiligste Sakrament aankondigend, verklaarde , dat de deelneming aan dit Liefdegeheim de wezenlijke voorwaarde van het leven der ziel in de orde der genade zou zijn. Hij , die mijn vleesch niet eet, en mijn bloed niet drinkt, zal • het leven in zich niet hebben. 1) Maar hij, die met zuiverheid en vertrouwen tot Mij komt, en zich op de innigste en volmaakste wijze, d. i. door de nuttiging met Mij vereenigt, zal met Mij in gemeenschap treden van leven en gevoel; hij zal in Mij blijven, en Ik in hem; en zijn leven, het mijne geworden, zal hij slechts voor mij leven, 2)

Alzoo zal, door de zoete werkdadige kracht der Eucharistie, dat zinnelijk leven, dat den mensch, tengevolge van het verbond der natuur met de zonde, eigen is, voor een heilig en goddelijk leven plaats maken; en deze hemelsche verandering zal hem veroorloven met waarheid deze verhevene woorden van den grooten Apostel te herhalen: „Ik leef, doch niet meer ik, maar Jesus Christus leeft in mij.quot; 3)

De ziel, welke aan dit Liefdegeheim deelneemt, zal alzoo met de gevoelens, de deugden en de verdiensten van Jesus' Hart worden overstelpt.

Geef, o beminnelijke Meester, dat wij onze gedachten en onze genegenheden mogen vesti-

1) Nisi manducaveritis carnem Filii hoininis ... non habebitis vitam in vobis. Joann. vi, 54.

2) Qui manducat meam carnem et bi bet meum san-guinem, in me manet, et ego in illo... et ipse vivet propter me. Joaun. vi, 57—58.

gen op uw heilig tabernakel, waar onophoudelijk aan uw heilig Hart ontspringen die geheimvolle stroomen van deugden en genaden, welke onze zielen zuiveren , haar volmaken en verheffen tot uwe goddelijke gelijkenis, welke, volgens de leer van uwen grooten Apostel, het kenmerk en het zegel der voorbeschikten is.

Allerheiligst Sakrament! waarin het bemin-nelijk Hart van Jesufj tegelijk met zijne Godheid verborgen is ! Geheim van liefde! wees mijne toevlugt, mijn licht, mijne sterkte, mijne vertroosting, mijn al! Leef in mij , opdat ik geheel in IJ moge leven.

Onze Vader. Wees gegroet. 12 Art. des Geloofs. 0 zoet Hart van mijn Jesus! geef, dat ik U

„Gelijk gesmolten was, op ander gesmolten was gegoten , zich geheel en al met elkaar moet vermengen, zoo vereenigt hij, die 's Heeren lig, chaam en bloed ontvangt, zich dermate met Jesus Christus, dat Deze in hem en hij in Jesus Christus is.quot; (S. Cyrillus van Alexandrië, I. IV, op St. Jan , h. XVII.)

„Gelijk mijn Vader, die Mij gezonden heeft, het leven bij uitnemendheid is, en Ik leef door

mijn' Vader, zoo zal hij , die mijn vleesch eet, leven door Mij , Jesus Christus leeft dus door zijn' Vader, en wij leven door zyn goddelijk vleesch op dezelfde wijze, als Hij ieett door zijn' Vader.quot; (S. Hilarius van Poitiers, I. VIII. over de H. Drieëenheid.)

O Sakrament van liefde! o teeken van eenheid ! o band der teederste liefde! hij, die leven wil, weet waar bij de bron en den zetel des levens vinden zal; hij nadere, hij geloove, hij ete, en hij zal verlevendigd worden., hij yer-eenige zich met bet ligchaam van Jesus Christus, en door deze vereeniging leve hij van het leven van Hem , die God van God is. _ _

(S. August., 26 Verhand, op ö. Jan.j „Geen Sakrament is onzer ziele voordeeliger dan bet H. Sakrament des Altaars, 't welk onze smetten uitwischt, wasdom geeft aan onze deugden. en in ons den rijkdom van geestelijke goederen uitstort.quot; (S. Thomas. Opusc. 57 ) „Wii bebooren menigwerf het EL Sakrament te bezoeken, dat het onderpand en bet voedsel der liefde is. Dat de ure, welke op de Communie volgt als de meest kostbare tyd worde be-schouU Die tijd behoort den Heer ; en is geheel en al zijner goddelijke liefde toegewijd.

(S. Ignatius van Loyola, Grondspreuken.) „Ik ben verzekerd, dat, wanneer wij met een levend geloof en eene groote liefde tot bet Allerheiligste Sakrament naderen, éene enkele Communie voldoende zou zijn, om ons zeer rijk te maken. Wat zouden dan met een zoo

„Er zijn twee soorten van personen, welke dikwerf tot de heilige Tafel moeten naderen: de volmaakten, om de bron der volmaaktheid naderbij te komen, en de onvolmaakten, om tot de volmaaktheid te geraken: de sterken, om niet zwak, en de zwakken, ten einde sterk te worden: de zieken, om te genezen, en de gezonden, om niet ziek te worden.''

„Eene ziel kan niets aangenamers voor Jesus Christus verrigten dan Hem dikwerf te ontvangen in de H. Communie.quot;

De eerste Vrijdag van iedere maand is, onder alle dagen des jaars, geheel bijzonder aan de vereering van 't goddelijk Hart toegewijd. Het is derhalve heilzaam, zich reeds op den vooravond van dien dag door eene godvruchtige lezing over het H. Hart of over 's Heeren hitter lijden voor te bereiden. Bovendien is het raadzaam, den dag te voren eenige oogenblikken voor het Allerheiligste Sakrament door te brengen. Doch op den dag zei ven zullen wij, zoodra wij ontwaken, ons geheel aan Jesus opgedragen, en alle handelingen van dien dag der vereering van zijn Hart toe-wijden. Zoo spoedig mogelijk zullen wij ons ter Kerk begeven, en daar bijzonder eene groote droefheid in ons opwekken over al de belee-digingen, welke Jesus in 't Allerh. Sakrament heeft ondervonden, en nog dagelijks ondervindt, en dit kan ons voorzeker niet zwaar vallen, indien wij maar eenige liefde voor Jesus gevoelen. Zou echter onze liefde koud of laauw zijn, bedenken wij dan rustig en ernstig de beweegredenen, die wij hebben om Jesus te beminnen. Bekennen wij dan onze eigene fouten, welke wij deels in de tegenwoordigheid van het hoogwaardig Altaarsa-krament beginnen, of waaraan wij deels door ver-

zuim in het te bezoeken of te ontvangen ons hebben schuldig gemaakt. De H„ Communie, welke de vereerders van Jesus' H. Hart gewoon zijn op dezen dag te ontvangen, moet met de meening geschieden, om den smaad en den ondank, welke Jesus in 't Altaargeheim zoo veelvuldig worden aangedaan, eenigermate te herstellen ; dit moet de hoofdgedachte wezen, welke ons bij alle vrome oefeningen van dien dag zal bezig houden en leiden. Vermits deze devotie niets anders ten doel heeft, dan eene gloei]ende en volmaakte liefde tot Jesus op te wekken en te verbreiden, zooveel mogelijk den smaad te herstellen, welke het Allerheiligste Sakra-ment is aangedaan, en nog dagelijks wordt aangedaan, zoo is het duidelijk, dat deze oefeningen aan geen' bepaalden dag zijn verbonden. Ten allen tijde verdient Jesus bemind te worden : ten allen tijde wordt Hij mishandeld, en door de menschen met beleedigingen overladen; het is dan ook billijk, Hem ten allen tijde voldoening te geven. Wie derhalve deze oefeningen, hetzij geheel of gedeeltelijk, niet op iederen eersten Vrijdag der maand kan verrigten, wordt door niets weêrhouden, haar op een' anderen dag dierzelfde maand te volbrengen. Zoo kan men de eerste Communie in iedere maand (indien men meermalen in de maand tot de H. Tafel nadert) in deze meening ontvangen, en dezen Communiedag alsdan aan de vereering van 't H. Hart toewijden, en op dezen dag datgene verrigten, wat men op den eersten Vrijdag niet had kunnen doen.

Stel u Jesus Christus voor in den hof van Gethsemané, hoe Hij bij den aanblik onzer zonden van droefheid in doodsangst valt.

Bid Hem_j dat Hij aan uw hart die bitterheid en treurigheid doe gevoelen, welke Hij ter verzoening van de zonden der gansche wereld verduurd heeft.

Het Hart van Jesus wordt door smart gedrukt tij den aanblik der kwellingen, welke het van de Joden en wegens de boosheid der ongeloovigen te lijden heeft. Van den eenen kant gedenkt het al de weldaden , waarmede het zijn volk heeft over-

1] Praeludium — nadere voorbereiding, d.i. een vlug-tig overzien der stof, welke men zich 's avonds te voren ter overweging gekozen heeft. Dit geschiedt aldus: Men stelt zich de plaats, alwaar het geheim der te overwegen stof voorviel, of den persoon, welke het hoofdonderwerp der overweging uitmaakt, zóó levend voor den geest, alsof men zelf werkelijk ter plaatse tegenwoordig ware, alsof men alles] waarnam, en den hoofdpersoon zag en hoorde. Vervol-gens bidt men God om't geen men door de overweging of oefening wenscht te verkrijgen: 't zij een grooteren afschuw voor eene bepaalde zonde of de verwerving eener zekere deugd.

Zie: „Vollst. Gebet- und Betrachtungsbuch für Verehrer des heiligsten Herzens Jesu, nach P. S. Franco, a. d. G. J. [Mainz 1864] S. 29.quot; De Vert.

laden, doch van den anderen, de gruwzaamheid en smaad, welke het van datzelfde volk zal ondervinden. Al de genaden, welke Israël in het Oude Verbond van God ontving, verkreeg het met het oog op de verdiensten van Jesus. Onder dat volk wilde de Zoon Gods mensch worden, uit hen koos Hij zijne aanverwanten en vrienden, bij hen heeft Hij zijne wonderen gewerkt, en zijne leer gepredikt, en voor dit alles ziet Hij Zich vervolgd, met smaad overladen , ter dood veroordeeld, en eindelijk, na eene lange reeks van de wreedaardigste mishandelingen, aan het kruis geslagen..,. Dit alles stelde zich klaar en duidelijk voor aan Jesus' geest; Hij kende volkomen de verhevene waardigheid van zijn' Persoon, de grootheid zijner weldaden , de onbaatzuchtigheid zijner liefde , maar ook evenzeer de laagheid, de schandelijkheid en boosheid zijner vijanden.

Eene groote ziel, vooral wanneer zij aan eene brandende liefde is ontstoken, is in staat, elke straf en elk lijden op zich te nemen, indien zij gelooft, dat zij door haar lijden liefde verwerft. Doch evenzoo waar is het ook, dat onregt en ondank des te bitterder voor een hart zijn, hoe edelmoediger en gevoelvoller het is, inzonderheid wanneer het zich verraden ziet door diegenen, voor wie het vol van deelneming was, of wanneer alle smarten niet bij magte zijn, zelfs maar de geringste aandoening van medelijden op te wekken... Nimmer bestond er een mensch , en nooit zal er een wezen, die een edelmoediger

en derhalvre een voor ondankbaarheid gevoeliger hart bezat, dan Jesus; voorts was en is er niemand, die alles zoo duidelijk weet, en de harten zoo diep doorschouwt, als Jesus. Welk eene smart moet dus dit heilig Hart vervuld hebben, als het zag, wat het voor Israël had gedaan, en wat dit volk als tegenbewijs daarvoor Hem doen wilde,..

Maar dit is nog niet alles. Jesus zag ook, dat er een groot aantal christenen zullen wezen, die zijn heilig lichaam in 't H. Sacrament des Altaars al den hoon, welke door de boosheid der hel hun maar zal kunnen worden ingegeven, zouden aandoen, ja, die zelfs zijne tegenwoordigheid in dit Sacrament loochenen zouden. — Hadde men ooit kunnen gelooven, dat de mensch zich aan zulk eene verfoeijelijke daad zoude schuldig maken ?

Kan men zich eene bitterdere beleediging denken dan deze: Wat als bewijs van overgroots liefde werd geschonken, wordt tot eene naam-looze onteering des gevers misbruikt ? O wat moest het edelmoedige, het teedere Hart van Jesus gevoelen ?... Diepen weêrzin, treurigheid tot in den dood, maar tevens volkomens onderwerping , bereid als het was, alles te lijden tot aan de voleinding der eeuwen voor het heil en de verlossing dergenen, die het zoo vreeselijk be* leedigden. Dat zijn de gevoelens van Jesus. Wie zou nog koud kunnen blijven?

was de gedachte aan de veelvuldige ondankbaarheden, welke Hij zal ondervinden van de geloo-vigen zelfs, die niets dan koudheid, onverschilligheid en vergetelheid voor Hem hebben. Hij zag de geringe eer, om niet te zeggen de oneerbiedigheid, welke men het grootste bewijs zijner liefde aandoet; Hij zag, dat alles, wat Hij gedaan had: — dat zijne groote liefde, zijne veelvoudige genaden, zijne tegenwoordigheid in het Allerheiligste Sakrament zelfs , niet in staat zijn, om de geloovigen tot liefde jegens, of zelfs maar tot dankbare herinnering aan Hem te bewegen. Hij stelde Zich in den geest al die kerken voor, alwaar Hij gedurende den langsten tijd zonder aanbidders verblijven zal; Hij voorzag, met hoe weinig achting en eerbied men zich in zijne tegenwoordigheid zal gedragen; Hij zag, hoevelen er zullen wezen, die geheele uren en dagen met ij dele genoegens en nuttelooze bezoeken verspillen, doch nimmer den tijd kunnen vinden, om slechts een kwartieruurs aan den voet des Altaars te vertoeven.... Die liefdevolle Verlosser wist zeer wel, dat de meesten zich even zoo min om Hem zullen bekommeren, of Hij op aarde verblijft of niet,... Dat joden, heidenen en onge-loovigen Hem schandelijk en koud bejegenen, gewis! 'tis allersmartelijkst voor Jesus' Hart. Maar dezulken zijn zijne vijanden , wat kan Hij van hen beters verwachten ? Doch dat degenen, die Hem trouw willen zijn, en zich zijne kinderen noemen, dat zijne vrienden koel en zonder deelneming zijn voor zijne weldaden en zijn lijden,

Jesus Christus heeft alles voorzien; al die koudheid, al die ondankbaarheid, al die versmading, welke Hij lijden zou, waren Hem volgens getal en grootte naauwkeurig bekend; en nogtans heeft Hij dit alles op Zich genomen, en Zich zoo met al zijn lijden aan God den Vader opgeofferd. Zóó wilde Hij een ofier der verzoening en voldoening tot aan het einde der eeuwen zijn voor al die ondankbaren, welke Hem lasterden, verachten of miskenden.

O Heer, hoe zou ik er aan kunnen denken, dat Gij God zelf zijt, en dat uw goddelijk Hart, bij den aanblik der versmading en kwelling, welke U zouden worden aangedaan, in een diepen afgrond van treurigheid verzonken is geweest; hoe zou ik er aan kunnen denken, dat Gij, o oneindige God, dit alles gaarne en vreugdevol voor mij hebt aanvaard, zonder dat ik mij door smart en gloeijende liefde diep-innig voel aangegrepen?

O Heer, ik vertrouw op uwe genade, en uit dien hoofde beloof ik U van nu af aan zekere bewijzen mijner liefde en dankbaarheid. Vlijtiger wil ik U voortaan bezoeken, en uw allerheiligst Hart innig beminnen en vereeren. O dat het mij mogelijk ware, al de verguizingen, die U in dit hoogheilig Sakrament door de menschen worden aangedaan, eenigermate te herstellen, en, door bestendige vereeniging met TJ, die ij selijke koudheid en onverschilligheid van zoovele geloo vigen j egens U te vergoeden. Heer , geef mij uwe genade!

Stel u Jesus in 't heilig Sakrament zóó voor, als Hij aan de gelukzalige Margaretha Maria Alacoque is verschenen, toen Hij haar zijn goddelijk Hart toonde, gewond, gloeijend van liefdevlammen, met doornen gekroond, en daarboven een kruis.

Bid dezen Koning en goddelijken Bruidegom, dat Hij u de verdiensten van zijne liefde en zijn lijden doe kennen, en u waardig wil maken, ten einde Hem met die gevoelens van dankbaarheid en deelneming te vereeren, welke Hij met regt van u verwacht

Het allerheiligste Hart van Jesus was en is nog voortdurend de zetel van Christus' liefde.

Het hart is een van onze werkzaamste organen. Even zoo is het met het Hart van Jesus gesteld. O wonder! En dit goddelijk Hart is met eene gloeijende liefde niet alleen tot zijn' hemel-schen Vader, maar ook tot ons vervuld 3 O ge-loovige ziel, indien uw ijver gestorven ware, dring dan binnen in de liefdegeheimen van het goddelijk Hart! Toen dit Hart begon te leven, ving het aan u te beminnen. Bij het eerste oogen-blik van zijn bestaan heeft het al zijne gevoe-

lens u gewijd. Treed in den geest tot de kribbe, en beschouw het Hart van dit goddelijk Kind. In dit kleine Hart is de liefde reeds oneindig groot, en men kan ook in dit opzigt van het Kind Jesus zeggen: Gelijk een reus betrad Hij juichend zijne baan, namelijk zijne liefde-baan. Hoe vele zware, vermoeijende en harde schreden telt zijn Leven ! Bedenk slechts , wat ons eigen hart doet, wat het al op zich neemt, waartoe het in staat is, wanneer daarbinnen eene hartstogtelijke liefde brandt. Neem hiervan alles weg, wat onvolmaakt en boos is, en gij hebt datgene, wat het Hart van uwen goddelijken Bruidegom werkelijk en allerleven-digst voor u gevoelde. Men noemt de liefde een vuur, dewijl zij het hart van wezenlijken gloed doordringt. Deze gloed breidt zich uit, naarmate de liefde grooter wordt. Zoo is het bij verscheidene Heiligen noodzakelijk geweest , hunne borst in frissche lucht of zelfs met koud water af te koelen. En van zulk een' liefdegloed toch heeft het Hart van Jesus gedurende vele jaren voor u gebrand. Wanneer eene ziel bemint, dan neemt aan al hare daden geen werktuig zóó zeer deel, als het hart, dat met zijne bewegingen alles zoo levendig mogelijk vergezelt. Een hevig verlangen doet het kloppen en trillen, scheiding doet zijn bloed verstijven, ondank is voor het hart een dolksteek, door medelijden wordt het beklemd, door verlies ter neêr-geslagen , en den dood nabij gebragt. Al deze gevoelens nu veroorzaakt gij zonder ophouden

aan het goddelijk Hart, aan dit Hart, dat, ofschoon het al de smarten, waarvan gij de oorzaak zijt, voorzag, die evenwel op zich wilde nemen, wijl het u mateloos liefhad. O dat gij toch zóó heilig waret, als het goddelijk Hart het van u verlangt! Konde ik u toonen, niet de smarten, neen de vreugde, welke het heilig Hart dan voor al zijne moeiten en inspanningen geniet; kondet gij zien, hoe het dan in zijne liefde tot u zich verruimt, hoe hevig het van vreugde klopt, en op nieuw door de zoetste liefde is ontgloeid! Voorzeker is het waar, dat het heilig Hart van Jesus thans volmaakt gelukkig is, en dat niets zijn geluk kan storen. De mensch alléén kan, voor zooveel in hem is, evenwel Jesus' Hart bedroeven of verheugen, doch de gevolgen zullen voor hem niet uitblijven.

Wat denkt gij nu van de groote teederheid, waarmeê Jesus' Hart u bemint? Zijt gij niet alles aan dit heilig Hart verschuldigd? Wat verwacht het heden van u? Het verlangt aanbidding, lof, dank en bovenal eene vurige begeerte en het vaste voornemen, om uw hart geheel zijner liefde, en Hem alléén, toe te wijden.

De eerwaardige Thomas van Kempen zegt: „ In de liefde leeft men niet zonder smart; het ge-heele leven van Jesus' Hart was kruis en lijden.quot;

Bepalen wij ons bloot bij de smarten van het goddelijk Hart gedurende het laatste lijden. Eoep in uwe ziel de gevoelens van afschrik en medelijden terug, welke gij misschien eene enkele maal gewaar werdt, als gij de wreede mishandelingen overdacht, welke Jesus in zijn heilig ligchaam heeft doorstaan, en bedenk dan, dat dit slechts het kleinste gedeelte van zijn lijden was. Veel smartvoller was hetgeen Hij in het verborgene, in zijn Hart leed.

Deze smarten begonnen inzonderheid bij het binnentreden in den hof der Olijven, en eindigden eerst met zijnen dood. Gelijk het hart de zetel der liefde is, zoo is het ook de zetel van alle smart. Niets kan derhalve smart in ons te weeg brengen, zonder dat het hart daaraan deel heeft. Trachten wij ons diensvolgens een zwak denkbeeld van het lijden te vormen, dat Jesus' H. Hart op zich nam; want al de smarten, welke Jesus leed, volgens getal en grootheid te begrijpen, is voor ons begrensd verstand niet mogelijk. Weerzin, vrees en treurigheid ontwaken in Hem wegens de nabij zijnde folteringen, welke men Hem zal aandoen, wegens de berooving van eiken bijstand en eiken troost, wegens den haat der zonde, en eindelijk wegens den ondank der menschen. Bedenk verder, dat de pijnen des ligchaams de eene na de andere volgden, en derhalve ook slechts de eene na de andere aan Jesus smart veroorzaakten, maar dat het Hart in den hof der Olijven geheel zijn lijden, al zijne smarten op eens gevoelde. Bedenk nog, dat, indien de teergevoeligheid

van Jesus' goddelijk ligchaam zeer groot was, die van zijn Hart evenwel oneindig grooter is geweest; dat wijders alle smarten en mishandelingen der overige ledematen van zijn heilig ligchaam zich in het hart vereenigden en hetzelve vervulden; dat eindelijk alle geregtsdienaars, hoe wreed en woedend zij ook tegen zijn heilig ligchaam te werk gingen, toch niet zoo geweldig waren, als zijne liefde, zijne oneindige liefde jegens zijn Hart is geweest.

Wie is dus in staat te begrijpen, of wie kan zich maar eenigermate voorstellen, welke de smarten, de angsten, de bitterheid, de afmatting, de krampachtige of zamentrekkende pijnen van dit Hart geweest zijn ? Neen, ik kan met geene woorden nitdrukken, wat ik hier gevoel!... Wat ik echter gevoel blijft nog verre beneden 'tgeen ik geloof!.. Jesus wilde slechts een teeken van de grootheid van zijn verborgen lijden geven, en daarom werkte Hij een wonder: — het bloedzweet, dat van geheel zijn ligchaam stroomde. O mijn Jesus! O Hart gloeijend van liefde, door lijden verscheurd, wat ben ik U schuldig! Moet ik U niet liefde voor liefde, lijden voor lijden wedergeven ? Maar zwak als ik ben, kan ik u niet voldoen, wat ik schuldig ben, wanneer Gij TJ niet vervaardigt, mij van uwe kracht meê te deelen. O schenk mij liefde, schenk mij brandende liefde! De liefde zij mijne leermeesteres, zij leere mij lijden, zij helpe mij lijden, zij zal bewerken, dat ik het lijden bemin, wijl ik alzoo aan TJ, o goddelijk Hart, gelijkvormig word.

Be liefdevolle wegschenking van het goddelijk Hart in 't Allerh. Sakrament des Altaars.

Stel u Jesus voor op het oogenblik, waarin Hij dit goddelijk Sakrament instelde. Hij zit met zijne Apostelen aan tafel; Hij neemt het brood in zi]ne aanbiddelijke handen; Hij zegent het, en verandert het in zijn allerheiligst lig-chaam. Zijne oogen zijn ten hemel geheven; zijn aanschijn gloeit van liefde tot ons.

Bid Hem om bij zonderen bijstand voor deze oefening, opdat gij de hoogst beminnelijke wegschenking zijner liefde in dit verheven Sakrament regt zoudt erkennen , en daarvan doordrongen worden, om er aan te beantwoorden.

Jesus Christus heeft het heilig Sacrament des Altaars ingesteld, ten einde het vuri^ verlangen, dat Hem verteerde, om ons zijne goederen meê te deelen, te bevredigen. Geen ander middel scheen Hem daarvoor toereikend. Bedenk, o geloovige ziel, hoe dit milddadig Hart in zijne liefde tot u onverzadigbaar was. Want dit is niet bloot eene gave, gelijk de andere weldaden, welke de Heer aan de zielen bewijst, die Hij bemint; neen, deze gave overtreft verre weg al de overigen, en besluit tevens alle andere gaven in zich. Wat de ziel

slechts ooit in dit leven behoeft, dat alles vindt zij hier. Al mogezij doorhekoringen worden vervolgd, door troosteloosheid beangstigd, door ongeluk tot vrees en droefheid worden gebracht; al moge zij in armoede of ziekte of doodsangst zuchten, — in dit Sakrament vindt zij een heilmiddel voor alles, indien zij het maar weet te gebruiken. Daar zijn alle goederen vereenigd: wat een vriend, wat goede raad, goed voorbeeld, wat verstandige gedachten, ja zelfs, wat het godvruchtigste gebed ons vermag te geven , is ons daar overvloedig bereid. Daar hebben duizende zielen hare heiligheid verkregen, en daar is ook voor ons bestendig het noodzakelijke ter algeheele bekeering weggelegd. Andere middelen ontbreken ons dikwijls, doch Jesus is in dit Sakrament voortdurend tegenwoordig, — voortdurend bereid, en voor allen even liefdevol. O trage ziel, waarom bewandelt gij dus niet den weg tot God ? Waarom geeft gij u nog over aan deze zondige onverschilligheid ? Hoe kunt gij u aan zulk een groot genadewerk onttrekken ?

Edoch, dit II. Sakrament is niet slechts de inhoud van alle goddelijke genaden ; het is zelfs eene nieuwe, ja de grootste aller genaden. De andere gaven Gods zijn slechts vruchten der oneindige liefde van onzen Verlosser,—ditisdeboom, die de vruchten voortbragt; want het is de goddelijke Verlosser zelf. Middelerwijl Hij Zich aan u schenkt, deelt Hij u tevens alles zonder uitzondering mede. Hij geeft u zijne H. Menschheid met al de verdiensten van zijn aardsch leven; Hij

Schenkt u zijne Godheid met al de schatten van zijne wijsheid, almagt en goedheid; in een woord : zijn verlangen, om u rijk te maken, heeft slechts die grenzen, welke gij Hem stelt, hetzij , omdat gij , wegens uwe weinig godsdienstige voorbereiding , niet waardig zijt, meer te ontvangen , hetzij^, omdat het eindige schepsel den Oneindige niet' kan omvatten. Overweeg wèl die zoo oneindig groote liefde, o wereld-gezind© ziel, gij, die voor mensclielijke vriend-schap zoo toegankelijk zijt. Een klein geschenk bedaart uwen toorn, wekt in n deelneming op, wint en verovert zelfs de liefde uws harten. En hoe! zou dit ondankbaar hart voor God alléén gevoelloos zijn ? O heb daar van harte berouw over, en maak tevens het vast besluit, u van stonden aan door zulke gedachten , gevoelens en werken te laten geleiden , welke gij verschuldigd zijt aan het god-delijk Hart, dat zoo groote wonderen van liefde en genaden heeft uitgewerkt.

Jesus Christus heeft dit Sakrament ingesteld, om zich met onze zielen te vereenigen. Tot zóó ver ging de mededeeling zijner liefde.

Hij is zelf Degene, van wien het Evangelie spreekt, die al zijne schatten verkoopt, om eene ziel te verwerven,welke Hem zeer kostbaar schijnt. O Jesus, Zoon van den levenden God, zijn dan wij, is dan het bezit onzer zielen voor U iets zoo kostbaars ? Mijne ziel, begrijpt gij de grootheid van

dit geheim ? De Zoon van den eeuwigen Vader heeft slechts één verlangen, om met u één te zijn door de innigste vereeniging, die tusschen een eeuwigen God en een sterfelijk schepsel mogelijk is! In zijne almagt en wijsheid heeft Hij een middel uitgevonden, om Zich met u als te versmelten, middelerwijl Hij uwe spijze wordt. Hij wilde gansch en al aan het schepsel toehehooren, opdat dit in liefdevolle teruggave zich zelf geheel en al Hem schenken zou. Het verstand zou dit voor onmogelijk houden, wanneer het niet door het geloof deswege ware onderrigt. O mijn Jesus en mijn God, ik geloof het, ja ik geloof het. Doch hoe zou ik bij zulk eene groote liefde nog koud kunnen blijven ? Hoe laat, o mijn Jesus ! heb ik ü en mij zei ven gekend!.... Hoe meer ik U met bewondering aanschouw, des te meer schrik ik voor mij zei ven.... Hoe menigmaal hebt gij u zeiven liefdevol aan mijne ziel gehuwd 1 Maar, o goddelijke liefde, met welk een afschuwelijk mensch hebtGij uvereenigd? Welk een afschuw van onwaardigheid, van onreinheid, van koudheid en ondank ? Dikwerf voelde mijne ziel zich in het oogenblik uwer tegenwoordigheid van ongekende blijdschap vervuld,die zóó zoet was, dat één oogenblik, voor al mijn bloed gekocht, slechts een geringe prijs zou wezen! Doch deze blinde,dwaze,zondige ziel heeft dit kostbaar oogenblik nutteloos laten voorbijgaan. DeSeraphijnen hebben mij dat oogenblik benijd, en ik heb ^ het voor niets geacht... Ik heb de zinnen, de wereld, de hartstochten gediend, en wat hebben deze mij gegeven voor alles, wat ik voor hen

Overdenk hier een wijl langer, en vergelijk het bezit van den God der liefde met de vergankelijke goederen en vreugden, welke u den smaak en de genieting van het allerhoogste Goed ontnomen hehhen. Maak vervolgens uwe voornemens, en bid om genade. Verzaak de liefde tot u zeiven , en breng eindelijk zonder eenig voorbehoud uw hart aan het Hart van Jesus en aan zijne oneindige liefde ten offer.

Stel u voor hoe Jesus in 't allerheiligst Sakra-ment zijne borst opent, en u op een schitterenden en vurigen troon zijn Hart toont.

Bid Hem , dat Hij u iets van dat hemelsch zoete licht en van dat goddelijk vuur gelieve meê te deelen , om uw hart te verlichten , en in zijne liefde te verwarmen.

Vraag u zeiven af , wat gi] in 't aanschijn van Jesus' Hart van de grootheid, van de schoonheid en van de bevrediging der aardsche goederen denken moet. Opgesloten in het Ciborie , verheugt zich dit Hart in eene oneindige gelukzaligheid,

ofschoon het niets van dat alles heeft, wat de wereld zoekt, of wat uwer eigenliefde zoo noodzakelijk toeschijnt, om gelukkig te wezen. In plaats van die zamenspraken en gezelschappen, waarin de wereld zoozeer haar behagen vindt, heeft Jesus niets dan stilte en eenzaamheid tot Zijne gestadige omgeving. In plaats van paar-len en kostbare vaten, heeft Hij menigwerf een arm tabernakel, niet zelden van alle sieraad beroofd. Gedurende de weinige uren, dat Hij niet alleen is, zijn het meestal de armoedigste en onbeduidendste menschen der wereld, die Hem omgeven. Maar hoe menigwerf ziet Hij zich ook van zijne vijanden omringd ? Hoe vaak wordt Hij mishandeld, ont-eerd, gehoond? Waarlijk, in de oogen onzer eigenliefde kan er geen bitterder en ellendiger' toestand bestaan. Dit goddelijk Hart echter verliest in zulk eene duistere eenzaamheid, in zulk een gezelschap, in weerwil van alle beleedigingen , waarmede het overladen wordt, niet het minste van zijne eindelooze zaligheid. — En gij , gij verliest zoo menigmaal de rust! En om welke reden? Uw zwak en verblind hart heeft zich aan aardsche goederen gehecht, en daarin zijn geluk gezocht. Maar uw hart is toch van dezelfde natuur als het Hart van Jesus. Gelijk dus dit goddelijk Hart niet voor deze goederen, welke onze zinnen bekoren, geschapen is, zoo ook het uwe niet. Erken eindelijk uwe dwaling! — Oneindig gelukkig Hart 1 Laat mij, o Jesus, de valschheid van dat geluk

dat onophoudelijk mijne eigenliefde misleidt, en mijn verstand verduistert, naar waarheid inzien, en schenk mij eene diepe verachting voor alles, wat de wereld lief heeft en hoogschat.

Onderzoek hier, wat uwe eigenliefde het meest nog begeert en verlangt, en maak het besluit, om voortaan naar het tegenovergestelde te haken. — Smeek echter vooral om Gods genade.

Vraag u zeiven in het aanschijn van het goddelijk Hart af, wat men van de grootheid, van de schoonheid en van de quot;bevrediging der hemel-sche goederen denken moet. De liefde en het bezit van God zijn de bronwellen der zaligheid voor Jesus' Hart. Dewijl dit Hart met God per-soonliik is vereenigd, zoo is zyn geluk, even als zijne liefde en vereeniging met God, oneindig. Derhalve is het gemis en de ontbering van alle aardsche goederen, waaraan onze zinnen zoo gretig hangen, niet in staat, om zijn geluk in het minste te storen. De kleine offerkelk is voor dit Hart hetzelfde, wat er de troon zijner heerlijkheid voor in den hemel is. Staar eene enkele maal sterk in de zon, en gij zult eenigen tijd daarna niets zien; want de felle indruk, dien de zonnestralen op uwe oogen maakten, laat voor iederen zwakkeren indruk de oogen gevoelloos, O gelukkige gevoelloosheid voor de goederen dezer wereld. Zij alléén kan hier op aarde or.ze harten gelukkig maken! Zeg daarom tot u zei ven: Mijn

hart heeft geene andere natuur, dan het Hart van Jesus, Wat alzoo dit Hart gelukkig maakt, dat alléén kan het geluk van het mijne verzekeren. Roep in uw geheugen terug die dagen of uren, waarin gij u van warme liefde voor God voeldet gloeijen. O zoete en tevens bittere herinnering! Wat ging er toen in u om? Vergelijk uwen tegenwoordigen toestand met den toenmaligen. Heb medelijden met u zeiven, zooals gij thans zijt; benijd het u, zooals gij vroeger waart; verontrust u over u zei ven. — O Hart van mijn' Jesus, eindeloos gelukkig en tevreden, wanneer zult Gij ü mijner ontfermen?quot; „Zwakke ziel,quot; luidt Jesus' woord uit zijn' tabernakel, „wanneer zult gij u over Mij ontfermen ?quot; En wat wilt gij antwoorden ?

Bid Hem ootmoedig om vergiffenis, dat gij het vuur der liefde, dat Hij zelf in uw hart heeft ontstoken , liet uitdooven. Maak het moedig en vast besluit, en breng het nu reeds in uitvoering, om u van alles los te rukken en te scheiden, aan alles vaarwel te zeggen, wat den wasdom der goddelijke liefde en bijvolg uwer zaligheid, ja, zelfs wat uw geluk op aarde zou kunnen hinderlijk zijn.

De genaden, welke het Hart van Jesus in 'i heilig Sakrament des Altaars voor ons bereid houdt.

Stel u voor hoe Jesus in 't Allerheiligst Sacrament zijne borst opent, en u zijn Hart toont,

waaruit een heldere waterstroom ontspringt, de genade namelijk, welke Hij aan allen, die tot Hem komen, verlangt meê te deelen.

Ga tot Jesus als een zieke, die geheel met melaatschheid is geslagen, en hevigen doist lijdt, en bid Hem, dat Hij u door zijne genade gelieve te genezen, te reinigen en te sterken.

Het leven van Jesus in dit verheven Sakra-ment is in waarheid genadevol. Welke gevoelens waren in dit Hart werkzaam, toen de Heer nog onder ons was, en de zieken genas, hen zelfs opzocht, om ze te genezen, als Hij den blinden het licht der oogen, den dooden het leven wedergaf; kortom, als Hij uit liefde tot ons zoo vele wonderen werkte? Al deze gevoelens van medelijden, van teederheid, van ontferming, van milddadigheid vervullen dit Hart ook nu nog in dit Sakrament, dat de korte inhoud van al zijne wonderen is.

Wat gevoelde datzelfde Hart, toen het al die moeijelijkheden.die wederwaardigheden, die smarten op zich nam? Juist deze liefde, deze oneindige liefde gevoelt het ook nu nog in het Allerheiligste Sakrament voor ons, waar het dagelijks het werk der verlossing vernieuwt. Hoe sterk is niet het geweld en de onrust eener groote vlam, welke binnen eene enge plaats is ingesloten? Datzelfde geldt ook van de liefde van ditgoddelijk Hart.

Ja ! het Hart van Jesus voelt eene onbeschrijfelijke smart wegens de overvloedige genaden, die het in zich besluit, en die het aan niemand kan meêdeelen, dewijl niemand ze verlangt. Deze wondervolle God sprak eens tot eene Hem getrouwe ziel, terwijl Hij haar zijn Hart toonde: „Mijn Hart wordt van verlangen verteerd, om zich meê tedeelen aan de zielen. Help mij , mijne Dochter, om dien gloed te stillen; verkondig, en laat het allen kenbaar zijn, dat ik mijne genaden in overvloedigen rijkdom wil meêdeelen aan allen, die ze uit mijn hart wenschen te putten.quot;

Zijt gij eene dier koude zielen, die voor dit minnend goddelijk Hart geen gevoel meer hebben ? Hebt gij regt begrepen, welke de gevoelens van dit Hart zijn? Wat dunkt u van 't geen gij er heden van gehoord hebt ? Wat houdt gij van u zeiven ? O liefdevol, o milddadig Hart, ach, dat ik U niet vroeger gekend hebbe! Daarom was ik dan ook tot heden toe zoo zeer van de genade beroofd , had ik zoo weinig vertrouwen op U, was ik zoo kleinmoedig en neêrslagtig in mijne gebeden.

Wek in u op: bewondering; — dankbaarheid ; — vertrouwen; — goede voornemens.

Welke gezindheden en gevoelens verlangt van u het leven, rijk in genaden, dat Jesus in 't Allerheiligste Sakrament des Altaars leeft ?

Yooral moet gij dit Hart als uw eenigen toe-vlugt in allen nood beschouwen. Dat hebt gij

tot heden toe niet gedaan; want tot dit liefdevolle Hart naamt gij het allerlaatste uwen toe-vlugt. Haddet gij inderdaad geloofd, dat gij in dit Hart hulp in al uwe bekoringen, in alle treurigheid, in uw' twijfel en uwe zwakheden zoudt vinden, voorzeker, zoudt gij ze dan niet hij de schepselen of bij het zingenot of bi] de bevrediging der hartstochten gezocht hebben. Onderzoek u ernstig, welke beleediging gij hierdoor het voortreffelijkste en beminnenswaardigste Hart hebt aangedaan, en begin van stonden aan, om ze te herstellen.

Vervolgens moet gi] tot dit goddelijk Hart naderen met een levendig en gloeijend verlangen naar zijne genade, welke gij zoo zeer behoeft. Het goddelijk Hart kent nauwkeurig al de bewegingen uws harten, al zijn ze ook nog zoo verborgen. Het ziet maar al te goed, dat gij slechts een gering verlangen hebt, om het te beminnen, zelfs in het oogenblik, waarin gi] het om genade smeekt. Het ziet, dat gij zelfs de genade ter geheele verloochening vreest, ja, dat uw hart, terwijl uw mond bidt, terugbeeft voor den haat van u zeiven, voor de liefde der vernedering , voor de volslagene verzaking van al uwe neigingen en begeerten. Doch deze genaden zult gij nimmer bekomen, tenzij gij een opregt en gloeijend verlangen daarnaar hebbet. Bedenk hoe Jesus brandt van begeerte, om u zijne genaden te schenken, en vergelijk daarmede uw gering verlangen, om haar te verwerven. Schaam u derhalve tot in het diepst van uw hart over

li zeiven; smeek den Heer ootmoedig om vergiffenis, en bid Hem, dat Hij n boven alles de genade verleene van innig te begeeren, door zijne genaden genezen te worden, en dat gij alzoo het verlangen, dat Hij koestert, om n zijne genaden mee te deelen, waardig wordet.

Eindelijk moet gij tot het Hart van Jesus uwen toevlugt nemen — ongetwijfeld, wel is waar, met groote nederigheid, maar ook met een groot, een levend, een van liefde gloeijend vertrouwen, d. i. met eene soort van vriendschappelijke vertrouwelijkheid, welke God ons toestaat, en in dit Sakra-ment zelfs van ons verlangt. O ziel, gij die uw geluk niet kent, is dit niet het grootste wonder, dat dit Hart voor ons verrigtte? Deze God vol majesteit en heerlijkheid, voor wien de Hemelen en alle Engelen van heiligen eerbied sidderen, daalt zoo diep op aarde af, dat Hij vertrouwelijk met ons verkeeren wil. Gij schenkt uw hart weg aan armzalige schepselen, die menigwerf nog lager staan, dan gij zelf, die u welligt onteeren en verraden; en uw hart verwijdert zich van — sluit zich voor God, die uit den hemel tot u nederkwam! Neen, het is geen ootmoed, welke u van verre houdt, het is geen gebrek aan liefde! — O Hart van mijn' God, oneindig liefdevol en oneindig beminnenswaardig, moge het anders worden! — Open dan uw hart geheel en al aan uwen Jesus; maak Hem uw lijden kenbaar; toon Hem uwe wonden; leg Hem al uwe behoeften bloot. Geenbedroefd hart, datmet ijveren vertrouwen tot Hem smeekt, kan Hij wederstaan.

Stel U Jesus in 't Allerheiligste als Offerlam voor , dat op het pnnt is van geslagtofferd te worden, en zie, hoe nit zijn heilig Hart de vlammen dringen , welke dit offer verteeren.

Bid Hem, dat Hij u de hooge waarde des offers, hetwelk Hij voortdurend voor ons opdraagt, regt doe erkennen, en u moed geve, om Hem, door vol-komene opoffering van u zeiven, na te volgen.

De liefde van Jesus Christus tot zijn hemelschen Vader en tot ons was de voornaamste grond van zijn' offerdood aan het kruis; maar ook de haat zijner vijanden en de wreedaardigheid dergenen, die Hem kruisigden, hebben er deel aan gehad. Hier, in 't heilig Sakrament des Altaars, heeft de liefde alles gedaan. Het is eene nieuwe vinding van een van liefde brandend Hart; het is een werk van dat Hart alléén, hetwelk niet op kan houden te beminnen. Der glorie en der verheerlijking Gods, zoowel als der verlossing van 't menschelijk geslacht, was door den kruisdood oneindig voldaan; waartoe alzoo deze lange en bestendige herhaling van datzelfde offer ? Wijl datgene, wat de oneindige geregtigheid des Vaders bevredigde, voor de

oneindige liefde van den Zoon, voor zijn Hart niet genoegzaam was. Opdat Jesus den kruisdood zoude sterven, moest voor zijne vijanden zijne G-odheid onbekend blijven, vermits zij bet toch nimmer zouden gewaagd hebben, Dengenen te kruisigen, dien zij voor den Zoon Gods hielden. Opdat Hij echter dit offer in 't Sakrament zou kunnen vernieuwen, moest Hij ook zijne heilige menschheid verbergen. En Hij deed het, om louter zijne liefde te bevredigen. Waarom toch vergenoegt Hij Zich niet, om dit Geheim ieder jaar eenmaal te herhalen, gelijk dit met de overige kerkelijke feesten geschiedt ? Waarom heeft Hij dit offer niet ten minste zóó willen herhalen, dat het met eene zijner majesteit waardige plegtigheid geschiede?

Waarom wilde Hij Zich onder zulke onaanzienlijke gedaante omsluijeren, waaronder men Hem duizende malen bespot?.. De moeijelijk-heden, welke, uit de grootheid en oneindige majesteit Gods en uit onze armzaligheid voortspruitende, der uitvoering van dit werk in den weg stonden, waren ontelbaar, en alleen de liefde van een Hart, dat in zijne liefde onverzadigbaar is, kon ze overwinnen.

Hebt gij begrepen, wat Jesus in 't offer van 't heilig Sakrament voor u op Zich genomen heeft?

Bewonder dit, zeg het goddelflk Hart daarvoor dank, en maak het besluit, om aan zulk eene liefde te beantwoorden.

Sakramênt voor u leeft, noodigt ook U uit, een dergelijk leven, vol van opoffering, voor Hem te leiden. Wilt gij aan zijne liefde beantwoorden, zoo behoeft gij Hem slechts na te volgen. Zijne liefde tot u is het, welke Hem dagelijks voor u offert: bemin Hem en 't zal u niet meer zwaar vallen, u zeiven voor Jesus op te offeren. O wistet gij toch eens, hoe zeer Hem die ijdele en geringe offers mishagen, welke men Hem menigwerf aanbiedt! Bedenk het wél: dat zijn teekenen eener zwakke liefde! Van waar komt het, dat ingekeerdheid, armoede en gehoorzaamheid zoo zwaar en drukkend voor u zijn ? Waarom schijnt het u bijna onmogelijk, eene verkeerde neiging te onderdrukken of eene toegenegenheid te matigen ? De reden hiervan is, dat gij, gedurende de vele jaren, waarin gij den Heer moest toebehooren, nog geen' druppel van die vreugde hebt geproefd , welke minnende zielen in kruis en lijden gewaar worden. O, blinde ziel! breng u ten offer, en gij zult verstaan, Hem te beminnen. Ieder klein offer verheft de liefde in u een' graad hooger, en iedere nieuwe graad der liefde schenkt nieuwen moed tot nieuwe, grootere offers. Wanneer de ziel ook maar weinig ver-rigt, doch het bestendig doet, zoo verkrijgt zij achtereenvolgens immer meer kracht; totdat eindelijk het Hart van Jesus, ongeduldig haar slechts zoo weinig genaden te kunnen mededee-len, deze ziel plotseling, wanneer zij dit welligt het minst verwacht, tot de volkomene opoffering

van zich zelve voert. Indien de ziel nu niet wederstaat, dan voedt Jesus dien kleinen liefdegloed, welken Hij in haar hart heeft aangewakkerd, immer meer en meer, tot dat de vlam zoo groot is, dat de ziel de heldendaad verrigt, welke het begin van hare heiliging wezen zal. Dit is de gewone weg tot de heiligheid. Beschouw hem naauwkeurig, hij is veel gemakkelijker dan bij schijnt. Vergelijk het offer, dat Jesus voor u gebragt heeft, met hetgeen Hij thans van u vordert. Is dit klein, welk een smaad is het dan, Hem dat te weigeren. Is het intusschen groot, o noem u dan gelukkig! Want dan is het heden de dag, waarop de Heer uwe heiligmaking bewerken, uw geluk bevestigen wil.

Kigt uwe blikken onafgewend op het tabernakel. Daar is uw hoogste Goed, daar de Bruidegom uwer ziel, daar uw God, die Zich voor u offert. Spreek tot dat aanbiddenswaardig Hart met het vertrouwen en met die vertrouwelijkheid, welke gij uit de laatste overweging of oefening geleerd hebt, en maak uwe besluiten.

Bedenk, dat Jesus in het tabernakel zonder eenige pracht of majesteit verschijnt, en stel u tevens zoo veel mogelijk de oneindige glorie voor,

welke Hem in den hemel omgeeft. Vergelijk deze beide toestanden, en sla hun verschil gade.

Bid den Heer, dat Hij u de geheime bedoelingen doe kennen, welke Hij had, wanneer Hij zulk een' toestand, zijner onwaardig, verkoos, en dat Hij u dezen staat van nederigheid en ootmoed regt beminnelijk make, ten einde gij Hem daarin zoudt navolgen.

Vernedering van zich zeiven en liefde voor al hetgeen daartoe kan bijdragen, zijn de zekere kenteekenen van den ootmoed. Overweeg de vernedering van Jesus in 't Allerh. Sakrament. Hij laat daar niets hoegenaamd doorschemeren, dat Hem vereering zou kunnen veroorzaken. Waar is hier zelfs maar een spoor zijner Godheid? De glans, de majesteit, de troon der heerlijkheid, de Engelen, die Hem omringen, waar zijn zij ? Waar is hier een kenmerk van die magt, welke het heelal ondersteunt, van die wijsheid, welke het bestuurt, van die heerschappij, welke over hemel en aarde het gebied voert Hadde Hij zich meer kunnen verbergen, wanneer Hij zou gevreesd hebben, als God vereerd te worden? Ja, hadde Hij Zich zeiven meer kunnen verbergen, wanneer Hij ver-waarloozing en verachting van onze zijde zou gezocht hebben?

Hij verblijft in eene enge woning van hout of soms van marmer, en zijn huis is vaak zeer

eenvoudig. Hij had van de christenen kunnen verlangen, dat zij goud en edelgesteenten voor zijn tabernakel zo aden offeren, gelijk Hij dit deed voor den bouw des tempels door Salomon. Maar dewijl Hij wist, wat er gebeuren zou, gaf Hij zich aan de onverschilligheid, aan de gierigheid, aan de ongodsdienstigheid , kortom aan geheel den ondank der menschen prijs. Waar is er verhevener toonbeeld van een ootmoedig hart ? Geene noodzakelijkheid heeft hem tot zulk eene handelwijzegebragt, neen, vrijwillig heeft Hij deze verootmoedigingen gekozen, en vrijwillig verschijnt Hij zoo verachtelijk voor ons. 't Is een hart, hetwelk den ootmoed met ondubbelzinnige liefde omvat. Jesus nu wil, dat wij dezen ootmoed zullen navolgen.

Onderzoek derhalve, of datgeen, wat gij uit ootmoed misschien nu en dan verrigt , zóó vrijwillig en zoo opregt zij. Is het u ook, gelijk aan 'tHart van Jesus, om het even, of gij geacht of veracht wordt? Laat ook gij, gelijk het Hart van Jesus, de eer en de versmading aan den willekeur van anderen over? O welk een voorbeeld! Welk eene leering! Welk een onderscheid hierin tusschen u en J. C., uw' Koning en uw' Bruidegom! Bedenk dit, neem uw besluit, en bid God om bijstand.

ootmoed beminde, zou kunnen gelooven, dat de verheerlijkingen de eer van God het vorderen, om aan de vernedering , waarin de Heer in 't heilig Sakrament verschijnt, zekere grenzen te moeten stellen. V/anneer God nu en dan een straal zijner majesteit liet doorbreken, zou Hij gewis veel gemakkelijker en zekerder gekend en vereerd worden.

Maar zóó dacht het Hart van Jesus niet. Het wilde ons een voorbeeld van volkomen' ootmoed geven. — Bedenk mijne ziel, dat het uwe verborgene ij delheid is, waardoor gij u menigwerf laat misleiden. Indien ik zwijg, zegt gij, indien ik toegeef, zoo is mijne eer, mijne onschuld, ja.de gereg-tigheid zelfs op 't spel gezet. O weet gij dan niet, dat het der onschuld schoonste sieraad is, onregt-\aardig mishandeld te worden? Dat de geregtig-heid haar' grootsten roem daarin vindt, dat zij eene onregtvaardige behandeling ootmoedig verdraagt? Dat is de lievelings-grondstelling van Jesus'ootmoedig Hart. In de wereld zelfs zijn er personen, die overeenkomstig deze grondstelling handelen, en aan gelegenheid ontbreekt het waarlijk niet.

2. Een hart, dat minder dan Jesus' Hart den ootmoed liefheeft, zou kunnen gelooven, dat het voor het heil der ziel nuttiger ware, indien de Heer nu en dan Zich op tastbare wijze deed kennen. O vleesch geworden Woord! Wie onzer zou den glans uwer liefdevolle en hemelsche schoonheid kunnen weêrstaan ? Zou zij ons niet als een bliksemstraal treffen, en diep aangrijpen, al ware de aanblik er van nog zoo vlugtigenkort?

Doch zóó dacht het hart van Jesus niet. In zijne oneindige wijsheid hield de Zaligmaker het verreweg voor heter, ons in 't heilig Sakrament een voorbeeld van volmaakten ootmoed te geven. Het is daardoor zeker, dat uw hoogmoed, uwe zelfschatting en dit zelfvertrouwen, dat u tot eene andere natuur is geworden, voor Jesus een gruwel zijn, en dat Hij dit alles voor zijne en uwe grootste vijanden houdt. Om u door zijn voorbeeld hierin van uwen waan te bevrijden, heeft Hij, om des te gemakkelijker onze liefde te verwerven. Zich zeiven vernietigd, en Zich zóó zeer verborgen, O wonderbaar ootmoedig Hart, oneindig ootmoediger Verlosser! Gij zijt mij zoo veel te beminnenswaardiger, hoe verachtelijker Gij om mijnentwille geworden zijt.— Onderzoek nu uw leven, maak bepaalde voornemens, welke betrekking hebben op 't geen dikwerf voorkomt, en bid vurig om de genaden des Hemels.

Vestig uwe blikken onafgewend en met liefde op het heilig tabernakel; verwek uit geheel uw hart een levend geloof aan Christus' tegenwoordigheid , en stel u voor, dat gij Hem tot zijne Apostelen hoort zeggen: „Zie, Ik ben met u tot aan de voleinding der eeuwen.quot;

voelen, welke Hij door zijne voortdurende tegenwoordigheid in 't heilig Sakrament toont, alsmede, dat Hij n die gevoelens van dankbaarheid verleene, welke gij voor zulke liefde hebben moet.

Jesus had onze heiliging ook kunnen bewerkstelligen , zonder Zich aan ons op deze wijze werkelijk meê te deelen; doch eene liefde, welke zoo groot als de Zijne is, kon er zich niet mede vergenoegen, ons , als het ware, uit de verte te redden; Hij wilde het zelf, in eigen Persoon doen. Maar waarom heeft Hij Zich niet tevreden gesteld, slechts in en gedurende de heilige offerande der Mis tegenwoordig te zijn ? Kon Hij dan niet op deze wijze dagelijks een groot aantal zijner getrouwen bezoeken? Neen, dat was voor zijn Hart niet voldoende. Hij wilde onafgebroken in het Allerheiligste bij ons zijn; Hij wilde voor immer als onze medeburger worden, en met ons en bij ons wonen. Hij had Zich in iedere provincie eene stad, en in iedere stad éene kerk kunnen uitkiezen. Dan, ook dit was niet genoeg voor zijn Hart, Hij wilde overal zijn... 't Is dus waar, wat de Heiligen zeggen., dat Jesus* Hart van liefde tot ons gloeit. Overdenk hier de grootheid van het wonder, dat in deze tegenwoordigheid op ontelbare plaatsen geschiedt. Zijne menschheid is als in het oneindige vermenigvuldigd. Doch overdenk hierbij tevens, aan hoeveel smaad juist deze vermenigvuldiging zijner

En gij, beantwoordt gij aan Jesus' liefderijk verlangen, om met u te zijn, door een gelijk verlangen, om met Hem te wezen ? Onderzoek u zeiven hierin. Wat kost het u, Hem te bezoeken? Hoeveel moeite, kosten en tijd is er niet van noode, om de grooten der wereld te genaken ! Hoevele ceremoniën en reinigingen waren den joden niet voorgeschreven, wanneer zij voor de Bondsark wilden verschijnen ! Om echter tot dezen God der liefde te naderen , bestaat er geen hinderpaal; noch armoede, noch afzigtelijkheid, noch nederige stand, noch ellendige kleeding, kortom, niets hoegenaamd houdt u terug. Bemin Hem slechts, en uwe liefde geeft u het regt, door Hem te worden opgenomen, en de zekerheid, om bij Hem, als bij den besten quot;Vriend, het welwillendste gehoor te vinden. O onbegrijpelijke liefde! Welke genade, welke teederbeid! Maar welke verwijtingen voor eene ziel, dieuitijdele en nietswaardige beweegredenen zich laat weêr-bouden, Jesus te bezoeken.

Let nog op een nieuw bewijs van het verlangen, dat Jesus koestert, om met u te zijn. Het doet Hem zoo groote vreugde, met ons te wezen, dat, wanneer wij verhinderd zijn. Hem te bezoeken, Hij Zich tot ons laat dragen ! Is dat geen bewijs van een nameloos verlangen ! En waarheen laat Hij Zich menigwerf dragen ? Naar

plaatsen, waarvoor uwe vertroetelde natuur zou terugbeven , in armoedige stulpen, in woonvertrekken vol besmetting , in donkere en vochtige gevangenissen. De liefde intusschen van dezen G-od is zoo groot, zoo vurig is zijn verlangen, met ons te zijn, dat Hij dit alles niet acht.

In de eerste dagen van het christendom was het den christenen toegestaan, 's Heeren ligchaam met zich te nemen en 't huis te bewaren , of zelfs op reis bij zich te dragen; en hadde de Kerk niet, met het oog op de verslapping des geloofs en de onteering, welke daardoor 's Heeren ligchaam werd prijs gegeven, dit verboden, dan zou Jesus Zich ook heden nog op deze wijze laten behandelen en omdragen.

Wat denkt gij deswege? Hebt gij wel eens daarover regt nagedacht, welk eene groote liefde ons in de gedurige tegenwoordigheid van Christus in 't allerh. Sakrament wordt te kennen gegeven? Maar beschouw nog eene nieuwe daad zijner wondervolle goedheid. Ofschoon zijn verlangen, om met u te zijn, zoo groot is, vergunt Hij u evenwel, uwe tijdelijke bezigheden te verrigten, en hindert u geenszins in hare behartiging. Zijt gij verpligt, uwe beroepsbezighed.en waar te nemen, uw dienstwerk te doen, Hij wordt niet ongeduldig, wanneer Hij alléén is; Hij wacht, totdat gij gereed zijt om tot Hem te kunnen gaan. Ja zelfs houdt Hij u niet af van een gepast onderhoud; ongestoord laat Hij u aan tafel gaan, of vergunt u, gelijk te voren, op betamelijke

wijze u te verstrooijen en te ontspatmen. Kan men zich wel eene meer wonderbare liefde dan deze verbeelden? Schijnt het niet, dat, terwijl Hij zijne liefde tracht te voldoen, Hij zich nogtans hoedt, n lastig te worden ? Behalve de vele uren van den dag, is Hij ook den ganschen nacht verlaten, en , terwijl gij slaapt, waakt zijn Hart over u, het waakt en bidt voor n bij den hemelschen Vader; het behoedt en verdedigt u tegen alle gevaren, welke u omringen; het waakt eindelijk met liefde en trouw over geheel uw huis. Wanneer eene zoo teedere, zoo bescheidene, zoo standvastige, zoo weldadige, zoo volmaakte liefde uw hart nog koud laat, dan hebt gij óf geen geloof, öf een hart, dat zijner tegenwoordigheid niet waardig is. Doe u regtmatige verwijten, ween over u zeiven, dat gij God zoo miskend hebt, en maak een besluit gelijk de dankbaarheid vordert, welke gij aan Jesus verschuldigd zijt. Hij heeft uit liefde tot u Zich zeiven vergeten, en Zich vrijwillig opgelegd, om met u en bij u te leven.

Stel u Jesus voor in 't Allerheiligste als den goeden Herder, die op zijne schouderen een verwond en stervend schaapje draagt, het geneest, en nieuw leven schenkt, terwijl Hij het aan zijn Hart drukt.

Bid den Heer om vurigen ijver, opdat ook gij het uwe zoudt verrigten, om de kennis en liefde van dit Hart te verbreiden.

De eer van zijn' hemelschen Vader en het heil der zielen zijn de groote beweegredenen, die Jesus in 't allerh. Sakrament doen verblijven. Ziedaar, wat dit minnende Hart begeert, en dit te bereiken, is zijne eenige bezigheid in het tabernakel. Van daaruit leidt en bestuurt Hij zijne Kerk, Aan dezen godde-lijken disch spijst en verlevendigt Hij zijne schapen, wier Herder Hij is; deze schapen zijn de zielen, voor welke Hij hier Leeraar, Geneesheer en Beschermer is. Hier heft Hij ze op, en onderrigt Hij hen gelijk een voorzigtig en bezorgd Leeraar, en versterkt hunne zwakheden. Hier roept Hij te zamen, nu eens met de mildheid en goedheid van een' Vriend, vervolgens door bedreigingen, verder door liefdevolle beloften, gelijk een zorgzame Vader, — de zwakke en laan we zielen, en geeft haar leven, gezondheid en jeugdige kracht terug. Kortom, al het goede, dat wij bekomen, stroomt uit deze bronwel, en dit Hart is de zee des lichts, der liefde, der heiliging en van alle geestelijke goederen , welke over het geheimzinnig ligchaam der Kerk worden uitgegoten. Wilt gij dus dit Hart toebehooren, neem dan zijn' geest aan, deel zijn'

arbeid, maak zijne belangen tot de uwe. — Gij zijt zijn slaaf: want Jesus' Hart heeft u voor een' hoogen prijs gekocht; gij moet dus al uwe krachten aanwenden, om datgene te doen, wat Jesus' Hart verlangt, wat Jesus Hart tot troost kan strekken. Gij zijt Zijn kind; gij moet alzoo van ganscher harte voor datgene bezorgd zijn, wat uw' Vader zoo zeer aan 't Harte ligt. quot;Welk eene schande is het voor u, wanneer gij, wel is waar, de zoetheid zijner liefde proeft, doch om zijne eer geenszins bekommerd zijt. Alzoo kan niets u van den pligt vrijspreken, om, overeenkomstig uwe krachten, aan de eer van God en het heil der zielen te arbeiden. Weldra zult gij zien, dat gij het kunt; overtuig u slechts vooreerst, dat het uwe heiligste verpligting is.

Doorzoek de gedachten, woorden en werken uws levens, en zie, of zij allen slechts daarnaar streven, uwen Heer en Meester, uw' Vader, den Bruidegom uwer ziel, door alle menschen verheerlijkt te zien. Inderdaad, het is onmogelijk , Jesus te beminnen en niets voor Hem te willen doen. Maak ten dezen opzigte uw besluit. Gelukkig het huisgezin, waar allen te zamen dit besluit vormen.

Het werkdadig leven, dat Jesus in 't allerheiligste Sakrament leeft, is een voorbeeld van 't werkzaam leven, dat wij behooren te leiden. Wat Jesus hier voor de eer van God verrigt,

baart niet het opzien, dat ziin arbeid op aarde te weeg bragt, wanneer Hij dengenen, die tot het apostolaat geroepen zijn, een voorbeeld wilde geven. Hier is alles het werk eener stille en innerlijke genade. Hij wekt in het hart, dat tot Hem nadert, goede gedachten op, geeft het heilzamen raad, ontvlamt heilige begeerten in hetzelve, schenkt het groote zachtmoedigheid en geduld, en sterkt het door eene volheid van verborgene genaden. Dat is het Apostolaat, waartoe ook gij geroepen zijt. Het is niet noodig, dat gij den kansel bestijgt: een heilig onderhoud, een voorzigtige raad, eene vriende-lijke bede, een woord, met warmte gesproken, een blik der liefde en deelneming kan veel voor de eer van God doen. Men weet zich anders van zoo vele listen met geluk te bedienen, om de gezindheid van anderen voor zich te winnen, waarbij men niet zelden weinig er naar vraagt, of men God daardoor beleedigt of niet! Waarom zou de liefde tot Jesus niet even zoo vindingrijk zijn, om twee vijanden te verzoenen , eene zonde te voorkomen, eene onbe-drevene of onverstandige ziel voor gevaren te waarschuwen ?

Het tweede middel, waardoor Jesus zijne werkzaamheid in 't allerh. Sakrament uitoefent, is het voorbeeld. Het verborgen leven van Jesus in 't heilig Sakrament is de gezamenlijke inhoud van al zijne voorbeelden, welke Hij op aarde gaf, eene rijke bron voor de volmaaktste zielen. Maar het goede voorbeeld, dat gij geeft, is in

zekeren zin nog vruchtbaarder dan dat van Jesus' Hart in 't heilig Sakrament; want de voorheelden van Jesus werken niet op allen, dewijl niet allen zijne voorbeelden overwegen; doch de uwe zullen ook diegenen aangrijpen, die ze zelfs niet zien wilden. Hond u overtuigd, dat de grootste zwarigheid, welke ons in den weg staat, wanneer wij een schoon en vroom gebruik in een huisgezin willen invoeren, is, iemand te vinden, die als toonbeeld wil voorgaan. Vat mosd, wanneer zich eenige gelegenheid aanbiedt, den schoonen roem te verwerven, om aan Jesus' Hart deze liefdedienst te bewijzen. Uwe verdienste zal groot zijn.

Het gebed eindelijk is het derde middel, waardoor Jesus' Hart in dit Sakrament in 't verborgen werkzaam is. Het is daar bestendig onze Voorspreker, een Slagtoffer, dat zonder ophouden voor ons wordt geofferd. Bedien u dan ook van het gebed, van dit magtige en onbeschrijfelijk krachtige middel ter verheerlijking van God. Tot dit middel behoort gij, bij aanwending van alle andere middelen, uw' toevlugt te nemen; want dit heilmiddel is de aanvulling, de voltooijing der overige. O hoe vele zielen hebben hare redding niet te danken aan de gebeden dier vrome zielen , welke zich voortdurend aan God opofferden! Vereenig uw hart en uw gebed met het Hart en de gebeden van Jesus. Bied dit alles den hemelschen Vader aan voor het heil der zielen. Te dien einde zult gij al het goede, dat gij doet, al het lijden, dat gij geduldig verdraagt,

opofferen. — Draag u zeiven op dit oogenblik voor immer aan het werkdadig Hart van Jesus op, en wees verzekerd, dat dit de veiligste weg is, om vele genaden van zijne liefde te verwerven.

Plaats n met alle mogelijke ingekeerdheid des geestes in Jesus' tegenwoordigheid, en stel u voor, dat gij met uw'goddelijken Meester alleen in die woestijn zijt, alwaar Hij veertig dagen vastte. Gij zijt bij Hem, om kostbare onder-rigtingen te bekomen, niet slechts in 'talgemeen, gelijk ze voor iederen christen passen, doch zoodanige, welke u in het bijzonder betreffen.

Verdubbel hier uwen ijver, en bid den Heer, dat Hij u geene dier verhevene deugden ver-berge of onttrekke, tot welke Hij u geroepen heeft, toen Hij u tot zijne liefde riep; alsmede, dat Hij u eene aan zijne genaden beantwoordende verlichting doe geworden.

Wie zou kunnen gelooven, wanneer Hij Jesus onder zulke nederige en onaanzienlijke gedaanten verborgen ziet, dat Hij Degene is, die den hemel beweegt en leidt, de sterren, de zon, de engelen,

de menschen en alle schepselen beheerscht en bestuurt? Hier ziet gij niets van deze werken zijner voorzienigheid, zijner wijsheid en almagt. Jesus verblijft hier enkel ter wille van de geheime betrekkingen, welke zijn hart met onze zielen aangaat. Zijn leven is hier een leven van stilzwijgendheid, van eenzaamheid, van ootmoed, van geduld, van verborgenheid; kortom een innerlijk leven. Aldus moet gij het verborgen leven van Jesus beschouwen, waarin Hij van u verlangt, dat gij een trouwe navolger zult zijn. De grondslag tot zulk een leven is de geest van ingekeerdheid; deze moet al uwe handelingen begeleiden; van dien geest moet alles uitgaan, wat gij denkt, spreekt of doet; hierin zult gij u niet aan luim overgeven, noch u ook door menschelijk opzigt tot iets laten bepalen, maar God alleen zult gij in alles en bij alles voor oogen houden. Deze geest van ingekeerdheid oordeelt niet naar den schijn, maar naar de waarheid en werkelijkheid; ijdel en nietsgeldend is juist daarom voordien geest al Wat niet de wil van God is; hij zoekt niet veel te doen; maar wat hij doet, doet hij naar behooren; hem schijnt niets klein of onbeduidend, wat God welgevallig is; hij heeft derhalve geen ander doel, dan God te beminnen; hij leeft slechts om God te beminnen, en verlangt geene andere belooning, dan God te beminnen. Hieruit ziet men duidelijk, hoezeer deze geest van ingekeerd noodzakelijk is ter volmaaktheid. Tracht derhalve nu reeds uwe voornemens te maken;

want indien gij niet al uwe krachten inspant, om dezen geest van ingekeerdheid te verkriigen, zoo geraakt gij ook nimmer tot Tiet verlorgen leven in Jesus, waarvan de H. Paulus en vele andere Heiligen zooveel wonderbaars vermelden.

Is de ziel door den geest van ingekeerdheid deelachtig geworden aan het verlorgen leven, dan heeft zij haar hart van de wereld bevrijd, en mint en zoekt zij alles, wat deze geest in haar uitwerkt, ja zelfs streeft zij er naar, zich voor de wereld te verbergen. Zij zal zich niet door een valschen geest laten misleiden, noch zich aan hare verpligtingen onttrekken, maar steeds tot alles bereid, wat de liefde haar oplegt, zal zij nog daarenboven het stilzwijgen , de eenzaamheid en afzondering beminnen en zoeken. Zij vreest, de wereld te zien en van haar gezien te worden, wijl zij weet, dat onze handelingen zoo ligt door men-schelijk opzigt worden beheerscht. Zij verlangt geen' ander' getuige van hare werken en deugden dan God. Daarom zegt zij vaarwel aan allen ij delen troost, welken de wereld haar kan aanbieden, en houdt veeleer hare; vreugde en haar lijden zorgvuldig voor de wereld verborgen.

Mets verafschuwt zij zoo zeer als zonderlingheden , waarop gewoonlijk misleidingen volgen of er ten grond aan liggen. Wanneer het niet volstrekt noodzakelijk is, verbergt zij ook die deugden, welke zij het meest lief heeft, en op de volmaakste wijze in oefening wil brengen. Zij wenscht, dat nimmer iemand aan haar denke.

Zij mengt zicli in niets, wat haar niet raakt; en wanneer het haar mogelijk, is kiest zij steeds voor zich het onheduidenste en wat het minst geacht wordt, of waar niemand smaak voor heeft. De gehoorzaamheid echter bezit al de sleutels van haar hart; dwong zij haar niet nu en dan er toe, zij zoude het gansche jaar doorbrengen, zonder een woord van zich zelve te spreken.

Vergeliik zulk een leven met dat, wat Jesus in 'tallerheiligst Sakrament leeft; 'tis volmaakt hetzelfde. Vergelijk het met het uwe, en zie, welk een onderscheid er bestaat. Al moge dit ook nog zoo groot zijn , wordt daarom niet moedeloos. Smeek het Hart van uwen verborgen Bruidegom om het verlangen naar zulk een leven, dat met kloekmoedigheid en vertrouwen bezield is.

De vruchten van dit verborgen leven zijn even zoo kostbaar als het leven zelf uitmuntend is.

Het is een gemakkelijk en zeker middel, om tot eene groote reinheid des harten en volkomen onthechting van de wereld en van zich zeiven te geraken. Vraag u zeiven af, wat de oorzaak uwer misslagen is. Zij komen gewoonlijk daaruit voort, wijl de uitwendige dingen op eene of andere wijze uwe zinnen en kwade gewoonten tot zich trekken. Van daar al dat ongeduld, die voorbarigheid, die ij delheid, enz. Leg u toe op het verborgen leven, zoo zal dit in u liefde voor de ingekeerdheid, verwijdering van alle onnutte zor-

gen te weeg brengen, en juist hierdoor een tal van gelegenheden tot zonde voor u afsnijden. Dit streven naa,r een verborgen leven zal in u ongemerkt de gewoonte doen ontstaan, om dikwerf over u zeiven na te denken, de ge-steltenis en bewegingen uws harten te onderzoeken, en door deze overwegingen zult gij u van vele misslagen afhouden, welke gij thans geheel niet bemerkt, of eerst na de daad.

Zekere vruchten van dit verhor gen leven zijn verder vrede en rust, ten minste in het hoogere gedeelte der ziel. Uit alles, wat tot hiertoe gezegd is, kunt gij gemakkelijk opmaken, wat hiervan de reden is. De H. Apostel Jacobus zegt; Van waar ontstaan de vele stormen, welke zich in uwe arme harten verheffen ? Zijn het niet uwe eigene hartstogten, die ze veroorzaken ?

Dit verborgen leven is volstrekt noodzakelijk voor eene christelijke ziel, wanneer zij den geest des gebeds wil verkrijgen. Want de geest des gebeds kan nimmer in eene ziel wonen, die, geheel van zich zelve vervuld, met duizende nietsbeduidende dingen zich bezig houdt, en den ganschen dag in verstrooijing doorbrengt. Hier hebt gij het middel voor de klagten, dat gij niet goed bidden kunt. Het gebed zal immer zoo zijn, gelijk gij den dag hebt doorgebragt, of wilt doorbrengen. Wat hebt gij daaromtrent zelf ondervonden.

In de orde, welke God gewoonlijk volgt, gaan zijne inwendige vertroostingen en hemelsche gena-

den alleen met een verlorgen leven gepaard. Wie voorzeker hetzelve niet kent, die houdt het voor een treurig leven; doch wie het beproeft, zal in hetzelve spoedig blijdschap en vreugde vinden, gelijk de wereld ze niet heeft. Herinner u, wat gij van zoo vele Heiligen hierover gehoord en gelezen hebt.

at dunkt u van zoo groot eene goedheid ? Wek het verlangen daarnaar op, en onderhoud het levendig in u, opdat gij den weêrstand eener blinde eigenliefde zoudt kunnen overwinnen. Maak het besluit, dikwerf daaraan te denken en dagelijks uwe voornemens deswege te vernieuwen. Offer u eindelijk aan 't heilig Hart op, en smeek om zijne genade.

Leven der verheerlijJcing van Jesus' heilig Hart in 't heilig Sakrament des Altaars.

. ^{Stel u} joor, dat gij het Hart van Jesus ziet, gloeijend als een vuuroven, waarin de uitverkorenen hunne harten als was smelten, en gelijk goud louteren.

Breng uw hart met algeheele onderwerping aan deze goddelijke vlammen ten offer, terwijl gij u zeiven den hemelschen Verlosser toewijdt, tot alles bereid, wat zijn' heiligen wil betreft!

mogi der liefde, welke het de zielen in dit heilig Sakrament inboezemt. Deze liefde maakt ze bekwaam, in weerwil van hare natuurlijke zwakheden, om hare bitterste en geduchtste vijanden te overwinnen en te vernietigen. Denk in dit op-zigt aan zoo vele heerliike zegepralen, waarvan gij hoort gewagen in de levens der Heiligen. Ook zij waren schepselen, zwak en ellendig gelijk gij. De gevaren, de moeijelijkheden, de weerstand, de besluiteloosheid, de aanvechtingen, waarmede ook zij te kampen hadden, bewijzen dit genoegzaam. Doch door het Sakrament des Altaars werden zij zoo wonderbaar versterkt. — Bedenk nu, hoe gij de heldhaftige trekken van geduld, liefde, gehoorzaamheid en versterving, welke zij oefenden, niei zonder aandoening hebt kunnen lezen. Kunt gij dien stilzwijgenden moed, die blijdschap, die vreugde, te midden der wreedaardigste en schandelijkste vervolgingen, of smartelijke ziekten, of verschrikkelijke en aanhoudende bekoringen , zonder bewondering overwegen ? Hoe toch konden zulke zwakke schepselen het zoo ver brengen, dat zij alle medelij don met zich zeiven, allen afschuw voor wederwaardigheden, allen smaak voor aangename en onschuldige vreugde schijnen verloren te hebben? Dat hebben zij uit dit Sakrament geleerd! Ziedaar de kracht der liefde, de eenige verheerlijking, welke het Hart van Jesus in H Allerheiligste omglanst; deze liefde deed hen alle moeijelijkheden overwinnen.

Indien gij Jesus lief hebt, — zoo weet gij nu hoe Hem te verheerlijken. Wat denkt gij te doen,

wanneer in u een levendig verlangen ontwaakt om aan zijne liefde te beantwoorden ? Wees verzekerd, dat al wat niet steunt op zelfverachting, zelfverloochenicg en onderwerping uwer blinde eigenliefde aan den wil van God, schijnbedrog is. De vernietiging uwer eigenliefde is de triomf, waarnaar het goddelijk Hart streeft; daartoe geeft het u al zijne genaden, 't Sakrament der liefde. Maak derhalve het besluit om den Heer Jesus, bij ieder bezoek, dat gij Hem brengt, en bijzonder op de Communie-dagen eene verwinning over u zeiven aan te bieden. Dat is de beste wijze ter beantwoording aan zijne liefde ; want daardoor verheerlijkt gij onmiddellijk Jesus' Heilig Hart.

De glorie, welke het H. Hart van Jesus in dit Sakrament uitsluitend toekomt, bestaat daarin , dat het de zielen door de meêgedeelde kracht der liefde tot eene hoogte verhett, welke haar zijner Godheid naderbij brengt. De wonderbare zegepraal, welke de liefde op de zielen behaalt, en die gij in 't eerste punt hebt over-wogen, bewerkt in haar eene verandering of liever eene herschepping in iets, wat zij te voren niet waren. Zij leven niet anders meer dan in Jesus, of beter, volgens den H. Paulus: Christus leeft in haar; en wel in diervoege, dat zij, die voorheen nog in de ellende dezes levens verzonken waren, thans een waarachtig goddelijk leven leiden. Beschouw die personen in hun uiterlijk; welk eene engelachtige beschei-

denheid! Welk eene bedaarde lieftalligheid, welk eene liefdevolle mildheid, welk eene zedigheid, welk eene kloekheid, welk eene heiligheid ademt alles, wat zij doen!

Kondet gij in hun' geest dringen, geheel badend in licht, zou hij u toeschijnen , maar in het licht, dat in 't paradijs schittert. De verhevenste en te gelijk meest ware begrippen hebben zij van God en zijne geheimenissen.

Kondet gij hun hart doorschouwen, wat zoudet gij verrukt wezen over de zuiverheid, de kracht, den vrede, de heiligheid van al hunne gevoelens! Hunne ziel is ten troon-zetel geworden der genade en der liefde, welke daarin heerschen. Eene H. Gertrudis, eene H. Catha-rina van Siena, eene H. Theresia en vele andere door genade begunstigde zielen, kunnen u toonen, hoe groot de roem van onzen God en Minnaar onzer zielen is.

Verkwik en versterk uwen geest in de overweging dezer wonderbare dingen. Opdat gij echter niet zoudt wankelen, noch den moed verliezen, zoo bedenk, dat er in uws Vaders huis vele woningen zijn, d. w. z., dat, wanneer gij wegens uwe geringheid niet geregtigd zijt op zoo hooge genaden aanspraak te maken, gij nogtans verpligt zijt een gedeelte daarvan te verwerven. Zie van alles af, wat buitengewoon in deze genaden is, maar verlang de gave eener groote zelfverloochening, eener bestendige ingetogenheid, van eene moedige verachting der wereld, van een onoverwinnelijk geduld, van eene heilige inga-

keerdheid des geestes. Gij hebt op dit alles een werkelijk regt, en het goddelijk Hart zal u hiervan niets quot;weigeren, indien gij opregtelijk begeert. Deze gaven zullen ook in u eene verandering te weeg brengen, welke u ver boven uwe tegenwoordige ellende verheft, en daardoor zullen zij ook in u de kracht van Jesus liefde verheerlijken. Hoe lang wilt gij dus nog in dezen uwen rampzaligen toestand blijven, en uw geest en hart aan deze ij dele, nietige en ledige aarde binden? O hoevele zielen zijn er te midden der wereld, in welke Gods liefde wonderen werkt, en zijn' roem verheerlijkt! doch zal Hij in u slechts schande beleven? Moed alzoo! Maak een vast besluit, en bereid u tot de naaste Communie zóó voor, dat zij het begin van een nieuw en gelukkig leven voor u worde, en Jesus ter verheerlijking strekke.

Beschouw Jesus in 't heilig Sakrament als een Lam, dat op het altaar ligt, om geslagt-offerd te worden; zijn Hart echter is het brand-dend vuur, dat het offer verteert.

Smeek den Heer, dat Hij u de geheele waarde van dit offer doe kennen, en u tevens moed geve, om u gansch en al zijne liefde ten offerte brengen.

Overweeg, dat het Jesus niet genoeg was, Zich op eene wijze voor u te offeren, maar, dat Hij Zich in alles, wat slechts mogelijk was, voor u heeft opgeofierd. Wat kon Hij, aan 'tkruis geslagen, ons nog geven van zijne goederen, zijne eer, zijn leven?... Wanneer gij alles nagegaan hebt, wat Jesus voor ons heeft weggeschonken, zoo overweeg het volgende: na dien wreedaardigen dood, gedurende welken de geregtsdienaars Hem het geheele ligchaam hadden vaneen gescheurd, was enkel nog zijn Hart onaangeroerd gebleven. Doch dit Hart wilde ook aan het offer deel hebben, ja men kan zelfs zeggen, dat door het Hart het offer voltooid werd. Daarom dan ook wilde het H. Hart van Jesus geopend en doorboord worden. — Zoodanig moet dus uw offer wezen. Wat hebt gij tot nu toe reeds geofferd?

Hoe menigwerf zijt gij wel begonnen, maar hoe dikwijls bleef het bij een onvruchtbaar willen ? Daar gij echterzooweiniggeofferdhebt,zoo behoort gij den Heer Jesus niet meer, gelyk vroeger toe; want quot;wie in dit opzigt niet alles doet, die heeft niets gedaan. Overdenk wel de reden hiervan. Men geeft God niets, wanneer men Hem niet het hart geeft; want niets geldt bij Hem al het overige, en het hart trekt Hij boven al het andere voor. Het hart toch geeft niemand in waarheid, die het niet gansc/i en al en zonder terughouding geeft. Diensvolgens bestaat de voltooijing van uw offer, gelijk God het van u wil, in eene algeheele en

opregte onthechting van u zeiven, met het vaste besluit u in alles door God alleen, en naar zijne plannen te laten leiden. Dan moogt gij u zeiven niet meer als uw eigendom beschouwen, maar in vreugde en leed moet gij denken, dat God over u beschikt, als over eene zaak, welke Hem toebehoort. Overweeg nu nogmaals, met welke eene eindeloozegrootmoedigheid Jesus Zich voor u ten offer gaf, en in den liefdegloed zijns Harten geheel verteerde. Had Hij in eenig opzigt u van noode om gelukkig te zijn? Zijt gij het niet in tegendeel, die uw geluk slecats dan kunt vinden, wanneer gij Jesus aanhangt?

Vraag u ernstig en in 't kort af, — want uw geweten zal u terstond antwoorden: Welk is onder de vele offers, die de Heer van u verlangt, datgene, wat gij tot dus ver het onvolmaakst hebt opgedragen?

Het is in den regel slechts één ding, wat ons offer onvolledig maakt, en onze eigenliefde is het, die dit ééne voor zich behouden wil. Besteed ter verbetering hiervan alle genaden en verlichtingen, welke de Heer u eenigermate in de overweging geschonken heeft. O goddelijk Hart, laat uwe genade in mij datgene volbrengen, wat uw voorbeeld mij leert!

Jesus heeft het geschenk, dat Hij u met Zich zei ven gaf, in niets teruggenomen of verkleind. Ja 't is er verre af: zoo dikwerf zijn

offer in de H. Mis wordt vernieuwd, even zoo dikwijls vernieuwt en voltooit Hij ook deze daad. Welk eene bestendigheid! Welke volharding eener volmaakte liefde! Herinner u al de offers, welke gij Jesus gebragt hebt. Ach, misschien is er van allen geen spoor meer in uw hart! Gij herinnert u toch nog wel die vaste voornemens, om een afgezonderd, ingekeerd, onderworpen leven te leiden? De offers, welke gij met uwe neigingen en tegenstrevingen, met uwe eigenliefde en uwe menschenvrees wildet brengen ? Al die schoone voornemens van ijver, van vlijt, van stiptheid in het gebed en in de geestelijke aangelegenheden? Waar is dit alles nu ? Wie beeft het u ontroofd? O trouweloos en wispelturig hart! Aldus moet gij wel tot u zeiven spreken in 't gevoel van rouw en schaamte. Maar hoe? Zal deze rouw, deze schaamte ook ditmaal te vergeefs zijn? Bedenk toch de grootheid van 't ongeluk voor de geheele wereld, indien Jesus van 't kruis ware gestegen, gelijk zijne vijanden het van Hem verlangden? Indien dit Hart deze zijne wonde zou sluiten,— die bronwel van alle kloekmoedigheid, van allen troost, van alle liefde! Welk een zoet voorwerp, welk een krachtige aansporing ware daardoor uwer hoop ontnomen?

Zoo nader dan tot deze zaligmakende levensbron met eene heilige aandrift, en roep: Indien Gij mij niet helpt, o alvermogend Hart, dat ik zoo menigmaal bedroefd heb, waar kan ik dan in mijne ellende nog hulp verhopen? Verwek

nu berouw uit geheel uw hart, maar tegelijk ook een gloeijend verlangen, om den Heer van nu af aan getrouw te zijn. Zeg Hem: Ja mijn God, ik moet heden van U de genade der volharding verkrijgen! Bedenk hierbij, dat gij 's Heeren Hart nimmer welgevalliger zijt, dan wanneer dit verlangen u verteert. O laat hierdoor uw vertrouwen zich verlevendigen. Wanneer gij naar behooren verlangen kunt, zoo zult gij zeker bekomen. Roep ook de H. Maagd Maria, om haren bijstand aan, die moeder, rijk aan mededoogen, van dit Hart vol van ontferming. Sluit vervolgens de overweging met eene opoffering van u zeiven, welke alle vroeger gemaakte in zich bevat en vernieuwt.

Tweede Funt. Jesus alléén kan God den Vader aanbidden, gelijk Hij het verdient.

Berde Punt. Doch Jesus is zelf God, en derhalve zijn wij Hem aanbidding schuldig in 't allerh. Sakrament.

Het leven van Jesus in hel iabernalcel is een leven van voortdurende verzoening.

Eerste Punt. Het hart van Jesus draagt zich daar aan zijn' hemelschen Vader op als een zijner Godheid waardig Zoenoffer voor de ontelbare zonden der wereld.

Tweede Punt. Dit leven van Jesus is inderdaad en in waarheid een voortdurend offer.

Derde Punt. Het is onze pligt, dit goddelijk Hart eenige voldoening te geven voor de belee-diging, die men het juist daar aandoet, waar het zich voor ons opoffert.

Eerste Punt. Jesus weet, dat wij zonder de genade niets ter onzer zaligheid vermogen.

Tweede Punt. Uit liefde voor onze zaligheid laat Hij Zich dag en nacht in het tabernakel opsluiten.

Derde Punt. Hij is onze Hoogepriester in eeuwigheid, omvoor ons een Voorspreker te zijn, (Hebr. 7).

gt; ®ⁿ ons door Jesus' H, Hart, en dit Hart alleen 8quot; ⁱⁿ kent daarvan de volle waarde.

Tweede Vunt. Gelijk het deze gaven uit liefde tot ons van den Vader smeekt, zoo dankt het ook _een den Yader onophoudelijk daarvoor, als zijnde

het Hart van den voortreffelijksten Zoon. . , Derde Punt. Danken wij alzoo dit H. Hart, en

jk Eerste Punt. De heiligheid bestaat in de ver-^Ie' ' vulling van Gods heiligen wil.

Eerste Punt. De deugd van ootmoed bestaat voornamelijk in de verberging der voortreffelijkheden; Jesus-God in broods-gedaante.

Tweede Punt. De ootmoedigheid toont zich in *quot; het verdragen der beleedigingen, J esus — wordt veracht, bemint en zwijgt.

in de volslagene onthechting van zich zeiven, God ter eer; Jesns — zelf God — onze spijze.

Eerste Punt. Gehoorzaamheid, als deugd, is onderwerping van onzen eigen wil aan dien van een' ander, dewijl men den wil des anderen als den wil van God aanziet.

Tweede Punt. Jesus leeft in het tabernakel in de diepste onderwerping aan den wil zijns hemelschen Vaders, — en ik zou Hem willen weerstaan?

Berde Punt. Jesus gehoorzaamt in het tabernakel zelfs aan den onwaardigsten priester, — en ik zou mijne regtmatige overheden willen tegenspreken ?

Tweede Punt. Wat zijn onze weinige laauwe gebeden bij de koren der Engelen en der Heiligen?

Derde Punt. Dit alles zou het Hart van Jesus met vreugde wegschenken, indien het daardoor onze liefde zou verwerven; doch waar is ons hart?

Tweede Punt. De redelooze schepselen bereiken met noodzakelijkheid hun doel; hoevele met verstand begaafde schepselen echter misbruiken hunne vrijheid, en verzetten zich misdadig tegen Gods plannen !

Derde Punt. Allen wenschte Jesus tot zijn' Vader te brengen, en hoe wordt Hij gedrongen, hen te redden; daarom leeft Hij in het tabernakel ; maar hoe weinige menschen bekommeren zich om Hem en cm Gods eer! .

Eerste Punt. Langmoedig is God, d. w. z. Hij heeft groot geduld met onze zwakheden, en Hij vertraagt de ure der vreeselijke wraakoefening aan onze boosheid, ten einde ons tijd tot bekeering te geven.

Tweede Punt. Jesus, met beleedigingen overladen, en de dagelij ksche getuige van alle zonden der wereld, houdt de straffende hand zijns Vaders terug.

Derde Punt. Uit het tabernakel klinkt daarom Jesus' stem vol minzaamheid tot ons hart, om Gods langmoedigheid niet te misbruiken, en geen spel met de eeuwigheid te wagen.