i.

DE BEGRArENIS VAN PIQUOISEITX.

In een vorig werk (n een vorig werk (^s) hebben wij gezien hoe de Onzichtbaren van Parijs, hun geheimzinnig doel najagende, in de onderaardsche gang verdwenen waren, en hoe de al te ijverige Piquoiseux, de klerk van Monsieur Jules, zijne nieuwsgierigheid met den dood had moeten bekoopen.

Deze onderaardsche gang, welke op verschillende plaatsen door andere gangen doorsneden was, liep eindelijk uit in de oude beek van Menilmomtant, die vroeger zoo gewichtig was, maar tegenwoordig over 't algemeen onbekend is.

— In welken tijd en door wien was deze beek overwulfd?

Met welk doel had men dit op deze wijze gedaan?

Niemand wist zulks, daar dit metselwerk tot de hoogste oudheid opklom.

Deze onderaarsche gang was met eene stevigheid, die tegen alles bestand was, en met eene opmerkelijke schran-

*) ZieGustave Aimard „de Graaf de Warrensquot; bij dezelfde uitgevers, de Uitgevers-Maatschappij „Nederlandquot; te 's-G-ravenhage, (vroeger bij de Uitgevers de Erven J. L. Nierstrasz te 's-Gravenhage.ï derheid vervaardigd, en ondanks de diepte, waarop de arbeid van zoovele achtereenvolgende jaren die gegraven had, kon de buitenlucht er met het meeste gemak in doordringen.

Sedert eene eeuw misschien had geenerlei menschelijke voet deze gewezen beek betreden.

Alleen het toeval, het gevolg van nasporingen, betreffende de zaak van Belleville, ten opzichte waarvan Monsieur Jules, het gewezen opperhoofd der veiligheidspolitie, en de graaf de Warrens, het opperhoofd van de Ver-eeniglng der Onzichtbaren zich in een openlijken oorlog bevonden, had het bestaan daarvan aan den laatstgenoemde ontsluierd.

Men begrijpt al het voordeel, dat een man van dezen stempel daaruit moest trekken.

De graaf de Warrens vergat en verzuimde niets.

Van alles wist hij partij te trekken.

Alles werd in zijne bekwame handen een geducht wapen.

Maar hoe groot ook zijne waakzaamheid en de werkzaamheid der vertrouwde ingenieurs, die met de Vereeniging derOnzichtbaren in verbinding stonden, geweest mochten zijn, kende men toen den oorsprong dezer beek nog niet.

Passe-Partout, San-Lucar, Mortimer en Martial Renaud waren in het onderaardsche gewelf vooruitgegaan.

Uit voorzorg en uit overmaat van voorzichtigheid waren zij de kromming.

die er in liet onderaardsche gewelf was voorbijgegaan, opdat het licht der fakkels hunne aanwezigheid niet zou verraden.

Ofschoon het opperhoofd der expeditie zich verzekerd hield, dat hij geenerlei onbescheiden oog op zijn onder aardschen tocht zou ontmoeten kon het toeval, dat hem den sleutel tot dit doolhof in handen gegeven had, hem streng genomen, verraden, en Passe-Partout hield er van, zich zelfs tegen het toeval te wapenen.

Insgelijks uit voorzorg had hij La Cigale en diens onafscheidelijken metgezel, Mouchette, beneden den mond van den put op schildwacht laten staan.

De dappere reus had heel wat moeite gehad om niet te antwoorden op de tallooze vragen, die Mouchetta sedert een goed half uur tot hem richtte.

Maar zijne bescheidenheid was zijn eenig wapen tegen de slimheid van den straatjongen.

Hij maakte er zich van af door te zeggen, dat hij in de volkomenste onwetendheid ten opzichte van de plannen van Passe-Partout verkeerde.

Mouchette werd woedend, maar terwijl hij allerlei verwenschingen tegen de eerlijkheid van zijn reusachtigen vriend uitbraakte, kon hij zich toch niet weerhouden, hem des te meer te achten naarmate hij hem het gesprek telkens op iets anders zag brengen of zijne slimme viagen ontwijken of zijne ongehoorde nieuwsgierigheid teleurstellen.

Een oogenblik luisterde de reus oplettend en gaf niets op de vragen van Mouchette ten antwoord.

Eene uitdrukking van bekommering teekende zich op zijn anders zoo kalm gelaat af.

Met de eene hand hield hij 'den jongen, die van ongeduld stampvoette vast en met de andere gaf hij hem een wenk om te luisteren.

Dit was juist het oogenblik, waarop de ongelukkige mijnheer Piquoiseux den dnbbelen ketting ophaalde en daarmede aan de Onzichtbaren, die in den put afgedaald waren, alle middelen .om weder naar de binnenplaats van Set moedige Konijn terug te keeren afsneed.

De jongen begreep La Cigale en zweeg.

Kort daarop deed zich eene knal qooren.

De reus mompelde:

— Dat is een pistoolschot!

Mouchette, die de geluiden, welke

door het afschieten van verschillende vuurwapenen teweeggebracht worden nog niet wist te onderscheiden, zweeg stil.

Nog vier schoten volgden er bijna terstond op het eerste.

— Dat zijn revolverschoten! —vervolgde La Cigale met eene zekere mate van ongerustheid.

— Welnn, wat zou dat? — vroeg de straatjongen.

— Stil, jongen.

— En opgelet ook!

Terwijl Mouchette dit zeide, drukte hij [zich dicht tegen den muur aan, terwijl hij den reus bij diens jas trok zoodat deze nu wel genoodzaakt was, zijn voorbeeld te volgen, en vlak naast hem te gaan staan.

Het was voor beiden zeer gelukkig, dat zij dit gedaan hadden.

Hadden zij nog een minuut, eene seconde slechts vertoefd, dan zouden zij het lichaam van wijlen Piquoiseux op hun hoofd gekregen hebben.

En overeenkomstig de wetten van de beweging der lichamen en van hunne toenemende snelheid zouden zij, hoe groot ook de hardheid van den schedel van La Cigale en de elasticiteit der harige huid van Mouchette mochten zijn, moeilijk weerstand hebben kunnen bieden aan zulk eene hevige botsing met zulk een zwaar en krachtig lichaam.

Het lichaam van den secretaris van Monsieur Jules kwam vlak in de nabijheid van den reus neer.

Er deed zich een doffe plof, een akelig geluid hooren.

Daarop werd het doodstil.

Ofschoon de reus aan schermutselingen gewoon was, ofschoon de dood voor hem een oude kennis was, huiver-verde hij toch en kon hij er niet terstond toe besluiten, een blik te slaan op del onbeweeglijke massa, die vóór hem lag.

Mouchette beefde wel een weinig en zelfs vee! over al zijne leden; maar zijn vroolijk karakter herkreeg al spoedig de overhand; hij stak een dievenlantaarn op en boog zich over het lijk van Piquoiseux heen, terwijl hij bij zich zei ven mompelde:

— Zoo, ouwe jongen! je bent net met je neus in 'tvet gevallen.

— Zwijg toch, Mouchette! — zeide •de reus; — misschien, is 'twel een vriend!

— Welnu als 'teen vriend is, ouwe jongen! dan kan je hem beweenen. Men brengt het er van zulk een val zoo gemakkelijk niet af.

En daarop hief Mouchette het hoofd van den ongelukkige, die geen teeken van leven meer gaf, op, liet er het licht op vallen en riep uit;

— Zou dat een vriend zijn?

— Ik ken hem niet! — zeide La •Cigale verheugd.

— Och koml dat is niet mogelijk !

— En toch zeg ik je, dat ik hem niet ken.

— Welnu, ik weet, wie het is.

— Wie dan?

— De secretaris van Monsieur Jules.

— Een stille verklikker?

— Juist zoo?

— Dat is een goede vangst! — vervolgde de reus, die, na het gezicht van Piquoiseux opmerkzaam bekeken te hebben, de wond, door den kogel van den onbekende teweeggebracht, zag. — Hij is in zijn rechtervleugel geschoten.

— Met een pistool, of met een revolver?

— Met een pistool, — antwoordde La Cigale.

— Drommels! — hernam de straatjongen, op — wien zouden dan die vier revolverschoten gemunt geweest zijn?

— Dat is de vraag! — zeide La Cigale onrustig, — Maar komaan! de hoofdzaak is, dat dit venijnige beest ons geen kwaad meer zal doen. Hij is immer? wel goed dood niet waar?

— Hij is zoo dood als een pier, — antwoordde de straatjongen die den ongelukkige al heen en weer gedraaid en hem den pols gevoeld had. zonder dat hij zijn hart of zijn pols voelde kloppen.

— Dan moet de kameraad, die' nog boven gebleven is, te voorschijn komen en zich bij ons voegen.

— Dat moest al gebeurd zijn, — mompelde Mouchette.

— 'tlswaar ook; laat ons het sein geven.

— Zoo! Is er dan een?

— Wel drommels! Je kent dit toch ^vel.

— Ik?

— Ja.

— Wacht eens even, ouwe jongen! Is dat hetzelfde sein, dat je mij gegeven hebt, toen het er om te doen was, het gas in het buffet van Père Tour-nesol uit te draaien?

— Juist zoo.

— Dan zal ik dit sein zelf wel geven, — zeide Mouchette met een gewichtig gezicht.

— Oa ie gang maar; — liet de reus hierop volgen.

Mouchette deed zijne magere en schrale wangen opzwellen, bracht twee zijner vingers naar zijn mond en deed een schel geluid hooren.

— Purrr Toetsch.

Zij wachtten.

Er kwam geen antwoord.

Een tweede sein bleef insgelijks zonder eenig gevolg.

— Dat is niet in den haak,—bromde de reus.

— Het heeft er ten minste allen schijn van.

— De kameraad daar boven moet zeker een schot gekregen hebben.

— Dat moet eens onderzocht wor- , den.

— Ik ga er terstond heen.

En de reus sloeg de oogen op en maakte zich gereed om de armen uit te strekken, teneinde naar den dubbelen ketting, te grijpen.

Er was echter geen ketting meer!

Mijnheer Piquoiseux had de voorzorg genomen, dien los te maken en op te halen.

— Alle drommels! '— bromde La Cigale.

— Wat nu te doen?

— De ketting is weg.

— Wat zou dat?

— 't Is nu onmogelijk om naar boven te klimmen! — schreeuwde La Cigale woedend.

— Dat is wat te zeggen, — hernam de straatjongen van Parijs met eene voorgewende wanhoop.

— Ik moet Passe-Partout zien ... ik nioet hem terugvinden .... Jij, Mouchette ! moet hier blijven, totdat het opperhoofd een besluit genomen heeft en houd mij niet langer op, want waarlijk er is haast bij.

— Waar haast bij is, is bij het naar boven te klimmen, niet waar?

— Ja.

— Welnu, dan zal ik het doen.

— Jij? . . .

— Ik zelf.

— Waarmee? Je hebt geen touw en geen ketting. Waarmeê dan?

— Hiermee.

En Mouchette liet zijne handen zien.

•— En daarmeê.

En Mouchette liet zijn voeten zien.

— Je bent niet wijs!

— Ik? 't Mocht wat! Je zult wel zien, ouwe jongen ! Ik heb bij het laatste feestquot; op het Champ de Mars den zilveren beker gewonnen. Aan moeder Pacline heb ik het horloge gegeven.

— Welk horloge? Welken beker?— vroeg La Cigale, die door angst geheel van zijn stuk gebracht was.

— Ik heb twee prijzen gewonnen. Begrijp je?

— Maar er is hier geen kokanjemast.

— Neen, maar er zijn hier steenen, gaten en messen.

— Messen? Om wat te doen? O ja! ik weet het al ... . Hier hebt je het mijne .... neen geef liever dat van jou. Ik zal wel naar boven klimmen.

— Met behulp van je armen, niet waar? — gaf de straatjongen van Parijs lachende ten antwoord.

— Waarachtig!

—' Je weegt tweehonderd veertig pond, beste vriend! Er is geen mes, dat zulk een vracht kan houden. Ik weeg maar tachtig pond. Ik ben dus wel zwaarder dan de lucht, maar ik weet mij zoo licht mogelijk te maken.

— Dappere jongen! — zeide La Cigale. — Klim dan maar naar boven.

En hij bukte voorover.

Mouchette klom op zijne schouders.

Op dit stevige voetstuk geplaatst, dreef de straatjongen een der beide messen, die La Cigale hem gegeven had, in de voegen tusschen twee met mos begroeide, vochtige steenen.

Toen deze eerste sport gemaakt was, maakte hij er een tweede boven.

Daarop richtte hij zich niet behulp van zijne hand, dank zij de tweede sport, omhoog en wist zich in evenwicht te houden door zich met zijn eene hand aan de gaten tusschen de steenen of aan de onefifenheden in den muur vast te houden, en met den eenen voet op het eerste mes te steunen.

Toen hij eens in evenwicht en zeker van zichzelf was, bukte hij en trok met de hand, die vri jgebleven was, het eerste mes er weer uit en stak dit weder hoo-ger in den muur, en wel met veel meer kracht, dan men van zulk een teêr lichaam zou verwacht hebben.

Terwijl de straatjongen dezen moeilijken tocht naar boven volbracht, stond, de reus beneden, vlak onder hem. Hij, hijgde van angst, stond stevig op zijne beenen, hield de armen uitgestrekt en. vestigde het oog op elk zijner bewegingen, gereed om hem, wanneer hij; mocht vallen, op gevaar af van zijn eigen leven er bij in te schieten, op te-vangen.

Dit duurde bijna tien minuten.

Toen Mouchette den rand [van den put bereikt had en zich daaraan met een kreet van vreugde vastklemde, streek La Cigale met zijne hand over het voorhoofd en trok deze, nat van koud zweet, terug.

Nooit had de reus zoozeer voor zich-zeiven gebeefd.

Zijne spieren ontspanden zich.

De reactie was zoo hevig bij dezen gespierden man, dat hij zich genoodzaakt zag, eenige oogenblikken te gaan zitten op een steen die van den muur losgeraakt was, terwijl hij wachtte en zich op alles voorbereid hield.

Ondertusschen zat de straatjongen, die met eere afgekomen was van den sterken toer, dien La Cigale, voordat hij dezen ten uitvoer zag brengen, misschien Ivoor snoeverij gehouden had, rustig op den rand van den put.

Zijn eerste zorg was, rond te kijken.

Alles was stil.

Nergens was eenig teeken van leven te zien.

Langzamerhand raakten zijne oogen aan de duisternis, die er om hem heen heerschte, gewoon.

Hij begon met naar den dubbelen ketting te zoeken. Hij vond dien al spoedig en bracht hem in orde, teneinde er voor te zorgen dat zijn nederdalen gemakkelijker dan zijn opklimmen zou gaan.

Aan den kant, die juist tegenover gesteld was aan dien, waar hij den dubbelen ketting en den putemmer gevon den had, bemerkte hij iemand, die, op den Igrond uitgestrekt, in zijn bloed lag te baden.

— Drommels! — riep de jongen uit, — daarmeê had ik moeten beginnen, in plaats van den ketting in orde te brengen ....

Hij ging naar den man toe, bukte

en ging op zijn knieën liggen en richtte liet hoofd van den onbekende op.

— Tk ken hem niet! — mompelde hij.

Daarop telde hij de wonden, waarvan het bloed op het half geopende hemd te zien was, en zeide:

— Een, twee, drie, vier! . . . . 't Moet zeker een stevige kerel zijn!

Werkelijk kwam de gekwetste weder bij.

Het water, waarmede Mouchette de eerste wond, die hem de gevaarlijkste was voorgekomen, had gewassehen, had den gekwetste eindelijk uit zijne langdurige bezwijming doen ontwaken.

Hij deed de oogen open en vroeg:

— Wie is daar?

— Bekommer je daar maar niet over!_ — antwoordde de straatjongen, terwijl hij de wonden verbond met een vlugheid, |die een geneesheer van het Hótel-Dieu waardig was, — 't is de hand der vriendschap, die je hulp biedt; wees maar niet ongerust, kameraad!

— Wie heeft je hier naar toe gestuurd?

— Ben je er op gesteld, dit te weten?

__— Ja, — zeide de gekwetste, terwijl hij de hand, die hem verpleegde, wegduwde en overeind kwam.

— Drommels! wat een gespierde kerel! Hij zou met vier gasten in zijn corpus in staat zijn, om alleen te loo-pen! — zeide Mouchette niet de diepste bewondering.

— Spreek op! Wie heeft je hier naar toe gestuurd?

— La Cigale. — Ben je nu tevreden gesteld ?

— Ja.

En de gekwetste strekte zijne linkerarm, die door een der revolverko-gels van wijlen Piquoiseux doorboord was, uit.

— Die kleine dingetjes prikken wel een beetje, maar dooden niet, —mom-

elde Mouchette, terwijl hij den ge-wetste verbond.

— Hoe is je naam, jongen?

— Mouchette, om je te dienen.

— Sedert wanneer behoor jejtot de bondgenooten der ....

— Der Onzichtbaren, —-zeide Mouchette, daar hij zag, dat de onbekende den volzin niet wilde voltooien om te weten te komen, of hij werkelijk vertrouwen in hem kon stellen.

En hij voegde er bij:

— Sedert twee uren.

De onbekende keek hem verwonderd aan.

— Verroer je niet, vriend ! — zeide Mouchette, die zijne rol van chirurgijn met den meesten ernst speelde; — ik heb nog maar één wond te verbinden, en dan beloof je, dat alles zoo goed zal gaan, als maar mogelijk is; je zult het wel zien: op mijn woord van eer!

— Ik dank je voor de zorg, die je aan mij besteed hebt, jongen .... Ik gevoel mij veel beter en ... .

— En zwijg toch . ... en wacht.... dan kan je later spreken! Wel drommels! je zult mijn -werk in de war brengen. Het zou niet pleizierig zijn om daarmeê nog eens te beginnen; begrijp je?

— Toch moet je mij zeggen ....

— Niemendal .... Je bent nu verbonden .... Zie je kans om op je onderdanen te staan? ....

— Waarop?

— Op je beenen .... Komaan, probeer het maar eens!

De gekwetste stond op; doch na een paar boven menschelijke pogingen kreeg zijne zwakheid de overhand op zijn moed en op zijn wilskracht.

Hij viel weer neder.

Het bloed, dat hij in te groote hoeveelheid verloren had, maakte het hem onmogelijk om zich staande te houden.

— Hum! dat vreesde ik wel! Met dat al spijt bet mij! — zeide Mouchette, die zijn arm om het lichaam van den gekwetste sloeg en hem een veld-tlesch voorhield, zeggende: — Neem hier eens een slokje van, en dan znl-len wij eens nader met elkander praten.

De onbekende nam een paar slokjes brandewijn.

Daarop kwam hij overeind.

— Laat ons naar beneden klauteren, — zeide hij op een vastberaden toon.

En hij wilde op den rand van den put klimmen.

— Een oogenblikje! — riep de straatjongen uit, — wat maak je een haast, kameraad! „Laat ons naar beneden klauterenquot; is gauw gezegd, maar dat zal niet zoo gemakkelijk te doen zijn, als je mij ten minste niet blindelings wilt gehoorzamen.

— Ik zal je gehoorzamen, het zij zoo; maar laat ons haast maken. Men wacht op mij.

— En ik dan ... Denk je, dat men niet op mij wacht? Ik ben hier zonder ladder of trap naar boven geklommen om je te komen halen; maar toen was ik geheel alleen en had niet iemand bij mij, die verscheidene wonden in zijn lichaam had.

De gekwetste herhaalde verbaasd.

— Zonder ladder?

— .Ta. Verwonder je je daarover? Daar ligt toch niets bevreemdends in. Komaan, ga daarop of daarin zitten, zooals je maar wilt.

Terwijl Mouchette dit zeide, had hij den putemmer op den rand van den put neergezet.

De onbekende ging er zoo gemakkelijk mogelijk in zitten, met zijne bee-nen er buiten en met zijne handen aan dén dubbelen ketting vastgeklemd.

Met de meeste koelbloedigheid haalde Mouchette nu een touw uit zijn zak en bond dit om het middel van den onbekende aan den ketting aan den rechterkant vast.

— Wat voer je uit? — vroeg de gekwetste.

— Ik wil je wat helpen. Wees maar niet bang.

— Ik voel mij sterk genoeg om mij vast te houden ...

— Ja ... ja ... dat denk je wel, maar dan zou het kunnen zijn, datje op het hoofd van oompje neerkwaamt...

— Wat zeg je?

— Oompje is mijn vriend La Cigale... hij is breekbaar, en ik wil niet, dat men hem breekt.

En nadat Mouchette den gekwetste stevig vastgebonden had, klom hij zelf op den rand van den put en zette er zich zwijgend op neer.

— Zijn wij nu klaar? — vroeg hij, na al de voorzorgen, die voor hunne nederlating noodig waren, genomen te hebben.

— Ga je gang maar.

Hierop deed de straatjongen weder het sein hooren.

— Purrr Toetsch!

De reus gaf hem beneden uit den put terstond een dergelijk antwoord.

— Purrr Toetsch.

De dubbele ketting wikkelde zich

af.

Weinige oogenblikken later ontving La Cigale den gekwetste en zijn chirurgijn.

Doch La Cigale was niet meer alleen.

Bij het lijk van wijlen Piquoiseux stond Passe-Partout.

Het opperhooid der Onzichtbaren had er zich ongerust over gemaakt, dat hij den reus en diens metgezel niet zag komen en was teruggekeerd.

La Cigale had hem alles verklaard.

Zijne eerste bemoeiing was, onderzoek naar den toestand van den gekwetste te doen.

Deze vertelde hun al wat Mouchette voor hem gedaan had.

La Cigale verheugde zich daarover niet weinig.

Hij was trotsch op zijn leerling.

Mouchette had een gezicht aangenomen, zoo zedig, als hij maar kon zetten.

Passe-Partout gaf hem eenzachttikje op de wang en zeide tot hem:

— Ik dank je, mijn zoon!

— Wel zoo! — antwoordde de straatjongen na een paar luchtsprongen gemaakt te hebben, —ik ben nu waarlijk te midden van mijne familie. Neef van La Cigale en zoon van Passe-Partout! Voor het tegenwoordige is Monsieur Jules mijn neef niet meer.

Zoodra het opperhoofd der Onzichtbaren zich omtrent het min of meer ernstige der wonden van zijn bondgenoot gerustgesteld had, drukte hij hem de hand en zeide tot hem:

— Ge hebt ons van een gevaarlijken tegenstander verlost, beste Rioban! Dat is genoeg; ik wil niet, dat gij ons verder vergezelt; want uwe krachten zouden daartoe te kort schieten.

— Wel zeker niet, beste Passe-Partout! — liet de gekwetste hierop volgen. — Die wonden zijn niet zoo ernstig, dat zij mij buiten gevecht zouden stellen. En bovendien moet ik u zeggen, dat mijn jeugdige redder (hierbij boog Mouchette) een hartversterking bij zich heeft, die een doode in het leven zou kunnen terugroepen.

— Dat komt uit den kelder van moeder Pacline, — zeide Mouchette, terwijl hij La Cigale vertrouwelijk op den schouder klopte.

— En zooals gij ziet, — vervolgde Rioban met een glimlach, — ben ik nog niet stervende. Ik zal mij dus bij u aansluiten.

— Wilt gij dat? —vroeg Passa-Par-tout.

— Ik verzoek u er om.

— Het zij zoo!

— Mijnheer, vriend of kameraad! —

zeide Mouchette, terwijl hij vlak voor den gekwetste ging staan, — wie je ook wezen moogt, moet ik je zeggen, datje een ferme kerel bent, en ik acht mij gelukkig, dat ik je van boven heb mogen halen.

— Wij zullen elkander boven weervinden, zooals je het noemt, beste jongen!... en dan zal ik je het bewijsge-ven, dat het leven van een man van eer veel meer verdient dan eene afgezaagde dankbetuiging.

— Daarom heb je mij zeker niet bedankt, — gaf de straatjongen lachende ten antwoord.

— Juist zoo!

■— Komaan! — zeide Passe-Partout.

Dit zeggende legde La Cigale het lijk van Piquoiseux op zijn schouder.

Passe-Partout opende den trein.

De Rioban volgde, op Mouchette leunende.

De tocht werd zwijgend afgelegd met zooveel snelheid, als de bezwaren van het terrein en de wonden van een der Onzichtbaren zulks slechts veroorloofden.

Toen onze vier avonturiers de kromming omgeslagen waren, zagen zij hunne metgezellen San-Lucar, Mortimer en Martial Renaud, die reeds in angstige spanning op hen gewacht hadden, voor zich staan.

LaCigale legde het lijk van den spion te midden van den kring, die er door hen gevormd werd, neer.

De lijkrede, die er op den afgestorvene gehouden werd, was noch lang noch treffend.

Geen der Onzichtbaren stortte daarbij een traan.

Een enkele hunner deed het voorstel om hem te begraven.

Dit was San-Lucar, die het, in zijne hoedanigheid van Spanjaard, betreurde, dat er geen priester bij de hand was.

Passe-Partout gaf hem slechts drie woorden ten antwoord;

— Onderzoek hem eerst!

In een oogenblik waren alle zakken van den overledene omgekeerd.

Mouchette had zich met deze taak heiast en kweet zich daarvan met de meeste stiptheid.

De zakken van den overledene bevatten niet veel bijzonders: kleingeld, een zilveren horloge, een kaart als agent van politie en eindelijk een groene, smerige, gescheurde ponefeuille, die vol papieren zat.

Mouchette bood het geld, het horloge en de kaart aan elk der avonturiers aan: natuurlijk wilde niemand er iets van hebben, zelfs La Cigale niet.

— Al wat er in de gracht valt, is voor den soldaat. Ik zal het geld aan den eersten den besten arme, dien ik op mijn weg ontmoet, en bet horloge aan mijne eerste geliefde geven, terwijl ik de kaart van agent van politie voor mij zeiven behoud, — bromde de straatjongen tusschen zijne tanden.

Passe-Partout nam de groene portefeuille en stak deze in een zijner zakken.

Het was er nu de tijd niet voor om de tallooze papieren, die er inzaten, te doorsnuffelen.

Toen het opperhoofd der Onzichtbaren dit gedaan had zeide hij:

— Het is van belang, dat dit lijk ons niet verklapt; van een anderen kant zullen wij, om aan het verlangen van San-Lucar te voldoen, dezen ach-tenswaardigen mijnheer Piquoiseux met zijne rijkdommen begraven.

Bij deze woorden keek Mouchette vreemd op.

La Cigale gaf hem een wenk.

Mouchette gaf het geld terug, maar behield het horloge en de kaart van agent van politie.

— Met zijne rijkdommen, — herhaalde Passe-Partout, die even gewacht had om aan den straatjongen den tijd te laten tot het teruggeven van het geld, — doch niet in eene rivier, want wij hebben hier geen rivier, maar in de bedding van de beek, die aan onze voeten stroomt.

Naarmate Passe-Partout sprak, werden zijne bevelen begrepen en ten uitvoer gebracht.

Terwijl Sir Harry, Mortimer en San-Lucar een dam maakten met behulp van de steenen, die door La Cigale en door Mouchette uit de opening verwijderd waren, groeven de anderen, die van houweelen voorzien waren, een graf, waarin de overledene, , mijnheer Piquoiseux, zoolang als hij was neder-gelegd werd.

Het graf werd met een laag keistee-nen en deze met een laag aarde bedekt.

Eindelijk werd de dam weggenomen en hernam het water rustig zijn loop, alsof er niets gebeurd was.

De beminnelijke secretaris van Monsieur Jules was voor immer onttrokken aan de nasporingen van het groote men-

schelijke geslacht, waarvan hij — laat ons hem in dit opzicht recht laten wedervaren — juist niet het schoonste sieraad geweest was.

— Sic transit gloria mundi! — mompelde Papse-Partout.

Dat was zijn geheele lijkrede.

De Onzichtbaren zetten hunnen tocht voort en verdwenen, onder aanvoering van hun opperhoofd, in de onbekende diepten van het onderaardsch verblijf, terwijl zij op hunne wandeling geheele zwermen van vleermuizen deden opvliegen en duizende reusachtige ratten de vlucht deden nemen.

Het was 's nachts één uur.

Boven hunne hoofden danste en zong Parijs om den carnavalstijd waardig te vieren.

II.

DE HERTOG MACÉ EN DE BARON KERNOCK.

Bijkans vijftig jaren geleden, en wel in het jaar achttien-honderd-ze-ven-en-veertig, was de straat, waardoor men in de voorstad Belleville komt, aan den rechter- en aan den linkerkant omgeven met herbergen en kroegen, waarvan enkelen zich, te recht of ten onrechte, mochten verheugen in eene groote vermaardheid in de oogen van de zorgelooze, wemelende en strijdlustige bevolking der Faubourgs.ijkans vijftig jaren geleden, en wel in het jaar achttien-honderd-ze-ven-en-veertig, was de straat, waardoor men in de voorstad Belleville komt, aan den rechter- en aan den linkerkant omgeven met herbergen en kroegen, waarvan enkelen zich, te recht of ten onrechte, mochten verheugen in eene groote vermaardheid in de oogen van de zorgelooze, wemelende en strijdlustige bevolking der Faubourgs.

Op Zon- en feestdagen — en de hemel mag weten, noeveel er wel in den almanak staan — vloeide elk dezer zoozeer gezochte inrichtingen, zooals „Le Grand- Vainqtieurquot; en „L'Ile-d'Amourquot;, van menschen over.

De werklieden, de grisettes, de studenten — om in de eerste plaats diegenen der bezoekers te vermelden, welke nog de fatsoenlijkste waren, — verder de vrijgelaten galeiboeven, de vagebonden, de gelukzoekers van den laagsten rang, en al de leden der geringste standen van Parijs vormden er een gezelschap, hetwelk te vermijden alleszins raadzaam mocht lieeten.

Vooral gedurende den carnavalstijd overstroomden deze hetoregene bestand-deelen „L'Ue-d'Amourquot; en „Le Gratid-Vainqumrquot;.

Van daar vertrok dan op Aschwoens-dag omstreeks vijf uur in den morgen een verdierlijkte, woeste en door dronkenschap baldadige menigte.

Van daar waggelden die menschen met hunne smerige, verscheurde, met slijk, wijn en bloed bedekte maskers, onder het zingen van gemeene liedjes, naar Parijs, en vormden op die wijze dien langen, afscliuwelijken en luidruch-tigen optocht, dien onze voorvaderen zoo graag mochten zien, dien onze kinderen niet meer te zien krijgen.

Die optocht, die vroeger de nieuwsgierigheid bij alle standen van het oude Parijs zoozeer gaande maakte en zelfs sympathie bij hen wekte, wordt tegenwoordig niet meer gehouden.

Goede reis!

Hij is voor altijd verdwenen.

Wel moge het hem bekomen!

Wat ons persoonlijk betreft, betreuren wij dit verlies geenszins.

Het verleden is verleden.

Laat daaraan toebehooren, wat daaraan toebehoort.

Aan ons behoort het heden.

Aan onze nakomelingen behoort de toekomst.

Weg met die |eeuwige klagers, die de dooden zonder eenige reden onophoudelijk naar het hoofd der levenden werpen!

Het bal in „Le Grand-Vainqueurquot; werd gegeven op de helling van de Montagne de Belleville.

De tuin, waarin zich de bloem der bewoners van den Faubourg du Temple vereenigde, was door een hoogen en stevigen muur gescheiden van een ontzaglijk groot park, waarvan men den eigenaar niet kende.

Te midden van dit park verhief zich een groot en statig gebouw uit de zeventiende eeuw, een oud kasteel.

Dit gebouw, dat door den bovenvermelden muur omgeven was, stond zoodanig, dat geen nieuwsgierig oog daarvan de minste bijzonderheid kon opnemen, dat geen onbescheiden oor door de stilte daarvan had kunnen doordringen.

Al de herbergen, al de kroegen in de Rue de Belle-IUe, die van boven tot beneden zoo schitterend mogelijk verlicht waren, schenen bestemd te zijn om aan deze sombere woning hun licht te geven.

Zij verlichtten dien donkeren en vorm-lóozen steenklomp.

De woeste gezangen, de uitgelaten kreten, het gekras der violen en de

schelle toonen der fluit of van den pijper, die door al de echo's van Ménil-montant duizendvoudig weerkaatst werden, verbraken de diepe stilte van dit geheimzinnige huis, dat daar treurig als een praalgraf lag.

Het had juist twaalf uur geslagen.

Op het oogenblik, waarop liet feest in vollen gang was, bereikte een man, die zorgvuldig in de plooien van een wijden mantel gewikkeld was, zijn gelaat in de breede randen van zijn hoed verborgen hield en zoo goed mogelijk door de beschonken menigte heenge-slopen was, den muur van dit stille park.

Hij bleef voor eene poort staan, haalde uit zijn zak een sleutel en stak dien, na een uitvoischenden blik in het rond geslagen te hebben, in een zeer klein slot, dat voor de oogen van de voorbijgangers verborgen was door klimop, hetwelk door andere slingerplanten omstrengeld werd.

De poort draaide zonder te knarsen op hare hengsels, die vooraf zeker goed gesmeerd waren.

De man trad haastig binnen,

Hij sloot de poort achter zich dicht en stak den sleutel weder in den zak.

Hij bevond zich nu weldra midden in het park.

Op een afstand van hoogstens tweehonderd meters verhief zich de donkere massa van het oude kasteel.

Hoogstammige boomen omgaven en verborgen het aan alle kanten.

De man trachtte zich eerst te oriën-teeren.

Hij zocht naar een licht, naar een ster in deze ondoordringbare duisternis.

Na eenige schreden gedaan te hebben. ontdekte hij een flauw straaltje van een zwak licht, dat zich bij een der benedenramen van het kasteel vertoonde.

Maar het was voor den onbekende nog niet genoeg, het doel voor zich te zien, waarheen hij zich moest richten, want 'hij moest ook dit punt, dat zoo nabij scheen, bereiken.

Het park, dat zonder twijfel sedert, verscheidene jaren verlaten was, had geheel het voorkomen van een echt maagdelijk woud aangenomen.

Er waren geene lanen en geene voetpaden meer in Ie onderkennen.

Gras, planten en takken hadden zich in allerlei richtingen verspreid.

Slingerplanten, die zich op allerlei wijzen ineengekronkeld hadden, maakten het voortloopen geheel onmogelijk.

De man, die in den mantel gewikkeld was, bleef een oogenblik teleurgesteld staan.

Dij luisterde, of hij niet iemand hoorde komen, die hem kon helpen om hem uit dit doolhof te brengen.

In het park was alles doodstil; men zou gezegd hebben, dat men in een afstand van tweehonderd uren van Parijs was.

Buiten het park hoorde men het geraas en het getier der beschonkenen en der dansers, de weinig melodieuse accoorden van de orchesten van „ie Grand-Vainqueiirquot; en ,L'Ile-d'Amourquot;.

Zich zoo goed mogelijk in zijn toestand schikkende, haalde de man uit zijn zak een scherp knipmes te voorschijn, deed dit open, sneed de takken, die hem den weg versperden, af, brak diegenen, welke zich op de hoogte zijner knieën bevonden, doormidden en begaf zich zooveel mogelijk in eene rechte lijn naar het donkere gebouw.

Maar zoodra hij bij een prachtig marmeren bordes met een dubbelen opgang gekomen was, waarvan de trappen met woekerplanten begroeid waren, sloeg hij een weinig links af, liep den vleugel aan dien kant langs, kwam op deze wijze aan het achtergedeelte van het gebouw, begaf zich naar eene lage deur en duwde daar even tegen aan.

Men verwachtte hem zeker.

De deur was althans niet gesloten.

Hij begaf zich toen in een nauwe gang, die hem na verschillende omwegen, welke hem zonder twijfel reeds sedert lang bekend waren, eindelijk bij de deur van het vertrek, waaruit dit flauwe licht hem tegemoet gekomen was, bracht.

Hij trad dit, zonder te kloppen, binnen.

Het was een groote zaal in den stijl van Madame de Pompadour, die allerkeurigst gemeubileerd was.

Er brandde een lekker vuurtje in den haard.

Een oude vrouw, die in het kostuum van eene boerin uit Neder-Bre-tagne gekleed en bij eene tafel gezeten was, breide bij het licht eener lamp met een blikken kap, die zoo laag neergelaten was, dat zij al hare aandacht

kon wijden aan de kous, die zij in hare bevende handen hield.

Zij zat met haar rug naar de deur toe.

De onbekende maakte bij het binnenkomen zoo weinig gedruisch, dat liet aan de oude vrouw letterlijk onmogelijk was, hem te hooren.

Maar al hoorde zij hem ook niet, zoo giste zij toch waarschijnlijk, dat hij binnengekomen was.

Want eene plotselinge huivering ging haar over de leden en, zonder er blijkbaar reden voor te hebben, keerde zij zich naar hen; om, alsof zij hem werkelijk had voelen komen.

'tWas eene vrouw van zestig a vijf-en-zeslig jaren, met regelmatige gelaatstrekken, die tengevolge van verdriet of misschien wel tengevolge van gewetenswroeging haar nog ouder deden schijnen dan zij werkelijk was.

Toen zij den onbekende zag, richtte zij het hoofd op en zeide tot hem droogjes, zonder met haar werk op te houden:

— Zijt gij daar eindelijk?

— Ja, daar ben ik, — luidde het antwoord.

— Op dit uur van den nacht? — mompelde zij.

— Men komt, als men kan, moedertje! — antwoordde hij, zonder dat hij acht scheen te slaan op de kwade luim van haar, die hem op deze wijze ontving.

— Het is al laat.

— Dat weet ik wel.

— Men wachtte u niet meer.

— Daar had men toch geen reden Voor, — antwoordde de onbekende, terwijl hij zich van zijn hoed met breede randen en van zijn spaanschen mantel ontdeed.

— Gij hadt gezegd .. .

— Welnu, wat? ... ik had gezegd, dat ik zou komen... en dit heb ik gedaan.

— Op dit uur van den nacht!

— Jozua heeft de zon doen stilstaan. Hij heeft ons gelukkig het recept daarvoor niet nagelaten . . . want anders, moedertje!...

— Goed! — bromde de oude vrouw, die met haar werk voortging, zonder zich verder metdennieuwaangekomene te bemoeien.

Deze schoof een fauteuil naar den haard, zette zich daarin op zijn gemak neer en strekte zijne voeten naar het vuur uit.

De nieuwaangekomene nam daarop eene houding aan, alsof hij de eigenaar was van deze plaats, waar hij zich zoozeer op zijn gemak scheen te gevoelen.

En niets bewees, dat hij geen recht had om deze houding aan te nemen.

Deze man was een oude kennis van onze lezers, Jacob von Kirschmark, dezelfde Duitsche baron, dien zij reeds hebben aangetroffen op het bal van den graaf de Warrens, in het verhaal door Rosette La Pomme aan monsieur Lenoir, haren geheimzinnigen beschermer, gedaan, alsmede in de geschiedenis der jonge Thérèse.

Alleen was hij geheel veranderd.

Niets bleef er aan hem van den hoog-moedigen en zelfgenoegzamen bankier over.

Zijn gelaat had eene uitdrukking van koele ironie aangenomen; zijnon-aangename, zoo belachelijke tongval was verdwenen.

Zijn ruwe stem, zijn afgemeten toon, zijne aangenomen deftigheid, zijn sobere gebaren en zijn vaste blik maakten van hem een geheel ander man.

Overigens verried niets in zijne houding den parvenu.

Hij was geheel in het zwart gekleed, zijn jas was tot aan de kin dichtgeknoopt, en twee uitwassen, die de panden van zijn jas rechts en links op de hoogte van de opening zijner zakken deden opwippen, getuigden van zekere voorzorgen, die de burgers van Parijs thans niet meer gewoon zijn te nemen in het middelpunt hunner hoofdstad, zelfs niet op de meest gevorderde uren van den nacht.

— Brrr! Wat is het vanavond koud, — mompelde hij, terwijl hij het vuur met behulp van een tang wat opstookte.

De oude vrouw gaf hem niets ten antwoord en ging met haar werk voort.

De onbekende wendde zich daarop tot haar en vroeg haar:

— Welk nieuws is er, Brigitta?

— Niets.

— Hoezoo, niets?

— Ik kan u toch niet zeggen, dat er iets is, als er niets is, niet waar?

— Eigenlijk heb je gelijk.

Weldra heerschte er een tijd lang

een diep stilzwijgen.

— Brigitta! — zeide hij na verloop van eenige oogenblikken.

— Wat is er?

— Ik verwacht iemand.

— Wanneer?

— Terstond.

— Waar zult gij hem ontvangen?

— Hier.

— In deze zaal?

— Juist zoo.

— Dan ga ik heen, — zeidezij, terwijl zij opstond en haar breiwerk in elkaar wikkelde.

— Neen, büjf maar! — antwoordde de baron; — liet kan geen kwaad, dat je weet, waar het om te doen is.

Brigitta ging weder zitten en hervatte met eene koortsachtige gejaagdheid haar bezighield.

De baron had niet op dit hardnekkig stilzwijgen gerekend.

Gedurende dit stilzwijgen had hij al den tijd om een poging te doen om de gestrenge bewaakster des huizes wat beter voor zich te stemmen.

— Je vraagt mij niet eens naar den naam van den persoon, die zich bij mij zal vervoegen.

— Dat is mij vrij onverschillig.

— Wat zeg je daar?

— Dat gaat mij niet aan. Tot dusverre heb ik mij nooit met uwe zaken willen bemoeien.

— Er is aan alles een begin.

— Ik ben er niet op gesteld om vandaag te beginnen.

-7- Boos wijf! loop heen!

— Wie degene, die door u verwacht wordt, ook wezen moge, moet ik u vooraf zeggen, dat ik mij, zoodra hij komt, naar een ander vertrek zal begeven.

— Je zult wel terugkomen! —zeide de baron met een sluwen glimlach.

— Als gij met uw medeplichtige afgedaan hebt.

— Mijn medeplichtige. Nu nog mooier! Men zou haast zeggen, dat ik plan had om hem tot eene misdaad over te halen.

—i Dat zal wel zoo wezen.

— Het zij zoo! — zeide de baron op een knorrigen toon.

Weder heerschte er een diep stilzwijgen.

Blykbaar vond Brigitta niet in 't minst smaak in een gesprek met den baron.

— Ik hoor voetstappen op het zand, — riep de oude vrouw eensklaps uit.

— Drommels! je hebt een scherper gehoor dan ik, moedertje! Maar bedrieg je je niet!

Een herhaald getik op een ruit

spaarde Brigitta de moeite te antwoorden.

Zij stond op, wikkelde haar breiwerk in elkaar en maakte zich gereed om een waskaars op te steken.

— Ga je dan werkelijk heen?

— Ja.

— Het staat je vrij om niets te hoo-ren, maar vergeet niet, moedertje! dat je je mond evengoed als jeoorenmoet sluiten.

— Goed!

— Je weet, dat je leven er mede gemoeid is.

— Gij bedreigt mij altijd! — zeide de oude vrouw driftig.

— Ik wil liever bedreigen dan bestraffen.

— Op mijne jaren vreest men niet voor bedreigingen noch voor kastijdingen. Stel vertrouwen in mij, of zend mij weg!

— Jou wegzenden! Nu nog mooier! Waar zou je dan naar toe gaan?

— Dat is mijn zaak.

— Stil! — zeide de baron.

Men had ten tweeden male op het raam geklopt.

— Ga dan maar heen!

— Kan ik naar bed gaan?

— Ja ... neen ... Het is beter, dat je wacht, totdat wij jvertrokken zijn. Men weet nooit, wat er kan gebeuren.

— Goed, dan zal ik opblijven, — antwoordde zij met een nauw merkbaren glimlach.

Zij ging heen.

— Hum! — mompelde de baron, — dat is een drommelsch wijf, dat ons zeker een poets bakken. Wij zullen eens zien!

Hij ging naar het raam en schoof dit hoog open.

Een man klom er doorheen en trad de kamer binnen.

Deze man, die even geheimzinnig als de baron von Kirschmark gekleed was, bezat een rijzige gestalte.

Zijn haar en zijn snorbaard, die sneeuwwit waren, gaven hem het voorkomen van een militair.

Nog jeugdig, ondanks zijn hoogen leeftijd, scheen hij met eene groote kracht bedeeld te zijn.

Zijne zwarte oogen, die door zware wenkbrauwen overschaduwd waren, wierpen een onheilspellenden blik in het rond.

Hij keek iemand nooit vlak in het gezicht.

Openhartigheid en loyaliteit hadden zeker nooit op dit gezicht te lezen (gestaan, dat buitendien trotsch was. '

Zijne kleeding, die evenals die van den baron zwart was, onderscheidde zich door eene bijzonderheid, die, zoodra hij zijn mantel op een stoel neder-legde, zichtbaar werd.

In een breeden gordel van verlakt leer, die op zijn vest vastgegespt was, staken een jachtmes met een bronzen hecht en twee pistolen met dubbelen loop.

De beide mannen gingen naar elkander toe.

Zij drukten elkaar de hand.

— Gij zijt juist op uw tijd, beste kolonel! — zeide Kirschmark.

De ander viel hem door een gemelijk gebaar in de rede.

— Vergeef hetmij,—hernamKirsch-mark, — 't is de kracht der gewoonte ; ik vergeet altijd, dat gij sedert lang generaal geworden zijt.

— Zoo wat sedert twintig jaren.

— Zoolang al ... . Wat vliegt die tjjd toch! Vergeef het mij .. .Ik heb mij van dit woord „kolonelquot; alleen daarom bediend, om u onze vroegere vriendschap in het geheugen terug te roepen.

De generaal beet op zijne lippen.

— Laat] ons tot de zaak komen,— zeide hij op een laconieken toon.

— Wij zullen er wel op komen : wees daar maar gerust op. De langste wegen voeren dikwijls het best tot het doel. Laat ons onze onderlinge verhouding, alvorens verder te gaan, eerst vaststellen.

— Wat al woorden!

— Zij zijn noodig, beste hertog!.... Zooals gij ziet, vergeet ik geen van uwe titels. Gij kunt er zelfs van ver-koopen.

— Begint gij weder?

— Vroeger droegt gij er slechts een enkelen.

— Vroeger waart gij ook geen baron, — gaf de persoon, dien Kirschmark met den naam van generaal en hertog bestempelde, hierop gemelijk ten antwoord.

— Dat is zoo waar als het goud.

— Komaan, laat ons de zaak spoedig afmaken.

— Het zij zoo! Spreek op! . . . . Maar laat mij u eerst mijn compliment eens maken, beste hertog! .... Gij bezit wapenen van een hooge waarde .... Dat zijn een paar pistolen met een dubbelen loop, die zeer goed in uwe gordel staan. Trekken wij van nacht ten oorlog?

— Gij zijt al te vriendelijk, dat gij eenige aandacht aan deze voorwerpen wijdt, baron! Zijn uwe zakken dan ook niet goed voorzien? — gaf de ander ten antwoord, terwijl hij naar de pistolen, die er uit de zakken van Kirschmark te voorschijn kwamen, wees.

Kirschmark scheen dit antwoord niet te hooren, en hernam eensklaps:

— Ter zake!

— Spreek op!

— Neer.. Ik zal luisteren, als gij het goed vindt.

— Gij zijt beter redenaar dan ik,— zeide de generaal. — Ik geef het woord het eerst aan u.

— Wel bedankt, maar ik zal wachten.

— Wat?

— Totdat gij u nader gelieft te verklaren.

— Waaromtrent?

— Omtrent de dringende zaak, die u genoodzaakt heeft,quot; mij zoo overhaast een samenkomst voor te slaan hier in dit gebouw, waarin ik niet eenmaal in het jaar den voet zet ....

De generaal glimlachte spottend.

Kirschmark vervolgde:

— In plaats van doodeenvoudig eene samenkomst met mij in uw hotel voor te stellen.

— Gij zijt nog altijd jong gebleven, beste baron!

— Hetgeen wil zeggen, dat ik ook nog altijd onvoorzichtig ben.

— Juist zoo.

— JOch, ] men kan zich 'niet anders voordoen, dan men werkelijk is! — hernam de baron, terwijl hij een zedig gezicht zette.

— Gij weet, — voegde de ander er bij, — dat wij in de oogen van allen, zoowel van vrienden als van vijanden, niet kennen.

— Ja, wij zijn voor elkander twee vreemden.

— Dat geeft ons eene verdubbelde kracht en bespaart one het gevaar om verdacht te worden.

— Waarvan verdacht? —;zeide de baron met luider stemme. — Gij maakt u zelf aan eene onvoorzichtigheid schuldig, — voegde hij er op fluisterenden toon bij.

De hertog zweeg en hernam op een meer gematigden toon;

— Ik had eene andere reden.

— Daar hield ik mij van overtuigd ....

— Maar deze reden schijnt mij sedert eenige oogenblikken minder steekhoudend.

— Waarin bestaat zij dan?

— In het verlangen om in alle veiligheid niet u te spreken, zonder de vrees om een woord te laten doordringen tot het oor van iemand, die er te veel belang bij heeft om het op te vangen.

— Welnu?

— Uw schrik, uwe voorzorgen doen mij denken, dat gij niet al te zeker van de bescheidenheid dezer oude muren zijt.

— Och kom! —antwoorddeKirsch-mark, — ik ben niet doof en ik houd er niet van. dat men zoo scheeuwt.

— Des te beter.

— Bovendien schaadt overmaat van voorzorgen, zooals gij zegt, nimmer. Wat gij mij te zeggen hebt, is dus zeker zeer gewichtig?

— Gewichtig .... zeg liever verschrikkelijk.

— Wat zegt gij daar?

— Verschrikkelijk.

— Loop heen! — zeide de baron, die, nadat het eerste oogenblik van schrik voorbijgegaan was, het vuur weder begon op te stoken.

— Gij wilt mij [zeker eens schrik aanjagen. Is dat niet zoo?

— Ik vrees maar al te zeer dat daar goede reden voor is.

De i ander haalde de schouders

op.

De generaal of de hertog, -zooals men maar wil, ging naar hem toe, legde hem de hand op den schouder en zeide tot hem op langzamen toon :

— Alles Is bekend!

— Alles? — riep de baron uit, terwijl hij weder overeind kwam.

— De dooden zijn levend.

— Welke dooden?

— Levend en krachtig, — vervolgde de hertog, — hunne terugkomst is onze ondergang! Hunne opstanding is ons verderf!

— Dat is onmogelijk! — mompelde Kirschmark, die bleek en bevend opstond, terwijl zijne gelaatstrekken door een plotselingen schrik verwrongen waren.

— 't Is mogelijk! 't is zeker!

— Gij bedriegt u, hertog!

— Baron! ik bedrieg tnij niet.

— Dan zijn wij verloren! — riep Kirschmark in zijn angst uit.

— Als wij ons niet voor altijd van hen ontdoen.

— En rekent gij daartoe op mij, Macé? — vroeg de baron.

— Ik reken op u, Yvon KernockT — antwoordde de hertog.

Deze beide namen riepen een noodlottig verleden in hun geheugen terug, want zij hadden ze niet zoodra uitgesproken, of zij gingen, voortgedreven door dezelfde gemoedsbeweging, door hetzelfde instinct van zelfbehoud en vrees, naar elkander toe, terwijl zij niet durfden rondkijken, of ook iemand hen beluisterd had.

III.

EEN ONVERWACHT BONDGENOOT.

Er heerschte eene doodelijke stilte.r heerschte eene doodelijke stilte.

De beide mannen bleven al-zoo tegenover elkander zitten, doodsbleek, huiverend, woeste blikken in het rond werpende, als hadden zij verwacht, van het eene oogenblik op het andere wrekend spooksels uit den grond te zien oprijzen.

Eindelijk gelukte het den baron von Kirschmark, zijne ontroering te bedwingen.

Hij deed eene uiterste poging, herkreeg een schijn van koelbloedigheid en zeide:

— Wij maken ons bevreesd als kinderen, en misschien wel ten onrechte! !• . . . Welnu, beste Macé! zeg mij nu eens, wat er gebeurd is.

De ander deed een sprong, die hem op zijne beurt uit zijne verdooving deed ontwaken, greep hem bij den arm, dien hij zoo stevig drukte, dat deze bijna brak, en zeide:

— In Gods naam! gebruik dien naam toch niet meer, Kernock!

— Yvon Kernock behoeft zooveel omslag niet te maken met den kolonel Macé, den Mcnschenslachter, — antwoordde de baron, die zich te vergeefs aan dezen krampachtigen greep trachtte te onttrekken. — Laat mijn arm los!

De hertog keek hem met vlaumien-de blikken aan en kneep nog harder, terwijl hij tusschen zijne tanden, die vast op elkaar geklemd waren deze woorden liet ontsnapan

— Bij alle heiligen, baron! verzeker ik u, dat het u slecht zal bekomen, als gij dien naam nog eenmaal uitspreekt .... De kolonel Macé is dood,

verstaat gij ?____hij is gestorven als een

dapper soldaat, aan het hoofd van zijn regiment te Somo-Sierra, in Spanje.

— Laat me los! — schreeuwde Kirschmark. — Ik geloof u ... maar breek mijn arm niet.

— De kolonel Macé, — voegde de hertog er langzaam bij, — rust ineen bloedig graf.

— Ja!

— Niemand anders dan gij spreekt zijn naam sinds meer dan twintig jaren uit.

— Ik zal dien vergeten____maar

knijp mij niet langer!

De generaal liet zijne hand los.

De arme baron schudde zich den arm, die op zulk eene zware proef gesteld was, terwijl hij bromde:

— Drommels gij hebt nog altijd uwe vuist van vroeger!

— Alweer —bromde de oude vriend van Yvon Kernock.

— Neen, neen! ik spreek niet tegen u, — 'riep deze laatste terstond uit, terwijl hij terugdeinsde; — ik dacht maar wat hardop, dat is alles! Welaan Laat dezen dapperen kolonel in vrede rusten! Dat is de vraag niet, waarbij het meeste haast is. Beste hertog! verklaar u nu eens duidelijk omtrent ...

De hertog viel hem in de rede, zeggende:

— Baron! weet gij wel, waar ik vandaan kom?

— Waar gij vandaan komt ?

— Kunt gij vermoeden, van welke plaats ik gekomen ben ?

— Neen.

— Ik kom uit eene herberg____

— Uit eene ...?

— Uit eene herberg, staande engelegen in de Rue d'Angouleme-du-Tem-ple, waar het uithangboord ,JIet moedige Konijnquot; uithangt.

— Gij, die...

— Ik zelf.

— En wat moest gij in zoo'n kroeg doen?

— Zoo! verwondert gij u daarover beste vriend?.... Welnu mijne tegenwoordigheid in deze kroeg, midden in den carnavalsnacht, hangt samen met de tijding, die ik n zoo even mededeelde.

— Omtrent de levende dooden ?

— Ja.

— Ik begrijp u niet.

— Ik zal u helpen ora het te begrijpen. Ik heb u gezegd, niet waar? dat wij niet langer alleen in het bezit van ons geheim waren.

— Juist zoo, maar ....

— Dat alles bekend was, en dat wij ieder oogenblik ontdekt konden worden.

— Dat wil zeggen ....

— Dat wil zeggen in het verderf gestort worden.

Nu stond de baron eensklaps op en zeide, terwijl hij zich naar het oor van den hertog voorover boog:

— Wat zachter, in 's hemels naam!

— Zijn w^Tij hier dan niet alleen, zooals ik u nadrukkelijk aanbevolen had?

— Alleen. Ja.

— Welnu ?

—'.Maar, zooals gij weet, beste vriend! er zijn vergiften, die zoo sterk zijn, dat zij het vat, waarin men ze gedaan heeft, doen barsten.

— Ik zie het verband niet in, dat er bestaat....

— De muren van dit huis zijn dik .... Ik stel het volste vertrouwen in de oude vrouw, die het bewaakt.... en toch verzoek ik u, uwe stem een weinig te doen dalen, wanneer gij over dit Jverschrikkelijk en noodlottig verleden spreekt.

— Laat ons het huis dan verlaten, — zeide de hertog.

— Achter iederen boom in het park kan een vijand verscholen zijn. Wat al spionnen zouden zich achter dat gordijn van groen kunnen verbergen!

— Dus zal ik maar zwijgen, — zeide de generaal, die met koortsachtig ongeduld op den grond stampte.

— Neen, dat niet; maar kom terug op het punt, waarvan wij uitgegaan zijn. Spreek wat zachter!

— Het zij zoo! Laat ons die zaak afmaken !

— Ik luister naar n.

— Baron! — hernam de generaal, — het heeft niet veel gescheeld of ik was in de herberg „Het moedige Konijnquot; gedood.

— Gedood?

— 'tMag zelfs een wonder Iieeten, ■dat ik hier op den afgesproken tijd lieb kunnen komen.

— Zoudt gij misschien gekwetst zijn?

— Gekwetst, neen, dat ben ik niet geweest, maar half doodgeslagen, ja! .... en buiten mijne kennis overgebracht naar mijne woning, waar de schrandere zorgen van een man, dien ik sedert eenige dagen in mijn dienst genomen heb, mij weder op de been gebracht hebben.

— Wie is die man?

-- Gij zult hem wel kennen.

— Wie is het dan?

— Men geeft hem gewoonlijk den naam of liever den bijnaam van Monsieur Jules.

— Het gewezen opperhoofd der veiligheidsbrigade?

— .Ta, baron!

— Een gewezen galeiboef? Vidocq?

— Ja, baron! dezelfde.

Kirschmark ontveinsde de verwondering, die deze tijding bij hem teweegbracht, geenszins.

— Met uw verlof, beste vriend! maar zou bet ook onbescheiden zijn, u te vragen, hoe gij, een hertog en een pair, een van de eersten uit het koninkrijk, met zulk een bedorven en gevaarlijk mensch in aanraking gekomen zijt ?

— Hier juist wordt onze zaak duisterder of ook helderder, al naar gelang gij verkiest.

— Ik verkies het laatste.... Maar gij hebt gezegd: onze zaak.

— Ik had moeten zeggen: onze zaken.

— Zoo! — zeide de baron op nieuwsgierigen toon.

— Deze Monsieur Jules heeft ons tot bemiddelaar gediend.

— Omstreeks vijftien jaren geleden .... juist zoo.... juist zoo.

— In zekere netelige zaak.

— Hij heeft zich daaruit waarlijk als een man van talent weten te redden.

— Zoo! Herinnert gij u dit?

— Zeker!

— Het was, geloof ik, te doen om een kind, dat ....

— Laat ons dit met stilzwijgen voorbijgaan ! — riep de baron met de uiterste gejaagdheid uit. — Houd u maar niet bezig met Monsieur Jules en laat

ons op het gewichtige feit komen.

— Ik kom er al op ... ik kom er al op — antwoordde de generaal, die de koelbloedigheid, die de grondslag van zijn vastberaden karakter uitmaakte, langzamerhand herkreeg.

Dit zeggende strekte hij zich gemakkelijk in zijn fauteuil uit, kruiste zijn beenen over elkander, wendde het hoofd halverwege naar den kant van Kirschmark en hernam zoo bedaard mogelijk:

— Maar alvorens daarop te komen, moeten wij de zaken wat hooger ophalen.

— Doe dat, maar doe het spoedig! Uwe kalmte is mij onuitstaanbaar!

— Wacht eens, beste vriend! wij zullen eens zien, of uwe jeugdige oploo-pendheid en drift ons uit de moeilijkheid, waarin wij ons bevinden, zullen redden.

— Ik zal er al het mogelijke toe doen, hertog!

— Ik reken er op. Baron ! herinnert gij u het kasteel van Batz nog ?

— Wat zegt gij daar? — riep de ander uit.

— Herinnert gij u onze ontmoeting op dat kasteel nog?

— Ja.

— Eene ontmoeting, die plaats had....

— Op den dertienden November ach-tien honderd een.

— Tusschen vijven en zessen.

— 's Avonds.

— Baron! 'tis een genoegen met u te doen te hebben. Gij bezit een uitstekend geheugen.

— Ga voort, ga voort, hertog.

— Gij waart toen een vrij loszinnig jongeling, die al zijn geld er doorheen lapte en het geld van zijn waardigen vader, die notaris bij liet baljuwschap van Dinan was, verspilde.

— Dat weet ik.

— Ik ook, en nochtans heb ik er belang bij, dezen verwijderden tijd weder onder uwe aandacht te brengen.

— Ga uw gang, generaal!

— Ik dank u. Onze beide familiën woonden naast elkaar op het marktplein, maar sedert eenige jaren hadden zij elkander uit het oog verloren.

— Het gevolg van politieke gebeurtenissen, — bromde Kirschmark.

— Ja____ dat is zoo .... In één

woord, wij achtten ons op dien dag zeer

gelukkig, dat wij elkaar zoo onverwacht mochten ontmoeten.

— Waartoe dient het, dit alles uit de asch op te rakelen?—vroeg hij met een zweem van geraaktheid.

— Kunt gij het niet eenigszins ra. den baron? — antwoordde de generaal die een glimlach niet wist te onderdrukken.

De baron kende zijne nienschen.

Hij deed den mond open om te antwoorden ; maar daarop haalde hij de schouders op, kruiste de armen over de borst en wachtte.

De ander vervolgde:

— Dus had liet toeval ons met elkaar in aanraking gebracht. De herkenning was treffend. Wij hadden elkander op dat tijdstip lief, ofschoon wij verschillende politieke meeninghad-den, gij koningsgezind en ik ....

— En gij republikeinsch, of óók koningsgezind. Men heeft dit nooit te weten kunnen komen____

— Baron!

— Hertog! onder al deze omwegen onder al deze draaierijen zie ik eene vraag, die reeds honderdmaal gedaan is ... .

— En honderdmaal afgewezen is.

— Bij de tweede honderd zullen wij een kruisje zetten.

— Zult gij die papieren, die perkamenten dan uw heele leven lang onder uwe berusting houden? — bromde de generaal op doffen toon.

— Gij zult moeten erkennen, dat ik al heel dwaas zou handelen als ik mij daarvan ontdeed.

— Die papieren hebt gij gestolen.... — zeide de hertog woedend.

— In uw belang .ja ... uithetkan-toor van mijn vader. Zooals gij ziet, ontken ik niets. Ik volg liwe openhartigheid na. Die papieren verzekeren mijne veiligheid. Wij kennen elkander te goed dan dat ik ze u zou ter hand stellen. Als gij er de bezitter van werdt, dan zoudtgij mij een tedoodelijken haat toedragen, gij, mijn, óude vriend! dan dat gij niét zoudt trachten, mij in alles te benadeelen, zoo,wel in mijn fortuin als in mijn goeden naam. Ziet gij, Macé!... neen ... generaal! wij zijn beiden zonen van Bretagne, waar de men-schen harder zijn dan de rotsen van den Dceaan. Een strijd tusschen ons beiden zou voor geen van óns beiden een goed resultaat opleveren. Geloof mij!

De hertog hoorde dezen hevigen uitval aan, zonder de wenkrauwen te fronsen. — Hebt gij uitgesproken? — vroeg hij.

— Ja.

— Welnu, gij hebt de plank heele-maal misgeslagen, beste vriend! Hetis er volstrekt niet om te doen, u deze papieren terug te vragen.

— Maar gij zelf ...

— Ja ... ik ben toornig geworden... maar wij zijn van ons eigenlijk onderwerp afgedwaald. Voor het eerst van mijn leven wensch ik er mij'geluk mede, dat die verwenschte stukken zich in uwe handen bevinden.

Kirschmark sloeg een blik op hem om te onderzoeken, of hij in vollen ernst sprak.

— Misschien zal uwe voorzichtigheid het gevaar, dat ons bedreigt, afwenden.

— Verklaar u, in 's hemels naam, nader! . . . Geen holle klanken meer» maar feiten!

— Het zij zoo. Baron! de zaak betreft u evengoed als mij. De hertog en de hertogin de Dinan zijn niet dood.

— Waar houden zij zich dan op?

— Te Parijs.

— Weet. gij, waar zij wonen?

— Neen, maar ik kan dit wel te weten komen.

— Goed. Wij- zullen zien, —• zeide Kirschmark met een verschrikkelijk gebaar.

— Wacht eens!...

— Wat? ... Met dat al... wat kan het ons schelen . . . beste vriend? De eenige hertog de Dinan zijt gij. Datiamp; bij rechterlijk onderzoek bewezen.

— Wacht eens even, — herhaalde de hertog, — dat is niet alles.

— Gij laat u lichtelijk vrees aanjagen door schrikbeelden, die niets om het lijf hebben.

— Schrikbeelden, ja, maar wrekende schrikbeelden!

— Loop heen!

— De beide grijsaards staan niet meer alleen en verlaten, gelijk weleer.

— Wie beschermt hen dan?

— Toegenegene, machtige vrienden-

— Wat zou dat?

— De beide Kergraz. ^s)

*) Zie „Passe-Partoutquot; van denzelfden schrijver eveneens bij de Uitgevers-Maatschappij „Nederlandquot; te 's-Grayen-hage.

— De Kergraz?

— Ja, eenige dagen na den dood van hunnen vader hebben zij Cayenne verlaten.

— Heeft men hen te .Parijsgezien?

— vroeg de bankier op angstigen toon.

— Zij zijn er.

— Drommels! — En Kirschmark, die niet meer wist, waarheen hij het hoofd zou wenden, stond op en ging toen weder zitten.

— Zijt gij daar wel zeker van, hertog?

— Bepaald zeker.

— Ja, gij hadt gelijk; de aarde wankelt onder onze voeten. Wat te doen?

— Ik ben nog niet klaar.

— Is er dan uog meer?

— Er is nog iets.

— Wel drommels! gij wilt den spot met mij drijven — zeide Kirschmark, buiten zich zei ven van woede.

— Ik zou het wel willen, beste vriend!

— hernam de gewaande hertog de Dinan op koelen toon.

— Wat is er? Laat eens zien! Haast u! Gij brengt mijn bloed aan het koken!

— Bedaar wat en luister!

— Spreek op, spreek op! Wat is er?

— Het kind, ¹) dat aan de zigeuners verkocht is ...

— Dat ook al!

— De dochter van ...

— Zwijg toch!... N oen; gij ook niemand bij name ... maar ga voort!____

laat ons hooren ... deze kleine?... dit kind?...

— Dit kind, dat verkocht is door bemiddeling van ...

— Ja... ja ... Ga voort.

— Is te Parijs!

— Ook al! Dat is niet mogelijk!

— De man, dien gij wel kent heeft haar gezien.

— En heeft hij niets gedaan?

— Niets.

— Waarom niet?

— Hij is haar spoort kwijtgeraakt!

— 't Is alsof de duivel er mede speelt!

— mompelde de baron von Kirschmark woedend, terwijl hij van het eene einde der kamer naar liet andere heen en

weer liep, ten prooi aquot;n eene onbeschrijflijke gemoedsbeweging.

De hertog sloeg, terwijl hij gemakkelijk in den rug van zijn fauteuil leunde, al de bewegingen van zijn medeplichtige gade.

— Wel drommels! Mijne maatregelen waren zoo goed genomen, — mompelde de laatstgenoemde.

— Slechts halve maatregelen.

— Hoe dut?

— Wel zeker.

— Ik begrijp u niet.

— 't Is toch heel eenvoudig. Beste baron. In gewichtige omstandigheden des levens moet men zich door geener-lel overwegingen laten terughouden.

— Gij wilt zeggen ...

— Dat wij een veel te teeder hart gehad hebben. Gij weet het evengoed als ik: de dooden komen niet terug, spreken niet, verraden niet.

— O, als het nog eens over te doen ware! — zeide Kirschmark, terwijl hij de vuisten balde.

— Gedane zaken nemen geen keer; wij kunnen er niets aan veranderen.

— Wel drommels! dat weet ik ook wel! Is dat al wat gij mij mede te dee-len hebt, ongeluksbode, die gij zijt? — vroeg de bankier aan zijn medeplichtige.

— Dat weet gij wel beter, ongelukkige vriend.

Kirschmark deed een schaterend gelach vol bitterheid hooren en gaf hem ten antwoord.

— Ga voort! ga voort!___

— Lach niet, baron! Ik zweer u, dat er niets te lachen is.

— Ik vind u niet onaardig, beste generaal! Gij breekt mij armen en bee-nen, en als gij mij in mijne geheele lengte op den grond uitgestrekt ziet liggen, roept gij mij toe: Er is gevaar!

— Daar is wel iets van aan, — zeide de gewaande hertog de Dinan op spot-tenden toon; — Maar ...

— Maar wat?

— Maar gij zoudt er beter aan doen, met naar mij te luisteren en mij te ondervragen, dan als een oud wijf te babbelen.

— Welnu, wat is er nog meer?

— Hebt gij hooren spreken van eene verschrikkelijke vereeniging die de politie van alle staten van Europa vruchteloos tracht te ontdekken en te vernietigen?

— De Vereeniging der Onzichtbaren?

— vroeg de baron, terwijl hij van schrik beefde.

— Juist zoo?

— Welnu, wat hebben wij met die Onzichtbaren te maken.

— Niets . .

— Dus ziet gij ...

— En alles ...

— Hetgeen wil zeggen?

— Dat de Onzichtbaren zich tot de bondgenooten onzer vijanden hebben verklaard.

— Hebt gij daarvan de bewijzen in handen? — vroeg Kirschraark, die aan de uiterste onrust ten prooi was.

— Ja.

— Sedert lang?

— Sedert vanmorgen.

— Gij moest mij daarvan terstond verwittigd hebben.

— Heb ik niet deze bedoeling geene samenkomst met n afgesproken?

— Ja . . . vergeef het mij... . Wie heeft u deze bewijzen ter hand gesteld?

— De man, die zich deze beter dan iemand anders kon verschaffen: degene, door wien ons reeds dikwijls diensten bewezen zijn.

— Monsieur Jules?

— Mousieur Jules, ja, die te veel geheimen, welke ons betreffen, in zijn bezit heeft.

— Dat is waar. Hoe heeft hij ontdekt? ...

— Wat doet het er toe, welke middelen door hem gebezigd zijn? Hij heeft het verbond van onze doodvijanden, de Dinans, met die onzichtbare en onbereikbare condottieri ontdekt. Laat ons er niet verder over spreken.

— A Is dat zoo is, — riop de baron met de diepste neêrslachtigheid uit, — als dat zoo is ...

— Twijfel er niet aan.

— Zie ik niet in, hoe wij ons uit die zaak zullen redden.

— Gij zijt iemand, die niet van hulpmiddelen verstoken is, zoek maar, baron, en gij zult vinden.

— Ik zal niets vinden, hertog! Het is de eerste maal, dat ik voor een moeilijken toestand zwicht. Als wij niemand anders dan de familie de Kerouartz tegen ons hadden, dan zou ik gestreden, dan zou ik met uwe hulp overwonnen hebben. Maar wat te doen tegen die duivels, die overal zijn en die men nergens vind, wier arm zich over alle we-relddeelen uitstrekt, die men niet kan ontvluchten of aanvallen? Wat te doen ? wat te doen?

De deur der kamer ging plotseling open.

Eene vrouw vertoonde zich op den drempel.

Deze vrouw, die in de plooien van een langen witten mantel gehuld was, had haar gelaat met een dichten sluier bedekt.

Op de tweemaal herhaalde vraag van den baron von Kirschmark gaf zij alleen deze woorden ten antwoord;

— Naar mij luisteren.

De beide mannen keerden zich ver-schriKt om.

De bankier had de macht niet om op zijne beenen te blijven staan, zoo hevig was de ontroering, die zicli ten gevolge van deze onverwachte mede-deeling van hem meester gemaakt had.

De oude soldaat snelde naar de onbekende vrouw toe en bracht zijne hand aan de kolf zijner pistolen.

De onbekende vrouw hield hem tegen niet een gebaar, waarin eene zekere mate van gezag gelegen was.

— Mijnheer de hertog de Dinan! kom tot u zei ven! — zeide zij tot hem.

— Wie fzijt gij? — vroeg hij haar met eene schorre stem.

— Uwe bondgenoote.

— Wat wilt gij?

— U redden.

De generaal keek haar met verbazing aan.

Kirschmark, die van zijn schrik trachtte te bekomen, zeide op een schroomvalligen toon;

— Hoe zijt gij hier binnengekomen?

— Ik ben er: dat moet u voldoende zijn, beste baron!

— Laat ons uw gezicht ten minste zien. Neem dien dubbelen sluier weg.

— Gij zult mij later herkennen .... aan den arbeid!

— Wat denkt gij van ons te eischen? — vroeg de generaal op ongeduldigen toon.

— Ik heb het u al gezegd, dat ik u in uwe plannen van dienst denkt te zijn.

— En . . .

— En ik eisch uwe medewerking om deze plannen tot een goed einde te brengen.

— Weet gij dan ? .

— Alles. Ik heb uw gesprek van

het eerste tot het laatste 'woord gehoord.

De beide mannen sloegen op elkaar een vragenden blik.

Zij vervolgde, zonder acht te slaan op de blikken, fdie zij met elkander wisselden;

— Gij hebt geene geheimen meer voor mij. Voor de laatste maal bied ik u mijne hulp en mijn bondgenootschap aan.

— En als wij weigeren?

— Dan zult gij eene vijandin te meer hebben, die het op uw verderf toelegt, — liet zij er terstond op volgen.

Terwijl de hertog de Dinan met de onbekende in gesprek was, had hij het zoo weten te maken, dat hij zich tus-schen haar en de deur plaatste, ten einde haar den terugtocht af te snijden.

Dit was hem gelukt.

Hij zeide dan ook tot haar op een spot lenden toon in antwoord op hare laatste bedreiging:

— Gij zult noch voor, noch tegen ons zijn!

En hij legde zijne pistolen met dubbelen loop op haar aan.

De onbekende -wendde zich zelfs niet af.

Zij nam echter een klein fluitje, dat aan haren gorde! hing, in de hand, maakte daarmede een schel geluid, waarover de beide oude schurken, waar-meê zij te doen liad, zich niet weinig verwonderden.

Daarop gebeurde het volgende;

DeJ ramen en de deuren der zaal, waarin dit alles gezegd was, gingen tegelijkertijd open en verleenden doortocht aan een twintigtal|gemaskerden, die van top tot teen gewapend waren.

De nieuwaangekomenen wierpen zich op de beide mannen, die daar als verstomd stonden.

Twee seconden later lagen de gewaande hertog de Dinan en de baron von Kirschmark op den grond en waren zij in de onmogelijkheid om zich te verdedigen.

Dat alles had in minder tijd plaats gehad, dan wij noodig gehad hebben om het te beschrijven.

De beide medeplichtingen hadden zich tenauwernood ret enschap van dezen aanval gegeven, of de knieën van hunne vijanden, die als uit den grond opgekomen waren, rustten reeds op hunne borst.

— Genoeg! — riep de onbekende. — Wacht!

De gemaskerde mannen bleven onbeweeglijk, met de oogen op hunne meesteres gevestigd, staan.

Zij hernam, terwijl zij zich tot hare beide gevangenen wendde:

— Welnu, mijne heeren! hebt gij al een een keus gedaan?

— Ja.

— Spreek op!

— Wij weigeren uwe bondgenootschap, — zeide de generaal, die zichals een wilde stier heen en weder schudde.

— Dat is openhartig en dapper gesproken.

— En dom ook, — bromde Kirschmark.

— Maar, — voegde zij erbij, —het is heel onvoorzichtig. Waarom weigert gij, hertog?

Omdat het in den toestand, waarin wij ons bevinden, een man van eer onwaardig is, zijn woord te verpanden.

De onbekende maakte een gebaar.

De gemaskerde mannen verdwenen even spoedig als zij gekomen waren door de ramen en deuren der zaal tot niet geringe verbazing van den hertog en den baron.

— Staat op en antwoordt mij!

Zij gehoorzaamden.

— Wij nemen uw bondgenootschap aan, — riep de baron uit.

— Gij, dat is goed en wel; maar hoe denkt mijnheer de hertog de Dinan er over?

— Ik sluit mij bij hem aan.

— Tot overmaat van voorzorg, — voegde de onbekende er bij, nadat zij een kruisbeeld, dat aan den muur ting, in handen genomen had, — moet gij mij zweren, dat gij mij getrouw zult zijn.

— Wij zweren het, — zeiden beiden tegelijkertijd.

— Dat is niet alles.

— Ach hemel! — dacht de baron.

— Gij moet ook zweren, dat .,gij nimmer een poging znlt doen om mij te leeren kennen ....

— Nimmer zullen wij dit.

— Zoolang het mij goeddunkt, mijn incognito te bewaren.

— Wij zweren het, — herhaalden de beide mannen.

— Bij dit kruisbeeld?

— Bij God!

— Gij izijt Bretagners; ik verlaat

mij dus op uw woord, op uw eed!

— Wij hebben dezen altijd gehouden, — antwoordde de baron op trot-schen toon.

— Altijd? dat is veel gezegd 1 — antwoordde de onbekende met kwaadwilligheid. — Maar wij hebben geen tijd te verliezen! De vijand nadert! De strijd zal een aanvang nemen.

— De strijd! Maar is deze dan al niet begonnen sedert ....

— Zwijg, baron!

— Ik zwijg.

— En volgt mij!

— Waarheen?

— Dat zult gij straks wel zien.

— Waarom niet in deze zaal te blijven?

— Dat zou een dwaasheid zijn!

— Worden wij dan niet door de uwen bewaakt ?

— Een dwaasheid, zeg ik u, een dwaasheid!

De beide mannen zagen zich geheel overwonnen door den gebiedenden toon, waarop dit zonderlinge schepsel tot hen sprak.

Zij had gezegd:

— Volgt mij!

Zij volgden haar.

Zij verlieten de kamer achterhaar.

Nauwelijks hadden zij deze verlaten, of Brigitta, de oude dienstmaagd, trad weder binnen in gezelschap van een man van een meisje.

De man was de oude sergeant, Pè-re Pinson¹).

Het meisje heette Edmée en was de kleindochter van den graaf de Kerou-artz, hertog de Dinan*).

Wij bedoelen hiermee namelijk den-gene, die recht had om de genoemde titels te voeren.

IV.

DE OUDE BEEK VAN MÉNIL-MONTANT.

Laat ons voor een oogenblik het huis te Belleville verlaten, waar wij overigens al spoedig zullenaat ons voor een oogenblik het huis te Belleville verlaten, waar wij overigens al spoedig zullen

terugkomen, en laat ons naar Passe-Partout en diens meteezellen terug-keeren.

Wij hebben onze stoutmoedige avonturiers verlaten, terwijl zij vich in de onderaardsche kronkelpaden begaven, die uitkwamen op het benedengedeelte van den put, welks mond zich op de binnenplaats van „Het moedige Konijn.quot; bevond. Zij liepen voort met de koelbloedigheid en de verhevene onderwerping, die de overtuiging dat men zijn plicht volbrengt, inboezemen.

Toevallig kwamen de aanvoerder der expeditie en de burggraaf de Rioban naast elkaftr te loopen.

Van deze nabijheid gebruik makende, ze'.de de burggraaf de Rioban, in plaats van rechtstreeks antwoord te geven aan Passe-Partout, die hem vroeg, of zijne wonden hem niet buiten staat stelden om hen te volgen, tot hem haastig en op fluisterenden toon.

— Ik moet eens met u spreken.

Passe-Partout begreep, dat de te

wachten mededeeling van zijn vertrouweling door niemand anders dan door hem zeiven mocht gehoord worden, en gaf bevel aau zijn broeder en aan zijne vrienden om stil te blijven staan en hen af te wachten.

Daarop nam hij een fakkel in de hand en zeide:.

— Ik zal den weg eerst eens verkennen: Rioban moet mij vergezellen.

Men was er zoozer aan gewoon, zijne bevelen ten uitvoer te brengen, zonder zich er tegen te verzetten, zonder er zelfs over te redeneeren, dat geen dezer mannen de minste verwondering deed blijken, toen üij hun opperhoofd den zwakste zijner metgezellen tot lijfwacht zagen kiezen.

De beide Onzichtbaren verwijderden zich van het gros van den troep.

Na een honderdtal meters afgelegd te hebben, terwijl het water hun tot aan de enkels reikte, bleven zij stilstaan.

Passe-Partout stak zijn fakkel in een der gaten van den muur en zeide, terwijl hij zich tot den jonkman wendde:

— Nu zijn wij alleen.

Rioban boog even en waggelde, daar hij, ondanks al zijne wilskracht, door dien moeilijken tocht vermoeid was; zijne wonden veroorzaakten hem een hevige pijn, hij hield zich tenauwer-

nood staande, maar hij hield zicli toch staande en bleef vlak voor zijn opperhoofd staan.

Deze bemerkte de bovenmensehelij-ke pogingen, die hij deed.

Hij noodzaakte hem, te gaan zitten op een grooten steen, die daar lag, en terwijl hij zelf bleef staan, luisterde hij.

— Ik ben de overbrenger van kwade tijdingen, — begon de jonkman.

— Dus is de boodschapper beter dan de boodschap, — antwoordde de graaf de Warrens, wiens zachtaardig karakter somtijds onder de ruwe scherts van Passe-Partout zichtbaar werd, op een zwaarmoedigen toon.

— Ik moet ii zelfs bekennen, beste graaf! dat ik niet weet, waarmee ik zal beginnen.

— Ik ben bereid om alles te hoo-ren.

— Laat ons met de laatste tijdingen beginnen.

— Zijn dit de meest verontrustende?

— Ja.

— Zooals gij maar wilt, beste vriend! Spreek op!

— De gravin Hermosade Casa Real en haar mayordomo zijn verlost.

— .Nu al?

— Weinige minuten nadat zij door La Cigalo geboeid en gekneveld waren.

— Wie heeft ze verlost?

— Monsieur Jules.

— Hebt gij het gezien?

— Ja.

— En hebt gij hem maar laten begaan ?

— Ik was alleen, en zij waren met hun tienen.

— Ga voort! Hebt gij kunnen verstaan, wat deze man tegen de gravin de Casa-Keal gezegd heeft?

— Slechts enkele woorden.

— Herhaal ze mij.

— Hier hebt gij ze, — zeide Rioban. — Monsieur Jules zeide tot haar: „Den man, dien gij haat, Mevrouw! haat ik ook. Van de wraak, waarvan gij droomt, droom ik ook.quot;

— Ga voort! — zeide Passe-Par-tout.

— „Nog in dezen nacht zullen wij onzen gemeenschappelijken vijand verdelgen,quot; voegde het gewezen opperhoofd der veiligheidspolitie er bij. „Wilt gij in mijn spel deelen, mevrouw de gravin?quot;

— En heeft mijne mooie vijandin hem iets ten antwoord gegeven? — vroeg het opperhoofd der Onzichtba-baren.

— Niets anders dan „ja.quot;

— Daaraan herken ik haar, — zeide Passe-Partout grimlachende. — En verder?

— Hebben zij zich verwijderd.

— En hebt gij toen niets meer gehoord?

— Niets meer!

— Ik zal er eens over nadenken.

— En Passe-Partout bleef eenige oogenblikken in gedachten verdiept staan.

Rioban verwachtte, dat zijn opperhoofd hem zou verzoeken om voort te gaan met het geven van inlichtingen omtrent hetgeen hij nog meer gezien had.

— En die andere zaak? —vroeg de laatstgenoemde eindelijk.

— Vanavond, omstreeks negen uur, bevond ik mij bij René de Luz.

— Hij neemt in beterschap toe, niet waar? — vroeg Passe-Partout allereerst.

— Ja, meester! Maar hij had juist een pijnlijke crisis doorstaan, en verscheidene inwoners van het huis in de Rue d'Astorg waren toegesneld om hem hunne diensten aan te bieden.

— Dat quot;'eet ik. Dokter Martel beeft mij gezegd, dat hij voor zijn leven instond.

— Waarlijk! Maar het is eigenlijk niet over den gezondheidstoestand van onzen vriend, dat ik u wenschte te spreken.

— Spreek op, spreek op!

— Onder de menschen, die den burggraaf ter hulp gesneld zijn, bevond zich eene jeugdige vrouw ...

— Die eerst vanmorgen haren intrek in dit huis genomen heeft?

— Juist zoo.

— Lucile Gauthier? — vroeg het opperhoofd der Onzichtbaren op doffen toon.

— Zoo heet zij.

De graaf de Warrens wischte het zweet, dat er op zijn voorhoofd en op zijne slapen parelde, af.

— Ik weet... ik weet... —mompelde hij. — Welnu?

— Welnu, — antwoordde Rioban, die ten gevolge der duisternis niet de ontroering kon zien, die zich van Passe-Partout meester maakte; er gebeurde

toen iets, dat geen der aanwezigen zich heeft kunnen verklaren.

— En wat was dat?

— In de slaapkamer van René, vlak tegenover zijn ledikant, hing een portret.

— Het mijne! — zeide de graaf op een ondnidelijken toon.

— Het uwe.

— In het [kostuum van een visscher uit Bretagne.

— Juist zoo.

— Ga voort!

— Dit portret trok de aandacht der jonge vrouw.

— Zoo! — riep Passe-Partout uit, terwijl hij de hand op zijn hart legde, om er de snelle kloppingen van te be • dwingen.

— Zij keek er naar, werd zoo wit als een doek, ging er zenuwachtig op af, en ... en ...

— Spreek op ... spreek op dan....

— En zij knielde daarvoor neer, met gevouwen handen, met de oogen vol tranen, terwijl zij te raidden der zuchten, die zij slaakte, deze woorden stamelde; „Vergiftenis! o, vergiffenis!quot;

—- Lucile! Lucile! — zei de graaf, terwijl hij tegen den vochtigen mnur steun zocht, om niet aan de voeten van Rioban neer te vallen.

Deze bemerkte nu eindelijk den toestand, waaarin Passe-Partout zich bevond.

Hij hield op in zijn verhaal.

— En toen? en toen? — vroeg de graaf met koortsachtige gejaagdheid.

— Waarlijk! ik weet niet, of ik u moet.. .

— Gij moet het... het kan niet anders ... ik wil het! Sla geen acht op de zwakheden van den man, Rioban! Het is uw opperhoofd, datu ondervraagt. Geef hem antwoord alsof hij van marmer of van metaal ware.

Rioban waagde zich niet aan eene tweede tegenwerping.

Het gemeenschappelijk belang ver-eiechte zulks.

Rioban hernam:

— Dokter Martel was ook; in de kamer. Hij gaf mij een wenk, dat ik de jonge vrouw moest wegbrengen. Ik gehoorzaamde en vergezelde haar naar hare kamer.

— Is dat alles ?

— Dat is alles, voor zooverre het den graaf den Warrens persoonlijk betreft. ^J

— Ik begrijp u. beste vriend!

— Er blijft mij nu nog over, eene laatste tijding aan het opperhoofd onzer vereeniging meede te deelen.

— Laat ons den kelk tot op den bodem ledigen, — hernam Passe-Partout met vastberadenheid. — Wat is er verder gebeurd?

— Op het oogenblik, waarop ik het huis in de Rue d'-Astorg verliet om mij naar den post, dien gij mij aangewezen hadt, te begeven, begon Hurrah de hond van onzen ouden dienaar, tegen mij op te springen, terwijl hij een vroolijk geblaf deed hooren. Dit deed den ouden sergeant uit zijn woning te voorschijn komen.

— Welnu?

— Een jongeling volgde hem, een student, geloof ik.

Adolphe Blancas?

— Blancas, j uist zoo. De oude man is niet zeer praatachtig van aard. Toch kwam hij naar mij toe en zeide tot mij: „Mijnheer de Burggraaf! gaat gij daar naar toe?quot; Op mijn bevestigend antwoord voegde hij er bij: „Zult gij hem daar zien?quot; — ..Ja,quot; luidde mijn antwoord. — „Herhaal hem dan letterlijk deze woorden.quot; — Ik beloofde hem dit. — „Mijne jonge meesteres,quot;, zeide hij nu, „heeft lucht van de zaak gekregen.quot;

— Edmée! — riep Passe-Partout uit, ondanks zijn besluit om alles aan te hooren, zonder hem in de rede te vallen.

— „Zij wil zich ook naar Belleville begeven,quot; vervolgde Rioban terwijl hij nog altijd in naam van Pêre Pinson sprak. „Zij beveelt mij, er haar heen te brengen. Ik zal er haar heenbrengen. Haar broeder wil er insgelijks naar toegaan: daar ben ik zeker van. Zeg Am dat alles goed. „Ik reken op uquot; — Dit gezegd hebbende, groette hij mij en begaf zich weder naar zijne woning. — Ik heb hem beloofd dat ik u alles zou mededeelen. Ik heb mijne belofte gehouden. Gij zijt gewaarschuwd, meester ! Het staat nu aan n, die voorzorgen te nemen, welke noodig zijn, opdat er aan de menschen, die gij onder uwe bescherming genomen hebt, niets kwaads geschiede.

Rioban zweeg.

Hij zou nog een geruimen tijd op deze wijze hebben kunnen voortgaan, zonder dat zijne stem gehoord werd.

Passe-Partout, die daaronbeweeglijk

doodsbleek en met een strakken blik stond, scheen geen bewustheid meer te hebben van hetgeen er rondom hem voorviel.

Rioban wachtte eenige oogenblikken ging toen naar hem toe en greep hem zachtjes bij de hand.

— Graal'! — zeide hij tot hem, — er scheelt iets, aan! Gij doet mij schrikken.

De Graaf de Warrens slaakte een diepen zucht, sloeg zich met beide handen op de borst en zeide:

— Neen! God zal ons niet verlaten! Neen, alles is nog niet verloren!

Hij deed een poging om de smart die hem verteerde, van zich te zetten evenals een leeuw, die de vergiftigde pijlen, welke door de verborgen vijanden op hem afgeschoten zijn, uit zijne borst tracht te rukken.

Dat was alles.

Hij herkreeg zijne kracht en zijne vastberadenheid al spoedig.

— Het is al over beste vriend! — zeide hij terwijl hij zich wendde tot den jonkman die door deze heftige gemoedsbeweging getroffen was. — Gij hebt mij treurige, verschrikkelijke tijdingen medegedeeld. Ik bedank er u wel voor. Zonder uwe niededeeling zonden er ontzettende rampen over ons gekomen zijn. Nogmaals dank! Vergeet alles, wat gij gezien hebt en laat geen onzer metgezellen eenig vermoeden hebben van dit oogenblik van zwakheid en van wanhoop.

Rioban wilde eene plechtige 'verklaring van zijne toewijding en zijne stilzwijgendheid afleggen.

Maar Passe-Partout viel hem in de rede, zeggende:

— Ik ben van uwe trouw verzekerd Doe geen eed! Verspil geene noode-looze woorden. Het is tijd om te handelen.

Daarop deed hij eenige schreden achterwaarts en kwam hij bij den ingang van de kromming, waar zijne overigen metgezellen waren blijven staan.

Daar deed hij uit al zijne macht het signaal, dat hij met La Cigale afgesproken had, hooren. Een dergelijk signaal was het antwoord hierop

De echo deed het, twintigmaal herhaald, tot zijne ooren doordringen.

Kort daarop deed het geluid van voetstappen zich hooren.

Passe-Partout nam de fakkel uitden muur en hield haar boven zijn hoofd.

Het overige gedeelte van den troep had hem al spoedig teruggevonden en zich bij hem gevoegd.

Zoodra hij San-Lucar, Mortimer, Martial Rcnaud, La Cigale, Mouchette en den burggraaf de Rioban oplettend en zwijgend rondom hem zag staan, zeide hij (ot hen:

— Mijneheeren! het uur van strijden is gekomen. Zijt gij gereed?

— Ja, — antwoorddekolonelRenaud uit aller naam.

— Wij zullen strijd moeten voeren.

— Dat zal ons den tijd verdrijven,

— gaf Sir Harry Mortimer ten ant-~ woord.

— En dat is beter, dan niets te doen te bebben, — voegde de straatjongen van Parijs er bij.

— Ik weet, — vervolgde het opperhoofd de avonturiers, — dat er in vechten niets gelegen is, wat u schrik aanjaagt, beste vrienden ! Maar wij moeten niet strijden, op eene wijze dat wij de overwinning of ons leven in de waagschaal stellen: ik wil eene zekere overwinning behalen.

— Niet onaardig! —zeide Mouchette lachende, terwijl hij zijne tong tegen zijn gehemelte liet klokken.

— Gij hebt maar te bevelen, kapiten

en wij zullen over .... over ----

overwinnaars zijn ! — riep La Cigale in een toestand van geestvervoering uit, ten gevolge waarvan hij eerst bij het laatste woord van zijn volzin begon te stamelen.

—■ Daarom spreek ik tot u op deze wijze, — voegde Passe-Partout er bij.

— Terwijl ik slechts met vijftien i twintig vijanden dacht te doen te hebben, zullen wij zonder twijfel het dubbele of driedubbele daarvan tegenover ons zien.

— Het zal er duchtig toegaan, — bromde de straatjongen, terwijl hij zich den rechter enkel wreef, eene houding, die verried dat hij zich ernstig bekommerd maakte.

— Wat te doen? wat zijn uwe bedoelingen? — vroeg Martial Renaud.

— Wel, voorwaarts gaan, — antwoordde zijn broeder.

— Laat ons dat doen!

— Maar laat ons eerst de kansen zooveel mogelijk gelijk maken.

— Op welke wijze?

Passe-Partout haalde zijn horloge

uit den zak en keek hoelaat hat was.

— Het is bij ééne.

— Dromniele! Mijnheer Piquoiseux heeft zijn veer gebroken? — zeide Mouchette, terwijl hij liet horloge van den overledene aan zijn oor bracht. — Dat is jammer!

— Om drie uur op zijn laatst, — hernam het opperhoofd der Onzichtba-ren, — moeten wij daar zijn.

— Wij zullen er zijn, — bromde de reus.

— De nachten zijn nog lang; wij zullen al den tijd hebben, die wij behoeven om onze taak te volbrengen. Maar____

— Nu zal er een bezwaar komen 1 — dacht Mouchette.

— Maar een van u, mijneheeren! moet ons verlaten.

— Wac zegt gij daar? — bromde La Cigale.

— Moet terugkeeren, — vervolgde Passe-Partout, uit den put klimmen en zich naar onze gewone plaats van samenkomst begeven.

— Ik weet niet wie dat wezen zal Ik zal daarvoor zeker wel niet uitgekozen worden, — begon de straatjongen te zeggen.

— Diegene van u, mijnheerenl die zich metdeze zending zal belasten, moet alle maatregelen nemen, die door de voorzichtigheid voorgeschreven worden en maken, dat hij zich tien minuten voor drieën bevindt ter plaatse, die u bekend is, met het grootste mogelijk aantal van onze vrienden.

— Goed ! Aan wien zal die taak ten deel vallen? — vroeg Mouchette.

— Houd je mond toch! — zei de reus.

— Meester! wien belast gij met deze taak? — vroeg Sir Harry Mortimer.

— U niet. Mortimer!

— O, des te beter, — zeide Schot met een blijkbaar gevoel van voldoening. — Ik ben een arm en geen hoofd zooals gij wel weet, beste Passe-Partout !

— Dat weet ik — zeide het opperhoofd der Onzichtbaren. — Martial! gij zijt het, dien ik daartoe verkozen heb.

— Daar zoowel als hier behooren mijn leven, mijn arm en mijn hoofd aan mijne broeders toe. Spreek op: ik zal gehoorzamen! — gaf de kolonel eenvoudig ten antwoord.

— Als soldaat, — voegde Passe-Partout er bij, terwijl hij zich tot zijne andere bondgenooten wendde, die zich allen gelukkig achtten, dat zij bij hem mochten blijven, — is Martial aan hinderlagen en aan overrompelingen gewoon. Ik reken op zijne stiptheid.

— Om tien minuten vóór drieën zal ik u daar terugvinden, pf ik zal dood zijn.

— Tot weerziens en goed succes,

— Ook u wensch ik goed succes, kameraden!

En kolonel Martial Renaud sloeg den weg naar den kant van den put in, welken te beklimmen hem niet zoo moeilijk zou vallen als aan den kleinen Mouchette, dank zij het herstellen van den dubbelen ketting.

— Mouchette! — fluisterde de reus den straatjongen in het oor, — het zal klappen van hout en van lood regenen; als je eens met den kolonel mee-gingt?

— Nu nog mooier! — antwoordde de zoon van vrouw Pacline, — Oompje wil alles maar voor zich behouden. Als het klappen van fluweel waren, dan zou ik ze misschien alle aan mijnheer overlaten, maar van de anderen moet ik mijn deel hebben, al moest ik ook het gas ten tweede male uitdraaien,

— Je heet niet voor niet, Mouchette, — antwoordde La Cigale verrukt over deze woorden, die den jongen van de lippen gekomen waren.

Ondertusschen liep men gedurig voort, overeenkomstig het bevel van Passe-Partout,

Mouchette bevond zich aan hethoofd van den troep en hield een dievenlantaarn in de hand bij den grond.

La Cigale liep vlak achter hem.

De reus hield een fakkel hoog boven zijn hoofd.

Op deze wijze werd de geheele loop der uitgedroogde beek door den jongen en het gewelf door den reus verlicht.

Daarop volgden een voor een, op „eene indiaansche rij,quot; zooals de Roodhuiden der groote Amerikaansche prairiën zeggen, de graaf de Warrens en de overige Onzichtbaren.

Sir Harry Mortimer besloot den trein.

Terwijl hij met een flegma, de nevelen van den Theems waardig, een echte regalia rookte, keek hij met eene zekere nieuwsgierigheid rond.

Sir Harry Mortimer Mac Erlane was, zooals wij reeds gezegd hebben, een Schot van den echten stempel, een echte Highlander, die den claymore goed wist te hanteeren, hetgeen hem tot een verschrikkelijk kampioen met de kromme sabel, met het slagzwaard, met den degen, en zelfs met de lans maakte.

Als laatste erfgenaam van het vermaarde geslacht, waarvan hij den roemrijken naam droeg, kon hij beschikken over een menigte geld en menschen, die hij ter beschikking van het opperhoofd der Onzichtbaren stelde, aan wien hij eene oprechte vriendschap, eene bijna afgodische vereering toedroeg.

Passe-Partout beschouwde hem als een zijner getrouwste medestanders.

Na La Cigale en Martial Renand stond Sir Harry Mortime^ het beste bij zijn opperhoofd aangeschreven.

Daar Mortimer den trein besloot, had Passé-Partont zich niet met de achterhoede te bemoeien.

De tocht mocht werkelijk grootsch en fantastisch heeten.

Deze mannen moesten, zooals de La-tijnsche dichter zegt, wel een driedubbel metaal voor hunne borst hebben om zich zoo zonder aarzeling, zonder huivering, zonder een woord van vrees, in deze onderaardsche gang, die meer dan dertig voet beneden den beganen grond uitgegraven was, te wagen.

ïerwijls zij telkens nieuwe hinderpalen op hunnen weg ontmoetten, trotseerden zij den dood bij iederen stap, dien zij deden.

En welk een dood!

Niet dien roemrijken, openlijken en zegevierenden dood van den krijgsman, die in het open veld, voor de oogen van al zijne wapenbroeders, op klaarlichten dag sneuvelt, maar een duisteren val, een zwijgend uiteinde, een wanhopigen doodstrijd, een slijkerig graf.

Geen grafschrift dat hun aandenken voor vreemdelineen en onverschilligen zou kunnen levendig houden, wachtte hen.

Zelfs geen eenvoudig kruis, waaraan eene vriendenhand een krans van immortellen zou kunnen ophangen.

Niets van dat alles: alleen vernietiging, vergetelheid en eeuwige duisternis!

't Was de bewustheid, dat zij hun plicht betrachtten, die aan deze heldhaftige mannen het vermogen en den moed gaf on: alle gevaren te trotsee-ren.

Zij liepen voort!

Somtijds kwam het modderige water der oude beek hun tot aan het middel.

Toch liepen zij voort!

Onpeilbare afgronden gaapten er aan hunne voeten, die telkens dreigden uit te glijden.

Maar toch liepen zij voort!

Nu eens waren zij genoodzaakt, als slangen voorttekruipen, en wentelden zij zich in het süjk van vele eeuwen, dat eene schuilplaats aan onbekende kruipende dieren bood, — dan weer klemden zij z oh aan de wanden of aan een uitstekende punt van het gewelf vast, en voelden, dat hun gezicht door zwermen van vleermuizen, die hen voorbij vlogen en een akelig en krij-schend geluid deden hooren, aangeraakt werd.

Toch liepen zij voort!...

Dit duurde bijna twee uren.

't Waren twee lange, twee eindelooze uren!

En van den reus tot aan den dwerg, van het opperhoofd der Onzichtbaren tot' den minste zijner bondgenooten slaakte niemand een zucht, liet nie mand zich een klacht ontglippen, maakte niemand zelfs een gebaar van afgrijzen.

Toch behoorden deze mannen, met uitzondering van La Cigale en Mou-chette, tot de eerste rangen der maatschappij.

Rijk en adelijk, waren zij groot onder de oogen der aarde!

Hoe kwamen zij er toe, zich zeiven zoo geheel te verloochenen?

Waarom deden zij afstand van alle dingen, die benijd worden of benijdenswaardig zijn?

Dit sproot voort uit de zelfbewustheid, dat zij het goede deden, dat zij een heiligen plicht vervulden.

Van tijd tot tijd raadpleegde Passe-Partout het plan, dat kolonel Renaud aan den graaf de Warrens in diens hotel op den Quai Malaquais ter hand gesteld had.

De troep bewoog zich overeenkomstig zijne aanwijzingen voort.

Eindelijk deed het woord; halt! zich hooren.

Allen bleven onbeweeglijk staan.

Reeds sedert eenigen tijd hadden de avonturiers in een soort van goot, die

met eene vrij steile helling opliep, voortgeloopen.

Het water was verdwenen.

De slijkerige grond verdween op zijne beurt onder eene bedding van fijn zand.

Voor hen verhief zich eene ontzaglijk groot rotsblok, een onoverkomelijke hinderpaal, een reusachtige deur, die den ingang tot het onderaardsche gewelf versperde.

Het was onmogelijk om verder te gaan!

— Geen fakkels meer! — beval Pas-se-Partout.

Men deed de fakkels uit.

— Steekt de dievenlantaarns op!

Men gehoorzaamde hem.

Daarop begaf het opperhoofd der Onzichtbaren zich naar het rotsblok toe, bekeek dit oplettend met behulp van een der lantaarns en wendde zich daarop tot La Cigale.

— Steek daar je breekijzer tusschen, — zeide hij tot dezen, terwijl hij naar een der hoeken wees, waar zijn oog een kenteeken, dat voor al zijne metgezellen onbemerkbaar was, ontdekt had.

De reus drukte op den hefboom.

Het rotsblok rolde weg.

— Gaat er uit — zeide Passe-Par-tout.

Mortimer, San-Lucar, Eioban, La Cigale en Mouchette verlieten nu een voor een het onderaardsche verblijf.

Passe-Partout ging er het laatst uit.

— Sluit het weer. La Cigale!

La Cigale wentelde het rotsblok zachtjes voort, en nu kwam het weer op zijne vroegere plaats te land, zonder het minste gedruisch teweeg te brengen.

Vlan! fa y est!

¹ on p'tit minet!

Vlan lt;;a y sera!

Mon gros chat, chat!

neuriede Mouchette in overmaat zijner blijdschap.

Hij had de frissche lucht weder met volle teugen ingeademd.

De dappere jongen had geen klacht geslaakt en geen woord doen hooren, gelijk niemand zich veroorloofd had, te zuchten of te spreken.

Maar Passe-Partout had den moad open gedaan.

Het was den straatjongen niet mogelijk den zijnen gesloten te houden.

Hij zweeg echter toen bij zijn vierregelig versje geneuried had.

De Onzichtbaren bevonden zich bij den ingang van eene vrij uitgestrekte grot.

Een straal der maan teekende een witte lijn af, hoogstens op een afstand van twintig schreden van de grot, die hun tot schuilplaats moest strekken.

— Hier zijn -.vij te bestemder plaatse gekomen, — zeide PassePanout op fluisterenden toon. — Vrienden! laat ons voorzichtigheid in acht nemen. Maakt geen gedruisch! Spreekt geen woord! Regelt uwe bewegingen naar de mijne!

Eene doodelijke stilte heerschte er onder deze mannen.

Mouchette, woedend, d-t hij niet kon spreken, begaf zich naar den reus, zijn kameraad en zijn zondebok, en gaf hem een duchtige kneep in zijn linkerbeen.

La Cigale verroerde zich niet of keerde zich niet om.

Men zou hem levend hebben kunnen verbranden, liever dan dat hij ongehoorzaam aan zijn kapitein zou zijn; hij zou zich niet hebben verwaardigd, een zucbt over zijne beulen te slaken.

Dit stoïcisme trof den straation-gen.

— Komaan! komaan! — zeide hij bij zich zeiven ... — 't Is hier wel niet zoo prettig als in het Petti-Lazari, maar toch amuseer ik mij. Ik moet het einde er van zien!

Een oogenblik later zeide hij:

— Begin nu of ik moet mijn geld terug hebben.

V.

EENE HYENA IN DEN STRIK GEVANGEN.

De baron von Kirsclimark en de generaal hertog de Dinan waren de gesluierde dame gevolgd.e baron von Kirsclimark en de generaal hertog de Dinan waren de gesluierde dame gevolgd.

Verwonderd en verschrikt, daar zij zagen, dat hun geheim van de willekeur eener onbekende vrouw afhanke-kelijk was, hadden zij haar gehoorzaamd met eene gewilligheid en eene vlugheid, waarop deze laatste zeker niet gerekend had.

Nochtans gaf zij zich het voorkomen, alsof zij hunne volgzaamheid en hunne gehoorzaamheid beschouwde, als een zeer natuurlijk gevolg van het gewapend | bezoek, dat zij hun gebracht had.

Geen enkel woord was er gewisseld tusschen deze drie personen, sedert zij het huis verlaten hadden.

Na eenige minuten zwijgend voort-geloopen te hebben, bereikten zij een koepel, die op den top stond van eene kleine hoogte, welke met hoornen omgeven was, en waarvan de kronkelende gangen een soort van doolhof vormden.

Toen de onbekende daar g: komen was, bleef zij staan.

De beide mannen, die hun gedrag naar het hare, hunne schreden naar de hare richtten, deden evenals zij.

Zij traden den koepel met hun drieën binnen.

Deze koepel, die van ruw hout, waaraan de schors nog vastzat, opgetrokken was, werd verlicht door ramen in den kruisboogstijl, waarvan de schuins gesneden ruiten in lood gezet waren.

Er bevond zich volstrekt geen licht in dit afgezonderde verblijf.

Toch verspreidden de stralen der maan, die door de ruiten heendrongen, in den koepel zooveel licht, dat men er zich niet in de volslagenste duisternis bevond.

Kenige oogenblikken waren voldoende, om zich aan dit schemerdonker te gewennen.

Een divan, die geheel in de rondte liep, omgaf het inwendige van dezen koepel.

Een eikenhouten tafel, waarop een ouderwetsche lustre stond, maakte er, met den divan, het geheele ameublement van uit.

— Weest zoo goed om tegaan zitten, mijne heeren! dan zullen wij eens praten, — zeide de gesluierde dame, die bleef staan en tegen de tafel aanleunde.

De baron en de hertog namen op den divan plaats.

— Waar zijn wij toch? — vroeg de eerstgenoemde, terwijl hij zich trachtte te oriënteeren.

— Herkent de baron von Kirsch-mark zijne eigene woning niet? —gaf de onbekende op een spottenden toon ten antwoord.

— Ik zou deze wel herkennen, als ik het ra^m open deed.

— Doe het maar 'open, als gij de warmte hier te drukkend vindt.

— Het is hier goed om te bevriezen !

— En als gij verlangt, dat een spion, die toevallig in den omtrek verdwaald geraakt is, hoort, wat hier zal gesproken worden ....

— Daar ben ik niet op gesteld.

— Zwijg toch! —zeide de gewaande hertog de Dinan op een barschen toon, — en laat mevrouw zich nader verklaren.

— Met alle genoegen. Laat mevrouw zich nader verklaren . . . ,

— Waaromtrent? — vroeg zij.

— Omtrent de reden, die u bewogen heeft, dit huis binnen te dringen door middel van overrompeling ....

— Zeg; door middel van geweld.

— Daar middel van geweld dan.

— Met wie hebben wij te doen? — vroeg Kirschmark.

— Met welk recht zijt gij hier? — voegde de generaal er bij.

De gesluierde dame bleef kalm te midden van dit kruisvuur van vragen, die in verwijtigen dreigden over te gaan.

Toen hare beide ondervragers jzwegen, antwoordde zij met de meeste koelheid;

— Gij schijnt al zeer nieuwsgierig uitgevallen te zijn, mijnheeren! Sedert wanneer is bij een onderhoud als het onze de partij, die de overhand heeft, verplicht om zich voor die, welke het onderspit gedolven heeft, te buigen?

— Mevrouw! . . . . — riep de hertog heltig uit.

— Laat haar toch uitspreken, — fluisterde de baron hem terstond in het oor.

— Ofschoon de helft van uwe vragen tot mij gericht is door Zijne Excellentie den hertog de Dinan, aan wien ik noch het recht om mij te ondervragen, noch dat om zich te-en mijnete-genwoordigheid alhier te verzetten toeken, wil ik hem volgaarne tot op zeker punt de inlichtingen geven, die hij van mij vraagt. v

— Dat is gelukkig! — bromde de laatstgenoemde.

— Laat ons zien.

— Gij verlangt te weten, wie ik ben, mijnheeren! Ik ben eene vrouw, die de gewoonte heeft om te doen al wat

haar goeddunkt. Gij tracht het doel van mijne tegenwoordigheid in dit geheimzinnig en somber verblijf te gissen? Ik ben er alleen gekomen, omdat mij dit behaagd heeft. Ziezoo, nu heb ik uitgesproken. Zijt gij nualiets verder gekomen ?

— Ik ken deze stem! — zeide de hertog de Dinan bij zich zeiven, terwijl hij zijn geheugen raadpleegde.

— Öat zijn redenen, die dien nuam niet verdienen te dragen, — antwoordde de bankier schroomvallig.

— Verlangt gij andere?

— Natuurlijk!

— Welnu dan ....

De beiden mannen scho en werktuiglijk naar elkander toe.

Het kwam hun voor, dat zij, als zij zich nauw aaneensloten, beter het hooft zouden kuunen bieden aan den aanval, dien zij zouden door te staan heb-beu.

De onbekende glimlachte.

Zij deinsde geen voetstap terug en kwam ook geen voetstap naderbij.

De hertog de Dinan noodigde haar door middel van een gebaar uit, plaats op den divan te nemen.

Na hiervoor bedankt te hebben, hernam zij:

— Als ik alles wel overweeg, verplicht niets mij, u de reden van mijne tegenwoordigheid alhier te doen kennen.

— Dus .... — zeide de hertog met ongeduld.

— Laat het u genoeg zijn, te weten, dat, indien eene zaak van gewicht u beiden heeft! doen samenkomen in deze woning, waarin de baron von Kirschmark den voet niet eens eenmaal in het jaar zet, waarin de hertog de Dinan van nacht voor het eerst gekomen is, eene zaak van niet minder gewicht mij bierheen gevoerd heeft.

— En wat is die zaak ?

— Daar zij slechts mij betreft, acht ik het volstrekt niet noodig, er u meé bekend te maken.

— Baron I wij verliezen onzen tijd hier, — zeide de generaal, terwijl hij opstond, — 't is een carnavalsklucht, eene ellendige intrige, die het gelaat van deze dame met eene sluier bedekt heeft: laat ons vertrekken!

Kirschmark stond op.

— Blijft hier! — riep de onbekende hun toe.

Als door instinct keerden de beide mannen, die den ingang van den koepel reeds bereikt hadden, terug.

— Blijft hier! Ik verkies het.

— Loop naar den drommel! — bromde de bankier.

— Neen. mevrouw! vaarwel!

Op het oogenblik, waarop zij wilden heengaan, sprak de onbekende de volgende woorden op langzamen toon uit:

— Blijf hier, Yvon Kernock!

De baron keerde terug. |

— Blijf hier, kolonel Macé ¹

De hertog volgde het voorbeeld van den baron bevende na.

Zij vervolgde:

— Deze beide namen zeggen u,dat uw verleden mij bekend is.

— O, ik zal wel te weten komen, wie ....

— Gij zult niets te weten komen, Macé de Menschenslachter, die tegenwoordig voor graaf de l'Estang en hertog de Dinan speelt; gij zult niets te weten komen, Yvon Kernock, dien men tegenwoordig baron Kirschmark, den millionnair, noemt.

— Doe dien sluier af, mevrouw! — riep de hertog, terwijl hij naar haar toesnelde en den arm naar haar uitstrekte.

— Ik zal dien niet afdoen, mijnheer! niet omdat ik vrees, dat gij mij thans zult herkennen. Gij hebt mij nooit gezien.

— Van welk gewicht kan die vermomming dan voor u zijn?

— Maar wij kunnen elkander later wel eens ontmoeten, en dan wil ik niet, dat gij kunt zeggen: Dat was zij!

— Wilt gij dat niet?

— Neen, hertog ! uwe onkunde omtrent mijn persoon maakt mijne macht uit en zal mijne macht blijven uitmaken. Waarom zou ik mij ontwapenen? Ik verklaar u, dat ik ingeval van nood gebruik denk te maken van deze macht tegen u en tegen uw bondgenoot.

— Bij den hemel die ons hoort! — schreeuwde de hertog, buiten zich zeiven van woede. — ik ... .

— De Hemel bemoeit zich niet met uwe zaken, mijnheer de hertog!— antwoordde de onbekende op een spotten-den toon, — en deze goddelijke onverschilligheid is de eenige kans, die gij hebt, om te slagen.

De baron die geslepener dan zijn medeplichtige was, trachtte door de duisternis, die de trekken van deze

vrouw, zijn gevaarlijkste vijandin, of vriendin, voor hem verborgen hield, heen te dringen.

Maar de duisternis en de diobtlieid van den sluier strekten haar tot een dubbel schild.

De bankier zag, dat hij zicli moest overgeven.

Hij wachtte slechts op het oogenblik om over de beste voorwaarden te onder handelen.

, — Begrijpt gij nu, — voegde zij er bij, — dat ik u in mijne macht heb ?

— Dat is zoo, — zeide Kirschmark openhartig.

— Ik kan u in 't verderf storten.

— Of gij kunt ons uit een] neteii-gen toestand redden.

— Juist zoo. Wilt gij mijne hulp aannemen? Of wilt gij, dat ik vijandig tegen u optreed ? Antwoordt, maar antwoordt spoedig. Kr is geen tijd te verliezen; denkt na terwijl ik,tot u spreek. Ik verwacht van u een duidelijk ja of neen,

— Gij als vrouw, gij zijt alleen met twee moedige gewapende mannen; breng hen niet tot het uiterste — zei-do de hertog, terwijl hij zich zoo goed mogelijk bedwong.

— Alleen! — zeide zij op spotten den toon, — gij zijt van het tegendeel verzekerd. Met twee mannen, die beven en wier leven bij mijn eerste gebaar, bij mijn eersten kreet geen cent waard zou zijn.

De hertog en de baron zagen in, dat zij de waarheid sprak.

Er was geen tijd te verliezen.

Zij gingen regelrecht op het doel

af.

— Als gij er niet in toestemt, ons eene verklaring te geven van de zaak, van de reden, die maakt, dat gij u met onze geheimen bemoeit, dan znltgij ons toch wel willen zeggen, welk gevaar ons dreigt.

— Binnen kort zullen de Onzicht-baren hier zijn, — gaf zij droogjes ten antwoord.

Ofschoon zij ook op deze mededee-ling voorbereid waren, keken de hertog en de baron elkander met een verwilderden blik aan.

— Hoe weet gij üat?

— Wat kan u dat schelen? Ik weet het. Dat moet u voldoende zijn.

LA CIGALE.

— Het zal onmogelijk zijn ons met elkander te verstaan, mevrouw! als wij althans voor zooverre onze gemeenschappelijke belangen betreft, niet met open kaart spelen.

— Daarin hebt gij gelijk,mijnlieer de Dinan! — hernam de gesluierde dame na een enkel oogenblik van stiite,

— Wie heeft u zoo goed ingelicht?

— Monsieur Jules.

— Hij alleen?

— Nog een ander ook .... Er bestaat voor mij dus geen schijn of schaduw van twijfel omtrent hunne aanstaande komst. Als de koepel, waarin wij ons op dit oogenblik bevinden, niet bewaakt werd door twintig mannen, waarop te rekenen valt en die zich geheel aan mij toegewijd hebben, dan zou ik mij niet verwonderen, hen in de duisternis te midden van ons te voorschijn te zien komen.

De hertog de Dinan gevoelde de waarheid van de woorden der onbekende dame en gaf het woord aan den bankier over.

Deze ging regelrecht op de zaak

af;

— Dit toegestemd zijnde....

— Stemt gij het dan toe?

— Laat ons ons voorloopig bij deze veronderstelling houden, mevrouw! van het onbekende uitgaande, zullen wij op het bekende komen, — hernam de bankier' die geestig was, zonder het zelf te weten.

— Ga voort!

— Dit toegestemd zijnde, vraag ik u, voor welken prijs gij ons de hulp, die gij ons belooft, wilt bieden ?

— Ik zal u slechts een enkele voorwaarde stellen.

— En die is?

— Alvorens haar te stel'en, heb ik een vraag tot n te richten.

— Spreek op, mevrouw!

— Het huis, waarin wij ons bevinden, behoort aan mijnheer den baron von Kirschmark, niet waar?

— Aan mij, ja.

— De koepel natuurlijk ook?

— Natuurlijk.

— Die koepel bevalt mij.

—• Het doet mij genoegen, mevrouw dat hij in uw smaak valt, — antwoordde de bankier, die niet begreep, waar de onbekende heen wilde.

— Ik koop dien van u.

— Wat zegt ge daar?

— Ik koop dien van u.

3

— Den koepel V —vroeg de bankier verwonderd.

— Urm koepel, ja.

— Maar de koepel behoort bij liet park.

— Dan koop ik het park ook.

— Maar liet park behoort bijhet huis bij het kasteel.

— Welnu dan koop ik het huis, het kasteel ook.

— Koopt gij dan alles, mevrouw ?

— Alles. Hoeveel vraagt gij er voor?

— Honderd ____tweehonderd duizend franken .... op zijn minst.

— Krijg ik den koepel, liet park en het huis in den staat waarin zij zich tegenwoordig bevinden?

— Hoezoo ?

— Gij begrijpt mij wel....

— Zeer goed.

— Zonder dat gij het rechth ebt om er een speld uit te nemen?

— Gij wilt den spot niet mij drijven, mevrouw!

— Neen, baron! ik heb u al gezegd dat wij geen tijd hebben om te schertsen. Is de koop gesloten ?

Kirschniark wist niet «neer, hoe hij zich zou houden.

— Mijn huis is niet te koop, — antwoordde bij eindelijk.

— Ik geef er u driemaal honderdduizend franken voor.

— Onmogelijk.

— Viermaal honderdduizend!

— Neer.! .. ..

— Vijfmaal honderduizend, — zeide de gesluierde dame doodbedaard,

— Gij moet dus schatrijk zijn! — hernam de baron, wien het eigenlijk speet, dat hij zulk een voordeelig aanbod van de hand moest wijzen.

— Stem maar toe. Ik betaal u over een uur.

Kirschmark huiverde. Droppels koud zweet parelden er op zijn voorhoofd. Er werd een hevige strijd in zijn binnenste.

— Neen, bepaald neen, — besloot hij eindeliik le antwoorden: —ik herhaal het u dat mijn Imis niet te koop is.

— Welzoo, welzoo! — antwoordde de onbekende op kalmen toon, — men had mij al gezegd, dat gij er op gesteld waart, dat eigendom te behouden.

— Drommels .. . ja.

— Dat merk ik al. En zijt gij niet te bewegen om er afstand van te doen?

— Ik wensch het althans even graag te behouden, als gij het wenscht te verkrijgen — zeide de bankier met een half sluwen, half wantrouwenden glimlach.

De hertog de Dinan, die de tot een spreekwoord quot;eworden geldgierigheid en winzucht van denmillionnair sedert lang kende, stond verbaasd over deze stijfhoofdigheid en deze belangeloosheid. Deze laatste eigenschap vooral was zoo geiieel in strijd niet het karakter van zijn medeplichtige, dat er vreemde denkbeelden in zijn geest begonnen te ontkiemen.

Hij had tot dusverre afgetrokken naar het gesprek tusschen den baron en de gesluierde dame geluisterd: maar van dit oogenblik af wijdde hij er de meeste aandacht aan.

Kenige tonen van eene allerellendigste muziek weerklonken op dit oogenblik in de ooren der drie personen: „L'Ile-d'Amourquot; en _r£e Grand-Vainqueurquot; wedijverden met elkaar in valsche noten. ïoen dit geluid ophield hernam de onbekende:

— Heel goed. Het huis behoort aan u toe. Het staat u vrij, het te verkoo-pen of te houden. Laat ons er niet meer over spreken.

Kirschmark haalde ruimer adem.

— 'tWas maar een inval. Ik zal mij dien uit het hoofd zetten.

— Geloof, dat het mij spijt.

— Goed, goed, wij zullen hierover later wel eens spreken, als wij althans in staat zijn om deze zaak ten tweede male te behandelen.

— Wij willen hopen, dat....

— Laat ons op de voorwaarden, die ik u te stellen heb, terugkomen.

— Is die voorwaarde dan niet het koopen van....

— Zijt gij niet wijs mijnheer? — zeide de onbekende terwijlzij in lacheu uitbarstte, hetgeen haren beiden toehoorders eene huivering van schrik over de leden joeg.

— Wij luisteren naar u, mevrouw!

Zij wilde voortgaan doch een zacht

gedruisch noodzaakte haar te zwijgen.

Zij legde ook aan de beide anderen met een gebaar het zwijgen op.

De hertog en de baron bleven onbeweeglijk zitten.

Een man vertoonde zich bij den ingang van den koepel.

Ook hij was gemaskerd en begaf zich naar de gesluierde dame wisselde

mPt haar haastig eenige woorden in eene taal, die aan de beide anderen onbekend was- daarop ging hij heen.

— Mijnheeren, — voegde de onbekende er bij, — het oogenblik des ge-vaars nadert. Men komt er mij van verwittigen. Verdachte personen zwerven rondom de muren, die 'net park en het huis omgeven. Wilt gij een besluit nemen?

— In 'shemels naam, mevrouw! welke is die voorwaarde? — vroeg de bank?er met een angst, die de aanna-dering van bet gevaar deed toenemen.

— Spreek op, mevrouw! Spreek op! — zeide de generaal.

— Ik geloof, dat het oogenblik gekomen is, om ze u te zeggen, — antwoordde zij, zonder een zweem van ironie te kunnen verbergen. — Waarlijk het schijnt mij onmogelijk, dat gij ze niet zoudt aannemen.

— Spreek op!

— Zietbier wat ik verlang, wat ik wil, mijnbeer de baron von Kirsch-'mark! Mijnheer de hertog de Dinan! zietbier wat ik wil.

De beide mannen verslonden eik barer woorden Zij wilde voortgaan. Een krachtige stem deed zich in plaats van bare stem, die zei fs in de hevigste oogenblikken zoo vol harmonie was, hooren.

De stem sprak slechts een enkel woord uit.

— Noodeloos!

En de ramen van den koepel vlogen in stukken, en mannen, die van top tot teen gewapend waren, wier gezicht met roet besmeerd of met een masker van zwart Huweel bedekt was, vertoonden zich, terwijl zij hunne dievenlantaarns op de hoogte van liet hoofd der gesluierde dame hielden.

Daar de glazen ven deze lantaarns naar het middelpunt van den koepel gericht waren, bleven de nieuwaange-komenen in de schaduw, terwijl de drie medeplichtigen zich in een kring van licht bevonden. Geen hunner bewegingen kon op deze wijze aan de aandacht hunner tegenstanders ontsnappen.

Bij het hooren dezer stem, van dit woord, keerde de onbekende zich om, als eene hyena, die in een strik gevan-.gen is.

— Duivel! — riep zij uit.

— De On zichtbaren! — mompelde

Kirschmark, terwijl hij zich op den divan, die achter hem stond, liet neervallen.

— Ik heb liever met iien te doen; dat zijn ten minste menscben! — zeide de hertog, die al zijn geestkracht en moed in tegenwoordigheid van het gevaar en met het op de aanstaande worsteling herkreeg.

En hij klemde het pistool in zijne vuist, terwijl hij de eerste aanvallende beweging van zijne tegenstanders afwachtte.

Dezelfde spottende en bedaarde stem hernam:

— Zal mevrouw de gravin de Casa-Real zich verwaardigen, ons eenige minuten gehoor te verleenen?

De gravin, want zij was het, antwoordde niet.

Daarop slaakte zij een kreet van onderdrukte woede, verzamelde al bare krachten, baalde een dolk, een van die Maleische krissen met vergiftigde punt, uit haren boezem te voorschijn, en snelde met opgeheven wapen naar den man, die tot baar gesproken had en die onbeweeglijk bij den ingang van den koepel stond.

VI.

EEN ONAANGENAAM OOGENBLIK VOOR DEN VALSCHEN HERTOG

EN DEN VALSCHEN BARON.

De man, op wien de gravin Her-mosa de Casa-Real met zooveel verwoedheid aanviel, zou verloren geweest zijn, indien de vergiftige punt van het wapen in zijn lichaam doorgedrongen ware.e man, op wien de gravin Her-mosa de Casa-Real met zooveel verwoedheid aanviel, zou verloren geweest zijn, indien de vergiftige punt van het wapen in zijn lichaam doorgedrongen ware.

Hij begreep bet ernstige gevaar, waarin hij verkeerde.

Hij kende de Maleische kris sedert lang.

Hij wist, dat de Creoolsche zich nooit aan een van die hoogst gevaarlijkeavon-turen blootstelde, zonder het middel in handen te hebben om hare nederlaag duur te doen betalen.

Haar tot in zijne nabijheid te laten komen, stond gelijk met zich aan een zekeren en verschrikkelijken dood bloot te stellen.

Op haar te schieten als op een man, dat was onmogelijk, dat warelaaghar-.tig!

Passe-Partout (want onze lezers zullen hem zeker reeds herkend hebben) kon of mocht dit niet willen.

Hij moest nochtans een besluit nemen, even snel als de bewegingen van zijne onverzoenlijke vijandin zulks waren.

Zij bevond zich nog slechts op een afstand van twee schreden van hem af.

Haar arm hief zich omhoog om een stoot toe te brengen.

Het blauwachtige, stalen lemmet bewoog zich in de lucht.

Al de toeschouwers van dit onverwachte tooneel, onverschillig of het vrienden of vijanden van het opperhoofd der Onzichtb..ren -waren, hijgden en bleven onbeweeglijk staan in afwachting van eene ontknooping, die niet anders dan bloedig kon zijn.

Bij het gebaar, dat Passe-Partout maakte, moest de gravin de Cfisa-Real evenals zij denken, dat, als zij miste, als zij hem niet doodde, baardood ontwijfelbaar was.

Dit was echter niet het geval.

Passe-Partout had tegen de Creool-sche wel is waar eene hand, die gewapend was met een pistool, welks schot nooit miste, opgeheven.

Maar in plaats van op de vrouw aan te leggen, §was het de Maleische kris, die hij trachtte te treffen en wat men haast niet zou kunnen gelooven — hij schoot precies raak.

In tweemaal minder tijd, dan wij noodig hebben om dit bewijs van 'verwonderlijke behendigheid te beschrijven, zag derhalve de Creoolsche haren aanval afgeweerd en hield zij niets anders in de hand dan het hecht van dit doodelijk wapen, waarop zij gerekend had om haar haat en haar wraak te bevredigen.

Het lemmer, door den kogel van Passe-Partout getroffen, was in splinters gevlogen.

De gravin ue Casa-Real kon hare oogen i'auweliiks gelooven.

Zij hield niet op, haren blik nu eens op hare ontwapende hand te vestigen en dan weer op den man, die haar zoo stoutmoedig trotseerde en die haar het leven schonk op het oogenblik, waarop zij zich meesteres van het zijne waande.

Woede, wanhoop, allerlei booze hartstochten woedden er in haar hart.

Zij wilde spreken, maarzij kon niet.

Al hare geestkracht stortte zich uit in een gebaar, waarin eene verschrikkelijke bedreiging opgesloten lag, dat zij tot Passe-Partout, die onbeweeglijk op den drempel van den koepel stond,, richtte.

Een kreet ontsnapte er eindelijk aan haar geprangden boezem; zij deed een stap voorwaarts, en overwonnen door de opeenvolgende voorvallen, die er plaats gehad hadden, die hare hoop hadden verijdeld en die haar verslagen hadden op het oogenblik, waarop zij de overwinning reeds meende behaald le hebben, viel zij bewusteloos op den. grond neder.

—■ Het zal altijd moeilijk vallen om zich met een ... oorspronkelijk karakter te verstaan, — zeide de graaf de Warrens op kalmen toon. — Heidaarf laat twee gedienstige mannen mevrouwde gravin de Casa-Real overbrengen naar een der zalen van het kasteel,, waar het mogelijk zal zijn, de vereischte zorgen aan haar te wijden.

ïwee mannen traden binnen.

Aan een hunner gaf Passe-Partout instructiën, die niet door de overigeaanwezigen gehoord werden.

Zij namen de Creoolsche van den grond op en legden haar op een der kussens van den divan; daarop ondersteunde de eerste der metgezellen van Passe-Partout haar hoofd met zijn schouder, en terwijl hij het kussen met behulp van zijn kameraad optilde, verlieten zij den koepel te midden van een algemeen stilzwijgen.

Noch de hertog noch de baron durfden hunne stem verheffen of tusschin-beiden treden om te weten te komen, wat het opperhoofd der Onzichtbaren eigenlijk omtrent het lot der Creoolsche-besloten had.

Zij hadden reeds genoeg te doen, om zichzelf uit hun hachelijken toestand te redden.

Toen de beide mannen, die de gravin de Casa-Real droegen, vertrokken waren, gaf Passe-Partout een wenk, en nu verdwenen de mannen, die delan-1 taarns in de hand hielden. ! Hij bleef nu alleen met beide personen, die de gravin tot hare bondge-nooten of tot hare medeplichtigen wilde maken.

Wat hen betrof zij gevoelden, dat zij van de Scylla in den Charybdis gevallen waren. Zij waren zoover gekomen, dat zij die vrouw beklaagden, die

ben zoo even door haar hooghartig en gebiedend woord in bedwang hield, deze vrouw, die hun verleden en geheimzinnig leven kende en waarvan zij nog niets anders dan den naam wisten.

Deze naam had hun overigens niets anders omtrent haar geleerd.

Het baatte niet, of zij zich het hoofd al braken om te gissen of zich te herinneren op grond van « elk feit uit hun avontuurlijk leven de Creoolsche hunne hulp kon noodig hebben

Zij konden dit niet gissen.

Zij herinnerden zich niets.

Het kostte hun moeite om hunne gedachten te verzamelen, ten einde zoo goed mogelijk antwoord te geven aan den nieuwen vijand, die zich aan hen vertoond had.

— Nu wij hier alleen en mannen onder elkaar zijn, zullen wij het wel spoedig met elkander eens worden, mijnheeren! — zeide deze tot hen, terwijl hij zich zonder komplimenten op den divan liet neervallen ter plaatse, die zij gedurende hun gesprek niet de gravin ingenomen hadden.

— Wij verlangen niets liever dan dit, — antwoordde de bankier.

— Gij moet in de eerste plaats uwe wapenen, die in uwe zakkenofinmvgordel steken, aHeggen, daar deze er slechts toe zouden kunnen strekken om u eene onaangename behandeling op den hals te halen.

— Met uw verlof, — zei de hertog, — maar ik ...

— Ik heb u gezegd, mijnheer! dat wij geen tijd te verliezen hadden. Wees zoo goed, mij niet te noodzaken, verzoeken te herhalen, die desnoods bevelen zouden kunnen worden.

— Drommels! ....

De bankier greep den arm van zijn vriend en lotgenoot en antwoordde voor hem;

— Gij moet mijn vriend den generaal maar verontschuldigen, mijnheer.... mijnheer ....

— Laat mijn naam maar achterwege, mijnheer, want die naam is in het tegenwoordige geval van geenerlei gewicht

— Moeten wij dan een verdrag tee-kenen, waaronder wij niets [anders dan onze handteekeningen [zullen zetten? ....

— Gij zult wel zien, mijnheer! dat gij daardoor niet minder aan de overeenkomst gebonden zult zijn, — hernam Passe-Partout met de uiterste vriendelijkhèid.

— Hum! — bromde de hertog woedend, — als ik vertrouwen kon stellen. . . .

— Als gij vertrouwen in mij wildet stellen. — viel Kirschmark dezen weder in de rede, daar hii zich bovenal tegen de aangeborene heftigheid van den gewaanden hertog de Dinan wilde beveiligen, — als gij vertrouwen in mij wildet stellen, dan zoudt gij mijn voorbeeld volgen.

— En dat voorbeeld?

— Is dit: als men de sterkste niet is. ziet gij, beste vriend 1 dan moet men de meest vertrouwende zijn.

— Juist zoo! — zeide Passe-Partout. — Men kan niet logischer spreken.

— Welnu? — vroeg de generaal.

— Welnu .... wacht en volg mijn voorbeeld na.

Dit zeggende haalde de bankier uit zijne zakken twee prachtige kleine revolvers, waarmede elk zes schoten konden gedaan worden en die in de hand van een moedig man evenveel waard waren als een escorte en legde ze op tafel neer.

— Mijne wapenen afgeven! — riep de hertog uit.

— Neen, ze niet afgeven, maar ze ter bewaring toevertrouwen aanjmijn-heer ....

—• Die ze u zal teruggeven, — voegde Passé Partout er lachende bij, — wanneer gij niet meer op de gedachte zult komen, om u daarvan tot uw eigen schade te bedienen.

— Dat nooit! — zeide de hertog.

— Dat nooit? — vroeg Passe-Partout hem doodbedaard.

— Dat nooit!

— Metgezellen van de Maan! — riep Passe-Partout.

Op deze vier woorden, die zonder de minste heftigheid uitgesproken werden, als waren zij zelfs geer.e roepstem geweest, gevoelde de hertog zich aangegrepen door drie mannen, die, ondanks zijn wanhopigen tegenstand, maakten, dat hij geen lid kon verroeren.

— Lafaards! — schreeuwde hij, — die u met uw twintigen op één werpt!

— Wij zijn geen lafaards, mijnheer! omdat wij ons door u laten beleedigen, zonder daarom uit wraak een haar van

| uw hoofd te krenken; maar wij zou-I den dwazen zijn, als wij ar.n een strij-

der van uw stempel en van u n- karakter middelen lieten behouden, om te handelen en ons aan te vallen, zooals die, welke gij in uw gordel draagt.

— Ellendige lafaards! —riep de generaal, wiens verbittering ten top gestegen was.

— Alweder!—zeidehetopperhoofd der Onzichtbaren; — uw vriend zal het geduld van mijne manschappen nog ten einde doen raken, mijnheer von Kirschmark! Bewijs hem den dienst, hem met uwe eigene handen te ontwapenen, opdat deze zaak hem minder onaangenaam moge toeschijnen.

— Volgaarne,—antwoordde Kirschmark.

Weinige oogenblikken daarna waren al de [wapenen, die er in den gordel van den gevvaanden hertog de Dinan staken, bij de revolvers van den bankier gevoegd.

— Welnu, laat ons nu eens verstandig praten!

De generaal, die zoo voor zijn leven en voor zijne millioenenbeefde, kwam eindelijk tot bedaren en besloot, te luisteren naar hetgeen er tusschen hen en hunnen overwinnenden tegenstander zou verhandeld worden.

Maar het was, alsof de baron van Kirschmark en de gewaande hertog de Dinan in dien nacht niet het minste zouden mogen begrijpen van hetgeen er rondom hen voorviel.

Zij hadden zich eenige oogenblikken geleden in de noodzakelijkheid gebracht gezien, om het hoofd onder de eischen der gravin de Casa-Eeal te buigen.

Zij zagen zich thans genoodzaakt door de Caudijnsche vorken vanihet opperhoofd der Onzichtbaren te gaan.

En dat wel zonder eenig vermoeden te hebben van de reden, die hun deze geduchte vijanden had bezorgd.

Wat de Onzichtbaren betreft, zoo begrepen de beide medeplichtigen, eigenlijk gezegd, hunne verschijning wel, in hunne hoedanigheid van bond-genooten der echte IDinans de l'Estang, ofschoon zij zich, over 't geheel genomen, geen juiste rekenschap konden geven van |het eigenlijk belang, ;dat de leden dezer vereeniging bij het herstel dezer familie in hunne eer konden hebben.

Wat de Creoolsche betreft, zij moesten het wel opgeven om iets van hare bedoelingen te begrijpen.

Zij zouden alzoo niets te weten komen.

Want juist op het oogenblik, waarop Pasfe Partout den mond open deed, om het eerste artikel van hun verdrag ter tafel te brengen, deed zich een schel gefluit hooren.

Het afgesproken signaal werd tusschen een der lantaarndragers en den geheimzinnigen fluiter gewisseld.

Het wachtwoord was gegeven.

Passe-Partout zweeg en stond haastig op.

Hij zag een onverwacht onweder boven zijn hoofd hangen.

Hij wilde roepen en zijne schildwachten ondervragen, toen eene zonderlinge gestalte den koepel binnensnelde.

— Mouchette! — mompelde het opperhoofd der Onzichtbaren.

— Ik, kapitein!

— Wat is er, jongen?

— Kan ik vrijelijk spreken ? — vroeg de straatjongen, terwijl hij naar den baron en den generaal wees, die niet wisten, wat hun nu weder boven het hoofd hing.

Hun toestand j'was van dien aard, dat het hun onmogelijk viel, zich meer aan de eene partij dan aan de andere te laten gelegen zijn.

Die toestand was werkelijk zoodanig, dat zij zicli wel naar den drommel moesten wenschen.

Dit afgezonderde huis, dit verblijf waarin geene levende ziel gedurende driehonderd vier en zestig van de driehonderd vijf en'zestig dagen kwam, werd eene algemeene verzamelplaats juist op den dag, dien zij gekozen hadden, om hunne wederzijdsche verhouding voor goed te regelen.

Op de vraag van Mouchette antwoordde Passe-Partout met zijne onveranderlijke koelbloedigheid:

— Verklaar je nader,'beste jongen ! die heeren zullen wel zwijgen.

— Hebben zij dit beloofd?

— Neen, ik beloof het je uit hun naam.

Kirschmark slaakte een angstigen zucht.

De generaal braakte een zijner mooiste vloeken uit.

Mouchette hernam:

— Kapitein! gij moet hier vandaan gaan.

— Dat denk ik aanstonds te doen.

— Gij moet hier onmiddellijk vandaan gaan.

— Waarom ?

— De horzels hebben den bijenkorf in de afwezigheid der bijen vernield.

— De horzels?

— De vliegen, als gij dat liever hebt.

— Spreek duidelijker! — riep Passe-Partout met een zekere mate van ongeduld uit.

— De politie, hoorl de metgezellen van Coquillard .... de tegenpolitie, als gij dat beter verstaat.

— Zoo, zoo! hebt gij ze gezien?

— Gezien, gehoord, gevolgd en vooruit geloopen! — antwoordde de zoon van vrouw Pacline meteen edelen trots.

— En Jbe vindt Charbonneau-Coquillard zich nog aan hun hoofd?

— Ja . . .ik kon mijne 'oogen nauwelijks gelooven .... Zijn hoofd moet zeker van caoutchouc zijn, want er is niets aan te zien van de klappen, die hij gekregen heeft.

De graaf dacht een oogenblik na.

Daarop wendde hij zich tot Mou-chette en zeide:

— Luister eens, jongen!

De jongen ging naar hem toe.

De graaf gaf hem zijne instructiën met een Huisterende stem.

— Het is genoeg! — zeide Mouchet-te, terwijl hij een luchtsprong deed.

— Heb je mij goed begrepen?

— Ja, generaal!

— Nog eenmaal, niet waar, je bent er wel zeker van, dat de weg ons is afgesneden van den kant der grot, van waar wij gekomen zijn?

— Nog niet, kapitein!

— Goed, laat men vooral aan dien kant waken, versta je mij?

— Dan zullen wij nog weer eens beginnen! — antwoordde Mouchette, wiens spottend karakter zich niet langer kon weerhouden, zelfs tegenover zijn opperhoofd, dien man, dien hij bijna als een halven god beschouwde.

— Gekke jongen! — zeide Passe-Partout op vroolijken toon .... — Je hebt gelijk .... Ga heen en wees getrouw ....

De straatjongen liep, zoo hard als hij maar loopen kon, weg.

Hij verdween al spoedig tusschen de boomen.

—Metgezellen! laat ons naar den kant van het huis terugkeeren, — zeide het oppei hoofd der Onzichtbaren daarop. — Daar kunnen wij onze versterkingen afwachten.

Ziende, dat men deze beweging zou ten uitvoer brengen, verhief de baron von Kirschmark zijne stem om te vragen, wat hij en zijne medeplichtige te doen hadden.

Liet men hen vrij om zich te verwijderen?

Moesten zij er met hunne eer voor borg staan, dat zij zich niet met de vijanden van Passe-Partout zouden vereenigen?

— Gij moet ons volgen, — gaf deze laatste hun ten antwoord.

— Met uw verlof, maar er zal eene schermutseling, misschien wel een hevig gevecht plaats hebben, — riep de bankier met eene lichte huivering van vrees uit.

— Dat is waarschijnlijk.

— Ho(^ nu? Is dat waarschijnlijk? Maar ik ben geen man des oorlogs en des bloeds.

— Welnu, dan kunt gij slagen krijgen, en dan moet gij ze maar niet geven. Ziedaar alles.

— Een aardige scherts! — mompelde Kirschmark. — Welaan, mijnheeren laten wij ons met elkander verstaan. Wat wilt gij eindelijk van ons?

— Dat zult gij later vernemen, als gij ons volgt. Laat ons een einde aan de zaak maken !

Op een wenk van Passe-Partout, begaven twee mannen zich naar den baron en twee anderen naar den hertog toe. Zij hielden touwen in de hand.

— Denkt gij de hand aan mij te slaan? — vroeg de hertog.

— Zoo wat half en half! — antwoordde La Cigale, terwijl hij hem de hand op den schouder legde.

De medeplichtige van Kirschmark trachtte tegenstand te bieden.

Het was vruchteloos.

De reus maakte zich eren gemakkelijk van hem meester, als een vrouw, die met een kind van vijf jaren speelt.

De verschrikte bankier trachtte niet den minsten tegenstand te bieden.

In tien seconden legde men hun datgene aan, wat Monsieur Jules schertsend „de banden der vriendschapquot; noemde.

— Als ik u ooit alleen mocht ontmoeten, — zeide de gewaande hertog de Dinan tot Passe-Partout, die zich met niets anders bezig hield dan met het nemen van voorzorgen om zich

aan het wespennest, waarheen hij zijne vertrouwelingen meegesleept had, te onttrekken dan zal ik u dooden.

— Mij, mijnheer?

— U en als een hond!

— Men doodt zoo goed als men kan.

— Dac zweer ik u!

— Hot staat u vrij.

— Op mijn woord als edelman !

— Zijt gij dus een edelman, mijnheer de hertog ? — vroeg Passé Partout eenvoudig.

Dit laatste woord bracht zijn gevangene geheel van zijn stuk.

Hij viel van al de hoogte van zijn toorn neer en wist niets meer ten antwoord te geven.

Het bewustzijn van zijne schande en van zijne machteloosheid, de overtuiging dat het ópper hoofd der On-zichtbaren wel wist, waaraan hij zich ten opzichtte van zijn ellendig verleden moest houden, brachten hem een hevigen slag toe.

Hij bleef verder zwijgen.

— La Cigale! Mortimer! —riep Passe-Partout uit.

De reus en de Schot wachtten zijne bevelen af.

Terwijl hij hun deze gaf, waren muziek en dans inde omliggende herbergen nog altijd in vollen gang.

Men hoorde bij tusschenpoozen de kreten van danseressen met loshangende haren en het woest getier der drinkers, die wel vermoeid, maar nog niet verzadigd waren.

Passe-Partout en zijne getrouwe metgezellen sleepten den bankier en den generaal naar den kant van het alleenstaande huis.

De Onzichtbaren waren nog niet voltallig.

Maar allen even dapper, deinsden zij voor geenerlei hinderpaal terug.

Ieder van hen rekende op zijn wapenbroeder. Hij rekende daarop tot in den dood.

La Cigale hield, om zoo te spreken den gewaanden hertogdeDinan bij een touwtje vast.

Mortimer was belast met de bewaking van den bankier, die een gemakkelijker gevangene was.

Zij hadden beiden het bevel om hen bij den eersten kreet, bij het eerste gebaar, waarin eenige bedoeling van verraad opgesloten lag, voor het hoofd te schieten.

De beide gevangenen waren gewaarschuwd.

Men liep in de diepste stilte voort.

Pa^se-Partout was aanvoerder bij den tocht.

Rioban en San-Lucar volgden hem met hun wapens in de hand.

Achter hen kwamen Mortimer en La Cigale met hunne gevange en.

Op het oogenblik, waarop de kleine troep uit een nauwe en donkere laan kwam, en juist toen zij zich naar een grasperk wilden begeven, dat zich tot aan den voorgevel van het kasteel uitstrekte, weerklonken deze woorden in hunne ooren.

— Blijf staan in naam der wet!

De Onzichtbaren bleven onbeweeglijk staan.

De baron en de hertog deden evenals zij, hoeveel lust zij overigens ook mochten hebben, om op de vlucht te gaan.

Maar zij voelden den loop van de wapenen, die Mortimer en La Cigale in hunne handen hielden, op hunne voorhoofden.

Passe-Partout deed eene schrede voorwaarts.

Hij zag een tiental mannen, die van top tot teen gewapend waren, tegenover hem staan.

— Wie zijt gij? Wat wilt gij? — vroeg hij.

•— Dat gaat u niet aan, — antwoordde diegene, die het opperhoofd van den troep, welke zich op eene lijn geschaard had, scheen te zijn,— Legt de wapenen neer!

— Wat zegt gij?

— Legt de wapenen neer!

— Maar om aan uwe vriendelijke uitnoodiging te voldoen, luchtgeest, kaboutermannetje, korporaal van de nationale garde of wie gij ook wezen moogt, zouden wij er moeten hebben.

— Wat hebben?

— Wapenen.

— En hebt gij die dan niet?

— Zooals gij ziet, luchtgeest, aardmannetje of....

— Zijt gij met uwe grappen klaar?

Het opperhoofd der Onzichtbaren

sloeg, terwijl hij op eene luchtige, ontwijkende wijze antwoord gaf op de vragen. die tet hem gericht werden, een uitvorschenden blik in het rond.

Alles was rustig.

Hij trachtte door de duisternis heen te zien.

Geenerlei geluu] deed zich hooren.

Hij moest tijd winnen. Dat was geene gemakkelijke zaak.

— Hebt gij een besluit genomen?

— vroeg het opperhoofd van den anderen troep ten tweede male.

— Ja.

— Geeft gij u over?

— Zonder eenigen twijfel.

— Welnu, kom dan maar voor den dag!

Passe-Partout trad te voorschijn.

— Met uw verlof, — zeide hij met een heel onnoozel gezicht, — ik zal toch wel niet behoeven te verzoeken, of gij ons het bevelschrift, op grond waarvan gij ons in hechtenis neemt, wilt laten zien.

— Ken bevelschrift?

— Zonder twijfel; gij raoet er een hebben.

— Ik heb er ook een.

— Mag ik het zien?

— Hier? Onder den bloten hemel ?

— gaf de ander lachende ten antwoord, — gij zoudt er niet genoeg van kunnen zien om het te ontcijferen.

— Ik zal er mijn best toe doen.

— Men zal het u straks wel laten zien,

— Dan zou het wel eens te laat kunnen zijn — gaf Passe-Partout, die iets in de verte zag bewegen, op een vriendelijken toon ten antwoord.

— Komaan, niet zooveel praatjes.

— gaf de ander op een onbeschofien toon ten antwoord, — gehoorzaam!

— Aan wien?

— Aan mij. Geef u over of anders ....

Eensklaps deed zich een krijschen-de stem te midden der nachtelijke stilte hooren.

— Heidaar! wat is daar? — vroeg de aanvoerder der bende.

De stem zong of liever radbraakte eenige coupletten uit een romance, die destijds in de straten van Parijs zeer goed bekend was.

Dit liedje had eene geheime betee-kenis voor het opperhoofd der Onzicht-baren, want bij de eerste nooten boog hij naar de zijnen voorover, terwijl hij mompelde:

— Opgelet!

De nachtelijke zanger vervolgde zijne romance, terwijl hij naderbij kwam:

— 'tls Mouchette! — zei La Cigale.

— Stil! — mompelde Passe-Partout.

— Naar den drommel met dien uil en zijn gezang, — bromde het opperhoofd van den vijandelijken troep.

De stem liet zich weder hooren, doch nu meer in de nabijheid.

Die dit zong, was Mouchette wel.

Hij kwam spoedig daarop te voorschijn.

En te-wijl hij de handen in zijne zakken stak en zijn gezang met een bromstem voortzette, plaatste hij zich onbekommerd tusschen de beide vijan-andelijke troepen die gereed waren om een aanva op elkander te doen.

— Ga daar vandaan, hond! — riep het opperhoofd van den tweeden troep uit.

— Ik sta toch wat hooger! — antwoordde de straatjongen; — mijnheer is wel beleefd!

— Ga heen, voor den drommel!

— Neen.

— Welnu, ]aat men dan maar over hem heen loopen.

— Een oogenblikje, — zeide Passe-Partout daarop, terwijl hij tusschenbei-den trad en den moedigen jongen tot schild diende.

— Wordt gij wat handelbaar.

— Ik verander inderdaad van besluit.

— Dus geeft gij u over.

— Dat niet, dat juist niet, — antwoordde het opherhoofd der Onzicht-baren met de meeste bedaardheid.

— Wat dan ?

— Daar ik u het recht niet toeken, om op een zoo vergevorderd uur, zonder eene bepaalde volmacht, een particulier huis binnen te dringen....

— Dat is ook wat moois! — riep de ander. — Hoe kunt gij dit zeggen, gij zijt zelf wel hier.

— Ik heb geen plan om u gevangen te nemen.

— Dat is gelukkig!

— Begevolg heb ik de eer, u te waarschuwen, dat wij, als gij ons niet' oor-laat, geweld met geweld zullen beantwoorden.

Terwijl hij zich op deze wijze uitdrukte, had Passe-Partout zijne slagorde veranderd.

De Onzichtbaren en hunne gevangenen maakten een totaal van aclit mannen uit.

Passe-Partout had aan Mortimer en aan La Cigale terstond bevolen, den baron von Kirschmark en den gewaan-den hertog de Dinan aan het hoofd

van hunnen troep te plaatsen, teneinde zich van hen als van schilden te bedienen.

Onwillekeurig was hij teruggeweken en eindelijk zoo komen te staan, dat hij Mouchette aan zijne rechterhand had, achter La Cigale, terwijl de jongen zich achter Mortimer verschool.

De vier anderen hadden zich achter Passe-Partout en Mouchette geposteerd.

Op deze wijze bedekten de bankier en zijn medeplichtige de zes Onzicht-baren met hunne lichamen.

Men zal gemakkelijk kunnen oor-deelen over den treurigen toestand, waarin de millionnair zich bevond.

Wat den generaal betreft, het was niet voor de eerste maal, dat hij het vuur van zoo nabij zag.

Hij hield zich goed.

Het gevecht zou beginnen.

Het opperhoofd van de vijandelijke partij, ziende, dat deze beide personen vooraan geplaatst waren, zonder wapenen, met gebonden handen, hield het bevel om vuur te geven op.

— Wie zijn deze twee? — vroeg hij terstond.

—- Antwoordt maar mijnheeren! — zeide Passe-Partout.

— Ik ben de baron von Kirschmark!

— riep de baron zoo hard als hij maar kon uit.

— En ik de generaal hertog de Di-nan.

— Drommels! — dacht het opperhoofd der tegenstanders van Passe-Par-tout. — Laat ons voorzichtig zijn!

— Schiet in 's Hemels naam niet!

— vervolgde Kirschmark op smeekenden toon.

— Vrees maar voor niets, mijnheer de baron!

— Ik dank u; gij kunt morgen aan mijne kas komen.

-En ikquot; — vroeg Mouchette schroomvallig.

— Jij terstond, — voegde La Cigale er bij, — als mijnheer de baron nog een enkel woord spreekt.

— Ik zwijg, ik zwijg! — zeide de bankier bevende.

Het opperhoofd der vijanden van Passe-Partout dacht al, dat de zaak dubbel voordeelig voor hem zou worden.

Zes leden van de Vereeniging der Onzichtbaren in hechtenis te nemen, dat was reeds een heldendaad!

Maar den bankier en den generaal aan de handen der bandieten te ontrukken, daarin lag een waarborg opgesloten, dat hij zich tot aan het einde zijns levens in weelde zou kunnen baden.

De uitslag van zijne overpeinzingen was het volgende bevel, dat hij aan de zijnen gaf:

— Geen kogels, hoor! Met den dolk! En voorwaarts!

De stem van Mouchette begon weer te neuriën, maar nu op een hoogeren toon.

Voordat hij echter den derden regel van het refrein nog had begonnen, deed zich de kreet: „Metgezellen van de Maan! voorwaarts!quot; als ware het een oorlogskreet hooren.

En kolonel Martial Eenaud vertoonde zich, terwijl hij met een vluggen stap voortliep en ge. olgd werd door een twintigtal mannen, wier gelaat gemaskerd, gesluierd of zwart gemaakt was.

De toestand werd voor de gewaande agenten van politie hachelijk.

VII.

WAT ER ALZOO IN DEN POOT VAN EEN MIDDELEEUW-SCHE TAFEL KAN ZITTEN.

Terwijl deze dingen in het park en in den tuin van het afgezonderde huis voorvielen, trad de oude Brigitta, die wij den baron von Kirschmark, haar heer en meester, op zulk eene zonderlinge wijze hebben zien ontvangen, de benedenzaal weer binnen, waar zij hem met den generaal, den hertog de Dinan, alleen gelaten had, en waar Edmée en de oude sergeant zich op dat oogenblik bevonden.erwijl deze dingen in het park en in den tuin van het afgezonderde huis voorvielen, trad de oude Brigitta, die wij den baron von Kirschmark, haar heer en meester, op zulk eene zonderlinge wijze hebben zien ontvangen, de benedenzaal weer binnen, waar zij hem met den generaal, den hertog de Dinan, alleen gelaten had, en waar Edmée en de oude sergeant zich op dat oogenblik bevonden.

Na zich overtuigd te hebben, dat niemand haar kon zien, dat geen onbe-bescheiden oor luisterde, deed zij de communicatiedeur opnieuw open.

— Treed nu maar binnen, mijnheer de burggraaf! — zeide zij, het vertrek is ledig.

Iemand, die er nog jeugdig uitzag en die dan ook op zijn hoogst dertig jaren telde, trad de kamer, waarin zij zich bevond, haastig binnen.

Deze man, de broeder van Edmée,

de kleinzoon van den grijsaard, wien de graaf de Warrens en de kolonel Martial Renand den titel van hertog de Dinan gaven, vroeg onmiddellijk aan Père l'inson:

— Waar zijn onze vrienden?

— Ik weet het niet, — antwoordde deze, — wij zijn zoo even binnengekomen, dit meisje en ik.

— En gij, Brigitta! weet gij het ook?

— Neen, mijnheer de burggraaf! maar gij kunt er verzekerd van zijn, dat, als uwe vrieden nog niet aangekomen zijn, uwe vijanden u omringen.

— Spreekt gij de waarheid?

— Zij bevinden zich in het park; ik heb ze gezien. Wat uwe vrienden betreft ...

— Zij zullen niet op zich laten wachten, — riep hij terstond uit. — Het is het afgesproken uur. Zijn wij alleen in huis?

— Dat hoop ik, — antwoordde de oude dienstbode.

— Goed. Wij hebben geen oogenblik te verliezen.

— Gij kunt u terstond aan het werk begeven.

— Maar als men ons eens verraste ...

— Waarlijk, dat zou des te erger voor de nieuwsgierigen zijn, — bromde de sergeant.

— Of voor de lastigen. Waarlijk, ik weet niet, of de komst der onzen mij niet evenzeer in verwarring zou brengen, als die van onze onverzoenlijke vijanden.

Edmée, die nog geen deel aan dit gesprek genomen had, begaf zich, zonder een woord te spraken, naar de deur.

— Waar gaat gij heen, Edmée? — vroeg de burggraaf.

— Ik zal buiten de deur op schildwacht gaan staan.

— Gij?

— Ja, ik. Raoul! Maak je maar niet ongerust .over mij ... Ik ben aan de duisternis gewoon. Ik zal waken, en het zal niemand gelukken, tot je door te dringen, zonder dat ik je waarschuw.

— Edmée! gij hadt niet hier moeten komen.

— Raoul! twijfelt gij misschien aan mijn moed? Dan doet gij zulks ten onrechte, — zeide zij met eene vriendelijke maar krachtige stem.

— Ik ben zeker van uw moed; ik weet wanneer het noodig is, zal deze je niet ontbreken .. . maar ik verwijt mijzelven de zwakheid, die mij heeft aangedreven om je te vegunnen, mij hierheen te vergezellen.

— Dan zou ik alleen hier naar toe gegaan zijn.

— Wij verpraten den tijd, — zeide de oude Brigitta. — Iedere minuut brengt ons nader aan het gevaar, mijnheer de burggraaf!

-— Hoort gij het wel, Raoul?

De burggraaf de 1'Estang aarzelde nog.

Père Pinson ging naar hem toe en zeide op dien plechtigen, gebiedenden toon, die hem altijd eigen was:

— Laat het meisje haar gang maar gaan, mijnheer! Zij behoort tot een dapper geslacht. Ik sta voor haar in. Bovendien is God met haar.

De burggraaf de l'Estang drukte het meisje een kus op het voorhoofd.

— Ga dan maar! — hernam hij na eenige weinige oogenblikken nagedacht te hebben.

— Ik dank je, broeder!

— En bij het minste gedruisch, bij het minste onraad moet gij maar roepen, dan zullen wij naar je toesnellen.

Zij ging heen, na tegen haren broeder een bevestigend gebaar bij wijze van antwoord gegeven te hebben.

De beide mannen keken haar peinzend na.

Zij zagen, dat zij achter den knoes-tigen stam van een moerbezieboom op de loer ging staan.

Het meisje bleef daar onbeweeglijk als een standbeeld staan.

Gerustheid omtrent de stelling, welke zij gekozen had, en overtuigd, dat hij dicht genoeg in de nabijheid was, om haar zoo spoedig mogelijk te boo-ren eu te helpen, wendde de graaf de l'Estang zich tot de oude dienstbode.

— Laat ons aan den gang gaan! — zeide hij tot haar met eene ontroering, die heviger was dan hij wel wilde doen blijken.

— Ik ben gereed.

— Ik ook, — zeide Père Pinson.

— Waar zijn de bewijsstukken ?

— In een ijzeren koker, dien Y von Kernock aan Pierre Kernock, den notaris, ontstolen heeft.

— Aan zijn vader?

— Ja, mijnheer de burggraaf! Uit vrees, dat men hem den sleutel daar-

van zal ontstelen, heeft hij dien altijd aan een stalen ketting om zijn hals hangen.

— Och, over dien sleutel bekommer ik mij het minst... maar waar bevindt zich die koker?

Brigittadeed een paar schreden voorwaarts, kwam bij een groote tafel, die in het midden der zaal stond, en zeide, terwijl zij de hand uitstrekte:

— Daar zit hij in.

— In deze tafel? — riep de burggraaf uit. — Dat is onmogelijk. De laden daarvan zijn open ...

— De Iaden, ja, maar de koker zit niet in de laden. Onze waarde bankier stelt zich zoo maar niet aan den eerste den beste bloot.

— AVaar dan?

— In een der pooten.

— In? ... — vroeg Raoul verbaasd, daar hij meende, dat de getrouwe dienstbode der Kérouartz haar verstand verloren had.

— In een der pooten van den tafel,

— herhaalde zij, terwij] zij den vinger op een der pooten van dit meubel uit de middeleeuwen legde. — In dezen,

— voegde zij er bij.

— Bedriegt gij je niet?

— Neen. mijn heer de burggraaf! Ofschoon deze tafel ook massief moge schijnen, is deze poot inwendig in zijne geheele lengte hol.

— Ga voort!

Brigitta gehoorzaamde.

— De koker, — hernam zij, — is van ijzer, zooals ik u gezegd heb; hij is achttien duim lang, acht duim breed en tien duim hoog.

Terwijl zij dit zeide, mat de sergeant den omvang der pooten van de aangewezene tafel.

Hij stond op en zeide:

— Wij hebben twee voet en drie duim in den omtrek.

— Wat Brigitta zegt is mogelijk,— mompelde de burggraaf.

De tafel was een van die groote, lompe meubels, zooals onze vaderen ze in de twaalfde en dertiende eeuw hadden.

Het bovengedeelte, een glad blad, uit een enkel reusachtig stuk hout bestaande, rustte op vier pooten, die met de bijl uit stammen van honderdjarige boomen gehouwen waren.

Eenige zeldzame exemplaren van deze schrijnwerkerskunst uit den tijd van het leenstelsel bestaan er nog in enkele oude kasteelen in Bretagne, An-jou en Auvergne.

— Hoe weet gij, dat die papieren zich daarin bevinden ? — vroeg de burggraaf de l'Estang aan Brigitta.

— Ik heb ze er Yvon zelf in zien wegbergen.

— Wanneer?

— In een van deze laatste nachten.

— Komt hij hier dan dikwijls?

— Neen, mijnheer de burggraaf. Ket is van dit jaar de tweede maal dat ik hem zie.

— En hebt gij zijne bewaarplaats eerst onlangs ontdekt?

— Op een heel toevallige wijze.

— Ga voort!

— Yvon dacht, dat hij alleen was. Hij had mij naar Versailles, naar eene oude dame van zijne kennis gezonden. Ik moest er tot den volgenden morgen blijven.

— Welnu?

— Eene plotselinge ongesteldheid heeft mij belet om er heen te gaan.

— En hebt gij alles gezien?

— Zonder het te willen, — antwoordde Brigitta met een half ernstig, half spottend gezicht.

— En heeft die oude duivel nergens vermoeden op?

— Als hij er het minste vermoeden op had, zoudt gij mij hier op dit oogen-blik niet zien.

— Zou hij niet teruggedeinsd zijn voor eene misdaad?

— Hij deinst nergens voor terug, als hij zeker van stilzwijgen en straffeloosheid is. Wie zou zich om eene arme oude vrouw, zooals ik ben, bekreund hebben?

— Uwe vrienden, Brigitta! en daartoe behooren wij! — liet de edelman er terstond op volgen.

— Ik dank u, mijnheer de burggraaf! maar het is niet noodig, mij dergelijke dingen te zeggen, opdat ik in uw dienst moge sterven.

Ondertusschen was Père Pinson met jeugdige vlugheid begonnen, het logge meubel met al wat hem maar in handen kwam te schragen.

Stoelen, koffers, tafeltjes, tabouret-ten, alles was hem daarvoor goed.

— Ik wacht op u, mijnheer! — zeide hij, toen zijn werk ten einde liep.

— Waarop, beste vriend?

— Op uw bevel.

— Aan het werk maar! — zeide de graaf terstond.

— En op een zaag.

— Hier hebt gij er een, — antwoordde de oude dienstbode, terwijl zij hem het verlangde gereedschap gaf.

I ie burggraaf wilde zelf aan het werk gaan.

Zijn dienaar rukte hem het gereedschap echter bijna uit de hand.

— Geef op!

— Maar ...

— Geef op dan toch... Ik ben beter met zulk werk bekend... Ik zal er in de helft van den tijd, dien gij er voor noodig zoudt hebben, mede klaar zijn, mijnheer de burggraaf!

Ofschoon hij er wel lust in had, erkende de kleinzoon van den hertog de Dinan de gegrondheid der bewering van den ouden Bretagner.

Hij gaf zijn werk uit de handen.

Hervé Kergraz knielde en begon den poot van de ontzaglijk groote tafel niet een onvergelijkelijken ijver door midden te zagen.

Bij elke beweging, die de zaag door het eikenhout maakte, kon men den getrouwen dienaar de Kérouartz eene vervloeking hooren mompelen tegen den verrader, die den naam zijner meesters had aangenomen, en tegen diens medeplichtige, wiens snoodheid en wantrouwen hem tot dezen zwaren arbeid verplichtten.

— Gauw, gauw!—riep Brigitra, die op de loer lag.

— Gij zljt vermoeid, geef mij de zaag, — hernam de burggraaf, toen hij de droppels zweet van het voorhoofd van Père Pinson zag gutsen.

— Neen. Ik ben er haast door!

En hij slaakte een zucht van tevredenheid, toen hij de zaag voor de laatste maal bewoog.

Brigitta had de waarheid gesproken.

De poot der tafel was hol.

Bij de laatste inspanning van den ouden sergeant viel de poot.

Terstond te bukken, hem op te rapen en hem te bekijken, wasvoorden burggraaf de 1'Estang het werk van een oogenblik.

Maar inplaats van een vreugdekreet te slaken, zooals Brigitta verwachtte, liet hij het stuk uitgehold hout op den grond vallen en zeide met de uiterste teleurstelling:

— Niets!

— Hoezoo niets?

— De poot der tafel is ledig.

— Dat is onmogelijk ... — riep de oude dienstbode uit.

— Kijk maar eens!... Ach! God is niet met ons!

Brigitta wilde aan de uitnoodiging van den burggraaf gehoor geven, toen Hervé, die den poot der tafel, dien hij door midden gezaagd had, aldoor bekeken had, zeide:

— Wanhoop niet, mijnheer! maar dank integendeel den Heer.

— Wat wilt gij zeggen? —vroeg de burggraaf, terwijl hij het hoofd oprichtte.

— Ik wil zeggen, dat Brigitta wel gelijk had met vol te houden, dat de bewijsstukken daarin zaten.

— Hebt gij ze dan gevonden?

— Dat zou ik denken: daar hebt gij

ze!

En nu gaf Père Pinson aan zijn heer een ijzeren koker over, die in alle opzichten geleek op de beschrijving, die Brigitta er van gegeven had.

Hij had den voet der tafel op de helft doorgezaagd.

De koker bevond zich in het bovenste gedeelte van den poot, dat veel meer omvang dan het onderste had.

De burggraaf de 1'Estang greep dezen koker aan met de blijdschap van een gierigaard, die zijn schat terugvindt.

In een minuut was hij van diepe wanhoop tot groote vreugde overgegaan.

— Nu wij in onze onderzoekingen geslaagd zijn, — zeide hij, — wil ik geen gevaar loopen om er de vruchten van te verliezen. Laat ons vertrekken.

— Ik zal Edmée eerst roepen, — voegde de sergeant er bij.

En hij verliet het vertrek.

— Komaan, komaan, Brigitta! gij moet ons volgen.

— Neen, mijnheer de burggraaf! — antwoordde zij terstond, maar met den diepsten eerbied.

— Waarom niet? — vroeg hij haar op verwonderden toon.

— Omdat, als ik het huis verliet, mijnheer de burggraaf! diegene, welke mijn meester meent te zijn, terstond zou gissen, dat ik u geholpen heb, om hem xiwe papieren af te nemen.

— Dat is ook zoo.

— Daarom moet ik hier blijven.

— Blijf hier dan maar, Brigitta! maar als gij behoefte aan hulp hebt,

vergeet dan niet, dut gij in mij een vriend, een beschermer hebt.

— Ik dank u mijnheer! bij gelegenheid zal ik het niet vergeten.

Op het oogenblik, waarop de oude en getrouwe dienstbode van het huis de Kérouartz dezs woorden sprak en zij een kus op de hand van de burggraaf de VEstang drukte, deed zich een geschreeuw van buiten hoeren.

— Groote God! — zeide deze, — dat is de stem van Hervé.

— Ja, ja, hij roept om ^iulp.

— Laat ons voortmakeri!

Zij snelden beiden naar de deur, die in den tuin uitkwam.

De burggraaf wilde deze met geweld opendoen.

De deur ging van zelf open.

De oude sergeant vertoonde zich op den drempel.

Hij zag er bleek en bevende uit.

— Hervé! wat scheelt et aan? — vroeg de graaf de 1'Estang.

De onlroering belette den grijsaard antwoord te geven. Brigitta snelde naar het park.

— Zijt gij gekwetst?

— Neen.

— Waarom hebt gij dan zoo geschreeuwd?

— Het meisje____— antwoordde hij

op doffen toon.

— Wat? Edmée?

— Ja, — zeide de oude sergeant, die er niet meer van durfde zeggen.

— Welnu, spreek op! Wat is er met haar gebeurd,

— Dat weet ik niet.

— Weet gij het niet? .... Hoedat?... Verklaar u nader... ik begrijp u niet.

— Zij is niet waar zij zoo even stond.

— Gij vergist u.

— Neen.

— Gij hebt niet goed gezocht.

— Ik heb overal gezocht.

— En....

— En.... zij is er niet meer....

— Dat ongelukkige kind! Komaan, komaan .... wij zullen haar wel terugvinden.

— Dat wil ik hopen ... Och! ik had haar ook niet moeten alleen laten.

Zij wilden naar buiten snellen.

Brigitta trad weder binnen.

Zij hield een brief in de hand; zij had dien aan den voet van den moerbezieboom gevonden.

De burggraaf Imaakta zich er meester van.

Terwijl hij dien vluchtig doorlas, trachtten Hervé Kergraz en de oude Brigitta in angstige spanning op zijn gelaat te lezen, wat er te hopen of te vreezen was.

— Ach, beste vrienden! — riep hij verbijsterd uit, — laat ons haast maken, Iaat ons ons best doen om nog bijtijds te komen.

— Het meisje....

— Een doodelijk gevaar bedreigt haar .... Hoor maar, wat zij mij schrijft:

„Beste Raoul!

„Volbreng uwe taak. Ik ga daarheen werwaarts de vriendschap en de dankbaarheid -nij roepen. Maak u niet ongerust over mij. Onze vrienden, die verwittigd zijn van een strik, die hun in de duisternis gespannen is, zullen mij wel weten te verdedigen. Denk aan onzen grootvader, aan onzen vader, aan de eer van onzen naam. Vertrek, volbreng uw plicht. Hervé heeft gezegd! God is met mij.

„Uw zuster,

EDMÉE DE L'ESTAXG.

— Welnu, Mijnheer? wat denkt gij nu te doen? — vroeg Père Pinson,die al zijn tegenwoordigheid van geest herkregen had.

— Mij bij haar te voegen, haar te beschermen, haar te helpen.

— En daarna zult gij u bezig houden met uw grootvader en uw vader, niet waar? — zeide hij op een spotten-den toon.

— Wat zegt gij, Hervé?

— Het meisje heeft gelijk; vertrek.

— Niet voordat. . ..

— Ga heen. Gij moet. Ik blijf hier.... en ik zweer u, dat ik haar zal terugvinden.

— Maar....

— Als gij dit doet, ziet gij, mijnheer !.... als gij het slagveld verlaat, waarop men misschien niet eens zal vechten, — voegde de oude soldaat er lachende bij, ten einde zijn ongerustheid te verbergen, — als gij dat doet, dan legt gij meer dapperheid en verknochtheid aan den dag dan ik.

Geweerschoten deden zich in de verte hooren.

— Och hemel ! — riep de burggraaf uit .... •—• men is daar reeds aan het vechten....

— Welnu, des te beter! het zal daarom nog des te verdienstelijker van u zijn, wanneer gij u verwijdert.

— Neen!

— Uw vader wacht u.

— Onmogelijk!

— Uw vader zegt u dit door mijne stem.

De burggraaf deed eene heftige poging, omklemde den koker en zeide, terwijl hij de hand van zijn trouwen dienaar in de zijne legde:

— Gij spreekt de waarheid .... Ik mag dezen gewichtigen last niet in den steek laten.... Ik vertrek.... ik vertrouw u het behoud en de veiligheid mijner zuster toe.

— Ik dank u, Mijnheer !

— Maar als gij mij haar niet goed en wel terugbrengt. — vervolgde hij, — dan zweer ik u bij de eer van dien naam, dien ik aan mijn vader terugbreng, dat ik het u nimmer zal vergeven.... Verstaat gij mij ?

— Als gij het meisje niet meer terugziet, dan zult gij mij ook niet meer terugzien, want dan zal ik dat ongeluk niet overleven, — antwoordde Hervé Kergraz.

De burggraaf, die door Brigitta geleid werd maakte zich gereed om deze geheimzinnnige woning, waarin hij achthonderd jaren van roem en grootheid teruggevonden had te verlaten.

Nadat Père Pinson alle noodige voorzorgen genomen had, nadat hij gezien had, of zijne wapenen zich in een goeden staat bevonden, snelde hij, alsof hij zijne jeugd plotseling weergekregen had, naar den kant van waar het ge-druisch van een verwoed gevecht zich deed hoeren.

De oude leeuw was door het knallen der pistoolschoten en door de lucht van het kruit uit zijne sluimering ontwaakt.

VIII.

OVERWINNAARS, MAAR TOCH OVERWONNEN!

De aankomst van kolonel Renaud en diens manschappen had een geheele veranderinglindenstand van zaken teweeggebracht.e aankomst van kolonel Renaud en diens manschappen had een geheele veranderinglindenstand van zaken teweeggebracht.

Coquillard-Charbonneau voelde dat overmoedig zelfvertrouwen, hetwelk de meerderheid in getal hem nog niet lang geleden gaf, al meer en meer verdwijnen.

Van den anderen kant werd voor Passe-l'artout en diens metgezellen de worsteling met een gelijken kans niet meer dan een kinderspel.

Zonder de minste aarzeling bracht de bondgenoot van monsieur Jules dan ook onmiddellijk eene verandering in de regeling van liet gevecht.

Het Voorwaarts.' dat jhij met zulk een krijgshaftige stem had doen hooren veranderde terstond in een „ Vlnchl!quot; dat door al de zijnen volkomen begrepen werd.

Zonder de verklaring van zulk een even schandelijke als onverwachte verandering van taktiek te vragen, vlogen deze laatsten weg als een troep raven of roofvogels, die in het bemachtigen hunner prooi gestoord worden.

De schrik gaf hun vleugelen.

Zij verdwenen, gevolgd door het gejuich ei) het gelach der Onzichtbaren, die zich niet verwaardigden, hen te vervolgen.

Martial Renaud begaf zich naar den graaf de Warrens:

— Ik dank u, broeder! — zeide deze.

— Ik kwam juist bij tijds. Maar nu ik zie, dat deze schurken zoo gauw beenen gemaakt hebben, begin ik te ge-looven, dat het niet de moeite waard was, om mij zoozeer te haasten. Ik had u in de |gelegenheid moeten stellen, om hun een duchtige les te geven.

— Zij zullen deze misschien toch wel krijgen, — bromde Mouchette, die zich zonder komplimenten te maken in alle gesprekken mengde, evengoed in die van zijne meerderen als in die van zijns gelijken.

— Wat wil je daarmee zeggen ? — vroeg Passe-Partout.

— Niets! Luister echter maar goed en als gij binnen een half uur niet eene kluchtige muziek hoort, dan vergun ik aan deze beide heeren, mij naar de gevangenis te brengen.

Dit zeggende, wees de straatjongen van Parijs naar den gewaanden hertog de Diuan en diens metgezel, den baron von Kirschmark.

Terwijl de beide broeders den zin dezer woorden trachtten te begrijpen, lachte La Cigale in zijn vuistje.

— Drommels jal — zeide deze. — Zij zullen den dans niet ontspringen, als hij gedaan heeft, wat-hij mij heeft gezegd.

— Ik heb het gedaan, oompje! en als ik het niet gedaan heb, dan moge de donder je verpletteren!

— Welnu, wat is het? — riep de reus uit, die na eenig nadenken de zonderlinge wijze, waarop de zoon van vrouw Pacline niet zijn persoon den spot dreef, bemerkte. — Als je nog bij iets zweerdet, dat minder .... dat minder . . .

— Breekbaar was, — voltooide Mou-cliette. — Want je waagt er niets bij, oompje

— Men kan nooit weten.

— Ik weet het wel

— Je kunt je bedrogen hebben.

— Zeker niet.

Hier deden zich talrijke kreten in de verte hooren, omstreeks op een halve mijl afstands van de plaats, waar de Onzichtbaren zich ophielden.

— Daar heb je het bewijs van, — hernam de straatjongen op zegevieren-toon.

— Waar komt dit geschreeuw vandaan! — vroeg Passe-Partout

— Let er maar niet op, kapitein!

— Zijn het oni.e vluchtelingen?

— Nu, dat zou ik ten minste denken ! — antwoordde Mouchette met een zedig voorkomen.

— Wat is er met hen gebeurd?

— Och kom! als je eens goed nadenkt .... — zeide de straatjongen van Parijs, die een toestand wilde doen voortduren, waarin hij als iemand van gewicht optrad.

— Wil je spreken, drommelsche jongen? — bromde La Cigale hem in het oor.

En daar Mouchette nog den tijd nam, alvorens te antwoorden, wilde de reus hem een duchtigen knip voor den neus geven, genoeg om een stier de horens af te slaan.

Overeenkomstig zijn 'loffelijke gewoonte ontweek de jongen dien knip, maar hij hield zich toch voor gewaarschuwd.

Het geschreeuw in de verte deed zich nog steeds hooren.

Men begon hem van alle kanten te ondervragen.

Enkelen der metgezellen van Passe-Partout waren zelfs de omstreken gaan onderzoeken, waren het park ingeloo-pen en hadden zich met eigen oogen van de oorzaak van dit onverwachte en onverklaarbare rumoer overtuigd.

Mouchette besloot de algemeene nieuwsgierigheid te bevredigen.

— Ziehier wat er van de zaak is, mijnheeren, mevrouwen en mejuffrouwen! ....

La Cigale zocht te vergeefs naar de mevrouwen en mejuffrouwen.

Daar hij ze niet zag, boog hij in hare plaats.

Mouchettte vervolgde:

— Na het bevel van Passe-Partout, die mij had bevolen, om op verkenning uit te gaan, volbracht te hebben, kwam ik met mijne handen in mijne zakken terug, terwijl ik een mooi liedje zong.

— Wat voor soort van liedje? — vroeg La Cigale.

— Turlututu, rengaine,

Rengaine, rengaine,

Turlututu, rengaine,

Rengaine ton compliment.

zong Mouchette, bij wijze van antwoord aan zijn reusachtigen vriend.

— Ga voort! — zeide Passe-Par-tout.

— Eensklaps, — hernam de straatjongen, — stiet ik tegen iets aan.

— En wat was dat iets?

— Was zeker iemand, die terstond overeind kwam, en nu begon ik te roepen ; Piloche!

— Mouchette!

— Ben jij het, ouwe jongen? Lig je daar zoo werkeloos, luiaard?

— Wij zijn beiden halfdood.

— Beiden, wie dan?

— Mijn kameraad en ik.

— Ik zoek verder, en wat vind ik?

— Wat dan? — vroeg La Cigale.

— Heb maar wat geduld, oompje!

— Loop heen, jongen! Wat vond

je?

— Een armen drommel, die een mes tusschen de beide schouders had zitten en een stuk van een zijden kleed in de gesloten vuist.

— De gravin!—zeide hetopperhoofd der Onzichtbaren terstond .... — Zij is er de oorzaak van geweest!

— Monsieur Benjamin? juist zoo ...

— Ontsnapt?

— Zooals gij zegt .... O, 't is een boosaardige of een slimme vrouw, zoogij maar wilt.

; — Maar wie heeft Filoche getrof-

fen, wie heeft zijn metgezel gedood?

— Wel, haar mayordomo, haar verwoede hond, haar blanke neger.

— Marcos Praya?

— Hij en de anderen.

— Men had hen toch stevig vastgebonden ... — bromde La Cigale.

— Er is een groote rat gekomen, die de touwen heeft door geknabbeld, oompje! Het eerste, wat zij dan ook gedaan hebben, is geweest, de gravin te bevrijden, haar aan onze beide kameraden te ontrukken, die zich zeer goed gehouden hebben.

— Wij zullen nog eens zien! — zei-de La Cigale op heftigen toon. — Als zij Filoche geheel en al verslagen hebben . . .

— Neen. Zij hebben hem maar half dood gemaakt; alleen de ander heeft er het hachje bij ingeschoten.

— Is hij dood?

— Zoo dood als een pier en begraven.

— Begraven?

— Ja.

— Door wien?

— Door die heeren, die zich de moeite gegeven hebben, hem den rug tot aan de borst te doorboren en hem daarop in een diepe sloot te werpen, waarin zich twee wolvenstrikken bevinden.

— Heb je het gezien ?

— Ten minste zoo half . ... en waarlijk, ik heb hem niet gestoord. Alleen had men de sloot bedekt met takken, met boomstammen en met balken, om een brug te maken en er over heen te komen.

— Welnu? daar heb je gebruik van gemaakt? En toen? — vroeg de reus.

— En toen? Na er verscheidene malen over heen en nog eens over heen gegaan te zijn, heb ik met Filoche afgesproken, wat gij zult zien, als gij u de moeite wilt geven om mij te volgen.

— .(e te volgen, waarheen? — vroeg Passe-Partout.

— Naar den kant van het kasteel, — antwoordde de straatjongen, terwijl hij met zijne oogen knipte. —Dat kan slechts goed voor uw zaak zijn! Houd u in dit opzicht maar aan mij!

— Ondeugend duiveltje! je bent mijne bevelen te buiten gegaan?

— Neen. Ik heb zeer goed gehandeld.

— Inderdaad! . . . Het zij zoo!

— Gij zijt lastig, kapitein' en al? gij mij daarheen vergezelt, zult gij genoodzaakt zijn, om te erkennen, dat ik hen een leelijke pijp doe rooken.

— Wil je er ons dus niet meer van zeggen?

— Gij zult er meer van te weten komen, als gij zelf de zaak onderzoekt. Ik zeg u niets anders dan dit.

Het rumoer in de verte nam toe.

— Komaan, vrienden! daar mijnheer Mouchette het verlangt en daar deze tocht met mijne plannen samen valt, — voegde Passe-Partout er doodbedaard bij, — zullen wij ons naar de sloot in quaestie begeven.

— Mooi zoo'Ik denk,datonzekomst aan dien dapperen Filoche niet onaangenaam zal zijn.

— Is hij dan weer op de been?

— Ja, ja, evenals gij en ik. Ik heb op de wond, die hij in het hoofd had, een pleister van aarde, met brandewijn doorweekt, gelegd; _tde man leeft nog'

— Wij zijn klaar, — zeide La Cigale. — Laat ons er nu heengaan 1

Zij begaven zich hierop met hun allen, terwijl zij de noodige voorzorgen namen, naar dien kant van het park, vanwaar het geschreeuw gekomen was.

De baron von Kirschmark en de generaal hertog de Dinan zagen zich me-degesleept, voortgedreven door den stroom der Onzichtbaren.

Mortimer en La Cigale hielden hen aldoor stevig vast,

Kirschmark schikte zich zoo goed mogelijk in de omstandigheden.

De generaal volgde niet dan gedwongen, terwijl hij met de bajonet of met den dolk voortgedreven werd.

Martial Renaud liep voorop aan het hoofd van de versterking, die hij zijn broeder aangebracht had.

Passe-Partout was in de achterhoede gebleven.

Op het oogenblik, waarop hij de zijnen wilde volgen, greep eene handde zijne.

Hij keerde tich om.

Eene zachte en welbekende stem zeide tot hem;

— Blijf hier, Noël!

— Edmée! — riep hij uit, terwijl zijne verbazing en zijne [wanhoop ten top stegen, — Edmée! Zijt gij het? Rioban had mij dus niet bedrogen.

— Noël, zeg aan uwe vrienden, dat zij niet verder gaan, —■ antwoordde het meisje, zonder op deze aanmaning te antwoorden.

— Zeg mij eerst, hoe....

— Neen .... niets .... haat de uwen stilstaan .... Vlucht!

— Vluchten! .... Neen.,..

— Gij moet.

— Ik zal deze verwenschte plaats niet verlaten, voordat ik mijn doel bereikt heb.

— Mijn 'broeder heeft gedaan, wat gij dacht te doen ... Vlucht.. ik smeek er u om.

— De burggraaf, zegt gij?

— Hij heeft gevonden wat gij zocht.

— Verklaar u nader, wat ik u bidden mag.....

— Niets____Er is geen tijd te verliezen .... Gij en de uwen zijt ingesloten; ik wachtte .... ik bespiedde uwe terugkcnst terwijl, Raoul, doorBrigit-ta geleid, met behulp van Hervé zijne toebereidselen maakte.

— Heeft hij de papieren die hem aanspraak op zijne titels geven?

— Ik geloof van ja.

— Zoo! zijt gij er niet zeker van? Al mocht het kosten wat het wil, moeten wij er ons meester van maken.

— Noël! .... laat mij uitspreien.....

— Ik luister.

— Ik was daar .... op een afstand

van twee schreden van het huis----

Er zijn mannen voorbij mij heengegaan, zonder mij op te merken....

— In grooten getale?

— Ja.

— Hebt gij enkele woorden, die door hen gesproken zijn, gehoord?

— Een hunner, die hun opperhoofd scheen te zijn, sprak den anderen moed in en herhaalde op een toon. die mij eene huivering over de leden joeg: Wij hebben ze! wij hebben ze eindelijk?

— Heeft men zijn naam misschien ook uitgesproken?

— Ik meen verscheidene malen „monsieur Julesquot; te hebben hooren zeggen.

— Hij! — zeide Passe-Partout met een verschrikkelijk gebaar — Bij den Hemel, dat zal de laatste maal zijn dat hij zich mij in den weg stelt!

— Wacht hen niet af! Zij zijn talrijker dan gij.

— Och! wat doet dat er toe?

— Noël! bij alles, wat u het dierbaarst, het heiligst op aarde is, zweer ik u, haast te maken om uw vrienden terug te roepen.

■— Zij zijn daar al! Ik zal mij terstond bij hen voegen.

— In naam van mijn grootvader, in naam van mijn vader! — riep het meisje smeekende uit, terwijl zij zijne handen zenuwachtig omklemd hield.

— Edmée! laat mij daarheen snellen waar mijn plicht en mijne eer mij roepen, — antwoordde de graaf de Warrens, die zich verstaalde tegen de macht van die klanken, welke hem zoo dierbaar waren.

— In naam van onze vriendschap!

— Onmogelijk!

— Van onze liefde, — voegde de dochter van den hertog de Dinan er bij, terwijl zij haar gelaat aan de borst van Passe-Partout verborg, daar zij wel gevoelde, dat hij op het punt stond, om haar te verlaten.

— Ëdmée! gij zoudt mij tot een lafaard en een verrader maken!

Het meisje snikte zenuwachtig.

— In naam van uwen edelen vader, — vervolgde hij, — in naam van deze liefde, waarin al mijne hoop opgesloten ligt, bezweer ik u, mij te laten gaan.

— Neen, neen! — antwoordde zij met eene afgebroken stem, — ik gevoel het dat gij u zeiven, als gij mij verlaat, in het verderf stort ....Noël! gij ziet, dat ik vrees, dat ik beef.... Wilt gij geen medelijden met mijne smart en met mijne ontsteltenis hebben?

De graaf rukte zich met moeite van haar los.

— Weent en beeft gij om mij, Edmée? om mij, die een man ben en die u moet verdedigen en beschermen ?.... Zie eens, welk een rol gij mij zoudt doen spelen, als ik mij liet bewegen u te gehoorzamen....

Edmée hoorde hem niet. Zij smolt als het ware weg in tranen, en deze tranen waren hare grootste kracht, hare welsprekendste taal.

Passe-Partout gevoelde, dat hij, als hij daarnaar luisterde, verloren zou zijn.

Hij rukte zich uit hare armen los en deed eenige schre ien, om zich weder bij de Onzichtbaren te voegen.

Edmée viel voor hem op hare knieën.

Zij kreeg plotseling eene ingeving.

Zij hield met weenen op en riep uit.

— Noëi! gij laat mij alleen!.... Ik heb geen kracht meer en ik maak mij bevreesd.

Hij bleef staan.

Een wolk verduisterde zijne oogen.

Bij de gedachte, dat het meisje in •de handen der ruwe metgezellen van Monsieur Jules of in die van de medeplichtigen van de gravin de Casa-Real zou kunnen vallen, huiverde hij, snelde naar haar toe, nam haar onder den arm en zeide tot haar:

— Gij doet mij te kort schieten in alles, wat ik aan mij zeiven verschuldigd ben, in alles, wat ik aan de zaak van uw grootvader verschuldigd ben.... maar ik heb u lief en ik zal u niet verlaten.

Edmée slaakte een kreet van vreugde.

Passe-Partout zocht of de hemel .hem niet iemand zou zenden, waaraan hij haar, die hij meer dan zijne eer liefhad, zou kunnen toevertrouwen.

Een vlugge stap deed zich in het ikreupelhout liooren.

Hij bracht de hand aan zijne wapenen.

Op hef. geluid dat het overhalen van den haan maakte riep eene stem hem toe.

— Heidaar! schiet niet op mij, kapitein 1

— Mouchette! — zeide Passe-Partout bij zich zeiven.

En terwijl hij het meisje, dat zich niet een kloppend hart aan hem vastklemde, zachtjes van zich stiet, snelde hij den straatjongen van Parijs te ge-moet.

Mouchette kwam uit het naburige •kreupelhout te voorschijn.

— Ziezoo! Hier ben ik! — riep hij uit .... — Dat heeft mij heel wat moeite gekost!

— \Vat is daar te doen? — vroeg ■het opperhoofd der Onzichtbaren.

— Waarlijk', ik begrijp er niets meer van. Gij weet, of gij weet niet dat Co-quillard en zijne kameraden vlak in den strik, die Piioche en ik hun gespannen hadden geloopen zijn.

— Welke strik?

— De sloot, die door hen te midden der duisternis bereikt en overgetrokken is. Zij zijn in een touw geloopen, dat langs den weg gespannen was.

— En toen?

-— Om den sloot over te springen, waarin de wolvenstrikken en het lijk van den vriend van Piioche liggen, hebben zij een loopje moeten nemen en zijn daarbij tegen het touw aangekomen, waardoor zij in de sloot gevallen zijn ... En waarlijk die strikken hebben goed dienst gedaan — voegde de straatjongen er lachend bij. — Zij lagen daar met hun drieën of vieren te schreeuwen als razenden. De anderen zijn omstreeks met hun tienen op den loop gegaan, het was om te stikken van het lachen.

— Maar waarom zie je er dan zoo ontsteld uit?

— Denkt gij misschien, dat ik daar geen reden voor heb? Luister kapitein Wij waren daar allen om te kijken naar de dwaze bokkesprongen, welke die vrienden van Coquillard maakten. Zij spartelden, dat liet een klucht was om te zien! Hunne beenen zaten in de wolvenstrikken gevangen 't Was hun onmogelijk, om er zich uit los te werken en zij trokken allerlei gekke gezichten tegen elkander.

— Ga voort! ga voort! — riep Passe-Partout op ongeduldigen toon uit.

— Och! wij hebben den tijd wel.... Wij zullen hen wel hooren.... en het is niet ver ... in een paar stappen zullen wij er zijn.

— Babbelaar!

— Ziehier dan wat er gebeurde .. . Men lachte, nietwaar?... Kolonel Re. nand zelf schaterde van het lachen! Maar daar kwam mijn Piioche weer voor den dag.... „Opgepast!quot;' riep hij ons toe; „zij komen wel met hun honderden op u af!quot;

— Ziet gij wel, dat ik mij niet bedrogen heb? — zeide Edmée tegen den graaf de Warrens.

— En toen? en toen? — vroeg deze den straatjongen.

— Wel, toen bleek het, dat Piioche bij slot van rekening gelijk had; wij zijn door een troep schooiers omringd, dieniets liever willen dan ons naar de andere wereld helpen. Gij moet een oog in 'tzeil houden, kapitein! De kolonel heeft er mij mede belast, u dit te zeggen. Hoe eer gij u bij hen voegt des te beter zal het zijn.

— Mij bij hen voegen !... dat is goed en wel.. . maar Edmée dan ... — mom-

pelde hij, terwijl hij een blik sloeg op het meisje, dat bevend naast hem stond.

— Is dat die dame, kapitein? — vroeg de straatjongen met eerbied.

— Ja, zij; ik kan haar hier toch niet zoo alleen laten! Mijn God! wat moet ik doen?

— Welnu, en ik dan? Tel ik dan niet mee? — zeide Mouchette, terwijl hij eene krijgshaftige houding aannam.

— Jij? — riep hij uit. — Waarlijk, — hernam hij bijna terstond. — Je bent voorzichtig ... Je bent slim ...

— Voeg er bij, dat ik dapper ben, kapitein! en gij zult mijn portret voltooid hebben.

— Ik vertrouw deze dame aan je toe.

— Dan is zij in goede handen . . .

— Ik stel haar onder je bescherming.

— Als men een hand aan haarslaat dan zuller die zes kersenpitten uit hun koker komen, — antwoordde Mouchette die zijn revolver in de hand genomen had en de zes kogels, welke daarin zaten bedoelde.

— Goed. Zal je hier blijven?

— In dit kreupelhout?

— Ja.

— lin moet ik wachten ?

— Totdat ik Je kom halen ,.. of totdat ik je een onzer vrienden zend, die je, hetzij naar den kant van de grot, hetzij naar den kant van het kasteel zal brengen.

— Begrepen, kapitein! (Jij moet den weg eerst schoon vegen.

— Dat zal niet lang duren.

— Dat wil ik hopen.

— Edmée! — hernam de graaf, terwijl hij het meisje aan zijn hart drukte, — gij zijt moedig: zult gij mij afwachten?

— Ik zal u volgen, Noël.

— Onmogelijk, er zal bloed vloeien: uwe plaats is niet daar.

Dit werd op zulk een krachtigen toon gezegd; dat het meisje het vruch-telooze van haren tegenstand en van hare smeekingen inziende niet verder aandrong.

— Ik zal op u wachten, — zeide zij met eene stem, die van ontroering trilde, — maar weet en wees er zekér van, Noël! als gij sterft, zal ik ook sterven.

— Ik heb te gelijker tyd uw leven en de eer uwer familie te verdedigen en voor het behoud van al mijne metgezellen te strijden. Ik zal niet sterven, Edmée, ik zal terugkomen.

Hij drukte haar een laatsten en eerbiedigen kus op het voorhoofd.

Daarop verwijderde hij zich met groote stappen in de richting van de sloot met de wolvenstrikken.

Edmée de l'Estang viel met een bleek gelaat, met verwilderde blikken, met bevende lippen, 'terwijl zij geen enkel woord meer kon uitbrengen, op hare knieën en begon te bidden.

Mouchette bleef, met geopende oogen en ooren, met zijn dclk in de eeneen met zijn revolver in de andere hand, onbeweeglijk achter haarstaan en wachtte het geschikste oogenblik af, om zich met haar in het dichtste van het naburige bosch te verschuilen.

Daar konden zij alle gebeurtenissen in alle veiligheid afwachten.

Op het oogenblik, waarop hij haar wilde uitnoodigen om hem te volgen, vertoonden zich twee mannen aan het einde der laan.

— Werda? — riep de dappere jongen. — Niet verder, of ik schiet je voor den kop... Werda?

— Metgezellen van de Maan, — antwoordde de oude sergeant.

— Père Pinson! Kom maar hier, — zeide Mouchette verheugd.

De sergeant kwam naar hen toe.

Hij werd door een ander vergezeld-

Dit was de burggraaf de 1'Esiang.

— Raoul! — zeide Edmée.

— Mijne zuster' Eindelijk ... vind ik je dan weer; je hebt mij vrees aangejaagd.

— Over mij behoef je jeniet bevreesd te maken!

— Ik zal het mij nimmer vergeven, dat ik je met mij mede heb laten gaan.

— Wat doet gij hier? —vroeg Her-vé Kergraz.

— Ik breng den last, mij door den kapitein gegeven, ten uitvoer.

— Hoe zoo? .

— Hij heeft mij bevolen, hier over deze dame te waken, totdat men mij komt aflossen, — antwoordde Mouchette.

— Welnu, dan zullen er drie in plaats van één zijn, om haar te bewaken; laat ons wachten, daar dit het bevel is.

— Ja, laat ons wachten!

En nu begaven zich de drie welge-

wapende mannen, die het meisje te beschermen en de aanspraken der familie de Dinan te verdedigen hadden, vast besloten om zich liever te laten dooden dan zich van een van deze beide schatten te laten berooven, in het bosch-je, dat hen aan de blikken hunner vijanden moest onttrekken.

De graaf de Warrens of Passe-Par-tout, zooals men hem gelieft te noemen, had zich weder bij de zijnen, die zich aan den kant van de bedoelde sloot vereenigd hadden, gevoegd.

Men beraadslaagde in afwachting van zijne komst.

En terwijl men het voor en het tegen van ieder voorstel besprak, liet men niet na, van tijd tot tijd een sportenden blik te werpen op drie i vier kerels, die in de strikken gevangen waren en die een nog dwazer gezicht zetten, dan een vos die door eenige kippen gevangen gehouden wordt.

Het Opperhoofd der Onzichtbaren werd bij zijne aankomst met een kreet van vreugde ontvangen.

— Met ons hoevelen zijn wij? — vroeg Passe-Partout, terwijl hij zich aan het hoofd van zijne metgezellen plaatste.

— Met ons zeven en twintigen, — antwoordde Martial Renaud.

— Allen vast besloten?

— Allen vast besloten tot alles.

— Dan zal ik niets voor u verbergen, — voegde Passe-Partout er bij. — Vrienden! onze toestand is hachelijk. Ofschoon de zaak, waartoe ik u herwaarts ontboden had, door eene onverwachte hulp afgedaan is, bevinden wij ons in een van die oogenblikken, waarin de dapperste man aarzelen kan.

Hij zweeg stil.

Geen geluid deed zich hooren.

Daarop hernam hij:

— Wij zijn omringd door eene macht, die op zijn minst vijfmaal zoo sterk is' als de onze. Het kasteel is vol vijanden, die pas aangekomen zijn, op de roepstem van Monsieur Jules, het gewezen opperhoofd der veiligheidspolitie, die ons verderf gezworen heeft. De grot, waardoor wij gekomen zijn en die toegang verleent tot de oude beek van Ménilmontant, wordt bewaakt door een honderdtal mannen, die zich in eene bijna onneembare stelling in hinderlaag gelegd hebben. Waarmede zullen wij beginnen?

— Met de grot, — werd hem als uit {éénen mond ten antwoord gege' ven.

— Wilt gij dit?

— Ja! — riep men,

— Goed. La Cigale! kom hier!

— Naar de grot! naar de grot! — herhaalden de Onzichtbaren, terwijl zij met hunne stokken zwaaiden.

De reus begaf zich naar zijn opperhoofd,

Passe-Partout fluisterde hem iets in het oor.

La Cigale maakte een bevestigend gebaar en begaf zich weder naar zijne plaats.

— Naar de grot! naar de grot! — herhaalden de Onzichtbaren nogmaals.

— Eenoogenblikje! Wat moeten wij? — riep de baron von Kirschmark op een klagenden toon. — Zult ge ons altijd in de voorhoede plaatsen? Waartoe zal het dienen, ons als honden te laten doodschieten?

— Dat willen wij ook niet. Mortimer! San-Lucar!... helpt deze heeren om in die sloot te komen.

Zoo gezegd, zoo gedaan.

Wij zouden niet met zekerheid durven zeggen, dat San-Lucar en Mortimer, in plaats van hun de hand toe te steken, om hen tot de manschappen van Coquillard te doen afdalen, zich daartoe niet van hunne voeten bediend hebben.

Wat zeker mag heeten, is, dat nu zij niet meer tot schilden aan de Onzichtbaren strekten, de toestand, waarin zij zich voor het oogenblik bevonden, hen geen nadeel kon doen,

— Naar de grot, mijnhoeren! — zeide Passe-Partout,

Zij vertrokken, met hunne pistolen en revolvers in de hand,

Edmée had zich niet bedrogen,

Mouchette zelf had haar een omstandig verhaal van al het voorgevallene gedaan.

Het was Monsieur Jules in eigen persoon, die het bevel over den nieuw aangekomen troep voerde.

En monsieur Jules kwam om eene achterstallige schuld van haat en wraak af te doen.

Het gewezen opperhoofd der veiligheidspolitie had een honderdtal bandieten, op vrije voeten gestelde spitsboeven, onder zijne bevelen.

Hij had hun plaatsen aangewezen, die met. de meeste schranderheid gekozen waren.

Alleen had hij zich verplicht gezien om zijne krachten te verdeelen, daar hij niet wist, of de Onzichtbaren, waarvan hij veronderstelde, dat zij de muren van het park fovergeklommen waren om er in te komen, naar het huis dan wel naar de grot zouden gaan.

Een veertigtal mannen, die zich met de overblijfselen van den troep van Coquillard-Charbonnean vereenigd hadden en die aangevoerd werden door den laatstgenoemde, die de nauwkeurigste instructiën gekregen, bewaakte de omstreken van het afzonderlijk staande huis.

De anderen, die onder het bevel van Monsieur Jules zelf stonden, hadden zich rechts en links van de grot in hinderlaag gelegd.

Daar hij niet wist, dat er een uitgang in het achtergedeelte der grot bestond, dacht hij hen te laten binnentreden en hen daarop nis in een muizenval gevangen te nemen.

Groot was zijne vreugde, toen hij den geheelen troep van zijne vijanden in den strik zag loopen, die liij op zulk eene eenvoudige wijze spande.

Zoodra de laatste Onzichtbare de grot binnengetreden was. gaf het vroegere opperhoofd der veiligheidspolitie een wenk.

Hierop kwamen al zijne manschappen uit hunne schuilplaats te voorschijn, terwijl zij kreten deden hooren, die wel geschikt waren, om hunne vijanden omtrent hun juist getal op een dwaalspoor te brengen.

Eene doodelijke stilte heerschte in de grot.

Na de zijnen goed geposteerd te hebben, en na hen vermaand te hebben om de Onzichtbaren, die den moed of de onvoorzichtigheid zouden hebben, om zich niet over te geven, goed te ontvangen, zond hij een parlementair.

Men vergunde dezen niet, de grot binnen te treden.

Monsieur Jules, die zeker van de overwinning was en bloedstorten zooveel mogelijk wilde voorkomen, gaf met luider stemme te kennen dat hij vijf minuten zou wachten en dat hij, als men zich na verloop van dien tijd niet goedschiks overgaf, aan zijne manschappen, die dronken waren van ver-valschte dranken en van onverzadigde begeerte den vrijen teugel zou laten.

De vijf minuten verliepen.

Na eene laatste sommatie, waarop men hem evenmin de eer deed te antwoorden als op de vorige, riep hij uitr

— Voorwaarts, jongens 1 en geen genade voor hem, die weerstand biedt.

Het gevecht begon.

De manschappen van Monsieur Jules snelden haastig toe, om den ingang der grot te bereiken.

Een goed onderhouden pistoolvuur begroette hen terstond.

De ongelukkigen weken, min of meer gekwetst, terug.

Maar zij bevonden zich tegenover een gevaar, dat even groot was als dat, hetwelk zij trachtten te ontwijken.

Monsieur Jules was achter hen, dreef sommigen voort en hield anderen terug, terwijl hij aan den een gunsten en fortuin beloofde en den ander dreigde.

Bij Jslot van rekening eindigde hij al zijne aanmoedigingen met deze wree-de, maar duidelijke woorden:

— Den eerste den beste, die terugwijkt, dood ik!

Hij zou gedaan hebben, wat hij zei-

de.

Hij stond achter hen.

Zijne manschappen deden een tweeden aanval.

Het vuur der Onzichtbaren gaf antwoord op dien aanval; maar de uitwerkselen daarvan waren minder moorddadig.

Men zou gezegd hebben, dat er, in plaats van vijf en twintig mannen slechts een tiental was, om den aanval af te weren.

— Komaan, komaan, jongens! moed gehouden! Zij zijn verloren! Gij hebt hun meer kwaad gedaan dan zij u gedaan hebben. Komaan, vuur, vuurt Doodt er zooveel mogelijk!

Zijne manschappen schoten ten derden male.

Nauwelijks werden hun vier pistoolschoten door de verdedigers der grot toegezonden.

Monsieur Jules verblijdde zich reeds over zijne zegepraal.

— Wel drommels! — bromde hij verheugd. — Gij wilt u niet overgeven! Maar gij zult er wel toe genoodzaakt worden. De list is goed, de val sterk! Komt er maar eens uit, als gij kunt!

Hij had dit laatste woord nauwelijks uitgesproken, of er kwam een tak va» een boom, waarvan een knots gesneden was, op zijn hoofd neer en als een blok viel hij op den grond.

Hij had zelfs den tijd niet om te

zien, wie hem met zoo weinig eerbied behandelde.

Of bezwijming, öf de dood, een van beiden stond hem te wachten.

Toen Monsieur Jnles gevallen was, liepen drie mannen en een jongen, die een vrouw in hun midden hadden, in aller ijl door de gelederen der aanhangers van het gewezen opperhoofd de' veiligheidspolitie heen en drongen de grot binnen op een oogenblik, waarop deze door het vuur van pistoolschoten verlicht werd.

Deze vijf personen waren La Cigale, wiens krachtige arm Monsieur Jules op den grond had doen neervallen, de burggraaf de TEstang, Mouchette, l'ère Pinson en Edmée.

La Cigale had de bevelen van Passe-Partout ten uitvoer gebracht.

Ongelukkig was het hem slechts gelukt, zijne vrienden ter plaatse, w^raar de Onzichtbaren zich bevonden, te vereenigen.

H ij liad het gewezen opperhoofd der veiligheidspolitie slechts half bedwelmd, daar diens schedel even hard als de eikenbouten knots was.

Een halve minuut en een droppel brandewijn waren voor monsieur Jules voldoende om hem weer op de been te doen komen.

— Doodt ze.' allen! geen genade! doodt ze allen! — schreeuwde hij; — met de bajonet er op los, en met het mes er op in! Ik wil niet dat er een van ontsnapt! Voorwaarts! de grot in!

De geestdrift, door deze bevelen teweeggebracht, was zoo groot, dat al wat er van zijn troep levend overbleef de grot met gevelde bajonet binnensnelde.

Hunne verbazing was niet gering.

Een enkel man stond op den achtergrond der grut.

Deze man wilde zich juist uit de voeten maken in navolging van de zijnen.

Evenals een scheepskapitein zijn schip eerst op het uiterste oogenblik verlaat, zoo had ook deze al zijne metgezellen laten voorgaan.

Ziende, dat, wanneer hij hen volgde, de geheime uitgang zou ontdekt worden, daar het hem aan tijd ontbrak om den steen er bijtijds voor te wentelen, riep hij:

— Doe dicht. La Cigale !

De reusgehoorzaamde, daar hij meende, dat zijn opperhoofd in de gang was.

De steen kwam weder op zijne vroegere plaats te land.

En nu bevond Passe-Partout zich alleen tegenover eene schreeuwende, hongerige menigte, die naar bloed en naar wraak dorstte.

Den volgenden dag vernam men, dat de graaf de Warrens Parijs verlaten had.

Niemand verwonderde zich hierover, noch zijne vrienden, die er reeds aan gewoon waren, dat hij dikwijls plotseling vertrok; noch de Onzichtbaren.die wel wiste.i, dat hij niet vertrokken, maar verdwenen was.

In deze zaak hadden de Onzichtbaren de overwinning behaald, maar die overwinning «as hun duur te staan gekomen!

Zij hadd^en l'un opperhoofd verloren !

IX.

LA CIGALE.

Het was een stikdonkere avond.et was een stikdonkere avond.

Geen enkele ster was er te zien.

Een lijne en kille regen koelde den dampkring af en viel in dichte droppels neder op de weinige voorbijgangers, die zich om hunne zaken of om hunne genoegens genoopt zagen, zich in de slijkerige straten der groote stad te wagen.

Er was eene zekere tijd sedert het verdwijnen van den graaf de Warrens verloopen.

Zijn verdwijnen was met zulk eene behendigheid en vlugheid geschied, dat de Onzichtbaren, ondanks de ijverigste nasporingen, ondanks al het goud, door hen uitgestrooid, geenerlei spoor hadden ontdekt, dat hen op den rechten weg zou kunnen brengen.

Zij hadden nochtans vertakkingen onder alle rangen en standen der maatschappij.

Hoe dit ook wezen mocht, zij zagen zich genoodzaakt, voor het oogenblik hnnne machteloosheid te erkennen en zich geslagen te verklaren.

Monsieur Jules en zijne aanhangers of zijne cliënten waren hun te sterk geweest.

Zij hadden wel is waar, den kostbaren koker, die door den baron von Kirschmark eoolang aan den generaal Jlacé, den gewaanden hertog de Dinan, geweigerd was, bemachtigd, maar die beteekende weinig, vergeleken bij het ontzaglijk verlies, dat zij in den persoon van hun opperhoofd geleden hadden.

Kn wanneer verloren zij dit hun opperhoofd ?

_ Op het oogenblik, waarop hij hun juist het noodigst, het onmisbaarst was, op het oogenblik, waarop hij zijne vrijheid prijsgaf, om de hunne te behouden, zijn leven misschien, om het hunne te redden.

Verscheidene personen bevonden zich vereenigd in de eenvoudige zaal, tot dat gedeelte van het huis in de Eue d'Astorg no 85, behoorende, hetwelk door Monsieur Lenoir bewoond werd.

Deze personen praatten met de meeste levendigheid, ofschoon op fluisterenden toon.

Onder hen telde men: vooreerst den heer des huizes zelf. Monsieur Lenoir, of zoo men wil Martial Renaud, die, daar hij zeker was van de stilzwijgendheid zijner bezoekers, zijne gewone vermomming van conmiis-voyageur ter zijde gelaten had; verder Sir Harry Mortimer, den burggraaf de Kioban, die nog bleek zag ten gevolge van de wonden, die hij gekregen had, den graaf de San-Lucar, den baron d'Entragues, Karl Schinner, den intendant van den graaf de Warrens, den burggraaf René de Luz, die al meer en meer in krachten toenam, dokter Martel, Olivier Du-breuil en Adolphe Blancas, dus in 't geheel tien personen.

Kolonel Martial Renaud sloeg een blik op de pendule, stond op, begaf zich naar den schoorsteen, wa?rtegen hij aanleunde, en verzocht de vergadering met een gebaar, stil te willen zijn.

De onderlinge gesprekken hielden als door een tooverslag op.

— Mijne heeren! — zeide de kolonel, — het is vandaag twintig dagen geleden, dat mijn broeder, uw opperhoofd, verdwenen is en dat wel juist bij het einde van onze expeditie in het park van Belleville. Tevergeefs heb ik onze meest vertrouwde en meest ervaren agenten te hulp geroepen; tevergeefs hebben wij die wereld. Parijs genaamd, tot in hare geheimste schuilhoeken doorzocht. Het heeft alles niets gebaat: wij hebben hem niet gevonden! Twee van onze getrouwste metgezellen, die sedert drie dagen afwezig zijn, hebben zich niet weder vertoond. Misschien zijn zij gevallen in de een of andere hinderlaag, ons gelegd door onze vijanden, en de slachtoffers van hunne toewijding en van hunne getrouwheid geworden. Wij moeten op allerlei ongelukken bedacht zijn. Deze agenten, wier afwezigheid mij leed doet en wier verlies ik binnen kort vrees te zullen moeten betreuren, zijn La Cigale en Franz Keiler.

Een gemompel van sympathie en van leedwezen begroette deze woorden van den kolonel. Hij hernam:

— In het geval van het verdwijnen van ons opperhoofd is door de statuten der Vereeniging voorzien. Gij weet het: wanneer een barer hoofden valt, vervangt een ander dezen onmiddellijk. Binnen de twintig dagen, die op het verdwijnen of op den dood van het opperhoofd volgen, moet ereene bijeen komst der Metgezellen van de Maan in de woning van een hunner plaats hebben. In deze vergadering bevinden zich althans negen leden, die tot de voornaamste opperhoofden der Maatschappij behoorden. Gedurende de vergadering vervangt een opperhoofd het overledene opperhoofd, vervangt een voorloopig opperhoofd, het opperhoofd dat verdwenen of sedert twintig dagen om eene onbekende redenafwezigis. Wij hebben geen tijd te verliezen. Mijne Heeren I Ik heb op mij genomen, deze bijeenkomst samen te roepen. Gij hebt aan mijne roepstem gehoor gegeven, waarvoor ik u mijn oprechten dank betuig. Ziehier papier, pennen en inkt. Wij zullen overgaan tot de verkiezing van het voorloopige opperhoofd. Maar laat ons vooraf zweren, dat wij, welk ook dit opperhoofd wezen moge, dezen blindelings zullen gehoorzamen, evenals wij aan zijn voorganger gehoorzaamd hebben.

— Dat zweren wij! — werd hem ten antwoord gegeven.

Men ging tot de verkiezing over.

De negen Metgezellen van de Maan deden eenige schreden achterwaarts. Zij vormden eene dichte groep en praatten eenige oogenblikken met elkander op een fluisterenden toon, zonder dat kolonel Martial Renaud een enkel woord van hun gesprek kon hooren.

De kolonel had zich voor eene tafel neergezet.

Daar sneed hij met behulp van een groot mes een vel papier in even groote stukken.

Na eene korte beraadslaging verliet Sir Harry Mortimer de groep der Metgezellen van de Maan.

Hij begaf zich naar de tafel, door de andere Onzichtbaren gevolgd, n zeide, terwijl hij de hand op den schouder Martial Renaud legde:

— Kolonel!

— Wat wilt gij van mij, beste vriend?

— Ik wilde u zeggen, dat gij daar noodeloos werk doet.

— Noodeloos? — vroeg Martial Ke-naud, die niet begreep, waar de Onzichtbare heen wilde.

— Ja. Het nieuwe opperhoofd van onze Vereeniging is reeds met eenparige steramen verkozen.

— Het voorloopige opperhoofd?

— Juist zoo.

— Maar ik heb niet gestemd.

— Laat mij uitspreken ... Ik heb gezegd; met eenparigheid van stemmen ... ik wilde er nog bijvoegen, behalve één stem .... de uwe.

— Welnu?

— Welnu, wij hopen, —voegde Sir Harry Montimer er bij, -— dat gij u bij de meerderheid zult aansluiten.

— Wie is dit opperhoofd, beste vriend ?

— Onze keus is goed.

— Daar twijfel ik niet aan; want ik zie hier slechts mannen van eer en verstand. Welke uwe keuze ook moge zijn, wat mij betreft hecht ik er mijne goedkeuring aan.

— Goed, kolonel! wij verwachtten niets anders van u.

— En dit opperhoofd .... Hoe heet hij?

— Kolonel Martial Renaud.

— Ik?

— Gij zelf.

De kolonel stond op.

Mortimer greep hem bij de hand en voegde er bij:

— Ja, gij! Na uw broeder diegene, welke deze eer het meest waardig is. Wij hebben u allen lief, gelij k wij hem liefhadden. Ik hoop, dat wij nog eens in den tegenwoordigen tijd over hem zullen kunnen spreken. Wij stellen vertrouwen in uwe talenten; gij zijt met het meerendeel der geheimen van den graaf de Warrens bekend, en dus achten wij u meer dan eenig ander in staat om hem te vervangen.

Martial Renaud aarzelde nog.

— Bovendien, — hernam Montimer, — ten einde uw laatste bezwaren weg te nemen, zullen wij u de beste van alle redenen opgeven, opdat gij u genoodzaakt moogt achten, de benoeming aan te nemen.

— Spreek op!

— Aan u alleen . . . aan u vooral komt het geluk toe, om uw broeder te redden, of ook het recht om hem te wreken. Reken op ons, wij rekenen op u. Van dit oogenblik af zijt gij, zoolang als de afwezigheid van den graaf dejWarrens duurt, het opperhoofd der Onzichtbaren.

Martial Renaud was ten prooi aan eene inwendige ontroering, die hij niet dan met moeite meester werd.

— Ik neem de benoeming aan, mijne heeren! — antwoordde hij. —• Ik aanvaard de zware taak, die gij mij op de schouders legt. Al mijne pogingen zullen strekken om mij uwe keuze waardig te maken .... Rioban!

Rioban ging naar hem toe.

— Wees zoo goed, om een procesverbaal op te maken, dat alle leden der Vereeniging, die hier aanwezig zijn, moeten onderteekenen. Onze statuten vereischen zulks.

De burggraaf de Rioban voldeed aan dit verzoek.

Iedereen zette zijn naam onder het stuk, waarvan twee exemplaren voorhanden waren, die vooraf waren opgesteld, en waaraan slechts de naam van den verkozene en de namen der kiezers ontbraken, Kolonel Renaiid vouwde de beide stukken zorgvuldig op en stak ze in den zak.

Zoodra hij dit gedaan had, hoorde men eene schel in een der aangrenzende vertrekken overgaan.

De kolonel verliet de zaal en begaf zich naar de deur, waartegen hij met zijn oor aanleunde.

Drie slagen deden zich bij gelijke tusschenruimten tegen de deur hoo-ren.

Martial verroerde zicli niet.

Daarop hoorde hij een zacht ge-druisch, door het strijken van het lemmer van een mes tegen het hout teweeg gebracht.

Martial bracht dehand aan den sleutel der deur.

Men deed andermaal twee slagen hooren, maar sneller dan de eerste.

Martial deed open.

Een man trad binnen. Die man was La Gigale. De kleeren van den reus waren verscheurd. Zij dropen van het nat, alsof hij, die ze aanhad, zoo even uit het water gekomen was. Elk zijner voetstappen liet een morsig spoor op den vloer achter. Hij scheen uitgeput van vermoeienis en leunde onder het loopen op een dikken stok, die veel meer overeenkomst met een knots dan met een rotting had.

Hoe afgemat hij er ook mocht uitzien, blonk zijn gelaat, toch zoozeer van vreugde, dat de kolonel, toen hij dezen eerlijken, dapperen man zag, hoop kreeg en meende, dat zijn broeder terug gevonden was.

— Ben je daar eindelijk? — riep hij uit.

— Ja, kolonel! — riep hij uit.

— Wees welkom!

— Ik dank u.

— Heb je tijdingen ?

— Drommels . . . Ja.

— Goede tijdingen? . . .Antwoord!

— Nieuwe ten minste. Och! ik heb gedaan, wat mij mogelijk was, en dat niet zonder moeite.

— Is het goed nieuws?

— Dat zal waar zijn! Anders zou ik hier niet zijn!

— Ik geloof je . . . Kom mee!

— Waarheen?

— Men wacht op je . . .

— In de zaal?

— Ja.

— Wie zijn daar?

— Vrienden . . . broeders . . . opperhoofden.

— Ik kan toch zoo niet binnenkomen.

— Gekllt;eid!

— Ik zal eerst naar mijn zolderkamertje gaan. Ik zal mij in een paar minuten verkleeden.

— Och kom! wij hebben wel aan iets anders te denken ... ik heb hier alles, wat je later noodig zult kunnen hebben. Kom maar mee!

— Welnu, kolonel! iaat ons dan gaan.

En La Cigale volgde kolonel Martial Eenaud, die hem de zaal binnenbracht.

De metgezellen van de Maan ontvingen den dapperen kaailooper met kreten van vreugde.

Men omringde, men prees hem.

De reus wist niet meer, waar hij zich zou bergen.

Toen La Cigale de zaal binnentrad werd hij zoo wit als een doek en waggelde op de beenen, hetzij dit veroorzaakt n^Terd door een te plotselinge overgang van de koude in de warmte, of door eenige andere reden.

Als men niet naar hem toegesneld was, om hem te grijpen, zou hij zeker, zoo lang als hij was, op den grond neergevallen zijn.

— Wat scheelt er aan, beste vriend ? — vroeg Martial Renaud. — Je beeft als een juffershondje, jij, die toch een man, een echt man bent. Ben je gekwetst?

— Neen, kolonel!

— Is het dan van vermoeienis?

— Ik vraag u wel excuus . . . . Het komt daar misschien ook wel wat van .... maar ik zal het u zeggen .... Wel drommels! —zeidehij, terwijl hij zijn eene hand op de tafel neerlegde en met den anderen op zijn stok steunde.

— Wat scheelt er dan toch aan?

— Ik schaam mij haast om het te zeggen; maar 't is niets, 't is niets; de natuur laat hare rechten gelden.

— Spreek op!

— Ik heb vandaag bijna vijftien mijlen te voet afgelegd.

— Te voet?

— Zeker! En daarvan wordtdemaag hol, vooral als men in geen twee dagen iets gegeten heeft.

— Wat zeg je daar, ongelukkige?

— De waarheid! Wat anders!

— Ben je twee dagen nuchteren gebleven ?

— Tweemaal vier en twintig uren, kolonel!

Men drong zich om den onverschrokken reus heen.

Men gaf hem droge kleeren.

Men noodzaakte hem om te gaan zitten, om uit te rusten.

Martial Renaud, die naar het buffet dat in de eetzaal stond gesneld was, kwam terug met al wat hij er gevonden had, een pastei een stuk van een schapebout en een brood.

De burggraaf de Rioban kwam met twee flesschen wijn met glazen met messen, met borden aanloopen, in één woord met alles wat noodig was om hun getrouwen metgezel iets te laten nuttigen.

Het was een treffend schouwspel,

dien werkman, dien ruwen kerel, te zien bedienen door zijne meesters, zijne superieuren, allen edellieden of groeten der aarde

Gelijklieid was het schoonste gevolg dezer heilige verbroedering.

— Komaan, eet wat! ... Komaan, drink wat! Eet en drink zooveel als je maar wilt; als er niet meer is, zal er nog wel wat te vinden zijn.

La Cigala wilde tegenwerpingen maken.

— Och, kolonel.... ik durf niet....

— Wil je wel eens dadelijk eten? Je stelt ons geduld op de proef, want wij branden al van verlangen om je te ondervragen, zoodra je instaat zult zijn om ons te antwoorden.

La Cigale verzamelde al zijne krachten, stond op en zeide:

— Ondervraag mij maar, kolonel! Ik ben gereed om te antwoorden.

Men was genoodzaakt om half met geweld te werk te gaan, ten einde hem te dwingen om weder te «gaan zitten.

Hij begon alleen te eten, omdat men niet naar hem wilde luisteren, voordat hij met zijn maaltijd gereed was.

— 'tls wel om u te gehoorzamen, dat ik dit doe, — zeide hij met eerbied terwijl hij grooten trek gevoelde inde overvloedige spijzen, die er op de tafel neergezet waren, waaraan Rioban en Mortimer nog een derde tlesch wijn, een hammetje en een brood toegevoegd hadden.

Kolonel Renaud lachte reeds bij voorbaat over de verwondering, die zich van zijne metgezellen zou meester maken.

Hij kende den eetlust van den reus.

Hij wist dat La Cigale, als men het hem niet belette, geen kruimeltje brood geen stukje vleesch en geen droppeltje wijn zou overlaten.

Hij gaf een wenk aan de negen andere Onzichtbaren, om hem op zijn gemak te laten eten.

— Ga je gang maar vriend! Eet zooveel als je maar lust !

En La Cigale at aldoor voort.

De Onzichtbaren bedienden hem.

Zij schonken zijn glas in, zij sneden zijn vleesch, zij braken zijn brood.

De kaailuoper werd op zijne wenken bediend.

Wij moeten zeggen, dat de reus zich dit met de meeste gedweeheid liet welgevallen,

Hij had al zijne eigenliefde ter zijde gezet.

Elk der personen, die zich daar bevonden, was eene oude kennis van hem.

Hij had niet anders dan vrienden onder deze menschen

Er verliepen op deze wijze eenige minuten gedurende welke men geen ander geluid hoorde, dan dat van zijne twee reusachtige kinnebakken, die alles verbraken, verscheurden, verzwolgen, wat men hun aanbood.

— Het is een pleizier om hem aan zijne tafel te noodigen, niet waar, mijne heeren? — zeide Martial Renaud lachende.

— (Jij moet weten, kolonel! dat ik een honger als een paard had. Ik kan dit nu wel zeggen!

— Deze openhartigheid doet je eer aan! . ... Maar komaan! is je eetlust nu al een beetje gestild?

— Een beetje .... ja .... een klein beetje.... maar het kan zoo wel toe.

— Kan je op mijne vragen antwoorden ?

— Waarachtig!

— Terwijl je blijf voorteten, wel te verstaan.

— Ga uw gang maar! Dat zal mij niet hinderen, — antwoordde de reus, terwijl hij een stuk van het hammetje naar binnen zwolg, — te meer, daar ik hier alleen gekomen ben om ....

— Goed.

— Ik wacht al, kolonel.

Hij schonk juist zijn tweede fiesch leeg.

Men verwonderde zich over hem.

Hij hield even op, om eene vraag van Martial Renaud uit te lokken.

— Ga uw gang maar, — zeide hij. — Ik ben klaar.

— Je hebt vandaag vijftien mijlen afgelegd, heb je mij gezegd. Niet waar ?

— Te voet.

— Waar kom je vandaan?

— Wat zal ik daarop antwoorden? Ik weet het niet.

— Wat? weet je dat niet?

— Zeker niet.... doch maak u maar niet ongerust! ik zal de zaak toch wel vertellen ... Ik kom van een huis, dat geheel afgezonderd op het land staat.

-— Waar ergens?

— Ik zal u dat morgen zeggen, als ik er den naam van weet. Ik zal nog

eens naar die plaats toe wandelen. Wees maar gerust.

— Ik ben gerust . . . Eet maar voort!

La Cigale verzwolg het overschot van de pastei en begon aan de derde flesch Bordeaux!

Op een zwijgende uitnoodiging van den kolonel hadden de onderlinge gesprekken opgehouden.

De Onzichtbaren luisterden met de levendigste belangstelling naar het gesprek van den kolonel en van La Cigale.

Martial Kenaud hernam:

— Wat was je in dat huis gaan doen? Ben je er in geweest?

— Neen, kolonel! Dat is mij niet mogelijk geweest. .Maar dat doet er niet toe. ..

— Doet dat er niet toe? Hoezoo?

— Ik heb een bijzonder plannetje.

— Maar komaan, zeg mij nu eens, waarom je daar heengegaan bent.

— Wel, kolonel! ik volgde een spoor.

— Een spoor?

— Ja .. . gij weet wel... zooals de Roodhuiden en de Blanken in Amerika zeggen.

— Goed . . . maar welk spoor volgde je?

— Kon ik er twee volgen?

— Was het dat van mijn broeder?

— Van den kapitein. Juist zoo!

Hij dronk het overige van den

flesch leeg.

— Heb je het spoor van den kapitein gevonden ? — riep Martial in blijde verrukking.

— Ik heb het gevonden ... Ik heb het. .. neen.

— Wat zei je dan?

— Ik heb het zelf niet gevonden... maar dat doet er niet toe ... Dat komt al op hetzelfde neer.

— Verklaar je nader!

— Wat doet dat er toe? Als het maar zoo is ... en het is zoo!

— Heeft hij Parijs dan verlaten ... ja?

— Men heeft het hem doen verlaten ... ja.

— Sedert wanneer.

— Op zijn minst iVier dagen geleden.

— Ik ben er niet zeker van, maar ik geloof het wel.

Ofschoon de kolonel den raadselach-tigen zin derantquot;'oorden van La Cigale niet goed begreep, wist hij toch, dat deze er eene bedoeling mede had.

De kolonel zette zijn verhoor voort terwijl hij daarbij alle mogelijke oratorische voorzorgen nam.

— Daar heb je goed aan gedaan ... Maar, zeg mij eens waarom je dit spoor niet ten einde toe gevolgd hebt?

— Moest ik dan geen haast maken, om u te waarschuwen, om u te vertellen, wat ik gedaan had?

— Maar nu je daar niet meer bent zal dit spoor, de vrucht van al je moeite, opnieuw verloren gaan.

— Zoo.

— En zal het ons dan gelukken om het weer te vinden?

La Cigale keek den kolonel met eene uitdrukking van medelijden aan, die des te meer in het oog viel, daar zij zich paarde met eene onveranderlijke achting voor den broeder van zijn kapitein.

Hij verslond de overblijfselen van den maaltijd, dien men hem aangeboden had, sloeg een zegevierenden blik op deze tafel, waaraan hij zooveel eer had aangedaan, stond op en zeide tot den kolonel;

— Ik dank u voor uw middagmaal, kolonel!.. . . Maar met uw permisie... kent gij dan uw ouden La Ciga'e niet meer? Hij zou niet zoo lekker gegeten hebben, als hij er niet zeker van geweest was. dat hij het spoor in quaestie wedervindt, als hij dit verkiest.

— Dus?

— Dus heb ik mijne voorzorgen genomen ... en als ik mijne voorzorgen neem, dan bestaat er geen gevaar, dat ik er slecht afkom.

Dit gezegd hebbende, ging hij in alle deftigheid zitten en wachtte het einde van zijn verhoor af.

X.

HET VERHAAL VAN LA CIGALE.

% Ti quot;Jquot;elke voorzorgen? — vroeg ko-%/%/ lonel Martial Renaud aan La T T Cigale.

— Dat zal ik u zeggen, beste kolonel! Ik heb daar een paar kerels als spionnen achtergelaten . . . maar een paar ferme . . . dat verzeker ik u! Ik heb hun al het geld gegeven, dat gij

mij ter hand gesteld hebt, voor het geval, dat zij daaraan behoefte mochten hebben, en ik heb aldoor voortge-loopen, om u de zaak zoo spoedig mogelijk mee te deelen.

— Daar heb je goed aan gedaan. Wie zijn die spionnen?

— O, gij kent ze heel goed!

— Wie zijn het dan?

— Franz Keiler ...

— En?

— En Mouchette.

— Mouchette? — herhaalde Martia! Renaud, die den naam van straatjongen van Parijs vergeten had.

— Wel zeker . . . Mouchette... die dwerg ... herinnert gij hem u niet, kolonel ?... die aardige jongen ... vlug als een eekhoorntje en boosaardig als een aap?

— O ja ... nu herinner ik hem mij.

— Hij is het zelfs, die oorzaak is van de ontdekking ...

— Vertel ons dat eens!

— Met alle genoegen, want het is voor mij een waar genoegen, dien jongen, die door mij gedresseerd is, ook door anderen te doen waardeeren.

— Maar de zaak is van gewicht en het is dus de moeite wel waard, datje haar nog eens van meet af begint.

— Moet ik alles nog eens overzeg-gen? — riep de reus eenigszins gemelijk.

— Ja.

— Dat is vrij vervelend . . . maar daar gij het verlangt...

— Ik verzoek je er om.

— Het is genoeg, kolonel... Maar drommels! gij weet, dat ik niet goed kan spreken ... Gij zult dus geduld en oplettendheid noodig hebben.

— Komaan, komaan.

— Als gij dat niet hebt, dan weet ik niet, hoe het moet.

— Begin maar!

La Cigale was, zooals men weet, gewoonlijk geen goed spreker: bovendien was hij meer dan verlegen.

De minste gemoedsbewegingmaakte, dat hij terstond begon te stotteren, hetgeen maakte, dat men hem bijna niet kon begrijpen.

Maar in deze omstandigheid wist de dappere kaailooper, die meer dan gewoonlijk opgewekt was, vooreerst door de drie flesschen ouden Bordeaux, die hij naar binnen gezwolgen had, en verder door al die welwillende blikken, welke de On zichtbaren op hem vestigden, zijne gewone schroomvalligheid te overwinnen.

Bovendien was het te doen om de redding van zijn kapitein en deze reden was alleen reeds voldoende hem hoedanigheden te geven, die hij zich zeiven niet toekende.

Hij vatte moed, veegde den mond met de keerzijde zijner hand af en zonder te denken, zonder naar woorden te zoeken, verdiepte hij zich geheel in zijne herinneringen.

— Gij herinnert u, kolonel! de taak, die gij mij toevertrouwd hadt?...

— Ja, ja!

— Gij hadt er ons mede belast, mij en meer dan vijftig ande-e kameraden, ons best te doen, om te weten te komen, waar de speurhonden van Monsieur Jules of van zijne bondgenooten mijn ongelukkigen kapitein heengebracht hadden.

— Ga die voorloopige schikkingen maar met stilzwijgen voorbij!

— Wat?

— Ga maar voort!

— Welzoo . . .het schijnt, dat heter niet toe doet, of ik het begrijp of niet. Toen zeide ik bij mij zeiven: Welnu... ik ben goed van goud voorzien... ik ben met eene vertrouwelijke zending belast ... ik moet dus goed uit mijne oogen kijken. Ik zal mijn kapitein weervinden... of ik zal er mijn leven en mijn geld bij laten ... dat wil zeggen uw geld, beste kolonel!

— Ga voort!

— Laat ons langzaam op het doel afgaan, dan zullen wij dit 't best bereiken ... Ik zeide verder bij mij zei ven: Ouwe jongen, je bent sterk als een leeuw, je bent geen domkop, als je je aan boord van een schip bevindt of wel in het dicht van een min of meer maagdelijk bosch ... maar hier zal iedereen je den voet dwars zetten en zal je niets anders zien dan vuur.

Martial Renaud en zijne vrienden konden zich niet weerhouden, te lachen, toen zij de zonderlinge meening, welke de reus van zijn eigen doorzicht had, vernamen.

— Alvorens mij op weg te begeven, — vervolgde de kaailooper,— pijnigde ik mij zeiven het hoofd af, om een plan te vormen, dat niet al te dwaas was. Ik was juist bezig met hierover na te denken, daar komt er mij een tusschen de beenen door en roept mij toe: Kiekeboe! daar ben ik!

— Was dat je vriend Mouchette?

— Juist zoo, gij hebt het geraden. 'tWas Mouchette. Ik moet u zeggen, dat Mouchette zooveel van mij houdt, dat hij zich, als hij mij in twee uren niet gezien heeft, al ongerust over mij begint te maken en zich zeiven afvraagt: „Waar zou mijn goede La Cigale toch zitten?quot; Hij zocht mij, hij vond mij, hij was daarover uitgelaten van blijdschap.

— Welnu?

— Ik ga langzaam voort, beste kolonel ! maar maak u maar niet bang. Straks zal ik een loopje nemen, en zes mijlen in liet uur afleggen.

— Neem dit loopje dan maar dadelijk, babbelaar!

— Babbelaar?—antwoordde de reus, die trotsch op zijne exceptioneele praatachtigheid was; — dat is voor het eerst van mijn leven, dat ik mij zoo hoor noemen. Het is alleen, omdat het voor mijn kapitein is . . . want anders . . . Maar komaan! laat mij voortgaan! . . . Toen ik den jongen zie, begin ik te denken: dat is een geluk! nu heb ik al een plan gemaakt.

— Hoedat?

— Ik pak hem bij zijn oor en deel hem mijn geheele plan mede. Is dat alles? — zegt hij met een gewichtig gezicht. Ja, neef!... Ik moet u zeggen, dat hij mij zijn oom noemt; dus vereer ik hem dikwijls met dien naam . . . om hem niet te vernederen. _rHeb je niets anders dan dit bedacht?quot; zegt hij. „Ik weet er niets anders op te vinden,quot; antwoord ik hem. En nu lacht die drommelsche jongen mij in mijn gezicht uit en beiooft mij, er mij uit te zullen redden, alsof het zoo maar niets was.

De Onzichtbaren en hun voorloopig opperhoofd waren overstelpt door dien vloed va i woorden die van de lippen van La Cigale stroomde.

Hij herkende zich zelf niet meer.

De dappere reu' was een weinig opgewonden .. . De wijn, zijne vermoeie-uissen, zijne toegenegenheid voor den graaf de Warrens, de herinnering aan de schitterende daden van Mouchette, dat alles kwam hem voor den geest en had op hem de uitwerking van een vierde flesch.

Hij vervolgde daarop;

— Gij begrijpt, beste kolonel! dat het eerste, wat ik deed, was hem met alle macht aan mijn hart te drukken, zoodat hij zelfs riep: „Je doet mij stikken.quot;

— En het tweede?

— Was, dat ik tegen hem zeide: „Jongen! als je dat doet ... ik zal er maar niets van zeggen ...quot; „Goed, goed; laat het dan maar dwaasheden zijn, oompje! Ik sta voor de zaak in;alleen moeten wij dan een derden kameraad hebben... Ik zal dien derde wel spoedig vinden.quot;

— Franz Keiler zeker? — vroeg Martial Renand.

— Juist zoo! Franz Keiler, aan wien gij een laamp;t hebt opgedragen, die zoo wat op den mijne geleek. Ik beklaag er mij niet over, ik vertel eenvoudig... ziedaar alles! . . . De jongen deelt mij zijn plan mee... een Hink plan met dat al.

— Welk plan?

— Luister maar! Omstreeks twee uren in den nacht op het uur, waarop zoovele domooren zich houden, alsof zij slapen, brengt Mouchette ons naar het huis no. 35 in de Rue d'Astorg.

— Naar het huis, waarin wij ons thans bevinden?

— Ja, kolonel!

— O, ik begrijp het al: naar Père Pinson.

— Naar den ouden sergeant... ja ... Hij laat hem opstaan ... zich aanklee-den ... en wij vertrekken alle vier, Franz Keiler, Mouchette, de oude sergeant en ik.

— Tot hiertoe zie ik het verwonderlijke van het plan van je vriend nog niet in.

— Wacht maar! Père Pinson nam zijn hond aan een touw mede.. .

— Hurrah?

— Hurrah! Ja . . . zoo heet hij ... Wij gaan naar Belleville en dat wel met een fermen pas.

— Naar het afgezonderd staande huis?

— Juist zoo! Daar laat de concierge zijn hond, volgens den raad van Mouchette, ruiken aan een vest. geloof ik ... ja, aan een vest, dat vroeger aan den kapitein toebehoord heeft.

— Mooi bedacht! •— riep Martial Renaud zeer verheugd.

— De hond ruikt, ruikt nog eens, kijkt ons aan, en begint te blaffen.

— En toen?

— Toen laten wij hem los____Het

goede beest scheen werkelijk te begrijpen, wat wij van hem wilden. De hond

aarzelde geen oogenblik.... Hij begint ¹

terstond te zoeken____wij volgen hem

alle vier, waar hij ook heengaat.

— Je bent ware vrienden 1

— Laat mij uitspreken____Dat is

nog niets .... Hurrah bleef al spoedig staan.

— Had bij het spoor gevonden ? — vroeg de kolonel.

— Het spoor van den kapitein.... ja.... Toen zeiden wij tot elkander; Dat gaat goed ! De hond heeft het spoor

beet____Kn werkelijk had hij het beet

Hij begon te loopen zoo hard als hij maar kon .... met den neus op den grond en den staart tasschen de poo-ten, Hurrah loopt weer naar Parijs.... Wij gaan met hem mee.... Hij loopt de Boulevards over en slaat de Champs-

Elysées in ____ Wij loopen mede en

slaan ook dien weg in.

— Mooi zoo!

— Op de hoogte van de Allée des Veuves gekomen, aarzelt de goede hond echter .... Ons aller hart klopt hoorbaar. Zou hij niet meer willen ? vragen wij ons af.... Geen nood!... Na heren derwaarts geloopen en naar alle kanten rondgekeken te hebben, hervat hij zijn loop. Wij bereiken den pont de Neuilly, wij loopen dezen brug over. Hij komt in Courbevoie .... wij volgen hem zonder aarzelen.

— En toen?

— Welnu .... eindelijk blijfi het goede beest staan voor een alleen staand huis buiten het dorp.

— Dat was die plaats, zie je nu wel? — zelde de kolonel die zich herinnerde, dat de reus niet terstond aan zijn verzoek had willen voldoen.

— Eindelijk ja .... nu komen de namen mij weer in de gedachte, kolonel !.. .. Het was toen zes uur in den morgen .... .Zonder ophouden hadden wij op deze wijze vier uren achtereen geloopen .... Dat was nog al wat! Wij bonden den hond weder vast en namen onzen intrek in eene herberg, waarde anderen iets gebruikten en gingen slapen.

— En wat deed jij ?

— Ik hield de wacht en ik dacht aan mijn kapitein..., Ik had noch honger, noch dorst, noch slaap.... Maar ik heb ze niet al te lang laten slapen.

— Zoodra zij wakker werden, verliet Père Pinson ons om naar zijne woning terug te keeren. Wij houden den hond bij ons. Hij was op het spoor, begrijpt

gij, en wij zouden hem voor geen geld van de wereld hebben willen afstaan. Toen de oude sergeant vertrokken was, hervatten wij den tocht. Waarlijk ik begon er schin in te krijgen, al had ik zelfs niet het minste belang in mijn kapitein gesleld. Het schijnt, dat zij, die hem meegepakt hadden, er voor vreesden, dat zij achtervolgd zouden worden. Die kerels hadden rllerlei middelen in het werk gesteld, om ons te misleiden en ons hun spoor te doen verliezen. Zij hadden zich de moeite gegeven om telkens andere richtingen in te slaan, op hunne schreden terug te keeren en reohts en links hoeken te maken.

— Die schurken! — mompelde Martial Renaud, — als ik ze ooit....

La Cigale die niet in de reden wilde gevallen worden, nu hij zoo mooi op gang was, vervolgde zonder veel kompli inenten:

— Ondanks al dit heen en weer trekken had de goede hond zich geen enkele maal van het spoor laten afbrengen.

— Heeft hij het spoor terug gevonden?

— Teruggevonden? — hernam de reus met diepe verontwaardiging, — loop heen ! Hij is het nooit kwijt geweest ! Wij mogen dien hond wel dankbaar zijn, niet waar?

— Ga maar voort!

— Wij verloren geen oogenblik tijd; Mouchette nam den weg dien wij volgden, met de meeste nauwkeurigheid op, en onthield sommige punten, evenals Klein Duimpje, ten einde deze later weder te herkennen.

— Hoe lang heeft die tocht geduurd?

— Vier dagen en bijna vier nachten. Eindelijk waren wij, zoowel hond als menschen. letterlijk bek-af. Als wij nog eenige uren hadden moeten loopen, dan zouden wij er allen dood bij neer gevallen zijn. Maar voor geen geld van de wereld zouden wij stil zijn blijven staan. De hond liep aldoor voort en wij deden evenals de hond.

— Ga voort! — zei de kolonel.

— Toen wij ^:s avonds omstreeks tien uur bij een soort van pachthoeve, die te midden van een dicht bosch gebouwd is en van alle andere woningen afgezonderd staat, gekomen waren, bleef Hurrah eensklaps onbeweeglijk als een standbeeld staan. Hij stond op zijn pooten te beven; ont-

roering moest zich zeker van het goede beest meester gemaakt hebben Ik zou nog heel wat te vertellen hebben, als ik u alles wilde vertellen. In één woord, Hurrah liet eeu paar malen een klagend en gerekt geluid hoeren, daarop begon hij te kwispelstaarten en eindelijk ging hij liggen. Wat Franz Keiler, Mouchette en mij betrof, wij twijfelden er geen oogenblik aan of de kapitein bevond zich daar binnen!

— Beste broeder ¹ — zeide Martial, terwijl hij een traan wegpinkte.

La Cigale voegde er bij:

— Nadat wij met ons drieën beraadslaagd hadden, zijn wij tot het volgende besluit gekomen: Mouchette en Franz Keiler zijn er als spionnen ge-bleven[en zullen den kapitein volgen, als men hem noodzaakt, dat huis te verlaten.

— En kan je hen terugvinden, La Cigale?

— Waarachtig! Wij zijn overeengekomen, dat zij mij op hunnen weg her-kenningsteekenen zouden achterlialen, opdat ik niet naar hen zou behoeven te zoeken. Men heeft mij genoodzaakt eenige uren te gaan slapen, om mijne krachten te herkrijgen. Zoodra ik ontwaakt was, keerde ik naar Parijs terug met dien goeden Hurrah, dien wij nu wel konden missen en die argwaan tegen ons zou hebben kunnen duen opwekken. Men heeft er mij mee belast, aan u verslag van onze zending te doen. Ik heb gedaan, wat ik kon, kolonel! Gij weet er nu evenveel van als ik, en ik geef u mijn woord van eer, dat gij, als gij over mij, over ons allen niet tevreden zijt, verduiveld moeilijk te bevredigen zijt.

— Is dat alles?

— Nog niet. Ik ben bijna klaar.

— Gauw! ga dan voort, wat ik je bidden mag.

De reus hernam;

— Terwijl wij met elkaar praatten, verloren wij de pachthoeve niet uit het oog. Er vertoonde zich licht voor een raam op de eerste verdieping. Een paar malen hebben wij gezien, dat zich op dit raam eene schaduw afteekende, welke ons die van den kapitein scheen te zijn. Omstreeks vier uren in den morgen werd ik wakker. Ik heb al het geld dat ik bezat aan Franz Keiler en aan Mouchette gegeven.

— Goed zoo! Goed zoo! — zeide de breoder van den graaf de Warrens.

— Ik heb tien sous behouden, om beschuit te koopen voor den armen Hurrah, die zeker geen vermoeden had van het geluk, dat hij ons geschonken had. En wij zijn naar Parijs vertrokken, zoowel de man als de hond, terwijl wij elkander beter verstonden, dan wanneer wij twee mannen of twee honden geweest waren.

— En hoe lang heeft je reis geduurd ?

— Twee dagen. lederen dag legde ik vijftien mijlen af.... Hurrah ook, maar die at en dronk, doch ik niet; ik zou niet aan de tien sous van het arme beest hebben willen komen, al had ik er ook een maal voor kunnen krijgen, als.'dat,jhetwelk gij mij zoo even voor gezet hebt. Eindelijk zijn wij een uur geleden aangekomen. Gij hebt gezien, kolonel! dat ik mijn tijd gedurende dit uur goed besteed heb!

XI.

KOLONEL MARTIAL RENAUD.

De Onzichtbaren hadden met de levendigste belangstelling naar het verhaal van deze zonderlinge Odyssea geluisterd.e Onzichtbaren hadden met de levendigste belangstelling naar het verhaal van deze zonderlinge Odyssea geluisterd.

De kaailooper zweeg, maar hield hen allen nog als betooverd.

Zij bewonderden de eenvoudige al-geheele toewijding van dezen kra' hti-gen man.

Zij bewonderden den ruwen matroos, den onbeschaafden werkman, die deze ongehoorde dingen vertelde, alsof zij zoo natuurlijk mosrelijk waren.

Toen het verhaal van La Cigale ten einde was, volgden er een diep stilzwijgen.

Elk van de tien leden der groote Vereeniging dacht over hetgeen hij .gehoord had na.

Men overwoog het voor en het tegen.

Men zocht naar een middel om dit spoor, dat zoo handig ontdekt was, te volgen.

Geen hunner koesterde een enkel oogenblik twijfel aan de waarheid van de woorden van dien openhartigen man.

Martial Renaud vatte eindelijk het woord op.

— Ik ben over je tevreden,— zeide

hij tot La Cigale. —Je hebt gehandeld als een goed Metgezel van de Maan, als een getrouw kameraad.

La Cigale sloeg de oogen neer, hoestte, k.ii-hte, ging nu eens op het eene, dan weer op het andere been staan, terwijl het tijdelijke opperhoofd der Onzichtbaren deze dankbetuigingen in naam van al de overige leden der Ver-eeniging lot hem richtte.

— Als wij den kapitein terugvinden, — vervolgde Martial, — en wij zullen hem terugvinden, dan zullen wij dat aan jou te danken hebben.

— En aan Moi chette ook, — mompelde de reus.

— Eü wees er zeker van, dat hij te weten zal k'.men, w:\t je voor hem gedaan hebt.

— Ik zal het hem niet vertellen, kolonel!

— Ik zal het doen, wij allen zullen het doen.

— Dan is 't mij goed .... ofschoon, met dat al ... . waarlijk het zou beter zijn .... het is immers de moeite niet waard.

De Onzichtbaren konden zich nie weerhouden te glimlachen.

Hij bemerkte, dat hij een dwaasheid gezegd had.

Wat had hij dan eigenlijk gezegd?

Eenvoudig dit, dat het redden van het leven van zijn kapitein, den graaf de Warrens, het opperhoofd der Onzichtbaren, geene dankzegging waard was.

Hij zou van wanhoop en ergernis over zijne domheid zich de haren hebben kunnen uitrukken.

Maar zijn haar zat zoo stevig aan zijn schedel vast, dat het tot hiertoe noch aan Pawnies, noch aan Sioux gelukt was, het van zijne gewone plaats te verwijderen.

Misschien zou de reus zich ook niet tot deze operatie, iie hij veischeidene malen bijna ondergaan had, geleend hebben.

Zooveel is zeker, dat La Cigale, toen hij merite, dat hij veel beter zou gedaan Ik bben met te zwijgen, het vaste voornemei. opvatte om den mond niet verder open te doen, dan om vergunning te vragen, zich te verwijderen en rust te nemen.

Dit deed hij dan ook.

De kolonel liet hem zelfs de moeite niet doen om het hem geheel te laten vragen.

Hij haalde hem ovi r om zich naar zijne woning te begeven, terwijl hij hem uitnoodigde, • len vol ;enden morgen omstreeks vijf uur bij,hem te komen.

La Cigale wilde zich verwijderen,

Al de Metgezellen van de Maan drukten den kaailooper de hand; zij namen afscheid van hem, alsof de arme kerel hun gelijke in naam, in rang en in fortuin ware geweest.

ij hadden allen zijne toewijding aan de zaak van hun meester bewonderd, zij achtten zijne trouw hoog.

quot;Vijf minuten later sliep de reus op zijn zolder uitgestrekt op drie bossen versch stroo, die men hem op bevel van Père Pinson gebracht had en in een paardedek gewikkeld, den slaap van den rechtvaardige en van den vermoeide.

De goede La Cigale had een rustiger geweten en sliep een vasteren slaap dan vele gelukkigen naar deze wereld, die zich op dons, zijde en kanten uitstrekken.

Hij kon niet op een matras slapen.

Hij moest in den zomer een hangmat, in den winter stroo hebben.

Maar laat ons hem laten rusten tot belooning voor zijne vermoeiende tochten [en zijne ijverige nasporingen.

Laat ons tot de Onzichtbaren en tot hun nieuw opperhoofd terugkeeren.

Zoodra La Cigale vertrokken was, zeide Martial Kenaud tot zijne makkers:

— Nu staat het aan ons, mijne hee-ren, te handelen, krachtig te handelen. Ik weet zeer zeker vanwaar die slag ons getroffen heeft. Alleen de gravin de Casa-Real heeft zulk een duivelsch plan kunnen uitdenken, en dit met zooveel behendigheid, met zooveel geluk ten uitvoer gebracht.

— Denkt gij dan, dat Monsieur Jules, het gewezen opperhoofd derpolitie in dit alles niet in 't minst de hand gehad heeft? — vroeg de burggraaf de Rioban.

— Ik zal dit niet beweren .... hij kan de arn- gewees¹ zijn, maar zij was de ziel, het hoofd. Doch laat haar maar oppassen .... dit zal haar laatste zegepraal zijn.

— Deze \ rouw is een adder met giftige tanden. Tot hiertoe hebben wij haar te veel gespaard.

— Wij moeten er met haar een einde aan maken, — voegde Karl Schin-

ner er bij. Deze woorden worden met een onvergelijkelijke zeggingskracht uitgesproken.

De majoor Schinner sprak niet dikwijls, maar als hij sprak, trof elk zijner woorde.i doel.

Hij was van meening, dat Cato beter gedaan zou hebben met slechts eenmaal zij n beroemd: JJelenda st Carthago uit te spreken.

Al de Onzic'itbaren wendden luinne blikken naar hem toe.

Hij verviel weer tot zijn vroeger stilzwijgen.

Maar de opgewondenheid, die er op zijn gelaat te lezen stond, de woede, die zich in zijne oogen afspiegelde, zijne gebalde, ten hemel geheven vuist bewezen genoegzaam, dat hij bij zich zeiven een vreeselijken eed aflegde, een van die eeden, voor welker vervulling men alles opoffert, zoo gt; el zijn fortuin als zijn leven.

Martial drukte de hand van den ■majoor Schinner en zeide tot hem:

— Bij de nagedachtenis mijner moeder zweer ik u, dat wij er met haar een einde aan zullen mal- en, beste Karl! Ik zal zonder mededoogen zijn.

— Goedl — zeide de majoor.

En daar d !ze er niet van hield, in dergelijke vergaderingen, waar zoovele menschen hem door hunne jeugd, door hunne macht en door hunne rijkdommen overtroffen, zich op den voorgrond te stellen, trad hij in de s ;haduwjen zette zich in een hoek der zaal neder.

Bescheiden man, die er niet aan dacht, dat de toewijding, het bewustzijn van een volbrachten plicht en eene onveranderlijke toegenegenheid voor een meester als de graaf de Warrens, hem op eene gelijke lijn plaatsten met al die 3 mannen, die in rang en stand boven hem stonden.

— Ik herhaal het u, mijne heeren! het uur om te handelen heeft geslagen. Zijt gij gereed? — vroeg de kolonel.

— Ja, — nerd hem, als uit éénen mond ten antwoord gegeven.

— Luistert dan naar mij en brengt mijne bevelen letterlijk ten uitvoer.

Men drong zich om hem heen.

— Sir Harry Mortimer ! — hernam Martial Renaud, — om middernacht moei gij u aan boord van onze brik begeven.

— Goed, kolonel!

— Gij moet het bevel over de brik op u nemen.

— En de equipage?

— Ik zal u eene talrijke zenden, waarop staat te maken valt.

— Geene andere bevelen?

— Ja. De mannen, die aan boord i komen, moeten er verborgen worden. I Gij moet op eene veilige plaats ankerend en de zeilen gereed houden, ten einde 1 bij het eerste sein, dat ik u geef, on- 1, der zeil te'kunnen gaan.

— Dat zal ik doen, — antwoordde ' Sir Harry Mortimer, die vlug kon spre- i ken, maar die niet van veel spreken hield.

— Het is bij mij aan geen twijfel^! onderhevig, mijne heeren, dat de gra-! vin de Casa-Real haren gevangene in de omstreken van Rouaan inihechte-nis houdt. Vandaar denkt zij ;lavre te bereiken. Wij zullen haar echter voor I zijn. Laat jjin de haven vooral streng de wacht houden, Sir Harry Mortimer !

— Ik zal er voor zorgen.

— Goed. Nog een laatsteopmerking! j Majoor Schinner!

Schinner begaf zich naar de kolonel.

— Hebt gij gedaan, wat ik u gevraagd hebt?

—• Ik heb de gelden bij mij,—antwoordde de majoor.

— Stel aan Sir Harry Mortimer honderd vijftig duizend franken in bankbiljetten en twee millioen in wissels op New-York, Havanna, Vera-Cruz, Nieuw-Orleans en Mexico terhand.

— Ziehier! —zeide Schinner, terwijl hij eene quitantie, alsmede een stapel bankbiljetten, en wissels te voorschijn kreeg.

Hij stelde de bankbiljetten en de wissels aan Sir Harry Mortimer ter hand. liet dezen de quitantie teekenen, ; en wachtte.

Toen aan deze formaliteit voldaan [ was, zeide de kolonel:

— Gebruik dit geld en dit krediet, | zooals u dit goeddunkt, ten beste van ! de belangen onzer Vereeniging, Sir Harry Mortimer!

— Dat zal geschieden, — antwoordde de edele Schot — Hebt gij mij geen andere instructiën te geven, kolonel?

— Neen.

— Veroorlooft gij mij dan, mij te verwijderen?

— Met alle gecoegen.

— Ik heb nog juist den tijd om te Tertrekken.

— Ga dan! Tot weerziens, Sir Harry Mortimer!

— ïot neerziens, kolonel

De Schot groette al de Onzichtbaren en ging met een langzamen en regel-matigen stay) weg.

Dat was zoo zijne gewoonte.

Chi va piann, va sano;

Chi va sano, va lontano;

zegt een Italiaansch spreekwoord.

Als dit spreekwoord niet ouder was •dan Sir Harry Mortimer, dan zou men zeggen, dat onze Onzichtbare het in de wandeling gebracht had.

De kolonel riep een tweeden Onzichtbare.

— Mijnheer Adolphe Blancas!

— Kolonel?

— Zijt gij geslaagd?

— Ja.

— Is alles ten einde gebracht?

— Ja.

— Goed. Dus zijt gij gereed?

— Dat ben ik.

— Als gij binnen drie dagen geen -tegenbevel krijgt, dan moet gij vertrekken ...

— Waarheen?

— Naar New-York.

— En daar?

— Moet gij nadere bevelen van mij afwachten.

Adolphe Blancas maakte eene buiging.

De kolonel h -rnam:

— Hier hebt gij brieven van aanbeveling. Hebt gij mij goed begrepen?

— Zeer goed, kolonel!

— Majoor! - voegdeMartialRenaud -er bij, — stel aan mijnheer Adolphe Blancas vijftig duizend franken in kontanten ter hand, en driemaal honderd -duizend in wissels op New-York en quot;Washington.

De majoor voldeed aan dit bevel.

Wat den student betreft, evenals de «dele Schot, die hem voorgegaan was, en evenals de andere Onzichtbaren, die hem zouden volgen, had hij geld en ■wissels te ontvangen en de quitantie van den majoor te teekenen.

Wy zullen verder niet meer spre-quot;ken over deze formaliteit, waaraan elk dergenen, die door het opperhoofd met «ene zending belast werden, verplicht quot;was te voldoen.

De jongeling verwijderde zich, na de laatste bevelen van den kolonel ontvangen te hebben, die op deze wijze voortging;

— Beste San-Lucar!

— Spreek op, kolonel!

— De pakketboot vertrekt over drie dagen van Liverpool naar Havanna.

— Welnu?

— Maak, dat gij binnen drie dagen aan boord van de pakketboot zijt. Hier hebt gij uwe instructiën in een couvert. Houdt niets u te Parijs terug?

— Niets.

— Vertrek dan nog in dezen nacht!

— Binnen een uur zal ik op weg zijn, — antwoordde San-Lucar, terwijl hij de instructiën in zijne portefeuille stak.

De kolonel deed hem tweemaal honderd duizend franken in wissels en bankbiljetten ter hand stellen. De graaf de San-Lucar ging insgelijks heen. De Rioban, die doorzijn opperhoofd geroepen werd, ging nu naar dezen toe.

— Zijt gij van uwe wonden hersteld, burggraaf? — vroeg de kolonel hem.

— Volkomen, kolonel!

— Gevoelt gij u sterk genoeg om eene reis te ondernemen?

— Te paard, als het moet.

— Zorg dan, dat gij morgen te Rou-aan zijt op de plaats, die u wel bekendis.

— Het zal gebeuren.

— Houd streng toezicht, wees voorzichtig en wacht!

— Gofd.

Hij ontving twintig duizend franken in banbiljetten en goud.

Daarop vertrok hij.

— Gij, Mijnheer Olivier! — vervolgde de kolonel, terwijl hij zich tot den neef van de hertogin de Vérone wendde, — gij weet, wat wij met de weduwe van den generaal Dubreuil afgesproken hebben ?

— Ja, kolonel!

— Morgen zal zij zich op reis naar Italië begeven met de jonge dame, die gij wel kent. De majoor Karl Schin-ner zal haar nog heden morgen het geld, dat voor hare reis noodig is, brengen.

— En ik, kolonel, wat heb ik te doen?

— Gij, Mijnheer, moet u, zoodra de hertogin met hare beschermelinge vertrokken is, hierheen begeven en u te mijner beschikking stellen.

— Is dat alles?

— Reken er op dat uwe reis van langen duur zal zijn.

— Ik zal er op rekenen,

— Goed. Vaarwel!

De jongeling nam afscheid en verwijderde zich. Ondertusschen was dokter Martel naar Martial Renaud toegegaan.

— Beste kolonel! zeide hij tot bem, — hebt gij plan om mij nog lang hier te honden?

— Misschien wel, — antwoordde Martial met een glimlach.

— Gij weet, dat ik mijne zieken heb.

— Ja ... ja ... dat was het juist, wat ik van u wilde hooren.

— Waarom?

— Omdat die woorden zelve u de verklaring zullen geven van het weinige gebruik,, dat ik van uwe wetenschap en van uw persoon denk te maken'

— Ochl [als gij denkt, dat ik mij met die kleinigheden bezighoud, — antwoordde de geneesheer, — dan bedriegt gij u zeer, kolonel!

— Neen, dat denk ik niet... maar ik moet u hier laten.

— Hum, dat is jammer ...

— Voor ons?

— Neen, voor mij . . . Maar ga voort!

— Gij moet mij in mijne afwezigheid vervangen.

— Ik? — riep de dokter uit, ver-schiikt over de verantwoordelijkheid, die er op hem zou rusten.

— Onttrek er u niet aan! Gij kent toch al onze bondgenooten?

— Dat is zoo. En verder?

— De majoor zal u desnoods helpen.

— De behoefte daaraan zal zich wel spoedig doen gevoelen.

— Hij zal u op de hoogte van al onze zaken houden en geen besluit mogen nemen, zonder vooraf uw raad ingewonnen te hebben.

— Goed!

— Neemt gij het aan?

— Wel zeker, beste vriend! ben ik niet met licliaam en ziel aan u en aan de Vereeniging verbonden'? - .

— Ik dank u, dokter! voor uwe be-reidwiliigheid.

— De beste wijze om mij uwe dankbaarheid te toonen zal daarin bestaan, dat gij uwe afwezigheid niet te lang laat duren.

— Ik hoop, dat uwe wenschen vervuld zullen worden. Ik reken op een spoedig gelukken der zaak.

— En ik op een spoedige terugkomst.. . Och! dat is de eerste maal, dat het mij spijt, dat ik de plichten, aan mijne betrekking verbonden, te vervullen heb.

— Die u hiei doen blijven, — voegde de kolonel er op vroolijken toon bij.

— Goed succes, kolonel'

— Tot weldra!

Dokter Martel wilde zich verwijderen. De deur ging open. De oude concierge trad binnen.

— Een brief!

— Voor wien?

— Voor dokter Martel.

— Geef hier!

De dokter nam den brief aan, brak hem open, las hem vluchtig door en reikte hem toen aan Martial Kenaud over, welke hem met luider stemme las:

„Mijnheer de dokter!...

— Welnu! — viel hij zich zei ven in de rede, — die brief is immers voor u.

— Lees hem maar, kolonel!

— Geteekend; Joseph Cahen...

— Dat is mijn knecht.

Martial Renaud vervolgde de lezing van den brief, die aldus luidde:

„Mijnheer de dokter!

„Overeenkomstig uwe bevelen heb ik mij precies tegen negen ure naar de kamer van den graaf de Mauclerc begeven.

„De graaf was er niet.

„Te meer verwonderd over dat verdwijnen, daar de graaf de Mauclerc zich zonder hulp nauwelijks staande kon houden, heb ik alle andere bedienden des huizes bijeen geroepen.

„ Wij zijn den gekwetste dadelijk gaan zoeken.

„Dit zoeken heeft geenerlei gevolg gel. ad.

„Er is geen graaf de Mauclerc in de ziekeninrichting meer.

„Hij is verdwenen, zonder dat een enkele onzer heeft kunnen begrijpen, hoe men het heeft aangelegd, om hem weg te voeren, zon-

der dat er eenig spoor van deze

wegvoering achtergebleven is.

„Uw toegenegen en onderdanige dienaar,

„Joseph cahen.quot;

— Welnu? — riep dokter Martel ontsteld uit.

— Welnu, wat? — antwoordde de kolonel, die onwillekeurig over het te leur gestelde gezicht van den dokter moest lachen.

— Zoo berooft men mij dan van mijne zieken, zonder dat iemand er iets van merkt.

— Welk wonder bestaat, daarin, beste dokter? Bedenk maar eens! Hebben wij hem niet in de kamer Xo. 10 laten brengen, om hem de trap niet te behoeven op te dragen? Een scheidsmuur.... een geheime deur ... een weinig goeden wil ... en de streek was niet moeilijk te spelen. Wat wij gedaan hebben, hebben anderen op hunne beurt gedaan. Ditmaal is de beurt aan Monsieur Jules. Hij neemt wraak, dat is niet meer dan billijk!

— Wat ? Beschouwt gij de zaak uit zulk een oogpunt? Maar waartoe besluit gij u?

— Tot niets.

— Dat strekt u niet tot eer, beste vriend ! — zeide de dokter, üie op eene openhartige wijze tegen Martial Renaud sprak al was hij ook het voorloopige opperhoofd der Vereeniging.

— Vooralsnog tot niets, — hernam deze, terwijl hij hem den brief doodbedaard teruggaf: — laat ons den graaf de Mauclerc laten loopen; wij zullen hem te gelegener tijd wel weer in handen krijgen.

— Kunt gij mij dat stellig beloven?

— Stel in dit opzicht vertrouwen in mij, beste dokter!

— Met alle genoegen!

— Troost u over.de vlucht van uwen patiënt en bekommer u maar niet verder over de zaak. ^

— Het zij zoo!

— Kan ik op u rekenen, als ik afwezig ben ? '

— Ja.

— Ik dank u.

Er waren geene andere besprekingen noodig tusschen deze beide mannen die elkander reeds lang kenden.

— Dokter Martel vertrok.

Vier personen bleven in de zaal van Monsieur Lenoir achter, en wel: de burggraaf René de Luz, de baron d'En-tragues, de majoor Karl Schinner en de kolonel Martial Renaud.

— Beste Karl! — zeide laatstgenoemde op vriendschappelijken toon tot den majoor, — ik heb u niet meer noodig. Laat mij het overige gedeelte van het geld, dat gij meegebracht hebt, behouden, en vergeet niet, mij 'morgen ochtend datgene, waarom ik u gevraagd heb, ter hand te doen stellen of zelf ter hand te stellen.

— Ik zal niets vergeten.

— Apropos, zend Saturne en Peter Patt, die gij hier toch niet noodig hebt naar Mortimer; zij kunnen ons daar van dienst zijn.

— Zij zullen van nacht vertrekken.

— Zoo mag ik het hooren.

Toen Karl Schinner vertrokken was begaf Martial Renaud zich naar René de Luz, die, daar hij nog niet volkomen van zijne wonden hersteld was, op eene canapé was gaan zitten.

Toen hij zijn opperhoofd naar zich toe zag komen stond hij dadelijk op. De kolonel verzocht hem, weder op de canapé te gaan zitten, en nam naast hem plaats.

— Graaf! —zeide hij tot hem,—-ik heb u met eene zeer gewichtige zending te belasten. Ik ben zeker, dat gij u daarvan beter dan iemand anders zult kwijten.

— Wat is het dan, beste kolonel?

— Gij kent de verschillende ver-eenigingspunten van onze bondgenoo-ten van den tweeden rang?

— Te Parijs?

— Ja.

— Ik ken ze.

— En te Rouaan?

— Ook.

— Zeer goed. Gij moet uiterlijk binnen vier en twintig uren tachtig sterke kerels voor mij bijeenbrengen.

— Ik zal ze wel vinden.

— Die met hart en ziel aan de Vereeniging verknocht zijn.

— Dat zal moeielijker gaan.

— Dapper tot roekeloosheid toe.

— Als wij ze goed betalen, zullen zij even onverschrokken als moedig zijn.

— En gewoon aan allerlei soort van ontmoetingen.

— Dat zal dan wat duurder worden

— Gij weet, dat wij niet op geld behoeven te zien. Trek op ons wissels op zicht.

— Gij zult ze hebben.

— Zoodra gij ze hebt, moet gü ze naar Sir Mortimer zenden.

— Bij troepen van drie, vier of zes, niet waar?

— Gij begrijpt mij al met een half woord, burggraaf! Dat dacht ik wel van u. Maar zorg vooral, dat die mannen voorzichtig zijn en kunnen zwijgen.

— Zij zullen nergens van weten, noch van de bestemming, die hun wacht, noch van het opperhoofd, dat het be vel over hen zal voeren.

— Goed zoo!

— En wat heb ik te Rouaan uitte voeren?

— Te Rouaan?

— Ja.

— Wacht eens even!... Gij moet niet naar Rouaan gaan!

— Waarom niet?

— Omdat gij nog erg zwak zijt, beste .vriend! omdat gij vandaag voor 'teerst uitgaat en omdat eene onvoorzichtigheid uwe wonden, die nauwlijks dicht zijn, weer open zou doen gaan.

— Dat zal zich wel schikken!

— Martel zou het mij niet vergeven, als gij weer instorttet ten gevolge van de bevelen, die ik u gegeven had.

— Gij wilt den spot met mij drijven !

— Volstrekt niet.

— Ik moet u zeggen, dat ik weer geheel hersteld ben. Denkt gij, dat ik het raij zal laten welgevallen, de handen werkeloos in den schoot te leggen en mijn tijd in schandelijke ledigheid door te brengen, terwijl alle anderen hun leven in de waagschaal zullen stellen voor het behoud van ons opperhoofd, voor de zegepraal onzer zaak?

— Dat zal gebeuren, omdat ik het zoo wil.

— Maar____

— Ik wil het zoo, — herhaalde de kolonel.

— Is het het opperhoofd dat zoo spreekt? — vroeg de jongeling, die|de opbruisingen van zijn edelaardigen toorn te nauwernood kon bedwingen.

— Neen, René! 'tis de vriend.

— Welnu! .... aan den vriend zal ik het zeggen.... Gij moet deze zending niet aan mij ontnemen....

— Waarom niet?

— Omdat gij mij daardoor wezenlijk verdriet zoudt berokkenen.

— En als het nu eens het opperhoofd der Onzichtbaren was, dat tot u sprak?

— Dan zou ik hem ten antwoord geven: Het is goed, Meester! Ik gehoorzaam. Maar op mijn woord van eer zweer ik. dat ik mij, als gij mij het recht weigert om u te vergezellen, zoodra ik weer thuis kom, voor den kop zal schieten.

XII.

EDMÉE.

Gij zijt niet wijs René! — zeide kolonel Martial Renaud tol zijn vriend, die de laatste woorden op een ernstigen toon gesproken had.ij zijt niet wijs René! — zeide kolonel Martial Renaud tol zijn vriend, die de laatste woorden op een ernstigen toon gesproken had.

— Het zij zoo! Maar ik zal doen, wat ik zeg.

— Intusschen____

— Welke zijn uwe bevelen voor Rouaan, kolonel? — vroeg René op ijskouden toon.

— Stijfhoofdige!

— Er zijn landen, waarin stijfhoofdigheid voor karakter doorgaat, — gaf de burggraaf lachend ten antwoord.

— Aan het hoofd van een Bretag-ner valt niettebuigen, zegt het spreekwoord.

— Gij hebt gelijk, dat gij van het hoofd van een Bretagner spreekt. Wij zijn beiden zoo goed als uit hetzelfde landvandaan.

— Dat is waar ook! Welnu, dan zwicht ik.

— Daar doet gij goed aan!

— Maar belooft gij mij, dat gij u wat zult ontzien ?

— Ik beloof het u.

— Zoowel in ons belang als in het uwe. De minste ongesteldheid zou vertraging ten gevolge hebben, en elke vertraging zou ons noodlottig kunnen worden.

— Ik zal voorzichtig zijn.

— Daar ben ik zeker van! —zeide de kolonel met een glimlach.

Hij had het middel gevonden om dit driftige en ontembare karakter tot bedaren te brengen.

— Wat is er dan te Rouaan te doen? — vroeg de burggraaf de Luz.

— Gij moet onder onze bondgenoo-

ten zestig matrozen aanwerven, de besten, die gij maar kunt krijgen. Gij moet deze insgelijks naar Sir Harry Mortimer zenden.

— Goed; en verder?

— Moet gij u aan boord van de brik begeven, waar gij mijne nadere instruc-tiën moet afwachten.

— Ik dank u, kolonel! Ik dank u, vriend!

Maar toen de jongeling den zegevierenden glimlach van Martial Renaud bemerkte, zweeg hij eensklaps en keek hem wantrouwend aan.

— Gij hebt toch geene geheime bedoelingen?

— Niet in 't minst.

— Geef mij geen tegenbevel, of ik . . .

— Zoo! wilt gij mij er nog eens mee dreigen, dat gij u voor den kop zult schieten? . . . René! René! gij maakt misbruik van mijne toegenegenheid!

— Dat is zoo.

— Stel vertrouwen in mij!

— Ik zal vertrouwen in u stellen.

— Ziehier het geld, dat tot de vervulling van uwe zending noodig is.

En hij stelde hem verscheidene pakjes bankbiljetten ter hand.

— Hoeveel bedraagt dit?

— Dat weet ik niet.

— Laten wij het dan tellen.

— Dat is iiwe zaak. Gij kunt het later wel tellen. Ga n.u heen en tracht vannacht nieuwe krachten voor morgen ochtend te verzamelen.

— Ik zal terwille van mij zeiven en van de Vereeniging slapen, — gaf de Bretagner op vroolijken toon ten antwoord, terwijl hij zich in het vol e bewustzijn zijner overwinning verwijderde.

De kolonel vergezelde hem tot aan de deur.

— Een uitmuntend man! — mompelde hij, terwijl hij terugkeerde. — Jeugd, schoonheid, moed, trouw en liefde ! Ö, het leven is schoon, wanneer gij een enkel hoofd met uw stralenkrans omgeeft. Waarlijk ! Noël mocht er wel trotsch op zijn, dat hij over zulke men-schen het bevel voerde. Wij willen hopen, dat ik zijne plaats niet lang zal innemen, dat ik niet langer misbruik van zijne voorrechten zal maken.

Hij was tot hij den baron d'Entra-gues, die zich thans alleen met hem in het vertrek bevond, genaderd.

En zoo groot was zijne afgetrokken-

I heid, dat, de baron verplicht was, om eens even te hoesten, ten einde aan het tijdelijk opperhoofd der Onzichtbaren te herinneren, dat het nog het oogen-blik niet was, om zich aan overpeinzingen over te geven.

Hij herstelde zich spoedig.

— Vergeef mij, baron! — zeide hij tol hem. — Ik vergat mij zei ven.

— Gij zijt geheel geëxcuseerd, kolonel! Ik wacht uwe bevelen af, — antwoordde de jongeling met eene buiging.

— Ik heb u tot het laatst bewaard, baron! omdat ik voor u een geheel vertrouwelijke zending weggelegd heb.

De baron d'Entragues keek den kolonel met zulk een verwonderd gezicht aan, dat deze er, zonder een antwoord af te wachten, bijvoegde:

— Ofschoon ik u nog slechts zeer korten tijd gekend heb, mijnheer, hebt gij mijne achting verworven. Ik weet, dat gij een man zijt, die in staat is om te handelen, ik ben overtuigd, dat ik in u een man met een hart en met verstand zal vinden.

— Ik kan niet anders dan u bedanken, kolonel, voor de goede meening, die gij wel van mij wilt hebben.

— Gij kunt meer doen, baron!

— Wat dan, kolonel?

— Haar rechtvaardigen.

Zooals men ziet, gaf de titel van tijdelijk opperhoofd van de Metgezellen van do Maan en van de Onzichtbaren aan Martial Renaud een gezag, dat hem vergunde, op een beslisten toon te spreken en zijne meerderheid aan zijne ondergeschikten te doen blijken. Overigens had hij niet veel moeite gehad om deze rol in te studeeren, hoe nieuw die overigens voor hem wezen mocht.

Sinds jaren was hij tegenwoordig geweest bij alle vergaderingen, waarin zijn bloeder het voorzitterschap bekleed had, vergaderingen, die, zooals men het in het begin van dit werk heeft kunnen zien, (®) nu eens in de duisternis, onder bedekte termen en met een gemaskerd gelaat gehouden werden, dan

weer op klaarlichten dag, met ongedekt aangezicht, zonder vrees voor verraders en spionnen plaats hadden.

De eersten, die van het meeste gewicht waren, betroffen de groote werken van de Vereeniging der Onzicht-baren. Zij handelden meerendeels over politieke en humanistische vraagstukken.

De anderen, die slechts ondergeschikte belangen, of bijzondere aangelegenheden betroffen, vereischten minder voorzorgen en werden bijna in 't openbaar gehouden.

Het kostte aan Martial Renaud dus niet in 't minst moeite om te handelen, zooals hij zijn broeder honderdmaal had zien handelen, om te spreken, zooals hij hem dikwijls had hooren spreken. Het ontbrak hem misschien aan de wilskracht, die de graaf de Warrens bezat of aan diens stoutmoedigheid; hij had niet dat indrukwekkend voorkomen van zijn broeder, maar toch was hij een krachtig en eerlijk man, die een goed doorzicht had en snel een besluit nam. De belangen der Vereeniging zouden in zijne handen geen gevaar loopen gedurende den korten tusschentijd, dien hij aan het hoofd der zaken zou staan.

De baron d'Entragues staarde dien man, die, bij het eerste gesprek, dat hij met hem voerde, op zulk een toon tot hem sprak, nieuwsgierig aan. Hij gevoelde zijne waarde en besloot vertrouwen met vertrouwen, genegenheid met genegenheid te beantwoorden.

— Waarin kan ik u van dienst zijn, Meester? — vroeg hij hem.

— Gij moet mijn adjudant zijn.

— Ik begrijp u niet goed.

— Mijn alter eyo, de bewaarder van die geheimen, welke noodwendig aan twee bekend moeten zijn. Gij moet mijn naaste vertrouweling worden. Helaas! gij moet bij mij denzelfden rang bekleeden, dien ik bij mijn ongelukki-gen broeder bekleed heb.

Telkens wanneer kolonel Renaud dit woord: mijn broeder uitsprak, kwamen tranen in zijn oogen, ontsnapte een zucht aan zijnen boezem, maar tranen zoowel als zuchten wist hij toch terstond te bedwingen. Alle? banden, die hem aan bijzondere personen hechtten, moesten verbroken worden. Hij vertegenwoordigde een beginsel, een groot en versterkend denkbeeld; zijn gelaat werd onbeneveld, en zijne ge-[ dachten, die boven de zwakheden der aarde zweefden, verhieven zich boven smart en herinnering.

De baron d'Entragues liet hem overigens den tijd niet om week te worden.

Hij bedankte hem van ganscher harte voor de hooge gunst, welke hij hem verleende, hem, die hem den vo-rigen dag;nog zoo goed als onbekend was.

— De onverschilligen van gisteren worden de vijanden van morgen, — gaf Martial Renaud treurig ten antwoord. — Verwonder u echter niet te zeer over hetgeen er met u gebeurt. Ik ben een oud soldaat. Ik heb veel met men-schen omgegaan, en ik geloof, dat ik u beooordeeld heb, zooals gij verdient.

— Bij de eerste de beste gelegenheid, kolonel! hoop ik u het bewijs te leveren, dat gij u niet in mij bedrogen hebt.

— Ik zal u die zoo spoedig mogelijk geven, baron! Laat dat maar aan mij over.

— Ik wensh en hoop het.

— Het is elf uur ... Ik heb nog veel af te doen. Ga naar huis, baron, en houd u gereed voor alles, wat er mocht gebeuren.

— Wanneer moet ik hier komen?

— Morgen, bij zonsopgang. Gij moet, wanneer gij uwe woning verlaat, zeggen, dat men maar niet op} u moet wachten.

— Ik zal wel een voorwendsel vinden.

— Een pleiziertochtje, bijvoorbeeld... Het tochtje, dat wij zullen doen, zal waarschijnlijk geen pleiziertochtje zijn Morgen zal ik hier voor u, als het noo-dig is, eene logeerkamer in orde laten brengen. De toestand is tegenwoordig van dien aard, dat ik uwe diensten en uwe hulp ieder ougenblik noodig kan hebben.

— Van morgen ochtend vijf uur af zal ik vrij en geheel te uwer beschikking zijn, kolonel!

— Goed zoo. Goeden avond, baron, tot morgen!... A propos! — voegde hij er bij, — als gij de kamer van Père Pinson voorbijkomt, verzoek hem dan, dat hij aan mevrouw Lucile Gauthier zegt, dat ik de eer zal hebben, binnen kort een bezoek aan haar te brengen.

— Ik zal uwe boodschap doen, kolonel! — antwoordde hij. — Is dat alles?

— Ja, baron!

— Dus tot morgen.

— Tot morgen.

Toen Martial Renaud alleen in de zaal achtergebleven was, sloot hij het goud en de wissels, die door Jen majoor op de tafel nedergelegd waren en die nog geene bestemming gekregen hadden, weg. Vervolgens liet hij zich uitgeput in een fauteuil neervallen en gaf hij zich aan zwaarmoedig gepeins over.

Nu hij van den last van al de zaken, die hij met zooveel vlugheid afgedaan had, ontheven was en niets meer had, om zijne aandacht af te trekken van het ontzaglijk verlies, dat hij misschien weldra zou lijden, liet dat krachtige karakter zich eensklaps neerbuigen onder het gewicht van eene knagende, ontroostbare smart.

— Noël! mijn broeder! —mompelde hij van tijd tot tijd, zonder er op te letten, dat hij dien hem zoo dierbaren naam uitsprak... — Ik zou je niet meer zien ... ik zou je opvolger zijn ... neen .. . dat is onmogelijk! Ik heb deze gewichtige taak, dezen titel, die mij onbegrensde rijkdommen en eene onweerstaanbare macht in handen geeft, slechts aangenomen, om deze tot aan je terugkomst voor je te bewaren 1 Noël! Noël! mijn ander ik! Ik had liet je wel voorspeld ... dat ons een ongeluk boven het hoofd hing!

Maar zijne zwakheid was slechts voorbijgaande. Er had eene reactie plaats. De kolonel stond weder op en zeide, terwijl hij zijne sombere gedachten verbande;

— Komaan! geene tranen, geene klachten! Laat ons hem redden . . . . of laat ons althans zijn wil ten einde toe volbrengen!

Toen .Martial Renaud eenmaal een besluit genomen had, aarzelde hij niet langer.

Hij ging naar den muur toe en drukte met den top van van vinger op een knop, die in 't houtwerk verborgen was en die voor ieder ander dan voor hem onmogelijk te vinden zou zijn.

Eene [geheime deur draaide zachtjes op hare hengsels.

Martial Renaud slaakte een kreet van verwondering, hij, die zich anders niet zoo licht ;over iets verwonderde.

Eene vrouw stond onbeweeglijk op den drempel der deur. Deze vrouw was Edmée. Zij glimlachte. Zij kwam langzaam naar hem toe, na de geheime deur zachtjes dicht gedaan en gesloten te hebben.

De kolonel wist geen woord, geen vraag te vinden, zoo verbaasd was hij over de handelwijze van het i-eisje. Hij bood haar een stoel aan. Zij bedankte hem met een blik, zette zich neer en bleef, terwijl zij het hoofd op hare borst liet zakken, onbeweeglijk en peinzend zitten.

Martial Henaud.'die voor haar stond, sloeg haar met eene mengeling van treurigheid en bewondering gade:

Eindelijk richtte het meisje het hoofd

op.

— Ga zitten, beste vriend! —zeide zij tot hem.

De kolonel nam een stoel en ging bij haar zitten.

— Ik heb daar gestaan! — zeide Edmée, naar de deur wijzende.

— Al lang?

— Ja.

— En hebt gij gehoord . . . .?

— Alles. Met mijn oor tegen die deur leunende, terwijl ik zelfs de kloppingen van mijn hart trachtte te bedwingen, heb ik uwe edelmoedige woorden in mijn geheugen geprent.

— Spreek zoo niet, beste Edmée! Er ligt geene edelmoedigheid en er kan geene edelmoedigheid liggen in de broederlijke vriendschap, die er tus-schen Noël en mij bestaat.

— Sedert het einde van den avondmaaltijd mijns vaders, sedert vanavond acht uur, heb ik daar gestaan.

— Dus zijt gij bekend met al de besluiten, door ons genomen?

— Ik ken ze.

— Met de bevelen, door mij gegeven ?

— Ja, Martial!

— Keurt gij de maatregelen, die ik genomen heb, goed?

— Ik keur ze goed, en ik ben er u dankbaar voor, Martial!

— Ik ben niet de eenige, die ze ten uitvoer zal brengen.

— Ja ... ja ... . uwe vrienden bezitten edele en moedige karakters, — riep het meisje met geestdrift uit, — Edele harten en schrandere geesten. Maar gedurende de afwezigheid van mijn Noël, van uw broeder, zijt gij hun opperhoofd, en ik kan niet anders dan u dankzeggen voor de genegenheid, die gij toont hem toe te dragen. Gij houdt ridderlijk de beloften aan uw schoon devies; Eén voor allen, allen voor êéa. Ik

ben er trotsch op, dat ik onder de hoede sta van zul' e mannen, en ik vertrouw ten volle, dat ik door hen en door u begchermd zal worden.

— Beste Edmée! gij gaat wat al te ver in uwe dankbaarheid, — antwoordde Martial Renaud, — wij verdienen die geestdrift niet, zoo lang wij nog niet geslaagd zijn.

— Gij zult slagen.

— Wij vervullen niet anders dan onzen plicht, mijn broeder en ik, door ons ter beschikking der uwen te stellen. Verbinden heilige banden,eeuwenheugende banden ons niet aan uwe familie?

— Ik ben dat niet met u eens, beste vriend! Gij verlaagt eene grenze-looze toewijding, als de uwe, met opzet tot het peil van een te vervullen plicht. Dat moet zoo niet zijn.

De kolunel gaf niets aan het meisje ten antwoord.

Hij vergenoegde zicli met eene zwijgende buiging te maken, terwijl hij naar een middel zocht om eene andere wending te geven aan het gesprek, dat zij met hem was komen houden.

N a verloop van eenige oogenblikken van stilzwijgen zeide hij:

— Edmée! vergunt gij mij, een vraag tot u te richten?

— Gij neemt oratorische voorzorgen met mij, beste Martial! Weet gij dan niet, dat gij geen betere vriendin bezit dan mij?

Dit zeggende, toonde het jeugdige meisje, dat van zoo ouden adel was, dat zij zich, hoe groot ook hare achting en dankbaarheid voor het tijdelijke opperhoofd der Onzichtbaren wezen mocht, toch zijns gelijke achtte. En had zij hierin geen gelijk?

Ofschoon zij eene vrouw was, woog zij door bare schranderheid ten volle op tegen een dier Onzichtbaren. die zich slechts door slimheid, in den goeden zin des woords, konden staande houden.

Koningin door hare schoonheid en door hare afkomst, deed hare dubbele kroon haar niet onderdoen voor den schepter, voor den bevelhebbersstaf, die door het opperhoofd van deze zelfde Onzichtbaren gevoerd werd.

Martial Renaud antwoordde:

— Waar vreest gij voor?

— Dat ik u door deze vraag bedroefd heb.

— Heeft deze alleen op mij betrekking? — vroeg zij met een zweem van ongerustheid.

— Slechts op u.

Zij haalde weer ruimer adem.

— Spreek dan op, beste vriend !____

en spreek onbeschroomd .... Nu ik niet voor hen, die ik liefheb, behoef te vreezen vervult geenerlei bekommering mijn hart meer.

— Dus draagt gij mij geen kwaad hart toe? . .

— Over di~ vraag, die gij mij gedaan hebt?

— Juist.

— Ik wil haar u met alle genoegen vergeven.

— En er antwoord op geven?

— Nu, dat is heel wat anders! — antwoordde zij, terwijl quot;zij de oogen neersloeg met een bekoorlijk en koket gebaar-

— Dat doet er niet toe! Ik waag er mij aan! — zeide de kolonel.

— Ik luister.

— Om welke gewichtige reden hebt gij het geduld gehad, om zoo lang achter deze deur te blijven staan luisteren?

Het meisje bloosde. Ofschoon zij den aanval verwachtte, wist zij niet, hoe zij dien zou afweren.

— Zoo! is het dat? . . .Wilt gij dat van mij weten?

— Ja, als gij er ten minste niet te veel bezwaar in ziet, om er antwoord op te geven.

— Het valt mij niet zeer moeilijk, om daaraan te voldoen, beste vriend!

— antwoordde zij eenigszins norsch om hare verlegenheid te verbergen . . . .

— want, zooals gij zult erkennen, zou niets mij gemakkelijker gevallen hebben dan weg te gaan, evenals ik gekomen was ... — daarop vervolgde zij:

— Want in dat geval had ik slechts behoegen weg te gaan, zoodra gij op-stondt, om u naar de geheime deur te begeven.

— Dat stem ik toe.

— En gij (zoudt nooit het minste vermoeden, omtrent mijne onbescheidenheid gehad hebben.

— Ja, maar gij zijt gebleven'

— Waarom ben ik gebleven? Kunt gij dit gissen. Martial ?

— Zeker niet.

— Verneem het dan. Ik ben niet heengegaan, opdat gij zoudt weten, dat ik met uwe plannen bekend ben.

— Zoo!

— En omdat Ik u een dienst te vragen heb.

— Aan mij ?

— Een gewichtigen, een ontzaglijk gewichtigen dienst.

— Waartoe dient liet, mij daarom te vragen, Edmée? .... Weet gij dan niet, dat hij u reeds bij voorbaat toegestaan is?

— Verbindt gij er u bij voorbaat toe, Martial?

— Zeker.

— Op uw woord van eer?

— Op mijne mannen- en soldaten-eer.

— Zelfs wanneer het u onrncgalijk voorkomt, mij den dienst, dien ik van u vraag, te bewijzen?

— Ik ken u genoeg, Edmée! Gij zult den broeder van Noël niet verplichten tot eene handeling, die hem en u onwaardig is.

— Er is mij evenveel aan mijne eer gelegen als u aan de uwe. Martial! — antwoordde het meisje vastberaden en vol adel . . . —- Mijne vraag spruit voort uit de gewoonte van het alledaag sche leven ; maar in mijne plaats zoudt gij evenals ik handelen, en in de uwe zou ik niet zoo wantrouwend zijn als gÜ-

— Heb ik mij niet verbonden om aan uw verzoek te voldoen?

— Ja, maar gij zoudt zeker willen, dat ik u op dit oogenblik zeide, wat ik van u verwacht.

— Dat is zoo.

— Gij eischt te veel Martial! Gij zoudt mij noodzaken, voor u een plan te ontsluieren, dat ik nauwelijks aan mij zelve durf bekennen. Zij schudde met het hoofd om er de gedachten uit te verbannen, die zich in menigte tegen zijn wensch aankantten.

De kolonel las in hare ziel als in een boek dat geheel voor hem opengeslagen lag. Hij bewonderde den moed van Edmée.

Maar zoolang zij geen volkomen vertrouwen in hem gesteld had, zoolang zij niet tegen hem had gezegd: Dal zal ik doen! kende hij zich het recht niet toe te roepen: Doe dat niet!

Van haren kant wenschte het meisje eerst op het laatste oogenblik te spreken. Haar besluit stond vast. Zij had bij zich zelve besloten, naar geenerlei raad te luisteren, die de strekking had om haar te beletten, haar plan ten uitvoer te brengen.

Jriê

Het viel hun dus moeilijk, het met elkaar eens te worden, voor het oogenblik althans. De kolonel deed nog eene laatste poging, om niets onbeproefd te laten, en zeide:

— Het valt moeilijk, beste Edmée zonder omwegen en zonder dwalingen rond te loopen in het doolhof, dat men de gedachten van een meisje noemt. Tocla heb ik lust om deze moeilijke taak te wagen. Help mij slechts een weinig. Wees mijne Ariadne, en misschien zal het ons gelukken, het raadsel op te lossen. Wilt gij dat?

Edmée schudde ontkennend met het hoofd.

— Gij hebt u verbonden, mij mijn verzoek toe te staan. Martial! Ik heb niet beloofd, dat ik er u terstond mee bekend zou maken.

— Dat is zoo; maar als ik u nu eens smeek, mij het plan, dat gij ontworpen hebt, onverholen mee te dee-len ....

— Het plan? welk plan? ...Denkt gij dan, dat ik er een in mijn hoofd heb .... Wat doet u dit denken?

— Komaan! wees openhartig! Kan ik de bedoeling liebben, u verdriet aan teidoen,'zelfsldooreen verstandigenraad? Is mijne smart niet de uwe?

— Ja, ons lijden is gemeenschappelijk, onze smart is dezelfde! — antwoordde Edmée; — daarom juist smeek ik u, de kroon op uwe edelmoedigheid te zetten en er mij niet meer naar te vragen.

— Het zij zoo, Edmée. Bewaar dit geheim, dat ik reeds geraden heb, voor u zelve.

— Geraden ?

— Ja. Bewaar het. Ik zal er u niet meer naar vragen.

Er werd een hevige strijd in het hart van het meisje gevoerd.

Alles dreef haar aan om zich toe te vertrouwen aan den broeder van hem, die eens haar echtgenoot zou worden; Martial kon haar zijne medewerking, zijne hulp niet weigeren; maar eene onbeschrijfelijke schroomvalligheid ried haar, liever te handelen dan te spreken.

Zij zeide bij zich zelve, dat de kolonel, terwijl hij haren moed en hare geestkracht erkende, die grooter warsn dan men ze gewoonlijk bij hare sekse aantreft, zou terugdeinzen voor de vermoeienissen, die zij zou moeten doorstaan, voor de talrijke geva-

ren, waaraan zij zicli zou blootstellen.

Het fait accompli had voor haar even groot gewicht als voor zekere groote staatkundigen.

Zij aarzelde.

Martial Renaud, wien deze inwendige strijd belaag inboezemde, zou liet meisje wel genoodzaakt hebben om het stilzwijgen, dat zij voorzichtig achtte, te verbreken, maar liet ontbrak hem daartoe aan tijd, want hij had andere zaken af te doen.

Hij stond op, nam een verzegeld couvert in handen en stelde dit aan het meisje ter hand, zeggende:

— Best Êdmée! hier heb ik eene opdracht van Noël, die ik u verzoek wel bij den hertog de Dinan te willen vervullen.

— Wat is dat? — vroeg zij.

— Het bedrag der pachtgelden van het laatste half jaar, — zeide hij glimlachende.

— U hiervoor te bedanken is noo-deloos. niet waar. Martial?

— O, mijn broeder en ik houden rekening van onze voorschotten, — antwoordde de kolonel, — en als gij de goederen, die aan uwe familie toebe-hooren, weder in uw bezit hebt...

— Noël zal zeker strenge rekening van zijn vrouw vorderen.

— Beste Kdmée! wij, Noël en ik,.wij achten ons zeer gelukkig, de taak, door onzen vader begonnen, te kunnen voortzetten. Neem dit aan! Mijne afwezigheid zon langer kunnen duren dan ik wel wensch. Mademoiselle de l'Estang moet hare familie niet door een nietig bezwaar van eigenliefde in ongelegenheid brengen.

— Maar, — hernam zij, alvorens te besluiten, hel geld, dat de kolonel haar gaf, aan te nemen, —• wij zijn in liet bezit van de aanpraken op ons huis. Waarom moeten wij nog wachten? Waarom zooveel verschooning gebruikt ten opzichte van een laaghartigen schurk, een bandiet, een falsaris?

— Omdat het uur voor dezen laaghartigen schurk nog niet geslagen is, omdat deze falsaris reeds een proces tegen het hoofd der familie de l'Estang gewonnen heeft, omdat hij rijk en machtig is en omdat het recht zich niet altijd tegen rijkdom en machtlaat gelden.

— Jk zal doen wat gij van mij verlangt, Martial! — zeide zij met zachte stem.

Zij nam het couvert waarin zich verscheidene bankbiljetten bevonden, in handen en begaf zich naar de geheime deur.

De deur werd opengedaan.

Toen voelde zij plotseling een gewetensbezwaar.

— Vergeef het mij. Martial! ik heb er verkeerd aan gedaan, dat ik niet openhartig tegen u geweest ben,

— Volgaarne, Edmée!

— Ik zal u alles zeggen.

— Wacht u daar wel voor! .... Ik heb kunnen gissen, ik moet niet weten. Het zou mijn plicht alsdan misschien zijn, aan mijn eed ontrouvr te worden.

— O, daar ken ik u te goed voor. Dat zoudt gij niet doen.

— Ik herhaal het u; alles wel beschouwd, hebt gij verstandig gehandeld. Mijne genegenheid voor u, mijne toewijding aan uwe familie vorderen eene volkomene onwetendheid van mijn kant.

— Ket zij zoo.

— Slechts één raad, beste Edmée!

— Spreek op!

— Denk nog eens na, voordat gij een besluit neemt.

— Ik heb er al over nagedacht.

— Als het noodlot wil, dat gij geen kracht hebt om van uw plan afte zien, herinner u dan, dat] gij u, hetzij wij nabij dan wel verre zijn, ingeval van nood, niet tot anderen maar tot ons moet wenden.

Edmée hief [haren betraanden blik naar hem op.

— Gij zijt werkelijk mijn broeder.

— Vaarwel, Edmée! — zeide de kolonel, die door de aandoening van het meisje zelf bewogen raakte.

Zij boog haar voorhoofd naar hem toe; hij drukte daarop een eerbiedigen kus.

—• Vaarwel____of tot weerziens !....

— zeidezij meteene uitdrukking, waarin eenige somberheid lag.

Martial scheen haar niet te begrijpen.

— Gij zult hem redden, niet waar?

— voegde zij er bij, terwijl zij eenige trappen afliep.

Martial gaf door een gebaar zijne hoop daarop te kennen.

— Wij zullen hem redden! — zeide het meisje op een meer fluisterenden toon, alsof zij in zich zelve sprak.

En Edraée de l'Estang verdween op de wenteltrap.

XIII

LUCILE GAUTHIEK.

Zoodra kolonel Martial Renaud weder alleen was, luisterde hij naar het geluid der voetstappen van het meisje, dat al flauwer en flauwer werd.oodra kolonel Martial Renaud weder alleen was, luisterde hij naar het geluid der voetstappen van het meisje, dat al flauwer en flauwer werd.

Toen hij er zeker van was, dat zij zich verwijderd had, begaf hij zich naar de zaal en sloot de geheime deur achter zich dicht.

Hij behoefde zich nu niet meer naar de woning van den hertog de Dinan te begeven.

Edmèe had zich er mede belast, dezen de gelden over te brengen, die hen tijdens de afwezigheid der beide broeders tegen geldgebrek zouden vrijwaren. Zijne plannen waren gewijzigd.

Hij begaf zich naar zijne kleedkamer en trok andere kleeren aan.

Terwijl hij hiermee bezig was,mompelde hij bij zich zeiven:

—• Ongelukkig meisje! Het plan, dat zij in haar hart meende begraven to hebben, heb ik doorgrond. Heb ik er goed aan gedaan, dat ik er niet op aangedrongen heb dat zij er mij deelgenoot van zou maken? .Ta. Mijn plicht was het, haar van hare gewaagde onderneming af te brengen. Zij bemint Noël! Zij zal zijne vrouw worden! Is bet dan niet billijk, dat de vrouw deelneemt, of althans tracht deel te nemen aan de bevrijding van haren echtgenoot, van hem, die haar zoozeer bemint?

Hij was bijna met zijn toilet gereed.

Kolonel Martial Renaud had plaats gemaakt voor dien goeden Monsieur Lenoir, den handelsreiziger.

Niemand zou hem herkend hebben, zoozeer had de noodzakelijkheid van hun geheimzinnig leven aan de leden van de Vereeniging der On/.ichtbaren eene groote vaardigheid gegeven in alles, wat de kunst om zich te vermommen betreft.

Na een lantaarn aangestoken te hebben, zette Monsieur Lenoir zijn hoed op en ging heen.

Hij droeg zorg, zoo min mogelijk gedruisch te maken.

Hij liep de gang ijlings door.

Daarop, toen hij de trap bereikt had, liep hij deze af.

Blijkbaar was de commis-voyageur er op gesteld, de overige bewoners des huizes niet wakker te maken.

Toen hij de kamer van Père Pin-son voorbijkwam, zag hij daarin licht branden.

De grijsaard was nog wakker.

Zijn hond Hurrah lag aan zijne voeten uitgestrekt.

De kolonel tikte zachtjes op het raam.

Het raam werd halverwege opgeschoven.

Hurrah deed de oogen half open, keek Monsieur Lenoir aan, herkende hem en legde zich weer te slapen.

— Zijt gij het, Monsieur Lenoir?

— Ik zelf.

— Gaat gij er heen.

— Ja.

— Zij verwacht u.

— Heel goed!

Hij liep verder en begaf zich naar den rechtervleugel van het gebouw.

Eenige oogenblikken later, toen hij op de derde verdieping gekomen was, klopte hij een paar malen op de deur van een klein vertrek, waardoor hij een lichtstraal zag heendringen.

— Kom binnen! —zeide eene vrouwenstem.

Zij had den sleutel met opzet in het slot laten zitten.

De commis-voyageur trad binnen.

Hij zag Lucile Gauthier tegenover zich.

De jeugdige vrouw zat bij een tafeltje en naaide bij het licht eener lamp, waarop zich een blikken kap bevond.

Bij haar stond de wieg van haar zoontje.

Het kind sliep, met een glimlach om de lippen, den slaap, die een der voornaamste zegeningen van God is.

Het gelaat der jeugdige vrouw was nog wel met eene doodelijke bleekheid bedekt, maar hare gelaatstrekken, ofschoon door gebrek uitgeteerd, hadden hunne geregelde lijnen, hunne kalmte herkregen.

Zij was schoon als de Niobe der ouden.

Men kon het haar wel aanzien, dat eene onherstelbare smart zich van haar meester gemaakt had; maar de zwaarmoedige uitdrukking van haar gelaat, de zware vlechten van haar zwart haar

brachten nog het! hare bij tot de onweerstaanbare aantrekkelijkheid, die er over haar geheele persoon verspreid lag.

— Zooals gij ziet, mijnheer! wachtte ik u, — zeide zij tegen Monsieur Lenoir, terwijl zij heiu verzocht, te gaan zitten.

De eommis-voyageur voldeed aan dit verzoek.

— Als gij aan mijn eenen kant zit en mijn kind aan mijn anderen ligt, dan ben ik gerust. Ik gevoel mij dan bijna gelukkig, en toch, helaas! God alleen weet, of er nog wel geluk voor mij weggelegd is.

— Neemt gij het mij niet kwalijk, dat ik u zoo laat heb laten opblijven?

— Zou ik u dat kwalijk nemen, ik, die zooveel aan u te danken heb?

— Laat ons daar niet over spreken.

— Ik veronderstelde, dat gewichtige zaken u terughielden.

— Dat was ook zoo!

— Bovendien slaap ik weinig. Zooals gij weet. mijnheer! is mijn eenig genoegen, mijn eenige vreugde, te \va- 1 ken over den slaap van mijn zoontje, het eenige goed, dat mij in de wereld over gebleven is.

Monsieur Lenoir keek haar met eene zekere ontroering aan.

— Gij zijt ondankbaar ten opzichte van uwe vrienden, Lucile! — zeide hij tot haar, — maar al vergeet gij hen ook, zoo zullen zij u toch niet vergeten.

— Mijne vrienden! Heb ikdiedan?

— Wat.ben ik dan?

— Gij, mijnheer! ... 't Is waar, ik ben ondankbaar ... maar gij laat u quot;erst sedert zulk een korten tijd aan mij gelegen zijn, beste Monsieur Lenoir' dat ik nog niet aan uwe sympathie gewoon geraakt ben.

— Is mijn bezoek daarvan niet een onweersprekelijk bewijs?

— Gij moet het mij maar vergeven, mijnheer! . . . ondanks de weldaden, waarmee gij mij overlaadt, zonder dat ik de reden van uwe weldadigheid kan gissen, lyd ik veel.

— Ontbreekt het u aan iets?

— Aan niets.

— Heeft uwe ziel of lichaam verpleging noodig?

— Och, beste Mijnheer!... dat portret! dat portret! waarom is mij dat onder de oogen gekomen? — mompelde zij met eene half verstikte stem.

— Toeval! een bloot toeval!

— Neen!

— Overigens moet ik u vragen, onverschillig of gij dit portret, dat u geheel van uw stuk gebracht heeft, gezien hadt of niet, in welk opzicht uw toestand, dien gij gisteren met Christelijke gelatenheid verdroegt, heden veranderd zou zijn? Komaan, wees openhartig!

Lucile wischte hare oogen af, zonder iets ten antwoord te geven.

Monsieur Lenoir kwam nu zelf met zijne zaak voor den dag.

— Welnu, Lucile! — vervolgde hij,

— luiscer dan naar mij!

— Spreek op. Mijnheer!

— Ik ben naar u toegezonden door uw besten vriend ...

— Door wien?

— Door den mar., die u gered heeft.

— Waarom komt hij zelf niet?

— Dat zult gij later te weten komen.

— Waarom heb ik hem sedertdien akeligen nacht niet weergezieny Om welke reden heeft hij zich, ondanks de begeerte, die ik hem te kennen gegeven heb, ondanks mijne gebeden, hardnekkig onttrokken aan de betuiging mijner dankbaarheid?

— Reeds den volgenden dag, eenige uren nadat hij zich u en uw kind aangetrokken had, heeft hij zich verplicht gezien, een verre reis te ondernemen.

— Wanneer komt hij terug?

— Dat weet ik niet.

— Hebt gij toch iets van hem vernomen ?

— Ja... want ik kom u zijneinstmc-tiën brengen.

— Zou hij ontdekt hebben? ... — liet zij hier terstond op volgen, daar zij de zenuwachtige gejaagdheid, die zich langzamerhand geheel van haar meester maakte, niet kon bedwingen.

— Nog niets, Lucile!

— Och, het is alleen ter wille van mijn kind, dat ik zou wenschen te weten ...

— Maar houd moed! — vervolgde Martial Renaud. — De wraak, of liever de goddelijke rechtvaardigheid gaat met een langzamen, maar toch zekeren stap voorwaarts. Eenmaal zal de man, die de oorzaak van uwe rampen geweest is, gestraft worden. Gij zult gewroken worden!

— Gewroken! — zeide zij treurig.

— Zal deze wraak mij mijn verloren

leven, mijn verwoest geluk, al die | schitterende droomen voor de toekoirst, die ik mij voorspiegelde, teruggeven?

— Zij zal u in allen gevalle eene noodwendige vergoeding voor uw verwoest geluk geven; zij zal misschien een geëerden naam aan uw zoon geven.

— En als ik deze vernederende vergoeding niet aanneem, als ik er de voorkeur aan geef, dat mijn zoon zich een naam maakt, liever dan dien van den beul zijner moeder aan te nemen?...

— Dat zal u vrijstaan, Lucilel . . . en van dien dag af zult gij met opgeheven hoofde, met een verlicht hart kunnen voorttreden.

Lucile weende.

De woorden van Monsieur Lenoir verzachtten hare smart, maar konden die niet geheel uit haar hart verbannen.

Zij hernam:

— Vergeef het mij, mijnheer! wanneer ik mij verdiep in de herinnering van den verschrikkelijken aanslag, die al mijn ongeluk veroorzaakt heeft.

— Uwe smart is zoo rechtmatig, dat ik niets in uwe woorden te vergeven heb.

— Ik gevoel mij nu sterker. Spreek op. Mijnheer! ik luister naar u.

— Beste Lucile! Uw onbekende beschermer waakt over u van verre, evengoed alsof hij nabij was. Ziehier wat hij mij opgedragen heeft u te zeggen.

— Spreek op!

— Eerst moet ik u zeggen, dat gij u wel moet bedenken: het staat u geheel en al vrij, de voorstellen., die ik u uit zijn naam kom doen, af te slaan of aan te nemen.

— Ik neem ze bij voorbaat aan.

— Men verlangt slechts één ding.

—■ En dat is?

— U gelukkig te zien. Mei dwingt u nergens toe.

— Beste Monsieur Lenoir. — zeide zij, terwijl zij hem bij de hand greep en deze met warmte drukte.

Zij liet deze vriendenhand weder los, boog zich over de wieg van haar zoontje en omhelsde het kind teeder.

— Ga voort, — zeide zij. — Waar is het om te doen?

—- Ik zal u de eigen woorden van hem, die zich zoozeer aan u laat gelegen liggen, mededeelen. Let wel op, Lucile, deze woorden zijn niet tr t mij gericht geweest; ik breng ze slechts getrouw aan u over. Luister naar mij, alsof gij uw redder zelf hoordet spreken.

Lucile luisterde met aandacht.

— Lucile Gauthier, heeft men mij gezegd, is op de kusten van Bretagne geboren. Opgevoed aan het strand der zee, heeft haar oog zich al spoedig gewend, om een uitgestrekten horizon voor dch te zien. Sedert hare teeder-ste jeugd ademde zij de frissche zeelucht in. Het ondermijnt haar, het zou haar dooden, als men niet terstond dat verlangen naar den Oceaan bevredigde.

De jeugdige vrouw hoorde de duidelijke woorden van Monsieur Lenoir met verbazing aan.

Haar vroeger leven kwam haar eensklaps weder voor den geest; zij zag in hare verbeelding zich weder als een kind, dat op het natte strand liep, als een meisje, dat de visschers bij ruw weer hielp. Zij zag voor hare oogen al die beelden uit het verledene voorbijgaan, al die vreugde en die smart, welke haar als kind en als meisje ten deel gevallen waren.

Toen lichtte er voor haar eene ster der hope aan den horizon harer toekomst.

Zij wachtte angstig af wat Monsieur Leno'ir verder zou zeggen.

Deze hernam :

— Men voegde er bij : Tegenwoordig voelt deze ongelukkige die naar Parijs in eene kleine kamer verbannen is, die alleen met haar kind leeft, dat haar de zorg voor haar eigen gezondheid doet verzuimen, als een plant in een br jeikas opgesloten, zich van dag tot dag afnemen. Zij lijdt, en zonder het te willen, doet zij het onschuldige schepsel, het eenige voorwerp harer liefde, haar eenige troost op aarde insgelijks lijden

— Mijn kind!.... Gij zegt. Mijnheer! dat mijn kind,.,.

— Met uw verlof... ik zeg niet.... men zegt....

— Ja, ja.... Ik gevoel mij zoo ontsteld alleen bij het denkbeeld dat dit lieve schepseltje onder mijne smart zou kunnen lijden....

— Is dat alles waar? — vroeg de afgezant van haren onbekenden beschermer.

— Ik stem het toe, — antwoordde Lucile met een wanhopig gelaat.— Ik

zou u hieromtrent tevergeefs trachten te misleiden.

— Ik vraag van u slechts openhartigheid.

— Ik zal openhartig zijn.

— Wij moeten de ziekte, die u ondermijnt, bestrijden.

— Is die ziekte naar uwe meening ongeneeslijk?

— Laat ons een poging doen om haar te genezen.

— Dat kunt gij toch niet.

— Wie weet!

— Ü! — riep Lucile uit ineen toestand van geestvervoering, die bijna aan razernij grensde, — alsik Bretagne kon weerzien!

— Geduld! — viel Monsieur Lenoir haar in de rede.

Zij hoorde hem niet meer.

Zij vervolgde;

— Als ik de zeelucht weer inademde, als ik vrij was om met hem (zij wees naar haar zoontje) op het eenzame strand te loopen en zeegras en schelpen te zoeken!

— Blijf maar hopen!

— O, Heilige Maagd van Auray! Ik geloof, dat ik dan bijna gelukkig zou zijn! Ik geloof, dat het mij zou gelukken, mijn leven nog eens te beginnen!

— Luister naar mij!

Zij dwong zich tot kalmte en zei de, terwijl zij een moedelooze zucht slaakte:

— Spreek op! .... Ik ben dwaas ... Ik zal u niet meer in de rede vallen.

— Heb ik het u niet gezegd? Wie weet!

— Welnu, — zeide zij, terwijl eene flikkering van hoop in haren blik opgesloten lag.

— Gij bezit een krachtig gestel, niet waar!

— Ik heb veel ontberingen, vermoeienissen en ongehoorde rampen doorstaan ... en ik ben nog niet dood!

— Zou het niet goed zijn. als gij u zelve een weinig ontzaagt?

— Het noodlot heeft mij ook niet ontzien, zooals gij weet, — gaf zij met bitterheid ten antwoord.

— Kan ik regelrecht op mijn doel afgaan?

— Ja, — antwoordde zij met koortsachtige gejaagdheid, — ik ben bereid om alles te hoeren.

— Dan....

Zij viel hem nogmaals in de rede en zeide hem:

— Maar pas wel op, beste vriend !

— Waarop?

— £r begint zich, mijns ondanks, eene onbekende hoop van mijne ziel meester te maken. Wat kan ik hopen? Ik weet het niet. ik zoek het, maar vind het niet. Maar uwe aanmoedigingen, uwe gezegden openen voor mij de gezegende deur tot een nieuw bestaan.... tot een paradijs, dat ik voor mij gesloten achtte.

— Maar ik heb niet gewild....

— I'as wel op, — herhaalde Lucile wier zenuwachtigheid zich in hare woorden verried, — alvorens nog verder te gaan, houd op: het is er nog tijdvoor. Als deze onbestemde hoop eens een vorm aannam in uwe gesprekken, die vol beloften zijn, en als daar later eene teleurstelling op moest volgen, dan gevoel ik, ondanks al mijn moed, ondanks den wensch, dien ik koester, om voor mijn kind te leven, dat deze slag de laatste zou zijn en mij zou doo den.

Monsieur Lenoir had deze uitstorting van gevoel en van zenuwachtigheid voorbij laten gaan, zonder eene poging aan te wenden om deze te stuiten.

Hij begreep datditeene vruchtelooze poging zou geweest zijn.

— Toen zij uitgesproken had, greep hij de jeugdige moeder bij de hand en zeide tot haar met eene zachte, medelijdende stem:

— Welnu, Lucille! deze hoop kan zich verwezenlijken!

— Groote God!

— Nog heden!

— Bedriegt ge mij niet?

— Binnen eenige uren.

Lucile stond bevend op.

— Zou zooveel geluk mogelijk zijn ?

— zeide zij met een onderdrukte stem

— neen! ik geloof u niet.... dat is onmogelijk.

Zij schudde treurig het hoofd.

Zij viel weder op haren stoel neer, en, niet bij machte om zulk eene onverwachte blijdschap te verdragen, barste zij in snikken uit.

Monsieur Lenoir wilde haar door onweerlegbare bewijzen overtuigen.

Hij haalde zijne portefeuille uit den zak, deed deze open en kreeg daaruit verscheidene papieren.

— Kijk maar eens! — zeide hij.

Zij deed zulks.

Hij liet haar de koopacte van het

huis, dat aan haar vader toebehoorde, en van de zeven morgen lands, daarbij behoorende, zien.

De koop van den grond en van het hnis was op naam van Lucile Gauthier geschied.

Er viel daarop niets aan te merken.

Lucile nam het papier keek het in en kuste het herhaalde malen.

Zij lachte en schreide te gelijk.

In een opwelling van groote dankbaarheid viel zij bij de wieg van haar kind op de knieën.

En zij bad.

Monsieur Lenoir veegde zijn gouden bril af.

Hij gevoelde zich op dit oogenblik even gelukkig als de arme moeder zelve, ïoo niet gelukkiger. Hij zeide bij zich zei ven:

— O fortuin! o macht! ziedaar de waarachtige genoegens, die gij aan diegenen verschaft, welke u bezitten 1 O rijkdom, die ik verachtte, wees gezegend I Ongelukkig zij, welk dien in hunne kelders of in hunne brandkasten bewaard houden ! Zij kennen uwe zoetste vruchten niet!

Toen de jeugdige vrouw met haar vurig gebed ten einde was, bleef zij liggen, wendde zich tot dengene, die voor haarde vertegenwoordiger der op de aarde neergedaalde goedheid was, greep hem bij de hand en kuste die.

De zaakgelastigde van haar onbekenden beschermer wilde zich onttrekken aan de hartstochtelijke betuigingen dezer dankbaarheid, die hem niet toekwamen, en hernam;

— Het huis verkeert in denzelfden staat, waarin gij het hebt verlaten, Lucile. Gij zulterdeoude meubelen,die u zoo dierbaar waren, in terugvinden, uw eigen kamertje zooals gij het verlaten hebt, niets ontbreekt er aan: noch de boot met haar tuig, noch het vischgerei. Er bevinden zich een paard, twee koeien en een geil op stal. Op de plaats zijn kippen, konijnen, eenden .. al de beesten, waaraan gij voedsel gaaften waarmee gij speeldet. Alles is als vroeger, niets is veranderd. Gij waart met u beiden in huis, gij zult weder met u beiden in zijn. Laat ons hopen dat eij er een kalmer, een gelukkiger leven in zult leiden.

— O, Vader Vader! gij zult er niet zijn,oni mij te ontvangen, om uwe armen voor mij te openen als een bewijs van uwe vergiffenis!

— De zegen, dien hij u zeker niet zou geweigerd hebben te geven, Lucile! is uw zoon, die dezen reeds alleen door zijne tegenwoordigheid in dat huis zal terugbrengen.

— Gij weet alle wonden te genezen beste vrienden!

— Van het jaargeld, dat u zal geschonken worden, zoodra gij in dat huis metterwoon neergezet hebt, — voegde Monsieur Lenoir er bij, — zult gij fatsoenlijk kunnen leven in dat land, waar men, zooals gij weet, zoo weinig noodig heeft, om van te leven.

— Wanneer kan ik vertrekken?

— Wanneer gij maar wilt. Gij kunt beschikken over alle voorwerpen, die hier zijn. Zij behooren u toe. En nu, Lucile! — voegde hij er bij, terwijl hij opstond — heb ik mijne taak volbracht. Er blijft mij dus niets anders over dan afscheid van u te nemen en u opnieuw de verzekerin₀ te geven, dat uw beschermer niet zal ophouden, over u te waken.

Hij wilde zich verwijderen.

Lucile hield hem schroomvallig terug.

— Nog één woord, een enkel, voordat wij afscheid van elkander nemen voor een geruimen tijd zonder twijfel, voor altijd misschien.

— Wat wilt gij dan?

— Een naam.

— Den naam van wien?

— Dien van den beschermer, die onbekend wil blijven.

—• Ik heb beloofd, dien te zullen verzwijgen.

— Ik smeek u, mij dien te zeggen,

— Met welk doel?

— Opdat ik dien in mijne gebeden met den uwe kunne gedenken.

Monsieur Lenoir aarzelde.

Zij bleef bij hem aanhouden, zij smeekte hem met toenemenden aandrang.

— Om dien aan mijn kind te gelijk met dien van God te leeren.

— Wilt gij mij ontrouwdoen worden aan eene heilige belofte ?

— Ik smeek er u om! — zoide de jeugdige vrouw, terwijl zij hare handen vouwde.

Zij was zoo treffend in hare smee-kende houding, dat de commis-voya-geur de kracht niet had om langer weerstand te bieden.

— Wilt gij het dan volstrekt? — vroeg hij.

— Ik smeek er u om met gevouwen handen.

— Welnu, Lucile! Ik neem do verantwoording van liet verbreken der belofte, op mij.

— O, zeg het mij! zeg het mij !

— Uw beschermer, uw redder, de man, die u onophoudelijk gevolgd heelt gedurende den loop van uw moeilijk leven, hij, die zich aan u heeft vertoond, die u de hand lieefr, toegestoken op het oogenblik, waarop de wanhoop u tot zelfmoord, tot misdaad aandreef ....

— Is?

— Is hij, dien gij vroeger gekend hebt ....

— Daarginds?

— Ja.

— In Bretagne?

— Ja.

— Hij heet Noël, niet waar?

— Ja.

0! — riep zij met warmte uit, — ik was er zeker van! Mijn hart had mij niet bedrogen!

Zij verborg haar hoofd i:i de handen.

Monsieur Lenoir ging heen, daar hij de tranen, die hem ditmaal zonder bitterheid langs de wangen vloeiden, niet wilde afwisschen.

Het waren tranen, die slechts zelden geschreid worden; 't waren vreugdetranen.

Hij deed de deur dezer woning, waar hij liet licht der liefde, de blijdschap der hoop had binnengebracht, achter zich dicht en bleef op den drempel staan.

Toen nam zijn gelaat eensklaps eene andere uitdrukking aan.

— Vaartwel, werken des vredes en der barmhartigheid, — zeide hij. — vaartwel! Ik heb te doen gehad met twee engelen in menschelijke gedaante, waarvan de eerste, de zachtaardige en teedcre Edmée, in geenerlei opzicht voor de engelen van het paradijs behoeft onder te doen; waarvan de tweede, de ongelukkige Lucile, zich uit een diepen val opricht. Gelukkige uren, vaartwel! Er blijven mij nu nog andere plichten te vervullen over, eene wreede wraak uit te oefenen. Laat ons nu aan niets anders meer denken, dan aan de schuldigen, die de misdaad hebben gepleegd.

En kond en meedoogenloos liep hij de trap, die hij zoo vlug opgeklommen was om vreugde en zaligheid te bereiden, langzaam af, om op wraak uit te gaan.

XIV.

IN DE HERBERG „DE SLAK.quot;

Omstreeks twee mijlen van Havre wordt de groote straatweg, dien men destijds nog den koninklijken straatweg noemde, rechthoekig door den anderen weg, die vrij breed, maar slecht bestraat is met puntige keisteenen, en welke nog slechter onderhouden is dan bestraat, /'.an weerszijden van dien weg is een sloot en een rij appelboomen, wier stammen en takken de grilligste vormen aangenomen hebben,mstreeks twee mijlen van Havre wordt de groote straatweg, dien men destijds nog den koninklijken straatweg noemde, rechthoekig door den anderen weg, die vrij breed, maar slecht bestraat is met puntige keisteenen, en welke nog slechter onderhouden is dan bestraat, /'.an weerszijden van dien weg is een sloot en een rij appelboomen, wier stammen en takken de grilligste vormen aangenomen hebben,

Eenige dagen na de gebeurtenissen, welke wij in onze vorige hoofdstukken verhaald hebben, bleef een kar, die met een ouden knol, wiens kop naar Havre was gewend, bespannen was, 's namiddags omstreeks vier uur op den Imek van den genoemden weg stilstaan.

Een man, die lang van persoon en als een zeeman gekleed was en die een dikken stok in de hand hield, stapte van de kar af, waarop ook een boer, zat. Deze man wisselde met den boer die zonder twijfel de eigenaar van dit voertuig was, eenige onbeteekenende, doch vriendelijke woorden.

De kar vervolgde, na den reiziger afgezet te hebben, haren tocht naar Havre, terwijl de boer een van die Nor-mandische liedjes neuriede, welke de Normandiërs zoo slecht zingen.

Na eene korte aarzeling scheen de man met den stok eensklaps een be-sluit te nemen. Hij sloeg rechtsaf en volgde den zijweg met een vluggen stap. Terwijl hij voortliep, keek hij oplettend rond, niet uit vrees voor eenige aanranding; want hij zou het best tegen een twee- of drietal, die eene middelmatige kracht bezaten, hebben kunnen uithouden, maar uit pure nieuwsgierigheid. Hij zocht aanwijzingen, herkenningsteekenen, die hij nu en dan vond, want meer dan eens helderde zijn gezicht op jen glimlachte hij.

Hij had bijna een kwartier voort-geloopen, toen hij dicht in nabijheid door het geboomte een huisje met een rieten dak zag staan. Een groot uithangbord deed deze nederige woning reeds van verre als eene herberg herkennen. Een weinig verder vertoonde zich een vrij uitgesl rekt gebouw, dat al het voorkomen van eene pachthoeve had. Toen de reiziger bij de deur der

kroeg, die veel te laag voor hem was, gekomen was, bleef hij, op zijn langen stok leunende, staan en keek rond, teneinde de plaatselijke gelegenheid eens op te nemen. Het eerste, wat hij zag, was het ijzeren uithangbord, dat vlak boven de deur hing. Dit uithangbord stelde een groenachtig kruipend dier op een gelen grond voor, waarboven met groote letters geschilderd stond:

„IN DE SÏ-AK.quot;

en daaronder kon men lezen:

„Beste Cider van 't Vat.quot;

De reiziger bekeek het uithangbord met een zeker genoegen en keek er zelfs lang naar, zooals een kind van vijfjaren, dat de letters tracht te lezen zou gedaan hebben.

Na eenige aarzeling trad hij de herberg in eene gebogen houding binnen. Het vertrek, waarin hij nu kwam, was klein, laag, donkeren slechts met eenige tafeltjes en bonten banken gemeubileerd. De vloer was van aarde, die door de voeten der bezoekers vrij slij-kerig geworden was. Een klein buffet, waarin allerlei glazen en Hesschen stonden, bevond zich vlak tegenover de deur. Een raampje met gebarsten ruiten, die met spinnewebben bedekt waren, deed in dit hol slechts een schemerachtig licht doordringen

Het vertrek was ledig; de herbergier was niet in het buffet. De reiziger zette zich aan een tafeltje neer en ging op zijn gemak tegen den munr leunen. Daarop sloeg hij eenige malen met zijn stok op het tafeltje, dat voor liem stond. Op dit geluid kwam de herbergier toesnellen.

Deze herbergier was iemand van vijf en dertig S veenig jaren. Het was een korten dik mannetje meteen schraal gezicht, sluwe oogen, een grooten mond, waarom bestendig een spotachtig- glimlach speelde, en eene menigte roode haarlokken, die een Tarijsche dame uit onze dagen hem zou benijd hebben. Deze massa haar kwam te voorschijn uit een wit katoenen slaapmuts, die zeker nier meer dan twaalfmaal in het jaar in de wasch gedaan werd, en hing in sluike lokken op zijn schouders neer. Een paar zware bakkebaarden reikten tot aan de hoekjes van zijn mond en voltooiden een geheel, waaruit op te maken was, dat men midden in Nor-mandië was.

Deze herbergier heette Anthime Guichard.

Op het gedrnisch, door den stok van den reiziger teweeggebracht, kwam Anthime Guichard, zooals wij gezegd hebben, in aller ijl aansnellen. Hij scheen te gelijker tijd verwonderd en verheugd, dat hij een reiziger in de gelagkamer aantrof. Terwijl hij zijn bezoeker van liet hoofd tot de voeten opnam, vroeg hij hem:

— Verlangt mijnheer een flesch cider?

— Ja.

— Heel goed. Mijnheer! ik zal er een halen.

— Een oogenblikje .... een oogenblikje .... ik wil nog wat anders.

— Mijnheer heeft maar te spreken.

— Heb je ... .

Daar de reiziger moeite had om er uit te komen, antwoorde Guichard, om hem te helpen:

— Ik heb alles in mijn buffet. Mijnheer heeft maar te kiezen.

— Heb je ook wat voor mij te eten? — hernam de ander, terwijl hij de vraag, die hem in de keel was blijven steken, voltooide.

— Alles wat u verkiest.

— Je herberg ziet er wel niet heel aanlokkelijk uit, maar daar zij goed voorzien is ... . welnu . . . .geefmij dan maar een stuk pastei.

— Daar is toevallig niets meer van over.

— Goed! — hernam de reiziger met de volmaakste onverschilligheid, — geef mij dan maar een biefstuk met aardappelen. Heb je dat?

— Dat zou ik wel hebben, — hernam Anthime Guichard met hetzelfde aplomb, — maar ongelnkkig heb ik Tan morgen juist mijn laatste stuk vleesch gegeven. En wat aardappelen betreft, die zou ik mijnheer niet aanraden, want er zijn van 't jaar heel veel zieken onder.

— Welnu! Zeg mij dan maar, wat je hebt.

— Ik heb. Mijnheer! brood, spek, ham en eieren, en die eieren ....

— V»rech?

— Zoo versch als gij zelf wilt, — antwoordde Anthime Guichard.

— Goed! Geef mij dan een vier-ponds-

brood, maak een omelet voor mij klaar en breng mij de ham,

— Hoeveel eieren moeten er in de omelet gedaan worden?

— Ik heb niet veel trek, — antwoordde de reiziger; — doeer dus maar vijftien in.

— Vijf?

— Neen, vijftien.

De herbergier keek zijn bezoeker verwonderd aan.

— Heb je geen kaas? — vervolgde deze.

— Dat zou ook wat moois zijn, als ik die niet had!

— Geef mij dan wat!

— Welk soort?

— Wat je maar wilt. Ik houd van alle soorten.

— Dat komt goed, — dacht Gui-chard, — ik heb maar één foort.

— En wijn heb je toch ook, niet waar? — vervolgde de reiziger.

— De wijn, dien ik heb, is duur, weet gij?

— Goed! Daar vraag ik niet naar. Hoeveel kost die de kan?

— 'i Is fijne wijn ... ik verkoop dien niet bij de kan.

— Hoeveel de flesch dan?

— Dertig sous.

— Geef mij dan vier flesschen.

— Wacht mijnheer nog op iemand?

— Ik wacht ... op mijn ontbijt . . .

— Goed. Als mijnheerwijngebruikt, dan gebruikt mijnheer zeker geen cider.

— Waarom zou ik dit niet? — vroeg de reiziger met eene zekere mate van gemelijkheid.

— Drommels! — riep de herbergier verwonderd uit.

— Geef mij er een kan van.

Anthinie ging heen. Hij was evenzeer veeheugd als verwonderd. Hij kwam al spoedig daarop terug met een brood, een ham en de bestelde kan cider, en zette alles voor den reiziger neer.

— Vergeet den wijn niet en pas goed op mijn omelet. — zei deze.

— Wees daar maar gerust op!

De ander deed een aanval op het brood en de ham. Hij at met verwonderlijke graagte, zoodat, toen de herbergier na verloop van tien minuten weer binnenkwam en hem een reusachtige omelet bracht, de helft van de ham al verdwenen was.

Ook op de omelet werd een krachtige aanval gedaan.

Anthime Guichard hield geen oog van den reiziger af. Deze zeide tot hem onder het eten door:

— Breng mij al wat ik aan je besteld heb, krijg dan een glas en kom bij mij zitten.

— Bij u zitten?

— Daar, vlak tegenover mij.

— Dat is al te veel eer.

— Je bent niet wijs! Doehetgauwf Ik moet eens met je praten!

In een oogenblik waren de Hesschen wijn, de kaas en een flesch brandewijn op de tafel neergezet.

Anthime zette zich tegenover zijni bezoeker neder.

— Op je gezondheid' — zeide de reiziger, terwijl hij zijn glas inschonk. — Als de wijn niet goed is, dan zal ik je leeren!

— Op de uwe! — antwoordde de herbergier, die niet lang aarzelde om zijn glas leeg te drinken.

Zij klonken met elkaar. De uitwerking van dit m ederzijdsche klinken was zonderling; zij keken elkaar strak aan. De wijze, waarop zij elkaar gesalueerd hadden, het eigenaardige teeken, dat zij elkander bij het leegdrinken van hun glas gegeven hadden, noopte hen om elkaar nauwkeuriger op te nemen

— Hoe heet je? — vroeg de reiziger.

— Anthime Guichard, om u te dienen.

— Ben je uit deze streek?

— Zoowat!

— Dan kan je mij inlichtingen geven.

— Zeker. En welke?

— Zijn de wegen 'snachts goed?

— Dat kan er al naar zijn.

— Hoe bedoel je dat?

— Somtijds zijn zij slecht.

— Maar? — vroeg de reiziger, terwijl hij zijne aandacht verdubbelde.

— Maar als de maan schijnt zijn zij uitmuntend.

— Hoe laat komt de maan zoo wat op?

— Zij behoeft niet op te komen.

— Waarom niet?

— Omdat zij op ditoogenblik aldoor aan den hemel blijft staan.

— Je bent een slimme kerel.

— Ik ben toch nog maar jong.

— Hoe oud?