/

^ihecte belastingen,

mZOSDERHEID

DIE OP DE

INKOMSTEN

Een

E STAATSHUISHOUDKUNDIGE PROEVE

TEE VliRKEÏJGING VAN DEN GEAAD VAN

DOCTOR IN DE REGTEN,

AAN SE
DOOR

E. VAN VOORTHUIJSEN, Hz.

tweede deel.

te UTEECHT,

bij J. G. BEOESE.
1848.

HOOFDSTUK IH.

BELASTING OP HET INKOMEN.

bekleedt onder de directe belastingen eene voor-
plaats. Wij zullen dus aan haar eene meer uitvoe-
®® behandeling wijden, zoo wegens hare belangrijkheid
^®gens de hoogst verschillende en uiteenloopende ge-

joel,

Welke daaromtrent gekoesterd worden. Terwijl

eejj

2e als de eenige regtvaardige belasting, als volko-
^ evenredig met ieders wezenlijk vermogen, om tot
^^ '^lening in de behoeften van den staat het zijne bij
^■gen, billijkt en verheft, zoo houdt de ander ze voor
voor de nijverheid en den aanwas der kapi-

alen

' en keurt ze wegens de onmogelijkheid eener vol-

lennbsp;verdeeling als onregtvaardig af. Wij mee-

^ dit onderwerp ook naauwkeuriger te moeten on-

Vr,nbsp;tegenwoordig in de meeste landen, en

quot;Oral bii

J ous, aanhoudend gesproken wordt van eene

1

vereenvoudiging, eene meer billijke en betere inrigtinS
van het belastingstelsel, en men vrij algemeen in eene
belasting op het inkomen het eenige middel meent gevon-
den te hebben, om in de moeijelijke omstandigheden en
groote behoeften der schatkist te voorzien, en den dr«^
der belastingen, die zich maar al te zeer op onderschei-
dene wijzen gevoelen doet, meer gelijk te verdeelen. S®'
is evenwel opmerkelijk, dat in deze zaak de spreuk orik'
Jcend maalct onbemind gelogenstraft wordt. In bijna aU®
landen, waar men over de belasting op het inkoDJequot;
zulke gunstige oordeelen hoort vellen, waar zij als
eenige goede, ja zelfs volmaakte wijze van heffing ■wo'''''
voorgesteld, is zij nog niet ingevoerd en derhalve wei»'quot;
bekend. Doch leest men de laatste Engelsche werken o»®'
belasting, en slaat men den toon der Engelsche nieuwsblad®quot;
gade, waarop deze haar beoordeelen, zoo wordt zij
in een geheel ander daglicht gesteld. Het is overal ^
hatiful income-tax (hatelijke inkomen-belasting) en
omdat zij in Engeland geheven wordt, en haren vo^f
standers de gelegenheid heeft gegeven haar nader te
ren kennen. Wy moeten evenwel toegeven, dat ook d®''
in hunne uitdrukkingen wel eens te sterk geweest «y^j
en dat het meer bezadigde gedeelte der natie, lioegt;^ ^
bet vurig wenscht, dat hare heffing mogt overbodig ^^
nen beschouwd worden, haar evenwel goedkeurt, zo
de moeijelijke omstandigheden in aanmerking nemen
waarin de Engelsche regering verkeert, als de onra^i

jkheid om daaraan op eene betere wijze te gemoet to
tornen.

Ons voornemen is derhalve zoowel de voordeelen na

to

gaan, welke zij inderdaad oplevert of ook wel naar

^Verdrevene theoriën van sommige (meest Duitsche)

JVers schijnt op te leveren, als de bezwaren aan te
toongj, j'

' die anderen tegen haar hebben aangevoerd, wier
nuishoudknndige kennis op meer ondervinding gegrond
^ ' n daarna meer bepaald bij de Engelsche inkomen-be-
stilstaan, zoo als die tegenwoordig geheven wordt,

daar ziJ

J, Wat hare gematigdheid en naauwkenrigheid aan-

Saat

]j j..' ^ iederen staat, die zich in de treurige noodza-
quot;'^beid bevindt tot haar zijne toevlugt te nemen,

, ^anbevelin

g verdient; ofschoon zij, niettegenstaande

alle n,

bii'fnbsp;voorzorgen der regering, nog altijd gehaat

' ^oodat men de maand April 1848 met vreugde te
Setöoet

^o) waarop men van dezen last hoopte bevrijd
tinnbsp;reden evenwel, waarom men de verwach-

1nbsp;bet algemeen dus ten tweede male 1)' heeft te-

Schijnt gelegen te zijn in de Verbazende
' '^vaartoe de overige belastingen, welke den En-
''taat drukken, zijn opgevoerd, zoodat de rege-

°nbsp;in 1842 ingevoerd, werd voor driejaren

alsnbsp;in 1845 beschouwde men hare afschaffing evenwel

nigj.nbsp;' ®® in 1848 waren de omstandigheden daartoe

^quot;quot;»«ger dan vroeger.

ring eene opbrengst van 5,000,000 lt;£ 's jaars, welke
de income-tax haar verschaft, niet durfde op te offereni
daar zij geene gelegenheid zag om op eene andere wijz®
in de behoefte van den staat te voorzien.

De eerste vraag, welke zich bij de behandeling eener
belasting op het inkomen ter beantwoording voordoet, i®
natuurlijk deze: wat is inkojien? De eenvoudigste e»
tevens volledigste bepaling, weUse wij daarvan kunnen ge-
ven , is de volgende: inkomen of inkomsten zijn de vruchiequot;^
van ons vermogen en onze vlijt. Het is er echter W®'
verre van af, dat wij al datgene, wat wij dikwijls als vruch-
ten van ons vermogen en onze vlijt beschouwen, als on^
inkomen zoude kunnen aanmerken: want meestal moetequot;
wij een gedeelte daarvan afzonderen tot instandhouding
van ons kapitaal, opdat het in staat blijve de vrucb'
ten op te brengen, die wij daarvan verwachten. Inkquot;
men ontstaat er eerst dan, wanneer wij van devruchtequot;'
die ons kapitaal heeft opgeleverd, datgene hebben
getrokken, wat tot instandhouding van datzelfde kapit»®'
noodig is 1). Sommige onderscheiden een ruw en eequot;

^luver inkomen, hetwelk men na aftrek van het bovenge-

^oemde verkrijgt. Doch hunne benaming is niet naauw-

Inkomen is slechts datgene, wat zij met den

van zuiver inkomen bestempelen; doch ruw of on-

^•üver inkomen is onbestaanbaar. Zoo dikwijls wij dus

bet vervolg van inkomen zullen spreken, zullen wij

^Diede het zoogenaamde zuiver inkomen bedoelen. Voor
^UAV * 1

mkomen zullen wij liever de uitdrukking ruwe op-
^'«ffsj bezigen.

^ Ofechoon er nu eene naauwe betrekking tusschen de
^Wtinggjj en het inkomen bestaat, zoo is eene belas-
® quot;P beide, zoo als wij later zien zullen, evenwel
^ b®el Verschillend. Bij de beschouwing van ons on-
''quot;^«rp heeft

men beide dikwijls jammerlijk verward
een verkeerd licht geplaatst, zoodat, ofschoon ons
'quot;'lemen was, de belasting op het inkomen meer op-
^ 'telijk te behandelen, wij echter meenen, tot bevor-
, der duidelijkheid en tot wederlegging dier verkeerde
^en, ook van de belasting op de bezittingen te moe-

^^^ gewagen.

^ J gt; dien hij voor zijne voortbrengselen bedingt, te doen te-
len. Wji mgjj derhalve het inkomen van eenen fabriekant
j^.,nbsp;zoo moet men wel degelijk de dagloonen, welke

zijne werklieden uitbetaalt, in berekening brengen en
het • ^^nbsp;aftrekken, doch niet als onkosten, maar als

quot;komen van anderen, dat hun bij uitsluiting toebehoort.

Lang heeft men getwijfeld, welke van beide, de bezit-
ting of het inkomen der ingezetenen, de beste maatstaf
opleverde om er hunne opbrengst tot voorziening 1»
behoefte» van den staat naar te regelen. Teregt neei»«
SWTH als eerste grondstelling eener belasting aan, dat z^
geëvenredigd wezen jnoet aan ieders vermogen, d. i- na»^
mate iemand daartoe jneer of minder in staat is; doehl»«'
is juist de beoordeeling hiervan, welke de meeste moeü«-
lijkheid oplevert. Is de bezitting een juiste maatstaf, naa^
welken men dit vermogen tot het dragen der lasten zoud®
kunnen afmeten, of moet men als zoodanig liever heti»
komen beschouwen, daar de vruchten der bezitting®quot;
zoo aanzienlijk verschillen? Ziedaar eene vraag, die vel®
besturen bij bet opleggen der belastingen heeft bezig
houden, en welker belangr^heid ook ons noopt daarl^*^
eenigen tijd stil te staan.

Peittwitz 1) en anderen beweren, dat het geheel oquot;
verschillig is of de belasting op de bezitting, dan ^
op het inkomen gelegd wordt, omdat, wanneer zij op

..larf

van beide drukt, de ander daardoor tevens onvermyquot;

lijk getroffen wordt. Belast men het inkomen, zegg®

zij, zoo schiet er minder over tot den aanwas der bc«'^^

ting, en wordt deze daarentegen belast, zoo vertnm ®

Oo®

het fonds, waarvan het inkomen de vrucht is.
zij zien ten eenenmale voorbij, dat, wanneer men sleel*

1) Pkittwitz, Theorie der Steuern und Zölle, p.

V'in de bezitting eene belasting heffen wil, men alsdan
^e inkomsten vrijlaat, welke de vruchten zijn van onze
Vlijt. Velen toch zijn er, die, al hebben zij weinige be-
^'üngen, daarentegen zulke aanzienlijke inkomsten genie-
gt; dat zij daardoor veel beter in staat zijn om van het
^quot;^ine tot ondersteuning van den staat bij te dragen, dan
die bezittingen hebben, welke hun slechts weinige
Vrachten opleveren. De zoodanigen nu van de opbrengst
belasting te verschoonen, ware eene miskenning van
regel, ons door smith voorgeschreven. Het zoude
ovendien de opbrengst der belasting aanzienlijk ver-
quot;^deren, en den last, die op andere ingezetenen drukte,
^og zwaarder maken, dewijl hy meer drukt naarmate
door een kleiner aantal belastingschuldigen gedragen

Wordt.

eene belasting op de bezitting reeds af te keuren,
''^^at zij geene uitsluitende voorwaarde is voor het ver-
quot;^egen tot het dragen van lasten, daar er vele zijn, die
bunne aanzienlijke inkomsten beter daartoe in staat
dan zij die zich sleehts in weinige bezittingen ver-
''gen kunnen, zoo is daarenboven hare grootheid geen
Weldoende maatstaf om het vermogen tot het dragen van
daarnaar af te meten, omdat de eene veel, de
slechts weinig inkomen oplevert, en hare waar-
^ quot;^'quot;g groote bezwaren medebrengt. Is het jaarlijks in-
^eeds moeijelijk te onderzoeken, hoeveel moeije-
is dit niet bij bezittingen, welker waarde niet

voor slechts een jaar, maar voor een veel langer tijdsver-
loop onderzocht moet worden?

Bij deze waardering nu zal men de schulden moeten aftrek'
ken, omdat zij de eigendom van anderen (aes alienum) zijö'
CULLOCH 1) beweert dat dit aanleiding zoude geven te'
geveinsde, niet bestaande schulden, om daardoor zijn verfflO'
gen geringer te doen schijnen dan het inderdaad is 2); doek
wij meenen, dat dit een der minste bezwaren uitmaakt, oiquot;'
dat voor het bestaan van schulden doorgaans voldoend®
documenten aanwezig zijn, waaruit zij kunnen blijkequot;'
en daarenboven het voorgeven van niet bestaande schui'
den, waardoor men anderen eenig regt toekent, dat
niet bezitten, voor hem, die het bedrog pleegt, naderha»^
dikwijls zeer gevaarhjk zoude kunnen worden, wanneet
iemand van het aldus in hem gestelde vertrouwen ö'*quot;
bruik wilde maken. Het zoude hem, die dit bedrog p'®quot;
gen wilde, ook niet gemakkelijk vallen iemand te vinde»'
die hem daarin zoude wiUen helpen. Want voor dezelfd®

1)nbsp;On Taxation, p. 45.

2)nbsp;Men zoude b. v. een huis kunnen koopen, doch,
de belasting te ontgaan, welke de vermeerdering van

eige»'

dom zoude veroorzaken, daarna met eenen vertrouwden vri®quot;''
kunnen overeenkomen, dat men dezen eene valsche

schuldbe-

kentenis zoude leveren , waarin men verklaarde zijnen vri®»
eene zekere som schuldig te zijn wegens gelden tot aankoeP
van dat huis opgenomen.

die hij veinsde schuldig te wezen, zoude zijne mede-
'^^ntractant rijker schijnen en derhalve belast worden.

^eeds bij de schatting van landerijen, welker waarde
^ quot;Wel minder aan verandering onderhevig is, zal men
^aren ontmoeten, die nog veel grooter zullen zijn,
^^^eer men de bezittingen van kooplieden zal trach-
te quot;Waarderen, welker waarde zoo veranderlijk en van

quot;istandigiieden afhankelijk is , en- die niet zelden aan be-
Qerf _

flderhevig zijn. De bewijzen, welke rigtig gehou-
ko

oopmansboeken leyeren, zijn zeker eene toenade-
ïiiig (j 1 ..

^ ^^^ blijven steeds een bewijs in zijne eigene
^ ' kunnen daarom niet als voldoende aangemerkt
^nbsp;Zij stellen eene wijde deur open aan misleiding

^ ^''i^terheid, en laten aan den schatpligtigen slechts
Vannbsp;tusschen bedrog en onvermijdelijk verlies

^ _ Vermogen. Het opmaken der handelsbalans gaat
^ ®®dien veelal met groote moeijelijkheden gepaard; zij
^ ^eer Verschillend worden berekend, en weinig reden
om te verwachten, dat zij met getrouwheid
berden opgemaakt, zoodra zij in het nadeel van hem
^ 5 door wien zij berekend is.
'J fondsen, schuldbekentenissen en hypotheken daar-
dat 'nbsp;volkomen juiste schatting denkbaar, om-

gnbsp;hunne waarde documenten bestaan, aan welker

zelden te twijfelen valt.
loonde men evenwel de waarde der bezittingen
naar waarheid leeren kennen, zoo blijven zy toch

■omen

altijd een onvolledige maatstaf voor eene belasting, d»»'
het vermogen, om de lasten van den staat te helpen dr»
gen, niet alleen van de waarde der bezittingen,
ook grootendeels van de vruchten afhangt, die zij
opleveren. Twee schepen kunnen evenveel van aanboquot;
en uitrusting gekost hebbenen ook even deugdelijk ziJquot;'
doch geheel verschillende uitkomsten voor hunne red®
rijen hebben. Twee mnkels kunnen eene gelijke waar ^
van goederen bezitten, doch de eene verschaft aanO®quot;^
lijke winsten, terwijl de andere, hetzij door eene m^^^
gelukkige plaatsing, of mindere bekendheid, of ook ^^^
door eenig vooroordeel der begunstigers, naauwelijks
renten van het kapitaal opbrengt, dat men daarin f

plaatst heeft.nbsp;^^

Om de bezwaren aan deze schatting verbonden ^
vermijden, heeft men voorgesteld de belasting slelt;^
op zoodanige bezittingen te leggen, voor welker w»^
zekere, onloochenbare bewijzen voorhanden waren, zo ^^
op landerijen, huizen, fondsen en hypotheken. Docb
waarde dezer voorwerpen, welke zij aan geene
lijkheden van schatting onderhevig waanden, is op ^^^^
na zoo gemakkelijk niet te bepalen, als zij wel
Dit voorstel is bovendien zeer onregtvaardig , omdat ^^
alsdan eene zekere klasse van menschen, die l^andel ^^^
fabrieksnijverheid uitoefenen, van het dragen der ^^^^
verschoont ten koste hunner landgenooten, die we

d®

minder dan zij daartoe in staat zijn. Waarom

®'Senaar van een ßchip, dat hem aanzienlijke winsten

^ibrengt. niet even goed aan eene belasting onderworpen

als de eigenaar van een huis of een landgoed?

eene is geen grooter bewijs van welvaart dan het an-

beide toch worden op hoop van winst aangelegd.

eenen eigenaar ten koste van den anderen te verschoo-

Tvare al weder eene veronachtzaming van smith's

^•ïlden regel, dat aUen in de lasten van den staat moeten
dr

„in verhouding van het inkomen, dat ieder hun-

ender de bescherming van den staat geniet. 1)quot; Wel
dat schepen en waren vergankelijker zijn dan
^ndeigendommen, doch de grootere winsten, welke zij
^^quot;^^•■engen, vergoeden dit grootendeels, en de maatschap-
Van verzekering waarborgen de instandhouding van
kapitaal.

quot;«beelderige en overvloedige levenswijze van som-
' Sfoote landeigenaren, heeft velen in den waan gebragt,
belasting op landeigendom vooral de grooten en
^«rnaogenden moest treffen, omdat men deze als de voor-

eigenaren van den grond beschouwde. Doch zij
'ietfiTi • ,nbsp;...

^ ^ich door de uiterlijke pracht van eenige weinige

^''blinden, terwijl zij de kleine grondbezitters voorbij za-
' die door vlijt en eene sobere levenswijze zich naau-

^^ quot;In proportion to the revenue which they respectively

under the protection of the state.quot; (Wealth of Nat.
P- 264).

welijks een welvarend bestaan verzekeren kunnen.
neer men het gemiddeld vermogen der landbouwende equot;
der handeldrijvende klassen onderling vergelijkt, zal h®*
vermogen der laatsten dat der eersten in sommige land®quot;
welligt verre overtreffen 1).

1) Wij vinden de waarheid hiervan duidelijk bewezen m quot;
overzigt, dat Mc. cülloch 1) geeft van de verhouding dquot;®
Engelschen landbouws tot het aantal der landeigenaren- ^^^
bedrag der gezamenlijke pachten in Engeland

ia jaarlij^^

84,000,000 lt;£, hetwelk, wanneer men het aantal laod®*
genaren op 200,000 stelt, de gemiddelde pacht, die ieder läquot;^
eigenaar van zijne goederen ontvangt, op 170 lt;£ 's
doet berekenen. Trekt men van de gezamenlijke opbreoS''
der verpachte landerijen die sommen af, welke jaarlijks ^^
een gering aantal aan rijke grondbezitters worden uitgekee^^'
zoo wordt de gemiddelde opbrengst voor de overigen nog
lager, en overtuigt ons genoegzaam, dat, ofschoon er oo'^®
de landeigenaren enkele ontzettend vermogende lieden gev®quot;
den worden, men hunne klasse evenwel niet als uitsluit®'
uit rijken en aanzienlijken bestaande kan aanmerken,
middeld toch bedragen hunne jaarlijksche inkomsten

sleets

ƒ2000, hetwelk zelfs een klein winkelier zich alligt zal kquot;»

• of'

nen verschaffen, terwijl het naauwelijks toereikende is
in de behoeften te voorzien, welke de gegoede burgersi'
wenscht te bevredigen, vooral in Engeland, waar men

1quot;) Mquot;. CULLOCH, on Taxation, p. 119.

gezegde blijkt derhalve, dat eene belasting op
aanbeveling verdient, daar zij, ten
^^ ' een aantal ingezetenen van hunne deelneming in
^ Voorziening der staatsbehoeften verschoont, en aldus
®enen ten koste van den anderen een voorregt toe-
^ ' ten tweede, door de moeijelijkheden der schat-
^ ^ tot bedrog en verongelijldng aanleiding geeft, en
daa^quot;'quot;'^ bezittingen geen juiste maatstaf zijn, om
^^^rnaar het vermogen der ingezetenen tot het dragen

schnbsp;^nbsp;^bans keeren wij tot de be-

^^fring der belasting op het inkomen terug.

omsten zijn, gelijk wij vroeger aantoonden, de
quot;van ons vermogen en onze vlijt. Zij bestaan
liebb ^^ overblijft, nadat men van hetgeen deze ons
aan °Pgeleverd, 1quot;. het inkomen van anderen, dat men
ennbsp;voorgeschoten, als b. v. arbeidsloonen,

dien quot;nbsp;instandhouding van het vermogen

quot;loet, heeft afgetrokken. Zij bevatten derhalve al

'quot;''''ere i,

^an j, ®venswijze gewoon is dan in de overige landen
toeftnbsp;grootere geldelijke inkomsten be-

Êe

een 'nbsp;belasting derhalve op landeigendom zoude voor

di'ükfe vlijtige en tevens minvermogende landlieden zeer
^'®'''ijkstnbsp;^ij' de eenige zijnde, velen der aan-

tlngnbsp;rijkste ingezetenen van de opbrengst der belas-

eene onregtvaardige wijze zoude verschoonen.

hetgeen iemand verteeren kan zonder zich te verarmen
Deze bepaling komt ons wegens hare duidelijkheid voor
aanbevelenswaardig voor.

Dit overblijvende nu is de maatstaf voor eene biftj^^
belasting, daar men alleen als vrucht van verfflOgequot;
en vlijt beschouwen kan, hetgeen er na aftrek
het bovengenoemde overblijft, en het eene groote har^
heid wezen zoude, ook van datgene, wat reeds op
zelf een bezwaar is, nog daarenboven eene belasting
heffen. Eene belasting op de ruwe opbrengst, het
genaamde ruwe inkomen, behoeft dikwijls niet zwaaT
zijn, om reeds het kapitaal aan te tasten, wanneer naquot;'®'
lijk de onkosten, welke hare voortbrenging noodzakelijk

maakt, een groot gedeelte daarvan uitmaken. Het mquot;

laquot;'

ons derhalve verwonderen, dat het nog m sommige*

den tot maatstaf der belasting genomen wordt, ofschequot;quot;

de ondervinding het nadeelige daarvan op eenevoldocö

Tl

wijze heeft aangetoond. Een duidelijk voorbeeld van
onbillijke eener belasting op de ruwe opbrengst, ^

■(fv

wij in de nadeelige uitwerking der tienden, waarvan

1) Teregt zegt helpebich: »Jährliche Ausgaben können
ohne der Verschlechterung des wirthschaftlichen Zustande«
Bürger nur aus reinen Einkommen bestritten werden, ■«reil P

iäbrli^^

dieses derjenige Theil des Vermögens ist, der sich
neu darstellt und ohne Schaden verzelirbar ist.quot; (Ueber
Einfuhrung einer Kapitalsteuer in Baden , p. 9).

ot reeds vroeger melding gemaakt hebben. Hare onge-

^ valt dadelijk in het oog, wanneer wij bedenken,

by Vruchtbare gronden de zuivere renten niet zelden
® helft

van de waarde der voortbrengselen bedragen,

terviii „•. ,..

^ bij onvruchtbare gronden naauwelijks een vijfde
Sedeeltp j

^ ® daarvan uitmaken. Bij misgewas kan de tiende
den landman alle vrucht van zijnen arbeid

Ontrem

maar nog daarenboven meer van hem vorde-

ren, j

^^ ' de vruchten bedragen, die zijn kapitaal heefl

^^ ®verd. Gesteld b. v. dat de gewone opbrengst van

^^ akker 30 quot;/„ van zijne waarde bedraagt, doch dat

^^dman 20 °/„ daaraan jaarlijks tot onderhoud en be-

^rn ^nbsp;koste leggen, zoo zal hij, wanneer de

^ é^i Van een jaar sleehts 20 ten honderd opleveren,
^ hii

„„nbsp;daarenboven de tiende moet opbrengen, niet

, yn geheele winst verloren gaan, maar ook zijn
^Pitaal

^^ met 2 o/„ verminderd worden.

uitvoerig worden, zoo wij de verschil-
gevolgen der onderscheidene belastingen op het
ruwe

inkomen wilden nagaan, en meenen
«rkeerde daarvan uit het voorbeeld der tienden
tot ^nbsp;bebben aangetoond. quot;Wij gaan derhalve

jij^^ nadere beschouwing van het wezenlijk inko-
eeiiignbsp;bij eene belasting op de inkomsten de

der •nbsp;maatstaf is, waarnaar men het vermogen

Voor •nbsp;behoeften van den staat te

kan bepalen.

Mubhakd verdeelt het hikomen in een subjectief,
is, met betrekking tot hem, wien het toekomt, en eenob
jectief, met betrekking tot de zaken, waaruit het bestak
Ofschoon nu deze benamingen wel iets te wenschen
laten, zoo is zijne bedoeling evenwel duidelijk, en
deze onderscheiding tot het onderzoek, welk van hei^®
het meest geschikt is tot eenen grondslag der belastiö?'
dat is met andere woorden: of men iemand belasten
omdat hij een zeker inkomen geniet, onverschillig w»^
uit dit voortspruit, ofwel, zal men de voorwerpen
lasten, welke het inkomen uitmaken, zonder de persoquot;'
in aanmerking te nemen, die het geniet?

Sommigen nu oordeelden, dat de belasting de broDO®quot;

van het inkomen onmiddehjk treffen moest, omdat B®

alzoo het best tot zijn doel konde geraken, om die vo®'^

werpen te treffen, welke men als het ideest geschil

Tict

daartoe beschouwde. Doch de moeijehjkheid, welke f

opsporen dezer bronnen medebrengt, maakt de na^®

ging dezer theorie onmogelijk. Deze bronnen

staan zelden geheel op zich zelve, zij vloeijen la®^'

tallooze omwegen in elkander, en kunnen dus slechts

eenigd voor de heffing eener belasting in aanmerking

men. Dit bezwaar nu heeft de meeste besturen afé®

schrikt • haar nader op te sporen, en hen dikwijls huquot;quot;

toevlugt tot de belasting van het subjectieve inkoiquot;

• Tl

doen nemen, wanneer die wegens het praktisch »
mak, dat zij aanbood, verkieselijk scheen. Voor h®''

van den grond hebben zij evenwel getracht een
^'■gelijk onderzoek te bewerksteUigeh en een kadaster in-
Sevoerdj ofschoon men het aldus bij landerijen eenig-
naderbij kwam, zoo bleef het voor de onzekere voor-
der nijverheid ondoenlijk.
^ '^Acob 1) ^ eschmeijek en anderen hebben evenwel een
äster van het objectief inkomen beproefd daar te stellen,
hunne pogingen leden schipbreuk op de praktische on-
§®Hikheid. De grondstoffen, welke zij meenden te ontdek-

V,

^ ' quot;bestonden in de werkelijkheid niet op zich zelve, daar
^ 'quot;matschappelijk leven haar zoodanig onderling vermeng-
' dat eene belasting dier grondstoffen aan haren oor-
'quot;g zeiven onmogelijk werd. Bovendien zoude men,

men ze inderdaad konde uitvinden, hiermede
quot;quot;g gevorderd zijn, daar men ze niet afzonderlijk, maar
in hare betrekking, waarin zij in het dagelijksche
Voorkomen, kennen moet 2).

Ven

^^ Mühhard, Theor. u. Pol. d. Best. p. 445.

d Unbsp;Mehl,quot; ZOO leest men in een Duitsch tijdschrift,

genaamd, »besteht aus Stärke, Zucker und Kleber,

^^ le Elemente aller drei Bestandtheile sind Sauerstoff, Was-

^^ ° «nd Kohlenstoff. Was nutzt es aber dem Bäcker, diese

läsen? Wird er Brot und Semmel gut backen lernen,
^enn

lö:

^®rückt

l^eb.nbsp;Analysia der organischen Functionen; das

das Wirken des Verkehrs aber ist ein sehr zu

Hunne theorie is zoo ongerijmd, dat men zich v®'
wonderen moet over de moeite, welke die schrijver®
zich tot dit onderzoek getroost hebben. Het is toch
verschillig , uit welke bestanddeelen het inkomen is
mengesteld, dat door iemand genoten wordt, daar®®quot;
niet met die bestanddeelen zelve, maar slechts met hooquot;®
waarde te maken heeft, welker hoegrootheid het verJOquot;
gen tot het dragen der lasten bepaalt. Het is de vr»^^
niet: waaruit bestaat het inkomen? doch: hoe groot is be'
Het is onverschillig of het uit goud, dan wel uit m®®'
bestaat.

De Engelsche regering, welke de inkomsten veelal
jectief belast, heeft zich ook de moeite niet gegeven, ^
die verschillende bestanddeelen op te sporen; doch ^^
het niet duidelijk blijkt, uit welke bronnen het in^quot;'

neer

men^voortspruit, zoo heeft zij hen, die het genieten,
verpligting opgelegd, de grootte hunner inkomsten op
geven, om deze aldus subjectief te trelFen.

Ons blijft derhalve dikwijls alleen het inkomen ter

sammengesetzter Organismus. Es ist ganz unmöglich
Einkommen , welches das Product der Lebensthätigkeit
Verkehrs ist, zu ermitteln , wenn man jenen Orga®'

.oO«'

tödtet, indem man seine einzelve Theile von einander f
Eben so wenig ist es möglich , die Veränderlichkeit ^^
Lebenserscheinungen nach solchen bleibenden Grössen
gen, wie nöthig ist, um darnach Kadaster zu fertigen,
für mehrere Perioden gelten können.quot;

'asting over in betrekking tot hem, die het geniet, zonder
de stof, waaruit het bestaat, daarbij in aanmerking
genomen worden,
^elen hebben beweerd dat het inkomen (het volkomen
^der inkomen, gehjk zij dit noemen) nog geenen regten
®^aatstaf aangeeft, waarnaar men het vermogen tot het
^ageii Van lasten des belastingschuldigen zal moeten be-
, doch dat men daarvan ook nog een gedeelte zal
®^®eten aftrekken , dat voor zijn onderhoud en dat van zijn
^quot;^'^gezin noodzakelijk is. Zij willen dat de regering slechts

'Praak make op datgene, wat de nooddruft der ingeze-
'^^'^en en de tot onderhoud van het kapitaal onontbeerlijke
®®Paring der vruchten te bovengaat. Tegen deze belasting
^^^ Wel niemand iets in te brengen hebben, wanneer ieder
door haar gedrukt wordt, en slechts hij er van ver-
bond blijft, die niets meer bezit dan hij tot instandhouding
'^leh zeiven en zijn gezin volstrekt noodig heeft ; doch de
welke zoowel het naauwkeurig onderzoek
toTnbsp;zelf, als van datgene, wat men als noodig

levensonderhoud moet aannemen, medebrengt, hebben de
quot;heeste

regeringen gedwongen tot andere belastingen hunne
quot;Igt te nemen, welker beginsel evenwel op minder
' grondslagen steunde,

alsnbsp;dan belasting, toegekend aan hen, wie men

^^ ®iet in staat tot het dragen van lasten beschouwt, heeft
^^ groot voordeel, namehjk, dat hij de lagere volksklas-
2ich doorgaans verongehjkt en te zwaar belast

rekent, tevreden stelt, omdat zij zich overtuigd houdt, dii'
slechts de meer vermogenden in' de behoeften van den
staat voorzien. Doch hij heeft ook een groot bezwaaf'
Wanneer men eens bepaald heeft, dat al datgene bevnj
zal blijven, wat tot de nooddruft van eenen mensch b®quot;
hoort, hoe zal men dan bepalen wat nooddruft isgt;
waar zal men de grens stellen, waar zij ophoudt en
overvloed overgaat 1)?

Medicijnen b. v. zijn geheel onnoodig voor den gezquot;quot;
den, onontbeerlijk voor den kranken. Geleerde werl'®quot;
zijn voor eenen handwerksman overbodig, doch ^oquot;'
hem, die zich op de beschaving van zich zeiven
zijne medemenschen toelegt, evenzeer behoefte als de piquot;®quot;
voor den landman. Dezelfde som, waarvoor men zic^
de eene plaats ruimschoots van het noodige voorzien k®quot;'
is voor eene andere plaats naauwelijks toereikend om
gebrek te beveiligen. Wie zal derhalve bepalen, wat n»quot;
dig is ? En wanneer men daarvoor eene zekere som m®quot;
te moeten vaststellen, hoe hard is het dan niet voor bequot;quot;'

A

wiens inkomen slechts even de bepaalde som overtr® '

dat hij onder het bereik der belasting ligt, welke zijquot;'quot;

diö

komen minder maakt dan dat van zijnen buurman,
bijna even veel heeft, doch niet in de termen valt?

me»

1) Zachamae onderscheidt bij de verteering der pe'®quot;
eene »wirkliche und nothwendige Comsumption.quot; (St^'''
wirthschaftslehre, p. 118.)

Werdnbsp;quot;^t in 1791

Oödenbsp;van aUe vaste eigendommen zonder

Van b^*^ geheven werd, liet evenwel alle inkomsten
Hognbsp;de 50 lt;£ vrij, en belastte die, welke

j)^ Seen 15q ^ bedroegen, minder zwaar dan de overige,
strekt '°^o°ien-belasting, door peel voorgedragen,
''og V toegevendheid jegens de minler gegoeden
mennbsp;verschoont iederen burger, wiens inko-

geen 150 oC bedraagt 1). Hoewel deze maatregel
bij j^Jnbsp;gekozen is, dat de belasting daardoor

^^or^ weinig wederstand gevonden heeft en hare
niet ^^^ binder bezwaren ontmoet, zoo neemt dit toch

^eg, dgj. ^g^e inschikkelijkheid jegens de minvermo-
'^den Kt,.

oireng genomen eene onregtvaardigheid is, omdat
niet j

dennbsp;^^^^^ bezwaring der rijkere stan-

Vannbsp;Billijker was derhalve het voorstel

Parlement om, indien men 150 of
als den maatstaf voor hetgeen men als nooddruft
aljg ®^erhoud van het leven beschouwde, deze som van
trelj^nbsp;onverschUlig hoe groot zij waren, af te

leggg 'nbsp;belasting slechts op het overblijvende te

^^^^^ quot;R^anneer iemand b, v. 300 lt;£ inkomen had, zoo

1)

sten vj heffingen van 1795 tot 1804 waren de inkom-
^ ^0quot;der ƒ 300, en van ongehuwden onder
gestrd'^^quot;quot;quot;' vrijgesteld. Deze grens was zeker al zeer

wilde men daarvan 150 c£ aftrekken, als noodig tot le-
vensonderhoud, en slechts de overige 150 oC belasteD-
Deze maatregel ware veel billijker geweest, daar iedC
voor dat gedeelte van zijn inkomen, dat men als noodza-
kelijk voor zijn levensonderhoud aannam, ware vrijg®'
steld, en slechts voor het overblijvende naar evenredigquot;
heid van zijn vermogen tot voorziening in de behoef'
ten van den staat zoude hebben bijgedragen. Ten hoogst®
moet het ons derhalve verwonderen, dat een zoo regtvaaiquot;
dig als staatkundig voorstel bij de overige leden van h®'
Parlement weinig ingang vond, die slechts in aanmerkii?
namen, dat de belasting dan minder aan de schatkis'
zoude opbrengen, hetgeen hun wegens de moeijehjke oi®
standigheden, waarin de finantiën van Engeland te«quot;
verkeerden, eene voldoende reden toescheen, om hetb®'
ginsel van billijkheid, dat boven alle andere bij elke ^^
lasting dient 'geëei-biedigd te worden, aan eene hoogef®
opbrengst op te offeren.

Het vaststellen van deze bepaalde som van 150
onder welke er geene belasting geheven wordt, heeft
income-tax bij velen gehaat gemaakt. Daar hij, die sle®'quot;'^
149 oC inkomen heeft, rrij blijft, doch hij, wens
men 1 oC hooger is, genoodzaakt is daarvan jaarlÜ^
4|- o6 aan den staat af te staan, zoo zoekt men

daquot;

veel mogelijk zijn inkomen geringer op te geven
het inderdaad is, om zich aan de gehate opbrengst

•a to®'

onttrekken. Het onderzoek, dat aan de assessors

trouwd, is voor de ingezetenen hoogst moeijehjk en
ngenaam. Niet weinige onderwerpen zich vrijwillig,
dan het hatehjk indringen in hunnen huisselijken en fi-
'éelen toestand verschoond te blijven. Velen worden er
omdat men hunne opgaven ten onregte voor on-
houdt, terwijl er velen aan den anderen kant de

belaay

^ quot;g ontduiken, omdat men hunne wezenhjke inkoms-
^ lüet genoegzaam kan nasporen. Diegenen, wier in-
^ Blinder dan 150 bedraagt, moeten in vele ge-
^^ de geringheid hunner inkomsten bewijzen, voordat zij
hebben de som terug te eischen, welke zij hebben
ragt. Eene officiëele

opgave van de klagten, waartoe

® belasting heeft aanleiding gegeven, zal voldoende zijn,
moeijelijkheden te bewijzen, waarmede de Engelsche
hjknbsp;strijden gehad. Uit deze opgave name-

, ^bjkt, dat tot op den 20 Mei 1844 aan het hoofd-

belastingen 82,854 verzoeken waren ingezon-

terugvordering van sommen, welke men betaald

^ Waarvan men beweerde redenen tot vrijstelling
Van deze zijn er 6,000 als onvoldoende terug-
^^ « aan de opzieners, om verbeterd en nagezien
VejT^'^^quot;' ^5,500 klagten is de belasting teruggege-
^^ ' die 69,101 öC, 9 s. 3 d. bedroeg; op 49,370 heeft
tot'^^^''quot;^ last tot vrijsteUing verleend, en 1,354 zijn
onderzoek aan het kantoor bhjven liggen i;.

Hoewel nu Mquot;. cdlloch de inkomen-belasting als een«
vobnaakte ^eorie van belasting huldigt, daar zij de ka
pitalen niet aantast, den regel ex niUlo nihil fit getro«^
blijft, ieder in verhouding van zijn wezenlijk vermöge»
tot het dragen van lasten aanspreekt, landbouw, ban
noch fabrieksnijverheid belemmert, zoo meent hij dat m®quot;
bij hare invoering steeds stuiten moet op de zwarigbquot;* '
die de berekening van het inkomen en datgene, wat J»®quot;
als noodwendig tot onderhoud daarvan moet aftrekkequot;'
medebrengt 1). Om tot de kennis van het inkomequot; ^
geraken, zegt hij, moet men natuurlijk de uitgaven'quot;
aanmerking nemen, welke hij, die het geniet, zich onV^
mijdelijk getroosten moet; doch men maakt die niet aliquot;®quot;
voor het loopende jaar, welks inkomen men zoek'
kennen, doch ook dikwijls voor volgende jaren, zoo
zij eerst later vergoed worden. Hoe zal men nu bep'd®'quot;
over hoevele jaren men deze moet omslaan, en tevenS
hoe verre zij als noodwendig tot instandhouding en
betering van de bron, waaruit het inkomen voortvlquot;®! ^
moeten beschouwd worden? Deze onmogelijkheid
te berekenen, wat men als inkomen, en wat als quot;
druft beschouwen moet, heeft vos kaumek genoopt»
waardering geheel ter zijde te stellen, en slechts bet
genaamde ruwe inkomen tot maatstaf eener belasting ^^
to nemen. Wanneer de een, zegt hy, van zijn inkoiquot;

1) CULLOCH, on Taxation, p. 124.

tot zijn onderhoud noodig heeft dan de ander,

^ arom minder aan den staat kan opbrengen, zoo bewijst

^ alleen j dat eene inkomen-belasting op een verkeerd

Sinsel gegrond en derhalve verwerpelijk is. Hij wil

dat de belasting geregeld worde naar hetgeen er

^'quot;blijft, nadat de schatpligtige in zijne eigene behoef-

Voorzien heeft, doch dat deze zich in zijne verteering
Tegels

° naar hetgeen de belasting hem overlaat 1).

kegelen echter der verteering naar hetgeen de belas-
^ S overlaat, kan bij vermogenden in beoefening gebragt
doch bij minvermogenden bestaat hiervoor eene

ëreng

' ^®lke zij niet kunnen overschrijden. Laat name-

belasting hun niet zooveel over als zij tot hun le-

°nderhoud behoeven, zoo moeten zij noodwendig van
S®brek n 1

omkomen. De regering beschouwe derhalve dat
Van het inkomen, hetwelk tot onderhoud van het

der

ingezetenen dienen moet, steeds als onschendbaar

Scli ^^^^nbsp;^^^ overblijvende, omdat geenemen-

evens aan het finantiëel belang eener natie mogen
quot;quot;^den opgeofferd.

^^ARiAE wil bij de belasting van het inkomen niet

au,

dat

'gene aftrekken, wat tot het levensonderhoud

»Dag

Uicii^. '^lantum der Einnahme bestimmt die Ausgabe,

aun- quot;^isgabe das Quantum dessen, was zur Besteuerung
öGZOgpf,

Steuernbsp;baumek , das Britt. Be-

■■quot;ngs-System, p. 238).

van den belastingschuldigen en zijn huisgezin volstrek
noodzakelijk is, doch hij wenscht ook dat de stan .
waartoe hij behoort, daarbij in aanmerking genome»

worde 1).nbsp;,, ^^

Doch hoe zal men de uitgaven berekenen, welke ^

stand, waarin men zich geplaatst ziet, noodzakelijk mt«^!^^

Vindt het reeds vele bezwaren te bepalen, wat

onderhoud van het leven vereischt wordt, hoe veiquot;

moeijelijkheden zal men dan niet ontmoeten, wanne®'

men de behoeften van den stand zal berekenen, ^^

voor ieder ingezeten bijna verscHUend zijn, en n»®

alleen door den staat der personen zelve, maar ook doquot;'

de gewoonten hunner woonplaats geregeld worden? D«»^

enboven is het toekennen van een voorregt aan den sta» '

dien men bekleedt, eene onregtvaardigheid, een wÜ^

eeuwseh overbHjfsel, dat voor de meer vrijzinnige sta»^

,ed3

huishouding onzer eeuw ongepast is. Is het toch re
een voorregt, tot eenen hoogeren stand te behoofen
de genoegens te deelen, welke zijne levenswijze oplev^^^^
zoo is het ook billijk, dat men van die ruimere levensw«^^
meer aan den staat opbrengt; en heeft het opho«^®^
van zijnen stand voor den belastingschuldigen soinW^^
bezwaren, zoo staat het hem vrij op eenen minder
gen voet voortaan te leven, ea daardoor ook mind®^
te brengen.

1) Zacuakiae, Staatswirthschaftslehre, p.

ON gaat bij de berekening der levensbehoeften nog
Verder tt-

• «IJ wü daartoe niet alleen datgene brengen, wat
het oogenblik als behoefte kan worden aangemerkt,
to k*quot;nbsp;daarenboven hetgeen in geval van eenen

^ omstigen nood voor het onderhoud van het leven zoude
noodzakelijk worden 1). Doch waar zoude men een

einde v-

inden, zoo men niet alleen hetgeen tegenwoordig noo-

'8 is

^ ' ®aar ook datgene, wat noodig worden kan, van het

wilde aftrekken? Zoo zoude bijna niets overblij-
ven

quot;^vaarop de regering konde aanspraak maken,
dat ^^^^ vertoogen nu heeft men kunnen opmerken,
^ bet Vaststellen van eene som, welke men als onvoor-
noodig tot levensonderhoud aanneemt, al is het
^ ^ Voor]jgjj^ ^jg zich juist op de bepaalde grens bevinden,

Wegens de volstrekte onmogelijkheid de nood-

P eene billijke onvoldoende wijze te berekenen, ten
'quot;kste n

druf beveelt. Het isniette ontikennen, dat de nood-

andnbsp;eenen aanzienlijk meer is dan voor den

-en. zy

hangt af van de plaats, die men bewoont,

grootte van het huisgezin en een aantal andere om-
''■^■N-iighedc -nbsp;-------

en, welke het bestuur echter onmogelijk alle kan
^ij meenen derhalve dat men zich zal moeten
stellen met eene tamelijk ruime som voor le-

Anl ^^nbsp;Möglichkeit eines üeberschusses für neue

de/rquot;^nbsp;künftige Noth offen bleiben.quot; (Grundsätze

— tir-

P- 57.)

vensonderlioud onbelast te laten. Niemand zal daardquot;*quot;^
van het noodige verstoken blijven, en die minder behoe'^
ten heeft, dan de staat hem toerekent, kan hiervan
zijn nut gebruik maken zonder een' ander' aanmerkelijk
te benadeelen.

Men heeft gevraagd of men bij de berekening ^^

het inkomen ook de verschuldigde renten zoude moe'®quot;

aftrekken, en wij meenen deze vraag bevestigend te mO®

ten beantwoorden. Het moet ons zelfs verwonderen, ^^

men 1) er ooit aan heeft kunnen denken iets te bel®®

ten, wat iemand niet toebehoort. Verschuldigde reo'®quot;

zijn aes alienum en komen dus aan anderen toe, die da^

voor belast worden. Door den schuldenaar zoowel ^

den schuldeischer te bezwaren, zoude men hetzelfde

werp tweemaal door dezelfde belasting trefien. Om

drog voor te komen, heeft men alleen de hypothccsi'^

schulden willen aftrekken, omdat bij deze eene verheil»^

lijking minder mogelijk is; doch dit ware vooreerst e®quot;^

ongeoorloofde schending van het stelsel van gelijkh®*'''

dat bij iedere belasting tot grondslag moet liggen, en

tweede behoeft er, naar het ons voorkomt, wemig

voor bedrog in dezen te bestaan, daar de schuldeisei*^

•• (3®

voor zijne eigene zekerheid wel zal zorgen, dat hl)

ßest'

1) Zie onder anderen fr. V. eaumer, das Britt
Syst. p. 257 : »Dies wäre eine übermässige Begünstignquot;S
credithabendcn Stände, gegen den creditlosen Stand.quot;

voor het regt zijner rentheffing in handen heeft,
^ de schuldenaar daarentegen evenzeer voor een
^•■gelijk bewijs van zijnen kant zal zorg dragen, indien
J daardoor in de gelegenheid is zijn inkomen kleiner

Op tg

geven en minder belasting te betalen.

»Ieder ingezeten,quot; zegt smith, „is verpligt, in ver-
^oidin;
Van

HIl,

^Vaardigheid, eene miskenning van het stelsel eener
^^^ Verdeeling , zoo men eenige wilde vrijstellen, daar
^^ niet kan geschieden dan ten koste van andere,
Veel meer moeten opbrengen als de belasting be-

«Oo

' vvaarvan men de eerste verschoont. Niemand

^al,

vvij vertrouwen, aan de billijkheid dezer grond-

steijjj^^

bes Ji^ ''^ytelen, zoo lang men ze in het afgetrokkene
totnbsp;doch in toepassing gebragt zijnde, heeft zij

I Velg

^^ twijfeling aanleiding gegeven. Sommige inkoms-
jnbsp;nieende men te moeten verschoonen, omdat zij

Vrucht

Waren van eene verbindtenis tusschen den staat
tj^j^nbsp;ze genoten, waaraan de eerste zich niet ont-

gjj^ ® kon, of ook wel, omdat men tot hare verkrij-

®ne buitengewone inspanning moest in het werk

'®n. -CTr,.. , , .nbsp;_

Velenbsp;bedoelen namelijk de vraag, welke door

schriquot;

üvers is voorgesteld: of men ook bezoldigingen

van ambtenaren, staatsrenten en zoogenaamde profess»quot;
nele inkomsten als eene bron tot voorziening in de staat®
behoeften zou kunnen aanmerken ?

Von malchus noemt eene belasting op de bezoldigiquot;^
van ambtenaren onregtvaardig 1). Hij beschouwt de bczquot;^
digingen als eene vergoeding voor het verlies, het-ff
de ambtenaar zich getroost, omdat hij van de voorde®quot;
len afziet, welke een ander bedrijf, hetzij van hand®''
landbouw of fabrieksnijverheid, hem zoude kunnen aaquot;quot;
brengen, en in plaats daarvan zijne diensten aan het
derland toewijdt. „Als wetgever,quot; zegt hij, „kan de st«^
wel is waar de bezoldigingen der ambtenai-en regele»
ze naar zijn goedvinden verminderen, doch als contrei
is hij verpligt de verbindtenissen gestand te doen,
bij heeft aangegaan. Vervult de ambtenaar getrouw
pligt, waartoe hij zich van zijne zijde verbonden b^®
zoo blijft de staat van de andere zijde in gebreke, ^^ ^
neer hij het bedongen loon niet geheel aan den ambtC
uitbetaalt. Is dit loon te hoog, zoo had de staat by
aano-aan der verbindtenis een lager loon kunnen bedinß
doch is het eens vastgesteld, dan is hij verpligt di' ^^
volle aan hem uit te keeren.quot; Deze stelling schijnt vo
streng regt waar te zijn, doch indien men haar
volhouden, zoo zouden de ambtenaren ook van alle
recte belastingen moeten bevrijd zijn. Er bestaat daar

1) Von malchus, Handb. der Finanxw.,§ 57.

tusschen den staat en de ambtenaren geene we-
'^eilijke verbindtenis. Slechts de hoop van zich zonder

best:
eenj,
bet

^ ''b Verbindt zich niet hun zulks ten allen tijde onvermin-
^ ^ te zullen uitkeeren. Eene vermindering daarvan door
opleggen eener belasting bewijst slechts, dat de amb-
j^. ^^ ee'ie verkeerde speculaf.e gedaan heeft, wanneer
bekleeden van een ambt voordeeliger hield dan
de nijverheid toe te leggen, en hetgeen von malchus

te;

naar andere inkomsten daarvoor heeft vaarwel
too bewijst juist tegen hetgeen hij wenscht te be-
^ ■ Had hij toch die inkomsten niet opgeofferd, zoo

hij daarv,

an de belasting moeten betalen, en dus moet

Van hetgeen deze vervangen heeft opbrengen.

®*^^t3wissenschaftliche Blättern (Heft. 4, p. 15) 1)
het

bi

gevoelen van von malchus ook bestreden op

ambtenaar zoowel als ieder ander ingeze-

NJn inkomen geniet onder de bescherming van den
Vooj.' ^^^^ deswege op eene gelijke belooning daar-
aanspraak maken. De bezoldiging, welke de

quot;^lüHnAUD, die Lehre von den Steuern, p. 486.

ambtenaar ontvangt, is niet anders dan loon voor d®quot;
arbeid, dien hij verrigt, en wanneer andere loonen b«
last worden, zoo zoude het eene onregtvaardigheid ziJquot;'
den privaten arbeid boven den puhlielcen te bezwaren.

Lötz 1) wil eene belasting op bezoldigingen m d®»
hoogsten nood toelaten , opdat de ambtenaar aan zijne
genooten een goed voorbeeld geve, of ook wanneer hunquot;®
bezoldigingen te hoog zijn, zoodat hun loon meerwaard®
heeft dan de diensten, welke zij daarvoor bewijzen,
blijft evenwel moeijelijk te bepalen, naar welken maats
men de belooning hunner diensten moet berekenen,
ook, wanneer het land in zulken nood verkeert, dat d®^®
belasting noodzakelijk wordt.

Alle de bezwaren nu tegen eene belastmg op hc«!
(ligingen komen ons van weinig belang voor, zoo lang ^
zich slechts vasthoudt aan het beginsel, dat ieder in evc»''''
digheid van zijn vermogen in de staatsbehoeften voor^'®quot;

moet. En wanneer derhalve de^ambtenaar een inkomen

dat de som , welke men als noodwendig tot zijn levens®quot;

derhoud heeft aangenomen, te bovengaat, zoo kunnen

niet inzien, waarom hij minder in staat zoude zijn da»

■ffcr®'''

ander van het zijne ten algemeenen nutte iets op te on

Daarenboven is er geene belasting, welke, wat ^^

heffing aangaat, minder moeijehjkheid oplevert, da^

——----^er

»Wo Alle sich zu den äussersten Anstrengung®

. , opfc'quot;

stehen müssen, kann auch der Staatsbeambte sicn
nicht entziehen.quot; . (Staatswirth. p. 275, 276).

a Slechts een gedeelte van zijne bezoldiging inhoudt,

eer deze hem wordt uitbetaald, en dus bijna alle ad-
quot;imist

ratie-kosten onnoodig maakt.

bi

^ J de belasting eenige verschooning meent te moeten

zijn die, welke de vruchten zijn van onze vlijt.

men gewoonlijk met den naam van professionele

quot;'^ten (uit beroepen of bedrijven voortspruitende) be-

pelt. 'Jqj. behooren natuurlijk ook de bezoldi-
ëmgen

quot;er ambtenaren, zoodat op haar ook hetgeen wij
^^ '^'er zullen mededeelen toepasselijk is. Doch wij
ten ^^nbsp;afeonderlijke behandeling te moe-

®^ijden, omdat er tusschen den staat en zijne amb-
quot;aren

eene betrekking bestaat, of althans door velen als
^ e aangenomen wordt, die bij de andere profes-
öiet wordt gevonden.

eeft het inkomen, dat inzonderheid door

datnbsp;wordt, minder zwaar willen belasten dan

^elk de vrucht is van onzen eigendom, daar het

veel ,

uuurzamer is en van den vader op den zoon

Saat

zelve 'nbsp;eerste onafscheidelijk aan de persoon

quot;quot;aar

Ook

daarnbsp;gezondheid afhankelijk is. Anderen

quot;'elast ^^■^veren, dat men alle inkomsten gelijk moest
'quot;dien 'nbsp;^'''■''e duurzaamheid te onderzoeken, omdat,

eii pj.nbsp;inkomsten van doctoren , advokaten

■''ntcn minder zwaar dan do overige belastte, die

- u -

vakken te veel zouden worden aangemoedigd, cn er alsdan
door het groote aantal meer mededinging bij hen zoudquot;
ontstaan , welke hun loon zoude verminderen en hunne vrij'
stelling in het einde onvruchtbaar maken. Wij geloquot;'
ven evenwel, dat er voor deze verlaging hunner loonen W®'quot;
nig vrees behoeft te bestaan: want hunne belooningen, welk®
eens gevestigd zijn, worden niet ligt veranderd, daar de roaa''
schappij ze hun toekent als aan hunnen stand verse huldig'l'
Zij nu, die eene belasting, welke even zwaar op e®quot;
kortstondig als op een duurzaam inkomen drukt, onbiUÜ''
vinden , meenen in de maatschappijen van lijfrenten e®quot;
sprekend bewijs voor hun gevoelen te zien. Wanneer m®'
aan deze zijne bezittingen afstaat, zoo ontvangt men van h»^
levenslang veel hoogere renten daarvan, dan wanneerm®quot;
die ook na zijnen dood voor zijne nakomelingen wenS®'*'
te behouden. Zij willen dus dat men bij het oplegS®quot;
eener belasting niet zoo zeer op de grootte, als wel ®P
de waarde van het inkomen zijne aandacht vestice.

pocl'

zij zien niet in dat, gelijk het inkomen met den

van hem, die het geniet, ophoudt, zoo ook de belas

bij zijnen dood vervalt. Is dus het inkomen wegens
korteren duur minder waard, zoo wordt daarvan ook ^
der opgebragt, daar de opbrengst slechts plaats
zoo lang als het inkomen zelf duurt. Bij eene belas'!quot;^
op inkomsten kan het ook de vraag niet zijn, welk
bedrag na eenige jaren zijn zal, doch zij wordt sle®!quot;
geregeld naar hare tegenwoordige grootte, verfflJ®

in dezelfde verhouding als deze inkoms-

^elve, en wordt bij gevolg nul, zoodra ook deze niet
lïieer

Vanbsp;worden. Daarenboven zoude do berekening

Waarde der inkomsten, naarmate van hare duur-
zaamheid

^ ^ groote moeijelijkheden met zich brengen. De

en van lijfrenten hebben wel is waar der-
gelijke b 1 •

Welk ^^^^nbsp;beproefd en tafels vervaardigd, naar

^^ ^ij den aanstaanden en voor haar zoo gewenschten
•^aarnbsp;aandeelhouders berekenen, om vervolgens

jjjj^ Waarschijnlijk korteren of längeren duur van
j-ijnbsp;de grootte van het inkomen te bepalen , dat

toeknbsp;van het door hen gestorte kapitaal zullen

deze 'nbsp;meestal te veel in het belang

quot;maatschappij

en berekend , en kunnen daarom voor
Q ^^^isten maatstaf bezwaarlijk aangenomen worden,
^derdnbsp;de standaard der renten ver-

eene ' 'belasting moeten wijzigen, omdat daardoor
Prof . .nbsp;in de berekening der waarde van het

quot;ïeel inkomen zoude ontstaan. Bij de beraadsla-

Vonnbsp;income-tax, welke in 1842 door peel \^erd

gesteld

^ediglx •nbsp;voordragen om de lijfrenten in even-

duurzaamheid te belasten, omdat men het

düro„ ■,nbsp;de tijdelijke renten evenveel als de voort-

^^ude te T^

had jn ®^waren. Ware dit voorstel aangenomen, zoo

quot;^ffieiej.nbsp;omtrent andere professionelen, ambtenaren,

' ^^'^^e^den, enz. dezelfde toegevendheid moeten

' omdat ook zij als het ware houders van renten

3*

zijn, welke zij slechts levenslang bezitten, en die l^Ö

hunnen dood voor hunne erfgenamen verloren gaan. ^

voorstel vond evenwel weinig bijval en werd afgestei» ■

De moeijelijkheden, welke de waardering van het p'

fessioneel inkomen medebrengt, wanneer men namelijk ziJ

duurzaamheid in aanmerking wil nemen, hebben het voo'

(Je

. stel uitgelokt om alle professionele inkomsten van
belasting te verschoonen. Doch hoewel dit vele bcz^*
ren uit den weg ruimen en voor de uitvoering der i ^
komen-belasting een groot gemak opleveren zoude,
waro het echter eene schending van het stelsel van o

ffC-

wo

lijkheid en wanneer deze belasting dienen moet om
andere indirecte belastingen te vervangen, zoo wo'^
daardoor hoogst onbillijk de last van den éénen vcrl'«
om den anderen des te zwaarder te drukken. Met cTquot;quot;
veel regt zoude men dan ook hen moeten vrijstel'^quot;'
wier inkomen wel uit eigendom voortvloeit, doch oi^^^
stendig of moeijelijk te schatten is. Landerijen zijn»
aftrek der gebouwen en daarop aangebragte verbetering®quot;
meestal eene blijvende bron van inkomen; doch huizquot;^'
schepen en dergelijke zijn zoowel vergankelijk als be'
komen der professionelen, weshalve men ook hunne äfi^^
zaamheid zoude moeten berekenen en van hunne tcg ^
woordige waarde eene som voor hunne vergankelijk'' ^^
aftrekken, berekend naar het aantal jaren, dat hunne

middelde duurzaamheid oplevert, tegen de rente v»quot;
of 5 ten honderd 'sjaars. Doch de onzekerheid en

'^ijfelingcn, waartoe eene dusdanige berekening noodwen-
§ aanleiding zoude geven, het bedrog en de ontduiking»
er uit zouden voortspruiten, leveren te vele bezwa-
°P) dan dat men dezen maatregel, zelfs al was zij
^^Ikomen biUijk, zoude durven aanbevelen.
_ ^elfs p^gj^j. ^jgj. landerijen, zegt culloch 1),
^oor de inkomen-belasting 'geen juiste maatstaf: want

al

^Jn twee akkers even hoog verpacht, zoo kan hunne
^^arde toch aanzienlijk verschillen, wanneer een van beide
^'^''ts zoo hoog verpacht is wegens de verbeteringen,
daarop zijn aangebragt, en de duurzaamheid van
Verbeteringen slechts gering is.
is echter nog een andere grond, waarop men de
J^'^'asting (jer professionele inkomsten zoo niet geheel

billen verwerpen, althans aanmerkelijk heeft willen
Deze is daarin gelegen, dat de verkrijging dier

.. ^'quot;sten aan hen, die ze genieten, meer inspanning en

'JVer

°st, dan wanneer zij de vrucht is van bezittingen,
zich of reeds vroeger verworven heeft, of ons
^''femg te beurt zijn gevallen. Wij erkennen, dat

Ons

veel gewigtiger toeschijnt dan die, welken men
^ ^•''en korten duur gezocht heeft. Het is ontwijfel-
Venbsp;^^ fabriekant, geneesheer of ambtenaar zich tot

getnbsp;inkomen meer moeite zal moeten

''^sten dan hij, die rustig de pachten zijner landhoe-

Taxation, p. 137.

ven invordert of de renten zijner fondsen trekt. Het»»
ontmoedigend voor hen, die door zwaren arbeid en
spanning zich eenige inkomsten trachten te verzekeren,
wanneer zij de vruchten daarvan door zware lasten g®*
troffen zien. Doch wij moeten aan den anderen
toegeven dat zij inkomsten genieten, die geene opofferinS
van kapitaal gekost hebben: want hetgeen zij verdiene»
is louter winst. Bovendien is de eigendom ook doorga^»'
door vroegeren arbeid verkregen en dus even ^ee'
de vrucht van ijver en inspanning als de professionell
inkomsten. Wil men van deze derhalve minder laten quot;P
brengen wegens de moeite, welke de verkrijging dier ^
komsten veroorzaakt, zoo wenschen wij dat deze inscnf'
kelijkheid slechts gematigd zij en nimmer in eene geheel®
vrijstelling ontaarde, welke met het stelsel van gelijkl*®'
strijdig zoude zijn en de inkomsten-belasting in eene
gendoms-belastrng zoude doen overgaan.

Nemen wij aan dat de regering alle inkomsten tot of

brengst der belasting moet aanspreken , zoo lijdt het g®

twijfel dat ook de fondsenhouders daarin moeten deel®quot;'

ofschoon de gevoelens van vele schrijvers hierover z®quot;

verschillend zijn, daar sommigen hen bij voorkeur

ven alle anderen belast, anderen daarentegen hen g®!^®

«equot;

wenschen verschoond te zien. Men heeft wel ®®
meend hen te moeten vrijstellen, omdat hun k^P'
verloren zoude zijn. Dit is echter volstrekt onwa^'
bezitten zij de gelden niet meer, die zij aan den s

daar^'^*^ ^'^bben , zoo blijven de fondsen echter, welke zij
Oor ontvingen, eene waarde behouden. Deze waarde

13 -(y-gj

Vergankelijken loopt ligt gevaar van geheel ver-
•iietigij t» j

^^ ^ e Worden, wanneer de staat aan zijne verbind-
ditnbsp;langer zal kunnen voldoen; doch naar mate

Sevaar grooter is, heeft ook de geldschieter zijne gel-

jnbsp;tegen hoogere renten uitgeleend óf in de leening

lager jnbsp;................................

geschreven en zich daardoor getracht schadeloos
® stellen.

ben dus van de opbrengst der belastingen

Ij Verschoonen, zoo is het evenwel hoogst onbillijk
...

bij voorkeur door zware lasten te willen

^^ ®en hen als een werkeloos en onnuttig ligchaam
niaatsehappij meer nadeel dan voordeel
^ij willen niet ontkennen dat er onder de ren-

''-tiierg O

dejj^ ®^tal werkelooze en onnuttige menschen gevon-
dezenbsp;geene eigenschap van hen, daar men

Wtenbsp;de andere standen aantreft. De fondsen zijn

Veg^.^ ^nbsp;handen van renteniers , maar ook

Vajjnbsp;bet bezit van nijvere lieden, die een gedeelte

Utoefkapitaal, dat zij gedurende eenigen tijd voor de
bele» bunner nijverheid niet behoeven, in fondsen
opdat het hun eenige vruchten oplevere en niet

OQgeb:

ijve liggen. Het is een vooroordeel, wan-

men,

dle fonbsp;dat fondsenhouders slechts de zoodanige zijn,

^^'^kennbsp;hebben en in ledigheid de vruchten

van hunnen vroegeren arbeid. Zij behooren op

verre na ook niet tot de rijkste klassen. Het gemak,
mede men een klein vermogen, waarvoor men bezwaarlij''
landerijen of hypotheken zich zoude kunnen verschaff®quot;'
in fondsen belegt, maakt dat de gegoede

middelklass®

in het bezit der meeste fondsen is. Eene officiëele oP

gave van 1842, b. V., vermeldt dat het aantal van person®quot;'

waaraan de Bank van Engeland de renten voor de

talen, welke den 10 October en 5 Januarij eindig^®quot;'

moest uitbetalen, 282,349 bedroeg, waarvan er

minder dan 5 oC, en 45,000 minder dan 10 oC te

deren hadden, terwijl er slechts 210 waren, die sonun®quot;''''

Jf'

ven 2000 (£ ontvingen. Men merke hierbij nog op i
de Bank van Engeland de renten aan de zedehjke ligquot;''*'
men , waarin weder een aantal personen hun aandeel
ben, als aan bijzondere personen uitbetaalt 1).

'Doch al waren alle fondsenhouders rijk, zoo
het toch zeer dwaas, hen bij voorkeur door
belastingen te treffen. Waarom toch arbeiden d®
dustriëlen, zoo het niet is in de hoop van hunne

ol

tuin te maken, om deze daarna, hetzij in fonds®» ^
landeryen te kunnen beleggen en in lateren 1®®
de vruchten hunner vroegere inspanning in te oog»
Eene te zware belasting op fondsen zoude deze

drijftquot;quot;'
• fil

aanmerkehjk verzwakken, de ophooping van kapit^
genwerken, of ook wel deze noodlottige uitwerking hehl^quot;quot;'

1) Zie M«. CDLLOcn, on Taxation, p. 122.

\

dat het rpp 1

^ ^ eeas verzamelde kapitaal, hetwelk men vreesde
^erdnbsp;beleggen en te verteeren, naar elders

overgebragt, waar .men hieromtrent meer vriizinnio-e

'o'en 1 ,1nbsp;•gt; O

üaa, en de vrnthten van den arbeid door minder

lasterKbedreigd warden.

ïjJ» ••

^ ^yo) die^ewer^n dat eene belasting op fondsen

® Jk is voor het vertrouwen, dat het volk in hare
Serin

Vast ^ 'nbsp;verbindt tot het betalen eener

liaarnbsp;quot;quot;^^^^voor de geldschieter zijn kapitaal aan

®eft afgestaan. Legt men, zeggen zij, haar op fond-
^ant^^^*^^ zij worden uitgegeven, zoo brengt zij niets op:
,1nbsp;leent den staat tegen zooveel hoogere renten als

fo

quot;quot;^mtnbsp;evenredigheid te verhoogen. De staat ver-

de^nbsp;^Ijne verpligting als confrahens, doch daar hij

lianden heeft, is het den anderen contrahens onmo-
arvoor schadevergoeding te erlangen 1). Pkiitwitz

1)

daaro '''nbsp;vestigen hypotheken, zoude eene belasting,

tïpft- gelegd, den schuldenaar en niet den schuldeischer
quot;en H

diuo jnbsp;alsdan de rente der hypotheek in verhou-

gev l^el'isting zoude kunnen verhoogen; doch bij reeds
®tigde

'ypotheken , waarvan de rente vroeger bepaald
zicli nquot; quot; belasting op den schuldeischer, daar deze
Ignbsp;door eene verhoogde belasting kan schadeloos

stell

noemt haar daarom eene berooving der staatsschuld®'
schors 1). Zij keuren derhalve deze belasting of onreg''
vaardig of onvoldoende. Doch aien voorby dat,
neer de staat dezelfde belasting (van alle inkomsten h®'''
hierdoor geene verhooging van Sente bij de lèeningen k»quot;
te vs^eeg gebragt worden.nbsp;^

Het is niet de bron, waaruit het inkomen voortvlo®»''
welke bepaalt, of de belastingschuldige tot het dr®
gen van lasten in staat is, en daar wij dit slechts ^^
den eenigen billijken maatstaf, volgens welken ieder bO^
ger in dc behoeften van den staat voorzien moet,
nen aannemen, zoo vervalt de redenering van hen,
om welke oorzaak ook, de fondsenhouders zouden wil^®quot;
vrijpleiten. Zij zijn even zoo wel als aUe anderen, ^^
inkomsten genieten , in staat daarvan een gedeelte t®'
algemeenen nutte op te offeren. Gelijk de staat van ^yquot;quot;
zijde verpligt is zijne verbindtenis getrouw na te koquot;quot;®'
en de verschuldigde renten aan zijne rentheffers g®^quot;^
te voldoen, even zoo heeft hij het volkomen regt van di®
zelfde rentheffers, voor zoo verre zij inkomsten geni®'quot;quot;
en daardoor in staat zijn den staat te ondersteonequot;'
een gedeelte hunner inkomsten af te vragen wegend ^
bescherming, welke hun onder het bestuur der reger»quot;^
ten deel valt. Indien deze een gedeelte dier renten

1) »Beraubung der Staatsgläubigerquot; (Theorie der Stcu*-quot;^
und Zolle, p. 173).

wanneer zij ze uitbetaalt, zoo is het slechts
Vorm, welke eenige schijnbare onbillijkheid heeft. Be-
^ ZIJ de renten voluit, en werden daarna alle in-
^'nsten van den schatpligtigen te zamen getrokken en

^öienlijk

belast, onverschillig uit welke bron zij voort-
gt; zoo zoude men welligt tegen deze heffing niets

''' te b

^^ rengen hebben. Wanneer de regering zulks ech-

doet, maar al aanstonds bij de uitbetaling der

een gedeelte daarvan terughoudt, zoo is dit,
^Oe-svgj j

Qe vorm eenigzins onbillijk moge voorkomen,

, een zeer juiste maatregel om daardoor eene om-

a en kostbare administratie uit te winnen.

^eljjnbsp;fondsenhouder onverschillig zijn, op

, grond de staat zijne aanspraak op die inkomsten

Jiiet 'nbsp;belasting heffen, mag zulks

dat ^''^^'^^ohillig zijn, en is het dus van hoog belang
zil

eisnbsp;^^^^ kunnen aanwijzen, op hetwelk zij hunne

gronden.

meent, ddt de regering op het inkomen, het-

de T, ^^'^'N^et beschermt, geene aanspraak heeft, en dat zij /

Q , ae inkomsten, welke buitenlandsche bezittingen
^ evergj,

ïeog . 'nbsp;belasten, omdat deze door vreemde

^stiö beschermd worden, die daarvoor ook hare be-
t^^^®®® beffen, en opdat hetzelfde

voorwerp alzoo niet

dat Sedrukt worde. Doch nemen wij in aanmerking
denbsp;.

persoon, die dat inkomen

® regering evenwel de

Qiüt

h®*'quot;® bescherming neemt en hem ongestoord de

vruchten daarvan laat hioogsten, zoo kunnen \v:j er

geene onbillijkheid in vinden, wanneer zij daarvoor een'oquot;
belooning van den schatphgtigen verlangt.

Wij houden het echter voor onregtvaardig, wanneer quot;l®
staat de renten belast, die hij zelve aan vreemden i»quot;
uitbetalen, omdat hij jegens dezen slechts als conirö^'^quot;'
verbonden is, en geen regt heeft, zich een gedeelte

liC'

het inkomen van hen, die door eene andere regering
schermd en daarvoor ook belast worden, toe te eigeoquot;quot;'
Zoo doende zoude buitenlandsche bezitters van fonds''quot;
dubbel van het inkomen, dat zij daaruit trekken, moe'®quot;
opbrengen. De Engelsche regering heeft daarin ecl)'quot;'
geene zwarigheid gevonden, en haar minister pekl

zich verdedigd met te zeggen: l». dat, indien men
buitenlandsche bezitters van fondsen verschoonde, men
gevaar liep dat vele Engelschen hunne fondsen op
van vreemdelingen zouden doen overschrijven; 2quot;. da'
Engelsche regering wel degelijk het inkom,en dier vrc'

ielquot;'

delingen beschermt, voor zoo verre zij voor de

betaling zorg draagt; en 3quot;. dat, bijaldien de vree®*'
bezitter van fondsen zich door deze belasting bez^®

rekende, hij dan slechts zijne fondsen behoefde te

koopen, en dat de toenmalige hooge koers der fond'quot;quot;
eene geschikte gelegenheid aanbood om zich
zonder schade te ontdoen.

Het overschrijven dezer fondsen evenwel op naa®
vreemden ware door eene gestrenge controle voor

'Oen. j)

te^ ^^ ^ voorstelling, dat dc Engelsche regering die ren-
ïüeii ^nbsp;zij heeft hier niet te bescher-

^ond ^^ onvoorwaardelijk tot hare voldoening ver-
^Oöds'^'nbsp;beroep eindelijk op de hooge prijzen der

^^ n kan evenmin gelden, daar hun koers terstond
dgnbsp;lt;lalen zoude, wanneer de vreemdelingen, door

aan ^^ 'Willen verkoopen, daarvan een groot aantal
®arkt bragten.

bei^g^''quot;®'^® ™®onen wij omtrent het wezen der inkomen-
OVgj.^quot;^nbsp;gezegd te hebben, en zouden dus kunnen

Q ®et de verschillende wijzen te beschouwen, waar-
gerat °nbsp;zooveel mogehjk juiste kennis daarvan

lennbsp;alvorens wij hierbij ons nader bepa-

e]

Clp i

deelen.

inkoQj^ ® grootste voorstanders eener belasting op het
'■rentnbsp;behe 1), wiens beschouwingen hierom-

tinggj^/quot;^quot; l^ortehjk zullen mededeelen. Daar de bezit-
dat jj ^^ geschilite maatstaf der belasting zijn, om-
e hoegrootheid met hare opbrengst niet altijd even-

-JU.nbsp;'^er 'VVirthsehaft des Staats. § 152.

andere ®Preckt van vermogen, doel), daar wij hieraan eene
^'oordnbsp;hechten dan hij, zoo hebben wij liever het

gebruikt.

redig is, zoo moot do zuivere opbrengst, van welke b®
vermogen der ingezetenen tot het dragen der lasten
hangt, tot grondslag genomen worden, omdat, wanneequot;quot;
men de substantie der bezittingen en niet de opbreng®'

in aanmerking neemt, hierdoor de voorspoedige nijverb®'

minder zwaar dan die, welke met tegenspoeden te
stelen heeft, belast wordt.

Zonder onderscheid moeten alle inkomsten belast
den, hetzij die uit het bezit van eenig kapitaal, van grquot;®
of ook wel uit don arbeid voortvloeijen. Ambtenar®quot;
moeten niet verschoond worden, omdat hunne bezoldig»quot;^
de vrucht van arbeid is, en ook deze onder het ber®
der belasting valt; doch slechts, indien hun loon g®^''
staat met de waarde van hunnen arbeid of deze te bo^®quot;
gaat. Ook die bezittingen, welke geene renten opbreng®quot;'
moeten aan de belasting onderworpen worden, opdat n'®quot;
mand haar ongebruikt late liggen en daardoor de nij^®^
heid benadeele 1). Daar de weelde ook de voorreg*®quot;
geniet, welke de bescherming van den staat aanbiedt, nquot;®
ook deze niet verschoond blijven, omdat hij, die zich
veroorlooft, vrijwillig afstand doet van de vruchten, di®
waarde van hetgeen hij in weelde verteert, hem had knn ^
opleveren. Wat evenwel tot de behoeften van den

1) Hoe dit evenwel met zijne theorie, om slechts de

brengst der bezittingen te belasten, in overeenstemming

te brengen, verklaren wij niet te begrijpen.

personen behoort, moet niet als weelde beschouwd
Indirecte belastingen zijn ongeschikt en door
belasting op kapitaal, grond en arbeid zal genoeg-

^ de behoeften van den staat worden voorzien, en
oor de evenredige gelijkheid in het dragen der las-

^Voor altijd verzekerd worden,
het ^'^'^^•'o^y^bedon, zegt hij verder, die de berekening van
onien oplevert, worden slechts door hen als onoverko-
, afgeschilderd, die door de tot dusverre bestaande be-
hiUi']. esunstigd zijn geworden, en dus voor eene meer

^erdeeling vreezen. En al bestaan zij inderdaad,
IS dit r,

,nbsp;nog geene voldoende reden om de inkomen-

t

verwerpen, daar ons slechts de keuzo tus-
en den ondergang van den staat wordt over-

ar

Selaten

! en

^ij bovendien, door de onoverkomelijke bezwa-
de indirecte belastingen verbonden, meer dan
Vor^ . borden. Deze toch maken eene kostbare in-
® Noodzakelijk, en bevorderen bedrog en sluik-

* 2) TN

■ue vrees voor het bekend worden van zijne

ren.

^«eld ^ bedoelt hier geene belasting op voorwerpen van
ala 'nbsp;wil dat men bij de berekening van hetgeen

eoddruft

slficijjnbsp;bet inkomen moet worden afgetrokken ,

van den stand in aanmerking neme.

Mhj

'^eniste^ ^elooven evenwel, dat eene belasting op de in-
''eer ®eer aanleiding tot bedrog zal geven, dan wan-
veorwerpen bij de bron zelve of bij het verbruik

inkomsten cn het nadoel, dat aulks aan het crcdict k»^

veroorzaken, is geen geldig bezwaar, omdat het betoj^^^

dat iemand, die geene inkomsten heeft, en daarom

crediet verdient, ook geen crediet geniet, dan dat ^^

zijne medeburgers misleide en benadeele 1). Indie»

staat zich niet ontziet de inkomsten der grondeigequot;

te onderzoeken en ook het stelsel der hypotheken op

It n'

bliciteit gebouwd heeft, waarom zoude hij dan ook ^^^
de inkomsten des handels en der nijverheid mogen ^^
derzoeken? Waarom zoude men de famihegeheimen ^^^
den koopman meer dan die van den grondeigenaar quot;
zien? Deze openbaarmaking zal daarenboven veel mi»

door do thans bestaande accijnsen belast worden.
veel ligter, een gedeelte zijner Inkomsten geheim te hoU
dan de granen te verdonkeren, die men verbruikt,
dienstboden, welke men in dienst heeft. De vrees voor
ondergang van den staat Is tamelijk overdreven. Tot
toe heffen de meeste staten geene belasting van de inkoo» ^
en hebben zich evenwel staande gehouden. Het ple»*
voor eene theorie, wanneer men door schrikbeelden ^
lezers van hare waarheid zoekt te overtuigen.nbsp;^^

1) Deze opmerking van behr Is allezins juist.
iemand inderdaad crediet verdient, zoo zal men hem d't ^^^
weigeren, omdat hij weinig Inkomen heeft. Is het eVL

liiJ

'------°nbsp;Jat

slechts gegrond op de verkeerde meenIng van anderen

vermogend is, zoo Is het voor dezen wenschelijk dat «U

hunne dwaling worden teruggebragt.

^ Vaarlij^ worden, wanneer men in iedere gemeente het on^

quot;quot;zoek aan waardige lieden toevertrouwt en dezen den
eed

Van geheimhouding oplegt. Zij , die met het onder-

belast zijn, zullen zich met het opmaken van registers

Verschillende inkomsten moeten bezig houden, en wan-

^ leder eerlijk en getrouw aan zijne verpligting vol-

zullen zij hunne medeburgers weinig tot last zijn.

bedrog voor te komen, zoude men bij elk regts-

b over bezit of eigendom een bewijs kunnen vor-
ren j

^ ' dat de betwiste zaak voor de belasting behoorlijk

^^ aangegeven, en daarenboven door eene straf of boete

^^ alsche opgaven kunnen tegengaan. In de berekening

Onderzoek van het inkomen bestaat weinig zwa-
S'ieid TT

«n quot; ^^ inkomen van het land is ligt te schatten,

^^ eskundige commissarissen kunnen den maatstaf tot

tjg^^nbsp;behoorlijk aangeven 1). Dat van pachten,

jj^' renten en werkloonen kan uit documenten blijken.

dnl '^'quot;^^'arde van huizen is duidelijk uit de huurce-

quot; dio van huizen, door den eigenaar zeiven be-

Jften ' ^^ analogie ligtelijk te vinden. Het inko-

beij^jnbsp;geleend geld voortspruit, kan men met

^ Seldleeners gemakkelijk onderzoeken. De koop-
n en V?. _

' eenen tak van nijverheid uitoefent, zoude

% die,

'•'quot;derijnbsp;die de schatting van de inkomsten der

belagjj^nbsp;hebben wij bij de beschouwing der grond-

aangetoond.

van zijne voordeelen geregeld boek houden, eene balaquot;®
opmaken en deze aan het bestuur overleggen moetC'
nadat hij ze door zijnen eed als burger bekrachtigd had 1)
Bij bezoldigden is geene controle noodig, daar hun iokquot;
men ieder in het oog valt. Zij, die tot onderzoek wer^cO
uitgekozen, zouden dit met naauwkeurigheid en billijk^''quot;
bewerkstelligen en geene moeite ontzien moeten, ow
waarheid te ontdekken, terwijl hun arbeid door meer
dervinding en eene naauwgezette uitoefening hunner
pligting later aanmerkelijk zoude worden verligt.

Het onderzoek der klagten moest aan commissaris®®''

worden toevertrouwd, die, wanneer het inkomen cu*

lijk behoorlijk onderzocht en uitgevonden was, dit

het hoofdbestuur bekend moesten maken, om te beP

len hoeveel daarvan ten honderd zoude geheven wor^®

Wat de invordering aangaat, deze zoude bij de oorsfquot;quot;

-. jcf.

kelijkc voortbrengers te gelijk met de inzameling

jü

- vruchten moeten geschieden, doch bij alle andere»*
maandelijksche termijnen, en dus telkens voor een t^
de gedeelte van het geheele bedrag.

De voordeelen der inkomen-belasting nu komen V
BEHK kortelijk hierop neder : 1° aUe andere belasting
onnoodig; 2®. onkosten en knevelarijen van ambtenaren

1) Zal men aan de eerlijkheid van den koopman ^^^^
gaven overlaten ? en zoo niet, hoe zal de ambtenaar
zijn over zijne winsten te oordeelen?

en het vrije ^ verkeer wordt bevorderd; 3®. de
^ enredige gelijkheid der lasten wordt onder alle burgers
^'eldj alle vrijstellingen en te zware belastingen zullen
ouden; 4-quot;. ^ij staat in het naauwste verband en is
redig met het vermogen van iederen schatpligtigen, ~
het kapitaal onaangetast en verschoont de geheimen

r ijjr,

g h ■nbsp;' daar de commissarissen eenen eed van

e^ahouding moeten afleggen; 5°. alle willekeur wordt

Voo:
het

^ ^^ ij behoeven aan onze lezers hier niet te herinneren dat wij,
hier en later als do mceniugeu van andoren, behk,

eu. p

' ) VON KAUMEU, enz. vermelden, niet onvoorwaar-

gevoelen laten doorgaan. Wij wilden hen

'''er ^nbsp;maken met hetgeen andoren over dit onder-

hebben, en verwijzen hen derhalve naar hetgeen

eger of later als onze overtuiging hebben voorgedra-

de ''''nbsp;andere belasting overtollig wordt, is wegens

j)^nbsp;staatsbehoeften in de meeste landen onmogelijk.

^'^denbsp;knevelarijen der ambtenaren worden door

k ^'^kosten en moeijelijltheden, welke de commissarissen
^en

tpj- ^''Oorzaken, vervangen. De belasting geheel even-
8 aan hpt

Miifi,nbsp;vermogen van den schatpligtigen te maken,

een vr

eed Vanbsp;quot;wenscb, die niet te vervullen is. Van den

en (jg geheimhouding moet men niet te veel verwachten,
eoinnnssarissen als geheel onvatbaar voor onbillijkhe-
^erklaren, dit is wel wat sterk uitgedrukt.

4quot;

toch drukken niet zoo zeer door hare zwaarte, als
door hare slechte verdeellng.

Zachaeiae vindt de inkomen-belasting het ideaal V'
belasting 1) en beveelt ze ten sterkste aan, omdat M
hare heffing als gemakkelijk en weinig kostbaar beschou^^'
en meent dat zij de nijverheid niet belemmert, de kaP'
talisten zoowel als de minvermogenden treft en het
diet bevordert, omdat zij ieders wezenlijk vermogen
het licht brengt. Hij wil tevens aan eene hoogere opbreng®*
een hooger staatkundig regt verbinden. Het stelsel
algemeene verkiezing huldigende, wil hij , naarmatequot;'^
burger meer belasting betaalt, hem ook meer sten»quot;

• to'

toekennen. Doch daar deze laatste beschouwing niet
ons onderwerp behoort, zullen wij haar met stilz^D»
voorbijgaan.

ScHMAxz daarentegen velt over haar een minder gquot;quot;
stig oordeel en zegt dat, wanneer het inkomen do
genlijke grondslag van alle belasting is, het ons ver^*quot;quot;
deren moet dat men eerst in lateren tijd op de gedaclquot;^
is gekomen van het onmiddelijk te belasten. Het grquot;
ste bezwaar ziet hij in de uitvinding en waardering
het inkomen, welke hij nog moeijelijker oordeelt dan

•M r ^

der bezittingen, daar het eerste nog ongelijk®

aiJ'

1) Die Einkommensteuer verdient vor einer jeden
ren Auflage unbedingt den Vorzug. (Staatswirthscbaft»''
§ 38G, 401).

Veranderüjkcr dan de laatste is. Slechts dan meent hij,
eene voldoende uitkomst zoude geven, wanneer
aile bedrog kon ontdekken. Dit is echter

gelijk

onmo-

zonder in de diepste geheimen der familiën door

^^ 'gen, en een scherp onderzoek naar bedrog zoude

^ ® dienen, om de list der bedriegers te oefenen 1).

^^ Eaüjhee 2) keurt de inkomen-belasting even onvolko-
e® als dfgt; •

'Üknbsp;'^directe en vindt haar in zoo verre nog schade-

denbsp;ontvangst treft, terwijl de laatste slechts

tonbsp;bezwaart. Het oogenbhk harer hefiing is bui-

dien V

dew- ^ ongunstiger dan bij de indirecte belasting,

koo ^^nbsp;inkomen zelden in baar geld vindt, en de

feunbsp;oenig voorwerp van verbruik zich wil aanschaf-

ket ^^^ ^ handen heeft. Wordt zij geheven op

ketnbsp;dat het inkomen ontvangen wordt, zoo is

Voor .nbsp;van onrijpe vruchten, voordat zij zaad

duchten hebben gegeven, terwijl bij de in-

Verli ■nbsp;bet kapitaal reeds vroeger in de nij-

'®tstnbsp;is geworden. Hare verdeeling is ui-

Het onderzoek en de controle toch vonden

lonri ^nbsp;vele bezwaren, dat pitt zich weldra ge-

quot;quot;zaakt

te^nbsp;^ag de uitgebreide en naauwkeurige voorschrif-

' '^elke hii A

y daaromtrent gegeven had, wegens den on-

quot;apût provoque le mensonge et l'immoralité.quot;

Pol. II. 241.
^'■'tt. Best. Syst. p. 230.

Zij

wil en de ontevredenheid der natie, in te trekken.

geeft aanleiding tot allerlei voorwendsels om zich aan ^^

te onttrekken, en maakt drukkende maatregelen tot oD

derzoek van het inkomen noodwendig, waaruit doorgaa®'

ig

willekeur en onbillijkheid voortvloeijen. Dikwijls
men de valsche opgaven moeten billijken wegens het vcf
keerde begrip, dat vele van inkomen hebben, daar
naauwelyks met juistheid kunnen berekenen, wat zij
vangen, en nog veel minder de behoeften van hunbm®
gezin met naauwkeurigheid bepalen kunnen. Hoe
b. V. een bakker met eenige juistheid kunnen opg®^®quot;'
welk gedeelte van zijn inkomen dagelijks door zijn ba''
gezin aan brood verteerd wordt ? Slechts rentenier®

op'

belzoldigden kunnen naauwkeurig hunne ontvangsten

geven, doch ondervinden dezelfde bezwaren bij bet ^

rekenen hunner noodwendige uitgaven. Zij is derl

volstrekt af te keuren en alleen dan te verontschuldio®quot;'

wanneer de indirecte belasting zoo hoog is geklom®quot;

dat zij bij eene verdere verhooging alle verbruik

doen ophouden, of wanneer in tijd van oorlog de »

t of

zoo dringend is, dat er geen andere weg openstaai,

jca

aan den staat de noodige middelen tot afwering van

zcW'

vijand te verschaffen. Is dit het geval, dan zoude men ^^
eene belasting op de bezittingen moeten toestaan,

coquot;^

het er alsdan op aankomt, zijne bezittingen door ^^
gedeeltelijke opoffering daarvan te redden. Zij werk®
evenwel slechts voor een oogenblik, en zoodra

Vaar

Voorbij

j„nbsp;-IS, worde zij opgeheven en door eene be-

vervangen.

^^ houdt ze voor nog onregtvaardiger dan eene be-
, ■ °°^'^®bezittingen, wanneer men namelijk de bron, waar-

^ ÜGf 1 1

quot;''o^en vloeit, niet in aanmerking neemt. Terwijl

lande

Verliest
CU

quot;'oet dus

gaan
ten

prooi

bezitfnbsp;zien. Men neme derhalve zoowel de

, §en als het inkomen in aanmerking. Doch zelfs
blijft „

^aarnbsp;eenige ongelijkheid over door het gevaar,

^nbsp;de arbeider en bezoldigde zijn blootgesteld, van

bun inkomen door eene slechte gezondheid of

^dere

^ omstandigheden te verliezen 2).
de k ^ ^^''^^ting op het inkomen, zegt von soden 3), is

^an allen, wanneer men ze in het afgetrok-

'^O'ninbsp;en daarbij slechts de nationale oeco-

tii»; ^'^maerking neemt. Doch zij is eene vemie-
hptnbsp;burgerlijke vrijheid, daar zij den staat als

_ eene gevangenis der inquisitie herschept, wil
^■^■-.^^.^dat bedrog en ontduiking ze geheel vruchteloos

2)nbsp;^^^aud, Theorie u. Pol. d. Best. p. 498.

hela • '^^'^^er hebben wij echter dit bezwaar, dat men in de
^tino-

duut ° professionele inkomsten wegens hunnen korten

3)nbsp;gelegen te zijn, wederlegd.

«ÜIUIARD , Theorie u. Pol. d. Best. p. 505.

maken. Slechts in zeer kleine republieken, lt;lie
staatsbehoeften en geene staatsschulden hebben, is
voerbaar, vyanneer eene onbekrompene liefde voor bet v»
derland, een alle eigenbelang vergetende zucht

vrijheid, en eene edelmoedige begeerte tot bevordering^^

het algemeene welzyn de ingezetenen aansporen, om huDquot;
eilt;'ene belangen aan die van het algemeen op te ofler®quot;

Dit laatste is zeer belangrijk. quot;Wanneer toch het

genoegen neemt in de belastingen, die de staat zijquot;

leden oplegt, en ingenomen is met het doel, waartoe z'jquot;

opbrengsten worden aangewend, zoo vindt hare heffquot;^

weinig bezwaren. De zware income-tax, door pitt iquot;

jaar 1793 ingevoerd, en gedurende twintig jaren door

Engelsche natie opgebragt, werd, hoe drukkend ziJ

was, zonder veel moeite ingevorderd, omdat het volk*quot;

he'

genomen was met den oorlog tegen napoleon , wien
verfoeide, en gaarne zijne gelden aan het vaderlanii ^^

offer bragt, zoo slechts het doel, de vernedering namc
van den gehaten Franschen keizer, daarmede bereikt W
Slechts dan meent saktomus 1) dat deze belasting ^
doende uitkomsten zal opleveren, wanneer de regeringbe®*quot;

- irV»quot;

is, en hij, die zich aan de deelneming tot ondersteuniDo ^^
den staat onttrekt, aan de algemeene verachtingisblootgos'''

•• die

Wat echter deze verachting aangaat, welke zij, quot;

icquot;

betalmg der belasting ontduiken, zich op den hals 20quot;

1) Zie mumiard, Theorie u. rol. der Best. p- 506

^oedelijke

^ Van den staat opoffert, zich dikwijls bespot, terwijl

üstige bedrieger, die de kans waarneemt om zich
daaraan

n te onttrekken, niet zelden wegens zijne sluwheid
^®Prezen wordt.

^ ^ y hebben ons bij de vermelding der gevoelens kort-

•^halve slechts bij de voornaamste schrijvers wiQen be-

^ ' en die van ecncn seuttek, peittwitz en anderen

quot;geroerd gelaten, wier overdrevene voorstellingen
«lechts

^^ aionen om over ons onderwerp een verkeerd licht
^ Versprej^gjj^ Doch reeds uit deze oppervlakkige
^ euwinghebben wij kunnen opmerken, hoe verre hunne
liepen, en hoe verschillend eene belas-

g O

^^ P de inkomsten door onderscheidene staatsmannen
®®'eerden werd voorgesteld. Terwijl de één haar als

GPy» *

'ge billijke opbrengst verhief, werd zij door den
met de donkerste kleuren afgeschilderd. De reden
bj. ^ ®ieenen wij te moeten zoeken in de verschillende
geP''^ hebben. Terwijl sommigen
ni het afgetrokkene slechts uit absolute gevolgtrek-
eerv*^' theorie afleidden, die zij als de eenige ware
raadpleegden anderen steeds de ondervinding,
^jks ^ ^^^^ naauwkeurige waarnejning van het dage-
^oor ^ verkregen wordt. Daar de eersten zich aldus
bet schoone hunner theorie lieten medeslepen, zonder

op de werkelijkheid acht te geven, bleven de laatsten di''
wijls aan kleinigheden hangen, en verwierpen een stel»«''
waarvan zij slechts de onbillijkheden in het kleine wUquot;!®quot;
opmerken, zonder op de uitkomsten te letten, welke ©en
voor het algemeen daarvan zoude kunnen verwachten
Beide wijzen van beschouwing nu hebben op zich zel^®
weinig waarde, doch vereenigd vormen zij een geheel,
bij alle wetenschappen en dus ook bij de onze tot groo''
slag liggen moet. Het verdient intusschen vooral
opmerking, dat de inkomen-belasting door de Duitseb®''
over het algemeen gunstiger dan door de Engelseb®quot;
beoordeeld wordt. En wanneer wij in aanmerking nemequot;'
dat zij in Duitschland nog bijna nergens is ingevoerd'
doch Engeland reeds gedurende zoo vele jaren hare dr»^
king heeft ondervonden, zoo besluiten wij daaruit,
hare gunstige beoordeeling grootendeels aan eene s^eel*
oppervlakkige kennis is toe te schrijven, en dat de scho®
verwachting, welke hare afgetrokkene beschouwing quot;quot;
aanbiedt, veelal door de moeijelijkheden, welke hare''
voering medebrengt, gelogenstraft wordt.

De Duitscher pk. von eaümëk evenwel, die zyne thequot;quot;^
gebouwd had op een vlijtig onderzoek van den invl®quot;
der Engelsche inkomen-belasting, door pitt ingevoe'^'
verschilt van de meeste zijner landgenooten, en ^
hare invoering die voordeelen niet, welke een
zachaeiae daarvan verwachten. Wij aarzelen derhalve n'^
ons met hen te vercenigen, die de inkomen-belastinS

߻nder gunstig daglicht stellen. Doch voordat wij

eromtrent de slotsom onzer beschouwing kunnen mede-
deelgjj

gt; meenen wij nog eenige opmerkingen omtrent het
■Nderzoek en de schatting van het inkomen, en de wijze,
de belasting verdeeld wordt, te moeten kenbaar maken.
® schatting nu van het inkomen is drieërlei, namelijk:
^ • Schatting door derden.

•nbsp;Schatting door hen , die het inkomen zelve genieten.
3« V

•nbsp;Vereenigde schatting door beide bovengenoemden.

.nbsp;wij reeds vroeger aanmerkten, is eene geheel

® schatting onmogelijk 1). Doch wij moeten daarom
alle n

pogingen, om tot eene grootere naauwkeurigheid te

. ßij de berekening der nooddruft, welke men van het
•^ernbsp;aftrekken, heeft men ook vooral op de grootte

•laarnbsp;willen letten, en naarmate hunner tabijkheid

grootere som willen toestaan. Doch ofschoon
Vannbsp;familie minder noodig heeft, en dus beter in staat is,

''^rc tot ondersteuning van den staat bij te dragen, zoo
^'^ar tegenover, dat, hoe grooter het huisgezin is, des te
beeftnbsp;bet aandeel is, dat het in de bescherming der regering

^oudquot;nbsp;de groote familiën van alle belasting, zoo

lüo .. '^'^rdoor toch niet kunnen wegnemen, dat zij zich in
omstandigheden dan de kleine bevinden. En wan-
eerstnbsp;zooveel van het inkomen verschoont, dat de

iiooddruft daardoor niet aangetast wordt, meenen wij dat

Seone f i

riQgnbsp;tot klagten over onbillijke eischen der rege-

er- (Zie ook HOGENDOBr, Lettres,' I, p- 167).

geraken, nog niet geheel opgeven. Zal men het dool mffl
mer geheel kunnen bereiken, zoo kan men het door ij^'quot;
rig onderzoek toch veel naderbij komen , en wannc®''
men hierdoor slechts zoo verre gevorderd is, dat, al ka»
er geene volstrekte billijkheid van verdeeHng worden daar
gesteld, de drukking der belasting evenwel vermeden woid''
moet men dit als eenen grooten vooruitgang en eene
zenlijke weldaad voor de maatschappij beschouwen. •

1°. schattixg doob derden.

Laat men de schatting aan ambtenaren over, zoo k«quot;
nen deze moeijelijk eenen anderen maatstaf daarvoor a®quot;
nemen, dan hetgeen eene zekere bron van inkomen
vaste staatshuishoudkundige regelen gewoonhjk oplev^''
Het verschil, dat door ieders bijzonderen toestand verooquot;^'
zaakt wordt, kunnen zij bezwaarhjk nagaan, daar
uitgebreide werkkring hiertoe geenen tijd overlaat.
wijde deur voor willekeur wordt hun geopend, zoo
hun toelaat in het bijzondere leven der ingezetenen J»
dringen en de geheimen der huishoudelijke betrekkiDo
te onderzoeken. Voorkeur hunner vrienden en wraak f
gens dezulken, tegen wie zij welligt eenige persoonlijkquot;
veete koesteren, zullen er het gevolg van zijn, ter^j
men hen dikwijls aan den anderen kant van oneerlijk
heid zal beschuldigen, wanneer zij zich, ofschoon ö®'
beste bedoelingen bezield, vergist en aldus aan eenc
keerde schatting zullen schuldig gemaakt hebben.

lts

^^nbsp;enkele voorwerpen, zoo als b. v. vastegocdo-

''^'^non aan hun oog niet onttrokken worden; maar,
®üdclnbsp;kunnen zg daarom nog hun ge-

go dnbsp;niet met juistheid berekenen. Roerende

^^ eren, gei(j ^^^ fondsen ontsnappen ligtelijk aan hunne
^^ zaamheid. Het inkomen van pachters, kooplieden
^^^quot;quot;iekanten is van tijd, plaats, persoonlijke hoeda-
naanbsp;^^^^ afhankelijk, dat zij er slechts

hnbsp;kunnen, doch geenen maatstaf van eenige ze-

arvoor bezitten. Voor pachters heeft de En-

'e rej

genon

en hunne winsten voor Engeland op de helft, en

Schotland op een derde der pacht berekend. Bij

quot;tie • ^^ ^^^omen-belasting werden zij voor Engeland op

Vierden, en voor Schotland op de helft der pacht
^ ekat. r»

inlt -quot;eze maatregel is voor de schatting van het

einen

sennbsp;gemakkelijk, en verschoont de commissaris-

eiibili- ^^^^ moeite, doch is voor de belastingschuldigen
den 1nbsp;dikwijls zeer hard, daar de Tiitkomsten van

Verlinbsp;verschillend zijn, velen er zelfs bij

gjg j^.. ' echter zoowel hij, die er bij verloren hoeft,
eejie 'nbsp;eenen rijken oogst verheugen mag, in

^^g lijke mate door de belasting getroffen worden,
le^^nbsp;enkelen, schuldenaren b. v., trachten zul-

•laad ;nbsp;grooter te doen schijnen, dan het inder-

^oovegj' ^'^len de meesten daarentegen hun best doen,
^ogelyk daarvan aan het oog van den ambtenaar

Vo

tc onttrekken. Vooral wanneer de belasting hoog H

be-

fl-el-
iderd
er

van hem eischt. Doch, hoe laag zij ook zijn moge»
zullen altijd baatzuchtigen gevonden worden, die zich
veel mogelijk trachten te onttrekken, terwijl zij, die equot;'
lijk zijn en voor de waarheid uitkomen, door de
dadige eigenbaat hunner landgenooten des te meer gedr^
zullen worden. Uit alle deze bezwaren blijkt derhal^quot;'
dat het onderzoek van ambtenaren als eenig middel
schatting van het inkomen onvoldoende is. De weer^'quot;'
welken zij bij de ingezetenen opwekken, het bekrofflP
van den tijd en de middelen tot onderzoek, welke boD
dienste staan, zoo men namelijk het land niet raei
heirleger van kostbare en lastige ambtenaren overdek''^
wil, maken hunne ijverigste pogingen en beste bedeel'quot;
gen vruchteloos.

Daar dus de schatting der ambtenaren niet scbquot;quot;
te zullen voldoen, zoo is men op het denkbeeld g®
men, aan 'de belastingschuldigen de taak op t®
gen van elkanders inkomen wederzijds

te beoordeel®quot;'
omdat men meende dat deze elkanders betrekkingen

konden kennen dan ambtenaren, die daaraan geheel vre®quot;quot;

waren. Von malchus 1) evenwel heeft deze theorie

1) Finanzwissenschaft. § 516.

afgekeurd ««

allee ' Srond, dat deze wederzijdsche schatting

hij kleine landbouwers en gewonen handenarbeid
Seliit

intnbsp;'nbsp;de hoogere klassen en voor het

quot;«Omen f) f j

^ ' «at door fabrieken of handel verkregen wordt,
dcznbsp;moest beschouwd worden, omdat het bij

kcr'nbsp;het oog valt, en dus eerder aan verdon-

onderhevig kan zijn.
e Fr

On jnbsp;(nquot;. 15) 1) velt er echter een gunstiger

'eobquot;nbsp;'nbsp;dat vrienden en buren ten naas-

alleequot;' ^'^^^omen hunner stadgenooten kennen, en dit

zie^ ^nbsp;zoo groot vermogen, dat men niet over-

dini, 'nbsp;gewaagde ondernemingen aan hunne aan-

^t ï?-

ontglippen. Worden er bezittingen verborgen

geh

'eoden

Voo ' zullen zij echter spoedig bij erfenis of

bol '^ader bekend worden. Indien iemand te hooa:
®^ast ig

ten .. ' ^ hij zulks zelf aangeven, en met documen-
ten binder inkomen bewijzen, waardoor men het
® ^an leeren kennen; en verkiest hij, om zijn
daarin ^^nbsp;hoogere lasten te betalen, zoo ligt

denkbnbsp;onbillijkheid, omdat ook hot crediet een

gu ^^ ^^ kapitaal is, dat vruchten oplevert. Men zor-

®ehatte

Hiknbsp;evenwel dat, al ware het aldus moge-

^®er kleine steden of gemeenten het inkomen der

quot;^^RRard, Theorie u. Pol. der Best. p. öic'

ingezetenen eenigzins nador to leeren kennen, dewijl »1
daar de nieuwsgierigheid zich zoo gaarne in de huiss®
lijke betrekkingen der buren mengt, dit voor grootcr®
plaatsen, waar de buren elkander naauwelijks bijnaam^®®
nen en zich om elkanders vermogen minder

bekreun®»'

geheel vruchteloos wezen zoude. Slechts de te hoog ^

gegevenen zouden klagen; zij, die te laag belast war®quot;'

zouden zwijgen en in stilte hun voordeel trekken van d®

onkunde hunner stadgenooten. De opbrengst zoude d®quot;quot;

halve te gering wezen en eene verhooging noodzakelijk

maken, waardoor de onevenredige verdeeling nog dr^^^

kender werd. Zelfs in kleine plaatsen hebben d®

woners dikwijls een zeer verkeerd denkbeeld van eH^quot;quot;

Vtr

ders inkomen, hetwelk zij slechts naar het uiterlijk vo®'
men en naar den hoogen of lagen voet, waarop iemafld g®
woonlijk leeft, beoordeelen.

Deze wederzijdsche schatting van het inkomen heeftquot;
nog een ander aanmerkelijk bezwaar. Zij geeft namelijk
leiding tot eene wederzijdsche tegemoetkoming van elkan
belangen. Laat men het inkomen van A door B en dat
B door A schatten, zoo geeft men hun daardoor de gel®»

• l'H'

heid onderling overeen te komen, dat zij elkanders'
men wederzijds lager schatten zullen dan het

werkelijk ''

Aldus wordt list en bedrog bevorderd, en hij, di® ^
dergelijke kunstgrepen eenen afkeer heeft, ten S
van die zijner landgenooten naar evenredigheid des
zwaarder gedrukt.

deze beschouwing over de schatting moeten wij

^^^ e aandacht vestigen op de wyze, waarop men te

het bedrog der schatpligtigen zocht te keer te

^ Hiertoe bestonden twee verschillende middelen, te

de dvridoaig en de dnoyQctqiij. De eerste was het

^^ gt; dat aan iemand werd toegekend, wanneer hij zich

ee ' ^^ belasting te hoog aangeslagen rekende, van aan

^ednbsp;meende dat niet genoeg opbragt, eene

^^nbsp;ruiling der bezittingen Voor te stellen. Die de

®'anbood, legde op de bezittingen des anderen be-

quot;lietnbsp;zijn huis, wanneer deze den voorslag

gjjnbsp;aannemen. Beide moesten daarop zweren, dat

, .nbsp;bezittingen naar waarheid opgeven en binnen

® dfl

rennbsp;daarvan eenen inventaris (dirócpavais) inleve-

besiinbsp;Vervolgens werd de zaak door het geregt

^er^ ' ^^ ■quot;'anneer de eischer in het ongelijk gesteld
^as de aangebodene ruiling nietig, doch bleek
ander meer bezittingen had dan hij, zoo werd
^'^gden de keus gelaten van óf de ruiling aan te

' «^f de belastiag te voldoen 1).

dennbsp;was het aanwijzen van goederen, die óf aan

^ behoorden en door burgers bezeten werden, óf

Zie B

p. 125nbsp;, die Staatshaushaltung der Athener. II.

^CMo

II.nbsp;Rede tegen phaenippxjs. ed. schabfee.

P- 153.

verbeurd verklaard, 6f voor de belasting niet aangege^®quot;

■waren. Die deze goederen aanwees, ontving, wannec

zijne aanklagt waar bevonden werd, een vijfde gedeequot;

dier goederen, doch werd, wanneer het bleek dat hij e®quot;

valsche aanklagt had gedaan, met eene boete van

drachmen gestraft 1).

Meermalen nu zijn deze middelen tot ontdekking der

zittingen aangewend en zoowel de vrees voor sc

als voor schande en verachting, welke in eene vrije reP

bliek meer dan onder eene vorstelijke regering be® ^

wachten staat, die zich aan zijne pligten als burger

trekt, hadden op de waarheid der opgaven eenen g^^^

i®»

to»

rer®^

te-

daagde, de ingezetenen voor ongegronde aanklagten

veiligde.nbsp;^

VONEATIMEK 2) beschouwt de dvriSoaig als een te ^^

en naar onze veranderde regtsvordering te omslagt»o

teg®quot;'

del om tot de waarheid te geraken, voor onze

.•JöU

woordige omstandigheden, ofschoon zij voor die
niet ongeschikt moge geweest zijn; doch de dtfo'/

253'

1)nbsp;Zie MEiJüEund schömann, der Attische Process- F ^^

Demosthenes Eede tegen nicostbatus , ed. scH-
n. p. 291.

2)nbsp;Das Britt. Best. Syst. p. 260 en volgende.

quot;^eeiit hij dat ook nog tegenwoordig mot eenige wijzi-

^'quot;Sen zoude kunnen aangewend worden. Hij ziet niet

' ^^rom men niet nog in onze tijden aan ieder het

der aanklagt zoude toestaan, indien men hem aan

^■iideren kant met eene zware straf bedreigde, wan-

bij van zijn regt misbruik maken wilde. Om even-
wel j

vele ongegronde aanklagten te vermijden, waar-
aanleiding zoude kunnen geven, wil hij dat men
^ aanklagt als der moeite waardig zoude aannemen,
® iiiet ten minste het tiende gedeelte van het inko-

Zoude evenwel eene geheele omwenteling in de
veroorzaken, wanneer men het stelsel vaar-
volgens hetwelk de staat het uitvinden der mis-
^^ Op zich neemt, en men de ingezetenen door hoop
betnbsp;''biWe uitlokken om hunne medeburgers voor

dennbsp;te klagen. Zij, die niets te verliezen had-

Voor wie derhalve de boete geene zware straf
littt 'nbsp;zij deze toch niet voldoen konden, zouden al

datnbsp;vermogende landgenooten betichten, in de hoop,

^^ regering een tiende gedeelte van het inkomen on-
boet^^'^'^ quot;^ogt vinden; en de gevangenisstraf, die de
^ietsnbsp;kunnen vervangen, ware welligt voor hen, die

deelnbsp;geen genoegzame afschrik, oni het voor-

xar. ' ^^^ ^^ den anderen kant toelachte, te laten

quot;ren, gi

^ord ^nbsp;afgunst zoude hierdoor bevorderd

' terwijl de berekening van dat tiende gedeelte van

hot inkomen, hetwelk von eaumer als grens voor ae
langrijkheid der aanklagten stellen wil, vele moeijelijkhed®quot;
zoude medebrengen. Bij een inkomen, dat ƒ 50,000'sj»»'''
bedraagt, zoude een tiende gedeelte, namelijk ƒ 5000,_
ligt aan de opmerkzaamheid der regering ontsnappen
kleine inkomsten daarentegen zoude dit eerder het g®
kunnen zijn: zoodat de regtsgedingen meestal slechts o
sommen van weinig beteekenis zouden gevoerd worden,
niet tegen de kosten eener meer uitgebreide regtsvordef'
opwogen, waardoor de maatregel, door von raujieb
gesteld, zijn doel missen zoude.

Eene navolging der dnoyQUtffj heeft evenwel ten tijd®

Fransche omweteling plaats gevonden. Toennamelijk deg®®
telijke goederen verbeurd verklaard waren, werd er een®'quot;
nigte daarvan verdonkerd en bleef in banden van hen, ^
óf vroeger bestuurd hadden, óf zich daarvan op de ^^
andere listige wijze meester wisten te maken. Om ^^
bedrog tegen te gaan, zoo werd er eene wet uitg®^'''^
diquot;d, waardoor aan de liefdadige gestichten het regt
toegekend van hen aan te klagen, die dusdanige g ^^^
ren wederregtelijk bezaten, en wanneer het hun g®
hunne aanklagt te bewijzen, zoo werden de doorhe»
gewezene goederen hun van staatswege als beloonmS
gekend 1).

1) Zie merlin, Repertoire. V. p. 736. »Privilège dont J®
sent les hospices par rapport au mode de preuve de

2quot;

• schattikg door hen, die zelve hbï inkomen

genieten.

veelal als gewaagd en onzedelijk afgeechil-
^^ gt; omdat de staat niemand tot het plegen van bedrog
Uitlokken, en niets meer aanleiding geeft om zich
tin ®ehuldig te maken, dan wanneer men de schat-

ö Van het inkomen aan hem overlaat, die het zelve ge-
Hiet .

' wiens eigenbelang medebrengt het lager op te
^ 1 aan het wezenlijk is. Zij is alleen daar aan te
pli» • 'nbsp;burgers een hoog gevoel van hunne ver-

«e °nbsp;hebben, en ieder het zich tot eene

in ^ijne behoeften naar zijn vermogen te voor-

dien.

Unnbsp;eenen strijd tusschen pligt en eigenbe-

den 'nbsp;bedrieger eene premie uit, welke door

^ ®®riijken en gemoedelijken burger wordt opgebragt.

bnnbsp;bestrijdt ze even zeer, daar er geen middel

estaat

quot;^ennbsp;^^ juistheid der opgaven na te gaan, wanneer

^ie geheel aan de eerlijkheid der belastingschuldigen
rlaat rgt;

tevr ' overheid zal met de opgaven zich moeten
^^^^^^^ stellen, wanneer zij zich door eene gestrenge

^nce deg

que '^ntes, qui leur ont été abandonnées par l'état et
supp^. aient ci devant, soit des corporations aujourd'hui
particuliers, qui ont encouru la confis-
over bet^ biens.quot; Men vergelijke hiermede XI. p. 428
regtsgeding van cualabré.

navorscliing niet gehaat wil maken. Behalve dat de ecr
lijke man hierdoor reeds zwaarder belast wordt dan luJ'
die zijn eigen belang boven dat van den staat stelt, b«®^'
deze ook nog dit voorregt, dat hij, hetgeen hij aan de»
staat onthoudt, tot verbetering en uitbreiding zijner mj
verheid kan aanwenden, en daardoor voor zijnen meerg®
trouwen medeburger een gevaarlijk mededinger
„Zij is verder,quot; zegt hij, „eene bron voor nijd, twist
oproer. Schaamt men zich niet zijnen staat te bedrieg®quot;'
wie zal dan in deze moeijelijkheden raad en uitkomst vef
schaffen? De schatting, welke het algemeen beproeft
waarnaar het den een' veroordeelt, den ander' verb®^'
is dikwijls valsch. Wie toch zal de inkomsten vaneequot;®quot;
handelaar berekenen? De een schijnt rijk, doch faiU®®
binnen korten tijd, terwijl de ander eenvoudig en on*®quot;quot;
mogend schijnt, doch aanzienlijke schatten nalaat. 1® '
eindelijk zoo ver gekomen dat hij, die gemoedelijk ^^
waarheid hulde doet en z\jn eigen belang als getrouw
ger voor het gemeene welzijn opoffert, bespot, en de

hartige bedrieger als een verstandig rekenmeester beschoö^^
wordt, dan is het tijd, dat zij geheel worde opgebe^®quot;

j tJ®

De HEEiiBS (n°. 15) 1) keurt ze in zoo verre goeo)
daardoor het individuëele inkomen als zoodanig wordt op»
geven, doch verwerpt ze als gevaarlijk voor de zede^Ü
heid en nadeelig voor eerlijke en getrouwe ingezete»®

1) Zie MURilARD, Theorie u. Pol. der Best. p-

^ chts daar houdt hij ze voor bestaanbaar, waar aan eene
sehattmg ook een grooter aandeel in de staats-

ö®rhjl£e regten verbonden is, of waar eene controle

aan welke niets ontgaan kan, en welke hij niet

de-

' 'quot;egering, doch aan de medeburgers wenscht toever-

zien 1).

CtTLLocH verwerpt ze geheel ala eene uitnoodiging
en meineed, als eene verongelijking van deugd-

zaïne^)

urgers ten voordeele van baatzuchtige en schelmach-
«ge bedr-

^legers, en, wanneer de belasting hoog is, als een

®Hddel

oni alle zedelijkheid en goede trouw te verbannen,

oindat

' Wie voor weinig voordeel geen bedrog plegen zal,
door het uitzist op aanzienhike winsten tot schel-

ÏÛfkî»î*nbsp;O Xnbsp;quot;

..„^^^'■dt uitgelokt 2), vooral wanneer hij ziet, dat hij

^Eknbsp;evenwel opmerken, dat saktorius en de

het ^ 'nbsp;zij van eene controle spreken, eigenlijk

der zelfschatting verlaten. Zoodra men namelijk

en opdraagt om de waarheid na te gaan van het-

donbsp;---------- —----

^nbsp;hen, die het inkomen zelve genieten, verklaard ,

Js, vooronderstelt men reeds dat ook die derden

eene

schatf-

één'nbsp;maken, naar welke zij de opgave van den

hun ^quot;^^^^^^en, doch die van den ander'verwerpende, aan
'ngenbsp;onderwerpen. Wordt er dus eene contrôle

^'^d, 200 is dit eene vereeniging van de schatting door

Oen

ambten'^ ^^^^ ^'^O'nen zelve genieten, met die, welke door
of medeburgers geschiedt,
^^'y thing is made to depend on the honour of the

anders het slagtofEer van zijne deugd of de misdaden
ner landgenooten zal worden.nbsp;^^

Veel waarheid bevat de opmerking van muehabd,
de oude vaderlandsliefde, en de geestdrift om den sta»''
waartoe men behoort, en welks burger te zijn men c®»®
eer rekent, te ondersteunen, voorbij zijn. Ieder zorgt sic®'''®
voor zich zeiven, en de regering treedt als vijand op tcg®°
,over de burgers, wanneer zij de regten van den
wil handhaven, daar zij door hare misbruiken en de booS
opbrengsten, welke zij van hare onderdanen heeft af»®'
vorderd en dikwijls verkeerd heeft aangewend, het
trouwen des volks verloren heeft. Nu zij echter
pligten getrouwer vervult, is die gulden tijd van ®d®'
zelfopoffering voorby. In plaats van haar als eene
zoraster des volks te beschouwen, wordt zij als zijne teg®quot;
partij gehaat en miskend. Weinigen vinden het nog zquot;®
den staat te bedriegen en zijne regtmatige eischen te
duiken, en de ijver om hem naar zijn vermogen te
dersteunen, bestaat niet meer. Hem, die meer opoffer*quot;
hij schuldig is, houdt men voor dwaas, en de eerlijke i»^
wordt eindelijk een schelm, wanneer hij ziet dat alle®»
drog hem voor eenen gewissen ondergang beveiligen

parties, so that the tax will then fall with its full
upon men of integrity, while the millionnaire of easy
may well-nigh escape it altogether.quot; (Mquot;. cotloch, quot;quot;
xation, p. 126.)

Herder doet hij opmerken hoe angstvallig de eenebur-
•ioorgaans de opgaven van den anderen gadeslaat 1),
® voorzigtig hij zijne verklaring zal achterhouden, tot-

zegt namelijk: » Sobald irgendwo eine Einkommen-

'°gens oder Erwerbs-Steuer eingeführt werden soll, ist

begierig, zu wissen, wie hoch dieser oder jener
quot;■eiche M

^ann, dieser oder jener G-eizhals sich taxirt, und zu
Steuerbeitrag sich verbindlich gemacht hat.

und Keiner

einschreiben, bevor er nicht weiss was Andere sei-

ȟsnbsp;wollen; Keiner will den Anfang machen,

er ^nbsp;Andere möchten sich zu niedrig taxiren, und

benachtheiligt werden. Jeder schätzt die Geldein-

•^ied •nbsp;höher, die unvermeidlichen Ausgaben aber

Sta ^^^ seinigen, und glaubt darum, er gebe dem

.nbsp;als Andere seines Gleichen. Setzt sich einmal

lot oder vielleicht ein Prahler in eine höhere, ein
Geizhals fl

quot;agegen, oder ein Mann, den irgend ein häuslicher
id .nbsp;''beleben er nicht gern kundig werden lassen will,

U , quot;Niedere Klasse, als er nach der Volksmeinung oder

der IVT •

Ifia *^emung seiner Neider und Feinde hätte thun sol-
entstehen daraus allerlei bösartige Nachreden , und

itta;

Sï'ossten Uneinigkeiten. Dadurch wird dann der Friede

j, l^^'gern und Bauern gestört, und Aergerniss, Zwietracht
der \nbsp;angestiftet; so dass der Fleiss , die Ruhe,

^Vohlsfe

■and und das Glück der Unterthanen mehr leiden,
beabsichtigte Einkommen-Steuer Gewinn bringt.quot;
Theorie u. Pol. der Best. p. 530).

dat hij weet, op hoeveel zijn medeburger zijn eigen inkom®quot;
geschat heeft, daar ieder meestal geneigd is, zijnen bnu''
man voor beter in staat tot ondersteuning der staatsbeb®®
ten dan zich zeiven te houden.

Te Génève evenwel heeft men de schatting van bet iquot;
komen toevertrouwd aan hen, die het zelve genieten. P®quot;''
wanneer het der regering voorkomt, dat iemand hetlaS
heeft opgegeven, dan zijne wijze van leven zoude de®
vermoeden dat het werkeHjk is, zoo wordt hij opg®^^
pen en vermaand om de waarheid daaromtrent te ver^
ren. Wanneer het dan later bij zijn overlijden blijkt)
hij inderdaad rijker was dan hij zich had opgegeven, ^
wordt hetgeen hij bij zijn leven te weinig aan bela®quot;quot;quot;
betaald heeft, bij zijnen dood van de erfenis afgetro^
en aan den staat uitbetaald.

3o. VEEEENIGING VAN DE SCHAXTEÏG DOOE DEEDBH ^^
DIE DOOE HEN, DIE HET INKOMEN ZELVE

genietBquot;'

Wij hebben derhalve zoowel eene schatting door s®'

del van derden als door den belastingschuldigen ^

om verschillende redenen moeten verwerpen, wann®®'

namelijk ieder op zich zelve werden voorgesteld. ^

's ^^

hoe zal men dan tot eene eenigzins voldoende kenni' ^

het inkomen kunnen geraken, wanneer men het onder^®

noch aan derden, noch aan den belastingschuldig®®

ven durft toevertrouwen? Wij houden de beantwoo

• tr eV®quot;'

dezer vraag voor moeyelijk, doch daar de schatting

Istrekt noodzakelyk is, zoo meenen wij dat de eeni-

° Weo-nbsp;j-

denbsp;overblijft, deze is, dat men de bei-

e^rstnbsp;schatting tracht te vereenigen, door haar

Vervnbsp;belastingschuldigen op te dragen en haar

volgens

met die van derden te vergelijken, dat is.

contrôle van anderen te onderwerpen. Het ver-
betwelk tusschen de beide schattingen gevonden
di» 'nbsp;bedrog van de zijde des belastingschul-

Stellenbsp;van de zijde der anderen veronder-

dej.. 'nbsp;naauwkeurig onderzoek met overlegging

tijen

^ met de meeste juistheid was te werk gegaan,
®ieer h

verschil der schatting slechts weinig bedraagt,

kan rn

dejij^nbsp;'^quot;'■theidshalve deelen, en eene gemid-

dejj ^'^''^tting aannemen. In allen gevalle moet men

zicjj ^^''ngschuldigen het regt toekennen, wanneer zij

^jzennbsp;rekenen, zulks te kunnen aangeven enbe-

^ij durven niet beweren dat hierdoor alle be-

aren

jlistenbsp;zijn opgeheven, en men het doel, eene

^Oüd,

tron^ ^^ twisten blijven onvermijdelijk; doch wij
gest^j^nbsp;^^^nbsp;toenadering is tot het ons voor-

^ '^oel, al gelukt het ook niet, dit geheel te berei-
dorbij ^'^'^''oer men dit doel slechts eene schrede na-
cnnbsp;i®' zoo heeft men reeds veel gewonnen

quot;^^atschappij eene gewigtige dienst bewezen, al

kunnen de moegelijkheden niet geheel uit den weg ê®
ruimd worden, welke aan eene schatting van het »quot;k
men, dat zoo wisselvallig, zoo onbepaald, zoo moeije^Ü
te kennen is, onmisbaar verbonden zijn.

Wij bedoelen evenwel geene wederzijdsche schat'quot;''^
der medeburgers, doch dat de opgaven der belas*^®
schuldigen zelve door eene commissie van daartoe

rólcer^

zettelijk uitgekozene medeburgers moeten gecontro
worden. Zoowel de vrees voor valsche opgaven
eersten (wanneer deze weten dq,t hunne verklaringeO
het onderzoek der commissiën bloot staan), als
eene wederzijdsche toegevendheid en bedrog tusscbe»

elkanders inkomen schattende medeburgers zal hie^'
verdwijnen. Wij hebben hierin vooral de ondervi»
onzer Engelsche naburen tot leermeesteres gekozeö»
wie deze wijze van schatting steeds in zwang gewee»
en van wier staatkundige bekwaamheid men met redeo ^^

Aft

verwachten, dat zij niet zonder rijp overleg hierafquot;

voorkeur gegeven hebben, en ze telkens bij eene *
ging der inkomen-belasting op nieuw hebben aange»'

Is eindelijk deze schatting met de controle in overee

ming gebragt, zoo worde zij aan het plaatselijk bestuur
gegeven, dat haar vereenigd met de schattingen der
rige plaatsen aan het provinciaal bestuur zal moete»

ïHO®

leveren, door hetwelk zij ten laatste aan deregeriuS
kenbaar gemaakt worden.

Aldus zoude de verdeeling der belasting steunen oP

Vermnbsp;verkozene burgers omtrent zijn

tevrnbsp;hadden, en minder aanleiding tot on-

_ ®nheid geven, dan wanneer de controle van de re-

uitiri

bes 1, ® 'nbsp;het volk dikwijls met wantrouw

®uwt.

]„.,. ^®bben reeds vroeger bij de behandeling der be-
Vjuj °nbsp;algemeen met een woord melding gemaakt

titig ,nbsp;eener trapsgewijze verhooging der belas-

bei^^y ' vooral bij de beschouwing der inkomen-
treku-nbsp;inkomsten in eene naauwere be-

^lö» of

Vra»nbsp;eenige andere soort van heffing, is de

O iü Tl

^ nP . ^^ men dit zoogenaamde progressieve stelsel
ïgt;it ^®rkingbrengen moet, in aanmerking gekomen.
theQj,.^^^®^®®^ n« is eene verkeerde uitlegging van smith's
draggjj'nbsp;burger in de behoeften van den staat

{re^p^ in verhouding van zijn persoonlijk vermogen
leen •

Dit vermogen toch heeft men niet al-
^ochnbsp;met de grootte der inkomsten beschouwd,

Ügnbsp;nieende dat het in eene meetkunstige rede met

grootte t

^at jj ^ •nbsp;onidat men van het denkbeeld uitging,

Vegj ^nbsp;valt van zijnen overvloed naar verhouding

staa^ ^^^ nooddruft in verhouding weinig af te

het n

'' onbillijkheid, ook dat gedeelte van het
Pag. 28.

inkomen, hetwelk de nooddruft der minvermogenden bcstr«^^
den moet, te bezwaren, zoo is deze moeijelijkheiduit den^ ^^
geruimd, wanneer men van elk inkomen zooveel aflr®^^
als voor de behoeften van den mensch noodzakelijk ge
wordt. In hoe verre dit evenwel met juistheid kan »
sehieden, hebben wij hierboven onderzocht, en de
blijft nu nog, of het billijk en wenschelijk is, den ver^^^

genden meer dan naar evenredigheid af te nemen van

geen hij boven zijne nooddruft bezit.

Sat is een ijverig voorstander van het progressieve

sel. Hij vindt het onbillijk dat hem, die slechts het no ^^

heeft 1), evenveel in verhouding wordt afgevorderd» ^^^

dengenen, die in overvloed leeft, en keurt derhalve de'^

directe belasting af, omdat eene trapsgewijze opklim'» ^^

daarbij niet aanwendbaar is. Eene inkomen-belastm»

eene progressieve schaal ingerigt oordeelt hij zeer wen ^^

lijk, om eenigermate het onregt te vergoeden, dat ^

minvermogenden door de indirecte belastingen wordt ^

gedaan. Wanneer zij matig is, beweert hij, zal ergquot;®quot;

reden bestaan om zijn grooter vermogen te verben» ^

r het ^

ken, evenmin als bij eene aan de bezittingen ot
komen geëvenredigde belasting.nbsp;^^

MüEHAED 2) bestrijdt het progressieve stelsel op ^
dat zij, die het voorstaan, niet weten, van welk stan F

1)nbsp;Dit vervalt, zoodra men de nooddruft vrij la^t-

2)nbsp;Theorie u. Pol. der Besteuerung, p. 541.

Uitgjuin, en nog minder tot hoe hoog het zal
stijgen.

®etienbsp;^^Qislativa noemde het progressieve stelsel

'^ear; roederee 1) vond het onvereenigbaaar met

eoigQ

alsnbsp;®ebappelijke inrigting; aukland beschouwde het

sehrnbsp;gentz noemde het straatroof, en tuegox

den rand van het voorstel, waarin het als maatstaf

r de

Verdeeling der belasting werd aanbevolen: „ii faut

Imj^^nbsp;et non le projetquot;. De geweldigste revo-

^quot;quot;^quot;^obe omwenteling hebben dit

der; ^quot;^^'^estaan, en robespierbb deed aan de verga-

levg ^ Voorstel, dat burgers, wier inkomen het tot hun

ggj^ ^ erlioud noodwendige niet overtrof, van alle bijdra-

Vm'; Voorziening in de staatsbehoeften zouden worden
'^Jgestei^j

opbr 'nbsp;overigen het noodige progressief zouden

Oojj

l^EJï verklaart zich tegen het progressieve stelsel,
bet dp

de

'^^ëigene

p.nbsp;^ Economie publique, do morale et de politique. T.

absoi^j^nbsp;plus permis de mettre en doute l'incomptabilité

Jqj 1 impôt progressif avec aucun régime social.quot;
^''trailigj »nbsp;^^ v'^'ï : C'est le vautour déchirant ses

2)nbsp;Cours C. d'Ec. pol. p. 495).

'^^RHard, Theorie u. Pol. der Best. p. 544.

üing verkregen hebben. Eene progressieve belasting gt; ^ °
hij, benadeelt derhalve de voortbrenging en vermeerde''quot;'^

van voorraad.

De Edinbnrg Eeview 1) beschouwt dit stelsel da^

n d®'

onregtvaardig, dat de regering hierdoor de grenze
magt overschrijdt, Vfclke haar is toevertrouv^d. 2iJ ^^
zich slechts in met het verdeelen der staatslasten over
ingezetenen, en doe zulks in verhouding der heschei^^
welke zij hun verschaft; doch zij wachte zich immer, he'
mogen der ingezetenen te regelen of nader te verd®®^
den eenen boven den anderen te beschermen of te
deelen, omdat zulks niet tot hare bemoeijmgen hebquot; ^^
aan haar niet is opgedragen. Zij late de belasting® ^^
digen in dezelfde onderlinge verhouding, die zij
belasting hadden. Eene progressieve belasting daaren'®®
zoude deze verhouding verbreken en het gezamenlijk
naai vermogen eene nieuwe verdeeling doen ond®rS
Wordt zij als maatstaf aangenomen, zoo zullen
vlijt en spaarzaamheid voor luiheid en verkwisting P
maken, en der nijverheid zware slagen worden toeg®
Zij verwoest de bron, waaruit zij schept en is ge^i^^^
de vrilden van montesquieu, die den boom velden, o®*^^
de appelen van te kunnen plukken, dewijl alle verffl®»
den het land zouden verlaten, en er niets dan beho® quot;

_nbsp;Vflf

zouden overblijven. Al wie derhalve bij het invoer®

1) Edinburg Eeview. April 1833. p. 143.

'gt;ngon iiej beginsel verlaat, dat haar tot maatstaf
het •nbsp;volgens hetwelk zij in verhouding van

zichnbsp;behooren te zijn, is gelijk aan hem, die

zonder eompaa aan de onstuimige baren der zee toe-

fni 'nbsp;beeft vooral het progressieve stelsel af-

Vg^j^ IQ'nbsp;erkennen moet dat eene belasting

®®nenbsp;zwaarder is voor hem, die 150 of verteert, dan
van 1000 oC voor hem, die 15000 oC ver-

^ruktnbsp;'i® lagere standen meer dan de hoogere

8c},jjJnbsp;^oudt hij dit stelsel, hoe medeslepend het ook

Verh 'nbsp;gevaarlijk, omdat het de onderlinge

stjjj^.nbsp;_ ^ ^er burgers tegenover elkander verbreekt en

datnbsp;grondstelling van smits, welke verlangt

lïet Ijnbsp;^^i'^sting zij in verhouding van het inkomen,

inkn^nbsp;aanspraak op een gedeelte van het

daarnbsp;' zoeken te regelen 1),

quot;----tot misbruik leiden zoude. Dat de arme

1)

allonbsp;gevoelens hieromtrent zijn echter wel een weinig

'^'uut, vv

^nbsp;het mogelijk, dat de regering door de meer-

^^ sterker to treffen daardoor de onbemiddelden
'^''^oor^nbsp;geluk bevorderen, zoo ware dit niet

verwerpen. Doch wij meenen dat zij dit
'''■quot;Hennbsp;uitputting der rijken, welke ook

liefSnbsp;benadeelt, als door eene gedwon-

nam V-nbsp;der laatsten, door eene armen-belas-

'J gt; zoude kunnen bereiken.

door eene gelijke belasting zwaarder dan de rijke

wordt, is onvermijdelijk; doch deze hardheid is

•• is b®

geene menschelijke inrigting weg te nemen, zij
gevolg van den loop der omstandigheden. De prog'®
sieve belasting zoude in eene belasting op de nj ^
ten behoeve der armen ontaarden, en dit mag haar
niet zijn. Deze trapsgewijze opklimming kan niet ^ ^
keurig ophouden, en wil men ze geheel doorzetten, ^^
wordt zij eene verbeurdverklaring van het vermog®®
hoogere klassen, benadeelt de nijverheid,

verhindert

hooping van kapitaal en noopt de vermogenden oflgt;
land te verlaten. Zij is derhalve voor eene inkom®»'
lasting volstrekt ongeschikt IJ.

Zij is inderdaad eene boete of straf voor de veri»'
dering des vermogens, en derhalve ook voor die deö
door welke zij verkregen wordt, namelijk vlijt en s
zaamheid. Eene verdeeling in klassen naarmate van
hooger inkomen is willekeurig en noopt de inge^®

'm^tgeen -

toe anders zouden besparen, te verteeren, dewijl eene
dlbbnbsp;inkomen van slechts één' gulden eene ver-

oqi ^ ^^^ belasting kan veroorzaken. Zij is ook daar-
te keuren, dat zij tot een aantal regtsgedingen

'eidin

g geeft, vooral van hen, wier inkomen zich juist
6CHnbsp;bevindt, welke tusschen twee klassen is aan-

80,000 klagten, welke bij de Engelsche
één ^ '^^wamen, die slechts ééne klasse, en dus ook
die der nooddruft, had aangenomen,

dit bewijzen,
ï'ruiss

öe

ssische Klassensteuer heeft ook weinig opge-

''agt

la„„ 'nbsp;de begeerte, die zy opwekt, om in eene

gere ^^

®®®® te bhjven en zich dus aan eene hoogere
te onttrekken.

^vij

ge^jj^ quot;mm®' twijfelen, welk oordeel wij over eene traps-
quot;^erhooging der belasting, welke niet evenredig is

bet I,

len ^oogere inkomen der ingezetenen, moeten vel-
bra»t ••nbsp;door de onderscheidene schrijvers inge-

^^'deeld^'' ^an zooveel belang, dat zij iederen onbevoor-
steiggjnbsp;moeijehjkheden, die het progressieve

halvg ^^'^^'^dt, overtuigen moeten. Wij houden het der-
Verdej °^®rbodig, ze nader te verdedigen, en gaan dus
^^g al ^^ O'^derzoeken, in hoeverre eene inkomen-belas-
®taanKnbsp;opbrengst (impôt unique) voor een land be-

Ookh'

•^quot;^omtrent meenen wij aan onze lezers de meeningen

van de meest geachte staatshuishoudkundigen te
mededeelen.

Zachaeiab 1), zijne theorie getrouw blijvende, ®®
haar als eenige belasting te moeten verdedigen en
regering aanbevelen. quot;Wanneer toch hare bestri)

zegt hij, beweren dat zij altijd minder heeft opg®
dan men verwachtte, en algemeen gehaat was,
slechts daaraan toe te schrijven, dat zij nog nimm®''
eenige belasting is ingevoerd, en slechts in t^d van ^^
maar nooit tot vervanging der andere thans best®quot;

VvrflS

is aangewend. Dat zij in tijd van nood weinig op ^
was niet te verwonderen, daar de ingezetenen alsdan ^^^
door zoo vele verschillende belastingen gedrukt

rscbquot;

dat er voor de inkomen-belasting weinig meer over ^^
Ook zijn de genomene proeven niet geldig, omdat ^^
sommige soorten van inkomsten verschoonde en ^^ ^^
ringe vrij liet, maar de belasting nooit als algeme®quot;® '

heven heeft. Hij moet evenwel erkennen dat het g®^
lijk 13, haar op eens als eenige belasting in te
omdat zij den toestand van het vermogen en de staatsbm ^^^
ding omverre werpt. Langzamerhand echter moet m® ^^^
dit doel trachten te geraken, en zich den tijd van

int'

langdurigen vrede, welke daartoe de geschiktste
ten nutte maken. De Fransche omwenteling, quot;W®^®
te voren bestaande omverre wierp en als bet waf®

1) Staatswirthschaftslehre. p. 428.

maatschappij schiep, -ware evenzoo eene gelegenheid
bij de belastingen dit geheel nieuwe stelsel door

ted:

Vqnbsp;vooroordeel der Physiokraten en de

gafnbsp;napoleon aan alle indirecte belastingen

■ ^elgt;ben dit verijdeld.

'ieijj^'nbsp;evenwel voor onmogelijk, in de aan-

Inc- ^ behoeften der meeste staten door eene eenige be-
° Voorzien, omdat de som, welke alsdan door

led,

^ordt'*nbsp;moet worden opgebragt, zoo aanmerkelijk

^tenbsp;ontevredenheid verwekt. Het is

O'^l^estaanbaar, ook de onbemiddelden in eene

ten ^^ ^^ inkomsten te doen deelen, daar de kos-
^ der

Schatting van die menigte van kleine inkomsten
quot; bar

Vejjjj^^ invordering hare opbrengst geheel zouden

Igt;aar het evenwel billijk is, dat ook zij een

inkomsten aan den staat ten offer bren-

ten ^ ® de bescherming, welke hij hen doet genie-
del ojj^ '^nijnen de indirecte belastingen het beste mid-

^Oïg ^^^ vereischte eenigzins te voldoen,
'^oo^el ■nbsp;eenemale als onuitvoerbaar af,

neer Vereeniging met andere belastingen, als wan-
indirej.^ ^^'»•ige heffing wordt aangenomen, omdat de
dat gg^^ ^ ^®tingen slechts mogen geheven worden van
^^®getast 'nbsp;inkomen-belasting nog niet is

^'^'^onistgj^ Wanneer de staat, zegt hij, ze voor eenige
eene ^®nrt, waarom neemt hij haar dan ook niet
aan? Want, hoe meer soorten van belasting

— Se-
men aanwendt, des te moeijelijker wordt hare invorderi»j^

Zij worde dus slechts als eene eenige, of wat b®*^®'
in het geheel niet ingevoerd 1).

Muehaed meent dat eene directe belasting ni®!»®'^ ^
de behoeflen van den staat zal kannen voorzien, zquot;quot; ^
zij tot die hoogte zijn opgevoerd, welke thans de i»®^^^
volken drukt. Daar men bovendien nhnmer tot eene } ^
kennis van het inkomen zal kunnen geraken, en zich
met hetgeen men bij benadering gevonden heeft,
moet stellen, zoo is eene directe belasting zonder schei'
van het beginsel van gelijkheid ondenkbaar. De ge
welke haar eigen zijn, worden intusschen grooter ^^
mate zy hooger wordt, en zijn dus de grootste ^
waar zij als eenige maatstaf wordt aangenomen. Het ® ^^
middel derhalve, waardoor de geschondene verb®'' ^^^
eenigzins zal kunnen hersteld worden, schijnt te ziJquot;'
men de directe belasting van het bij benadering u'tg
dene inkomen met eene indirecte vereenige 2).nbsp;„

„ aef^

Ook SAKTOKIUS, zegt hij verder, is voor eene ,

har®

lijke vereeniging, daar beide wijzen van belastmg

1) »Also entweder eine Einkommensteuer als eine
oder (was wegen der praktischen ünausführbarkeit e'quot;quot;
chen Besteuerung das Richtigere ist) gar keine; ^
Fall keine nach der gewöhnlichen Weise vertheilte nquot;
bene.quot; Staatswirthschaft. p. 427.

1) Mükhaed, Theorie u. Toi. d. Best, p. 559'

r^jke bezwaren hebben, die slechts door eene onder-

^ge ve • •

reeniging elkander kunnen opwegen. De indirecte

band . verkeer, veroorzaakt knevelarij en sluik-

^' de directe daarentegen kan de staat de waar-

^ der opgaven niet behoorlijk nagaan, waaruit bedrog

voortvloeit, en de eerlijke meer dan de

neger verdrukt wordt. Heeft de indirecte belasting zware
'tosten „ .

van invordering, omdat zij vele ontvangers, op-
e^ers t

dire t ' ^nbsp;pakhuizen noodwendig maakt, ook de

''elite ^nbsp;groote nadeelen door de invordering der

jjjjnbsp;sommen en de vrijstellingen der insolventen,

afpe quot;'e^^'Sting op het verbruik zijn geene insolventen;
gehnbsp;bij haar onnoodig; zij wordt onmerkbaar

bi; x. ' de minvermogenden dragen in kleine gedeelten

betgeen ••

Heer ..nbsp;zouden kunnen opbrengen. Wan-

bevejjde nooddruft niet treft, zoo wordt zij ge-

2e bet^^ °°Senblik, waarop de belastingschuldige

toe ^^'nbsp;vermeerdering der bevolking

daai. '^^''de welvaart brengt zij meer op. De directe
feuten

le^g^nbsp;veelal aanleiding tot onzekerheid en wil-

jyj.^ ï^eide moeten derhalve vereenigd worden.

ging ^^'^de verkeerd hieruit opmaken dat eene vereeni-
^ebretnbsp;■'vijzen van belasting, welke ieder hare

ten t ^®^ben, slechts leiden zoude om ook die gebre-
te

alle n, 'quot;gea en daardoor een stelsel in te voeren, dat

is verkeerdheden in zich bevatte. Het tegen-
Wordt de belasting, welke de ingezetenen

drukt, op twee verschillende wijzen, direct en m ^ ^^

van hen afgevorderd, zoo wordt de som, welke op i®

wijze wordt opgebragt, de helft kleiner, dan wanneer

slechts eene eenige heffing aanneemt, en hare ge

worden minder sterk gevoeld. Leidt de directe

ting tot bedrog en verdonkering van het inkome»'

zal dit minder het geval zijn, wanneer van de belas ^^

schuldigen eene geringe som geëischt wordt, dan

de geheele opbrengst direct geheven wordt. Geeft ^^ ^^^

entegen de indirecte belasting aanleiding tot knevelarij ^^

ambtenaren en sluikhandel, zoo is het dnidehjk dat de

OP winst, welke tot sluikhandel uitlokt, vermindert i

. n ui'quot;

mate de lasten verminderd worden, die den in- e» ^
voer bezwaren. Hierdoor toch wordt het voordeel ^ ^^^
hen te ontduiken minder aanzienlijk, en de knevelarij
ambtenaren onnoodig.

De hermes (nquot;. 17) 1) keurt deze vereeniging si®quot; ^
goed op de volgende voorwaarden, namelijk: 1°. dat de ^^
wijze van belastmg slechts die artikelen treffe, welk® ^^
andere vrijlaat; 2». dat de eene de gebreken der ander® ^^^^
goede; 3». dat de eene voor de andere tevens eene
zij. Vooral zorge men dat beide zich niet op ééo *
werp vereenigen en het daardoor dubbel treffen. ^^
Ofschoon deze regelen zeer juist schijnen en oo^e

flioeij^

beveling te verdienen, zoo valt het evenwel zeer

1) Zie MURHARI), Theorie u. Tol. der Best. p-

lijk ze

® ^en uitvoer te brengen, wegens de naauwe betrek-
01 Welke er tusseben het inkomen en het verbruik der

Sezet

öiaknbsp;'bestaat. Een voorbeeld zal dit welligt duidelijk

itiennbsp;liehoort niet tot de nooddruft. Het geld, dat

v^ahnbsp;besteedt, kan in zooverre bij de berekening

^ordnbsp;^ooquot;^ belasting aansprakelijk is, niet

duanbsp;De waarde daarvoor uitgegeven blijft

ndernbsp;het belastbaar inkomen, en wordt als zoodaniquot;

ket 'nbsp;«i^aJ^enboven nog eene belasting op

tWeenbsp;vs'ijn, zoo wordt dit artikel onvermijdelijk

Van belast. Men zoude het gebruik van wijn alzoo

don ^quot;'lirecte belasting moeten vrijstellen, wilde men
n rege]

on^ ' in den heemes voorgeschreven, getrouw
igen f

(jg ' 'e^'wijl wijn daarentegen als voorwerp van weel-

Dg ^ S®sehikt is om daarvan eene belasting te heffen.

fecte 'belasting treft het geheele inkomen, de indi-

'quot;ko^gnbsp;verteering en dus een gedeelte van het

blijfj, Wanneer men nu het inkomen direct belast, zoo

' Wanneer men dezelfde zaken niet tweemaal treffen
' Voor d •

datnbsp;indirecte niets over, tenzij men door haar

gedeeitg

Hooddj,nbsp;inkomen treffe, hetwelk men als

onbezwaard gelaten heeft.

invlogjjnbsp;die de gelegenheid gehad heeft, den

latid Iig ^ ' vvelke de income-tax op zijn vader-
^^'■Pen ^^'^^^^e^end , heeft ze hevig bestreden en' ver-
neer ^ °nlgt;iUijk

en alleen dan te verschoonen, wan-
^'iere hulpbronnen voor den staat zijn uitgeput.

en dc hooge nood de regering dwingt om, op welke wij^J
ook, zich geld te verschaffen. Doch hij beweert dat Vj^
Engeland de tijd nog niet gekomen is, dat men z®

onvermijdelijk en onontbeerUjk zoude moeten beschouW®^

Wij zijn, zegt hij, de grenzen der indirecte

nog niet genaderd, en door eene betere inrigting zoü

zij, zelfs bij eene verminderde heffing, nog meer kun» ^

opleveren. Toen eobeet peel in 1842 zijne
belastmg zoo meesterlijk en welsprekend verdedigde, g ^
hü de nadeelen der verbruik-belastingen te hoog op-
opbrengst is vrijwiUig, die der inkomen-belastmg ge» ^^
gen. Deze wil aUen geUjk doen opbrengen, doch de
nen, waaruit het Inkomen voortvloeit, zijn ongelijk, e» ^^^
drukt zij de ingezetenen zeer ongehjkmatig. Daarenbo^^^^
dringt zij in de omstandigheden, in de huisselijke beW'^^^
kmgen van iederen burger en verbittert hierdoor de
Welk regt heeft de staat, te onderzoeken, wat i®'® ^^
tot zijn levensonderhoud wil gebruiken? welk regt^'^,^
armoede van den spaarzamen, die door ingetogenhei ^^^
stand ophoudt, te ontdekken? De income-tax,

oquot;

nen

naauwelijks 5,000,000 lt;£ opbrengt, verwekt meer^^ ^
vredenheid dan de accijnsen, die jaarlijks 14,000,0 ^^
opleveren. De house-tax, mlke zij vervangen heeft)
oneindig beter: zij liet de huissehjke betrekkingen
moeid en bragt jaarhjks 3 h 4,000,000 oC op l)'

1) M=. CULLOCII, on Taxatiën, p. 132.

— n -

j ^are het evenwel mogelijk dat door eene directe be-

•ng in de behoeften van den staat konde voorzien
borden

' zoo zoude zij alleen dan aanbevelenswaardig we-
' Wanneer men van het inkomen der ingezetenen een
kadaster bezat. Doch de moeijehjkheden, welke

^et 1

® Vervaardiging hiervan verbonden zijn, en waartoe

^ Jaren arbeids, eene uitgebreide kennis der statis-

der staatshuishouding vereischt wordt, doen ons

^^open jjgj, volledig tot stand kome. In

®®rste jaren althans kan men zulks niet verwach-
® al •

' ai IS het ook bij eene vermeerdering van kennis,
en eene vaste begeerte naar vooruitgang en
tusschen het bestuur en het volk niet ge-

hee]

onmogelijk. Zoo lang dit echter nog ontbreekt, mee-

öeu

mj eene directe belasting van het inkomen als on-
'g Voor het welvaren en de tevredenheid der natie

Tö

^ ®'en aanmerken. Müshaed wil de heffing eener in-

^^'quot;^^''-helasting slechts op statistieke data gegrond zien,

oolang dit jjQg onmogelijk is, meent hij ze in allen ge-
alle tö

^ moeten verwerpen 1).
^^ beantwoorden de indirecte belastingen niet geheel aan
®ischen der theorie, zoo hebben de groote behoeften

Uej

^ eeste staten, welke zoowel het gevolg zijn van de om-
'gheden en kostbare oorlogen, waarin zij gewikkeld
als van eene slechte besturing der geldmiddelen.

^^ ^uehabu , Theorie u. Pol. d. Best. p. 572.

— ga-
baar evenwel onontbeerlijk gemaakt. Wij stuiten dus b*®''
weder op eene practiscbe noodzakelijkheid, welke d®
schoonste uitzigten der theorie verijdelt. Men kan ni®'
meer vragen wat wenschelijk is, zoolang men aan het n®®
dige nog niet voldaan heeft. De Engelsche indirecte b®
lastingen, hoewel zij ook dikwijls zijn bestreden en vo®''
de ingezetenen door hare zwaarte een drukkende last ziJ®'
kunnen evenwel tot een voorbeeld strekken wegens baf®
stelselmatige billijkheid en geringe kosten van invordering'
terwijl zij grootendeels in de ontzettende staatsbehoeft®quot;
voorzien 1). Voorwerpen die tot de eerste henoodig^
heden van het leven behooren, zoo als vleesch en brand
stoffen, zyn aldaar weinig of niet belast, terwijl dekorenb«quot;
lasting, welke vroeger tot bescherming der inlandsche vo®*^
brengselen geheven werd, weinig beduidend is geword®quot;

Wel verre derhalve van de invoering eener belasting
de inkomsten als eene weldaad te beschouwen, die-, g'
sommige beweren, de welvaart van het vaderland zal
vorderen, door hare billijkheid alle klagten over de
lasten, die ons drukken, zal doen ophouden, en de
zetenen, overtuigd van de regtvaardige eischen der r®D®

1) De directe belastingen in Engeland bedragen

9,700,000 terwijl het budget bijna 54,000,000

brengenquot;^'^*nbsp;^^ aanzienlijke sommen zal doen op-

^oofJzakenbsp;geklommene staatsbehoeften

volrjnbsp;^^^

^eennbsp;in onze financieële aangelegenheden, welke

donbsp;, welke

lioogen nood, waarin deze zich bevinden,

quot;eernbsp;^^^^ worden. Treurig is het voorwaar, wan-

'^stin^ ^®Sering hare toevlugt moet nemen tot eene be-

^^.''dinbsp;onmogelijk geheel regtmatig verdeelen

1gt;0et •nbsp;in de geheimen der huishoudingen

dernbsp;opbrengst niet aan den vrijen

worden overgelaten. Zeer onjuist
lienbsp;dat het inzonderheid de vermogenden zijn.

'''^'■^gtva . quot; ------------------luv^ueu om ae

ifldinbsp;voor te komen, die uit de thans bestaan-

Vertn belastingen voortvloeijen, waardoor de

datnbsp;S®™g dan dat men er aan kan denken,

^iJ aar, Jnbsp;'

gjjnbsp;quot; O----------ci atui naii uenKen ,

aanzienlijke eischen onzer staatshuis-
stao^nbsp;voldoen. Slechts van den middel-

juistnbsp;grootste bijdragen verwachten, en het

bloei^quot;quot;^' ^^^ kapitalen het nuttigst aanwendt,
Ig ^^nbsp;vaderland het meest bevordert.

\ve ^ ^^ ^^ invoering eener belasting op het inkomen
quot;^^staannbsp;' ^^nnen er evenwel omstandigheden

'^'^^^«onènbsp;quot;noodzakelijk wordt. Het valt niet te

quot;' bij het tegenwoordige belasting-stelsel die

voorwerpen, welke tot onze nooddruft behooren, doorz^^
lasten getroffen worden. Deze daarvan te ontheffen?
eene weldaad voor de behoeftigen en tevens een middel» o
aan de tallooze en somtijds ongegronde klagten der menio
over den druk der belastingen een einde te maken,
het verlies, dat de schatkist hierdoor lijden z®
door geene bezuinigingen van den anderen kant wo ^
vergoed, dan meenen wij in eene belasting op ^
inkomen welligt een geschikt middel te zien om bet ^
brekende aan te vullen, wanneer dit namelijk op geene
dere wijze, door eene verhooging der reeds bestaande
lastingen op voorwerpen, welke niet tot de nooddruft bel*quot;
ren, geschieden kan.

Heeft de regering eenmaal tot de invoering eener iokquot;^^

liSi

belasting besloten, zoo blijft haar nog de moeijelijkeP
te vervullen, haar behoorlijk in te rigten en hare ^^
king zoo veel mogelijk^p de meest billijke wijze ovef
ingezetenen te verdeelen. In onze

Engelsche nab«^quot;'
wier kennis over dit onderwerp op eene ondervinding
vele jaren gegrond is, zal zij evenwel bekwame leerm
ters vinden, ofschoon de bij hen bestaande wet
income-tax door hen zelve dikwijls hevig is

bestreden,

ook wij ons niet met alle regelen, door haar voO''»
schreven, onvoorwaardelijk kunnen vereenigen.nbsp;^

De schatting van het inkomen en de opgave daaiquot;^

eo ^

aan hen zelve toe te vertrouwen, die het genieten,
daarna aan het onderzoek van beëedigde, door de inS®

tg ea ujt j^^jj jjjj^jejj uitgekozene commissarissen

totnbsp;komt ons als het beste middel voor om

.çyjj^ ^^^rheid hieromtrent te geraken, daar het de beide

derd ®ehatting, namelijk de zelfschatting en die door

Vgjj .. v^'eenigt, het bedrog, dat men bij het opgeven

zoude kunnen plegen, bemoeijelijkt, en

deelinbsp;handleiding verschaft tot beöor-

nijgj^ ^ ^^ inkomsten van anderen, wier opgaven zij

gOed 'nbsp;door onderlinge vergelijking der reeds

kendç ■ opgaven tot de berekening der hun nog onbe-

opgav °®®ten gemakkelijk kunnen besluiten. Worden de

contrôle van uit het midden der ingezetenen

ine , commissarissen onderworpen, die bij hunne
dere of •

dit te^ hindere belasting geen belang hebben, zoo geeft

tron^ quot;binder aanleiding tot ontevredenheid en wan-

^en ^^iineer hij aan ambtenaren wordt opgedragen.

inko^gnbsp;zich intusschen van dat gedeelte van het

belag|.. ^^ bezwaren, hetwelk tot het onderhoud van den

is. jj. ^^^'^'^digen en zijn huisgezin volstrekt noodzakelijk

lastijjgnbsp;^^ vele klagten over het drukkende der be-

ker Vorkomen, en hare invordering veel gemakkelij-
t

^Oöiste 'nbsp;geringe opbrengst der laagste in-

^orden quot;^^'^■'''ernood door de kosten van inning zoude
'ogel V,nbsp;Eeeds vroeger hebben wij den maat-

oestreden

Vaste gQnbsp;Volgens welken de Engelsche wet eene

^^^voor bepaalt, en wel indiervoege dat elk
' quot;^at daaronder is, volstrekt niets, en al wat daar-