r 'I

- !l

ANTIQUARUM AESCHYLI INTERPRETATIO-
NUM AD GENUINAM LECTIONÈM EE-
STITUENDAM USU ET AUCTORITATE.

% ' ATS/I'îîîâTi^l IJTlDi^al K Mi üOïTp^ ' .

lUMJÛdï) iU. i/: J/0
,?iTATïiiüT3:jA Ta uej

tKAJV .
\SKm-jn oKjfh arrrJZfiA

iDinyoAM ÄiflOTsaa artTiaoTOTiA X3

Mssnr mimiuD nornmoj

, .aao .loat Ta -xaoa .aon Ta .Moa .i»Jinbsp;^BL

K 0 n ï Rnbsp;^

iiÂKïâaoj DIMHOADA f.'Jl A ia«

tj. Kj^ixiyit li-'

cimi^üi/.AflLJü n-AÄiu w A.3i-qfl03iii /.rn-iowimi
, enaäji via'i OA giauio/oH

jAwiToaiAJiT - owaHÄ aiiaaaAOA wi

.eia-lt;»«pst«o3 ïMiTtaaJi ot aiia

TiTTiMi?, ramAxa i/;if.aJ02 o/. o «uau'i

miimm goiia/iiioa

' ' .a u K A a (T p

« f .' gt;?()r,nbsp;irit-ji.u/xx .a .a

ANTIQUARUM AESCHYLI INTERPRETATI-
ONUM ATgt; GENUINAM LECTIONEM RE-
STITUENDAM USU ET AUCTORITATE,

soBiiissMAE FACULTATIS PHILOSOPHIAE THEORETI-
CAE ET LITERARUM HUMANIORUM DECRETO,

Si qui forte sint, qui mirentur , cur ego Acadeniiae
valedicturus poëtam mihi tractandum sumserim, in quo
emendando virorum doctorum adhuc parum profecerit
diligentia, sciant velwn, non ea me arrogantia hunc
laborem suscepisse, ut ubique quid verum esset me in-
venturum, aut tenebras, quas temporum irduria praeclaro
poëtae offudissbt, me dispulsurum esse sperarem. Verum
cogitabam, si vel paucissimis locis maculas abstersisse,
aut emendandi viam monstrasse contigisset, plus me pro-
futurum, quam si in faciliori argumenta antiqua et
probe nota repetere satis haberem. Itaque circumspi-

cieati mild, num rationem forte inmnire possem, qiui
varias in Aesehylmn animadversiones argumenti quadam

perpetuitate eoniungerem, nulla aptior occurrehat scrihendi
materies, quam antiquorum Âeschyli interpretwm variae
lectiones; quas si accurate e scholiis collegissem, eti-
amsi nihil praeterea accederet, operae pretium me fa-
cturum putaham. Mox intellexi, nisi simplicem varia-
rum lectionum recensum dare vellem, lihrum longe iu-
stum dissertationis inauguralis ambitum esse superaturum.
Quare duas fabulas nunc tractandas mihi selegi, de
reliquis postea separatim acturus.

Sed illud priusquam aggredior, gratiae mihi agendae
sunt Viris, quos studiorum duces habui, Clarissimis
Groenewoud et Visse h er, quos de Uteris Hebraicis
et Belgicis exponentes audivi; praesertim vero aestuma-
tissimis Viris Goudoevero. Promotori meo, et Karste-
nio, quorum titer que non minus publica instUwtione,
quam privata admonitione studia mea iuvare conatibusque
favere voluit, neque in hac dissertatione eonAcvibenda
consilia sua mihi denegavit. Quicunqm in simili argu-
menta lahoraverit, suo ipsius exemplo edocius seiet,
optimos nos nostrorum imentorum esse indicé, saepe
vera videri, quae aliqua acuminis .spefiie comnieHd,e^t,\
Quo magis me felicem praedico^ .qui ope-nis, quod nm

licebat, ut aiunt, nonuni in annum premere, intelligen-
tes eosdemque severos ac henevolos indices hahuerim.

Atque hic utinam gratum item animum significare
possem Duumviris quondam Academiae nostrae ornamen-
tis Heusdio et Schroedero. Huius quidem consue-
tudine et institutione tam publica quam privata'mihi per
plures annos uti licuit; illius vero doctrinam et elegan- -
tiam etsi suspicere magis quam aestimare potui, tamen
bonarum liierarum amorem adeo in me auœit; ut illius
potissimum opera factum sit, ut totum me his studiis
dare constituerim. Neque parum mild''profuisse egre-
giam in Gymnasio Rhena - Traiectino institutianem, quae
cum Ileusdii ratione optime conspirahat, gratus pro-
fiteor. ^

Tibi vera carissime Pater, quid debeam si réfèrre
Vellern, 'dicendi facilius mitium 'quam finem invemrem.
A te quum maxima ac propemodum omriia acceperim, tum
gratus agnasco te aptimarum in me artium studia exci-
tasse, nec ulli kdgt;ori aut curae pepercisse, quibus opti-
morum magisfrorum disciplina ut bene fruerer, efficere
posses. Accipias hac qualecunque abservantiae et amoris
pignus, tibique velim persuadeas, me semper tuarum
beneßciorum memoriam grata esse animo eonservaturum.

sum amicos, eodem me amove in posterum etiam
prosequantur enixe rogo. Vehementer opto, ut non
tantum memoria praeteriti temporis, quod iucundissimwn
una peregim^, Md \ho4 éf^nii^ei^uefcoltiidi commu-
nis voluntas perpetuo nos iungat.

joup aaupilna aaciohnlOTqiOloi rniiTOta/ mniomaof
389 moiosKami iiiBuplgoq , JxiühIh» rn^JsJoB ioup ,
iioibiii ,nbsp;08«!^» eiqo» ojsaiiJaob mobirjp cngoiu

-lami'i fai iiaob hi/ ,8GUiiiï«ob oqof.« '»nimnoB ot^t
9lül ail HI Baaaqaib .»uup Ju ,Jitm;)qeoonbsp;mit

, iiiuiolibiaqab migt; jet[ —rnmoiipiJnc Jnat
,Jn9i3;giUo3 oigBilriBH o acIudfiJ HiBopnal Blnarngoil
sflupilne ; jnDiggibat monibio ni mutaui ,timcoilqx9
-adfiiuibo niHuqioseKj Isr mulog om]i a-^noiJimpno
.inuismb iiadnii niBilnagilblni moiBtaoq ba rau)
-98 moJouB gouphnB eiup i« , mubnolBl olooloiq 12)3
icauiatpnodfi uang« oil'/ B «iaol aiJluxn niua , luJetip
96irp .Biaffio igin , «uiuJoib loobir idini nemBl m^v
-dBiip iii , aiTJbn-jqiaq lolna^ilib .iiilainanB «iUi dfl

-niUTiiq muhihtn ,oiJofil aupiinB tis mcmcup , obaoi
B -;ip(iinnUü.i i'ior» ?hona nnJiiot idilb , oibUiobt aup
bsm^up tniiT J) f nalf.I m^noilBi oclaB') «loiJBrnrnBig
-Biq HfiiiJnr ocjiiiq oiia'»! sBop aqsBa .ëPM ni muboai
aitBJhoJauB oa-j aiiillo i bHuv nimoidil aitin^oo .ma
aio afjpraidsfq obii/« Gnalqnnxo 9upBi9j9V lutiw^ie

Scriptorum veterum interpretationes anliquas quot-
quot aetatem lulerunt, postquam intellectura est
magna quidem doetrinae copia esse referlas, iudicii
vero acumine saepe destitulas, viri docti id praeser-
tim agere coeperunt, ut quae dispersa in iis late-
rent antiquorum scriptorum, partim deperditorum,
fragmenta tanquam tabulas e naufragio colligerent,
explicarent, iustum in ordinem redigerent ; antiquae
enarraliones ii)sae solum vel praecipuum adiumen-
tum ad poëtarum intelligentiam haberi desierunt.
Etsi profecto fatendum, si quis antiques auctores se-
quatur, eum multis locis a vero sensu aberraturum;
vere tamen mihi videor dicturus, nisi omnia, quae
ab illis afferuntur, diligenter perpenderis, in quae-
rendo, quaenam sit antiqua lectio, indicium plerum-
que vacillare , alibi fontem erroris correctionisque a
grammaticis factae rationem latere. Etenim quemad-
modum in MSS. saepe quae lectio primo intuitu pla-
ceat, cognitis librorum vitiis nulhus esse auctoritatis
arguitur , veteraque exemplaria surda plerumque oj:a-

cula simt, nisi pei'peUio consuleiitibusl), ita perspccto
iriterpretationis genere, quod Scholiastae secuti sunt,
nonnulla, de quibus primo secus visum fuerat, ad
lectionem vulgatam esse referenda, alia pertinere ad
verba, quae bodie in paucis aut nullis libris exstant,
apparet. Quod si in emendando scriptore ab ea le-
ctione proficiscendum est, quae quamvis depravata
reliquis ansatn dederit, banc autem Scholiastae , co-
dicibus nostris antiquiores saepe'conservaverunt, in-
telligetur, spero, eum, qui data opera in antiquas illas
interpretationes inquisiverit, scriptori, quem sibi ele-
gerit, aliquantum posse prodesse. ' en

Aeschylum quidem quum constet neque Schutzii
elegantia aut' Blomfieldii eruditione , neque Hermanni
€t Dindorfii acumine satis esse emendatum, scholia
autem ab editoribus saepius negleeta neque perpetuo
consulta esse animadverterem 2), videbar mihi operae
pretium facturus, si illa cum verbis poètae quam
accuratissime conferrem. In quo ita versarinconsti-
tui, ut quae falso variam lectionem continere crédita
sint, aut credi possint, expHcem , lectiones a Wel-
laueri textu (bic enim proxime ad MSS. accedit) di-
versas, praesertim eas, de quibus an probari possint,
dubiiis baereas examini subiiciam, omnia denique,
quibus snholiastae a vulgata lectione recedant, in in-

2)nbsp;Verum esse , quod dixi, sequens disputatie ostendet. Eiusdem
sententiae erat Elmsleius ; cf. Promethei a Blomf. ciirafae ed. I.ips.
j). 164.

quam id aggrediar, pauca de anliquis Aeschyli in-
terpretibus, qui aetatem tulerunt, de eorum editio-
nibus, numero, anliquitate, auctoritate dcnique ex-

Primus scholia separalim edidit F. Robortellus in
libro, cui titulus: Scholia in Aescbyli tragoedias omnes
ex vetustissimis libris manuscriptis collecta atque in
boc corpus redacta a Francisco Robortello Utinensi.
Venetiis ex officina Erasmiana Yinceutii Viilgristi.
MDLIL Cum Privilegio Illustrissimi Senatus Veneti
per annos decem.quot; 1) In epistola praemissa ad Maria-
num Savellum, scripta Venetiis Id. Nov. a. 1551, ad
tres postremas tragoedias b. e. Agamemnonem, Eu-
raenides, Supplices (Agamemnon et Choephorae Ro-
bortello pro una fabula erant) omnia fere, quae adui-
mento essent ad loca difficilia intelligenda, se hausisse
dicit ex antiquissimo Savelli libro, «in quo 1res hae
[tragoediae] manu vetusti cuiusdam , ac bene docti
hominis accurate descriptae fuissent.quot; Ad rehquas
tres tragoedias duplex explicationum genus invemri
dicit, alterum breve et concisum, allerum fusum et
prolixum. Illorum, inquit, brevitatem horum pro-
lixitate compensavimus, et prolixa nimis ub. baec
videbantur , ac luxuriantia , secuimus pro nostro ar-
bitratu, tollentes ea quae videbantur inutiha. De
»vetustis libris,quot; quos a se consultos dicit, ne mmis
magnifice existimemus, facit, quod schoba ex mter-

pretatiorie Chalcoudjlae, Maximi Planudae , Moselio- •
puit nut ThomaöMagißtri fluxisse putat, unde dixeris,'
6um libros non consubiisse», qui horum aetatem su-
perarent, p Sed hoe fortasse de ampliori tantum In-
terpretationen intelligi voluiti, allerumque scholioruma
genu^gyerfis e* «no plmsibUsve antiqmoribus cedicibmn
petifjim .esu Qeteruiai^iber multisMcst) vitiis inquin«-:i
tuSpqqiJf^^jita(Bi«j9,ïTOaxiinaiö,ipartem eicodicibus id e«/
diti09Pijjtjlt;|ransiis»eiivid«Mtua?{jbn9bn9J30 (^acJüoq) jiJcni

u ini. gitiorn parténi II Vktori as Ä
Aeschyli (1557} sustulit; novJitsohofebes Mediceo
tantUBi,, addidjsse. jiTidatur lt;i!(cf. Stephanu»^ ap. Vict.

si ex; gt;specimifie aaG. Din-u
Aoxamp;o ,}ii P,rMf^iieid J[rmotaéiones innbsp;p.

sqq. (Oxon«|184l!)'l)iiproposilo tantum o efiQcere
eet, pauca ex illo libro praecipue glossasyuiqnasf
Robortellus iam aliis scholiis insertas ediderat^gt;.omi'»^)
sit. Scholias'quaedam ab ipso Victorio compositad
fuisse , suspicatur Ahrensius, de causis quihusdam
Aeschijli nmdumisatis emendati (Gott. 1832) p.
quod neque a more illius aetatis, neque ab in-
stituto Victorii, nihil praeter scholia ad poétam ex-
plicandum editioni suae addentis abhorret. Sed quae
sibi passim interpolationis Victorianae indicia depre-
hendere, visus est, ea omnia falsa esse a Dindorlio e
Mediceo docemur. Maiorem suspicionem movere pos-

sent ea, quae cle arte poëtae a Victorio Robortellianis
inserta (ad Prom. 88 , 1. 13, usque^ad finemv aid 175,
ad 193, 1. 7, sqq., adnbsp;ngogi^., 307'.'^

a-Aonijmv — tQuyiKoXi, et alia) in codicibus, quos cOn-
sului j.idesiderantursed baee e Mediceo sumta efese ,
nihil.»obstat quominus credsmus, quum praesertim
ipse Victorius (Praefi' p. 5) iipraècipûam illius libri
virtutem, ponat in iis i» quae ad' -artifrtiumfhuius'^poe-
inatis (poëtae?) ostendendiim f»ertino?8nt.quot; Praeterea
similia inyeniuatur. ad Eûmu47i 117j' 241',quot; qude
iam sunt apud Robortellum. ; liluJaoa (quot;Sr-l nb^aA
Utraque haecfeditio continet tantummodo primum^
interpretem quem Yulgo iS'c/te/t«rs^en('A'. '-dicunt
alterum {Schol. B) duabis prtmis tebulis (Prometbeofj
et.Septem contea Tbebas) addidit^Stanléius j Persis et'^-
Eumenidibus Butleius. Stanleius usus MSS. Oxonicnsi
(sive Barocciano, cfi Well, vol. I. p. XI) et Arunde-'
lia.no (give Seldeniano) » prions ope Seholiasiem vul^^'
garem in tres priores tragoedias locupletavit ; posted-'
rioris scholiastem a/iMm wn «xbibuiti'' Cf. ipsuiii iti
Praef.nbsp;'.i;':J'Jf- ^inÜ'nbsp;■ ^WP'quot;'

Tertius interpres (Ââo/. P) primum aquot; Mortellio vul-
gatus est In editione Promethei, quae prodiit Londi-
ni fr 1773 y ' forma 4. Sed scholia ilia non sunt nisi
particulae primi interpretis, quas Robortellus consulte

1) Vcre si existimare volumus, SclioUasiae nomen non convenit
huic interpret!. Cf. Suringar, Jlist. Crit. SckoKastt. Lat. P. L p.
19, et de Sckoliaste Germanici, p. 16, not. Jiolui tamen quidquam
hie novare, c^mx Schotiiistae iiomcn reci'jgt;timi fere est, pt, npiMir(i;lt;j
facile ignotum, quis eo significelur.

Omnes has interpretationes collegit Butlerus , unde
Schutzius eas in suam transtulit editionem (vol, IV »
Hal. 1821), qua mihi, Butleri editione destitulo , in
scholiis laudandis utendum fuit 1). Verum dolendum
est, neutrum ad emendationem scholiorum quidquam
contulisse. Muliis enim locis interpretum verba adeo
corrupta sunt et perturbata, ut non modo de lectione,
quam secuti sint, sed ne de interpretatione quidem
constet,, Itaque circumspexi, an forte beeret MSS.
uti, quorum ,ope certiori via antiquarum lectionum
vestigia erui-, possent, Nec frustra quaesivi. Nam
ex Cobeti libro,i«« Platonis Comici reliquias,
p. 190. quum schoha inedita in Aeschyli tragoedias
Leidae asservari cognovissem, Bibliothecae Praefectum
Geelium Virum Clar, adii, ut ea inspiciendi mihi co-
piam daret. Huius igitur humanitate factum, ut duos
libros MSS. usurpare, inedita scholia describere, reli-
quorum ope édite corrigere possem,

Uterque libero(oUm fuit Is. Vossii. Prior quem
dixi Voss. 1. (Vossianorum in 4. No. 6) in charta bom-
bycina scriptus continet Aeschyli Prometheum, Septem
contra Thebas, Persas , Sophoclis Aiacem, Electram,
Oedipum T. cum scholiis et glossis. Initio desunt
duae paginae, quae praeter 49 primos Promethei ver-
sus vitam Aeschyli et Promethei argunaentum conti-
nuerint. In fine Persarum scribitur (MS, éU)

to TtQftu TOV nuQovTQS Aidf^lov. Singulae paginae
continent duas vel, ubi scholia ferebant, tres columnas.
Characteres sunt minutissimi, crebra scripturae compen-
dia; in extrema paginarum parte nonnulla evanida. Ac-
centus et spiritus adsunt, sed asper et lenis saepe vis
discerni possunt. Verba elisionem (quae saepius ne-
gligitur) passa arctissime cum sequentibus copulantur;
V i(ftly.v(STiyiov non raro desideratur ; permutantur ïet
V, V et CCI et t. Continet Scholiasten A. plenum, i. e.
una cum iis, quae Robortellus et hunc secuti editores
omiserunt. Liber saec. XIII non antiquior videtur.

Alter liber, qui est ë Vossianis formaemaximae No. 23
(Voss. 2), admodum recenti sed elegantissima manu
scriptus, continet Prometheum, Septem contra Thebas
Persas. Accuratum hunc esse apographum Parisini
B., didici ex Faehsii S'jlloge lectionum Graecarum
glossaruni scholiorum in tragîcos Graeco» atque
Platonem (Lips. 1813), in qua, pag. 3-67, omnia
scholia ad Prometheum ex illo libro (Cod. 2787) de-
scripta sunt ; scholia ad reliquas duas fabulas quomi-
nus similiter ederet, Faehsius temporis angusttiis im-
peditus fuit. Haec igitur ex Voss. 2. supplevi. — Ce-
terum Par. B. continet praeter fabulas Aescbyli laudatas
Sophoclis Oedipum R., Oedipum Col., Trachinias,
Philoctetem, quae in Voss. 2. omissa sunt. Par. est
saec. XIV. Cf. Faehs. Praef. p. XVIII, sq.

Itaque duo distingui debent scholiorum genera ;
scholia literis ^ et T notata, et Schol. B. In nullo co-
dice utrumque hoc genus permixtum esse videtur. In
priori rursus tres quasi classes scholiorum luihi vidcor

posse distiiigiicre. Pritnatn constituunt scholia Me-
dicei, qui liber scriptus est saec. X. vel XI. Anno-
tationem brevem sed doctam continere videtur saepius
ad ^ singula verba quam ad constructionem illustran-
dam accommodatam. Accuratiorem collationem a Co-
beti diligentia exspectamus.

Secunda classis, quae invenitur in Voss. 1 , et,
ut suspicor, in plerisque codicibus, babet latiorem
sententiaruin explanationem, quae plerumque memo-
ratis poé'tae verbis singulis interpretationem annectit
interpositis voculis rjroi, ijyovv, xai, quod indicium
recentioris originis baberi solet. Pleraque, quae in
Mediceo inveniuntur hic Scboliastes suis inseruit. Num
praeterea alios consuluerit commentarios, incertum
est. Inde, quod scholia ad Sept. 105, 132, 149.
1.7, sqq. in Mediceo desiderantur, hoc non satis tuto
colligitur. Non improbabile est, pleniorem banc enar-
rationem a ludimagistris compositam sive ab ipsis
sive a discipulis chartae fuisse mandatam. Unde si-
mul intelligere tur, quare tres primae tragoediae,
quas reliquis magis lectas fuisse, maior MSS. nume-
rus arguit, multo ampliores babeant commentarios,
quam quatuor reliquae, quae tam propter dicendi
genus passim obscurius, quam crebris librariorum er-
roribus minus apte in scholis explicari possent.

Ad tertiam classem refero varias lectiones et scho-
lia quaedam infimae aetatis Parisino B (Voss. 2.) ad-
scripta, quae collato altero libro Vossiano facile erat
agnoscere. Versantur illa plerumque in varietate
lectionis explicanda aut verborum ordine expediendo.

Interdum quaedum sunt ex antiquo lexico depromtalt;
Sic ad Sept. 18. otIov] xccmnaamp;iiav , yiyvirai St ix
TOV tIü TOV to vnofiiva ayiiaivovTOi otlo;, anoßol^
TOV V. TTjv yùo x/xxoTtàamp;eiccy oigt; SvputuL rig rlrjifcci xal
vTTOfiHvai-, ad 72. d-àiivoi iarlv iiSog ictfiai^lov cpvrou
xai noXvxluSov naga to amp;afiu iivfioloyot'jiivog (sic) ov
ydg [iOifOOTilexog xarà rà ôivÔQU äveiaiv, àï-là nvxvôs
6 y.)M3oi xai nolvaréltxog ivamp;vg tariv, tx (n^^v ;
Pers. 47. Tà rtlog t^aywg Uytrai. 2ijiiuivH yàq xai
to aTQuruaxixôv cwvra//.»« , xai to tmv itqayiiàtayv ni-
Qag, xttl rtiv ix tamp;v nôlmv cpoiroxjav nqógoSop xcci
tó ag/cû,««, wg EvQini^g (Soph. Ant. 67). ToXg h ts-
Xh ßtßwai Ttilaoïiui, hilot 8è xai tô danamp;vijna, mg
EvQinldyg- [xàrijv fixocSTOU tóö' ixßalrj Télogxai rriv
fivartxijv xai ovto} Tehiànoiop tOQTriv, oamp;tv xai tj Te~
XéT?, Uytrai, xai TtliXaamp;ai t6 iivHaamp;ai, xai Tihioi!^
(itvoi 01 Ta fivarixà diSceaxô/xevoi, quae paucis mutatis
leguntur etiam apud Eustath. ad II. X. p. 789. 12 et
in Etym. Gud, p. 524. 34. Cf. Valcken. Dialr. p.
202. Herodianus laudatur ad Sept. 271. tàq^og arifiul-
vii TÓP qiößov. Tgiaamg dè Xtyii d 'HQtaôiavôg rovrot
IX TOV tçêuco rqànog xai Taq^og- oî yàq fvla^ov'fiivoi
qtii!yovaiV ix rov Ttiqco tov xuTunavS), ó Setfreqog dóqi-
otog txaqov, Tàqog, xai nXeovaaum tov (3 Täqßog •
xai Toè Tuqâaaca. In Thracia hunc Scholiasten \i-
xisse, liquet ex glossa ad Pers. 486 (TlayyaTóv t'
oqog) : oqog Qqccxixàv to nuq' ^fiutv xaXot/j^evov öqog
fttxqóv.

Scholiasten B. altero recentiorem esse, intelligitur
ex annotatione ad Persarum initium, ubi Schol. A.
^-dyvoQvsi Si {qui aliter interpretantur) on nóh? é'aTt

HtQaSiv iamlïtv, niani^a xaXov[itvt] 'ijv (svyxoipag o
TCoiTjTtjg III ar à fcpij. Schol. B. ot di Xé/ovreg ro
III ar à àvvl IliaTiiQoe ttavà Gvyxoirijv, navrl d^Xov,
wg IrjQovaiv. Plerumque hic interpres contentus fuit
repetenda aut impuguanda alterius explicatione. Com-
mentarium se scripsisse testatur in Euripidis Hecubam,
ad Prom. 853. y^yQucpa^fv Si rrjv tsroQiap (rugt;» rov
/lavocov ■amp;uywttQmv) tv rij EvqiniSov 'E-Aà^j]. Respicit
ad Hec. 874. ov yvvmxeg tïXov Alyv'nrov véxva, ubi
prolixa enarratione Danaïdum historia in scholiis ex-
ponitur.

Laudautur scholia nostra ab auctore Etym. M. p.
690, 11. Cf. infra ad Prom. 435, p. 30, sq. Eusta-
thium « eorum testimonio saepe niti, atque ipsa dili-
genter citare,quot; refert Victorius in Praef. p. 3. Ego
hps interprétés ab illo diserte memoratos non inveni;
sunt quidem nonnulla utrisque communia (cf. e. g.
Schol. r. ad Prom. 10, et Eustath. ad II. p. 29.
35, Schob B. ad Prom. 365, et East. 1, 1. p. 16.
40), sed talia in omnibus paene grammaticorum scri-
ptis animadvertas. Quae Suidas v. ItwQyog et ituyàg
habet fortasse ex annotatione Scholiastae ad Prom.
V. 7 , et ad Agam, 822. hausta sunt.

Rarissime, quid antiquioribus debeant grammati-
ci», scholiastae referunt. Schob ad Eum. 184. lev-
Ofiày] naxwv äamp;Qoi(Siigt; jJ hvxoßoUaf. 'H()wdiccvóg di
TÓ ai'avTjfict Kui ä^Qoidji«, quae perturbata sunt et
corrupta, duabus glossis male permixtis. Scribendum
i.ivaiiôv'l hd'oßoUccv. 'udxQcopia] xaxwv aO-Qoiatg. 'Hq.
K. r. l., quae ex Herodiani glossario petita videntur.
Dio quidam laudatur a^chol. A. ad Pers. 909. (Stanl.

noU^ist d^aamp;épreg) J.W, d(icca-ipTég (sic Blomf. pra
vuig. cifict amp;tyTis). Sed quum haec in utroque Vos-
siano desiderentur, neque Dio ullus innotuerit, qui
tragicos emendaverit vel explicuerit, non nimium his
tribuendum, quum i)raesertim illa verba a reliquis
separata facile corrumpi potuerint. Argumento Eu-
luenidum in editione Turnebi, fortasse etiam in Al-
dina, praescriptum vnóamp;tatg ^AQiaro^avovg. Glaucus
iv rot,- TtiQl Al(gt;%i!lov iitJamp;av laudatur initio argumenli
Persarum. 01 vnonvrmaTiaaiitvoi iu Voss, 2. ad Pers,
init. oi vTtou.vi]uccTi(3ixniyol (MS. dnoj-iv.) cfuaiv ovi tav-
Tovi U/ovat ixcaTwiiDCTa JJiqawv ol dno too yÓQOv.
Benique ex didascaliis petita sunt, quae leguntur ibi-.
dem p. 308, 1. 15 (WelL) et in argumento Agame-
mnonis. — Allegoricae interpretationis multa sunt in
Prometheo vestigia. Cf. Schol. A. ad Prom. 14, 18,
42, 120, 253, Schol. Faehs. ad 110, 309, 347, 428,
451, 637, et quae infra p. 40. attuli. Voss. 1. ad
V. 120. (cf. Cobet. 1.1.) ovtcoi dXTjamp;iji ipi Uyor av-
OQcoTioi Vquot; (o nQo/i.), ao(fóg dè wv fig naideiu» neré-
nlaae zovg dvamp;Qionovg, dlla xcci Tllaxav iv rfj n«~
nalocia xto^ojStqt (pijdf iv J^otpisraTg-

Schol. Apoll. Rhod. II. 1252. 9ió(pgoiaros (quem constat
librum scripsisse Tt^óg Alofvlav, cf. Diog. Laèrt. V. 49)
Tov nQOHTjamp;ia (fijd aocpèv yivofiivov, ^itaSovvai nQW-
quot;cov Tolg dvd-Qij)noig cpiXoaocpiccg , oO-fj» xai dia§o9tjvai
tóv [ivOov (óg céoce nvqóg neraSoly. Christianum ho-
minem produnt schol. Ag. 167. Tovto Sè o/iotóv iavi
«■w- 'Env^aamp;riv tov d'tov xai ivfaavd-f^v (Psalm XV.
8, 9?). Schol. Voss. l. ad Prom. 986. naïg yd^ Ié-

^evat x«l O véog , ■Trttïj §t v.al ôouAoj , éi xo' ótpamp;ccX-
fiol ■wcctSiasf^'g ^yovk'^dot/ltis tlsnbsp;riji xvQÏctg «v-

Ttjg (Psalm CXXri. 2); Verum haec a scriba adiecta
esse possunt, àllegorica véro interpretatio tot nacta est
sectatoreS', (cf. Gi'âfenhan, Geseh. der klassichen
Philol. ini Alterthum, Ilv p- 28 v sqq.) atque
in fabula Promethei tam largam habuit materiem,
in qua pericHtaretur, ut hino- non multum efiScere
liceat. Scriptores^ ad quod interprétés ])rovocant (in-
dicem confecit Stanl.'tvol. II, p. 1130, Pauw; add.
Stesichorum ad Choepb, 728, Hellanicum ad Pers.
719) partim ad Alexandrinorum, partim ad remotiora
tempora pertinent. Sed ubique pauca verba, saepe
nomen tantum poètae aut historici laudatur, unde
paene credas, haustas esse bas auctoritates ex uberiori
commentario iö ' quo plenius i loci illi relati fue-
rinfi®nbsp;, .iXivri.nbsp;idoifl .Id) noï

quot;•^^Exstitisse ^aiiien et förUsse adhuc exstare interpre-
tationes V' ««bólitótis nostris non usurpatas^u docere
possunt 'H^'löwV'Triclin. ad Soph. Oed. Tyr. 21.
OTTtój 8' ' ërèoi(ivigt;''TiiP''fiaifTHCcv Siâ
iQQiamp;i] êg'gt;rtivg 'EntSc ini 0ij|3«t?, ubi tamen- fortasse
pro Stà TTVçô?'legendum est öt' dmlqw^ cf. Sept. 25.
Idem ibi V. 872. ïcriov on riyig àyvoovvTig, ov-
Qccvicci' aïamp;tQog Xïyovai 8in tó JlA- tq ö' i'ariv
oiioiov Ttó tcuq'nbsp;{quot;Ettt. i. O. 187) » îitmxwv

t^^'dvupcov mjdaXicav Sià ffró,u«.quot; quot;Ecpaiitp â' èxiï tov
kiqi rovvov Uyov. Id. ad Ant. 1009. ort iitTà tâv
jxijqamp;v y.cà rrjvnbsp;roOnbsp;xal rijv xi/gviv îtkçï-

rH^ovv, (xxQi§(óg tv Aiaitlho iïnoi^iv eïg rovg quot;Emà
inl Gij^cfcg, (cf. Valçk. ad Phoen. 1261) Fortasse haec

in libro Farnesiano (hodie Neapolitano) qui Tricliuii
recensionem continet, inveniuntur , in nostris scholiis
non comparent. Scholien ex codice quodam Floren-
tino, alibi non editum aüert Stephamis, ap. Vict.
p. 387. — Hesyscb. v. vctQamp;tjxoTil-nQcoTov §è
Ttvçàs niiYhquot; (Pro'n- 109, sq.)] tv» h mQamp;r^c
çiaamp;nmy nccQÔaov xé vàoamp;rivn tilt;)mvro jtçoj ràg èx-
^VQO,; igt;»ep xal ra, jiop^joio ovxdmuv

vog ramp; (malim dlvog roi, ut est apud Athen. II. p. 36.
F.; Stob. Serm. XVIII, p. 163. Gesn. oT^o; n) uvqI
ho» e,H fiivog.quot; 'EQccToaamp;h^g. Horum nihil est in
interpretatione, quae hodieque exstat.

Mirum omnino est, Aristarchi aliorumque magni no-
minis grammaticorum qui Aeschylum opera suo illuslra-
runt (cf. Richter, de Jesch. , Soph., Eurîp. inter-
pretihus Graecis, Berol. 1839, cap. 2-4; add. Glau-
cum modo laud.) tam raram «upej-ease in scholiis
nostris mentionem, quum praesertimischolia Medicej,
quantum quidem e laudato specimine efiBcere licet,
antiquum doctumque grammaticum non dedeceant.
Quare non absurdum fucrit, statuere, operam quam
Didymus Sophocli aliisque poëtis praestiterit, ut varias
explicationes in compendium redigeret, in Aeschylum
non fuisse impensam, certe nostris scboliastis fuisse
ignotam. Nam ei demum, qui ex pluribus com-
mentariis annotationem suam componit, nisi impuden-
ter aliorum inventis tanquam suis uti velit, auctores
citandi sunt; scribae non necesse habebant lectores

monere a quo annotatio, cui sua interposito àllag
assuebant, composita esset 1).

Itaque , ut brevi quae adhuc disputata sunt, repe-
tani, coniicio (nihil enim me pro certo afiBrinare posse,
intelb'go), fundamentum scholiorum esse unius antiqui
grammatici commentarium, qui paulatim a librariis
decurtatus sit et contractus; hinc exstitisse scholia
Medicei, quae rursus a grammaticis Byzanfinis in dis-
cipulorum usum amplificata videntur. Ex hac am-
pliore annotatione (Schol. A) qua Orestia et Supplices
carent, petita alterius interpretis scholia (Schol. B).

Quo magis autem constat, Scholiasten B non alios
quam prions interpretis commentarios secutum esse,
eo maioris momenti est, quae de libris MSS. a se
usurpatis referat, colligere. Ad Pers. 185 (186) Totlrat
{duae feminae) arâaip — mfxHv iv all-^lrifsi haec
habet: to dlX^loiq aqsivixms nqog toi/tcd (vulg. roi/ro}
drcidtaxev. OvTag yàq iv iraut toi g nulaioXg
ßi^Xioi^ fVQtjvoci (vulgo HQijTtti) ôià O [-.(al] I
ôicp»à/yov 7QUlt;f6n(vov. Ad v. 629 (637) eiusd. fab.
{n«VTàl«v^ «XI] diccßoctaco) nuvTaluiv dicit tvQijaamp;cci
iv noXXoXg xcci KCcXoTg ßißUoig. Ad Sept. 958

1) Richterus, 1. 1. p. 90, quo auctore referat Didymum omnes
Tragicos commentatum esse , nescio. Sed coniecturae eum saepe ni-
mis indulgere, perspicias ex p. 69, ubi, Aristophanes, inquit, « procul
duUo argument! Promelhei auctor est;quot; similiter reliqua argumenta
ad Asehyh fabulas illi adscribit ; at inde , quod Aristophanem argu-
menta in tragicos scripsisse constat, profecto non sequitur, illa argu-
menta, quae huius nomcn praescriptum non habeant, eidem esse tri-
buenda. Nihilominus Richterus p. 71 cerium esse dicit, Aristopha-
nem , « qui tam sedulo fabularum Aesehylearum argumenta enarraverit,
eundem et ipsa poëtae verba accurate tractasse et explicuisse.quot;

(953 àitav Toimv r«3' iyytfamp;tp): tvQtjTai 8è xui tp
nuXttim ^i^Xico' dyjœ (\ulgo dxtcoigt;) râô' iyytfamp;ev,
fiYQvv tK TOV nXijaîov rama ■d'çijvcû. Itaque testatur
se pluribus bonis et antiquis codicibus usum esse. At
bis quidem locis illi libri niendosi erant; quare non
magni facio illud de MSS. antiquitate et pretio iudi-
cium. Ac paucis eum codicibus usum esse, proba-
bile est propterea, quod Pers. 185 corruptam lecti-
onem dXhj?.oiai, quam quatuor tantum nostrorum
librorum tuentur, in omnibus suis inveniri afBrmat.
Alibi, veluti Pers. 295. lectionis varietatem ex priori
interprété repetiit.

Verum melius de fontibus textus scboliastarum iudi-
cari poterit e varietate lectionis, quae ex interpreta-
tione eruitur. In quo non parum proficit, quod
interprétés vulgo verbum verbo reddunt. Cautione
tamen esse utendum, ne, sicubi vocabulum in expli-
catione omissum sit, continuo de varietate lectiûnis
cogitemus, item ne obscuris aut corruptis scboliis ni-
mis confidamus, denique ne obliviscamur, multa
Scboliastarum negligentiae et posse et debere tribui,
non est, quod nunc moneam ; etenim istiusmodi dis-
putationes, nisi exempla afferantur, inanes plerumque
sunt ,; quare malo haec ad singulorum locorum trac-
tationem differre.

Lemmatum — haec enim in Scholiastae lectione
mdaganda alterum tenent locum — in Aeschylo quidem
perexigua est auctoritas. Nam scboliis prioris interpre-
tis plerumque verba ex editione Victorii praepasita
sunt; Vorsiani raro in varia lectione lemmatum con-
sentiunt. Aller autem scboliastes ubique fere fontem,

unde fluxit (Ariindelianum) refert; a quo ubi recedit,
correctoris manum agnoscas. Sic in Prom. v. 1-600,
T. 3. Ar. intaToXài, lemma Scbol. B. ijitaroUg,
mutatum propter interpretationem; 97. Ar. cchxhv,
LB. diixij; 116. Ar. xixQu^/xivij, 1. B. xtxQafispij-, 219.
Ar. fida/i§aamp;fjs, 1. B. fnXa/^^ccWg-, 489. Ar. iimtf/^ovs
I. B. tvwvviA.01-, 590. Ar.nbsp;1. B. Ttçôgcpd-c/ficc-,

Denique non omittendum glossas poëtae verbis ad-
scriptas a librariis interdum pro variis lectionibus ha-
bitas esse. Sic Scbol. A. ad Prom. 271 (rdg nQogfQ-
notfaas rtfxccî axotlactn) yéyQccrcrai di xuinbsp;dvxl

TOV Tif^ccg, de quibus cf. infra p. 27; id. ad 1007.
{toixa Tcollà xal fiàTtjv tQHp) yQacpiTcxi- dlV iqeTv
^TTiv, ad Choeph. 160. axidia] yQâcpeTcci e'rot/««.
Vide Wolff, de Scholiis Laurent, p. 207, sqq.

Haec universe praemonenda videbantur; nunc ad
singulos tragoediarum locos accedamus.

1) Similitudo quae est inter codices Arundelianum et Oxoniensem,
■vitiumque typographi in editione Pauwii fecerunl, nt Schol. B. ex
Oxoniensi editum putarem, indeque lemmatum maiorem auctoritatem
existimarem, ubi leotionem praeberent ab Oxoniensi diversam. Erro-
rem comperi expressis iam aliquot plagulis, monitus ab Elmsleio,
in Ed. Prometh. Blomf. Lips. p. 166 , nota. Quum enim in Slanlei'i
praefatione sub fin. legatur : Adhaec, Tragoedias priores cum duobu»
Codd. MSS. contulimus, quorum unus inter ust/i^Xict Barociana in
[Bibliotheca Bodleiana conservatus ; alterum e] Bibliotheca Anmde-
liana conimunicavit magnus noster Seldenusquot; — verba uncis inclusa
iu Pauwii edilione omissa sunt. Hinc corrigenda, quae ad Prora.
384, 577, 665 annotavi. — Idem vitium imposuit Graefenhanio in
lahni et Klotîii Annalibus, supplem. vol. XL p, 70, not. 18.

6. Ex scholiis B. et F. ad h, I. apparet, antiquos
quoqne interprétés in libris suis habuisse âhaiiôcvrU
rois niSysip'f'aQ^ijxToig nîvQaig. Eins lectionis p'atro-
cinium hupè']^ suscëpit F. Wieseler , in Adoersariïs
in Aesch. Prom. F. et Jristoph. Ave's {^Ott. 1843),
p. 3, sq., qui, Tocula êV nonnullorum librOrüffl aucto-
ritate recepta, sic legit:

ddec/A-apTifatg nidBiig tv d^QijiCTOig ntXQaig,
Ut Robur dicat, Prometheum firmissirno vinculo ad
rupem alligandum esse, ita, ut ipsa rupe infragili
constrictus teneatur; b. e. ut saxuin Prometbeo quasi
■V'inculutn sit; atque banc in partem, praeter locum
Achillis Tatii, III. 8. ötdtvtxc (in imagine quadam)
O TlQ0fii;9tvg GiSiiQw xai nérQct, aft'ert huius fabulae v.
561, ubi Prometheus dicitur foKivolg iv ntTQivoiai
l*àl^iaamp;ai. Et sie Titanem rupi affixum nonnullos inter
antiques sibi informasse, apparet ex imagine, quam

^edidit Geppertus, ad calcem libri, cui litulus: Die AU-
griechische Bühne. Sed boc nibil ad nostram fabulam,
in qua tam accurate describitur, quomodo deinceps
manus, pectus, latera, crura, pedes ligentur, ut mi-
rum foret, si illa res non magis perspicue esset si-
gnificata, Praeterea eiusdem vocabuli (rcéVQUtg) itera-
tio, Yerbaque illa similiter cadentia adeo ingrata
sunt et ab hoc loco aliéna, ut baud dubitem , quin
vulgata lectio, quam Aristophanis interpret! (ad Ran.
827.) debernus, longe sit praeferenda. In qua quod per
abundantiarn genitivus 8i(snwp adiicitur, tantum abest,
ut oflendat, ut multo magis genuinam Aeschyli manum
referre videatur. Supra v. 1: iamp;ovog néSop. Pers. 480:
rijg nédop. Sept. 286. Suppl. 237: ywQug nédov. Eum.
976: cpé'/'/Tj Xafiitàôcup aiXaacpÓQcop. Pers. 535: XiXTiJoip
ivpcci. Ag. 931: Sónoov fiilad'Qa. Prom. 1022 ; (iocxqop
fifj-Mg xQÓvou. 807: vajia JJloiftcopog tcóqov. Sept. 528:
xiht/amp;ov nÓQog. Eum. 283 : T^irmvog cc/icpinbsp;/é-

vaamp;Xlov nóqov, ubi tamen ysp. tcóqov per epexegesiçi
additum videtur. Sept. 188: rnjSaXiap dtocaTÓi^ict nvQi-
yipirüv luXipmv. ib. 540: ovö' figcc/^nxjiott d-ijQÓg iiamp;i-
orov Sàxovg aïxco cptQOPTu , ubi, si locus sanus est 1),
vocabula t^d-iöxov ôàxovg coniungenda videntur, a qui-
bus pendeat ■»yQÓg. Cf. Eur. Hipp. 651. daxtj amp;t}QG)p,
Cycl. 325. d't'iQtiop Sàxog. — Librorum et Scholiastae
lectio nostro loco inde nata est, quod ixirQuig e

1) Suspicabar excidisse obiectiim post elçai^sl^ai, eiusque loco
ÖKpo? esse positum, hoe modo : all'e'nicinii^cii rsix'quot;; èx^ilt;yTOV
Sdxavf sixüi Cpspovrcf.

V. 4. male hue translalum erat; quo facto Seafimv
lectioni supra scriptae ntdaig locum cessit. Vocabula
'in fine versuum vicinorum interduni male permutata
esse, constat cum aliunde, tum ex Eur. Phoen. v.
648, sqq., ubi olim legebatur :

vorig èmgx^Tai p'ccg
/iiQxag yloijfÓQOvg
xai ßad-uanoQOvg ydag,
tiunc posterius ydag recte eiectum est. Eodem modo
corruptus est Ag. v. 1189, ubi numerus coniectura-
rum facile posset augeri, et Sept. v. 376, de quo
infra videndum erit.

quot;14. 2:u/yevfj d-iov] A. TÓV dnó fiiag ó^jiüifiivov Xifvrig.
Ne quis de varia lectione cogitet, cf. Schol. A. ad v.
39, sub finem, et Schol. Faehs. ad v. 309. Nimirum,
ut- banc avyyiviiav interpretarentur, antiqui magistri
ad allegoriam confugiebant, qua tamen opus non erat.
Nam Japetus, Promethei pater, frater erat Croni,
qui Vulcani avus habebatur. cf. Stanl. ad h. 1,,
Abresch. ad v. 39.

15. Jrimi ßicf] r. nfqicfQuavixwg. Legit ergo ßvy-
rtvij d-(ou ßiap vel avyyevoiig ^eov ßcay. Quorum illud
tum propter rationes palaeographicas praeferendum est,
turn quia in periphrasi, quae fit nominibus ßlu, ïj ,
fti/'oj, xccocc, awfia (Brunck. ad Soph. O. T. 643, cf.
Ai. 745.), Sifiag (Schol. A. ad 353. infra, sub f.),
nédor, et similibus, adiectivum primario ple-
rumque nomini accoramodatur; cuius rei ratio est,
quod ambo illa vocabula imam tantum notionem ani-

mo repraesentant. cf. Lob. Ai. p. 73, inf. Sic Aeschy-
lus Choeph. 880. qpt'^rar' Aîyiad-ov ßi«, adieclivum
retuht ad jS/a, quia verbis Aly. ßia nihil aliud signi-
ficatur, quam simplici A'tyiad-equot;^}. Sed quae dicuntur
epitheta perpetua in tali circumscriptione suo etiam
nomini iunguntur, ut ßttj /jtofirjdiog tnitoSàjjioio-, ubi
plura adiectiva adduntur, interdum partim cum no-
mine primario, partim cum genitivo construuntur.
Sic Soph. Ai. 846. yfjg hqàv oîxeiceg ntSov, cf. prae-
terea quae aflert Lob. Ai. p. 129. Ab bis vero si
discesseris, ubique invenies constructionem, qualis
est in verbis kIhvov OlSinov xâqa. Sed, ut illuc
redeam, lectioni amp;tov-^iav collocatio verborum h. 1.
minus favet.

25. In lemmate schol. B. nàfvriv ô'imav pro d^'imav
male irrepsit in editiones Schutzii et Hauptii. Ti
simpliciter iungit; quod si scribitur, minor distin-
ctio post cpâog ponenda est. Hoc modo qimm ij noi-
xiltifmv — et najviiv i(ûocv — arcte consocientur, et
quasi in unum coalescant, clarius apparet cca/isvco aot
ad utrumque membrum esse referendum. Contra
verbis sibi invicem particula ôè oppositis, maior sen-
tentiae emphasis est, et poè'tam hoc loco noctem et
diem opponere voluisse, probabile fit ex adiecto nà-
Xiv. Omnino poetae saepe dè usurpant, ubi prima
specie ri requiras. Noster Sept. 215. Jià d-twv nàliv

1) Eadem de causa adiect. maso, genere ponitur. cf. Eur. ap. Suid.
(v.nbsp;ßArio-r'nbsp;réKoq.

i't(ió/iiamp;' dèóciAUTOV, JvGfJiivttov d'ö^Xov mfQyoi dnoöTtyft,
ubi quum diü d-imv etiam ad dnoSTeyei pertineat, non
ïöirer, si quis praeferat ré; sed opponuntur oivitas
et bostes. Infra v. 125. ri nor'' av xivaO-iGfiu xli/a
UiXocg oiwvwv] aiamp;gt;]Q ö'tXacpQCcHi Tlr^qvymv (tiitaXg vno-
ovQi^ii, opponuntur alarum aërisque vibrati sonitus.—
Neque oiïendere debet boe loco dè saepius repetitum
esse. Cf. si tanti est, Sept. 443, Ag. 438, Cboepb.
133, 934. II. I. 43. Sensus autem hic est: dolori-
bus agitatus interdiu optabis, ut nox lucem abscon-
dat, noctu ut sol pruinam dispellat, i. e. dies aeque
ac noctes tibi intolerabiles erunt. His contiguum
«ft di non spectat praegressum noctu et interdiu,
sed indicat diuturnitatem cruciatus; quod apparet ex
iis, quae subiiciuntur o Xmftjacop ydq ov Trécpvxé nco,
a Schoemanno optime sic explicata: nam bis malis
qui te hberet (si tamen erit aliquis,) nemo adhuc
natus est.

30, TJiQuv SUtjs, quod legit Schol B, improban-
dum est. Sensu translato ntQu, non ittqav, usurpa-
tum videtur. cf. Herrn, ad Soph. Ü. C. 885.

49. quot;'Anavr' infjax^'i} nXijv ■O-ioTai xoiQavtïv. Schol.
A. Tivtg lt;jP«lt;T'gt;' ovto}' itócvTU èx fiotQwp didorai roig d'eoTg
nXi]v TOV amp;Qitiv. Illo Tivtg vulgo intelliguntur antiqui-
ores interpretes, quos, ut Abreschio visum (p. 10),
iTtQwamp;ij, formam nusquam obviam pro mnqaiiivop
inrl legisse, vix credibile est. Voss. 1. post nonnulla
verba partim vetustate deleta habet: änavra, (pijalv,
irüfamp;^aav xal cóqtaamp;tjaocp vttó twv /xoiqamp;p , nXi]v tov
y-oi^uviXv TWV amp;iugt;v , ijyovv üq^hv uiirwv. Manifesto

haec interpretatio pertinet ad antiquam lectionem
ivuyamp;ri, quod nonnulli pro Sura-^»^ positum esisti-
mabant, ut apparet ex Schol. B. (1. 5): äncpru di-
ëorac vor,- , onU i^é, ^'Aqu, 'A^ré^ccdc Sè ró|« ,
'AnóUojpi §è i^ovocxn, mt dè 'ijp ^^y^eig riyp^v,
f«^« iréQoig- ró ßaad.v'up f,ópog ó Z,dg éx^Qé-
oaro. (cf. Callim. Hymn, in Jov. 76, sqq. Hes. Theog.
94.) Schol. A.nbsp;de fatali necessitate intelligens

exponit ö^dorai ix jxoiQmp. Denique Schol. F, qui (1,
3, sqq.) male nl^jp pro ofimg dictum i)utat, ut .sensus
sit: »omnia fato constituuntur, dummodo imperium
penes deos sitquot; (qua ratione certe nlijpnbsp;ró x.,

scriptum esse oportebat) utitur verbo ÓqIU.p , quod
(monente Haupt, p. 130, cf. Aesch. ap. Athen, p. 11.
D.) alibi ab eodem per tuoghv exponitur. Accedit,
quod raaOHp et uq^ohp in MSS, confusa inveniuntur.
cf. Stepb. Thes. p. 9053, ed. Lond. Quocirca certum
paene puto ènQamp;i^ pro hay^^r, substitutum esse,
locumque antiquitus sic fuisse scriptum:

cctvupt' iväyamp;tj nlijp amp;(orat xoiqupitp.
TuaasLp tcpI tc significat ex ordine dare, concedere,ut
apud Pindarum, Ol. II. 28, sq. Uyopvt ßiorop äg^»crop
'IpoT titäyamp;ac. Non autem de Parcis hoc dictum vi-
detur, sed de Jove munera et honores diis distribuenti
(cf. V. 229), quare dii hoc loco intelliguntur Jovis im-
perio subiecti. Qeorac est dativus pendens ab hayd-y.
Simile byperbati exemplum aliert Schutz. Eur. fragm.
inc. CIV. (Theopb. ad Autolyc. ]. II. p. 353. G.) obx
eanp oièép yujQlg dp^qmnoig amp;iov. Cf. idem ap. Stob
Ed. Phys. I. p.36, 17 (Heeren). Igitur vertendum est-

» Quaevis data sunt diis, praeter liberum agendi arbi-
trium; liber enim, excepto Jove, nemo est.quot; Subest
huic dicto insolens derisio a Roboris persona non alié-
na. cf. ad V. 87.

84. A. ad 82, I. 4. ttwj Sv'vapTal ai ot ävamp;Qmnoi
iXfvd'fçwaat rov'rcoy twv 8tct(iwv ; (Pro nms Par. B. et
Voss. 1. ti). Non videtur legisse ànallà^oci, quae
nonnullorum librorum lectio est; potius hoc ex istius-
modi interpretatione natum est, quam contra, cf. B.
ad 84.

87. Tiivtiq b. 1. agnoscit Schob B. et T. ad v. 16,
explicans tow ri^vijtPTmg xuTeaxevaa/A-ipov Stafiov. Ama-
ta in hoc verbo inest irrisio artis, qua pollebat Pro-
metheus; item in v. 62. tV« fiàamp;jj aoquarijg w» Aiog
Vfoamp;tartQog, ut discat, se artißcem esse Jove mi-
norem. {(soqnarijg in quavis arte excellentium blim
fuit honesta appellatio. Valcken. ad Hipp. v. 921.) cf.
infra v. 946, 468.

122. B. (Igi'^vtvßi. r. iigoi^viüai, dno rov oYj^ca
oiy^vü, wantQ xal tW txvw (txvtoficci). Ex postremo
verbo, tenui in aspiratam mutata, facile illud ilgiy^v.
oriri potuit. Ab X%vog formatur l%vtiJia-, contra iivtw
auctoritate destitutum videtur; nam apud Pindarum
quoque Pytb. VIII. 35. libri i'^vti'a habent. Cf. Hom.
Od. VI. 157. roióvde d^àlog (Nausicaam) %oqóp eigoi-
X^fvmv, et alibi.

V. 145. TTQogfj^e (v. ngogfj^e)] irQogfßamp;i. Abreschio ad
b. 1. aoristum (ab jjxw) defendenti, nemo hodie

assentietur; nam plerisque quos affert locis forma illa
gjl« significaret : celeriter pervenire , permanare, ut
h. 1. coll. TtQOntnr« T.''115, vel [tni ti) aliquid cum
studio aggredi^ arripêre. Quae sigm'ficatio magis
convenit rm aaaeiv. — Infra v. 839,

^'EvTivamp;tv oiSTQ-tjiyacsa rrjv itaquKTlav
KtXtvamp;ov ji^ag nqög fttyav mXnoy 'Piag,
uterque Scholiastes (ad v. 837) legit sed àaanv ap-
tissimum est incitato lus cursui. MSS. hac in re exigua
est auctoritas ; saepe enim librarii iota adscriptum omi-
serunt, In Agam. v. 77, ubi libri habent dpâlt;r(ya)p,
Hermannus ad Arist. Nub. 996, recte emendavit:
S Ti yàç ytuQÙg fivflóg ariQVcop
ivTÓg dvàmmv
iaoTTQiaßvg,

cf. Hom. Hl XV. 80. mg ô' or' dpecf^r] póog dpégog,
ubi Wolf. substituit àv «/%, obloquente Thierschio,
Gr. §o322. 5. b. Alia exempla affert Herm. 1. 1. Fra-
gmentum Anacreontis, quod nobis servavit Max. Tyr.
VIII. p. 96. (fragm. 44. Bergk), certissima coniectura
sonavit Valckert. ad Phoen. 1388, scribendo x^qUvtu
fièp yÙQ aSca, pro eo, quod vulgo legebatur didui,
nulla paene mutatione (Al/^SÏ, JlJii.) Cf. idem ad
Schol, V. 1123. n. 58. In Persis v. 96. Wellauerus edidit:
rig o KQUiTCPm noSi nrjbri-
fiuTog iimtriog àràmœp,
quod si, ut videtur, exigendum est ad/Acoffs^s xqccthp ,
TtóSa vcofmp, significabit, vel inhiber e levem s alt urn

vel regere, dirigere, quo velit. Sensus postulat drda-
0a)p : Quis est, qui celeri pede, levi saltu exsiliat ,

nimirum ex pernicioso reti. Hoc tamen, e sequenli-
bus demum supplendura, obscurius est omissum, con-
tra nrjSgt;inaro; tvntrto;, quod idem significat ac prae-
cedens xquini/ü ttoôI , abundat. Haec qui mecum sen-
tit, -videat num duabus literis expunctis malit legere :
— Ttg à xqainvm
noSi TTtjftcxvo; evmrmg àvâaaoïv,
Quis est, qui levi pede e noxa celeriter exsiliat?
MntTtw; habent duo libri; trisyllabum propter me-
trum propemodum necessarium est 1); de dvdaanv
cum genitivo ct., si tanti est, Hom. 11. XXH. 148,
Eur. Iph. T. 316. Imago, quae hoc loco proponi-
tur, Aeschylo frequens est. Prom. 263. oang
mrw tgw nóÖct ïyH, Eum. 112, 142, Ag. 1348. ZTw?
Tig - mjiioviiP do-Aihratov (fqa^iuv, v^iog xQiXaaop ixnij-
Siuc^rog, Choeph. 686, Ag. 1087, Choeph. 994, Sept.
589. cf. Blomf. ad Prom. 98, 102.

134. Vera lectio OefiiQamp;TTiv est in lemmate Schol. A,
quod Robortellianis addidit Victorius e MS, ut opi-
nor; nam e Par. B. idem enotavit Fachsius; alteram
lectionem ■O-iQiieQamp;mi', quia interpretatu facilior videba-
tur , arripuit Scholiastes , eaque hodie in omnibus MSS.
est. Sed Hesychius affert amp;e!iiQÓmg] tQaafilce, dyyóv?;,
quod alii aliter corrigunt. Pro ÎQua/iicc legendum vi-
detur dfßccafila, nam a excidit, praecedenti vocabulo
in eanclem literam cxeunte; pro dyyóvi] proxitne ad

feras (ut ille sit ionicus dim. calal. cf. t. 101) , aller erit dim. ion.
cnm anacl., sin eas syllabas alteri iungas , numéros eosdera, atque
infra y, 645. habebis, Phalaeceum hcndecasyllabnm.

Jit^rarum ductum accedit cVpV)?. Idem paulo ante
^iftiQov (1. amp;i(ifQÓv)] (smvèv, a'(jp' ov xai ró affiyv'utü^ai
amp;tH(qv'vtlt;s9ai. Ergo in illo loco legendum: ^ii^i^Ümi]
Gt^aai^lu maxtffy, estque haec glossa sumta ex anno-
tatioiie quadam ad h. ]., qua explicatur ^tfi. uiSü,-.
eifieQÜTtig ante Aeschylum iam usurpaverat Empedo-
cles, vs. 25. Karstenius ib. v. 129, p. 206.
natum putat ex ^^(qo,-, utnbsp;exnbsp;amp;óq-

a Tiamp;Tjfiiduch, et ad significationem confert fi;-
-»fvos, évamp;tji^wp, Latinorum compositum, a quo non
multum distat Hesychii o^iKvóv. Quidquid est, ter-
minatio-w«s hic non magis premenda est, quam in
liilaivóinrignbsp;apud Soph. Ai. 934,nbsp;dviiQ,

1039, reliquisque, quae aflert Lob. Ai. v. 955, p. 411,
et omnibus adiecüvis, quae in-cóJ^j, (ab fl^o,-) exeunt.

apparet, unde illud natum sit. Nam lemmate «ï, al
forte omisso, librarius lt;piv, (pev, quae ad explicationem
posita erant (cf. A. ad h. 1.}, pro lemmate, adeoque
pro verbis poètae habuit. Reisigius tamen hic lt;fev,
(pev legeudum esse putat. Cf. Well. Add. ad v. 98.

143.nbsp;B. q)(gt;ov()df a^i^Xoy ox^ffco] oXx^jSiv naxijv, jjy
ovStlg Irjlioau, qivU^w. Scholiasten legisse oix^ffoj pu-
tat Huetius apud Faehs. Male, ut mihi videtur.
'Oyi^m explicatur per ^vla^m.

144.nbsp;Olim lectum fuisse Itvam, Hqou. (po^igd,
inorai d'oaaoig, apparet non tantum ex interprelatione
Snhol. A, sed etiam ex iis, quae babet F: to (ó?) Si

o^JÖ-aijitotj vffélij ■JtXiijQrjS daxQt'w. Ea lectio requirit,
Ut versus cum Blomf. ^ic distribuantur:
A«tAT(T£0, nQOf.iijamp;ev, cpo^eQa,
i/ioTai ö^ojaoii óuiyla —
Pro altera lectione facit, quod hac distributione non-
nibil de suavitate numerorum detrahitur, et metrum,
praesertim in stropha, concitatius est, quam consolan-
tis oralionem decet. Cf. Schoem. ad vs. 128. Sunt
baec quidem talia, quae non ad assensum cogant; si
tamen eligendum est, vulgatam praefero. Interpretis
lectio e correctione nata esse potest. Nam si quis,
quod per se non absonum est, ófilyXri nXijofi; duxqifmv
pro simplici du/^Aiy SaxQifmv accepisset (cf. ywuixo-
ömh);, Pers. 121, ^i/Xloyoi y^vatxonlTjamp;ttg,
Alc. 951), fieri non poterat, quin in vocabulo (jpo/ïfpa
offenderet. Vertendum enim esse ex horrore coorta,
nemo, opinor, Wellauero assentietur. Nebula signifi-
cat dolorem ex adspectu Promethei susceptum, isque
cum horrore coniunctus est, et densus lacrimis,
sive lacrimas ciens. Ad imaginem, quam hoe loco
usurpavit poeta , illustrandam cf. praecipue Ant.
522. Kul iA.Tif nQÓ itvkiav ijd' ^laji^vrj, — JVeqiiXy d'
óijpQtfcov VTttQ aljiKTÓtv 'Piamp;og uta'/i'vii, Ttyyovd' tvómix
nuqtiuv. Pers. 656. 2irvyicc yccQ ris tJi' dyXvs itinÓTOc-
t«£. Hipp. 173. 21rvyvöv d^öfQiluiv vécpog uv^aptvcct,
Sept. 209. cf. etiam Horat. Epist. 1. 18, ibique Orel-
lium. Tllriotji similiter ut hic usurpatur Hec. 227.

Quod Schol. B. ad v. 146. affert iigidpvoi e corre-
cliotie naluin -videtur. Recte enim idem to dè iîç,ido%jiir[
TCQÔg TO arjuaivofiivov. To yÙQ nQOsSjllfe Toig tfioTg öaaoig
ov/. tdTiv fVfQov ^ t^oL. Constructio contraria est ei,
quam dicuntnbsp;bXov xal (itQog.

ftr;rf Tig apQ-Qcairog. Reisigius (quem sequitur llaupt.)
hinc efficit verba fiijTe Tig allog spuria esse, neque a
Scholiaste lecta; verba illa nata esse ex glossa firjvf ng
avog (i. e. àfamp;Qconog). Vereor, ut recte; potius hoe
dicit interpres, recte poëtam hominum mentionem
non facere, sed universe loqui nece alius quis. Schol,
certe Vossianus ea legit, quum baec annotet: onmg firj
imia'iQOi (scriptum est öucog fii] iniycuQia roTg) oig nâ-
ayco xttxotg ÓQUif fia fii\Tt Tig ûtàg ixiin Tig ällog. Fru-
stra autem quaesiverunt interprétés, qui tandem bis
verbis significentur ; poé'ta tantum maiore vi enuntiare
voluit, in Orco neminem omnino nialis Promothei
gavisurum fuisse, ac si dixisset: et si quis est alius
praeter deos. Eodem modo Sept. v. 178. Eteocles:
Ktl n^ Tig dQyrjg Ttjg i^ifi; axovairai
^Avr]Q yxlvi] Tf, jrcü Ti tü3V f.iir«iyj.iiov,
ubi recte Schol. B. Tovro Sinbsp;ovy ort iati n yépog

Zivg iariv a^amp;ijQ, Ztvg dè yr\, Ztvg d'ovQuvog'
Ziv'g toi TÙ nàvTU, ym ri tamp;vd' {twp'Î) vnionQov,
ubi nobm quaerere, quid sit, quod universa rerum na-
tura maius , nee tamen Deus ipse sit. Ceterum versus

lii Euripidis quam Aeschyli rationi similiore» videntur.
Quare Blomf. pro roi ra. maluerit ravva, non iatelligo.

168. A. ad 167. o Ztvg, xaiioi aixi^ónevóg ftf,
rjyovp diG/xmp, tayvQ^^^ yviontSuig (editur hic et in
lemm. Schol. B. ad 168. yvosv., male intellecto scri-
pturae compendip) — fi a'ïxitofiépov ifiov iïckq txtivov.
Prior explicalio niütur lectione alxi'Qó^tvog. Alxi^i-
aamp;ai passiva vi dictum rarius est, et ahbi Aeschylus
illud activa significatione posuit; quae tamen ratio
ad debiiitandam vulgatae lectionis auctoritatem non
satis valet. Alxi'Qojitvov mihi preeferendum vide-
tur , tam ob structurae concinnitatem, oppositis in-
ter se Prometheo ignominiose vincto et potenti deo-
rum rege, quam ob nccQlawacv quae in vulgata est.
Eam figuram Homerum quoque passim sectatum e£se
putant (cf. Dammii lex. Hom. Pind. p. 1349, ed. Lips.)
sed in illo pleraque huius generis fortuita videntur.
Hoe tamen loco non dubium est, quin exitus illi si-r
miles studio quodam quaesiti sint, quum praesertim
exstent in fine dij)odiarum anap.

~II ^ij» i'r' tjiov — xaijtiQ xqcctiqixT,'
^Ev yviojtédaig — ar/.iZ,OLiévov —.

Praecipue in carminibus melicis sublimioribus saepe
banc figuram observare heet. cf. Sept. 118, Prom.
413, 692, sqq. Again. 980, Eum. 485, Ag. 177 (ubi
'^|tyo}v non sollicitanduni videtur, sed ex anacoluthia
interpretandum), Sept. 942, 894.

«'. ^idaQÓnlccxTOi (liv có3' tyovai.
'H^i. j3'. 2:i8clt;QÓ7tlaxT0t 8i Tovg fdpovac
cii' Tig fXnot, xLvfg.

In dlverbüs vero et omnino in sedatiori sermone Loc
rarius est,, ueque anribus gratum. Versus 11. supra
q-dafd-quiitov Si ncev'ead-ai tqóttov 1) aeque parum mihi
placet, atque Horatianum : testis inearum sententia-
rum (iiuQTVQH Sé iMi yvmiiri). Sed fateor, difficilem
rem esse atque lubricam haec ad nostrum sensum
exigere, neque omnibus bis in rebus idem probatur.

170. Jeï^ai TÓ vtov ßovhv[i, rell. sic explicantur:
Sil^oci cevTw TOV vcp' ov dcpaiQfamp;rjaérac rti» ßovXfvrixiji;
TTQÓyoiccp, Ti/P i^ovdap, rag rinéci. In bis vtop inex-
phcatum nanet, ßov'livfia coastruitur cum dnoavlccTai.
Una literula transposita pepererat non uno nomine
vitiosam lectionem: zop (pro touvop) , éóp §ov1. Si-
militer Pers. V. 13, legitur:
„ .. . namp;aa yd{) Tff^^fv ^Aaiuroyaptji
«urnbsp;myoixi- vtop S'apÖQU ßav^d.

Schol. A. yQucpevctt Si zal tóp ^ ijvoi röp XSiov apSnct.
In Vulgata quaeritur primum, quid sit ßuu^tip. Si
cum Passovio interpretaris cum clamore desiderat,
hoc dicet chorus: abiit (cf. v. 60.) robur Asiae, no-
vumque exercitum, deleto priore, expetit. Quod
contra sensum est, quum nihildum certi de expeditio-
ne accepisset chorus, neque nuncius cladis advenisset
(cf. V. 14). Si ßuvtytip hic sensum plorandi habet, vel
subiectum e praecedentibus elici debet, e. g. ''Asia,
quod perquam durum est; vel ^v^og hue referendum
est e V. 11, ut jrötff« ydQ-ipimxt per parenthesin dicta

sint, quod vix fieri potest, quum manifestoTrair«
et Kovré Tig- (v. 14) coniungantur. Valckenaerius ad
Plioen. 1489. ductu Scholiastae eleganter emendat :

TTfQdig â' tov àvbq« ßav^fi,
quod tamen tam propter magnam verborum muta-
tionem, quam quod iôg apud tragicos valde dubium
est, incertum manet. Lenius utique fuerit corrigere
(Sati^pj pro ßctv^n, quod facile depravari potuit, vtov
in tóv mutato.

178. Lemma Scbolii A. apud Faehsium.- av fih
Tçccj^iig pro {yQaavg, solenni errore. Plerumque, ut hoc
loco, quid verum sit, metrum indicat, sensus saepe
utrumque vocabulum patitur; quamquam significatie
diversa est. Qqàaog est animi fiducia sive in bona
sive in mala re ; rqa-j^vg est asper, durus : praecipue
is qui facile oflenditur et in alios saevit. Supra v.quot;35.
anctg TQ«y[vg, öang àv vtov XQurfj, Suppl. 1035.
TQUfdg '/i fiévToc drjfiog ixifvywp xaxà, Ag. 265. ß^orodg
■amp;Qaavigt;ei (audaces reddit) - «layQÔu'tjTig-naQctxoTtà ttqw-
TOTTijjicoi', Prom. 863, Sept. 171. Supra v. 80. rçor-
Xtfrtjg, durities adscribitur Robori, quod non flecti-
tur miserie Promethei, quare, etiamsi metrum non
monstraret, sensu tamen illud praestaret prae altero
■»Qaat/T7]T«, quod nonnulli libri praebent. Eur. Med.
447. TQCtytXcc OQ/tj. Sed infra v. 311. h üSs TQaytîg
•'tal Ttamp;tjYfiivovg quot;hóyovg 'Pirluig, sensus alterum quo-
que admitteret ; cf. d-Qc«JvaTOfiiîigt;, vs. 200, ^Quovaro-
fiog, Ag. 1372. Infra v. 186 lemma in Voss. 1. non mi-
nus contra sensum quam contra metrum O-riaavg habet.

189. Schol. Faehs. ad v. 188. {otuv rav'iij haia^ij)
•/Qacfttui qiiamp;f) t rjyovv, orav nQu^^mai. rà ngayfiKTu
ovTcog, w; kiyco. — 'Pfxamp;ij recentior lectio estj certe
reliqua scholia hahent (jaiad'fj. In Parisino libro, unde
baec descripta sunt, multae glossae et variae lectiones,
scholiis, ut videtur, recentiores, quae inter versus lo-
cum invenire non poterant, scholiis insertae sunt,
quod hic quoque factum videtur.

199. B. legit 'End rafiST' ijQ^uvro Óalfiovis yóXop.
Soph. El. 542. tQHg flip ovyl VÙP yi fi' ms ctQ^aaâ ti
AvmjQOp, fiTU (TOV Tccd' iitjxova' vno. Pflugk. ad Eurip.
Hec. 685. xccTt'iQYOficci pófiop ^uxyeTop.

202. B. wi Ztvg ccpâaaoï. Wellauerus e libris non-
nullis recepit dpâaajj, recte iudicans sequentem opta-
tivum [céo^eup) mutandi ansam dedisse. Exemplis ab
eo laudatis add. Hom. II. XV. 596. quot;'Extoqi yüq ot
d-vuóg i^otJkeTO xvdog OQt^ai, nQta/ilSri, ipa pijval xo-
(Hoptsi ûtaniSais nvq 'Efi^âXtj dxânarop, Oizidog
oiop aQTjp TIamp tnixQijpiup. Cf. Herm. ad Eur. Hec.
27, Kühner, Gramm. § 774.

213. Quae sub finem Scholii B. leguntur admodum
sunt perturbata: âg ov XQV niQinoioi'jKpap iavTw
dQXVquot; ' [ovJ«] ip ■O't.aGilrijTi xai ypco/iTjg vniqxoniq xui
fiiià dóXov moinoiiïaO-ai, dXlà fitruytiqiatsi xui ini-
TtjSiióvtjvi. Videtur interpres lectionem yqij in libro
suo habuisse; sed utrum praeterea óóXm Te legerit,
an vei'ba xai jiiTà ôoXov recentius sint additamentum,
non ausim definire. Nec quidquam apparet de voce
vneoiyopvag, pro qua non dubitem cum Porsono
vTTtqayópTag scrii)ere hoc sensu : (mibi maler praedixerat)

fato esse constitutum , non vi neque robore, (sequi
debebat victoriam partum tri, sed constructio pau-
lum immutatur) sed dolo qui excelluissent victuros
esse.quot; Quare non opus est, ut cum Reisigio violenta
mutatione pro vnfQiiovrag substituatur ntlmQiovg-, quod
etiamsi, ut ille statuit, auctoritate Scboliastae B. fir-
maretur, quod secus est, tamen non satis perspicue
dictum esset. Obiter moneo falsum esse, quod idem
dicit, numquam apud Aeschylum ionicum a minori
uno vocabulo comprehensum pedem sextum ante-
cedere. cf. Sept. 430. nolvcpóvrov ßicc. Praeterea,
etiamsi nulluni illius rei exemplum inveniretur, ta-
men non constaret, Aeschylum sie scribere noluisse.
Nimirum, si quaestiones adeo circumscribimus et
quasi coarctamus, facile casu quod factum est, poe-
tae delectui cuidam adscribenius.

226. Lemma Voss. 1. ô ovv iQcoTare n', quod ibi
in contextu quoque legitur; scribae errore, nam
Par. B. in lemm. ö 3' ovv tQmav' ahiav, quo satis
cavetur, ne quis coniiciat tçtorâî ft'.

235. Schol. A. ad 231. 'Eyà Ôè 6 ToX,ufjg, ijyovv
Toljjitjqöi , — tlvTQmmfiriP xal i^tßaXov rovg dpamp;QÓ)-
nov;, rov firj dia(pd'aQtvTas iig ràv aSijv nctQayivéaamp;ai.
Sic enim haec in Par, B. et Voss. 1. leguntur. Pro
verbis hic explicatis dquot; 6 roX/xfjg (cf. B. ad 235),
insignem lectionis varietatem afiert idem interpres ad
V. 235. Tivèg- {dvTÏ tov auctoritate Rob. omittendum
videtur ; a Par. B. et Voss. 1. totum hoc scbolion
abest) èyù) d' iroXut/sa, xai tù é^fjg, ^srà ^»ovg.
varcti xal ToXuijg Hvai, wg Ttuijeig, Ti!ifjg, Vidckenae-

riuin, cui inter Si rol^ifjg et ö' iToXfiip' eligendum
esset, non sane mirandum est, alterum praetulisse
(ad Phoen. v. 856); sed inter lectiones i/w S' o toI-
f^fji et iym d' tTÓlfiijo' optio paulo est impeditior. Nam
primum forma rol^fjg proba est. Tinfjg legitur II. IX.
605 , Tol^iinraTog e MSS. a Buttmanno repositum est
apud Soph. Phil. 984. cf. praeterea Matth. §. 121.
n. 2, 129. n. Attjne ea forma talis est, ut facile
a librariis non intellecta obliterari potuerit, quam
ob causam antiquam lectionem revoeandam censet
Haupt, p. XIX, cum quo facere videtur Bergk. (Zeit-
schr. f. d. Alterthumsw. 1835, p. 955) — 'O rolfijjg
(audax) cum indignatione quadam dictum est \)ïo forti,
magnanimo. » Ego vero, quem nunc audaciae ac-
cusant , per magnanimitatem servavi mortales, ut ne
discerpti mortem oppeterent.quot; Alteram lectionem (5'
iv.) Scholiastes recte monuit (iträ -ijamp;ovg dictam esse,
quod pertinet ad asyndeton. Explicandum enim illud
videtur ex eo, quod Prometheus cum studio quodam
et ardore beneficium suum praedicat. In Aeschylo
quidem exemplum prorsus simile exstare non memi-
ni, sed conferri potest locus ex Euripidis Phoenissis,
V. 476, ubi Polynices causam suam defendens 'Eym Si,
inquit, navgèg Sco/iutcov ■jrqov(ixi^iccfi't]v Tovfióv re xai
raad^' iy.(pvyeTv iqiK'^v dqug — 'E^fjlamp;ov êfco r^jö' ixwv
avróg yamp;ovèg, quo loco Matthiaeo corrigenti d' aQug recte
non obsecutus est Klotz. Paulum difleruntEum. 231,
Suppl. 750, II. XXII. 129. Videndum praeterea, num
lectio 6 T. corrector! debeatur; facilius fieri potuit,
ut cum JE-TOAMHU non intelligeretur, mutaretur

in ö' d r., quam contra, si articulus inde ab initio
affuisset, ut a librariis expelleretur.

Ex scbolio, quod supra apposui (élvrgcotó^itr/f x«i
i^ißaXov) apparet, interpretem vulgatam lectionem
i^fQvadfi^v babuisse, eamque formam duxisse ab iqtf-
ofiui, quod verbum cum trahendi significatione etiam
liherare vel tueri denotare satis notum est, Sed
augmentum in senariis tragicorum non omittitur nisi
iis locis, qui ad carminis epici similitudinem com-
positi sunt. Cf, omnino Well, ad Pers, 302. Multo
minus de ixQv'ofiai cogitari potest 1). Schol, B, ad v.
235. i^tXvaäuTji' habet, quod verum videtur.
QvaucfiTjv ex interpretatione fluxit. Schol, Laur. ad
Soph. Ai. 531. (527 Herrn.) xai fii]v cpó[3oiai y'avrov
t^tlvaaiirjv, — pi «Jot not) §v'sTi]VOi dvrijms d-uvoi
(recte Wunderus hos versus coniunxit) haec annotat:
TOU (foßov '/äqiv, qtlaaaamp;ai amp;tUmu itiyctYQV. quot;Exld-
taamp;ai rivos significat non tantum liherare a malo, quod
adest iam, sed etiam al eo j-Morf iwsfaf, quod Schoe-
manno ad h. 1. secus videtur. Sed cf. praeter locum
ex Aiace allatum, Eurip. Andr. 818. vfitk §t amp;ava-
rov igt;iv ix}.v'aaa»e, prohibete, quominus illa mortem
sibi consciscat. Denique sequenti versu rot; cum
Scholiasta videtur retinendum, neque in to mutandum,
cui non obstat additum [irj. Cf. locos ab Hermanno
citatos: Xen. Anab. I. 3. 2. Kltaqiog rove
HixQov i^icpvyt tov firj xaramTQmif^vui, id. Cyrop.

1) Well, famen , ut hoc defendat, in add. ad h. v. provocat ad
Herrn, ad Soph. 0. T. 73; quo iure non intelligo.

II. 4. 23; Kühner. Gr. § 717. 2. Ergo duo hi ver-
sus auctoritate antiquorum interpretum sic scribendi
videntur :

'Eyïo itàl^ijfs', i^eXiiaü/iijp ^qotovs
Tov fif] SictQQaiaO'tPTCcg eig quot;Aidov fio^^v.
Egerunt de hoe loco Herm. Obss. Grit. in Aescb. et
Eurip. Lips. 1798. p. 5, et ad Vig. p. 898, Lob. Ai,
531, Reisig, Cens, ed. Well, apud Wellauerum, vol.
II. p. 424.

248. QvtjTov'g T^i'n. est in lemmate Schol. A, con-
firmatum collatione Faehsiana; in Voss. 1 legitur x^j/iy-
Tovg 5'f Jt. — Wellauerus, praeeunte Hermanno, Té
eiecit, pro quo alii libri habent yt frequenti literarum
confusione. Infra v. 776. rqUog ye yhvav Schol. B.
in lemmate tq.nbsp;v. 516 plures libri pro yi, xt

habent; Eum, v, 975 pro ht, rt substituendum est;
exempla enim pro illo allata minus apta sunt. Opti-
me yt h. 1, se habet, quo ad praecedentia maius quid
additur. Sic Agam. 527. roganti choro quot;Bqiag itaTQtó-
ag rijgSt yijg a'iyi'nvaatv, reponit praeco : tuor' IvBa-
hqi'hv y^oi^ifimiif yaçag vno, ut lacrtmae adeo prae
gaudio oculis ohoriantur. Suppl. 291. fiij xal Xóyog rig
Z^va fuiamp;rjvai §qotw ; respondet chorus Kal (xovl)
kqvttrd /' quot;'IlQug ruvra tamp;p TtaXXayfiârmv. Prom. 933.
Kal nqogSoxàv yQt] StGnóaeiv Zijvóg nva ; Prometheus
Kal TwvSi y' fjft §vg?M(pugt;Ti()ovg nóvovg, ubi Well,
coniicitnbsp;fiO-', fortasse quia vocula non suo loco

(post bvgX.) posita sit. Sed cf. quae ipse in Lex. II.
p. 107. b. attulit. Quod vero Pers. v. 240. yt resti-
tuit, recte fecisse videtur.

250. Scholl, ad v. 247, 248, 250: narotxlaag (pro
xaruxim) quod Blomfieldio non displicet. Mihi illud ve-
rum non videtur, nam sie verba habent aliquid quaesiti,
reique gravitati magis consentaneum est, hanc senten-
tiam non ab alia pendere. Quare videndum, ne parti-
cipium sedulo interpreti debeatur, qui responsionem
interrogationi (h'çmv) niniio studio accommodare vellet.

fioi ttQfiK Tijg diaiwg xai Ttjg xaxonuamp;tLag raiktig tiqo-
xeiTCKi t] ontQ dó^ei aqiarov ixeivco. Probabile est, in-
terprétera legisse nXi]v o •/' àv xeivm doxfj. Wieselerus,
p. 7. coni. ovx uXXot' oiiStv nlijv brav-, quod magis
placet; quamquam vulgata aptam admittit interpre-
tationem : non me manet finis laborum, certe (/i)
non alius, quam tum , quum Jovi videbitur , quam
is, qui erit tum —. Cf. v. 626.

272. A. ad 271. ré/Qanrai St xai ßXaßag, dvri
tov tvyug. Vulgo quidem scholiastae rà tvm malo
sensu dictum x(p SvgTVfia exponunt; potuisse tamen
Tvyag voce ßXußag explicari, nemo negabit; contra
ad ßXtißag, vocabulum definitae notionis interpretan-
dum, Tv'yag, quod latioris est et ambiguae significa-
tionis, adscriptura fuisse, improbabile est; quare hoc
verum videtur. Tilyccg sensui quoque aptius est.

275. In hoc versu dum haeret schol. A., de lectio-
ne quam secutus sit nihil certi afSrmare licet. Con-
iicias tamen eum legisse /loi nX. nQog äXXoT^ äXXo, ex
iis, quae subiungit ovx i(p' tvi xaxm dvim/A.ai, dXV
ini StaqiÓQOig daxäXXoi. Moi ferri nequit ; aXXo autem
fortasse ortum est ex äXXa. Vulgata lectio sic expli-

canda videlur : 1/ JUiftovtj Tag avràg nlàvag nlami^évt],
uXXoTt 7T(gt;àg äXlov iQxo/ispi] nQogitàvH\ sensus: aequo
omnibus înstat aerumna. Cf. Kühner, § 622. JjQog
àllor' ällm uQogiQ. est simpliciter: alias alii assidet.

302. Lemma Schol. B. ^ ■»mQog ti/x«î tgt;à?
Legit fortasse ■»taqog wv ex d-fcoqijaœp depravatum.
Voss. 1. in cont. S-fcoçtjaccg. Videntur nonnulli in futuro
(d-uçyffcop) sequente praesenti tempore (avpaaxceXur)
offendisse.

Versus 347 - 372. Scholiastae (B. ad 347, A.
353.) Oceano tribuunt. Elmsleium hos Prometheo
adscribentem verum vidisse, tam mihi persuasum est,
ut, quomodo esse possint, qui nihilo minus alterum
probent, vix intelligam. Versus 347. ov ötjv' tTtei,
et 373. av d'ovx àmtQog, sic cum praegressis cohaerent,
ut personae mutatio certe admodum improbabilis sit ;
vaticinium de futuro Aetnae incendio multo magis
Prometheo quam Oceano convenit; denique tota illa
(rrjaig, si Oceano tribuitur, velut pannus assutus pen-
det, neque ad argumentum accommodata est. Con-
firmatur haec ratio praeterea eo, quod Atlas eius,
qui loquitur, xaaiyv^Tog vocatur (v. 347), Atlantem
autem et Prometheum fratres fuisse, omnes mytho-
graphi referunt. Cf. Schol, ad v. 347, Heyn, ad Apol-
lod. L 2. 3; quod non infringitur eo, quod Atlas
infra v. 426. Titan dicitur; similiter enim Prome-
theus Tiràv Uqoiiiiamp;ivg appellatur a Soph. O. C. 55, et
aliis. Particula dijra (v. 347.) negationis vim äu-
get, eaque Prometheus significat, se illa, quae modo
dixisset, aversari. Cf. Hec. 367, Soph. Oed. T. 1377.

Ceterum non improbabile mihi videtur, ab bistrioni-
bus hos versus Oceani personae assignatos fuisse,
quo et colloquentium ])artes aequalius dividerentur,
et haec verba possent agi cum manuum corporis-
que motu, qui in tam gravi descriptione propemo-
dum postulatur. cf. Valcken. Phoen. 1286. — De
Wieseleri sententia tacere praestat.

351. B. róv ytiytvrjl wv ytvvcnov xctl ccpSqhop. Le-
git fort. ivyevij, nisi quis mabt credere, scholiasten
illud vocabulum honoris appellationem credidisse.

365. Voss. 1. Inpotjfiipos l)] xaió^epog, (floyi'Có^vog,
tx (itxacfOQa; tov ïwpov 2). FQucpiTai ïnoviievog ijTOt
iTuyidtvamp;fig. 'Ircog yÙQ nccylg rmp nvwp. ^H
Intov^tpog, ßXccTTTOftiPog. Ex hoc scholio novum pon-
dus accedit lectioni ïnoviitvog, quae nitebatur tan-
tummodo Euslatbio ad II. I. p. 16. 40 (ed. Rom.) ,
ex cuius annotatione maximam j)artem sumtum est
scholion B. ad h. 1. Omnes libri habent inpovfiivog,
quam lectionem non erat, quod Passovins et Wellaue-
rus (in lexx.) praeferrent. 'Inovfiivog (i. e. jrtfÇô-
/livog, ut recte exponit Schol. ree. ad Pind. O. IV. 6,
ubi vêtus interpres Inop, ut Schol, ad n. 1. voc. itu-
yiSa explicat) a grammaticis non intellectum mutandi
ansam dedit. Unpovfitpog per se non vitiosum est,
sed altera lectione egregie significatur immensa statura
Typhoei, ad quem domandum montis mole opus es-
set. cf. Pind. 1.1. akl^ w Kqqvov nccT, og Ahvccv t^ug

'Inov dvffiótaacKV ixaroyxtiféXct TvcfS)vog oi^ßQi/xov. Cf.
etiam Stephani thes. v. Inog.

371. A. (ad 367), B, Schohon ap. Faehs. (p. 29 y.
367) amp;fQfi^g, Voss. 1 in reliquis cum Faehs. Schol,
consentiens, S'iQuoTg, Non rarum est, omnia epitheta
alterutri tantum substantivorum iungi. Eur. Heracl.
749. XajiitqÖTUTat -O-fov qiaiaifißQOtoi avyai, Sept. 188.

tmtixamp;v t'dvnvmv itrjSuXimv dialt;jTÓ/iia, nvQiytvtTav ya-
Itvojv, Soph. Ai. 134. r^g äficpiQiiTov SuXuiiXvog 'iftov
ßäamp;Qov dyx'dXov. Cf. Elmsl. ad Heracl. 750, Lob. ad
Ai. p. 130, Herm. ad Hec. 423. Loei vero, qui est
Hipp. 669, ab Hermanno ad Hec. 1. 1. allati nescio
an alia ratio sit; legitur ibi ralccvig, lt;5 xccxorvittg yv~
vccixmp TtÓTjioi, in quibus eadem uotio graviori voca-
bulo, ideoque adiecta v. w iteratur; praeterea si vel
TuXccivwv vel xaxoxvfmv propter metrum scribi beeret,
sensus, opinor, ambiguus esset. Alterius constructionis
haec addo exempla. Soph. Phil. 1289. nunc recte edi-
tur d7Ta)/A.oa' dyvov Zijvog vtpiaTov atßag, Iph. T. 12.
liXitav vamv avóXov ^EXXi^vixöv avvijyuytp , et saepius,
eaque constructio omnino vulgatior est. Quare, etiam-
si loei, quos supra posui, satis certi essent, tamen
hic non dubitarem, quin d-infioTg praeferendum es-
set. Languet enim hoe ßlhai nullo adiectivo addi-
to; et collöcatio verborum, d'iQ/.ioïg probato, con-
cinnior est, non multum iila a cbiasmo diversa.
Cf. Trach. 844 dSivmv yXoindv daxQvmv äfvav. Ai. 846.
yiig ifQÓp olxtlag niSov. — Similiter atque hoc loco
in Sept. V. 251. quot;ElXijvixöp vófiiofiu 'amp;vaTlt;xSog ßoqg,
in nonnullis libris fuisse videtur ^EXXijvix^ (cf. lemma

Schol. B. ad 254), quod si maiorem haberet auctori-
tatem , non spernendum esset, quoniam verbis ^wrcis
ßoij una res significatur.

381. A. yQuqifTcti y.al nQo/iijd'eXaamp;oci, pro nQOamp;vfiH-
aamp;cfi. Saepius haec vocabula permutantur, ut apud
Eurip. Phoen, 1475, ubi cf. Valcken., Soph. El. 978,
coll. Schob, Eur. Hec. 776 (Herm). In Androm. 1253.
TqoIus re' xal yàq ^foTai xdxelvijs (liXn,
xalmq Ttfaoi/aijg TlaXXàdos nqoamp;viiicf,
nihil mutandum videtur; nQoamp;vjuia enim alibi quo-
que malo sensu usurpatur. cf. Hipp, 1435, Ag. 1573,
Herod. I. 124. Contra in Eur. Ale. v. 1054. quid
sibi velit nqofiijO-lav, non intelligo, et fortasse alii me-
cum non intelligent. Locus hic est :

TOP rjßcävd'') ^HqicxXiig, oi qddiov
tÎQyeip iyà) dé aov nqoiiijO-lav i'/co.
Non possum, inquit Admetus, illam puellam neque
in vir or um conclave recipere, neque uxorem du cere
(1055) ; virorum domum habitare non potest, quia
iuvenes arcere non facile est, ego autem tui cu-
ram haheo, tibi prospicio. Postremum hoc , nisi
omnia me fallunt, a loco alienum est; si Admetus
iuvenes a puella arcere non potuit, etiam Herculis
commodo non potuit prospicere. Tlqoamp;vniav si scri-
bitur, vertendum est: ego autem tihi bene volo,
sensusque hic est: mihi puellam recipere perquam mo-
lestum erit, quum neque iuvenes retinere possim, et
tibi lubens eam uxorem dare cupiam, Nostro loco
procul dubio TtQOfiTjamp;HaQ-cei cum Valcken. 1, I, est
praeferendum. Sensum iam recte aperuit Scbol. iv t^

wqsvohaamp;ai ƒlt;£ aov y,«l nfiQaaamp;ai tóv Jta mlamp;tiv ,
rivet ßXäßijv tvvnàqyovmv votXg ; quicuin sequentia
bene congruunt ; contra bene veile alicui (TrQoO-vfiiïaamp;ai)
esse initum laborem, neque universe verum est, et
hoe loco nimis dure dictum esset.

384. B. in lemm. rijv vóaov cum Ox. et Schol.
Faehs. ib., rfjSi rij vóaoa Rob., et sic in textu libri
paene omnes. Cf. Soph. Trach. 541, et Schoem. ad h. 1.

394. Schol. Voss. 1. ipav'ic nreQaUg] ■/QÛ(ptTai xcù
■ipaÎQei. KvqLw? dt Xt^i? tnl rmv i.aicpmv XéytTcti, rœv
^WQii dvtimv xivovfitvwv. KarayQTjaTixamp;g St xai ^
xt^cg aijtt} tvtkvamp;a. Quum ^m'iqtiv apud seriores non
nisi in vulgari sermone, idque vi intransitiva perman-
sisset, interpretes antiquitus illud quoque sic usurpatum
fuisse rati, lubenter xpuxîn arripuerunt. Schol, ad Eur.
Phoen. 1399, et Faehs. ad h. 1. ot vccvrat 'ipctiQuv
qxxai rà aofitvov, brctv j^i] noli/g avtfiog nvty, àXXà fió-
vqv iliaîfrj. Vela xpuîqtiv dicebant, quae modo solu-
ta pendebant, modo leni vento quassata et plicata
crepitabant. » Erotianus (ut verbis Valcken. in do-
ctissima ad Phoen. 1. 1. annotatione utar) lenes ve-
nae pulsus sic dictos scribit «tto tamp;v ipmqàvrwv âç-
ftivmv, ä di] ovy ófiuXamp;g vnö rwv avi^mv (pvaœfiev«,
ort fitv yocXaQOVVTcci, on 8i nXijQoUvrui.quot; Activa vo-
cis potestas permansit in nonnullis compositis, ut ^e-
rctxpcÛQM, vnoxjjalçco, ^lct^lalQco. — Nostro loco intel-
lige motum alarum, qui volatum praecedit. Ceterum
Cf. Virg. Aen. V. 217 radit iter liquidum.

397. B. ovXoiitvas tî/;(«î] )(«amp;' ôXov xcd fiÎQog, ràg
dtî«s q)amp;OQäg. — Urévto as ràg rtf^ag non est con-

structio olov xccl fiéQOS; potius conferri debebant
loei, in quibus duo accusativi pendent a verbo, quod
singulos adsciscere potest, in quibus tamen nullum in-
veni huic simiiem. Ergo donec aptum exemplum
prolatum erit, genitivus retinendus est. Schoem. ra,-,
nescio an consulto.

399. üterque Schohastes QccSivmi', quod contra li-
brorum auctoritatem non in (jccStvov mutandum erat.
Ceterum Schol. A. hic ignoti scriptoris fragmentum
affert -wg xUtttco (Ainca cf. Hesych.) stAêJroj. Oï^erai
TÓ xUnoi avTÓi ïyav. Teste Polluce VIII. 34. Solon
in legibus tó xlétifia, xXénog dixit. KliJing etiam
Hesychius habet. Cf. Lob. Phryn. p. 317, ubi exem-
plis laudatis addi debet axtnco ex Luc. Piscat.

401. Ex interpretatione ad v. 397. apparet, Scholi-
asten post Z(vg non legisse, et verba admodum
contorte sic ordinasse: Ztvg, ï§ioig vófioig xquriJvav
vnéQilfavov alyfJMV, ivSiixwat d-eoTg roZg TcÜQog dfiaquot;
yagrcc rads vel xcexä , quod invenisse in libro suo vi-
deri potest. Particula tamen recte caremus, modo
teneamus, d/^é/aQTog universe horrendi, saevi notio-
nem habere; iungendum est ufityaQTu yo^ ^dä« xqu-
xvvmv, quod significat Twixi]V TTjv diitya^TOv aQyiji/
(vel xQctTog) xQccxtJycov cf. II. I. 257. xamp;8e hüvxk fiaq-
vaftévouv, Soph. Ai. 1325. ffi) xavv\ 'OSvaasv, xovdquot;
infQiiayng tfioi; Vertendum est: .lupiter exercens
(in te) hoe saevum, detestandum imperium.

407. ^xivovai, A. (ad 397. arepa^ovsi xijy fify.)
et Schol. Faehs. (ad 406). B. ib. haec annotat: o
TTQWXOV xaxd aamp;QOiatv i''no)igt; ywnav (v. 405), tixcc (v.

409.) inificQia(*àv intjveyxev, ónóaot, uude colligas, eum
ürévova» legisse. Posterius aptius videtur ; nam quae
T. 409, sqq. legimtur óitóaoi re — vé^ovrai, — avy-
«àfivovcsi. ^vijroï, ita dicta sunt, ut necessario ad aliud
subiectum a praeeedenti diversum referenda videan-
tur. Quo probato, vel v. 406. scribendum est fieyar
Xoayiji^ov' àv aqy. (i. e. quippe), quod poetico ser-
moni minus convenit, vel lacuna assumenda est,
quod, quum antistrophe integro pede Jonico minor
git quam strophe 1), admodum probabile est. Rursus
illa lacuna vel ante /ié/K^oa/., vel post dqiaioitQtnri
esse potest. Priorem rationem sequitur Fritzschius (de
Aristoph. carmine mystico, p. 35.), scribens :

jiopa xaQXCftonQtnij arépovacc Tàp aàp
in quo minus placet toL Alterum jirobant Well, et
Schoem., qui verbum finitum excidisse putant ; quod
si admittitur, quomodo rè, v. 406. locum suum tueri
possit, non video. Mahm statuere, ante äqy. alterum
T£ et participium olyo/iipccp, vel aliud eiusdem signi-
ficationis, lectum fuisse. Quum tot dubitandi ansas
locus admittat, illud tamen apparet, OTiPova« reti-
nendum esse.

416. nóQop pro Tonop A. ad v. 411. IIÓQOi non
universe significat regionem, sed viam, vel mare (cf.
vyqà xîXivamp;a apud Hom.), vel fluvium. Quare si illa

1) In stropha Xstßof^ivci eücere temerarium puto ; si locus sic,
ut Heathius vult, legendus esset, ne potuisset quidem Xeißofiiva
nd explicationem addi. Versum 398. apparet ex duobus Jonicis eonstare
debcre.

lectio vera esset, dfi(pi - à'yovGi per tmesin pro diint-
j^ovai, circumhahitant, dictum esset, et verba Maiü-
XIV Unvctv explicationis causa vocabulo noQov adiecta ;
quod precario su mi tur.

424. 'Axafiavtodfxoig, B. ad 426, Schol. Faebs.
ad 420. (p.31), quicum consentit Voss. I. Hoc vo-
cabulum eiusmodi est, ut, etiamsi dda/^ceyxodsToig,
quod e coniectura plerique editorum receperunt, usita-
tius sit, et defendatur similibus vocabulis lódixog, xto-
aoStxijg, nemo tamen, alterum ab Aeschylo usurpa-
tum non esse, demonstrare possit. 'Axaficcvxodtxog
significaret indefesse i. e. semper et firmiter vin-
ciens. Arcbimelus apud Athen. V. p. 209. C. dixit
dxcejmxoig nila^uuai ; quidni Aeschylum, qui tot nova
vocabula usurpavit, tanique audax est in imagini-
bus fingendis, similiter locutum esse putemus? —
Verbalia activa significatione posita non rara sunt. cf.
TTiGTÓg, Prom. 919, Pers. 55, nvQyoSàïxxog, ib. 105,
TtoXtiióxQavTog, Sept. 146, fif/inxèg, Soph. Trach. 446,
ä(iefinxog. Thorn. Mag. s. v., xalvnxôg, Ant. 998,
fuhMTtXaxxog, Soph. El. 475, vnonxog, Hec. 1119.

426.quot;^TA«y B. ad 428.quot; AxXag etiamquot;^r^« in gen.
babere falsum est. cf. Goettl. ad Hes. Op. 383. (add.
TiQaaxànog) In sequentibus Schol. Faehs. (p. 31.) ex-
plicat imtiQoyov xcci fié/cc ßuQog, quod quamquam non
accurate respondet xw aamp;hog, tamen non ita difl'ert,
ut de varietate lectionis cogitandum sit. Maioris mo-
menti est, vnoßQfjiti (v. 431) explicari v. énoanvaCn,
quod ipsum verbum v. 428. loco alieno in textu le-
gitur , quare ibi aliud legendum esse, certum puto.

quot;TnoßaaräUit quod in scholiis legitur et ip nonnullis
antiquis editionibus, non vera lectio esse videtur, sed
interpretatie, Coniiciebam vno^srijqi^n, vel vmQtLSu,
Nunc post ea, quae attulit Schoem. praestare puto
coniecturam Hermanni vno(STiyccX,n. Cf. frgm. 285.
Dind. (Athen. XI. p. 491. A.) aamp;Xov ovQavosnyfj. Ce-
terum accus, duv vnHQoypv aamp;tvog positus esse vide-
tur ut in Suppl. V. 555. óVr' tTtiQ^fvai, Tvcpm ^itvo;,
^TSwq tó milov. (cf. etiam Matth. § 425. 5.) Vs. se-
quent! plerique VV. DD. emendationem tentarunt; in
multis coniecturis maxime memorabiles sunt duae,
quas Herm. proposuit, xqutihwv et tov yaïov, postre-
mum tamen nemo, opinor, post doctam Schoemanni
ad h. 1. annotationem amplius tuebitur. Sed vide, ne
vulgata bis similibusque locis possit defendi. Suppl.
636. Jïov iniSófievoi itQaxTOQcc Ti axónov. Pei's. 558.
QQjjxrjg aji ■jTtSiijQftg dvayi/iovg Te xeXftfamp;ovg. Eum. 529.
tv f*talt;f dvanceXtT n Slvc{. Pedestris orationis scriptor
dixissit: xoavaiov ovqavov vel ovqdviov noKov. Vert.
qui numquam defieientibus viribus ßrmum coele-
stemque polum humeris sustinet.

435. nQOstXotfjitvov, A. (adh. V. sub fin.), irqoirjXoi}-
(itvov, B. ad 437. Formae huius verbi hae inveniun-
tur : TTqoatlój (codd. in Arist. Ran. 730, et Schol, ib.,
Suid. V. TtQoatXovfitv, Hesych. v. TtqoatXtX, et qui ibi
laudatur Tzetzes), nqovatXa (cod. Rav. Arist. 1. 1.),
iTQOVctXXw (Etym. M. p. 690. 11), irQOvytXa (Hesych.
i.V., MS. Stobaei teste Grotio, cf. Blomf.), nQoaacXXa
(codd. ap. Steph. et Turn. nostro loco). Postremum a
aiXXos ducendum perexiguam habet auctoritatem ,

atque haud scio an ex correctione natum sit. Jlqovyt'kttv
hoc loco nimis differt a librorum lectione. Quae
metro satisfaciant, restant nQovatltïi' et TTQOvßikXHy.
Etymologi de posteriore forma locus hic est. UgoaéXi]-
voi. lJQ0v(5tli,HV li'/ovai TO vßql^tiv aal oi 'AqxâdfS
{nqoai'Kijvoi XéyovTcct. cf. Schol. n. 1.) Ineidi] XoidoQTjri-
xoi ilaiv. OvTcoi iv vnojJivrifiuxi Hqoiiijamp;icag dfafiwTov
(sic enim scrih.) Corrigendum fortasse TcqovgfXtXv,
quia hoc et nQogiXrjvoi maie ad eandem radicem («Aoj)
refert. Quodsi yere conieci, nostro loco legendum est:

ÓQamp;V ij^avTOf éde TrQOvaeXotf/xevov
Eadem verbi forma hodie, metro postulante, Aristo-
phani restituta est. Ceterum notatio perobscura est
et incerta. Cf. praeter lexx. Paul, de Sillis (Berol.
1821), p. 8, sqq.

449.nbsp;JjQogulovi ex Voss. 1 restituendum est Schol.
A. ad 438 (1. 19), eamque lectionem habet etiam
Faehs. ad 450 (p. 33); nqogriXovs Var. lect. in A. 1.1.,
Faehs. ad 451; quod explicant d'içfi'^v tfpvTug, quo
sensu TTQog^lîovg scribi debebat; vel ijXotg mnuQjiivovs
(domos clavis perforatas), quod eo vocabulo significari
nequit. Jojioi nQoaeiXoi sunt lud pervîae domi, quae
opponuntur fiv^oTg dvtjUoig, v. 451. Cf. Etym. M,
p. 690. 15.

450.nbsp;'AelavQoi, A. ad 438, 451, B. ad 451; dij-
avQoi Var. Lect. A. ad 451. ^Arjovqog, quod verum
videtur, antiqui grammatici compositum esse existi-
mant ix rov äi]{ii xai rov c%jQes9aL\ quod, quum otl-
çtfsamp;ai primam syllabam producat, partim falsum est,
neque tamen prorsus abiiciendum. Nam si vocabulum

«TTÔ TOV äijfii ducitur, omnes significationes recte cum
propria notione cohaerent. Illud enim quod vento
movetur (sic, quum lat. ventosus alio sensu dicatur,
reddere liceat) nullius est ponderis et debile, daamp;ivi?,
Xinvàv (Suid. Elym.), inde to d^avQog, sicutlat. levis,
facile ad celeritatem et mobilitatem translatum est.
(t^aqp^ó?, Hes.) Exempla afferunt Blomf. gloss, ad
h. 1., Ruhnk. Ep. Crit. 1. p. 171. (ed. 1808), intpp.
ad Hes. v. dijavQop. Ceterum eadem hic permutatio
literarum est, ac supra in v. nçostilovg.

'laccf, quod habet B. ad 450, accentus indicat cor-
ruptum esse ex ^lt;sap, quod genus corruptelae fre-
quens est. quot;laccv est contra metrum, cf. Well.

457. JSfoaqiiaïAÂTwv, Var. Lect. A. 459, Faehs. 458.
^'E^o'yov voGCfiGnàTwv Scholiastes interpretatur : quod
prohibet a fraude (ô dnî%ti dnà rov voGcfi^tiv Tivà),
Abresch., p. 32. » omni fraude superiorem, cui
nempe obnoxii sunt eins imperitiquot; (xptirrco voacpiafià-
Tcav) ; sed vix aliud significare potest, quam fraudum
principem, quod alienum est. Corruptelae ansam de-
dit repetitum N, et similhudo fiterarum 0 et C.
(i'^oXoN'OCçiafiàTOJV, i^of_oNNOC(f.)

In Scholiaste A. ad 461. (p. 66. 1.) x«t iv Ittfylaig
itttl iv (TW|tt«(7/j', oncag (sic recte Par. et Voss. 1.), rell.
awiA.uaiv utroquo MS. confirmatur. Veram interpre-
tandi rationem iam praeiverat B. ad 462.

471. nlàv« B. ad 473, Faehs, ad 471; nlavâ, A.
ad 472, B, ad 473. JIl«vamp; nude positum, sicut in edi-
tione Wellaueri, non placet ; quod si iunguntur dno-
acfaXiig qgt;Qivœv nXava, prius membrum, licet asyndeton

possit defendi coli. Eum. 254, Ag. 1458, nimis ex-
ile est. Quare scribendum \idetur :

Quibus sequentia optime respondent : graoem ca-
lamitatem perpessus es, mentis errore ahductus,
(nunc) morbo correptus, deiecto es animo, neque
ipse, quibus remediis tibi medeare, invenire po-
tes. Dicti huius elegantiam imitatus est Euripides,
laudatus a Valcken. Diatr. p. 245. (ed. 1822.) quot;MXwp
icctqóg avtóg ëlxiai ßqifcov, quod in proverbium abiit.
Ad verba q^Q. dir. nX. conferri potest Solon, ap. Plut,
in Vit. c. 1 , Hemsterh. ad Luc. L p. 359 ; similis
imago est in i'^ia §qóia.ov (féQeaamp;ai, infra, 885, i^d-
yiad-ai, Eur. Ale. 1080, i^ariaTaaamp;ai, Wunder. Soph.
Phil. 365, quibns opposita sunt i'vdop yiviaamp;ai, Choeph.
231, i'aco qiQivwv Xiyiiy, Ag. 1022.

481. ^E^uji^jvmvrai, B. ad 483, quod mihi recipien-
dum videtur, quoniam sensus sententiam finalem re-
quirit. Coniunctivo res etiam praesenti tempore du-
rare significa tur {quibus nunc et in posterum pellant).
Cf. supra ad 202, v. 463, Herm. Obss. erit. p. 20, sqq.

Voss. 1 infra ad 513. habet scbofion lacerum , in
quo tamen haec verba certa sunt ; Ttj oi'v isxiv dvây-
iml .... OTTivdovaiv oXéaai, rù Se rjnia (fiänfiuxa
i^afielßovrai rag voaovg, ijTOi oXXvsiv. Apparet baec
ad nostrum locum referenda esse, illumque interpre-
ten! i^ajiiißovTcei vel i^afieißcoprai legisse. Eur. Bacch.
607. ê^afiiiiiiocacet rqófiov, quod tamen non prorsus si-
mile est. Or. 263. olg li'ttn'AnóXXojv t^ajxv'viad'oii amp;iâs.

488. Evwvvfiot, A. ad 484; ivwvz'fiovg, B. ad 490.
Recte. Cf. praeter exemplum a Well, allatum, Sept»
185. ideia'' dxot'aaßce tóv aQjictroxrvnov broßov, on rt
GvQiy/ig txXuy^av iXitQoyoi, Agam. 6, (xccroida) vovg —
ijiTTQaTtovTag cctamp;eQi 'Aartqag, orav (famp;ivioaiv, dvroXag
Ta rmv, i. e. orav cpd-lvwaiv dvrtXXmai ri; sed locus
suspectus est.

509. (511) A: ov ravra Tai/rj]] ov ravra ovrwg néngca-
Tcti, tvcc rj tixfßqioqog (ioTqk ruytwg rd xar' tfit xqamp;vrj
xal n7^t]Qioari. Schol. Faehs. ov rccvra raifrji, oiirwg,
i'ypvGiv 1] (io~qa dé reXityqiÓQog xai nxijqcouarixrj (sic
Voss. 1.) roifrav, ft (1. ov) rayiwg ru x«t' ffti xqavtZ
xai nXriqmOfi' o tariv ovtko fie Xvürjvai nefioiqarai.
Prius scholion magis ne \iderer praeteriisse, quam
quod variam ibi lectionem agnoscerem, apposui. Nam
si interpres, quod Wieselerus, p. 22 , sq. putat, legisset:
oi) Tavrce ravrij, MoTq^ oneog reXeaqióqog
xqüvri, ninqojTai,
non poterat in explicatione raytiag locum invenire,
quod manifesto pertinet ad ovnoy. Alter Schol, for-
tasse in libro suo habebat fióïqquot; ovnto. Ceterum ovnm
JMoTqa ninqmrai xqavai dictum est pro ovnm nenq(0(ié-
vov tari MoTqav xqavai (ravra railrj]), Recte vidit
Schoemannus, Moïqav hic tanquam personam propo-
ni, sed quod ninqmrai media quot;vi accipiendum censet
(die Mora hat sich noch nicht dies also zu vol-
lenden hestimmt), id nec usus verbi sinit, nec sen-
sus postulat. Dicit quidem Schoemannus, si ntnqw-
rac passive accipiatur, repugnantiam quandam exi-
stere, quia sic ponatur numen sive vis aliqua Fato

potentior [diese Erklärung setzt eine höhere Schick-
salsmacht üher den Mören voraus), sed vide, ne hoc
subtilius sit quam verius ; nam ipsa Fati lege desti-
natur id, quod Fatum peragit. Atque etiamsi ines-
set ahquid repugnantiae, in hoc tamen non adeo es-
set baerendum; ita, quamquam Necessitas est in-
exorabilis, tamen Aeschylus (Eum. 694) dixit: Moiqag
ïntiGui, quod Fati naturae non congruum esse, quis-
que videt; plura afferri possent, nam Fatum tan-
quam personam proponi, sibi pugnat, quod tamen non

542. A. ad 540. explicat t» ISîct yvótjiri, unde edi-
tores nonnulli Iv inseruerunt, sic metro se succur-
rere rati. Sed auctoritas scholiastae nulla est. Su-
pra ad 461. A. expficat tv Itiiylai? xul iv
Faehs. ad 676. (p. 46) iv irvxvoTgnbsp;^f. idem

ad 710. A. ad 411. at atQeavoi iv raTg /idxan (unde
apertum est eum fiûxaig non fiayag legisse, ut B. ib.
416). Hinc intelligitur, iv in Soph. El. v. 214. contra
metrum insertum interpreti deberi. Pro ^^^cf Dindorfius
(Zeitschr. f. d. Alterthumsw. 1839, p. 1122.) coni. ccvróvco
(collato amp;^h;'vovs), Reisigius, teste Schoemanno , avro-
yvcoiiàvœ; aißit. Proxime ad codicum lectionem acce-
deret §ai-c{ {lAlA, JAIA) yvóy^y, animo {Jovi) in-
fenso, dvaatßtX-, sic tx^fJ«'»' oqyaig, Eum. 897.

544. B. (546) (fîqt, w epilog, ineiôij ^v a?g rovg §qo-
roigntnohixag làqiv, a^aqig - iSo^e-, -. Scholiasten
onmg pro ind arcepisse (Hom. Od. 4.109), et proinde
locum, ut hodie fertur, legisse, certum puto, sed
non minus certum, istam interpretationem falsam esse.

555. B. To TÓSi xoci TÓ ixHvo daxjvStrov. Ergo in-
venit tó3' ixfiv^ ore, ad eandemque lectionem refe-
renda est mira Schol. A. (p. 75. inf. ov yàq fióvij, rell.)
interpretatio. Literae 00' facile excidere potuerunt,
praesertim elisione, ut saepe fit in MSS.,neg]ecta.(£X£/-
NOTEOTE). In vulg. roSt adiicitur dvaxoloijamp;w;,
quasi praecessisset 8ia^ilt;fi8iov Si tîvai fitiivtifiai.

559. Richterus, de Aesch. Soph. Eur. intpp. Grae-
cis, p. 27, tanquam variam lectionem e Schol, affert
KoivoliTQOv, deceptus vitio typographi in ed. Schutzii.

565. (563) B. utramque lectionem memorat jrojmj
et Tcoivàg; posteriorem sic expficat: rîvog jrra/a^aroj
oUxji, xal fierà q)0-OQoig SiSwg noivàg. Recte Well,
quartum casum praefert. Breviter poeta declaravit,
quod sie quoque dici poterat : rig tariv aunXocxh], rjg
Ttoivàg (vel nolvifiov) róvSt róv oltamp;qov oUxji. Con-
structio quae obtinet in xuxóv oïrov oXéaamp;cci simili-
busque apud tragicos paulo latius patet. Soph. Ai. 207.
Tl' S' ivrjllaxTat rrjg âfiiQiag ijSe ßÜQog, ubi Her-
mannus, perite, inquit, monet Triclinius, pro rivcc
ivoelXayijv IvrßXcexrai positum esse ri ßÜQog, id est
TtV« ßaQHccv ivaXXccy^v.quot; Similiter supra (v. 401.)
dfiiyuQvu râSe XQurr'vmv, Oed. C. 92. (Phoebus dixit,
me hic vita excessurum) xtqSr] fiiv oîxijaavroc rotg Se-
deyjihoig ârtjv Si roTg /^ifiiiiaaiv, ubi fortasse cum Schae-
fero oixrjaovra legendum est, i. e. oix^aovvu oïxTjatp
XfQSccXiav fiiv roTg SsS. drtjQav Si roTg nîja,xp«(siv, quod
de sepulcro intelfigendum est, coll. v. 627, et Wun-
dere ad h. 1.

quot;AXiv' â da cum var, lect. w 5«, Schol. Faehs., qui à
non inscite sic explicat: To à Ttlijrixóv tn'iQQ-ijfjiâ iariv
t) iiakXov TtQogçpavrjfiarixôv Siaqêqii 8è dià tov w
n^ogcpcofijaiwi, on tovto /lèpnbsp;dnuamp;ovg, to dè à

TUQU-j/wSig SijloX xpvyixop oiov ij aytrhaGnàv rj oveiSog
^ dycepàxTijaiv. Apparet, illud 'AXtifaSa, insulse et
ridicule a Schol, explicatum, ex œia/' à dâ natum es-
se, quod cum Valcken. ad Phoen. 1304. praeferendum
mihi videtur, prae ciXev' w Sa.

577. TtjXinXay-xroi B. in lemmate (ad 576), idem
infra v. 587. itoXtlnXayxTOi (ad 585), quibus non mul-
tum tribuendum, quum utraque lectio etiam in Ox.
sit. Priore loco praeterea legit nXâvui, altero nXâvoi,
ut apparet ex interpréta tione na/.qàv nXavwvns (masc.),
quaeque deinceps addit, ad formam, ut putat, rario-
TemitXàvo? illustrandam et firmandam pertinent. IlXû-
vog apud Soph. et Eur. tam frequens est, ut alte-
rum paene expulerit (Brunck. ad Ant. 67, Eur.
ap. Stob. Ed. II. p. 342, Heer.) , sed apud Aeschy-
lum nXàvrj nullam habet dubitationem (cf. infra 625,
al.), quin nXàvo; apud hunc non invenitur. Quare,
quum propter antistrophen necessarium sit TtjXinXccvoi,
ut infra itoXiJitXavoi restituere, nibil obstat, quominus
ad vitandum ingratum ôjioioTÎXtvvov cum Well. TtjXt-
nXcivoi TfXàvcKi scriba mus. Conferri possunt dvgcptj^ovs
cprîficcg, Hec. 192, nódu rvcfXönovv, Phoen. 1543, lt;svv
dixT] dîxaîq, Soph. Ant. 23, fieyàXu fieyaXrjyoQog, Sept.
547, dQfiuTÓxTv'jtos ÖToßog, 486, xoxónoT/ioi nfyai, Ag.
1107, oró,«« xuXXiTTQtDQOp, 226. (itqwqcc est facies.

Sept. 515), Qfog SctxQvaiaruxTov, supra v. 398; quibus
permulta ex aliis etiam poetis possent addi; sed satis
iam ex his apparet in istiusmodi adiectivis alteram com-
positionis partem quiescere, tragicosque hac ratione
cum res gravius expressisse, tum verba et constructio-
nes, communi usu trita, quorumque vis ideo paulum
infracta esset et imminuta, evitasse.

B. ad 592. ßia^trai] Mqittui. Lemma excidit; per-
tinet enim haec glossa ad verba nQog ßiav yvfiva^txcti.

602. Nt^aTjiaiv, Var. Lect. ap. A. ad 600; eandem
lectionem habet Voss. 1. in lemmate huius scholii, et
paulo post (1. 3), ubi tamen librariorum error facile
agnoscitur. De ipsa quidem forma vr'iaTijg dubitan-
dum non videtur (Phryn. s. v.), nam, tametsi v^ang
utroque genere dicitur, nihil tamen impedit, quo-
minus et vijaTi]g et v^aug olim exstitisse putemus; et
re vera priore forma usus est Matro ap. Athen, p. 134,
v. 10, Simonides in Bekk. Anecd. p. 1402. Cf. Piers,
ad Moer. p. 270. Inde vijartg formatum est eodem
modo, quo ifvvamp;TCig a xvvwnijg, nvQamp;mg a itVQÜnTjg,
etc. cf. Lob. Ai. p. 407, Pathol, p. 504. n. 30; sed
v^csrijg masculinum esse, quisque videt, unde apud Pho-
tium, p. 299. 10. vi^arijg, IJixihxij amp;ióg, v^arig scri-
bendum est (cf. Eust. U. XIX. p. 1180. 14, Karsten,
Empd. p. 181). JVijang dito vov ^/jyar^j ducendum esse
quum doctus grammaticus h. 1. annotasset, hinc su-
spicor alios variam lectionem vilarrjaiv finxisse, et ety-
mon addidisse, manifesto falsum (dm tov vrj xcd iotij-
ixi), sed loci sententiae accommodatum. Quod quam
saepe factum sit, neminem fugit. Uno defungar

exemplo. Antiqui grammatici adiectivum XicoQ/ài du-
cunt a Xaóg, hœg et iç/à^oiiai, EPFSi (Hes. hwQyov-
dvÔQOcpôpov, Etym. M., Suid. s. v.); sed errarunt, de-
cepti scholiis ad y. 5. huius fabulae, ubi XemQ/óv
explicatur tóp rovg Xaovg Ttkànavra. Vera notatio est
a U(og [liiag facile) , quod significationem intendit,
et EPrSi, ut Imqyàg sit qqSiovqyóg. Cf. Herm. ad
Ant. 1261 , Archilocbi fragm. 101 , Bergk. — 2'mq-
T7](iàT03P viiaviSfg aîxicci sunt axiQXtjuaru deixîj, à noitX
fie vriariv. cf. Ag. 186. nvoai vijaviSeg. Versu sequenti
recte Hermannus ex Scbol. A. (ad 600, 1. 5.) quot;'Hqag
interposuit.

Schol. A. ad 624. fiijdép fioi xQvxlirjg, sed rectius
apud Faehs. scribitur fiijSâiiwg ; beneque ibi sub fi-
nem legitur TO pro örf, quae enim sequuntur verba
senarium efiiciunt:

Similiter in verbis Scbol. A. ad 378. duo latent versus :
Aóyog roi dvamp;Qojnoiaiv îârai vóaovg
quot;'Pv^ijg' fióvog yàq ovrog eyti ■Q'e'kxrrjqia,
Tj tique si haec non ipsa poetae verba sunt, putan-
dus est respexisse ad dictum eiusdem sententiae, qualia
plura in antiquis poetis feruntur. A. ad 438 (1. 15)
alludit ad celebre dictum

Novg ÓQamp; xai vovg dxovei, raXXa xœcpà xai rvcpXà,
de quo cf. Naekius, Opuscc. Philol. I. p. 111. — B. ad
49. supra Hesiodi sententiam exprimit (cf. quae ibi
attuh). Cons, praeterea Wollf, de Soph, scholiis Laurent,
p. 24, Schol. Barocc. ad Soph. Ai. 292, et de Schol,
ad Choeph. 319, Fors. ad Med. 139.

mannus [de versihus spuriis apud Aeschylum, Opuscc.
II. p. 83) ex libris nostris excidisse putat, ut locus olim
sic lectus fuerit :

quot;quot;A StZ yevéaO-cti , ravru xal yfvijairai.
'/ügt;. MfjToi iA,e XQifijiijg tovO-' öireQ /xtXXco itad'HV.
Quam sententiam habere quo se commendet, nemo
negabit. Sic enim aequalis versuum distributio resti-
tuitur, et sententiam habemus orationis nexui accom-
modatam. Quamquam , ut verum fatear, quare illo
versu omisso Jus responsum minus aptum sit, non
video. Tol (malim enim cum Ellendtio, lex. Soph,
i. V. Ill] TOL separatim scribere) in hac verborum com-
plexione enuntiati vim auget. Quum Prometheus si-
gnificet, se dubitare, an lus rogatui non morem ge-
rat, lo, ne vero, inquit, me celes illud, quod per-
pessura sum. Similis usus particulae est Ant. 539.
^Avt. Abyoig ö' f/w (fiXovaocv ov ffrsç/co filyp, ^la/i.
Mt'i TOI xaaiyvtjTTj n' drifimrig M ^(^quot;iTp re mfv
aot. Porro, quod Herm. miram dicit scholiastae an-
notationem , est sane talis, quae ad poetae sententiam
perspiciendam parum aut nihil faciat; sed a Srhol. Jquot;.
ad 88. supra, B. ad Sept. 294. non minus aliéna phi-
losophorum placita aöerri videas. Neque postrema
scbolii -verba sensu destituta sunt ; tota annotatio haec
est : 'Encxoi'iJitov ffSTi dóy/icc àvaiQOVp rrjP ficevTixijv
iifiuQuévTjg yàq, cptjal, navra XQOcrovcrjg, ttqó xcciqoü xi-
Xtlnrjxag, iiSwg (v. ilnwv) rijv av^cfoqàv, rà yQtjaràv
Sé, ri]v rjSov^v, i^tXvacig. Atyovßi Sè xal ró' ü SfX ye-

vtai^Ki, ravTu nui yfvtjaéTcii, i.e. similiter (Epicurei)
in ore habent illa: quae fieri opoi'tet, fient (sive
oracula consulas, sive negfigas).

632. Schol. Faehs. ad v. 627. sub finem : ft»; nuQÓ
diï xal nXtov, r} i/xavTiji' IXtw, cpQÓvTi^é /lov, bri tjioi
Xlctp (ixfqtxvtov ró dmvlt;iigt; Tag tfiag avfiqiOQug. Tovto Sè
(nimirum ró dx. r. i. a.) i'icod-fv XafißäptTai. Viden-
tur haec ad eadem verba, quae nos legimus, perti-
nere. Post f,imaov intellexit tov Séoptog, illud satis
verbose interpretans (naQÓ - iXtw) ö5j autem explicuit
TÜ OTi (cf. B. ad 629): ne de me nimis sollicitus
sis, quoniam [haec audire) mihi gratitm est. Male;
(iaciGov, ég est idem quod /laaaop, rj ég. Cf. Stallb.
ad Plat. Rpbl. VII. p. 526 C.

645. Aiayvpofiai, Var. Lect. ap. A. ad 642, pro
öStfQOfiai, Verba illa ytyq. alay. textui superscripla
fuisse videntur, indeque a Victorio cum Scboliis edita;
nam neque Rob., neque Par. aut Voss. 1. illa habent,
et apparet, antiquos interjjretes óSvQOfiat legisse ex
A. ad 640. tig Säxqva tjißällojuai. Wellauerus glog-
sam loquitur. Si, quia sensus verbi aiayi/pofiai hoc-
loco aplior sed exphcatu facilior est, idcirco hoe
pro glossa habebimus, multis locis peiorem eligere
lectionem, coacti erimus. Glossae ea tantum sunt,
quae explicandi gratia adscripta esse potuerunt. Non
ineptam, puto, quisquis boe «.quot;a^. excogitavit, propo-
suit coniecturam, sed mutatio non necessaria erat.

665. quot;A(srjjiu)g, B. ad 662, contra quam est in Ox.
(Barocc.); daijftovg, A. ad 665. Ergo haec StTioyqu-
(ft'a iara antiqua est. Mihi prius magis placet.

670. Qéhj legisse videtur A. ad 655 (sub finem,
p. 88), üéXei B. 667, quod ex illo exstitisse videtur
frequenti permutatione tov fi et rj. Qtly non temere
spernendum est; nam transitus ille ab optativo (O-f'Aot)
ad indicativi futurum (t^aïaTcoan) mihi quidem satis
insolens videtur; optativo enim cogitatione redimus
ad tempus praeteritum, indicaiivo futuri rursus hoc
ipsum tempus, quo vaticinium nunciabatur, tanquam
praesens cogitatur ; quod facilius ferendum esset, si
t^aïsTwan ad rectam orationem transitum faceret ;
sed quum hoc versu praedictio finiatur, rnalim
Dind. dedit t^aiarwiyoi, quod tamen auctoritate desti-
tuitur. De el cum coni. sine àv nemo amplius du-
bitabit. cf. Herm. Ai. 491, O. T. 198, Weih Eum.
225.Bergk. coniunctivum restituit in Theogn. 121, 276,
321, Sol. 3. 29, Tyrt. 9. 35. Cf. ipsum, Rhein.
Mus. Nste F. III. p. 207, sq.

680. A. ad 674 (sub finem) xcà nqog rrjv Mqvtjv
TTjv miyriv. Ergo jiro àxqijv eum vocabulum, quod ntj-
yijv significet, legisse coniicias. Fieri potest ut axrijt'
legerit (axTijp Te AeQvijg, Blomf.), sed , si legit, ini-
probandum est, tum quia dxri] de littore non de ripa
dicitur, tum quia non probabile est. positionem par-
ticulae re tertio loco librariis deberi. Eandem oh
causam xQiji'ijv (A. Te xQrjpt]v Cant.) admitti nequit,
et reliqua, quae per nijyijv explicari possunt, v8o)q,
QÓoy, et si quae sunt alia, nimis a librorum lectio-
ne diversa sunt. Idcirco vero propius videtur Schol,
-verba t^jquot; nijyiiv recentius esse additamentum, ad il-
lud Aéqvqv explicandum adscriptum. Qui supra v. 201.

UçTjg tolerarunt, miror hoc loco in äxQ?!^ offendisse.
Si haec non satis defenduntur aliis formis ionicis, vel
epicis jiolius, quae multae in dialogis quoque tragi-
corum sunt {(lovvos, ^nvog, yoxlfaru, dat. plur. m
~1icyi, vntiooyog, ionica forma in choro v. 426, itmln'-
fievcKi V. 648, mfQTtvoo;, Blomf. ad v. 953. cf. Valck.
ad Hipp. 1432.), ulerquc locus corrigendus erat. Sed
Utraque forma est in narratione , quae admodum simi-
lis est qr,lt;staiv dyYtliy.u~i, in quibus constat tragicos,
magis quam in reliquis , se ad epicorum exemplum
conformasse. Quare videndum, ne hic codicibus sit
obsequendum. — quot;Av.qa. est cacumen (II. IV. 425 ,
XIV. 36. Call, in Del. 104, 17 ;.) et significatur cUcus
Lernae. Schol. vet. Find. O. VH. 60, A^Qv-ti y.azà
(ih riva; XQnvi] , xavà öé rivug kofnüSeg imqlov. De
prima syllaba in ay.qo? producta cf. 366, supra. Pers.
650, Choeph. 680.

685. Ffii nqóg y^v, Scbol. Faehs. ad 679, (quicum
consentit Voss, 1.) et B. ad 682. Fijv itqô yr^ legi-
timam esse constructionem, demonstrant copiae Abre-
schii, p. 38, et Blomf. gloss, ad h.l., ex quibus haec
appono: Arist. Acharn. 235. nul diwxeiv (tov Jiy.aw-
noXiv} yrjv ttqo ytjs, Suid. v. nqo yfjg, tym §è qat/ycu
yijv Ttço yrjs, Lucian. Alex. (II. p. 252. Hemst.) c. 46.
i'dfi yîjv TTQÓ yfji ilm!vi(i»lt;xi lag ddfßfj. Grammaticis
tamen legibus Scholiastae lectio non pugnat. Cf. Sopb.
El. 896, Pbil. 630.

690. A. ad 687. aneyt] (Jimna. Haec qui scripsit,
emye legit (cf. Abresch.) ; maie. Scbol. Faehs. ad 691.
AilficcTCi - dnovQonaia , diô y.«ï àntyt eîney.

Scho]. Faehs. ad 710. t^Tj^TTjjiévoi xal xJaççovPTfs
olov iv roTj ixTj^óloig ro^oig (v. 713); leg. è^rjQ^dvoi
xal d'aQ(iovvTig. Sed fortasse, quum has similesque
glossas a librariis additas esse non improbabile sit, ho-
rum potius inscientia, quam antiquorum librorum
menda incusanda est. Non melioris notae est, quod in-
fra ad 793 (p. 102. 1. 18) in scholio ceteroquin non
'ndocto ad explicanda verba vaaa mov'riavog nóqov
affertur: tó vaiiu rov hóqov xal rov óqkj/hov , ubi, coll.
A. ad 789, B. ad 790, coniicias legendum esse rov
OQOv xal rov OQidjiov. Sed malim credere, verba xal
rov ÖQi(TjA,Qv postea demum esse addita.

714. ÇAXiGcôvoig qcciiaiaiv.) B. ad 712. exponit raïg
arivay^wv aoi noiov'aaig iv rm nlaväa9ai, dtÎQxmamp;ai
ôi' uvrwv. Aliud quid pro 'AAIaróvoig interpretem
legisse, certum est. Suspicabar 'A^Aaróvotg (dXâa-
-O-cft), lectionem corruptam ex ^ArAaróvoig. Sed hoc
est hariolari. Porsonus voci äharovoig obelum suum
apposuit, minus, puto, propter ipsum illud verbum,
quod satis defenditur nominibus älixrvnog et dXlßqo-
fiog, quam quia sequens vocabulum ijncertum est.
Nam Schol. A. pro vulgata lectione afl'ert yvnoSag,
pro quo alios refert scribere ye nàSag (non, ut Well,
dicit, yvfivoTcodag). Acute Hermannus, quem sequi-
tur Schoem., nóSag interprétationem esse putat voc.
yvTcc, (quod, ut xmXov, saepe jlt;«r' i^óyj/v de pedibus
sumitur, et hunc in modum a Granmialicis explica-
tur, cf. Hes. s. v., ibique intpp.) scribitque dX?M yvV
aXiar. Elmsleius minore niiita.tioii6 uXlgtôvolq y*
ino XqIhtit. (Edinb. Review, 1810. NO,XXXIII. p. 237).

Mihi in inenteni venit yifcag, quod facile in yvTa
mutatum glossae nódag ansam dederit; scribendum
foret :

a^A' äkKTTovotg yt/aig
XQifiiTTOvau qayiaial t^ txntqäv iamp;öv«.
Ileinsii coniectura (ad Hes. v. yilnctg) ähat. yinuig
conlra metrum est.

InFaebsii scbolio ad 777, quod est etiam in Voss. 1,
legitur nqogSn^ov {181), procnl dubio vitiosum. Idem
error locum, qui est Choeph. 222. deformavit; in
libris legitur:

quot;üg ovt' 'ÖQtarijv ràS^ iyw ae nqovvvsjim-,
in quibus 2E correctioiiem esse puto subsequentis
verbi (TTQoTfi'tnm, nQO.SEvvinm). Recepto TiQovvvino}
(praedicare) facile róvSs in rüde mutari potuit. Ita-
que scribo:

'Sig opt' 'OQéaiyv tódÖ' tyw nQogfvvîna;
De permutalis nqo et nqog cf. Abrescb. p. 61, sq.
Soph. Ai. 818 , Eur. Hec. 41, ibique Herm. Infra 953.
Schol. Faebs. ad 940. pro nqogßäXrjg legit nqoßälj]g,
contra metrum.

795. Schol. A. ad 793. -nèdia] ijvig KiaO-iviji Par.
îT. KtGamp;ijvijg] 'ElxiGÖ-tjvrj {yqàcfizac ijrig Kiad-Tjvij)- Voss.
1. ÎT. 2:y.vamp;ijyijg] ^-av^^v^j-, Rob. 2kvHvij, eadem
■variet., quae est in textu. Infra p. 102. 1. 10. Kia-
^ivi] 8è nàhg Aißtf-tjg consentit Par. om. Rob. et Voss. 1.
Kisamp;^vrig verum esse, demonstrat fragmentum Cratini
spud Harpocr. s. v.

ubi manifesta est loci nostri parodia. Fortasse non-
nulli cogitarunt de Scythia.

805. In scholio A. ad v. 793 (p. 102. 1. 14.) apud
Faehs. (p. 53. inf.) pro àxçayeTg scribitur ccxQcc/yng.
Etym. M. p. 52. dxQU/yèg, daamp;evèg, yaktnov, dvayf
qèg, (S-ArjQÔv, «vavfjQov xai rà dti xlaTov nccidlov, rà
Tt dxQuyyij o^ifyoka. Similia sunt in Bekk. Anecd.
p. 369. 17, et Hesychio, ubi tamen MS. dxQctyèg ha-
bet. Recte, nam a xqûI^u -vocabula XQuyyrj, xQayyai-
vœ formari nequeunt, quia xQàÇm ubique simplex ha-
bet /, ut txqayov, xixqay«-, quare non assentiar Lo-
beckio, ad Phryn. p. 337. in Herodot. I. 111. zo«/-
yaivofievog restituent!; neque apte comparari potest
'Aà^a, cuius yuQccxTTjo, quem dicunt, est duplex
Etymologici locum apparet ex variis glossis esse com-
positum ; nam quod primo loco legitur dnamp;evèg ma-
nifesto ad dxQarig referendum est. Quare, quum
dxQuyytjg et dxQuyrjg permutata esse a librariis ex no-
stro scholio appareat, dxQaytg autem et dxQuvig lite-
rarum ductu vix diversa sint, numquam vocabulum
dxQayytjg exstitisse puto. Hermannus (teste Fix. in
nova Thes. Steph. edit.) dxQuyrjg ducit dno tov äxgog
xai tov ayafiat » ut dxQayijg sit is, qui habeat indi-
gnationem vehementissimam, qui sit iracundus.quot; De
quo dubito propter usum v. ayufiai. Fortasse « in
hoc vocabulo, ut in a^QOjiog, tniranxóv est, et signi-
ficat vehementer damans (Etym. to dti xluTov).

Schol. B. (ad 801) versu 803. toiouto (lèv, rell.
apodosin incipere dicit versus 792, örav ntQâajig
amp;ÇOV, addens alios haec praecedentibus iungere (^i/

iyyqàffov -'oTuv itiQàayg). Itaque lacuna iani satis an-
tiqua est. Nain intercidisse quaedam post v. 793. cer-
tum puto; quod ut multis demonstretur, non opus
est, quum recentiores editores ad unum omnes idem
sentiant. Verbis orav niQaarjg Prometheus narrationem
V. 737. interruptam resumit, quare hic, ut supra,
de Bosporo Cimmerico cogitandum est, quotraiecto lo
orientem versus (793) cursum dirigit. Iterum traiecto
mari (794) pervenit ad Phorcides, a,- ov»' ijhog nqog-
StQAirai ^Ay.rTaiv, ovamp;' vvxTiQog firjfij noré (798, sq.),
itaque septentriones versus habitant. Quare haud ab-
sonum fuerit statuere, v. 794. Caspium mare signi-
ficari; quam Hermanni sententiam (Obss. Crit. p. 32,
sq. cf. Reinganum in Jahni Ann. a. 1828. V. VII.
p. 336.) non video infringi iis , quae protulit K'au-
senius, in Mus. Rhen. V. III. p. 308. (1829). Illis
igitur versibus, qui interierunt, expositum fuerit
de gentibus, quas lo intra Bosporum Cinmiericum et
mare Caspium visura esset. Quod si hue pertinet
fragmentum, quod ex Prometheo Vincto aflert Gale-
nus vol. V. p. 454. ed. Basil, (frgm. 181. Dind.),
multo plures , quam illi quatuor versus, exciderunt.

838. In Scholio A. ad 837. pro itaQayavojitvij (1. 2).
in Voss. 1. legitur ßovg ytvonévi]. Apud Faehs. (836.)
Vulgata exstat, adscripta tamen varia lectione (quae
male aFaehsio ad schohon v. 831. relata est) tvravamp;u
ßotig ytvonhrj - tßäS. Si interpres legit aliquid, quod
apte per ßovg ytv. exphcari posset, improbandum est;
pugnaret enim cum v, 676,

Ülrum verum sit, (Trcch/unL an nolvnL) metrum et
sensus docent. Eadem var. lect. est Ag. 189. In
Sei)t, V. 7. pro noh'qqóOoes, Valcken. nuliQqóamp;oig con-
iicit; sed mutatio minus necessaria est.— lo vagata est
iuxta mare Ionium vel sinum Adriaticum , inde re-
trovago cursu, i. e. orientem vel orientem et sep-
tentriones versus directo cursu, Prometlieum adiit,
quae tamen pars itineris hic non accuratius descri-
bitur, et in gemino loco (Suppl. 535) , ubi poeta lus
errores breviter sed ordine recenset, in dissimili ar-
gumento prorsus omittitur. Ibi, postquam ex Argo-
lide fugit, (v. 539) multas peragrat gentes,
Siyjj 8' dvvinoQOV
TaTav tv uiau 8iavt-
fivovca, nOQav xv^ariuv OQi^if
^Idnni lt;M(rMSog (sic enim pro ßäij. leg.) 81quot; aiag
Propter positionem verborum necessarium mihi vi-
detur dvrlnoQOf ya\av cum 8iur. coniungere, illud
dubium esse potest, utrum Siyx] ad 8iar. an ad
óq'iCgt;ti pertineat. Hoc si sequimur, lo, quum oppo-
sitam, trans mare sitam regionem i. e. Asiam Mino-
rem , peragrabat, bis dicitur mare traiecisse, quod
secus est. Illo modo si verba ordinantur, lo Asiam
Minorem bis peragrans, vel potius bifariam dividens
mare traiicit, quod aeque parum sensui satisfacit.
Ut brevi faciam, mihi scribendum videtur :
8iyrj dyylnoqov
TuXav iv alau Sicere -
jiovaa, nóqov •/.VfiUTluv óql^fi,
in quo dyylnoqog yaTce, [mari propinqua) est regio lo-

nio mari afSiiis, nÔQog nvfictTiag Bosporus Cimmeri-
cus, quo traiecto lo ad Phasidem pervenit. 'OQi'Çtiv
est fines aficuius rei superare, permeare. Cf. Eur. Med.
432. didt'fiovg ÓQlaccaa nhvxov ntTqag. Ionium mare
ab lone nominatum esse, satis causae erat Aeschylo,
ut hanc itineris partem certe tangeret. Et sic ille
locus optime cum nostro convenit.

851.nbsp;(849). 'S. t7tcc(fu)y] icpceipâ^iepog, unde Abresch.
coniicit Scholiasten legisse i7tacpcoigt; (aor. 2.), quae for-
ma nusquam exstat, et baud scio an non potuerit
exstare; praefert tamen Abreschius, puto propter sequen-
tem aoristum ^t/wy pro quo in fine scholii perperam
^t'/coj/ scribitur (Herm. ad 0. C. 470, et alii). Sed cf.
supra V. 302. ^ S-icuQ^acay Ti'iag 'Efiàg àcpï^ai xal svva-
aiuXwv v,a-Aoig ; quamquam ibi necessario pro sententia
tempus mutandum erat. Sed Sophocles, Ai. 31. ççâ^ét
Tf xdSijlcoatv, Eur. Hec. 21, 266. xtiyij yàn iaXtcskv viv,
fig Tqoiuv t' äyn , Ale. 176. tSaxQvae xal xiyu ruSt.

852.nbsp;Sçhol. Faehs. ad 850. Tt^ng dè xai natSu
^'Enatfov ovoiioi^ojitvov, ittœvvfiov v^g iiracfrtlaicog rov
Ji6g. Quod primo intuitu videri posset, Valckenaerii
coniecturam {ïiyrjuaToav his confirmari, re accuratius
considerata non sic se habere apparet. Schol. B.
ad 850. (rci) yeyyijfiarcov Jiog Uyii niQi r^g in:a-
(pijg, amrj yÙQ dvti antQjiuTog ijqxtßiv, quam interpre-
tationem, qua vulgata satis defenditur (cf. Well.), se-
cutus interpres pro ytvvrmàxmv in interpretatione de-
dit iTxcaprjßecog. Cf. omnino Suppl. v. 308, sqq. Lu-
sus in etymis verborum Aeschylo perquam frequens
est. Lubet locos hue pertinentes indicare, quum

multa quidem a Valcken. ad Phoen. 27. et 639, BlomiF.
ad Ag. 667. et 1048, Lerschio, Sprachphil. III. p. 11,
sqq. collecta, neque tamen omnia iam occupata sint.
Suppl. 697.

TIqwqu ducitur ânà tov hqooquv , quae notatio eo ma-
gis in promtu erat, quia navium prora suos 6(f9aXfiwi
habebat (Becker, Charikles, II. p. 64, Schol. Arist.
Ach. 95). — Agam. 1538.

quot;H^fig quot;TßQidTijv TtoTctfAÔv oil tiiivSmvvjJiov
non dubito, quin fluvius Hybristes significetur; quod
nomen quum Scholiastis ignotum esset, v^qksttip ap-
pellativum habuerunt, de Araxe cogitantes {dnà rov
(XQuostip) ; quocirca assentior Schoemanno ad 1. 1. non
videri aliud quid ab iis lectum esse. In eadem fabula
hue quoque referendi sunt versus 807, 808.

In Chori verbis de morte fiborum Oedipi, Sept, 811,
Oî ôijr' OQamp;œg x«r' inoipvniav,
x«i TtoXvptixng — wXovxo,
baud scio an non tantum ad Polynicis sed ad Eteo-
cHs quoque nomen alludatur; certe cum Blomf.
710%. ««t' in. transponere temerarium videtur, cf, eiusd.
fab. V. 558, 640, Soph, Ant. 110, Eur. Phoen, 639. —

Parthenopaeus Sept. 518. dicitur (fqovijfi« i'xeiv ovxi
nuqHmu inüvv^jiov', i.e. wjióv, ut additur. Porro aji-
paret antiques, qua erant religione in deorum nomi-
nibus citandis (cf. Martini Var. Lectt. p. 155, sqq. ed.
1755), lubenter Dei cognomen, ut faustum rei omen
invocasse. In Sept. 131. est Kal av AvxtC uva^, AtJ-
xtios yepov ^TQOirm doctef, lupi similis fias i. e. hor-
rendus, metuendus. Eiusdem fabulae initio Eteocles,
si quid, inquit, urbi accideret, unus Eteocles incusa-
retur civium cantilenis ,

Ot(uoy/a,aaiv wu Ztvg alt^rjxriQiog
^EnwvvfJiog yïmiTO KoeSi^iitov nóhi,
ad verbum : quarum Jupiter averruncus, utinam co-
gnominis (dXe^ixaxog) fieret Cadmeorum civitati, i. e.
quibus aversis, utinam lupiter non nomine tantum ,
sed re dXt^'ixocxog esset huic civitati. Conferendus est
locus, qui est Eum. v. 90.

'EQfirj, (ftihxoatf xàçTcc mv inmvviiog (i. e. noiinoiXog)
JIofiTTaXog isamp;i, TÓvSe noifiaivrnv ifiov
quot;^Xxirrjv. — Neque praetereundus est locus in Agam.
1050, ubi Cassandra Apollinem sic appellat :
^'AnoXlov, ^'AnoXXov,
^Ayviar' 'AnóXXmif ifióg,
^AnmXtaocg yàq ov fióXig ró Stv'rtqop.
ib. 1057. 'A, noi nor' ijyayég (it\
ubi 'Ayviàr^g ad «/w, 'AnóXXmv ad dnoXXwai re-
fertur. Cf. fragm. Eur. Pbaèth. ap, Macrob. Saturn. I.
17, et Archilochus ib. (fr. 23. Bergk). Phoebi cogno-
men Apollo a Phoebe habere dicitur, Eum, 7.
fDoißtj- SîSmi 3' ^ ytvtamp;Xiov Sóaip

(Pol^oa' ró 'Pol^iji d^övof*' i^fi hciqmvvhov ,
i. e. nomen, quod avia Phoebe gerebat. Ex fragmen-
tis accedunt 285 (Dind. Alben. XI. p. 491. A) : Atlan-
tis Jiliae putris laborem

^AnrtQOvg yàq avràg (tag Illtiâdag) fiQtjxt, Sià Ti]V nqôg
rùg OQVtig ô^mvvnîav, 291 (Arist. Hist. An. IX. 49):
Tovtov d' inonrijv tTtoitoi twv ccvtov xaxav
JlenoixLXwxi xdnodtjXœaag f'xfi,
ubi avTov tam ad subiectum verbi ttitt., quam ad
ïnoTca (inÓTtTTjv rmv avrov xtxxmv) referri potest, sed
sensus obscurus est; 313 (Strab. VI. p. 258) ^Aç' ov (jw
dnoq(gt;ayrjvai) dij 'Pi^ytov xixXijaxsTai. Alia magis trita
sunt, ut lusus in nomine Promethei (Prom. 86) , notatio
nominum Bospori (ib. 736) et Areopagi (Eum. 660).
Quibus si locum nobilissimum de Helena (Ag. 667)
divinitus nominata, quia naves urbesque et viros (îXs-
vavg, tXavSqog, ê^inro^is) perdidisset, addideris, omnia
quidem, nisi memoria me fallit, ex Aeschylo collecta
habebis. Ne apud antiquissimos quidem poetas Home-
rum, Hésiodum, item Pindarum et Empedoclem (cf.
V. 435, sqq. Karsten, p. 61 ) baec prorsus desunt. In
reliquis tragicis Sophocles in hoc genere parcior est
(Lob. Ai. 430), sed Euripidem et Agathonem cum
reliquis Sophistarum flosculis hanc quoque figuram
consectatos esse constat. Quod si ille ideo a Comico
traductus est (cf. e. g. Etym. M. v. ^Aficpîav, Pollux
IX, 36), magis quia intempestive nimisque crebro

lusui indiilgeret 1), id factum est, quam quia totum
hoc genus antiquis dispHceret. In nominibus enim
hominum fatalem inesse significationem putabant, quod
eum abunde, tum ex loco de Helena supra allato ap-
paret (cf. omnino Lob. 1.1.) ; neque illa res, prius-
quam notatio verborum artis formam induisset, et in
scbolas abiisset, bumile quid babebat aut tragoediae
gravitate indignum.

861. Schobon Faebs. ad v. 858. nimis corruptura
est, quam ut de lectione certi quid afferre liceat.
Idemque dicendum de Schol. B. ad 866. (a Schutz.
om.), ubi Pauw. corrigit yycofiwr] yvîojM]?. Quidquid
est, in textu procul dubio cum Blomf. legendum est:
dXX' dTTafi^Xvpd-ijairai Fpwfii]»' dvoTp 8è, rell. Nam
neque illud xXv'eiv dvâlxig dici potest yywfiTi et dnafi^X.
cum Yvcofiijv coniunctum magis placet, quam nude
positum. /Ivoip amp;arfQov vel d-àriQa, (cf. Stallb. ann.
erit. ad Tbeaet. p. 187. B.), alterutrum, usitata di-
ctio est. cf. Plat. Phaed. p. 66. E, 76. A, Crit. 52. A.
(ubi ôvny reposuit Stallb., quod hic in lemm. Schol.
B. est); h. 1. illa verba significant duorum alterum
nimirum xltlnv dvâXxig.

1) Frigidum est, ut hoc afferam, in Phoenissis SiSuiTl ri ßfé(poq
E0upüv (TiSfifa KevTfèi SiXTreipa? /X£lt;rov, quot;oSev vlt;i/ quot;EAAa? uvS-

fict^ev 0lt;S(5roi/v. Postremum quidem versum spurium iudicat Valck.
nec sine causa; sed alii sunt loci, in quibus similiter illud Jföev
usurpatur. Cf. ipsum Valck. et I-crsch , 1.1.

çt supra V. 75. pro ov fiaxQÛ nova nonnulli libri ha-
bent xqóva, quo etiam referenda est glossa dXXà avv-
TÓfico,'. His locis iqova librariis deberi, quum pro-
babile sit, nostro quoque Xóyov verum habeo. Infi-
nitivum abundanter adiici, nemo mirabitur. cf. Ag.
257, et al.

In Schol. B. ad 887, sub finem nulovoiv fiic^] nqar-
Tovat fiuTTjv, legendum raQurrovai (mrtjv.

892. A. ad 887 sub fin., quum scribat Uyii, ort
Oocpós riv iXiivog, o tïnwv to inl (laxqtp XQÓvm xal «-
Qiavttleiv xal ivijjifQHV rovg toTg d^iotg rov yivovg avrwv
iniyaii^QitfovTccg, videri potest legisse cos tó xi]devaav
(de quo usu neutrius generis cfl'. intpp. ad Pers. init.,
Ilemst. ad Luc. Tim. 35. vol. I. p. 147), sed neque haec
ad vivum resecanda puto, et illa lectio procul dubio
vulgatae postponenda est. ReHqua, quae hic legun-
tur, a Scholiaste de suo adiecta esse apparet.

902. Uterque Schol. (A. ad 895, B. ad 900) dvgnXây-
yivoig, pro quo, quod Voss. 1. priori loco habet, SwsttX«-
^vcav (sic), librariis debetur. Jvgnlayy/voig corruptum
esse videtur ex Svgnïâyxroig, quod, similiter ut supra
587. (cf. 577) noXvnXayxToi pro noXt/nXavoi positum
erat, vulg. lectionis SvgnXâvoig locum occupavit.

905. Schol. A. ad 895 (p. 114 inf.) M^Si o tQmg rmv
xQiiTTÓvmv, {ytmv, inîdot [if. Faehs. ad 894. (i^St ó
i'Qwg, - on ro oufia qiijfil rà àtfvxrov rmv amp;imv, rell.
Postrema verba exciderunt. Prius scholion si sic, ut
feci, distinguitur, d-imv ad explicationem vocis xqux-
róvtop adscriptum est. In altero xQtimovmv non com-
pare!, sed solum îgt;ttor; quod si illud excidit, tamen

interpres d't/av alio loco, et quidem ut vidotur post
f JO); legit. His nemo dilBtebitur valde dubium fieri
^taiv, quo vocabulo propter sensum et metrum opti-
me caremus. Initio buius epodi oratio tam biulca
est, tam insolens illa positio particulae fjiiv, denique
tautologia adeo ingrata, ut prorsus assentiar Schoe-
manno , haec corrupta iudicanti. Ipse scribit : 'Eftol
Si rlfiiog ójialóg yàfiog ält;poßoi, MijSi XQiKsaóvwv amp;iugt;v
^'EQwg äcpvxTov (infiu nQOiSquxoi (ie. Quae coniectu-
ra admodum speciosa est. Sed ad annotationem Scho-
liastae ä(foßog] fii^l hic provocari non debebat. Ille
enim, qui hanc glossam scripsit, similiter ad o/ia-
Xoi verbum substantivum intelligere potuit: mihi
quia coniugium aequale est, non metuo; neque
enim tam elegantis iudicii isti librarii erant, ut re-
petitione eiusdem sententiae (äcpoßoi tîfii, ov SiSia)
ollenderentur; accedit, quod nescimus, quomodo sequen-
tia ohm lecta fuerint. Illud verissime observavit
Scboem., optantis tantum sententiam hic choro con-
venire, quare certum puto, oi' SiSia interpretis verba
esse ; de reliquis ambigi posse, non est quod moneam.

919. IIvaTÓg, Var. Lect. apud A. ad 907, non magis
probandum, quam quod ad praecedentem versum af-
fert TÓTTOijpro xTv'noig. cf. v. 925, Hes. xTtfno;~ßQoi/Ttj.
Fortasse illud rónoig ortum est ex xónoig, quod ad vo-
cabulum xtUnoig explicandum adscriptum esse potuit,
Cf. Var. Script. Choeph. 23. — Permutantur miamp;iaO-t
et nv'amp;tad-a (Schol. B.) supra v. 274, mJaxig et nlatig,
Sept. 54. — Voss. 1. in boc scholio pro néqnvoo» ha-
bet nvQinvoov.

Ia Schol. B. ad 934. äamp;Xoi'] nuvùàvDi xàfiaToy,
scrib. Toamp;3f] ^ iàv •d'àvtjg. äamp;Xov} xânaxov. Eiusdem
annot. ad v. 924. recte emendat Heath.

947. A. ad 945. yQàcpiTcii rjiitQOig. quot;HfieQog hoc sen-
su omni auctoritate destitutum est 1} ; scribendum pu-
to tov t^a^uqtóvt^ iîg d-fovg, tov ij/ieQioig, per sy-
nizesin. Supra v. 685. 'AnQogSóxTjTog d' avvùv «i-
lt;fvîôiog (lÓQog. Cf. Herm. D. M. p. 54. Ad sensum in
hac appellatione articulus aptior videtur, quam par-
ticipium, quod causam afferat. De rjuéQiog cf. Valc-
ken. Phoen. 1515, Iph. Aul. 1342. Supra v. 546.
non improbandum esset, si codex haberet rlg eO-'
âfifQicov aQtj^ig ;

952. In scholio B. ad 950. vitiose scribitur avO' ;
recte A. «tîO-' exaarcc, non avamp;éxaara. Cf. Abresch.
p. 60, Valcken. Phoen. 497. AvTÓg in bac locutione
■ipse significat, ut propria vis horum verborum sit:
singula, qualia per se sunt, h. e. sine fuco, sine am-
bagibus aut ornamento, unde Xtyuv, ixcfQoÇtiv avO-'
ixceara est res distincte et proinde clare tradere {unlâ
xal aacpîj Valck.) Deinde frequenti usu factum est,
ut txaarog propriam vim amitteret, et avO'' ixaarcc
usurpari coeptum sit pro eo, quod vulgo dicimus,
ipsa -per se, ut apud Eur. Hec. 1196, Tà xQ'ijOTÙ
ô'«tiô-' ?x«ar' i'xH qich)vg, i. e. bonura ipsum per se
spectatum (non singula bona per se), quare malim
ibi avamp;éxc((ST (ilt;p' éV) scribere. Novum hinc ortum

1) Passovium, in lex. 8. v, hano aigniflcationem vocabulö tri-
buentem, hunc unum locum cogitasse puto.

est vocabulum avd'cxuaiog, quo iam Philemon ap. Slob.
Flor. II. 27. fragm. inc. 3 Mein, usus est. Apud phi-
losopbos homo avamp;ixaarog est vel is, qui «ira ixuar«
dicit, i. e. sincerus et apertus, vel qui avru fxceara,
singula propter se agit, neque favore aut gratia
ducitur, gravis (qui certam agendi normam sequi-
tur), severus, maloque sensu rigidus, morosus, arro-
gans. Exempla abunde affert Sallier. ad Thom. Mag. s. v.

In A. ad 966. (1. 3.) Voss. t. recte SvgnQu^iav ha-
bet; in fine buius scholii legendum xQHomp ifyov/iai
TOV dy/thucfOQHV - to laTQtvtip xai nQog7jlu)ad-ai rfj
ntTQCf radTTj.

994 (992). Alamp;cclova« A et B. Praeterea A. /qix-
lt;j)fr«t atamp;eQOVijacc, in quo vestigium est verae lectionis
a'O-ahvaocc. Adiectivi ab alamp;ijQ formati constans for-
ma est aid-tQio;; aiamp;ahietg apud Hesiodum quoque
Theog. 72. fulminis epitheton est.

Schol. B. ad 1002. i/sfXO'erco] i'ppoia, ypmaig (int.
HeiTifi). Ex hac vel simili annotatione indoctus libra-
rius conflavit scholion apud Faehs. ad 1002: xai avp-
rassitai ovxco' [itj t^gtl^^iro) ae ypufiij-OTt tym (poßtjamp;ilg
tptxa. tov Jcog amp;tjXv'povg - yiptjaouai.

1009. A. ad 1010. yQccqitrai, aU' ignp iiärijv, quod
metro adversatur. Probabile est, illud dlXd primum
explicationis gratia adscriptum, deinde male textui
esse illatum; eodem modo supra v. 210. in quibusdam
libris ante xai yuXa, dXXd contra metrum intrusum
est. Male tamen locum intellexit, qui hoc dXXd ad-
scripsit; nulla enim oppositio est. Nam itoXXa xai fi«-
xijv est TtoXXd fxdttjv vel noXXd (iutuiu. Usus hic parti-

culae xai, Homero solennis, ab hoe ad Atticos transiit.
Cf. Sluiter, Lectt. Andoc. p. 143, Choeph. 741. noX-
Xd xai iioiamp;i]Qà, Eum. 159. 'H itoXXà Si] nad-ovacc
xal fiÜT7jv iyw. Abundantia, quae est in Xeywp-tQsTp,
Graecis in ligata non tantum, sed pedestri etiam ora-
tione perquam frequens est. Demosth. pro Cor. § 51,
Bekk. et passim: eïné nov Xsycov, Soph. Ai. 744. cJ,gt;
if71 Xéywv, Herod. I. 122. é'Xeys cpùg. Quibus locis
tamen ratio habenda est eorum, quae Frankius ad
Dem. adv. Pbil. II. § 11. de discrimine rov Xtynv et
tiTCtiv vere monuit, illud orationes ipsas et orandi
actum ante oculos ponere [Xéytiv stelt die Hand-
lung des Redens in ihrer Wirklichkeit, in ihrer
Dauer dar.) Multo minus pleonasmus est, ubi al-
terum verbum gravius et ornatius, aut magis defini-
tum est, vel participio accusativus adiicitur; ut in
olyerui iwir, dXt'^ag tfvytv (Pers. 101), iticfaxSaxav tine
(Choeph. 277), h.ßü^ei Xtyav (Ag. 484), de quibus
egregie disputât Lob. Ai. p. 340. Add. Arist. Ach.
177, Stallb. ad Plat. Symp. p. 195. B.

1028. Tov GOV dè, B. ad 1026. Vulgata longe signi-
ficantior est. In Schol. A. ad 1030, sub finem pro
avamp;adlav apud Faehsium est dvu'idnav.

1059. Schol. Faehs. ad 1056. il S' ivrvxfi]-7] î'vvaicc
roiav'ri]' il ravra iiirv^f] doxwffi rw UQOfirjamp;ii, ri dia-
qisQii rov iiaivojihov, quot;AXXag' ei rà rovS' tvrvywg tyov-
(Si, Tt yaXä xal ivdldœat raig fiaviaig. In Voss. 1. haec
leguntur : ri yùn iXXtinti rov [/t^] naQacfQovtiv ainov,
à) 'S2xeavideg [rj Sià ri\ [ri) yaXâ xai tvdiSmi rmp
(laviwv, il rà rovSe tvrvywg i'yovaiv. Verba Sià ri

hic aliena sunt, quare uncis inchisi et ri addidi;
quamquam ne vel sic quidem, quid velit inter-
pres, satis apparet. Postremo in Faehsianis legi-
tur : quot;^Allwg' tl rovdê tvrvyii , xLnbsp;ficcviüv;
yQucpercci xal tl ra rovSe ivrvyrj eia^ aoi , ri faXk ,
ilXtiitei, (laviwy, Quae continent variam lectionem
non in verbis poetae sed in scholio, quales saepius
adscribuntur. Omnes autem bae explicationes ad duas
lectiones referendae sunt; prior in scholiis Faehs. ad
el tvrviri, altera, eaque, quae est in Voss. 1. ad
tl rovd' eiiTvyrj; quae verba interpretari non poterant
nisi TO in explicatione adderent. In optimo codice
Mediceo posterior lectio est. Proxime accedit (EIFOT-
^ETTXH) ti y ovdè rvyrj rc yaXa fiaviamp;v , si ne
fortunae quidem cedens quidquam a f urore remit-
tit. Soph. O. C. 590. dXV el {yéXovrag 'f oi'Sé aoi qxv'-
ytiv xuXóv, » quid autem si, quum te voluut recipere,
ne tibi quidem decorum est eos fugere?quot; Eur. Med.
88, Sopb. Ai. 1110. Xalaf est idem fere quod eïxeiv.
Soph. O. C. 203. ore vvv %a%ag. Schol, ore vvv tlxen;,
Hec. 403. yaiM roxivaiv. Genitivus adiicitur ut in
ï'ixeiv TcoXénov, iSoag rivL. — Promethei fiavia est
obstinatus animus et pertinacia, qua nemini cedens in
voluntate perseverabat. Cf. fiavixog apud Plat. Symp.
p. 173. D, Groen v. Prinsterer, Prosop. p. 205; de
plur. {laviui, Arist. Nub. 831 , Schol. Pac. 63. For-
tunae autem cedere sapientis habebatur. Soph. Pbil.
1316, fr. 279. Ahrens. Aristonymus ap. Stob. Serm.
III. p. 39. Gesn. Kv^eQVrjVOV ^h eQ'/oigt; d/aamp;ov eig rag
Tmp rcvevfiocrcov fiera^oXag douóaaad'ai, dpSoóg di aocpoó
^QÓg rdg rijg ri^ypjg.

In Schol. A. ad 1058 et 1063 pro ö^ti^u (rijs §qov-
rijg) in scholiis Faehs. et Voss. 1. recte legitur ^xijficc.

1072. Schol. A. (ad 1071, Faehs. 1070.) in lemmate
arr' iyw, vel propter metrum damnandum ; pro eo
in Voss. 1. scribitur ut' iyói.

Schol. A. ad 1080 (p. 132. 1. 4), Faehs. et Voss. 1.
tUaaovai (non dX.) xal avavQtfpovGiv, eadem varietate,
quae supra est v. 138, in lemmate Schol. B. Sub fi-
nem pro rqiyeoiicK ex Voss. 1. substituendum est tqi-
xv^uia (scribitur ibi TQvxifiia),

1092. Stepbanus lectionem (fóvov etiam in scholiis
cxstare dicit, in quo tamen baud scio, an falsus sit.
Certe in editione schofiorum, ad quam annotationem
scripsit (Vict.) est cpoßop (A ad 1080. s. f.), et sic
quoque Voss. 1. Beete utique monet Well, qpóroy
contra sensum esse; sed supra v. 355, ubi Typhoeus
dicitur Ofi^QSvatai yctjiffvlfjai avQtÇeip cpàpov, cpóvov re-
tinendum puto, neque admittendam scholiastae lectio-
nem (fößov. Illud certe gravius. Contra Sept. 116.
y.ivtlqovr(xi cpàvov ^alivol, qiàvov nimis turget; et cho-
rus non tam metum instantis mortis, quam horrorem
e belli tumultu ortum significat, quare lubenter
Schwenckio assentior scribent» (p6§ov.

13. quot;Slqav et o)q«v affert Schol. A, äqav B. et Schol.
Voss. 2. ^y.uGTOv Kai iramp;vc« i'jfovr« wquv xal (pQOVTida
VTTiQ rfji nohm;, wj xal xa9ä aviiUQfnti tati 1) xal
än/ioSioy vnäoyti, xal rfj nóhi ccQij/fiP xal ßotid-iTv xal
ro'g ßtofiotg, rell. — B. explicat exaaroy] fiitQuxiop
(róy tXL-dxii.), yégovrcc (i?. x?.), vaavLaxov {ßl.-noy»).
Duo sunt, quae huic interpretationi mihi videntur
obstare. Prius cernitur in articuli, alterum in copulae
ante älSalvovr« illicita omissione, quorum illud etiam
contra lectionem üquv typvta pugnat; txaarov autem
non ad eos tantum pertinet, quorum mentio pro-
ximo praecedit, sed refertur ad vfiä; v. 10. Propter-
ea omissa copula cum Dindorfio scribo mQU» txovamp;'
ïxaarov. quot;quot;E^ij^og est qui virilem aetatem attigit;
Hesych. t^co rrjgnbsp;, rqiaxovra ntvrt hmv. JBXa-

(srijftop dlSuLvovrct trw^aroj nolvv, quod explicationis
gratia adiectum, significat qui magnum corpori*
incremmtum alit, h. e. qui corpus babet robustum,
qui est in flore aetatis (cf. infra ad 604). Horum

» unum quemque decet ea qua par est cura urbi deo-
rumque aris succurrere.quot;

18. Scbol. A. explicat nävra nóvov rt]? nccidixijg
rjXixLag vnoSexo.uïv^. B. in lemmate babet naidiag,
sed interpretatur ncciditJaiag xaxoTtaamp;elccf. Etym. Gud.
p. 447. 14 (cf. Etym. M.p. 657. 50) ró TtociôtianoUà
aijiMxivei' (STjficûvii yàn rijv naidevaiv xal rriv nuiSixriv
rjhxiav. — To yàq dijjxaXvov naiyvlov ôià tov t yqâ-
(ftTai, xal tcuq' i^fûv ó^i/perai, naQÙ roTg ' A.amp;Tjvaioig
ßaQtffeTcct, oiov naiSia. Scbol. Arist. Plut. 1056 et
Suid. i. Y. naidlu' ovvwg ol quot;Arrixol ^çayvxaraXtjxTcog
xai ttuqo^vtôvcog tni tov naiyvlov' — naidela ôè i; ituL-
Stvaig ôià öicpO-óyyov. Tbeogn. 1305. naiSdag itoXvrj-
QttTov avamp;og 'îiv.vreQov araSiov, 1348. Saifiorcc nai-
SsÎTjg àvamp;og i'^ovr' tqarov. Ex bis primum apparet,
Pbotii glossam p. 370. 1. nuiStiav, naiSixrjv rjlixiav
non, quemadmodum existimat Scbneiderus ad Plat.
Rpbl. p. 537. B, ad corruptam lectionem pertinere ;
deinde antiquos grammaticos duo solum agnoscere
Tocabula itaiBticc et naidla, dialecti tantum proprie-
tate a naidià diversum, quorum illud significet tam
institutionem quam puerilem aetatem , hoc lusum.
Itaque dubitari posset, an iis locis, ubi codices flu-
ctuant et significatio pueritiae requiritur, scribendum
esset ■Ttaidiîa, nisi duobus locis a Schneidero indicatis.
Plat. Politic, p. 268. E, Hippocr. HqoqA^t. 1. II. T.
I. p. 231. Kühn (iv rfj itaidit] re xai veôrtjTi) codi-
ces sine varietate, ut videtur, vocabulum per literam
I scriptum praeberent. Nam Politici loco ov nollà
ixcftxJyug naidiag ÏT7j, ituidiag, quod dedit Stallbau-

inius, minus aptum est. Tenendum igitur, vocabula
rccciSeia, naiSicc, nuiSià ita esse diversa ut primum
vulgo institutionem, alterum pueritiam, tertium
lusum significet, interdum tamen pro naiSLa naideïcc
esse dictum (cf. Theogn. 1. 1.) Quare Schol. B. ex-
plicatio ad naiSeiag tantum referri potest. Schol. A.
etiam ad naiSLag. HaiSiag (sive ncciddag) orkog esset
molestia pueritiae, i. e. quam pueritia alTert, si-
militer ut vvfifelcav örXog, Soph. Trach. 7. Hoe i)ro-
pterea potest placere, quod naiStlcc institutio non ad
corpus sed ad animum referri solet (Wyttenb. ad Plat.
Phaed. p. 107. D, Stallb. ad Phil. p. 55. D, Boisson,
ad Mar. Prod. c. 6), unde saepius Terrae TQoqif], vix
umquam naiStlcc commemoratur : sic xovQOTQÓcpog
(Suid. i. V.) eiusdem cognomen est, eleganterque in-
fra V. 459. Eteoclus dicitur •O-aywi' rqacpiXa nlijQwativ
XO-ovî] similiter cincinnus, quem adulti patriae fluviis
dedicabant amp;QtnTrj(jiog dicitur. Cf. Eust. ad II. II.
p. 185, Bamberg, ad Choeph. 6. Add. Choeph. 126,
fragm. 38. Hoc tarnen loco quare itaidilag pro tqo~
(f^g positum sit, consideranti vs. 16 (vQocpœ) et 19
(iamp;çixpuTo) obscurum esse nequit. Itaque non esse
videtur, quare a vulgata interpretatione recedamus.
HttiScdfiv pro TQÎcpeiv est in Soph. frgm. 425, Ahr.
(Erot. p. 304). Atvxàv avrijv œd^ inaiSevaev yàXa.

20. rhtjod-i, B (iV« vnÛQ^rjTt). Sed Schol. Voss.
OTïtog ytvoiad-i nqàg %Qiog ro8e, ijyovv oncog yévoiaamp;s
^(■ôg ßorjamp;dav avTîjg, ubi altero loco Voss. 2. habet
yévTjaamp;e, a correctore, ut videtur, e textu illatum. In
loco huic simili Eum. 640. Kal róvd' ïneiiTpa: —

^'Onia; ytt/oira niaiö; to irav ygófov, metrum con-
iunctivum non patitur. Attractionis huius oixiar^oug
niOTOiis oTccoi ytvoia{gt;i quamquam rarae geminum ta-
men exemplum exstat: Eur. Iph. T. 925. atyfjS'tTi-
KT't'ivccvt' anóqiOfyxTÓi' ft' onoig Jairùg yivotjitjp niofiarós
T avTÜv Siyu, ubi cf. Herm.

35. TiXoTf A ad 30, sub f., quod ferri nequit,
quoniam verba ev relu ■Oeog rationem continent dicti
proxime praegressi fiTjS' tni]lt}8(ov Taoßnr' ayuv 'ó^iXov.

43. MiïavSirov Schol. A. exponit to fttXuvamp;tv
rm «('««rt; similiter Schol, ad Eur. Orest. 812. Ille
addit TO fifXuvSiTov y.aXm; ini ^ïq)otgt;s qtj^hij , inl
Si aàxovi nccQéXxii to S erop. Melius vocabuli sen-
sum perspexit is , qui postrema verba adscripsit !
TÓ nfQicpéQHcev aiSrjQàp tyov' /liXa; yuo o aid^Qog. Cf.
Eust. ad II. XV. 713, p. 1039. 35 ed. Rom. Signi-
ficatur clypeus e corio confectus et niargini ferreo in-
clusus. Teste Blomfieldio vocabulum alibi de clypeo
dictum non'invenitur, sed yaXxóSiTov aâxog est infra
y. 145, et alibi.

TOVTtcSTi iirj af^xjii 1) top nQosijxopT« xcciçop [nuQtX-
■0'tTi']nbsp;tov nQogrjxoPTOS ixniajfg 2) yqôpov. In lem-

mate Voss. t. correctum rovSi. Vulgatae sensus est:
atque haec perficiendi opportunitatem arripe, non
ut Ahrensio placet, contra haec; respicitur ad (jpçà-
Çat V. 63, nec pluralis numerus ofïensioni esse debet.

cf. infra v. 212, Pers. 226, Suppl. 428, et centies
alibi; vid. Stallb. ad Plat. Gorg. init. TóvSe tum de-
mum recte legeretur, si non ogng, sed og sequere-
tur ; nam xaiqov ogrig mxiarog laßi est paratissimam
quamque arripe occasionem.

69. Scbol. Voss, o) Zév xal Fri ot Trjv (f. d-toi re
rnu) Tïôhv (Svvtiovctg xai idQatovyveg, àqà rt rov
narqog Oidlrcodog if /liya dwafiivfj, (xi\ fioi ri]v noliv
iTQVfipóamp;év, rjroi ix rmigt; ßäamp;qtop avrœp navreXwg olo-
VQevamp;tXaav èxxàipaire (sic) d-ijaXmrop (in 1. supra scri-
ptum 8oqv) xal vno drji'Sog xal fiayijg xal 1) noXé/xov
nQurTj^eÏaap. Hic interpres omnino itQvuvóamp;iv legit.
Scbol, B, nQVfivóamp;tv] qi^óamp;ip. Eustath. ad Od, XVH,
p. 1828, 32, ed, Rom. nQviivo^tv ro,«^, jy noÓQ^t^og.
Hesych, ngviivade, nQvy.vóO-ei', nap yÙQ rà nqogyeiop
[xàrad'ep] nçvfipàp Uytrai , quibus, nisi fallor, signi-
ficat, scribendum esse nçi'/ipade, nQv/xpôamp;ep, non nçéfipa-
Se, nQifipod-ep. Idem ngvfivà , rà nçîfipa. — nqv/ipog et
itQéfipop eiusdem procul dubio sunt originis, sed usu
diflerunt; nam nqt^pop tantum pro »-««Z^ce dicitur,
nçv^pô, habet latiorem extremi significationem. Ita-
que ró nQVfipóp alicubi radicem significasse ubi geni-
tivus facile ex proximis verbis suppleri posset, eoque
alterum Hesychü locum esse referendum, a ratione
non alienum est; quamquam exempla non afferuntur,
neque in Honiero, apud quem frequens est adiecti-
vum nçvfipàg, ullum exstat. Itaque si poeta hic et
infra v. 1048 (u^óO'fp significare voluit, quod ex

verbo ix^^afiviaijtt et similium locorum comparatione
probabile videri debet, ngéfivod-ev cum Blomfieldio
praeferendum est. Hesychii verba (v. nfniiivccde} si
supra recte interpretatus sum, non mirum nQViivàamp;tv
alibi quoque a grammaticis pro nQéfivoQ-ev esse sub-
stitutum. Ceterum imago quae est hoc loco antiquis
poètis familiaris est. Noster Eum. 379. yijr—^'Eptifiuv
ccvTÓnQfpivop iîg ró iràv ifioi, Prom. 1048. yd-óy« 8'iit
nvamp;fiévojp AvrccTg ^i^atg nvtvfiu xçadaivoi. Solon, frgm.
12. 9. nlovTog 0', öv (ttp ôwat d-toï, ■nccQaylpercei (xpSqI
quot;'Efimdog èx viàrov itvamp;iA.tPog dg xoçt'frjp, Callim. in
Del. 35. Xai rctg fièp (v^aovg) xarà ßspamp;og, tV' rjirti-
qoio làamp;oprai Ilqifipód-tp (v. nQVfipóamp;fv) iQçî^œaf.
Soph. El. 755. TtQÓQQi^op, oog i'oixep, ecpamp;açrai yipog.
Adde quae afierunt Valcken. ad Hipp. 683, Blomf.
ad h. 1.

79. Schol. A. ad 80 hunc locum explicat, quasi verba
hoe ordine legissetMtamp;HTut arqurog iTQÓSQOjiog Innórag.
^T^arÓTiiSop liTttop (jiT noXvg od( Xiwg, vel 'Pa n.
oS( X, (JTQCCTÓ1T, XiTt., nam de verbis arguTÖntdop Xi-
niop nihil in interpretatione. Cum Schol. A. con-
sentit Schol. Voss. 1, nisi quod 1. 2. recte oq^üp
pro ÔQfiâ ponitur. Voss. 2. o arQuróg (svyxiyœQijTai
xai dcfierai nQÓg rrjp nóXiv, xaraXeixpag róp rónop,
ipd-a fxeiTO, quot;^ïide (MS. wde] excidit (jh) noXiig Xaog
ïnnÓTijg iTQÓSQOfiog ijrot dQoiiaTog rj nQorQiyfap rwp äX-
Xwp, otopil rüp nel^amp;v, quae si cum Schol. A. ad vs.
80 comparantur, suspicio nascitur , eum, qui hunc
librum scripserit, antiquam interpretationem secundum
lectionem, quam ipse in textu invenisset, immutasse.

Cuius rei alibi quoque exempla milii deprehendisss
videor. Hoc loco illa Voss. 2. annotatione non tan-
tum ordo vulgatus confirmatur, sed quum scbolii
editi verba lectionem TtoXvi (explicatur enim to rov
STQUToutSov olov) dubiaui reddant, bic aperte ad tto^v;
respicitur. Tlolvg optime se babet. Demostb, de Cor.
§ 136. rœ TIvO'oivi ■O-Qaavvoji.ivo) xccl noXXœ qtovvi ovx
ii^a, Horat. Sat. I. 7. 28. salso multoque Jluenti
— regerit convicia. Cf. Valck. ad Hipp. 443. — TJo-
Xvi cadi (â'enim omittendum) est in lemmate Scbol.
A, de qua lectione recte iudicat Well. Eadem va-
rietas est Prom. 937. o3' ovv noulro) (Sopb. Ai. o7ô'
OVV ytXîovtiov). Cf. Wunder. ad Pbil. 771, Ant. 522,
infra 843, et abbi.

A. ad b. 1. rà y HQog rijv diacpoqàv rov argaroti xai
rov GTQarontdov, in quibus Voss. 2. inepte to ^tX
TtQÔg. In Aescliylo praeterea boc signum appositum
invenimus Cboepb. 529 (527, Well.) , ubi Scbol.
tô 1 OTi ânà ôi/zcco,' nuQijyaye rà o^tavov \ in Suppl.
V. 874. x fortasse lacunam indicat. Scbol. ad Prom. 9.
rà % ôià rà acpL Cf. Scbol. ad Eur. Med. 33. (ôj
aq)i PVV (XTifiadag i%ti) apud Casaub, ad Diog. Laè'rt.
III. 65. rà y, OTi nanüg tç5 Gcpè èyjitjaaro, eSeï yàq
a vrij p tmtXp.nbsp;Prolegg. ad p. CCXLVII,

not. Sopboclis locos hac litera notatos affert Wolff,
de Scholl. Laurent, p. 28. Vid. praeterea Scbol. ad
Pind. 01. VI. 23, 78, VIL 159, VIIL 10, Istbm.
V. 47, Aristoph. Av. 76, Eur. Med. 1343, Or. 81. In
Platone y apponebatur verbis et figuris huic propriis.
Sic enim interpretandus Diog. Laërt. III. 65. Sed

cavendum, ne idem in tragicis factum esse putemus;
nam eadem signa in aliis scriptoribus aliud significa-
bant. Cf. Villoison. Prolegg, ad Scbolia Veneta, p.
LIX, et Hepbaest. Ench. p. 74. (Pauw.) ibidem
laud.; potius omnes tragicorum versus, qui quam-
cunque tandem ob causam memorabiles videbantur,
sic notari solebant. Herm. ad. Ant. 1151, Schol, ad
Med. 1343. on SoxfZ rov GTiyov rovvov einwp Evçt-
Ttidijg ixßeßlijad-ai, dió xccl idyiaaTcei. Itaque poterat
quidem y versibus apponi, qui suspecti videbantur,
non tamen continuo sequitur, ubi y inveniatur, ver-
sum spurium a grammaticis esse iudicatum, vide-
turque omnino aliud et peculiare signum rijg damp;iTtj^
atmg, fortasse obelus, fuisse , nam si notatio tam am-
bigua.fuisset, non, ut nunc fit, sine ulla dubitatione
interprétés âamp;irtXaamp;uL arîxov retulissent. Vid. Schol.
Or. 629, Rhes. 41, Or. 1352, Richter, 1. 1. p. 31.
Alexandrinis grammaticis to y deberi, recte statuere
videtur Wolff, 1. 1. p. 27 ; de eins origine cf. Etym.
Gud. v. xlßtjlog, p. 321. 17. Sed ut illuc redeam,
Stanleius h. 1. non % sed i- e. iqijgtov sive yQ-ijaifiov
appositum fuisse suspicatur ; sed nescio, cur fîdem
negemus scholiastae, tradenti hunc locum propterea
memorabilem visum esse, quia discrimen rov otqutov
et GrqavoittSov hinc clare perspici posset.

81, sqq. Plura ad hunc locum in utroque Vos-
siano exstant scbolia, quae quamquam ad verba cor-
rupta emendanda non sufficiunt, tamen fortasse viam
ad verum inveniendum monstrare poterunt.

àv îf atfvva^ig j) 1) roim'Tt]- Mvig cpavfTacc ccîûfQÎa,
ijyovv iv tç5 àÎQt, ndamp;ti fié rijv à'cpodov vnovonv rov
arçurov, avaudog xui àfcovog ovacc, aaqirjg dL — Tà dè
i'rvfiog àyytXog ovriog votjriov y.ui avvTay.rtov' ô ây-
yelog 6 iXtSfjivàg 2) fjyovv 6 iXàmg rj[iâg rwv Sifiviaip
(arixTiov yÙQ xai iv ror/rw) , d tcqo fiixçov dnayyelXag
râ) ^EvioxXtX rriv rov Gvqavov nqàg rijv noliv iniamp;truv,
àXfid-yg riv. Curn hoc scholio recte coniniigentur quae
leguntur apud A. ad 83, inde a verbo neStonl., quae,
paucis mutatis, cum Mediceo consentiuut. Cf. Dind.
Praef. ad Annot. p. 16.

II.nbsp;Scbob Voss. 1. iXadefivàg yQifinnrai ^orj] XQlff^
nnrai , nQogmXaÇii rjfûv ri, [rjfiXv nQogmXaÇti (Tf]
TCibiOTcXoxrvnog {§orj) , ijyovv ix ramp;v aQfiârcov xrifnov^
ifinoiovaa rfj yfj, iXedeixvàg dvrl rov (ro) dî^iag xai to
awfA,a tjfiamp;v tçD qrdjîo) Xan^àvovaa xai 1TfQlamp;Xl^omdc'^'
Tivig dé mri yq ifiitttrai yqàfovaiv. — 'E}^£d(ingt;agê '
xaziywv xai dufiaÇmv iXidfjxvàg Sé 6 xarkymv ro Stuag.
Pro iXidifivag o xarîypv xai ôafi. scribendum

(ivug, quod supra ah'eno loco (I) in scholio Voss. 2.^
legebatur. In reliquis correctio éXéde/iag necessarià^
non est. Scholiastes enim literam y epicorum exemple
(Thiersch. § 173. 1.) insertam fuisse, credere potuit.quot;

3)nbsp;Sic, ut videtur; nam recentior manus correxit TrslióxrvzOi.^.^
ßoij excidisse, quisque videt. Pro sXs'Ssuva.i in hoc schoho uhique
malim lAsS. (ab IAsTv).

vmv xal SieytiQoiv dnè rüv de^vtav mSioTt'Aóxrvnoj^
ijyovv ó xnJnog oquot; ix avyxQOvsfiob twv ÖtiXojh itgög
Xißa xal (fort. rijg iv rfj yfj twv 'innmv nodoxqotij-
aecog 1) yivófiivog xQif.mTercd xal TtqogntlaZfi r/fimv
Toïg wcnv. Male quis hinc elSceret, interpretem |3o«
non legisse; potius invenisse videturnbsp;norarai,

IV. Denique B. ad 84. iyyqijxnTirai collatis libro-
rum lectionibus ipsaque SclioHastae interpretatione
probabile est, hunc wal non babuisse.

Ex bis bae existunt variae lectiones:
. I. Aiamp;iQM xóvig fi£ Tteiamp;ii cpccvna'

quot;'AvavSog, oaqtjg erv/xog ayytXog
'Eh8fInvoeg- mdl' órcloxTvn'
'Sial yQiiMTTiTcci ßouv,
qüäe sic explicantur: aetherius pulvis mihi persuadet
sublatus , mutus , sed manifestus; verus (erat) nun-
cius, qui me e stratis excitabat; solum calcibus 2)
pulsatum admovet (facit ut accedat) auribus clamo-
rem.quot; Quae quamvis seile excogitata, vera tamen esse
nequeunt; coacervatio enim adiectivorum ante unum
substantivum {avavSog , aacpijg , tvv^iog) Aeschjlo cum
maxime propria est. Jè ex interpretatione natum.
Cf. quae ad Prom. 1009. allata sunt, et A. ad 80, ubi
qui posteriorem interpretationem scripsit magis ad

2)nbsp;Med. in Schol. A. pro roti; ottXoii; habet tij7? 5rolt;7( tïöm
Wtäiv xxi twv otAamp;iv , ubi leg. xxi raT;

praegressa quam ad poëtae verba attendens a vera le-
ctione aberravit. In reliquis xQlfinmai (non ingruit
sed facit ut ingruat) faclitiva significatiorie positum
inauditum est, et sequentia noTarai, ^Qtjiti subiecto
carent ; ex qua dilBcultate ut se expediat, Schol.
Med. interpretatur lyti (recte Vict. r^itX) §t, (ftjal,
TQÓTtof noTanamp;v rà mSLu rrji yrjg jxov, — ^Qtiin, ut
videtur, ad mèia referens ; sed sin pendet noravai.
Boàp pro §oà positum est, ut TtfSt' ónXoitrvu expli-
cari posset.

Tl yqluTtrerai §oà,
cum var. lectt. tXtdànvag et wri In his nihil est,
quod probari possit, nisi forte éltSifivàg aut tXéSt-
liocg, sed significatio iilius vocabuli mibi huic loco mi-
nus congrua videtur. Cf. etiam Lob. Paralip. P».j226.

III.nbsp;'EXiStjivàg Ti Ttidionlóxrvnognbsp;tildui
'Sïal xQ^u^rerai. §oa, rell. . ^^^^^

ntdionXóiirvTtog et §oà ut coniungantur,^,s.ua(iet^«(i/««-
róxTVJCog öro^og, infra 186.nbsp;, . „^

Restât, ut qiiae lectio vera vel vero proxima sit
diiudicetur. üt autem ab iis incipiam, quae in ver-
bis iXéd.-^oà rebquis minorem corruptelae suspicio-
nem movent, ntdionXóxrvnog |Ïo« non dubito, quin
Aeschylo vindicari possit. UtdionXôxrvnog enim cum
Hermanno active dictum, compositumque puto ex
vocabulis ntôiov et ónXoxrvnHV, unde intelligitur, verba
nidioTcXóxrvTTog (vel, quod Hermanno placet, nedi
ónXoxTiInog) j3o« significare sonum, quem campi edunt

equorum. nnguHs puhati, vel, si ad verbum vertis,
clamor campas ungulis pulsans. Traiectionis auda-
cia defenditur locis, quos infra ad v. 332. afïeram;
xTvntXv autera in compositis interdum activam vim
habere, demonstrat âUxrvnos (sic vulgo accentus no-
tatur), quod Ritschelium ap. Engerum I. I. p. 43, sq.
praeteriisse videtur. Quod si ßoä eum, quem nunc
habet locum teuere debet (nec quidquam est in MSS.
aut Scholiastarum interpretationibus , quod, ut con-
trarium statuamus, suadeatj alterius versus initium
iambicum esse, probabile est. Totum locum sic
emendandum esse coniicio :

f t Xiiodui^àg TtióiojtlóxTUTTÓi z
iyyoijinvirai ßod, noiavvH , ßgifin d\ x.t.X.
Adiectivum Ximdafiàg a da/iaco formatum est, sicuti
foiràj a (foirào), avyoQ/iag, avfÔQo^à/, alia, de quibus
vid. Lob. Pathol, p. 440. AtmSanà; ßoä est clamor
hellicus ; significatur igitur clamor bellatorum soni-
tusque terrae equorum ungulis pulsatae. T iyxQtfmTt-
rai quare mihi probabile videretur, iam dixi ; posse
hinc reliquas lectiones explicari ostendendum est. 'Hal
prorsus verum non esse, quivis, opinor, inspecta
scripturae varietate videbit. Permutari autem tî et
tI, satis notum (cf, si tanti est, supra v. 13); itaque
facilis erat transitus a t' iy^Q. ad nnbsp;Deinde

glossema éol quum semel in textum surrepsisset, rt
cum hoc permixtum wrt peperisse videtur. In aliis
libris illud èal praegressi vocabuli exitum (oj ri) si-
mul absorpsit. — nordxTn est Viri Docti coniectura,
quam lubenter recepi; requiritur enim, quod accedere

claniorem significet, UQogdaaco autem optime hoe sensu
dicitur. Prom. 134. Knfnov yag «x^nbsp;difj^ev

ävTQwv Mvxóp. De particula rt epitheta, quae di-
cuntur, ornantia, iungente, vide quae vere monuit
Engerus, 1. 1. p. 54.

88. Schol. Voss. 2 .... xal rf Auxócfquav (v. 25)
» vntQ KaXvSvamp;v Xtvxà (paivovaai nriXa,quot; ijyovp rà
taria vneQdvco rwv KuXvSvwv qiaïpovaai vrjaav, dvrl
TOV /iixQÓv ri ravra rwv vrjacov aff^oyra. Toiovro ovv
tffri xal TÓ vnèQ rà riiyta, ubi apparet scribendum
esse rwv rtixiwv. Explicatio non magis probanda
quam Schutziana; nam verba, quo modo nunc le-
guntur, non aliud significare possunt quam exerci-
tum pro muris, ad muros defendendos, prorumpere,
quocum sequentia inl nóXiv Siwxmv pugnant. Schol.
B. jSoà (sic scrib.)] tariv; hic igitur verba ßod vntQ
rfiyjcov a sequentibus seiungens interpretatus est : cla-
mor supra moenia oritur, quod melius quam vul-
gata lectio, displicet tamen propterea quod oratio sie
nimis distrahitur et dirimitur. Proxime ad vulg. ac-
cedit ßoä vn 'AQYtlwv {TnEPTEIXSiN, TnAPFEI-
SiJV), ex quo recepta lectio facile nasci potuit, F in
T mutato. X autem perquam simile est compendio
exitus ojv composite cum accentu acuto penultimae
syllabae. Dativus ßoä quamvis defendi possit ex iis,
quae affert Hemsterhusius ad Luc. I. p. 355, prae-
fero tamen :

ßoav iV \AQytimv
Ó Xtilxaani? OQvvrai Xaog tv-
rQiitijg tnl TTÓXiv ôiwxeiv ,

iplendidis peltis instructs jérgivorum exercitus
in pugnam irruit, paratus ad urbem aggredten-
dam. Primus versus est ischiorrhogicus ; in secundo
finis dimetri dochmiaci in medium vocabulum incidit,
ut infra v. 185, 401, 668, 674; in ultimo denique
8itoy.nv scripsi cum Hauptio, quod, omisso ttó^«, ab-
solute positum est [accurrere). Cf. Xen. An'ab. VII.
2. 20, Hom. bymn. in Mere. 350, Eur. Heracl. 612,
eodemque modo §iw-/.o^ai, Sopb. El. 859. Infinitivus
adiicitur ut in evSqaxris lit/aanv, Sopb. Pbil. 848.
EvTQinrji autem habet Scbol. B, eirnQfTiris, A, quod
etiam in vulgata lectione priori postponendum , nam
alienum est ab animi angore, in quo chorus versatur,
arniorum splendorem animadvertere. De confusione
horum vocabulorum multi egerunt , quos recenset
Blomf! ad h. 1. Pro iVTQtnrjg Mead. 1. ivreQitrig ; in
contrariam partem peccatum est Prom. 31; unde ex-
plicanda glossa, quae alieno loco in Schol. A. ibid,
legitur • Tjg ov ôw-ija-tj naçocrçan^vai, quod pertinet
ad dxqmrj, male pro aTtqitri positum.

94. A. roniToc Si (dicfia^d-dyuarovoi) Tiveg ramp;if ràxi
ypQOv yvvaixuip nqog ràg iriqag cpaaly. Quod recte
vidit; nam ut hos versus inter chorum divisos fuisse
statuamus, suadet illud, quod similis sententia, quae
exclamationis speciem babet, saepius sine copula po-
nitur, quam ne cum librariis intrudamus, summo-
pere cavendum est. Sic improbandum ßoa S\ quod
Blomf. v. 88 dedit; similiter v. 80 contra metrum
â' post noXvg insertum est. Manifestum boc praeter-
ea est ex vs. 96. duotftr' rj ovx dxover daTriScov xrv-

Txof, ubi recte Scbol. tovtó cpaatf öqu q^ut/TuÇôiitamp;a
rj dhjamp;œg dxov'ofifv, iliis apte respondet v. 99. xnlnop Ôt-
öoQxa, Ttaiayog oiiy tvog doQÓg. Haec quum satis aperta
videantur , perquam tamen difEcile est statuere, in quot
partes bi versus sint dividendi. Vss. 78-110 inter quin-
decim cboreutas di visit Haupt., 78-103 inter duodecim
C. G. Muller (de Aesch. Sept. c, Theb. Diss, inaug.
Gott. 1836, p. 69, sqq.), sed a singulorum deorum in-
vocatione v. 94 vel 100 novam oarminis partem inci-
pere, probabile est; Hauptius praeterea separavit,
quae commodius coniungantur. Sic v. 84. Tcorärai
est tertii cboreutae, (ïgi/if« quarti; versus 104 et 105,
ordine inverso, diversis adscripsit cboreutis. Anti-
stropbica praeter hos restituere conati sunt Seidlerus
et Lachrnannus, singuli diversam rationem secuti.
nique explicatius sententiam suam dixit Ritschelii|s
apud Engerum 1. 1. p. 36, sqq. Hic igitur^, sj^eci-
inine proposito, quomodo possint antistropbica resUlui
ostendit, ipse tamen, quae sententiae suae obstent,
memorare non neglexit. Praecipuum responsionis
argumentum petitur ex aequabilitate metri in ex-
trema carminis parte, et vss. 111-119 comparatis
cum 125 - 134, Ac respondere sibi versus 150 - 156
et 157-163, propter unius sjilabae defectum (v. 154)
non in dubium vocandum est. Sed in reliquis, quos
ïuodo nominabam , duodeviginti versibus (111 - 119,
125 - 134) tot sunt eiusdem mensurae, ut debile sit,
quod ex metri similitudine petitur, argumentum.
Sunt enim dochmiaci dimetri septem, antispastici
sex, in reliquis duo tantum versus similes 112 ct 126,

Itaque argiunentis adhuc prolatis nondum adducor
ut ea quae v. 150 praecedunt, antistrophica existi-
mem. Tantum quidem apparet, tres esse huius car-
minis partes; in prima chorus in orchestram, fortas-
se, ut Muellero videtur, artoQàSijv intrat (78-93), et
causam adventus sui metumque aperit ; haec sie di-
vidi potest, ut choregi sit v. 78, a hinis deinceps cho-
reutis canantur 97: Mfamp;eÎTcci—, 81: Aîamp;tqia —,
83: 'EliSinvàig—, 86: '/w —, 88: Boa—, 90:
Tig—, 91:7Iôréç«—, unde chorego addito quindecim
personarum chorum hahereinns. Altera pars longe
maior (93 - 149) continet singulorum deorum invoca-
tiones. Denique ultimis versibus (150- 163) virgines
ab universis diis incolumitatem urbis deprecantur.

97. A. Uón arttpi] çi-iftofiev rj ninXovg inl y^g,
rell., quae pertinent ad vulgatam lectionem. Schol.
Voss. Tivig di- nóre rwv ninXatv xal rmv avfcpicov twv
rjniTtqoiv xal xecpaloSiaiA.wf aipó/ieamp;a (itaque i^ofitv
pro i^ó/iiamp;a accepit, cf. Schol. B.), xal ravra ^tj^aaai
xal nçàg rijpnbsp;xaTctçQÎxpaaai 1) ólocpvQiióp avroTg

iTiQiamp;tjaofiev, ei fiij vvv neql ràg Xcräg 2). Credebat
hic interpres, chorum vestes prae dolore scindere,
coronas in terram proücere veile. Iure hanc inter-
pretationem improbat Schol. B, qui horum verborum
sententiam bene exponit. Cum Seidlero tamen scri-
bendum Xirav\ ut iungantur Xirava ninXiov xal an-

q)éo}igt; , i. e. ntnlovi xai a-cscpt] Xixuvivrixà. Soph, O.Cv
923. àyovTu qxorœif dd-XI(ov 'ixrijota, Erf. ad Ant.
1194. aoTjiA,« ^oijs, Matth. Gr. § 442. 4. -—
dfi(pt TL , alicui rei intentum esse. Luc. Necyom. c.
7, sub f. TÓ Xoinov d/A-qii nlovv H^ofav, quern locum
affert Schol. Bis Acc. 12, a^tqpt rds dixag ï%iTt, Xen.
Cyrop. V. 5. 44, VIII. 1. 13. Facilior erit loei in-
tellectus, si cum amico, cuius iudicium magni facio,
scribimus d^qi — iaao/^ev pro t^ofitv.

101. Voss. 1. in lemm. rijv ndv. Ttàv tam pro-
pter rariorem pronominis formam quam propter me-
trum recipiendum videtur ; pro Trjv scribendum rdv.

105. quot;/d' iTê TtdvTti, Scbol. A, qui refert alios amp;
euphoniae causa positum existirnasse, alios l'y ad Mar-
tem, ÏTf ad omnes deos retulisse. Unde Hauptius
efficit, hunc et praecedentem versum sedes mutasse,
et ohm lectum fuisse:

YQvaomjXi]^ daïfioy - -
ïvê nâfTig
Qtoi noXiaaovfoi x^ovóg.
Sed sic antiqui interprétés non in hoe loco haesissent.
Quare vulgatus ordo retinendus videtur; quum tamen
in omnibus quos interpres nosset libris esset, amp;
autem et d saepius permutentur, vera videri possit
Turn. coniectura ïdfn 1), quod praecipue propter
repetitionem placet. Ita rectius quoque baec praece-
dentibus iunguntur; Tu, inquit chorus, haec adspice.

1) Philodera. de Rhet. 1. IV (ex volunim. Ilerculan) c. 9. 1. 25.
^ici(p£vygiv pi'o Six(p. et similiter alibi.

Mars ; vos omnes cUi urbis j)raesides nos adspicite.—
Celerum versus antispasticus est, neque mSt, quod in
line addit Dind,,, necessarium est.

109. A. ad 1,108, tuvtu tqojcixamp;s dnev, quot;Htôi, oQyrj
xui ■O'ufw,' rióp doxfioXôcpœv àv§QU)v raïg nvouïg, jaXg
ixmf^nouévaig xov avà^uTog «vtmv, xufkaQit Kcci^ xibv
Qivmv f^cod-ev. Quidquid legit, interpretatio,^idicula
est et inepta. In libro ad quem haec ^annolatio
scripta est, fortasse exstabat amp;vtiu l) pro kv,««, excij
derat quot;Aqiog ante 6qó/.iivoi;. Sanissima est vulgata.
In fine fabulae, ode KaSjnLap ijijv^i noliv. Mi] V«-
TQUTtijpai, /xijd' ciXXoSanwi/ Kvixavi (fwrœy Karaxlvcsamp;i}-
vai .TecfiûhaTU, supra. 80. (ih nolvg bSi Àfw,lt; , Pers.
404. Tàfîrçôir« jMÎv 8ij (jevua JJfQaiAov (stqutov
txieii ', Sopb,. Ant. 128. xcâ acpag igcdwv JIoDm (jtd-
Hav^.^^osjusso^tpovg 1 XQVOOV xm'yTjg vniqonxoxtQoi's
(sic^WoJiïW hfl. p. 96). Add. quae affert Yalck. ad
Phoeru TV,;,,248r,t Mediceus hoc habet scbolion j,
■nvocxXg^Tmp^ dp8Q(av,jK«iïaÇ,ti. SgniQ [quasi,-.-^xvncf^^^
»ubiectiuïi') ifV/iU. K(Xf)MQii 8è ov ßoqiov rj vàzou.nfgt;(\^,
dXXà xofuäfHug. Ii»,^ quibus duae permixtae
terpretationes.,n .A;nbsp;in priore pendet

(Sqcov, in altera 'Açéoj. Illa qui scripsit dixeris quot;ÂQtog
non legisse.nbsp;o

114. Schol. Voss, cpoßog dè tjiup vno rwv noXf,uix(hf
dvbqwv èy/ifixai. Legit dpSqcav pro ötz/mv , \el dçiiç
wv omisso ÖTtXwp.

1) Non me ftigit, hoe vocabulum illo sensu numtjuani dictum osse,
pot\iissE istum schollasten ita interpretaii , nemo negabit.

115. Voss. 1. FQucperai xai Sidtà Sé rot (sic),
xal üvPTaaaiTai ovrœi- ot Sià rwv tmtitav Sé rot yt-
vdwv 1) lahvoi. Apparet corrigendum esse Sià Sî
roi. Med. in margine adscriptum habet SiàSe roi,
Paris. Sé roi, quod Faehs. p. 92. nescio quare
corrigit Stâ Sitoî. Optime Dindorfius SiàStroi St rof,
plurimörum librorum lectio est SiàSiroi y. omisso
(sic'étiâm Schol. B.), quod librarii addiderunt ; post
illud vocabulum facile Sé roi excidere potuit. Infra
162. *Pdo9vrwv Sé roi jióhog OQyiwv MvijarOQig i'arf fioi.
ÜLg. 948. /xéXoi Si TOI (Soi rCavniq av fiélXjig nhZv,
Ag. 1644. H Sé toi /lóx^wv yévoiro rwvSt^ ahg y i%ot~
lif»' àv, Jaljiovog yrjlfj ßaQflcf Svçrvymg' irrnXfiyfiévoi
(nisi hic pro Sé roi, rélog legendum). Scbol. Vóss.
1. interpretatur :nbsp;y. trnr. (sicj'-om, oi %«-

livoi ot SiàSiTOi xal xQffiàfievoi ramp;v trcttixmv^ym'Kxi»
xai (rrofiàrwv xivJqovrai cpóvov, rifóv riv^^ ^vixàv
xâl (foviqyàrtjv néftitovaiv. Magis fortasse poè'îicum
fuerit SiâSfToi activo sensu dictum, a quo {»endeat
génitivUs yfv. tmt. Cf. ad Prom. 424^ Mafth.iGr.
§'344.'1. JéSia Sé roi etiamsi propter metrum scribere
beeret, tamen displiceret, quia iungend-uiii'foretijf«-
Xivol ymfœv.nbsp;' /

118. Voss. 2. yq. Soqv(Slt;jo(sayt7s 3), ,jyovv énliOfié-
voi, quod a librario adscriptum est; nam antiqui
énarratores èxplicant vulgatam lectionem, quae vera

est. Pers. 236j qitQÜamêig aâ/ai. Sed alia in hoc
loco latet dilBonltas, quam' interpretes intactam rélî-
querunt. rlt; Schutz, vertit septem duces exereittis, cui
recte obloquitur Blomf.^ monens dyijvoQis eS6efo7'tesf
idem in Addendisj. constructio est, inquit,'lÉirm S'a/.
tSTQurov, Ttijin. ëoç.naày.quot; Vellern interpretationem
addidisset, nam quid significet dyijpoQtg arçamt' ; non
intelligo. Fortasse scribendum :nbsp;.1 .1 .nioiT

doQvoàoig aàyaig — 'p
Sic duo cretici dochmium praecedunt. Cf. infra 188,
Eum. i258,i et al. UqtnovTtg, conspicui, cum ôoq.
(}ày.\esl coniungendum. Choeph., 11. óft^yvQig ffàqtaiv
fidayxlfiois TtQtnovaa, Suppl. 700, Wunder. adSophi
El.nbsp;lirqurm autem num cum Ttqinovttg con-

strui possit eo modo, quo voluit Schol. Voss. ÎJ ijtoi
vTCi^YpvTtg utov (STQtxTQV -cwv ^AqyHOiv, dubium iiviquot;
desi 'potest. -T- Erunt fortasse, quibus cum Well,
in Lex. dyijfoçtg., ab äyca ductum, duces significare
videatur..,, Sed. istiusmodi quid sibi Aeschylum per-
misisse, mihi persuadere non possum. Licet omni-
no poëtae s nova vocabula formare, usitata etiana
nova significatione ponere, sed hoc iis tantum lo-
cis fieri debet, ubi quid significare velit, statim au-
dienti liquet. Neque contra id valet Pers. vs. 963.
dygórai ötqutov, quod signified duces exercitus, ut-
pote corruptum. Vocabulo iffîrrjg, quod ib. v. 79.
legitur, quid notetur, nemini obscurum esse potest.
Hic si noster consulte obscure loqui voluisset, aptius
vocabulum eligere non petuisset. Solum exemplum ,

quod iure couiparari posse videatur, est Prom. vs. 2,
ubi ccßQOTo» recepit Blomf., quae lectio sane magnam
babet auctoritatem; nam praeter eos grammaticos,
quos laudat Well., äßootov bodie etiam Scboliastae
Aristoph. Ran. 827, ubi primi Promethei versus afte-
runtur, a Dindorfio ex cod. Veneto restitutum est ; ad
eandemque lectionem referendum , quod in Scbol. F.
ad Prom. 1. I. legitur: xal 2''ocpox?.?j,' ró uvro tkqI (Ih-
Xoxr^vov quot;Ktyn (cf. Soph. Phil. 2. ßgoroX,- äavtinvog
oïgt;(J' o-xovuiigt;7j) : quae verba ex antiquiori comrnen-
tario ducta videntur. Sed aßarov antiquitus praeva-
luisse inde intelligas , quod et omnes nostri libri illud
habent, et iis locis, ubi vocis notatio non additur,
libri aliquot idem jn-aebent. Dubium praeterea, utrum
poëta, si tamen vera illa lectio est, boc vocabulo lo-
cum desertmn significare voluerit, an sanctam soli-
tudinem , quae sacrum quendam horrorem incuteret.
Quare illo loco non moveor, ut hic a/î/fojf? probem.

120. Schol. Voss. 1. Ol) S' w /hoyfvtg xQKTOi, Xttl xçà-
rog qnXàjiaxov, rjrot m 'Aamp;tjvà, ^eà (pdonoXf/iitgida
rovTo. Ilaçuqipaaig, dm rov Jiàg yevvi^O-eTaa- tx
yÙQ rijg rov Jwg xicpaXijg tytvvijO-tj rj 'Aùtjva. Fn ov
QvaliToXig^ fjvoi (waaiiivt] (Voss. 2. (,mai) rijp nóXtv rrjv
ijUfrtQuv dnó ràv i^d-Quii'. Verba i'gide rovro a libra-
rio, qui prius illud scholion supplere vellet, raemori-
ter adiecta puto. In Voss. 2. haec coniuncta et sie
inutata sunt, ut prorsus cum vulgatis conspirent,
omissis verbis xul xQdrog, d-ed, i'gtSe — naçàcpoaaig ,

— ''Aamp;ijvä. Recte quoque initio scribitur m! r' w,
non (Ti) ö' w. Cf. V. 125, 133.

132. B. ad 133. gtóviov dvxag] twv tjHixtQwv crrf-
vayiAMTWv dxQouxrig. Legisse videtur dl'rag (ut coni.
Stanl.), auditor, ab d'Cw formatum utnbsp;a

viw. Exstat vocabulum dtrijg, apud Tbeocritum, ld.
XIL 14. (Cf. Schol. ib. et Hesych. v. atrav'-, Etym.
Gud.p. 22. 58), quod significat tóv tQwiiivov, et ducitur
ab aw, diw (Iliad. XV. 252); verum huic notation!
quum correpta prima in atrj/s syllaba apud Tbeocri-
tum obstet, rectius fortasse ducetur ab dtco, quod
apud Homerum constanter primam corripit literam,
ut dtTijg sit qui amatoris preces audit. ^Ainjg si
bon loco probari potest, scribendum erit:
Kal av Av'xh'' äva§ , Atkttog yevov,
Htqutm dcci'w, (STÓvwv d'd'iTCcg ,
tuque'l' rex Lycee, Lyceus [terribilis) sis hostili
exercitui, precumque exauditor.

160. Post scholion A. ad v. 161. in Voss. 1. le-
guntur haec: dlloi dt ovrwg (faal' fiiXead'e xal (poov-
ti^ftt, w S'fol, mgl twv nolirwv virtq twv Uqwv Stj-
plwv, ijrot tnl twv dnofioiQa^o/A.tvwv naiiu twv no-
liTwv drió'Tijg^TCfQiovalccg avtwv. Hic, nescio quare,
in constructione verbi fithaOai haerens, ad uqSv Si]-
n'iwv intellexit tvtxa. Sensus: curate, ut publica sa-
crificia vobis perpetuo obtingant.

172. Schol. A. oi'i ónilrjróv ^^«(To?] iv d'OQtfßoig
oil xaamp;fXTÓv (fort. ovx dvexTÓv). Illud iv amp;ont/ßotg
adbaesisse videtur ex initio scholii ad vs. 175: did tov

176. 'Tjt avTwv, Schol. A, quod expUcat v(f' vfiôgt;igt;
TWV yvvtxi-Awv Sfixnxws. Male; sic enim aviol abun-
daret. Verum est, quod tanquam variam lectionem
affert tig)' œvrwv i. e. ijjiwv avrwv. Nam Elmsleium,,
qui ad Heracl. 144. in prima et secunda persona
ubique leni spiritu utendum esse putabat, refulavit
Hermannus ad Tracb. 451, monens tamen iis locis
ubi pronomen possessivum praecedat, avrov scriben-
dum esise, ut Ag. 1295.

^'Anu^ êV' tïntïv qijaiv amp;Q}jvov amp;éi,ca 1)
'Efióv róv avTtjg.
Male igitur Blomf. (ad Agam. 809) in fragmento
Aeschyli (123), quod est apud Schol. Aristoph. Av. 808.,
'iig Ô' èatl jivamp;wv TÜv AißvoriicSv Xóyog.,
IlXijyivr' dvQÜXTO} ro^ixw rov auróv
EmtTv ïSóvra ixijxavijv nrtQW/iaTOs
Tuà' oi'i vTi' dXl^sv, dllà raXg kvt^v nregoXg^^
^AXi(ixoji.taamp;a,
avrwv scribendum putabat. Vid. Herni. Opusp. vol, V.
p, 149. Reliqua huius generis exempla m Aeschylo
obvia recenset idem, ad Trach. 1.1. Homerus autem et
Hesiodus, ut videtur (quamquam de Theog. 126 non-
dum liquet), neque avrov neque éavrov dixerunt. Cf.
Lennep, ad Hes. 1.1, Goettl. ad vs. 469, ubi legitur:
hrdvtve roxtjag Tovg avriji , Hom. II. IX. 341. oartj
dvi]Q dyaamp;óg xal lytcpQoiv Tijv avrov cpilé:t. Cf. etiam

1) Hic TRrsus inerito \iris doctis suspectus fuit. Vide num scri-
bendum: quot;Atä^ 'ér £(tg7v pijo-fv é'vôptfvov fiéAw Mópov tov a.v-
Cf. ib. 1164, 1270.

Pflugk. ad Eur. J. 1. — Ceterum ad fragmentum,
quod modo exscripsi, spectare videtur Schol, ad Ag.
831, unde sua ihausit,-Suidas v. nà/ag, Versu primo
nuper Duhnerus (in edit. Scholiorum Aristoph. Paris.
1842) ex Suida dedit ödi pro óg d', minus recte, ut
opinor; nam quum proprie post câg sequi d«beret
itlijytlg dnev, ab instituta constructione deflexit poë-
ta, quasi praecessisset i'sri Xoyog, cuius anacoluthiae
multa exempla afiert Erf. ad Ant. 736, cui assentitur
Herm. ad Vig. p. 745. Cf. Well, ad Pers. 185.

188. Jià arónoc legit Scbol. B. ad 190 et supra
ad 51, quod, reliquis non mutatis, locum suum tueri
nequit, nisi statuas iungendum esse dxoifmaa öroßov,
ort T txXaytav GVQiyyeg, ntjdccXlwv re, i. e. dx. oro-
ßov , xal avQtyyav xXayyrjv, xal ntjSàXia-, sed boc du-
rum est,dnec defenditur Eur. Suppl, 87. rlpmv yótov
rjxßvaa xal avéçpcoi' xrt/nov vexqamp;p n ôJ'çfyf'oi;; aliisque,
quae afffertî Lob. ad Ai. p. 332. Verba on — îli-
rQoyof provparenthesi habet Schol. Voss. 2: dxoi/aaaa
rov flXOK TOP éx rov xnfnov rZp aQiidrmp ytpófitpóv,
xal rSiP did oro/iu rovréan räp eîg rà arana r^p
iTTnwP ovrbip mnix^p ntjSaXmp, rZp dvnpwp xaî râp
fiij iwprmpû'fiiè Tjçe/iHP tp vttpco , rSvnbsp;Xîyo)

rap nvQcyeverwp, rjroi rZp ip rçS tcvqI xaXxivd'iprojp,
xal on at oi/Qiyytg at iXLrqoyoi TCfQl ag éXiGGOPtai oi
rqoxol txïay^ap. Ad nijSaïioip similiter ex praece-
dentibus öroßop intelligit Ahrensius, quo re post ore
(sic enim scribit) contra metrum omittere coactus est.
Ad versus postremi integritatem una deest syllaba,
(juam recte supplevit Schutz, arófia in atóixta mutan-

do, quod tarnen noliin cum piaegiesso 8ià in ununi
vocabulum coniungere. Pro dùnvwv actite Lachmannus
änvov, probabilius tamen, librarios duas -teiusdem si-
gnificationis formas ti/gtfnvcopi'et diixvrnv permutasse.
quot;0x1 autem non sollicitanduni; etenim'quot;loco sic, ut
dixi, scripto :

quot;Qxt Xi mfQiyyeg i'xlccy^ap tXixQoyoi,
■ ^MjcnixSiv t' dyqv'jtvcov TiijSaXiwv 8ià
^xófMa nvqiyivtxav yaXivSiy ^
bic sensus est: timui, audito curruum strepitu, quodque
modioli sonahant rotas volventesfrmmqiie hahe-
narum igne fabricatarum (i. XiAferrearum int.'''
sonabant) remigiis equorum numquam quiesCenti-
bus. Apertum est, constructionem in bis liberiorem
esse; dicere etiam poterat tSeis oxi ^xovaaxul -^KXa-/^'-
^av. Ferreae (cf. infra 924) dicuntur babenaie fe^
minis metalli instructae. Cf. Blomf. gloss. adgt;^vy!'382gt;^
infra, Rhesi v. 568. dtSjia naXi-^Siv gt;àvxè'yeàv Kïà-^^
X.ii aiSy'iQov. De significatione voc. a/^i'frii'ôç^ivtd.qProm.'î
358. Zijvög ayqvnvov ßiXog. Digna auteim quae no-
tetur est rarior docbmii forma bxi^xiy-m'qv/ytgiii

198. B. ad 201. aityttv] vnojjihéip. Alter inter-
pres, qui procul dubio axéyeiv legit, explicat liévêiv
daqiaXSg xal sxtyeiv. Hesycb. axtyn] xqtlnxfi, avpt-
Xfi, ßaaxuQti, vnojitvfi. Recte, cf. Scboem. ad Prom.
428. Zxtytiv inter[)retari licet sustinere. /Iiaj^épeip
(A sub finem) et fiipeip dacpaXtag, si illam significa-
tionem vocabulum admittit, ab hoc loco apparet
aliéna esse.nbsp;h/

continuos versus Eteocli adscribit, procul dubio recte,
nam inter cbori carmina tres ubique senarios inter-
])Oiiit Eteocles. Ex \verbis ovx ovv (sive omow, quod
perinde est) apparet, praecedens tvii(i»a non esse im-
perantis. Denbsp;ovv pro quo plerumque Attiri
dXV ovv — yi cf. Hoogev. Particc. p. 48, sqq. Elmsl.
ad Prom. 1070, in ed. Blomf. Lips. p. 194,,PfUigk.
ad Eur. Heracl. 689; latine plerumque interpretari
licet at-certe. Hoc loco dlV mgt;v non ad amp;iovg tan-
tum, sed ad verba ^tovg rovg Ttjg alot'atjg nóleog re-
ferendum est. Itaque bic .sensus est: precamini, ut
murus arceat hostilem impetum. Hoc ergo non
penes deos erit, at deos captae quidem urhis deß-
cere,famafert. Quod si scribitur ovviohv rdd' è'arai nQÓg
;- vertendum: hoccine ergo penes deos erit, vos pe-
nes deos esse putatis? (Minime) sed —. Fatendum
tamen idem magis perspicue enunciari potuisse, ut si
scriptum esset el yovv TaÓ' earai ngóg amp;ewv • dlX' ov
amp;eovg rovg Tfjg d)Mt'atjg itèXtog ixleineiv lóyog', pre-
candum est, ut murus hostes arceat, si modo hoc
penes deos erit; sed nonne deos — ? De constructione
verbi hXelnetv cf. Pers. 126. nag — Img, dj^^vos mg
ixUlomev peXiaawv, Sopli. El. 1138; de usu articuli
post^eo»)^ Ant. 199. amp;(ovg rovg iyyeveïg, ubi cf. Musgr.
Ag. 329. Tovg noliaaodyovg d-eovg rovg rrjg alodaiig yr^g.

203. Schol. B. ad 206. dfSTvSQOfMvuivav] vno xSv
darSv neQUQXOfxévtjv. Legit, ut Blomf. vidit, davoÖQO-
povfiévav; sine sensu. 'AarvSQOj-iHV nihil hic aliud
significat nisi oppugnare; quiescente, ut aiunt, priore
compositionis parte. Cf. Homerica amóh' aiyüv, av-

ßom« avSp (II. II. 474, XI, 679), (sàQxag auQxocpa-
rtTfi Diod. V. 39, noltcmvioi yJ)-ovó,-, supra v. 104,
Ag-. 329; infra v. 711. xrtàvwp ygr/fiaTodaîrceg, Eum.
875. nóXig dauivixog, Valcken. ad Herod. III, 78,
Schwencki ad Eum. 839, Lob. ad Ai. p. 192, sq.

204. A. ad 237. âitTÔiuvov'\ yQÙcpiTcti rvcpóftepov.
Quod verbum nou tantum fumo sujf 'ocandi sed etiam
incendendi notionem habet. Eur. Hec. 473. ôifioi y9ovùg
TtatQwag, quot;A xajcvca xuTtQiintTai TvcfOfitva , Tro. 146.
Txtffirai quot;Ihov, Bdccb. 8. Quum vs. praecedenti
(STQUTov in nullo sit libro, lectionem illam e librarii
correctione natam putem , qui melius crederet popu-
lum suffocari quam comburi ; quod nimis ineptum
videretur, nisi esset in recentioribus interpretibus,
qui idem protulisset. Vulgatum etiam antiquitus fuis-
se ânvôfuvop apparet ex annotatione schob B. �
v. 206, qnbsp;n ' n-xu/i

Scholion A. ad 210, deleto lemmate, cum praece-
denti esse coniungendum vidit Abresch: rvvij qmTtjQog]
Ahtth Jiàg, 'hoc yvvn Jtàg amrîjQog, ohHwg.^i'xovaa

209, Schol, A. ad 211: nollàxis dt i? rZp
layvg rijv kfiriyavov viqiélijP xai (hoc om. Voss. 1) *x
XaXtnfjg di!ijg xQfiiafiértjP vnfQamp;tp rwv ofiftàtav dçOoT
xai anoaoßH avTrjv. Manifestum est, interpretem le-
gisse Tckv, xQijiJ.va/iépav veqgt;éXav ; minus liquet, utrum
in scholio xai sit omittendum, nec ne. 'Ex confir-
matur lemmate schol. B, ad 213; quod an metrum
ferat, est quod dubites, Eum, 804, 835. nyém rot
[lévog dnavrâ re xóroi', et miror, contra sentire

Wellaueruni, qui ip coniectura ad vs, 83, su-
pra dochiTiii syllabara finalem brevem admisit. Ve-
rum quum TÙv, ut metrum indicat, pro ràv a li-
brariis substitutum sit, multo magis huius mutatio-
nis causa intelligitur, si jtàjc quam si tx ab iis lectum
fuit. Fatendum praeterea, illam, quam modo dioebam
dochmii formam perraram esse. Kal iungit tf^MaxoXai
et xQiji-ifUfKyttf viffilav. saepe in moerore, et quum
propter inoisum dolorem supra oculos nehtilae ex-
panduntur, consilii inopem erigit. Sopb. El. 939.
twg fitv TÔV xaGiyvrjTov ßiult;, OâlXopTâ r' eigijxovov,
i., e, ^ÜPT« QaklovTà re, Ai. 826. xai aqiag xaxovs
xàxtGTa xal napcaXtO-Qovg SwaQnaatiav, ubi si itapoD-
Xîùçmg (quod tamen recte rejiudiatur) scriberetur,
sensus idem esset; Eum. 492. quot;Ead-' omv zo Stivôv
iZ xai xfoiviâv iniaxonov Jn^avtX xuamp;rmtvov, quod
sic construendum : taù' onov ro Stivàv, xaamp;ij/iefov il
xai inîaxonov (pQfvmv, StijAuvii, est, ubi horrenda
metum incutiant ^ sensus postulat bene nietum in-
cutiant, est ubi metus salutaris sit; itaque alterum
iS necessarium erat. Quare omnino amplectendam
censeo egregiam Bergkii (de Reliquiis Com. An.,
p. 134) coniecturam pro Sujiaïvn (sic enim libri) StX
ntviip reponentis. — Agam. 296. Jltfinovai ô' kv8aL.
ovTtg àifamp;ôfm fitvtt lt;PXo/óg fityav nwycoi/a, xai
rixov UoqO-iiov xaroitrov ■jtqwv' viriqßaXXnp, i. e. ^tyav
xal romvxov , ügvt vniQ^àXXeiv. Ad sententiam illu-
strandam cf. Archil, fr. 51. (Stob. Flor. CV. 24).

•quot;^TloXkâxi; (5' KfccTQéttovcii xal fmV^'fv ^i^ij'xÔTa'f
■^^Twitiovg •x'khova'' tirtlTd

'1 A'«J jîiW XQTil^tl ttlkvaV il Ubcl^vào; itàqrjô^ô'i'.
Postreinus versas a Schoem. emehdatuS''dst'f Bergk.

itri'-m-ff' TTamiaiApàiféTai ^ Voss. 2. rà dè wxtjhs
ynâqffToet^'xeù - 'i^'tikoi^' quae cura' sequentibus , quae
ibi qnoque addunturv pugnantV textu ille li^
ber habet txi]Xo; , quod novum indicium est , li-
brarium Voss. 2. inlerdum scholia vel propter lectio^
nom , quam ipse haberet, vel ob alias causas inter-
polasse. Clarum eiusdem rei exemplum est initio
Promethei, ubi Schol. A. (ad v. 1) 'I(STtav dt dfc bù
zard TOV xotvóv Xóyov h Kavxâaco cpijal d,dl(sd-ai ràv
TlQOfiijO-éa, àllù ttqô; TOÏg EvQwnuioig ri^fiaai roG
'Sixectvov, lâ,- drrà rwv ttqô; rtjv '/w If/o/iévcov è'ifn
(svu^uXhv. Hic Voss. 2. (cf. Faehse) {àrîov, ôrt^ tV
TCÓ Kavxàaw cprjal (sic pro (paal corrig.)» dèdéaamp;cei ràv
Hçojji^amp;éay nQÓ; roTg EvQcoitaiots /lé^iai dèi'tov- 'Sixfoc-
VOV'^-{Kavxdaou coni. Herm. de Prom. Sol. p. 10)
tul ovxnbsp;wg, rell. Interpolata haec esse, ar-

guunt tam illa xal ovx dllayoC, quae sunt asseveran-
tis et contrariam opinionem impugnantis, quam po-
strema verba , quibus spectatur ad eum locum, unde
non in Caucaso fuisse scenam intelligitur, versum 721:
^qIv àv 7TQÓS ttvrôv Kai'gt;xalt;sov fiàl^g. Itaque non ad
banc annotationem provocandum erat iis, qui in Cau-
caso vinctum Prometheum existimabant, babemusque

in vulgalis testimonium grammatici, qui solus inter
antiquos, quos no vi mus, verum viclit: de quo pluribus
exponere, non est huius loci, Ut illuc redeam, in ver-
bis Schol. A. ad 221 , 1, ult. uterque Voss, habet
fviojlog, unde coniicias inepta illa de metro a diversa
esse manu, et interpretem qui annotationem ad 221
scripsit, legisse wxrjlog. Sed cf. Herm. ad Philoct.
769, Spanh. ad h. I. ap. Haupt, p. 205.

Schol. A. ad 224. sic corrigendus est: o^oQ^gnuhv
dveXd'eTv dg ro nXypg r^g nólicog qitjcsL iVftoöri, rell.
Chorus iterum (cf. v. 193) dicit, se venisse. Se-
quitur deinceps explicatio.

224. Tirqaiinivovg, A. ad 227 (ijTVijiitvovg) , et
var. lect. ap. Faehs. p. 93, quod vulgato non prae-
ferendum. Vs. 226. qgt;óycp, Schol, B, cuius annotatio
(ad 229) ,sic est corrigenda: Stop ovrea tiittTp, roif-
rco fintv nqog to cpópa —. ''H firf Ovv ann to todrto
nQÓg ró q)óveo, âXV ovrco Xé/f iv rotfrw yoQ rw sctostt/-
roXaip aQnaXlltiv ßccxtrai é ^'Agijg, iv tw (()èplt;a rmv
pQOxcùv. Fortasse tamen hic legendum (foßm. Nam
si roikto significat ró xcoxvroXaiv aQnaXi^iip , cpórta
huius epexegesis esse nequit. Alter quoque interpres
habet lt;fó§eo, quod Wellauerus necessarium putat, quia
xespiciatiir ad formidinem chori, de qua in praece-
dentibus rex locutus esset; sed praecessit item mentio
caedis. Maioris momenti est, toj/tw ante vocem (fóvco
languere; sufficiebat enim dixisse rm cpóvm vel lt;fóvto.
Itaque scribendum (poßm, quod hic significat id quod
metuitur i. e. ijisa pugna. Similiter StXfia saepis-
sime terricula , quodcunque terrorem iniicit} i'owg ,

id, quod amamus. Sic Choepli, 579. nollà fitv y~t
TQi(f(i dâiyà âetftccToap ä^Tj (vel àytj), Pers. 206, raamp;r'
e'fioi/i ötluar^ iav' ïëtiv, Suppl. 856 d (ö') i'Qcog
d fiéyccg JVtTkog, si vera est haec Scaüg-eri (ap. Valc;;
ken. Diatr. p. 53) coniectura pro Sg toojrój; a Lati-
nis eodem sensu amor usurpatur; cf. Ruhnk. ad Ter.
Eun. V. 4. 4, Eleganter nostrum locum vertit H.
Grotius:

Si vulneratos fama, si raptos nece
Mox nunciabit, temperate a fletibus,
Lamenta cessent: has amat Mavors vices.

228. Schol, Voss. 1. /lij vvp ä.xovt àyav, ifKfavamp;i
dxov'saaa, ^voi «àv dxotfaaaa Q. dxoi'aiji cf. A. ad 231)
ifKfuvamp;i, TiQognoiov fiij dxotfeiv. Legit fortasse àxoil-
quod tamen vulgatae non est praeferendum.
Bene Blomf. monuit incpavê; àyav cum äxovt esse con-
iungendum, unde hic sensus efScitur: ne nunc (hanc
enim significationem vvv productum habet, sive cum
Dindorfio fit] vvv, sive, quod malim , fit) vvv scriba-
lur. Cf. Herm, ad Soph. El, 1488) audiens, nimis
perspicue audias, i. e, ne prae metu nimis attente
auscultes, quaecunque aures tangant.

242. Schol. A. TtXos] yçâcftTac lôyov. Idem in Me-
diceo invenitur; om. Voss. 1. Non ad poëtae sed ad
Scholiastae verba el TtaQua^oig rélo; hoc referendum
puto. Nihil autem est, quod cogat scholiastae explica-
tionem ét Sotiyj xal iruQdaxotSnbsp;rfj aivijsei, dßaQeg

001 tativ ad lectionem ahov/iivco aot referre; potius sic
interpretatus est: xovqóv {aot iadv) a ftot ahov/iévca
dotiji tHo;. Similiter Victorius xovqiov distinctione a
reliquis scparavit, non intelligens, el hic optando in-

servire, nec satis attendens ad optativiim Soiiji. Kovcpop
Ttlo,', quod tam ad ahovniva quam ad verbum óot»;;
refereüdum, non est exiguum munus, sed facilis
perfectio. Nam rtXog quotiescunque donum signifi-
cat, est donum diis ohlatiim, quo pertinent omnia
exempla, quae congesserunt Haupt, ad Aescb. Suppl.
p. 150, Blomf. ad b. 1., Musgr, ad Sopb. Ant. 143.
Verto: utinam mihi roganti facilem praebeas ])erfe-
ctionem, i. e. utinam mihi exiguum roganti (rem
roganti, cuius facilis est perfectio) satis facias.

259. Schol. A. ad 2G2. 'EaChjfiaTa ài/aSytiaca tt^ó
tiop vnmv, rà làqivQa. Apparere bine dicit Dind, ,
interpretem verba or«i/)w ttqó vumv irolt^liap iad-r'ifiara,
quae post v. 2G0 addunt Med. et Par. B, partim Par.
A,, in libro suo habuisse. Certum est, totum illud
scholion partim ad lectionem xQonuXa, partim ad uqo
vumv esse referendum, de verbo artijio} nihil afBrmaie
licet. ^TiU'co TTQÓ vuwp vel e varia scriptura natum ,
vel pars est versus, qui excidit. Itaque scribendum
aut (rr»/®ti' nçà vccwv, ut verba bunc in modum sint
coniungenda.:^iïrH/XO/lt;«i, arijaeiv co5t (hic) tïqó vaüv
alnàaaovTcig — TUVQoxTopoÎJvrocg (obiect.), ante iaOtj/n«-
TU autem per zeugma intelligatur dvad-ijanv; aut
amp;lj(!ilP TQonuX« * * *
.^rii^iw 7CQQ vctSiV TtoXifiltop iaamp;tji^cKTce y
ut exciderit subiectum verbi S'tjanv (gtqcitov , roils
Jmoùç, aut sim,), ad quod pertinuerint participia «î-
fiàaaovrcKi, ruvQOxrovovvrag, et ante aTix{ioi nomina-
tivus (avTÔi S'iym), In priore lectione w8e signifi-
cat hic, quod defenditur Trach. 401, (SP.iV cûJf,
Aescb. Suppl. 725. In altera mSi orationcm j)ar-

ticipiis ^vyTvyóvTcjv , fseacoaiitvijg , uifiàamvrag , rav-
Qa-Avovovvrag aliquamdiu suspensam resumil. Pi'om.
511. fivQictig ôi ntjUovaÄg Maig n xafif^Ag, wSe
èeafMt (fvyyàvto. Tiamp;ijjiu tqotiuTov recte dici, osteiidit
Blomf. ad h. 1. Utrum praestet, docti iudicent. Din-
dorfium autem satis mirari nequeo, qui eiectis ver-
sibus 257 et 258, reliqua sic scribit:

c5 ^uvrvyôvTcov xcù iróXtmg atawafiéyijg
Xaqvqcc damp dovQlTr^yd'' âypoXg dôfioig
(JTixjioi ttqô vamp, TtoXinlap êaamp;ijfiarcc.
Toiavr tnetJfpv fit] (fiXoatùvmg d'toTg.
Nam neque versus illi, quos spurios iudicat, cur
Aeschylo indigni sint, perspicio, et quod in altero
(258) est verbum tntïffàjjiai in votis nuncupandis
lenne, hic post dativos amp;toïg, ittjyalg, retîi'prope-
modum necessarium duco.nbsp;quot;I

264. Schol. A. ad 267. 1. 7. iyw dt bùp ifiavrâ
àXXovg (wgrt iarip avróg tßdofiog) aprtm^ag Töf^
TTohfiioig noiijcsofiai raTg tnra m'locig, xcùquot;'lt;fir^flt;Hà f^tä
Tälgai. loyayovg nqlp ij rà TtQày/iara xixttiiii^fi^}'wgtf
dl' ayythap Gvypamp;p t^àytiv to GTQuriVficei'^' Haec ' qui
scripsit, magis ad priorem interpretationemquot;quâm ad
loci sententiam attendens, illamque planiorem reddere
studens, a verbis poètae aliquantum aberravit , id
quod alibi quoque factum videmus. Cf. A. ad 297,
p. 174, 1. 4; ad 318, 1. 12; 480, 1. 6. — Pro oiteq-
yvoi!g rt xal rayvqqóamp;ovg Xóyovg A, 1. 6. dedit avpi-
ytTg xul xaTtntiyoprag-, sub finem legitur di' dyyÜMj)i
Gvypwp. Hesycb. ^Jvyvà] avvtyrj, ^vypoTg] tsvpiytai^
unde crediderim interpretem avyvovg legisse. — In con-

slruclione liorum versuum haesit iam Schol. A, quicum,
quod ad verba tó;' [ityav tqótiop, conferendus est aller
interpres; quorum sententiam non vereor ne quisquam
sit probaturus. Tóp nêyav tqótiop, iungendum cum ciptt)-
Qsvag, similiter dictum est, ut infra 447. èaxvuunarat ö'
danig ova/iixQÓp TQÓnop, 445. fi/iol Si avQit^ovai ßccQßccQop
TQÓnop. Articulus bic adiicitur, quia dprijQtvag non pro-
prio sensu intelligit poëta, sed adversaries in bello, quod
dicit tóp jxtyap rqónop, i. e. tóp Supóp. Pers. 711.ft4-
yccg Tig rilO-i Sulixaap, Choeph. 475. Toiócpde aov XQttcfv
i'xoi, fPvyiïp , fuyap nqogiÏHaap Aïy'iaamp;a (fiÓQOp) , vel,
quod cum Klausenio paene praeferam, (ßoXop). Cf. Well,
ad illum locum, Wunder, ad Soph. Ai. 172, 914.

272.nbsp;Post annotationem ad 276. Voss. 1. tóp dfi-
qgt;itiix^ hwp, ijtoi tG)v diKfOTiQcaO-iv tamp;v thxamp;p Xamp.
Plenius dixisset tüqßog tóp — ^rot tüqßog tamp;p —.
Voss. 2. «t yt'iTOVig Si rijg xaqSlag (ligiiipai q«ßop
dpanxovai twp dfiq)l tiixti (sic) Xtmp. Fortasse legen-
dum tóp dficfiTHx^ Xfwp, ut accentus in Tit^a suadet.
De accusative cf. Well.

273.nbsp;Schol. Voss. uigmQ Si Tig 1) napTQoqgt;og mludg
SiSoixa tóv Sqccxoptoc vniq twv iavT% Tixpwp. ij Svg-
ivv^tfiqcc twp Xixiwp 2), rjtoi 1] Siu (tóv qioßop) 3)
TWV tuvT^g vioaawv nQogxuamp;ijinivi] rfj xaXiq avTijg
(1. avTwv) ayqvnpov. IldvTQOcpog Si ij Sitjvmwg ix-

1) Voss. 1. 'én (depravatum ex 405 t(5) xcCi usTtSf yj.
8) Voss. 1. rsixéoiv, corruptum ex té'xvwv.
3) TOV 00ßov addidi; in Voss. 1. literao tempore delclao erant:
Vo98. 8. om. ^ 5v{. - Sid.

XQÎcpbvsa rà -rixv« , inetStj nàvxK rà OQVict, rell,
m A. ad 277 (p. 172. 1. 3). His lectio vuig. ad
verbum confirmatur, in qua de, ne nunc de me-
tro dicam, ferri nequit. Quod sentiens Schutzius in
ed. a 1808. dedit dQamp;Hoigt;r« 5' ai,' rig réxvwv quot;Tniç
dédoixcc ktyécov Svgivvàroçcc UàprQO/ioi TttXnàg, quod
non aliter potest explicari, quam sic, ut chorus dicat
se, pavidam columbam, liberis suis , timere. Plus
proficimus ex hac Schol. A. annotatione : hyécap dvg-
fVPijroQag rtàvTQoq^og ntXtiàg^ Xcitwv, rovr' tari, yffio-
fiépœp tnl r% xaliag' zaïftyp yÙQ quot;ktfog iimv. — /lvg~
fvytjroçag dè dvgtvy^rovg ôià rov çô^oy rov SqéxavTog.
In bis vel kfytîcov corrigendum est, vel scholiastes,
ipse corruptam lectionem habens, aliorum interpre-
tationem secutus est, non animadvertens, eam ad Xf-
Xccltov vel It^iMv pertinere. yttxfiwv propius ad li-
brorum lectionem accedit, sed nusquam inveni tiir ;
pro altera forma analogiae, ut videtur, contraria,
affertur tamen Apoll. Rhod. I. 1183 {lixc^v W^^àg),
Theophr. de Caus. Plant. III. 26, 29, ubi tamen
nunc legitur Xo^mog, denique, nescio quo infe, nomen
navalis Corintbiorum Atiaîov, apud Hesych. Suid.
et alios. In iis, quae paulo post in scholio leguntur,
Stephanus et Abreschius, p. 101 coniiciunt dvgivvritei-
Qcc, dvgtilvijrog ; nihil mutandum est praeter v. 8vg~
ivvjjrovg pro quo dvgivvijtog scribendum. Ineptam
lectionem (SQâxovr ot rixvmv vntqdédoixt dvgivvij-
Toçàg niltiàg) non mirum est, inepte a Scholiasta
expficari. — Uàvrçocpog, inquit Dind., si recte lege-
retur, nihil aliud significaret, quam columbam nu-

liimenta uliique invenicntem.quot; Sed nâyrgoqfo; signi-
ficare potest TtafTw; TQOcp'óg, quae prorsus nutrix
est, quae omni cura et studio pullos alit. Sic
nctrairio;, nami^Tai et multa alia. — AvgtvvuTonas
et hyaiaii; (hyfLtovl) vera esse quum metrum arguat,
pro 8o(CMvr« d' recipiendum cum Burneio Sgàiovrag,
et post v. 272 {hmv) minor distinctio ponenda

315, '^QTidnÓTTOtg, var. lect. apud A. ad 318,
1. 9, sqq. ad quam referenda est prima, quae
ibi legitur explicatio, Praeeunte Scboliasta Blonif.
dtjTiroórrotg vertit vixdum maturis. Sed quum rqî-
■nuv ^lov vel ■rjlimav, Jlectere aetatem pro ab una
in alteram aetatem transire non dicatur, parum
probabile, poëtam vocabulo aQTiTQonoig, quod nihil
alind notât, quam quae modo Jlexerunt, illud signi-
ficasse. Kitiinxuv §ioigt; nihil contra id probat; dicitur
enim de vitae exitu. Cf. Blomf. ad Ag. gl. 335,
Pflugk. ad Eur. Ilel. 1666, a quo aliquantum diver-
sum j^eafw* vitae apud Cic. de Orat. I. init, Praestat
cum Passovio de virginibus bene moratis et pudicis
(voc. comp, ex àgn, bene, ut in aqrlxoXXog, àqTi-
(fnm», aliis, et TQÓnog) cogitare. Tà vojxina wiiodgona
sunt sollennia oiridem virginitatis jlorem decer~
pentia, i. e. legitimum matrimonium ; vocabulum
enim wfiog bic non significat quod crudum et im~

1) Singularis numerus JpaxoVTJS-Si/^eyv^^TOfÄ collatis locis, quos
affert Blonif. et Peerlk. ad Hor. Epod. 1. p. 443, magis poëtarum
consnetudini convenire yideri potest. Sed neque Jpc^jcovS' 0(TOV,
aiit Jpaxcvä'nbsp;neqne SpctKCvra tcDi; satis placet.

maturum , sed, sicut in mftoyiomv, quod viride est.
Cf. Valck. ad Amm. p. 54. 'A^viSQÓnotg si scriiiere-
tur, passive, mfioSQÓmoi' active dictum foret, quod
vix ferendum. Quare vulgatam lectionem tuendam
et sic explicandam esse puto : flebile est pudicis
virginibus ante legitimum matrimonii tempus do-
mum mutare invisa (servitutisj via.quot; Eur. Iph.
Taur. 388. ^AanjTiSa yaXav EvQwnag Stufielxliag, Sol.
fr. 16. 2 (Plut. in vit. c. 3} äkX' rjiiitg avvoig ov Sia-
fifiifiófieOtic Tfjg dfitrijg tov tcxovtov. Comparatio vir-
ginis et fructus maturi satis frequens. Noster Supp).
649. .''Hßijg d' avd-og aSQinrov i'otca, 976. TÏqhv'
ómvQU S' ivcfnfkanTog ovdafimg, et paulo post xaQirw-
fiata tird^ovta xijqi'aaei kt'nqig, Anthol. Palat. V.
227. 5i xal z^vyóca tóv i'Qcora; similiter öiiifa§, virgo
nondum matura. Itaque non egemus Bessleri conie-
ctura (Zeitschr. f. die Alterthw. 1841. p, 472): -uf
i xXavvóv yÜQ Tt ()0nccTg wfioSfwnaivnbsp;ü'

332. 'AffTißQeqieTg ut videtur A. ad 333, J^ 4, uQvt-
T(Klt;pfXg , B. quod Well, cum ßlayal coniung!it, inter-
pretans vagitus infantum reoens natorum. Sed
significat quod modo vel hene nutritum est,
quod quem sensum hic habere possit, non apparet
Schutzii ÜQTi ßQtcpmv istiusmodi est, ut, si in libro
MS, legeretur, haberetur pro librarii correctione. Om-
nino difEcillimum est definire, quos sibi in hac ad-
iectivorum traiectione terminos scripserint tragici. Si
clamor twv aori ß^ecpwv et adultorum re vera diflert,

sequitur ut, quod paulo ante legitur ßlayal ahicxTÔta-
csai maiore audacia dictum sit; recte tamen plerique
interprétés eo non sunt ofïensi. Locum Sophoclis
(Phil. 696) contulit Well., sed is propter metrum
suspectus est. Pers. 272. Xv'C anorfioy ßoap, nec dis-
simile est quodGeelius, Bibl. Crit. Nov. vol. V. p. 79.
in Nostri Suppl. v. 191 restituit Cà/Çf' «W- Caeci
pes si rvcpXós dicitur (veluti Phoen. 1619, sim, y/iç,
ib. 1702), hoc fit propterea, quod caecus viam pede
praetentat ; sed audacius rursus Hec. 1021, rvcpXû
GTtiyovra nuQaqÓQco noSl, Aesch. Ag, 881, tóv gov
nod' (Agamemnonis) m 'va^ 'iX'iov noQamp;tjTOça, ubi
Valcken. ad Phoen. 854 malebat noQamp;rjroQog, sed
prius non abhorret a fucata et grandiloqua Clytae-
mnestrae oratione. Soph. El. 846. tXnldav xoivovôxœv
uQw/ai, i. e, spei in cognatis positae, Eur, Phoen,
795. i/)«L'otg rtTQCxßäjioai, Iph, T. 216 toroTg iv xal-
Xiqgt;dó//oig — UcclXaSog etxtb noixûÀovsa, ubi cf, Herm.
His similibusque locis lectionem dQTißQecpHg satis de-
fendi existimo. Ut autem accurate ostendatur, quam
rationem tragici in hac constructione secuti et quous-
que progress! sint, prius omnia buius traiectionis
exempla colligenda, et ad genera quaedam revo-
canda erunt. Intelligo autem non ea tantum exem-
pla , in quibus rebus corporeis adscribitur quod
est aliarum rerum vel personarum, sed etiam locos
illos multo crebriores, ubi abstractis impropria adiici-
Untur adiectiva. In Aeschylo haec animadverti. Ag.
1031. (fQà'Çe KttQßavm yiql, ib. 79. Tó vniq/t]-
^P _ rqlnodag óSovg (5VH%h , i. e. ßäatig rqiai noal

y ly voué fag, 542 rraçrj^étg {descensus in ten-am) xoc
xóoTQOjTovg, 989. vfjanv wXeae vóaov i. e. vóaov rijg
vijdTiiag, sive rijv vi](svtiav : proinde recte Schol.
ràv lifMv SuaxtSaaiv, neque audiendi, qui vfjatig
hic activa vi accipiunt; Pers. 225. voavifiov cpâog,
infra 617. aXwaifiog naiàv, Ag. 10. al. §â^ig. His
igitur locis adiectivum aff'ectionem quandam rei ,
quam définit, indicat; in sequentibus res tanquam
agentes proponuntur. Sept. 181. XavarijQ fiôçog, Eum.
177. xaQaviGxrjQig ôfpamp;uX^wQVioi dlxai, Ag. 1598. §7j-
l.ioQqi(fiHg Xti/aifioi dqal, quod, si sana lectio est,
neque in d7j/^oç()a(peTg mutanda , significare videtur
Xivafiol Stà Tfjg rov Srj/iov aQamp;g (nfévreg-, Ag. 1424.
difinovilQTjg fioÏQU, 53. ô. nàvog, 894. la^iaintTtg ^àa-
ft«, 863. tv ôipi-MtTOig S' ö,a,iiasiv ^Xâi3ag i'^w. Eum.
424. ovd' i'xei i^v'aog Tlqàg ihqI xfj 'iifj ro mv itfijjiivri
^qtrag-, sic Porsonus pro ifft^ojxtv]] (cf. frgm. 149,
ap. Hesycb. v. inwl^atv), quod minus durum est,
quam Sept. 547. nXógt;tafA.og ïaraiai -/.Xtfcov, quae lectio
collato versu antistropbico dubia est; probabile, -Aif-
lt;av hic non minus quam tigidovai Prom. 146, ad
omoig relatum, commentum esse male seduli gram-
matici, et cum Herm. xXvot/aa, in versu antistropbico
(610) yàg tg [ïrpó;] esse corrigendum. Ag. 393 vav-
^àtai ónXiaiioi, 148. Ç'AQVt^ig) arctvSofiéva d-uaiav
irtQav {Iplïigeniae immolationem) — veixîmv rtxrova
ov'ficfvTov ov SciaiivoQa i. e. v. (Sv^uqufrcov oii dtiaijvÙQœv
(wfiqv'Tœv hic reponere volebat Voss. Cur. Âesch,
p. 16, sed cf. Soph. Ant. 789. vtX/.og dvÖQWv ^fvai-
Hov , Prom. 90, Eum. 43); itaque adiectivum dttaii-

V(X)Q a rixae auctore Clytaeinnestra ad ipsum yiZxog
transfertur. räfios (pv^àmQ, Suppl. 10 Wellauero
significare videtur connubium cum viris quos fu~
gimus; sed connubium viros fugiens vereor, ne
nihil sit; Barabergerus pro librorum lectione avro-
yevri rov cpv^ävoQ« yà^ov — ovoruÇo^iyai coniecit
avToytvti (malim fere cevroamp;âÀù) (fv^ai/oQicf y. ov. Hue
quoque referenda xßö-ap^oi loiqoxrovoi, Eum. 273; cf.
Ag. 1141, frgm. 54. 8 (Strab. X. p. 470): nohnoi
TtvQyodâÏKTot, Pers. 105, nàamp;og (fddvœQ, ib. 133, i.e.
■jTÓamp;og dvÓQÓg; Ag. 796. iirndij xai nàyag vniQXÓTOvg
'EiTQa^âiieaamp;u, ubi Dind. ex Heathii et Tjrwhitti
coniecturis scribendum putat imtdi] yaQTtaydg vntQW-
Ttovg titQ. {exegimus raptum, poenam propter ra^
ptum), recte ut puto ; nam neque nayàg TToàainad-ai
simplicitur laqueos tendere significare potest, neque
Helenae abductio fuerat dolus aut insidiae ab iratisTro-
ianis Graecis structae. Vide tamen, num praestet tTt. xai
ivayàg-i(fQa^à^ta9-a (cf. v. 1349, Sept. 780) , quo modo
vTciQxóvovg teneri potest, quod significat {insidias)
gravi ira structas. Paulum ab iis, quae adhuc re-
censui, difierunt Ag. 1556. fiapiai àlX-ijlocpôvoi, i. e.
T^g dXXTjXofOplag, Suppl. 582. vóaoi intßovXoi, cupi-
do insidiandi, Ag. 1457. tqwg aljiaToXoiyàg, quibus
locis nullo sensus discrimine genitivus infinitivi poni
poterat. Ac fortasse buc pertinet Eum. 92, ubi
txróiA.(og, valde pro ix vofioiv cum Herm. substitute,
legitur :

aißei toi Ztvg tód' ixvó/ioig atßag
oQfitofifvop ßgoroTaip evnóimw rv'yj],

i. e. atjiag rov ôqnàaamp;ui, (tuum) hoc munus, quo
homines comitaris. Hue quoque referenda est cir-
cumscriptio, quae fit vocabulis n'i?] et /loTça, de
qua cf. Well, ad Eum. 1. 1., Ag. 1570, Eum. 454.
Denique succédant his loci, ubi adiectivum verbale
originem indicat, in quibus perquam dubium, utrum
adiectivum active an passive sumendum sit. Cf. Lob.
Ai. p. 228, sqq. Suppl. 558. ôdv'vati y.epTQodaXijvoii,
doloribus ex vulnere ßagelli ortis, Eum. 473.
ncciôÔTçœva nâamp;éa, Prom. 581. olavQtjXarop SeT/iK,
Choeph. 1064. fxàyamp;oi nccidößoQoi (sic accentus in li-
bris); sed Agam. 49. innaTioig â^ytamalScou, in quo
ixrruTwg significat immensum , ingens , bue non ])er-
tinet. In Prom. vs. 860. sqq. baec leguntur: quot;'H^ovat
(Aegypti filii) êijQnfaovTeg ov amp;ijQaaiiA,ovg yàjiovg (cum
Danaidibus),

(famp;óvov bt amfiärav i^ti amp;t6q'
HeXaayia 8s St^trai amp;i]lv/,TÙV(p
quot;'-AqU dufiij/TCOV VVXTI(PQ0VQ1]TC0 amp;Qaaii,

quod vulgo sic interpretantur : deus corpora virginum
invidebit filiis Aegypti; Argos autem recipiet virgi-
nes, illis (Aegypti filiis) nocturno furore interfectis.quot;
Sed Argos recepit Danaides, Aegyptiadis nondum in-
teremtis; itaque participium praeteriti temporis (5«-
HfPTwv) bic poni non poterat. In Voss. 1. scribitur
■amp;tjli/xTOvov cum gll. àyog et r« awfiara avrwv. Hinc
legendum esse coniicio :

UiXaayla 8é Sèmerai ■amp;ijlvxTovov
^\Ayog 8afiévT(ov vvxxnfQOVQrirm amp;Qàati.
®tôg exponitur in Voss. 2. glossa àçijg, quod verae

lectionis locum occupasse videtur. Qrjli!-/.rovov àyog
ex iis, quae supra allata sunt et Lob, 1. 1., quid sit,
satis apparet. Prima verba famp;óyov - Owg recte expli-
cata suiit; nam non tantum cpamp;óvog i%ei fit, sed etiam
tyui (fùàvov probuni est. Cf. Phoen. 548.

343, Schol, A, anaotatio ad v. 345 et ad 346 con-
iungenda, et sic e Vossianis scribenda ovtiSavoXg]
diQiioi;, ijroi dvtvffQavxoig, ovvi Sàvog xal ijdovijp
ifiTTOiovaiv ot yÙQ JcoQieTg to yavog [tó] Sàvog U-
yoim, rell,, quibus refelhtur Abresch. p, 103, putans
Schol, 8a; legisse.

346. Festinanter inspexit scholia Blonifieldius, qui
putat Schol. B. legisse zl^ixof tg. Nam priori expli-
calioni 1. 6. addit : xal ovtco jxiv tinoig luji^dvoiv T-i,v
fig f^coO-fP f'g TO fvv^v. Omnia, quae hic ab anti-
quis interpretibus afleruntur, ad vulg. lect. pertinent,

356. Schol, Voss, 2: xal rovds xal rotfrov tov dyyi-
lov (male) rj aTiovSij ovx àitaQri'Qti xal t8()aC,(i xal
laTtjSi TOP oixfXop nóda, dXX' ixxQe/xrj rovrop inicftQii
xai arsraTOP. Quae spectant vulg, lectionem ; cf. B.
ad 359. Suid. (v. dnaQvrjaai) : dnaqvlaai to rtlsiwmi ;
Schol. Arist. Plut. 388 (cf. Suid. v. ditUQri): dnaQrl-
dpri tov dmjQtiaiitvcag — naqa tó dnîjQtiauépop xai
irXfiQfg. Hesych. dnaQrl, dnt]QTiafiép(og, àxoi^ùg; cf.
eundem v. àitaQTtjsai, et Erolianum p. 13, ibi ab
intpp. laudatuni: quot;AitaqTl dvii rov dnijOTiafiépag xal
napTtliiiag xal oXoxXtjçcag. Denique Hesych. dnagri-
^ei, nl7i()or. 'Anaqri'Qdv igitur interpretantur coni-
plere, perficere, ad quietem adducere. Rectius Schol,
dedisset j; anovdi] rî]v vodtov ^àaiv ov nQÎnovctav xai

fiaxnfiom noui. ''Aqti alBne rw ägco significat quod
aptum est-, id ad tempus relatum est modo, hoc ipso
tempore 1), ad rationem, qua quid fit, rei congru,
enter, decenter. Utriusque notionis in composilis
vocabulis multa sunt exempla, Cf. Homerica aqxi«
ßä-Qtiv (II. XIV. 92), ÜQTia fiS?] (II. V. 326), Solon frgm.
3.32 (Demosth. de Fais. Leg, § 255) ivrofiii] ô' iv-
xoaficc xai aqria tcûvt' dnoipalvei. Cursum incitatum
indecorum babitum esse, ostendit Sinten, ad Plut.
Pericl, c, 5 (p, 79); cf. Aristoph. Nub. 965.

376. Ex annotatione Schol. A. 1, 3, sqq,, cete-
rum satis obscura, hoc tamen apparet, interpre-
tem ÓQiA.alvH xldiov legisse, quod recipiendum. Nam
tertium comparationis quod dicitur est ardor et avi-
ditas pugnae. Si fiércov scribitur, plura quidem sunt
similia, sed comparatio minus venusta est ; maior est
enim equi classicum audientis, quam praestolantis fe-
rocia. Praeterea ^évap post óqiicüvh friget, siinili-
umque vocabulorum {fitvcav, (itvn) repetitio, ut alibi
in trimetris, sic hoc loco mihi quidem perquam in-
grata videtur, neque ea res alibi virorum doctorum
offensione caruit. Sic Oed. T, 1280,

Ta3' tx 8voXv 't()(.co-/(v ov fióvov xaxà,
'All' àvÔQi xal yvvaixl avniir/rj xaxà ,
geminatum xaxà ferri non posse, interpretum tantum
non omnium sententia est. Quum dv^Qi xal yvvaixl
aviifir/^ xaxà non sint mala aeque ab utroque coniuge

1) SlmiHler àpfJoT, Prora. 618, ad âpftéÇw referendum, quocum
€X nostra lingua conferri potest vocahulum pas.

perpetrata (sic enitn inepta forel tautologia) , sed
utrique noxia, in praegressi versus fine aliquid legi
debere, quod significet non noxia Oedipo tantum ,
ex oppositione facile apparet. lam sive scribitur oiiy
ivàg fióvov (Pors.), sive xtlnov fxovov (oliin Herrn.),
sive dvSqoi fiàvov (Arndt, Quaestiones Grit, de locis
quihusdam Soph. Brandenb. 1844, p. 24), genitivus
ille, quum praepositio praecedat a qua pendere pos-
sit, quo referendus sit, ambiguum est. Itaque prae-
ferani Hermanni coniecturam ov fiovol^v/f]. Similiter ut
bic xaxà ex sequenti versu adliaesit, in loco, de quo
nunc ago, ftéVwi/ librariis deberi videtur, oculo in
finem praecedentis versus aberrante, cuius corruptio-
nis aliud exemplum p. 3. attuli. Mépti est dativus
substantivi.

390. B, ad 393 : irQaaTaTur] nQoavattjv. Haec varia
lectio ex Arundeliano sumta, a Stanleio scholiis addi-
ta est; in «0 esim libro est ngoarciTHp correctum in
uQoatcaolu. Illud quum perpaucorum MSS. lectio sit,
suspicor ex vs. 378. irrepsisse.

397. Schol. Vossi 1. dlx^] S'o Salficov] h Sixi] di
tjroi dixaiwg 6 Scd/xcap xal ó d'ià; xàora «al Xlap «vtév
TtQOfsvîllivai. Schol. B. ad 400. affert duas alias lectio-
nes SlxT] ö'ó öai^mv, et àixtj d'oiialiimv. Scribendum
Jtxij S'ófiaiii.mp. Recte Haupt, ad Aesch. Suppl. 351
(397. Well. 'AfiforaQOv; éiiaiiimv rà8' imaxoitH Zivg)
Dii, inquit, qui coguatorum curain agebant, dice-
bantur óiiul^ovig et ófió/vioi. Cf. Ruhnk. ad Tim.
p. 192, sqq.

1. 4 , seJ èxJTOôcDv est initio eiusdem scholii. 'Ejino-
Smv i'/fiv est i'yfiv i(iitùdiov [offendere, Gell. Noct.
Att. IX. 1); itaque significarent haec verba : neque
fovis fulmen se inimicum nacturum, quod afiBr-
mare non poLerat Capaneus, atque hoc sensu tynv
aplius esset, quam csytamp;tlv, relînere, sistere. Quare
non audiendus Abreschius, qui neutram lectionem a
sensu alienam dicit.

430. ALtgt;ioigt; TiTuxxai, Itjfiu Tlolvcfövvov, §îcf, A
ad 432, 1. 3; aiO-ov rÎTaxvcci L, TI. ßici, ib. 1. 7;
diO-cav TéT. l'ni^u, n. fia, 1. 11. yliüov Blomfieldio
probatum, verum esse nequit, quia dviiQ sic otiosum
est. Vocab. ctojiocQyo; fuit, qui ad Polyphonten referret,
noveque dictum putaret pro (Tró,it' à(iyàg, lingua se^
gnis , quod propter oppositum dlamp;(av lijfia placere
i)osset. Sed vereor, ne poëta hoc modo iusto obscu-
rius loculus esset; neque argutius quaerendum, num
iactatoribus minus bene fortes viri opponi possint,
quam aliis. Apparet enim, Eteoclem ad v. 423, sqq.
res])icere, adeoque hanc esse verborum sententiam :
Capaneo, quamvis glorietur, fortem virum pugnaque
])arem (quod latet in cpiQtyyvov qpo.) opponam.quot; Re-
cte Schob B. aïamp;coy, SiârcvQo;. Rhes. v. 122. aïamp;Mj)
yÙQ ai'i]Q, y.al nmvQymTui yeQÎ. Cf. Eastath. p. 862. 10,
laudatus Wundero ad Aiac. 220. Similiter OtQfià;,
bono et malo sensu. Infra 585. vmhriai ■O-fçiioT; xai
■nocyovqy'icA Tiiù, in quo d-eQ,uàg est fere dvùaio;. Eum.
530. yelâ §è Saluav tn' dv^ql amp;iQj.ioi()yM. Xenophon
Mern. I. 3. 9. róy amp;tQ,uovQyày xai hojQyôv opponit reo aco-
(fQopixù xai nQOVoijrixtb. Choeph, 998. tto-Uoi'v dvainîov

noKÏà d-ttj/ialt-'ot (egregie Diiid, àp'oi) ^fru-siU-
620. Tîoj S'(i{y4Qii,ccPT0igt; tariuv öó^icaf, i. e. ov O^tQ^ïgtSovr
/,it!,uaai (fiJsyoumv. Cf, etiarn Soph. Ai. 474, Suid..jn
voce. Ex, quibus farilC' apparetj corruptuirnesse) quod
ap. Plat. Rpb. II. p. 287» Ci legiturroir
«i/r^înbsp;{)-lt;çuÔTeçoi xai jualaxcote^oi-toùAâiO'i'vog

•/îvminai rj[ÜD, ubi pro ■d-fQfWTiçoi auilcps. co.Krigebat
(,cxd-t'LióviQoi.nbsp;n'i i':niiïifi-i;' ■ obniob Diioil

434, Voss. 2, in lemm^ ôÀatft' TtéAfts^'^lectio-non
sperncnda. Choeph. lOG. Aiyotç- ài/, .ImineQ -^Séam
ràfoy nuTQÔs, Soph^ Oed. T. 276.nbsp;/i aQ^lof

ilaßeg, md\,i äva^, Iqw , 80. « yàq iv nfyj] yi Twjirw-
TtjtH ßairj, Xay.nqos ojjTteQ oji^axt, supra 399. tov àfiàv
vvv dvTinßXov {iVTvyixv lO-fOt SoXtv, iSg dtxaltag- uóliwg
n^ójia^os öi^vvtai.^, Sed auctoritas lectionjs^lt;igt;; exigua
€St, et potuit facile iîlud vocabulum substituta librario,
quiimeminitset versuum 400 et 465iilSimi}iti6ï supra
v., 65gt;ijS,t«s| «jzKuro; var, lect. ap. Faehs. p. 91, «s,- stg.

Scho],r B.jiî*^.441. nor'] aga. Scribendum ,jquo
verbo interpres ,borum versuum argumentum ii,xdie4ir,e
voluit.nbsp;„sioTi^inbsp;.\G ,r

442. NijtTiaty. B. ad 443 et 471, de quo cf«-lin-
ger. Parad. Tbeb. p. 311, qui ubique scribendum
esse j)utat Nijl'tSTai ntlXai aut JVtj'i'TTai non N^Xven,
Assentitur Hermannus ad Phoen. 1112 (Klotz). Et
favet huic sententiae potissimum producta lt;penultuma
apud Statium, Theb. VIII, 343, et duorum librorum
lectio Neiste etnbsp;»i.Quod in Pausan. IX, 25. 4

nonnulla MSS. habent vijiarmv, si solitarium staret,
ininoris foret momenti, siquidem constat h\ vrjtTtjs et

ûhij; similiter literam eia librai'iis interdum male esse
insertam (cf. Ung. p. 3,12); Notatio tamen vocabuli
■fp.l 304, sqq. et 343)f'^ncertior est, quam nt hic
contra libroruniiaoctoritatem quidquamp;nl niutare au-
deam. Fieri certe potest, ut poé'tàe cyclici, eorumquc
esemplo tragici JVtjtra; portas dixerint, quas Boeoli
A'»//quot;rrtc/i'(öf.:gt;Herm; 1. 1.), vera autem nominis nota-
tione deinde a grammaticis inventa, ea forma , quae
ia îStatii^lest MS. a poètis usurpari coepta sif.

449. Schol. Ai ad 452: óhgt;s dire jtqós noïotgt; mfQ/oi'.
Mf/àlioj oilt;v (fijül Ttqó; nàvra m/Q/oi'. In huius in-
terpretis libro iyO-QMV non ledum fuisse videtur. Schol.
Voss, tyn Si iayi^uaTidiiifo» àvSqu óixll'rijv noog Avu-
ßmeig AKijxaKO; (Ms. xUiiuy.a;) ßaSi^ovra, xai dyiQyó-
jitpov noègitèf mfoyop tw» tyamp;QÜv. Sed x'/.tfiaxog rtnó;
lt;ipi^éc.mg'{u(-ittdsûendat) aniyei ttqó); tyO'qwi' m'^yay
ferri- nequit. Hinc Elomfieldii opinio nata , avdffiD
hic activo sensu esse usurpatum. Quod, quoniam
cum linguae usu pugnat, verba rtQogaußäang dreî-
^re«»quot; apparet significare scalas scandit. CP.'^Eur. Iph.
T. 97. SioiMTüiy itqogaulîàsiii ixßj/m^uiffo-a, Sed sic
incommoda sunt verba ttqó; iyd'Qamp;n mfQyov. Wam
quae exempla aflert Wellauerus in Lex. p. 203. b. in
quibus noo; significet iiixta, sunt ab hoc loco aliéna.
Ag. 1027. taTt]-/.ti' ijSi/ firjla n^ó; acpayà; nvQog, ut
igne crementur, Choeph. 891. ttqo; avtóv róySe ffc
lt;sip«^c(i Oéko}, ut una cum eo sis, ib. 913. ioixa amp;q!]-
vdtgt; iTQÓg Trfißof ftarijv, ubi amp;Q?jpeTy nnó; Ttlußof
coniungenda; Eum. 959. nijog (pêg hqóv rüydf tiqO-
noimiov similiter dictum est, ut v. 238, ib. ït^ó,'«lt;/««

xai aTCclctyj-iov im«(Stiih^iiigt; j i. c. Tryó, CituXuy^o» «V-
fiaro;, vesligia gutlai-um insequentes. Non impro-
babile est, pro f^ff^^cÓp, quod, ut \idimus, non agno-
scit ScboJ. IA, bic olim participium lectum fuisse, a
quo penderent verba xHuaxoi TtQogaix^aofis-, veluti y.X.
7TQ. anly/i nQogoQfiwp itvQyov. Sed nullum succurrit,
quod ad literarum ductus prope accedit. Cf» Eur.
Pboen. 1180. [iaxQa%fy:vog yuo xAtf.iaxo'g ■rtQogu^^aatig
ïywv iyÜQii', similiter ib. 492. TTtjxréap xXinaxwp irqo-
gu^i^. sunt scalae. Pers. 174. 'luóvwv yijv oïytrai,

463. Scboliastae A, annotatio ad v. 466. in Vos-
sianis sic exstat: inayp;xai §ij 1) xard ravru 2) tvTvynv

lt;» TtQÓfiayf^) twv i^iwv (Só^iwv excidk), nQonoXffiwv
t^ï ohlag ijfiwv reW. Voss. 2. addit: rj Gtixrtov ds
rè hVTvytXv' lt;V* »/ avvra^ig ovrcog' infilyoiiai 51/ rdSs
ftèv, ^yovv rd irag' ijfiwv yivófiivoc ivrvytTv xai ivrv-
Toquot;ff( Si xai rov.... ovrwg' imilyonai^)
rwdê flip xai toi'tw tw ^Ertoxlet wgn ivrvyilv, roïai
dè xctl rotfrotg ijyovp roTg noXffjilotg intvyofAai wgtt Svg-
rvftiv. Tó Sè iw nqófiay' ifiwp Só^imp dcd fitaov.
Prima et secunda interpretatio pertinet ad leclioneia
rade, ter tia ad rwdê, quod profectum est ab aliquo,
qui desideraret, quod roTui dt opponi posset. Eandem

ob causam primus interpres at addidit, quod tarnen
ab illo lectum esse non certum puto, neque satis
constat, jjarticulas âij et (itv omnes in-,libris suis, in-
venisse. Einendatio buius iociicx antistropba petenda,
in qua legitur ntnotamp;u róv Jw; dvrlrvnov {Sij om.
omnes codd. et Schob), qui versus dochmiacus est
pracmisso amphibracbo, ut Pers. 261. Cum hoc si
■noster versus comparatur,, ap[)aret ôij scribis deberi.
Mtv inde natum, quod ft' a librariis pro compendio
babitum est; quare scribendum videtur:
tnev'xoiiai räöt tvrvytTv,
là) TTçôfia/ tfioiv ÔÔUMV, ro~ai Si
»precor, haec ut mibi bene cédant {xuià.ràStiftÙT.
ftt), O domus meae propugnalor, illis autem ut damno
sint,quot; in quibus liberior constructio facile aguoscii^ur.
Siiniliter subiectum mutatur Eum. 254.,; '.^H' lt;iv-
TiSovvai öa ö', dno lamp;vroi (.ocptTv 'EqvQ-qÓv ix utUmv
itilavov, ubi ante (o(fi~iv intelligitur fu. Ib, 166. JÇd-

ovjTor' iXivùfQovrai verbum i-Axlatrat ad Apollinem,
iltv^tQovtui ad Orestem referendum. Priorem versum
Wellauerus, si recte intelligo, interpretatur: mibiqet
ille (Apollo) odio est, et is, quem non liberabit (Ore-
stes).quot; Sed subiectum ante Ivnqóg omissum nescio
quomodo offendit: fortasse leg. Si l. xuvov ovx ixl.
Verba illa xal rov duobus jn-aeterea locis in Aeschylo
leguntur, qui aeque emendatione egent. Cboepb. 716.
yO-óvtov 'EQiirjv Kal róv vtfyiov roTgd' iqoStvaai
Sijlriroiaiv dywaiv, ubi cum Botbio xoXiov vityiov malim,
quod de morte intelligeudum. Supra 295. roïai fiiv i'^oj

Thfqym» (Udqoltciiqav Kai TÙfi (.îiliaitloy ävay
).óigt;rtg, nbi xfti rt^V .supplementuin est librariii Scri-
beniluju,nbsp;quot;Eoiy, quod facile ante

495.: ,Yoss.-,2.\£i .j^èv y^affitai tfXtytuv if dià (ivri
Tijg duonbsp;Sè qiÎQcoy jf Stà dptk ztfii imi.

Lectione (fÎQup omnis orationis elegantia tollilur. Recte
iam Stepbanus explicuit: (péqai/ ßHog 6 qAîyM. B0edj
T. 74'2. ivQuCfiiD aoTi XavitocyO-î,- tóp«, i. e. «^n iym/
xâoa , tXTtvajiai, (poßtqdv cpqtva dditatt
TtuUm. Plura dabit Wunder, ad Oed. Ck)l. 1606.
J\iiuus aple comparatur \s. 268, supra, ubi q,Xiyutgt;
yexe açtivum est. MiXo,-, fulmen illustrât Valck.
adr,üipp. S30,--------iq

aixoi xovg jxri cpiXovficcg zovxov (int. lovem)
■nqaitn^-rnxmi Hal xà {leg. xaxà rà) iyyayQamdvu xms
v^xijq»nbsp;{xaxà-aijfiux« deisuo

addidit ioteçprps).; .Jlài-rwj xai xm 'TTtaçiSîtai'inQOSuà^
}.óy0Je xov èni rij^idaitiSt avxov arj/naxogy dpayxt^stjxui,-
(Zavg) mtii(h„yipt}xati inl xtjg damdo,- avro» xu-
ifûv i^oyoatfijjiivoi. Eodem ordine, quo versus a Scbo-
liaste explicantur, leguntur ni textu bbri, in quo
haec inveniuntur, et in Reg. A (500, 499, 501 ,
502). In Mediceo, teste Dindorfio, qui versus 497-502
spurios iudicat, ita illi se excipiunt: 500j 501, 499,
502, quod piaescriptis literis j3, y, a, sic correct um:
499, 500, 501, 502; unde intelligitur versus 499
sedem incertan» esse, reliquorum vero stabilem. Ijjse

T»?f siispiciorse non Tacat; nam'verba'èrjtój Sè^ veri-
similei €st, frigent; tü3f quot;necessai'tö'^refefH debet ad
TTQtt^fir non ad avtiaTuTag, nndé

Tiaruvoc?^ definite dictum -iesse hos adver/rarfos. CSed
quamvis ante vocabulum dj4jq saëpe omitiitur articn-
3üs^ 'in läsitamenv quae attulerunt Wjtlenb. ad'Phaed;
p.ï'98 B;;:Herm..oad Oed. C. 32, Stallb; in exc. ad
Plat. Pbacdr. ip. 267. A.v (add. Aristoph. Aih. 405)
nullum est exemplum huic simde atque sic '^de-
mum posset bic locus defendi ,1'si'explicare beeret :
emóg Si avvovg (saepe dvijQ pro ixeTvo-é}' vvt(igt;'''rTQ('it!Sti¥,
orav 'dg Tavtó ti.-O'cosi'-, ut évnaTdrdg appositio esSet
ad äpSgccg. Sed hoe minus etiam probandurti estlquam
interpretis graeci explicatio: aequcim esi^'viros'Mvi 54lt;iien-
sos hanc «ortem pati. In reliquis animadverfefldum, feHti-
dem VS. 500 non tl-Tt sed ti-yt, si modamp; (cf. Hoö-
govi Particc. p. 339, sq.) et^vs, 501 poSt'^^TjtfQpm
fortius aliquod vocabulum quamf!irf- legiSise,gt;'quod'ar-
guunt verba ndvrtoi,nbsp;tilrwiri
ultimoiversTi uv post yéyoiro inveneritf nec »e, dubi-
um est; kf tamen genuinum puto^^supra; 8®6: (wü^)
-oamp;M Tm Tot (fiooyii afjfi' iTrifyxofinov róSa'^^^y'^^«»X
rivon' hv ónO-ag ivSlxm; t? iTTmvvimvU\r.fgt; 9]8t-
Unde legendum puto: j in ïiH aaisii
TotdSê fiivroi ngoglt;pllfta Saifióvwy' ■ .(i^Oö

El Zfi!g yi Tvtfu) xaQTCQWTfQog ficc'/jj. »onp ;£0f.
'TitiQ^im Toi TTQog tJiyov rob otji-iarog 'Oc
2!taTrjQ yéi'otr' uv Ztvg in' damSog rv/wif, usb'j'.

Eleoclcs, qmim tales palronos fiibi veri elegerint, fore
(licit, tit ïhebaiii vincant, llyperbimn certe a love,
cuius irnaginem in scuto gerat, servatum iri. Dindor-
liurn ut haec Aeschylo abiudicaret potissimum movit
tautologia, quae insit in his versibus, si cum prae-
gressis coinparentur ; sed aliquid certe requiri vide-
tur, quo illa, quae cle adversariis diis in civ peis con-
spicuis dixit pcëfa, ad ipsorum virorum contentio-
nem accommodentur. Similis abundantia est Ag. 935,
sq., 1233, sqq. et, qui locus apprime cum nostro
convenit, Clioeph. 140, sqq., praecipue 145.

505. JcKifioaiv, B. ad 508 ; Schol. Voss, haec ba-
bet: ntnoiO-u rov Jio; àvvirvnov é'yovra] .... nlnoi-
9a y.al d-UQl^uj rov tv rw aâ/.ii xcù rfj àanidi tyovra
xai ßaarä^ovra ro diuag xal ró ffwficf, to dvrirvnov
xal ivdvriov xal tyOoov rovnbsp;ijroi nfQKpQaartxamp;i,

«i'TÓv rov Tvcpamp;va, rov aq dov xal lAisijràv avamp;Qwnoii
xal dOavuTotg amp;fo7;, tmlmv xal niiinnv (1. nij-iifieiv)
TTQÓad'é TTvhov, dvri rov itinnoaO'iv nvlwv rijv tavmv
xi(pa?./jv. Jaliiosiv tyßoüv fixaatia'] iig 'ivSalfia xal
{■■g rv'nop xal eïxóva rwv tyamp;QWV roTg -OtoTg, rovrtrm
aijjxtiov xctl naQàâd/fca rwv wv nàdyovai rwv •tyewv
iyO-Qoi. Priora ad lectionem hodie receptam perti-
nent. Ad alteram lectionem explicandam , verba sic
erant ordinanda ; uxaaiia ßnoroTg èyamp;Qwv Saiiioai re xai
SuQoßloiGi d-coXai ; sic vero divelluntur, quae necessa-
rio cohaerent ßqoroTs re xal Saç. ■OeoTg.

550. Schol. Voss, léyotii^ àv xal rov 'èxrov üvSqck
awcfjQOvéarfoov rwv tcqoiiqijixsvwv , xarà dv'vuiilv re ani-
(srov, ^AficptaQÎco ß'iav. Voss. 2. c^wc^qovéararov \ sed

in Scholiaste legendum esse amcpQovéavfQoi) demonstrant
verba rwv itQoeiQTjfiévwv ; in poetae verbis utrum sit
praeferendum, non tam apertum est. Infra v^ 639.
liTj Kccl rt'Avwamp;'t] dvgcpo(,wTiçog /Ó0,--,Schol. B. cum
aliquot libris dvgcfOQwvarog, recte ab editoribus spre-
tum. Eur. Androm. 640. pro xtfSiov non melius li-
brarii xvSiarov substituerunt. Infra v. 580 pro dvg-
afßiOTtQotg, aliquot codices dvgatßiarärotg, quod prae-
ferunt Schutz, et Dind., quamvis illud confirmetur
a Schol. A. ad 582, et Thom. Mag. v. ÖQviamp;eg. In-
telligitur hinc, quod, etiam si exempla non docerent,
non improbabile esset, librarios saepius superlativum,
cuius maiorem esse vim putabant, suhstituisse. Quare
hoc quoque loco comparativum verum habeo, recte
a Schol. explicatum. Vs. sequente [lâvriv 'AfiftÜQtm
ßiav coniungenda videntur. Màvrig xÓQCt, Pind. Pyth.
XI. 33, â nqànavrig Jlxa, Soph. El. 467. Cf. Brunak.
ad Soph. Oed. T. 80, Valck. Phoen. 103, Herrn.
Ai. 163. Adiectivum cum ßiccv construitur. Vide
ad Prom. 15.nbsp;.-V^,

558. Schol. Voss, xal rov aóv avamp;ig ^)],^xal .rôv aàv
adtkifóv, óijXadrj róv TloXweixijv róv nltjdioùàvarov.,
ij rôvjà^toamp;àvarov, ij róv aviinQuxroQa rov Tvdéwg, xa-
xoïai ßä^ii dito xoivov t^vnndl^wv xal t^aulwv xal olov
vnriov xal dvanTajiévov rtd'tlg rfj SiaXv'aei ró xodtou

1) Kat rov aav avSii; Tfoçficfcv àSsÀCpeov UoÀiiveixciiii; ßixv,
Voss. 1, in quo hoc scholion mutilum et, ut tidctur, hrevius exstat,
quare in sequentibus Voss. 3. secutus sum.

ovofia , Xéyw dij ró HoXvvfixtjg' dig d' èydarotffitvog,
rjToi dg dt'o j.ieqiçmi' xai diaxónrmv avrà dg to itoXv
xai rà vdxog, ro tv rtXivrfj (int. bvofia) xa%ti xai roXg
tavroL) ntQKptQit ytiXtaiv, rà vtXxog dtjladrj, Xéycov tag
(Ms. og) TtolXà vtixfj rf/St -d'rjaerai. Fq. xai rov nov
avamp;ig ttqóanoijov, dvri rov ix rov avvov gtcoqov, Huic
igitur interpreti verba sic cohaerere visa sunt: xaxoTai
ßd^ti Tvdtcog ßiav (vs. 553), xai ràv aàv avamp;ig ddtX-
(ftov, i^vnrioQwv bvojia TIolvvtLxovg [ßiav], xai dig ivda-
rovjiivog ró ovo^ia, xaltï (rà) tv rtXtvvf] [ovofia). Pro
ßiav in libro suo habuisse videtur Xtym, ex inter-
pretatione natura. Cf. Var. Lect. ad Prom. 6. Por-
ro in scholio legitur dig non dig t', sed huic
non multum tribuo. Denique verba, quae sunt
initio rj rov avfinçàxrOQa rov Tvdtwg (cf. A. ad
561), si quid video, pertinent ad lectionem ttqo;-
nolov, ex vs. 556, ut videtur, male hue trans-
latam. Itaque habemus vulgatam lectionem itqóg-
fioqov ddtXcptóv, cum var. lect. ■jtqógttoqov , quod ni-
hili est. Schol, explicat ix rov avrov cttoqov, quae
quid aliud, quam faciunt ut cogitemus de vocabulo
ófióartoQovHuius lectionis locum occupavit ddtXcpt-
6v, forma a trimetris aliéna, quam vel metrum
falsam esse docet. Verae lectionis vestigia remanse-
runt tam in vulgata - ftoçoy, quam in altera lectione
- anoQOV. Illo vocabulo in locum rov ddtXcptàv substi-
tuto, duae desunt syllabae, quas Blomf. supplet addendo
participio fiolàv [uQogfioXwv) ; propius ad librorum le-
ctionem accedemus scribendo nQogd'Qoêv; nam 0 et
O vix differunt, literas o et co saepius permutari, nota

est res. Verbum nQOsO-Qotïv babet Noster Prom..
598. Tig àga fA.' wö' tTtjTVfia irQogamp;QOHiTotum lo-
cum sic scribendum putem :

Kal rùv GOV avamp;ig ngogamp;qowv ó/ióanogov ,
'E^vnvià^mp ofifia, Tlolvvtlxovg ^lav.
Jig tv xtltvTfj Tovvofi' tpSaxov'fievog
KaXeï,

in quibus noXvvtly.ovg ^luv , posituni bià (ihov, aeque
ad TtQog O-Qomv atque ad xaXeï jjertinet. 'E^vnTiat^af
ad TCQogO-QOwv referendum , tpSaroiljiiVog ad xalii.
Versu 2. i^vnTiaÇoJV o^u/ia pro ovofia debetur Scbut-
zio: resupinans vultuni, torvo oculo adspiciens.
Vs. 3. iy rthvTfj significare potest et in fine oppro-
brii et tandem, postquam diu frustra vocaverat, quod
praefero. Iratus Ampbiaraus exclamabat Tlolt/vuxig
noXvvHxèg vel nolv veixng. De verbo hôuTiXaOai cf.
Blomf. ad b. 1., Stallb. ad Plat. Rpbl. p. 383, B; de
confusis vocc. ôVo,u« et ô,it,ua Valcken, ad Phoen, 415
(iam a Blomf. laudatus), Herm, ad Hec. 433, Plat.
Phaed. p. 99. B, — Ceterum Voss. 2. ad v, 560 hoc
scholion babet: dig t' tv nlevT^] dvü rov dilo) xili}
noiHv TOV tvàg ovoixavog rà nolv xai ró vtlxog.

569. B, ad 572. ntavw] do^âaca, xoa/i?jmo ; idem ad
602 : 'AfKpiÛQaog einev on vnà yijf XQU§tj(JiTat xai
rcevTTjv So^âati. Utroquo loco So^d^iiv posuit pro
conspicuum reddere, gloria augere. Cf. Bret-
schneider. Lex. in N. T. i. v.

589. 'Evdixmg, A. ad 592, txSixwg, B, Prius re-
tinuit Herm. Opuscc. I. p. 107. Stephanus, ifdlxœg,
inquit, ferri potest, quia non debebat Amphiarao

quidquani esse commercii cum improbis.quot; Sed quum
Eteocles conqueratur sortis iniquitatem , quae probos
improbosque eodem loco babeat, Ampbiarai igitur
infortunium miseratione dignum putet, èaôly.wg sen-
sui aptius videtur. Ad sententiam cf. Theogn. 377,
sqq,

595. A. ad 598 : no/inrjv rijv fiaxQÙii] tnl rr)v tîg
adijv änoixiav tlxvaamp;rjatTai fioXeïv rijp ivccvriav rfj t?g
quot;'Aç/og, Haud scio an duo hic habeamus scholia, quo-
rum prius (usque ad tlx.) pertineat ad lectionem nó-
hv, alterum ad nàhp. mhv babet Schol. B. cum
Ar. De vocabulis nàhv et nùliv confusis vid. Valc-
ken. ad Phoen. 732, Unger. Parad. p. 150, sq. nà-
hv si scribitur, construendum est: rttvovac no/inijp
HaxQÙv (ovaav) nà7uv fiohZp, viam longam reditu
h. e. irremeabilem. Sic Soph. Oed. Col. 662. fiaxQÓv
nthxyog, quod nemo facile emetiri potest, nec dis-
similia, quae affert Musgr. ad Soph. Oed. T, 1249.
Significat viam ad inferos. Male autem Blomf.
aliique (pQtpwv ßlcf interpretantur invito animo; si-
gnificat stulte; ßia rivôg enim dicitur quod invito
aliquo fit (Blomf. in spite of, nos: in weerwil
van), itaque ßia (pQivav significare potest contra sa-
nam mentem, eaque notio hic propter verborum
collocationem paene necessaria est. Ttivtiv nojxnriv
ornate et graviter dictum pro retveiv noQtiav, ódov ,
tendere sive ingredi iter. Quare sensus est: iustus
cum improbis mixtus viam letalem ingressis, eodem
fato, sic volente love, auferetur.quot; Itaque non vi-
deo , quare versus hic a Dindorfio spurius sit iu-

(licatus; imo gravis milii videtur et acerba Eteocb's
oratio, qua bostiHs expeditio comparatur cum pom-
pa , quae ad inferos tendit.

604. flJê(jft, Var. Lect. ap. Schol. B. ad 607 ; in lem-
mate est (pv'ati, cui additur glossa Uav. Hesycb. (pi/ffa]
dlfjd'Sg cptki. Non vereor, ne quisquam cum
Blomf. qifad tueatur, quae lectio non aliter explicari
potest quam sic, ut credamus, Lasthenem ipsum
aàoxa dici. Contra qi/u, quod proposuit Well., opti-
me se habet. Cf. Lob. ad Ai. p. 90. n. 8, Wunder,
ad Sopb. Oed. C. v. 801, Aristoph. Ban. 418. Illud qifei

in (j)wy abiisse videtur, vocabulo (fw'öét explicatum. (Pigti
ex correctione natum; vid. supra v. 495. Similiter i'yei
pro i'cpv substitutum esse videtur Xen. Mem. I. 1. 11.
01) duUytro, axonZv , bnoi; o xuloilfievog vnù tuv ffo-
(fiatZv xóafios tin, xai riaiv dvàyxati txaara'/iyvivai
räp ovQavlcop , ubi aliquot libri i'cpv. Praecipuam in-
dustriam posuerant philosophi in explicanda origine
universae rerum naturae, tamque arduam quaestio-
nem hic a Xenophonte non omitti, consentaneum est.
Tà ovQàvia sunt rà furîtona, ut ex praesenti tempore
yiyptrai apparet.

624. Varia lectio in fine scholii A. ad 627 : yq. Si
xai tvamp;trop (sàxoi est etiam in utroque Voss. In pri-
ori legitur : tvamp;trov aàxoi] yqucptrai evO'tvop , dpri rov
tvaaraxrop (leg. tißaaraxrop) tlpai, in altero , postre-
mo vocabulo omisso, additur: GtTpai yàq ró dpala-
ßtTp, rell. sicut in editis. Unde apparet, interprétés
fvamp;trop non intellexisse, quo magis tvxvxlop tanquam

632. Voss. 2: /ç. doxiîç ijyovv vojiil^tig. In texlu
est SoxH. Rarior usus verbi personalis ôoy.tiv pro
consentaneum sive e re putare librariis hic fraudi fuit.
Ag. 1634. älX^ tTtil SoxtTg ràS' egêtiv, ib. 16. orccv
d'ditdfiv rj fiivtfQeaamp;cct doxw, — xXulo} tót' dixov tov-
öe avuqoQÙv artvcov, quum animus canere iubet,
déplora (cantilenis) huius domus calamitatem. Cf.
VN^ell. ad utrumque locum, Plat. Phaedr. p. 230. E.
iyó) fioi doxu) xaraxiTsamp;ai. Sensus : iam ipse decernas,
quos mittere veh's.

649. A. ad 652. fiöfv avzóv xal tqiXrjaev. Legit
igitur ngognde, quod propter verba (pvyóvTu fitjVQÓ-
■amp;cV (ixÓTov verum puto. Hes. Theog. 82. quot;'Ovnva ri-
firjdwGi Aióg xovqui jitydloio, retvófievóv t'igidwaï
ôioTQicptcov ßaaiXr'jcov, Tw fièv, rell. Callim. Epigr. 22.
Moucsai yÙQ óaovg iSov ofifiari itaïSug Mi;nbsp;no-

Xioiig ovx dnèO-fvTo (fïXovg, Horat. Od. IV. 3, Theocr.
IX. 36, quos locos aöert Valck. ad Hipp. 1339. Cf.
Lennep, ad Hes. Theog. 1.1., Prom. 215. ovx i}|tco-
aav oiidè nQogßUwai tó nav, quem versum iam indi-
cavit Blomf.

658, UrtQmv et tutqwv affert Scbol. B. ad 661.
HqoßXrjjittTa meçwv, mimimenta contra sagittas, mi-
nus aptum est, quam mrQwv , quia Eteocles de pu-
gna singular! cogitat. Cf. Valck. ad Phoen. 786. Idenx
Schol, habet aiynijg. Schol. Voss. 2: yQ. a^yjiijv, 'iv'
fl ovTcog ' qitQf œg TÙfog xal rafkoig rag xvtjfüdag xal

tfjv aîyfirjp y.cù tvty.a twv ihtqwv rà itqoßlrjfiurct ijroi
tù (sxqvtàqioc. — Alyjiijg xai ntxqwv irqoßlrjia.ata forent
miinimenla contra hastam et saxa. Cf. Soi)h. Ai. 1191,
1198, Hom. H. XV. 645. Atque sic apte ocreae vo-
carentur. Alcaeus apud Athen. XIV. p. 627. A.
(Valckenaerio laudatus) läfinqui. xvàixideg, uQxog layi'çca
ßekevg. Sed etsi in armis principem fere locum 1e-
teant ocreae (Honi. II. III. 330, XI. 17, et passim),
mirum tamen has solas postulari. Vulgata igitur prae-
ferenda. Raro, quemadmodum hoc loco, apud poë-
tas tria substantiva sic coniunguntur, ut postremo
particula xai praemittatur ; idque in simplici enume-
ratione, veluti supra 45, Pers. 304, minus mirum
est, quam hic, ubi tertium membrum reliquis longe
ornatius est. Neque Suppl. 520. apte comparari po-
test, ubi y.ai membra accurate adaequala coniungit.
Hic positum videtur, quia tria, quae commemoran-
tur, totum constituunt. TlQoßhjfiUT« nerqwv significat
loricam et clypeum.

666. KtQÔog tv, Schol. A. ad 669, quod tum de-
mum ferri posset, si deinceps explicaretur, quodnam
esset illud lucrum. Blomfieldius igitur, qui illud re-
cepit, lacunae signum post hunc versum posuit, in-
ductus verbosiore eiusdem interpretis ad v. 668. ex-
plicatione. Sed cf. A. ad 682, ad Prom. 887, B.
ad Pers. 213. Nihil excidisse confirmât etiam aequa-
lis versuum sibi respondentium numerus v. 671, 676,
684, 691. In annotatione illa ad 668. verbis tovtó
(frjoi rà fvxliœg dnoamp;avtïv praeponi debebat lemma
fióvov yàq xéçSog. Wellauerus i'aTco ad verba proxinie

praegressa referens interpretatur: si quis malum ali-
quod (i. e. mortem) sine dedecore suscipit, esto, (sus-
cipiat).quot; Potest vero 'esTco etiam ad chori verba per-
tinere : si quis malum aliquod tolérât sine dedecore,
esto, nulla sit oblivio.quot; Utrumvis probaveris, sequen-
tium sententia est : merurn est enim hoc (fortis viri
memoriam relinquere) mortuis (in inferis, Eum. 97.
iv (fd-izoTai) lucrum. Etsi igitur vulgata lectio possit
explicari, non displiceret tamen ^tvov (è'art) vel
yàg icegSog tv Ttùvijxôdi, si quis mortem gloriose
chit, esto [obeat) ; remanet enim lucrum fortiter
occunihentihus.

668. In lemmate Scbol. A. ad 671. Voss. 2. habet
rtxog, quod ibi in textu etiam legitur; interpolatum,
ut videtur, ex v. 659. — In Scbol. B. ad 672. et
680 aliéna sunt lemmata. Scribendum àVjcoroî] roi!
nolifiov, amoris belli (Brunck ad Sopb. Oed. C. 363.).
Tilti'] noTccnr;, quo indicare voluit, rtlti'' adiectivum
esse, non verbum. Cf. Pauw. Praeter mm. in Scholiis
ad Prom. 955. (vol. II. p. 1114. sq.)

679. Scbol. A. ad 682. Kt'e^o; fioi vnoviamp;tfdvrj ro
TtQortQTjacii dnoxrtivavra, varegrjmi. Legisse videtur
liyovm xtqSog TtQÔrtgov vavtQov fiôçov, quod sic in-
terpretatur Xtyovaa xÎqÔos jitXl^ov rov ngèrtgov iioqov
rj rov vartgov, maius lucrum dicens yriorem quam
posteriorem mortem; sed quum in vocabulo xigSog
nulla sit comparationis significatio, utl^ov non videtur
omitti posse. Veruntamen illa lectio non prorsus
spernenda; nam una litera adiecta sensus non incom-
modus est :

Xîyouaa xeQÖovi HQÓT(QOV variQOV (IÓQOV ,
mortem potiorem dicens, quam insecuturum lu-
crum , i. e. mortem magis gloriosam dicens, quam
longiorem vitam et regni paterni possessionem. Exi-
tus-oj et-ovï permutantur etiam supra v. 367. T^iig
xarctaxiovi lócpovg ^tUi, XQâvovs yanco^ua, ubi alter
interpres — luirmjiu xuXtX, tntiSi) xul xqdvos (leg.
XQUTOi) iiiti, %airrj yàç rijg xfCfuliji -tjnbsp;Apud

Séa; norè ïacog àtgt; i'lamp;oi tv dvavQonfj xcel (itruXloiœoti
rov (pQovtji^aTog tv ^aXtQcuTtQca — nvtv'fiari. Pro d-v-
^às lubenter substituerem amp;eós, nisi Scbol. B. banc
vocem confirmaret, ad verba prioris interpretis, ut
saepius facit, respiciens. Jui[A,tav a Schol. B. explica-
tur vocabulo rtJitj, quod uno tantum hterae ductu
a xpviri discrepans cum hoc saepius permutari, nemo
nescit. Ttjp) si a poèta profectum esse posset, res
foret salva ; nunc nihil ausim statuere. In sequentibus
Schol. A. babuit: ïrmarog dvrqonaLq XQÓvia. Xqóvia
(XQOviag) restituendum quoque Schol. B. ad 691, non
magis verum quam dvrQonaia, quod vocabulum non
mutationem sed eversionem significat. TQonaia na-
tura sua adiectivum esse, docet Lobeckius, Paralip,
p. 314; sed nvon neque hic neque Choeph. 764. rqo-
nalav Ztvg xaxwv ^/jatc nort, intelligi potest; potius
crebra substantivi omissione factum est, ut rQonuLa
pro rQOTTti a poèïa usurpari potuerit, sicut r/ ijiitQÎa

pro , vvKTtQipij pro pv'^. Cf. Lob. ad Ai. 208,
p. 158. 'Ed TQonaia ^jpoj-iV^ interpretor êy TQonij xqópov,
ip xçô^'w. Nihil etntiquis poètis frequentiiis est, quam
tempus volvendo labi. Iam apud Homer, est TCiQirQO-
niwp (LI. IL 295) et ntQiTil'kófiipog ipiavrèg'^ similiter
Virgilius, Aen. L 234, volventihus annis; Pind. 01.
IV. init. agt;Qai iliaaôfiepat, Soph. Oed. T. 156. néçi-
Ttlloiiipaig wQaig. Cf. I. H. Voss. ad VïTg'.i-'Georg.
II. 295. Arifj^arog pendet a fUTaXlaxTog, de qua con-
structione cf. Matth. Gr. § 339.

692. (paafiâvœp ipvnplwp, B. in lemm. ad 695.
Aeschyli fragmentum apud Athen. XL p. 491 (fr. 285)
pvmÎQmp cpaptad/iàTap, laudatum Porsono ad Orest.
401. nihil contra hoc probat; eodem iure pro altera le-
ctione afferre licet Ag. 265. ópeÏQcop qiàSfiava. (Voca-
bulum (paofia ab antiquis interdum altero
explicitum esse, ostendit Hesychius; et versus a/txp
d' dhjamp;tïg qtaanaTtop ipvnpltop, ideo elegantior videtur,
quia solennis caesura ante tertiam arsin sic magis
sentitur.nbsp;. ^^

698 (lOiy/iiJlxijp, var. Lect. ap. Schohi-A, Jcuius
explicatio improbanda. Nam niiap non esse tifuaofîp
particula xai satis probat; et interrogationem hoe
versu non posse contineri, demonstravit Blomfieldius.
Potius interpretandum erat, etiam imhellem iusti-
tiam honorât deus, i. e. si tu, etiamsi ignavus, iu-
stus tamen sis, a dee honore dignus habeberis.quot; Sed
Eteoclem obviam fratri euntem iniuste agere, nusquam
alibi significat chorus. Nlxtjp si scribitur, hoe dicere
videtur chorus; victoriam etiam dolo partatn amat

deus. Quam sententiam consulto obscurius eloquitun
Aescb. fragm. 273 (Stob. IX. 23);

'Anarrjii dixaias ovx dnoataTiX Oiog,
cui versui alium addit Sextus in Fabricii Bibbotb. vol.
XII. lt;p. 626:

.hnquot;'I^ivSamp;tgt; Si xctiQov önov rijia amp;tóg,
'Anéctijp Sixatav Aeschylus dixisse videtur fraudem ,
quae ob iustam causam committitur. Eustathius ubi
priorem versum aflert (p. 188. 44) laudat Herod.
III. 72: ïpamp;cc yccQ ri StX ^'fvSoi UytaiyctL , %iyio9o},
de quo cf. A. de Jongh , de Herodoti Philosophia,
pf, 89, sq. Plat. Rpbl. III. p. 389. — Voss. 1, qui
habet idem scholion verba SLxtiv rj omittit.

716. Scbol. Voss: intiSav uvvoi xxavtasiv] orap
fiiv 1) olp (poptrfmosi xul xTapoicup, uvtoI 2) tuvtovi
[Sictxóipupres xed V ^crQwa yrj nl^. to ix tov cpópov av-
Tlt;j)v xepw^ip (ivcaamp;ipl) fiiluv utfia , Tig ap uiroXg xd-
■e-aijaisf TCUQuayoivo, rig ap ctvTOvg lov'aeuv, ag pó^og
nouXp^) vtxQoifg. Scbol. A. ad 712, p. 216: bzupniv-
TOi avTovg xraptoai, quibus quoniam verba imiSap
aiiTol xTdvwcsiv, uvToSaixroi •ftaywö« explicantur, idque
interpretatione parum accurata, de lectione quam se-
cutus sit, nihil definiri potest. In vulgata avrol pror-
sus otiosum est; uvtoxtopügi , quod proposuit quot;Well.,
-soloecum est. Itaque verum puto avroxTÓpwg, quod
habet etiam B. ad 719. Quod in aritistropba est ir«-
Li_____

3) (pov.-ccvToi om. Voss. 1. Pro Krdvuaiv fort. èdvcciTt legendum.
3) elf addit Voss. 3; TtOilX, Voss, 1 ; eadcm litera sequontoV v a.
librario omissuni est.

Qatßaaiav^) lectins est, quam ut librariis deberi pos-'
sit; unde apparet hic syllabam post otvToxvóvcag desi-
derari, Fortasse legendum :

'Enetdàv «vToxróvatg
wö^ uvToSàïxToi ^üvcoai. or iç^v ,-
Supra 663, 'AvSqoXv d' ófiaiftotp amp;âyarosvW§' avTO~
xTÓvog, 708. naidolércoQ i'çig aS' orçî'i^iim Versus alter
est choriambico-trocht. cum anacr» — Vs, sequenti
famp;ovia explicari quidem poterat vocabulo TtavQmce ,
(cf. infra 986. [xaxà) ôûtiiecai xal yamp;ovl), sed quum
Scboliastes Voss, babeat navQma, editus ad v. 712.
bis nuTQia (p. 216. 1. 3, 6), et neuter commemoret
'j^amp;ovia, nccTQicc^ ab iis lectum esse, non improbabile est.

721. Av'sfuif , A. ad 723: rig avrmig txXv'aei tov
Toiodvov {iiàafiavog; Sed genitivus hic supprimi nequit;
neque , comparari potest Choepb. 793. Ai/aalt;samp;' mua
7t(gt;og(fuT0i^ âixaig, ubi ne quis coniiciat Xov'aaad'', cf,
ib. éjt Tl /dq iA}TQOV ntdovTog «'ifiUTog nédw; —Atkiv
cti/ia, (fovov caedis culpam solvere, a caedis cul-
pai liberare. Cf. Wunder, ad Sopb. El. 439. Non i
magis Ant, vs. 40. XtSttv et Xodeiv permutata viden-
tur. Vulgata [lillius loci scriptura est ti â', ê Tulat^
(fQOVp 'il Tüd' ip TovToig, tyw Atfova' àv ^ S'àmovacc
nQog^iinijv nMov ; — Hermannus : Xóova' àv îj ■d-û-
nrovm ; sed etiamsi baec verba non tam ipsam actio-
nem , quam consilium et voluntatem significare pigt;-
tentur, tamen ex iis, quae paulo jiost Ismene dicit,
apparet eam ne cogitare quidem de sepulturae honore,
-ilnbsp;I

Itaque cum Brnnckio scribendum hhva' u» ij 'cpu-
TCTovacc. 'Ecpunrnv, annectere, similiter ut abbi ä-
nrtiy, hic translate de rixa et contentione dicitur.
Sensus : quid ego vel solvendo vel nectendo Utes (h.
e. vel ohsequio vel rixa) projicereml Ntixog, ut
in proverbial! locutione, omittitur. Cf. quae post
Boeckbium monuit Wunderus.

735. In lemmate Schol. A. ad 738. cum Voss. 1.
scribendum ju^ tiqó?.' Mij ngôg âyvàv idem est, quod
TTQÔg àvayvov y nisi quod negatio eximia cum vi prae-
ponitur. Plat. Gorg. p. 461 B. xai tàv fii] t'kamp;ri
ToeÛTa iidm; tiuq' avràv, avrog dtdà^fiv titfitu\ ubi
coniungenda firj et ilSwg. — In eadem annotatione
1. 7. legitur: ^'ErXtj ôè dyvoicf (svvayayûv Toiig yâfiovg
Ó ràg (pQtvag ßXaßdg. Haec pertinent ad lectionem
«VAce itaQUvoLa svvayaytip vvficpiovg qgt;QeptoXijg, in qui-
bus nihil esse, quod probari possit, nisi forte qgt;Qevoj-
Xijg, metrum arguit. Mihi tamen (fQtvmXng multo
magis placet, quo vocabulo cum emphasi in fine oratio-
nis posito, graviter chorus iudicium suum de Oedipode
et Jocaste pronunciat. ZvvayayiXv natum est ex mvà-
yuyf, nam quum v adhaesisset ex initio sequentis vocabuli
(vvfifiovg) , librarii literam t addiderunt, non intelligen-
tes, OTCHQog pro antiQui positum ab erXa pendere, de quo
vid. Matth. Gr. § 550. b. Ilvvàyays autem ut retineri pos-
set in antistropha v. 746 scribendum foret /lîôoixa dèavv
ßaaiXfvat fiij Kal nóXig Safiàaamp;ij, in quibus xai post
(iri non displiceret (cf. supra 639, Pers. 523, Eum.
172); sed quum coniunctio illa, quae facilius a li-
brariis addi quam omitti potuit, in paucis sit MSS.,
et ne in Scholiaste quidem ad 749, 1. 2, ubi a Voss.

1. abest, satis certa, praestat pro avmyaye scnhme
(svfäyt (non mhayt), quod librorum auctoritate non
caret. Cf. Well.

768. Schol. A. ad 771. imßlaßiti Sè twoläg negl
TQOcpcóp iifrjxit' avToTg. De voce dgaiag nihil apparet;
cetera ad vulgatam lectionem referenda sunt., Glossa
Voss. 2. (cf, Faehs. p. 98) tcp. inix. TQOcpdg, fiuvixdi^
tmßXaßtTg. In eodem libro: yQ. dcprjxiv tnixórovi
TQOCpa; . . . (vexa Sè Ttjg TQOfijg xai dvavoocpijg dfrjxt
xai iTtffiiln Toïg réxvoig dqulag xai xaragag InixÓTOvg
xai OQyiXovg xai (navixdg, aqag nixfjovónovg rj niXQO-
yluxsaovg. Tó Sè ai, ai Sta. (liaov. — 'Aqaia per par
ragogen lonicam ab dqu. ductum putabat, de qua
disputavit Lobeckius, Paralip. 297, sqq. Sed etiamsi
admitti posset dqaia et dqa, significatione nondifferre,
tarnen quem sensum rtxvoig dcpijxiVi.dqaïagiiiTCi.xÓTovg
rqacpag habere possent, non liqueret. Corruptum esse
priorem.!versum,tijmetrum indicio est, cuinvereornut
satis consuluerit.Wellauerus scribendo Te;«yoi(Tt d^dqatr
«;.; nam illa^.dochmiorurn responsio, qua sibi in.ifine
opponuntur iambus et spondeus, nisi illicita«^,.certe
minus usitata est 1). Cf. Enger, 1. I. p. 24, sqq.
Quin illa forma, quae molossum in fine habet, etiam
extra responsionem tam rara est, ut eo quod a^rt-
cfQmv secundam syllabam producere potest, hoc ar-
gumentum non prorsus infringatur. Praeterea post
exclamationem illam («i, aï) sequi debere epexegesin.

quae aliquid contineat praecedentibus gravius, quisque
sentit; ut locus nunc legitur, yetha^nfAQoyXwacovi
doùi nihil afierunt novi. Longe praeferreniV i'

- Ii lin tcpfj-AiV imxÓTOi)^ TQÓqiOVi.
Dirae, quibus Oedipus filios devoverat, in futuram per-
periïioiem eOSÇeducasse dicuntur. Tgoqiovg interposi-
tum verbis dgaiag et dgag facile in TQoqdg abire potuit,
similiter atque in Aldina irnxórag legitur. — Post
iniTQÓno'vs, quod habet Reg; E. langueret TQOcpamp;g-,
itaque hoe et iniaxórovg, quod ex imaxónovg corruptum,
tanquam variam lectionem affert Voss. 2, interpre-
tationis gratia adscripta fuisse videntur; De'Heathii
coniectura inlxoro; rqocfâs videndus Herm. de Trill.
Thehanis, p. 15.nbsp;-q

775. Qui'»cum verbis poëtae longam Scbol. A. quot;àd
V. 778. annotationem contulerit, animadvertet f^'eum
Sententiam afferre, quae verbis, ut nunc leguntur;
nullo pacto inesse potest. Ad qliam'^sfi 'poêtftë' diéta
«Ssent' accommodanda, novi vers'às^fi'ngèridJnforent.
Non ignoro, saepe antiquos interprétés quaëdàtri'de 4uo
addere, attamen haec semper ad pöëlae senfeütiatö'ï#
tius explanandam pertinent; velut,quot;si höc locö'obifèr
tantum mentio facta esset deorum benevolentiae, quae
urbem servasset, reliqua facile enarratoris loquacitati
tribuerem. Accedit, quod versus ipsi mihi quidem
gravem interpolationis suspicionem movent. Postquam
aperte dixit praeco, urbem servatam esse v. 775, rur-
sus idem figurate significat v. 777, sq.; idque deinde
ter inculcat, v. 786, 797, 802. Porro supervacaneum

est, rem in qua exponenda supra lam trecenti ver-
sus consunUi sunt, hic v. 779, sq. in brevi nar-
ratione exitus pugnae denuo commemorari. Re-
cte, credo, ilbs verbis virginum pavorem sedasset,
qui nihil de pugna compertum baberet, nunc vero
vix satis commoda videntur. — Versum 86. spurium
iudicarunt plerique recentiores interprétés; quatuor
versus 800-803 Aeschylo abiudicat Dindorfius, duos
posiremos Butlerus quoque. Certo definire, quae in
toto boc loco librariorum culpae sint tribuenda ,
eo lubentius sagacioribus relinquo, quia ipsum poé-
tam non prorsus ab istiusmodi repetitionibus abhor-
rere existimo. Cf. ad v. 499.

782. Scholiastae i^. ad 785. notatio d rfj tßSouji
rjutçcf yevvrj^ilg referri tantum potest ad tßSofiayhrig.
Itaque in scholio corrigendum est tßdoiA.ccyivag.. Aliam
notationem addit alter interpres d iigt; raTg tßSofiaig
■jixHaig r/ytfiov(tfcov. Vulgata lectio omnino retinenda
est; nam etiamsi notatio Scholiastae vera non videa-
tur , poëtam tarnen lusu quodam ad verbum àyeiv
respexisse, non improbabile est. Ceterum cf. Lobeck.
Aglaoph. p. 434, not., ubi qui afiertur Prodi locus (in
Tim. III. 200) : 'Anólhavi TTjv tnràSa dvtXauv wg lt;svvi-
lovzi nàaag ràg avf-Kfayiag-xal ißdofiayhai) ixalow,
xul TïjV tßö0,ui]v TOÛ amp;(ov liQày ïltyov. Tîj yÙQ ^Aitól-
Wa xQvaàoQU Ytivavo Aijrca — hic igitur locus non
probat, in Scholiaste priore tßSouaytrrjg tenendum esse;
nam Hesiodi versum non affert Proclus, ut cognomen
dei quomodo compositum sit, demonstret, sed doceat,
unde factum sit, ut septimus dies Apollini sit sacer.

- 808. '^(Tu'fquot; acoTij^iq, B. ad 811, et, ut videtur,
A?'quot;ad 807 , 1. 4. [nuiuviam inl rjf iróXfwg ücorrjQiu,
tj amp;Qijviilt;sm). Scholiastés bietriöüs'qadu.'v. 807 (p.

liOstrum versum dimctrura anapaesticum
acâtalëetieirmquot; dicat amrijQiu legisse videtur. Tan-
ta eèt eniöi quot;illius hominis inscitia, ut saepe non
tam' metialur syllabas quam numeret l). UarijQlcf
nec' metritm nec sensus patitur. Neque ultima in
ótor^iP cdrrepta^'ferri potest; nam Agam. 347. w
Zfv paéilev, xal ri)^ cptXia, Miyamp;Xœv xóafimv xTfâ-
Tfiqa, quot;Ht' Inl, rell, similiter ut hic v. 806. bre-
vis syllaba et hiatus ab allocutione excusationem
habent; Eum. 301. ég inivagt;namp; aràniq âuà, EiiQ^»-
Sixainbsp;Hvai vere fortasse Dindorfius sta-

1) Temere ne iudicasse \idear, quaedam specimina apponam. Vs.
204. «TTOjKcVov Tupi Sciia, et 211. similiter ac postremi versus re-
liquorum canticorum, v. 463 , 503, et relï. ci'sunFiirVóVairïf^ika
îlfîloXiu., hos qui praecedunt omnes kvri7it-U(rTin'k, 'Tp'ip,srfcc ''^fCi-
XVÀarâXnxr«., veliit tou kf^'ov vvv àvTf^aAov su-fV^s^f (f-399),
nfilJixxquot;^ opvuTCii' rpé/xa S' aïficir^- (401). Carmipis, quod legi-
tur inde a vs. 702. quatuordecim primi versus ei sunt anapaestici ;
alibi quaenam sint in choris metra, promiscue recenset (vide ad 72),
ut etiamsi certam metrieam normam secutus esset, niliil proficere-
mus. Accuratius in carmine, quod incipit vs. 814. versatur, quod si
ad eins mentem descripseris, videbis versus 816. ct 817. ab eo nomi-
nari xaXci Tpo^ajjc« êCp^yi/iiiASfîî, aeque ac v. 823; v. 832. iambi-
cum diraelrum; v. 842. paroemiacum, quibus plura adderc taedct.
His consideratis, nemo, spero, mirabitur, tam raro me ad istum
scholiasten provocare. Abest ia utroque MS.

Suspecta enim sunt duo deinceps paroemiaci, et ad-
iectivum (iiamp;vbUai. Itaque glossemate eiecto vide,
num ferri possit noXtojg dsivtïg. Hoc expositum vo-
cabulo aiaTfjoag ullimam amisit literam, unde acoTijQi,
bisque permixtis otovrjQlq natum. Choeph. 930. 'Eno-
Xolil^ar' et) Sfanom'vcov dó^mv âvacfvyàg xaxwv xal xreà-
vav TQtßag (male Well. tQtßäg) i. e. clamore celebre-
tis. 'Aaivrig pro substantivo positum genitivum habet.
Soph. El. 1379. fierädQO/iot xaxwv navovQy?jfiàrœv, Ag.
1413. xeTrai yvvaixóg rijgSe XvfiayrijQiog, ib. 632. aco-
TijQiwv 8t nQUyfiàvmv tvkyytlov rfMVTa. 'Aaivijg acti-
vam vim habet Agam. 1314. dßivtX Saifiovc qivpat. Si
tamen iota productum in daivrjg ferri possit, prae-
stet fortasse nóXtcog (smrfjQag daivtTg.

816. A. ad 817 (cf. ad 819): qgt;0ßog xuxov, dvvl
TOV xiv8t!vov. Nescio, an xaxov sit varia lectio ; hoc
si in nonnullis libris scriptum fuit, correctori debetur.
Recte idem interpres (poßog xaxóg xal yaXtnóg. Supra
210. ix x^^Xtnâg 8tiag, infra 851. iyd-Qog naiàv, 901.
yóog Sa'iócfqmp et multa alia. — Ex verbis Schol. B.
ad 819. olov xal fitqog apertum est, eum in libro suo
habuisse fit xaqStav, quae paucorum codicum, sed
procul dubio vera lectio est. Cf. Matth. Gr. § 421 ,
n. 3.

819. ÄvgfioQwg bis legitur in schol. A. ad 820,1. 4 et 5.
Posterior scholii pars inde ab äXlag abest ab utroque
Vossiano; linea 4. Voss. 1. habet Svgjiàqovg. Sed adver-
bium ut retineatur suadet explicatio vnà Soqàg dXXjjXcop
post QavôvTag posita. Wellauerus Svgfiogovg (positum
pro adverbio) magis poëticum iudicat ; mihi illud post

praegressos accusativos obscurius videtur. Simib's scri-
pturae discrepantia est Pers. 264. nhjamp;ovai vixqœv 8vs-
nÓTficoi icpd-agfisfcoi/, ubi aliquot libri et lemma Schol.
B. habent dvsnÓTficov, quod nemo probaverit. Ceterum
nostro loco post xXv'oxiacc minor distinctio ponenda
videtur, ut sequentia verba praecedentium vexç.
epexegesin contineant.

836. róov habet A. in lemm., yàoiy B. ad 840. cum
Ar. (Seid.). Perversum illud yóoy libri paene omnes
tuentur, de quo genere corruptelae insignis locus est
in Schob ad Phoen. 688, quem Valckenaerius sie
emendat : ytyove bt neql tI]v üqx {a'iav yqcc(f) ijv
ânàoT7jfA,a. quot;'Ecog aqyoi/Tog yàq 'Aùijvrjsiv EvxlnSov
[/iijTtco TÓ)p (icatqwp tvqrjutvoji/^ roTg ßqu^iatv dvrl fiu-
xqwv iyqôjpto , ró» E dp ti rov H, xai reu O dpzl rov
Si. quot;Eyqacpop ovp ró dijfim ^erd rov I drjiioi, Cf.
etiam Wolf. Prolegg. p. LXIII, n. 29. Plura
huius permutationis exempla iam supra habuimus,
velut v. 65. róvdt, wgrig , 434. wg pro ôj, aliaque,
quae partim tamen serioris sunt originis. Hac tantum
observatione defendi jjotest Dindorfii sententia (ad Prom.
749) ubique in Aeschylo ntSoi pro nïdo} [ig niSop)
restituendum putantis (Prom. 751, ubi Trf^off:«?;»^/. mar-
go MS. ap. MorelL, Sept. 411, Choeph. 47, Eum.
253, ubi niSop Reg. L, 457, 623). Sed qui primi
post Euclidem tragicorum fabulas descripserunt et
egerunt, profecto néSm non tulissent, nisi utraque
exslitisset forma. Quod si utraque forma Attica est,
IJEJOI autem aeque nidw ac nidoi significare potuit,
utrum Aeschylus voluerit, non liquet, sed simul

nihil est, quod cogat, ubique eandem restituere
formam. Hic quidem yócof prorsus necessarium est ;
nam contorta foret constructio äüä yóov iQtaaitt hut'
ovQov %tQoXv ndjimfiov d/xtpl xQavl, quo modo -verba
ordinavit Schol. Voss. 2, in quo haec explicatio est :

àUà amp;qfjV0V iQtmtrt -/.cci xivHte (in fteraqoçâs rœv
nliàvTCOv) (SVV rfj itQoodiVOtfar] XQOi/sei rwv %eiQwv rwv
inl rijg xQuróg xal r^g x((pal^g. Ad sequentes versus
Schol. Voss. jdrvXov og aiiv] ogrig d yóog aïiv, ôià
navróg, diéQ%frai rov 'Aytqovra, og iari nora^og rov
quot;'AiSov 1) xarà rijv noltfarovov vadarolov amp;iwQtd«
TfjV rovg vexQOvg 3) diâ/ovaav nqog róv ^AiS-ijv, rijV dartß^
'Anóllwvi, eig ijv ov artßii d 'Anóllwv, dlV ó Xd-
Qwv, fjv oiió' ó ijhog ôçâ, r-ijv nàvrag Sexofiivijv rovg dno-
■d-vijaxovrag eig dcpavrj ra ytqaov dfielßirac dnà xoivov. Voss.
2. paulo post scholion habet ab hoc parum diversum,
in quo haec leguntur xarà rijv äarovov xal noXvarovov
amp;awQi8« xal vfja, rtjv iA,sXàyxQ0X0V xal fiiXaivav, rijv vatf-
aroXov, ijyovv rr]v rovg vexQovg diâyovoav nQÔg ràv ^'AiSijv.
Rectius äarovov interpretatur Schol. B. ad 841: xaxo-
artvaxrov. 'AaroXov (var. lect. ap B.) originem de-
bere videtur sequenti vatfarolov, pro quo cum But-
lero legendum puto vixvoaróXov ; nam non tantum
interpretationes , quas modo attuli, sed etiam Schol.

1) Pro his Voss. 3. «ç cMv Si' 'AxéfOVTCl, 'ótSTl^ JittÏ tÓt«-
jwaç TOV quot;Kilax), afisißeTM xcïi Siéfxerai.

A. ad 842. habet TÎjv ôiàyovaav wvg vtxqotfg. Vera
lectio facile obbterari potiiit glossa sequenlis vocabuli
(■O-ewQida) vavv. Itaque scribo:

Tàv ätSTOvov ^uXâyAQOxov
NixvoaTÓlov {hwûida,
triste resonantem, nigro velo instructam, mortuos
deducentem navem. 'Ainißtrai Schutzius vertit co-
mitatur, Blomf. deducit; melius Ahrensius recipro-
cat, i. e. d/^oißaicog néfimi, vel in reciproca naviga-
tione comitatur. Versu ultimo verba cohaerent : dg
nàvdoxov xal dcpayrj %iQaov. Cf. Mattb. § 595. 4, et
qui ibi laudantur, Well, ad Eum. 673. ovrt ^x^amp;t]-
atv ovTi nâloTTog tv rónoig, infra 1022. Jtivov ró
xoivóv onkkyyvov, où rnqn/xafitv, Mijrgóg TalatVTjg xà/cô
dvarrjvov navQÓg, ubi brevius sed plaue quod sentit,
eloquitur Antigone : posterioris versus, qui alteri ex-
plicando inservit, sententiam exprimas sic : v.al rà yt-
yovtvai dnó fiijTQÓg raXaivijg xal dvanjvov TcarQÔg. Ce-
terum non audiendus Stanleius, qui versus 839. et
840. coniunctos unurn iambicum a Scholiaste metrico
dici contendit, et inde liquere putat vav'aroXov esse
glossema. Potius, si bariolari licet, inde argumentum
petas pro lectione vtxvoarólov. Versus enim 836 (ubi
yóov legit) et quinque sequentes iambicos trimetros
quinque vocat ; itaque sic eos distribuit 1. 'Alla—,
2. (fl xQurl—, 3. tv bi' —, 4. fitlâyxQoxov vtxvoar. —,
5. ràv daTißij-dvältov. Inepte; versus 836. et 842.
antispastici sunt formae perquam usitatae. Ad cumu-
lationem epilhetorum defendendam conferri possunt Ag.
145, 186, Suppl. 105, 665, 775, Eur. Iph. T. 220.

843. Schol. Voss. 2: dXkà yàn ijxovai xal tgyoprat
a'c'ôé xal avTUi rj jLvti'/óvi] xal rj ^lantjvrj tnl to ni-
XQOV nqdyo; 1} dSilcpoTf xal twv ddtlfwv, w,-Tt Sovvai
ixeivoig amp;Qrjvov. quot;iî yQ. ddeXcpwv (ab dStXcpi]), xal tariv
ovTw,' rj ai/vta^ig' dXXà yÙQ rjxovaiv a't'dt xal aiital rj
'Avriyóvrj xal rj 'lafirjvr] tnl to nqdyog twv ddtXcpwv
tI dt tan tó nqayog ddeXifwv ; tîg nixqóv amp;QÎjvov. quot;'H
dXXà yào rjxovaiv a7Se xal aiital inl tóv ^Qijvov tóv
aSiXcpóv xal tóv ddtXqixóv, l'v' fj tó q)ó dià tov o (m-
XQOV yQUfófitvov, nqayog xal ngay/ia nixgóv xal yaXt-
nóv. ^— 'AStXqicov et dSeXcpóv correctiones videntur eius,
qui hoc scholion scripsit. Revocanda antiqua inter-
punctio post ddiXcpoTv.

851. Schol. B, et Voss, infra apponendus legerunt
genitivum quot;Aidov, vel quod probabilius, quot;quot;./^iöcf. Hanc
formam usurpavit Euripides Iph. T. 167. dXX' i'vöog
fioi nàyiQvaov Ttvyog xal Xoißäv quot;Aida. Saepius Orci
dicuntur, quae sunt perniciosa et rnortifera, aut quae
ad exsequias pertinent. Herm. ad Ant. p. 136 , Eur.
Hec. 1047. ttxv'' tgrj^ia Xinwv ßkxyaig quot;Aidou (feminis
Troianis in furorem actis) diafioiQäaai, Cycl. 396.
TW d-toarvytT quot;Aidov [layeiQw (Polyphemo) , Ag. 1086.
^ dlxvvov tt quot;Aidov. Alia suppeditabit exempla Lo-
beckius ad Ai. p. 352, e quo numero tarnen eximen-
dus locus, qui est Ag. 1208. üv'ovaav quot;Aidov firjttQ',
ubi, ut recte monet Wellauerus sensus requirit quot;Aidov
dâ,uaota. Fortasse scribendum est {l-v'ovg dvaidovg [nj-
TtQ'', impudentis furoris [tarn in Aegistho quam in

se ipsa) matrem. Cf. ib. 1383. Hoc tarnen loco da-
tivus praeferendus mihi videtur, cum innitlrctiv con-
iungendus. Blomfieldius laudat Eur. Ale. 423. aVriy-
Xijaavi naiäva rü Kurœùtv nanóvSm d-iw. Trisyllabum
quot;Ai'Sijs rarius esse in Iragicorum senariis, monet Erf.
ad Sojib. Ant. 1226; in anapaesto illam formam ba-
bet Aeschylus Prom. 152. vtQamp;tv r' 'Aidov, ubi non
video, quare contra librorum auctoritatem cum Blomf.
viQamp;fv y'AiSov sit corrigendum. Dindorfius bic quo-
que quot;Aida praefert.

Schol. Voss. T/.tta; dt di-Atjl ï^jiag dt dlxaiov ttqó-
TtQOv rwv nuQd'tixov xarÜQytGamp;ai rov yoov %vtY,a rijg
cprjfiiaamp;tîaijg (fijfiyg rov d'avàrov rüf ßaaiXtwv , îaytïp
Tf aal ßoav rov dvgxtladov y.al y.axóijyov v/ivov
rijg tQivvthg , tnifiuTTtiv rt xal It/tiv rov fiiaijróv
naiava xal via.vov rov adov, rjyovv, rwv (leg. róv)
inl rw S'avârw rwv ßaaiXewv yivófievov. Illud tnifiär-
Ttiv in Voss. 2. in titi^itlntiv mutatum est, adscripta
tamen var. lect. tmiiärcrtiv, pro quo Faehs. coniicit
tnifiàçnrtiy (p. 99). Nullam corruptelae suspicionem
movet tni/A-tlntiv ; mirum tamen, tam vulgare voca-
bulum sie ex])licari potuisse.

865. In Scbol. A. ad 866. legendum videtur y.aXri
diallayr] pro xaxtj d. »pulcbra, certa est reconciliatio
quae morte facta est; mortui enim non amplius pu-
gna congressuri estis.quot; — Schob B. postquam expli-
cavit verba ditjXXayamp;e aidÛQw, addit (pev roioifrov diaX-
Xaxrov; unde non improbabile, eum pro avv, quod

aliquot libri et Scbol. A. ad 870. omittunt, qjftf le-
gisse. Manifesto 'sibi' respondent versus 856-859 et
862-865, nequé üïla niutatione opus est, mOdo 3ô-
/lov,' (v.nbsp;(864) initio versus -ponantur,

qui sic constat'ex düplici penthemimei-é'ïambrco (cf.
Grotefend. Zeitschr. f. die Alterthumsh, 1842, p. 688).
Itaque ovv , quod in stropha et antistropha eundem
fere tenet locum, non est sollicitanduni. Sëquehtes
duo versus unde nati sint, apparet ex ScbOl. A. àd
870, qui, ut nominativum rtrvixfxtvoi explicet, baec
affert. tó t'i^,- tov Xàyov ovrw; votjTtov ijdij diriXlct'^amp;e
aidijoco, ovxtr' tnl cpûJq dlV tnl cpàfco diexQiamp;ijTe ,
ttTVfifihoi xcù TfTQCûfiéyoi di' fvcoM/ficoif, in quibus ver-
ba ovxêr' — âifxç. explicationis gratia addita putem.
Recentior tamen Schol. (ad 866) illos versus legit.

868. KuTitfyfiuTa multi codices contra metrum post
Ö'Sinóda addunt. Scbol. A: xàQva St xal l'iav àXiid-ij
inixQavt xal tnlriQ03(5i rà xuTtifyixara rov natQÔi 01-
StnoSos rj atßaafiia — 'EQivvvg txtipov. Nescio an xar-
tdyfiara ad explicandumnbsp;addiderit, adeoque ex

Sciiol. illud verbum a librariis sunUum sit. Sed omiSsione
yoc'. xarttfyfiara nondum satis loci integritati pro.spectum
esse videtur. Ahrensius vertil: certe imprecationein po-
tens patrisOedipi Faria ratam fecit, quod quomodo ex
verbis elici possit, non video. Quum verba norvi' 'Eqiv-
vvg manifesto personam Erinnyos significent, his ge-
nitivum narQèç addi, mirum est; ocXijO-ïj anteni simpliciter
pro dlijO-wi accipi, nemo, credo, probabit; nec magis
probandum äl?iamp;fj interpretari veras imprecationes.
Quare pro narQÔg OiSinóSa coniicio legendum esse rà

TtQÓg OidiTTÓSa, i. e. rà itQÓg 02$. Xfy^évTcc. Nimis
veras Oedipi imprecationes veneranda Erinnys ra-
tas fecit. Sic xQuivfiv Xó/oi', Suppl. 603.

874. A. ad 877. habet laocpàvmv, quod ex inter-
pretatione fluxit; ne in Scholiaste quidem illa lectio
certa, quum Voss. 1. babeat dvriffóvcov. Similiter
Choepb, 317. axórm cpàog dvricioiQov, olim legebatur
taófioiQov. Veram lectionem post Erfurdt. recepit
Bambergerus ex Schol, et libris nonnullis, qui habent
Eum. 753 (775): dpicnevd-rj (haec pluri-
morum librorum lectio est) ntamp;iïact xgadlag araXce/-
póp. Schol. InoTtipO-ij, b^oiu ÓQUipra oïg ntnopamp;cc, non
prorsus recte, dprnripamp;rj est enim pro moerore,
quo affecta sum. Schwenckius praeterea alFcrt Sopb.
Oed. Col. 192. dpvintT^ov ß^aavog, ubi Schol. Tao-

Versus 874, 875, 877, 878 uni Hemichorio tri-
buit Schol. A, (ad 877), alteri v. 876. Idem inter-
pres ad 871. TiTvnntpoi S^O-' tp tw pLam tcfij tó ê'ri-
Qop ijtuyÓQiop. Accuratam et perpetuam in ea carmi-
nis parte, quae Wellauero stropha est et antistropha
fuisse olim metrorum responsioneui, pro certo
quidem affirmare non ausim, -verum magnam babet
illa res probabilitatem ex similitudine metrorurn in
versibus praegressis et sequentibus, in quibus parva
mutatione stropha et antistropha possunt exaequari.
Responsie si restituenda est, Dindorfii sententiam am-
plectendam puto, qui Elmsleii potissimum rationem
secutus post V. 872. unum versum, v. 875. ante amp;a-
vdxmp longam syllabam (supplet tx, contra sensum,

ut mihi \idetur ; si avtiqióvcav substantivum esse po-
test, Ttttl mahm) excidisse putat, versus autem 876-
878 sie exh'ibet diavrotiav Hytig SojioKSi xal ^Scofiaaiv
Ttenluyi.dvov;. Qtjocunque autem modo antistrophica
restituantur, non potest ferri illa Scholiastae descriptiö
hemichoriorum, quum in antistropha respondeant,
quae non possunt similiter distribui.

885. Schol. A, I. 6 : rà xTtava ravra, oiovd rà
öpiïdt], dtij^ovai ftf/^i r5)v tmyàvov. Kriuva St fntev
«gt;,' tnl ovaiag, oiovtl xX-ijgovofJioi rwv naamp;wv ixtivwv
Kal rwv oveiSwv ot naîStg ytvtjaovrai, óvtidi^ójitroi
rijv rwv TiQoyóvav ânwXeiav. Similia sunt in Schol. B.
Utrumque vulgatam lectionem habuisse, non est quod
moneam ; sed tam mira est haec interpretatio, ut
suspicer, scholiasten hanc mutuatum esse ab alio in-
terprété, qui pro (.itvtX (malim fitvei) xrtava corru-
ptam lectionem nevtX veixta invenerat.

891. B: IV diaXXaxrtjQi— ßagti /xèv rotg (plXoig xai
Svgx^Qti art (fiXotg, ol Sè t'iamp;Qol rijv avrwv fifatv i}Q-
vijaavro, ov ydg tniyaQig avroTg è'âoitv. Legisse eum
dixeris SiaXXaxr^çi S' ovx 'Af-uficpti, cccptXocg ovè' tni-
yuQig, om. ^'AQijg (int. d SiuXXaxriiq). Sed quum sic
non appareat, unde verba roXg qjtXoig in interpreta-
tione profecta sint, probabilius est scholion hoc modo
esse corrigendum : ßagei ^lèv xai SvgytQticf roXg (plXoig,
unde intelligitur, sic locum scri[)tum fuisse: a/A-ciKplcf
cpiXoig, OvS' tnlyaqig ^'Aqtt. Subsequitur glossa (L-5)
ovx a'ufftqpt«] dXX' tni i^'óyco, quod nemo probabit.
Magnam dilBcultatem habet hoc loco duplex dativus
StaXXaxifjqi, (flXoig, quae augeretur etiam, si paulum

iijwitata Scholiastae lectione scriberetur oiâ' i'jii yÜQig
àçit {non gratiam Marti hahent amici). Affiiniare
ausim in omnibus locis, quibus subste^ntivis verbali-
bus adiungatur casus verborum, nullum esse similem.
Exempla collegerunt Herm. ad Vig. p. 714 (47) et
qui ibi laudantur, ideuï.ad Ant. 1204, Valcken. ad
Phoen. 941, Wyttenb. ad Plat. Pbaed. p. 99. B,
Lob. ad Ai. p. 428, Abresch. ad Aescb. vol. L p. 55,
sqq., qui tamen multa aliéna miscet, veluti tig tQiv
illamp;iv quot;AnàïÀmvi, tîg a\iûâ.uv lovacc yilf ui^iv, ^Qovraîg
ilg tQiv xTvnwv (Cycl. 328) , in quibus dativus non a
substantivo pendet sed a notione, quam verbum et
substantivum coniuncta babent. Non magis hue per-
tinere credo v. 270, supra iitQi^ivai. l^œitVQOvai rag^og
TÓv d(i(fiTiiifi Itwv, i. e. noioijGi fit raQ^iiv r. d.X.,
Sopb. EL 122. TtV' del rditeig dxÓQtovov o:Ma}jdv
— 'Ayaidnvova, Demostb. 'Aard lt;Pd. L § 45.
ot 8è avjifiayoi rtamp;ydat rügt; ôéei rovg rotov'rovg dnoaró-
Xovg (rov amp;avdrov fidllov (po§ov»rai), quae potius ad
anacolutbiam referenda videntur. Ab bis quantum
dificrant yoàg nQOTCOjinog, Choeph. 21 , (ivqIu iteiina-
GTrjg, Pers. 942, [GTéyijv] nollà avviaroga AvrocfóvK
xaxd, Ag. 1061, quisque sentit. Sed quoniam in talibus
genitivus nullo sensus discrimine poni potest, accusativus
rarior est; frequentior dativus. Prom. 615. nvQog (ï^o-
ro\g ôorijQ, Plat. Phaed. .p. 88. C. dniGxia roXg nqon-
qtjfiivoig, Legg. L p. 633. C. avev ■d-tQanàvxœv avxotg
avxmv Siaxovioeig, si vere coniecit Astius pro avxoTg
iuvra^y (an avxwv tavxoigl), ib. B. êV re xaXg TtQÓg
dXXtiXovg xaTg yegal iiàyaig, ubi dativus est instrument!.

similiter ut Agam.il 120, Aesch. Suppl. 308 ; Phoen.
941. Kitd/Kp (sic Valcken. pro Kadfiov) nalaimv quot;Açios
ix fiijvinarwv tnbsp;981. SoQÓg yt rwS'- dvvtjQiTocg.

Itaque, ut redeam unde digressus sum, apparet recte
dici SiallaxrijQi aue^/icpia, item dativum et genitivum
eidem nomini posse iungi, sed duplicem dativum eàse
inauditum. Neque eius rei causa latet istiusmodi
enim constructio semper fere-ambigua fwet; sic no-
stro loco sensus aeque esse possit 6 SiaXXaxrrjo nijicf t-
xai ToZg (plXoig, atque ot (pi'Aot f(f,u^oyr«t tc3
xTrjQi. Loci intellectum paulum iuvabimus, distin-
ctione ante (fiXoig posita; nibilominus tamen de scri-
ptura dubito. Grotefendus L 1. dedit SiaXXaxrrjQi ô'
evitolt;xfi{fi(j)eT nocrf cpiXoig ovô' iniyixQiT' ^'Aqu , in quo
non probari potest iota dativi elisum.

905.1: Voss. 2: nÓQU ö' i^nHp^ TcàQearip eiitiïif in
dfkpotîqwpxfxov t' 'ErtoxXiOVi xal tov HoXvptlxovs to
aj/«|, œg tov (liv ßaaiXixwg tov ddûucpôv ixßaxovtos
(MS. ixßäXX.), TOV 8è ßaaiXtxwg ini(STQaTida«VTog, ort
noXXà xaxà inça^ay ToXg noXlratg xal Toîg 'Açyiioig.
Ineptum hoc scholion, quod in Voss. 1. omittitur,
recentioris est originis. Ab eodem qui boc scripsit,
vocabulumnbsp;in textu ad eîntTv adscriptum est;

^iva^ istud hic cogitatione e praecedenti dmxToiv re-
petendum putabat, neque intelligebat wg vs. sq. ab
iîntXv pendere. Post damp;Xîoiaiv minor distinctio po-
nenda ; prioris hemichorii sententia ab altero se-
quentibus verbis absolvitur. Nam quominus quatuor
continues versus (905-908) ab iisdem choreutis pro-
ferri putem, prohibet stropha, in qua praeter metri

aequabilitatem soni sirailitndo indicare videtur, versus
894. et 895. inter hemichoria esse distribuendos. Cboeph.
484, sq. Or. Mtfivrjso XovvQwif otg ti/oatpiaamp;t/g , namp;rfQ.
El. Ménvijso d' dfKpï^XrjsTQOv w ff' Ixaivimv, ib. 488.
'Aqquot; i^c/ii;]^ -'^ 'Aq'- OQamp;èv a'iQiig-, Ag. 1182. Chor.
-HSy Tiymiaivoipamp;ioig jjnrjntvij'(i GassJnbsp;noX'iT«ig

navT'')i'Q-4a7Ttl;»tgt;^ itu»i]i supra 793^^1 Pers. 963, 969,
et infra passim. Cf. Arist. Ach. 1065, sqq. Porro
si versus 895 et 891 j (Si8aQÓTTlcty.voi dè rovg fitvovsi —
xacfxüv TtcKTQwmp Xttfaï eiusdem sunt personae, incom-
modum est, quod interponitur ra'^ av tig ünoi xivtg.
Quare teneo Wellaueri divisionem. Hemichorium
quum dicit GidaQÓnXaxroi 8è rovg fitvovai iam sepul-
cbrum in animo babet, sed hoe palam pronunciare
veretur; itaque abrupta oratione addit raf av rtg
flnoi Tivtg, facile quis dicat, quinani. Altera cbori
pars diserte profert ominosa illa verba rdfcov TtavQcócov
Xaycti. Schol. Voss. 2: xdy' av rig -eivoi, tivig aiivovg
TttQifitvovsi aidijnónXtjxtoi. toiItov 'tov ivóg ij/iiyÓQov
finóvTog dnoxQivtTui ró tvtqov xaivlt;f'tjmv ori ai Xayal
xai ai sioqt/^tig, dnó rov ^.ayaivcoilOTÓ^'óqi/affca,' rwv
racpwv rmv navQwwv tjroi rwv ofinarcav rmv rov rcurQÓg.
Tacpoi yoQ oivrixQvg rw Ttarqi rj areQijcsig rwv opnécrtav.
In vocabulo Xayal ad Xayraivo} respicere poè'tam, rede
vidit, reliqua quanti sint aestimanda, quisque ani-
madvertit.

906. UoXiruig, Voss. 2. (cf. supra ad 905), B; ad
904. Quum et dativus et accusativus recte usurpari
possit (Mattb. § 415, ann. 1.) noXiraig revocandum

egt; neque obegt acc. oiLxocg. Cf. Well., ad Ag. 645^;
Choeph. 215, Lob. ad Ai. p. 332.

931. B. ad 928. avzoTg] èaiai. Convenit cum bac
lectione {nlouTog äßvmog avmoXg) interpretatio Schol..
A. vnà -/riv 8t ó nolvg nlovrog avrm» Kt.xqvnTKi.
Sed ellipsis verbi substantivi in futuro insolita est. Cf.
Herm. ad \'ig. p. 776. Fag cum nlovTog coniun-
gendum, ambigue dictum est. Supra. Vj. 800 ilovoL
Q 'ijv lußcostp tv ruffj yamp;ovàg.

933. Teltvva ô' tnriX., B. in lemm. ad 932. cum
Seid.; nXtvvaiKd' tntilàlu^m, Voss. 1. in lemm. Scbol»
A ad 932. Utrumque ex vera lectione rtXtvxä d'
{-TAIJAIJ) corruptum. Pronomen hic, eodem modo,
quo apud Homerum articulus demonstrativi vice fun-
gens „ sequens subiectum praeparat, ut Ii. 1. 488.
Avtùq jO. fiTjvi^ pijval nceQtjfievog wxvnóqocai Jw/tvrig
Hijl^g màg., et passim. Cf. Thiersch. Gramm. § 284.. 17.

958. Fq0.v pro dyttav legit Scbol. B, quam lectio-
nem postquam explicavit, addit: evqtjtcti di -/.ai iif
nuXctiwh ßißllif rnbsp;(sie pro dxicov leg.) ràd' iy/t!-

^iP^ ■^yovv t« TOV nXijaLop tccvtcc •O-qtjvS), oneç iari
ifQiiVTW, MccQXVQti 8i xul to inuyà^ivov to nilag ô'
dâtX(pai dôelqieêp. Versus dxica (i. e. ^x^co) tûô' iy-
yt/d-ev cum sequenti exaequari nequit, in quo uW a
Scholiasta omissum, nullam habet glossematis simili-
tudinem et facile propter sequentes literas excidere
potuit. Versus ntXag «t'5' ciStXqictl 'ôtXqiecjv est iam-
bicus dimeter cum anacrusi anapaestica. Huic accu-
ïate respondet «x^W roîcop ràô' èyyx'amp;tv, quo versu

propter hrevîtatem paulo obscuriori hoc indicare vi-
detur Antigone, fratribus, etiamsi mutuo odio sibi
mortem consciverint, tamen sororum amorem non
deesse. Tü8t (quod non duaiis est sed pluralis nu-
meri) significat lamenta, et luctum. De eo genere
elisionis vel craseos (nam litera omissa in pronunciando
non prorsus supprimendaj, quod est in dStlcpal
(f(S)v cf. Matth. § 46 , Herm. ad Soph. 0. C. 1602 ;
Ag. 1043j 'noXkov, to ^itoklov, supra 841. simi-
liter scribendum videtur ràv àari§7j 'nóVMyi. Non
posse versuum strophicorum scripturam incertam esse
propter antistropham, quae ipsa emendatione eget,
non est quod moneam. Eiectis versibus 973 et 974,
T8. 971. scribendum: difarava xrjSt^ ôiiwvvficc i.e. difquot;
(STKvàv iart rà x^8og rà vrcè y.ri8ovg yiyvó/ifvov (xrj8iiov)
miseri luctus cognatorum. Cf. supra 9, Eum. 90.
Sequenti versu, adscita Dindorfii coniectura kv/qà
pro bivyqa, scribendum pUto: Xv/qà rqmccXatàrcav ni]-
(xârcov. Metaphora a lucta petita , de qua coht. Heind.
ad Plat. Euthyd. p. 319, sq., Wyttenb. Bibl. Critv
vol. X. p. 61, sq. Eum. 559. tv /itv ràS^ ^8?/ rmv
rçimv ■JTa}MiO(iâT(ov, Ag. 165. rqianT^qoj óïyrixctt rvymv,
Choeph. 335. ovx àrqiaxtog arcc.

979. Schol. A. ad 967. 1. 3. ot) U m 'Etêoxltg ^ oè
fiit^ ov noXv, oud' vanqov î'fiaamp;tg; pro priori ot» VoSs.
i. óvSt, sed oil delendum : tu hrevi post,
rius^ expertus es. Schol. B. ad 967. 1. 11, sqqt'idî-
stinguit post oiiSèpv' inteiligeïïS ex ppaegrerais
fioiqav. Putabat nimirum, Eteoclem qui post framp;traa,
expulsum regnum tenuisset, non dici posse simul eo-

«leinque tempore cum fratre Fali vim expertum esse.
Recte autem monuit versus 978. et 980: av rolvvv oiquot;
aO-a SiantQmp, iml xanjlamp;fi t; nóhv, 979. et 981;
aö 5' ovStf vatfQOv iiccamp;wp, 5oo6g ■/{nbsp;ävrriQtrai

cohaerere. — Idem interpres ad v. 968. habet vatf-
Qog. Cf. Matth. § 446. 8 , II. XVIII. 333. aiÜ vare-
Qo; ino raTay, Soph. Ai. 195. wS^ draaßijfO's' OQ-
fiä, Pflugk. ad Alc. 150. ïarto vv» evxXi^ryè xarOa-
rovfitpi], Soph. El. 630. Ttaqoxlarjg; TfjgSi nX^Giceg i/ioP,
VVunder. ad Phib 1062. ÓQi-iaa^at -ret^a^^ Oed.' T.
599, sq., Eum. 214. rd fitp -/üq oUce xänru a' tv-
amp;vu,0vniv7jv, Tu iiKfuvwg TtQÓaaovaav ijav'ietireQCtP.
Adverbium {iarfqov ex interpretatione natum ; simili-
tcf in loco Aiacis laud, libri drdQ^ijT«, quod fälsum
esse hiatus evincit.

995. HaQivvov», B ad 982: tö^Ij, éhxtiq'i'ij naqit
rijp tiivotocv cevTov , ijyovv txvóg. Neque' explicatio,
neque lectio probari polest; nam a ró^fvyo^' noö for-
matur verbum nuQivvioo (pro itamp;()tvvos 'flvmy
TCctQevifüoficcf. i'TIaQt-vvov hic significat quod^alibi'CfW)»-
yivig, atftiipvtov dicitur (Soph. Oed. T. 1082 j Ag.
107, 807, Pind. Ob XIll. 13), ita tarnen ut si-
mul ad Oedipodis coniugium respiciatur: Huius .ge-
neris ambigue dicta multa sunt in his carminibus.
Cf. V. 897 , 922, 930, 971.nbsp;^o

De distributione versuum huius cantici haec habent
scholiastae. Versum 940. Ttcciad-dg tnaiaag Schol.uA
(adt 946) Antigonae adscribit. Qui sequitur versus ab
eodem (ad 947) Ismenae datur. Versum 958. Anti-
gonae tribuit B (ad 958), 963 et 964 uni personae A

(ad 959), quod propter versus strophicos non proba-
bile. est; 975-977 Ant. B (ad 967}, s^ed hi versus vel
ab utraque sorore vel a choro can^ti sunt;, 978. Ism.
979, Ant. B (ad 967). Ceteryp„Spljol. A ad v. 960.
otid' i.Kid-' mg- uKrixTaviv baec habet : 'ETto-^Kijs' itQÓ-
TtQOs yoQ xurixmn. fóv JJoXvviixtjv. Minus bene, ut
videtur f nam verba illa necessario ad idem subiectum
sunt referenda , ac proxime praegressa jrjj/i«r« 'E8iL-
^av' (osUtidit) ix (pvyas i.uot, id est ad Polynicen; ita-
que aftjO-aj v.^966 est: incolumis reversusßin.,patriam.
(Both.) In reliqua carminis parte j quotiçs fratres-sibi
opponuntur Antigone Polynicis, Ismene Et^cltó mor-
tem luget. Schol. A. ad 946: ij 'Avriyàvij qp^nj. yifçè?
ràv JloXvvfîxiivy,: Tvcpamp;ilg xai

yÙQ diixiiTO TCQÓS avràv. Itaque praestat ,.vs.,r97:8i qyi,-
cum cohaeret 980, Antigonae quam cum-jScbol». B,
Ismenae adscribere. Nullam tamen esse inter,^ sorqres
de fratrum culpa altercationem apparat praecipue ex
vss. 900, seqq. ubi, postquam Antigonç^EteGclem tan-
quam auctorem omnium malorumnbsp;Is^Wftne
non afifert, quibus illum excuset,, aiitvpiartem culpae
in Poljnicen conférât, sed utriusqu^,fratris?sortem
lt;leplorat. Nimium igitur studiiun habet illud
vs. 941 Ij! quod, metro quoque indicium praebente,
omittendum videtur. Scribendum cum Lacbmanno
t(ïuvts xtKTuxzàg, vel {ïàvis x. ; nam augmenti omis-
sio hoe quidem loco nullam ofl'ensionem habere po-
test. His et sequentibus versibus poè'tam ad Polyni-
cen prius occumbentem respicere, non improbabile est.

leiiÊU positum esset, quo frequens est apud Pindaïum
pro accipere, invenire [non sumere), 01.1. 56. tXiv
ärocv, Pyth. II. 30. tie póiamp;ov, 26. ylvxvv t^Mv ßCo-
xov. Sed codicibus obsequendum est, quorum tantum
non omnium lectio est tiltx' iv. EÏltv (tilt) natum
videtur ex sequenti iv, quod non luirarer, si a li-
brariis pro correctione praecedentis vocabuli babitum
esset. Nam quid sibi velint verba iv nolti, non fa-
cile dictu est. Corrigendum puto iv m'latg. De per-
mutatione vocabulorum nólig et Tnfli] docte egit Un-
gerus , Parad. Theh. p, 397 , sq. Ceterum arvywv,
quod Brunckius recepit, natum est ex aréyoiv inter-
pretamento vocis tÏQ/cov.

1019. Kafii xivSifvco ßalw legisse Scboliasten A. (ad
1006) putat Blomf. Explicat xai tîg xivSvvov ifißctlä
i]mvtrjv dià tovtov. Sed dvà exposuit zfj eïg , ijiuv
iijv autem extrinsecus assumendum putavit. Simili-
ter in fine scholii xai (ilipo} ifiavzijv dvà xlvSvvov.
Certo ex iis quae post allmg sequuntur colligere licet,
in nonnulli? libris fuisse xav d/.., in aliis xdvà xlv§v~
rov ßalamp;, quod recte hodie receptum. Primus Abre-
schius observavit, hoe dictum esse per tmesin pro
dvaßalw xiySvvov, me pericuio oMiciam ; neque quae
Blomfieldius bis opponit satis babent ponderis, ut ab
hac explicatione recedas. Nam si ^inreiv et dvocçqc-
nreiv xlvSvvov, et y-ayriv, pericuio se ohiicere, pti-
gnam luhenter suscipere recte dicuntur, imagine ab
alea sumta (Valck. ad Phoen. 1235, ad Herod. VII.
50^ Pflugk. ad Heracl. 149), non est quod dubites,
quin , quum ßall-eiv aeque ac qinxiiv de talis usur-

äpaßixlhtv y.iv$vvov eadem metaphora dici potuerit.
llerodoti locus, quem affert Wellauerus (V. 49 ava-
ßalXtaO-ui (làya;) fortasse non iniuria criticis suspe-
ctus fuit.

1024. Kaxm A. ad 1011, xocxamp;v plures libri, idque
Wellauero placuit. Voss. 1: ^(à tovto ütlovaa, w ri'v/fj,
xoivmpet ri} avyxocfóvm (pQiyl (äxovTi xaxü excidit) riyovv
TcS TIolvvti/.ii xuxm yivo^évca (leg. ytv.) äxovTi, Mon-
strum Yocabuli övyxocpovca exstitit fortasse commixta
•vera lectione avyyovm cum glossa avficfiovta. In textu
illius libri est myxoixa supra scripto avyyovi]. — In verbis
ä/.ovTi xoivóivii (vel, quod malim, ■/.oivmvtT) xaxmy, çiuem
sensum loco accommodatum vocabulum üxovti l^abere
possit, non video. In altera contra lectione axofi xaxàv,
malum nolens est, quod nolentibus accidit. cf. Wunder,
ad Soph. Oed. T. 1206, Col. 235, 974. Itaque di-
cit Antigone, se mali, quod noliet accidisse, riunc,
quum acciderit, lubenter participera fieri. Çeterura
praeclaram esse hanc Antigonae oration£m|, nihilque
in avyyàvw mutandum sentiet, qui horura verborum
cura praegressis cohaerentiara animadverterit,
situdinem et coniunctionem fratris et sororisf auxit
parentum infortunium ; verum non sanguinis tantutrx
fuit illa afiSnitas, sed animi quoque, quae facit, ut
Antigone lubenter Polynicis causa pericula suscipiat.

1027. IJnàaopTat, B. ad 1014, qui addit Xäßcoai,
ifâycaai, quorum posterius certe ad nàmvtai referen-
dum , quod confirmât A. ad 1013. Praeter eos, quos
recenset Well., onâaovrai etiam Hermannus scribit

ad Soph. Ai. 1064. Manifesto Antigone respicit ad
praeconis veebä t-^isivrco rreretyo)/' róvS' vtt' oîcavwv Soxtî
Tucfhv' âtlftW*, ^ 'tévitciliitov llt;xß(~igt; (v. 1009). Ibi
quum tîîT'nbsp;sit alitibus devorari, no-

stro autem locoquot;^ scotXo/aiïroçfg Maoi voracès (Phi-
lostr. p.nbsp;Diad. laudi'^Jtot^ yaurçi yorjaamp;cei xecl

nluaTK ó^ofayijmi)', mihi itkssMxai, quod «tiam' Me-
diceus praebet, praèferendùm videtur. TlàxsaaQ-ai poè-
ticum est pró communi ivQ'ieiv. Similiter 'quot;•O'o/i'T/ j.
amp;oivàa9«i frequenter dè canibus avibusque. Eur. lon^
916. ^(gt;Hnravùîi âQitcclt;sd-tï{ OolvunaXg, 1514. oîcovwv
yaiiqiijlocXs (fàvevu« f^olpafiä re, 518. ßotqios itravoii
i^wQiOiv amp;oiVavnbsp;Té' (poivîccv dauoc, Heci 1044.

ifpii^^^^tai damp;ei/ xal ravs Toioifrovg ävdqag Squctti]-
(füó'Üi-'^aXdviitv. Leg. i'yeQyog tvQ^ixara, rell.

1038^In Schob A. ad 1026. Voss. 1. (1. 2) ver-
ba Mb èxBibél^Tcè'WçJ- tijg tifiijs tov Tlolvvt'ixovi xa-
xôîg^^k'i^wèié^lià^-'ioxg 'q'io'ig, et paulo post ovdafts;
xâ^^'ôë'^tJhlviikUà'ô'^ Pxifi'^d'iiaav. Sed recte Voss/ 2.
cum editis''cóhsent'ït. Nam posteriori loco verum esse'
tjHfi.nbsp;dbcetgt;, eoque probato xalwi admitti

nequit.quot;^'Annotationem Scbol. A. ad 1025. maie Abre-
scbius eméndando vulgatae lectioni accommodare co-
natur , hoc modO r ov xtxqirai xalœg, dXlJ äTipog xal
ovioi, rell. Interpres iste SianxLfirjxai compositum
putâbat ex praepositione 8ià et dTi/xâw, quod non
minus soloecum est quam rjxexîixTjvai, Heathio aliis-
que probatum. Optime vulgatam lectionem inter-

pretatur Schol. B. ad 1025, 1. 3, sqq. cuius expli-
catio longior est, quam ut hic decrihatur. quot;HStj
tamen pro nàlui dubito, an usurpari uequeat. Quum
tamen sequens versus temporis definitionem necessa-
riam reddat, non cum Ahrensio Sij (quas particu-
las cum alibi, tum coniunctim usurpavit noster
Choephi. 731), sed potius ^ Srjv scripserim. Verto :
profecto, huius commoda iam pridem a diis sunt ne-
glectavquot; ad quae respondet praeco: non certe prius-
quam hanc regionem malo obiecisset.quot; Quae cum
praecedentibus ita cohaerent, ut, quum praeco mi-
retur, Polynicem ab Antigone honorari, quem ci-
vitas odio habeat, Antigone illius odii causam in deos
reiiciat, quo culpam fratris elevet ac diluat. In ean-
dem sententiam dictum videtur, quod infra v. 1061
cliorus profert, ut Polynicis partes quare sequatur
ostendat : /.al yuQ yevtä Koivôv róó' amp;ioi. In Agam.
V. 1497, sqq.isuum scelus excusat Clytaemnestra po-
testate daemonis infesti, qui in ipsa ita saevierit, ut ei,
resistere inanis fuisset opera. Memorabilis quoque locus
est Choeph. 897. ubi Clyt. ij /ioTqu rotlvm (Agamem-
nonis interfecti), w xixvov, icaqaLria, Orest. xal xov-
de Totvvv uoTq' inóqavvtv fióqop, quibuscum recte Ze-
nonis dictum (apud Diog. Laërt. VII. 23) servo ex-
cusanti se verbis e't/iaQzo fioi xléi^iai respondentis xal
daQÏjvai, contendit Naegelsbachius in libro de relt-
gionibus Or est iam Aeschyli continentihus (Norimb.
1843). Sed accuratius de his agere non est huius
loei.

*«» i'S Tuijra Tfj nóXei xai rig ij/iiav tart xavrtjg rijg
yvv}fi7jg. — Tig ovy ravra habet Schol. A. ad 1044.
Sed hoe loco statim animo obversatur conditio, quae
inest in praegressis : haec si quis reputet. Itaque
■vix àv hic abesse posse putem, malimque cum Por-
sono rig àv ravra iriO-., quam cum Well, rig ovv r. tc^
Tà, quod nonnulli libri habent, metrici correctio
esse videtur. — Vs. 1060. Schol. A. legisse i^i^eTg '/ùq
non improbabile est, quum uterque Voss, in lemm.
ad Y. 1047. illam^ .lectionem Jïabeat. Miv tamen
longe praeferendum.

.dqoJiiiA bß .lod3c)ßinof. = ; niiJiooiJßranißis
-17 9=8izuB ßiulosinoa ■ - r ^ -MiEq , (8S0t nß/I
efciiiolDUß ramos ia im;, y ur -K, M niiJifiq

îau8 non «aaoiîDsI SßhßT ' ' f bsDÀ m nrnßiariloi^'.g
~ib9 iailqpb ß oioban ,t)noi? : y^r k . uu:quot;^nbsp;u

.i'i-oi le s .sjih^, .db.i nv.ïwt ^4'jo vit — .v^y-yv]:
x-.up - Vj'-liiif:!nbsp;oiniiiß niil/ita mol ooii Lafi

:iupr,lï .V^ i.N.;- t Vns^ o-iwA : «iüaavjoßiq lü
loT -.tiJO oiJpijiîÎEiii ,in')»(iq ogaoq riieatfß jiil ïk
.T gt;4A'-i ^I ifiBO nißjjp -•OW '^inwT VIT oiios
)i)39rfO'j bhlflHi , ■nadoil hdil illunnoii Loop

De duplici Persarum Stccaxtvfj quae antiquorum
grammaticorum exstant testimonia (Schol, ad Aristoph.
Ran. 1028), partim ex mera coniectura fluxisse vi-
dentur, partim ita corrupta sunt, ut eorum auctoritas
nihili sit aestimanda.

Scholiastarum in Aeschylo variae lectiones non sunt
a diversa fahularum recensione, nedum a duplici edi-
tione ab ipso poëta facta repetendae.

Quod Aeschylum dixisse refert Athenaeus VlII,
p. 347, C. t«; CCVTOV rça/codia; Tffiàp] tivai iwv
'OuriQOV fieyalwp detnvmp, magis ad indolem poësis
Aescbyleae, quam ad fahularum argumentum est re-
ferendum.

Longini (ikqI vtjiovs, c. 33, sub. f.) de Sophocle
iudicium: oVé fièp navTU olov inicpli/n rij qiogâ, ßßtv-
vvrai ô' dXó/cos nokXâxig, non confirmatur tragoediis
eius, quae aetatem lulerunt.

Valckenaerii coniectura in Eur. Phoen. v. 645, sqq.
ov xazoixiaat nedîa fitv rà ■O'eatparov XQfjat it v q o q ó
'Aóvtov ) pro TtvQOfÓQce dófioov, iniuria a nupero edi-
tore spreta est.

In loco Ciceronis de Legg. I. 1 ^ 4 : Atqui multa
quaeruntur in Mario fictane an vera sint, et a non-
nullis, quod et in recenti memoria, et in Arpinati
bomine, vel severitas a te postulaturquot; (codd. partim :
{vel) sed veritas), pro vel severitas scribendum con-
iicio verseris, Veritas,

Horatii Carm. II. 16. 18, sg. l^g^ndum, : qwd ter-
ras alio calentes Sole imutarausnbsp;exsul
se quoque :fugit?quot; üyEai -imit.i?» '
iquot;. ! mi/}a9mumigt; mu.3[iidBl br. nicup ,or,9l/it' quot;jA

Suidae locus (v. ^^ocpoxXijs, ^oqillov} : xccl ctvtóg (o
i:o(poxXfjg)nbsp;TOV §QvciA.a TtQÓg dgdfia dywpl^iaamp;ai,

Univ. Berol.ia 1841 - 1842 9}„^isp, ïntelligendus
est, ut Sophocles dicatur,primus iuslatuisge.faijqlam
fabulae opponere, non tetralc^iift ^V^Bqua^^'P^'i^^t'®
didascaliis certare.

pp?, ,r.i-ü '/ .fwoil^I ni f.mJoaiiioo iiïOBnoilolBY
ó Golonias antiquissimis temporibus,^e
igyptoqin Graeciam deductas essQvwisat^jfiriïiiSi argu^
mentis in dubium yocari nequit.nbsp;Blaiqa oiol

jj it Vere Velleius Pater cuius 1 II.3iinit.);jiPotentiae Ro-
- manae prior Scipio viam aperuerat, luxuriaft^po.ite-
lU-ior aperuit; quippe remoto Carlhaginisi.mpWIjjH..
non gradu sed praecipiti- cursu a virtute desoitoth gt;
ad vitia transcursum.'' j® oiq ! uXs-vy? W*

Bellum Olynthiacum iaiu anno 2. Olymp. CVII.
inoepisse, probabilis est Boebneckii sententia [For-
schungen auf dem Gebiete der Attischen Redner,
vol. I. p. 201 , sqq.)

Veteris tribus Atticae, quae ab aliis ytdéovTig, ab
aliis reUovTeg, ab aliis denique yf^éoyrfj nuncupa-
tur, postremum nomen unice verum censendum; ea
tribus utrum divites et nobiles, an sacerdotes an
utrosque simul continuei-it, hodie certo statui nequit,

lus Senatorum'] creandorum libera Republica post
legem Oviniam penes Censores fuit,

Assentior Hertzbergio [de Diis Romanorum pa-
tr iis, p, 7, sq,) »Manes a Geniis nullo alio nomine
diverses fuisse, quam quod illi mortuorum, hi vero
in universum humanae animae divino honore macfa-
tae crederentur,''

tur ''SIqui cognoscendum Themistii locus Orat. XXII,
p. 280, sqq. (ed. Hard.) nihil conducit, Xenophon
contra Memor. 11. 1. 21, sqq. tam' sententias Pro-
dici quam dictionem expressit.

In institutione observandum omnino Heracliteum
illud 7to'Kv!Mamp;ii] v6ov ov StSdrnti.

Silk

' quot;(8U'f , It-'
'iUjIs; »'idir
.ijpjri'ï

k ' ^ tioiilt;yofra-X ..■^iiafJÈRCè ndia^^j^^^^ .!gt;9) .pp? , OîSS ^
jffuaîHoBt'sH oniîîlnonbsp;olt;)oiJii)'ü«ainbsp;^