ygt;0

oTUKöo 3i3ia3M êlTiTJOai.quot;! xmrnHs^

omv'

EnoaJivîÂi »Jt e-jaiÄonoH iKoioa«

i^'rmmnÉnmtim^iMm wtan jOT

Mdöia aa aMAOOt 8UJ05AD gijOAimoa

ii ƒ soa fjxcKKW«:nbsp;.A

-vn»«oo mfic^o îttôisnivwiii^itsïamp;sb iiî .toms-ooo?
^^^oWo^'^ nstatî iwnbsp;.««ts^s^ kwsxä m

Quum unicuique, munus doctoris peUnti, conscribendi
speciminis incumbat officium, hac necessitate me quoque
coactum vidi, ut dissertatiunculam meâ operâ eonscri-
ptam, in lucem ederem. Tantum abest, ut vana gloriola
me pelliciat, ut, nisi lege adstrictus essem, ab hac scri-
ptione omnino destitissem: quodsi quis scriptiunculam
meam inspiciet, hanc mihi excusationis causam habeto.

Minime hoc mihi proponendum putavi, ut studiorum
meorum fructus publici facerem juris; utilitatem mihi
ipsi pariendam primo loco respexi, et quum otoïatriae
parum operae namssem, luhenter argumentum arripui
a Cl Promotore mihi propositum, ne inciderem in re-

prehensionetn a nohilissimo Viro Astley Cooper enan-
ckitam, sc. quod haud vulgare sit, in medicis accuratam
auris ejusque morhorum cognitionem reperiri.

Luhenter, nisi variae causae me commovissetd, ut
vitae academicae finem imponerem, libellum huncce ple-
niorem reddere voluissem. Magno mihi etiam fuit im-
pedimento, quod fontes necessarii quidam mihi deërant,
quae res rei peritum non celahitur; itaque nonnullorum
scriptor um, quae ipsi mihi inspicere non contigit, vel
excerpta, vel relata, vel allata ab aliis uti dehui.

Inanem citationum ostentationem evitavi, neque eaamp;
adhibui, nisi ubi opus esse videbatur; quae ipse lau-
davi, legi.

Restât, ut vobis, Viri Clarissimi! quorum institutione
hac in academiä gavisus sum, gratias agam: primo
loco, vobis, Viri Nobilissimi, qui in disciplinis natu-
ralibus utilissimam semper studiorum materiem mihi
praebuistis; non minus grata jucundaque mihi erit me-
moria illorum inter Fos, quos, eheul acerba mors no-
bis eripidt.

Tibi vera. Cl. Schröder van der Kolk, Promo-
tor aestumatissime! solvatur trihitum ardmi pro eximiâ
tua institutione in medicinae fundamentis mihi data; tum
praesertim singularem benevolentiam atque auxilium, qui-
bus me in conscribendo hocce specimina adjuvisti, grata
semper animo recordabor.

Permultum me Tibi quoque debere. Vir. Cl. Suer-
man, faculiatis Nestori! nunquam non profundi mihi
erit officium, quum cum in medicinâ, tum in chirur-
gid praeclaris tuis praeceptis perpetuo mihi adfueris,
meisque utilissimam operam praestare haud recusaveris.

At Tili quid dicam, carissime Praeceptor Loncq?
qui imquam méritas gratias Tibi agere potero pro iis,
quae Tibi debeo? Si quando in gravissima illa medi-
cinae parte, cui, te duee et auspice, operam dedi, et
in qua Tu mihi viam rationemque momtrasti, aliquid
valebo, hoc omnino jucundissimae tuae utilissimaeque in-
stitutioni tribuendum esse laetor.

Vivite felices, Viri Nobilissimi ! utinam I). 0. M.
Vos Vestrosque ad gloriam decusque Academiae, ad
salutem patriae, diu servet incolumes !

Tu quoque. Vir doctissime Mulder, Chirurgiae et
Artis Obstetriciae in hoc Academia Lector eruditissime!
tum institutione, tum utOissimds ad scribendum praesi-
dUs mecum communicatis, optime de me meruisti.

Vos denique, Viri juvenes, quibuscum in sodalitiis :
Felix qui potuit rerum cognoscere causas et Aescu-
lapio Sacrum studiorum similitudim et amicitiae vincu-
lis conjunctus fui, vivite, valete! Vestrum imprimis,
quos carissimos habui, quibuscum utile dulci miscere et
persequi studui, quamvis per totum fere orbem terra-
rum a me distracti sitis, memoria et recordatio mihi
gratissima usque manebit!

Da» wichtigste Resultat des sinnigen physischen
Forschens ist dieses: in der Mannigfaltigkeit die Ein-
heit zu erkennen, Ton dem Individuellen alles äu
umfassen, was die Entdeckungen der letzteren Zeil-
alter uns darbieten, dio Einzelheiten prüfend zu son-
dern und doch nicht ihrer Masse zu unierliegen , der
erhabenen Bestimmung des Menschen eingedenk, den
Geist der Natur zu ergreifen, welcher unter der Decke
der Erscheinungen verhüllt liegt.

Difficile ad statuendum est, quo tempore illa tuba
detecta sit. Aetate Aristotelis jam nota fuisse vi-
detur communicatio inter phaiyngem et aurem exter-
nam, et Vesalio et Ingrassiae cognita fuit: multo
tamen accuratius in ea describenda Eustacliius ver-
satus est in Tractatu de auditus organo. Anno 1564.

Proficiscitur tuba a tympani pai-te anteriori et in-
feriori, ante promontorium, antrorsum introrsum atque
inferius vergens, et cum meatu auditorio externo an-
gulum faciens graduum 135: decurrit in parte petro-
sa ossis temporum, dum semicanalis musculi tensoris

tjmpiini ad sviperiorem, canalis caroticus ad inferiorem
partem siti sunt; extendit se juxta partem inferiorem
fissurae Glaseri; in eadem directione pergens posita
est supra fossam musculi tensoris palati mollis, et ter-
minatur prope basin paginae aJae internae processus
pterygoidei ossis sphenoidei apertura ovali, et quum
tubae cartilagineae pars interior parumper emineat,
labia formantur, quorum minus, inferius, formatur ala
interna processus pterygoidei et transit in alterum
majiis, superius, posticum, diametri lineae IV2, qui-
bus labiis annulus formatur tumidus (non valvula
neque plica). Ad partem illam inferiorem et ante-
riorem musculi circumfiexus et levator palati mollis
affixi sunt, 'quare tubae partem dilatari et inferius
anterius mover! posse nobilissimi anatomic! praece-
dentis saeculi putabant.

Aperitur in faucium parte postica, supra palatum
mobile, aeque alte atque primus ductus nasi; scilicet
tubae margo superior convenit cum hujus margino
superiori, margo tamen inferior orificii tubae paulo
inferior est quam fundus prim! ductus nasi. 2) A basi

2)nbsp;Ifac in descriptione tinckium secuti sumus. Ruh orificium
pharyngeum tam altum esse statuit, ut altitudine aequaret medio
nasi ductui, quae opinio iraagiue Buchanani confirmaretur, in qua
caput multo nimis anteriorem partera versus inclinatura est : Saum-
ders contra caput posterius versum facit, quo facto orificiiim
pharyngeum sub imo nasi ductu collocatum esset. Quod attinet
ad marginem inferiorem, in hoe Cramer us. Die Erhennt-
niss und Heilung d e r O li r enk r ankh e i t en. Barl. 1836.
pag. 343. convenit cumLinckii descriptione, superioreni vero eadem
altitudine esse statuit atque lincam horizontalem medii nasi ductus.

cranii, aeque atque a parte postica pliarjngis, distan-
tia aperturae erat 6-7 linearuni. Ab apei'tura nasi orifi-
cium illud pharyngeum distat pollices duos et dimi-
dium, quod scire momenti est. Ostium pliarjngeum
11-12 lineas inferius situm est quam quidem ostium
tympanicum. Si fingeremus nobis lineam per utramque
tubam ductam, liae lineae convenirent ad partem in-
feriorem et posteriorem Yomeris, quae lineae cum du-
ctu nasali angulum efficerent graduum 130-140.

Auctore Husclike 1) in tuba duplicem curvatu-
rani observare licet, nempe, si canalis a parte siqje-
riori conspicitur, refert formam literae S paulo flexae,
cujus prima curvatura est in parte ossefi, altera in
parte cartilagineâ : praeterea scriptor ille commémo-
rât parvam etiam flexionem parietum ipsorum, quam
cum flexu fibulae comparat.

Longitude totius canabs est in adulto 14-17-18
linearum, quarum pars ossea aequat 5-7 lineas, car-
tilaginea contra 10-12.

Quod attinet ad formam, comparaverunt eam tu-
bam acusticam cum duobus conis diversae magnitu-
dinis, quorum apices truncati sibi oppositi et secum
invicem conjunct! sunt. Non prorsus tamen cylin-
drica est, quum ejus pars inferior angustior sit quam
.quidem superior et magis canaliciilata. Linckiiis 2)
monet ostii tympanici sectionem verticalem esse 2,

1) S Ü m m e r i n g , Vom Baue des menschlichen K ö r.
2gt;ers. Lips. 1844. Vol. V. pag. 834.

3) Handbuch der theoretischen und fra It tische n
Ohrenheilkunde. Lips. 1837. vol. 1, pag. 147. sqq.

(IIus dike 21/2 linearum), liorizontalem 1 lineae. Ubi
secundus conus osseo canaK adaptatur, angustissimus
est ductus, V4-I'quot; babet altitudinem et Va'quot; latitu-
dinem, (altitudinem contra IV2'quot;, latitudinem V3-V4'quot;
ponit, et prope angustum hunc locum, paulo anterius
sectionem verticalem babere ^Uquot;, boc loco tamen
latitudinem majorem esse iu parte inferiori, statuit
Iluschkel), et quum sensim sensimque canalis am-
plior fit, biat in pharynge apertura altitudinis 3-4
linearum et 1^/2 - 2quot;' latitudinis.

Partes sunt: os, periostium, cartilago, tela fibrosa
intermedia, membrana mucosa.

Pars ossea non ubique ejusdem est crassitudinis:
margo externus atque inferior crassior est; internus
lamina formatus inter partem horizontalem (flexuram
secundam) canalis carotici, tenuior est; margo supe-
rior, tenerrimä tantum lamini compositus, tenuissimus
est.

Pars cartilaginea ex duabus (interdum ex tribus
secundum Hallerum l) partibus composita est, qua-
rum interior, major, inde a parte ossea ad pharyn-
gem usque decurrit, et ibi pro parte format annulum
supra dictum; altera minor est, neque adtingit tubae
ostium, et secundum Cloquet saepe desideratur.
Canalis non ab omni parte cartilagine clauditur, sed
solummodo ejus margo inferior interiorque; quae de-
sunt ad formandum canalem supplet materies fibrosa,
cujus ope etiam duae cartilagines invicem firmiter con-
junguntur. — Pro diverso loco cartilago diversum

praebet colorem, vel album, vel flavum. (Pappeii-
beim 1) Krause). Benevolus Promotor, eximio suo
Dollondi microscopio, mihi monstrare baud recusaA'it
telas nomiullas ad tubam pertinentes, quingeuties ma-
gnitudine natui'ali auctas, inter quas etiam ejus car-
tilaginem. Apparebat eam pertinere ad telas fibro-
cartilagineas : in illa vidimus cellulas granulosa sub-
stantia repletas; cellulae illae cellulam centralem con-
tinebant cum nucleo: doct. Pappenheim 1. c. ob-
servavit flavam cartilaginem constare ex magnis cel-
lulis, non semper magnitudine et formâ similibus; con-
tinebant corpusculum cartilagineum, (Knorpelkörper),
in quo insuper inveniebat nucleum in medio positum,
(Oentralkern), in quo etiam nucleolus inerat.

Tela cellulosa tensa atque compacta cylindrum car-
tilagineum affingit partibus adjacentibus, se. aspero
margini tubae osseae, apici partis petrosae ossis tem-
porum et radici paginae internae alae internae pro-
cessus pterygoidei.

Membrana mucosa pharyngis in tubam continuatur.
Prope pharyngem ejus tela est crassa, mollis, multis
vasis praedita et magna quantitas glandularum in illa
membrana inest, quae glandulae interiora versus sensim
sensimque evanescunt, et secundumPappenheim con-
stant ex cryptâ simplici, cellulas epithelü (Epithelium-
cellen) continente. Quo magis mucosa ad cavitatem

tvmpani accedit, eo teniiior fit, glabrior, magis alba;
secretum, quod prope osteum pbaryngeum crassum est,
tenuius fit. Per totum caiialem vidimus epithelium
stratum, (Pflasterepithelium), cellulas minores et etiam
epithelium ciliatum (FHm mer epithelium), quod obser-
vationibus Pappenheim et Iluschke contrarium
est: prior nempe hoc epithelium ciliatum in illa parte,
quae cartilagine formata est, hic in parte ossea deesse
monet. Quod ad formam cellularum, illae conA'eniebant
cum cellulis epithelii ex viis aëriferis hominis sumptis,
quarum formam depinxit Valentin. 1) Nonnullas
vidimus magis infundibilem formam referentes, pau-
cas quarum Cauda latior et magis rotunda erat, et
quamvis cellulam non tam explicitam invenimus, qua-
lem in trachea humanâ vidit Valentin, quam depin-
xit 1. c. fig. VIIL b., cum ilia multum norma conve-
niebat. Quod attinet ad magnitudinem cellularum, a
Valentin in viis aëriferis atque naribus 0,007-0,011
millimetris aestimatam, longe differunt quae a cl. Pro-
motore inventa sunt: majores sc. vidimus et minores;
longitudo erat 0,0152-0.0507 mill., latitude 0,0050-
0,008; ciliarum longitudo aequabat 0,0063-0,008.
In genere forma cellularum majorum cum forma mi-
norum conveniebat; paucas vidimus, quae, quum ad
minores pertinerent, tamen latitudinem referebant ma-
jorum. Numerus cellularum majorum prope ostium
pharyngeum maximus erat ; quo magis in canalem in-
teriora versus processimus, eo plures cellulas minores

1) H. Wagnci', II a a d w'ó r t c r I u c h der Physiologie.
B 1. pag. 497. fig. VI. a.

depreliendimus: in cavitate tympanicà cellulas cilia-
res invenire nobis non contigit.

Tam arcte inter se cohaerent vasa et nervi tuhae
atque cavitatis tympani, ut ea separatim exponi non
possint; igitur pro parte etiam ramos in cavitate tym-
panicà decurrentes enumerare nobis incumbit officium.

Arteriae auri mediae sanguinem praebentes, pro
parte rami sunt ex art. carotide externa, sc. art.
pharyngea ascendens, auricularis posterior, tempora-
lis et maxillaris interna: pro parte etiam carotidis in-
ternae ramuli ad tubam E. decurrunt.

Art. pharyngea ascendens ramum emittit sc.pharyngo-
basilarem, qui ad cavitatem tympani ramulos edit, sed
praesertim ad tubam, et in membrana mucosa, illas
partes convestiente, rete formant arteriosum.

Ex art. auriculari posteriori oritur art. stylo-mas-
toidea, per foramen bujus nominis canalem Fallopii
intrat et in illo decurrit 1), ramum emittit in m. mu-
cosam cavitatis tympani, ramum in musculum stape-
dium, plurimos in cellulas mastoideas, in fenestram
ovalem. Quum ad hiatum canalis Fallopii pervenit,
anastomosin init cum ramo ex art. meningea media,
ex qua anastomosi ramus recurrit per superiorem

1) Abcrrationes observavit Hyrtl ct descripsit in Verglei-
chen d-a n at omi s ch e Untersuchungen über das in-
nere Gehörorgan des Menschen und der SU tt g e-
t hi ere. Prag. 184-5. pag; 41.

cavitatis tympani parietem, inter crura stapedis de-
currit et ad Promontorium terminatur.

Ex art. temporali (interdum ex art. maxillari inter-
na) arteria provenit tympauica sive ramulus acusticus
art. temporalis; per fissuram Glaseri in cavitatem
tympani pervenit, in membranam mucosam ejus pa-
rietis externi sese dispergit et eum ramulo ,arteriae
praecedentis (stylo - mastoideae) rete efficit arterio-
sum.

Kamulus ex art. meningeä media (ramo art. maxillaris
internae) per hiatum canalis Fallopii illum canalem
intrat, et, uti jam monuimus, cum art. stylo-mastoi-
dea anastomosin init, cujus ramuli in cavitatem
tympani disperguntur. Ubi adest art. meningea ac-
cessoria, illa tubae E. ramos dat. (Pappenbeim).

Art. carotis interna, antequam canalem caroticum
intrat, ramulum emittit ad tubam E.; alterum ex canali
ipso, inter primam et secundam flexuram, per suum
quoddam foramen ad latus anterius cavitatis tympa-
ni , Promontorium et tubam.

Venae ejusdem sunt nominis atque arteriae, et con-
junguntur cum plexu auriculari, cum pbaryngeo et
cum vena meningea media.

Nervi per aurem mediam decurrentes tam multl,
eorumque decursus per canales osseos tam subtills
est, ut praecedentis seculi summorum virorum in

scientia anatomicâ ingenii acumen, eruditie et obser-
vandi investigandique sollertia requireretur,, ut illos
accurate cognoscerent. Quae adhuc deëssent, eximiis
suis inquisitionibus nostro tempore supplevit vir no-
bilissimus Arnoidas, quem imprimis in sequenti ex-
positione secutus sum.

Ex angulo posteriore ganglii spheno-palatini ori-
tur nervus petrosus superficialis major sive n. Vidianus
superficialis major. In canali Vidiano ad ramum pro-
fundum (n. sympathici) proxime applicatur, minime
vero arctius cum eo coniungitur, . eumque ad canalis
aperturam posteriorem relinquit, massam cartilagino-
sam inter apicem partis petrosae ossis temporum et
OS sphenoideum sitam perforât, et in ossis petrosi
superficiem, gangbo semilunari tectus, pervenit. Inde
in sulculum, durii matre tectus, supra tubam Eu-
stacbianam oblique ascendit, intrat per aperturam,
biatum dictam, canalem Fallopii et ad nervi facialis
genu tendit, atque intumescentiam ganglioformem in-
trat. Nervus noster in nervum facialem transit, at-
que ei sensibilitatem praebet secundum L on get:
eundeni integrum aliquante infei'ius, nomine tantum
mutato, rursus a nervo faciali discedere et chordam
tympani appellari, quod sunt qui contendant, recen-
tiores indagationes non confirmaverunt 1); etiam ex-
perimentum physiologicum, quod, si chorda t. in tym-
pano irritetur, sequatur motus musculi buccinatorii, a

1) Videatur inter alios Arnold, Der Köpft heil des ve-
getativen Nervensystems. Heidelb. 1831. pag. 82.

liamubis oritur tenerrimus ex parte superiore po-
steriore ganglii otici, qui ad art. meningeam mediam
ascendit, tubam E. intrat et in anteriorem musculi
tensoris tympani partem se confert. Etiam ramus n.
pterygoidei interni, ganglion illud perforans, ad illum
musculum tendit. Porro ex bujus ganglii parte po-
stica plurimi oriuntur nervuli, qui conjunguntur cum
n. petroso superficiali, quocum verosimiliter usque ad
membranam tympani decurrunt (Bock). De ultimo
nervo , sc. de nervo petroso superficiali miuori, qui
finem imponit nervo tympanico, deinceps magis aptus
erit locus dicendi.

N. Facialis una cum n. acustico meatum audito-
rium internum intrat, et, quum lioc in meatu parvis
filamentis cum illo conjungitur, intrat in meatus fo-
ramen superius et totum canalem Fallopii percurrit
Statim in illum canalem intrans, facit intumescentiam
dictam ganglioformem. Uti jam monuimus, n. pe-
trosus superficialis major ibi inseritur; truncus nervi
cum n. tympanico parvo filo jungitur, aeque ac cum
n. sympatlnco. (Bidder). Per parvos canales inter
canalem Fallopii et cavitatem tympani ramulos emit-
tit ad musculum tensorem tympani et musculum sta-
pedium; majorem tamen ramum, chordam tympani
dictum, magis-inferiora versus per proprium canalem
ad marginem posteriorem, prope eminentiam pyrami-

dalera, cavitatem tympaiiicam intrat, quot;inter manu-
brium mallei et processum longum incudis decurrit,
parvis filis cum n. tympanico et auriculari anteriori
conjungitur, nunc per fissuram Glaseri 1) egreditur
et nervo linguali rami tertii quinti paris associatur,
et quidem parti ejus posteriori; sed cum hoc quoque
nervo chorda tympani multifariam conjungitur ; atta-
men truncum usque in ganglii maxillaris vicinitatem
persequi potuit Varren trapp ubi plerumque in
duos tinditur ramos, quorum alter, qui baud raro
multiplex invenitur, una cum aliquot ramulis ex ner-
vo linguali in gangbon maxillare se confert; alter,
qui plerumque tenuior existit, in nervum lingualem
transit.

Summi momenti est nervus ille ex ganglio petroso
originem ducens, a nonnullis n. Jacobsonii dictus,
sed non jure, nam Jacobsonius eum neque primus,
neque accurate descripsit, quam ob rem denomina-
tionem ab Amol do propositam, n. tympanici, praefe-
rendam esse censemus. Quamquam fere nunquam
desideratur nervus ille, tamen pluribus quam ullus
alius nervus aberrationibus obnoxius est, quae causa
est, cur tantum in illius descriptione dissentiant ana-
tomici.

1) Vir doct. Huguier probare instiluit cliordam lympani nou per
fissuram Glaseri exire, sed per canalem angustissimum, longiUidinis
S—6 linearuni, a latere fissurae cgredi. Cruveilhier, Anato-
mie d^escriptive. Bruxelles 1837. T. II. pag. 219.

3) Diss, do parte cephalic a nervi symp at hi ci..
ïrancof. ad. M. 1831, pag. 19.

N. tyinpaiiicus ex superiore et anteriore ganglii pe-
trosi parte egreditur ad marginem inferiorem ossis
petrosi, prope ganglion suum proprium canalem in-
trat, superius versus et retrorsum in illo curvatur, in
parte infima ex parvo canali osseo in cavum tympani
intrat. Ilinc, quamdiu liac in cavitate decurrit, non
amplius canali osseo includitur, sed in sulco tantum
promontorio insculpto ascendit. Ex canali egressus
statim filamentum emittit superiora postei^iora versus
ad membranam secundariara tympani, cujus tamen
ulteriorem decursum ob nimiam tenuitatem persequi
non potuit Ar nol du s. Superiora versus ascendit
ad Promontorium, sed antequam boc attingit, recipit
ramum n. sympatbici ex flexu carotico, qui per pro-
prium canalem ex canali carotico in cavitatem tym-
pani pervenit. 1) Ex parte anteriore trunci, paulo al-
tius, ramum effundit ad tubam E. (qui interdum duabus
radicibus incipit); initio ad marginem internam ca-
vitatis tympani decurrit in sulculo, qui saepe adest,
tubam ingreditur, in eius cartilaginem intrat et ad
tubae orificium in faucibus usque Arnoldus eum
persecutus est. Eodem loco, ad marginem oppositum,
saepe etiam ramulus ad fenestram ovalem abit. Trun-
cus porro ascendit ad marginem superiorem interio-
rem cavitatis tympani usque in eandem altitudinem
ac fenestra ovalis et nunc in duos finditur ramos,
quorum inferior minor, n. petrosus profundus minor,

1) Interdum hic surciilus sese conjungit cum rarao ad tubam
Eustaohianam , uti depinxit Arnoldua in T a bu l arum an a t 0-
micarum Fasciculo II. Fig. 20. No. 13.

aiiterius a ersus vergit, suo canali inclusus, et decurrens
inter canalem caroticum et tubam, in illum pervenit,
confert se ad latus externum arteriae carotidis, con-
jungit sese cum ramo profunde n. Vidiani, et cum hoc
ad ganglion spheno-palatinum pervenit. Alter, n. petro-
sus superficialis minor, inter musc, tensorem tympani et
canalem Fallopii ad superficiem ossis petrosi decurrit
et ad partem anteriorem et infimam intumescentiae
ganglioformis nervi fecialis apparet. Cum illa intu-
mescentia parvi fili ope conjungitur, anteriora versus
vergit, ad superficiem ossis petrosi se confert, et vel
per foramen spinosum, vel ovale, vel per proprium ca-
nalem externe apparet atque ganglion attingit oticum.

Alter ramulus ex posteriore parte ganglii petrosi
proficiscitur, qui post aliquot linearum decursum cum
secundo ramo fortiore, ex ganglio n. vagi orto, jun-
gitur, quorum concursu truncus oritur latus, qui in
sulculo in excavatione ossis petrosi, quae bulbi venae
jugularis causa adest, ad hujus venae partem inter-
nam decurrit, intrat canalem in lamina existentem
inter foramen jugulare et canalem Fallopii, atque hunc
intrat. Antequam tamen ad canalem ilium accessit,
in tres finditur ramulos, quorum minimus sursizm
decurrit et n. faciali jungitur, alter paulo intensior
inferiora versus vergit itemque cum nervo illo faciali
sociatur. Truncus tamen, quum in canalem Fallopii
pervenit, ibi ad interiorem posteriorem partem n. fa-
cialis decurrit, recta Hneâ pertendens, alterum cana-
liculum sc. mastoideum intrat, et in medio cursu illo
surculum emittitj inferiora versus communicatum cum
n. auriculare posteriore (nervi facialis), et in fissura ad

marginem anteriorem processus mastoiclei, inter mea-
tum auditorium externum et processum illum, externe
apparet, auris cartilaginem perforât et in cute atque
glandulis cerumen secernentibus ramificatur.

Praeterea etiam plerumque ramulum tenuem ad
chordam tympani et alterum ad musculum stapedium
se invenisse enarrat Varrentrapp. l)

De conjunctione nervi carotici ex n. sympathico
provenientis cum tympanico, suo loco jam monuimus.

Huic tubae, semel detectae, summam attentionem
tribuerunt physiologi; constitit ex casibus pathologicis
tubam* E. in sensu auditus magnam habere vim et ef-
ficaciam, quare opiniones muneris illius fusius expo-
nere mihi proposui.

Antiqua opinio fuit ductum inservire educendis ma-
teriis, sive naturalibus, sive pra,eternaturalibus in ca-
vum tympani effusis. Materiam diutius retentam ef-
fectus noxios producere obstruendo, irritando, impe-
diendo motum ossiculorum auditus et membranae tym-
pani, \relaxandis eorum conjunctionibus, et suspicari
licet, imo vero probat experientia. Quod inferiora
versus tendit, illi muneri perficiendo quam maxime
favet. Motus porro vibratorius, quem cellulae cilia-

ros, in tuba praesentes, efficiunt, maxime contribuit
ad opinionem illam confirmandam, qua mucus ex boe
ductu emitti possit.

Altera opinio spectat aërem cavitate tympani con-
tentum. Sono fortiore nimis condensatus aër per tu-
bam aptum habet egressum, quo explicatur sensus
titillationis post vehementem sonum in pharyngé per-
ceptus. Etiam tormentorum ministri in ipso torquen-
di actu os aperire dicuntur, ut ita aëri egressum fa-
ciant.

Praeterea ejus munus est aequilibrium aërem inter
in cavo tympanico praesentem et aërem externum
atmosphaericum restituere, ita ut membrana tympani
suos motus rite perficere possit (M û 11 e r o 1) hoe videtur
munus praecipuum). Enarret C o o p e r 2) casum, in quo
tubae E. ostium angustum factum erat, aëris tamen
aditum non prorsus impeditus. Ut rite audiret, aeger
aërem ex cavitate oris in cavitatem tympani premebat,
quo efficiebat, ut membrana tympani paululum in ca-
nali auditorio externo promineret; leviore pressione,
digito in externam aurem immisso, parvam aëris quan-
titatem reprimebat, et, quum hac ratione membrana
tympani rite vibrare posset, aliquamdiu bene audire
poterat. Si ab omni parte prorsus claiisa esset cavitas
tympani, aër illa cavitate contentus moveri non posset.
Itaque eandem habet utilitatem hoe foramen atque iu

t) Jlandluch der Physiologie des Menschen. Coblenz
1840. Bd. 11. pag. 450.
2) Gilbert, Annalen der Physik. Bd. 44 pag. 418.

tjüipano (Itard), vel in insti'umento musico quod yo-
cant viool (Henie). Aërem respiratione renovari qui-
vis sentit ex cubiculo calido in aërem frigidum tran-
siens. Omnia aëris motum impedientia soni clarita-
tem diminuunt, stenochoria ex. gr. membranae mu-
cosae tubae E., cujus effectus noxius tollitur quavis
exspiratione fortiore , sternutatione, emunctione, osci-
tatione, lt;][uae aërGiii in cavitatem tympanicam pvo-
pellunt. Eefert Deleau î) casum morbi puellae inde
a natalibus surdae ex perforatione utriusque membra-
nae tj^mpani, comitante suppuratione cavitatis tvmpa-
ni et obstructione absoluta tubarum; debitâ cura ad-
bibitâ, suppuratio desiit, et rupturae membranarum
tjmpani magis erant clausae, qnâ re auditus paulum
fuit emendatus, sed postquam ostium pbaryngeum
apertum fuit et dilatatum, quum per nisum vebemen-
tiorem exspirationis aër totum canalem auris mediae
et externae penetrasset, borologii pulsationes, quas ali-
quot minutis ante non nisi unum pedem horologio
distante audiebat, statim post, quatuor pedes distante,
clare percepit. Addit auctor: Ce fait, et près de
vingt autres entièrement analogues, qui m'ont donné
les mêmes résultats , s'expliquent très bien, quand on
réflécbit à la difficulté du déplacement de l'air con-
tenu dans la caisse du tambour. Les efforts de dé-
glutition, et tous les phénomènes qui se rattachent à
la respiration, n'ont, sur lui, aucune action: quand
la trompe est obstruée, il ne s'opère aucun mouve-

ment dans la caisse: il ne peut donc être chassé au
dehors que par le faible pouvoir de la raréfaction et
des ondulations de l'air extérieur; mais sitôt que la
trompe est libre, l'air reprend la marche qui lui est
assignée dans l'état normal; tous les muscles qui avoi-
sinent ce conduit, concourent, par leur contraction,
pour ainsi dire contiimelle, au renouvellement de l'air,
qui est partie active dans la fonction de ïaudition.
Multum etiam probant exempla a Valsalva 1) re-
lata: si eadem tuba forte claudatur, illico, ut ego com-
pex'i, amittitur auditus. Possem hoc forte probare
per observationem in patricio Caesenate habitam, po-
lypo narium laborante, qui usque ad uvulam sese ex-
tendebat. Quo enim hic polypus magis in dies cre-
scebat, et consequenter, quo magis ad orificia tuba-
rum penitus claudenda accedebat, eo magis in dies
auditus aegro minuebatur sic, itt tandem omnino sur-
dus evaserit. Verum ut rem adducam ambiguitati-
bus minus obnoxiam; quidam plebejus ulcus gerebat
supra uvulam in sinistra parte, quod quidem eam,
quam invaserat, partem exeserat, atque abstulerat
sic, ut ulceris cavitas cum extreme sinistrae tubae
orificio communicaret. Igitur quoties homo mollem
turundam remediis imbutam in ulceris cavitatem in-
trudebat , toties illico sinistra aure evadebat surdus ,
talisque permanebat toto eo tempore, quo turunda in
ulcere relinquebatur: statim vero, ac amovebat, pri-
stinum auditum recuperabat : perspicuo argumente,
quod reserata tubâ, illico uiterceptus obtinetur audi-

tus; occlusä vero, statim intercipitur, sive tollitur.
Alium casum Löffler refert l) sypliilitici cujusdam,
post febrem baryecoïa laborantis, verisimiliter 2) ex ob-
structione tubarum orta, qui post perforationem pro-
cessus mastoidei usum facultatis audiendi recupera-
vit, si tamen vulnus linteis carptis tegebat, statim
difficilius audiebat, facilius, illis sublatis; quo magis
apertura illa sanabatur, eo magis increscebat barye-
coïa, apertura prorsus clausa, plane surdus evasit,
sed, simul atque aliquo tempore post, operatio repetita
est, itermn clare audivit, et quum, immissä cliordä
psalterii posteaque specillo , impediretur , quo minus
apertura clauderetur, aegro auditus restitutus est.

Hisce casibus satis refutatur, ut mibi videtur, sen-
tentia a viro doct. Hyrtl nuper enunciata, sc. tubae
parietes in statu normall muco conglutinatos esse, et,
non nisi vebementiore exspirationis nisu, clausis ore
imsoque, a se invicem deduci aërisque transitum ad-
mittere posse. Quae sententia si probaretur , fere
semper auditus esset gravis: in allatis enim casibus
baryecoïa subito sequebatur: auditus etiam, si tuba
clausa est, statim restituitur, si, perforatione mem-
branae tympani facta, aër rursus liberum ad cavi-
tatem tympani babet aditum, quo tamen mucus non
aufertur, cujus experimenti permulta exstant exem-
pla, quodque cl. Promotor saepius observavit. Tin-

1) Richter'« Chi r u r g i s c h e B ih li oth e k. Bd. X. St. 4.
pag. 615-610.

8) Kondum illi ad manum erant niethodus et facultas investigandi,
fjuae nobis suppeditaiit.
3) 1. c. pag. 52.

nitum et gravem auditum, ex muco vel levi conglu-
tinatione tubae sponte ortum, licuit fere unicuique
aliquando in se ipso observare, qui tinnitus tamen
continuo deglutiendo vincitur, quo motu tuba iterum
aperitur. Multum probant etiam exempla, quorum
cl. Promotor plures casus, ab ipso observâtes, me-
cum communicavit, in quibus baryecoïa gargarismate
aluminis cito superabatur, quo membrana mucosa ca-
tarrhe tumens contrahitur, et ita tuba aperitur.
Nonne motus vibratorius ciliorum, educendo muco,
conglutinationem parietum prohiberet? Quantitatem
aëris, qui per angustissimam tubae partem transire
possit, exiguam esse, facile concedo, sed propterea
transitus non prorsus est prohibitus: hoe videmus ex.
gr. in minimis bronchorum ramulis. — In statu mor-
boso, uti in syringitide catarrhal!, quum membrana
mucosa intumuit et muci major copia secernitur, hu-
jusmodi conglutinationem concedere possum, et ex eo
quod parietes distenduntur, Cramerus, ut postea
videbimus, explicat detonationem illam, quae subinde
tali in casu ab aegro auditur, quae sententia mihi
valde probabilis videtur. — Praeterea structura ana-
tomica tubae mihi favere non videtur opinioni isti
conglutinationis ab Hyrtl propositae, quandoquidem
tuba in angustissima sui parte vel sic tamen constat
ex canali ossee mucosâ tenui subducto , unde etiam
stricturae hac in parte rarissime observantur. Phae-
nomenon istud subiti aëris transitus hoe mode etiam
explicare possimus, ut, aucta aëris in cavitate tym-
pani pressione, membranam tympani extrorsum pelli
dicamus, rursusque, incitata actione musculi tensoris

tympani, spastica introrsum agi. Porro probabile vi-
detur, si paulum muci in tubae parte cartilagineâ
adsit, eum aëre intei'iora versus pelli, atque ita ca-
vitatem tympani a pbaryngeâ secludere : ut primum
tamen per angustias illas transierit perveneritque in
cavum tympani, aequilibrium subito restitui poterit.

Ex opinione praejudicata auctor concludit porro
argumentum in casu a Coll ad on allato, qui ope
testus urinatorum in mare descendit, pbaenome-
nonque baryecoïae ad bypotbeticam tantum explica-
tionem sublati aequilibrii refert. Si casus illius de-
scriptionem , accuratius circumscriptam, quam ab
Hyrtl factum est, attente relegimus, statim apparet
prorsus alios fuisse proprios Coli adonis, abos ejus
comitum affectus. Eestituere enim inde ab initio de-
scensionis, quod operarii faciebant, aequilibrium inter
aërem cavitatis tympani atque atmosphaericum negle-
xerat. Nunc quidem casus ille ita explicari posse
mihi videtur, ut, quum ostium tubae majore pressio-
ne paulum compressum clausumque sit, quo magis
pressio illa augeretur, eo arctius ostium comprimere-
tur: verum praeterea aër atmospbaericus membranam
tympani in cavitatem imprimebat, qua re per cate-
nam ossiculorum auditus stapes fortiter imprimebatur
in fenestram ovalem; baec pressio communicabatur
cum aquula Cotunni, quae hanc pressionem transferebat
in fenestram rotundam, eamque ita extrorsum pellebat,
quod copbosin efficiebat. Animadversione etiam per-
dignum est, Colladonem suam ipsius vocem non au-
divlsse, quod obtinebat quidem in ejus comitibus. In
oculos incurrit etiam, praeter sublatum aequilibrium.

plures causas affecti auditus coucurrere. Aderant
pliaenomena maxime perspicua congestionis cerebra-
lis, qua nervus etiam acusticus, ut sponte intelligitur,
affectus erat. Cerebralem autem congestionem saepius
aurium susurrum comitari, quin etiam surditatem ef-
fieere posse, nota et trita res est.

Ex bis omnibus luculenter constare mibi videtur,
opinionem illam conglutinationis argumentis, ab Hyrtl
allatis, minime esse demonstratam.

Ante Hyrtl Duges l)jam parietes tubae sibi esse
eontiguos proposuerat, eamque opinionem probare sibi
visus erat eo, quod parietes in cadavere sibi invicem
adjacere reppererat, quod aliquando prae tumore mem-
branae mucosae facile oriri credimus; in statu sano
boc locum non habere satis tamen refutatur investi-
gationibus Linckii, Huschkii, Cramerii, aliorum-
que, qui diametrum accurate determinaverunt. Ad
sententiam suam stabiliendam afferebat porro phae-
nomenon detonationis illius, quod supra jam satis fir-
miter refellisse nobis visi sumus, tum etiam experi-
mentum proferebat borologii ope factum, de quo infra
dicendi copia erit.

Tensionem justam membranae tympani inprimis
conservât tubae E. apertura, sine qua aëris externi
pressio diversa et disruptum aequilibrium cum aëre
in cavo tympani occluso, membranae tympani motui
libero nocere debent, quum alioquin extra vel intus
nimis premeretur. In iis, qui in testu urinatorum po-

1) Traité de physiologie comparée de Vhomme et
des animaux. Montpellier. 1838. Tom. I. pag. 191. sqq.

^iti, subitae condensationi aëris atmospbaerici obnoxii
sunt, donec aequilibrium restitutum est, (quod sen-
sim sensimque fit) difficulter audiunt.

Aëre nimis sicco partes tenerrimae, cavo tympani
inclusae, bumiditate débita nimis privarentur, quo au-
ditus laedi posset. Membrana mucosa pbaryngis aëri,
in cavum tympani incluso, debitam suam praebet
bumiditatem. Bonnafont opinatur tubae partem car-
tilagineam mucum secernere, pbaryngis muco simiiem,
membranam vero cavum tympani vestientem prorsus
accedere ad membranas serosas, quae serum pelluci-
dum, limpidum secerneret; utilitas prioris secretionis
esset, quod irritationem rerum beterogenearum, quae
per OS et nares intrant, obtunderet; secretio vex'o in
cavo tympani inserviret eo, ut frictionem (?) dimi-
nueret, motum partium cavo tympani contentarum
faciliorem redderet, atque concretionem impediret:
bine etiam morbi tubae E. differrent a morbis cavi
tympani 1). Certe exhalatio m. mucosae cavi tym-
pani, magis serosa, multum conferre debet, ut ne
nervi teneri'imi, cavo tympani contenti, exsiccatione
laedantur.

Sunt qui contendant, mutationem cbemicam, quam
subit parva illa quantitas aëris, occlusione tubae cavo
tympanico retenti, sufficere ad diminuendam subtili-
tatem auditus, quod vero dubitandum. Quantitas
enim exigua acidi carbonici exhalati vix aliquam soni
dilferentiam producere posset.

1) Gas. Med. de Paris. 1845. Wo. 15. Neue Medicin.
Chirurg. Zeitung. Julij 1845. pag. 377. sqq.

Positione igitur tubae eximie consuluit natura, ut
novus aër lente cavura tympanicum intret; debitam
habeat humiditatem, ejusque temperatura reliqui cor-
poris temperaturae sit aequalis ; aër denique'cavitatis
tympani illa communicatione tensionis et elasticitatis
gradum conservet, ut vibrationes membranae tympani
cum ea communicatas rite suscipere possit, et mem-
brana illa inter duas partes aëris, tensione sibi invi-
cem aequales, ita expandatur, ut neque introrsum,
neque extrorsum pellatur, atque nunc libéré vibrare
possit.

Inter antiquiores anatomicos fuerunt, qui existima-
rent, sonos per cavitatem narium, phaiyngem atque
tubam cum aëre cavitatis tympani, et ita deinceps
cum auro internâ communicari. Positio tubae, qua
aër in tympano cum aëre externo communicatur, ob-
servatio, qua viderunt nonnullos melius audire ore
aperto, phaenomenon denique, quod omnis occlusio
tubae, quacunque de causa orta, acumen auditus di-
minuit, illos in hanc opinionem adduxerunt: recentio-
rum tamen muiti banc theoriam tanquam falsam re-
jecerunt. Tuba enim, uti dicunt, prope ostium pha-
ryngeum obducitur membrana mucosa, satis crassa;
aperitur versus paginam inter primum et secundum
ductum nasi; palato molli a cavitate oris separatur.
Non magis distincte audimus, si sonum aliquem
infra cavitates narium edimus, quam si supra. Eos,
qui difficulter audiunt, os diducere et pendula ma-
xilla auscultare, inde explicatur, quod condylus
maxillae partem cartilagineam meatus auditorii ex-

externi paululum comprimât, 1) maxillâque diductâ,
magis amplificatur (quod, digito in aurem immis-
so, facillime clai-eque a quovis sentitur), inde ma-
jorem recipit numerum undulationum ; 2) praeterea
illi non os, sed aurem dirigunt ad eam partem, un-
de sonum audiunt : et, quod attinet ad argumentum
petitum ex occlusione tubae, varios attulimus effectus
noxios, qui hoc in casu surditatem afferre possunt.

Argumentum tamen, quod afferimt scriptores, aëris
vibrationes non transmitti ad aurem mediam, scilicet,
quod borologii ita ad imum os demissi, ut nec den-
tes nec mandibulas tangat, pulsationes, obturatis au-
ribus externis, nequaquam audiantur, nihil probat,
nam hac in re, aut respiramus per os, quum ope
palati mollis via ad nares et tubarum ostia praeclu-
ditur, aut respiramus per nares, quum palatum mol-
le ad linguae dorsum applicatur, atque aër ex cavo
oris secluditur a choana narium, ut in utroque casu
borologii tinnitus ad tubam pervenire non possint.

Monendum tamen, si tubae E. apertae aëris com-
municationem liberam admittant cum aëre pharyngis,
vix negari posse videri, hujus aëris sonos tremulos

1) In senibus hoc fit jacturâ dentiuin, quod si locum habet,
maxilla musculis superiora versus ducitur, quo efficilur, ut jactura
illa denlium frequens sit surditatls causa. Hac de re primus monuit
la rroy. vid. Lin eke. S a mm lu n g au s e r I e s e n e r JI h a nd-
lun g en und B e oh a c li tun g c n au s d em G ehiete der
Olirenlieilkunde. Zweite Sammlung. pag. 80. sqq.

-2) Jlirom est hoc ab I tard ncgaii. vid. ejus Traité des ma-
ladies de l'oreille ot de Van dit ion. Seconde édition. Paris
1843. Tom. I. pag. 91.

cum aëre in tubâ praesente prorsus non communicari :
ita etiam sternutationem, exscreationem muci longe
fortius in nobismet ipsis audimus, quam in aliis.

Similibus fere argumentis probare conatus est vir
doct. Bressa 1), tubae E. munus praecipuum esse, ut
propriam nostram vocem audiamus. Praeterea hoc
affert, ut dicat vocem nostram, si loquamur auribus
externis obturatis, tamen clare audiri: fugit eum, quan-
tum valeant partes durae cranii ad sonum ducendum
ad organon auditus in os durissimum corporis inclu-
sum. Quanti sit momenti hic modus communicatio-
nis per solidas scilicet mollesque etiam corporis par-
tes, abunde docet auscultatio, qua respirationem quin
et valvularum ossificatarum cordis susurrus percipere
possumus.

Praeterea ostendere conatur, viam soni per pharyn-
gem et tubam longe breviorem esse quam per mea-
tum externum, quae via insuper esset rétrograda,
nam in omnibus animalibus auris magis minusve ad
posteriorem partem oris posita est, quo soni ihtensi-
tas diminuitur. Constat certe tremulationes aëris so-
noras, ex ore emissas, facilius per tubam E., atque
breviore via posse ingredi, quam per arcuatam illam
longamque viam per meatum externum, sed, uti jam
monuimvis, videtur vox propria maxima pro parte
per ossa cranii communicari; vix enim posset intel-
bgi, qua ratione distincte perciperemus vocem nos-

1) Uoher den II au p t n ü t z e n der Eustachischen
Rohre. Pavia. 1808 in Reil. Archiv für die Physiolo-
gie. lid. YIII. pag. 67. sqq:

tram in laryngé et ore efformari, si tantum per
aurem externam communicaretur, tune enim radii so-
nori eodem sub angulo fere aurem ingrederentur atque
omnis alius sonus externus.

Exemplum, quod affert auctor, piscium, in quibus,
quum voce careant, etiam tuba desideretur, falsum
est, nam in piscibus vibrationes ope medii, in quo
habitant, aeque bene cum aure communicantur atque
in nobis ope aëris atmosphaerici.

Monet Scarpa: 1) „Si tubae E. praecipuum mu-
nus esset sonos ad cavum tympani et ossicula auditus
traducere, non esset, cur in serpentibus, in quibus
ossiculum auditus adest, desideraretur.quot;

Addit Itard: „si les sons pouvaient pénétrer
dans la caisse du tympan par la trompe d'Eustache,
ils se trouveraient, chez l'homme qui entend bien, en
opposition avec ceux qui arrivent à la caisse par le
conduit auditif,- la membrane du tympan serait pla-
cée entre deux tendances opposées; les ondes sonores
seraient confondues et confusément transmises par la
caisse au labyrinthe, et l'audition sei-ait notablement
alterée.quot; — Hoc argumentum parum valere nobis vi-
detur: idem enim de ossium sonos tremulos transmit-
tentium vibrationibus dici posset; monendum vero
obstru'ctione meatus externi auditum, etiam vocis pro-
priae, obtundi, non tantum quod accessus aëris externi
minuitur, sed quia simul aër, qui est in meatu ex-

An at omic a e disquisitiones de auditu etolfa-
ctv. Ticini 1789. Fol. pag. 58.
3) 1. c. Tom. I. pag. 93.

teriio, incluclitur, ad quam rem vix atteudisse videa-
tur auctores; hic enim idem casus est ac seclusio tu-
hae E.; si enim digituxn in aurem externam immittimus,
ilhim obstruimus, aër in meatu illo ah omni parte
inclusus est, quo fit, ut liberae vibrationes membra-
nae tvmpani aeque impediantur, ac si tubae ostium
fuerit obstructum; hoe tantum intercedit discriminis,
quod in uno casu aër qui est in cavo tympani, in
altero aër externus digito inclusus libéras membranae
tympani tremulationes impedit; hinc, si aurem exter-
nam obstruimus, vocem propriam non adeo clare audire
possumus, quod fit non tantum, quia aëris tremula-
tiones ad aurem externam accedere minus facile pos-
sunt, sed quod membrana tympani tensa aëre extra
incluso, difficilius vibrationes admittere queat, quae
ceteroquin per tubam E. cum illo communicarentur;
membrana tympani enim inmobili facta, ita ut vibrare
minus rite possit, vibrationes aëris in cavo tympani
etiam diminuuntur, sive obstructie sit in aure ex-
terna, sive in tuba E.; igitur tremulationes sonorae,
quas per fenestram rotundam ipsum labyrinthum in-
gredi necesse est, vix perficiuntur.

Quum tuba E. prudenter positionem adeo abscon-
ditam ab omni parte defensam babeat, mirum non
est, directas ejus laesiones morbosque protopatbi-
cos esse raros; deuteropatbice tamen saepe eam af-
fici posse, nemo mirabitur, si tubae positionis et con-
structionis rationem habet.

Si solummodo ad tubae fabricam attenderemus, facile
poneremus mucosae inflammationem, quippe quae tela
praedisposita sit et insuper cum pharvngis et cavita-
tis tjmpani mucosâ nullo intervalle cohaereat, non
raram esse debere, quod experientia quoque docet.
Fere semper tamen ejus inflammatio sequitur inflam-
mationem aliarum partium adjacentium, et, exceptis
laesionibus mechanicis, syringitis rarissime protopathica

invenitur; quum vero partes vicinae, imprimis güttur
et fauces, aëris injuriis aliisque facile mox'bose affi-
ciantur, mirum non est, tubam etiam saepius in con-
sensum rapi et deuteropatliice affici; hinc ob frequen-
tiam illius affectionis deuteropathicae, tum propter se-
quelas graves, ejus cognitio maximi habenda est mo-
menti, quandoquidem plurimae surditatis causae (teste
saltem Del eau) in hac parte oriuntur, unde postea
cum cavitatibus et canalibus altius positis se commu-
nicant.

Je ne crains pas d'avancer que le peu de pro-
grès que les médecins ont faits dans l'art de
traiter les surdités, sont dus à leur incertitu-
de sur le diagnostic des causes prochaines de
cette infirmité.

In acuta syringitide sequentia symptomata obser-
vantur: dolor continuus, lancinans, ex parte poste-
riore , superiore, lateral! pharyngis interiora versus ad
aurem sese extendens, qui dolor aegris videtur ad
meatum auditorium externum pervenire. xiegri ejus
decur^'um definiunt ex cavitate glenoidea, os tempo-
rum inter et maxillam inferiorem, angulum ma-
xillae inferioris versus, vel vice versa progredientem.

Quivis motus: deglutitio, masticatio, sternutatio, os-
citatio, etc, quo musculi tubae vicini moventur, do-
lorem auget. Baryecoïa vel major vel minor syrin-
gitidem comitatur. Sensus plenitudinis vel obturatio-
nis morbo illi communis est. Susurrus aurium tan-
quam symptoma constans nonnullis et quidem prae-
stantissimis scriptoribus (Itard, Lincke) commemo-
ratur. t) Quando tuba cum partibus vicinis inflam-
mationem communem habeat, signa locorum indica-
bunt; si cum cavitate tympanica, haec membrana vi-
su erit madida, nitens atque rubra; si cum pharyn-
gis partibus posterioribus, m. mucosa ibi rubescet,
vel muco tenaci, albido erit obducta et cetera symp-
tomata anginae magis minusve erunt manifesta.

Quum causae syringitidem afl'erentes symptomata
moderentur, et causa non perspecta, curationis moli-
mina vana futura sint, varietatem symptomatum, sive
causa sit catarrbalis, sive scrofulosa, sive syphi-
litica, paulo fusius exponere nobis non inutile vide-
tur, qua in re Linckium 2) imprimis secuti sumus.

ostium pharyngeuin cingentium , dolor primum ad angulum maxillae
percipitur et sensim ascendit.

1)nbsp;Ex tabulis statisticis mille casuum morborum aurium a C r a-
mero professore Berolinensi confectis, excerptis illis in C a n s t a 11.
Jahresbericht. Ister Jahrgang. Leist, der Otiatrili.
pag. 18. patet, neque aliis aurium, neque tubae morbis, quos satis
accurate et quidem saepius observare ei licuit, unice proprium esse
susurrum: ex iis, quaeCramerus observavit, doct. Ileidenreieh,
scriptor in diario mox allato , concludit, « dass sich riicksichtlich des
Ohrestönens durchaus keine Regel, noch irgend eine diagnostische
Bedeutung desselben angeben lässt.quot;

2)nbsp;S 0 h m i d t, E n cy k l o p ii di e der gesummten Medi-
ein. Leipz. 1841. Bd. II. pag. 3.5.5. sqq.

Syringitis catarrJialis sedem liabet in in. mucosa et
fere semper eodem tempore oritur, quo inflammatio
membranae Sclineiderianae, mucosae superioris pba-
ryngis partis, sinuum frontalium, antrorum Higbmori,
laryngis, etc. In casibus levioribus accusant aegro-
ti sensum molestissimum, quasi pilus adesset in
superiore parte pbaryngis, vel revera dolorem inter-
mittentem, et propter sublatum aequilibrium inter
aërem externum atque eum, qui tympano continetur,
in boc percipitur sensus plenitudinis, susurrus conti-
nuus cum difficultate audiendi. Si aërem in tympa-
num impellere tentât aeger, nota illa methodo a Val-
salva descriptâ, non nisi post repetita conamina hoc
ei succedit cum sensu doloris usque ad meatum au-
ditorium sese extendentis. — In graviore casu aeger
dolorem accusat lancinantem, pungentem, ex collo
(ut ajunt) ad aurem internam decurrentem, motu
maxillae inferioris et deglutitione auctum, vespere et
prima nocte intensiorem. Ad susurrum et tinnitum
aurium accedit sensibibtas aucta, qua soni, licet le-
viores sint, vehementer afficiunt aegrum. Aër in tu-
bam induci non potest. Quum secretio muci secuta
est, sensus dolorifici intensitas minuitur, baryecoïa
tamen persistit, et, quum propriam vocem aegre au-
dit, fortiorem vocem edere quam solebat aeger coa-
ctus est. Baryecoïa matutino tempore est maxima,
quae, die progrediente, postquam exscreatione, ster-
nutatione etc. aegrotus mucum solvit atque edidit,
imminuitur. Si catheter induci et aër hujus ope in-
pelli potest, rhonchus auditiu' mucosus. Si resolvitur
morbus, muci secretio diminuitur et sensim sensimque

evanescunt susurrus atque baryecoïa. Si non resol-
vitur, in chronicum statum transit, ad récidivas valde
dispositum. In casu illo chronico aegrotorum prae-
cipuae querelae sunt sensus plenitudinis, susurri atque
baryecoïa. Conditio aëris magis minusve humida sym-
ptomata illa moderari potest; tempestate humida,
nebulosâ molestia augetur, serenâ vero res melius se
babet. Si exspiratione quadam fortiore parietes a se
invicem deducuntur, per tempus susurrus evanescit
et auditus in integrum restituitur: interdum hocce
sponte fit cum sensu detonationis in aure. Quum
in illo statu blennorrhagico saepe recrudescat inflam-
matio, m. mucosa hypertrophica fit et formantur ex-
crescentiae carunculosae.

Ad frequentissimos et pervicaces pertinent casus
ex dyscrasia scrofulosa originem ducentes. Incipit
inflammatio ab affectione m. mucosae et cryptarum
mucipararum, unde postea ad ceteras telas proser-
pit. Symptomata cum syringitide catarrhali ita con-
veniunt, ut in initio interdum discerni nequeant. Si
nullo successu adhibetur curatio anticatarrhalis, su-
spicio oriri potest causam subesse scrofulosam, quae
sententia probabilior fit, si aegroto est habitus scro-
fulosus. Syringitis scrofulosa ex una tuba ad alteram
migrare tendit, et cum inflammatione partium vicina-
rum, ex. gr. membr. mucosae pharyngis, nasi atque

1) IIoc phaenotnenon a Crameio ita explioatur , ut, quum canalis
muco illo obturatus sit, resorptione aëris aequilibrium inter aërem
atmosphaerioum exfernuin atque tympani sublatum sit, quo impedi-
mento sublato aër externus cito intraiis coneutiat memhr. tympani.

amygdalarura vicem mutât. Praeter memorata syriu-
gitidis catarrhalis symptomata, notandum est amygda-
las, palatum molle atque cavitatem pharyngis esse in
statu subinflammatorio, tumido tectaque muco crasso
atque tenaci.

Syringitidis sypMliticae symptomata multum conve-
niunt cum illis, quae in tubae infiammatione catar-
rhali observavimus. In pharyngé praeterea ulcera ob-
servari licet cum marginibus callosis sibi propriis. Si
•palati atque nasi partes durae afFectae sunt, pus foe-
tidissimum ex naso effluet. In casu inveterato etiam
in aliis corporis partibus morbi syphilitici indicia ade-
runt.

Nequaquam tamen manifesta semper sunt hujus
morbi symptomata, neque facilis ejus diagnosis. Dif-
ficultatibus premitur in infantibus et in iis, qui, quod
sentiant, non dilucide exprimere possunt; quae de
praegressis enarrant, nullam fidem merentur aut nihil
indicant; nullus adest dolor, secretio mucosae pharyn-
gem convestientis non aucta est, membr. t. et cavitas
pharyngea a statu normali non aberrant: cophosis
magis magisque increscens interdum unicum morbi
est phaenomenon. 1)

Licet angina chronica sanata sit, fieri tamen po-
test, ut perduret syringitis. (Petrequin^)

1) Conoretionem , tanquam sequelam inflammationis praegressae ,
quae nullis symptomatibus sese indicavit, saepe occurrere in sangui-
neis , M. Frank est auctor, vid. P r acti sch e Anleitung
zur Erkenntniss und Behandlung der 0 hr enhrank-
h ei ten. Erlang. 1845. pag. 357.

Inquisitio, quae fit ope catlieteris, multum lucis af-
ferre poterit, et usui ejus in examine aegrotantis et
in therapiâ otoïatria progressus debet, quibus in prae-
senti gaudemus. Auditus enim et tactus ope possu-
mus inflammationem, liberam vel impeditam conjun-
ctionem cavitatis tympani et cavi pbaryngis, praesen-
tiam fluidorum in tuba E. et cavitate tympani invenire
atque definire.

Ut inquirerent, num tuba esset permeabilis, varias
medici secuti sunt vias. In statu sano, durante actione
deglutitionis, adest sensus plenitudinis 2,in aure at-
que sonus quidam singularis auditur, qui, tubä, ob-
turatâ, desunt. Si, ore nasoque clausis, fortem exspi-
rationem facimus, aërem per tubam in cavum tym-
pani intrare sentimus. 1) Sunt tamen inepti homines,
qui boc experimentum prae ingenii stupore facere
nequeant; in infantibus quoque adhiberi illud non
potest. Igitur L en tin 2) ea ratione usus est, ut
capite aegroti iigt; mensa collocate, auremTexternam
aquii tepidâ impleret, et naso oreque clausis, aegrum
fortem exspirationem edere juberet; si aqua non mo-
veretur, tubam clausam esse, si moveretur', non obtu-
ratam censebat. (Si apertura praeternaturalis (nam
de hiatu Kiviniano ad normam pertinente nulla lis
est inter hodiernos anatomicos ii^ membrana tympani

1)A Valsalva primum commendata est illa ratio ad pus ex
aure media edueendum, in opere: de aure hujnand tracta-
tus. Traj. ad Rli. 1707. pag. 84.

* Z) Beiträge zur ausübenden A r zne y wi s s en s cliaft.
Leipz. 1798. Bd. II. pag. 130.
3) Vid. hac de re U y r 11. 1. c. pag. 53. sqq.

adesset, hoc durante exspiratione bullula aëris indi-
caret). Saepe tamen fallit haec ratio; raro enim in-
venitur aegrotus, qui caput adeo immotum tenere pos-
sit, ut aqua non moveatur. In iis aegris, in quibus
nobibssimus medicus Itard per experimentum Val-
salvae sibi certo persuadere non poterat, eâdem ra-
tione usus est. 1) Multo melius tamen hunc sco-
pum attingimus per eatheterem, cujus ope vel solida,
vel fluida, vel gazformia mediam in aurem induci
possunt. In eatheterem, in ostium pharyngeum tubae
inductum, immittitur chorda psalterii (instrumenti mu-
sici tetrachordi viool dicti chorda E et A), in qua
divisio per numéros facta est. Si tuba in sano statu
est, usque ad membranam tympani duci potest chorda,
quae quum tangitur, sensus punctionis percipitur in
aure. In casu quo non plane impermeabilis est tuba,
chordae diametrus indicabit gradum coarctationis, par-
tis introductae longitude et mensura determinabunt
locum; si excrescentiae carnosae atresiae sunt causae,
extrema chorda sanguine erit tincta; quum aegro vi-
deatur chorda rétracta omnia ex aure secum ducere,
gravem adesse coarctationem, naturae cartilagineae,
(immedicabilem) monet Crame rus; 2) si impermea-
bilis est ductus, chorda intrare non potest.

Mirum est non medicum, sed praefectum cursus
publici (postmeester) Versallensem, nomine Guyot,
anno 1724, auctorem fuisse gravissimae morhorum au-
ris diagnosis rationis et remedii, qui, dysecoïa labo-

rans, injectiones in tubam facere conatus est. Quum
per os catbeterem in duxerit, dubitandum est, num in
tubam ipsam revera pervenerint injectiones, sed po-
tius quidem mucum, in pbarynge ostium tubae ob-
struentem, abluerunt; nibilominus tamen ei honor tri-
buendus est, medicis unicam viam utiiem indicavisse ad
remedia in aurem mediam inducenda. Portasse ob
difficultatem inducendi catheteris per os, illius in-
ventione non usi sunt medici. Cl el and Anglus, anno
1741 catbeterem induci per nasum et aquam vel aë-
rem inferri proposuit, i) atque utilitatem injectionum
bistoriis morborum, quorum ex sex aegrotis quinque ma-
gis minusve auditum recuperaverunt, probare conatus
estpopularis illius Watben, anno 1755 2). Nibilominus
tamen raro injectiones adhibuerunt chirurgi ; quin non-
nulli rem non perfici posse putabant. Tandem Saissy
et imprimis vir praestantissimus Itard banc opera-
tionem saepius instituerunt et ad perfectionem addux-
erunt, quorum hic instrumentum excogitavit ad ca-
tbeterem figendum, quod instrumentum paulum emen-
davit Cramerus, Möller magis complicavit, quod
rursus Lincke simpHcius reddidit. Eöectus noxios
ab injectione fluidorum metuendos non tarnen silentio
transiit Itard; 3) tune enim dolorem ab aegro percipi,
comitantibus interdum syncope et vertigine, quem
dolorem vel mox transire vel ad sequentem diem
perdurare, cum cephalalgia nonnunquam et febre;

Quum injectiones imprimis ad inferenda medicamenta
adliibeantur, has postea fusius tractahimus, et hoc
loco breviter de embrochis (douches d!air) monebimus,
quae maximi in diagnosi sunt momenti.

Quamvis eorum utilitas in curatione a Delavio
nimis celebrata sit, permultum tamen in diagnosi
valent. Ciel and, uti vidimus, jam de illis locutus
est, et Lentin praescripsit aërem calefactum in-
duci (licet hoc remedium, non tantum diagnosticum
sed therapeuticum praeferat injectionibus). Delavio
debemus, quod tubae morborum diagnosticam egregio
hoc adjumento ditavit 2). Dignoscit embrocharum ope
statum physiologicum et pathologicum: l®. natura Bo-
norum, quos efficiunt embrochae, et loco, ubi audi-
untur; mutationibus, quas in auditu faciunt : 30. ex
effectu, quem habent in sensibilitate. In statu nor-
mali aër, vi in tubam propulsus, efficit in membra-
na tympani sonum, quasi pluvia in folia arboris ca-
dat (bruit de pluie, vel bruit sec de la caisse), quod
repetitum videtur in eo, qui aurem suam apponit
aegri auri ; sonus hic tam fortis est, ut terreat ae-
grum. Si catheter tenuis est vel male in ostio pha-
ryngeo positus, aër inter catheterem et ostium pharyn-
geum effugiens, huic motum vibrantem tribuit, qui per-
spicue prope aegri nares vel os apertum auditur
(bruit du pavilion). Si volumine auctae amygdalae vel

iiituraescentia (stenoclioria) mombraiiae mucosae ostii
pliaryngei efficiunt inclusionem aëris adeoque surdita-
tem, sonus eodem modo atque in statu sano audie-
tur, et aeque motus aëris usque in cellulas mastoideas
persequi licebit, atque auditus per longius breviusve
tempus restituetur. Si embrochae corpus heterogene-
um removerint, auditus in integrum restitutus erit.
Tubâ vero coarctatâ, transituque aëris impedito, per-
cipietur ronclms mucosus vel sibilans, admixto su-
periore illo hruit de pavillon dicto, neque aeger quid-
quam in intima aure percipiet. Eecentiores inquisitio-
nes docuerunt, perforata membrana tympani, aërem
per aperturam illam penetrantem peculiarem etiam
sonum edere, si vacua sit cavitas tympani, acutum
(sifflement aigu de la membrane du tympian), si fluida
contineat, alium quoddam (éclat de la membrane du
tympan), quem efficiunt parvae aëris bullae, per aper-
turam penetrantes, l) Inflammatâ tubâ vel cavitate
tympani, aegro, quamdiu embrocbae inferuntur, vel
etiam post, dolor magis minusve excitatus erit; majore
muci copia secretâ, sonus audiretur, quasi in albumen
ovorum flatur aër {bruit muqueux de la caisse). 2) — Si
embrocbis suscitatur vel exasperatur dolor, ab illarum
usu erit abstinendum, donec inflammatio sit dinii-
nuta.

lî Canstatt. Jahresbericht. 1843. B. II. pag. 195.
2) Ad auscultationem processus inastoidei L aen nec primus medi-
cos attentos reddidit, vid. Traité de Vau se ul t a t i 0 n m e-
Uiate. Par. 1826. Tom. I. pag. 125. sqq.

Morbus senibus familiaris est. 1) Praedispositi sunt
scrofulosi, sjphilltici, rheumatici, qui in catarrbum,
in coryzam, in anginam proclives sunt, qui morbum
buncce antea passi sunt.

In causis recensentur: omne refrigerium, equitatio,
cursus, vociferatio vento adverso, inflammatio partium
vicinarum, inflammatio membranae mucosae cavitatis
tympani, effluxus puris ex illo cavo per tubam (quod
interdum, quamvis raro, fit), caries ossis petrosi, an-
gina 2) catarrbalis, scarlatinosa et morbiilosa, in an-
gina venerea, mercuriali, et in pbtliisicorum anginä
ulcere tum pulmonis, tum laryngis, tum pbaryngis
laborantium, 3) dentium molarium eruptio in infanti-
bus, aplitbae, quae usque in tubam penetrare pos-
sunt, ulcei-a pbaryngis cujuscunque naturae in vici-

1)nbsp;Ex tuba permultae senum surditates originem ducunt, quod igno-
rans erravit L i e u t a u d , dum seribebat : » la surdite' de naissance ,
toujours incurable , vient d'une mauvaise conformation de l'organe :
celle des vieillards, qui de'pend vraisemblablement du desse'cbement,
ou de la paralysie des nerfs , n'est guères plus gue'rissable.quot; Pré-
cis de la médecine pratique. Par. 1761. pag. 501.

2)nbsp;Post anginam membranaceam observavi cophosiu unius lateris
sensim evanescentem.

3)J.nbsp;Frank. P ras eos medic a e praecepta. Pars IF.
vol. I. Sect. II. pag. 928.

4)nbsp;Burserius. J. P. Frank. Quum illam eruptionem in infan-
tibus saepe congestio cavitatis oris et pharyngis totiusque tractus
intestinalis comitetur, facile sese extendere potest in membrauam
mucoaam tubae.

nitate ostii pharjngei praesentia, ') inflammatio ton-
sillarum , 2) dyspepsia ex irritatione, rudis tubae
catheterismus, injectiones in illam factae nimis cor-
rodentes, corpora beterogenea.

Quae inflammatio ex anginïi originem ducit, ea
saepissime utramque tubam afQcit; protopatbica vulgo
unum tantum latus tenet.

1)nbsp;Morbum in iis eaepe occurrere, qui vitio horrcndo, a Mar-
ti al i. Lib. 111. Epigr. 83. 33. repreheiiso, sese inqiiinant , auctor
est P e t r c q u i n. (Lincke. Sammlung. V. pag. 328j. Quam-
quam Rosenbaum in opere : Geschichte der Lustseucho
im Alterthume. Halle 1845. surditatem inter sequelas liorren-
dorum vitiorum antiqui aevi non commémorât, mirum tamen osset,
si angina et ulcera tonsillarum, qnalia inter alios Aretaeus de-
scripsit [de causis ct signis acutorum. Cap. VII, VIII et IX), quae
tantarum ruiuarura in narium et oris cavitatibus causae fuerunt,
quas vir doctus ille Rosenbaum liorrendo illo vitio attribuit,
quamquam hac de re taceat, mirum esset, dico, si in tuba magnam
vim nou habuissent.

2)nbsp;Tonsillarum inflammationem effectum habere in tuba affirmai
Deleau; negant Kramer (1. c. pag. 306) et M. Frank (1. c.
pag. 124), hic tjx ûrgunicntis anatomicis nisi in casu , quo enorniis
tonsilla polyposa sursum retrorsum vergat ; et quum illarum inflam-
matio saepissime in scrofulosis ooourrat, scriptor ille opinatur,
omnes glandulas pharyngis aeque atqiie tubae inflammationis parti-
cipes esse, et remediis, quae tonsillam tiimefactam ad pristinum
volumen referunt, in ceteris quoque glandulis, etiam tubae, effectum
habere.

4) Fleisch mann, in Hufeland's Journal. 1835. Juni pag. 35.
narrat, se post mortem in tuba hordei spicam invenisse, quae per
plures annos ibi inflammationem effecerat. Adducunt etiam exenjplum,
verniem (ascaridem lumbricoidem) ex abdomine in tubam pervenisse,
ibique vehementem dolorem excitasse.

]Morbi decursus perquam differt. Si vehementem
otitidem internam comitatur, facile inflammatio illa
ad duram meningem proserpit, eventu plerumque et
brevi quidem letali: Celsus') „ aurium inflamma-
tiones, inquit, doloresque interdum etiam ad demen-
tiam mortemque praecipitant;quot; „juvenes quidem sep-
timo die occidit, et citius delirio correptos,quot; ait Hip-
pocrates. Inflammatio cmn ossibus etiam commu-
nicari potest, effusiones fieri possunt per os tempo-
rum et transire in cranium.

Plerumque tamen valde chronicus est morbi de-
cursus, et quod Cramerus de morbis aurium in
genere affirmat, de 100 casibus nonnisi 2 occurrere,
qui re vera acutum habeant decursum, cujus rei causam
ex fabricâ anatomicâ partium constituentium explicat,
hoc ostendit, acutam syringitidem raro locum habere:
saepe tamen per menses et annos continuos morbus
protrahi potest, quod imprimis valet de illâ syringi-
tide, quae dyscrasiâ quâdam suscitatur. Tempestatis
vis in genere magna est, maxima tamen in infiam-
matione catarrhah.

Syringitis satis mature et rite cux'ata saepe tamen
plenariam admittit sanationem, quando, quum idoneà
adhibitâ curâ ad resolutionem perducatur, aëre infla-

V, I

to rlioiiclius auclitui- mucosus cx mud secretione au-
cta; in diem dolor imminuitur, et quando liber aëris
accessus restitutus est, evanescunt aurium susurrus
atque baryecoïa; sibi relicta vel perverse (stimulanti-
bus ex. gr.) curata, in blennorrboeam transit valde
cbronicam cum partium molbum degeneratione; vel
Ij^mpba plastica exsudatur (quod tamen raro), vel
transit in suppurationem et ulcerationem.

Causae exitui moderantur: blennorrlioea sequitur
catarrbum; suppuratio frequens est syringitidis exitus
in scrofulosis; ad ulcerationem et atresiam in sy-
pbiliticis morbus noster inclinât.

In urbibus majoribus saepius occurrunt morbi au-
rium quam quidem rure, quod imprimis valet de ui-
bibus Britanniae, ubi saepe observantur tubae morbi
cbronici, qui nonnisi diutius in continentis regioni-
bus siccis calidisque degendo sanari possunt.

Aetate media atque provectâ homines morbo no-
stro multo magis obnoxii sunt quam quidem juvenes.

Non adeo fausta est prognosis. Vi naturae nie-
dicatricis sanationes, vel bi evolutionis periodis, ad
rarissimos pertinent casus. Gradus baryecoïae, aetas
aegroti atque morbi duratio non tantopere ad pro-
gnosin valent. Si quidem nobis contingit inflamma-
tionem vincere, fere nunquam toUi possunt sequelae
inflammationis neglectae, nempe degenerationes membr.
mucosae; vel inflannnatio ad cavitatem tympanicam

sese extendit, materies ibi accumulatur et fere sem-
per membranam tympani perforât Itard , vel ad
partes altius sitas proserpit, quibus mederi vix aut
ne vix quidem licet: (exiguae tantum reliquiae ibi
sufficiunt ad efficiendam notabilem auditus laesionem,
et banc causam esse, cur sensus auditus non resti-
tueretur, quamquam syringitis plane esset resoluta,
Itard jam suspicatus est). Si os simul erit aifectum,
cura diuturna erit et incerta. Si vehemens inflam-
matio in encephalitidem transit, et si effusiones per
os temporum in cranium fiunt, vita subito saepe
exstinguitur. Mala quoque prognosis, ubi blennorrboea
subito supprimitur. Atresia, si non plane inmedicabi-
bs est, uti opinatur Kramer, 2) nonnisi in singu-
lari casu spes quaedam salutis superest. 3) Lympha
plastica non facile tolbtur. Blennorrboea membr.
mucosae vinci potest, sed nisus ad recidivam permag-
nus est imprimis apud eos, quos inter praedisposi-
tos enumeravimus.

Si causa est catarrbalis et non nimis diu duravit
morbus, prognosis non infausta.

Ceterum pendet: a morbo primario, a tempore, quo
medici imploratur auxilium, a loco afFecto, a curâ
adhibitâ.

Quod ad extensionem attinet, observandum est, fa-
cilius esse, mederi inflammationi, saltem intumescen-
tiae, generali quam partiali.

Nihilominus tamen, nostro tempore, post inventa
Guyoti et Delavii, quum diagnosis sit certior atque
medicamentorum administratio facilior, nobis non tam
infausta est prognosis quam quidem decessoribus no-
stris.

Tfec labor ad sviccurrendiira delractari, ni-
hilque omitti debet. Pleraque enim non raro
praeter opinionem succedunt.

Summa ope in syringitide eniti debemus, inflamquot;
matio ne transeat in cerebrum, vel in exsudationem
lymphae plasticae, et ut Ita metuendam encephalltldem
vel atreslam prohlbeamus. Sanguinis detractiones in
acuta morbi forma primum locum occupant: si satis
intensa est reactio in systemate vasculoso, a morbo solo
vel a morbo, quem syringitis comitatur, suscltata, san-
guinis detraetionlbus generalibus carere non possumus,
nec non praetermittenda sunt remedia interna sanguinis
phlogosin temperantia, sc. Nitrum in decocto demul-
cente vel Calomel (certe si tractus cibarii conditio
horum usum non vetat). Soils tamen Ulis remediis
generalibus non facile syringitidem plane pelleremus,
et ob metuendum transitum in statum chronicum,
^morbus in ipso loco, quantum in nobis est, aggre-
dlendus est. Apphcandae sunt hirudines No. iv - x
juxta ramum maxillae inferioris, tamdiu repetendae,

quamdiu permaiiot dolor. Lide ab biitio morbi a
cavitate gleuoideâ, inferiora versus, infricandum est
quot;quot;g- Hjdrargyri, magnitudinem ciceris aequans. Quies
commendanda est; abstineat aeger a loquelâ, et, nisi
summa jubente necessitate, illos motus perficiat, qui-
bus n.uxuli tubae vicini in actum ducuntur. Diaeta
sit tenuissima, aëris temperatura moderata. Inbala-
tiones vaporum tepidorum, emollientium sunt com-
mendandae, quod optime perficitur, si ope infundibuli
inversi supra aquam calidam in postremum guttur
immittantur. Quum gargarismata, ut ad locum aifec-
tum perveniant, requirant intensionem musculorum
tubae vicinorum satis -validam, magis nocent, quam
quidem prosunt. Non inutile est aliquoties de die
ostium pbaryngeum purgari muco accumulato injec-
tione fluidi cujusdam emollientis, vi tamen, quam
fieri possit, minima; si vero illae dolorem vel mini-
mum augeant, statim sunt omittendae. A cura dé-
rivante parum erit sperandum; praecavendum tamen
erit, ne congestio ad caput perveniat, quare adbi-
benda sunt pediluvia; alvo solutae prospiciendum est,
et quum catliartica, quae boc in casu adhiberi fas
est, Mel, Manna vel Oleum liicini non raro vomitu
])romoveant id, quod praecavere conamur, nempe con-
gestionem ad caput, clysmatum injectio longe tu-
tior erit.

Nequaquam tamen semper coiitingit antevertere
suppurationem. Dolor exacerbatur, antea lancinans,
magis fit pulsans, aeger sensum plenitudinis percipit
in aure boi-roresque et calores alternantes in suppu-
rationem transiisse inflammationem indicant. Hanc oti-

tidem valde esse dolorosam constat; quod si quis
attendat ad multitudinem nervorum, qui per cavum
tympani decurrunt et directe obnoxii sunt inflamma-
tionis actioni, nemo mirabitur. Quum in statu sano
tubae E. diam etrus materiei, quae puris babeat cras-
situdinem, transitum vix admittat, monere non opus
erit, nequaquam boc fieri posse in tubâ inflammatâ.
Accumulatur igitur pus in cavo tympanico, quod si
inspectie ocularis membranae tjonpani conjunctim cum
dictis signis, ostendit, cito ad perforationem vel potius ad
trepanationem membranae tympani, in ejus parte in-
feriore, transeundum est. 1) Si non adhibetur illa ar-
tis methodus ad pus educendum, hoc adeo accumu-
latur, ut membranam tympani extus protrudat, et
tandem membrana illa rumpatur et pus effluat. Sed
gravem committeret errorem, si quis naturae hoc per-
ficere rebquerit, nam a perito chirurgo instituta,
non periculosa est operatio, et in ultimo casu pus
nimis diu retentum solvit conjunctiorj.em inter ossicula
auditus, ita ut multa exstent exempla, ilia omnia cum
piu-e effluxisse et surditatem insanabilem reliquisse. 2)

1)nbsp;De hisce conf. H e n d r i k s î. , diss, de perfora tione
membranae tympani. Gron. 1838.

2)nbsp;Si non pus sed lympha plastica elFusa est in cavo tympanico,
psendomembranis totura cavum repleri posse et ita surditatem affer-
ri, exempla docuerunt. Saepius cavum tympani lympha plastica te-
naci repletum in surdorum cadaveribus se invenisse Cl. Promotor
mecum communicavit ; etiam os petrosum cavum tympani sursum ob-

' tegens aliquando magis minusve affectum deprehendit ; scilicet,
quando membrana cavum tympani intus convestiens inflammatione
degeneravit, os ipsum brevi afficilur atque, carie ortà , corroditur;

Praeterea apertura non semper loco idoneo fiet neque
satis ampla, et quum facile obstruatur et iterum con-
crescat, tandem tamen ad operationem erit confugi-
endum. Apertura facta aperta servetur, nam nisus
sese occludendi permagnus est, et injectiones per il-
lam fiant, quae rem saepe ad bonum conducunt fi-
nem.

Mitior erit cura, si chronica est syringitis. Nunc
a curâ causali permultum erit sperandum, et quam-
vis non facile syringitidem chronicam sine curâ lo-
cali victuri simus, verum etiam est, sine curâ cau-
sali saepe vana esse omnia artis praesidia. Imprimis
boc valet de syringitide, quae ex dyscrasiâ syphilitica vel
scrofulosa nascitur aut eâ exacerbatur : si talis casus
obviam veniat, curam causalem primum locum tene-
re , non opus est ut moneamus : de curâ antiscrofu-
losâ vel antisyphiliticâ fusius disserere non hujus loci
est. Sanguinis detractiones non omnino sunt reji-
ciendae, et pro re natâ detractiones locales elFectu
non carebunt 1). Si omnis irritatio evanuit vel ab
initio inde exigua fuit, canalis muco praesente
purgetur. Interdum ad auditum in integrum resti-
tuendum sufficere, ostium liberari muco, casus Guyoti
probat. Lentin eum in finem proposuit, ut specil-
lum cum frustulo carnis adhiberetur, et recentiores
catlieterem cum fundibulo inverse perforate vel nasi-

porro, quum liic loci os petrosum admodum tenue sit, facile dura me-
niiix illud obtegens simul in consensum rapitiir oriturque meningitis.

1) Num probandum sit sanguinis TJncias ij alternis diebus fundi,
idque per menses aliquot continuari, ut auctor est scriptor nobilis
equidem \aldc dubitem.

ternà praedito ((jietervonnig) proposuerunt. Reeentis-
simis temporibus Petrequin 1) Sulpbatem Aluminis
commendavit in illâ affectione, ubi occlusio ostii pba-
ryngei tul^ae sequela sit inflammationis clironicae in
parte pharyngis ei vicinâ. Tribus modis utitur: vel
in gargarismatis, vel in inflationibus, vel in substan-
tiâ ut caustico. In decocto quodam demulcenti Un-
ciarum iv, cui addit syrupi Mororum | |î, prae-
scribit Aluminis 3 (î, quod ut gargarisma per diem
sumitur; hoc gargarisma, quam diu potest, retinen-
dum est in pharyngé; Aluminis dosin äuget ad 3j vel
magis etiam, secundum aegri sensibilitatem. Porro
inflari jubet semel vel bis de die pulverem Aluminis
3 vel j, cui addit Sacchari albi 3 ß. Nonnisi hora
dimidiata post inflationem gargarismate uti decet. Ut
eifectum hujus remedii augeat, alternis diebus vel
tertio quoque die amygdalas, velum palati et pharyn-
gis parietem posteriorem Aluminis frustulo tangit.
Posteriores observationes Aluminis usum ei comfir-
maverunt 2). Egregiam Aluminis gargarismatis for-
ma adhibiti hac in re virtutem se saepius observasse,
Cl. Promotor mihi auctor est. Ita puella 25 fere
annorum, quae saepius catarrhalibus affectionibus cum
angina fuerat affecta, et jam per annum dimidiatum
et quod excurrit surdastra evaserat, solo gargarisma-
tis aluminati usu, bis ter quaterve de die repetito,
intra tres dierum liebdomades plane auditum recupe-
ravit, posteaque retinuit. ^— Imprimis talia gargaris-

mata indicata sunt, si atFectionibus catarrhalibus re-
petitis laxitas membranae mucosae orta fuerit; quan-
do vero tuba magis intus affecta est, atque obstruc-
tie, secreto muco vel degeneratione membranae mu-
cosae in parte altiore orta fuerit, non amplius bonum
effectum babere poterunt; in acuto casu surditatem,
ex catarrbali aifectione et nimiâ secretione muci in
tuba ortam, brevi depulsam esse inspiratione vaporis
aquae ope tubi conici, infundibuli formam referentis
in pbaryngem biducti se observasse Cl. Promotor mihi
narravit. Sunt, qui commendent inflari Nitratem Ar-
genti pulverisatam vel puram vel Saccharo mixtam,
Sulphatem Zinci, vel Sal Ammoniacum ; dubitaverim,
num acerrima illa medendi ratio commendanda sit.

Quae, (^uuîïi non sufßciant, injectiones in tubcim
ipsam sunt instituendae. Catheteri, bis injectionibus
inservienti, variam formam dederunt medici; in hisce
tamen conveniunt, quod ejus longitudo sit pollicum
6, et angulus curvaturae graduum faciat 130 - 140.
Clel and catbeterem ex argento confectum excogi-
tavit, et fere omnes medici catbeteribus ex illo mé-
tallo confectis usi sunt. Etiam ut ex chalybe fieret,
propositum est. Deleau utitur cathetere ex gummi
elastico facto, in quem induxit specillum solidum
communis catheteris formam referens, quod tanquam
conductorem adhibet: cathetere in tubae ostium im-
misso, conductor extrabendus est, ut injectiones in-
duci possint; hunc, quia multa incommoda affert, in
pluribus casibus rejecerunt medici; quum tamen usque
ad partem tubae osseam immitti possit, in illo casu,
quo materies aliéna in cavo tympani praesens, per

aperturam in membranâ tympani factam, emitti pos-
sit, humor paulo majore vi intrudi debet, et tune
magnae utilitatis ejus usus esse potest. Lin eke ex-
tremitatem catheteris ex gummi elastico conficiendum
curavit.

Apex catheteris rotundus sit, oportet; ejus initium
sit amplum, ut recipiat clysterem oricularem, eique affixi
esse debent vel duo annuli vel parva lamina (secun-
dum Lin eke), quae directionem indicent partis cur-
vatae ; divisiones in cathetere sint exsculptae; ejus dia-
metrus aequare debet lineam 1-2.

Injicitur aqua tepida, solutio Muriatis Ammoniae vel
Abiminis, Nitratis Argenti, cui addiderunt tincturam
Opii atque Acetatem Plumbi Medici Gallo-francici
commendant injectiones aquarum Baretglnensium (Ba-
reges) earumque, quae prope Balaruc inveniuntur.

Itard praeter aquam tepidam injiciebat aquam ma-
rinam, solutionem Muriatis Sodae, oxydi Ferri, vel
decoctum herbarum adstringentium, tincturam aetbe-
ream Asari vel Amicae, quibus tincturis addere so-
lebat duodecim partes aquae, praeterea deeoetnm
berbae Nicotianae.

Si, quid de hisce injectionibus sentiamus, dicere fas
est, nobis videtur a priori determinari non posse,
quoties de die injectiones faciendae sint. Hoc pendere
debet a fine, quem sibi proponit medicus, a conditio-
ne tubae et ab aegri sensibilitate. Quamdiu tuba
non prorsus permeabilis est, in eum finem adhibean-
tur, ut mucus in tubâ haerens solvatur et educatur ;
toties de die institui debent, quoad eas ferre possit ae-
ger. Si tuba magis permeabilis facta est, sed cavum
tympani muco adhuc est repletum, eas continuari li-
cet, imprimis si immissi liquores per aperturam in
membranam tympani aptum habent egressum. Con-
tra, si cavum tympanicum in statu normali est, quia
non tam cito effluunt injectiones, quantumvis sint mi-
tes, tamen in cavo retentae commoratione irritabunt
partes ibi sitas. Incipiendum erit ab injectione solius
aquae tepidae, quam si non brevi sequitur morbi
sanatio, ad usum solutionis dilutae Aluminis erit trans-
eundum; fortiores magisque irritantes caute et pru-
denter adhibendae sunt semperque attendat medicus
immissos liquores directe cum nervis in contactu poni
atque membranam nervis plenam facile irritare posse,
ut etiam inflammatio intensa sequatur.

Licet, uti monuimus, jam praeeedenti aevo non
ignotae fuerint embrochae. Dele an tamen optime

meruit liac in re, atque earum usum in tlierapeuticam
induxit, et nostro tempore quam plurimum a medicis ad-
hibentur. Qua ratione Cl el and aërem induxerit, nou
constat, probabiliter, quemadmodum Lentin, aërem
inflavit. Itard per methodum Valsalvae vapores
herbae Nicotianae, CofFeae fabarum , herbae Eutae ,
ope fumisugii Inhalates Induxit, vapores aetheris ope
catheterls. Deleau instrumentum satis compllcatum
excogitavit et postea publici juris fecit, cujus ope
flulda, vapores et gaza Inducere se testatur. Lincke
adhibet follem; antliam, qua aër comprlmltur, Kramer.
Galral slmpllcl saccule ex gummi elastico confecto
utitur. Ne vapores aquae nimis calldae in tubam
induceret, Wolff machlnam excogitavit l), quam re-
prehendit M. Frank aliamque ei supposult; nuper-
rlme etiam Berg Wolffii machlnam vituperavit
et novum apparatum descripsit.

Saepe tamen medico non succedit, ut aërem per
tubam perducat; neque enim aërem nimia vi intrudi
licet, quandoquidem tum Imprimis erunt metuendae
calamitates a Deleau allatae, sc. Inflammationis
excitatie, emphysema, ex aëre in telam cellulosam
subcutaneam inducto ortum, quod emphysema, nisi
statim opem feramus, mox magnam acclpit extenslo-
nem, 3® dilaceratio membranae tympani. Hoc in
casuRuete auctor est remedii gaz acidi Carbonici 3),

2)nbsp;Beiträge zur Behandlung der nervösen Sehwer-
lörigkeit mittelst eines neuen Apparates. Berl. 184-5.

quod, si per 8 dies bis terve de die adbibetur, mu-
cum secretum magis bmpidum redderet et ad nor-
mam reduceret; macbiuam a Wöbler excogittitam, ut
boc gaz evolvatur et in tubam adducatur, M. Frank
aptiore commutavit.

Hubert-Valleroux suffimenta substantiarum re-
sinosarum, Benzoes , balsami Canadensis vel Peru-
viani, resinae Elcmi, Picis nigrae Hquidae, in tubam
induci proposuit ■•).

Si bac ratione tuba E. permeabilis reddita, par-
vam quantitatem aëris admittit, saepe tamen intu-
mescit membrana mucosa et relaxata est, qua in re
ductus coarctatus ad normam erit reducendus. Kra-
mer bonum effectum non vidit (doloi'em quidem) ad-
bib itae vel Sulpbatis Zinci, vel Laiidani, vel Nitra-
tis Argenti ope cbordae psalterii in tubam inductae 2) ;
improbat etiam candelulam ex gummi elastico factam,
ab Itard et Saissy commendatam, quod ejus dia-
metrus nimis magna sit, eandemque ob causam fun-
gum compressum {Pressschwamm), a Deleau propo-
situm, rejicit. Sola chorda psalterii, per aliquod tem-
pus in tuba relicta, optime ad propositum finem ducet

Dantur casus, in quibus nullo modo nobis contin-
git nimiam secretionem vincere, quod imprimis valet,
si morbus etiam in cavum tympani penetraverit. Nunc,
perforatione membranae tymp. facta, ut mucus ex
cavo tympanico effluere possit et inducta remedia tum
per tubam tum per cavum tympanicum facile pene-

trent, facilius efSci potest, ut pertinacora blennor-
rlioeam superare possimus. Eecentiores in repudi-
andâ perforatione membranae tjmp., me judice, ni-
mis longe progressi sunt. Dele au eam adhiberi
vult, nisi in casu, quo corpora peregrina in cavitate
tymp. adsint. Quando tuba inflammatione coarctata
est, liquor immissus difEcilius refluere poterit et fa-
cile in cavo tympani remanebit, injectio autem si
nimiâ vi instituta est, liquor intrare in cellulas mas-
toideas, vel membranam tymp. disrumpere potest;
praeterea, si vel minima inflammatio eo in loco su-
perest, injectionis impetu et irritatione augebitur; etiam
quod tuba E. non ad fundum cavitatis tymp., sed
paulo altius sita est, hoc parum favet liquoris reflu-
xui: contra, si aperitur membrana tymp. loco idoneo,
id. e. in sua parte inferiore, omnia aliéna, quae cavo
continentur, ex eo educi possunt; fatendum quidem,
perforationem membranae tymp. pluribus difflcubati-
bus obnoxiam esse, scilicet aperturae factae concre-
tionem vix posse impediri, ortâque cicatrice membra-
nam illam indurari minusque aptam reddi, ut débitas
vibrationes subeat, plures monent; at vero tenendum,
obstructionem tubae clironicam aeque auditui obstare,
quae nisi removeatur, surditas non cessât; metus
igitur, ne auditus hac operatione pessumdetur, vanus
est; nisi enim succurratur, restitui nequit auditus.
Denique perforatie membranae tymp. imprimis suc-
cessu gavisa fuisse videtur in casibus, in quibus ob-
structie tubae aderat, qua obstructione non sublata,
mirum non est, surditatem rediisse membrana ite-
rum concretâ, quod igitur non a cicatrice in mem-

braiià tympani ortà, verum a reb'ctâ tnbao obstru-
ctione. Imo vero dubitanc^um, num sola membranae
tymp. crassities aucta, quot;i saltem non nimia sit, surdi-
tatem tantam effieere possit; ubi enim membrana tymp.,
inflammatione praegressâ, erassior facta est et exsuda-
tio secuta est, ibi etiam sine dubio membrana mucosa
cavi tympani inflammata erit, exsudationemque pro-
ducit, quo in casu, cavo tympani lympbâ plastica
repleto, tremidationes perfici et cum fenestra rotundâ
communicari nequeunt; bine illa surditas soli auctae
crassitiei membranae tymp. adscribi vix potest: igitur,
si tuba E. obstructa est, atque suspicio adesse potest,
cavum tympani materie exsudatâ impletum esse, per-
foratie membranae tymp. utique indicata esse videtur.
Embrocbarum vis ad dilatandam tubam a reccntiori-
bus nimis celebrata est, et vir in arte nobilissimus
Itard nunquam dilatationem per embrochas effici posse
existimabat. Ad diagnosin statuendam embrochae ni-
hilominus eximiae possunt esse utibtatis; si nempe
rhonehus auditur in cavo tympani, si aër illius ope
inducitur, et si praeterea motus liquidi contenti in
membranâ tympani adspici possunt, (quod fieri posse
sunt qui contendant), embrochae ad operationis indica-
tionem conducere poterunt. Si injectio facta est, videtur
nobis argumentis non carere, si paulo post aërem infla-
mus per tubam, ita ut omnia aliéna ex cavo tympani
educantur. Si inflammata est membrana tymp., ab ejus
perforatione est abstinendum, donec ea mitigata sit. —
In hisce omnibus caute esse agendum totamque ope-
rationem dexterrimam atque excercitatam chirurgi ma-
num postulare, non opus est quod dicamus: hoc vero

teiieat medicus, si prae metu liac operatione non
utatur, (quae, rite instituta, niliil habet periculi,)
atque ita liquida contenta e cavo tympani non re-
moveat, surditatem pedetentim increscere. Fuerunt
etiam, qui cavitatem tympani siigendo vacuam reddere
vellent ! ! t)

Si atresia adest, tentari potest, num, caustico ope
chordae psalterii in tuham inducto, toUi possit. Si
non longe se extendit atresia, hoc iu casu remedio
illo tolictur; sin vero longius, haec ratio non suffi-
ciet. Ut ope triquetri perforetur, quod proposuit
S ai ssv, prorsus dissuadendum est.

Si, quod ad tubam attinet, aegro nihil sperandum
rcliiiquetui-, membranam tymp. perforari licebit; quam-
vis enim Kramer hoe in casu membranae tymp. per-
forationem improbet, quod cavitatis tympanici dege-
nerationem omni in casu adfuturam esse opinatur,
Lincke tarnen existimat, cavitatem saepe sanam, sal-
tem perexiguam ejus afFectionem esse posse, perforat-
que igitiu-,. si membrana tympani nulla vel exigua
signa affectionis morbosae simul praesentis praebet 2).

^ I

Terforationem processus mastoidei vitae quam pe-
riculosissimam , omnino negandum est.

1) Canstatt. Jahresbericht. 1843. pas- 1Ö7.
S) U a n d b u c h. loin. II. paj. 479.

mmm

omnium summi est momenti, et impugnatio causarum
efficientium unica est ratio, qua medicus levameu
continuum, radicale se afferre sperare possit.

Yere judicat C anstatt: der paroxysmenartige Wech-
sel zwischen Erregung und Nachlass der Reaction be-
ruht nicht auf unterbrochener Wirlcutig des Reizes auf
den Nerven, sondern auf unterbrochener Fähigkeit der
letzteren, gegen den Reiz zu reagiren.

Notabile est, quod morbi salutares, id est, qui ad
salutem machinae tendunt, longo frequentiores sint,
quam qui in ejus perniciem cedunt.

Graves et frequentcs errores committeremus, si ex
laesionibus in cadaveribus repertis statuere conare-
mur, quaenam symptomata in vita locum babuissent.

Minime faciendum mibi videtur cum Barth et
Koger statuentibus : la percussion constitue aujourd'-
hui avec l'auscultation la base la plus solide du dia-
gnostic.

Attamen recte iidem auctores : le médecin m-arche
au milieu de trop de difficultés et d'incertitudes jjour
qu il lyuisse se contenter du secours exclusif d'une seule
méthode, et il ne saurait réunir trop de lumières pour
percer l'obscurité du diagnostic.

Tlieoriae non omnino sunt spernendae, et Frankio
utique assentimur dicenti: sic ut apis quovis ex flore
mellis quidquam sugit, ita et medicus in cujusvis
sjsthematis nectario boni quid invenire potest.

Snmma medici mihi videtur esse laus Morgagnio
a Fabronio tributa: Quemadmodum in vita, sic in
medicina, quae essent simplicia, amavit.

Alia Krankheilsheilungen iverden durch die Natur be-
wirkt ; die Kunst ist nur ihr Gehülfe, und heilt nur
durch sie.

lis non assentimur, qui actiones excitatas in or-
gano materia tuberculosa repleto, contendunt esse
molimen naturae ad noxia excernenda.

Crebrius, ac vulgo creditur, status nervosus indoctae
arti quam naturae imputandus est.

Febris intermitttentis causam sitam esse in mias-
mate paludoso, manca mihi videtur atque imperfecta
explicatio.

Minime assentimur iis, qui in ventriculi affectione
dolorificä, vesicatorium semper putant esse medica-
mentmn innoxium.

Eclampsiae parturientium partus absolutionem esse
principem medendi rationem, contendo.

■BB

quot;fe-

siXJJwj ifüïïKlitï^ijhusq tHitóqjn«!')^
.ofgt;iKi}m»nbsp;i^^jst«»« iHsqbsÏHf

■ \ T^f nül^r