V erviild van gloeiend dankgevoel,
Met innig zielsbefef van eigen niet doordrongen,
Genaken wy, � God, uw Opperheerfcherftoel,
In 't blijde hallel�ied, U juichend toegezongen I
Genadig God, Gy duldt den lof
Des brozen ftervlings, die, gebogen in het ftof,
En, reet eens beedlaars ftaf of heeifcher van een wareld,
Zoo nietig voor uw aanfchijn is
Als 't z-andgruis van de wildernis,
Op 't blaasjen, door de lueht op 't watervlak gepareld!
Gy duldt het lied dat tot U rijst,
Ja, hoort den klank niet welbehagen
Waardoor des braven hart U prijst,
Op 't blijd verjarensfeest der fchitlrendfte aller dagen.
Duld,.Vader, dat in deze ftond,
Terwijl 't gered Euroop als met ��n enklen mond
Uw weldaan en Uw macht verheerlijkt in zijn pfalmen,

De kommer die het hart bezwaart
By d' aanblik der geteifterde aard.
Waarby de veldling weenend ftaart
Met mtgebluschte hoop, by de pyerfpoelde halmen,
Zij uitgeboezemd aan Uw voet!
� Gy, die met ��n wenk behoedt,
Die, en in ftorm en watervloed,
Met wat vernielingskracht hy woed',
Uw liefde, Uw grootheid kennen doet;
En vaderlijk de ramp vergoedt
Die in Uw wijs beftier den ftervling treffen moet!

Of zou het noodgeklag der droeven
Niet voegen by het dankgebed?
Wy Uw ontzachbren arm, Uw liefde niet behoeven,

Die ons, zoo korts nog, heeft gered!
Hy fiddre, wiens gemoed het wonder heeft vergeten

Dat heden elk met lof en jubelzang herdenkt!
Of brak niet de eigen kracht de ondraagbre flavenketen

Die 't halmtjen vrucht en wasdom fchenkt ?
Of heeft een mindre macht den dwingland neer doenftorten

Dan Isrels volk een pad door 't golvend zeenat blies ?
Of zagen we ooit in nood dien fterken arm verkorten,
Al fcheen het, dat de ellend de hulp te boven wies?

Neen droeven, Hy, Hy leeft, die op der braven beden

Onze armen onvoorziens bevrijdde van den band!
Niet grooter blinkt Zijn macht in 't cederblad van Eden

Dan ze in de ftroobies blinkt aan 's waters oev�rrand.
Of kunt gy dezen dag het blijde welkom zingen,

In 't Godgewijde Koor uw pfalmeh op doen gaan,
En duchten, dat de bron van louter zegeningen
By 't bang gekerm der ftervelingen,
En 't hopelooze handenwringen,

Het albefchermend oog niet op ons neer zou flaan?

Nfcen, blazen de ohbetembre winden

�n bloesfem weg, e� voedergras;
Ja, ziet ge uw have en erf verflindeii

Door de opgezwollen regenplas;
� Laat Hy � gelaten vinden

In wiens be�uit nooit ftervling las,
En mort, � mort niet als �ntzinden:
Hy kan, Hy zal de wond verbinden

Die ons ten heil geflagen was.

Wilt flechts het ftormgebulder hooren.
Op 'sblikfems flingerfchichteft zien,
Als middlen, in Gods raad verkoren

Om, eer zijn kudde ga verloren,
Haar in het wis verderf den arm des heils te bi�"u«

In 't plasfen van d' ontzetbren regen,

In 't alverwoeftend windgebrom,
Roept U de ftem eens redders tegen,
Roept Zijn erbarmen u van 's afgronds pad weerom.
6, Mocht die ftem het hart bewegen,
Nooit fproot uit ramp onfehatbrer zegen! �

Aaloude Kristenneedrigbeid
Vervangen door den waan die 't ijdel hart misleidt,
Gy die der Vaadren roem zijn luifter hebt gefchonken,
� Koefterde u de naneef weer
In kindfche afhanklijkheid van 'swarelds Opperheer�
Dan, 't kroost erkent die deugd niet meer,
Waar Holland roem aan dankte en eer,
Die nooit weer over de aard zoo fchoon heeft uitgeblonken.

Wat �aat gy 't oog zoo fchroomloos rond
Daar eedle trots uw wang van 't inkarnaat doet gloeien,
Manhafte Jonglingfchap die langs d' onmeetbren grond
Het bloed der wederwraak zaagt vloeien!
Wat zegt die zachte rust in 't oog,.

Die blik, ten hemel opgehevenV
Ja, hoe 't verderf ook woeden moog,
't Gevaar dat zichtbaar om u vloog,
Gods hand die u dier ramp onttoog,
Heeft velen aan 't gebied der Godsdienst weergegeven..
Gy hebt Gods wonderhand gezien,
Zy trof uw boezems met ontzetting !
Gy zaagt het bang Euroop gekromd aan 's dwingknds knii�n*
En, 't volgend oogenblik, geheel zijn throonverplctting!
Gy zaagt dit, en gy hebt geloofd.
De fchemervonk, zoo lang verdoofd,
Vlamt hartvertrooftend op, wat nacht haar wou verduifteren.
Ja, Godsdienst, ook Uw zegepraal
Bevocht het eigen heldenftaal,
Dat Holland redde van zijn kluifteren!

Triumf dan, tienvoud! Klimme ons lied
Zoo verr' 't omzwalpend nat moog bri�sfchen,

Het grasjen uit den aardklomp fchiet,
Of 't vvindtjen door 't geboomt' moog ruisfehen,

Verdediger van onzen roem,
Wien Ruslands e�lfte zomerbjoem
Reeds 't eerfte knopjen fchonk waaruit ons heil moet bloeien!

6 Als ons h�rt uw wond herdenkt,
En 't bloed, Voor ons herftel geplengd,
Dat dal en heuvlen heeft befprengd,
Hoe voelt zich dan de borst van dankerkentnis gloeien,
Met liefde en tederheid doormengd!

Geen wierookdamp, om hoog gerezen

Uit d'e�lften keur van fpecery,
Zou U een waardig offer wezen

Op dit verheerlijkt hooggetij'.
Staat af, vermetele outerknapen,

Voert elders 't gouden rookvat aan!
Geen wierook eert den Held, wiens flapen

Omvlochten zijn met la�wefbMn/
Wat zeg ik? Indus parelftranden,

En 't rijk Potofl heeft geen goud.
Dat, uitgeftort in offerhanden,

Hem danken mocht voor ons behoud.-

Gy, Pafos, fchenk uw blankf�e marmer

Den held ten zegeboog,
Die, Ne�rlands recht- en eerbefchermer,

De dood in 't aanzicht vloog :'
En, rijkgevloerde waterbedding

Door Paktolus befpfoeid,
Vermelde �w gloeiendst goud de nooitvergeetbfe redding
Uit Nasfaus bloed gevloeid!
Gy, Dichters, drukt de harpenfnaren

In 't eensgeftemde lied;
Die adem hier of fterri wou fparen,
Gevoelt voor eer of grootheid niet.

Dan zacht! Wat ftoet genaakt langs gindfche ftille paden,
Met afgemeten tred, en ernst op 't fier gelaat,

Gedoscht in wjtte koorgewaden
Zoo vlekloos als de maan aan 's hemels wolkboog ftaat ?
Wie zijn die lichaamlooze fchimmen,
Die als de morgenflxalen glimmen,
Wier fchedel glinftert van het licht
Dat ftraalt van 't Englenaangezicht^?Ik zie hen met gevouwen handen
Aanbiddend neergeknield op 't vochtig heuvelgras
Dat duizend dierbren liefdepanden
Tot laatfle fmart- en rustbed was.
Mijn oog ontwaart ook U, aan 't hoofd dier afgedaalden,
OntzachbrenWILLEMS G esst! en't ftrekt uw ziel tot lust,
De dappren die een dood zoo glorievol behaalden,
Te omweemlen op de koets waar hun gebeente rust.

Gy wenkt! � � Ja, ik zie hem naderen,

Die Telg, uw grootheid dubbel waard:
Aan 't bloed van zijn verheven vaderen

Door voor- noch tegenfpoed ontaard!
Reeds jaagt het bruifchend heldenharte

Hem herwaart naar dit bloedig dal;
Waar, deelende in der droeven fmarte

Zijn ziel zich niet verloochnen zal!

Reeds makt hy! 'k zie den lach der hemelen
Zich plooien om uw mond,

En zoete vreugde 't oog doorwemelen
Dat eerst by d' aanblik van dees grond,
Die zoo veel flroomen bloeds verflond,
Zoo treurig, zoo beneveld Hond!

't Is Nasfau waard, het jeugdig leven

Te wijden aan het Vaderland;
Maar even waard aan WILLEMS neven,
Als 't hart door teedre frnart gedreven
Den held geen traan ontziet te geven,
Die, in het perk der eer onwankelbaar gebleven,'
Zijn' eeden deed geftand.

Zoo dacht gy, Stichter onzer glorie,

En vindt den Nazaat uit uw bloed
Niet groot alleen door krijgsviktorie

En onverdoofbren heldengloed;
Maar, door des menschdoms fmart vertederd,
Acht hy zijn grootheid niet vernederd

Wanneer ook hy zich mensch betoont;
En 't is dat deelen in ons lijden
Zoo veel als zijn roemruchtig (bijden,

Waardoor hy in de harten throont.

� Zag de heldenfchaar op dezen grond gefneuveld,

Haar asch dees grootfche hulde bi�n;
En mochten ze op dit feest hun eenzaam grafgeheuvelt'
Met zoo veel tranen eeren zien!
Hoe heerlijk zou die dood hun fchijnen

Waardoor hun nagedachtenis,
Die nooit van de aarde zal verdwijnen,
Aan alle braven heilig isl

Dan hoe! zou iets hun heil verme�ren? �
Neen, wie hun lijkbus fleren mag,

Zy juichen op de onzichtbre ffeeren,
Verfierd met d' overwinningslach.

Zy zag�n daar ons triumfeerefi
En d' overmoed In 't ftof verne�r�n,
Die God en menschheid dorst braveeren;'
En, moeiten ze in dien ftrijd tot aarde wedert�eren,

Thans juichen ze in dien ftervensdag!

Die heel Euroop ontKluifterd zag!

Trekt vrij, eenvoudige Islamieten

Ter bedevaart naar Mekkaas ftad;
Laat daar den traan der aandacht vlieten
Als ff hy tot Gods throon geen andren toegang had!
Op heden trekken duizend braven
Wier hart vol dankgevoel voor 's hemels weidaan flaat

Naar de onvergeetbre heldengraven,
Gerust dat God ook daar hun bede niet verfrnaadt.

Gaat, kust gy in uw tempelbogen,
Voor vader Ibrahim van diep ontzag bewogen,
Den fteen die, trots der tijden vaart,
U d' indruk van zijn voet bewaart:
Wy flaan by 't ftil verblijf der helden
In Waterlocs verwoelte velden
Des Hoogften voetftap ga" die aan de heirfpits ftreed,
Den vijand met zijn duizendtallen,

Als 't dichte graangewas deed vallen
Waar langs de feis des maaiers gleed.

Zoo verr' het oog in 't rond mag dwalen,

Bosch, akker, heuvelkruin , en d^len,
Zien wy dien voetftap ingeprent.

Voor de eeuwen moet de fteen bezwijken;

Hier � blijft des Eeuwgen almacht prijken,
En wee die hier Zijn flap miskent!

Aanbiddend ftorten wy hier neder,

Verzonken in het diepst ontzag:
Wy vragen 't graf geen panden weder

Verheerlijkt op dees zegedag.
Maar Vader, hoor ons tot U fmeeken!
Laat hier Uw ftem niet vruchtloos fpreken

Die uit den doffen fluimer wekt!
Leer al wie hier Uw macht aanfchouwen,
In nood op U-alleen te bouwen,'
En eigen kracht en arm mistrouwen,

By 't graf dat zoo veel helden dekt!

Uw rust is zoet, geliefde dooden,
Wien braafheid hulde brengt,

En zacht, het dek van groene zoden
Met eerbieds traan beiprengt.

Wy brengen U, als Wapenbroeders,
Een zucht van teedre fmart;

Als redders, eer- en rechtbehoeders,
Den dank van aller hart.

Laat de Oudheid in haar fabeldichten
Alkmenes Telg vergo�n;

De zuil die u de dankbren ftichten,
Vereeuwigt eens zoo fchoon!

Wy naadren deze uw legerftede
Met diepgeroerd gemoed;

In 't zoet gevoel van heil en vrede,
Gewoekerd door uw bloed.

Ja, elk geluk waarop wy bogen

Van dat gy de oogle�n floot,

Lokt weemoeds tranen in onze oogen,
Herinnert ons uw dood.

Aanvaardt ons-aller dankbre hulde,

Dien plechtig toegewijd,
Die NeSrlands fchoonfte hoop vervulde

In d' onbezweken ftrijd.

Al rast gy voor ons oog verborgen,

Uw luifter neemt niet af:
Ja, 't pareldropjen van den morgen

Blinkt fchooner op uw graf.

De bloemen die in 't wilde fchieten

Van uit het welig gras,
Getuigen van het tranenvlieten,

Rond om uw fluimrende asch.

Geen middag zal hun kelk verfchroeien

Of rijkgekleurde blaan:
Want tranen zullen haar befproeien,

Zoo lang ons hart zal flaan!

De maagden zullen bloemen flrooien

Om uw gebeent' gegadrd,
En deze uw koets met eerpalm tooien,

Zoo vaak dees dag verjaart 1

Rust zacht dan, gy beproefde dapperen

Op 't eerbed uitgeftrekt,
Tot de Engel om uw ftof zal wapperen

Die uit den doodflaap wekt!

den i8d«ⁿ van Zomermaand
1817.



		i

	( 4 )

De kommer die het hart bezwaart By d' aanblik der geteifterde aard. Waarby de veldling weenend ftaart Met mtgebluschte hoop, by de pyerfpoelde halmen, Zij uitgeboezemd aan Uw voet! � Gy, die met ��n wenk behoedt, Die, en in ftorm en watervloed, Met wat vernielingskracht hy woed', Uw liefde, Uw grootheid kennen doet; En vaderlijk de ramp vergoedt Die in Uw wijs beftier den ftervling treffen moet! Of zou het noodgeklag der droeven Niet voegen by het dankgebed? Wy Uw ontzachbren arm, Uw liefde niet behoeven, Die ons, zoo korts nog, heeft gered! Hy fiddre, wiens gemoed het wonder heeft vergeten Dat heden elk met lof en jubelzang herdenkt! Of brak niet de eigen kracht de ondraagbre flavenketen Die 't halmtjen vrucht en wasdom fchenkt ? Of heeft een mindre macht den dwingland neer doenftorten Dan Isrels volk een pad door 't golvend zeenat blies ? Of zagen we ooit in nood dien fterken arm verkorten, Al fcheen het, dat de ellend de hulp te boven wies? Neen



			c i )

		Neen droeven, Hy, Hy leeft, die op der braven beden Onze armen onvoorziens bevrijdde van den band! Niet grooter blinkt Zijn macht in 't cederblad van Eden Dan ze in de ftroobies blinkt aan 's waters oev�rrand. Of kunt gy dezen dag het blijde welkom zingen, In 't Godgewijde Koor uw pfalmeh op doen gaan, En duchten, dat de bron van louter zegeningen By 't bang gekerm der ftervelingen, En 't hopelooze handenwringen, Het albefchermend oog niet op ons neer zou flaan? Nfcen, blazen de ohbetembre winden �n bloesfem weg, e� voedergras; Ja, ziet ge uw have en erf verflindeii Door de opgezwollen regenplas; � Laat Hy � gelaten vinden In wiens be�uit nooit ftervling las, En mort, � mort niet als �ntzinden: Hy kan, Hy zal de wond verbinden Die ons ten heil geflagen was. Wilt flechts het ftormgebulder hooren. Op 'sblikfems flingerfchichteft zien, Als middlen, in Gods raad verkoren A 3 Om,



			C 6 )

		Om, eer zijn kudde ga verloren, Haar in het wis verderf den arm des heils te bi�"u« In 't plasfen van d' ontzetbren regen, In 't alverwoeftend windgebrom, Roept U de ftem eens redders tegen, Roept Zijn erbarmen u van 's afgronds pad weerom. 6, Mocht die ftem het hart bewegen, Nooit fproot uit ramp onfehatbrer zegen! � Aaloude Kristenneedrigbeid Vervangen door den waan die 't ijdel hart misleidt, Gy die der Vaadren roem zijn luifter hebt gefchonken, � Koefterde u de naneef weer In kindfche afhanklijkheid van 'swarelds Opperheer� Dan, 't kroost erkent die deugd niet meer, Waar Holland roem aan dankte en eer, Die nooit weer over de aard zoo fchoon heeft uitgeblonken. Wat �aat gy 't oog zoo fchroomloos rond Daar eedle trots uw wang van 't inkarnaat doet gloeien, Manhafte Jonglingfchap die langs d' onmeetbren grond Het bloed der wederwraak zaagt vloeien! Wat zegt die zachte rust in 't oog,. Die



			( 7 )

		Die blik, ten hemel opgehevenV Ja, hoe 't verderf ook woeden moog, 't Gevaar dat zichtbaar om u vloog, Gods hand die u dier ramp onttoog, Heeft velen aan 't gebied der Godsdienst weergegeven.. Gy hebt Gods wonderhand gezien, Zy trof uw boezems met ontzetting ! Gy zaagt het bang Euroop gekromd aan 's dwingknds knii�n* En, 't volgend oogenblik, geheel zijn throonverplctting! Gy zaagt dit, en gy hebt geloofd. De fchemervonk, zoo lang verdoofd, Vlamt hartvertrooftend op, wat nacht haar wou verduifteren. Ja, Godsdienst, ook Uw zegepraal Bevocht het eigen heldenftaal, Dat Holland redde van zijn kluifteren! Triumf dan, tienvoud! Klimme ons lied Zoo verr' 't omzwalpend nat moog bri�sfchen, Het grasjen uit den aardklomp fchiet, Of 't vvindtjen door 't geboomt' moog ruisfehen, Verdediger van onzen roem, Wien Ruslands e�lfte zomerbjoem Reeds 't eerfte knopjen fchonk waaruit ons heil moet bloeien! A 4 �



			C 8 )

		6 Als ons h�rt uw wond herdenkt, En 't bloed, Voor ons herftel geplengd, Dat dal en heuvlen heeft befprengd, Hoe voelt zich dan de borst van dankerkentnis gloeien, Met liefde en tederheid doormengd! Geen wierookdamp, om hoog gerezen Uit d'e�lften keur van fpecery, Zou U een waardig offer wezen Op dit verheerlijkt hooggetij'. Staat af, vermetele outerknapen, Voert elders 't gouden rookvat aan! Geen wierook eert den Held, wiens flapen Omvlochten zijn met la�wefbMn/ Wat zeg ik? Indus parelftranden, En 't rijk Potofl heeft geen goud. Dat, uitgeftort in offerhanden, Hem danken mocht voor ons behoud.- Gy, Pafos, fchenk uw blankf�e marmer Den held ten zegeboog, Die, Ne�rlands recht- en eerbefchermer, De dood in 't aanzicht vloog :' En, rijkgevloerde waterbedding Door



			( 9 )

		Door Paktolus befpfoeid, Vermelde �w gloeiendst goud de nooitvergeetbfe redding Uit Nasfaus bloed gevloeid! Gy, Dichters, drukt de harpenfnaren In 't eensgeftemde lied; Die adem hier of fterri wou fparen, Gevoelt voor eer of grootheid niet. Dan zacht! Wat ftoet genaakt langs gindfche ftille paden, Met afgemeten tred, en ernst op 't fier gelaat, Gedoscht in wjtte koorgewaden Zoo vlekloos als de maan aan 's hemels wolkboog ftaat ? Wie zijn die lichaamlooze fchimmen, Die als de morgenflxalen glimmen, Wier fchedel glinftert van het licht Dat ftraalt van 't Englenaangezicht^?Ik zie hen met gevouwen handen Aanbiddend neergeknield op 't vochtig heuvelgras Dat duizend dierbren liefdepanden Tot laatfle fmart- en rustbed was. Mijn oog ontwaart ook U, aan 't hoofd dier afgedaalden, OntzachbrenWILLEMS G esst! en't ftrekt uw ziel tot lust, De dappren die een dood zoo glorievol behaalden, Te omweemlen op de koets waar hun gebeente rust. A 5 Gy



			C «o )

		Gy wenkt! � � Ja, ik zie hem naderen, Die Telg, uw grootheid dubbel waard: Aan 't bloed van zijn verheven vaderen Door voor- noch tegenfpoed ontaard! Reeds jaagt het bruifchend heldenharte Hem herwaart naar dit bloedig dal; Waar, deelende in der droeven fmarte Zijn ziel zich niet verloochnen zal! Reeds makt hy! 'k zie den lach der hemelen Zich plooien om uw mond, En zoete vreugde 't oog doorwemelen Dat eerst by d' aanblik van dees grond, Die zoo veel flroomen bloeds verflond, Zoo treurig, zoo beneveld Hond! 't Is Nasfau waard, het jeugdig leven Te wijden aan het Vaderland; Maar even waard aan WILLEMS neven, Als 't hart door teedre frnart gedreven Den held geen traan ontziet te geven, Die, in het perk der eer onwankelbaar gebleven,' Zijn' eeden deed geftand. Zoo



			C " )

		Zoo dacht gy, Stichter onzer glorie, En vindt den Nazaat uit uw bloed Niet groot alleen door krijgsviktorie En onverdoofbren heldengloed; Maar, door des menschdoms fmart vertederd, Acht hy zijn grootheid niet vernederd Wanneer ook hy zich mensch betoont; En 't is dat deelen in ons lijden Zoo veel als zijn roemruchtig (bijden, Waardoor hy in de harten throont. � Zag de heldenfchaar op dezen grond gefneuveld, Haar asch dees grootfche hulde bi�n; En mochten ze op dit feest hun eenzaam grafgeheuvelt' Met zoo veel tranen eeren zien! Hoe heerlijk zou die dood hun fchijnen Waardoor hun nagedachtenis, Die nooit van de aarde zal verdwijnen, Aan alle braven heilig isl Dan hoe! zou iets hun heil verme�ren? � Neen, wie hun lijkbus fleren mag, Zy juichen op de onzichtbre ffeeren, Verfierd met d' overwinningslach.



			( & )

		Zy zag�n daar ons triumfeerefi En d' overmoed In 't ftof verne�r�n, Die God en menschheid dorst braveeren;' En, moeiten ze in dien ftrijd tot aarde wedert�eren, Thans juichen ze in dien ftervensdag! Die heel Euroop ontKluifterd zag! Trekt vrij, eenvoudige Islamieten Ter bedevaart naar Mekkaas ftad; Laat daar den traan der aandacht vlieten Als ff hy tot Gods throon geen andren toegang had! Op heden trekken duizend braven Wier hart vol dankgevoel voor 's hemels weidaan flaat Naar de onvergeetbre heldengraven, Gerust dat God ook daar hun bede niet verfrnaadt. Gaat, kust gy in uw tempelbogen, Voor vader Ibrahim van diep ontzag bewogen, Den fteen die, trots der tijden vaart, U d' indruk van zijn voet bewaart: Wy flaan by 't ftil verblijf der helden In Waterlocs verwoelte velden Des Hoogften voetftap ga" die aan de heirfpits ftreed, Den vijand met zijn duizendtallen,



			C ?3 )

		Als 't dichte graangewas deed vallen Waar langs de feis des maaiers gleed. Zoo verr' het oog in 't rond mag dwalen, Bosch, akker, heuvelkruin , en d^len, Zien wy dien voetftap ingeprent. Voor de eeuwen moet de fteen bezwijken; Hier � blijft des Eeuwgen almacht prijken, En wee die hier Zijn flap miskent! Aanbiddend ftorten wy hier neder, Verzonken in het diepst ontzag: Wy vragen 't graf geen panden weder Verheerlijkt op dees zegedag. Maar Vader, hoor ons tot U fmeeken! Laat hier Uw ftem niet vruchtloos fpreken Die uit den doffen fluimer wekt! Leer al wie hier Uw macht aanfchouwen, In nood op U-alleen te bouwen,' En eigen kracht en arm mistrouwen, By 't graf dat zoo veel helden dekt! # * * Uw rust is zoet, geliefde dooden, Wien braafheid hulde brengt,





	GEDENKDAG

		D e n

ZEGE van WATERLOO.



	C 14 )

En zacht, het dek van groene zoden Met eerbieds traan beiprengt. Wy brengen U, als Wapenbroeders, Een zucht van teedre fmart; Als redders, eer- en rechtbehoeders, Den dank van aller hart. Laat de Oudheid in haar fabeldichten Alkmenes Telg vergo�n; De zuil die u de dankbren ftichten, Vereeuwigt eens zoo fchoon! Wy naadren deze uw legerftede Met diepgeroerd gemoed; In 't zoet gevoel van heil en vrede, Gewoekerd door uw bloed. Ja, elk geluk waarop wy bogen Van dat gy de oogle�n floot, Lokt weemoeds tranen in onze oogen, Herinnert ons uw dood.

		A�h~



			( 15 )

		Aanvaardt ons-aller dankbre hulde, Dien plechtig toegewijd, Die NeSrlands fchoonfte hoop vervulde In d' onbezweken ftrijd. Al rast gy voor ons oog verborgen, Uw luifter neemt niet af: Ja, 't pareldropjen van den morgen Blinkt fchooner op uw graf. De bloemen die in 't wilde fchieten Van uit het welig gras, Getuigen van het tranenvlieten, Rond om uw fluimrende asch. Geen middag zal hun kelk verfchroeien Of rijkgekleurde blaan: Want tranen zullen haar befproeien, Zoo lang ons hart zal flaan! De maagden zullen bloemen flrooien Om uw gebeent' gegadrd, En deze uw koets met eerpalm tooien, Zoo vaak dees dag verjaart 1 Rust





	C 1« ) !

Rust zacht dan, gy beproefde dapperen Op 't eerbed uitgeftrekt, Tot de Engel om uw ftof zal wapperen Die uit den doodflaap wekt! K. W. BILDERDIJK. den i8d«ⁿ van Zomermaand 1817.

		u