-ocr page 1-
X^^^f. Aö^. (Vv^K/^/c-^K
JAARBOEKJE
VAN HET
OUDHEIDKUNDIG GENOOTSCHAP
?v
IFTARLAKE"
1928
ELECTB. DRUKKERIJ H. J. SMITS
OUDE GRACHT 231 — UTRECHT
-ocr page 2-
L. S.
Hierbij hebben zvij het genoegen ons ï6e jaarboekje aan
te bieden.
Er was ditmaal ruimschoots kopij voorradig, zoodat wij tot
onzen spijt genoodzaakt zvaren eenige artikelen tot het volgend
jaar te laten liggen, orndat de uitgave anders te kostbaar sou
zvorden.
Aan de medewerkers betuigen wij onzen hartelijken dank.
Op verzoek van verschillende leden zijn de statuten van het
Genootschap in dit boekje opgenomen.
De Redactie van het jaarboekje:
J. G. TH. GREVENSTUK.
Dr. D. A. W. H. SLOET.
Mr. Ds. J. W. VERBURGT.
Septem^ber 1928.
-ocr page 3-
-ocr page 4-
BESCHERMHEER.
Dr. H. TH. s'JACOB,
Commissaris der Koningin in de Provincie Utrecht.
BESTUUR.
Mr. Ds. J. W. VERBURGT, Leiden, Voorzitter.            .     
J. G. Th. GREVENSTUK, Baambrugge, Secretaris.      j   ^
O)
Dr. D. A. W. H. SLOET, Abcoude, Bibliothecaris.
J. D. BASTERT, Breukelen, Penningmeester.               \   
W. H. KOOMANS, Heemstede. '   (    |
L. SCHIETHART, Vreeland.                                        \    g
Jhr. J. K. LAMPSINS VAN DEN VELDEN, Doorn. )    •'"
V. L. Baron VAN BOETZELAER, te Twello.
M. ONNES VAN NYENRODE, te 's-Gravenhage.
J. WARMOLTS, te Kortenhoef.
E. A. H. A. VAN DE VELDE, te Loenen.
N. BASTERT, te Loenen.
Jhr. C. H. C. A. VAN SYPESTEYN, te Loosdrechi.
Dr. A. M. HARTOG, te Maarssen.
Mr. W. H. KöHLER, te Maarssen.
Mr. W. B. WESTERMANN, te Maarssen.
E.  G. WENTINK, Aerdenhout.
KEES VALKENSTEIN, te Vleuten.
F.  C. C. Baron VAN TUYLL VAN SEROOSKERKEN,
te Zuilen.
JAN VAN DER LIP, te Utrecht.
Jhr. Mr. C. DEDEL, te Abcoude.
Dr. J. J. F. STEIJLING, te Maartensdijk.
A. VAN BEEK, te Weesp.
-ocr page 5-
LEDEN.
J. H. Roosenschoon.
H. F. L. Schöler.
D.  Straus.
Mr. P. L. de Vries Feijens
Wouter Westerhoud.
Ankeveen:
P. J. Eijma.
E.  R. D. Schaap.
Arnhem:
Mr. W. F. E. Spiering.
B aambrugge:
Mej. D. van Doorn.
J. G. Th. Grevenstuk.
Th. E. Grevenstuk.
Mej. Wilh. F. Grevenstuk.
C. P. de Groot.
Ds. H. Haselager.
C. F. Jonkhart.
R. L. Otten.
Mr. L. R. Otten. ■
Mr. L. Portengen.
F.  Rijke.
A. Schoenmaker.
Mr. J. Schoenmaker. . , ?
G.  van Walbeek.
Baarn:
Jhr. J. Hooft Graafland.
Mevr. E. H. Rutgers van Ro-
zenburg—Baronesse van
Hardenbroek.
P. E. Tegelberg.
Abcoude:
Ds. G. G. J. Bleeker.
Jhr. Mr. C. Dedel.
C. M. L. Kouw.
Th. Moinat.
W. F. Pape.
W. H. van de Poll.
H. van Raan.
Joh. Rentinck.
W. W. E. Rosenkötter.
Past. Dr. D. A. W. H. Sloet.
J. Trouw.
A. Th. Vis.
Joan Vis.
S. G. van der Werff.
Aerdenhout:
E. G. Wentink.
         •"
Alkmaar:              > - ;
Mej. J. W. H. Spruit.
Amsterdam:
G. Ansoul.
Mej. Willy Arentsen
A. J. Boom.
K. H. Broekhof f.            .'
A. van der Bijl.
Mej. G. van der Bijl.
L. W. Doude v. Troostwijk.
Jan W. den Duijn.
P. Jansen Hzn.
Mr. N. J. C. Kappeyne van
de Coppello.
P. A. Kater.
H. L. Klein.
-ocr page 6-
Vïï
Brummen:
Ds. H. Th. Barbas.
Bussum:
Jan de Grijs.
Bern. L. A. M. v. Ogtrop.
Culemborg:            . ;
J. van Holthoon.
Deventer:
Past. W. M. A. van Rijn. .:
Doorn:
Jhr. J. K. Lampsins van den
Velden.
Driebergen:                 "'
Jhr. P. P. de Beaufort.
's-Graveland:
Mr. D. J. A. Baron van Ha-
rinxma thoe Slooten.
's-Gravenhage:
Bureau der Rijkscommissie
voor de Monumenten.
M. Onnes van Nyenrode.
Mevr. A. Portengen—^van
den Broeke.
Groningen:
Kapelaan F. J. Schoemaker.
Haarlem:
C.
Maarschalk.
Batavia:
L. A.
H. Houtman.
Bilthoven:
D. R. Buma.
K. P. Maclaine Pont.
W. J. P. Suringar.
Br enkelen:
J. D. Bastert.
D.  J. M. Bianchi.
Johan Bleeker.
St. Breuninghoff.
A. H. Colenbrander.
A. H. Doude van Troostwijk.
Herm. v. d. Grift.
C. G. Hoekstra.
G, C. Hoekstra.
Mr. M. P. Th. a Th. van der
Hoop van Slochteren.
Dr. D. M. Hoogland.
C. de Joncheere.
W. J. Jonker.
E.  B. van Julsingha.
J. Kasteleijn.
P. Land.
H. J. van 't Lindenhout.
A.  H. Loeff.
C. W. Matthes.
Hans Matthes.
Jac. Molenkamp.
Deken P. W. A. Pieck.
Ph. J. Schippers.
Dl. K. de Snoo.
Mevr. S. A. de Snoo-Sillevis.
B.  G. P. Verbiest.
W. J. Vos.
Mej. J. M. E. Willink van
Collen.
Mej. M. E. Willink van Col-
len.
C.  W. Wüstenhoff.
-ocr page 7-
VIII
Loenen:
N. Bastert.
Goswin H. Boner.
G. J. Dokkum.
H. Hissink.
J. M. C. van Kempen.
Mr. H. P. Loggere.
L. L. Posthuma.
E.  A. H. A. van de Velde.
Jan de Vries.
G. J. Weijland.
W. H. Willms.
Loenersloot:
Pastoor B. J. Brouwer.
Ir. E. Middelberg.
Mevr. de Wed. G. A. A.
Middelberg-Hallmann.
Loosdrecht;
Prof. Dr. K. H. Bouman.
Mevr. Kappeyne van de
Coppello-Wijgers.
Jhr. Q. J. van Swinderen.
Jhr. C. H. C. A. v. Sypesteyn
W. Voogsgeerd.
Maarshergen:
H. van Donselaar.
Maarssen:
R. H. Driessen.
A. M. Hartog.
F.  Hoosemans.
L. G.-James.
E. A. Ie Jolle.
J. M. de Muinck Keizer.
Pastoor Dr. W. G. J. van
Koeverden.
Mr. W. H. Kohier.
Dr. A. R. van Linge.
A. T. Plomp.
Harreveld:
Pastoor J. J. Swildens.
Hascrstvoude :
Pastoor J. Ruijter.
Heemstede:
]. C. Brand Jr.
W. H. Koomans.
Hilversum:
D. de Bree.
Mr. A. Ie Cosquino de Bussy.
C. L. Heek.
Mevr. A. J. Kardux- ten
Hoopen.
J. Kardux.
Gen. Maj. E. Luden.
C. Metzelaar.
P. A. Pijnappel.
J. Schipper Jr.
Hoorn:
U. G. Dorhout.
Houten:
Mr. H. J. J. Scholtens.
Kockengen:
B. Calissendorff.
Kortenhoe f:
Ds. J. van Bruggen.
J. Warmolts.
Krommenie:
P. van Walbeek.
Leiden:
Mr. Ds. J. W. Verburgt.
Dr. F. C. Wieder.
-ocr page 8-
IX
J. B. Scheuer.
j. G. Suring.
C. W. E. van Voorst van
Beest.
J. P. van Voorst van Beest.
C. E. Wolff.
Mr. W. B. Westermann.
Maarsseveen:
Dr. A. M. Venker.
Frans Smithnysen.
H. Schoenmaker Ezn.
Maartensdijk:
Dr. J. J. F. Steijling.
Mont.foort:
J. B. Kemme.
Nederhorst-den-Berg:
C. A. de Bree.
Dr. A. van Dongen.
A. J. Middag.
Mevr. C. A. Pos—Kofoed.
G. Graaf Schimmelpenninck.
Nieuwersluis:
Th. W. BHjdenstein.
J. H. M. Doude van Troost-
wijk.
Mr. W. J. Doude van
Troostwijk.
Douair. A. Baron de Girard
de Mielet van Coehoorn.
Th. J. Verrijn Staart.
Nigtevecht:
M. H. Laddé.
Oosterbeek:
Mr. 'E. van Beusekom.
Rhenenx
J. Houtman.
Rotterdam:
Bibliolheek der gemeente
Rotterdam.
Salatiga (Java):
Mr. Dr. L. Fr. H. J. Schöler.
Tivello:
V. L. Baron van Boetzelaer.
Utrecht'.
J. B. P. Biegelaar.
Dr. C. Broeksmit.
Dr. Ch. M. A. Bijleveld.
Pastoor L. J. v. d. HeijJen.
Jhr. Mr. J. Hooft Graafland.
H. van der Lip.
Jan van der Lip.
[hr. Dr. L. H. Quarles van
Ufford.
A. Ph. Ridder.
Mr. W. C. Schuylenburg
H. T. Smits.
Vleuten:
Kees Valkenstein.
Vreeland:
A. S. Bartstra.
C. Blatt.
P. J. C. Blatt.
Dr. L. Dijkstra.                  ,,
G. Ph. Ittmann.
C. A. Lion Cachet.
J. Pik.
L. Schiethart.
-ocr page 9-
X
Zeist: .'
I. A. Lantsheer.
Zuilen:
F. C. C. Baron van Tiiyll
van Serooskerken.
Wybren Wijmstra.
Zwolle:
Dr. G. A. B. Fijn van Draat.
DONATEURS.
Utrecht:
Dr. H. Th. s'Jacob.
Weesp:
A. van Beek.            '
G. Eykelhoff.
Th. j. Houtman.
H. de Kloet.
J. G. Nordemann.
Weesperkarspet;
J. C. F. Bletz.
Winterswijk:
J. L. Thielking.
Amsterdam:
Mr. R. H. Erdmann.
's-Gravenhage:
Mr. Dr. F. A. C. Graaf van
Lynden van Sandenburg.
BEGUNSTIGERS,
Brcukclen:
Abcoude:
D. van TeeseHng.
B aambrugge:
G. Feringa.
J. van Heerden.
W. C. SmuHng.
J. I-I. M. Janse.
Ds. C. J. H. Verweijs.
IN MEMORIAM,
H. N. Blatt, te Vreeland.
L. P. G. Kerkhoff. te Amsterdam.
Mr. U. H. van Kotten, te Xieiiwerskiis.
Mgr. Dr. Alphons Ariëns, Oud-Pastoor van Maarsscn.
Pastoor J. Heerschop, te Mijdrecht.
-ocr page 10-
JAARVERSLAG
In de algemeene vergadering, die den 30sten Juni 1927 werd
gehouden, werd namens den Secretaris, die wegens ziekte af-
wezig was, verslag uitgebracht, waarna de Penningmeester
rekening en verantwoording deed. Het zuiver saldo bedroeg
ƒ S16.—.
Daarna werd voorgesteld een boottocht ilaiigs de Vecht te
maken, terwijl van andere zijde een excursie naar Rhenen en
omstreken werd aanbevolen. Bij meerderheid van stemmen
werd tot een boottocht besloten.
Dank zij de welwillendheid van ons medeHd Joan Vis, kon
in het laatste jaarboekje een verslag van dien tocht worden op-
genomen.
't Jaarboekje kon door de belanglooize medewerking van de
verschillende auteurs weder in goeden vorm verschijnen. Het
werd door onze leden weder met sympathie ontvangen.
Voor het jaarboekje 1928 zijn reeds voldoende bijdragen aan-
wezig om de uitgave mogelijk te maken.
Onze vroegere Beschermheer, Mr. Dr. F. A. C. Graaf van
Lynden van Sandenburg, vond het, na zijn aftreden als Com-
missaris der Koningin in de Provincie Utrecht, geschikter, dat
zijn opvolger in dat ambt het beschermheerschap overnam. Dien-
tengevolge werd de Heer Mr. H. Th. s' Jacob uitgenoodigd als
beschermheer te willen optreden, welke uitnoodiging werd aan-
genomen.
Het genootschap mag zich in een toenemenden bloei verheu-
gen. Het ledental is tot ver over de 200 gestegen, een tot dusver
niet bereikt getal.
Sommige afdeelingen zooals Breukelen, Baambrugge, Neder-
horst-den-Berg, enz., -zijn belangrijk grooter geworden.
Met hartelijken dank aan allen, die mij tijdens mijne langdu-
rige verpleging te Amsterdam, van hunne belangstelling deden
blijken, besluit ik dit Verslag.
De Secretaris,
J. G.TH. GREVENSTUK.
Baambrugge, 6 Juni 1928.
-ocr page 11-
Staat van Ontvangsten en Uitgaven over het 16de Genootschapsjaar 1927.
UITGAVEN: ■■
Jaarboekje 1927 ..........     ƒ    272.37
Nadeelig saldo excursie 1927 . . . .           16.87
Incassokosten, drukkosten, zaalhuur,
porti, en andere kleine kosten . . ..           78.85
Batig saldo ............         683.91
ONTVANGSTEN:
Batig saldo ............ƒ 516.
Later geinde contr. over 1927    ƒ 2.50
Over 1928:
199 leden.........     „ 497.50
2 leden ad ƒ 5.— .. . .     „ 10.—
I lid .. _........     „ 3-—
6 begunstigers......     ,, 6.—
I donateur.......     „ 10.—•
I donateur........     „ 5.—
534-—
Verk. 2 Jaarboekjes
ƒ 1052.—
ƒ 1052.-
J. D. BASTERT,
Penningmeester.
-ocr page 12-
STATUTEN
Art. I. Het genootschap draagt den naam „Oudheidkundig
genootschap Niftarlake" naar de voormalige gouw, waarin de
tegenwoordige Vechtstreek gelegen is.
Het is gevestigd te Abcoude.
Art. 2. Het genootschap stelt zich ten doel:
a.    de belangstelling voor de geschiedenis en oudheden van
de voormalige gouw Niftarlake op te wekken en te vermeer-
deren ;
b.    zooveel mogelijk medewerking te verkenen tot instand-
houding van oudheden en historische monumenten.
Art. 3. Het genootschap tracht dit doel te bereiken:
a.    door het houden van vergaderingen, lezingen, excursies,
kunstbeschouwingen en tentoonstellingen;
b.    het uitgeven van een jaarboekje en van oudheidkundige
werken en plaatsbeschrijvingen;
c.    het bijeenbrengen van een topografischen atlas;          . ,
d.    het inrichten en instandhouden van een bibliotheek.
Art. 4. De duur van het genootschap wordt bepaald op 29
jaar ingaande den I3den Juni 1912, zijnde de dag der oprichting
van het genootschap.
Het vereenigingsjaar loopt van i Januari tot 31 December.
Art. 5. Het genootschap bestaat uit leden, eereleden, dona-
teurs en begunstigers.
                  ........                   •. , :V
Art. 6. Leden van het genootschap zijn zij, die een jaarlijk-
sche contributie van ƒ 2.50 betalen.
Eereleden zijn zij, die zich jegens het genootschap bijzonder
verdienstelijk hebben gemaakt en als zoodanig door de leden-
vergadering op voordracht van het bestuur zijn benoemd.
-ocr page 13-
XIV
Donateurs zijn zij, die het genootschap steunen door eene jaar-
lijksche bijdrage van ten minste ƒ 5.—.
Begunstigers zijn zij, die eene jaarlijksche bijdrage van ƒ i.—
betalen.
Art. 7. De leden hebben stemrecht. Zij hebben toegang tol
alle ledenvergaderingen, lezingen, excursies en tentoonstellingen
van het genootschap.
De donateurs hebben dezelfde rechten en verplichtingen als
de leden.
De begunstigers hebben alleen toegang tot de lezingen en ten-
toonstellingen in de plaats hunner inwoning.
Men kan lid, donateur of begunstiger worden door zich aan te
melden bij een der bestuursleden. Het dagelijksch bestuur be-
slist dan over de toelating.
Art. 8. Het bestuur van het genootschap bestaat uit minstens
vijf leden, die door en uit de leden en donateurs gekozen wor-
den, om de drie jaar treedt 1/3 van het bestuur, zoo na mogelijk
berekend af, volgens een op te maken rooster. De afgetredene
is terstond herkiesbaar.
Tusschentijds verkozenen nemen de plaats in van de afgetre-
denen op het rooster.
Het bestuur benoemt uit zijn midden een dagelijksch bestuur,
waarin o.a. zitting hebben de Voorzitter, de Secretaris, de Pen-
ningmeester en de Bibliothecaris.
De werkzaamheden van het bestuur worden geregeld bij een
huishoudelijk reglement, dat niet in strijd mag zijn met den
inhoud dezer statuten.
Art. 9. Het Dagelijksch Bestuur vertegenwoordigt het ge-
nootschap zoo in als buiten rechten.
Het Dagelijksch Bestuur wordt vertegenwoordigd door den
Voorzitter met den Secretaris.
Art. 10. De geldmiddelen van het genootschap worden ver-
kregen uit de contributiën der leden en begunstigers, uit de bij-
dragen der donateurs en uit vrijwillige bijdragen en schen-
kingen.
-ocr page 14-
XV
Art. II. De besluiten tot:
10. vervreemding van eigendommen van het genootschap;
20. opheffing van het genootschap;
30. verandering der statuten;
worden genomen in eene opzettelijk daartoe belegde vergadering
waar minstens 2/3 der leden aanwezig is.
Mocht in deze vergadering het vereischte aantal leden niet
aanwezig zijn, dan kan daaromtrent geen besluit worden geno-
men, maar wordt binnen een maand eene nieuwe vergadering
uitgeschreven, waarin met meerderheid van stemmen kan beslist
worden door de aanwezigen.
Art. 12. Alle overige besluiten worden genomen met meerder-
heid van stemmen der aanwezige leden.
In de algemeene vergadering van het laatste genootschapsjaar,
wordt beslist over de verlenging van duur van het genootschap
(met inachtneming der bepalingen in artikel 11).
In geval tot ontbinding van het genootschap wordt besloten,
zal in diezelfde vergadering worden beslist welke bestemming
aan de eigendommen van het genootschap zal worden gegeven;
een en ander met inachtneming van de bepaling van artikel
1702 van het Burgerlijk Wetboek.
Goedgekeurd bij koninklijk besluit van den 14 December 1918,
No. 29.
-ocr page 15-
Ons genootschap heeft het verlies van twee hooggeachte R.K.
geestelijken, die vele jaren jaren lid zijn geweest, te betreuren.
Mgr. Dr. ALPHONS ARIËNS.
Mgr. Arièns werd 26 April 1860 te Utrecht geboren. In 1885
promoveerde hij te Rome tot doctor in de theologie. Het volgende
jaar werd hij benoemd tot kapelaan te Enschede. Getroffen door
de ellende door drankmisbruik onder de arbeidersbevolking ver-
oorzaakt, werd hij daar de vurige drankbestrijder, wiens naam nog
lang met eere genoemd zal worden.
In 1889 behoorde hij tot de oprichters van de R.K. Arbeiders-
vereeniging en in 1895 van het Kruisverbond. In 1901 volgde zijn
genoeming tot pastoor te Steenderen en in 1908 te Maarssen. Hij
ie o.a. ook redacteur geweest van „De Katholieke Werkman",
„De Kruisbanier" en „Sobriëtas".
In 1919 benoemde de paus hem tot geheim kamerheer. Later
ontving hij het kruis van ,,Pro Ecclesia et Pontefice" en was
ook ridder in de orde van den Nederlandschen Leeuw.
Hij overleed den 7 Augustus 1.1. in het Retraitehuis te Amers-
foort, waar hij wegens zijne geschokte gezondheid verblijf hield
en werd in zijne laatste parochie Maarssen begraven.
Pastoor J. HEERSCHOP
Pastoor Joannes Heerschop werd in 1862 geboren en in 1887
priester gewijd. Hij was gedurende vele jaren pastoor te Kocken-
gen en werd in 1919 pastoor te Mijdrecht, waar hij tot aan zijn
dood werkzaam bleef. Hij werd aldaar den 11 Augustus 1.1. be-
graven. De leden, die indertijd de excursies naar Haarzuilens heb-
ben meegemaakt, zullen zich ongetwijfeld herinneren de aange-
name wijze, waarop Pastoor Heerschop zijne medeleden ontving
en rondleidde.
-ocr page 16-
Verslag van de Excursie
Woensdag 27 Juni 1928
De jaarlijksche excursie van Niftarlake trekt altijd veel be-
langstelling ; het is 'n schoone gelegenheid om zijn oude kennissen
en familieleden weer eens te zien en nieuwe relaties aan te knoo-
pen, zoo blijft de band onder leden, die elkaar overigens niet
vaak ontmoeten, toch steeds vriendschappelijk bestaan.
Dit keer waren er te Utrecht weer ruim 70 dames en heeren
uit alle hoeken der provincie en van daarbuiten saamgekomen,
om een tocht te ondernemen naar Wijk bij Duurstede en Rhe-
nen, twee oude merkwaardige stadjes. In gesloten auto's ging
het over de landelijke wegen door de Stichtsche gouwen, langs
Vechten, Werkhoven en Cothen, waar het oog bekoord wordt door
de golvende graanvelden met hun door het nu en dan glurende
zonnetje gezilverde halmen, ook door bloeiende boomgaarden en
malsche weiden. Opvallend is het hoe weinig water deze landstreek
biedt, doch dit gemis wordt zeer vergoed door den rijkdom van
hout en bosch.
Bij 't aanschouwen dezer heerlijke landouwen kwam ons de
oproep van Voss in de gedachten:
,,Ihr Stadter, sucht ihr Freude,
„So kommt aufs Land heraus!"
We reden voorbij het schilderachtige Cothen, waar de weg
kronkelt langs den Krommen Rijn naar Wijk bij Duurstede, het
eeuwenoude stedeke, naief neergezeten aan de snijding van Lek
en Kromme Rijn.
De dikke stompe toren wordt reeds zichtbaar en als we de
lage huisjes buiten de eigenlijke stad passeeren en hotsend en
stootend het oude Marktplein naderen, dringen vele herinne-
ringen uit het grijze verleden zich aan ons op.
Wijk bij Duurstede.
De geschiedenis van Wijk gaat tot den vroegsten tijd terug,
toen de Romeinen daar een versterkte legerplaats bezaten onder
-ocr page 17-
XVIII
den naam van Dorestatt, ook wel Dorestade. De tegenwoordige
Hoogstraat was toenmaals de groote heirbaan voor de Romein-
sche legioenen. In de vroege middeleeuwen was 't een bloeiende
koopstad, welke veel handelsbetrekkingen had met Utrecht en an-
dere steden; vischvangst, spinnerijen, bewerking van dierenbeen-
deren en hertehorens vormden de hoofdbron van bestaan, doch de
steden Tiel en Dordt overvleugelden Wijk weldra. Koning Lode-
wijk de Vrome heeft er in de 9e eeuw met veel vrucht geregeerd
en Keizer Otto III stelde het bisdom Utrecht in 't bezit van
Wijck, zooals hij het dorp, dat daarvoor lag, toen doopte; sinds-
dien kreeg het den naam: Wijk bij Duurstede. In de volgende
eeuwen kwam het als leen van de graven van Bentheim aan de
heeren van Abcoude. Gijsbrecht van Abcoude schonk het in 1300
stadsrechten; eenige jaren later werd het verkocht aan den heer
Jan van Diest, waarna het door den Stichtschen adel in leen ge-
houden werd.
De bisschoppen van Utrecht hebben er in de 14e, 15e en gedeel-
telijk in de i6e eeuw hun verblijf gehad, vooral bisschop Davia
van Bourgondië, die, hoewel 'n heerschzuchtig, ook een kunst-
minnend en krachtig bestuurder was, heeft heel veel aan de stad
en kasteel verbeterd en Wijk weer tot bloei gebracht.
Bij aankomst in Wijk ten Stadhuize werd het gezelschap door
het gemeentebestuur verwelkomd. Burgemeester Jhr. v. Geen
verheugde zich de leden van Niftarlake binnen zijn gemeente te
mogen begroeten. „Wij staan op klassieken bodem, aldus spr.,
„helaas is zeer veel van het oude verloren gegaan, wat wij nog
,.hebben is van lateren datum. Onze bloeitijd heeft geen kostbare
„sporen achtergelaten, de woeste horden hebben alles verdelgd,
„toch zult u hier nog een en ander vinden, dat uwe aandacht
„moge trekken".
De heer Houtman, voorzitter der excursie, dankte den bur-
gemeester voor de hartelijke ontvangst. De heer H. memoreerde
dat Wijk in vroeger eeuwen herhaaldelijk geteisterd werd door
de Noormannen e.a. volkeren, waarbij veel is verloren gegaan,
dat zeer te betreuren is. Een bezoek aan de oudheden, aldus spr.,
is juist in onze dagen van haastig leven zoo belangwekkend, en
Niftarlake heeft leden, die, wat zij gezien hebben ook weer te boek
stellen, zoodat een ieder er weer van genieten kan. Spr. hoopte,
dat er heden veel intellectueel genot zou genoten worden.
. Onder leiding van den heer J. F. A. Thieme, Voorzitter van
-ocr page 18-
XIX
,,Wijk's Belang", werd nu het stadhuis in- en uitwendig bezich-
tigd. Het is tegen den toren der hervormde kerk aangebouwd in
J 662, in z.g.n Jacob v. Campenstijl; het interieur is. niet bijzonder
belangrijk: eenige oude teekeningen en gravures van het kasteel,
zooals het er in den loop der eeuwen uitzag, hangen aan den wand.
Verder eenige wapenborden, kannen, e.d. De oorkonde van Gijs-
brecht van Abcoude, waarin hij in 1300 aan Wijk stadsrechten
verleende, is niet meer aanwezig.
De kerktoren, achter of naast het stadhuis, is van meer be-
lang. Kunstzinnig, geheel in baksteen opgetrokken in Gothi-
schen stijl, maakt hij door omvang en sierlijkheid een imposan-
ten indruk. De overlevering zegt dat hij op koeienhuiden zou
rusten.
Bisschop David v. Bourgondiè heeft hem in 1486 doen bou-
wen met het doel er een schoonen hoogen toren van te maken,
naar het model ongeveer van den Utrechtschen Dom; een tee-
kening achter in de kerk opgehangen, geeft hem in vollen luis-
te zien.
Doch David overleed in 1496, kon hem dus niet meer voltooien
en de Hervorming deed de verdere bouwplannen in duigen val-
len. In 1600 werd nog eens gevraagd om hem af te bouwen, doch
er is niets van gekomen. Zoo staat hij nu sinds 4 eeuwen half
afgewerkt. De kerk, achter den toren, toegewijd aan St. Jan
Baptist, is veel eerder gebouwd, het Zuider-zijschip in de 14e
eeuw, het noorder- en middenschip later; zij bevatte vroeger
ook trans, kapellen en koor, doch een brand in de 15e eeuw
heeft veel verwoest. Het N.-schip is alleen met tongewelf, de
andere hebben slechts een platte houten zoldering. De slanke
Gothische lijnen en beschilderingen zijn slordig bedekt door de
meedoogenlooze witkwast, hetgeen het interieur zeer onsmakelijk
en onsympathiek maakt. De eenigste merkwaardige meubels zijn
het dubbele orgel, waarvan het principaal uit de 17e eeuw en het
positief uit de i6e eeuw, het laatste in vroeg-Renaissance-kast ge-
vat, alsmede de kansel uit 1792, koperen lezenaars uit 1700 en
1791, massief koperen kronen en eenige goed gesneden antieke
banken. In den toren hangen nog 4 klokken, de grootste, de Maria-
klok dateert van 1506, doch is jammerlijk gebarsten.
Een andere merkwaardigheid in de stad is het Ewouds- of
Elisabeths-gasthuis door heer Willem van Abcoude gesticht in
1400, als een „daad van boetvaardigheid".
-ocr page 19-
XX
Aanvankelijk diende het voor verblijf van doortrekkende
geestelijken, doch later is het ingericht als huis voor ouden van
dagen; 36 oudjes worden er thans verpleegd. De gevel is fraai,
het gebouw zelf geheel veranderd, alleen de kapel, thans eetzaal,
is nog te herkennen. De merkwaardigste stukken zijn een aantal
schilderijen van regenten, van den stichter Heer Willem en van
Jacob van Gaesbeek, zijn neef, die later in 't bezit van het
kasteel kwam. Voorts een kinderportretje van 1641, benevens
het Laatste Avondmaal van 'n-vermoedelijk-i6e-eeuwsch-schilder,
waarbij heer Willem aan de tafel ligt neergeknield. De meeste
stukken zijn uit de school van Van der Helst. In de keuken z'ijn
voorts nog een aantal groote tinnen borden en schalen, fijn ge-
dreven koperwerk uit ouden tijd, enz. aanwezig.
Tenslotte werd een bezoek gebracht aan de ruine van het oude
kasteel, de trots en sieraad van Wijk. De tegenwoordige straat, die
naar de ruine leidt, heet Mazijk, dit was vroeger een gracht, waar-
langs de bisschop voer naar de kerk en dan met muziek begeleid
(muziek = Mazijk) daarheen gebracht werd.
Kasteel te Wijk bij Duurstede in welstand.
-ocr page 20-
XXI
Van de sterke burcht is nog over een vierkante toren. ,,Don-
jon" genaamd, een I3e-eeuwsch-stuk militaire architectuur, eenig
in ons land. Deze diende als laatste verschansing van de bezitters;
werden zij hieruit verdreven, dan konden ze nog door onderaard-
sche gangen ontvluchten. Deze toren is zeer bouwvallig en niet
meer te beklimmen, hij is, naar men zegt, met roggemeel opgemet-
seld en bevat 'n hooge zaal, die men alleen in de Z.-Fransche Don-
jons aantreft. De ronde toren op het Westen is in betere conditie,
de vierkante onderhelft is van de 13e eeuw, het ronde bovenstuk
uit de 15e eeuw. Hij bevat meerdere verdiepingen met heerlijke
uitzichten naar alle kanten. Op een der verdiepingen had bis-
schop David zijn „cantoer en scrijfcamer van eycken plancken
en boeckas", zooals de kroniekschrijver verhaalt. David heeft er
veel aan verbeterd en bracht door zijn krachtig bestuur Wijk
weer tot bloei. Op 'n volgende verdieping is een museum inge-
richt, waar vele voorwerpen uit den Romeinschen, den Franki-
schen en Spaanschen tijd bewaard worden. In de gevangenis van
dezen toren heeft Reinout van Brederode in 1470 eenigen tijd op-
gesloten gezeten. Op een andere verdieping, vermoedelijk een
huis- of eetkamer, is nog een oude Gotische schouw te bewonde-
ren. De heer Thieme deelde nog mede, dat hier in de buurt tij-
dens de opgravingen in 1842 pl.m. 18.000 H.L. beenderen gevon-
den zijn, alle van dieren afkomstig.
De molen van Ruijsdael.
Alvorens de reis verder voort te zetten werd nog even de
thans beroemde molen „Rijn en Lek", de molen van Ruysdael,
bezichtigd. Fier verheft hij zijn slanke figuur in de hoogte en
spreidt zijn armen uit, als wilde hij de omgeving beschermen. De
geleider wees het gezelschap op het behoud van dezen fraaien
molen en vroeg financieelen steun voor het comité. Een collecte
onder de excursisten gehouden bracht pl.m. ƒ 26.— op.
Onder piassenden regen werd nog even een foto van het ge-
zelschap genomen, waarna de tocht werd vervolgd.
' ; Naar Rhenen.
De stroomende regen zette het landschap benoorden den Rijn
in sombere tinten; rustig liggen de hofsteden in de diepte, om-
geven van populieren en ander geboomte, bij elke boerderij een
flinke boomgaard in frisch-groene kleuren, geaccentueerd door
-ocr page 21-
XXIÏ
het bronsbruin der statige beuken. Daarachter sappige weiden,
sommige als gespikkeld door de gele boterbloem en het bonte vee
doet deze vlakten tintelen van leven. Een specifiek Hollandsch
landschap. Rechts van den hoogen dijk kronkelt zich de Rijn in
grillige bochten door de welvarende gouwen.
Majestueus en bewust van z'n macht baant hij zich een weg.
Onze dichter EHas Borger zegt dit zoo raak in z'n Rijnzang:
Als Grootvorst van Europa's stroomen,
Die van der Alpen top gedaald,
De stranden kust of scheurt de dijken.
De wereld splitst in koningrijken
En 't vorst'lijk regtsgebied bepaalt.
Aan den oever van dezen machtigen stroom ligt het oude ste-
deke Rhenen, behagelijk neergevleid tegen de helling van den
Darthuizerberg, de roode daken door de groene kruinen der abee-
len afgezet. Het ligt daar bekoorlijk, aan de zuidzijde bespoeld
door den Rijn aan wien het zijn naam te danken heeft, en ten
Noorden beschut door het heuvelland, waaraan zoovele en helaas
ook droeve herinneringen verbonden zijn.
In de Romeinsche oorlogsverhalen wordt gewaagd van 4 Ro-
meinsche burchten aan den Rijn, w.o. ook Grinnes, hiermee wordt
vermoedelijk Rhenen bedoeld; tegen deze versterkingen heeft
Claudius Civilis tevergeefs gestreden. Volgens den geschiedschrij-
ver Mr. M. J. A. van Asch van Wijk moet in 852 reeds de „Villa
Rheni" bestaan hebben. Later is het een sterke vesting geworden.
Een keur van oude gravures in het archief van den heer Greven-
stuk. Secretaris van ons Genootschap, aanwezig, kunnen van de
voorbije schoonheid getuigen.
In de I2e eeuw was het een zelfstandige heerlijkheid, eigen-
dom van Heer Godevaart van Rhenen. Heer Godfried van Rhe-
nen, bisschop van Utrecht, zoon van eerstgenoemde, schonk in
II56 de veste aan het Sticht, doch het bleef in leen aan de
graven van Bentheim, .evenals Wijk bij Duurstede. Na 1277
kwam het aan de ridders der Duitsche orde. Omstreeks 1620
heeft de koning van Bohemen, neef van prins Maurits, die na
een verloren veldslag naar Holland vluchtte, er zijn paleis ge-
had. Dit fraaie gebouw is in 1812 gesloopt.
De voornaamste geschiedenis van het stadje draait om een
-ocr page 22-
XXIII
r.--*~-
Paleis van den Koning van Bohème te Rhenen en Cuneratoren
naar J, de Beijer.
vrome Engelsche maagd, die daar — volgens de overlevering —
omstreeks het midden der 5e eeuw door de wangunst van een
koningin, haar meesteres nog wel, den marteldood gestorven is.
Op de plaats, waar het maagdelijk lichaam begraven lag, aldus
de eeuwenoude legende, wrochtte God meerdere wonderen,
waardoor de stad groote vermaardheid kreeg.
In den loop der tijden kwamen vele bedevaartgangers van
heinde en ver het graf bezoeken.
Dit gaf aan de stad een groote welvaart, en uit dankbaarheid
aan God bouwde de Roomsche bevolking een schoonen tempel
met toren, die al de eeuwen door van de dankbaarheid en vro-
men kunstzin der oude Rheners zal getuigen.
Na deze historische beschouwing keeren we terug tot ons
-ocr page 23-
XXIV
eigenlijk bezoek. Het groote gezelschap werd officieel ten stad-
huize ontvangen en door den waarnemend burgemeester, den
heer R. van Voorthuijzen, toegesproken, die het voor de gemeen-
te aangenaam vond de belangstelling van Niftarlake getrokken
te hebben. Spr. gaf vervolgens een kort historisch overzicht van
de stad; door hare merkwaardige ligging heeft zij alle eeuwen
steeds veel bezoekers getrokken. Schilders uit den ouden tijd, als:
Rembrandt, Albert Cuyp, en ook van de jongere generatie o.a.
Tholen, Schulman, hebben hier de schoone omgeving op doek
vereeuwigd. Spr. hoopt dat het gezelschap aangename herinne-
ringen aan Rhenen zal meedragen.
Mr. Verburgt dankte voor de hartelijke ontvangst door den
wethouder en verzocht dezen dank ook aan den burgemeester
en den raad over te brengen.
Spr. sprak de beste wenschen uit voor de stad en haar bestuur.
Onder leiding van den Heer J. Houtman, Gemeente-Secretaris
van Rhenen, werd nu het stadhuis bezichtigd. Qua architectuur,
oud of nieuw, is het geen bezienswaardigeid; het interieur frap-
peert meer, niet zoozeer door zijn bouw dan wel om hetgeen er
te zien is.
In de kleine raadzaal staat een antieke tafel, met overigens
moderne meubileering, alles door ingezetenen geschonken bij de
ingebruikneming van dit raadhuis, nu 2 jaar geleden. Merk-
waardig is de voorzittershamer, in welks steel een oorkonde ver-
vat is met de namen der schenkers; ook de ambtsketen van den
burgemeester mag vermeld, omdat in de schakels de namen der
Rhenensche burgemeesteren sinds 1813 gegrift staan.
Achter den voorzittersstoel hangt aan den muur een copie
van een origineel schilderstuk uit de Hollandsche primitieven-
school, voorstellende de inneming van Rhenen door Maximiliaan
van Oostenrijk (het origineel bevindt zich in 't Rijks Museum te
Amsterdam), benevens eenige afbeeldingen van het oude Rhe-
nen in vroegere tijden. In de hal prijkt een groote fraaie antieke
staande klok, die, heel merkwaardig, op een „snaar" loopt.
De heer Houtman sprak nu een woord van waardeering tot den
heer Thieme, voor zijn zorgen inzake de oudheden van Wijk bij
Duurstede, waarop de heer Thieme den ontwerper en leider
der excursie, den heer Jan v. d. Lip, huldigde voor zijn pioniers-
arbeid in deze. Na deze woorden werd aan beiden een ovatie
gebracht door het gezelschap.
-ocr page 24-
XXV
In het archief gekomen, trof ons dadelijk de goede orde, die
daar heerscht. Alle aanwezige stukken, vanaf de oudste tijden tot
den dag van heden, zijn in passende portefeuilles en banden ge-
rangschikt. De oudste en merkwaardigste documenten daar onder-
gebracht zijn: de brief van bisschop Jan van Arkel uit 't jaar 1347,
waarin hij Rhenen stedelijke rechten toekent; deze brief is zoo
slap en dun geworden, dat hij in een étui bewaard moet worden.
Vervolgens een lijvig handschrift van keizer Karel V, dato 1546,
geschreven in sierlijke letters op stevig perkament. Het groote
wassen zegel van Karel, losgeraakt van het verteerde lint, wordt
nu in een ronde doos bewaard. Bizonder interessant is tenslotte de
oudheidkamer, waarin talloos vele groote en kleine voorwerpen uit
Rhenen's geschiedenis aanwezig zijn. Wij zagen er stalen helmen,
zeer oude wapens, ook uit het steenen en bronzen tijdperk, mees-
tendeels opgegraven uit de rivier, onder de huizen of in den berg.
Voorts emblemen der diverse gilden, voorzien van origineele oor-
konden, een grooten Keurbijbel van 1686, ook nog een gildevlag,
de vlag van St. Chrispijn. Dr. Jesse, de gemeente-archivaris leid-
de het gezelschap rond en gaf van alles duidelijke uitleggingen.
De laatste merkwaardigheid en zeker niet de minste, welke
dien dag bezichtigd werd, was de Hervormde of St. Cunera-kerk
met haar schoonen toren. Reeds in de verte, toen we van Wijk
kwamen, zagen we de lange slanke naald in het verschiet opdui-
ken. Ze staat daar rustig aan den oever met het kabbelend Rijn-
water aan de voeten, terwijl de schippers, die langs varen, eer-
biedig tot haar zullen opzien. Ze wisten zoo juist, onze voorvade-
ren, de eeuwig-sohoone plekjes, waar ze hun heerlijke bouwwerken
moesten plaatsen.
Een beschrijving van het interessante monument geven, zou
ons klein bestek ver overschrijden, daarom willen we volstaan
met enkele algemeene aanteekeningen. Deze tempel, zooals hij
daar staat, is gebouwd in de 15e eeuw, de toren tusschen de jaren
1492 en 1531, beiden zijn in hoog-gotischen stijl opgetrokken. Na
de hervorming is er in de kerk natuurlijk heel wat veranderd;
toch is er nog veel van de oude schoonheid bewaard gebleven.
Het interieur is in tegenstelling met zeer veel andere hervormde
kerken, netjes in orde en niet gewelddadig geforceerd. Belang-
rijk zijn nog het doxaal, tusschen koor en schip, een meesterstuk
van vroeg-renaissance beeldhouwkunst, voltooid in 1520. Jam-
mer zijn enkele Roomsche voorstellingen van de paneelen ver-
-ocr page 25-
XXVI
wijderd, zoodat het geheel zoowel architectonisch als symbolisch
wel wat geleden heelt. De preekstoel is ook een fraai stuk hout-
snijwerk uit de 17e eeuw. Achter in de kerk is nog een brok van
den kloostergang zichtbaar, waarlangs in vroeger eeuwen de non-
nen van het Agnietenklooster, dat naast den toren lag, naar de
kerk gingen. De toren is een pronkjuweel van middeleeuwsche
bouwkunde. Geen wonder dat de Rheners trots zijn op het werk
van hun voorvaderen.
Vele leden van het excursie-gezelschap maakten van de gele-
genheid gebruik om den 84 M.-hoogen toren te beklimmen en de
schitterende vergezichten, die men langs den Rijn en tot ver in de
Betuwe en noordwaarts over het gebergte te zien krijgt, in heer-
lijke verrukking te bewonderen.
Tijdens het verblijf in de kerk gaf de heer A. C. Moinat, orga-
nist, een kranige improvisatie op het groote orgel. Uit hetgeen
we te hooren kregen bleken niet alleen de schoone kwaliteiten van
het heerlijke instrument, doch ook de bekwaamheden van den
speler, die het orgel volkomen en op uitnemende wijze beheerscht.
Na het dankwoord van Mr. Ds. Verburgt, aan den kerkeraad
voor zijn gastvrijheid, aan den heer Houtman voor zijn welwil-
lijdheid en aan den organist voor zijn verrukkelijk spel, verliet
het gezelschap het stedeke, dat bij allen nog lang in herinering
zal blijven. En terug ging het weer, langs Amerongen, Leersum,
Doorn, midden door de lustwaranda van het boschrijke Sticht, dat
eens zoo sterk en vermaard was door de vele kasteelen, die het
bezet hebben. De avondzon kleurde het landschap met gouden tin-
ten en schonk het vreugde en vroolijkheid en bij het naderen van
de groote stad voelden we weer het gemis van
Het lantleven,
dat veel quaats en leets verhoedt en sust",
zooals Vollenhove schreef. Bij het station te Utrecht ging het ge-
zelschap uiteen, met den afscheidsgroet: „tot het volgende jaar!"
. -              : .                                           JOAN VIS.
-ocr page 26-
De kloosters der »Oude« en »Nieuwe«
Zusters te Weesp
Uit de geschiedenis van het kloosterwezen in ons land, (die de
jaren 900—1600 omA^at, in zijn opkomst, bloei en verval), is be-
kend, dat ook te Weesp lange jaren twee kloosters hebben be-
staan.
Om een inzicht te krijgen in de historie van de Stad Weesp in
de middeleeuwen is eenige bekendheid met deze kloosters: onont-
1)eerlijk en daarom willen wij in dit opstel trachten de lezers
daaromtrent in te lichten.
Er hebben dan te Weesp twee nonnenkloosters bestaan, het
eene dat aan de bescherming van St. Jan, den Evangelist was op-
gedragen en het tweede, dat de Heilige Maria tot Patrones had
en het Nieuwe of „Jonge Hof" werd geheeten.
Het „Oude Hof" was blijkens eene aanteekening in het Me-
morieboek van 't klooster in de 14e eeuw gesticht.
Op den omslag van het memorieboek leest men n.1.:
,,'t memoriboec des oude convents d'sustern te Wesop Lobbrich
„onse eerste moed(er) die dit huys regierde in groter eren en vre-
„de XLVIj jare lanc MCCCCXLIIj".
Het „Jonge Hof" dat van later datum is dan het „Oude", ver-
schilt echter niet heel veel jaren in leeftijd, want er bestaat een
Schepenbrief van 1450, waarbij Margriet Gijsbert, „om Gods
willen" aan dat klooster eenig onroerend goed geeft.
Zijn standplaats was tegenover het „Oude Hof" gelijk men
aan het hierbij gevoegde plattegrondje duidelijk kan zien.
Deze plattegrond is een foto van een op paneel geschilderde
grondteekening van Weesp, in 1551 vervaardigd door den beken-
den Corn. Anthoniszn., berustende op het stadhuis te Weesp.
afdeeling „Museum".
De plattegronden der beide kloosters zijn hierop duidelijk af-
gebeeld.
Zooals men bemerkt, nam het „Oude Hof" de geheele ruimte
in, strekkende van het Groote tot het Kleine plein, tusschen de
-ocr page 27-
600
2oo
_öpt)_
J^O
JO0_
-ijS,..
ccwy
/Intio l5jl Afiv öt""'iiJnua.Ti.us
C iti t
Platte grond van Weesp in 1551 naar een teekening van Cornelis Anthonis 2n.
-ocr page 28-
Oude Gracht en de Grobbe: Het „Jonge" convent was niet zoo
groot en tegenover het „Oude Hof", tusschen de Grobbe en de
Middelstraat gelegen.               " ■■■"'•--:'■ ..^.T.'r.;.-- - .-;'.-
De geschiedenis van deze kloosters was reeds eenigerniate in'J»
het vergeetboek geraakt toen door een toeval veel licht daarover
verspreid is kunnen worden.
                                            •' -.-         ^,
In het jaar 1837 was n.1. te W-eesp als predikant "beroepen Ds.*
van Iterson, een man, die histori<sch was aangelegd en 'Van snuf- -
felen in oude papieren hield. "
                               ' - "
Op zekeren dag ontdekte deze in-een kast in de consistorie, tot
zijn groote verrassing, een aantal hands'chfi f ten én'bóékéh, die -.
blijkens de aanteekeningen eertijds aan de kloosters ha'dderi toe-
behoord.
                                           -                         ■ ■ '■-' '■ ■
Ds. van Iterson heeft van al deze geschriften, waaroMèr 57*
incunabelen of allereerste drukkëri en-51 handschriften een twee-
tal catalogi samengesteld (die ons, dank zij de welwillendheid van
Heeren Kerkvoogden der Ned. Hervormde Kerk ter inzage wer-
den gegeven) en vervolgens het Kerkbèsttiur weten te bewegen
deze verzameling, in 1847, af te staan aan dq Konihkiijké Biblio-
theek te's-Gravenhage. "
          ..'-'*:..                     ^, " : ;■
In den catalogus dier boek&fij-komen zij thans voor'onder de
nummers 29, 30, 31 en 34. >lu -_
                       
Het spreekt van zelf, dat .uit.deze handschriften eh'uit de reke-
ningen die van de kloosters overgebleven zijn, eenigermate op xc
maken is, hoe de wijze vanl6ven der Weespëï-Nonnen is geweest.
Er blijkt uit, dat in de Weespër-kloosters geleeM-^-wei-ïa,naar
den derden regel van St. Franciscus.
Zooals men weet, heeft de H.'Franciscus drie ordëar-gesHcht:
de eerste, de strengste, de tweede, iets minder streng, terwijl de <
derde niet alleen voor kloosterlingen maar ook voor leekéri open
stond.                                                                                                    -^ ■                                              '-■■ ' " ' - •
Nauwkeurig bekend is het aantal bewoonsters Van het ';,Oude
Hof" niet, maar uit een kloosterrekèning van 1563, waarin wij
lezen:
                                                -                             -: , -
„item, va nuw schoen ses en dertigh paer"
mag men gissen, dat toen een 30- of 40-tal zusters het convent
bewoonden.
Voorts blijkt, dat de zusters zeer eenvoudig leefden, drie maal
per week aten zij vleesch. Vrijdags werd den geheelen dag gevast.
-ocr page 29-
Overei
niremst Jwlo^n tussctwn de h^fi
ners van het ,,Oude Hof" te Weesp in 14^8 en de Stad Wlc^p
\
-ocr page 30-
Onder de leiding van wakkere biechtvaders en deüdzame ma-
ters gedroegen zij zich niet alleen onberispelijk, maar waren zij
ook bezield met dien geest, die van de „Broeders des Gemeenen
Levens" uitging en zij noemden dan ook den stichter van deze
broedergemeenschap Geert Groote hun geestelijken vader.
Wij lezen n.1. in hetmemorieboek:
„Meyster Gheryt die Grote, die mit sine heilighe leve ende
„levendighe exempel en vurighe leir en predicacie als een
„apostel onses Heren al dat Crisdom van Utrecht verlichtet
,,en van menighe dwalinge tot Gode ghetoghe en bekeert
„MCOCLXXXIIIj".
Het zelfde memorieboek geeft ons de namen van vele weldoe-
ners van het Oude Hof.
Wij noemen o.a. Mr. Gijsbert Jeliszn. van Hogendorp, met
Josina van Wijngaarden zijn echtgenoote; den Graaf Carpiën
„ambiciaet" van Vrankrijck en Anthonis van Lalaing, Heer van
Montigny, Culemborg enz. met Elizabeth van Culemborg, alle
personen die tot de aanzienlijkste geslachten van den lande be-
hoorden.
Door de giften van deze begunstigers en ook door handen-
arbeid, het weven van lakens en het aannemen van commen-
salen, vermeerderde de welvaart van de kloosterlingen dermate,
dat zij in staat waren om in 1458 eene overeenkomst aan te gaan
met het Stedelijk bestuur van Weesp, waarbij zich verbonden
om:                                                                                                             ,•,.„,.,■.
„die muyren met de booghen ende rondeelen tussen
„Barsout Tonis ende Reyer Hermansz' huys ende erve (de
„stadsmuur aan de Oude Gracht) te maecken ende te hou-
„den in goede Raecke ende Regiment, na uytwijsinghe des
„brieffs, die wij van die stede voorz. daer af hebben zon-
„der eeniche arch of list hierinne te trekken, sonder die
„Stede eenighe Cost ofte Schaede daer af te hebben".,
Verder namen zij op zich:
„ghien lant meer te coepen dan si nu hebben sonder con-
„sent en believen des gherechts van Wesop tussen Claes
„Jan Mudeur, Peter Barentz, Marten Gherts, Fekldy Pe-
„trs ende Albert Reyerzn. en den Stede van Wesop."
Deze belofte staat ongetwijfeld in verband met een besluit
van Philips van Bourgondië van 1445 waarin hij voorschreef:
„dat nu voortaan geen georde lieden van wat orde dal
-ocr page 31-
„waren, in den landen van Hollandt, Zeelandt ende Vries-
„landt erven nemen en souden van haeren ouderen, magen
„of vrinden in eeniger manieren".
De grond voor dezen straffen maatregel was dat Philips de
Goede, bij de toenemende verrijking der kloosters beducht was
voor de verarming der poorters, die naar hij vreesde:
„neeringloos worden souden, in dien het also lange staen
„sou, sonder voorsienigheit daer op te hebben en aldus onse
„ondersateii die ons dagelix dienen in beden ende andere
„saken, gescepen souden wesen te verarmen".
Zooals wij hierboven zagen, namen de zusters van het „Oude
Hof" de verplichting op zich om den Stadsmuur, grenzende
aan hun klooster te onderhouden. Dat zij daarbij een gerecht-
vaardigd eigenbelang niet uit het oog verloren, blijkt uit de
alinea van het contract die als volgt luidt:
„Weert saec dat haer yemant enich scade of ghewelt
„binnen dese voersz. bepalinghe dede, dat het gherecht dat sou
„corrigieren oft haer stede ghesciet waer".
M.a.w. z'ij stelden zich onder de hoede van de regeering van
Weesp, waardoor een groote mate van veiligheid werd ver-
kregen.
De veertiende eeuw, de stichtingstijd der Weesper-kloosters,
was een veel bewogen tijdperk in de geschiedenis van ons land.
Pest en hongersnood werden slechts afgewisseld door twisten en
oorlogen.
         'f
Door al deze narigheden ontstond de behoefte aan verbete-
ring van den inwendigen mensch.
Hen die zich daarvan bewust werden en naar bevrediging dier
behoefte streefden, noemde men „devoten". Zij legden zich toe
op praktisch gdosdienstig leven.
Geert Groote, de burgemeesterszoon uit Deventer, in het
memorieboek van het klooster, zooals wij boven zagen, zeer ge-
prezen, was de leider van deze menschen.
Hij wijdde zich allereerst aan de verbetering van den toestand
der devote vrouwen.
                          ,.
Hij richtte zijn woning te Deventer in voor weduwen eïi be-
hoeftige vrouwen, die geen kloostergelofte wenschten af te leg-
gen, maar wel haar leven geheel aan God wilden wijden.
Groote wenschte haar vroomheid praktisch te zien toegepast
-ocr page 32-
in verpleging van zieken en in handenarbeid; hier te Weesp, in
het weven van lakens.
Het is aan de geestesgesteldheid der „devoten" te danken ge-
weest, dat ook in onze stad twee kloosters verrezen, waarin de
theorie in praktijk werd gebracht, waarvan de Weesper-burgerij
een paar eeuwen lang heeft mogen profiteeren.
Ons opstel, dat onvolledig is, zou al te incompleet zijn, indien
wij niet in het kort mededeelden, wat verder de lotgevallen van
de Weesper-kloosters zijn geweest.
Toen de regeering van Weesp zich in 1577 bij den Prins van
Oranje voegde, besloten de Staten van Holland om de beide
kloosters op te heffen ten bate van de Stad.
In het Gemeente-Archief van Weesp bevindt zich nog de
overeenkomst van 22 Juni 1580, waarbij de bewoonsters der
beide conventen al hun bezittingen afstaan aan de stad.
In den aanhef leest men:
„Wij burgermeesteren, Schepenen ende Raden tot We-
„sip, doen kont ende maken kundig, allen en eenen iegelijk
„dien 't behoort, dat voor ons gekomen zijn: Mater Pro-
St. Bartholomeus Gast-, Wees- en Armenhuis te Weeso.
-ocr page 33-
8
„curatricks ende de gemeenen Conventualen van St. Jans
„Evangelisten dezer Stede, bekennen te zamen ende een
„ieder van hen byzonder, dat zij met goede opzet ende vrije
„willen beraden zijnde, gegeven hebben ende geven mits de-
„zen, de armen schamele weezen ende weeskens dezer stede
„ende Carspel alle heuren roerende ende onroerende goe-
„deren, niets uitgezonderd. ..."
Terwijl aan het slot wordt:
„gecondiciëert", dat de Weezen-voogden haar uit den Wee-
„zen goederen, onderhoud (zullen) doen, tot discretie van
„Burgermeesteren ende Gherechten dezer Stede in den tijd
„zijnde, zoolang zij op ter aarde leven".
Deze overeenkomst is getrouwelijk uitgevoerd: de Weesper-
nonnen, die dit wenschten, zijn door de Stad tot aan hun dood
onderhouden.
In de rekeningen van het Gasthuis uit dien t:ijd kan men zien,
dat de uitgaven ongeveer ƒ 40.— per jaar voor iedere non be-
droegen.
Enkele nonnen keerden in de wereld terug.
Zij maakten gebruik van de vrijheid hun gelaten om over
het genot van hunne eigen goederen te beschikken, overeenkom-
stig het Besluit van de Staten van Holland van het jaar 1577.
Een gedeelte van het „Nieuwe Hof" js in 1612 tot weeshuis
ingericht en doet nog heden als zoodanig dienst; een ander ,deel
heeft vele jaren tot school gediend.
Opmerking verdient, dat op het kaartje van 1551 duidelijk te
zien is, dat het tegenwoordige weeshuis toen reeds als gasthuis
in gebruik was. Een gedeelte van het „Oude Hof" is later inge-
richt tot Burgerweeshuis, de gebouwen aan het Groote Plein.
Een ander deel werd bestemd tot Spinnerij van de Hervormde
Diaconie en ging in 1819 in handen van particulieren over.
In den Raad der Gemeente Weesp van 26 Februari 1839 werd
een verzoek van de Heeren Papegaay en van Achter, om een
steenen schoorsteen te mogen plaatsen op de Grobbe, toegestaan
„voor 't daarstellen eener stoommachine" tegen ƒ i.— precario
per jaar.
Met den handenarbeid was ,het toen gedaan, de stoom deed
zijn intocht in het voormalig klooster.
Tot 1850 werd in dit gebouw een tapijtfabriek gedreven.
In dat jaar kocht Coenraad Johannes van Houten de spinnerij
-ocr page 34-
en vertimmerde haar tot cacaofabriek, wat wij als bekend mo-
gen veronderstellen.
Zoo was dan ten slotte een middeleeuwsch convent, waarin
devote, van de wereld verstorven volgelingen van Geert Groote
hunne litanièn aanhieven, omgezet in een fabriek, die het nede-
rig stadje Weesp bekend zou maken over de geheele wereld.
Weesp, Mei 1928.                                     A. VAN BEEK.
-ocr page 35-
De belegering van het slot Kronenburg
in 1672 door de Franschen,
waarna zij een inval doen in de Loosdrechten.
Niets had den opmarsch der Franschen kunnen tegenhouden..
Ze waren nu in Utrecht.
Daarom hadden de regenten van Amsterdam het Huis Kro-
nenburg doen bezetten met twee compagnieën voetvolk onder de
kapiteins Bouman en Witsen. De bedoeling hiervan was, Utrecht
op deze manier te benauwen en den toevoer van hout en turf te
beletten.
Door deze bezetting kreeg men bovendien macht over Nieu-
wersluis en werd hierdoor meer meester over het Ronde Veen
bij Loosdrecht.
                                        '
Al heel spoedig hadden de Franschen dit in de gaten. Zij wa-
ren, zooals we reeds zeiden, meester van Utrecht en besloten
nu tot een verovering zoowel van het Huis Kronenburg als van
het Slot Loendersloot.
En zoo gebeurde het dan, dat op den eersten Augustus 1672
de Hertog van Luxembourg derwaarts trok....
„en trocken mede langs de wegh van Mertensdyk, 80 karren
„van Vivres en Ammonitie van oorlogh, die haer s nachts neder-
,,leyden in Westbroek; ock wierde een gros gecommandeert na
„Hilversum, waar mede de Hertogen van Enguin en Luxem-
„bourg selfs trocken met sich voerende 8 a tien stukken Canon,
„veel Wagens en karren met kruyt, Loot, Lonten, Biesbruggen,
„Storm-leeren, Schoppen, Spaden, Houweelen en als wat tot die
„materie dienstig is".
Met behulp van de kanonnen begon al spoedig de belegering.
Deze brachten zooveel schade toe aan het muurwerk, dat de be-
legerden genoodzaakt werden de verdediging van uit de kelders
te voeren. Van uit de kelders werden nu de Franschen begroet,
wat een honderdtal van hen het leven kostte, terwijl twee schui-
ten vol gekwetsten werden weggevoerd.
-ocr page 36-
Het slot Kronenburg
-ocr page 37-
12
Toch bemerkte Kapitein Bouman al heel spoedig, dat de Fran-
schen steeds meer wonnen ondanks hun verliezen. Hij trad daar-
om op een gegeven oogenblik naar buiten om te onderhandelen
over de overgave van het Huis. Spoedig werd men het eens
en de Franschen wilden Inaar zoo het slot binnenstappen. Tot
hun niet geringe verbazing vonden zij evenwel de deur gesloten.
Kapitein Witsen namelijk was niet van plan het slot over te
geven. Maar toen de Franschen riepen, dat Bouman het Huis
bij capitulatie had overgegeven en zij bij weigering zouden wor-
den opgehangen, smeten de soldaten in de kelders hun geweren
neer en wilden Kapitein Witsen niet langer gehoorzamen. De
bezetting werd gevangen genomen en naar Utrecht gevoerd,
terwijl het Huis met behulp van buskruit verwoest werd.
Op den 28sten September trokken de Franschen Loosdrechi
binnen. Hoewel de inwoners de plundering voor een groote som
afgekocht hadden, hielden de Franschen er huis als barbaren.
„Het was haar neit genoeg dat de Inwoonders haar, na allen
„vermogen tracteerden, maar sy pionderden de huysen van allen
„imboel, de Schuyren van allen voorraad en de Stallen mitsga-
„ders het veld van Bestiaal 't welk toeging met Sulken verwoet-
„heyt, dat sy al 't gene sy niet mede konden slepen, vernielden
„en veel bestiaal onthalsden en in 't water werpen. .. . dewelke
„aanslagen noch jonkheyt, noch ouderdom, noch sexe, noch
„ziekte, noch dood. Want sy beroofden de Kraam-kindertjes van
„haere luyeren, de stok-oude en jonge vrouwen, sowel als de
„mannen van haer nootsakelyke kleedinge tot het hemd incluys:
„de sieke en kraamvrouwen van haare bedden en deksels: de
„dooden van haar dood-gewaet, en de Roomsche kerken van haa-
„re ornamenten en sacrifien".
„Behalve dit alles most het vrou volk en de teedere maagden
geweld in hun eere lyden".
Een en ander geschiedde door troepen, rechtstreeks, zooals
boven vermeld werd, onder bevel Van den beroemden Luxem-
bourg, die te 's Graveland zijn verblijf hield „op de Hofstede
van den Heer Irgens".
                                                           i
De gezindheid van dezen beroemden veldoverste moge blijkt
uit het feit, dat hij zich en 'ziyn staf aldaar „tot zijn vermaak''
liet bedienen door een hovenier in Adamskostuum!!}
Hilversum.                                              J. SCHIPPER Jr.
-ocr page 38-
De Franschen in de Vechtstreek
1672—16 3
In het jaarboekje van Niftarlake 1924 heb ik een aaneenge-
schakeld verhaal gegeven van den inval der Pruisen in de Vecht-
streek in 1787. Ik had toen het voornemen later 'hetzelfde te
doen met den inval van de Franschen in 1672—1673. Kort
daarna kocht ik echter op een auctie te Leipzig een curieus 12°
boekje getiteld: „Frantzösische Tyranney, das ist Auf richtige
und warhafftige Erzehlung der abscheulichen Grausamkeiten,
welche die Frantzosen zu Bodegrave, Swammerdam, Nichte-
vecht, Waverveen, Abcoude und anderswo in Niederland, Zeit
wahrender Kriegs Unruhe verübet. Alles getreulich aus Frant-
zösisch und Niederlandischer Sprache im Hochteutsche über-
setzet, mit schonen Kupffern gezieret, und zum Druck beför-
dert. Im Jahr Christi 1674".
Door wien en waar het is uitgegeven staat er niet bij, in elk
geval is het een jaar na de gebeurtenissen verschenen.
Het is verdeeld in 3 stukken. Het middenstuk (40 pagina's)
behandelt een groot gedeelte van de Vechtstreek. Natuurlijk is
veel van wat daarin voorkomt ook uit Nederlandsche werken
bekend, maar het aaneengeschakelde verhaal, uit Nederlandsche
en Fransche bronnen samengesteld, geeft een uitstekend over-
zicht van al de ellende, waaraan de vroegere bewoners van de
Vechtstreek zijn blootgesteld geweest, al zou het verhaal nog
met verschillende bijzonderheden, vooral betreffende de dorpen
dichter bij Utrecht gelegen, vermeerderd kunnen worden.
Ik vond het eigenaardig om het geheele relaas in de oude
Duitsche spelling over te nemen.
Baambrugge, Juli 1289.           J. G. TH. GREVENSTUK.
-ocr page 39-
fd;ettli#m
Brannee/
©te ^m«|ö^n in t^m«i
Vi^t/ i(. ohm time &hm^
-ocr page 40-
Historische Erzehlung,
der Frantzösischen Tyranney, etc.
Nachdem die Frantzözische Macht im Jahr Christi 1672 mit
einer greulichen Wuht in Niederland eingefallen, und sicli, ver-
mittels eines Accords, der Stadt Utrecht versichert hatte, da be-
vestigte sie den vornehmsten Sitz ihrer Herrschafft daselbst in
selbigen Conquesten.
Es konnten aber diese grimmige Leut ihre tyrannische Art nicht
lange verbergen, kamen demnach den 2. Augusti gedachten Jahrs
nach Loenen und als sie Kronenburg, welches ein Schlosz an
demselben Dor f f und an der Vecht gelegen, übermeistert hatten,
da fielen sie gleach einem schnellen strom, in das vorgedachte
Dorff, welches sie desselben und folgenden Tages raubgierig
ausplünderten; Wie sie dann auch einige Ta^ hernach und
uachmals wieder in verschiednen Zügen gethan, und unterdessen
sehr rasend und grausam mit denjenigen, die ihrer Gewalt nicht
entfliehen konnten, gehandelt haben.
Aber die Innwohner zu Loosdrecht (ist ein Dorff, dardurch
man wol zwey Stunden zu gehen bat, und auf einer Höhe gele-
gen), aus Furcht gegen die Frantzösische Macht in diesen Con-
questen genöhtiget Salvegarde einzunehmen und Brandschatzung
zu bezahlen (vor welche eine merckliche Summa in Septembris
1672 auf gebracht wurde) schienen der Raserey und Grausam-
keit der Muhtwilligen Frantzosen zu entgehen; Und zwar umb
so viel desto mehr und eher, weil der Hertzog von Luxenburg
Mitwoch den 5. October 1672, ihre Deputirte, welche mit einer
andern mercklichen Summa Gelds ankamen, mit verwunderli-
cher Bezeugung einer sonderbaren Freundschaf ft empfienge, und
Erweisung seiner Begierde und Liebe zum abgepreszten G^lde,
auf seine Brust schlagend und andere fröliche Minen machend,
mit gegebener Hand angelobte, das ihnen nicht die geringste Un-
gelegenheit angethan werden soUte, zu dem Ende ihnen künffti-
gen Sonnabend zu vollkommener Sicherheit, Siegel und Brief
darüber mitgetheilet werden. Ich bitte euch aber mercket doch
-ocr page 41-
i6
alhier, wie viel auf die Worte und Verspreohung eines so
machtigen Hertzogs zu vertrauen seye.
Am eben selbigen Sonnabend, nemlich den 8. obangeregten
Monats sahe man ein machtig Kriegsvolck auf der Hilversum-
schen
Heyde; von dar eine Trouppe von hundert Reitern auf
Loosdrecht ankame, welche sich gar freundlich stellend, im
vorbeyziehen jederman vermahneten, sich nit zu fürchten, noch
aus Furcht einiges Gewalthatigkeit etwas zuf luchten, dieweil kei-
nem Menschen einiges Leyd soUte zugef üget werden.
Indem aber die Leute von Kortehoef, durch den Vortheil den
sie an denen nahe beym Dor f f stehenden Kornmühlen hatten,
angemahnet, ihnen den fernen Durchzug gantzlich abschlugen,
so musten sie wieder zurücke kehren; Worauf sie sich nahe bey
der Kirche desz alten Loosdrechts verschantzeten. Desz folgen-
den Tages, und ferner vom Mond- und Dienstag brachen nicht
allein die jenigen, so aufs neue von der Höhe kamen, sondern
auch die jenigen, so vorhero im Dorff waren, mit groser Furie
und Verwegenheit zum plündern, und ihrer gewohnten Raube-
rey und Grausamkeit los. Unterscbiedliche Haussassige wurden
mit schröcklichen Drohungen und hef ftigen Schlagen gezwungen
ihr eigen Vieh aus dem Stall zu führen, und den Feinden zum
Raub zu überiassen. Aus dem gantzen Dorff seynd mit genauer
Mühe 20 Kühe davon gebracht worden; Alles aber, was sie am
Vieh nicht mitnehmen könnten wurde abgestochen und wegge-
worffen.
Sie erwiesen auch ihre Grausamkeit als wilde Bestien an denen
Menschen, derer etliche nicht nur ein, sondern wol zum andern
und drittenmal von ihnen gantzlich entkleidet und nackend aus-
gesuchet worden. Viel so ihre Flucht über das unter Wasser ge-
setztes Land nahmen, konnten auch daselbst dem Gewalt der
Frantzosen ,nicht entwischen, sondern waren, im Wasser stehend,
gezwungen ihre Kleider diesen Ohnmenschen zum Raub zu
überiassen.
Kein Alterthumb noch Jahre wurden verschonet, ja keine alte
Weiber von 80 Jahren, deren eine fast eine halbe Stund nackend
muste f ortgehen, bisz sie endlich ein zerlumptes Kleidlein fande,
darmit sie sich, so gut sie konnte, bedeckte.
Frauenpersonen, die Jahr und Tag krank gelegen, und schon
mit dem Todte gerungen, wurden ihrer Ober- und Unterbetten
beraubet, dasz sie also unbedecket liegen musten. Ja eine krancke
-ocr page 42-
17
in Zügen liegende Tochter wurde nicht verschonet, sondern man
ruckte ihr auch das Federbett unter dem Leib hinweg; und mus-
ten Vatter und Mutter gleichf alls ihre Kleider von sich geben, und
nackend ihrer elenden Tochter Tod erwarten. Kinder von wenig
Jahren, ja etliche von fünf in sechs Wochen konnten ihre Klei-
derlein nicht behalten.
Eine von Breukeleveen nach Loosdrecht gef lüchtete Frau muste
dazumals wieder in ihr altes Dor f f kehren, allwo sie mit Augen
ansehen muste, wie man ihr achttagig Kind aus des Wiegen
risse, und grimmiglich aufs Stroh hinwarffe.
Keine geringere Grausamkeit pflegten und verübten sie im
Neuen Loosdrecht, sonderlich an einer Kindbetterin, welche vor
14 Tagen zweyer Kinder genesen, derer nahmen sie alle Kleider,
und Bettgewandt, zum theuersten auch die Windeln der kleinen
Kinder, dasz sie also lange Zeit nichts hatte, diese arme Tröpf f-
lein zu bedecken, weil sie selbst gantz blosz auf dem Stroh sich
behelffen muste. Der Mann, so sich indessen vor den ankom-
menden Kriegsbanden verstecken mussen, nahm seiner Zeit wahr
mit den andern Kindern, wie auch mit der nackenden Kindbet-
terin wegzufliehen, welche mit ihren unschuldigen Schafflein
von dem Dyck, ab bisz an Drecht durchs Wasser waden, und auf
einem Hügelein warten muste, bis ihr Mann sie von dar mit
einem Schuyt abholete.
Unterschiedliche Weibs-Personen haben auch die grobe Lüs-
ternheit dieser rasenden und teuflichen Menschen nicht entgehen
können, sondern an ihren Ehren Gewalt leiden mussen also dasz,
aus Ursach daeser Bestialitat, alle Inwohner gezwungen wurden
das Dorff zuverlassen, obgleich etliche durch allerhand Mittel,
so wol durch Verehrungen als Einholung einer Salvegarde ver-
sucht haben, ob dieser grimmigen Muth entgehen mochten. In
was vor einem elenden Zustand und grosser Bekammernüs diese
Flüchtige die folgende Zeit durchgebracht, blicket hieraus klar
genug, dasz derselben allbereit im November des 1673 Jahrs in
die 400 Menschen meistentheils bejahret, durch den Tod hinweg-
gerucket, und also verschmoltzen seynd.
Man möchte aber sagen, diese schlimme und grausame Handel
geschehen hin und wieder oiine Wissenschafft des Hertzogs von
Luxenburg, dem also diese Verwegenheit und verübter MuthwiUe
nicht könne zugemessen werden. Es ist aber einmal gewisz, dasz
er an vorgedachten Leichtfertigkeiten keinen grossen Abscheuen
-ocr page 43-
i8
gehabt; solches blickte zur selben Zeit an einem Bauersmann auf
der Hoffstatte Herrn Irgens im Gravenlandc allwo der Hertzog
selbst sein Herberge nahme. Dieser Mann mutternackend ausge-
kleidet und mit einem alten Hut seine Schaame bedeckend, kame
für den Hertzog als das Haupt dieses unbesonnenen Hauffens,
in willens, sich wegen seines erhttenen Schades zubeklagen, wie
auch wegen des Gewalts, der ihm angethan worden. Es fand
aber die Barmhertzigkeit keinen Platz bey diesem grausamen
Menschen.
Dieser Mann wurde so nackend er war, gezwungen, einige
Hausdienste zuverrichten, nemlich in einer Kammer die Federn,
die aus einem Tuch geschütt waren, wieder einzufassen, den
Bratspiesz zu wenden u. s. f. bisz er endlich ein schlecht Kleid-
lein bekame, welches er anzoge.
Hieraus sehet ihr nun zum Theil die verübte Boszheit der
Frantzosen in Loosdrecht, welche sie, wider ihr kurtz vorher ge-
leistetes Versprechen an den Inwohnern getrdeben. Nun wollen
wir auch ihre Grausamkeit, (oder vielmehr nur einen Theil da-
von) so sie zu Waverveen und Botschol ausgeübet, vorstellig
machen.
Als die Frantzosen nunmehro Utrecht in Besitz genommen
batten, versicherten sie sich auch der Hauser Loenen und Loe-
nersloot
und konten dannenhero mit weinig Mühe langs der
Geuscnsloot und Demmerick'sche Zuwcn auf Waverveen und
Botschol ankommen, auch auf diesen Platzen ohne Widerstand
rauben und plündern; inmassen sie, als nicht unter dem Stifft,
sondern in Amstellande gelegen, sich keiner Frantzösischen Sal-
vegarde bedienen konten.
Man machte zwar an dem Uythoorn eine Schantze, so wufde
auch die Nes mit einem Ausleger versorget, allein disz alles konte
dem Dorff Wcnverveen, als welches gar zu weit von gedachter
Post gelegen, zu keiner vollkommenen Beschirmung dienstlich
seyn.
Die Ingesessenen dieser Platzen in zweyen Compagnien be-
slehende eine von Waverveen unter dem Capitain und Schultzen
Christoph Mayern, und eine von Botschol unter dem Captain und
Secretarie Blockhuis, bekamen Erlaubnüs von denselben, auf des
Landes Kosten, zu ihrer eignen Beschirmung und Sicherheit zu
wachen, und durch genaue und vorsichtige Wachthaltung dem
Feind zuverhindern, dardurch weiter in die Provintz Holland
einzubrechen.
-ocr page 44-
19
Ferner, weil diese haussasige Leute im Krieg unerfahren wa-
ren, und vielleicht wider die ankommende Frantzösische Wüte
sich zu schwach erzeigen mochten, so wurde, nicht sonder erheb-
Hche Ursach, vor nöthig erachtet, dasz sie mit einem gewissen
Ausleger, die Amstelische Galey benamset mit 27 durch Capitain
Spelt commandirte Mann solte verstarcket werden. Dieser mit
etlichen Stücklein versehener Ausleger nahm sein Lager, umb
Widerstand zu thun, bey der Billefeldischen Brucken.
Der Frantzösische Commendant auf dem Hause zu Nieurode
sandte die ersten Brand-Brieffe nach den vorgedachten Dörf-
fern die, weil es unverlaubet war, einige Zufuhr dem Feinde zu
senden, dannenhero weder Antwort noch Zeichen der Contribu-
tion denen Frantzosen überschickten.
Der Marggrav de Genlis sandte hierauf den zweyten Brand-
Brieff vom 5. September 1672 mit Befehl, in 4 Tagen 10 Schiffe
mit Heu, in deren jedem 20 Fuder seyn solten, zu lieffern, mit
beygefügeter Straffe, wo sie sich damit nicht einstellen würden,
so solte der Schultz gefangen, und die Platze verbrannt werden.
Weil aber selbige mit gar wenig Wieszwachs versehen, und
bequemer das Turf f, als Heu lieffern seynd, als konte diese An-
forderung nicht ins Werck gerichtet werden.
Damit nun die Frantzosen ihre Tyranney und Grimmigkeit
auf der Trauerbühne zu Wwverveen und Botschol mercklich er-
wiesen, als zogen sie voller Freude mit 400 Mann aus Utrecht
durch Breukelen und Aa, gerade nach Demmerick, allwo sie sich
vertheilten, und die Helffte der Völcker nach Vinkeveen, die
andere Helffte nach Mydrecht marchirte und Waverueen und
Botshol von Osten und Westen zugleich anzutasten.
Die jenigen, so ihren Weg nach Vinkeveen nahmen, begaben
sich, als sie dahin gekommen, vom Weg ab, auf die Werven der
Bauren, umb sich daselbst stille zu halten, bisz sie das Los der
jenigen, so durch Wilnis und Mydrecht zogen, (als welcher Weg
et was langer war), vernehmen würden.
Nachdem nun die Zeit zu Ausführung dieses unglücklichen
VVerckes und dieser barbarischen Grausamskeat herannahete, stel-
ieten sie sich nahe bey Ruigewilnis in Ordnung, mit dem Vorneh-
men, sobald sie das Los vernehmen würden, in Botschol zu zie-
hen, und ihr Absehen mit plündern, brennen und allerhand an-
dern Greuel auszuführen. Die Salvegarde, so zu dem Ende zu
Vinkeveen stunde, verhinderte, dasz man nicht das geringste
-ocr page 45-
20
denen von Botschol und Wwverveen zu wissen machen konte.
So bald die von Mydrecht nach der West-Seite unb Waver-
veen
abmarchirende Frantzosen das geringste Getös macheten,
kamen die andern, die sich zu Vinkeveen verborgen bielten, als
f liegende Teufel angesprungen, disz unglückliche Volck auch von
Osten zu überfallen.
Die Zieh-Brucke zu Botschol war aufgezogen, verhinderte aber
dannoch den Feind, nScht hinein zu brechen: dann etliche Frant-
zosen begaben sich ins Wasser, Hessen selbige niederfallen, und
begaben sich zugleich eilends nach der Eiliefeldischen Brucken.
Disz Trauerspiel nahm seinen Anfang den fünfften November
1672 des nachts umb 3 Uhr. Alles kam zur Stund in alarm. Die
Hauptleute, ihnen nichts böses einbildend, wurden, nachdem man
ihrer zween erschossen, aus ihren Posten und Wacht-Platzen
vertrieben .
O wie elend wir alles hier bestellet, da man, von beyden Seiten
angesprenget, die Zahl der Feinde nicht wuste, und keinen Ent-
satz von dem zu Uythoorn liegenden Staatischen Volck vernah-
me! zu f liehen, und sich mit aller Vorsichtigkeit vor der Frant-
zosen Wuth zu verbergen, war das Rathhause; Wie war's aber
möglich, also zu f liehen, und alles zu verlassen?
Die jenigen, so die Wache hielten, konten nicht über ihr Hertz
bringen, ihre Weiber und Kinder der Frantzösischen Tyranney
zu überlassen. Etliche, so auf ihren Betten im sanfften Schlaff
lagen, wurden durch diesen Lermen entsetzlich aufgewecket.
Einige waren zu ferne von Haus; und andere, damit sie keine
Armuth leiden dörfften, mochten gern ihre Güter und Hausrath
verstecket haben. Das Ruffen und Schreyen war so erbarmlich
und grausam, dasz das Menschliche Hertz zubarsten schiene, und
die Haare in die Höhe stunden. O, des unglücklichen und arm-
seligen Volcks! Die Feinde, wann sie jemand sahen, (welches
sie gar leichliich thun konten, weil der Mond gar heil schiene),
schossen auf ihn losz; das Winseln und Geschrei gab einen so
erbarmlichen Widerhall bisz an die Amstel, das-z man solches mit
der Feder nicht zur Genüge ausdrucken kan.
Das vornehmste Absehen der Frantzosen gienge dahin, den
vorgemeldten Ausleger zu übermeistern, der dahin gelegt ware,
damit kein Turf f aus der runden Veen nach Utrecht möchte ge-
f ühret werden, und damit gedachte Frantzosen dardurch zugleich
mochten verhindert werden, allda nicht nach Belieben zu rau-
-ocr page 46-
21
ben, plündern, sengen und brennen. Auf diesen Ausleger fielen
sie mit einer greulichen Wute an, welcher durch die Bülefeldi-
sche Brücke
hinab gehend, umb dadurch keine Hinderung zu lei-
den, sich mit 27 Schüssen voll Stein und Schrot, langer als eine
Stunde sehr wol vertheidigte, eindlich aber doch von den Feinden,
vermittels stareken Schüssens und Handgranaten Werf fens, um-
bringet wurde. Zwey auf Bilefeld liegende Turf f-Fahrten brach-
ten denen Frantzosen grossen Vortheil.
Dannenhero als der Capitain Spelt keine Hülffe mehr vor sich
sahe, und überwoge, dasz die Seinigen hefftig getroffen wur-
den, auch ihrer viel ausser Bort gesprungen, als gab er den Aus-
leger über. Er, nemlich der Capitain, und sein Leutenant mit
zween oder dreyen andern wurden gefangen und 15 todtge-
schossen, oder tödtlich gequetschet. Die übrigen kamen durch
schwimmen davon. Die Ingesessenen waren voller Schrecken,
lief f en bald da, bald dorthin, und kamen bisweilen in die gröste
Lebens-Gefahr. Der meiste Theil durch das Wasser und Wind
getrieben, geriethe mit Boeken und Schuyten vom Dyck ab, und
flohe eilends unter einem gewaltigen Kugelregen nach den Lan-
gen Meyr. Roland JDomstrauch
Secretarius und Fandrich, der
sich als einen rechtschaffnen Soldaten erwiesen, war einer der
letzten am Dyck, und kam am ersten nach Nes, umb die zwo
Compagnien, die vom Herrn Commendanten Fullana dahin ge-
sandt waren, zubewegen, mit ihme den Feind entgegen zu gehen,
selbigen zuvertreiben, und die eroberte Platze wieder zu über-
meistern.
Ehe er aber seine Worte zu Ende gebracht hatte, sahe man die
Flamm in unterschiedenen Platzen aufgehen, und disz jammer-
liche Schauspiel der Frantzösischen Wüte, mit eröffneten Für-
hangen, auf dem Trauergerüst vor dem Angesicht der umblie-
genden Dörffer zu zeigen. Neun und funfftzig Hauser wurden
verbrannt, und das vornehmste von Waverveen, an der Bielefel-
discJte Brucke
gelegen, von denen Flammen verzehret und ver-
schlungen. Man hat gleichwol Gott hiervor, dasz deren nicht mehr
in Rauch aufgegangen, höchlich zu dancken, dann die Frantzosen
haben des Predicanten Haus an dreyen unterschiednen Orten,
nebens Anelen andern Wohnungen angestecket, allein selbige
seynd dannoch noch vor dem Brand errettet worden. In der Kir-
chen hat man (ich weisz nicht, aus was vor einer Devotion)
nichts anders gethan, als den AUmosen-kasten aufgebrochen,
-ocr page 47-
22
und das Geld daraus genommen. Das Korn des Dorffs und des
Diaconi zu Waverveen bey der BUefeldischen Brucke. stehenden
Hauses wurde alles verbrannt. Zu Botsvol aber wurde das Haus
wegen des darin auf behaltnen Korns verschonet.
Gleichwol konten die Frantzosen ihre Grausamkeit nicht völ-
lig ausführen, ohne einigen Verlust der ihrigen, deren lo oder
12 auf dem Platz blieben. Eine mit Hanff geladene Sackschuyt
wurde von denen Frantzosen eingeholet, darein man einen
Frantzösischen Capitain und einen Serganten legte, die beede
sehr verwundet waren. Allein als selbige an vorgedachte Bile-
feldische Brucken
kommen, wurden sie durch das herüberstürt-
zende, doch etwas in Flammen stehenden Beckers-Hauses getrof-
fen, und zwar dermassen, das der Hanff in Brand geriethe, und
also beydes der Capitain und Sergant zu Pulver verbrannten.
Alle die jenigen Leute, so sie in der Flucht erwischen und ein-
holen konten, wurden von ihnen entweder getödtet oder gequet-
schet, oder gefangen hinweg geführet, ausser denen jenigen, so
im Wasser ihren Geist aufgegeben hatten. Sie machten keinen
Unterschied van Personen, Geld und Schatze, nicht der Gottes-
dienst ward von dem Feinde gemeinet und angesehen: sie fanden
auch daselbst mehr Gold, dann sie oder die ihrigen zuerbeuthen
gemuthmasset hatten, wie sie solches (wie man sagt) an unter-
schiedlichen Orten mit grossen Ruhm erzehlet haben. Der Aus-
leger wurde zu einem Triumph und Siegszeichen weggeführet,
und weil er zu grosz ware, durch die Wünische Brucke gebracht
zu werden, als wurde er nach Heul zuruck gesandt, da man die
Todten auf der Decke zu schauen vorstellte, und viel von den
geraubten Gütern verkauffte.
Diese Todten wurden darauf zu ausserst des Geusensloof
über Boort geworffen, und der Ausleger, weil er zu gross ware,
durch die Niewmersluys geführet zu werden, verbrannt, das
Geschütz aber, der Vorrath, und was dessen mehr war, nach
'Utrecht geführet. Das aller notableste unter allem vorerzehlten,
ist das jenige, so einer Frauen begegnet. Diese was kaum eine
Stunde vor desz Feindes Ankunfft, eines jungen Sohnes genesen.
,und noch kaum ins Bette gebracht, da man ein grausam Geschrey
von der Frantzosen Herannaherung vernahme. Ihr Mann Cor-
nelis Martenss
benamset lief aus, einige Nachricht zu erlangen,
und als er wieder kam, fand er seine Frau ausser den Bette, und
beschafftiget sich auf den Boden zu verbergen. Er trug sie aber
-ocr page 48-
23
in alle Eyl wieder herunter, und brachte sie, samt ihren neuge-
bornen Kind, in sein Bock (ist ein gewisser Fahrzeug also be-
namset) wormit er augenblicklich vom Wall abstiesse. Die Kind-
betterin sasz allda in nassen Kleidern, dann sie hatte keine Zeit
übrig, etwas drucknes anzulegen. Es schossen aber die Frantzosen
diesen Cornelium Martensz fliehen sehend, auf ihn los und
trafen iihn in den Bauch. Er ruderte nichts destoweniger fort.
und hielte mit seiner einen Hand die Wunde zu, umb das Blut
und Gedarme darinnen zubehalten. Als Er aber anfienge, wegen
empfangener Wunde, matt zu werden und niederzusinken, da
stunde die Kindbetterin auf, fassete die Riemen an, und ruderte
mit dem schweren Bock langer als ein Stunde fort, nemlich von
dem Dyck ab, bisz an die Rijcke Waveren, da sie ihrem Mann
zu Bette geholffen, und im Ziegen liegend tröstlich zugespro-
chen. Aus diesem Platz wurden sie naoh Amsterdmn geführet,
allwo sie 12 Tage nach der Geburt starck, frisch und gesund ihr
Kind in der Zuyderkirche tauffen, und Cornelis nennen liesse.
Damit nun ferner die Frantzosen in der Bezeigung ihrer Grau-
samkeit desto besser fortfahren mögten, als zogen sie den 7
Novembris 1672 St. N. aus Utrecht na.ch. Abkoude; sie waren in
die 500 Mann starck, von denen sie 40 durch Wasser und Eisz
dem Schloss vorbey, nach dem Dor f f liessen hinziehen, indessen
die andern, aus unbekannten Ursachen, sich zwisohen dem
Schlosz von Abkoude und Barmbrugge niederliessen. Diese 40
Mann nun nach Mitternacht in das Dorff einfallend, schossen
gleich Anfangs zween Innwohner nieder, und machten so ein
schröcklich Geruff und Geschrey, dasz die Dorffwacht, diesen
Lermen horend und nicht wissend, wie grosz die Zahl der
Frantzosen ware, mit den meisten Innwohnern, nebenst ihren
Weihern und Kindern auf das Feld flohen, woselbst sie der
Frantzösischen Wuth zu entgehen, meistentheils bisz an die Knie
im Wasser stehen muste. Unterdessen steckten die Frantzen de
Brand in die vornehmste Strassen und Hauser; und wurden in
dieser Nacht von drey bisz 6 Uhren mehr als hundert Gebaue,
so wohl Hauser und Scheunen, als Pferdstelle von dem Brand
verschlungen. Die Kirche selbst geriethe in zweyen Orten in den
Brand, wurde aber durch emsiges retten der Innwohner welche
vorhero aus dem Dorff gewichen waren, sich doch auf das
Leuten der Glocken wieder zurucke begeben batten, mit Hülffe
einiger Soldaten aus Weesp wieder gelöschet, und also erhalten;
-ocr page 49-
24
Sonsten sollte das gantze Dorff, darvon nun beynahe ein Drit-
theil stehen geblieben, gantzlich in die Asche geleget worden
seyn, wiewol es einen Weg als den andern dermassen verwüstet
imd zugerichtet ist, dasz man Abkoude selbst in Abkoude suchen
musz und Feuer und Stahl daselbst solche Merckzeichen hinter-
lassen, dass die künfftige Zeiten es wol nicht leichtlich werden
können auswischen.
Die Manner und Weiber so sie bekommen konnten, wurden aub
ihren Hausern gerissen, und zum theil an die Pferd-Schwantze,
zum Theil mit den Haaren an die Füsse der Reuter gelionden,
und also nach den Platzen, da sie in Besatzung lagen, geschleppet,
wo sie anders nicht unter Wegs sturben, durch die Gewalt, so
ihnen angethan wurde. Warlich ein harter Schlag vor Abkoude,
der auch ander Dörffern mitgetheilet wurde.
Nichtevecht ein Dorff an der Vecht nicht weit von Weesp ge-
legen, konnte auch der Grausamkeit dieser bestialischen Men-
schen nicht entgehen. Dann als sie, zu unterschiedlichen malen,
durch lauffende Partheyen, die bey diesem Dorff gelegne Platze,
und bisz ins Dorff selbst geraubet und die Innwohner ausge-
plündert, ja sich vor dem Hinderdam gezeiget, kamen sie den
20 Febr. 1673 mit 600 Mann zu Fusz und einigen Dragonern in
das vorgedachte Dorff Nichtevecht mit ausdrücklichen Befehl,
alles abzubrennen (wie einer ihrer Officirer hernach erzehlet)
ob sie gleich nicht einige Brandsohatzung vorhero abgefordert
batten. Die Innwohner ihrer Ankunft verstandiget, verliesen ihre
Hauser und alles, was sie da selhst noch übrig batten, umb
vermittelst desz Eis nach Weesp zu gelangen. Indessen kamen
die Frantzosen in das Dorff, und zogen fort nach den Hindcr-
dam, da sie unter dem Geschütz der Schantz, so in diesem Platz
ware, einige Hauser in Brand stecketen. Hierauf gerichte alles
in den umbliegenden Guarnisonen in Alarm. Aus dem Hinder-
dam,
wurden zwar einige Kriegsleute contramandiret, selbige
aber den Feind so starck und sich selbst zu schwach befindende,
nahmen ihnen vor, sich auf die bequemhchste Weise zu reteriren.
Sie waren aber allbereit umringet, dannen hero nach dem bey-
derseits etliche todt geschossen wurden, da gaben sich die übri-
gen, in die 60 an der Zahl, gefangen. Hier gieng das Wüten der
tollen Soldaten erst recht an. Haus vor Haus wurde in den Brand
gestecket; Das gantze Dorff, die schone Kirch, und alle Wohnun-
gen und Hoffstadten, bisz auf eine halbe Stund da herumb,
-ocr page 50-
25
musten dazumal herhalten, also, dasz auf dem Weg, den Mann
kaum in drey viertel Stunden gehen kan, nicht mehr, als ein
einig Haus gantz stehen bliebe, die andere aber entweder halb
verbrandt, oder gantzlich in die Asche geleget waren. Ein alter
Mann, der sich nicht bey Zeiten aus den Handen dieser grimmi-
gen Leute los würcken könnte, wurde desz folgenden Tages
nieist verbrandt unter einem Steinhauffen gefunden.
Diese Gottlose Gesellen giengen nach dieser schonen That,
alsob sie ihre Sachen gar wohl ausgerichtet hatten, mit Raub
beladenen, gantz Siegpralen wieder nach Utrecht, umb den
Hertzog von Luxcnilnirg, als ihrem 'Herrn Relarion ihres Ver-
halten zu thun; InmitteleJ sie den gantzen langen Weg, der gut in
die 6 Stunden sich erstreckete, die elenden .Gefangenen mit al-
lerhand 'barbarischen Grausamkeiten plagten; Indem sie etliche
gantz, etliche zum Theil entkleideten, und denen Pferden gleich,
durch den mit Hagel, Eisz und Schnee allenthalben übel zuge-
richten Weg, forttrieben, dasz ihrer sehr vil unter Wegs todt
niederfielen. Die übrigen auf die grausamste Weise gehandelt,
wurden halb todt, und an allen Gliedern gantz blutig nach
Utrecht, wie das thume Vieh getrieben, allwo sie durch etlicher
Burger Barmhertzigkeit wieder mit Kleidern versorget, und mit
Speise erquicket wurden, dasz sie endlich nach langer Zeit allge-
mahlich wieder ihre Kraffte und Gesundheit überkommen.
Vernehmet hier noch ein Prol)stuck der Frantzösischen Ty-
ranney, das .zu Bodcgrave geschehen zu seyn von guter Hand
erzehlet wird. Diese grausame Gaste, nemlich die tmmensch-
liche Frantzosen, nachdem sie in einem Hause zu Bodegrave
Mann und Frau ermordet hatten, schmissen darin alles in
Stücken, un hessen hernach das übrige durch das eingesteckte
Feuer verzehren. Ja sie (O Greuel!) tasteten zwey Kinder an
ein Knablein von 5 und ein Magdlein von drey Jahren alt und
wurf fen beede lebendig ins Feuer. Ein Englischer Capitain aber
disz Werck anschauend rüsse diese armseelige Kinder eilends
wieder heraus und sagte zu diesen leichtf ertigen Vögeln: Es
wird euch und euren König nicht wol ergehen, weil ihr so ab-
scheuliche Greuelthaten hegehet. Er nahm hierauf diese Kinder
mit sich und führte sie nach Devender, wo er seine Besatzung
batte, daselbst that Er das Magdlein ins Waisenhaus, den Kna-
ben aber behielt er bey sich, welcher als ihm vorgehalten wurde,
wie man ihre Eltern ermordet, und ihn nebenst seiner Schwester,
-ocr page 51-
26
aus dem Feuer erlöset hatte, jarnmerlich schrye, und dem Capi-
tain als seinem Erlöser, umb den Leib fallend grosse Liebe als
seinen andern (Vatter erwiese.
Das seynd jawarlich treffliche Proben der Frantzösischen
Freundlich- und sLeuseligkeit, ja klare Beweiszthümer des jeni-
gen, dasz wir, wann wir von ihnen würden übermeistert worden
seyn, solten zu gewarten haben. Jedoch hoffe ich, es werde Gott,
unser erbarmlich Elend anschauend, uns aus diesen grossen
Nöhten erretten, wie dann allbereit einige Blieken darvon zutn
Vorschein kommen.
Damit wir uns aber in Erzehlung dieser Grausamkeit nicht
so Hang aufhalten, so wollen wir, zum Beschlusz, eine Histori
von greulicher und unerhörter Grausamkeit welche durch das
Münsterisch- und Französiche Volck zugleich verübet worden,
hierbey fügen.
Als A. 1672 der Bischoff von Munster starck anzog, seine
Gewalt wider die :Stadt Groningen anzuwenden, und sich dieser
Vestung zubemachtigen, zog er auch sein Volck aus Deutekum,
einer kleinen Stadt nicht weit von Doesburg, welcher Platz wie-
derumb mit Frantzosen besetzt , wurde. Diese raubgierige
Wolf f e haben im Auszug aus diesem Stadtlein nicht allein, der
Burgerschafft alles, was sie begehret, abgenommen und abge-
zwungen, und dazu allerhand Grausamkeiten und leichtfertige
stücke getrieben, sondern auch noch über das mit denen Frant-
zosen vergesellschafftet, das nahe bey der Stadt gelegne Dorff
überfallen, und mit den unschuldigen Hausleuten sehr grausam
und erbarmlich gehandelt. Sie hatten verstanden, dasz ein be-
kannter Bauer, daselbst wohnhaf t, zimlich viel Geld ,hatte, dan-
nenhero eilten isie mit igrosser Wuth auf sein Haus zu. Heffen
die Thür mit Gewalt auf, tasteten den Bauren an, warffen ihn
zu Er den, und f luchten dabey erschrecklich, mit Begehren, er
solte ihne weisen, wo er sein Geld verborgen hatte. Der Baur,
von so 'übereilter Gewalt gantz erschrocken, gabe zur Antwort,
er habe kein Geld, wüste auch keines 'zubekommen. Sie hierauf
diesen übermanneten Mann jarnmerlich schlagend und schmeis-
send, sagten: Wir wollen dirs wol zur Kehlen heraus pressen!
nahmen darauf einen Eimer Wasser, und gossen dasselbe durch
einen Trichter dem (Bauren in ;den Hals. Sie holten auch gleich
darnach seine Frau, und weil sie gleichfals vorgabe sie hatte
kein Geld, und'in diesem Vorgeben verharrete, als wurde sie auf
-ocr page 52-
27
gleiche Weise tractiret, und ihr das Wasser durch ebenselbigen
Triohter in den Leibe gegossen. Ja diese grausame und gantz
wilde Menschen (wo man sie anders Menschen nennen kan),
mit dieser abscheulichen Marter noch nicht vergnüget, knüpff-
ten die Frau an den Hals ihres Mannes mit ihren Haaren sehr
fest, und weil sie noch immer kurtzumb von Geld wissen wolten
so befahl der Oberste, man solte den Bauren mit seinen Füszen
an den Schwantz einer Kuh fest 'binden, und also durch disz
Vieh lassen fortschleppen, damit er gezwungen sagen möchte
WO er sein Geld 'hinverborgen hatte. Sie nahmen endiich, damit
ja an ihrer Grausamkeit nichts mehr ermangeln möchte, ein
unschuldig Kind von dreyen Jahren, welches diesen elenden
Baursleuten zugehörte, und banden selbiges, als rechte flei-
scherne Teufel, an die Füsse der unglückseligen Mutter,
schleppten hernach diese drey armselige Personen ohne einige
Erbarmung aus dem Dor f f mit sich hinweg. O grausame That!
darüber sich warlich nicht wenig zuverwundern, dasz die Gött-
liche Rache disz hat ikönnen ungestrafft hingehen lassen. Doch
wird der Richter aller Richter zu seiner Zeit die Greuel dieser
Unmenschen wissen heimzusuchen, imd denen Unterdrückten
wiederumb aufs beste aufzuhelffen. Ich solte noch wol mehr
Grausamkeiten, die sich in diesen Conquesten zugetragen,
erzehlen können: es dunckt mich aber dasz disz itzterzehlte
Probstück dem Laster zur Genüge zeigen werde, mit was vor
blutdürstigen und grausamen Menschen wir zu thun haben, die
ihren möglichsten Fleisz anwenden, sich nicht allein über mi-
sere Land und Güter, sondern auch gar über unsere Leiber und
Seelen zu Herren und Meister zu machen; Welches doch, wie
die gute Hofnung habe, der Allerhöchste von uns künfftig in
allen Gnaden anwenden, und nach den blutigen Krieg, uns den
edlen Frieden wieder wird blieken lassen, darnach wir so ein
hertzsehnliches Verlangen tragen, darvor wir seinen Allerhei-
ligsten Namen zu loben, zu rühmen ttnd zu preissen nicht un-
terlassen, sondern darinnen eiferigst fortfahren wollen, bisz an
unser seeliges
ENDE.
U \ r;^^ >^ ^0 w^ V \ W-^^ 9--.V^
-ocr page 53-
Geschiedenis van het „Nachtwachtwezen'
in Abcoude en Baambrugge
,,Tien uur heit de klok
„D'klok heit tien!"
De geschiedenis van de plaats zijner inwoning gaat een ieder
meer of minder ter harte en bizondere personen in de gemeente,
zooals burgemeesters, geestelijken, politiemannen en ook nacht-
wachten nemen daarin meestal een meer dan gewone plaats in,
de nachtbewaker, al een lieel bizondere. Hij heeft des nachts het
wel en wee van het geheele dorp in handen, als alles rust en
slaapt houdt hij de wacht over zijn volk en men weet zich veilig;
de nachtwacht doet immers de ronde!
Voor zoover we ons herinneren kunnen is deze materie in het
Jaarboekje nog niet speciaal beschreven. Daarom leek het ons
wel interessant het verloop van dit merkwaardige en niet van
romantiek ontbloote stuk gemeente-historie onder de aandacht
onzer lezers te brengen.
Wanneer de wacht is ingesteld kunnen we niet met zekerheid
achterhalen, althans niet wat Abcoude betreft, in Baambrugge
vermoedelijk eerst in 1706. (Hierover later).
Sinds meerdere eeuwen echter moet Abcoude een wacht gehad
hebben, dat zal ook wel noodig geweest zijn om doortrekkenden
zwervers en plunderaars te beletten hun boosaardig werk te ver-
richten of hen aan te houden. Gelegen aan de verkeerswegen
tusschen Amsterdam en Utrecht zal 't wellicht steeds een door-
tocht voor vreemdelingen geweest zijn.
De oudste gegevens die we omtrent het nachtbewaken kon-
den opdiepen, zijn van 1643, toen vSchout en Scheepenen van
Proostdye-Gerecht tot Abcoude aan de Ed.Mog. Heeren van
Staaten 'sLands van Utrecht goedkeuring verzochten van een
„Ordonnantie wegens 't houden van de wagt in Abcoude".
In deze sierlijk geschreven ordonnantie wordt geklaagd, „dat
„verscheyde Inwoonders beducht ende bevreest sijn over de vele
-ocr page 54-
29
„Vagebonden, Lantloopers en dieven, die bij nagt ende ontijden
„het Dorpe passeeren".
Zij herinneren er voorts aan, ,,dat van ouden Tijde bij nagt
„door den Dorpe wagt worde gehouden en noch onlangs haar
,,behoorlikken voortgang heeft gehadt, ende nu een tijdtlang
,,heeft stilgestaan...... de Inwoonderen begeeren 't selve soo-
„veel doenlikken is, te remedieeren".
Hieruit mogen we dus opmaken dat er in de i6e, misschien
wel reeds in de 15e eeuw in Abcoude 'n nachtwacht onderhouden
werd, zij 't dan ook met onderbrekingen.
Waarschijnlijk werden omstreeks 1643 's Heeren wegen door
,,vagabonden, lantloopers" e.d. zoo erg onveilig gemaakt, dat
de ingezetenen zich op straat noch in huis meer veilig adhtten.
Welnu, na ,,gedane buurspraeck" besloten Schout en Söhepenen
aan den wensch der „Inwoonderen" tegemoet te komen en weer
een nachtbewaking in te stellen, die ,,in den Dorpe van Abcou
tussen de draayboomen hadt te waeken".
In de betreffende Ordonnantie wordt o.m. bepaald dat alle
mannen van 18 jaar en ouder aan de „nagtwake'' moesten deel-
nemen.
De wacht zal hebben te loopen iedere nacht twee personen
,,bij de buurt", d.w.z. telkens twee andere mannen „de eenen
„tesullen hebben de Ratel ofte Clep, ende den anderen seeker
„steekgeweer, tenminsten een halven Piek".
Dit laatste natuurlijk ter zelfverdediging tegen boosaardige
aanvallers.
Ook werd nauwkeurig omschreven waar en wanneer de wach-
ten te loopen hadden, 's winters van 10 tot 4 uur in den nacht,
en 's zomers van 10 tot 2 uur. De ratel moest geroerd worden
bij heelslag van de klok, dus ieder uur en daarbij moest over-
luid en stilstaande geroepen worden hoeveel slagen de klok ge-
slagen had.
Of de rustende Inwoonders in de eerste nachten er ongestoord
bij geslapen hebben, wordt niet vermeld. De eiken ratels zijn
nog in de archiefkamers aanwezig en dragen de sporen van hoo-
gen ouderdom.
De wachten moesten ,,sich bewegen tussen de draayboomen".
d.i. tusschen de tolboomen, die toendertijd aan de verschillende
uiteinden van het dorp geplaatst waren; nog niet zoo heel lang
geleden zijn de laatste tolboomen buiten het dorp opgeheven.
-ocr page 55-
30
Niemand, rijk of arm, was van de wacht vrijgesteld, behalve
alle vrouwen en de jongens beneden i8 jaar. Daarbij moesten „alle
,,degeene die vier (= vuur) en lichthoudende sijn betalen, uitge-
,,sondert de vrouw-persoonen, die het in haar Armoede begeeren".
De wachten werden gecontroleerd door 2 Brandtmeesteren,
die tegelijk met de nieuwe wacht werden aangesteld.
Deze Brandtmeesteren waren ook bevoegd „tot allen tijde yeder
„sijn Huysinge te gaen visiteeren, dat het vier ofte licht niet wel
bewaret mogte worden".
Dat het de overheden ernst was met de bepalingen en dezer
uitvoering, moge blijken uit de „poene of boete van 3 Carolus
gulden", die een waker op zijn boekje kreeg, als hij niet op tijd
of in 't geheel niet verscheen, of wanneer hij niet of niet juist
ratelde of zich onbehoorlijk gedroeg.
En als hij weigerde te betalen werd er van zijn eigendom zoo-
veel verkocht als de boete plus onkosten bedroeg. Ook op dit
punt alweer geen nieuws onder de zon.
Na goedkeuring van de Staten werd de ondonnantie onder-
teekend door Ant. van Hilten, de Eerw. Heeren Deeken en
Capittule der kerke St. Pieter te Utrecht, Ambachtsheeren van
Proostdij-Gerechte tot Abcoude, verder Schout en Scheepenen
van Abcoude en de Secretaris H. van Gouwert.
Op deze wijze was de wacht dus goed geregeld, landloopers,
vagebonden c.s. konden worden geweerd of aangehouden: Lieb
Vaterland kann ruhig sein! Hoe lang deze toestand gehand-
haafd is, valt niet met zekerheid te zeggen.
Tijdens de plundertochten der Franschen in 1672, scheen de
wacht heelemaal in de war te zijn. Nu eens waakten 12 of 14
mannen tesamen, dan weer dorst niemand zich „buyten de Huy-
singe te bestaen", uit vrees voor de niets ontziende Franschen.
Schout en Scheepenen gingen ook meermalen zelf mee ter wacht.
Het is te begrijpen dat de Ordonnantie van 1644 in die dagen
geheel terzijde is gesteld. En zeer waarschijnlijk is aan de uit-
voering van dit reglement later ook niet meer de hand gehou-
den, want in een verzoek van de Gerechte van Baenbrugge aan
de Staten 's Lands van Uytrecht, wordt de wachtregeling van
Abcoude aangehaald; in deze regeling wordt van een vrijwilligers-
wacht gesproken. Of dit reglement lang of kort vóór 1706 is
samengesteld, konden wij niet achterhalen. In elk geval was de
verplichte algemeene wacht van 1643 van de baan en zag de
-ocr page 56-
31
Schout, om welke reden dan ook, meer heil in vrijwilligen dienst,
Uit het jaar 1706 dateert dus de eerste aanwijzing van 'n wacht
in den Dorpe Baenbrugge, toen er, bij de vooruitgaande welvaart
van het dorp, 'n nachtwacht werd aangesteld.
'n Eigenaardig staaltje van de verhouding tusschen Abcoude
en Baambrugge wordt heel naief verhaald in het verzoek van de
Baambruggers aan de Staten van Utrecht om goedkeuring van
hun nachtwachtregeling. In de inleiding beklagen de ondertee-
kenaars zich over de wachtregeling van Abcoude, „waeronder zij
mede behooren, raekende de wagt van alle nagten twee persoo-
nen", die zij (de Baambruggers) in deze tijden niet noodig achten.
Zij verzoeken daarom „gedienstelijk de Geërfden en Inwoonderen
.,daarvan te ontheffen, temeer —• zoo wordt er geklikt —
„daer in de acte vermeit staet van „buurspraeke", ofschoon 't er
,,maar weynige geweest sijn, die buiten weten van anderen getee-
,,kend hebben „om haer saeke door te dringen" (door te drijven).
De Gerechten van Abcoude wilden door 't geheele jaar 'n vrij-
willige wacht en die verkoos Baambrugge niet. In den wintel
zouden ze 't nog kunnen plaatsen, maar „in 't Zomerzaeysoen,
„vanwege de korte nagten, veelvoudige passage, ja zelvs de brug-
„man tot over (= vanaf) 2 ure op de brug, de huysl'ieden 's mor-
,,gens tot over 3 ure werken" achten zij 't absoluut overbodig.
Bovendien — aldus requestranten — „staat te denken dat
„door behoeftige en baldadige lieden, die de wacht sullen waer-
„nemen, de boomvrugten sullen schade lijden, de hofsteden
„snagts alleen staen en voor alle invasie openleggen", waarom
zij in ,,bedenke geven" deze wacht af te schaffen.
't Was nog niet zoo dom gezien van de Baambruggers om
Tout Ie monde et sa mière in de nachtbewaking op te nemen,
de geschiedenis verhaalt meer van roovende wakers.
Of voorts de beschuldiging aan 't adres der „Proosdijer Ge-
rechte" waarheid bevat, is moeilijk te achterhalen.
In elk geval, de Baambruggers kregen hun zin en mochten
„een nagtvt^agt of klepperman" aanstellen, die alleen in de
wintermaanden dienst deed. Na „gedaene buurspraeke" waren
de Gecomitteerden met „malkander verdragen" een wacht aan
te stellen, „die van den len October totden len Meert 's jaerlix
„alle nachten sal gehouden worden door één persoon, die daar toe
„sal werden gegageert en 's iaerlycks aangesteld". Ook hij werd
voorzien van ratel of klep en halve piek (soort geweer), en
moest dan geregeld het uur afroepen.
-ocr page 57-
32
Zijn arbeidsveld strekte zich uit van de hofstede van Wouter
Valckenier (Valk en Heining), het Sandpad langs d.i. langs de
Angstel of het Geyn tot Swartenburgh, dan de brug over en
het dorp door „tot de woninge van Symen Marsen drost incluis"
(tegenwoordige Binnenweg).
De route, die de man te loopen had, was dus tamelijk lang
en eentonig.
De kosten van deze wacht werden gedragen door „alle de-
geenen, die Vuur en licht syn houdende" bij wie de nachtwacht-
belasting ,,maendelix werd ingegaart".
Tevens werd een Brandmeester aangesteld ter controle op de
nachtwacht. Resumeerende zien we dat de regeling van een en
ander vrijwel overeenkwam met die van Abcoude in 1644.
Het verzoek was tenslotte door ,,vele huysliede" geteekend,
meerdere, blijkbaar analphabeten, hadden 'n zeker teeken gezet,
zooals dat vroeger meer gedaan werd door lieden, die niet schrij-
ven konden.
Verder stond er bij: Willem Janssen, in d' avont bewogen en
Jofvrou van Hout, heel siek, dat sij niet kan schrijven".
Precies zooals 't tegenwoordig nog gaat met verzoekschriften:
blinden en kreupelen, alles werd er bijgehaald.
Baambrugge had nu zijn wacht, het dorp en de voornaamste
hofsteden werden bewaakt de „Inwoonderen" konden zich
rustig te slapen leggen.
Het schijnt evenwel dat het eenige jaren later minder pluis
was in 't dorp of daarbuiten, want in 1725 vroegen de Gecomit-
teerden aan de Staten „om in dese dangereuse tijden i wagt er
bij te mogen aenhouden" (aanstellen) en deze in dienst te houden
„vroeger ofte laeter en soolang als de geauthoriseerden naer
„vereischen van saeke sullen vermeynen".
Het verzoekschrift was geteeken d door Simon Barchman
Wuytiers, (Heer van Paddenburg), Pi eter Apostol (die in de
plaats van Dr. J. de Witt was gekozen) en Gerrit van Caspel,
die de inmiddels overleden schoolmeester Jan Dubbelt kwam
vervangen.
'n Paar maanden daarna werd het verzoek door de „Staaten
's Lands" toegestaan.
Van de Abcoudsche wacht hebben we intusschen sedert 1672
niets meer vernomen, totdat eenige half verteerde kwitanties
van 1725 en '26 vermelden dat daar de wacht werd waargenomen
-ocr page 58-
33
door Teunis Jacobsen en Tymen Pietersen, die daarvoor samen
ƒ 40.— per kwartaal opstreken. Het is dus zeer wel mogelijk
dat Abcoude ook „dangereuse tyde" doormaakte en al eerder dan
Baambrugge 2 vaste betaalde wachten had aangesteld. De alge-
rneene dienstplicht van 1644 was blijkbaar al weer losgelaten.
Johan Gousset was toen Schout van Abcoude; hij woonde op
de buitenplaats „Postwyck", gelegen tusschen Abcoude en Baam-
brugge.
In een met fameuze letter gecalligrafeerde acte van 1729
krijgen we meer houvast omtrent de in- of aanstelling van de
wacht.
In dit stuk worden zeer nauwkeurig de „Conditiën en Voor-
„waerden waar naer Schout & Gerechten van Geheel Abcoude
„door hare Gecomitteerdens sullen aanbesteeden het omroepen
,,Alle Uuren en bewaaken van d' nacht: wacht in den Dorpen
„van Abcoude, om bij 2 Persoonen waer Genoomen te moeten
„worden".
In een 9-tal artikelen wordt nauwkeurig omschreven een Regle-
ment, waaraan de functionarissen zich stiptelijk te houden zullen
liebben; hoe lang zij 's winters en zomers loopen moeten „en de
dat de Nachtwacht begint tot de voorgeschreven ure toe en selvens
Eindigende van de Clap-Brugge af f het geheele dorp door. En dan
bij de Clapbrug en soo Lange, te blijven totdat het ooverrige van
dat Uur is gepasseert.... Ende nauwe toesight te neemen op
brant, diergelijke straatschenderijen en Quaedoenders te weeren'.
Het dorp was toen nauwelijks de helft van wat het nu is. De uit-
slag van de aanbesteding was dat Tymen Pietersen het tot ƒ 170
opbood, waarvan hij 2 gld. 4 stv. plokgeld ontving. Het werd daar-
,,na in slag gemijnt bij Cornillis Uyttenwael en Corn. Jansz.
„Spruyt voor nog 10 gld. minder, al sulx besteedt voor ƒ 160 aan
„laatstgenemden". Alle ingezetenen, behalve de onvermogenden,
moesten er aan meebetalen het geld werd door de bewakers zelf,
die „een Generale Lijst van alle d' Inwoonderen in de hand
,,kregen", ieder kwartaal opgehaald. Bracht deze hoofdelijke om-
slag meer op dan de aannemingssom bedroeg, dan moest het sur-
plus aan den Schout worden afgedragen.
De bepalingen voor de Nachtwachten waren niet malsch,
Schout en .Schepenen jhielden de touwtjes in handen en de stok
achter de deur; de minder aangename ervaringen hadden hen
wellicht daartoe genoopt. Maar ook de Inwoonderen werd de
-ocr page 59-
34
pen op den neus gezet omtrent hun houding ten opzichte van de
wacht en hare bedienaren.
Tegen elk vergrijp of verzuim werd een „poene of boete van
,,minstens 3 guld. geèischt, en wordende Schout en Schepenen
„Mitsgds Brantmeesteren in den tijt bij desen Gelast daar op wel
,,te letten ende Goede Regard te Nemen, Oock, dat bij brant,
,.solider tytversuym d'Coster geweckt moest worden en hem be-
„lastten datelyk d'Clock te trekken".
Zoo waren er dus in Baambrugge 2 betaalde wachten en in
Abcoude 2 wachten, die practisch ook betaald werden, al ge-
schiedde dit op andere wijze.
De Reglementen waren nauwkeurig vastgesteld en door de
hooge heeren goedgekeurd, er mankeerde dus oogenschijnlijk
niets aan. Mein Liebchen, was willst du noch mehr ?!
Toch schijnt ook deze verordening niet volmaakt geweest te
zijn, immers omstreeks 1759 gingen de Staten van Utrecht zich
meer rechtstreeks met de regeling der dorpswachten bemoeien.
Een geschreven „Bekendmakinge" voor beide Gerechten, dato
1759, ordonneert „naar aenleiding van Aenschrijvinge van H. Ed.
„Moogende Heeren Staaten 's Lands van Utrecht", de Nagtwagl
„raekende", dat niemand aan landloopers of schooiers huisves-
ting mocht verkenen. De inwoners ondervonden schijnbaar veel
last van het doortrekkende volkje, de verkeerswegen werden .al-
lengs beter, ze konden de dorpen dus veel gemakkelijker bereiken.
In verband met die onveiligheid werd geordonneerd dat „yeder
„op syn buert de Nagtwagt moet helpen of doen waernemen, een
„iegelijk moet voorsien zijn van Schiet-, Houw- of Steekgeweer".
De wacht werd in nauwkeurig afgebakende wijken verdeeld,
over elke wijk werden 2 commissarissen aangesteld, die de dienst-
doende wachten hadden te controleeren; voor elk huis moest de
wacht „dreymael den Ratel omswaeyen en een wijle staen of
„niets gebeurt".
Daarnaast werd ook nog 'n stille wacht „sonder Raatel" aange-
steld, „alleen voor den Dorpe Baenbrugge".
Omtrent de bewaking van Abcoude wordt beslist „dat de or-
dinaire wagts binnen de slagboomen (tolboomen) „vanaf de
„Plaets Westrust, waer Mathijs Hermansz Drost opwoont, en de
„Koornmolen daeronder begrepen, door 4 perzoonen sal waer-
„genomen worden". Twee man moesten op het heele uur ratelen,
-ocr page 60-
35
de 2 andere, 'de stille wachten, deden 15 minuten later 'n stille
ronde. Ook de buitenwijken werden bewaakt.
Met deze bepalingen was de Algemeene Dienstplicht dus weer
in eere hersteld.
De Bekendmakinge was geteekend door den Secretaris H. Hoo-
geveen, en werd na klokkeslag aan den kerktoren aangeplakt.
De dangereuse tijden van 1725 waren blijkbaar nog niet voor-
bij en de landelijke rust nog niet teruggekeerd.
In 1763 verscheen een gedrukt „Provinciaal Reglement „op
het gaan van nagtwagt ten Platten Lande", het eerste gedrukte
officieele stuk, betreffende deze zaak.
Art. I van dit Reglement zegt: ,,Uit ieder Huishouden zal wor-
„den gelevert een weerbaar Man boven de 18 en onder de 70
,,Jaren, zonder dat eenig Huis hiervan zal worden verschoond,
,,dan zulke ialleen, 'waar maar één Man mogt syn, die wegens
„ouderdom of eenig ander beletzel niet in staat was zelf te gaan,
,,en door arremoede geen ander kan aanstellen".
De wacht bestond uit 2, 4, 6 of imeer personen, al naar de
grootte van het dorp; de wijken werden onder de ,,Waekers"
verdeeld, „één had de Klep ofte Ratel, de ander een Piek, Vork
of ander scherp Houw- of Schietgeweer".
De wachters werden niet bezoldigd, doch deelden voor de helft
mee van de opbrengst der hoeten, die moest betaald worden voor
verzuim, onwilligheid, te laat komen e.a. overtredingen, die hen
telkens 3 gld. kostte.
Voorts, zoo luidde art. 18, ,,zal de wagt door hunne toezigt de
,,Tnwoonderen bevrijden voor Huisbraak, Dieverye, Brandt en
,.andere ongemakken". Zij moest ook verdachte personen aan-
houden en ondervragen en zoo noodig arresteeren. Bij onraad
moest de wacht eerst de buren waarschuwen en als deze niet
aanstonds kwamen opdagen, dan de klok luiden. Deze wacht
deed alleen des winters dienst, van 15 Sept. tot i April en begon
haar ronde i V2 uur na „Zonnenondergang en i K uur voor haren
Opgange". Het reglement, bevattende 29 artikelen, vermeldt
voorts nog aanwijzingen voor den iSchout, de Maarschalken der
Provincie, de Baljuwen en Drosten wat betreft de nauwkeurige
uitoefening der bepalingen.
Het is ,,gearresteerd bij Provisie en tot wederzeggens toe, 't
„Utrecht 15 Februari 1763.
In kennisse van mij Milan-Visconti".
-ocr page 61-
36
Een exemplaar van een herdruk van 1795 is ook nog hier aan-
wezig en mede geteekend door Je. van Haeften. Nieuwe bepalin-
gen zijn er niet aan toegevoegd.
Onder den druk der Staten werd dit reglement nog in 1789 ge-
handhaafd, doch in dit jaar werd er geklaagd over de zware las-
ten, die door de ,,nagtbewakinge" op de bevolking drukten.
Schout en Scheepenen der beide Gerechten van Abcoude, heb-
ben daarom ,,bij nadere resumptie vant' Reglement op d' Roepen-
„de of Ratelwagt, binnen en om den Dorpe Abkoude van dato
,,25 Augustus 1789 mitsgaders tot Extinctie en Terminatie van
„alle bedenkelijkheden bij sommigte In- en Opgezeetenen dien-
„aangaande gemaakt, het zelve Reglement op approbatie der Ed.
„Mog. Heeren, Staten 's Lands van Utrecht, geamplieerd en ge-
„altereerd in deezer voege Namentlijk":
Hierna volgt opsomming van de door de burgerij gemaakte
bezwaren en de voorstellen tot bezuiniging, een en ander echter
met strikte handhaving van het Provinciaal Reglement van 17O3.
De bezuiniging bestond o.a. in afschaffing der stille wachten,
het salaris der roepende werd van ƒ 4 op ƒ 3 per week gebracht,
de wachttijden met 2 uren verkort en in de zomermaanden zal
slechts I man in plaats van 2 de wacht waarnemen.
Dit had aldra 'n heele verlichting van lasten tengevolge, wai
wel noodig was, als wij bedenken dat de bijdragen voor onder-
houd van de wacht sterk verminderd waren.
De laagst aangeslagene betaalde per jaar 6 penningen en de
hoogste niet meer dan ist. 2 penn. De acte was onderteekend
door Schout en Scheepenen, eenige ingezetenen, den Secretaris
N. van Voorthuijsen, alsmede Jan Kol te Utrecht, gevolmachtig-
de van wijlen Vrouwe Susanna Ie Leu |de Wilhelm, Douarière
van Berck, Ambachtsvrouwe van Abkoude en Baambrugge en
De Eerw. Heeren Decan ende Capittule der Kerke St. Pieters
t'Utrecht, Ambachts-Heeren van Abkoude, Proostdye en Aes-
dom. Geregistreerd door Notaris W. v. Gulpen, Anno 1789.
Eenige jaren later zagen Schout en Scheepenen van Abcoude
en Baambrugge zich genoodzaakt weer in te grijpen, aangezien
,,de Wagt bij. Tourbeurten niet na behooren waargenomen wierd,
„wegens niet genoeg vergoeding ervoor, daarom langsamerhand
„aan armen en bedeelden overgedaaan, van wie geen boete te
„verhaalen was". In Abcoude besloot men nu maar weer 2 be-
kwame weerbare mannen aan te stellen, ad ƒ 4.— per week, die
-ocr page 62-
37
alle nachten moesten loopen, ook wel om den anderen, soms „m
„stille ronde gaan", al naar het oordeel der Overheden. Natuurlijk
gewapend met ratel en piek, overal „agtgeven, vooralle bij de
„Hofstede Blomswaerd en Torenzigt, op de Kleizijde staande,
„roepen en ratelen, in de Heilige Kerkbuurt tot Herberge „de
,,Pauw in 't Groen" (dat was recht tegenover de huidige -H..K.
Kerk. De boerderij „Bij-Dorp Viel buiten de kom).
lederen Zaterdag moesten de wachten de belasting bij de ,,resp.
Bewooners der Huisen selve gaderen" en aan den Schout af-
dragen, die hen dan daarvan uitbetaalde. Strenge maatregelen
werden toegepast op onwilligen, zoowel onder de wachten als
onder de burgerij. Of het hielp??
De troebele tijden, waarvan Pastoor Driesman tijdens den in-
val der Pruisen schreef, zullen ook niet nagelaten hebben on-
gunstig op onze bevolking in te werken, zooals 't meestal gaal
onder rumoerige omstandigheden: bandeloosheid en baldadigheid
hebben vrij spel, en iedereen is er dan op uit slechts zichzelf en
de zijnen te redden, 't Laat zich dus wel hegrijpen dat het in
onze streken ook niet alles rozegeur en maneschijn was en ver-
klaarbaar is 't dan dat het 's nachts allerminst veiHg en rustig
geweest zal zijn. Vandaar dat Schout en Municipaliteit van Baam-
brugge het in 1791 noodzakelijk oordeelden een hieuw ,,Regle-
ment op de „Roepende of Ratelwagt, tot betere Bewaking van
den „Dorpe Baenbrugge en het District van dien, jegens Brand,
,,Diefte e.a. Ongemakken, mistgaders tot rust en veiligheid der
,,In- en Opgezeten" in het leven te roepen.
Ook hier waren de bepalingen verslapt en vergeten en werd
de wacht niet behoorlijk waargenomen, daarbij had de stille
wacht „allerbezwaarenste lasten, sonder dat deselve veel nuttig-
,,heit teweege brengd ! ?" Doordat de wakers meest van min allooi
waren, hadden de burgers, vooral de buitenplaatsbewoners, meer
last dan gemak van deze „wachters op de tinne".
Met één pennestreek werden zij ontslagen en in hun plaats
maar weer eens 6 weerbare mannen aangesteld „voor ƒ 3 's weeks,
„ieder".
Men probeei"de 't maar weer op 'n andere manier.
Er blijkt uit het document nog dat er in Baamhrugge 3 wacht-
huisjes stonden: i bij „Beek en Gein", dus op den hoek van
Lange Coupure en Straatweg, i bij de kerk en i bij „Middel-
vaart". In elk huisje waren 2 wachten gestationeerd, die na elke
uurronde weer in 't hokje terugkwamen.
-ocr page 63-
38
In Amsterdam was 't destijds de gewoonte dat de nachtwachts
tusschen Allerheiligen en Paschen huis aan huis turf en hout
gingen ophalen, om hun wachthuisjes te verwarmen. Zij kregen
dan ook wel eens andere giften in natura en contanten. Van 'n
dergelijke mooie gewoonte vinden we in de Abcoudsche en Baam-
brugsche stukken niets vermeld.
De grenzen van het dorp en van het „District" waren nauw-
keurig afgebakend, het dorp was ongeveer gelijk aan het tegen-
v.'oordige. Er is slechts weinig veranderd.
Op de lijst van „Quotisatie en Omslag" treffen we anders klin-
kende namen aan als: Couwenhoven, Oostenrijck Bruyn, von
Kettwich, Duquesne, van Rappert, Oldenhove Frij, e.a., allen be-
woners van buitenplaatsen.
Zoo ergens, dan bleek bij de regeling en omschepping der
nachtwacht alle verandering nog geen verbetering. We hebben
gezien dat het in den loop der tijden nog al eens wisselde en
waarempel in 1817 werd 't weer eens noodig geacht 'n andere
regeling te treffen en wel naar aanleiding van 'n besluit der Ed.
Groot Achtb. Heeren Gedeput. der Prov. Utrecht.
In buitengewone Raadszitting, onder praesidium van Burge-
naeester N. v. Voorthuysen werd besloten tot aanstelling van 3
vaste roepende en 3 stille wachten, waarvan 2 in combinatie met
Abcoude. Ze kregen tesamen 'n vergoeding van ƒ 11.51 per week,
zijnde juist het bedrag, dat door de ingezetenen daarvoor werd
opgebracht.
Dus hadden de beide buurgemeenten weer gezamelijk de wacht
geregeld en onderhouden. Het Prov. Reglement van 1763 was
hierdoor komen te vervallen.
L'histoire se repète. Omstreeks 1845 verscheen er 'n circulaire
van Utrecht, waarin werd aangedrongen op betere bewaking in
de wintermaanden, het liet nog al wat te wenschen over: de wa-
kers kwamen niet op tijd, maakten niet de noodige ronden, ver--'
gaten wel eens te ratelen, gaven ook wel 'ns te veel toe aan
den aandrang van Morpheus en — wat erger was — ze wisten
al te goed waar vette kippen, eieren e.d. te vinden waren. De
vroede vaderen meenden dat het zoo niet langer kon blijven en
namen voor lederen nacht 6 extra-flinke mannen in dienst, zoo-
dat de wacht nu verdubbeld was. Er werden 3 roosters aange-
legd, waarop alle gezinnen voorkwamen, die i man moesten leve-
ren, niet jonger dan 18 en niet ouder dan 50 jaar. Vrijgesteld
-ocr page 64-
39
waren: Godsdienstleeraren, onderwijzers der jeugd, tolgaarders
en brugwachters. De wachten moesten om beurten waken en 't
minste verzuim of vergrijp werd gestraft met zware boeten, de
onvermogenden werd „geprügeld" met i dag zitten.
En blijkens de stukken had Burgemeester Voorthuysen heel
wat te stellen met zijn wachtmannen zoowel als met de bevolking;
uit een in 1853 geschreven lijst, opgemaakt door de wachten J.
v. Eek, G. Heyiisbergen, L. Klaassen <in C. Lindeman, blijkt dat
er heel wat personen waren, die botweg weigerden de „wacht-
pennig" te betalen, sommige hadden zelfs in 1Y2 jaar niet „ge-
offerd". De burgemeester durfde, na de afkondiging der nieuwe
Gemeentewet van 1851, niet op eigen gezag de noodige maatrege-
len tegen de wanbetalers nemen en vroeg daarom advies aan Mr.
van Eden, Advocaat te Utrecht. Deze antwoordde eenige weken
daarna, dat de nieuwe Gemeentewet eerst over 5 jaren na afkon-
diging geheel van kracht werd, de burgemeester kon zonder be-
zwaar de bij de politie-verordening geldende maatregelen toe-
passen. Toen nu de 5 jaren verstreken waren, verden de bestu-
len der beide Gemeenten per circulaire verzochw \e wa'cht op-
^ nieuw (voor de hoeveelste keer ?) te regelen.
De Raad en de Secretaris Mr. Lamaison togen aan 't werk en
aan de hand van de Gemeentewet werd 'n regeling ontworpen en
vastgesteld, waarin werd bepaald dat:
ie. het gansche jaar door wacht gehouden zal worden;
2e. elk gezin moest i man, tusschen 18 en 60 jaar oud, leve-
ren, zoodra B. en W. dit gelasten, het gezinshoofd mocht dien
persoon aanwijzen; zieken en zwakken waren vrijgesteld;
3e. de buitenbewoners behoefden geen man te leveren, doch
kregen ook geen bewaking;
4e. zorgde de gemeente Abcoude-B aambrugge voor de wach-
ten in Wijk A van Abcoude en tenslotte moesten alle wakers op
boete gehoorzamen aan de wachtmeesters, die door B. en W.
werden benoemd.
Men kon zijn dienst afkoopen voor ƒ 4.—■' s jaars of 'n ander
op eigen kosten aanstellen.
Alle mannen waren, natuurlijk alleen als zij dienst hadden,
voorzien van ratel, piek, stok of ander wapen; het ratelen en
roepen bleef gehandhaafd. De instructies voor beide gemeen-
ten luidden ongeveer eender.
't Ging maar i jaartje goed, of liever 't was heelemaal niet
-ocr page 65-
40
goed gegaan, want het volgende voorjaar kwamen er verschil-
lende brieven bij het Gemeentebestuur in : de een wilde af koopen,
de ander was verhinderd, een derde ging er niet mee accoord en
weer anderen maakten grootelijks bezwaar tegen het betalen, be-
halve nog de vele wanbetalers. In Baambrugge was 't de heer
W. Kampf, die ontslag vroeg als „Wachtmester", hij zag geen
kans de onwilligen te straffen en gaf den Raad in overweging,
maar weer vaste wachten aan te ste'len. En na lang en rijp beraad
besloot het hooge College met 6 tegen i stem „gehoor gevende
aan den wensch veler ingezetenen", weer 2 vaste wachten aan te
stellen, die om den andere moesten loopen.
Een circulaire werd aan de ingezetenen gezonden, waarop zij
naar verkiezing voor zekere bijdrage konden teekenen.
In Abcoude ging 't denzelfden kant uit, ook daar keerde men
weer tot het vaste-wacht-systeem terug, doch hier probeerde men
het eerst nog met 'n grooter aantal, want omsreeks 1850 en
waarschijnlijk nog vroeger vinden we vermeld dat er nog 6 wach-
ten in functie waren; lederen nacht weer ander; van deze waren
er 4 zoogen. stille wachten en 2 roej>ende of klepperende.
Zij werden niet bezoldigd en stonden onder toezicht van Adam
Witkamp, destijds Gemeente-veldwachter, die alle dergelijke be-
trekkingen als klokluider, omroeper, lantaarn-aansteker e.m.a.
onder zijn beheer had.
Omstreeks 1857, kort na den dood van genoemden Witkamp,
zijn de wachten tot 2 ingekrompen, doch toen deze uitvielen, zoo
tusschen 1870 en 1875, meende het Gemeentebestuur met i wach-
ter te kunnen volstaan. Deze kreeg tevens de baantjes van asch-
ophaler, klokluider e.d. erbij, zoodat de man daarin een bestaan
kon vinden.
In Baambrugge had deze verandering ongeveer tezelfdertijd
plaats. Sindsdien worden beide dorpen elk door i man bewaakt.
Abcoude, Herfstmaand 1928.                            JOAN VIS.
-ocr page 66-
Geschiedenis van de
Ned. Hervormde Gemeente te Zuylen
van 1652—1887
door haar gewezen predikant
Dr. W. ten Boom
Oud Kerkje te Zuilen 1615 naar A. Rademaker.
De geschiedenis van het kerkelijk leven te Zuylen, die wij
laten beginnen met de komst van den eersten predikant in 1652,
bepaalt onzen aandacht niet alleen bij ons kleine en geliefde
Vechtdorp, maar ook bij de plaatsen daarom heen.
Reeds dadelijk komen wij in aanraking met Utrecht, want da
eerste 3 predikanten: Henricus Teeckman, Henricus Flaman
en Johannes Fuyck, waren zonen van Utrechtsche families. Ook
Westbroek moet hierbij reeds dadelijk ter sprake komen, want
het was de predikant van Westbroek Ds. Joh. Thiens, die hier
-ocr page 67-
42
den eersten predikant, den bovenvermelden Teeckman, op den
9 Mei 1652, in ^ijn dienstwerk heeft ingeleid en het duurt niet
lang of de notulen des kerkeraads, die van 1652 tot heden on-
onderbroken zijn voortgezet, verhalen van een gemeenschappe-
lijke zitting van den kerkeraad van Maarssen, vertegenwoor-
digd door zijn predikant, ds. Hondius, een ouderling en een
diaken, met den kerkeraad van Zuylen. De broeders uit Maars-
sen komen n.1. verzoeken mede uit naam van de kerkeraden van
Breukelen en /Kockengen, om „seeckeren 'Paep, die in de voor-
zeide plaatsen veel quaets doet, uyt de selve af te weren". Blijk-
baar was in Maarssen een Roomsch-Katholiek ijveraar aan het
werk geweest. De deputaten van Maarssen stellen nu voor om
tot dit einde, „f samentlijcke tsamenkomste" te maken, welk ver-
zoek door onzen kerkeraad „seer geerne" werd ingewilligd.
Van bovengenoemde plaatsen moet Westbroek echter voor
alles genoemd worden, omdat dit niet door een toevallig ver-
band, maar door wat ik zou willen noemen een organisch ver-
band met Zuylen was verbonden.
Dat stille Westbroek, dat daar zoo veilig in het binnenland
van Utrecht ligt weggescholen, in 't natte kleiland van Utrecht '■)
was reeds de kampplaats geweest, waarop het bloedig gevecht
heeft plaats gehad tusschen de Hollanders en de Utrechtschen
in 1487.
Westbroek was toen in brand gestoken door de Hollanders,
die daarna in hinderlaag waren gaan liggen bij den Anthony-
dijk. De Utrechtenaars — in ongeordende benden naar West-
broek gesneld — waren toen door de Hollanders in den rug
aangevallen en gemakkelijk verslagen. De Hollanders mochten
zeggen met het oude rijmpje:
Hoed dy hier; hoed dy dan
Hoed dy hier; hoed dy dan
Het beeld van Boudewijn van Sterkenborch, den wij-bis-
schop van Jan van Arkel, dat daar van 1372 af tot heden in den
nis der achterkerk van Westbroek ligt moet zich wel van erger-
^) Broek beteekent immers: „moerasgrond"; zoo was er ook een toen-
maals zeer bekende plaats Oost-broeck; het klooster van Oostbroeck stond
ongeveer op de plaats, waar nu het metereologisch instituut te de Bilt
staat.
-ocr page 68-
43
nis hebben omgewend. Het ligt heden er nu midden doorgebro-
ken, te laat door een veilig hekje omgeven. Of is het waar, wat
mij in Westbroek werd verteld, dat de straatjongens van West-
broek deze graf schending op hun geweten hebben? Ik durf het
nauwelijks gelooven.
Daar is in Westbroek nog een graf; en hiermede kom ik te
spreken over den organischen band die Westbroek met Zuylen
verbindt. Door een steen in den muur wordt daar de gedachtenis
bewaard aan Heer Willem, Graaf van Rennenberg, die overleden
is in 1546 en ook heer was van Zuylen (dat oorspronkelijk behoord
heeft aan Oostbroeck) en die wonderlijkerwijze op al deze
3 plaatsen begraven is. Er moet, volgens betrouwbare gegevens,
vroeger een steen in den rechterzijmuur van onze Zuylensche
kerk hebben gestaan waarop stond:
„In 't jaer ons Heeren MVcXLVI (= 1546) den XVIII
dach in Julio so is aflivich geworden den Edelen en Wailgeboo-
ren Heeren H. Willem Vrijgraef zo Rennenberg H. tot Zuylen
ende Westbroeck ende H. tot Oldenhoornen, daert hart in deze
capelle off is begraven ende het ingewant in de Westbroeck en
het lichaem tot Oostbroeck. God heb de ziele ^).
De naam 'Rennenberg heeft onder ons Nederlanders geen
gunstigen klank, want een van de zonen van dit geslacht heeft
verraad gepleegd aan het Vaderland in 1581. Zuylen werd hier-
door ook in zijn goeden naam aangetast en het slot Zuylen werd
ook in deze troebelen betrokken. Er kwam pas bestendigheid in
de zaak toen in 1617 Adam van Lockhorst, voorvader langs de
moederlijke lijn van de familie van Tuyll, het slot Zuylen kocht.
Blijkens de acten van het gemeentebestuur van Zuylen ^) was hij
het die in 1654 de kerk heeft gebouwd en daarvoor een koop-
prijs heeft betaald aan Gerrit Tonisz. van Vianen. Zeker heeft
hij ook de hand gehad in den aankoop van het Pastoriehuis, die
in 1678 geschiedde. Hij was het ook, die bij de Staten van
Utrecht ^) en bij de Classis van Amersfoort meermalen had aan-
gedrongen op stichting van de predikantsplaats te Zuylen, en
die — waar blijkbaar alles wachtte op de voorziening in het
^) Mr. P. C. Bloys van Treslong Prins, Genealog. en herald, ge-
denkwaardig-heden in en uit de kerken der provincie Utrecht.
                 -
2)    Van de vergadering van 18 Oct. 1798.                             • -........-
3)  Zie Resolutie van de Staten van Utrecht van 4 Kov, 1643.
-ocr page 69-
44
tractement van den toekomstigen predikant — nu verzocht aan
de Staten, om hem te machtigen: „door de vercopinge soo van de
capellarie als vicarie-goederen aen den Capelle ende huyze tot
Suylen respect behoorende" in deze behoefte te voorzien. Dit
werd goedgevonden; de classis liet haar aarzeling varen, en in
1652 deed als gezegd, de eerste predikant Henricus Teeckman
zijn intrede.
Deze intrede van den eersten predikant in de nieuw gestichte
gemeente was een succes voor den landheer. Maar het zelfde
jaar 1652 was nog niet verloopen, toen hem een droevig verlies
wachtte. Zijn dochter, gehuwd met Gerard van Reede van Ne-
derhorst, stierf op den 3oen October, achterlatende haar man
en een eenig dochtertje, Anna Elisabeth, eenige erfgename van
Zuylen.
De jonge weduwnaar hertrouwde met zijn volle nicht Agnes
van Reede, die weduwe was van Réne van Tuyll van Seroos-
kerken. Zij bracht uit haar vorig huwelijk een zoon mede en
het was deze zoon Hendrik Jacob van Tuyll van Serooskerken,
die de nog vrij jonge Anna Elisabeth van Reede huwde.
Dit huwelijk, dat de kleindochter van den nu reeds overleden
Adam v. Lokhorst sloot met den nazaat der destijds reeds oude
familie van Tuyll, had plaats op 20 Aug. 1665. Het beteekende
ook voor de kerkelijke gemeente een nieuw tijdperk, wat blijken
kan uit de 2 wapens van de families „van Reede" en „van
Tuyll", die men nu nog in den voorgevel der Zuylensche kerk
kan zien. .
Adam van Lokhorst stierf in 1656. Na Adam's dood schijnt
(waarschijnlijk als gemachtigde van de familie van Reede) op
het slot gewoond te hebben Sr. (= Seigneur) Coenraedt van
Coxey, die ook nog een jaar lid van den kerkeraad is geweest ^).
De eerste leden van den kerkeraad zijn geweest:
Pieter Barensen Schay, ouderling.
Hendrick Aertsen, ouderling.
Ansem Gerritsen, diaken.
Jan Fransen, diaken.
De eerste hunner, Schay, was de schout, de andere 3 waren
allen „tichgelaer" van hun vak (tichelbakkers).
^) Blijkens notulen van 12 Aug. 1659 en 20 July 1660.
-ocr page 70-
45
Van den eersten predikant staat in de notulen niet veel ge-
boekt. Hij is hier ook slechts 8 jaar geweest; toen vertrok hij
naar Amersfoort, waar zijn broeder Johannes Teeckman, reeds
eenigen tijd predikant was.
De 2e predikant van Zuylen Henricus Fla-nmn was een zoon
van een Utrechtsch predikant, Johannes Flaman, en werd door
dezen op 3 Maart 1661 alhier bevestigd. Hij is hier volle 11
jaar geweest, toen de dood hem wegnam.
Onder zijn ambtstijd is er niet veel gebeurd.
De notulen vermelden als eenige bijzonderheid, dat er bij
gelegenheid van een kerkvisitatie op 18 Juli 1661 enkele ver-
schillen in de gemeente moesten worden behandeld, die geluk-
kig konden worden bijgelegd.
In dezen tijd beginnen namen in de notulen voor te komen,
die ons bekend in de ooren klinken. Zoo lezen wij dat 16 Aug.
1666 tot diaken gekozen werd Jan Jansz. van Gcytensteyn.. . .
„Geytesteyn" was er dus toen al.
Van den ambtstijd van den 3en predikant Ds. Johannes
Fuyck,
die hier 30 jaar aan een stuk heeft gestaan van 1673—
1703; vonden wij meer vermeld; niet alleen omdat hij hier
zoo langen tijd heeft gestaan; maar ook omdat hij bij het op-
stellen van zijn notulen, vooral in het begin, zeer breedsprakig
was. Het zijn weer bekende namen die wij tegen komen. 5 Sept.
1675 vinden wij vermeld een zekeren Hendrik Cortveliss. Plomp.
Het is geen voorvader van de onder ons bekende familie Plomp,
die pas later in 1781 in Zuylen haar intrede deed (toen Jan
Jansen Plomp de pannenfabriek ,,Daelwijk" kocht).
Een der oudste van de nu nog onder ons levende families, is
wel de familie Koning. De oudst bekende van dit geslacht was
zekere Cornelis Jacobszoon, die in 1655 gehuwd is met Gijsber-
tje Gerritss.
Zijn zoons, van wie er een een tichelbakkerij te Zuylen heeft
gekocht, worden steeds „Coninck" of „de Coninck" genoemd,
terwijl het bij den vader er extra bij igezet wordt — genaamd
„Coninck" —. Misschien is het dan wel een bijnaam geweest,
die van den vader is overgedragen op zijn nageslacht. Men kon
slechtere bijnamen hebben dan deze.
De breed uitgewerkte notulen van ds. Johannes Fuyck gunnen
ons een vrij duidelijken bHk in het gemeenteleven. Ze schilderen
ons het beeld van den schoolmeester en koster, die den weidschen
-ocr page 71-
46
naam droeg van Esaias Esaiasen de Jong. Hij was de 2e func-
tionaris aan wien dit gewichtig gemeenteambt is toevertrouwd.
Misschien heeft hij in het begin wel naar de opvatting der ge-
meentenaren zijn voorganger overtroffen. Want Jesaias Jesa-
iassen was niet onbegaafd. In een attestatie hem door de ge-
meente na zijn vertrek verschaft, (dato 22 Dec. 1678) wordt
van hem getuigd^ dat hij: „gansch neirstelijk syne bedieninge
heeft gesocht te vervullen; synde seer gedienstigh geweest voor
de inwoonders van onze plaedse in alle gelegentheyt, bijsonder-
lyk int besoecken bij sieckte ofte afwesentheyt des predikands,
der sieckens, of der gheener, die in eenige andere noot ende on-
gelegenheyt mochten wesen, waer to hij ook een bijsondere ende
aengename ibequaemheyt van natuyre schijnt ontfangen te heb-
ben".
Maar deze uiterlijke gaven zijn dikwijls bedriegelijk. Het
oogenblik kwam dat de schoolmeester voor den kerkeraad moest
worden gedaagd, om zich te verantwoorden over de beschuldi-
ging, dat hij in ongeoorloofde verhouding had geleefd tot zijn
dienstmaagd Annigje Hendriks. En deze beschuldiging was
maar al te waar; want uit deze ongeoorloofde echt was reeds
het 2e kind geboren. Wat geschiedde staat in de enkele sobere
regelen van de bovenvermelde attestatie: „soeckende de eerste
reysse met vuyle streecken te verschonen, doch naderhant ge-
convinceert sijnde, hebben sij beyde reysen bekent, waer over sij
na ernstige bestraffinge van de E. kerkenraet sijn gecensureert
ende eyndelijk genoodsaeckt te delogeeren, gelijk sij ook na
y\msterdam vertrocken sijn". ^)
Dat de dronkenschap ook niet onbekend was in onze gemeen-
te, bewijst het tragi-komische geval van' Jan iCornelis Lipsius, dat
in dezen zelfden tijd de gemoederen bewoog. — 20 Mei 1677: is
voorgedragen |hoe dat Jan Cornelissen Lipsius op 'Paaschdagh
des smorgens ten avondmael geweest sijnde, daerop des snade-
middaghs op Vijfhuysen heeft leggen kaedsen ende des sanderen
daeghs ten huyse van Melis Cornelissen, Antoni Cornelissen,
den bruydegom van sijne tegenwoordige dienstmaeght, een kinne-
bakslagh heeft gegeven. Ende is hierop gecommitteert den pre-
dikant met Schalk Adamss. om den voorss. Jan Cornelissen Lip-
sius daerover te begroeten".
De 'houding van den bestrafte was voorbeeldig (naar het ui-
terlijke), want Lipsius antwoordde den afgevaardigden: ,,sulcx
-ocr page 72-
47
hem leet te wesen ende verhoopte, dat het ook niet meer en sou-
de geschieden". Welke waarde aan deze al te gulle bekentenis
moet worden gehecht blijkt enkele maanden 'later, als het vol-
gende (op 3 October 1677) in den kerkeraad te berde wordt ge-
bracht: „Jan iCorneliss. Lipsius, met sijne vrouw, die, uyt de
kraem komende, haer kerkgangh deedet, na de kerck gaende
voorlede 23 Sept. snaedemiddaghs, in plaetse dat hij met sijn
vrouw in de kerk soude gaen, haer gebracht hadde tot aen de
kerckdeur ende tot haer geseyt, dat hij haer volgen soude, ende is
soo, in plaedse van haer in de kerk te volgen, gegaen na Maersen
op de kermis", vanwaar hij des anderen dags 's avonds door zijn
vrouw werd thuisgehaald, nadat hij daar eerst gevochten had. Jan
Lipsius, die ook nu, als bij vorige gelegenheden, toen hij ook
gevochten had, wederom ,,schoone beloften deedet", werd be-
hoorlijk, zij het ook voor i maal, van het H. Avondmaal geweerd.
Wat echter niet veel uitwerkte. -Immmers 22 Junii 1679 ,,is na
voorgaende citatie binnengestaen Jan -Corneliss. Lipsius, ende
door den predikant hem aengeseyt hoe dat de iE. kerkenraet met
leetwesen wederom verstaen hadde, als dat hij op de laetste Zuy-
lense kermis met een droncken kop ende bloot mes was gecomen
in de herbergh van de Wed. van Arien Ingenss. ende na veele
moeylijkheden, die hij daer haddet veroorsaeckt, noch gevochten
haddet met een persoon van Maersen ende door veel stooten ende
smijten sich gedragen hadde niet als een litmaet Christi betaemt,
maer schandaleus ende ergerlijk, waerop den voornoemden Jan
Corneliss. Lipsius antwoordde, dat sulcx hem van herten leel
was".
Het was Wijkbaar geen gemakkelijke tijd voor ds. Fuyck, die
niet alleen van Jesajas Jesajassen, maar ook van diens opvolger
meester Frederik van Bemmel last heeft gehad, die uit hoofde
van zedelijke misgrijpen moest worden ontslagen, wat geschied-
de op last van de Staten van 4 iDec. 1694, bij wie verschillende
gemeenteleden en kerkgangers hadden gerequesteerd. In dit ge-
val laten ons de notulen in het duister. Ds. Fuycks vroeger zoo
ijverige pen, teekende in dezen tijd niet zooveel meer op. Zijn
hand was moede geworden, en zijn hart waarschijnlijk ook. Geen
10 jaar verliepen, of de dood maakte hem los van het zoo dik-
wijls kleinzielige terrein der aardsche kerk.
Na den dood van Ds. Fuyck (1703) werd, als gold het een
naspel op den veel bewogen en moeilijken tijd van den geschei-
-ocr page 73-
48
den ambtsdrager, nog een i3<> jaar doorgekampt, zonder dat een
nieuwe leeraar kon worden beroepen.
Er schijnt n.1. ikwestie te zijn igerezen over de vraag: wie nu
den volgenden predikant mocht beroepen of aanwijzen, de am-
bachtsheer of de kerkeraad.
De Staten van Utrecht, die er al eens meer aan herinnerd
waren, dat er een kerkelijke gemeente in Zuylen was, deden 29
Juli 1704 uitspraak en bepaalden dat: ,,die van de kerkenraad
buyten prejudicie van beyde de partheijen naer een ander herder
en leraar voor haere kerke mogten uytsien en daartoe proce-
deren volgens kerkenordre". M.a.w. de zaak zelve werd onbe-
slist gelaten; voor ditmaal mocht de kerkeraad, maar zonder dat
als een recht te beschouwen, den predikant beroepen.
Die verstandige oplossing hielp nog niet; want de kerkeraad
kon (of wilde, of durfde) niet tot een besluit komen, met het
gevolg dat de Staten 9 Oct. 1704 op een bij hun ingekomen re-
quest goedvonden: ,,dat voor dese reyse alle de mansledemate.n
deser gemeynte in de te doene beroepinge soude stemmen, twelck
op den 4 Nov. 1704 gesciet zijnde in de kerkencamer alhier,
soo was bij meerderheyt van stemmen de despectie (= keuze)
gevallen op den persoon van Ds. Comelis van QueUenburg. Eer
het einde van het jaar 1704 daar was, was de nieuwe predikant
hier. Volle 10 jaar heeft hij hier gestaan, jaren waarvan na
genoeg niets staat vermeld, en die wij dus ook zonder meer kun-
nen passeeren. Toen stierf. April 1714, ook Ds. van QueUenburg.
Dat waren 3 predikanten achtereen, die hier te Zuylen stierven.
Het was in dezen tijd, dat de beslissing viel, die de zooeven
vermelde kwestie tot oplossing bracht: De Staten van Utrecht
bepaalden n.1., dat de ambachtsheer en de kerkeraad elkander
zouden afwisselen in het beroepen van den predikant, een toe-
stand, die tot heden in onze gemeente bestendigd is.
Ds. van Quellenberg was reeds te voren pred. geweest te
Giessen in het land van Altena. Maar dit was een groote uitzon-
dering, waar alle andere predikanten tot het jaar 1800 steeds
proponenten zijn geweest. Zoo ook de nu komende predikant Wil-
lem Vay,
die kersversch van de Utrechtsche academie kwam. Uit
het feit, dat hij huizing en stal had naast de pastorie, (later aan
de Diaconie gekomen, „na alvorens het vruchtgebruik daarvan
dat deszelfs dienstmaagd hadde, uitgekocht te hebben"), kun-
-ocr page 74-
49
nen wij opmaken, dat hij niet ongefortuneerd is geweest.
Moge dit hem een zekere vrijheid van beweging hebben ver-
leend; de zorgen zijn hem niet gespaard gebleven, al waren
deze dan ook niet van zuiver finantieelen aard.
De eerste paar jaren schijnt alles goed te gaan; dan krijgt hij 't
te kwaad met een lasterende zuster der gemeente. Het is Maria
Klooster, weleer weduwe van een zekeren Bilderbeek, nu sedert
eenigen tijd echtgenoote van Jacobus van Eekeren.
De laster geldt in eerste instantie het echtpaar ,,de Heule",
dat voor den kerkeraad verschijnt. Maria Klooster is ook geci-
teerd maar is niet opgedaagd. Wat deze dan toch van dit echt-
paar mag hebben gezegd ? Philippus de Heule zal het ons zeg-
gen, waar hij nu aan den kerkeraad ^) mededeelt, dat Maria
Klooster van zijn vrouw had gezegd: „Dat is een schoone zuster
der gemeente, daar men zoo voor moeste bidden, ja het is er ééne".
En van zijn huis had zij gezegd: Dat Duivelsnest, daar hij ^te
weten de predikant) geduurig loopt, daar alle quaad tegen mij
gebrouwen word". Maria Klooster schijnt dus niet alleen
lastertongig te zijn, maar ook argwanend. Maar erger is, dat zij
ciok den Ds. er in betrokken heeft en de Ds. trekt zich dit aan
en concludeert: dat hij zelve door bovengenoemde lasterwoorden
van terzijde was beleedigd, in de getrouwheid van zijn ambt en
de voorzichtigheid van zijn wandel. Gevolg: Maria Klooster wordt
gesuspendeerd van het avondmaal — legt later volle schuldbelij-
denis af voor den kerkeraad, maar krijgt nog geen attestatie, die ze
met het oog op haar verhuizing heeft verzocht. Ze vindt dit
een duivelsche streek van den predikant, en zegt in de gemeente:
„Is hij de Duivel, ik ben zijn moer, ik wil mijne attestatie hebben,
ik zal ze hem wel doen geeven" ^).
Nu moet ze weer voor den kerkeraad komen en zegt met een
stalen gezicht: „dat zij niemand gelasterd hadde, en nooit belee-
den hadde voor den kerkeraad iemand gelasterd te hebben, dat
men haar haare kerkelijke attestatie maar hadde te geeven".
Ja maar ze heeft dat toch van den predikant gezegd (Ds Vay
is blijkens zijn klein en fijn schrift een nauwkeurig man). Maar
de beschuldigde, niet om een woord verlegen, zegt: „dat haar
1) Notulen 22 April 1718, ingeschreven 1720.
^) Notulen 6 April 1719.
-ocr page 75-
50
hoovd geen register was". Nu weer gecensureerd zijnde, gaat ze
tot drastische middelen over.
Ze gaat met een inteekenlijst de gemeente af. Ze schrijft er
niets boven, dat komt straks wel. Ze weet er een paar namen
op te krijgen en tracht er nu meer te werven.
,,Gevraagd wordende wat de reede daarvan zijn moge", ant-
woordt ze de eenvoudigen ,,dat alle ledemaaten dat teekenen (wij-
zende aan zulke, welke ze er heeft weten toe te krijgen) dat het
meer geschiet, omdat ze van Zuilen na de Roode Brug gaat
woonen". Natuurlijk zijn er enkelen die pardoes weigeren, of die
hun onderteekening herroepen, maar ze krijgen te hooren : ,,dat ze
er haar wel toe dwingen zal, door een notaris, welke met haar hier
te Zuilen zal komen".
Of het verstandig is, dat Ds. Vay in overleg met den kerke-
raad, den daarop volgenden Zondag een plechtige en „trouwhar-
tige waarschouwinge" van den kansel aflas tegen de schuldige,
laat zich op den afstand der eeuwen, die ons van hem scheidt, niet
beoordeelen, in elk geval werkt deze maatregel verkeerd, want:
Maria heeft „de stoutheid van publijk in de kerke, eer de Gods-
dienst geëindigd was, den predikant tusschen in te spreken".
Nu komt de Classis er aan te pas —■ die kerkeraad en predikant
voor een commissie doet verschijnen, die de zaak tot een goed
einde brengt. De vrouw krijgt een ernstige reprimande en moet
voor den kerkeraad eerst belijdenis doen van ,,haar hertgrondig
berouw en leedweesen" ; de kerkeraad op zijn beurt wordt gemach-
tigd om de censuur op te heffen en een attestatie af te geven. Dit
geschiedt; de attestatie wordt in uitermate voorzichtige bewoor-
dingen gesteld. Ds. Vay is niet tevreden met het verloop, al is
zijn eer gered. Enkele jaren later vertrekt Ds. Vay naar Zie-
rikzee. Voor dien tijd heeft hij nog gelegenheid zijn accuratesse
te toonen, in het belang van den kerkeraad. Hij weet n.1. ƒ 154
en 6 stuivers en 9 penningen los te krijgen van de Oost Indi-
sche Compagnie. Dat was n.1. de helft van de gage van den ma-
troos Roelof Jansz., die in O.-Indiè in het midden van zijn reis
overleed. Aangezien n.1. de moeder van Roelof Jansz. vele jaren
door de Diaconie was onderhouden, meende de kerkeraad zijn
rechten te kunnen laten gelden op dit deel der nalatenschap van
den in dienst der Compagnie overleden matroos. De Compagnie
kon het in die dagen nog goed missen. Enfin, Ds. Vay vertrekt
naar Zierikzee, waar hij nog menige Oost-Indië-vaarder zal zien
-ocr page 76-
51
voorbij komen, die zijn gedachten zal terugvoeren naar het kleine
oude dorpje van de Vecht.
De 30e April 1730 was voor Zuylen een groote dag. Want de
nieuwe predikant Jan van der Voort deed toen zijn intrede, en
deze plechtigheid werd een buitengewone luister bijgezet, door-
dat Prof. Joh. van den Honert, (wiens buitengewone invloed
nog blijken kan uit de vele boeken waarin hij voorredenen schrij-
ven moest), den jongen proponent bevestigen zon. Het voor dien
tijd kolossale bedrag van ƒ41 en 12 stuivers, dat de kerkvoogdij
als collecte van dien dag geboekt heeft (die anders pl.m. ƒ 2. tot
f 3 bedroeg) getuigt er ook van. De ii-jarige ambtstijd van Ds.
van der Voort beantwoordt echter geenszins aan de indrukwek-
kende entree, die hem door den Leidschen professor werd ver-
schaft. Althans de notulen geven niets bijzonders te lezen. Naar
den inhoud zijn ze wéinig-zeggend, en naar het uiterlijke be-
toont de schrijver zich de antipode van zijn voorganger. Is bij
Ds. Vay elk lettertje zorgvuldig op zijn plaats gezet, en van
onberispelijke netheid. Ds. van der Voort siert zijn weinige notu-
len met kladden, vegen en doorhalingen, waaruit moge blijken
dat hij niet zulk een Jantje precies is als zijn voorganger. 18
Juni 1741 vertrok hij naar Montfoort.
Reeds hebben wij nu bijna een eeuw doorwandeld, maar nu
pas komt de man, die Zuylen's naam naar buiten, eerst recht zal
verbreiden. Het is Ds. Arnoldus Rotterdam, die 26 Nov. 1741
alhier zijn intrede deed na des morgens bevestigd te zijn door
Ds. Jacobus Feyken, predikant te Amsterdam. In de voorrede van
zijn bekend boek: „Zions roem en sterkte" (door Dr. Kuyper
opnieuw uitgegeven), waaraan Ds. Rotterdam in Zuylen is be-
gonnen en dat hij in Steenwijk heeft voltooid, vertelt hij ons, hoe
hij van de professoren te Utrecht veel geleerd heeft. Dit klopt dus
goed met de mededeeling in de notulen, dat Prof. Irhoven aan-
wezig was en aan de handoplegging heeft deelgenomen.
Wij willen nu overgaan tot de bespreking van een zeer ge-
wichtigen dag, die elf jaar later door de gemeente in volle glorie
schijnt te zijn gevierd. Op den gen Mei 1752 was het n.1. honderd
jaar geleden, dat haar eerste predikant in zijn dienst was be-
vestigd. De kerkeraad verzocht den predikant ter gedachtenis van
dit feit „een openbare dankpredikatie te doen", welk verzoek deze
in overweging nam en ook inwilligde. Wat in de notulen over
deze gebeurtenis staat aangeteekend willen wij hier overnemen.
-ocr page 77-
„De plegtige dag en uur gekoomen zijnde, heeft Arnoldus
Rotterdam, Predikant van Zuilen des nademiddags van des Mee-
ren dag namentlijk den XIV Mei A° 1752 onder eene aanzien-
lijke toevloed van menschen een plegtige dankpredikatie gedaan,
üe text was uyt I Kon. 8 vs. 57 : 58.
„De Heere onze God zij met ons gelijk als hij geweest is
met onze vaderen; Hij verlaate ons niet en begeeve ons
niet; neigende tot Hem ons herte; om in alle Zijne weegen
te wandelen ende om te houden Zijne gebooden ende Zijne
inzettingen ende Zijne regten, dewelke Hij onze vaderen ge-
booden heeft".
De Kerkenraad en de voornaamste leeden van deeze gemeinte,
hun genoegen over deeze predikatie een en andermaal betuigt
hebbende, heeft de predikant dezelve op eige kosten ter druk-
pers besteld en vervolgens aan alle de ledematen en huisgenooten
der Gereformeerden zonder uytsluiting van een eenig Gerefor-
meerden present gedaan.
Alle de leeden der gemeinte daarenteegen hebben met malkan-
der ieder na zijn vermoogen iets toegelegt, waaruyt de vier onder-
genoemde persoonen Willem Witzen en Jan Kost, regeerende
ouderHngen, mitsgaders Gijsbert Dirkze Koning, oud-ouderling
en Jan van Ogten, koster en schoolmeester van Zuilen, een zil-
ver schenkbordt hebben gekogt en uit naam der gemeinte aan
den predikant present gedaan. Op dit stuk stont gegraveert:
Liefdegeschenk van de gemeinte van Zuilen, aan den Heer
Arnoldus Rotterdam na gedane dankpredikatie op den 14 May
1752.
Als Zuylen hondert jaar den kerkdienst had genooten
heeft haaren predikant Arnoldus Rotterdam
Deeze eerste kerkeeuw met een jubelpreek beslooten.
Waardoor ons hart ontvonkt in zuiv're üefdevlam
Dit zilverstuk aan Hem met allerhanden geeven:
De Heere doe hem lang tot nut van Zion leeven!"
Dit was een waardig slot van de eerste kerkeeuw; en mogen
er stille bezwaren hebben geleefd bij sommige hoorders; de
-ocr page 78-
53
feeststemming dwong die bezwaren naar den achtergrond; het
moest nu feest zijn en het was feest. —
                           ^
Bovendien, Ds. Rotterdam zou nog rijkelijk gelegenheid krij-
gen, om met de donkere achterzijden der gemeente kennis te
maken. Zijn gewillige pen heeft ons met groote sierlijke letters
(nooit heeft een predikant van Zuylen zoo mooi geschreven als
hij) daarvan enkele levendige tafereden voorgeschilderd.
Wij laten hem zelven maar aan het woord, als hij ons beschrijft
1.    allereerst de moeilijkheden ontstaan door het optreden
van Abraham Koning.
2.    vervolgens zijn strijd met de oefenaars.
7 April 1754. ,,De predikant en de ouderling Jan Voorsteeg
maakten bekent dat zij de huisbezoeking hadden volbragt, en wat
in de zelve ten huize van Abraham Koning, lidmaat deezer ge-
meente, hen lieden wedervaren was, in substantie bestaande,
dat gemelde Koning den predikant met heevige woorden hadt
beschuldigt van zijn vrouw kwalijk behandelt te hebben, als zij
ten zijnen huize was gekomen om zig te laten ondervragen over
de gronden van de religie.
Verder dat gemelde Koning als de predikant en ouderling
ten zijnen huize uitgingen, den predikant hadt agterna geroe-
pen : Daar gaat hij nu heenen met zijn kop! En als de predi-
kant en ouderling de huisbezoekinge ten huize van Pieter van
Dijk en Dirk Koning hadden verrigt, was dezelve Koning het
huis van zijn broeder komen instuiven, zeggende onder andere
woorden tegens den predikant: Nu vraag ik U of jij mijri vrouw
wilt aanneemen of niet; anders zal ik zien wat ik te doen
hebbe etc."
Abraham Koning kwam voor den kerkeraad en hield daar
zijn beschuldiging vol, waarop de kerkeraad zijnerzijds de
vrijheid nam hem het avondmaal te ontzeggen.
Maar Abraham Koning liet het niet onder zich zitten.
Als wilde hij een groote procedure aanhangig maken, zoo
eischte hij van den kerkeraad een afschrift van dit besluit.
„A.ls de predikant hem antwoorde, dat de kerkenraad hem een-
parig weiggerden kopy te geeven.. .. vervolgde hij, tot den predi-
kant te zeggen: Ik geeve U noch 24 uuren in lUw bedenking, of gij
het 'doen wilt, of niet ■—■ en ging heen".
De oorlogsverklaring was het begin van een heele reeks on-
-ocr page 79-
54
aangenaamheden. Abraham Koning was naar het schijnt geen
gemakkelijk man; en Ds. Rotterdam hield er van de puntjes op
de i te zetten; al maakt hij allerminst den indruk van ongevoe-
lig te zijn. Gelukkig heeft hij het nog beleefd, even voor zijn
vertrek, dat de vrede geteekend werd. De notulen vermelden
nog (dato 5 lOct. 1755), dat „Abraham Koning lidmaat
deezer gemeinte den 4 Augustus 1754 onder de censure ge-
steld, in haar lieden tegenwoordigheid den predikant zijn leed-
weezen hadde betuigt, over zijne verkeerde handelwijze".'Hij
verzocht om weer te mogen toegelaten te worden tot het H.
Avondmaal, hetgeen geschiedde.
De 2e kwestie, waarvan wij gerust kunnen zeggen, dat die de
laatste dagen van Ds. Rotterdam heeft vergald, ja mogelijk de
aanleiding is geweest tot zijn vertrek, is ietwat meer principieel
van aard. Er was n.1. in deze dagen van opkomend piëtisme ook
in Zuylen een sterke neiging openbaar geworden, tot het stich-
ten van kleine kringetjes. Reeds den I4en Maart 1749 was dit in
den kerkeraad ter sprake gekomen, en de namen der deelnemers
van de oefening werden met naam en toenaam genoemd. Aan
het hoofd prijkte de naam van Otto van Breukelen, kerkeraads-
lid. Dat maakte het moeilijk om de zaak aan te pakken. Maar
Ds. Rotterdam verstoutte zich toch deze nieuwe onkerkelijke
richting te bestrijden, door het vaststellen van 9 bepahngen, die
schoon in voorzichtige bewoordingen gesteld, niet geschikt waren,
om het inwendig leven der kleine „kerkjes in de kerk" te ver-
sterken.
Hier volgt het kerkeraadsverslag: „De kerkenraad uyt de
mond van den predikant vernoomen hebbende, hoe zeekere per-
süonen, alle ledemaaten, genoemd : Otto van Breukelen, Joost
Spierenburg, Dirk van Geyn, Jan Kost, Wigman van Ree en Jo-
hannes Koning, een geruymen tijd met goetvinden van den predi-
kant, een stigtelijke bijeenkomst hebben gehouden, met vragen
en andwoorden over den Heidelbergschen Catechismus, heeft de-
zelve kerkenraad, zoo om deeze menschen in haaren goeden ijver
op te wekken ende aan te spooren, als meeden om zorge.te dragen,
dat dezelven eerlijk ende imet order geschiede, beslooten om haar
genoegen oover deeze bijeenkomst te kennen te geeven, mitsgaders
volkoome Vrijheyd om met deeze bijeenkomst voortegaan, dog
alvoorens de genoemde persoonen, voor deese vergaderinge ont-
böoden ende heeden verscheenen zijnde, ivoorgestelt stiptelijk
-ocr page 80-
55
deezen voet te houden". (Volgen 9 punten, waarvan wij er 2 laten
volgen).
I.
„Dat deeze bijeenkomst eens ter weeke, zal gehouden worden
met vragen en andwoorden over den iHeydelb. Catechismus, en
wel over die af deelinge dewelke des Zondaags te vooren van den
predikant ds verklaart. En wel zoo, dat het vragen geschieden na
een schetze, dewelke de predikant 's weekelijks zal opgeeven, ofte
in geval van versuym volgens de iijndraad van D. Knibbe over
de Catechismus op haar lieder verzoek".
ni.
,,Dat de dag, uur ende het huys waar deeze bijeenkomst gehou-
den word, des daags te vooren ofte des morgens aan den predikant
zal worden bekent gemaakt (tenzij er een vast uur en dag en
huys nader bepaalt worden). Vervolgens de predikant des be-
geerig zijnde, om deeze bijeenkomst aan zijn huys te houden, ofte
(e laaten houden, zulks vrindelijk zal opgevolgt worden".
Het mocht misschien een overwinning schijnen, toen de
bovenvermelde 7 personen allen deze notulen onderteekenden.
Maar hiermede was de zaak niet gereed. Verre van dien. In
stilte werkte het conventikelwezen voort; al verplaatste zich
ook de krater van de beweging. Het schijnt n.1. dat de oefenin-
gen werden overgebracht naar het huis van het echtpaar van
Ammers. Mels van Ammers toch treedt alvast op als leider der
beweging en vooral zijn vrouw, die voorwaar niet alleen als
een stille kracht heeft gefungeerd. Ja het is de vrouw, die het
hem vooral doet. De geschiedenis van het conventikelwezen in
Nederland en daarbuiten, zou het kunnen bevesti
'b"-
n.
Het was tot een soort van uitbarsting gekomen in Februari
1755 (dat is dus drie jaar na het glorieuse eeuwfeest), doordat
Mels van Ammers en zijn vrouw op ostentatieve wijze van het
Avondmaal waren weggebleven. Het pure feit dat zij niet aan
het Avondmaal hadden deelgenomen, had reeds opzien gebaard.
Immers belijdenis doen en aan het Avondmaal gaan werden in
die dagen nog niet gescheiden.
In de kerkeraadsvergadering van 2 Februari van genoemd jaar
-ocr page 81-
56
werd goedgevonden „Mels van Ammers.. te onderhouden wat
dog de reden mogt zijn, waarom zijn E. benevens zijn vrouw
bij het laaste Avondmaal wel ter kerke, maar niet aan de tafel
des Heeren was geweest, als mede warom dezelve zedert het
laaste Avondmaal menigmaal uit den openbaren godsdienst
gebleven waare; daar hij tegens den predikant hadde gezegt,
als dat hij op den tijd Van het Avondmaal was in de kerk ge-
weest, dewijl 't zijn pligt was onder de middelen te komen".
De bespreking van deze zaak in den kerkeraad had een zeer
neteligen kant, omdat hier aan denzelfden kerkeraadstafel 2
broeders zaten, die — het moest nu wel uitkomen, ofschoon
het reeds lang bekend was — ook in stilte medededen met de
oefeningen.
„De predikant vraegde — zoo heet het in de notulen — daar-
na aan den diaken van Breukelen, warom zij een bijeenkomst
hebbende, niet handelden na de artikelen bij kerkenraad ont-
worpen en door hem zelven geteekent. Toen antwoordde hij:
,,Dat is te hoog; zij waaren daar toe lUiet bekwaam en kwamen
maar bijeen om te bidden, een kapittel te leezen en daarover te
spreeken".
Netelige affaire dus voor Ds. Rotterdam. Twee leden van den
kerkeraad op de hand van de oefenaars. Maar bij Mels van
Ammers zou door predikant en ouderling een bezoek gebracht
worden. Dit is ook geschied, of liever Mels van Ammers en zijn
vrouw hebben een bezoek op de pastorie gebracht. Uit dit gesprek,
dat vanwege zijn levendigheid, hier geheel worde weergegeven,
volgt tevens dat Ds. Rotterdam reeds te voren de vrouw van
Ammers bij persoonlijk huisbezoek had vermaand; ook weer
met een schijn van succes.
Men luistere:
„Bij het inkomen in de kamer van den predikant, zeide den
predikant, dat zij 'zouden gaan zitten. 'T andwoord was, en we!
bijzonder van de vrouw, die 't woord voerde: wij hebben geen
tijd en komen horen wat je {te) zeggen hebt.
Als de predikant zeide: Byaldien ik U geen stoel presenteerde,
dit zoudt gij kwalijk neemen, gaat doch zitten, was het weder
.andwoord : „wij hebben |geen tijd!"
De predikant al wederom: Gaat doch zitten, de zaken daar wij
over spreeken moeten, vereischen, dat gij ;in bedaartheid luistere,
en verder: Me dunkt, gij lieden komt gantsch ongestelt tot ons. . .
-ocr page 82-
5?
't Andwoord van de vrouw: Ja zoo'n monster ben ik, zo elen-
dig en verdorven hart hebbe ik.
Als de predikant hierop andwoorde: Wel vrouwtje, dit is
een hart, en gesteltheid, waarover gij U hebt te schamen, zeide
zij wederom: „Ja dat moet mij de Heere geeven; ik kan niet
anders!"
Of ze dan niet voor enkele maanden, aan den Ds. in persoon-
lijk gesprek schuld beleden had ? Weineen ze ontkende het.
„De predikant zeide: Hoe kondt gij dit zeggen, hebt gij ettelijke
dagen na de huisbezoeking den ouderling Voorsteeg niet nage-
lopen, zeggende zo verlegen te zijn met uw geval en verzoe-
kende een goed woord voor lU te doen 1
Zij antwoordde: ,„Ik weet van .Voorsteeg niet af, die hebbe
ik nooit gevraagt!
De man hierna gevraagt zijnde, warom niet aan den tafel
des Heeren ware geweest, andwoorde: Dat hebbe ik al voor-
heen gezeid. En daarop zij beiden: „Komt laat ons gaan en
wij zullen niet wederom komen, al liet je ons weder ontbieden,
't Is wel te .pijnen waart!
En zijn zonder na verdere onderrigting te willen luisteren,
heenengegaan".
Het was een vreemd geval. Wel werd besloten, om Mels
van Ammers en zijn vrouw het Avondmaal te ontzeggen. Maar
daarmede was de zaak niet afgedaan. Want de kerkeraad was
zelf niet eensgezind.
„Is ami>el en hreed over de oeffening gesproken, doch alzo
de Broederen Kost en van Breukelen met de voorslagen der
overige broederen niet wilden instemmen en weiggerden, hoewel
vrindelijk van de meerderheid verzogt zijnde, voor een wijl bui-
ten te staan, heeft men geen behoorlijke conclusie konnen
nemen," zoo luidt het in de notulen van 23 Maart.
Ds. Rotterdam zocht steun bij de classis en vond die ook. En-
kele classicale deputaten kwamen met den kerkeraad te zaam,
op 8 July 1755, maar de beide kerkeraadsleden hielden vol:
„niet bekwaam te zijn een oeffening na de kerkenraadsartikelen
te houden". Ze hadden daarin wel een beetje gelijk.
Wat baatte het, of Ds. Rotterdam in de vergadering van 6
Juli enkele oefenaars ondervoeg: ze hadden ontwijkende ant-
woorden gegeven. Het werd een toestand van zoeken en tasten.
Gelukkig kwam er de volgde maand reeds oplossing. Op 2
-ocr page 83-
58
November 1755 had de losmaking van Ds. Rotterdam plaats,
die beroepen was in Steenwijk. Drie dagen later vertrok hij
naar zijn nieuwe gemeente; wij hopen met goeden moed,
maar toch had hij vragen uit Zuylen medegenomen.
In de pastorie in Steenwijk beeft hij waarschijnlijk tijd ge-
had om de heftige indrukken der laatste tijden te verwerken en
wij mogen niet twijfelen, of dat is ten nutte gekomen, aan zijn
boek: „Zions IRoeni en ^'Sterkte", dat hij daar heeft afgeschre-
ven, en dat velen in den lande heeft gesticht.
De nieuwe predikant, Ds. Abraham Jacob Drijfhout, S.S.
Min. cand., die 28 Maart 1756 zijn intrede deed, was een ge-
leerde. Hij kwam als A. L. M. Phil. Doctor, dus doctor in de
philosophie, ofschoon nog maar 23 jaar oud, en verliet na 7 jaar
Zuylen voor Harderwijk, waar hij beroepen was als Professor
Philosophiae, iMatheseos, Astronomiae (Prof. in de wijsbegeer-
te, wiskunde en sterrekunde). Daar is hij helaas in het midden
zijner jaren, aan de kinderziekte overleden, op 32-jarigen leeftijd.
Er was groot verschil tusschen hem en Ds. Rotterdam. Deze
laatste .mocht geleerd zijn, hij was toch bovenal een man der
praktijk. Drijfhout heeft de 7 jaar, dat hij hier was, veel gestu-
deerd en — als wij letten op de korte zakelijke notulen, die door
hun kriebelschrift den geleerde verraden — zich blijkbaar van
het praktisch gemeenteleven niet te veel aangetrokken.
Maar uit die korte opmerkingen, in deze notulen vervat, is
toch wel hier en daar wat te halen, dat ons helpt om een beeld
te vormen van zijn persoon.
Daar lezen wij dat op i Jan. 1757 tot diaken benoemd is
Meh van Ammers. Zoo was dan de revolutionair uit de dagen
van Ds. Rotterdam, die onkerkelijke oefenaar, op het kussen
gekomen. Dat eene zinnetje zegt zooveel.
Het is ook zoo ongeveer het eenige, want verder staat ons
niets over 1757 opgeteekend. „Verder wederom niets dat aan-
tekening verdiende in den jare 1757 zijnde voorgevallen, hoe-
wel op de ordinaire tijden kerkenraad gehouden is, zoo is de-
zelve op I Jan. 1758 bijeengeweest...."
Als het wetenschappelijke gemakzucht is geweest, die Ds.
Drijfhout, bewogen heeft om, ten einde erger te voorkomen, den
lastpost in den kerkeraad te halen, om daardoor tijd en rust voor
zijn studies te winnen, dan heeft de uitkomst er niet aan beant-
woord. Want bij de stemming van i Jan. 1760 geeft de predi-
-ocr page 84-
59
kant het praeadvies om Gerrit van Voorthuizen en Mels van
Ammers niet te herkiezen; een raad waar de kerkeraad echter
niet op ingaat. „Hierop vertoonde de predikant hoe leed het hem
was, dat de meerderheid zijnen raad.... uit liefde voor de ge-
meente voorkomende, niet gevolgd had, en dezelve personen we-
derom gestemd, die in het vorig jaar waren afgegaan".
Uit deze laatste zin zouden wij ook kunnen opmaken, dat
Mels van Ammers, door een partij in de gemeente was naar
voren geschoven, zonder dat in den aanvang althans Ds. Drijf-
hout het gevaarlijke in deze keuze zou hebben gemerkt. Ja op
I Jan. 1763 werd Mels van Ammers zelfs tot ouderling be-
vorderd.
Hoe het zij, de kleine lastigheden der praktijk werden den
zwaar studeerenden predikant niet gespaard. Op 27 Maart 1763
had de kerkeraad voor een Avondmaal 3 tuchtgevallen te be-
handelen, 2 gevallen van huiselijke oneenigheid en één geval
van dronkenschap. Ds. Drijfhout wist den kerkeraad te bewe-
gen in alle 3 gevallen voor éénmaal het Avondmaal te ontzeg-
gen met dreigement van latere censuur.
De uitwerking van dezen maatregel heeft Ds. Drijfhout niet
meer kunnen bijwonen, want eer de maand Augustus van het
zelfde jaar om was, vertrok hij als professor naar Harderwijk
(14 Aug.). Voor een weinig pastoraal man als Ds. Drijfhout
beteekende dit zeker een bevrijding.
Een klein stormpje brak los na zijn vertrek. De kerkeraad
had 4 candidaten op beroep laten preeken. Van deze 4 candi-
daten werd één heftig begeerd door den kerkeraad, min een.
Ja het schijnt niet heelemaal eerlijk te zijn toegegaan, met de
beroeping van dien candidaat; maar dat eene lid van den kerke-
raad — ouderling Oostveen — protesteerde onmiddellijk èij
de Staten van Utrecht: „dat zijn medebroeders hadden kunnen
goedvinden zig van hem af te zonderen en bij secreete overeen-
komste aenden andere te verbinden tot bevordering van den pro-
ponent Rienewerf". Oostveen won het zaakje, want de Staten
verklaarden het beroep onwettig en de 3 anderen die bij de
classis protesteerden, kregen ook van haar een afwerend be-
scheid. Proponent Rienewerf werd het niet.
Het werd WUlem Lootsman, proponent van Utrecht; den 20en
Mei 1764 deed hij zijn intrede.
In tegenstelling met zijn voorganger schrijft Ds. Lootsman
-ocr page 85-
6o
een sierlijke hand, zijn letters worden met mooie krulletjes op-
gekuifd, zijn rede is ietwat rhetorisch en breedsprakig. Een echte
zoon der i8e eeuw.
Op uiterst kiesche, ja preutsche wijze, als geld het een exquise
rechtszaak, behandelt hij op een der kerkeraadsvergaderingen de
zaak van Eïisabeth Kuipers.
Die Eïisabeth Kuipers is hem een plaag geweest, een voort-
durende plaag tot het einde van zijn verblijf toe. Spoedig is
hij dan ook genoopt, haar strenger aan te pakken. Met den
ouderiing trekt hij er op uit en zegt aan Eïisabeth Kuypers flink
de waarheid. Maar o wee!, daar mengt zich haar man in het ge-
sprek, met dreigend vuistgebal en met grove scheldwoorden. Ook
in de beschrijving van dit grof en rumoerig tooneel blijft Ds.
Lootsman zich in zijn voorzichtige elegance getrouw. Hoort hoe
hij het beschrijft:
„dat haar man zoo ongesteld van geest wierd, dat de pre-
dikant en ouderling, nadat ,ze hunne commissie volbragt
hadden, oordeelden maar schielik uit den huise uit te gaan
om geen verdere scheldwoorden te horen tot hunne uiter-
ste grieve en droefheid wegens de hardigheid des harten en
versmadinge van Gods ordonnantiën". ^)
Op I July 1770 neemt hij afscheid van den kerkeraad, zooals
hij Ds. Drijfhout naschrijft: met wederzijdsche vriendelijkheid
en toewensching van des Heeren dierbaarsten zegen. 3 Dagen
later vertrekt hij naar Pynacker.
Ds. Jan ILouis Verstar, de 25-jarige proponent, die thans aan
de beurt komt, zou intrede doen op 9 December 1770. Op dien
datum werd hij des morgens .bevestigd door Ds. jD. iRömer van
Utrecht; en hij zou des middags intrede doen ,,maar, verhindert
door eene ligte onpasselijkheid, deed hij syne intreereden agt daa-
gen daarna".
De notulen stellen ons niet in staat een verder levensbeeld van
hem te teekenen. Trouwens zijn verblijf was zeer kort, na 2 jaar
preekt hij afscheid, op 30 Aug. 1772.
Maar zijn opvolger bleef nog veel korter. Deze is niet eens
een vol jaar gebleven. Hij kwam den 6 Dec. 1772 en preekte zijn
afscheid reeds den 29 Aug. van het volgende jaar. Wat
bewoog Dingeman Wouter Smits om zoo spoedig Zuylen te ver-
') Notulen va'. 27 September 1767.
-ocr page 86-
6i
laten? Wij vermoeden dat het zijn voortvarenden geest zal ge-
weest zijn. Want ook in Amersfoort bleef hij maar 3 jaar. Dan
vinden wij hem reeds in het jaar 1776 te Rotterdam, waar hij
nog een grooten rol zal spelen. Hij is n.1. niet alleen een ge-
ëerd en geliefd predikant, maar ook een ware oranjeklant. Hij
heeft blijkbaar het hart van de bevolking daar getroffen; maar
ook de regeering van Hollands machtige koopstad weet zijn
verdiensten te schatten, en in 1787 wordt hij benoemd tot prof.
in de theologie aan de illustre school aldaar. Dat is als men wil,
de 3e professor, die Zuylen heeft afgeleverd.
Het blijft met dat al opvallend dat Ds. Dingeman Wouter
Smits zoo kort gebleven is; slechts 9 inaanden. En niet minder
opvallend is het, dat zijn opvolger, idien hij zelf heeft mogen
bevestigen, ihet maar 10 maanden in Zuylen volhield. Het voor-
beeld van de beide voorgangers werkte blijkbaar aanstekelijk.
Gerardus Kuipers heet de nieuwe predikant. Hij deed zijn intrede
op 6 ;Februari 1774 en „scheide zegenende" den I4en December
d.a.v. Uit de weinige notulen, die over dezen uitermaten korten
ambtstijd handelen (ze beslaan met elkaar nog niet een «folio
bladzijde in het notulenboek) laat zich niet veel meer opmaken.
Ds. Gerardus Kuipers heeft iets wat aan zijn voorganger den-
ken doet. Ook hij was een studieman (ja misschien nog meer
dan zijn voorganger), had reeds als student zich bewogen op
het gebied der Oostersche letteren. Hij eindigde zijn loopbaan
ais predikant te Dordrecht, waar hij in 1787 kwam en in 1812
overleed.
Hij werd daar lid van het Haagsch Genootschap tot verede-
ling van den Christelijken Godsdienst en was een ijverig lid van
het ook in dien tijd (1797) gestichte Zendelingsgenootschap.
Na Zuylen stond hij eerst te Nieuwerkerk a.d. IJssel; daarna
te Vlissingen; vandaar is hij naar Dordrecht vertrokken.
Zijn opvolger heeft het langer uitgehouden.
Ds. Willem de Roo bleef hier 5 jaar. Hij werd 17 April 1775
bevestigd door Ds. Dingeman Wouter Smits, zijn voorganger,
die blijkbaar voor Zuylen wat wilde goedmaken, omdat hij hier
het kortst van alle predikanten is geweest. Dienzelfden dag hield
Ds. de Roo zijn intrede.
1775! Wij naderen den tijd van 1789 — den revolutietijd;
en reeds komt het fatale jaar 1815 in het zicht, dat aan de kerk
-ocr page 87-
62
de synodale organisatie zou geven. De nieuwe tijd kwam, met
zijn zegeningen, met zijn zendingsgenootschappen en evangeli-
satiebewegingen. Maar wat waren deze bewegingen anders dan
buitengewone uitingen, veilig'heidskleppen, waardoor het gees-
telijk leven der gemeente zich lucht verschafte bij de toenemende
verzakelijking en verreglementeering des levens. Dat begint
reeds onder Ds. de Roo. Hoort maar:
14 April 1776. „Op de gewone classicale vergaderinge te
Amisfoort in Maart gehouden is den predikant ter hand gestelt
een Reglement öp de administratie der Diaconiepenningen en de
bedeelinge der armen ten platten lande in de provintie van
Utrecht, door Hun Edelmogenden de Staten 's Lands van Utrecht
gearresteert; hiervan heeft de E. predikant aan zijne kerkenraad
kennisse gegeven en een gedrukte copy ter hand gestelt aan den
oudsten ouderling en den oudsten diacon; terwijl hij eene ge-
deelte van dit reglement, 'twelk afzonderlijk gedrukt was, der
gemeynte heeft voorgelezen en, volgens ordre van Hun Edel-
mogenden, opgeplakt gehangen daar de bedelinge der armen ge-
woonlijk geschied".
Dit ingrijpen van de overheid in interne kerkelijke zaken, had
nog een ander gevolg, dat n.1. ook de Classis zich meer moest
doen gelden.
Volgens besluit van de Classis, dato 17 Nov. 1779, werd aan
de kerkeraden een vragenlijst ingezonden, waar onder meer
deze vragen in voorkomen:
ie. Is de predikant nalatig in den predikdienst en de vast-
gestelde publicque catechisatie op 's Heren dag?
5e. Is er ook berispelijx in den predikant ten aanzien van zijn
gedrag en levenswijze ?
Gelukkig was deze vragenlijst, die tijdens den ambtstijd van
Ds. de Roo in onze gemeente inkwam, geen aanleiding tot ge-
harrewar, zooals dit (bij de beantwoording van zulke vragen in
gemeenten, waar men den predikant niet mocht, te wachten was.
Integendeel: het was voor de Zuylensche gemeente een aan-
leiding om in het publiek haren leeraar te prijzen. )Ze antwoordt,
dat de predikant „niet slordig en gebrekkig, maar ijverig en bo-
vendien zijnen wandel stigtelijk en voorbeeldig is".
Van een goede verhouding spreken ook de notulen van 24 Mei
1780: „Op heden wierd onze geliefde leeraar eenparig beroepen
tot de gemeynte van Geissen-Nieuwkerk; doch naar korten tijd
-ocr page 88-
63
van beraad heeft zijn Eerw. voor deeze beroepinge per missive
bedankt en, ons daarvan kennisgevende in eene voorafspraak
over Psalm 34 vs. 12, zich wederom tot onze blijdschap aan ons
verbonden". In bedoelden tekst staat: Welgelukzalig is het volk,
welks 'God de Heere is; het volk dat Hij zich ten erve verko-
ren Iheeft".
Er zal blijdschap en dankbaarheid dien morgen in de gemeen-
te hebben geheerscht. Helaas zou die blijdschap maar kort du-
ren, want reeds 31 October van hetzelfde jaar 1780 heet het:
„Is in onze kerkenraadsvergadering verscheenen de WelEerw.
Heer A. den vHengst, Pred. te Maarssen, als gevolmagtigd van
den kerkenraad van Haastregt, om het ontslag van den gewonen
dienst onzes leeraars W. de Roo te vragen; de kerkenraad heeft
dit verzoek ingewilligt en Ds. W. de '.Roo heeft met de harte-
lijxte zegenbeden afscheyd genomen van deeze vergadering".
De opvolger van jDs. de Roo deed 8 Juli 1781 zijn intrede.
Hij droeg den weidschen naam: Petrus Theodorus Avinck du
Pré.
In de notulen van 27 Januari 1786 vinden wij vermeld de
aanstelling van een 'nieuwen „Voorsanger Schoolmeester, dood-
graver en groefbidder", welke titels allen door één functionaris
gedragen werden. Hij werd in deze dagen aangesteld door den
ambachtsheer en dan ter erkenning voorgedragen aan den „schout,
en aan die van den gerechte, mitsgaders den bedienaar des god-
delijken Woords en den kerkenraad en alle ingelanden en opge-
setenen van Zuylen en Zwezer Eng". Het is niet zoozeer het feit,
dat thans een nieuwe schoolmeester werd benoemd, dat ons be-
lang inboezemt, als wel de uitvoerige vermelding van zijn functie,
dit ditmaal in pleno in de notulen is opgenomen.
In de dagen van Ds. Du Pré werd er in 'Zuylen weer druk
geoefend — maar ditmaal niet onder protest van den kerke-
raad, maar met zijn volle medewerking.
Men leze wat de kerkeraadsnotulen van 25 December 1786
daarvan mededeelen: „Wierdt door een van de leeden uyt naam
van den Broeder Dirk Jacobse Kooning het volgende voorstel ge-
daan. Dat voornoemde broeder, een hartelijke zugt hebbende om
nuttig te zijn en het hem toevertrouwde talent aan te leggen tot
stigting der gemeynte, reeds een geruyme tijd oeffening heeft ge-
houden, maar nu ter zijner geruststelling de uytdrukkelijke toe-
stemming van de kerkenraad zoowel als de noodige aanteekeningc
hiervan vriendelijk verzogt. De kerkenraad, dit verzoek göhoort
-ocr page 89-
64
hebbende, prees den ijver van voornoemde broeder en stont dit
verzoek volgaarne toe" en stelde een zes-tal artikelen daarvoor
vast.
Ds. Du Pré vertrekt intusschen naar Oudewater, zijn afscheid
preekende op 2 November 1788. Na zijn vertrek, hij was 7 jaar te
Zuylen gweest, volgen de wisselingen in sneller tempo. Immers
Ds. Jakobus Hoek (intrede 18 Jan. 1789, afscheid 14 Nov. 1790)
bleef hier maar een groot 1V2 jaar. Over zijn verblijf te Zuylen
(al schrijft hij korte correcte notulen) is weinig te zeggen. Reeds
in November 1789 kreeg hij een beroep naar Wissekerke, waar-
voor hij bedankte; maar het volgend jaar omstreeks dien zelfden
tijd (5 September) werd hij beroepen te Waddinxveen en Bloe-
mendael en „niettegenstaande de ernstige aanzoeken heeft zijn
Eerw. na enigen tijd van beraad die beroeping aangenomen".
Zijn opvolger bleef ook weer een kleine 2 jaar.
Deze was Gysbcrtiis Weyer Jan Bonnet (intrede 5 Juni 1791.
afscheid Maart 1793). Zijn naam heeft voor den kerkgeschied-
kundige een bekenden klank. Immers zijn oom Gijsbert Bonnet
(geb. te Woerden 23 Sept. 1723, sedert 1760 prof. te Utrecht),
was in zijn tijd een beroemd man, verdediger van het oude in
zijn strijd tegen de valsche verdraagzaamheid der eeuw, ver-
dediger van het nieuwe in zijn strijd voor veranderde preek-
methode. Ook Gijsbert's Vader, die hem te Zuylen heeft beves-
tigd was een meer dan bekend man in zijn dagen. Hij was pre-
dikant te Rotterdam (aldaar overleden 1803), waar hij later
tegelijk met zijn, nu an Zuylen bevestigden zoon predikant zou
zijn. Ook deze, (wij bedoelen den Zuylenschen predikant Gijs-
bert Weyer Bonnet), was een zeer geleerd man, van wien het
ook daarom zeer betreurd werd, dat hij later in Rotterdam in
den bloei zijner jaren is weggerukt.
Onder Ds. Bonnet was er ook al een dokterskwestie. Den 8en
November 1791 „wierd besloten dat men voor zieken van de Dia-
conie in ligte gevallen zou gebruiken Mr. van der Heiden, doch
wanneer de ziekten zwaarder en gevaarlijker waaren Mr. van der
Horst van Maarssen".
Januari 1793 werd Ds. Bonnet beroepen te Maasland. „Zuilens
gemeente en derzelver opzieners", aldus de notulen van 11 Janu-
ari van dat jaar „beijverde zich op 't zeerst om zijn E. te bewee-
gen alhier te verblijven, dan hij gaf ons op den 21 Jan. bericht,
dat hij niettegenstaande den sterken Hefdedrang zich verplicht
-ocr page 90-
65
had gevonden die roepstem aan te neemen onder afwachting van
den Goddelijken zeegen". In Maart d.a.v. nam hij afscheid.
Ds. Daniel Broedelet (intrede 28 July 1793, afscheid 19 Juny
1796) hield het iets langer, n.1. bijna 3 jaar, uit.
Als Ds. Broedelet naar Aalsmeer vertrokken is, komt Ds. An-
tonic Bonebakker
(intrede 26 December 1796, afscheid 28 Maart
1802). iHij leeft op een gewichtig keerpunt van de i8e en de 19e
eeuw, en dit was een geduchte overgangstijd. Ds. Bonebakker is
daarbij geen weerspannig conservatief geweest. Ook niet een lijde-
lijk toeschouwer, maar wat wij zouden kunnen noemen een be-
vorderaar van den nieuwen tijd. Met het optimisme aan vele
van zijn „verlichte" tijdgenooten eigen, heeft hij — naar het ons
voorkomt — zonder principieele bezwaren tegen den geest der
eeuw een zekere aanpassingstaktiek gevolgd, meer dan eenig
predikant voor hem.
Onder zijn leiding ging de kerkeraad er toe over — als ant-
woord op een desbetreffende aanschrijving van de Classis van
Amersfoort {die zelf ook onder hoogen druk stond en zich
verdedigen moest tegen allerlei revolutionaire tijdstroomingen),
om een commissie benoemen, die de belangen der gemeente be-
hartigen zou. (Bedoeld wordt een soort van kerkvoogdij-com-
missie, die tegenover allerlei revolutionaire machten van den tijd,
welke aan de gemeente het bezitsrecht betwisten, krachtdadig
moest toonen, dat men zijn recht niet uit handen zou geven. Zoo
werd het tenminste der gemeente voorgesteld; maar menschen van
rijpere ervaring en met meer historisch besef voelden er wat an-
ders achter. Deze commissies, z.g. tot bescherming van den eere-
dienst in het leven geroepen, waren voor de regeering welge-
vallige steunpunten, voor ongevraagde staatsvoogdij. En al
kreeg dan ook Ds. Bonebakker een plechtige verklaring op het
gemeentehuis, dat kerk en pastorie aan de gemeente toebehoor-
den, de echte Zuylenaars waren van die plechtige erkenning van
hun tot nog toe onbetwiste rechten maar ten halve gediend.
Bijna vier jaar later vertekt Ds. Bonebakker naar Hemmen,
„ofschoon", zooals hij schrijft, „de HoogWelG. Heer W. Réné
van Tuyll van Serooskerken zijne jaarlijksche inkomsten met 100
gl. vermeerderd zoude hebben, indien hij had moogen besluiten
om de gemeente van Zuylen langer het Evangelie van Christus
te bedienen".
_ Hoe gunstig de persoonlijke verhouding tusschen hem en de
-ocr page 91-
66
gemeente, ook moge geweest zijn, hoe vereerend ook zijn plech-
tige acte van ontslag ook moge zijn geweest, Ds. Bonebakker
had hier een strijd gestreden. Hij had hier ook hard gewerkt en
later toen hij als emeritus in den Haag woonde, zijn zijn ge-
dachten zonder twijfel nog dikwijls naar het zeer oude Zuylen
teruggekeerd. Het heeft iets te zeggen, dat zijn sterven door zijn
schoonzoon, Ds. Moll, predikant te den Haag, plechtig aan de ge-
meente Zuylen werd bekend gemaakt; dat staat vermeld in de
notulen van '12 Januari 1841, en het heeft nog meer te zeggen,
dat de volgende notulen van 20 Januari 1841 door Ds. van der
Stok opgesteld: luiden: „Aan de Broederen werd verder door den
leeraar medegedeeld, dat hem ten behoeve der Diakonie-armen
van Zuylen door Ds. Moll van 's Hage, volgens het verlangen
van den overledene predikant Bonebakker, Z.E.W. schoonvader,
weleer leeraar in deze gemeente, eene wissel groot ƒ 200 was ter
hand gesteld".
We zijn reeds in de 19e eeuw als Ds Cornelis Oskamp zijn in-
trede doet. Hij kwam niet als proponent, maar als gewoon predi-
kant van Vinkeveen. Ook hij was blijkens het bijschrift van zijn
naam Philosofiae Doctor. Hij werd op 11 Juli 1802 bevestigd, ja
zoowaar weer door Dingeman Wouter Smits. Professor en do-
minee te Rotterdam. Van zijn dienst valt weinig te zeggen, om-
dat hij reeds na 2 jaren afscheid preekt (datum van afscheid 11
November 1804) en omdat de notulen zeer weinig wetenswaardigs
bieden. Dat de nieuwe eeuw bij welks aanvang Napoleon als
volkerentemmer op het wereldtooneel verscheen, niet zonder be-
denkelijke voorteekenen begint, kan blijken tiit de vermelding
van de extra-collecten, die werden gehouden voor enkele vis-
schersdorpen.
In de notulen van na 6 Juli 1803 (de datum is niet vermeld),
wordt melding^ gemaakt van de ontvangst van twee brieven, uit
Maassluis en Scheveningen, „inhoudende een berigt van den be-
klaaglijken toestand, waarin die gemeentens wegens het oorlog
ende daar door gestremde visscherij, zich bevonden, en een vrien-
delijk verzoek om een milde gift tot onderstand der armen". Be-
sloten werd de gemeente daarvan op 7 December kennis te geven
en „op te wekken tot mildadigheid"; den Qen d.a.v. werd aan de
huizen gecollecteerd met een gesloten bus, welke, op Zaterdag-
avond ten huize van den predikant geopend zijnde, ƒ 105 bleek
te bevatten. Drie maanden daarna, toen de kerkeraad „weder drie
-ocr page 92-
67
brieven, nam. van de gemeente te Vlaardingen, Middelharnis en
Katwijk aan Zee, ontfangen had, inhoudende een verzoek om een
gif te uit de gemeente voor de daar, wegens de gestremde vis-
scherij, in de bitterste armoede gedompelde inwoonders", werd
besloten op 4 Maart in de kerk te collecteeren, en wel met dat
gewensoht gevolg, dat des voormiddags twee en vijftig en des na-
middags vijf en vijftig gulden en tien stuivers gecollecteerd wierd.
dus tezamen hondert zeven gulden en tien stuivers! Aan elke ge-
meente zou ƒ 25 gezonden worden en de overschietende ƒ 32.10
worden bewaard voor een eventueel nieuw verzoek.
Zooals gezegd preekte Ds. Oskamp na 2 jaar zijn afscheid en
vertrok daarna als predikant naar Kralingen.
Een nieuwe tijd was gekomen. Dat bemerken wij als wij de
notulen nalezen van den nieuwen predikant Cornelis Adrianus
van Vloten,
die van Steenwijk kwam, waar hij reeds als predikant
dienst gedaan had. Zuylen had vroeger in Arnoldus Rotterdam
een predikant aan Steenwijk afgestaan; nu kreeg het van Steen-
wijk den nieuwen predikant. Intrede 21 April 1805, afscheid 2
Januari 1825.
De notulen gaan wemelen van reglementswijzigingen; vooral
na het jaar 1816, toen de staat, in den persoon van Koning Wil-
lem I, zich rechtstreeks met het kerkelijk leven begon in te
laten. Zoo lezen wij in 1816:
„Aan alle predikanten is door het Cl. Bestuur van Amersfoort
rondgezonden de wetten, waarnaa vervolgens moet gehandeld
worden in de waarneming van den dienst op vacante plaatsen en
bij het doen der beroepingen, zooals die regelen zijn gegrond op
Synodaal besluit volgens het gedrukte Reglement op de vaca-
tuuren enz.
Die reglementeeringswoede werkte door ook in het interne
leven der gemeente. Zelfs de kerkeraadsvergaderingen werden
daar in een raam van reglementeering geplaatst. Hoor maar
(27 Juli 1818). „Voorts is met algemeene toestemming van de
presente leden des kerkenraads, bij afwezigheid van eenen ou-
derling, bepaald, dat wanneer er voortaan kerkenraad gehouden
word en iemand afwezig is, hij voor boete aan den armen zal
betalen 6 stuivers en voor het te laat komen 3 stuivers".
Na 20 jaren dienst te Zuylen te hebben vervuld, vertrok Ds.
van Vloten als emeritus naar de Steeg, na vooraf te hebben
medegewerkt aan de beroeping van zijn zoon Jacobus WiMeni.
-ocr page 93-
68
Wonderlijk, de bevestigingsdienst op den morgen van 2 Janu-
ari 1825 was tevens af scheidsdienst; 's middags deed de zoon Ja-
cobus Willem van Vloten zijn intrede. Naar de notulen te oor-
deelen is deze opvolging niet gelukkig geweest. Hij schrijft ge-
brekkige notulen, waardoor geen duidelijke lijn loopt en waaruit
geen krachtige wil spreekt. Misschien hangt dit ook samen met
zijn zwakke constitutie. Althans zoo kan men opmaken uit de
notulen van 12 iMei 1833: „Na het onderling bespreken van on-
derscheidene onderwerpen, ook van de zwakheid des predikants
en daardoor verhinderde werkzaamheden in de gemeente is de
vergadering met dankzegging geëindigd".
Ook blijkt uit de notulen van 7 Juli d.a.v., dat de predikant
zich door een candidaat (A. J. C. van Blokhuizen) wilde laten ter
zijde staan. Ds. van Vloten stelde voor dezen tot de kerkeraads-
vergaderingen toe te laten, welk voorstel in die vergadering
werd aangenomen. Of de heer Blokhuizen niet gekomen
is, of dat hij spoedig na zijn komst vertrokken is, blijkt
niet uit de notulen. Zeker is dat het volgend jaar in de gemeente
de hulpdienst werd verricht door den candidaat A. H. Pareau,
die bestemd was den jongen Ds. van Vloten op te volgen. Deze
ontving reeds tijdens het predikambt van Ds. van Vloten een
toezegging van beroep. Zoo lezen we in de notulen van 14 De-
cember 1834: „De heer A. A. Pareau,, candidaat tot den H.
Dienst is hier gekomen tot hulp van den predikant, heeft den
kerkenraad bekend gemaakt, dat hij door den Hoog Welgeboren
Heer W. R. van Tuyll van Serooskerken, ambachtsheer ter de-
zer plaatze, de toezegging des beroeps ontvangen had, nadat de
tegenwoordige leeraar zijn verzogt emeritaat verkregen zou heb-
ben, en is hij toen door den kerkenraad met hartelijkheid als aan-
staand predikant dezer gemeente bewelkomt".
Het duurde toch nog bijna een half jaar eer dat beroep offi-
cieel kon worden uitgebracht: den i/en Mei 1835 werd candi-
daat Pareau beroepen; 26 Juli d.a.v. nam Ds. van Vloten open-
lijk afscheid van de gemeente.
Een scheidende leeraar, die weinig begeerd werd; die licha-
melijk weinig voorspoed beleefde, — en blijkbaar geen man
was van geestelijke excellentie.
Zijn opvolger, een man itit de begaafde, toen ter tijd zeer
bekende familie Pareau, die reeds begeerd werd voordat hij eigen-
lijk komen kon. Zijn vader was de beroemde oriëntalist Jean
-ocr page 94-
69
Henri Pareau, die na een veel bewogen maar roemrijken loop-
baan in 1810 te Utrecht professor in de Oostersche letteren
was geworden, en die sedert 1812 daarbij nog het ambt van
Waalsch predt. had vervuld. Enkele jaren voor de intrede van
zijn zoon te Zuylen was hij reeds te Utrecht overleden. Zijn broe-
der en bevestiger, hoogleeraar te Groningen, was een voorman
van de Groningsche richting.
Antonvus Henricus Pareau, zoon van zulk een 'beroemde va-
der, broeder van een hooggeleerden professor, kon hier in
Zuylen op den kansel, al heeft hij misschien menige schoone
leerrede doen hooren, ook niet thuis geweest zijn. Een ieder, die
Zuylen ook maar eenigszins kent, gevoelt dit met ons. Zoo treft
het ons o.a., dat de notulen van 6 Januari 1839 melding maken van
het feit, dat zekere Gerrit Nachtegaal Hendrikszoon weigerde
zijn kind te laten doopen; hij wilde, dat uit de tweede vraag in
het doopsformulier het woord „alhier" zou uitgelaten worden,
omdat hij ,, verklaar de vastelijk te meenen, dat er alhier niet naar
het Woord Gods gepredikt werd!"
Ds. Pareau kon Ihet hier niet bolwerken, ook al heeft hij zon-
der twijfel geestelijken steun gezocht bij zijn collega, den emeri-
tus-predikant H. Uden Masman, die zich als rustend predikant
alhier gevestigd had, en die zonder twijfel dezelfde is, die zich in
1843 ™^t een brochure had gekeerd tegen den onder het orthodoxe
volk geliefden predikant B. J. H. Taats van Elspeet. (Vgl.
Rulman il. p. 13).
Ook deze predikant was van de z.g. Groningsche richting.
Bij een dergelijke situatie moest het beroep, dat Ds. Pareau
naar Monnikendam ontving in October 1839, aan beide zijden als
een bevrijding gevoeld zijn.
Nochtans uit Ds. Pareau zich daarover in dezelfde hoofsche
bewoordingen (de „Groninger's" legden nadruk op goede vor-
men) waarmede hij gewoon was de notulen der kerkeraadsver-
gaderingen in te kleeden (9 October 1839): „De Predikant berigt-
te den kerkeraad, dat bet beroep naar Monnickendam (van welks
ontvangst op den 6en aan de gemeente was kennis gegeven), na
ernstig beraad door hem was aangenomen in de vreeze des
Heeren, biddende hij den kerkeraad toe, dat zij in den geest
der wijsheid en liefde mogten bekrachtigd worden, om bet ge-
wigtige werk, dat op hen gelegd zoude worden, tot !s Heeren
tere en der gemeente heil te kunnen volbrengen". - : :,
-ocr page 95-
Dit is op waardige wijze uitgedrukt. Als daarmede ook een
waardig optreden is gepaard gegaan, dan kunnen wij .begrijpen,
dat, zooals ook van zijn opvolger Ds. van der Stok werd getuigd,
men, ook bij strenge verwerping van zijn beginsel, hem
persoonlijk wel heeft gewaardeerd en bemind.
In elk geval is Ds. Pareau niet gansch en al uitgescha-
keld, ook al heeft hij het veld moeten ruimen. Het was toch —
naar het ons voorkomt — voor hem nog een zekere eer, dat hij
mede ihet beroep van zijn opvolger gedeeltelijk heeft mogen lei-
den, en dat de Eerw. heer P. N. <van der Stok, proponent, die in
zijn plaats benoemd is, ook een man van de Groninger richting
was, kon zelfs aan Ds. Pareau als een soort overwinning worden
aangeschreven.
Er was onder leiding van Ds. Pareau eerst een i2-tal gemaakt,
die allen zouden worden uitgenoodigd worden, om een preek-
beurt op beroep te vervullen. Dat zou dus minstens 12 weken
in beslag nemen; dat zou te lang zijn.
Daarom werd op 7 November „besloten het preken van Heeren
propp. wederom te hervatten en wel zooveel mogelijk tweemaal
des Zondags en mede des Woensdagsavonds. Verder werd goed-
gevonden over het preken der propp. te doen loten".
Onder deze proponenten was ook J. J. Oosterzee, de beken-
kende, beroemde, redenaar, die — welke triomfen hij elders
ook moge hebben gevierd — hier te Zuylen gedoemd was het af
te leggen.
Ds. Pareau heeft deze historsche ure niet meer mede gemaakt.
Bij 24 November 1839 staat vermeld:„op heden heeft Ds. Pa-
reau van deze gemeente zijn zegenend afscheid genomen met ïl
Cor. 13 : 11".
Hoffelijk tot zelfs in de'keuze van zijn afscheidswoord.
11 December d.a.v. was het de gewichtige dag 'voor den ker-
keraad. Uit het 12-tal werd dien avond een 6-tal geformeerd,
waarop candidaaf Oosterzee nóg voor kwam; maar op dien zelf-
den avond werd uit dit 6-tal een 3-tal gevormd, waarop zijn naam
niet meer werd genoemd: „Op het drietal werden geplaatst P. N.
van der Stok, W. H. Houël, R. Jentink, waaruit met eenparig-
heid van stemmen beroepen is de WelEerwaarde Heer P. N. van
der Stok, candidaat onder het Provinciaal kerkbestuur van
Utrecht".
Zoo was wederom een candidaat van Groningsche richting
gekozen.
-ocr page 96-
71
De notulen van 5 April 1840: „Op heden werd de beroepen
leeraar P. N. v. d. Stok tot den Evangeliedienst alhier bevestigd
door Ds. W. Wiegniink, predikant te Naarden, en verbond de
nieuwe leeraar zich aan zijne gemeente niet de bede van Paulus:
Phil. I 8-11".
De genomen beslissing was van verre strekking; want Ds.
van der Stok heeft hier volle 47 jaren gestaan. Booze tongen
hebben gezegd: dit is een straf geweest voor Zuylen, omdat
het zulk een beroemdheid als van Oosterzee heeft gering geschat.
Over Ds. van der Stok, die nog de meeste ouderen in onze
gemeente hebben gekend, wil ik mij geen oordeel aanmatigen.
Ik geloof wel te mogen zeggen, dat hij —■ wat aangaat zijn per-
soon — zeer bevriend was. Van zijn beginsel geld al wat wij reeds
over zijn voorganger hebben gezegd. Het beantwoordde niet
aan den geest dezer gemeente; het heeft den conventikelgeest,
die hier sedert Rotterdams dagen nooit is gesmoord, in de hand
gewerkt en de onkerkelijkheid eerder bevorderd dan venfiinderd.
Bij zulk een verschil in zaken van beginsel blijft er voor den
predikant nog een terrein over, waar hij zich kan handhaven en
waar hij de gemeente kan ontmoeten. Dit is het terrein van het
juridisch-kerkelijke. Daaraan heeft Ds. van der Stok dan ook
steeds groote zorg besteed, en met groote accuratesse heeft hij
zich van zijn dagelijksche kerkelijke plichten gekweten.
Uit de eentonige stroom van dagelijksche feiten, waardoor de
ambtsloopbaan van Ds. van der Stok bepaald is, steken enkele
feiten als rotsblokken omhoog.
Het was allereerst de kerkbrand op oudejaarsavond 1847, die
den rustigen gang van het kerkelijke leven onderbrak. Door on-
bekende oorzaak brandde het interieur der kerk vrijwel geheel af ;
alleen de muren der in 1652 gebouwde kerk bleven staan. Van
het oude gebouw, dat in 1841 aanmerkelijk werd verbeterd, is dus
niet veel meer dan de''uiterlijke belijning overgebleven. Het her-
stelde gebouw was in November van 1848 geheel gereed en is
toen in zijn tegenwoordigen staat gebracht; de kerkekamer werd
toen eenigszins anders geplaatst, iets ruimer gemaakt en van een
afzonderlijken uitgang voorzien.
Terwijl de kerk werd opgebouwd vergaderde de gemeente in
de school, waar Ds. van der Stok 16 Januari 1848 zijn eerste pre-
dikatie hield over Psalm 102, 2—6, waar het niet ontoepasselijk
tekstwoord in voorkomt, „Want mijne dagen zijn vergaan als
-ocr page 97-
72
rook en mijn gebeenten zijn uitgebrand als een haard".
Dan werd op den 9 Mei 1852 het 2e eeuwfeest der gemeente
Zuylen gevierd, niet zonder uiterlijke praal. Bij deze gelegen-
heid werd door de familie van Tuyll het Avondmaalstel ten
geschenke gegeven, dat nu nog onze avondmaalstafel siert, be-
staande in den zilveren schotel, 2 bekers, 2 borden en een schenk-
kan (welke laatste blijkens inscriptie uitsluitend een gift der
Ambachtsvrouwe is, die op uitnoodiging der kerkeraads zelve
uit 's Hage op den feestdag herwaarts zou gekomen zijn, maar
daarin door zwakken gezondheidstoestand verhinderd werd).
Er waren meer lichtpunten bij dat heugenisfeest, dan het adel-
lijk geschenk. Vermeld moet ook worden het uitnemend histo-
risch overzicht, dat Ds. van der Stok gaf over de gemeente van de
dagen harer stichting af. Dit overzicht, in de notulen opgenomen,
was het uitgangspunt voor mijn ietwat meer uitgebreid onder-
zoek. Maar dit was toch maar bijzaak: de hoof dnadruk van de
feestrede, die naar aanleiding van Matth. 24 : 35 werd gehouden,
viel, gelijk hij zelve schrijft: „op het onvergankelijke en eeuwig
blijvende van Jezus woorden". — Schooner en meer toepasse-
lijken tekst kon de feestredenaar niet hebben gekozen.
Moge de Geest des H'eeren dien tekst schrijven in onze harten
en in de harten uwer kinderen: „De Hemel en de aarde zullen
voorbijgaan, maar Mijne Woorden zullen geenszins voorbijgaan".
-ocr page 98-
Jan van Brederode
en Johanna van Abcoude
Alle Hollandsche kronieken verhalen de geschiedenis van
Jan van Brederode en zijne echtgenoote Johanna van Abcoude
en bevatten een kort relaas van hun tnerkwaardigen levensloop.
Het dramatisch gegeven, daarin heeft, zooals niet is te verwon-
deren, ook in later tijden menigen historiebeoefenaar getroffen.
En al heeft geen balladendichter dit gegeven in strophen uit-
gewerkt, bij anderen heeft de fantasie somtijds daarmede vrij
spel gehad, waar de oude chronica ophielden de bijzonderheden
te vermelden.
Naast het weinige, dat de gemelde kroniekschrijvers mede-
deelen omtrent de geschiedenis van Jan van Brederode en zijn
gade, loonde het de moeite elders na te gaan wat tot meerdere
kennis daarvan kan strekken ^).
In het jaar 1390 stierf Reinoud, de 14de Heer van Brederode,
nalatende vier zonen. Dirk, die de eerstgeborene van hen was,
had — vermoedelijk kort te voren — den kloosterlijken staat
omhelsd en verbleef als „laicus redditus" in het kartuizerkloos-
ter Monnikhuizen bij Arnhem. Daarom volgde de tweede zoon.
Jan, zijn vader op als Heer van Brederode.
Jan van Brederode was gehuwd met Johanna, de eenige doch-
ter van Willem van Abcoude. Het liep tegen het einde der 14de
eeuw, een tijdperk van onrust in de lage landen bij de zee. Op
geestelijk gebied de sterke ontwikkeling en doorwerking van den
geest der „moderne .devotie", op wereldlijk terrein twisten en
kleine oorlogen zonder einde. De Hollandsche kronieken ver-
halen, dat Brederode in 1395 met het leger van bisschop Frede-
rik van Blankenheim is opgetrokken tegen Koevorden en ook
hoe hij in 1396 en volgende jaren heeft deelgenomen aan de
krijgsverrichtingen van hertog Albrecht van Beieren en Willem
^) Literatuuropgave kan men vinden in het Nieuw Ned. Biographisch
Woordeniboek, dl. VII, i.v. Brederode.
-ocr page 99-
74
WILLEM VAN ABCOUDE
-ocr page 100-
75
van Oostervant tegen de Friezen. Het schijnt, dat deze tochten
zware eischen hebben gesteld aan zijn vermogenstoestand. In den
vastentijd van 1399 ging hij in Ierland het Sint Patricksvuur
bezoeken; hij keerde nog in hetzelfde jaar op Sint Odulphusdag
terug in deze gewesten. Voorts deelen de kronieken mede, dat
hij te Santpoort in de omgeving van zijn voorvaderlijk slot een
kapel liet bouwen ter eere van Sint Patricius, waaraan hij een
fundatie voor twee wekelijksche Missen verbond.
In deze jaren werd een voortreffelijke hervorming der Pre-
dikheeren orde in de Duitsche landen doorgevoerd. Uitvoerige
bijzonderheden daaromtrent zijn opgeteekend door een Domini-
caanschen kroniekschrijver uit het midden der 15de eeuw in zijn
Buch der Reformacio Predigerordens. Een groote invloed ging
uit van het klooster Schönensteinach, dat ook in Noord-Neder-
land een nederzetting wilde vestigen. Zoo rijpte onder mede-
werking van den wijbisschop van Frederik van Blankenheym,
Hubertus Schenck, het plan tot stichting van een klooster
van Dominicanessen of Jacobinessen in Wijk bij Duurstede.
Brederode's schoonvader Willem, die Heer was van Abcoude
en Wijk bij Duurstede, trad op als zijn stichter en schonk ook
de noodige bezittingen en inkomsten tot onderhoud van het
convent. In 1399 met den bouw begonnen, kon op Hemelvaarts-
dag van het jaar 1401 de kerk worden gewijd, na welke plechtig-
heid aldaar de clausuur werd aangenomen.
Niet lang daarna volgde een gewichtig besluit in het leven
van Jan van Brederode en zijn gade. Hun huwelijk was kinder-
loos gebleven. In 1402 kozen beide echtgenooten met onderling
goedvinden den religieusen staat. Johanna van Abcoude trad
in het nieuwe en veelbelovende klooster te Wijk bij Duurstede
en was een der eerste nonnen, die in haar vaders stichting den
sluier hebben aangenomen. Tegelijkertijd nam Brederode als
eenvoudig leekebroeder of convers het kleed van Sint Bruno
aan bij de kartuizers te Zeelhem bij Diest. De Duitsche kroniek,
waarvan wij hierboven gewaagden, verhaalt met een vermakelij-
ke naamsverhaspeling, dat „der von praijten rot" kartuizer
werd te Monnikhuizen, terwijl de Hollandsche kronieken mel-
den, dat Brederode was ingetreden in het kartuizerklooster
Nieuwlicht buiten Utrecht. Het een noch het ander is juist. De
ordonnanties der Grande Chartreuse uit deze jaren sluiten allen
twijfel uit. Brederode werd in 1402 convers te Zeelhem. Om-
-ocr page 101-
76
streeks denzelfden tijd is zijn broeder Dirk uit Monnikhuizen
als „clericus redditus" naar dit klooster overgeplaatst. Behalve
de beide Brederode's vond men daar in deze jaren meerdere
anderen uit de ridderschap, die in het witte kartuizerhabijt en
onder den harden regel van Sint Bruno een verborgen contem-
platief leven leidden. Vandaar, dat dit klooster toen wel ge-
noemd is: het huis der edelen (domus nobilium).
Terwijl als regel slechts lieden uit den eenvoudigen stand,
die eenig handwerk verstaan of in den landbouw bedreven zijn,
kartuizerbroeder worden, had Jan van Brederode 'dezen staat niet
versmaad, en als convers de eeuwige geloften afgelegd. Hij
moet dezen stap hebben gedaan met de beste religieuse voorne-
mens, want zonder deze zou de zeer strenge orde van Sint Bru-
no voor hem weinig aanlokkelijks hebben gehad. Dat hij geen
koorreligieus was geworden is wellicht te verklaren door het
feit, dat de canonieke bepalingen daarvoor een beletsel vormden
ten aanzien dergenen, die, zooals hij, daadwerkelijk aan den
krijg hadden deelgenomen. De conversen der kartuizerorde gaan
in een wit habijt gekleed. Zij dragen den schedel geheel kaal-
geschoren, doch laten den baard groeien. In stilzwijgen verdee-
len zij de uren van den dag tusschen gebed en handenarbeid, ter-
wijl zij eiken inacht in de kloosterkerk de Metten bijwonen. Zij
vormen in de chartreuse een aparte familie en leven er afge-
zonderd van de monnikken.
Uit mededeeliingen van J. Gerson en W. Heda weten wij, dat
Jan van Brederode met groote schulden was bezwaard, toen hij
in 1402 in het klooster trad. Alvorens dan ook als convers te
worden geprofest, stond hij in tegenwoordigheid van Albrecht
van Beieren zijn vorderingen en schulden af aan zijn jongeren
broeder Walraven, die hem opvolgde als Heer van Brederode.
Deze cessie geschiedde evenwel buiten medeweten der schuld-
eischers. Materieële zorgen zouden nu den convers blijven
kwellen, want reeds in 1402 werd Walraven door Jan van Arkel
gevangen genomen en zeven jaar vastgehouden, zoodat hij zich
niet had kunnen kwijten van de op zich genomen verplichtingen.
De crediteuren begonnen nu den kloosterbroeder lastig te vallen.
Op 23 Mei 1407 stierf zijn schoonvader, Willem van Ab-
coude, en daar diens eenige zoon Ghijsbert hem reeds kort te
voren in den dood was voorgegaan, zou zijne dochter Johanna
zijn erfgenaam geworden zijn indien zij nog in de wereld wa?
-ocr page 102-
77
geweest. Nu evenwel kwam alles aan zijn naasten bloedverwant
en broeders zoon Jacob van Gaasbeek. Thans vermocht Brederode
aan de verleiding der omstandigheden op den duur geen weer-
stand meer te bieden. Volgens de overlevering wist men voor
hem langs zijwegen uit Rome de vergunning los te krijgen om het
klooster te verlaten en ook zijn echtgenoote wederom terug te voe-
ren in de wereld. In het begin van 1409 legde hij zijn kloosterkleed
af, dat hij bijna zeven jaar had gedragen. Gozewijn Comhaer, de
latere bisschop van Ysland, die sinds 1407 de chartreuse van Zeel-
hem bestuurde, len zijn medekloosterlingen hebben niets onbe-
proefd gelaten om hem tot andere gedachten te brengen. In het
voorjaar van 1409 richtte het generaal kapittel der kartuizerorde
een ernstige vermaning aan den prior en het convent van Zeelhem
om alsnog alles in het werk te stellen ten einde den „fugitivus"
tot terugkeer te bewegen. Brederode's handlangers hadden in-
middels in Parijs van eenige doctoren der universiteit, door de
zaak verkeerd voor te stellen, de verklaring weten te verkrij-
gen, dat deze zich inderdaad niet meer aan zijne professie ge-
bonden behoefde te achten, daar deze nietig was geweest. Maar
de kartuizers onderwierpen op hun beurt het geval aan het oor-
deel van Johannes Gerson, den vermaarden kanselier dezer
universiteit, en de theologische faculteit van Parijs, die achter-
eenvolgens op 26 Maart en 28 Mei 1410 hun oordeel in deze
zaak uitspraken.
Gerson kwam in een uitvoerig tractaat, hetwelk is getiteld:
,,An liceat gravato debitis intrare religionen" ^) en door alle
leden der faculteit werd onderschreven, tot het besluit, dat het
convent van Zeelhem wel is waar destijds niet de noodige voor-
zichtigheid had betracht door Brederode toe te laten tot de pro-
fessie, alvorens ook met diens schuldeischers een overeenkomst
was getroffen, doch dat niettemin de afgelegde geloften geldig
en voor altijd bindend waren. Dat derhalve Brederode deze weder-
rechtelijk had verbroken en in zijn klooster behoorde terug te
keeren. Tevens wordt een verwijt gericht aan diegenen, die vóór
hem over de kwestie hun oordeel hadden gezegd en aan Brederode
een verkeerden raad hadden gegeven. De geleerden waren dus
eenstemmig van gevoelen, dat Jan van Brederode's intrede in het
^) Is het aan iemand, die met schulden is bezwaard, geoorloofd in een
kloosterorde te treden?
-ocr page 103-
78
JACOB VAN GAESBEEK
-ocr page 104-
79
klooster geldig vi^as, en dat vervolgens ook zijn professie niet was
nietig („invalida et cassanda").
Dat deze zeer merkwaardige verhandeling betreffende het ge-
val B rederode nog niet in idat verband is opgemerkt — hoeveel
belangstelling de geschriften van den grooten Gerson ook genie-
ten — is daaraan toe te schrijven, dat er niet met zooveel woorden
de naam Brederode in wordt genoemd. Gerson en de andere theo-
logen spreken slechts van „Quidam Joannes olim miles saecula-
ris". Deze „zekere Joannes" blijkt echter niemand anders te zijn
dan onze Brederode. Gerson geeft in zijn tractaat ook den tekst
van het door de kartuizers op schrift verstrekt relaas der toedracht
van het geval, dat volkomen klopt met hetgeen wij reeds van el-
ders wisten over deze izaak en hare omstandigheden. Ten over-
vloede mocht ik in de stedelijke bibliotheek te Trier aantreffen
een handschrift uit de 15de eeuw, inhoudende het bovenbedoelde
advies der Parijsche theologische faculteit, dat daar bepaaldelijk
het opschrift draagt: „Casus domini Johannis de Brederode
Carthusiensis" ^).
Maar Jan van Brederode had inmiddels reeds lang het klooster
verlaten en eischte zijn heerlijke rechten over Abcoude en Wijk
bij Duurstede op, waarbij hij stuitte op den tegenstand van Bis-
schop Frederik van iBlankenheym zoowd als van den wettigen
opvolger van Willem van Abcoude: Jacob van Gaasbeek. In
April 1410 keerde Brederode 'zich tegen Wijk bij Duurstede en
was deze stad het tooneel van het tragische gebeuren, dat ons
nergens pmeer «itvoerig wordt verhaald als in de oude Duitsche
kroniek, die hier reeds vroeger is genoemd.
„Von prayten rot" dan iverlangde, dat zijn gade eveneens uit
haar klooster te Wijk zou terugkeeren in de wereld „dar zu sy
doch gantz Ikainen willen hatt. Es ward ym och abgesprochen
von des closters vicari, dem selgen vatter Cunrat von Prüssen.
Und do diser wütrich sach, daz er weder mit lieb noch mit laid
die selgen closter frowen nit mocht wider haben nach siner be-
gird, do vieng er an zu kriegent mit sinem volk in dem Land von
diser sach wegen, also daz grosser schaid und kummer ufstund,
sunder der stadt Wyg, da dis closter inn lyt, ward swerlich um
geangstet, und ward och vatter Cunrat übel gehanlet mit stossen
und gestreng und mit tretten der rossen".
■•) Het geval van Heer Jan van Brederode, kartuizer.
-ocr page 105-
8o
Gewapenderhand was Brederode op 9 April Wijk bij Duur-
stede binnengetrokken, «waar hij den vicarius van de Dominica-
nessen, Coenraad van Pruissen, in moeilijke omstandigheden
bracht. Gelukkig kwam de Bisschop ijlings tusschenbeide en werd
door dezer> een dag bepaald, waarop eenerzijds Brederode en an-
derzijds Johanna van lAbcoude voor hem zouden verschijnen.
„Also geschah es, das vil treffentlicher lüt zu samen kament, und
och der her der abtrünnig münch met den sinen. Also ward die
frow uss dem closter gefürt für in". De Bisschop liet nu aan
Johanna van Abcoude de vrije keuze om al dan niet in haar kloos-
ter terug te gaan, waarop zij antwoordde in het bijzijn van al het
volk: „Da sy der allmechtig got vor, daz ich die observantz des
halgen prediger ordens ^) lass yemer mer und widerker in die
wellt zu minem heren. Min her und gemachel mag tun, was im
gut dunckt, von umm Heb noch um laid, so lass ich nit mine or-
den, und dar umm vor allen dingen, so erwell ich wider in zu
gon in min closter, dar us man mich nun gezwungen hat". Aldus
geschiedde dan ook. „Also nam der 'getrüw hirt, vatter cunrat,
wider sin liebes schafflin, den der vigentlich wolff so geverd
waz, und tett daz mit f roden in den schaf f stall. des closters".
14 April 1409 deden Bisschop Frederik en Graaf Willem VI
uitspraak in den twist tusschen Jan van Brederode en Jacob van
Gaasbeek over de erfenis van den Heer van Abcoude, waarbij
Jacob's rechten werden erkend. Brederode werd door den Bis-
schop in gevangenschap overgeleverd aan den jonker van Gaas-
beek, die hem tot in den zomer van 1412 heeft doen vasthouden.
Den 3den Juni van dat jaar stond de Bisschop aan Gaasbeek toe
om met Brederode „sinen eygénen wille te doin, hem gevangen
te houden off van hem te scheiden". Middelerwijl was Johanna
van Abcoude op 10 Januari 1411 in haar klooster gestorven. Bre-
derode verkreeg nu zijn vrijheid, na jegens den Bisschop de noo-
dige zekerheid te hebben gesteld, dat de rust door hem zou wor-
den bewaard. Hoe het ,Brederode verder is gegaan wordt weder
in onze Duitsche bron medegedeeld. Hij ging naar den vreemde
en bood den koning van Frankrijk zijn diensten aan. Deze ver-
nederde hem echter door het volgende bescheid: „Du solest von
recht an cartuser sin, als du denn got und dem selben orden ge-
lobt hast in der profession, und ich gelob, sölltest du under
1) Dominicanerorde.
-ocr page 106-
8i
imszem her sin, und gieng uns sust glückt an, so gewun-
nent wir unglück von dinen wegen". Gegriefd heeft Brederode
zich hierop aangemeld ibij het leger van den Koning van Enge-
land, den vijand. Hij sneuvelde in den slag van Azincourt (1415).
Zijn broeder Dirk overleed in hetzelfde jaar te Zeelhem.
In de jaren, welke Jan van Brederode in de chartreuse heeft
doorgebracht, heeft hij zich ook bezig gehouden met letterkun-
digen arbeid. Het was niet alledaagsch, dat een eenvoudige con-
vers zich ook met anderen dan handenarbeid geneerde en zoo-
danig werk leverde. Immers zulks lag als regel slechts op den
weg der koormonniken, de mannen van studie. Joannes a Leidis
deelt in zijn Kroniek van Brederode over onzen convers het vol-
gende mede: „Ende want hy hem seer wel verstont op de Wal-
sche tonge, so oversette hy doe een boeck dat hiet Coninck Som
u)i: den Walsche in Duytsche en is een seer devoet boeck". Deze
voortreffelijke Dietsche vertaling van de „Somme Ie Roy", het
„seer merkelic boec, dat gheheeten is Die Coninx Summe", is in
niet minder dan 8 handschriften en een aantal incunabelen tot
ons gekomen en heeft in de Middel-Nederlandsche letterkunde
een goede bekendheid.
Na de opdracht, die in een der handschriften, te Parijs be-
waard, luidt „Sonderlinghe lieve ende seer gheminde neve ende
broeder in Jhesu Cristo Johan van Yselstein", ^) leidt de vertaler
zijn werk als volgt in:
„Want ie broeder Jan van Brederode, convers der cartuser
oirden tot Seelem, grote begheerte hebbe tot uwer ewigher sa-
licheyt, sonderlinghe dat ghi na den gheboden gods u leven leyden
mochtet, so en heb lic mi niet een luttel arbeyts laten verdrieten
ende heb u over gheset uten fransoyse in duutsche, int iaer ons
heren dusent vierhondert ende achte, een boec dat een groet clerc
van den predicaer oerden den coninc Philips van Vrancrijc ma-
kede in den iaer ons heren iMGCende LXXIX, ende heet in
francsoyse „Summe Ie Roye", dat lis in duytsche „des Coninx
Summe". Tn deze voorrede had de bewerker beloofd de geheele
Somme Ie iRoy te zullen vertalen blijkens zijn overzicht van de
stof, waarover het boek zal handelen. Maar de vertaling, die tot
ons is gekomen, is een afgebroken stuk werk, wat behalve uit he-
1) Jan van IJsselstein werd met Walraven van Brederode in deze
jaren door Jan van Arkel te Gorinchem gevangen gehouden.
-ocr page 107-
8i
doeld overzicht nog blijkt uit de laatste alinea's van de in de
handschriften gegeven tekst, die een overgang tot het volgende
gedeelte bevatten. Het vi^erk schijnt plotseling te zijn afgebroken
en nooit meer voltooid, wat te verklaren is door Brederode's ver-
trek uit het klooster in het begin van het jaar 1409.
Uit de nauwkeurige en uitmuntende vertaling is op te maken,
dat de bewerker ihet Fransch grondig meester was, iets wat van
een vooraanstaand edelman uit dien tijd geen verwondering be-
hoeft te wekken. ,Brederode prijst de lezing van het boek zeer
aan, want, schrijft hij: „het leert ons hoe wi onse rekeninghe
maken sullen teghen den groten rekendach daermen summam
summarum voor den groten Coninc brenghen moet".
In de geschiedenis der Middel-Nederlandsche letterkunde is
men door tweeërlei oorzaak op een dwaalspoor gebracht omtrent
het auteurschap van de JDietsche Coninx Summe. Merkwaardi-
gerwijze namelijk noemen vier der handschriften „Jan van Ro-
de" als vertaler („ie broeder lan van Rode, convaers der car-
tuser oerde tot Seelem"), één der handschriften heeft den naam
weggelaten, terwijl de drie overige Jan van Brederode noemen,
evenals alle incunabelen. Afgaande nu op de onjuiste mededeeling
van Johannes a Leidis, dat Brederode in het kartuizerklooster
buiten Utrecht zou hebben geleefd, en verstoken van eenig spoor
omtrent zijn verblijf te Zeelhem, heeft men op gezag der vier hss.
de vertaling toegeschreven aan een zekeren Jan van Rode en ge-
meend, dat die naam later bij het afschrijven is veranderd in dien
van Brederode. Thans staat wel vast dat blijkbaar het omgekeerde
heeft plaats gehad en dat Jan van Rode en Jan van Brederode
één en dezelfde persoon zijn geweest. ^)
1) Zouden er nog andere plaatsen zijn aan te wijzen, waar Brederode
kortweg Rode wordt genoemd ?
Mr. H. J. J. SCHOLTENS.
-ocr page 108-
't Huys ten Bosch bij Wesopa
en zijn omgeving
De Vecht, terecht geprezen als een der schoonste waterwegen
van ons land, heeft in haar benedenloop een punt, dat zoowel uit
een geschiedkundig als uit een strategisch en natuurhistorisch oog-
punt bezien, zeer merkwaardig is.
Dat punt is Uitermeer.
Uit een natuurhistorisch oogpunt bezien is deze plek merk-
waardig, omdat het een der weinige plaatsen in ons land is, waar
het zeldzame zomerklokje (Leuconium Aestivum) voorkomt en
waarop overigens Godin Flora haar gaven uit een hoorn van
overvloed uitstrooit.
Uit een strategisch en geschiedkundig oogpunt, omdat het in
den strijd tusschen de Stichtsclien en Hollanders in de 15e eeuw
reeds het brandpunt, en later, in 1672, de plaats was, waar de
Fransche zegetocht door ons land werd gestuit.
Men mag wel gissen, dat de Romeinen reeds dit punt op de
rechte strategische waarde hebben weten te schatten.
De groote heirweg liep in hun dagen van Keulen via Dore-
stad, langs Fehtna, over (Utrecht en) Uitermeer naar Muiden en
zoo vervolgens naar Germame.
Niet ver van Uitermeer, aan den mond van de Vecht, te Mui-
den, hadden zij reeds een Tolhuis en daar zij de gewoonte had-
den om op geregelde afstanden sterkten aan te leggen ter verde-
diging van vaarten en wegen, lijkt ons, ofschoon ons geen ver-
trouwbare gegevens ten dienste staan, de veronderstelling niet al
te gewaagd, dat ook te Uitermeer toen reeds een versterking be-
stond, die deze plek praedestineerde voor het versterkte kasteel,
dat daar later zou worden gesticht.
Door de onderzoekingen van den Heer A. Perk te Hilversum
en van Mr. Jan Hjeydanus (deze laatste werd op 29 Januari
1851 om zijn verdiensten voor de geschiedenis van Weesp door
den Raad tot Archivaris honoris causa benoemd) is er veel licht
-ocr page 109-
84
• «'a'ï»»*'ï8WWr^"'*«7?.^^
Het Huys ten Bosch omstreeks 1600.
Het Huys ten Bosch in 1928.
-ocr page 110-
85
verspreid over de gesteldheid van het landschap dat ons bezig
houdt, vóór wij overgaan tot de geschiedenis van de Ridder-
hofstad „'t Huys ten Bosch" zelve, in vroeger dagen.
Het Naardermeer, dat vlak bij Uitermeer ligt, maakte, blijkens
een oude kaart, die in het Algemeen Rijksarchief bewaard wordt,
vóór 1388 één geheel uit met de rivier de Vecht.
Op het bij deze schets gevoegde kaartje is duidelijk te zien en
bij een opmerkzame beschouwing van de terreinen zooals ze nu
nog zijn, is nog heel goed op te merken, dat het Naardermeer
voorheen gemeen was met de Vedht, opgesloten ten Noorden
door den Keverdijk, ten Zuiden door den Broeckdijk en ten Oos-
ten door de hooge gronden van Gooiland.
De Keverdijk en de Broeckdijk, aansluitende aan den Vecht-
dijk, vormden tusschen zich in den mond van het meer.
Die mond is langzamerhand aangeslibd en vervolgens afge-
damd, hetgeen moet hebben plaats gehad in het einde der 14e
eeuw, wat gebleken is uit een oude memorie berustende in het
Archief te Weesp.
In een procedure n.l. gevoerd tusschen de waarsluiden van die
van de Oostzijde om te helpen repareeren aan den Wester-Vecht-
dijk, velde het Hof van Holland den 4e Nov. 1533 vonnis, waar-
bij die van de Westzijde werd opgelegd die van de Oostzijde
ongemolesteerd te laten ter cause van de kosten en de reparatie
van den Vechtdijk aan de Westzijde, tusschen de stad Muiden en
den Hinderdam gelegen.
Van deze uitspraak appelleerden die van de Westzijde bij den
Hoogen Raad, waarbij zij de boven bedoelde memorie overleg-
den die opgesteld was door hun advokaat Mr. Dirk Herwijnen.
Hierin lezen wij aangaande de geschiedenis van het landschap,
waarmede wij doende zijn, o.a.:
„Ende dat men den mont van de meer aldaer zij haar
exonereerde in der Vecht, mit redelijke costen souden moe-
gen stoppen, als alleenlijk die lengte ofte breedte wesende van
de twee drechten".
„Ende dat die nature daertoe was werkende als beginnen-
de daer voor in de mont te verlanden, duer alluvie ende ac-
cressentie".
„So ist gebeurt, dat die Naerdermeer, tot groot voordeel
ende sublevamen van die van Loosdrecht ende Cortenhoeff,
daer aen de mont mit een cleyn stuk dijks gestopt ende be-
-ocr page 111-
86
i
TOISTaHD YOOTl JIM388
Ankevcen
Korteiihoef
F-iiivïi'^um
-ocr page 112-
87
T0BStA"N3} NA ANUO 1638
TiifetinfÉticSc d&iiA naar
f«ln Ontu.'«p üxn '■ 3t«oe.
«^
Wd
■)1(«ut<)
^>0
x>.
Si!.? ^« %.
-ocr page 113-
88
dyckt is geweest ende dat oversulcx die voorz. meer van
dien tijt off met de Vecht nyet meer gemeen is gebleven
maer daervan gescpareert is geweest".
„Ende hoewel men daervan geen schriftelycke autenticque
documenten en bevint dan alleenlijk van den eenen ouden
mensche tot den anderen, sulck voortgeseyt wort, ende dat
men noch vinden mag bij oude munimenten, circumstantièn
ende situatiën van oude dijken ende walen, die voortijds in
■den zelfden meerdijk gevallen zijn geweest. ..."
Daar die van de Westzijde te voren reeds hadden aangevoerd,
dat ,,van allen ouden tijden en zoolang dat geen menschen memo-
rie ten contrarie gedenckt, die van Loosdrecht ende Cortenhoeff
de Wester Vechtdijk hebben helpen repareeren", zoo blijkt uit
een en ander, dat de verzanding van de mond van het Naarder-
meer omstreeks het einde der 14e eeuw een voldongen feit is ge-
worden.
Achter den dam in den verzanden mond zijn in den loop der
tijden twee polders ontstaan, de Spijkepolder en de Nessepolder;
de geul langs den Keverdijk, de groote Drecht, die ook de Spijke
heette, werd de molenvliet van den Spijkepolder, de andere geul
langs den Brockdijk, de kleine Drecht, bleef bestemd voor de
vaart over het meer naar Ankeveen en Naarden.
Volledigheidshalve vermelden wij in dit verband nog, dat het
Naardermeer krachtens Octrooi van 15 December 1623 bedijkt
en droog gemaakt is.
In het voorjaar van 1629 was de onderneming voltooid en de
verkaveling reeds geschied, toen Anthony Oetgens van Wave-
ren, burgemeester van Amsterdam in den zomer van dat jaar
de zes bruggen over de ringsloot deed afbreken, den dijk door-
steken en den polder vol liet loopen om den vijand, die destijds
op de Veluwe was, te stuiten en te beletten over de Vecht te
komen.
Sedert is de polder, hoezeer door het dicht maken van de
gaten in den ringdijk weder afgescheiden van den boezem der
Naarder-Trekvaart „drijvend" gebleven tot 1883.
In dat jaar is de droogmaking met een nieuw stoomgemaal
weder met kracht ter hand genomen en ten einde gebracht.
Het kwelwater was echter zóó overvloedig, dat de polder
na twee jaren een voldoenden oogst te hebben opgeleverd, op
den duur niet met voordeel droog te houden bleek te zijn, zoo-
-ocr page 114-
89
dat in het najaar van 1886 de bemaling gestaakt en de polder
weder vol geloopen is.
Gelijk bekend, is het Naardermeer thans eigendom van de
Vereeniging tot behoud van Natuurmonumenten en dus in be-
schermende handen.
Keeren wij thans terug tot de geschiedenis van 't Huis ten
Bosch", dat, wellicht reeds vroeger, maar zeker in de 15e eeuw,
aan den zuidelijken oever van het meer gelegen was.
Uit de stukken, ons eenigen tijd geleden welwillend in het
familie-archief van Jhr. Boreel van Hogelanden op Water-
land te Velzen ter inzage gegeven, is aan schrijver dezes niet
gebleken, wanneer het werd gesticht, maar in 1252 leefde er
Egbertus van den Bosch, ridder, zoodat wij de gissing wagen,
dat deze de stichter van de Ridderhofstad is geweest.
Waarschijnlijk is 't „Huis ten Bosch" oorspronkelijk een
Stichtsch leen — met vele heerlijke gerechtigheden en achter-
leenen — geweest.
Immers Amstelland heeft onder de Heeren van Amstel ge-
staan, die op hun beurt leenroerig waren aan de bisschoppen
van Utrecht.
De graven van Holland hebben zich echter in hun strijd met
de Stichtenaren van Amstelland meester gemaakt — en sedert
is het aan Holland gebleven.
In den oorlog tusschen Philips van Bourgondiè en den Bis-
schop van Utrecht werd de ridderhofstede, door het volk van
den Hertog verwoest, waarbij Herbert van Ysselstein gevangen
werd genomen. Het is later weder hersteld, want in 1672 is het
opnieuw door de Franschen verbrand en sedert niet meer opge-
bouwd.
                                ;::,':       .■ ''-;'';         •• ''s^.
Omstreeks het midden der 14e eeuw trouwde Herbert van
Ysselstein, zoon van Arend van Amstel (broeder van den be-
kenden Gijsbrecht) met de erfdochter van den Bosch,
In het repertorium van het kwartier van Amstelland, berus-
tende in het Algemeene Rijksarchief te 's-^Gravenhage vindt
men op folio 4 en volgende bladen den eersten leenbrief, lui-
dende als volgt:
„Philippe, Hertog van Bourgondië, Grave van Hollandt,
etc. doen cond allen luyden, dat wij, behoudelic ons ende
-ocr page 115-
90
eenen ygeliken sijns rechts, verleent ende verlijet hebben,
verleenen ende verlijen mit desen brieve, Ghijsbrecht van
Yselsteyn, Heren Herboren soen, syn Hus ten Bossche,
gelegen bi Utermeer, mitten voirburch, mitten boemgerde
ende anders sijnen toebehoirne binnen den utersten caute
van den utersten cingelgrafte; item twee sluysen, gelegen
tot Utermeer an den dam; item ij mergen lauts geheiten
Den Oert ende gelegen sijn tot Meersen; itm noch XXV
pondt 's jaers uter thienden van Hazerswoude te houden
van ons ende van onsen nacomelingen hun ende synen na-
comeligen, tot sulken rechte ende leene ende voort in alze
manieren als die ouden hantvesten ende brieven, die dair
off zijn dat inhoudend ende begrijpen.
Presentibus die Here van Wassenaar, Here
Arent van Ghent ende Ghijsbrecht van Vianen.
In orconde etc. Gegeven in den Hage opten
Xen dach in ApriUe Ao XXXIX (1439).
Bi minen Here, den Hertoge, Grave van Hol-
lant etc.
Booistenzwene-R.
Uit het repertorium Amstelland blijkt verder, dat de leen-
brieven achtereenvolgens de volgende namen vermelden:
1439. Verleid dit Huys ten Bossche, gelegen bi Uter-
meer, Ghijsbrecht van Ysselstein.
1464. Verleid Anthonis van Ysselstein.
1472. Verleid Margriete van Ysselstein bij dode van
. . Anthonis, beuren broeder.
                                           . • '=
1495. Verleid Ghijsbrecht van Duvenvoorde.
1511. Verleid Aerendt van Duvenvoorde.
1559. Verleid Anthonis van Duvenvoorde.
1629. Verleid Jonckheer Arent Adam van Wassenaar
ende Duvenvoorde.
1678. Verleid Johan Jacob van Wassenaar. '
1690. Verleid Jonckvrouwe Maria Jacoba van Was-
senaar.
1701. Verleid Abraham Cromhuysen.
1734. Verleid Abraham Cromhuysen.
1752. Verleid Johanna Maria Cromhuysen weduwe
wijlen Mr. Melchior ten Hove.
1764. Verleid David ten Hove. '' "::           '; . \!
-ocr page 116-
91
1788. Verleid Mr. Allbrecht van Slingeland, secretaris
der Stad Amsterdam, in qualiteit als executeur van den
boedel en nalatenschap van David ten Hove.
1788. Verleid Wendela Heonora ten Hove.
Waarna de lijst sluit.
Om den goedwilligen lezer, die dit opstel tot hiertoe met aan-
dacht heeft gelezen te doen opmerken, hoe kort het betrekkelijk
geleden is, dat het leenstelsel hetwelk zoo vele eeuwen zijn over-
wegenden invloed op alle grondbezit heeft uitgeoefend, nog in
veile werking was, vermelden wij nog, dat op 8 Februari 1764
door Jacob Smit, Leengriffier van 't Huis ten Bosch, bekeno
werd gemaakt, dat;
„alle Vasallen en onderhoorige leenbezitters van onze
voornoemde Ridderhofstad en Heerlijkheid bij deze ge-
mentionneerd en bekend gemaakt, dat zij vóór i Sept. deses
Jaars 1764 hare leenen van ons met ledige hand zullen heb-
ben te verzoeken, alles op poene, dat jegens de geDrekige
ende faillanten zal werden geprocedeerd, soals naa Leen-
rechten sal bevonden worden te behooren".
Waar de geschiedenis ophoudt begint gemeenlijk de legende.
Zoo omzweven den terreinen, waarop voorheen de Ridder-
hofstad „'t H'uys ten Bossche'' bij Wesopa stond, en waarop
thans een boerderij van denzelfden naam staat, de maren, dat
in den grond een sc'hat jaegraven ligt.
In_d€--laatSf€ jaren^zijn karrevrachten steen en puin opgegra-
ven afkomstig van de fundamenten van het oude kasteel, maar
de legende is legende gebleven,
De stemmen uit het verleden spreken voor den historisch
aangelegden mensch nog altijd meer op deze plek dan op andere
plaatsen in den omtrek, wanneer hij zich de gebeurtenissen uit
vroeger- eeuwen voor den geest haalt, die zich hier hebben af-
gespeeld.
Weesp, Mei 1925.                                    A. VAN BEEK.
-ocr page 117-
92
PETERSBURG
1719
™' 1. ■ Mi
-ocr page 118-
Petersburg contra Nederhorst
In het jaarboekje van 1925 kwam een uitvoerig artikel voor
van den heer J. F. L. de Balbian Verster onder den titel;
Christoffel Brants en zijn buitenplaats Petersburg. De schrij-
ver gaf een uitvoerig overzicht van het leven van den Heer
Brants en deelde ook iets mede over het lustverblijf van den
Resident van Zijne Czaarsche Majesteit, het alom vermaarde
Petersburg. In het slot van zijn artikel moest hij echter erken-
nen, dat de geschiedenis van de buitenplaats hiermede (d.i. met
zijn schrijven) lang niet volledig was, en de wensch werd uit-
gesproken, dat anderen, die beter dan hij in de gelegenheid
waren, daarover nog gegevens bijeen te brengen, zich met de
aanvulling daarvan wel zouden willen belasten. Nu zou het niet
gansch onmogelijk zijn, dat ik eens een poging zou wagen, om
aan dien wensch gevolg te geven. Wat toch was 't geval ? De roem
van het oude Petersburg leeft in ons landelijk dorpje nog on-
verminderd voort en al is van Schijnvoets heerlijke schepping
— misschien wel zijn meesterwerk — schijn noch schaduw meer
te vinden, evenwel zal nog ieder klein kind op uw vraag, u nog
de Petersburgsche laan wijzen en ieder geboren Berger kent
nog precies de plaats, „waar eens die roem der Hoven, die zelfs
de Italiaansche kusten met zijn paleizen vol van schat tart",
zich verhief. Op een mooien middag begaf ik mij, door nieuws-
gierigheid aangepord, eens naar die plaats, juist toen de huidige
eigenaar van het weiland (o, ironie van het lot!) met zijn zoon
daar ter plaatse bezig was door het wegnemen van allerlei on-
effenheden het land meer bruikbaar te maken. Volgaarne wilde
hij, gestreeld door mijn verzoek, mijn gids zijn en het duurde
niet lang of mijn voetstappen drukten dezelfde paden, die eens
naar de volksoverleving ons meldt, Czaar Peter betrad, als hij
met een kruiwagen, waarin een hoveling moest plaats nemen,
zoo netjes wist te manoevreeren, dat de daarin geplaatste per-
soon in de taxushagen terecht kwam, tot groot genoegen van
Zijne Czaarsche majesteit. Een echt staaltje van Russische
-ocr page 119-
94
humor, hetwelk ook bij andere gelegenheden wel tot uiting
Kwam. Door het afgraven waren de fundamenten van het
hechte heerenhuis weer te voorschijn gekomen en het was nu,
als men zich met behulp van de bestaande platen even de vroe-
gere situatie voorstelde, betrekkelijk gemakkelijk zich de ligging
van het huis en zijn omgeving voor te stellen. Daar lagen ze, de
grondslagen van de trotsche i^atriciërs-woning, nog even hecht
als voor ruim 200 jaren, breed en zwaar, en nog tarten ze de
kracht van schop en houweel. Zelfs was de structuur der paden
nog duidelijk na te gaan: eerst een laag harde grond, asch of
puin, dan een laagje zand en dit weer bedekt met een fijne
schelplaag. En onwillekeurig denkt de beminnaar van het ver-
leden zich terug in den glorietijd van onze Republiek, toen niet
alleen, zooals nu, de Amsterdammers kwamen spelevaren op
onze „Zegepralende Vecht", maar toen zich ook langs haar
oevers de trotsche paleizen der kooplieden verhieven, die in
„d'Amstelstad koningen teelden op schrijf kantoren!" En als hij
dan denkt aan het weinige, dat ons nog rest van dat vroegere
schoon en aan het vele, dat spoorloos verdween, dan komt u
misschien nergens sterker dan hier de waarheid der spreuk:
„Sic tran'sit gloria mundi" te voren. (Tusschen haakjes zij mede-
gedeeld, dat men heden ten dage telkens overkluisde ruimten
vindt, waarvan de bestemming nog niet vast staat en dat er ook
allerlei houten en steenen riolen voor den dag komen, die hoogst-
waarschijnlijk dienst hebben gedaan voor het toevoeren van
't water, dat bij feestelijke gelegenheden of deftige bezoeken
door de vele fonteinen in sierlijke bochten omhoog werd ge-
spoten en daarna in breede bassins neerplaste).
Al kijkend, onderzoekend en pratend met den eigenaar waren
me vele zaken, tot dusver ietwat duister, helderder voor den
geest getreden. Bij het naar huis gaan vertelde me mijn gids,
dat hij thuis nog „'n heeleboel papieren" had, die ook over
Petersburg handelden, maar hij wist niet, waar ze over gingen, .
want ze krioelden van vreemde woorden! (En dit laatste was
volkomen juist, want wonderlijker Nederlandsch, dan omstreeks
1700 in de hoogere kringen in gebruik was, is moeilijk te vin-
den, 't vindt misschien alleen zijn wedergade in de pleidooien
van sommige advocaten in onzen tijd: 't was een mengel-moesje
van Hollandsch en Latijn, doorspect met verhollandschte
fransche woorden). Natuurlijk was door deze woorden on-
-ocr page 120-
95
middellijk m'n belangstelling gewekt, want iemand, die van oud-
heden houdt, springt, wanneer hij van oude papieren hoort ge-
wagen, op, als een hond, die een haas in den neus heeft. Ik vroeg,
of ik ze eens mocht zien; ze werden me zelfs bereidwillig in
bruikleen afgestaan, sommiger inhoud was aller-interessantst en
zij leverden me de stof tot deze bijdrage, die een leuk schouw-
spel van het leven onzer vaderen omstreeks 1700 in onze goede
gemeente u hoopt aan te bieden.
Als titel van mijn onderwerp koos ik Petersburg contra
Nederhorst;
ik had er, als ik schrijver van sensatieromans was,
als ondertitel aan kunnen toevoegen: of de ruzie om een pont.
Ook had ik kunnen nemen: Adel contra Patriciër, want, als ik
de zaak goed heb begrepen, ligt juist in de tegenstelling dezer
twee woorden, de kern van het geschil, waarover het hier gaat,
opgesloten. Laat ik, om u van de waarheid dezer gedachte te
overtuigen, de beide personen tusschen wie het geschil ontstond,
wat meer voor 't voetlicht laten treden. Eigenaar van het ons zoo
bekende kasteel Nederhorst was in 1708 geworden Godard van
Tuyl van Serooskerken. Deze mijnheer was klaarblijkelijk een
invloedrijk persoon. In 't zelfde jaar, dat hij hier heer was ge-
worden, was hij tot kanunnik van Oud-Munster te Utrecht ge-
kozen, later werd hij hoog-drossaard van Daelhem en Hertogen-
rade en ten slotte werd hij 8 Febr. 1725 geèligeerd in bet Eerste
Lid der Staten van Utrecht. In de processtukken, die ik raad-
pleegde en in de resoluties van de Staten van Utrecht wordt hij
steeds de heer van Weiland genoemd, zeker zijn titel, waarmee
hij gewoonlijk werd aangesproken. Iemand dus van ouden adel,
als Heer van Nederhorst, bezitter van tallooze rechten, waarvan
sommige nog tot op den huldigen dag voortbestaan, ongeveer
oppermachtig in de kerk en in de burgerlijke regeering dezer
plaats, het echte type van den edelman, die geacht werd het
platteland te vertegenwoordigen en als al zulke personen zeer
naijverig op de rechten, die hun toekwamen. Van zelfstandige
dorpsbewoners was geen sprake, het was geraden den heer vad
't Kasteel naar de oogen te zien en wee hem, die de heerlijke
rechten schond, hem wachtte Hoogstderzelver ongenade en
toorn.
De man echter, die om deze rechten wat lachte, was zijn
tegenvoeter, dien we nu ten tooneele voeren: Christof fel van
Brants, eigenaar van Petersburg, die evengoed als de heer van
-ocr page 121-
96
Weiland een rij van klinkende titels achter zijn naam mocht
voegen: Rijksedelman en als zoodanig gerechtigd tot het voeren
van 'n schitterend wapen, hem door den Czaar geschonken,
Hofraad en Resident van Zijne Czaarsche Majesteit, resideeren-
de te Amsterdam etc. etc. etc, bezitter van ruim 2 millioen
gulden, wat nu heel wat, en toen nog vrij wat meer zei en het
laatst, maar niet het minst: bijzonder vriend van Zijne Czaar-
sche Majesteit Peter Den Grooten, Keizer aller Russen.
Hoe was deze machtige heer in ons nederig dorp verzeild ge-
raakt? Nadat de heer Brants door zijn verblijf in Rusland de
handelszaken van de firma's Lups en Thessang, waarvan hij
een der voornaamste firmanten was, tot een ongekende bloei
had gebracht, waartoe de Czaar, door zijn bevoorrechting van
deze firma's zeker ook veel had bijgedragen, was hij omstreeks
1704 weer in 't vaderland teruggekeerd. Op 7 Mei 1704 werd
hij als poorter te Amsterdam ingeschreven.
En nu kon zoo'n rijk en deftig koopman en burger van
's Lands grootste koopstad niet onder doen voor de andere
„Burger-Keuningen", hij was het aan zijn stand verplicht om
aan de ,,Zegepralende Vecht" ook een ,.Lustplaats" te hebben,
evengoed als de op schrijf kantoren geteelde Koningen. Hij be-
hoefde zulk een plaats wel niet, om er zijn dagen in ,,zalig niets-
doen" door te brengen, want een groot deel van zijn tijd bracht
hij met reizen naar en in Rusland door, ook behoefde hij het
niet te doen voor zijn familie, want waarschijnlijk is hij nooit
getrouwd geweest, althans kinderen heeft hij nooit gehad, maar
hij behoefde het ook om het geld niet te laten en dat is ook al
een voorname zaak.
Zoo liet hij dus eens rondzien, of er niet ergens langs onze
schoone rivier, waar toen ieder rijk geworden koopman zijn bui-
ten had, evengoed als nu te Hilversum, Bussum, Baarn of Zeist,
ook voor hem iets te bekomen was, waar hij in den Zomer, als
de zacht kabbelende golfjes tintelend de Zonnestralen weer-
kaatsen, aan de oevers zijn tenten kon opslaan. En ja, men vindt
iets, dat onzen Brants wel aanstaat, en op den 4den Januari
koopt hij van de erfgenamen van den Heer leronimus Velters,
Zaliger, in leven Drossaart van Muiden, Ballieu en Dijkgraaf
van Gooijlandt, seekere Huysinge, hofsteede met een Boeren-
woning, Berg, ende Schuur, Paardenstalling en Koetshuys, met
zijn bepootinge en beplantinge, de Schouw met zijn toebehooren
-ocr page 122-
97
en al hetgeene aardt en nagelvast is, met syne aanhoorige soo
v/ey als hooylanden, groot in geheel omtrent 26 a 27 morgen,
alles staande ende gelegen, onder den geregte van Nederhorst,
in de Kuyerpolder, voor de somme van Twaalfduyzent guldens".
Ook moest hij overnemen „de Meubelen goederen, als Behang-
sels, Schilderyen, Lood, Beelden, Pedestallen, Schou, praam en
Schuyt, mitsgaders Tuinmans en Vis-gereedschappen, te saamen
voor Vierduizend guldens". Alles te saam kwam hem dus de
i)]aats te staan op ƒ 16.000, alles in contant geld te voldaan.
Eenige opmerkingen, eer wij verder gaan. Uit een latere,
meer nauwkeurige opmeting bleek, dat de grootte der plaats was
met bijbehoorende, 28 morgen en 100 roe en dat daarbij was in-
begrepen : Seker Erf f ie, met een Klyn Huyssie daarop staande,
gelegen aan de oversyde van de Vecht, onder den geregte van
Nigtevecht, nevens 418 Roeden Lands, gelegen binnen en buyten
Dykx met de weg en een roede in de Vegt, ook de „Laan na de
Koorenmolen tot de Nieuwe Vegt, welke nu nog in de wande-
ling ,,de Peterburgsche Laan" heet en die 438 Roe groot was;
en dat er eveneens toebehoorde het regt ofte de Eijgendom van
de Hollandsche Caade, streckende van den Gyndijk af, tot aan
de Oude Vegt toe, de tegenwoordige Velderslaan". Men begrijpt
nu, hoe deze laan zijn naam te danken heeft aan den voormaligen
eigenaar van Petersburg, den Heer J. Velters, boven genoemd
en dat deze laan daarom van zoo groote beteekenis voor deze
plaats was, omdat zij de eenige verbinding met het Gein en
dus met Amsterdam vormde.
Uit andere bescheiden bleek mij, dat deze plaats „van outs
genaemt was het huys te Ham" maar het is mij niet duidelijk
gebleken, wie de bouwheer van 't eerste huis is geweest en wie
dezen naam daaraan heeft geschonken.
Het behoeft echter geen nadere toelichting, waarom de heer
Brants, toen hij, „eygenaer en posseseur" van deze plaats was
geworden, deze van „Huys ten Ham" heeft omgedoopt in
„Petersburg". Dat was natuurlijk een welsprekende hulde aan
zijn vorstelijken beschermer. Peter den Grooten, bij wien hij
in Hakenden gunst stond, die hem uithoofde van de vele loffe-
lijke diensten aan den Czaar bewezen op 12 Sept. 1712, de acte
van Ridderschap verleende en op 17 Aug. 1717 in den erfelijken
Russischen adelstand verhief. Nu moest echter de plaats zijnen
adellijken bezitter waardig worden gemaakt en de man, door v.
-ocr page 123-
■gS
Brants daartoe uitgekozen, was de heer Simon Schijnvoet. Deze
bekende architect had zich op tuinarchitectuur toegelegd en had
reeds vele buitenplaatsen aan den Amstel en aan de Vecht aan-
gelegd. Van Brants was met hem in aanraking gekomen, raakte
zeer met zijn werk ingenomen en gaf hem nu de opdracht, bij
den bouw van Petersburg en den aanleg van de daarbij behoo-
rende tuinen eens te toonen, wat hij kon. Op de kosten zou, en
dat is voor een architect al een zeer voorname factor, niet wor-
den gelet, want „er was!" En zoo kon, evenals Dr. Cuypers bij
de restauratie van 't kasteel de Haar, Schijnvoet ten volle zijn
iniatief uitwerken. En — 't moet worden gezegd, hij heeft zijn
besten cliënt en rijksten bouwheer geen schande aangedaan.
Toen alles was voltooid, verdiende het ten volle den lof, die
daaraan in ruime mate werd toegezwaaid:
Petersburg, zoo schoon van stand.
Welks roem men nimmer kan vergrooten
Naar waarde; ik zie, gij staat bedeesd
Voor zooveel wonderen, mijn Vrinden!
iDeez' 'lustplaats kan nauw weerga vinden.
O, schrandre Schikkonst, hoog te loven,
Hoe net hebt ge alles hier verdeeld!
O, Petersburg, o, roem der hoven!
Uw koninklijke pracht verbeeld
,' Ja tart zelfs de Italjaansche kusten
Met haar paleizen, rijk van schat.
Betoov'rend hof! mijn oog verdwaalt
             In lanen, Kabinetten, Dreeven,
■' ; Fonteinen, heerlijk opgehaalt:
^
           Die duizend waterstralen geeven:
'" ■           In 't lusthuis, naar de Kunst gebouwd,
En alles, 't geen elk kan behagen,
' ' Wanneer men 't eens met ernst beschouwt.
O, Tempe, is 'y mooglijk, mag ik vraagen ?
Hoe komt deez' pracht in dit moeras ?
Noch korts een ruime waterplas.
En inderdaad, deze lof zegging mag 'n weinig ovedreven zijn,
in hoofdzaak behelst zij de waarheid. Wie de 12 platen (dit aan-
tal is op zich zelf reeds opmerkelijk) in „de Zegepralende Vecht"
-ocr page 124-
99
bekijkt, die ons elk 'n hoekje van Petersburg in beeld brengen,
staat versteld over 't huis en in 't bijzonder over den magnifieken
tuin in HoUandschen Barokstijl.
Het zou wel een zeer aanlokkelijk onderwerp zijn, iets meer
over dezen stijl te zeggen en een nadere beschrijving van huis
en tuin te geven, maar daarmede zouden we al te ver van ons ei-
genlijke onderwerp afdwalen en dies haasten wij ons terug te kee-
ren tot onze Schouw of pont, die de oorzaak van 't geschil werd,
dat thans ons bezig houdt.
Reeds hebben we bij 't koopen van de plaats door den heer
Brants vernomen, dat zich onder de zaken, die hij overnam, ook
was een schouw of pont. Deze schouw werd door een touw,
waarvan het eene einde vast zat aan de gemelde plaats en het
andere einde ,,aan de wall van de Vegt, daer regt tegen over"
heen en weer getrokken over het water en werd dagelijks ge-
bruikt om niet alleen menschen en beesten, maar ook rijtuigen
over te halen. Deze schouw of pont nu was voor Petersburg van 'f
allergrootste belang, want hoe gunstig deze Plaats mocht liggen
ten opzichte van onze Vecht, hoe gemakkelijk zij ook met speel-
schuytjes te bereiken was, te voet of per as kon men er niet
anders komen, dan door over te varen van den weg aan den
Nichtevechtschen kant met de pont of men moet een groot eind
willen omwandelen.
En zoowel de vorige eigenaar, de heer Velters, die secretaris
van Amsterdam was, als de heer van Brants, die zijn kantoor
op de Keizersgracht had, zullen heel wat keertjes, als hun zaken
hen naar de Hoofstad des lands riepen, zich met hun rijtuig
hebben laten overhalen, want in ons land, zoo arm aan zonne-
schijn, lokt het klimaat ons slechts enkele maanden uit een tocht
van Amsterdam naar den Berg per speelschuit te maken. Ten
gerieve van deze pont en ook voor 't aanleggen van de speel-
schuitjes, bevonden zich voor de plaats in de Vecht twee oude
,,Steygertjens". Maar toen de heer v. Brants zijn huis zoo geheel
en al had laten moderniseeren, waren natuurlijk die twee oude
„Steygertjens" lang niet mooi genoeg meer, om daaraan het
prachtige tent jacht vast te leggen, dat de Czaar van Amsterdam
naar hier bracht en daarom besloot hij een nieuwe hardsteenen
steiger te maken, die gerieflijker was en tevens het huis, van de
Vechtzijde gezien, een royaler aanblik verleende. Hij doet daar-
toe een verzoek aan de Ed. Mog. Heeren Gedeputeerden Staten
-ocr page 125-
lOO
's Lands van Utrecht en nadat deze daartoe het advies van den
Drost van Vredeland hebben ingewonnen, permitteeren zij' den
suppliant de Steyger in de Vecht te maken, alsmede een Schuy-
ten- of Jachtsloepenhuisjen daarbenevens, zooals men die langs
de Vecht nog vaak ziet. En nu kon de schouw weer evenals
vroeger overhalen Menschen, Rijtuigen, Paerden en Vee van en
over de Riviere de Vegt, niet alleen ten behoeve van de bewoners
van Petersburg, maar ook „ten behoeven van een ygelijck, die
sulcks kwamen te verzoeken". Op deze laatste uitdrukking moet
de volle nadruk vallen, want hieruit blijkt, dat de bewoner van
Petersburg deze schouw of pont als een publiek veer wilde be-
schouwd zien, al was hij dan ook zoo vriendelijk, het overhalen
gratis te doen. Dat recht nu om voor Petersburg een pont te
houden en daarmee over te halen ieder, dien men wilde, was reeds
lang uitgeoefend, ,,sulcks selfs is geschiet veele jaeren voor het
jaer 1687", gelijk geconstateerd kon worden door de verklaring
van Servaas Grijzspere en Catharine Loot beyde Luyden van
omtrent de tachentigh jaeren oud, afgelegd voor den Notaris
Adriaan Baars binnen Amsterdam.
Tot zoover gaat alles goed, maar nu komen de verwikkelingen.
De machtige heer Godard van Tuyll v. Serooskerken, Heere
A'an Weiland, Nederhorst den Berg etc. steekt een spaak in het
wiel, werpt roet in het eten. Kort en goed verklaart hij, dat
niemand in ons dorp een pont hebben mag, tenzij hij het goed
vindt en als hij zijne hooge toestemming op een beleefde aan-
vrage heeft verleend tegen betaling van een jaarlijkschen canon,
dan mag men de pont of schouw slechts overvaren met riemen
of voortduwen met den Haackboom en daarbij geen touwen of
reepen gebruiken en verder was het ten strengste verboden. Pas-
sagiers of anderen, soo min Persoonen als waagens ende paar-
den off vee over te setteen off over te haaien, onder wat prae-
text het ook soude moogen weesen, anders als tot eygen ge-
bruik. En de boete bij overtreding was niet gering: de Pondt,
Schouwe off Schuiyt, waarmede de oversetting off overhaa-
linge mogte koomen te geschieden, werd in beslag genomen en
daarenboven een boete van 25 guldens opgelegd. Ge hoort hier
de machtige heer spreken, die op het platteland alles te zeggen
had en iedereen zal nu wel begrijpen en mijnheer van Brants
begreep toen ook opperbest, dat als dit besluit van den heer van
Weiland tverkelijik op goede gronden berustte en inderdaad met
-ocr page 126-
lOI
strenge rigueur werd toegepast, het met het vrije publique veer
van Petersburg gedaan was.
Maar, zult ge zeggen, kon de Heer van Weiland werkelijk
op goede gronden zich op een hem toegekend recht beroepen,
om zulk een eisch te stellen, of is het waar, wat de heer Carel
van Dam, de latere eigenaar van Petersburg in 1739 beweert,
dat zulk een recht ,,nog ooyt aan hem verleent is met uitslui-
ting van alle ende een ygelyck, het welck den Heer Gerequi-
reerden ten onrechte pretexteert en sustineert?"
Om daarop antwoord te geven, moeten wij iets in de historie
teruggaan en wel tot het rampjaar 1672. Tot op dat jaar lagen
de zeesluizen, die zich nu bij Muiden bevinden, aan den ons
allen bekenden Hinderdam. Van den heer Roest en van de vis-
schers, die daar ter plaatse hun netten wel eens uitwerpen, ver-
nam ik, dat de plaatsen, waar de scharnieren der sluizen in de
hardsteenen posten bevestigd waren, bij laag water nog zicht-
baar zijn. Over die sluis nu lag van den Stiohtschen oever tot de
Hollandsche zijde een brug, „tot gerief van de gemeente van
Nigtevecht en Overmeer en alle anderen aldaar passeerende en
reysende Luyden". Deze allen moesten echter bij het passeeren
van die brug tol betalen en de opbrengst van die tol stak de heer
van Nederhorst bedaard in zijn zak. Of hij daar recht op had?
Hij zelf beweerde, dat dit recht van alle oude Tijden aan de
Heerlijkheid van Nederhorst heeft gecompeteerd, maar zijn
tegenpartij pretendeert, dat het evident is, dat de voorsohreeve
brugge en ToU van dien noyt privatelijck heeft behoort aan den
Heer van Nederhorst. „Hoe het dan ook zij, de heer van Ne-
derhorst dacht: Beati possidentes" en stak de opbrengst stille-
tjes in zijn zak tot in het genoemde jaar 1672. In dat schrikke-
lijke jaar heeft vooral onze Vechtstreek van de plunderzieke
Franschen geleden, Naarden ging verloren. Kronenburg bij Loe-
iien en Nijenrode bij Breukelen gingen in vlammen op. Muiden
alleen kon met de uiterste moeite behouden blijven. Door ordre
van de Ed. Gr. Mog. Heeren Staten van Holland en West-
Friesland is de zeesluis bij den Hinderdam geamoveert en weg-
gebroken en te Muyden overgebracht, waar ze tot heden is ge-
bleven. De brug was daarmee te gelijk verdwenen en de Heer
V. Weiland moest, daar hij ook geen tol meer ontving, een klont-
je uit zijn pappot missen. Het missen van de brug leverde ech-
ter ook een groot ongerief op voor de omwonenden en daarom
-ocr page 127-
102
„versochten de inw^oners van Overmeer en Nigtevegt aan de
Staten van Utrecht eenige subsidie tot het leggen van een nieu-
we brugge". Htin werd daartoe een bedrag van ƒ 400 uitbetaald
en mitsgaders werd geconsenteerd en geoctroyeerd, dat zij tot
onderhoud van de voorschreve brugge souden moogen eischen
ende ontvangen eenigen weinigen Toll van de daarover passee-
rende reytuigen, Paerden en Menschen. Schepen of schuyten
mochten vrij de brug passeeren. Maar — de nieuwe brug is er
nooit gekomen. Waar de verleende subsidie is beland, bleek mij
niet. Wel liet de heer v. Nederhorst het er niet bij zitten. Hij
wendde zich tot de Staten van Holland en West-Friesland en
„versogt satisfactie van die schaade door het afbreken van de
voorschreve brugge en het missen van den Toll tot herstellinge
van deselve brugge toe". Deze Staten benoemden wel eenige
commissarissen om „op dn inhoude van die requeste te infor-
meeren en rapport te doen", maar klaarblijkelijk is deze zaak
daar in 't vergeetboek geraakt, althans van die zijde heeft de
Heer van Weiland nooit eenige satisfactie ontvangen. Na eeni-
ge jaren richtte de Heer v. Weiland zich weer tot de Staten
van Holland en West-Friesland en het gelukte hem „na menig-
vuldige sollicitatiên op den 2den April in den jaare 1688 bij
appoinctementen van Haar Ed. Groot Mog. permissie te ver-
krijgen, omme ter plaetse, daar voor de invasie der Franschen
de voorschreeve brugge gestaen hadde een schouw te moogen
leggen, te weeten aan de Zeyde van het Sticht van Utrechte ende
niet aan de HoUandsche Seyde". En nu konden door middel
van deze „Publique Veerpont" de Passagiers met haare Paarden,
Wagens etc. weer worden overgezet, altijd tegen betaling van
eenige tolpenning „tot soulagement van de schade bij den Heere
van Nederhorst wegens het wegbreken van de voorn. Brugge
geleeden". Nu dat hij de passagiers, die van zijn pont gebruik
maakten, daarvoor iets liet betalen, was niet onbillijk, maar
Mijnheer ging nog heel wat verder. Hij redeneerde aldus: Ik
ben altoos in de possessie geweest van het regt om de opbrengst
van de Toll over de oude sluis bij den Hinderdam in mijn zak
te steken, deze pont is in de plaats van de voorn, brug gekomen
en diensvolgens heeft de voorz. pont geen minder regt van een
Publicq veer dan voor deesen de brugge hadde; als er mee»
dere ponten in dit dorp komen, die ook iedereen over de Vecht
gaan halen, zal dat ten nadeele van mijn pont zijn en daarom zü.
-ocr page 128-
103
ik maar stout beweren, dat het „dus" bu3^en alle contestatie
moet zijn, dat niemand daaromtrent in prejudicie van het pu-
blique veer vermag te houden eenige Pondten off Schouwen
offte diergelijke omme Menschen, Paarden, vee etc. over te
zetten off ingevallen Sodanige Pondten off Schouwen voor
eenige Plaatsen mogten worden gevonden, deselve op zijn best
genomen tot geen ander eijnde mogen werden geëmploijeert als
tot privé gebruik! Met het trekken van de conclusie: geen an-
dere publieke ponten in het dorp dan de mijne, was de Heere van
Weiland dus spoedig klaar, maar ik voor mij geloof, dat zijn be-
wijsvoering hier en daar leelijk hinkt, zoodat aan zijn gevolg-
trekking m.i. niet te veel waarde moet worden toegekend.
In dien tijd waren er in ons dorp nog 4 ponten: een voor de
plaats, genaamd Stilhorn, een voor de plaats, toebehoord hebben-
de aan den Heer Burgemeester Hinloopen, vlak bij den Hinder-
dam, de derde, behoord hebbende aan den Heer van Vreeland
of Juffrouw Reaal, liggende bij de Nesdus en ten vierde de pont
voor Petersburg.
Het is nu gemakkelijk in te zien, waarom de heer van Neder-
•horst er zoo naar streefde voor zijn pont het recht op te eischen
alleen een publieke pont te zijn, want, zou men met de 4 hier-
boven genoemde ponten maar iedereen gaan overhalen, dan zou
de opbrengst van zijn pont aan den Hinderdam natuurlijk niet
groot zijn.
De heer v. Brants is natuurlijk niet onbekend geweest met de
pretentie van den Heer v. Weiland, maar hij stoorde er zich
klaarblijkelijk niet aan. Wij lezen ten minste, dat door de
„Tuynlieden van den heer Cliristoffel Brands wagens, chaizen.
Paarden en Menschen werden overgezet" die dus, dat spreekt,
niet op Petersburg thuis behoorden. Wat doet nu de Heer v.
Nederhorst? Hij laat het er niet bij zitten, maar verzocht aan
de Ed. Mog. Heeren Staten van Utrecht ,,appoinctement waar-
bij de Tuynlieden en verdere Bediendens van den voorn. Heere
Brands en alle andere, die haar sulx zouden willen aanmatigen,
wierden geinterdioeert en verbooden op sekere poene bij haar
Ed. Mog. te statueeren, met hare Pondten, uitgesondert de be-
diendens alleen, eenige wagens, Paarden, Menschen etc. over te
halen". De Staten benoemden nu een Commissie, bestaande uit
de Heeren van Deyl, van Zeyst en van Voorst om over deze
aanvrage advies uit te brengen en.. .. de Heer van Nederhorst
-ocr page 129-
104
kreeg zijn zin. Na exacte examinatie werd op rapport van de
drie genoemde Heeren aan den gerequireerde zijn verzoek ge-
accordeert en is de versogte interdictie op een poene van 25 gul-
dens verleent geworden. Dit geschiedde in den jaare 1718 en nu
stond voor het vervolg de Heer van Nederhorst sterk, want
hij kon zich nu beroepen op dit besiuit van de Staten en hij liet
dit dan ook niet na. Jawel, zei later Care! v. Dam, de opvolger
van V. Brants, maar gij hebt dit recht verkregen op abusieve
en onwaare praetexten, sub- en opreptivelijk en nog wel in audite
parte, d.w.z. men heeft in deze zaak de wederjiartij in 't geheel
niet gehoord, verder alleen nog maar bij provisie geoordeeld en
daarom erken ik uw recht niet. V. Brants 'nu redeneerde ook
zoo en ging, hoewel hij natuurlijk niet onbekend is geweest met
der Staten besluit en „op meer dan ,ieene tijd het regt van den
Heere van Nederhorst heeft erkend en izich aan het voorzijde
appoinctement geacquiesseert" tooh ondertusschen stilletjes door
met het overhalen van ,,een lijgelijck, die sulx kwam te ver-
soeken". En we lezen niet, dat de Heere van Nederhorst den
heer v. Brants heeft beboet of zijn pont in beslag heeft laten
nemen. Integendeel we lezen in, een later stuk van 1738, dat de
beer v. Nederhorst zelf erkent, „dat het al eens waar mogte
wezen, dat 't zedert dien tijd de voorz. Tuynlieden en verdere
Bediendens van de Hofsteede Petersburg uit hoofden van den
voorz. apoinctement en daarbij verleende Interdictie poenael
niet waren geactioneert", m.a.w. van een vervolging en oplegging
van boete is geen sprake geweest. De Heer v. Weiland heeft
den Heere v. Brants oogluikend zijn gang laten gaan, ik krijg
zoo den indruk, dat, hoe naijverig anders op zijn heerlijke rech-
ten, hij den heer v. Brants niet goed aandurfde; dat was een te
hooggeplaatst persoon, al was hij dan ook van den nieuwen en
niet van den ouden adel, om het er mee aan den stok te krijgen.
Dan maar liever voor het uiterlijk op goeden voet met elkaar
blijven en de oogen een weinig sluiten.
Maar, zoo gaat de heer v. Weiland in het hierboven aange-
haalde stuk verder, uit dit oogluikend toelaten „zoude niet vol-
gen, dat het voorz. appoinctement en daarbij verleende inter-
dictie niet zoude weesen in train en volle vigeur, all is deze voor-
schreeve interdictie noyt in train gebragt offte werkstellig ge-
maakt, want soodanige positien waren ten uitersten capteus"
d.w.z. al heb ik dit den Heer van Brants toegelaten, daaruit
-ocr page 130-
105
volgt niet, dat ik zulks altijd en voor iedereen ook doen zal. En
dat onze kasteelheer ook duchtig op zijn stuk kon staan, en van
geen transigeeren weten wilde, ondervond Carel van Dam, de
latere eigenaar van Petersburg.
Op 5 Nov. 1732 is de Heer van Brants, 68 jaren oud zijnde,
dezer wereld overleden, zonder kinderen na te laten. Zijn achter-
neef, Johan Enno Brants, koopman te Witmond, was de voor-
naamste erfgenaam. Deze had zeker geen zin om zulk een groote
en deftige Buitenplaats aan te houden, want 'zulks kostte schatten
gelds en daarom liet hij ze publiek veilen. Maar ,,ter bestemder
dage heeft niemand sig laeten vinden, di geresolveert was, de-
selve plaetz te koopen" en hij bleef er dus mee zitten. Nu tracht-
ten de executeurs ,,deselve plaetz bij d'Eerst voorvallende ge-
legentheid uit de hand te verkoopen, het geene ook geschiet is
met den Heer Carel van Dam, die de plaetz Petersburg Cum
annexis ook gekogt heeft voor 15.000 guldens, Hollands couramt
geld". Dit geschiedde 28 Dec. 1733.
En met dezen van Dam lag weldra de Heer v. Weiland over-
hoop. Waarschijnlijk was de eerste niet zulk een aanzienlijk
persoon als de Heer van Brants geweest _was, en daarom durfde
de heer v. Weiland hem wel aan en zou hij tegenover hem stijf
en strak op zijn stuk staan. Nu moet gezegd worden, dat Carel
V. Dam ook niet mis was; niet alleen, dat hij voor zijn pont
als naar zijne meening een publieke pont zijnde, uit alle macht
streed, (dat was zijn goed recht) maar hij trachtte op allerhande
manier iedereen, als 't kon, tegen den heer v. Weiland op tt;
zetten, dezen verdacht te maken en hem te plagen, zooveel hij
kon. De heer v. Weiland vertelt hiervan in zulke leuke bewoor-
dingen, dat ik niet nalaten kan, daarvan een gedeelte over te
nemen. „Niet alleen, dat men 't zedert schroomloos heeft begon-
nen in prejudicie van des Gereqdes indisputabel regt men-
schen. Paarden, Vee, etc. over te zetten, het heeft zelfs den Re-
quirant kunnen gelusten daartoe op de Publijcque weegen en
bij het uytgaan der kerke te Nigtevegt op het Kerkhoff alle ende
een ijgelijk luit te nodigen, ja, selfs daaraan zoo veel laten ge-
legen leggen, dat hij menschen daaromtrent, met wien hij ander-
sints geen conversatie hield, ten 'zijnen huyze heeft verzogt, ge-
tracteerd en aan
*t3^
weest: zii wilden togh niet meer de ord.s
Veerpondt van den Heere van Nederhorst gebruyken; dan was
de zijne beter geleegen en altijdt tot hun dienst, hoe meerder
-ocr page 131-
io6
hoe liever; (en hier volgt een rake steek onder water) moetende
egter die Menschen de voorschreeve complaisances duur genoeg
betalen, alsoo deselve daarneeven genoodsaakt wierden den Re-
quir* een uur of twee het oor te leenen in het leezen van ver-
scheydene oude Papieren onder een gedurige bedrijginge, dat
hij daar mede den Heere van Wellandt drillen zouden, hem be-
disputeeren niet alleen zijn regt tot den Pondt, maar ook he*
aanstellen van een Koster aan den Bergh en hem noodsaken de
Kerke en Pastorye aldaar uit izijn privé beurze te houden en wat
diergelijke Wildsangerijen meer zijn. Dat hij dus op allerleij
wijze heeft getragt den Gereq.*^*^" bij de opgezeetenen daarom-
heen hatelijk te maken en de luyden de oren vol te blaasen, (en
nit volgt de klap op de vuurpijl) waarin hij mogelijk beter zoude
hebben gereüssert, zoo zijn crediet groter was geweest en het
oogmerk van den Repuir' met meer Politesse was uitgevoert
geworden". M.a.w. Hij heeft het niet slim genoeg aangelegd en
de menschen geloofden van al zijn praatjes toch niets.
Wat een woorden, wat een haat en nijd en dat alleen om een
pont!
Ja, zegt de heer van Weiland en dat alles had zeer gemakkelijk
kunnen worden voorkomen, want „immers is het eygen gebruik
van de schouw vrijgelaten, mits eeniglijk in zulk een geval met
den haak, boom off Riemen overvarende en geen touwen off
reepen gebruykende, waarmede dan alle reeden van beswaer
voor den requir' (zou zijn) weggenomen, en indien daarinne
nogh ietwes ten zijnen (v. D.) nadeele zoude kunnen resideeren,
des neen, dan zoude hetzelve ligtelijk door een vriendelijk ver-
soek aan den gereq.*^*"^ kunnen uit den wegh genomen zijn ge-
worden, maar (en hier krijgt van Dam een veeg uit de pan)
sulx leed de wrevelheyd van desRequir*^ naturel niet, die liever
het vermaak wilde hebben, omme den Gereq.'^*^'^ met deze onge-
fundeerde Proceduren te vexeeren en waar het mogelijk te ont-
setten van zijn goet regt hem competeerende, even off de Requirt
vrijheyd bekomen hadde omme tot terging van den (jereq.*^®"!
zijn Personage te speelen". M.a.w. van Dam ibleef op zijn punt
staan, dat zijn pont een publiek veer was en hij 'bedankte er
hartelijk voor een vriendelijk verzoek aan den Heer van Wei-
land te richten, want daardoor zou hij diens opperhoogheid en
uitsluitend recht erkend hebben en daartegen richtte hij juist
zijn scherpste aanvallen. Integendeel. Van Dam gaat verder met
de vijandelijkheden.
-ocr page 132-
I07
Nu loopt het den heer v. Weiland toch te bar. Hij zal Haar
Ed. Mog. Heeren Staten 's Lands te Utrecht te hulp roepen om
zulk een onbeschaamde op iz'n plaats te zetten. Hij moest er-
kennen, dat Haar Ed. Mog. appoinctement van 1718 sedert
eenigen tijd niet naar behooren was geobserveert geworden en
daarom vraagt hij op 13 Febr. 1739 een hernieuwde uitvaardi-
ging van het oude verbod, n.3. dat niemand een publiek veer
hebben mag dan hij aan den Hinderdam. Zulk een bevelschrift
wordt nu opnieuw uitgevaardigd en nu kan de heer v. Weiland
dus de pondt, schouw of schuiyt, waar mede de overhaling mogte
geschieden in beslag nemen en een boete van 25 gld. heffen.
Maar de Heere van Dam, die heel goed begreep, dat het bij al
die verordeningen alleen om hem te doen is, geeft geen kamp.
Een maand later, 18 Maart 1739, zend hij aan de Staten te
Utrecht een verweerschrift, dat klinkt als een klok, waarin hij
de „differente" eens van zijn kant belicht, 't Is een kapitaal stuk
werk, 54 folio bladzijden groot en zeker wel door een advocaat
opgesteld, want 't is door een 'zekeren Munnicks onderteekend.
Trouwens de pompeuze stijl en de Latijnsche rechtsregels, die
telkens tot illustratie werden aangehaald, wijzen ook in die
richting. Bij het lezen moet men onwillekeurig tiitroepen: welk
een massa woorden kunnen er worden vuilgemaakt over zulk
een betrekkelijk geringe zaak. Werkelijk in den goeden ouden
tijd was het al precies als in onze veelgesmade eeuw. ,Niets nieuws
onder de zon.
Het is natuurlijk ondoenlijk 'het geheele betoog op den voet
te volgen, eenige gegevens heb ik reeds in het voorafgaande ver-
werkt, maar toch kan ik niet nalaten eenige markante opmerkin-
gen naar voren te brengen.
                                     " :
Van Dam vertelt daarin, dat hij en zijn voorgangers meer als
de helfte van 'n eeuw in een gerustige en vreedige possessie van
de pont zijn geweest, dat hij in dat recht moet worden gemainti-
neert, dat dit recht niet door kracht van servituyt, concessie of
toelating is verkregen, dat het recht van den heer v. Weiland
om 'n pont aan den Hinderdam te leggen nog ooit verleent was
met uytsluyting van alle ende een ijgelijck; dat nooit ofte nim-
mer is geordonneert, dat men alleen de voorschreeve schouwe
aan den Hinderdam zoude moeten gebruiken of dat aan ijmand
geinterdiceert was diergelijcke schouwen of pondten te houden,
dat hij met het op slinksche wijze in 1718 verkregen recht van
-ocr page 133-
io8
den Heer v. Weiland niets te maken heeft, dat hij met de uiter-
ste bevreemding gehoord heeft van de nieuwe aanvraag van dien
heer tot toepassing van het door de Staten uitgevaardigd besluit;
dat hij sig daarover wel hadde kunnen adresseeren aan de
ordinairis justitie en tegens die nieuwigheden versogt hebben
mandement van complaincte maar dat hij om den heer Gerequi-
reerden te spaaren ende in desselfs regt niet punctuelijck te tre-
den sig liever bij Requeste heeft willen adresseeren aan de Ed.
Mog. Heeren Staten.
dat de veerpont voor Petersburg veel en veel ouder is dan
die aan den Hiriderdam en altijd een publieke pont is geweest;
dat, als hij zijn pont daar niet houden mag, „de af f- en aan-
komste tot sijne Hoffsteede niet alleen seer lastig, neen maar
selfs ondoenlijk worden en de geheele Hoffsteede van geen ge-
bruyck soude weesen;
dat het zeggen van den heer v. Weiland, dat het eyge gebruik
van de schouwe soude sijn vrijgelaten mits met den Haak, boom
off Riemen overvaarende en geen touwen off reepen ge-
bruickende een notoire nieuwigheid is, die nooit door den Gere-
quireerden is gepractiseert, ook niet in den jaare 1718;
en dat sulckx boovendien een volslaagen onmogelijkheid soude
zijn ter oorsaake van de breete en 'diepte van de Vegt aldaar,
alMü met de minste wind de Pond aldaar niet soude konnen wor-
den geregeerd;
dat hij, hoewel onderricht sijnde, dat de permissie na een ge-
daan vriendelijk verzoek, „voor een stuyvertie ligt te bekoomen
soude zijn" zulk een verzoek niet wenscht te doen, omdat hij
selfs regt en wêll van natuere heeft;
dat ook de heer van de Velde, possesseur van Stilhorn, ge-
weigerd heeft den jaarlijkschen canon van 30 stuivers per jaar
te betalen, voor 'de vrijheid om met zijn pont de Vecht te bevaren;
dat hij er ten sterkste tegen moet protesteeren, dat de heer
v. Weiland „met een gantsch slegte gratie komt ter needer te
stellen, dat dit alles de schuld is van de wrevelheid van des Re-
quirants naturel en dat hij den Heer Gerequireerden met deze
ongefundeerde Procedueren komt te vexeeren, want niet hij,
niaar de heer v. Weiland heeft alle procedueren geamputeert en
hij heeft juist uit louter bescheidenheid niet in willen gaan op
het praetens recht van dien heer, maar alleen verzocht, dat sijn
schouwe onder de voorschreeve verleende interdictie niet mogte
weesen gecomprehendeert;
-ocr page 134-
I09
dat het vorder calumnieus is, dat het hem soude hebben konnen
gelusten tot vexatie van den Heer Gerequireerden op de Publique
weegen en bij het uitgaan der Kercke te Nigtevegt op het Kerk-
hoff alle ende ijegelijck uijt te noodigen, om met Zijn pondt
over te vaaren, want dat zijn slechts beuzelpraatjes;
dat het ter goeder trouwe waar is, dat hij tot conservatie van
sijn regt ende possesie van dien nu en dan wel ijmand heeft
overgevaaren, dog sonder daar van eenigen toll te genieten,
maar alleen uijt vriendschap en niet om sig door een ongeper-
mitteerd middel te verrijcken (een steek voor v. Weiland) ;
dat eigenlijk dit geschil door de „ordinaris justitie" moest
beslecht worden, maar dat hij hierbij het voetspoor drukt van
den heer v. Weiland zelf, die zich ook rechtstreeks tot Heeren
Gedeputeerden had gericht en zijn interdictie van hen sub- en
obreptivelijk in audita parte had verkregen;
dat hij zich ten volle het recht voorbehoudt om ook na de uit-
spraak der Staten, indien deze voor hem niet gunstig mocht uit-
vallen, zich tot de ordinaris justitie te richten om in perpetuum
teegens soodanige verkeerde onderneemingen gedekt te weesen;
dat al sulke discoursen echter seer wijnig of niets ter saake
konnen doen, omdat (en hierom gaat het toch maar) de heer
Gerequireerde nooit het recht verkregen heeft van soodaanige
geprivilegieerde Pondt met uytsluytinge van alle ende ijgelijck,
noch van de Staten van Holland en West-Friesland, die het niet
mochten verkenen, omdat deze in Utrecht niets te zeggen heb-
ben, noch van de Staten van Utrecht, als souverainen deser pro-
vintie, die het in dezen vorm nooit hebben verleend;
om alle welke reedenen hij (v. Dam) teregt vertrouwt, dat
sulks ook alsoo bij UEd. Mog. sal worden verstaen.
Zie zoo, dat was een kluif je, waarmee de Heeren Staten in
Utrecht niet zoo gemakkelijk klaar zouden zijn. Want den heer
v. Weiland, die inmiddels zelf zitting gekregen had in het col-
legie van de Staten 's Lands van Utrecht, zijn eisch te ontzeg-
gen om de wille van een gewoon burger, een „kaerel", dat ging
natuurlijk niet zoo gemakkelijk en aan den anderen kant, het
wel gemotiveerde stuk van den heer Carel van Dam naast zich
neer te leggen, alsof het daarin vermelde hun niet aanging, was
ook niet doenlijk.
Daarom leek het den Staten het beste, de zaak voorloopig aan
de kapstok van een commissie op te hangen; deze moest een
-ocr page 135-
IIO
nauwkeurig onderzoek instellen en van hun bevindingen rapport
uitbrengen en dan zou men later wel een definitieve uitspraak
doen. Inmiddels zouden Haar Ed. Mog. nader bericht inwinnen
bij den heer v. Weiland. Tot leden der commissie, die uit 9 leden
zou bestaan, werden benoemd de Heeren van Nellesteyn, van
Mijdrecht, van Renesse, van Amelisweerd, van Bottesteyn, van
Zuylen, van Burman, Verwey en Methorst, omme gemelde Re-
queste te examineeren ende daarvan te rapporteeren houdende
Haar Ed. Mogende gedurende de deHberatie alles in staate". 9
deftige Heeren om de pont-questie te onderzoeken, zeg nu nog
eens dat onze voorvaderen de zaken niet tot in de finesses on-
derzochten !! Echter was er in deze uitspraak van den 7den
Sept. 1739 één uitdrukking, die voor tweeërlei uitlegging vat-
baar was en die dan ook reeds onmiddellijk aanleiding gaf tot
dispuut! 't Was: houdende gedurende de deliberatie alles in
staate. De Heer van Weiland lei deze uitdrukking aldus uit: Zij
beteekent, dat er geen veranderingen in de dispositie van Haar
Ed. Mogende wierd gemaakt, maar ter contrarie alles moeste
blijven in zoodaanige staat als de zaak voor het presenteeren
van de Requeste was geweest, daarbij zoo wel den Heer van
Dam als alle ende een ijgelijk verboden bleef eenige ponten of
schouwen in préjuditie van de gepriviligeerde Pont aan den Hin-
derdam te houden ofte daarmee eenige passagiers ofte andere
personen, wagens ofte paarden over te zetten of aan te haaien.
Maar de heer van Dam lei deze uitdrukking zoo uit, dat ze
hem in 't gevlij kwam, hij redeneerde aldus: Mijn pont is altijd
een publieke pont geweest, waarmee ik overhaalde wien en wat
mij gelustte en daarom ga ik daarmee gedurende de deliberatie
der Staten rustig door, wat ook de heer v. Weiland zeggen moge.
En om zijn recht, waarvoor van Dam zoo heldhaftig streed, te
demonstreeren ,,doet hij op den 28sten April laatst-leden twee
Persoonen als Casper Daalhof met zijn zoon, zittende op een
chaise met een paard bespannen met de voorschreeve pondt door
twee Arbeiders van Petersburg overhaalen, van waar dezelve
naa den Berg gereden waaren".
En — wordt er bij verteld — maar 't komt uit de koker van
den heer van Weiland en die bron is soms wel een weinig ver-
dacht — tot dat overvaren hadde van Dam den voornoemde
Daalhof specialijk verzogt op den igden April te voren in het
uitgaan van de Kerke te Nigtevegt ende hadde tegens hem ge-
-ocr page 136-
III
zegt: ,,indien gij nu met mijn Pondt wild overgezet zijn, zoo
komt maar hoe eerder hoe liever, het is tot uw dienst en tot
dienst van al mijne buuren".
't Ging dus, zooals ge ziet, hard tegen hard, en in dit geschil
doet van Dam zich wel een weinig van den kleinen kant ken-
nen, dat moet worden toegegeven. Zijn pogingen hebben iets weg
van de speldeprikken, waarmee een dwerg een welgeharnasten
reus probeert te wonden.
Het is te begrijpen, dat de heer van Dam met ongeduld naar
de beslissing der Staten uitzag. Doch de zomer gaat voorbij en
hij hoort nog van niets. Wel is hem ter oore gekomen, dat de
oorzaak van de vertraging gezocht moet worden bij den heer van
Weiland, die op zijn (v. D.) requeste tot nog toe niet heeft ge-
lieven te dienen van Berigt en daarom wendt van Dam zich in
't laatst van Aug. opnieuw tot de Staten met een adres, waar-
in hij zegt, dat hem aan de afdoeninge van zijn sake ten hoogste
gelegen was en dat hij daarom oodmoedelijk verzoekt, dat UEd.
Mog. den voorz. Heer v. Weiland gelieven te ordonneeren, bin-
nen sekeren tijd bij UEd. Mog. te praefigeeren op des sup-
pliants Requeste alsnog te berigten, en_ tevens verzocht hij,
dat, als het antwoord van den heer van Weiland zou ingekomen
zijn, aan hem daarvan copije mag worden verleent om sijne
belangen daartegen te mogen inbrengen. Dit laatste verzoek was
wei te verklaren. In een openbare rechtzitting kan men het plei-
dooi van zijn tegenstander aanhooren en daartegenover zijn be-
schouwingen zetten, maar in deze zaak, die grootendeels schrif-
telijk behandeld werd en die ten slotte zou uitgewezen worden
door een college, waarin wel de heer van Weiland, doch niet de
heer van Dam zitting had, mocht den heer van Dam heusch wel
mededeeling worden gedaan van de argumenten zijner tegen-
partij. Nu, de Staten staan hem zijn verzoek goedgunstig toe
in hun vergadering van 2 Sept. Den 25sten Sept. doet de deur-
waarder Kroes gerechtelijke aanzegging van dit besluit aan den
advocaat van den heer van Weiland, Mr. E. Storm persoonlijk,
die deselve ook heeft aangenomen. Dit schrijven is wellicht een
spoorslag geweest voor dien advocaat, om met het pleidooi, dat
hij voor zijn lastgever, den heer van Weiland, moest indienen,
eens wat haast te maken. We lezen ten minste, dat binnen 14
dagen het verweerschrift van den heer van Nederhorst bij de
Staten inkomt, die het den 7den Oct. reeds in behandeling nemen.
-ocr page 137-
112
In dit stuk gaat de gerequireerde Godard van Tuyll van Se-
rooskerken, Heere van Weiland, Nederhorst, den Berg cum suis
etc. de geheele geschiedenis, zoo als wij die nu reeds kennen, nog
eens uitvoerig na; hij begint met te beweren, dat aan de Heer-
lijkheid van Nederhorst van alle tijden aff heeft gecompeteert
den Toll van de brugge over de Sluijse, gelegen hebbende aan
den Hinderdam (maar 't bewijs hiervan laat hij achterwege),
dat dit recht is overgegaan op de pont, die in de plaats van de
brug is gekomen enz. enz. We kennen dit liedje zoo langzamer-
hand al. Natuurlijk beroept hij zich op het recht, dat de Staten
hem eerst in 1718 en later nog eens in Febr. van dit jaar hebben
verleend en tegen dat indisputabel regt doen de ijdele praatjes en
Discourssen aan de zijde van den Requirant geallegueert niets,
want het recht van Petersburg wordt expresselijk ontkent en
kan ne gru ciuidem niet worden beweesen; bovendien is des ge-
requireerdens recht tot het publijcque veer onheugbare tijden ou-
der als de Hofsteede Petersburg zelve. Verder merkt hij op, dat
de versogte interdictie hem te recht in audita parte is verleend,
omdat de gerequireerde daarbij alleenlijk wierdt geconfirmeert
in zijn regt hem competeerende en dat daarteegens geen Partij
imaginabel was. (Dat is prachtig!)
dat het verder weinig tot de sake doet off den Requirant door
de voorz. verleende Interdictie een difficiler toegang mogte heb-
ben tot desselfs Hofsteede, omdat de Gereq. de daardoor in alle
gevallen niet moet komen te lijden in zijn regt en de Justitie niet
moet werden gebogen na het gemak van den Req."* en het geënt
hem best zoude convenieeren;
dat van de quade intentie van den Req."* UEd. Mog. klaar-
der zal kunnen blijken, als UEd. Mog. gelieven te letten hoe
verkeerdelijk men aan de zijde van den Req. "* UEd. Mog. ver-
leende Stateeringe heeft kunnen goedvinden te interpreteren,
even off daardoor de Req."' vrijheid bekomen hadde omme tot
terging van den Gereq.'^^'^ zijn Personagie te speelen, niet tegen-
staande zulx verre van daar is.
dat de Req."* zijne gehoudene conduites niet heeft kunnen in
het werk stellen zonder openbaarlijk teegens UEd. Mog. ver-
leende Stateringe te attenteeren,
dat egter uijt alles klaar consteert, hoe zeer het den Req.°*
ernst is, dat hij zoude ongeneegen zijn proceduren jegens den
Gereq.'^*'° te ondernemen en daaromme quasi de ords. justitie
-ocr page 138-
113
niet zoude hebben geadieert, hetwelk Discourssen zijn, die waar-
lijk weijnigh om het Lij f f hebben en klaar genoeg doen elu-
ceren, dat men die wegh niet ingeslaagen heeft, omdat men ver-
meijnde daar niet te zullen kunnen te regt raken,
dat de Req."* vreemde gedagten van den Souverain maakt,
als hij denken durfft dat UEd. Mog. om hem te playzieren regt
en wetten in dit geval zouden verbij stappen,
dat de Gereq.'^'^" van zijn goed regt ten deese zoo zeer is over-
tuigt, dat hij geene swarigheijd maakt zigh de Judicature van
alle ende een ijgelijk te onderwerpen en dan ook geene reedenen
heeft omme zigh te bekommeren over de uijtspraak van UEd.
Mog. ten opzichte van wien hij vermeind meer respectueus te
handelen als den Req."* die zigh quasi een regt reserveert om
bij de ords. Justitie te zoeken het geënt UEd. Mog. zullen heb-
ben verstaan hem niet te competeeren (dit is een beleefde bui-
ging naar de zijde der Staten!)
dat hij dus concludeert, dat de heer van Dam niet ontfangke-
lijk moet geacht worden in zijn eisch.
Het is duidelijk, dat de heer van Weiland in deze verdediging
van zijn recht het schrijven van van Dam op den voet volgt en
dat was voor hem niet moeilijk, daar hij, als lid der Staten, na-
tuurlijk met de bij dit college inkomende stukken bekend was.
Verder is het opmerkelijk, hoe handig de heer van Nederhorst
alle daden van van Dam weet voor te stellen als inbreuk ma-
kende op de autoriteit der Staten. Niet alleen, dat van Dam hem
niet telt, dat is nog het ergste niet, (zoo houdt hij zich ten minste)
maar van Dam is niet respectueus genoeg ten reguarde van de
Ed. Mog. Heeren Staten 's Lands van Utrecht. En daarmee
raakt hij een gevoelige snaar aan bij de heeren Statenleden, want
wee den onverlaat, die hun recht van opperhoogheid durfde aan-
tasten. Weg met zulk een!
Wat moeten nu de Staten doen ? Zij hebben beide partijen (al-
thans schriftelijk) gehoord, en er dient toch een beslissing in dit
geding te komen. Den 7den Oct. 1739 besluiten zij, dat de be-
kende commissie van 9 ook dit schrijven zal examineeren, par-
tijen zal hooren en accordeeren, is 't doenlijk, mitsgaders daar-
van te rapporteeren; houdende inmiddels alles in state, 't Be-
kende slot alweer!
En van Dam haalt nog maar steeds over. „Dagelijks wierden
persoonen ende voituren met gemelde pont in prejuditie van de
-ocr page 139-
114
voorscheeve gepriviligeerde veerpont overgezet. Dat is toch wel
wat kras voor den heer van Weiland om dat maar geduldig aan
te zien. Hij heeft echter nog meer pijlen op zijn boog. Nu moet
de schout van den Berg, Henderik van Soestdijk, er ook aan te
pas komen. Deze, door den heer van Weiland benoemd en na-
tuurlijk geheel van dezen afhankelijk, daagt den weerbarstigen
eigenaar van Petersburg voor zijn rechterstoel omme te hooren
concludeeren tot decretement van een boete van vijf en twintig
guldens boven de verbeurte van de pondt (cum expensis — met
de kosten).
Maar de heer van Dam denkt: „Naar den Schout gaan om
'n boete van ƒ 25 benevens de verbeurte van mijn pont tegen mij
te hooren eischen, kan altijd nog; zoolang de heeren Staten geen
uitspraak hebben gedaan, maken zij mij toch niets, en — hij
blijft stilletjes thuis. Wat rest den armen Schout nu te doen?
Hij adresseert ook bij de Staten en verzoekt Haar Ed. Mog.
ootmoedelijk haar Ed. Mog. ordinaris appointement om den heer
van Dam te citeeren, d.i. te mogen indagen. En de Staten be-
sluiten, dat de Heeren van Nellesteyn etc. op dit verzoekschrift
Ie gelijkertijd advies zullen uitbrengen.
En nog maar steeds haalt van Dam over met zijn pont. Een
erg gemakkelijk heer schijnt het niet geweest te zijn. En be-
vreesd was hij evenmin. Dat blijkt wel uit hetgeen hij verder
doet.
De winter van '39 op '40 gaat voorbij. Het wordt Mei en nog
heeft van Dam geen commissie bij zich gezien tot nadere exami-
natie, laat staan een beslissing der Staten vernomen. Wel is hem
van ter zijde ter oore gekomen, dat de heer van Weiland de
Staten heeft gedient van berigt ende dat hetselve soude weesen
gestelt in handen van UEd. Mog. Heeren Gecommitteerdens op
des suppliants requeste, dog hetselve was noyt aan den sup-
pliant geinsinueert, zooals hem beloofd was bij het besluit der
Staten van 2 Sept. van het vorige jaar. En het is te begrijpen,
dat de heer van Dam nieuwsgierig was naar hetgeen de heer van
Weiland tegen hem had ingebracht bij de Staten. Het was hem
nog ten eenenmaale onbewust, zoo klaagt hij, en daar hij nog-
tans zijne defensie, dewelke altoos favorabel is, tegen hetgeen
door zijn tegenpartij was in 't midden gebracht, behoorde te er^
langen, zoo verzoekt hij opnieuw, dat aan hem mag worden ver-
leent copije van het voorschreeve berigt, om daertegens zijne be-
-ocr page 140-
115
langen, 't zij bij contraberigt of anders te mogen inbrengen. In
de vergadering van i8 May 1740 staan de Staten weer zijn ver-
zoek toe, de deurwaarder Kroes heeft dit besluit geinsinueerd
aan Mr. Storm, die het weer aannam. En deze heeft eindelijk
voor copije gezorgd; van Dam kon nu, rustig op zijn Hofsteede
Petersburg gezeten, nalezen, wat de heer van Weiland wel van
hem aan de Staten had verteld. En zooals wij al weten, wat dat
over 't geheel niet veel moois! We kunnen ons zoo voorstellen,
hoe van Dam onder het lezen wel eens uit zijn gemakkelijken
stoel zal zijn opgesprongen met gebalden vuist en van woede
vertrokken aangezicht, als de heer van Nederhorst hem 'n por
geeft en al zijn aanspraken op de hem zoo dierbare vrije pu-
blieke pont gewoonweg belachelijk noemt! Zoo iets is ook om
uit je vel te springen. En heeft hij zich nu gehaast, om een contra-
memorie in te dienen ? We hooren er niet van. Had hij misschien
in zijn eerste missive al de pijlen, die hij in zijn koker had, ver-
schoten en wist hij niets nieuws meer naar voren te brengen?
We weten het niet.
Inmiddels maakte de commissie van 9 ook niet veel haast om
zich van de haar opgedragen taak te kwijten. Ze bleef nog voort-
bestaan, want zoo af en toe lezen we in de Resoluties der Sta-
ten, dat een ander lid werd benoemd in de plaats van een die
uitviel. Zoo was reeds de heer Buurman in '39 door een ander
vervangen en op 2 Mei '40 werd de heer van Mijdrecht die tot
gecomitteerde wegens deze provincie in het college der Admirali-
teit op de Maese was benoemd, vervangen door den heer van
Leusden, geèligeerde raad. Nu begint op zijn beurt de heer van
Weiland het treuzelen moede te worden. Door het onderzoek aan
deze commissie op te dragen is deze zaak met recht op de lange
baan geschoven en hij wil er het eind wel eens van zien. Daarom
richt hij zich op 21 Sept. 1740 opnieuw tot de Staten met een
stuk,, waarin hij zich beklaagt over den heer van Dam, die in
plaats van zijn gedreigde contraberichten in te zenden, nu in de-
layen (uitstellen) zijn kracht zoekt. Daarom stelt hij nu kort en
goed voor, dat Haer Ed. Mog. partijen Collitiganten met der-
selver Saeken geliefden te renvoyeerei] aan de Heeren Ordinaris
Gedeputeerden, omme aldaer volgens stijl gebruikelijk voort te
procedeeren met de anderen na de laatste retroacta tot den u)rt-
einde toe, en te sien zoo bevonden sal worden te behooren en
voorts in dien gevalle den voorn. Carel van Dam te ordonneeren,
-ocr page 141-
ii6
binnen den tijd van 14 dagen na insinuatie voor gen. Heeren Ge-
deputeerden te dienen van contraberichte ofte anders binnen zo-
danigen peremptoiren tijd ter vergaderinge van Haer Ed. Mog.
ais tot vordering der expeditie van justitie zullen oordeelen te
behooren.
Dat middel lijkt echter de Heeren Staten een beetje te kras.
Plet werk der Commissie weer uit handen te nemen, ge begrijpt,
dat gaat niet. Maar ze zullen den heer van Weiland toch gedeel-
telijk ter wille zijn. Ze ordonneeren partijen om te contraberich-
ten en 't zelve te furneeren onder de Heeren Commissarissen
binnen den tijd van Ses weken op poene van dispositie. Of dit
dreigement het gevolg heeft gehad, dat de stukken op tijd bij de
commissie zijn ingekomen, zou ik u niet kunnen zeggen. Even-
min is bekend, of de deftige commissie nog in Nedérhorst den
Berg is geweest om ter plaatse zich van den toestand op de
hoogte te stellen. (Ik zou de statige heeren wel eens willen zien
wandelen door ons eenvoudig dorp op weg naar Petersburg om
met den onbuigzamen Carel van Dam te gaan spreken). Maar
dit is zeker: de commissie is er niet in geslaagd de strijdende
partijen te accordeeren, want de differente bleef voortduren.
Alleen den afloop weten we. Eindelijk valt de beslissing der
Staten, hoewel eerst op 4 Juli 1742, dus nog 2 jaren nadat het
laatst in de vergadering der Staten over deze zaak was gehan-
deld. Snel recht is anders. Op deze datum brengt de commissie
ad hoc een ampel rapport uit en aan het eind van hun rapport
komen zij tot deze conclusie, dat Haer Ed. Mog. zouden konnen
verklaren, de Pont van den Heer gerequireerde onder den ge-
regte van Nedérhorst te zijn een geprivihgeerde Pont, door pu-
blique autoriteit, en in plaats van een geoctroyeerde brug, aan-
geleyd, en confirmeerende derhalven den appointemente op de
requeste van den Heere gerequireerde verleenen met interdictie
aan alle en een ieder met hunne particuliere ponten, eenige men-
schen tot hunne familie niet behoorende, rijtuigen, paerden of
eenig ander vee van eene zijde van de Vegt over te haelen of te
brengen aen de anderre sijde, direct of indirect, op poene van
ƒ 25 gids. op ieder contraventi te verbeuren, d'eene helft ten
profijte van den aanbrenger en d'andere helft ten behoeve van
den armen van Nedérhorst ende met ontzegging van het versoek
door den requirant gedaan om van de voors. generaele interdic-
tie gèëximeerd te zijn, met permissie niet te min voor den re-
-ocr page 142-
117
quirant ende de eygenaars en bewooners in der tijd van de Hof-
steede Petersburg, om bij continuatie de schouwr of pont, leg-
gende voor de zelve Hofsteede Petersburg te mogen houden ten
dienste van zig zelfs, hunne familièn ende bruykers en bewoon-
ders van de voors, hofsteede en aenhoorige landen en oversulx
alleen tot eygen gebruyk, zonder andere passeerende menschen.
paerden ofte beesten voor geld of om niet te mogen overvoeren,
op poene als voren. Na 'het uitbrengen van dit rapport hebben de
Staten nog een poosje over het daarin vervatte advies gedelibe-
reerd, en ten slotte hebben de Heeren van de twee voorstem-
mende Leden zich qjet gedagt rapport en advies geconformeerd
en is 'tzelve bij de Heeren Gecommitteerden der stad Utrecht
overgenomen.
Van Dam had dus in hoogste instantie zijn pleit voor zijn pu-
blieke pont verloren. Met onbezweken moed en taaie volharding
had hij gestreden, maar tegen zulke hooge heeren moest hij zich
in tijd gewonnen geven. Eén lichtstraal was er nog voor hem in
de duisternis; om de voor hem zoo bittere pil wat te vergulden,
hadden immers de Staten bepaald, dat zijn pont blijven mocnt,
zonder dat hij daarvoor verlof belioef de te vragen aan den heer
van Weiland of hem jaarlijks een ,,stuyvertjen" te betalen.
Want, zooals we reeds zagen, waren het niet het minst deze
beide zaken, die hem het sterkst tot verzet geprikkeld hadden.
Hij kon zich dus per saldo nog vleien met de overtuiging, dat
zijn verzet hem toch nog eenig voordeel had opgeleverd. De
overweging van dit verkregen voordeel, gevoegd bij de nu ver-
sterkte overtuiging, dat het met groote heeren slecht kersen eten
is, hebben van Dam er zeker toe gebracht in de uitspraak der
Staten te berusten. We lezen dan ook niet, dat hij zijn dreige-
m.ent: om zich n.1. op de ordinaris justitie te beroepen, als hij
zich door de Staten in het ongelijk zag gesteld, heeft ten uitvoer
gebracht. En evenmin hooren wij ervan, dat hij is doorgegaan
met het overhalen van passeerende menschen, paerden ofte bees-
ten voor geld of om niet.
De ruzie over de pont was uit, voor goed uit!!
Nederhorst-den-Berg.                                           C. DE BREE.
-ocr page 143-
INHOUD
1.     Naamlijst der bestuursleden..........             V
2.     Naamlijst van de leden, donateurs en begunstigers         VI
3.     Jaarverslag..................            XT
4.     Rekening van den Penningmeester ......          XII
5.     Statuten ..................        XII [
6.     Herinnering aan Mgr, Dr. Alphons Ariëns en
Pastoor J. Heerschop............
        XVI
7.     Verslag van de excursie naar Wijk bij Duurstede
en Rhenen door Joan Vis..........       XVTI
8.     De kloosters der Oude en Nieuwe Zusters te Weesp,
door A. van Beek................ i
9.     De belegering van het slot Kroonenburg, enz., door
J. Schipper Jr................... 10
10.     De Inval der Franschen in de Vechtstreek. Medege-
deeld door J. G. Th. Grevenstuk.......... 13
11.     Geschiedenis van het nachtwachtwezen te Abcoude en
Baambrugge, door Joan Vis............2S
12.     Geschiedenis der Ned. Hervormde Gemeente te Zuilen,
door Dr. W. ten Boom..............41
13.     Jan van Brederode en Johanna van Abcoude, door
Mr. H. J. J. Scholtens.............. 73
14.     't Huys ten Bosch bij Wesopa en zijn omgeving, door
A. van Beek..................83
15.     Petersburg contra Nederhorst, door C. A. de Bree . . 92