-ocr page 1-
JAARBOEKJE
VAN HET
OUDHEIDKUNDIG GENOOTSCHAP
,,NIFTARLAKE"
1930
KLKCTR. DRUKKKRIJ H. J. SMITS
OUDE GRACHT 231 — UTRECHP
-ocr page 2-
-ocr page 3-
L. S.,
Het 18e jaarboekje van ons Genootschap kan weder op
den gewonen tijd verschijnen.
Na hetgeen door ons in vorige jaargangen is gezegd,
hebben wij thans weinig mede te deelen.
Alleen zouden wij onze leden in de hooger gelegen dorpen
aan de Vecht willen aansporen om de geschiedenis hunner
woonplaats eens na te gaan en daarover een artikel voor dit
jaarboekje te schrijven.
Aan de schrijvers van de huidige artikelen onzen hartelijk
ken dank, in het bijzonder aan ons medelid Joan Vis, die,
evenals vorige jaren, weder een uitgebreid verslag
ofer de
gehouden excursie gereed maakte.
De Redactie van het jaarboekje.
}. G. TH. GREVENSTUK.
Dr. D. A. W. H. SLOET.
Mr. Ds. J. W. VERBURGT.
-ocr page 4-
-ocr page 5-
BESCHERMHEER.
Dr. H. TH. s'JACOB,
Commissaris der Koningin in de Provincie Utrecht.
BESTUUR.
Mr. Ds. J. W. VERBURGT, Leiden, Voorzitter.
J. G. Th. GREVENSTUK, Baambrugge, Secretaris.
u
Dr. D. A. W. H. SLOET, Abcoude, Bibliothecaris.       I    3
J. D. BASTERT, Breukelen, Penningmeester.                 f    ^
W. H. KOOMANS, Heemstede.                                      )   «
L. SCHIETHART, Vreeland.                                         /   -^
Jhr. J. K. LAMPSINS VAN DEN VELDEN, Doorn.   I    ^
lAN VAN DER LIP, Utrecht.                                        I   Q
A. VAN BEEK, Weesp.                       -                         /
V. L. Baron VAN BOETZELAER, te Twello.
M. ONNES VAN NYENRODE. te 's-Gravenhage.
J. WARMOLTS, te Kortenhoef.
E. A. H. A. VAN DE VELDE, te Loenen.
N. BASTERT, te Loenen.
jhr. C. H. C. A. VAN SYPESTEYN, te Loosdrecht.
Dr. A. M. HARTOG, te Maarssen.
Mr. W. H. KöHLER, te Maarssen.
Mr. W. B. WESTERMANN, te Maarssen.
E.  G. WENTINK, Aerdenhout.
KEES VALKENSTEIN, te 's-Gravenhage.
F.  C. C. Baron VAN TUYLL VAN SEROOSKERKEN,
te Zuilen.
Jhr. Mr. C. DEDEL, te Abcoude.
Dr. J. J. F. STEIJLING, te Maartensdijk.
-ocr page 6-
LEDEN.
Abcoude:
Ds. G. G. J. Blceker.
Jhr. Mr. C. Dedel.
C. F. Jonkhart.
C.  M. L. Kouw.
A. T. van Goelst Meyer.
W. F. Pape.
W. H. van de Poll.
H. van Raan.
Joh. Rentinck.
Past. Dr. D. A. W. H. Sloct
J. Trouw.
Joan Vis.
S. G. van der Werff.
Aerdenhout:
E. G. Wentink.
Amsterdam:
G. Ansoul.
A. }. Boom.
K. H. Broekhof!.
P. Colder.
Mr. A. Ie Cosquino de
Bussy.
Mej. G. van der Bijl.
L. W. Doude V. Troostwijk.
Jan W. den Duijn.
P. Jansen Hzn.
Mr. Dr. N. J. C. Kappeyne
van de Copello.
P. A. Kater.
H. L. Klein.
D.  van Lankeren Matthes.
W. Markx.
J. H, Roosenschoon.
H. F. L. Schöler. lO
Mej. J. Sickesz.
Mr. P. L. de Vries Feijens.
Wouter Westerhoud.
Ankeveen:
P. J. Eijma.
E.  R. D. Schaap.
Arnhem:
Mr. W. F. E. Spiering.
Baambrugge:
Mej. D. van Doorn.
A. Grevenstuk.
J. G. Th. Grevenstuk.
Mej. Wilh. F. Grevenstuk.
C. P. de Groot.
Ds. H, Haselagcr.
R. L, Otten.
Mr. L. R. Otten.
F.  Rijke.
A. Schoenmaker.
Mr. J. Schoenmaker.
G.  van Walbeek.
Baarn:
Jhr. J. Hooft Graafland.
P. E. Tegelberg.
Batavia:
L. A, H. Houtman.
Bennebroek:
J. C. Brand Jr.
-ocr page 7-
vn
Bilthoven:
D. R. Buma.
W. J. P. Suringar.
Bovenkerk:
Jac. Annes.
Breukelen:
Dr. M. H. J. Adels.
J. D. Bastert.
D.  J. M. Bianchi. ^
Johan Bleeker.
St. Breuninghoff.
S. D. Bijlsma.
A. H. Colenbrander.
A.  H. Doude v. Troostwijk.
B.   van Driel.
Jac. de Geus.
Herm. v. d. Grift.
C.  G. Hoekstra.
G. C. Hoekstra.
Dr. D. M. Hoogland.
C. de Joncheere.
W. J. Jonker.
E.   B. van Julsingha.
J. Kasteleijn.
P, Land.
A. H. Loeff.
C. W. Matthes.
Hans Matthes.
Jac. Molenkamp.
Deken P. W. A. Pieck.
Jhr. H. H. Röell.
Ph. J. Schippers.
Dr. K. de Snoo.
Mevr. S. A. de Snoo-Sillevis
W. J. Vos.
Mej. J. M. E. Willink van
Collen.
Mej. M. E. Willink van
Collen.
Bussum:
Bern. L. A. M. v, Ogtrop.
Culemborg:
J. van Holthoon.
Doorn:
Mr. M. P. Thomassen a
Thuessink van der Hoop v.
Slochteren.
fhr. J. K. Lampsins van den
Velden.
Driebergen:
Jhr. P. P. de Beaufort.
's'Graveland:
Mr. D. J. A. Baron van Ha-
rinxma thoe Slooten.
' s-Gravenhage:
Bureau der Rijkscommissie
voor de Monumenten.
M. Onnes van Nyenrode.
Mevr. A. Portengen-van
den Broeke.
Kees Valkenstein.
Groningen:
Kapelaan F. J. Schoemaker.
Haarlem:
C. Maarschalk.
Mevr. Marie C. v. Zeggelen,
Heemstede:
W. H. Koomans.
's-Hertogenbosch:
B. G. P. Verbiest.
-ocr page 8-
VIII
Hilversum:
D. de Bree.
Ds. J. van Bruggen.
Dr. A. van Dongen.
C. L. Heek.
A.  Roland Holst.
Mevr. A. }. Kardux-ten
Hoopen.
J. Kardux.
Generaal-Maj. E. Luden.
C. Metzelaar.
P. A. Pijnappel.
J. Schipper Jr.
Hoorn:
U.
G. Dorhout.
Kockengen:
B.  Calissendorff.
Kortenhoef:
].
Warmolts.
Krommenie:
P. van Walbeek.
Leiden:
Mr. Ds. J. W. Verburgt.
Dr. F. C. Wieder.
Loenen:
N. Bastert.
Goswin H. Boner.
G. J. Dokkum.
H. Hissink.
J. M. C. van Kempen.
Mr. H. P. Loggere.
W. C. Pos.
L. L. Posthuma. • *
J. Schuit.
E.  A. H. A. van de Velde.
Jan de Vries.
G. J. Weijland.
W. H. Willms.
Loenersloof:
Pastoor B. J. Brouwer.
Ir. E. Middelberg.
Loosdrecht:         '"
Prof. Dr. K. H. Bouman.
P. J. Houtzagers.
Mevr. Kappeyne van de
Copello-Wijgers.
Jhr. Q. J. van Swinderen.
Jhr. C. H. C. A. V. Sype-
steyn.
W. Voogsgeerd.
Maarssen:
R. H. Driessen.
F.  J. de Freytag. ,
A. M. Hartog.
L. G. James.
G.  A. Ie Jolle.
J. M. de Muinck Keizer.
Mr. W. H. Kohier.
Dr. A. R. van Linge.
A. T. Plomp.
Pastoor A. E. Rientjes.
J. B. Scheuer.
J. G. Suring.
C. W. E. van Voorst van
Beest.
J. P. van Voorst van Beest.
C. E. Wolff.
Mr. W. B. Westermann.
Wybren Wijmstra.
-ocr page 9-
IX
Rotterdam:
Bibliotheek der gemeente
Rotterdam.
Jhr. P. A. H. Martini
Buys.
Soerabaia:
Mr. Dr. L. Fr. H. J.
Schöler.
Twello:
V. L. Baron v. Boetzelaer.
Utrecht:
J. B. P. Biegelaar.
Dr. C. Broeksmit.
Dr. Ch. M. A. Bijleveld.
J. H. M. A. Doude van
Troostwijk.
Pastoor L. J. v. d. Heijden.
Jhr. Mr. J. Hooft Graaf land
Pastoor Dr. W. G. J. van
Koeverden.
H. van der Lip.
Jan van der Lip.
Jhr. Dr. L. H. Quarles van
Ufford.
A. Ph. Ridder.
Mr. W. C. Schuylenburg.
H. J. Smits.
Vinkeveen:
J. L. Thielking.
Vreeland:
A. S. Bartstra.
C. Blatt.
P. J. C. Blatt.
Dr. L. Dijkstra.
G. Ph. Ittmann.
C. A. Lion Cachet.
J. Pik.
L. Schiethart.
Maacsseveen:
Jhr. J. Huydecoper van
Maarsseveen.
Dr. A. M. Venker.
H. Schoenmaker Ezn.
Maartensdijk:
Dr. J. J. F. Steijhng.
Munstecscheveld:
Pastoor J. J. Swildens.
Nederhorst den Berg:
C. A. de Bree.
C. Hoetmer Nz.
A.  J. Middag.
Mevr. C. A. Pos—Kofoed.
G. Graaf Schimmelpenninck.
Nieuwer sluis:
Th. W. Blijdenstein.
B.  H. Blankenberg.
Mr. W. J. Doude van
Troostwijk.
Douair. A. Baron de Girard
de Mielet van Coehoorn.
Mevr. Wed. Mr. V. H. van
Notten-Doudc v. Troost-
wijk.
Th. J. Verrijn Stuart.
Nigtevecht:
M. H. Laddé.
Ds. G. van Veldhuizen.
Nijmegen:
H. J. van 't Lindenhorst.
Oosterbeek:
Mr. E. van Beusekom.
-ocr page 10-
X
Vriezenveen:        ;
Pastoor W. M. A. van Rijn.
Weesp:
A. van Beek.
W. A. van Dockum.
Th. J. Houtman.
H. de Kloet.
J. G. Nordemann.
E. W. Raadsheer.
N. Smit Jzn.
Weesperkarspet:
J. C. F. Bletz.
G, P. Sorber.
Weltevreden: (N.O.L).
Prof. Dr. A. Grevenstuk,
Wijk bij Duurstede:
B. Schoenmaker.
Zeist:
I. A. Lantsheer.
Zuilen:
Ir. F. C. C. Baron van Tuyll
van Serooskerken.
Zwolle:
Dr. G. A. B. Fijn v. Draat.
DONATEURS.
Amsterdam:
Mr. R. H. Erdmann.
Utrecht:
Dr. H. Th. s'Jacob.
's-Gravenhage:
Mr. Dr. F. A. C. Graaf v.
Lynden van Sandenburg.
BEGUNSTIGERS.
Breukelen:
J. H. M. Janse.
Ds. C. J. H. Verweijs.
Abcoude:
D.
van Teeseling.
Baambrugge:
G. Feringa.
W. C. Smuling.
-ocr page 11-
Jaarverslag
Den 6en Juni 1929 werd de jaarlijksche Algemeene Verga-
dering zooals gewoonlijk in het Hotel „de Kampioen" te Nieu-
wersluis gehouden.
Nadat de Secretaris het jaarverslag had uitgebracht, deed
de Penningmeester rekening en verantwoording van zijn ge-
houden beheer.
Over de te houden excursie waren de meeningen verdeeld.
Ten eerste werd voorgesteld de excursie te houden naar Via-
nen en Schoonhoven en ten tweede werd de aandacht geves-
tigd op Gooilust te 's-Graveland. Ten slotte werd besloten tot
een tocht naar de beide Zuid-Hollandsche steden en zoo mo-
gelijk, voor wie dat wenschten, naar Gooilust.
Het Dagelijksch Bestuur werd met 2 leden uitgebreid. Als
erkenning van hunne verdienste ten opzichte van het Genoot-
schap werden hiertoe benoemd de heeren Jan van der Lip te
Utrecht en A. van Beek te Weesp.
Aangezien voor lezingen nog dezelfde bezwaren bestaan,
werd hiervan voorloopig afgezien.
De excursie naar Vianen en Schoonhoven is uitstekend ge-
slaagd, dank zij de uitmuntende voorbereiding door de com-
missie. De ontvangst in beide steden was buitengewoon har-
telijk. Het is niet noodig van deze excursie thans een beschrij-
ving te geven omdat ons medelid Joan Vis in ons laatste jaar-
boekje den tocht uitvoerig heeft beschreven.
Het jaarboekje viel als gewoonlijk weder zeer in den
smaak.
Het aantal leden is weder iets vermeerderd, zoodat ons
Genootschap met eere onder de grootste vereenigingen van
de Vechtstreek gerekend mag worden.
Mede dank zij de ijverige bemoeiingen van onze mede-
leden J. D. Bastert, Mr. N. J. C. Kappeyne van de Cappello,
J. Molenkamp en A. J. Middag zal de „Hooge Vecht" die
jarenlang een schrikbeeld voor onze schoone gouw Niftar-
lake is geweest weldra tot het verleden behooren, daar te
-ocr page 12-
XII
Muiden een stoomgemaal zal worden gebouwd.
Met de beste wenschen voor den verderen bloei van het
Genootschap wordt dit korte verslag besloten.
Uitgebracht op de Algemeene Vergadering te Nieuwer-
sluis 12 Juni 1930.
De Secretaris:
J. G. TH. GREVENSTUK.
-ocr page 13-
Staat van Ontvangst en Uitgaven over bet 18e Genootschapsjaar 1929.
ONTVANGSTEN:
Batig saldo..................
Contributies:
205 leden ......... ƒ 512.50
2 leden ad ƒ 5.—..... 10.—
1 lid............ o 3.—
1  lid voor 4 jaar ineens „ 10.—
5 begunstigers...... „ 5.—
2   donateurs ........ 20.—
1   donateur........... 5.—
2   achterstallige leden „ 5.—
Gift .............. 10.—
Verkochte jaarboekjes............
Gekweekte rente over 1926—1929 ...
UITGAVEN:
Jaarboekje 1929...............
Nadeelig saldo excursie 1929......
Incassokosten, drukkosten, zaalhuur,
porti, en andere kleine kosten ...
Batig saldo...... ............
ƒ 490.10
412.97
45.10
88.85
595.01
    580.50
..      19.50
      51.83
ƒ  1141.93
ƒ 1141.93
-ocr page 14-
Excursies van Niftarlake
1912     Rijtoer naar de Herv. Kerken te Vreeland, Korten-
hoef, Oud- en Nieuw-Loosdrecht en Loenen, R. C.
Kerk te Slootdijk, Museum van Sypestein te Loos-
drecht en de verzameling antiquiteiten van Mevr.
Terpstra te Kortenhoef.
1913     Boottocht. Tentoonstelling Muiderslot. Herv. Kerk
te Muiden.
1914     Boottocht. Stadhuis, Herv. Kerk, Kath. Kerk, St.
Bartholomeus-gasthuis te Weesp, Herv. Kerk, Kath.
Kerk, Kasteel en Herv. Kerk te Nederhorst-den-Berg.
.1917 Boottocht. Kasteel Zuylen, Herv. Kerk te Zuilen.
1918     Per trekschuit. Herv. Kerk en Kath. Kerk te Koc-
kengen. Kasteel Haarzuilens. 200 deelnemers.
1919     Motor-Boottocht. Herv. en Kath. Kerken te Abcoude,
Herv. Kerk te Nigtevecht, Slot Loenersloot, Herv.
Kerk en tentoonstelling van prenten te Baambrugge.
1919     Kasteel Nyenrode.
1920     Herv. en Kath. Kerken, ridderhofstad Guntcrstein
en buitenplaats Kweekhoven, te Breukelen.
1920     Kasteel Nyenrode.
1921     Centraal Museum te Utrecht. Autotocht naar Kasteel
Heemstede te Houten.
1922    Tocht naar Amersfoort. Museum Flehite, St. Joris
Kerk, het Gasthuis, het Weeshuis, oude poorten en
talrijke mooie, oude huizen, onder leiding van den
Heer W. Croockewit Azn. Thee ten huize van den
burgemeester Graaf van Randwijck.
1923    Tocht naar het Muiderslot, Herv. Kerk te Muiden,
Stadhuis, onder leiding van Burgemeester de Raadt.
Stadhuis, Herv. Kerk, Comenius-museum te Naarden,
onder leiding van Ds. F. W. Drijver.
1924    Autotocht naar Loosdrecht. Ontvangst op het Raad-
huis. Kasteel Sypestein, Toren Sypekerk, Restauratie
-ocr page 15-
XV
van de Domkerk te Utrecht, onder leiding van Prof.
Dr. Ir. D, F. Slothouwer.
1925    Autotocht naar Oudewater. Ontvangst op het Stad-
huis, Tentoonstelling platen van Oudewater (collectie
Rahms), Heksenwaag, Herv. Kerk, onder leiding van
den archivaris Rahms. Stichting Bisdom van Vliet te
Haastrecht.
1926    Autotocht naar Montfoort. Ontvangst op het Stadhuis,
Museum van Oudheden, commandeury, Herv. Kerk,
Kasteel (thans Tuchtschool voor Meisjes), Lekpoort,
onder leiding van den burgemeester J. B. Kemme.
1927    Boottocht langs de Vecht. Raadhuis te Maarssen,
Raadhuis te Breukelen, Herv. Kerk, Stadhuis en St.
Bartholomeus Gast- en Armenweeshuis te Weesp.
1928    Autotocht: Ontvangst op het Stadhuis, Herv. Kerk,
Ewouds- of Elisabeths-gasthuis, ruïne van het
Kasteel en de molen van Ruysdael te Wijk bij Duur-
stede, onder leiding van den Heer J. F. A. Thieme.
Ontvangst op het Stadhuis en archief, Cunera-toren
en Kerk te Rhenen, onder leiding van den gemeente-
secretaris J. Houtman. Orgelconcert van den Heer A.
C. Moinat.
1929    Autotocht. Ontvangst op het Stadhuis te Vianen, Lek-
poort, Gebouw van het Waterschap „De Vijf Heeren-
landen", Herv. Kerk, Batenstein, onder leiding van den
Burgemeester S. Hoogenboom.
Ontvangst op het gerestaureerde Stadhuis te Schoon-
hoven, Herv. Kerk, de Waag, Stadskorenpakhuis, de
Veerpoort, het Doelenhuis, de Zilverfabriek van Gebr.
Hooijkaas enz., onder leiding van den Burgemeester
Mr. F. L. J. E. Rambonnet.
1930    Autotocht naar „Gooilust" te 's-Graveland en Herv.
Kerk te Kortenhoef.
-ocr page 16-
-ocr page 17-
Verslag van de Excursie
naar Kortenhoef en Gooilust,
gehouden op Woensdag 20 Augustus 1930
In het Gooi daar is het mooi!
Wijde plassen, rietgewassen,
                               Bosch en hei en veld en wei.
/ '                                                          In het Gooi daar is het mooil
Een Excursie van Niftarlake is altijd 'n merkwaardige en
interessante gebeurtenis. Reeds op de algemeene vergadering
in Juni wordt er over gesproken, en worden plannen ge-
opperd, zij worden gewikt en gewogen, waarna tenslotte,
meestal met algemeen goedvinden, 'n zeker plan wordt aan-
genomen en der Commissie ter uitwerking wordt op-
gedragen. Deze Commissie, ditmaal met den heer Bastert
aan 't hoofd, welke op 't stuk van excursie-organiseeren
haar „gouden" sporen heeft verdiend, heeft zich ook dit keer
weer lofwaardig van haar taak gekweten.
Heeft 't wellicht ook daaraan gelegen dat deze Excursie,
waarin aanvankelijk — laat ons het maar eerlijk zeggen —
verschillende trouwe comparanten weinig fiducie hadden,
zoo schitterend is verloopen? Dan onderschrijven we hier
gaarne het huidewoord van onzen Voorzitter aan 't einde der
reis aan de Commissie, bijzonder aan haar Voorman gericht
en willen we den wensch uitspreken dat 't haar gegeven moge
zijn nog vele malen de Excursie te leiden.
Na 'n lange periode van regen, wind en guur weer kwam
in de Excursie-week het zonnetje van achter het loodgrauwe
wolkgordijn allengskens weer te voorschijn en bracht alvast
het gemoed der Niftarlakers in blijde stemming.
En toen op den Excursicdag de deelneemsters en -nemers
zich te Kortenhoef verzamelden, goot de Augustuszon haar
gulden stralen over het vriendelijke landschap en schonk aan
de Excursie kleur en fleur en blijheid.
-ocr page 18-
XVIII
Het gezelschap was dit keer zeer groot: 114 dames en
heeren — het getal is tè merkwaardig om het niet even vast
te leggen — hadden aan de uitnoodiging gevolg gegeven en
wachtten op 't vastgestelde uur voor het Raadhuis te Korten-
hoef.
Dit schilderachtig gelegen dorpje heette in de 12e eeuw
Curtevenne en in de 13e eeuw Curtehoven, hetgeen kan be-
teekenen „korte veen" of „korte weide". Eind 14e eeuw
schreef men al Cortehoeffen, later Cortehoeff en Cortehouff.
Het werd in 't laatst der 11de eeuw door den Bisschop van
Utrecht in leen gegeven aan het Kapittel van St. Marie te
Urecht. Door deze schenking werd het 'n Heerlijkheid en
toen 't zich vereenigde met de gehuchten Riethoven en de
Rade, ontving het den naam van Vrye-Ambacht. Aan het
hoofd daarvan kwam als Ie Ambachtsheer het Kapittel der
St. Maria-Kerk te Utrecht.
De „geregte; tinse en tienden" van de heerlijkheid waren
nu eens in deze dan weer in gene handen, de heeren van Ab-
coude hebben ze ook enkele malen in pacht gehad *).
Kortenhoef bezat alleen lage rechten, dus geen „Hals-
recht", vandaar dat de Ambachtsheer Coenraad Burgh in
1676 door de Staten van Utrecht genoodzaakt werd de door
hem opgerichte galg weer af te breken.
De onderscheidene Ambachtsheeren hebben allen min of
meer bijgedragen en meegewerkt aan den bloei van het dorp.
O.a. Godard van Reede, die in begin 17e eeuw veel ten
koste heeft gelegd aan de verbetering van den Kortenh. Pol-
der; Gerdt Schaep, burgemeester van Amsterdam, vermoede-
lijk de stichter van de buitenplaats „Schaep-en-Burgh" te
's Graveland; Catharina Heereman van Zuidwijck, Ie vrouwe
van K., die de heerlijkheid in 1717 ten geschenke gaf aan
het St. Pietersgasthuis te Amsterdam. Het Rcgentencollege
van dit Gasthuis heeft niet veel genoegen van haar bezitting
gehad, zij vroegen reeds in 1752 aan den Advocaat Wante-
haer te Utrecht of zij de verlaten landen „ten profijte van
„het dorp mogen laten verveenen, ten eynde niet te kort te
*) Verschillende dezer gegevens zijn ontleend aan het boekske: „De
Ambachtsheerlijkheid Kortenhoef", in 1902 geschreven door den toen-
maligen Ambachtsheer wijlen B. J. M. de Bont.
-ocr page 19-
XIX
,,komen aan de lasten van de verlaten landen, van de repara-
,,tie der kerck" enz. Bij openbare veiling werd Abraham Cal-
koen.
Baljuw en Dijkgraaf van Amstelland, te Amsterdam
de kooper, wiens erfgenamen het in 1832 weer overdeden
aan Jan Coenraad During, eveneens te Amsterdam, voor de
som van totaal ƒ 1800.
Na 'n bezit van slechts 7 jaren deed hij de heerlijkheid
weer veilen en na afslag werd ze afgemijnd op ƒ 800. — door
Abraham Nicolaas Pellecom. De totale koopsom bedroeg
toen ƒ 2425.—.
Pellecom is gedurende een derde eeuw predikant te Korten-
hoef geweest en liet, toen het Gemeentebestuur in 1815 ver-
zuimd had de bevestiging van het oude wapen aan te vragen,
in 1839 zijn familiewapen in dat der gemeente opnemen. Tot
1895 bleef de Heerlijkheid in deze familie, waarna ze in bezit
kwam van den heer Bernardus Joannes Maria de Bont. De
wduwe van dezen is thans nog Ambachtsvrouwe.
'Ziehier 'n paar ;korte trekken uit de geschiedenis van het
dorpje, dat het eerste punt van samenkomst der excursisten
was.
De burgemeester, de Edelachtbare Heer J. Warmolts, zelf
bestuurslid van Niftarlake, ontving het gezelschap in zijn
Raadhuis dat te klein was om zoo vele dames en heeren te-
gelijk te bregen, en leidde hen in de Raadzaal.
Eenige antieke documenten werden hier bezichtigd, o.a. een
geschreven foliant, getiteld: ,,Opschryvinghe van de Roetae-
len van den torff, geslaghen tot de Cortehoeff in den jaere
1595", voorts een oud-koperen gewichten-étui in den vorm
van nestschaaltjes, ordonnantiën, resolutiën, rekeningen e.d.
uit de 17e en 18e eeuw. Het Gemeente-Archief berust in de
,,Regtkas" en bestaat uit 80 boeken, omslagen, acten e.d.
en eenige voorwerpen.
Aan den wand prijkten twee groote schilderstukken van
den schilder A. van Voorden, die in vroeger dagen veel in
deze omgeving geschilderd heeft.
Het Raadhuis zelf is nog nieuw, het is gebouwd in 1910,
naar ontwerp van den architect H. Hissink. Met zijn typisch
topgeveltje, eiken deuren en rood-gele luiken, waarboven
glas in lood, maakt het gebouw een vriendelijken indruk.
Kortenhoef is 'n schilderachtig plaatsje. De kom van het
-ocr page 20-
XX
dorp is één lange rechte weg, met aan de eene zijde vrien-
delijke huisjes en bloeiende tuinen en aan de andere zijde een
evenwijdig loopende sloot of vaart met hier en daar 'n brug-
getje. Deze vaart is door den Ambachtsheer Godard v. Reede
gegraven. Vooral het gezicht op „De Wijde Blik" vanaf de
tolbrug op de Zuwe is phenomenaal schoon. De massale wa-
terpartijen met vele kleinere en grootere eilandjes, allen min
of meer gestoffeerd met groen, vormen 'n prachtig object voor
den schilder. Hier en daar rijst de slanke spits van een of an-
deren kerktoren parmantig omhoog, hetgeen de aanblik nog
overweldigender maakt.
In vroeger jaren, toen het dorp nog bekoorlijker was, was
Kortenhoef 'n geliefd en gezocht oord voor kunstschilders.
Reeds Salomon van Ruysdael, broeder van den beroemden
Jacob, heeft er waarschijnlijk in de 17e eeuw al motieven ge-
vonden.
In den aanvang der 19e eeuw was het Pieter van Os, (over-
leden in 1839), die er langen tijd gewoond en gewerkt heeft;
later vermoedelijk ook zijn leerling Jan van Ravenswaay.
Doch de eigenlijke glorietijd voor Kortenhoef ving aan ten
tijde van den Fransch-Duitschen oorlog in 1870 en '71, toen
de Hollandsche schilders uit Frankrijk naar hun vaderland
terugkeerden en, evenals hun Fransche collega's — die zich
bepaaldelijk aan de onuitputtelijke schoonheid van Barbizon
hadden gelaafd — zich aan het landschap gingen wijden en
bij voorkeur naar Kortenhoef trokken.
Dit dorpje met zijn ijlblauwe watervlakten, zijn riet en
ruigt en boom en struik, zijn talrijke slootjes en vaartjes en
de eeuwig-wachthoudende kerktoren, is zeer bekoorlijk. Vele
kunstenaars en kunstbeoefenaars streken daar neer: eerst
Gerard ten Hoek, Kruseman, Bauffe, Gabriel, Nico Bastert
en Poggenbeek; later waren het de bekende Mauve, Neu-
huis. Verster, v. Voorden e.a., onder wie ook buitenlanders.
Kortenhoef was toen 'n waar „Kunstcentrum". Van 'n be-
paalde „Kortenhoefsche School" is echter nooit sprake ge-
weest, men pleegt de daar gewerkt hebbende schildersgroep
met de „Haagsche School" te betitelen.
Te.genwoordig wordt het dorp niet zoo druk meer bezocht
en „beschilderd" als destijds.
Nadat men het Raadhuis bezichtigd had en het gezelschap
-ocr page 21-
XXI
door 'n fotograaf was vereeuwigd, dankte de heer Bastert
den burgemeester voor de vriendelijke ontvangst.
Het volgende bezoek was aan                                         '
het Neded. Herv. Kerkgebouw,
dat aan de overzijde van de vaart gebouwd is. De toren van
dit kerkje is aantrekkelijk door zijn sierlijken laat-Gothischen
bouw, van lichtrooden kleinen baksteen. Het ranke spitsje
dekt den vierkanten toren. In de kerk zelf zijn alleen beziens-
waardig twee eikenhouten pilasters, versierd met kunstig
vroeg-Renaissance snijwerk, met jaartal 1541. Deze pilasters
dienden vroeger als schragen van de klokken, doch na de
restauratie van den toren in 1923, zijn zij in de kerk geplaatst.
Verder trekken de aandacht een klein orgel, de gecalli-
grafeerde naamlijst der opeenvolgende predikanten, oude
grafzerken en 'n paar wapenborden. Het Gothische interieur
der kerk heeft evenals overal elders veel van haar schoon-
heid moeten inboeten, gelukkig zijn de sierlijke koperen kro-
nen intact gebleven. In den toren hangen 2 klokken; de klein-
ste is gegoten in 1498 en toegewijd aan de H. Maria, Patro-
es van het Kapittel; de groote dateert van 1641 en is ver-
vaardigd door Joh. Dop.
Kerk en toren zijn gebouwd in den aanvang der 16e
eeuw; bij de kerk was ook de school en de pastorie, en vol-
gens de gebruiken van dien tijd fungeerde de koster tevens
als schoolmeester.
Waarschijnlijk is de kerk eerst na 1593 door de Protestan-
ten in bezit genomen, want in het „Verbaal der visitatie der
Kercken ten plattenlande" wordt vermeld dat „de Kercke tot
Cortehoeve in 1593 noch besmet was met d' outaeren".
Het eerste deel der Excursie was hiermede beëindigd. Van
het lieflijke Kortenhoef werd afscheid genomen en de reis
voortgezet naar Loosdrecht, waar in het Zwembad-Koffiehuis
de Lunch
werd gebruikt. De excursisten schijnen 'n gezonde maag te
hebben, onder opgewekte stemming werd het opgediende gre-
tig naar binnengewerkt.
Heerlijk is hier het zitje, met uitzicht over de wijde plas,
die omzoomd wordt door hoog en laag geboomte, waarboven-
-ocr page 22-
XXII
uit 'n kerktoren heel fier z'n spits omhoog heft en 'n molen
z'n wieken kruist.
Het kabbelende water, verguld door de tintelende zonne-
stralen, kwam in spelende golfjes met wit-schuimende kopjes
aangespoeld en zong in steeds herhalend rythme het lied der
eeuwige verwachting. Vele gasten beklommen ook het plat-
form om van daar uit nog beter van het wijdsche natuurschoon
te kunnen genieten.
Te ongeveer 1 uur werd de reis voortgezet naar de
buitenplaats „Gooilust"
van den heer F. E. Blaauw te 's-Graveland, in de laatste
jaren bekend en beroemd geworden om haar botanischen en
zoölogischen rijkdom, maar ook om de bedreiging van den
kant der Kinine-industrie.
De kennismaking met dit uitgestrekte buitengoed was voor
de meesten van het gezelschap 'n openbaring. Veel hadden
ze er zich van voorgesteld en toch werden de stoutste ver-
wachtingen nog overtroffen.
Reeds dadelijk wordt men geimponeerd door de lange bree-
de oprijlaan, die wordt geflankeerd door zware, forsche groe-
ne beuken, dik en rond en kaarsrecht. Als fiere wachters
staan zij daar met hun zwaar bebladerde kruinen.
Langs idyllische vijvers, waarin ganzen, zwanen en andere
inlandsche en uitheemsche watervogels zich vermaken, bereikt
men het eigenlijke woonhuis.
Dit huis, massief-vierkant opgetrokken van grauwen bak-
steen, is gebouwd in stijl Louis-XVI en dateert van 1786.
Het is gebouwd voor de familie Corver Hooft, naar model
van een huis te Velsen, dat deze familie ook behoorde. De
familie Corver Hooft heeft de buitenplaats gedurende pl.m.
200 jaar bewoond. In 1895, toen de heer Blaauw eigenaar ge-
worden was, heeft het eenige veranderingen ondergaan door
het aanbrengen van 'n terras aan den Oostkant, eenige ven-
sters aan de Zuidzijde en 'n kleinen aanbouw op het Noorden.
In een der vertrekken prijkt nog het behang van beschilderd
doek aan den muur, dat bij de oprichting van het huis is aan-
gebracht. De heer Blaauw ontving *t groote gezelschap op den
breeden stoep van het huis en leidde het door de vestibule
naar den tuin.
Deze vestibule is met wit marmer bevloerd en gegarneerd
-ocr page 23-
XXIII
met een marmeren beeldengroep van Quellinus; een aantal
schilderstukken, dieren voorstellende, van den Duitschen die-
renschilder W. Kuhnert; 'n portret in olieverf van Linnaeus,
afkomstig van ,,dè Hertekamp" bij Haarlem, waar de groote
botanicus in zijn jeugd vertoefde bij de familie Clifford; ver-
der 'n paar Ruiterschilderingen van Casberg, o.a. één voor-
stellende den heer Blaauw, terwijl hij 'n hindernis neemt. Dan
nog een aantal antilopenhoorns en een paar oude Fransche
Boulle-klokken. Vanaf het terras werd eerst genoten van het
schitterend gezicht op de oprijlaan en op het weiland met de
kudde witstaart-gnoe-antilopen.
Onder leiding van den heer Blaauw zelf werd nu een wan-
deling gemaakt door de omvangrijke tuin- en boschpartijen
van Gooilust. Deze wandeling duurde ca. 2 uur. Men moet
weten dat het geheele buitengoed pl.m. 275 H.A. beslaat.
Prachtige lanen, slingerende paden en knusse kronkelweg-
getjes door de natuur daar neergelegd, maar ook door men-
schenhand gemaakt, maken een wandeling daar tot een heer-
lijk genot. Telkens maakte de gastheer zijn bezoekers op-
merkzaam op zeer bijzondere en fraaie boomen en planten,
uit alle werelddeelen hier geïmporteerd.
Ook op zoölogisch gebied is er nog heel iets bijzonders te
zien, allereerst de reeds genoemde wit-staart-gnoe-antilope,
een dier ter grootte van 'n ezel, met koeienkop en paarden-
romp. Dit gezelschapje van 7 dieren, 3 oude en 4 jonge, was
heerlijk aan 't spelen en stoeien in hun door hoog geboomte
omringd zomerverblijf en trok daardoor de bijzondere belang-
stelling der excursisten.
Verbazend interessant was ook het Pampa-struisvogelpark
waar een oude vogel met 12 jongen zich vermaakten in de
warme zonnestralen. Daarnaast wonen de lama's, afkomstig
uit Patagonië, de Kangoeroe's en de wilde paarden, meege-
bracht van de Mongoolsche steppen in Centraal-Azië.
Vergeten we niet te noemen de Amerikaansche bisons, de
papegaaien, kuifduiven, e.a. merkwaardige vogels, dan heb-
ben we het voornaamste van de fauna en flora van Gooilust
meegedeeld.
Van hier leidde de Heer Blaauw ons langs den ,,Pruisischen
Slinger", 'n slingerpad waar de Pruisen in 1787 tijdens den
oorlog gekampeerd hebben; verder langs twee boomen, vorig
-ocr page 24-
XXIV
jaar daar geplant door ex-keizer Wilhelm, die toen gast was
van Gooilust.
Het park is in hoofdzaak nog zooals 't steeds geweest is,
de oude beuken vormen er de kern van, doch de parken en
vijvers om het huis zijn door den heer Blaauw nieuw aange-
legd. En dat is door hem op zeer smaakvolle en kunstzinnige
manier gedaan. Daarvan getuigen de kunstmatige valleien, die
met kleurige Rhododendrons en vele soorten exotische ge-
wassen versierd zijn. Trouwens exotische gewassen vindt men
in het gansche buitengoed rijkelijk verspreid, juist die, welke
men elders zeer schaarsch of geheel niet aantreft.
Alle gasten waren opgetogen over den rijkdom van na-
tuurschatten, die daar te aanschouwen is. En in die uren werd
geheel en al vergeten dat Niftarlake eigenlijk op het bewon-
deren en behouden van oude monumenten gebaseerd is!!
Het is niet te verwonderen dat Gooilust een wereldver-
maardheid bezit, en dat zij bezoekers van alle werelddeelen
tot zich trekt.
Juist dezen zomer brachten een paar honderd leden van
het Ornithologisch Congres een bezoek aan de buitenplaats.
Onder hen bevond zich ook de ex-czaar Ferdinand van Bul-
garije, die bekend staat als een bekwaam ornitholoog. Ook
hij was vol lof over den zeldzamen rijkdom van Gooilust en
zei daarvan o.a.:
,,Ik heb veel van ,,Gooilust" gehoord. En de naam van den
„heer Blaauw was mij reeds lang bekend. Doch ik heb mij
„niet kunnen voorstellen, dat het hier zoo wonderlijk schoon
,,is. Sedert mijn jeugd houd ik mij met de ornithologie bezig
,,en de laatste jaren heb ik de streken bezocht, waarvan ik
„vroeger veel gelezen had en waar ik nu de vogels in natuur-
„staat heb kunnen zien. Ik ben in Amerika, Afrika en Azië
„geweest en heb juist een reis door den Soedan achter den
,,rug.Het heeft mij nu bijzonder getroffen, hoe de vogels zich
„hier op ,,Gooilust" thuis gevoelen. De Patagonische ibissen
„b.v. gedragen zich hier evenzoo als in hun geboorteland en
„ik vind het zoo eigenaardig, dat juist in Nederland, waar
„het klimaat het tegendeel zou doen verwachten, zulk een
„exotisch paradijs van dieren en planten mogelijk is. Dit kan
niet dan door groote toewijding verkregen zijn. Het is dan
„ook onbegrijpelijk, dat men zulk een oord, dat tot roem van
-ocr page 25-
XXV
„Holland en de wetenschap strekt, aan schending, misschien
„wel aan vernietiging prijs geeft".
Het bleek in de gesprekken van de geleerde bezoeker.s dat
men overal ter wereld op de hoogte is van de bedreiging van
..Gooilust" en in vele talen werd hierover verwondering ge-
uit. We willen hopen dat Gooilust nimmer het kleinste deel
van haar schoonheid zal behoeven in te boeten.
Na de verrukkelijke wandeling door Gooilust's dreven
bood de gastheer het gezelschap thee aan, die zich onder een
gezellige causerie heerlijk liet smaken.
De heer J. D. Bastert, voorzitter der Excursie-Commissie
nam deze gelegenheid te baat den heer Blaauw in exquise
woorden dank te zeggen voor zijn gulle ontvangst. Het be-
zoek aan Gooilust was, aldus de spreker, de clou van den dag
en heeft onze verwachtingen verre overtroffen. Wij danken
u, zoo vervolgde de heer Bastert, voor de aangename en leer-
rijke uurtjes, die wij hier onder uwe persoonlijke leiding heb-
ben mogen doorbrengen. Namens bestuur en leden van Nif-
tarlake sprak de spreker den wensch uit dat het den heer
Blaauw gegeven moge zijn nog vele jaren zijn fraaie buiten-
plaats te mogen bewonen. Niftarlake, zoo besloot de heer
Bastert, strijdt ook voor behoud van 't natuurschoon, en zij is
overtuigd dat de verzorging daarvan bij den heer Blaauw in
goede handen is. Dat bewijst dit buitengoed, dat gerust ge-
noemd mag worden: „de fraaie Lustwarande van 't Gooi!"
Abcoude, September 1930.                                             J. V.
-ocr page 26-
Ter hofvaart naar Leiden
In de middeleeuwen en tijdens de republiek der Vereenig-
de Nederlanden berustte de rechtspraak van elke stad bij
schout en schepenen, die gekozen werden uit de burgerij. In
de dorpen werd de vierschaar gespannen door schout en ge-
buren of door schout en schepenen, ook wel door schout, azing
en buurlieden. Deze schepenen waren geen juristen, door
rechterlijke studie gevormd. De rechtsverhoudingen waren
eenvoudiger dan thans, zoodat de toepassing van het recht in
den regel geen moeilijkheid voor hen opleverde. Maar toch
werden zij soms voor ingewikkelde rechtskwesties geplaatst,
zoodat zij deze ,,niet wijs" waren. In zulk een geval gingen zij
advies vragen aan een ander gerecht, aan welks voorlichting
zij dan ook gebonden waren. Dit werd genoemd: ter „hof-
vaert" gaan.
De rechtspraak der Leidsche schepenen had in den lande
een goeden naam. Naar Leiden kwamen ,,raet van vonnes-
sen" vragen: de schepenen van Weesp, Muiden, Naarden, van
bijna alle dorpen van Gooiland, van Woerden, Gouda en Am-
Sterdam. Zulke vonnissen, beslecht door eene andere sche-
penbank, noemde men ,,gesteede vonnissen"; ,,steden" wil zeg-
gen: op een lateren dag vaststellen, na eerst eene stede, eene
geschikte plaats of tijd genomen te hebben.
In het bijzonder noemen wij eenige plaatsen, gelegen in
Niftarlake. Zoo moest Vreeland ter hofvaart gaan naar De-
venter, hetwelk aldus bepaald was bij privilege van 1298. Maar
het dorp Loenen, dat ten deele gelegen was in Utrecht en
ten deele in Holland, moest vonnis halen te Leiden. Wat
Weesp betreft, worden wij ingelicht door een privilegie of
voorrecht, door graaf Willem V den 20sten Mei 1355 aan
deze stad geschonken; in dezen voorrechtsbrief is te lezen,
dat, wanneer schepenen van Weesp een vonnis moeten vel-
len, waarvoor zij „niet wijs" zijn, zij zulk een vonnis ,,sullen
soecken tot Leyden oft daer zys beste wys mogen werden
binnen onsen lande".
-ocr page 27-
Ik vond eenige aantcekeningen betreffende dit onderwerp
van Jan van Hout, den bekenden secretaris van Leiden tij-
dens het beleg van Leiden, waarvan ik den inhoud laat vol-
gen.
Tusschen de jaren 1566 en 1572 waren afgevaardigden van
het gerecht van Loenen naar Leiden gekomen niet een cri-
mineel proces. Een der maarschalken, vermoedelijk die van
Abcoude, had een vrouw laten gevangen n«men. De eerste
beschuldiging, tegen haar ingebracht, was, dat bij haar een
boekje was aangetroffen, gemaakt door Johannes Anastasius
Veluanus.
Dit boekje van den prediker der hervorming werd in dezen
tijd voor kettersch gehouden en daarom verboden. De ver-
dere beschuldiging was ontstaan op den dag, toen de koster
bij haar gekomen was, om hare koeien en beesten met gewijd
water te besprengen en deze hierdoor tegen spokerij en too-
verij te vrijwaren. Zij zou toen gezegd hebben: ,,loop, loop,
ik en wil mijn koeien met uw water niet besmakt hebben".
De Leidsche schepenen gevoelden zich bezwaard, om in
deze zaak te adviseeren, wat wij begrijpen kunnen, als wij be-
denken, dat zij voorviel in de eerste dagen der hervorming.
Zij trachtten zich eraf te maken, door te zeggen, niet tot ad-
vies verplicht te zijn, omdat deze zaak uit het Sticht van
Utrecht was en alzoo buiten Holland. De afgevaardigden, dit
antwoord vernomen hebbende, reisden naar huis en kwamen
terug naar Leiden met hun origineel privilege bij zich, door
welks inhoud de Leidsche schepenbank overtuigd werd, dat
zij gehouden was advies te geven. Om zich dan ook niet
zwarter te maken in de oogen van den hertog van Alba, den
landvoogd en zijne tirannieke regeering, als zij reeds waren,
dienden schepenen — hoewel huns ondanks — van advies,
hetwelk ten gunste van de vrouw uitviel, haar ontslaande met
eenige boete.
Van Jan van Hout vernemen wij verder, dat de gerechten,
welke zulke „gesteede vonnissen" begeerden, twee van hunne
medebroeders zonden met de rechterlijke stukken, gediend
hebbende voor beide partijen, welke stukken meestal gesloten
en verzegeld waren. Soms kwamen partijen zelf in persoon
met hun voorspraken of taalluiden, door wie, ten overstaan
van de twee gecommitteerden de zaak ook mondeling werd
bepleit.
-ocr page 28-
Zoo is er van Weesp een „gesteede vonnis" geweest,
waarbij een der twistende partijen een advocaat van Amster-
dam, n.1. Dr. Engel, den zoon van Adriaan Engels, die secre-
taris was van Katwijk aan Zee en de andere een procureur
of voorspraak, Heijmsoon Boot, medegebracht had, die de
zaak voor schepenen behandelden.
De Leidsche schepenen plachten niet alleen de dingtalen
te hooren ten overstaan van de twee gecommitteerden, maar
ook de stukken te lezen in hunne tegenwoordigheid en hen
te hooren betreffende de omstandigheid der zaak en „voor-
komende duisternissen, om zodanige en zoveele onderrichtin-
gen uit hunne monden te verneemen, als eenigzins doenlijk
was". Daarna vertrokken de gecommitteerden. Nu behandel-
de de schepenbank op zich zelve de zaak en stelde het advies
vast. Zulk een advies begon met deze woorden: indien zoo-
danige zaak voor onze Vierschaar hangende ware, wij zou-
den" zóó wijzen enz.
Zooals ik reeds zeide, moest het gerecht, dat ter hofvaart
was gegaan, zijn vonnis doen, volgens het gevraagde advies,
zonder daarin de minste verandering te mogen aanbrengen.
j. W. VERBURGT.
-ocr page 29-
Baambrugge omstreeks 1780
-ocr page 30-
De buitenplaatsen langs den Angstel
Onder de dorpen, die in de 17de en 18de eeuw rijk met
buitenplaatsen begiftigd waren, bekleedt Baambrugge een
eerste plaats. Men vond er aan de lieflijke oevers van den
Angstel niet minder dan ongeveer dertig, de een al mooier
dan de ander.
                                 : ;_
Het water, dat als een zilveren lint door het landschap
slingerde, gaf aan de streek een bijzondere bekoring en het
is niet te verwonderen, dat zij die van plan waren een buiten-
plaats te bouwen, zich hiertoe aangetrokken gevoelden. De
weg tusschen Abcoude, Baambrugge en Loenersloot kon in
dien tijd, door de mooie buitenplaatsen en de daarbij behoo-
rende prachtig verzorgde lusthoven, als een van de mooiste
van het land beschouwd worden en leverde een schitterenden
aanblik op.
Des zomers was de bevolking, wanneer de buitenplaatsen
bewoond waren, wel een paar honderd zielen grooter, wat
met het gerij der koetsen en het varen der jachten en boeiers
een ongemeene levendigheid aan het dorp gaf.
De eigenaars waren meestal voorname Amsterdammers,
die door hunne verteringen en het onderhoud hunner be-
zittingen in hooge mate de welvaart van Baambrugge be-
vorderden.
Op enkele uitzonderingen na waren zij dan ook zeer ge-
ziene gasten. De meesten waren echter ook kooplieden, want
bij verschillende buitenplaatsen behoorden de daarbij ge-
legen boerderijen en landerijen, die natuurlijk het noodige
profijt opgebracht zullen hebben.
Soms ging het wel een beetje vreemd toe, maar dit be-
hoort tot de uitzonderingen. Zoo was de eigenaar van een
der buitenplaatsen er met een meisje van doorgegaan en met
haar getrouwd, zeer tegen den zin van de oudelui van het
meisje, omdat de jongeman Gereformeerd en de jonge dame
Katholiek was.
De jonge Mevrouw scheen erg verkwistend te zijn
-ocr page 31-
6
en daaraan is het waarschijnhjk te wijten, dat Mijnheer in
financieelen nood geraakte en door zijne crediteuren onop-
houdelijk om geld gemaand werd. Hij raakte aan den drank
en stierf een ellendigen dood, waarna hij in stilte begraven
werd.
Hiermee is de geschiedenis echter niet uit. De dame dronk
niet minder dan haar man en werd op een goeden keer door
den onderschout, die zich verkleed had, uit haar huis gelokt,
in een koets gezet en naar een verbeterhuis gebracht, wegens
hare ongehoorde verkwisting, drankzucht en mishandeling
van haar man. Excusez du peu!
Een mooi onderwerp voor een onzer medeleden om er een
roman over te schrijven.
Toen in 1682 nieuwe gestoelten in de Geref. kerk werden
geplaatst, droegen de gereformeerde bewoners van de zomer-
verblijven daarin rijkelijk bij. Het rekenboek van de kerk-
meesters vermeldt onder de namen der contribuanten:
De Heer Becker, Gecommitteert ter vergaderingh
van Hoogh Moog. Heeren Staten Generaal 8 ducatons
De Heer Cornelis Valkenier, Schepen en Raadt
der Stad Amsterdam................ 8 ducatons
De Heer Dionys Baillij, Coopman tot Amster-
dam ........................... 8 ducatons
De Heer Johan van Senden, Coopman tot
Amsterdam...................... 8 ducatons
Juffr. Swart Wed.e ... ............... 8 ducatons
De Heer Deutz, Coopman tot Amsterdam ... 4 ducatons
De Heer van Zanten, Coopman tot Amsterdam 4 ducatons
De Heer Lodewijk de Bas............... 8 ducatons
De Heer Secretaris der Stad Amsterdam,Wouter
Valckenier........................ƒ 25—8—8
De Heer Pistalozzi .................. 4 ducatons
De Heer Everwijn Glimmer (1686) ...... 8 ducatons
De Heer Christiaan Wentsel (1729) ...... 8 ducatons
De Heer Verhamme (1738) ............ 8 ducatons
En toen in 1684 het uurwerk in den toren moest vernieuwd
worden werd daarin bijgedragen door:
Hr. Becker, comparerende in de Staten Generaal.
-ocr page 32-
Hr. Schepen Cornelis Valkenier.
Hr. Secretaris Wouter Valkenier.
Hr. Pieter Rans Valkenier, Secretaris.
Hr. Constantin Ranst.
Joffr. Margarita Dilburgh, Wed.e
Hr. Soererier (Serrurier?)
Hr. Thomas Maijden.
Hr. Johan van Senden.
Hr. Cornelis Barchman Wuytiers.
Joffr. Lysbeth Lemmers, Wed.e S. Swart.
Hr. Dionijs Bailly.
Hr. Raatshcer Mr. van den Broeck.
Hr. Lodewyck de Bas.
Hr. Jan Everwijn Glimmer.
Hr. Pieter Schaap.
Joffr. Apostool, Wed.e
Hr. Blaeuw.
Sr. Cornehs Schut.
Sr. Nicolaas Heuvinc.
Joffr. Haijmansen Koeck.
Sr. Andries Apostool.
Hr. van Naerden.
Joffr. van Beeck.
Dit is bijna een complete lijst van de toenmalige buiten-
plaats-bewoners. Ik kon echter niet van allen nagaan waar
zij woonden. Velen hunner komen echter hierachter onder
de beschrijving der zomerverblijven voor.
Wij zullen nu een wandeling langs den Angstel gaan
maken en daarbij zal ik zoo terloops een en ander vertellen
over de buitenplaatsen, die er in de 17de en 18de eeuw ston-
den. De later gebouwde zal ik buiten beschouwing laten.
Zoo hier en daar zal ik om de wandeling wat op te vroo-
lijken een stukje rijmelarij, te vinden in „Holland's Arcadia
of de vermaarde Rivier den Amstel" *), inlasschen.
We beginnen bij Elzenbosch. thans een boerderij, gelegen
*) De naam Angstel werd haast nooit gebruikt, bet is bijna altijd de
Amstel of het Gein.
-ocr page 33-
8
bij de Groote Coupure. Mevrouw S. M. van Strijen-Witsen
schonk deze buitenplaats in 1761 aan hare dochter, die ge
huwd was met Mr. Cornelis Graafland, advocaat van de
O. I. Compagnie, secretaris en later schepen van Amsterdam.
Hij woonde aldaar op de Keizersgracht bij de Huidenstraat.
Wij gaan vervolgens naar het slot van Abcoude, thans
behalve de fundamenten geheel verdwenen, dat na 1715 door
den nieuwbakken Heer van Abcoude, Theodorus de Leeuw,
op zeer smakelooze wijze «tot een zoogenaamde buitenplaats
werd herschapen. De heer de Leeuw had niet veel aesthetisch
gevoel, getuige het leelijke uitbouwsel of bult aan de schoone
Herv. Kerk te Abcoude, waar hij tot zijn eigen verheerlijking
een grafkapel heeft laten bouwen.
,,De Heer de Leeuw vertoond zijn wijsheid en vermogen,
,,Met bij zijn leven zorg te dragen na zijn dood;
,,Waar zijne grafkapel het ruim der kerk vergroot
,,En heel Abcoude siert voor 't oog der vreemdelingen".
't Hangt er maar van af van welken kant men de zaak
bekijkt! Aangezien de geschiedenis van het slot op een andere
plaats in dit boekje behandeld wordt, kan ik mij hiervan ont-
houden. .,, ,
         ,, ,
We moeten nu een eindje wandelen langs het jaagpad (de
Groote Coupure was er nog niet) en komen dan aan Meer/e-
velt, een mooi gebouw van 2 verdiepingen en met 2 inrij-
hekken.
„Wellustig landsieraad hoe kunt gij 't oog vermaken
„Met 't prachtig hof gebouw............"
Het behoorde in het begin der 18e eeuw aan Rynier van
Reklinghuysen, waarschijnlijk een Duitscher afkomstig uit
Recklinghausen, die te Amsterdam zaken deed.
Reeds in 1837 was de plaats gedeeltelijk gesloopt en werd
alleen des zomers als optrek bewoond. Thans staat er nog
een klein huis, misschien de vroegere stal, dat tot woonhuis
voor het boerenbedrijf is ingericht.
-ocr page 34-
JOtr SLOT ABICOUDE.
Na de verbouwing door den Heer Theol. de Leeuw
Eenige jaren geleden had ik eene correspondentie met
Prof. van Recklinghausen den Duitschen, die belangstellend
naar de buitenplaats informeerde. Ik teekende toen bij mijn
antwoord een schetsje van het gebouw, dat door hem op
hoogen prijs werd gesteld.
Wij gaan nu naar lepenburg, een mooi groot gebouw met'
2 verdiepingen aan de overzijde van het water.
,,De Triton, die 'k het plein zie voor het huis versieren
,,Blaasd Ypenburg zijn lof en Molenaar zijn deugd,
,,Die zich als Hofheer vaak op dezen grond verheugd
,,En vind zijn wellust in het vrolijk buitenleven".
In het begin der 18e eeuw eigendom van Nicolaas
Molenaar, doch reeds in 1837 gedeeltelijk gesloopt en alleen
des zomers als optrek gebruikt. Thans boerderij.
In 1757 werd lepenburg bewoond door een zekere heer van
Buytene, die Katholiek was en te Abcoude ter kerke ging.
Zijne vrouw was echter Gereformeerd en ging ook te Ab-
-ocr page 35-
10
coude naar de kerk. De kerkeraad van Baambrugge, die zorg-
vuldig over het aantal zielen waakte, rustte niet voordat de
dame beloofd had voortaan de godsdienstoefeningen te Baam-
brugge te zullen bijwonen.
„'k Genaak de voorpoort van 't aanminnig Lang-verzwegen.
„De Voorpoort, die zoo trots met Hek en mueren praald,
„Zijn ronde gevelpraal zoo heerlijk boven haald,
„Versierd met lijstwerk en met rijzende pylaren".
Lang-verzwegen is sedert lang gesloopt, zelfs de naam is
verdwenen. Jan van Sevenhuyzen was omstreeks 1715
eigenaar.
Van Veld en Hoven dat hier in de buurt lag, vond ik nog
: noch afbeelding noch beschrijving. Ergo heb ik er ook niets
over te vertellen.
Lindenhofl wordt niet afgebeeld in de „Vermaarde Rivier
de Amstel". De toenmalige eigenaar schijnt niet op dit werk
ingeteekend te hebben en daardoor is zijne buitenplaats er
niet in opgenomen en bleef hem de poëzie bespaard.
Het werd in 1758 bewoond door den heer Groenendaal,
die er volgens het Baambrugsche doodboek een slavin op na
hield, waarvan toen een kind in de kerk begraven werd. De
man was waarschijnlijk iemand, die in Indië was geweest en
. zijne concubine oftewel huishoudster naar Holland had mede-
gebracht.
In 1761 werd Lindenhoff voor ƒ 14600.— gekocht door
Hendrik van Couwenhoven, lid van de firma Hendrik van
Couwenhoven 6 Zoon. Deze firma dreef handel op de Oost-
zee en schijnt voor dien tijd groote zaken te hebben gedaan,
want in 1775 verrekende zij door bemiddeling van de Wissel-
bank te Amsterdam ruim 1 en een kwart millioen gulden.
Van Couwenhoven was geboren te Koningsbergen en hij
woonde op de Keizersgracht bij de Wolvenstraat te Amster-
dam, waar hij in 1792 overleed.
In 1837 werd Lindenhofl bewoond door A. Classen, waar-
schijnlijk ook een Duitscher.
In de vorige eeuw werd de buitenplaats nog bewoond door
-ocr page 36-
„Lindenhoff" omstreeks 1890
-ocr page 37-
12
den heer Beckeringh, die er een stal met 6 paarden op na-
hield. Zijn zoon, een bekend assuradeur te Amsterdam, heeft
mij wel eens medegedeeld, dat hij nadat Lindenhoff in andere
handen was overgegaan, behoefte gevoelde om ieder jaar een
dag naar Baambrugge te gaan, om de buurt nog eens te be-
kijken en met de hem bekende oude Baambruggers over den
goeden ouden tijd te praten.
Later werd Lindenhoff door de gemeente Abcoude-Baam-
brugge, ik meen voor ƒ 11000.— jaangekocht om daarin een
school te vestigen, omdat er behoefte was aan uitgebreid
lager onderwijs, sedert de Fransche school van den heer
Legrom, die tot hoofdonderwijzer aldaar was benoemd, was
opgeheven.
De buitenplaats werd toen kosteloos ten gebruike afgestaan
aan den heer S. Hennes, die er een kostschool vestigde, welke
zich vele jaren in grooten bloei mocht verheugen. Na het
vertrek van genoemden heer werd de school nog eenige jaren
door een anderen kostschoolhouder voortgezet, maar de tijd
van kostscholen scheen door de opkomst van het Middelbaar
onderwijs voorbij, zoodat de school langzamerhand weg-
kwijnde en opgeheven werd.
Langen tijd was Lindenhoff daarna onbewoond en aan-
gezien na verschillende pogingen zich geen gegadigden op-
deden, werd de buitenplaats door de gemeente voor ƒ 5000.—
verkocht.
Nadien werd er veel aan verbouwd en verwisselde het nog
eenige malen van eigenaar. Thans is het ingericht als zuivel-
inrichting.
Postwijk werd in het begin der 18e eeuw bewoond door
Joannes Boelema, Schout van Abcoude, en in 1837 door
Mevrouw Zeelt, die den tuin op den toenmaals nog weinig
in de mode zijnde Engelschen trant liet aanleggen, met bloem-
partijen en vijvers. Zij heeft in sterke mate den bouw van de
Gereformeerde Kerk (afgescheidenen) te Baambrugge ge-
steund.
De buitenplaats is nog geheel in wezen.
De tuin moet reeds in de 18e eeuw mooi aangelegd ge-
weest zijn. Ik zal 't onze rijmelaar maar laten vertellen;
-ocr page 38-
13
„Daald zij op Postwijk neer met de allereelste bloemen,
,,Die Flora immermeer in haren hof kan noemen
,,Ten teken, dat deez' plaats de kroon der tuinen spand,
,,En voor geen and'ren zwigt langs Amsteis waterkant.
Bergvliet was van eenvoudiger constructie en werd in het
begin der 18e eeuw bewoond door Mattheus van Son, advo-
caat, woonde te Amsterdam in ,,de Gouden Ketting", die de
plaats in 1734 ten geschenke kreeg van Mevr. de Wed.
Franqois Oostendorp-Schuyfhill te Geertruidenberg.
Was in 1837 eigendom van D. de Groot, doch is sedert
geheel gesloopt.
Onze rijmelaar kon van het huis niet veel zien maar wilde
er toch wat van zeggen:
,,En schoon de heining mij de binnenste sieraden
,,Verhinderd om te zien, het prachtig huis beloofd
- ,,Hier alle schoonheid, schoon die word aan 't oog
ontroofd'.
Zorvyry. toehe/uJoreruU Jen ÜEjeit GZMMBT
\rA2r JZAsrxz.
^orayry. apartenani- a. JH.*. GxX-RBT vjor
Kaspxi, .
71
-ocr page 39-
14
Onze vriend wist aardig met de stroopkwast om te gaan.
Zorgvrij een prachtige groote buitenlpaats.
„O Zorgvrij zo ik u van buiten kan beschouwen,
„Gelijkt uw grootsheid naar de Graaflyke gebouwen
„Die Holland eertijds heeft gedragen op zijn grond".
Was gedurende de 18de eeuw eigendom van en bewoond
door de familie van Caspel of van Kaspel.
Is gesloopt geworden toen de Groote Coupure, op last van
Napoleon, werd aangelegd. De weg liep juist door deze
buitenplaats.
„Overdorp" in 1890. Rechts het raadhuis.
„Nu zie ik Overdorp en stap den stal voorbij,
,,Waar in de klepper rust en word gevoed, na hij
„Ten dienst van zijnen heer den weg heeft afgelopen".
,,Het breede Tuinhek lokt mijn blijde Zangnimf aan".
O f erc/orp werd in het begin der 18e eeuw bewoond door
joannis Klerk en in 1773 door Jan Beum.
De buitenplaats is later in ^tweeën gedeeld. Op het huis
werd een verdieping opgezet en de vroegere stal met de helft
van den tuin kwamen in andere handen.
Werd in de vorige eeuw bewoond door den wethouder
-ocr page 40-
15
H. Witlage en daarna door A. Grevenstuk, na wiens over-
lijden het in andere handen overging.
De mooie groote tuin van vroeger is thans tot moestuin
ingericht, een leelijke groote schuur is bij den ingang gebouwd
en het huis zelf ingericht als burger woonhuis.
Naast Overdorp lag de mooie groote buitenplaats Poelen-
Stijn,
in 1715 eigendom van Jan Baron van Lawick, Heer van
Cortenberg.
,,0 Poelenstijn! hoe schoon ontdekt ge u aan 't gezigt,
,.Omsingeld in een kring van hoog getopte bomen?
„Het Hofgebouw schijnt hen hun hoogte te betomen?
„Door 't rijzend dakwerk, 't geen zich zelf zoo breed verheft,
„Dat het den wandelaar met veel verwond'ring treft,
„Als hij u langs den zoom des Amstels komt genaken:
,,Baron van Lawick hier kunt gij u zelf vermaken".
Poelenstijn stond op de plaats waar nu het raadhuis staat.
Er is niets meer van te vinden, zelfs de naam is verdwenen.
Verder gaande krijgen wij de buitenplaats De Pacienzy,
omstreeks 1725, eigendom van Pieter Apostol, waarschijnlijk
een kleinzoon van Ds. Samuel Apostol, predikant der Doops-
gezinde gemeente te Amsterdam, bekend door een geschil met
zijn collega Galemus Abrahamsz, waardoor eene openbare
scheuring in die gemeente kwam.
„Het oog is als verrukt wanneer 't den Hof genaakt,
,,Door 't prachtig Voorhek met zijn rijzende pylaren,
,,Waardoor heer Apestol hier vind zijn zielsgenoegen
,.Wanneer 't hem lust zig tot het landvermaak te voegen".
De buitenplaats en de naam zijn verdwenen.
„Waar langs ik verder ga om Bassenhof te aanschouwen.
„De pragtige ingang kan myn aandagt tegenhouwen
,,Om verder voort te gaan. Dog 't hofgebouw, zo schoon
,,Verrukt my eêr ik 't weet. 6 Bassenhof, 6 kroon
,,Der landgestigten! wie kan uwe schoonheid noemen, .
„Wie zal uw heining, hek en lugtig speelhuis roemen
„Gelijk het waardig is door sierlijkheid en stand?"
-ocr page 41-
Bassenhof, een mooi groot huis, werd gebouwd door
Lodewijk de Bas. Heer van Horstermeer, Ossenburgh en
Heynoordt. Hij was een voornaam ossenweider en woonde
te Amsterdam, daarna sedert 1676 op Bassenhof en vervol-
gens te Utrecht.
Hij was driemaal gehuwd. Na den dood van zijn tweede
vrouw was hij getrouwd met Sara de Marez, een zusters-
dochter van zijne eerste vrouw, waarvoor hij een speciale ver-
gunning en dispensatie van de overheid kreeg. Later werd
de geldigheid van dit huwelijk betwist, maar bij een resolutie
van de Staten van Holland werd het wettig verklaard. Hij
overleed in 1740. Daarna kwam de buitenplaats in het bezit
van zijn zoon Lodewijk de Bas, evenals zijn vader heer van
Horstermeer, enz. Hij wordt als een vriendelijk man geroemd.
Nadat hij van Bassenhof een prachtigen lusthof had gemaakt,
verkocht hij deze buitenplaats voor ƒ 30,000.-— aan zijn zoon
Mr. Jan de Bas, secretaris van de weeskamer en commissaris
van de nachtwerkers. Deze woonde op de Keizersgracht en
daarna op de Binnen Amstel. Hij overleed te Baambrugge in
1770 en werd te Abcoude begraven.
Zijne weduwe Mevr. de Bas-Surmont verkocht Bassenhof
in 1771 aan Jean Benjamin du Peyrou, een Surinamer, koop-
man op de West te Amsterdam, directeur van negotiaties op
plantages en eigenaar van de suikerplantage ,,La bonne
amité" in Suriname.
Hij gaf aan Bassenhof den naam van „Rusthoff" en over-
leed in 1786, waarna de erfgenamen de buitenplaats ver-
kochten voor ƒ 29000.—.
Van het gebouw is niets meer te vinden, er staat thans een
boerderij, de vroegere tuin is weiland geworden, uitgezonderd
een klein gedeelte, dat sedert 1827 dienst doet als Algemeene
Begraafplaats. De heer du Peyrou had zeker een profetischen
blik toen hij den naam in ,.Rusthoff" veranderde.
„Nu naar de Meebaal toe daar 't lugtig Hek aan 't oog
„Een vrij gezigt vergund............"
„O Lugtig Speelhuis, dat by zoele zomerdagen
„Uw landheer geeft het schoonste en aangenaamst' gezigt"
-ocr page 42-
17
Het gebouw bestond uit 2 verdiepingen en werd omstreeks
1730 bewoond door Bartholomeus Bazuyn. Hiervan is niets
naders bekend, de naam is ook verdwenen. Op de Heeren-
gracht 252 te Amsterdam staat een groot heerenhuis van den-
zelfden naam als de buitenplaats. In den top van den gevel
staat een meebaal afgebeeld.
Paddenburg, een groot gebouw waarop de wapens prijkten
van den heer Cornelis Barchman Wuytiers en zijne echt-
genoote. Het werd gebouwd in 1664.
Hij droeg in 1684 8 ducatons bij voor reparatie van he^
uurwerk in den toren te Baambrugge.
In 1706 werd de plaats bewoond door Simon Barchman
Wuytiers, die in dat jaar lid was van eene commissie tot aan-
stelling van een nachtwacht te Baambrugge. Hij had op Pad-
denburg een huiskapel, waaraan (volgens een lijst van pries-
ters, aanwezig in de Holl. zending door den Apostolischen
Vicaris Joannes van Bylevelt opgemaakt) een kapelaan (Sa-
cellanus domesticus in Paddenburch) verbonden was.
Barchman Wuytiers verzekerde aan kapelaan Jacobus Ter-
steeghe de som van ƒ 1000.—, indien deze tot aan zijn over-
lijden bij hem den dienst bleef doen. Deze som werd in 1727
aan den kapelaan uitgekeerd. Na dat jaar wordt zekere heer
Reyks als eigenaar genoemd.
De buitenplaats was reeds in 1837 gesloopt, ;de stal werd
tot boerderij ingericht. Thans een mooie boerderij, eigendom
van den Heer Labouchere te Amsterdam.
l
Geinwijk bestond volgens de notulen van den Kerkcraad
reeds in 1684 en was omstreeks 1739 eigendom van Hamel
Bruyninx, Gezant van Holland aan het Hof te Weenen.
„Maar, Hof gezant, durf ik u in mijn zangen noemen,
,,Daar gy te Wenen voor het heil der Staten waakt,
,,En Nederland altoos aan u verschuldigd maakt,
,,Door d' Adelaar en Leeuw in vrindschap te verbinden?"
,,De vogelvlugt vergroot deez' hof zijn sier'lykheden,
„Daar 't welig pluimgediert' den lof van Gynwyk kweeld"
-ocr page 43-
Er schijnt dus een volière geweest te zijn. In 1837 werd
de plaats bewoond door Mevr. G. Hofs, doch kwam later in
het bezit van den heer Witsen, Baron Straalman, die het huis
belangrijk liet verbouwen en 2 sphinxen op den stoep liet
plaatsen, welke er nog staan.
Hij legateerde aan de gemeente eenige huizen te Abcoude
om uit de opbrengst daarvan jaarlijks ƒ 250.— aan de armen
uit te keeren. Wat van de opbrengst overschoot, kwam aan
de gemeentekas ten goede.
Aangezien die huizen te veel aan onderhoud kostten (de
gemeente was een goed kantoor!) werden zij verkocht en de
opbrengst in N. W. S. belegd, wat een behoorlijk rendement
gaf.
Het huis is nog in wezen en wordt met den voortuin als
uitspanning geëxploiteerd. De achtertuin is tot vruchtboom-
kweekerij ingericht.
Middelvaart, een flink gebouw, was in het laatst der 17e
eeuw eigendom van Nicolaas Rochusz van Capelle, Bewind-
hebber van de O. I. Compagnie, Directeur van de Kolonie
Guyana of Wilde Kust, Koopman op de Oostzee. Een ge-
fortuneerd man die in 1674 was aangeslagen voor een ver-,
mogen van ƒ 146.000.—. Hij woonde op de Heerengracht te
Amsterdam.
Na zijn dood werd de plaats des zomers bewoond door
zijne weduwe, die in het begin der 18e eeuw nog eigenares
was.
,,Op, op, mijn Zangheldin, gij naderd Middelvaart,
„'t Geen zig zo vlak en groots van voren komt vertonen,
,,Regt waardig als den roem der Hoven te bekronen,
,,Te meer wanneer Mevrouw vande Capelle daar,
,,De zomerlugt geniet, en geeft de helft van 't Jaar
„Aan 't lustig landvermaak, daar d' aangename dreven,
,,Van Middelvaart aan haar een koele schaduw geven".
In 1757 woonde daar de heer Pieter van Alphen, die jaar-
lijks aan de Diaconie een rijksdaalder moest betalen voor het
opruimen van de boomen, staande op het land van de Diaco-
nie aan de overzijde, omdat die het uitzicht belemmerden.
Die rijksdaalder was hem blijkbaar nog te veel, dus zocht
-ocr page 44-
19
hij van die verplichting ontslagen te worden. Of het ironisch
bedoeld is weet ik niet, maar in het notulenboek van den
kerkeraad staat aangeteekcnd: ,,daar het voor de diaconie
„geen nadeel is of de boomen er staan of niet, wil men gaar-
,,ne tegemoet komen aan den wensch van iemand, die in
,,on2e kerke in den somer gaat" en werd de Diaconie in zijne
liefde en mededeelzaamheid aanbevolen! Dit laatste is kostelijk!
Toen hij nog meer boomen weg wilde hebben, wilde hij
het dubbele aantal wilgen pooten geven.
Zeker in een erg royale bui I
In 1805 overleed Anthony Bruyningh, laatste eigenaar
van de Wijnkoopersfirma Bruyningh, welke firma in den
Franschen tijd achteruit ging. Hij woonde te Amsterdam op
de Oude Turfmarkt, terwijl hij des zomers met zijne zuster
op Middelvaart vertoefde.
In 1837 werd de plaats bewoond door J. Jansen.
De tuin is verdwenen maar het huis, ofschoon kleiner dan
vroeger, is nog in wezen en door den tegenwoordigen eige-
naar weder in goeden staat gebracht.
Landlust was eigendom van Mr. Gillis Valckenier, commis-
saris van de Ossenmarkt, een gefortuneerd man, die in 1782
overleed en ƒ 800.000.— naliet.
Zijn broeder Mr. Jan Wouter Valkenier, Heer van Bru-
chem en Cillaarshoek en lid van de firma Valckenier ö du
Quesne, erdfe toen de buitenplaats en overleed in 1785.
Landlust wordt in 1837 nog een schoon buitengoed ge-
noemd, bewoond door J. D. N. van der Trappen.
Later werd het als boerderij ingericht en deed dienst als
station voor de verwisseling van de paarden der trekschuiten.
Thans is er de zuivelfabriek Moba gevestigd.
...........maar Gijn wens roept my voort
,'k Zie 't prachtig Tuinhek, dat een ieders oog bekoord",,
,0 Gijnwens! welk een kunst, wat schrander overleg
,Heeft u ontworpen, om uw roem in top te halen".
Geinwens werd in 1730 bewoond door Chr. Wentzel eu
werd in 1773 gekocht door Mr. Gillis Valckenier voor
-ocr page 45-
20
ƒ 17.200.—. Na zijn dood in 1782 crdfe zijn broeder Jan
Wouter Valckenier ook deze buitenplaats (zie verder over
hem onder Landlust).
De weduwe van laatstgenoemde overleed in 1789, waarna
Geinwens geërfd werd door hare schoonzuster Anna Maria
du Quesne-Valckenier en de zoon van deze, Jean Philippe
du Quesne, Heer van Bruchem, koopman op de West en
Assuradeur, lid van de vroedschap, mede-stichter van de
firma Valckenier & du Quesne en eigenaar van de plantage
Landlust in Suriname. Hij woonde op de Keizersgracht bij
de Leidsche gracht en overleed in 1795.
In 1837 was de buitenplaats eigendom van J. Chr. Lent-
frinck en werd omstreeks 1895 gesloopt.
Bij het gebouw was een schitterend aangelegde tuin en de
ingang prijkte met een prachtig hek.
Toen de plaats gesloopt werd heb ik aan eenige mede-
raadsleden voorgesteld om het mooie hek vanwege de ge-
meente te koopen om het later als hek voor de begraafplaats
te plaatsen. Men had in dien tijd echter weinig op met zulke
zaken en er kwam niets van.
De vroegere stal is als woonhuis ingericht en de tuin is
weiland geworden.
Kerkkroon een mooi, groot gebouw, werd in 1730 bewoond
door de Wed. Philips van Kemmena en in 1743 door Barth.
van den Santheuvel, Raad en Vroedschap van Amsterdam,
bankier en koopman op de West en de Levant.
Laatstgenoemde verkocht de buitenplaats in 1776 voor
ƒ 16.600.— aan Mr. Willem Huyghens, hoofdschout en later
Burgemeester van Amsterdam, curator van de Leidsche Uni-
versiteit.
Deze veranderde den naam in Kroonestein. Hij hield 2
paarden en 6 dienstboden en liet bij zijn overlijden in 1786
meer dan ƒ 300.000.— na.
In 1837 wordt Kroonestein nog als buitenplaats genoemd,
bewoond door W. H. Gompertz, doch is thans boerderij.
2 Groote pakhuizen op de Prinsengracht bij het Molenpad
te Amsterdam, dragen nog tegenwoordig den naam van
Kerkkroon.
-ocr page 46-
21
,,Het Veldhoen schoon van stand lokt mijne Zangnimf aan,
,.Schoon zij van 't tuinsieraad heel weinig kan beoogen;
,,Zijn sierelijk gebouw, zoo hoog in top getogen
,,Voldoet haar aandagt, die zy op het land geniet".
Veldhoen, een flink gebouw, in het begin der 18 de eeuw,
bewoond door Jan Glimmer en in 1743 door Jacob Glimmer.
Het werd in 1754 gekocht voor ƒ 9500.— door Henrick
Hooft Gerritz, bewindhebber van de O. I. Compagnie, raad
ter Admiraliteit, koopman en bankier.
Hij woonde op de Heerengracht tusschen de Utrechtschc
straat en Reguliersgracht en hield 5 dienstboden, een koets
en 4 paarden en overleed in 1794 ten huize van zijn zuster,
op Valkenheining.
Veldhoen was in 1837 reeds tot boerderij ingericht en
eigendom van G. Graafland.
Wiessenbttrg, naast Veldhoen gelegen, behoorde aan
Henrick Hooft Gerritsz, (zie hiervoren) die het voor ƒ 6000.—
had gekocht en belangrijk had uitgebreid.
Gebouw en naam zijn beide verdwenen.
Den Haring, een prachtige buitenplaats.
,,Ik ga en zie van ver den Haring, daar het oog
,,Op 't hoogst verwonderd word door 't aangenaam vertoog
„Van eer een Vorstenhof, dan lustplaats hier te aan
schouwen.
,,Hoe! dwaal ik! dit is een der ad'lijke gebowen
„Van Hollands Graven...............
In Hollands Arcadia wordt gezegd: „deez haring is gevist
met gouden netten der Koopmanschap".
Omstreeks 1730 woonde hier Mevr. de Wed. Clyburg, maar
de buitenplaats zal waarschijnlijk omstreeks 1657 gesticht
zijn, immers in 1657 woonde te Baambrugge Sr. Johan Ha-
ringh, die na voorafgaand onderzoek, in presentie van een
ouderling, als lidmaat is aangenomen. Een jaar daarna werd
zijn dienstbode als zoodanig bevestigd. Waarschijnlijk is de
naam van hem afkomstig.
-ocr page 47-
n
Xa Jfartf^. Ofyartenant iz JHadaME X.A VJEWJE | Dg J/ar^y. toeèeftooreruU MZV^XOVW JXE Tt^JttrHrE
Cx^-YBURG.
In 1837 was „den Haring" reeds een boerderij, bewoond
door H. Kersjes.
't Groote gebouw is echter verdwenen.
Donkervliet.
„Ik nader Donkervliet, terwijl een zoele wind
,,My d' avondstond toeblaast, en nood my voort te treden.
,,0 Donkervliet! wat zien wij al bevalligheden
,,In 't vierkant Hof gebouw en Heiningen, die 't oog
„Als tot zig trekken, op hun aangenaam vertoog,
„Om heer van Hogendorp naar waardigheid te ontfangen".
Was omstreeks 1730 het zomerverblijf van Gijsbert van
Hogendorp, ontvanger-generaal der Vereenigde Nederlanden.
Het oude gebouw werd in het begin dezer eeuw gesloopt
en een nieuw grooter huis op dezelfde plaats gebouwd, dat
eenige jaren later in eigendom overging aan den heer G. A.
A. Middelberg, vóór den Boerenoorlog Directeur van de
Zuid-Afrikaansche Spoorweg Mij., later lid van de 2e Kamer
-ocr page 48-
23
der Staten-Generaal en van den Gemeenteraad van Abcoudc-
Baambrugge.
Wordt na zijn overlijden bewoond door Ir. E. Middel.berg,
oud-Hoofd van het Mijnwezen in Indië.
De naam Donkcrvliet werd door enkele vroegere bewoners
als familienaam aangenomen.
Ruiteveld, een bescheiden zomerverblijf.
„Waarop ik Ruyteveld in schaduwe der bomen
„Voorby trede, om in 't end myn oogwit te bekomen;
,,De groene Heiningen beletten my 't gezigt
'k Zie niets van 't binnenste want alles is hier digt
,,Besloten, om alleen heer Spoorenburg te ontfangen
,,En hem, die hy 't gezigt der plaats wil doen erlangen".
Na Hendrikus Spoorenburg werd Ruiteveld in 1743 be-
woond door zekeren heer de Herder.
              . • - .
Ruiteveld is thans boerderij.
Valkenheining.
,,Nu stap ik verder naar Valkenheining; 't laast,
,,Der hoven aan den zoom van d' Amstelstroom geplaast,
,,Maar d' eerste in schoonte en stand, en frisse landsieraden:
,,Het voorhek kan alleen het keurigste oog verzaden,
,,Versierd met 't wapenschild van d' ed'len Valkenier
,,En van zijn Egtgenoot........."
Valkenheining werd gebouwd door Cornelis Valckenier,
die vroeger ambtenaar van de O. I. Compagnie en in 1673
opperhoofd in Tonkin was geweest en, na zijn terugkeer in
1675 als admiraal van de retourvloot, op de Kloveniersburg-
wal bij de Nieuwmarkt woonde. Hij was Directeur van de
Sociëteit op Suriname en werd eerst secretaris daarna sche-
pen en vervolgens burgemeester van Amsterdam.
Daar hij gehuwd was met Catharina van Heyningen, noem-
de hij door verkorting van beider namen het zomerverblijf:
Valkenheining.
Zijn zoon Jacob Valckenier, geh. in Tonkin in 1673, gede-
-ocr page 49-
24
puteerde ter Staten-Generaal en Kapitein der Burgerij, woon-
de op de Kloveniersburgwal te Amsterdam. Hij was gehuwd
met Jac. Constantia Becker en overleed in 1720. Zij was
waarschijnlijk een dochter van een zekeren heer Becker, Lid
van de Staten-Generaal, die ook zijn zomerverblijf te Baam-
brugge had.
Valkenheining was in 1794 nog in het bezit van de familie
Valckenier, toen daar Hendrik Hooft Danielsz., Raad ter
admiraliteit, ten huize van zijne zuster overleed.
In 1837 woonde er de Wed. T. Jas, later de familie de
Maret en vervolgens Ds. van Cocvorden Adriani, bekend
door de groote schenking aan de Vrije Universiteit te Am-
sterdam.
De buitenplaats is nog geheel in wezen. De tegenwoordige
eigenaar heeft echter den naam veranderd in ,,de Loedse".
Slootivijk werd in 1693 bewoond door Frederik de With, ge-
noegzaam bekend uit den roman van ons medelid Mevr. van
Zeggelen: ,,de plaetse aan de Veght".
Het gebouw is na 1890 gesloopt, waarna op dezelfde plaats
een boerderij verrees, eigendom van de R. K. Kerk te Loener-
sloot.
Geynvliet, omstreeks 1850, bewoond door J. Twisk Cz.;
door wiens zorg veel tot verfraaiing en verbetering van den
weg naar Vreeland is bijgedragen.
't Slot Loenersloot. In het begin der 18e eeuw werd door
een zekeren heer van Hoorn, die de heerlijkheid had ge-
kocht, getracht om het slot in een buitenplaats te veranderen,
bij welke poging hij zijn vermogen verspeelde. Omdat in dit
opstel enkel de buitenplaatsen behandeld worden, blijft de
vroegere geschiedenis van het slot hier achterwege.
Het is thans eigendom van Jhr. Martini Buys te Rotterdam.
Er blijven nu nog drie buienplaatsen over in of in de nabij-
heid van Baambrugge aan den Angstel gelegen en alle drie
tot boerderij ingericht.
Vrederust, thans bewoond door den Heer C. P. de Groot.
-ocr page 50-
25
Dorpna, thans bewoond door den Heer G. Moerman.
Oud-Gein in den Horn, eigenaar de Heer de Pijper.
Hiermede besluit ik dit opstel, 't Zal iedereen duidelijk
zijn, dat een zoo groot aantal buitenverblijven in vroegeren
tijd buitengewoon bijgedragen heeft om de welvaart in het
dorp Baambrugge te bevorderen.
Ook de kas van de Diaconie is er voor groot deel wel-
varend door geworden en het legaat van Baron Straalman is
sedert jaren een welkome uitkeering voor de armen, die er
gelukkig bijna niet meer zijn.
't Is wel jammer, dat de meeste zomerverblijven verdwenen
zijn, dat enkele schilderachtige molens gesloopt en de prach-
tige boomenrijen in de beide coupures gerooid zijn (al heeft
men daarvoor jonge boomen in de plaats gezet) maar toch
gaat van den Angstel nog een groote bekoring uit.
J. G. TH. GREVENSTUK.
Baambrugge, Augustus 1930.
De gegevens voor dit artikel zijn gedeeltelijk ontleend aan:
de doop- en doodboeken van Baambrugge; de rekenboeken van de
kerkmeesters en
de notulen van den kerkeraad aldaar;
het plaatwerk „De vermaarde Rivier de Amstel";
het werkje van J. B. Christemeijer: „Het lustoord tusschen Amstel en
Grebbe;
terwijl menige bijzonderheid gevonden werd in het werk van Jhr. Elias:
,,de Vroedschap van Amsterdam".
-ocr page 51-
Het Vechtgemaal te Muiden
Ik wensch, dat d' Oppermajesteit
Aan U, en mij, en elk wil geeven
Dat wij zijn magt en heerlijkheid,
Aan ons vertoont in 't Buitenleeven
Steeds roemen, uit een dankbaar hert;
Ja, dat hij deez' vermaak'lijke oorden
Bewaar' voor ramp en oorlogs-smert
En 't overvloejen van deez' boorden.
O Vliet! Uw roem duur' jaaren lang.
Hier eindig ik mijn Vecht-Gezang.
CLAAS BRUIN.
Ja, terecht mocht Claas Bruin in diens ,,Speelreis langs de
Vechtstroom" aan het einde van zijn ,,Vechtgezang" als zijn
vurigen wensch te kennen geven, ,,dat deez' vermaaaklijke
oorden bewaard mogen blijven voor 't overvloejen van deez'
boorden", want, dat dit gevaar geen sinecure is, hiervan kun-
nen zéér zeker alle Vechtbewoners gewagen, die getuigen
waren van de buitengewoon hooge Vechtwaterstanden in de
maanden November en December van het jaar 1928, toen de
Vechtstand te Nieuwersluis was gestegen tot 0.90 M. 4" N.
A. P., en zulks onder de meest gunstige omstandigheden wat
de weersgesteldheid betrof, aangezien zich toen geen zware
sneeuw-, regen- en windvlagen voordeden, tengevolge waar-
van het overstroomingsgevaar voor de Vechtstreek en om-
liggende polders zéér zeker nog grooter zoude zijn geweest!
Ons allen, Vechtbewoners, ligt voorzeker deze ramp nog
versch in het geheugen, en met groote erkentelijkheid zij in
deze regelen een eere-saluut toegebracht aan de vele en vaak
uiterst moeilijke werkzaamheden tot leniging van dien nood
volbracht, zoowel door de trouwe manschappen van het De-
pot Politietroepen, onder leiding van hunnen bekwamen Com-
mandant, Kapitein Vermeulen, als door de militairen van het
Corps Genietroepen en de studeerende jongelieden, beiden
-ocr page 52-
if
uit Utrecht, die allen in meerdere of mindere mate, zoowel
bij dag als nacht, dit dreigend overstroomingsgevaar hebben
getracht af te wenden door het opwerpen van kaden, als an-
derszins.
Zooals velen Uwer lezers hoogstwaarschijnlijk wel bekend
zal zijn, werd in Februari van het jaar 1928 eene Vereeni-
ging ter bevordering van het Vreemdelingenverkeer en tot
Behoud van het Natuurschoon in de Vechtstreek opgericht,
met acht afdeelingen en ruim vierhonderd leden, én het was
juist deze Vereeniging, die vermeende dat het op haren weg
lag om te trachten dit overstroomingsgevaar, waarin de ge-
heele Vechtstreek verkeerde, tengevolge waarvan dezelve in
discrediet zoude geraken en eene aanzienlyke waardevermin-
dering der eigendommen tengevolge hebben, in vervolg van
tijd af te wenden.
In eene op 5 Januari 1929 te Nieuwersluis in het Hotel ,,De
Kampioen" gehouden vergadering van de leden van het
Hoofdbestuur dier Vereeniging werd dan ook unaniem be-
sloten om deze voor de Vechtstreek hoogst belangrijke zaak
te entameeren, en, staande die vergadering, eenige leden be-
noemd tot het vormen eener Commissie, met het recht van
assumtie van eenige deskundigen op waterstaatsgebied en
invloedrijke personen, teneinde deze zaak grondig te onder-
zoeken en vervolgens een rapport hierover uit te brengen.
Die Commissie bestaande uit Leden, zoowel uit de Pro-
vincie Utrecht als Noord-Holland, heeft zich van deze taak
op eene bijzonder verdienstelijke wijze gekweten; getuige het
daarover uitgebracht lijvig rapport. In dit rapport, uitgaande
van de mecning, dat de waterstand van de Vecht, zoodra het
Ymeer zal zijn gevormd, afdoende zal kunen worden gere-
geld door de sluis te Muiden, was die Commissie de meening
toegedaan zich te mogen bepalen tot het aangeven van maat-
regelen, waardoor tot aan de vorming van genoemd meer —
derhalve tijdelijk — in den toestand zoude kunnen worden
voorzien, vooropstellende de daarbij betrokken groote belan-
gen, zoowel van hen, die wonen tusschen dijk en rivier, als
van de fabrieken en de buitenplaatsen, om niet te spreken van
de hygiënische-, land- en tuinbouwbelangen, zoomede de be-
langen van de daarom heen gelegen waterschappen.
In geineld rapport worden door die Commissie vijf midde-
-ocr page 53-
28
len aan de hand gedaan, en daarin breedvoerig omschreven,
als:
I.    Ophooging der dijken.
II.    Bemaling te IJmuiden.
ill.    Boezemvergrooting.
IV.    Maalpeil.
V.    Bemalinq te Muiden.
De Commissie komt vervolgens in gemeld rapport tot de
conclusie, dat het laatstgenoemd middel -— de bemaling te
Muiden — het eenig afdoende- en tevens op den duur het
minst kostbare middel zoude blijken te zijn. Met de samen-
stelling van dit zóó belangrijk rapport, waartoe zeer zeker de
deskundigen op waterstaatsgebied een belangrijk aandeel heb-
ben bijgedragen — dat in druk verschenen — en alom ver-
spreid is, had deze Commissie haren taak volbracht, en werd
zij opgevolgd door het Comité van Actie voor de bemaling
van de Vecht te Muiden, bestaande uit acht leden, w.o. twee
Voorzitters, twee Secretarissen en twee Penningmeesters.
Een der eerste daden van dit Comité van Actie was het
bijeenroepen eener demonstratievergadering te Nieuwersluis
in het Hotel ,,de Kampioen" op 14 Juni 1929, waaraan door
meer dan 100 personen werd gevolg gegeven: alzoo een tref-
fend bewijs van groote belangstelling voor deze zaak!
Vervolgens werd door dit Comité van Actie op 31 Augus-
tus 1929 te Utrecht in de Landbouwbeurs eene vergadering
gehouden, waarop uitgenoodigd waren de Bestuursleden van
Polders en Waterschappen in de provincie Utrecht, teneinde
propaganda te voeren voor het gemaal te Muiden, en in ver-
band hiermede een jaarlijkschen omslag per hectare vast te
stellen, welke vergadering eveneens zeer druk bezocht was
en veel belangstelling ondervond. Alvorens tot het convo-
ceeren van laatstgenoemde vergadering over te gaan, had ge-
meld Comité van Actie — van de meening uitgaande, dat de
beide provincie's, zoowel Utrecht als Noord-Holland, hierbij
groot belang zouden hebben — zich, om zoowel moreelen als
financieelen steun, gewend tot het College van Gedeputeer-
de Staten dier beide Provincies met het gevolg, dat eerstge-
noemd College, na bespreking onderling, dit punt, n.m. de
Vechtbemaling te Muiden, plaatste op de Agenda der Ver-
-ocr page 54-
w
gadering van de Provinciale Staten van Utrecht, en alzoo
aldaar ter sprake werd gebracht en bij verschillende leden
een gunstig gehoor ondervond.
                                . .
Nadat deze zaak grondig onderzocht en in verschillende
vergaderingen besproken was geworden, en na advies van
den heer Hoofd-Ingenieur van den Provincialen Waterstaat
in Utrecht, waarbij de raming der totale kosten verbonden
aan den bouw van deze bemalingsinrichting bedroeg ƒ 250.000
terwijl aangenomen werd, dat uiterlijk na acht jaren het ge-
maal overbodig zal zijn geworden, werd door het College van
Gedeputeerde Staten van Utrecht aan het Comité van Actie
verzocht om als tusschenpersoon tusschen dit College en de
belanghebbenden in deze zaak te willen optreden, aan welk
vereerend verzoek werd voldaan. Het op 26 Juli 1929 door
de Staten van Utrecht genomen besluit tot oprichting en ex-
ploitatie van een gemaal tot bemaling van de Vecht te Mui-
den, hield als voorwaarde in, dat, naar het oordeel van het
College van Gedeputeerde Staten op voldoende wijze zoude
zijn verzekerd, dat vóór 1 October 1929 anderen dan de Pro-
vincie Noord-Holland zich tegenover dat College zullen heb-
ben verbonden aan de Provincie Utrecht gedurende de jaren
1930 tot en met 1937 jaarlijks te zullen afdragen ƒ 31.000, of
zooveel minder als 2/3 van de jaarlijksche bemalingskosten in
elk jaar zullen bedragen.
Aan deze opdracht is door het Comité van Actie gevolg
gegeven, zoodat bovengemelde som van ƒ 31.000 binnen ge-
meld tijdsverloop was bijeengebracht en volteekend, doch
hiermede was deze zaak nog niet tot een gewenscht resultaat
gebracht: tengevolge van den inhoud van een schrijven van
den heer Directeur-Generaal der Zuiderzeewerken d.d. 10
December 1929, gericht tot den Heer Directeur-Generaal van
den Provincialen Waterstaat in Noord-Holland, en waarin
te kennen werd gegeven, dat eene eventueele bemaling
slechts dienst zal doen totdat de afsluiting van de Zuiderzee
zal zijn tot stand gebracht, hetgeen z.i. uiterlijk in den zomer
van 1933 zal zijn geschied, achtten zoowel Gedeputeerde als
Provinciale Staten van Utrecht het gewenscht, den inhoud
van voormeld schrijven mede te deelen aan allen, die eene
jaarlijksche toezegging in de bemalingskosten hadden gedaan.
Het Comité van Actie kon dus met hare werkzaamheden
-ocr page 55-
30
benieuw aanvangen, èn is in deze haren arbeid gelukkig niet
teleurgesteld geworden, aangezien — op enkele uitzonderin-
gen na — de contribuanten de door hen gedane toezeggin-
gen hebben gestand gedaan, waarvoor het Comité in de eer-
ste plaats oprechten dank verschuldigd is aan het Departe-
rtient van Waterstaat in den persoon van Z.Exc. Minister
Mr. P. J. Reymer, en aan de Gemeente Amsterdam, welke bei-
den ieder eene belangrijke jaarlijksche toezegging deden,
voorts aan de veertien verschillende gemeenten en de zeven
en twintig verschillende waterschappen, zoowel in Utrecht
als in Noord-Holland, als aan de acht en twintig Particulie-
ren en Vereenigingen, die allen hebben bijgedragen tot het
welslagen der pogingen, door het Comité van Actie in het
werk gesteld tot het verkrijgen van een Vechtgemaal te
Muiden.
Het is alzoo een voldongen feit geworden; de oprichting
van eene inrichting voor de bcmaling van de Vecht te Mui-
den is verzekerd, ja nog sterker, de aanbesteding hiervan
heeft reeds plaats gehad, en dit werk is gegund aan N.V. ma-
chinefabriek „Jaffa" te Utrecht, met als termijn van opleve-
ring 14 November 1930; terwijl hetzelve zal worden gebouwd
ter plaatse van den westelijken doorgang van de Zeesluizen
aan den mond van de Vecht te Muiden.
Het werk omvat, volgens bestek en voorwaarden van in-
schrijving, de levering en bedrij f swaardige opstelling van
twee schroefpompen, twee roteerende luchtpompen en de bij-
behoorende electromotoren, electrische installatie, en volledig
toebehooren: een en ander volgens uitgewerkt plan van de
Firma W. C. en K. de Wit, Ingenieurs te Amsterdam.
Moge in de toekomst blijken, dat de Stichting van dit
Vechtgemaal in eene noodzakelijke behoefte voorziet, zoo-
dat alzoo de verrichte arbeid van het Comité van Actie vruch-
ten drage en niet te vergeefs zij geweest, dan is zeer zeker
aan den vurigen wensch van dit Comité voldaan.
J. D. BASTERT,
_. Voorz. Hoofdbestuur „V.V.V.B.N.*' de
Vechtstreek en mede-Voorz. Comité van
Actie inzake de Vechtbemaling te Muiden.
Breukelen, Juli 1930.
-ocr page 56-
Het voormalige Slot te Abcoude
Tot voor zeer korten tijd was het, behalve onder de ge-
schiedkundigen en de inwoners van Abcoude, bij het volk
niet bekend dat er op korten afstand van het dorp Abcoude,
aan den Angstel in de richting Baambrugge, in vroeger
eeuwen 'n machtig, sterk en beroemd kasteel gestaan heeft,
dat in de rij der middeleeuwsche burchten 'n geduchte mede-
dinger geweest is, wiens bewoners en bezitters tot de groot-
sten en machtigsten en rijksten van hun tijd gerekend mogen
worden.
De geschiedenis van dit slot is slechts bekend in de ge-
schiedboeken en teekeningen en zij leeft nog legendarisch
voort onder de ingezetenen van Abcoude. Vooral de ouden
van dagen, de eigenlijke, de ,,oer"-Abcouwers, kunnen ver-
balen van hetgeen zij weer van hun voorouders hebben over-
genomen, gebeurtenissen, die reeds tientallen van jaren, ja,
zelfs eeuwen onder de bevolking voortleven. Dan vertellen
zij U van 'n onderaardschen gang, die moet loopen van het
slot naar de Herv. Kerk, dus onder het water door, nota
bene! Of van 'n gevangenis, waarin monniken en andere
menschen zouden gefolterd zijn, enz.
Toch ligt er dikwijls 'n kern van waarheid in de volks-
verhalen, en van alle fantasie en bijgeloof ontdaan, komt dan
de naakte werkelijkheid voor den dag.
We willen trachten in dit artikeltje de geschiedenis, of
liever de lotgevallen van het Slot na te gaan en te zien of
en in hoeverre de volksverhalen waarheid bevatten.
Nu 'n inwoner van Abcoude, de antiquair B. v. d. Steen,
begonnen is met het opgraven der fundamenten, heeft de
publicatie dezer geschiedenis nog meer aan actualiteit ge-
wonnen.
De historie van het slot is 'n zeer oude, zij gaat terug —
voor zoover bekend althans — tot de 11e eeuw, en omvat
ruim genomen alzoo 'n tijdspanne van 9 eeuwen. Nemen we
alleen de dagteekening der officieele oorkonden tot aan de
-ocr page 57-
Het slot te Abcoude in welstand
Naar een aquarel in het bezit van den Heer J. G. Th. Grevenstuk
-ocr page 58-
33
slooping in 1860, dan beslaat het toch ook nog ca. 800 jaar.
In die 8 eeuwen is er heel veel met en in en rondom het
kasteel voorgevallen, teveel om in 'n kort artikel te ver-
melden. We moeten ons dan ook beperken tot het mededeelen
van de voornaamste feiten en data, en omdat de bezitters en
bewoners daarbij 'n groote rol gespeeld hebben, moeten we
natuurlijk ook de bijzondere gebeurtenissen in hun leven even
aanroeren, de Heeren van Abcoude en het Slot zijn één.
Of het Kasteel de oorsprong van het dorp Abcoude ge-
weest is, zooals dit in vele plaatsen het geval is, kan niet met
zekerheid gezegd worden. Men zou zeggen dat dit niet het
geval is, omdat het dorp op 'n ander punt, aan de overzijde
van het water zich ontwikkeld heeft. De huizen liggen niet,
als kiekens onder vleugelen van de hen, onder de schaduw
van den burcht geschaard.
De eigenlijke oorsprong van het Kasteel Abcoude ligt nog
in het duister, volgens Mattheüs *) is het gesticht door 'n zeer
oud adelijk geslacht, dat het later aan den Bisschop van
Urecht ten geschenke gaf.
De eerste feiten, die omtrent het slot vermeld worden zijn,
volgens ,,de Cronijk" van Goudhoeve van 1021, in welk
jaar Bisschop Adelbold, 19e Bisschop van Utrecht, die re-
geerde van 1010—+ 1025, een lijst liet opmaken van de
vrije Vazallen en Leenmannen van de kerk van Utrecht. Op
deze lijst, waarvan de echtheid later weer in twijfel is ge-
trokken, komt voor: de heer van Abcoude als Leenman van
't Sticht, voor het Kasteel en de Heerlijkheid van Abcoude
en voor de stede van Wijk bij Duurstede.
. Ofschoon de streek hier toenmaals nog grootendeels bosch
en moeras was, kan er toch wel 'n slot of kasteel gestaan
hebben, want de monniken en de Utrechtsche Geestelijkheid
waren hier, gelijk overal elders, reeds in de 8e eeuw begonnen
*) Om den lezer het voortdurend verwijzen en aanhalen te besparen,
geven we hier de bronnen aan, waaruit dit artikel is samengesteld: Mat-
theüs; de Jure Gladii; W. van Goudhoeven: Chronyk; L. Smid: Schatka-
kamer; H. van Heussen: Oudheden, Tegenw. Staat der Nederl.; Nidek 6
Long;
Kabinet van Nederl. en Kleefsche Oudk.; Witkamp: Vaderl. Gesch.
Wagenaar Amsterdam I en II; Coppcns: Kerkgeschiedenis van Noord-
Nederland; Brom: Regesten en Oirkonden v. h. Bisdom Utrecht 694—
1301; Cortgeen: Stichtsche kleyne Chronicke Utrecht 1605; Tijdschrift
voor oudheden geschiedenis en Statistiek; e.m.a.
-ocr page 59-
met polders vormen en dijken aanleggen, en de bevolking te
onderrichten in den akkerbouw. Het is dus aan te nemen dat
het hier al 'n meer of minder bewoonbaar oord geweest
kan zijn.
De Angstel, kan afgeleid zijn van „Aemstel", vroeger ook
wel genoemd Anxter of Anxtel, was dien tijd het laatste stuk
van den eenigen verkeersweg Utrecht—Amsterdam. Van
Utrecht voer men de Vecht af tot Nieuwersluis —- in de
vroege middeleeuwen nog onbekend — van daar de Angstel
langs Baambrugge, Abcoude, Ouderkerk naar Amsterdam.
Abcoude nu lag op de grens van Holland en Utrecht, 'n
geschikt strategisch punt dus om hier 'n sterke verdediging
te vestigen.
Is het jaar 1021 'n twijfelachtige datum in dè Slot-geschie-
denis, aan 't volgende jaartal, dat vermeld wordt, hebben
we meer houvast: in de ,,Tegenwoordige Staat" wordt in 't
jaar 1080 Willem, Heer van Abkoude, genoemd, die den
scepter voerde over het Slot en de Heerlijkheid. En 5 jaar
later schonk Koenraad van Zwaben, van 1076—1099 bis-
schop van Utrecht, aan den Proost Anselmus en het Kapittel
van St. Jan te Utrecht, o.m. een ,.moerassig" stuk land in
Mijdrecht, dat zij en de ingezetenen van Abekewalde. onder
zich zouden verdeelen. Wanneer deze landen bevolkt werden;
zou den Proost en 't Kapittel de tienden, plus het geestelijk
en wereldlijk rechtsgebied daarvan toebehooren. Over dit
verdrag is in later eeuwen veel strijd gevoerd, totdat Keizer
Karel V daaraan voor goed 'n einde maakte, door den Proost
het hooge rechtsgebied en de profijten toe te wijzen.
Abcoude behoorde destijds met Mijdrecht en Westergoo
in Friesland onder het Aartsdiakonaat van St. Jan.
De Heeren van Abcoude hebben hun Slot of Huis reeds
vroeg aan den Bisschop van Utrecht opgedragen en later van
deze in leen ontvangen.
Wie nu de directe opvolgers van Heer Willem zijn ge-
weest, is ons niet bekend, wel weten we dat omstreeks IVs
eeuw later de heerlijkheid in bezit kwam of was van Zweder
of Sweder (afgeleid van Ahassuerus) van Zuijlen, Deze liet
ééne dochter na, die huwde met Hugo van Vianen, uit welk
huwelijk geboren werd Gijsbrecht van Abcoude, die dus weer
eigenaar van het Kasteel werd.
-ocr page 60-
m
Deze Gijsbrecht (ook wel Gysbert of Ghiselbert) (een telg
uit het woelige en strijdlustige Huis van Aemstel) scheen
geen vriend te zijn van z'n buurman en naamgenoot Gys-
brecht van Aemstel, bij de vierde van dien naam, van wien
Vondel in zijn Treurspel ,.Gysbrecht van Aemstel" zegt:
Heer Gysbrecht draeght zich als Anchises zoon.
En word door tegenspoed niet slapper!
Zijn deughden staan in top voor elck ten toon:
Niet min godvruchtelijck als dapper.
De heer van Aemstel wachtte slechts op 'n geschikte ge-
legenheid om met zijn Stichtschen buurman af te rekenen,
evenals met de bezitters van Vianen en Rijsenburg, met wie
hij ook op gespannen voet leefde.
Deze gelegenheid kwam toen de Kennemers en West-
Friezen, en de boeren uit Waterland, omstreeks 1268 in op-
stand kwamen tegen de Edelen en Amstelland bezetten.
Deze middel-eeuwsche sociale revolutie was in beginsel niets
anders dan hetgeen we dagelijks om ons heen zien: de strijd
tegen de overheersching. Zij was 't begin van de opkomst
der steden.
Gijsbrecht echter was 'n politieke slimmerd, instee van ze
te bestrijden, trachtte hij hen in 't gevlei te komen, onder-
steunde hun revolutiepogingen en stelde zich aan hun hoofd-
De opstandelingen namen hiermee aanstonds genoegen en
verheugde zich 'n machtigen leider te bezitten, Gysbrecht
kon hierdoor zijn eigen kasteel sparen voor de verwoesting
en zag meteen kans zich op zijn aartsvijanden te wreken. Hij
trok met de benden langs de Vecht om 't Slot Vreeland te ver-
overen, dat echter moedig weerstand bood en zich niet over-
gaf. Later heeft hij 't toch met geld zien machtig te worden
en daar 'n tol geheven.
In Utrecht, Amersfoort en Eemland had hij meer succes,
de bevolking dier steden wilde wel onder juk der adellijken
uit, zooals trouwens in geheel Niftarlake. In deze overwin-
ningsroes maakte Gijsbrecht van de gelegenheid gebruik met
Abcoude af te rekenen en verwoestte het kasteel geheel en al
in 't najaar van 1268.
Was dit reeds een zware slag voor Gysbrecht van Abcoude,
-ocr page 61-
36
het zou daarbij niet blijven. Er hing reeds lang 'n geschil tus-
schen hem en zijn vader eenerzijds en den Domproost te
Utrecht anderzijds, over de rechten op de bewoners, huizen en
wegen in 't rechtsgebied van Amerongen. Gijsbrecht scheen
niets liever te willen dan dit geschil op te lossen en toonde zich
daarom bereid van alle rechten af te zien, als de Domproost
wilde zweren dat genoemd rechtsgebied hem eerlijk toe-
kwam. En we mogen aannemen dat de Proost er recht op
had, want hij legde aanstonds (in 1289) den vereischten eed
af, en zag zich daardoor Amerongen definitief toegewezen.
Gijsbrecht zat dus nu met 'n verwoest slot te Abcoude, zijn
vermeende rechten op Amerongen had hij prijs gegeven,
bleef dus nog over het kasteel te Duurstede. Deze laatste
heerlijkheid was door de Graven van Bentheim aan de Heeren
van Abcoude in leen gegeven. En Gijsbrecht, zette nu zijn
krachten op Duurstede om dit tot grootcren bloei te brengen.
In 't jaar 1300 verhief hij zijn ,,Dorpe tot Wyck" tot 'n
,,Poerte" of stad, gaf haar vrijdom van schatting, met name
van het recht van ,,Keurmede" (mede = miede, d.i.: ,,ge-
schenk") volgens welke het beste pand der overledenen
aan den Heer verviel. Of hij hiermee niet buiten zijn boekje
gegaan is, door de Graven daarin niet te erkennen, mag
minstens verondersteld worden. Eerst P/a eeuw later, in
1449 heeft bisschop Ruddolph van Diephold dit privilegie er-
kend.
Waarschijnlijk door zijn aandacht nu meer aan Wijk te
schenken, bleef het Abcouder Slot liggen, zooals het door de
Kennemers was achtergelaten.
Gijsbrecht heeft den herbouw dan ook niet meer mogen
beleven. Hij stierf omstreeks 1323, een zoon en een dochter
nalatende. Zijn zoon Sweder erfde de heerlijkheid Abcoude,
terwijl zijn dochter gehuwd was met Johan van Culemborgh.
Deze
was eerst gehuwd geweest met de Jonkvr. v. Mourik,
uit welk huwelijk een zoon, Huibert genaamd, geboren werd.
Uit het huwelijk met de Jonkvr. van Abcoude sproot weer
'n zoon voort, n.1./fenc?riA:.
Het schijnt echter dat Huibert zijn halfbroeder maar slecht
kon dulden, want hij belette deze zelfs in de stad Kuilenburg
ter kerke te gaan en dwong hem daardoor ,,die cingel om te
gaan ende in die andere kercke te bidde gaan". :
-ocr page 62-
37
Later werd Hendrik van het ,,Huis" gekocht, hij kon zijn
eigen weg gaan. Hij verhuisde in 1313 naar 't Sticht en be-
trok er de kasteelen Schonauwen en Woudenberg.
Kort daarna in 1328, dus 60 jaar na de verwoesting door
van Aemstel, heeft Zwedec het Abcouder kasteel weder op-
gebouwd.
Dit was vlugger gezegd dan gedaan. Het bouwen ging
toen niet zoo vlot als tegenwoordig, de hulpmiddelen waren
veel primitiever en het vervoer vorderde ook veel meer tijd.
Als de bouw van 'n kasteel erg lang duurde, dan betrok men
het soms lang voor de voltooiing; zoo is bekend dat Jan van
Blois
het slot te Schoonhoven betrok toen alleen de Donjon
nog maar met leien gedekt was, de rest was nog slechts half
gereed. De bouw vorderde dikwijls eenige jaren, te Vree-
land van 1253—1259.
Het Abcouder Slot is van licht-roode baksteenen opgetrok-
ken, groote, zware, dikke moppen, zooals in de middeleeuwen
gebakken werden, waarschijnlijk afkomstig uit de steen-
bakkerij buiten de Weerd te Utrecht, waar de z.g. Vecht-
steen geproduceerd werd. Ook werd wel bergsteen, Drake-
veltsteen uit de Rijnstreek, soms de' blauwe Doorniksche
steen of de witte Dérykersteen gebezigd. Welke van deze
steensoorten ook nog aan het Abcouder Slot gebruikt zijn,
zullen misschien de opgravingen nog kunnen uitwijzen.
Het lood, waarvan soms vele honderden ponden aan 'n
burcht verwerkt werden, werd uit de Rijnstreek in den om-
trek van Keulen gehaald; de leien voor de dakbedekking, die
dik en groot van afmeting waren, uit Luik.
Alle materialen werden per schip aangevoerd.
In oude aanteekeningen van wijlen Mr. Breuninghoff, om-
streeks 1860 hoofd der School te Abcoude, vinden wij het
volgende vermeld:
Omstreeks het jaar 1390 — dus ruim 'n halve eeuw na
den herbouw — vinden wij het Slot van Abcoude als 'n
sterkte van den eersten rang. De grondslag, waarop het ge-
bouwd was, bestond uit 2 vierkante stukken lands, beide
omringd met breede grachten.
Aan den Noordhoek der Oostzijde was de ingang over 'n
brug door 'n poort, die beschermd werd door 2 vierkante
torens; 'n zoodanige toren stond ook aan de Zuidzijde.
-ocr page 63-
3A
Tuschen dezen toren en de poort verhief zich 'n zware
ronde toren, terwijl de beiden torens door 'n dikken hoogen
met forsche kanteelen bezetten muur werd verbonden.
Tegen dezen muur, die het voorstuk omringde, waren wo-
ningen en stallen gebouwd, ten dienste van het personeel.
De groote ronde toren diende tot woning van de bevel-
hebbers, de vierkante voor de wapenlieden. De overige wo-
ningen werden betrokken door de torenwachters, valkenier,
pluimgraaf, jachtmeesters en verdere lagere bedienden. Het
binnenplein was ongeplaveid en heette ,,de voorhof", van
daar ging men over 'n ophaalbrug naar het 2e vierkant. De
westzijde van dit vierkant was versterkt door 3 ronde torens,
waarvan de middelste de grootste was en diende tot woon-
plaats van den Heer; de beide andere torens waren ingericht
resp. voor logeergasten en voor den rentmeester.
Aan de Noordzijde stond de Kapel en daartegenover aan
de Zuidzijde de eigenlijke burcht, zijnde 'n zeskante toren,
dienende tot woning en verblijf der adelijke vrouwelijke
familie.
Vóór den grooten ronden toren op het binnenplein stond
de groote Ridderzaal, van buiten versierd met 'n trapgevel
en arabesken. Met 'n steenen trap-van 13 treden daalde men
af in de uitgestrekte kelders, die tot bewaring van proviand
e.d. waren ingericht en verder dienden tot gevangenis en
folterkamer. Door 'n gang hadden zij gemeenschap met de
buitengracht.
Uit deze beschrijving blijkt dat het kasteel niet alleen hecht
en sterk, maar ook doelmatig en sierlijk gebouwd was. De
kracht van de middeleeuwers spreekt er uit, evenals uit de
majestueuze kathedralen, kloosters, abdijen e.a. bouwmonu-
menten. Wie de bouwmeester van ons kasteel geweest is,
hebben we niet kunnen achterhalen.
Bekend is dat veelal de monniken kundige bouwmeesters
waren, artisten in hun ambacht. In de stille kloostercel wer-
den de plannen ontworpen en bestudeerd, en kwam het een-
maal tot 'n uitvoering van deze plannen, dan stond 'n schare
van bekwame vaklieden, w.o. ook de eenvoudige daglooners,
hen ten dienste om hun rijke fantasieën tot schoone realiteit
te maken. Het intact gebleven Muider Slot is er na 7 eeuwen
nog de fiere getuigenis van.
-ocr page 64-
39
Terzelfder tijd dat Heer Sweder zijn voorvaderlijk Slot
te Abcoude had doen heropbouwen, had er 'n verandering
plaats in zijn andere bezitting te Wijk.
Tot dusver waren de Graven van Bentheim beheerders over
Wijk, doch in 1328 droeg Graa[ Jan zijn recht op Duurstede
over aan den Utrechtschen bisschop Jan van Diest, en ricze
werd aanstonds door Heer Sweder als Leenheer erkend.
Het scheen echter niet erg te boteren tusschen deze beide
laatsten, want reeds in 1340 droeg Zweder Wijk op aan
Hertog Reinoud I van Gelder en stelde daardoor den Bis-
schop ter zijde.
5 jaar later zien we hem met andere Stichtsche edelen,
en der aanvoering van Graaf Willem UI van Holland, die
zich al te veel bemoeide met de zaken van 't Sticht, de stad
Utrecht belegeren; ook Zweder's zoon Gysbrecht was daarbij.
Deze krijgsdienst aan Holland bewezen, kwam de Stichtsche
Edelen duur te staan.
Na afloop der belegering op St. Maartensdag 1345,
werden zij allen door Bisschop Jan van Arkel uit het Sticht
verbannen. Door echter hun schuld te bekennen en het hoofd
te buigen werd hun straf verminderd,^ toch moesten zij nog
zwaar boeten. Alleen de Heeren van Abcoude, Vader en Zoon,"
Arend van Wulven en Arend van IJsselsteyn verkozen zich
niet te vernederen voor den bisschop. Deze maakte nu ge-
bruik van zijn macht en ging op zijn beurt de kasteelen der
hoogmoedige onderhoorigen belegeren. Ook Abcoude kreeg
bezoek van de bisschoppelijke legermacht, die de bewoners
dwong tot overgave. Dus waren zij tóch in handen van den
bisschop. Deze legde hen nu 'n contract ter onderteekening
voor, waardoor hun „rechte en incomste" belangrijk werden
ingekort.
,,Wij, Sweder, Heer van Abcoude, ende Gijsbert, syn Sóori,
,,Ridders", zoo vangt het vernederende contract aan, „doen-
,,te weten allen luyden, die dezen Brief sullen sien of hooren
,,lesen, mit kennisse der Waarheyt: Dat wij", enz.
De overeenkomst komt in 't kort hierop neer, dat Sweder
en Gysbrecht den Bisschop, zoolang hij leeft en bisschop van
Utrecht is, de gerechten en „Rode Tienden" in het kerspel:
Rhenen zullen afstaan; dat zij zich geen hooge gerechten
binnen 't Sticht zullen aanmatigen en de brieven van den
-ocr page 65-
40
bisschop of zijn officiaal „niet hinderen, keeren noch weeren
„en sullen". Daarbij moesten zij beloven, ook voor hunne na-
komelingschap, de rechten en heerlijkheid, die den bisschop
in 't Kerspel Wijk mochten toebehooren, zoomede 't ,,dage-
lixse Gerechte" van Lecrsum en de „Roeden Thienden" van
Amerongen te zullen bewaren en in bisschops's naam te be-
rechten.
Tenslotte verbonden zij zich den bisschop te zullen bij-
staan en zijn vijanden buiten de grenzen te houden, alles
slechts tijdens bisschops leven: „Ende wanneer dat ock on-
„se Heere voornoempt ontbraeckte, of dat hij geen Bisschop
„'t Utrecht en waêr, so werden alle oirwerden quyt, ende soe
„wat Brieven daar aff op byder syden gegeven syn, sonder
„macht".
De oorkonde werd bezegeld op ,,Saturdag na St. Cathry-
ne" (26 Nov.) 1345 en mede onderteekend door Johan van
Cuylenburgh, Heer van Woudenbergh en Heer Jan van
Broeckhuysen, Ridders.
De oude Sweder heeft slechts 2 jaar onder dezen vernede-
renden toestand geleefd, want in 1347 stierf hij, opgevolgd
door zijn meer genoemden zoon Gijsbrecht. Deze was ge-
huwd met een dochter van Willem, Heer van Gaesbeek
en kwam daardoor na den dood van zijn schoonvader in
bezit van de heerlijkheden Gaesbeek, Putten en Strijen.
Door dit bezit werden de heeren van Abcoude van toen af
onder den ,,Hollandschen adel" gerekend, en onder de
Hoeksche partij. Men noemde hen toen wel Markies en Baron.
De vrede op het Hoeksche Slot zou echter weer niet van
langen duur zijn. nu was 't weer zijn neef Johan van Wou-
denberg,
die Gijsbrecht 'n pleziertje kwam doen.
De aanleiding hiertoe was de koop van het Kasteel Wou-
denberg van Johan Sr., neef van Gijsbrecht in 1353, Johan Jr.
was daarover zoo gebelgd dat hij, opgestookt en geholpen
door Johan van Kuylenburgh besloot Gijsbrecht te wreken.
Op zekeren nacht verborg hij zich met zijn krijgsvolk in de
nabijheid van het Abcouder kasteel en toen het oogenblik
guntsig was waagde hij den aanval, bestormde de brug en
de poort en verjoeg de bezetting, waarna hij het slot in bezit
nam en aanzienlijk versterkte. Dit laatste natuurlijk met het
oog op 'n tegenaanval van buiten, die niet lang op zich liet
wachten.
-ocr page 66-
Toen Gijsbrecht vernam wat er bij en met zijn kasteel was
voorgevallen, diende hij z'n beklag in bij den bisschop. Deze
was aanstonds bereid hem te helpen en zond 'n sterke krijgs-
macht op Abcoude af om het slot te belegeren. Muren en
torens werden hevig beschoten met stormtuigen. Woudenberg
had hierop gerekend en was niet zoo gauw bang — het duur-
de daarom nog 4 maanden alvorens hij het slot, bij gebrek
aan levensmiddelen moest worden overgegeven. Het kasteel
was door deze belegering zoo goed als verwoest, alleen de
muren en torens bleven staan. Het bleef evenwel eigendom
van de Abcouder Geslachten, terwijl 't kasteel Woudenberg
als Gaesbeeck's leen aan Utrecht kwam. Het Abcouder Slot
zal na de verwoesting wel niet meer bewoond zijn geweest en
waarschijnlijk ook slecht onderhouden. De heeren verbleven
toenmaals elders, veelal in België en Frankrijk, ook wel in
Utrecht.
Niet alleen met kasteelen opbouwen en oorlogvoeren hiel-
den de Abcouder heeren zich onledig, ze hadden in rustige
dagen ook nog wel tijd en krachten over voor werken van
vreedzamen en liefdadigen aard.
Zoo vinden we vermeld dat Heer Gijsbrecht in 1366 in de
Kerk van St. Johannes den Dooper te W. b. Duurstede een
Kapittel van 12 kanunniken stichtte. Zulk 'n stichting ging
steeds met groote kosten gepaard. Eenige jaren later stichtte
Zweder, Gijsbrechts zoon, het beroemde Karthuizerkloostcr
buiten Utrecht, terwijl zijn zwager Jan v. Brederode in 1399
te Santpoort 'n kapel ,,ter eere Godts" stichtte en in denzelf-
den tijd schonk Willem belangrijke gitfen aan een klooster te
W. b. Duurstede. En zoo zouden we nog meer feiten kunnen
opnoemen, die getuigen van den vromen en milden gods-
dienstzin der Abcouder Heeren.
Toen Bisschop Jan van Verneburg (1364—1371) in gevan-
genschap verkeerde, was het Sticht diep onder schulden ge-
raakt. De bisschop wenschte zijn gebied vrij van schulden
aan zijn opvolger Arnoud van Hoorne over te dragen, doch
moest hiervoor borgen hebben. Zweder van Gaesbeek, neef
van den bisschop werd hiervoor in 1371 aangesteld, omdat
hij toch reeds belast was met het wereldlijk bestuur van het
Sticht; daarbij werd hij nog benoemd tot Rechter en Bewaar-
der van het Slot te Vreeland, echter onder zekere voorwaar-
den.
-ocr page 67-
Toen bovengenoemde Bisschop op „Donderdagh nach St.
Servatius van 't jaere 1378" voor de 3 Staten van Utrecht den
„landbrief" bezwoer, werd deze mede bezegeld door de Rid-
ders: Gijsbrecht Heer van Abcoude en Duurstede en Zweder
van Gaesbeek,
Heer van Putten en Strijen. Het laatst ont-
moeten we Gijsbrecht in het Winterhuis te Utrecht, waar hij
voor de geestelijkheid van den Dom en vele ridders en voor-
name burgers ontboden was om ,,also geïnformeert en on-
derwesen te worden" inzake het toeëigenen van hooge ge-
rechten. Zijn sterfjaar vinden we niet vermeld.
Zijn zoon Zweder heeft in zijn laatste levensjaren nog 'n
goede daad verricht.
                                                                   
Hij stichtte het Karthuizerklooster te Bloemen^aal, buiten
Utrecht, op initiatief van Heer Tielman Grauwert, die later
de Ie Prior van dat klooster werd. De eerste steen werd ge-
legd in 1393 en 'n paar jaar later werd het gebouw betrok-
ken, toen Zweder waarschijnlijk reeds gestorven was. Gedu-
rende bijna 2 eeuwen heeft dit klooster bestaan, doch in de
woelingen der Hervorming werd het in 1579 verlaten en
's jaars daarna gesloopt. In de middeleeuwen heette het in
den volksmond Cartussen, later Chartreuse, welken naam
het terrein thans nog heeft als ontspanningsplaats voor de
Utrechtenaren. Juist dezen zomer is de middeleeuwsche poort,
het eenige overblijfsel van het gesticht, weer in ouden stijl
gerestaureerd.
Zweder liet 'n zoon ]acob en 'n dochter Yolite na, welke
laatste gehuwd was met Hubert van Cuylenborgh, 'n zeer
vroom man. Kanselier van Holand en stichter van 't Kapittel
van St. Barbara te Kuilenburg, dat hij met groote rente be-
giftigde. Hij overleed in 1422 te 's-Gravenhage en werd te
Kuilenburg begraven.
- Yolite stierf eenige jaren later te Utrecht, en werd begra-
ven in het door haar vader gestichte Karthuizerklooster al-
daar. Het huwelijk bleef kinderloos.
Dé broeder van Zweder, Willem van Abcoude, was in-,
middels met Bisschop Frederik van Blankenheim in 't Noor-
den des lands aan 't oorlogen tegen de Friezen. Zijn schoon-
zoon Jan van Brederode, gehuwd met zijn dochter Johanna,
stond hem daarbij dapper terzijde. Brederode was ook 'n
godvruchtige Ridder, toen de strijd tegen de Friezen tenein-
-ocr page 68-
43
de was, reisde hij naar Ierland en bracht daar in 1399 de 40-
daagsche Vasten in boetedoening door. Op St. Olofsdag
keerde hij naar Holland terug en stichtte te Santpoort 'n
kapel ter eere Gods en van St. Patricius.
Zijn vroomheid ging nog verder: aangezien hun huwelijk
kinderloos bleef, besloot het echtpaar uit vrijen wil en met
beider goedvinden de wereld te verlaten en zich in 't kloos-
ter te begeven. Jan trad als leekebroeder in het strenge Kart-
huizerklooster van Sint Bruno te Zeelhem in België en Jo-
hanna ging als ,.besloten nonne en professyt" in het door
haar vader gestichte Magdalena-Klooster te W. b. Duur-
stede, waar zij eene der eerst ingetreden zusters was.
Walraven, de broeder van Jan, erfde de heerlijkheden en
nam daarbij de verplichting op zich de schulden van Jan te
betalen.
Toen de oude Willem geen naaste erfgenamen meer om
zich heen had, wie hij zijne bezittingen kon achterlaten, heeft
hij waarschijnlijk zijn neef Jacob van Gaesbeek tot algemee-
ne erfgenaam gemaakt en wellicht mede in verband daarmee
droeg hij in September 1402 zijne heerlijkheid Wijk bij Duur-
stede op aan Hertog Reinoud IV 'van Gelder, evenals zijn
voorganger gedaan had.
Toen Willem daags na St. Urbanus in 't jaar 1407 het tij-
delijke met het eeuwige verwisselde, had hij eerst nog bij
uiterste wilsbeschikking 'n belangrijk legaat vermaakt aan *t
door hem gestichte St. Bartholomeus-Gasthuis te Utrecht.
Hij werd in het klooster te Wijk begraven. Zijn neef Jacob
van Gaesbeek
beschouwde zich nu als naaste erfgenaam en
nam de heerlijkheden Abcoude en Wijk in bezit. Intusschen
was Walraven door Jan van Arkel gevangen genomen en
kon deswege zijn broeder's schulden niet voldoen. De schuld-
eischers kwamen Jan nu voortdurend lastig vallen, wat hem
zeer priklcelbaar en nerveus maakte; daarbij kwamen andere
onaangename omstandigheden, o.a. de houding van zijn neef
Jacob, zoodat het den kloosterbroeder te benauwd werd en
hij in 1409 het klooster verliet en zijn echtgenoote kort daar-
na uit het Wijksche klooster haalde*).
^) Een zeer nauwkeurige en volledige beschrijving van dit merkwaar-
dige voorval kan men vinden in het Jaarboekje van 1928. p. 73.
-ocr page 69-
44
- Een onbekend middeleeuwsch dichter legt Jan op z'n terug-
tocht de volgende lyriek in den mond:
Voort, voort er koome wat er wil,
:' ,;
          Voort naar 't Abcouder slot;
;:              Gij blijft bij mij, ik blijf bij u,
         Zoo waarlijk helpe mij God!
-:'           Zoo draaft men langs den Yselstein
;;_           Langs Woerden naar Abcou;
En in 't voorvaderlijk verblijf
Bergt hij zijn lieve vrouw.
, : .          Zeg wachter, op den torentrans,
Wat ziet gij in 't verschiet?
'k Zie ridders met Gaasbeek's banier,
Heer Jacob zie ik niet.
Haal op die bruggen, sluit de poort!
Mijn recht is van mijn vrouw!
En wij, zoo roepen allen luid:
,,Wij blijven U getrouw!"
' Jacob van Gaesbeek was aldus in het rechtmatige bezit
van „die rijcke erfenisse" Abcoude gekomen en was hier niet
weinig gelukkig mee. Doch al spoedig ontstond er ,,twist en^
de schelinge" met Heer Jacob van Lichtenberg, Proost van
St. Pieter te Utrecht over „Hantwissel, van Nacoop van den
„daghelickschen Gerechte, van Tins en Tienden, groot ende
„kleyn, tot Abcoude ende Vinckeveen, betreffende 47 mor-
„gen land geheeten ten Oudenhoeve en 6 morgen in den
„Broeck, benevens over de Visscherij in de Meer".
Bisschop Frederik van Blankenheym moest hierover uit-
spraak doen en na beide partijen gehoord te hebben, besliste
de Kerkvorst „in den Jare ons Heeren 1410, den twintigsten
„daghes in Meye, Dat die Proost van Sinte Peter voorsz. die
„Hantwissel, Nacoop, Gericht, Thins ende Thiendcn, grof
„ende cleyn tot Abcoude ende Vinckeveen voorsz, enz. rus-
..telicke ende vredelicke ongehindert ende onghelet, van Ja-
„cob Heere van Gaesbeeck hebben, besitten ende gebruicken
-ocr page 70-
45
i.sal, tot seinen besten oirbaar". Deze uitspraak was dus juist
niet in 't voordeel van Jacob, doch aan den anderen kant liep
't hem weer mee, want kort nadien (Jan. 1411) stierf de
rechtmatige erfgename Johanna in 't klooster te Wijk, terwijl
Brederode gevlucht was naar Frankrijk, waar hij in 1415
sneuvelde in den slag bij Azincourt,
Jacob was 'n woelig en strijdlustig heerschap, daarbij niet
vrij van hebzucht. Toch scheen zijn geweten te knagen, want
om zich zelf te rechtvaardigen maakte hij 'n acte op, waarin
hij ,,Jacob van Gaesbeeck, van Abcoude, Putten ende Strijen
,,Erfmaarschalck van Henegouwen, met vryen wille en in
„goeden trouwen, belooft heb die Stad van Wijck etc. trou-
,,welijck ende wail sal doen verwaaren", voorts dat hij de
sloten van Abcoude en Duurstede, die hij van den Bisschop
,,toe Leen holde" niet zou vervreemden en hij, als ,,getrouwe
Man van Leen ende Ondersaet", zou zorgen dat dit open
Sloten zouden blijven. Bovendien beloofde hij met niemand
te zullen oorlogen zonder toestemming van den Bisschop, niet
te zullen rooven of plunderen. Mocht hij zijn beloften niet
nakomen, dan zouden zijn goederen, eigendom of leen, aan
't Sticht vervallen.
Schoone beloften. We zullen zien wat er van terecht geko-
men is.
De eerste jaren hield hij zich rustig, in 1416 fungeerde hij
zelfs als arbiter tusschen Jan van Egmond en Hertog "Willem
van Beyeren,
welke laatste het slot te IJsselsteyn van eerst-
genoemde belegerde. Maar in 1420 werd dit anders. Een
hevige strijd füsschen de Hoekschen en Kabeljauwschen ont-
brandde, waarvan Bisschop Frederik aan de zijde der Hoek-
schen de leiding had. Deze laatsten stonden al voor Amster-
dam en voerden vele Poorters als gevangenen naar Utrecht.
Op hun doortocht langs Abcoude had ook deze heerlijkheid
veel van de Utrechtenaren te lijden gehad.
                      - >
Jacob, zelf 'n vurig Kabeljauwsche, vond de gelegenheid te
schoon om er niet van te profiteeren en verklaarde den oor-
log aan den Bisschop, en aan de steden Utrecht en Amers-
foort. In zijn oorlogswoede verbrandde hij de dorpen Zeist,
Doorn en Amerongen, later Houten, Langerak en vele ande-
re dorpen van 't Nedersticht en nam een groot aantal ge-
vangenen en vee als buit mee naar huis.
          .
-ocr page 71-
46
De eene kamp volgde nu de andere op: in 't zelfde jaar
verbond hij zich met den Hertog Jan van Beieren tegen den
Burggraaf Philips van Wassenaar en hield dezen, op verzoek
van diens eigen zoon, langen tijd te Schoonhoven gevangen.
Na aldus gedurende 2 jaar aan 't oorlogen geweest te zijn,
sloot hij zich aan bij den vrede, die in 1422 gesloten werd tus-
schen Holland en 't Sticht. In 1427, na den dood van Hertog
Jan van Beieren,
viel hem 'n groote promotie te beurt; hij werd
door Hertog Jan van Brabant aangesteld als Stadhouder van
Holland, Zeeland en West-Friesland.
En reeds het volgende jaar deed hij zijne macht gelden
door alle tegenstanders van den Hertog uit Holland te ver-
bannen en stelde zich aan 't hoofd van 'n groot leger om
Schoonhoven te belegeren. Nog andere wapenfeiten heeft hij
verricht totdat hij in 1428 door Philips van Bourgondië van
zijn ambt werd ontheven en tot Lid van den Regeeringsraad
werd benoemd. Ook in het steekspel en natuurlijk in feest-
vieren was hij zeer bedreven, o.a. bij het in 1441 te Utrecht
gehouden beroemde tournooi muntte Jacob onder alle Edelen
uit als de vaardigste en de krachtigste. Maar feestvieren
kost geld en al bezit men veel, toch is er opkomen aan, en
waarschijnlijk ook bij onzen Jacob. In denzelfden tijd ver-
pandde hij, in geldnood verkeerende, zijn bezittingen van Wijk
en Abcoude aan zijn neef Willem van Heel, tegen 'n belangrijk
voorschot, 'n Paar jaar later zat het er bij Jacob weer beter
aan en verklaarde Willem dat: ,,Jacob, syn Neve hem vrun-
„delyck betaelt heeft, die somme van Vijfftien duysent en drie-
„hondert Gouden Rijnsche Gulden, daer ick voor hem sijn
„quitinge ende lossinge gegeven hebbe ". Jacob was weer vrij
man en schijnbaar rustig. Maar deze rust was de stilte voor
den storm, die in 1448 zou opsteken en wel tegen Bisschop
Rudolf van Diepholt,
die in zyn eigen stad door zijn stadge-
nooten werd bestookt. Jacob behoorde onder de voornaamste
tegenstanders van den bisschop en werd na hardnekkige ge-
vechten, waaraan hij deelnam, gevangen genomen. Zijn leven
hing aan 'n zijden draadje en was het niet dat Philips van
Bourgondië
zijn invrijheidsstelling bewerkt had, hij zou voor-
zeker het lot van vele anderen gedeeld hebben en onthoofd
geworden zijn, al moest hij deze vrijheid dan ook bekoopen
met zijn Sloten te Abcoude en Wijk af te staan en alleen het
-ocr page 72-
47
vruchtgebruik er van te behouden. Deze afstand heeft hij ge-
teekend op ,,Sunte Mathias Auent des Heyligen Apostels, in
't jaer ons Heeren Dusent vijrhondert negen ende vürtich".
Dit contract hield meer in dan zoo oppervlakkig zou lij-
ken, het was voor den heerschzuchtigen Jacob 'n groote ver-
nedering.
Niet alleen dat deze van alle rechten, heerlijkheden, gees-
telijke beneficiën, wereldlijke lenen en manschappen daartoe
behoorende, afstand deed, hij moest bovendien beloven geen
vijandschap tegen den Bisschop, het Sticht of de Stad te zul-
len bedrijven en degenen, die den Bisschop geholpen hebben
de stad op ,,Lichtmisse-nacht" in te nemen, vriendelijk te be-
jegenen. En als de sloten mede door zijn toedoen van het
Sticht zouden vervreemd worden, dan werd ook nog 't vrucht-
gebruik voor hem verbeurd verklaard.
Waarschijnlijk heeft Jacob zich niet aan de overeenkomst
gehouden want omstreeks 1451 schijnt men hem verbannen te
hebben en ontmoeten we hem in Den Haag als Lid van den
Regeeringsraad, in welke kwaliteit hij in 1454 te Gorkum ver-
loefde in gezelschap van Stadhouder Lennoy, Heer Gijs-
hrecht van Brederode
en den Domproost van Utrecht.
Toen in 't volgende jaar Gijsbrecht van Brederode bisschop
van Utrecht geworden was, heeft hij door wijs beleid en goed-
heid gedaan gekregen dat de verbannen edelen, o.w. ook onze
Jacob, binnen de stad Utrecht mochten wonen met teruggave
hunner goederen. Dit gelukkige feit werd gevierd met 'n feest-
maaltijd, waaraan de Magistraat en de ex-bannelingen deel-
namen.
De Bisschop smeekte hen in 'n lange tafelrede toch een-
drachtig en vredelievend te zijn, hij zou dan voor hen 'n goed
Heer en Herder zijn. Het heeft slechts 1 jaar geduurd, want
hij moest plaats maken voor David van Bourgondië.
De aanzittenden beloofden dit ,,en daer was groote bliscap
van alsulcken eendrachticheyt en vrientscap". Ook woelige
Jacob beloofde dit en heeft zich in z'n laatste levensjaren aan
z'n woord gehouden. Hij overleed te Utrecht in 1459 en werd
begraven te Wijk b. Duurstede. Het roemrijke geslacht van
Abcoude was hiermede uitgestorven. Volgens het verdrag van
1449 kwamen Abcoude en Duurstede aan het Sticht, Putten
en Strijen aan den Graaf van Holland, de overige goederen
-ocr page 73-
48
aan de erfgenamen. De heerlijkheid Abcoude werd door de
Staten van Utrecht aan Bisschop David van Bourgondië over-
gedragen, onder voorwaarden dat het nooit zal mogen ver-
vreemd of veranderd worden, zonder toestemming van de
Staten.
                        ^                           ■ • ,
Het is aan te nemen dat het Abcouder Slot door den Bis-
schop in goeden staat is gebracht, voor zoover dit noodig was,
en onderhouden. Hij staat bekend —• niettegenstaande de
zwakheden in zijn bestuur, die echter door sommige histo-
rici wel wat overdreven worden — als 'n zorgzaam en ijverig
bestuurder, beschermer van kunst en wetenschap en mildda-
dig jegens de armen.
Vermoedelijk heeft hij het — met of zonder toestemming
van de Staten — na 1460 verkocht aan zijn kamerling Johan
van Auxis,
die al vroeger het Huis Broeckhuysen van hem ge-
kocht had, ,,als 'n onsterfelijk leen van de Huize Abcoude".
Na Gaasbeek's dood werd door den Heer van Kuylenbürg
van het Sticht wederom ƒ 13000.— geëischt, als afkoopsom
van het vruchtgebruik. Daar voorheen ook al eens ƒ 14,000.—•
daarvoor betaald was geworden, begon men aan oneerlijkheid
te denken.
In 1467, toen Karel de Stoute zijn vader opgevolgd was in
het bestuur over het Sticht, maakte deze aanspraak op de
heerlijkheden Abcoude en Wijk bij Duurstede, op grond dat
Jacob van Gaasbeek kinderloos gestorven was. Kreeg Karel
ze niet dan eischte hij ze op voor zijn bastaardbroeder Antho-
nie van Bourgondië,
die deze goederen ,,impetreert" van Ja-
cob gekregen had.
Door dit geschil geraakte het geheele Sticht in angst en
vreeze en om die vrees te kalmeeren ging Bisschop David naar
zijn broeder in Den Haag om deze kwestie te bespreken. Inmid-
dels drong Karel aan op antwoord van den Bisschop en zond
daartoe den Stadhouder van Holland naar Utrecht. Aan-
stonds werden de Staten, de Kapittels, de Edelen e.a. bijeen-
geroepen, alsmede de „bastcrt des Joncheers van Gaesbeec"
om te beraadslagen. Zij besloten aan Hertog Karel te verzoe-
ken van zijn voornemen af te zien, daar zij er „goede en ge-
segelde Brieve van hadde". Zij wenschten niets liever dan
rustig in 't bezit van de sloten te blijven.
Intusschen had Anthonie maar vast bezit genomen van
-ocr page 74-
. m
Wijk en heeft het eerst ontruimd toen aan zijn schoonzoon,
de Heer van Kuylenburg f 13.000 was betaald voor 't vrucht-
gebruik van Wijk en Abcoude. De Sloten bleven echter aan
den Bisschop. Na den dood van Karel de Stoute in 1477 was
de invloed van Bisschop David danig aan 't tanen en van zijn
machtigen beschermer beroofd, begonnen zijn vijanden den
kop wederom op te steken, vooral zijn eigen stadgenooten
waren om zekere redenen op hem verbolgen en maakten het
hem zoo lastig dat hij 't maar raadzaam achtte naar zijn
kasteel te Wijk te vluchten.
Burggraaf Jan van Montfoort werd toen tot Beschermheer
der stad aangenomen.
De bisschop vroeg nu aan de stad Amsterdam om krijgs-
benoodigdheden en proviand.
De stad antwoordde hierop dat zij op 23 Maart des jaars
1477 aan Hendrik Bastaard van Nyenrode, verblijvende op
het Slot te Abcoude hadden gezonden, behalve eenige mond-
behoeften, ook nog 4 bussen, 2 serpentijnen (stukken ge-
schut) elk met 2 kamers, 1 ton buskruit, 1/8 clover kruit, 1 tofli
steenen kogels, 1 deel looden kogels, 1 stuk lood en 'n vorm
om kogels te gieten. In den brief was 'n „kalfje" of klein
briefje ingesloten, waarin men den Bisschop meedeelde dat
de Slotvoogd weinig hoop had het slot te kunnen behouden.
En wat de Slotvoogd vreesde werd weldra werkelijkheid:
Amsterdam bemachtigde het kasteel, alsook dat van Vree-
land en maakte beide huizen tot 'n sterke veste, om daar-
mede de Utrechtenaren — indien noodig — te bestrijden en
den Amsterdamschen handel op Angstel en Vecht te be-
schermen.
Zoo hadden dus Abcoude en Vreeland met behulp van
Amsterdam de zijde van den Bisschop en Holland gekozenj
Utrecht was daarover zeer verbitterd en liet daarom de in-
woners dier dorpen in 1451 zware brandschatting betalen.
De strijd tegen den Kerkvorst duurde voort, nu eens ten
gunste, dan weder ten nadeele van den Bisschop. In 't voor-
jaar van 1483 werd hij door zijn vrienden naar Utrecht te-
ruggebracht, doch heel kort daarna leed hij weer 'n zware
nederlaag en werd toen als gevangene naar Amersfoort ver-
voerd. Nu scheen de nood 't hoogst en dan is de redding
meestal nabij. Maximilaan kwam hem met een sterk leger te
-ocr page 75-
50
hulp, Amsterdam gevoelde veel lust haar zusterstad er onder
te houden en schaarde zich bij den Hertog om Utrecht te
overmeesteren en zoo werd de bisschopstad belegerd en den
3en Sept. onder vernederende voorwaarden ingenomen.
Als contraprestatie voor deze hulp gaf de Hertog de kas-
teelen Abcoude en Vreeland aan Amsterdam, hechtte ze aan
Holland en bepaalde dat de onderzaten onder het rechtsbe-
heer van Amstelland vielen. De Bisschop was intusschen op
zijn zetel hersteld, doch zag zijn wereldlijke macht bijna tot
nul gereduceerd, waarmede feitelijk de eerste stap gezet was
op den weg naar onttrekking van het wereldlijk bestuur aan
de bisschoppen en te brengen onder de macht van het Oos-
tenrijksch-Bourgondische Huis.
David verlangde nu zijn sloten terug, doch Amsterdam
stond ze niet af en wilde zelfs het verder gelegen Kroonen-
burg er bij hebben. Op 'n desbetreffenden brief door David
aan de stad geschreven, kreeg hij ten antwoord dat zij eerst
de gemaakte onkosten voor het oorlogvoeren vergoed wilde
hebben, nochtans was zij bereid om tot ,,'s Bisschops meerdere
Eere" over het bezit der sloten te onderhadelen. Wat er van
die onderhandelingen is terecht gekomen weten we niet, ver-
moedelijk heel weinig, want Amsterdam behield de sloten en
om des te zekerder te zijn van de trouw der onderhoorigen
gelastte het Stadsbestuur in Januari 1484 aan den Kastelein
en Baljuw, Hendrick Boetselaer, dat deze in al de dorpen
onder de heerlijkheid Abcoude gelegen, (dat waren toen-
maals het Schout-ambt van Gieltjesdorp, Gerverscop, Kame-
rik, Maarsseveen, Themaat, Oudhuizen, Ankeveen, Demmerik,
Houdijk, Baambrugge en Abcoude) „die clocken slaen soude
en allen ondersaten van dien beneden tsetich jaren ende bo-
ven twintigh oudt gewesen sijnde" te doen verschijnen op den
Zondag 2 Febr. d.a.v. des namiddags te 1 ure voor het Huis
te Abcoude bijeen te komen, om daar den eed van trouw aan
den Hertog in handen van den gemachtigde der Stad Am-
sterdam af te leggen, tevens moest hij hen waarschuwen „dat
sij die inde gebreken daervan en soude blijven, door die
„Stadt soodanigh gecorrigeert soude worden, dat sij aan an-
.,deren te voorbeeld souden wesen". M.a.w. die niet hooren
wil moet maar voelen. Daarenboven deelde de Stad ,,haeren
eerbaere guede vrient" mede, dat wanneer hij zelf in gebreke
-ocr page 76-
51
bleef „men het „aen syn lijff en goedt" verhalen zou. Dus
de stok achter de deur.
De Slotvoogd schijnt het geraden geacht te hebben om dit
„metter haeste" geschreven bevel ten uitvoer te brengen, en
liet alle dorpelingen tusschen 20 en 60 jaar op het Slotplein
komen en den eed van trouw zweren aan Hertog Maximi-
iiaan
en aan de Stad Amsterdam. Deze laatste beloofde daar-
voor Abcoude ca. ,,alle die hulpe ende bijstand doen die haer
mogelijk sal wesen van doen ende nair alle haire machte tot
allen tyden als dat van noode wordt".
Telken jare daarna tot 1490, moesten de Schepenen van
Abcoude in handen van den Amsterdamschen Magistraat
den eed van rechtvaardigheid afleggen volgens de juridi-
sche bepalingen van Amstelland. In laatstgenoemd jaar
werd het slot door den Hertog weer aan Bisschop David
teruggegeven waarna deze spoedig het kasteel door zijn sol-
daten deed bezetten. Hij overleed in 1496 te Wijk en werd
aldaar begraven, 'n Periode van rust brak nu aan, en de
bevolking van Abcoude kon ook eens aan iets anders gaan
denken dan aan krijg voeren. Het geestelijk leven bloeide
wederom op, wat blijkt uit de Stichting van het Vicariaat
van het altaar van St. Jacob in de Parochiekerk (thans Her-
vormde Kerk) door Jacob leeu, dato 1 April 1502.
Na den dood van Bisschop David van Bourgondië kwam
het Abcouder Slot aan zijn opvolger Bisschop Frederik van
Baden.
Hij vond het bisdom in zeer ellendigen toestand,
daarbij had hij in 't begin der 16e eeuw verschrikkelijk te
kampen tegen de zwervende rooverbenden, die het geheele
land onveilig maakten, geraakte bovendien nog in ernstige
oorlogen, zoodat hij als vriendelijk en deugdzaam meiisch
nauwelijks tegen zijn uiterst zware taak opgewassen scheen.
Ook in Abcoude werd het onveilig. Geprikkeld door de
successen van elders stroopende collega's, ondernamen de
bisschoppelijke soldaten, die op het Abcouder Slot gelegerd
waren, ook eens 'n strooptocht in de omstreken van Abcou-
de en Amsterdam, zoodat de Hollanders zich bij den Bis-
schop gingen beklagen over de wandaden zijner manschap-
pen. De bisschop maakte er echter spoedig 'n einde aan. Er-
ger was evenwel de plundertocht van de „Zwarte hoop*,
een rooverbende van pl.m. 4000 man sterk, die van Fries-
-ocr page 77-
52
land komende, door N.-Holland trok en na Amsterdam ge-
passeerd te hebben zich één nacht te Abcoude legerde en
vandaar verder trokken langs Baambrugge, Loenersloot, de
Vecht langs tot Utrecht, overal plunderend en verwoestend.
Na het aftreden van Bisschop Frederik in 1516 had Fi-
Ups van Bourgondië
gedurende 8 jaren het Bisdom gere-
geerd en het Abcouder Slot in bezit gehad. Toen hij in 1524
het tijdelijke met het eeuwige verwisseld had, werd Hendrik
van Beieren
zijn opvolger op den bisschoppelijken zetel.
Doch de stad Utrecht was Hendrik zeer slecht gezind en
hield hem buiten de muren. De bisschop wilde daarop in
1527 de stad met geweld bemachtigen, doch kon zijn plan
niet volvoeren, omdat Hertog Karel van Gelder met een
geduchte krijgsmacht onder aanvoering van Maarten van
Rossum de stad te hulp kwam. De Bisschop legerde zich nu
in het Kasteel te Abcoude en in de andere sloten langs de
V^echt, om daardoor den toevoer van uit Holland en Am-
sterdam naar Utrecht te belemmeren. Intusschcn hadden
Abcoude en de overige plaatsen veel te lijden van de Sticht-
sche stroopers, die in dienst van Karel van Gelder stonden.
De Bisschop liet daarom het Abcouder Kasteel geducht ver-
sterken. En toen weer 'n troep van die stroopers Abcoude
naderde, kwamen de overprikkelde boeren in 't geweer en
joegen den struikroovers zooveel vrees aan, dat deze zich
liever aan de betzetting van het Slot overgaven dan in han-
den der verwoede boeren te vallen. Toen het Sticht over-
stroomd was met rooversbenden van Geldersch en eigen
volk, kreeg de Bisschop het erg benauwd en wist niet meer
welken kant hij uit moest. Gelukkig kwamen hem nu de
Hollanders te hulp en verjoegen de Gelderschen. In dien
benarden toestand kon de Bisschop niet anders doen dan zijn
wereldlijk gezag geheel en definitief aan den Keizer over te
/ 6"^ dragen en zich alleen met de geestelijke zaken te bemoeien.
"^
         Zoo was hiermede voor goed 'n einde gakomen aan de z.g.
,,Temporaliteit" der Utrechtsche Bisschoppen. Gedurende
7 eeuwen hebben zij het Sticht geregeerd en, behoudens de
fouten van eenige zwakke bestuurders, zijn zij het ten zegen
geweest en hebben tot grooten bloei gebracht.
De taak was nu aan den machtigen Keizer Karel V. Hij
toog onmiddellijk aan het werk om den verkregen vrede
-ocr page 78-
53
onder de partijen te bevestigen, nadat het land van roovers
en stroopers gezuiverd was. Alle goederen van het Sticht,-
ook het Slot te Abcoude, waren onder zijn beheer gekomen.
Een langdurige periode van rust en welvaart trad in en
het volk vcrademde na zooveel eeuwen van krijgsrumoer en
struikroovers-geplunder.
Het schijnt dat Karel niet veel waarde meer hechtte aan
de kasteelen, trouwens hun beteekenis als wachtpost of vrede-
bewaarder, zooals de middeleeuwsche bisschoppen die heb-
ben opgevat, was door den nieuw geschapen toestand zeer
verminderd, zoo niet geheel tot nu gedaald.
De Keizer liet het kasteel te Vreeland sloopen en bouwde
van die steenen het slot Vredenburgh te Utrecht. Het Ab-
couder Slot liet hij ongemoeid, doch had hij het voor een or
ander doel noodig gehad, wellicht was het dan ook ver-
anderd of misschien verdwenen.
In langen tijd vernemen we er niets meer van. We weten
ook niet wie Hendrik van Boetselaec als Kastelein is opge-
volgd. Intusschen schijnt het geslacht van Abcoude zich ge-
handhaafd te hebben, want in 1548 leefde Jhr. Dirk van
Oostrum, die gehuwd was met Heilweg van Abcoude van
Meerten en in 1566 wordt melding gemaakt van Mr. Dirk
van Abcoude,
vicarius van de St. Pieterskerk te Utrecht, die
belangrijke geschriften heeft nagelaten in betrekking tot de
Hervorming. Ofschoon de naam „Abcoude" vermoedelijk op
hun geboorteplaats slaat, is 't toch niet geheel onwaarschijnlijk
dat deze personen nog afstammelingen waren van het oude
Abcoudsche geslacht. Zoo wordt ook nog genoemd Gerrit
Zoudenbalch tot Urck, in 1576, Schepen van Utrecht, ge-
huwd met Barbara van Abcoude.
De periode van vrede en welvaart in het Sticht door
Karel V in 1529 ingeluid werd in de 2e helft der 16e eeuw
gevolgd door de woehngen der Reformatie op kerkelijk-
religieus gebied, en zoowel als de voorspoed van het geheele
land onder Karel ook Abcoude ten zegen werd, eveneens had
ze ook te lijden van de religieusc beroeringen. Te dien tijde,
in 1578, was zekere Dirk Schaap door den Stedehouder van
Utrecht aangesteld als Drossaart en Maarschalk van net
Neder-Sticht, verblijf houdende op 't Slot te Abcoude. Schaap
schijnt min of meer Spaansch gezind geweest te zijn, men
vertrouwde hem tenminste niet heelemaal.
-ocr page 79-
54
Op zekeren dag verliet hij onverwacht het Slot en vertrok
naar Brabant, in verband daarmede verdacht men hem van
anti-vaderlandsche bedoelingen. Vanuit Utrecht deed men
onderwijl het Kasteel met burgers bezetten, ook al omdat
men Amsterdam niet erg vertrouwde, dat nog steeds aan de
zijde van Spanje was.
                                                              ..
Toen Schaap nu van zijn reis terugkwam, zag hij het Slot
bezet. Hierover ontstak hij zoo hevig in toorn dat hij de be-
zetting gebood direct het Slot te verlaten. Doth de burgers
weigerden natuurlijk aan dit bevel te gehoorzamen, waarop
de Maarschalk, die de in- en uitgangen van het Kasteel door
en door kende, het door 'n list binnensloop, gevolgd door
zijn aanhangers, en aanstonds de bezetting verdreef.
Dit feit was spoedig te Utrecht bekend, 'n deel burgers
dier stad trok nu gewapend en voorzien van 'n veldstuk naar
y\bcoude en eischte het Slot van den Maarschalk op. Schaap
had slechts weinig levensmiddelen en geen kruit en was dus
genoodzaakt zich spoedig over te geven. Hij werd nu van zijn
post afgezet en in zijn plaats werd ]hr. Frederick uit den
Eng.
tot Maarschalk aangesteld. Vanaf dien tijd tot het
rampjaar 1672, dus gedurende bijna een eeuw, schijnt ons
kasteel slechts eene vreedzame verblijfplaats van deze en
andere opvolgende Bestuurders geweest te zijn. 't Was al-
leen maar jammer dat er heelemaal de hand niet aan gehou-
den werd en het daardoor, hoe hecht en sterk het ook ge-
bouwd was, van jaar tot jaar verviel.
. De namen der opeenvolgende Maarschalken hebben we
tot dusver nog niet kunnen vinden.
Wel is 't zeer waarschijnlijk dat tijdens den inval der
Franschen in 1672 óf Jonkheer Carel Valckenaer, Heer van
Duckenborgh, óf Majoor Ruytenburgh, Heer van Vlaerdin-
gen, commandant van 't Slot was. De eerste wordt vermeld
in 1668, de laatste in 1673. Het Slot is toen waarschijnlijk
nog wel in vrij goeden staat geweest, want de Prins v. Oranej
vertoefde in Augustus te Amsterdam, vandaar vertrok hij den
13e dier maand met 3 jachten naar Muiden, Weesp, den
Hinderdam en 't Huis te Abcoude, waar hij de vestingwerken
inspecteerde. Den 14e keerde hij naar de hoofdstad terug
Waarschijnlijk heeft hij te Abcoude overnacht.
Eenige weken later deed de Prins het Slot bezetten met
-ocr page 80-
55
cêhig krijgsvolk onder beval van Graaf Möurits van Nassau;
met oog op de komst der Franschen, die reeds dicht in de
buurt waren.
                                                              ,'             ^>
En den 7e November vertrokken 500 Franschen vanuit
Utrecht per trekschuit de Vecht af.
Toen zij Abcoude en het Slot genaderd waren, deed de
Fransche Commandant Markgraaf De Genlis 50 man door
het water en het ijs trekken, tot voorbij het Slot naar het dorp.
De bezetting van het Slot was te zwak om deze 50 man
tegen te houden en kon dus niet verhinderen dat zij het dorp
plunderden en in brand staken, waarna zij met behulp van
de Weesper boeren werden verjaagd. Toch ontbrak het den
Abcouder manschappen niet aan moed en goeden wil, want
eenige dagen nadat de Franschen Abcoude verlaten hadden,
trok 'n gedeelte van de Slotbezetting per trekschuit heimelijk
naar Breukelen, waar zij in 'n herberg 'n troepje Franschen
overvielen, hen gevangen namen en wegvoerden.
Nog niet tevreden met de vernieling van Abcoude, pro-^
beerden de Franschen den 30e Nov. 1672 voor de tweede
maal Abcoude te teisteren, doch de Slotbezetting was in-
tusschen duchtig versterkt, zij deed 'n forschen uitval en ver-
joeg den vijand, waardoor het dorp voor 'n nieuwe ramp ge-!
spaard bleef.
                                                                             ''
Het vermoeden zou kunnen rijzen dat de Slotvoogd, dus
Jhr. Valckenaer of Majoor Ruytenburgh, met de Franschen
heulde.
Mogen we den inhoud van een door Ed. v. d. Hoeck ge-,
schreven tooneelstuk gelooven, dan was de Slotbewaarder,
— Maarschalk van 't Neder-Sticht was zijn titel (?) — den
Franschen welgezind.
                                                              '.
Hij — de schrijver herdoopt hem in ,,Adriaan van Arkc-
steyn" -— trachtte met behulp van Jonkheer Zweder van
Duyvenvoorde
het kasteel in handen der Franschen te spe-
len, natuurlijk tegen 'n hooge geldsom.
Door allerlei omstandigheden, voornamelijk door het op-
treden van zekeren Dirk Plemp, is dit plan verijdeld.
We laten het stuk geheel voor rekening van den schrijver.
Toen de vrede in 't land weergekeerd was, werd de be-
zetting van 't Slot teruggenomen. Het bleef nu onbewoond.
-ocr page 81-
56
en werd in 't geheel niet meer onderhouden, de tand des
tijds knaagde reeds lang aan het fiere gebouw, dat nu zien-
deroog begon af te takelen.
Dr. L. Smids, verhaalt in de ,,Schatkamer" 1704, dat ,,het
,,Slot heden van dag tot dag vervalt, zo door verzuim van
„reparatie en den alvernielenden tijd, als door de stormwin-
„den van 8 Dec. des jaars 1703, welke laatste wederom een
„aanzienlijk gedeelte omver geworpen hebben.
„Men was reeds voornemens steenen vandaar weg te voe-
,,ren, om de zeedijken daarmede te onderschragen, hetgeen
„echter op hoog bevel is nagelaaten". In dien tijd zijn door
*fi
•^ 'RaSeiwiker Jècit7
t Slot te Abkou
den teekenaar Abraham Rademaker verschillende teekenin-
gen van het in verval verkeerende Slot gemaakt, waardoor
het nageslacht ten alle tijde kan weten hoe hecht en sterk en
fraai, maar ook hoe onzagwekkend het geweest moet zijn.
De laatste eigenaar en bewoner is geweest Theodorus de
Leeuw,
Kanunnik van St. Pieter, 'n man van hoogen stand
en voornaam Regeeringspersoon. Hij kocht in 1715 de Am-
bachtsheerlijkheid van de Staten van Utrecht, voor de som
van 20.400 gulden; het wapen van Abcoude plaatste hij als
hartschild op zijn familiewapen. Aanstonds liet hij het ver-
vallen Slot restaureeren, herstelde de beide torens, versierde
-ocr page 82-
57
deze met fraaie spitsen en deed één toren tot speelhuis in-
richten, terwijl 'n ander gedeelte in 'n vriendelijk landhuis
werd herschapen. Inmiddels had het door deze verbouwing
menige veer moeten laten, alwas het 'n „aanzienlijke wooning
,,gebleeven, hebbende bij uytstek fraaije en verrukkelijke ge-
,,zigten, zo van vooren naar de klei- of waagenweg, als naar
,.de veenen".
Theodorus de Leeuw heeft het vele jaren in bezit gehad, hij
overleed te Maarssen den 7e April 1744, 63 jaren oud en
ligt begraven naast zijne cchtgenoote, Maria de Smeth, in de
Herv. Kerk te Abcoude. Daarna is het óf de woning geweest
van de bezitters der Heerlijkheid óf het buitenverblijf van
andere personen.
In 1794 was het volgens Nidek en Le Long nog in vrij
goede conditie, doch omstreeks 1820 was 't reeds geheel on-
bewoonbaar geworden en in 1840 verklaarde Ds. Langen-
berg van Abcoude, in 'n lezing over het Slot, dat, thans nog
de ruïne ,,van 'n enkelen toren aan den voorbijganger het
,,voormalig aanwezen getuigt van het sterke en geduchte
,,slot". En 4 jaren later schrijft N. v. d. Monde: ,,dat de over-
,,blijfselen van dit slot bestaan uit eenen grooten ronden dik-
-ocr page 83-
58
„ken toren, beneden welken groote en sombere kluizen aaa-
„Wezig zijn".
Al was het dan ook zijn einde nabij, toch trok het noa s^^ejfda
dè aandacht van stedelingen, die buiten wilden wonen. Zoo
heeft zekere Cornelis Dros, zeepzieder te Leiden in 1848 met
het gemeentebestuur van Abcoude-Baambrugge gecorrespon-
deerd over den koop van de ruine en deze in te richten tot
zoinerverblijf. Door ' zekere omstandigheden heeft de heer
Dros van zijn voornemen afgezien. De ruine bleef zoo staan,
brokkelde bij den dag af, totdat zij omstreeks 1860 met den
grond gelijk gemaakt werd.
Thans is men bezig de fundamenten op te graven met de
belangstelling, die het verdient, wordt deze interessante en
veel omvattende arbeid tegemoet gezien.
Abcoude, Wijnmaand 1930.
JOAN VIS.
Kelder in het Slot
Naar een aquarel van D. Kerkhoff, in het bezit van
den Heer J. G. Tli. Grevenstuk
-ocr page 84-
59
Schets op schaal van het in 1930
Diootgelegde deel der fundamen.
ten vanhet slot te Aücoude
r-.
V
ÏM.1 woa loCir dotum.
I t M 5 4 M.
-ocr page 85-
Genealogische lijst (voor zoover bekend)
van het geslacht van Abcoude
Oorspronkelijke Heeren van Abcoude:
--■" '                   WILLEM
Heer van Abcoude en Wijk bij Duurstede
,
                      ,                 in 1080.
HENDRIK              '                        /
Heer van Abcoude en Wijk
' in 1086.              •=                     '
Dit geslacht sterft + 1250 in mannelijke lijn uit. De vrou-
welijke erfgename, huwde met Sweder (uit het geslacht van
Zuylen) die daardoor Heer van Abcoude werd.
Ridder SWEDER van Abcoude en Wijk
leefde ± 12......
t na 1289
gehuwd met............... van Abcoude ea Wijk.
Mabelia
............—1342
geh. met Hugo v. Vianen
............--1302
Ridder Gijsbert v. Abcoude en
Wijk, verleende stadsrechten
aan Wijk bij Duurstede in 1300.
............—± 1323
huwde ............
—^.....
Ridder Sweder van Abcoude en
Wijk
herbouwde het Slot
............—1347.
Huwde Mabeha van Arkel. f / i V o
huwde met Johan van
Kuilenburg
-ocr page 86-
61
Ridder Qjsbert van Abcoude
en Wijk
............—1397
Huwde Johanna van Hoorn
dochter van Willem Gerrardsson
V. Hoorn, Altena en Gaasbeek
en van Oda, vrouwe van
Putten en Strijen.
Mabelia.
Ridder Willem van Abcoude
en Wijk
............—1407.
huwde met Vrouwe van
Walecourt.
Ridder Sweder van Gaasbeek
Putten en Strijen
............—1400
Huwde gravin van Leiningen,
Ridder Jacob van Gaasbeek
............—1459
Deze moet de Heerlijkheid af-
staan aan de Staten van
Utrecht.
Het duurde tot 1715, toen de
Staten van Utrecht de Am-
bachtsheerlijkheid verkochten,
aan Theodorus de Leeuw.
Verscheiden jong geboren
kinderen en
Johanna van Abcoude en Wijk
huwde Jan van Brederode.
Bovendien de volgende na-
tuurlijke kinderen:
Jan van Wijk;
Jan van Meerten van Abcoude;
Jan van Driebergen;
Yda, huwde Hendrik Woljaart;
Yda, huwde Hendrik v. Wamel;
Elisabeth, huwde Jan of Daniel
van den Poel;
Floris;
Met Jacob van Gaasbeek was het eigenlijke geslacht van
Abcoude in de mannelijke linie uitgestorven. Doch de boven-
genoemde natuurlijke kinderen meenden steeds aanspraak op
de rechten van Abcoude te mogen maken, waarom zij voort-
durend de Staten lastig vielen. Deze hebben dan ook aan
meerderen dier pseudo-erfgenamen telkens 'n som moeten uit-
keeren, ter af kooping der rechten. Nu eens bedroeg dit 12000
gulden, dan weer 14000 of 15000.
A. F. VAN GOELST MEYER.
Abcoude, September 1930.
-ocr page 87-
IL
Een Weesper industrie van drie eeuwen
1580^1880
Op Weesp:
                               Geef mij den voorloop van uw wijnen
En geef de spoeling aan de zwijnen.
(Oud liederenboekje).
De geschiedenis van Weesp zou tliet compleet zijn indien
daaraan een overzicht ontbrak van de jenever-industrie; wij
willen daarom trachten een schets te geven van de geschie-
denis der Weesper koornbrandewijnstokerij, die gedurende
drie eeuwen in Weesp heeft bestaan en in dien tijd werk en
brood heeft gegeven aan een groot deel zijner inwoners.
Het is wellicht tot recht begrip der zaak wel goed om
vooraf een kort woord te zeggen over d; stokerijen in het
algemeen en eerst daarna over te gaan tot de beschrijving
der Weesper branderij in het bijzonder.
Men heeft langen tijd ten onrechte in de meening verkeerd
dat Arnold Villenheuve, een Franschman, geboren 1240, de
uitvinder van 't distilleeren is geweest. Wel echter is het deze
beroemde alchimist, die 't eerst de manier van distilleeren be-
schreef, doch de kunst om uit graan alcohol te stoken was
reeds bij de oude Egyptenaren bekend en is daarna weder
verloren gegaan. Dat is gebleken bij vondsten, gedaan in den
tempel van Memphis, waar men basreliefs heeft gevonden
waarop instrumenten zijn afgebeeld die volkomen gelijken op
onze tegenwoordige distilleerkolven, waaruit men met vrij
groote zekerheid kan opmaken dat zij reeds 3000 jaar voor
Christus kennis droegen van het fabriceeren van alcohol.
■ Alcohol is e'en Arabisch woord dat beteekent: een vluch-.
tige geheimzinnige vloeistof die overeenkomt met ,,geest van
wijn". Via de Arabieren, die vermoedelijk de kunst van de
Egyptenaren afkeken, brachten de Spaansche Mooren het
over naar Europa en is in ons werelddeel sinds de 12e eeuw
-ocr page 88-
63
bekend. Het diende toen echter als artsenij en was uitslui-
tend een wijndistiHaat.
, Na de Middeleeuwen ging men op groote schaal tot het
stoken van alcohol over uit granen, waardoor de productie-
kosten dermate daalden dat de brandewijn of jenever spoedig
«en genotmiddel voor alle lagen der bevolking werd.
Een nog grootere uitbreiding der brandewijnproductie had
plaats in het midden der 18e eeuw toen men den brandewijn
uit aardappelen leerde maken. Tegenwoordig staat in
Duitschland en evenzeer in Oostenrijk en Rusland de aard-
peppel bij het bereiden van Alcohol op den voorgrond.
Alleen in Duitschland zijn thans ongeveer 74000 brande-
rijen.
                                                                                        ■:•.
Het zwaartepunt van het branderijbedrij f ligt in Noord-
Duitschland voornamelijk daarin, dat men door den aard
van den bodem hoofdzakelijk is aangewezen op de aardappel-
teelt.
Daar, bij betrekkelijk geringe dichtheid van bevolking is
de verkoop van aardappelen als voedingsmiddel uitgesloten.
Jiooge transportkosten kunnen aardappelen niet lijden. Daar-
door treedt nu vanzelf de brandewijnstokerij op, die de aard-
appelen in een waardevol en gemakkelijk te vervoeren pro-
duct omzet en tevens in het bijproduct, de spoeling, een voor-
treffelijk veevoeder oplevert. De voedering met spoeling
maakt het houden van een grooteren veestapel dan tevoren het
geval was, mogelijk.
In vroegere tijden stond de brandewijnindustrie in een zelf-
de verhouding tot de graanproductie als thans tot de aard-
appelteelt.
Naarmate de verkeersmiddelen verbeterden en de granen
zonder overmatige kosten naar de marktplaatsen vervoerd
kunnen worden is de graan-stokerij meer op den achtergrond
geraakt en de aardappel-stokerij, althans in Duitschland, op
den voorgrond getreden.
De jeneverstokerij en het daaraan verwante likeurstoken is
het eerst beoefend te Amsterdam door Lucas Bols, die, toen hij
?ich in 1575 buiten de Stadswallen vestigde, de toen juist
ontdekte nieuwe methode van ,,overhalen" toepaste.
; Wijnand Fockink, die in 1679 het voorbeeld van Bols
volgde, betrok voor de fabricage van zijn beroemd geworden
-ocr page 89-
64
likeuren den moutwijn van de Weesper Mouterijen.
In 1738 betrok hij ze van Daniël d'Arrest.
,, 1739 van den zelfden en van Gerrit Visser en Frans
Timmermans.
,, 1740 van C. Rietmayer, D d'Arrest en Bruyn.
,, 1741 van D d'Arrest, Gerrit Visser, Vastwijk, Claes
Rietmayer, Hendrik Bley en Wed. Ottg Vemer.
„ 1742 als in 1741.
,, 1743—44 en '45 van Claes Rietmayer.
Terloops moge hier vermeld worden over den hier genoem-
den Rietmayer, een Duitscher van afkomst, dat in de stukken
van de ,,desolaten boedelkamer", berustende in het Rijksarchief
te Haarlem, het volgende voorkomt.
In 1733 op 4 Nov. koopt Hendrik Rietmayer voor ƒ 2000
voor zijn zoon Claes Rietmayer het huis met opstal van bran-
derij in de Nieuwstadt (belend ten Noorden aan de Brec-
straat), strekkende tot op de Ager- of Niuwegragt.
Deze gebouwen waren afkomstig van den insolventen boe-
del van Arent Schouten, Raad en Oud-Schepen.
Thans is dit perceel grootendeels nog in gebruik bij den
Heer K. Prent. Aan den gevel van diens pakhuis is zijn voor-
malige bestemming nog duidelijk zichtbaar.
Over de kunst van het maken van moutwijn en brandewijn
bestaat uit de 17e en 18e eeuw nog heel wat literatuur.
Van één boek willen wij in het bijzonder melding maken,
omdat dit boek van den Weesper brander Bout afkomstig
kan zijn.
Zijn boek, dat in de Universiteitsbibliotheek te Amsterdam
berust, heeft tot titel:
Een
Uivoerig en Omstandig
Bericht
van de nieuw ontdekte
Distelleer Konst
waarin
Niet alleen de Nodige Instrumenten, Regeering van het
vuur, Materien en Stoffen, maar ook de manier van met wei-
nig onkosten doch echter met overgrootc winst allerhande
Ruwe en Fijne
-ocr page 90-
«5
WATEREN
te distilleeren, alsmede d'Inwerking, Toezetting, Fermentatie,
etc. etc. Klaar en duidelijk worden beschrven en aangewezen
door I.K.B., reeds 40 jaren leng ende noch tegenwoordig
DISTILLATEUR.
173 6.
De geschiedenis van de industrie der jeneverstokerij van
Weesp is, als zoovele andere dingen, een historie van op-
komst, van bloei en van verval.
Wanneer de eerste branderij in Weesp in werking kwam
is ons niet nauwkeurig bekend, maar het lijdt geen twijfel
of dit was in het einde der 16e eeuw.
Immers in een Weesper keur van 1582 worden reeds bepa-
lingen aangetroffen die betrekking hebben op de stokerijen.
Het afvalwater, de spoeling, liet men destijds in de grachten
loopen, hetgeen natuurlijk tot verregaande vervuiling der
grachten leidde, waarom dit werd verboden.
Eerst later werd de spoeling voor de vetweiderij gebruikt.
In het jaar 1622 zonden Burgemeesteren van Weesp een
adres aan de Staten van Holland, met het verzoek om het
stoken van jenever ten 'plattelande te verbieden, waarop door
de Staten werd beslist, „dat de nereinghe van brandewijn-
branders niet zal mogen worden gedaan als binnen de muy-
ren van de besloten Steden van den voorz. Landen".
Wel is gemakkelijk te verklaren wat de aanleiding is ge-
weest tot het stichten van de jenever-industrie te Weesp.
Voor deze industrie is de beschikking over zuiver water
een levensvoorwaarde. Nu is het bekend, dat het water van
de Vecht in vroeger tijden uitmuntte door zijn goede hoe-
danigheid, wat b.v. met het Amstelwater niet het geval was.
Er bestaat althans een oud verhaal, dat Karel V in 1540
aarzelde om een bezoek aan Amsterdam te brengen, omdat
hij dat voor zijn gezondheid te gevaarlijk vond wegens het
bedorven water.
Amsterdam heeft later, omstreeks 1600, deze kwaal trach-
ten te genezen door de oprichting van een gilde: de Water-
sociteit", wiens taak het was om Amsterdam geregeld van
versch drinkwater te voorzien, hetwelk in daartoe ingerichte
-ocr page 91-
66
,,waterschuiten" uit de rivier de Vecht werd gehaald. Uit die
schuiten werd het aan de Amsterdamsche burgerij verkocht
voor 5 centen per gang.
' Dat is tot omstreeks 1860 zoo gebleven. Ouden van dagen
kunnen zich die waterschuiten nog heel goed herinneren.
Hieruit blijkt echter wel, dat het Vechtwater zeer zuiver en
dus geschikt voor de jeneverstokerijen was, hetgeen gevoegd
bij eene gunstige ligging aan diep water, een stimulans vorm-
de voor de stichting van deze industrie in de Stad van Weesp,
Dat deze nijverheid in de 17e eeuw weldra in bloei ver-
keerde, leeren ons de Resolutiën van Burgemeesteren in
;Weesp, waarin op 2 October 1629 de namen worden genoemd
van 10 brandwijnstokers, terwijl op 2 Aug. 1630 de namen
worden vermeld van 15 brandewijnbranders.
... In 1629 staan de volgende 10 namen opgeteekend:
Frans Hendrick Vinck, Maarten Elbertsz, Dirck Elbertsz,
Herman Janse Graeff, Claes Franse Cossen, Wiggers Pie-
:terse, Hendrik Gherritse Louff, Ghysbert Willems, Henrich
Elbertse Bout en Reynert Sybertse.
Op den 2 Aug. 1630, dus een jaar later, vinden wij reeds
.15 namen vermeld, dat is dus een sprong van 10 op 15 bran-
derijen. De namen van deze 15 waren: Vranck Claess Trom-
pet, Frans Hendrick Vinck, Dirck Elbersz, Herman Janse
Graeff, Claes Franse Cossen, Wiggert Pieterse, Marten El-
bertsz, Henrich Gherritsz Louff, Henrich Elbertse Bou, Rey-
nert Syberste, Jeroen Jeroense, Stijn Claesdr., Weduwe van
wijlen Gerrit Cornelisz, Herbertgen, Jansdr., Jan Claes Se-
bastiaansz en Arent Roeloffs.
Voorts vinden wij in de notulen van 1698 de namen ver-
meld van 32 branders, die te zamen 62 ketels in gebruik had-
den. Om niet al te uitvoerig te worden vermelden -wi] deze
namen niet, het is toch in de eerste plaats te doen om het
aantal ketels of distilleerkolven te weten, waaruit de omvang
van het branderswezen op te maken is.
Wanneer men weet dat de gewone berekening is: per 100
pond meel wordt 11 stoopen moutwijn gestookt (in tegen-
woordige maat 2.42 L., dus ongeveer 11 maal 2.42 Liter is
26.62 Liter. Natuurlijk leverde de eene graansoort meer op
dan deiandere, waardoor ook aanmerkelijke verschillen ston-
den in den-marktprijs. , ;• i;!?:-., -- :,:; •; ' , : : , ;; , ).=
-ocr page 92-
ér
Men kan eenigszins nagaan, hoe groot de productie van
jenever in onze stad was, uit de volgende opgaven, die bij
verschillende gelegenheden aan de overheid moesten worden
gedaan.
Zoo moest b.v. in 1771 het branden enkele malen (in 1698
en 1795) beperkt of geheel stopgezet worden, omdat de
graanprijzen zoo'n buitengewone hoogte bereikten, dat de
vraag verminderd moest worden om tot normale broodprij-
zen te komen.
1771 steeg de rogge tot 194 goudguldens (van ƒ 1.40)
het last, terwijl de gewone prijzen schommelden tusschen de
60 en 70 goudguldens.
Het gemeentebestuur van Weesp moest nu op last van
hooger hand maatregelen nemen om het gevaar van hongers-
nood te keeren, want het lag voor de hand dat met de fabri-
cage der jenever veel graan werd gebruikt.
Wij lezen dan ook in de notulen van Schout, Burgemees-
teren en Scheepenen, gehouden 31 Dec. 1771, present het
volle college, het volgende:
Ingevolge en ter voldoening van het placaat van Haar
Ed. Grootmogenden de Heeren Staten van Holland en
West-Vriesland in dato den 20 Dec. 1.1. voor Haar Ed.
Agtbaren gecompareerd, de volgende koornbrandewijn-
branders binnen deze stad en hebben opgave gedaan van
het gewigt meel, dagelijks bij hen verstookt, n.1. Jan d'Ar-
rest, 5 branderijen met 11 rouwketels met seven distiller-
ketels en in zes rouwketels dagelijks met ieder 2200 pond
meel, en met de 5 andere dagelijks 2400 pond.
Jan Peelen voor de Wed. Barent Peel en;
1 branderij, 3 rouwketels en twee kleyne distiller-
"- ketels, 1 groote distillerketel circa 2000 pond meel.
Hoogeveen en van der Hey:
3 branderijen, 7 rouwketels, 3 distillerketels, 1 kleyne
elk 2400 pond meel.
Willem Vastwijk:
1 branderij, 2 rouwketels, 1 distillerketel, 1900 pond
meel.                                     ....."'■'"'' ■■--■■
Wed. Gerrit Bellaar:
3 branderijen, 6 rouwketels, 3 distillerketels, elk 2400
pond meel.
-ocr page 93-
68
J. J. Thuret:
1 branderij, 3 rouwketels, 1 distillerketel 2800 pond
meel.
Thuret & Comp.:
4 branderijen, 8 rouwketels, 4 distillerketels 2400 pond
meel.
Jan Amesz:
1 branderij, 2 rouwketels 2500 pond meel.
Uit deze opgaaf blijkt dus dat in 1771 eiken dag 988 maal
26.62 L. is 26300 Liter moutwijn werd gemaakt door de Wees-
per branders.
                                                                          <
In de vergadering van Schout, Burgemeesteren en Sche-
penen van 2 Januari 1772 werd medegedeeld, dat de bran-
ders een verklaring hadden ingediend, dat zij zich zouden
houden aan de voorwaarden, door het college gesteld. Van
één dier verklaringen geven wij hier een afschrift.
„Ik ondergeteekende. Brander binnen de Stad Weesp,
verklaar bij deze op plegtige wijze te belooven en mij op
de kragtigste wijze doenlijk te verbinden: dat ik met
, geen meerder rouwketels dan aan mij bij de magistraat
dezer Stad zal worden gepermitteerd zal stooken en
geen meerder wigt van meel tot yder ketel zal gebruyken,
als ik bevorens heb gedaan.
Dat ik nog bij nagt, nog des Sondags of op andere
feestdagen of andere in mijne branderij en met mijn rouw-
ketels brandewijn zal stooken.
Dat ik mijn distilleerketels niet zal gebruiken tot
rouwketels.
Dat ik van nu voortaan geen tarw zal mengen onder
de rogge tot mijn beslag voor zo verre dezelve niet be-
reyds op mijn zolder de tarw met de rogge heb vermengt,
waarvan ik de quantityt aan de magistraat heb opgege-
ven.
Dat ik wijders opnieuw en van nu voortaan geen in-
landsche rogge, die op zig zelve zonder met mout ver-
mengt, bakbaar is, zal koopen tot het stooken van bran-
dewijn.
. Dat ik voorts geen inlandsche rogge zal koopen als
-ocr page 94-
m
op publique markten of beurzen en dat ik alvorens de-
zelve rogge op te slaan zal vorderen een certificaat van
de hoofdlieden van het bakkersgilde alhier of dezelve
rogge bakbaar is, die ik hierna mogte aankopen ter goe-
der trouw met mout of iets anders vermengt waardoor
dezelve van bakbaar onbakbaar zouden worden, zal ver-
mengen of doen vermengen.
Dat ik ten allen tijde de Inspecteur of Inspecteurs tot
dit werk gestelt en gecommiteerd alsmede aan de Heer
Officier dezer Stede, steeds, mitsgaders aan de bedien-
den van de Justitie niet zal wijgeren admissie in mijne
branderij en aan dezelve onverhindert zal laten exami-
neeren mijn ketels en bakken, zonder aan dezelve hierin
enige wijze hinderlijk te weezen of deese visitatie te ex-
cuseeren.
Dat ik van de twee rouwketels die ik tot nu toe ge-
bruykt heb één geheel zal laten stil staan en niet meer
dan Eene rouwketel zal gebruyken en in dezelve niet
meer dan 18 malen in de 6 weken zal afstooken.
WILLEM VASTWIJK.
De belemmering in het uitvoeren van het bedrijf der sto-
kerij heeft niet lang geduurd.
Reeds den 1 Juni van 1772 werd het branden weer op den
ouden voet toegestaan hetgeen blijkt uit de notulen van
Schout, Burgemeesteren en Schepenen van Weesp van den
30 May van dat jaar.
Daarin lezen wij:
De heer Officier heeft ter vergadering voorgedragen,
dat vermits het placaat, waarbij het stooken van koorn-
brandewijn is bepaalt met den eersten Juni aanstaande,
staat te cesseren, alsoo de termijn van den tijd, waar-
voor hetzelve placaat is gestelt alsdan is geexpireerd;
dat het noodig zoude zijn om de schikkingen daarom-
trent bij de introductie van hetzelve placaat gemaakt,
thans wierde opgeheven.
Waarop haar Ed. Agtbaren hebben goedgevonden,
dat, indien het gemelde placaat inmiddels niet wierd ge-
prolongeert, op den eersten Juny aanstaande de zegelisJ
-ocr page 95-
"" waarmede de ketels verzegelt zijn door de Stadstimmer-
'■ man ten overstaan van de Inspecteur weder zullen wer-
den afgenomen en alle verdere schikkingen daarom-
trent gemaakt, zullen cesseren en buyten effect gestelt
worden.
In kennisse van mij Secretaris
M. VAN MARKEN.
Uit hét voorgaande is den lezer wel gebleken, dat de jene-
verstokerij in de 18e eeuw in onze stad een grooten omvang
had verkregen.
Om het benoodigde meel te malen waren er in den bloei-
tijd 10 molens aan den gang. Hier volgt een lijst met de
namen dier molens, waarbij opgemerkt moet worden, dat
veelal de eigendom dier molens in porties was verdeeld.
Men was dus eigenaar voor 1/8, 1/4 of 1/3 deel, naar ge-
lang van zaken.
Lijst van molens, ingevolge aanschrijving der Heeren Sta-
ten van Holland en West-Vriesland 19 Sept. 1749 opge-
maakt.
1.     Koormolen ,,de Liefde", bakkersmolen, molenaars
Evert en Servaas van Engelen. Bakkerschans!
2.     ,,De Vriendschap" later „Het Anker", eigenaar Jan
Daniël Thuret. Papelaansche brug.
3.     „De Nieuwe Agtkant" Ossenmarkt, eigenaars Claes
Rietmayer, Erve Klaas Valk, Claes van Loenen, Krijn Hoo-
geveen en Gerrit de Wilde.
4.     ,,De Rooseboom" Achter 't Vosje. Eigenaars Daniël
en Albert d'Arrest.
5.     „de Valk" Einde Achtergracht, eigenaars Erve Claes
Valk, Wed. Florus Claassen.
6.     „De Koe", Achtergracht. Eigenaars Jan Belaar en Jan
Daniël D'Arrest.
7.     ,,De Bok", sinds 1833 „de Hoop" op den Muiderbin-
nenweg, even voorbij de tegenwoordige badinrichting. Eige-
naars Nic. van Marken, Claes Rietmayer, Wed. Mathijs van
Herwaarden. Erven Abraham Schouten en Ereve Jan van
Martens.
-ocr page 96-
UTÏLE & DULCE.
T%E B-tdJerJaafi» imtid mei ^^aj^ek^rsde vup
Smaeii h^ ae CrjutH'^odts met «p^^ihii vea^K&e»
M<ifimxriM^kfkiz?mas^d^ vitrw^fe»l»0e(erm^k»
FiuxrgtMtim -s^i^^ihs^t met vegf^ t^^eêia^dit»
»
#*
J                                 i «*■
-ocr page 97-
72
8.     ,,De Stam" aan de Papenlaan. Eigenaars Jan v. Brug-
gen, Wed. Cor. Visser, Erve Barnard v. d. Broek en Erve
jan Bellaar.
9.     ,,Kostverloren" later ,,de Haan" aan het Smal Weesp,
was in 1816 raapkoekenmolen, later bemalen als bakkersmo-
len door W. v. d. Akker. Eigenaar was Jan van Bruggen. Bij
dezen molen behoorde de moestuin ,,Elck Sijn", waaraan de
heer H. de Kloet den naam van zijn villa ontleende.
10.     ,,D'Eendragt" Klompweg a.d. Veght. Eigenaars Q
van Marken, Claes Rietmayer en Erven Jan van der Pondt.
In 1815 is deze molen tot houtzaagmolen verbouwd.
11.     ,,Het Bosch" vervolgens ,,Het Anker" en later tot op
heden ,,De Vriendschap". Eigenaars in 1749: Wed. Corn.
Visser, Erve Claes Valk, Wed. Florus Claassen, Wed. Ben-
jamin Coopman, Gerrit Visser en Gerrit Bellaar. (Tegen-
woordige eigenaar van den molen de heer W. v. d. Akker).
Het is hier ook de plaats om te herinneren aan het Lof-
lied der Jenever, gedicht door Robbert Hennebo, die zijn ge-
dicht opdraagt aan de burgers en inwoonderen der Steden
Geulen, Rhynbeek, Schiedam, Weesp en Amsterdam, mits-
gaders aan alle Moutwijn en Jenever stookers, Koopers en
Verkoopers in 't groot en klein.
De aanhef van dit gedicht luidt:
Indien ooit iemand schreef tot voordeel
Van iets, dat na zijn zin of oordeel
Verdiende een algemeenen lof
Ik kies hier geen geringe stof
:
                Klein Weezop, roem van 't vaderland
:                Is onvergankelijk door zijn Brand.
tHet slot dezer ode luidt:
Dus schreef ik des Jeneevers lof
In' Gulde Vlies mijn nieuwe woning
Daar 'k leef als een Jeneever-Koning
Drie huizen van het Prnsen Hoff.
(Te Amsterdam gedrukt bij Hendrik van Monnen 1718).
-ocr page 98-
73
Ook de varkensmesterij had een geweldigen omvang ge-
kregen. Dat blijkt b.v. uit de stukken van den faillieten boe-
del van Johannes Blankevoort die in 1727 fout ging.
Hij had toen 111 varkens op de hokken liggen.
De meeste branders waren tevens varkenshouders, hetgeen
op zichzelf al een groot bedrijf beteekende.
Als brander-varkenshouder waren bekend:
Jan Vastwijk & Zoon, Jan Jacobus Thuret, W. Bosch, H.
Tieman, Jacob van der Hey en Krijn Hoogeveen.
In 1765 brachten deze Heeren een verzoek aan Burge-
m.eesteren om verlaging van de belasting op het spek. In hun
adres zeggen zij, dat ze het spek in gezouten vorm of gerookt
leveren aan de Oost-Indische Compagnie.
Van dien tijd dateert de uitdrukking ,,Weesper Student"
waarmede het zwijn werd bedoeld, dat in Weesp zijn opvoe-
ding kreeg. Zijn promotie ,,Cum laude" was zijn einddoel.
Dat branderij en vetweiderij bij elkaar behoorden is te
Weesp ook nog uit een paar oude gevelsteenen te bemerken.
C. van Drosthagen had in 1700 een branderij in de Korte
Middelstraat in het huis thans bewoond door Popper. Aan
den achtergevel van dit huis vindt men in steen uitgehouwen
een distilleerketel en een steen waarin een os is afgebeeld.
Zie de foto's hierneven staand.
In de directe nabijheid vindt men het embleem der slachte-
rij in den vorm van een bijl aan den achtergevel van het huis
van den heer C. Visser, Hoogstraat.
Hier hebben wij wellicht te doen met een zinnebeeldige
voorstelling van de jeneverstokerij; met de spoeling komt men
tot een gemeste os, die daarna door middel van de bijl tot
voedsel voor den mensch wordt geschikt gemaakt. Zietdaar
een trial in steen uitgehouwen, die ons aan het verleden van
Weesp in vroeger tijden herinnert.
Uit het eene vloeit het andere voort.
Zoo is waarschijnlijk de stichting der Luthersche gemeente
in 1642 een gevolg van de opkomst hier ter stede van de
jenever-industrie.
De kunst om uit granen jenever te stoken was eerder bij
onze oosterburen bekend dan bij ons. Vandaar dat de werk-
krachten voor een deel uit Duitschland kwamen.
-ocr page 99-
Gevelsteenen met de emblemen van de Jeneverstokerij
-ocr page 100-
75
De lidmatenboeken der Luthersche kerk bevatten van hare
oprichting af een aantal Duitsche namen.
Al staat er slechts een paar malen bij vermeld dat het over-
gekomen lidmaat „stoker" was, men kan wel aannemen dat
dit veelal brandersknechts of ook wel branders waren, die
in Weesp waren komen wonen. Vooral uit den omtrek van
Osnabrück kwamen er vele.
Dat was ook elders het geval. Zoo vindt men b.v. achter
in het lidmatenboek der Luthersch gemeente te Rotterdam
van 1650—1790 een handleiding voor het maken van jenever.
Ongetwijfeld een goede plaats, waar de bewaring veilig
was. Intusschen was de schrijver ongetwijfeld betrokken bij
de jeneverstokerij.
De bedoeling van deze brandersknechts was in den regel
geen andere dan om hier ter stede wat geld over te sparen
en dan hiermede naar hun ,,Heimat" terug te keeren als meer
of minder welgesteld man. Dikwijls lieten zij het grootste
deel van hun loon staan, om op die wijze een spaarpot te
vormen.
Dat dit systeem niet steeds zonder risico was, kan men
leeren uit den hier volgenden brief van een gedupeerden
brandersknecht, dien wij hier onveranderd laten volgen en
waarbij commentaar overbodig is.
Herren Cornelus Hoet
-
            ■ Notaris Casareo und Procuratori
.            • .                    In Weesp.                        ^
Wohl Edeler besonders hochzuehrender Herr Notarie!
Ihnen ist die Sache des sehligen Henrichens von
Bergen, Branttweins Branners in Weesp, des Bank-
rottirers bekannt, und dass ich Christian Kaupmann by
demselhen vor Dry Jahren gedient uiis also Er anno 1720
Banckerott worden mir an verdienten Lohn schuldig
■ geblieben 309 gulden 5 stüfers.
Weilen nun der Ehrliche Mann verstorben und seine
Frau noch zu bezahlen übrig hat, wie mir wohl bewusst,
dass mein hochgeehrter Herr Procurator und Commis-
sarius in besagter Frau Ihren Sachen ist, und selbige
unterhanden hat, also ersuche und bitte zum verstandig-
-ocr page 101-
76
sten, Mhyherr, wolle doch so gutt seyn, weilen verdien-
tes Lohn in den Himmel schreit und voraus zu bezahlen
ist, und mir zu meiner Bezahlung zu verhelfen, die juia
und belohnung nach billigkeit davon an sich behalten
und das übrige an meinen bekannten Freund Johann
Henrich Abekern, Brennersknechte in Wesep gegen
Quitkung zu zahlen. Ich erkenne solches mit schüldig-
sten Dancke, der ich nebst Böttlicher empfehlung in er-
wartung erfreulicher schriflicher Antwort bin und ver-
blebe
Ihr wol Edel Mhyhers
schüldigsters Diener
Christiaan Kaupmann.
Bünde b/Osnabrück
den 4 July 1723.
Noch restieren von sechliger Cord Henrich Claess an
verdienten Lohn 75 gulden, bitte dienstlich auch zu be-
fordern, dass dieselbe gleichfalls an Johan Abekern be-
zahlt werden und mir davon Nachricht gegeben werden
moge.
Zoo zijn wij met ons overzicht gekomen tot het veel be-
wogen jaar 1795 hetwelk, als op zoovele andere neringen en
bedrijven, ook op de Weesper Jenever-Industrie van funesten
invloed zou blijken te zijn.
Bij het nagaan der notulen van de Vergadering der Pro-
visioneele Representanten van het volk van Weesp, van 25
Februari 1795, stuiten wij al dadelijk op het volgende:
,,Gedelibereerd zijnde over het Decreet omrent het
verminderen der stokerijen van de koornbrandewijn-
branders binnen deeze Stad: Is goedgevonden tot Inspec-
teur over de branderijen binnen deeze stad aan te stellen
Burger Jacobus Heydanus en is hem daarvan gegeven
een acte van aanstelling".
Kort daarop, op den 13en Maart, werd in hetzelfde college
mededeeling gedaan van een ingekomen Decreet uit Den Haag
-ocr page 102-
77
„waarop gedelibereerd zijnde, is goedgevonden van de
koornwijnbranders te Weesp te permitteeren vijf negen-
den van het gewoon beslag te stooken als zijnde over^
eenkomstig met den geest,van de Publicatie van den 13e
Februari deezes jaar, waarvan bij Extract-Resolutie aan
de Municipaliteit van Weesp zal worden. Waarop is
goedgevonden de gezamenlijke koornbrandewijnbranders
alhier en den Inspecteur hiervan kennis te geven".
Ofschoon nu de regeering was veranderd in 1795 en men
zich verheugde te leven in het eerste jaar der ,,Bataafsche
Vrijheid", nam men in zake de stokerijen dezelfde middelen
te baat als in vroeger tijden.
In Mei 1795 moesten, evenals in 1698 en 1771, de bran-
ders eene opgaaf doen van de voorraden tarwe, rogge, boek-
wei en gerst.
Wij vinden die opgaaf in de notulen van 14 Mei 1795. De
namen der branders, er waren er toen nog zes, waren:
Thuret Dorland & Comp., Barent Peelen en Zoon, Ritten-
berg en Gebr. Schimmel, Abraham de Lanoy, Cornelis van
Velzen en Corn. Feyfer.
                                                            . -
Een aardig trekje van de mentaliteit van de Weesper
branders uit dien tijd moge hier vermelding vinden.
Van Schiedam uit was n.1. verzocht bij schrijven van 27
Mei 1795 om mede te willen werken aan een actie van de
branders tegen het langer voortduren van het beperken der
stokerij dat in Febr. 1795 door Prov. Representanten v.h.
Volk van Holland was geordineerd.
De collega's uit Weesp wijzen dat beleefd van de hand
omdat, zeggen zij:
,,de schaarsheid en gebrek aan granen met als gevolg
de extra hooge prijs niet is veranderd en men door zoo-
danig remonstrantie te doen, zoude kunnen verdagt ge-
houden worden of men het eigenbelang boven het belang
van het algemeen zoude willen stellen. Men zou ons
kunnen toevoegen dat men beter zonder jenever dan
zonder brood kan zijn".
w.g. Barent Peelen & Zoon,
-ocr page 103-
78
In het verslag van de Burgemeesteren van Weesp aan de
regeering in Den Haag van 1816 vinden wij vermeld, dat er
in dat jaar 4 jeneverstokerijen waren met 28 werklieden, die
gemiddeld ƒ 6.10 per week vejdienden. Voorts wordt er ge-
zegd dat deze branderijen met veel moeite aan den gang wor-
den gehouden, en dat de fabricage voormaals 2/3 minder was.
De afzet van het product geschiedde volgens genoemd
verslag: binnen het rijk en voornamelijk naar Noord- en
Zuid-Amerika, Oost- en West-Indië, de kunst van Guinea, de
Oost- en Middellandsche Zee.
De minder gunstige stand van het bedrijf wordt toege-
schreven aan ,,de menigvuldig aangelegde thans werkende
Geneverstokerijen buitenslands, aan welke alle mogelijke pro-
tecties van de zijde hunner gouvernementen verleend worden,
waarvan de Nederlander verstoken blijft en door de nieuwe
in te voren wetten nog meer gebruikt staat te worden. Voorts
wordt geklaagd over de zware belastingen die de invoer en
het gebruik der grondstoffen ondervinden, alsmede de be-
palingen waaraan de branders onderworpen zijn.
Als middel van redres of aanmoediging wordt geadviseerd:
meerdere vrijheid en vermindering van lasten.
Gevraagd om advies tot redres geeft de brander J. Schim-
mel te kennen:
,,deze zijn in zoo vele adressen en reclames bij de
Staaten Generaal aangetoond, dat het de belanghebben-
den toeschijnt, dat drieste onkunde of kwade wil voor
's rijks waare belang haare oogen voor dezelven sluit".
In meer gemeld verslag wordt voorts nog medegedeeld dat
er in 1816 nog waren:
3 mouterijen met 5 werklieden, wier loon ƒ 5.00 per week
bedroeg.
Daar het product dier mouterijen binnenslands in de jene-
verstokerijen wordt gebruikt, hangt de welvaart of de onder-
gang daarvan geheel af van het bestaan der jeneverstokerijen.
Dat Weesp een plaats was die de attentie had van het
buitenland, blijkt ook nog uit het boek van Dr Johann Jacob
Volkmann, die omstreeks denzelfden tijd als Eversmann een
reis maakte door ons land en daarbij niet uitsluitend van de
-ocr page 104-
n
stokerijen maar ook nota nam van andere takken van in-
dustrie.
Zijn verslag is gedateerd, Leipzig 1783 en luidt, wat Weesp
aangaat als volgt:
,,Voor wij Amsterdam gaan verlaten moeten wij nog
aan de plaats Weesp denken, dat buiten de Muiderpoort
ligt en dat door de reizigers die over Weesp naar Utrecht
gaan en wegens de Porceleinfabriek 1762—1769 deze
plaats aandoen". Eenig naricht hierover geeft de schrij-
ver van ,,Le Commerce de la Hollande, par Cerisantes.
Amsterdam 1769".
Deze door Graaf von Gronsfeld gestichte Fabriek heeft
veel tegenslag gehad, welke veroorzaakt werd door ,,hooge
arbeidsloonen en door de slappe discipline van het volk, dat
in dit land het volk niet bij te brengen is". Volgens eenige
in het Duitsch Museum aangekomen brieven (1782) over
een reis in Holland in 1779, heeft de Graaf de zaak moeten
opgeven. Zij is wel door eenige Amsterdamsche kooplieden
in de omgeving van Utrecht (Loosdrecht) voortgezet, maar
naar verluidt zal ook daar de zaak stilgezet worden.
Overigens is Weesp of Wezep een aan de Oostzijde be-
vest stadje van 500 huizen aan de Vecht gelegen.
De Amsterdamsche brouwers laten het water van hier in
apart daarvoor ingerichte schuiten halen. Ook bij langdurige
droogte, als de regenbakken leeg zijn, word het water hier
gehaald om voor drinkwater te dienen. Het voornaamste
middel van bestaan is de koornbrandewijnstokrij. Men maakt
hier de zoogenaamde moutwijn en Jenever of Wachholder
d.i. brandewijn.
In het Algemeen Rijksarchief (Archief Goldberg) bevindt
zich het ,,Journal der Reize van den Agent van de Nationale
Oeconomie de Bataafsche Republiek" gedateerd 8 Nov. 1800.
Dit vermeldt onder Weesp:
,,13 branderijen, waarvan 2 stilstaan, 10 mouterijen,
1 katoendrukkerij in de stad en 1 in Carspel, 2 hoeden-
makerijen, 1 leerlooierij, 5 branderij-koornmolens, 1 bak-
kers koornmolen, 1 lijnmolen. Er wordt veel moutwijn
gestookt doch voornamelijk Genever.
De verzending van Genever binnenslands vermindert
-ocr page 105-
80
en is het meest nog naar Beverwijk, Hoorn en Purme--
rend en verdere plaatsen, gaande meest over Muiden.
De buitenlandsche verzending is voornamelijk naar
Amerika en Denemarken.
Het dagloon is gewoonlijk 18 stuivers.
Ten slotte maken wij nog melding van het ,,Dagboek eener
aan de studie der Kuituur en Industrie gewijde reis van Phi-
lip Andreas Nemwich, Dokter in de Rechten te Hamburg,
uitgegeven in Tübingen in 1809, waarin we over Weesp het
volgende lezen:
,,De katoendrukkerijen in Weesp bestaan niet meer.
In Weesp is het voormalige aantal van 32 branderijen
allengs op 14 vermindert en thans is dat aantal op 2 ge-
reduceerd. De aldaar geproduceerde genever blijft het
langste duurzaam bij verzending naar Indië en verzuurt
niet als zij de linie passeert.
De Schiedamsche genever is zuiverder van smaak en
sterker van gehalte. In Delft werd mij verteld dat het in
Weesp de gewoonte was om tijdens het stoken een zakje
Spaansche of andere peper in den ketel te doen.
Technologische Aanteekeningen op een reis door Holland
van F. A. A, Eversman. Koninklijk Pruissisch Bergraad en
en Fabriekscommissaris van het graafschap Mark 1792.
,,Weesp. Ik had van verschillende kanten vernomen
dat in het vorige jaar 1782 een Engelschman in de daar
bestaande groote branderijen een zeer voordeelige ma-
nier van bronden bekend gemaakt had en dat de brande-
wijnstokers in Weesp dit van de Schiedammers afgeke-
ken en ook aldaar hadden toegepast; de plaats scheen
mij daarom belangrijk genoeg om daarheen eene excur-
sie te maken.
Weesp is een kleine stad, twee uren van Amsterdam;
om de drie uur vertrekt er een schuit naar toe en ik maak-
te dus gebruik van dit in Holland zoo gemakkelijke en
goedkoope middel van vervoer, dat zijns gelijken, wat
gemak en comfort betreft, in de geheele wereld niet heeft.
In Weesp worden alle jaren ongehoorde hoeveelheden
jenever gestookt, die gedeeltelijk in de Hoofdstad ge-
-ocr page 106-
81
dronken en voor de rest naar Indië wordt verzonden,
daar alleen de Weesper Jenever, van alle soorten die in
Holland gestookt worden, de linie passeeren kan zonder
te verzuren. Daarbij treedt de wonderlijke omstandig-
heid op, dat de Schiedamsche Jenever daartoe niet be-
stand is, waarbij het er niet toe doet of de jenever van
versche rogge of gerst, dan wel van bedorven granen is
gestookt. (Dan volgt eene beschrijving van de inirchting
eener branderij).
Weesp is overigens voor een in zijn vak reizenden
Econoom een uiterst belangrijke plaats, om zijn prach-
tig ingerichte en groote branderijen.
Eversmann logeerde te Amsterdam in het Doelen-
hotel in de Doelenstraat, waar de waard Stoelmann des-
tijds den scepter zwaaide.
Ik verliet, zoo eindigt hij dit gedeelte van zijn reisver-
haal, deze schoone stad op den 24 Augustus 1782".
Het ligt voor de hand, dat Weesp af en toe voeling moest
houden met andere jenever produceerende steden. Vooral
was dit het geval met Schiedam. En niet altijd was de relatie
van vriendschappelijken aard, hetgeen zal blijken uit het vol-
gende:
Het was op den 15 April 1817, dat in de Kamer van Koop-
handel en Fabrieken te Schiedam (in 1816 opgericht) door
een der leden de aandacht werd gevestigd op een adverten-
tie, voorkomende in de Staatscourant van 20 en 27 Maart
1817. Deze advertentie luidde als volgt:
,,Generale Directie van Koophandel en Koloniën.
De Staatsraad Directeur Generaal van het Departe-
ment van Koophandel en Koloniën zal, voorbehoudens
desselfs nadere approbatie, ten overstaan van den Com-
missaris van hetzelve Departement te Amsterdam, op
Donderdag den 27 Maart 1817 des middags ten 12 uuren
laten inschrijven tot de leverantie van
; .
                      75 amen Weesper Jenever.
Amsterdamsche proef of 12/13 in kelders van 12 Fles-
schen.
•■ :• 's Gravenhage den 18 den Maart 1817.
De Directeur Generaal v.n.
GOEDBERG.
-ocr page 107-
82
Dat deze mededeeling in de Kamer sensatie verwekte, is
te begrijpen, immers de meeste leden waren bij het stokers-
bedrijf betrokken en evenmin als te Weesp ging het in dien
tijd den Schiedammer stokers naar den vleeze, en nu komt
daar de minister met zijn advertentie Schiedam nog meer
tegen werken, door Weesper Jenever de voorkeur te geven.
Na ernstige discussie, waarbij werd aangevoerd, dat dit
tot declien (ondergang) van den Schiedamschen Jenever
moest strekken „als of hij minder geschikt zou zijn tot ver-
zending dan de Weesper Jenever", terwijl de ondervinding
allang had bewezen dat deze bewering ongegrond was, werd
besloten om zich bij den Minister per adres te beklagen. Al-
dus werd besloten.
De Kamer komt krachtig op voor den goeden naam van
het Schiedamsche product. Door die drukkende voorwaar-
de, zoo zegt zij, is ons in de eerste plaats de gelegenheid ont-
nomen, met onze collega's te Weesp te concurreeren voor de
regeeringsleverantien, maar wat nog erger is, er wordt, als
't ware gedekt door het hooge gezag, de kwaliteit van het
Weesper gedistilleerd boven dat van Schiedam gesteld.
Zij noemt het verschil tusschen beide soorten ,,chimeriek"
(hersenschimmig).
Ongelukkig heeft de laatste oorlog (de Fransche heer-
schappij wordt hier bedoeld) den export geheel gestopt en
daardoor den toestand voor de koornbrandewijnstokerijen
zeer moeilijk gemaakt, zoodat er dagelijks buiten werking ge-
steld worden. (Dat laatste gold ook voor Weesp). Daarom
verzoekt de Kamer den Heer Directeur eerbiedig om hun
bestaan niet nog moeilijker te maken en ook de Schiedam-
sche fabrieken bij verdere regeeringsleveranties te laten m-
dedingen.
Op den 5en Mei ontvangt de Kamer van den Directeur
het volgende antwoord:
„In de aanbesteding is opzettelijk Weesper Jenever
gevraagd omdat het resultaat van genomen proeven uit-
gwezen heeft, dat deze het in een warm klimaat langer
uithouden kan dan de Schiedamsche, want als de laat-
ste langen tijd moet blijven staan, ontstaat er een soort
van ongedierte, gelijk wormpjes in".
-ocr page 108-
83
Over wat er in de Kamer, na voorlezing van dezen brief
omging zwijgen wij maar, maar dat de Weesper Jenever daar
menige veer bij moest laten, ligt voor de hand.
De Kamer laat het er niet bij zitten en wendt zich op den
7 Juli opnieuw tot den minister met een voorstel om een par-
tij Weesper- en een partij Schiedammer Jenever naar de West
te zenden, die daar een half jaar te laten blijven, alles onder
regeeringstoezicht en beide soorten n§ terugkeer te onder-
zoeken.
Hierin stemde de minister toe, onder voorwaarde, dat de
kosten zouden komen ten laste van de belanghebbenden.
De minister wendde zich ook tot den gemeenteraad van
Weesp, hetgeen blijkt uit de notulen der vergadering van
Burgemeesteren van Weesp op 27 Sept. 1817, waarin men
leest:
,,Eene van de Commissaris van het Departement van
Koophandel en Colonien de dato 25 Sept. 1.1. No. 814, hou-
dende verzoek om door de branders van Jenever te doen
gereed maken om proeve te nemen of dezelve in de West-
Indische Colonien duurzaam goed en van kracht kan
blijven, daar dien van Schiedam hieraan ook zullen vol-
doen".
Dit verzoek werd, zoo staat er laconiek, in de notulen ver-
meld ,,Gehouden in advies".
In de vergadering van 4 October 1817 kwam de zaak op-
nieuw ter tafel, want de Commissaris van Koophandel en
Colonien had opnieuw bij schrijven van 2 Oct. No. 842 aan-
gedrongen te voldoen aan de vorige missieve inzake het zen-
den van Jenever als proef naar de West-Indische Koloniën.
Nu begrepen de Regeerders van Weesp dat de zaak niet
op de lange baan kon worden geschoven en dat er dus een
besluit genoemen moest worden.
Er werd toen besloten:
,,daarop te scriberen, dat de respectieve Heeren bran-
ders binnen deze Stad, op grond, dat de Weesper Ge-
never sedert onheuchelijke jaren is geprefereerd gewor-
den ter verzending en zulks door menigvuldige proeve
is gestaafd, het dus als noodeloos kan en moet worden
-ocr page 109-
84
beschouwd, eene vernieuwde proeve, voor zoo verre het
de Weesper Genever betreft, te nemen".
Van het nemen van een proef kwam dus niets.
Intusschen schrijft de minister Poley, op 19 Sept 1818, dus
een jaar later, dat hem uit de correspondentie der Gouver-
neurs van Suriname, Curacao en St. Eustatius gebleken is dat
bij sommigen de Schiedamsche boven de Weesper Genever
verkozen wordt, terwijl anderen aan de laatstgenoemde de
voorkeur geven.
Deze brief heeft waarschijnlijk den Schiedammers tevreden
gesteld, althans van verder getwist over de voorkeur wordt
niets meer vernomen.
In het jaar 1825 ontving de animositeit tusschen Weesp en
Schiedam weder nieuw voedsel.
De minister deelde n.1. mede aan de Kamer van Koophan-
del te Schiedam, dat eenige branders te Weesp zich bij den
Koning hadden beklaagd over een misbruik, hetwelk sedert
eenigen tijd zou hebben plaats gehad en dat hen in hun be-
bedrijf aanzienlijk benadeelt.
Dit misbruik bestond hierin, dat branders van andere plaat-
sen zich van de sedert jaren bestaande merken der Weespers,
sommige zelfs met toevoeging van het woord ,,Weesp" zou-
den bedienen, bij verzending van Jenever, voornamelijk naar
Noord-Amerika.
Het adres van 1820, dat de aanleiding was voor deze mi-
nisterieele missive, luidde als volgt:
Aan Hun Edel Achtbare Heeren
Burgemeesteren der Stad Weesp.
Geven met verschuldigden eerbied te kennen Jan
Schimmel Hendrikzoon en van Eick Krone & Comp.,
te Weesp,
Dat te midden van den steeds meer en meer kwijnen-
' den toestand waarin de van ouds beroemde Jenever-
Stokerijen alhier te Weesp verkeeren en waarvan de
vertooners thans de eenig overgebleven branders zijn,
de vertooners van tijd tot tijd moeten ondervinden, dat
Jenever elders gefabriceerd, voor Weesper-Jenever
-ocr page 110-
85
wordt gedebiteerd en de fusten of kelders, waarin het
vervoer geschiedt, met de merken zoo van de stad als
van de bijzondere branders van Weesp worden voor-
zien en gestempeld.
Dat ter wering van dusdanigen bedrieglijken handel,
welke een hoogst nadeligen invloed op het debiet van
den echten Weesper-Jenever uit oeffent, de vertooners
zijn te rade geworden hierop de aandacht van UEd.
Achtbaren in te roepen.
Eerbiedig verzoekende dat UEd. Achtb. bij Zijne
Majesteit de Koning gelieve te intercéderen ter obtine-
ring van een reglement op het stuk der merken door de
Jenever-Stokerijen te bezigen, op gelijke wijze als een
dergelijk reglement bij Hoogstderzelven ten opzichte van
de Pijpen-Fabrieken van Gouda en elders in dato 25
Dec. 1818 No. 47 is geintroduceerd.
't Welk doende etc.
JAN SCHIMMEL Hzn.
VAN EICK KRONE ö Co.
m
Dit adres, dat ter kennis van den Koning werd gebracht,
had succes, want reeds op den 20 Juni 1820 schreef de Gou-
verneur van Noord Holland uit Haarlem aan Heeren Burge-
meesteren van Weesp den volgenden brief:
Haarlem den 20 Juni 1820.
Door UEA. aan Z.M. verzocht zijnde, dat het Hoogst-
derzelven mogt behagen een Reglement op het stuk der
merken voor de Jenever-Stokerijen vast te stellen, ben
ik door Z.E. den Minister van Binnenlandsche Zaken
en Waterstaat aangezocht UEA. kennis te geven, dat
een zoodanig Reglement waarin alles opgenomen is, dat
naar derzelven oordeel ter executie en verzekering van
dien maatregel vereischt wordt, door UEA. zal behooren
geconcipieerd en vergezeld van derzelver consideratien
aan de goedkeuring van de Staten der Provincie onder-
worpen te worden, teneinde bij HEdAgbt, daarop geene
bedenking vallende aan de Sanctie Zijner Majeseit on-
derworpen te worden.
Ik verzoek UEA alzoo mij een zoodanig concept-re-
-ocr page 111-
86
glement uiterlijk binnen agt dagen te willen doen ge-
worden, bijzondere redenen in het belang der zaak ver-
pligten mij op een zoodanige bespoediging aan te drin-
gen.
Burgemeesteren van Weesp maakten onverwijld een
concept-reglement want reeds in haar vergadering van
27 Juni 1820 werd een ontwerp vastgesteld, dat uit 10 artike-
len bestond en dat wij, om niet al te uitvoerig te worden,
hier weglaten.
Alleen vermelden wij, dat in navolging van hetgeen Z.M.
besluit van 25 Dec. 1818 nopens de merken van de pijpen-
fabrieken is bepaald, ook voor het jeneverfust wordt bevo-
len, dat alle vaten of kelders, behalve met het merk der fa-
briek, ook zullen moeten worden gebrand met den naam der
plaats waar dezelve is gestookt en geenszins met den naam
cener andere plaats.
Onmiddellijk daarop werd dit stuk naar Haarlem opgezon-
den. Ofschoon Haarlem op spoedige behandeling had aan-
gedrongen, schijnt het dat men de zaak daar of in Den
Haag een tijd lang heeft laten rusten, want eerst in 1825
kwam de kwestie aan de orde in de Kamer van Koophandel
te Schiedam. ;
              ' "ï '                j :                   ......
De minister zond in dat jaar het stuk met het verzoek ,,over
dit voorstel Uwe gedachten te willen mededeelen".
In de vergadering van de Kamer, van 6 Juni 1825, dus 5
jaar na het ontwerpen van het Weesper-concept reglement,
werd het stuk uitvoerig besproken en keurt de Kamer de be-
palingen eenparig af omdat zij er niets van verwacht.
Zij adviseert dan ook de regeering in haar bericht van 15
Juni 1825, dat, waar de Weesper branders zelf Schiedam-
sche merken gebruiken, zij niet inziet dat een dergelijke maat-
regel eenig heil zal brengen.
,,Want slecht goed, hoezeer met bekende merken
voorzien, kan op den duur geen aftrek vinden. Het zit
hem niet in het merk maar in de kwaliteit".
Van de wet op de merken is niets gekomen, gelijk na het
Schiedamsche advies te verwachten was.
Schiedam is dan ook rijkelijk voortgegaan met het plaat-
-ocr page 112-
J3
O
CQ
a
u
■3
a
a
u
C/3
d
>
O
.ü,
*bi
1
-ocr page 113-
,88
sen der merken die men verkoos en heeft zich ook nooit be-
klaagd over het gebruik hunner merkteekens in andere plaat-
sen.
De kwaliteit moest het doen.
In vrijTbeid blijheid.
De jenever-stokerij te Weesp was in de 19e eeuw niet meer
van die beteekenis die zij tevoren had. Toch waren er nog
eenige groote branderijen over, die gedreven werden, eerst
door Jan Schimmel, later door J. Schimmel Hendrikzoon en
ten slotte — tot 1875 — door de firma Bohlen 6 Cie., die in
dat jaar failliet ging.
Op 7 Augustus 1787 kocht de firma Rittenberg en Hen-
drik Schimmel van Jan Bellaar de groote branderij op de
Hoogstraat, hoek „Het Vosje".
Op den 14 Aug. d.a.v. legde Hendrik Schimmel den eed
als brander af.
In het werk getiteld: „Die Familie Von Bohlen und Hal-
bach" te Essen verschenen in 1921, vindt men over boven-
genoemde personen allerlei belangrijke bijzonderheden, waar-
om wij die hier een plaats verleenen.
Pag. 260. Bohl-Bohlen sloot zijn tweede huwelijk in
1808 met de HoUandsche Anna (Nancy) Schimmel,
wier ouders tijdens hare geboorte in de HoUandsche Ko-
lonie West-Indie, later in Amsterdam en tijdens haar
huwelijk in Weesp bij Amsterdam leefden, waar zij in
het bezit waren van aanzienlijke eigendommen, o.a. een
molen en een groote brandewijn-branderij.
Leach vermoedt dat Bohl-Bohlen de eerste importeur is
geweest van de in Philadelphia en ver daar buiten beroemd
geworden ,,Weesp-Anchor-Gin". (Weesper Anker Jenever).
Deze jenever kwam uit de branderijen van Schimmel, later
uit die van Bohlen, die den naam „Het Anker" droegen.
Het is dus aannemelijk, dat Bohlen met de familie Schim-
mel reeds vele jaren vóór zijn tweede huwelijk in relatie heeft
gestaan.
De ouders keerden, naar het schijnt, terstond naar Phila-
delphia terug, terwijl de achtjarige Lina in Weesp bleef en
op een kostschool werd gedaan. (Gelijk men weet was er
toentertijd een kostschool op de Heerengracht).
-ocr page 114-
I
V
a
>
o
-ocr page 115-
90
Op Zon- en feestdagen vond Lina bij den ouden Jan
Schimmel, den vader van hare stiefmoeder en de zijnen een
liefdevolle ontvangst. De grootmoeder was toen reeds over-
leden.
Pag. 262. Nancy stierf, pas 27 jaar oud, op den 6
April 1814 in het kraambed, en wel te Amsterdam, waar
zij in hetzelfde graf werd bijgezet, waarin ook Bohlen's
eerste vrouw rustte.
Pag. 270. Bohlen schijnt zich in de volgende jaren
beurtelings in Amsterdam en in Weesp opgehouden te
hebben, waar hij vermoedelijk door erfenis of koop, in
het bezit kwam van de omvangrijke Geneverbranderij
van zijn schoonvader Jan Schimmel, die later in het be-
zit van zijn zoon Henry overging
Een inventaris der bezittingen van Henry Bohlen van 4
Febr. 1863 bevat o.a. 2 branderijen, genaamd „Het Anker",
welke branderij vroeger den naam „St. Eustatius (wat duide-
lijk de herkomst van Jan Schimmel aanwijst) gedragen had
en „Zeerust", gelegen aan de Westzijde van de Achtergracht.
Daartoe behoorden: stallen, molens, woon- en kantoorge-
bouwen en vier pakhuizen met bijzondere namen (Philadel-
phia, Charlestond, Baltimore en Curacao).
Een daarbij behoorend heerenhuis met koepel, tuinhuis en
varanda droeg eveneens den naam ,,Zeerust".
Op de Nieuwstad stond de mouterij van Bohlen ,,de
Oranjeboom" en aan den Stammerdijk bij de Papelaansche
brug de molen ,,Het Anker".
De waarde van deze bezittingen was op ƒ 51.000 geschat.
Zonder twijfel werd hier een deel van de groote brande-
wijn- en likeur-import gemaakt der firma Bohl und John Boh-
len, welke het voornaamste deel uitmaakte van haar Ameri-
kaansche affaires.
Bij later oponthoud in Holland werd een bezoek aan de
branderij en aan het Landhuis ,,Zeerust" niet verzuimd.
Jan Schimmel woonde verscheidene jaren in St. Eustatius,
waar hij Commissaris van Politie en Officier van Justitie was
Door het huwelijk van zijn dochter Anna met Bohl Bohlen
kwam in die tot dan toe zuiver Duitsch gebleven familie voor
het eerst Hollandsch bloed en Holland werd later ook het
-ocr page 116-
De Mouterij „de Oranjeboom'
-ocr page 117-
92
gehefkoosd verbhjf van Henry Bohlen, die te Weesp werd
opgevoed.
Tot zoover het gedenkboek der familie von Bohlen und
Halsbach. Wij kunnen hier nog eenige bijzonderheden aan
toevoegen, afkomstig van Th. Boelen te Amsterdam.
Anna Bohlen-Schimmel schonk haar echtgenoot 4 kinae-
ren, waaronder William Henry Charles Bohlen, geboren te
Amsterdam en opgevoed te Weesp, die Consul-Generaal aei
Nederlanden te Philadelphia werd en Generaal in het leger
der Vereenigde Staten van Noord-Amerika. Hij sneuvelde
in den Amerikaanschen Burgeroorlog in den slag bij Pappa-
hannock.
Een zijner dochters, Sophie Bohlen, geboren 1837 in Phila-
delphia, huwde kort na den dood van haar vader op 29 Dec.
1862 te Velzen met Gustav Georg Friedrich von Bohlen und
Halbach. Zij beiden zijn de ouders van Gustav Georg Frie-
drich Marie Krupp von Bohlen und Halbach, die door zijn
huwelijk met Mejuffrouw Bertha Krupp, aan het hoofd van
het bekende groote industrieele bedrijf te Essen kwam te
staan.
Wij zijn hiermede gekomen aan het slot van ons opstel
over eene industrie die gedurende drie eeuwen op onze goede
stad haar stempel drukte. Dermate zelfs, dat een dichterlijk
gestemd burgemeester van Weesp er eens in de volgende
regels zich over uitsprak:
„Zoo lang de zilv'ren Vecht uw boorden blijft besproeien
O, Wesop! en Natuur U met haar schoon vereert.
Zoo lang de koopmanschap in Nederland zal bloeien.
Genever, en door Oost èn Westen wordt begeerd
Zoo lang de Naneef Trouw op hoogen prijs zal stellen
Hoort Gij, mijn Vaderland! Uw naam met blijdschap
[spellen".
Na de Schimmels en de Bohlens, wier namen, op gevel-
steen en uitgehouwen, nog heden ten dage hun voormalige
branderij met de namen Eustatius en Philadelphia sieren,
(thans drukkerij van de Firma van Houten), is het met de
jeneverstokerij bergafwaarts blijven gaan.
-ocr page 118-
93
De laatste branderij ,,de Snoek", thans Patronaatsgebouw
der Katholieken, werd tot omstreeks 1885 gedreven door de
Firma Pronk 6 Cie. en ging in dat jaar te niet.
Het ligt niet in ons bestek om na te gaan hoe het gekomen
is. dat de jenever-industrie uit Weesp verdween; dit kunnen
wij aan een geschiedkundig aangelegden econoom ter be-
studeering over laten.
Aan één ding kan het niet liggen, n.1. dat er geen jenever
meer zou worden gedronken. Het verbruik moge relatief niet
zoo groot meer zijn als in vroegere jaren, er zijn er in binnen-
en buitenland genoeg overgebleven, die op zijn tijd den
,,Weesp-Anchor-Gin" zouden weten te waardeeren.
Oct. '28—Aug. 1929.
A. VAN BEEK.
Heden, Vrijdag 21 November 1930, verkreeg onze Hoog-
geachte Voorzitter, Mr. Ds. J. W. Verburgt, Adjunct-Archi-
varis, te Leiden, den gr&ad van Doctor in de Rechtsgeleerd-
heid
aan de Rijks-Universiteit te Leiden, na verdediging van
een proefschrift: ,,Levering van onroerende zaken te Leiden"
met stellingen.
Een woord van warmen gelukwensch tot den jongen
,,Doctor" en van groote appreciatie is hier voorzeker op
zijne plaats.
J. D. BASTERT,
Penningmeester van het
Oudheidkundig Genootschap
„Niftarlake".
-ocr page 119-
INHOUD
1.     Naamlijst van het Bestuur...............          V
2.     Naamlijst van de Ledeii..................        VI
3.     Jaarverslag van den Secretaris............         XI
4.     Rekening van den Penningmeester.........      XIII
5.     Excursies van Niftarlake ...............     XIV
6.     Verslag van de excursie naar Kortenhoef en
„Gooilust" te 's-Graveland...............
    XVII
7.     Ter hofvaart naar Leiden, door Mr. Dr. J. W.
Verburgt .........................
         1
8.     De buitenplaatsen aan den Angstel, door J. G. Th.
Grevenstuk.......................... 5
9.     Het Vechtgemaal te Muiden, door J. D. Bastert . 26
10.     Het voormalig slot te Abcoude, door Joan Vis .. 31
11.     Genealogische lijst (voor zoover bekend) van het
geslacht van Abcoude, door A. F. v. Goelst Meyer 60
12.     Een Weesper industrie van drie eeuwen 1580—1880
door A. van Beek................... 62